31 december 2007

30 december 2007. De liturgie voor morgen is klaar, met de preek ben ik begonnen, Ton slaapt nu in zijn eigen bed (12 uur 's middags) nadat de nacht iets minder gunstig is verlopen dan gisternacht. Hoe het morgen moet wéét ik niet. Het liefst wil hij dat ik direct na de dienst terug kom. Maar de treinen lopen niet meer. Laten we maar op een wonder hopen. De Heer heeft er al zo veel gedaan, dit kan er vast nog wel bij... In elk geval moeten we zo (half vier) nog maar wat gaan lopen. Ton heeft in elk geval een paar heilzame uurtjes geslapen in zijn eigen bed. Het lopen viel tegen: meer dan 500 stappen kwamen er niet uit, en in beetjes van 100 en eenmaal 200. 

29 december 2007. 't Is allemaal een beetje moeilijk. Maar vannacht heeft Ton in elk geval een deel van de nacht geslapen, zittend in de stoel bij het raam, stevig ingepakt en ingezwachteld, en dat hielp wel, hij was 's morgens iets beter aanspreekbaar. Maar het vocht hoopte zich op, dus ik ben tegen beter weten in weer met de allopathie begonnen, en dat gaf wel resultaat. Gister heeft Ton in gedeelten 750 passen kunnen zetten, vandaag kwam hij niet verder dan 500. We waren net thuis, toen Petra en René langs kwamen. Dat was veel te veel voor Ton, die pijn had en benauwd was, maar dat begrepen ze gelukkig. Het was tóch fijn ze heel even te zien. 
Overigens heeft onze klacht over Tons behandeling in het UMC toch nog voor het eind van het jaar een reactie opgeleverd. De uroloog in opleiding beweert dat hij een steriel gaasje heeft gebruikt om de catheters in te brengen. En dat dat moest omdat de dunne catheter die hij gebruikte anders niet te hanteren is. De kleine lafaard! Hij begon met een doorsnee catheter, die er niet in kwam, en pas na veel aandringen van mijn kant heeft hij een dunnere gebruikt. En allebei heeft hij ze aangepakt met zijn blote handen. Wat kunnen mensen toch een miezerige leugenaars zijn. Dit zou wel eens een erg slechte arts kunnen worden! Zielig.

27 december 2007. Zo'n benauwde nacht heeft Ton nog niet gehad, deze maand. Geslapen heeft hij niet voor acht uur vanmorgen, als hij al lag was hij vreselijk benauwd, maar ook bij het opzitten. Hij heeft een andere plaspil nodig, maar de huisarts wil die niet geven, want 'deze wordt het meeste voorgeschreven'! Daar heb je wat aan. Ik roep al jaren dat lasix negatief werkt op Tons hart. Maar niet ontwateren werkt ook niet, want hij houdt veel water vast. Straks maar eens kijken wat ik aan homeopathie kan vinden. Dat lukte, maar Ton blijkt een vervelend virusje te hebben, waardoor hij misselijk is. Slapen kan hij weer niet, het is intussen half vijf en mijn liturgie voor oudjaar is af, maar Ton blijft nog sudoku-en. Hij heeft nog niet geslapen, want het liggen wil niet. 
Wel feliciteren we onze zwager Max, die de 28ste verjaart! Van harte, jongen.

26 december 2007. Gister waren we doodop, maar het maakte niet dat Ton de hele nacht kon doorslapen. Ik viel achter mijn computer in slaap, dus dat schoot niet op. Vanmorgen dus maar uitgeslapen, en gelezen in Harry Pottyer VII, dat ik van Sint kreeg, maar bewaard had. Ton sliep vanmorgen nog wat. We gingen om medische redenen uit, hij moet lopen, had dat al een paar dagen niet gedaan, hij heeft met enige moeite 700 passen bij elkaar gescharreld, maar het kostte hem al zijn energie. Hij vreest de nacht. 

25 december 2007. Gezegend Kerstfeest allemaal!!! Na een slechts half/driekwart doorwaakte nacht zijn we vroeg wakker geworden. Ton's dienst voor straks ligt klaar. Gister heeft hij 's middags tenminste geslapen, terwijl ik naar Heusden was om in Sint Antonius mee te werken aan de oecumenische kerstdienst. Gisteravond laat moest ik nog even de stad in, en om kwart voor twaalf voelde je de stad vibreren van een plezierige opwinding. :-) 
Maar de dienst is, ondanks het feit dat Ton aan het begin dacht het niet te redden, goed verlopen, en Ton preekte levendig, en met tal van grapjes, die niet op papier stonden. Koffie drinken met de gemeente lukte echter niet meer. Wel hebben we een kerstkrans van de kerstboom in de kerk naar Amber gebracht. Mik heeft haar die zelf gegeven! Hij had er trouwens al (minstens) drie op, en behalve een plakje worst kon Ambers grootmoeder hem niets meer doen eten. Gelukkig maar, want hij zuchtte bedenkelijk diep in de auto, en dat duidde op problemen met reisziekte. Het is goed gegaan. Ton sliep onderweg lekker in, Mik op het laatst ook, en om tien over half drie lag Ton tevreden in zijn bed, met een goed boek, dat niet eens open is gegaan. God is goed voor ons. Ons meisje is moe, en de mate waarin varieert per dag en per uur. 

23 december 2007. Deze nacht was ook mis. Gelukkig heeft Ton nog geslapen tussen 8 uur vanmorgen en half een vanmiddag. Maar hij is doodmoe. Heeft wel 500 stappen gezet vanmiddag. En zit nu eindelijk te schrijven aan de Kerstpreek. 

22 december 2007. Een witte kerst hoeft niet van mij, want dan zitten we met vervoer naar de kerk, maar dit is prachtig! Ton had weer een heel verbrokkelde en onrustige nacht, waaruit hij onplezierig wakker werd. Zeg maar een extra gebedje voor hem, en voor ons zorgenkind.
Ton haalde vanmiddag maar 200 stappen, da's ook niet veel. 

21 december 2007 en het is winter. Dat hebben we kunnen zien. Het is op een fantastische manier lichtjes wit, hier voor.  Vanmiddag heb ik Ton mee kunnen nemen naar Hoog Catharijne, alwaar hij onder gunstige condities 600 pasjes heeft gelopen. Meer dan gister. De nacht was weer bar beroerd, maar gelukkig kon Ton tussen vanmorgen 8 en 12 nog slapen. Je zet je leven wel op de kop zo! Hij zit nu zorgelijk te kijken naar de papieren waar de kerstpreek op moet komen. Ik heb RSI van het vouwen van de Kerstpost. Het is toch vaak het enige punt van contact dat nog mogelijk is met mensen verder weg. Nu maar hopen dat niemand gaat opbellen om te bedanken voor 2008! We hebben samen nog drie diensten te gaan. De kerstkaarten tot de E zullen wellicht nog besteld worden voor de Kerst, en met heel veel geluk die tot en met de N ook, maar voor de anderen geldt gelukkig: de Kersttijd duurt van 25 (24) december tot en met 6 januari. Als je naar de winkels en de reclame kijkt zou je denken dat het afgelopen is met eerste, en hooguit tweede kerstdag. :-) 

20 december 2007. Gister was een heel slechte dag, vannacht heeft Ton gelukkig wat kunnen slapen in zijn eigen bed. Verder is het een dag van zorg om onze dierbaren.

18 december 2007. Hoewel Ton de nacht iets beter leek in te gaan dan gisteren werd het weer een rampnacht, met opzitten en zonder pootjes geven. Vanmorgen tegen half zeven is hij weer in bed gestapt, en slapen lukte pas tegen negen uur. Hoe blij waren wij met een telefoontje om tien over tien! Twee keer over gegaan, en weer neergelegd. Ton wil zó graag slapen maar kan maar niet. Nu zijn de gordijnen open, 12 uur, en sukkelt hij in slaap over de krant... Gemengde berichten van ons zieke vogeltje, mij niet duidelijk, komt nog wel. De crisis kwam voor Ton rond drie uur, daarna heeft hij echt wat geslapen, en tegen vijf uur wilde hij wel bouillon met ei. Later heeft hij wat gegeten. Maar iedere inspanning, hoe gering ook, is nog te veel. We komen er wel. Als hij maar mag slapen, vannacht. 

17 december 2007. De nacht werd weer doorwaakt en de dag net niet verslapen. Om half vijf of zo gingen we nog even de stad in, Ton had zich met moeite uit bed gehesen. In Hoog Catharijne, warm en geen wind, liep hij een ruim honderd meter. Schat ik. Gaat niet goed, zo. Hij zit nu in de stoel te slapen. Liggend wil niet, tenminste niet 's nachts. 

16 december 2007. Na een heel slechte nacht versliep ik me vanmorgen grandioos, zodat ik met recht een vliegende start had. Mevrouw Visser, die me kwam halen om naar Heusden te gaan, had het zelfde probleem gehad. Desondanks kwamen we - licht hongerig - op tijd in Heusden aan, waar de boel was opgebroken en het nog heel wat moeite kostte om bij de kerk te komen. Die was nog dicht. Pas tegen 8 voor 10 kwam er iemand met de sleutel. Ik weet niet hoelang de organist er al stond met zijn vrouw, maar die moeten wel koude tenen hebben gehad. De kerk zat redelijk vol, en het was gezellig met een stelletje 17de eeuws uitgedoste kinderen vooraan in de kerk. Heusden vierde vandaag een feest dat zich afspeelde in de 17de eeuw. Daarna nog koffie drinken, waarbij droevig nieuws de toon zette... :-( Heel triest. Op een holletje mocht ik daarna naar de Lutherse kerk, die net uitging, en bij een van de mensen thuis ging koffiedrinken. Heel gezellig. Met enige moeite waren we om half drie thuis, waar Ton inmiddels zijn ontbijt op had. Wassen, scheren etc moest nog. Eerst koffie! Al met al waren we tegen half vijf in de Pieterskerk, waar het fête de l'avent plaats vond. Men was al halverwege toen we binnen kwamen. Parel zat achterin, en daar konden we nog bij. Heel gezellig. Een heel interessante diavertoning, met professionele uitleg, vormde het hoogtepunt. Ook het optreden van de kinderen was erg leuk. Daarna was er een buffet, waar Ton lichtjes aan genipt heeft en ik niet, want Parel bleek om 8 uur in Amsterdam te moeten zijn, en ze zou ons thuis brengen. Er lag nog een verjaarscadeautje, dat ze gister niet gekregen had. Zo waren we op een Christelijke tijd thuis, maar ik moest nog wel koken voor manlief. Met allerlei getut vloog de avond voorbij, en nu is het alweer tijd om te gaan slapen. Ton lijkt een heel klein beetje beter dan gisteravond. God geve dat het zo blijft. De berichten van ons zorgenkind zijn gematigd positief, vooralsnog. 

15 december 2007. Vandaag was Ton niet best. Maar aan het eind van de middag heeft hij toch 500 stappen gezet, dus dat was goed... Daarna was het lang wachten tot hij de trap op durfde. Wie heeft nog een tweedehands traplift rechtsdraaiend?

14 december 2007. Vandaag is Parel 42 jaar. Ze viert het zaterdag. Wel gefeliciteerd, lieve schat! We hopen dat je een prachtig gezond jaar mag hebben. 
Vandaag hebben we haar niet gesproken. Wel een paar maal geprobeerd. Vanmiddag moesten we naar HC om samen met de voorzitter van de Stichting Het Evangelie in Spanje, een paar lieve vrienden te ontvangen. Carlos heeft nog bij Ton examen gedaan voordat hij predikant werd. Hij had er plezier in om Ton (bijna) aan het eind van diens loopbaan als predikant op zijn beurt te ondervragen. Die slaagde voor dit 'kerkelijk examen' - ik had niet anders verwacht. 
 
Het was wel erg veel voor Ton, toen hij eenmaal thuis was, bleek met de energie ook de adem verdwenen. Hij heeft van 6 uur tot 12 uur in feite zitten hijgen. Nu maar kijken of het volgende pufje wél helpt. 

13 december 2007. Ton had een bar slechte nacht. Nu (10 uur) slaapt hij eindelijk een beetje. We konden vanmiddag nogmaals bij onze lijfarts terecht. Ze heeft goed werk aan Ton verricht. Hij heeft tot 9 uur opgezeten, was van plan wat TV te kijken, maar viel als een blok in slaap. Ik probeer nog wat te werken aan de preek van zondag. De vergadering morgen wordt anders van opzet, want een van de predikanten van de IEE in Spanje komt ons opzoeken, en we willen natuurlijk allemaal van alles weten. Het komt wel goed uit, achteraf. Ik loop hopeloos achter. Geen kerstkaarten dit jaar, vrees ik.

12 december 2007. Vandaag zijn we 43 jaar verloofd. :-) Maar ons hoofd is meer in het ziekenhuis, waar 'ze' weer met onderzoeken bezig zijn. Het was ook voor ons een medische dag: eerst vanmorgen naar de huisarts, en we waren net anderhalf uur thuis toen we al weer op weg mochten naar onze lijfartsen, bless them! Toen we thuis waren, tolde Ton meteen zijn bed in, die komt er vandaag niet meer uit. 

11 december 2007. Ton heeft me anderhalf uur uitgelaten. Zelf heeft hij bij stukjes en beetjes bijna net zoveel gelopen als gister. Maar hij had ook al fysiotherapie gehad, vanmiddag. Parel kreeg bericht dat de uitslagen goed waren. God dank!!!

10 december 2007. De dienst voor zondag staat bijna in de grondverf. Ton heeft met moeite zijn 800 stapjes gezet. Ik word er niet vrolijk van. Dit wordt een absurd drukke week. 

9 december 2007. Ton had vannacht veel last en viel pas tegen half vier in een onrustige slaap. Tot zijn grote spijt moest hij afzien van zijn voornemen om de intrede in Leyde mee te maken van de nieuwe pasteure daar: Madame Jacqueline Weber. Hij is er echt door van streek: dat hij nu al weer een intrede van een nieuwe collega moet missen door zijn gezondheid! 
Tegen drie uur vanmiddag was hij zover dat hij even naar buiten kon voor zijn 500 passen. Viel niet mee, maar hij is vastbesloten, omdat het vocht bezig is terug te komen. Nu hij dat heeft gezien is hij gemotiveerd om tegen de vermoeidheid te vechten en te bewegen. 

8 december 2007. Ton had een slechte nacht, maar viel tegen de morgen goed in slaap. We komen dus langzaam op gang! 
Het werd een heel heftige dag. Vanmiddag nam ik Ton even mee naar HC, opdat hij daar een paar stapjes kon doen. Buiten was het geen weer voor hem. We moesten ook nog wat geschenken voor de goede Sint mee nemen, die had daar om verzocht, en na een bezoek aan een winkel wilde ik bij een volgende Ton even 'stallen'. Toen bleek mijn tas er niet te zijn!!!! Goddank stond die open en wel nog naast de kassa van de Halfords, waarop mijn halleluja's recht uit het hart kwamen! Pffff!
Terwijl hij in een hoekje rustig wat buiten de stroom zat, zagen we mensen vol medelijden naar hem kijken. Toen een dame naar hem toe kwam, vertelde hij met een stalen gezicht dat hij een vondeling was. Ze verdween schielijk!
Gisteravond was besloten dat we vandaag Sint zouden vieren met Parel en Betty, dus dat was nog rennen en stressen, maar dit was voor mij wel de leukste avond van het jaar, en ik kan er wel weer tegen tot het nieuwe. 

Ze stonden samen in de keuken alsof ze niet waren weggeweest, en zorgden voor een smakelijke maaltijd.
Bij de verrassingen van Sint hoorde ook een damspel met lichtelijk afwijkende 'schijven'. Ze waren makkelijker om aan te pakken en af te happen. Dat werd dus een revanche, en eerlijk delen.

Dank je wel, meiden, zelden zo gelachen! Ook Ton was erg ontspannen.

7 december 2007. Ton was nog uitgeput van gister, dus daar had ik geen kind aan. Hij sliep een goed deel van de middag, en ik kreeg er niet veel vaart in bij hem. De avond van de Werkgroep schoot er bij in. Morgen gaan we toch op bescheiden schaal met Parel en Betty Sint vieren. Dat is wel leuk!!! Maar nu nog gedichten en cadeautjes en vooral: de surprises. Ik heb er nog geen. Met Parel gaat het nog niet geweldig. Die had geen beste dag vandaag. Ons andere zorgenkind is in afwachting van uitslagen.

6 december 2007. Van Amber kregen we een enthousiast telefoontje met een uitgebreid verslag hoe leuk ze pakjesavond wel niet had gekregen, en wat ze allemaal had gehad. Voorzover het binnen haar gezichtsbereik lag, want het was zoveel dat ze het niet kon onthouden. :-) D. vertelde dat haar moeder weer meer pijn heeft. Daar zijn we niet blij mee... 
Tisha had een prachtige wens van Sinterklaas geschreven, heel ontroerend, en na de fysiotherapie, waar Lisette Tons onwillige schouder masseerde, en de zuurstofspanning in Tons bloed hoog bleek, zonder dat hij een voet kon verzetten, gingen we naar onze lijfartsen, die er weer veranderingen in prikten. Ton is door allebei te pakken genomen, dus dat belooft dubbel resultaat. We zullen het morgen zien. 

5 december 2007. Geen Sinterklaasgevoel vandaag. Ton was een nachtje weg, en ik heb hard gewerkt op zijn troep op te ruimen. Hij heeft het niet gezien. De apotheek is ook niet geweest. Morgen weer een dagje medisch. Ik hoop dat jullie allemaal een erg leuke Sinterklaas hebben gehad. 

4 december 2007. Ton is een fractie beter. Hij heeft braaf zijn oefeningetjes gedaan. Ik heb de hele dag hard gewerkt en er is niets uit mijn handen gekomen. Vergeten, deze dag. 

3 december 2007. Naar ik heb gehoord is het Sinterklaasfeest op de Vlieland een geweldig succes geweest. Natuurlijk was Parel oververmoeid, maar ze was ook weer gestimuleerd. Nu maar even gas terug nemen. 
Aan de andere kant wachten we op de uitkomsten van nog meer onderzoeken. 
Ton had vandaag zijn dag niet, maar de fysiotherapeute heeft hem wel weer een paar trucjes aan de hand gedaan. Dat zijn gouden mensen! 
Stefan van Annemieke en Jeroen is intussen ook al weer thuis. Dat is onverwacht snel! :-)
Ik moest vandaag zelf een aankoop ongedaan maken, dat ging zonder moeite, en nog wat geschenkjes kopen, maar dat viel erg tegen. Toen ik bij de computerwinkel binnenkwam ontmoette ik net Sint, met een knappe Piet. Ik complimenteerde de Heilige met het feit dat hij er jonger uitzag dan vorig jaar, waarop Hij buitengewoon charmant reageerde. 
Toen ik driekwartier later weer buitenkwam, het was heel lang wachten bij de Technische Dienst, had Sint nog maar één klant met kinderen gehad, en stond hij zich buiten wat te vertreden. Hij vroeg me of ik nog kleine kinderen had, of wellicht zelfs al kleinkinderen... Na enige ruggespraak kreeg ik voor alle kleintjes een pakje mee. Dat mocht van Paradinges... :-) 
Zo jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had... Sint ontmoet je niet zo vaak gewoon op straat. 
Toen ik voor de deur stond thuis, en mijn hand in de tas stopte om mijn sleutels er uit te halen stuitte ik op... jawel: mijn fototoestel. Balen. 
Verder heb ik vrijwel de hele avond telefoontjes gehad. Schiet niet op, dat Berichtenblad...

2 december 2007. Vandaag gaan onze eerste gedachten uit naar onze grote neef Michiel, die 21 wordt. Welgefeliciteerd, man! Ton heeft vanmorgen dienst gedaan in Heusden. Ik kon niet mee, had andere verplichtingen, maar nadat ik hem hier op de trein had gezet (gelukkig was het toen nog droog) is hij in Den Bosch netjes op het perron afgehaald. Een hele zorg minder. Hij is ook thuis gebracht, en dat was eerst tegen drie uur. Vijf minuten later was ik er ook. Maar al met al was dat te laat om nog naar Amsterdam te gaan, waar Sint op de Vlieland te gast zou zijn, en waar zeven van onze kleinkinderen op hem wachtten. Amber had andere verplichtingen, of althans haar ouders. Jammer hoor. Ik had vanmorgen nog speciaal mijn haren in de krul gelegd, opdat het grut mij welwillend zou betrachten. Tja, het zit er niet in. De Walen die voor ons dienst hadden, liepen gigantisch uit, zodat wij pas rond half een met onze dienst begonnen, of nog iets later. Dat schoot dus niet op. Ton slaapt nu, rustig in de wetenschap dat ik thuis ben. 

30 november 2007. Vandaag is onze schoonzoon Barend jarig. :-) Onze hartelijke gelukwensen! Verder was het nieuws ongunstig. Ton heeft een groot deel van de dag in bed door gebracht. Hij spaart zijn krachten even. 

29 november 2007. Parel heeft als een blok geslapen, maar is veel vermoeider dan ze had verwacht. Zalig zijn de optimisten :-) 
Ton had een slechte nacht, maar vanmorgen gaat het wel weer... rustig aan en voorzichtig met het lijntje... Hij is vandaag nog niet veel verder dan de slaapkamer geweest. Verder blijft het bidden en afwachten, maar de prognoses zijn niet onverdeeld gunstig. 

28 november 2007. Parel is erg moe en slaapt veel. Mik is bij grootmoeder Lea, en dat is erg prettig. Hij was gister erg verdrietig dat Mama niet mee naar huis ging. Ze moest nog spugen ook! Dat gaat vandaag wat beter, maar het is nog niet veel. Ton was nog behoorlijk moe van zijn uitstapje van gister, dus de preek voor zondag is nog niet verder dan anderhalve bladzij. Betty was zo lief me te komen halen om uitgebreid boodschappen te doen met de auto. Ik heb onbehoorlijk veel ingeladen, en was haar zeer dankbaar. Verder nog andere zorgen in de familie, dus we gaan maar slapen! Morgen zal de Heer zeker weer voor ons allemaal zorgen. 

27 november 2007. Op dit moment wordt / is Parel al geopereerd. Bid voor haar. En voor de artsen natuurlijk! 
13 uur. Ze is wakker. Dat is goed nieuws. De rest horen we later wel...

Nee, de rest zagen we met eigen ogen. Ton was toch onrustig totdat hij zijn Parel zelf had gezien, dus heb ik afspraken afgezegd, en zijn we naar Amsterdam getogen. We waren er tegen half vijf, en bleven een half uurtje. Toen kwam haar schoonmoeder. Wij namen beneden nog iets te eten en te drinken, toen Lea ons kwam melden dat de dokter langs was geweest en tevreden was. Dus als er vannacht niets geks gebeurt mag ze in de loop van morgen naar huis. Het is wel een hele expeditie. Dank zij het feit dat we nog iets gebruikten, en omdat we zowel op tram als trein een half uur moesten wachten, waren we bijna zes uur weg in totaal. Maar dat gaf niet. :-) 

26 november 2007. Vrolijk nieuws!!! Mijn zus Gima is voor de vierde keer grootmoeder geworden, en weer van een mooi jongentje: Stefan is de zoon van Jeroen en Annemiek, en broertje van Dennis. Hij is vrijdagmorgen vroeg geboren, een week of vijf te vroeg, woog 2470 gram als ik het goed heb, en is al uit de couveuse en van de monitor af, maar hij zal nog wel zeven weken in het ziekenhuis moeten blijven. We zijn blij met en voor ze... Minder vrolijk nieuws is dat Parel morgen onder het mes moet. Profylactisch - maar toch vervelend. Ze wordt tussen twee uur en half vier geopereerd, dus bidden alsjeblieft! Ook als alles goed gaat moet ze een nachtje blijven. 
Ton gaat teen voor teen vooruit. Dat gaat dus niet hard. De tweehonderd passen van hier naar de brievenbus en terug maakten vanmiddag dat hij een half uur nodig had om uit te hijgen. Fysiotherapie had hem overigens wel goed gedaan. Ik heb vanavond eindelijk wat kunnen schrijven voor het Berichtenblad, maar de Sint en de computer (die het redelijk doet) gaan ook nog tijd vreten. 

25 november 2007. Gister was geen geweldige dag, Ton heeft tegen heug en meug nog in eerdere gedeelten 600 stappen gezet, dat was een vooruitgang, maar de urologische ingreep bleek vervelende bijwerkingen te hebben. Dat was vandaag nog niet veel beter. We zijn vanmorgen naar de kerk gegaan, 's middags zou Joop komen voor zeer noodzakelijk reparatiewerk aan de computer. Dat is na heel veel vijven en zessen gelukt, maar een klein ongelukje bij een installatie maakte dat het geliefde werktuig daarna helemaal niet meer opstartte. Een paar uur later lukte het met veel moeite en geluk, maar of dit morgen weer lukt moeten we nog maar zien. Soms is het leven wat ingewikkeld. Truste!

23 november 2007. 

Ton is vanmorgen naar het ziekenhuis geweest voor onderzoek, en de uroloog sprak geruststellende woorden. Maar Ton was wel op. Gelukkig kon dokter Daniël hem vanmiddag nog hebben. Die heeft een boel aan hem gedaan. Je ziet (bij de rode pijl) nog twee naalden in zijn hoofd steken. De ontvangst van Hilversum IV viel overigens tegen. ;-) Pieter probeert vanaf zijn foto mee te lezen, maar dat lukt nog niet zo goed. Vanavond laat was Ton erg benauwd. Ben benieuwd hoe het morgen gaat. 

22 november 2007. Dit was een uitgesproken slechte dag. Ondanks een lange nacht. Ton kwam bij fysiotherapie niet verder dan een paar keer de zaal op en neer lopen aan de hand van Lisette. Daarna gingen we naar onze lijfarts, die door een misverstand al een half uur op hem had zitten wachten, en intussen maar aan een volgende was begonnen, en zo niet veel tijd had voor Ton. Er was ook geen effect van de behandeling te merken. En morgenochtend moeten we weer naar het ziekenhuis. Een stukje cake van Smolders heeft hij zich echter wel met genoegen eigen gemaakt. :-)

21 november 2007. 17 u. Ton speelt beneden lekker op de piano. Hij heeft een vergadering gehad, is gehaald en gebracht, en hij vond het fijn om weer opgenomen te zijn in de vaart der volkeren. Bij mij komt er niets uit handen. 

20 november 2007. Mik belde op dat hij van de trap was gevallen. Hij meende geen hersens geschud te hebben, maar de trap had wel 'veel verdiepingen'! En hij wilde zijn grootvader aan de lijn, want die vond hij lief. En o ja, van Sinterklaas had hij al veel cadeautjes gehad! Voornamelijk kruidnoten, begrepen we. :-) Lopen ging vandaag niet erg. Bij mij is vandaag helemaal niets uit de handen gekomen. Ben wel naar de Nettorama geweest, maar dat is wel een gigantische expeditie. Wat ben ik jarenlang verwend geweest met buren die me meenamen voor de wekelijkse boodschappen! :-) Maar alles heeft een eind, en Albert de Verwenner is me te duur om er alles te halen. Toch is dit ook niet erg haalbaar. Te ver, en je neemt snel te veel mee... We vinden er wel iets op. Voor Amber is de Sinterklaastijd ook volop aangebroken. Zij gelooft in hem. Haar vriendinnetje is een stuk critischer, hoorde ik straks. Het Berichtenblad schiet niet op. 

19 november 2007. Ton heeft vanmiddag voor het eerst in tijden weer wat piano gespeeld. Maar hij blijft erg moe. 

18 november 2007. Vandaag is mijn grote zus jarig. Ze viert het niet thuis, dus we zien haar niet, maar we willen haar vanaf deze plaats in elk geval van harte geluk wensen! Ton en ik zijn vanmorgen wel naar de Pieterskerk geweest, maar het was hem eigenlijk nog net iets te veel. Hij heeft de rest van de dag in bed gelegen. Ik ben ook niet veel verder gekomen dan twee brieven, dus dat schiet niet echt op. 

17 november 2007. We komen niet erg op dreef vandaag. Boodschappen doen is een moeizamer proces geworden. We zijn beiden moe, maar Ton is aan het eind van de middag toch nog een klein stukje om gegaan. Meer uit discipline dan uit neiging. 

16 november 2007. We moesten vroeg in het ziekenhuis zijn, en dat brak onze hele dag. Bij de koffie zagen we een dierbare vriend uit Lourdes, die een kop winterkoffie met ons dronk. Ton bleef de rest van de dag in bed, maar dat lag níet aan de koffie!

15 november 2007. Ondanks het stralende weer begon onze dag moeizaam en laat. Wat een geluk dat vandaag de vergadering niet doorging, we zouden absoluut niets hebben kunnen bijdragen! Ton moest nodig lopen, dus hebben we onze (onlangs) jarige helft van de kleinkinderen even bezocht met een cadeautje dat erg in de smaak viel. Hier vlnr Tisha, Alessandra en Betty met Ton. Mama Betty heeft fiets na fiets na fiets voorzien van de nieuwe fietscomputers. En voor Tons rolstoel had zij een nieuwe lamp. Dus namen we allemaal verrijkt en verrukt afscheid van elkaar. Morgen weer heel vroeg naar het ziekenhuis. Pffffffffffff. 

14 november 2007. Vandaag zijn we naar Daan en Ineke geweest, en die hebben ons weer een stukje verder gebracht, hopen we. In elk geval had Ton het gevoel dat er iets veranderde in zijn tenen, die al maanden onwerkelijk aanvoelen. Ineke had een blokkade in de rug gevonden, en Daniël heeft er op doorgeborduurd... Ton heeft nog wel enkele stapjes gezet. Ik ben na het eten meteen in bed gedoken. Dat hielp. Nu nog Tons volgende dienst in de grondverf gezet. Ik had de vergadering voor morgen helemaal vergeten met mijn duffe hoofd. Die is toch maar uitgesteld, gelukkig, want op Tons aanwezigheid wordt wel prijs gesteld, en hij moet vrijdagmorgen ook nog weer heel vroeg in het ziekenhuis zijn. Zoveel achter elkaar kan hij nog niet aan... 

13 nov 2007. Driekwart van de dag ging op aan een bezoek in het ziekenhuis aan een specialist. Daarna nog een boodschapje, en ik was weer op. Ton zit braaf te kijken naar zijn volgende dienst, en ik moet mij concentreren op het Berichtenblad. Maar ik heb heel weinig energie. Morgen beter? In elk geval is Ton bezig weer zichzelf te worden, al is ook zijn energie nog erg gering... Met Alessandra gaat het goed. Zij gaat ook gewoon weer naar school. God dank!

12 november 2007. We zijn allebei een beetje beter, al had ik een gigantische hoofdpijndag en is er niets uit mijn handen gekomen. Ton heeft toch nog wat gelopen. 

11 november 2007. De nacht was niet best, dus Ton kon vanmorgen niet naar de kerk. Ik wel, maar werd gelukkig gehaald, het was beestenweer, en mevrouw Visser wilde toch naar Zeist. Dat scheelde een stuk. Gister had ik nog vrijwel geen stem, maar vandaag voltrok het wonder zich weer. Alleen aan zingen heb ik me maar niet gewaagd. Behalve dan bij het binnenkomen, en het kyrië... Dus toch nog Sint Maarten gevierd, met een lampion die Mama 28 jaar geleden voor onze kinderen kocht, en die toen niet meer is gebruikt... Het leven is wonderlijk. Ton heeft aan het eind van de middag nog geprobeerd een beetje te lopen. Het viel hem erg tegen. Maar we komen er wel. Een keer. De Domtoren vierde ook Sint Maarten met mooie rood-witte stadsvlaggen...

10 november 2007. Ton is weer een beetje opgeknapt. Hij heeft vandaag zelf wat gelopen, met de stok. Tot de Oudegracht en terug, niet veel, maar een verheugende ontwikkeling. Ik kreeg zelf de hele tijd telefoontjes, lastig met zo'n verkouden hoofd en stem, dus het wordt heel laat vanavond eer de dienst af is...

9 november 2007. Ton heeft nog wat gelopen vandaag, maar niet veel, door het weer. Hij is wel een beetje beter, maar heeft nog geen energie. Alles vermoeit. Ik ben nog verkouden, maar de eerste opzet van de preek is klaar. Morgen de rest. Dan moet ik er nog eens kritisch naar kijken, en sommige zinnen verduidelijken. Komt wel. Viert men eigenlijk Sint Maarten op zondag? Ik denk dat we het vroeger in Alkmaar dan op de zaterdag er voor deden, maar ik weet het niet meer...

Van dat slapen kwam niet veel, maar wel hebben we over van alles en nog wat gesproken... over artsen en ziek zijn, over medicijnen en bewegen, over kinderen en verwachtingen, over God en mensen... Nu is het een uur, en het wordt tijd dat we de dag beginnen... Bless you. Ton is duidelijk wat beter. Ik ben nog niet erg helder. Dus Zij zal de preek moeten maken. Daar wordt ie meestal wel beter van dan wanneer ik vind dat er allerlei interessants in moet... ;-)

8 november 2007. Ton en ik zijn allebei stevig onder handen genomen. We zijn er beiden doodmoe van. We nemen niets op, dus we gaan maar gewoon slapen. Tot morgen. 

7 november 2007. Vannacht niet geslapen, en ik word nu ook ziek. Help, dat kan niet! Ton is niet vooruit te branden. Morgen Daniël en Ineke, Goddank...

6 november 2007. 43 jaar geleden gaf Ton mij de eerste kus. :-) Dat moest gevierd worden. We hadden voor elkaar al enige tijd geleden een cadeau gekocht, maar we moesten er beiden wel erg naar zoeken, vandaag... ;-)  Ik wist ook niet meer wat het was, maar Ton gelukkig wel, en zo vond ik het. Uiteindelijk vond ik ook het pakje dat hij voor mij in de kast had liggen. :-)  We hadden er beiden veel plezier van. Tegen vier uur was Ton zelfs al zover dat hij nog even naar buiten kon. Hij heeft een klein stukje gelopen. En we hebben bij Smolders een Wiener Melange gedronken, dat vonden we 43 jaar geleden het toppunt van feestelijkheid. En we hebben ons ook nog bezondigd aan een gebakje. De hoest blijft Ton martelen, maar soms denk ik dat het een fractie beter gaat. :-) 

5 november 2007. Ton schrok zo van het feit dat zijn been weer was opgezwollen, dat hij vandaag persé wilde lopen. Het duurde tot ver in de middag eer hij zover was, maar hij heeft toch zijn duizend passen gezet. Het leek voor de verkoudheden niet uit te maken. Die is niet erger, maar helaas ook niet beter geworden.
De trombosedienst doet weer moeilijk. Ik word hier zó moe(deloos) van!

4 en 3 november 2007. Geen nieuws. Ton is niet verder gekomen dan bed en toilet, en hoest vreselijk. Maar ook dit gaat voorbij. Een keer. 

2 november 2007. Ik heb Ton maar even mee naar buiten genomen, omdat het zo zacht was. Hij vond de beweging heerlijk. Heeft zelf ook nog eventjes iets gelopen, maar was daar weer erg moe van. Het blijft zorgelijk. Het is maar goed dat hij zondag niet hoeft voor te gaan. Dat zou niet gaan. Er komt ook niet veel uit mijn handen. Computer loopt niet lekker, ik ook niet. Ach ja, dat zal eveneens een keer over gaan. 

1 november 2007. Ton gaat nog niet veel beter. Hij hoest hartverscheurend.

31 october 2007. Hervormingsdag. Nog altijd een heel belangrijke dag... Vanavond begint, zoals gewoonlijk om het jaar, in Spanje de algemene synode van de I.E.E. De oudste Protestantse kerk in Spanje. We waren er graag heen gegaan, maar, zoals nu blijkt, Ton heeft een behoorlijke bacteriële infectie in de longen, dus het was volslagen onmogelijk. Maar na het bezoek aan dokter Daniël voelde hij zich toch iets beter, en hij heeft het wel tot 50 en 100 passen gebracht. Dat was meer dan goed voor 'm was, maar we zijn blij met de vooruitgang. 

30 october 2007. Met Ton gaat het steeds slechter. Hartkloppingen maken dat hij niet kan gaan slapen. Dit wordt een moeilijke nacht. Morgen gelukkig dokter Daan...

29 october 2007. Met Alessandra lijkt het een beetje mee te vallen. Zij was niet het spuugbeest, gisteravond, maar haar zus die een overladen maag had. Tja, op een verjaardag kan er van alles gebeuren. Maar het poppetje moet wel rust houden. Met Ton valt het tegen. Hij had zich aangekleed voor de fysiotherapie, en was toen volkomen buiten adem, dus we hebben onze Lisette maar afgebeld. Hij heeft helemaal niets te bieden, op dit moment. Geen adem, geen energie, maar het komt wel weer goed. Een keer. 

28 october 2009. Oeps, dit was een verjaardag met een naar staartje!!! De jongste moest zo nodig ongehoorzaam zijn en sprong op de treeplank van een wegrijdende auto, waar ze prompt afviel. Nogal beroerd, zodat haar alerte moeder terecht oordeelde dat ze naar het ziekenhuis moest. Een lichte hersenschudding, zeiden ze. En nu ligt ze haar bed onder te spugen... Arme Santje, arme Betty... 

Vandaag vierden ze maar liefst VIER verjaardagen in één gezin. 
Cathy van Betty en Ferry wordt negen jaar, en 
Tisha, Carlos en Alessandra acht. 
We feliciteren ze dan ook vier keer: Hoera! Hoera! Hoera! Hoera!
Santje heeft al een partijtje gehad, afgelopen week, en de andere drie krijgen het deze week. Dat wordt me een drukke bedoening voor moedertjelief! Helaas zullen wij er niet bij zijn. Ton voelt zich helemaal niet lekker: hartkloppingen, malaise, het gevoel dat er een longontsteking op de loer ligt... Dus niet naar de kerk vandaag, al had hij zich daar zo op verheugd, niet naar Vianen, en ook niet op reis naar Spanje. En daar had ík me nu zo op verheugd. :-( 

27 october 2007. Ton had zich tegen drie uur voldoende overeind gehesen om naar buiten te gaan. Dit keer alleen met de stok, maar het viel hem zwaar tegen. Hij was echt oververmoeid, rillerig, en bleef dus maar lekker in bed, tijdens en na het eten. Morgen is het een grote dag, want dan 26 october 2007. Ton was gister na een bezoek aan dokter Daniël zo moe, dat hij geen voet meer verzetten kon. Ik was na het koken etc. niet veel beter, dus het was een weinig productieve dag. Vandaag heeft hij wel wat gelopen, maar hij is moe, en de pufjes werken niet goed. Ik ben eindelijk begonnen aan het volgende Berichtenblad. 

24 october 2007. Een rustige dag. Ton was moe van de fysiotherapie, dus hij heeft daarna nog een duizend passen gezet, voor onze deur, een paar rondjes, en verder heeft hij zich vermeid met lezen. Zijn bloeddruk was schrikbarend hoog. Ik heb een en ander gedaan voor de Stichting Het Evangelie in Spanje, en zo vliegt de dag om. 

23 october 2007. Buiten straalt de zon, maar het is ook koud. Binnen is het rustig. Ton is nog erg moe, en zijn gewicht kruipt weer langzaam op. Ik wil de oorzaak weten! Juist. Toch weer retentie van de blaas. We hebben maar een afspraak geregeld met een uroloog, midden volgende maand. Geen ontsteking bleek, dat scheelt weer. Tonheeft vanmiddag minstens 3.000 stappen gelopen, hij is in zijn eentje met de rollator naar de Vischmarkt gehobbeld, waar een antiquariaat is, en kwam met een handvol boeken thuis. :-)) Daarna was hij erg moe, maar dat maakt niet uit. 

22 october 2007. Een héél rustige dag. De dame van de thrombosedienst kwam vanmorgen al heel vroeg: half negen. Ik zat braaf beneden te wachten, met mijn kopje koffie, al was ik maar half wakker. Ton bleek ook al half wakker toen we boven kwamen. Daarna heeft hij heel rustig ontbeten. Hij had gisteravond de film over de Carthuizers, die tot twee uur duurde, bekeken en bemediteerd. Soms wel met gesloten ogen. Maar zo was de nacht wat kort. Vanmiddag merkte Ton zijn vermoeidheid wel toen hij naar de fysiotherapie liep. Toch heeft hij daarna nog een klein stukje gelopen. De uitslag van de prikken kregen we niet doorgebeld, maar dat horen we morgen wel. Het plassen blijft behelpen. Ook dat zien we morgen wel...

21 october 2007. Vandaag heeft Ton met luider stem het Evangelie mogen verkondigen in Nijmegen. De 'houten broek' bleek ook vandaag geneeskrachtige eigenschappen te hebben. :-) Het is heerlijk om weer terug naar bijna normaal te zijn. Natuurlijk was Ton kapot, zodat hij graag het bed in stapte, toen we thuis waren, en bijna 5 uur heeft geslapen, maar dat heeft als voordeel dat hij vanavond kan kijken naar de lange film over de Carthuizers. Misschien valt hij er bij in slaap, maar dat geeft niet. Ik was vanmiddag ook op, maar iedere keer als ik in bed wilde stappen, ging de telefoon. Helaas moet ik morgen weer vroeg paraat zijn, want de prikploeg kan komen. 

20 october 2007. Homeopathie werkt. Maar er moet meer gebeuren. In elk geval heeft Ton vandaag een heel stuk gelopen. Het was fris maar mooi weer. :-) En de preek is af. De dienst hoop ik morgen op het net te zetten, maar of dat lukt weet ik niet. We moeten wel heel vroeg op. :-((( 

19 october 2007. Vandaag toch wat benauwde momenten in verband met blaasproblemen. Zo durft Ton niet mee naar Spanje, en dat betekent dat ik ook niet kan. We proberen het nu met homeopathie. Verder heeft hij als van ouds de dienst voorbereid, en dat voelt weer vertrouwd. We zijn er nog niet, maar we zijn een flink eind op weg. Alleen heeft hij daardoor vandaag niet gelopen, en dat is niet zo best... Hij blijft heel breekbaar.

18 october 2007. Zoals gezegd: een rommelige dag. Ik ging zelf al vroeg op pad om de familie op te halen voor een doktersbezoek. Gelukkig kon ie zelf terug. Dat ging goed. Ton moest vanmorgen geprikt, en omdat ik vroeg weg moest zat hij ook al om kwart voor negen aangekleed te ontbijten, beneden. De prikkers kunnen tussen 8 en 13 uur komen, en dat is heel lastig. Het resultaat beviel de arts niet, maar er kwam toch nog een redelijk gesprek uit, toen de resultaten werden gemeld. Na gister 12 uur kon Ton opeens niet meer afwateren. Oeps. Dus toch maar weer mechanisch, en medicijnen. Later ging het weer, maar dat geeft toch een benauwde periode. Het leven draait om steeds basalere waarden, en wat we vroeger gewoon vonden, wordt nu de slagroom op de cake. Toch gaan we terug naar normaal. Dokter Daniël heeft weer goede dingen gedaan voor Ton en Ineke voor mij. Ik ben er nog moe van. Nu aan het werk!!!

17 october 2007. Vanmorgen was Ton, ondanks het feit dat hij gister minstens een half uur heeft gelopen, voor het eerst niets afgevallen, ja, hij was zelfs aangekomen. Of dat vocht is? We zullen het zien. In elk geval hebben we kunnen constateren dat er geen retentie in de blaas is. Dus dat levert op dit moment geen probleem meer. Ton was van deze excercities zo moe, dat hij prompt weer in slaap viel. Dat wordt een beetje een patroon... Vanmiddag ging hij pas om vijf uur wandelen, want hij was eerst nog bezig met de liturgie voor de komende dienst. Die moest eerst, vond hij. Morgen wordt een rommelige dag. Nu maar snel naar bed. 

16 october 2007. Mijn dagen zijn nog steeds veel te kort. Vanmorgen moest ik even bijslapen. Ton was eerder op, maar wachtte braaf op zijn ontbijt. Hij heeft daarna heerlijk liggen genieten van de CD van Rachmaninoff, die we op de DVD-speler op de slaapkamer konden afspelen. Hij viel er wel bij in slaap, maar dat gaf niet. Om kwart over drie was hij zo ver dat hij naar buiten kon, en omdat het nog een mooie dag was, gingen we naar Houten, waar het heerlijk lopen is in het imkerpark. Zoveel schoner is de lucht daar dan in Utrecht! En ja, dan ben je dicht bij dochterlief! We hadden gebeld, en ze waren er allemaal, dus dat was heel gezellig! Ton heeft een half uur achter elkaar gelopen, niet snel, maar wel constant. En het was leuk om Charlotte en Pieter thuis mee te maken... Tons vader werd 117 jaar geleden geboren, en daar heeft hij nog een tompouce op gegeten...

15 october 2007. Een bezig dagje. De komst van de trombosedienst maakte dat ik vroeg op moest. Ton ging om kwart over een nog een rondje lopen met de rollator, en was uitgeput toen we een half uurtje later naar fysiotherapie moesten. Daar werd een en ander weer eens grondig opnieuw bekeken en aangepakt. Prima! Na afloop was Ton ook niet meer in staat een voet te verzetten. Hij heeft wat zitten lezen en denken met de ogen dicht, totdat zwager Kees om iets na vier uur kwam. Even later kwam Maja ook, en Ton raakte er tamelijk opgewonden van. Hij vond het erg leuk, maar verdween braaf naar bed toen ze weggingen. Hij was op. Maar van het heerlijke weer hebben we wel genoten! Dit was de eerste dag waarop Ton niet meer is afgevallen. Hij heeft een aanvallig jong lichaam gekregen, wat contouren betreft. Houden zo! We zijn benieuwd hoe het verder gaat...

14 october 2007 - vanmorgen heb ik Ton naar de kerk gereden. Het koffiedrinken vermoeide hem zeer, dus hebben we dat maar snel afgebroken. Daarna even naar huis, lichte lunch en wat rust. Toen zijn we naar het Catharijneconvent gegaan, Ton weer met de rollator, en dankzij de provincie konden we samen voor maar 3 euro een prachtige tentoonstelling bezoeken. Zeer de moeite waard. Ton was trots op zijn prestaties, al was het eigenlijk net iets te veel. Daarna kroop hij het bed in, en sliep, maar hij is nog steeds tevreden over zichzelf. :-) 

13 october 2007. Ton is vanmiddag in zijn eentje naar het Catharijneconvent gegaan met de rollator, en weer terug. Hij heeft zelfs de tentoonstelling (vluchtig) bekeken, en het gaf hem de moed de volgende kerkdienst die hij mag doen onder ogen te zien... :-) We gaan vooruit. Teen voor teen, maar toch! 

12 october 2007. Na de behandeling van gister, en na nog een vanmorgen, gevolgd door fysiotherapie, is Ton toch een beetje beter. Hoera! Hij heeft zijn pensum gelopen, en wil zo nog even de stad in gereden worden. Kortom: er komt weer wat beweging in de interesse! 

11 october 2007. Hoera, onze lijfartsen zijn weer terug! Eigenlijk is hun vacantie nog niet over, maar ze hebben zich direct naar de practijk gerept! Vanmorgen moesten we de huisarts bellen, voor uitslagen van bloedonderzoek, maar dat leverde in feite niets op, zo doorgaan, en ze hing op (of haakte af) voordat we gerichte vragen konden stellen. Tja, en aangezien er verder ook niemand iets vertelt over Tons medicijnen, regelen we het nu maar zelf. Ton was wel doodmoe na de sessie bij Daniël. Maar hij slaapt toch veel. (En niet al te best.)

10 october 2007. Vanmorgen vroeg op en lang gewacht op de dame van de trombosedienst. Daarna wassen, aankleden, uitrusten en op weg om onze burgerplicht te doen en onze voorkeur aan te geven voor een van beide aan ons getoonde burgemeesterskandidaten. Wie de minister uiteindelijk benoemt is weer heel andere koek, legde Ton mij uit. Zonde van dat geld allemaal, had beter naar de minima kunnen gaan. Ik mocht mijn rode potlood ook al niet gebruiken om een snor te tekenen op de kandidaat van al-dan-niet-mijn-keuze, want dan werd het biljet ongeldig. Ton heeft gelopen naar het Bartholomeetje, en nog wat verder, hij is vandaag ruim aan zijn quotum gekomen, maar daarna was hij wel heel erg moe. De computer staat nu rechtop en dicht. Ik moet een andere kabel hebben, maar een en ander lijkt het min of meer te doen. 

9 october 2007 was een rustige dag. We hebben lekker uitgeslapen, want morgenochtend begint de terreur weer van de bloedprikken. Het gaat helemaal in tegen ons dag- en nachtritme. Nu ja. Al met al was Ton tegen half vijf zover dat hij uit kon gaan, en wat kon lopen. Hij had niet helemaal zijn dag. Na het eten dook hij lekker zijn bed in. En daar bleef hij. TV, sudoku, beetje niets... beetje kijken naar de volgende kerkdienst... zo komt de avond wel om. Ik ben nog aan het prutsen met de PC, maar het komt wel goed, een keer. Vanmorgen nog wat adresjes afgereden om specifieke kabels, maar noppes. Wat een pech dat de HCC-dagen er dit jaar niet zullen zijn!!!!

8 october 2007. Vandaag een heugelijke dag: René, Parels man en Miks vader, is jarig. Hij heeft het zaterdag al heftig gevierd, maar toch: onze gelukwensen! En het is de dag van Alkmaars Ontzet! 
Verder begon de dag pet, want de trombosedienst stond al heel vroeg aan ons bed. Ik was net de koffie aan het zetten, en voor de koffie moet je bij mij niet zeuren. Maar we kregen de kans niet die op te drinken. Dit wordt levenslange slavernij, als het aan hen ligt, en we zijn van nut noch noodzaak overtuigd. Pas als we via andere wegen de medicijnen hebben kunnen laten controleren kunnen we een gewogen oordeel geven. Ton is in elk geval weer bijna in zijn oude 'model', maar moet natuurlijk niet blijven afwateren, als hij alles eenmaal kwijt is. En dat is wel vandaag of morgen. Hij houdt nauwkeurig bij wat er in komt en wat er uit gaat, maar ook dat moet een keer ophouden, en dan moet de weegschaal het maar in de gaten houden. Ze maken wel een patiënt van je, als je een keer iets gemankeerd hebt! Nu ja, donderdag weten we meer, denk ik. In elk geval is Ton naar de fysiotherapie gelopen, en terug, dus hij heeft, met nog wat extra, zijn millenniumdoeleinden gehaald. Hij was wel heel erg moe. En de jeuk blijft een probleem.

7 october 2007. Ton heeft vannacht het bed kunnen houden, al was hij wel een keer of tig wakker. Maar naar de kerk, dat trok hij niet vanmorgen. Tot zijn grote spijt. Alle goede woorden van de TV heeft hij slapend tot zich genomen... ;-) Nu gaan we nog even wandelen, want de zon schijnt en het is al vier uur. Hij was vandaag weer wat afgevallen. 
Op de Oudegracht heeft Ton wat gelopen, maar op een gegeven moment zei hij verheugd: ik hoor de klokken van de Jacobikerk!
Daar had zijn grootvader vroeger een eigen plaats: bank F nummer 7. Ton heeft er als kind nogal eens gekerkt. Hij wilde er nu nog wel eens een uurtje zitten. Het werden er anderhalf, want de enthousiaste predikant vlocht nog al wat stoplappen in zijn overigens goede preek. Ton was erg koud geworden, zijn bloedsomloop laat te wensen over, dus eenmaal thuis kroop hij snel in bed met een kop thee, terwijl ik aan het eten begon. Hij is in bed gebleven, maar heeft een fijne dag gehad, zei hij. Net als gister. Morgen vroeg wakker, want dan komt de trombosedienst. Tussen 8 en 13 uur, daar zijn we niet blij mee. Ik zal toch in elk geval aangekleed moeten zijn... Met de PC ben ik niet verder gekomen. 

6 october 2007. Vannacht was niet veel beter. En afgevallen was Ton ook al niet, dus heeft hij de morgen maar verslapen. Hij voelde zich echt gammel. Vanmiddag is hij gaan lopen met de rollator, helemaal naar het Ledig Erf en terug. Wel met af en toe stilstaan, maar zonder te zitten, want hij had nog niet ontdekt hoe je het ding op slot zet. Daar kwam Joop vanavond achter, die kwam helpen met de computer. Dus Ton blij naar bed. Hij kijkt nu maar TV in de hoop vannacht zo moe te zijn dat hij door de jeuk heen slaapt. De pc zit in de nieuwe kast, maar de problemen zijn nog niet (allemaal) opgelost. Daar gaat altijd heel veel tijd in zitten!

5 october 2007. Vannacht had Ton zo'n verschrikkelijke jeuk, dat hij twee uur opgezeten heeft met een sudoku-boekje tot het overging, zodat we vanmorgen niet snel op gang kwamen. Maar het gewicht was toch wat afgenomen. Nog een paar kilo, en hij is zichzelf weer. Vanmiddag voor het eerst naar de fysiotherapie, waar Ton voorzichtig wat heeft gefietst. Vanavond klaagde hij over stijve enkels en knieën. Na de fysio heeft hij bij stukken en beetjes toch nog 900 passen gezet, en hij had de 1000 misschien nog wel gehaald, als we geen bezoek hadden verwacht. Diana kwam met Amber, die adorabel braaf was, en weer een tekening had gemaakt. Heel gezellig, en Ton genoot er erg van, maar na afloop kon hij echt geen pap meer zeggen... Voorlopig is het weer even afgelopen met bezoek, tot hij wat sterker is. We gaan ook een fase in met allerlei controles, trombosedienst en andere bloedzuigers, maar we kijken desondanks vooruit. Ton vindt het nog steeds niet fijn als hij alleen is, dus zullen we allebei Renés verjaarsfeest moeten missen. Jammer, maar het kan niet anders!  

4 october 2007. De huisarts bracht niet het verhoopte soelaas: ze hield krampachtig vast aan de door het ziekenhuis voorgeschreven medicijnen. :-(  Dus heeft Ton een boel jeuk. Heel vervelend. Daarna zijn we even naar buiten gegaan, het was net niet nat buiten. Hij heeft met moeite de duizend passen gezet, met  veel tussenpozen. Dat viel hem tegen. Boodschappen doen viel ook tegen: natriumarme smeerkaas was niet te vinden, idem rookvlees evenmin. Wel natriumarme kaas (net kauwgum van een jaar oud), die had Appie de Verwenner net gister binnen gekregen. Zij daarBoven zeker voor gezorgd. ;-) Ton is nog erg moe. Hij heeft wat gelegen, is verzorgd, en zit nu rechtop een sudokuutje te doen. Superlight. Het hart wil vanavond niet zo. Morgen beter... Aanstonds warme melk met honing en dan maar proberen te slapen. Dank je wel voor alle gebeden en lieve gedachten, dat helpt echt!!! 
Dierendag. Mijn eigen lekkere dier heeft een stuk beter geslapen dan in het ziekenhuis. Ik een stuk minder. :-+ 
Ton is erg gelukkig weer thuis te zijn, even in bad geweest te zijn, maar het is nu bijna twaalf uur, en nu is pas hij aangekleed, en hij is nog even bezig zich te scheren voordat de huisarts komt. Een heel werk, 'la levée du roi'! 

3 october 2007. 19.15 uur: Ton is thuis! Hij is er erg content mee, thuis en lekker eten, en niet dat gezeur van 'u moet nu dit en u moet nu dat... thuis ben je veel veiliger!' zegt hij net. En dus namen we met genoegen afscheid van de voortreffelijke zaalarts, de verpleegster die keurig een waslijst aan medicijnen en voorschriften meegaf en uitlegde, en met enige weemoed van de 'maatjes' van de zaal. Betty bracht ons thuis met de bus, en dat was heel erg prettig, met alle dingen die we bij ons hadden. Toen hij eenmaal rustig op bed TV lag te kijken sliep hij heel snel in... :-) En nu wil hij naar bed en niets meer hoeven. 
Half twaalf. Ik hoor net dat Ton - mits de bloedwaarden goed zijn en nog een paar proefjes in orde zijn - vandaag naar huis mag. En anders wordt het morgen. :-) 

2 october 2007. 22 uur. Vanmiddag is Tons catheter er uit gegaan. Hij vond dat geen zinnige actie, omdat er nog steeds gekeken moest worden hoeveel vocht er van hem uit gaat. Maar daar luisterde de zuster natuurlijk niet naar! De totale opbrengst vandaag was de helft van de opbrengst gister, dus daar waren we niet blij mee. Wel met het feit dat Ton vandaag een trap op en af is gelopen, hetgeen bar tegenviel, en dat hij minstens 1200 passen gelopen heeft: hij is met zijn rollator helemaal naar de kapel gelopen om voor een zaalgenoot te bidden die moest worden geopereerd. Het had helaas niet het succes dat we hoopten.Vanmiddag hebben we in de patientenbibliotheek nog wat boeken gekocht. Ton heeft meer interesse in wat er om hem heen gebeurt, en hij heeft met vreugde de preek van Geneviève gelezen. Terwijl hij zaterdag niet door de mijne heen kwam. Dat kan ook aan de preek liggen... ;-0 
De cardioloog heeft bevonden dat het hart slechter is dan anderhalf jaar geleden. Gek hè? 
10 uur 40. Ton belde net dat de echo van het hart had opgeleverd dat links en rechts even slecht waren. In januari 2006 was gebleken dat de prikkelgeleiding rechts langzamer ging dan links, maar of links is slechter geworden, of rechts heeft links ingehaald. Aangezien de arts de oude gegevens niet van te voren had geconsulteerd, was dat niet duidelijk. Die echo had hem gespaard voor een heerlijk kopje koffie met dubbel suiker, waar de snoeper zichzelf op had willen tracteren. Zijn gewicht is nu 68 kg, en dat betekent dat hij 14,2 kg is afgewaterd. Helaas worden ook vitale weefsels ontwaterd, want dàt hebben de artsen niet in de hand. 

1 october 2007. 21.45 uur. Ton heeft iets minder gelopen dan hij zich had voorgenomen, maar hij is wel een halve trap op- en afgelopen. Verder is hij tot de 1060 passen gekomen, omdat een arts hem wilde onderzoeken, net toen hij aan de resterende 40 wilde beginnen. Tja, jammer dan! Maar het gevolg is in elk geval dat de naald in zijn pols er uit is, en dat hij de medicijnen die hij via die weg kreeg, nu via de mond krijgt. En dan maar kijken of dit het gewenste resultaat oplevert. Het hart is nog iets onrustig, ook al is de pols dat niet. Dus voorlopig nog medicijnen. De benen hebben hun oude vorm, de buik is nu zoals Ton was toen ik hem op dieet zette... ;-) Ook het scrotum is nagenoeg normaal. Maar dat vocht in de buik moet ook weg, want dat belemmert zowel het hart als de ademhaling. Op zich heeft Ton het vandaag zeker 10 uur uitgehouden op één pufje, en dat is waar we wezen moeten. Ondanks de optimale verzorging van de huid is die nog steeds problematisch, zodat het decubitusbed nog erg nuttig is. Maar Ton vindt het best nog een dag (of wat) te blijven! Hij is gehospitaliseerd, help! En hij is erg moe.
10 uur. Ton belde dat hij een wat onrustige nacht had gehad, geplaagd door niet aflatende jeuk, maar dat zijn gewicht nog weer was gedaald, nu tot 69,7 kg. De bloeddruk was redelijk, en hij was tevreden. Hij komt zeker deze week wel thuis, tenzij er iets heel geks gebeurt. Zelf was ik weer aangekomen. Níet leuk! 

30 september 2007. De 71ste huwelijksdag van mijn ouders, als ze nog leefden... Ton heeft er een gebakje op gegeten, ik niet, want ik probeer nog steeds af te vallen. Niet erg gelukt, de afgelopen week. Terwijl ik zo braaf ben! Vanmorgen heeft Ton zich zelf helemaal gewassen, zodat hij doodmoe begon aan de kerkdienst, waar hij zonder incidenten heen gebracht is. Ik ging intussen in Heusden voor. Toen ik om drie uur bij Ton kwam lag hij plat, maar doodmoe. Hij had wel al 450 stappen gelopen, met de rollator, op de afdeling. :-) Het duurde nog wel een uur voor hij zo ver was dat hij zich tot activiteit kon zetten. De berichten zijn overigens redelijk positief wat het kwijtraken van het vocht betreft, hij is intussen 12 kg vocht verloren, en wil wel naar huis. Die geluiden komen ook van de verpleging. Nu nog zien wat de artsen zeggen. Vandaag een stel prettige verpleegsters, maar vanmorgen kreeg hij wel een handvol medicijnen aangeboden die hij niet herkende en dus niet nam. Ze bleken ook niet voor hem bedoeld. Fijn dat Ton zo alert was, anders had het heel anders kunnen aflopen!!! 
Over lopen gesproken: hij heeft het millennium gehaald. Duizend passen. En ik heb hem een trap omlaag laten lopen. Dat was weer een heel andere beweging. Morgen omhoog.
Parel, René en Mik kwamen vanavond nog even langs. Mik had een cadeautje voor Opa, maar Opa had er ook een voor hem. Meegebracht uit Lourdes. De snoepjes die in het eierdopje met kuiken zaten verrukten hem zeer, maar toen hij - tegen de ouderlijke waarschuwingen in - er mee rond liep, viel het kuiken in veel stukken. Hij vond het niet zo erg, toen bleek dat de snoepjes gered waren. (l) 
Alleen stak Papa René ze in zijn zak. Flauw! 

Mik amuseerde zich verder onder het bed en tussen de gordijnen terwijl de anderen in gesprek waren. Ook had hij een verhelderend gesprek met mijnheer Vlemmix, Tons zaalgenoot. 

29 september 2007. Vandaag was Ton iets minder vlot, toen ik kwam. Hij was moe, en kon niet, net als gister, plat liggen. Later kwamen we achter een vermoedelijke oorzaak: bloemen op zaal. Weliswaar een onnozel potje chrysanthen, maar dat was genoeg om hem weer minder fit te krijgen. Dat daar niet op wordt gelet! Vanmorgen was de bloeddruk overigens erg goed. En Ton had op de afdeling met zijn nieuwe speelgoed al 400 stappen gezet, zodat we er vanavond nog maar 500 hoefden, om nog verder dan gister te komen. En dat is gelukt! Hij moest wel extra worden bijgevoed, want nu zijn maag wat meer ruimte heeft in de buikholte, zij het nog lang niet genoeg, wil hij ook wel meer eten. Dat gaat niet goed! De onderbenen hebben ongeveer hun oude vorm, nu de rest nog!!!

28 september 2007. Ton heeft het anderhalf uur uitgehouden, liggend op zijn rug op bed, vrijwel horizontaal. Dat heeft hij minstens vijf weken niet kunnen doen. Maar na die anderhalf uur was hij wel lichtelijk benauwd. Meer dan dat: een duim was verkrampt en een pink kwam niet mee, dus we dachten direct aan een ischaemisch incident. We verschilden alleen met de arts van mening over de oorzaak. Hij liet me wel de longfoto's zien, en dat verschafte me veel helderheid. Toch heeft Ton nog wat meer stappen gezet dan gister. 800. Hij was erg tevreden met zichzelf. En hij groet vanaf deze plaats alle lieve mensen die hem kaarten en mail sturen. :-)
Betty en Ferry hadden nog een verrassing: een luxe rollator, die Cathrijntje even kwam brengen, terwijl Ferry op het grut paste. Ton kwam er nog even het bed voor uit, en liep er heel content een stukje mee. Hij is er heeeel blij mee. 

27 september 2007. Vandaag heeft Ton 700 stappen gezet, maar het kostte wel moeite! Hij moest tussendoor veel zitten in de rolstoel waar hij achter loopt. Het was een rustige middag, na een pastoraal bezoek, waarbij hij zelf zoveel had gepraat, dat hij er doodmoe van was. Dankzij een tas die Tonio gister heeft afgestaan kon Ton de urinezak makkelijker meedragen, en vooral: onzichtbaar. Dat gaf weer wat nieuwe wendbaarheid. We hebben als gewoonlijk een kort bezoek gebracht aan de kapel, waar Ton verrukt was van een afbeelding uit de Chagall-bijbel. Bij het volgende jubileum zou hij díe nog wel eens willen hebben. Er staan ook prachtige platen in. En de koffie van Huffels, vlak naast de stiltecentrum-kapel-moskee-multireliruimte, hielp ook al om de adem te reguleren en verder te komen. Vanavond heeft Ton mij, net als gister, zelf een paar bijbelverzen voorgelezen. Vorige week las ik ze nog voor hem. Hij gaat echt vooruit. Het afwateren maakt de huid en de weefsels op handen en gezicht ook dunner en droger, en dat is wat hem zo'n oud voorkomen geeft. Af en toe knijpt mijn hart er van samen. Maar goed, over een weekje hopen we deze nachtmerrie voorlopig achter ons te kunnen laten. Al zal het natrium-armzalig dieet wel blijven... 

11.30 u Ton belde net, dat hij een redelijke nacht had gehad, zich op zijn rug na zelf gewassen had, minstens een kilo kwijt was na gister, niet tevreden was met de bloeddruk, (onderdruk boven de honderd) en niet benauwd was. Houden zo!

26 september 2007. Woensdagavond. Ton vond dat het allemaal wel vooruit ging. Ik vond hem er vreselijk oud uitzien. Maar hij heeft met enige moeite 600 passen gelopen, en dat zijn er mooi 100 meer dan gister. De bloeddruk is gestegen, daar was ik niet blij mee, en zijn gewicht was vanmorgen 77 kg, dus hij is sinds de opname 5 kg kwijt. Valt mij tegen. Geen idee hoe lang dit gaat duren! Tonio kwam na het werk nog even langs, met een heel grote foto van Amber, en een paar tekeningen van haar.  Anderhalf keer levensgroot, denk ik (de foto). Toen Ton uiteindelijk in bed lag, klaar voor de nacht, belde Parel nog even, en zo lag hij er toen bij.
Hij bedankt iedereen voor de lieve groeten en kaarten!

25 september 2007. Dinsdagavond. Vandaag een redelijke dag. Toen ik kwam was Ton minder moe dan gister, maar toen was het ook erg. De onderbenen waren dit keer niet gezwachteld, de man die het gister had gedaan had geen expliciete opdracht gegeven op de verpleegsterspost, en was tegen Tons verwachting in ook zelf niet gekomen. Dus toen Betty, Cathy en Carlos die om vier uur hun grootvader kwamen opvrolijken, weer weg waren, heb ik het maar zelf gedaan, en toen zijn we gaan lopen. Totaal vijfhonderd passen. En een kopje koffie bij Huffels. Twee minuten in de buitenlucht hebben Ton meer goed gedaan dan drie pufjes. Daarna liep hij honderd passen aan één stuk, i.p.v. 50 met moeite, en dan zitten of stilstaan. Vanmorgen stond er opeens een vriend aan zijn bed die we tijdens de laatste Lourdesreis hebben gemaakt. Hij moest - helaas - zelf in het ziekenhuis zijn en kwam even groeten. Zo lief! En vandaag was ook de sfeer prettig, dat scheelt. Vanavond belde Ton nog even, na de controles, dat de bloeddruk onverwacht redelijk normaal was. Iets van 140 over 95 of zo. Wij hadden het gevoel dat het iets te maken kon hebben met al dat bidden dat jullie doen, en met de icoon uit Agapia die ik er vanavond heb opgehangen, en die ook toen wij in Roemenië waren had bemiddeld bij een wonderbare opleving. Overigens is het de Zoon die de wonderen doet, hebben we gemerkt. Ton ging met een rustig gevoel de nacht in. En dat geeft moed. 

Dinsdagochtend. Ton belde dat hij een redelijk goede nacht heeft gehad, dankzij de melk met honing van gisteravond. De sfeer op de afdeling was gister ook beter: andere verpleegsters, maakt een wereld van verschil. En we hadden een goed gesprek met de zaalarts, die nog steeds denkt dat Ton met een dag of veertien weg kan. Vanaf opname, mogen we hopen, en dan zou hij begin volgende maand thuis kunnen zijn. Volgende week woensdag of donderdag, hoop ik, en als de Heer ingrijpt misschien wel eerder. We blijven optimistisch. Toen ik weg ging zei Ton gister: ik heb me tenminste vijf uur veilig gevoeld. Zolang ik er was. Het zegt wel iets over het ziekenhuis!

24 september 2007, maandagavond. Ton had vannacht een slechte nacht. Benauwd door het hart. 
Vandaag is er allerlei medicatie weer aangepast, en dat moet steeds door bloedonderzoeken worden gecontroleerd. Wat is de homeopathie en acupunctuur dan een stuk klantvriendelijker!!! Jammer dat de reguliere artsen daar niets van willen begrijpen. Vanmiddag kwam ik en vond ik Ton slapende, hij was op. Pas om kwart over vier, toen de zaalarts kwam en een gesprek met ons kon hebben, werd hij wakker. Daarna zijn we gaan lopen. Hij heeft (met moeite) 450 passen gelopen vandaag, en en passant heeft hij de foto hieronder bekeken op de website. Want in het UMC staan wat computers voor de patiënten. De dubbele hoeveelheid lasix maakte vandaag dat het hart het nog minder leuk vond, dus ik hoop en bid dat Ton vannacht kan slapen. In overleg met de zaalarts is warme melk met honing voor vanavond voorzien. Betty is nog speciaal honing komen brengen, de schat. Parel had plannen, maar Mik was ziek, en dat wilde ze niet overbrengen. Bovendien heeft het knulletje haar nu nodig... We zouden anders ook niet eens aan het programma van bewegen etc. toegekomen zijn. :-)

23 september 2007. Zondagavond. Ton heeft vanmiddag 300 passen gezet, in gedeelten. Hij was wat moe van de korte nacht, en meer lukte niet. Toen Betty kwam had hij ook moeite de ogen open te houden. Wel was hij verguld met de versierselen die de kinderen hadden gemaakt! 
Vanmiddag heeft hij wel heel even buiten gezeten, bij de hoofdingang, en hij genoot van de frisse lucht en de zon, al werd het hem wel snel te veel. Toen dochterlief maar niet kwam heeft hij een gebakje bij Huffels gegeten. Die gebakjes worden gemaakt door de vroegere eigenaren van Smolders, en die maken veel lekkerder gebakjes dan hun kroost. Dus hij was er erg blij mee. We hoorden dat een dokter tevreden was over de samenstelling van Tons bloed, en over het afvallen, al is dat in de practijk nog maar twee kilo, dus als het in dit tempo door moet gaan schiet het niet op, en we zijn het verblijf hier meer dan zat! Na het eten, toen Betty weg was, doezelde Ton lekker weg, en zo zaten we hand in hand tot acht uur, toen ik werd opgejaagd door de verpleging. Voor deze ene keer mocht ik dan nog proberen hem te verzorgen als het maar lukte in een kwartier. Niet bevorderlijk voor van alles, maar goed, hij is wat sterker en kon er beter tegen dan gister. Nog x nachtjes slapen... 
Zondag. Na een onrustige en korte nacht, het licht ging pas min of meer uit na half twee, en beide kamergenoten hadden crises, deed Ton vanmorgen zijn uiterste best om op tijd klaar te zijn voor de kerk. Dat lukte maar net. Hoewel gister door twee verpleegsters is toegezegd dat Ton op de lijst zou worden gezet om opgehaald te worden voor de kerkdienst, bleek mij vanmorgen dat hij niet bekend was bij de ophaaldienst. Die zijn nog gaan spurten om hem te halen op mijn verzoek. Hoezo het gevoel dat deze afdeling specialiseert in sabotage van de belangen van de patiënt? In elk geval was Ton er net op tijd, de dienst begon toch al wat later, en met 27 mensen, waarvan 6 bedden en een stuk of 7 rolstoelers, was de multireliruimte in het UMC prettig gevuld. Een dienst waar zorg aan besteed was, en het was fijn die hand in hand mee te maken. Na een kopje koffie scheidden onze wegen weer, tot aanstonds. 

22 september 2007. Op dit moment gaat het even redelijk met Ton. Maar hij heeft weinig energie. Hij heeft ook minder gelopen dan gister, 250 passen, maar had dan ook wel veel bezoek achter elkaar: Laetitia en Barend met grut, enig, en een schattig cadeau, maar dat was veel beweeg, gelukkig zat Tonio daarna stil.. ;-)  Wel heeft Ton staande zelf de tanden gepoetst, en dat was een kleine overwinning. De gegevens die je krijgt zijn onvoldoende om je een beeld te vormen, en een gesprek over Tons situatie wordt telkens met zachte hand gesaboteerd. Als ik dat maandag niet heb gehard ga ik schreeuwen, en dat kan ik héél erg hard, de oren van zekere dames in Moskou tuiten er nog van. O! Pieter is al weer zo groot! Onvoorstelbaar... Ton was blij met een verhelderend gesprek met een verpleegster over de stand van het bed, en toen ik wegging lag hij lekker. De bloeddruk is nog steeds hoog, 164-104 maar het is erger geweest. Al dat vocht stuwt het wel lekker op. Morgen hoopt hij met bed en al naar de kerkdienst te worden gereden. Weer eens wat anders. 

21 september 2007. Laat. Met zorg zie ik hoe Ton steeds vermoeider wordt. Wel heeft hij vandaag met moeite 450 stappen gezet, maar toen was hij ook op. Hij is van het infuus los, maar zit onder de blauwe plekken, door de bloedverdunner, die het risico op trombose en propjes minder moet maken, maar die het risico op nog een hersenbloeding sterk vergroot. Nu ja, hij krijgt er nu nog maar een pilletje van. Vanavond kwam er nog bezoek om kwart voor acht, terwijl hij op het toilet zat (een langdurige bezigheid tegenwoordig met al die toestanden) - en dat was niet erg, maar het bleef tot bijna half negen, hetgeen tot resultaat had dat ook mij het consilium abeundi gegeven werd. Ton was er nogal ontdaan van. Hij is niet prettig gaan slapen... 

Ton heeft een beroerde nacht gehad, is vanmorgen weer geprikt en geschud en geduwd, maar vond gister toch dat er een opgaande lijn is. Hij heeft zelfs (in gedeelten) 270 stappen gezet op de gang. :-) Verder mag hij nu een deel van het vocht dat hij binnen mag en moet krijgen via de mond tot zich nemen en niet meer via het infuus. Of dat laatste wordt afgekoppeld is nog niet duidelijk. Wat bezoek betreft: behalve de kinderen liever niet. Stuur maar een kaartje, daar doe je hem nu net zoveel plezier mee, want hij wordt al doodmoe van al die medici, verplegers, enquêteurs, paramedici, diëtisten, 'wat wilt u morgen eten?'-dames etc. die langs komen en hem wakker maken als hij net een oog dicht doet. In een ziekenhuis liggen is topsport, dat is duidelijk. Natuurlijk is Ton beleefd en is iedereen welkom, maar ik ben lekker niet beleefd, en ik denk dat het de eerste dagen (week) beter is als er rust is in de tent... 

20 september 2007. Ton was al geplaagd door hoofdpijn, omdat hij telkens als hij indutte weer werd wakker geschud door een (para)medicus <m/v> die iets van hem wilde, vanmiddag werd dat niet beter. Ik was er nauwelijks toen de pastor loci kwam, die vrouw en rk bleek te zijn, en dezelfde naam had als een meisje waarmee ik destijds theologie studeerde. Ze was het niet. Maar ze was wel heel aardig. Terwijl zij met Ton sprak kwam er iemand van de catering, die maar verdween, de diëtiste, die beloofde nog terug te komen, en verpleegster, de fysiotherapeut, die een oude vriend van de familie bleek te zijn, en over wiens komst morgen Ton zich verheugt als over een verloren zoon, Laetitia kwam ook nog terwijl Ton in gesprek was, maar zij kwam maar kort, daarna kwam de zaalarts, die een en ander met Ton en mij wilde bespreken, en zo kon ik pas tegen 5 uur beginnen aan het verzorgen van Tons benen. Toen kwam het eten, daarna onze eigen predikant, en ik weet zeker dat nog wel iemand ben vergeten... Hoe dan ook: rond acht uur hebben we nog een stuk op de gang gelopen, om de natuurlijk processen in gang te houden. Ton heeft nu een waterbed, i.v.m. dreigende doorligproblemen, en dat ligt veel prettiger dan hij zich had gedacht. Hij ging dit keer niet vol angst en vrezen de nacht in. Nu ga ik ook proberen te slapen! Truste...

20-9 Ton heeft een onrustige maar redelijke nacht gehad. Hij werd vanmorgen horendol door heel het circus dat langstrok, en waarbij hij mij zo graag had willen hebben om voor hem te antwoorden en te denken. Helaas, ze houden me weg, hetgeen makkelijker is voor hen, maar niet in het belang van de patiënt. Hij kan haast niet wachten om thuis te zijn, maar heeft besloten om het medisch geweld maar over zich heen te laten komen in plaats van zich te verzetten... We zullen zien. 
En we feliciteren van harte Arjan die vandaag, en Karin die gister jarig was...!

19 september 2007. middernacht. Ben maar naar huis gegaan, de nachtploeg heeft minder begrip voor de situatie dan de avondploeg: vannacht heeft Ton twee maal naar me gevraagd, maar al was ik op hoogstens 20 meter afstand, ze wilden me niet laten komen. Geeft weinig vertrouwen. De avondploeg is heel sympathiek en deskundig. Nu ja, er moet gewassen en ik heb net gehakt gemaakt omdat ik anders de boel weg kan gooien morgen. Laetitia is vanmiddag geweest, en dat was heel prettig, vanavond was Ton zo moe toen Tonio kwam, dat hij de ogen niet open kon houden. En hij had zich nog wel geschoren! De arts die ik vandaag mocht spreken was niet optimistisch over de duur van het verblijf, kon wel twee weken worden. Bid maar, hij heeft het nodig...

14 uur. Ton is intussen opgenomen in het UMC, B3 west k 25, maar het heeft allemaal veel voeten in de aarde gehad, en echt prettig gaat het niet. Maar Ton schikt zich, is al een paar liter vocht kwijt, en hoopt het eind van de week thuis te komen, maar of dat lukt is onzeker. 

18 september 2007. De huisarts is geweest, en nu maar wachten op de ambulance. Niet levensbedreigend, zei ze, nee, dat wisten wij ook wel. Maar de PC lijkt er geweest. Balen!

17 september 2007. Vandaag een vermoeiende dag. Het weer noodde niet tot lopen en Ton was niet opgewekt. Hij was helemaal te neer geslagen toen bleek dat zijn huisarts vandaag niet werkte. In een ander had hij niet zo'n zin. Gelukkig maakte de komst van zijn fysiotherapeute wel dat een paar misvattingen die hadden postgevat ontkracht konden worden, maar de oefeningen wilden niet erg, omdat hij zo erg benauwd is. Ook overdag. Behalve het nieuws van 8 uur wilde hij ook geen TV kijken. Het is allemaal erg naar. Maar het gaat goed komen. Vanavond kon ik pas tegen twaalf uur proberen de PC aan te zetten. Proberen, want hij had weer last van zijn file table en booten van een bootable CD wilde het ding ook niet. Al werd die wel gezien. Soms heeft het leven min-puntjes. Nu draait ie opeens weer. Hoelang nog? Had ik gehoopt met de HCC-dagen een grotere kast te kunnen scoren, gaan die ook niet door. Balen. Nu ja, wat zeur ik? Je zult maar in Darfur zitten!

16 september 2007. Ton doet verwoed zijn best met oefeningen, want hij wil niet graag naar het dreigend opdoemend ziekenhuis, en gister heeft hij in zes etappes 300 stapjes gelopen buiten. In de avond had hij een uurtje geslapen, daarna, maar de nacht was een langzame tortuur. Met als gevolg dat ik me vanmorgen versliep, en nog maar nét op tijd kwam voor de trein naar Zeist... Betty was bij Ton, dat gaf een stuk rust. Gister zei hij nog manmoedig dat hij best alleen kon zijn, maar tegen elf uur kreeg hij opeens angst om het hart, dus belden we ons meisje en ze maakte tijd... fijn! 

14 september 2007. De nacht was niet zo best, dus we hebben moeite om op gang te komen... Straks komt de fysiotherapeute, wie weet... :-)

13 september 2007. Vannacht heeft Ton voor het eerst een hele nacht in zijn eigen bed kunnen slapen. Met moeite, maar toch. En vanmiddag heeft hij in drie gedeelten 200 kleine pasjes gezet. Hij genoot van het tuincentrum en een rondje begraafplaats. Tja. Daarna weer bekaf. Maar we zijn op de goede weg, al werd hij om een uur of elf vanavond opeens weer heel benauwd, terwijl hij juist bezig was te kijken wat de lezingen waren voor de volgende dienst. Zou het van de geestelijke inspanning komen? vroeg hij... nou, lijkt me niet. 

12 september 2007. Er lijkt een kleine verandering plaats te vinden bij Ton. Maar slapen was nog niets. Dat lukte pas vanmorgen tussen 7 en 10...

11 september 2007. Het bezoek aan dokter Daniël en aan Ineke heeft Ton geestelijk wat opgepept. Lichamelijk zie ik geen verschil. Maar dat komt misschien nog... 

10 september 2007. Weinig vooruitgang. Slechte nacht tot 7 uur vanmorgen. Schiet niet op zo!

9 september 2007. Even is de druk van de ketel. Gister had ik een dienst in Heusden in het kader van de Nationale Ziekendag, vandaag was ik er weer voor een reguliere dienst. Alleen was het eigenlijk Ton die zou voorgaan, zodat ik de dienst van de werkgroep moest missen tot mijn spijt. Gister kon Betty bij hem zijn, vandaag zei hij groot dat hij het wel haalde alleen, en ik was dankzij mevr. Visser ook vroeg terug, iets van half een al, maar hij had het wel moeilijk gehad, zei hij later. 
Ik heb 's middags zijn bed nog eens verbouwd, zo dat hij toch zittend in bed kon slapen. Omdat ik achter de computer zat met de ogen dicht heb ik de strijd maar opgegeven en ben ik ook in bed gekropen. Met een boekje, maar dat boeide me geen twee minuten... Ton heeft vandaag weer TV gekeken. Daar had hij helemaal geen zin meer in toen het zo slecht ging. Maar hij kan nog helemaal niets, en is wel eens opgewekter geweest. Morgen zal het beter gaan. Hoop ik...

8 september 2007. Het gaat een fractie beter met Ton, maar de nacht was weer heel vervelend. De pufjes werken echter beter en langer.  :-)

6 september 2007. Vannacht was Ton erger benauwd dan hij van zijn leven geweest is, of denkt te zijn. Vreselijk. Maar rond half drie gebeurde het afgesmeekte wonder toch weer: het werd allemaal minder, en hij heeft wat kunnen slapen. Dr. D. was tevreden. Een kattekrab kan de motor geweest zijn die dit proces heeft aangeslingerd. Dat is vrijwel genezen, maar het oedeem zit er nog, en belast hart en longen. De plaspillen werken, maar we zien nog geen resultaat in de omvang. Toch is Ton iets opgewekter en iets meer geïnteresseerd in het leven.

5 september 2007. Het ging niet beter allemaal. Vandaag nog weer bij dokter Daniël geweest, en hoewel het per aspera ad astra hoort te wezen, zag Ton ******. Hij was vreselijk moe, maar heeft nu, tegen middernacht opeens weer praatjes. Hij heeft de laatste dagen nauwelijks iets gezegd, en zoal, dan was hij haast niet te verstaan. Nu maar hopen dat hij een beetje kan slapen. 

3 september 2007. Het schiet niet op met Ton. Hij vreest de nacht... 

1 september 2007. Driekwart van de nacht heeft Ton nog opgezeten, voorover geleund tegen een stapel kussens waardoor hij toch een beetje sliep. Daarna is hij alsnog in bed beland, en aan het eind van de morgen had hij het gevoel dat hij de crisis had doorstaan. Hij is nog wel heel erg moe en kan weinig hebben of opbrengen. De adem is nog snel helemaal van slag, maar we zijn op de goede weg. God dank! :-) Het zal toch wel een paar weken duren voor hij weer op oude kracht functioneert... 

31 augustus 2007. Het was nog zo'n slopende nacht, waarin de slaap kwam toen het al bijna licht was. Het bezoek aan de dokter heeft gister niet veel geholpen, al leek het in eerste instantie wel zo. Het nieuwe pufje doet z'n best, maar niet meer dan dat. Gelukkig mogen we straks nog even terug naar Daniël. Ik kan de biologendag dit jaar wel weer vergeten. :-( 

30 augustus 2007. Vandaag is Petra's jongste dochter jarig. Gefeliciteerd, Manuela! 
....
Ton is nog wel heel erg verzwakt... :-(

28 augustus 2007. Ton schiet niet op, en zou zo graag slapen, maar het liggen wil niet. Een goed bericht: Riet komt straks thuis! En dan opknappen... 

27 augustus 2007. De zoveelste eindeloze nacht van opzitten en niet slapen. Ton verzwakt, de medicijnen werken nauwelijks. Gister een fijne dienst in Soesterberg, waar ik al jaren niet was geweest. Ik werd gehaald en gebracht, dus Ton was niet al te lang alleen.  En hoera! Het Lourdesverslag voor eigen gebruik is nu klaar. Volgende week hoop ik betrokkenen de foto's te sturen en zo. Of er nog een web-verslag van komt weet ik niet, Ik heb niet zoveel ruimte meer. 

25 augustus 2007. Ton is nog steeds erg benauwd. Dus dat betekent: 's nachts niet kunnen slapen, hoogstens wat dutten ineen stoel. We zijn allebei doodmoe. Toch lijkt het vandaag een fractie beter. Zolang hij maar niet ligt. En hij is te moe om overeind te blijven. Lastig hoor! Zeg maar een gebedje voor 'm... 

23 augustus 2007. Vandaag verjaart Thomas, mijn jongste neef. Van harte jongen! (Het is een enige knul, trouwens). Ton had een heel erg slechte nacht, helemaal niet geslapen van benauwdheid! en is blij dat we vandaag weer naar dokter Daniël kunnen.

22 augustus 2007. Ton is erg benauwd en ik ben erg moe, dat houdt elkaar leuk in evenwicht. Maar Ton en zijn geleide waren wel heel blij met de tocht naar Nevers. Fijn. Riet gaat goed. We zijn dankbaar... En we feliciteren Maribel met haar verjaardag, waar ze die ook mag vieren. Congratulations! 

18 augustus 2007. Riet is goed uit de operatie gekomen. Ton gaat, ondanks zijn benauwdheden, een kaarsje voor haar en nog wat dierbaren opsteken bij Bernadette zelf. ;-) Vanmorgen op de trein gestapt om kwart voor zeven, en vanmiddag even na vieren al in Nevers. Is het niet wonderlijk? Ze ligt daar als Gods Eigen Sneeuwwitje in haar glazen kistje te slapen. Heel vredig en heel mooi. 

17 augustus 2007. Veel nieuws in één keer: Ambers grootmoeder is na een zeer langdurige en gevaarlijke operatie aan het bijkomen, en de eerste prognose is gunstig, God zij dank! Om 9 uur vanmorgen zouden ze beginnen met opereren, en om kwart over zes vanavond kwam er pas bericht dat ze klaar waren, en dat de eerste weefselmonsters goedaardig leken. 
Vandaag is Koos Bernd jarig, die wij feliciteren, en vorige week woensdag, 8 augustus dus, is zijn zus Nienke bevallen van een kleine maar welgeschapen dochter, die Marieke Tjitske Henrica zal worden gedoopt. :-) Ook Jeroen en Nienke alsnog gefeliciteerd!

9 augustus 2007. Dankzij Tonio is er weer wat ademruimte op het web. Het lag niet aan de provider, al had die duidelijker kunnen zijn in de omschrijving van het probleem, maar aan een account dat maar spam ophoopte, zonder dat ik dat zag. Bij het andere web dat ik beheer was een dergelijk probleem opgetreden, maar dat heb ik dankzij Tonio ook op kunnen lossen. Vandaag heb ik dus zo'n 5500 mailtjes verwijderd, waarbij ik misschien een paar interessante dingen over het hoofd heb gezien, maar ik heb in die hooiberg een twintigtal berichten gevonden die ik graag eerder had willen zien... Mijn excuses aan iedereen die mij niet bereiken kon langs deze anders toch zo aangename weg. Ik moet nu nog wel een vijfhonderd mailtjes grondig bekijken en evt. beantwoorden, dus echt schiet het nog niet op. 
Vorige week donderdag hoorde ik dat een van de belangrijkste mensen in mijn leven is overleden: Laurens van Baardewijk die me leerde zingen en luisteren, en aan wie heel veel mensen veel meer te danken hebben dan ze wel weten. Hij was een begaafd musicus, een briljant docent, en een zo deskundig specialist op het gebied van stemvorming, dat zangers nog wel eens vanuit het ziekenhuis naar hem werden doorgestuurd om puur door bepaalde oefeningen knobbeltjes van hun stembanden te laten verwijderen, zodat ze niet geopereerd hoefden te worden. Hij arrangeerde en schreef muziek, hij speelde orgel in verschillende kerken, en dirigeerde wel 16 of 17 koren. Helaas liep zijn gezondheid de laatste vijf, zes jaar drastisch terug.
De herinnering aan hem strekt tot zegen! 
Vrijdag werd hij in Nijmegen vanuit de Lutherse kerk begraven op Rustoord. 
We zijn er graag heen gegaan. Maar we moesten wel vroeg op, zodat de dag voor Ton erg vermoeiend werd. 

27 juli 2007. Door problemen met mijn web, omdat de provider opeens vond dat ik ver over de schreef ging, terwijl er geen nieuwe files bij kwamen, heb ik een tijd een en ander niet bij kunnen houden. Excuses. Ik had overigens ook geen tijd, want het was adembenemend druk. Ik ging gister over de rode lijn, dus ik neem even grondig gas terug. Dan moet de belasting maar wachten. En alle andere noodzakelijke dingen ook. Morgen een vrolijke dag: mijn jongste zus is jarig, en ze schijnt zomaar in het land te zijn, waar is niet duidelijk, maar in elk geval: van harte gefeliciteerd, lieverd! Met Ton gaat het een fractie minder, maar we zijn nog steeds heel dankbaar... 
Barry had zussen en kinderen uitgenodigd, en zo zijn we naar Amsterdam getogen, Ton tamelijk benauwd, maar hij wilde niet ontbreken, en tot grote verrassing van mijn zus kwamen we allemaal tegelijk binnen! Het was erg gezellig, ook het samen wokken en kletsen! Dank je wel, Barry, het was erg plezierig! 

15 juli 2007. Het was me het dagje wel voor ons beiden. We gingen gister naar het Noorden, want Ton mocht dienst doen in de Waalse Kerk de Groningen, en ik mocht naar Winschoten, waar het een latertje werd, omdat het altijd zo gezellig is. 
Vanmorgen begon de dienst voor Ton een beetje hectisch, want toen hij, erg vroeg, in de kerk aankwam, bleek hij (o nachtmerrie van menig predikant!) zijn preek en liturgieën in het hotel te hebben achtergelaten. Toen werd het toch nog haasten, hetgeen de adem niet ten goede kwam. Nadat we beiden met de respectieve gemeenten koffie hadden gedronken, ontmoetten we elkaar weer op het perron in Groningen, bij de trein naar het Zuiden. Net op tijd. 
Met mijn grote zus Gima hadden we afgesproken dat we in Hoogeveen zouden afstappen, want we hadden elkaar al veel te lang niet gezien. Heel genoeglijk hebben we daar wat zitten keuvelen, tot we om kwart voor vier de trein naar huis namen. Daar moesten we worden bijgebracht met een paar perenijsjes, want het was warm in de trein. Gelukkig had ik ze in voorraad, vanwege eventuele kleinkinderen. Maar nadat ik had gekookt was ik volkomen op, en dook ik mijn bed in. Ton heeft nog afgewassen, jawel! Maar hij had dan ook zitten knikkebollen toen ik achter het fornuis stond. En nu is het alweer bedtijd.
Tonio is intussen terug met vrouw en kind, ze hebben een heerlijke vacantie gehad in een luxe caravan, ergens in Frankrijk. 
Parel en Mik zullen ook binnenkort wel terugzijn: donderdag kregen zij pas beter weer. 

14 juli 2007. We vieren, op afstand, dat onze enige schoondochter vandaag jarig is. Ze viert die verjaardag met een lange reis naar huis, maar traditiegetrouw hebben we er wel een gebakje op gegeten! Toen we vanmorgen belden, miezerde het, dus het zal haar aangenaam zijn, als ze vanavond thuis komt, dat het mooi weer is!

13 juli 2007. Vandaag is onze Petra jarig. 41 al weer. Gefeliciteerd, meisje, daar in het verre Aalten! Ton gaat goed. Alleen de bloeddruk is weer gevaarlijk hoog, en dokter Daniël schijnt er maar geen vat op te kunnen krijgen. Verder is Ton rustig maar onverdroten bezig met de dienst voor zondag a.s. En ik moet ook nog een heleboel... en dat is lastig, als de gezondheid niet echt wil. Te veel hooi en zo. 

4 juli 2007. Vandaag heeft Tisha haar C-diploma verdiend met zwemmen. Cathy heeft die al een tijdje. Wel heeft ze geoefend voor C+, en het was voor haar een grote teleurstelling dat ze haar kunsten niet onder applaus vertonen mocht, zoals haar zus. 
Ze krijgt wel een extra rapportcijfer, maar wat heb je dáár nu aan? Ton is zonder rolstoel naar Vianen gegaan, maar het haasten en de regen maakten hem toch wel erg benauwd. Hij genoot echter volop van de show die het personeel van zwembad Helsdingen maakt van dit soort gelegenheden. 

2 juli 2007 22.15 Ton is thuis gekomen en ligt met een kop thee op bed. Dankbaar voor de rust. Hij is doodmoe, maar erg tevreden met zichzelf. 

1 juli 2007. De tweede helft van het jaar alweer. De eerste helft is door de vingers geglipt. Met Ton gaat het nog steeds goed. Hij komt maandagavond thuis. Deo Volente dan. Parel en René werden bij thuiskomst van Oerol verrast met een te hoog opgestookte kachel en een klein brandje. Heel vervelend. Betty heeft griep en Tonio is met vrouw en kind met vacantie. 

27 juni 2007. Vandaag druk bezig geweest en niets gedaan. :-( Ton is nog steeds enthousiast over zijn verblijf, en zou de stad in gaan op zoek naar een boek. Als het daar dan bij blijft... ;-) 
Gerrit heeft gister zijn verjaardag met vreemde vrouwen gevierd. Dat komt er van... maar hij genoot zo te zien wel. 

25 juni 2007. Het is gister goed gegaan, God lof! Ben nog slap, maar dat komt wel bij. Morgen is onze goede Gerrit 60-jarig, dus die wensen we van hieruit van harte geluk. Ton heeft gister de achterneven en -nicht van zijn lievelingstante (met hun moeder zijn enige fysieke familie van moederskant) ontmoet, en daar was hij heel blij mee. Ik verwacht hem ergens aan het eind van de week wel weer terug. Vanavond is hij uit met Joke T. Eigelijk zou hij ook heel graag nog even (een dagje) naar de grote boekhandels in Londen gaan... 

23 juni 2007. Hoewel ik nog hoest, ben ik niet meer zo ziek, dus dat gaat morgen helemaal goed komen. Goddank! Het was wel even benauwd. (Zeg toch maar een gebedje, vanwege dat hoesten!) Ton maakt het goed, kan in Londen niet zo uit de voeten als hij zal willen, dus komt in de tweede helft van de komende week wel een keer terug, mits er plaats is in de bus. Dat zien we dan wel. Hij wil in elk geval nog wat familiebezoekjes afleggen. Verre familie, maar toch... Hij verheugt zich daar op. 
Heeft iemand toevallig een opname gemaakt van het concert van Tavener (The beautiful Names) in Westminster Cathedral, dat de 100 namen van God bemediteert? Ton heeft het gemist, en was er zó graag bij geweest! Ik houd me aanbevolen! (Kosten worden natuurlijk vergoed...) 

21 juni 2007. Zomer zeggen ze, maar al is het droog, het ziet er somber uit. Zo voel ik me ook: keelpijn en koorts. Kwam opeens vannacht op, zeker te veel lieve mensen gekust, gister, bij de begrafenis. Oom Piet zag er goed uit en droeg het allemaal als een man. Wel een heel kwetsbare man van 91, maar hij genoot zichtbaar van de aanwezigheid van de drie jongste kinderen, van de kleinkinderen van die kant en van het achterkleinkind. Zelf vond ik het ook heel plezierig mijn nichten en neef met partners en kinderen weer te zien. Jan had ik geloof ik al in geen veertig jaar gezien, of vergis ik me? Het was een stralende dag, ondanks de negatieve voorspellingen, en de begraafplaats in Alkmaar is prachtig opgeknapt en wordt goed onderhouden... 
Na de begrafenis en de bijbehorende receptie, waarbij ook het contact met de kinderen van tante Bets erg prettig was, ben ik nog even naar mijn lieve nicht Joke gegaan, waar Henk en Iris ook waren. We hebben verhalen uit onze jeugd en over onze (groot)ouders uitgewisseld... Nu maar hopen dat ik Joke niet heb aangestoken, want ik voelde me gister prima, alleen moe, heb dus niet gedacht dat ik niet op bezoek kon...  Ik duik mijn bed maar in. 

19 juni 2007. Na zondag heb ik keelpijn gekregen en ik voel me niet helemaal prettig. De computer is ook niet helemaal stabiel, en er moet van alles voor de belasting, maar ik weet niet meer hoe ik het voor elkaar moet krijgen. In elk geval staat de liturgie voor zondag er min of meer in, dat is een eerste stap. 't Schiet al met al niet op. Ton maakt het goed en doet de groeten. 

17 juni 2007. Ton is, mede dank zij Sint Adrenalina, neem ik aan, behoorlijk opgeknapt. Hij is intussen als een ware Sint Galahad een vriend in nood gaan bevrijden van diens belagers, maar of dat effect zal hebben is de vraag. In elk geval hebben ze samen een paar prettige dagen, neem ik aan. Ik kon niet mee, heb te veel te doen. Jammer. 
Er is ook minder vrolijk nieuws: de tweede vrouw van mijn laatst levende oom is gister overleden. Ze was 92, hij is 91, en ze leefde al enige tijd met het hoofd in de wolken. Maar voor oom Piet is het zwaar. 
Mijn Lourdesverslag is op blz. 110 gestrand. Ik kan even niet verder. 90% is foto's dus het lijkt erger dan het is... ;-) In Lourdes had ik het probleem dat mijn fototoestel de batterijen met een sneltreinvaart leegtrok. De hoogte? In elk geval zat ik op belangrijke momenten zonder batterijen en dus ben ik blij met de foto's van Jan en Vera en van Hans en Henriëtte. 

12 juni 2007. Hoewel Ton nog zwaar hoest, gaat het hem beter. Zondag is hij buiten geweest: toen heeft hij me 2 uur met hem laten zeulen, naar beide begraafplaatsen in Utrecht waar belangen zijn: de eerste, of Soestbergen, waar het familiegraf is, en de tweede, Kovelswade, waar Beppie begraven ligt naast haar vader. We sloegen daar een verkeerd pad in, en toen konden we het niet meer vinden. Later bleek dat de grindpaden opeens belegd zijn met gras. Dat nodigt niet bepaald uit met de rolstoel daaroverheen te rijden. We verwachtten het er ook niet, dus zagen we het graf niet. Gister is Ton er met de tuttomobiel op uit gegaan, en hij vond het zo. Hij was daarna wel heel erg moe, en viel onder het eten in slaap. Vandaag fysiotherapie, de algemene conditie was nog niet best, maar beter dan vorige week. Overmoedig geworden is Ton vanmiddag zelfs de stad ingegaan omdat hij plannen heeft... Ik zit intussen hard te werken. Lourdesverslag gaat langzaam, ik ben nog niet halverwege, en het dubbelzijdige fotopapier is bijna op. Bovendien had ik niet alleen afgelopen zondag dienst, maar ook de komende en die daarna. Leve de Heer die de rustdag uitvond! ;-) Dat wordt géén vaderdag, komende week... Parel zit trouwens in Oerol. 

8 juni 2007. Ton begint een beetje beter te worden, maar hij is wel weer heel erg ziek geweest. Ik ben de laatste dagen (te) weinig aan mijn werk toe gekomen. Maar goed, het was allemaal noodzakelijk, wat er tussendoor kwam. 

4 juni 2007. Ton is opeens erg verkouden, en het hoesten put hem zó uit... ik houd mijn hart vast... :-( 
Ben vandaag niet erg opgeschoten met het Lourdesverslag. Moest gister uren over doen, omdat er files verdwenen waren. Leve de back up! Nu was niet alles weg...

2 juni 2007. Diana schreef: Mijn vader is sinds vanmiddag weer thuis. Het hart was helemaal in orde. Er is geen hartinfarct o.i.d. geconstateerd. Hij heeft wel een hele zware longontsteking waar hij nog weken last van zal hebben. Hij moet het voorlopig dan ook rustig aandoen. Over 6 weken moet hij weer op controle komen. Tons bloeddruk is nog hoog, maar de bloeddrukapparaten verschillen onderling ook behoorlijk. Hij doet het nog steeds erg goed verder. Ook dit keer heeft Lourdes een wonderbaarlijk goed effect op hem gehad. :-)  Ik ben nog bezig aan mijn verslag van de reis. Gek genoeg kost het beschrijven meer tijd dan het beleven... Dus het duurt nog wel even eer het klaar is. Heb een mooie zondag allemaal! 

28 mei 2007. Tweede pinksterdag. De dag wordt na de hectiek van de afgelopen week opeens bepaald door het verdrietige bericht dat de vader van onze lieve schoondochter vanmorgen een hartaanval kreeg. De gezondheid van haar moeder is ook al zorgelijk, dus we zitten in spanning.

27 mei 2007. Deze week stond in het teken van jachten en jagen. Na de diensten van vorige week, die nu wel op het web staan, renden we van de dokter naar de fysiotherapeut en omgekeerd, want er moest wel veel onderhoud gepleegd worden, en verdeer kwamen onze Roemeense vrienden op bezoek bij de gemeente van de Pieterskerk, en dat was heftig en druk, hoe gezellig het ook was. Een verslagje vind je als je hier op klikt. Intussen heb ik wel alle foto's van Lourdes zo'n beetje bekeken en een naam gegeven, maar het verslag is nog niet geschreven. Ben ik niet blij mee... Ton is helemaal op na de afgelopen week, maar we hadden een stralende Pinksterdienst in de Pieterskerk. Wat is Geneviève toch een goede predikant! Nu is het slapenstijd. 

19 mei 2007. Een drukke, vervelende dag, maar beide diensten zijn afgekomen. God dank! Ze staan dit keer nog niet op het web, dus dat wordt morgen nog even doorwerken. Lourdes ligt op die manier snel ver achter je, maar ik word nog steeds blij als ik er aan denk.... het is alleen zó ongelooflijk snel voorbij! Ton is al twee dagen niet uit de pyjama gekomen, maar hij heeft wel hard gewerkt. Tijd om te slapen. Mooie zondag allemaal. 

17 mei hemelvaartsdag. Vanmorgen bij de buren naar de kerk geweest. Nu eens niet Rooms-katholiek, maar Oud-katholiek. 'Ga je vreemd?' vroeg de aardige pastoor vriendelijk... Nee, waar God zelf is zijn we thuis.... Wiebe en Anneke gingen nog even mee koffie drinken, en nu moeten we als de .... aan het werk voor zondag. 

15 mei 2007. Uitrusten was er niet bij: we mochten vandaag meteen naar de tandarts, omdat Ton al een paar dagen vervelende problemen had. Ze zijn verholpen, maar mijn voeten zijn wel weer moe. Gaat nog wel een keer over. De zoveelste was zit in de machine. 

14 mei 2007. We zijn net, doodmoe en gelukkig, aangekomen na een prachtige en vermoeiende bedevaart, met al hoogtepunt voor ons het feit dat Ton... eigenvoetig en met pijn en moeite de grote kruisweg heeft gelopen! Gun ons een paar dagen om bij te komen... :-) Het was een prachtige ervaring en het was ongelooflijk fijn dat Betty ons kwam ophalen... maar nu zijn we moe. Welterusten. 

9 mei 2007 Waarachtig! Goedheid en genade blijven mij volgen, alle dagen van mijn leven.
Ik zal telkens weer komen naar het huis van de Aanwezige, tot in lengte van dagen! Dat lees ik vandaag in mijn bijbels dagboek... Nooit gedacht dat het nog ooit zo toepasselijk zou wezen... ;-) 
Braaf blijven, jullie. En we feliciteren onze dierbare jongste alvast met haar verjaardag... Nu stop ik, want Betty komt ons zo halen...

8 mei 2007. Morgen gaat de Militaire Lourdesbedevaart weer van start. De zieken komen vrijdag, maar voor de eerste groep kun je hier de programmaonderdelen vinden, en de locatie van de webcams. 

4 mei 2007. Dag van herdenken. Al die mensen, al die levens, al die lafheid, al die moed... Zouden we het er nu beter afbrengen? Ik hoop het, maar ik denk het niet. Zouden we kunnen tippen aan mensen als mijn vader en mijn moeder, de mensen van naam en faam, de naamlozen die hun leven gaven, of wie het werd ontnomen? Ik hoop het, maar ik denk het niet... Als we niet meer gedragen worden door de tien leefregels, als we niet meer bezield worden door hogere werkelijkheden dan het hier en nu, mijn buik en jouw zekerheden, dan hebben we geen fundament in ons leven. Dan hebben onze bouwsels weinig kans het in tijden van nood uit te houden...
En toch! En toch is God er. Die mensen goede gedachten ingeeft. Moed geeft. Liefde geeft. Verder laat kijken dan de eigen neus... 

En toch wordt het ook 5 mei....

Moge dat voor alle landen en volkeren die in oorlog zijn snel werkelijkheid worden. 
......................................................
Vanmorgen moesten we voor de halfjaarlijkse controle naar de longarts. Deze was vorige keer zo geschrokken van de uitslagen van de onderzoeken, dat er voor vandaag geen onderzoeken waren gepland. Hij zei straks, nog steeds een beetje bleek om de neus, tegen Ton: U bent een medisch wonder! 
Want na Lourdes vorig jaar waren de longfunctiewaarden verdubbeld. En dat kon hij niet verklaren. 
Maar God én onze acupuncturist én de fysiotherapeute, (plus onze eigenwijsheid) tja, daar kan zijn verwachtingspatroon niet op ingepast worden... 
Ton en ik moeten nog steeds een beetje grinniken om dat: U bent een medisch wonder. Laat André Smith het niet horen! 
Maar we zijn wel heel dankbaar, en we hopen die dank eind volgende week ook uit te mogen spreken, ter plekke...

29 april 2007. Ton had een slechte nacht, ik dus ook. Vanmorgen derhalve niet naar de Waalse kerk, ook al hebben we het wel geprobeerd. Vanmiddag moest/wilde ik naar het derde lustrum van de Charismaatjes, waar we veel dierbaren tegenkwamen. Op de heenweg had ik al hard moeten draven om nog op tijd te wezen, na afloop wilde Ton de hele Keizersgracht aflopen naar het centraal station. Hij bleef maar volhouden dat het bijna geen verschil maakte... nee, in de rolstoel niet, er achter echt wel. De voetjes zijn nóg moe. Welterusten allemaal, en een heel fijne koninginnedag/nacht. (De oorlogstrommen worden hier buiten ergens erg nadrukkelijk geroerd. :-< )

28 april 2007. De tijd vliegt... Een paar dagen geen internet, maar de reset van het modem bleek uiteindelijk uitkomst te geven. Gister de hele dag bij iemand helpen opruimen, want het huis moet leeg, en toen waren we veel in de zon. Helaas, want mijn zonneallergie bleek opeens weer helemaal terug. En dat na een paar jaar waarin ik dacht er af te zijn. (Maar waarin ik de zon ook niet heb opgezocht).
Vandaag tot mijn grote genoegen eindelijk en helemaal zelf de kraan van de badkamer verwisseld. Er lag er bij het Kruidvat eentje die was afgeprijsd tot een tientje, en dat kon er nog wel af. En met wat telefonische adviezen van Ferry is het gelukt ook. Joepie. Nu dat ..... in de keuken nog, maar dat is veel ingewikkelder, dus daar zal ik echt wel hulp bij nodig hebben. Nu nog maar even bedden verschonen en zo. Waarom heeft een mens nooit vrij????

23 april 2007. Pfffffffff..... het was me het weekje wel! Ton en ik hadden gister allebei dienst, beiden een dienst met extra's, en daarvoor een week vol met nog veel meer extra's. Soms lukt het gewoon niet allemaal. Ben nog steeds erg moe. Ik was gister compleet gevloerd, toen ik eenmaal thuis was. Dat was dan ook pas aan het eind van de middag. En Geneviève vroeg zich af of ik wel aandacht aan de Franse verkiezingen had besteed. Nee, natuurlijk, maar bij deze: moge de beste vrouw winnen! 

15 april 2007. Gister een lange, intensieve en drukke dag met een begrafenis in Amsterdam van een oude collega, vandaag niet minder! Eerst naar de kerk, daarna met de trein naar Aalten, om onze nieuwe loot te bekijken... Petra sprong al weer een beetje rond, maar Maaik lag braaf te ronken. De buurt had gezorgd voor een tweetal ooievaars met de naam Maaik, en een welkom, en die ooievaars stonden op hoge palen die met kleertjes waren versierd. Die moeten te eniger tijd wel terug... Natuurlijk waren de drie zussen erg tevreden met het broertje, waarbij Manuela vooral een open oog had voor de cadeautjes, Willianne voor haar moeder, en Tamara de verzorging van haar broer monopoliseerde. Het ging haar heel goed af... ;-) We vinden overigens dat Maaik erg op zijn vader lijkt... Nu ga ik naar bed, want ik ben erg moe, en ik heb een heel drukke week voor de boeg. Dinsdag is Mik weer min of meer sociabel, dus dan gaat hij toch een beetje zijn verjaardag vieren. Hij is wel erg ziek geweest!!!!

14 april 2007. Petra heeft een jongentje gekregen. Het is vannacht geboren, en lijkt goed gezond. Berend Maaik Willem zal hij gedoopt worden. Dat zijn leven een bron van zegen mag zijn voor iedereen die met 'm te maken krijgt! :-)

9 april 2007. Tweede Paasdag. Het is intussen kwart voor zeven in de avond, en ik ben nog maar ruim een uur aangekleed. Gister kwam ik na een verrukkelijke dienst om kwart voor vijf thuis, en ik was zo kapot dat ik mijn bed ingedoken ben en heb geslapen. Ik heb nog net het benul gehad om op een gegeven moment mijn schoonzoon Ferry te bellen, en te feliciteren met zijn 45ste verjaardag, (bij deze nog eens, jongen!) en ik heb later nog vaag op de TV iets gezien van onze goede Philippe, terwijl ik mij tegoed deed aan alle eitjes die in huis waren, maar tot meer activiteit ben ik niet gekomen, tot aan het eind van deze middag. Maar ik voel me feestelijk. God is goed voor ons. Ton is op familiebezoek, en dat is ook prettig. Hij vierde Paasfeest in de Pieterskerk, waar ook Parel en Mik waren, die er een heel aardige achterneef leerden kennen... ;-)) 
Het is goed dat de vermoeidheid er nu uitkomt, want ik was zó aan het overleven de laatste tijd, dat zelfs God een beetje ver weg was, maar door gebed van een paar lieve vrienden, (Bruno en Hub: dank!) en door de diensten van de Heilige Week, (inclusief een begrafenis op zaterdagmorgen van een veel te jong gestorven collega) is dat gordijn opgelost, en kon ik gister weer van harte en met volle overtuiging vertellen over Gods goedheid.... :-))  En zo werd het weer echt Paasfeest.

6 april 2007. Het gaat nog steeds goed met Pieter en af en toe slaat hij wel eens een voeding over, 's nachts. Maar ja, zijn moeder wordt toch wakker. 
Ton had een probleem met de medicijnen, het gaat nog niet helemaal goed, maar hij is wel geneigd om zijn hoge bloeddruk te bestrijden met meer wandelen. 
Vannacht had hij veel kramp, maar na een uurtje viel hij gelukkig weer in slaap. Ik kom slaap tekort en blijf moe. Er zijn erger dingen! Gisteravond een mooie dienst in de Pieterskerk, die zich in processie verplaatste van de Dekenkapel naar de Noorderkapel. Vanavond weer in de Noorderkapel, en morgen in de Crypte. Altijd een heel bijzondere voorbereiding op het Paasfeest. Een voorbereiding die ik niet graag zou willen missen...

28 maart 2007 we feliciteren zwager Jorn die alweer een jaartje jonger is geworden... :-)

25 maart 2007. Met Pieter gaat het goed, met Ton gaat het niet goed, zo blijven we in evenwicht. 

23 maart 2007 - Pieter is gister thuis gekomen, maar voordat ik dat hier nog kom melden sloeg de griep opeens met verdubbelde kracht toe. 
Dus komen de watten uit mijn hoofd lopen in vloeibare vorm via alle daartoe geëigende en minder geëigende gaten, terwijl ze continu worden aangevuld. Hoe dat kan? Ik voel me net het kruikje van de weduwe. (2Kon. 4:2-6) A blessing in disguise! 
Dus laat iedereen op eerbiedige afstand blijven! Mijn echtgenoot is verbannen naar zijn opkamertje, onze jongste kleindochter liet tevergeefs weten dat haar vader wilde dat ze naar Opa en Oma wilde, en gezien de staat van keel en hersenen ga ik het bed maar weer in zonder de telefoon. Tot betere dagen! Ton is ook al een paar dagen helemaal niet lekker... Niet grieperig, maar wel benauwd...  Het kan van het ene moment op het andere omslaan. Hij zit braaf aan zijn preek voor volgende week te werken... dat wel. En als hij erg benauwd is, dan is het de sudoku die uitkomst brengt, want dan vergeet hij de tijd en de omstandigheden voor een deel...

20 maart 2007. Hoera, Pieter is van de sonde af. Dus mag hij wellicht binnenkort naar huis. Nu ik nog beter worden... ik doe mijn best. 

18 maart 2007. Vanmorgen had ik dienst in Winschoten. Gistermiddag heeft Ineke nog een verwoede poging gedaan de griep te keren. Vanmorgen leek dat aardig gelukt. Ondanks wat hoesten en snuiten heb ik de dienst redelijk gebracht in de vernieuwde Lutherse kerk, die aardig vol zat doordat de gemeente van Pekela ook aanwezig was. Voor de verandering is hun kerk nu even een puinhoop, maar ook dat zal wel in orde komen... Toen ik om kwart voor vier thuis kwam kon ik mijn ogen niet meer open houden. Ik geloof dat ik als een soort zombie van het station naar huis gelopen ben, en driekwart van de tijd mijn ogen dicht. Angels watching over me... ;-)  Maar ik deug nergens meer voor. Heb vanavond als een soort cadeautje de film van Harry Potter gezien op sbs6. Ik weet nu weer waarom we daar nooit kijken: voor anderhalf uur film moet je minimaal 3 uur kijken naar reclame en nieuws. Maar de film was the Secret Chamber, en dat is de eerste Potter-film die ik nu gezien heb, en het was het eerste boek uit die serie dat ik ooit las. (Gekocht bij het kruidvat). Maar nu ga ik weer verder met ziek zijn. Dus blijf uit mijn buurt! Dit is besmettelijk....

17 maart 2007 Aan het eind van de ochtend is Pieter geopereerd. Hij lijkt de operatie goed te hebben doorstaan. Meer weten we nog niet. 

15 maart 2007. Pieter ligt op dit moment in het Antonius in Nieuwegein. Hij bleef spugen, er is een echo gemaakt, en er wordt gekeken of er evt. geopereerd moet worden... :-(  Dat is inderdaad het geval. Morgen wordt hij overgebracht naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht - en geopereerd, naar het er nu uitziet. Oremus.

14 maart 2007 - Ton is vandaag helemaal alleen naar dokter Daniël gegaan, want ik mocht naar Houten om Pieter de fles te geven. Dat viel nog niet mee, omdat hij behoorlijk aan het spugen is. En trek heeft hij genoeg! Ik zie het zelfde proces als destijds met zijn moeder. Maar nu is er eerder aandacht voor, en er is al overgestapt op een andere voeding. Nog niet ideaal. Laetitia en Charlotte hebben griep, dus nu maar hopen en bidden dat Pieter niet ook de klos zal zijn...  Intussen moest ik eigenlijk nog werken aan mijn dienst van zondag, maar het schiet niet erg op. 

11 maart 2007. Vandaag viert Amber haar vijfde verjaardag! Hoera! :-) We zijn er ook nog geweest. Heel gezellig. 

9 maart 2007. Mijn moeders verjaardag. Ze zou 99 geworden zijn. Blij dat ze in de hemel viert dat ze eeuwig boven de beperkingen van onze tijd verheven is. Grietje Pool werd ze gedoopt. Ze werd liever Gré genoemd, en terecht. Ik heb veel aan mijn beide ouders te danken. 

8 maart. Een medisch dagje! Vanmorgen om half tien mocht Ton bij de tandarts verschijnen, toen om 12 uur bij de fysiotherapeute, en om half vier vanmiddag mochten we ons vervoegen bij onze lijfartsen, die naar hartelust hun naalden in ons hebben gestoken. Nu zijn we moe, maar morgen gaat het vast beter. Dat hoop ik, want ik heb de hele dag niets nuttigs meer gedaan. En zelfs niets leuks. 

7 maart. Vandaag kwam Laetitia langs met Pieter, die zijn grootvader kwam feliciteren. Hij zwaait vriendelijk naar iedereen. We vinden dat hij veel op Tonio lijkt toen die pas geboren was. 
Laetitia springt al weer bewonderenswaardig fit rond... Daar zijn we blij mee. Charlotte was niet mee, zij was b.b.h.h.

5 maart 2007. We hebben een heel rustige verjaardag en trouwdag. Ton heeft een pyjamadag... 

4 maart 2007. Tons dienst in de Waalse kerk ging vanmorgen heel goed: hij sprak erg duidelijk en levendig. Na zijn dienst had de werkgroep dienst, vanmorgen meer: werkgroepje... maar het was een fijne dienst met Jochem Stuiver. Binnenkort op het net. Hoop ik, want ik val intussen om van vermoeidheid. Vannacht al weinig slaap gehad, gister nog minder. Maar de computer heeft wel weer hart en leven, na bijna 5 maanden in coma te hebben gelegen! Dank zij Joop en zijn broer, en dankzij Betty die de garantiezaak voor me uitzocht. :-) Heel erg fijn. Alleen was de kamer overhoop gehaald om ruimte te hebben voor het weer inbouwen van de nieuwe componenten... Nu moet alles nog terug. :-( 
Verder leek het Ton opeens enigjes om de verjaardagen en zo vandaag alvast maar te vieren, mondjesmaat, dat wel. Eerst vanmiddag Betty met kroost, werkelijk schattig, en een kleine driekwartier later Parel met Mik. Ton sliep tijdens het bezoek bijna in van pure uitputting. Nu is hij te moe om te slapen en ik te moe om wakker te blijven. Woensdag vergadering Evangelie in Spanje, dus ik moet nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel doen... Want naar mijn schema's werd niet gevraagd. sputter sputter sputter. Kortom: ik ga maar slapen. Trusten! 

1 maart: Papa's verjaardag. Johannes Lodewijk van Haselen. Hij was van 1911. En ik hield van hem. :-)

27 februari 2007. Vandaag wordt onze Charlotte dan echt drie jaar. Het wordt voor de derde keer (een beetje) gevierd, dus het kan niet op. Heb maar een heel erg fijne dag samen! 
Van Barry horen we relatief goede berichten, dus al die gebeden helpen. Maar absoluut is het niet best... 

24 februari 2007. Vandaag een zeer feestelijke dag! Drie jarigen: Willianne, van Petra, en neef Jeroen en diens vrouw Annemieke. Bovendien vierde Charlotte alvast haar derde verjaardag - dus we waren alweer in Houten. :-)

23 februari 2007. Intussen weten we ook dat de nieuwe loot naar de beide grootvaders Pieter Alexander heet. Wat aardig. En mooie namen! :-) Welkom, lieverd!  Laetitia knapt snel op, en ook daar zijn we dankbaar voor...

  22 februari 2007. Godlof! Laetitia is zojuist, om 13 uur 22, bevallen van een zoon!  
Hij is 52 cm lang en woog bij de geboorte 3480 gram (als het niet 3840 gram was) Juist, dat laatste!
Het jongentje is delicaat van trekken, vond zijn verrukte grootvader, en drinkt goed. Vanmiddag om 5 uur 10 ml, en vanavond om 8 uur 20 ml. Tja, zo groeit hij snel uit de kleertjes! En nu iedereen slapen! Welterusten! 

21 februari 2007. We zitten in spanning om zwager Barry, die gister is geopereerd om te kijken wat er mis is gegaan met een vorige operatie aan het oor. Zeg maar een gebedje voor hem... :-( 

18 februari 2007. Met veel halen en brengen heeft Ton  het toch voor elkaar gekregen vandaag zijn dienst in Nijmegen zelfstandig en alleen te verrichten. Ik ben braaf hier naar de kerk gegaan, en heb nog wat aan de wandschildering gewerkt op de gang boven, die al twintig jaar heeft stil gelegen.. Het is een flinke klus, waar veel tijd in zal gaan zitten. Beetje bij beetje...

17 februari 2007. Hoera! Paul heeft met groot vakmanschap de rolstoel weer open en dicht gekregen! :-)
Wat een opluchting! :-))) Maar het ding voelt wel erg los aan in de verbindingen, alsof hij elk ogenblik uit elkaar kan vallen... Maar goed hij doet het weer, en dat is heerlijk.  
Ton is weer zelf terug gekomen - maar de verbindingen met het heitelân zijn aanzienlijk slechter geworden! Hij vertrok om half vier en was om half acht thuis. Zo moeten ze vooral doorgaan bij de NS! Trouwens morgen moeten we ook om zes uur op, want de verbinding met Nijmegen heeft eveneens een flinke knauw gekregen, waardoor er weer overgestapt moet worden, net als heeeeel lang geleden, en dat kost veel extra tijd. Arme Ton! 

15 februari 2007. Intussen is er weer van alles gebeurd zodat ik het even net (niet) bij kon houden. Afgelopen zondag had ik dienst in Zeist, en Ton is lopend naar de kerk gegaan. Hij dacht de Pieterskerk te halen, maar kwam niet verder dan de Lutherse kerk. Moest zo zijn, natuurlijk. Maar wel heen en weer op eigen benen. 's Middags gingen we nog naar Vianen, en het was fijn ze allemaal weer eens te zien. Wel wat vermoeiend, maar de volgende dag was de fysiotherapeut zeer tevreden: Ton had een saturatie (zuurstofverzadiging in het bloed) van 99%. Zo'n mooie hadden we nog niet gehad. Of heel lang geleden een keer. Normaal is 97 al een mooie uitslag, meestal begint Ton met 94-95. En weer was hij komen lopen. En ging hij lopend terug. 
Tja, het is net als die man in Lourdes, die riep: Ik kan weer lopen!  Voorbijgangers vroegen: Een wonder? Het antwoord was: Nee ze hebben mijn rolstoel gejat... Niet dat Tons rolstoel is gestolen, maar wel gemold door een bevriende relatie die 'm met meer kracht dan beleid in de achterbak had gepropt. Daar kon ie niet tegen en nu kan hij niet meer in- of uitgevouwen worden. 
En de winkel waar we hem kochten doet nu nog alleen maar in nieuwe rolstoelen. :-( 
Morgen komt Paul kijken of hij 'm nog fiksen kan... 
  Nou ja, zo zijn we dus dinsdag met openbaar vervoer naar Nijmegen gegaan, naar het museum het Valkhof, waar de zeer bijzondere tentoonstelling over de laatste dagen van Herculaneum te zien is. Niet lang meer, tot 18 maart, maar zeer, zeer de moeite waard. Ton kreeg er een soort bisschopsstaf om op te steunen. Het ging hem goed af. 
Ook woensdag is Ton lopend naar het centrum gegaan, naar onze lijfarts, heen en terug. Hij moest wel, maar toch... God is goed. :-)

3 februari 2007. Vandaag allebei een dagje pas op de plaats. Ton heeft morgen dienst in Zeist en moet zijn krachten sparen. Maar hij heeft wel een klein rondje Oude Gracht gelopen, alleen. En kwam met een boek thuis dat hij al zó lang wilde hebben. Voor zijn verjaardag, zei hij. Maar 'k vond dat hij er maar alvast in moest gaan lezen, want elke dag genieten is er een. Een mooie vertaling van de laatste boeken van Livius. Tja, daar kún je natuurlijk niet aan voorbij lopen. Zeker niet als je de ervaring hebt dat boeken die je vandaag laat liggen, morgen verdwenen zijn... 

30 januari 2007. Begrafenis in Heusden van Nel van der Steen - Jonker. Een lieve vrouw. Er waren veel mensen, de kerk was boordevol, tot boven bij het orgel... We liepen, traditiegetrouw, achter de baar naar de begraafplaats buiten de stad. Een kilometer, en het was droog maar koud. Op de begraafplaats was het zelfs k-k-k-koud... 
Ik was nog net op tijd vanmiddag bij de dokter, en tegen de tijd dat we thuis waren en gegeten hadden, konden we alleen nog maar slapen, dwars door het geluid van de televisie heen... ;-/

29 januari 2007. Vandaag is Tamara van Petra jarig. Heel veel plezier, meisje, en wel gefeliciteerd!!! Ze staat helemaal links op de foto van 13 januari...  Tonio kwam ook nog even langs, dat was gezellig! 

27 januari 2006. Dacht ik een rustige week te hebben waarin ik wat kon opruimen en vooral wat meer aan de postzegels doen (reuze leuk: ik heb toch weer een paar envelopjes afgeweekt en gesorteerd, maar nog niet definitief op de plaats gestoken) en dan slibt de week opeens weer helemaal vol met veel telefoontjes, een begrafenis waar we heen gingen, gister, en een begrafenis die ik volgende week mag leiden... Tja. 
Ton is wel moe van gister, maar heeft goed geslapen en is gelukkig verdiept in een Grieks boek, waarin hij veel aanstreept. Hij is al een eind klaar met de dienst van volgende week. Ze houden ons ver van de geraniums, daarBoven.... :-)

22 januari 2006. Het gaat goed met Ton. :-) Zondag heeft hij het hele stuk van de Waalse kerk naar huis gelopen. Volgens TomTom is dat bijna een kilometer. Vanmorgen ging het bij de fysiotherapie ook goed, dus we zijn met een omweggetje naar huis gelopen. Maar de ijzige wind benam hem op het eind toch de adem. 
Gister had ik een bijzondere dienst in Heusden, bij de andere club. 
Heel bijzonder het gevoel dat de Heer zó aanwezig is. Vaak sta je wel over Hem en tegen Haar aan te praten, zonder dat je die presentie zo sterk ervaart, ook al weet je verstand en je geloof het wel. 
Gister was dat er heel de dienst... fijn! Cadeautje. 
Later Tonio en Amber nog even gezien, maar ik was erg moe, het was de avond er voor heel erg laat geworden, dus ik ben niet meer mee gegaan... Heb de middag in bed doorgebracht, en vandaag me ook extreem rustig gehouden. Wel op bed wat postzegels uitgezocht, ik had er van verschillende mensen gehad, en dat was erg leuk.
Zoveel zegels die ik nog nooit gezien had!!! Enig! :-)

19 januari 2006. Ik krabbel langzaam op, Ton is nog snel moe, maar voelt zich weer goed. :-) 
De storm heeft aan ons huis zo te zien geen schade toegebracht, (ik moet nog wel even op het dak klimmen om het zeker te weten), maar heeft wel een van de bomen op het Bolwerk ontworteld, zodat het huisje op de hoek van de Andreasstraat is geraakt en een stel dakpannen mist. Een Godswonder dat het ding zo gunstig terechtkwam! 
Parel en René hadden benauwde uren toen de naastliggende Schiere opeens 'op bezoek' kwam. Die was gister niet meer recht te trekken. Ook vloog een keukendeur er uit, en was een raam kapot. Gelukkig kwam er veel hulp. Mik was door het dolle heen van al die opwinding!
Bij Betty waaiden je botten uit je vel, en is de tuin een chaos, maar dat mag de moeite niet heten... Bij zoonlief is de hele schutting omgewaaid, dus daar wordt met man en macht aan gewerkt. De hele buurt kwam gister helpen. Bij de jongste bleek het huis volkomen tochtdicht... :-) Dus wij mogen dankbaar zijn. 

17 januari 2006 En toen werden we ziek. Bah! Eerst Ton, nu ik. 'k Ga snel mijn bed weer in, maar eerst een felicitatie aan onze Betty, die morgen jarig is. Ze viert het vrijdagavond...
Van harte, lieve meid! 

Er was een receptie en een groot feest, waar veel oude vrienden van de echtelieden waren gekomen.
Wij hebben nog dertig passen gedanst. Parel en Betty bleven tot het eind, wij lagen voor die tijd echt wel op bed...
 En vanmorgen gingen we terug met de dochters... Een paar bijzondere dagen.

9 januari 2006. Tons moeder is 128 jaar geleden geboren. Als meisje van 5 raakte ze haar moeder kwijt, zodat ze deels in een weeshuis werd opgevangen, deels door haar oudere zuster, waar ze altijd erg dol op bleef. Ze was in haar jonge jaren een echte 'modern Milly' - na de acte nuttige handwerken gehaald te hebben, heeft ze zich bekwaamd in kantoorwerk en is ze naar het buitenland gegaan. Eerst naar Londen, later naar Zuid-Afrika, waar ze de lange mars van Pretoria naar de kust helemaal te voet heeft afgelegd.  Ton heeft een gebakje genomen op haar gezondheid, en we hebben even met liefde over haar gesproken. Ze was een oude, maar toegewijde moeder. 

Driekoningen: 6 januari 2007. Onze zoon Tonio is jarig en zal het enig vinden je virtuele gelukwensen te ontvangen. ;-) Bellen kan ook, maar koffie en koek zit er vandaag niet in. Maakt niet uit, we houden toch van je, hoor jochie!
Het is de laatste dag van de kersttijd. De Epifanie of troonsbestijging van de Heer wordt in de Oosterse kerken gevierd, zoals wij het kerstfeest vieren. Al onze vrienden daar: een heerlijk feest!
Ton houdt het sinds donderdag op pyjamadagen, maar doet wel braaf zijn oefeningen. 

3 januari 2007. Zoveel achterstallig werk!!! Dat krijg je als je een tijd ziek geweest bent. Maar lastig is het wel. Ik ben nog zo moe... En sinds 15 october is het toch behelpen met de PC, ook al heb ik die van Lotje er bij staan, hetgeen wel een stuk scheelt... Ach, wat zeur ik! Aan het werk!

2 januari 2007. Felicitaties voor vriend Hub. Ook voor hem is vandaag pas een en ander op de post gedaan, want de brievenbussen waren hier al vrijdag aan het begin van de middag dicht gemaakt. :-( En toen haalde ik het niet meer naar het postkantoor. Tja.... Maar onze gelukwensen zijn er niet minder om.
...
Ton is vanmiddag naar fysiotherapie geweest, en het ging beter dan verwacht. :-)