9 maart 1908
werd een meisje geboren, het oudste kind van Jan Pool
en Grietje Termaat. Ze werd gedoopt:
Grietje Pool. Een heel intelligent kind, dat helaas, tot haar eigen grote verdriet, na
de vijfde klas van de Lagere School in een dienstje moest, opdat haar broer, en
vervolgens haar twee jongere zussen, wél naar de ULO zouden kunnen. Haar vader
begon kennelijk als bankwerker, maar werkte aan het eind van zijn leven als conciërge
aan de Juliana-ULO-school. Ik
heb nog een filmpje gezien, ooit, waar hij in stofjas op het schoolplein stond.
Mijn eigen enige herinnering aan hem is dat hij op zijn sterfbed lag, in het
achterkamertje in de Nieuwpoortslaan in Alkmaar. Naar men zegt had mijn
grootmoeder het niet makkelijk met hem... 
Oma Pool leerde
me liedjes, (Er waren eens twee kleine poesjes, met pootjes zo zacht als
fluweel...) en ik
mocht bij haar op schoot zitten. Ze was natuurlijk in het zwart gekleed, en had
een strakke gitten ketting om de hals. Of een guimpe. Zij stierf toen ik een jaar of tien was,
na een lang ziekbed, liefdevol verzorgd door haar jongste dochter. Mama heeft altijd last gehouden van het feit dat zij niet verder mocht leren. Het gaf haar een minderwaardigheidscomplex dat helaas net een fractie groter was dan haar intelligentie...
Ze was een sterke jonge vrouw, en door die kracht werd mijn vader tot haar aangetrokken.
Ze leerden elkaar via de gymnastiek kennen. Hoewel er natuurlijk wel gescheiden geturnd werd in Alkmaar.
Althans in het begin. Mijnheer Heynnis was de motor van het gymnastiek gebeuren, en hij was zo al geen getuige, dan in elk geval prominent aanwezige bij hun huwelijk in 1936, dat werd ingezegend door ds. Warners in een Hervormde kerkdienst in de Grote Kerk te Alkmaar, en waaruit in 1939 mijn oudste zus werd geboren, en vervolgens elke vijf jaar een meisje. Drie in totaal.
Papa en Mama trouwden op 19 gulden per week, en dat was zelfs toen zeer krap.
Intussen liet ze zich Gré noemen, dat vond ze een stuk chiquer dan Grietje.
Mama kon heel knap van twee dingen drie maken, schuifkaas en dergelijke leerde ze ons als sport, ze naaide fantastisch, keerde jassen en jurken, en ze leerde altijd nee tegen zichzelf te zeggen, en ja tegen anderen.
Als je een Christen in de practijk wilde zien, moest je bij haar zijn, ook al wist haar rechterhand nooit wat de linkerhand deed.
Ze deed veel goed, van haar eigen gebrek.
Het was haar ook nooit te veel om langs de deuren te gaan en te collecteren voor goede doelen.
Vanuit haar jeugd had ze een afkeer meegekregen van alcoholmisbruik, en ze was als jonge vrouw samen met haar jongere zus lid van de Blauwe Knoop.
Ze schreef in schoonschrift fraaie zinnen op in een blauw schriftje dat ik lang geleden eens heb gezien.
Mijn vader deelde die inzichten niet... Maar ze hield van hem.
De oorlog was een heel zware tijd: Papa zat dik in het verzet, en dat betekende een prijs op zijn hoofd, en de constante spanning en angst bij mama voor de onregelmatige en onverwachte invallen van de Duitsers.
Papa kon daar redelijk mee leven, hij had natuurlijk ook spannende en bijzondere momenten, waarin je het gevoel hebt dat je iets bijdraagt, voor haar was er alleen maar zorg en spanning.
Dat was niet goed voor haar en ook niet goed voor het huwelijk.
Dat leverde nogal eens spanningen op, ik herinner mij de weken van nors zwijgen en mokken.
(Achteraf denk ik dat ze beiden leden aan PTSS, maar dat was een luxe waar je niet aan toe kon geven, in die tijd.)
In wezen was Mama heel verlegen. Ze had ook niet geleerd zich in gezelschap te bewegen of zich te uiten.
Knuffelen en zo deed ze ook maar weinig. Tja, zelf niet geleerd, zelf niet ontvangen.
Mijn grootmoeder was deels als weeskind in een harde tijd opgegroeid, en heeft haar kinderen willen harden voor de moeilijke maatschappij...
Des temeer heb ik het altijd in Mama bewonderd dat ze ons overal op af stuurde, 'om het te leren.'
En nog meer dat ze is gaan werken, als schoonmaakster, om mij en mijn jongste zus in staat te stellen naar de middelbare school te gaan.
De oudste was toen al in opleiding.
Ik heb heel veel aan haar te danken!!!
Mama's innige wens was ons op te voeden tot dames.
Haar schoonfamilie had een heel andere sociale achtergrond dan zijzelf, en dat droeg niet bij tot haar zelfvertrouwen.
Maar ze wilde zich, net als haar moeder voor haar, ontworstelen aan de klasse waarin zij geboren was.
Bij mijn zussen is dit streven zeker gelukt. Chapeau!
Wat was ze trots toen ze haar eerste eigen diploma kreeg: ze was 65 toen ze haar
A-diploma zwemmen haalde. B heeft ze ook nog gehaald. Papa deed er twee jaar langer over!
Haar opvattingen over hoe de wereld in elkaar zat, waren wat rigide, totdat ze er, heel laat, achter kwam dat een van haar eigen kinderen samenwoonde. Ongehuwd.
Ongehoord!!!!
Daar is ze doorheen gekomen, en ze leerde openstaan voor een andere werkelijkheid.
Bij haar overlijden zei de predikant, dat je met haar overal over kon praten.
Dat ze overal begrip voor kon op brengen.
Wij hadden dat als haar kinderen niet zo mee gekregen, maar het is een teken van haar intelligentie en levensmoed, dat zij die omslag kon maken.
Op hun kleinkinderen was ze erg dol, net als Papa, en onze kinderen kwamen ook graag bij hen.
Ze werd ziek, leed lang en pijnlijk aan een auto-immuunziekte voordat ze overleed op 3 april 1980.
Moge ze alles intussen hebben ingehaald, daarBoven, wat ze hier beneden miste.
De herinnering aan haar is mij, haar middelste dochter, tot zegen.
En meer mensen, dan we ooit zullen weten, vermoed ik zo.
Jan
Pool
Zijn vader was Albert Pool,
(-2) (* 12 sept 1860 in Zijpe - 29 februari1936 in Alkmaar) pakhuisknecht
(1881), schipper (1905), stoombootkapitein (1907-1913-), los arbeider (-1921. 
Zijn moeder was Grietje
Muntjewerff, (-2) 24-9-1860 - 8-1-1941. 
Jan Pool
(-1) trouwde op 12 jun 1907
in Alkmaar met 
Ze huwde 30
september 1936 met Johannes Lodewijk van Haselen, (1-3-1911 - 27-9-1995) met wie ze drie dochters
kreeg: Gima (1939), Gea (1944) en Marjolein (1949). 
Gehuwd met Annie Lodder,
kinderen: Greetje, Jan, Anneke, Dick, Inge. 
Gehuwd met Piet Keijzer, kinderen
Lida, Jan, Loes en Anneke.