31 december 2015. Vanmorgen vroeg op: we mochten weer naar onze cardioloog, hetgeen altijd plezierig is. Ton was wat minder in vorm vandaag. Maar de cardioloog vond hem wel een stuk beter dan de vorige keer, al kruipt het vocht onrustbarend op in de rechter long. Volgende week begint Ton aan een stootkuur. Eens kijken wat dat doet. We hadden vanmiddag ook nog fysiotherapie. Op HC had Ton geprobeerd een stukje te lopen, dat ging suboptimaal. :-( Maar elke inspanning is tegenwoordig topsport. Vanavond verslikte mijn lief zich ook nog eens in een nietsje, dus sliep hij tot aan Herman Finkers. Maar dat was leuk! (Op een paar ongepastheden na.) Tegen twaalf uur bleek de oliebol van Tamminga veel lekkerder dan die van Albert Heijn, dus dat weten we ook weer. Parel had al eerder gebeld, Tonio belde even na het begin van het nieuwe jaar, en de andere twee hebben we zelf gebeld of dat in elk geval getracht. Nu is het half twee, dus opeens is het 2016 en nu is 2015 om... Barry, 68 is nog heel jong, jongen. Van harte gefeliciteerd! 

30 december 2015. Vannacht kon ik niet slapen tot vanmorgen half zeven, toen lukte het opeens. Gelukkig hoefden we vandaag nergens te zijn. Wel gingen we nog naar HC voor boodschappen en vooral om Ton te laten lopen, maar dat bleef bij een miezerige 50 pas met moeite. :-( Vanmiddag en vanavond ben ik hard bezig geweest met nog een paar laatste kaarten, en ja hoor, de brievenbus is dicht en wordt pas maandag weer van slot gedraaid. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!!!! Net gooide ik met mijn mouw Tons laatste beetje koffie om op zijn tafeltje dat hij benauwend vol had gebouwd met de (kostbare) boeken waar hij nu mee bezig is, zodat die allemaal grote koffievlekken hebben, en bovendien is mijn lief nu al een kwartier aan het hoesten, alsof hij zich verslikt heeft. Zullen we maar aan morgen beginnen? Deze bladzij slaan we maar om... Morgen gaat vast alles beter. Dat moet wel, want het is een drukke dag.

29 december 2015. Ton was vroeg op vandaag, hij zat al ijverig te studeren toen ik beneden kwam. Daarentegen ging hij halverwege de middag weer slapen tot het avondeten, dat hij in bed genoot. Ik deed boodschappen en kwam nog net op tijd bij de fysiotherapeute, die masseerde en tape aanbracht, dat doet wel goed, zo. Tussen de bedrijven door las ik in de keuken in een boek dat ik met Sinterklaas had gekregen. Zodoende kwam ik aan een aantal andere dingen niet meer toe. Zucht. Wel heb ik vanavond een heel stuk Spaans vertaald. Dat kost veel tijd. 

28 december 2015. De 76ste verjaardag van zwager Max. Onze hartelijke gelukwensen! Ton heeft vandaag goed gepresteerd met de fysiotherapie, ik niet, ik was te beroerd om er bij te blijven, dus ik heb verzocht of men mijn lief na afloop wilde retourneren, hetgeen netjes gebeurde, en zelf ging ik naar huis om daar bibberend leeg te lopen. Er is vandaag niet veel goeds uit mijn handen gekomen... :-( Ton heeft nog wat zitten dutten met de voeten in de stijgbeugels van het fietsblok, zo zat hij heerlijk in de zon. :-) Vanavond keek hij Paul van Vliet. 

Zondag 27 december 2015. Derde Kerstdag dus. :-) We werden vanmiddag opgehaald door Laetitia en Pieter om naar het nieuwe huis te kijken en om met hen de middag door te brengen. Heel gezellig. De kinderen versierden kerstkoekjes die daarna in de kerstboom werden gehangen. Ik bekeek het huis met Barend, de kinderen gingen later met mijn fototoestel het huis door, zodat Ton de foto's (morgen) in het groot kan bekijken op de TV. Na een kleine twee uur brachten ze ons ook weer naar huis, waar Ton rustig even dutte terwijl ik in de keuken bezig was. De rest van de avond keek hij televisie, en ik deed een en ander in de keuken. We moesten het eten temporiseren, want anders ging Ton weer heel erg hoesten. 'Gelukkig' kwam er een telefonade tussendoor, en na drie kwartier was Ton ook wel toe aan het toetje. ;-D Ach ja! Vanavond heb ik nog een uurtje gewerkt aan een artikel voor het Berichtenblad, en als ik mij heel erg haast kan de computer vandaag nog uit. !

26 december 2015. Tweede Kerstdag. Dat naar bed gaan viel gisteren tegen. Ton wilde kijken naar Des Hommes et des Dieux, een film n.a.v. een waar gebeurde situatie in Marokko, jaren geleden, midden in de burgeroorlog daar destijds. Hij wilde dat beneden doen, met de koptelefoon op, in de hoop dan het Frans optimaal te verstaan. Ik ging naar bed, want ik kon niet meer op mijn benen staan, maar ik keek, nieuwsgierig, heel even naar de film waar Ton zo graag naar wilde kijken... en was geboeid. Zo kwam het dat we pas om drie uur gingen slapen, en vanmorgen moeite hadden met opstaan. Eigenlijk hadden we vandaag graag naar Laetitia en de haren willen gaan, die we ook al lang niet hebben gezien. Maar de televisie boeide mijn lief, en eer Ton zich er toe kon zetten de pyjama te verruilen voor kleren, was het al half zes. Toen is hij maar eens met zuurstof gaan oefenen met het fietsje, de gewichten, en het trekding. Om zeven uur begonnen we aan het wel iets feestelijker eten, waar ik in de tussentijd mee bezig geweest was. En passant had ik een kerstbal gefabriceerd, met behulp van een zakje Kerstfeest-knopen. Maria, Kind, ezel, engel en een man, die zowel Jozef als een herder kan zijn. Later heb ik er nog een gemaakt met ster, engel, 2 herders en 2 schapen. Toch nog creatief! Helaas kreeg Ton na het toetje weer zo'n geweldige (langdurige) hoestbui. We hebben geen idee waar dit nu weer van komt. Echt om wanhopig van te worden... Voor tienen wilde Ton al naar bed, om daar lekker wat te gaan liggen lezen. Een kwartier later sliep hij al. Maar even na middernacht, toen ik de vorige zin schreef, werd hij wakker met een razende jeukaanval. Nu ligt hij bij te komen met een ontdooiend washandje tegen de ergste jeukplek. Dit keer kwam het van één enkel chocolaadje. Amandel en kaneel kan ook al niet meer. Dus het tijdeigen gaat wel aan Ton voorbij, en dat verdriet hem. Verder: Never a dull moment here! (Maar zelf eens doorwerken is er ook nauwelijks bij...) Ik haak maar af. Heb een mooie zondag morgen.  Kerst drie! :-) 

25 december 2015. Eerste kerstdag. Jezus Christus is God vervulde belofte. Hij kwam, Hij leeft, Hij zal komen! Juist in de nood van de wereld. Ook in jouw pijn. 
We zouden naar de Charismaatjes in Amsterdam, daar had Ton zich op verheugd, ik ook, maar het ging niet. Ton was vanmorgen veel te moe. Hij had in de nanacht een geweldige jeukaanval gehad. :-( Jammer. Ik had me al opgetut, maar het (Kerst)feest ging niet door. Parel belde heel gezellig, en op de slaapkamer kunnen we met twee telefoons, die parallel gekoppeld staan, met zijn drietjes praten. Erg leuk. Daarna begon ik aan het ontbijt. Het was al een uur of twaalf. Even later belde Betty ook om ons een mooi Kerstfeest te wensen. Om kwart over drie zou ze ons halen voor een kort bezoekje aan Vianen. Nu hadden ze bij het Moreelse park weer eens gespeeld met de reuze lego-blokken, dus de weg was opnieuw verlegd. Opeens ging heen en terug over één smalle weg. Heel verwarrend, dus het was een kwartiertje later dat dochterlief er ook echt was. Ton was nogal kort van adem, dus we namen de rolstoel maar mee, zodat Ton vandaag helemaal niet heeft gelopen, maar daar was het weer ook niet echt naar. Het was heel gezellig, maar na een uurtje was het ook wel weer lang genoeg voor Ton. En Betje bracht ons heel lief ook weer terug. Kwart voor zes waren we thuis. Ik spijbelde eerst een kwartiertje met een romannetje (vier weken vasten achter de rug wat dat betreft) en dat kwartiertje liep een beetje uit. Maar we hadden met eenvoudige middelen toch een heel feestelijk diner. We deden het rustig aan, dus het was na half tien dat de afwas klaar was... Nu is het bijna half twaalf, en ik val al een uurtje om van de slaap. Ik ga eens kijken of ik Ton kan overhalen om naar bed te gaan. 
Heb een mooie en inspirerende 2e kerstdag!

24 december 2015. Na de fysiotherapie was Ton erg moe, hij deed het rustig aan, terwijl ik nog wat boodschappen deed. Boom van zolder gehaald en opgezet, en naar de prachtige Kerstnachtdienst van de Lutherse kerk hier in Utrecht geweest. Samen (Ton ging mee voor mij). Het was heel erg mooi. En zo waren we net voor twaalf uur thuis. We hebben nog een uurtje zitten sudderen bij de kerstboom, die nog alleen met lichtjes is getooid. De rest komt wel. Het was goed zo. Heb een rijk gezegend Kerstfeest. Het onze is goed begonnen, heel goed. God zegene jullie allemaal. 

23 december 2015. Zacht maar met harde wind. Drukke dag geweest, ik weet niet meer wat ik allemaal deed. Morgen beter. Bless you.

22 december 2015. Vandaag zijn we bij Daan geweest. Ik had een heleboel kruiden en andere dingen mee, die Ton de laatste tijd heeft gehad, zodat Daan ze kon controleren... Laat de soep nu voor huidproblemen zorgen! Plus koriander en majoraan, die ik niet zovaak gebruik, dus dat scheelt. Zij het dan dat er nu, behalve peterselie en knoflook, letterlijk niets meer is om het eten wat op te fleuren. Ook de vijgen waren niet goed, maar die eet ik dan wel op. Ton werd wel een beetje mismoedig. Van een beetje kippevlees, net genoeg voor 2 bejaardenporties, heb ik soep getrokken... hij vond het gelukkig te eten. Het potje natriumarme kruidenbouillon bevatte ook tijm en oregano, dus dat ging niet. Het leven wordt een steeds grotere uitdaging. Joepie! Vanmiddag kon ik nog de afdeling Frans op de bus doen, dank zij onze lieve Geneviève. Maya Hoogveld heeft de Spaanse vertaling voor haar rekening genomen. Ik ben beide dames heel dankbaar. Vanavond heb ik nog een aantal klusjes gedaan, bovendien wachtte ik op bezoek dat niet kwam. Balen. Anders had ik andere dingen gedaan, maar dat kan morgen. Hoop ik. De kost van Tons hoofdwond is er vanavond opeens met een knappend geluidje afgesprongen. Nergens te vinden. Het ziet er netjes uit, al is de huid nog zo dun, dat die eigenlijk niet helemaal dicht is. Nog even voorzichtig zijn. Maar het is fijn dat Ton 'weer toonbaar' is. Verder heb ik de tafel wat opgeruimd, maar voor dat deze kamer weer beloopbaar is moeten er nog heel wat uren in gestopt worden. Dat gaat niet, want het Berichtenblad moet nu eindelijk. Van de andere bestuursleden weer niets gehoord, tant pis! Ik maak er wel wat van, maar nu ja, genoeg gezeurd. Aan het werk. Mogen met frisse tegenzin weer aan het werk. :-) Deze hobbel (de kerstpost) is in elk geval voor de kerst genomen. (O help, ik moet nog een aantal dingen via de mail versturen!) Tja.

21 december 2015 en dus zou het vandaag winter moeten worden. Dat doet het bepaald niet. Het is vrij zacht, al bederft een harde koude wind dat wel. Zeker toen wij naar de fysiotherapie gingen... Ton presteerde redelijk onder de maat. Hij trapte maar 70 kilo weg. Nog altijd 30 meer dan mijn knieën aankunnen... :-) (Mijn held!) Verder gingen er vandaag een stuk of 350 kerstkaarten op de post. Nu nog de Franstalige kaarten. Ton ploetert op dit moment op een Duitse kaart. We hebben nog twee adressen in Duitsland, maar die dames konden meeliften met de Spaanse kaarten, aangezien ze beiden daar hadden gewerkt. We kennen hen ook uit Spanje. :-) Vanavond heb ik een rondje kaarten weggebracht in de buurt, morgen onderweg naar Daan nog een paar, en telkens zie je dat je tóch nog mensen vergat. Vreemd hoor. Bij elkaar zijn er nu 58 binnengekomen, en een stel mails. Er zal vast nog wel een en ander komen, de komende dagen. Vanmorgen werd er opeens nog post bezorgd. Mirakel!!! In elk geval hoop ik snel weer verder te gaan met het Berichtenblad, maar ik merk dat ik niet meer zo goed ben in multi-tasken als vroeger. Eerst moet dit af! 

Zondag 20 december 2015. Zondag Rorate! Ik denk dat het wel fijn weer was, maar we zijn er niet uitgeweest. We keken onder de morgenkoffie naar een dienst op de TV, daarna wilde Ton weer slapen. Ik ging intussen verder met vouwen en snijden van de kerstpost. Pfff. Een heel werk. Pas om kwart voor drie gaf mijn lief teken van leven, bar ontevreden dat hij zijn jonge leven verslaapt. Ontbijten wilde hij wel, daarna ging hij met zuurstof beneden wat fietsen en andere oefeningen doen. Hij heeft nog een tekstje aangepast, wat gebeld, gestudeerd, en geschreven. Ik kan even niet verder met de kerstpost. De batterij van het fototoestel moet laden. Ik fotografeer de gezegelde brieven voordat ze de bus ingaan, want vorig jaar wilde de PTT mij driedubbel laten betalen voor postzegels die er op gezeten hadden, maar tijdens de behandeling daar eraf waren gegaan. Of was dat eervorig jaar? In elk geval: ik neem geen risico. Maar nu is het even lastig. Morgen valt een groot deel van de dag weg, door de fysiotherapie. We zien wel. Ik wil zoveel mogelijk morgen op de bus hebben, dan is er een kleine kans dat het er met kerst is. 

19 december 2015 was weer een heel zachte dag. Ik moest al vroeg wat pakjes ophalen, ik kreeg nog net een zacht motregentje mee, maar later was het droog en windstil. Heel aangenaam. Ton wilde wel lopen in de binnentuin, dat lukte: 100 pas. Daarna reed ik hem naar Hoog Catharijne, en tussen het boodschappen doen door liep hij er nog eens 2 x 100. Een goed resultaat. Ook wielde hij nog 50 slagen, maar zijn armen zijn die beweging ontwend, dus hij voelde het wel in de schouders... Tja, dat komt wel weer terug. De rolstoel kwam in een betere staat terug dan we hem hebben gekocht, dus alle lof voor Van Os, de fabrikant. :-) Na het eten kreeg Ton weer een reuze hoestbui. Om wanhopig van te worden, want niemand weet waar het van komt. Ik bleef maar weer een half uurtje bij hem zitten, voordat ik snel op de fiets de laatste boodschapjes haalde. Er kon eerder echt niets meer bij in de tassen. Verder ben ik bezig geweest met de Kerstkaarten. 360 zijn er nu afgedrukt, gesneden en gevouwen. Zwaar werk. Dat zijn de Nederlandse. Dan de rest nog. De Engelse vertaling is vanavond ontstaan. Steenkolen- Engels ongetwijfeld, het kan mij nu niets meer schelen. Geneviève buigt zich over het Frans, de schat, en het Spaans moet ook nog. Slik. Ik kreeg ook nog een telefoontje van 40 minuten, maar toen kon ik mijn voeten rust gunnen, al dat vouwen en snijden doe je staande. De Heer vond dat ik even zitten moest. :-) En zo is het twintig over een, dus zachtjes aan tijd om mijn lief als een lam naar zijn bed te leiden... Maar of ik de Kerstpost op tijd in de bus krijg???? Ik doe mijn best. 

18 december 2015. Om de een of andere reden lukte het ons niet om vanmorgen zo vroeg op te staan als ik had gewenst, maar om half twaalf zat Ton beneden, hij had zijn koffie gehad, maar het ontbijt moest nog. Het fruitgedeelte kreeg ik net klaar voordat de Huizendokter aanbelde. Een alleraardigste jongen, iets tussen Tonio en Herman Finkers in, maar dan jonger. En heel erg kundig. Het huis is van onder tot boven gefotografeerd, en hij merkte dingen op die ik niet had gezien. Het is nooit goed als je interessant bent voor een arts, en ook niet als je huis interessant is voor een huizenarts! Maar hij wees me wel op een paar dingen, waar ik iets mee kan. :-) Hij was ruim drie uur bezig, daarna moest ik me weer bezig houden met Ton, zodat ik vrij laat een paar noodzakelijke boodschappen op de fiets ging halen bij de Jumbo. Het werd al donker! Vanavond ben ik begonnen met het afdrukken van de Kerstkaarten, maar ik zie dat ik niet eens genoeg papier heb. De eerste 50 zijn geprint, maar dan komt het snijden en vouwen. Zwaar werk, en daar ben ik nog maar net aan begonnen. Het wordt een arbeidzaam weekend. Straks had Ton het even zo benauwd, en zoveel jeuk, dat ik er echt een half uur bij moest zitten en zijn hand vasthouden. Je komt wel steeds nader tot elkaar op die manier. ;-)  

17 december 2015. Terwijl Ton onder tweekoppige begeleiding 'fietste', werd ik dit keer verwend door de fysiotherapeute, die de spieren van nek en rug losmaakte voordat ze mij in de tape zette. Wat voelde dat lekker aan! Ik kreeg meteen de energie om een aantal klussen te doen, zeker omdat het zulk mooi weer was! De bedden werden goed gelucht en verschoond, (dat is een heel karwij voor mij!) en de tweede was zit al in de machine. Ton heeft de hele avond zitten broeden op de tekst voor de kerstkaart, nadat hij de mijne had afgekeurd. Dus ik ben benieuwd. :-D

16 december 2015. Wel, vanmorgen was het nog niet uitgeduurd, dus ik heb de computer opnieuw opgestart, en raad eens? W10 ging de installatie herstellen. Daar was ie nog mee bezig toen we bij Daniël en Ineke vandaan kwamen. Toen heb ik een en ander de nek omgedraaid, en nu werk ik op de zeer trage variant van W7. 32-bits op de niet-ssd-schijf. Hier moeten nog wat dingen geïnstalleerd worden ook. Maar dat zien we later wel. Ton heeft op HC nog 100 pas gelopen, maar dat was met moeite. De PC wil opnieuw opstarten. We zien wel wat er nu weer gebeurt. Antivirus, als het goed ik. Dat ging, maar allerlei programma's moeten onder dit niet vaak gebruikte OS worden bijgewerkt, en dat duurt uren. Bovendien blijft de spatiebalk hangen. :-)/
In elk geval heb ik vanavond nog de enveloppen afgedrukt voor de kerstpost, maar verder gaat het allemaal nooit meer lukken... Allerlei instellingen zijn hopeloos onjuist. 

15 december 2015 bleek een rampdag. Het leek een heerlijke dag te zijn waarop ik lekker kon doorwerken, hetgeen in de middag ook lukte. Ton had een pyjamadag, ik dacht dat we nergens heen hoefden, dus ik was lekker bezig. Maar na vieren werd ik gebeld: ik had de sessie met de fysiotherapeute, voor mijn arm en schouders vergeten. Blamage! Daarna ging er nog iets mis, maar ik had niets in de gaten. Ton had gisteren al gezegd dat hij in bad wilde, dus om negen uur vroeg ik of dit het moment was. Dat leek hem wel. Nadat het bad gevuld was, zo'n 20 minuten later, bleek hij zich tóch niet fit genoeg te voelen voor een bad. Kan gebeuren. Dan ga ik er wel in. Net voor ik mijn werk kon opslaan en afsluiten, sloot Windows7 de computer af en werd er meegedeeld dat Windows 10 nu geïnstalleerd kon worden. Ik dacht iets onparlementairs, en ging het bad in. Niet denkende dat dit dreigement werd uitgevoerd. Hetgeen wel het geval bleek toen ik terugkwam uit de badkamer. Een venstertje, en ronddraaiende puntjes eronder. Het schoot niet op. Mijn buurman wist zich te herinneren dat het 'wel even' kon duren. Het duurde en duurde. Intussen heb ik maar wat opgeruimd, waar ik niet opgeruimder van werd, want er moet nog zoveel. 

14 december 2015. Vandaag is onze Parel dan echt veertiger-af. Ze is vanavond nog met Betty en de vriendinnen die het verjaarsfeest hadden bekokstoofd uit eten geweest, en als ik de foto's bekijk was dat letterlijk dolle pret. Voor die tijd hebben we haar nog even kunnen bellen. Er gaat niets boven de viva vox! We zijn blij met een halve eeuw Parel! Vanmiddag hebben we fysiotherapie gehad, dat was geen groot succes, want Ton was vannacht heel erg onrustig, pas tegen zes uur sliepen we in. En om 8 uur ging er een meute dragonders de trap van de buren voortdurend op en af, om negen uur werd er gezaagd, en daarna werd er in steen geboord, dat het door merg en been ging. Zolang Ton sliep had hij er geen last van. Maar al met al was hij er fysiek niet goed aan toe. En ik zombie een beetje. Vanavond en een deel van de middag ben ik nog bezig geweest met de adressen voor Kerst. Daar kwamen een paar aardige telefoontjes aan te pas, hetgeen niet opschiet, maar wel hartverwarmend was. :-) Een uur, Ton heeft al een paar keer gezegd dat hij 'zo' naar bed gaat. Ik ga nog maar even naar de wasmachine kijken. Morgen komt het werkvolk weer vroeg lawaai maken. (Geen verband.) Verder ben ik bezig geweest de adressen klaar te maken voor de enveloppe, maar die moeten allemaal nog afgedrukt worden. En de kaart moet nog. En zo voort. Nu de wasmachine. En de rookmelder blijft piepen. Grrr!

Zondag 13 december 2015. Zondag Gaudete: verheugt u. (Maar dan wel altijd in de Heer!) Vanmorgen vroeg op, want ik mocht dienst doen in Heusden! Na afloop hebben we koffie gedronken bij een van de gemeenteleden, altijd erg gezellig! Half twee in de trein, tegen half drie thuis, en verder wat gekoeteld met Ton, die nog lekker in bed lag (en bleef). Toen hij met de koptelefoon op naar de klassieke zenders ging luisteren ben ik de dienst maar in de computer gaan zetten. Aanstonds weer koken en dat soort dingen. :-) 
Vanavond hebben we moeizaam uitgezocht wie er een kerstkaart moeten krijgen. Bijna 400, en dan krijgen er nog een heel stel per mail. We zijn écht gek! In Godsnaam dan maar. Maar waar haal ik de tijd vandaan? Het Berichtenblad moet ook nog. 
 Maar morgen is onze Parel echt jarig. Wel gefeliciteerd, mooi meisje! We zijn al een halve eeuw blij met jou!

12 december 2015 Vandaag is het 50 jaar geleden dat Parel geboren zou worden: precies een jaar na onze verloving. Maar ik werd ziek, de bevalling werd stilgelegd, en zo werd het de 14de! Maar... ze heeft het vandaag al uitbundig gevierd. Eerst in 'kleine kring', de familie en een paar vriendinnen, en later, veel later, werd het een echt feest! Maar toen waren de ouderen alweer naar huis. Zelf waren we er tot mijn grote spijt niet, maar Parel belde ons wel op van tevoren, en als mijn Skype nog had gewerkt, had ik een en ander kunnen zien. Windows 10 probeert uit alle macht ertussen te komen, ik moest mijn dienst nog afmaken en afdrukken, dus opnieuw installeren was even geen optie. Maar... Parel stuurde wel een foto, en Diana zou er ook maken. Verder kwam Tonio met Amber en Diana de rolstoel brengen, die nu echt gerepareerd is, en na het eten heeft Ton met zuurstof nog wat geoefend. Goed bezig, dominee! Bijna middernacht, ik moet mijn tas nog inpakken, maar verder lijkt alles klaar. Natuurlijk deden twee printers moeilijk, maar dat is de duvel die er mee speelt, en daar ben ik niet bang van. Het duurt alleen allemaal wat langer. Gezegende vrolijke zondag morgen! Gaudete! Verheugt U. 

11 december 2015. Ton had weer vreselijke jeuk, niet zo prettig dus. We moesten vanmiddag wachten op het telefoontje van maandag. Wat bleek: de arts had een uur eerder opgebeld dan was afgesproken, en dus waren we er nog niet. Nu wel, halverwege de middag. Alles was relatief goed, dit plekje kan wel wachten tot februari. Geen kanker. Mooi zo. Ton verwachtte nog een ander telefoontje, dus hij bleef thuis, terwijl ik nog een paar boodschappen deed die niet konden wachten. We kregen ook het bericht dat de rolstoel gerepareerd is! Hoera. Tonio zal hem halen en brengen. :-D Vanavond heb ik verder gewerkt aan de dienst van zondag, het schiet op. Half een, ik ga Ton klaarmaken voor de nacht. 

10 december 2015. Vanmorgen werden we moeizaam wakker, al hadden we wel goed geslapen. Ik haastte me om het ontbijt klaar te maken, Ton was met het fruit bezig, toen hij opeens een gigantische jeukaanval kreeg. Het was zo erg dat we de fysiotherapie moesten afzeggen. En dat doet mijn lief niet graag. Ruim een uur ben ik bezig geweest met bevroren washandjes om de huid te koelen voordat hij weer rust in het lijf kreeg. En ook daarna heeft hij lang zo koel mogelijk gezeten, met de betreffende lichaamsdelen. Later hebben we toch nog een poging gedaan om te bewegen. Maar na 300 pas kreeg Ton pijn in zijn been, dus toen was het op voor vandaag. Je hebt van die dagen! Het overlijden van de zoon van vrienden van ons hakte er ook in. Een jonge man van 44. De kaart was gepost op de 7de, maar werd vandaag pas bezorgd. Ton had anders alles op alles gezet om bij de begrafenis (gisteren) te zijn. Nu heeft hij gebeld. Al met al kwam ik er pas om half negen aan toe om aan het werk te gaan. Ik schat dat de preek half af is. Dat hoop ik. Morgen kijk ik er wel weer naar. Het is al tien over een, dus het is tijd om te gaan slapen. :-) 

9 december 2015. Na een goede nacht hadden we een rustige morgen. Er moest wel een en ander geregeld worden intussen. Vanmiddag zouden we om drie uur uit gaan, het werd een uurtje later. Daar word ik niet blij van. Maar Ton heeft op HC wel vierhonderd passen gezet, en dat is mooi. Hij is ook erg tevreden over het feit dat de grootste afstand in één keer nu ook verruimd is tot 150. Het motiveert hem om te lopen. :-) 
Vanavond heb ik hard aan de dienst gewerkt. Je merkt niet dat je opschiet, maar de basis moet nu eenmaal goed zijn. En morgen komt over drie minuten. Dan gaan we verder. 

8 december 2015. Toen we wakker werden was het nog mooi weer, maar tegen de tijd dat we (eindelijk) uitkonden, om half vier, begon het net te regenen. Maar geen nood: de rolstoelregenjas is onbetaalbaar! En mijn zuidwester houdt ook veel tegen. We deden wat boodschappen, Ton liep al met al 300 pas, al moest hij na 250 wel eerst bijgebracht worden met een kopje koffie bij La Place, waar ze beslist níet de lekkerste koffie van HC serveren. Op de terugweg regende het overtuigend, dus we kwamen redelijk nat thuis. Alles kan lekker drogen in het halletje, waar de verwarming tóch brandt. Om half zeven waren we op onze plaats: Ton in zijn kamer en ik in de keuken. ;-D 
Voordat ik achter de oude maar onvervangbare DOS-laptop kon plaatsnemen was het half negen. Nu is het half een, maar ik heb een lezing helemaal klaar, wat het Grieks betreft: alle woordjes opgezocht, bijbehorende verwijzingen erbij gezet, en voordat ik een en ander had afgedrukt was het half een. Morgen vertaal ik het wel. Nu moet het oud papier naar buiten en mijn lief naar boven. En er waren nog een paar dingen die eerst moesten, ik weet ze alleen niet meer. Zorgelijk. Maar ook daar hebben we morgen voor.  

7 december 2015. Vandaag werden we beslist laat wakker. Ton had ook van 3 - 6 opgezeten, ik had er dit keer niets van gemerkt. Maar ik had een grote slaapschuld opgebouwd, in de aanloop naar Sinterklaas. Het was een heel plezierig gebeuren, met leuke cadeaux en cadeautjes, mooie surprises en prima gedichten. Dank U, Sinterklaasje! Het verliep heel rustig en zonder gehaast, maar tegen het eind werd het, ondanks de zuurstof, Ton wat veel. Desondanks was het allemaal een groot succes, al misten we onze dochter twee natuurlijk wel erg. Het kon niet anders. 
Vandaag lukte het ons nét om op tijd bij de fysiotherapie te zijn, daarna moesten we wachten op een telefoontje van de huidarts. Maar... dat kwam niet. Helaas. Wel heb ik de tijd gebruikt om het achtergebleven Sinterklaaspapier te ordenen, en de bruikbare delen bij elkaar te leggen voor nader onderhoud. Het onbruikbare deel heb ik samengeperst in een grote schoenendoos, dat kan woensdag worden opgehaald. Vanavond heb ik een flink deel van de liturgie voor zondag in de computer gezet, maar een lezing moet nog worden vertaald. Morgen. Hoop ik. 

Zondag 6 december 2015. Op het nippertje bijna klaar. Na afloop vond ik nog één cadeautje. Het Sinterklaasfeest met Parel en Mik was een groot en rustig succes, maar nu slaapt Ton dwars door alle keiharde Nieuwsuitzendingen heen. En ik kan mijn ogen niet meer openhouden. Morgen verder.

5 december ging op aan de voorbereidingen van Sinterklaas. Geen tijd om te schrijven, anders dan gedichten.

4 december 2015 stond in het kader van Sinterklaas. Ton heeft nog 220 pas gelopen op HC, en verder heb ik pakjes ingepakt. Nog geen gedicht, geen surprise, en er moet nog een heleboel. Morgen als het straks is. Nu is het vijf uur, ik zoek mijn bed op. Voor onze zieken en geliefden in narigheid brandt er een kaars. Zegen!

3 december 2015 werden we wakker van onaangenaam geraas. Niet Sinterklaas, maar een buurman drie huizen verder weg die zijn huis liet isoleren. De wagen stond voor onze deur te gassen, ik was er niet blij mee. Gelukkig hield het om 11 uur op. Om 12 uur fysiotherapie, om half twee de huisarts, die bijna net zo aardig bleek als haar voorgangster, en vlot! Om vier uur werden de medicijnen al bezorgd! Ik had intussen de goot van bladeren ontdaan, voor een deel via het balkonnetje van de buurman. Maar hij had ook een computerprobleempje. Of ik éven had. (Hm) Het werd een paar kwartiertjes meer. Daarna moest ik snel de stad in om een aantal dingen te kopen, dat duurde.... mijn voeten protesteerden, en ik had toch de helft vergeten. Kwart voor zeven thuis, koken, daarna moest er soep gemaakt worden... dus het schoot niet op. Vanavond eerst lopen klunzen, maar nadat ik Ton naar bed geholpen had schoot het op. Kwart over vier, hij is erg onrustig, dus ik ga maar eens kijken. En misschien slapen. Maar ik ben nog lang niet klaar, en het creatieve gedeelte moet nog... Dit wordt weer zo'n geschenk met een uitloop. Tons dichtader zat helemaal dicht vanavond, en zijn ogen ook. Morgen is dichtbij, maar ach, dan is nog van alles mogelijk. Verder kreeg ik straks een telefoontje, waardoor ik heel blij werd. Een dierbaar familielid had iets opgelost dat zwaar op mijn hart lag. Bless you!

2 december 2015. Nu is onze neef Michiel jarig, (ja, die knappe doctor) en we feliciteren hem bij deze van harte! 
En zijn ouders natuurlijk ook. :-) We waren vroeg op, want we hadden nog een afspraak staan tegen het middaguur. Helaas, na de koffie consulteerde ik mijn mobieltje, en daar zag ik een SMS-je. Het ging niet door, want onze waarde vriend was behoorlijk ziek. Heel vervelend voor hem. Opeens was bij ons de vaart eruit, dus het ontbijt duurde lang. Ik ging zelfs tussendoor even een boodschapje doen, want Ton kan niet zo snel eten. Toen ik hem voorstelde dat hij na de koffie aanstalten zou maken voor het aankleden, zei hij: Ik ga liever nog wat slapen. Ik ben zó moe! Toen hij om vijf uur klaarwakker was, vond hij de tijd van uitgaan wel verstreken. Het was al donker. Tja. Soms heb je dat. Bij mij is de vaart er ook niet in teruggekomen. Wel heb ik van alles gedaan, zonder dat er iets uit mijn handen kwam. Vanavond een enig gesprek gehad met een oud-docent. Ik dacht een telefoontje van 10 minuten te hebben, het werd drie kwartier. Verfrissend, zulke mensen! Ik ben toch wel erg bevoorrecht dat ik theologie heb mogen studeren aan de zaterdagsopleiding hier in Utrecht. Maar nu moet ik eens de handen uit de mouwen steken! :-) Het is bijna tien uur, dus een uur of twee heb ik nog wel. 

1 december 2015. Wereld Aidsdag. Mogen de meisjes in Afrika beter beschermd worden. Zolang die kerels daar denken dat de ziekte geneest als zij een maagd verkrachten zal het nog wel even doorgaan. Om je dood te schamen!

Het was beter weer dan gisteren, maar de dag verliep wel heel anders dan gepland. We hoefden nergens heen, dus ik had het idee een flink eind op te schieten met mijn lijstje van dingen die moesten. Helaas. Het liep weer eens anders. Onder andere omdat mijn lief geluisterd had naar de aanmaning dagelijks wat te lopen. En dat heeft hij gedaan. Eerst 50, daarna 75 en later nog eens 75 pas op Hoog Catharijne. Het kostte me alles bij elkaar wel drie uur, en daarna waren we allebei moe. Gek toch. Nu ja, het eerste Sinterklaascadeautje is gekocht. Ik had niet gedacht dat het dit jaar door zou gaan, maar Sint heeft anders beslist. :-) Van mijn te-doen-lijstje heb ik maar één ding kunnen schrappen, maar er staan er nog een heleboel op. Die zijn voor morgen. 

30 november 2015. Nog steeds flinke storm en aardig wat regen. Maar we gingen wel naar de fysiotherapie. Net als gisteren hadden we een slechte nacht gehad, dus de motivatie om er flink tegenaan te gaan was iets minder. Bovendien moesten we er bijna een uur eerder zijn dan normaal, en daar werd een zeker iemand hier niet blij van. Nu ja. We hebben het weer overleefd. Vanmiddag heb ik nog geprobeerd iets aan tochten en kieren te doen, maar dat schoot minder op dan ik hoopte. Vanavond had ik een heel lijstje. Klusje 1 zou een half uur kosten, maar het nam de hele avond, al heb ik ook nog een klein uurtje gepraat met de jarige. En zo is het half twaalf, en ik moet nog beginnen aan al die dingen... Dat moet morgen anders! :-D

Zondag 29 november 2015. De eerste zondag van de Advent. Wat een dag! Het stormde vanmiddag behoorlijk. Graag waren we naar Amsterdam gegaan, maar het zat er niet in. Dus werd het klusjesdag voor mij, Ton hield het rustig. Morgen is onze schoonzoon jarig, die wij een wat minder stormachtig leven wensen! Bless you, Barend!

28 november 2015. Een druk dagje. We begonnen redelijk op tijd, maar omdat ik persé naar de lapjesmarkt wilde (wat een feest van kleuren was dat weer!) gaf ik Ton bij wijze van ontbijt koffie en koek, pas toen ik terug was kreeg hij zijn fruit en Budwigpap. Zo kwam het dat hij zijn postprandiale koffie pas om vier uur had, maar toen had ik ook al een uur op het dak gewerkt aan het wegwerken van de bladeren... Vijf grote bouwzakken liggen nu beneden. Een is er geknapt bij de val, de andere lijken OK. Later heb ik nog een zak van het platte dakje boven de keuken gevuld. Dus ik was wel bezig. Boodschappen deed ik na het koken, fijn dat dit kan. Vanavond heb ik verder wat geworsteld met printers, die opeens roepen dat een cartridge, waar ze voordien prima mee overweg konden, niet wordt ondersteund. Leuk is dat. De andere laserprinter bleek veel donkerder afdrukken te leveren. Daar moest ook eerst een nieuwe toner in. Tons reisje krijgt nog een duur staartje, maar hij is wel blij. Ik heb nu 100 bladzijden afgedrukt, en er komt nog véél meer bij. Morgen. Niet vandaag.  Een gezegende Adventstijd op weg naar de Komst van Hem die was, die is en die komen zal. 

27 november 2015. Vandaag weer niets gehoord van de huisarts, dus nu gaan we maandag maar eens grondig telefoneren. Wel kwam, zoals afgesproken, de huidige predikant langs, en dankzij de zuurstof kon Ton ruim een uur met hem spreken. Mooie uitvinding. Heel even speelde ik al met de gedachte aan Sinterklaas. Maar dat wordt dan wel volgend jaar, vrees ik. We zullen zien. Ton heeft lekker zitten lezen, met zuurstof, en met behulp van de loeplamp. Om half negen hebben we beiden naar Robbert Dijkgraaf zitten kijken. Boeiend! NPO1 voor wie het terug wil kijken. De moeite waard. Verder heb ik een aantal foto's toegevoegd aan het reisverslag en een paar dingen uitgezocht voor Het Evangelie in Spanje, en de dag is weer voorbij eer die begon. Morgen komt er weer een. Over ruim vijf minuten. Joepie! 

26 november 2015. Help, weer een dag van druk bezig zijn en niets doen. (Nu helpt een telefoontje van twee uur met je zusje ook wel in die richting.) Maar ik was toch al nergens goed voor vandaag, want voor zes uur sliep ik niet. Ton was erg onrustig, en ik kon niet in slaap komen. We moesten naar de fysiotherapie om twaalf uur, maar om drie uur moest ik terug, want ik moest op mijn Procrustusbed. Ik ben na afloop weer netjes aan elkaar getaped. ;-) Het voelt wel goed. Daarna moest ik een paar boodschappen doen in de stad, al met al bracht ik tussen hot en her twee uur door. Ton is erg gelukkig met de vertaling van Seneca's vita beata, dus dat is een afwisseling met de sudoku's. :-) Ik geloof dat hij daar vanavond mee bezig is geweest. Ik was net bezig een lijstje te bedenken van dingen die geen uitstel kunnen lijden (veel!), maar voor ik het kon opschrijven ging de telefoon. Tja. Daarna heb ik foto's ingevoegd in het reisverslag van Nevers. Ik heb bij bladzij 100 het document maar eens gesplitst. Er komt nog wel een boel bij. Maar vanavond niet meer. En morgen ga ik dat lijstje opschrijven, en een begin maken met de uitvoering.

25 november 2015. Regen!!! We zijn bij Daniël en Ineke geweest, we hebben boodschappen gedaan, er is gekookt, gegeten en afgewassen... Vanavond ben ik bezig geweest met een permanent in mijn intussen zeer sluike haar. Het is een puinhoop geworden. We zien wel hoe het afloopt. Morgen. ;-) of :-(

24 november 2015. Ton sliep tussen 2 en 7 redelijk, dacht hij, en ik na 5 uur. Maar omdat we echt om half elf het bed uitmoesten, de huisarts zou komen, was ik toen op en kwam ik met krant en koffie boven. Met enige moeite was Ton aangekleed en gewassen tegen een uur, ook het ontbijt was op, behalve het tweede kopje koffie dan. We zaten braaf beneden te wachten toen de telefoon ging. Een ernstige patiënt ging voor, en aangezien dit van Ton niet levensbedreigend en urgent was... morgen dan maar? Jawel, morgen hàdden we al de keuze tussen Daniël en de jaarlijkse bijeenkomst van predikanten op Beukbergen, waar Ton zich erg op had verheugd... Hij zou terugbellen. Maar nu besliste Ton dat Beukbergen moet wijken voor de arts. Vervoer was moeilijk, een oude collega reed niet meer, maar was wel erg blij met het telefoontje. Ton kikkerde daar ook van op. Natuurlijk zijn er altijd mensen die zeggen: als er iets is... dan bel je maar, maar die hebben op dit moment werk, of ze zijn er nooit als je op ze rekent. Hoe dan ook: dat bedenk je achteraf. Ik denk dat het voor Ton ook wel rustig is en preferabel om naar Daniël te gaan, nadat de huisarts geweest is, als hij op tijd komt. Hoe dan ook: Ton zocht de halve middag naar de brief met de uitnodiging, ruimde één stoel op, en toen kon er van een stapel van een meter ongeveer wel drie cm in de papierbak. Van het stof moest mijn lief wel onbedaarlijk hoesten, dat motiveert niet om hem aan te zetten tot opruimen. Een brief kwam toch nog te laat op de bus, en zo was het een dag die niet opschoot. Ik kan niets afstrepen van mijn lijst met opdrachten, dus die blijven liggen voor morgen. In de hoop dat het dan wat minder koud en nat is. :-) Wonderen gebeuren soms! 

23 november 2015. Omdat er weer iets groeide, en harder dan me beliefde, zijn we vandaag na de fysiotherapie, zij het niet aansluitend, ook nog naar de kliniek gegaan om de huidarts te consulteren, die maar weer een biopt nam. Het was voor Ton nog maar net uit te houden, want hij had ook al een slechte nacht gehad. De rest van de dag heeft hij niets meer kunnen doen. Al had hij wel plezier in twee telefoontjes. Daar had ik ook even plezier in, en zo werd de avond korter dan gepland. :-) Maar goed, de soep is voorbereid, en de meeste financiën staan in de computer. Het enige is dat je van sommige rekeningen geen papieren afschriften meer krijgt, dus je moet er zelf achterheen, en dat is lastig. Intussen is het half twee, en Ton is boven, dus ik ga richting slaapkamer. :-) (En Sint heeft Pieter en Charlotte een hand gegeven vandaag!)

Zondag 22 november 2015 Christus Koning. De laatste zondag voor de Advent. Alle feesten verkondigden dat Christus Koning is in hemel en aarde, het is mooi, dat dit aan het eind van het kerkelijk jaar nog eens wordt samengevat. Dodenzondag hoor je ook wel eens voor deze zondag, omdat Protestanten dan de overledenen van het afgelopen jaar present stellen. Een onjuiste naam, want we geloven juist dat ze in God leven. Hoe dan ook. Hij is een God van levenden. Ik houd het dus maar bij Christus Koning, een mooie springplank voor de Advent, waarin we belijden en verwachten dat Hij komt, en zichtbaar zal zijn als Koning... zichtbaar voor heel de aarde. Amen!
Net als gisteren was het vandaag erg koud. We zijn er nog niet aan gewend. Vannacht lagen we beiden lang wakker, met als gevolg dat Ton tot in de middag sliep. Dat schoot niet op, dus. Maar om vier uur was het ontbijt wel op. ;-) Daarna ging Ton naar beneden, waar hij verder las in de Griekse fabelgedichten, die hij gisteren weer ter hand had genomen. Eindelijk, na al die Sudoku's. Die ontbraken vandaag overigens ook niet. Na het eten kwam er een telefoontje dat allerlei dingen die in het verleden de boel op de kop hadden gezet, nu weer op een andere kop werden gezet. Tja... Ton dook daarna weer in de Sudoku's... lekker veilig. Ik heb mij vanavond nog wat bezig gehouden met de financiën. Niet echt zondagswerk, maar ik liep zo achter, dat het maar even moest. Voordat de tafel leger is, en die financiën een beetje bij zijn, kan ik echt geen leuke, zondagse dingen doen als postzegels uitzoeken. Dat had ik vandaag nu wel eens willen doen. Het komt wel, al is het misschien niet meer dit jaar. Ik loop als gewoonlijk minstens een maand achter. Help!

21 november 2015. Ton was vroeg op, dook zijn bed weer in, en kwam er pas om half een uit. Toen was ik allang wakker, maar ik kon geen boodschappen doen voordat hij wakker was. Dat zou hij erg vervelend vinden, dus dan doe je dat niet. Toen hij zijn koffie had zei hij, met het oog op het te verwachten (en ontvangen) weer dat ik ook wel eerst boodschappen mocht gaan doen. Dus stapte ik op de fiets en haalde het eerst noodzakelijke bij de Jumbo. Met de fiets kun je niet zoveel meenemen, jammer dan. Later ging ik nog naar de Twijnstraat voor de locale verwenner, en ook daar vergat ik iets essentieels mee te nemen. Suf! We aten wat later, omdat Ton wel erg laat had gebruncht. Maar dat deed hij netjes aangekleed, en beneden. Een telefoontje miste hij net, omdat hij zo snel niet was, en ik in de keuken bezig was, en dus... nu ja. Men belt nog maar eens. Vanavond heb ik mij ruim drie uur bezig gehouden met achterstallige financiën in de computer zetten. In XP, waar ik niet kan internetten. Dus nu nog maar even terug naar W7, voor de communicatie. ;-) Heb een gezegende zondag!

20 november 2015. Vanmorgen was het nog best redelijk weer, maar Ton lag lang in bed, dus we kwamen laat op gang. Uitgeslapen was mijn pientere echtgenoot echter niet. Dus ging het in slakkegang, vandaag. Gelukkig waren er geen externe verplichtingen, maar er was genoeg te doen. Ik heb weer een paar bladzijden afgedrukt van het reisverslag, helaas is de toner bijna op. Die moet ik nog bestellen. Dus de rest duurt weer even. Verder is het gedoe met de huizen weer een stapje verder. Adembenemend. Komt tijd, komt raad. Voor het komende, ja, Deo volente kómt het nog dit jaar, Berichtenblad heb ik heel de avond zitten vertalen. We zullen nog zien of dit stuk wel wordt opgenomen. Morgen. :-)

19 november 2015 bracht wind en regen. Maar toen we vanmorgen opstonden, en toen we naar de fysiotherapie gingen, was het nog droog en Ton ging vrolijk op pad. Het zou vast erg goed gaan, dacht hij. Broeder ezel had er echter geen zin in, dus i.p.v. de 80 kilo, die we hadden gepland, werden het er maar 70 op de legpress. (Hetgeen nog altijd veel meer is dan ik aankan.) Jammer genoeg moesten we vandaag afscheid nemen van Janet, die Ton de laatste maanden begeleidde, en goed, dus dat was vervelend. We hopen dat ze een mooi leven tegemoet gaat, en dat we haar wellicht terugzien. Je weet maar nooit! (Als je maar lang genoeg leeft.) (Stuur even een mailtje als je de foto's van vandaag wilt, Janet.)
Ze was zo lief om Ton als laatste oefening te laten boksen, dat vindt hij altijd leuk, en ze daagde hem uit om haar te raken... :-) Verder ben ik bezig geweest met een harttransplantatie van de ene klok op de andere, en dat is gelukt. Het kost mij mijn geliefde vogeltjesklok, die afgrijselijke geluiden maakte, maar daar zet ik dan wel weer eens een andere dinges in. In elk geval heb ik nu een mooi cadeau voor iemand die me dierbaar is. (En nu maar hopen dat het wordt gewaardeerd.) 
Het is alweer vrijdag, al een tijd, maar de klok loopt, en ik ga Ton overhalen om naar boven te komen. :-)

18 november 2015. Mijn grote zus is jarig, dus wij hebben dat betamelijk gevierd met een paar kleine slagroomsoesjes. En nog een paar. Dan lijkt het niet zoveel. Moge haar leven zo zoet zijn als de soesjes... Verder gingen we naar Daniël en Ineke, zonder wie wij niet op eigen benen kunnen (blijven) staan... Fijn. Daarna wat boodschappen op Hoog-Catharijne. Ton moest er niet aan denken om te lopen, dat gaat niet goed zo. Morgen de zweep er maar weer eens over. In elk geval vonden we een moeilijke Sudoku. Daar moet je net tegenaan lopen. Mijn lief is er de rest van de dag zoet mee geweest. 
Zelf heb ik vanavond een artikel geschreven voor het komende Berichtenblad. Ton is het nu aan het corrigeren. 
Daar kijken we dan morgen wel weer verder naar. Het waait flink, maar het stormt niet zoals gisteren. :-)

17 november 2015. Een stormachtige dag. Vannacht had het al behoorlijk gehoosd. Om een uur of een was het een kwartiertje droog, toen heb ik op het dak een flinke zak bladeren verzameld. En de afvoer vrij gemaakt. Daarna begon het weer te regenen. Maar ik had genoeg te doen. Er moest een verjaarskaart gemaakt worden voor mijn grote zus, die morgen jarig is. Ik was er zomaar een paar uur mee bezig. Nu maar hopen dat de kaart ook morgen ter plekke is. 

Ook langs deze weg onze felicitaties!
Ton wilde wel weer eens in bad. Dat wilde hij al eerder, maar omdat ik het zo druk had begon hij er niet over. Dus waren we gezellig een uurtje boven bezig. Daarna wilde hij wel naar beneden om te eten, maar voordat het zover was viel hij in een diepe slaap. Ergens na zeven uur ben ik maar eens aan het eten begonnen. Dat heeft hij lekker op bed opgegeten. Zo was het in elk geval een rustige dag voor hem. Buiten waait het weer flink, de wind trekt zich niets aan van tochtstrips en zo. Morgen zal het beter zijn. Hoop ik. 

16 november 2015. Vanmorgen moesten we relatief vroeg op. Dat lukte relatief slecht. Maar de huidarts was tevreden: droog houden, en over drie maanden terug. (Maar ik kan daar altijd aan de bel trekken, dat is wel prettig.) Daarna het tweede deel van het ontbijt, een minuut stilte (en eerst de vlag halfstok uit) vervolgens haasten naar de fysiotherapie. Daar kwam Ton al uitgeput aan, maar hij heeft redelijk gepresteerd. Maar hij is vanmiddag niet verder gekomen dan Sudoku's. Boekje is bijna vol... Tja. Het is alweer donker, dus ik ga eerst de vlag maar binnenhalen. Foei. Na het koken heb ik nog een boodschapje gedaan, daar was ik vanmiddag niet meer toe gekomen, ook door een paar telefonades. En zo is het een rommelige dag geworden, waarbij ik niet deed wat ik moest doen. Morgen beter. :-)

Zondag 15 november - het regende dat het goot! Gelukkig werd ik door Martijn S opgehaald met de auto, hij bracht me naar Leerdam waar ik om 17 uur dienst had. Het was een fijne viering, na afloop bracht hij me weer netjes naar huis. Dan is het toch een stuk minder vermoeiend, dat je dan nog koken moet. Ton was met een fles thee lekker in bed gebleven. Daar at hij ook, dat verandert niet meer vandaag! Toch wel. Het is elf uur, en hij zit met extra lucht wat te fietsen beneden. Mooi! Daarna hebben we nog samen wat oefeningen gedaan, en op de een of andere manier werd het weer laat...

14 november 2015. Hard gewerkt, maar tien voor twee is alles klaar voor de dienst. Ton ligt al in bed. Hij heeft vandaag, net als gisteren, 150 pas gelopen. Verder is het allemaal droevig.

13 november 2015. Een trieste dag, we waren er ontzet van. Woorden ontbreken. God zegene de slachtoffers. 

12 november 2015. Een relatief prachtige herfstdag. We hadden fysiotherapie, en na het fietsen gingen we - met zuurstof - buiten lopen. Met moeite haalde Ton in drie gedeelten 100 stappen. Op de weg naar huis zwoegde hij er nog 30 bij, maar hij wilde de rest van de dag NIETS meer. Zelfs niet buiten in het bos door mij gereden worden. Dat is toch niets voor Ton... Jammer van de dag! Ik deed nog maar even boodschappen in de stad, dat moest ook gebeuren, er waren wat kleine klusjes te doen, verder heb ik aan de lezing gewerkt, en aan de dienst zoals die in de computer stond, maar van de preek heb ik nog maar een paar regels, en mijn aandacht was bij allerlei andere zaken en mensen... hoewel ik weet wat er ongeveer in de lezingen staat, en ik er voor een deel met de stofkam doorheen gegaan ben, weet ik niet WAT er in staat. Kortom: ook voor mij zal de preek een verrassing zijn als Zij hem wil maken... daar vragen we dus maar om. Er branden hier steeds kaarsjes, voor al die mensen en situaties waar ons hart vol van is. En als je ze ziet komt er weer even een gebedje bij. :-) Jacobus 5:16b En nee, rechtvaardig voelen wij ons niet, maar gerechtvaardigd zijn we wel. Door Jezus. En zo leer je iedere dag weer geloven tegen de klippen van het leven op. :-)

11 november 2015. Sint Maarten is vast gevierd in Utrecht, maar behalve de rood-witte vlaggen op de Domtoren heb ik er weinig van gemerkt. Tegen zeven uur zag ik nog een moeder met twee kinderen huiswaarts gaan, mét lampions, dat is alles. 

Wij waren vanmiddag bij Daniël en Ineke. In elk geval heb ik minder last van mijn nek en schouders, dat is al heel wat. :-) Maar we waren beiden na afloop van de behandeling erg moe. Zo'n behandeling doet wat met je! Wel hadden we ook boodschappen gedaan bij AH, kaarsjes gebrand bij het Stiltecentrum, en we hadden naar een verbindingsstukje gezocht bij My Com en gevonden bij de MediaMarkt. Nu nog kijken of het werkt zoals ik dat graag had. Daar had ik nog geen tijd voor. (Nee, maar het komt nog wel van pas!) De soep moest afgemaakt worden, ik had vergeten eieren te halen, dus ik moest na het eten nog snel naar de Twijnstraat op de fiets, daarna een verjaarsbezoekje, en pas om kwart voor tien kon ik aan het werk. Ik heb tóch de tijd genomen om mijn stukje Grieks netjes af te ronden, maar nu moet ik nog zien dat ik een en ander afgedrukt krijg. :-) Het leven is vol uitdagingen. De laptop is oneindig traag geworden, dus ik heb een paar programma's gedeïnstalleerd, maar dat kost ook een half uur per programma. Tons wond ziet er nog steeds rooskleurig uit. ;-) Hij ligt in bed, het is kwart over een, maar ik ga nog wel even door. Gek, mijn dagen zijn altijd te kort!!! (Verkeerd tijdbeheer, dat zal het wezen. Ik moet maar eens een cursus volgen.) ;-) 

10 november 2015. Laat het vandaag nu de dag van de mantelzorger geweest zijn! Maar ja, als je leest dat de regering nog veel meer van de mantelzorgers wil gaan verwachten, is dat geen dag om te vieren. Al ben ik, met vele lotgenoten, dankbaar het nog te kúnnen doen. Ik heb meegemaakt hoe mensen hun partner 'over' moesten doen aan een zgn. zorg-instelling. Met alle respect voor de mensen die daar met liefde en zorg aan het werk zijn, het is iets dat je je naasten niet graag aandoet. 
Ton had een rustige dag, wel wilde hij gekleed naar beneden gaan, maar dat was al heel laat op de dag. Ik werd weer in de tape gezet, het voelt goed. Dus is het nuttig. Toen ik terugging regende het, dus ik heb mijn handtas maar boven mijn nette haren gehouden. 'We hébben een heleboel paraplu's', zei Ton later. Ja, maar die zitten niet meer in mijn denkpakket, aangezien je niets aan een plu hebt als je achter een rolstoel loopt. Elke dag kun je weer iets leren. Verder moest er soep gemaakt worden (die moet nog wel gepureerd, morgen) en ik heb uren knullig zitten wezen op mijn oude laptopje in DOS, om weer een stuk Grieks netjes van woordjes te voorzien. Dat had ik al zo lang niet meer gedaan (deels omdat ik veel minder diensten heb, deels omdat ik in de loop van de afgelopen 35 jaar al heel wat lezingen heb bewerkt) dat ik de simpelste dingen niet meer wist. Al doende... nu morgen zien dat ik een en ander naar de grote computer kan overdragen. Er is een kabel verdwenen... Straks dus. En eigenlijk moet ik er nog allemaal verwijzingen in zetten. Dat kost zeker 2 uur, als het niet meer is. We zullen zien of daar tijd voor is. Straks. Nu eerst Tons wonde likken... woef!

9 november 2015. Het was fysio-dag, en Ton heeft 77 kg weggetrapt, wat gefietst, en een oefening voor de armen gedaan. De tijd ging snel. Jammer dat we deze prima stagiaire binnenkort ook weer kwijtraken! Ton wilde graag dat ik een kaart naar Maryse bracht, die afgelopen vrijdag is geopereerd aan haar heup, dus dat deed ik dan, à contre-coeur, want het regende. Aangezien ik morgen weer in de tape word gezet, heb ik vanavond - na een zorgelijk telefoontje - mijn haren lekker lang gewassen. Om 12 uur mocht ik Tons wonde verschonen (dat geldt nog net niet voor dinsdag ;-)) en zo is het alweer half een. We gaan naar bed. Och, mochten wij rustiger slapen dan de afgelopen nacht!!!

Zondag 8 november 2015. Het jaar vliegt opeens om! De dagen ook. De nachten zijn wat rommelig, Ton kan heftige jeukaanvallen krijgen, of erge onrust, dat breekt de slaap wel, en dan heb je de morgen nodig om die slaap in te halen. Kerkgang zit er voorlopig niet in: Ton ziet het niet, en hij verstaat het niet, als hij het al hoort. De mensen spreken te snel. Ik begin daar af en toe ook al last van te krijgen. Jammer. Vanmiddag heeft Ton wel zijn oefeningen gedaan, en hij heeft wat foto's gekeken. Verder is het TV en Sudoku. Het was een dag met veel telefoontjes, dus ik heb een ontspannen dag gehad: niets uitgevoerd. Morgen gaan we er weer tegenaan. :-)

7 november 2015. Jammer genoeg gingen wij vanmorgen niet naar Best, naar de militaire requiemviering. Het ging niet, met Tons conditie, maar het boekje hadden we wel, en de link naar de dienst. Dat dit allemaal kan, tegenwoordig. Het was een heel rustige dag vandaag voor mijn lief. Vanmiddag moest hij echt een paar uur slapen, die uren had ik ook nodig om de boodschappen te doen. Het was heerlijk weer, jammer dat het begon te regenen. Vanavond heeft het trouwens geplensd. Ik heb nog niet de tijd gehad om te kijken of het dak ergens heeft gelekt, maar dat verwacht ik ook niet. Wel heb ik een paar wassen gedraaid. Voor het eten heeft Ton toch nog een paar oefeningen gedaan, dat weer wel. Na het eten heb ik zijn wond maar eens verzorgd. Vanavond zat ik braaf achter de computer, want gewerkt moet er ook worden. 
En nu is het tóch alweer zondag geworden. Een gezegende zondag wens ik je dus.

6 november 2015. Vanavond heel laat is het 51 jaar na de eerste kus. Dat hebben we bescheiden gevierd. Eerst door uit te slapen, want op de een of andere manier werd het vannacht drie uur voordat het licht definitief uitging. En de ochtend begon met koffie en een koekje, zodat het ontbijt brunch werd. Om half vier wilde Ton tóch nog wel graag naar de tentoonstelling in het Centraal Museum over de Balije van Utrecht. Dat stond al sinds het voorjaar op het programma, en over een dag of tien is het afgelopen. Na drie kwartier duizelde het ons beiden, ook omdat een stel lieden, die meenden dat zij toch wat beter waren dan hoi polloi, zo stond te gakken, dat Ton mij niet eens verstond als ik de toelichting bij de tentoongestelde waren voorlas. Wij hadden daardoor beiden moeite ons te concentreren. Misschien komen we nog eens terug, in elk geval hebben we een en andere gezien en geleerd. Leve de museumjaarkaart! Aangezien we niet weten wat de rest van het jaar ons zal brengen, heb ik de champagne voor Oudjaar maar opengemaakt, bij het dinertje. Ik was na afloop wat licht in het hoofd, en Ton gooide de koffie om, waarschijnlijk omdat Iemand daarBoven vond dat er weer eens wat moest worden gewassen, en schoongemaakt. (Ik bedenk me dat ik de stoel nog moet behandelen met droogschuim, snel doen!) 
We hebben gezellig samen een nieuw kopje koffie mét wat lekkers genoten, Ton lag toen al lekker schoon in bed, en nu moet ik snel naar die stoel gaan kijken, en dan de wond verzorgen. Never a dull moment! :-)

5 november 2015. Het was een enerverende dag voor Ton. Er waren twee dingen achter elkaar gepland omdat het niet anders kan, en dat is tegenwoordig teveel. Om 12 uur hadden we fysiotherapie, dat ging wel. Onbelast fietste Ton 10 minuten, belast iets meer dan 2x een minuut. Op de legpress bleef het bij 75 kilo vandaag. Om een uur moesten we bij de huidarts zijn. Ze vertelde dat het weggenomen uitstulpinkje op Tons hoofd inderdaad een plaveiselcelcarcinoom was, dat het helemaal was weggenomen, en dat er goed moest worden gecontroleerd. 
Nu komen we daar graag, het zijn allemaal beschaafde en lieve mensen, dus dat is geen probleem. Maar Ton was na afloop wel heel moe, hij wilde niets meer. vanmiddag had ik een heleboel dingen te regelen. Als Tonio de rolstoel terug kan brengen naar de zaak waar die in Den Bosch gekocht is, stuurt die hem naar de fabrikant, en dan gaat deze er weer naar kijken. Spannend. Vanavond ben ik begonnen aan een cadeau voor Ton dat morgen klaar had moeten zijn, maar dat wordt wel een maandje later. We zijn allebei moe, en aangezien het alweer kwart voor een is ga ik Tons wond maar verzorgen zodat we naar bed kunnen... Morgen gaan we verder. :-) (We hebben het zo goed, als we om ons heen kijken... we hebben meer te danken dan te bidden, hoewel we aan het laatste meer tijd besteden. Vreemd!)

4 november 2015. Vandaag hebben Daniël en Ineke weer hun uiterste best op ons gedaan. Pijnlijk (Ton) en vermoeiend, maar altijd de moeite waard. Ton is nog steeds in het stadium van de Sudoku's, en ik ben noodgedwongen weer in de gegevens gedoken na een email van de advocaat. Wel heel vermoeiend. Vanavond laat kon ik nog een klein stukje onderzoek doen voor het volgende Berichtenblad. En zo is het vrijwel middernacht. Ik moet voor Ton gaan zorgen. :-)

3 november 2015. De fysiotherapie van gisteren was naar vandaag verplaatst. Ton was wat benauwd, maar hij heeft met zuurstof toch gefietst en gewerkt op de legpress. 76 kg. Meer moest het vandaag ook niet wezen. Daarna heeft hij 50 pas gelopen op weg naar huis via het park. Veel later hebben we in de binnentuin er nog 190 bij gesprokkeld. Daarna heeft hij braaf zitten lezen. Of zo. 

2 november 2015 Allerzielen. Een wat bizarre dag. Vannacht slecht geslapen: dit moest nog even, en dat... met als gevolg dat ik me vanmorgen versliep. Het wekkertje bleek wel te werken maar geen geluid te geven. Leuk! Dat is mijn mobiel, en die hoor ik ook niet als er gebeld wordt. Enigjes. En toen ik druk bezig was met het ontbijt, om een uur of 10, werd er opgebeld (via de vaste lijn): of we de vergadering maar niet zouden uitstellen, want we zijn nu met zo weinigen, dat we niemand kunnen missen. Oei! Tja, dus. Toen was er bij ons de vaart ook wel uit. Later nog wat telefoontjes, en zo werd het ontbijt een late brunch. We zijn op een gegeven moment nog wel naar de binnentuin gegaan, en Ton heeft al met al 200 pas gelopen, dat kostte wel moeite, het ging in drie gedeelten, maar toch! Vanavond verslikte hij zich, of zo, hij heeft in elk geval twee uur afgrijselijk zitten hoesten. (Wie wil er nu oud worden? Dat is helemaal niet leuk!) Maar even na negen uur was het bedaard, zodat ik nog even naar een verjaardag kon gaan, hier om de hoek. De jonge vriend schoof een gi-gan-tisch stuk (verrukkelijke) taart op mijn bordje. Ik kloof er een half uur aan, en ik heb het gevoel dat ik drie taarten op heb. Tijd om te kijken of mijn maag die molensteen kan vergeten in de slaap. ;-D

Zondag 1 november 2015. Allerheiligen. Ondanks het mooie weer zitten we niet om 16 uur in de Pieterskerk, want Ton voelt zich niet wel. Heel jammer, ik was er al op gekleed, maar het gaat niet door. De eerste keer in veel jaren dat we niet in de crypte een kaarsje zetten bij veel lieve mensen van weleer. Juist nu had ik er op gerekend daar heen te gaan. Nu brandt er een kaarsje hierboven, en bij Ton beneden ook. In Gods liefde leven zij allen, zelfs zij die wij ons niet meer herinneren... 
Ton en ik hebben de rest van de dag ons best gedaan ons voor te bereiden op de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, en dat viel niet mee... Maar de laatste papieren voor morgen worden nu afgedrukt. Ik heb nog niet eens alles kunnen lezen! Help!

31 october 2015 Hervormingsdag. Een mooie dag, waarop ik liever andere dingen had gedaan. Maar het is niet anders. Dus heb ik Ton vanmiddag mee uit rijden genomen. Hij wilde graag naar het nieuwe monument voor de 1200 Joden die zijn weggevoerd via het Maliebaanstation. Hij zoekt nog altijd naar het lot van vroegere klasgenoten. Een waardig en indrukwekkend monument. Links voor de ingang van het Spoorwegmuseum. Geen van de namen die hij zocht vond Ton daar. 
Gelopen heeft hij niet vandaag, en ik was druk met het lezen van de ingekomen stukken van de Stichting Het Evangelie in Spanje, voor de vergadering van maandag, dus ik kwam er ook niet toe hem te stimuleren te gaan oefenen door het samen te doen. Ook verder heb ik van alles aan mijn hoofd. Morgen beter. 

30 october 2015. Het was een dag waarop ik eigenlijk zo graag nog iets aan de verf buiten had gedaan, maar het lukte niet, er moest teveel gebeuren. Vannacht had ik een paar uur doorgewerkt, toen Ton sliep, en dat moest ik vanmorgen bezuren met traagheid. Gelukkig hoefden we niet op een bepaalde tijd ergens te zijn. Ton heb ik met zuurstof en thee geïnstalleerd in zijn kamertje boven, voordat ik de stad in ging voor een heleboel boodschappen, waarvan de helft niet lukte. Veel moeite gedaan voor wat cadeautjes, maar de gelegenheid is uitgesteld... Tja, zo gaat dat soms. Tons hoofdwond is mooi droog, maar ik weet niet of de hechtingen er volgende week wel uitkunnen. Het is nog steeds een groot geval. En Ton voelt zich zwakjes. Vanavond hebben we gewerkt aan een tekstje, en nu zit ik te spijbelen, want ik moet veel moeilijke dingen doen... Die ga ik dus NU doen! ;-)

29 october 2015. Een heldere dag, met redelijk aangename temperaturen. We moesten naar de fysiotherapeuten, (verschillende vandaag) en daarna, met een vaart, naar de huidarts. Dachten we. Maar díe afspraak hadden we voor volgende week gemaakt, deze week zouden we morgen moeten. Maar ze zijn erg lief voor ons (en iedereen) bij de Mauritsklinieken, hier in Utrecht, dus er was een (andere) arts die even naar de wond keek. De verpleegster maakte Tons wond liefdevol schoon, ja, er zat toch wat infectie... een beetje pus. Het was moeilijk het onderscheid met de royaal opgesmeerde zalf te zien voor mij. Dit was een arts van een andere school: waar er eerder deze week was gezegd: zoveel mogelijk aan de lucht laten drogen, werd nu gezegd: het is nat, en dat moet met nat genezen, dus ik werd naar de apotheek gestuurd om een Ringerse oplossing en steriele gaasjes te halen. En dan heel vaak verschonen, en telkens weer een nat gaasje. Het weer lokte, en Ton wilde wel mee naar de apotheek, dat is een half uur lopen heen en een half uur terug. Bij de apotheek wacht je ook makkelijk een half uurtje, en we kwamen vrijwel langs Maryse, die we een boek terugbrachten, en, dat kon ook niet anders, tegelijk een bezoekje brachten. Om zes uur waren we thuis, mijn voetjes waren moe, dus Ton wilde wel een kopje thee, en ik ging genieten van een boek dat ik meegekregen had. Net was ik met de soep bezig, toen er gebeld werd. Ons liefste vriendinnetje stond op de stoep! Ze kwam even langs, even groeten, met een kwartiertje was ze weer weg, maar het was weer heel stimulerend. Leuk. Om kwart voor acht bedacht ik mij dat de meeste winkels in de stad om acht uur dicht gaan, dus van mijn plannen voor de avond kwam niets meer. Nu ja, er is nog genoeg te doen. Elke dag wordt de lijst Te Doen langer. Dat is wel eens demotiverend. Nu moet ik mij richten op de vergadering van Het Evangelie in Spanje van a.s. maandag. Dat is altijd een geweldige kluif. Half een, Ton ligt al in bed, en ik ga maar nog eens even hard aan het werk. 

28 october 2015. Een bijzondere dag, want de (oudste) helft van onze kleinkinderen verjaart, ze werden samen 65 jaar. (Foto's zie hieronder.) Wij mochten naar Daniël en Ineke, blij toe, want Ton was erg onrustig vannacht, en dat breekt je op. Bovendien belde de verzekering al heel vroeg, fris en fruitig, dat een en ander toch niet zo makkelijk gaat lopen, met de vergoeding van het dakherstel. Reken maar van niet. We gaan het wel zien. Het was een drukke dag, morgen wordt nog veel drukker, en dat blijft zo. Brrrrr... (en ik bén al zo moe!) Maar we hebben vanavond wel iets lekkers genoten op de gezondheid van ons grote kleingrut! 

27 october 2015. Vanmorgen ging de wekker om 8 uur, maar we hadden toch nog echt niet ontbeten toen de buren en iemand van Uretek, die daar de herstelwerkzaamheden gaat doen, zich om half elf meldden. Koffie hadden we wel gehad, in alle rust. Gelukkig was een van de andere buren er ook bij, dat was een hele steun. Vanavond heb ik de tijd verdaan met het opstellen van een gespreksverslag. Zo vliegt de dag. Om 12 uur kwam onze zoon even langs, Ton zat nog aan de zuurstof, dus hij kon het allemaal goed aan. :-) Zonder is hij een stuk minder energiek. Het was gezellig om Tonio een half uurtje te zien. Daarna moest hij weer rennen naar de volgende vergadering. De hele middag was ik bezig met het maken van vijf kaarten. Leuk, maar tijdvretend. Morgen is de helft van onze kleinkinderen jarig. Betty's kwartet wordt 65! Wij feliciteren hen en de ouders bij deze van harte! Of we deze week ook nog naar Vianen kunnen is de vraag. Die wordt later beantwoord. 
Cathy en Alessandra, Carlos en Tisha... Heel veel plezier en goeds!

Ton zit, na het schoonmaken van de wond, nu al heel de avond op zijn handen, zodat een en ander netjes kan drogen. Hij moet er straks toch wel weer een verbandje op. Niet al te straks, want ik ben ontzettend moe, dus heel straks kijk ik dubbel. Ik denk dat ik nu maar naar beneden ga. 

26 october 2015. We moesten weer vroeg op, want we hadden in de morgen al een controle van Tons hoofdwond. De dokter was tevreden, tot Tons grote verbazing, want hij had en heeft er veel hinder van. Opnieuw werd hij verbonden, maar nu is de pleister al een stuk kleiner. 's Middags gingen wij naar de fysiotherapie, waar Ton goed kon merken dat hij weer een stuk achteruit was gegaan, fysiek. Hij trapte mét zuurstof en mét moeite maar 72 kilo weg. (Dat haal ik niet zonder serieuze schade aan mijn knie, zoals ik een paar maanden geleden merkte, dus dat doe ik niet meer.) In de avond heb ik onze herinneringen aan Nevers op YouTube gezet. Als iemand ze wil zien graag een verzoekje via email, dan kan ik die persoon toevoegen aan de personen die kunnen kijken. Het werd al met al weer heel erg laat. Er moest ook nog veel worden voorbereid voor morgen.

Zondag 25 october2015. Heel fijn dat we wat langer mochten slapen. We maakten er 'nog véél langer' van. Pas aan het eind van de stralende middag, en na enig gemopper van mijn kant, konden we nog naar buiten. Ton heeft 2x 50 pas gelopen. Dat heeft hij alweer een tijd niet gedaan, maar het was beide keren een grote opgaven, bij 25 pas begon hij al te hijgen. Verder heeft hij zijn tijd 'verbeuzeld' met sudoku's, suffen en televisie kijken. Ik deed een poging om van de reis een filmpje te maken. Maar laat dat 'pje' er maar af. Drie kwartier is een beetje veel... morgen kijken we er wel weer naar, als ik er de tijd voor heb. Er is weer een vol programma.

24 october 2015 was geen prettige dag. Maar met Ton gaat het wel, al klaagt hij over steken en inertie. Morgen kunnen we zeker niet naar de Charismaatjes, al had hij dat graag gewild. Ik ook. De drukte van de verjaardagen ziet Ton ook niet zitten. Nog niet. Wel hebben we samen nog wat oefeningen gedaan. :-) 

23 october 2015. Vandaag terug geweest voor controle, je bent er toch weer even voor bezig. In elk geval hoef ik vandaag het verband niet meer te verwisselen. :-) 
Vanmiddag de fiets gepakt en boodschappen gedaan. Kostte veel tijd vandaag. Daarna een klusje in de tuin, en een vervelende ontmoeting daar. Ik was echt van slag. Ton was ook nog nergens toe in staat, en vond het leven iets minder gezelligjes. Morgen beter. Vast!

22 october 2015. Kwart voor 12 werd Ton door de chirurg ontdaan van een narigheid op zijn hoofd. Dat verliep goed, maar na het eten verslikte hij zich, en hoestte hij de boel kapot. Het bloedde nogal, dus de nachtarts gebeld, die heeft twee hechtingen erbij gedaan. Ik heb eindelijk eens mogen assisteren! ;-) (Bloed wegvloeien.) Dit is het voorlopig hoogtepunt in mijn carrière als bioloog en moeder. Morgen maar weer terug voor controle.

21 october 2015. Weer fysio aldaar, voor het eerst weer Daan en Ineke, daarna Laetitia met man en kinderen.

20 october 2015. Een rustige dag, al heb ik nog geen twee stuks van mijn lijstje af kunnen strepen. Wel heb ik Ton voor het eerst in een maand een bad kunnen laten nemen. Daarna de nagels behandeld, en wat dies meer zij. Hij bleef vervolgens in en rond de slaapkamer hangen. Vanmorgen werd ik overigens wakker gebeld door de bezorger van de apotheek met het juiste pufje. Het laatste? God weet het. Vanavond heb ik zelf maar eens lekker lang in bad gelegen, haar gewassen etc. Heerlijk. We hoesten een stuk minder. Ook fijn. Het is alweer woensdag, en dat wordt een heel drukke dag, dus het is tijd dat we afsluiten. Bless you!

19 october 2015. Vandaag zijn we voor het eerst weer naar de fysiotherapeut toegegaan, ze kwam niet meer naar ons toe. Helaas had Ton een heel onrustige nacht, ondanks het feit dat hij begon met zuurstof, die begon hem na 2 1/2 uur al vreselijk te irriteren. Dus uit. Later is hij naar beneden gegaan, waar hij lang zat voordat hij weer tot rust was gekomen en slapen kon. Toen sliep ik, dus gelukkig werd ik vanmorgen op tijd wakker om ons tijdig voor de afspraak gevoed en gekleed te krijgen. Maar het bleef een rommelige dag. Van de 15 punten op mijn lijstje voor vandaag kan ik er een afstrepen, dat schiet dus niet echt op. Ton is wel moe, maar wat minder uitgeput dan hiervoor. We gaan vooruit, en hij hoest beduidend minder. Het niezen wordt wel weer erger. Vandaag een hoop gedoe met de apotheek over Tons pufje. Dat kan weer niet geleverd worden, het wordt een andere, mevrouw. Ja, maar dat accepteer ik niet! O, mompel, mompel, overleg, we bellen terug. Na een aantal telefoontjes met verschillende personen daar zal er toch het juiste pufje worden besteld. Dat kan dan toch wel ergens. Eentje. Hoe zo? Het recept is toch voor een half jaar? Nee, er staat één. Geen herhaalrecept. Specialisten... sommigen moeten nog veel leren. Dus komt er nog een punt bij op mijn lijstje. Morgen verder maar.

Zondag 18 october 2015. Laat naar bed, laat op. Vanmiddag met Ton foto's gekeken van Nevers, het eerste deel, daarna wilde hij weer wat slapen, dus we bleven met vertraging leven. Maar we gaan op tijd naar bed. Heus!

17 october 2015. Dat ik de laatste foto's had bewerkt klopt niet, ik vond erop mijn tablet en telefoon nog een dertigtal. De kwaliteit ervan haalt het niet bij die van het fototoestel, natuurlijk. Vannacht heeft Ton voor het eerst met zuurstof geslapen. Dat heeft hij vier uur volgehouden, daarna wilde hij zonder hulpmiddelen verder slapen. Hij is nog even wakker geweest om een uur of negen vanmorgen, daarna heeft hij verder geslapen tot kwart voor een. Aangezien we om kwart voor twee pas waren gaan slapen, is dat toch op een uur na het klokje rond geweest, en hij stond beslist aangenaam gestemd en goed geluimd op. Dat de morgenkoffie pas om vier uur genuttigd werd moge geen verbazing wekken. Tegen kwart voor zeven moest er weer gegeten worden, want vanavond zou er burenberaad zijn. Dat wil zeggen met de buren die willen bouwen, en een buurman die onze back-up was, voor als we het niet snapten, en die inderdaad heel af en toe het gesprek ongemerkt wat bijstuurde, tot ons genoegen. Dat gaf wel rust. Er is een alternatief plan, dat kregen we vanmorgen onder ogen, en dat hebben we heel de middag besproken, zonder veel houvast te hebben. Dat werd vanavond duidelijker. Ook dit gaat wel veel overlast geven, maar we kunnen een gesprek met de aannemer van het werk verwachten, dat wilden wij wel graag. 
Ton durfde het gesprek aan met de zuurstof in de neus, en hij hield het op die manier ook langer vol dan we hadden verwacht. Fijn is dat! Hij is de hele avond aan de zuurstof blijven hangen, en gaat zo slapen zonder, is het plan. In elk geval is de dag, waar we erg tegenop gezien hebben netjes verlopen. 

16 october 2015. 135 jaar geleden werd Tons vader geboren. Ongetwijfeld was zíjn vader daar niet bij, net zomin als hij bij Tons geboorte geweest zal zijn. Mijn kranige schoonmoeder kennende, zou ze dat waarschijnlijk niet eens op prijs gesteld hebben. Maar vanavond hebben we een gebakje op zijn geestelijke gezondheid gegeten. Ton had een onrustige nacht, alweer, dus hij was moe, en wilde na het ontbijt nog wel een middagdutje doen mét zuurstof. Dus ik heb dat zware bakbeest van een compressor naar boven gesleept, en daar aangesloten. Toen sliep snel in en ik ging wat boodschappen doen. Helaas kwam ik niet thuis met de dingen waarvoor ik uitgegaan was. Ik snapte maar niet waarom mijn knie zo pijnlijk was, maar nu ik aan het tikken ben brandt het lampje. Mijn overgewicht én die zware compressor kon wel eens te veel geweest zijn. Nu ja, toen Ton nog oefeningen wilde doen, na het dutje, hebben we dat samen beneden gedaan. Zo doe ik ook nog wat oefeningen die nuttig zijn, tegelijk met Ton. De 10 meter slang is lang genoeg. Verder heb ik de brief voor de verzekering op de bus gedaan. Nu moet ik mij weer inlezen in de buren-materie. (Driewerf b.a.h.!) Morgen worden we bijgepraat. Gelukkig wil een van de andere buren er wel bij aanwezig zijn. Dat is wel een prettig gevoel. Vanavond heb ik ook de laatste(?) foto's van de reis naar Nevers recht gezet en bewerkt. Het is wel een heel bijzondere week geweest, en we zijn heel dankbaar dat dit mogelijk was. 

15 october 2015. Het moest een vroegertje worden vanmorgen, maar ik hoorde de wekker niet om 7 uur, dus ik werd pas om 8 uur wakker. Balen, want we hadden een lange dag voor de boeg, we moesten naar Nieuwegein voor de cardioloog en daarna naar het Diaconessenhuis voor de longarts. En bovendien hoorden we op de radio dat de tram waarschijnlijk pas later weer regelmatig zou gaan rijden. Gelukkig was Dochter Twee bereid en in staat ons op tijd bij het ziekenhuis af te zetten. Heel netjes op tijd. De cardioloog keek zorgelijk, maar stak Ton wel een hart onder de riem. Het is altijd een genoegen om met hem een half uur of meer door te brengen. Hij had ook nog wel een goede tip... :-) Ton liep vol goede moed een stukje in de gang van het ziekenhuis, maar hij kwam met moeite tot 40 passen. Niet leuk dus. We nuttigden een bescheiden consumptie, (met zout, dat gaan we morgen zien!) en gingen naar de winkel met verpleegbenodigdheden en andere handige dingen voor ons soort mensen... de aardige dame had nog wel een paar batterijen voor Tons saturatiemeter (die had ik ook wel gehad, maar ik kreeg het ding gewoon niet open!). En er stond een grote loeplamp met giga-korting. Even een onhandig pak onderweg naar Utrecht, maar we zijn er wel blij mee. Het regende. De tram had vertraging. En we moesten nog naar de longarts. Het lukte niet meer om langs huis te lopen, en een en ander achter te laten, we pakten de bus. De lijnen zijn veranderd, dus we kwamen een stuk verder van de hoofdingang terecht dan ons lief was. We moesten echt heel hard lopen om nog op tijd te komen voor de afspraak. De arts liep nog een patiënt achter, dus we konden uithijgen. :-) 
Tja, de longarts was niet erg bemoedigend, al glimlachte hij er vriendelijk bij. Beter wordt het niet, dacht hij, maar zuurstof kon nog een tijd(je) wat symptomen van het aftakelen opkrikken. We zullen het zien. Over een half jaar mogen we wel terugkomen, maar nodig heeft hij ons niet. Ach ja. We liepen door de milde regen naar huis, waar Tons gewone regenjas inmiddels wel lek bleek. Maar niet erg. Dan is een warme sjaal met wanten wel lekker. En soep, en zo... ;-) Vanavond heb ik een gezellig telefoongesprek gevoerd, een onnodig maar wel grappig filmpje gemaakt, en dus gewoon mijn tijd minder efficiënt gebruikt. 
Vooral omdat, wat ik echt noodzakelijk moest doen, zo ingewikkeld was, dat ik even spijbelde. Dat moet dus morgen. Dom hoor. Maar die lamp, en het bezoek aan de cardioloog, die maken dat dit toch een dag met een sterretje is. 

14 october 2015 Vanmorgen weer vroeg opstaan, voor ons doen. Want ik moest uiterlijk tien voor 12 de deur uit, omdat de zoon van een heel oude vriendin werd begraven vanuit Maarssen. Omdat heel aardige mensen mij vanuit de kerk meenamen naar de begraafplaats in De Bilt, en zelf aanboden mij thuis te brengen was ik al iets voor half vijf thuis, zodat ik nog net Tons laatste oefening met de fysiotherapeute kon meemaken. Met zuurstof. Dat werkt toch wel positief, hij is daarna toch net iets minder uitgeteld dan anders. Het zijn wel gouden mensen dat ze aan huis komen, anders had ik deze begrafenis toch niet mee kunnen maken... en dan had ik een heel stuk van mijn leven vandaag niet te slapen gelegd. Overigens een leuke nieuwe traditie: de kleinkinderen gooiden snoepjes op de kist (omdat Opa altijd zo van snoepjes hield). De kleinsten hielden voor zichzelf wel minstens één lekkernij achter, want geven is goed, maar het moet niet te gek worden. Heerlijk! En na het komen moest er weer soep gemaakt worden. Die staat nu af te koelen, en kan morgen gepureerd worden. Dat zien we morgen dan wel weer. Eerst naar de cardioloog, dan naar de longarts, het wordt me het dagje wel. Vooral omdat de tram naar Nieuwegein misschien wel/misschien niet rijdt morgenochtend. En we willen toch wel graag bij onze cardioloog op bezoek. We zullen het zien. 

13 october 2015. Ton was vannacht naar beneden gegaan omdat hij niet meer kon slapen (jeuk), en kwam om acht uur naar bed. Zodoende was ik vroeg op, en zo ging ik voor het ontbijt al naar de stad voor een snelle boodschap, die niet kon wachten. Nadat ik lekker in bad was geweest, want vanmiddag moest ik weer worden versierd met tape, en dan is het bad een weekje minder gewenst. De fysiotherapeute kneep mij onfijn fijn, maar dat moet fijn zijn. Hoe dan ook: ik was eindeloos bezig van alles te zoeken, en net voor ik echt weg moest kwam het op mijn pad.  Vanavond nog even achter de PC gezeten, maar toen moest ik naar een verjaardag. Daarvoor moest ik tegen het eind van de middag ook nog de stad in. Echt zo'n rommeldag, waarop er eigenlijk niets uit je handen komt. Ton is niet verder gekomen dan de slaapkamer vandaag. Morgen kan het alleen maar beter gaan. :-)

12 october 2015. De fysiotherapeute kwam met een zuurstofcompressor, die zuurstof uit de lucht haalt (?) en Ton wat extra helpt bij de oefeningen. Met de lange slang kwam hij later de trap makkelijker op dan gewoon. Een beetje makkelijker. We wilden buiten gaan lopen met zuurstof, maar de zuurstoffles bleek toch leeg. Daar was niet naar gekeken... pech, want die fles was nog maar net aangebroken, de vorige week. We liepen toen maar zonder de zuurstof buiten, maar Ton kwam nog niet tot aan de honderd pas. Vanmiddag heeft hij verder wat gestudeerd, vanavond hebben we nog samen wat oefeningen zitten doen. Ook voor mij goed. Nu is het dinsdag, en we gaan richting bed.

Zondag 11 october 2015 bleven we thuis...

10 october 2015. Een spannende dag in allerlei opzichten. Ook wat rommelig. Ton werd meegenomen naar de stad, daar genoot hij van. Hij knapt eindelijk een beetje op, maar vanavond kwam er niet meer uit zijn handen dan een aantal geknapte uiltjes. Zelf heb ik eindelijk weer eens wat foto's van Nevers bewerkt. Maar er ligt nog een grote hap te wachten, en eigenlijk heb ik er weinig zin meer in. Dat zien we morgen dan wel weer... Het bezoek keerde op mijn verzoek Tons grote oude oranje stoel voor me om, ter inspectie. De cingels moeten worden aangehaald, een klein beetje maar, dat wordt echter wel een heel werk, waarbij ik slimme en sterkte hulp nodig heb. Dochter 2 met kinderen???? ;-) Of zonder. 

9 october 2015. Onze dagen en nachten worden steeds rommeliger. Ton was vroeg op vanmorgen, kon niet meer slapen, heeft een uurtje gelezen beneden, toen gedut, en is na de ochtendkoffie weer gaan slapen. Ik deed iets nuttigs (?) op zolder, en om half twee ging ik het ontbijt maar eens maken, toen was Ton weer wakker. :-) Naar buiten is hij niet geweest, ondanks het mooie weer. Jammer. Voor mij was het een klusjesdag, maar ik kan niet tevreden achteroverleunen en denken dat ik nu eens echt iets heb gedaan... Morgen beter. (Veel beter, hoop ik!)

8 october 2015. Almaars Ontzet. Het was niet eens ontzettend slecht weer vandaag. Vandaag kwam de fysiotherapeute weer thuis. We kwamen tot de conclusie dat er toch iets niet helemaal goed is met de regulateur van de zuurstoffles. (Waarschijnlijk) Ton heeft relatief goed geoefend met zuurstof. Zelfs de trap lopen ging redelijk. Maar Janet heeft de zuurstoffles toch maar meegenomen. Daarna ben ik even naar Amsterdam gegaan naar onze jarige René, die vertelde dat de Vlieland nu echt bijna-bijna-bijna kan gaan varen. (Drie sensoren en software! Maar degene die daarvoor zal/zou/heeft beloofd te zorgen heeft bij elkaar al voor een jaar vertraging minstens gezorgd, dus we wachten af.) Ton bleef alleen terwijl ik weg was, hij heeft wat zitten uitrusten van de inspanningen. Daar was hij nog mee bezig toen ik vier uur na vertrek binnenkwam. (Ik was bijna een uur op de Vlieland geweest. Gezellig, ook Parel, Mik en moeder Lea gezien, naast de jarige. Vanavond zat ik te slapen achter de computer, maar vannacht was het dan ook weer hommeles. Over een paar weken is Daan gelukkig weer terug. :-) 

7 october 2015. Een beetje miezerig was het weer. Ton werd er niet opgewekt van. Maar gelukkig wilde hij in de middag wel aangekleed naar beneden gaan om daar met zuurstof wat oefeningen te doen en te wielen. Het ging goed, maar vanavond laat hielp de zuurstof niet bij het bestijgen van de trap. Jammer dan. Morgen is Alkmaars ontzet, en ook Parels schoonmoeder werd op die dag ontzet en ontzettend blij: René werd geboren. Onze felicitaties, jongeman! (En natuurlijk ook voor Lea en de rest van de familie.)

6 october 2015. Dit was voor Ton een pyjamadag. We werden wat ongelijk wakker, Ton heeft een hele tijd op de gang zitten slapen op de stoel. Toen hij wakker werd van mij wilde hij toch weer slapen. Dat wilde ik toen eigenlijk ook wel. En zo kwam het dat onze hele dag verschoof. Ton is en blijft moe. Ik heb nog wat gezogen op zolder, later heb ik de benedenverdieping gezogen, en ik zag dat ik niet de enige chocolade-verslaafde in huis ben: de muizen zijn dat ook. Die hebben in de loop van de tijd twee dozen Celabrations op de grond gewerkt, en onder de trap geopend, (dat ging kennelijk makkelijk, het karton was niet aangevreten) en de inhoud opgegeten. Ook heb ik in tijden van abstinentie (en toen ik dacht dat er geen muizen waren) een paar plakken Chocolony in de kelder opgeborgen. Die miste ik niet, denk ik. In elk geval heb ik ze niet op de grond zien liggen (logisch, ik moest heel wat dingen weghalen om dit te vinden)... Verder blijft Ton lijden aan jeuk en hoest. Het leven is wel eens leuker geweest. (Maar ook zo vindt hij het meestal de moeite waard.)

5 october 2015. Vanmiddag kwam de fysiotherapeute hier, ze heeft een klein stukje gelopen met Ton, maar ook met de nieuwe zuurstoffles viel het lopen niet mee. De andere oefeningen gingen wel beter. Even later werd er aangebeld. door iemand die ik herkende van een vorige keer. (Dat was niet zo slim dus.)
Het was een rossige man met een rond gezicht, ongeveer 1.60 m die met een zachte, beschaafde stem in het Engels vertelde dat hij in de buurt bezig was op het dak en kon zien dat er iets was met mijn dakpannen. Dat zelfde verhaal heeft hij vorig jaar ook opgehangen. Toen was er verderop wel een verbouwing gaande, nu nergens. Ik vertrouwde het toen ook al niet. Zijn maat, donker haar, smaller gezicht, ongeveer 170-175 cm, had met het zelfde verhaal bij mijn buurman aangebeld. Ze werken vanuit een wit bestelbusje, met een geel nummerbord. Van de politie mag ik het nummer niet op Facebook zetten. Maar hier dus waarschijnlijk ook niet. Het begint met een W. 
De politie heb ik gebeld, die zei dat het waarschijnlijk Ieren waren, dat ze dan bijv. 100 euro afspraken, en dat je dan 400 euro moest betalen en erg bedreigend over konden komen als je dat niet wilde doen.... In een dergelijke civiele zaak kon de politie dan niets doen.
Trap er dus niet in!  
Later hebben we nog wat boodschappen gedaan, het was aangenaam weer. En de rest van de avond slibde dicht met dingen die moesten. Daarvan heb ik er 10% gedaan, + dan, en het is alweer dinsdag, Ton is klaar om naar bed geholpen te worden, dus dat gaan we maar doen. Bless you the Lord!

Zondag 4 october 2015. Het is dierendag, maar de enige dieren die wij nog in huis hebben zijn muizen, en die wil ik niet verwennen. Ik heb er nog steeds geen idee van waar die het huis binnenkomen. In mijn dienst van vandaag was de enige link met dierendag het gebed van Franciscus. Wat is het toch een voorrecht om voor te mogen gaan in de viering! Het hoesten viel erg mee, ook al had ik overdag nog veel gehoest vandaag. Er heeft vast iemand flink zitten bidden! Ton bleef alleen, hij wilde niet dat ik een van de kinderen vroeg om Papa-te-zitten... Maar ik ging niet, zoals anders, een trein eerder weg, omdat het in Geldermalsen wel eens mis wil gaan met overstappen. En wat denk je? Vandaag vertrok de trein 5 minuten te laat uit Utrecht. Dan zweet je peentjes. Maar de conducteur van de Arriva-trein had dit keer gewacht. Ik rende me mijn longen uit mijn lijf, en zat tot Leerdam te hijgen, maar het lukte. Pfff. Een opwindende reis! Verder ging alles goed.  
Toen Ton trek kreeg heeft hij zich bediend van het zondagse slaatje, en verder heeft hij gesuft. Vanavond heeft hij met interesse zitten kijken naar een programma van Jelle B-C, die zulk mooi Russisch spreekt, en verder ook interessant is. Ik had vanmiddag de dienst al op het web gezet, daar hoefde ik nog maar kleine veranderingen in aan te brengen. Daarna heb ik geprobeerd een verzamelfoto samen te stellen van een theater in Nevers, ik had een poging gedaan het plafond etc in beeld te brengen door verschillende overlappende foto's te maken. Toen ik halverwege was, en de foto netjes had opgeslagen, bleek er toch iets mis gegaan te zijn: alleen streepjes. Misschien kan ik hem nog redden via een ander programma. Het is nog niet gelukt. Morgen verder. 'De dag door Uwe Gunst ontvangen, is weer voorbij, de nacht genaakt....' 

3 october 2015. Ook vandaag was het helder en fris weer. We wilden maar eens proberen of Ton kon lopen met de zuurstoffles op de rollator. Hij was al behoorlijk benauwd, toen hij er aan begon, maar we dachten: dat wordt wel opgelost. Nee dus. Ton liep met moeite 80 pas, en toen moest ik de rollator naar huis brengen, en de rolstoel halen, terwijl hij op een bankje zat uit te hijgen. Maar deze fles is ook zo goed als leeg, dus wat dat betreft... daar kan het ook aan liggen. Het is voor ons nog nieuwe materie. Met de rolstoel heb ik Ton nog een rondje plantsoen en Oudegracht gelopen, even door de binnentuin, waar het heerlijk stil was, en toen weer naar huis. Daarom ben ik na half twee nog bezig, maar dat geeft niet. Ik hoef niet héél vroeg op. Ton hoest nog teveel om naar de kerk te gaan, en hij is nog te moe om zich te concentreren. Hoewel hij vanavond geboeid heeft geluisterd naar een uitzending over N-Korea (of was het N-Vietnam?) en daarna had hij nog de energie om mijn dienst door te lezen. Die heb ik na een paar kleine amendementen afgedrukt, een papiertje voor de gemeente gemaakt, etc. etc. Toen sliep mijn lief al. 
Ik ga het ook proberen. Heb morgen een gezegende zondag! (En denk om de dieren!)

2 october 2015. Gisteren kwam de fysiotherapeut aan huis, we werkten met zuurstof, maar Ton was heel erg moe, zowel tijdens de oefeningen als vooral ook erna. 's Avonds heb ik gewerkt aan de dienst, maar omdat ik in slaap viel zodra ik achter de PC zat viel dat niet mee.
Vandaag gingen we al vroeg de deur uit om naar de longverpleegkundige te gaan. Die gaf Ton, na een half uurtje praten en (mis)verstaan, toestemming om ook buiten de fysiotherapie om zuurstof te gebruiken. Ze ging meteen van alles bestellen, daar werd wat minder overleg gepleegd dan we wel prettig hadden gevonden. Het is nog nieuwe materie voor ons. Nadat we afscheid hadden genomen liepen we naar huis via de Jumbo, waar ik anders vandaag nog heen had moeten fietsen. We kwamen er nu vrijwel langs. Ik nam alleen de zeer nodige dingen mee. De rolstoeltas is toch al snel vol. Snel alles thuis neergezet en door naar Daan, die halverwege zijn vacantie voor een aantal patiënten naar de practijk was gekomen. De engel. Ik denk dat we om een uur of drie weer thuis waren. Toen was Ton ook wel op. Vreemd genoeg kon ik ook niet wakker blijven achter de PC, dat wordt lastig! Maar vanavond lukte het wel om een eerste versie van de preek op te schrijven. Of ik goed geluisterd heb weet ik niet. Morgen moeten de gebeden in elk geval nog, en de kleurtjes, en de details. Nu is het bijna zaterdag, dus ik ga Ton overhalen om naar boven te komen. Hij zit heel de avond denk ik al te slapen beneden. Morgen beter! (In elk geval is het hoesten iets minder moeizaam aan het worden. Maar nog steeds moeizaam en vermoeiend, dat wel.)

30 september 2015. 79 jaar geleden traden mijn ouders in het huwelijk. We hebben er nog een soesje op genomen en genoten. En wat bizar: vanavond belde een van de zussen, dat de grafrechten dit jaar vervallen en dat zij voor ruimen zijn. Anders gezegd: ze willen niet investeren. En al wéét ik dat de botten die onder die prachtige plaat liggen zo goed als niets meer met Papa te maken hebben, (hij is hier niet want hij is opgewekt <géén hoofdletter!>) toch stuit het mij tegen de borst om die grafrust te verstoren. Om de herinnering aan je ouders bij het oud vuil te zetten. Zo voelt het voor mij. Ik ben er behoorlijk door van mijn stuk, en het lukte me de rest van de avond niet om nog iets nuttigs te doen. Zelfs het overtikken van een vertaling schuurt en schort en klemt... Ik heb een uur gedaan over drie regels. Help. En vrijdag moeten we ook nog met Ton naar het ziekenhuis, ik weet niet hoe het verder moet. Als ik maar eens echt goed kon slapen! De dakdekkers stonden voor achten al met de lift op het dak, dus het was een korte nacht. Die was ook stevig onderbroken, Ton ging slapen toen ik eruit ging. Pas na twaalf uur werd hij wakker. Toen had hij veel aandacht nodig, de rest van de dag ook. Aangezien er allerlei (stoor-)zenders tussendoor kwamen vandaag kon ik niet overal bij zijn waar ik had moeten wezen. Het zij zo. Maar de dakdekkers hebben we twee keer uitgezwaaid. (Een verhaal apart!) 
Morgen verder. Dan wordt het weer een nieuwe dag vol mogelijkheden, nietwaar?   

29 september 2015. Vandaag heb ik een stuk zolder opgeruimd en schoongemaakt. Oef, wat ben ik moe. Ton heeft vanmiddag anderhalf uur aan de zuurstof zitten fietsen, dutten, oefenen, slapen... en toen was de fles alweer leeg. Dat wordt nog een heel gedoe op den duur. Zucht. Vanavond heb ik een klein deel van de liturgie voor zondag in de computer gezet. Het was een drukke dag. Morgen staan ze om 8 uur weer voor de deur, dus het is de hoogste tijd om Ton naar boven te sturen. ;-D

28 september 2015. Een frisse maar heldere dag. Ton had een slechte nacht, ook omdat ik op was om naar de rode maan te kijken. Dat lukte wel, maar foto's, die waren minder makkelijk te maken! De kleur was echt wel te zien, maar details niet meer, terwijl ik gisteren nog een mooie foto van de volle maan maakte. De fysiotherapeut kwam aan huis, Frank kwam afscheid nemen na 21/2 jaar. Jammer... maar ook nu zijn we in zekere handen. Zuurstof maakte duidelijk verschil bij het oefenen, ook een trap lopen ging vijf keer zo snel als gisteren, maar later op de dag was Ton wel extra benauwd, hadden we de indruk. Van de dakdekkers hebben we niets meer gehoord. Volgens Ton hebben ze ook niet gebeld toen ik even boodschappen deed. Tja. We zien wel. 

Zondag 27 september 2015. Ton had weer een ongemakkelijke nacht, we hadden gisteren al begrepen dat er van kerk-gaan met deze vervelende hoest niets zou komen, maar omdat ik met een oog open even keek naar Facebook, waar de dienst gemeld werd, konden we nog een beetje meevieren met enkele lieve mensen die in Rome aanwezig waren (helemaal daarheen gescheurd op de motor!) in de Friezenkerk... Bijzonder. Tempo zat er ook de rest van de dag niet in. Ton had zijn ochtendkoffie om half vijf op, en daarna ging hij naar boven, waar hij nog net voor zes uur aankwam. Ik had vandaag tussen de bedrijven door nieuwe soep gemaakt, die staat af te koelen en moet nu de koelkast in... verder ben ik twee uur aan het prutsen geweest aan een foto, waarna de computer er de brui aan gaf, vóórdat ik de laatste veranderingen opgeslagen had. Ach ja... Op zolder wat gerommeld, aan ontrommelen kom ik nog niet toe, en vanavond nog een foto gemaakt van de maan, die net iets ronder leek dan gisteravond. Om kwart voor vijf zal de maan wel niet te zien zijn hier vandaan. Boven staat het dak ervoor, en vanuit mijn kamer zijn daar veel takken en bladeren die het zicht benemen. We zullen zien, of ik slaap er doorheen, dat kan ook. (Het gaat over een totale maansverduistering.) (De eclips begint om 2:11 uur en staat bij het maximum, om 4:48 uur, op een hoogte van circa 24° (in Utrecht). De eclips eindigt om 7:24 uur. Een totale maansverduistering kan erg indrukwekkend zijn. Tijdens de totaliteit, die duurt van 4:11 tot 5:24 uur, bevindt de Maan zich volledig in de kernschaduw van de Aarde en valt er geen direct zonlicht meer op de Maan. Echter, een beetje zonlicht valt door de aardatmosfeer en wordt gebroken, waardoor dit het maanoppervlak alsnog kan bereiken. Dit is met name rood licht, waardoor er een rode gloed over de Maan komt. Deze fase wordt in de volksmond ook wel Bloedmaan genoemd, en duurt bij deze eclips circa 73 minuten. Doordat de verduistering erg centraal is, is dit effect bij deze eclips bijzonder sterk.) Ton had vandaag veel last van heftige jeuk, en dat legde hem en zijn adem lam. Hij heeft een uurtje op zijn kamertje boven gezeten, en had daar, nadat ik had gelucht en gezogen, niet méér van het rondhangende stof dan in de rest van het huis. Je ontkomt er niet aan, ook al doen ze veel buitenom... Helaas. Laten we hopen dat het binnenkort klaar is, en dat ik dan verder kan gaan met de ontstoffing. 

26 september 2015. Vandaag was het fris maar vrij helder weer. Ik heb een was buiten gehangen, die niet helemaal droog werd, maar wel fris. De tweede was kon intussen draaien, dus dat was wel fijn. Er is veel blijven liggen, door alle heen en weer rennen tussen zolder en kelder, deze week. Pfffffffff. Helaas heb ik het gecompenseerd met dropjes en snoep, lekker voor de keel, maar ik ben geen grammetje afgevallen, door al dat draven. Integendeel zelfs. Vanavond heb ik geprobeerd foto's te maken op het platte dak, de bijna volle maan kreeg ik redelijk in beeld, maar niet toen ik het probeerde met de instelling: nachtopname. Meteen maakte ik een paar foto's van de verlichte domtoren. Vanuit deze hoek zie je geen variaties in lichtbeeld, dat verwonderde me. Ton hoest nog steeds erbarmelijk. Maar ik kon hem wel overhalen mee naar buiten te gaan. Gelopen heeft hij niet, maar hij hield de tas met boodschappen in evenwicht, een nuttige functie. ;-) Gelopen heeft hij niet. Het hoesten hield hem in de ban, dat wordt morgen ook geen kerkgang. Aan de foto's ben ik weer vrijwel niet toegekomen. Het zij zo. Maar ik wil ze wel eens aan Ton laten zien. Hij is toch een heel klein beetje beter, want hij durft wel te gaan slapen zonder lichtje aan. (Al is het waarschijnlijk vooral omdat ik niet slaap, met dat licht aan. Hij houdt veel van me.) 

25 september 2015. Vandaag is er weer veel gedaan, ook door mij. Ton had een slechte nacht, dus toen ik opstond ging hij (weer) slapen. Dat kwam goed uit, want ik had mijn handen vol met de heren vandaag. Op een gegeven moment konden ze niet verder, want ze konden de goede dakpannen niet krijgen. Nu ja, daar had toch iemand aan het begin van de week achterheen kunnen gaan! Dus we gaan het weekend in met een dak dat niet lekt maar ook niet gedekt is. De jongens zijn van goede wil, maar ze doen het beter met enige aansturing. En dat is niet mijn taak. Al stel ik wel vragen. Toen ze weg waren kon ik aan het werk. Ton wilde wel ontbijt, tegen de middag, en de badkamer was een letterlijke puinhoop. Je kunt aan Tons hoesten wel merken dat er ondanks alles veel stof in huis is. Toen ik in de badkamer bezig was en er een moment met zon aanbrak schrok ik van de hoeveelheid stof daar. Het raam stond niet voor niets open. Er is nu een afvoer, maar ik had gevraagd om een die je dicht kon doen, lijkt me logisch als je daar in bad zit, maar dat was er dan weer niet. Het is maar een klein beetje, mevrouw. Ja... dat kan genoeg zijn. Een half uurtje werk in de badkamer voor hen leverde mij vier uur bezig zijn. De trappen moesten natuurlijk ook weer gedweild. En na afloop was ik zelf bedekt met een laag stof en vuil, dus ik heb het inmiddels + schone bad gevuld, en een hele tijd in het water vertoefd. Mijn haar lijkt me nu wel schoon. Ton heeft beneden wat gelezen en TV gekeken, en ongetwijfeld wat gedut. Misschien moeten we dat nu maar voortzetten in de slaapkamer! Morgen is er weer een dag van Gods trouw en genade. 

24 september 2015. Ik zit te slapen achter het toetsenbord, de afgelopen tijd ben ik zoveel slaap tekort gekomen! Het houdt mij niet meer vol. :-( 
Hoe dan ook, de mensen van het dak hebben voor en deel een lange dag gemaakt, een is er tussenuit getrokken met een makker, hij zou nog terug komen, maar nee... 2 anderen hebben er heel lang over gedaan om materialen te halen... terwijl een keihard doorwerkte. Toen iedereen wegging viel ik in slaap zodra ik ging zitten... Dat schoot niet op, maar ik heb vandaag 10-15 keer alle drie de trappen opgelopen. Ton was niet erg monter, ik heb de fysiotherapeut gevraagd hier te komen. Het is maar een klein stukje. Daarna was Ton (natuurlijk) uitgeput. Een levendig stelletje zijn we! Of onze vurige gebeden er toe bij gedragen hebben of niet, dat weet ik niet, maar het bleef (min of meer) droog tot het dak dicht was. Een nieuwe stofzuiger had ik ook nodig, dus ik gaf na zes uur eerst Ton soep, en daarna ging ik de stad in - op stofzuigerjacht. De verkoper vertelde ik exact wat ik nodig had, in elke omstandigheden, maar toen ik thuis kwam bleek uit het boekje dat het ding niet geschikt is voor deze klus. Geen bouwpuin etc. Bovendien belde er nog iemand langdurig, zodat het na tien uur was eer ik naar boven ging, om de minimale regels voor de nieuwe stofzuiger door te lezen. Lawaai maakt hij in elk geval. We zullen het zien.  Ik zat alweer te slapen, dus voor ik onbewust vreemde dingen schrijf stop ik maar. Morgen weer heel vroeg op. In elk geval hoest ik minder. Ton niet. 

23 september 2015. Half acht wakker. Om kwart over acht blijkt zuster Anna al te staan wachten op de sleep... die komt om half negen, dus is het tijd voor koffie/thee-overleg op de stoep. Om iets over negen wordt de motor gestart om de lift in positie te brengen. Ton is intussen ook al halverwege zijn koffie. Het is een stralend begin van de dag. Dat is mooi! Het wordt vanmiddag ook herfst....
Later moesten we - alweer - naar de huidarts, en waar we gisteren geen paspoort hoefden te laten zien: ben je gek, we kennen jullie al jaren! moest dat vandaag wel. Gelukkig heb ik standaard een copie in mijn tas. Het bleek alleen een intakegesprek te zijn, maar er is haast bij, en dus is de afspraak pas... over een maand! Toen we daar vandaan kwamen regende het. Dat werd later wat minder, maar de dakdekkers waren niet blij. Toen ze weg waren was ik ook niet blij: er ligt een dikke laag vuil en stof (nee, geen stof der eeuwen, maar wel van 80 jaar) op alles wat op zolder ligt. (En dat is al veel...) Blijmoedig nam ik Tons stofzuiger (die hoort op de 2e verdieping) en zeulde die de zoldertrap op, daarboven bleek de stofzuigerzak vol te zijn. Natuurlijk scheurde die bij het eruit halen. Een nieuwe zak erin. Maar al loeide de motor, er kwam geen zuigkracht. Het is een slang met twee harde bochten, dus je kunt niet even kijken of er iets in zit. En ik vond een afgebroken stukje wit plastic, waarvan ik me niet kan voorstellen dat dit bij de stofzuiger hoort, maar dat lag er wel los in... Kortom: het lukte niet. Dan maar vegen en stoffen. Dàt is leuk voor iemand die verkouden is!!!!!!!!!!!!! :-/ Na twee uur was de vloer, althans het stuk waar gelopen wordt, wat minder stoffig, sommige boekjes waren weer te herkennen als zodanig, maar nog te vies om aan te pakken, en ik vermoed dat ik of drie weken nodig heb om er orde in te brengen, of een familieparty moet organiseren onder het motto: neem mee wat je hebben wilt, maar laten we het wel schoon krijgen... Hoe dan ook, het is alweer 11 uur, en morgen gaat die wekker weer veel te vroeg. Ton heeft 's nachts licht nodig, en dan doet hij zijn pet over de ogen om het niet te zien. Een alternatief lichtje, dat mij niet in de ogen schijnt was niet voldoende... zucht. Heer, laat hem snel genezen! Genoeg gezeurd. Sla deze dag maar over! 

22 september 2015 begon vroeg voor mij, want de werkers van het eerste uur zouden om acht uur voor de deur staan. De eerste was er inderdaad even na achten. En toen was het wachten, want het busje met de uitschuifladder op een aparte kar er achter zat vast in het moeizame verkeer hier in de buurt. De gemeente was al present, zowel met een busje als met een scooter. We hadden er enig plezier in hen gade te slaan. Na een uurtje waren ze kennelijk tevreden, dat de monumentale brandnetels geen gevaar liepen geplet te worden... maar al met al was het al half tien eer er echt gewerkt kon worden. Toen gingen ze ook flink aan de slag. Al moest er een van de drie weer weg om voorraden op te halen. Tja. Intussen heb ik Ton ook uit bed gehaald en zijn ontbijt gegeven, want we moesten even na half twee bij de huidarts zijn, die zo onblij was met Tons huidkanker, dat we morgen terug mogen komen voor de uitsnijers die uit Nijmegen komen. We zullen zien wat morgen brengt. Wat het dak betreft waren we blij dat het nog lang droog bleef. (Ton heeft zelfs 75 pas gelopen, maar toen was hij helemaal buiten adem). Pas tegen vijf uur ging het ernstig regenen, maar toen was er al een laag folie aangebracht, die het vocht buiten moest houden. De binnenkant van het dak is nu wel een groot stekelvarken, daar ben ik niet echt blij mee. Maar goed, daar hebben we het morgen wel over. En het is nu smerig op zolder!!!!!!! Ongelooflijk, wat een laag stof en vuil overal op ligt. Onder de pannen had zich een dikke laag gruis van de bomen opgestapeld. Dat zal wel hebben geïsoleerd, denk ik zo. Intussen is morgen begonnen, en aangezien straks de wekker weer vroeg gaat wil ik proberen Ton richting bed te krijgen...   

21 september 2015. Dit was een moeizame dag. Ik deed nog wel boodschappen, Ton is de slaapkamer vrijwel niet uitgekomen. Hij heeft een zware kou, ik ben flink verkouden. Er is verschil, maar ook ik prefereer een staat van niet-bewegen. Foto's bewerken is dan een prettig rustig karweitje, maar ik merkte dat ik slordig werd. In elk geval heb ik drie dagen van de 8 gedaan. Niet veel. Of teveel foto's. Maar die vertellen wel weer het verhaal van wat we hebben gezien, en wat we allang weer vergeten zouden zijn, als ik niet telkens had geklikt... Morgen vroeg op, want de dakdekkers komen. Dat hadden ze vandaag al zullen doen, maar ze hadden vertraging en de gemeente heeft pijn aan het 'monumentale gras' voor het huis. Dat is even schateren als je weet hoe ontzettend slecht het onderhouden wordt, en met wat voor machines ze er zelf onbekommerd overheen rijden! We zien wel wat het wordt.

Zondag 20 september 2015. Na een moeilijke nacht zijn we allebei snipverkouden. Gezellig. Ton slaapt al de hele middag, en ik heb mijn tranen tot spijze, bij dag en bij nacht. Dat bevordert de levensvreugde niet, maar ik geniet toch van de zon aan de andere kant van het raam. :-) Uit Spanje lijkt goed nieuws te komen, al is het nog niet helemaal wat was gewenst. Maar daar waren we op voorbereid. Er moet vertaald worden, en daar heb ik met een hoofd vol watten even niet zoveel mogelijkheid voor. Komt goed! Morgen of zo... Nu nog maar wat plaatjes van ik-weet-niet-meer-wat rechtzetten. 
En o ja, onze Mik gaat dinsdag zijn lip zippen, je kunt hem sponsoren. Hint, hint. Parel wil ook vasten voor het goede doel. Of ze doet gewoon mee met Mik. Goed hè!  

19 september 2015. Nu zijn we beiden verkouden, o wat zijn we heden blij! Maar voor Ton is het duizend maal erger dan voor mij. De arme. Hij hoest zo erg. Ik snotter alleen maar. Koorts heeft Ton ook, dus het leven is ongemakkelijk voor hem. Ik kon nog wat boodschappen doen, en genieten van de relatief zachte dag. Een uur geleden, om middernacht, zei Ton dat hij naar boven zou komen... ik ga hem nu maar halen. (Vanavond heb ik nog wat foto's recht gezet en gefatsoeneerd, het is een vreugde alles weer te zien, en met meer détails dan ik ter plekke kon waarnemen.) 

18 september 2015. De situatie lijkt iets beter, maar nog niet veel. Voor Marjolein wilde Ton aangekleed beneden komen, ze bleef nog geen drie kwartier, dat was voor hem net genoeg om het vol te houden. Het kostte Ton veel moeite om zijn eten op te eten, het toetje ging er pas om 10 uur in, of later. Vanavond ben ik bezig geweest met de vele foto's die ik heb genomen. Ik moet echt gaan schiften welke ik wel en welke ik niet bewerk. Ik ben soms toch een half uur aan een plaatje bezig. En dat schiet niet op! Soms is het een kwestie van een gebouw rechtzetten, soms delen van foto's die je met verschillende belichtingen heb genomen combineren tot dat wat je gezien meent te hebben. Nu is het alweer zaterdag, dus we gaan morgen verder. :-) (Hoop ik.) 

17 september 2015. Het is duidelijk dat Ton zwaar verkouden is en een flinke bronchitis lijkt hij ook te hebben. De nacht was moeilijk, het licht moest aanblijven, dus vanmorgen heb ik de fysiotherapie maar afgezegd. Nu gaan oefenen is al gekkenwerk, en dan nog met zuurstof lijkt me een complicatie temeer. We sloegen vanmorgen zelfs de helft van het ontbijt over. Te veel werk voor Ton om dat naar binnen te werken. Ik lag ook niet onder stoom, vandaag. Wel ging ik mijn arm nog een keer laten tapen. Ik had gisteravond met opzet het haar nog gewassen, want de tape laat in bad snel los. Vanmiddag heb ik wat aan de foto's gewerkt, vanavond ook, tussendoor een boodschap, en lang bij Ton gezeten toen hij erg benauwd was. Dat zijn niet de vrolijkste uurtjes. Hij is vandaag wel aangekleed, maar Ton is niet van de slaapkamer af geweest. Tijd om te gaan slapen, vannacht kwam ik heel wat tekort. 

16 september 2015. We hadden een rommelige nacht, beiden, en het opstaan lukte maar niet... Er ging iets om, dus ik moest de bedden verschonen, en dat is lang en zwaar werk... Ik ben er al weer moe van. Ton is niet erg goed, hij moet voor de fijne week betalen, zo te zien. Het is jammer dat Daan er nu niet is...

15 september 2015. Ton is nog wel heel moe, en zijn longen hebben het zwaar. Dus hij deed vandaag niet veel meer dan televisie kijken, en beneden wat 'fietsen' terwijl hij las. Ik was bezig met foto's, dat kost veel tijd, en ik heb er toch maar iets van 850 gemaakt. Nu ja, dag één heb ik. ;-) Verder telefoontjes, en weer te laat om een verjaarskaart te sturen aan een goede vriend. Straks dacht ik er nog aan... maar toen ik er weer aan dacht was het na zessen. Zucht. 

14 september 2014. Opeens ben je 10 dagen verder, omdat Tonio zo lief was in die tien dagen voor ons 3000 km te rijden! Het was een heel diepe wens van Ton die daardoor vervuld kon worden. Ik moest er een kerkdienst voor laten vervallen, en dat deed natuurlijk pijn, maar wat we er voor terugkregen is veel. De koffers zijn leeg, maar noch de koffers, noch de inhoud is op de juiste plaats, dat moet nog, één was is gedraaid, er zijn boodschappen gedaan, er is soep gemaakt, we zijn meteen naar fysiotherapie geweest, en ik ben op de heenweg tot onder de navel natgeregend, gelukkig kon ik Ton - toen de plensbui begon - onder de rolstoelregenjas duwen.... Het was een druk dagje. Pas laat vanavond kwam ik aan de computer toe, en die vroeg ook allerlei onderhoud... Het is alweer dinsdag, dus de hoogste tijd om te gaan slapen, als het lukt. 

4 september was zonnig op de verkeerde momenten, en het hoosde, toen ik er behoefte aan had dat het droog was. Lastig. Toen werd mijn planning weer omgegooid, kortom het was een zootje. En dat is het nog. Bijna 1 uur, mijn haren zijn natgeregend en verkeerd opgedroogd. En er moet nog van alles. Leuk. Voorlopig maar even geen updates, denk ik, dat scheelt weer werk.

3 september 2015. Vandaag leek de fysiotherapie een fractie meer effectief te zijn met zuurstof. Maar aan de andere kant had Ton ook net voordat hij ging een pufje genomen. Dat maakt ook verschil. Vanmiddag deed ik wat boodschappen, en kon het niet laten bij de MediaMarkt binnen te wippen. Toch zag ik nog weinig notebooks e.d. met Windows 10. Wel verschillende met de mogelijkheid 'up te graden'. Ja, dat haalt je de koekoek! Maar goed, even een kind in virtueel luilekkerland. Spijbelen was dat. En dus is het half een, en ik heb maar één ding van mijn lijstje gedaan. Wel een aantal andere dingen. Toch gaat het zo niet goed... Nu ja. We zien wel. Straks gaat het niet lukken Tjitskes verjaardag te bezoeken, jammer, maar het is niet anders. Wij wensen haar toch alle liefs en goeds. :-)

2 september 2015. Voor Ton een broodnodige pyjamadag. Dat was goed voor hem. Ik had van alles te doen, en kwam aan van alles niet toe. 

1 september 2015. Vandaag hadden we eerst fysiotherapie, Ton lijkt iets makkelijker om te gaan met de zuurstoftoestand, maar veel effect heeft het nog niet. Vannacht was hij erg onrustig geweest, dus waren we laat. De pap moest hij opeten nà de therapie, en voordat we naar Daan gingen, die nog eenmaal (extra) voor de vacantie naar de practijk was gekomen. De vorige keer had hij gezegd dat het Kruidvat de samenstelling van de vitamine C weer had veranderd, met onnodige toevoegingen (rozebottel en hesperidine), en toen ik op de grote pot keek die ik niet zo lang geleden had gekocht, zag ik die elementen ook vermeld. Vroeger stond dat er niet op. En inderdaad: ondanks het feit dat ik Ton sinds woensdag geen vitamine C meer had gegeven was het spul nog als gif in zijn lichaam te meten. Zucht. Waarom moet er zoveel extra spul in een goed middel gestopt worden? Ton is niet de enige patiënt voor wie dit slecht blijkt. Orthica Ester is erg duur, maar wel vrij zuiver, Daan had een pot van een ander merk voor ons, dat 1/3 goedkoper was, dus die namen we dankbaar van hem over! 
Na het verzorgen van een kaartje voor Timo die morgen jarig is kon ik beginnen aan achterstallig onderhoud: de dienst van zondag moest nog op het web gezet worden. Dat is dan nu gebeurd. Tijd om voor Ton eten te gaan maken. Daarna belde Marjolein, dus toen was de avond ook om, want er moest veel worden bijgepraat. Het lijstje met dingen die gebeuren moeten wordt dus nog wat langer... Morgen is onze schoonzuster jarig, haar feliciteren wij van harte!

31 augustus 2015. Een lange, warme dag. Vandaag geen fysiotherapie, maar een vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje. Daar moest vanmorgen natuurlijk nog wel even een en ander voor geredderd en klaargezet worden. Bovendien belde de vriendelijke man die mij helpt met het invullen van de belastingaangifte. (Correctie: hij vult in, ik lever de grove data). Daardoor moest ik een half uur met heel andere dingen bezig zijn, dat omschakelen valt me minder makkelijk, de laatste tijd. Slaapgebrek vanwege het slechte weer vannacht speelde ook mee, maar echte schade hadden wij niet, gelukkig. Vrienden rond Heusden waren wel de klos. :-( 
De paniek van gisteravond had te maken met het feit dat ik zag op 13 september een dienst in Heusden afgesproken te hebben. Dat was mij om onduidelijke redenen helemaal ontgaan bij het maken van recente afspraken, en ik zat er erg mee. Er zal zeker een oplossing worden gevonden, werd mij verzekerd, maar het is wel heel vervelend om een van de weinige diensten die ik daar nog heb ook te moeten missen.... De Heer weet wat Hij doet. Laat ik het daar maar op houden. Al met al veel spanning, vanmorgen. Om kwart over twaalf begonnen we dan echt te vergaderen, en nu is het kwart over een 's nachts, en de notulen zijn in eerste versie verstuurd naar de andere bestuursleden. Ton leest ze morgen wel, hij ligt al een hele tijd in bed, maar is erg onrustig. Dat laatste komt nogal eens voor, tegenwoordig. Hij heeft ook veel kleine pijntjes. 

Zondag 30 augustus 2015 begon met onweer, was verder een verrukkelijke dag, en eindigde met onweer en rampspoed. Zelfs de dienst staat nog niet op het web. En dat gaat morgen ook niet zo snel gebeuren, vrees ik. Daarna dan. Hoop ik. 

29 augustus 2015. Heerlijk weer was het, en dat was plezierig, want nu kon ik met een goede vriend het dak op, om eens te kijken wat er moest gebeuren. En passant heeft hij de dakkapel schoon gemaakt, dat was ook erg plezierig. Ton had niet zo'n beste nacht gehad, dus die kwam pas tegen vier uur het bed uit. Toch op tijd om nog naar de stad te gaan voor een paar boodschapjes waar we maandag niet meer aan toe komen. Ton heeft al met al nog 200 pas gelopen: 50 + 80 + 70. Niet briljant. Vanavond eerst nog een gesprek voordat ik het bad in kon om de haren te wassen en te krullen, ook alweer nodig. Maar nu is het net zondag, en ik heb de dingen gedaan die op het lijstje stonden. Ik bedenkt me net dat er nog een paar níét op het lijstje stonden, die ga ik nu snel doen. Heb een gezegende zondag! 

28 augustus 2015. Ik heb vast een verjaardag vergeten of zo iets, deze datum roept iets op, maar ik weet niet wat. Hoe dan ook: het was een prettige dag. Vanmiddag ben ik op de fiets gestapt om boodschappen te gaan doen, verder heb ik aan de dienst gewerkt. De voorstellen tot wijziging die Ton, terwijl ik weg was, en voordat hij weer in slaap viel, had aangetekend heb ik grotendeels overgenomen, en vanavond mocht ik, nadat mijn lief lang genoeg in bad had geweekt, weer eens mijn kunsten als pedicure verrichten. De preek is nu wel klaar, lijkt me, maar de voorbeden moeten nog. Dat zal toch later worden... het is alweer een tijdje zaterdag, en dan gaat er ook weer van alles gebeuren, als het goed is. :-)

27 augustus 2015. Een miezerige dag, die vergat dat het nog zomer was, geloof ik. Hoe dan ook: we hadden fysiotherapie, mét zuurstof, en dat viel nog niet mee. We zullen het een paar weken moeten aanzien, voordat we weten of het iets doet. De laatste tijd is Ton geleidelijk aan steeds achteruit gegaan. Hij bracht het vandaag ook zelf onder woorden. Vanmiddag moest ik fruit halen etc. En verder heb ik hard gewerkt aan de dienst. Ton zat veel te hoesten vandaag. Ook dat neemt toe. Hij is net naar boven gekomen, tijd voor mij om hem bij te gaan staan. )Of om bij hem te gaan staan...) (Nog één mailtje versturen!) 

26 augustus 2015. Vandaag zijn we naar Daniël en Ineke geweest, hierna zullen we het weer een hele tijd zelf moeten doen. Ton was van de behandeling zó moe dat hij de vergadering van vanavond niet meer zag zitten... Jammer, maar hij heeft wel vaker dat de behandeling zo intensief is, dat hij daarna niets meer kan. Er gebeurt veel in je lichaam. Bovendien heel veel druppels nemen, dat lukt ook alleen als je constant de keukenwekker laat afgaan. Bij mij werkte het allemaal omgekeerd, vandaag. Opeens weer aan het snoepen, nu ja, bijna alles is op in huis. Maar ik ben er niet blij mee. Ik was nét zo goed bezig!  Vandaag is er verder niet veel uit mijn handen gekomen. Morgen beter, vast en zeker. 

25 augustus 2015. Ton hield het vandaag rustig, maar hij heeft vanmiddag nog wel 260 passen gezet. In twee gedeelten. Het begon te miezeren, en hij was erg buiten adem, dus het viel op zich al niet mee. Zelf heb ik een boel gedaan, veel van de belasting bijeen gescharreld, en ook een flink stuk liturgie (met weer een paar nieuwe liederen) in de computer gezet. Morgen verder, zo God wil. Bless you.

24 augustus 2015. Vandaag zou Ton dan voor het eerst bij de fysiotherapie oefenen met zuurstof. Op 10 juli werd dat voorgeschreven, en vandaag zou het dan eindelijk komen. Inderdaad, de monteur (o.i.d.) kwam met de spullen toen Ton nog vijf oefenminuten had. Toen moest alles nog worden uitgepakt en gedemonstreerd, ik was daar natuurlijk bij, en zo gaat het nog even duren. Ton voelt de vermoeidheid van de zaterdag nog wel in het lichaam, dus al te heftig heeft hij vandaag niet kunnen presteren. Daarentegen heeft hij heel goed stil kunnen zitten na de fysiotherapie. En hij genoot van het bezoek van Tonio, die wat lekkers van hun vacantie meebracht, en na werktijd een uurtje uittrok voor zijn Papaatje. Het is een lekker ding, zoals mijn dochters plegen te zeggen. ;-) Binnenkort zien we nog veel meer van hem, en daar verheugen wij ons op. Ik heb een boel nuttige dingen gedaan vandaag, maar niet wat er echt had moeten gebeuren. Het is kwart voor een, dus dat komt er niet meer van, deze maandag. Dat wordt vast morgen. Wie weet hoe hard ik dan opschiet! :-) (Dat zal wel moeten ook, alleen als ik 6x24 uur doorwerk kom ik deze week klaar met wat er moet gebeuren... Bid een beetje voor mij!)

Zondag 23 augustus 2015. Ook al had Ton gisteren genoten van de dag, met al die vriendelijke mensen, en het comfortabele vervoer door zijn oudste dochter, hij was vandaag toch wel erg moe. Vanmorgen keek hij naar de dienst op de televisie, vanmiddag wilde hij naar de Janskerk, waar we met moeite op tijd binnenwaaiden. De lange preek had ook in 5 minuten gebracht kunnen worden, maar het was een fraai staaltje pareltjes rijgen. Je had wel de tijd om af en toe een goed gesprek met de Heer aan te gaan over een woordje... dat is toch ook maar weer heerlijk... ;-D 
Op de terugweg liep Ton 120 en 80 pas, toen was het op. Vanmiddag had ik al soep gemaakt, ik hoefde alleen nog te pureren, en ook de groente had slechts opwarmen nodig. Dat scheelde. Toch schoot ikzelf niet echt op. Wel heb ik vanavond het Berichtenblad netjes op het web gezet.

22 augustus 2015. Omdat de spetterende, kleurrijke, altijd geïnteresseerde Annie Abels is overleden, Parels vorige schoonmoeder, zijn we vanmorgen heel vroeg opgestaan, want we mochten met dochterlief meerijden naar Maastricht, waar Annie werd begraven nadat haar leven was gevierd, in een lange zitting, met veel muziek, heel veel mensen, lieve toespraken, en vele honderden foto's. Ons werd gevraagd na afloop ook nog even mee te gaan voor een late lunch en contact met de familie. Je spreekt toch niet iedereen, omdat al die andere mensen dat ook willen, maar het was een warme, hartelijke dag met lieve mensen. Op de heenweg reed één vriend van Parel en Freek mee, op de terugweg twee, lieve jongens, allebei. Warm was niet alleen de sfeer, maar ook de temperatuur. We hadden nog het plan een oude vriend op te zoeken, maar dat bleek organisatorisch moeilijk haalbaar. Wel konden we een kleine attentie laten afgeven. Ton was, toen we thuis kwamen, te moe om te eten. Dat kwam goed uit: ik was te moe voor wat dan ook. Het is half elf, ik wilde nog van alles doen, maar ik kan de ogen niet open houden. Morgen komt het goed. Vast. Dan is mijn grote neef Thomas jarig. Master of Science is hij sinds kort. Dus dubbel en dwars gefeliciteerd!

21 augustus 2015. Een mooie zomerdag, met een wat getemperde zon en af en toe een fris windje. Dat merkte ik vanmorgen al, toen ik nog voor het ontbijt naar het postkantoortje ging. En ja! De stapel berichtenbladen is op de post. Ik ga ook niet her en der persoonlijk in brievenbussen doen, hetgeen ik om kosten te drukken wel placht te doen. Ik heb ze allemaal op de bus gedaan. Er moet nog wel van alles, daar had ik vandaag aan willen beginnen, maar het is er niet van gekomen. Ton had vanmiddag ook tijd en aandacht nodig. Hij is met de rollator om het perkje voor het huis gelopen. Elke vijftig passen moest hij minstens 5 minuten zitten, soms langer, dat schoot niet echt op. Maar na 350 passen, toen we al ruim drie kwartier over de helft van het traject hadden gedaan, was mijn lief erg tevreden, want dit kon hij zelf. Hij had nu genoeg zelfvertrouwen, dus ik ben over de hobbel geklommen, en was zo thuis. Daar kon ik een en ander uitzoeken, en om zes uur werd er aangebeld... grijnzend zat Ton op zijn rollatórretje voor de deur. Het onhandige ding binnen zetten ging wat minder, maar dat gaat ook nog wel eens lukken. Als het maar mooi weer blijft natuurlijk. Anders krijgt hij het veel te koud, tijdens het wachten op zijn adem. Verder heeft hij braaf zitten studeren, ik heb mijn haar uitgebreid gewassen en in de krul gezet, want het hing steil van ellende naar beneden. Tons coiffure had ik vanmiddag al ingekort, dus het was een druk dagje. Vanavond nog een en ander voorbereid, morgen weer een heel andere dag. Het is druk!

20 augustus 2015. Het was vandaag weer droog, en wat warmer, de zomer komt op kousevoeten terug. Maar het dekbed is wel weer prettig, sinds een paar dagen, en gisteren had ik de jas echt nodig. Vandaag kon ik zonder naar de fysio met Ton. Hij was tevreden over hetgeen hij had gepresteerd, maar daarna kwam hij niet verder dan 100 pas, en lekker rustig zitten studeren. Ik heb de rest van de dag zitten printen, vouwen, plakken etc. Maar nu liggen er 220 boekjes gereed voor verzending. Nu de formulieren nog opzoeken. We hadden wel een klantnummer, maar dat zou niet kloppen. Dun papier heb ik gebruikt, dus ik ben benieuwd wat de kosten nu zijn... Fysiek zijn de stapels duidelijk dunner... Hierna moeten er nog enkele tientallen boekjes klaar gemaakt worden voor her en der uitdelen, altijd handig, een heel enkele keer krijg je een nieuwe lezer(es) op die manier. Nu hopen dat er ook mensen zijn die iets overmaken, want ik ben niet maanden bezig geweest om met de wereld te delen wat ik weet van Spanje... we willen ze daar ook echt kunnen helpen. Dan moet ik dit alles nog op de website gaan zetten, dat kost ook wel weer flink wat tijd, en dan gaan we over naar de kerkdienst en de belastingen. Help, stop deze mallemolen, ik wil er af!!! 

19 augustus 2015. Vandaag gingen we naar Daniël en Ineke. Ton is wel een beetje beter, gelukkig, maar na het eten zat hij weer heftig te hoesten. Vervelend! Vanmiddag kwam de toner, en ik heb nu vrijwel alles afgedrukt voor het Berichtenblad. Alleen nog een paar voorkantjes, en de Franse brief met het verzoek te collecteren voor het Diasporaproject 2015. Wel moet er nog veel gevouwen, gesneden, geplakt etc. Dat lukt nu niet meer, want het ís al morgen. En dan zijn er weer allerhande andere dingen te doen. Hoe dan ook: die printer is een juweeltje. Lexmark CS510de. Die heeft me vier dagen werk bespaard. Maar het aantal bladzijden heb ik ook teruggeschroefd. Alleen begon iets na twaalf uur een lelijke streep op te treden. Schudden met de toner hielp niet. Net op de voorkant, dus dat is niet prettig. Morgen zal dat wel goed komen. Hoop ik... In elk geval is er licht aan het eind van de tunnel, en dat is maar goed ook... 

18 augustus 2015. Ton is een heel klein beetje beter, gelukkig. Maar hij bleef wel in de pyjama vandaag. Toen ik dacht dat het Berichtenblad nu ècht klaar was haalde hij er nog een foutje uit, waarna hij het ging beoordelen op de leesbaarheid, en nog een aantal veranderingen aanbracht. Aan het eind van de middag waren we er allebei klaar mee. Maar goed, na het eten kon ik dan echt gaan afdrukken. Tot de toner van mijn eigen printer ook op was. Die van de printer van Het Evangelie in Spanje had al laten weten er de brui aan te geven. Vandaag zou die besteld moeten worden, maar dat gebeurde niet. Morgen wordt lastig. O, wat zijn wij heden blij. Maar de eerste 12 boekjes kan ik nu gaan nieten (welles) en vouwen. Ton ligt al lekker in bed. Hij had weer zo'n erge hoestbui gehad, dus hij was moe. 

17 augustus 2015. Vanmorgen kwam Daniël naar de practijk, speciaal voor Ton. Want die bleef maar benauwd. Dus het was vroeg op. Daar kan mijn lief niet zo goed meer tegen. Daarna gingen we naar de fysiotherapie. Gehuld in de regencape, want het was nat vandaag. Vanmiddag heeft Ton de tekst van het Berichtenblad nóg eens gecorrigeerd, je vindt altijd wel iets. Nu moet ik nog proberen de stof in één bladzij minder te proppen zonder dat de leesbaarheid wordt aangetast. Verder heb ik heel de middag nummertjes geplakt op het Berichtenblad. En ik moest op papier uit, dat soort dingen. Nu heb ik hoofdpijn, dus ik ga morgen verder... Dat wordt vast een betere dag. 

Zondag 16 augustus 2015. Vanmorgen lukte het weer niet om tijdig op te zijn, dus we keken maar naar een groot deel van de dienst uit de Nicolaaskerk in Baarn. Vanmiddag heb ik wat zitten klungelen aan het Berichtenblad, wat adressen aangepast, en opeens zie ik... dat ik de nummering niet had aangepast. Het is nummer 82, en ik heb ruim 200 nummers afgedrukt met nr. 81 daarop. Een kostbare vergissing, niemand van het bestuur had het tot nu toe gezien, maar wat nu? Het feit dat ik te moe ben om nuttig te zijn voor deze wereld is geen excuus. Brrrr.... 
Met veel gedoe heb ik nieuwe cijfertjes geprint, bladen vol, nu nog uitknippen en opplakken. Straks, als het nog steeds maandag is...

15 augustus 2015. We begonnen rustig. Dat wil zeggen: Ton maakte mij om half tien al wakker, en toen ik met de koffie en de ogen nog half dicht boven kwam, sliep hij weer. Tot half twaalf of zo. Hij heeft behoefte aan lange nachten, maar begint er veel te laat aan. Vanmiddag deden we nog boodschappen, Ton liep 2 x 100 pas, verder kwamen we niet, want toen we buiten HC kwamen regende het, en dat inviteert niet zo. 
Verder heeft hij zich bezig gehouden met de Sudoku, en ik met koken en wat dies meer zij, daarna met het printen van de overige adresbladen. Pas toen ik daarmee klaar was bedacht ik dat ik een aantal (fluctuerende) adressen had moeten controleren. Dat ga ik dus nu doen. Of morgen, dat is over tien minuten. Heb een gezegende zondag! Hier regent het inmiddels lekker door. Fijn voor de planten en de bomen. 

14 augustus 2015. Drukkend, maar minder warm, na de heftige onweersbuien van vannacht. Ik bracht vanmiddag onze gast met de Valys naar huis, en onderweg zagen we heel wat schepen met zure appelen, zoals mijn moeder dat placht te noemen. Een complete vloot, maar tot regen kwam het niet, op onze weg. Terug ook niet, tot vlak bij huis. Toen was het de moeite niet meer om mijn regenjas uit de tas te halen. Die is dus voor niets wat gekreukeld, maar daar moet kleding tegen kunnen. Op de weg naar het station kwam ik langs mijn favoriete winkel-van-sinkel, waar ik maar twee kabeltjes kocht, en er wel twintig in de hand heb gehad. Dat maakte niet uit, de vorige trein had ik toch niet gehaald. Kwart over acht was ik weer thuis, dus toen Ton zijn eten had plofte ik echt uitgeput op bed! Maar ik heb net, vlak voor middernacht, nog netjes afgewassen. Morgen ga ik weer gewoon aan het werk. Een bejaardenhuis met twee bewoners is me echt teveel. Ik ben voor zuster Clivia niet echt in de wieg gelegd. Of anders ben ik er uit gekropen... dat kan ook. <g> In elk geval hebben we iemand een paar prettige dagen bezorgd, mede dankzij onze Parel! xxxxxxxxxxxxxxxx 

13 augustus 2015. Lekker warm vandaag, al was het een beetje drukkend. Ton en ik mochten naar de fysiotherapie, ik ben weer aan elkaar geplakt met tape, dat is beslist handig. Vandaag heb ik een begin gemaakt met de adressering van het Berichtenblad, verder bracht ik onze gast naar het Catharijnemuseum, en daarna liep ik naar de Twijnstraat om boodschapjes te doen. Mijn lief hield het voor gezien. De soep moest verder afgemaakt, ik heb wat geëxperimenteerd met de andere magnetron/ovencombinatie, dat kostte vrij veel tijd. Na het eten ben ik met de heren op stap geweest naar de Lavendeltuin, Ton liep nog 50 stappen, die haalde hij vanmiddag na de fysio ook net... het houdt niet over! Na de Lavendeltuin lustten de heren wel een sof(t)ijsje, en mijn lief combineerde zijn restantje Mandarijnchinees met de vier woorden Nederlands van de ijsverkoper, het werd een boeiende conversatie! Aangezien het nog heerlijk weer was hebben we Ton thuis gebracht, en de rollator ook, waarna ik onze gast in de rolstoel rondtourde langs Lumen Trajectum. Het mooiste had hij net gezien toen we een fikse regenbui kregen. Gelukkig zat de rolstoelregenjas in de tas, dankzij Tons insistentie. :-) Maar al met al heb ik de calorieën van dat ijsje er wel afgelopen. Helaas, er waren vandaag nog meer calorieën die mijn pad kruisten... :-( Nu hebben we een fikse onweersbui, de printer loopt vast, en ik ga mijn werkzaamheden maar beëindigen voor vandaag... Morgen komt er weer een dag, en anders is de Heer gekomen.

12 augustus 2015. Aangenaam zomerweer. De dag begon vroeg (en laat, het duurde lang eer ik sliep) - logé, de dame die Ton kwam prikken kon tussen 8 en 12 komen, dus ik wilde dit keer wel aangekleed zijn als ze aanbelde... Verder kwam er nog een lieve vriend langs, en dat alles voordat we naar Daan en Ineke gingen. Nu ja, we waren er op tijd, na afloop wilde Ton nog graag even over de markt om bij de boekenkraam in verleiding te komen. Hij niet, ik wel... Vanwege het bezoek was de soep alweer op, dus ik heb nog snel een deel gemaakt, vanavond de rest, toen kon ik nog snel naar onze verwenner op de fiets, want ik had te weinig bleekselderij en wortelen om aan de soepbehoefte te voldoen. De tweede portie soep is nu aan het afkoelen. Veel afwas, dus het voorrecht van madame was vandaag weer het aanrecht. De copyshop was dicht, die bij HC doet het niet meer voor particulieren, dus de beloofde vergroting van een borduurpatroon dat inmiddels vrijwel uiteenviel moest via mijn computer en printer. Dat kostte meer tijd dan verwacht. De Perseïden gaan schuil achter een stuk sluierbewolking. Heel decent natuurlijk, maar ik had ze wel graag gezien. En morgen kunnen we buiten stoven, is ons beloofd. O, wat zijn we blij..

11 augustus 2015. Parel en ik hebben familie uit het 'buitenland' opgehaald. Op de weg heen hadden we vier open bruggen, op de terugweg maar eentje. Maar we hebben toen wel, op zoek naar een kleine onderbreking, een hele omweg gemaakt over Bant, Creil, Rutten (een kleine stap voor de mensheid, maar een gigantisch eind voor een gewone jongen naar Den Haag!) en uiteindelijk Urk. Daar vonden we warm onthaal bij de Willem Barentz. Na de hete auto eigenlijk relatief koel. Bijna acht uur was Ton alleen, maar dat is goed gegaan. Als ik dat vertrouwen niet had gehad, was ik niet gegaan natuurlijk... Maar lopen lukte hem niet meer na het eten. Vandaag heb ik helemaal niets kunnen doen, maar ik kon met Parel wel boodschappen doen bij de Olifant, daar in het Noorden. Heel handig. Het kostte wel een half uurtje extra, misschien drie kwartier, maar in elk geval scheelt het mij weer een eind fietsen eind van de week. Nu is het volop woensdag, tijd om naar bed te gaan. 

10 augustus 2015. Meer wind, dus wat frisser, maar nog wel zomers. Fysiotherapie, maar we waren niet op ons best, want Ton was vannacht vrij  onrustig en ik sliep niet echt diep, pas tegen de morgen... maar om een uur of negen werd ik wakker geramd door de huisbel. Ton was al wakker, maar die is zo snel niet beneden. Slaapdronken deed ik het raampje van de deur open: oeps! De Saltro-bloedprikster! Helemaal vergeten dat die zou komen, en dat zou ze trouwens later doen. (Maar zo werkt dat daar nooit.) Het werkte helemaal niet, want ze heeft Ton een aantal keren geprikt, en dan kreeg ze telkens maar een druppel. Toen had ze geen tijd meer en moest ze verder. Krijgen we die ellende woensdag weer! Nu ja!!!! En volkomen onnodig. Van deze opgang naar de dag werd ik niet blij... Ton functioneerde ook suboptimaal. Hij wilde wel mee boodschappen doen, maar lopen ging niet. En er moest boven van alles gedaan worden op zijn kamertje... het was een rommelige dag, en ik heb nog HELEMAAL NIETS gedaan. Morgen beter, al kom ik dan ook niet aan werken toe... Echt, ik doe heus mijn best!

Zondag 9 augustus nodigde Ton uit om mij over het jaagpad langs de Kromme Rijn te laten draven. Hij heeft zelf 2x 100 pas kunnen zetten, en toen was hij al flink voorbij zijn pijngrens. Later nog eens 25, maar verder kwam hij niet. Het was wel een mooie tocht door een mooi gebied. Bewolkt met ongeveer 23 graden, schat ik. Later was het vochtig. We liepen van Galgewaard naar Nieuw Amelisweerd, en dan door naar Oud Amelisweerd, alwaar we eerst iets kwijt moesten, en ja, dan moet je wel iets bestellen, ook al is het zondag. Dat werd, in arren moede, chocoladetaart met vlierbessenlimonade... Drie keer zoveel calorieën als ik onderweg kwijt geraakt was. We haalden net de bus, erg prettig, en de knie dreinde wel maar deed niet écht pijn. 's Avonds heb ik de foto's bewerkt, zodat Ton ze via de NAS op de TV kon bekijken, en zo zag hij meer en beter dan onderweg, want zijn gezichtsvermogen wordt, vooral in de verte, wel snel minder. Dichtbij is ook afzien, vandaar dat hij probeert stukjes Marcus-Evangelie in het Grieks uit het hoofd te leren. Hij wordt daar heel blij van, want hij ontdekt steeds weer nieuwe verbanden. Leuk is dat! 

8 augustus 2015. Prettig zomerweer, niet erg warm, dus ik heb vrij wat klusjes kunnen doen. Vanavond heb ik Tons op- en aanmerkingen in het Berichtenblad verwerkt, zijn deskundigheid als corrector is van groot belang. Vanmiddag ging hij mee boodschappen doen, in het park heeft mij 100 pas gelopen, maar het laatste stuk toch met lichte pijn. Dochter twee belde, dat was heel gezellig. Grappig dat aan onze kant de verbinding heel helder was, en zij klaagde dat ze ons zo slecht verstond. Misschien omdat ze mobiel belde? Toch blijft het wonderbaarlijk dat al die dingen kunnen. Het is technisch alweer zondag, dus ik wens je een gezegende zondag! 

7 augustus 2015. Vanwege dat ene kopje koffie gisteren na 12 uur heb ik vannacht vrijwel niet geslapen, net een kleine twee uur voordat de wekker ging om 7 uur vanmorgen, want we hadden een vroege fysiotherapiesessie. (Scrabble! 3x woordwaarde, vast en zeker.) Sindsdien heb ik de grootste moeite met het open houden van mijn ogen. Ik geef het maar op, al is het pas half tien... Ton heeft vanmorgen nog geprobeerd wat te wandelen, maar hij moest het opgeven bij 75 passen... Morgen beter...

6 augustus 2015. Een prettig temperatuurtje vandaag (tenzij je moest werken, natuurlijk!) Wij mochten al vroeg op, want we mochten op bezoek bij onze favoriete medische begeleider. ;-) In dit geval de cardioloog. Bless him! En passant heeft hij mij ook gerustgesteld, hetgeen erg plezierig is en rust geeft. Tons longcapaciteit leek hem niet nog verder verminderd, maar hij hoorde 'het' nog wel piepen. Niet de motor, maar de windlade. Vrolijk wilden wij na afloop van het geleerde gesprek haasten naar de grote tractatie: een kroket, waarvan Ton de binnenkant eet en ik de buitenkant, omdat hij de kruimeltjes meestal via de luchtpijp tot zich neemt, toen mijn lief na 75 pas niet meer kon lopen, door pijn onder in de kuitspier. Dat is ook na een paar uur slapen vanmiddag niet over gegaan, dus daar mag de fysiotherapeut morgen even voorzichtig naar kijken... Ik was ook op, (nog oververmoeid van gisteren denk ik, en vandaag heb ik ook veel gelopen) dus we hebben beiden een paar uur op bed gelegen. Met moeite kwam ik overeind om voor het eten te zorgen. De afwas mag kamperen in de gootsteen tot morgen. Het is alweer 11 uur, en ik heb nog niets zinnigs gedaan vandaag. Soms moet dat maar. Het was toch wel een dag om dankbaar te zijn, dus dat doe ik dan ook. :-D 

5 augustus 2015. Prettig weer. We mochten naar Daniël en Ineke. Ton knapte er van op, hij liep in veel gedeelten 1000 pas (jawel, lieve lezertjes, DUIZEND pas) hetgeen 2 uur kostte bij elkaar, mijn knie werd daar niet blij van, ik was ook erg moe van de behandeling, dus na het eten viel ik in slaap voordat ik koffie kon maken. Dat werd 10 uur. Daarna nog een beetje gewerkt, en nu is het al bijna een uur. De hoogste tijd. Ton ligt er al in. Bless you!

4 augustus 2015. Aangenaam zomerweer, niet bijzonder warm. Met wel wat wind. Ton wilde wel een extra jasje aan toen we naar buiten gingen. In twee uur liepen we langs een deel van de singels. Ton liep in gedeelten van 150 en 100 passen in totaal 750 pas. Daar was hij terecht bijzonder trots op. Voor mijn linkerknie was al dat stijgen en dalen wat minder prettig, dus ik heb eerst maar eens een half uurtje gelegen voordat ik in de keuken aan het eten begon. Toen ik daarmee klaar was, ging ik maar weer een momentje liggen. Aangezien dat mijn jongste zus belde, en er veel moest worden bijgepraat, had mijn knie ruim de tijd om tot rust te komen. Niet dat ik daarna ging afwassen, ik ging lekker achter de PC zitten, en ik heb nu het eerste Berichtenblad afgedrukt. Nu moet er gekeken worden of er nog aanpassingen nodig zijn in formuleringen, spelfouten, taalvauten, en andere details, maar ik vermoed dat ik binnenkort, als er nog genoeg toner is, kan gaan afdrukken. Dan moeten er ook nog wel allerlei adressen worden gecontroleerd. Morgen. :-D

Kwart over een lijkt mij hét moment om mijn lief naar bed te brengen. 

3 augustus 2015. Er moest weer soep gemaakt worden! Verder mochten we ons vandaag weer laten oppeppen door de fysiotherapeut. Het was behoorlijk warm toen we terugkwamen! Daarna kregen we een ontspannen en prettig bezoek, we aten laat, ik stapte nog even op de fiets voor een bezoek aan de Verwenner in de Twijnstraat. (Zowel bij opstappen als bij afstappen had ik een gezellig gesprekje met buiten bivakkerende buren). Daarna ging ik mij te buiten aan ijs, dat zal ik morgen wel terugzien op de weegschaal. Foei! Ton had geen zin. Dus at ik een dubbele portie. Oei. En ik ging verder met het Berichtenblad. 

Zondag 2 augustus 2015 was een aangename zomerdag. Voor mij begon die vroeg: om 7 uur ging de wekker al af. Ton had aangegeven dat ik hem mocht laten liggen. Om kwart voor negen werd hij zelf wakker, toen wilde hij nog wel een kopje koffie. Daarna zou hij verder slapen. Dat viel tegen, hij sliep niet, dus haalde hij zijn religieuze voedsel maar van de televisie. Maar daarna sliep hij heerlijk in. Hij sliep nog/weer toen ik tegen half een thuis kwam, na de kerkdienst in Soesterberg. Vijftig mensen vonden zij weinig, (vacantie!) meestal heb ik minder toehoorders! 
Ton wilde een deel van het ontbijt wel overslaan, en snel naar buiten. Met enig haasten haalden we de trein die 15.07 in Baarn aan kwam. Daar bleek dat mijn lief verwachtte dat ik hem door het mulle bos (nou ja, de helft was half verhard) naar paleis Soestdijk zou karren! Als bonus ging hij zelf ook lopen, dat zou mij erg helpen... 210 passen in 9 minuten hield hij dat vol. Op de terugweg nog eens. (En toen we bijna thuis waren maakte hij met moeite de 500 vol. Wel een record dit jaar!  :-D  Nu ja... Toen bleek dat we bij het paleis samen 12 euro moesten betalen om alleen maar binnen de hekken te komen, (Ton had wel zin in een kopje thee,) en dat het paleis dicht was, en de horeca bijna (mevrouw dacht dat wij niet in staat zouden zijn om een kopje thee in 20 minuten leeg te drinken) gingen we toch maar een deur verder. Die deur was twee kilometer verder, tegenover station Baarn, maar dit keer, i.v.m. mijn knie langs de grote weg, en niet door het mulle bos… Daar hadden we voor 11.90 euro een kopje thee voor Ton, plus een stuk lemon cheesecake (die bijzonder aantrekkelijk bleek voor de bijen, ze kropen zelfs onder het servetje dat hij er op gelegd had, en ook nog een stuk honingwalnoottaart voor mij, (pizzabodemvankarton) dat slechts het vermoeden van honing uitwasemde, en ontkende dat er ooit een walnoot in de buurt was geweest. De bijen negeerden mijn bordje dan ook. 
In een gezapig tempo leverde de trein ons weer af in Utrecht, en ik maakte het mij echt makkelijk met het eten. Ik was MOE! (Bovendien was de linkerknie nu nog veel vermoeider dan de rechterknie, misschien net niet overbelast, maar het scheelde niet veel.) Vanavond heb ik rustige dingen achter de PC gedaan, een gezellig gesprek met mijn jongste dochter gehad, en nu heb ik al bijna de moed voor de afwas. Bijna. 

1 augustus 2015. Een prettige zomerdag. Vanmorgen heb ik een boel onkruid uit de tuin getrokken, natuurlijk nog niet de helft, maar het is een begin. Ik heb veel tijd verdaan met uitzoeken hoe ik voor Ton via internet een programma live op de TV kon vertonen, maar de url werd telkens aangepast van www. naar wwwi. En het programma bleef hangen op een index, terwijl ik het op het tablet wel kon zien. Maar daar werd oude meuk herhaald, dus het was toch niet interessant. Nu ja, het ontbijt duurde wat, en daarna wilde Ton nog wat tuttelen, zodat we om kwart voor vijf pas naar buiten gingen. Er moesten boodschappen gehaald, en mijn lief wilde zo graag de verbindings'weg' zien langs het station. Die heeft hij nu gezien. Wij bekeken een en ander, en kennelijk zag ik er óók al hulpbehoevend uit, want we kregen vijf keer 'hulp' van vriendelijke mensen die ons de weg wilden wijzen, de informatiebalie toonden, of zich afvroegen of we wel wisten waar we heen wilden. Grrrrrrrrrrr! Heel vriendelijk allemaal, er zijn veel aardige mensen. Ton liep met enige moeite 175+100+75 passen, met wel enige tijd ertussen. De dienst is afgedrukt, de toga is gestreken, Ton ligt al in bed, en ik zou dat ook moeten gaan doen. Het is pas kwart voor twaalf... Heb een gezegende zondag, morgen!

31 juli 2015. Zonnig en fris. Ton was al vroeg op, maar na een paar uur lezen ging hij weer lekker slapen. Het ontbijt werd dus een brunch++. Maar aan het eind van de middag wilde mijn lief toch nog wel naar buiten. We gingen naar de Twijnstraat, daar deed ik boodschappen, en Ton liep langs de zonnige kant van de Oude Gracht 100 pas. Toen was het op. Ik heb vanavond een uurtje gespijbeld aan de telefoon, nu is het bijna tien uur, en ik moet nodig aan het werk. Dus als je vandaag niets meer van me leest, dan weet je waar ik mee bezig ben. ;-)

30 juli 2015. Vanmorgen was het nog nat en koud. We hadden een heel slechte nacht gehad, dus vanmorgen liet Ton mij de fysiotherapie maar afbellen. Hij heeft heel de morgen geslapen, gelukkig. Maar het bleef voor hem wel een pyjamadag. Zijn algemene ontwikkeling werd via de televisie bijgewerkt, hij weet nu een heleboel over de Tsjetsjenen, dat hij eerder niet wist. Een mooi medium, toch. Vanmiddag deed ik boodschappen, een paar, en vanavond heb ik een flink stuk mogen schrijven aan de preek... Nu is het vrijdag. ;-D Het wordt vast een mooie dag. 

29 juli 2015. Regen en kou, later wat zon. Mild winterweer, noemde iemand het. Vandaag zijn we niet buiten geweest. Maar Ton heeft zich wel aangekleed, hij is beneden gaan zitten wielen, en gaan lezen. Vanavond kijkt hij Four Weddings and a Funeral, zijn absolute favoriete film. Die heeft hij minstens vijf keer gezien, inmiddels. Ik wil wel, maar ik heb echt geen tijd daarvoor. Op dit moment combineer ik muziekoefeningen met opruimen van de tafel. (Straks even gespijbeld met een gezellig gesprekje met de jongste van de kleinkinderen...ook leuk!) En nu ik een ding heb teruggevonden waar nog iets in staat voor het Berichtenblad, (het ziet er naar uit dat er toch echt nog vier bladzijden bijkomen) moet ik daar maar weer eens mee verder gaan. Of met de dienst. Iene-miene...
Het werd geen van beide: ik heb gespijbeld... buurman Max had Windows10 werkend! Dus ik ben wezen spelen... nu is het half een, Ton ligt net in bed, en ik ga ook proberen te slapen.

28 juli 2015. Vandaag is mijn hele knappe jongere zus jarig, en we hebben, dankzij de mobiele telefoon. gezellig even gekletst. Het is toch mooi dat zoiets mogelijk is. Koud en miezerig was het hier, maar we kwamen toch vrijwel droog bij Daniël aan. Daar konden we toen een uur wachten eer Ton aan de beurt was, dus het was een héél rustige middag. Maar Daniël nam ook voor Ton ruim de tijd. Mijn lief was er heel moe van, er komt ook van alles los, bij zo'n behandeling. Dat is niet voor watjes. Vanavond ben ik alleen maar bezig geweest met de fysieke kant van de Evangelielezing. Schiet niet op, maar zal wel nuttig zijn. Nu nog even wat fröbelen met schaar en lijm! En dan zal de dag vanzelf voorbij zijn. Vannacht had ik vrijwel niet geslapen, vanmorgen des temeer, dan blijft er weinig werk-dag over... Morgen verder dan maar. 

27 juli 2015. Flinke hoosbuien vandaag, en lente-achtige temperaturen. Fysiotherapie hielden we licht, vandaag. We bleven verder binnen. Ton las, ik heb een deel van de liturgie voor zondag in de computer gezet. Tevreden? Nee, ik heb teveel gespijbeld om tevreden te zijn. Nog even doorwerken... 
Morgen is mijn jongste zus jarig. Wel gefeliciteerd, lieve Marjolein! 

Zondag 26 juli 2015. Ton zag het niet zitten om zich in de Waalse kerk te moeten inspannen om het Frans te volgen. Dus sliepen we maar door. De predikant in de Jacobikerk om 17 uur bleek heel enthousiast te rebbelen, er was voor mij geen lijn in te ontdekken, en voor Ton was het niet te volgen door de snelheid. Af en toe pikten we iets op. Hij deed het wel allemaal uit zijn hoofd, dat kunnen wij al jaren niet meer. 
Maar er was een mooi lied, een mooie kerk en een lieflijk orgel. Dan heb je toch een mooie zondag. Aan lopen kwam Ton niet meer toe. Ik wilde ook wel weer naar huis, het is een heel eind voor mijn knie. Ik heb er niet echt last van, maar hij zeurt op de achtergrond. Dat moet geen voorgrond worden. Het was rustig weer overdag, maar toen we naar de kerk gingen begon het zachtjes te regenen. Op de terugweg was het (bijna) droog. 

25 juli 2015. Een bewogen dag! Parel en René zijn 12 1/2 jaar getrouwd! 
Toen waren wij erbij, nu moeten we verstek laten gaan...
Dat is maar goed ook, want het stormde vandaag toch!!!! Ik zag en hoorde hier grote takken afbreken. Zelfs kwam een van de marmites met kunstgroen, die onder de ramen van mijn studeerkamer plegen te hangen, naar beneden! Niemand heeft schade geclaimed, dus ik denk niet dat er een probleem is geweest. Iemand was zo vriendelijk de pot bij de voordeur op te hangen en aan te bellen. Maar tegen de tijd dat ik de deur open deed was er niemand meer te bekennen. Hartelijk dank in elk geval! In Amsterdam stormde het ook aardig, de Vlieland deinde vrolijk, maar er was geen enkele gevaar dat het schip water zou maken. Parel zette een filmpje op Facebook, maar dan moet je wel kunnen inloggen op Facebook, om te kunnen kijken naar 10 seconden water- en windgeweld. ;-) Ton heeft beneden zitten werken, hij probeert nog steeds het Griekse Marcus-Evangelie in het hoofd te stampen. Hij komt veel verder dan ik... maar niet zover als hij wel wil...Vanavond heb ik mij bezig gehouden met het vertalen van een stuk juridisch proza waar de honden geen brood van lusten. En dus kan ik een aantal voorgaande stukken reduceren tot een of twee zinnen. Leve de actualiteit! Volgende week kom ik nergens aan toe, en nu gaat het licht uit, als teken dat het middernacht is. Gezegende zondag allemaal. Speciaal jij...

24 juli 2015. Op de een of andere manier heb ik weer veel minder gedaan dan ik wilde, vandaag. Maar ik heb wel drie fietstochtjes ondernomen om boodschappen te doen, gelukkig zonder erg nat te worden... vanmiddag dreigde het steeds met onweer, maar meer dan wat milde regen heb ik niet gehad, en niet lang. Toch... Ton heeft wat zitten kijken in zijn boekenkasten op de overloop, dus hij is ook weer aan het opknappen. Ik heb Parel even aan de lijn gehad, dat was fijn, en ik heb vanavond tijd genomen voor mijn haren. Of het opknapt weet ik niet, de krul is er snel uit, maar na het wassen is die best aanwezig. Het dak even geïnspecteerd op verstopte afvoer, in verband met de verwachte storm, en aangezien het alweer allang zaterdag is, ga ik morgen wel verder met wat ik vandaag moest doen. Doe voorzichtig aan morgen! Windstoten en zo... 

23 juli 2015. Vandaag stond de fysiotherapie in het teken van de longen. Ton moest wat ademoefeningen doen (waarvan hij de zin niet inzag), en die hem zeer vermoeiden. Hij heeft daarna wel gefietst, maar minder dan anders, hij was sneller moe ook. Terwijl hij zich vanmorgen juist een stuk beter voelde.  Ook hoorden wij dat de fysiotherapeuten en de longverpleegkundige de wijsheid van de longarts in twijfel trekken. Hm. 
Later kwam Betty met Alessandra langs, en dat was heel gezellig. Vermoeiend voor Ton, maar hij vond het enig. Uitrusten kon hij daarna wel. Geen probleem dus. 
Santje heeft even mijn verlovingsjurk aangetrokken op mijn verzoek. Die jurk had daar 50 jaar op moeten wachten. Het stond haar lief, ik was destijds net een tikkeltje tengerder, maar dat deed er niet aan af. Vanavond even een ziekenbezoekje, en verder het herschrijven van de stof van het Berichtenblad. Ik denk dat ik op een derde ben. Ton heeft ook iets geschreven, we gaan het nog even in een brievenbus doen, al is het half een... :-) 

22 juli 2015. Wij mochten weer naar Daniël en Ineke, zij hebben geprobeerd ons weer op de rechte weg te helpen. Ton had het erg benauwd vandaag, maar vanavond kon hij gelukkig weer een pufje nemen. Ineke heeft geconstateerd dat mijn knie ook enige ontsteking vertoonde door overbelasting. Ton had vrijdag graag naar het Mauritshuis gereden willen worden, maar dan zal hij toch een andere begeleider moeten hebben. Ik moet het echt even heel rustig aan doen. Jammer dus. Vanmorgen had ik nieuwe soep gemaakt, die hoefde vanavond alleen gepureerd te worden, dat scheelde weer. En ik heb weer wat geklust aan het Berichtenblad. Ton is boven, nog tien minuten om hem voor morgen in bed te krijgen. Dat is een uitdaging!

21 juli 2015. Mooi weer, echt aangenaam. Ton heeft bij elkaar 250 passen gelopen. Niet genoeg voor de Vierdaagse, en ook niet achter elkaar. We kwamen laat op gang, maar we hebben Tonio nog even gezien, dat was leuk. En vanavond heb ik nog een karweitje kunnen afmaken waar ik erg tegenop zag. Half twee, nu ga ik Ton maar eens naar bed helpen. Morgen op gewone tijd weer op...

20 juli 2015. Idem met een sterretje, alleen andere détails. Morgen komt er weer een dag. (Nog een kwartiertje wachten!)

Zondag 19 juli 2015. Dit was zo'n dag die heel anders liep dan verwacht. Dat wil je wel eens hebben. ;-) Vanmorgen vermocht de mis op de TV ons niet te inspireren, in de kerk was ds. Pas de Culte, daar vinden we nooit veel aan, dus daar gingen we niet heen. (We zouden anders ook te laat wakker geworden zijn, want vannacht was wat rommelig...) Dus gingen we aan het eind van de middag naar de Jacobikerk, waar Ton gesticht werd, en ik vermaakt... Het was maar goed dat ik na de dienst niet de gelegenheid had om mijn vermakelijke gedachten (n.a.v. de lezingen en de preek) met de eerwaarde voorganger te delen, het zou hem wellicht niet hebben gesticht. Verder heb ik mij bezig gehouden met het bewerken van geluidsfragmenten van taallesjes, die veel te snel werden uitgesproken. 15% langzamer geeft al veel meer duidelijkheid. Maar het kost allemaal wel wat tijd. Vanavond een aantal telefoongesprekken, en een aantal gesprekken die ik maar niet aan de gang kreeg, wat ik ook draaide. Gek hoor. Kortom: zo'n dag. Veel regen vanmorgen, maar vanmiddag was het droog, dus dat was heel plezierig. Dank u, voor deze mooie dag... :-)  Het is 11 uur geweest, misschien kan ik nú nog iets nuttigs gaan doen. 

18 juli 2015. Ton bleef vandaag in pyjama, ik had een rommelige dag, maar ik vond, God dank!, mijn plastic geld terug, waar ik al sinds woensdag naar zocht. Hoera. Dus toch een memorabele dag. 

17 juli 2015. Een dag met vreemd weer, warm op de thermometer, maar met een stevige en behoorlijk koude wind was het buiten de zon toch niet echt aangenaam. We hebben nog wat gelopen door de stad, Ton liep op de heenweg 100 pas, op de terugweg 150 (maar toen wel met de tong op de schoenen). Misschien door het heerlijke ijsje van Epen? (Vinkeburgerstraat Utrecht. 1 euro per bol, en superkwaliteit. Ik maak er graag reclame voor!) We zouden eigenlijk boodschappen gaan doen, maar dat kwam er niet meer van. Ton geniet ervan door de stad gelopen te worden. Mijn knie genoot wat minder. Ik heb heel de avond lekker op de computerstoel gezeten, ingespannen financiële gegevens in te geven. Doodvermoeiend, ik zou geen goede datatypiste meer zijn, die concentratie is moordend voor mij. Maar het moest wel gebeuren. Nu kan ik weer verder met het Berichtenblad, maar aangezien morgen over een minuut begint, gaat dat beslist pas morgen gebeuren! 

16 juli 2015 Een aangename dag, maar toch niet heel erg zomers, hier in Utrecht. Fysiotherapie, het schiet nog niet op met die zuurstof. Ton trapte vandaag maar 80 kg, maar hij had wel 10 minuten onbelast gefietst en daarna 2 x anderhalve minuut minimaal belast. En dat laatste had hij al in maanden niet meer gedaan. Vanavond heel laat heeft hij nog 70 pasjes gezet, maar met 50 hijgde hij al behoorlijk. Hij is wel iets actiever, al heeft hij bijna de hele middag zitten slapen, na de therapie. Ik heb vanmiddag wat opgeruimd, vanavond een telefoongesprek gehad en een klein stukje achterstand weggewerkt van de financiën. Daar is nog veel aan te doen. Morgen, of straks. Het is al een uur. Maar we hebben net nog even een brief in de bus gestopt, en het rook heerlijk naar de bloeiende lindebomen. Er staan er in Utrecht vrij veel, zeker hier in de buurt. Echt, verrukkelijk!!!! Hier geniet ik van. 

15 juli 2015. 19 jaar na de Herculesramp. Iedereen kijkt vooruit naar 17 juli, de datum van MH17, maar laten we de levenden en de doden van de Herculesramp niet vergeten!!! 
Ton en ik gingen vandaag naar Daniël en Ineke, die hebben beiden veel aan ons gedaan, we waren er moe van. Ik had veel plannen voor vandaag, maar er is weinig uit mijn handen gekomen. Ik heb vanavond uren gezocht naar een foto, en die is nog niet gevonden. Een paar cakejes, met een cupcakemaker gefabriceerd, maar die kwamen ook in mijn mond terecht, terwijl ik dacht dat ik ze voor Ton had gemaakt. Morgen moet dat beter gaan... 

14 juli 2015. Vandaag hield Ton het een beetje rustig, en ik heb heel hard gewerkt, maar mijn knie heb ik wel ontzien. Wat dat betreft was het wel goed dat onze schoondochter haar verjaardag alleen 'au sein de sa famille' vierde. Ze had een lange werkdag, maar 's avonds hebben ze eventjes samen genoten van wat lekkers. :-) En daarna hebben we nog een hele tijd met elkaar getelefoneerd, zodat het toch nog laat werd, maar wel gezellig. :-) De ruwe vorm van het Berichtenblad is klaar, en zodra ik dat dacht bedacht ik mij dat ik een aantal essentiële dingen niet had vermeld. Morgen verder dus. 
Natuurlijk wijden we ook een gedachte aan Oma Hesse, want dit was ook haar geboortedag. Die viert ze vast niet meer in de hemel, maar we willen haar niet vergeten. 

13 juli 2015. Vandaag mochten we weer aantreden voor de fysiotherapie. Het was kil en regenachtig, dus dan is het opeens weer lange mouwen en vesten... Ton heeft vandaag weer 83 kilo weggetrapt, dus wat dat betreft komt hij weer in het oude ritme, maar de adem is nog moeizaam. Hij heeft het verder rustig aan gedaan, vandaag. Vanavond kijkt hij op bed Lewis. 
Ik heb aardig wat uren zitten vertalen, mijzelf zielig vindend, omdat ik het allemaal zelf moet doen... het is wel een gigantisch werk, vind ik. Maar goed. In elk geval is er iets uit mijn handen gekomen. Petra heb ik nog aan de lijn gehad, ook een kindje van me, zij het van een andere vader en moeder, haar kon ik al feliciteren. 
En nu wil ik mijn mooie (schoon)dochter Diana gelukwensen, zij is morgen jarig. Heel Frankrijk vlagt gewoonlijk op haar verjaardag, dit jaar is ze er niet, dus of ze vlaggen daar... ;-) 
In elk geval: wij zijn blij dat ze verjaart. :-) 

Zondag 12 juli 2015. Heel fris vandaag. Ton was vannacht erg onrustig, dus de wekker, die op 7 uur stond vanwege de kerk, hebben we maar uitgezet. We hebben geen idee waar het vandaan kwam. Hij bleef de rest van de dag moe en lusteloos. Vanavond keek hij TV als hij tenminste niet sliep. Ik heb vanmiddag uren en uren besteed aan een paar kaarten. Je ziet het er niet aan af. Maar voor bijzondere gelegenheden wil je toch je best doen. Vooral als mensen toch al niet weten wat ze willen hebben... Soit. Verder is er weer niets uit mijn handen gekomen. Morgen beter.

11 juli 2015. Om half twaalf, we hadden geen verplichtingen vandaag, werden we wakker. Ton was eindelijk eens uitgerust, zei hij. Aangezien we het rustig aandeden was het half vijf eer Ton zich liet aankleden. Maar het was nog heel lekker zoel weer toen we naar buiten gingen. Hij heeft 3x 85 passen gelopen, met telkens minstens een kwartier ertussen. Hij wilde de nieuwe achterkant van het station wel eens zien, daar was mijn knie niet blij mee, maar gelukkig had ik die vandaag zelf in de tape gezet, voordat we naar buiten gingen. Daar kan ik wel bij. Na de afwas wilde ik eens aan het werk gaan, maar toen kreeg ik een telefoontje, ik kon daarna nog net voor tienen bij AH wat kleine dingen kopen, zodat ik kerkgeld had voor morgen. De wekker staat op 7 uur, maar of we dan ook opstaan is de vraag. We zien dan wel of Ton het kan: naar de kerk gaan of niet. Vanavond had ik nog een opwekkend gesprek met dochter twee, die kon melden dat alle kinderen over waren, dus dat is mooi. Toen kwam Ton naar boven, die ligt intussen in bed, het is kwart voor twaalf, en ik wil nu toch echt nog eens iets gaan DOEN! 
Heb een gezegende zondag!

10 juli 2015. Vandaag was het aangenaam zomerweer. We moesten naar het Diaconessenhuis, Ton moest een loopproef doen, waaruit bleek dat hij in 6 minuten maar 37% liep van de afstand die men had berekend als gewenst voor een man van 94. In die 6 minuten liep hij 172 passen, dus die waren weer binnen. Verder heeft hij van schrik niet meer gelopen, hij liet mij lopen, en dat was voor mijn knie niet zo best. Die moet ik even ontzien! Maar goed, een uurtje na deze test mochten we bij de longarts binnenstappen. Ton vindt hem aardig, ik heb nog niet zoveel aan hem, al heeft hij wel een paar ideeën bijgesteld. In elk geval is er nog een foto gemaakt, mij leek het vocht weer iets opgekropen te zijn. :-( We horen het volgende week nog officieel. En er wordt gekeken of fysiotherapie mét zuurstof een optie is. Na dit alles wilde Ton wel iets lekkers: een cassis en het binnenste van een kroket. Ik at de buitenkant, zodat mijn lief geen heftige hoestbui zou hebben van de korreltjes. Morgen vinden we dat zout wel weer terug via de weegschaal, maar dat moet kunnen. Alleen ikzelf blijf aankomen, ik moet echt weer absoluut gaan vasten, anders werkt het niet. Lastig. Vanavond heb ik bloedig zitten vertalen, nu zijn mijn ogen net zo moe als mijn knie, en ik heb géén zin meer. (En dan te bedenken dat misschien niemand dit gaat lezen...) :-( Tijd om naar bed te gaan, en om morgen opnieuw te beginnen. :-)

9 juli 2015 Een wel heel frisse dag vandaag, onder de 20 graden, met wind. Na de fysiotherapie liepen we nog even naar het lavendelveld, dat in volle bloei staat, maar aan lopen hoefde Ton niet te denken. Hij had wel hard gewerkt. Ik een beetje te hard, want ik heb, heel dom, mijn knie een tikkeltje geforceerd. Boodschappen heb ik dan ook licht gehouden vanmiddag. Vanavond vertaald voor het Berichtenblad, dat gaat zo snel niet. Ik moest ook nogal wat uitzoeken. Ton heeft kranten uitgezocht, die kunnen weg. Volgende week, want dan komt de papierman pas weer. 

8 juli 2015. Heerlijk koel was het vandaag, ook erg regenachtig, dat wel. Maar opeens had ik wat meer energie, en ik kon ook overdag de computer gewoon aanzetten, zonder dat alles meteen oververhit raakte. Het lukte nog niet om mij heel lang achter elkaar te concentreren op het Berichtenblad, maar er is een ordening. En misschien moet een boel van wat ik zo bloedig heb zitten vertalen weer wegvallen, maar dat zien we dan wel weer. Het is meer werk dan ik hoopte. Ton heeft ook een uurtje besteed aan het opruimen van een van de stapels in zijn studeerkamer. En bleef verder verdiept in alles wat hij weer had gevonden. (Er liggen wel drie boeken op een apart stapeltje dat weg kan. DRIE! Goed hè!)

7 juli 2015. Afgezien van een paar gezellige telefoongesprekjes een volkomen verloren dag. Morgen gewoon opnieuw beginnen. (Dat is over vier minuten. Welterusten!)

6 juli 2015. Een heerlijk koele dag, ik kan mijn computer weer zonder problemen aanzetten, al staat er nog steeds één NAS uit... We hadden fysiotherapie, Ton trapte weer 75 kg weg, ik heb het ook geprobeerd, maar hij verslaat mij met élégance. Die 90 kilo gaat hij nog wel halen, eer hij 95 is. Denk ik. Het huis is vreemd kaal. Gisteren was er al een onverlaat die de vijgeboom uit zijn positie had gerukt, die hing nu helemaal voor de voordeur. 
Vanmiddag kwam (en dat was al eerder afgesproken) onze huidige predikant de boom ophalen. Tons leuning had ik al losgehaald, de zadels van de boom zaten vrij los, een kwestie van losdraaien met de vingers, maar de wortel moest voorzichtig worden uitgegraven. Helaas was het Franse temperament niet bestand tegen karweitjes die geduld vragen, dus toen de plantenbak voor driekwart leeg gehaald was, en de omlaag gaande wortel nog minstens 2 cm dik was, coupeerde onze pasteur de wortel, en vleide hij de vijgeboom in de aanhangwagen. Die is dus niet met wortel en tak verwijderd. Ik ben benieuwd of mijn oogappel in de nieuwe tuin zal aanslaan, ik hoop het van harte, want ik heb het plantje jaren geleden met drie bladeren op de bloemenmarkt gekocht, en met zorg en liefde opgefokt. 
Ook Ton mist hem, hij vond het wel gezellig, die grote bladeren die naar hem wuifden, als hij in de studeerkamer zat te lezen. Er staat nu wat campanula in de bak, tuttig maar niet onaardig. Een paar plantjes van vorig jaar heb ik kunnen redden. 

Verder komt er niets uit mijn handen, ik ben niet in staat tot enig verstandig werk... 
Heel vervelend, want het Berichtenblad had al weken geleden uit moeten zijn... Vanavond de foto's van zaterdagavond nog in een filmpje verwerkt. Dat weer wel. Het aardige was dat er ook daar een doventolk was. Dat is toch wel heel attent! Chapeau! 

Zondag 5 juli 2015. Ds. Pas de Culte kon ons niet verleiden om vroegtijdig op te staan. Dus nee, we waren niet in de Pieterskerk. Voor Ton is het nog steeds heel lastig om vroeg uit bed te komen. En de extra voering van de slaapkamergordijnen maakt wel verschil, zij het minder dan ik dacht. Absoluut donker is het niet. Wel behoorlijk donker. En na de ochtendkoffie was het bijna tijd voor de Tour de France. Die zou hiervoor langs komen. Ik maakte voor Ton ruimte op mijn kamer, maar hij bleef op bed liggen kijken naar de TV, want hij wilde het moment niet missen dat ze onder de Domtoren door kwamen. Ik keek wel, en binnen 15 seconden was het zoef-zoef voorbij. 
Het lukte ook niet om een foto te maken waarop de renners herkenbaar in beeld waren. 
Tussen de bedrijven door maakte ik het ontbijt, dat door Ton met zeer veel rust genuttigd werd (afsluitende koffie om vier uur), en hoewel mijn lief zich bezig hield met het invullen van cijfers op een sudoku, bleef de TV wel doortetteren, en hij keek er meer naar dan ik. Ik heb nog steeds gebrek aan energie, dus er kwam vandaag vrijwel niets uit mijn handen. 
En dan: grote ellende: een muis beneden in de salon! Waarschijnlijk omdat ik vanmiddag even de tuindeuren open had, voor wat frisse lucht.
Voorlopig is die niet weg, want je kunt hier van de vloer eten. Dus heb ik na de afwas vanavond extra tijd in de keuken doorgebracht. Balen. 
Ik had met mijn postzegels willen spelen. Het is al half twaalf, dus daar komt niet veel meer van. En morgen wacht er twintig kilo verplichtingen op mij... Dat zien we dan wel weer. Nu eerst maar weer het raam op de slaapkamer dicht doen. Ton komt zo wel naar boven, denk ik...

4 juli 2015. Vannacht gingen we pas slapen om half drie, Ton had beneden zitten slapen, en voordat... nu ja. Vanmorgen werden we dan ook pas om half twaalf wakker, heerlijk dat er geen verplichtingen waren vandaag, het was toch wel warm, al bleef het kwik steken bij de dertig graden, misschien iets meer. Ton bleef heel de dag in zijn koele zomerpyjama rond het bed hangen, met de TV aan, waar hij af en toe een blik op wierp, meest vanwege de mooie luchtbeelden van Utrecht en omgeving. Tot in Frankrijk brachten ze vreugde! De Tour de France zelf hebben we niet zo gevolgd. We ontbeten in een zéér rustig tempo... om vier uur was Ton toe aan het kopje koffie na de pap. Later liep ik naar de Twijnstraat voor wat kersen, en ach, de AH lag ook op mijn weg... Het was toen kennelijk net afgelopen, of de mensen kregen er genoeg van. Hele hordes liepen er richting stad. Ik moest mij nog haasten om het eten klaar te krijgen, want om half acht was er een internationale oecumenische viering op het plein voor de Klaaskerk, in het verlengde van de Tour van de Ziel, en omdat onze predikant meewerkte wilde ik niet ontbreken. Ton had geen moed om zich in menigten te mengen, hij was nog erg moe van gisteren. Het was een bijzondere bijeenkomst, met een overmaat aan voorgangers, 1 op 10, denk ik, een mooi ad hoc koor, dat achter ons stond, een podium waarop een kinderkoor het hele uur braaf stond te wezen, en een blazersensemble, dat aangenaam speelde. In het Nederlands en Frans, Duits en Deens en zelfs in het Engels werden de mensen verwelkomd, en zo werd ook het verhaal van de werkers van het elfde uur gelezen. Er was een korte preek in het Nederlands, met als toepassing: ga met Jezus op pad en je bent nummer één. Het slotlied was het U zij de glorie, daarvan heb ik nu ook de tekst in het Deens. :-) Ook het carillon begeleidde dit lied!!! Knap. 
De Tourorganistoren hadden laten weten dat er vast wel veel mensen uit het Noorden op de start van de Tour af zouden komen. Ik kon de Deense predikant in elk geval vertellen dat er, behalve zijn zoon, nog minstens één persoontje hem had kunnen verstaan. ;-D 
Er was zelfs koffie en thee na afloop, ik sprak nog een lieve vriendin voor ik naar Ton ging. Hij kreeg wat te drinken van mij, en een perenijsje, maar tegen tien uur verzocht ik hem dringend nu eens naar beneden te gaan, want ik wilde de verduisteringsstof achter de gordijnen van de slaapkamer naaien. Die stof lag er ook al een jaar, geloof ik. Maar dit moet ook de warmte (en de kou) weren, met een metaallaagje. Het kostte me meer tijd dan ik had gehoopt, maar om één uur lag Ton in bed, toen hingen de gordijnen nét weer op hun plaats. Morgen is het toch ds. Pas de Culte, en die vinden we nooit zo interessant! 

3 juli 2015 Een rustige dag voor Ton. Het liep tegen de 29 graden vanmiddag. Maar we zijn nog wel naar HC geweest, om wat fruit te halen. En bij het Kruidvat heel handig: een stekker waarmee je in één keer vier mobieltjes e.d. kunt opladen. Ik was daarna te moe om iets te doen, en Ton bestudeerde de binnenkant van zijn oogleden. Daarna eten en idem. Om kwart voor elf gingen we gebruik maken van het prachtige weer. Het was, zoals Ton dat pleegt te noemen: een balsemieke avond. De linden bloeiden en geurden wat af. Heel Utrecht was vol mensen, die allemaal wel iets leuks wilden, en er waren verscheidene optredens her en der, met heel veel geluidsgeweld. Wij wilden een klein stukje Lumen Trajectum doen, met name de klokjes bij de Janskerk... Helaas, daar was een spetterend geluidsspectakel, dus als de klokjes klingelden omdat we langs kwamen, dan hoorden zelfs de elven het niet. Ook het lichtspel dat de Janskerk tot het mooiste onderdeel van Trajectum Lumen maakt zagen we niet. De Nissen was wel aan. Daar hadden we even een ontmoeting met een jarige Duitser, die niet wist dat heel Utrecht op zijn kop stond om zijn 21ste verjaardag. :-) Verschillende mensen deden hun best om het laveren met de rolstoel door de menigten makkelijk te maken, een bood zelfs aan om heel het Janskerkhof voor ons uit te lopen. Lief. Het lichtspel van de Domtoren was uitgebreid met het rood-wit-blauw en het rouge-blanc-bleu van de Nederlandse en de Franse vlag... Bijna een uur, tijd om te gaan slapen. Of om tenminste een poging te doen. 

2 juli 2015. Vanmiddag hadden we fysiotherapie. De therapeut belde een half uurtje tevoren nog op, of we wel kwamen (i.v.m. de hitte, heel attent) - maar we kwamen. Er was een nieuwe stagiaire (Janet) en al werd de sessie wat bekort, en ook wat lichter gehouden, Ton heeft toch een boel gedaan. Daarna wilde hij alleen maar rust. Ik ook. Maar ik ben na een uurtje toch maar op de fiets gestapt, want de vooruitzichten voor vanavond en morgen waren op zijn minst gesproken onzeker. Slingerend met zware bepakking kwam ik later weer thuis. Ton was aan de telefoon, en de sleutel zat niet in mijn borstzakje, dus ik was blij met het feit dat buurman M thuis was... Mijn lief hoorde niets van kloppen en bellen. De warmte legt mij wel lam, nu is het kwart over negen en het begint te onweren, dus ik zet even alles uit. 

1 juli 2015. 33 graden werd het vandaag. Het was iets van 30 graden toen we naar Houten gingen, want we hadden nog een paar verjaardagen in te halen. Ton liep tussen het station Houten en Laetitia's huis in drie gedeelten 150 pas, en op de terugweg nog 50 op HC. Dat was aanzienlijk koeler. Laetitia bracht ons naar het station, dat was erg prettig. Zo waren we aan het eind van de middag weer thuis, en aangezien ik vannacht nauwelijks had geslapen viel ik om van vermoeidheid. Dus werd het tegen zeven uur dat ik Ton, die ook gedut had, heel katterig een voorafje bracht. De soep en de rest wilde hij toen liever op bed genieten en nuttigen, en daar bleef hij... Morgen wordt het nog wat warmer. Tijd om de PC uit te zetten... Drink vooral voldoende, en doe het rustig aan!

30 juni 2015. Warm weer, wel lekker. Vanmiddag zijn we de stad in geweest, Ton heeft in vier gedeelten bij elkaar 230 pas gelopen. Toch weer een beetje meer dus. Ik heb geklust aan extra leuningen voor Ton. En pas heel laat kwam ik aan de computer toe. Morgen is onze zwager Kees jarig, die we langs deze weg alvast feliciteren. Van harte!

29 juni 2015. Fysio vanmiddag, daarna heeft Ton nog 4 x 50 pas gelopen, terwijl we het lavendelveld inspecteerden. Ik ben bezig geweest met foto's, en vergat de tijd. Want helaas: ik moest soep maken. (Ik haat soep maken!) Dus at Ton pas om acht uur, maar wel met verse soep. En even na tien uur had ik de afwas al klaar. Dat gaat niet zo snel als er één hand bezet is met een boek, dat je intussen lezen wilt. ;-) 
Een paar e-mails verder is het opeens kwart voor twaalf, en wacht Ton al een kwartier minstens geduldig tot ik op kom draven. Draaf draaf dus. 

Zondag 28 juni 2015. Men zegt dat het een mooie dag was. Wij hebben er niets van meegekregen. Moe!

27 juni 2015 vierden onze vrienden Jaap en Henriëtte Peters hun 50 jarig huwelijk in de kerk te Wilp. Met de trein zijn we naar Apeldoorn gegaan (door een wisselstoring duurde het iets langer) en in Apeldoorn werden we met de auto opgehaald door kleinzoon Jeffrey met diens Michelle. We hadden een heerlijke dag, ontspannen en vriendelijk, met veel vrienden en kennissen.
Gezongen en gemusiceerd werd er ook. Om elf uur waren we weer thuis. Dat werd dus wel uitslapen op zondag! 

26 juni 2015 en het is heerlijk weer. Een beetje bedompt, maar zelfs nu het 1uur in de nacht is heb je het gevoel: hier heb ik heel de winter op gewacht. Het liefst zou ik nu de fiets pakken en er op uit gaan. Ton slaapt al anderhalf uur. Maar morgen gaat de wekker vroeg, dus dat kan niet, en ik heb nog een hele lijst met dingen die gedaan moeten worden. De Veteranendag zit er helaas niet in dit jaar. Maar goed, ik ben ook erg moe, dus misschien is het maar goed. Wel heb ik vandaag de gaatjes geboord waardoor Tons leuninkje vastgezet kon worden. Keihard zijn sommige van die stenen, ik heb zelfs een paar betonboortjes moeten halen i.p.v. de steenboor die niet zo goed bestand was tegen de druk die ik uitoefende. Hij had een mooie uitwijking als een snaar met een heel dikke buik... dat leek niet zo gezond. Ik had meteen nog een verlenging gehaald voor de leuning langs de trap naar boven, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen. Wel heb ik Ton vanmiddag mee naar buiten genomen, hij wilde graag een mooie boekenbon te gelde maken...  Dus gingen we naar Broese, en zo kwamen we bezwaard weer thuis. ;-) 
Ton heeft zelfs nog 175 pas gelopen, 100 en 75, met enige tijd ertussen, maar dat is weer een flinke vooruitgang. Zelfs heeft hij nog wat aan de pedalen gedaan, maar daarna was hij meer buiten adem dan ik heb de laatste dagen had gezien. Het nieuws was natuurlijk ook een domper. 
Het lijstje voor morgen ligt klaar, tijd om naar bed te gaan. Morgen komt een nieuwe dag, zo de Heer wil en wij leven... 

25 juni 2015. Een aangename dag, wat temperaturen betreft. Vanmorgen waren we naar de fysiotherapie. De vergadering van het Evangelie in Spanje was toch uitgesteld, maar helaas: dat had Parel niet bereikt. Zij kwam tevergeefs aan de deur, is een broodje gaan eten, belde net toen wij thuis waren nog op... zo hadden wij het geluk onze oudste een half uurtje voor ons alleen te hebben, maar helaas, ze moest op tijd weg, omdat ze nog lessen te geven had vanmiddag. Fijn om haar even oog in oog gesproken te hebben. Ton ging daarna iets rustigs doen in de studeerkamer, ik ging met een buis naar de smid, want ik kreeg het ding niet gebogen. Een gezellig gesprekje kon ik wel krijgen, maar voor het buigen van de buis moest ik maandag maar terugkomen. Thuisgekomen kreeg ik een ingeving: verwarmen. En warempel, na een paar minuten op het gas kon ik er beweging in krijgen. Het kostte alles bij elkaar wel een paar uur, vooral toen Ton vond dat er een stukje af moest, dat alleen al vroeg een half uur moeizaam zagen, op zijn minst, maar als ik morgen nu twaalf gaten boor op de juiste plekken, zal er een voorlopige leuning zijn voor Ton, totdat de bevriende smid klaar is met zijn huis, en iets fraaiers maakt. Maar goed, het licht gaat hier uit, dus het is tijd om naar bed te gaan. Morgen verder.

24 juli 2015. Vanmorgen was het nog erger dan gisteren. Ik zal wel een cerebro-vasculair incidentje hebben gehad dat ik zo moe ben, maar het is wel lastig. Ton is de hele dag uitgeteld geweest, ik heb boodschappen gedaan, en gekookt. En dat was het. Vanavond hebben we samen Lewis gekeken, terwijl ik van alles had moeten doen. Zucht. Weg met mij. Naar bed.

23 juni 2015. Vanmorgen waren wij weer niet vooruit te branden, Ton viel telkens in slaap, en hoewel ik van alles moest: stofzuigen, bakken, we zouden bezoek krijgen, kreeg ik de gang er maar niet in. Maar, hoewel de keuken een puinhoop was, en het gebak experimenteel, ik kan maar niet wennen aan het ronde halogeenoventje, en ik had begrepen dat ons bezoek beperkingen had wat eten betreft, dus het was paleo, het was net klaar toen er om vier uur werd aangebeld door Henk en Maribel uit Amerika en Peter uit Amsterdam, met... een appeltaart! 
Er was dus genoeg om uit te kiezen! Gezellig was het ook, maar net op het moment dat Ton zei: eh... vonden de kinderen dat het de hoogste tijd werd. Het was heel fijn ze weer te zien na twee jaar. 

Ton zonk in diepe herinneringen weg, en ik deed wat nuttige dingen, zodat we pas om acht uur aten. Aangezien het oventje er nog stond had ik saumon en croûte gemaakt, en Ton smikkelde een twee-persoonsportie zonder problemen op. Om half tien was ik pas aan het eind van het opruimen en afwassen. Toen kwam mijn lief verbaasd kijken en vragen of hij kon helpen. Afdrogen of zo? Ik was zo gemeen hem te suggereren dat hij een oude vriendin zou kunnen bellen, stond op mijn lijstje, met nog een stuk of honderd dingen... en dat deed hij, de schat. Hoewel een gesprek met haar normaal gewoonlijk ruim een uur duurt (je hoeft maar te luisteren) was het dit keer snel gedaan. Dus lag hij om tien uur op bed... Het duurde nog wel even voordat hij er ook in lag, maar dat is een ander verhaal. Ik heb vanavond wat teksten bijeengeraapt voor het nieuwe Berichtenblad, maar er moet nog veel worden vertaald. Voor de grap heb ik een paar stukjes laten vertalen door Microsoft Office's ingebouwde vertaler. Dat is lachen!!! Kwart over een, er moet nog papier naar buiten etc. Ik stop maar voor vandaag. (Van mijn goede voornemens t.a.v. de lijn is weer niets terecht gekomen vandaag. Morgen beter!) 

22 juni 2015. Tussen regenbuien door gingen we naar de fysiotherapie vanmiddag. We kwamen mooi droog over. Verder was er weinig vreugde aan, want Tons hartslag was dermate onregelmatig en hoog, dat er maar een minimum aan therapie werd gedaan. 9 minuten onbelast fietsen in twee gedeelten, dat was het verder wel. 
Graag was ik (waren we) vanavond naar Amsterdam geweest, want onze kleinzoon Mik had zijn afscheidsmusical van school. Dat was voor Ton gewoon niet mogelijk, en dat betekende dat ik niet alleen kon gaan, want dan was hij in onzekere toestand te lang alleen. Nu ja, je kunt niet alles hebben. Ik ben heel de dag bezig geweest, maar ik kan niet meer navertellen waarmee. Dat moet morgen beter. 

Zondag 21 juni 2015. Weer een koude dag, een paar kwartiertjes zon, en verder regen, motregen en stortregen. Dan heb je toch aardig wat afwisseling, op zo'n eerste dag van de zomer, nietwaar?  Kerk-gaan zat er nog niet in, vandaag. Ton heeft heel de dag op bed gelegen, vanmiddag hebben we een paar uur lang gekeken naar de foto's van de bedevaart, op de grote TV in de slaapkamer. Af en toe moest ik het stil zetten, omdat er een kind belde vanwege vaderdag. Ton genoot daar van. :-) Ik ook, natuurlijk. Hij viel vanzelf in slaap, en ik probeerde een feestelijke maaltijd te fabriceren, maar alles ging mis, dus dat duurde heel lang. De afwas heb ik maar laten staan, die moet je nooit doen als je gefrustreerd bent. Bovendien kreeg ik om 9 uur, toen ik net de koffie wilde maken, een telefoontje van drie kwartier, dus het werd later en later. Nu is het bijna 1 uur, en ik ga Ton nu echt naar bed helpen. Morgen is er weer een dag van Gods goedheid. Tot dan!

20 juni 2015. De laatste dag van de lente was guur. Relatief dan. De jasmijn komt uit, de rozen zijn groter dan ooit, Ton bleef braaf binnen, hij heeft een beetje gewield, en een paar regels bijbel uit zijn hoofd geleerd... wat TV gekeken. Ik heb niet een kwart gedaan van wat er moest gebeuren, en nu ga ik Ton naar bed helpen. Heb een gezegende zomer.

19 juni 2015. Ton was niet de enige die vandaag uitgeput was. Ondergetekende was ook niet vooruit te branden. Maar tussendoor heb ik in de keuken wel een half boek uitgelezen. Er was afwas van gisteren, er moest soep gemaakt worden, later ben ik op de fiets gestapt om boodschappen te doen. Vanavond nog wat foto's omgenummerd, nu kan ik ze Ton laten zien op de TV in de juiste volgorde. Hoop ik. Het zal wel morgen worden, ik denk dat hij al slaapt. Verder dan de gang is hij vandaag niet gekomen. Het is toch heel erg frisjes, maar ja, het is nog geen zomer. De jasmijn staat dik in de knop en is bezig open te bloeien. Die is nu al op ooghoogte in de slaapkamer. Volgens Ton moet hij weer gesnoeid, ik heb niet zo'n haast... 

18 juni 2015. We zijn, nee, verantwoord was het niet, maar het was een bijzondere gelegenheid, en er was bijzondere genegenheid, naar Haarlem geweest voor de functieoverdracht van de ene Hoofdkrijgsmachtaalmoezenier (Jules Post) aan de andere (Ton van Vilsteren). Veel aardige mensen, voor Ton was een bonus dat hij zijn oude vriend Philippe Bär weer zag. Wel heeft hij toenemend probleem met de ogen. Zelfs de helder verlichte kerk zag hij maar slecht 'omdat het er zo donker was'. :-( Tijdens de receptie, die erg druk bezocht was, hebben we maar een paar mensen gesproken, er was weinig ruimte om te rouleren met een rolstoel. :-\  Halverwege was Ton ook wel zó moe dat hij graag naar huis wilde, maar hij was al met al erg gelukkig en tevreden dat hij was geweest. En nu heeft hij bedarrest. 

17 juni 2015. Vanmiddag zijn we naar Daniël en Ineke geweest, die weer hun best op ons deden. We moeten het drie weken op deze behandeling uitzingen. Dus ze hebben extra hun best gedaan. En nu maar drinken om de losgewoelde giffen af te voeren. Ik heb het bedevaartverslag wel ongeveer af, dus je kunt het eindelijk lezen... (Ik ben benieuwd naar de reacties). 
Vanavond heb ik Tons haar maar weer geknipt. Het was vlak voor de bedevaart gedaan door de kapper, maar op de foto's zag het er toch nog te lang en dus onverzorgd uit. Jammer. Het mocht toen niet uitgedund en kort, omdat de pet anders niet zou blijven zitten. Nu ja, tevreden ben ik nu ook niet, maar het is beter. 

16 juni 2015. Een behoorlijk frisse dag. Ton bleef binnen, maar ik kon hem aan het eind van de middag een lekker lang bad geven. Natuurlijk viel hij daarna als een blok in slaap, maar hij genoot er wel van. Ik was bezig met het rechtzetten van foto's, maar terwijl ik met mijn lief bezig was in de badkamer 'gebeurde' er iets onduidelijks, waardoor de computer zomaar afsloot, met als gevolg dat het BIOS terugviel in zijn default modus, en ik niet meer op kon starten. Gelukkig was er mijn logboek pc, zodat ik terug kon vinden wat de correcte volgorde van de harde schijven is. (Op de een of andere manier is er ook een heel stuk tekst uit dat logboek verdwenen. Gelukkig was dat stuk wel afgedrukt. Of een groot deel ervan. Maar om nog eens 25 blz. tekst over te gaan typen... even geen tijd.) In elk geval kon ik weer opstarten. Nu maar hopen dat het morgen weer kan. 

15 juni 2015. Vanmiddag hadden we fysiotherapie. Het was toch een beetje teveel, want aan het eind van een sessie had Ton het gevoel dat zijn hoofd onder druk stond. Fietsen ging niet meer, maar dat heeft hij vanavond thuis toch nog gedaan. Heel de middag heeft hij stilletjes gezeten, wat gerust, niet veel gedaan. Aan het eind lokte de zon, toen heeft hij mij langs het water naar de Twijnstraat laten lopen, waar we veel te duur vulling voor de bloembak kochten. Hij had er plezier in, en ik ook. Vanavond heb ik weer een stukje verslag afgekregen, nu komt het wel een keer af. Maar ik zit ook té vaak in de keuken even vijf minuten extra te lezen. En die vijf minuten vermenigvuldigen zich... Zo kom je wel door je boek heen. Morgen beter. 

Zondag 14 juni 2015. Het was droog, maar verre van lenteachtig in onze streken, al bloeit in de tuin de oudrose roos nu met vier bloemen. Het lijkt er elk jaar eentje meer te worden. ;-) Deze ruikt heerlijk, maar we hebben die dan ook van Parel gekregen. Verder bloeit er een simplex roos, die je de rest van het jaar niet meer ziet. De eerste rode roos hebben we ook al gehad, die staat traditiegetrouw bij het portretje van Beppie, en de jasmijn is hoger dan ooit, en bijna in bloei. De eerste knoppen zijn al open, en de boom is zwart van de bladluis. Volgend jaar beter. Ton is nog lang niet fit genoeg om ergens heen te gaan zo vroeg, dus hij bleef braaf in bed. Hij sliep tot de noen, en hij heeft het er moeilijk mee dat hij zomaar zijn leven verslaapt. Tja. Ik was toen al even op, want de bos stro op mijn hoofd moest uitgespoeld worden en in de krulspelden, zodat ik vanmiddag netjes naar Leerdam kon gaan, waar ik dienst had. Met minstens 10 kerkgangers hadden we wel Minjan. :-) Een paar getrainde zangers hadden de liederen ingestudeerd, en dat hielp erg. Mijn stem deed het niet erg. Gisteren was ik aan oefenen niet toegekomen, eergisteren wel. Dat is niet genoeg. Voor de dienst had ik nog even de tijd om te genieten van de Evangelisatie in Leerdam, want op het pleintje tegenover het station was een hele happening met voor mij bekende gospelmuziek... (Sommige stemmen dacht ik zelfs te herkennen van Groot Nieuws Radio, maar dat leek me stug. Tenzij ze heel diep in de buidel hadden getast.) 
Om half acht was ik weer thuis, waar Ton braaf zat te dutten. Hij had wel wat gefietst, zei hij. Toch was het 9 uur eer we hadden gegeten. Nu staat de dienst op het web. Ton ligt al drie kwartier in bed, en wat mij betreft: De dag door Uwe gunst ontvangen is weer voorbij, de nacht genaakt... https://www.youtube.com/watch?v=tGH3o58OkAM 

13 juni 2015. Vandaag kwamen we traag op gang, en dat duurde lang. Ik deed nog wel een boodschap, maar Ton had geen zin om mee te gaan. Hij wilde wielen, maar viel gewoon in slaap. Het feit dat de ogen niet lang belast kunnen worden is voor hem een grote belasting. Vanavond heb ik verder gewerkt aan de dienst. Morgen blijft Ton gewoon thuis, hij is nog lang niet toe aan vroeg genoeg op om naar de kerk te gaan. Het radde Frans zou hij ook niet aan kunnen. Maar het komt wel weer goed, hoop ik. In elk geval vond hij het niet nodig dat ik een van de kinderen vroeg om bij hem te zijn als ik naar de kerk ga. (Helemaal prettig vind ik dat ook weer niet, want ik ben toch een hele tijd weg...) Maar hij is in Gods hoede. Dat komt wel goed. Hij is ook niet meer echt ziek, maar nog wel zwak. En nu ga ik slapen, het is kwart over 2. 

12 juni 2015. Gisteren zijn we naar Daniël en Ineke geweest, die ons weer op de been trachtten te brengen. Ton liep 50 pas, dat is nog niet de halve Walsteeg, maar het is een begin. Vandaag was het lekker warm, we zijn weinig buiten geweest, behalve om een paar dingen op de post te doen, en de belangrijkste kaart hebben we vergeten. Sorry, Hans! Ik heb koffers naar zolder gebracht, het dak gereed gemaakt voor het verwachte onweer, en gewerkt aan mijn dienst, Ton heeft een deel van de middag voor zijn boekenkast doorgebracht, en daar genoot hij van. Al te lang hield hij het niet uit, hij heeft ook maar boven gegeten. Maar om tien uur lag hij al in bed. Nu is het half twee, en ik hoor hem wakker worden. 

10 juni 2015. De verjaardag van Blanche, die ons in het verleden veel goeds heeft doen toekomen. Bless her soul. Vanmorgen hadden we fysiotherapie, dat wil zeggen: Ton, ik werd in de tussentijd weer deskundig aan elkaar geplakt. Dat geeft wel steun. :-) Daarna hebben we samen nog even op de fiets gezeten aldaar. Ton fietste bij elkaar 10 minuten onbelast, met een flinke pauze, maar dat gaf niet, het was vrij rustig. Ton is nog vrij snel uitgeput, ik was ook wat suf vandaag, want ik kon vannacht niet in slaap komen. Wakker worden was dus wel een probleem. ;-)
Na de fysiotherapie wielde ik mijn lief nog even naar de Lavendeltuin, waar de knopjes zichtbaar en te ruiken waren. Een vaag paars-blauw waas tekent zich al af. Later werd het wat zomerser van temperatuur, maar toen was Ton binnen, en daar bleef hij. Het feit dat het gezicht achteruit gaat doet hem verdriet. Mij ook. Verder gaat het wel een beetje beter, maar hij is snel door de energie heen. Om negen uur wilde hij naar bed. 
Ik was heel de dag bezig, en heb niet het gevoel iets gedaan te hebben. Je hebt van die dagen. 
Morgen beter. :-)

9 juni 2015. Frisjes vandaag. Maar wel helder. We schoten niet op, maar ik heb wel soep gemaakt vanmiddag, en Tonio kwam, hij heeft het probleem van de weigerende printer opgelost. Voorlopig in elk geval, de eerste 95 afdrukken gingen wel goed. En ook het probleem van browsers die zich verslikten in veilige websites. Hoera! Daarna wat kleinigheden gedaan, en zo vloog de avond voorbij. Het is alweer morgen, net, en Ton zit op me te wachten. Morgen verder. 

8 juni 2015. Vandaag zijn we heel voorzichtig weer begonnen met de fysiotherapie. Frank heeft wat oefeningetjes met Ton gedaan, en daarna heeft hij onbelast nog 7 en later 10 minuten onbelast de benen laten rondgaan. Ik deed het belast, en het viel me bar tegen. Maar na een geschrokken blik op de weegschaal moest ik wel. Even goed heb ik mij vanavond bij AH weer laten verleiden tot het kopen van chocola, en die is op ook. Ton heeft de rest van de dag wat zitten lezen en vooral zitten suffen, maar hij was tevreden dat hij toch weer een beetje structuur in de dag kreeg op deze manier. Ik dacht dat ik was opgeschoten met de foto's, maar ik merkte dat ik een deel miste, en inderdaad: er was een hele portie niet naar de computer overgehaald. Kreun. Nu maar eens aan de dienst van zondag beginnen! 

Zondag 7 juni 2015. Helder lenteweer, maar vrij fris. Ton had vannacht wat op moeten zitten, dus het zat er vanmorgen niet in dat we op tijd in de Pieterskerk zouden zijn. Heel erg jammer! We hadden ook graag bij een 12 1/2 jarig priesterfeest willen zijn, maar dat zat er ook niet in. Ton deed het heel rustig aan, zo rustig, dat we bijna te laat weggingen om naar de Jacobikerk te gaan. Daar leverde een ds. A. van Campen uit Poederoyen een prima preek... Complimenten. Zo werden we onverwacht toch nog gevoed, n.a.v. psalm 77. Toen we thuis kwamen, na een prettige tocht door de stad, zoveel mogelijk in de zon lopend, want Ton had het toch wel koud gekregen, was er nog even een onprettig moment met de buren... weer dat dwingende. Ik werd er helemaal onrustig van. Vervelend dus. Intussen is dat wel gezakt, ik heb vanavond nog een boel foto's van de terugweg bekeken, vanaf Lourdes tot bijna Rocamadour. Minstens honderd. Maar nu ben ik, Ton slaapt al anderhalf uur, toch wel moe. Ik ga maar slapen... Morgen komt er weer een dag. (Maar dan moet er ook weer van alles.)

6 juni 2015. Na de tropische hitte van gisteren kwam er een flinke onweersbui, dus ik mocht nog even van Ton op een trap klimmen om te voelen aan het plafond van zijn kamertje, of het wel droog was gebleven. Vanmorgen waren we niet al te vroeg op. Maar we hadden wel redelijk geslapen. Ton hoest minder, maar het blijft hardnekkig aanwezig. En hij heeft wat meer energie en belangstelling, al duurde het wel weer tot half zes voordat hij geschoren en aangekleed was. Toen ging ik hem voor naar beneden (alleen de trap af durft hij nog niet) en daar ging hij lezen op het tablet, terwijl hij af en toe de trappers ronddraaide van het fietsblokje. Intussen pakte ik de fiets om ook wat beweging te hebben en een boodschap te doen die ik gisteren niet in het schap kon vinden. Vanavond heb ik weer hard gewerkt aan de foto's en het verslag. In dit tempo duurt het nog wel een weekje. En die week heb ik niet. Morgen is er weer een dag. Gezegende zondag, jij! 

5 juni 2015. Heel vroeg werd ik uit mijn bed gebeld: de glaszetter was er, met hoogwerker en al. Maar er was afgesproken dat hij vanmiddag zou komen, dus er was nog veel niet opgeruimd en begaanbaar. Echter, het waren engelen van jongens, en om een uur of elf was alles in orde. Er zal nog wel een ramenwasser moeten komen, een keer. Dat is het volgende probleem. Ton was weer ingeslapen, dus die kreeg zijn ontbijt rond het middaguur. Aan het eind van de middag wilde hij toch wel naar buiten. Zelfs voor hem was het warm genoeg! Ik had al wat boodschappen op de fiets gedaan, maar nu kwam er nog anderhalf uur lopen achter de rolstoel achteraan. Ik heb mijn portie warme lucht wel gehad, maar het was een mooie dag. (Ook voor jou, jarige Geneviève?) Ton is nog wel zeer verzwakt, hij valt vaak in slaap. Nu gaat hij echt naar bed, en ik voor een keer ook. ;-) Tot morgen.

4 juni 2015. Rommelige en drukke dagen. Ton is een heel klein beetje beter, maar vandaag weer wat minder dan gisteren. Hij ziet slecht, de ogen zijn ook nog steeds ontstoken, en hij valt steeds in slaap. Vandaag heb ik hem wel meegenomen naar de stad, maar hij was érg moe... Dankzij de rolstoel kon ik wel een boel fruit meenemen. Al met al kwam ik er vanavond pas na middernacht toe achter de PC te kruipen, en wat nodige dingen te doen. Maar er is nog meer dat wacht dan ik me kan herinneren... Toch.. bijna half drie, ik moet maar eens gaan slapen. De krulspelden kunnen er nu wel uit, de haren zijn droog. 

2 juni 2015. Vanmorgen versliepen wij ons, dat is op zich een goed teken, maar we hadden wel om 2 uur een afspraak met Daniël, i.p.v. morgen. Dat werd nog haasten, op een gegeven moment. Ik heb wel de indruk dat hij vandaag een stapje verder gekomen is. Ton is de rest van de dag beneden gebleven. Hij heeft wel veel gedut, maar hij heeft toch meer activiteit vertoond dan de laatste dagen. Mijn activiteiten zijn wat beperkt, en nu roept Ton me weer, dus morgen verder. 

1 juni 2015. Ton is erg zwak, maar hij lijkt iets minder te hoesten. Op mijn aandringen is hij even mee naar buiten gegaan, en hij heeft een baard van bijna een week weggebeiteld. Verlangend probeerde hij nog iets van: mooi moment om een baardje te laten staan... Maar in elk geval viel hij niet in slaap zolang we reden met de rolstoel, en dat is al een hele vooruitgang. Morgen mogen we weer naar Daan. God geve hem succes. 

Zondag 31 mei 2015. De Gouden Zondag Trinitatis, waarin alle kerkelijke feesten nog eens samenkomen, om ons te voeden en te sterken...
Het was heel geen mooie dag, jammer voor hen die iets leuks hadden willen doen. Ton is nog geen cent beter, eerder slechter. Hij is warrig en moe. Zorgelijk... Maar morgen begint een nieuwe maand. 

30 mei 2015. Als Ton al iets beter is, dan is het zo weinig, dat het nauwelijks waar te nemen valt. Mij lijkt het zo, maar hij was niet eens in staat zelf te eten... Het was koud en winderig vandaag. Tons uniform moest ik van de stomerij halen, ik ging naar de Olifantenwinkel voor de speciale kwark, maar die was er weer niet, ondanks lang wachten. Jammer. Morgen beter, al zal Ton nog niet naar de kerk kunnen. Nog lang niet. 

29 mei 2015. Ton was vandaag geen cent beter, integendeel, dus Daan liet ons nog maar eens naar de praktijk komen. Bleek een van de pufjes super slecht voor Ton te zijn geworden. Dat heeft Daan kunnen 'repareren', maar het was eigenlijk wel te veel voor mijn lief. Hij is nog steeds onrustig, en ik kon pas na middernacht achter de PC, waar ook alles tegenliep. Kortom: ik heb vandaag niets gedaan. Balen. Je hebt van die dagen. Bovendien ontvingen we bericht dat Rodica onverwacht is overleden. We zullen haar zeer missen, met haar brede belangstelling en gigantische belezenheid, waarin ze ons graag liet delen. Ook het overlijden van Frans K. laat ons niet onberoerd. Hij was een van de mensen waar we al een paar jaar dagelijks voor baden, dat schept een band... en verder was het een mieterse man. 

28 mei 2015. Vanmorgen heb ik de fysiotherapie voor Ton maar afgezegd, want het is nog steeds drie keer niets met hem. In de loop van de dag werd hij eerder slechter dan beter, dus ik heb hem vanavond nog maar eens een half uur elke vijf minuten druppels laten nemen. Het leek even te helpen. Even na middernacht ging hij slapen. Niet dat hij vandaag iets anders heeft gedaan, behalve hoesten. Om twaalf uur heb ik Svenja de tape nog eens laten vernieuwen. Zij was wel tevreden. Verder heb ik wat aan de foto's en het verslag van de bedevaart gewerkt, ik denk dat ik halverwege ben...   

27 mei 2015. Met veel moeite heb ik Ton mee kunnen krijgen naar Daan en Ineke. Ik hoop dat het helpt, maar ik heb de hele avond het ene telefoontje na het andere gehad. Ik ga maar snel naar beneden om hem naar bed te brengen... Morgen moet er meer uit mijn handen komen. Maar mijn rug is wat beter. Dat wel. :-)

26 mei 2015. Vanmorgen leek Ton wat beter te zijn: hij had minder koorts, en hij had wat meer belangstelling voor de wereld om hem heen. Maar een paar flinke hoestbuien bedierven de pret. Hij had gezegd dat ik best even een potje appelmoes etc. kon gaan halen, maar toen ging het natuurlijk juist mis. Ik heb nogal wat tijd zijn hand mogen vasthouden, vandaag. Dat stelt gerust. Wat een geluk dat ik hem de zorg kan geven die hij nodig heeft en op het moment (meestal dan) dat hij die nodig heeft. Geen vaste tijden hier. Maar het is nog een hoopje niets. 
Ik heb ook pas vanaf tien uur, toen hij ging slapen, wat achter de PC kunnen zitten, maar er zijn andere prioriteiten op dit moment. Hoewel ik toch wel even naar mijn mail moet gaan kijken... het is al weer morgen. 

25 mei 2015 Tweede Pinksterdag. Zie gisteren, het is niet beter, integendeel. Zeg maar een gebedje voor mijn lief. Die rug van mij gaat vanzelf wel een keer over, al is het lastig. (Oefenen voor oud worden.) Ton heeft veel behoefte aan mijn nabijheid, dus met het bedevaartsverslag ben ik niet erg opgeschoten. Het belangrijkste eerst.

Zondag 24 mei 2015. Pinksterfeest, het feest van de Geest. Voor ons helaas niet, want Ton is nog behoorlijk ziek, en mijn rug weigert recht te staan, dus ik loop met een stevige knik, en af een toe een heftige pijnscheut. Ton heeft veel geslapen vandaag, en zo niet, dan heeft hij zichzelf afgeleid met Sudoku's. Ik zat vooral heel stil achter de PC, om mijn verslag van de bedevaart bij te werken. Dat schiet niet op, maar ja, we hebben geen keuze. 

23 mei 2015. Vandaag is Ton nog steeds ziek, maar de koorts lijkt iets gedaald. Aan het eind van de middag wilde hij toch naar beneden, zij het in pyjama, daar valt hij ook telkens in slaap. Ik ben gisteren door mijn rug gegaan, vandaag is het er niet beter op geworden. Tons uniform heb ik naar de stomerij gebracht, met de rolstoel als steuntje, en daarna heb ik wat boodschappen gedaan. Het leek wat beter, maar zodra ik niet meer beweeg, gaat het weer mis. En bukken is helemaal verkeerd. Het ziet er niet naar uit dat we morgen ter kerke gaan, en dat spijt ons, want we hadden ons zeer verheugd op de Pinksterdienst met Dieuwertje Zantingh... Desalniettemin wensen we jullie allemaal een gezegend en Geestrijk Pinksterfeest! Geniet er van en laat je inspireren!

22 mei 2015 Vanmorgen zei Ton nog verlangend: straks gaan we lekker naar buiten, een paar uur later lag hij met hoge koorts in bed. Niet leuk. Maar perenijsjes zijn heel welkom in zijn verhitte zijnswijze... gelukkig lagen die nog in het koelvak...

21 mei 2015. Het leven legt meteen weer volop beslag op ons. Het begon vanmorgen met de fysiotherapie, waar we afscheid namen van Anniek, die sinds februari onze constante begeleidster is geweest. Jammer, hoor! Vanavond had Ton een consistoire-vergadering, en ik moest nog wat boodschappen doen. Dat lukte niet helemaal naar genoegen. Verder zette ik het Lourdesverslag op een stickje, zodat ik het op het noteboek, dan kan ik daar vanavond aan werken, als ik in de keuken op Ton zit te wachten.... Al te lang gebeurde dat ook niet, want om half tien werd mijn lief alweer los gelaten. Nu is het bijna half 12, en ik kan de ogen niet meer open houden. Welterusten....

20 mei 2015 Er is een koffer leeg, er is een was gedraaid, we zijn naar Daniel en Ineke geweest, maar ik k heb ernstige neigingen om in te dutten. Dat ga ik maar doen ook....

19 mei 2015. Weer thuis na een vermoeiende, maar bijzondere, bedevaart. Laetitia bracht ons, Betty haalde ons op, vanmorgen om iets voor half negen. Ze stond er al een uurtje, want de planning was tussen half acht en kwart voor acht. Helaas kwam er op het laatste stuk, op de A27 een heftige aanval van filevorming en vertraging roet  in het eten gooien.  Thuis hebben we wat gedronken, en we zijn naar bed gegaan. Ton werd om 3 uur wakker, ik om 5 uur, maar het kostte me nog drie kwartier om uit bed te komen. Toen moesten er toch nog boodschappen gedaan worden, voordat i k in de keuken kon verdwijnen. Het werd een latertje dus, nu, na nog een telefoontje, is het half twaalf, en nog geen koffer is open geweest. Oei! Tijd dat ik eens iets ga doen!

12 mei 2015. Onze jarige jongste had vandaag een heel belangrijke dag! We hadden haar vanmorgen nog even aan de telefoon, gezellig. Ton verstond haar echter helemaal niet, hij zit niet lekker in zijn vel. We zijn ook nog extra naar Daan geweest, maar die was terughoudend in behandelen. Bang dat Ton er anders nog beroerder van zou worden. Heel verstandig. Daarna nog een paar boodschappen gedaan, Ton is vanmiddag gaan slapen. Dat maakte hem niet minder moe. Vanavond heb ik zijn koffer gepakt, onder zijn toeziend oog, voor ons beiden redelijk vermoeiend. Voor mij is een deel al klaar, maar alle wezenlijke dingen moeten nog. Vanavond kon ik niet internetten, dat was redelijk frustrerend, allerlei uit en aangezet, haren gewassen, de krulspelden zitten er nu in, anders wordt het een warboel, het is half drie, en de wezenlijke dingen moeten nog, morgen naar de fysiotherapeut om mij te laten tapen... nog genoeg te doen. Maar dan gaat het hier ook wel even rustig worden. Verbum sapientibus. Ik trek de stekker er uit. Lekker rustig...

11 mei 2015. Vandaag was Ton weer heel weinig energiek. Maar hij heeft wel zijn overhemden gepast. En zijn spulletjes bijeen gezocht. Nu ik nog. Het was een heerlijke dag, en na de fysiotherapie, waar ook ik niet veel van bakte, ging ik eerst een boodschap doen, met genoegen kijkend en ruikend: het is volop lente! Ik kwam onverwacht ergens terecht, waar ik nét vond wat ik nodig meende te hebben, zo gaat dat als je je laat sturen. Ton vond nog twee spijkers die door zijn schoenzolen prikten... net te laat om naar de schoenmaker te gaan. Tonio kwam mij helpen met een paar essentiële lastige dingen, een uurtje, had ik gedacht. Het werden er 2 1/2! Maar het was wel een grote hulp voor mij. Wel is het probleem met de printer groter dan ik had gedacht. Maar de andere problemen lijken opgelost. Nu moet ik nog een heleboel dingen doen, en het is al bijna morgen, dat gaat niet meer lukken. Morgen is onze jongste jarig, en daar willen we haar van harte mee feliciteren! 
Dat het komende levensjaar je veel positieve dingen mag brengen, vreugde en zegen!

Zondag 10 mei 2015. Zondag Rogate... een dag bij uitstek om te bidden dat de gebeurtenissen van 75 jaar geleden zich niet herhalen. Ton herinnert zich nog duidelijk hoe de hemel donker was van de vliegtuigen die in één onrustbarende golf langs de hemel denderden...  :-( 
Vannacht had Ton wéér veel last van onrust, dus hij was vanmorgen uitgeput. (Wie niet, hier?) Hoewel ik de wekker op tijd had gezet voor de kerkgang is het er niet van gekomen. De priester in Sneek had op de TV erg veel haast. Die had waarschijnlijk nog meer te doen vandaag. Maar hij had wel een mooie zangstem. Ter inspiratie wilde Ton dus vanmiddag maar naar de Jacobikerk om vijf uur, en aangezien daar De Bazuin in die dienst de 95ste verjaardag vierde, was er muzikaal veel te genieten. Ton had de gehooromvormers vergeten, maar ik kon hem na afloop de preek in kort bestek navertellen. Daartoe had ik ook aantekeningen gemaakt. ;-) 
Verder had ik met al mijn kinderen vandaag contact, leuk en gezellig. Mijn lijstje is niet verder ingekort, dus dat worden toch een paar korte nachten, hierna. Ik ben ook even het overzicht kwijt. Soep moest er ook al gemaakt worden vandaag. Een kleine pan maar, vanwege. Nu ja. Tijd om Ton over te halen naar bed te gaan en morgen met frisse moed te beginnen... (Misschien nog net voor middernacht in bed?)

9 mei 2015. Op verschillende plekken wordt er de vrede gevierd, en op verscheidene dagen... Rusland deed het vandaag met spierballen. Si vis pacem para bellum??? 
Ton hield het rustig vandaag. Of liever: hij was niet vooruit te branden. Ik heb wel een paar dingen van mijn lijstje geschrapt, maar niet genoeg. Juist toen ik op de fiets naar de Jumbo was gegaan begon het te stormen. Op de terugweg heb ik, met mijn volle fietstassen, nog ernstig overwogen te gaan lopen. En verder was het werken geblazen. Het schiet niet voldoende op. Dus ga ik snoepen en zo. Maar dat deed ik al sinds Pasen. Het is wat. Heb straks een gezegende en stralende zondag!

8 mei 2015. 70 jaar vrede in de rest van Europa. Was het maar waar. Wij hadden een medisch dagje. Ton had het vannacht niet zo goed, we hadden toch al afspraken, maar Daan kon ons er vanmiddag ook nog bij hebben. Hij heeft Ton nogal pijn gedaan met de naalden vandaag. Mijn lief had er hoofdpijn van. (Vrijkomende giffen...) Maar hopen en bidden dat het allemaal helpt. Ik heb hard gewerkt, maar het schiet allemaal niet op. Morgen beter. Morgen? Dat is het allang. Tijd om Ton naar bed te jagen! 

7 mei 2015. Fysiotherapie vandaag. We waren niet erg in vorm. Ton bleef heel de middag moe en inert. Vervelend. Ik bleek ruzie te hebben met VIER printers. Hoe beroerd kun je het krijgen? De laatste aanwinst werd opeens niet meer gezien. In arren moede had ik al moeizaam op de HP vrij wat geprint, voordat ik er achter kwam dat die rechts delen had ingeslikt. Nu ja... en zo voort. Dat  vraagt om andere maatregelen. Die moeten trouwens nog. Betty kwam vanavond nog met mijn regenjas, (die vorig jaar niet afkwam, of was het twee jaar geleden?) om nog even wat metingen te verrichten. Ze liet en passant een geweldig mooie tas zien die ze zelf had gemaakt. Dat kind is zo knap! Net mijn moeder! :-)
Ton lag al om half twaalf in bed, gewassen en gepedicuurd, dus die kan er weer even tegen, de tweede was draait, maar ik moet nog een kleedje beneden redden, waar Ton koffie over gemikt heeft. Dat is gisteren gebeurd, en hij vertelde het me voor het slapen gaan, dus of dat nog goed komt...? Ik hoop er het beste van, want het was nog eigenhandig geborduurd door zijn Beppie. Goed, daar ga ik dan zo maar eens achterheen. 

6 mei 2015. Vandaag een stroeve dag, er liep van alles mis en tegen. Schoenen die opgerekt waren en die zo mogelijk nog meer knellen dan ervoor, de printer die het blijft vertikken om dik papier te printen, hij loopt telkens vast... waar ligt dat nu aan? Ik ben het spuugzat. Ton vond nu opeens het ontwerp voor de Lourdeskaart wel goed, terwijl het twee weken geleden niet kon, niet goed was. Heb ik intussen een andere gemaakt, nu moet het toch de eerste zijn!!!! Maar Daniël en Ineke hebben hun best weer op ons gedaan, en zo zijn we de dag weer doorgekomen. Maar er moet nog zoveel, en als het dan allemaal niet wil, daar word ik wel depri van. Morgen met nieuwe moed verder, het is ook al kwart voor twee. Oeps!

 5    mei 2015 - wat een bijzondere dag: 70 jaar vrede! Een Godsgeschenk, en we mogen dankbaar zijn voor alle wijze en voorzichtige mensen die in de loop der jaren telkens weer grote uitbarstingen hebben voorkomen. Ik weet via-via dat het er een aantal malen zeer om gespannen heeft, of er een derde wereldoorlog (in elk geval in onze contreien) zou uitbarsten, of niet. Wij begonnen deze - toen nog zonnige - dag al vroeg, want we moesten al om kwart voor 11 bij de fysiotherapie zijn. We waren er geen van beiden erg gelukkig mee. Ton had moeite met de gevraagde inspanningen, en het hart recupereerde niet zo snel als we gewend zijn. Helemaal niet snel, zelfs. Hij heeft, eenmaal thuis, en na een telefonade, een paar uur diep geslapen, in zijn stoel. Van het onweer, dat intussen was losgebarsten, heeft hij niets gemerkt. Pas tegen het eind van de middag krabbelde hij weer op. Naar buiten wilde hij niet meer. Na het eten kreeg hij last van een irritatie in de luchtwegen, hij heeft een uur of anderhalf, zo niet langer, onbedaarlijk zitten hoesten. Dood-vermoeiend! Ik heb intussen een deel van de achterstallige financiën in de computer gezet, maar na vier uur was ik niet meer in staat mij voldoende te concentreren om de gegevens foutloos in te voeren. Ik had heel andere dingen willen en moeten doen, maar dit was ook nodig. Erg nodig. Tja. Het was wat druk, de laatste maanden, en dan blijven er dingen liggen. Nog even wat doen, en dan is het over voor deze dag. De vlag moet maar weer eens gewassen: de stortregen was overdadig, maar niet erg schoon!

4 mei 2015. Een zachte dag, niet uitbundig, op de zingende vogels na, maar dat hoort bij de vierde mei. We gingen naar Almere met de trein, voor een crematie, en om het leven van een oude vriend te vieren. Dat gebeurde warm, mooi, rustig, en uitbundig. We waren jaloers op de rust, het savoir vivre, het duidelijk spreken, de humor... de manier waarop deze kinderen deze bijeenkomst hadden georganiseerd en vorm gegeven was het mooiste compliment dat iemand haar / zijn vader kan geven. (Al was vader lang afwezig geweest, en had moeder de kinderen opgevoed, pas toen ze zelf volwassen waren namen ze zelf contact met hun vader tot volwassen relaties. Grappig en herkenbaar...) 
Hoe dan ook, het was fijn om weer oude vrienden te zien, en te merken hoe welkom Ton nog altijd overal is. :-) We waren laat thuis, erg laat, net op tijd voor het hijsen van de vlag. Dus we aten laat, het is al half een, en de afwas is nog niet gedaan. Morgen kan het dus alleen maar beter gaan... (hm) ;-)

Zondag 3 mei 2015. Zondag Cantate. Vanmorgen naar de Pieterskerk, het was windarm, en net nog droog. Hoewel... niet meer op de terugweg. 
Ton gaf ik nog te eten en koffie, hij heeft zich later tegoed gedaan aan eierkoek, dus dat kwam wel goed. Voordat ik wegging heb ik nog een half uurtje zangoefeningen gedaan... Ik heb maar geen risico's genomen, dus ik had een eerdere trein. In Leerdam kun je nergens beschut zitten, dat is wel lastig, maar ach... :-) Dankzij een echtpaar dat flink op de lastige psalm had geoefend liep het allemaal goed. Van de kaarsen ga ik hoesten, dat wel, die had ik eerder ver van mij af moeten zetten. Verder liep de dienst naar behoren. Altijd een prettige samenwerking met de organiste daar. Maar toen ik om half acht thuis was, was ik MOE! Ton was nog bezig met een brief, dus ik kon een half uurtje doorbrengen met een boek, heerlijk rustig, voordat ik aan mijn voorrecht van het aanrecht begon. De afwas staat er nog. Dat wel. Maar nu staat de dienst in de computer en op het web, dus ik vind het wel best. Tijd om de ogen te sluiten... vannacht duurde het lang eer ik slapen kon...

2 mei 2015. Hard gewerkt aan de dienst, maar het liep niet lekker. Dus toen Ton aangaf wel van het weer te willen profiteren, ging ik er maar op in. Hij heeft 600 pas gelopen in drie gedeelten, dus we zijn erg tevreden. De dienst moet nog aangepast worden i.v.m. een overlijden... al met al werd het nog erg laat... morgen vroeg op. Ton wil naar de Pieterskerk.

1 mei 2015. Vanmorgen ging de wekker alweer vroeg, want we hadden een ochtendsessie van de fysiotherapie. Gisteren waren we naar de cardioloog, dat moest vandaag worden ingehaald. Vanmorgen heb ik het haarmasker uitgespoeld, en nog snel krullers ingedraaid, die waren net min of meer droog toen ik Ton naar de fysio karde. Hij was iets minder fit... Hem kon ik nog net een kopje koffie geven voordat ik terug moest rennen: ik had een afspraak om uitgerukt en ingetaped te worden. Svenja had een paar nieuwe trucjes voor de elleboog, en die waren behoorlijk gevoelig. Ton heeft nog wel een stukje gelopen, vandaag. Minder dan gisteren, maar toch... ;-)
Toen ik terug was kreeg ik kort na elkaar twee pakketten, die ik eigenlijk morgen verwachtte, dus dat viel weer mooi mee. En ja, nu ik een nieuwe toner voor de Samsung had gekregen (en nog niet ingezet) deed het ding het opeens. Terwijl er vorige week geen beweging in te krijgen was. Varium et mutabile semper! Intussen zit ik achter de computer in de zon, en ik val weer om van de slaap. Niet de bedoeling! Even iets anders gaan doen...
Uiteindelijk ben ik toch maar even in bed gaan liggen, maar nog geen uur later werd ik er uit gebeld. Of ik misschien wilde collecteren voor een goed doel. Nu, anders misschien wel, maar nu even niet. Om de dreigende hoofdpijn te vermijden greep ik met volle handen in alles wat zoet was, en wat ik vandaag tot dat moment zo netjes had weten te ontlopen! De hoofdpijn zette niet door, maar ik heb heel de avond bijna niets kunnen doen. Er is een opzet van preek, maar daar moet ik morgen echt serieus naar kijken. Nu is het afgelopen. Maar het is ook al na middernacht, dus ik ga Ton naar bed jagen. 

30 april 2015. Gisteren ging er van alles mis. Toen we naar Daan en Ineke wilden gaan, en Ton voor de deur in de rolstoel stapte, zakte zijn voertuig met een zucht door het linkerachterwiel! Weer helemaal leeg! Balen... Ton belde Daan terwijl ik mij met de rolstoel naar de fietsenmaker haastte. Die zette er een nieuwe band in. Het ventiel van de vorige liet een weinig lucht door, en... er zat een haar onder de plakker van zondag! Dat was samen voldoende voor dit voldongen feit... Binnen twintig minuten was ik weer thuis, maar toen was het toch niet meer zinnig om naar Daan en Ineke te gaan: tegen de tijd dat wij daar zouden zijn, stonden er alweer nieuwe patiënten op de stoep. Morgen kunnen we komen voor Ton. Ik heb pech... Toen heb ik Ton maar aangemoedigd om toch maar naar HC te gaan, hij had zijn jas nog aan, dus het kostte niet al te veel moeite om hem over te halen. Zo gingen wij dan tezamen. We deden boodschappen bij AH, en daarna liep Ton achter elkaar 365 pas. Later, in de Walsteeg, met meer moeite, nog 135, dus hij haalde vandaag de 500 pas, en het is heel lang geleden dat hij dat op zijn conto kon schrijven! Maar daarna heeft hij ook niets meer kunnen doen... 
Vanmorgen moesten we weer tijdig op, want we hadden onze afspraak met de cardioloog. Dat is altijd een genoegen, en smakelijk zei hij dat het óf veel slechter ging (maar daar leek het toch niet op) óf een beetje beter. Hij gokte op het laatste. Om zoiets te onderzoeken moet je namelijk een goede reden hebben. Bijvoorbeeld: dat je iemand beter zou kunnen maken, als je dat wist. Zijn behandeling is: liefderijk verwaarlozen... oftewel: niets doen, en regelmatig terugkomen. Dat doen we graag! Bovendien schreef hij een paar recepten uit voor de pufjes en dergelijke. Bovendien moet er voor de verzekering een papier worden geschreven, opdat de fysiotherapie kan worden gecontinueerd, want de verzekeraar kan niet zelf bedenken dat het veel goedkoper is om iemand twee keer in de week fysiotherapie te geven dan regelmatig iemand op te moeten nemen in het ziekenhuis, hetgeen het alternatief is. En de belasting wilde ook wel weer een officieel papier... zo houden we onze geliefde artsen wel aan het werk! Gelukkig doet hij het graag voor ons. 
Voor het consult had Ton in het ziekenhuis nog 350 pas gelopen. We hadden te tijd, want we zijn bejaard, en hebben dus de behoefte om ruim op tijd te kunnen zijn...
Na afloop was Ton wel toe aan een kopje koffie, een kleintje, en we hadden niet eens de tijd om het helemaal leeg te drinken, want we zouden om 2 uur bij Daan zijn. De juiste tram hadden we net gemist, dus dat werd even wachten.
Voor mij betekende dat spurten door HC, van achter naar voor in 6 minuten, niet slecht, en zo waren we met vijf minuten vertraging ter plekke. 
Alleen... wij hebben heel lang gewacht in de wachtkamer... Ons werd open gedaan, maar niet door Daan zelf. Het is hem ontgaan dat we er al waren, en zo wachtten we een half uurtje op elkaar. :-D Dat kan zomaar gebeuren. Ton probeerde in de Walsteeg nog een stuk te lopen, maar vandaag kwam hij niet verder dan 100 pas. Totaal toch mooi. Hij ging lekker in de zon (achter het glas) zitten lezen, terwijl ik nog wat boodschappen deed. Er waren nieuwe postzegels, ik had alweer een serie gemist. En later, toen Ton al zat te eten, werd er opeens aangebeld: daar stonden Barend en Laetitia met een grote doos met losse postzegels: een erfenis van Barends moeder, waar ik natuurlijk heel blij mee ben! 
Dat opent weer blijde perspectieven. Voor later, want vandaag moest ik toch echt verder met de dienst. De eerste bladzij van de preek is vanavond geschreven, en omdat ik morgen weer getaped moet worden heb ik mij vanavond nog maar een half uurtje bad gegund. Mijn haar zit nu verpakt in een haarmasker, dat zal ik morgenochtend (straks) moeten uitspoelen, vannacht mag het blijven intrekken. En nu moet ik Ton naar boven halen. Bless you. Aanstonds begint de lieve, de kleine Mei!

28 april 2015. .. en die stond nog aan toen ik vanmorgen wakker werd. Dat was al laat in de ochtend, ik was kennelijk gevloerd door de vermoeienissen van de vorige week... Tja. Ton heeft zich gisteravond zelfstandig uitgekleed, hij heeft er wel veertig minuten over gedaan, zei hij vanmorgen. Het gaat sneller met wat hulp. :-) Vanmiddag ging ik voor toner naar de MediaMarkt, maar die hadden ze ook al niet meer, het assortiment is daar zo beperkt... :-( Paniek: mijn fototoestel en mijn plastic geld kon ik nergens vinden... Heel lang heb ik gezocht, maar nergens te vinden... Dus heb ik Tonio gebeld, zodat hij nog in zijn auto kon kijken. Ook daar niets. Pas veel later vond ik ze op Tons tafel beneden, onder een boek en een krant... zucht. 
Ton heeft een paar dingen opgeruimd, en nog wat gewield, maar ook hij is nog erg moe. Dat mag dan ook wel. Ik ben heel de dag bezig geweest, maar er is niets uit mijn handen gekomen. Morgen beter. 

27 april 2015. Koningsdag. We keken naar de show van Dordrecht. Maryse kwam postzegels brengen, en daar was ik erg blij mee. Amber had gevraagd of ze langs mocht komen om haar grootvader, die ervaringsdeskundige is, een en ander te vragen over de tweede wereldoorlog. Haar vader bracht haar, en dat was ook heel prettig. Opa had meer te vertellen dan ze bij kon houden met opschrijven, dus heeft ze het interview opgenomen met haar telefoon. We zijn heel benieuwd of dat is gelukt. Voor alle zekerheid maakte ik ook een opname, maar ik heb die nog niet beluisterd. Geen tijd gehad. Na enige tijd stelde Ton voor dat hij eens zou laten zien waar hij in het konijnenhok had gezeten... de Rode Brug over naar links, een stukje voorbij het Joodse kerkhof... Tonio haalde de auto, en daar gingen we. Helaas heeft Utrecht een uiterst auto-onvriendelijk beleid, dus we hebben heel wat moeten omrijden, om daar te komen op een legitieme wijze. Zo zie je nog eens wat van Utrecht, Amber! ;-) (En ik ook.) Ton had gedacht dat het huis er nog wel zou staan, maar dat was intussen verdwenen, de plek waar het zich afspeelde was echter nog wel aan te wijzen... het was maar een dertigtal meters van het Joodse kerkhof af. 
Daarna zou mijn lief ons laten zien waar hij de melk voor zijn moeder ging halen... dat was een stuk verderop, ook aan de Vecht. Het kostte Tonio heel wat hoofdbrekens er te komen, maar het theekoepeltje van het vroegere landgoed Rosendaal, waar ooit de huiskamer van de familie de Groot in uitliep, heeft hij gevonden. Het huis was afgebroken, en de achterkant van het theekoepeltje weerspiegelde nu de voorkant. Maar we hadden wèl een idee van de plek waar Ton een aantal maanden ondergedoken heeft gezeten... en waar hij de melk haalde voor zijn moeder. 
Al met al een prettig uitje, en het was al tegen zessen toen Amber met haar vader naar huis reden. Wij gingen meteen maar eten, en daarna? Daarna wilde ik even iets aantekenen in de computer, maar ik kon mijn ogen niet open houden, dus stapte ik om acht uur éventjes het bed in... de computer stond nog aan...

Zondag 26 april 2015. Om zeven uur stonden we al op zodat we om kwart over acht op ons gemak naar beneden gingen om te ontbijten. Het Schimmelpenninckhuys is een heerlijk hotel, met bijzonder vriendelijk en beschaafd personeel, en een verrukkelijk ontbijt dat je zelf kunt samenstellen. Nadat we genoten hadden van de heerlijke koffie, roereieren met zalf, fruit, en wat dies meer zij, gingen we naar boven, zodat Ton nog een laatste blik kon werpen op de dienst, (en jawel, een paar puntjes op I's zette) terwijl ik de koffer pakte om richting kerk te gaan. Toen regende het! Tegen de tijd dat we uitgecheckt waren miezerde het een beetje. Maar mijn regenhoed kon ik niet vinden, dus mijn zorgvuldig gekrulde haren kregen een extra glansje. Gelukkig droogden ze netjes op zag ik later. Tons dienst verliep prima. Ook als hij af en toe wat van de microfoon af sprak, en dus minder te verstaan was, kon iedereen meelezen, want alles stond op schrift. (Behalve de laatste toevoegingen natuurlijk.) Maar zijn stem was helder en vast. Een Godswonder, waar we gewoon op mogen vertrouwen. (Achteraf bleek dat Ton er ook zonder meer vanuit gegaan was dat het wel goed zou komen.) ;-D 
Na afloop wilden we nog even ergens langs, maar het adres was niet meer te vinden, het was in een winkelstraat, en die puien veranderen nog wel eens. We herkenden het huis niet, en een naam stond er niet op. Ach, zo gaat dat. Het moest gewoon niet zo zijn. Dan maar naar het museum, op weg naar het station. Maar.... op een honderd meter van het museum liep opeens de linkerachterband van de rolstoel leeg. Toen moest Ton wel lopen. Dat viel hem heel zwaar, maar met af en toe stilstaan haalde hij het net naar het restaurant van het museum. Daar liet ik hem achter, terwijl ik op zoek ging naar een fietsenmaker. Ik had die gisteren ergens gezien, maar waar? Gelukkig wist de eerste fietser die ik aanhield mij uit te leggen in welke hoek van het station ik die vinden kon, en God dank!!!! die was open! Een alleraardigste jongen plakte de band, terwijl ik dingen vasthield en dat soort dingen... de boosdoener was een steentje of dorentje van een mm of vier. Zo nietig, maar groot genoeg om een venijnig gat in de band te prikken. Aangezien er nogal wat druk op stond, Ton had een koffer op schoot, mijn tas hing aan de rolstoel, en nog zo wat, was de band heel snel leeggelopen. Wat was ik blij met de open fietsenstalling!!!! God stuurt Zijn engelen als je ze echt nodig hebt! 
Ton had zijn koffie nog niet eens op, toen ik terugkwam na nog geen twintig minuten. Maar ik mocht die betalen, dan had ik ook iets te doen, terwijl hij een heel verhaal afmaakte, er zaten aardige mensen aan hetzelfde tafeltje. :-)
Daarna bekeken we de tentoonstelling: het geheim van Dresden. Die was verrukkelijk aangekleed! Daar was veel zorg aan besteed. 
De Rembrandt was in de catalogus een stuk mooier dan in het wild, want er was glas voor aangebracht, en hoe je ook zat of stond: er lag een waas van omgevingslicht over dat het glas weerspiegelde. Maar van de dame in het Wit van Titiaan waren we verrukt, en de Canaletto's had ik nooit eerder zo mooi gezien. Smerig waren ze wel, maar omdat we er heel dichtbij konden kregen ze, als je precies in het midden zat of stond, opeens een 3D-effect, zoals de schilder dat er zelf ingelegd had. Je zag het vanuit zijn perspectief... echt, heel bijzonder. Alleen al om dat te zien is het de moeite waard om naar Groningen te gaan. De museumwinkel stelde, als gewoonlijk, teleur. 
We hadden de trein van 16 uur 16 en waren kwart voor zeven thuis.... Pffffffffffffffffffffffffffffffffffff..................
Ton was wel echt helemaal kapot. Heel erg moe. 
Maar we waren ook gelukkig... wat zijn we toch bevoorrecht, dat dit nog mocht en kon, en dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben... 
Merci, mon Dieu! Je t'aime!

25 april 2015. Warempel, had ik de dienst netjes afgedrukt voor Ton, en nu vindt hij nog een tikfout. In de preek, die ook al klaarlag in tif-faut. ;-) Maar ik ga het lekker niet meer overdoen. Puh. Nu maar eens aankleden en dat soort dingen... Om zes uur waren we klaar om te gaan, en om 9 uur kwamen we in Groningen aan. Het was heerlijk weer om naar het hotel te wandelen. We hadden weer die mooie kamer, waar je zo heerlijk in de stoelen wegzinkt als in de armen van een geliefde. Op Facebook staat een gezellige foto waarop Ton net in een meegebrachte wafel hapt. Want we hadden om half zes al gegeten, min of meer. Meer min. Daarna ging hij aan het werk, hij veranderde hier en daar nog wat, terwijl ik uitpakte en allerlei kleine klusjes klaarde die nog niet waren gebeurd... Een heerlijk, rustige avond. We lagen er al voor twaalven in! Buiten was het rumoerig vanwege de komende Koningsdag. Weekend was het toch al... dus dubbel gezellig. 

24 april 2015. Alweer een heel mooie dag, het was aangenaam om op de fiets te stappen en al die boodschappen te doen die anders met de auto van de buren meegingen. Nu ja, àl die boodschappen... dat lukte niet. Morgen moet er nog het een en ander, of liever: straks, want het is al bijna 2 uur. Ton heeft eindelijk een geheel gebreid van zijn mozaïekstukjes voor de preek. Morgen zal hij er vast nog wel iets aan willen veranderen. Het wassen van mijn haar is ook nog niet gelukt. Tja. Maar het gaat niet om mij, dat scheelt. Vanavond heb ik in elk geval de opzet voor mijn eigen dienst gemaakt. Dat scheelt al weer. En nu is het tijd om naar bed te gaan...

23 april 2015. Een mooie dag, die wat somber begon. We hadden fysiotherapie, en daarna ging Ton aan het werk... Ik ging naar de opticien om te kijken of de brillen dan nu in orde waren. Dat kostte wel weer een ruim uur. Maar de computerbril is nu OK. Met de andere bril denk ik voorzichtig ook wel blij te kunnen zijn op den duur. Aangezien de eigen laserprinter mij niet blij maakte, wilde ik dan tóch maar het broertje van de printer van Het Evangelie voor mijzelf bestellen. Blijkt die ineens dubbel zo duur te zijn. Dus nee... even niet. Wel heel jammer, want dat is een mooie machine. Overigens had ik het probleem dat Tons liturgie om de een of andere reden op allerlei printers niet geheel conform het schermbeeld werd afgedrukt. Het blijven rare dingen. Dus af en toe een harde return voor een nieuwe bladzij etc. Dat helpt dan wel weer. 
(Bid maar voor Ton, want deze preek wil maar niet komen, en de tijd vliegt.)

22 april 2015. Daniel en Ineke,  en daarna hard gewerkt. Het is kwart voor twee, en ik ga Ton naar bed helpen... morgen verder.

21 april 2015 was naar men zei een mooie dag, maar ik heb er nauwelijks iets van gemerkt. Jammer. Maar zo gaat het soms. Vanmorgen moest ik het huis aan kant maken, naast het gewone ritueel van opstaan, koffie en ontbijt en weer koffie maken... daar gaat al dik 2 1/2 uur mee heen... Maar Ton had een afspraak gemaakt met een lieve oude vriendin, voor een rustig gesprekje hier. Dus moest er gezogen worden, en opgeruimd. Hetgeen ook wel weer eens nuttig was. ;-)  En het bezoek fleurde Ton op. :-D 
Aangezien de soep op was moest ik nieuwe maken, dus we aten wat laat, al had ik de pompoen gisteravond wel voorgekookt. Het was al donker toen ik op de fiets stapte om Albert te bezoeken... Verder heb ik geen winkel gezien vandaag, maar dat geeft niet, morgen komt er nog een dag. (Het probleem is alleen dat al die dagen zo ongelooflijk snel voorbij vliegen!) Vanavond ben ik begonnen met het afdrukken van de enveloppen voor de Lourdespost. Dat kost ook een paar uurtjes. Maar dat is niets vergeleken bij de rest. Dit komt nog wel af voor we naar bed gaan. (Dat zal ook vandaag niet meer wezen. ;-))

20 april 2015. Fysio hadden we vandaag. Vermoeiend maar nuttig. Daarna bekeek Ton wat teksten, en de binnenkant van zijn oogleden, terwijl ik de stad in ging voor van alles en nog wat. Aan nog wat kwam ik niet meer toe, dus dat moet morgen. Ik zocht straks heel erg naar iets dat achteraf vlak voor mijn neus lag, onder dat éne papier... en dus niet herkend. Vanavond heb ik nog wat foto's bewerkt, en twee batterijen leeg gezogen door mijn vest zéér gedeeltelijk te ontpluizen. Daar is iets niet pluis! Bijna één uur. Ton heeft óf inspiratie, óf hij is verdiept in de sudoku. Ik ga maar eens kijken...

Zondag 19 april 2015. Vanmorgen waren we op tijd in de kerk. Geluidsmatig was het niet geweldig, Ton kreeg van de preek niets mee, en ik kon hem niet navertellen. Na afloop kreeg ik een enveloppe vol met postzegels... Leuk was dat. Gelukkig was het een mooie, droge dag vandaag. Niet dat we naar buiten gingen: Ton móést aan zijn dienst werken. Dus heeft hij heel de middag verslapen. <zucht> Vanavond is hij rond half tien naar boven gegaan, om daar te werken. Ik ben vier uur met één plaatje bezig geweest, dus dat schiet niet op. En toen wilde de printer niet doen wat ik wil. Belachelijk. De postzegels moeten maar even wachten. Er is nog veel te doen. (En Ton was niet content met het plaatje. <zucht>)

18 april 2015. Aangezien het verjaarsfeestje van Mik vandaag pas om 4 uur begon waren we bijna op tijd. Misschien waren we zelfs wel op tijd geweest, als we de vorige bus hadden gehaald, maar het maakte toch niet veel uit. En we kwamen onze bijna oudste dochter tegen bij de oplaadpaal voor de parkeervakken. Aangezien ik mijn aandacht had bij de stoep en de rolstoel, terwijl ik keek naar de Vlieland, klopte mijn moederhart niet opeens sterker toen ik die vage mevrouw passeerde. En Ton ziet steeds slechter, hij herkent mensen niet onderweg. Maar ons gekwek werd wel herkend door ons eigen eendje, dus dat was gezellig. In en op de Vlieland was het ook gezellig, Mik was heel erg blij met zijn cadeaus, en René liet ons nog eens zien wat hij in de afgelopen maanden allemaal in het ruim van de Vlieland heeft gedaan. Petje af!!! Wat een harde werker! Zelfs Ton kwam de trap af, om het allemaal te zien. We hopen dat hij het eindresultaat nog mee mag maken! Ton had wat gezellige gesprekjes met de jongste kleindochter, (terwijl ik luisterde naar het spannende nieuws van onze jongste!) zijn zwager en zijn neef, maar om zes uur was hij al horendol van al die lieve mensen om hem heen... Dus ondanks de heerlijkheden die Parel had klaar gemaakt en de andere heerlijkheden die de oven in gingen, wilde hij wel heel graag weg. Parel bracht ons met de auto naar het (Amstel)station, terwijl de jarige gezellig met zijn grote neef en zijn vriendjes buiten aan het spelen was, en zo kwamen we met een minimun aan moeite iets voor acht uur thuis. Voordat je dan het eten klaar hebt, en de afwas, is het laat. Ton ligt al te slapen, maar ik wilde dit nog wel even vastgelegd hebben. Morgen ben ik anders de helft al vergeten. Ik had vanavond nog veel willen doen, het kwam er gewoon niet van... Gek is dat toch... ;-) Morgen is het zondag. Dat is ook weer geruststellend. :-)

17 april 2015. Onze 12-jarige Mik had een heel leuk feestje, liet hij weten. Wij deden het wat rustiger aan vandaag. We kwamen laat op gang, maar we gingen ook laat naar bed. Ton heeft boven zitten werken, en ik deed niet anders dan proberen CD's te branden. Dat liep veel mis, maar uiteindelijk, ruim half drie, heb ik wat ik wilde hebben. Hoewel ik er net achter kwam dat een audio/CD hikte... die is dus niet geschikt. 
Er zijn erger dingen in het leven... Maar ik heb wel het gevoel véél tijd te hebben verknoeid...

16 april 2015. Herdenking Holocaust. :-( Zoveel leed en ellende....
Ik heb vandaag veel gelummeld, wel is Tons liturgie nu wel droog achter de oren. Hijzelf ook weer, nadat hij vanavond in bad is geweest. 
Ook vandaag moesten er weer kaarten worden geschreven... Maar ik heb vooral veel niet gedaan... Morgen, dan gaat het beter. 
Dan wordt ook onze Mik twaalf jaar. Wat een leeftijd alweer! Wel gefeliciteerd, Mik! 

15  april 2015 werd het nog mooier weer, en we mochten naar Daan en Ineke. Over drie dagen zou Ton een stuk beter moeten zijn. (Helaas denkt Daan dat iedere week, maar we blijven optimistisch.) Vanavond was er een kerkeraadsvergadering, die was vroeg afgelopen, Tons das was nog niet afgebreid... zo vroeg! Maar ik heb mijn best gedaan... 

14 april 2015. Een mooie dag voor april. Het werd een graad of 15. Ton had moeite om uit bed te komen, ik sliep ook een beetje uit. Morgen weer heel vroeg op. Maar vanmiddag was er nog geen beweging in Ton te krijgen, dus ik ging mijn eigen gang maar. Met veel moeite en gedoe heb ik de nieuwe sluiting op het kapotte raam gezet. En daarna heb ik de deur van die kamer, die scheef trekt, (alles trekt hier scheef) afgeschuurd en -gezaagd totdat de deur weer sluit. Dat heeft die deur al jaren niet meer gedaan. Verder heb ik een was gedraaid, een deel buiten gedroogd, en de rest van mijn kast buiten gehangen om te luchten. De mooiste dingen die ik nog in geen 15 kilo aankan hangen daar. En dan zie je opeens grote vlekken, terwijl ze echt schoon de kast ingingen, de laatste keer. Dat zijn van die 'weer'vlekken... dus er ligt weer een en ander om te wassen. Binnenkort maar. Het vest lijkt toch niet echt geruïneerd door de motten, maar er moet wel veel aan gebeuren. Een mooie wollen rok had opeens wel een paar motgaten. Die heb ik maar gemaasd. Ik hoop hem volgend jaar aan te kunnen... (Ik ben echt een grote optimist!) Onder het eten koken kwam onze lieve vriendin Maryse nog even langs (letterlijk): we hebben catalogi uitgewisseld... Zo zien we allebei nog een expositie die we waarschijnlijk niet gaan bezoeken. En vanavond heb ik Tons eerste versie van zijn liturgie in de computer gezet, op de lezingen na, want ik wist niet welke tekstvariant hij wilde. Het is alweer half een geweest, Ton kijkt een en ander nog even na, en dan is deze dag door Goeds gunst ontvangen, wel weer voorbij, want de nacht genaakt... (En dankbaar klinken onze zangen tot Hem die 't licht en donker maakt!)

13 april 2015. Vandaag mochten we weer naar de fysiotherapie, Ton fietste 15 minuten onbelast, heeft verder aan het bovenlijf gewerkt, o.a. met boksen, en was heel tevreden over zijn prestaties. Vannacht had hij een onaangename ontmoeting met zijn hart, gelukkig ging de pijn na een half uurtje over, hij had er later geen last meer van. Alternerend heeft mijn lief gedut, gestudeerd, gesudoku'd en wat TV gekeken. Ik heb een deel van mijn kleerkast buiten gehad, omdat ik kort geleden ontdekte dat ik twee wollen truitjes met motgaten en motten in aanbouw had. 
Mijn mooiste vest hangt nog buiten, het leek vergeven van de mot... of zijn het dikke vette pluizen? We zullen het morgen zien. Maar we hebben wel een dikke vlieg binnen. Heel onaangenaam. (Ook voor de vlieg.) Het loont even rond te bellen als je iets nodig hebt: de ene glaszetter had er bijna een week voor nodig, en vroeg 285 euro, de andere had morgen kunnen komen, als ik íets eerder had gebeld, en vroeg (met enig voorbehoud) 170 euro. Dat maakt wel verschil. Ik had nog veel meer kunnen uitsparen als ik het glas er zelf in wilde zetten, maar omdat het raam naar buiten open gaat is me dat te gortig... (Dan heb ik minimaal Tonio nodig om het raam los te wrikken en het, zonder het uit de poezele handjes te laten vallen, naar binnen te manoeuvreren, en later weer naar buiten... dat is best lastig...) Ik ben er niet zeker van dat ik daar de kracht nog voor heb. (Belachelijk, natuurlijk, ik heb het een jaar of veertig geleden nog zelf gedaan!) Tijd om naar bed te gaan, het is al kwart over een... 

Zondag 12 april 2015. Beloken Pasen. Het was zonnig, toen de wekker ging om zeven uur. Mijn humeur kwam niet meteen in het juiste ritme. Maar goed, we konden het rustig aan doen, en kwamen ruim op tijd in de kerk. Het was een voorganger die veel woorden inslikt, dus ik kreeg er niet al te veel van mee, maar daar kom je ook niet (altijd) voor. Mijn moeder placht me uit te leggen dat je naar de kerk gaat om God iets te bieden: tijd, aandacht, vriendelijkheid. En als je er iets van meeneemt is dat letterlijk en figuurlijk meegenomen. :-) 
Na de dienst en na de koffie wilde Ton wel naar het museum, daar was de tentoonstelling over het Geheim der Middeleeuwen, in gouddraad en zijde... Ton kon lang niet alles goed zien vanuit de rolstoel, maar omdat het mooi weer was, was het er rustig, dat scheelde, en ik heb veel foto's genomen. Zonder flits en uit de hand, dus een goed deel was onbruikbaar bewogen. De rest heb ik erg moeten bewerken, want alles was heel discreet verlicht, maar toch zo, dat je overal zeer storende lichtreflecties op je foto's kreeg, die je met het blote oog nauwelijks opmerkte, grappig is dat. Nu ja, daar ben ik de rest van de middag en de avond mee bezig geweest... Gelukkig stonden er ook wat plaatjes op de site van het museum... Het is zeker de moeite waard om te gaan kijken! 

Ton zat beneden te studeren (al dan niet met de ogen open, hij was wel heel erg moe van al die indrukken....) dus hij moet aanstonds het resultaat van mijn werken nog zien. Ik ben benieuwd hoe het er op de TV uitziet. 

11 april 2015 was zo'n dag waarop je beter niet uit je bed had kunnen komen... maar ja, er moesten wel boodschappen gedaan worden, alles was bijna op. Bovendien ben ik sinds Pasen elke dag ruim een kilo aangekomen, je houdt het niet voor mogelijk! Het lukt ook niet de schakelaar weer om te zetten. Zucht. Maar goed, ik had de eerste serie boodschappen gedaan, was bezig mijn fietstassen uit te ruimen, en spijbelde even met een boek... Omdat de fiets nog voor stond, had ik de voordeur open, en de tussendeur ook. Het waaide nogal, dat had ik op de fiets wel gemerkt, vandaar dat ik wat moe was en geen zin had voort te maken. Toen stonden er opeens een paar jongens voor de deur: Mevrouw, mevrouw!!! Ja? Daarboven staat een raam open en het is kapot! Ja, hoe kan dat nou... Maar inderdaad, toen ik op de wal stond, zag ik het ook. Dus ik helemaal naar boven, naar het kamertje voor, waar het linker raam vrolijk stond te wapperen in de wind. Ik moest een en ander verplaatsen om er bij te kunnen komen, en op dat moment... BAM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het raam vloog nog een keer helemaal wijd open, tegen het dak aan, en rinkeldekinkel: nog een heleboel glas vloog omlaag. Ai! 
Eerst maar geprobeerd greep op het raam te krijgen, met plakband een beetje vastgezet, héél provisorisch!!! En toen een uurtje glas geveegd... 
Ik zal nog maanden lang bij verschillende zonnestanden en lichtvallen nóg meer stukjes glas zien, denk ik zo. (Maryse raadt stofzuigen aan. Goed idee.) Het begon intussen zachtjes te regenen, dat ook. En ik moest naar Pijper, voor vervangend hang- en sluitwerk. De perfecte en organieke oplossing (ze hebben bijna alles!) kostte maar 72 euro, en aangezien daar niemand woont, vond ik dat wat begrotelijk. Maar het zijn creatieve mensen, en stralend vond de man die mij hielp een mooie oplossing voor nog geen 15 euro. Ik weer naar huis, door de inmiddels stromende regen. Ik was nat tot onder het bot, tegen de tijd dat ik thuis kwam... de schoenen zullen nog wel meer tijd nodig hebben om te drogen. Tja. En toen was het zaak om de afgebroken sluiting er af te slopen, en een nieuwe erop te zetten. Dat viel niet mee, want schroeven die 83 jaar vastgezeten hebben, heb je niet zomaar los. Maar... het lukte. En toen... paste de briljante oplossing toch nog niet. Dat scheelde toch nog een halve centimeter. Grommend heb ik de oude sluiting er zo op gezet dat het raam niet meer open kon, maar wel dicht bleef. Daarna heb ik creatief plastic en plakband gecombineerd, en vervolgens de deur gebarricadeerd, die ook al verzakt was en niet meer goed dicht ging... Echt, zó'n dag was het. Dat ik vervolgens nog twee maar naar AH moest, omdat ik wezenlijke dingen vergat (en terugkwam met iets lekkers, dat erg slecht was voor mijn lijn), tja, wie staat daar nog verbaasd over? Ik niet. Het was al laat toen ik lekker in bad ging, want mijn verregende coiffure zag er natuurlijk niet uit, dus dat werd krulspelden indraaien. En een nieuw reparatie-tubetje van l'Oréal uitproberen. (Wel goed, overigens...) Voor half twee lagen we niet in bed. Ton sliep lekker in, ik niet. Zo gaat dat wel vaker...

10 april 2015. Vandaag straalde de zon verliefd aan de hemel, en alle bloemen gingen stralend open om die liefde te weerkaatsen. Heerlijk weer dus! Wij mochten naar de fysiotherapie, ik ben niet helemaal gelukkig met de accenten die deze stagiaire legt. De kant die het meest aandacht nodig heeft, krijgt die opeens het minste. Vervelend. Maar goed, alles is meegenomen. Vanmiddag kwam Tonio na de fysiotherapie heel even langs in zijn pauze, hij kwam een boekje met foto's brengen, en een grote foto in lijst van de achtste maart. Heel leuk. En dan alles nog eens op een CD erbij. 
Alleen de foto met de andere vier kinderen is nooit genomen. ;-D
Vanmiddag moest ik terug naar Specsavers, want de computerbrillen bleken echt niet goed opgemeten te zijn. Nu zijn ze opnieuw opgemeten, met de correcte afstand tot het scherm. Ik ben benieuwd, dat zal dan over twee weken worden. Wel zonde van de tijd... In de keuken heb ik, in plaats van afwassen, het boek dat ik van Parel had geleend uitgelezen. Zo liefdevol beschreven, en er zit ook zoveel research in... Toen was ik ook te laat om nog boodschappen te doen. Dus heb ik maar wat takken weggeknipt in de tuin, het was er nog warm genoeg voor. Vanavond heb ik niet veel meer gedaan, maar ik had wel een heel gezellig gesprek met mijn extra dochter, die deze foto had gemaakt... 

9 april 2015. Opeens lijkt het wel lente! :-) We hadden vandaag een bestuursvergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, voor mij altijd een tour de force. Maar het liep wel goed. Jammer genoeg belandde Parel in een file, door een ernstig ongeluk. Opeens zijn er dan weer veel mensen om voor te bidden. De notulen heb ik net voor middernacht kunnen versturen. Dat geeft wel een heleboel rust. Morgen moet ik gaan opruimen. En allerlei andere dingen doen... Maar dat is straks pas. Aanstonds eerst maar eens slapen. :-) En morgen weer terug naar het vasten. Want sinds eerste Paasdag ben ik al bijna vier kilo aangekomen. Dat was nu ook weer niet de bedoeling!

8 april 2015. Weinig wind. We mochten naar Daniel en Ineke, Ton wilde meteen naar huis, maar hij liep nog 100 pas in de Walsteeg. Verder heeft hij gelezen en gestudeerd vandaag, ik heb soep gemaakt, dat kostte vandaag veel tijd, en ik heb mij voorbereid op de vergadering van Het Evangelie in Spanje, morgen. Eerst heb ik de inktjetprinters maar eens te drinken gegeven, zodat ik morgen de dageraad niet roosvingerig, maar veelkleurig begroeten zal. Tijd om te slapen, morgen de rest. 

7 april 2015. Uitslapen was er niet bij, want we hadden vandaag wel fysiotherapie. Ton trapte na twee sessies van 85 kg ook nog 15 maal 86 kg weg. Verder fietste hij 10 minuten onbelast en 2 x anderhalf belast, en na afloop liep hij nog 2x 100 pas. Toen was het wel weer even op, maar we gaan vooruit. Dat is nodig ook. Vanmiddag en vanavond heb ik mij op de ingekomen stukken geworpen voor de vergadering van donderdag a.s. van het Evangelie in Spanje. Van verschillende dingen weet ik dat ik ze al eens gelezen had, en uitgetrokken, maar ik kan de digitale versie nergens vinden (de geschreven versies evenmin) dus ik moest het wel opnieuw doen. Sputterdesputter! Maar goed, ik heb ze net verstuurd. Half een is het al geweest, dus het is de hoogste tijd om het oud papier bijeen te zoeken en in een doos te doen, dat is ook nog wel even werk. Welterusten, beminden! En morgen weer fris en vrolijk op! Dan is onze schoonzoon Ferry ook jarig. Van harte gefeliciteerd, jongen! 

6 april 2015: Tweede Paasdag. Voor ons doen waren we weer vroeg op, maar we waren pas na twaalf uur zover dat we konden vertrekken naar het Noorden, voor de goede werken... ;-) Na een kopje thee aldaar gingen we heel langzaam met zijn drietjes de stad in, twee heren in berenmutsen weggedoken in hun warme winterjassen, en uw scribent. Het was zonnig, maar nog dichter bij de Noordpool dan Utrecht, dat wel. We bekeken een stukje oud Ljouwert, en eindigden in de Prinsentuin, waar we een glaasje water dan wel frisdrank genoten. Plus het uitzicht. Daarna drentelden we terug, zodat ik tegen zes uur aan het eten kon beginnen. Ik had meer meegenomen dan de zieke aankon, dus die heeft voorlopig een overvolle koelkast. Tegen 8 uur had ik de afwas ook gedaan, en gingen wij op huis aan, waar we even na 11 uur aankwamen. Ondanks het gezapige tempo in alles waren we doodmoe! Gek is dat! 

Zondag 5 april 2015. Eerste Paasdag! De Heer is opgestaan, Halleluja! Voor het eerst in jaren miste ik het luiden van de Salvator, omdat mijn mobiele wekker niet wekte: die zat zonder stroom... Helaas. Het was toen rond het vriespunt! Wel waren we op tijd voor de kerk. Mik en zijn vriendin Marthe begroetten ons al op het Pieterskerkhof, Parel ging de auto wegbrengen, dat kostte haar veel tijd, zodat zij binnen kwam toen de dominee al was begonnen. Mik had een plaatsje voor haar vastgehouden! Het was een prettige dienst, de kinderen gingen voor de preek naar elders, maar kregen nog een verhaal uit de Nederlandse kinderbijbel mee. De accentén lagen bij onze predikant nogal eens anders dan we gewend zijn in het Nederlands, dus toen ik Mik later vroeg of hij het kon volgen schudde hij nee, maar dat gaf niet, want 'hij had het Paasverhaal al zo vaak in het Frans gehoord!!!!'  Dat leverde grootmoeder een dikke vette grijns op, natuurlijk. De kapel was overvol met veertig volwassenen, dus het was prima dat de kinderen op een andere locatie in de kerk Paas-teksten gingen versieren, die we bij de uitgang kregen. Leuk. Het Avondmaal werd in een kring gevierd. 
Na de dienst was er koffie drinken in de kerk, en dat liep vanzelf over in een uitgebreide lunch. Ik kreeg erg veel lovende opmerkingen over mijn mooie, nieuwe jasje. En ik natuurlijk trots vertellen dat mijn vier dochters dat gemaakt hadden voor mij! Al die tijd en liefde die ze erin gestopt hebben, dat is zo kostbaar!!! Dank je wel, lieve meiden van me. :-) 
Op een gegeven moment begon Ton toch erg te hoesten, dus verlieten we het gebouw overhaast, Parel en de kinderen waren al weg. Na nog een kopje koffie ging hij naar bed, en daar blijft hij nog wel even, ook al schijnt de zon nog zo vriendelijk! En ik val achter mijn computer in slaap, zo lekker in de zon. Wegwezen dus! 
Uiteindelijk werd het toch nog een lange dag. Ton sliep tot half zeven, hij at in bed, en omdat ik het toch feestelijk wilde maken werd het een grote bende in de keuken. Om half elf was de afwas gedaan, maar ik moest nog wel voor het eten morgen een en ander voorbereiden. Tegen twaalven ging Ton naar beneden om nog wat te wielen. Want wie niet beweegt gaat dood. (Of is het al.)

4 april 2015. Stille Zaterdag. Die was zo stil nog niet. Ton ging met een goede vriend naar het Wetenschapsmuseum annex Hortus hier, in Utrecht, tot beider genoegen. Ik ging naar Bilthoven in de hoop een lockmachine te scoren, dat is een naaimachine die kan afwerken tijdens het naaien. Je moet natuurlijk wel zeker weten dat je correct bezig bent, anders moet je veel uithalen. Via veel vijven en zessen, voetnoten en obstakels, lukte het om de machine uiteindelijk ook nog thuis te krijgen. Hij paste niet in de tas met wieltjes. (Geen timmermansoog, dat is jammer.) En daarna moest ik een heleboel boodschappen doen, zo links en rechts. We aten vroeg, want er was om half acht weer een dienst. Die was weer simpel en goed. Mooie fluitmuziek van Pauline Schendelaar, de combinatie Japanse fluitmuziek in de crypte van de Pieterskerk gaat door merg en been. Later kwam Betty nog het nieuwe jasje brengen, gewassen en gestreken (vanwege de gekleurde markeringen op de stof) en zij toverde met nog wat spelden een aantal verbeteringen aan de jurk in wording tevoorschijn, zodat ik die 's nachts om half drie kon ophangen, klaar om gedragen te worden. Toen had ik ook al ruim een uur in bad gelegen om mijn haar weer terug te brengen in de oude staat. Maar ik moest wel met krulspelden slapen, hetgeen iets minder comfortabel is.  

3 april 2015. Goede Vrijdag. Aangezien Ton lichtelijk bronchitisch is, en een vervelende hoest herbergt, is hij vandaag niet meegegaan, hoewel het wel op de dagorder stond, naar Roermond, waar voor Veteranen, Lourdesgangers en parochianen van de Kapel in 't Zand de jaarlijkse kruisweg werd gebeden en gelezen door de hoofdkrijgsmachtaalmoezenier, en twee lectrices. Onze lieve vriendin Sabine had aangeboden ons te rijden, nu bleef Ton op de slaapkamer, en ik ging mee. Het was een bijzondere ervaring! Wel duurde het langer dan voorzien, maar ik was toch tien voor zeven thuis, zodat ik Ton nog net kon helpen met de sokken, en van een eenvoudige, doch voedzame, maaltijd voorzien voordat we naar de dienst van 8 uur in de Pieterskerk gingen. Net als gisteren was de dienst eenvoudig en mooi. Geen woord teveel. De woorden van het Johannes-evangelie werden afgewisseld met stilte, orgel- en fluitspel. Gelukkig was er weinig wind, toch had Ton het nog wel koud onderweg. Vanavond dacht ik mijn jurk af te maken, maar bij de hals trekt het. Ik zie nog niet hoe ik dat moet oplossen. En het lastigste: de zoom... vroeger had ik zo'n spuit met krijt, ik heb geen idee waar die gebleven is. Anders moet ik maar een simpel rokje naaien van de stof van het jasje, en dan maar gokken dat ik genoeg overhoud voor de jurk. Ik kan maar beter naar bed gaan! Morgen wordt weer een heel drukke en volle dag. Toch, dat ik geen dienst heb met Pasen mis ik wel...

2 april 2015. Witte Donderdag. Vanmiddag hadden we fysiotherapie, Betty kwam net op tijd om Ton weg te brengen, ik bleef thuis, en daar paste zij mij even later het jasje aan, dat perfect zat. Nu kan ze de laatste naden gaan naaien. :-) Ze haalde een heleboel fouten uit de jurk die ikzelf had genaaid, en zei lief dat je dat bij jezelf niet kunt zien. Hetgeen klopt, natuurlijk. We stopten net op tijd om Ton op te halen, dat kwam mooi uit, en ik ben zeer dankbaar voor alle tijd en liefde die in dit jasje is gaan zitten en nog gaat zitten. Laetitia is gisteren ook nog bij Betty geweest om haar speldje bij te dragen. :-) Toen Ton zijn koffie had kon ik weer naar de overkant voor mijn afspraak met de fysiotherapeute, die mij eerst liefdevol uit elkaar gerukt heeft, en me daarna met tape weer aaneen plakte. En daarna stortte ik mij op de jurk in wording. Ik moet er wel heel erg bij nadenken, tegenwoordig! Ton sliep rustig achter zijn koffie, die heb ik later maar weer warm gemaakt. (De koffie.) Mijn brillen kon ik nog halen tegen half zes, dus dat was haasten, en helaas: dit kan ik pas goed lezen als ik erg naar voren ga zitten. Wel is prettig dat ik tekst naast het toetsenbord nu ook kan lezen. Om half acht was er dienst in de Pieterskerk, eenvoudig en goed, geen woord teveel. We vierden het Avondmaal weer in de Noorderkapel. Mooi. Koud was het voor Ton en zeer fris voor mij op de terugweg, maar de wind waaide net iets minder hard dan op de heenweg, dat scheelde. Nu is het tijd om mijn lief in bed te leggen... Gezegende dagen!

1 april 2015. Maar het was geen grapje om naar Daan en Ineke te gaan: hagel onderweg. We konden gelukkig schuilen, maar dit weer is voor Ton te koud buiten, vooral met die harde wind. Maar hij heeft nog wel gewield, dus braaf! En hij is ook wat afgevallen, dankzij de andere medicatie. Goed voor het hart, maar hij loopt nog niet te trappelen om eens iets te gaan doen. Ik was verder bezig met stof en centimeters en moeizame beslissingen die soms wel, vaak niet goed uitvielen. Als ik nu eens twee lichamen had, en vier handen...! 

31 maart 2015. We zijn tegenwoordig voor ons doen vroeg op, vanwege de medicatie die voor half tien ingenomen moet worden. We zijn nog niet zo ver dat we ook vroeger naar bed gaan... Ton is beneden aan het lezen geweest, hij heeft ook wat trapbewegingen gemaakt, maar van lopen komt niets met dit weer. Het stormde hard! De bomenkapper kwam langs. ;-) Overal zie je dode takjes en ook aardig wat grotere stukken hout. Ik ben vandaag bezig geweest met stof en patronen en de naaimachine. Onvoorstelbaar hoeveel er mis kan gaan... de concentratie is kennelijk wat minder. Nu ja, het basispatroon is nu wel duidelijk, nu komt het echte werk, en ik snàk naar die lockmachine. Ik denk dat ik even niets afwerk... alleen: de kartelschaar doet bot tegen mij, ook als ik hem telkens in aluminium laat bijten. Vanmiddag ben ik wel door wind en weer naar de fourniturenzaak in de Zakkendragerssteeg geweest, en ik kwam toch met tweederde van mijn lijstje thuis. Morgen misschien verder, bij daglicht...

30 maart 2015 Nog steeds is het koud, en de wind woei hard, toen wij naar de fysiotherapie gingen. Brrrr. Ton was wat minder vandaag, hij heeft minder gefietst, maar wel 3 sessies van 15 keer 85 kilo wegtrappen volbracht, met moeite, maar toch. Verder kwam hij niet vandaag. Vanmiddag heeft hij eerst wat gedut, daarna gestudeerd. Ik heb geprobeerd een oud patroon aan te passen. Dat valt nog niet mee. Heel laat hebben we samen de enquête van de PKN ingevuld. Dat duurde wel twee keer zo lang, want ik moest Ton alles eerst voorlezen, dan nog een keer, dan discussiëren over de vraag wat ze zouden bedoelen, en dan een keuze maken. Toch minstens veertig vragen. We zijn benieuwd wat er uit komt...

Zondag 29 maart 2015. Palmpasen. Onderweg naar de kerk zagen we één kind met een Palmpaasboompje. Het was koud en guur en nog net niet nat. We waren wat vroeg, dankzij de verwarrende truc met de klok. Ton had moeite met lezen, door de donkere dag, met horen, door de uitvallende microfoon en de wat ronde uitspraak van de predikant, en hij voelde zich niet helemaal lekker, zodat hij tijdens de dienst in de paniek schoot: Ik kan niet meer functioneren! Dus wilde hij meteen naar huis. Daar knapte hij langzaam op met een kopje koffie en wat broodjes. Nee, ik kon vanmiddag wel weg... Hij ging lekker in bed liggen, en hij sliep al toen Parel mij kwam halen om naar Vianen te gaan, waar al mijn dochters met haar vieren het voornemen hadden om voor mij een jasje in elkaar te zetten. Dat was een gezamenlijk cadeau voor mij, ter gelegenheid van de feestdagen, waar ik heel erg blij mee was. Het was dan ook gezellig, en het was zo fijn om samen iets te (zien) doen. Betty hield de regie, en dat was maar goed ook. Zeker weten dat het resultaat perfect wordt. De dames waren zeer serieus bezig!
Nee, het kwam vandaag niet meer af, maar ze doen hun best om het voor Pasen af te hebben. Laetitia en Charlotte, die voor de gezelligheid meegekomen was, brachten mij weer thuis. Ook erg prettig, want het was bar nat, vanmiddag. Ton had tot half vijf geslapen, maar sliep tijdens het eten ook alweer in, terwijl er een interessante documentaire over taal bij dieren stond te loeien, dat de buren het konden verstaan. Zolang dat duurde week ik niet van zijn zijde. Nu probeer ik de foto's van vanmiddag op de computer te krijgen, maar dat wil niet zomaar lukken. Ton wilde wat studeren, maar ik hoor de televisie luid en duidelijk hier. Morgen beter dus. :-)

28 maart 2015. Onze hartelijke felicitaties aan zwager Jorn. Hij heeft iets moois met Drees, sinds vandaag. Hier was het guur en koud en nat, toch was ik relatief vroeg op pad, want ik had nog een lapje nodig van de lapjesmarkt. Dat lukte, al ben ik wel de hele Breedstraat twee maal afgelopen, want er was zoveel moois te zien! Het laatste tientje brandde in mijn hand, maar het is er niet van gekomen... Ton had toen zijn ontbijt allang op! Later is hij zelf naar beneden gekomen, aangekleed en wel, en heeft hij wat zitten studeren. Betty kwam heel zorgzaam langs om mij het voeringjasje op het lijf te plakken, en daar met spelden en enthousiasme veranderingen in aan te brengen. Daarna ging ze in de stromende regen weer terug voor andere nuttige en nodige dingen. Zij heeft het druk! Ik ging ook nog boodschappen doen in Bilthoven, en ik kwam met volslagen andere dingen thuis dan ik had verwacht. Het was ook alweer iets aan de late kant voordat ik er was. Mijn eigen schuld. Vanavond heb ik nog maar eens mijn haar gewassen, het zag er niet uit na de stortbuien vanmorgen, en nu zitten de krulspelden erin, om van mijn kroeskopje weer iets gladders te maken. En verder moet er nog een heleboel, maar eigenlijk is het alweer middernacht, gezien het feit dat de klok vannacht vooruit gaat. Morgen komt het allemaal goed. Heb een gezegend Palmpasen! 

27 maart 2015. Ton hield het rustig vandaag, en - al was hij het nog zo van plan - hij heeft zelfs niet gewield vandaag. Terwijl hij daarvoor aan het eind van de middag toch naar beneden was gekomen, toen ik boodschappen ging doen op de fiets. Het was koud!!!!!!!!!!!!! Later is het me gelukt weer geluid te krijgen uit de computer, en vanavond heb ik tijdens enig opruimwerk nog geluisterd en gekeken naar een uitzending over het concert dat André Rieu voor de veteranen gaf, deze zomer. Leuk. 

26 maart 2015. Al was Ton moe, hij trapte toch 3x 15x 85 kilo weg! Het fietsen ging minder, bijna 5 minuten onbelast, en twee maar een minuut minimaal belast, en met veel moeite. Daarna nog boksen, en toen mochten we de ijzige kou weer in... brrrrrr! Ton ging zitten lezen en studeren, ik begon de computer weer te voorzien van kabels en labels. Een moeizaam werk, waarbij ik het af en toe niet meer zag zitten. Betty kwam even langs waaien om haar nieuwe tas te laten zien, (verjaarscadeau van mijn zus) en om een patroon voor een jasje op mijn lijf aan te passen. Ze is zo handig! De stof nam ze vast mee... en daarna ging ik weer verder. Het is allang morgen, Ton is al boven, dus ik moet naar hem toe. Morgen verder. Maar ik ben zo blij dat het weer goed gaat komen met de PC! (Al heb ik wel een heleboel stapels waar iets mee moet. Waar te beginnen? Dat zien we morgen dan wel weer!) :-)

25 maart 2015. Nadat we bij Daan en Ineke zijn geweest heb ik de stoute schoenen aangetrokken, en een alternatieve bootmanager geïnstalleerd. En het wonder is geschied! Mijn computer staat weer op eigen benen. En het grootste wonder is dat de Windowsversie die ik al 11 maanden niet meer kon benaderen, nu ook zichtbaar is. Na een hele nacht updaten is die weer bij de tijd. God zij geloofd! 

24 maart 2015. Mijn lief wilde heel graag naar de tentoonstelling in het Museum voor Oudheidkunde in Leiden... over Carthago, het was heel erg de moeite waard. We hielden het bijna droog, al was het een koude dag... In de trein kon ik nog wat breien aan een echt wollen shawl voor Ton, want kunststof is niet zo goed voor hem, en hij droeg de das die Laetitia destijds voor hem had gebreid elke nacht. Maar ver kwam ik niet. Vanavond is eindelijk gelukt wat al die tijd mislukte: het klonen van mijn Windows-schijf naar een SSD, die ik al een tijd had liggen. Inderdaad start een en ander nu sneller op. Vandaag sprak ik twee mannen, die mij beiden op de goede weg brachten, de laatste, Tonio, had de beste opmerking. En het lukte nu zowaar! Nu het echte probleem nog: dat van het opstarten... Maar nu niet meer, het is tien voor een, en Ton zit ongetwijfeld nog te kijken in de tentoonstellingscatalogus...

23 maart 2015. Ton trapte vandaag bij de fysiotherapie maar liefst 85 kilo weg. Een serie met 84, twee met 85. Mooi! En hij heeft gebokst. Moe was hij wel, maar tevreden. Zelf probeerde hij nog naar huis te lopen achter de rolstoel, maar met honderd pas was het op. Eigenlijk eerder. Verder heeft hij gedut en gestudeerd, ik heb mij op de PC geworpen, zonder enig resultaat. Maar ik ben wel van de straat op deze manier. De computer is dan wel het merendeel van de dag onbruikbaar... dus ik loop erg achter met mails. 
En raad eens? Vorige week heb ik twee nieuwe computerbrillen besteld, en nu vond ik de mijne, tussen printer en scanner, half eronder... Het kijkt wel weer veel fijner! Morgen wordt weer een mooie dag, met nieuwe mogelijkheden. Welke? Veel ideeën, maar tot nu toe... ;-)

Zondag 22 maart. Judica me. Vannacht had Ton een aanval van iets onplezierigs, en al stond de wekker dan op 7 uur, het lukte echt niet om toen op te staan... we waren pas om zes uur gaan slapen. Wel kon ik Ton, zij het met moeite, overhalen om toch maar naar het benefietconcert in de Triniteitskerk te gaan, dat door Maya Hoogveld werd georganiseerd voor de Tibetanen, die haar zo aan het hart liggen. Ze heeft al een school gebouwd, en er is een Hoge School gaande voor Tibetaanse jongeren in India, 36 van de 55 klaslokalen zijn al ingericht. Misschien kwam er vandaag nog een half lokaal bij. De kerk was vol, en enthousiast over het geboden programma. Twee koren en een zanger die Gregoriaanse liederen zong, en zichzelf op de altviool begeleidde. Ton was vooral daarover heel enthousiast. Na afloop liepen we naar de gedenkplaat voor de Utrechtse jongeren die op 7 mei 1945 door de Moffen werden gefusilleerd. Ton kende er de helft van. Altijd heel triest, dat verhaal. 
Vervolgens liepen we in de zon, maar wel in de kou, door het Wilhelminapark, waar Ton veel herinneringen ophaalde: daar woonde die en daar woonde gene... Door ze te benoemen leefden ze weer even voor hem. Toen we thuis waren was het al dik half zes, en Ton had het flink koud. Snel dus aan de soep, vandaag aten we eens vroeger dan anders. Mijn ingewanden laten nog steeds niet veel toe, maar dat is goed voor de lijn. Ton heeft er geen last van, gelukkig. Hoewel hij nog steeds te zwaar is. Na het eten viel hij meteen in een diepe slaap, vervelend, maar logisch.
Vanmiddag heb ik onder het concert lekker zitten haken aan een kalotje voor Ton, het is nog niet af, maar vanavond ben ik een stuk verder gekomen toen ik bezig was met de laptop. Die is zó traag dat er vast een lelijk virus op zit. Een aantal programma's heb ik verwijderd, maar je merkt niet dat hij sneller opstart. En toch was het een wonder van snelheid toen ik hem kreeg, in 2000 of zo... 

21 maart. 2015. Lente, maar wel koud!!!! Ton was vandaag niet vooruit te branden. Zelf heb ik vandaag heftig geklust met de computer, dingen gehaald, veel heen en weer gelopen, van alles. Maar resultaat? Morgen beter.