31 december 2018. Af en toe een spatje regen. Vanmiddag heb ik toch nog een paar boodschappen gedaan. Albert Heijn in de Twijnstraat had de prijzen allemaal omhoog gehesen naar de 21%. Schande! De ratatouille, die zaterdag nog 2,99 kostte, maar die ik niet meer mee kon nemen, kostte vandaag al 3,07. Etcetera. Ik was er onaangenaam door verrast. De AH op HC bezocht ik ook nog even, omdat ik er waxinelichtjes had gezien voor de halve prijs. En niet bij de Twijnstraat. Bij de uitgang stond een stapel kerstspullen (kerstlopers, servetjes etc.) die eerst 50% waren geweest, maar die je nu zo mee mocht nemen. :-) Tja, mijn tasje was al vol... :-)  Vanavond bezocht ik in de Klaaskerk, zoals Ton en ik de laatste jaren plachten te doen, de Oudjaars-vesper. Mooi, ik ben blij dat ik geweest ben. Vanaf het moment dat het donker werd, is er al vuurwerk afgestoken. Eerst siervuurwerk. Rond 24 uur werd het gekkenwerk! Ik heb even op het dak gekeken, maar binnen tien minuten was er dikke smog.
Tussen de diverse gesprekjes door heb ik het Berichtenblad bijgewerkt. 
Of het beter is? Dat zie ik volgend jaar wel weer...  
Heb een gezond en gezegend jaar des Heren 2019! Ik ben blij met je!!!

Zondag 30 december 2018. Stefanus. Ik ben niet meer naar de kerk gegaan, maar onbewust heb ik misschien naar de TV-dienst geluisterd. Ik weet dat die aangestaan heeft. Een jaar na Ton's begrafenis. Ik kreeg erg lieve reacties! Dat helpt. :-) 
Verder heb ik heel hard gewerkt. Om kwart over vier ('s nachts) drukte ik het eerste exemplaar af van het Berichtenblad. Dan zie je pas dat de lay-out waar je zo op geploeterd hebt, van geen kant klopt. Onprettig om te lezen. Tja. Morgen is er weer een dag(je). 

29 december 2018. Het werd erg laat eer ik opgestaan was, maar ik had wel lekker geslapen. De deur kwam ik niet uit, maar ik heb wel hard gewerkt aan het Berichtenblad. Verder moest ik het stro op mijn hoofd verwennen, en mijzelf daarbij. Lekker lang in bad. Nu is het een uur, en ik hoor beneden de kerstklok een liedje tingelen. Niet het juiste, maar het klinkt wel erg lief. Geniet nog even van 2018!!!  (Ik kreeg een kaart vandaag van iemand die mij het beste wenste voor 2018. Zuinigjes, niet?) ;-)

28 december 2018. Vandaag was het de verjaardag geweest van mijn pas overleden zwager. :'-( 
Ik heb boodschappen gedaan, dat kostte veel tijd, en bracht niet op wat ik zocht. De kerstspullen hebben hun plaatsje ook nog niet. In feite kan ik maar twee dingen afstrepen van de lange lijst dingen die moesten gebeuren vandaag. Maar net wel anderhalf uur pastoraat. En dat stond niet echt op de lijst. ;-D Ik kan proberen 2 kleine taakjes nog af te werken voor middernacht. OK. Daar gaan we. Tot morgen dan. ;-)

27 december 2018. Vandaag was ik gevloerd. Ik heb maar eens een lijstje gemaakt met dingen die moesten gebeuren. De peren heb ik gehaald, verder heb ik nog één ding af kunnen strepen. Nog wel een uurtje met mijn zoon gebabbeld, en een uitnodiging van de buren distaal aangenomen, die eind van het jaar 30 jaar naast ons wonen. :-) Ook nog gebeld met degene die ik gisteren heb opgezocht. Die klonk helderder. :-D O ja, de boom heeft nu ook lichtjes! En een paar kettingen. Ik weet niet of er nog meer in gaat. Waar mijn kerstdorpje is gebleven weet ik niet echt. Ook nog iets om naar te zoeken. Ik vond het wel erg leuk in het verleden. Nu ja, tegen Betty's verjaardag zal ik het wel hebben staan. Aan het Berichtenblad heb ik nauwelijks iets gedaan. En er moet nog zoveel! Intussen is het bijna kwart voor twee. Ik vond een interessant interview op de computer met Arie Spijkerboer, een collega van Ton. Ik luister er nog naar. Dan moet het maar wat later worden. ;-)

26 december 2018. Tweede Kerstdag. Die sombere voorspelling over het doorslaan van de weegschaal is ruim waargemaakt, vanmorgen. En morgen is het nog erger. Dat weet ik nu al. Traditioneel gingen we tweede kerstdag naar Leeuwarden. Vorig jaar niet, natuurlijk. Het leek me een mooi moment om de traditie te doorbreken, maar onze Lieve Heer wilde dat ik wel ging. Ik heb een paar keer gebeld vandaag, en pas om een uur of kwart over twee kreeg ik contact. De trein van 15.11 miste ik net, dus werd het ruim een half uur later, dan ben je kwart over zes ter plekke. Zucht. Er was geen enkel initiatief, dus toen ik zelf maar begon over eten (er zou genoeg zijn) bleek dat een en ander al een week buiten de koelkast stond te rotten. De zieke  had al een paar dagen niet gegeten, zo te zien. Gedronken wel. Zijn achter-over-buurvrouw was er, en we hebben samen bijna een complete vuilniszak met bedorven voedsel, al dan niet met schimmel erop, en ver over de datum, weggedaan. Ik heb een heel lichte maaltijd gekookt van dunne asperges en kip, maar meer dan een half bordje ging er niet in. De bus van 20.11 had ik willen hebben, maar het werd met moeite die van 20.51, zodat ik ruim voor twaalf uur thuis was. De thuiszorg, die ik een halve minuut zag, vertelde dat ze niets mogen opruimen en wegdoen. Maar er zou weer een aantekening van worden gemaakt. Maar ja, als iemand boos zegt dat ie volwassen is, en zijn eigen keuzes kan maken (quod non, evidenter) dan mogen ze daar niet tegen in gaan. Zorgelijk. Maar het was goed dat ik gegaan was. Anders was er zeker voedselvergiftiging ontstaan. Altijd naar de Heer luisteren als Hij je iets ingeeft. Vooral als je geen zin hebt. ;-) Morgen maar eens beginnen met opruimen en met het Berichtenblad. Ik heb geen enkel overzicht. Maar goed, ik heb vandaag wel een romannetje dat ik al eens gelezen had herlezen op de heenreis, en daar in de bus laten liggen, en op de terugreis een paar uurtjes gelezen, en wat spelletjes gedaan. Evengoed was ik zo moe, toen ik thuis kwam, dat ik minstens een uur dom TV heb gekeken eer ik naar boven ging. Bijna 2 uur. Tijd om af te haken. Zegen en liefs voor iedereen. :-) En nee, die kerstboom is nog niet versierd. Morgen? Je mag komen helpen. 
(Zittend aan de computer viel ik in slaap. Toen sloot ik de computer af zonder dit op het net gezet te hebben. Dus nog maar een keer dat ding opgestart, en nu ga ik het echt ftp-en. Dan kun je het lezen als je wakker wordt.) Bless you

25 december 2018. Gezegend Kerstfeest!!! Gisteravond werd het al laat, nu is het nog later, maar ik heb ook veel gedaan. Ik stond niet al te vroeg op, in elk geval te laat om op tijd in een kerk te zijn, en er moest veel gebeuren voordat ik naar Amsterdam kon vertrekken. Onder andere het op de site zetten van de dienst. En op die van de Lutherse kerk in Zeist. 
Verder moesten de kerstgroeten naar Spanje uiterlijk vandaag verstuurd worden, want ze hebben er maar één dag Kerstfeest. Dat kostte nogal wat tijd. Met name de plaatjes moesten zo verkleind worden, dat het allemaal zonder moeite geslikt werd door de verschillende providers. Ook moest er nog iemand een kerstkaartje hebben, en toen moest ik naar het station lopen. Om kwart voor vijf belde ik Parel dat ik eraan kwam,  Om tien over zes was ik in de Oceaan, waar de familie intussen was geïnstalleerd. 

We waren daar op uitnodiging van Parels schoonmoeder, die haar voltallig gezin had meegenomen. Lea en ik kunnen het goed samen vinden. (Alessandra, zie je dat ik je nagellak op heb??? En ik heb je oorbelletjes in. ;-D) 
Het was heel gezellig, en het was ook een hele avond smullen. Ik vermoed dat ik morgen niet op de weegschaal wil staan. Ik zou zomaar weer eens 80 kilo kunnen wegen. En als ik eenmaal begonnen ben met zoetigheid, dan houd ik niet meer op. Toen ik heel luxe was thuisgebracht door de zoon die hier dichtbij woont, heb ik eerst een uur genoten van de stilte, en ja... de chocoladejunk in mij was weer ontwaakt! Ik had gisteravond een allerliefst zakje Kerstchocolade gekregen, toen ik werd thuisgebracht. En daar zat een prachtige witte kerstster in... die lonkte mij. &&& Toch ben ik naar boven gegaan, en ik heb nog bijna drie uur gewerkt aan de foto's van gisteren. Aan die van vandaag kom ik nog niet toe. Ik heb zelfs niet gekeken of er wel iets bij zit. 

24 december 2018. Vanmorgen overleed mijn zwager Max, een jaar geleden werd Ton tot Hemelse heerlijkheid bevorderd.
Aan het begin van de middag ging ik met Laetitia naar het kerkhof, we voegden nog wat bloemetjes toe, en raapten een halve zak afgevallen kastanjes. 
Drie rode rozen had ik gedacht, maar de bloemist had helemaal geen rozen, en de AH had geen rode rozen, dus het werden donkerroze rozen met een glitterrandje. :-D Voor alle kinderen. Er staan er thuis ook nog een paar in een klein vaasje bij zijn portret. Daarna zou mijn kleindochter A om 2 uur langskomen voor een kopje thee, maar ze belde dat het half drie zou worden... het werd kwart voor vier. Ze had allemaal lieve dingetjes meegenomen, dus ik heb vanavond de Kerstavondviering in Zeist met nieuwe goudkleurige oorbelletjes gevierd. Je kunt prettig met haar praten! Maar zo werd de middag waarin nog zoveel gebeuren moest, onder mijn handen opgesnoept. Tegen negen uur werd ik gehaald, en om half een zat ik weer thuis. Het was een bewogen avond geweest. Het Sing-in koor zong met veel enthousiasme en leverde een stevig aandeel aan de dienst. 
Na de dienst was er Glühwein en kerstbrood in de kerk, en een echte pedicure boog zich met beperkte middelen en veel deskundigheid over mijn gelikdoornde kleine tenen. Ik had het natuurlijk helemaal verkeerd gedaan. ;-) 
Er waren, dankzij koor en aanhang wel 55 mensen, incl. aanhang, en dat zong natuurlijk heel lekker. Het Ere zij God klonk echt heel mooi. De engelen zongen mee. Ik heb nog niet de dienst op het web kunnen zetten, ik hoop daar morgen aan toe te komen. Of niet. (Wel dus!)
Gezegend Kerstfeest, Merry Christmas, Joyeux Noël, Frohe Weihnachten, Feliz Pascua de Navidad etc. 

Zondag Rorate 23 december 2018. Een korte laatste adventsweek! Maar vorig jaar was het maar één (memorabele) dag. Omdat gevreesd werd dat er maar weinig mensen in de kerk zouden zijn vandaag, dinsdag is het immers al Kerstfeest, had ik het logge lichaam uit mijn bed gesleept, en ik kwam net 3 minuten te laat in de dienst. Er kwamen er nog na mij, en totaal waren we met 25 mensen, all in, dus dat viel alleszins mee. Op zich was het plezierig daar te zijn. De voorgangster heeft nog even gekeken naar mijn dienst van Kerst, want ik vond 'm wat lang, maar zij zag ook niet echt waar ik er iets uit kon halen. Nu, dan krijgen de mensen waar voor hun geld! ;-) Ik had nog een heel angstig uurtje, toen ik de PC opnieuw wilde opstarten. Onder XP was CHKDSK gestart, ik weet ook niet waarom, maar toen ik vervolgens W10 opstartte, ging dat niet goed. 
Het ik-ben-erg-druk-bezig-dus-stoor-me-niet rondje bleef maar draaien. Schrikbarend, natuurlijk! En nee, van de versie voor de gemeente had ik geen back-up gemaakt. Normaal doe ik dat wel. Old man debil sloeg natuurlijk meteen toe. :-( 
Na het eten startte ik nog maar eens op, en na herhaald opstarten ging het goed. Prijs de Heer! :-) Nadat ik een informatie van de organist had verwerkt, en een nihil obstat van de collega had gekregen, begon ik met het afdrukken van de rest van de liturgie. 75 keer. Zoveel mensen zullen er vast niet zijn, maar goed, ik had beloofd een overmaat te drukken. Een gele toner moest vervangen, daarna een blauwe, en raad eens? De nieuwe blauwe paste niet, om onduidelijke redenen. Gelukkig had ik er boven nog een liggen van de Evangelie-printer, maar die was ook maar half gevuld. Maakt niet uit, hij deed het. Nu moet ik nog het grote vouw-werk doen, de nietjes zitten er al in. Het moet allemaal nauwkeurig, anders kun je het over doen. Maar mijn eigen ding heb ik nog niet. Dat moet later. Dit eerst, dan heb ik wat meer rust. Morgenochtend vroeg ik het een jaar geleden dat mijn lief zijn laatste adem niet meer over de lippen kreeg. Ik ga met Laetitia naar het graf, Betty is er al geweest, die had iets kerstigs neergezet. Leuk! Goed, nog 28 minuten om vandaag de liturgietjes te vouwen en te snijden. Gaat vast niet lukken. ;-)

22 december 2018. Het was weer even hard werken vandaag, maar de omslagen van de liturgietjes voor Kerst liggen klaar. Nu de rest nog, maar het gaat, Deo volente, goed komen. Vanmiddag moest ik boodschappen doen, want ik ging het niet halen met de kwark, waarmee ik ontbijt. Het was leuk dat ik een dierbare relatie met zijn relatie tegenkwam bij de grote Olifant. :-) Daarna werkte ik aan de dienst tot een uur of acht, en kwam er achter dat ik geen eieren meer had. :-( Gek hoor, maar goed, ik kon nog makkelijk naar de Twijnstraat fietsen, waar ik opgewekt nog wat meer boodschappen deed dan alleen de eieren, want je ziet altijd wel iets dat je misschien niet nodig hebt, maar wel goed gebruiken kunt. Alleen... toen het op betalen aan kwam, bleek ik geen pasjes bij me te hebben, en met een paar losse eurocentjes begin je niet veel. Geen probleem: ik mocht het allemaal in mijn tas doen, en afgeven bij de servicebalie, als ik maar snel terugkwam. Dat deed ik, maar intussen was het wel zachtjes gaan regenen. Groeizaam weer. De bomen gaan genieten, deze Kerst! Toen ik mijn, netjes betaalde, boodschappen thuis uitpakte en wilde opbergen, jawel! toen vond ik nog een doosje eieren op de keukentafel, waar ze niet horen. 
Nu ja, voorlopig heb ik er genoeg. Minder vlees is ook niet erg. :-) Maar ik heb vanmiddag als vlees voor de Kerst een stukje kalfleverworst gehaald, dus dat is pure luxe. (En misschien iets te zout voor mijn bloeddruk!) Lekker even gegeten. 
De hele avond ben ik aan het puzzelen en meten geweest om alle tekst en muziek op die 24 kantjes te krijgen, en liefst zo dat het ook nog leesbaar bleef. Ik denk wel dat het gelukt is. Ik moet toch voor een of twee mensen een grote uitvoering maken. Morgen of maandag. Heb een gezegende zondag!

21 december 2018. De winter moest aanbreken vandaag, maar daar merkten we niets van. Wel was er genoeg regen, en het was boven de tien graden. Zeker weten. Ik heb nog een aantal brieven richting buitenland op de bus kunnen doen, er moeten er nog een paar, maar over het algemeen ben ik heel tevreden. Al bedenk je af en toe toch nog weer mensen. De eerste versie van de preek is af, die moet morgen nog duchtig bewerkt worden, de gebeden nog, en de boekjes. Daar gaat ook flink wat tijd in zitten. Als het kerstfeest aanbreekt ben ik gesloopt, denk ik. En dan moet ik aan het Berichtenblad beginnen. Nu maar op de prioriteit afgaan. Morgen komt er weer een dag. Dat weet ik zeker, want die is al drie kwartier oud. ;-)

20 december 2018. Na oefeningen, gebeden etc. begon ik de dag maar met het wegknippen van alle stro op mijn hoofd. Ik had de permanent kennelijk te lang laten intrekken, óf ik had het toch niet voldoende uitgespoeld. Dat laatste kan ook, al had ik echt die vijf minuten wel aangehouden, dacht ik. Hoe dan ook: wat er vorige week nog redelijk uitzag, was nu stro voor het stalletje. Dus er ging er veel af! Ik was er nog mee bezig, toen ik een telefoontje kreeg: een aardige persoon kwam een boekje ophalen. Om 12 uur, verstond ik. Dus was ik om 11 uur, toen er werd aangebeld, nog lang niet aangekleed. Tja.... Hm... 
Vervolgens moest ik de preek van de dienst vanmiddag nog afdrukken. Dat deed ik met de inktjetprinter, en dat bleek toch heel-erg-lang-zaam te gaan! 
Om 13.15 u zou ik opgehaald worden, maar toen belde de aardige heer die mij zou ophalen al op 13.03 dat hij wat eerder was! Help! Er moest nog snel van alles. De printer spuugde de laatste bladzijden er uit, achteraf toch te veel, want het was heel slecht weer, dus waren er veel minder mensen dan vorig jaar. De tanden moesten er in, de PC moest uit. Etc. 
Het kwam goed, ik stapte de deur uit en de regen in... ruim op tijd. Het was wel prettig om ter plekke nog tijd te hebben om een en ander te regelen. Met een pauze van een half uur (hoe Bijbels!) duurde de dienst keurig anderhalf uur. En ZijDaarBoven had me toch een paar dingen laten zeggen die mensen raakten. Een voorrecht, als dat mag! Nu de kerstdienst nog! 
Nadat ik tegen 4 uur was thuis was afgezet, heb ik even uitgepuft en de kerstpost opengemaakt. Er was weer een bijzonder stuk creatief handwerk van een van mijn nichtjes. (Nichtjes in de zin van: dochters van mijn tantes. En deze is jonger dan ik, vandaar het verkleinwoord. ;-) ) Daar zit zoveel liefde en tijd in, dat het altijd weer echt een geschenk is. Ze worden ook allemaal bewaard. :-) Intussen heb ik de dienst op mijn web gezet, dus het is tijd om te gaan eten. En dan komt de Kerstdienst aan de beurt. Gisteravond heb ik met een operatiemesje (nog van mijn zwager Max gekregen en zéér zorgvuldig bewaard, een deel van mijn pijnlijke zwelling op de kleine teen weggesneden. Heel lastig, want om te zien wat ik deed, had ik mijn knie zo moeten verdraaien, dat ik kans liep de kwetsuur van een paar jaar geleden terug te krijgen. Dat heb ik niet geriskeerd, dus werkte ik op mijn gevoel. Het bloedbad heb ik kunnen vermijden. Kennelijk zit er ook nog een likdoorn, dat stuk doet nog pijn. Maar in mijn zeer uitgelopen zachte preekschoentjes, lukte het vanmiddag redelijk. Joepie! En nu naar de keuken. :-D 

Vanavond heb ik de eerste regels van de kerstpreek geschreven. En nog wat punten en komma's geschaafd aan de liturgie. Het boekje moet ook nog, maar ik heb in elk geval een begin gemaakt. Morgen kan ik aan de Spaanse kerstbrief beginnen, die is via het Engelse exemplaar gemaakt, en dat levert nog wel wat vrolijke misverstanden. Maar ik ben er in elk geval blij mee. Maar dat komt straks. Eerst proberen te slapen! Welterusten, of een fijne dag! Afhankelijk van de vraag wanneer je dit leest. ;-D

19 december 2018. Dankzij veel hulp is het vandaag ook gelukt de meeste buitenlandse kaarten te sturen. Het was even stressen. (Wanneer niet???) Alleen de sectie Spanje is maar zonder begeleidende brief verstuurd. Dat lukte niet meer. En om nu zo lang te wachten dat die in april ergens arriveert... :-( Goed, en toen was er Ineke, die mij nog eens flink nakeek, want ook zij hebben een ruime Kerstvacantie gepland. En volgend jaar worden de dingen heel anders geregeld. Ineke keek de bloeddruk na, met mijn en met haar apparaat. Dat lag nogal ver uiteen. Dus probeerde ze mijn apparaat op haarzelf... conclusie: dat ding doet het niet goed meer. Ik kocht meteen maar een nieuwe. De bloeddrukwaarden waren nog steeds hoog, maar niet meer dramatisch. Hoe dan ook... ik moet nog een brief schrijven en een pakje versturen, dat lukt niet meer voor de kerst, en nog zo het een en ander. Morgen is er de Advents- en Kerstdienst van de PCOB... Ik viel telkens in slaap, toen ik er mee bezig was. Dat kan nog wat worden! Daarna moet ik mij ijverig werpen op de Kerstdienst! Het blijft druk. Nu moet ik de witte toga maar eens gaan strijken!!!! 

18 december 2018. Een heel heftige dag. Pfffff! Vroeg op, alweer, want ik moest mijn nieuwe tandjes ophalen aan de andere kant van Utrecht. Eerst moest ik 120 enveloppen bij de Blokker brengen, een heel stuk om, en toen waren zij om kwart voor 10 nog niet open. Zucht. Ik heb iemand gevraagd het voor me waar te nemen, want ik moest persé een bepaalde bus halen. Achteraf lukte dat ruim, omdat het nieuwe busstation in wording voor die lijn toevallig open was aan de centrumzijde, zodat ik niet die halve km dwars door het station hoefde te lopen. Het tandstukje ziet er heel netjes uit, en ik heb het een groot deel van de dag ingehouden. Bij een Etos onderweg heb ik nog meer Sandd-kerstzegels gekocht. Vanmiddag heb ik de rest van de kaarten in enveloppen gedaan en beplakt, zodat ik ze nog weg kon brengen. De eerste 300 zijn er in elk geval op de bus. Ik heb nu ook de Franse tekst (in wording) dus ik hoop dat deel morgen ook ter post te kunnen bestellen. Als dat voor 12 uur kan, is er de garantie (tot de voordeur) dat het voor Kerst wordt besteld. Wel een goede actie van Sandd, met nog een kleine meevaller voor Pink Ribbon! Na een haastig avondeten repte ik mij naar de Stadsschouwburg, waar ik met Maryse heen zou, omdat haar talentvolle neef Job daarin een stuk naar aanleiding van het boek Dorian Gray speelde. Wij kwamen er verbijsterd vandaan, met zwaar beschadigde trilhaartjes in de oren. En dan nog discolichten... wij voelden ons displaced persons! Maar de Blauwe zaal was wel heel goed gevuld, en er werd flink geklapt. Ze hadden ook hard gewerkt. Of een 'computerstoring' na een minuut of tien wel of niet bij het stuk hoorde, bleef een mysterie. Het zou zo maar kunnen. ;-) Morgen kun je het zelf beoordelen in Gouda. 
Toen ik om half elf thuis was, heb ik eerst een uurtje zitten bijkomen van zoveel XXI eeuw! Mijn planning is dus weer helemaal in de war. De Spaanse vertaling wordt het kennelijk ook niet. :'-( Morgen beter. 

17 december 2018. Een graad of zes was het toen ik naar de Podoloog ging om mijn nieuwe zooltjes op te halen. Ze werden op de gang in mijn handen gefriemeld. Wegwezen! Dat deed ik. De kerstpost heeft haast, want wat er zaterdag niet is, komt pas na maandag. Er zijn problemen met de computer van de engel die mijn Spaanse vertaling zou maken. Ze was helemaal in paniek en belde me vanmorgen al vroeg wakker. Later heb ik het bestand nog eens anders opgestuurd, maar ze kon even helemaal niets met de computer. Ze zou me aan het eind van de middag bellen en de vertaling dicteren. Dat lukte om de een of andere reden helemaal niet. Van de Nederlandse kaarten heb ik meer dan de helft klaar, maar ik ben er dan ook heel de middag en avond mee bezig geweest. Een aantal kaarten voor het buitenland is al weg. Een beginnetje. 120 Nederlandse kaarten staan er met een zegel van de Blokker, maar daar moeten ze dan ook in de brievenbus. Meer postzegels hadden ze niet meer, dus ik moet de rest met Nederlandse zegels moeten doen. Het laatste half uurtje van de dag heb ik mij bezig gehouden met de dienst van donderdag. Daar moeten nog wel veel puntjes op de I's gezet worden. Morgen is mijn dag ook erg bezet, dus ik had het graag klaar willen hebben. Maar wat niet kan, moet misschien ook niet. Morgen beter, morgen verder. 

Zondag Gaudete 16 december 2018. Een 'roze' zondag halverwege de sobere vastentijd. Het paars wordt even roze. 
Vannacht had het gesneeuwd, maar het was al aan het dooien toen ik naar de kerk ging, zodat het eng was. Maar helemaal lopen, zij het met de rollator, zag ik niet zitten, want mijn kleine tenen doen erg veel pijn. Vanavond ben ik naar een vriendin gegaan, die de laatste tijd regelmatig pleisters plakte, en zij zei me, dat het geen blaren meer zijn, maar verdikkingen. Naar de pedicure dus! Het kan er ook nog bij! Omdat er van alles gaande is in de kerk, was ik laat thuis. Ik heb vanmiddag nog wat aan de kerstpost gedaan, maar dat ging heel langzaam allemaal. Bovendien (b)leken sommige adressen niet afgedrukt, ze ontbreken. Dus dat moet ik nog controleren. Vertalingen moeten nog, en nog zoveel meer! Verschillende telefoontje gepleegd, en die kostten tijd, liefde en aandacht. Aan de diensten heb ik niets gedaan, en dat heeft toch wel top prioriteit. Morgen, want het is al over enen. Help!

13 december begon weer met een korte nacht. Er zou een pakje gebracht kunnen worden tussen half negen en half twaalf. Dus dat werd vroeg opstaan. Daarna duurde het heel lang voordat ik mij een beetje mens voelde. Maar ik heb hard gewerkt, ik heb eerst de adressen van de kerstpost nóg een keer gecontroleerd, nu tegen de lijst van mensen die op de begrafenis van Ton hebben gereageerd, en ja, daar zaten toch nog adreswijzigingen in. Zo weer een paar uur intensief werken. Die 377 enveloppen heb ik achter elkaar door afgedrukt, maar dat kostte ruim vier uur. Ik heb op het laatst maar twee printers tegelijk ingezet. Ook dat vroeg grote concentratie. Maar ik ben doorgegaan tot na achten. Weer iets dat ik af kan strepen. De kaartjes moeten voor een groot deel nog gesneden worden. En de kerstbrief heeft nu wel een tekst en plaatjes (alleen van Fer heb ik geen fatsoenlijke foto van dit jaar), maar nu komt de grootste klus nog: een vertaling in Frans, Spaans en Engels. Duits laat ik maar zitten. Deens ook. ;-) Nu krijg je natuurlijk nooit een secure vertaling, mensen in een ver buitenland zijn meestal niet zo geïnteresseerd in woordgrappen en teveel details. Maar ja, dat is wel een 'dingetje', zoals mijn jongste pleegt te zeggen. En nog twee kerkdiensten en een Berichtenblad. Maar morgen is de parel aan mijn huwelijkskroon jarig. En dat is wél weer erg leuk! Van harte gefeliciteerd, mooi meisje! 

12 december 2018. 54 jaar geleden hebben we ons verloofd. De jurk hangt hier nog maar ik kan er al heel lang niet meer in ;-) 
Vandaag viel Ineke uit. Maar zij was niet degene die mij om 9 uur wakker belde. Kreun-kreun-kr.... Omdat ik uit een diepe slaap werd wakker geramd drukte ik op de verkeerde knopjes, en ik weet dus niet wie de boosdoener was. Dat is maar goed ook. Het koste wel even tijd eer ik ècht wakker was, maar ik had mijn ochtendritueel tegen 12 uur helemaal afgewerkt. Alle oefeningen, en een hoofdstukje Grieks. Johannes blijft voor mij een duister evangelie. Ik sta wel open voor het Licht, maar je moet wel meerdere keren lezen voor je ziet wat er nu staat, in welke taal dan ook. Na het ontbijt in de middag ben ik allerlei kleine dingen gaan doen, de organist heeft zijn liturgie voor kerstavond, dat is fijn. Er moest veel veranderd, omdat ik uitgegaan was van een koor, of in elk geval van een of twee geschoolde stemmen. Dat bleek een optimistische inschatting, dus ik heb vandaag geschrapt, en andere liederen in de PC gezet. Altijd nuttig. Hoop ik. Later heb ik nog een eerste beginnetje gemaakt met de kerstpost. Miniem, maar toch... :-) Schaven aan plaatjes kost ook veel tijd, en zo is het al weer 24.03! Morgen verder dus!

11 december 2018. Vandaag moest ik naar de fysiotherapeute, die mij doorschuift naar de Mensendieck. Onverwacht was dit dus mijn laatste keer bij haar. Oeps! Daarna ben ik naar de Jumbo gegaan voor de nodige kwark, (etcetera) en vervolgens bracht ik een bezoekje aan Maryse. Ik zie haar graag, :-) maar we hebben het beiden druk. Ik haastte me naar huis, want ik moest nog een afspraak maken, maar dat lukte ook vandaag niet. Heel jammer. Vanavond ben ik vooral bezig geweest met de Kerstdienst. Die moest toch flink op de schop, en daarmee ben ik nog lang niet klaar. Maar het is bijna een uur, dus...  

10 december 2018. Fris, maar weinig wind, dat maakt het aangenamer. Ik liep! naar de podotherapeut aan de overkant, bracht eerst het plastic en het glas weg. Dat ging goed. De zooltjes worden aangepast, we zullen volgende week zien wat het wordt. Misschien moet ik er toch nog een paar schoenen bij kopen. Een paar kaartjes geschreven, een paar telefoontjes gehad (soms kunnen dat cadeautjes zijn) en foto's uitgezocht. De dag is voorbij voordag die begonnen is. 

Zondag 9 december, de tweede zondag van de advent. Om de een of andere reden kon ik vannacht niet slapen. Tot iets voor zeven uur dan, toen sufte ik een uurtje in. Omdat ik op tijd in de kerk moest zijn, moest ik er wel uit. Ik laveerde min of meer tussen de buien door, maar ik had mijn Zuidwester wel zo diep over mijn bril getrokken, dat ik moeite had om mijn weg te bepalen. Na de dienst hield ik het nog bijna droog. :-) Een paar telefoontjes, een teleurstellend resultaat van het nieuwe middeltje tegen de hoge bloeddruk, en de adressen voor kerst bekeken. Dat zijn er nog steeds erg veel. Volgend jaar moet ik daar drastisch in snijden. Ik had nog wat kerstpostzegels van vorige jaren, maar... het hakt er wel in. Nu ja, het eerste stapje is gezet. De enveloppen moeten nog afgedrukt worden, en over de kerstkaart heb ik nog niet nagedacht, maar dat moet dezer dagen. Het was op zich een prettig rustige dag. Tijd om wat slaap in te halen, zo de Heer wil. ;-)

8 december 2018. Vandaag ben ik lekker droog gebleven tussen de buien door. :-) Maar nu ik dit schrijf - even na middernacht - is het buiten bar en boos. Omdat ik toch bewegen moest, heb ik voor weinig boodschappen veel meters afgelegd. Misschien wel kilometers. ;-) Van een vriendin kreeg ik een tip voor een middeltje tegen hoge bloeddruk. Maar dat is niet meer te krijgen in Nederland, naar het schijnt. Via via kreeg ik een broertje of zusje ervan. Iets minder effectief... dus ik ben erg benieuwd hoe dat uitpakt. In elk geval was ik vanmorgen net een tikje onder de 80 kg, en dat was een gewicht waarvan ik ooit gezworen had dat ik daar niet meer boven zou komen. Helaas heb ik dit jaar zelfs de 88 even aangetikt. Nu maar zien of we dit vast kunnen houden. Misschien was het maar goed dat we niet samen Sinterklaas hebben gevierd. Morgen moet ik een stukje lezen, maar ja hoor, de printer roept al vijf minuten dat ie bezig is. Dan maar even een andere. Ik heb er meer. Maar niet allemaal even mooi. 
Heb morgen een gezegende zondag!

7 december 2018. Regenachtig, maar ik hoefde er niet uit. Prettig. Ik heb echt wel iets gedaan, maar ik weet niet meer wat. Klusjes. Vanavond heb ik een paar stukjes vertaald voor het Berichtenblad in statu nascendi, en tevergeefs een paar andere stukjes gezocht. Zo vliegt de tijd. Maar ik heb wel wat beter beeld op de TV. ;-) Ik ben benieuwd wat dat gaat kosten.  

6 december 2018. Het werd weer vroeg opstaan, want om 12 uur kon de monteur van Ziggo komen. Het werd kwart voor twee. 'Service, mevrouw' werd er gisteren in de winkel gezegd. 'Niets gratis' zei de monteur. Ik kon hem wel naar huis sturen. Maar ja, ik heb wel een aantal problemen... en  het punt waar de kabel het huis in komt is al 42 jaar in gebruik, en hing half uit de muur, dus dat hier een nieuwe moest komen... ik kon het me voorstellen. De kabels werden op één na afgekeurd, en de belangrijkste gaat door 2 muren en een verdieping, die moet vernieuwd, maar nu even niet. Er zit een aantal nieuwe verbindingen aan, een paar nieuwe kabels, dus ik ben benieuwd hoe duur het feit is geworden dat deze jongen 65 minuten in huis was. :-( 
In elk geval was er overdag enige verbetering in het beeld. Maar de grootste problemen had ik 's avonds, dus ik ga zo kijken. ;-) 
Vanmiddag heb ik verder kaarten geprint en verstuurd. Voor de zieken. Aan de kerstpost ben ik nog lang niet toe. Maar die staat wel op mijn 'Te doen-lijst' Dat is de eerste stap. Vanavond heb ik het gewaagd om op eigen benen en zonder steun naar de Twijnstraat te drentelen. En terug. Toen ging het tempo nog hard achteruit, en het laatste kwartier was iets te veel van het goede. Dathaddiknounietmoetendoen. De laatste paar uur heb ik achter de PC gezeten, maar van mijn huiswerklijstje heb ik nog maar 1 nummer afgestreept. Morgen verder. ;-) Van de meeste kinderen heb ik erg leuke reacties gekregen op de Sinterklaascadeautjes. Daar wordt je moederhart blij van. :-) 

5 december 2018. Vandaag mocht ik naar Ineke, die weer veel aan mij heeft gedaan. Ik liep ook wat fitter naar huis, via de stad. Ik had een SDXC kaartje voor de Sirius gekocht, mijn mini-computer, een heel snel kaartje, maar dat werd niet gezien. Een paar uur ben ik wel bezig geweest bij de Mediamarkt waar ik het kaartje gekocht had. Eerst de Service-balie, daarna de Smartbar, (ja, ze vinden wat uit!) en daarna weer naar de Service-balie. Helaas had ik niet het juiste bonnetje bij mij, dus ik moet nog terug. Maar ik ben door drie personen bijzonder prettig geholpen!!! De nieuwe kaart was domweg te snel voor het computertje.  Tjongejonge! In elk geval zijn alle Pietenpakjes van Sinterklaas ter plekke, en geopend, denk ik. Zelfs heb ik boven al redelijk opgeruimd, op mijn studeerkamer moet ik dat zo nog doen. Verder heb ik heel de avond allerlei mails beantwoord, waar ik nog niet aan toe gekomen was, maar er zijn er nog veel meer. Morgen dus. Sint kreeg aardige feedback! ;-) 

4 december 2018. Het was me het dagje wel. Om tien over twaalf moest ik bij de tandarts zijn. Voornamelijk om te praten. We zijn nog niet uitgepraat, maar de rest komt volgend jaar wel. Nu heb ik even andere dingen te doen. Op de terugweg wilde ik langs de schoenmaker, die ik hoog heb omdat hij vriendelijk en betrouwbaar is. Of liever: was. Hij is net zaterdag dichtgegaan. Jammer. Erg jammer. Gelukkig kon een schoenenzaak iets verderop mij helpen aan spul om mijn schoenen te verzorgen. Om een uur of vier ging ik naar boven om de laatste rijmpjes te produceren. Om 8 uur kon ik op Pietenroute, om 11 uur was ik terug. Toen heb ik erg ruim gesnackt. Oh oh! Papier buiten gezet, en nu is het bijna 1 uur, dus de hoogste tijd. Iedereen een verrukkelijk Sinterklaasfeest. Ik heb genoten van deze dagen. En nee, ik had er geen tijd voor, dus er zullen deze maand nog wel een paar slapeloze nachtjes volgen. Geeft niet. Volgend jaar slaap ik wel bij, hoop ik. 

3 december 2018. De dag ging voor mij pas laat in de middag open. Ik heb nog een boodschapje gedaan, maar alles lekker op mijn comfortabele fitflops. Na enige rust en een paar telefoontjes heb ik nog wat ingepakt en de rijmpiet terzijde gestaan. 
De adventskrans heb ik nog steeds niet gevonden, er is ook geen ruimte om die neer te zetten. Maar dat ene lichtje moet kunnen branden, daar zullen we dus iets aan moeten doen. Dinsdag maar. (Dat is het al. ;-/) 

22 juni 2018. Inslapen ging weer niet, dus de nacht was kort. Ook al omdat ik een paar telefoontjes achter elkaar kreeg: mijn oude vriendin Vera is stervende, ze heeft een massieve hersenbloeding gehad gisteravond. Al die tijd kon ik niet naar haar toe, nu heeft het geen zin meer. Je moet dan ook niet mensen van buiten toelaten, dat hebben we met Ton ook gezien. Maar het doet wel pijn. Daarna werd ik gevraagd voor een verjaardag. Slik. De post bracht de mededeling dat een nicht van mij, die heel veel jaren haar demente echtgenoot heeft verzorgd, hem nu in liefde los heeft mogen laten. Slik. Bezoek kwam iets later, omdat de NS van twee kanten af vertraging had. Nu ja, toen kon ik toch nog een beetje doen alsof ik had schoongemaakt. Ik heb nog een wasje gedraaid, en opgehangen, dus ik kijk, terwijl ik dit tik, angstvallig uit het raam of het niet regent. Het dreigt wel. Maar het waait ook lekker hard. Telkens val ik in slaap, dat schiet niet op. Ik gebruik Kompozer i.p.v. FrontPage, en dat ziet er wel goed uit. Ik zie tenminste wat ik doe. (WYSIWYG) Dit heeft in elk geval mogelijkheden.
Ik bleef heel de dag moe en suf. Een bloesje en een rok, die bijna droog waren, heb ik nog gestreken, maar dit is weer zo'n dag waarop niet veel uit mijn handen komt. Ik at heel laat (na een telefonade met een van mijn geliefde familieleden) en bleef hangen achter de TV. Een slechte gewoonte. Ik moet van alles, maar kan het niet eens bedenken. Morgen beter!

21 juni 2018. Zomer, zeggen ze. Maar dan wel met een heel frisse wind. Ik ben vanmiddag naar Bilthoven gegaan, naar Tjitske. Zij kreeg nog een verjaarscadeautje. (En ik kreeg er een van haar: Zwitserse postzegel :-D !) Daar was ik natuurlijk buitensporig blij mee. Het kost me al met al een uur van huis tot huis, minstens! Dat is wel eens minder geweest. Op de terugweg was het anderhalf uur, toen had ik wat minder energie. Daar moet ik nog wat beter mee leren omgaan. Vanavond heb ik naar een paar fascinerende documentaires gekeken: over Brits-India en over een gezonken 17e eeuws schip, dat heel diep ligt in de Baltische zee, op wel 130 meter. De technische uitdagingen en mogelijkheden waren bijzonder. Zo verdeed ik mijn tijd, terwijl ik uitrustte, en daarna heb ik nog wat woordjes opgezocht, alvast voor de komende dienst.

20 juni 2018. Lekker weer vandaag, vanavond zelfs heerlijk weer! Vandaag heb ik dan eindelijk een nieuwe douchekop en -slang gekocht, en ja hoor! Toen ik dan moed gevat had, en met de benodigde tangen in de badkamer verscheen, en als goed wetenschapper éérst nog een keer de kraan in douche-stand open draaide... Jawel, toen dééd ie het!
Well I never!
Vanavond heb ik ook nog een honderdtal onkruidjes uit de tuin weggehaald. Het probleem is nu vooral achter en onder de jasmijn, waar ik mijn omvang niet meer ondergefrummeld krijg. Is er een kleinkind dat tegen een kleine vergoeding zich klein kan maken en voorzichtig het spul weg kan halen?
Voor mij is het alweer bedtijd, ik moest vanmiddag notabene 2 uur gestrekt! Dat moet morgen toch beter!

19 juni 2018. Aan het begin van de middag moest (mocht) ik weer naar de fysiotherapie. Ik krijg in elk geval een stel oefeningen op papier, als houvast voor de komende tijd. Voor de vacantie heb ik nog wel een afspraak. Iedereen is erg tevreden, als ik mijn oefeningen maar doe. Dat ga ik aanstonds nog wel doen, voor het slapen gaan. Ik moet ze voor een deel toch in bed doen. Verder heb ik vanmiddag en vanavond weer kaarten voor de zieken geprint. Ik liep geloof ik een beetje achter.
Voor de dienst over anderhalve week ben ik alvast maar begonnen. De komende weken worden waarschijnlijk erg rommelig. Nu is het alweer ruim een uur woensdag. Het is verleidelijk om maar een tropenrooster aan te houden: nu doorwerken, en dan de hele warme dag in bed blijven. ;-) Hoe dan ook: pas op jezelf morgen als het warm is.

18 juni 2018. Weer zo'n dag waarop ik moest 'bijkomen' van de vorige. Ik heb met een overdosis zout in combinatie met drinken een kilo toegevoegd aan mijn toch al aanzienlijke overgewicht. :-(
Daar werd ik niet heel erg blij van. Vanmiddag heb ik wat gerommeld, gezocht en opgeruimd. (Mag geen naam hebben!) Vanavond heb ik gezocht naar een oude HD, die ik 'zó'moest kunnen pakken, tevergeefs. Inde lijstjes op de PC ook geen aanduiding waar ik zoeken moet. Bovendien heb ik een handige constructie waarmee ik extern SATA of IDE-HD via USB aan een werkende computer kan verbinden, om te kijken of ik gegevens over kan zetten / HD kan coopiëren naar een nieuwe. Ook dit is niet te vinden. Morgen beter, hoop ik. Dan moet ik ook weer eens kaarten gaan sturen aan de zieken. Ik ben uit mijn rithme. :-( Morgen! Dat is het al bijna. ;-)

Zondag 3 na Trinitatis 17 juni 2018. Vaderdag. De aanloop was wat rommelig, maar uiteindelijk troffen de kinderen en ik elkaar bij Tons graf. Dat had nogal te lijden gehad van de opkruipende natuur, en de recente stormen. Met man en macht werd een bouwzak vol onkruid verwijderd, de steen werd nog eens schoongemaakt, en - heel slim van betty: ietsje schuin gezet, zodat het water er af kon lopen. M.m.e.m hebben we hem ook weer in het midden neergelegd, want die lag bijna bij de buurvrouw op schoot.
Die hebben we ook maar van onkruid ontdaan, zodat aardige beeldjes en kaarsenhouders, waar in jaren niet naar omgekeken was, weer zichtbaar waren.

Pieter en Barend kwamen ook nog even langs! :-) Dat scheelde weer een gieter water halen! (Dat had Pieter bijna helemaal alleen gedaan.) ;-) Het resultaat mag er zijn, nietwaar???
Betty en Laetitia gingen naar (hun) huis, want het was alweer laat aan het worden, Parel en Tonio gingen mee naar ons huis. Er was van alles voor de lunch en voor de zoete trek...
Toen zij weer naar hun huis (2x) gingen, heb ik nog wat dingetjes opgegeten, het was toch al bijna half zes, en de afwas gedaan.
Niet alleen het graf is mooi versierd: ook hier staan een boel bloemen. Heerlijk! :-) Ik ging naar boven, ging éven op bed zitten, en om 10 uur werd ik met grote moeite wakker. :-)
Nu ga ik maar eens proberen of de slaap weer wil komen. Het was voor mij een fijne dag.

16 juni 2018. In Utrecht speelde zich met veel vertoon van huid en groot gedreun van bassen(hier in huis trilde er zelfs van alles mee!) het Roze Pride evenement af! Zelfs de Cloud van Oracle beweerde trots te zijn, tegen betaling, trots op Utrecht en de LBTHG-gemeenschap. Het was in elk geval een gezellig gebeuren vol aardige en vriendelijke mensen. :-) Ik deed twee keer boodschappen, want ik verwacht morgen mijn liefjes, en ik moest twee keer gaan liggen. Het blijft vermoeiend. Nu is het bad bijna vol, dus ik ga mijn haren wassen. Dom: ik was vergeten dat de douchekop het niet meer doet, dus dat wordt bakjes water over het hoofd gieten. Gaat ook. Heb een gezegende zondag en een fijne Vaderdag.

15 juni 2018. Te veel gesnoept vandaag. Nog steeds muizen. De flessen hebben een plek gevonden in de schuur, er is nog één dubieuze jerrycan, die moet Ineke maar testen als ze terug is de la douc(h)e France. Ik heb zelfs wat onkruid uitgetrokken, dat schiet nu heel snel op, en moet weg voordat er zaad wordt gevormd.
Daarna moest ik eerst weer liggen. Vervelend! Een invuloefening voor de belasting is op de bus gegaan, en daarna vond ik er een bij de post van vandaag van een minipensioentje. Een kopie, schreven ze, want ze hadden dit al begin januari gestuurd, en IK had er niets mee gedaan.
Post.nl dan weer. Want ik had het niet eerder gezien. Dus de rest van de avond heb ik weer zitten invullen en scannen.
Irritant al die dingen opnieuw overhoop te moeten halen. De eerste maanden had ik alles bij elkaar staan/liggen. Nu ja. Kwart voor elf. Ik breng het nog maar even op de post. Morgen wordt het rumoerig hier, want Roze Utrecht brandt dan los. Er lagen al een paar dagen schepen, waarvan er een paar intussen zijn opgeleukt. :-)
De regenboogvlag zal wel te laat komen, anders hang ik die nog uit het raam. De vlaggenstok is te zwaar. Toevallig: ik heb een prachtige roze roos als bureaublad! Het is de groene tijd, tijd van bloei en groei. Vandaar. Ik geniet er iedere dag van. :-) OK. Nu mijn laatste enveloppe naar de brievenbus brengen!

14 juni 2018. Een frisse dag, met af en toe wat spetters. Vandaag mocht ik weer uitslapen (en vanavond ben ik te lang doorgaan).
De aanwezige flessen zijn allemaal gevuld, de laatste 12 moeten nog naar de schuur. Ik heb wat TV gekeken, en vanavond wat klusjes gedaan, maar niet de moeilijkste, die stel ik weer uit tot morgen. :-(

13 juni 2018. Gisteravond was er kennelijk een muis binnengelopen, een dikke, vette (of zwangere), die heb ik maar straks de gelgenheid gegeven naar buiten te gaan. Ik had een nieuw speeltje: een onkruidbrander. Die heb ik even geprobeerd. Maar dan moet je wel eerst de dode bladeren van onder het onkruid weghalen. Anders raken die in brand. En je zit wel vast aan een stopcontact en een verlegsnoer. Dus ik heb er niets aan om Tons graf een beetje netjes te maken. Jammer. Maar het is vast wel handig om het onkruid tussesn de straatstenen weg te branden. Helaas is dat niet mijn eerste prioriteit. De gemeente komt eens in het jaar iets heel goors doen.
Dus ik vrees dat ik toch een keer drie dagen minstens onkruid stuk voor stuk moet loshalen, en dan kan ik de achterblijvende wortels wellicht een warmte behandeling geven. We zullen het zien. Nu nog even niet.
Nadat ik mijn pakje van de postbode had gekregen om een uur of tien, ben ik toch nog maar éven gaan liggen. Tot half twee. Hm. Gelukkig had ik met Ineke vandaag pas om 4 uur een afspraak, maar dan is daarna je dag ook wel heel snel om. Een jarige kon ik niet bellen, maar die had ik wel gisteren een kaart gestuurd.
Vanavond bracht ik iemand, die daar naar snakte, een fles Lourdeswater, maar die snakte ook naar een babbel.
Later belde ik iemand die ik al heel lang niet gesproken had, en dat werd meteen bijna 2 uur. Het is nu al over twaalfen inmiddels, en ik was nog zó van plan vannacht toch eens op tijd naar bed te gaan. :-) Maar het is wel een lekker gevoel dat ik het verslag van de Bedevaart wel min of mer klaar heb. Alleen had ik vanavond een paar dingen echt moeten doen. Tja. Hm. Morgen?

12 juni 2018. Vannacht ging ik om 3 uur pas slapen, toen pakte mijn lichaam mij terug: pas om 1 uur werd ik wakker.
Er moesten wat dingen gedaan worden, kaarten geschreven en op de bus gedaan etc. De laatste was al nadat de bus gelicht was. Soms gaat dat zo.
Vanmiddag en vanavond heb ik zo ver ik kon het verslag van de Bedevaart afgemaakt.Dat is een wat moeizamer gebeuren dan toen mijn luie-mensen-programma het nog deed. Het is kwart voor drie. Alweer! Tot morgen maar!

11 juni 2018. Een heftige dag, met veel communicatie op allerlei terrein. Het begon met een telefoontje van de fysiotherpaeute, of ik wel wist dat de volgende afspraak de laatste was van de verzekerde fysiotherapiesessies. Nee, dat wist ik niet. Ik had me wel zorgen gemaakt, een beetje, over het feit dat na Lourdes de afspraken zo kort op elkaar waren gepland, bij twéé fysiotherapeuten. Nu ja, ik had zelf alerter moeten zijn, maar ik dacht in mijn onnozelheid dat ze het zelf wel in de gaten zouden houden. Dat is natuurlijk lastig als er twee mensen behandelen.
Hoe dan ook, weer een hoofdpijn-dossier erbij. Verder heb ik het ene na het andere telefoontje gehad, en de mensen die i wilde bellen kon ik niet te pakken krijgen. Droevige verhalen, maar ook komische. Een vriendinnetje moest even stoom afblazen, terwijl ik net aan het WhatsAppen was met een van de kinderen.
De stoom hield anderhalf uur aan. Maar toen was het gevoel voor humor terug ;-)
Boodschappen wilde ik maar even doen op de fiets. Het zit nog niet lekker, maar het gaat wel vlugger. Toch ziek ik mij nog niet voor mijn plezier door Utrechts dreven fietsen. Zo lekker zit het nog niet.
Toen ik net wegging had ik een goed gesprek met een buurvrouw, dat duurde even, toen ik de boodschappen had gedaan en overwoog even bij Maryse aan te gaan, werd ik aangesproken door een dierbare vriend die ik al een tijd niet had gezien. Kortom: ik kwam om kwart over acht weer thuis. In koken had ik weinig zin meer, dus ik deed iets makkelijks.

De hele verdere avond heb ik gewerkt aan het eind van het Lourdesverslag. Ik weet dat het allerlaatste stukje al ergens opgetekend was, maar ik kan het niet vinden. Ir-ri-tant!
Bijna middernacht. Tot morgen dan maar. Dan komt alles goed. Hoop ik.

Zondag 10 juni 2018. Dat is de tweede groene zondag, de tweede zondag na Trinitatis. De wekker ging vroeg, want ik moest de trein van 8 uur 41 hebben naar Gorcum. In Abrahams schoot (de naam van de Lutherse schuilkerk) mocht ik voorgaan.
Er waren veel mensen met een korte vacantie elders 's Heren Naam aan het loven (of zoiets). Maar we waren toch nog met een dozijn kerkgangers, nog afgezien van organist en predikant. Dus! :-) Op de terugweg kwam ik een koppeltje bekenden tegen, die mij uitnodigden op het harde bankje naast hen te gaan zitten. Zo kwam het dat ik om half twee thuis was.
Tijd om even rust te nemen. Later dacht ik dat het een goed idee zou zijn om de fiets eens te pakken. Sterker: ik meende dat ik het graf maar eens moest inspecteren. Een borsteltje had ik wel bij me, maar het groeizame weer van de laatste weken heeft een oerwoud aan verse kastanjes, mariapotjes en ander kruipend spul doen uitspruiten. Dringend assistentie verzocht van iemand met een schoffel en een hark, voordat daar plantjes in kunnen. De letters moeten ook beschilderd worden, anders is er over drie maanden niets meer van onver.
Ik heb ook sterk het gevoel dat de steen veel te veel naar rechts ligt!
Wel, dat kostte me een uurtje, en toen moest ik gaan liggen, en ja.... dan duurt het wel even eer de ogen weer open gaan!
Vanavond heb ik geprobeerd de dienst op het web te zetten.
Dat was een héél moeizaam procédé, aangezien Frontpage over de nek gaat van de directory waar normaal mijn weg in wordt gemaakt. Ik heb e werkelijk in alle bochten moeten wringen om iets dat ik normaal in een uurtje voor elkaar krijg, in vier uur geconcentreerd werken af te krijgen. Dus is het alweer bijna half een, en ik ga nu maar eens wat slaap-tijd inhalen.

9 juni 2018. Hoewel ik heel de dag bezig geweest ben (maar niet altijd zinnig), ben ik niet eens naar buiten geweest. Het was wel lekker weer. Maar de meeste flessen Lourdeswater hebben nu een plakkertje met 2018, en ik heb nog één grote zware jerrycan ver en diep onderin de schuur staan om te vullen. Dus ik heb wel iets gedaan. FrontPage was wel zo vriendelijk om het Evangelie in Spanje te openen voor mij, maar mijn eigen web moet ik nu via notepad++ met de hand bijwerken. OK!
Ded toga is gestreken, de dienst is afgedrukt, en nu net zie ik een essentieel foutje. Daar moet ik nog iets aan doen, al is het al kwart voor twaalf, en al moet ik om zes uur op. 'Wie zijn verstand niet gebruikt, moet zijn handen gebruiken', placht mijn moeder te zeggen. Ze krijgt weer eens gelijk. :-(
Heb een gezegende zondag!

8 juni 2018 Weer vrij laat op, en vooral: langzaam opstaan. En dan ben ik nog niet eens toegekomen aan een hoofdstukje bijbellezen. Die gewoonte moet er toch weer in komen, zo langzamerhand! Er is al een heel programma, zo 's morgens. Maar toch... Vandaag heb ik weer een aantal flessen Lourdeswater in de schuur een plek gegeven. Dat is wel een van de eerste dingen die ik eens met een van de kinderen moet gaan aanpakken. Er kan best een en ander weg. Een kleine stelling zou wel mooi zijn. Vieren we volgende week Vaderdag, zoals de bedoeling was? Er was ooit sprake van. 
Ik was nog bezig met bijna de laatste flessen, toen mijn neef Hen(dri)k Vonk belde: ze voerden de Zauberflöte uit, aan het eind van de Oudegracht. Om half acht. Ik was hartelijk welkom. Nu hàd ik al een uurtje gespijbeld (gekletst met mijn jongste zus), dus ik twijfelde... maar ik ben toch gegaan, en daar heb ik geen spijt van. Het was enig. Op de werf van Jules Enneking, buurman en vriend van mijn achterneef Henk, speelde dit alles zich af, ter gelegenheid van de 60ste verjaardag van Jules. Deze had een zevental poppen uit de Toverfluit beeldig uit hout gehouwen, er was een constructie om ze te laten bewegen als ze een rol hadden in de voorstelling, maar omdat Jules de verbindende tekst las, ging dat niet door. Wel knap en leuk bedacht. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me, maar veel anderen wel, dus die plaatjes moeten wel ergens te vinden zijn. Met een heel kleine bezetting, Hendrik, Emmy en pianist Ralf(?) kwam de opera voor een groot deel tot leven. Daarbij enthousiast gehinderd door bierboten en een moeder nijlgans met haar jongen. Omdat ik nog niet gegeten had en AH vlakbij was, deed ik meteen een paar boodschapjes, vergetend dat het morgen zaterdag is, en zo zat ik om half tien aan de prak. De dienst is klaar, het is een uur, maar alles moet nog afgedrukt. Even iemenienemutte of dat nu nog gebeurt of morgen... 

7 juni 2018. De zon schijnt, maar het lijkt wel een rampdag te zijn. Ik had in MLS de laatste hand gelegd aan de evangelielezing, mét alle verwijzingen, daar had ik een paar uur aan gewerkt, toen ik mij moest haasten naar de fysiotherapie. Netjes alles opgeslagen, correct afgesloten. Na de fysiotherapie heb ik nog wat lege flessen schoongemaakt en even TV gekeken, nu kom ik boven om de bestanden van de laptop over te hevelen naar de PC - via de NAS. Ik bekeek ze eerst nog in DOS, alles OK. Daarna startte ik Windows op, en die mekkert over de broncode. Dan denk je: nog maar eens opstarten... Ik kom voor de keuze: Windows XP of de herstelconsole. Die optie werkte helaas ook niet. Opnieuw starten en zelfs DOS start niet meer op. Dit lijkt op dit moment het grote zwarte gat voor mijn laptop. Of in elk geval voor de HardDisk daarin. Dus kan ik alles wat ik zo braaf had uitgevogeld niet binnenhalen in de PC en afdrukken. Dat is pech hebben! 
Nog meer pech: ik had de liturgieën van de bedevaart aan het verslag toegevoegd, plakte een paar laatste zinnen, en BAM! Frontpage hield er mee op. Nee, niets was opgeslagen. Dat wordt dan maar een nieuwe uitdaging voor morgen. Vanavond heb ik geschreven aan de preek, die voor mij in elk geval weer heel onverwacht werd. Zij daarBoven heeft gevoel voor humor. ;-) 

6 juni 2018 D-day wordt ook dit jaar in Normandië herdacht. Opdat wij niet vergeten! Zoveel jonge mensen die zijn omgekomen voor onze vrijheid. Die is kostbaar, en geeft ons verantwoordelijkheid om er goed mee om te gaan. De vrijheid van de ander moet onze eerste zorg zijn. Lastige keuzes moet je tegenwoordig maken, er is zo veel om over na te denken! 
Vanmiddag ging ik naar Ineke, ze constateerde dat het Lourdeswater reuze goed voor me was. (:-) Niet voor niets gesleept.) En na haar behandeling had ik het minder nodig. Mooi is dat toch. Ik ging wat winkels af voor houten roerstaafjes, maar ik kon alleen plastic vinden. Gek is dat. Dan ben je wel weer op, als je thuis komt. Laat gegeten. Tot een uur in MLS woordjes opgezocht, morgen nog verwijzingen erbij zoeken. Het is altijd een heel werk, maar dan kun je daarna die lezing weer zo uit de kast halen... :-) Ik heb veel plezier van al het werk dat ik in het verleden heb gedaan. Je ziet toch weer détails, die je ontsnappen, ook als je de grondtaal 'even' doorleest. Daarna heb ik nog wat mails gelezen, een efemeride tot mij genoten, en nu is het bijna 2 uur. Waarom gaat de tijd zo snel??? 
Morgen moet dat beter. 

Dinsdag 5 juni 2018. Félicitations! ;-) Vanmiddag kwam Tonio om mijn Moederdag cadeau te installeren: een prachtige stille ventilator. Daarvoor moest er wel ruimte gemaakt worden, dus daar ben ik geruime tijd mee bezig geweest. Vooral was dat een verplaatsen van stapels. Ik heb ze nog niet terug geplaatst. :-( Al doende kwam ik een aantal dingen tegen die ik met enige urgentie zal (of had) moeten doen. Een invuloefening van de belasting, die ik had laten liggen, kon ik mooi aan een van de (andere) erven Voerman laten zien, toen zoonlief er was. Hij snapte het ook niet. Gelukkig, het ligt dus niet aan normale mensen. Maar de stapel Doe-er-wat-aan groeit bedenkelijk. Net als de stapel Doe-er-nu-eindelijk-eens-wat-aan! Tonio kwam later dan hij had gehoopt, want er kwam iets tussen op het werk, en natuurlijk viel het allemaal tegen, want dat is inhaerent aan een computer. We hebben wel een paar uur lekker geklust. Dat we is een plurale majestatis dat op Tonio slaat, ik heb in feite alleen een paar draadjes doorgeknipt en vervolgens vastgemaakt in een kroonsteentje, zodat de zij- ventilator van de kast ook op zijn plaats kon. Een Zalman, en een heel stille, zei de verkoper. Mar 12 dB! Het staat op het doosje. Maar nu die in werking is, hoor je van dat stille geschenk van Tonio niets meer. Alles went, maar... daar zal ik te eniger tijd toch wel een stokje voor steken, denk ik. <Grijns> 
Terwijl we bezig waren, kwam een verdere buurvrouw nog een paar glazen flessen brengen. Ze had haar familie ook al verteld dat ze ze moesten bewaren. Lief!!! Nu moet ik de schuur zo inruimen (= leegruimen) dat het er allemaal in kan, want de keukenvloer moet niet langdurig extra worden belast. (Nu ja, als ik daar sta, is dat bijna het dubbele van wat ik aan Lourdeswater had meegebracht. Dus die 15 kg die nu naar de schuur moet kan vast geen kwaad. En anders hebben we pech.)
Na het late avondeten had ik geen zin meer. Maar ik had al een week geen eieren meer, dus... 
...stelde ik het uit tot kwart voor tien. Toen moest ik wel op de fiets. Gelukkig is dat maar een klein stukje. Fietsen is nog niet mijn grootste hobby, stuitsgewijs, al gaat het beter dan een paar weken geleden. Kortom: het is afzien, maar gaat een stuk beter. Komt goed. 

Maandag 4 juni 2018. Fris zomerweer. De zomer valt dit jaar in de lente. ;-) Tegen twee uur had ik een afspraak aan de overkant met de oorspronkelijke fysiotherapeute. Zij stelde voor dat we samen naar Dille en Kamille zouden lopen, want daar had ze mooie flessen gekocht (ooit) voor 2 €. In 20 minuten wandelden we daarheen, zij was tevreden over mijn lopen, ik verre van, maar ze zou thuis nog kijken. 
Maar thuis heeft zij geholpen om de inhoud van een groot deel van een jerrycan in het glaswerk over te gieten. Correctie: ik heb geholpen, zij heeft het zware werk gedaan. Maar toen was haar tijd wel op! Ze gaf nog wel een nuttige tip voor het uitvoeren van een oefening, die had ik verkeerd gedaan. Dus toch ook wat dat betreft een nuttig bezoek. Na al dat lopen was ik wel uitgeput, dus ik heb anderhalf uur voor de TV gezombiet. Daarna heb ik wat gebeld, gegeten en ben ik achter de computer gaan zitten. Laat schoot het pas lekker op, dus werd het half drie voor ik Ctr-s intikte. Tja, toen kon ik dit niet meer afmaken, en versturen, dat moest dus dinsdag. Want een temp-file in de FrontPage temp directory blokkeert de hele boel. Geen idee hoe ik dat moet veranderen. Kennelijk wordt het allemaal te groot, maar of het te groot is voor de bussnelheid van de computer, de verbinding met de NAS, of het geheugen van deze PC (8 GB 4Q 2,67 Hz) weet ik niet. Nog een paar dagen, en dan is het meeste werk gedaan. In elk geval zijn de plaatjes te groot denk ik. Ik moet eens bij iemand anders kijken hoe snel of hoe traag het verslag laadt. Ik hoor het graag. Nu maar weer eens aan het werk. 

Zondag 3 juni 2018 De eerste zondag na Trinitatis, de vreugdevolle tijd van de hoop die wordt vervuld. 
Omdat ik wel graag aan het Avondmaal wilde, moest ik vroeg opstaan. Maar het was het waard: een mooie dienst, met een heldere uitleg, altijd een nieuwe kijk op dingen, Catrien las het Evangelie uit de vertaling van Marie van der Zeide. Zó mooi! Die moet ik toch meer gebruiken! Utrecht tetterde door de liturgie heen met Brassbands vlak in de buurt. Ik dacht dat de zgn. culturele zondag pas 's middags begonnen. Nu ja, het was wel grappig. Dankzij een dik kussen van de koster kon ik redelijk goed zitten. En staan, toen het overlijden van een vorige predikant daar: ds. Hans Haan werd afgekondigd. Catrien had hem destijds op een heel andere manier beleefd dan wij, maar dat gaf ook weer relief. Hij was zeker een geleerd prediker! :-) 
Het was aangenaam weer aan het worden, toen ik huiswaarts ging. Daar heb ik even gerust, daarna ben ik bezig geweest aan het Lourdesverslag, want dat moet een keer af, al heb ik een boel teksten (nog) niet. Vanavond heb ik moeizaam een liturgie zitten uittikken. Kost veel tijd. Een deel van mijn eigen aantekeningen kon ik echt niet meer ontcijferen. Het is nóg knap wat ik uit die hanepoten heb opgediept. Er liep van alles door elkaar, dat wordt ingewikkeld... het is bijna half een, ik heb genoeg gewerkt! Heb morgen een heerlijke dag in Gods zegen!

2 juni 2018. Een frisse dag, laat opgestaan, want ik slaap weer slecht in. FrontPage handicapt me. Het is al elf uur, en ik moet mijn haren nog gaan wassen. Ik ben benieuwd of de plaatjes nu zichtbaar zijn op het Lourdesverhaal, (klik op het rondje hierboven) ik kan het van binnenuit niet zien. Zo niet, dan heb ik weer iets verkeerds gedaan... 

1 juni 2018 Wat ik allemaal gedaan heb weet ik niet meer, hard gewerkt aan het verslag, dat in elk geval, Frontpage heeft steeds groter moeite met het opslaan van het werk, dat kan uren kosten. Vandaar dat ik dit niet meer bij kon werken. Morgen beter, hoop ik. 

31 mei 2018. Café de Rat had wat flessen voor me bewaard. Dus ik kan denk ik 1 jerrycan legen. Daarna nog vier geloof ik. ;-) Dat schreef ik om 3 uur. 
Dat dàcht ik, maar het waren minder flessen dan het leek... de Jerrycan is nog niet leeg... 
Vandaag is niet veel zichtbaar uit mijn handen gekomen. Van Lourdes lukte het niet die zaterdag af te maken, de liturgie voor Gorcum staat grotendeels in de PC, maar ik moet het Evangelielezing nog helemaal gaan vertalen, dus daar gaat nog veel tijd in zitten, want eerst moet ik al die woordjes opzoeken. Het komt goed. Maar het lukt me niet om geconcentreerd achter elkaar door te werken. Ik moet veel pauzeren. En het is alweer 1 uur geweest.  Morgen verder. :-)

30 mei 2018 was in Utrecht nog steeds zomers, maar zonder onweer, en iets minder heet dan gisteren. Ik mocht naar Ineke, en de acupunctuurnaald voor heup en rug zat zó vast, dat die na een uur nog niet was uitgewerkt. Pas om 20u20 kriebelde het: ik kon 'm voorzichtig draaiend verwijderen. Die heeft dus heel lang kunnen inwerken. Mooi! Ik liep ook iets beter, op de terugweg via enkele winkels. (Als je toch in de buurt bent...) Ik was wel moe, dus ik heb met het verstand op nul en de voeten in ruststand TV gekeken. :-) Dat is tegenwoordig mijn alternatief voor romannetjes. ;-) Vanavond heb ik een paar uur gewerkt aan foto's en tekst voor het verslagje (ik heb de zaterdagochtend er op zitten, dus ik ben bijna op de helft), en de opzet van de liturgie voor de komende dienst staat in de computer. Die dienst moet een paar dagen eerder helemaal klaar zijn, vandaar. De kaarten komen aan, kennelijk in verschillend tempo, grappig is dat. Maar Kiev is ook al bereikt. :-) Ik ga mij nog even verwennen met een mini-ijsje, en dan de avondgebeden en naar bed. Bless you!

29 mei 2018 was een zomerse dag, met heftige onweersbuien. Zo zeer, dat ik af en toe maar niet ging computeren. Vanmiddag moest ik naar de fysiotherapeut, toen ik terugkwam moest ik een kaart die verkeerd bezorgd was even wegbrengen, en toen ik op het hoekje van de staat was begón het toch te hozen!!!! Ik heb een kwartier staan wachten tot het minder werd, en ik heb mij verwonderd over het spel van wind en regen. Op een afstand van 10-12 meter zag ik soms drie zeer verschillende hoeken waaronder de regen tegelijk neer kwam. Bizar. En soms een echte rondedans. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij mij had. Toen de regen leek op te houden, kieperden ze héél hoog daarboven nog een bak grote hagelstenen om. Nogmaals: bizar! De tuin vond dit geweld niet zo leuk. De mooie oudroze roos, die ik jaren geleden van Parel heb gekregen, en die elk jaar maar één of twee rozen oplevert, was heftig geknakt. De éne roos van dit jaar verloor meteen alle blaadjes, toen ik de stam weer overeind zette. In elk geval lijkt het dak het te houden, Gode zij dank. Dat zei ik later nog eens na een lang telefoongesprek. En vanavond heb ik later nog een paar uur gewerkt aan het verslag van de bedevaart. Je beleeft het op die manier wel opnieuw, en dat is heel prettig. Het kost wel (bijna) nét zo veel tijd als 'in het echt'. (Soms meer). Ik hoop dat jullie geen (noemenswaardige) waterschade hebben gehad. Bless you!

28 mei 2018. Gisteravond sliep ik pas om een uur of drie, dus heb ik vanmorgen heel lang uitgeslapen. Ik heb dat kennelijk nodig. Als frater Willibrord, die alle kinderen de groeten doet, niet had gebeld, dan was het nog later geworden. Vanmiddag en vanavond heb ik gewerkt aan het Lourdesverslag, ik ben een heel klein stukje opgeschoten, maar het kostte me wel bijna heel de dag. Afgezien van een paar telefoontjes. Maar dan zit je weer anders. ;-) Het was een heerlijke dag, en van het 'beloofde' onweer heb ik nog niets gezien. Houden zo! Om half twaalf heb ik nog een heerlijk wandelingetje gemaakt. Zo'n 500 pas zonder rollator of wat dan ook. Een klein beetje wankel, maar als ik mij niet had gerealiseerd dat verder gaan toch riskant is, om deze tijd van de nacht, had ik er nog wel een stukje aan vast geplakt. De volle maan was gesluierd achter vochtige tule, de geuren van de nacht zó zoet en zó intens, dat je wel door had willen gaan... Dan is het jammer dat je alleen bent. Maar genoten heb ik. :-)

27 mei 2018. De gouden zondag Trinitatis, zoals Maarten Luther het noemde. De lutherse gemeente hier deed aan een regiodag in Woerden, dat was deze morgen geen optie. Dan zoek je iets laters, en de laatste zondag van de maand is een bekend gegeven, maar de nationale vervoerder had nog nooit gehoord van zondagsrust, dus die waren aan het klussen. :-(  Uiteindelijk, dank zij veel engelen, toch in het huis van de Heer terecht gekomen, waar zang en dans op het goddelijk menu stond. En een familieverjaardag. <Grote grijns> <verbum sat> Mijn favoriete voorganger, mijn favoriete zangeres, een fantastische pianist, en een begeesterde danser; de dag kon bijna niet meer stuk. Toen probeerde ik een van de souvenirs die ik uit Lourdes  had meegebracht voor de (Frans sprekende) dochters te slijten, maar het was topdrukte in en rond de Oceaan. Dat had ik eigenlijk beter een andere keer kunnen doen. De calamares waren echter heerlijk!!! Een absolute aanrader. En het is altijd heerlijk de kinderen even te zien. De terugweg kostte ook veel extra tijd, maar ook hier weer een engel (met een schattig baby'tje) om tegenaan te leunen. God is goed. Wat zeg ik: God is fantastisch! :-) Vandaag niets gedaan aan wat dan ook, dus het was een doodvermoeiende rustdag. Ik had het misschien niet moeten doen, maar ik heb er van genoten. :-D 

26 mei 2018 Zomaar zomer. Heerlijk. Aan een rondje lopen kwam ik pas vanavond laat toe, vanavond heb ik bijna twee uur achter elkaar telefoon gehad, en daarna nog weer een korte. Dat schoot niet echt op, maar het was wel gezellig. Vroeger bracht de (vrouw van) de dominee een pannetje soep, nu bracht zij mij mijn boodschappen. Dank je wel, Maryse! Het was ook heel gezellig! O, en nu is het zondag. De gouden zondag Trinitatis, zoals Luther zei. Op die zondag vallen alle grote feestdagen van het hele kerkelijk jaar nog eens samen. Het top-feest dus. Vier ze!

25 mei 2018. Een rommelige dag, waarin van alles gebeurde, wat ik niet had gepland. Zo zijn er meer. Er kwam een berichtje dat mijn nieuwe maar niet zo goede computertje zal worden opgehaald vandaag, maar dat ik er wel alles af moet halen wat er bij aflevering niet op zat. Hm. Help. Zonde van de hardglasbescherming, want die moet er af, en die krijg je nooit meer stofvrij op de volgende. Toen alles netjes was ingepakt, en het juiste adres er op stond, ging ik beneden maar aan het werk, in afwachting van de DHL. De paaseieren moesten nog worden vervangen door de Pinkstereieren (rood met goud), een mooi klusje. En ja hoor, de vaas, waarin de takken stonden, viel om, en alles op de theetafel was nat en vies. Sommige eieren hebben het ook niet overleefd. Dat werd een flinke schoonmaakklus, waar ik de rest van de middag mee bezig was. Want dan moet de tafel in de was, en al dat soort dingen. Zelfs over de spiegel heb ik een lapje gehaald. J Toen de jongen van de DHL het kostbare pakketje op kwam halen, bleek er een formulier te ontbreken. (Dadachikkal) Maar hij heeft na wat telefoneren mij een bonnetje gegeven dat moet aangeven dat hij het heeft aangenomen. Een pak van mijn hart, dat dit geregeld wordt. Toen het beneden een beetje klaar was, de tafel staat nog vol dingen die moeten worden opgeruimd, ben ik even gaan rusten. En vanavond heb ik foto's ingevoegd bij het begin van het Lourdesverslag. Dat gaat nog wel een hele tijd duren, voordat dit af is. Het begin is gemaakt. En ik verneem dat sommige kaarten al zijn aangekomen, dus ik hoop dat ze allemaal aankomen. Dat is wel een uiting van vermetel vertrouwen, ik weet het... maar toch. Morgen maar verder. 

24 mei 2018. Vanmorgen sliep ik uit, later heb ik het bed verschoond, en een was gedraaid, (die moet ik nog uit de wasmachine halen, bedenk ik me)... Ik heb gewerkt aan het verslag van de bedevaart, maar al dat lange zitten bevalt mijn stuitje niet erg. Braaf ging ik even na 8 uur een rondje lopen met de rollator, hetgeen niet meeviel. Het weer viel weer wèl mee. 
Op de terugweg liep ik bij AH binnen, daarna ging ik verder langs de gracht en de Lange Smeestraat. Toen bedacht ik dat daar iemand vandaag geopereerd zou zijn, en ik ging even informeren. Het bleek al gebeurd te zijn, en tegen te vallen. Maar 'even' informeren werd zo lang, dat ik met een protesterende achterkant tegen 10 uur naar huis ging. Gezellig was het wel. De rest van de avond ben ik bezig geweest met het ontcijferen van mijn haastig neergekrabbelde aantekeningen. Voorwaar, een hele klus! Het is al ruim kwart over middernacht. Dus voor vandaag is het welletjes! 

23 mei 2018. Vandaag heb ik vooral geslapen. Om 2 uur had ik een afspraak met Ineke; ik bleek toch nog wat giffen en virusinfecties te hebben opgelopen. (Te veel geknuffeld daarginds) Maar Ineke heeft er iets aan gedaan. Na de behandeling heb ik een rondje HC gedaan, en de verkeerde boodschappen gedaan. Een kopje koffie decaf gedronken, en weer in bed gedoken. Om 8 uur wakker gebeld. Nog wat gekeken naar alle mooie bedevaartsfoto's op Facebook, daar werd ik erg blij van. Tja, toen was het zomaar half tien voor ik  had gegeten. De foto's heb ik overgebracht van de fototoestellen naar de computer, ik heb ze een nieuwe naam gegeven, zodat ze echt op volgorde staan, ik zag dat ik op een van de toestellen een verkeerde instelling had gebruikt, hetgeen gekke filmpjes met fotomomenten er in opleverde, terwijl ik meende alleen foto's te nemen. Dat kost wel heel veel MB! Erg duidelijk mislukte foto's heb ik er wel tussenuit gehaald, maar nu heb ik een map met 850 items, zowel foto's als filmpjes. De dag is weer om, en ik kan mijn ogen niet open houden. 

22 mei 2018. Weer thuis, maar mijn hoofd en mijn ogen en mijn hersens zitten nog dichtgeplakt. Het was heel goed, en heel fijn. Dank voor alle gebedjes. :-) Er staat een kaars voor wie dat vroegen, en ook voor een aantal mensen die dat niet vroegen... Later meer, nu moet er gewerkt worden!
Daarna ben ik toch gaan slapen. Vanmiddag moest ik naar de fysiotherapeut, daarna maakt eik een babbeltje met de buurman, ik kreeg een telefoongesprek met een van de kinderen, heb de koffer uitgepakt, zodat deze naar zolder kan, en uiteindelijk heb ik nog wat gegeten. Nu ga ik slapen, want ik zit te knikkebollen achter de PC, Liefs Gea

17 mei 2018. Eindelijk weer thuis. :-)

16 mei 2018. Vroeg op, om te wennen... en nog veel te doen. Om twee uur bij Ineke, die lang bezig was met me. Een virus in de sinus bleek op mijn heup in te werken. Zwak punt. In elk geval heeft ze  me weer een stukje opgekrikt. Nu stop ik maar even met het nieuws hier... (Braaf blijven, en zeg maar een gebedje voor me. xxx)

15 mei 2018 Ik heb te weinig gedaan vandaag, en rommelig ook. Maar het meeste ligt wel klaar, dus dan wordt het morgen een uurtje proppen, denk ik. Ik ben teveel tijd bezig geweest met de Sirius die het niet goed doet. Dus de komende dagen wordt mijn verslag niet bijgewerkt, het spijt me, maar er zit nu eenmaal van alles tegen. De injectie van de huisarts begint zijn werkzaamheid te verliezen, terwijl het juist de bedoeling was dat ik de komende dagen topfit zou zijn. Vandaag was ik bij de fysiotherapeut, ze heeft me weer aardig in de tape gezet. Het was een warme dag, en je kunt je niet voorstellen dat het morgen veel koeler is en dat het kan gaan regenen. :-( Middernacht. Slaap lekker, en tot later. 

14 mei 2018. Vroeg wakker, om een pakje. Dat was erg welkom, maar vroeg was het wel, en de wereld wist nog niet dat het een mooie dag moest worden. Ik ben op mijn - chaotische - manier heel de dag bezig geweest. Er was ook een grote teleurstelling, want het computertje dat ik mee wilde nemen, werkt niet zoals het hoort. Vanmiddag ben ik met de rollator naar de AH geweest, om boodschappen alvast, want de klok tikt op de een of andere manier dubbel hard. Ik ben een hele stapel afschriften kwijt, en al heb ik lang gezocht, ik vind ze niet. Wel weer andere dingen. Maar goed. Het is half een, dus ik moet morgen maar verder gaan. Hoewel... 

13 mei 2018. Zondag Exaudi. (Hoor mij, Heer, als ik roep...) Vanmorgen werd ik even wakker, om een uur of zeven, maar ik sukkelde weer weg. Later heb ik vaag mooie dingen gehoord op de TV, maar naar de kerk, dat lukte echt niet. Vandaag is er niet veel uit mijn handen gekomen, maar de plantjes die ik gisteren kreeg heb ik wel geplant. Ze staan heel gezellig op het platje.

Vanavond was ik wat dingen aan het uitzoeken, en dacht: ach, nog even Laetitia bellen, dat het gisteren zo leuk was, en haar bedanken voor al het werk, maar dat 'even' liep uit! Kortom: vanavond komt het er niet meer van. Morgen verder, en dat is al snel! ;-)

12 mei 2018. Een vrolijke dag, want Laetitia was jarig, en we vierden dat met familie en vrienden. Bovendien vierden we alvast Moederdag, en dat was een goede beslissing: dat gaf de anderen de handen vrij, ze hebben allemaal hun eigen gezin, en ik was na 6 uur al moe genoeg voor twee dagen. Maar het was reuze gezellig. Laetitia had van alles gebakken, ik heb ook van veel geproefd... morgen maar niet op de weegschaal gaan staan. ;-) 

In de keuken heb je in onze familie altijd de beste gesprekken...

Er werd ook scrabble gespeeld, Charlotte en Pieter hadden dat bedacht, en het was duidelijk dat Betty en Marjolein heel bekwame spelers zijn! Barry en ik deden het samen niet slecht, en het was voor hem de eerste keer in 50 jaar of langer dat hij het speelde. 

Per gezin bleken er verschillende regels gevolgd te worden. -) 

Bovendien heb ik dankzij Laetitia en Jeroen contact gelegd met mijn website van buitenaf, en dat is iets dat ik graag wilde bereiken. Hoe het in de practijk verder gaat lopen zien we wel. 

Barend begon al vroeg met het stoken van de BBQ. Laetitia had allerlei heerlijkheden gemaakt / voorbereid, en ze had veel eer (en plezier) van haar werk. Iedereen at met genoegen. Er waren twee grote tafels, en men ging, als dat zo uitkwam, van de ene naar de andere tafel. Erg leuk! 
Mijn jongste zus en haar man brachten me thuis, en daar was ik ook heel blij mee. :-) Ik word omgeven door lieve mensen!

Toen ik thuis was, om een uur of 7, of iets later, duurde het niet lang voor de printer werd afgeleverd. 
De buren hebben dus de hele middag voor niets opgelet. :'-( De printer staat op zijn plaats, maar de computer ziet m niet. Daar kijken we morgen dan wel weer naar, en ja, help, het 's al weer zondag. De tijd vliegt. En er moet nog zo veel... Heb een gezegende zondag! 

11 mei 2018. Vanmorgen kwam het er dan van: de nieuwe rollator, die ik gekregen heb van de laatste gemeente waar ik mocht voorgaan. Het moest een nieuwe zijn, zeiden ze. Er ging van alles mis met de aankoop en de bestelling, en toen die dan hier was kreeg ik 'm niet open, want een boekje kon er niet af... dan zoek je maar op internet naar de zeer summiere informatie, die voor mij in elk geval té summier was. Maar het bejaardenhuis in de Lange Smeestraat bracht uitkomst. De receptionist knipte automatisch iets open dat ik niet had gezien, en daar was ie dan! Ik liep met plezier naar huis!!! 
Daarna ging ik toch op pad met de rolstoel, want ik had een grote bak met dingen die nog steeds naar de ARM moesten. Daarna ging ik een fournituurtje halen, dat lukte, en een mini-woordenboekje, maar dat was niet meer te krijgen. Vorig jaar had ik het lichtzinnig uitgeleend. Ned. Frans. Misschien een woordenlijst op mijn Androïd- mobieltje? Wie heeft er ervaring mee? Goed, toen hobbelde ik door naar de ANWB, en kreeg haast, want ik wilde het wintergrauw nog uit mijn haren spoelen, en daarvoor moest ik voor zes uur voorbij het Paardenveld zijn. Dat moest met de fiets, anders zou ik het niet halen. Onderweg naar huis kwam ik nog een dierbare tegen, en de seconden tikten tegen mijn bewustzijn... Thuis gekomen zette ik de rolstoel snel een stukje naar binnen, ik haalde de fiets naar buiten, stopte mijn handtas in de fietstas, en sjeesde, met voorbijzien van stuitjes en knieën naar de Amsterdamse straatweg. Net voor zes uur was ik binnen. De dame daar hielp mij allerschattigst, en daarna leek het mij handig om en passant nog wat baar geld te halen. Ik was er doorheen. Bij AH stond ik voor de automaat met een toenemend gevoel van zorg: geen pasjes. En ik had toch net nog betaald? Hoe kon dat? Mijn tas haalde ik helemaal leeg op de balie, tevergeefs. Het lieve meisje zocht het telefoonnummer op van de winkel die ik het laatst had bezocht, belde, maar de dame had mijn mapje met pasjes niet gevonden... Tja. Dan maar naar huis. Dan krijg je de moeizame tocht naar verloren en gezocht, nee... nog niet gevonden... en je moet de banken bellen, maar als je nu passen blokkeert, dan zijn de nieuwe niet over twee werkdagen hier. En dat moet toch! Ellende. De dame van de Amrobank kon zien dat er niets mis was gegaan, maar ook dat ik de laatste aankoop niet had gepind. ??????????  Misschien hebt u contant betaald??? Ga nog maar even heel goed zoeken thuis. 
En ja, toen lag het mapje in de rolstoeltas, met de boodschappen... Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr......... 
Nog wat telefoontjes later kon ik wat gaan eten. Toen was het al half tien. Tijd om mijn jongste dochter te bellen of ik morgen nog iets kon halen voor haar... ze viert morgen (terecht) haar verjaardag. Dat was niet het geval, maar ze vertelde me wel over de school waar haar zoon wordt bijgeschaafd. Daar was brand gesticht. Ze zit zelf in de directie van de school, dus extra zorgen daar. 
Er kwam ook nog een boek in mijn hand, en zo duurde het nog een half uurtje langer voor ik de winter achter mij kon laten... Ik heb wel lekker in bad zitten weken, dat was heel plezierig. Daarna moest de warboel een beetje gereguleerd worden door er krullers in te draaien, anders zag ik er morgen als een paaslam uit... ;-/ Vermoeiend en tijdrovend. 
Nu feliciteer ik mijn jongste alvast. Ze is om een uur of half tien geboren, op de 12de mei, enige tijd geleden. :-) Een fijne dag, en een gelukkig jaar! xxx

10 mei 2018. Hemelvaartsdag! :-) Wonderbaarlijk: om 9 uur was ik in de Domkerk. Echt waar. 
Daar gebeurde veel moois. Kwart voor elf was ik weer thuis, net op tijd voor de laatste tonen van Nederland zingt (jammer) en daarna zei ds. Bottenblei zinnige dingen, die ik niet kan reproduceren. Vervolgens kwam er uit Champéry (Zwitserland) een internationale Hemelvaartsviering, waar ik een groot deel van gezien heb. Maar af en toe dommelde ik wel weg, want de nacht was te kort geweest.
Het koortje was lieflijk, en de muziek was fijn. De priester had een prachtige kazuifel aan, die echt Hemelvaartswaardig feestelijk was.  :-) 
Intussen is het wel 10 mei, en 78 jaar geleden begon de ellende hier in Nederland... Niet vergeten. 
Zeker nu het overal in de wereld rommelt... Het is beangstigend. 
Vanmiddag heb ik de regenjas gestreken, in de hoop dat die dan ook regenbestendig zal zijn, want HG doet niet altijd wat het belooft... Ik heb wat kleren bij elkaar geharkt. En gezocht naar die ene warme pantoffel. De andere is er wel. Gek, zouden dingen waar je je pootjes in mag steken dan ook zelf pootjes hebben? De avond ging snel weg met het (tevergeefs) zoeken naar informatie. 
Maar op mijn Sirius werkt WSFTP nu wel. Tenminste: ik heb een bestand overgezonden, en ik vond het op de juiste plek. Nu maar zien of we dat ook buitenshuis werkend kunnen krijgen. Straks = Morgen

9 mei 2018. Druk en rommelig. Al vroeg een telefoontje over de Lexmark die niet meer te repareren was. Maar als ik een nieuwe kocht (ik dacht eerst dat ik een nieuwe kreeg, maar helaas) kreeg ik gratis de vijf jaar extra garantie die ik de eerste keer gekocht had er weer bij. Nette zaak, die Aces Direct. Toen moest ik achter een andere aankoop aan, en dat viel nog niet mee. Op enkele e-mails werd domweg niet gereageerd. Pas toen ik opbelde kwamen er excuses en ging iemand erg haar best doen voor me. Te laat om effectieve actie te ondernemen, dus dat moet vrijdag, of zo. Je kunt ook niets afspreken, en met al dat wachten verdoe je veel tijd. En daarvan heb ik niet zoveel meer. Ik heb nog een buxusboompje vermoord. Ik vrees dat de rupsen vrolijk oversteken naar het volgende boompje. Het is een werkje, waarbij mijn rug al snel protesteert, dus na één zak, die morgen toch niet wordt opgehaald, was het meer dan genoeg. Weer even liggen rusten, etc. 
Morgen is het Hemelvaartsdag, er zijn wel vier diensten in het grote Utrecht, maar natuurlijk weer heel vroeg. Het is nu bijna 1 uur, want ik heb nog iets gedaan aan de voorbereiding voor de reis. Maar te weinig. Morgen verder. Heb een gezegende en bijzondere dag!

8 mei 2018. Een veelbewogen dag, maar ik houd het kort, ik ben erg moe. Voor twaalf uur kwam Tonio om me te helpen het nieuwe computertje in te richten. Hij had tussen de middag maar een uurtje, dus hij moest rennend weer weg. Iets na vijf uur kwam hij terug, en hij ging om half acht weer naar huis, dus we hebben hard gewerkt. Om twee uur tandarts, dat was een heel moeizame fietstocht, want dat zadel zit/hangt nog niet zo lekker, maar ik had geen andere keus. Het O.V. is hier op dit moment nihil. 
Daarna moest ik naar de fysiotherapeut, en ik was net weer thuis toen Tonio kwam. We hadden nog een probleempje niet opgelost, en ver na het eten belde ik Laetitia 'even'. Bijna twee uur later waren we bijna bijgepraat. ;-) Half twee, ik val om (alweer), morgen zien we wel verder. 

7 mei 2018 Vanmorgen moest ik echt wel vroeg opstaan, want er moesten dingen geregeld worden. De UPS moest de keurig ingepakte printer halen. De tape had het gehouden vannacht. :-) En met de tandarts moest ik een afspraak maken. Vorige week was hij juist een weekje weg. De week ervoor was ik telkens na 12 uur zover dat ik kon bellen, en dan is hij niet meer beschikbaar. Goed. Vandaag lukte het dus. (Maar dan wel meteen morgen op een ongelegen moment.) Terwijl ik wachtte op de UPS ben ik gaan opruimen. Een vreemde zal er niets van zien. Af en toe moest ik even gaan liggen, kennelijk heb ik gisteren iets teveel gedaan. Gek is dat. Toen ik nog een kabel ging halen bij de Mediamarkt, kostte het lopen me veel moeite, pijn in de knie, kortom: een maandaggevoel. ;-/ Ik bleef ook nog eens met de lift steken op HC. Het is een expeditielift waar meer mensen met rolstoel  of rollator gebruik van maken. Ik heb de tijd gedood met het openmaken van een doosje bonbons, die voor het vieren van Laetitia's verjaardag of mijn moederdag bedoeld was. Tja. Je moet toch wat. Na een tijdje tevergeefs op de knop gedrukt te hebben, duwde ik maar eens op de bel. Die gaf voldoende geluid om de doden te doen opstaan! De communicatie verliep niet al te soepel, wellicht omdat het geluid een beetje werd vervormd (goedkoop spul natuurlijk) of omdat de man aan de andere kant het Nederlands niet al voor zijn geboorte meegekregen had. De lift zakte vijf cm. En nog eens, na enige tijd. Dan druk je nog maar eens op de bel. 'We zijn er mee bezig, mevrouw!!!!!!!' Even later zakte de lift nog een paar cm. Zo te horen waren er nu drie mansmensen bezig op allerlei knoppen te drukken. Ik mocht zelf ook een keer. De lift was nu zover gezakt dat een raampje zichtbaar was, waarachter een man omhoog keek naar me. Ik zat intussen in de rolstoel, met de boodschappentas keurig voor mij. ;-| Er kwam een moment waarop de lift ècht in beweging kwam, en toen... toen ging ie veel harder dan de bedoeling was, en hij schoot de tussenverdieping voorbij, waar de reddertjes stonden te kijken, naar de benedenverdieping. Nu moest ik daar ook wezen, want dat was straatniveau, en via via kon ik dan op de singel komen. Ik riep mijn dank omhoog, maar die werd geloof ik niet gehoord. Kennelijk is er nog een verbinding, want toen ik net weg wilde lopen kwam mijn redder haastig aangelopen. Later bedacht ik dat ik hem de resterende bonbons had moeten geven. Nu moest hij het doen met nog een dank u wel en een haastige glimlach. Al met al het het avontuur in de lift niet eens erg lang geduurd. Misschien een kwartier of twintig minuten. :-) Nu ja, zo heb je weer iets om over te schrijven. :-) 
Verder heb ik één van de drie buxusboompjes kaal geknipt, want daar wandelden de rupsen in menigte overheen. Die ernaast is ook erg aangetast, maar mijn rug en mijn stuitje maakten onstuitbare bezwaren, dus ik ben gestopt. En maar weer even gaan liggen. Dan vliegt de tijd wel heel hard. 
Heel de dag stond het waterdicht (of waterafstotend) maken van mijn jasje(s) op het programma, maar zo kwam het er weer niet van. Vanavond heb ik het in twee gedeelten gedaan. Af een toe bewegen, stond er. Dus heb ik 2x 20 minuten lekker zitten lezen (dat lekker slaat op het leuke verhaal, niet op het zitten) terwijl ik af en toe de melkwitte vloeistof door de stof perste. Er moet ook nog uitgespoeld worden, en dan liefst warm gedroogd. Nu is het buiten niet meer warm, duw dat gedeelte proberen we morgen. Het kan hoogstens zorgen voor vlekken. En dan gaan we opnieuw beginnen. Ik hoop van niet. In de tussentijd draait een gewone was in de machine, want het leven gaat door. Altijd maar door. En soms moet je even mee doen in die mallenmolen. ;-) 

Zondag 6 mei 2018. Zondag Rogate. Vanmorgen ben ik, na een veel te korte nacht, moedig naar de Lutherse kerk gegaan. Dat was ook net ver genoeg. Maar er was Avondmaal, en daar verlangde ik wel weer naar. Helaas bleek professor Joop Boendermaker overleden te zijn, deze week. Ik heb veel aan hem te danken. Toen ik niet verder kon studeren, door een grote hersenbloeding, en ik bij hem te rade ging, zei hij: Ze mogen blij zijn met iemand die de dienst zo grondig en degelijk voorbereidt. Dat gaf mij wel houvast in moeilijke tijden. Naar de begrafenis zal ik vrijdag toch niet gaan, want ik merkte dat een uur zitten op de heus goed gestoffeerde kerkbanken, min krachten te boven ging. Ik zat te draaien als een kind van drie! (Vorige week stond ik dat uur, dat ging veel makkelijker!) Maar goed, het is een mooie dag. Om wat uit te rusten van de vermoeienissen van de morgen, ben ik wat adressen af gaan bellen, van mensen die niet hadden gereageerd op Tons overlijden. De een woonde nog op het zelfde adres, en stortte een gezellige waterval van heel veel minuten over mij uit. Van de ander bleek de gezondheid veel beter dan ik gevreesd had, maar de postcode klopte niet meer, een derde lijkt nog op het oude adres te wonen maar het telefoonnummer zou niet correct zijn. Voor het adres van de vierde heb ik vier keer Facebook opgestart, en dan zag ik telkens weer iets anders dat interessant was, en dan vergat ik wat ik nu precies wilde opzoeken. Guppy-dag dus. ;-) Toen ben ik nog maar een klein rondje gaan lopen. Tot het Ledig Erf, langs het water, en dan de kortste weg terug langs de straat. Een buurman (een huis verder) was zo vriendelijk de laserprinter naar beneden te brengen. Hij wist niet wat hij beloofde. ;-) Echt zwaar zijn die dingen! Laetitia had later een goede suggestie voor de doos, en inderdaad, daar hadden we die verstopt. Vanavond heb ik alle dingen bij elkaar gezocht, de buurman heb ik van achter zijn TV gehaald, de arme, en toen stond de printer netjes, nou... bijna netjes in de doos. De doos was kennelijk een centimetertje gekrompen. Minstens een halve rol blanke tape heb ik gebruikt om de doos dicht te krijgen, meters en meters. Ducktape mocht niet! Nu hoop ik dat al die repen brede plakband vannacht niet bezwijken onder de druk. Anders moet de rest van de tape er overheen. Nu nog een afspraak maken om de printer op te laten halen, en dan zijn we weer een klein stukje verder. Al met al ben ik weer een stuk achter op het schema va mijn te-doen lijstje. 
Morgen. Ik ben nu zelfs te moe om naar beneden te gaan en water te halen... Ik ga proberen om voor middernacht in bed te liggen. ;-) Morgen wordt het weer mooi weer. Geniet er van, als je kunt. Bless you.

5 mei 2018. Een stralende dag, tot 20 graden Celsius vanmiddag, toen ik wel even wilde genieten van mijn lelietjes der dalen, die drie geurende trosjes op het platje hebben. (Na de prachtige lezing van Stine Jensen te hebben gehoord, en wat er op volgde. De moeite waard om te lezen! En te herlezen!) Maar de buren wilden schuren en branden, en dat was hún vrijheid op bevrijdingsdag. Uiteindelijk ben ik maar richting stad gelopen. De winkels waren open. O. Ja. Dus heb ik toch maar een paar boodschappen gedaan. Wat ik wilde hebben was er niet, en wat ik kocht had ook volgende week gekund. Maar ik heb wel geoefend met lopen. Langzamerhand gaat het allemaal net iets beter. Het stuitje is wat minder gevoelig (zij het niet ongevoelig) en heup en knie gaan langer mee. Na anderhalf uur (en wel af en toe zitten) wankelde ik naar huis toe. Toen was ik er ook al bijna, hoor. Dus het gaat gewoon beter. :-D Verder zat er vanavond van alles tegen, maar ja, dat wil wel eens. De canons deden allebei moeilijk met het afdrukken van een iets afwijkend formaat. In feite is het half A4 (volgens mij is dat A5) met een randje gaten. Vroeger, toen het leven nog overzichtelijk was, ging het wel. Ik ben echt uren aan het modderen geweest, en ben geen snars opgeschoten. Alleen heb ik veel papier verknoeid. Ik geloof dat ik het in dit formaat niet eens meer kopen kan. Maar ik heb wel lekker een uurtje in bad liggen lezen en zo. Dat was bevrijdend ontspannend. ;-) Snel naar bed. Het is al weer zondag. Geniet er van! 

4 mei 2018. Een bijzondere 4 mei: geen vlag halfstok, en later omhoog. Het voelt als verraad naar mijn ouders toe, maar de stok is erg zwaar, en ik heb op dit moment de kracht niet om zonder ongelukken te veroorzaken de vlag uit te hangen.. De vlaggenstokhouder zit net iets te hoog voor mij. Het zijn de kleine dingen die het doen. Maar het voelt niet fijn. Vanmiddag heb ik blouses gestreken, en later nog een paar, die ik samen met mijn winterjasje heb gewassen. Ook heb ik etiketten afgedrukt en geschreven voor Lourdes, dat was een heel werk. Na 18 uur heb ik herdacht terwijl ik er de postzegels op plakte, waar Maryse voor gezorgd had. Dat scheelt 4 uur werk ter plekke. En dus meer vrije tijd. De Lexmark die lekt kan ik naar de winkel terugsturen, maar dan moet die wel heel goed ingepakt worden, zodat er niets mee kan gebeuren. En wat een schrik: na Tons overlijden hebben we uitgerekend de dozen van de Lexmarks weggedaan. Ik moet dus morgen eens duchtig overleggen met mijn intelligente en sterke kinderen. UPS moet het nu wel binnen 5 dagen ophalen, want de winkel wil het binnen 8 dagen hebben. Morgen verder over nadenken, nu ben ik echt moe, en het is al een half uur bevrijdingsdag. Vier het leven en de vrijheid. Ze zijn zo kostbaar!!!!!!!!!!!!!

3 mei 2018. Fris maar zonnig. Voldoende slaap gehad, dat is ook prettig. Ik heb ook meer gedaan, vandaag. Eerst kleren boven uit de kast gehaald, kleren van lang geleden, toen ik (bijna) net zo zwaar was als nu. Ik heb in elk geval een aantal dingen gepast die ik wel weer dragen kan. Mooi is anders. Een donkere was heb ik al gedraaid. Toen ging ik rustig aan de stad in. De knie doet (nog steeds) meer pijn dan de heup, maar op zich iets minder dan twee weken geleden. Er gloort wellicht licht aan het eind van de tunnel. Als je maar geduld hebt, en niets moet. Dat laatste is het zwakke punt. ;-) 
Bij Pijper aan de Oudegracht (ja, zo ver ben ik gekomen. Ik moest ook weer terug...) hadden ze een ingenieuze veer met daarin een driedelig grijpmechaniekje. Voor drie-en-een-halve euro had ik iets waarmee ik - na veel gepiel en ge-urm- het papier uit de printer kon halen. Die doet het weer. De laserprinter, die het niet goed doet, kan ik laten ophalen, dat is ook mooi. Twee blouses heb ik gestreken, kortom: het was een drukke dag. Maar het is ook al weer half twee. Tijd om te slapen. Even een was in de machine zetten, dan kan die buiten drogen, hoop ik. 

2 mei 2018. Vanmorgen - bijna vanmiddag - kwam eindelijk dat pakje dat ik al bijna een jaar geleden hoopte te krijgen. Op papier kreeg ik het grotendeels van de kinderen voor Moederdag 2017. Als we het op tijd geïnstalleerd krijgen, bij sommige dingen moet ik bij de hand genomen worden, nu Joop is hemelen, zal het kunnen werken met Moederdag 2018. Ziet er mooi uit, en mijn vingers jeuken om de AAN-knop te proberen. Maar dan moeten er zoveel vragen worden beantwoord, en beslissingen worden genomen waarvan ik eerlijk gezegd de reikwijdte niet altijd overzie, dat het waarschijnlijk allemaal over moet. En dan zijn al de laatste Updates ook weg, die er al in gebakken waren. Geduld dus. Maar ik kijk er al met veel plezier naar! Ik heb toch al een klunsdag, want de printer trok achter elkaar 2 papieren scheef, die ik er niet meer helemaal heel uit kreeg. Nu zit ik met een probleem, want die Canon MG4250 heeft geen achteruitgang of zo. En de Laserprinter sproeit toner over de hele bladzij. Dat ziet er niet uit. Vanavond heb ik mij nog naar de AH gedwongen, het begon natuurlijk net een beetje te regenen, maar ik ben er gekomen zonder dat ik ben gaan zitten. Er gaat trouwens een nieuwe rollator komen. Ik kan niet zeggen dat ik daar naar uitkijk, het is een fase in het leven die ik pas over een jaar of 15 had voorzien, maar de dingen lopen niet altijd zoals je had gehoopt. Soms vallen ze tegen, en soms vallen mensen meer dan mee. Er komen veel minder dingen uit mijn handen, dan ik had gehoopt. Nu nog een mailtje sturen, dan kan ik in elk geval één taakje doorstrepen, en morgen zien we wel verder. :-)

1 mei 2018. Ik werd weer een beetje vroeger wakker, maar na een tijd viel ik toch opnieuw in slaap. Dat gaf niet, want ik hoefde pas om vier uur bij de fysiotherapeut zijn. Die voor de schouder. Hij was niet tevreden, maar heeft een hele tijd aan mij getrokken en geschud. Wordt vervolgd. Want de boel was vast gaan zitten. Tja, dat kan zomaar gebeuren. Later probeerde ik een programma opnieuw te installeren, in de hoop dat het zich zou gedragen. Dat moest drie keer gebeuren. Vanavond heb ik maar eens ernst gemaakt met het bedanken voor de verjaarskaarten en de aardige, opbeurende berichtjes die ik de laatste maanden ontving. Nu moet ik nog het papier buiten zetten, en meer komt er niet uit mijn handen vandaag. 

30 april 2018. In mijn gevoel nog altijd koninginnedag, en de verjaardag van mijn nicht Li. Dat laatste blijft. Gefeliciteerd. :-) Het heeft vannacht heel hard geregend, maar zo te zien houdt het dak de ellende nu wel buiten. :-) Helaas had Parel heftige lekkage. Als alle bedden nat zijn geworden, begin je beroerd aan de dag. Betty kwam vanmiddag even langs, en heeft meteen de stofzuiger gehanteerd en wat dingen opgeruimd. Fijn! Dat scheelde weer!!! Ze was afhankelijk van vervoer, want de bussen staken. Ik ben naar de Kopijwinkel gelopen, 2x 160 pas, maar zonder steun! Die rolstoel had ik beter mee kunnen nemen. Nu ja. Het regende ook nog, toen ik terugliep. Toen het vanavond vijf minuten zonnig was, pakte ik de fiets, om uit te proberen of het hielp dat ik een dikke laag schuimrubber over het zadel had aangebracht. Nee, het is nog geen succes. Maar ik zal toch ook een afspraak moeten maken met de tandarts. Zucht. En kijken naar een lichtgewicht rollator. Een vriendin die tig keer had gezegd: Als je vervoer nodig hebt... bleek voorlopig weer niet te kunnen. Dat is al vaker gebeurd, en dat komt gewoon zo uit... maar je wilt niet voor alles de kinderen weer belasten. Die hebben ook hun eigen drukke bestaan. Nu ja, zo gaan die dingen. We hebben hier ook geen bussen meer in de buurt. Vroeger kwamen er wel tien in een uur voorbij, zo niet meer. Grappig hoe dat kan veranderen! Morgen, straks dus, zien we wel verder. 

29 april 2018. Vroeg op, om tijdig op het station te zijn. Ik doe er toch drie kwartier over, op dit moment! Maar het lukte, en ik kon meteen een vrij-reizen-dag gebruiken. Op het nippertje. In Den Bosch werd ik van het station gehaald, ja, zelfs van het perron, zodat ik in de rolstoel kon stappen, en gereden werd. Wat een verwennerij! Ik merkte dat elke auto een andere zit heeft, en dat een stuitje daar weer anders op reageert. ;-/  De dienst in de Lutherse kerk was voor ons doen heel goed bezocht, en daarna dronken we samen koffie. Erg gezellig! Daarna werd ik weer heel luxe naar de trein gebracht, en zo stond ik om twee uur op het stationsplein (boven) in Utrecht. Onderweg naar huis werd ik aangesproken door iemand die een kaart gehad had moeten hebben, maar die niet gekregen had, en dus niet wist dat Ton hemelen was. Daarmee staat het aantal mensen van wie ik wéét dat ze geen kaart hebben gehad op 26! Hoeveel meer zullen het er zijn? Ik kan moeilijk al die mensen die niet gereageerd hebben opbellen en vragen of ze wel bericht hadden gehad... :-( Maar het is wel heel vervelend. Gelukkig had ik een liturgie in mijn tas (standaard, voor het geval dat), zodat ik die mee kon geven. Vanmorgen regende het hard, toen ik naar huis ging was het vrijwel droog, en nu lijkt het helemaal droog. :-) Maar ik houd het nu wel even voor gezien. ;-) 
Toen ik op bed lag, kreeg ik een telefoontje van een aardige mede-jaargenote, dat ik na vijf kwartier beëindigen moest omdat Laetitia kwam. :-) Mijn dochter kwam mij helpen met de WOZ, een paar kleine karweitjes, en de bedoeling was dat ze de spullen weer terug zou zetten in de kelderkast. Lachen! Een uur later stond de hele gang en het halletje vol met spullen die uit de kelderkast waren gekomen, en van het merendeel besloten wij dat het weg kon. Hetzij naar de stort, hetzij naar de ARM (of naar de Houtense variant daarvan.) Het was een hele tijd later voordat er enige orde was in de kelderkast, en toen er van alles was teruggezet, dat níet weg kon, leek de kelderkast bijna net zo vol als ervoor. Hilarisch! Zeker als je zag dat er minstens vier of vijf grote blauwe puinzakken vol in Laetitia's auto verdwenen. Dat was rond kwart over 12, en toen hadden we ook nog bezwaar aangetekend tegen de WOZ-waarde van 2017. Het was me het dagje wel! Laetitia heeft echt dit drie uur lang keihard gewerkt. En dan is ze nog niet thuis... Ze moet gesloopt zijn, want ze had al zoveel gedaan thuis. Ik ben kapot, dus wek mij niet voor morgenmiddag vier uur. s.v.p. ;-D 

28 april 2018. Heel vroeg, na twee uur slaap, stond de loodgieter voor de deur, een van God gezonden engel! Want vannacht, om een uur of twee, hoorde ik enge geluiden in huis. Het duurde tot ik een aantal keren alle trappen op- en afgelopen was (of had?) eer ik wist waar het vandaan kwam: de kelderkast. In het alleruiterste hoekje stroomde een waterleiding er lustig op los! Mijn goede buurman was bereid om nog te komen om de hoofdkraan af te sluiten! :-D Bukken is nog niet zo fijn, en op mijn knieën gaat nog niet. En dat is toch echt nodig om bij de hoofdkraan van het water te komen...
Toen alles naar behoren geregeld was, en wat wàs ik blij met al dat water!, ben ik toch nog maar een paar uur gaan slapen. Verder ben ik bezig gebleven met een aantal nuttige zaken. Ik dacht vroeg naar bed te gaan, maar dat werd toch het randje van de zondag. Zingt de Heer een nieuw lied, morgen! :-) 

27 april 2018 Koningsdag Een frisse dag, maar het was droog. Traditiegetrouw heb ik een en ander in bed bekeken, zonder dat ik de vlag had uitgestoken, tot mijn spijt. Dat was voor zover ik weet voor het eerst. Maar het is altijd al een klus die bijna boven mijn kracht gaat, vooral het inhalen van de vlag, maar nu ik mijn rechterarm al twee maanden moest ontzien, zit er ook weinig kracht meer in. Een oranje beestje staat wel voor het raam beneden, dus er was in elk geval aandacht aan besteed. 
Vanmiddag kwam Maryse mij zeer verblijden met de postzegels voor bedevaartspost. Dan kan ik volgende week beginnen met adresseren en plakken, heerlijk is dat. Het scheelt straks weer zoveel tijd! Wat een trouwe vriendin is het toch ook. :-) Een brief heb ik naar de brievenbus gebracht, aan het eind van de straat, normaal is dat honderd stappen, en daarna weer terug, zonder rolstoel of stok. Dat ging net. De prik van de dokter moet nog even inwerken, denk ik. Maar ik voel wel enig verschil, dus ik ben blij! Ik ga maar af en toe liggen, als  het zitten mij teveel wordt. Van de feestvreugde heb ik verder niet zoveel meegemaakt. Maar ik ben verder gegaan met de kerkdienst, en zelfs met de liturgie voor de gemeente. Die wordt nu heeeeeeeel traag afgedrukt door de nieuwe Canonprinter, die ik voor Tons begrafenis erbij gekocht had. Eergisteren had ik een nieuwe zwarte cartridge ingevoegd, gisteren een nieuwe met kleur, maar nu weigerde het ding al, want de zwarte zou leeg zijn. Gelukkig gaf de software aan dat ik mijn bestandje nog wel af zou kunnen drukken, als ik maar meer dan vijf seconden op een stop-knop drukte. Hm. De kwaliteit is wel lichter dan gewenst, maar tot nu toe heeft de weigeraar toch al 40 bladzijden afgedrukt. Dat is 4 van de 15 boekjes, die ik heb opgegeven. Heel benieuwd hoeveel er netjes uitkomen. Zelfdenkende machines zijn niet altijd een voordeel. Behalve voor de fabrikant wellicht. Intussen is het middernacht, dus het zal wel even duren voor ik naar bed kan. Een paar voorzichtige oefeningetjes voor de schouder, dan maar. Altijd goed. En tanden poetsen. :-)

26 april 2018 begon met een redelijke nacht. De huisarts kwam in het begin van de middag om de linker heup mores te leren met een grote spuit. Dat deed minder pijn dit keer dan ik had verwacht. Later iets meer. Maar ze had gezegd dat het een dag vervelender kon worden, en ook dat viel mee. Ik heb het zelfs aangedurfd om aan het eind van de middag een stukje te lopen achter de rolstoel. Halverwege Karel V moest ik al gaan zitten, maar een aardige jongen bood mij uit zichzelf aan om me tot het hoekje te rijden. En dat scheelde weer. Op de terugweg heeft een aardige dame me vanaf dat punt helemaal naar huis te rijden. Zo lief! Onderweg heb ik nog wel een keertje gezeten, om de benen en ook de voet rust te gunnen. Je ziet weer eens iets anders! :-) Vanavond ben ik aan de preek begonnen. Ik kwam tot en met het Amen, maar ik moet nog alle punten en komma's, kleurtjes en détails aanbrengen. In elk geval is de structuur er. Morgen zie ik wel weer. Heb een vrolijke en vredige Koningsdag! 

25 april 2018. Toen ik vanmorgen of vanmiddag de PC aanzette, gaf deze luidruchtig te kennen dat het probleem nog niet voorbij was. Tonio kwam na zijn werk nog 'even', waarbij wij na nog meer trials and errors tot de conclusie kwamen dat het verschijnsel te maken had met een ventilator die bij de kast hoorde. Het slopen van de kast, waarbij we - helaas - aan de verkeerde kant begonnen, kostte veel tijd. Maar toen we dit lawaaierige stofnest eruit hadden, bleven er twee gelukkige mensen en een relatief rustige computer over. Wordt vervolgd, maar nu even niet. :-D 

24 april 2018. Ik had even twee dagen geen computer, want die maakte toch een herrie! Ook Tonio, die ik erbij geroepen had vandaag, schrok ervan. We hebben alles uit elkaar gehaald (nu ja, Tonio deed het, want dat bukken gaat nog niet zo) en een andere voeding ingebouwd, die op zich meer lawaai maakt, we zijn uren en uren bezig geweest, hebben bijna alles stofvrij gemaakt, en toen we de kast dicht hadden gemaakt, en alles nu echt zou moeten werken, grapte ik: nu gaat hij vast weer loeien. Had ik mijn mond maar dichtgehouden, want dat was een zichzelf vervullende profetie! 
Nu kan het haast alleen maar de ventilator zijn… De kast blijft dus open, zodat ik er af en toe de vinger op kan leggen. Voor de organist van zondag moest ik echt vandaag nog de liturgie (vrijwel) klaar hebben, en dat ging toen voor alles. Nu kan hij in elk geval oefenen... de engel valt in, en dat valt niet altijd mee. Misschien moeten we ook nog wel iets veranderen. Morgen dan maar. 

Zondag Jubilate, 22 april 2018. Mik vierde vandaag zijn vijftiende verjaardag met een  heuse brunch, en dat was een groot en heerlijk succes. Parel was ongetwijfeld tot diep in de nacht bezig geweest, en de hele morgen. Laetitia kwam mij rond de middag halen, en we reden rustigjes naar Amsterdam, waarbij zij heel aandachtig alle verkeersdrempels erg voorzichtig nam, zodat mijn stuitje niet onnodig geplaagd werd. Het was wel even een test voor volgende maand. :-(  Ik zou nu nog niet kunnen reizen.
Maar goed, het was gezellig, en vol, en alle kleinkinderen waren er, en nog een heleboel lieve en aardige mensen... 

Na een paar uur wilde Barend naar huis, en ik kon meerijden, dan konden Laetitia en Pieter en Charlotte nog blijven. Een prima regeling, want ik was toch al moe. Gek is dat... 
Na een paar uur rust ben ik een rondje gaan lopen, wel met de rolstoel, zonder liffep niet zo best... Na 20 minuten was ik blij dat ik weer thuis was. Dus maar weer wat gerust, en vanavond heb ik de foto's een beetje bewerkt. Die hierboven o.a. Nu is het alweer maandag, dus ik stop. Heb het goed, en ik hoop dat iedereen zonder regen- en bliksemschade morgen weer wakker wordt! 

21 april 2018. Een goede nacht gehad, maar ik werd dan ook pas om half een wakker. ;-) Maryse kwam, met boodschappen, de schat! We hadden een goed gesprek, het was gezellig! In de avond bedacht ik me dat ik toch nog iets bij AH wilde hebben. En het concert voor Queen Elisabeth vond ik niet erg interessant. Ook leek het me verstandig om nog iets te lopen. Maar toen een heel jonge jongen van zijn fiets stapte, in de Lange Rozendaal, en mij aanbood me naar AH te rijden, was ik wel heel dankbaar. De terugweg lukte me wel. Langzaam, maar toch. Net. :-) Vanavond heb ik nog wat gewerkt aan de liturgie voor een volgende dienst. En nu is het onverwacht al twintig over twee! Snel naar bed. Morgen een heerlijke zondag iedereen. Jubilate! Juicht voor de Heer! :-)

20 april 2018. Het was geloof ik lekker weer, maar ik ben niet verder gekomen dan de brievenbus, en dat met moeite. Ik kreeg vanmorgen een aardig en behulpzaam telefoontje, maar dat maakte dat ik een klus, die gepland was voor over twee weken, nu meteen moest doen. Drie uur later dan mijn bedoeling was geweest begon ik dus aan de post voor de zieken. En ja, dan weigert de beste printer natuurlijk. De andere, die een van de kleuren niet kan afdrukken, en dus minder geschikt is voor kleurenprints, moest gevuld worden. Vieze vingers, die zelfs met VIM niet helemaal schoon te krijgen zijn. :-D Maar de post was op tijd in de brievenbussen - alleen later zag ik dat de verjaarskaart voor onze co-moeder, die morgen 80 wordt, níet gepost was. Na de brievenbusexpeditie was ik even gaan liggen, en een paar uur later wakker geworden. Dus dat was te laat. Haar heb ik vanavond langdurig en gezellig gebeld. Mijn buurman stuurde nog een rampberichtje, mijn stuitje doet steeds meer pijn, de duizeligheid, die Ineke had weg geprikt, kwam vandaag weer terug, en ik heb voor vandaag genoeg van het leven. O, vandaag is al voorbij!
Straks, morgen, met een schone lei beginnen. :-) 

19 april 2018. Dankzij Ineke en uitputting heb ik mijn 8 uur slaap ruim gehaald, al heb ik om een uur of een toch een uurtje beneden zitten lezen. Ik heb het dak nu bekeken. Het ziet er goed uit en is netjes achter gelaten, en eerlijk gezegd mag het wel even wachten voordat we kunnen constateren of het waterdicht is. Het is nu heerlijk weer. Maar ik zal met plezier af en toe op het dak genieten van het uitzicht en de rust, als het weer er naar is, zoals nu. Hier buiten is het een explosie van uitbottende en bloeiende bomen. Ik ga maar eens een heel klein rondje lopen! 
Dat werd een heel eind, al moest ik regelmatig in de rolstoel gaan zitten. Af en toe vroeg iemand of het wel goed met mij ging, maar niemand bood dit keer aan mij een stukje te duwen. Dat had ik best op prijs gesteld, want het punt waarop ik teveel had gelopen, kwam - als gewoonlijk - (veel) eerder dan verwacht. Dus moest ik toen ik thuis kwam een paar uur liggen. Tja, berouw komt na de zonde, placht mijn moeder te zeggen. ;-\ ('t Is zonde!) 
Vanavond heb ik nog een uurtje gewerkt aan het Berichtenblad voor het Evangelie in Spanje. Ik moet er weer helemaal in komen, maar eergisteren heb ik er ook al iets aan gedaan. Ik heb nog een paar stoplappen, die ik niet gebruiken kan op dit moment, jammer, ze zijn leuk, en ik moet nog iets meer terugzoeken van wat er aan de Protestantse kant gebeurd is, de laatste tijd. Dat gaat weer meer tijd kosten dan ik had gedaan. Ik had gehoopt vandaag aan de post voor de zieken te werken, maar daar is niets van gekomen, en het is al half twaalf. Morgen dan maar. In elk geval was het vandaag heerlijk weer, en dat zou het morgen ook wel eens kunnen zijn. Geniet ervan, als je kunt. :-D

18 april 2018 moest ik heel vroeg op. Veel geslapen heb ik niet, dus het kostte wat moeite om reeds om half acht de deur open te doen voor de twee heren die het nieuwe dak kwamen installeren. Om half tien had ik de drie trappen naar het dak, en de drie omgekeerd al drie keer gelopen, en dat was een beetje veel voor de ledematen. Maar ja... je wilt ook weten en zien wat er wordt gedaan. Ik blijf een klusser, vanbinnen. Het waren prettige mensen, en ze reden vanavond pas om half negen weer weg. Met een bus vol troep die van het dak af kwam. Toen ben ik niet meer naar boven gegaan, want om de een of andere reden had ik al een bloedinkje toen ik de laatste keer boven was. Toen moest ik, of ik wilde of niet, gaan liggen. Vanmiddag was ik bij Ineke, en Laetitia was hier thuis, Zij heeft ook nog afgewassen en een en ander in de tuin gedaan, iets waar ik al heel lang niet aan toe gekomen was. Heerlijk! Nu is het tien uur, voor mij echt de hoogste tijd om weer te gaan liggen, anders heb ik morgen gebakken peren en gare rapen etc. 

17 april 2018. Het was mooi weer vandaag, speenkruid en tulpen, hyacinthen en van alles bloeit. Ik zag dat de magnolia verderop al was uitgebloeid. Maar voordat ik dat zag, had ik toch een kort gesprekje met mijn jarige kleinzoon, die ziek thuis was. Wat jammer nu! Beterschap dan maar!
Omdat ik écht nodig geld moest opnemen voor morgen, en er nog pakken waren die naar de ARM moeten, heb ik mijn moed bijeen geschraapt, en ben ik die kant op geslenterd. Vandaar liep ik langs de langen Oude gracht, al lezend in de letters van Utrecht, dat nu gekomen is bij 'alle seizoenen'... Dat leidt wel af. Verder langs AH en de Twijnstraat uit, het Ledig Erf over naar het postkantoor, dat nu iets anders is, en geen postnl agentschap, al kun je er nog postdingen doen. Opnemen kon ik niet. Dan moest ik maar terug naar de Rabobank aan het eind van de Twijnstraat, of... naar de AH. Kreun! Ik was al zo moe, en ik had al drie keer meer gelopen dan de fysiotherapeut had aangeraden. :-(  Dus terug. Het geldloket van de RABO lag in de volle zon, en was slecht te lezen. Mijn verzoek werd niet ingewilligd, dus moest ik door naar AH. Waar... de geldmaker kapot was. Ik sleepte me maar naar huis, want ik kon daar wel een tijdje blijven zitten, maar niet al te lang. Thuis heb ik eerst maar een uurtje op bed gelegen, en toen móést ik toch naar de stad. Bij de AH hebben ze wel een machine, maar die wilde mijn verzoek maar in kleine gedeelten honoreren. En er waren nog meer mensen, die laat je dan natuurlijk ook tussendoor gaan. Zodat ik uiteindelijk een keer te weinig gepind heb, en met minder thuis kwam dan ik morgen nodig heb. Echt lachen!!! :-( 
Maar toen was ik ook verder ongeschikt voor enig goed, en zelfs niet geneigd tot enig kwaad. Het gereedschap moet nog opgeruimd, maar dat heb ik heel provisorisch gedaan. Er is toch een groene schroevendraaier weg, vervelend. Ik hoop dat die nog ergens in huis is, want dat is net een lekkere, met een greepje, waardoor je schroef niet snel wegspringt. Foto's gemaakt, en ik zie nu dat er een stukje ontbreekt. Dat ga ik nu maar opvullen. En dan vroeg naar bed, want om half acht staan de frisse werkers van het eerste uur al op de stoep. Help, waar is de sleutel van de poort? Ook daar nog naar zoeken. Tot morgen maar weer... ;-/ 

16 april 2018. De fysiotherapeut kwam vandaag weer langs, met tape en sympathie en nuttige adviezen. Ik heb veel aan haar. :-) Wel moet ik regelmatig kleine stukjes lopen. Naar de brievenbus en terug. Daarna kwam Betty, die de stukken overhandigde aan de notaris, nadat ze de vitrage van de voorkamer, waar ik me al tijden aan ergerde, in de wasmachine had gedaan. Voordat ze wegging, konden we die - nog vochtig, maar dat geeft niet - weer ophangen. Heel prettig! Terwijl we boven rondkeken, waar we van plan waren een paar dingen op te ruimen, kwam van het een het ander, en zo hebben we slimme dingen gedaan met de overgordijnen beneden achter. Nu ja, we... Betty. Ik was voor het applaus. Na een uurtje rust ben ik heel rustig een boodschapje gaan doen. Met tussenpoosjes. Ik merk ook wel dat ik niet morgen de trein kan pakken naar Amsterdam, waar kleinzoon Mik jarig zal zijn. Hij wordt morgen 15 jaar, en ik zal mijn taartje hier moeten opeten. :-( Maar... wel gefeliciteerd, Mik! 

Zondag Misericordias Domini (van het erbarmen van de Heer) 15 april 2018. Een heftig dagje! Tonio kwam kort na twaalven, een stuk wakkerder dan ik, want ik had heerlijk door alle godsdienstige programma's op de TV heen geslapen, na veel hanewaken daarvoor. Een slechte gewoonte! Hij heeft de zolder wat beloopbaarder gemaakt, terwijl ik bij het zilveren kastje een en ander regelde, zodat Tonio de bakken met gereedschap - ieder naar hun soort - weer kon opstapelen waar ze hoorden. Met aanduiding wat er in zit. :-) Daarna zijn we naar de schuur gegaan. Er is flink wat geschift, en later door Tonio meegenomen in zijn auto. Precies op het moment dat we een vrouw met technisch vernuft nodig hadden, stapte Laetitia onverwacht binnen. De Heer stuurt Zijn engelen wanneer je ze het meest nodig hebt! :-) Nu heeft de kelderkast geen slot meer, maar dat moest toch al worden vernieuwd. En zij vervangt mij woensdag, zodat ik toch naar Ineke kan! Geweldig. Verder heb ik vooral toegekeken hoe mijn jongsten de keuken voor mij opruimden. :-D 
Tonio en ik hebben nog een tijdje gekeken naar MLS, en toen hij naar huis was gereden heb ik wat te eten klaar gemaakt. Later belde mijn jongste zus, na een uurtje waren we bijgepraat. Toen lag ik ook al bijna een uur in bed. Eigenlijk zou ik nu nog allerlei dingen moeten doen, maar het lijkt me niet dat het er nog van komt. Morgen maar weer. :-) 

14 april 2018. We gaan vooruit! :-) Ik zat net aan mijn eerste kop koffie, toen de vriendelijke belastingformulierinvuller aanbelde, zodat ik mijn handtekening kon zetten. Hij nam ook een kopje, en daarna gingen we toch maar de formulieren scannen, hetgeen een hele tijd duurde, maar daarna kon hij ze in de brievenbus doen, terwijl ik een en ander vanmiddag en vanavond heb afgedrukt. Voor de notaris en voor mijzelf. Al die originelen die ze wil hebben van de financiën moet ik maar fotograferen, dat gaat sneller dan scannen. Maar nu niet. Morgen, Deo volente. Vanavond heb ik nog een rondje gelopen, het gaat net iets beter. Het duurt langer, voordat ik denk: Dat had ik nou niet moeten doen. :-) 
Morgen komt Tonio, (ik kan toch nog niet een uur op een kerkbank zitten, jammer, ik had ds. Mudde wel eens in het echt willen horen!), maar dan kunnen we kijken naar dingen die op en van hun plaats moeten.  Voor woensdag Wel heel vervelend dat ik dan thuis moet zijn en niet naar Ineke kan, want de twee keer daarna kan zij juist weer niet! Maar als er gewerkt wordt, moet er wel iemand aanwezig zijn! 

13 april 2018. Na een rommelige nacht werd ik om half elf uit mijn bed gebeld door een aannemer. Ik had grote moeite om mijn ogen open te krijgen. Maar het komt goed, Deo volente. Toen ik halverwege de middag eindelijk op gang kwam, ben ik maar weer begonnen aan de bonnetjes en de cijfertjes. Het schiet echt niet op. Ik kan mij niet concentreren. Een aantal bonnetjes die ik wel had, kan ik niet meer vinden. En lang zitten zit ook niet lekker. Telkens komen er dingen tussendoor. Een onaangenaam gesprekje. Maar ooit kan ik ook dit afsluiten. Denk ik. ;-) 
Half een: als ik alle papieren nog fotografeer, een uurtje werk denk ik, kan ik maandag eindelijk alles naar de notaris brengen. 
Dat fotowerk kan morgen wel. :-) 

12 april 2018. Helaas, vannacht was weer een rampnacht. Hoewel ik volgens mijn stappenteller wel af en toe geslapen heb, voelde het niet zo. Om half negen vanmorgen viel ik echt in slaap, tot half twaalf. Het is niet voldoende om je uitgerust te voelen, integendeel: ik waadde door stroop vandaag. Ook al is de ergste scherpte van de pijn minder, het hindert nog steeds. Twee telefonades hielden me anderhalf uur aan één stoel gekluisterd. :-( Maar soms moeten mensen wat aandacht hebben. Verder ben ik intensief bezig geweest met het op- en uitzoeken van bonnetjes en bankafschriften. Er zijn dingen die ik heb gezien en genoteerd, maar nu niet meer vind. Ergens anders op tafel? Ik weet het niet. Ik word er doodmoe van, dus de rest moet morgen maar. Ik kan echt niet meer. Ik had het allemaal zo netjes uitgezocht voor de notaris... Morgen verder. 

11 april 2018. Vandaag werd ik weer uit mijn bed geramd door een postbode met een pakje voor een ander, dat hij intussen bij weer iemand anders had achtergelaten. Grrrrr.... Ik was van plan van alles te doen, en er kwam niets uit mijn handen. Wel heb ik wat dingen klaar gelegd. Op weg naar Ineke werd ik door verschillende mensen aangehouden: hoe het met Ton ging. Want ik loop achter de lege rolstoel. Nu bleek weer dat iemand geen kaart heeft gekregen. Hoeveel meer zullen dat er zijn? Heel vervelend. Ineke is lang met mij bezig geweest. Daarna heb ik lang gelopen. Veel te lang, achteraf, ook al heb ik zeker drie of vier keer gebruik gemaakt van de rolstoel om er in te zitten. Ik kocht zo hier en daar iets, en ik heb het gevoel dat de prijzen de laatste tijd behoorlijk omhoog gegaan zijn. :-( Nu ja, van lekkere dingen word ik toch alleen maar dik. Dus dit was voorlopig mijn laatste uitspattinkje, denk ik even. ;-/  Toen ik thuis was, tegen zes uur, was ik gesloopt. Na het eten ben ik gaan liggen, heb half TV gekeken, en half door de TV heen geslapen. Om half twaalf heb ik me uit bed gerukt. Nu hoop ik maar dat ik slapen kan. Morgen rustig aan doen, fysiek, en eindelijk de dingen regelen die gedaan moeten worden. Hier is het nog steeds droog, wonderbaarlijk!

10 april 2018. Na een rommelige nacht stond ik iets later op dan ik van plan was, maar het lukte toch om een paar dingetjes netjes te maken voordat de aardige Huizenarts met een stagiair voor de deur stond. Betty was er een uurtje later, en dat kwam goed uit. :-) Zij was behulpzaam in het ont-dekken van de schokkende toestand van het huis. Het is wel heerlijk, zulke handige kinderen te hebben, als je zelf nog niet uit de voeten kunt. :-) Toen de heren weg waren, na drie uur intensief zoeken naar de verschillen van nu met de situatie voor het sloop- en breekwerk bij de buren begin 2016, heeft Betty nog wat gezogen en met mij naar de WOZ gekeken, zodat ik met een goed gevoel op mijn bed zakte... Lekker even ontspannend TV kijken, dacht ik. Maar opeens heb ik geen TV-signaal meer. Kennelijk is er ergens iets los geraakt, bij al het rondlopen en kijken... maar waar? Het is mij niet duidelijk, en op de knietjes gaat even niet. Dàt is slikken! Er ligt wel een mooi schema, maar alles waar ik in geknepen en op geduwd heb, bleef zonder effect. Het is jammer. Een van die dagen. Ik zag wel zojuist een mooie video over hetgeen er gebeurt met gedoneerd haar. Onze Pieter heeft een paar weken geleden zijn haar voor het goede doel geofferd. Mooi!
... Zojuist kwam de buurman langs. Hij had ook geen TV. Kennelijk is Ziggo bezig iets te verbouwen. Dan zal het morgen of overmorgen wel in orde komen, neem ik aan. Of het ligt aan het KPN-netwerk, waar ze mee bezig zijn (geweest). We zullen het zien. Aangezien ik toch hoofdpijn heb, kan ik net zo goed naar bed gaan. ;-) Morgen komt er waarschijnlijk weer een dag. En anders beveel ik je in de liefde van de Heer aan. :-D

9 april werd opgefleurd door mijn behulpzame fysiotherapeute, die hielp om het leven makkelijker te maken. Verder waren er teleurstellende berichten, daar zou ik aan gewend moeten zijn. Ook mijn dagindeling morgen wordt door elkaar gegooid, omdat ergens ver weg een vliegtuig niet volgens schema vloog vandaag. Tja. Het is wat. Morgen beter?

Zondag Quasimodo geniti (verlangt als pasgeboren kinderen naar de zuivere melk van het Evangelie) 8 april 2018 begon voor mij met een felicitatie aan schoonzoon Ferry. Betty is nog ziek, dus er werd geen verjaardag gevierd. Dat kwam mij goed uit, want ik ben nog niet zo tierig en vierig, vandaag. Ik werd toch weer duizelend wakker, dat had ik niet zo verwacht. Een vriendin had een heel erg lange pauze tussen oefenen en zingen in de Geertekerk, en die bracht ze hier door. Ook op de zachtste stoel kon ik het niet langer dan drie kwartier volhouden. Vermoeiend dus. Maar wel gezellig. Verder wachtte ik op een telefoontje, voor een hulpafspraak, maar dat kwam niet. Dat kwam vlak voor tien uur, dus geen fysieke bijstand meer vandaag. :-(  

7 april 2018. Zoals mijn goede moeder placht te zeggen: 'De duvel sch..t op een grote hoop'! Vannacht werd ik wakker, als ik al geslapen had, van een nare duizeligheid. Bij elke beweging van het hoofd. Dus dan beweeg je maar niets. Totdat je er écht uit móét... Wat een geluk dat ik zoveel handgrepen had aangebracht voor Ton, zodat hij zich (bijna) overal wel vast kon houden. Heel langzaam, ogen bijna dicht, ogen op een punt gericht. De horrorverhalen van familieleden met problemen in het evenwichtsorgaan...!!! Tegen half drie vanmiddag ben ik voorzichtig naar beneden gegaan voor wat koffie en ontbijt. Later ging ik toch maar weer liggen, en pas toen de buren aanbelden om een pakje kwam ik naar beneden. Niet voor hen, maar omdat ik zelf een pakje verwacht! Gisteren had ik kennelijk al de post voor deze week gehad, want er was niets, vandaag. Gek, hoor. Om half negen was deze aanval een beetje over, toen ben ik nog een rondje met de rolstoel gaan doen. Wel heel voorzichtigjes. Maar het was heerlijk weer. En het was al donker aan het worden, dat scheelde. Nu, elf uur, gaat het nog wat beter, maar niet zo dat ik aan de computer wil blijven zitten. Snel naar bed. Heb een gezegende zondag, morgen! Allemaal. :-) 

6 april 2018. Het leek beter weer, maar ik heb er geen profijt van getrokken. Vroeg wakker en laat op, want ik blijf suf. Vanmiddag heb ik de tweewekelijkse post gedaan, er liepen net mensen langs het huis die, op verzoek, de brieven in de bus gingen doen. Fijn! Toen was net de post voor deze week binnen. Een begrafenis waar ik niet heen kan, te ver, en zo lang kan ik niet zitten. Wel de man van een dierbare oude vriendin, waar ik juist het laatste jaar meer contact mee had. Toen kon ik nog net voor vijf uur een kaart op de bus doen. Dan moet je weer uitpuffen, en dus werd het laat eten. Ervoor nog een uur gekletst met de ene dochter, en ruim erna een half uur met de andere. De afwas zal er morgen ook nog wel zijn, denk ik, dus ik ga proberen om voor middernacht in bed te liggen... misschien dat ik dan wél kan slapen... zou leuk zijn. 

5 april 2018. Zie gisteren. Ik moest toch wat kostbaarheden van Tons tafel weghalen. Eigenlijk moet de tafel leeg. Maar vandaag kwam de aardige man van de PCOB om de belasting te bekijken. Hij wilde ook nog wel even voor mij schrobben, maar toen begon het net te regenen. Hij kende echter wel iemand die.... en ziedaar, een uur of anderhalf later stond er een loodgieter voor mijn deur, die in elk geval het allerergste lek dicht heeft gekit. We zullen zien of dat voldoende was. Hij vond het wel een jaankende schaand dat de inmiddels gecontracteerde aannemer niet had gezorgd dat er tenminste een stoplap was toegepast. Nu heeft hij dat in elk geval gedaan. De engel! Dus als het nu stopt met druppelen en als er niet meer bij komt, dan heeft hij zijn werk goed gedaan. Anders mag ik bellen. Zondag gaat het misschien weer regenen, dus we zullen het zien. Maar het is wel een ellende op Tons kamertje. Na twee keer helemaal naar het dak weigert mijn stuitje dienst. Dus Tons natte tafel moet zelf maar droog worden. Voorlopig. Ik nog even af en ga mijn bed in. Of tóch even eten en dan liggen... Het is bijna zes uur. 
Het werd eerst eten en daarna lang liggen. Het dak is nog lang niet uitgedruppeld. Ik heb wat foto's genomen, en hoop morgen verschil te zien. Toch nog maar geprobeerd wat van de tafel te halen. Maar ook dat viel onder het hoofdstuk Dathaddiknounietmoetendoen... Morgen zien we wel verder. In elk geval heb ik een visitekaartje teruggevonden van iemand van de verzekering, en een offerte voor het plafond. (Maar niet voor de rest.) Zo te horen moet ik de computer open maken en de stofzuiger er op zetten, want hij maakt opeens veel te veel lawaai. Morgen. Hoop ik. 

4 april 2018. Verschillende jarigen vandaag en morgen. Gefeliciteerd en een goed jaar! Het slaappatroon verandert nog niet. Mijn bursitis doet links en rechts nog beurs, en mijn stuitje blijft nog wat overgevoelig. (Aanstellerig typetje dus!)
Vandaag ben ik helemaal naar Achter Clarenburg geschuifeld achter de rolstoel, daar zit mijn acupuncturiste. Dat was èrg veel van het goede. Maar ze heeft haar best gedaan, en mijn nek was minder hardnekkig, en het stuitje leek iets minder irritant, op de terugweg. Maar die was wel làng! 
Toen ik thuis was, en helemaal óp was, brak die onweerswolk juist boven het huis. Toen die klaar was met klieren bleek het te druppelen in Tons kamer, nu ook boven zijn tafel. dat betekent dat het water nog een extra weg vindt. Dus moest ik tegen beter weten in de trap op naar het dak. Ik kreeg niet al het water weg, er lag veel op het dak, maar wel een deel. Toen moest ik weer een paar uur gaan liggen. Vanavond moest ik toch actief worden, want morgen komt de belastingman, en ik had een en ander uitgezocht, maar nog niet afgedrukt. Natuurlijk had de printer behoefte aan inkt, dus zijn mijn vingers ondanks de VIM nogal kleurrijk. Wie weet wat een mooie dromen dat meebrengt... Heb straks een mooie dag!

3 april 2018 Vannacht slecht, vanmorgen goed geslapen. Tonio kwam tussen de middag het dak verzorgen. Het was heel hard nodig. Ik ben niet zo hoog geweest, maar ik kwam wel tot aan Tons kamertje, en dat was rampzalig. Nu kwam er gewoon water omlaag. Niet meer alleen met water verzadigde stukken plafond. Dus moest ik wel aan de slag, of ik wilde of niet. De stoel, die onder had plastic stond, bleek erg nat. Ik had eerst de tafel ernaast min of meer leeg gehaald. Er moet aanstonds nog oud papier weg. Daarmee was ik al een paar keer een verdieping omlaag gegaan. Onhandig natuurlijk, want ik moet me goed vasthouden. Toen bleek ook het bed een beetje nat. En ergens anders kreeg ik een druppel op mijn hoofd. Vorige week had ik een grote bak van Laetitia leeg gemaakt, die had ik op de stoel gezet, maar dat was niet voldoende. Uiteindelijk heb ik de togakoffers van Ton onder het plastic uit gehaald, toen bleek de zitting van de stoel helemaal nat te zijn. En de onderkant van de togakoffers ook. Tons fluwelen toga was licht vochtig, die heb ik uitgehangen. De andere zit nog in de kleine koffer. De stoel moest ik wel verslepen om de grote bak neer te zetten, zo dat daar de druppels in kwamen. Nog een bakje op de grond. Tonio is wel een uur bezig geweest daarboven. Ik denk dat hij gelijk heeft, en dat de holte voor de afvoer opgevuld moet worden. Ik was daar een paar weken geleden al mee begonnen. Kennelijk niet genoeg. Gelukkig is vanmiddag de beloofde regen en sneeuw niet gekomen. Bid maar dat boven mijn dak de hemel niet meer lekt, de komende maanden. Want de aannemer had geen tijd voor eind mei. Pffff. 
Het stuitje stelt mijn bezigheden boven niet op prijs, dus ik kon vanmiddag en vanavond geen goed meer doen, noch liggend, noch zittend. Maryse belde een uurtje op, dat leidde weer af, en ik hing net op bed, dus dan kun je regelmatig van houding veranderen. Ik word wel bezig gehouden zo. Helaas kom ik niet toe aan de dingen die moeten gebeuren. Nu ja, morgen komt er weer een dag. Tenzij de Heer komt. Een aantrekkelijk alternatief! :-D
Ik denk dat ik toch ga proberen morgen bij Ineke te komen...

2 april 2018. Paasmaandag. Aangezien ik gisteravond een aantal dingen had gegeten die niet goed combineerden, was de nacht niet leuk. Vanmorgen om een uur of negen deed ik de TV aan, en dat hielp. M.b.v. de Samenzang van de EO viel ik min of meer in slaap, en tot een uur of half drie bleef ik dobberen onder een bewust leven, met veel gekke dromen. Dan ben je wel stijf, als je wakker wordt! Een heel rustige dag bleef het, met wat hangen achter de computer, een gesprekje met Pieter, die zijn mooie haren vrijdag heeft geofferd voor iemand die nu heel gelukkig zal zijn met een prachtig pruikje, later met mijn zwager, en toen ik dacht nog even op bed te gaan liggen met een boek, werd het toch weer de TV. Wat ik gezien heb weet ik al niet meer, dus het is de hoogste tijd om deze dag af te sluiten. Morgen beter. :-) 

1 april 2018. Paaszondag. De Heer is opgestaan, ja, Hij is waarlijk opgestaan! :-)  Vannacht kon ik niet in slaap komen. Ik heb alle zoveel-honderd zenders van de televisie + radio geprobeerd, zover ze in het pakket zaten. Het zijn er erg veel. Om 5 uur viel ik denk ik in slaap. Al had ik het raam op een kiertje gezet, ik ben niet wakker geworden van de Bourdon en de Salvator, die hoog in de Dom de Opstanding verkondigden. :-(  Die probeer ik toch altijd wel te horen. Maar ik was wel vroeg genoeg wakker voor de kerkdienst, zodat ik lekker mee kon zingen, en later de mis, waar ik af en toe wel een stukje dommelend van miste. De zegen Urbi et Orbi werd door de Paus afgesmeekt (en niet gegeven, zoals men blijft vertellen)... Daarna heb ik een paar dierbare mensen gebeld... Sommigen gaven wel, anderen geen gehoor. Ton placht te zeggen dat hij drie dochters had, één was de liefste, één was de knapste, één was de wijste. (Maar hij zei natuurlijk niet op wie welk plakkertje paste.) Hij placht ook jarenlang de kinderen op te bellen, om  hen een goede feestdag te wensen, in de hoop dat ze het zouden oppikken, en het zelf zouden doen. En ja, vandaag was er één die opbelde om, manque de mieux, mij goede Paasdagen te wensen. :-) 
Daar moet mijn lief zich toch wel grijnzend mee gecomplimenteerd hebben. :-D 
Opvoeden door het voorbeeld te geven werkt kennelijk soms echt wel. 
Vanmiddag kwamen mijn jongste zus en haar man op bezoek. Erg gezellig. Met een bloemetje, waarvan we de naam maar niet konden vinden. Campanula incurva. Een of andere klokjesbloem. Varxxx. Mooi zijn ze wel. Leuk hoor, ik roep steeds dat het huis weer een hart heeft, met die bloemen. Later ging ik toch nog maar even in bed liggen, want ik blijf moe. Songs of Praise gaf ook een vrolijke Paasklank aan de dag. En nu wordt het morgen. Tijd om te gaan slapen. Dat valt nog niet mee, want niets zit lekker of ligt lekker. De computerstoel gaat nog het langst. Dat kan morgen wel weer. Heb een gezegende Paastijd verder. Het is feest! :-) 

31 maart 2018. Stille zaterdag. Niet zó stil, want er belde al vroeg iemand op. Voor mij vroeg, voor haar, die om zes uur opstaat, is kwart voor tien echt al heel laat. ;-) Het was zonnig, dus ik schikte mij in het opstaan. Later belde Laetitia of ik nog boodschappen nodig had. Lief. Die had Betty gisteren al gehaald. Vanmiddag ben ik toch nog maar even gaan liggen, later kon ik de uitgelopen fitflops van vorig jaar een beetje aan. Maar de warme pantoffeltjes zitten nog steeds lekkerder. Vanavond heb ik de paarse dingen weggehaald, en wat paaseieren aan de (min of meer) bloeiende takken gehangen. Toen regende het al behoorlijk. Een goede vriendin belde, en onze gesprekken dijen gewoonlijk nogal uit. Ook nu. Gek is dat. ;-) Ongemerkt is het zondag geworden, dus ik wens je een gezegend en rijk Paasfeest toe! De Heer is opgestaan, en dat is nooit meer overgegaan! 

30 maart 2018. Goede Vrijdag. Voor mijn doen was ik vroeg op. Van 9-15 uur wil ik wel met het Lijden bezig zijn. Daar kwamen toch nog telefoongesprekken tussendoor. Het lijdensverhaal las ik uit Lucas Grieks NT, in de rij met mijn dagelijkse lezingen. Vervolgens hoorde ik op NPO2Extra het laatste derde deel van een heel mooie uitvoering van de Mattheüs Passion. Betty kwam later boodschappen voor mij doen, daar was ik heel blij mee. Bovendien heeft ze zich nog een tijd op het dak opgehouden, kennelijk had het vannacht nog weer geregend. De dompelpomp heeft ze ook nog onderhanden genomen. Knappe kinderen heb ik! Na het eten heb ik de MP vanuit Naarden gezien, tot aan het punt waar ik er vanmiddag inviel. Na twee uur op een stoel hield mijn stuitje het niet, al had ik best wat lijden voor de Heer over mogen hebben. (Bach vind ik toch al lijden.) De rest van de Naardense MP heb ik in mijn bed uitgelegen. (Met de Griekse tekst erbij, de Duitse zal wel ergens in Tons boekenmassa zijn. Het gaf weer een interessant verschil met wat ik bij Lucas had gelezen. :-/)  NPO2Extra had nog een warrige film over een opname van de MP met o.a. een daklozenkoor: de straatklinkers. Als ik al niet zoveel Bach had gehad, en als mijn rug niet zo veel pijn had gedaan, was het vast interessant geweest. Maar al met al kwam ik Jezus vooral tegen in de eerste uitvoering. Misschien was de rest discipline. Ik weet het niet. Het is ook geen dag om licht vermaak op te zoeken. En naar de kerk gaan zit er nog niet in. Een voet is al wat geslonken, maar nog niet zo dat ik die in een schoen kan wringen zonder kans op schade. Veel mensen schrijven dat het wel heel anders zal zijn zonder Ton. Ongetwijfeld, maar mijn fysieke handicap hakt er dubbel in. Zeker de dienst van morgen om 19 uur in de Crypte van de Pieterskerk zal ik missen. Maar het is niet anders. En ik ben in zoveel opzichten gezegend... ik zeur wel, maar ik heb niets te klagen. 

29 maart 2018. Witte Donderdag. In de vroege morgen werd het verzakken van het huizenblok door de Fugro opgemeten. Mijn buurman Max zorgde voor mijn aandeel. :-) Gelukkig. Tonio kwam 'even' het dak ontwateren, maar dat viel hem vies tegen. Ik vrees dat hij daardoor uren later thuis kwam, omdat hij de file niet meer voor zou zijn. Veel later heb ik mij toch naar boven gehesen naar Tons kamertje, en daar kwamen inderdaad de vochtige proppen plafond omlaag. Heftig! Vandaag kon ik niet naar een dienst, omdat mijn dikke voeten nog niet in een schoen kunnen. Het zit er dezer dagen niet in. Dat is wel pijnlijk, omdat we in de afgelopen jaren altijd deze drie dagen voorafgaand aan het Paasfeest 's avonds naar de kerk gingen. Daarna was het Paasfeest ook echt feestelijk, een wonderlijke opstanding. Nu heb ik vanavond maar gekeken naar de Passion. Een bijzondere ervaring. En ik heb de Paasgroet verstuurd. Daarna heb ik mijn contacten maar eens flink opgeschoond. 
Ik neem aan dat ik komende dagen nog aardig wat reacties zal krijgen, en ook dan kan ik de contacten verder bijwerken. Nu is het tijd om naar bed te gaan. Dan lees ik het Lucasevangelie voor vandaag nog een keer door, en dan wordt het morgen vanzelf Goede Vrijdag. Ik hoop ook voor jou.   

28 maart 2018. Allereerst de gelukwensen aan de jarige! :-) Ik was wat minder jarig vandaag, want de huisarts, die tussen de middag kwam, wilde toch wel zeker weten dat er niets gebroken was in de rechtervoet. Gelukkig was Laetitia thuis, en zij kwam na gedane zaken hier heen om mij naar de Röntgenafdeling van het Diaconessenziekenhuis te brengen. Het was nogal een natte bedoening, en ik ben niet erg mobiel, dus het was veel gehannes. Maar de hardware van de voet bleek OK te zijn. Mijn stuitje was niet blij met dit alles. De bijzondere kussens van de rolstoel hadden we niet kunnen vinden. Maar dat de rolstoel er wàs, en dat mijn jongste dochter een auto heeft waar zowel de stoel als ik in konden, dat was wel een geweldige meevaller. Vanavond is ze nog terug gekomen om de problemen rond de WOZ aan te pakken, en we hebben naar nog een aantal onduidelijke zaken gekeken, zodat ze veel te laat naar huis ging, en dat terwijl ze morgen moet werken. Ik ga ook maar proberen de verstijfde achterkant in het bed te laten zakken, en enige ontspanning na te jagen. Morgen worden de huizen weer opgemeten door de Fugro, maar mijn buurman is zo vriendelijk de landmeters via de schuur in mijn tuin te laten. Dan kan ik die onrust aan mij voorbij laten gaan. Ik had andere plannen, maar ja, al mijn plannen kan ik deze week vergeten. Zo gaat dat soms. Maar we leven in vrede en veiligheid, wat zou ik zeuren?

27 maart 2018 was iets beter, omdat ik iets meer kon slapen, dankzij een zelf gemaakte 'ring' om op te liggen. Je moet NOOIT iets weggooien dat je ooit zou kunnen gebruiken, zo zie je maar weer! De fysiotherapeute kwam hierheen en concludeerde een schone blauwte op verschillende plekken. Een paar tapes op strategische plekken moeten helpen. Wel wilde ze dat de huisarts ook naar dit kunstwerk van de natuur kwam kijken. Daar zal ik morgen wel iets van horen. Het droog schrobben van het dak zal morgen niet lukken, maar ach... veel erger kan het niet worden. Verder heb ik gehangen en gelegen en gesuft. Ook per ongeluk(?) de Van Rossums in Den Bosch gezien, voor zover ik niet indutte, en daarna op kanaal 222 (dat is een soort extra info-kanaal bij NPO2) een lange film over het opzetten van de Jeroen Bosch tentoonstelling. Prachtige detailbeelden die ook in de catalogus niet zo te vinden waren. Ik hoop dat ze dit in de Hemel ook kunnen zien, als ze dat nog willen... vast niet, als je Gods heerlijke glorie kunt zien. :-) Duizend keer spannender en interessanter. :-) Laat zag ik nog een stukje over de Islam in Noorwegen (en waar dan ook), dat met empathie gefilmd was en erg veel inzicht gaf. Als onze kerken de straat niet weer opgaan zullen we de jeugd aan hen verliezen. En daar zijn onze jonge mensen te goed voor. Misschien zijn wij niet goed genoeg voor hen. Dat zou treurig zijn. 

26 maart 2018 slaan we maar over. Vannacht wilde ik water halen en even naar beneden, maar toen ik daar bijna was gleed ik de laatste treden omlaag. Bont en blauw ben ik dus, alles is dik en onaangenaam. Niet leuk. Ik hoop dat het morgen beter gaat, en dat ik vannacht iets meer kan slapen. Dat gaat het beste als de TV aan staat, heb ik gemerkt. 

25 maart 2018. Een stralende Palmzondag! Ondanks alweer een suboptimale en korte nacht toch net op tijd in de kerk. De Lutherse hier in Utrecht. Een lange dienst met veel zingen, verrukkelijke kindertjes met palmpasenstokken, ook een grote voor de predikant Catrien van Opstal, en toch de dubbelheid van het 'Hoera, daar komt de Koning' en het 'Heden Hosanna! Morgen: Kruisigt hem!' 

Een feestelijke optocht was het door de kerk! De kinderen hadden er onder de preek hard aan gewerkt, met de onschatbare hulp van een flink aantal moeders. Die hebben dan wel weer de preek gemist, en dat was jammer. 

Palmpasen: het Hosanna betekent overigens wél: Heer, ontferm U toch alstublieft! Niet: Hoera!!!! Zo vind je het echter wel in veel liedteksten. Vanmorgen op de televisie was er na Nederland Zingt een voorgangster die haar talen kende, en dit aspect ook benoemde. 
Het komt uit psalm 118, waar de mensen in processie opgaan naar Jeruzalem, en belijden: gezegend is degene die (daarheen) komt in de Naam (in opdracht en Aanwezigheid) van de Heer! En daarbij is het Hosanna! een zegenbede naar de Hemel! Een zegenbede voor àl die pelgrims, en niet alleen voor Hem die komt en was en is. Maar het was wel profetisch dat de gemeente het Kyrië afsmeekte over Jezus, de koning, op weg naar Zijn dood! 

In jeugdige overmoed ben ik vanmiddag op de fiets gestapt richting station. Het placht een klein stukje lopen te zijn vanaf het Moreelse-park, maar dat bleek nu het dubbele, minstens, en dat was een pijnlijke vergissing. Letterlijk. Toen ik in de trein zat trok de pijn weg, de tram naar de Keizersgracht haalde ik net, maar het stuk naar de Keizersgrachtkerk… pffff. Gelukkig kon ik even bijkomen voordat de maandelijkse dienst van de ERV (oecumenische Roze Vieringen) begon.  
De banden met hen dateren van hun 2e of 3e dienst, waarin ik 26 jaar geleden voorging. Het is altijd een warm bad, met veel dierbare mensen, maar ik ben nog niet toe aan al te indringende vragen van mensen die van harte meeleven en ook Ton een warm hart toedroegen.  Bovendien was er sprake van een organist die fortissimo speelde, en een band die twee streepjes in het rood knalde. Ik bleef maar niet nababbelen.

Omdat de afgelopen maanden mijn schoonzoon hard aan het verbouwen is geweest in het eetcafé dat zij runnen, de Oceaan aan de Borneokade, en omdat ik Mik sinds de begrafenis niet meer had gezien, dacht ik: ach… laat ik er nog maar een busreisje aan toevoegen en even gaan kijken. En dat heb ik geweten! De laatste tijd ging de bus naar het Borneo-eiland, waar de Vlieland ligt en de Oceaan (talig vreemd genoeg) stáát, aan de IJ-kant van het Centraal Station in Amsterdam, dus ik kreupelde goedsmoeds dat hele lange station door, (de lange gang door onze tijd en zo) om er na veel zoeken en vragen achter te komen dat de halte weer verplaatst is naar… de vorige halte: aan de andere kant van het station, vlak bij het Victoria hotel. Dus heel dat stuk terug. Grrrrr!
Bus 48 stond niet aangekondigd op halte F, niemand wist iets, maar na een tijdje zag ik in de verte een bus 48 aankomen rijden. Dan wordt het spannend: in welke baan komt hij terecht na het stoplicht?  Dat pakte voor mij heel gunstig uit: een plekje midden op de asfaltwoestijn, vlak bij de plek waar ik op de uitkijk stond. De chauffeur wist ook niet, waar hij verondersteld werd te stoppen. Tja, dat vertedert de meeste mopperende passagiers wel. En zo reed ik van die plek een uur later weg, dan ik had gedaan wanneer ik van die wijziging geweten had. (Had ik het maar moeten controleren van te voren!)

Parel en René zagen me met verrassing komen, het was net druk aan het worden, maar Mik was een beetje ziekjes, dus ik dacht: dan ga ik hem even opzoeken. Parel begeleidde mij, prettig, want mijn tasje begon te wegen alsof er bakstenen inzaten, en het was toch alleen maar het boekje over Grensgangers, waarin ik in de trein had zitten lezen. Mik acteerde voortreffelijk zwak, ziek en misselijk, maar een kom tomatensoep die zijn moeder voor hem en mij fabriekte uit pastasaus, krikte hem behoorlijk op. (Mij ook). Parel liet de hond even uit, en wij spraken over niets en bijna niets, want Mik is bijna 15… ;-) 
Toen Parel en ik weer vertrokken, en Mik verondersteld werd aan zijn huiswerk te gaan, (2 overhoringen morgen!) keek hij in elk geval levendiger uit zijn ogen dan toen we kwamen. Een potje spelen met de hond had natuurlijk ook geholpen.

De bus reed net weg, zagen we, maar ach, Parel viste nog een paar lepels lekkere satésaus uit de diepvriezer, en die kreeg ik in een bakje mee. Eenmaal thuis was die helemaal ontdooid! Lekker!!! 
Een milde engel begeleidde me van de volgende bus naar het perron, zodat ik net de trein van vijf voor acht had, en om negen uur thuis was. Toen wist ik ook heel zeker dat ik voorlopig nog niet met het O.V. op stap moet gaan. Tenzij ik de rolstoel meeneem, en dat is een heel gedoe.

Het was een geslaagde Dag des Heren, en nu wil alleen nog maar slapen!

24 maart 2018. Vanmiddag bracht ik nog wat mooie broeken en een vrijwel nieuwe trui naar de ARM. Ik had een rolstoel vol! Maar ach, het maakt maar zo'n klein deukje in de stapel dingen die gedaan moeten worden! Omdat Ton eerst dol was op Maria's, en ik altijd een flinke voorraad had, maar omdat hij opeens besloot ze niet meer te willen eten, had ik vijf rollen liggen, en die moesten ook maar weg. Plus nog voorraad jam, die niemand mee nam hier. Die zijn in dank afgenomen bij de nachtopvang. Het was wel ver lopen voor mijn geplaagde heup. Toen liep ik nog wat verder door naar de Twijnstraat, dus toen ik eenmaal thuis was, kon ik de eerste twee uur alleen maar TV zitten kijken. Naar boven kreupelen om op bed te gaan liggen was echt te ver! ;-) Voor ik naar buiten ging heb ik zo ongeveer iedere pluk jaar die ruw aanvoelde afgeknipt. Het ziet er meteen een stuk beter uit. We zullen zien hoe het er morgen uitziet. Vanavond nog een uurtje pastoraat, dat komt zo op je weg. En een uurtje financiën in de PC zetten. Om elf uur begon ik maar eens klokken gelijk (= voor) te zetten, want deze nacht is weer eens korter. En opeens is het alweer kwart over een. Een wonder! Heb een gezegende Palmpasenzondag. (De intocht van Jezus in Jeruzalem, ongeveer een week voordat Hij vermoord zou worden en Op zou Staan uit de dood. <Paasfeest>)

23 maart 2018 Kijk aan! Vandaag kwam het pakje van Capella, het muziekprogramma dat ik al dertig jaar gebruikte, en dat nu toch eens echt bij de tijd gebracht moest worden. Ik moest tot nu toe naar XP om met het oude, officiële programma, de muziek te importeren, op te slaan etc. Met latere demo's kon ik het dan wel weer pimpen, maar dat voelde niet zo goed. Dus nu heb ik weer een schoon geweten. Een dure luxe, maar het was iets dat ik al eerder had willen doen. en had moeten doen, natuurlijk. Want als iets kan is het daarmee nog niet in orde. Dat pakje had er wel vijf dagen over gedaan om hier te komen, en het vorige pakje, dat een week eerder verstuurd was, is nog steeds niet aangekomen. Laat de post maar eens de hand in eigen boezem stoppen voordat ze met de vinger wijzen! Goed. Het pakje was er, en ik ben op de fiets gestapt om naar de Jumbo te gaan. Natuurlijk begon het toen te miezeren, maar dat zette niet door. Wel was het waterkoud. Toen ik de boodschappen thuis had gebracht, moest ik weer door, want er moet echt iets met die vage en steile mat die mijn schedel bedekt. Drie winkels bezocht ik op Hoog Catharijne, maar het gezochte was er niet. Bij de Etos tipte mij een alleraardigste verkoopster dat ik eens naar de Amsterdamse straatweg kon gaan, daar en daar... Ik twijfelde, want het was intussen al vijf uur geweest, en het werd steeds guurder. Een ingeving stuurde me toch maar die kant op. En Bingo! Omdat ik zelden die kant op kom, de weg is lastig en ingewikkeld geworden, maakte ik gebruik van het feit dat ik nu toch in de buurt was, en ik ging de Aldi binnen. Ze hebben altijd leuke dingen, maar niets daarvan paste (bij) mij vandaag. Ik heb er aardig wat tijd doorgebracht. Het is dan wel lekker dat er niemand op je zit of ligt te wachten! 
Eten bij de TV die weer wat spannende dingen vertoonde, waar ik de helft al van gezien had, maar die dit keer ook de laatste aflevering liet zien. Intussen heb ik postzegels van kerstpost geknipt. Afweken komt morgen wel weer. Een deel bewaar ik altijd, omdat ze erg mooi zijn, omdat de afzender (bijna) overleden is, omdat het weer een kunstwerkje is van een creatieve nicht of zus of vriendin... etc. Wel bizar: al die goede wensen voor Tons gezondheid, terwijl hij de dag voor Kerst het leven uitgleed... 
Na nog wat spelen met Capella (zonder succes, al dacht ik wel gedaan te hebben wat het boekje voorschreef) is het bijna half elf. Tijd om nuttige dingen te gaan doen. 
Half twee, nu een koppie vol lamskrulletjes... Dat moet weer een beetje worden gladgestreken. Je blijft bezig. Ik ben benieuwd wat ik morgen zie. Of straks. :-D

22 maart 2018. Op de een of andere manier blijf ik meer slaap nodig hebben dan ik krijgen kan. Vanmorgen was ik om kwart voor negen (even) wakker, maar na een gebedje voor de zieken en nog wat mensen viel ik vanzelf weer in slaap. Het moet kennelijk zo zijn. Vandaag heb ik de (meeste) kaarten voor de zieken nog op de post kunnen krijgen. Allemaal dezelfde, alvast op Pasen gericht, en geen persoonlijke boodschappen, want ik was zo moe. In elk geval zijn die op de bus gegaan. Alle postzegels extra aangeduwd, en ik heb er ook nog foto's van genomen, want dat gedoe van postnl over poststukken die niet gezegeld zouden zijn, terwijl ik weet dat het wel zo was, begint me te irriteren. Ik heb op hun site aangegeven dat de betreffende stukken door mij mét postzegels in de bus gedaan zijn, maar ze blijven gezellig kaarten sturen dat ze 3x1 zegel willen hebben. Dat is niet de post waar ik op zit te wachten. Ik wacht wel op een briefpakje van Capella, dat al twee maal is verstuurd, maar nog steeds niet is aangekomen. Het correcte adres, werd mij verzekerd. Genoeg gezeurd, het is tijd om naar bed te gaan. Morgen moet ik maar opnieuw gaan zoeken naar de allerbelangrijkste papieren, die ik vorige week binnen gekregen heb, en kennelijk zo goed heb opgeborgen, dat ik ze niet meer kan vinden. Heel vervelend. Zondag begint de dag een uur eerder, dus slaap alvast wat extra, zodat je met Palmpasen fris en fruitig opstaat! ;-) 

21 maart 2018 was een heldere dag. Frisjes, maar met minder wind. Vanmorgen heb ik gestemd, kennelijk waren er niet veel gelijkgestemden, als ik de exit-polls bekijk. 
(Overigens: Parel en René boden vandaag weer een stemlokaal onderdak. Dat wil zeggen: niet op de Vlieland maar in de Oceaan!) 
Vanmiddag mocht ik naar Ineke, die veel tijd en liefde in mijn welzijn heeft gestopt. Daarna heb ik op dringend verzoek van de brillenman mijn ogen en mijn brillen laten nakijken. Het bleef bij de ogen, en het resultaat heb ik niet meegekregen, want ik stond niet open voor de optie om meteen maar nieuwe brillen te kopen. Zelfs niet dubbel-ontspiegeld. Het is toch wat! er was maar een kwartje bij gekomen, aan één kant. Boodschappen heb ik ook nog gedaan, en daarbij ben ik mij te buiten gegaan. Erg slecht dus voor mijn gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik schaam me wel (een beetje, <en over dat beetje schaam ik me echt>). Heerlijk dik een uur heb ik in bed gelegen met iets onbelangrijks. De krant geloof ik. Gisteren heb ik de ongelezen kranten van een week moeten weg doen. :-(  Verder nog wat regelwerkjes, en vanavond ben ik uren bezig geweest met een kaart op weg naar Pasen. De eerste heb ik net afgedrukt, en die ziet er niet uit. Ondanks een nieuwe toner blijft de laserprinter royaal blauw over de hele bladzij verspreiden. Een tijd geleden was het rood. Ik heb geen idee waar dat weer vandaan komt, maar het is wel heel erg hinderlijk. Morgen maar verder, met de inktjet-printer, denk ik.  
(En toen moesten er nog een paar mails beantwoord worden, en een paar dingetjes gelezen die zoooooooooooooooo interessant waren!!!! - opeens is het weer kwart over een. Gek is dat toch!)

20 maart 2018. Het schijnt lente te zijn. De zon scheen, maar de wind was nog steeds behoorlijk koud. Vanmiddag moest ik naar de overkant, naar de schouderfysiotherapeut. Hij heeft een oefeningetje gegeven om mijn schouderblad tot een bepaalde stand over te halen. 
Op zich had het ontzien van de schouder wel effect gehad: de grote vochtblaas van de ontsteking was nu teruggebracht naar twee veel kleinere. Maar lopen naar de overkant zonder steun was een aanslag op de heup, dus dat moet nog even vermeden worden. Verder heb ik het restantje van het superboeket van 5 maart geschikt. Een was gedaan. En nog zo een en ander, maar opschieten wilde het verder niet vandaag. Het papier staat al buiten, ik heb deze week nauwelijks een krant open gehad, dit is wel zonde, zo. Nu nog een kaart voor Eduard schrijven, die is overmorgen jarig. Toch nog een keer, dat hadden we vorig jaar niet verwacht. Dus denk maar iets liefs naar hem...

19 maart 2018. Een heel vermoeiende dag. Wel had ik (omdat ik uit kon slapen) vannacht eens voldoende slaap gehad. Vanmiddag moest ik maar eens aan het werk! Een telefoontje aan het ABP, dat een insipide Uniform Pensioenoverzicht had gestuurd, met logo's die niet verduidelijkt waren: een houterig poppetje, een ouderwetse knip????, twee houterige poppetjes. Afgezien daarvan: de eerdere toezeggingen door het ABP van een boterham met enig beleg was nu teruggebracht tot een halve korst, en dat nog niet eens. Dus dan ga je bellen, want daartoe word je uitgenodigd. En ik heb niet het vertrouwen dat ik de nodige informatie wel op een website zal vinden, als de op papier gestuurde informatie al zo knullig is. Uitleg wilde ik, van een persoon. En ja hoor, na 13 minuten wachten - en intussen uitzoeken van een stapel ongeordende tijdschriften - kreeg ik iemand aan de lijn! Mevrouw, het is zó druk! Mag ik uw telefoonnummer, klantnummer, naam en adres en nog zo een en ander (in die tijd zou ik mijn vraag al gesteld kunnen hebben), hijg, hijg, hijg, dan bellen we u zo snel mogelijk terug. Bam! Toen dacht ik nog dat ze vandaag bedoelde. En ik ging maar verder met opruimen en uitzoeken. Ik heb een volle papierbak, en torenhoge stapels geordende tijdschriften die ik allemaal nog moet en wil lezen, maar nee... verder niet. Post die voor vijf uur in de brievenbus had moeten zitten, ligt er nog. Even voor vijf: telefoon. Hoera! Nee, de verzekering, die onduidelijkheden verder veronduidelijkt, totdat we een strategie bedenken. Ik moet de aannemer van het dak maar vragen of hij ook een offerte voor de kamer onder het dak kan maken. Maar ja, dan is het al vijf over vijf. Post en ABP kan ik afschrijven. Twee minuten later: de telefoon. Geen ABP, maar mijn zus, die bijna een uur later neerlegt. Pfffffffffff. Time for a little something. Vanavond moest ik beginnen met wat gegevens vinden. Ik weet niet waar het aan lag, maar dat kostte uren. En passant heb ik wel een heleboel mailtjes opgeruimd. Bovendien kwam ik er achter dat er kennelijk iets mis is geweest met een schijf, want ik vond opeens een 'nieuwe map' met honderden (stukjes van) documenten, geluiden en plaatjes, benevens stukken websites, waarvan ik een groot deel niet eens kon openen of lezen. Erg onaangenaam. Voor een deel recent. Help! En nog meer HELP voor de WOZ! De tijd schiet voorbij. Nu is het bijna morgen, dus ik stop, ik ben echt heel erg moe. Morgen beter. :-)

Zondag Judica (Voer mijn rechtsgeding voor mij) 18 maart 2018. Nog steeds erg koud. Na een onrustige en korte nacht toch naar de kerk in de Hamburgerstraat. Verschillende oude bekenden, en een zeer muzikale dienst. Enkele delen van Buxtehude's Membra Jesu waren ingepast in de dienst. Ik zou er meer van moeten weten. Mijn zusje uit het Hooglied als antifoon miste voor mij alle logica. 
Maar dat komt ongetwijfeld omdat ik de structuur van het stuk niet ken en begrijp. Weer een mooie preek, maar zodra het amen is gezegd, ben ik de inhoud alweer kwijt. Jammer is dat, maar ik heb het ook een beetje als ik zelf heb gepreekt. Het ligt niet aan de ander. Vanmiddag werd de marathon van Utrecht gerend, gesjokt, gewanhoopt en toch afgemaakt door ongelooflijke kanjers. Ik zag ze vanuit mijn raam de brug over gaan. Respect!!!
Vandaag moest ik het rustig aan doen. Vervelend. Wel een aantal telefoontjes gepleegd. Dierbare mensen die het erg moeilijk hebben. Je voelt je zo hulpeloos. Op een gegeven moment ging ik wat opruimen, een Sysiphusarbeid. Een plastic bak heb ik leeggemaakt, en een deel van de inhoud kon ik gebruiken om een paar heel scherpe balken op zolder te bekleden, zodat je niet persé een wond in je hoofd krijgt als je dat hoofd weer eens stoot. Maar waarom ik zo uitgeput moet raken van een half uurtje gezellig klussen?!? Belachelijk. Maar dat was een prima excuus om op bed liggend een uurtje TV te kijken. Eten moest ik ook. Afwassen eveneens. Dat zijn die moedeloos makende dingen waar  we allemaal wel tegenaan lopen. Terwijl ik tikte is alweer een half uur verlopen. Zo traag type ik toch niet? net blijkt dat twee uur fotobewerken helemaal weg is. Inclusief de originelen. O, wat word ik daar blij van!!!! 
Goed, morgen is vandaag, welterusten en straks opgewekt weer verder. De dag door Uwe Gunst ontvangen...

17 maart 2018. Vandaag was het bitter koud, net zo koud als in de boekjes van W.G. van der Hulst. Ik had speciaal voor Amber, die van daag haar Sweet Sixteen-verjaardag vierde, nog een bloemetje gehaald. Toen heb ik dat wel gevoeld.... brrrrrrrrrr! Gelukkig kwam Laetitia mij ophalen om samen met de auto naar Den Bosch te gaan. De jarige bibberde bijna onzichtbaar in haar heel lieve jurkje dat op minstens 20 graden meer was afgestemd. Maar ze zag er schattig uit, en iedereen was heel aardig. 

Om zes uur werd ik weer afgezet door mijn jongste en haar jongste, toen had ik de trips en hun moeder ook nog gezien. :-) Aangezien ik vannacht om onduidelijke redenen niet of nauwelijks geslapen had, was ik heel blij rustig thuis te zijn... Eerst maar een uurtje niets gedaan, toen afgewassen en gekookt (nou ja... de kip moest wel gegaard, en de rest was rauwkost). Ik vermoed dat ik niet zo erg laat naar bed ga. Nog even een en ander doen, en dan... Heb een gezegende zondag morgen! 

16 maart 2018. Vandaag moest ik mijn nieuwe paspoort gaan ophalen, en dat was een heel eind lopen. 40 minuten in mijn slakkentempo. En dat achter de rolstoel, anders was ik er nooit gekomen. Maar goed, ik kan mij nu weer legaal legitimeren. Verder heb ik allerlei cijfers nog eens gecontroleerd en naar de notaris gestuurd in de hoop dat het goed genoeg was, en vanavond heb ik een stevige voorzet gedaan voor het (laten) invullen van de inkomstenbelastingen. Om morgen enigszins netjes te zijn dook ik daarna, en dus veel te laat, in het bad, teneinde de slappe haren te wassen en te krullen. Terwijl het bad volliep probeerde ik in de kamer er naast nog wat op te ruimen. Wat ik zocht vond ik niet, maar wel allerlei andere dingen, zodat ik een stuk over de geplande 15 minuten heen ging. Dus is het nu al bijna half twee. Zo gaat dat. Dat wordt slapen (of niet) met krulspelden in. Het wordt tijd voor een permanentje. Morgen niet in elk geval...

15 maart 2018. De dag begon wel prettig, maar tegen de tijd dat ik even een boodschap ging doen was het alweer behoorlijk fris. Ik was voornamelijk bezig met administratie en opruimen vandaag. Morgen moet ik toch wat telefoontjes plegen. Ik las dat ik de notaris pas kan afwikkelen als ook de inkomstenbelastingaangifte 2017 heb ingediend. Shift-F1!!! Ik dacht dit hoofdstuk bijna af te kunnen sluiten. Er komt nooit een eind aan de tunnel op die manier. (Ik lijd kennelijk aan tunnelvisie... L ) 

14 maart 2018. Vandaag ben ik grondig door Ineke onder handen genomen, en dat lijkt wel te helpen. Na de behandeling liep ik verder zonder of met matige pijn dan op de heenweg. Ik liep langs Pijper, om nog wat materiaal voor het dak, want het was droog en niet vreselijk koud. Toen ik thuis kwam had Laetitia net op het dak heel professioneel de lap bitumen die los lag gezekerd. Later heb ik nog wat in haar voetsporen gedaan, in de hoop dat ik de officiële afvoer waar door KDG heel knullig lap op lap was gezet, terwijl het water er vrolijk naast liep, nog wat kon dichten. We zullen zien. Toen ik klaar was trilden mijn benen behoorlijk, dus ik had mijn voorraad beweging voor vandaag (en morgen) wel geleverd. Maar dan is het bed in combinatie met de TV heeeeeel ontspannend. Het ziet er naar uit dat we over een paar maanden in elk geval een aannemer voor het dak hebben, en als het goed is zal het dak in de tussentijd minder lekken dan tot nu toe. We gaan het zien. Vanavond heb ik wat mails gelezen en geschreven, en dan is de avond alweer om. Ik heb nog even geluisterd naar en meegekeken met ds. Piet van Midden. Altijd spannend. Morgen verder.":-) 

13 maart 2018. Het regende, het had vannacht geregend, dus ik moest het dak weer op. Het was tamelijk fris, daarboven. Verder heb ik dik een uur besteed aan het onderhoud van alle bloemen, waarmee ik door mijn naasten ben gezegend. :-) Het ruikt beneden als een kleine Keukenhof. Geen wonder, want ook in de keuken staan bloemen! :-) Verder was het een fysiodag. Mijn beurse bursitis-heup werd stevig onder handen genomen, Toen was deze pas ècht beurs! Maar met nog een paar lagen tape op heup en knie fietste ik wat later weer voorzichtig naar huis. Dus maar weer voorzichtig aan. Wel bewegen, maar niet teveel. Wanneer dat is, weet je pas als het teveel is geweest. Vanmiddag en vanavond heb ik mij braaf met cijfertjes en bonnetjes en aantekeningen bezig gehouden. Maar ook met dochter twee, die na een vacantie (waarbij zij de verpleegster was en de anderen de zieken!) weer thuis was. We hebben bijna een uur bijgepraat. :-) Het oud-papier (voor een deel ongelezen kranten helaas) moest weer naar buiten, en nu is het 2 uur 10. Gek hoor! Weg met mij, dus. CU2morrow

12 maart 2018. De verjaardag van Amber. Ze had wel een prettige dag. Parel kwam mij vandaag al vroeg halen voor mijn verjaarscadeau: een bezoek aan mijn grote zus met de auto. Dat was echt prettig, en we vonden het allemaal prettig dat het zo kon. Het was fijn omdat je elkaar zo rustig kunt spreken en je ziet elkaar dan ook nog eens. Op de terugweg bleek het nuttig even aan te leggen in Zwolle, waar we Parels aandacht restaureerden met koffie en een schuimgebakje waar we Blij van werden (samen een, dat was bijna genoeg .-D) en een wandelingetje om de kerk. Ik kreeg het er wel van op mijn heupen, en we moesten toch nog weer even ergens gaan zitten. We laadden in, we laadden uit, en we gingen weer op zoek naar de auto. Halverwege gingen we even portiunculen bij de Primark, zodat ook wij konden zeggen dat we er geweest zijn. ;-\  Verderop hebben we het verschijnsel 'file' uitgebreid kunnen bestuderen, en even voor zessen was ik thuis. Die arme Parel moest nog naar huis, naar man en kind, huiswerk en administratie. Geweldig dat ze zoveel tijd en aandacht in mij heeft gestopt! We hadden weer veel 'quality time'... Toen ik thuis even ging zitten viel ik prompt in slaap. Later heb ik de jarige Amber nog gebeld, en ik heb nog wat voor Tonio in een file gezet. Nu is de dag vrijwel om, en ik ben nog steeds vrijwel op, dus voor ik omval ga ik naar bed. :-)

Zondag Laetare, verheugt u, 11 maart 2018 Vroeg op, voor negen uur werd ik al gehaald. Dat was nuttig, want er was een nieuwe organist om mee te overleggen, en toen bleek mevrouw Visser er ook te zijn! Enig, maar omdat ze wat hardhorend is, krijgt ze van mij altijd een A4-liturgie, mits ik weet dat zij er zal zijn. Dat was nu niet het geval, uiteindelijk heb ik de dienst gedaan van een A5-je, dat ik voor de gemeente had gemaakt. Met heel veel kleinere letters. Dat vroeg dus wat aanpassen... je staat er net iets minder ontspannen. Maar ach, ik heb maar een paar regels overgeslagen die wel in mijn liturgie had gestaan, en niet in die van de gemeente. Het koffiedrinken na de dienst werd nog vreugdevoller, omdat het meest zieke lid van de gemeente bij het koffiedrinken binnenkwam met zijn lieve vrouw. Voor het eerst in 9 maanden. :-) Een hele dienst uitzitten, dat ging nog niet. Toen iemand (anders dan degeen die mij gehaald had) aanbood om me naar Utrecht te brengen, omdat ze daar toch heenging, was het even haasten, zodat ik de toegezegde bloemen van de altaartafel niet in de hand geduwd kreeg, ik dacht er natuurlijk in der haast ook niet aan, maar die werden later nog gebracht. Laetitia nam ze met vreugde voor mij aan. Etc. Zij en ik hebben een stief half uur op het dak staan schrobben, tot we er beiden naar van waren, maar de dompelpomp vond het water nog niet diep genoeg. Het was lekker weer, en zonder jas te koud, met jas te warm voor deze gymnastiekoefening. Daarna hebben we een aantal problemen doorgesproken van financieel-technische (en notariële) aard, waarbij we aardig zijn opgeschoten. 
Toen moest ik nog aan het werk, want morgen is 'ons Amber' zoals dat daarginds heet, jarig. Alvast gefeliciteerd, sweet sixtien!!!! 
Nu moet ik nog wat cijfertjes invullen, voordat ik het niet meer weet, dat zal wel een uurtje duren, en dan naar bed, want morgen is het weer vroeg op... maar dat is een ander verhaal!

10 maart 2018. Vanmorgen moest ik het dak schrobben, want het had geregend. Ik zie dat de tijdelijke bescherming die ik had angebracht héél tijdelijk was, maar het gaf mij een paar dagen een goed gevoel. Wel een kostbaar goed gevoel. Morgen zal het wel weer moeten, want het is middernacht en het regent al weer. Vanmiddag nog wat post afgewerkt, een boodschapje gedaan, mijn haar gewassen en gekruld, en verder de dienst afgemaakt, afgedrukt, weer twee rekeningen ivm Tons begrafenis betaald, een paar mails beantwoord, en alvast de dienst op het net gezet, omdat morgen daar niet veel tijd voor zal zijn. Heb een vreugdevolle zondag Laetare! (Verheugt u, betekent dat.)

9 maart 2018. De verjaardag van mijn moeder (en destijds ook mijn geboortedag, maar al sinds 50 jaar niet meer mijn verjaardag)! Tonio kwam in zijn pauze een oog werpen op de problemen met de laptop, en op de mogelijkheden, in verband met het toegezegde verjaarscadeau: een poging om mijn MLS-files om te zetten in files die op een iets modernere computer dan deze laptop zijn te lezen en te gebruiken. Als hem dat lukt zal ik heel gelukkig zijn. Als ik tenminste zo lang nog voorgaan mag. En anders kan ik nog altijd blijven vertalen, nietwaar? :-) Vanmiddag moest ik naar het Stadskantoor, en dat leverde een probleem: toen ik bij het Moreelse Park was, bleek er geen toegang meer te zijn tot het station. Er placht voor rolstoelers altijd nog wel een gangetje, maar nee. Nu moest ik de Rabobrug over, met een lift omhoog, en met een lift omlaag. Ik had een spectaculair uitzicht verwacht, maar dat viel erg tegen. Met Ton ben ik in het begin alleen een keer omhoog geweest met de lift, want toen konden we nog niet verder. Nu kan hij gaan en staan waar hij wil, en reizen door de tijd ook denk ik. Grappig. Nu ja. Het was een aardig eind om, want ik moest aan de andere kant nog een heel eind lopen langs de Knoopkazerne etc. Ter plekke moest ik een code scannen, maar ik hield het papier kennelijk te dicht bij de scan, dus dat lukte niet. Het intikken van mijn geboortedag leverde geen treffer, enigjes dus, totdat een vriendelijke figuur het even voor mij deed. Hij begeleidde mij naar de lift, en boven kon ik dan een half uurtje uitrusten voordat ik aan de beurt was. Dat mocht ook wel, na dat hele eind lopen. Volgende week weer, het kan niet worden opgestuurd. Dan neem ik toch maar een andere omweg. Alle wegen leiden hier om. Enfin, ik deed nog wat onnutte boodschappen, zodat ik mijn moeders verjaardag zoet kon gedenken. Dat is ook leuker om samen te doen!!! Maar eerst moesten de tweewekelijkse kaarten voor de zieken nog gedaan worden. Dat was aanpoten, omdat ik ook nog een telefoontje kreeg, en het snijden van de kaarten maakte toch teveel lawaai om dat intussen prettig te doen. Nu ja. Op vijf na zijn ze allemaal op tijd in de brievenbus gekomen. Nu maar hopen dat de postzegels blijven zitten! Ik kreeg van postnl een aanmaning voor twee dankkaartjes waar geen postzegel meer opzat. Ik had ze allemaal gecontroleerd voordat ze de bus ingingen, dat doe ik tegenwoordig altijd. Er wordt kennelijk behoorlijk gesold met de poststukken! 
Vanavond heb ik, vechtend tegen de slaap, getikt aan de preek. Om een minuut na middernacht kon ik de bijna complete dienst naar de organist sturen, zodat hij zijn muziek daarop kan aanpassen, zo nodig. Morgen de tittels en de iota's nog even nalopen, de voorbeden maken, en de liturgietjes voor de gemeente. (En eerst de printer nog eens van inkt voorzien, natuurlijk, zodat ik met bonte vingers de zegen kan geven... misschien kan ik dat voorkomen!) En zo is het alweer een half uur later. Welterusten, en morgen blij en vrolijk weer op. 

8 maart 2018. Dankzij Ineke's behandeling sliep ik wat beter. Heerlijk is dat! Het regende vandaag, dus ik moest het dak op om te bezemen. Het was nog niet genoeg om de dompelpomp aan te zetten, maar ach, een beetje beweging is op zich wel goed. Vanmiddag heb ik gewerkt aan een paar ontbrekende zinnen van de OT lezing. En de details van de liturgie moesten verder ingevuld (accenten en kleuren). Vanavond kwam een van mijn kleindochters een uurtje langs, op haar verzoek, ze is erg rustig, en erg gezellig. Maar je bent toch pas rustig als je een berichtje krijgt dat ze veilig thuis is. Nu heb ik nog met heel kleine stapjes gespeeld met de (relatief) nieuwe printer, totdat de copie redelijk leek op de originele foto. Vroeger had ik sof(t)ware om printer en scherm met elkaar wat kleur betreft in overeenstemming te brengen. Maar ook dan maakt de hardware hier en daar een kleurvertaling waar je geen greep op hebt. Try and a lot of error! 
Morgen is het de verjaardag van mijn moeder, die 110 jaar geleden werd geboren! Ik heb veel aan haar te danken. :-)

7 maart 2018. Brrrrr..... wat een nacht! Dank zij het onderzoek aan de schouder lag ik heel de nacht te spartelen als een vis op het droge! Geen enkele houding was prettig, en toen ik eindelijk een paar uur sliep, werd er aangebeld. Automatisch trok ik snel iets aan, en deed ik met spleetjes ogen open... voor de postbode, dacht ik, hoewel die achteraf zelden zo vroeg komt. Daar stond de jongeman die gisteren ook al aanbelde, om te komen kijken naar het dak. Ja, NU EVEN NIET! Een uurtje bleef ik nog rond het bed hangen, maar ik was met mijn verkeerde been uit het bed gestapt, dat is mij duidelijk. ;-/ In elk geval heb ik het tweede deel van de begrafeniskosten betaald, gisteren weigerde de bank zo'n groot bedrag in één keer over te maken. Dus dat is gebeurd. Weer een streepje. En het gezeur over de kosten organist is ook afgehandeld. Het loopt tegen de noen, mijn Onze Vader en mijn hoofdstukje Bijbellezen moeten nog, maar ik heb een concentratie van 0,0%. Eerst nog maar een koffie dan... 
(Dat hielp net genoeg om dat onderdeel van de dag af te maken...) Voor Ineke was ik op tijd, omdat ik de fiets nam. Na de behandeling kon ik mooi met de fiets naar de Twijnstraat, voor wat boodschapjes, die ik achteraf ook niet had kunnen halen. Tegen vijf uur kwam een vroegere klasgenote, en nu een vriendin, op bezoek. Die afspraak stond er al heeeel lang. Dat was gezellig. Grappig: ik had de glazen plaat van de tafel nog een keer afgenomen met Glassex, omdat ik het gisteren ook al had gedaan, maar te royaal, zodat het vreselijk lelijk streperig was opgedroogd. Zo lelijk, dat ik het zelfs zag. (Soms ben ik wel een pietlut, hoor. Heel zelden.) Gisteren had ik het nog eens over gedaan, maar toen ik het vanmorgen in het licht zag, bleek het resultaat niet fraai. Dus heb ik vanmiddag alles nóg eens van de tafel gehaald, en het weer over gedaan. Dat was beter. Maar toen ik mijn bezoek had uitgezwaaid en in de kamer terug kwam, zag ik opeens de grote blauwe fles met Glassex (of zoiets) midden op de theetafel staan! Dan moet je toch wel even hartelijk lachen! Ik had het gewoon niet gezien! 
Na nog wat TV-kijken (dat moet ik weer afleren, want het kost veel te veel tijd) ging ik om half tien naar boven, om nog iets nuttigs op de laptop te doen. Dat kostte me toch de rest van de avond. Wel had ik gezorgd dat de organist de dienst kreeg, voorzover die in de computer stond. Half een. De hoogste tijd! 

6 maart 2018. Het kostte wat moeite om op te staan, want gisteren was ik te moe om naar bed te gaan. En ik woog ook 8 ons meer dan de dag ervoor!
Maar ik had een fysio-afspraak met een schouder-expert, dus ik moest wel. Voordat het zover was kreeg ik nog een onverwacht bezoek van iemand die ooit had meegewerkt aan het dak, en nu aanbood het voor veel minder in orde te maken dan de offerte van de aannemer zal zijn. Hm. Daar moet diep over worden nagedacht met de kinderen. De bloemen moesten grondig onderhouden worden. Er zaten bloemen tussen die kennelijk de anderen niet verdroegen. Dat moet zo'n dure bloemist toch weten!!! Ze kwijnen nu in een apart glas. 
Goed, toen het onderzoek van de schouder. Dat was af en toe behoorlijk pijnlijk. Rust is het parool. En ook dit is een bursitis. Duidelijk gezien en aangetoond. Over twee weken krijg ik oefeningen. Nu bepaalde bewegingen en tillen achterwege laten. Computeren mocht wel, maar toen ik een half uurtje bezig was op de laptop protesteerde de schouder uit alle macht. Toen mocht ik van mijzelf even op bed gaan liggen. ;-) Later ging het wel weer iets beter. Vanavond heb ik de liturgie voor zondag in de PC gezet. Alle details moeten nog. Maar het fundament is gelegd, al heb ik nog géén idee waar het allemaal over gaat. Maar het is al een uur geweest, en morgen is een lange, drukke dag. Bless you!

5 maart 2018. Jarig en jarig en 53 jaar geleden in het huwelijk getreden... (Met zo'n mooie jurk stap je niet, maar treed je!) Parel kwam vanmiddag, ondanks een dreigende Mie Griene, met een armvol bloemen en cadeautjes. Zij moest nog even naar de notaris, en ik deed mijn best om vazen te vinden voor al dat geurige gebloei. Na een kopje thee reden we naar de begraafplaats, waar we de mooiste roos uit de bos achterlieten bij de steen. Het was onvoorstelbaar zacht weer, na al die kou! 
Omdat we nog niet duidelijke afspraken hadden gemaakt over wat we zouden eten, en omdat ik wel zin had in René's befaamde satésaus <al wéét ik dat ik daar enorm van aankom> gingen we nog even langs de Jumbo, waar we wat inkopen deden. Dat had Parel ook al gedaan, dus er is weer van alles. In afwachting van Tonio en Laetitia dronken Parel en ik een kopje thee (zij) en ?? met iets lekkers, terwijl we papieren bekeken van de belasting. En Parel zocht ook wat muziek van Ton uit, zodat het tafeltje weer wat lichter is. Toen Tonio en Laetitia kwamen, ook al met cadeaux, :-D , hadden we een gezellige ronde met een glaasje wijn resp. thee, met allerlei verwennerij, en nadat een respectabele tijd voorbij gegaan was met allerlei gekout en herinneringen, gingen Tonio en Laetitia op pad om bij een nabije Sushitoko een maaltijd te halen, terwijl Parel een ruime portie satésaus à la R. klaar maakte. Het was een rustige, lange en gezellige avond. :-) Het eerste telefoontje heb ik laten gaan, want toen zaten we net te eten (excuses, Barry!) maar later kreeg ik nog kleinkinderen en een heel oude vriendin aan de lijn. Omdat ik gisteravond tot de conclusie kwam dat ik de schommelstoel eigenlijk wel kon missen (al ga ik daarin wel een bijzettafel ontberen) hebben Tonio en Laetitia die met veel gewrik en gezucht kans gezien die door de deur van mijn kamer te krijgen. Die naar beneden te brengen was toen een fluitje van een cent. Met gemak verdween de stoel in Laetitia's auto. Een elegante stoel, maar wel met een lamme arm, en au fond een sta-in-de-weg voor mijn archiefkast. Om kwart voor elf zwaaide ik mijn geliefden uit. 
De afwas bleek vrijwel geheel gedaan te zijn, op de toetjesbordjes na... en dat was zo gedaan, want die stonden al in het sop. 
Kortom: het was een heerlijke verjaardag. 

Zondag oculi 4 maart 2018. Vanmorgen vroeg op om naar de kerk te gaan. Een avondmaalsdienst, en een oude bekende, dus dat maakte de dag al blij. Het was zonnig en veel minder koud, dus dat verheugde het hart ook. Vanmiddag heb ik voor mijn plezier nog een paar bestanden MLS opgeruimd, daarbij is mij tenminste duidelijk wat ik moet doen. Rustig werk. Een klein uurtje gebabbeld met de jongste, die net terug was van een koude vacantie, dus we zijn weer op de hoogte van elkaar. Idem met mijn jongste zus. Ook prettig. Onder het eten prettig TV gekeken, dus ik was al helemaal in de verjaarsstemming. 

Omdat het toch moest gebeuren, en ik er morgen geen tijd voor heb, koos ik er voor om vanavond achterstallige financiën in de PC te zetten. En dan kom je weer van alles tegen dat nog gebeurd had moeten zijn. Intussen zijn we alweer een uurtje jarig. :-) (Na het laden van de foto etc. is er weer een half uur bij gekomen. Gek dat leuke dingen zoveel tijd kosten!) Morgen zien we wel verder... ;-)

3 maart 2018. Het is al weer vier jaar geleden dat mijn computermaatje Joop Engels overleed. Hij wordt nog regelmatig gemist. Gisteravond dacht ik op tijd naar bed te gaan, maar ik ruimde nog even dit op, en nog even dat, en zo werd het toch weer laat. Vanmiddag ook, dus ik heb volgens mijn stappenteller echt ruim 8 uur geslapen! Vanmiddag moest ik toch naar de stad, en met mijn tempo kostte dat dik twee uur. Leve de rolstoel! Ik heb een klein beetje opgeruimd, en daarna ging ik in bad, dus nu zullen de krulspelden lekker in mijn hoofd prikken, als ik ga slapen aanstonds. Prrrrr.... Maar ze konden al gedeeltelijk drogen terwijl ik weer wat nuttigs op de laptop deed met de MLS-files. Verder weet ik het niet meer. Morgen een gezegende zondag!  

2 maart 2018 was nog steeds heel koud. Het bed was lang lekker warm, maar er moesten een paar dingen op de post, dus heb ik mij bezig gehouden met allerlei administratie, een beetje opruimen, vier telefoongesprekken, een uur of wat woordjes Grieks opruimen (dat komt, Deo volente, wel klaar voor het Paasfeest, maar niet voor de volgende dienst!), een paar e-mails en de dag is alweer ruim om. De tijd vliegt. Morgen verder, straks dus. Maar dan zou het minder koud zijn. Ik had een goed zicht op de vele schaatsers op de singel hier voor het huis. Vooral over de brug zag het zwart van de mensen. Ik durfde het niet aan, want als ik nu val komt het helemaal niet meer goed. 

1 maart 2018/ Een bijzondere datum, want mijn vader werd op 1-3-1911 geboren! En daarmee was hij 10 jaar en vier dagen ouder dan Ton. <G> 
Vanmorgen kwam de aannemer het aannemelijk maken wat er met het dak moet gebeuren. Hij was er al iets voor 11 uur, en ik was nog net niet helemaal salonfähig, al was ik wel volledig gekleed hoor. Wij het dak op, in de meest ijzige kou die je je voor kunt stellen. De eerste anderhalve maand heeft hij geen mensen beschikbaar. Oei! En vrolijk tilde hij een reep bitumen op, die loszat. Daar kwam het water binnen, stelde hij. En wat KDG had gedaan was een rommeltje. Die conclusie hadden wij ook al getrokken intussen. Volgende week zal hij een offerte maken, zowel voor volledige renovatie als  voor beter lapwerk, maar dan niet met de garantie dat het droog blijft. Eh... ja.... hm! Gisteren was er iemand die tegen me zei ook nog wel iemand te weten als dit niets werd. En ik weet niet meer wie dat zei, ik kan me zelfs niet herinneren met wie ik gesproken heb, behalve dan met Betty en Parel. Goed, toen deze mijnheer weg was, en ik vervolgens ontbeten had, kwam mijn jongste zus om een uur. Zelfs in een gewatteerde winterjas nog superslank. We hebben eerst een kopje warm water met een kleurtje gedronken met iets erbij, vanwege Papa's verjaardag, dat is een goede gewoonte hier, en toen ook zij op temperatuur was, zijn we naar de slaapkamer gegaan, waar we een mooi werk hebben verricht aan de inhoud van de grote kast. Nu hebben zelfs de motten er weer bewegingsruimte, en mijn dekbedovertrekken, die bij gebrek aan kastruimte boven over de trapleuning plachten te hangen, hebben ook weer een plek. Wel is er nu nog een grote doos die ik moet uitzoeken. En er staat een extra grote vuilniszak in de studeerkamer beneden, maar we hebben drie volle grote zakken naar de ARM gebracht. Nét op tijd, de jongen wilde om half vijf al wegrijden. Gelukkig nam hij het mee. :-) Toen hebben we ons bezondigd aan een glas en wat lekkere blauwe kaas, waarna mijn sterke kleine zus (een halve kop groter dan ik intussen) weer naar de trein ging! Ik plofte neer op een stoel, en daar heb ik de eerste vier uur uitgeput doorgebracht met kijken naar de TV. Tussendoor ging ik wel een paar keer naar de keuken om iets te eten, en pas om half tien ging ik naar boven. Ik heb braaf van een paar lezingen Griekse en Hebreeuwse woordjes 'opgeruimd', en daarna heb ik het geheel veilig gesteld op de NAS. Braaf dus. Nu is het op slag van middernacht. Welterusten en straks een heerlijke dag!

28 februari 2018 was heel erg koud! Toch ben ik maar op de fiets naar het postkantoor gegaan om een heleboel post weg te brengen. De Franstalige kaartjes konden weg, en nog wat CD's. Paspoort heb ik aangevraagd. Vervelend, je moet er twee keer heen, en het is een heel eind lopen voor mij. 
Gezellig een paar telefoontjes met dochters, stoere meiden zijn dat! Ze zijn niet bang voor de kou. Verder heb ik van alles gedaan, maar ik weet niet meer wat. Morgen wordt een drukke dag. Dan is mijn vader ook jarig. In de hemel. Hij was van 1911. Zaliger nagedachtenis. :-) 
Nu nog even een paar woordjes opbergen. Wees voorzichtig met de kou! Bless you.

27 februari 2018. Vandaag is onze Charlotte jarig. Van harte gefeliciteerd, en een prettige dag, schat! Lekker midden in de voorjaars(????)vacantie, die vroeger Crocusvacantie heette. De crocusjes staan te kleumen, en trekken hun rokjes dicht om zich heen, voorzover ze niet gewoon staan te bevriezen. Onze jongste kleindochter is op weg om een van de langste kleindochters te worden. Op dit moment voert Tisha de schare nog aan, wat dat betreft. :-) Charlotte is lang en slank, het is spannend om je in te denken hoe zij er over vier jaar uit zal zien. ;-) 
Vanmorgen kwam Tonio een stapeltje CD's brengen met de afscheidsdienst van Ton er op. Een kon ik er al vanmiddag naar het postkantoor brengen. 
Morgen meer, hoop ik. Direct na Tonio kreeg ik nog meer bezoek, en dat betekent dat ik zo aan het werk kan. Vervolgens moest ik naar de fysiotherapie. Ook al had ik mijn tasje klaar staan, ik vergat het mee te nemen. Dat was zondag ook al, toen ik naar de kerk ging. Heel lastig. Nadat er aan mij geschud en getrokken was, en nadat ik in de tape was gewikkeld als ware ik een mummie, mocht ik nog oefeningen doen voor de schouders. Daarna bracht ik de rolstoel thuis en ging ik op de fiets boodschappen doen, en omdat het stuur scheef stond ging ik even langs de fietsenmaker. Ik had een grote doos mee genomen van de AH, daarmee kon ik niet fietsen, dus dat was een heel stuk lopen. Voor je het weet is de middag dan om. Eten bij de televisie, dat is een slechte en tijdverslindende gewoonte aan het worden. O.K. Ik was moe, dat wel. Nu ga ik de ontbrekende Franse tekst in het kaartje van Ton frutselen. Dat gaat nog wel even duren. :-) Aan het werk dus. Dat is gelukt. Na nog een telefoontje. Weer een ernstig zieke voor het lijstje. :-( Maar deze week kunnen de kaartjes wel weg, en dan kan ik ook weer iets van het lijstje strepen. Tijd om naar bed te gaan. Wees voorzichtig morgen, het wordt erg koud, en hier en daar is het glad. 

26 februari 2018 was k-k-k-koud, maar het wordt nog kouder. Dat wordt een extra dekbed vannacht. ;-) Heel dapper fietste onze dierbare Catrien hierheen, en na een paar gezellige uurtjes fietste ze weer verder. Veel verder. Wat een moed! Ik fietste niet, maar ik liep achter de rolstoel naar de Twijnstraat, niet zozeer voor die paar boodschappen, maar meer omdat ik dacht dat het nuttig was voor heupen en knieën om de beweging er in te houden, ondanks de onaangename gevoelens die dat oproept. Het was kennelijk zo beschikt, want een van de verdere buren bleek daar de inhoud van zijn fietstassen grotelijks te hebben overschat. Dus ik heb een flink deel van zijn boodschappen in en op de rolstoel, in die grote tas, kunnen meenemen. Dat gaf mij toch een mooi gevoel van nuttig zijn. :-) Verder waren er nog nuttige telefoongesprekken, een paar mails die ik beantwoord heb, een uur heb ik besteed aan het 'opbergen' van ooit opgezochte Hebreeuwse woordjes, die ik nog niet had ingevoegd in de woordenreeksen met vertalingen. Nu is het half twaalf, en het is wel best, denk ik. Morgen is er ook weer van alles. En zo kom ik toch weer niet toe aan de dingen die nu gedaan hadden moeten wezen. Multitasken lukt ook al niet meer zo best, en de concentratie is nog onvoldoende. Ik merk opeens dat ik erg opzie tegen het groots vieren van de verjaardagen. Ik zie het me nog niet doen, en dat spijt me. De kinderen, daar kan ik me in verheugen, en meer is op dit moment eigenlijk niet te doen. Jammer, want eigenlijk had ik me er op verheugd. Mijn hoofd en mijn huis zijn nog te vol. Gek is dat toch... terwijl ik van hen allemaal veel houd. Nu ja, twee weken later is de volgende familieverjaardag. Maar daarvoor hoef ik alleen een cadeautje te kopen. 
Morgen maar weer met goede moed beginnen. En nu bidden voor al die dak- en thuislozen... brrrr... 

Zondag Levavi (Ik heb mijn handen opgeheven tot U, Heer psalm 25) 25 februari 2018. Omdat ik ondanks de kou naar de kerk wilde, moest ik het met een halve nacht doen. Maar ik was op tijd, ook al had ik 7 minuten en de  hulp van twee anderen nodig om mijn fiets op slot te zetten met die ontzettend stugge nieuwe fietsketting. Geen ketting is het, maar een soort slang. Massief en erg onhandig. Het bevordert het gebruik niet. Misschien moet ik die thuis maar eens uitrollen, samen met een sterke zoon of dochter. En dan uitgerold opslaan. Hoe? Geen idee. Na de prettige en interessante dienst ben ik weer naar huis gegaan, waar ik o.a. een flink stuk bekeek van de afsluiting van de Olympische spelen. Daarna gewoon wat gespeeld met de computer, het was echt een rustdag. Al moest ik af en toe lang wachten, als een programma iets moeilijks berekende, en dan kon ik weer wat papiertjes opruimen. Het was heldere zon in de kamer, en dat stimuleert ook. Niet dat je verschil ziet, maar ik dénk dat ik zo iets meer overzicht kan gaan krijgen. Dat moet ik morgen maar eens gaan doen, want na een telefoontje en Het Hart van China is het alweer bijna half elf. Nu rustig richting bed, en de rest zien we morgen wel weer...

24 februari 2018. Vannacht (of liever: vanmorgen) heb ik eens voldoende geslapen. Fijn! Vanmiddag ben ik met de rolstoel naar de stad gegaan (niet: per) want ik hoopte een mooie slag te slaan bij het Kruidvat. Dat lukte, dus ik heb weer voor maanden wasmiddel. :-) Achter de stoel loopt het wel een stuk beter. Mijn zware boodschappen gingen zo ook ongemerkt mee. :-) Vandaag kreeg ik weer een paar vriendelijke kaarten. Dat is heel aardig. (Behalve als ik al die mensen ook weer terug moet schrijven. Die post vormt een aparte stapel. Voor ooit.) Wat het geluidsproject betreft: ik heb het opgegeven. Tonio gaat het nu voor mij branden in Linux. Vervelend dat het mij niet zelf lukt. Dat irriteert me wel behoorlijk. Ik heb het in het verleden kunnen doen... Eindelijk heb ik me opgegeven voor de bedevaart. Eigenlijk te laat, want het moest voor zondag, alleen kostte het versturen van ruim een Gigabyte via Wesendit drie en een half uur of meer. En dat nam alle bandbreedte in beslag. Ik kwam er niet tussen door. :-) En in deze straat zijn ze bezig geweest met glasvezelkabel, opdat het internet sneller zou worden. Veel trager, is mijn gevoel. In de tussentijd heb ik wat opgeruimd. Je ziet er niets van. Ik ook niet. Goed, het is nu al anderhalf uur zondag, nog één emailtje, en dan ga ik slapen. 

23 februari 2018. Het was kaartendag, dus dat kostte me de middag, daarnaast zijn er een paar verjaardagen, de komende dagen, en ik kon gelukkig de kaartjes voor het Engels taalgebied ook nog net ter post bestellen. Pffffffffff!!! Vanavond heb ik tijdens (en na) het eten een volledige Midsummer murders (met de oorspronkelijke Barnaby) bekeken. Daarna dacht ik met overmoed het project Afscheidsdienst op CD of DVD wel even aan te pakken. Ik heb eerst geprobeerd een kleinkind dat het wellicht zou weten te bellen, maar nam niet op. Maar volgens Internet kon het met W. Mediaplayer. Niet dus. Dat slikte mijn CD's niet. Dan moest het toch maar op een DVD. Eerst Moviemaker nog maar een keer geïnstalleerd, daarna bleek een andere versie al op de PC te staan, al kon Windows het eerst niet vinden. Zo raken je schijven wel vol. Na een paar uur passen en meten had ik het project klaar om op te slaan. Daar is de computer nu mee bezig. Dat wordt een wmf file of zo. Die wordt nu naar de NAS geschreven. Dat kan nog wel even duren. Ik ga er niet meer op wachten, want het loopt alweer tegen half twee. Dan moet ik het nog omzetten naar een formaat dat eindelijk op een DVD gebrand kan worden. Morgen, hoor! Misschien komt er nog iemand op een beter idee... 

22 februari 2018. Het is Pieters verjaardag, maar ik heb hem niet kunnen spreken. Zo gaat dat soms. :-) Het is koud vandaag, en het wordt nog erger, zeggen ze. Een tochtje naar de brievenbus was me genoeg. Morgen weer. Er waren wat telefoontjes vandaag, natuurlijk net toen ik ervoor was gaan zitten om eens ernstig aan het werk te gaan. Ook kwam de taxateur langs, die toch in de buurt was. Hij had nuttige raad, en van de weeromstuit heb ik helemaal vergeten hem iets aan te bieden. Ik was ook niet gekleed op bezoek. ;-) Tja. Maar in de loop van de dag heb ik nog wel wat nuttige dingen gedaan. Ik  moet nog uitzoeken hoe je een muziek-CD brandt van 1 G. Het zal wel een DVD moeten worden, en al heb ik dat in het verleden meerdere keren gedaan, ik weet niet meer hoe het moet. Dus dat moet ook. En dan moet ik achter de inschrijving voor L heen. Dat had ik al moeten doen, net als zoveel andere dingen. Morgen. Of straks. ;-) 

21 februari 2018. Vroeg op, en dan maar wachten. Je kunt geen kant op, lastig is dat. De brave man kwam pas om vijf voor een, en moest toch, na een vluchtige inspectie, zijn auto aan de overkant van het water gaan stallen. Ik word niet blij van zijn bevindingen. Volgens hem viel het dak wel mee, al was het niet goed gemaakt in eerste instantie. Het viel niet onder de verzekering, zei hij. Dus wilde hij oude rekeningen en zo zien. Ik moest meteen weg, en was met moeite op tijd bij Ineke, voor mijn acupunctuursessie. Toen ik thuis kwam was ik wel moe, maar ik moest verder met het installeren van een printer. Dat lukte niet. Totdat ik de aanknop vond. Maar toen stond mijn buurman mij al ter zijde. Oh oh! Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Halverwege het eten een uitgebreid telefoongesprek. Toen bleef ik met de rest van het eten bij de TV hangen, zodat ik pas om 21 uur naar boven ging. Na een paar uur zoeken vond ik vanavond wel de offerte, niet de gevraagde rekening. Nu moeten de andere dingen maar weer blijven wachten tot morgen. Eén uur. Welterusten en morgen een fijne dag. Helemaal voor onze jongste kleinzoon Pieter, die dan 11 jaar wordt. Congratulations, Pieter! (Pieter spreekt beeldig Engels. En we konden echt een kort gesprekje in die taal houden. Knap hoor!)

20 februari 2018. Weer iemand die de rouwbrief niet gekregen heeft. Dat is wel heel vervelend als je toch dik betaald hebt om het te laten versturen. Maar ook reacties uit het buitenland zijn niet binnengekomen. (356 wél uit binnen- en buitenland, hoor!) Voor een nieuw paspoort moest ik pasfoto's laten maken. Maar helaas, de automaat bij de ingang van HC (Moreelsepark) werkt niet meer. Je kunt ook niet meer direct naar het station, je moet buitenom of een flinke omweg maken. In elk geval moest ik nu doorlopen naar de Mediamarkt, daar tegenover zit een pasfotomaker. Thuis zat mijn haar nog netjes, maar daar kreeg ik het niet in het gareel. Iets om mij nog jaren aan te ergeren. Maar goed, ik moest dus een heel eind verder lopen, en toen weer terug, met enige haast, want ik had een afspraak tussendoor met de fysiotherapeute. Ze heeft de knie weer even een tikje gegeven, en mijn rechterschouder wat losser gemaakt, dus het zou weer een beetje beter moeten gaan. Het stuk dat ik binnen HC liep was duidelijk te veel. Dat betekent dat op dit moment mijn actieradius gelimiteerd is. Dus kan ik het vergeten om naar Vera te gaan, die in Wageningen in een slecht te bereiken verpleeghuis hangt te vegeteren. Ik ben er al twee jaar niet geweest, om Ton, en nu gaat het niet om mijn knie. Want het is minstens 20 minuten lopen naar het busstation. Goed, genoeg gezeurd. Het gaat vooruit, als je het over een lange tijd bekijkt. Komt goed. Hoop ik. :-) Twee langdurige telefoongesprekken maakten de middag verder vol, dus at ik laat, ik moest nog een bananendoos halen voor de kranten die morgen worden opgehaald, en die paste niet achterop de fiets, dus het werd nog eens lopen. Dat was lichtelijk te veel. Het is kwart voor elf, ik heb een weinig bevredigende dag achter de rug, en ik moet morgen vroeg op, omdat er iemand van de verzekering komt voor het dak. Dus ik trek mij maar terug. ;-) 

19 februari 2018. Vanmiddag is het me gelukt om de meeste bedankkaartjes door heel hard door te werken in de brievenbussen te kunnen doen. Wat een opluchting. En dankzij de zeer gewaardeerde hulp van 'onze man in Kiev' (wat je ver haalt is inderdaad soms heel veel beter) kon ik vanavond ook nog de kaartjes in het Spaans afdrukken. Wel doet de printer nu weer heel vervelend, zodat er een grauwe waas over het kaartje is gedaald. Ik weet niet wat ik daar aan zou moeten doen, behalve misschien een heel stel nieuwe toners er in zetten, maar dan ben ik weer dik 320 euro verder. Het zal misschien toch nog moeten, voor Frans en Engels. Maar daarvan heb ik de vertalingen niet. Ik vrees dat mijn traduceuse vandaag met vacantie is gegaan, dus zal ik nog minstens een week daarop moeten wachten. Jammer. In elk geval ben ik vanmiddag nog snel naar de stad gegaan om 45 postzegels buitenland te halen. Het is een dure zaak, om in het openbaar te overlijden. Maar we doen het met liefde voor Ton. Morgen moet ik mij intussen maar weer eens op andere dingen richten, die ook nog liggen te wachten. En mensen denken dat ik het nu veel rustiger heb. Lachen!

Zondag invocavit 18-2-2018 Een heldere dag, met zon en frisse kou. Na een korte nacht ben ik naar de Pieterskerk geweest, waar een gemeentevergadering was. Weer binnen het kader van een dienst. Liturgisch een monstrum voor mijn gevoel, vorig jaar voor ons gevoel. Een luchtig gegoochel met getallen, een niet al te grote opkomst, meer dan de helft van het Frans kreeg ik toch niet meer mee, dus niet bepaald voor herhaling vatbaar. Er zijn altijd wel wat mensen die me dierbaar zijn. We zien wel. De bijeenkomst duurde tot bijna een uur, dus best lang. Vanmiddag vierden Charlotte en Pieter in Houten hun aanstaande verjaardagen alvast, en daar moest ik ook een aantal dingen nog even voor in orde maken. Mijn zus Marjolein en haar Barry haalden mij met de auto op, we waren toch veel later dan we hadden gedacht, omdat in Utrecht de lichten allemaal tegen waren, en in Houten bleek TomTom het verkeerde adres te hebben onthouden, dus we hebben een fraaie rondrit gemaakt. We werden met gejuich ontvangen, en binnen troffen we een keur aan familieleden. Heel gezellig allemaal. Laetitia had van alles gebakken, dus, ondanks de vasten heb ik een stuk gebak genomen. Dat viel behoorlijk massief op de maagwand die al een tijdje dat niet meer gewend was. ;-) Ik had zo verstandig moeten zijn een halve portie te nemen. ;-) Maar het was lekker en het lepelt al pratend vanzelf weg. Voorlopig maar weer even geen zoet. Toen ik thuis even naar de TV zat te kijken werd ik drie kwartier later wakker van de dissonanten die een strijkkwartet produceerde. Met moeite gekeken naar de Galapagos eilanden van de EO, en omdat ik persé naar Het Hart van China wilde kijken heb ik dat boven gedaan via de PC, terwijl ik kaartjes vouwde en in de enveloppen deed, die sloot, en van postzegels voorzag. Ik denk dat de helft van de kaartjes klaar ligt. Behalve dan natuurlijk die, waar een vertaling nodig is. Spaans wordt nog een 'dingetje'. Mijn beide 'vanzelfsprekende' Spaans-sprekenden zijn even hors du combat. Maar dat moet morgen maar. Help, dat is het al geworden, terwijl ik dit stukje tikte... 

17 februari 2018. Redelijk weer. Goed geslapen. Hard gewerkt. Alle adressen gecontroleerd, minstens 10 adressen hebben de rouwkaart niet gekregen. Toch wel pijnlijk. Van de anderen weet je het niet. :-(  Ik hoorde straks dat dit meer voorkomt. Behalve telefoneren heb ik ook nog kans gezien al die 360 enveloppen te printen, een klein deel van de kaartjes heb ik gevouwen, een paar zelfs in de enveloppen gedaan. Haar gewassen, want morgen moet ik netjes zijn, en ja, dan wordt het zomaar 2 uur. Dat was nu niet de bedoeling geweest. Snel naar morgen... 

16 februari 2018. Gisteravond ben ik te lang doorgegaan, nu is het 22.10, en ik ga proberen om over een uur in bed te liggen. De dankuwel-kaartjes n.a.v. Ton heb ik vandaag maar laten afdrukken. Het is duur, dat komt ongeveer overeen met een week werken voor een kerkdienst. Vouwen, adresseren, in enveloppe doen, postzegels kopen en plakken... dat gaat nog wel een uur of twintig kosten. Het houdt je van de straat. Omdat sommige kaarten niet (goed) waren aangekomen, moesten er vandaag nog een paar weg, dus ik was wel bezig vandaag. Op de fiets naar de stad, voor een paar boodschapjes, en nu viel het achterlicht er zomaar af... ik moet toch maar eens nieuwe kopen. Misschien een leuk verjaarscadeau. ;-) Ik kan mijn ogen niet meer open houden, dus ik haak af. Morgen beter. 

15 februari 2018 De vastentijd is begonnen. Sommige dingen laat je, andere probeer je extra te doen. We zullen zien. Vannacht heb ik in elk geval redelijk geslapen. God zij dank! Ik heb vandaag voornamelijk opgeruimd, maar als ik te lang heb gestaan is het wel verstandig weer te gaan zitten. Wat ik zocht heb ik nog niet gevonden. Ik ben echt wel een beetje geblokkeerd t.a.v. al die dingen die nnog moeten gebeuren,  hoewel het wel belangrijk is dat de stapels op mijn tafel een beetje geordend zijn, en ik allerlei papieren terugvind, waarvan ik  het gevoel heb dat ik ze een keer heb gezien. Rustig doorploeteren. Ach, vroeger had ik zo'n heerlijk geheugen, maar dat is al heel lang geleden. Ik begreep vroeger niet waarom ik op de lagere school letterlijk in mijn hoofd ingewikkelde sommen kon maken, ik zag ze in wit krijt op een zwart bord in mijn hoofd. Dat raakte ik kwijt. Tegenwoordig meent men dat in de puberteit allerlei neurale verbindingen veranderen, verdwijnen, nieuwe vertakkingen krijgen. Een beetje zoals de inhoud van de rups in een pop verandert in een soort oersoep, om van daaruit een vlinder te bouwen. Ik heb daar niets van gemerkt, als ik terug kijk... maar goed, als dat zo is, zou je geen nieuwe herinneringen vast leggen. (Dan heeft het ook geen zin om naar school te gaan, toch?) Ik vermoed eerder dat ik toen al hersenbloedinkjes heb gehad, en dat dit vermogen om sommen te visualiseren verloren is gegaan... Genoeg gefilosofeerd. Ik moet weer dingen doen. En ik heb er geen zin in. Help. ;-) 

14 februari 2018 Valentijnsdag en Aswoensdag. Lieve berichtjes vandaag. Heel de nacht had ik niet geslapen, dus ik was redelijk gebroken vanmorgen. Maar ik had een afspraak om 2 uur met Ineke, en toen ik richting huis wankelde, ging dat toch net iets beter dan toen ik richting praktijk krukte. ;-) Het voornemen had ik om naar de OK-kathedraal te gaan, voor de dienst vanavond. Maar het is er niet van gekomen. Er hing geen papiertje aan. Toen ik thuis was dook ik even mijn bed in, om daar te kijken of internet informatie bood. Half acht, stond daar. Maar ik was helemaal kapot, en sliep in. Tot Maryse me wakker belde, die mij wilde bezoeken. Zij ging om 7 uur naar de Domkerk. Als ik dat ook deed zou ik geen boodschapjes meer kunnen halen. Er er moest een zwabber over de vloer. Enzovoort. De lampjes waren ook bijna allemaal uit. Dus... Bij AH kwam ik een verre, en heel aardige, buurvrouw tegen, die mij vanavond wilde bezoeken met een bloemetje, vanwege Ton. Tja... eh... hm. Dat kwam niet zo goed uit... Omdat ik al bezoek kreeg, kwam ze toen 's avonds een bos tulpen en een heel lieve en aardige kaart  langsbrengen, een minuutje voordat Maryse aanbelde. Zo lief! Maryse was heel gezellig, zij is altijd boeiend, en kent heel andere werelden dan ik. Ze ging erg gelukkig met een paar van Tons boekjes naar huis. Heel interessante boekjes ook. :-) Ton heeft er veel uit gestudeerd. Ik hoop dat ik nog een jaar of twintig krijg om al dat interessante dat boven staat ook te lezen. ;-) Toen Maryse wegging, plofte ik bij de TV neer, en bleef hangen bij een detective... Kortom ik heb de hele dag niets gedaan, en zelfs dat niet. De hoogste tijd om te testen of Ineke's behandeling invloed heeft op mijn inslapen. En op mijn doorslapen... Op hoop van zegen...

13 februari 2018. De fysiotherapeute heeft zich weer op mij uitgeleefd. :-) Dat voel je wel, maar ik hoop dat het ten goede keert. Ik was heel optimistisch te voet gegaan, en dan nog met de omweg via de glasbak en plasticcontainer. Zonder rolstoel of fiets. Dat viel dus tegen. Naar huis lopen was iets korter, het leek iets makkelijker te gaan. Daarna nog een boodschapje doen bij de Jumbo, want ik had nog een tegoedbon van 5 euro, die vandaag afliep. Het zou toch zonde zijn die te laten verlopen. Voorlopig heb ik daar even niets nodig. ;-) Natuurlijk kon ik daarna mijn ogen niet open houden, toen ik beneden zat te eten en TV te kijken. Maar toen ik mijzelf naar boven had gehesen kon ik nog een paar Griekse woordjes opruimen, (morgen een back-up maken!) en wat vingeroefeningen doen met het spul waar ik gisteren mee bezig was. Voorbereidende werkzaamheden zijn gelukt. Maar of ik voor elkaar krijg wat ik doen wil, dat zien we morgen wel. Vandaag heeft nog 5 minuten, net genoeg om al mijn geliefde Valentijns een fantastische liefdevolle dag te wensen, vanuit heel mijn hart. Bless you and be a blessing!

12 februari 2018. Behalve een kort ziekenbezoekje dat misschien enig nut had, is dit een volkomen verknalde dag. Uren en uren bezig geweest, om tot de slotsom te komen dat het voor niets was. Dus ben ik net even in bad gaan liggen, en nu ga ik naar bed. Bijna morgen, maar nog net niet. Slaap lekker en morgen een fijne dag.

11 februari 2018. Zondag Esto mihi of quinquagesima (=50ste).  Vanmorgen ben ik met enige moeite naar de Pieterskerk gegaan. Na drie en een half uur slaap. Het kwam ook niet echt binnen. Vanmiddag heb ik mij beziggehouden met het geluid van de begrafenisdienst. Eerst moest ik uitvinden hoe ik het geluid moest opnemen, waar welke verbindingen gelegd moesten worden. Lastig, want ik moest de computer een stukje verschuiven, en daar is eigenlijk in deze chaos geen ruimte voor. 

Ik had net mijn groente gegeten toen mijn buurman aanbelde met een lieve taco of wrap of wat dan ook. Hij had teveel klaar gemaakt. Toen ik dat op had, had ik geen behoefte meer aan mijn toetje. Dus dat is met de schone bordjes meegegaan naar de buren. ;-)  Onder het eten heb ik wel naar 'Het hart van China' gekeken, met die super menselijke Ruben Terlouw. Fijn dat ik het zien kon. Die van vorige week heb ik nog steeds niet gezien. 
Het is nu bijna 2 uur, en ik heb flink doorgewerkt. Bijna 2 uur geluid staat nu in 7 wav.files op de PC, die moeten nog wel nabewerkt. Vijf ervan heb ik gedaan. De rest moet nog een keer. Er is zo veel dat er gebeuren moet. Jammer dat de mensen die het geluid zo graag wilden hebben niet konden komen. Of zelf een geluidspersoon konden inhuren. ;-) Nu ja, je moet iets voor je medemensen overhebben. Morgen maar weer. Nu ga ik heel egoïstisch in mijn bed liggen wachten op de slaap, die waarschijnlijk even traag zal zijn van komen als de laatste weken. Ach ja. Als ik maar lig. :-) E-bookje?

10 februari 2018. Het was een van die dagen. Een hele lijst met dingen die ik moest doen. Om te beginnen kon ik de lijst al niet vinden. Vanavond heb ik uren gezocht naar iets dat vlak voor mij lag. Een betreffende website deed het niet. Vanmiddag heb ik met de rolstoel een aantal truien van Ton weggebracht. Mensen hebben nu behoefte aan warme kleding, niet als ik er aan toe ben. Daarna de stad in. Af en toe ging ik maar in de rolstoel zitten, want die heup en de knie liggen nog wel dwars. Natuurlijk ben ik te lang doorgegaan, dus wilde ik alleen maar zitten toen ik thuis was. Vanavond dus rustig wat woordjes Grieks opgeborgen, en de file met reacties op Tons overlijdensaankondiging (ook een mooi scrabble-woord!) vergeleken met de file van mensen die echt een kaart hebben gehad. Ik zag er nu twee die deze eigenlijk wel hadden moeten hebben. Een beetje mosterd na de maaltijd. Maar toch... maandag. Het kostte wel veel tijd. Eigenlijk moet ik de ingekomen stukken nog een keer controleren met iemand naast mij. En ook de mails. Dat zal drie keer zo snel gaan. Er is contact geweest met de verzekering, woensdag 21 komt er (al1) iemand naar het dak kijken. Nu maar snel naar bed. Morgen een gezegende zondag, en wie Carnavalt wens ik een vrolijke periode. 

9 februari 2018. Koud is het wel. Ik had weinig zin in buiten. De brievenbus, die heb ik nog net gehaald. Want de kanselarij wilde Tons mooie ridderorde recyclen, voor de volgende ridder. Op zich is dat ook wel mooi. En een van de banken wilde nog eens een papier dat ze al een keer hadden gehad. Stom, maar ik had nog wel een copietje, en het was toch een antwoordnummer. Stijf ben ik nog behoorlijk. Vreemd eigenlijk. Vanavond heb ik nog van één Hebreeuwse file de woorden opgeruimd. Intussen heb ik televisie gehoord en af en toe gezien via de computer. En ik heb nog een beetje uitgezocht voor de notaris. Heel langzaam gaat het goed komen. Over een jaar of zo. Denk ik. Ik ben voor de kinderen toch wel erg dankbaar dat Ton en ik niet tegelijk mochten hemelen. Dat was anders wel fijn geweest, maar kennelijk heb ik nog wel iets te doen op deze wereld. ;-)

8 februari 2018. Vannacht dacht ik slim te zijn en wel in slaap te vallen als ik een film bekeek, die ik al heel lang ongeopend had liggen: Driving Miss Daisy. Het bleek een ontspannende en ontroerende film te zijn, en ik heb vrijwel elk beeld gezien. Dat werkte dus niet. Maar tussen 7 en 12 uur heb ik lekker geslapen. ;-) Toen viel ik in de opening van de Olympische Spelen. Een fraai schouwspel, maar het wereldhongerprobleem had met dat geld opgelost kunnen zijn, lijkt me, in elk geval voor een groot deel, <en daarmee zou de overbevolking nog meer zijn toegenomen, ook bizar> en de gevolgen van al dat vuurwerk voor het milieu moeten gigantisch zijn. Nu maar hopen dat de wind niet richting Noord-Korea ging, want die bevolking heeft het al zwaar te verduren. Laten we in elk geval extra bidden voor de Christenen in Noord-Korea, want dat is een van de plekken waar de vervolging het allerzwaarst is. Nu ben ik klaar om aan het werk te gaan, en allerlei papieren die ik gisteren in mijn handen heb gehad, of eergisteren, kan ik niet meer vinden. Ik word zó moe van mijzelf! Dit schiet niet op. Als er nog iemand een gebedje over heeft, kan ik het gebruiken. Tegelijk zijn er allerlei mensen waar ik vandaag voor bidden moet... een gekke wereld. Kyrië, eleison!

7 februari 2018. Niets vandaag verder! Wel heb ik de kaarten voor de zieken geprint en gestuurd. Dat kostte me heel de middag. Met liefde, hoor. De printer vertoont kuren, dat wel. Vanavond, omdat ik zo stijf ben, ging ik even op de fiets naar de stad. Toen ik de stoep afging met de fiets knalde de koplamp er af en uit elkaar. Die stukjes heb ik bij elkaar geveegd, maar ik kreeg het niet netjes in elkaar, dus ik ben toch maar gaan fietsen met één zo'n miezerig ledlampje voor. Achteraf had ik beter thuis kunnen blijven, want die 'geweldige' uitverkoop van het Kruidvat stelde echt niets voor. Twee kleine aankopen deed ik, waar ik nu ongeveer de echte prijs voor betaald heb. Nu ja. Ik begon na het eten aan de e-mails, kreeg een telefoontje, heel gezellig, luisterde naar een mogelijk nuttig webinar, en nu is het al een uur, tot mijn verbijstering. Ik moet in elk geval nog twee mailtjes sturen, en dan komt de rest morgen wel. Of niet. ;-)

6 februari 2018. Vanmorgen was ik weer van de wereld, vooral nadat Ineke had gebeld dat ze ziek was, en ik vanmiddag niet naar haar toe kon komen. Jammer, want ik keek uit naar de behandeling, omdat ik aardig last van phpd heb. In de loop van de middag ben ik maar op de fiets geklommen om overtollige medicijnen naar de apotheek te brengen, een paar dingetjes te halen bij de Jumbo waar ik toch langs kwam op weg naar Maryse, die er niet was. Later belde ze me op, ook heel gezellig. Na het eten heb ik braaf afgewassen, en ik heb mij er toe kunnen zetten om aan het werk te gaan. In de loop van de avond ging het wat beter, maar ik heb veel moeite met concentratie. Ik kan echt een kwartier wezenloos naar een bedrag of een zin zitten kijken. Een paar dingen kan ik doorstrepen, maar de loonstrookjes van deze keer leveren veel meer vragen op dan antwoorden, dus is mijn lijst in feite misschien nog wel wat langer geworden. Ze houden je wel van de straat. Binnen is het in elk geval warmer. 
Het is net middernacht geweest, dus ik roep gewoon: morgen verder! ;-)

5 februari 2018. Half acht geweest, in de avond, en behalve een bezoekje aan het postagentschap heb ik nog niets gedaan. Moe en keelpijn. Die lange lijst van gisteren is onaangeroerd. Ik ga niets meer doen, ben bang dat ik onherstelbare fouten maak. 
Na een paar uur slaap en een uur halfslaap met de TV aan stond ik weer op, heb één e-mail beantwoord, en nu ga ik maar weer naar bed. Je hebt van die dagen. Morgen beter, hoop ik. Wees voorzichtig, in de morgen! Het kan koud en glad zijn. 

5 februari 2018. Het was een koude dag, en ik had geen behoefte om naar buiten te gaan. Ergens moet nog wel een brief staan die op de post moet. Ondanks uitslapen heb ik mijn acht uur slaap nog niet gehad. Het zal wel een keer goed gaan. Ik heb wat gelezen, naar de financiën gekeken, geprobeerd bedankkaartjes te maken, omdat ik een pakje wilde versturen, zodat het mee kon, (want ons bent zuunig) maar dat resulteerde in het verlies van veel tijd en toner. Bovendien kwam er een telefonade van een uur tussendoor, zodat ik toch al te laat zou zijn voor het postkantoor. :-( Vanavond heb ik een aantal gegevens ingevuld, en een heel lange lijst gemaakt van dingen die ik morgen beslist moet doen. Morgen. En heel veel dagen erna. 

Zondag sexuagesima 4 februari 2018. Aangezien ik al bijna 9 maanden niet meer aan een Avondmaal deel nam, koos ik vanmorgen (weer) niet voor de Pieterskerk, maar voor de Lutherse kerk, waar - een bonus - ook nog eens Catrien van Opstal voorging. :-) Een interessante kijk op een bekende gelijkenis. En ik kreeg de bloemen mee! Dat was zo lief. Nu ruikt het hier naar lente! De tulpen van Betty van vorige week zijn over hun hoogtepunt heen, en ik had deze week ook nog twee minivaasjes gevuld met een paar sneeuwklokjes. Beppies lentevaasje met sneeuwklokjes, dat op de eerste lentedag altijd (leeg) op tafel werd gezet, kan ik nog niet vinden. Het rouwservies zit weer in de doos. Tonio en Laetitia hebben vanmiddag een heleboel gedaan, vooral hebben ze wat ruimte gemaakt in Tons kamertje boven, waar het plafond naar beneden dreigt te komen. Tons bed staat weer naast het mijne, dat scheelt boven natuurlijk een heel stuk, en twee stoelen zijn daar ook al weg. Toen ze aan het eind van de middag weggingen, kon ik haast niet meer op mijn benen staan. Ik heb eerst het prakje, dat over was van gisteren, warm gemaakt en lekker opgegeten, aangevuld met smeuïge kaas, waar ik natuurlijk veel te veel van gegeten heb. Intussen keek ik met enige interesse naar Wittemans muziekspeeldoos, en daarna ging ik naar boven voor de rest van NPO2. Helaas lukte het niet om de ogen open te houden om alle schoonheid van de Galapagos-eilanden en de zee er om heen te bekijken, dat had ik wel graag gezien. Maar ik was net op tijd wakker om Ruben Terlouw in China te kunnen zien. Weer hoogst interessant. Die van vorige week heb ik nog niet gezien. Vanavond heb ik, omdat het Tonio en Laetitia gelukt was om mijn XP weer aan de praat te krijgen, nog maar eens de gegevens van mijn financiële programma die de notaris wilde hebben, in een Word document gezet, en dat heb ik onder verschillende namen opgeslagen. Op hoop van zegen! Verder hebben Tonio en Laetitia mijn fijne nieuwe fietsje ook voorzien van een 'fietscomputer' en licht. Het was dus alles bij elkaar een zegenrijke zondag. Bovendien namen ze beiden ook zo het een en ander mee, zodat er twee stoelen minder in huis staan, Tons schoenen een ander huis krijgen, en nog zo het een en ander is uitgewuifd. :-D  Kwart voor een intussen, dus het valt mee. Morgen gaan we opnieuw beginnen.... er is nog genoeg te doen. 

3 februari 2018. Vroeg op, want de schilder van de verzekering zou komen. Ik zat net aan mijn eerste kop koffie, toen hij belde dat hij er aan kwam. Eenmaal op het dak zei hij hetzelfde als de taxateur een paar dagen geleden: er moet een nieuw dak op. Beun de Haas heeft zich intussen failliet laten verklaren, hoorde ik van Betty, die hem vanmorgen nog probeerde te bellen. (De Haas, niet de schilder.) Alle gegevens van gisteravond bleken niet meer toegankelijk te zijn. Heel vervelend, en ik probeerde net de file te openen via XP, waar ik gisteren die file heb opgeslagen, maar ik kreeg driemaal een blue screen of death. Dan kan ik ook niet bij mijn Davilex Cash. Daar staan mijn financiële gegevens. Aangezien ik ook heel erg moe ben, terwijl Betty vanmiddag vrijwel alles heeft gedaan, vrees ik dat ik het opgeef. Elf uur, een nette tijd om af te haken. Betty bracht vanmiddag een dompelpomp voor mij mee, en toen ze die eenmaal op het platte dag in werking had gesteld, ging ze meteen de concurrentie aan door zelf de bezem te pakken en ijverig het dak leeg te bezemen. Morgen zal ik wel weer moeten laten pompen, want het heeft al weer geregend. Op onze slaapkamer heeft Betty alvast ijverig gestofzuigd, ik had gedacht dat ik dat vanavond zou gaan doen, maar met al het heen en weer en op en af lopen was ik al redelijk gesloopt. Met gezonde tegenzin heb ik met op de fiets gehesen, (en wat ben ik blij dat ik die heb!!!!) om nog naar AH te gaan. Alleen verkeerde dingen gekocht, en wat ik wilde halen vergat ik. Wel heb ik netjes gegeten, en voor morgen is nog een klein schaaltje over. Ik val om van vermoeidheid, ik zal wel zien hoe het vannacht en morgenochtend gaat. Heb een gezegende zondag.

2 februari 2018. Het zelfde patroon. Vandaag was het grotendeels droog, dat was prettig, want ik moest naar de mondhygiëniste, en gelukkig kan dat nu weer op de fiets, heerlijk! Alleen toen ik daar binnen was regende het even flink. Ondanks de kilozakken drop van de laatste maand kreeg ik... een complimentje. Want het gebit had ik netjes bijgehouden, en het was haars inziens nu stabiel. Joepie! Ik was meteen van plan iets heel ergs te gaan kopen, maar dat kwam er niet van. Wel deed ik een andere boodschap, dus ik kan weer iets afstrepen van mijn te-doen-lijst. Later kwam er ook meteen weer meer bij. Maar goed, vanavond heb ik een flink stuk uitzoekwerk voor de notaris gedaan, Ik vergat alleen REMmetjes te schrijven, dus wat ik er morgen nog van weet, kan ik nu niet overzien. Sommige dingen moest ik weer overdoen, omdat de belasting gewoon de bedragen per 31-12 wil hebben, maar de notaris per 24-12. Het houdt me wel van de straat, al dit gedoe. Maar het valt me zwaar om mij zo te concentreren. En dat is gevaarlijk. Dus nu maar naar bed. <En dat ligt niet lekker, dat weet ik nu al... :-( > Morgen weer relatief vroeg op. (Ik ben aan vacantie toe!!!) 

1 februari 2018. De vermoeidheid houdt aan. Het niet-slaappatroon ook, maar dat zal wel weer een keer in orde komen, neem ik aan. Ik heb iets minder pijn aan de heup, de taxateur kwam vanmiddag, vond dat er véél te veel water op het dak stond, dus toen hij weg was, ben ik maar gaan vegen. En de zuurstofslang van Ton kon ik gebruiken om een deel van het water heel langzaam te laten weglopen via de afvoerpijp. Die natuurkundelessen van vroeger zijn soms wel handig. ;-) Het was wel nodig, want nu was er toch ook weer een nieuwe lekkage, bij de zoldertrap. 
Verder waren er nog wat telefoontjes, ik heb een paar uur gewerkt aan de woordjes op de laptop, die heb ik zelfs heel braaf gecopiëerd naar de NAS, er moesten mails gestuurd worden, en overgedaan langs een andere weg, omdat ze te groot waren. Kortom: best bezig geweest, maar niets opgeschoten. Morgen beter. Nu nog meer even naar Piet van Midden luisteren en kijken, en dan naar bed. Morgen dus. ;-)

31 januari 2018. Het patroon van de laatste tijd zet zich voort: 's nachts niet kunnen slapen, 's morgens niet wakker kunnen worden. Vandaag heb ik wat achter de laptop gehangen, en wat gelezen. Nu heb ik wel een lijstje gekregen van wat ik voor de notaris moet doen. Dat scheelt weer. Nu nog doen. Morgen komt de taxateur. Dan kan ik weer een streepje zetten. Het is kwart over 10 geweest. En die ogen kan ik niet meer open houden. Waarschijnlijk ben ik over een paar uur klaar wakker, misschien over een uur al, maar nu kan ik niet meer. Tot morgen!

30 januari 2018. De ochtend kwam weer laat op gang, maar ik had toch 90% van mijn slaap gehad. Vanmiddag fysiotherapie, en daarna waarempel heb ik toch de tocht naar Soestbergen volbracht. Voor het eerst. De steen lag er netjes, er op stond een lief glazen vaasje o.i.d. dat er al minstens twee weken gestaan moet hebben, want het was al een beetje groen uitgeslagen. 

Op de terugweg een boodschapje gedaan. Maar al met al was het voor mijn heup en mijn knie toch wat ver geweest. Dus heb ik eerst lekker zitten lezen en genieten van koffie met een zoetigheidje, en pas na 7 uur ben ik naar boven getogen, om toch maar eens aan het werk te gaan. Op de een of andere manier zijn de laatste twee uur vergleden met een paar mailtjes en het zoeken op internet naar informatie. Dus is het weer laat. Nog snel papier buiten zetten, en dan naar bed. ;-) In elk geval was het vandaag droog, en dat was ook wat waard! 

29 januari 2018. Vannacht tijd verlummeld, tegen drie uur pas gaan slapen, maar dat lukte redelijk. Om kwart voor negen al door de post uit mijn slaap gehaald voor een pakje voor de buren, die wél thuis waren. Grrr... Lekker in bad geweest. De hele afwas gedaan, de bloemen weer op tafel gezet. Betty is onderweg, en het leven ook. ;-) 
Toen kwam Betty, voor de begraafplaats waren we al te laat, eerst moesten er verzekeringsproblemen worden uitgezocht. We hebben een begin gemaakt. Ze heeft ook nog een boel water van het dak weggeveegd. Uilen naar Athene brengen, want het regende. En volgens dakdekkers die ik gesproken heb, mag er best water op het platte dak staan. Maar zij maakte zich zorgen over het gewicht. In elk geval is het in Tons kamertje heel vochtig en het stinkt er. Kijk. dat zijn van die dingen waar je niet op zit te wachten. Veel telefoontjes vandaag, allemaal lief bedoeld, maar de meeste had ik over een paar maanden meer op prijs gesteld, vermoed ik. (Afgezien van familie, natuurlijk.) Op een duister manier is het alweer bijna kwart over twaalf, dus ik ga maar proberen te slapen. 

Zondag septuagesima (+70^ste dag voor Pasen) 28 januari 2018. Na drie en een half uur slapen wel op tijd op. Iets na 9 uur werd ik opgehaald voor de dienst in Zeist, hetgeen een verrukkelijke luxe is. Ik werd ook weer thuis gebracht, en er waren 14 kerkgangers lijfelijk aanwezig, anderen waren er in de g/Geest. Het was reuze gezellig na de dienst, en ik hoefde ook niet snel naar huis. Dat was wel ontspannen. Eenmaal thuis heb ik eerst maar eens wat gerust met een boekje en een koekje en zo. Daarna heb ik de dienst op het web gezet. (Link in de eerste regel van dit bericht). Vervolgens wat opgeruimd, in afwachting van de kinderen die na 6 uur in omgekeerde volgorde binnenkwamen... en dankzij Betty staan er nu voor het eerst in dertig jaar bloemen op tafel, beneden. :-) Vrolijke rood-gele tulpen. We hadden een heel plezierige avond, aten samen Chinees, kletsten, bespraken problemen en lazen (elkaar) de rouwpost (voor). Rond 11 uur vertrokken ze samen richting auto's, en ik ging nog even rondhangen. En TV kijken. Een tijdverslindende bezigheid, die amusant kan zijn, af en toe een beetje interessant, maar die ik voor het grootste deel wel had kunnen missen. Al is de hoeveelheid nutteloze kennis wel weer toegenomen, vanavond. gelukkig beklijft die niet. Net zo min als nuttige kennis, helaas. Dat is de keerzijde. Morgen maar weer eens stoppen met lekkere dingen, want ik vrees dat ik ernstig over de schreef ben gegaan. Ik elk geval hadden we een heel plezierige avond, en voor de problemen van de komende week zijn er toch wat suggesties op papier gezet. Aan de foto's ben ik nog niet toegekomen. Die komen morgen wel weer. Al met al een hoogst plezierige dag, dus. :-)

27 januari 2018. De laatste dag van de feestelijke witte tijd. Morgen begint een korte groene tijd, tot de vastentijd aanbreekt. Vanmorgen was ik weer niet vooruit te branden, al heb ik nog wel wat bladeren in zakken geschept, in de hoop dat Tonio die morgenavond buiten kan zetten. Vanmiddag heb ik een voorzichtig rondje op de fiets gereden. Stuur en zadel moeten nog wel hoger. Maar hij is lekker licht. Daarna aan de dienst verder gewerkt. Veel telefoontjes vandaag. Lief maar lastig. Ik moest wel opnemen, omdat ik een gesprek met de koster verwachtte. Maar goed, het is een uur geweest, de toga is lichtjes gestreken, en ondanks tegensputterende printers is alles afgedrukt, zo ver ik weet. Bid maar dat ik slapen mag!

26 januari 2018. Om 2 minuten voor middernacht zette ik Amen onder de preek-in-de-grondverf. Morgen moeten er nog komma's en punten, kleurtjes en streepjes worden aangebracht. En natuurlijk zullen er nog dingen niet aan bod gekomen zijn, en moeten er zinnen beter lopend worden gemaakt, maar nu stop ik. Anders slaap ik weer driekwart van de nacht niet en vijfachtste van de morgen wel. (Tenzij er bellers zijn, of werkers van het vroege uur...) Vanmiddag was ik drie en een half uur bezig met de ziekenpost, en dan merk je dat ongewild je handschrift steeds slordiger wordt, en het tegen de dertigste lastiger te lezen is. Mijn excuses! Mijn arm is tegenwoordig eerder moe. Vandaag heb ik een heel stuk zonder steun gelopen, naar de Oudegracht, waar ik een nieuwe oude fiets heb opgehaald. Het zadel moet nog iets hoger, en er moet nog een licht op, daar had ik even niet op gelet, dus ik fietste het laatste stukje zonder verlichting naar huis, terwijl de lantaarns brandden. Jammer dan, dacht ik. Ik ga niet lopen. (Maar intussen hoop je wel dat je geen agent tegen komt. Dat zou zó zonde zijn!!!!) Maandag moet ik maar in de bak met fiets-reserveonderdelen rommelen! 
En nu maar bed!

25 januari 2018. Vannacht was het weer bal, wakker tot kwart voor zes of zo. Gelukkig kon ik in de morgen weer wat slapen. Maar heel irritant als je dan toch half wakker wordt van een telefoontje om half tien in de barre morgenstond. Marjolein kwam even na twee uur. Na een kopje koffie gingen we op zoek naar een nieuwe of oude fiets, en dat was toch nog erg vermoeiend. Uiteindelijk heeft ze twee keer zoveel gelopen als ik, terwijl zij haar eigen problemen met lopen heeft. Maar als het goed is kan ik morgenavond weer heel voorzichtig op de fiets stappen. En we hebben de rolstoel uit de schuur gehaald (die na een maandje in de schuur al helemaal beschimmeld was!) en de rollator er tijdelijk in gezet. Die is hoogst ongeschikt voor buiten. Geen wonder dat Ton de rolstoel prefereerde, voor het betere werk. Nu ja, ik was kapot, en Marjolein was doodop, we dronken een glaasje, waarbij de telefoon bleef rinkelen... maar zij wilde toch ook naar huis, dus... terugbellen lukte niet, maar het kwam goed. :-) Heel rustig gegeten, kortom: tegen kwart voor tien ging ik pas echt aan het werk. Een flink stuk preek staat nu in de computer, minstens de helft, en morgen gaan we verder, zo de Heer wil. 

24 januari 2018. Het is alweer een maand geleden, dat Ton ging hemelen. Totaliter aliter. Vanmiddag heeft Ineke weer had aan mij gewerkt. Daarna kon ik in elk geval verder lopen, voordat het erg vervelend en pijnlijk werd. Het nieuwe Hoog Catharijne heeft toch weinig aantrekkelijks voor me. Het is zo eentonig van aanbod. Uiteindelijk kwam ik met minder boodschappen thuis dan ik had gedacht. En vervolgens heb ik uren gelummeld voordat ik weer aan het werk ging, dus nu is het half twee geweest, maar ik heb tenminste twee lezingen netjes afgedrukt, en dat kostte me moeite genoeg! Aan het Hebreeuws en Grieks heb ik meer aandacht besteed dan aan de vertaling, maar die kan ik altijd nog bijschaven. De grondtaal doet me meestal meer dan de commentaren. Daarin verschil ik van mijn lief, maar hij kon dat beter wegen, hij was nu eenmaal veel knapper dan ik. Maar goed, morgen hoop ik er mee verder te gaan. En met alles wat er daarnaast nog moet gebeuren. Zucht, help, oei! 

23 januari 2018. Vannacht laat geslapen, of liever: vanmorgen om een uur of vijf. Dus was ik nog niet echt op toen Tonio tussen de middag even aanbelde. Snel iets aangetrokken... en daarna koffie gedronken. Vanmiddag naar de Twijnstraat met de rollator en terug, dat was ongemakkelijk ver voor de knie... maar ik moest er toch maar even heen. Was nuttig. Vanavond nog woordjes van de volgende lezing opgezocht. Morgen moet ik ze maar binnen halen in Word. Het blijft omslachtig. Maar wel rustgevend. ;-) Vijf minuten geleden was het middernacht, maar op de een of andere manier is het al bijna kwart over twee. Ik snap er niets van. Morgen dan maar verder. 

22 januari 2018. Betty kwam vanmiddag, we zouden een en ander doen, maar ze werd thuis opgehouden, zodat we het moesten houden bij twee heel nuttige zaken: het wegbrengen van een flinke tas verbandmiddelen naar de creatieve zuster van de Thuiszorg, die zo goed voor Ton heeft gezorgd, en daarna staken we even door naar de Jumbo, waar we beiden boodschappen deden. Handig en verstandig. Toen was ik alweer moe, dus tot het eten deed ik niet veel meer, toen keek ik wat TV, een slechte gewoonte wordt dat, en vanavond heb ik eindelijk woordjes opgezocht voor de dienst van zondag. Het is een heel oud programma, onder DOS, en ik moet er niet aan denken dat deze oude laptop het opgeeft. Intussen liggen er andere dingen te wachten, het Berichtenblad bijvoorbeeld, maar ik ben er nu weer helemaal 'uit', dus dat moet volgende week worden. Nu is het alweer kwart voor twee, dus het is de hoogste tijd... Maar ik heb nog wel even een Efemeride van Piet van Midden geluisterd en gekeken. Hij blijft interessant. En het Hebreeuwse woordbeeld blijft je zo tenminste een beetje bij. 's Morgens lees ik een paar regeltjes Grieks, als ik het niet vergeet. Ook dat gebeurt regelmatig. Het Onze Vader lukt me ook niet altijd. Goed, morgen opnieuw beginnen. :-) Bless you.

Zondag 21 januari 2018, de laatste zondag van de Epifanie van de Heer. Ondanks weer zo'n slapeloze nacht ben ik vanmorgen toch tijdig opgestaan om maar eens naar de kerk te gaan. Dat was er al lang niet van gekomen, als ik niet zelf een dienst had. Knie en heup zijn wel een beetje beter, maar helemaal lopen naar de Pieterskerk... dat was te hoog gegrepen. Met af en toe rusten haalde ik in elk geval de Lutherse kerk, waar mijn zusje Catrien van Opstal voorging. Dat was dus een feest van licht en woorden en geloof. Eigenlijk had ik meteen na de dienst naar huis willen gaan, maar ik bleef toch nog even praten met gene en deze. Toen ik thuis was, wilde ik eigenlijk meteen weer naar bed. Dat heb ik nog even uitgesteld, er moest een briefje geschreven en in de buurt in een bus gedaan. Toen ben ik via de Juppenbrug en het parkje langs het water (ik kan niet op de naam komen, vervelend is dat) naar huis gelopen. Dat was wel erg veel van het goede, merk ik. Na het eten heb ik er weer noodgedwongen een rustdag van gemaakt. De helft van de olifanten en van Ruben in China en van College Tour heb ik gemist, omdat de ogen dicht vielen, maar de andere helft was interessant. Vooral van de laatste twee programma's had ik af en toe de neiging om te kijken of Ton wel mee keek. Tja, misschien wel, misschien niet. 
Morgen maar weer verder. Het is toch alweer laat geworden. 

20 januari 2018. En ja hoor, nu kan ik de file Doen niet meer openen, terwijl ik die net nog gebruikt had. Zeker een aanwijzing dat ik naar bed moet. Lijkt me een goed idee. Terwijl ik eigenlijk nog zoveel had willen doen... Maar het is al ruim 23 uur, en vannacht sliep is zo slecht in, dat ik vanmorgen tot ruim in de middag op bed bleef liggen. But half my sink is shining! ;-) 

19 januari 2018. Weer zo'n dag waarop ik niets gedaan heb. Of zo goed als niets. Morgen beter, toch! Dat moet lukken. (Vanavond toch nog wat overzicht gekregen door veel papiertjes te combineren tot een file: Doen en een: Gedaan. Dat voelt goed, al is het nu half twee.) 

18 januari 2018 Een stormachtige dag, die overal veel narigheid veroorzaakte. Hier ook: het dak lekt! En daar ben ik niet blij mee. 
Maar met onze Betty ben ik wel blij, ze moest werken, en ik sprak haar heel even toen ze net thuis kwam.

Haar man is weer door zijn rug gegaan, dus het jarig zijn doen ze wel over een paar maanden. Ik heb haar verjaardag gevierd met een resterende plak begrafeniscake, en wat slagroom die nog net niet zuur was, afgedekt met jam. De laatste twee ingrediënten gebruik ik normaal niet. Maar die stonden er nog van Ton. Vanmiddag kwam Catrien van Opstal langs, die Tons begrafenisdienst deed. We keken er met genoegen op terug. 
Morgen ga ik maar eens verder met wat er gebeuren moet, want het slapen wil nog niet zo... 

17 januari 2018. De huisarts kwam vanmiddag langs om naar mijn heup te kijken, om pastoraal te vragen hoe het ging, en om een klein boekje uit te zoeken als herinnering aan Ton, die heel erg dol op haar was. Ik ook, trouwens. Daarna hobbelde ik met de rollator naar Ineke. De huisarts dacht dat ik het vouwfietsje als loopfiets kon gebruiken en dan goed stabiel zijn, het leek haar beter voor mijn gestel dan de rollator. Maar het opstappen (dat probeerde ik in de gang) bleek toch een fiets te ver voor mij op dit moment. Ik  moet maar snel uit op een echte fiets. De rollator heeft de neiging alle kanten op te gaan, behalve de gewenste. Maar ik leer het nog wel. In elk geval heeft Ineke toch weer iets goeds aan mij gedaan. Wel moest ik slapen, toen ik thuis was. Ik werd gewekt door een verdrietig stemmend telefoontje van een oude vriend uit Amsterdam (jonger dan ik, vermoed ik) die bezig is de weg kwijt te raken. Ik herken het van Papa, destijds. Dan pink je wel een traantje weg. En met een van onze dierbaarste vrienden (E) gaat het heel erg slecht. :-( 
Vanavond heb ik drie uur gewerkt aan de financiën, maar toen ik fouten begon te maken ben ik maar gestopt. Dat kost meer tijd dan doorgaan loont. Morgen verder, denk ik. 
Dan hoopt onze tweede dochter jarig te zijn, maar in een verjaardagsstemming zijn we nog niet. Toch van harte geluk gewenst, veel geluk en gezondheid en goeds, dit jaar, lieve schat! Het wordt wel een stormachtige dag, code oranje... dat wordt wat met al die jongelui die op de fiets naar school gaan, normaal... Heer, behoed hen! 

16 januari 2018. Naar de fysio gelopen met Tons rollator. Weer een nieuwe fase in mijn carrière als oudere jongere. Het beviel niet, maar was wel stabieler dan zonder. De fysiotherapeut heeft de rollator door de stagiair op hoogte laten brengen. Dat had Laetitia al gedaan, zondag, maar zodra ik er druk op uitoefende zakte de boel in elkaar. Mijn reusachtig gewicht. ;-) Na afloop nog een klein boodschapje gedaan, dat viel niet mee, maar het kon. Voorbereiden op het echte leven. Om duidelijk te maken dat hier nog wel echt mensen wonen, in de kamer beneden voor gegeten en veel TV gekeken. Ik had wel steeds de neiging te denken: o, Ton, dit moet je zien. TV5 heeft interessante programma's, en zo bleef ik veel langer plakken dan ik van plan was. Maar goed, ik heb vanavond ook nog een paar uur data ingeklopt in Davi-Cash. Ik ben weer een maandje verder. Als ik dat morgen ook doe, enzovoort, kom ik er wel doorheen. Er komen nu condoleances uit het buitenland binnen. Lief. Iemand schreef dat Ton nu lid was van de Hemelse kerk. :-) Er komen lieve, onhandige, beeldschone en ontroerende reacties binnen. Ik hoop dat de kinderen ooit nog de tijd en de gelegenheid zullen hebben ze te lezen. Een keer. Niet voor mij, maar voor hen. :-) Nu maar eens slapen. Er staat voor morgen weer van alles op het programma. Straks dus. 

15 januari 2018. Nat en koud. Er komt niet veel uit mijn handen. Een aantal telefoongesprekken die er in hakten. En eigenlijk heb ik niets meer gedaan. Het is nu half elf, en anderhalf uur later dan ik dacht ga ik toch proberen in bad te gaan en mijn haar te wassen. Het is hard nodig, en als de fysiotherapeut mij morgen weer in de tape plakt, komt die luxe er weer even niet van. Bovendien willen mijn spieren wel eens lekker worden verwend. Morgen moet ik maar weer verder met wat er moet gebeuren. En dat is nog weer meer dan ik dacht, en weer teveel. Morgen. :-)

14 januari 2018, de tweede zondag van Epifanie. Vannacht weer niet ingeslapen, tot een uur of zeven vanmorgen. Helaas belde er iemand om kwart over negen op, en toen ik dan uit een diepe slaap was opgekrabbeld, en naar de telefoon had gegrabbeld... juist, opgehangen. I was not amused. Maar er zal vast wel iemand een goede reden hebben gehad. Ik heb met een oog open en een oog dicht een paar mooie momenten tot mij genomen van de Godvruchtige TV, en ik heb zelfs een stukje werk gedaan voordat Laetitia kwam. Zij heeft veel werk verricht, om te beginnen kleine reparaties en wat ergernissen die weggewerkt konden worden, ook grote klussen, en en passant loop je zelf dan ook meer dan je denkt, totdat het spierstelsel ernstig begint te weigeren, en niet meer gelooft in haar stelling dat je gekneusde onderdelen moet laten bewegen. Maar toen waren Barend en Charlotte en Pieter en ook al, dus ik kon ze nog net uitwuiven. Daarna heb ik al etend nog een programma gezien over olifanten, daarna sliep ik door iets anders, en door collegetour ook. Kwart over elf, nog iemand die belt en weer neerlegt. In elk geval hebben we wel iets gevonden, waar we weken naar zochten: Tons ridderorde! Hij lag niet in het bureau ministre, maar gewoon in de kast daar, waar we allemaal eindeloos hadden gekeken. Een beetje lager, een beetje in het duister, het leek op een bestekdoos... Omdat ik al een tijdje zocht naar een speciale lepel pakte ik hem vanonder die stapel. En ja!
Middernacht. Er is niet meer gebeld. Ik luister nu naar het geluid van de dienst dat Carlos heeft opgenomen. Leuk dat de mensen zo graag een opname wilden hebben, maar dat wordt nog wel een dingetje, voordat het geschikt is voor verdere verspreiding. Nu toch maar eens gaan slapen. 

13 januari 2018. Niet zo goed geslapen, dus vanmorgen laat op. Dat kan gelukkig. :-) Vanmiddag en vanavond gewerkt aan de financiën 2017. Het makkelijkste stukje is gedaan. De meest ingewikkelde rekening moet nog. Af en toe heb ik wat TV gekeken, maar ik heb wel veel gedaan. Het kost allemaal veel tijd. Nog wat nagekomen condoleances, o.a. uit het buitenland. Een paar aardige postzegels. Maar het is wel alweer half een, en ik had mij zo voorgenomen vroeg naar bed te gaan. Morgen naar de kerk gaat toch echt niet lukken met die heup. Jammer. Er is net een predikant die ik graag zou horen. 
(Waarom ik het nu op mijn heupen moet hebben, terwijl ik toch zo'n vriendelijk en gelijk matig karakter heb <ahum>, ik snap er niets van.)

12 januari 2018. Mistig. Hard gewerkt. Vanmorgen de bedankjes voor de Stichting Het Evangelie in Spanje de deur uitgedaan. Lukte net. Dankzij een heeeel grote gift is er om Ton bijna 1540 € binnengekomen. Dat is prachtig. 'Our Loved One is flapping his Wings in Heaven!' Ik loop beroerd, maar een langskomende buurman heeft ze even op de bus gedaan. Zo fijn. En toen kwam de vriendelijke dame van de Dela, die mij met vaste hand en scherpe blik door een aantal onbegrijpelijke papieren loodste, zelf een belangrijk document op de bus deed, en de dingen die t.e.t. gedaan moeten worden op een stapel achterliet. Precies wat ik nodig had. Daarna heb ik nog een aantal mensen verblijd met liturgie en teksten, die daar om gevraagd hadden. Dat loopt aardig op, met die huidige postzegelprijs. Maar graag gedaan. Vanavond de stapels met afrekeningen uitgezocht, voorzover die te vinden waren. Er moeten er nog een paar gevonden worden, Sint Antonius! In elk geval heb ik een klein begin gemaakt met het invoeren van een en ander, en dat voelt niet verkeerd. En als ik vandaag nog in bed wil liggen moet ik mij haasten, dat wel. Tot morgen. 

11 januari 2018. Weer half een, maar er is wel veel gedaan. In elk geval zijn de kaarten voor de zieken op de post. Ik heb 2 weken geleden verstek moeten laten gaan, dat kon niet anders. De condoleances zijn vrijwel bijgewerkt. De notaris liet een van zijn lieftallige dames even hierheen komen omdat het maar een paar minuten lopen is (voor haar) en voor mij is dat een moeizame gang, want die gekneusde heup doet mij veel pijn. Dat schiet niet op. De pliesie deed er 24 minuten over om de aangifte van mijn gestolen en zeer betreurde fiets op te nemen. Dan moeten er nog kaarten gesneden worden voor de stichting Het Evangelie in Spanje. Het schrijven en de enveloppen gaan morgen ook nog een paar uur kosten. Ongemerkt ben je toch heel de dag bezig. Ik geloof dat ik mijn Onze Vader vandaag niet eens afgebeden heb. Ik ben echt warrig. Morgen beter, zullen we maar hopen. Dan moet ik nu wel echt gaan slapen. ;-)

10 januari 2018. Ongemerkt werd het toch weer laat. Half een, maar er waren nogal wat telefoontjes, en ik ben een flink eind door de condoleances heen. Nog één boek, en wat er dagelijks nog nadruppelt. Maar dat is het meest overzichtelijke deel van mijn strafwerk. Alleen wonen lijkt een riskante aangelegenheid. Mijn verzekeringen zijn opeens duurder per maand dan voor twee personen. Bizar. Ik mis mijn fiets wel. Blauw volgens de fietsenmaker, en merk Rivel... 

9 januari 2018. 137 jaar geleden werd Tons moeder geboren. Na een onrustige nacht heb ik een afspraak gemaakte met de politie, die dan morgen mij terugbellen om me telefonisch aangifte te laten doen. En dat moet dan een half uur kunnen duren. Tjonge, dat zet er wel haast achter. Vanmiddag komen twee oude vrienden van Ton op bezoek. Ik zie mij nog niet naar de AH lopen voor een gebakje. We zien het wel. Er zijn koekjes en kleffe cake van vorige week. Nog best lekker. Maar nu moet ik eerst eens gaan vegen beneden. Er schittert nog allerlei kerstspul op de grond. Onze kerstboom glinstert na. :-) 
Het bezoek bracht gebakjes van Smolders mee, dus Moeder kon tevreden zijn. Ik heb haar niet eens ter sprake gebracht, we waren zo aan het praten... maar ik dacht wel aan haar, en genoot. Zowel van het gebak als van het bezoek. :-) Verder heb ik vanavond doorgewerkt aan de ingekomen condoleances. Geteld heb ik ze niet. Er waren heel bijzondere bij. Ik realiseer me dat ik in gedachten aan de kinderen de verhalen vertel die ons met deze mensen verbinden. Van jaargenoten tot mensen die Ton in de echt heeft verbonden. De mails moet ik nog doen. Aan tellen ben ik nog niet toegekomen. Morgen maar eens inventariseren wat er nog meer moet gebeuren. Nu is het alweer een tijdje morgen, dus straks dan maar. :-) Jullie zijn geweldig, dank voor alle vriendelijkheid, gebed en steun! Het helpt. 

8 januari 2018. Ik geloof dat het mijn schoonmoeders verjaardag was. Ik moet toegeven dat ik haar niet gedacht heb met een gebakje. O nee, toch morgen, dan kan het alsnog. Aangezien mijn gekneusde heup steeds meer opspeelde, (reken maar op 6 tot 8 weken) maakte de fysiotherapeut vanmiddag ruimte voor mij. Ze heeft de spiermassa met pijnlijke ijver bewerkt, maar daarna was het wel wat soepeler. Ik was zo onverstandig om daarna naar de AH te fietsen, waar ik een bakje superzoute lasagne kocht. Lekker, maar het zou me 7 ons doen aankomen. En toen ik deze aankoop had gedaan en naar mijn fiets liep, was mijn fietssleuteltje niet in mijn zak, en mijn fiets niet op de plek waar ik die had achtergelaten. :-( Dan loop je niet lekker. Een vriendelijke dame zette mijn tas op haar fiets, en liep mij naar huis. Voor aangifte doen had ik mijn Digid nodig, dus laat maar. Via een invuloefening op internet kwam ik een millimeter verder. Vanavond heb ik 2 1/2 uur gewerkt aan de condoleances, om die in de computer te zetten. Dat moet toch een keer beantwoord worden. Dus toch weer niet aan de financiën. En ik ben nog niet halverwege. 

Zondag 1 na Epifaniën. 7 januari 2018 Een echte rustdag. Ik heb - op enkele essentiële momenten na - de hele mis verslapen, voor de kerkdienst was ik te laat, en verder heb ik geloof ik weer geslapen tot halverwege de Engelse chants. Koffie en een plak cake van vorige week, toen uitgebreid in bad met een boekje. Om half vijf ging ik richting Vesper in de Nicolaïkerk, intussen draaide een was, dat was geen werk... Het was een prachtige Vesper. Opeens lees je allerlei teksten anders, je kunt ze toepassen op de situatie waarin je zit. Daar waren ze niet voor bedoeld. ;-)
Tegen zes uur was ik terug, ik at wat en een half uurtje later was de was klaar en droog. Het bed opmaken was wél werk, mijn linker been is nog steeds behoorlijk gekneusd, en dat speelt op. Dus heb ik het bed maar weer even geprobeerd. ;-) Om negen uur dacht ik maar eens iets te moeten gaan doen, maar onder 'iets' viel ook een telefoontje. Toen was het zomaar kwart voor tien. En ik zit nog of weer onbehoorlijk te gapen. 
Er zijn minstens 20 mails i.v.m. Tons overlijden, er is een verzoek uit Spanje om bep. informatie die ik had gestuurd nog eens in het Nederlands te sturen, want dan zouden ze het waarschijnlijk beter snappen (oei, waar is een grote steen waar ik onder kan wegkruipen?) en mensen die afspraken willen maken, maar ik weet niet meer wat ik de komende dagen moet doen. Ik zal mij er nog maar even over buigen. Maar dan wordt het toch weer laat, en dat wilde ik vandaag niet. Niet zeuren. Ik hoef morgen niet vroeg op, bij mijn weten. 

6 januari 2018. Drie koningen. Epifanie. En de verjaardag van Tonio, die zich verre van jarig voelde, maar behoorlijk hangerig en verkouden. Vandaag wordt de Kersttijd voltooid, maar ik heb niet de kerstboom uitgedaan om 24 uur. Ik heb nog te weinig kerstfeestgevoel gehad dit jaar. Vanmorgen heb ik lekker uitgeslapen, en wat met Tonio gekeuveld, die ook nog in bed lag. Een mooi moment. ;-) Later heb ik wat dingen weggebracht, ben doorgereden naar de Biltstraat voor de grote Olifant, waar het altijd wel prettig winkelen is. Alleen had ik nog zoveel, dat ik in wezen maar een paar dingen echt nodig had. Die heb ik dan nu ook wel. Verder nog wat afgedrukt, in wat brievenbussen gedaan, condoleances open gemaakt, maar het zijn er zoveel... de keuken gedweild omdat die kleefde. Het heeft niet voldoende geholpen. Vanavond een aantal telefoontjes, die met mijn jongste liep wat uit, maar het was wel prettig. Ik had mij voorgenomen vanavond te beginnen met de achterstallige financiën... (6-9-17 was de laatste regel, dus dat wordt nog wat.) Maar daar bleef niet veel tijd voor over. En toen wilde Davilex de oorspronkelijke CD hebben. Ik zoeken en zoeken... toen ik die had gevonden was het allang middernacht geweest, dus vandaag komt het er niet meer van. Morgen beter. En dan is het zondag. Rustig aan dus allemaal, en denk er aan: Jesus is the Reason of the Season. Of was. Of zal zijn... want hij komt. We zijn al eer een dag dichter bij Zijn komst. En Ton maakt het allemaal al mee, want daar is de tijd niet meer. De bofferd. :-)

5 januari 2018. Ze zóúden pas in de middag komen om de zuurstofapparatuur op te halen, die Ton had gebruikt, maar ik prees me gelukkig dat ik me net had aangekleed toen er om half tien al werd aangebeld. Nee, koffie had ik nog niet gehad, maar ik kreeg wel een pakje. Toner. Gisteravond besteld, en nu al in huis. Dat is wel mooi. Ik ben heel de dag bezig geweest, al die vervelende tut-dingetjes. Ik loop nog slecht, door die val van drie weken geleden. En een bankpas van een en/of rekening bleek geblokkeerd. Die stond op Tons naam... tja. Gelukkig had ik die drie euro nét in mijn zak. Mijn nachtkastje staat weer naast mijn bed, dat had ik zo gemist!!!! Het heeft me een uur gekost, maar voetje voor voetje en tree voor tree is het lekker toch gelukt. Nu wordt het tenminste weer een beetje mijn slaapkamer. Vanavond lekker een uurtje TV gekeken in bed, daarna weer verder met de onafzienbare brei van dingen. De rest komt morgen wel. En overmorgen, en... en...
Maar morgen is Tonio jarig. De arme is verkouden, maar toch: van harte gefeliciteerd, en beterschap... 

4 Januari 2018. Het is koud in huis, ik ga niet afkrijgen wat ik mij had voorgenomen: het Berichtenblad morgen op de bus, ik zou het liefst in bed kruipen, maar dat ligt vol met spul dat van het andere bed is gekomen, dat vandaag werd opgehaald. Op de lege plek ligt troep en stof, en een paar dingen waar Ton naar gezocht heeft, de laatste jaren. We hadden grote bakken onder de bedden staan, heel handig, maar er was nooit de gelegenheid om ze helemaal onder het bed uit te halen. Dan wil er wel eens iets tussen wal en schip vallen. Achter de computer val ik in slaap, en een time-out is nu wel op zijn plaats. Hoesten is wel minder, totdat ik ga liggen. ;-) Ik geef het (even) op...
En zo sliep ik vredig een paar uur, terwijl de TV mij in slaap suste met beelden van onderwaterleven in Antarctica of zo iets. Ik heb in maanden, misschien jaren niet zo lang de TV aangehad. Floortje Dessing maakte me wakker, en ik keek naar haar bange uren in Jemen. Het lot van de mensen daar is vreselijk. Dat wordt wel heel duidelijk gemaakt. Toen ben ik maar wat gaan opruimen op mijn kamer, ik had intussen begrepen dat het onhaalbaar is om het Berichtenblad nog op een nette manier af te maken. Een stuk moest echt herschreven worden. Daar heb ik net nog een uurtje aan besteed, maar het is alweer dik 1 uur, dus de hoogste tijd. Wel fijn dat ik nu niet nog anderhalf tot twee uur bezig hoef te zijn met het verzorgen van mijn lief. Aan de andere kant... zucht. Morgen maar weer eens verder met het zoeken naar verder bankgegevens, zodat ik nog een poging kan doen hen kond te doen van de droeve gebeurtenissen. Morgen... dan wordt ook de zuurstof opgehaald. 

3 januari 2017. Weer heel hard gewerkt, voor de notaris, en wat ik verder misschien nog moet doen. Toen naar Ineke, die lang en veel aan mij gewerkt heeft. :-) Ik hoest al minder, hoera! Teksten uitgetikt van de dienst. En vanavond heb ik ook geprobeerd om het Berichtenblad printklaar te maken. Ik had even de illusie dat ik dat in orde zou kunnen krijgen zodat ik ze nog met de kerstpost kon versturen... Zelfs als ik de hele nacht doorwerk gaat dat vrees ik niet lukken. Heel jammer. Morgen weer vroeg op, het bed wordt weggehaald. Tussen half tien en half een. Met enige pech bellen ze om zeven uur al aan... We zien wel. Half twee, dus de hoogste tijd. Anders heeft Ineke voor niets zo hard aan mij gewerkt. 

2 januari 2018. Een dag met veel: 'er zijn nog zoveel wachtenden voor U.' Huiswerk gemaakt, en niet erg opgeschoten voor mijn gevoel. Ik heb ook geen goed idee meer van wat er moet. Vanmiddag heeft de fysiotherapeute iets pijnlijk effectiefs gedaan aan mijn gekneusde heup, waar ik de 15e of 16e op gevallen was. Nu is die volgens schema nog stijver en pijnlijker. Dat schijnt er bij te horen. Het is al weer half twaalf, terwijl ik van plan was om te tien uur in bed te liggen. Het lijkt me maar niet te lukken... Morgen beter. 

1 januari 2018. 
Ieder die dit leest willen we geluk toewensen, en in het bijzonder zwager Barry, met wie ik net via de telefoon geklonken heb. ;-)
Daarna heb ik bijna 8 uur geslapen, ik lag wel een paar uur wakker, maar ik rekte het tot half twaalf. Wat een luxe! 
Daarna allerlei kleine dingetjes getut, pas vanavond ben ik echt serieus begonnen met lijstjes maken, en nummertjes opzoeken etc. 
Nu hielp een gesprek van anderhalf uur met mijn ene zus en van bijna een uur met een andere ook niet om echt op te schieten, maar het heeft weer andere positieve effecten. Wat er nog moet is een mer à boire, maar vanavond laat heb ik in elk geval een begin gemaakt. Morgenochtend proberen nog wat instanties te bellen. Een van de mails kwam al terug. Ik hoest nog stevig, ik ben blij dat ik zaterdag wat afstand heb gehouden. Anders was ik nu al ongeschikt voor enig goed. Half een, ik stop voor vandaag. 
Geniet van het leven, en daarna wordt het nog beter. Volgens Ton, en die kan het nu weten. ;-)
reliablecounter.com

Voor het nieuws van 2017 kan men klikken op nieuws_2017

Voor het nieuws van 2016 kan men klikken op nieuws_2016

Voor het nieuws van 2015 kan men klikken op nieuws_2015 

Voor het nieuws van 2014 kan men klikken op nieuws 2014

Voor het nieuws van 2013 kan men klikken op nieuws 2013

Voor het nieuws van 2012 kan men klikken op: nieuws 2012

Voor het nieuws van 2011 moge men klikken op: nieuws 2011

Voor het nieuws van 2010 moge men klikken op: nieuws 2010

Voor het nieuws van 2009 bevelen we aan te klikken op: nieuws 2009

Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008

Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007

Voor 2006 op nieuws 2006

Voor 2005 op nieuws 2005

En de rest is oud nieuws...