Terug naar Af. U ontvangt géén 200 euro...


31 december 2017. Vanmorgen in Zeist dienst gedaan, dat verliep boven verwachting goed. Koffie gedronken en thuis gbracht, wat een luxe altijd weer! Even een paar telefoontjes, toen de laatste vrij reizen van het jaar maximaal gebruikt, heerlijk in de trein heen en weer een romannetje gelezen, en wat cake gegeten. ;-) Om half negen thuis, en zelfs gekookt. Daarna lekker rustig achter de computer en de dienst van vanmorgen op het web gezet. Die van gisteren komt nog wel. Dat is een dagtaak. 
Nu wens ik alle lieve mensen een gezegend en gezond 2018. De lucht- en oorvervuiling is al op maximum sterkte, maar wees gelukkig, en dankbaar. De vrede die alle verstand te boven gaat moge je leven verlichten...

30 december 2017. Om kwart over zes op, en dat was nog te laat voor alles wat je nog bedenkt dat er gebeuren moet. Ton werd nog even meesterlijk 'in de verf' gezet, en het resultaat was heel aangenaam. Hij was erg dood, maar zeer herkenbaar en dat was voor velen een troost. De foto's uit 2006 waren ook fijn. De dienst duurde langer dan voorzien, maar was wel in Ton's geest (het was ook helemaal zijn liturgie. Helaas heb ik van de honderden mensen die er waren een flink aantal niet gezien. Het duurde ze misschien te lang. Er waren maar honderd mensen die getekend hebben. Tja. Met enige haast moesten we naar het kerkhof, maar toch ging het mooi. De kleinkinderen droegen de kist de kerk uit en de witte rouwauto in. De volgauto's waren ook wit. Dat was wat Ton wilde. En God zij geloofd en geprezen: het was droog toen we naar het kerkhof gingen. Een groot deel van de familie ging mee naar huis, toen ze om half vijf weggingen, stond het merendeel van de meubels beneden ongeveer waar ze staan moesten. Heel dankbaar voor hun inzet. De begrotingen voor het aantal bezoekers was ruim, en daar hadden de bezoekers van de opvang in de Catharijnesteeg ook hun genoegen van. De een zijn dood is de ander zijn brood bleek erg te kloppen. De broodjes die over waren gingen daarheen. Veel liturgieën over. Zoveel aardige mensen waren er vandaag! Hartverwarmend. Vanavond de dienst voor morgen knikkebollend af gemaakt. Ik ben benieuwd of ik er morgen (straks) nog chocola van kan maken. Slapen, over een paar uur gaat de wekker weer. 

29 december 2017. Weer zo'n fantastische, chaotische dag. Alles liep mis met het maken van de liturgie. Alles. De rest maar naar de Kopijwinkel in de Lange Smeestraat gebracht, die geweldig werk hebben gedaan. Ik kwam net terug om kwart over twee, en dacht: nu een kopje koffie en vijf minuten voor mijzelf, dan aankleden en opmaken. Maar nee, daar ging de bel. Niet de Dela, die nog langs zou komen, (die kwamen om kwart over drie), maar iemand die zich vergist had. Ik moest nog van alles. Lachen dus. Het was beestachtig weer, natte sneeuw, harde wind. Laetitia kwam helpen, en PCB kwam nog even naar opa kijken. Die gingen daarna de stad in. Vervolgens kwamen de rouwenden, sommigen heel kort, anderen waren niet weg te branden, maar iedereen was vol warmte en genegenheid. Daarna nog uren en uren dingen doen die moesten gebeuren. Nu nog een paar uurtjes slapen. Ik kan niet echt geloven dat Ton morgen hier echt weg is. Nu ja, hij niet, maar dat lichaam waar ik zo mee verbonden ben. Het blijft een bizarre gedachte.

28 december 2017. Allereerst onze hartelijke gelukwensen aan onze zwager Max. Een Godsgeschenk dat je deze dag mocht beleven! 
Hier verliep de dag in een roes van dingen die gedaan moesten worden, en geregeld. Er moet ook allerlei officieels gedaan worden, maar dat zal moeten wachten tot het nieuwe jaar, vrees ik. Vanavond kwamen enkele getrouwen afscheid nemen van Ton. Er werden 'rijen' verwacht, het werden er zes, en dat was heel plezierig. Betty was erbij, en dat was een hele steun. Verder speelde de duvel met mijn printer, dus ik gebruik op dit moment maar even die van Het Evangelie. De tijd vliegt. Het is drie uur, en ik moet toch wel eens naar bed...

27 december 2017. Ik ben niet bij stem, leef op vitamine C, en ben nu al allergisch voor het woord: gecondoleerd. Dat kan nog wat worden. Soms gaan dingen zo. Ik ben het overzicht kwijt. Maar weer lijstjes maken. Verder heb ik voor een week soep die niemand wil. Heel vervelend! Vandaag druk geweest met van allerlei en nog veel meer. De bijvoeding die Ton had is opgehaald door iemand van het Bartholomeetje, dus dat is goed terecht gekomen. Er was nog veel dat ik moest doen. Om tien voor drie werd ik opgehaald om naar de Pieterskerk te gaan, en om daar met Betty en de dame van de Déla de dienst door te spreken met de beheerster. Het liep in goede harmonie. Er ging nog veel tijd in zitten. Ik kon rond zes uur nog naar AH. Telefoontjes en mailtjes. Om 8 uur kwam de predikant de dienst doorpraten, tot bijna 11 uur. We zijn elkaar weer veel nader gekomen. Toen ben ik wat gaan schaven aan de dienst. Daar moet nog een en ander bijkomen.  

Kerstfeest 26 december 2017. Vanmorgen al weer vroeg op (voor mijn doen), en een druk dagje. Allerlei kleine dingen en grotere, die nog geregeld moeten worden, telefoontjes, etc. Naaste buren zijn vanmiddag geweest, lieve reacties. Mijn jongste zus kwam met haar man, ze ging natuurlijk meteen afwassen... ;-D Iets overzichtelijks kunnen doen is altijd prettig. Ik heb wat kaarten in de buurt weggebracht. Die waren net gekomen toen sommige buren kwamen. Het was ook mijn eerste loopje buiten in een paar dagen. Wel lekker. Ik word een beetje stijf, zo. Vanavond kwamen Parel, René en Mik nog helpen en een doos met dingen opgraven uit de grote opslag boven. Dat is gelukt. Nu wil ik in bad. En zo voort. :-) Ton laat het allemaal rustig over zich heen komen. Hij blijft bescheiden (en ijskoud) aanwezig. Het is goed zo. 

Kerstfeest 25 december 2017. Vrede en vreugde aan alle mensen, met het oog op de grote Terugkomst. Wij hadden een werkzame dag, heel het gezin was druk. Om 10 uur kwam er al een mevrouw van de begrafenisvereniging. Een enig mens, waarmee het goed erken was. Ze gin gpas om 2 uur weg, maar toen was er wel al heel wat gepasseerd. Tonio en Betty waren hier ook, en ik kwam tot mijn en onze ontsteltenis dat hoe dan ook geen ander bestand t.a.v. Tons begrafenis, die we al veel jaren geleden hadden voorbereid dan de kerkdienst, op de computer en in de archief-CD's te vinden was. We hebben veel tijd verknoeid met zoeken. Adressen moesten worden geconverteerd, daar is Betty vele uren mee bezig geweest, etc. Toen alles al naar de drukker was, vond onze jongste nog een paar foutjes. etc. Het is tien voor twee, en ik bedacht net nog iets wat ik nu moest doen, maar ik weet al niet meer wat. Het had haast. Ton ligt er onbeweeglijk bij mooi te wezen. Relatief dan. Voor ons. 

Zondag Rorate caeli 24 december 2017. Vanmorgen is Ton in alle rust de poort naar de Eeuwigheid doorgegaan... De kinderen kwamen, we hebben gehuild en af en toe gelachen, hard gewerkt, zijn verbijsterd, blij voor hem, boos en verdrietig voor onszelf en de onzen... Maar hij ligt intussen netjes in uniform op de plek die we al lang geleden in gedachten hadden. Het is goed. We wensen jullie dus een vreugdevol Kerstfeest, een goede Kersttijd, en kijk uit naar de komst van de Heer. Dan zien we elkaar ook allemaal weer. Wat een dag zal dat zijn!

23 december 2017 Gister had Ton lekker gegeten, maar waarschijnlijk een beetje te zout, zonder dat hij een extra plaspil had gehad. Dat verband leg ik pas nu. In elk geval werd hij in de loop van de avond benauwder, en reutelde. Dat had me moeten waarschuwen, mea culpa. De waakdame liet, in overleg met Ton en mij, de nachtarts komen, die de plaspil liet geven, en daarna, 'toch maar, om het hem wat makkelijker te maken, een klein beetje' morfine spoot. Denkelijk te veel voor dit beetje lichaam. In elk geval slaapt hij na 10 uur nog redelijk diep. Dat maakte het makkelijk om hem te verzorgen, maar de volgende plaspil krijg ik er zo niet in. Dus de Heer kan Zijn gang gaan zonder menselijke interventie. 
Intussen is vastgesteld dat hij in coma is geraakt. De kinderen zijn vanavond geweest, ik heb een paar uur achter de computer gezeten om nodige dingen te doen, intussen is de waakster al een paar uur op haar post, dus ik ga nu ook slapen...

22 december 2017. Vanmorgen was het fijn dat ik de verre buurvrouw even kon sms-sen om te komen, toen Ton al zo lang moeilijk deed, en ik al een uur aan hem getrokken had, zonder hem meer dan een cm te verplaatsen. :-) Sommigen zijn zo warm, dat je ze graag vraagt, en anderen zo zuur, ook al bieden ze het aan, dat je je daar niet bij op je gemak voelt. Betty kwam vanmiddag, en ze heeft me geholpen met Ton en ze deed boodschappen... Daarna is ze de grote klus op Tons kamertje te lijf gegaan. Ik merkte dezer dagen dat er weer allerlei troep van het plafond was gevallen, al hadden 'de jongens' een maand (of twee?) geleden het dak 'gerepareerd'. Nu hingen de vellen nog van het plafond, dus Betty dacht dat het wel mee zou KUNNEN vallen, maar het bleek gewoon vochtig te zijn daar boven, terwijl het overal in huis warm en droog is. Ton heeft vrij wat gegeten, voor zijn situatie en zijn doen. Maar Betty vond hem wel heel erg achteruit gegaan te zijn. :-( 
Vanavond mooi kerstconcert gehoord vanuit de Dom. Direct. Een wonderlijke gedachte. Ik blijf voor stoorzender spelen als ik tussen zender en ontvanger sta. Het bed trouwens ook, als het hoog staat. Lachen. Er is nu een jonge vrouw aan het waken. Maar we waren een uur verder voordat ik haar had bijgepraat, en ze alles had opgeschreven... Ik moet van alles, maar ik ben zooooooooooooooo moe! Kwart voor een. Ik geef het op. 

21 december 2017. De morgen was druk, een beetje chaotisch, Ton gaat iedere keer (letterlijk) dwars liggen, en ik had er mijn handen vol aan. Vanmiddag zou ik een adventsdienst van de PCOB verzorgen, en toen ik werd opgehaald was Tonio er voor Ton, maar ik had zelf de dienst nog niet 'in de vingers'. Maar het ging wel goed, er waren zelfs een paar vrienden uit de Pieterskerk. Fijn. En ik werd weer netjes thuis gebracht, zodat ik om vijf over vier ter plekke was. Tonio bleef nog even helpen voordat hij de rest van zijn vrije dag in de file ging doorbrengen. Vanavond heeft Ton vrij wat gegeten en gedronken. Hij had trek. Op een gegeven moment lag Ton helemaal dwars, en kon evt. uit bed vallen. Toen heb ik toch maar een buurvrouw (removed) gevraagd me even te helpen hem fatsoenlijk in bed te hijsen. Een kwartier later deed hij alweer ontsnappingspogingen. Toen de waker kwam was Ton doodmoe. Te moe om te liggen, te moe om te zitten. Uiteindelijk is hij min of meer gaan slapen, toen ik even achter de PC ging zitten. Bijna half een en nog lang niet klaar, maar ik moet het nu waarnemen! 

20 december 2017. Een redelijk rustige nacht. Er kwam iemand waken, heel prettig. Ik heb ook echt wel geslapen. Ton wilde vanmorgen vroeg wel wat kwark en wat water, later een paar lepeltjes bouillon. Communicatie wordt zwijgzaam. Hij begreep de huisarts wel. Maar alle gedoe is hem teveel. De Kerstkaarten heb ik hem voorgelezen, maar zien wilde hij wel, maar kon hij niet. (Toch jammer dat in '14 die staaroperatie niet is doorgegaan!) Via Facebook veel hartverwarmende reacties. Dat helpt ook. 's Middags kwam Laetitia, zodat ik nog flink wat kon doen. Dat is erg prettig. Ton is niet meer erg spraakzaam, òf hij fluistert, òf hij gebaart met vloeiende gebaren, waar ik zelden iets van begrijp. Tot beider ongenoegen. Soms weten we beiden niet meer waar het over gaat. Heel lastig. De ene keer heeft hij het warm en moet alles uit, de andere keer moet er een extra dekbed overheen. Verdrietig is het wel. Maar de Heer zal wel weten waarom Hij Ton nog niet heeft gehaald. Het zal niet alleen een kwestie van fysieke conditie zijn... Ton dronk vanavond twee kopjes thee, en at een half Magdaleentje, een klein cakeje. Hij zei blij te zijn dat Simon er was. Ik ging nog even mijn haar wassen en wat punten op de I zetten, nu gaan we in harmonie slapen, Gode zij dank. 

Maandag en dinsdag 18-19 december vlogen en kropen voorbij met teveel om op te noemen. De huisarts maandag, onze grote vriend de cardioloog vandaag. Ton kan er wel klaar voor zijn, het lichaam nog niet zo. Wat zondag deze toestand heeft veroorzaakt is niet duidelijk. De dag van dinsdag was heel druk met veel mensen over de vloer. Heel dankbaar was ik voor Laetitia die maandagavond nog kwam om te helpen Tons bed te verschonen (met hem erin, dat maakt het lastig) en voor Tonio die vanmiddag in zijn pauze  hierheen kwam, ongetwijfeld voor iets anders, en die met hetzelfde hielp. Bovendien haalde hij het rekje voor het bed van boven. Ton kon vandaag toch niet meer rechtop zitten op de rand van het bed. En vannacht heb ik hem een aantal keren terug moeten rukken, tegen het vallen. Nu heb ik een aardige jongeman die bij Ton zit vannacht, zodat ik nu even iets kan doen, en daarna kan slapen. Tot half zeven. 

Zondag Gaudete (Verheugt u) 17 december 2017. Halverwege de vasten, vandaar de roze kleur. Vannacht was Ton vrij helder. Om acht uur gaf ik hem zijn medicijnen en wandelde ik hem naar het toilet. Ik wilde nog wat slapen, Ton vond dat ook best. Om half elf werd ik wakker omdat zijn hoofd op mijn bed lag. Ik had moeite hem recht op zijn bed te trekken, praten kon hij niet, maar wel duidelijk maken dat hij het niet fijn vond. Een half uur later was hij helemaal slap. In coma, concludeerde de arts, die ik intussen al had gebeld. U moet er wel rekening mee houden dat hij nu kan (lees: zal) sterven. Laat de kinderen maar komen. Daan en Ineke kwamen ook op  mijn verzoek. Hij kwam toen in elk geval wel uit zijn coma. Nu ziet het er naar uit dat het nog even duren kan. Tonio is al naar huis, Parel en Betty hebben boodschappen gedaan, Betty is naar huis en komt vannacht een tijd waken. Ton heeft gekozen (zie Filippenzen 2) voor Jezus, en is niet tevreden dat de bestelling meteen wordt geleverd. ;-) Kwart voor negen is het nu. Bid maar voor hem. 

16 december 2017. Moeizaam. Ton is weinig helder vandaag. Beangstigend. Af en toe bij vlagen wel. Pech, ik ging even boodschappen doen op HC, wilde net afstappen toen iemand per ongeluk een tikje tegen mijn fiets gaf. Die ging onderuit, en ik ook, met een harde knal, hoofd, elleboog, linkerbeen. Bovendien lag ik in een plas. Een lieve jonge vrouw liep met me HC in en vroeg bij Hagenouw een glas water voor me. Dat hielp wel, maar ik had voor de stevigheid wel een winkelwagentje nodig bij AH. Prompt vergat ik daar mijn pasje. Ik kwam er bij de volgende winkel achter. Dat kwam ook weer in orde, maar ik liep voorzichtigheidshalve maar naar huis met de fiets in de hand. Op- en afstappen leek me wat moeizaam worden. Ton had een puinhoop van zijn bed gemaakt, en is één van zijn gehoorapparaten kwijt. Natuurlijk van zijn moeilijkste oor. Nog nergens te vinden. Een van de dingen waarmee ik erg achter liep was het betalen van rekeningen en goede doelen. Dus daar heb ik een hele tijd aan besteed vanavond, terwijl Ton sliep of zo iets. Half twee, maar ik heb in elk geval íéts gedaan. Met Ton voor het slapengaan nog een paar milde oefeningen gedaan. Zijn verval van krachten is groot. Hoe wij dinsdag naar het ziekenhuis moeten is me nog niet duidelijk. En hoe we daarna de trap weer óp moeten... ik had tóch eerder achter een traplift aan moeten gaan. :-( Morgen of zo. 
Gaudete!

15 december 2017. Een van die dagen, gewoon... maar Ton is iets beter. De huisarts kwam vanmiddag, en ze was blij met de vooruitgang: maandag was hij doodziek, nu erg ziek. Het bed vond ze een experiment. Ton was helder op dat moment, en nu nog, al wil hij alleen maar liggen en slapen. Dus nu doet hij dat. Het komt me goed uit. Veel te vroeg op natuurlijk, maar volgens mijn stappenteller heb ik toch 68% van de gewenste slaap gehaald. Dat lukt me niet elke nacht! ;-) Er kwam een pakketje, toen ik nauwelijks in de kleren was. Heel zwaar, en van een mij onbekende afzender. Dus heb ik het eerst maar eens opgezocht. Bijvoeding voor Ton, van de diëtiste. Hm. Eiwitarm? Onlogisch! Dus ik heb er eerst de huisarts naar laten kijken. Ik moest toch eerst maar even bellen of dit goed was. Voor iemand met longproblemen is eiwitrijk toch logischer? Maar zij weet er natuurlijk meer van dan ik. En 'zij' was er niet, een collega wel. Na lang nadenken en overleggen moest ik in elk geval hier maar mee beginnen, en dan zouden we maandag wel verder kunnen praten. Kwaad kon het niet. Ton wilde wel iets eten, en toen was het al zoooooooooo laat! Toch met goede moed begonnen aan de (kerst)kaarten voor de zieken. Dacht ik. Mijn grafische programma weigerde. Dan uiteindelijk maar naar mijn tragere Windows overschakelen. Mooi niet, die ging eerst updaten, en dat duurde en dat duurde maar... uiteindelijk deed het grafische programma het ook niet onder die vorm van Windows. (Dat doet 'ie anders wèl!) Dus werd het een ander plaatje dan ik had bedoeld, ik ging terug naar de snelle Raampjes, en maakte de file aan. Helaas, de laserprinter weigerde. Er is bijna geen toner meer! De andere printer, die niet alle kleuren meer afdrukt, moest worden bijgevuld, teneinde tenminste de adressen te printen. En de klok haastte zich tikkend voort. Natuurlijk wilde Ton ook nog even aandacht... Maar hoera, de printer van Het Evangelie in Spanje staat boven, en ik gebruik de mijne ook al voor Evangelicale post, dus ik kan echt wel een aantal bladen afdrukken. Na veel vijven en zessen lukte dat. Intussen gezegeld, en toen moesten de bladen gesneden en de kaarten in de enveloppen. Tegen beter weten in rende ik om 20 over 5 naar de brievenbus, die verdacht leeg aanvoelde, maar wel aangaf: deze post wordt op vrijdag na 17.00 uur opgehaald. En nu is het zes uur, en ik ga voor Ton soep warm maken. Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Bij uitzondering klokte hij die niet in een keer achterover. Hij is 'muy sopero' zoals de Spanjaarden zeggen. Naar analogie zou je kunnen vertalen: een soepleut. Misschien kwam het omdat hij een heel flesje dieetvoeding om aan te sterken, dat bedoeld was om over heel de dag te verdelen, achter elkaar had opgedronken. Dus het bleef bij soep en een toetje om zijn pillen weg te werken. Vanavond had hij een erge kleur, en hij vond het heerlijk warm in de kamer. Koorts dus. We moeten wel heel voorzichtig blijven. Toen hij nog een kopje had gehad en om 11 uur ging slapen, ben ik lekker rustig aan de preek voor komende week donderdag gaan werken. Aanvankelijk had ik gedacht dat Ton wel mee zou kunnen willen gaan. Maar nu zie ik dat niet meer zitten. Kan er iemand tussen half twee en half vier - vier uur bij mijn lief zijn? 
Het wordt toch al een drukke week dan, met dokters en onderzoeken... Bijna kwart over één, de hoogste tijd. Heb een mooie dag straks. 

14 december 2017. Parel is jarig. 52 jaar geleden werd ze geboren, helemaal mooi en gaaf! 
En mooi is ze nog steeds. Helaas lukte het ons niet haar vandaag aan de telefoon te krijgen, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ze gewoon ziek was. Arm kind. 
Beterschap! In elk geval waren er in de Oceaan vandaag veel lieve mensen, die haar ook het beste gunden.
Mijn jongste zus was zo lief nog een fotootje te sturen. Dan ben je er toch en beetje bij. 
Vannacht bleek dat nieuwe bed van Ton geen succes. Hij werd erg onrustig en kon niet slapen. Uiteindelijk heb ik zelf nog geen vijf uur geslapen. Ik werd er niet vrolijk van toen hij erg vroeg wakker bleek, en mij nodig had. Het was moeizaam vandaag. De fysiotherapeuten hebben hem op bed behandeld, dat was fijn. Daarna kwam de verpleegkundige, die tevreden was over de voortgang van Tons voeten en wonden daar, maar voor de rest gaat het achteruit. Nog veel telefoontjes om allerlei te regelen, en vanavond had ik Ton bij mij op de kamer, maar dat was geen succes. Ik moest een en ander doen aan de computer, maar Ton zat maar constant te fluisteren. Hij bleek last van zijn gebit te hebben, maar hij wees naar zijn oren, en het was een drie kwartier durende klucht, alleen vonden we het geen van beiden leuk dat we elkander niet begrepen. Vermoeiend! Nu ligt mijn lief in bed, en ik zit hier, het is twee uur, en ik moet nog van alles. Dus ik sluit dit maar af. 

13 december 2017. Woensdag de dertiende is ook al geen goede! Het enige dat wel goed was, is Tonio, die een reddende engel bleek. Meer zelfs dan ik had verwacht. Want dat bed, dat de huisarts zo gewenst vond, en waarvoor Tons bed wijken moest, werd een uur eerder gebracht dan op de track-and-trace van de eigen website nog maar even ervoor, stond aangekondigd. Tussen 12.55 en 13.25 zouden ze hier zijn, en 33 minuten blijven. Dus zou Tonio rond 12 uur hier zijn, zodat we Tons bed konden afbreken, op de open gekomen plaats konden zuigen, etc. Maar tot mijn verbijstering waren de mensen van Medipoint hier al om vijf voor twaalf! Ik zei dat we nog niet klaar waren, en dat mijn zoon zo zou komen. Gelukkig had ik Ton net ervoor naar een tijdelijke stoel op mijn kamer gebracht. Boven gekomen begonnen de heren, en kleine, oudere, die vriendelijk zei dat het wel goed kwam, en een lange jonge(n), meteen zorgelijk te kijken. Snel pakten ze aan, zonder te kijken hoe of wat, zodat er meteen een glas water omging, <dat hadden ze even kunnen wegzetten> en ze legden Tons matras, met alle kussens etc op mijn bed. En ja hoor: het bed bleek veel breder en veel langer te zijn dan het eigen bed. En zo voort. Mijn nachtkastje moest weg. Tonio was er intussen en deed al die dingen, zocht een plek voor Tons bed etc. Dat viel niet mee. Chaos alom dus. Die jonge jongen wilde halverwege het werk al op weg naar de volgende, en zou een en ander aan mijn zoon uitleggen. Kortom: ze zetten het bed in elkaar. Ze drukten één keer op alle knopjes, zeiden: Hij doet het, en vertrokken. Beneden hadden ze ergens een papier neergelegd, ter tekening, dat vond ik pas veel later. Hoe het werkte, daar moest ik maar zelf achter komen. Doei! 
Tonio zoog onder de lattenbodem, toen zagen we dat Ton er absoluut niet langs zou komen, dus we gingen het bed nog een beetje verder opschuiven, en na veel gedoe, kon het worden opgemaakt. Gelukkig zat mijn lief, die even een behoorlijke terugslag heeft vandaag, braaf op mijn kamer. Hij wilde zelfs niet naar de slaapkamer toen Tonio wegging. Tegen vier uur drong ik er op aan dat hij het kleinste kamertje zou opzoeken, want ik dacht dat de wondverpleegkundige zou komen. Mis, morgen! Dus wij samen naar de slaapkamer, waar Ton nog warriger werd van de ongewone plaatsing der dingen. (Echt, het is een puinhoop eerste klad, de tranen zitten hoog, ook bij mij.) Toen ging hij met enige moeite op het bed zitten, dat nu wat hoger is dan het mijne, en zo ging hij dan zitten in de rechtop-positie. De voeten bleken tegen het voeteneind te komen, behalve als ik de knie-verhoger aanzette. Alleen, en dat had Tonio ook al geconcludeerd, de knoppen deden het de helft van de tijd niet. De ene keer wel, de andere niet. Dus niet geschikt voor mijn lief om zelf mee te 'spelen'. Uiteindelijk konden we dan een lichte knik in de knieën krijgen. Ton is duidelijk 'not amused'.  Ik ook niet! En overal staan spullen waar ik nu geen plek voor heb. Snif!
Alle onrust was voor Ton waanzinnig verwarrend, hij mist de secretaire, war zijndingen op liggen, en waar hij 's nachts bij kan. Nu heb ik een stapel van bakken vol spullen die nog opgeruimd moeten worden naast zijn bed gezet. Hij heeft ijverig geoefend in het zelf pakken van zijn glas water, als ik er niet was. Maar.... 
Morgen is de Parel aan onze huwelijkskroon jarig. Van harte, lieve schat! 

12 december 2017. Levensgevaarlijk geglibber buiten! Toch maar even gedaan, want er moesten verbandmiddelen gehaald worden. Zelfs op dichte schoenen. Maar wel fitflops natuurlijk. Ton is gewassen en weer lekker in zijn bed gelegd. Vooral de bouillon doet hem goed. Nog opgeruimd en gestoft, en van alles gedaan waar je niets van ziet. :-) Parel kwam om vijf uur, en de bevriende predikant, die kort geleden hier ook al een goed gesprek heeft gehad met hem, kwam even later. Ton voelde zich na afloop 'gezalfd en gezegend' en wij allemaal. Waar liefde woont gebiedt de Heer Zijn zegen, daar woont Hij Zelf, en wordt Zijn heil verkregen. En leven tot in eeuwigheid. Parel dronk nog een kopje thee met haar papaatje, en de Sinterklaastaart vond zijn einde. :-) Toen ging zij nog wat boodschappen voor mij doen, ik moest wat regelen, en een telefoontje plegen. Werd ook gebeld. Ton sliep tot tien uur, en als ik hem niet had wakker gemaakt, tot zijn ongenoegen, maar hij moest het antibioticum nemen, dan sliep hij nog. Nu slaapt hij weer. Morgen wordt een moeilijke dag: er wordt een ander bed gebracht, en dat is verstelbaar. Maar Ton's bed moet weg. Tonio komt voordat zij komen om me daarmee te helpen. (Lees: om het merendeel te doen.) Heb een goede dag straks, en wees voorzichtig. 

11 december 2017. Beestachtig slecht weer. Toch is de huisarts gekomen, het laatste stukje lopende. En Betty werd gebracht door Ferry, ze was een flink deel van de dag een hulp en toeverlaat. :-)  Ton krijgt een antibioticum, prednison, en een hoog/laagbed. Dat levert wel problemen, want de plaats waar het bed komt moet vrij zijn. Dus Tons bed moet naar boven. En dat moeten 'we' zelf doen. Dat betekent dat Tonio komt, woensdag. Ton at een grote kom soep, eerder al een broodje makreel, en daarna draaide hij zich om teneinde te slapen. Nu maar hopen dat hij dat vannacht ook doet. 

Zondag 10 december 2017 Populus Sion. Toepasselijk, met al dat gedoe rond de 'erkenning'  van Jeruzalem. Ton was heel erg ziek vandaag, meer dan bereid te sterven. Maar als het Gods tijd nog niet is, wil hij nog wel graag wat leven. We zullen het zien. Ik heb vrijwel heel de dag in de slaapkamer gezeten. Uiteindelijk maar eens de broek omgezoomd waar ik steeds geen tijd voor had. Ton slaapt al, (denk ik), en ik ga het nu ook proberen. Het is net maandag. Wees voorzichtig, als je niet de straat op MOET, werk dan thuis, maak een blikje open, wees verstandig. 

9 december 2017. Ton is aan de kant wat helderder, als hij niet slaapt, wat hij meestal wél doet. Vanavond heb ik daar gebruik van gemaakt om eindelijk een aanvraag in te dienen, waar ik al maanden mee bezig was. Al met al minstens 6 uur werk! Geen wonder dat mensen daarop stuk lopen. En ik moest zes keer opnieuw opstarten, omdat een programma vastliep! Veel tijdverlies. Maar Ton wilde juist zo graag dat ik bij hem zat. Hij heeft behoefte aan iemand die er voor hem is. HELP! Op de een of andere manier lukt het me nog steeds niet op twee plaatsen tegelijk te zijn. Nu maar snel met een slecht geweten naar beneden. Half twaalf al. Half twee. Ton moet nog naar boven, maar heeft net een uur of twee zitten hoesten. :-( 

8 december 2017. Na de wondverpleegkundige, die al kwam toen ik Ton nog moest wassen, hij had net zijn tanden gepoetst, hebben we toch de moed gevat om naar de opticien te gaan. De oogdruk was één puntje beter, dat schoot niet hard op, maar de opticien was tevreden. Daar zat dus misschien niet de oorzaak of reden van Tons snel duister wordend zicht. Hij wilde meteen weer terug naar huis, want hij had het zo koud. Later ben ik dus maar even naar de stad gegaan. Ik vergat het belangrijkste: een electrisch kussen. Want datgene dat ik nu heb, en gebruik vanwege de rheumatische pijnen, is electrisch niet meer betrouwbaar. Dat moet weg. Verder was het een dag met veel extra wassen, onbegrip en verdrietige momenten. Morgen kan het alleen maar beter zijn, toch? 

7 december 2017. Fysiotherapie, daarna had ik met Ton naar de stad willen gaan, voor die oogdrukmeting, maar hij was moe en wilde iets eten en drinken. Toen was het al snel kwart over drie, en mijn eigen fysiotherapeute verwachtte mij om vier uur. Dus dat lukte niet. Het regende opeens heel hard. Na afloop ook, en wel zo hard, dat ik er zelf ook tegenop zag om Ton aan dat weer bloot te stellen. Hij weigerde om uit zijn comfortzone te komen, dat scheelde. Na het eten was het nog steeds nat, dus dat was dat. Een dierbare oude vriend belde terwijl ik aan het koken was, dat kostte me 52 minuten, maar ik kon al pratend en luisterend wel de soep voor mijn lief op tafel zetten, en verder kon ik de rest voor een deel voorbereiden. Nu ja. Later brak er nog een bokaal in heel veel stukjes. Ook fijn. Nu is het de hoogste tijd om Ton naar boven te halen. Hij zei een uurtje geleden dat hij lekker sliep, dus ik zit hier relatief rustig. Maar eer we in bed liggen is het een tot anderhalf uur verder, dus ik begin maar niet meer aan iets nieuws. Al zou dat wel moeten! Zucht. Morgen verder. Zo God wil. 

6 december 2017. Druk dagje, en alles verliep anders dan verwacht. Ton was vanmorgen niet aan te zwengelen, dus aan scheren kwam hij niet toe. Tonio kwam op verzoek het grote werk doen van het verwijderen van de bladeren die dik op het dak lagen. Heerlijk. Maar ik was wel bezig Ton te wassen en te kleden, dus we hadden niet veel tijd voor elkaar. Gelukkig had Sint nog wat plakjes chocola voor hem en de zijnen liggen! Ook voor Daan en Ineke, waar we vervolgens heen gingen. We waren nog laat ook, want aankleden en rolstoel met alle parafernalia klaarzetten bleek toch 20 minuten te duren. (Handschoenen alleen al kost 5 minuten!) Daan is heel lang met Ton bezig geweest, dik anderhalf uur. Toen hij na afloop hoopvol vroeg of Ton zich beter voelde, antwoordde die zeer kort: 'nee!' Tja. Hij hield het ook niet uit, tijdens die lange sessie, en hij was behoorlijk benauwd. Dankzij de hulp van Ineke kwamen we veilig beneden en buiten. Het is een lastige trap. Om half vijf zou Wilma komen, de wondverpleegkundige, en omdat we even na 4 uur buiten stonden, hadden we weer geen tijd om Tons oogdruk te laten meten. Ik had hoopvol gerekend dat zulks nog wel zou kunnen, maar dat was van tevoren. Hij had hoofdpijn, een zeldzaamheid voor hem, en ook een half croquêtje hielp hem niet. In gestrekte draf liep ik dus langs de opticien, om op tijd thuis te zijn. En dat waren we net. Zodat we nog drie kwartier hadden om te wachten op Wilma. Een aardige en hardwerkende vrouw, maar ik zat maar steeds te denken aan die opticien. Ondanks (of dankzij?) de oogdruppels wordt Tons leefwereld steeds duisterder. Ik had graag die oogdruk laten meten. De volgende afspraak met de oogarts is over bijna 2 weken 
Maar ach, toen ik in de keuken kwam lag daar een pakje in Sinterklaaspapier met mijn naam er op. En een aanwijzing dat Tons pakje in de koelkast lag. Zo ging Sint tóch ons huisje niet voorbij. Wat een creatieve Sint! Dank je, Sinterklaasje! Tegen half tien was Ton klaar met hoesten (de arme ziel) en kon ik nog snel even naar de AH. Ik kon er alleen niet meer op komen wat ik nodig had. Hlf twee, ik ga slapen. Had zo graag mijn haren nog gewassen!!!

5 december 2017. Vanwege de medicijnen te vroeg wakker, maar Ton heeft lekker doorgeslapen. Wat een zegen! Het betekende niet dat hij erg helder en fit was vanmorgen, maar je kunt niet alles hebben. Om vier uur verwachtten wij een prettig bezoek, dus zwabberde en bezemde ik het huis nog wat, want het bezoek was een dame, en een zuster. Die kijken niet, maar die zien ongewild altijd meer dan mannen. ;-) Ton probeerde een stuk te lezen, en raakte in de war, toen moest ik meelezen, daarop raakte ik weer in de war. Gezellig. Mijn korte geheugen raakt wel eens op hol als er veel dingen achter elkaar op af gevuurd worden. Dat maakte later niets meer uit, en gedurende het bezoek veerde mijn lief steeds meer op, het deed hem goed. Iets voor zes uur liet hij zich de soep goed smaken, nu wacht hij tot half acht, dan mag ik de volgende gang serveren. Dus zit ik intussen even achter de computer. Eigenlijk zit ik achter het toetsenbord, en met het beeldscherm voor mij. De PC staat terzijde. Maar zo is de beeldspraak inmiddels... 

Na het eten was het een tijd stil, rond Ton. Er werd diep nagedacht en schimmig gedroomd. Hij probeerde me te bellen, maar af en toe blijkt zelfs iets simpels als bellen te lastig. :-( Maar gelukkig kwam ik net op tijd naar beneden. :-) Hij dronk een piepklein kopje koffie, en nam één Sinterklaaspepernoot, onder het motto: morgen kan Daan de schade wel herstellen. Verder is Sint ons huisje voorbij gegaan. Ik heb zelfs nog geen tweeregelig rijm geproduceerd. Heel vreemd dus. Wel wat pepernoten gebracht, nadat ik een snelle boodschap bij AH was gaan doen, bij de fietsenmaker, die zo vaak voor niets de banden oppompt, en anderszins behulpzaam is. Maar dat was nog voor het bezoek, dat Ton toch goed heeft gedaan, al was hij moe. (Maar ja, hij is tegenwoordig toch al meer moe dan pa!) Vanavond laat spraken we - onder de koffie - via via over Jezus, die een blindgeborene geneest in Jericho. En dan komt daar zo'n vlijmscherp stuk theologie, dat ik als collega maar nét kon vatten: Als de blinde Jezus aanspreekt als Zoon van David, dan openbaart hij, en dan ziet hij niet-ziende al, dat in Jezus straks op het kruis heel het lijden van het Joodse volk in Zijn lijden zin krijgt, omdat het deel heeft (en omdat Jezus deel is van het volk) aan het verzoenend en bevrijdend lijden op het kruis. En nee, dat kun je niet snappen, het staat op het randje van wat mensen kunnen begrijpen. Zo voelde Ton het zelf ook. Amen en Amen.

4 december 2017. Acht uur wakker, tien uur echt op, en toen werd het nog haasten, want Tons teennagel speelde op, en daar heb ik een hele tijd mee 'gespeeld'. Speelde niet mee. Dus was mijn lief nog niet beneden toen de fysiotherapeute kwam, met haar stagiair. Zij hebben hem naar beneden gekregen. Later heb ik van hun aanwezigheid gebruik gemaakt om snel een boodschap te doen in de Twijnstraat. De wondverpleegkundige kon achteraf niet op tijd komen, dus dat had later ook kunnen gebeuren, maar het was wel goed, zo. Ton deed weer moeilijk met het eten, er waren wat telefoontjes, en het is bijna 11 uur, maar ik moet nog een en ander regelen. Snel maar doen, dus. 
Heb morgen een fijne Sinterklaas! (Nu krijg ik opeens de indruk dat Ton tóch wel Sinterklaas zou willen vieren, heel beperkt. Hoe dan ook: morgen niet!)

3 december 2017. Zondag Levavi. De eerste zondag van de Advent. En van de vasten. Vreemd genoeg ging het niet-snoepen me redelijk af, alleen vergat ik dat ik dan ook niet een jam-lepeltje moet aflikken, maar afspoelen. Zonde, toch? ;-) Een moeizame dag, maar Ton heeft wel 10 minuten gewield en een paar oefeningen gedaan, omdat ik erbij zat. Soep moest ik maken; de groente maakte ik schoon in de salon, bij Ton. Hoogst onhandig dus. Maar hij werd er rustig van. Alles kostte veel tijd, dus toen hij eindelijk in bed lag, ging ik nog maar wat mails beantwoorden e.d. Om kwart voor drie lag ik ook in bed, en om vijf uur begon het gezeur van: ik lig niet lekker. Een beer die in zijn of haar winterslaap wordt gestoord is niet geïrriteerder. Zucht. 

2 december 2017. Felicitaties voor Mik en familie. (Doctor Michiel dus.) Ton had een heel slechte dag, en ik dus ook. Zelfmedelijden omdat ik zo weinig hoor van de naasten, die toch tenminste wel een keer in de week hadden mogen bellen, hoe het gaat en of ze iets kunnen doen. Nu ja. zo'n dag dus. Nadat ik lelijke dingen tegen Ton heb gezegd heeft hij toch nog gewield. En dan wel weer 25 minuten, omdat ik erbij zat. Nu zit ik boven, en ik ga weer snel naar beneden. Heb een gezegende Adventstijd, en verwacht de Komst van de Heer. Hij kan zomaar voor je staan. En van je houden. Maar dat wist je hoop ik al. 

1 december 2017. Het eind van het jaar komt huiveringwekkend dichtbij. Er is nog zoveel te doen, uit te zoeken, etc. Er komt niets van terecht. Ton vraagt 100% van mijn tijd en aandacht. En als ik een kwartiertje heb, ga ik een dom spelletje doen i.p.v. opruimen etc. Domdomdom. Vanmorgen was Ton erg moe, de wondverpleegkundige kwam iets na 2 uur, de windsels zijn nu voor een weekend van zijn benen, en toen ze wegging, ging mijn lief weer slapen. Toen heb ik wel net de tijd gehad om heel haastig de kaarten voor de zieken te schrijven. Ze verdienen beter, en ik hoop dat ze mijn gekrabbel kunnen lezen.  Daarna was het vooral in de buurt zijn en wachten. Tot bewegen kon ik Ton niet krijgen. :-( Vanavond heb ik de tweede brief aan Timotheüs voorgelezen op Tons verzoek. Hij sliep denk ik de laatste twee hoofdstukken. Dan voel je je echt...!!! En ik kan niet zeggen dat de tekst bij mijzelf binnen kwam. :-( Ik lette op duidelijk en langzaam lezen... Tja. (Maar God geeft het Zijn geliefden in de slaap, heb ik altijd gehoord.) Psalm 127: 2
Het vocht in de buik maakt het eten lastig. Als het een beetje te lekker is en hij eet een lepel te veel, zoals nu, dan krijgen we weer van die afmattende hoestbuien. Van die kleine beetjes blijft een mens niet gezond. Het is intussen alweer kwart over 12, dus in plaats van medelijden met mezelf en mijn lief te hebben, kan ik beter naar beneden gaan, en het ritueel om naar bed te gaan in gang zetten. ('k Heb er even helemaal geen zin in. ;-/)

30 november 2017. Koud en onplezierig, maar niet zo erg als ze hadden voorspeld. Toch was ik stiekem wel blij dat de afspraak met de cardioloog in Nieuwegein was vervallen en vervangen. Ik kon nog even doorslapen, en daar had ik veel behoefte aan. De fysiotherapie was bereid om na drie uur nog te komen, dat deed mijn lief goed. Later ging ik eindelijk de boodschappen halen bij de grote olifant. Het was nog licht toen ik wegging, maar pikkedonker toen ik terugkwam. Ton had het goed doorstaan. Barend kon ik niet aan de lijd krijgen, dus hij vierde zijn verjaardag waarschijnlijk met vrouw en kinderen op een prettige voederplek. ;-) Altijd fijn. Ton was vandaag iets beter. Alleen die doorzitplek! Van lopen kwam het niet meer voor hem, maar ik heb vanavond veel tijd besteed aan het knippen van zijn handnagels, na een lang bad in warm water, en daarna heb ik de tenen verzorgd. Na ruim een maand is de heel dikke kalknagel, met wat aanmoediging van mijn kant, toch losgekomen. Al met al ben ik dit twee uur bezig geweest, en Ton heeft al die tijd niet geklaagd, behalve over het doorzitpunt, waar ik uiteindelijk maar een kussentje op geplakt heb. Ik had gehoopt de kaarten voor de zieken vandaag klaar te krijgen, maar dat is niet gelukt. Morgen dan maar. Het is uiteindelijk al kwart over twee geweest intussen, en ik moet mijn lief nog naar boven en door de normale zorgtaken heen loodsen. Daar gaan we dus weer! ;-) Heb een mooie dag als je dit leest. (Of nacht, natuurlijk...)

29 november 2017. Mistig en koud, maar dat kun je nu verwachten. We stonden om kwart over acht op, en we hadden de volle tijd nodig om tegen tien voor twee bij Daniël en Ineke op de stoep te staan. 12 minuten later zat mijn lief uit te hijgen daarboven. We kregen weer alle hulp! Ineke nam mij onderhanden, en Daan was heel lang met Ton bezig. Ik kon zelfs even 2 boodschapjes daar in de buurt doen! Maar mijn rug is nog niet echt beter, al heeft Ineke mij er wel voor geprikt. Ze heeft veel gedaan, ik ben doodmoe. Maar goed, ik heb vannacht ook maar heel weinig geslapen. Na de behandeling wilde Ton graag verwend worden, maar het gewenste gebak was er niet. We namen samen een boterham met twee kroketten, want Daan had laten zien hoeveel zout mijn lief zou moeten hebben. Dat had vreemde effecten op het buizenstelsel, dus ik ben benieuwd hoe het vanavond of morgen met het vocht zal staan. Ik kan mijn ogen niet meer open houden, dus ik vond het erg fijn dat de cardioloog, waar we morgen een afspraak mee hadden, aanbood die om te zetten naar een huisbezoek, binnenkort. Harde wind morgen en wat winterse buien... het klinkt niet aanlokkelijk. Van lopen is niets meer gekomen. Morgen dan maar. Dan is Barend jarig! Gefeliciteerd jongen... :-)

28 november 2017. Een rommelige dag na een tamelijk moeizame nacht. De wondverpleegkundige kwam aan het begin van de middag, om drie uur was ze klaar: Tons benen zijn weer gezwachteld. Hij had veel pijn van de wondjes, heel veel pijn. Maar ik moest wel pleisters kopen etc. want daar was ik doorheen. Bij de apotheek was ik ruim 2x zoveel kwijt als bij de Action, maar het assortiment verschilde nogal. Ik had verwacht dat ik van Koert al spul zou hebben gekregen, tegen het doorliggen, maar ze moeten het kennelijk zelf nog breien of zo. Het duurt daar nogal eens lang. Ton wilde om zes uur al naar bed, maar at toch eerst nog soep, en daarna nog groenten, alles met veel tijd ertussen, natuurlijk. Toen wilde hij mij vertellen waar de extra handgrepen bij de trap moeten komen, voor het toetje gegeten was. Het kwam er op neer dat we naar boven gingen, en discussieerden over de juiste plekken. Onder toeziend oog van mijn lief heb ik er één vastgeschroefd, later vond ik er nog een, maar toen lag hij allang in bed. Aan de Jumbo kwam ik niet meer toe, al een week niet, geloof ik. Ton sliep om half elf, ik ging toen mijn heel erg vieze haren maar eens wassen, en in afwachting van het vullen van het bad kon ik zakdoeken strijken. Die verslijt Ton met grote snelheid. De mondhoeken zijn constant vochtig, en meer dan dat. Heel hinderlijk. In bad heb ik lekker wat liggen lezen, terwijl ik de haren waste, heerlijk! Nu heb ik een lijst met urgente zaken opgesteld, het is een uur, en ik heb al een dingetje kunnen afstrepen. Het makkelijkste item natuurlijk. Ik ga nog maar een uurtje door, zolang Ton niet onrustig wordt! :-) 

27 november 2017. Het jaar is bijna om, en ik heb nog zoveel te doen! Een klein beetje heb ik opgeruimd, maar het schiet niet op. Er was fysiotherapie voor Ton, ze vond hem heel erg warrig en achteruitgegaan. Aan het eind van de middag heeft hij geprobeerd een tekst te schrijven voor een condoleance. Hij ziet niet meer wat hij opschrijft, dat is erg lastig. Samen zijn we er uren mee bezig geweest. :-) Een zeer gewaardeerde collega is hemelen. Ook dat schokt Ton, en ook dat werkt in op zijn functioneren. Vandaag heeft hij nog wel 2x gelopen: 5 rondjes en vanavond 4 rondjes. Nu is het alweer 10 minuten dinsdag, en hij moet zijn pufje nog nemen voor hij de trap naar boven bestijgt. Het gaat nog wel even duren dus. Bless you!

Zondag 26 november, de laatste zondag van het kerkelijk jaar, ook wel Christus Koning genoemd. Een Pyjamadag voor Ton. Maar vanmiddag kwamen Daan en Ineke, en na de behandeling voelde Ton zich een stuk beter. Hij ging meteen verder slapen. ;) Wel at hij beneden, ik ruimde wat ook aan mijn secretaire. De helft is nog niet gedaan. En toch was ik uren beter, terwijl mijn lief sliep. Nu is het half een, en we gaan zo naar boven. Dan nog wondverzorging etc. Maar met wat geluk liggen we over een uurtje in bed, sprak de optimist. Heb een goede week!

25 november 2017. Redelijke nacht, voor mij iets te kort. ;-) Nog samen naar HC geweest, 75 pas gelopen met zuurstof, meer niet. Wel wat boodschappen en koffie gedronken (vanwege een roep der natuur). En dat na een kwart rookworst en een kroket. Als dat geen zoutbommen zijn.... effect? Tja. Maar vanavond hebben we samen de liturgie voor een ziekenzegening besproken, en veel geschrapt. Ik had ook nog twee verheugende telefoongesprekken met zusjes in de Heer, cadeautjes zijn dat soms. Kwart voor een. Ton zit allang te wachten. Heb een gezegende zondag morgen. De laatste groene zondag. Geniet er van. 

24 november 2017 begon behoorlijk moeizaam. De huisarts sprak later van een lichte delier. Later ging het beter, zout maakt veel verschil. In elk geval heeft Ton 10 minuten gewield, en 5 rondjes gelopen (achter elkaar!), hetgeen op 100 pas neerkomt. Daarna was hij natuurlijk ook weer erg moe. We keken samen naar Robert Dijkgraaff, die in een razend tempo allerlei mooie beelden en vaak interessante informatie op ons afvuurde. Toch dutten we er beiden af en toe even bij in. Voor Ton was het helemaal teveel van het goede. Om 10 uur wilde hij al naar bed, ik moest boven nog een en ander klaar maken, dat kost steeds meer tijd. En toen hij dan veilig boven was (God zij dank!) duurde het nog wel een uurtje voordat mijn lief in bed lag. Er moet veel aan dat lichaam gebeuren voordat de mens kan gaan slapen. Nu zit ik alweer een tijdje achter de PC, en ik heb nog niets gedaan van wat er echt MOET. Dat ga ik nu maar even proberen. Maar ik wil ook wel naar bed. Intussen moet het gebladerte van het dak, en uit de goot, etc. Er moet gewassen, en opgeruimd. Zo als hij nu is kan ik Ton niet meer dan drie kwartier alleen laten, en dat schiet niet op. Nu dus even aan het werk, minstens twee dingen doen en dan slapen. ;-) Tot daarna.  

23 november 2017 was warrig. Ton had vannacht al wanen, hij kon ook niet slapen, het was moeizaam. We kwamen ook niet op gang vanmorgen, en hadden een vervelende discussie over een waan-zinnig onderwerp. :-( De fysio verliep minimaal, we hadden een nieuwe, competente stagiair. Mijn lief liep drie rondjes. Hij leefde wat op. Intussen werkte ik hard aan de verse pompoensoep. 
Na die sessie was Ton erg moe. Behalve tijdens de lunch en het eten deed hij niets. Ik heb me om 4 uur laten tapen. etc. Ging, terwijl Ton in de wolken was, nog snel naar AH om de soep met krachtbouillon op smaak te kunnen brengen. Mooi in de aanbieding! :-) De soep moest nog gepureerd, dus we aten niet al te vroeg. Ton deed er weer eindeloos over. Ik waste af, schreef boven een mailtje, en zo kwamen we er achter dat de telefoon in de badkamer niet goed lag, zodat Ton mij niet kon bereiken. We moeten toch een alarm bedenken dat niet via de telefoon loopt. De bel was maar nauwelijks te horen, en dan nog omdat de deur beneden openstond. Om half twaalf was Ton eindelijk zover dat hij nog een paar rondjes (3) kon lopen, nu zonder zuurstof, maar die had hij daarna weer dubbel en dwars nodig. Aan opruimen ben ik niet toegekomen vandaag. En aan de rest al helemaal niet. Nu ben ik al weer te lang niet aan Tons zijde. Ik ga hem maar snel halen! Welterusten en morgen een fijne dag!

22 november 2017. Het was wat beter weer, en de dag begon vroeg, omdat de muskieten langs zouden komen. Dan moet je om acht uur wakker en op zijn. Ton kon gelukkig nog wat blijven slapen. Maar ik was zóóó moe!!! In elk geval had ik vanmiddag een afspraak bij Ineke, en zij heeft me gerust gesteld op een aantal terreinen, en verder heeft ze aan mijn conditie gewerkt. Dat was maar goed ook, want op weg naar haar toe strompelde ik ongeveer door stroop. Mijn overgewicht is natuurlijk ook een probleem, wat dat betreft. Het is wel nuttig als tegenwicht wanneer Ton erg wankelt. ;-) Om vier uur kwam de wondverpleegkundige, met nieuwe kousjes, die dan moeten zorgen dat het met zwachtelen bereikte effect ook behouden blijft. Maar nog niet alle wonden zijn geheeld, en opeens zagen we dat er een nieuwe vochtblaar was op het onderbeen. Dat was het moment waarop ik echt wel even had willen gillen!!! De blaar is leeg gedrukt, afgedekt met een steriele pleister, en nu maar afwachten. Heel ontmoedigend allemaal! 
Af en toe ruim ik een paar dingen op, Laetitia kwam vanavond nog ruim drie uur helpen, ze heeft in haar eentje Tons kamertje boven weer in orde gebracht. Een deel van de boekenkast was afgebroken, en dat moest hersteld, en daarna heeft ze al die boeken weer in elkaar gepuzzeld. Ze had, heel verstandig, veel foto's gemaakt. Ik heb intussen het puin in de badkamer weggeruimd, de stofzuigerzak geleegd en de vloer min of meer stofvrij gemaakt, nog een keer dweilen, en dan is het tijdelijk weer in orde. Aan de soep ben ik niet toegekomen, dat moet morgen maar. Toen Ton om een uur in bed lag, ging ik nog even in bad, met een boekje. Morgen word ik weer in de tape gezet, en dan is het badfestijn weer een weekje minder gewenst. Het was lekker ontspannend. Mijn spieren liggen minder in de knoop. Ton was nog wakker en aan het piekeren, er deed het een en ander pijn, enzovoort. Hij ligt nu te bedenken wat hij nog wil eten of drinken, om te kunnen slapen. Kwart over twee, het moet kunnen. Half drie slapen?

21 november 2017. Motregen toen ik naar de tandarts moest, aan het eind van de morgen. Ton lag in bed. Geen gaatjes. Er moest, toen Ton gewassen en aangekleed was, toch ook weer eens een flinke was gedraaid worden. Ik verwachtte de wondverpleegkundige. Ton had heel erg veel pijn gehad vannacht en vandaag. Helaas, het werd weer een dag later. Alles liep een beetje tegen vandaag. Morgen begint nu, dus ik breng Ton morgen naar boven. Nu. Bid maar dat hij slapen kan. 

20 november 2017. Fysiotherapie. Ton liep meteen 2x 4 rondjes, daarna niets meer. De wondverpleegkundige was ongelukkig met een nieuw wondje, waar Ton ook al over had geklaagd, de laatste twee dagen. Hij heeft dus nu alleen een kousje aan, en zou juist meer moeten bewegen. Maar hij was erg moe. Herkenbaar, ik ging even met een boekje op bed zitten en viel in slaap, dus Ton moest even langer op zijn toetje wachten. Dat maakte niet uit, want twee dunne pastinaken kreeg hij al niet naar binnen, al vindt hij ze erg lekker. Hij sliep veel en lang en diep vanavond, maar nu is het 1.11 u, en hij zit rechter Ti te lezen. Ik vind het best, er moet nog een boel naar beneden, naar de keuken, en daar moet het een nieuwe plek vinden. Morgen tandarts. Een aardige man, maar ik heb te weinig geflost en zo. Tja. 
... Toen ik dat had geschreven hoorde ik Ton beneden met zijn voeten op de grond stampen. Hij bleek erg benauwd te zijn, met de loeplamp in de hand te zitten, die te zwaar voor hem was, en uit zijn houder was geschoten, etc. etc. Die lamp had ik snel geparkeerd. Het hoesten wilde niet ophouden, tot het veel later was. 2 u 35 is hij min of meer rustig, maar nog niet in staat naar boven te gaan. Het wordt een korte nacht! Bovendien bleek er in de badkamer weer een stukje plafond naar beneden gekomen te zijn. Een troep! Dat was echt teveel voor mijn gevoel voor humor voor vandaag, dus dat blijft nog maar een dagje liggen...

Zondag 19 november de voorlaatste van het kerkelijk jaar, de tweede zondag van de voleinding. Vandaag had Ton een rustige pyjamadag. Hij sliep zelfs toen Laetitia de teruggebrachte boeken, volgens de foto's die ze genomen had, terugzette in zijn kast, naast zijn bed. Pieter was ook heel erg behulpzaam, en hij sjouwde zware dozen de trap op! Ze waren een grote hulp!!!! Alles is, zover wij weten, weer in het huis, maar waar het weer een plek moet vinden??? Ton heeft samen met mij één doos, die al jaren ter uitzoeken op onze slaapkamer stond, gesorteerd. Een deel ging naar boven (op een tijdelijk plekje) een deel naar beneden (opgeruimd), een deel op een stapel in mijn studeerkamer, een deeltje mag naar het boekspot, en een groot deel moet door de papierversnipperaar, dus dat staat garant voor nog meer werk. Een paar sleutels zijn niet te vinden of kunnen niet meer in het slot, lachen! Op dit moment, half elf, leest Ton (misschien nog) in Rechter Ti, nadat hij een kort telefoongesprekje geprobeerd had, en nauwelijks verstaanbaar was, ik moet een was uit de machine halen, verbandspullen moeten morgen schoon en droog zijn, en er moeten nog rondjes tussen de tussendeuren en over de gang worden gedraaid. Aan het werk dan maar weer. (En ik ben al zo moe....) Bless you! 

18 november 2017 de zoveelste verjaardag van mijn grote zus. (Er staat ergens een aardige foto van haar op mijn PC, maar die kan ik niet vinden. Ik heb er een hele tijd naar gezocht.) Maar: wel gefeliciteerd! We hebben een kopje thee/koffie met een aangekleed plakje cake genomen om de feestelijkheid te vieren. 
Ton en ik zijn om 3 uur pas gaan slapen vannacht, dus we kwamen vanmorgen niet op gang, en waren blij dat er geen afspraken waren. Er moesten ook wassen gedraaid en boodschappen gedaan, Ton ging vanmiddag toch weer slapen. Vanavond was er ook niet veel energie, over het eten deed hij uren, maar hij kreeg het wel weg, dit keer. En daarna heeft hij nog vier rondjes tussen de deuren gelopen, zodat het toch half een was eer hij in bed lag, drie kwartier geleden, terwijl ik om 10 uur al geen stap meer kon verzetten en wilde slaaaaaaaaaaaaaaaaaapen. Dat hoop ik dan nu te gaan doen. Heb een gezegende zondag morgen!

17 november 2017. Een iets langere nacht was een goed begin van de dag. Officieel heb ik 73% van de gewenste 8 uur geslapen. Nadat ik Ton zijn medicijnen en koffie had gegeven ben ik gewoon naast mijn koffie in slaap gevallen. Zo kan het ook. ;-) Maar ja, toen had mijn lief mij weer nodig om hem naar de gewenste locatie te brengen... en zo gaat dat dan. Wel kon ik snel naar de fietsenmaker om een lampje te halen voor Tons geliefde Sevillaanse toren, die al een maandje niet meer brandde. Vanavond kon ik het er in zetten, tot zijn grote genoegen. Om vier uur kwam de wondverpleegkundige, die niet helemaal blij was met de resultaten van het zwachtelen, al waren er ook positieve punten, intussen had ik hard gewerkt aan de kaarten, die kon zij nog net voor vijf uur op de post doen. En nu maar hopen dat ze op tijd aankomen. Vooral die voor mijn oudste zus, die morgen jarig is. Van harte, Gima! :-) 
Vanavond kwam Laetitia met Charlotte en twee grote bakken, 2 stoelen, en een kastje, die uit logeren waren geweest in de dagen van onze grote beproeving. Ze hebben geholpen om een en ander weer een plek te geven, af te wassen, Charlotte heeft even met Ton gebabbeld 'zo'n lief kind!' en ze hebben me uren en uren werk gescheeld. Bovendien brachten ze nog dingen voor me weg. Heerlijk. Daarna heb ik nog wat ingeruimd boven, en om twaalf uur kon ik eindelijk weer eens een half uurtje in bad. Wat een luxe!!! Ik voelde me ook al dagen smerig, met al dat stof in mijn haar. Ton leest rechter Ti, maar nu is het bijna half twee, en hij wordt onrustig. Tijd voor de volgende uitdaging: de trap naar boven en dan de rest van wat er voor de nacht gebeuren moet. Joepie, aan het werk dus!!! ;-)

16 november 2017. Alweer bijna middernacht, en Ton was te moe om naar boven te gaan. Ik zat braaf een tijd naast hem te wachten, toen ging ik, in overleg tóch maar naar boven. Morgen moeten er weer kaarten geschreven worden, dat kan natuurlijk niet achterwege blijven alleen maar omdat ik doodmoe ben. Dus daar begon ik alvast mee. Het was uitputtende dag: eerst de (lieve en kundige) huisarts die na alle olie die ik de laatste dagen in Tons oren had gegoten, dit keer wel Tons oren schoon kreeg. Weer zonder hic hac hoc. De klassieke vorming van de huidige generatie artsen is bedroevend! ;-D Direct erna kwam de fysiotherapeut, ik was nog bezig Tons tenen opnieuw te verbinden, na de inspectie door de arts. De f-peut assisteerde, dat scheelde. Terwijl hij met Ton bezig was deed ik boven nog iets nuttigs met de stofzuiger die ik gisteren met moeite naar boven had gesleept. Na afloop tilde hij het apparaat fluitend naar beneden. Zo ben je wel gezegend met de mensen die je omringen. Daarna begon het wachten op Daan en Ineke, die een week 'vrij' hadden, maar toch tijd voor ons hadden gemaakt in hun programma. We liepen nog een rondje rond de tussendeuren. En ik ruimde een beetje op en in. Het gaat moeizaam en langzaam. Hoewel het lastiger is voor Daniël, die een deel van zijn instrumentarium moest missen, heeft hij toch een aantal dingen kunnen doen, en ook meten, zodat we welgemoed de week vervolgen. Ton at dus laat, ik graas, en al was hij nog niet helemaal klaar om half negen, ik móést toch even naar de stad. Op de fiets, maar toch was het al kwart voor negen eer ik bij de eerste winkel was. Ik haalde een rondje van 2 1/2! Snel terug, Ton sliep boven zijn toetje. Afwas, kopje drinken samen, etc. Nu is het vrijdag, tijd om mijn lief van beneden te halen. Er is nog genoeg te doen...

15 november 2017, bijna middernacht. Ton heeft de trap gehaald en God gedankt daarvoor. Laetitia, Parel en Tonio hebben flink wat gedaan vandaag, zodat Ton veel aandacht kreeg. Hij fleurde ervan op. :-) Desondanks was het veel te druk allemaal. Maar hij wilde ook niet weg. De thuiszorgdame had haar zorgen bij het zien van Tons benen, dus hij is weer gezwachteld. De kalknagels zijn er bijna af, en ook dat veroorzaakt veel pijn. De verwarming lijkt te branden, dat deed die vanmiddag een tijd op volle kracht, ik heb er nog rode konen van. En dan moet alles weer op zijn plek. Ik geloofde nooit in het purgatorium, maar ik geloof dat ik antecipeer. :-(

14 november 2017. Ruim een uur, Ton ligt al bijna een half uur in bed, sputterend, want de vertrouwde dingen zijn niet onder handbereik. 'Dan moet hij mij maar wakker maken!' 'Ja maar...' Er is veel gedaan vandaag, veel mis gegaan ook, zo klapte Ton, die beneden in zijn stoel zat, en 'nog even' wilde wachten voor hij zijn pufje nam, - opeens in slaap - plotseling voorover, waarbij hij een glas water van het tafeltje onder handbereik mikte. Grrrr... En boven zag ik opeens dat kennelijk een fles crème, die was omgevallen, een dikke en ingedroogde laag smurrie had achtergelaten. Precies de kleur van het laminaat, maar wel super kledderig! Voor het eerst in weken (voor mijn gevoel) heeft Ton wat zitten lezen. Tonio kwam om het kastje naast het bed naar een ander deel van de kamer te verplaatsen, en hij adjusteerde Tons loeplamp nog voor hij wegging. Ton riep me net omdat de zuurstofleiding los raakte, maar na wat gepruts zit het bijna zoals hij wil. Nu moet ik nog een boel doen, maar ik ben te moe om te bestaan. Morgen maar heel vroeg op. Bid maar dat de mensen van Feenstra nu wel in staat blijken om te doen waarvoor ze komen! Parel en Laetitia komen ook, misschien kunnen ze Ton mee naar buiten nemen, geen idee wat voor weer het zal zijn. Voor 12 uur is hij niet echt vrolijk, we zullen het zien. Zijn kinderen hebben meestal wel een opwekkende uitwerking op hem. Nu nog even het papier buiten zetten, en dan opschrijven wat ik morgenochtend moet doen. Als ik zolang mijn ogen open kan houden, want ik sliep net al typend in, met vrolijk resultaat. ;-)

13 november 2017. Een drukke dag, met huisarts, die vrijwel gelijk kwam met de fysio (die kwam later terug), daarna de thuiszorgdame, en zij kwam wat laat, coïnciderend met Tonio, die een paar uurtjes kwam helpen de troep te temmen. Halverwege het eten kregen we een lief telefoontje, dat leidde tot een lang gesprek, intussen is het nog huize chaos en troep, meer dan ooit. Bijna middernacht, Ton wil naar boven. Slaap wel...

Zondag 12 november, de eerste zondag van de voorbereiding op Advent. Wij bereidden ons vandaag meer voor op de aankomst van de verwarmingsmonteurs a.s. woensdag. Laetitia was hier al vroeg, en ze heeft een complete autolading mee genomen om in de logeerkamer in Houten te komen logeren. Die staat nu dus meer dan vol. De was ook helemaal compleet uitgeput tegen die tijd. Maar wat een organisatrice, en wat een energie om door te gaan! Ik moet en zou nog een heleboel doen, maar Ton bond mijn handen met touwen van liefde. En zo. Hij is zó kwetsbaar. Alleen al het naar beneden gaan maakt dat hij verzucht: 'Ik ben doodop!' En toen we straks naar boven wilden, ging er weer van alles mis, waardoor het twee uur later werd voordat hij de tocht naar boven durfde te wagen. Hij vertelde wel eens dat hij het als jonge vlerk maar bizar vond, toen een oudere dame hem toevertrouwde, dat ze altijd bad of de Heer haar veilig beneden wilde brengen. Nu bidt hij hardop voordat we naar boven gaan, en hij dankt even hard/telijk als we veilig boven zijn gekomen...! Niemand te oud om bij te leren..... Kwart over twee, ik haast mij derwaarts. Het was al weer lang geleden, dat ik acht uur sliep! Heel lang geleden. 

11 november 2017 en dus het hoge feest van Sint Maarten! De Domtoren vlagt met de Utrechtse vlag, die ontleend is aan het delen van zijn mantel door de heilige met een bedelaar. 'k Heb het straks nog even uitgelegd aan iemand die van niets wist. :-) Want Ton wilde na het ontbijt toch nog wel even slapen, het was regenachtig en ik wilde boodschappen doen. Later heb ik nog wat opgeruimd, maar altijd te weinig. Tegen half vijf ging Ton naar beneden, en daar liep hij drie rondjes. Toen was het op, ondanks de zuurstof. Om half zes opteerde hij voor soep, en een halfuurtje daarna (na de soep) liep hij zelfs zonder zuurstof 4 moedige rondjes. Ik moet wel de rollator sturen, want hij ziet vrijwel niets meer. Hoeveel of hoe weinig hij ziet is mij niet duidelijk. De koppen van de krant snelt hij soms wel en soms niet. Vandaag leek hij iets minder warrig. (Niet níet warrig.) Vroeg naar bed, dus hij lag er om half twaalf al in. Ik moet nog wat opruimen, want morgen komt Laetitia alweer vroeg. (Voor ons dan)... het is gruwelijk als ik zie wat er allemaal nog moet gebeuren voordat de CV-ers woensdag komen. En ik ben al zo moe...

10 november 2017. Een redelijk frustrerende dag. Vandaag moest ik in de keuken dingen in dozen doen, om de radiator vrij te maken, en er gleed een glas uit mijn handen... We waren al tijden aan het wachten op de thuiszorg. In 100 stukken natuurlijk. Ook op de emmer latex. Die hield ik een beetje scheef, om het glas er af te kloppen, en ja hoor: de deksel klopt zichzelf eraf, en het spul dekt inderdaad in één keer! Het meeste glas was nu met veel papier makkelijker op te pakken, dat was een voordeeltje. Het laatste heeft mijn oudste kleindochter gedaan, die vandaag kwam. Natuurlijk was de wondverpleegkundige, die twee uur eerder had zullen komen er net, dus Cathy en ik hadden een gezellig apartje in de keuken. Het ziet er, dankzij haar, weer redelijk netjes uit. We hadden ook een kort gesprekje met Ton er bij, maar hij was al snel erg moe. Maar gezellig was het wel. Leuk hoor, je (klein)kinderen een op een te zien!

Dat later het bakpapier in de oven vlam vatte, ach... dat was ook zo'n dingetje van vandaag.  Ik bracht nog even lege flessen weg naar de AH, dat ruimt lekker op. Ton was net gestopt met hoesten. En ja, het begon juist te regenen. In het straatje naar de Oude Gracht staan tegenwoordig twee grote houten bloemenbakken met een minimum aan ruimte om er tussendoor te zigzaggen, en natuurlijk ging het vandaag mis. Het leven is vol uitdagingen tegenwoordig. Na al het misbaar dat mijn lief vannacht maakte over het feit dat hij niet bij zijn spullen op mijn nachtkastje kon, en over het feit dat mijn bed gewoon ànders lag dan het zijne (hetgeen ik ook had geconstateerd) heb ik net vrijwel de oude toestand teruggebracht. Bijna kwart voor een, Ton is er wel klaar voor om naar bed te gaan. Hij heeft heel de avond zitten slapen beneden. 

9 november 2017. Met enige moeite Ton klaar gekregen voor de fysio, Jake kwam voor het laatst. Laetitia was er toen ook, zij kwam de kamer klaar maken voor het werk van de centraleverwarmingmonteurs. Ze heeft het werk van 3 man verricht, onvoorstelbaar. (En er moet nog zoooooooooo veel!) Ik moest intussen naar mijn fysiotherapeute, en nadat Ton een lichte lunch had gehad,  bracht Laetitia ons naar Beter Horen in de Burg. Reigerstraat. Ton hoorde niets meer, de laatste tijd. Ik liep hem terug, en daar liep ik onze jongste nog tegen het lijf, zodat we samen Ton makkelijk veilig binnen kregen. Hij was afgedraaid, Laetitia en ik ruimden nog een kastje leger, en verschoonden de bedden, die we omwisselden, zodat Ton minder hoeft te lopen in de slaapkamer. (Maar dan ziet hij de DOM niet meer!) Toen Laetitia weg was begon ik aan het eten, en aan het pureren van de soep. (Mijn favoriete bezigheid.) Nu ja, enzovoort. Nu ben ik kapot, en Ton wil naar bed. Kwart over elf, welterusten en tot morgen!

8 november 2017. Help, Ton wil niet eens naar Daan! Hij voelt zich ziek en wil alleen maar slapen. Gelukkig is het warm in de slaapkamer, de rest van het huis is koud. Dus kwam ik ook niet bij Ineke. :-( Wel heb ik een paar uurtjes kunnen opruimen, maar verschil zie je niet, alleen maar stapels die van hun plek zijn gehaald en een nieuwe plek zoeken. Valt niet mee. Wel twee bananendozen gehaald vanavond. Ton is heel wankel, voelt zich wel wat beter dan vanmorgen. Maar wat zegt dat? Tijd om naar bed te gaan. Hij zit aan de zuurstof, in de hoop dat de hoest ophoudt. Dat wil nog wel eens even helpen. Hij verdrinkt gewoon in het vocht om zijn longen. Vermoeiend, ook om aan te horen en aan te zien. Maar soms is hij minder warrig. En dat is fijn. 

7 november 2017. Sint Willibrord. Afgelopen zaterdag was hier een Sint Maartenoptocht voor Sint Willibrord. De verwarming heeft nog steeds kuren, en steeds meer. De monteur, die vandaag nog even langs kwam rennen omdat hij een stuk gereedschap kwijt was (en vond) zei dat het toch wel haast had! Vanmiddag kwam de dame die Tons benen zwachtelt. Ze was wat haastig, en dat bracht onrust bij mijn lief. Hij is nog steeds moe en van slag. Daarna meende ik soep te moeten maken. Die stond te trekken, en ik wilde Ton vertellen dat het nog wel een half uurtje langer zou duren, toen ik nog een plat bakje in de ijskast vond met 2 porties soep. Tja! Vanavond kwam Laetitia heel lief een kacheltje extra brengen, en we liepen het huis door, om de klus in kaart te brengen. Oef! Volgens mij moet je lenig en slank zijn als je verwarmingsmonteur wilt wezen. ;-) Kwart over twee, snel naar bed. 

6 november 2017. Vanavond laat was het 53 jaar na de eerste kus. We hebben er een dun plakje gebak op genomen, maar verder was het geen feestelijke dag. Alles liep door elkaar, alles was moeilijk. Drukte en druk. Fysio vroeg tegelijk met de centrale verwarmingsmonteur(s) om mijn aandacht, Ton is gestresst en moe, (ik niet minder), de verwarming kan alleen gerepareerd worden als de kranen en leidingen toegankelijk zijn, en dat betekent dat in vrij wat kamers meubels moeten worden verplaatst. En wel binnen een paar weken. Help! Kids! Ook anderszins heb ik meer hulp nodig, anders gaan er hier twee mensen tegelijk de afgrond in. Binnenkort overleg? Nu moet ik mijn lief naar boven hijsen. Het is al weer ruim dinsdag. Maar hij zat zo erbarmelijk te hoesten!

Zondag 5 november 2017, 21 na Trinitatis. Het lukte jammer genoeg niet om het klokje rond te slapen, maar we deden ons best. Al moesten we er wel drie keer uit, toch was ik bijna uitgeslapen vanmorgen. (Hoewel dat éne uurtje ook zeer welkom was geweest.) We keken nog even naar de mis op de TV, maar we waren er denkelijk nog niet wakker genoeg voor. Ton wilde vanmiddag maar weer eens naar de Protestantse kerk, de Pieterskerk haalden we niet meer, maar de Janskerk wel. Die viel ook al weer tegen, dus ik was blij toen ik onder het eten koken via Groot Nieuws Radio getracteerd werd op een uitzending van de HervormingsHerdenkingsDienst uit de Domkerk van 31 october jl. Een mooie dienst. Na het eten moest Ton natuurlijk uitgebreid bekomen, want hij was nog doodmoe van vrijdag en zaterdag. Zou het daaraan liggen dat het net niet lukte om een rond door voor- en achterkamer goed te voltooien? Ergens ging iets mis, schoenen die tegen elkaar bleven hangen, misschien ook het richeltje van de schuifdeuren, hoe dan ook, Ton begon te zwaaien en ik kon hem niet houden. Hem weer overeind krijgen was onmogelijk, al deed hij ook zijn uiterste best, dus haalde ik buurman Max erbij, die even later de andere buurman er ook bij haalde. Met zijn drieën deponeerden we Ton veilig op zijn stoel. We waren heel dankbaar voor de hulp, maar de schrik was Ton in de knieën geschoten, dus hij durfde eigenlijk niet meer alleen met mij naar boven. Dus toch, je wilt dat niet, maar ja, buurman Max maar even gemaild. Voor bellen was het veel te laat. Gelukkig las hij zijn mail nog en kwam hij helpen. Ton kan hulp prima regisseren, en dat helpt wel. Max was de steun voorop, ik zette van achteren de schoenen goed op de treden, en zo kwamen we veilig boven. Toen moest mijn lief nog wel een stief kwartiertje bijkomen met zuurstof, daarna naar toilet en de rest, maar hij ligt al een tijdje in bed, en het wordt de hoogste tijd dat ik dat ook doe. In de tussentijd heb ik het Griekse Johannes evangelie geprint met groooooote letters, .32, maar het lukt me niet het voor morgen in elkaar te naaien tot een fraai boekje dat hij makkelijk lezen kan. Een (laatste keer?) cadeautje voor onze eigen gedenkdag... 53 jaar na de eerste kus. Met Gods genade hebben we het lang uitgehouden met elkaar. :-) 

4 november 2017. Vijf uur werd Ton wakker, om zes uur ging de wekker, om kwart over negen werden we gehaald om naar Best te gaan voor de jaarlijkse militaire Requiemviering, die prachtig werd opgeluisterd door het bisschoppelijk koor uit Haarlem, met vooral muziek van Fauré. Ton zat weer strak in het pak, dankzij veel hulp, zelfs met het stomen, en in de kerk zat hij rechter op dan ik hem in weken gezien had. ;-) We zagen veel lieve mensen, we spraken er veel minder, helaas, want Ton ziet slecht en zijn gehoor(apparaten?) doet?doen daar niet voor onder. Bovendien had hij na de dienst iets te snel van de lekkere broodjes gegeten, met het bekende benauwende gevolg. Maar om kwart voor twee werden we weer gehaald, en kwart voor vier waren we thuis. Toen was mijn lief rijp voor de sloop. Die werd nog uitgesteld omdat we moesten wachten op Wilma, de wondverpleegkundige van de thuiszorg, die zachtjes pratend onder Tons gehoordrempel, de hem de benen zwachtelde, en de verbandschoenen aandeed. Direct na het eten om acht uur gingen we naar boven, zodat we om half elf in bed lagen. Beiden! 

3 november 2017. Na een slechte nacht voor Ton was dit ook een dag vol stress. Links en rechts bellen voor verbandschoenen, die niet te leveren waren op korte termijn. Uiteindelijk gekocht in het Ziekenhuis in Nieuwegein, daar moesten we toch zijn voor Tons oogonderzoek. Ook intensief. Toen schoot zijn kaasbroodje in zijn verkeerde keelgat, zodat hij heel de weg naar huis zat te hoesten, en nog lang daarna. Laetitia belde nog: zij had wél verbandschoenen gezien bij van Haren bij haar in de buurt. Jammer genoeg had ik ze al gekocht, want de hare (Hare) waren een stuk goedkoper. De thuiszorg (wondverpleegkundige) voor wie ik mijn zo vreselijk gehaast had, vond het toch te laat worden, dus die komt morgen... (kreun) Ton bleef moeizaam ademen, wel zuurstof, geen zuurstof, etc. Hij kreeg ook maar een muizehapje binnen van witlof en kabeljauw. Zonde. De parafernalia voor de komende Gebeurtenis moesten nog bij elkaar gehaald, en nu ligt Ton in bed en ik ga kijken of ik nog iets meer dan 4 uur kan slapen voor morgenvroeg de wekker gaat! 

2 november 2017 Allerzielen. (Gedenkdag voor alle gestorven van het afgelopen jaar.) Voor ons een chaotische dag. Fysio, maar daarvoor kwam de huisarts nog, we waren net klaar met wassen en aankleden. Toen dus fysio, vermoeiend, Ton sliep vast in zijn stoel en wilde niets meer (na de lunch). Ook niet bewegen. De thuiszorg kwam pas om zes uur, je kunt geen kant op, lastig is dat. Toen ze Tons ene been had gewikkeld kon hij niet meer in zijn zeer ruime, afgetrapte pantoffels. Schoenen ook geen optie. Paniek. De buurvrouw ging naar van Haren, waar ze volgens de thuiszorg verbandschoenen kon kopen. Nee dus, ze kwam met slippers thuis, waar Ton geen enkele steun aan heeft, helaas. En nu zag ik net dat er iets mis lijkt te zijn met de afspraak met de oogarts morgen. Maar de kaarten zijn op de post. Een zorg minder. En de rest zie ik morgen.

1 November 2017 Dankdag. Allerheiligen. (We mogen dankbaar zijn voor alle lichamelijke en geestelijke gaven en voor de mensen die ons zijn voorgegaan op de weg van het geloof.) Vanmorgen mochten we weer heel vroeg wakker zijn, uiteindelijk kwam de aardige prikster pas om kwart voor twaalf. Het maakt je ochtend wel rommelig. Al dat wachten is heel vervelend, want je gaat toch niet in je eigen tempo aan de slag (of juist nog niet). Nu ja. Ton had wel veel pijn van zijn ingezwachtelde benen, dus we hebben de dame die gezwachteld had, een enig mens, waar Ton het goed mee kan vinden, toch maar gebeld. Ze zou na Daan komen. En zo gebeurde het. Daan en Ineke hebben weer veel mooie dingen voor ons gedaan, we werden geholpen met de trap, ze zijn echt geweldig. Ton is echt erg achteruitgegaan. Maar hij wil wel vooruit. 
De benen waren prachtig afgeslankt, maar de wondjes waren wonden geworden, dus de zwachtels gingen er weer af. En ondanks het feit dat Ton echt nog een half uur heeft gewield vanavond waren de benen tegen het slapengaan weer een stuk volgelopen met vocht. Het had ook een paar dagen moeten zitten natuurlijk. Maar dat zien we morgen dan wel weer, dan komt ze terug. We krijgen ook de fysiotherapeuten, en de mensen van de verwarming, die nieuwe kranen komen aanbrengen. Dat wordt dus een heel gedoe. En dan moet ik nog met Tons gehoorapparaten naar Beter horen, want ze doen het niet meer. En dat is lastig. 

31 october 2017. Hervormingsdag - 500 jaar geleden sloeg Maarten Luther 95 stellingen aan om geleerd met zijn collegae te overleggen. Het werd een wereldhit. Maar wat de harten raakte is de genade die God gratis en uit Liefde geeft. Dat was men een beetje vergeten, toen men dacht dat je er iets tegenover moest stellen: goede werken, of geld - waarmee in principe goede dingen zouden kunnen worden gedaan...
Wij waren al vroeg op: de bloedzuigers zouden komen. Maar ze kwamen niet. Ton was super gefrustreerd. Om vier uur kwam de dame van de thuiszorg, die Ton vakkundig inwikkelde. Maar: 'U moet wel lopen, hoor, anders is dit allemaal voor niets!' 2x wielen en 4x een aantal rondjes door het huis. Ton heeft een kwartier gewield, en resp. drie en twee rondjes van 40 mini schuifelstapjes gezet. Hij was helemaal kapot ervan. En lichtelijk boos op mij natuurlijk. Want van mij moest het. Zucht. Morgen komen ze misschien wel bloed prikken. Het wordt een heel drukke week. Bid voor ons. 

30 october 2017. We hebben toch nog 5 uur geslapen, maar genoeg is dat  niet. Het lukte Ton net  10 minuten te wielen voordat de fysiotherapeuten kwamen, vijf minuten tekort, maar toch niet slecht. Ik deed intussen de afwas van een gisteren en vandaag. Altijd een heel gedoe: die soep. Na afloop wilde Ton lunchen, en dat ging aangenaam. Om 4 uur verwachtten we de thuiszorg, maar toen de dame kwam, bleek dat apotheek Koert in gebreke was gebleven. Niet alleen was het door de huisarts bestelde verbandpakket niet geleverd, toen de thuiszorgdame er achterheen belde, bleek een en ander nog niet eens besteld ook. Dus krijgen we morgen én de muskieten, om bloed te prikken, én om vier uur nog eens de thuiszorg. Daarmee is heel de week voorzien van evenementen. :-(   Ton kan dat allemaal moeilijk aan. 
(Is niet goed voor duif!) ... Hij is nogal warrig, en we hebben moeite elkaar te volgen. We hopen dat het een chemisch iets is, daarvoor wordt morgen bloed geprikt. 

Zondag 29 october 2017, 20 na Trinitatis, en in veel kerken: Hervormingszondag. Wij kregen er niets van mee, want Ton had een heel beroerde nacht: het hoesten hield maar niet op. Dus werden we veel wakker, en sliepen we dan telkens weer een uurtje. Met veel moeite zaten we klaar te wezen voor het bezoek van onze kleindochter, die om vier uur zou komen, en pas om tien voor vijf op de stoep stond. (samen met Alessandra, die de stad in ging.) Het gaf mij de gelegenheid nog de soep zover klaar te krijgen dat de groenten in de getrokken bouillon konden trekken, terwijl we ons met Tisha bezig hielden. Al dat snelle praten vermoeide Ton na een tijdje, dus toen Tisha haar cadeau had uitgezocht stuurde ik hem maar naar de voorkamer. 
Ton bleef nog een uurtje in het donker zitten, en ik ging na het afscheid naar de keuken om een heleboel troep te maken. De soep moest gepureerd worden, en er ging van alles mis. Zelfs viel de waterkoker op een gegeven moment van het aanrecht, terwijl de blender stond te draaien. Kennelijk waren de trillingen te veel geworden. Natuurlijk viel die koker net in een bak met soep die stond af te koelen, zodat ik weer kon gaan dweilen en de kastjes kon afvegen. Zo ging het door. Nu is het bijna 1 uur, en Ton snakt naar mijn geleide naar boven. Bless you!

28 october 2017. Tjonge, het is nog net gelukt om de computer voor middernacht op te starten,  maar nu staat de klok op 0:00. Pfff. Weer een hectische dag. 
Een feestelijke dag, want we hadden vier jarige kleinkinderen, (kwartetje van Betje), en Tons neef Eduard was toen hij in leven was ook jarig op deze dag. Vlnr: Tisha, Carlos, Cathy en Alessandra. 
Helaas moesten we het bij bellen en gedenken laten. Ton was nog niet bijgekomen van gisteren. Vooral het feit dat de monteur 's avonds ook nog een keer kwam (de engel, mét een verwarmingskacheltje!) had hem verheugd, maar het was ook veel te veel spanning voor hem geweest. (Denk aan de hofdames achter de troon!) Vanmorgen moesten we ook al weer vroeg op, het was nog donker, want de dakdekkers kwamen eindelijk, na veel telefoontjes, mailtjes, foto's, en nu dankzij het ingrijpen van dochter Betty, de foutjes herstellen van het grote werk van september 2015. Om kwart over acht waren ze er al, drie kwartier later verdwenen ze reeds, zonder dat ze me hadden laten zien wat ze hadden gedaan en waarom. Ik zag later letterlijk wat lapwerk, dus ik ben benieuwd wat het effect is. Slechter kan niet. De goot moet nog. Hoe dan ook... Ton bleef vanmorgen in bed, vanmiddag ook, ik deed boodschappen in drie gedeelten, want ik vergat twee keer de belangrijkste dingen, en nu moet ik nog steeds de soep maken. Dat zal morgen worden. 0:15. Ton wacht voor de naar-bed-routine. Dat neemt nog wel een tijdje, want ook de wonden moeten nog verzorgd. 
In elk geval begreep ik dat Betty en Ferry met hun viertal een heel fijne middag en avond hadden gehad. Morgen zien we Tisha. :-) Heb een gezegende zondag!

27 october 2017.  Vanmorgen moest ik vroeg op, de monteur was er om half negen al. Hij kwam nog twee keer terug, de laatste keer 's avonds. In zijn vrije tijd. Anders was hij morgen gekomen. In elk geval bracht hij een kacheltje mee. Heerlijk. Ton werd er warm van. Een deel van de radiatoren doet het nu min of meer. Vanmiddag kwam onze Alessandra haar verjaarscadeautje uitzoeken. Ze praat te zacht voor Ton, maar ze is heel rustig, en het was een buitengewoon prettig bezoek. Morgen zijn de kinderen van Betty allemaal jarig. Ik wilde hier een plaatje neerzetten, maar het lukt nu even niet meer, ik ben kapot en Ton is gevloerd. Morgenochtend wéér heel vroeg op, want tussen 8 en 1 kan de dakdekker komen. Het lukte me niet meer om naar AH te gaan, dus alle koffie die ik morgen kan serveren is zwart. Dat zien we dan wel weer. Maar onze lieverds in Vianen feliciteren we van harte. Ik had gehoopt ze voordien te zien, het liep anders. Dat doet het leven hier vaker. ;-)

26 october 2017. Nou ja, weer zo'n dag! Dus gleed er een pot kippenbouillon uit mijn arm, kapot op de keukenvloer, en zat het minimaalste glas nog in mijn schoenen. De alternatieve schoenen deden pijn aan mijn voeten, de cv-zaak had mijn mail van dinsdag nog niet gelezen, dus is het nog koud beneden, en over 4 1/2 uur kunnen ze voor de deur staan. Gezellig. Ton heeft weer erg gehoest. Morgen beter. Dat moet. 

25 october 2017. Vandaag gingen we naar Daan en Ineke. We hadden weinig slaap gehad, nog geen vijf uur, maar we werden om 8 uur wakker, en toen wilde mijn lief toch maar wakker blijven. Ik had nog graag anderhalf uur geslapen. ;-) Toch waren we nog aan de late kant voor de behandeling. Ton had grote moeite met de linker knie. (Dus lukte het niet om helemaal op eigen kracht de trap op te komen.) Hij klaagt ook dat het linker been sleept. Dat doet het inderdaad een beetje. Ik heb vandaag dr. De Haas nog eens op het hart gedrukt om extra te zoeken naar doorbloedingsproblemen daarboven, en hij vond een naald die hij daarmee kon correleren. Hopen en bidden dat het iets uitwerkt. Of in elk geval genoeg. Na afloop van de behandeling was hij dit keer monterder, en hij voelde zich een stuk beter dan toen hij kwam. Hij heeft zelfs 60 en 50 pas gelopen op HC!!! (Met een zoete sessie bij de Gasterij ter tussendoor.) 
Al met al waren we vijf uur onderweg. Gelukkig had ik bij Ineke een half uurtje kunnen liggen. Het doet ons goed. :-) Maar ik was wel doodmoe, toen we thuis kwamen. Eigenlijk had ik vanavond nog ergens heen moeten fietsen, ik bracht het niet op. Ton smeerde zijn eten ook lang uit. Nu is het al even middernacht geweest, en we gaan nu bidden dat we de trap op kunnen. Ik begin serieus te denken aan een tweedehands traplift. Als jullie eens willen zoeken op internet? Al zou die eerst van de eerste naar de tweede verdieping gaan, en als het helemaal niet meer lukt (en dat perspectief is nabij) van beneden naar de slaapverdieping. Nu ja, morgen denken we daar wel verder over na.

24 october 2017. Uiteindelijk werd het een pyjamadag, maar dat was niet de bedoeling. We zouden om half twee beneden zijn, maar dat lukte niet, want Ton heeft tot 2 uur zitten hoesten, gisteravond. Doodvermoeiend. Daarna moest hij nog bed-klaar gemaakt, dus het werd ruim over drieën. Vanmorgen had ik hem om 1 uur klaar om te wassen en aan te kleden, maar toen was hij zo moe, dat hij ging slapen. Ik nam zijn mooi gestoomde uniform dus alleen in ontvangst. Daar had een van onze ruige Lourdesmotormuizen voor gezorgd. Puike mannen zijn dat. En - vrouwen. Ton sliep nog een paar uur door, tot ik hem wakker maakte: de oudste kleinzoon zou vanavond langs komen, en Ton wilde daarvoor nog een en ander klaarleggen. Na een uur turen en wikken en wegen was het laatje, waarin zijn persoonlijke spulletjes liggen, weer netjes, en lag er een en ander apart. 18 jaar is een bijzondere leeftijd! Helaas had de jongeman zijn tijdsindeling verkeerd gegokt, dus het kwam hem vanavond niet goed uit. Een andere keer dus. :-(  Ze zien niet dat Tons dagen al zo vol zijn en zo moeizaam beleefd, dat hij moet woekeren met zijn tijd. Ton trok het zich erg aan. Hij ging maar weer in bed liggen, en hij sliep nog een paar uur, zodat hij pas om kwart over zeven naar beneden krukte. Het eten was om half elf bijna klaar, en nu is het alweer 23.55 u. De dagen vliegen voorbij, zonder dat je ook maar iets doet. Morgen loopt het vast ook weer anders dan gepland. :-) 

23 october 2017. Iets milder weer dan gisteren, maar het voelt koud aan in huis. Het kan ook aan mij liggen. Vanmiddag kwam de fysiotherapie weer aan huis, men was wel tevreden, maar verwacht nu ook niet veel. Ton was na afloop weer erg moe, natuurlijk. Ik pakte tegen zes uur de fiets om een paar boodschappen te halen bij de Olifant. Later moest ik toch nog even naar de Twijnstraat. Ton was óf te moe, óf te vol om te eten vanavond. Soep lukte om zeven uur. Een broodje met carpaccio rond tien uur. Ik moest er wel steeds bij blijven. Aan werk kwam ik dus niet toe. Maar net heeft mijn lief toch nog 20 minuten gewield, omdat ik er bij zat. ;-) Middernacht, we moeten werken aan het hogere, anders liggen we weer pas om half vier in bed, zoals vanmorgen. Ik ben dat wel zat. Dus hop, daar gaan we maar weer. :-)

Zondag 22 october 2017, de 19de zondag na Trinitatis. Rommelig. Vanwege de medicatie te vroeg op voor ons, van de mis op de TV  heb ik alleen de mooie koorzang gehoord, en de zegen. De rest is vaag. Ton sliep vanmiddag in, toen zat ik even achter de PC, om wat dingen in te halen, maar na een half uur werd ik al geroepen. Tja. Daarna heeft hij tot half zes geslapen. Toen thee mét. Daar moeten we mee uitkijken, want de halvering van de pilletjes betekende dat Ton vanmorgen een pond meer woog. En er zat nog en weer veel vocht in de longen. Vanavond ging het wel een beetje. Hij zit nu beneden, kwart voor elf, dus we beginnen zo maar aan het nachtritueel. Morgen is dichterbij dan je denkt. Altijd!

21 october 2017. Pyjamadag voor Ton, die een nacht vol pijn aan zijn teen heeft gehad. Uiteindelijk ging hij maar rechtop zitten, op de rand van zijn bed, dan deed het minder pijn. Mij liet hij na half negen, toen ik hem zijn medicijnen gaf, nog lekker even slapen, ik had het nodig!!! Maar vanmiddag moest hij wel slapen, dat lukte ook liggend, dit keer. God dank! Ik kon intussen boodschappen doen. Niet alles wat ik wilde, maar wel genoeg. Later ging ik, op Tons verzoek, nog op de fiets naar de Twijnstraat. Hij kon, al vond hij de pastinaak met gemalen kip heerlijk, zelfs van die kleine portie maar de helft op. De abrikozen, die de huisarts had aangeraden om het ijzergehalte te verhogen, vond Ton erg taai, dus ik had ze in een klein pannetje laten wellen. Maar toen Ton opeens Geneviève wilde bellen vergat ik het kleine vuurtje onder het pannetje uit te doen. Resultaat? Een gezellig gesprek, al was Ton voor haar slecht te verstaan, door een rochelende borstademhaling, en na afloop een zwart geblakerd pannetje, en een al even zwarte klomp abrikozen, waar ik maar een fractie van kon redden. Die kregen dan wel de pastorale goedkeuring. :-D Toen Ton aan zijn toetje ging, maakte ik gebruik van mijn tijdelijke misbaarheid, en ging ik lekker mijn haren wassen. Het bad moet eerst vollopen, en dat kost genoeg tijd om 4 zakdoeken, 2 servetten, en 2 overhemden licht te strijken. Dus liet ik mij tevreden met een boekje in het water zakken, zodat de haren even konden weken. ;-) (Nooit lang genoeg, tegenwoordig, maar het was wel lekker.) Ton ging gehoorzaam een kwartier wielen, toen ik weer beneden was, en we deden nog 2 oefeningen, elk drie maal, en toen waren we opeens 2 uur verder. Ton zit nu aan een welverdiend kopje thee, en dat gaf mij de gelegenheid om voor het eerst vandaag de computer aan te zetten. Er moet nog van alles, maar ik weet niet meer wat. Morgen dan maar. Dat is het alweer 50 minuten, dus ik wens ieder die dit leest een gezegende zondag!  En waar je ook bent: kom veilig weer thuis, het kan wat onstuimig zijn. De reden waarom de Vlieland nu tóch niet gaat varen met de donateurs. Maar die kunnen wel aanschuiven voor een lunch in de Oceaan. Leuk. Maar ach, wat was ik graag in staat geweest mee uit te varen! Genoeg gezeurd. Geniet van de Heer en van elkaar. Je mag er zijn!

20 october 2017. Een pyjamadag met veel pijn voor Ton, hij heeft nog steeds last van vocht in de benen, en mijn pogingen hem daarvan af te helpen werden matig op prijs gesteld. Dus heb ik hem maar met rust gelaten, en heb ik mij ruim drie uur bezig gehouden met de kaarten voor de zieken. En nog denk je achteraf dat je mensen hebt vergeten. :-( Maar alles was net voor vijf uur op de bus. Dat wel. Verder heb ik nog maar weer eens een handvat vastgeschroefd op een ongemakkelijke plek, zodat Ton zich ook daar kan vasthouden. Hij is erg wankel. Een uurtje bleef er over om te kijken naar het nieuwe Berichtenblad, dat al maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaanden in wording is. Jammer, het moest een Reformatienummer worden, maar het komt wel als mosterd na velerlei maaltijd. Aan de andere kant: vast met een nieuwe visie. 

19 october 2017. Donderdag, en dus kwam de fysiotherapeut met stagiair. We waren warempel nog op tijd beneden ook. Ondanks de korte nacht. Ik verwachtte een telefoontje van de huisarts, anders had ik intussen even een cadeautje voor een gemiste verjaardag afgegeven, bij een oude vriendin hier in de buurt, maar dat heb ik vanavond laat dan maar gedaan. Het was nog redelijk lekker weer, een 19 graden, schat ik in de middag, maar na de fysio was Ton wel uitgeblust, dus het duurde weer een paar uur voordat hij (voor mij) uit zijn stoel wilde komen. Nee, lopen ging hij zéker niet meer, maar de schoenen wilde hij wel aan. En laten we dan toch maar naar HC gaan. Uiteindelijk heeft hij, omdat de huisarts het bewegen aanmoedigt, toch nog zijn uiterste best gedaan, en totaal 100 pas gelopen. De rest van de dag heeft hij voornamelijk met de ogen dicht gezeten. Eten blijft een moeizame opdracht, waar hij uren over doet. Maar hij is van goede wil. Op die 100 pas was hij toch wel - terecht - trots. Het loopt ook anders: achter de rolstoel, dan: elkaar bij pols en elleboog vastpakkend heel dicht bij elkaar naar de utiliteitskamer te schuifelen. Ons leven is wel heel klein en beperkt geworden. Ook voor het gebedsleven is de concentratie vaak zo ontoereikend, en dat voelt verkeerd. :'-/ Maar we houden het samen nog wel even vol. De huisarts was redelijk tevreden over mijn conditie, ondanks mijn slechte eetgewoonten, al zijn er een paar verbeterpuntjes, en Tons nierfunctie was iets beter geworden. Lieve vrienden maken zich zorgen over het gebrek aan hulp, maar de hulp die we kunnen gebruiken is niet op vaste uren af te spreken. En elke tijdsdruk is voor Ton weer een extra spanning, die adembenemend werkt. Hij kan weinig tot niets hebben. Aan de andere kant is een van de nieuwe fysiotherapeuten wel stimulerend voor hem, en het bezoek van Tonio deed hem ook goed. :-) Goed, ik heb weer even wat van mij af gezeurd, tijd om iets nuttigs te gaan doen. Er ligt zoveel, dat ik niet weet waar ik aan beginnen moet. Ik ben ook nog ergens halverwege mijn dagelijks Onze Vader blijven steken. Daar eerst maar even mee verder. ;-D Ik zie dat ik vorige week de zieken geen kaarten heb gestuurd. Jammer. Dan moet dat morgen ook nog. Genoeg te doen dus. Aan het werk. 

18 october 2017. Weer zo'n nacht, waarin we nog geen 50% sliepen van wat gewenst was. Maar we mochten naar Daan en Ineke, die na een fijne vacantie weer uitgerust aan ons begonnen. Een van de giffen die Ton binnengekregen had, was de (melk)chocola van Tony! Schokkend, ook Daan had het niet verwacht. Goed dat ik het meegenomen had. Er waren toch meer verrassingen. Na afloop wilden we alleen maar snel naar huis. Niet meer lopen op HC of zo. Ton moest toch al een uurtje wachten in de wachtkamer, voordat hij zover hersteld was, dat hij de afdaling durfde maken. We waren pas om 5 uur thuis, misschien nog iets later. Elke  hobbel was een krater. Na de thee wilde Ton in zijn stoel slapen, ik ging boven 'even' liggen, en werd een paar uur later wakker met een zwaar hoofd. Ton werd wakker van mij. Soep had ik al gepureerd vandaag, gelukkig. Na het eten kreeg Ton weer erge last van hoesten. Het hield niet op, het resultaat was dat we pas om half vier in bed lagen. Dit schiet niet op. Altijd reuring in Huize Voerman! (Maar daarna heeft hij vredig geslapen.) 

17 october 2017 vergat ik bij te werken. Het was een zware dag, die vergeten we dus maar. In elk geval heb ik de eerste fase van soep maken voltooid. Als Ton er niet meer is hoef ik noooooooooooooooooooit meer soep te maken, lekker!

16 october 2017, en dat is 137 jaar na de geboorte van Tons vader. Die heb ik nooit gekend. We zouden zijn verjaardag vandaag wel willen vieren, maar na een superslechte en heel korte nacht (om half acht zaten we beneden al te wachten om geprikt te worden) (ze kwam om negen uur) en na het ontbijt, zit Ton er helemaal doorheen. Hij moet slapen, en kan niet eens naar boven komen. De fysio is afgebeld. Ik hoopte ook wat te slapen, in mijn eigen bed, want ik val óm, maar Ton heeft er grote behoefte aan dat ik beneden bij hem ben. :-( Dat ga ik dan nu maar doen. Geniet van deze prachtige dag! Tegen zes uur ben ik nog even met Ton naar buiten geweest, maar het gaat nog niet de goede kant op. Wel hebben we een glaasje gedronken op de verjaardag van zijn vader, die 137 jaar geleden werd geboren. En een tompouce gegeten. (Niet dat ik daar van houd, maar Ton wel.)

Zondag 18 na Trinitatis 15 october 2017. De voorbereidingen waren moeizaam, Tonio kwam een minuut of wat later dan gehoopt, maar ik kon op tijd weg, en hij heeft een intensieve middag met Ton doorgebracht. Ton genoot van het feit dat er weer iemand was om alles wat ik al wist (PHPD) aan te vertellen, en ze hadden allerlei te behapstukken. Toen ik terugkwam na de dienst in Leerdam, zei Ton: nu al? Hij geniet ook erg van de een op een ontmoetingen met zijn kinderen en soms kleinkinderen. (Toevallig zijn dat ook de mijne, hoor.) Ik had Amber nog een uur aan de lijn, 's avonds, en dat was toch weer te lang voor Ton, want dan ben ik onbereikbaar. :-) Tja... 

14 october 2017 was alleen maar heel hard werken. Ton heeft veel pijn in de heupen en aan de voeten, dus de vreugde is iets waar we vandaag echt naar moesten zoeken. Het werd heel laat, en nog moet ik morgen doorwerken aan de preek. Ton was er niet tevreden over. Zucht. Kan gebeuren. 

13 october 2017. Het had niets te maken met het feit dat het vrijdag was, maar ik hoorde de bel niet toen de bloedprikkers kwamen. En dus moeten we maandag wéér zo vroeg op, en dan maar beneden zitten, zodat ik zeker weet dat ik de bel hoor, als ze alleen maar op het knopje voor beneden drukken. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Tot overmaat van ramp werd ik héél erg onuitgeslapen wakker, en was ik snipverkouden. Mijn hersens dropen door mijn neusgaten naar buiten. Functioneren deden ze dus ook niet. Verder was er nog zo een en ander dat ik intussen vergeten ben. Ton heeft beneden gezeten, zodat ik vanavond in elk geval nog een paar uur kon doen alsof ik met de preek bezig was. Die is, voor zover ik daar me opgeschoten ben, 100% door de Heilige Geest geschreven, ik heb alleen maar getikt. Ik ben benieuwd wat het wordt. Maar dat zie ik morgen wel weer. Zondag komt Tonio Ton bezig houden, dus dat geeft ook weer rust. Ze hadden toch nog een en ander te bespreken. De Spaanse zaken had ik met meer aandacht willen volgen, maar ik heb geen aandacht. Ik wil naar bed. ;-) Bijna 1 uur, dus het duurt nog wel even. Tot morgen... ;-) Of zo. 

12 october 2017. De fysiotherapeuten waren vanmorgen voorzichtig met mijn lief, dus het ging nu wel goed. Ik ging in de tussentijd heel vlug het bad in, want daar was ik nog steeds niet aan toe gekomen. Ton traineerde vanmorgen, en aangezien ik er vannacht 5 keer uit geweest was, schoot ik ook niet echt op. De afspraak van bijna half vijf die er voor mij stond werd vervroegd, lastig allemaal. Nu ja. Daarna boodschapjes gedaan, in gedeelten, want Ton is niet graag lang alleen. Maar hij heeft vanavond lekker zitten lezen in de Roos van Decama op de E-reader. De bel doet het nog steeds niet, waarschijnlijk is de trafo kapot, maar om daar bij te kunnen moest ik de trap uit de schuur halen. Alle plankjes bleken los te liggen, dus die kon ik niet gebruiken. Ik dacht een schroefboor te hebben, maar dat lijkt niet het geval te zijn. En met de hand gaat het moeilijk en moeizaam. Morgenochtend zouden de muskieten van de xxx hier bloed komen prikken, en dan wil je de bel toch wel kunnen horen. Kortom: morgenochtend moet ik om acht uur beneden zitten om ze te horen. O, wat ben ik heden blij. Als ik achter de PC zit val ik telkens in slaap. Hopeloos, want het schiet ook niet op met de kerkdienst... Zucht. Bid maar voor ons, als je een gebedje over hebt. Dank bij voorbaat. 
In Casteldefells bij Barcelona is vanavond de Synode begonnen van de IEE, de Spaanse Protestantse kerk waar we als Evangelie in Spanje lange en innige relaties mee hebben. Geen van ons is daar dit jaar. We lijden als bestuur aan ziekten en zorgen. Heel erg jammer. Er zou juist een zware delegatie heen... Bid ook maar voor hen, want de ontwikkelingen zijn zorgelijk. 

11 october 2017. Vannacht was het even heel erg moeilijk, ook voor mij, maar het werd weer een nieuwe morgen. De huisarts kwam, gaf heldere aanwijzingen, Ton heeft zelfs nog een half uur gewield en had iets minder pijn. Maar nog wel pijn. En hij is heel wankel, kan nog niet zonder mij gaan of staan, en hij is door de medicatie waan-zinnig onzeker. Lastig. Maar hij kan redelijk overweg met de KOBO e-reader, dus die is voorlopig in zijn handen. ;-) Aanstonds bedtijd, en dan moet ik daarna maar eens gaan werken, want er komt nergens iets van terecht. Alleen: als ik vijf minuten zit, vallen mijn ogen dicht. Nu ja, dat zien we straks wel. Of morgen. 

10 october 2017. Ton heeft meer pijn, alles kost nog veel meer tijd: 3 uur voor wassen en aankleden is toch wel een beetje veel. Fijn dat de huisarts morgen komt! Ik kom niet echt toe aan mijn eigen werk. Zorgelijk. 

9 october 2017. Vannacht had Ton een erg slechte nacht. omdat hij veel pijn had. En dan doet de rest ook pijn natuurlijk. Vanmiddag heeft hij zich ingehouden, en de fysiotherapeuten niet laten merken hoeveel pijn de oefeningen hem deden. Niet slim. Daarna had hij zoveel pijn dat hij minstens drie uur als een ziek vogeltje onder een deken in de stoel lag te hangen, op zijn andere zij...  De hele middag zat ik dus niets te doen en aanwezig te zijn. Pas tegen de avond werd het beter. Toen kon hij weer wat lopen in huis, met mijn hulp natuurlijk, en nog wel met pijn. Morgen beter, hopen we. In elk geval komt de huisarts woensdag. :-) 

Zondag 17 na Trinitatis 8 october 2017. Alweer feest, want nu is onze René jarig, de kapitein van de Vlieland, en de gastheer van de Oceaan. We kunnen er niet bij zijn, want mijn lief is nog steeds heel wankel, al heeft hij iets meer kleur. Vandaag was het weer een pyjamadag, vannacht had hij veel last van een vochtblaar op een teen, die wel reageerde op veel bewegen met de voet. Ton haalde vandaag de 2000 namaakstapjes, dus de cardioloog kan tevreden zijn. Wielen was nog te vermoeiend vond Ton. Het eten ging er weer niet goed in, misschien omdat hij te hebberig met de soep was geweest? Ik moet gewoon 'nee' verkopen als hij meer wil! Nu heeft hij weer een tijd zitten hoesten. Vanavond heb ik toch maar even achter de PC gezeten. Ik kan niet in de keuken blijven wonen, al is het aanrecht mijn voorrecht. ;-) Er blijft zoveel liggen. Nu wil Ton naar bed, dus de afwas laat ik lekker staan voor morgen. :-D

7 october 2017. Een feestdag voor bijna heel de familie. 
Onze neef Michiel trouwde vanmiddag met zijn Poolse bruid, die inmiddels beter Nederlands spreekt dan driekwart van onze landgenoten. Een beeldige bruid zagen we op de foto's die zijn moeder heel attent doorstuurde. Dan ben je er toch een heel klein beetje bij. Vanavond hadden we zelf nog opwinding genoeg: we  werden beiden slap en draaierig, en we kwamen er niet achter wat er mis was... het bleek een omgevallen fles terpentine te zijn die een héél klein beetje lag te lekken op de mat in de keuken. We hebben een paar uur gelucht, en schoongemaakt, maar we waren er behoorlijk vervelend van. Buurman Max kwam nog even te hulp. Fijn. We zagen dat onze kinderen en kleinkinderen een geweldige avond hadden. ;'-) 

6 october 2017. Slecht weer vanmorgen! Een restje storm. Vanmiddag kon ik een klein uurtje weg om boodschappen te doen, dat lukte maar net. De vochtblazen op Tons benen willen niet weg, maar de grootste is dicht. God dank! Wel twee nieuwe. Daar ben ik iets minder dankbaar om. Ton had vandaag geen goede dag. Het lukte niet om hem tot wielen te brengen, ook al ging ik met mijn te-doe-dingen beneden zitten om bij hem te zijn. Uiteindelijk heeft hij wel wat zitten trappelen met de voeten. Zo'n dag dat je door stroop waadt. Ik had mijn haren willen wassen, die voelen al dagen vies, maar ook vandaag lukte het niet, en het is nu al over een uur, en Ton moet nog het bed in. Hij zit wel al boven. Dat scheelt. Morgen trouwt onze Mik met zijn Agnieszka, en we zijn blij voor hen. Felicitaties aan alle familieleden. Kus!

5 october 2017. Vannacht gingen we erg laat slapen, vanmorgen hadden we moeite met opstaan, maar ja: fysiotherapie. En pillen. Maar dat laatste werkt wel. Daniël belde helemaal uit Albanië om te vragen hoe het met Ton ging, zo lief! Gaat nog steeds niet goed, al is het iets beter. Om kwart voor vijf kwam onze favoriete specialist zelf kijken (dat had hij al in 24 jaar niet gedaan: huisbezoeken) en dat was een ontspannen bezoek. Ton kon het zelfs af zonder zuurstof! Ik kreeg zinnige suggesties, en Ton heeft intussen, aangevuurd door onze bezoeker, zeker een half uur zitten wielen. (Datdoettieandersnooit!) Later wilde hij dat nog een keer, ik bleef heel de avond bij hem, maar hij was echt té moe. Wel heeft hij wat zitten trappelen. Maar goed, beweging is beweging. (Het omslaan van boekbladen valt daar niet onder, leerden we.) ;-) Een lange, trage avond, als Ton aanstonds in bed ligt moet ik maar eens aan het werk gaan. Ik wacht nu even tot hij in beweging komt, nadat hij de moeizame trap heeft bestegen... CU

4 october 2017. Dierendag en zo, dus ik denk nog maar eens met liefde aan onze katten terug. Een hondenmens zal ik nooit worden. Ton is inmiddels 1 kg afgevallen, ik viel op, en mijn lief vond dat mij nodig moest lopen, want dat gaat steeds slechter. Hoewel hij vannacht een keer zelf naar het toilet is gegaan, zonder ongelukken, maar met veel spanning. En samen terug. Goed. Het gaat niet echt lekker. Straks zijn we even naar Hoog Catharijne geweest, Ton heeft 30 en later 50 pas (met zuurstof) gelopen, maar toen we thuis kwamen lukte het hem niet goed om het stoepje op te komen, al had ik beide handen vast, en zo draaide hij opeens om en had een bijna zachte landing, waarbij natuurlijk net zijn schouder en heup links het moesten ontgelden. Hij was er een hele tijd confuus van. De buurman kwam net op tijd langs om hem na een kwartiertje zitten samen met mij weer op de voeten te zetten. Maar het duurde toch een paar uur voor hij verder kon. Nu kwamen er ook pal achter elkaar twee telefoontjes tussen, die ik nam, want Ton is niet te verstaan, en hij is niet in staat te telefoneren. Dus dat scheelde ook al drie kwartier. De soep ging best, maar de witlof met visragoût, zeer favoriet bij hem, kon hij halverwege niet meer aan. Hij werd opeens erg benauwd, net op een moment dat ik boven even wilde kijken of TVE (Spanje) doorgaf wat de President van Catalonië te melden had. Het zijn barre tijden daar! Zodoende hoorde ik Ton niet meteen. Heel vervelend. Na een uurtje zuurstof op hoge spanning ging het wel weer, maar nu moeten we zo nog naar boven. Bid voor ons. En dan komt het vast goed. (Intussen ging het allemaal zo traag dat het bijna half drie is en hij nog beneden zit, maar hij komt wel zo boven. Hoop ik.)

3 october 2017. Vanwege de pilletjes vroeger op dan we wilden. Ton was wel weer 3 ons afgevallen, die waren er bij mij aangekomen. Er schijnt geen ander oorzakelijk verband te zijn dan te kort slapen... Maar goed, het was wel weer afzien vandaag. Het werd een pyjamadag voor mijn lief, hij heeft nog een kwartier opgeruimd onder mijn toezicht (in de practijk is dat dus omgekeerd), en ik ben uitgebreid in de keuken bezig geweest met de soepse knoeiboel en een grote afwas. Allerlei dingen die ook moesten bleven liggen. Er moest ook nog een liturgie geproduceerd worden voor een adventsviering. Die is vannacht afgekomen, het is kwart over twee, en ik moet nog wat spul in de wasmachine doen. We hoeven morgen niet naar de cardioloog. Van de huisarts niets meer gehoord. Minister Hennis is op hoge poten vertrokken, en koning Felipe heeft de harde lijn van Mariano Rajoy aangehouden. Er is veel leed in de wereld. Wij houden van God, de (klein)kinderen en van elkaar. Dat geeft troost.

2 october 2017 was het vandaag. Ton's situatie is te vergelijken met die van gisteren, alleen kwam de fysiotherapeut vandaag, en dus moest mijn lief wel naar beneden, waar hij gemakshalve ook maar bleef. (Hij zag erg op tegen de trap naar boven, die achteraf iets minder erg bleek dan gevreesd.) We hadden gehoopt dat de huisarts zou komen, maar zij liet niet van zich horen, dus ze had de mail kennelijk niet gezien. Na de fysio (op  halve kracht, omdat Ton geen energie had) was er de lunch, en dit en dat en zus en zo, ik heb intussen een en ander aan de soep gedaan... Maar ik móést nu echt wel even naar de winkel verweg, dus na uitgebreide voorzorgen ben ik razendsnel in drie kwartier heen en weer gesjeesd. Je vergeet dan natuurlijk wel snel dingen. Maar ik kon nu de soep laten trekken, het was nog niet klaar toen het etenstijd was, maar met het laatste beetje uit de vorige pan ging het net. Na het eten ging ik verder met de nieuwe soep, en die kan morgen door de blender. De zalm bekwam Ton niet, ook al had ik die ook gepureerd. Jammer. Weer iets dat van het menu gaat. Maar hij heeft lang zitten hoesten, dus daar werd hij niet gelukkig van. Ik ook niet. De afwas, die niet gering was, staat er nog voor morgen. Hoera, dan heb ik toch weer eens iets te doen. ;-) Vanavond laat moest ik de website van Het Evangelie in Spanje nog wat aanpassen, dat deed ik toen mijn lief in bed lag, en gek, nu is het opeens 3 uur. Morgen hoeven we nergens op tijd te zijn, maar de pilletjes moeten wel op tijd ingenomen worden. Het effect is op de weegschaal wel te zien, maar de centimeter merkt er niets van, en het vocht staat nog stijf in de benen, en hoger. Morgen zal het vast beter gaan. 

Zondag 16 na Trinitatis, 1 october 2017. De pilletje helpen wel om Ton te ontwateren, maar hij wordt er heel erg moe van, en kan niets. Voordeel: iedere keer loopt hij 30 heel kleine pasjes naar het kleinste kamertje, en weer terug. Hij ziet zijn aantal passen zo wel optellen... voor oefenen heeft hij geen energie, maar hij beweegt wel. Omdat er weer slecht weer werd voorspeld heb ik tussen twee lozingen door heel even gespeeld op het dak met bladeren, een bezem en een grote blauwe zak. Die ligt nu beneden bij te komen van de val. Of die gescheurd is heb ik nog niet bekeken. Ruim vier uur, de Singelloop lijkt nu afgelopen te zijn. Ton slaapt weer. Ik werk even, lekker rustig! De situatie in Barcelona e.o. is zorgelijk. Dat het flink geregend heeft maakt niet veel verschil. Honderden gewonden, nog geen doden. Moge het hierbij blijven. Helaas... het werd een puinhoop, die de hoop op een goede regeling in een nabije toekomst niet doet verwachten. :-( 
Ton heeft veel geslapen vandaag, voornamelijk gebrek aan energie. Het is half een, ik heb eindelijk wat structuur aangebracht in het eerste deel van mijn te schrijven stuk over Spanje en Luther, en de rest moet voor later worden bewaard. Tijd om aan mijn lief verder te gaan. Hij zit op de gang aan de zuurstof. Wel mooi dat dit kan. Hij roept dat hij naar bed wil. Bless you!

30 september 2017. Druilerig en kouder. Ton en ik waren allebei weer veel aangekomen vanmorgen, dus ik heb hem een plaspil gegeven waar hij allergisch voor is. Hij kreeg dan ook prompt flinke jeuk. Maar die kon ik bestrijden met 'heilig water' en uiercrème. Hij is veel water kwijt geraakt, maar hij was ook heel wankel, en hij voelde zich verre van prettig. Dat dochter twee tussen de middag even langs kwam verheugde zijn hart! En het mijne. Ze zag er ook prachtig uit, en ging vanmiddag met de andere drie naar een reünie van het Christelijk Gymnasium. 
Morgen wilden we naar de kerk, dat gaat weer niet gebeuren. Toen Ton net was gaan slapen vanmiddag, dacht ik het wel te kunnen wagen om mij op de fiets naar de AH te reppen. Ik ben nog geen half uur weggeweest, maar toen ik terugkwam stampte hij stevig met de stok op de grond: hij had me weer zéér nodig. Gelukkig ging het nog net. Een tripje naar de Jumbo om Wapenaer te kopen kon ik vanavond vergeten. Dan maar maandag, en nu dus géén kaas. Er is nog een klein beetje voor morgen. Van frustratie heb ik net een heel blok chocola opgegeten, niet handig dus. Wel erg lekker, maar ik moet er mee stoppen. Het lukt me niet erg om geconcentreerd te werken. Constant slaaptekort is niet zo gezond voor mijn gammele hersentjes. Morgen beter, hoop ik. 

29 september 2017. Vanmorgen zou de Vivisol komen, dat was afgesproken, maar ik had geen bericht gekregen hoe laat... dus moest ik wel vroeg op. Na een kopje koffie ging Ton weer lekker slapen, en daar had ik na ruim vijf uur slaap ook wel behoefte aan. Helaas. De zuurstofmensen hadden een vergissing gemaakt, die komen nu over een week. Ton ontbeet laat, ik snaaide van allerlei tussendoor, heb een paar uur besteed aan de post voor de zieken, die nog net op tijd in de brievenbussen terecht kwamen, en daarna heb ik Ton, die aanvankelijk geen zin had, toch overgehaald om zich naar buiten te laten rijden, omdat het voor deze tijd van het jaar werkelijk heerlijk weer was op dat moment. Langs de singel reden we richting Ledig Erf. Het laatste stukje heb ik een joggende engel verzocht Ton even te duwen: ik moest mijn schouders wel een paar dagen ontzien, had de fysiotherapeut na de prikken van gisteren gezegd. Toen we bij de AH naar binnen gingen voelde ik een miniem spatje vocht, toen we eruit kwamen was de straat nat. Gelukkig zat Tons regenjas in de grote tas. Het bleef bij een heel mild regentje, dat me nauwelijks nat maakte, maar toen we een half uur thuis waren begon het te onweren en stevig te regenen! Ton had veel aandacht nodig, het kostte hem ook veel tijd en moeite om naar boven te komen, dus pas toen hij in bed lag kon ik wat voor mijzelf gaan doen. Dit onder andere. Kwart voor drie, de hoogste tijd om te gaan slapen of iets dat er  op lijkt. 

28 september 2017. Het tweede deel van de nacht was redelijk, maar we raakten wel een beetje in tijdnood, voordat de fysiotherapeut kwam. Dit keer kwam Sander, om half twee, dus de sessies om 12 uur, die Ton vreselijk vond de laatste tijd, zijn voorlopig voorbij. Het was een prachtige herfstdag, met ruim 20 graden, vanmorgen regende het nog, dus ik was blij dat ik gisteren de (bijna) laatste lik verf had gezet. Vanmiddag heb ik de randen weggehaald die verfgeknoei op het glas hadden moeten voorkomen. Dat lukte niet helemaal zoals bedoeld, maar nadat ik zelf was gemarteld door mijn eigen fysiotherapeute later op de middag, heb ik met een scheermesje de resten weggehaald. En de verfspatten op het glas. Er waren gisteren ook nog wat enthousiaste minivliegtuigjes op de verse verflucht afgekomen, zeer tot hun en mijn ongenoegen. Aanstonds moet ik nog één likje verf uit het kwastje dat al in de vuilniszak is beland persen, en dan ben ik voor deze tijd van het jaar klaar met verven. Helaas is de middenverdieping nog steeds een toonbeeld van verval. :-( Om kwart over acht kwamen Pieter en Laetitia mij kinderzegels aansmeren, en daar ben ik graag op in gegaan. ;-) Mijn jongste kleinzoon heeft mij aardig wat lichter gemaakt, terwijl er geen kilo afging. (Helaas.) Ton zat er bij, maar verstond geen woord, omdat iedereen te snel sprak. Daarom vielen de ogen ook dicht, na een half uurtje. Zucht. Toen ze weg waren heb ik nog even bij Ton gezeten, daarna ging ik kijken of ik iets nuttigs aan de computer kon doen, maar daar is niet veel van terecht gekomen. Ik had alvast wat kaarten voor morgen willen afdrukken, dat is niet gelukt. Ton is nu boven, het is bijna middernacht, maar we zijn nog wel een uurtje bezig voor hij in bed ligt. Dus van mijn werk komt vandaag niets meer. (Best balen.)

27 september 2017. Vanmorgen zei mijn lief dat hij God zo dankbaar was. Dat had ik de laatste dagen echt niet van hem gehoord. Vanmiddag gingen we, met eindeloos veel vertraging, zodat mijn voornemen de glaslatten nu eens àf te schilderen letterlijk gefrustreerd werd. Knettergek werd ik er van, maar Tons gezondheid gaat voor. In de stad troffen we een van onze liefste vriendinnen, leuk was dat, maar Ton ziet zo slecht, en hij hoort slecht, dus het was voor hem een hele inspanning. Op HC heeft hij ruim 100 pas gelopen, maar het heeft hem eindeloos vermoeid. Om zes uur waren we ongeveer thuis, of wat later, ik weet het niet meer. Ton kreeg zuurstof en thee, en het vermaan zich niet te bewegen. Dat was hij ook niet van plan. Toen ging ik maar eens met verf en kwastjes aan de gang. Het licht werd al minder, dat was heel vervelend. Allerlei mensen hadden vriendelijke opmerkingen, maar daar heb je niet zoveel aan. :-) Morgen zal ik in het kille morgenlicht zien of er nog plekjes moeten worden bij getipt. En anders moet het voor dit jaar maar goed wezen. Wel vervelend dat de hele middenverdieping dit jaar wéér niet is gedaan. Vanavond had ik moeten schrijven, maar daar kwam het niet van, en haren wassen kon pas toen Ton in bed lag, want hij had veel liefde en aandacht nodig vanavond: hij was erg overstuur over de schunnige gang van zaken rond Defensie, mortiergranaten en twee doden in Mali. Dit soort sterke emoties kan hij niet meer aan. :-( Het is twee uur, en hij slaapt toch nog niet, dus ik zal mijn aanwezigheid maar weer naar de slaapkamer terugbrengen, dat stelt hem gerust. Het is verleidelijk om nu eens een nacht door te werken... maar dat vindt Zij daarBoven niet goed. En Hij is de Baas. ;-D 

26 september 2017. Ook dit was een nacht waarin Ton elke twee uur riep om hulp bij het verlaten van zijn bed. Ik werd er knettergek van, en helaas heb ik dat vanmorgen om acht uur ook gezegd. De volgende keer heeft hij mij laten liggen, en is hij zelf, heel langzaam, moeizaam en voorzichtig, naar het toilet gegaan. Natuurlijk was ik wel half wakker geworden, maar toen ik had gehoord dat hij daar goed was gearriveerd, ben ik weer in een diepe slaap verzonken. Daaruit werd ik tegen 11 uur wakker, met een denderende hoofdpijn, die alleen met heel veel suiker te dempen was. Maar goed, het had Ton geen kwaad gedaan, al had hij nog wel een uurtje op de gang gezeten om bij te komen. De ziel. Anders had ik hem zuurstof gegeven na afloop. Ontbijten werd dus brunchen, en toen hebben we uiteindelijk het onderwerp teennagels aangepakt, want omdat Ton al tijden niet meer boven in bad was geweest, hadden we daar een hoefachtig probleem, dat ik uit de weg was gegaan, omdat het zo gecompliceerd was. Ton heeft beneden een uur met de voeten in een bak warm water gezeten, dat water moest elke tien minuten voor een deel uitgelepeld en met warmer water aangevuld worden, zodat ik mijn voornemen om de glaslatten nu eens af te lakken kon vergeten. Een beetje schuren tussendoor was alles wat ik kon. Maar goed, na een uurtje heb ik mijn carrière als pedicure glans bijgezet, door in bijna een uur beide voeten van mijn lief een menselijk aspect terug te geven. En hij loopt nu weer zonder pijn. Joepie! Hij heeft zich zeer mensmoedig gedragen, want zijn voeten zijn heel gevoelig, en hij heeft niet geklaagd! We waren beiden blij dat deze grote klus eindelijk gedaan was, en om een uur of 9 was het eten gedaan. Ik wilde nog even naar de AH om een grote doos te halen voor het oud papier, maar toen kreeg Ton weer hoestneigingen, zodat er veel geklopt moest worden op de rug, dat schijnt hem te helpen, en dat had enig resultaat, zodat ik nog net voor sluitingstijd kon aankloppen bij onze verwenner. Helaas. Geen dozen meer. Grrrrrrrrrr. Wel lekkers. Ik heb veel behoefte aan zoet, vooral de laatste week, zodat de kilo's er nóg harder aan vliegen. Een voordeel is wel dat ik zo Tons 62 kilo iets beter in balans kan houden, als hij met zijn volle gewicht op mij leunt. Hij is nogal wankel, dus dat vliegt nog wel eens bijna de bocht uit. Maar morgen gaat het allemaal weer veel beter, je zult het zien!

25 september 2017. Dit was weer zo'n nacht, dus deze dag blonk ook niet uit door daadkracht en zo. Maar Ton heeft vanmiddag wel, met een heel klein duwtje in de rug, het stuk gelopen waar hij zeven dagen geleden zo lelijk is gevallen. Het was zo spannend alsof hij moest koorddansen, maar het ging vrijwel helemaal goed. We komen er wel. De fysiotherapeute en haar stagiair namen ruim de tijd om aan Ton te vragen hoe het er mee ging, en wat er allemaal nog mis was. Nee, gebroken zou er wel niets zijn... En het feit dat Ton links geen en rechts minder gevoel heeft in duimen en wijsvingers, dat duidt op een blokkade naar de hersenen toe. Misschien toch die nek. We zullen het wel zien. Natuurlijk was Ton naderhand erg moe, ik ging na de lunch op de fiets de stad in om lamplamuur te kopen, maar alles was of dicht of slecht bevoorraad. Wat de HEMA nog heeft stelt helemaal niets meer voor, en ze hadden altijd een mooie keuze. Dat was een van hun sterke punten. Nu niet meer. Na consultatie van mijn PC kwam ik tot de conclusie dat ik een bakje had dat misschien...? En ja, geen lakplamuur, maar wel een vulpasta die ook voor hout geschikt is. Aan het eind van de middag stond de zon er net een beetje op, ik heb wat in en op en rond de minder gelukte plekjes gesmeerd, en dan gaan we morgen wel weer verder kijken. Het zou fijn zijn als ik nog een laatste laag verf kon aanbrengen voordat het weer nat en vies weer wordt. De opmerkingen van de mensen die langskomen zijn vaak amusant, al vraag ik me af of die vriendelijke mijnheer zijn zorgen over de manier waarop mijn trapje stond ook zou hebben geuit als ik een man was geweest. Overigens heeft niemand aangeboden het even voor me te doen... Gek, hoor. ;-) 
Zojuist vlocht ik een nieuwe kabel achter de computer langs, ter vervanging van een exemplaar dat eigenlijk net te kort was. En daar zag ik, onder de juiste hoek, en op het juiste moment, vervlochten in de massa kabeltjes die uit de computer komen, heel onopvallend die bril die ik al vijf en een halve maand zo deerlijk miste! En ik héb er wat naar gezocht!!! Zelfs Sint Antonius kon me niet duidelijk maken waar ik zoeken moest. Het afgelopen half jaar heb ik meer dan eens fysieke bezigheden aan de computer gehad. Wonderlijk! En dankbaar ben ik ook. :-D

Zondag 15 na Trinitatis 24 september 2017. De nacht was onrustig, de ochtend begon laat, al heeft Ton nog wel héél even naar de TV gekeken naar voedsel voor de ziel. Na het uitgesmeerde ontbijt wilde hij weer slapen. En dan nog vijf minuten, en nog even wachten... toen nog een telefoontje er tussendoor, toen hij bijna aangekleed was... al met zouden we toch even naar buiten, om van het mooie weer na de zomer te genieten. Alleen even naar de binnentuin, dus ach... geen valse tand in,  haar gedroogd aan de lucht... we zien vandaag toch niemand. En terwijl ik Ton installeer in de rolstoel worden we vrolijk gegroet door een Lourdesvriend! ;-/ Aangezien we er ruim twee uur over hadden gedaan om Ton zover te krijgen dat hij even naar buiten kon, heb ik onze vriend maar niet binnen gevraagd. Jammer, dat wel. We hadden elkaar al lang niet gezien. Ton heeft buiten niet gelopen, maar hij genoot wel van de zon, en toen we weer thuis waren, tegen half zeven, heeft hij heel even gewield, dat wilde maar niet, en daarna 3x5 een paar oefeningen gedaan, die hem uitermate zwaar vielen. Om half elf wilde hij naar bed, het is nu middernacht, en hij zit op de rand. Ik heb dus weer helemaal niets gedaan vandaag, behalve veel snoepen en eten. Dat moet morgen beter. Help!

23 september 2017. Ton halen om 5 voor elf. Hij heeft vanmiddag nog geslapen, toen heb ik de glaslatten geverfd. Na een paar jaar werd dat wel tijd. Prachtig weer ervoor. Doodmoe. Ton ook, hij zit aan de thee, en wacht tot ik hem naar boven en naar bed breng. Het gaat niet goed met hem. Heb morgen een gezegende zondag!

22 september 2017. Ze zeiden dat het mooi nazomer weer zou worden, ik heb er niet vee van gemerkt na een onrustige nacht en dus late ochtend. Wel heb ik aan het eind van de middag, toen Ton veilig beneden zat, de fiets gepakt om eindelijk een paar boodschappen te doen, waar ik steeds maar niet aan toe kwam. Helaas lukte niet alles. Ton wilde eindelijk weer eens wat studeren in Marcus, maar het vermoeide hem snel, en hij heeft mij langdurig en uitgebreid kond gedaan van zijn frustraties, tot mijn eigen frustratie, want ik was nét zelf bezig, toen hij me nodig had... en dan ben je opeens 2 uur verder. Zo irriterend. Maar zijn zelfvertrouwen is zeer geschokt door de val, hij spreekt ook een stukje onduidelijker... was het een TIA? Kan best zijn. Nu ja. Het is intussen net zaterdag, dus over een uurtje zal hij wel in bed liggen. Of ik dan verder ga met mijn werk? Ik weet het niet, want ik was doodmoe vandaag, door al die gebroken nachten. Morgen komt het vast goed. ;-)

22 september 2017. Als je om half drie naar bed gaat en er nog een aantal keren uitmoet om je lief naar het toilet te begeleiden (hij durft nu echt niet alleen te lopen waar hij gevallen was, ook niet met de vierpootstok <daarmee was hij dan ook gevallen>) dan is het lastig opstaan. Uiteindelijk ben ik om half elf koffie gaan maken, want die kabouters zijn nog steeds in staking! Om twee uur had Ton zijn fruit, en aanstonds ga ik de pap (havermout, zo vies!!!!!) voor hem koken. Die heeft al een uurtje in lauw water staan weken. Buiten schijnt de zon, maar het blijft onder de beloofde 20 graden. (En ik ben nog steeds niet gestopt met chocola en koek. Zo stom!) 

21 september 2017. Een aangename nazomerdag, met een graad of 18. Die begon wel veel te vroeg, na een nacht waarin ik maar 5 uur geslapen had, telkens onderbroken door een tocht naar het kleinste kamertje. Ik was echt erg onaangenaam getroffen toen dat vanmorgen weer zo was, uren voordat ik maar wakker wilde worden. Maar Ton had toch zoveel tijd nodig, (en ik had een spannend boek in de keuken) dat we toch nog niet echt klaar waren, toen de fysiotherapeute aanbelde, iets na 12 uur. Ton was daarna ook wel erg moe maar nadat hij heel bescheiden had geluncht ging hij lekker rustig zitten lezen, met licht en loep. en af en toe viel hij in slaap. Die neiging had ik ook. Maar op een gegeven moment moest ik toch nog een naar de winkels. Laat ben ik met Ton nog wat wezen wandelen langs de gracht, zodat we nog later aten. Hij had toch meer schade aan de schouders dan we eerst dachten, want die hadden veel ongemak van het schokken bij het lopen over de klinkers. We hebben toen maar het zandpad langs het water genomen, daar had hij geen last van.  Vanavond kwam ik aan niets nuttigs niet meer toe. Nu is het al weer uren vrijdag, en ik zit te tikken met mijn ogen dicht. Veel correcties. Liefs en een fijne dag. 

20 september 2017. Aangezien Ton niet meer zelfstandig het bed uit durft of - kan mocht ik er vannacht ongeveer elke twee uur even uit. Gelukkig hadden we vandaag geen verplichtingen, zodat we het rustig aan konden doen. Ton heeft wel steeds zuurstof, de val heeft zijn zielsrust ook aardig beschadigd, en dan krijg je het benauwd. Maar vanmiddag heeft hij nog een uurtje geslapen, terwijl ik snel boodschappen deed. Vanavond had hij zo genoeg van zijn kamerarrest, dat hij toch maar naar beneden wilde en daar dineerde. Maar hij is wel enigszins  geïncapaciteerd. Ik heb een uurtje gewerkt aan dat stuk voor het Berichtenblad, maar ik kan me slecht concentreren, dus ging ik maar beneden aan de 'shining sink' werken. Nu staat de keukentafel boordevol met wat er eerst op het aanrecht stond. Lachen dus. Ton wilde veel praten vanavond, en zo is het weer een uur in de nacht, en hij moet nog door het nachtritueel heen. Maar ondanks de blauwe plekken en het ongemak is hij merkwaardig goed van zijn val aan het bijkomen. De wond op zijn hoofd heb ik nog met rust gelaten. Dat is iets voor morgen.

19 september 2017. Het zou best een prettige (prinsjes)dag geweest kunnen zijn, als Ton vanmorgen niet wat ongelukkig uitgegleden was, en opeens naast mijn bed lag, in plaats van op de gang te lopen. Gelukkig heeft buurman Max de sleutel, hij was heel plezierig en nuttig. De huisarts i.o. kwam en Max kon haar open doen. Uiteindelijk is het nog meegevallen, dankzij Arnica, SRL en veel TLC. Nee, verder dan 3 meter moest ik niet bij hem vandaan zijn. Dus ik ga snel weer terug. Het komt goed, maar het was een schokkende ervaring. Nooit vervelend in huize Voerman, en ik heb weer een boel achterstallig naaiwerk kunnen doen. ;-/

18 september 2017. Een uurtje geleden kroop ik voor het eerst vandaag achter de PC, om éven ... nou ja, je kent het wel. Al die tijd ligt Ton in bed, en ik hoop dat hij slaapt, want het licht is nog aan. Dus maar heel kort nu: fysiotherapie is geweest. Ton is heel erg moe. Hij kachelt hard achteruit. Vanmiddag hebben we samen een stapeltje op zijn bureau uitgemest, daarvan kon 5 cm weg, een groot deel moest door de papiervernietiger, en op de een of andere manier heb ik boven nu een stapeltje van een cm om zelf uit te zoeken, en beneden twee zakken voor het oud papier. Veel lucht nu, tussen al dat papier, dat zo mooi op elkaar gestapeld was. Kostte me veel tijd. Toen had Ton me weer nodig, en dat duurde tot hij in bed lag. Ik dacht morgen voor een onderzoekje tijd te hebben, maar ik kan het bijbehorende formulier weer niet meer vinden. Zo irritant! En nee, die ene bril heb ik sinds april ook niet meer gevonden. In de loop van de dag heb ik een laag stro van mijn hoofd geknipt, zodat het haar korter en vlotter is, maar nog steeds niet leuk. Dit grauwbruinige kleurtje past niet bij mij. Ik ben gewoon veel blonder, maar het plaatje op het doosje van de opfrisbeurt was veeeeeeeel lichter dan het effect. Brrrrrrrrrrrrrr. Grrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!! Morgen zal het allemaal wel weer beter gaan. God zegene de regering, of wat daar voor doorgaat. Zucht. Ze hebben Hem heel hard nodig. 

Zondag 14 na Trinitatis, 17 september 2017. Na een erg slechte nacht had Ton een heel wankele dag, maar hij is wel naar beneden gegaan, aangekleed en wel. Zelfs heeft hij gewield en oefeningen gedaan. Maar hij voelt zich wankel en wankelmoedig. De soep is vermalen en in schalen. Snel naar bed dus. Morgen (straks) is er weer een dag van Gods genade. :-) (En ondanks alles wil mijn lief toch wel 105 worden, als hij er niet slechter aan toe zou zijn dan nu.)

16 september 2017 was Ton nog moe, en bleef hij gehuld in pyjama. Wel ging hij naar beneden toen ik (veel) boodschappen ging doen. En ja, langer dan drie kwartier kan ik dan eigenlijk niet weg zijn. slik. en zo. Telefoontjes die er in hakten, meerdere. Ik heb de bedden opgemaakt, dat is altijd weer een groooooot werk. En soep heb ik ook moeten maken. Dus ik was druk genoeg, voor een vochtige zaterdag in september. Heb een gezegende zondag!

15 september 2017. De storm is over, maar het ziet er wel herfstig uit, met temperaturen rond de 13 °. Ton was wat eerder wakker dan ik, en was naar beneden geschuifeld om daar diep in slaap te vallen in de grote oranje stoel bij de tuinkant. Daar had hij het beste licht, maar hij maakte er niet veel gebruik van. Hij bleef in slaap vallen, maar intussen, kwart voor twee, heeft hij denkelijk zijn ontbijt wel op. We zijn overgegaan op het wintermenu, havermout i.p.v. kwark, voor mijn gevoel veel te vroeg, want ik háát die vieze lucht, en dat spul wordt óf niet gaar óf het kookt over. Tenminste de biologische variant. Ton eet het wel een stuk sneller op, dat is meegenomen. ;-) Goed, nu eerst maar eens een paar punten afwerken van mijn te-doen-lijstje, en dan kijken wat mijn lief met zijn jonge leven aan wil vandaag. ;-) 
Slapen wilde hij. Ik kon de moeizame taak van de kaarten afwerken, een aantal heeft hij nog getekend voor ze op de bus gingen, en toen hij uitgeslapen was stelde hij moedig voor om iets nuttigs te doen: wielen en oefeningen. Kostte samen drie kwartier. Jammer genoeg kreeg hij na het eten weer last van het hoesten, en dat bedierf de rest van de avond. Ik vond een nuttig en nodig stukje dat ik ooit geschreven had, en zo komt alles(?) weer goed. Nu nog tijd om er iets mee te doen. 

14 september 2017. Beestachtig herfstweer! Gelukkig voor Ton kwamen de fysiotherapeuten aan huis. Hij was wel doodmoe na afloop, daar zal de inspirerende maar vermoeiende dag van gisteren ook wel debet aan zijn. Ik trof het minder met het weer: ik moest tegen half vijf bij de fysiotherapeute zijn, en voordien moest ik nog een boek ophalen, dat ik graag wilde raadplegen. Het boek bleek interessant, maar bevatte, bij eerste doorkijken niet de gegevens die ik nodig had. Wel vond ik een stukje college vanmorgen, toen ik net iets anders zocht (dat ik niet meer gevonden heb, trouwens). Een wondere wereld van vondsten en verlies. Nu ja, ik kwam niet droog over, het maakte niet uit, want ik had mijn haren nog even gewassen voor ik wegging, zonder ze te kunnen drogen. Dus. En later dacht ik tussen de buien door nog snel naar de Twijnstraat te kunnen voor onze verwenner, omdat Ton morgen anders geen ontbijt heeft, maar dat tussen --- door lukte van geen kant. Ik kwam er niet aan toen de krullen te ordenen, dus het is morgen ongetwijfeld een bos touw. We zullen het zien. Vanavond kaarten geprint, maar ik was er niet mee klaar toen mijn lief mijn aandacht en mijn inspanningen nodig had. Hij heeft veel behoefte aan persoonlijk contact op dit moment. Lezen gaat niet erg, dus hij is weer tot het dieptepunt van de Sudoku's gezonken... Hij is er niet blij mee. Dat Daan en Ineke nu ook zes weken weg zijn helpt natuurlijk ook niet. Het leven heeft zo zijn toppen en dalen. :-) We kijken morgen wel weer of we op of neer gaan. Maar ik kom niet erg toe aan de dingen die moeten gebeuren. Dat is wel lastig. Goed, straks dan, want morgen is het intussen alweer een tijdje. Maak er iets moois van, vandaag! Zegen en alle goeds. 

13 september 2017. Vandaag dan eindelijk een bezoek dat al een paar jaar in de pen was: naar Rijen, waar een paartje woont dat door (o.a.) Ton in het huwelijk bevestigd is. Erg aardige mensen, die ons hebben opgehaald en weer thuis gebracht, ondanks de flinke windstoten. De kinderen die Carolien en Rob kennen worden hartelijk gegroet. Ton fleurde helemaal op van al die àndere gespreksonderwerpen. :-) Om tien uur wilde hij al naar bed, (maar eerst nog een kopje thee, en nog wat napraten, en... en...) maar nu is hij al op de gang boven aan het uithijgen van de trap. Kwart voor twaalf, dus hij ligt om een uur vast wel in bed. ;-)

12 september 2017. Pyjamadag voor Ton, ik heb wat opgeruimd. Veel, maar ik werd er niet opgeruimd van, want al staat er een doos papier voor de deur, die morgenochtend wordt opgehaald, ik zie letterlijk geen verschil. En wat ik zocht vond ik niet. We keken nog een rondje Hebreeuws, Hooglied dit keer. En Ton zit weer te hoesten. Moeizaam is het leven soms wel een beetje. Sterkte voor wie de stormwind, die is voorspeld, moet vrezen. Bless you. 

11 september 2017. Een dag waarop je blijft denken aan Twin Towers en Atocha. :-(  Ton had een superslechte nacht, de jeuk wilde maar niet ophouden. Ik kon de washandjes bijna niet meer ingevroren krijgen... Uiteindelijk is Ton maar naar beneden gegaan om daar heel domme Sudoku's te maken. Hij is vandaag, na de fysiotherapie, ook niet meer boven dat niveau uitgekomen. Ik  heb voornamelijk gezocht naar gegevens die ik nodig heb, en zodoende vergat ik dingen te doen die nog sneller hadden moeten gebeuren. Dom. Morgen beter. 

Zondag 13 na Trinitatis 10 september 2017. Tegen half zeven vanavond zei Ton grinnikend: het kon wel eens een pyjamadag worden vandaag. Toen was hij net wakker geworden uit een stevige middagslaap. We waren om negen uur al op (contre-coeur wat mij betreft) en we hebben de TV-mis bijgewoond (min of meer). Maar we waren beiden erg moe. Toen Ton ging slapen heb ik wat opgeruimd in mijn kamer, (niet dat je verschil ziet!) en ik heb een paar postjes financiën ingevoerd. Maar toen werd Ton weer wakker... ;-) Op de een of andere manier heb ik bij stukjes en beetjes het boek: De Paardenfluisteraar uitgelezen. Mooi boek. Vanavond heb ik mij over een artikel van prof. Kok ofm gebogen, een briljant geleerde. Maar voor het artikel dat ik wilde schrijven heb ik er maar ten dele iets aan. Toen moest ik weer naar beneden voor Ton, om hem aan de zuurstof te helpen, en aan thee, en om te luisteren naar zijn ontboezemingen, en opeens is het al weer veertig voor 12! 
De dag door Uw gunst ontvangen...!

9 september 2017. Als het goed is komt Betty straks Papa-sitten. De dienst ligt bijna klaar. Over een uur word ik gehaald, dus dat mag dan ook wel... 
Een prettige dienst, ondanks het feit dat het bijbels perfecte aantal (8 + de Heer Zelf) het zingen wat magertjes deed klinken. Tenminste op de plek waar ik stond. Dus ik stond maar erg mijn best te doen. ;-) (Tegen beter weten in.) Het koffie-drinken was erg geanimeerd, de meesten bleven wat langer zitten. Maar om half negen was ik weer thuis. Mijn mooie dochter had zich beijverd om het huis wat leefbaarder te maken. Ton had zich verheugd op een privatissimum met dochter twee, maar zij heeft haar tijd tussen hem en mij verdeeld, de lieverd. Een beeldschone tas had ze voor me meegenomen, een opdracht, die zijn prijs meer dan waard was. Heel leuk... Ik heb zulke knappe kinderen!!! (Ton trouwens ook. ;-D) Ton wilde eigenlijk nog wel een kopje soep, en de rest van de maaltijd mocht ook... kortom: het is elf uur, en hij is aan zijn post-prandiale koffie toe. Iets zegt mij dat wij ook vandaag niet meer voor middernacht in bed liggen. ;-D 
Heb een gezegende zondag morgen!

8 september 2017. Ton is erg moe, en kwam nergens toe. Ik deed boodschappen en werkte aan de dienst. De rest ben ik vergeten. 

7 september 2017 - geen fysiotherapie vandaag, want we gingen naar Nieuwegein, voor een sessie met de cardioloog, en we maakten ook een afspraak voor de oogarts. Dat was via de telefoon telkens niet gelukt, omdat ze in transitie zijn naar een nieuw digitaal systeem. Dat betekende ook dat we niet een behoorlijke afspraak konden maken met de hartfalenpoli voor over drie maanden. Dit jaar dus nog. Wat we wilden schreven ze op, maar een afspraak konden we niet maken, dus te zijner tijd zullen we wel horen of zien wanneer we worden verwacht. En als dat niet uitkomt moet je weer opnieuw een afspraak maken. Bizar dus. Leve de vooruitgang! Voor de afspraak hadden we een kaasbroodje gedeeld. Niet eerlijk, ik had Ton - onverstandig - het grootste deel gegeven, en dat leverde veel gehoest en geproest op. Hij meende dat het was omdat hij te snel had gegeten. Nadat hij nog wat bloed voor het onderzoek had geofferd, wilde mijn lief nog wel even gesterkt worden. Koffie met worteltaart. (De behulpzame juffrouw van Vermaat kende de oeroude mop over de haas die bij de bakker blijft vragen of hij worteltaart heeft niet. :-D  <Toen de bakker uiteindelijk trots zei dat hij worteltaart in het assortiment had, zei de haas: Vies hè!!!> Reuze flauw, maar hij blijft leuk. Vinden wij... ) Dat leverde nog meer gehoest op. Maar toen we buiten waren ging het over. 'Dus' lag het aan het ziekenhuis. ;-) 
In Utrecht heeft Ton met moeite 2 keer 50 pas gezet. En toen was het helemaal op. Lezen, TV-kijken, niets lukte meer. Maar zijn hart loopt wel over van medelijden met de bewoners van Sint Maarten. Vreemd dat de infrastructuur in het Franse deel zoveel beter lijkt te zijn. Hoe dan ook: het is een wanhopige situatie. We kunnen alleen maar bidden en geven. 
Vanavond ben ik een stuk opgeschoten met de dienst van zaterdag. Maar ik heb dan ook niet veel tijd meer. Aanstonds is het alweer vrijdag!
Pffff. Intussen is het kwart over een. Ton heeft me eindeloos doorgezaagd over politiek (die me niet interesseert). Hij kijkt nu even naar Piet van Midden. Ik had nog zo graag verder gegaan met mijn dienst. Morgen dan maar. En nu maar weer naar beneden. 

6 september 2017. We gingen naar Daan vandaag, de laatste keer voor hij van zijn grote vacantie gaat genieten. Hij heeft veel gedaan, we zullen zien wat het uitwerkt, de komende dagen. Ton liep op HC 2x 50 pas, met of zonder zuurstof maakte niet veel uit. Alles kostte nogal veel tijd, dus we waren pas om half zes weer thuis. Ik was ook wat moe, dus we begonnen met enige vertraging aan het eten. We kregen een verdrietig bericht (neef G. is weer in het ziekenhuis opgenomen in L.) maar aan het eind van de avond vertelde Parel me dat de Vlieland aan het spelevaren was gegaan met een geheel uitgelijnde en verbeterde schroef, en dat René er de supersnelheid van 18 km/u uit had geperst. :-) Dat is natuurlijk een geweldig bericht. Ton heeft heel de avond niets meer uitgevoerd, en ik was druk met van alles, en deed zodoende niets. Zorgelijk, want zaterdag is die vesper in Zeist al. Het is al donderdag, dus we moeten snel gaan slapen. Morgen komt het vast allemaal goed. Toch?

5 september 2017. Weer z'n dag waarop je van alles wilt en uiteindelijk niets doet. We heb ik een spannend boek bij stukjes en beetjes voor de helft uit gelezen, zou het daaraan liggen? Dat zou best kunnen, staande tussen van alles door. Pas tegen het eind van de middag zat mijn lief beneden, hij zou wat lezen, maar dat kwam er niet zo van. Intussen ging ik naar de Jumbo, waar ik een glazen schaal hoopte te scoren, waar ik braaf voor had gespaard. Ze hadden alleen nog maar de kleintjes, jammer. Er zouden misschien nog wel nieuwe komen, maar nieuwe zegels kon ik niet meer sparen, tenzij ik vandaag voor nog 150 euro had uitgegeven, nee dus. Er zijn erger dingen. Maar goed, het was de laatste dag van de zegels, en ik moest er nog een paar hebben om de kaart vol te krijgen. Vandaar dat ik per sé vandaag op die fiets wilde klimmen. Voordien was er nog een erge regenbui, maar ik hield het allemaal droog. Toen ik terug kwam had Ton alleen maar geslapen. Vanavond idem. Hij was doodmoe, en waarvan? Om tien uur wilde hij allang al weer naar bed. Het werd uiteindelijk half twaalf, maar toen had hij alweer een uur beneden zitten slapen. Het doet denken aan zijn tante, die ook maar steeds moe was, en toen gewoon maar een keer dood ging. Maar haast om de Heer te ontmoeten heeft Ton nog echt niet. (Ik wel, maar kinderen die vragen... ;-) ) Toen Ton in bed lag heb ik nog maar eens naar mijn lezing gekeken voor zaterdag... Is er nog een liefhebber voor papa-sitten zaterdagavond???? 

4 september 2017. Al stond het wel op het verlanglijstje voor vandaag, het lukte niet om Tjitske op haar verjaardag op te zoeken. Bellen lukte pas heel laat. Ton had bij de fysiotherapie een nieuwe, prettige, stagiair. Zelfstandig en betrokken. Natuurlijk was hij daarna moe. De lunch ging er (te snel?) in, maar daarna had Ton weer langdurig last van hoesten, en dat is erg vermoeiend. Na het eten ging ik even naar de AH, waar ik (teveel) lekkers (voor mezelf) scoorde. :-( Nu ja, het meeste is intussen op. :-((( (ik deug niet). Tussen het tutten met Ton door heb ik wat kleine dingen gedaan, maar niets waarvan ik kan zeggen: dat kan ik afstrepen. Dat moet morgen beter. Nog steeds niets gedaan aan verven buiten. :-(  

Zondag 12 na Trinitatis 3 september 2017. Redelijk nazomerweer, maar niet echt lekker hier. Een schrale 20 º. Nu was het ook al half zeven voordat we het voornemen naar buiten te gaan ook daadwerkelijk uitvoerden, terwijl Ton om kwart voor vier zijn tanden al had gepoetst, als opgang naar de kerkgang. Toen zei hij al: ik weet niet of het nog gaat lukken om naar de kerk te gaan. (Die dienst begint om 17 uur.) Hij moest nog even bijkomen van het tanden poetsen, mét zuurstof... en na het wassen idem, en tijdens het aankleden ook, en daarna natuurlijk nog wat langer... Dus ik heb intussen een klein beetje opgeruimd, en een hoofdstukje hier gelezen, en drie bladzijden daar... Nu ja. We zijn vijf kwartier buiten geweest, en de score was 40 passen. En een opgeruimde echtgenoot. :-D Na het eten ging hij radio luisteren op de TV, en ik heb een paar mails gelezen, dit geschreven, een telefoontje gehad, en verder zien we het wel weer.  Half twaalf richting bed. 

2 september 2017 - we werden vrij laat wakker. Er was een telefoontje dat ik niet op tijd kon opnemen, jammer. Ton bleef op bed, ik ging 's middags nog maar even snel boodschappen doen met de fiets. Eigenlijk had ik ook AH nog onveilig moeten maken, maar dat is niet meer gelukt. Er waren weer problemen met de televisie, dus ik ging beneden de kabels nog eens na en in beeld brengen. Toen er een kopje thee omging bij Ton hoorde ik hem niet roepen, want ik had beneden te TV aan, om te horen of het signaal beter werd. :-( Flink zwaaien met een koperen bel ging Ton beter af dan roepen, dat hoorde ik wel, toen ik de TV uit zette. Mijn lief was echt in paniek, maar goed, het was maar thee, al zat die dan over op en onder. Gelukkig was de binnenkant van Tons pantoffels droog gebleven, zodat ik hem naar de gang en naar beneden kon brengen, om wat viezigheid droog te maken. Zo kom je nog eens op plekken waar je anders niet komt. ;-) Er is weer een was gedraaid, en zo te horen is die nu droog. :-) Vanavond hebben we nog twee afleveringen Hebreeuws gekeken, de laatste moeten we morgen nog eens dunnetjes over doen. En zo is deze dag weer voorbij. Hier bleef het droog, ik hoop dat zulks ook het geval was in Malden, waar de meesten van ons biologenjaar bij elkaar waren. Ik mis ze wel. Volgend jaar misschien beter, zei de optimist. De Vlieland is weer terug van de werf. The Eagle has landed, grapte Parel. Heb morgen een gezegende zondag! 

1 september 2017. Twee grote doelen die ik voor vandaag af had moeten hebben zijn nog nauwelijks begonnen. Dat wordt dus niets dit jaar. Het spijt me. Ton was ook vandaag niet in gang te krijgen... maar om half zeven was hij gekleed, en wilde hij toch wel even naar buiten.
Toen had ik de grote klus voor vandaag: 25 kaarten voor zieken en jarigen al op de post, gelukkig. Het had me drie en een half uur gekost, en ik moet nog een en ander opruimen, dat komt er eigenlijk nog bij. 
Omdat het miezerde gingen we maar naar HC, waar het voor Ton makkelijker lopen is, en boodschappen moest ik toch wel doen. Het kostte me ruim 2 uur, maar hij heeft toch in totaal 150 pas gedaan, heftig gedrogeerd met zuurstof, maar toch... We kwamen licht vochtig thuis, maar niet zo dat we ons moesten verkleden. Eten werd dus een late zaak, om tien uur kreeg Ton zijn toetje, maar gelukkig kreeg hij de maaltijd binnen zonder hoestbuien. Ik heb vanavond gespijbeld, door een filmfragmentje van zondag j.l. te bewerken. Dat kost toch allemaal veel tijd. Ik vergeet ook telkens welke programma's ik er het beste voor gebruiken kan. Het is lastig zoeken als je wel weet hoe iets er uit ziet, maar je kunt er geen label aan hangen... Het is alweer bijna middernacht, dus ik haast me naar beneden, waar zowel mijn echtgenoot als de afwas wachten. Morgen is onze schoonzus Maja jarig, die we bij deze van harte geluk wensen. En ook nog een neef(je): Timo. :-) 
Het jaarlijkse biologenfestijn kunnen we echt niet meemaken, dat was wel duidelijk. Maar goed, als ik moet kiezen... dan kies ik natuurlijk voor Ton. In gedachten ben ik wel bij hen, morgen. 

31 augustus 2017. We zijn geen van beiden vooruit te branden vandaag. Ton heeft, na de fysiotherapie, zijn lunch iets te snel gegeten, en is dus weer hulpeloos slachtoffer van een afmattende hoest. Ik was aan de liturgie voor de komende dienst begonnen, maar daar ging wel een uur af voor pastoraat. Wel gezellig ook. Ik moest mij nog haasten voor mijn eigen fysio-sessie aan het eind van de middag. Die had weer een ander karakter dit keer. :-) De soep moest nog worden afgemaakt, dus de blender heeft eindeloos staan draaien. Maar er staan nu drie doosjes in de koelkast. Ton durfde eigenlijk niet te eten, vanwege de hoest, maar de verse soep ging er wel in. Een uurtje erna een gespiraliseerde courgette met kaassaus. Dat is wel weinig als eiwit, maar bij de lunch had hij al een plakje kaas gehad. Hij is moeilijk verantwoord te voeden, op dit moment. Gelukkig kan hij wel kwark verdragen. Net maar weer een tijdje bij hem gezeten... je bent zo een uur of anderhalf van het werk af. Nu nog maar eens iets gaan doen, voordat ik hem weer hoor. ;-)

30 augustus 2017. Leve de Willemien! ;-) Half een 's middags, Ton slaapt weer en nog, en ik ben een half uurtje vaag wakker. Al met al heb ik toch eens 8 uur geslapen, zo te zien. Of bijna. Buiten is het nu droog, maar niet meer zo warm als gisteren. Jammer dat ik toen de dag heb verlummeld. 'k Had willen verven. Misschien dat de glaslatten beneden er nog van komen. Ik zie het wel. Ik ben nog steeds een beetje vaag. Ton zat al vroeg een hele tijd op de gang. Hij vroeg om een magdaleentje. Daarna is hij weer gaan slapen. Maar om kwart over vier is het ontbijt echt wel gedaan. :-) De koffie is op. Nu moet hij nog een haf uur liggen met de benen omhoog, voordat de trombose-kousen aankunnen. Wachten maar weer. ;-)
Uiteindelijk ging hij om half zes naar beneden, waarna ik wat boodschappen probeerde te doen. Intussen had ik de pompoen opgezet voor de soep, en ik vergat die uit te zetten. Het ruikt niet lekker... 
Natuurlijk regende het toen ik terugging :-( 
en toen ik thuiskwam bleek Ton al een minuut of tien om me te roepen. In de hoop dat ik al thuis gekomen was. Tja. 
Het eten viel niet goed, dus het meeste kon ik wegdoen. Pas heel laat heeft hij het toetje gegeten met de vitamine C. Heel de avond had hij behoefte aan mijn aanwezigheid. Het gaat niet goed zo. Onder het koken was ik al begonnen aan de soep, maar omdat ik Tons hand moest vasthouden kostte het moeite die af te maken. Die soep. Tussendoor, bij stukjes en beetjes. Morgen de rest. Toen Ton in bed lag, ben ik eindelijk in bad gegaan om mijn haar te wassen en de rest te verwennen. Morgen wordt er weer getapet, dan is het niet handig om in bad te gaan. :-( Dat is wel lastig. Twee uur, tijd om te gaan slapen, morgen komen ze weer vroeg om fysio te doen. 

29 augustus 2017. Nee, niet beter. Hoewel het een heerlijke dag was, wilde mijn lief naar buiten. Hij wilde NIETS. Ik heb op een gegeven moment maar boodschappen gedaan. Nu is het bijna morgen, en hij fietst uit eigen vrije wil 2x 5 minuten. Dat was althans de bedoeling, toen ik naar boven ging. Zal wel goed komen, hij heeft veel discipline. Soms. Maar de bijeenkomst met het biologenjaar kan ik wel weer op mijn buik schrijven, en dat is jammer. Bijna 1 uur, Ton heeft inderdaad 15 minuten gewield. Maar het moet allemaal wel met zuurstof. Hij is wel eens beter geweest. :-( 
We kwamen toch nog heel laat in bed, omdat de Omer-telling Ton voor vraagtekens stelde, en die hebben we toen maar opgezocht. Eerst nog eens Piet van Midden beluisterd daarover. Maar Ton nam het niet meer op. Morgen dus opnieuw. 

28 augustus 2017. We waren beiden nog moe van gisteren, er is - behalve bij de fysiotherapie - niet veel uit onze handen gekomen. Morgen veel beter. 

Zondag 27 augustus 2017 deed niet voor zaterdag onder, wat weer betreft. We gingen naar Amsterdam, naar de ERV, waar de lift het niet deed, en Ton zich dus de smalle trap op hees, terwijl de mannenbroeders de rolstoel omhoog takelden. Een bijzondere dienst, heel feestelijk met Elise Manna. Na afloop twee bijzondere gesprekken. Eerst wilde Ton maar naar huis, toen bedacht hij dat hij Parel wel wilde zien, en de kas van de Oceaan diende te spekken door er iets te eten. Het liep allemaal anders dan verwacht, want... de Vlieland ligt voor anker bij de werf. Parel zagen we in het voorbijgaan, Betty en Ferry spraken we. De terugreis verliep ook suboptimaal: er viel een trein uit. We zaten er al in. Nu ja, veel gedoe, laat thuis. Morgen beter. 

26 augustus 2017. Weer lekker weer. Wel een onrustige nacht. Ik heb wat gewassen, lekker buiten gedroogd, een kwartiertje op het dak gekeken naar de bladeren en de afvoer, ik heb een begin gemaakt met een inventaris van het zilveren kastje met schilderpullen, maar dat was pas vanavond, en er is niets uit mijn handen gekomen. Wel heb ik nog een half uurtje kunnen weken in bad met een haarmaskertje op, maar toen zat Ton alweer op mij te wachten. Het was een ideale dag om van alles te doen, en het kwam er niet van. Gek hoor. Ik hoor weer van aanslagen, in Brussel en iets in Londen... zorgelijk. :-( 
Maar goed, Ton lag om 10 over twaalf in bed, en als ik niet achter de PC blijf hangen ga ik hem zo vergezellen... Het is alweer ruim een half uur zondag, dus ik wens je een gezegende en zonnige, blijde zondag. Bless you the Lord! 

25 augustus 2017. Lekker weer, waardoor een mens van goede wil van alles had kunnen doen. Ik heb zelfs redelijk doorgeslapen, al zat er hier en daar vanmorgen bij het wakker worden nog wel een pijntje. Joepie! Dankbaar dus. Ton was dankbaar omdat er niets hoefde, en omdat ik hem niet haastte voor het een of ander. Het verhinderde mij wel om die dingen te doen die ik wilde, omdat die dan weer teveel tijd kostten om tussen het dienen van God en de naaste door te doen. Wel wat kleine tut-dingetjes. Een punt van mijn lijstje van gisteren kon ik nog afstrepen. :-) En Ton heeft toch nog buiten gelopen. 50 + 30 + 50 passen. Zonder zuurstof, maar met moeite. (Opeens merk ik dat ik hier ontzettend boos en verdrietig van word!!!) Nu ja, zo is het leven. ¡No ha derecho! Maar goed. Omdat Ton zo graag bij de viswinkel op de Twijnstraat naar binnen wilde, aangelokt door de inviterende geuren van fish and chips, wrikte ik heb met moeite die lastige stoep op. Hij koos gefrituurde garnalen, die stijf stonden van de olie en kennelijk gezouten waren. Daar hadden we even niet op gerekend. Ik heb maar mee gegeten, maar halverwege de portie moest mijn lief toch hoestend het pand verlaten. Wel met de garnalen in een zakje. ;-) Die hebben we uiteindelijk voor de Klaaskerk maar opgemaakt. Voorzichtigheidshalve heb ik dus heel ruime tijden aangehouden tussen de soep en de courgette-met-¾-zalmburger en het toetje. Het werd om half negen al schemerig, het gaat hard! Toch had ik er enig ongenoegen in dat ik nu weer niets enzovoort, dus ik heb de slang uit de schuur gehaald, die vastgezet op de kraan in het toilet, met veel moeite de zeepdoos op het andere eind geduwd, en toen zou ik de ramen aan de achterkant toch nog even doen. Spetter de sputter! Zodra ik de kraan had aangezet en ik naar de tuin liep, schoot de slang los. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!! Met warm water de slan versoepeld en er nóg verder overheen geschoven, en ja, het werkte, als ik de kraan maar niet te ver open draaide. Dat kostte trouwens toch al veel moeite. Ik kon nét de ramen van de eerste verdieping bereiken, eerst met water, toen met zeep, toen de tuindeuren beneden, en op het moment dat ik na moest spoelen... ja, je raadt het al: weer de slang eraf. Toen heb ik het opgegeven, ik moest de keuken dweilen en het tapijt in het toilet was ....nat, net als de bril, een paar bladen, het behang en nog zo het een en ander. Enig, wat heb ik toch een rijk en vrolijk leven. ;-) Toen dat gedaan was, min of meer natuurlijk, je kunt mij niet beschuldigen van huisvrouwelijke aanleg en - belangstelling, bleek dat de tuindeuren verre van waterdicht zijn aan de bovenkant. Nu was het natuurlijk heel nuttig dat daar een spons en een zeem overheen gingen, maar ik had het liever morgen gedaan. 
Het is tien over half twaalf, Ton heeft intussen zijn thee wel op, ik heb tijdens dit relaas mijn caffeïne vrije koffie vergeten, dus ik stop maar. 
Eigenlijk had ik nog iets willen schilderen... ik weet niet of het er dit jaar nog van komt. Een lieve vriend had dingen beloofd, vorig jaar al, maar ach, als mensen dingen beloven en je rekent er niet op dat ze het doen, valt het niet tegen als de werkelijkheid je dromen inhaalt. ;-) Morgen is er weer een dag. Tenzij de Heer komt, dat zal natuurlijk een geweldig alternatief zijn. :-D Maranat(h)a. (Hoe je het ook maar spellen wilt.)

24 augustus 2017. Nee, het werd toch half een, en slapen was er niet bij, want Ton kreeg veel jeuk. Hij heeft zelfs een halve nacht beneden gezeten. Dus werd hij vanmorgen heel beroerd wakker. Ik heb op zijn verzoek de fysiotherapeut maar afgezegd. De rest van de morgen heeft hij geslapen, nu is het half twee, en hij heeft nog een paar uur in te halen. Lijkt mij ook wel leuk, maar ik heb nog een afspraak met de huisarts... 
Dat ging lekker, de pijn was best te verdragen, en aan het eind van de middag kon ik redelijk ontspannen op bed liggen. Ik ben benieuwd hoe het slapen gaat. Bijna de helft van mijn Te Doen-lijst kan ik afstrepen. Dat is wel wat ik vandaag had moeten doen. Tja. Om 24.15 u was Ton boven, dus tegen een uur kan het licht wel uitgaan. We maken vorderingen. :-) (Maar het was voor hem wel weer een pyjamadag!) (En nu schiet het niet meer op. Nu ja, morgen 'hoeft' er  niets. Voor Ton. Geniet nog even van het mooie weer!

23 augustus 2017 zou mooi weer brengen, maar dat deed het pas in de loop van de middag, al was het toen wel licht bewolkt. Ik heb zelfs 1 regendruppeltje gevoeld, maar toen waren we al bijna thuis na Daan en Ineke, en nadat Ton 2 x 50 pas had gelopen (mét zuurstof)! De nieuwe compressor maakt een lawaai als van een opstijgend vliegtuig, maar levert wel degelijk meer zuurstof op kritieke momenten. We deden ook nog een paar boodschappen bij AH, maar verder valt er van vandaag niet anders te melden dan dat we beiden telkens in slaap vallen. Half elf geweest, tijd voor een kopje thee voor Ton en de afwas voor mij. En heel misschien om 12 uur in bed? Als dat eens zou kunnen!

22 augustus 2017. Lekker weer. Ton wilde wel gewassen en aangekleed, maar aan buitenlucht had hij geen behoefte. Ik wel, want ik wilde nu wel eens het speeltje proberen dat ik had gekocht en waardoor ik wasmiddel kon toevoegen aan een waterstraal om de ramen schoon te spoelen. Een heel lang verhaal kort: matig effect met veel moeite en ongemak... Ik bereikte nét de ramen op de eerste verdieping, die daarboven absoluut niet. Nu ja, matglas is ook glas. De achterkant van het huis ging meteen al weer mis, dus dat wordt een andere keer. Misschien een ander jaar. ;-) Dit is voor mij al heel zwaar werk, en ik moet ook telkens gaan zitten / liggen. Nu heb ik ook nog de bedden verschoond, en Tons matras gedraaid. Dat is echt werk voor twee personen! De tweede was draait, en ik ben verdraaid moe. Nu nog een briefje voor Ton tikken. Hij houdt me wel van de straat! (En het werd 3 uur voor we in bed lagen. Te gek voor woorden!)

21 augustus 2017. Ton deed het boven verwachting goed vanmorgen bij de fysiotherapeut. Ik presteerde vandaag niet. Heb alleen wat lampjes verwisseld en dat soort ongein. Een poging nieuwe te kopen mislukte, dus tevergeefs de stad in. Vanavond nog naar AH. Wat gespeeld met een foto en met plastic, en dat was het. Ton heeft te haastig gegeten en hoest nu heel de avond zijn longen uit het lijf. Zelfs om naar te luisteren al doodvermoeiend. Morgen beter. 

Zondag 10 na Trinitatis 20 augustus 2017. Om half zeven ging de wekker, dus ik heb ruim vijf uur geslapen. Snel kwam ik niet op gang, en toen Ton tegen half negen zei dat hij graag gewassen en aangekleed wilde worden, had ik daar niet op gerekend. Opgemaakt en aangekleed was ik zelf nog niet, dus dat moest toen nog tussendoor. Het werd wel even stressen zonder dat te laten merken. Laetitia zou om negen uur komen, dat deed ze ook, en ik zou tussen negen uur en kwart over negen opgehaald worden. Van enige geestelijke voorbereiding kwam dus niets meer, maar Ton heeft een prettige morgen met zijn jongste gehad, en dat was heel fijn. Omdat alles op papier stond, kon ik op een gegeven moment de onrust ook wel loslaten. In Soesterberg houdt men ook een consistoriegebed, en dat is wel fijn. De dienst liep verder goed, met ruim 50 mensen, schat ik, waaronder een vijftal (?) Iraniërs, waarvan er een een zegen in het Farsi (Perzisch) uitsprak. Na afloop was het uitgebreid koffiedrinken en hier en daar praten voordat ik teruggebracht werd naar huis. Daar had Laetitia goed voor Ton gezorgd, en ook nog mijn afwas gedaan, zodat ik ontspannen aan de middag kon beginnen. Weldra werden Tons ogen zwaar, want hij was wel héél erg vroeg op geweest, en hij sliep tot een uur of half drie. Toen thee, en daarna zijn we nog een rondje om gegaan. Hij heeft 30 + 50 + 30 passen gezet, dus we gaan vooruit. Ik ben mij weer te buiten gegaan aan koek en snoep. Laten we het maar op de vermoeidheid gooien. Nu moet er een eind aan komen. Morgen dus. Vanavond heb ik de dienst op het net gezet, en hierna moet ik nog van alles opruimen. Morgen hoor, morgen!

19 augustus 2017. Het nieuws heeft Ton erg aangegrepen. Hij heeft het moeilijk, en dat slaat direct op heel zijn gezondheid. Voor het eerst in tijden heeft hij de hele nacht en een deel van de dag aan de zuurstof gelegen en - gezeten. Wel was hij blij met een telefoongesprek met Henk, die uit Amerika belde, en het was of hij hier was. Ton probeerde later nog wel iets uit te zoeken voor mij in het Perzisch, maar dat kostte teveel concentratie. Hij kon niet meer. Kwart voor een. De dienst is afgedrukt, nog even inbinden, dus eerst Ton maar helpen. Heb een gezegende zondag morgen!!! Gelukkig komt onze jongste Papa-sitten, dat geeft rust. :-)

18 augustus 2017. Een heftige dag! Vanmorgen is ons bruidsmeisje overleden in Rome. Morgen wordt ze al begraven. Het is daar onmogelijk heet. God zegene haar man, die haar met zorg heeft verpleegd. Onze dag werd er wel door bepaald. Ton voelde zich al een tijd niet lekker, dit hakte er in, dus hij bleef heel de dag op de slaapkamer. Vanmorgen werd ook de nieuwe zuurstofconcentrator gebracht. Gaf ook weer opwinding. Er moesten allerlei dingen geregeld... vanavond heb ik de preek bewerkt, die was gisteren voor een groot deel min of meer klaar, maar ik was te zeer gepreoccupeerd om goed te luisteren voor het eind van de preek. Morgen moet dat dan maar. Nu is het twee uur, en ik moet Ton nog naar bed helpen. Maar Tonio en Diana zijn met Amber veilig thuis gekomen na hun droomreis door een stukje Amerika. Ook reden om dankbaar te zijn. :-) En dan Barcelona en Cambrills... Heer, ontferm U...

17 augustus 2017. Miezerig motregende het toen we naar de fysiotherapie gingen. Met enige moeite, want Ton is nog steeds niet opgeknapt. De legpress lukte helemaal niet. Voorlopig wordt het weer thuis oefenen. Wel werden Tons voeten nog gemasseerd, en dat ging wel goed. Maar de tijd was wel kort zo. Toen we thuis waren, en ik net Tons lunch had geserveerd, kwam de huisarts. De staat van de longen was redelijk, het hart is minder, de hartslag onregelmatig. Niet zo erg veel meer dan hiervoor, maar toch... De honderd zal mijn lief niet halen. Ik zie hem ook dagelijks aan kracht inboeten... Tja. Later stak ik nog eens over voor mijn eigen fysio-sessie. Die was erg pijnlijk, en ik betrapte mijzelf er op, tot mijn schande, dat ik daar duidelijk uiting aan gaf. Oei, dat had ik van mijzelf niet verwacht. Ton had te rijk geluncht, (dat leek me niet, maar toch:) hij bleef hoesten, en wilde niet meer eten dan een kop soep en een toetje. En ook daarna bleef hij hoesten. Ik moest verder met de dienst. Allereerst de hardware ervan. Iemand had gegevens laat gestuurd, en nu bestond die persoon het mijn liturgie aan te passen naar eigen believen. Ik was er niet blij mee. En dat maakte me onrustig. Pas toen ik dat een plaats had gegeven kon ik aan de inhoud van de dienst beginnen. De lezingen vergelijken met de vertaling (NBV is ook niet altijd ideaal, maar loopt wel soepel) en daarna de preek. Die staat voor een groot deel in de grondverf. Morgen maar verder. Ton heeft vanavond televisie gekeken, maar het beeld is erg slecht. Ik moet er iets aan doen. Later. Het is een uur, en morgen moet ik om half tien paraat zijn.  xxx

16 augustus 2017 kende prettig weer, maar niet echt warm in het midden van het land. We gingen naar Daniël en Ineke, die beiden te tijd namen voor ons. De patiënt na Ton kon niet komen, zo had Daan meer tijd voor hem. Na afloop wilde Ton wel naar HC, om verse broodjes te halen. Hij liep met veel moeite 2 x 50 pas. Dat is meer dan de laatste keer. Toen we om half zeven thuis kwamen was ik echt erg moe. Dus ik heb eerst een half uurtje zitten lezen voordat ik aan de soep begon. Die moest nog gepureerd worden. Dat kostte al met al nog wel een uurtje, zo tussendoor. Om half tien ging ik naar boven, denk ik. Ton zat nog aan zijn toetje. Alles gaat t-r-a-a-g hier. 
Toen bleek dat er voetangels en klemmen waren t.a.v. de dienst van zondag, lastig als je denkt dat je de liturgie in de computer hebt staan en er gaat iemand aan sleutelen. Daar moet ik me morgen verder over buigen, want ik heb vanavond de rest van de woordjes opgezocht uit de Jesaja-lezing. Halverwege moest ik Ton een kopje thee geven en hem naar bed brengen, (en veel wachten natuurlijk intussen) maar nu zijn de woordjes  klaar, ze staan op de NAS, ze moeten alleen nog netjes afgedrukt worden en geordend. Morgen. Al wordt dat een heel drukke dag met de fysiotherapie voor Ton, de huisarts, en een uurtje later de fysiotherapie voor mij... Ik had voordien zo graag mijn haar nog willen wassen, maar het zat er niet meer in. Nu ja, het gaat zoals het gaat. Morgen verder. Half vier, ik heb er genoeg van. (O ja, is er zondagmorgen een van de kinderen geneigd en in staat kwaliteits-tijd met papa te delen? <Papa-sitten dus>)

15 augustus 2017. 75 jaar na overgave van Japan. Dus gevlagd. Niet gekeken, want de fysiotherapeut kwam. Rond die tijd. Ton is nog steeds van slag. Donderdag komt de huisarts. Morgen Daan. Komt goed. Of niet, natuurlijk. De soep raakte op, vanavond, dus ik moest nog boodschappen doen na het eten, en daarna soep maken. Ik kom aan mijn werk niet toe vandaag. Niet fijn. Morgen beter. Nu Ton naar bed helpen. Het is net woensdag geworden, dus ik wens je een heel prettige woensdag. :-) Het schijnt een mooie dag te kunnen worden. 

14 augustus 2017 was zonnig en aangenaam weer. Ton vond het toch te koud om het raam open te hebben, want hij voelt zich al dagen niet echt lekker. Het hart, zucht hij. Na een onrustige nacht vond hij het feit dat de fysiotherapie niet doorging erg prettig, al betreurde hij natuurlijk de aanleiding: de dame was nogal ziek geworden. Morgen komt de vervanger. Ik hoop dat mijn lief zich dan wat prettiger voelt. Vanmorgen werd ik al vroeg gebeld door de organist van zondag a.s. Vanmiddag heb ik mij bezig gehouden met de liturgie, en vanavond heb ik nog woordjes opgezocht, want een van de lezingen had ik nog niet vertaald. Helaas kwam ik niet verder dan twee regels. De rest moet nog. Het is wel prettig werk, al zou ik het heerlijk vinden als dit domme DOS-programma ook onder Windows te gebruiken was. Multi Lingual Scolar is natuurlijk fantastisch, en ik werk er nog maar 25 jaar mee, of zo iets, maar toch... Windows 10 kan er niets mee. De andere Raampjes ook niet. De echt bejaarde laptop (ongeveer 16 jaar jong) is de enige met een printerpoort (LPT1) waar de dongel op past. We hopen en bidden dat deze constructie nog lang mee kan, al vliegen de toetsen me al jaren om de oren... Als dat het grootste probleem was! Er is zoveel leed en onrust is deze wereld... én we horen en zien er 'alles' van. In elk geval teveel voor onze gemoedsrust. Tijd om te gaan slapen, ik zit onbehoorlijk te gapen. Ton slaapt al een uurtje. (Vrij onrustig.) 

Zondag 9 na Trinitatis 13 augustus 2017 was een rustdag. We hadden het anders gepland, maar het kon niet anders. Maryse kwam om zeven uur gezellig een uurtje lang, altijd stimulerend. Toen hadden we net voor het huis wat gelopen: 2x33 pas, meer kon Ton er niet uit persen. Zijn hart werkt niet mee. Ik moest mijn haar wassen, vanavond, want morgen gaat de fysiotherapeute weer aan de slag met mij. We zullen zien wat dat oplevert. 
Een foto van Mik afgedrukt, zodat de galerij van kleinkinderen compleet is. 

12 augustus 2017. Waarom we beiden toch zo moe zijn? Ton maakte mij in elk geval te vroeg wakker... ik kon vannacht niet inslapen, al doen de schouders minder pijn. Pijn doen ze nog wel, als ik 'gewoon' lig. Dat was gisteren ook moeilijk bij de tandendame. Uiteindelijk zijn we traag opgestaan, overal hadden we veel tijd voor nodig. Ik deed na drie uur boodschappen, maar ook weer zoooo traag! Ton had toen net het restje van zijn ontbijt. Het bleef dus een gestreepte dag voor hem. Vanavond kwam er ook niet veel uit mijn handen, maar Ton heeft wel voor het eten een kwartier gewield en we hebben wat oefeningen gedaan. Toch iets positiefs. :-) Heb een gezegende zondag morgen!

11 augustus 2017. Een heel frisse dag. Ik moest naar de tandhygiëniste, en dat ging dit keer wel goed, maar een jasje had ik echt wel nodig vandaag! Omdat de bruine bolletjes van de Jumbo, die Ton zo lekker vindt, op waren, fietste ik maar even door, ik was toch in de richting. Helaas waren ze weer op. Vervelend is dat. Je zou ze haast zelf gaan bakken. :-( Nu ja, ik kocht toch nog wel een en ander. Dus morgen wijst de weegschaal weer de verkeerde kant op. Weg met mij! :-( Ton had met behulp van het vergrootglas-met-licht vandaag de krant eens gelezen, terwijl ik weg was, maar wel met veel moeite. Het had hem erg vermoeid. Meestal snelt hij alleen de koppen. Want die eco-lettertjes van de Trouw (pure bezuiniging natuurlijk) zijn zo flets, dat de krant voor hem vaak niet te lezen is. Ziggo had aan de knoppen gedraaid, dus we hadden al dagen slecht TV-beeld, maar ik kijk nauwelijks, dus het had voor mij geen prioriteit. Schande. Straks had ik tijd, zin en gelegenheid om uit te vogelen hoe het zat. Ik hoefde alleen maar de stroom van de TV te halen gedurende een halve minuut. Dat had ik dus veel eerder moeten doen, dan had mijn lief minder ergernis gehad. Nu ja, nu heeft hij meer muziek geluisterd. Vanavond heb ik nog wat spullen gevonden voor de belastingen, en ik moet nu nog een aantal dingen netjes opruimen, dat zal een kwartiertje duren. Nu ja, dat kan ik morgen ook doen, want het is net morgen geworden. ;-) 

10 augustus 2017 liep anders dan verwacht. (Zoals wel vaker, maar toch...) We moesten bijtijds het bed uit, voor ons doen dan, en dat was lastig, want het was toch een wat onrustige nacht geweest. We bleven de hele dag 'moede en mat'... De fysiotherapie was aan de overkant, en het jasje was welkom. Tijdens de oefeningen op de legpress (maar 60 kilo, dus zoveel was dat niet voor Ton) kreeg mijn lief last van steken aan de kant van het hart. Hij trok niet meteen aan de bel, maar maakte eerst de oefening af. Niet goed dus. Later zei hij dat hij zich de hele morgen al niet zo lekker had gevoeld, en inderdaad: hij had meer zuurstof nodig dan anders, maar ik weet het aan Tons gevoel dat hij zich zo moest haasten. Gelukkig zou de huisarts rond half twee komen, maar kennelijk had zij daar een ruimer begrip van dan wij, want al waren we iets na kwart over thuis, we hebben haar kennelijk toch gemist. Dan wacht je een uurtje, dan mail je maar eens... dan is het alweer te laat om te bellen. Ton had tussendoor ook zijn zorg nodig. We vielen beiden (telkens) in slaap, terwijl we bezig zaten te zijn... dus dat schoot niet op. Vanavond heb ik nog iets nuttigs gedaan aan de belasting 2016. Ik moet nog een en ander uitzoeken, maar ik denk wat overzicht te hebben. De tijd vliegt! Helaas hebben Ineke's naalden gisteren niet het punt gevonden dat mijn eetstress opheft. Ik ga weer richting olifant, en ik heb er zó'n hekel aan dat ik dit niet lijk te kunnen stoppen! Vanavond een telefoontje gemist, omdat ik net met Ton bezig was. Het spijt me. Bijna morgen, ik kijk nog even naar wat bonnetjes. En dan wordt het tijd om de nacht-dans in te zetten. Die kost nog tijd genoeg. (Die bonnetjes lukten niet, want Ton had hulp nodig met een briefje in het Italiaans. Hij kan het allemaal niet zo goed meer zien. 1 uur 40... de rest zien we dus morgen wel weer. Het komt nooit af op die manier. ;-D

9 augustus 2017. Vanmorgen waren we redelijk vroeg wakker. Eigenlijk had ik me graag nog wat om willen draaien, want ik had net zes uur geslapen. Maar het lukte niet. Ton deed het luxueus rustig aan vanmorgen, hij hield het op een pyjamadag en kwam pas om acht uur beneden voor het eten, nadat hij boven al de soep had gegeten. Ik had om 2 uur een afspraak met Ineke, dus ik ben weer een dag niet aan werken toe gekomen. Gisteren was zij niet in de practijk, omdat zij daar alleen op woensdag terecht kan. Vandaag heeft ze weer aan schouders en stress gewerkt. Ik heb mij de laatste weken weer rond gegeten, deze week kwam er soms een kilo bij per dag. Belachelijk. 'Het komt te paard en het gaat te voet' placht mijn moeder te zeggen. En ondanks het feit dat ik het weet steek ik het zelf in mijn mond. Echt gek. Die knop moet weer om. Het is nu 10 uur, en ik heb vandaag nog niets nuttigs gedaan, ik ga maar eens kijken of ik nog iets kan afstrepen van mijn lijstje voor maandag. (Zeg maar een klein gebedje voor ons, we kunnen het gebruiken, ook al heeft de helft van de mensen om ons heen het veel harder nodig...) 

8 augustus 2017. Misschien omdat ik zo moe was... maar ik sliep vannacht nauwelijks, tot een uur of zeven. Dus was ik niet blij met het feit dat Daan Ton vandaag wilde behandelen i.p.v. morgen. Maar hij heeft wel heel veel tijd voor  hem uitgetrokken, ruim een uur. Daarna moest Ton nog heel lang bijkomen, toen een gebakje eten bij de Gasterij (dat moeten we niet meer doen, het is niet lekker genoeg voor de prijs), daarna hebben we wat boodschappen gedaan bij AH, want het regende toch nog, en toen we om kwart over zes buiten kwamen was het droog. Min of meer. Prettig dus. Mijn avond ging verder op aan Ton, het is nu een uur, en ik val om, maar mijn lief is klaar om naar boven geleid te worden. En dan de rest nog. Ik heb vanavond maar één klein streepje kunnen zetten om mijn lijstje van gisteren. Dat schiet niet op. 

7 augustus 2017 mogen we overslaan wat mij betreft. Ik was verkeerd bezig, en verder kwam er niets uit mijn handen. Nu ja, ik heb een lange lijst gemaakt van dingen die ik vandaag moest doen. Een punt kon ik half schrappen. Ton was doodmoe na de fysio, (daarvoor ook al) en aanstonds is het morgen. Daar gaan we iets aan doen. ;-)

Zondag 6 augustus, de zesde zondag na Trinitatis 2017. Het werd vandaag toch nog een beetje spannend, want wel was Ton op tijd gevoed en gekleed, en lagen - zover ik wist - mijn spullen klaar, maar Betty was aan de late kant, zij zou bij Ton blijven vanmiddag. Het scheelde maar vijf minuutjes met de uiterste marge, dus dat viel mee, maar toen bleef mijn waarde vriend uit, die altijd zo punctueel is... Om vier uur zou hij voor de deur staan, zodat we gegarandeerd om kwart over vier zouden rijden. Maar kwart over vier was het al geweest toen we een telefoontje kreeg. Niet hij, maar zijn vrouw was op weg gegaan, en ze was helemaal vastgelopen in omleidingen en eenrichtingverkeer... Betty is van de doortastende, dus zij bracht mij met de auto naar de plek waar onze vriendin was gestrand. En zo reden we om kwart voor vijf pas Utrecht echt uit. Met enig doorrijden is de dienst in Leerdam toch om kwart over vijf begonnen. Toen die was afgelopen hoorde men buiten gejuich. Dat bleek uit de kroeg op de hoek te komen, waar men blij was met een doelpunt voor Nederland. Warempel: het kampioenschap is in Nederlandse handen. Gefeliciteerd, daar is hard voor gewerkt. En netjes. :-) Tegen zeven uur waren we thuis, Betty was net begonnen met het avondeten, dus dat deden we min of meer samen. Heel gezellig. Om half negen ging ze pas weg, dus ik heb ook nog even kwaliteitstijd met mijn kind doorgebracht. :-) Ton had zijn beurt al gehad, en er van genoten. Middernacht, tijd om hem naar boven te halen. Opruimen komt morgen dan wel weer. :-D De dag door Uwe gunst ontvangen... :-D

5 augustus 2017. Hard gewerkt vandaag, ik heb nog wel boodschappen gedaan, maar verder... Ton ontzag mij door er een pyjamadag van te maken, en nu hoef ik alleen nog maar boekjes te vouwen en mijn dienst te ringbanden. Dat kan morgen, of straks. Het is half twee, en Ton moet nog naar bed. Heb een gezegende zondag, God is goed. Geniet van het leven, daar is het voor gegeven. :-)

4 augustus 2017. Felicitaties voor Henk! Het lukte niet meer te bellen, en zelfs geen kaart. Shame on me. Maar de kaarten voor de zieken kwamen nog wel net op tijd in de bus. Dat was stressen. Een rommelige dag, waarin allerlei geregeld moest worden, en een deel nog niet is. Ik zag op het nippertje dat er iets mis gegaan was met een lezing voor zondag, ook leuk! Ton wilde graag helemaal boven een boek zoeken, dus ging ik met de compressor de trap op, met hem. En dat allemaal door elkaar. Nu ja. De liturgie is nu wel klaar, grotendeels, de helft van de preek, het is half twee geweest, en Ton wacht op assistentie. Dus tot morgen maar weer, dan leven we verder. Deo volente. (En anders hebben we geluk. :-D )

3 augustus 2017. Na een heel onrustige nacht was het vanmorgen haasten om op tijd klaar te zijn voor de fysiotherapeut. Die hield wel rekening met Ton, en dat scheelde. Hij was vanmiddag zelfs in staat wat te telefoneren. Zelf ging ik op weg naar een tandendame, maar daar kwam ik, door welk misverstand weet ik nog niet, te laat, en haar enige oplossing was: een nieuwe afspraak ergens volgende week :-( 
Het domme was dat ik dacht veel te vroeg te zijn. Ik deed nog maar snel een boodschap daar in de buurt, dan was ik dat eind niet voor niets gereden. Het waaide vreselijk hard, en de fietsen waaiden zomaar om. Maar droog was het wel, dat scheelde. Vanavond waste de Heer de ramen weer. Ik heb de lezing met de woordjes net afgedrukt, het is inmiddels dik vrijdag, en ik moet nog zo veel. Morgen maar. Nu Ton aandacht geven. 

2 augustus 2017. Vandaag lijkt op gisteren, zij het dat we ook naar Daniël en Ineke zijn geweest. Ton kan ook al geen appelstroop meer velen. En ik had beter naar mijn eigen preken moeten luisteren. :-(  Er kwam niet veel uit mijn handen vandaag, het lontje was kort, en ik heb maar van twee regels (van de 10) woordjes opgezocht. Nu moet ik Ton naar bed helpen. (Hij wil ook eerst weer een kwartiertje Hebreeuws doen...) Welterusten en morgen een fijne dag!

1 augustus 2017. Mijn slechte gedrag van gisteren resulteerde vanmorgen in (heel) ruim een pond extra op de weegschaal. Vandaag ben ik blijven snoepen. (Het is bijna op.) Ook Ton is in de gevarenzone, maar dat wenst hij de ontkennen. Hij hield het vandaag maar bij een pyjamadag. Ik had zo'n dag waarop van alles mis gaat. Zoals een pot bouillon die omgaat over de keukenvloer. En het eten dat daarna aanbrandde. Aan de soep moet ik aanstonds ook nog een en ander doen. Maar het grootste deel van de liturgie staat wel in de computer. Ik moet alleen nog wel een lezing vertalen. Ik kom weer aan allerlei niet toe, het spijt me, lieve mensen! 

31 juli 2017 blonk uit in allerlei dingen die ik liever wil vergeten. Al had Ton wel een vruchtbaar uurtje met de fysiotherapeut. Vanavond kreeg hij weer last van hoest. Ik had hem teveel te eten gegeven, denk ik. Zelf heb ik veel tijd verspild, en toen ik vanavond net echt wilde gaan werken kreeg Ton zo'n last van die hoest dat ik maar twee uur bij hem bleef, beneden. Nu is het tien voor twee, en ik moet hem nog naar bed brengen. En ik had echt een begin moeten maken met de liturgie voor zondag. Morgen is het al... oei! 
(En dus heb ik, nadat Ton te bedde gegaan was, nog een paar uur lekker zitten werken. Het is kwart voor vijf, maar ik heb in elk geval de structuur van de dienst in de computer staan. De lezingen en liederen moeten nog uitgewerkt en ingevuld, maar het raamwerk staat. Gode zij dank!)

Zondag 30 juli 2017. 7 na Trinitatis. Voor het eerst in tijden lukte het ons weer eens naar de kerk te gaan. We waren bijna op tijd voor... de dienst van 15 uur in Amsterdam, bij de Charismaatjes. Alles, maar dan ook alles zat tegen, van liften die niet werkten tot treinen die uitvielen en later bussen die een kilometer verder stonden dan eerst... maar goed. Het was een mooie dienst, we ontmoetten oude vrienden, dronken samen een glaasje witte wijn, en gingen daarna naar de Oceaan, om aan te schuiven bij Mik, René en onze Parel. Gezellig en lekker.
Ook de terugreis kende hindernissen en verre omwegen, dus we deden ruim twee uur over de reis. Maar een dag om dankbaar voor te zijn. (Al was ook ik doodmoe... <ik zou niet weten waarvan! ;-) > )

29 juli 2017. Meer buien dan gisteren, en ja hoor! het lukte mij om vanavond nog natter te worden dan gisteren. Ton hield een pyjamadag, ik deed vanmiddag wat boodschappen, maar had een beetje last van mijn schouders, zodat ik niet teveel kon dragen, en de rest vanavond met de fiets moest doen. Laat nog maar even in bad en de haren wassen en krullen. We willen er voor de zondag toch een beetje 'gnappies' bij lopen. ;-) Heb een gezegende zondag allemaal. 

28-7-2017. Het is in mijn beleving altijd een feestdag: de verjaardag van mijn zus. Maar het lukte mij niet haar aan de telefoon te krijgen. 
Dan langs deze weg nog maar eens: van harte gefeliciteerd, schat! 
We hadden een rommelige nacht, en zo moesten we toch nog hard doorwerken om tegen twee uur het huis te verlaten. Omdat Ton van dat haasten het benauwd kreeg vertrokken we toch pas tien over twee, en zo moest ik mij reppen (en zo was ik het haasje) om nog net op tijd aan te schuiven voor de longfoto's van Ton. Het leek mooi weer, droog, harde wind, toen we vertrokken, maar ter hoogte van de IBB begon het zachtjes te regenen. Dat ontwikkelde zich snel tot een echte bui. Voor Ton had ik gelukkig de rolstoelregenjas bij me. Ik heb destijds kennelijk toch een paar gaatjes niet gezien, want er waren een paar plekjes vochtig, maar Ton had er geen last van, omdat hij een warm jasje aan had. (Jammer van de krulspelden van gisteravond!) 
De longarts liep traditiegetrouw uit, drie kwartier dit keer, en bevond dat er weinig nieuws was. Over een jaar terug komen. Dat kunnen ze nog steeds niet plannen in de PC daar. (VBG) Hij gaf het falend hart de schuld van alle gebrek aan lucht en energie. 
De consumptie in het eetgedeelte van het Diaconessenhuis was ook nu taai en verschillende keren opgewarmd, maar als je trek hebt... geen aanrader! Kennelijk een ovenkroket, en het kaasbroodje deelde in die kwaliteit. We hadden het kunnen weten, maar we waren optimistisch. Mijn bloesje was intussen droog. :-)  Vanavond heb ik de rest van de data in de computer gezet. Morgen nog een uurtje, en dan ben ik bij, en kan ik aan de belasting over 2016 beginnen en aan de dienst van volgende week. Maar nu: welterusten!

27-7-2017 Geen fysio, geen haast, maar wel hard gewerkt. En dus geen tijd hiervoor. Maar wel onze felicitaties voor mijn jongste zus die morgen jarig is!

26-7-2017. Het is alweer een paar weken vacantie, en daar genieten we allemaal van. Even geen school, even geen leren.
Na de vacantie gaat Cathy dezelfde opleiding doen, maar dan op MBO niveau, ze had het er wel moeilijk mee, maar ze kan altijd nog doorstromen. Carlos gaat verder met autotechniek, maar dit jaar doet hij de meer practische leergang, waarbij hij vier dagen werkt (en een beetje verdient) en één dag naar school gaat. Tisha heeft een ander studiepakket gekozen, omdat ze een andere richting op wil, en doet dus 5 VWO over, en Alessandra maakt de HAVO niet af, maar gaat een beroepsopleiding volgen voor dierverzorgster. Dat wil ze al héél lang!
Maar nu... nog even genieten. Carlos' grote liefde was ook een paar weken te logeren bij hen, maar haar ouders wilden haar ook nog zien, deze vacantie. Dus hebben ze samen een slotje aan een hek gehangen, en de sleutel ver weg gegooid. ♥♥  :-) 

Amber heeft haar rapport ook al een weekje. Ze werkt stabiel: twee achten, voor Geschiedenis en Engels, drie maar een 6: Gymnastiek Nederlands en Duits, en de rest waren 7-s. Ze viert uitgebreid vacantie: uitslapen en luieren, een beetje winkelen met mama, en aan school denkt ze nog maar even niet. Mik is net over, met twee taken, dus hij heeft een werk-vacantie. (Arme jongen! ;-)) Charlotte kwamen we vandaag tegen in de stad, met haar moeder, en ze vertelde dat ook zij over is, al moesten een paar 7-s de 5-jes in dezelfde groepen compenseren. Natuurlijk is Pieter-Alexander ook over. 
Wij vieren nog maar even geen vacantie. Maar we zijn vandaag weer door Daniël en Ineke verder geholpen op het pad der deugd. ;-) 
Een wetenschappelijk onderzoekje door Daan leverde een schokkende ontdekking... niet voor ons, maar voor de inhoud van de schuur. Oei! Pijnlijk. Toen liep honderd pas, maar met zuurstof op zijn hoogst, en met moeite. Toch... het was alweer even niet gebeurd. Ik moet meer tijd in hem stoppen. :-( Morgen. Nu nog even wat drinken en iets nuttigs doen. 

25 juli 2015. Vandaag hadden we een invaller, omdat de fysiotherapeut met vacantie is. Sander hebben we hier al eerder gehad als stagiair. Prettig om mee te werken. Hij kan goed luisteren, zei Ton. Die vond het heerlijk dat hij vanmorgen niet hoefde op te schieten. Maar na de fysio was hij net zo moe als anders. Wel vond hij het heerlijk Tonio even te zien, die de NAS-schijven kwam formatteren, en die het apparaat daarna installeerde. Dat nam veel meer tijd dan verwacht, het ding was nog niet eens uitgerammeld toen Tonio wegging in de stromende regen. Maar nu werkt hij goed, al moet ik nog alles gaan inrichten. Dat kan wachten! Al met al zat ik er met mijn neus boven op, want ik moet nog vastleggen wat er is gebeurd, voorzover ik het heb opgeschreven. We hadden wel veel steun aan de verslagen die ik had gemaakt toen Joop, zaliger nagedachtenis!, hier nog aan het digitale roer zat. Straks mijn schoondochter uitgebreid gesproken, toen ik even wilde vertellen 'dat hij het deed'... altijd gezellig. ;-) Nu is het tien uur, ik ga maar eens kijken of Ton nog iets wil drinken, voordat ik de PC opstart in de XP waar ik mijn financiële programma heb staan... (Of toch eerst maar even mijn aantekeningen uitwerken) Voor je het weet is het morgen. Maar dan zou het droog zijn, dat scheelt weer. Kwart voor elf. Het werd toch Ton, want er werd beneden aangebeld. Het bleek een bewoner van de Springweg, parallel aan ons, wiens katje was ontsnapt. Het zat in de brandgang achter het huis. Dat werd snel opgelost, maar toen was ik toch beneden, en zo kreeg Ton zijn thee. Nu is hij even bezig, en wil over vijf minuten, nu twee, verder geholpen worden. :-)

24 juli 2017. We zitten in een heel verkeerd ritme van rommelige nachten en late ochtenden... Heel late middagen zelfs. Ton was pas om 5 uur beneden, en dat was te laat om bruine minibolletjes te halen, die zijn dan al op. Tja. Ik had voor een keer zelf een kaasbroodje gebakken. Vet lekker. Ook dat zullen we morgen wel weer zien op de weegschaal. Vanavond heb ik weer de resultaten van één rekening in de computer gezet. Kost veel concentratie, en dat is vermoeiend. Sint Anthonius, beste vrind, maak dat ik de ontbrekende papiertjes vind! Anders kan ik morgen niet verder, en het moet toch een keer klaar. Het gaat toch wel een paar dagen duren... de map met bonnetjes is vier vingers dik. 
Ik ben niet zo goed meer in multi-tasken. Dus nu mijn lief naar bed helpen. Hij had het zwaar vandaag. :-( Eens kijken of hij voor 24 uur in bed kan liggen. Rennen dus!

23 juli 2017. De 6e zondag na Trinitatis. Pech voor de vacantiegangers en feestvierders! De temperaturen kwamen niet boven de 20 graden uit, en het regende overvloedig. Alle bomen gingen onder de douche. En ze vonden het fijn. ;-) Vanmorgen misten we een deel van de dienst op de televisie, maar Ton heeft eindeloos gekeken naar het filosofisch debat op Human, en daarna heeft hij mij de oren van het hoofd gefilosofeerd. Vroeger vond ik dat enig, maar tegenwoordig is dat te abstract voor mijn arme kleine hersenpan vol gaatjes, en ik moet echt op mijn tenen lopen om hem (min of meer) bij te kunnen houden. Hij blijft me een stap voor. ;-D Zo kwamen we traag op gang, en als het aan Ton had gelegen had hij om half zes gebruncht. Ik heb 'nee' gezegd, want dan kwam er van de avond helemaal niets meer terecht. Thee met een magdaleentje kreeg hij wel, en om 7 uur heeft hij uitgebreid gedineerd. Maar zo kon ik vanavond nog verder gaan met het zoeken naar afschriften, want ik liep schrikbarend achter met het invoeren van de financiën. 4 1/2 maand maar liefst. Vanavond kon ik van de makkelijkste rekening nog net de dingen invoeren. Maar dat was wel uren ingespannen werken. Nu ja, volgens de Joodse rekening was de zondag toen al om. ;-) Morgen heel hard verder werken.  

22 juli 2017 begon weer laat, na een heel onrustige nacht dit keer. En al had ik gisteren écht niet meer gesnoept, ik was toch weer een pond aangekomen. Kortom: een korte-lontjesdag, waarop allerlei omviel etc. Dat heb je soms. Gelukkig kan mijn lief daar redelijk tegen. Allerlei telefoontjes lukten ook niet. Nu ja. Ik bleef moe, en dus bleef ik uitstellen. Dat kost veel tijd. Ton heeft wat gelezen, gelukkig. En vanavond luisterde hij naar een concert op de radio. Boven zette ik mijn zanglesbandje aan, en ik schrok hoeveel mijn stem gezakt is in die paar jaar. Het vervelende is dat ik Ton niet meteen hoorde roepen, toen hij mij nodig had. Lastig hoor! Ik heb alle bonnetjes, die ik nog op volgorde moest leggen, om ze in de PC te kunnen invoeren, mee naar beneden genomen en daar uitgezocht, terwijl ik bij mijn hijgend hert zat. Dat is nu min of meer in orde. Heel binnenkort moet ik daaraan beginnen. En aan de belastingen, en aan de volgende dienst, en aan Het Evangelie in Spanje, en eigenlijk zou ik ook wel eens iets aan het huishouden moeten doen. Maar morgen is het zondag, en ik wens je een gezegende dag van de Heer. Misschien kom je nog tot een goed gesprek samen. Hij houdt van je, als je dat maar onthoudt. :-) Bless you the Lord!

21 juli 2017. Vandaag hebben we het heel rustig aan gedaan, en dat was goed voor Ton. Niet voor mij, want het is middernacht en er is, behalve een wasje, niets uit mijn handen gekomen. Hoewel: ik ben een paar uur bezig geweest met het scannen, bewerken van de scans, en afdrukken van commentaar en inleiding uit de TOB-bijbel van de brief aan de Philippenzen, die Ton aan het bestuderen was. Hij kon het ook met hulpmiddelen nauwelijks lezen, en ik kan het natuurlijk een stuk groter afdrukken. Onverwacht bezoek stond Ton op de stoep te woord, maar hij was al buiten adem, en nam dus na twee minuten afscheid. (Ze hadden ook een grote hond bij zich) Ik moet nu echt nog een half uurtje opruimen. Morgen moet ik het beter doen. 

20 juli 2017. Vandaag namen we afscheid van Laura, de fysio-stagiaire waar we zoveel plezier in hadden. Echt jammer. Ton trapte 63 kilo weg op de legpress, deed een beenoefening, en daarna werden beide voeten en onderbenen weer gemasseerd. Mijn duim is heel dankbaar dat die niet hoeft. Na de fysio wilde Ton met mij naar de Twijnstraat, zodat ik nog wat boodschappen kon doen, waar we gisteren geen ruimte voor hadden in de boodschappentas. Na AH wilde ik nog even naar de PC-Koning, daar kom je praktisch langs, maar toen ik daar moest wachten begon het vochtig te worden. Een heel klein beetje, maar Ton wilde toch maar liever naar huis. Halverwege begon het te regenen, op driekwart begon het te hozen! Tja... dat was niet de bedoeling van dat uitje. 
De dry needling van maandag heeft wel enig effect gehad op mijn schouder. Maandagnacht was er nog evenveel pijn, dinsdagnacht wat minder, woensdag had ik wel een doof gevoel en tintelingen in de hele arm, tot in de vingers. Vannacht was het af en toe wel even onaangenaam pijnlijk. Of pijnlijk onaangenaam? Slapen blijft een probleem, en dus overdag wakker zijn. Nu is het half elf, en na een gezellig gesprek met zoonlief, die allang in bed had moeten liggen, mea culpa, ben ik voldoende opgemonterd om wat dingen te gaan doen. (Hopen dat Ton mij het komende uur niet nodig heeft!) (Vergeet het maar, ik hoor hem al...) 23.35 u: ik zit alweer achter de PC. Nog even. Morgen verder. We kunnen tot onze spijt niet naar de afscheidsdienst van Han Wolhoff. Dat voelt heel verkeerd, maar het is niet anders. Het gaat niet nu. Maar er brandt een kaarsje bij zijn foto. Zaterdag is er in Scheveningen een interessant concertje bij een tentoonstelling. Zie: www.van-haselen.nl/Scheveningen-22-07-2017-programma-2.pdf (Als het goed is). Laat het me anders even weten, s.t.p.

19 juli 2017. Een warme dag. Gelukkig niets gehoord van een aanslag op Galgenwaard. :-) God dank! We hadden vanmorgen wat moeite met wakker worden, bovendien joeg Ton me nog het dak op, om zeker te weten dat de voorspelde (maar niet gekomen) watervloed geen belemmeringen zou aantreffen. En nog zo een en ander. Dus we waren laat, en traag, Tonio, die de oude NAS zou brengen, waarvan hij zeker had gesteld dat die hardwarematig niet kapot was, (trotse moeder! :-D ) belde aan, maar werd niet gehoord, omdat Ton de TV weer aso-hard had aangezet, dus belde hij op... gelukkig hoorde ik dat net op het andere toestel, anders stond hij er, net als in de sprookjes, nog... Helemaal lekker werkte het nog niet samen, dus ik probeerde het via Tons laptop. Dat vraagt nadere bestudering. Maar goed, alles kwam vanmiddag een beetje tegelijk, dus Ton was niet zo blij. Gelukkig kwamen we toch op tijd bij Daan. Ik had zelfs een kleine ventilator gevonden, die ik daar kon aansluiten. Helaas was Ineke niet aanwezig, dus ik kom (hoop ik) volgende week weer aan de beurt. Die dry needling van maandag had gezorgd voor tintelingen in arm en vingers. Hm. Ton had na afloop van de behandeling behoefte aan iets lekkers. Ik heb maar geen koffie genomen, daar heb ik leergeld mee betaald. Vanavond hebben we beiden voornamelijk niets gedaan, al zou ik een uitgebreid gesprek met zoonlief daar niet onder willen dingesen. (Ik kan het adequate woord niet vinden. :-( ) Hij is net als zijn vader vaak charmant en interessant.Bijna half twaalf, en Ton zit al een half uur te wachten op transport naar boven. Dat gaan we dan maar doen. En morgen zien we wel verder. ;-D

18 juli 2017. Een al lang geleden afgesproken bezoekje deed mij stoffen vegen en ruimen. De bezoeker kwam ruim voor de afgesproken tijd, maar gelukkig waren we bijna klaar. Ton moest nog de trap afgeholpen worden. Dat was alles. Heel gezellig allemaal, we hadden zelfs de tuindeuren open, maar na een uur zei Ton al: nu moet ik stoppen. Ik kan niet meer. Jammer. We moesten de conclusie trekken dat vrijdag om 11 uur in Hengelo zijn voor de afscheidsdienst van Han Wolhoff dus ook niet haalbaar zou zijn. En dat doet verdriet. De rest van de dag hebben we een beetje verdaan, tot mijn spijt. Half twaalf, en Ton wil naar bed. Morgen wordt het weer zomers. 

17 juli 2017. Lekker fris zomerweer. We hadden de tuindeuren open, toen de fysiotherapeuten hier waren. Onze charmante stagiaire was hier voor het laatst. Donderdag nemen we afscheid op de practijk. Jammer, zo beschaafd, leergierig en intelligent zie je ze zelden. Vannacht had ik moeite met slapen: pas tegen half zes lukte dat. Tegen half elf lukte het mij om uit bed te komen, toen was het wel haasten... Ton kreeg me niet wakker voor die tijd. Ik hoorde hem wel, maar het kwam niet aan de oppervlakte bij mij. Na de fysio was hij wel afgebrand. Ik moest zelf naar de overkant. De therapeute wilde maar eens dry needling proberen, omdat de pijn aan mijn schouder(s) af en toe niet meer te harden is. Nu en paar dagen een beurs gevoel. Dat was een prima excuus om wat te gaan liggen lezen. Maar na het eten moest ik nog wel op de fiets naar de Olifant, omdat Ton anders morgen geen ontbijt heeft. Ik kwam met twee volle tassen terug, alleen waren de mini bruine bolletjes al op. Je kunt niet alles hebben. Tijd voor bed! Bless you!

Zondag 16 juli 2017, de 5e na Trinitatis. Na een rommelige nacht vroeg op, Ton wilde geen ontbijt, maar wel koffie en een broodje en een magdaleentje. ;-) De action blijkt goed smakende Magdalenas te verkopen, grappig. Toen ik om 9 uur klaar was om naar Zeist te worden gebracht, lag Ton lekker onderuitgezakt, en al bijna in slaap. Toen ik na de dienst weer tegen half een terug was (gebracht, wat een service!) lag mijn lief TV te kijken. Hij was pas na 11 uur wakker geworden, en had dus alle godsdienstige uitingen op de televisie gemist. Maar goed, hij had gister mijn dienst al gelezen en niet slecht bevonden. ;-D  De Heilige Geest had Haar werk dus goed gedaan. (En ik had goed geluisterd, neem ik aan.) Nu ja, kijk zelf maar. Vanmiddag hebben we wat getut. Ton meende zijn scheerapparaat schoon te moeten maken. De kop viel uit elkaar op de grond. Grrrrrrrr... Ik heb me er vandaag maar niet aan gewijd, want ik was echt te moe. Ton verslikte zich bij het eten in de bubbels van een borrelglaasje Prosecco, dat leverde langdurige en vermoeiende hoestbuien op, terwijl ik de afwas deed. (Daarna sliep Ton een paar uur in zijn stoel). Gisteren had ik de soep gekookt, maar ik had voor vandaag nog genoeg, dus ik kan het afwerken (langdurig door de blender) wel uitstellen tot morgen. De administratie van de dienst is gebeurd, dus ik kan morgen beginnen aan het slagveld op mijn studeerkamer. Het is halftwaalf geweest. Het is ook mooi geweest. CU2morrow.

15 juli 2017. Hard gewerkt. Droog gebleven, maar boven op Tons kamertje heeft het toch weer wat gelekt. Moet ik weer achterheen. Vanavond had Ton weer zo'n jeuk. Half twee, en alles voor morgen ligt klaar, alleen heb ik de muziek niet meer door kunnen zingen, omdat Ton behoefte had aan mijn aandacht. Dat kan dus nog komisch worden, morgen. ;-/ Geen papasit, dus Ton blijft alleen. Tja. 

14 juli 2017. Hard gewerkt vandaag, Ton kwam er wel een beetje aan tekort, vrees ik, maar hij geeft als goed predikant voorrang aan de zondagse dienst. De engel. De zieken moesten ook weer aangekaart worden. Verder moesten er wat boodschappen gedaan worden, dus nam ik ook wat lekkers mee om de verjaardag(en) te vieren. Diana heb ik vanavond nog gezellig aan de lijn gehad. Het is een liefje! De preek staat in de grondverf, en Ton is zelf naar boven gekomen, het is dan ook kwart voor twee bijna. Dus nu ga ik hem naar bed helpen. :-)

13 juli 2017 Allereerst onze felicitaties voor onze Petra, met haar verjaardag. :-) En dan ook die voor onze andere extra dochter: Diana, die morgen jarig is. En zo knap: ze is 8 kilo afgevallen sinds mei. Respect!!! En een heel fijne dag. Zegen en alle goeds voor jullie! Gisteren was is zo suf geweest om een kopje koffie na de middag te nemen. Daar had ik bijna heel de nacht spijt van. Ik viel pas tegen de ochtend in slaap, en toen moest ik er weer uit, omdat we om twaalf uur al aan de overkant moesten zijn. Ton deed zijn best op de legpress, en hij deed een balansoefening, terwijl ik op het racemonster zat. ;-) Daarna werd een ernstige poging gedaan het vocht uit zijn voeten te masseren, terwijl ik de nieuwe plakkers voor Tons voeten knipte. Hij vond het maar bar ongemakkelijk dat er twee mensen tegelijk met hem bezig waren. Maar dat het niet anders kon begreep hij ook wel. Vanmiddag deugden wij geen van beiden ergens voor, de man met de hamer maakte overuren. Ik deed mijn best, maar toen kwam er nog een langdurig telefoongesprek tussendoor, waardoor ik ook niet meer in staat was de kaart voor Diana op tijd in de brievenbus te stoppen. Dat verheugt de feestvreugde niet. Maar nu is het half twee, en de lezing is met alle toeters en bellen (Griekse tekst, verwijzingen met vertalingen etc etc) afgedrukt. Het grootste deel van de liturgie staat nu wel in de computer. Ik realiseer mij dat ik niet eens weet wie mijn organist is. Help! Toch nog maar even zoeken... De brave man moet toch ook aan het werk! (Niet dat ze ooit zelf contact opnemen, hoor.) (Gevonden, en verstuurd, nu kan ik met een gerust geweten voor Ton gaan zorgen, de arme schat.) Het wordt dus weer laat. Ik vrees dat morgen niets komt van de kaarten voor de zieken... :-( 

12 juli 2017. Een rommelig dagje dat nat begon. We moesten nog wel gehuld in plastic naar Daan en Ineke toe. Daarna heeft Ton 2x 50 pas gelopen, met moeite. 1x op HC, waar hij zich bij de Gasterij vergastte op koffie met gebak. Ik beken dat ik meedeed. :-( We deden ook boodschappen, al had ik eigenlijk vanavond nog wat dingen in de Twijnstraat willen halen. Op de een of andere manier kwam ik niet onder stoom. Ton sufte ook vanavond. Pas laat heb ik nog wat nuttigs gedaan. Een paar regels woordjes opgezocht. Het zet geen zoden aan de dijk. Morgen moet het véél beter gaan. Nu maar heel snel naar bed, want het is al een uur morgen, dus het kan wel drie uur zijn voor we in bed liggen. Schiet niet op... 

11 juli 2017. De afspraak was dat we vanmiddag Eduard zouden bezoeken. Het uur lag niet vast, en Ton was aan het traineren... hij zag er heel erg tegenop: trein én bus én die hoge steile trap bij Ed. Dus gingen we pas om vier uur weg. Maar ondanks de heel erg volle trein en dankzij allerlei allerliefste mensen ging het beter dan hij had verwacht. De bussen hadden een klep die ik naar buiten kon doen om er de rolstoel op te rijden, zodat Ton geen voet hoefde te verzetten. Toen viel de trap mee, en bij Eduard zijn is altijd een rustig genoegen. (Alle kinderen de hartelijke groeten!) Over de heenweg deden we 2 uur, de terugweg in ruim 5 kwartier. Jongelui bij de bushalte hielpen engelachtig, ook bij het station. De liturgie staat nu in de computer, op de lezingen na. Een moet er weer moeizaam worden opgezocht en vertaald. Morgen. Deo volente. 

10 juli was er fysiotherapie, waar Ton tegenop zag, maar men vond hem zo goed presteren dat hij werd afgebeuld en nergens meer voor deugde. ;-) Dat gaf mij de gelegenheid om aan mijn komende dienst te werken. Het schoot niet voldoende op. 

Zondag 9 juli 2017, de vierde zondag na Trinitatis. Die begon voor mij even na 6 uur, toen had ik volgens mijn activiteitentracker (hetgeen een prachtig scrabble-woord is) precies 4 uur in bed gelegen, en ruim drie uur min of meer geslapen. Want we werden om 10 voor negen gehaald om naar Heusden te gaan, waar ik mocht voorgaan in de viering. We, want Ton wilde zo graag nog eens mee. Goede geesten haalden ons en daarna mevrouw Visser op, en Tonio kwam na afloop van de dienst met ons koffiedrinken in het Gouverneurshuis aldaar, en hij bracht ons allemaal thuis. Aangezien Utrecht constant in de herziening ligt, ging dat zowel op de heen- als op de terugweg gepaard met dwalen en keren. Maar we kwamen overal op tijd. En Ton genoot. Alleen sprak ik nog wat te snel voor hem. Jammer. Ik was ruim binnen het uur klaar, dus het zou best aan mijn tempo kunnen liggen. Een fijne dienst! Om half vier (ongeveer) zwaaiden we Tonio uit, en toen kon ik aan Tons lunch beginnen. Daarna probeerde ik de diensten in de computer te zetten, die van gisteren en die van vandaag, maar dat viel bar tegen, want mijn ogen vielen (en vallen) steeds dicht. Het is bijna 10 uur, dus ik ga Ton zo maar eens inviteren om naar boven te gaan, dan liggen we misschien tegen middernacht in bed. (Ik ben zooooooooooooooooooooooooo moe!) Maar het was een heerlijke dag. En de afwas laat ik lekker staan tot morgen. O! :-)

8 juli 2017. Een druk dagje. We hadden niet eens de tijd om Beppies verjaardag te vieren: ik had soesjes zullen halen, maar het lukte niet meer. Om 19 uur had ik een vesperdienst in Zeist, ik werf heel luxe opgehaald, het zijn zulke lieve mensen! Ze hebben ons ook nog  schandelijk verwend met een grote zak kersen. Lief! Maar de preek voor Heusden, morgen, was niet klaar. Dat werd vanmiddag. Ton had hier en daar echter nog wel kanttekeningen, en daar kwam ik pas aan toe toen hij vanavond in bed lag. Half elf. Nu is het bijna half twee, dat valt nog mee. Alles is afgedrukt, maar ik kan de inbinddingen niet vinden. Ergens heb ik er een heeeeeeeeeeeeeeeeleboel. (Gevonden, omdat ik van kast en kabinet in de computer heb opgeslagen wat ik waar had opgeborgen.) :-D Heb een gezegende zondag, morgen. 

7 juli 2017. We hadden weer een wat onrustige nacht, en dan kom je 's morgens niet lekker op gang. Vanmiddag wilde mijn lief toch we naar buiten, en het was heerlijk weer. Jammer genoeg kwam hij, wat lopen betreft, niet verder dan 50 pas. Dan wel zonder zuurstof. We kwamen er niet meer aan toe om het met zuurstof te proberen. Maar goed, we deden ook wat boodschappen en dat kwam goed uit. Daarna was ik moe, ik weet niet waarom, er moest ook nog een en ander geregeld worden, en daar bleek Ton dan uiteindelijk weer niet gelukkig mee te zijn, want het impliceerde meer mensen dan hij dacht aan te kunnen. Tja, morgen maar eens kijken wat we daar nu weer aan kunnen doen. Maar er waren ook leuke dingen, er was heel lieve post vandaag, meestal zijn het vier of vijf bedelbrieven, maar dit waren cadeautjes! Heel fijn! En de preek voor zondag staat in de grondverf. Daar moet nog veel aan gedaan worden, nog uren werk, maar dat is voor morgen. :-) Houd van elkaar, en geniet van  het leven! 

6 juli 2017. Aardig warm, en vanavond denderend onweer. Vanmorgen fysio aan de overkant, Ton is weer degelijk gemasseerd en getapet. We waren na een rommelige nacht beiden moe. Vanavond ook niet vee gedaan vanwege het onweer, dan heb ik de PC liever uit. De liturgietjes voor de Vesper liggen klaar. Nu Heusden nog. Morgen. 

5 juli 2017 keerde de zomer weer terug. Maar niet zo dat het hinderlijk werd. Daniël en Ineke deden weer mooie dingen aan ons, ze namen er ruim de tijd voor, en omdat het Ton helemaal aanvloog toen hij moest gaan liggen, wat een normale procedure is, heeft Daniël hem in zit behandeld. Erg ongemakkelijk voor hem, hij moest half hangen half staan, en hij kon bijna niet zien hoe en waar hij prikken moest. Compliment dat hij het heeft volgehouden. In elk geval was mijn lief daarna wel een stukje beter. Mijn arm deed minder pijn, ook fijn, totdat ik - moe - even op bed ging liggen. Maar goed, we zullen straks zien. Verder ben ik met de dienst bezig geweest. Het gaat vandaag al net zo moeizaam als gisteren, maar ik kan de liturgie nu wel naar de organist sturen. Niet vergeten dus. Ik ga dat maar eerst doen. Het is al bijna morgen...

4 juli 2017. Hard gewerkt vandaag. (Wanneer niet? ;-)) Ton kon het rustig aandoen vanmorgen, maar ik moest wel om vier uur bij de fysiotherapeut zijn voor het betere trek- en plakwerk. Aangezien ik veel last heb van de schouders en een beetje van mijn rug is dat wel nuttig. Ze heeft weer erg haar best op mij gedaan! En passant bracht ik glas. blik en plastic weg, dat is ook aan de overkant van het water. Dat is toch beschamend veel voor twee mensen. :-( Na het eten moesten er boodschappen gedaan worden, Ton wilde niet mee, want hij zat lekker te lezen in het hoogst interessante boek van Schama over de Joden. (Deel 1) Dus stapte ik om 9 uur op de fiets, en ik genoot van de zomerse geuren... er zijn nog een paar lindebomen die bloeien. Of het is de nieuwe lichting. Dat weet ik niet. Het was niet erg warm, maar wel erg aangenaam, en dat zijn die korte momenten waarop je de rest van het jaar hoopt en wacht. Heerlijk!
Vanavond heb ik het grootste deel van de Vesper klaar gemaakt, en de lezingen voor zondag vertaald, waar ik zo bloedig woordjes voor opgezocht had, de laatste dagen. Het blijft boeiend. Maar uit tijdgebrek heb ik wel gespiekt bij andere vertalingen, om niet te verdwalen in de mogelijkheden. Nu is het kwart voor een, dus ik moet echt overgaan tot de orde van de nacht. Bless you!

3 juli 2017. Het zit even niet mee... De dag begon goed, hoor. Ton deed het fantastisch, volgens de fysio-dames, al was hij daarna wel erg moe. Niet zo vreemd, natuurlijk. Ik ging wat tijd verdoen met grafisch spelen, en toen moest ik nog soep maken, en het lukte vandaag om er een niet al te grote smeerboel van te maken in de keuken. Al staat er nog wel een hele afwas, want Ton had net zijn hoofdmaaltijd toen mijn zusje belde, en dat is met een uurtje niet gedaan. Altijd leuk, maar de afwas schoot er bij in. Toen mijn lief zijn toetje had gekregen ging ik naar boven, om aan mijn lezingen en mijn diensten te werken. Helaas lukt het niet om de lezingen te importeren in Word. Ook niet via Windows 7, dat ik inmiddels heb opgestart. Opeens zijn deze files niet meer schaalbaar, en wat ik prima kan lezen in het grafische programma, wordt bij importeren in Word volkomen onleesbaar. Grrrr! Ton heeft nog niet eens koffie of thee na het eten gehad, en ik ook niet. Maar vanuit een ander grafisch programma kan ik het wel afdrukken, al wordt de ene bladzij willekeurig staande, en de ander liggend afgedrukt. Het is vol wonderen om ons heen. Nu even niet belangrijk. Op naar de verfrissing! En zo werd het toch weer laat. 

Zondag 2 juli 2017. De derde zondag na Trinitatis. We sloegen de morgen maar over, want de nacht was rommelig en onrustig. Vanmiddag gingen we naar de (prachtige) vesper in de Klaaskerk. (Een bijzondere kerk voor Ton, want niet alleen werd daar zijn huwelijk met Beppie ingezegend, maar hij heeft daar ook zijn 'proefpreek' gehouden.) We kwamen droog over, dat was ook prettig. Vanavond heb ik toch maar wat gewerkt. Ik moest de verwijzingen nog opzoeken, en dat was veel werk. Morgen kan ik dan gewoon verder gaan met vertalen en zo. Ook prettig. (Help, het is alweer morgen!) (Nog een paar mailtjes en dan maar bed... Bless you!) Ton heeft gelezen vanavond. Mooi. :-) 

1 juli 2017. Allereerst onze gelukwensen aan zwager Kees, die 91 werd vandaag. Hij gaat vooruit, en was vandaag thuis. :-) Ton hield het bij een pyjamadag, daar was het ook weer voor. Wel heeft hij vanavond braaf gewield en een paar oefeningen gedaan. Zelf deed ik vanmiddag boodschappen, ik kocht weer snoep, dus ik ben vreselijk verkeerd bezig. Vanavond woordjes opgezocht voor het Evangelie van volgende week, maar het lukte niet meer om de verwijzingen allemaal op te zoeken. Te veel. Het is hard werken, maar wel prettig. En ook plezierig dat Ton mij zolang missen kon. Half een, dus ik ga hem maar snel halen. Heb een gezegende zondag!

30 juni 2017. De weerman liet niet helemaal per ongeluk het beeld zien: redelijk weer voor april! ;-) Maar de tuin en de parken genieten. Zolang ik binnen kan blijven vind ik het ook wel prettig werken zo. Ton heeft me een paar uur lekker laten werken vanavond, dat was prettig. Ik heb woordjes opgezocht voor anderhalve lezing. Nog één te gaan. En alles nog vertalen. Morgen of zo. Ton lijdt, dus ik ga hem maar verlossen. Hij lijdt wel met mooie muziek van Han de Vries. Ik hoop dat de buren het ook kunnen waarderen. Op zich gaat het wel iets beter met mijn lief. Niet goed, want hij heeft weer jeuk. Maar hij ademt beter en gebruikt minder zuurstof. Nu nog beter slapen... ;-) Maar er zijn veel anderen met wie het veel slechter gaat, dus laten we eerst maar voor hen bidden. (Gelukkig gaat het een niet in mindering op het ander. Gods goedheid is te groot voor het geluk alleen, die gaat in alle nood door heel het leven heen, dichtte Willem Barnard.)

29 juni 2017. Redelijk koel en wat vochtig weer. Heerlijk voor de bomen en planten! Wij gingen weer naar de fysio-practijk toe, waar Ton van 50 naar 60 kg ging op de legpress (met veel gesputter en gesteun, dat wel, maar dat kwam omdat de stagiaires nauwelijks bekend bleken met het apparaat). Daarna een balans-oefening, en vervolgens werd mijn lief gemasseerd door 2 personen.
 
Een daarvan was 80% van de tijd aan de telefoon, omdat de baliemedewerkster, die dat had moeten doen, ziek was. Dus heb ik met één hand mee gemasseerd, hetgeen weinig effectief is. Mijn rechterduim vindt het niet leuk, dus die ontzie ik maar.
Symptoombestrijding, moppert de fysiotherapeut, die zich er dan ook zichtbaar van distantieert. (En ja, dat merken de stagiaires ook...) Maar aangezien de symptomen Ton hinderen, maakt het wel degelijk verschil voor hem. Het voelde na afloop veel prettiger, zei Ton. Dus we houden het er maar in. Met instemming van de huisarts. 
Na de lunch heeft Ton iets vaags gedaan in de buurt van een boek, ik deed iets aan de post, het hield ons bezig. Later begon ik op de oude laptop onder DOS woordjes op te zoeken voor een lezing van de komende diensten. Daar ben ik vanavond niet mee klaar gekomen, dus morgen verder. Ton lag om half een in bed, ik ga mijn tanden poetsen en zijn voorbeeld navolgen. ;-) Bless you!

28 juni 2017. Vanmorgen sliepen we niet uit, maar wel door, dus we kwamen aardig in tijdnood. Ton sloeg het grootste deel van zijn ontbijt maar over, zodat we ruim op tijd bij Daan en Ineke konden zijn, waar mijn lief op zijn gemak kon bijkomen van het bestijgen van de trap. Op de overloop stond daar al een stoel klaar, heel attent. Ineke heeft bij mij in elk geval een heel effectieve gouden naald gezet, want mijn rechterschouder doet al een stuk minder pijn. De laatste dagen was het af en toe haast niet te harden. De pijn is nu gezakt, ook grappig, maar toch minder sterk. Na de behandeling zijn we nog naar HC gegaan, waar Ton een broodje heeft gegeten en 60 pas heeft gelopen, achter elkaar. Maar toen was het ook wel over. 
De hele dag bleven we met vertraging werken, zodat het nu half twaalf is, en Ton een postprandiaal kopje koffie drinkt. Ik heb nog vrijwel niets gedaan. Wat gelegen, wat getut. En dat, terwijl er zoveel te doen is! Vooruit, nog maar even mijn best doen!

27 juni 2017. Ton heeft vandaag 2x 50 pas gelopen, ik ben uren bezig geweest met een kaart om te versturen aan iemand die iets aardigs voor Ton heeft gedaan, en passant heb ik de helft gelezen van Olaf de Landell's Versprongen ster, dat ik bij het Boekspot vond, (een klassieker, die ik niet kon laten liggen) toen we daar toch langs kwamen, en zo heb ik de kostbare dag verdaan... terwijl er veel serieuze dingen gedaan hadden moeten worden. Foei. Nu even oud papier buiten zetten, en morgen weer verder. Dat is het trouwens al anderhalf uur, zie ik. Waar blijft de tijd???????????

26 juni 2017. Koeltjes buiten, maar we hebben er weinig gebruik van gemaakt. Alleen heb ik wat kleren gelucht. En de slaapkamer aan kant gemaakt, want de fysiotherapeut zou Tons benen masseren. Helaas deed mijn lief moeilijk, hij is nog moe van gisteren, en toen ging het niet door. Jammer voor hem dan, ik ga het zeker niet overnemen, vanavond. Een keer in de week is natuurlijk veel te weinig. Maar de fysiotherapeut had er geen zin in, en viel Ton bij. Ze zoeken het maar uit. :-( (Maar ik zit er mee, als het opgehoopte vocht ondragelijke jeuk oplevert. Bid maar dat het niet het geval is vannacht, want ik ben moe, en heb geen zin in gedoe.) Ton heeft vanmiddag de binnenkant van zijn ogen ernstig bestudeerd, en ook ik viel in slaap zodra ik stilzat. Pas vanavond laat kon ik een flink deel van een liturgie in de computer zetten. Alleen moeten de lezingen nog wel. Morgen dan maar. 

Zondag 25 juni 2017, de tweede zondag na Trinitatis. De natuur was ook lekker groen, want de regen van gisteren was nog niet op. We kregen verschillende milde buitjes op onze tocht naar het Noorden, en terug. De eerste chauffeur van de Valys deed er vrijwel precies 2 uur over (maar die moest wel even bijtanken onderweg), en de tweede een kwartier minder. Ton heeft het redelijk doorstaan, met zuurstof, dat scheelde wel. Het maakt meer mogelijk. :-D G's 70ste verjaardag (morgen) konden we vandaag niet vieren in Amsterdam, zoals we eerst hadden gehoopt. Dus gingen wij er zelf heen. Hij zag er (erg) slecht uit, maar was blij met ons bezoek, en met de bladen die we hadden gekocht. Woordzoekers vindt hij altijd leuk, en we hadden een voorraadje Vorsten etc. gekocht, waarmee hij weer een tijdje bezig kan zijn. De verveling maakte in het ziekenhuis dat hij van ellende maar in bed ging liggen. Nu zal hij wel meer bezig gehouden worden, zeker de eerste paar weken. We zullen zien hoe het gaat. 1 uur gingen we hier weg, half acht waren we er weer, maar voordat we gegeten hadden etc... We vielen op de TV in de zoektocht van Robbert Dijkgraaf naar de Mind, spannend. Voor Ton slecht te volgen, omdat de ondertiteling vaak wit op licht was, en niet te lezen voor hem. Veel verschillende talen, dat vroeg constant schakelen, en als je het niet goed ziet en niet goed verstaat is dat wel een uitdaging. Een aantal dingen heb ik vocaal ondertiteld, maar dan raak je zelf de draad ook kwijt. Nu ja, intussen is mijn lief ingeslapen onder het slechte nieuws, het is half elf geweest, en de afwas wacht weer op me. Ik heb de neiging te gaan staken. Maar dat gaat niet. Ik moet nog iets regelen en uitzoeken, en dan Ton maar vroeg naar bed. Hij zit trouwens nog aan de zuurstof. Goed dat het er is, beroerd dat hij het zo nodig heeft. (Ik heb vast een paar heel mooie foto's gemaakt, maar ik zie me ze nog niet rechtzetten etc.  Jammer, maar zo gaat het.)

24 juni 2017. Koel, mistig, miezerig, lekker voor de natuur. Helaas konden wij niet naar de Veteranendag op het Malieveld in Den Haag. Maar de vlag ging wel uit en we keken naar de TV. Slechts een paar bekenden zagen we. Altijd weer onverwachte verrassingen. ;-) Ik deed veel boodschappen. Een klein groepje boze anti-burgers (Pegida?) met zwarte vlaggen protesteerden fel op het veldje van het Moreelse parkje, en ze jutten elkaar op als in Neurenberg. Veel beveiliging, maar op hun gemak. Later regende het, en toen was het protest ook verwaterd. Ton is niet slechter, volgens hem ook niet beter, maar hij heeft braaf twee maal gewield vandaag. Als het droog was gebleven hadden we nog wel wat gelopen, buiten. Maar aan mijn werk ben ik helemaal niet toegekomen. Er ligt ook een boek van Maeve Binchy in de keuken, waar ik ongemerkt steeds verder in kom. ;-) Kwart voor twee, morgen vroeg op, dus er komt niets meer van werken. Morgen ook niet. Nu ja, dan maar een rustdag. Of zo. Heb een gezegende zondag. 

23 juni 2017. Vanmorgen sliepen we maar eens uit. Er moest niets, en dat was een verademing. Helaas vergat ik dat er vandaag kaarten verstuurd moesten worden aan zieken en jarigen, dus toen werd het nog even heel hard werken en stressen. En ja hoor: toen ging ik zomaar door mijn rug. Een kaart dubbelvouwen en platstrijken, een kleine beweging, geen torsie of wat ook, en boem! Tja, dat was lastig. Ton ging eigenstandig naar beneden, dat was al in maanden niet gebeurd, zonder dat ik zijn voeten leidde. :-) Hij heeft ook meer zitten lezen, dus hij is een fractie beter. :-) En tussendoor sliep hij natuurlijk telkens. Al dan niet met zuurstof. (Hij ligt nu zonder zuurstof in bed, gisteren had hij die wel nodig, maar daarvoor al een dag of wat niet...) (Tel uw zegeningen... in onze situatie tel je ze inderdaad nu één voor één.) De kaarten zijn nog op tijd op de bus gekomen. Boodschappen deed ik later op de fiets, en dat ging wel. En toen ik dan eindelijk aan het werk wilde gaan, om half elf, riep Ton me. Van werken is niets meer gekomen, maar hij heeft wel uitgebreid kunnen vertellen wat hij allemaal gelezen had. Een interessant boek, dat ik ook doorgeworsteld had, maar hij haalde er meer uit dan ik. Hij is dan ook hyperintelligent. Alleen wilde ik op dat moment niet luisteren, laat staan discussiëren over de Joden en de Palestijnen, maar mijn gedachten waren bij wat er allemaal nog te doen viel. Kortom: alle ontspanning van het uitslapen was weer verdampt. Om half twee lag mijn lief uiteindelijk naar tevredenheid in bed, dat was een half uur geleden, en als ik nu nog ergens aan begin wordt het minstens drie uur. Een verloren dag dus. Jammer, maar het is niet anders. En teveel ijs gegeten. Dat zal de weegschaal mij morgen ook vertellen. Maar Tons gewicht is netjes. Dat is fijn. :-D Bless you!

22 juni 2017. de zomer begon heet. Dit boven de 30 graden. De was, die ik buiten ophing, was al heel snel weer kurk droog. Het kon gaan onweren, dus ik haalde het maar binnen, voordat we naar de fysio gingen, inderdaad, wij gingen erheen, omdat er gemasseerd zou worden en omdat er sprake was geweest van de Legpress. Uiteindelijk heeft Ton 4 à 5 minuten gefietst, en daarna zijn de onderbenen gemasseerd. Dat leek hem wel goed te doen. Het was wel bloedheet. Later zijn we nog richting stad gegaan, maar veel gelopen heeft Ton niet: 40 pas. In elk geval meegenomen. Vanavond ben ik bezig geweest met de komende vesper, de kerkdienst op de dag erna staat er  los van. Een flink deel van de liturgie van de Vesper staat in de computer, dat scheelt weer. Half een, misschien liggen we om twee uur in bed, als het meezit. Ik ga mijn best doen!  

21 juni 2017. Zomer en meteen de langste dag van het jaar. Net niet de warmste, dat zou het morgen worden, maar koud was het niet. Wel was er een windje, dat voelde heel plezierig, zodat die 28 graden Celsius meevielen. We gingen naar Daan en Ineke, vroeg, zodat Ton de tijd had om bij te komen, na het bestijgen van de trap, en omdat Ineke's kamer beter te koelen was dan die van Daniël (die van het hoe warmer hoe beter type is), hadden ze zelfs van behandelkamer geruild. Zo lief! Na de behandeling wilde Ton nog graag iets zoets gebruiken bij de Gasterij, die altijd heel gastvrij is, ook voor ouderen en minder validen. Zoet was het, en veel, maar niet verfijnd. Je kunt niet alles hebben, en de hartelijke vriendelijkheid woog daar zeker tegenop. Op HC liep Ton 50 pas, en later tussen Karel V en thuis nog eens. Dat laatste met heel veel moeite. Omdat mijn lief zo'n zin in een ijsje had (maar dan 'echt ijs, geen perenijs') klom ik nog maar even op de fiets, om AH leeg te kopen. Het laatste pak perenijsjes nam ik toch ook maar mee. Wel slecht voor onze lijnen, dat ijs. Want ik kan geen maat houden. We aten laat, Ton had verzorging nodig, dus ik heb een uur zitten masseren, :-( en hij heeft nog wat gewield, op mijn aandringen. De wond is bijna dicht. Luchten lukte niet echt: het blijft buiten vrij warm. Het is nog maar half twee, maar nu gaat mijn lief echt naar bed. Morgen oppassen met de zon, jullie. En drink genoeg! 

20 juni 2017. De laatste dag van de lente was redelijk tropisch. 29-30 graden Celsius; Tons wond was min of meer droog, hij heeft lang vandaag met het blote been op bed gelegen, later is hij naar beneden gekomen, we vergaten hem de kous aan te doen. Dus zullen we zien wat dat wordt. Hij had een pyjamadag. Vanmiddag ben ik weer uit elkaar gerukt en aaneen getapet. Gisteren had ik een smerig deel van het soep proces al afgemaakt, vandaag moest een en ander nog door de blender, en in bakjes in de koelkast. Verder heb ik veel getelefoneerd, en geregeld. Nu Ton nog naar bed. Morgen wordt het weer hartverwarmend zomers...  

19 juni 2017 was nog wat heter. We deden aan een soort Tropenrooster, want om de een of andere reden is onze slaapkamer niet zo koel te krijgen als ik wel zou willen. Vannacht heb ik toch wel een uur opgezeten om alles boven en beneden door te laten tochten. In elk geval wilde Ton vandaag eerst wassen en aankleden, en dan pas ontbijten. Beneden. Niet dat het bijzonder opschoot, maar het was beneden wel een graad of wat koeler dan boven. De nacht was niet zo prettig geweest omdat Ton sinds gisteravond hoestte. Ondanks het super glad maken van het eten is er kennelijk toch iets verkeerd gegaan, en in het verkeerde keelgat geschoten. Hij is de hele nacht blijven hoesten, en eigenlijk ook de hele dag. Alleen heel veel zuurstof hielp (een tijdje). Vermoeiend voor alle partijen. De fysio-sessie duurde niet zo lang, en was veel lichter. Toch was hij uitgeput. Geen wonder. Aan het begin van de avond heb ik mijn lief nog mee naar buiten genomen, naar de Twijnstraat, maar gelopen heeft hij niet. Wel nog 10 minuten extra gewield. Dit omdat hij nog veel vocht vasthoudt, en het hoog houden van de benen is ook geen pretje. Hij is géén varkentje! (Een Russisch spreekwoord, dat hij dikwijls heeft geciteerd luidt in vertaling: zet een varken aan tafel, en het legt er zijn poten op.) AH was nodig omdat vanavond de laatste portie soep op ging. Dus moet er gemaakt worden. Ik ben al bezig geweest, nadat we een pompoen hebben gehaald. Winterwortels waren er niet, dat wordt bospeen, waarvan ik vermoed dat die nog nooit een bos heeft gezien. Wel is het een bos peentjes. 1uur 10: Ton vraagt of ik hem kom halen. Tot morgen dus maar. En toen werd het toch nog 3 uur voor we naar boven gingen. :-( 

Zondag 18 juni 2017, de eerste groene zondag, de eerste zondag na Trinitatis, een tijd van volheid en rijping. Vaderdag was het ook, en Tonio was zo vriendelijk om Tons vaderdag te 'maken', door er uren en uren voor mijn lief te zijn, terwijl ik weg was naar Leerdam. Een ontspannen dienst met zijn negenen, zonder orgel, maar mét blokfluit. Dankzij Jakkenanna en haar man was de dienst toch vol muziek. Heerlijk. Half vier weg (net iets te laat) en vier uur later terug. Het was bloedheet, Tonio en Ton hadden wat verpoosd in de binnentuin en omstreken, Ton had zelfs 2 x 25 pas gelopen, ondanks allerlei pijntjes. En hoe het morgen gaat zien we dan wel weer. 

17 juni 2017. Een mooie dag, niet te koud en niet te warm. Vlak bij ons huis werd, met aanzienlijk wat decibellen, de eerste Utrechtse CanalPride opgesteld, en het was nog lang genoeglijk druk in de stad. Een regenboogvlag hebben we niet, dus ik deed het maar met een roze laken vanuit een raam. ;-) Ton deed het rustig aan, hij wilde uiteindelijk ook niet naar buiten, maar hij heeft wel netjes met de benen omhoog een tijdje zitten lezen. 
En nu net heeft hij mijn dienst doorgelezen, met nuttig commentaar, zodat ik daar nog een en ander aan moet doen. Tonio komt morgen op Vaderdag bij zijn vader zitten, zodat ik 's middags rustig op pad kan gaan. De volgende dienst is hij ook van de partij, dus dat is een hele zorg minder. Het been van G. zal behouden blijven, maar de wond is nog lang niet dicht. Revalideren willen ze volgende week. We zullen het zien. Nu ga ik mijn lief naar boven halen, het is alweer bijna een uur morgen. Dus heb een gezegende zondag allemaal. :-) De groene tijd van rijping en doorgroeien begint.

16 juni 2017. Een prettig koele dag, dat is plezierig tegen de achtergrond van de aanhoudende bijna-hoofdpijn, die mij een beetje lam legt. (Gewoon slaapgebrek.) Tonio kwam tussen de middag een half uurtje langs, met prettige tijding. Ton fleurde op van zijn aanwezigheid, al ging hij daarna wel weer slapen. ;-) Maar vanavond heeft hij beneden gegeten, alles gleed zoetjes naar binnen, en daarna heb ik boven zitten werken aan de dienst. Het is nog een rommeltje, maar morgen moet het wel af. Vanmiddag kwam onze lieve Tjitske onverwacht ook nog langs met onze verjaarscadeautjes... Helaas sliep Ton, en toen hij even wakker werd, was hij toch echt niet in staat om te ontvangen. Morgen is hij misschien weer wat beter. Ik blijf hopen, bidden en vertrouwen. (Geloven heet zoiets!) ;-D

15 juni 2017. Gisteren was ik kennelijk zo bezig, dat ik vergat de dag hier bij te houden. Excuses. Mijn dagen zijn wat al te vol. Maar 's middags was er een oude vriend van Ton (en mij) op bezoek gekomen, die we alweer jaren en jaren niet hadden gezien. Ton vond het heerlijk, en hij zat op zijn praatstoel, zodat onze gast veel later wegging dan voorzien. Vannacht en vandaag was hij wel erg moe, maar het was de moeite waard. :-) Vanavond heeft Ton in de binnentuin nog 50 pas gelopen, moeizaam, maar toch... het kostte me wel een uur bij elkaar. Pas na middernacht heb ik vanavond de eerste regels van de preek van zondag a.s. geschreven, maar nu is het toch tijd om Ton naar bed te brengen. Morgen moet er serieus gewerkt worden.

13 juni 2017. Gisteren kregen we slecht nieuws over een familielid. Droevig. Het gevaar voor een amputatie lijkt voor G. geweken. Goddank. Ton bleef vandaag maar in pyjama. Maar hij heeft wel gewield en geoefend. Dat laatste deed ik mee. Verder is hij heel braaf en vecht hij tegen de suikerverleiding, terwijl ik er weer voor gevallen ben. Bah! De apotheek bracht nieuwe trombosekousen voor Ton, maar niet het verband waar ik op zat te wachten. Na een aantal telefoontjes werd (on)duidelijk dat een assistente dàt nu net níet had doorgegeven aan de apotheek. Mensenwerk is broddelwerk, maar toch... de chauffeur van de apotheek bracht het zo snel mogelijk hier. De lieverd! Er zijn zoveel aardige mensen in ons leven! 
Vanavond kwam ik niet erg aan werken toe, dus toen Ton om half twee in bed lag, schoof ik nog maar even aan bij de computer. Heb ik een half uur zitten werken aan een lied dat er al in stond. Gewoon niet goed gekeken. Dom guppy. Kwart over drie: tijd om naar bed te gaan, al ben ik nog lang niet klaar met de liturgie. Morgenmiddag komt er bezoek. En het huis is nog niet geheel (nog geheel niet) geschikt om bezoek te ontvangen... Tja. 

12 juni 2017. Ton heeft nog steeds veel last van zijn been. De huisarts kwam halverwege de fysio-sessie, maar Ton heeft vanavond de oefeningen afgemaakt. Speciaal verband, dat de apotheek zou brengen, is niet gekomen, jammer, want ik kon niet weg. Vanavond om half tien ging ik nog even naar AH op de fiets, maar wat ik echt nodig had voor Ton kon ik niet meer krijgen. Morgen beter. 

Zondag 11 juni 2017, de Gouden zondag Trinitatis mocht ik dit uitleggen in Heusden. ;-) Een prettige dienst. (Wel jammer dat me was verteld dat het vaderdag zou zijn, dat klopte niet... en niemand corrigeerde me, of zette na afloop vraagtekens - tenminste niet waar ik bij was. Flater!) Na afloop werd er koffie gedronken, buiten in de tuin van het plaatselijk museum, waar verscheidene gemeenteleden intensief bij betrokken zijn. Het was er warm genoeg voor! Laetitia kwam papa-sitten, en dat was heel vruchtbaar: samen hebben ze de aanzienlijke stapels op twee stoelen geslecht. Ton heeft wel vier keer gezegd dat het zo prettig was. Het is altijd leuk, om tijd met een kind een op een door te brengen! Een voorrecht dat je als ouders niet zo vaak meer hebt. :-) Kwart over twee was ik terug, Ton had behoefte aan een héél rustige middag, en ik ging de dienst op het web zetten. Intussen is het elf uur, en ik zou drie kwartier geleden alweer terug zijn bij mijn lief die nu beneden op mij wacht. Foei toch. Internet is verslavend. De tijd vliegt. Ik nu ook. 

10 juni 2017. Ik zie dat ik de laatste dagen niet steeds ben toegekomen aan het bijhouden van de site. Excuses. Pas als Ton in bed lag kwam ik aan werken toe, en dan sloot ik kennelijk twee keer af zonder even het dagboek bij te werken. :-( Het is nu ook al vrijwel middernacht, en morgen mag ik vroeg op, om dienst te doen in Heusden. Nog één nietje, en één liturgietje vouwen. En mijn kleren uitzoeken, dat is ook zowat. Gisteren kregen we inderdaad de kleine compressor. Ik was vergeten wat een lawaai dat ding maakt. :-( Elk voordeel heeft zijn nadeel. Maar dat kwam toch zo uit, dat we niet meer naar de Pieterskerk konden om vier uur. Jammer. Ik had Rikkert Zuiderveld wel willen horen zingen. Zijn 95 speldeprikken (n.a.v. Maarten Luther) zijn in het Frans vertaald. Tons gewicht is de laatste week steeds wat omlaag gegaan, en zijn hart is nu tevredener... mijn lief heeft meer interesse in het leven (een heel klein beetje, maar toch...) en hij ademt beter. Twee nachten achter elkaar heeft hij het uitgehouden zonder zuurstof - al  had hij die bij inspanningen wel nodig. Ook bij geringe inspanning. Vandaag, eigenlijk vanavond, maar het was nog heerlijk weer, zijn we naar Bilthoven gegaan om een pakje weg te brengen. De ontvanger was niet thuis, maar die vindt het wel. Een ijsje wilde Ton wel, en er waren weer veel engelen om Ton een hand te geven en aan de rolstoel te rukken, bij het bestijgen en het verlaten van de trein. Toch was het een inspannende aangelegenheid voor Ton, omdat zijn been af en toe weigert. De ouderdom... :-( We aten na negen uur, toen moest ik nog haren krullen en liturgietjes vouwen etc. Ik ga de laatste doen, en dan snel Ton naar boven brengen. Laetitia komt morgen haar vader 'sitten'. Dat zal wel genoeg vaderdag zijn voor morgen denk ik. Misschien nog eentje, later in de middag, maar dat zien we dan wel. Hoeft niet, mag wel. 

8 juni 2017. We waren wat laat met op gang komen, vanmorgen, dus Ton had nog niet alle voorbereidingen voor de fysiotherapie getroffen, toen de therapeute kwam. Maar hij heeft genoeg gepresteerd om de dames tevreden te stellen. Moe was hij er wel van! Toch wilde hij vanmiddag wel mee naar de stad, en hij liep 2x 50 stap. Dat kostte wél een paar uur. Dus we aten laat. Om tien uur ging ik naar boven. Ik ben de hele dag aan het tutten en het wachten geweest. Schoot niet op. En toen ik dan boven was schoot ik niet op, dus toen Ton om vijf voor elf mij inseinde dat hij naar boven gehaald wilde worden, had ik nog niets aan de dienst gedaan. Om kwart voor twaalf waren we nog niet op weg naar boven, al duurde het toen niet lang meer. Het is nu één uur, Ton slaapt, en ik ben te moe om nog iets zinnigs te gaan doen. Morgen beter. Dan moet ik trouwens al vroeg op. De vivisol komt tussen 9.15 u en 12.15 u om de zuurstofflessen op te halen, en de kleine(re) compressor te brengen. Dan zullen we in elk geval iets mobieler zijn, denk ik. Moge er zegen op rusten. 

6 juni 2017. D-day... zoveel jonge levens afgebroken om ons te bevrijden! Laten we het nooit vergeten. 
Ton had een onplezierig en pijnlijk begin van de dag: er was al een hinderlijke blaar aan zijn onderbeen, vanmorgen bleek er een heel grote en volle boven te zitten. Toen ik die had doorgeprikt had hij er minder last van, en hij viel getroost weer in slaap. Zijn gewicht begint zich langzaam weer in het gezondere gebied te begeven, maar fitter is hij er nog niet van geworden. In elk geval: afgezien van de druppels van Daan en de pufjes even geen medicijnen. :-) Dat is goed. Mijn lief sliep tot ruim 2 uur, dat gaf mij de gelegenheid een paar uur aan mijn dienst te werken, en dat voelde erg prettig. Daarna volgde het ontbijt, en omdat ik tegen 4 uur naar mijn fysiotherapeute moest, hield Ton een pyjamadag. Wel ging hij naar beneden voordat ik nuttige dingen ging doen als glas en plastic wegbrengen, en een paar boodschappen halen. We aten dus laat, om half elf zat hij nog tegen zijn toetje aan te hikken. Om half twaalf ging ik maar eens naar boven, en zo heb ik toch nog anderhalf uur kunnen werken. De liturgie staat in de computer, ik moet de lezingen nog bestuderen, en allerlei andere dingen doen, maar tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen, en morgen zien we de rest wel. Van G. nog niets gehoord, misschien ook omdat ik een telefoontje miste, vanmorgen. Om de een of andere reden komt het signaal op de slaapkamer niet meer binnen. Misschien heb ik dat ooit ingesteld om Ton niet wakker te maken, maar ik weet niet meer hoe ik dat ongedaan moet maken. Lastig is het wel, al is het rustig... morgen, dan kijk ik er wel weer naar. Nu is het bedtijd. ;-)

5 juni 2017. Tweede Pinksterdag. Om twee uur besloot Ton dat hij wel eens naar het Centraal Museum wilde. Om kwart voor vier waren we eindelijk zover! Maar Rietveld c.s. interesseerde hem helemaal niet (hij heeft nog altijd medelijden met de kinderen Schröder, die nooit wisten hoe het huis er zou uitzien, als ze van school thuis kwamen), en de rest was rommelig, onoverzichtelijk, gewild en niet interessant. Kortom: ruim voor vijf uur waren we er alweer uit, voor een hele tijd. We liepen nog wat rond (ik dan, Ton heeft niet gelopen vandaag, maar wel heeft hij een kwartiertje gewield) en nadat ik neef G. uit L. aan de lijn had gekregen in het ziekenhuis, waar de arme ziel onverhoeds in beland is, deze week, wilde Ton pas om 8 uur eten. Half elf was hij klaar, toen ging ik mijn haar wassen, want morgen dreigt de tape weer. :-( Om kwart voor twaalf was zijn kop thee nog niet leeg, dus toen begon ik eerst maar 'even' aan de liturgie voor de komende dienst. De opzet staat nu in de computer, de uitwerking moet nog komen. Half drie, Ton ligt in bed, en ik ga ook. Après nous...

4 juni 2017. Eerste Pinksterdag! Droog, en ongeveer 20 graden Celsius, dus Ton had wel een jas nodig op weg naar de kerk. Ja, het is gelukt. Mét een zuurstoffles. De dienst was in de kapel van de Pieterskerk, en na de (heeeeeeeeeeeeeeeeeel lange) preek was er Avondmaal op het Hoogaltaar. Ton heeft zich de trappen opgesleept, met behulp van twee paar armen en de zuurstof op volle kracht. Boven stond een stoel, en het zicht op het lichte Licht. 
Tegen vier uur wilde Ton nog wel naar buiten. 50 pas heeft hij gelopen, met moeite, en van de helling af, maar het was toch weer iets meer. :-) 
Eten ging moeizaam vandaag, ik had er wel mijn best op gedaan... tja. Bijna 2 uur, Ton ligt in bed, en ik ga ook. Ik ben helemaal uitgeput. Alles gaat tergend traag. Morgen moet het beter gaan. 

3 juni 2017. We werden wel op een redelijke tijd wakker, maar we sliepen ook beiden weer in, na het eerste kopje koffie, zodat het ontbijt als brunch verliep. Ik stapte op de fiets om naar de Olifant te gaan, terwijl Ton nog wat... sliep. Later heb ik hem nog meegenomen naar buiten, mét zuurstof, hetgeen een heel gekluns was. Toen we, met een paar boodschappen, terug kwamen, en Ton de rolstoel verliet voordat ik de zuurstoffles had losgehaald, kiepte het geheel ook om. Gelukkig zaten er geen eieren in de tas. ;-D Over eieren gesproken: de paaseieren voor de spiegel beneden zijn nu vervangen door rode eieren, met een tikkeltje goud. Ik heb nog een 3D ei geprint in rood, daar moet nog wat goudpoeder overheen gestoven. Morgen Pinksterfeest! Het Feest van de Geest! Ik wens je een Geestrijk Pinksterfeest toe. Eigenlijk wil ik iedereen nog mailen, maar het is alweer bijna kwart voor een, en ik ben zooooooooooooooooooooooooooooo moe! Bless you all!  

2 juni 2017 was een warme dag, met genoeg wind om het aangenaam te maken. Maar daar kwamen we pas in de middag achter, want door een slechte nacht sloegen we de morgen over. En dat was jammer, want kennelijk kwam om 11 uur de man van de zuurstof, om ons een kleine compressor te brengen, zodat we ook makkelijker weg van huis kunnen. Helaas was het mailtje daarover vannacht, toen ik naar bed ging en de mail controleerde, nog niet binnen. Nu wel, maar daar heb ik niets aan. Het duurt dus nog een week voordat we mobiel zijn. Op stap met de zuurstoffles, hebben we gemerkt, is een moeizaam proces als we met zijn tweetjes zijn. Het zij zo. Om 4 uur kwam de fysiotherapeut, erg prettig, en intussen kon ik even naar het postkantoor, want ik kwam niet goed uit de tarieven. Die zijn fiks, als je iets naar het buitenland wilt sturen, dat zwaarder is dan 100 gram. Nu ja, dat is het waard. ;-) Maar op tijd komt het niet meer. Jammer. Aan de kaarten voor de zieken kwam ik ook niet meer toe. Ton heb ik nog wel even mee naar buiten genomen, dan was hij drie kwartier van de zuurstof af, ;-), en hij heeft 40 pas gelopen. Bij 30 hijgde hij al als een postpaard, en een reprise zat er niet in, maar het is in elk geval een opgaande beweging. Ik liet hem ook rustig achter, toen ik snel op de fiets naar de Twijnstraat ging, om half tien. Want de soep was op!!! Dus moest er actie komen. Er waren geen gewone pompoenen te krijgen, dus werden het twee kleine flespompoenen, maar die kon ik niet samen in de snelkookpan krijgen, zodat ik ze in twee gedeelten moest voorgaren. En dan de afwas nog... :-( Morgen komt het smerigste gedeelte van het soep maken, daar verheug ik me niet op.  2 uur, Ton ligt al even in bed, ik moet nog een mailtje beantwoorden, of twee, of... en dan naar bed. Heb een fijne dag morgen..

1 juni 2017 begon vroeg voor ons doen. Om 7 uur ging de wekker, en toen had ik nog geen drie uur geslapen. Tja. Dat zou ik later merken! We hadden een afspraak bij Tons cardioloog, die voor ons beiden een goede vriend is geworden. Ton had heel de nacht aan de zuurstof gehangen, en ook, tot op de laatste moment voor we weggingen... dan denk je: die fles... daar zal hij geen afstand van willen nemen... Maar zo was het niet: mijn lief wilde zonder die lastige, grote en onhandige zuurstoffles op pad. Later hadden we daar spijt van, maar hij voelde zich, na de behandeling door Daan gisteren, echt een stuk beter. Als echte bejaarden haalden we de vorige tram nog, ook omdat die later vertrok, maar toch... Zo hadden we ruim tijd om een ijsje te eten, Ton althans, en hij wilde ook nog een stukje lopen. Maar eerst nog even naar het toilet... en dan nog even op adem komen... en... en toen moest ik flink doorlopen met hem (in de rolstoel) om op tijd aan de balie te zijn en ons te melden. Het was een prettig bezoek, Ton kon zijn verhaal kwijt, de staat van het hart leek nauwelijks veranderd (?) en nadat bij Ton bloed was geprikt, was hij toe aan een en ander. Soep, een croquet, en een stukje kwarktaart. Helaas nam een korreltje van de croquet de verkeerde afslag, zodat Ton lang moest hoesten. Eigenlijk hield hij er heel de dag last van. Op HC liep Ton in twee uiteenlopende delen 2x 25 pas. Zonder zuurstof maar dan nog. Toen we thuis waren bleken we beiden moe, dus ik heb dik een uur te hebben gedut boven een boek. Veel trek had Ton niet na zijn copieuze lunch, dus h et was niet erg dat mijn jongste zus mij 'even' belde...Dat duurde maar 2 uur en 3 minuten... ;-D Ton was (en bleef) aan het eind van zijn krachten en van zijn adem, dus eenmaal thuis ging hij meteen weer aan de zuurstof. Hij had behoefte aan mijn aanwezigheid, en dat duurde lang. De nieuwe zuurstoffles kreeg ik niet open, dus moest ik mijn buurman vragen het ding open te draaien. Gelukkig kan ik ook na twaalven bij hem nog aankloppen En omgekeerd. Om kwart voor drie had ik hem in bed, de was in de machine, en de computer opgestart. Nu is het half vier, omdat ik.. telkens in slaap val. De kaart voor Gve moet maar wachten, want ik kan niet meer. Morgen ga ik echt eens aan het werk...

31 mei 2017. Het was gelukkig koeler vandaag, maar dat hielp Ton niet erg. Wel hielp de behandeling door Daniël, hij was daarna veel meer mens, en minder zombie, al had hij geen behoefte aan Hoog Catharijne, maar wilde hij gewoon snel naar huis, nog steeds mét zuurstof. En dat was wel een uitdaging, ondanks de prachtige rolstoeltas die Betty heeft gemaakt. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat de handvatten van de rolstoel wel eens konden afbreken. Dus ik liep een beetje op eieren. ;-) Hoe dan ook: Toen we thuis waren heeft mijn lief zelfs twee korte telefoongesprekjes gevoerd (en dat was het dan wel, voor de rest van de dag), en hij kon best even alleen blijven, terwijl ik mij op de fiets repte naar de Twijnstraat voor een bezoekje aan Albert de Verwenner. Daarna had hij mij weer nodig totdat hij in bed lag, iets na twaalf uur, en het afgelopen uur heb ik een paar noodzakelijke dingen voorbereid. Morgen wordt het warm, dat komt slecht uit. Maar goed, dat zien we morgen dan wel weer. :-) (En daarvoor moet ik ook nog een paar dingen regelen. Dus ik groet u allen. J )

30 mei 2017. Heel de dag heeft Ton op en rond bed rondgehangen of (dat vooral:) geslapen. Constant zuurstof. Ik begreep er niets van, totdat ik eens opzocht of er viezigheid in de lucht zat, en dat is het geval. Saharafijnstof, en roet en chemische vervuiling uit eigen omgeving en buurlanden. Geen wonder dat gisteren buiten zijn voor Ton ook niet bijdroeg aan zijn ademhaling. En ik had veel het raam open vandaag. Toen ik het dicht deed klaagde mijn lief dat het zo warm was in de slaapkamer. Zucht. Dus nu, half twee, zit ik voor het eerst vandaag aan de computer, terwijl het raam achter mij open staat en dat op de slaapkamer ook. Op zich wel lekker dat mijn kamer wat doortocht, want de hele dag die compressor hier aan het werk, dat merk je wel. Maar ik heb niets nuttigs gedaan vandaag, behalve Tons bed verschonen. Het bord met de bietjes had hij wat scheef gehouden. Zo nog maar een was draaien. Van mij mag het gaan regenen, want dan wordt de lucht schoon of in elk geval: schoner. Ik las op internet dat het zinloos was nu je auto te wassen, want er zou nog veel meer troep in de lucht hangen, de komende dagen. Slechte zaak voor Ton. Hij kan nu echt helemaal niets. 

29 mei 2017. Fysio gehad, dat ging wel goed. Verder was Ton erg moe. Mijn rug is iets beter, maar niet goed. Dus dat is wel een uitdaging. Al bijna een week. Ik heb weinig gedaan. Telkens zegt Ton: even wachten. En dat wordt tweeven, of drieven. Of zo. Vanavond heb ik hem meegesleurd naar buiten, maar dat was geen succes. Bij de AH zat hij zo te rillen van de kou dat ik de helft van de boodschappen heb overgeslagen, en omdat hij het heel de dag zo benauwd had, heb ik in arren moede de zware zuurstoffles meegenomen. Ondanks de grote nieuwe tas  had ik toen maar beperkt ruimte voor de boodschappen. ;-) Vanwege het dreigende onweer heb ik de pluizen op het dak min of meer opgeveegd, die zaten deels vastgebakken, en de was bleek nog niet droog, maar dat gaat dan binnen maar verder. Rommelige dag dus. Wel zorgelijk dat Ton zo idioot benauwd is. 25 pas was al wat hij lopen kon vanavond. Mét zuurstof in de hoogste versnelling. Tijd voor een wonder, Heer! (Maar er zijn er nog een heleboel voor wie ik dat vraag...) We zullen zien hoe het morgen is. In elk geval geen 30 graden meer. (Op zich vind ik dit wel lekker weer, hoor.)

Zondag 28 mei 2017. Zondag Exaudi, bracht weer hoge temperaturen, zij het minder dan gisteren. 28 graden etc. Teveel om naar de Charismaatjes te gaan, nu we geen zuurstof hadden om op terug te vallen. Mijn rug is ook nog niet beter, al is die wel af en toe iets beter. Een pyjamadag dus. Ton was er niet zo best aan toe vandaag, en ik geloof niet dat het aan de warmte lag. Hij had weinig eetlust. Wel heeft hij nog wat gewield en drie oefeningen gedaan. Veel tijd heb ik bij mijn lief doorgebracht, dat schiet niet op, maar is wel nodig. Nu ga ik maar snel weer liggen. 

27 mei 2017. Het was vanmiddag 32 graden Celsius op het platje... in de schaduw. Ton had er zelfs last van. Ik had heel de dag last van mijn rug, dus er kwam niets uit mijn handen. Het is tien voor een, Ton ligt in bed, maar heel de dag was hij verslaafd aan de zuurstof, zodat mijn kamer, waar de compressor staat, warm werd. Beneden was het nog te doen, omdat ik vannacht een en ander even tegen elkaar open had gezet. Tegen het eind van de middag is Ton beneden gekomen, en toen heeft hij 12 minuten gewield, en nog een paar oefeningen gedaan. Met zuurstof. Een lichte maaltijd kreeg hij niet helemaal weg, maar later lustte hij wel een mini-bouwsteentje. En hij deed nog één oefening. Dus ja, hij doet zijn best. 

26 mei 2017. 2 mensen die weinig zin hadden om op te staan, maar ik moest wel: het zuurstofapparaat zou worden opgehaald, en ik had geen idee hoe laat. Dat werd in het begin van de middag. Daarna kreeg Ton een kattewasje, want hij wilde aangekleed en naar buiten. Dat werd toch nog half vijf. We deden er drie kwartier over, maar Ton liep toch 77 pas. (In drie keer, en zonder zuurstof.) Vandaag at mijn lief redelijk. :-) Later deed ik nog wat boodschappen, en ik probeerde nog iets te doen aan het Lourdesverslag, maar dat is een mer à boire, waar ik veel te moe voor ben. Ton blijft snel benauwd, en mijn leven bestaat uit wachten en (er) bij staan...

25 mei 2017. Hemelvaartsdag. Een keerpunt in de geschiedenis. Ton wilde wakker zijn voor Nederland zingt (achteraf voor mij) maar hij kon al dat muzikale geweld niet aan. Om 11 uur was er een internationale viering, waarbij de verschillende geluidskanalen even sterk door elkaar klonken. Achteraf bedacht ik mij dat je dat wellicht kon scheiden, maar dat zou me wel veel tijd hebben gekost. Kortom: geen succes. Maar in de Jacobikerk zou, zo hadden we via internet gevonden, om half acht een kerkdienst zijn. Daar wilde Ton wel graag heen. Ik wat minder, want ik ben nu echt door mijn rug gegaan. Gisteren en dinsdag had ik er al wat last van. Maar goed. Kwart over zeven waren we daar. De kerk was op slot. Er was nog iemand die stond te wachten. Het aanplakbord aan de voorkant van de kerk toonde dat deze kerkdienst gewoon plaats zou vinden. ??? Wachten maar. Vlak voor half acht sjeesde er nog een dozijn kerkgangers het pleintje op. Twee anderen waren gekomen en gegaan. Toen zag iemand dat op een ander papier 19.30 was vervangen door 10 uur. Na wat heen en weer gepraat en zoeken op internet naar alternatieven, die er niet waren, ging ieder haars en zijns weegs. We hadden beiden het gevoel: hadden we niet ter plekke iets moeten doen met die paar mensen? Ton leed daar nogal onder. Achteraf... ja, achteraf... heb ik nóg het gevoel dat het niet zou werken. Om half negen waren we weer thuis, en zat Ton aan de soep. De rest van de maaltijd kreeg hij niet meer weg. :-( Ik maakt me wel zorgen. Hij verzwakt al zo. Laetitia kwam het Lourdeswater brengen, tot in de schuur, de lieverd. Ik had later al een hele uitdaging aan de verzorging van Ton...

24 mei 2017. We komen nog niet op gang. Met enige moeite waren we op tijd bij Ineke en Daniël. Die hebben beiden hun best gedaan, en als het goed is kunnen we morgen weer vrolijk verder. Nu zijn we beiden nog moe van de behandeling. Ik ben door mijn rug gegaan, weet niet hoe of wanneer, maar ik loop dubbelgevouwen met een torsie naar rechts. Gek en lastig. Om 9 uur wilde Ton al naar bed, maar 'eerst iets drinken', nu zijn we 'al' boven, en het hele naar-bed-ritueel moet nog afgewerkt. Het is 6 voor 12.

23 mei 2017. Vanmiddag kwam de fysio hier voor Ton. Later ging ik daarheen voor mijzelf. Lekker door de mangel gehaald. Nog wat opgeruimd, maar lang niet alles, de eerste was buiten gehangen en gedroogd. Af en toe een half uurtje bij Ton zitten lezen. Hij heeft er in anderhalve dag een hele fles zuurstof doorgejaagd, hetgeen bizar is, maar dat mag de pret niet drukken. Morgen komt een en ander weer een beetje verder in orde, neem ik aan. :-)

22 mei 2017. Van Thuis geweest weer thuis.  Het waren goede dagen. Verslag komt nog wel (een keertje). Ik val constant in slaap. Zelfs dat verrukkelijke ... geen idee wat ik hier wilde schrijven... (nieuwe mooie toilet, dat Laetitia met veel moeite heeft geplaatst, denk ik...) Slaap wel!

17 mei 2017. Alweer een zomerse dag, waar we toch een uurtje van genoten hebben, want ja, die riem... uiteindelijk hebben we iets gevonden waarvan mijn lief dacht dat het wel kon. De winkelier haalde er ongevraagd nog een stuk af, met als gevolg dat het ding thuis nog maar nét lang genoeg was op het laatste gaatje... :-( Zonde van die 30 €. Ton liep 50 pas, meer kon er niet af vandaag. Maar het is meer dan gisteren, al zag ik dat vanavond de benen alweer gevaarlijk dik waren. Leuke uitgangssituatie voor morgen. Een zuurstoffles begon te lekken toen ik net iets ging lenen bij de buren, dus schrok Ton heel erg. Ik heb het al eens meegemaakt, dat was niet leuk. Tegen de tijd dat ik thuis kwam, was de fles bijna leeg. Nu helemaal. Toen kreeg Ton tandpijn, dus nog meer spanning en paniek. Ook die ramp is bezworen, en toen hij in bed lag zei hij tevreden: 'Over twee minuten is morgen vandaag!' Toen kon ik beginnen aan de 101 dingen die ik nog moet doen. Veel papier snijden, het schiet niet op. Half twee, nog vijftig kaarten ongeveer. Dat moet allemaal nog ingepakt worden. Enzovoort. Allerlei apparaten worden opgeladen, mijn bril ben ik nog steeds kwijt. Ik wilde nu maar overstappen op Wordpress, maar ik kan je niet uitleggen hoe je daar bij mijn blog moet komen. De naam is dezelfde als vorig jaar, maar dan 2017. Jammer dan. Ik ben te moe om te denken, en over drie uur gaat de wekker. Bid voor ons, we hebben het nodig. 

16 mei 2017. De dinsdag begon met een stressende echtgenoot, die nog eerder wakker was dan mijn wekker. De Vivisol kon tussen 8 en 11 komen, vandaar die wekker. Dochterlief kwam om 9 uur al, dankzij een brandtelefoontje van papa, en terwijl zij er was kwam de vriendelijke bezorger van het zuurstofpretpakket om 10 uur. Even voor elf uur werden de broeken afgeleverd, Ton was voor de gelegenheid gekleed in het uniformjasje, maar tegen de tijd dat hij beneden was, was hij helemaal buiten adem, en kon hij dat 'dank je wel' niet meer uitbrengen... Hij bleef nog een hele tijd verslaafd aan de zuurstof. Geen optimale dag. Maar ik moest van alles regelen en halen en doen... ik ben het overzicht inmiddels helemaal kwijt, en zit met gesloten ogen te tikken. Van frustratie heb ik een dikke plak chocolade gegeten, en die zit me dwars. Dom. Het is half vijf, ik heb net een uur gedaan over het snijden van 100 kaarten, morgen dus nog twee uur te gaan. Plus inpakken, en een heel ruime riem voor Ton halen (waar?) - hij dacht dat hij nog een correcte riem had. Vanavond wel even een leuk gesprek gehad met een jonge knul, en nu val ik om. CU2morrow

15 mei 2017. Hoera, we hebben net gebeld met de Vivisol, en we kunnen een kleinere compressor krijgen! Wat een pak van mijn hart!!!!! Die komt morgen, dus daar zal het wel goed mee komen! Heerlijk! 
De fysiotherapeutes hadden besloten dat het mooi weer was, en dat Ton naar buiten moest. Tja, daar was hij niet op geschoeid. Kortom: er ging veel tijd verloren, en veel energie. Maar hij heeft, mét zuurstof, 2x 32 passen gezet. De dames genoten van het buitenzijn... Net daarvoor was Steffie gekomen met het autootje, om te kijken of alles er wel in zou gaan. Afgezien van de compressor moet dat lukken. :-)

Minder blij was ik met de uitkomst van mijn bezoek aan de tandarts. Ik had gevraagd om het plaatje met de twee voortanden minimaal te maken; nu heb ik haast geen ruimte voor mijn tong, maar voor een tandtechnieker is dit, zo verzekerde mij de tandarts, echt héél smal. Het enige smalle er aan is het luchtgaatje bovenin. Dus ging ik nog bij de man van de techniek langs, maar die was om kwart over vier al gesloten. Of ik morgen nog tijd heb om er langs te gaan... geen idee. Ik heb ook geen overzicht meer. Betty kwam vanavond nog langs om mij te helpen met het naaiwerk, maar dat doet ze dan thuis, en dat had ik niet begrepen. Ik vergat garen en naalden mee te geven, maar die heeft ze ongetwijfeld zelf. :-) We hebben lieve kinderen. 

Zondag 14 mei 2017 Zondag Cantate en moederdag. :-) Drie van de vier kinderen hebben vandaag nog gebeld, de andere zag ik gisteren. Daar word je blij van. Ton had zijn dag niet, buurman Max heeft een paar foto's gemaakt voor de kaart, daar heb ik, toen mijn lief in bed lag, mee gespeeld. En lijstjes gemaakt van wat ik vandaag nog meer had moeten doen. Aangezien het al ruim 3 uur is moet ik maar naar bed. :-( En morgen heeft weer genoeg aan de eigen zorgen... 

13 mei 2017. Naar de lapjesmarkt geweest, en veel te veel stof gekocht. Zonde van het geld. Die heb ik gewassen, en waterafstotend gemaakt, althans dat hoopte ik. Maar de Harmisol is niet meer de Harmisol van vroeger. Mijn rode jasje, dat ik dinsdag of zo behandeld had bleek vanmiddag níét regenbestendig. En zo hard regende het niet eens. Balen. Verder ben ik van alles kwijt, Ton is suboptimaal (erg sub) en niets schiet op. Ik raak nu echt in de paniek. Morgen moet ik veel voor elkaar krijgen. En Ton roept.

12 mei 2017. Zon en onweer, zacht en regen, van alles wat. Vanmorgen werd de reis-compressor gebracht, ik dacht dat ik een hartstilstand kreeg! 13,5 kg, 15 met de extra accu's 55x44x33 cm. Loeizwaar en onhandelbaar. Heftig. Dat ze je daarmee kunnen opzadelen! Vanmiddag Ton overgehaald om mee naar HC te gaan om het uit te proberen. Het extra-gewicht is een flinke belasting voor mijn schouders, dat merk ik nu al. :-( 
Ton kon het gevaarte niet op de knieën hebben, daarvoor is het te zwaar. Dan in de rolstoeltas... die is niet gescheurd, gelukkig, maar die werd er ook niet blij van, en de luchtinlaat was niet vrij. Het was de enige manier om rolstoel en compressor te combineren met de nieuwe rolstoel. Ton had er weinig nut van. Eerst wilde hij gewoon lopen, hij kwam niet verder dan 35 pas, daarna gaf ik hem van de meegebrachte zuurstof, maar hij had er weinig profijt van. Later liet ik hem met zuurstof lopen, en toen kwam hij ook niet verder dan 35 pas. (Ohelphoemoetdatnouhoemoetdatnouhoemoetdatnou???) Vanavond wel geregeld dat het ding mee kan. Laetitia, de jarige, kwam de jerrycans halen die mee gaan naar Lourdes, en ze heeft tevergeefs gezocht naar mijn bril, die ik al dagen kwijt ben. (En ja, ik hàd 'm vorige week ergens zien liggen, gedacht: dat moet ik onthouden, en sindsdien heb ik overal gezocht, behalve op de verborgen plek waar die nu ligt.) Gewoonlijk is Laetitia erg goed in het vinden van dingen, maar vandaag had ze niet de tijd om het hele huis om te keren. Ze moest haar verjaardag ook nog even verder vieren. ;-) Ton had moeite met eten, het schoot allemaal niet op. Hij wilde aandacht en geruststelling, een college Hebreeuws, en om 1 uur lag hij in bed. Nu kan ik eindelijk beginnen aan de dingen waar ik met aandacht mee bezig moet zijn. Eerst maar proberen Tons regencape te plakken... dat kon ik niet doen waar Ton bij was: wasbenzine en solutie zijn stoffen die op zijn luchtwegen slaan. 

11 mei 2017. In de loop van de dag werd het zachter en zonnig, tot het eind van de middag, toen mijn was lekker buiten hing, en de twee jassen die ik water-afstotend had trachten te maken, want toen begon het te dreigen... later rommelde het langdurig, en rond zes uur regende het wat, zodat ik kon constateren dat mijn mooie witte regenjas, die Betty voor me had genaaid, nog steeds vocht doorlaat. Volgende project! De fysiotherapeute en de charmante Weense stagiaire hebben Ton flink laten werken, hij was er de rest van de dag moe van. (Dat was hij anders wellicht ook geweest.) Ik probeer van alles te doen en te regelen, maar ook ik ben moe, en ik kan niet doorwerken, omdat Ton me om de haverklap nodig heeft. En dan zit je zo weer een uur bij hem. Het is tien voor een, en erg verleidelijk om nu een aantal dingen te gaan doen, maar eerlijk gezegd: ik ben er te moe voor. Morgen weer op tijd op, want dan wordt zuurstof gebracht... 
En... dan is het 47 jaar geleden dat mijn jongste werd geboren. Oeps, dat herinner ik me nog levendig! Ons olijfplantje... ;-D (psalm 128:3) Alle geboortekaartjes heb ik in de dagen na de bevalling zelf getekend met Oost-Indische inkt. Ook al heeft de vreugde van Tons oude dag dit jaar niet de energie om haar verjaardag te vieren, we wensen haar van harte geluk en zegen. Bless you!

10 mei 2017. 77 jaar na het begin van de oorlog. En 72 na het einde daarvan. God zij dank voor al die jaren waarin wijzelf en onze kinderen en kleinkinderen in vrede konden opgroeien. In die tijd is de wereldvrede meerdere malen ernstig bedreigd. 
Heer, geef ons vrede! Heel toepasselijk zal dat ook het thema zijn van de militaire Lourdesbedevaart, die ook dit jaar in mei weer zal plaatsvinden. 
Vandaag had Ton een slechte dag. We gingen naar Daan en Ineke, en ze waren beiden geruime tijd met ons bezig. Vooral Ton werd stevig behandeld. Na afloop heeft hij nog we 60 passen gezet op H.C. Hij was er erg moe van, er kwam niets meer uit zijn handen. Om kwart voor een lag hij (eindelijk) in bed, want alles ging langzaam, en toen ben ik in alle rust aan allerlei kleinigheden begonnen die waren blijven liggen. Het is bijna drie uur, en ik moet nog een paar dingen doen. Soms geeft het rust, als je dat maar gewoon kunt! En dan morgen weer verder. 

9 mei 2017. De allervriendelijkste mensen van het KPU kwamen vanmorgen al weer exact om 11 uur de tweede broek en nog wat belangrijke parafernalia afleveren. Helaas was de broek alweer te krap, omdat Ton's omvang bleef toenemen. Het gewicht nam wel iets af. Hoe dan ook: er moet iets uitgelegd worden, en dat gaat gebeuren. Fijn. :-) Service! 
Daarna moest ik naar de tandarts, die weigerde mijn tand er weer in te rammen en vast te zetten (dat zou nog geen week houden, dacht hij), maar hij deed wel zijn best om snel een plaatje met twee valse tanden te organiseren. (En als ik érgens een hekel aan heb, is het een plaatje, maar dit is ook geen gezicht... frontaal twee ontbrekende tanden!) Toen moest ik snel door naar de fysiotherapeute, die een sessie rukken en trekken op mij losliet, om de schouders wat los te krijgen. Het voelt wel beter. :-) Volgende week tape. Vanavond ben ik bezig geweest met de enveloppen, en met een aantal telefoontjes. Als we alles in het kleine autootje van Martijn en Steffie kunnen krijgen, als, is de heenreis geregeld. Nu is het ruim twee uur, en de laatste veertig enveloppen moeten maar wachten tot morgen. Dan is er waarschijnlijk weer een dag, en zo niet, dan hoeft dit ook allemaal niet. Bless you...

8 mei 2017 begon wat later, maar voor ons nog te vroeg, want voordat de fysiotherapeute om half twee kwam moest Ton al gefietst hebben, en moest er minstens één oefening voltooid zijn. Dat lukte nog wel. Vanmiddag heeft mijn lief lekker zitten dutten, en toen hij begon met opruimen kwam hij een hoogst interessant tijdschrift tegen. De meeste stapels heb ik vanavond verplaatst. Die liggen nu een verdieping hoger te wachten op definitieve verplaatsing. Ik heb Tons dienst op het internet gezet, en zo was ik druk bezig, zonder dat je veel verschil ziet. Om tien uur zou Ton naar bed gaan, maar toen wilde hij nog even TV kijken, nu is het bijna middernacht, en hij zit beneden aan de zuurstof bij te komen, voordat hij de grote stap voorwaarts naar de trap doet. Het zal nog wel éven duren voor hij erin ligt. En ik had een hele lijst met dingen om te doen, maar die kwam niet af. De tand schoot vanmorgen alweer uit mijn mond, die had er net 25 uur ingezeten, dus morgen moet ik naar de tandarts. Dat wordt echt een superdrukke dag! 

Zondag 7 mei 2017. Gisteravond kwam Parel stipt om zes uur, kwart voor zeven reden we weg, en we waren om een uur of negen in Groningen in ons hotel. :-) Heerlijk. Vanmorgen ontbeten we samen met Parel, daarna gingen we naar de Waalse kerk in Groningen, waar Ton die morgen voor het laatst (daar) voorging. Een keuze, en het was goed zo. 
 
Hij was voor een deel onvoorstelbaar goed te verstaan, 
al was het ook goed dat alles in de liturgie stond, tot en met de preek, want af en toe was het wel de stem van een héél oude man... ondanks de zuurstof. 
Parel las psalm 23 bijzonder mooi, ik mocht het Evangelie lezen, en Ton preekte, deed nog een deel van de gebeden, en gaf Gods zegen door. Het was zonnig, de organist speelde mooi, er waren zelfs dierbare vrienden uit Amsterdam over gekomen voor de gelegenheid, (zo lief!) en daarna was er koffie, thee en een heerlijke notentaart, die Ton eigenlijk niet mocht hebben. Hij genoot van de warme vriendschap en waardering. :-) 

Om kwart over een reden we weg, waarna weer bleek dat je een electronische routeplanner altijd moet controleren met een echte kaart, want op een gegeven moment bleken we helemaal op de verkeerde weg te zijn. Kortom: we kwamen twee uur later aan bij onze zwager en schoonzus dan verwacht. Maar we hadden wel een prachtig stuk Veluwe gezien, dat ik - zover ik mij kan herinneren - nog nooit had bezocht. Kees en Maja hadden braaf gewacht, gelukkig maar, want ik kon ze niet bereiken, en het werd een goed bezoekje, dat ook al langer duurde dan verwacht. Ton wilde gewoon niet weg. Het is niet ondenkbaar dat de zwagers elkaar niet meer zullen zien, en ze kenden elkaar al sinds het eind van de oorlog of zo iets. Over en weer de laatsten die een dierbaar stuk van hun jeugd hebben gedeeld. 
Parel had verplichtingen in Amsterdam, maar die heeft ze voor ons opzij gezet. Iedereen was vandaag zo lief voor ons. En de rest, dat komt morgen wel. Nu is het al maandag en bedtijd. Bless you all. 

6 mei 2017. Ach ja. Nu heeft de preek zijn vorm, ik heb alles heel groot afgedrukt, en dan zegt mijn lief dat hij het toch liever nóg wat groter heeft. En dan zegt de printer dan de cartridge blauw kapot is, die was nog vrijwel vol, en vervolgens dat er geen rood in zit, die ik gisteren nieuw heb geïnstalleerd! Grrrrrrrrrr. En de tijd vliegt. 


5 mei 2017. ... dat de oorlog is verdwenen, alle malen zal ik wenen...
Vannacht om 2 uur was de preek af (min of meer). We hebben heel de dag hard gewerkt. Veel geschrapt. Nu naar bed. In vrijheid. God zij geloofd en geprezen. 

4 mei 2017. Vanmorgen fysiotherapie, we waren min of meer op tijd klaar. Dus was de nacht wat kort, en deze wordt nog veel korter. Ton is hard bezig zijn preek te herschrijven, ik heb vandaag de boekjes afgedrukt, en wat boodschappen gedaan, de vlag halfstok buiten gehangen en die voor het donker weer binnen gehaald. Natuurlijk keken we naar de TV voor de dodenherdenking. Het is goed dat er ook ergens wordt gedacht aan de doden die de barre tocht naar een 'beter' en veiliger leven niet haalden. :-( Ton had moeite met eten. Emoties zijn daar ook een factor in. Hij is vanavond door gegaan met werken, maar die concentratie houdt hij ook niet steeds vol. Half drie, ik zal zo proberen hem naar boven te halen. Zelf ben ik een paar uur bezig geweest met semipermanente krullen in mijn haar. Althans, ik heb een vrouwmoedige poging daartoe gedaan. Het was glad stro, nu lijkt het warrig hooi. Ik ben benieuwd hoe het er morgen uitziet. ;-) 

3 mei 2017. Met enige moeite op tijd voor Daan en Ineke het huis uit gegaan. Daar bleek dat het vorige pilletje van Ton (gisteren kreeg hij nieuwe Spironolacton, van Cebam, zoals de eerste keer, nadat ik daar om had gezeurd) slecht was geweest voor Tons nieren. Zelf heeft hij nu ook het vertrouwen dat hij met een paar dagen wel zal opknappen. In elk geval hebben we beiden hard gewerkt aan de dienst: Ton aan de preek en ik aan het preciseren van de liturgie. Nu is het al half drie geweest, en morgen moeten we weer vroeg op. Het is wat...

2 mei 2017. Zo'n dag waarop er van alles mis kan gaan. Gelukkig kwam de dame die Tons bloed moest afnemen niet al te vroeg. Maar hij was toch, na het ontbijt, zo moe, dat hij weer heel de middag slapen moest. Toen ik in de keuken heel voorzichtig een pak bietjes open maakte kreeg ik tóch bietensap op mijn mooie witte blouse, en nu ik vanavond bezig ben een van de printers te vullen (de Canon, waarvan de inkt niet zo mooi in water oplosbaar is als van de HP) kreeg ik een paar piepkleine spatjes inkt op een lekker zittende blouse, die ik daarna had aangetrokken. Natuurlijk had Ton mij toen nodig, zuurstof, gezelschap en aandacht, zodat het lekker in kon trekken. Mijn handen zijn ook de komende dagen niet toonbaar, want de rubber handschoen bleek net zo lek als Tons regenjas. Intussen stribbelt de printer weer tegen, na veertig enveloppen, en Ton lijdt aan jeuk. Het schiet op. ;-) Lachen dus. 

1 mei 2017. Helaas lukte het niet om te slapen zonder zuurstof, al begon hij daar manmoedig aan. Ton was verschillende keren wakker, en ondanks de zuurstof in ademnood De huisarts kwam, en daarom hebben we de fysio-dames afgezegd: twee dingen achter elkaar was te veel. Zelfs na het ontspannen en rustige bezoek van de meelevende huisarts (die Ton niet eens herkende, omdat hij zo slecht ziet, en haar haar een beetje anders zat) was hij al erg moe. We pasten ook het uniform, en tot onze schrik moet de broek nu al worden uitgelegd, omdat Ton nóg meer vocht vasthoudt dan toen hij werd opgemeten. Zucht. De huisarts kon weinig houvast bieden, maar wel wat practische hulp. Het zijn niet de longen, maar het is het hart. Tja. Ik blijf wachten en hopen op dat wonder. (Bid even mee, als je wilt en kunt.) Vanavond zijn we nog weer verder gegaan met de dienst, die aardig vorm krijgt. Lastig is dat mijn lief niet eens meer kan lezen wat hij geschreven heeft. Dus ik verwerk heel wat (klad)papier. Ik houd me aanbevolen voor papier dat aan een kant is bedrukt en aan een kant wit is! Het gaat er nu snel doorheen! 

Zondag 30 april 2017, de tweede zondag van Pasen. In de loop van de middag was Ton een fractie beter, hij heeft zelfs een paar uur zonder zuurstof kunnen zitten lezen en schrijven. 

29 april 2017. Even na middernacht lag Ton met zuurstof in bed. Daar begon hij dan ook al om kwart over tien aan. Hij had wat punten op de I's gezet, en die correcties hadden we toen samen nog doorgelezen. (Ik kan ook niet altijd lezen wat hij schrijft...) maar dan kom je toch weer tot andere formuleringen etc. Op een gegeven moment was de energie op. Bovendien had Ton moeite met het lezen van de tekst. Punt 19! Nu heb ik de aangepaste delen nog even afgedrukt in .26, dat zal wel redelijk te lezen zijn. ;-) Maar dat is voor morgen. Vanmorgen kwam Laetitia de boodschappen brengen die ze voor me gehaald had, omdat ik gisteren niet lang genoeg daarvoor weg kon. Heerlijk was dat, en zo gezellig. Altijd leuk om je kinderen even te zien! Jammer genoeg heeft Ton niet de energie voor het impromptu feestje bij hen dat Barend had bedacht... Later heb ik nog een afstekertje gemaakt naar de AH in de Twijnstraat, op de fiets, want daar had ik toch nog een paar andere dingetjes nodig. En zo is er weer een dag om, waarop ik eigenlijk alleen maar te veel gegeten en gesnoept heb. En wat getikt. Morgen beter. 
Een gezegende zondag wens ik je!

28 april 2017. 'De hele dag snak ik naar lucht', zegt mijn lief net. 'Geen goed teken!' Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. De Vivisol bracht vanmorgen 6 nieuwe flessen zuurstof i.p.v. 5. Die zagen het dus ook aankomen. :-( 
17 uur: Ton is gewassen en aangekleed, en dat kostte net zoveel energie als een halve marathon. Het eten wilde er niet in. Een halve portie worteltjes en een uur later een half toetje. Zelfs het borrelglaasje wijn smaakte niet. Maar vanavond heeft Ton nog wel ruim een bladzij preek geschreven. Die ga ik nu maar even tikken, al is het al ruim half een. Ik ben al blij als er enige activiteit plaats vindt... :-)

27 april 2017 Koningsdag. We keken TV, hezen en streken de vlag, schreven kaarten, en dat was de dag.

26 april 2017. Een gekke toestand vanmorgen vroeg: er werd aangebeld. Gekleed was ik nog niet, dus dat duurde even. Was het weer een van die Ieren die rondtoeren, en waar werkzaamheden in een straat zijn een paar huizen verder aanbellen, en zeggen dat ze bij dat werk horen, en gezien hebben dat je dakpannen vervangen moeten worden, en dat ze dat wel even willen doen. Ik meende hem te herkennen, en wilde er niets mee te maken hebben. Hij was 'not amused'. Ik ging weer naar boven, waar Ton op de gang zat te vergaan van de jeuk. Even later werd er weer aangebeld: drie keer op beide bellen. Dan denk je toch dat het iets belangrijks is, en je kleed je (verder) aan. Maar toen ik beneden kwam: niets te zien. Voor alle zekerheid heb ik alle kinderen gebeld, of dat althans getracht. Nee, geen van hen. Tja. Boze Ier? Wat een klier. 
Vandaag maakten we ons moeizaam klaar voor de (vermeende) afspraak met Daan en Ineke... we waren net op tijd, en de tocht naar boven was een marteling die Ton manmoedig doorstond, tot bijna boven, want toen kon hij niet meer. Nog een paar stappen en een paar treedjes, maar het ging niet. Ineke kwam verbaasd kijken: we hadden toch een afspraak voor vrijdag!!!?! Meteen bracht ze wel een stoel voor Ton, ondanks haar eigen migraine. De lieverd. Ze heeft even gepraat met degene die op dat moment aan de beurt was, en die bleek bereid te zijn om vrijdag te komen, alleen niet op dat moment. Daar is dus ook nog weer iemand voor benaderd om te ruilen, maar het kwam allemaal goed. Het moest zo zijn, want Daniël kon echt verschil maken dit keer. Na afloop van de behandeling heeft Ton gezellig zitten kwekken in de wachtkamer! Wat een verschil met de man die ik er heen bracht! Maar intussen is hij al weer aardig benauwd. Ook het mooie en respectvolle interview met de koning kon hij maar nauwelijks uitkijken, dat was te veel, en de maaltijd was ook meer dan hij op kon. Nu maar snel naar beneden om hem met zuurstof naar boven te brengen. We wensen iedereen een fijne koningsdag. We mogen ons gelukkig prijzen met dit koningshuis! Vandaag hadden we, behalve die Ier, alleen maar aardige en lieve mensen in ons leven. We boffen. 

25 april 2017 moesten we tijdig op, want om 11 uur stond de KPU persoonlijk voor de deur om twee man sterk Tons nieuwe uniform te brengen. Het topstuk was natuurlijk de prachtige nieuwe pet, al is die wel een maatje of wat te groot. 

De vergadering die daarna was voorzien ging niet door, dat kwam goed uit, want Ton bleef benauwd vandaag, en onrustig. Er kwam ook niets uit zijn handen, maar we hebben vanmiddag nog wel een paar oefeningen gedaan, en hij heeft tien minuten gewield. Discipline! Of opgekrikt door het vrolijke bezoekje. Ik had zelf nog een fysiotherapiesessie, en ben weer aan elkaar geplakt. Om de een of andere reden was ik erg moe. Misschien ook wel door een verdrietig telefoontje. De helft van de boodschappen vergat ik, dus ik moest terug, want er was geen soep meer. Voor vanavond had ik me wel creatief beholpen - maar daarna ben ik toch van half tien tot bijna twaalf uur bezig geweest met een nieuwe pan soep. En dan moet die morgen nog door de blender. Het werd dus laat vanavond, (vannacht) maar Ton slaapt al een paar uur. Ik ben nu aan punt drie van mijn lijstje, de rest komt toch echt pas morgen...

24 april 2017 begon heel redelijk na een te korte nacht (maar dat kwam omdat Ton gisteravond nog heel lang wilde praten) :-) We waren net op tijd beneden om bloeddruk te meten en dat soort dingen voordat de fysiodames kwamen. Ton heeft misschien vijf minuten gefietst van tevoren. Daarna hebben ze allerlei oefeningen gedaan, maar de laatste bleek toch té vermoeiend. Ton heeft nog wel een halve bladzij geschreven aan zijn preek, maar die heb ik niet meer overgetikt, omdat ik bezig was voor de vergadering van morgen. Ik moest er ook nog wat boodschappen voor doen. Bovendien wordt Tons uniform morgen bezorgd, dus ik was zo druk als een klein baasje. Zodoende heb ik een email gemist met een verdrietige reden om morgen de vergadering af te gelasten. De ingekomen (en niet ingekomen, maar op internet rondhangende) stukken moesten nog verwoord worden. Kortom: veel stress. En Ton werd steeds benauwder, ik had het niet op tijd door. Totdat hij tegen half tien aangaf dat hij zijn toetje niet kon eten en hoofdpijn had, druk en onrust voelde, en niet opgewassen zou zijn tegen de vergadering. Na een paar telefoontjes was dat geregeld, en dus bleef ik de rest van de avond bij mijn lief, die dat nodig had. Nu, om 2 uur, ligt hij al een half uurtje rustig in bed. Ik ga ook maar, het is morgen weer vroeg dag. Maar een (extra) gebedje zou wel fijn zijn. 

Zondag 23 april 2017 Quasi modo geniti. We hebben redelijk geslapen, en waren net op tijd met alles toen Tonio stipt om 3 uur aanbelde. De reis verliep voorspoedig, nu de dienstregeling op Geldermalsen is aangepast, en je wat meer tijd hebt om over te stappen. Wat een luxe na jaren lijden en stressen! De dienst in de Lutherse kerk in Leerdam verliep fijn, en al waren we niet met velen, dat maakt niets uit. Het is een warme gemeente. Nog voor kwart voor acht was ik weer thuis, en toen vertrok Tonio ook meteen, om voor zijn dochter te gaan koken. Amber had voor ons cakejes gebakken, en dat was heerlijk, na de dienst heb ik er een opgepeuzeld op het perron! Lekker! Ton had genoten van het gezelschap, en hij was er echt van opgefleurd! Laat gegeten, en daarna voor Ton een bladzij van zijn preek getikt, mijn eigen dienst op het web gezet, en nu is het alweer half een. Een mooie zondag, bedankt Tonio!
Tja, toen hebben we nog ruim een uur zitten praten, en zo is het dik twee uur geworden. Nu écht naar bed!

22 april 2017 is koud, er waait een flinke wind. Ook vannacht hebben we redelijk geslapen, maar wel veel te kort. Ton is al dagen erg benauwd, en hij is nu constant aan de zuurstof, dus de flessen gaan er veel te snel door heen. Zorgelijk. Het zijn niet de longen, maar het hart heeft kuren. Tonio belde straks op om zich aan te melden als vrijwilliger, dus dat wordt morgen een mooie vader-zoon tijd. Ton verheugt zich er al op. Vanmiddag heb ik een flink stuk gewerkt aan de preek, het is nu half negen geweest, en ik moet de rest van de dienst afmaken. En dan wat liturgietjes voor de gemeente. Ik ben nog wel even bezig. Straks mijn haar wassen! Dit ziet er niet uit. Maar eerst weer aan het werk. 

21 april 2017. Weer zo'n gure dag. Ton had wat beter geslapen, maar na het ontbijt had hij toch behoefte aan een moment van rust, dus het liep alweer tegen vier uur voordat hij beneden kwam. Terwijl hij sliep heb ik even wat aan de preek gewerkt, en dat probeerde ik vanavond ook, maar toen moest de printer bijgevuld, en toen ik daarmee bezig was had Ton grote behoefte aan een bevroren lapje tegen de jeuk... en dan blijf je nog even bij hem, tot het weer gaat. Kortom: vanavond heb ik wel wat kleurtjes aangebracht, maar ik ben niet wezenlijk verder gekomen. Het is bijna 1 uur, dus morgen moet het allemaal wel gebeuren, en de vergadering van het Evangelie moet ook voorbereid. Ik zou zo graag eens lekker lang en ongestoord willen werken! In elk geval lukte het me straks om de stifttand die er een paar dagen geleden uitgevallen is, weer in de kaak te duwen. Hoe lang dat goed gaat weet ik niet, maar als ik het zo kan houden tot en met de dienst... nu nog een papasit! Morgen. Hoop ik. 

20 april 2017. Ondanks een korte nacht met jeuk en dat soort dingen, waar we te vroeg uit ontwaakten, een beetje hoofdpijnig ook, heeft Ton aardig wat kunnen doen tijdens de fysiotherapie. De lieve dames stimuleren hem natuurlijk ook, dat scheelt. Intussen deed ik de afwas, die was blijven staan, en daarna had ik ruimte voor de lunch. Ton ging vervolgens kijken of hij iets aan zijn dienst kon doen, en hij dacht daarbij veelvuldig heel diep na. Ik heb nog wat aan de liturgie gedaan, daar ging ik vanavond mee door, na een telefoontje dat mij liet weten dat ik zondag toch met het OV naar Leerdam moet. (Jammer, dat kost veel meer tijd) en toen moest ik mijn lief weer snel aansluiten op de zuurstof. Gaat wel hard, de laatste tijd, maar wat zijn we nu blij met die flessen! Om tien uur wilde hij nog wel TV kijken, en ik ging naar boven om te werken. Warempel, de eerste paar zinnen van de preek zijn geschreven. Waar het verder over zal gaan, en hoe het verder moet gaan, dat weet Zij alleen, ik zal het morgen hoop ik wel zien. Nu is het middernacht, tijd om te stoppen. Bless you! 1.20 u. Ton was van slag door de aanslag in Parijs, en moest daar lang over doorpraten. ;'-( Dus duurt het nog een uur voor we in bed liggen. Twee dingen waar ik niet blij van word. 

19 april 2017. Nog steeds ijskoud weer, toen we naar Daan en Ineke gingen. Ton had wel een lange nacht gemaakt, maar hij oogt niet erg fit. Dus het werd nog haasten met wassen en aankleden. Na de behandeling had Ton echter praats voor tien. Ik hoorde hem kwekken in de wachtkamer, terwijl Ineke nog met mij bezig was. Wonderbaarlijk. Jammer genoeg doofde dit effect ook uit, en Ton wilde rechtstreeks naar huis. Hij wilde niet lopen, niets. Wel probeerde hij te lezen en te studeren, maar na het eten moest ik ook al weer snel naar beneden, omdat hij zo benauwd was... het schiet niet op, zo. Zelf kom ik ook niet toe aan wat er moet gebeuren... en dat benauwt mij weer. Vertrouwen maar! Wie van de kinderen kan zondagmiddag Papa sitten?

18 april 2017. Half zeven op, en zo stonden we om 10 uur 50 op het perron in Amersfoort. Daar werden we opgehaald door militair vervoer, want Tons oude uniform kon echt niet meer. En we hebben betaald voor de Militaire bedevaart, dus nu willen we er ook wel heen. We werden aan alle kanten uiterst vriendelijk geholpen en behandeld. Ook een dame die ons eerder al een grote dienst had bewezen kwam nog even langs. En na al dat passen, opstaan, zitten, nee, te groot, nee, te klein, nog maar eens, etc. werden we terug gereden naar het station. Van de regenbui daar hadden we geen last, omdat de chauffeur ons helemaal tot onder de luifel reed. :-) 
In Utrecht kwamen we Karel G. tegen op HC. hetgeen bijzonder genoemd mag worden. 
Ton had wel behoefte aan enige versterking voor we naar huis gingen, maar de aansluiting van Nieuw Hoog Catharijne (en het afsluiten van de doorsteek naar het Vredenburg) had de gelegenheid die Ton op het oog had, doen verdwijnen. De nieuwe variant was lawaaierig en ongezellig, dus keerden we op onze passen terug, en gingen we naar de Gasterij. Na afloop bleek de lift bij de Vredenburgpassage kapot, maar na een tijdje wachten wees iemand ons toch nog een alternatief, dat wij zelf nooit hadden gevonden. Het stond ook niet aangegeven. En zo waren we om kwart voor vier thuis! Ton moest natuurlijk nog wel even vertroeteld worden, en daarna moest ik de kooplijst nog doorgeven. De zon schijnt, ik zou aan het werk moeten gaan, maar moeder, wat ben ik moe...
Dat waren we beiden. Na het eten wilde Ton om negen uur al naar boven, hij was op. 
Maar tussen droom en daad... (jeuk) Om kwart over tien moest hij éven liggen, halverwege de verzorging, en anderhalf uur later ligt hij nog in coma. Ik heb in elk geval íets aan mijn dienst kunnen doen, al is het niet veel. Morgen beter en verder. 

Tweede Paasdag 17 april 2017. Koud! Ton had voor zijn doen redelijk geslapen, dus ik had nog even hoop dat we naar de 14e verjaardag van Mik konden gaan (de zoon van onze oudste dochter), maar dat was te hoog gegrepen. Ton is tegenwoordig belachelijk snel buiten adem! (Adembenemend, dat wel.) Ik ben heel de dag met hem en voor hem bezig geweest, en door weer een paar andere glaasjes uit de kast te halen bij het avondeten geef je een extra cachet aan de dag. Ton wilde vroeg naar bed, en ik meen dat hij er om half een echt in lag, na een extra wasbeurt vanwege de jeuk... zo duurt ook het naar bed gaan steeds langer. We hebben de jarige (en zijn ouders) even gesproken via de telefoon, leuk. 
Omdat we morgen vroeg opmoeten en een groot deel van de dag wel bezig zijn, ben ik vanavond toch nog begonnen aan de dienst voor zondag. Zo werd het half drie eer ik naar bed ging. Niet slim, maar ja. Het geeft wel rust. Het ei dat ik met de 3D-printer had bekleed, en vervolgens opgelost in azijn is netjes tussen de kiertjes door er uit gefriemeld. Leuk. Niet mooi maar wel inventief, al zeg ik het zelf. 

Zondag 16 april 2017 Eerste Paasdag. De Heer is opgestaan, ja, Hij is écht waar opgestaan. Dat verkondigden de klokken van de Dom vanmorgen om tien voor zeven. Eerst de Maria Magdalena, want zij was de eerste die het Goede Nieuws kwam vertellen op Paasmorgen. En daarna de Salvator (= Redder) en een heel koor van klokken daarom heen. Kijk maar eens op de webpagina van het klokkenluidersgilde! Maar ik zie dat de inhoud van vanmorgen alweer gewist is. Jammer. Wij waren paraat om te luisteren met het raam open en dik ingestopt. Ook al moet je goed luisteren, het blijft een bijzonder moment. We misten de Bourdon, overigens. Misschien vanwege de wankele staat van de toren? Enfin, daarna wilde Ton wel koffie en iets lekkers, en daarna slapen. Dat dacht ik ook te doen, maar er kwam een telefoontje. Hoopvol dacht ik: een van de kinderen? Maar nee. Een lieve dame wilde me voor tienen al laten weten dat onze kaart haar dag helemaal 'gemaakt' had. Dus slapen werd het niet voor mij, en aangezien ik vannacht niet meer dan een uur of vier had geslapen kostte het wat aanpassen, maar om elf uur keken we naar de dienst op de BBC met de loepzuivere koorzang, en dat verheugde het hart. Ik kon lekker meezingen, en Ton doezelde weer in. Hij sliep stevig tegen de tijd dat het programma overging in de zegen 'urbi et orbi' die paus Franciscus afsmeekte (niet gáf!) over stad en land. (En wereld.) Terwijl hij sliep (tot drie uur) verving ik de zwarte en paarse eieren aan de paastakken door frisse en fleurige exemplaren. Daar moest af en toe flink aan gerenoveerd, dus ik was wel een hele tijd bezig. Zo sukkelden wij de dag door. Eten werd ook steeds later, Ton had er behoefte aan dat ik mij langdurig met hem onderhield. Ik had een Paasmaal in de planning, en nu ja, het werd elf uur eer de afwas gedaan was. (Ik had me dan ook een geweldige troep gemaakt.) 
Vanmorgen was er even een mooi moment, toen de weegschaal aangaf dat ik nét geen overgewicht meer had. Voor het eerst in 7 1/2 jaar. Dat zal morgen fiks anders zijn, want ik heb mijn vasten behoorlijk gebroken. Eerst nog heel bescheiden, maar vanavond gingen alle ruiven weer open. Ik deug niet. Dat is me altijd al verteld, nu zie ik het zelf. ;-/ Morgen nog maar even genieten, en dan proberen terug te draaien. Ton wilde een uur geleden al naar bed, toen wilde ik net éven zitten, maar 10 minuten later was hij weer in nood, en nu zit hij met het tweede koude lapje naar het nieuws te kijken. Tijd om hem uit zijn lijden te verlossen. Je ziet: het was een spannende dag! 

15 april 2017. Stille zaterdag. Vanmiddag kwam Laetitia om de stortbak op ingenieuze wijze te zekeren aan de niet zo stevige wand. Het water klatert nu met zuiverend geweld. We zijn er heel erg blij mee. :-)  Ik deed, voor een deel intussen, boodschappen, en toen Laetitia was opgehaald door man en dochter (ze wordt zo groot!) ging ik snel verder met de voorbereidingen voor de avonddienst: mijn lief wassen en kleden, het eten klaar maken, etc. En nog waren we maar op het nippertje in de kerk! Een mooie, verstilde dienst in de crypte, geen woord teveel, onaardse muziek door Pauline Schenkelaar op de tenorbolkfluit en de Japanse fluit, en veel hulp om Ton de trappen af en op te krijgen. Jammer dat er zo weinig mensen waren! Zij deden zichzelf tekort. Ton was toch wel erg koud geworden, dus het duurde lang voor mijn arme vogeltje thuis een beetje opknapte. Eigenlijk heb ik heel de avond met hem beneden gezeten. Hij aan de zuurstof, en ik probeerde een ei aan te kleden met plastic. Maakt niet uit. Om twaalf uur gingen we naar boven, na beiden een paar paaseitjes te hebben genuttigd. (Nu maar hopen dat ik na de Paasdagen daar weer af kan blijven!) Half twee, Ton werkt zijn administratie bij maar kan zo in bed getild worden. Dat gaan we dus doen. 
Gezegend Paasfeest wens ik je toe, en Ton ook...

14 april 2017. Goede Vrijdag. Omdat Ton, na een aantal sessies op de gang, vanmorgen heel laat wakker werd, is de dag helemaal verlopen in het kader van de Goede Vrijdag. Tegen de tijd dat mijn lief gewassen en gekleed was bleek het de hoogste tijd voor het avondeten. We moesten ons nog erg haasten om (bijna) op tijd te zijn voor de dienst van half acht. Een paar lieve oude vrienden zagen we weer, dat was erg fijn. Tegen half tien thuis, toen was Ton ook wel versteend, dus hij  moest bijgebracht worden met thee en een warm broodje, later nog met een handenwarmer. Om half elf wilde hij wel naar boven, nu is het kwart voor twaalf, en hij ís boven. Hij zit even aan de zuurstof. Ik ga hem maar snel verder helpen. 

13 april 2017. Witte donderdag. Maar eerst was er fysiotherapie. We hadden te weinig geslapen, dus we waren net op het nippertje. Ton heeft problemen met een spier in zijn dij. (Vanavond kwam er nog een spier bij in zijn andere bovenbeen, gezellig.) Na de therapeutische oefeningen en de lunch was mijn lief erg moe, dus ik ging boodschappen doen. Een paar uur later rook het al een beetje naar kippensoep. (4 dooie kippen, om precies te zijn.) Maar er moesten ook nog kaarten op de bus, en er moesten nog meer boodschappen elders gehaald, dus het was een druk dagje. Om half acht was de Witte Donderdagviering in de Pieterskerk, waar we toch wel graag bij wilden zijn. Om sommige geheugens op te frissen: de avond dat de Heer (Jezus) voor het laatst het Paasfeest vierde met Zijn vrienden en leerlingen, vierden en gedachten ze dat de Aanwezige Zijn volk uit Egypte had geleid, op die avond lang geleden, die ze vierden alsof ze er bij waren... Ze hadden toen lamsbloed op de deurposten gestreken, en daarom ging de dood aan hun huizen voorbij. In alle andere huizen haalde die het oudste kind. Maar als Jezus, Gods Zoon, op Goede Vrijdag wordt gekruisigd, is het Zijn bloed dat ons in het vervolg beschermt tegen de eeuwige dood. Omdat Jezus opstaat met Pasen blijkt God sterker dan de dood
Na de viering (met Avondmaal) schreiden we tranen van vreugde met een van de gemeenteleden. Een vluchteling uit donker Afrika, wiens broer in een ander 'beschaafd' Westers land vier jaar onschuldig vast had gezeten en die net was vrij gelaten, deelde zijn pijn en blijdschap met ons. Vier jaar uit je jonge gezin weg! God geklaagd! (Hij heeft gehoord!) Voor Geneviève: JB!
Om negen uur waren we weer thuis. Toen wilde Ton wel weer eten. Straks had hij soep met een broodje gehad, maar in de kerk was hij erg koud geworden, dus hij had iets (veel) warms nodig. Daar had ik niet op gehoopt, maar ja... dus toch. Dan is het tien uur eer je even iets voor je zelf kunt doen, maar nog een tien minuten later komt er een telefoontje of je naar beneden kunt komen En dat duurde tot half twee, toen mijn lief in bed lag. Maar we hadden wel een aantal afleveringen van de interessante lezingen van ds. Piet van Midden gekeken...  Een ander zalfje voor Tons huid bleek een half uur na het opsmeren de jeuk nog niet bezworen te hebben. En al zou ik heel de nacht op willen blijven zoals ik de oude kerk ook wel gebeurde, ik ben te moe. Niet alleen de leerlingen vielen in slaap, terwijl de Heer in doodsnood was, ik vrees dat ik het er niet beter van af breng vannacht. 

12 april 2017. Bijna vergeten het nieuws van de dag bij te werken. En dat was toch opwindend genoeg. Deels positief, deels minder. Want ja, Ton had nog steeds veel jeuk, hij had het benauwd, en er lukte hem niets. Om 9 uur vanavond wilde hij al naar bed maar hij lag er pas om kwart voor twaalf in. Dat komt van telkens 'even wachten' tussen twee handelingen of gebeurtenissen in. Daan werd wanhopig van hem, omdat er niets leek te lukken, maar we hopen en bidden dat de behandeling toch uitgesteld resultaat mag hebben. Ton was er in elk geval heel erg moe van. Leuk was het feit dat Laetitia vanmiddag een probleem voor ons heeft opgelost. Ze is erg technisch, en nu doet de waterspuwer boven het toilet (ik kan even niet op het woord komen, een beetje afasie, al een paar dagen) het weer goed. Er zat een palletje niet waar het moest wezen, en de aansluiting op de toiletpot moest een paar mm naar achteren. Enzovoort. Bovendien vond ze een lamp die ik kwijt was. Hulde! :-D Daar werden we helemaal blij van. (Nu ja, Ton werd nergens blij van, hij had er vandaag de energie niet voor.) Toen mijn lief in bed lag heb ik wat mails beantwoord en gelezen, in willekeurige volgorde, geloof ik. Nu nog één ding doen, en dan kan ik naar bed. Het is dan ook al bijna anderhalf uur morgen. ;-)

11 april 2017. Het lukte net om op tijd bij de tandarts te zijn vanmiddag, terwijl Ton zijn ontbijt had gehad, en gewassen en gekleed aan tafel zat. Terwijl ik weg was heeft hij alleen maar geslapen. Na zijn lunch moest ik door naar de fysiotherapeute, die mij aan elkaar plakte, na flink aan armen en schouders gerukt te hebben om die te mobiliseren, en ook toen sliep mijn lief. Daarna heb ik hem mee naar buiten genomen, hij liep 60 pas, meer ging niet. Wel zorgelijk dus. Vanavond heeft hij wel wat zitten lezen. Ik voel me niet lekker, krampen en zo, dus wat mij betreft is het: tot morgen!

10 april 2017. We versliepen ons, want het was niet zo'n geweldige nacht, en we gingen natuurlijk weer te laat slapen. Dat kost tegenwoordig ook al een paar uur. Tja. Hardleers. Dus we waren aan de late kant voor de fysiotherapie, maar dat waren de dames ook, dat kwam goed uit. Na afloop moest Ton echt slapen. Ik zorgde voor een paar verjaarskaarten, die alweer te laat zullen zijn: ik had ze vrijdag op de bus moeten doen. Ik had toen de kalender nog niet omgedraaid. :-( Ton heeft hard zitten werken aan zijn dienst, ik ook, door een en ander in de computer te zetten, en toen ik daarmee klaar was bleek mijn lief mismoedig alles om te willen gooien. Morgen dan maar. Nu is het trouwens al dinsdag, en straks moet ik naar de tandarts. Dus braaf de tandjes poetsen aanstonds. 

Zondag 9 april 2017. Palmzondag, en een prachtige dag. Wat later wakker geworden, traag op gang gekomen, maar toch kon ik Ton vanmiddag een half uurtje buiten rondrijden, tot beider genoegen. Maar hij is zo moe, en hij klaagt dat hij verzwakt. Vanmiddag heeft hij veel nagedacht met gesloten oogleden, maar hij is wel aan het studeren, en hij is begonnen met de liturgie van de volgenden dienst. En dat verheugt mij... 
We vonden het wel heel erg jammer dat we verstek moesten laten gaan bij het verjaardagsfeestje van Betty en Ferry... :'-( 

8 april 2017. Een iets mindere nacht, zodat we ook weer niet zo vroeg wakker werden. Maar we zaten om half drie wel beneden, om onze kleindochter te verwelkomen, die zin had om op bezoek te komen. Het was een heel gezellig en geslaagd bezoek. Duidelijk is dat drie kwartier het maximum is, zelfs in zo'n rustige setting. 
Ze konden het goed samen vinden! 
Na afloop stonden we nog een kwartiertje te kletsen, zo gaat dat... Leuk, hoor. Ton was wel weer oververmoeid, en dutte wat in, terwijl ik boodschappen ging doen. 'Hoe laat kom je terug?' is tegenwoordig telkens de benauwde vraag. Zucht. Maar vanavond heeft hij laat, terwijl ik mijn haar waste, nog wat interessante dingen bestudeerd. En zo ben je al snel anderhalf uur verder, met het opzoeken van een en ander. Wel leuk, samen. 

7 april 2017. Middernacht. Nu ja, we begonnen ook laat aan de dag, want al lagen we weer heel laat in bed, we hadden een heel goede nacht, en pas vanmorgen tegen elf uur werden we voldoende wakker om overeind te komen. Wel had Ton een paar uur op de gang gezeten, zo rond zeven uur, maar hij was uiteindelijk heel enthousiast over de nacht. Hij was nog met zijn morgenkoffie bezig, toen er werd aangebeld: zoonlief kwam onverwacht langs in zijn pauze! Zo'n half uurtje is net genoeg om wat uit te wisselen, en altijd te kort om te denken aan al die dingen die je wilde vragen, meegeven, etc. Zo is het leven. Ton was er voldoende van opgefleurd om, na het ontbijt, ja te zeggen op mijn vraag of hij vandaag soms in bad wilde. Dus ging ik om kwart voor vijf naar boven om het bad aan te zetten en nog een extra handgreep vast te schroeven aan het raamkozijn. Een vorige keer had mijn lief gezegd dat het hem handig leek. Geverfd was die nog steeds niet, maar dat komt later wel. Of nooit. Mijn lief genoot van het bad, een minuut of veertig lag hij te weken, en daarna moest ik optreden als pedicure, want eindelijk waren Tons teennagels nu zacht genoeg om te verzorgen. Wel een pijnlijke operatie, dus hij schreeuwde uit alle macht. Van mij mocht dat, en als de buurman al thuis was gaf dat niet, 'want hij is toch doof', zei mijn lief. Om kwart voor zeven lag hij uitgeput in bed, maar de operatie was min of meer voltooid. Na het eten was het zinnig om het bed te verschonen, en de eerste was zit in de machine. Ook moest ik nog even naar de Jumbo, want die éne wasverzachter waar Ton wél tegen kan was op. Natuurlijk neem je allerlei andere dingen ook mee. Nu ja, toen moest het bed nog opgemaakt worden, en terwijl ik daarmee bezig was, en wat arbeidsvitaminen op had staan, kwam Ton in de problemen, ik hoorde de telefoon niet, en zijn roepen evenmin, totdat hij op de gang ging roepen. Vervelend is dat! Met zuurstof en een koud lapje heb ik hem bijgebracht, hij drinkt nu wat en leest iets, en wacht vast al weer met smart op mij. Hier gaan we dan! 
Morgen, straks dus, is onze schoonzoon jarig! Gefeliciteerd, Fer!

6 april 2017. De tijd vliegt! Adembenemend en schrikwekkend. Na de fysiotherapie was Ton zo moe, dat hij zijn pyjama aantrok en ging slapen. Kwart over twee tot kwart voor vijf, en daar knapte hij (tijdelijk) van op. Intussen had ik mij naar Pijper gehaast, zonder precies te krijgen wat ik zocht, en naar AH. Want ik had beloofd dat ik niet (veel) langer dan een uurtje weg zou zijn. Nu ja, ik heb daarna een half uurtje naast mijn lief op bed dingen liggen doen waar ik nog niet aan toe gekomen was: o.a. mijn hoofdstukje NT. Vanavond heb ik eindelijk de tafel leeg gekregen. Maar ja, je houdt altijd kostbare dingen over, waar je geen plek voor hebt. Dus er liggen elders weer nieuwe stapels. Maar de papierbak is wel een stuk voller. :-) Als ik deze week nu eens honderd uur voor mijzelf had om te werken, zou ik een heel eind komen. ;-) Ton had weer last van hoest, hij heeft vanavond wat TV gekeken, maar niets gedaan. De laatste paar uur hebben we maar wat gezeten, met zuurstof, en nu, rond één uur, staan we op het punt om te beginnen aan het op-weg-naar-bed ritueel. Dat kan ook nog een uurtje duren. Que va piano va sano, zeggen de Italianen

5 april 2017. Relatief koud, door de wind. We gingen naar Daan en Ineke, en die hebben beiden hun best gedaan. Dat was wel nodig ook, want de nacht was niet zo prettig... we vielen pas om zeven uur in slaap, en dan moet je toch om half elf wakker worden, eigenlijk eerder. Dus het was haasten en stressen. Enigjes. Na afloop even naar HC om te lopen, maar vandaag was de oude toegang geblokkeerd, en de nieuwe 'Vredenburgpassage' was geopend, met spel en dans en veel gedoe. Wel een eindje omlopen om nu bij AH te komen en om bij het station te belanden. Ton liep met pijn en moeite 200 pas. Ondanks een alweer kostbare omweg via de Gasterij. Maar het zijn heel vriendelijke mensen. Vanavond is hij begonnen met het bestuderen van Johannes 10, maar dat werd weer verstoord door jeukeritis. :-( Heel vervelend. Het vriesvak kan de aanvraag van bevroren washandjes niet aan. Bid maar dat de nacht wat beter wordt! 

4 april 2017. Veel jarigen vandaag, maar het lukte niet om ze te bellen. Een keer had ik contact, maar de verbinding was onbegrijpelijk. Vanmorgen kwam de 'handenman' met nieuwe braces voor Ton, erg prettig. Om een uur of drie gingen we de stad in, we moesten daar iets, maar ik weet niet meer wat. Toen we om half zeven thuis kwamen had Ton 300 pas gelopen in porties van ongeveer vijftig, en dat lukte omdat we halverwege een kopje koffie mét bestelden (voor Ton) op een moment waarop we beiden ons even moesten terugtrekken. Dat werd dus een dure retirade. ;-D Maar anders was het bij 150 pas gebleven. De verjaardagen werden dus gevierd met het lekkers, en we aten wat later, want Tons maag was nog vol genoeg... Maar halverwege het diner kwam de kwelgeest alweer opzetten, dus ik kon aan de gang met bevroren washandjes en zo. Later kwam er nog veel onrust bij. Helaas. Dus was ik vrijwel heel de avond met mijn lief bezig. Nu ja, ik heb een zoompje gemaakt in een rok. Dat is alles. Om twee uur lag Ton in bed, nu ga ik ook. 

3 april 2017. Een matige nacht, dus dat is een vooruitgang, maar Ton was niet erg in staat te fietsen vanmorgen, voor de fysiotherapie. Twee stagiaires vandaag! Laura en Sander. En daarna was hij moe. Vanavond wilde hij vroeg naar bed, daar begonnen we om half tien mee, keken nog wel een Efemeride (Hebreeuws) (waarbij mijn lief insliep bij de tweede, omdat die teveel concentratie vroeg), maar om kwart voor twaalf lag hij dan in bed. Toen ging ik de computer opstarten, en om twaalf uur was hij alweer wakker. Het schiet niet op zo. Aangezien er morgenochtend alweer een andere fysiotherapeut langs komt, voor de handen, geloof ik dat ik aan mijn voornemen nu eens echt aan het werk te gaan, voortijdig een eind maak. Het is al bijna één uur. Hoewel... 1 verjaarskaart moet ik nog wel klaarmaken. Die is al een dag te laat. Jammer. 

Zondag Judica 2 april 2017. Frisser dan gisteren, maar een deel van de dag wel vrolijk en helder. Ondanks jeuk bleef Ton vannacht niet op de gang hangen, dus dat was winst. Om tien uur werd er opgebeld: dat was Daan, die had gezien dat ik gisteren had proberen te overleggen over de medicatie. Hij begreep dat het slecht ging, en besloot naar de practijk te komen. Of we daar om half twaalf konden zijn? Met wat aanpassingen aan het ontbijt en flink wat haasten lukte dat. Ton was wel helemaal op, natuurlijk, maar hij sliep al snel in... Daniël was ruim een uur met Ton bezig, en dadt was nogal ingrijpend, zodat mijn hart geen oog had voor aardige mensen en vrolijke kleuren onderweg. Hij wilde alleen maar RUST. En een lunch om het halve ontbijt aan te vullen. Half twee waren we thuis, tegen half vier zei Ton: Ha, ik begin op te leven! En viel prompt in slaap. Tegen zes uur kon hij zijn ogen langer dan vijf minuten open houden, en begroef hij zich tot het eten in Seneca. De bilingue uitgave die Sint hem gaf (Latijn en Fries) is een bron van vermaak en frustratie, omdat het Friese woordenboekje dat hij heeft te weinig woorden geeft, zodat ik af en toe te hulp moet schieten om m.b.v. een zeer uitgebreid digitaal woordenboek naar een woord te zoeken. Soms lukt dat, maar lang niet altijd. Nu ja. Mij begint slaapgebrek ook wat op te breken, dus ik heb vandaag niets nuttigs meer gedaan. Dat moet morgen beter. (Nu ja, ik heb een nette stapel gemaakt van volle plastic dozen, maar om daar ruimte voor te maken heb ik ongeveer een kubieke meter naaigoed opzij gelegd. Daarmee heb ik beslist de hoeveelheid problemen verdrievoudigd. Slim hè?) Misschien is het verstandig wat op te vouwen; ik moet toch nog even voor Ton kan gaan slapen een pyjama aanpassen aan de nieuwe omstandigheden. Vooruit dan maar. (En zo werd het weer heel erg laat.

1 april 2017 begon niet echt als een lolletje voor Ton. Na een korte slaap van anderhalf uur of zo werd hij onherroepelijk wakker. Hij heet weer vele uren op de gang gezeten. En het wàs al drie uur voor we in bed lagen! Na zeven uur vanmorgen kon hij dan eindelijk slapen tot een uur of half elf. Ik ben ook zo lang blijven liggen vandaag, daar was ik echt aan toe. Maar mijn lief bleef heel de dag moe, en slaperig. Pas tegen zes uur lukte het om hem in de kleren en naar beneden te krijgen, waar hij... zijn lunch wilde. En zo verschuift je dag-nacht-rithme wel. :-(  Tussendoor heb ik op het dak wat pluis weggeveegd, en omdat het allemaal nogal nat was, ligt het nog op een hoop. Daar moet ik nog eens iets aan doen. Daarna heb ik op het platje heftig geveegd, en dat leverde een halve vuilniszak troep op. Later vulde ik twee bouwafvalzakken met tuinafval, dat ik de laatste jaren braaf op een grote hoop had gedaan, omdat het zo goed zou zijn voor de tuinbewoners. Zo te zien kunnen er nog wel drie zakken gevuld worden. Maar in elk geval had ík een beetje buitenlucht. Verder is er soep gemaakt, dit keer zelfs zonder kippenbouillon, vanwege het zout. (Niet te eten, vind ik. Een beetje zoet-zuur. We zullen zien wat Ton er morgen van vindt...) Aan opruimen kwam ik niet toe. Maandag maar weer... 

31 maart 2017, zie gisteren wat de gezondheid betreft. Vanmorgen heb ik Tons huid maar eens flink afgesopt met alcohol, dat helpt mij mij muggenbeten, herinnerde ik mij vanmorgen, toen ik gestoken bleek. Mij hielp het, hem uiteindelijk toch niet. Toen maar weer dik uierzalf erop gesmeerd, en ook dat was niet voldoende. Het gewicht was ook weer flink toegenomen, dus we waren niet blij vanmorgen. Nu ja, vanmorgen... omdat we niet geslapen hadden, of bijna niet, werden we pas om 11 uur wakker, na bijna 4 uurtjes slaap. Tjonge, wat waren wij blij! Van een verdrietig familiebericht was Ton erg van slag, en het hield hem heel de dag bezig. Van sommige mensen neem je gewoon aan dat ze je wel overleven, en dat alles goed blijft gaan. En als dat niet zo is, blijken ze toch dierbaarder dan je voor jezelf onder woorden had gebracht. Ton ging halverwege de middag maar weer slapen, toen het ontbijt op was, en ik ging als een razende aan het werk om al die kaarten voor de zieken weg te krijgen. Het lukte nét voor de buslichting van vijf uur. (Spannend, want juist op vrijdag, als je de post voor dinsdag ook al ter post moet bestellen, wil die bus nog wel eens vóór vijf uur gelicht worden. Vandaag gelukkig niet.) Ton zit letter voor letter een brief te tekenen, dus die is nog wel een paar uur (of een paar dagen) zoet. En ik ga eens kijken waar ik gebleven was met mijn leven... dat valt niet mee, want ik word ook wat suf, zo langzamerhand. 

30 maart 2017. Weer geen fijne nacht, en Tons gewicht is in twee dagen met een kilo toegenomen. De buikomvang nam ook toe. Zorgelijk. Vanmiddag kwam de fysiotherapeute, die Ton weer een nieuwe oefening liet doen, terwijl ik de afwas deed. Daarna was Ton moe, en het duurde ook even voordat  hij zover was dat hij naar buiten kon. (In de tussentijd ben ik naar de Biltstraat gefietst voor de favoriete kwark.) In totaal heeft hij 250 pas gelopen, in 5 moeizame gedeelten van 50. Dat lag niet aan het heerlijke weer. Want dat was het! Al was de zon verdwenen tegen de tijd dat mijn lief buiten was. We bekeken op het stadskantoor aan de andere kant van het station de maquettes van de stad en van de megalomane gedroomde toekomst. Daar was ook een keurig invalidentoilet, erg prettig om te weten, nu V&D, zaliger nagedachtenis, ter ziele is. We waren tegen half zeven weer thuis, en omdat mijn lief een Luikse wafel had gegeten onderweg wilde hij tot 8 uur wachten met eten. Dat gaf mij de gelegenheid om een half uurtje met de benen horizontaal te liggen, want die brandden intussen! Mijn forse gewicht had daar toch minstens drie en een half uur op gerust... En daarna trok ik de schoenen maar weer aan, om naar de stad te gaan, want we hadden bij de Action nog zo'n heel grote koffer gezien van maar 2,5 kg. En ja, hij was er nog. Toen liep ik nog maar langs AH voor Tons favoriete limonade, want de koffer heeft wieltjes, dus ik hoefde het niet te dragen. Ton was wel erg moe van de dag, dus na het eten ging ik boven de ziekenpost voor morgen voorbereiden. Daar zit nog wel een paar uur werk in morgen, maar de basis is gelegd. Dus liggen er weer meer stapels op mijn tafel, in plaats van minder. Ton had vanavond weer erg last van jeuk. Om wanhopig te worden. Een papier dat ik nodig had konden we ook niet vinden, dus het laatste paar uren heb ik allerlei stapels opgetild en doorgekeken op zijn kamer. Tevergeefs. Morgen verder. Zucht. 

29 maart 2017. Nee dus, Ton zat vannacht 2 uur op de gang te bibberen. Het liep de rest van de dag ook niet lekker, ondanks een bezoek aan Daan en Ineke. Daarna mocht ik naar de fysiotherapeute, die mij weer in hel blauw aan elkaar plakte, nadat ze mijn nek los gemasseerd had vanuit de rug. Kwart voor een, en we gaan pogingen doen naar bed te gaan. 

28 maart 2017: echt een lentedag. Na een slechte nacht moest ik toch vroeg op voor de 'handenman'. Instructief halfuurtje. Ton viel tussen de onderdelen van het ontbijt door steeds in slaap, dat schoot niet op. Toch had ik hem om half vijf zover dat we het huis konden verlaten, en dat deed hem wel goed. Hij liep op HC 60 + 100 pas, en later nog eens 70, voor Karel V langs op weg naar huis. Om de een of andere reden zat ik vandaag krap in mijn energie. Vanavond laat nog in bad geweest, met een braaf boek (dialogen tussen de kardinaal die later paus Franciscus zou worden, en een opperrabbijn, erg interessant. Confronterend ook. ) Nu is het een uur, Ton heeft jeuk, en wil niet in bad, maar nog wel even stevig afgerost worden. Vooruit dan maar. Het leven is voor interessante uitdagingen. Bid maar dat hij vannacht rustig slaapt. 

27 maart 2017 was een prachtige dag, maar we hebben er niet erg van geprofiteerd, jammer genoeg. Ton had een slechte nacht, met veel onrust en jeuk; hij heeft een tijd opgezeten op de gang om mij maar niet wakker te maken. En om een uur of half acht is hij weer gaan slapen. Eigenlijk werden we t laat wakker voor de fysiotherapie, en al waren we ruim op tijd klaar door een kopje koffie over te slaan, Ton had toch het onaangename gevoel dat hij vreselijk aan het haasten was. Bovendien was hij weer een schrikwekkende pond aangekomen. Niet fijn dus. De therapeute kikkerde hem wel weer een beetje op. Maar naar buiten wilde  hij niet, hij wilde lezen. Dat boek moet uit. (Dat vind ik ook, maar hij viel al lezend wel in slaap, logisch na de oefeningen.) Ik heb er een klusdag van gemaakt, en voor het raam van de badkamer hangt nu weer een keurig horretje, zowel tegen de inkijk als tegen de insecten, wanneer daar gelucht wordt. Dergelijke constructies op mijn werkkamer en de slaapkamer moesten ook aangepast, en dat is in elk geval gebeurd. Verder heb ik iets (veel... te weinig) gedaan aan het opruimen. En zo vliegt de dag om. Ton zei een uur geleden al dat hij nog een klein stukje wilde lezen, en dan naar bed moest, maar ik heb nog geen seintje gehad, dus ik ga nog maar iets ordelijks doen. ;-)

Zondag Laetare (verheugt u) 26 maart. Halfvasten, en dus een 'roze' zondag. Graag waren we naar Amsterdam gegaan om dit te vieren bij de Charismaatjes, maar Ton had zoveel onrust in het lijf, dat hij het niet aandurfde, want hij vond het schokkend als hij daar zat te schokken. Bovendien waren we dan tijdgebonden, en dat geeft op zich ook al spanning. :-( Maar om kwart voor vijf begon hij wel - gewassen en aangekleed - te fietsen, en al vond hij het na 10 minuten wel genoeg, ik preste hem om er nog 10 te doen, en daarna deden we een trekoefening en één korte met de halters. Nu, om kwart voor zes, zit Ton in de zon achter het raam te lezen. En ik ga verder met opruimen. Na het eten (en een kort telefoongesprek) gingen we weer onze eigen gang. Opruimen schoot niet meer zo op, maar dat is dan voor morgen. Aan het eind van de avond keken en luisterden we nog een naar het Hebreeuws van Piet van Midden. Altijd fijn, en zo komen we weer in het gewone rithme. Half een alweer, en de dag was wat korter dan anders. Geen probleem op zondag. 

25 maart 2017. Geen prettige zaterdag. Ton was erg verward, en had last van jeuk. 2 ons aangekomen op alleen spiro. Weer blaren op het rechterbeen. Vanmiddag heeft hij meer zitten dutten dan lezen in de zon achter het raam, waar hij goed licht had op zijn boek. Het houdt hem meer bezig dan goed voor hem is, dus ik zal blij zijn als het uit is. Morgen hadden we graag naar de Charismaatjes willen gaan, maar het zal er wel niet van komen. Als de Heer niet telkens zei dat Ton weer veel beter zal worden zou ik het echt moeilijk vinden. Nu vertrouw ik maar. Op weg naar Pasen. Ik probeer op te ruimen, vind het moeilijk, en verlummel veel tijd. Vanavond was Ton in elk geval veel helderder. Gezegende zondag morgen!

24 maart 2017. Vanmorgen heb ik lekker de was buiten gehangen. Niet dat die helemaal droog werd, daar was het te koud voor, maar wel lekker fris! Vanmorgen vroeg had Ton weer last van heftige jeuk aan de enkels. Later zag ik nieuwe blaartjes. Niet leuk. Met vier bevroren washandjes om de enkels kon hij later toch weer inslapen. We hoefden nergens rekening mee te houden, dus vroeg stonden we niet op. Toch is je nacht weer gebroken. :-( 
Het feit dat Ton gisteren helemaal geen medicatie had genomen, (voor een deel gewoon vergeten) vertaalde zich in een gewichtstoename van 8 ons. Niet goed dus. Ik schrijf zelf 7 ons op het conto van dat blik ragout van gisteren (en flink wat kaas, als ik eerlijk ben), dus ik was vandaag weer flink in de plus wat overgewicht betreft. Tja. Gewichtige problemen. Dat van Ton tenminste. Het mijne is gewoon slap en sloom. Vandaag heb ik de rolstoel genomen om boodschappen te doen, zonder Ton, hij wilde lekker wat lezen, toen hij eindelijk aangekleed en beneden was. In mijn poging orde te scheppen in mijn chaos kocht ik weer plastic dozen met deksels. Een is alweer vol met gekleurde paaseieren. Ik vraag me af of ik er dit jaar nog nieuwe ga schilderen. Lege eieren heb ik nog wel, zag ik. En dat terwijl ik na vele jaren weer het eierleegblaasblagje heb gevonden bij Pipoos. Misschien had ik dat al geschreven, maakt niet uit. Ik ben er blij mee, ook al hoef ik dit jaar misschien geen eieren leeg te blazen. Vanavond heb ik een poging gedaan het wintergrauw uit de haren te wassen, en ze lenteblond te laten glanzen. Ik zal morgen we zien wat het resultaat is, de krulspelden zitten er in elk geval min of meer in. Ton probeert nog een hoofdstuk uit te lezen in het boek van Stalins dochter Svetlana. Vanmiddag heeft hij in de zon gezeten achter het raam, zo had hij mooi licht op de letters. Hij ziet wel heel slecht. Vaak ziet hij het geheel niet, alleen maar détails, plukjes werkelijkheid. Het is moeilijk voor te stellen, maar ik zie dat hij mensen niet herkent, en dingen niet kan vinden, die voor zijn neus liggen. Een pijnlijk proces. Goed, het is alweer bijna 1 uur, dus ik ga maar eens kijken hoe de stand van zaken is, daar beneden. 

23 maart 2017. Fysio vandaag, en ondanks een mindere nacht was Ton vandaag wel beter. Hij heeft twee geanimeerde telefoongesprekjes gehad, zo lang heb ik hem dat in weken niet horen volhouden! Ik ging de nieuwe HardDisk voor de NAS ophalen, die op 2-3 besteld zou worden, op 17-3 aangekomen bleek te zijn, maar waarvan ik vanmorgen pas bericht kreeg. En passant een paar boekjes gescoord, maar daar komen we pas na Pasen aan toe. Dan ligt er een heleboel. Leuk! Al met al was ik toch bijna 2 uur onderweg, maar het was goed met Ton. Toen moest ik nog naar de Jumbo, maar dat deed ik vanavond, dat is rustiger rijden door de stad dan tegen zes uur. Er was maar één bak van onze geliefde luchtige kwark, die opeens van naam was veranderd. Dus dat wordt volgende week weer die kant op. Omdat ik voor het boodschappen doen niet gegeten had, Ton wel, heb ik me daarna bezondigd aan een heel blik ragout. Dat wordt morgen weer stressen op de weegschaal, maar het staat lekker in de maag op dit moment. Niet echt de houding die bij vastentijd past. :-( En dan wordt het toch ook weer een vorm van snoepen, in plaats van eten. Heel de avond achter de computer zitten lummelen. Nu maar snel even iets gaan doen. Mijn excuses aan de afzenders van al die mailtjes, waar ik maar niet aan toe kom. Juist die waar ik aandacht aan moet besteden blijven liggen. :-( Komt goed, zo niet vandaag, dan morgen. Of zo. (Om 12 uur belde Ton me dat hij naar bed wilde, en dat hij 50 blz. had gelezen in een boek dat ik voor hem had gevonden in het Boekspot op HC. Vervolgens vertelde  hij me heel de oninteressante inhoud daarvan gedurende 58 minuten! mompelend... ) 

22 maart 2017. Onze hartelijke gelukwensen aan Eduard, die 80 werd vandaag. Een heldere maar koude dag. We mochten weer op bezoek bij Daan en Ineke, en zij hebben beiden veel tijd voor ons uitgetrokken. Smeersels en medicijnen bleken weer niet goed voor Ton, dus laten we hopen en bidden dat hij vannacht weer eens zonder jeuk mag slapen! Na de behandeling heeft mijn lief 50 + 50 + 70 pas gelopen, dus we gaan vooruit.
Weer een aanslag in Londen! Wat verdrietig! 
Het is al laat, erg laat, dus ik houd het kort. Morgen gaan we verder. 

21 maart 2017. Vandaag leek het wat meer op lente: er was zon! En een koude wind, dat wel. Maar verder dan de brievenbus ben ik vandaag niet gekomen, want Ton bleef maar last hebben. Een paar maal zei hij: Ik lijd! Dat is niets voor hem. Ik moest dus ook wel steeds in de buurt zijn, pas vanavond ging hij naar beneden om te eten, en toen had hij geen last meer van de hoest. Dat bleef vanavond ook zo. Dus ik kon even het bad in om de haren te wassen, want de tape is er weer af. Gelukkig. Aan opruimen ben ik verder niet toe gekomen, maar ik heb wel een foto teruggevonden en afgedrukt op meerdere A-4's, zodat ik misschien een keer de muurschildering in de gang kan gaan afmaken. Maar nu nog even niet. Het is tijd om naar bed te gaan.

20 maart 2017. Dankzij iemands gebed was het een goede nacht! Blij! Ga nog even door, alsjeblieft. We werden ook wat later wakker dan gewoon, dus het was nog wat haasten om op tijd klaar te zitten voor de fysiotherapie. Er was een aardige stagiair, Sander, bij, en die kon langer blijven, dus er is veel gedaan. Dat is goed, want er zaten vanmorgen toch nog een paar gevulde blaartjes op Tons benen. Dan is het bewegen daarvan (van die benen) erg belangrijk. Maar tijdens de lunch, die niet eens helemaal opging, viel mijn lief in een diepe slaap! Vanmiddag heb ik dus  maar een paar uur achter elkaar opgeruimd, en ik vond een aantal dingen terug, waar ik lang naar had gezocht. Maar de chaos is groter dan ooit, want er was nog veel meer dan ik dacht, en dat moet allemaal een ordelijke en redelijke plek krijgen. Nu zijn het allemaal stapels die op hun beurt weer geordend moeten worden. Ik zou daar vanavond juist aan beginnen, toen er een noodkreet van beneden kwam. Dus ik ging om half tien omlaag, en aangezien mijn lief grote behoefte aan mijn aanwezigheid had bleef ik bij hem tot kwart over 12, toen we langzaam naar boven gingen. Om een uur lag Ton in bed, en nu kan ik de dag afsluiten. Al die dingen die nog op mijn lijstje stonden schuiven vanzelf op naar morgen. (Ik word daar niet blij van...)

Zondag 19 maart 2017. Zondag Oculi. Het was vannacht weer zwaar hommeles met Ton: onrust, en later jeuk. Alleen vertelde hij het me toen niet. Zijn slaperige hoofd vertelde hém dat hij het moest uitzitten, en dat er niets aan te doen was. :-( Vanmorgen bleken de benen weer opgezet en vol vochtblaren te zitten. Ik ben twee uur bezig geweest met het voorzichtig aanprikken van de blaren (ja, hoor, echt wel steriel) en het leegduwen ervan met een paar watjes. Tussendoor moesten we beiden wel even iets drinken. Daarna ging Ton weer slapen, en om één uur begonnen we langzaam aan de dag. Dat schiet dus niet op. Maar om half zes ging Ton een half uur wielen, en daarna deden we een oefening voor de armen en borst. Vanavond was Ton wat aan het lezen, de TV boeide niet, en ik ben bezig geweest met de kaarten voor de zieken, die ik vrijdag niet heb verstuurd. (Toen had ik ze ook nog niet geprint. Dat heb ik nu wel gedaan, de enveloppen liggen klaar, maar ik moet er nog een heel stel schrijven. Dat gaan we dan maar weer doen. Misschien komt het vandaag nog klaar, als ik opschiet. Zeg maar een gebedje voor Ton, dat hij vannacht eens rustig slaapt... 

18 maart 2017. Tien uur, en ik was net bezig een cadeautje in te pakken voor mijn kleindochter, die haar verjaardag nog viert, en dan wordt Ton wakker, na inderdaad weer een heel beroerde nacht, klaagt over alles wat niet (meer) gaat, en bromt: Zo kan ik niet naar Den Bosch vandaag. Verdorie! Maar misschien is hij in de middag wat bijgetrokken. Ik hoop het. We hadden er zo op gerekend te gaan... De post is nog niet geweest, maar ik was wel om acht uur op mijn post. Die postbode kwam om half twaalf. Ach, wat had ik heerlijk kunnen uitslapen! Maar ik heb mijn pakje. :-)
Kwart voor drie. Laetitia bood nog aan ons mee te nemen, maar Ton is nu bijna klaar met het ontbijt, en hij heeft een half uurtje geleden Amber opgebeld om haar zelf te vertellen dat het echt niet gaat. :-( Nu maar even afwachten of hij weer gaat slapen, zodat hij vannacht zeker niet slaapt, of dat hij zichzelf wakker gaat houden. 
Eerst het een, en dat gaf mij de gelegenheid om wat leuke dingetjes te gaan kopen om te klussen... een verrassing was dat ik een blaasbalgje vond om eieren uit te blazen, waar ik al sinds de vorige kapot was de laatste 10 jaar zocht. Geweldig. Dat maakte de dag weer goed. :-) Eenmaal thuis had Ton behoefte aan aandacht, en ik moest de soep pureren, want de oude was op. Ton kreeg het eerste kommetje, en onder het koken deed ik de rest. 
Voor de afwas keek ik met Ton naar de uitzending rond de voorouders van Herman Finkers, en daarna gingen we beiden onze eigen gang. Ton met een boekje, ik met de afwas, en toen ik alleen maar mijn aankopen wilde opruimen, bleek ik zomaar een uurtje te zitten worstelen met de materie. Maar ik heb nu de eerste pogingen tot 3D-printen aan mijn oren hangen. 

Middernacht, en Ton wil naar bed. 

17 maart 2017 moest ik weer vroeg op zijn, want de man van de zuurstof zou komen: tussen half negen en een uur. Hij kwam tamelijk vroeg. Ton was al heel vroeg wakker geworden, en hij ging na zijn eerste kop koffie en de pillen weer slapen. Ik heb ook nog wat liggen suffen, toen de brave zuurstoffer weg was. Dus tegen de middag begonnen we opnieuw met de ochtend. ;-) Nadat we het hele programma doorlopen hadden (en Ton had  zich nog gehaast ook, voor zijn gevoel,) konden we om kwart voor vijf de deur achter ons dicht doen, want ja, Ton wilde op HC nog wel wat lopen. Toen we daar waren moesten we toch eerst maar de boodschappen doen, vond hij... en toen we die gedaan hadden, bleken de pilletjes nog te werken. Maar misschien was post hoc in dit geval geen propter hoc. Het verhinderde mijn lief wel te gaan lopen, maar ik zette het wel op een lopen: richting huis. Na anderhalf uur ruim deed ik Ton de voordeur open, waarna hij zich door mij uit de kleren liet pellen, en met gepaste haast in het huis verdween, terwijl ik me bezig hield met kleren, rolstoel en boodschappen. Nu, ik kon meteen door naar de keuken, om aan het eten te beginnen. Daarna een lang telefoongesprek met een bekende, toen een tijdje zorgen voor Ton, thee, zuurstof en een stukje Hebreeuws, zodat ik om kwart voor elf weer naar de keuken kon, om de pompoen te slachten, die inmiddels gegaard was, en als basis voor de soep dienst. Een smerig werkje. Een uurtje later zat alles in de hogedrukpan, en die zet ik zo uit als we naar bed gaan. Kortom: weer niets gedaan vandaag, en toch de hele dag bezig geweest! Morgen kan er tussen 8 en 13 uur een postbesteller aanbellen, lees ik net... o, wat word ik daar blij van. Nu moet ik snel naar mijn lief. 

16 maart 2017. Nee, vandaag gingen we helemaal niet verder met de rubriek Achterdtllig, want de nacht was een puinhoop. Als ik drie en een half uur heb geslapen is het veel. Ton was super onrustig, en daarbij even eigenwijs. Op een gegeven moment bood ik hem aan om kamillethee te maken, dat wil nog wel eens helpen, maar dat wilde hij niet want 'het zou zo wel overgaan!'. Ruim twee uur later vroeg hij er zelf om. Tegen 5 uur viel hij in slaap, en om 7 uur ging de wekker, want we hadden vandaag een afspraak met onze (Tons) cardioloog. We gingen om kwart over tien het huis uit, misten net de vorige tram naar het Antonius-ziekenhuis in Nieuwegein, maar kwamen met de volgende nog ruim op tijd in het ziekenhuis. Daar snakte mijn lief naar een kopje koffie, maar die van Vermaat was zo smerig dat hij die na twee slokken al niet meer op kon. Ontzettend branderig en bitter. De automatenkoffie zou niet beter zijn, begrepen we uit het gesprek met de arts. Dat gesprek duurde ruim een uur, en het was verhelderend en rust gevend. Het is altijd een genoegen om met hem te spreken. Hij luistert echt, en we konden samen brainstormen... dan kom je werkelijk verder! Toen hij ging eten was Ton aan iets zoets toe. Thee met gebak. Slecht voor de lijn en het gewicht, maar zoet voor het gemoed. Maar eerst moest er bloed geprikt worden. Daarna heeft mijn lief nog 50 pas uit de benen geperst. Natuurlijk moest er veel worden uitgerust. Ton was te moe om nog iets leuks te gaan doen, dus we namen de tram naar Utrecht - om kwart over drie ongeveer. Kwart voor vier op HC, daar liep Ton nog eens 50 pas, en we deden boodschappen bij AH. Half zes ongeveer thuis, dus om zes uur zat mijn lief aan de soep. Om kwart voor acht liet ik heb alleen om nog snel naar de HEMA te gaan, waar ik iets moest ruilen. Een allerliefste cassière hielp me persoonlijk het gewenste te vinden en te passen. (Op het Steenweg kàn dat!) Uiteindelijk had ik toch een kledingstuk dat we paste. Maar ik moet toch weer eens braver gaan vasten, want er kunnen nog veel kilo's af. Al met al ben ik wel zo moe, al dagen, dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden. Het is nu 22 u 10, en ik gooi de handdoek in de ring. Tot morgen...

15 maart 2017. We waren redelijk vroeg op, maar halverwege het ontbijt ging mijn lief weer slapen. Hij werd vannacht wakker met veel jeuk aan de voet en het onderbeen, later bleek hij opgezette benen en voeten te hebben met vochtblaren, dus die heb ik toen maar doorgeprikt. Vanavond was daar nog een restantje van te zien. Al met al schoot het leven niet op, we stemden pas kort voor zessen. Daarna had mijn lief wel zin in een lunch, maar hij kreeg zijn avondeten. Anders was het nog veel later geworden. Ton ligt al in bed, ik moet toch een paar mails lezen en beantwoorden, maar echt, ik kom per dag een uur of veel tekort! Het is al één uur geweest, opschieten dus maar. Morgen gaan we wel weer verder met de afdeling: achterstallig. 

14 maart 2017 begon wel mooi, maar tegen de tijd dat ik naar de fysiotherapie ging voor mijn Procrustusbed om daarna met blauwe tape weer aan elkaar geplakt te worden was het guur en onaangenaam. Ton besloot ook een pyjamadag te houden, omdat hij vannacht door heftige onrust geplaagd werd. (En ik door de zijne. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden...) Ons tempo lag dus laag vandaag. Bovendien kom ik er net achter dat er morgen een vergadering zou zijn hier, die niet in mijn agenda stond, en ook nog niet op het net. Vreemd. Maar helemaal mijn eigen schuld, zie ik. <Ik deug niet!> Ik heb geprobeerd wat op te ruimen. Nu heb ik andere stapels, en er is een klein beetje papier weg. Het schiet niet op. Morgen misschien. En nee, ik weet na het lijsttrekkersdebat helemaal niet meer op wie ik stemmen moet. God zegene de greep morgen! 

Overigens is het eerste 3D-huisje nu klaar. Daar moet ik nog erg op oefenen!!! 2,5 cm breed... het zal nog even duren eer ik aan grotere dingen toe ben. Eerst maar eens andere kleuren bestellen! Ook morgen.

13 maart 2017 was een aangename dag met lente-achtige neigingen. Terwijl de fysiotherapeute en een stagiair Ton bezig hielden, kon ik op het platje de werkzaamheden afmaken, zodat de versieringen goed vastzitten, en ook niet meer op kunnen waaien - als het goed is. Vanmiddag heb ik zelfs de was buiten gehangen. Die vergat ik prompt, dus ik moest 'm vanavond wel weer even nadrogen. ;-) Na het boodschappen doen. De helft van wat ik wilde hebben kon ik niet krijgen, maar het was aangenaam en goed voor de beweging. Ton zat achter het raam van de zon te genieten, want hij was wel héél erg moe geworden van al dat bewegen... Vanavond keek hij TV, ik ging in bad, en zit alweer met de haren in de krullers om het netjes te laten drogen. Morgen mag ik weer in de tape. Blauwe. Het is een giller. Ik hoop dat ze snel weer huidkleurige hebben. Tijd om naar Ton om te zien, het is bijna middernacht. De dag vloog om, en ik heb bijna niets van mijn lijst om te doen kunnen afstrepen. (Laat staan dat ik weet op wie ik stemmen zal.) 

Zondag 12 maart 2017. Reminiscere. Vanwege de onlusten in Rotterdam gingen we pas om drie uur slapen. Ton was toch al vroeg op, maar halverwege de mis sliep hij in, tot hij om 12 uur weer wakker werd voor de rest van het ontbijt. Dat verliep t-r-a-a-g, maar omdat ik zo zeurde over het mooie weer en zo gingen we toch al tegen vijf uur het huis uit om nog een rondje te lopen over het fietspad tegenover het huis... waar Ton inderdaad 50 pas deed. Zwaar gewapend tegen de voor hem verblindende zon, met een buitenmodel zonnebril...
En daarna reed ik hem nog een stukje verder, naar de Binnentuin, waar hij met moeite deze prestatie herhaalde. Meer zat er niet in vandaag. Maar we zagen 1 Maarts viooltje. Vroeger stond het er daar vol mee. Het lukte Ton ook maar nauwelijks zijn jarige kleindochter te feliciteren, maar ze kon hem wel vertellen dat ze een heerlijke ochtend had gehad bij Indoor Brabant. Ja, een fijnere verjaardag kun je je als paardenmeisje toch niet voorstellen!!! Vanavond kwam er niets meer uit Tons handen, en bij mij waren de goede voornemens verre in de meerderheid boven de geslaagde projecten. De afwas staat er ook nog. Beter morgen met tegenzin gedaan, dan nu uit mijn handen gevallen. Toch? Klinkt in elk geval goed. Al schrijvend en foto's bewerkend is het half drie geworden. Dit keer mijn eigen schuld. Snel naar bed!

11 maart 2017. We hebben redelijk geslapen, dus durfde ik het wel aan om Ton alleen achter te laten, toen ik vanmiddag met onze jongste dochter een aantal sanitaire stops ging maken. We bezochten Hornbach, Praxis, Gamma en de Karwei, op zoek naar de ideale toiletpot, en en passant keken we naar tuinmeubilair en bloemen, zodat we thuiskwamen met dat ene tuinzit/knielbankje waar ik al jaren naar zocht, en twee nep-orchideetjes die precies goed zijn voor de orchideeënvaasjes van Tons moeder. Hij betreurde het deze week dat ze niet meer in gebruik waren. Nu dus wel. We hadden een supergezellige middag, en keken bijna kwijlend rond naar al die verrukkelijke speelgoedjes die we ons niet konden veroorloven, waar we geen plaats voor hadden, en waarvan we wisten dat we toch de eerste jaren geen tijd zouden hebben om er mee aan de slag te gaan. Op het gebied van machines is er echt heel veel moois op de markt!!! De toiletpot is met dochterlief weer naar huis gegaan, want die kan ik op dit moment in het schuurtje echt niet bergen. Ik dacht ook dat we alleen maar gingen kijken... ;-) Hoe dan ook: gezellig. Ton had de helft van die tijd gewoon geslapen, ook een rustig gevoel voor mij, maar hij had wel 10 minuten gefietst. Dus nu ga ik weer naar beneden, het is half elf, en dan gaan we nog wat braaf zitten wezen, en wat met de armen zwaaien. Heb een gezegende zondag morgen. Dan is onze Amber ook jarig, dus dat wordt een feestelijke dag, al viert ze die met ons pas later. Van harte, lieve schat! 

10 maart 2017: een prettige dag met een hint van lente. Wat zon en weinig wind,  ideaal om te klussen op het platte dakje boven de keuken. Want daar staat al ruim 90 jaar een ijzeren paal met een plat stukje bovenop waar aan twee kanten de waslijn aan vast gemaakt is. Nee, niet meer te krijgen, en de paal is op een derde van onderaf volkomen doorgeroest. Maar met behulp van een aluminium hoekprofiel heb ik het dan toch verstevigd. Gaten boren in de stenen van de omheining viel nog niet mee, eerst te klein, toen te groot voor de pluggen, dus moest ik op de fiets om nieuwe pluggen te halen. Ik dacht ook wat PLA en zilveren oorhangertjes te halen, maar dat viel tegen. Stad en land heb ik afgereden, tevergeefs. PLA moet kennelijk persé via internet. Ton ging toch weer slapen vanmiddag, nadat hij geprobeerd had wat boeken een andere plaats te geven. Maar goed, de waslijnen kunnen weer gebruikt worden. Liefst een stel nieuwe, als ik die vinden kan, en de plaatjes die de boel verluchtigen moesten hangen nu ook aan eigen haken, Ton begint geeuwend kenbaar te maken dat hij wakker wordt, en ik denk dat ik maar naar de keuken moet gaan om te koken. ;-) 
Ach nee, hij wilde eerst zijn oefeningen doen. Braaf! Ik heb braaf meegedaan. Om half tien wilde ik in bad, en haren wassen, dat was wel nodig, maar toen werd Ton nog even benauwd, dus hebben we een half uurtje gekout terwijl hij aan de zuurstof zat. Eer ik echt in bad ging was het kwart voor elf, maar toen heb ik ook wel een uurtje genoten. Nu zitten de krullers in de haren, zodat ze netjes opdrogen, en het niet zo'n warboel is. Tijd om naar beneden te gaan, en te kijken hoe lang het duurt eer we weer boven komen. Dat is altijd een verrassing. 

9 maart 2017. Mijn moeders verjaardag, zij is geboren in 1908, dat is al 109 jaar geleden. Tjonge. Dat moet gevierd worden. Voorlopig met een koekje bij de ochtendkoffie. Die werd trouwens pas om kwart over twee genuttigd door Ton, want vannacht was het kwart over drie voordat we in bed lagen. Ik heb daar zo'n hekel aan! Gelukkig had de fysiotherapeute vandaag een stagedag, zodat wij zelf kunnen kiezen wanneer we een uur lang alle oefeningen gaan doen. Straks. Want ik moet nog beginnen aan fruit en pap, en dan wassen en aankleden... dat wordt wel heel erg aan het eind van de middag dus! Tussen de wolken door schijnt de zon, en de crocusjes ontvouwen hun blaadjes, die ze gisteren angstvallig dicht hielden, net als de sneeuwklokjes, die ook nog niet allemaal uitgebloeid zijn. Veel bomen bloeien, dus het wordt echt (een keer) lente! Maar hierbinnen schoot het allemaal niet op. Ton voelt zich zwak, en is niet vooruit te branden. Om zes uur begonnen we met de fysiotherapieoefeningen. Tot kwart voor zeven. Ik had vanmiddag een aantal boodschapjes willen doen voor mijzelf, maar het kwam er niet van. Vanavond ook niet. Daar ergerde ik me vreselijk aan. En dus ergerde ik mij aan het feit dat ik me aan Ton ergerde. Ton wilde om half elf al naar bed, zodat ik niet zou zeuren over het late naar bed gaan. Hij lag er tegen twaalf uur in. Ik moest de computer nog even afsluiten. Ik had in feite vandaag nog niets gedaan hier. Morgen moet het anders! :-) 

8 maart 2017. Internationale vrouwendag. Een van de belangrijke vrouwen in mijn leven op dit moment, Ineke, heeft me vanmiddag weer behandeld. Daniël nam Ton onder handen, en kwam er achter dat de koelzalf, waarmee ik Tons jeuk bestrijd, niet meer goed voor hem is, en tegen hem werkt. :-( Voorlopig kan ik het doen met de cutivate, maar die is voor sommige lichaamsdelen minder geschikt. Nu maar hopen dat Daan gelijk heeft, en dat onrust en jeuk wegblijven. Een feit is dat een ouder lichaam snel geïrriteerd raakt door dingen die in een eerder stadium goed waren en goed werkten. Lastig. Toch gingen we nog even naar HC om een kaarsje te branden voor een plotseling overleden vriend, en voor onze zieken. Ton liep 2 x 50 pas. Aan AH kwamen we niet toe, omdat Ton bij de Action een nepplant ontwaarde, die hij graag op het platje wilde hebben. Want 'dat vond hij zo kaal'. Hij zit er nooit, en de kuiproos die er staat is al hinderlijk als ik de was wil ophangen, 's zomers. Maar goed. Zo'n kind gun je zijn Fanta, immers? We waren pas net binnen, en nog niet eens uitgekleed, toen de telefoon ging. Het bleek een oude vriend, Martijn, die veel te vertellen had, <alle kinderen krijgen de groeten!> dus dat duurde wel een uurtje, terwijl Ton snakte naar thee en een broodje. Die kreeg hij uiteindelijk wel, maar dat duurde dus lang: het was bijna zes uur. Dus wilde hij pas om acht uur eten. Ik gebruikte de tijd om naar de Jumbo te fietsen, die niet de gewenste minibruinebollen had, alweer niet, maar wel andere dingen, die ik nog wel eens nodig zal hebben, en daarna naar AH, die ook niet kon voorzien in bruine bolletjes, maar wel mini afbakbroodjes had, waar Ton ook dol op is. Ik kan weer niet op de naam komen, maar dat maakt niet uit. Na het eten had ik geen zin om te gaan doen wat nodig was, dus heb ik mijn tijd verdaan met spelen met de 3D-printerpen. Een paar frutseltjes waar je oorbellen van zou kunnen maken. Intussen luisterde ik naar Jesse Klaver, waar Ton in de andere kamer bij ingeslapen was. Ach ja. Toen ik dan eindelijk naar boven ging en net een kwartiertje had opgeruimd, belde Ton mij, omdat hij naar boven wilde. En eerst beneden nog wat assistentie nodig had. Die ga ik dan NU verlenen... 

7 maart 2017. De fysiotherapeut voor de handen zou vandaag bellen en/of komen, dus ik was er vroeg bij, en dat na weer een heel onrustige nacht, wat Ton betreft. We hebben niets gezien of gehoord. :-( Wel kwam, zoals afgesproken, dochter twee, en toen het Ton, na een klein uurtje, te veel werd, hebben we hem naar de voorkamer gestuurd, om in alle rust zichzelf te zijn, en daarna hebben we wat gespeeld met mijn nieuwe speeltje, de 3D-pen, die nog veel oefening vergt, maar dochterlief kon er toch Mama mee schrijven, en een vlinder simuleren. Het was gezellig! Na het eten heb ik de tocht naar de Twijnstraat gemaakt op de fiets, want ik had toch wel een doosje nodig voor het oud papier, dat morgen opgehaald wordt. En dus nam ik wat boodschappen mee. Met veel vertraging heb ik een heel klein beetje opgeruimd, en net toen het een beetje begon te lopen, wat het tijd voor Piet van Midden en zijn Hebreeuwse les, en nu is het vijf voor een, en kan ik beginnen aan Tons avondritueel. Dat duurt ook nog wel een uurtje, dus ik haast mij maar. 

6 maart 2017. Een heldere dag, maar koud. Ton had helemaal geen zin in een uitje met de fysiotherapeute, dus ze liet hem de oefeningen doen, en ik ging even de was opvouwen en opruimen. Na de lunch, een hele tijd na de lunch, was Ton bereid om een stukje te lopen. Voor het huis, dacht ik, op het fietspad, in de zon... maar zodra we buiten waren zei Ton huiverend: dan maar liever naar HC. Dan kun jij meteen boodschappen doen. En zo geschiedde. Hij liep 2x 50 pas, ik iets meer. Hoeveel passen, dat zal de stappenteller mij straks wel vertellen. Na het eten moest ik nog naar de Jumbo, en hoera, toen hàd het geregend, en flink ook, maar het was net droog. En ik  hoefde mijn achterband ook niet meer eerst op te pompen, zoals het laatste jaar het geval was, want vorige week heeft de fietsenmaker er twéé nieuwe achterbanden op gezet. Een rib uit het lijf! Maar goed. Ik treuzelde teveel met aan het werk gaan daarna, en nu is het half twaalf geweest, en ik heb haast niets gedaan. Zelfs niet gespeeld met mijn cadeautje. Nog even Hebreeuws kijken met Ton en dan slapen. Morgen is er weer een dag. Tenzij de Heer komt, dan staat alles stil, en komt alles tegelijk in een stroomversnelling. Wat een dag zal dat zijn!!! :-D 

Zondag 5 maart 2017, zondag Invocavit. (Roept men Mij aan, Ik geef antwoord <psalm 91:15>) De cadeautjes hadden we elkaar vannacht al gegeven, al moest ik vandaag Ton's Evangelie nog inbinden en lijmen. Dat lukte wonderwel, want na het ontbijt moest mijn lief echt nog een paar uurtjes slapen, dus toen kon ik mijn gang gaan. Onder een kopje koffie, voor het wassen en aankleden, bekeken we de post, wat leuk! Er kwamen ook nog verschillende telefoontjes. Zelfs uit Engeland en Amerika! Een misten we er, want voordat Ton de telefoon onder boeken en papieren had opgegraven, en ik mijn vieze handen had gewassen, (ik was bezig met de soep,) werd er alweer opgehangen. Tja. Zó vlug zijn we niet meer. Om drie uur kwam onze Laetitia, en zij voelde haarfijn aan dat drie kwartier Tons limiet was. Een geslaagd bezoekje dus. Daarna ging Ton een tijdje uitpuffen, en wat lezen (of zo iets), ik trok mij terug bij mijn voorrecht: het aanrecht. Maar, omdat Ton laat wilde eten, het lukte mij nog om hem verse soep voor te zetten, aangelengd met het laatste restantje. Verder hadden we een bescheiden edoch feestelijke maaltijd. Daar is mijn lief gevoelig voor geworden. Dat leverde wel een fikse afwas op, maar ook die is achter de rug. Half elf, en nu heb ik een uurtje voor mijzelf. Ik ga lekker jarig wezen. ;-D

4 maart 2017 bleek onverwacht zacht, althans in de middag. Maar ook behoorlijk regenachtig, al heb ik er zelf geen last van gehad. We hadden redelijk geslapen, maar ik  moest nog van alles doen aan Ton's verjaardagscadeau, en nog honderdduizend andere dingen. Onder andere stofzuigen, en natuurlijk zoog ik een doekje op, dat de steel van de stofzuiger verstopte. Gelukkig heeft Tonio dat nog even in orde gebracht. Ik kon die lastige sluiting van de stofzuigersteel niet open krijgen. Daar zou je een aparte tang met een nippeltje voor moeten hebben! Leve de vrouw die dat product op de markt brengt. 
Tonio en Amber kwamen om kwart over acht, en ze waren anderhalf uur later weer aan het vertrekken, maar het was toch te lang, hoe rustig ze ook waren. :-( Een uur of minder is tegenwoordig wel het maximum. Om half elf zei Ton al dat hij naar bed wilde, maar tussen alle kleine dingen door moest mijn lief uitrusten, zodat hij om kwart over 12 pas rijp voor het bed was, en toen wel de verjaarscadeaux wilde uitwisselen. Dus kwam er nog een half uurtje bij. Mijn cadeau was nog niet af: een compleet Grieks Mattheus-evangelie in grooooote letters. Het moet nog ingebonden en gelijmd worden. De Heer had een Grieks dagboekje voor Ton gevonden in het Boekspot, en Hij had me erheen gestuurd om het op te halen, straks. Leuk! Het werd zeer gewaardeerd. Van Ton kreeg ik een 3D-printpen. Ik ben heel benieuwd! De handleiding is zo summier, dat je wel moet beginnen met leren-door-fouten. Voorlopig even niet. Ook soep maken kwam er niet meer van, dat wordt dus creatief koken morgen. Maar hoe dan ook: we zijn jarig, en ons huwelijk ook! 5 maart! Ton wordt 96 vandaag, en ik ga met rasse schreden op de 65 af. Omgekeerd, dat wel. ;-D 
Wat zijn wij toch bevoorrechte mensen!!!! 

3 maart 2017. Maar die morgen startte wat traag, want Ton had ontzettend veel last van onrust, en kon niet inslapen. Het is echt een probleem, en het wordt door van alles opgeroepen. Ik kan hem toch ook niet zeggen geen TV meer te kijken, want het vermogen om zich te concentreren op lezen is ook steeds kleiner aan het worden. Bovendien willen de ogen dat niet. Het is kwart over twee, en mijn lief heeft zijn ontbijt op, op de postprandiale koffie na dan. En ik moet zoveel, dat ik het niet meer kan bedenken. Er was wel al verjaardagspost, die leggen we nog opzij. Kennelijk zijn er meer mensen die de ervaring hebben dat je niet moet wachten tot op het laatst. 
In elk geval ben ik vanavond begonnen met de soep, en ik heb de tekst voor Tons verjaarscadeau klaar: Mattheüs in grote letters. Dat wordt een lijvig boekwerkje in twee delen van samen 280 bladzijden. Het moet nog afgedrukt en ingenaaid worden. Ook een hele klus! Morgen. 

2 maart 2017 was koud door de venijnige wind. We hadden redelijk geslapen, en dus waren we laat... het werd nog haasten voordat de fysiotherapeute kwam. Daarna moest ik me weer haasten, want de tandhygiëniste verwachtte me, en Ton wilde wel een lunch. Mevrouw was tevreden, ik had het hekwerk goed bijgehouden, en ze verdiende fluitend haar boterham. Met. De wind floot om mijn oren toen ik richting huis reed, steeds moeizamer, dus nu ben ik toch mijn fiets maar gaan inleveren bij onze voortreffelijke fietsenmaker Co van Beek. Vanavond kon ik hem weer halen. :-) Maar ja, ik moest wel lopen naar de Mediamarkt, om te klagen over de HD. Ik kreeg een tegoedbon voor een nieuwe, en ze waren zo vriendelijk de kromme batterij uit mijn nootboekje (noodboekje) te halen. Helaas was er geen nieuwe HD. Die moet besteld, en reserveren kost een tientje. Toch maar gedaan. Ik kèn dat! Maar het kan een week duren. Gelukkig is het de back-up-NAS. Vreselijk veel geld gaat daar toch in zitten. Ik neem mij voor weer een goede back-up van de PC te maken, dat was er al even niet van gekomen. Vanavond kwam er niets uit mijn handen, dat moet morgen beter. Ton wil toch wel voorzichtig iets aan de verjaardagen doen: 1 kind per keer, met hoogstens 1 kleinkind, en 2 bezoeken per dag. Zaterdag en zondag. Morgen zal ik er achterheen gaan. Bijna half twaalf. Bijna morgen en dan hebben we weer nieuwe mogelijkheden. ;-)

1 maart 2017 begon wat vroeg, maar dat kwam goed uit, want de buren, die hier hadden ontkend dat er iets aan de hand was, hadden toch gevraagd om een vervroegde meting van de verzakkingen. En dan komt het er op neer dat ik ze de poort open doe naar de achteringangen, en dat ik koffie aanbied. Grappig, iedere keer hetzelfde. Ik was gelukkig op tijd aangekleed en paraat. :-) Later gingen we naar Daniël en Ineke, die beiden hun uiterste best deden om ons op te krikken. We zijn dankbaar dat dit kan. Ton wilde meteen naar huis, jammer, want ik had de HD van de NAS bij me, die het gisteravond had begeven. Dus moest ik nog eens op pad nadat ik Ton thuis voorzien had van thee en toebehoren. Precies dezelfde HD kon ik niet meer krijgen, wel het zelfde merk, en ook bedoeld voor de NAS. Verder deed ik nog wat boodschappen links en rechts, niet te veel, en veel was er niet. Eenmaal thuis was de HD in een kwartiertje ingebouwd, maar starten duurde wel érg lang. Na het eten keek ik maar weer eens, en dat was nog steeds niet in orde. De NAS bleek een mailtje te hebben gestuurd naar mijn PC, dat de nieuwe HD vastgelopen was. Die zal ik morgen moeten ruilen. Mijn nog maar 6 1/2 jaar oude noteboekje, handig voor op reis en zo, bleek het vanavond ook al niet meer te willen doen. Wel heet worden, en niet opladen. Dat schiet niet op. 
Ton en ik hebben vanavond met gepaste aandacht en iets lekkers de 106e verjaardag van mijn vader herdacht.
Dat hij hemelt in vrede en met plezier. Verder was het Aswoensdag, en nu begint de vastentijd. Morgen dan maar. Ton is klaar om naar boven geduwd te worden, dus daar gaan we nu toe over. Welterusten allemaal. 

28 februari 2017 startte rommelig na een heel rommelige nacht. Licht viel uit toen Ton net boven was, met veel moeite toch alle pre-bed dingen gedaan, maar na een uurtje kreeg Ton jeuk, en dat hield aan. Vandaag heeft hij heel veel geslapen, pas om een uur of 7 kwam hij naar beneden om te eten. Ik ben weer van tape voorzien, felblauw dit keer!

27 februari 2017. De officiële verjaardag van onze Charlotte
Nogmaals: wèl gefeliciteerd! :-D
De nacht was kort en onrustig, dus alle extra van gisteren is weer verbruikt. Maar ja, ik moest ook vroeg op, want de cv-monteur kwam om 8 uur. Nu ja, tien over acht, toen ik net dacht dat ik nog wel een kopje koffie voor mijzelf kon maken. Dat werd dus een uurtje later maar nu is de cv een abonnement waardig bevonden. Terwijl hij bezig was heb ik de troep op het dak maar een beetje bij elkaar geveegd, in de hoop dat het water er een beetje uit zou lopen gedurende de dag. Maar toen de fysiotherapeute kwam miezerde het al, en op het moment dat ik naar boven ging en het dak opkwam regenden het. Toch maar bladeren en takjes en vooral de opengebarsten zaadbolletjes van de platanen voor het huis in een grote zak gedaan, en die voorzichtig over de rand van het dak gegooid. Met een doffe klap kwam die beneden neer, en de therapeute keek wel even of ik er niet bij lag. ;-/ Nee dus. 
Ze moest alweer snel weg, dus ik heb nog toegekeken hoe Ton zijn laatste oefening deed, ja, ik heb hem zelfs overgehaald om er eentje extra te doen, en nu zit hij tevreden aan de lunch. Buiten regent het nu hard. Harder dan straks. Ik zit lekker binnen, en aanstonds krijgt mijn lief iets lekkers toe vanwege de verjaardag. Ik had mijzelf gisteren getracteerd op een blikje runderknakworst, en dat bleek vanmorgen wel op de weegschaal. Dat moet ik dus niet meer doen. Ton was ook zwaarder dan gisteren, dus hij is gemotiveerd om weer wat meer pillen te nemen dan ik gezond achtte. Ik kan hem nog weerhouden. We zullen zien hoe dat morgen is. In elk geval staat er minder spanning op de buidel met overtollig vocht, en ook de benen zijn weer mooi slank. Nu het hart nog een tikkeltje opjutten... 
Om kwart voor negen werd er opeens gebeld... en wie stonden er voor de deur? De jarige(n) cum suis (parentibus)! Ze kwamen even laten zien wat ze van het verjaardagsgeld hadden gekocht / besteld, en ze kwamen het taartje brengen dat speciaal voor opa was gebakken, zaterdag. Zo ontzettend lief! Ze bleven maar een kwartiertje, net lang genoeg voor Ton.
Pieter liet zijn nieuwe superpijltjes geweer zien (de pijltjes mochten niet mee) en Charlotte liet op haar mobieltje zien wat zij had besteld van haar verjaardagsgeld. Uit de serie Creator van Lego een café (meen ik) dat gekoppeld kan worden aan de kapsalon, die ze al heeft. Er is nog veel meer, zodat je een hele straat aan kunt leggen. (En dat hopen de slimmeriken bij Lego natuurlijk.)

Later heb ik nog 70 minuten gebeld met dochterlief, dus nu met veel vertraging een fotootje.  Ton liet net weten dat hij wel naar bed wilde. Dus morgen verder! 

Zondag quinquagesima of Esto mihi 26 februari 2017. We hebben zomaar eens wat slaap ingehaald. Ton was wel vroeg wakker, en hij heeft op de gang een uurtje oefeningen zitten doen, terwijl ik sliep. Hij heeft de TV aangezet (zonder geluid) voor zijn geestelijk heil - maar het beeld was nog zo gestoord, dat hij hem na een half uurtje uitzette. Toen heb ik een oog open gedaan, maar dat deed ik meteen weer dicht. Pas halverwege de middag begonnen we aan fruit en pap. Ton dan. Wel ben ik bezig geweest met het probleem van de TV, en ik heb foto's gemaakt van alweer een lekkage van het dak. Kennelijk heeft de storm mijn schone dak vol troep gegooid, dat bleef hangen bij de afvoer, maar goed, 2 of 3 cm moet het toch kunnen hebben. Ik ben even erg ontevreden over deze dakdekker! Eens kijken of hij nu reageert op de mail en de foto's. Het is kwart voor zeven, en de dag is voorbij gegleden. Ton wil om 8 uur eten, dus ik kàn nog wat opruimen. Morgen wordt het weer een gekke dag, met een cv-monteur en de fysio. We zien het wel. 
Hoe dan ook, de TV doet het weer, ik heb wat gelummeld en gelezen achter de PC, niets opgeruimd, maar nu ga ik opgeruimd naar beneden  om met mijn lief nog een stukje Hebreeuws te doen, althans dat hoop ik. En morgen beginnen we gewoon opnieuw. 
Maar helaas wel vroeg. Dan is onze jongste kleindochter ook jarig, en die moet gewoon naar school! Ook vroeg. Maar wel alvast gefeliciteerd, liefje, we houden veel van je. 

25 februari 2017. Sputter, sputter, sputter... na een superslechte nacht, waarin we beiden weinig sliepen omdat Ton zó'n verschrikkelijke jeuk had, die nergens echt op reageerde, werkt het internet ook niet. Ik heb het modem maar even uitgezet en weer aangekoppeld, misschien dat dit iets doet. De instellingen op de webserver etc. van de site kan ik ook niet echt benaderen. Gisteravond heb ik een en ander geüpdate, misschien ligt het daaraan, maar dan kan ik dat weer niet vinden. Leuk is anders. Het zal wel weer goed komen. Met enige hulp van Boven of van hier beneden... Ja hoor, dat herstarten deed het hem... gelukkig. Nu Ton nog herstarten, en mijn eigen ogen open krijgen... zal niet meevallen. 
Het herstarten van Ton is niet gelukt. Om twaalf uur was het hem wel duidelijk dat we vandaag niet zouden delen in de feestvreugde in Houten, waar de twee jongste kleinkinderen hun verjaardag gaan vieren met familieleden. Ton heeft wel vier keer gezegd hoe vervelend hij dat vond. Wel was hij blij met het feit dat Tonio even 'dag' kwam zeggen, toen hij niet ons, maar de cadeautjes op kwam halen. Voor Laetitia had ik een paar jaargangen tijdschriften klaar gelegd, daartoe had ik mijn halve kamer moeten ombouwen, want die waren keurig opgeborgen onder in het kabinet, en daar staat allerhande electronica voor. Van het een kwam het ander, en zo is de inhaerente chaos in mijn kamer nu een zeer expliciete chaos geworden. Bovendien hinderde het feit dat de TV blokken en dozen leverde, in plaats van keurig beeld en geluid, mijn lief zeer, op de schaarse momenten dat hij vandaag níét sliep. Daar ben ik lang mee aan het stoeien geweest, ik ben er nog niet uit. Nog een paar langdurige telefoontjes, en de dag is voorbij zonder dat ik er iets mee opgeschoten ben. Het is tien voor twaalf, Ton is weer in slaap gesukkeld, en ik ben helemaal op, dus ik ga proberen te slapen. Of zo. Morgen is er weer een dag, en anders is de Heer gekomen, en beter kun je niet wensen. Gezegende zondag!

24 februari 2017. De storm is gaan liggen, ik ben nog niet op het dak geweest, maar overal op straat lagen takken. De zwakke plekken zijn weer uit de bomen gekamd. Vanmorgen werden we te vroeg wakker naar mijn zin, en toen ik dan grommend boven kwam met de koffie sliep Ton weer de slaap der onschuldigen. Maar hij had zijn pilletjes gehad. Dat hij net zo zwaar was als gisteren ontriefde hem, echter: zo gaat dat! Al met al waren we laat beneden, en hij wilde wel eerst zijn oefeningen doen, terwijl ik haast had om boodschappen te doen. Het was uiteindelijk al half zes eer ik erop uit trok om een cadeautje voor mijn jongste kleindochter te gaan kopen. Daar slaagde ik wel in, maar uiteindelijk zal het toch nog iets anders worden. Vreemd kan het gaan in het leven. Ook vanavond liep het allemaal anders dan verhoopt, met als gevolg dat Ton om kwart over twaalf in bed lag, (hij was heel de avond duf en had er genoeg van om half elf) en ik daarna pas in bad stapte. Na nogmaals de haren gewassen en met een maskertje van Sint verwend te hebben zit ik nu - om half twee - met inmiddels gekrulde haren te tikken. Morgen moet er nog van alles, maar dat kan ik nu niet doen. Hoogstens een lijstje maken voor morgen. Dat is vast zinnig! 

23 februari 2017. Wat een storm! Heerlijk dat wij er niet uit hoefden! (Behalve dan naar de brievenbus). De fysiotherapeut was tevreden over Ton, wij maakten samen de sessie nog even af. Het gaat iets beter met mijn lief, na de behandeling door Daan, gisteren. Wel had hij nog steeds een heel onrustige nacht. (bis) Vanmiddag heb ik alle verjaarspost tot en met dinsdag afgeschreven en op de bus gedaan, daar was ik lang zoet mee. Ton had een mooi moment met Seneca Frisorum. We aten weer laat. Vanavond deed ik verwoede pogingen de tafel op te ruimen. Nu liggen er vijf minder hoge stapels en een doos vol troep die uitgezocht moet worden. Netto minder tafeloppervlak zichtbaar. Hoera. Het is net morgen, dus ik ga mijn lief overhalen om naar boven te gaan. 

22 februari 2017. We mochten vandaag weer naar Daniël en Ineke, en aangezien we beiden redelijk geslapen hadden, (maar te kort, want de eerste helft van de nacht was mijn lief erg onrustig) dachten we ruim de tijd te hebben om erheen te gaan. Maar dat was natuurlijk heel bedrieglijk, zodat we nog hijgend aankwamen. En nat. Beiden waren lang met ons bezig, dus dat moet goed komen. Ton voelde zich na afloop in elk geval duidelijk beter. Eenmaal thuis wilde hij lunchen, al was het al half vijf, dus we aten om acht uur. Ach, ja, hier kan alles. 
De jarige Pieter hebben we nog even kunnen bellen, dat was gezellig, al was Ton ademloos kort van stof. In de tijd voor het eten was ik nergens meer toe in staat, ik heb wat op mijn bed rondgehangen. Na het eten was het niet veel beter, ik ben nog in bad geweest, lekker, haren gewassen, maar ik heb geen zin meer om ze te krullen, dus dat moet een dezer dagen maar. Tot mijn schrik is het al half een, de hoogste tijd om mijn lief naar boven te geleiden. Morgen weer vroeg op i.v.m. fysio. 

21 februari 2017. Ton had, ondanks de zuurstof, een vrij onrustige nacht. En zo waren we redelijk vroeg wakker. Ik verwachtte een telefoontje, maar dat kwam eerder dan verhoopt, en tien minuten later was de wakkere specialist voor mijn pijnlijke duimbasis er al. Dus nu heb ik ook voor die hand een keurige zwarte 'brace'. Dat moet dan verhinderen dat de artrose verergert. Hm. Het ontbijt schoof dus wat op, maar dat is hier niet ongewoon. Ton reageert wel op het nieuwe medicijntje, en niet alleen met toegenomen dufheid. We zijn voorzichtig optimistisch. Maar de slaperigheid is wel heel vervelend. Met moeite kreeg ik mijn lief zo ver dat hij zich vanmiddag mee liet slepen naar de Twijnstraat. Maar van lopen kwam het dus niet. Vanavond heeft hij wel een beetje kunnen lezen, denk ik, terwijl ik mij onledig hield met verjaarskaarten. Morgen is onze jongste kleinzoon jarig, en volgende week onze jongste kleindochter. Daartussen in hebben we nog zes verjaardagen. Maar die voor morgen zijn in elk geval op de bus, en Pieter feliciteren we hierbij ook! Een heel fijne dag, Pieter-Alexander

20 februari 2017. De fysiotherapeute kwam vanmiddag, Ton had al gefietst, en zo kon ze het programma in minder tijd afdraaien, al moest ik na afloop nog een oefening met Ton herhalen. Daarna nam hij  pas zijn 'konijnenpil' en inderdaad, hij was nog slaperiger dan anders na de inspanning van de fysiotherapie. Terwijl Ton van een oefening bijkwam heeft ze snel met mij een matras omgedraaid en geroteerd, een werkje van twee minuten samen, en anders was ik er een half uur mee bezig geweest. Heerlijk dat dit kon. Aan het eind van de middag heb ik met Ton nog een stuk Hebreeuws bestudeerd, daar waren we wel even mee bezig, daarna kleine klusjes en de was, het eten (laat dus) en vervolgens nog een verjaarsbezoekje, waar ik me de neus in de boter viel. Dat ga ik morgen zien op de weegschaal, en ik was net aan het terugkrabbelen... maar het was lief en gezellig. Alleen hopen dat ik morgen het geen-suiker-programma weer kan oppakken. Vanavond kreeg Ton een korte opvlieger met heftige jeuk, binnen dertig seconden. We waren minstens een uur bezig met koude lapjes. Nu is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Kortom: ik ben heel de dag bezig geweest, en heb bijna niets gedaan. Morgen beter dus! ;-)

Zondag 19 februari 2017 sexagesima...  Ton was alweer vroeg aan het spoken, hij slaapt tegenwoordig slecht en onrustig. Om tien uur ging de TV keihard aan. Eerst nog een stukje EO. De tweede helft van de mis sliep hij alweer, en zo ging het door. Maar om zes uur was hij beneden en hadden we de oefeningen achter de rug. Buiten was het grauw en grijs. Eten om acht uur, in de middag heb ik steeds kleine beetjes soep gepureerd, en zo kwam alles goed. Een beetje opgerimd. Ton zei om half elf dat hij wel  naar bed wilde, en inderdaad, om half twaalf gingen we naar boven, en om half een lagen we beiden in bed. Drie kwartier later was ik nóg wakker, en ik merkte dat ik de PC en de dag nog niet afgesloten had. Bij deze dus. Morgen verder, zo de Heer wil, en wij leven 

18 februari 2017. Ton had weer een slechte nacht, ik was maar drie of vier keer wakker. Het was weer laat geworden, omdat Ton angst had om te gaan slapen. Nu ja, we hoefden vandaag nergens rekening mee te houden, wat tijd betreft. Maar als je de dag tegen de noen begint blijft er weinig van over. Toch heb ik vrij veel kunnen doen: tussen de bedrijven door heb ik 4 à 5 uur besteed aan schuren en vijlen, en nu kan de deur van de keukenkast, die 'vanwege 's vijands onderdrukking' al een paar maanden niet meer behoorlijk sloot, weer dicht en op slot gedaan worden. Het gaat nét. Er zit duidelijk meer beweging in het huis dan het in jaren heeft gehad, wat de 'experts' ook mogen vinden. Ton was van plan om na het ontbijt naar beneden te gaan, en zijn oefeningen te gaan doen, maar na de pil van de cardioloog kon hij alleen nog maar slapen. Vandaar dat ik de handen vrij had. Ik heb wel snel een boodschapje gedaan, maar ik wilde hem in die toestand niet te lang alleen laten, en dat was maar goed ook, want hij had wel assistentie nodig, toen hij wakker werd omdat de natuur hem riep. Daarna ging hij dan naar beneden, en zetten wij ons aan de oefeningen. Dat duurde twee keer zo lang als wanneer de fysiotherapeut hem achter de broek zit, maar nu was hij niet uitgeput na afloop, en dat is ook wat waard. Dus we aten om acht uur, en van 7 tot bijna half elf was ik in en rond de keuken bezig, want er moest ook nog soep gemaakt worden, in de tussentijd. Die is nu wel getrokken, het pureren zal wel morgen worden. Dat is het grootste werk niet, al blijft het altijd een geklieder. En het duurt ook wel even. Zo is de dag omgevlogen. Morgen is het zondag sexagesima, ongeveer de 60ste dag voor Pasen. (Nee, dat klopt niet helemaal, vandaar ongeveer.) 

17 februari 2017. Het ging gisteren niet goed, dus werd het weer later. Bovendien kon Ton niet slapen, nu ja, een heel gedoe, met als gevolg dat we vanmorgen beiden laat waren. Erg laat. Bovendien was Ton een pond zwaarder, dus ik was echt gedeprimeerd. We zullen morgen zien. Hij wilde vanmiddag na het ontbijt meteen de oefeningen doen, dat kostte toch weer anderhalf uur, want met mij erbij neemt hij langere pauzes. Maar goed, hij was erg tevreden over zichzelf dat hij het had gedaan. :-) Vanavond had mijn lief kennelijk toch té lekker en teveel gegeten, hij kreeg weer last van hoesten. Zo kon ik pas om 10 uur naar boven, en ik heb nergens meer zin in. Ik ben gewoon moe. Maar vanmiddag had ik wel de kaarten voor de zieken verstuurd, dat gaf weer een afgestreept regeltje. :-) Ook als ik sommige mensen een keertje oversla komen er weer anderen bij. Maar ach, daar voor zijn we op aarde: geven en delen. Ik moet niet zeuren, ik wil dat ook niet, maar ik ben er zo goed in!!! ;-/ En NU aan het werk. Tot morgen. 

16 februari 2017. Ik zie dat ik gisteren heb overgeslagen. Toen was het een rommelige dag, waarbij we door Daniël en Ineke zijn behandeld. Ton was toen een uurtje wat kwieker, en had eigenlijk wel even willen wandelen in HC, maar Tonio zou om vier uur voor de deur kunnen staan, dus waren we - net - om vier uur thuis. Terwijl Ton binnen zat uit te hijgen en ik de rolstoel binnenzette, kwam een dierbare vriend langs, met wie ik praatte tot Tonio kwam, mét de auto, want er moesten wat dingen weg... naar de milieustraat. En mijn knappe en stoere zoon kan dat zomaar regelen! ;-) Daarna zullen we wel gegeten hebben, en ik heb boven nog wat opengevallen plaatsen opgevuld, zodat je nu nóg niet kunt zien dat er iets is opgeruimd. Ach, wat worden wij daar vrolijk van! Ton kreeg opeens weer vreselijke jeuk, en zo was ik ook weer de rest van de avond van de straat. Het is nooit vervelend hier (behalve voor Ton)! 
Vandaag was het fysiodag. De stagiaire kwam niet meer - door omstandigheden, jammer dus. Ik heb  met Ton de laatste oefening later afgemaakt, en daarna zat hij op zijn praatstoel. Toch ben ik nog wel boodschappen gaan doen, toen zat hij inmiddels braaf te dutten. Deels na de inspanning, en deels door het nieuwe medicijn van de cardioloog, waar mijn lief konijn-neigingen van kreeg. Superduf dus. Dat werd alleen maar erger. Ik weet nu dus ook weer waarom we destijds hiermee zijn gestopt! ;-D Half twaalf, en we beginnen naar bed te gaan, we liggen er vast wel voor één uur in vandaag. Als alles goed gaat. 

14 februari 2017. Onze warme wensen naar alle lieve mensen! De dag begon hier heel vroeg, na maar een paar uur echte slaap. Om Ton tijdig zijn medicijnen te kunnen geven moest ik wel om kwart over zeven opstaan. Ik was eerder wakker, en mijn lief wilde wel koffie, en even dit en even dat, dus het was al kwart over acht voor ik op de fiets stapte. Natuurlijk was de achterband nu helemaal leeg, maar na flink pompen redde hij het net. Vanmiddag stond ie weer leeg. Bij de apotheek moest ik heel lang wachten, later bleek dat een potje pilletjes van elders moest komen, en ze kwamen er nèt (bijna) aan. Een noodzakelijke boodschap nam ik ook nog mee, dat scheelde weer een rit. En zo kon Ton om kwart over negen zijn pilletjes nemen. Dat er maar zegen op moge rusten, tot nu toe waren we al blij als de status quo gehandhaafd werd, d.w.z. als hij niet weer zwaarder geworden was. We hebben beiden gewichtige problemen! Maar ik ben weer suikerloos, gelukkig. Niet dat het al helpt, maar zoals mijn goede moeder placht te zeggen (over veel dingen): Het komt te paard en het gaat te voet. Na het eten ging Ton maar weer wat slapen, dat gaf mij de tijd om een paar uurtjes op te ruimen. Ander stapels op andere plekken geven niet meer ruimte. :-( Om vier uur mocht ik mij weer laten rekken en strekken en intapen, dat voelt dan wel weer lekker. Ton was toen al wakker. Toen hij beneden was geïnstalleerd moest ik nog wel naar AH, want de room was op. Ik was na het eten net begonnen met een lastig klusje: het ombouwen van een CD-doosje tot een bay voor de SSD schijf, zodat die niet slingerde in de PC-kast, maar netjes in lijn met de andere schijven kon rusten. Maar toen werd ik gebeld en dat leidde tot een hele avond telefoontjes. Daarna is het toch gelukt. Lekker. :-D Net heb ik Ton geïnstalleerd met de kwakende kikvorsen uit Exodus 8 in het Hebreeuws, en intussen zocht ik het oud-papier bij elkaar. Dat is nog niet klaar, maar Ton wel. Daar ga ik maar weer even heen. 

13 februari 2017. Morgen is het Valentijnsdag, en ik was van plan om allerlei lieve en geliefde mensen een electronische kaart te sturen, maar het gaat niet lukken, want ik moet aanstonds meteen naar bed. Aangezien de apotheek, ondanks twee extra telefoontjes van hun kant, de pillen niet heeft gebracht, mag ik morgen heel vroeg op de fiets stappen om ze te halen, zodat Ton ze nog op tijd kan nemen. Dat is vervelend, want het is al, of nog maar, half een (geweest), en ik kwam vandaag niet toe aan wat er beslist moest worden gedaan. We hadden vandaag de fysiotherapeute met de nieuwe stagiaire hier, Ton had al wat gefietst, dus alles bij elkaar is hij 50 minuten bezig geweest. Wel met flinke pauzes, want heel vlot ging het ook weer niet: hij moest telkens lang wachten voor hij verder kon. Daarna heeft hij bij het voorraam in de zon zitten lezen (dutten), in afwachting van de apotheek. Ik liep wat heen en weer tussen onder en boven, maar hoorde ook niets. En dus. Om half elf had Ton zijn portie Hebreeuws al dubbel en dwars te pakken. Jammer dat hij zo slecht ziet. Toen begonnen we dus naar bed te gaan, en om kwart over twaalf lag hij er in. Maar ja, toen kriebelde er toch nog iets, dat ik net stevig had ingevet... Jeuk is vèt lijden! Laten we maar bidden dat het verder goed gaat vannacht... Morgen zien we wel weer.

Zondag septuagesima 12 februari 2017. Vanmorgen was het nog redelijk wit, buiten, maar al snel begon hier en daar resterende sneeuw naar beneden te glijden. Wij maakten dat niet al te bewust mee, want het was een nare nacht geweest, waarin Ton ondragelijke jeuk te verduren had. Alleen bevroren washandjes hielpen. Een beetje. Later kwam de jeuk terug op een andere plek. Pas tegen 8 uur vanmorgen sliepen we echt in, al was er ook toen nog onrust. Geen wonder dat we vanaf half twaalf langzaam wakker werden, min of meer... Toen mijn lief gewassen en aangekleed was, bleek het al tijd voor het avondeten. Ook dat deden we langzaamaan en mondjesmaat. En dan nog was er een moment van zich verslikken over een kruimeltje ei. We wachten nu met smart op dat wonder... ;-D

11 februari 2017. Sneeuw en kou. Ton bleef rustig thuis, maar wilde wel aangekleed worden, en naar beneden voordat ik boodschappen ging doen. Vanavond heb ik lekker gebadderd en de haren gewassen, daarna hebben we oefeningen  gedaan. Met zuurstof, Ton dan. Hij kan de oefeningen met de armen wel met gewichten doen, ik niet. Zo werd het wel kwart over twee. Tja. Er moet veel gepraat en gerust worden tussen de oefeningen door. En nu rust hij op de gang nadat hij de trap opliep. Tijd voor de rest van het ritueel. Heb een gezegende zondag. Morgen septuagesima, dus de groene tijd is dan weer begonnen. 

10 februari 2017. Tja, dat bezoek had gevraagd of het een kopje koffie kon komen drinken, maar wilde niets, want koffie was pas genuttigd... Nu ja. Ton vond het een prettig bezoekje, al moest hij al na 20 minuten zeggen: 'Het spijt me, maar...' Dat het nog een paar minuten langer duurde, lag aan Ton zelf, want hij moest nog even dít kwijt, en dát ook... :-) Gelukkig was hij al aan de zuurstof, maar dat moest daarna nog wel een tijdje gehandhaafd worden. 't Is niet veel, op dit moment. Al een hele tijd niet. Maar het komt wel weer goed, daar vertrouw ik op. Nu ja, de koffie dronken we na het bezoek, want daar hadden we juist mee gewacht tot het bezoek er was. :-) Ton wilde nog wel wat eten, en zo was het alweer laat eer ik richting Mediamarkt ging om een vulling voor de printer te halen. Er tegenover zit een zaakje met zaakjes... o.a. de cartridge die ik nodig had, maar wel ver over de datum. Slechts 5 euro, dat wel. De Mediamarkt had die niet. Het assortiment wordt steeds kleiner. En de zaak aan de overkant bleek om tien voor zes al dicht. Dat komt er van. ;-/ Na nog wat omzwervingen in AH en het Kruidvat was ik tegen 7 uur thuis. De rest van de avond ben ik steeds met en voor mijn lief bezig geweest, en nu is de dag om. Morgen verder. 

9 februari 2017. Een guur koude dag. Gelukkig kwam het fysioteam hierheen. Een paar minuten waren ze zelfs met hun drieën. Ik ben er nog niet aan toe gekomen de foto's van het toestel over te brengen naar de PC. Er is veel dat nog moet, maar niet gaat. Toen Ton zijn lunch op had ben ik maar boodschappen gaan doen. Dat kostte toch dik anderhalf uur, maar ik deed het wel rustig aan. En ik dwaalde naar verschillende winkels, dat schiet ook al niet op. Ik merk dat het slechte slapen het functioneren ook bij mij hindert. En ik snoep mij weer te pl........ Gisteren ben ik bijna een kilo aangekomen, belachelijk. Het zal vandaag niet beter zijn. Nu ja, zondag begint de 70-dagen-tijd, het moge me motiveren. Vanavond heb ik maar wat opgeruimd, als ik niet aan de telefoon zat, of met mijn lief bezig was. Na het Hebreeuws wilde Ton nog een documentaire zien, prima, toen kon ik wat papieren ordenen voor de belastingen etc. Ik moet maar weer eens een paar doosjes halen. Dat bevordert het overzicht. Morgen. Nu is het bijna kwart over een, en ik ga Ton maar eens suggereren dat hij het hogere zoeken moet. Zo wordt het weer drie uur eer hij slaapt, dat schiet niet op. Morgen ook nog bezoek, dus... 

8 februari 2017. Het begon wat te winteren, toen wij op weg gingen naar Daan en Ineke. Beiden waren weer aan het werk, gelukkig. :-) Ton kwam met veel moeite daar de trap op, en het duurde lang voordat zijn adem bij hem teruggekeerd was. Nog steeds is de nefaste uitwerking van zalven die Ton al weken niet meer gebruikt, niet ongedaan gemaakt. We moeten maar hopen en bidden dat de behandeling nu afdoende was. Toen we net thuis waren kwam onze jongste dochter op bezoek, ze moest in de buurt zijn, en had zich aangekondigd. 
Fijn om eens rustig te praten over wezenlijke dingen. Ton genoot er bijzonder van. Ik ook. Na het eten kreeg ik een telefoontje uit het buitenland. Bijzonder! :-) Ton ging Morse kijken, toen ik klaar was met de afwas, ik drukte een tekst voor de Hebreeuwse les van straks af, en zo glijdt de tijd tussen je vingers door. Tijd om naar beneden te gaan...

7 februari 2017. Bijna een normale nacht, dus laat op. Ton blijft ademloos en energieloos, dus vanmiddag ging hij na het ontbijt (lees brunch) weer slapen. Tot half zeven, toen ik hem wakker maakte, omdat ik thuis kwam van een rondje boodschappen doen. Na het eten liet hij mij een stoel met stapels boeken, kranten, brieven etc. voor hem sorteren, zodat er nu drie stapels her en der liggen, en een klein stapeltje in de papierbak is verdwenen. We hebben wel, na drie maanden minstens, een adres teruggevonden. :-) Om half twaalf ging ik naar beneden, om kwart over een lag mijn lief in bed, nu moet het oud papier nog weg, en dan moet ik ook maar naar bed... Zo'n dag waarop je niets afmaakt. Morgen beter! 

6 februari 2017. Maandag, en dus kwam het fysioteam hierheen. Vandaag 3 personen sterk: onze vaste therapeute, en de nieuwe stagiaire, en later ook nog Marijn, van wie we donderdag weer afscheid moeten nemen. Ik werd naar boven gestuurd, om iets nuttigs voor mijzelf te doen, dat was heel lief bedoeld, en ik maakte er gebruik van ook. Zo'n half uurtje is nooit weg. De therapeuten vonden dat Ton het heel goed had gedaan, zelf vond hij dat het wel heel erg zwaar was, maar 'het moest!' (Van hemzelf, dan.) Vanmiddag is er niet veel uit zijn handen gekomen, maar dat verwachtten we ook niet. Alleen een condoleance, want de begrafenis waar we morgenochtend eigenlijk wel graag heen zouden willen, is voor hem te vroeg, en als ik er alleen heen ga, ben ik wel heel lang weg. Aangezien hij nu soms niet alleen uit zijn stoel of uit zijn bed kan komen om naar het toilet te gaan, heb ik mijn twijfels. Soms gaat het prima, daar niet van. Nu ja. Lastig. Vanmiddag en vanavond ben ik, verwikkeld in een niet aflatende strijd met een aantal printers, uren bezig geweest met de kaarten voor de zieken. Het worden er steeds meer, en als er een afvalt omdat hij of zij overlijdt word ik ook niet blij. ;-) Verder heb ik eindelijk het laatste berichtenblad als onderdeel van de site van onze stichting het Evangelie in Spanje klaar. Dat had natuurlijk al lang moeten gebeuren, maar het kwam er niet van. Het is bijna kwart voor 12, misschien nog even kijken naar het Hebreeuwse mini-college, en dan op naar bed. Als we er dan om 2 uur in liggen valt het mee. 

Zondag 5 februari 2017 - de laatste zondag na Epifanie. De kerkelijke kleur is nog wit, maar wij hebben er niets van gemerkt, omdat de nacht weer heel erg naar was. Ton had veel onrust en erge jeuk. Maar in de morgen sliepen we in, na een uur of acht. Nee, later. Dan kom je tegen het middaguur echt krakend en knarsend op gang, en die gang komt er niet echt in tot na het avondeten! Wel las ik Rule Britannia van Daphne du Maurier uit... staande tussen alles door, in de keuken. Soms moest Ton wat langer wachten op zijn koffie of zijn fruit en pap dan anders, want ze schrijft wel heel erg boeiend, en valt je oog op een woord, hetgeen makkelijk gebeurt als er een boek open ligt, dan ben je zo vijf bladzijden verder, en je hebt de neiging om tegen je lief te zeggen: weet je wat er gebeurd is? Dat zijn nog eens schrijvers! 
Om zes uur was Ton zover dat hij naar beneden kon, geschoren, maar in pyjama, en niet salonfähig. Zelfs telefoneren ging zijn krachten te boven. Hij luisterde en keek wat naar iets klassieks en hij las geloof ik een beetje, maar hij is nog heel erg krachteloos. Intussen heb ik de financiën bijna bijgewerkt tot nu, al ben ik weer eens een afrekening kwijt. Ik hoop maar dat die nog arriveert, of boven water komt. Maar mijn lijstje om te doen groeit nog. Daar gaan we morgen maar weer mee verder. 

4 februari 2017. We gingen laat slapen, ik in elk geval, en we stonden vanmorgen pas tegen de noen op. Volgens mijn polsbandje, dat mijn bewegingen bijhoudt, had ik voor het eerst de volle acht uur in bed gelegen. Hoera! Nu denkt het ook wel eens dat ik dommel als ik achter de computer zit. In feite komt dat té vaak voor, maar je beweegt natuurlijk gewoon te weinig als je daar zit te tikken etc. Hoe dan ook: voor Ton was het een slechte dag. Hij was nog te moe van gisteren en eergisteren. Zorgelijk. Hij kachelt wel achteruit. Vanmiddag viel hij telkens in slaap, vanavond veegde hij per ongeluk zijn toetje om, zodat het op het dekbed, zijn pyjama en de grond terecht kwam. Nu ja, dat dekbed moest toch in de was, pyjama idem, maar hij was er zo van geschrokken, dat hij liggen moest, en naar adem hapte. Nog zorgelijker dus. Tegen twaalf uur moest hij naar het toilet, en kon ik snel het bed verschonen met een nieuw dekbed, het vieze had ik er natuurlijk meteen afgehaald, hij at wat, dronk een kopje thee, en viel weer in slaap. Ik werd naar de computer gestuurd, daar had ik toch genoeg te doen, en hij wil om 2 uur nog het avondritueel ondergaan, en dan gaan slapen. Dat is nog maar een half uurtje, dus ik ga weer snel aan het werk. Heb een gezegende zondag!

3 februari 2017 werd voorafgegaan door een heel slechte nacht, waarbij Ton ongewoon veel last van jeuk had. Vier bevroren washandjes waren niet genoeg om het euvel te beteugelen, maar het was net genoeg om Ton tegen 8 uur vanmorgen toch nog een paar uur in slaap te laten vallen. Ik viel mee, want de nacht was tegengevallen voor ons beiden. Dus pas tegen 12 uur lukte het ons om te doen alsof we wakker waren. Vaag hadden we afgesproken op ziekenbezoek te gaan, maar de afspraak was niet bevestigd. Toen ik tegen drie uur maar eens opbelde, bleek dat we echt welkom zouden zijn. Toen moest er nog gewassen en aangekleed worden, dus dat werd toch nog haasten, met als gevolg: beneden wachten tot het over was, met zuurstof. Tja, die geloven haasten niet, en Ton had net vanmiddag zo heerlijk gelezen over de kleingelovigen die door de Heer in de boot waren genomen. (Ze dachten dat het andersom was. Lucas 8)... Zo gingen we iets over vier op weg voor een bezoekje van twintig minuten, en waren we iets over half acht weer terug. Maar Ton had in het ziekenhuis wel 75 pas gelopen, met moeite, en in twee gedeelten, koffie gedronken met een zacht broodje mét, en daar moest hij natuurlijk ook weer van bijkomen. Op de weg naar huis deden we de Jumbo aan, waar ik een aantal nuttige boodschappen deed, dat scheelt morgen weer een fietstocht, en later nog AH in de Twijnstraat, omdat Ton bepaalde verlangens had. ;-) En zo'n .... gun je natuurlijk zijn Fanta. :-) Vandaar dat we niet zo snel thuis waren. Het is trouwens een heel eind lopen, 35-45 minuten, afhankelijk van het tempo en wat er meevalt of tegenzit. Gelukkig was het op de heenweg redelijk aangenaam weer. Terug werd het koud voor Ton. Nu ja, mijn lief was heel tevreden met de expeditie, want de zieke zat op, en was redelijk spraakzaam voor iemand die zo'n erge val had gemaakt. Natuurlijk was hij heel zwak, en sprak hij veel te zacht voor Ton, zodat ik het later nog eens voor hem moest hertalen. En nu is mijn lief weer voor dagen uitgeput. Ik had de pech dat er in de keuken een spannend boek was verdwaald, dus daar heb ik tussen afwas en koffiezetten een uurtje mee verdaan. Daarna heb ik, naar ik aanneem, de financiën van 2016 wel afgewerkt, en een groot voorwerk gedaan voor de belastingaangifte. Zou ik voor het eerst in jaren daar op tijd mee zijn? We zullen het zien, maar morgen nog niet. Dan moeten er weer andere dingen, zoals de kaarten naar de zieken, die eigenlijk vandaag op de post hadden moeten gaan. Tja, het blijft wringen en draaien, als je probeert 28 uur in een dag te stoppen. 

2 februari 2017. Vanmorgen moesten we fysiotherapie volgen aan de overkant, dus dat was aanpoten. Het viel niet mee, maar Ton heeft 10 minuten gefietst, en 65 kg weggetrapt.  Daarna was hij rijp voor de sloop, maar hij heeft toch nog een briefje geschreven, en dat kost hem altijd heel erg veel tijd en moeite. Om half elf had hij nog wel trek in een portie Piet van Midden, (met zuurstof), en daarna liet ik hem nog wat aansudderen, omdat ik de financiën verder wilde bewerken. Tot en met 2016 staat het erin. Eigenlijk had ik ook kaarten moeten schrijven voor de zieken, maar ik ben er niet meer aan toe gekomen. Morgen, dat al een uur geleden begon... ;-) En dat is ook alweer vol gepland. Hoe doen anderen dat toch? 
Van pure ellende ben ik (gisteren al) weer begonnen met snoepen. Ik schaam me diep. Ik wil het niet. :-(

1 februari 2017. Woensdag, Daandag. Ineke leed nog aan haar griep. Daan heeft veel en lang aan Ton gewerkt. Die was daarna toe aan een kopje koffie, dus gingen we naar de Babbelaar, maar die was opeens gesloten!!! Wat een verlies. Op naar het station, waar we bij LaPlaceGo koffie bestelden en afwaswater kregen. Niet om te herhalen, al waren de meisjes nog zo aardig! Een paar boodschapjes bij AH gehaald, dat gaat makkelijk mee in de rolstoeltas, maar Ton was niet meer in staat om te lopen. Vanavond heeft hij naar de nieuwe Morse gekeken, terwijl ik nog wat data invoerde. Een gebed zonder eind. Ik liep al ruim vier maanden achter. Om half twaalf gingen we nog een portie Piet van Midden bekijken, interessant, en nu is het half twee, Ton ligt in bed, en ik ga de computer afsluiten. Morgen weer vroeg op.

31 januari 2017. Fijn dat het niet zo heel erg koud is! Maar er zat wel veel vocht in de lucht, en Ton opteerde voor een pyjamadag. Dat kwam mij goed uit, want ik wilde wel verder met het invoeren van de financiële gegevens van het afgelopen jaar. Zo tussen de bedrijven door heb ik een en ander kunnen doen. Nu moet ik vooral veel uitzoeken, en dingen downloaden van een bank, omdat ik een afschrift niet kan vinden. Lastig. Om vier uur moest ik naar de fysiotherapie om weer ingetapet te worden. En losgeknoopt en zo, want de boel zat aardig vast. Vanavond ben ik nog een uurtje bezig geweest met data invoeren, en nu moet ik waarschijnlijk eerst maar weer eens naar mijn lief toe. :-) 

30 januari 2017 was een rommelige dag, waarop veel anders ging dan gepland, maar dat soort dagen hebben we wel vaker. Ton voelde zich na een onrustige nacht niet prettig, maar 'presteerde' volgens de fysiotherapeute die hier kwam toch goed. Daarna was hij ook wel weer op. Hij had vandaag veel aandacht nodig, en dat kostte heel veel tijd. Dus ben ik nadat hij - eindelijk - om twee uur in bed lag, maar eens achter de PC gekropen, en heb ik een paar klussen gedaan waar ik anders niet aan toe kwam, en die noodzakelijk moeten gebeuren. Nu nog even een was uit de machine halen. Heerlijk, dat dit weer kan. Dank je wel, Laetitia en Barend!

Zondag 29 januari 2017. En nee, ook vannacht is het bad niet leeggelopen, al had ik nog van alles gedaan... teleurstellend, dus. Nu maar met goede moed wachten op Laetitia cum suis. 
Het bruidspaar kwam samen, de kinderen waren gaan zwemmen. Met vereende krachten hebben ze kans gezien het kraantje in het toilet beneden weer te laten werken, dat al minstens een jaar niet meer bruikbaar was, en verder deed Laetitia nog een en ander schoons aan het andere toilet, ze bracht ook een dubbele was mee, keurig opgevouwen, en bovendien is het ze gelukt om het bad over te halen leeg te lopen! Dat ik nu nog uren werk heb om dingen op hun plaats te zetten en hier en daar schoon te maken, het zij zo... daaraan beginnen we morgen. (Ton was nog steeds uitgeteld, hij sliep tot half zes! En al kwam hij beneden eten, het bleef een pyjamadag...)

28 januari 2017. Wat je noemt een rommelige dag! Eerlijk gezegd ben ik nergens aan toe gekomen. Ton was kapot van gisteren, dus hij bleef in bed tot het avondeten. Maar ook daarna is het niet veel fleurigs. Ik ben hard bezig geweest met de plopper van de buren, maar het werkte niet, dus toen belde ik Laetitia of zij een pomp of een waterstofzuiger hadden. Die hadden ze, en ze kwamen een uurtje later, met de kinderen, die vervolgens een paar uur braaf speelden, totdat de verveling toesloeg, en ze vervelend werden... Intussen klusten Laetitia en Barend er op los, er moest van alles verplaatst, dus nu heb ik nog vele uren uitdaging om nieuwe plaatsen of bestemmingen voor een en ander te vinden. Een deel van de verstoppingen is opgelost, het belangrijkste nog niet. Wordt vervolgd. Morgen. 

27 januari 2017. Om half zeven al wakker, eigenlijk te vroeg, want Ton moest toch nuchter blijven voor het onderzoek. Een half uur te vroeg met de tram mee, we worden écht oud! Maar we weten ook dat je met het openbaar vervoer voor onaangename dingen kunt komen te staan. Zodoende waren we een uur voor de geplande onderzoekstijd ter plekke, en ingelogd, maar dat hielp niet: ze liepen uit. Pas om 1 uur had ik Ton's nieren en lever bekeken, ook de milt, verder nogal wat vocht, en relatief weinig vet. Van dat laatste komen de klachten dus niet. Voor Ton was het onderzoek niet prettig, maar het zustertje in de Heer dat het verrichtte was wél erg prettig. Bless her! Fijn dat ik mee mocht kijken. Ook voor Ton. 
Goed, na 1 uur mocht hij dan eindelijk leeg lopen, en zich vervolgens laven aan koffie, en het meegebrachte ontbijt. Een warm kroketje deelden we. We weer veel te veel zout, maar hij had het even nodig. We deden het rustig aan, en ik geloof dat het 4 uur was, eer we thuis waren... Ik ging met een emmertje het badwater via de goot weggooien... (geen kinderen, zover ik kon zien! ;-D) Dat was flink wat werk. Maar het lukte. Gelukkig vriest het vannacht niet, dat zou vreselijk zijn voor de goot. Het loopt niet allemaal zo snel weg, hier. Terwijl ik met mijn huisvrouwelijke klussen bezig was, belde Ton naar een gemeenschappelijke vriend, om te horen hoe het met Henk was. Die ligt helemaal in het gips, en met een nekkraag op de Intensive Care, maar er is meer gekneusd dan gebroken, vernamen we nu. (Dus nóg pijnlijker!) Ik moest een speciaal spul gaan halen, dat mij was aangeraden door schoonzoon 2... bij de Jumbo, dacht ik dat merk wel gezien te hebben. IBB. Ach, zei Ton, dat is niet ver van het Diasonessenziekenhuis, dus breng even een bloemetje voor Henk... We vonden een malle kaart, en ik ging naar de IBB. Mijn aandacht werd gericht van Hogerhand op de Blokker daar... SALE! (Ik hield het maar voor Engels, want ik liet me niet in het Frans uitschelden.) En daar hadden ze, behalve een paar frutsels voor weinig, ook nét het spul waarvoor ik op weg gegaan was. Wonderbaarlijk! Later bleek dat de Jumbo dit net niet had. Verder kwam er de hint door dat bloemen waarschijnlijk niet gewenst waren. Dat klopte, dus ik bracht iets lekkers mee naar het ziekenhuis, waar onze vriend vredig lag te slapen, even niet gehinderd door alle slangen, monitoren etc. Dus gaf ik mijn dingetjes af met de groeten, (bezoek lag toch niet in mijn planning) en zo ging ik huiswaarts. Ik heb mijn beweging wel gehad, vandaag! En ik was en ben zoooooooooooooooooooooo moe! Intussen heb ik het spul in het bad gedaan, het mag heel de nacht werken, en nu geef ik er de brui aan. Het was me het dagje wel. Morgen verder, als alles goed komt, en de Heer niet zelf op de wolken verschijnt. (Dat is natuurlijk ook een heerlijk perspectief!) :-D 

26 januari 2017. Vroeg op, en nu kwam de monteur inderdaad om vijf voor half negen... 40 minuten later was hij alweer klaar en reed hij weg. 
Toch duurt het dan nog een hele tijd voordat het huis echt weer warm is! Eigenlijk kwam dat vanavond pas, al hadden we de meeste radiatoren volop open staan. We moesten om 12 uur bij de fysiotherapie aan de overkant zijn, dat lukte wel, al was Ton, ondanks het extra pufje van vanmorgen, toch redelijk snel buiten adem. 2x 4 minuten gefietst, en 3x10 keer 65 kilo weggetrapt. Meer lukte niet, en vanmiddag kwam er ook verder niets meer uit zijn handen of voeten. Vanavond wilde ik dan eindelijk mijn haren wassen, dat werd al vrij laat, toen kreeg ik nog een telefonade, zodat het bad voller liep dan goed was. En toen liep het niet meer leeg!!!! Dus lekker een masker in het haar, en dat pas na een half uur uitspoelen met veel water.... het zat er niet in. Het uitspoelen ook niet voldoende. Maar toen ik in de keuken een ketel kokend water door de afvoer goot, klokte het wel weg. Dus ik neem aan dat de leiding daar niet helemaal is bevroren. Morgen gaan we dat wel uitzoeken. Nu val ik om van de slaap... (Een goede vriend van ons, Henk van H. heeft een ernstig ongeluk gehad: hij viel van een steile trap, en heeft zo ongeveer alles gebroken aan wervels en dat soort dingen, dat maar breken kan, naar ik heb begrepen. Dus ja, bid voor hem... hij heeft het nodig. 

25 januari 2017. Helaas kwam de monteur pas om half tien, terwijl ik echt om 8 uur aangekleed was, maar lekkages gaan natuurlijk voor. Helaas kon hij niets voor mij doen: de pomp moet vervangen, en dat kan pas morgen. Dus nog minstens 24 uur in de kou. We hadden een afspraak met Daan, en ja, wassen met een keteltje water ging ook. Daniël is een uur  met Ton bezig geweest, ik moet nog een weekje wachten, want Ineke had griep... Na de behandeling bleef Ton nog lang zitten om bij te komen. Het was er ook lekker warm. ;-) Daarna wilde hij toch wel proberen te lopen op HC, maar dat viel tegen: 40 pas. Daar kwam niets bij. Ondanks de heerlijke appelbol van Smolders bij de Babbelaar. Ik ben weer even van suiker af, maar eet nog wel teveel vette vis en lekkere dingen. :-( Hoe dan ook: we gingen na verloop van tijd weer naar huis, en Ton had om zes uur zijn soep. Al nam ik de tijd voor de volgende gang, hij moest daarna toch hoesten. Misschien ook de luchtstroom van het kacheltje? Erg florissant hing hij er niet bij, en dan ben je zo een uurtje bezig, met je lief. Vanavond heb ik dan toch nog een heel klein beginnetje gemaakt met de financiën van 2016, waarbij ik minstens drie maanden achterloop. Er was een probleem dat ik niet anders op kon lossen dan door een fictief bedrag toe te voegen, en nu kloppen de afrekeningen tenminste. Er is nog veel werk te doen. Morgen komt de monteur om acht uur. Als ik opschiet kan ik nog 6 1/2 uur slapen. Tot dan.  

24 januari 2017. Ik houd het maar kort, want het is weer koud hier... de verwarming bleek vanavond weer uit. Dus geen was, geen afwas, wel weer een hoop gedoe en bellen. Ton wàs al niet lekker aan het eind van de middag, en zo kwam alles bij elkaar. Maar even na tien uur kwam er nog wel een toffe man twee kacheltjes brengen, en dat was erg fijn. Voor Ton was ik al een paar dagen bezig met het Griekse Lucas-evangelie, groot gedrukt. Dat is vandaag afgekomen. Hij was er blij mee. Ook een paar fabels van Aesopus, maar dat waren maar zes bladzijden. Voor het slapengaan nog een psalm, verklaard door Piet van Midden, die 'een Godsgeschenk is', aldus Ton. Morgenochtend (straks) komen ze om acht uur, of zo. Dus ik heb nog 5 en een half uur om te slapen. Joepie! Laten we dat dan maar gaan doen, in mijn eigen kamer is het behoorlijk fris. :-(
(Maar de computer geeft wel warmte af.)

23 januari 2017. Vanmorgen is de ketel van de centrale verwarming gerepareerd, maar onder voorbehoud. Goddank bleef de pomp vandaag draaien, toen die eenmaal aan de gang was. Toch voelt het in huis nog steeds kouder, of zit de kou in mij? Buiten was het ook onaangenaam, met die mist in combinatie met wind. Hoe dan ook: toen de fysiotherapeute met haar (voor ons bijna) nieuwe stagiair kwam, was het al aardig warm beneden. Alle elementen stonden volop aan! Vanmiddag heeft Ton de kans gezien de helft van de tijd wakker te blijven. ;-) Ik ging medicijnen ophalen, foto's wegbrengen, en een paar boodschappen halen. Toen ik thuis kwam merkte ik dat datgene waarvoor ik zo nodig op strooptocht uitmoest, nog helemaal voorradig was. Au! In elk geval kon ik vanmiddag en vanavond weer afwassen. Wat een luxe is warm water toch! (Zuiver water is op zich al zo'n voorrecht...) We staan er te weinig bij stil. 1 uur. Ton ligt al in bed, ik was nog met van alles bezig, maar het is verstandig als ik ook maar naar bed ga. Alleen die achterstallige stapels benauwen me wel. Morgen... ;-)

Zondag 22 januari 2017. Dat was me de dag wel weer! Eerst heb ik met een half oog naar de mis gekeken, de dienst daarvoor heb ik helaas gemist, maar ik sliep nog. Ton was eerder op, i.v.m. de pillen, maar daarna dutte hij telkens weer in. Hij had het ook nogal koud, ik niet, want ik heb (helaas) een stevige isolatielaag, nog altijd, en weer meer, bovendien had ik een warm vest aangetrokken. Het ontbijt ging dus mondjesmaat, langzaam naar binnen. Toen was alles nog in orde, al was het nog wat later dan anders. Voor Maryse drukte ik een paar foto's af, daar ging ook wat tijd mee heen, bovendien had Ton wat aandacht nodig. Hij was erg druk bezig met het corrigeren van zijn antwoorden op een enquête. Het kostte hem heel veel  moeite. Tegen vijf uur lag hij nog steeds en weer in bed, hij wilde wat lezen, en ik zou de foto's wegbrengen. 
Toen ik in het halletje kwam was het daar ongewoon koud. Ja, inderdaad. De verwarming lag er weer uit. Eerst naar zolder: een natte boel, en geen leven in de ketel, zelfs geen S.O.S. Zielloos deelde een vochtig venstertje helemaal niets mee. Zelfs de aan-knop deed niets. Terug naar af. Feenstra in Ljouwert gebeld. Nee, ik was nog steeds geen klant, al had ik dat minstens 10 dagen geleden aangevraagd. (En ruim een jaar geleden ook al.) (Gisteren belde iemand van de administratie eindelijk.) Maar ze gingen wel iemand sturen. Vanavond. Een aardige man kwam kijken, tut-tut roepen, nee schudden, en meer van dat soort vrolijk makende dingen. Verzopen printplaat, mevrouw. Daarom doet ie het niet. En dat moest komen van de manier waarop de schoorsteen was gestut, nadat die - vanwege de werkzaamheden aan het dak vorig jaar - een tikkeltje anders in het dak zat. Nu ja, hij wilde dan wel probéren die printplaat droog te föhnen, maar hij zag er niets in. (Zucht)
Het lukte... en de machine begon vrolijk S.O.S. te roepen, en Geef Mij te Drinken! Geen water? Tja, het was behoorlijk nat onder de ketel. 
Toen we water toevoerden bleek het lek niet van boven te komen, niet van het dak of de condens, maar uit een gesprongen rubberen leiding. Die was natuurlijk niet aanwezig in de bus. En niemand in de buurt had zoiets. Dus dat wordt morgen. Intussen was het in huis 13-14 graden, dus niet echt fijn. Ton bleef diep onder de dekens. En een tijdje later werd er een mooi, compact hete-lucht-kacheltje gebracht. Service. Ik heb eerst, om aandringen van mijn lief, die zich ten onrechte zorgen over mij maakte, de keuken verwarmd, waar ik toch koken moest en ook stond het maken van soep op de lijst, dus ik was wel even bezig. Nu loopt het tegen elf uur, Ton slaapt in de inmiddels wel warmere slaapkamer, op mijn kamer is de warmte van de computer en de zuurstofgenerator tot troost, maar ik vermoed dat ik aanstonds ook maar eens naar hiernaast ga. Morgen is er weer een dag, en ik weet niet hoe laat die begint. 

21 januari 2017. Ton is nog moe. Hij heeft vandaag weinig kunnen uitvoeren. Om vier uur wilde hij aangekleed naar beneden gaan, dat lukte een half uur later. Toen heeft hij een half uur gewield, en een oefening met de halter gedaan. Hij met een kilo, ik links met een pond, en rechts lukte het net zonder gewicht. Die schouder is echt behoorlijk uit zijn humeur! En al maanden... Voor de beweging ging ik maar boodschappen doen, waarbij ik me niet ingehouden heb. :-( Maar ja, morgen moet er toch soep gemaakt. Vandaag lukte dat niet meer, want ik probeer een IDE-schijf te vervangen door een SSD. Dat ging voor drie partities goed, maar de belangrijkste wilde niet. Nu moet ik dat allemaal met de hand copiëren naar een nieuw gemaakte partitie, en dat gaat moeizaam. Verschillende files kunnen niet gelezen worden. Oei. Tussendoor, want het is veel wachten, een paar telefoontjes en een van de bedden opgemaakt. Dat is altijd een heel vervelend werk Het is alweer een kwartier zondag, dus ik wens je een gezegende dag des Heren. :-) 

20 januari 2017. Gelukkig was het vandaag droog en zonnig. Het lukte me om de kaarten voor de zieken tegen twee uur op de bus te hebben. Want we moesten vanmiddag om half vier in het ziekenhuis zijn, (Diac) voor een bloedprik en een afspraak met de longarts. Dat betekende dat we om kwart voor drie buiten moesten staan. Dat lukte net niet. Op de een of andere manier zijn we beiden erg moe. Gek hoor! Hoe dan ook: we kwamen nipt op tijd, maar op tijd, de ervaren prikster was snel klaar met de prik, en Ton had er weinig last van. De arts liep uit, maar dat kwam ook omdat hij tijd en aandacht heeft voor zijn patiënten, en dat is op zich al helend. (Ton is de laatste tijd erg bezig met het Marcus-evangelie, en ziet telkens weer hoe Christus, Jezus, Wiens naam betekent: God redt, persoonlijke aandacht heeft voor mensen... Ik moest er toch even aan denken. Arts aller zielen... aandacht maakt mensen beter. Mooi is dat toch!) 
Dus liep hij uit, en gingen wij om vijf uur weg van de poli. (De arts was tevreden, maar dat betekende niet dat we er iets mee opschoten.) 
Toen wilde Ton nog wel een kop thee met een kroketje, en later nog een halve... Ik nam die andere helft, en nog wat meer... :-( 
We liepen langs de Jumbo aan de IBB, dus ik nam meteen een paar verpakkingen kwark mee, anders had ik binnenkort op de fiets moeten stappen, en om tien over zeven waren we bij huis. Ik was echt moe, van die anderhalf uur lopen, terwijl ik toch genoeg had gezeten, tussendoor... gek, af en toen voelt het alsof ik die 65 al heb bereikt! ;-) De afwas laat ik maar staan, ik heb voor Maryse even gekeken naar een paar foto's, die ik morgen zal afdrukken. 

19 januari 2017. Aangezien er vannacht ook nog een cadeautje in orde gemaakt moest worden voor een afscheid nemende stagiaire <Dank je wel voor alles, Lianne Elsbergen!> was het dik drie uur voor ik in bed lag. En omdat we voor 12 uur beneden moesten zitten, was het vanmorgen stressen. We waren beiden èrg moe. Fijn dat de dames hierheen wilden komen. :-) Vandaag is er niet veel meer uit onze handen gekomen, we vielen beiden in slaap zodra we zaten. Toen ik dan maar een boodschapje ging doen, kwam Maryse langs, en warempel: Ton deed haar open. (Meestal hoort hij de bel niet.) Dus dat was even heel gezellig. Vanavond bleven we traag, dat zal morgen niet veel beter zijn, en dan moet er nog juist een heleboel... Dat zien we dan wel weer. 

18 januari 2017. Vanmorgen hadden we wat moeite met op gang komen... het lukte zelfs niet om Betty te bellen voordat we weggingen. Want ja, Daan en Ineke gingen vandaag weer aan het werk. Daniël verbande allerlei zalven voor Tons huid, onder het motto: die maken het alleen maar erger, en na een uurtje werken aan mijn lief dacht hij hem flink gesaneerd te hebben. We hebben in elk geval nog een bezoekje aan HC gebracht, zodat Ton kon proberen te lopen. 100 pas heeft hij er uit geperst. Met moeite, maar toch... :-) Een broodje halverwege gaf nieuwe moed. Parel belde, met de mededeling dat ze Betty's verjaardag (en dan de vijftigste!) niet ongevierd voorbij wilde laten gaan. Ze ging er heen. Of we mee wilden rijden? Mijn lief wilde graag, en zo zaten we op een gegeven moment met zijn allen aan tafel, terwijl onze nieuwe Sara stralend van plezier rondkeek.
 Carlos had haar een grote koffiemok gegeven, de dames een sjerp en tiara, en Parel had o.a. een feestelijke jumpsuit meegenomen, die meteen in gebruik genomen werd.
Wij werden ook weer thuisgebracht, heel lief. Een bijzondere dag dus... Morgen (straks) weer vroeg op. Dat wel. 

17 januari 2017. Vandaag een rustige dag, om te beginnen, maar ik moest wel getaped worden, dus ik ging vanmiddag eerst nog even lekker met een boekje in bad. Dat kan dan weer een weekje niet. Toen ik terug kwam, wilde Ton eigenlijk ook wel in bad. Die operatie kostte dik twee uur, met de tocht naar boven, uitrusten, bad, uitrusten, en naar beneden. Hij genoot er zeer van, maar ik kwam er weer niet toe te pedicuren. Jammer. 
Verder was de dag rommelig, kleine dingetjes doen, niets afmaken, Ton wil nog de dagsluiting met Piet van Midden, en daar kijkt hij nu naar. 
Morgen is onze mooie Betty jarig, en we feliciteren haar (en onszelf met haar) van harte. :-) 

16 januari 2017. Ton had een slechte nacht, ik merkte er niet al te veel van, toen ik eenmaal sliep. De fysiotherapeuten waren vol van het idee dat het goed zou zijn voor Ton om naar buiten te gaan, dus gíng hij, zij het niet tot zijn genoegen. Hij liep 2 x 50 pas, in een voor hem té kort tijdsbestek. Maar de meisjes hadden een leuke 'sessie'. Vanmiddag deed Ton het dus heel rustig aan, op de een of andere manier kreeg ik ook niets uit mijn handen, dus ik zat veel bij hem. Vanavond zat hij braaf beneden, maar hij had weinig zin in wat dan ook. Ik ging éven een foto bewerken... en toen was ik vier uur verder. Gek is dat. Het werden wel een paar foto's, maar toch...

Dit is een samenstelling van verschillende foto's die ik vorige week op het dak nam... grappig, die regenbui die achter de Dom dreigde.  Het is alweer laat, dus de rest komt morgen, mét alles wat er nog op mijn te-doen-lijst staat... hoop ik. 

Zondag 15 januari 2017, de tweede zondag na Epifanie. We hoopten, na een heel slechte nacht, via internet een dienst te kunnen beluisteren: de dienst in de Jacobikerk in Utrecht werd voorgegaan door de begaafde predikant André Troost, die we graag hadden gehoord. Dat lukte niet erg, al deed ik de hele morgen mijn best, en kon Ton halverwege de dienst via het tablet af en toe een stukje meemaken. Pas na afloop kon ik de dienst downloaden, en na enig bewerken op de NAS zetten, zodat Ton het in de slaapkamer kon horen. Allemaal veel tijdverlies, maar hij was zeer geroerd door de dienst, hij heeft hem tweemaal beluisterd.:-) Het ontbijt kwam zo wel in het gedrang, en de lichte lunch liep uit naar half vijf, het eten werd toen om acht uur opgediend. Vanavond zijn we bezig geweest met de onaangenaamheden rond de schade aan het huis, en nu is het alweer bijna kwart voor een. Ton wil nog wat oefenen, dus het wordt weer laat. Morgen beter. Hoop ik. 

14 januari 2017. We stonden toch weer laat op, maar het weer was er ook naar. Ton bleef in pyjama, en kwam pas tegen zeven uur naar beneden, toen ik toch nog maar een paar boodschappen had gedaan. Hij had lekker liggen slapen in de tussentijd. Vanavond heeft hij nog wel wat kunnen studeren. Ik heb mijn kerststalletje nu eindelijk brandend op tafel gehad. Dat wil zeggen: het lampje brandde. 
En ja, die beeldjes zijn gesneden uit schoolbordkrijtjes... :-) 
Laat hebben we nog wat oefeningen gedaan, en zo is het toch half twee. Ton ligt bijna in bed, en ik volg dan.

13 januari 2017 was geen geslaagde dag. Ton had geen fijne nacht, hij raakte overstuur omdat hij de krant niet meer kon lezen, en zo was er van alles dat mis ging. Vanmiddag zouden we naar een crematie gaan, hier in Utrecht, maar het ging niet. Dus juffrouw Korver moest het doen zonder dat we haar uitzwaaiden. :-( Het bleef een pyjamadag voor mijn lief, en pas vanavond kwam hij een beetje bij. Hij heeft zelfs een paar simpele oefeningetjes gedaan met de halter. Vanmorgen kwam de zuurstofverschaffer, ik had het niet verwacht zo snel, want ik had gisteravond laat gemaild. Maar goed, zuurstof wordt nu op vrijdag gebracht, en ik moet uiterlijk woensdag bellen of mailen. Dat ligt dan nu ook weer vast. :-) Een nieuw rubber ringetje zit om het verdeelkraantje, misschien lag daar het probleem. Misschien. Vanmiddag liep ik nog naar de stad, om een boodschap voor Ton te doen. Tevergeefs, maar ik kwam met andere dingen thuis. Dat wel. Het was nat en fris... geen weer voor Ton. De kamer is gedweild, en dat was nodig, want overal lang glinsterend spul van de kerstboom. En anders was het ook nodig geweest. Nadat ik Ton had bijgestaan in zijn oefeningen heb ik vanavond nog een poging gedaan tot solderen. Alles ging mis, totdat ik uiteindelijk de juiste combinatie had. Het lampje brandt, maar nu moet ik een en ander nog met eindeloos geduld op zijn plaats krijgen zonder dat de las losschiet. En dan de hele fragiele constructie weer terugzetten. Dat is een uitdaging voor morgen. (Straks dus)... Ton wil nog een vrucht, ook dat kan hij niet meer zelf klaarmaken, hij onderscheidt het niet goed. Dus op, en naar beneden, en dan weer op... 

12 januari 2017. Vandaag gingen we voor het eerst weer naar de fysiotherapie toe, omdat Ton toch wel weer eens wilde werken met de apparaten. Hij trapte toch nog 70 kilo weg op de legpress, fietsen ging met moeite 10 minuten, met een pauze. Daarna was hij wél héél erg moe. Ik pakte de fiets om wat van die hier-en-daar-en-overall boodschapjes te doen, waarvan ik er nog een stel vergat. Sommige dingen kon ik niet krijgen, andere dingen, die ik niet zocht, vielen me toe. Zo gaat dat als je op je gemak en in je eigen tempo winkelt. Dat kon vandaag eens. Verder heeft Ton vanavond verder gelezen in zijn Friese vertaling van de oude meester, maar het is lastig dat het online woordenboek bepaalde vormen ook niet helder kan krijgen, en het prisma woordenboek schiet constant tekort. Er is een Fries woordenboek (nu ook op mijn computer) dat claimt het grootste te zijn, maar de structuur is volkomen onbegrijpelijk, en 'even' iets opzoeken is er niet bij. Verder heb ik de kerstboom en de kerstspullen met pijn in het hart opgeruimd. En dan blijkt ^&%$# het dak toch weer te lekken. Al dat geld is weggegooid geld geweest... 
Zojuist had Ton opeens behoefte aan zuurstof, maar na een paar minuten begon de fles opeens te sissen. Ik heb hem afgesloten en buiten laten leeglopen. Er zat nog veel in, jammer, maar ik kan geen explosie riskeren! Morgen maar een fles 'lenen' bij de fysio. En nu nog snel even nieuwe zuurstof bestellen, voordat ik Ton mee naar boven neem. Het is alweer half twee, maar hij heeft nog wel even Hebreeuws gedaan, tot zijn grote genoegen. :-)  

11 januari 2017. Helder weer, maar erg koud. Vanmiddag belde de cardioloog, en hij stak Ton een hart onder de riem, want met het hart is het niet zo slecht gesteld. Alleen die buik... :-( Maar dankzij het telefoongesprek durft Ton het aan om nog wat langer te wachten op het onderzoek. En ook daar hoeft niet eens iets uit te komen. 
Maar goed, Ton wilde toen maar weer gaan wandelen op H.C. - en dat gebeurde. In nog meer tijd en meer gedeelten dan gisteren wel 260 passen! Daarna heeft mijn lief gegeten en televisie gekeken, ik ging nog naar AH voor iets dat ik vergeten had, en ik kwam met iets anders thuis, maar ik fietste ook nog door naar de Jumbo, want de kwark was alweer bijna op, al had ik drie bakken gekocht met Parel, op 27-12. Natuurlijk kocht ik veel meer dan dat, waaronder lekkere dingen waaraan ik mij meteen te buiten ging. Het was alleen geen suiker, dus dat was dan toch weer een stapje op de goede weg. Bijna half twaalf. Er staat nog geen nieuwe Efemeride in de lijst, dus we gaan misschien aanstonds wel richting bed. Of zo. Morgen moeten we vroeg op, vanwege de fysiotherapie. 

10 januari 2017 gingen we 's middags naar HC. Ton liep  met enige moeite, en in gedeelten, 200 pas, en was daarmee behoorlijk in zijn sas. :-) Maar het werd wel weer heel laat. Dik 3 uur voor we in bed lagen, ik word er niet blij van. Maar mijn schildklier begint pas na 11 uur te werken, en Ton was heel de avond bezig met één briefje. Het kost allemaal veel meer moeite.

9 januari 2017. Het is vandaag 138 jaar geleden dat mijn schoonmoeder geboren werd in Krommenie. Daar hebben we vanavond een gebakje op gegeten, zo houd je de herinnering zoet, en Ton heeft heel lieve herinneringen aan zijn moesje! :-) Vanmorgen ging de telefoon een aantal keren, terwijl ik bezig was met het ontbijt, en net toen de fysiotherapeutes (vroeg) aanbelden. Dat schoot niet op, maar dat konden de bellers ook niet weten. Wij zijn niet van dat vroege. En eigenlijk ben ik behoorlijk uitgeput van alles. Misschien ook wel van het aankomen, sinds Kerst. Ik heb in 15 dagen bijna 4 kilo er bij gesnoept, waarvan ik 3 maanden nodig heb gehad om ze eerst kwijt te raken. Het klopt dus niet, dat je van je suikerverslaving afkomt, als je maar lang genoeg niet gebruikt. Maar die ervaring had ik al. Dus had ik met het Kerstfeest beter 'ongezellig' kunnen blijven! Nu maar kijken of het lukt morgen de knop weer om te draaien. Misschien dat iemand een gebedje wil opsturen? Ton is ook nog steeds erg moe, en ook hij is te zwaar. Mijn kamer is een chaos, en mijn leven een puinhoop, we laten voor de gezelligheid de kerstboom nog maar een paar dagen staan. Nu - op slag van morgen, nog snel samen kijken naar Piet van Midden en zijn sannende verhaaltjes voor het slapen gaan, en dan zien we morgen wel weer. ;-D 

Zondag 8 januari, de (eerste) zondag van Epifanie. Ik mocht dienst doen in Gorcum, dus was het tijdig opstaan. Dankzij het electrische kussen was Ton nog lekker warm, bovendien hadden de nieuwe onderhandschoenen hun nut ruim bewezen!!! Dank je wel, Tonio. Dankzij de vriendelijke hulp van onze vriend Martijn (junior, senior belde later ook nog, daar moeten de kinderen de groeten van hebben) kwam ik comfortabel in de kerk aan. Dat scheelde veel tijd en nog meer stress. Het betekende wel dat ik na de dienst de champagne miste, want Martijn had nog verplichtingen, waardoor ik prompt om 11 uur buiten moest staan. Ook dat lukte wonderwel. Toen ik thuis kwam was Ton nog lekker warm, maar hij had wel kramp gekregen van het liggen in bed met zwaar dek. Na een kopje koffie begon het wachten opde monteur waarvan de ENECO mij gisteravond had bezworen dat die om half een op de stoep zou staan. Om half drie was hij er nog niet, een telefoontje maakte duidelijk dat die ook niet kwam. Voor mij dus ook geen contract bij de ENECO. Feenstra, die uit Leeuwarden, jawel, maar daar heten (bijna)ze allemaal zo, stuurde wél een monteur. Een prettige man ook nog, dus met een goed gevoel liet ik hem om half zes uit. Langzaam kwam het huis weer op temperatuur. Ik niet, ik bleef lang koud. Dus vergreep ik mij aan alles waar ook maar een halve calorie in zat. Ook aan alles waar minstens 1000 calorieën in huisden. Dat wordt morgen spijt. Nu nog even niet. Kwart voor twaalf, Ton wil naar bed. Ik ook wel... Bless you, en ook voor jou: een gezegend 2017.

7 januari begon met sneeuw, en eindigde met kou. Toen vanavond en stop doorsloeg gaf ook de centrale verwarming er de brui aan. Dat merkten we laat, te laat om nog een monteur te krijgen. Het verstoorde mijn concentratie op de dienst danig. Het is fris in huis, maar morgenmiddag komt er een monteur. Ton moet maar in bed blijven. We blijven opgewekt en zo. 

6 januari 2017. Het feest van Drie Koningen, en de verjaardag van Tonio. We spraken hem vanmorgen nog even, gezellig! 
Daarna moest er worden gewerkt, want de laatste Berichtenbladen moesten worden afgedrukt, en vooral wat afgesneden, zodat er 8 pasten in een enveloppe die net geen 250 gram mocht wegen, en niet 7. Ook dat lukte. Maar het was wel stressen. Dat was slecht voor mijn lontje. Gelukkig trekt mijn lief zich daar niet zichtbaar iets van aan. Dat helpt. Wel wilde hij gekleed en gewassen naar beneden, op een moment dat ik andere prioriteiten dacht te hebben. Maar nee, hij blijft de eerste, na de Heer. ;-) Alles kwam goed, ook de kaarten voor de zieken kwamen nog net voor vijf uur op de post. In één moeite door deed ik wat boodschapjes. Ton had intussen wat geslapen, zijn koffie was koud, maar hij wilde toch wel warme koffie voordat ik aan het eten begon, dus dat werd weer wat later. Gelukkig kreeg ik vervoer voor zondag, dat scheelt heel veel. En toen kon ik vanavond in alle rust aan de preek beginnen. Morgen moet ik nog iets veranderen aan het eind, en dan de voorbeden en het liturgietje voor de gemeente. Vanavond hebben we nog een portie Hebreeuws gedaan, maar Ton was toch té moe om het goed te volgen. Dat gaan we morgen herhalen, en anders zondag wel. Nu is het 1:11 uur, tijd voor het hogere. Oftewel: naar bed. 

5 januari 2017. Vroeg op, en ja, Ton zat om half twaalf beneden, en hij had al een kwartier gefietst voordat de fysiotherapeut kwam. Toen rende ik naar de overkant, waar de mijne aan mij begon te kloppen en te trekken dat het een lieve lust was. Ik ging er met net zoveel pijn weg als ik gekomen was, maar dat moest nu heilzame pijn zijn. We zullen het zien. Omdat ons ooilam had aangegeven vandaag bij ons aan te willen komen met cadeaux, jawel! haastte ik mij, nadat Ton van eten en drinken was voorzien, met plastic en glas naar de risaikelbakken, om vervolgens mijn lege tas te gaan vullen met cadeautjes voor mijn bijna jarige zoon. Aangezien ik nogal wat heen en weer moest lopen was ik net een kwartier eerder thuis dan hij, maar dat liep dus goed. Na een gezellig gesprekje, met heel goed nieuws van zijn kant, en het uitwisselen van goede gaven, gingen Tonio en ik naar boven, want mijn geschenk was een fluisterstille voeding. Een heel verschil met de lawaaierige, en veel zwaardere, voeding die ik in augustus had moeten kopen. Ook hier liepen we aan tegen het feit dat de voeding alléén werkt met de eigen kabels! En dat was lastig, met de opstelling die ik had. Dan komt er zomaar drie kwartier bij. 
Tonio is een Pietje Precies, zoals alle goede computeraars, in mijn ervaring, en dus duurde het tot dik zeven uur, eer hij de computer afsloot. Toen moest hij de auto nog halen, want hij zou een en ander voor mij wegbrengen naar de 'milieustraat'. Maar we waren reuze blij met zijn bezoek. Nadat Ton had gegeten moest ik boven wel weer een paar stapels verleggen, en dat soort dingen... Toen viel mijn router nog een keer. Chaos, dus. Nu heb ik er meteen maar een extra stekkerblok tussen gehangen, dan is er iets meer ruimte. Ik heb de dienst nu tot en met de lezingen afgedrukt, heb een idee van de lezingen, maar ik kon ze nog niet echt bestuderen in het Hebreeuws en Grieks. Morgen!
En dan is hij jarig, onze zoon. (Hier met zijn beide oogappels). 
Drie koningenfeest. Hij is dan ook naar een van de koningen vernoemd!!! Van harte geluk gewenst in je nieuwe levensjaar, jongen. xxx  

4 januari 2017. Hoera! Vandaag zijn de meeste boekjes in de bus gegaan. Vanmorgen heb ik nog als een dolle rondgerend en -gefietst om de laatste kerstzegels te kopen, want dat bleek tóch goedkoper. En ieder tientje dat ik niet hoef uit te geven kan naar Spanje! Ik maak me echt zorgen, want er komt zo weinig geld binnen, en veel kapitaal is er niet. We leven en geven van de rente (heel weinig dus) en de giften. (Ook weinig! Ik had echt verwacht dat het diasporaproject voor 2016: vers fruit en verse groente een keer in de maand, in plaats van 4 keer per jaar voor de allerarmsten, wel aan zou slaan, maar het was beschamend weinig dat er binnen kwam.) Maar al moet ik nog een heel stuk chaos opruimen in mijn kamer, en in de keuken is het zo mogelijk nog erger. Morgen móét ik soep maken, ik heb nu iets creatiefs gedaan met een rouxtje en bouillon, veel te zout dus, en door Ton zeer gewaardeerd... Goed, nu is het kwart voor twee, de opzet van de dienst is min of meer opgeslagen in de PC, en is naar organist en koster. Ton wil morgen onmogelijk vroeg op, alleen omdat hij om half twaalf beneden wil zitten, dus ik ga hier een punt achter zetten... daar komt ie.

3 januari 2017. We hebben een redelijke nacht gemaakt. Volgens mijn activiteiten-tracker heb ik 70% geslapen van wat gewenst was, en heb ik 90% in bed gelegen van het benodigde. Dat is toch heel wat meer dan de laatste maanden! Ton wilde me de ruimte geven om te werken, dus hij hield zich beneden vrij rustig, al had hij me een paar keer nodig, en dan zit je toch zo een uurtje bij hem. Een lieve vriendin moest even uithuilen omdat zij op haar zeer hoge leeftijd werd gekoejonneerd door jonge verpleeghulpen, en dat kostte ook drie kwartier. Nu moet ik nog van alles uitzoeken, om te weten hoe ik het Berichtenblad het goedkoopst kan versturen, want we zijn een arme stichting, en het percentage lezers van ons berichtenblad dat ook wel eens wat overmaakt is bedroevend. Terwijl zo'n blad wél kost aan toner, papier en port. Over de afschrijving van de printer en mijn werkuren hebben we het maar niet. Ik werk voor de Heer, en dat is dus pro Deo. ;-) Half twaalf, Ton wil vast nog wel een college volgen, voor hij aan de ik-ga-op-termijn-naar-bed-routine begint. En gek, maar het is morgen voor je het weet! Ton lag om kwart over een in bed, dat is twee uur geleden, maar nu zijn de Berichtenbladen gevouwen, en morgen moeten ze bijgesneden en dichtgeplakt worden. En dan kijken hoe te versturen. Dat heb ik nog niet gedaan. :-( Printer boven uitzetten en naar bed! 

2 januari 2017. Het is nog wel even wennen: 2017! De fysiotherapeute kwam vanmiddag met een andere stagiair, Marijn, die we al eens eerder hadden gezien. Erg prettig. Ton was na afloop wel gesloopt, maar dat was een naijleffect van gisteren, denken we. Laat bekeken we met genoegen weer een minicollege van ds. Piet van Midden, en toen was de dag om voordat die goed en wel begonnen was. Natuurlijk heb ik ook een stuk of wat Berichtenbladen afgedrukt. Ook werd ik er tot mijn schrik aan herinnerd dat ik zondag dienst heb. Help! Fijn, natuurlijk, maar ik loop wel achter. 

1 januari in het gezegende jaar des Heren 2017

Onze felicitaties voor zwager Barry, die vandaag jarig is! En alvast de felicitaties voor onze trouwe vriend Hub, in het diepe Zuiden, die morgen verjaart... We hopen dat het een stralende dag mag zijn, en dat ook hij een gelukkig jaar mag hebben.
Omdat we vannacht heel laat naar bed gingen, het was een uur of vier eer Ton sliep, was ik niet blij dat hij om tien uur al koffie wilde. Nog minder toen hij diep in slaap was toen ik er mee boven kwam! De weegschaal maakte me ook niet blij, want de dag voor kerst was ik nog maar een ons verwijderd van mijn streven dit jaar: geen overgewicht meer. Helaas heb ik me laten overhalen om mee te drinken van de wijn, met Kerst en ook gisteren, verder ben ik me een paar keer te buiten gegaan aan kroketjes, vrijdag een vrij zoute soep (heerlijk, bij uitzondering) en gisteren heb ik ook mijn suikermoratorium doorbroken. Dos, dom, superdom. Kortom: vanmorgen had ik ruim 2 kilo overgewicht. Ton hield een pyjamadag, hij voelde zich erg moe, keek met een half ook naar het Nieuwjaarsconcert, hield een zéér welkom telefoontje ook maar een paar minuten vol, en bleef de rest van de dag maar gewoon in bed. 
Ik had een rommelige dag, maar zag mijn zoon met vrouw en kind wel even met genoegen langs wapperen... :-) 
 Op de een of andere manier is het weer kwart voor twee. Voornamelijk omdat ik tussendoor telkens las in een onbenullig boekje. :-( 
Morgen gaan we met het echte leven beginnen.


Voor het nieuws van 2016 kan men klikken op nieuws_2016

Voor het nieuws van 2015 kan men klikken op nieuws_2015 

Voor het nieuws van 2014 kan men klikken op nieuws 2014

Voor het nieuws van 2013 kan men klikken op nieuws 2013

Voor het nieuws van 2012 kan men klikken op: nieuws 2012

Voor het nieuws van 2011 moge men klikken op: nieuws 2011

Voor het nieuws van 2010 moge men klikken op: nieuws 2010

Voor het nieuws van 2009 bevelen we aan te klikken op: nieuws 2009

Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008

Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007

Voor 2006 op nieuws 2006

Voor 2005 op nieuws 2005

En de rest is oud nieuws...