23 november 2010. Gister heb ik zo hard gewerkt, dat ik aan de website niet toe kwam. Ton had 's morgens fysiotherapie, daar fietste hij wel een kwartier achter elkaar, en daar was hij bijzonder moe van. 's Middags wilde hij wel lopen, maar het ging niet: verder dan 200 pas kwam hij niet. Ik had me ook al verstapt, dus vond ik het niet erg om maar weer naar huis te gaan. Een enkele boodschap ging wel meteen mee. Hard gewerkt aan het Berichtenblad, Ton viste er nog schrijf- en stijlfouten uit. 
Vandaag hield hij het helemaal voor gezien. Hij sliep de hele morgen, en een groot deel van de middag. Vanavond sliep hij prompt weer na de maaltijd in. Ik loop heen en weer naar boven, naar de laserprinter van de Stichting. Het blijft een maandag-exemplaar. Maar zo is het leven. En het is goed voor de lijn, natuurlijk. Toch lukt het me nog steeds niet weer onder de 80 kg te komen. Het komt te paard en het gaat te voet, zoals mijn goede moeder placht te zeggen. Die van Ton ook. Vreemd, hè? Bijna heb ik 50 boekjes geprint, maar de toner is natuurlijk al weer op. Morgen beter.

21 november 2010. De zondag begon met bezoek dat een prachtige bos oudroze rozen meebracht. Een bijzonder mengeling van roze en wat groen... Daarna hebben we ons gehaast om op weg te raken. Dat resulteerde in de trein van 14.15 uur die tegen drieën te Rhenen aankwam. Toen was het nog even fiks hobbel op en hobbel af. We reisden in een sprinter, en die krengen hebben geen toilet. Dat is op onze leeftijd wel een probleem, vooral wanneer op het aankomststation geen enkele faciliteit is. Iedereen heeft het over de grijze golf, niemand denkt er aan. Lastig hoor. Dus kwam Ton niet aan lopen toe. Nog geen 240 pas, dat mag geen naam hebben.
 Jan en Vera zijn morgen 50 jaar voor de kerk getrouwd. Voor de wet was dat al eerder, maar dat telt natuurlijk niet voor goede katholieken als zij zijn. Gister hebben ze gezellig met de kinderen gegeten, nadat ze 's morgens samen naar de mis waren geweest. We hebben meteen foto's van Lourdes gezien en de film van Jans reis naar Rome. Onze komst werd met blijdschap gehonoreerd, dus iedereen was tevreden, ook al was het voor Ton én voor Vera wel een beetje veel. Zie hier het gelukkige paar...

20 november 2010. Het is zaterdag vandaag, maar na de boodschappen kreeg de dag een zondags tintje, omdat de intrededienst van Madame Leila Hamrat om drie uur was. Ton zei opeens om kwart over twee: help, ik zie dat het om half drie begint! We moeten weg! Prompt vergat ik dus een grote tas met dingen voor Roemenië, die ik had klaargezet, en bijna hijgend kwamen we kort voor half drie aan bij een vrijwel lege kerk. De dienst begon dus tóch om drie uur. Dat konden we in alle rust afwachten. De problemen op het spoor maakten dat de kerk leger was dan verwacht, maar de liturgie zat goed in elkaar, het koor zong mooi, onze Afrikaanse vrienden zongen meeslepend, en de preek was kort en terzake, maar bepaald niet zakelijk. De sprekers na de dienst hielden het écht kort, en dat was heel prettig. De batterij van het fototoestel stopte al voor de dienst, dus dat schoot niet op, en de foto's die mijn PDA'tje maakt mogen die naam eigenlijk niet hebben. Maar Matthijs Dorleijn heeft mooie foto's gemaakt, onder andere deze:

Vanavond heb ik het gezochte bestand gevonden, en de eerste versie van het nieuwe Berichtenblad aan de overige bestuursleden voorgelegd. Ik ben benieuwd. Het is intussen echt zondag. Dus ik wens iedereen een gezegende dag des Heren. 

19 november 2010. Ton had een vermoeiende sessie bij de fysiotherapeut, maar hij is er wel blij mee, want hij kan merken dat het effect heeft. Hij had toen wel genoeg beweging gehad, en zo ging ik op zoek naar een cadeau voor vrienden die een groot feest te vieren hebben. Dat lukte ook niet naar behoren, en 's avonds heb ik de computer afgezocht naar een stuk dat ik had geschreven, en nergens aantrof. Dat schiet wel  op!

18 november 2010. Geprobeerd mijn zus te bellen, maar dat lukte van geen kant. Er is toch nog veel onduidelijk over het bellen, sinds een en ander is veranderd. Nu  ja. Met Ton heb ik nog wat kunnen wandelen, dat was goed voor hem. Daarna heb ik hard zitten werken aan het berichtenblad. 

17 november 2010. Vanmorgen schoten we niet op, vanmiddag mochten we naar Daniël en Ineke, die hard aan ons gewerkt hebben. Ton wilde ook meteen naar bed, en rust. Dus moest ik later nog wat boodschappen halen. Daarna koken, een lang en gezellig telefoongesprek, een beetje klussen op niets af, de computer ging geloof ik pas om elf uur weer aan. En nu is het al weer bedtijd, maar ik ben nog wel op tijd om mijn grote zus te feliciteren, die morgen kan omkijken naar haar zeventiende verjaardag... 
Van harte, lieverd, het is goed je zus te zijn. 

16 november 2010. Dit was weer een kwestie van laat naar bed en vroeg op. Ton ramde mij er al voor acht uur uit! Parel zou mij op komen halen om naar meer Zuidelijke streken te gaan... Voor tienen zaten we al in de auto, en dat was maar goed ook, want het werd al snel mistig. We vonden het adres na enig zoeken, want de navigator had last met de mist. Tomtom had ook moeite om de satellieten te vinden. Het meeste werk daar kwam op Parel neer, want onze gastvrouw ratelde haar Spaans zo snel en vrolijk in het rond, dat ik moeite had haar te verstaan. Parel begon al met hoofdpijn, maar verstond haar beter, dus heeft zij een paar uur geluisterd, gelezen, raad gegeven... ik bewonder haar wel. Toen moest ze met denderende hoofdpijn terugrijden... 
Ton was intussen zelfstandig naar een afspraak elders gegaan, dus toen ik thuis kwam dacht ik: ha, tijd om aan de slag te gaan met houtrotvuller en zo. Helaas, het rotte van het hout vulde intussen heel het raamkozijn, dus ik kon een en ander er met blote vingers uitplukken. Daar moet meer aan gebeuren... misschien kan ik mijn favoriete klusjesman inhuren. Ik heb het nu maar afgedekt en geborgd. Toen dacht ik: o ja, dankzij het nieuwe modem van Tele2 moet ik nog een nieuwe telefoondraad trekken. Gat gezocht waar ie door kon, nee hoor, dat lukte niet. Een gat er bij geboord. Dat lukte ook niet. Dan maar maar naar voren. Etcetera. Maar de draad is er nu door. Alleen het aansluiten... Ik heb wel een nieuwe kabelschoentje er aan gezet, maar de homevox wilde niet opengaan, en nu moet ik het maar even laten zitten. Komt tijd, komt ....? Een connector. En dat werkt. Ton is intussen teruggekomen, maar het was wel een tour de force. Niet alleen zelfstandig met openbaar vervoer van en naar Den Bosch, maar na afloop ook vanaf het museum naar huis gelopen, en dat met die vieze soepmist! Hij was volkomen buiten adem, en dook na het eten meteen het bed in. Ik was net op tijd klaar voor de film met Wil, we zagen 'Welcome' - een indrukwekkende maar bepaald niet opwekkende film. Die zouden meer mensen moeten zien... 

15 november 2010. Nadat hij gisteravond zo heerlijk rustig sliep, werd Ton tegen twaalf uur helemaal wakker, en voor twee uur wilde hij niet gaan slapen. Kreun... Vanmorgen was het dus niet al te vroeg. De fysio was dit keer om half twee, en aangezien Ton niet moet eten voor die tijd, werd het dus daarna. Dan kun je pas om vier uur boodschappen gaan doen, en dat was wel nodig. Ton heeft nog genoeglijk zo'n 1700 pas er bij gedaan op HC, en vanavond heb ik wat kleine klusjes gedaan. Nergens mee opgeschoten. Morgen beter. Maar dat zit er niet in. 

14 november 2010. Na een onverwacht redelijke, zij het korte, nacht werden we vroeg gewekt. Jammer genoeg had Ineke uitgevonden dat de lekkere koffie die wij altijd gebruikten, de laatste twee jaar, intussen een giftige component had gekregen, dus die ligt op een bord met een rode rand. De 'gewone' smaakt ons een stuk minder. Ongehaast konden we ons klaarmaken voor de kerkdienst. Het regende nauwelijks en waaide niet, dus was het aangenaam en verfrissend om naar de kerk te gaan. Ton in de rolstoel, met zijn koffertje op de knieën, en ik er achter. We waren vroeg, maar de deur was al open, en zo konden we in alle rust de dingen doen die moesten worden gedaan en besproken. Tot onze grote vreugde was ook Parel aanwezig in de dienst! Dat was echt een grote verrassing voor Ton, en zijn hart sprong op toen hij haar zag. :-) 
Tons stem was een stuk sterker dan vorige week, maar de ruimte is ook een stuk kleiner... In elk geval was hij er zeer op gericht om goed over het voetlicht te komen. Dat lukte. Een uitgebreide liturgie en voor wie dat wilde een copie van de preek hielpen ook. Maar het was duidelijk dat mijn lief er plezier in had, en zo zijn we toch zo goed als terug naar af... Tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen. We zijn zó dankbaar! 
Na de dienst was er koffiedrinken, en toen gingen we toch maar niet al te laat naar huis. Parel ging terug naar haar huis, want Sint komt niet alleen in Harderwijk, maar in Amsterdam kwam hij vanmiddag ook even langs met de boot. Dat ie dat volhoudt!!! Amber zou ook al een wortel aan het paard voeren... Hoe dan ook, wij gingen verse frisse lucht opsnuivend naar huis, waar Ton met koffie en iets lekkers in bed dook. Hij sliep heel snel. Ik zette de dienst op het net, en was een tikkeltje te laat daarmee klaar om naar de Commémoration des Morts te gaan die in de Pieterskerk om 16 uur was gepland. Normaal zijn we daar wel... Nu zetten we maar in gedachten een lichtje neer. Ton is intussen wakker, en ligt met een kopje thee te luisteren naar de Toverfluit van Mozart, waarvan hij een waardevolle versie uit Engeland kreeg. Hij geniet! Nu is het mijn hoge roeping om iets aan het eten te gaan doen, dus...

12 november en 13 november stonden in het teken van hard werken voor de dienst. Ton kwam niet in zijn kleren... Omdat er nog iets te knutselen viel aan de computer heb ik ook nog met meubels gesjouwd. De dienst is klaar, bijna het is al een uur, en mijn kamer is een puinhoop. Erger dan erg. De buren waren een paar dagen weg, dus ik mocht op mijn fietsje boodschappen doen. Dat moest dus wel in een aantal afleveringen, dus daar ging veel tijd in zitten. Maar alles komt goed. Morgen (straks) mag Ton naar de Pieterskerk, en dat we dit weer mogen beleven is een Godsgeschenk. (Ik had er wel liever een weekje tussen gehad... niet verder vertellen!) Bonne nuit. 

11 november 2010. Dat was dus vanmiddag over vieren. Toen werkte een en ander wel als een zonnetje, maar ik kon in de tussentijd de computer niet gebruiken... Het weer is bar en boos, en omdat de buurvrouw had bezworen dat er bij haar ALTIJD kinderen aanbellen met Sint Maarten, (ik had al twee jaar tevergeefs met lekkers gewacht, dat ik daarna zelf opat...) had ik nu ook lekkers in een bak staan. Ik heb mij braaf opgehouden in de keuken, eten voor Ton maken, soep voor morgen, gebruik makend van de nieuwe keukenmachine, die prachtige schijfjes maakte van winterwortels en selderijstengels, dat wel, maar geen bel ging, geen kinderstemmetjes heb ik gehoord. Ben ik dan zo doof???? Het nieuws liet mij op AM1008 weten dat kinderen alleen met electrische lichtjes naar buiten mochten, niet met brandende kaarsen. Ik geef toe dat vroeger het meest spannende was: het in brand vliegen van je lampion... Liefst natuurlijk die van een ander, want die van ons moesten bij voorkeur vele jaren meegaan. Eigenlijk zouden Parel en ik vanavond naar Zuid-Holland, op bezoek, maar dat hebben we maar afgezegd, want het koekblikje waarin zij rondrijdt hadden we met vier handen aan het stuur nog niet op de weg kunnen houden... Nu maar eens uitzoeken hoe dat zit met de telefoon die het niet doet. Wel rustig op zich, maar niet de bedoeling zo...

10 november: nog steeds onbereikbaar voor de boze buitenwereld. We gingen er zelf maar op af: Daniël en Ineke hebben hun liefdevolle armen over ons uitgestrekt. Daarna wilden we ook wel snel naar huis... 's Avonds belde de Engel die Joop heet aan: of ik 1-1-2 gebeld had? Hij had gezien dat er problemen waren... Dat klopt. Hij heeft de trap naar boven gesjouwd, en een nieuwe lamp ingedraaid op de overloop. Vervolgens heeft hij alle mogelijkheden geprobeerd om te begrijpen waarom de nieuwe schijf niet deed wat deze moest doen. Uiteindelijk hebben we alles maar laten wissen en er een kloon-programma op losgelaten. Dat dacht er aanvankelijk acht uur over te moeten doen. Een uurtje later hijgde het: nog vier uur! Daar was ik optimistisch door geworden, maar het bleken uiteindelijk 26 moeizame uren geworden te zijn. 

9 november 2010. Vandaag zijn we niet te bereiken via de vaste telefoon. Ik hoop dat het bij één dag blijft. Sommige mensen kun je niet mobiel bellen: dat kost echt kapitalen. En er waren juist vandaag meerdere mensen die een telefoontje gekregen zouden hebben, ware het niet dat... Ton blijft in zijn pyjama zitten vandaag, maar hij heeft in elk geval een klein stapeltje papier dat op zijn stoel lag en de kleren daarop deed glijden uitgezocht. Weg gingen er maar 3mm, en of hij voor de rest een plek kan vinden, dan wel dat het weer terug gaat, dat zie ik straks wel... Ik heb wat uitgezocht op de overloop, spullen van Ton en zo. Het tafelkleed is gevonden, maar er zit een vieze bruine vlek op. Wassen hielp niet. In het andere kleed, dat ooit op de grond lag, zit een schimmelplek. Al die dingen konden we niet waarnemen in de tijd dat het allemaal opgeslagen lag op en door elkaar. Nu kan ik eigenlijk niet verder: ik heb boven de trap nodig om er bij te kunnen. En helpende handen. Later, het zal allemaal wel een keer komen. Het Berichtenblad vraagt meer concentratie dan ik nu op kan brengen. Vervelend is dat. Bovendien kan ik niet gaan printen voordat het boven weer beloopbaar is. Soms komt alles tegelijk. En als Ton zich nu niet overvallen had gevoeld door het verzoek a.s. zondag voor te gaan in de Pieterskerk... Maar daar valt niets meer aan te veranderen. Hij is druk bezig, en dat is op zich goed. Nu maar hopen dat de computer het blijft doen tot na zondag... ;-) 
Tja, en verder heb ik iets met blenders. Die van de Blokker knapte spontaan, niet toen ik er iets in deed, broccoli, maar toen het ding draaide. Kreun! Ik was al laat, dus mij restte - na het opdienen van Tons resten van de maaltijd, en na het opruimen van de keuken - niets dan mij te haasten naar de Mediamarkt die nog wel open was. Daar heb ik mijn spaarpot omgekeerd voor een echte Kenwood. Niet het topmodel, dat heb ik niet nodig, maar goed, ik hoop dat dit langer meegaat. Een nieuwe printer kan ik wel even vergeten. Dit is belangrijker, dus, Sint: dit is van mijn sinterklaaslijstje af... ;-) Zulke dure dingen geven en verwachten wij gelukkig niet rond de 5e december. 's Avonds gingen er ook nog allerlei dingen mis, vooral met die eigenwijze computer, dus het was me het dagje wel! 

8 november 2010. Een opwindende dag! Gelukkig nam de vuilniswagen de tapijtresten mee. Ik heb vanmorgen de gang goed gezogen, want ook daar lagen nu vieze dingen die Tons vloerbedekking schoon hadden moeten maken. Hij had er echt last van gehad dat de resten daar stonden (en lagen). Nu moet dat grotendeels over zijn. Bij het stofzuigen vond ik in het halletje een dode muis. Nu haat ik die krengen als ze levend zijn en hun uitwerpselen op mijn aanrecht achterlaten, maar ik kon niet blij zijn met een dode muis. Het kadavertje heb ik netjes verpakt in de vuilniszak gedaan. Kennelijk komen ze toch (ook) via de voorkant binnen. Fysio was laat, dus Ton lunchte ook laat. Intussen was ik druk bezig met het huis. Later ging ik naar de Gamma, om tochtstrippen en dergelijke te kopen. Vooral 'en dergelijke' bleek later. Ik voelde me als een kind in een speelgoedwinkel. Later bleek dat in die grabbelbakken, waarin dingen lagen met overgeplakte stickters, zodat het goedkoper leek, de prijzen onder de stickers dezelfde waren. Mundus vult decipi, dachten ze daar. Ze zien me er niet zo snel weer terug. Ik heb voor die dingen niet teveel betaald, maar ook niet te weinig. Nog heel veel meer dingen die ik best had willen hebben, en goed had kunnen gebruiken, heb ik niet gekocht. Laten we dat ook even vaststellen. Maar ik had wel drie uur nodig  - zag ik later - om tenminste de helft van het assortiment te bekijken. Ik heb er bijzonder van genoten. En mijn voorraad gereedschap is op bescheiden schaal weer aangevuld. Ton zat toch te werken aan zijn dienst voor zondag, dus gemist heeft hij mij niet. Vanavond heb ik wat haakjes ingedraaid, tochtstrip gezaagd, maar het afdichten van de brievenbus is niet gelukt. De vorm had ik niet goed in het hoofd. En aan de binnenkant is die zo ongelijk, dat het niet lukte om een stukje antitocht als antimuis in te plakken. Daar moeten we morgen iets creatiefs op verzinnen. Gelukkig heeft Ineke vorige week mij weer wat energie ingespoten. Alleen kan ik nog niet van de energierijke happen afblijven, en dat vertaalt zich in opslag. Opslag was ook het probleem met de computer, waardoor ik de hele avond weinig anders heb kunnen doen dan wachten, opstarten, kijken of dit lukt, me afvragen waarom dat niet gaat... echt om heel erg blij van te worden. 
Er staat kennelijk een schijf op overlijden. Ik ben wel aan het overpompen van gegevens, maar dit kost allemaal wel erg veel tijd. En dat net nu...

7 november 2010. Vanmorgen had Ton zijn eerste dienst in lange tijd. Hoewel de stem in kracht had ingeboet, hetgeen werd bijgeregeld door de koster, die de geluidsinstallatie bediende, verliep het allemaal heel redelijk. Hij was daar erg blij mee, want natuurlijk had hij er wel tegenop gezien. Vanmiddag sliep hij dan ook de slaap der rechtvaardigen, terecht, want vannacht hadden we weinig slaap gehad. Halverwege de nacht biechtte Ton op dat hij veel last had van de restanten van het tapijt uit zijn kamertje die beneden in de gang waren neergezet. Ik had juist de trappen gedweild, die zo ontzettend vol stof en 'maïs' lagen. Toen heb ik een rol in stukken gesneden, de andere in vuilniszakken gestopt, en buiten gezet. Dat luchtte in elk geval op. Vanavond heb ik ze naar de andere kant van het huis moeten slepen, maar goed, voor Ton is het wel beter zo, en het is ook duidelijk dat dit geen gezonde situatie was. Hij was ook altijd maar heel  even op zijn kamertje om een boek te pakken, als hij het vinden kon. Vanavond bleef Ton lekker in bed, moe maar tevreden. Nu maar hopen dat hij vannacht kan slapen. Ik heb vanmiddag de dienst nog bijgewerkt met zijn laatste aanvullingen, en een aantal relatieve paden verlegd. Het virtuele bestaan heeft soms vreemde kronkels. En nu ben ook ik moe. Bless you. 

6 november 2010. Een bijzonder dag voor ons, waarop vandaag weinig ging zoals gepland. Er was een militaire requiemviering in Best waar we helaas niet heen konden. Het morgenprogramma liep uit, waardoor we andere verplichtingen helaas ook al niet konden nakomen, ik was portemonnaie en plastic geld kwijt, die ik later gelukkig terug vond, al met al een wat hectische dag. We hebben desondanks nog kans gezien om wat op HC te lopen en er een gebakje te eten. 46 jaar... dat is nogal wat. Ton bracht het tot duizend pas. Niet veel - maar hij was tevreden. We zijn gelukkige mensen. ;-) (Alleen: met al die bijzondere dagen maakt mijn middel wel overuren!)

5 november 2010. De dag begon vroeg, want Betty stond al om tien uur voor de deur, en na enige tijd kwam ook Parel aanbellen. We hebben het samen klaargespeeld om voor Ton nieuwe vloerbedekking in zijn kamertje te leggen, na de oude, die vies was en wangeurig na de wateroverlast van vorig jaar, in stukken te hebben gesneden en te hebben verwijderd. Aangezien de kamer maar half leeg was, en dus nog overvol, ging het in gedeelten, maar mijn dochters hebben een helder oog voor mogelijkheden, en het was een lust voor het oog om ze aan het werk te zien. Parel was eigenlijk half ziek, vanwege de griepprik, maar ze ging stug door, totdat ze aan het eind van de middag toch echt naar huis moest, om haar zoon op te halen, en haar zieke man onder te stoppen. Anderhalf uur kostte het haar, vanwege de files. Betty ging nog even door, en toen zij naar huis ging, hingen er schilderijen zoals Ton graag wilde, en zat hij zielsgelukkig te genieten van het feit dat zijn kamertje weer zijn kamertje was. Natuurlijk zijn nog lang niet al zijn spullen op hun plaats, 12 dozen staan op de overloop voor zijn boekenkasten daar, en mijn strijk- en hobbykamer kent geen vierkante vrije centimeter, maar we kunnen weer vooruitkijken naar een beetje toekomst. Al ben ik wel diep teleurgesteld in de Nationale Nederlanden, die van alles hebben beloofd, en daar nog geen procent van zijn nagekomen. Maar op mijn mooie meiden ben ik uitermate trots! De HCC-dag bleek geen gelukkige gebeurtenis: lange rijen voor de gratis DVD (laat maar zitten, uiteindelijk) en zoveel lawaai, dat buurman Max horendol werd en bijna niets verstond van de lezingen. Jammer, hoor. De doelgroep is kennelijk 15-22... 

4 november 2010. Wat vliegt de tijd! Vandaag ook al, maar dat komt misschien omdat het zo hard waait? Vanmorgen heb ik getikt aan Tons dienst, waarna hij wel wilde ontbijten en zo. Brunchen kun je het ook noemen. In elk geval kon de liturgie naar de organist en de koster. We zijn toch nog maar gaan lopen, Ton begon meteen hierbuiten, maar na vierhonderd pas moest hij het opgeven: de wind benam hem de adem. Dat doet ie wel vaker. Nadat we een heel eind hadden omgelopen, om te kijken of Lumen Trajectum inderdaad bij het vallen van de avond werkt, (niet voor alle objecten, maar na zes uur wel bij het Stadhuis, geen idee hoe laat het begint bij het klapstuk: de Janskerk) gingen we maar naar HC voor de broodnodige beweging. Ton voegde nog 3260 passen toe aan de eerdere score, dus hij liet zich innig tevreden naar huis vervoeren... Na koken, afwassen e.d. nog wat achter de PC, wasje gevouwen, en opgeruimd op Tons kamer, die morgen onderhanden genomen wordt door mijn oudste dames. Nee, straks. Ik ga maar snel proberen te slapen.

3 november 2010. Mijn neef Henk is jarig, van harte! Ik hoop dat het in Alkmaar minder waaide dan hier... Vanmorgen moesten wij al vroeg op... makkelijk ging dat niet, maar we waren om half elf al bij Daan en Ineke. De laatste heeft vandaag de honneurs waargenomen, en ze heeft zowel Ton als mij grondig onder handen genomen. We hebben het wel gevoeld. Ton heeft verder geen voet verzet, maar wel heeft hij vanavond heftig zitten schrijven aan preek en liturgie. Dat mag ik nu gaan uitzoeken. Of toch maar morgenochtend... Ik ben erg aan het back-uppen geweest, want een opstartschijf met problemen zint me niet. Het viel allemaal niet mee. Intussen heb ik wat papieren opgeruimd, maar ik heb in feite niet het gevoel dat ik vandaag ook maar íets heb gedaan. Morgen beter dus. 

2 november 2010. Vandaag heeft Ton zich niet uit zijn pyjama ontheven. Vanmorgen kwam Betty even, met een stuk tapijt voor zijn kamertje. De verzekering heeft het er bij laten zitten. Later moest ik naar de apotheek, op de fiets, nog wat andere boodschapjes geprobeerd te doen, maar je vind niet altijd wat je zoekt, soms wel waar je niet op uit was. Tja. Dat was dus leuk en minder. Verder kregen we bericht waardoor we zaterdag niet naar Best kunnen. Jammer. Vanavond moest ik nieuwe soep maken, en om de een of andere reden ging alles mis, en was het een briljante knoeiboel in de keuken. Het duurde lang eer het weer schoon was. Toen ben ik maar in bad gegaan, en dat duurde ook een uurtje. Maar ik ben ook schoon. Echt. Alleen heb ik dus heel weinig gedaan. 

1 november 2010. Gister sloeg de computer vast na het briljante programma van Magix te hebben gebruikt, dat de HCC ons ter beschikking stelde. Het heeft me gister en vanmorgen uren gekost om dat weer in orde te krijgen. Daar zat ik niet op te wachten. Maar goed, gistermorgen gingen we naar de kerk, Ton genoot van de dienst, maar wilde daarna wel direct naar huis, hij had behoefte aan rust. Die heb ik hem gegund. Vandaag heeft hij na de fysiotherapie zich op de dienst van zondag gestort, en hij heeft een flink stuk werk verzet. Vanavond was hij erg moe, maar dat is prima. Ik heb het meeste al getikt, dus ik kan nu tevreden naar bed. Half een, maar de wintertijd is nog niet geheel ingedaald in mijn systeem... 

30 october 2010. Zo'n dag die vooral werd bepaald door externe factoren, die maakten dat ik niet opschoot. Boodschappen doen was laat, maar dat hoor je te laat om structureel iets te doen, toen zouden Parel en René om twee uur komen, maar dat werd half vier, er voor deed ik nog snel een boodschap, maar daarna kwam het er niet meer van. Vanavond ging ik eindelijk achter de computer zitten voor achterstallig onderhoud, maar toen werd er aangebeld: familie. Ik heb geen tijd, piepte ik benauwd. Nu ja, een kwartiertje. Dat werden er flink wat meer. Daarna heb ik nog twee uur lekker door kunnen werken. En vanmiddag heeft René een trapleuning voor Ton gemaakt, de schat. Die hebben ze in dat kleine autootje van Parel meegenomen, dat met toch wel benauwd geweest zijn... Ton is er zeer content mee. Verder was het voor hem, na een heel onrustige nacht, een slaperige dag. Morgen wil hij naar de kerk. En nu maar hopen dat dit gaat lukken... ik wil ook wel.  

29 october 2010. Een superrommelige dag, waarop veel mis ging, zoals een telefoongesprek waar ik niets van verstond, een poging terug te bellen met Tons mobiel, waarop nog veel saldo moest staan, en dat ging niet: er werd niet uitgebeld. Nu ja, ik zal je de rest besparen, daaronder vallen eieren die op de grond vielen bij het aannemen van eerstgenoemd gesprek, etc. etc. Ton ging blijmoedig naar fysiotherapie, maar de struise Friezin was intussen weer vervangen door zijn even competente reguliere therapeut. Ook heel aardig. Na het eten viel Ton met vol licht op in slaap. Tegen de tijd dat ik daar achter kwam was het halverwege de middag. Toen ging hij maar gewoon naar bed. Een en ander was kennelijk te veel geweest, want hij slaapt nu, tegen zeven uur, nog als een blok. De schone kleren die buiten hingen zijn intussen vochtig geworden, ook al heeft het niet geregend, dus ik voel er veel voor om net als Ton de dekens over mijn hoofd te trekken, en de rest van de dag over te slaan. Helaas, het mag niet zo zijn. Tja. Verder dan maar weer.

28 0ctober 2010. Vandaag was de helft van onze kleinkinderen jarig. De vier oudsten. 

Hoewel Ton zich vanmorgen niet fijn voelde, gingen we graag met Betty mee die ons kwam halen. Even later kwamen de kinderen uit school, en na een beker limonade en een gebakje (behalve Alessandra, die alleen maar cake lust, zij het wel versierd), werden de cadeaux uitgepakt. Dekbedovertrekken van de ouders, die zich in allerlei bochten hadden moeten wringen om voor ieder kind er een te vinden dat exact bij hun belangstelling paste... ze waren dolblij. Toen kwam er een roze muis voor Santje, een beeldscherm voor Carlos, een lappietoppie voor Tisha en een laptop voor Cathy. Dank zij veel inspanning van vriend Joop en ondergetekende. Ze waren zielsgelukkig, want met het bij Betty nog aanwezige materiaal samen konden ze nu alle vier hun eigen systeempje hebben... Het was wel even slikken dat ze niet zomaar konden internetten, want dat gaat via Mama, en dat wordt dus gereguleerd... Ton genoot zichtbaar van het enthousiasme. 

27 october 2010. Het is 15 jaar geleden dat mijn vader overleed. Het is dus zijn hemelse verjaardag. Van alle heiligen wordt hun sterfdag gevierd als hun geboortedag ten hemel. Nu was mijn vader alles behalve heilig, maar dat is daarBoven allang vergeven. Dus hebben we er vanmiddag maar een gebakje op genomen, na de behandeling door Daniel en Ineke. Het heeft Ton goed gedaan, want met horten en stoten heeft hij op die manier toch 2500 pasjes gezet op HC. Het weer lokte niet om het buiten te doen, want daar miezerde het. Dat deed het gelukkig niet vanavond, toen ik nog even bij dierbare mensen van de Lourdesbedevaart langsging. Zo'n treinritje was ook wel een moment voor mijzelf. Ton zat braaf te lezen in Euripides, hij geniet daarvan en zoekt netjes woordjes op, voor later, als ik het ga lezen, of een van de kinderen... Hij krijgt wat last van staar, dat maakt het leven iets lastiger. Nog niet erg, maar hij begint het te merken. Op het station was het onrustig door zingende jongeren, supporters, maar van welke club is mij niet ter ore gekomen. Er stapten er ook in een bus naar de buitengewesten, dus... tja. 
En morgen zijn onze oudste kleinkinderen jarig. Alle vier. :-) Van harte gefeliciteerd, schatten! En zaterdag een fijne verjaardag. 

26 october 2010. Vanmorgen kwam Betty langs als moeder met een missie. Na een kopje koffie met haar vader, die nog met zijn ontbijt bezig was, het werd weer een pyjamadag voor hem, bekeken we samen mijn computermuseum, en wat van de aanwezige collectie nog dienstig kon zijn voor de viervoudige feestdag deze week. Dan vliegt de tijd. Ik ruimde daarna een beetje op, tutte een beetje, las een paar bladzijden in de laatste Spaanse Harry Potter (als er nog iemand naar Spanje gaat binnenkort: deel 2 en 6 mis ik nog! - ik vergoed ze graag!) ging, omdat Ton maar blééf slapen, aan het eind van de middag wat boodschappen doen, en ik had om half acht net de computer aangezet, toen Ton tekenen van leven vertoonde. Koken, afwassen etc. Daarna een paar telefoontjes, en van de 50 e-mails die ik vandaag wilde wegwerken heb ik er drie gedaan. Zucht. En toch heb ik het gevoel dat ik de hele dag heb gewerkt... Ik wéét dat ik heb zitten lezen, niet lang, maar toch... En ik heb ook zitten snoepen. Balen. Maar ik heb het zelf gedaan. :-(((  

25 october 2010. Heel de dag bezig geweest, en weinig bereikt. Soms gaat dat zo. Er was nog veel dat ik had moeten doen, maar dat lukt nu even niet, excuses. Ton heeft straks nog een uurtje gelopen, dat was meer dan begroot, en dat begrootte hem ook, de laatste paar honderd meter. Maar aangezien we met de rollator wandelden, moest hij het toch afmaken... Nu kan ik even geen laptop, schroevendraaier of installatiebestand meer zien. Ik ga maar eens naar bed, vandaag nog. De muizen eten gezellig van het muizengif. Of die ene die niet wijzer is, natuurlijk. Het kan vijf dagen duren voordat ze doodgaan. Kijk, dat vind ik nu niet prettig. Morgen vroeg bezoek, dus het is raadzaam er een eind aan te breien. Morgen zal ik echt mijn mails beantwoorden....

24 october 2010. Dit was een heel rustige dag, want mijn lief heeft die voornamelijk in bed doorgebracht. Alleen het eten heeft hij beneden gedaan, en nog wat lezen daarna. Ik ben bezig geweest met het windows98 schoothondje, en dan word je weer heel dankbaar voor het systeem dat ik nu heb. Wat een verschil in tien jaar  aan mogelijkheden... Mijn mails lopen nog erg achter, excuses. Ook ik was niet helemaal fit. Morgen beter...

23 october 2010. Ton voelt zich nog steeds niet zo lekker. Ik intussen ook niet, maar dat kwam door een heel intensieve, lange dag met Joop... We hebben veel gedaan, in elk geval is er weer internet mogelijk, maar die grapjassen van Tele2 hadden een modem gestuurd met vier poorten, waarvan er maar 2 voor netwerk beschikbaar waren. Dus moesten we nog naar de Mediamarkt rennen om voor zessen een switch te kopen. Die werkt - maar het kostte wel veel tijd allemaal. Ook voor de komende feestdag waren we bezig, viel evenzeer tegen, maar nu is het zondag en ga ik naar bed.

22 october 2010. Ton voelt zich niet lekker. Wel is hij vanmorgen naar fysiotherapie geweest, maar verder heeft hij zich niet meer verroerd. Hoge bloeddruk, onwelbevinden. Dus niet naar het concertje van Henk Vonk vanavond, jammer, want het was een leuk programma. Wel ben ik bijna heel de dag bezig geweest met schoonmaken en boodschappen doen. Vanwege de muizenissen. Het aanrecht blinkt (shining sinks) en de lokdoosjes met gif zijn neergezet. Maar de keukentafel is nu wel propvol, dat was niet de bedoeling, maar de uren gaan sneller dan gepland. Ik zat vanavond pas tegen negen uur achter de computer, dus dat schiet niet op. Hier is het ook een chaos, in mijn studeerkamer, dat zit 'm in mijn poging tot inventariseren van de niet meer gebruikte en wel verouderde hardware. En al die dingen die er onverwacht tussendoor kwamen. Morgen beter. Dan komt Joop in elk geval kijken of hij de verbinding naar buiten weer zo kan herstellen dat ik daarmee verder kan. In dat geval lees je dit. Eerder niet. En dan heb ik waarschijnlijk een WAPpertje over. Bijna niet gebruikt. Iemand interesse? Zo, nu ga ik voor de verandering maar weer eens aan het werk. 

21 october 2010. De teller van de site is er mee opgehouden. Die stond al bijna op 23.000. Jammer. Bovendien heb ik geen internetverbinding meer. Leuk! Vanmorgen moesten we vroeg op: een afspraak bij Daan om half twaalf. Dat greep Ton nogal aan, dus hij is de rest van de dag in bed gebleven. Alleen een paar kaartjes schreef hij nog. Ik  ging vanmiddag eindelijk eens naar Bilthoven, en kwam terug met een paar nuttige zaken, maar niet met wat ik had willen hebben. Zo gaat dat. Wel twee hoedjes voor een tientje, waar ik nog iets creatiefs mee wil doen een keer. De muizenissen in de keuken ergerden me, dus het aanrecht is nu leeg maar nog niet glimmend. Dat komt morgen wel. Ik moest nog naar Albert, dat kon nog om half negen, toen even bij mijn buurman op bezoek om naar diens geopereerde echtgenote te vragen - het gaat Goddank goed - en vervolgens kon ik mij werpen op het vervolg van het Berichtenblad. Helaas gaan we morgenavond niet naar het concertje. Geen vervoer en Ton kan het allemaal even niet hebben. Het is al weer een uur, dus ik trek de stekker van de PC er maar uit. 

20 october 2010. Vandaag heb ik me vastbesloten nog maar eens omgedraaid toen Ton al vroeg op de rand van het bed zat. Gelukkig hoorde hij niet meer dat Ineke me om 9 uur belde, toen sliep hij al weer. We hielden het uit tot 11 uur bijna, en dat was héél nuttig en prettig. Ik moest me warempel nog haasten voor de afspraak met Ineke om half drie. Zag er nog lieve bekenden... ;-) Na de behandeling moest ik naar de Hema om een garantiegeval af te wikkelen dat er al een jaar lag. Nog binnen de garantieperiode gelukkig. Geen probleem. Toen ik naar huis ging begon het eerst te miezeren en daarna flink te regenen. Mijn lief wilde toen wel de stad in. Ach ja, daar heb je een rolstoelregenjas voor. Mooi scrabblewoord, Betty! Het was druk op HC, herfstvacantie en slecht weer hebben daar een aanzuigende werking op. Ton liep beter dan gister, hij haalde met stip de 3500 stapjes, dus daar zijn we erg blij mee. Na het eten moest hij wel lang kijken naar de binnenkant van de oogleden. Ik ging maar weer aan het werk voor het komende Berichtenblad. Een paar lastige dingen moeten nog, maar ik heb het idee hoe de structuur moet worden, en dat scheelt weer. 

19 october 2010. Vanmorgen was Ton akelig vroeg wakker. Zelf kwam ik wat trager op gang, maar ik heb in de loop van de morgen toch een en ander kunnen doen. Het feit dat we vanavond bezoek kregen van een oud-klasgenoot en zijn vrouw inspireerde Ton tot opschieten, zodat we aan het begin van de middag een rondje konden doen naar het postkantoor en Albert in de Twijnstraat. We gingen weg bij zonneschijn, maar zodra ik daar mijn waardering over had uitgesproken begon het te miezeren. Het regende pas echt toen we bijna thuis waren. Toen had Ton bijna 2000 pas gelopen, en hij was er tevreden mee. Hij probeerde nog wel een stukje van mij te corrigeren, maar dat bleek doodvermoeiend. Er moest nieuwe soep gemaakt worden, dat zou ik intussen doen, en dat bleek al evenmin te inspireren tot blijdschap, want toen de hete ingrediënten voor één kom in de nieuwe blender werden aangezet tot rondhuppelen sprongen ze met veel geweld heel de keuken rond. En nee, ik had het deksel wel degelijk goed dichtgedaan. Het was een culinair bloedbad. Tomatensoep! Een tweede poging, met wat minder inhoud ontplofte ook al. Terwijl ik er mijn hand op hield, en dus een lichtelijk aangebrande huid overhield. Ton kreeg zijn soep, ik heb de rest afgewerkt, terwijl mijn nette rok en mooie zwarte vestje al onder de soep zaten. Het lukte me nog net om de vloer te dweilen, Ton de rest van de maaltijd toe te dienen, het aanrecht min of meer schoon te krijgen, en mijzelf te verkleden voor er werd aangebeld. Een bijzonder gezellig bezoek van lieve mensen. En toen ze weg waren moest ik aan het werk in de keuken. De muizen zullen ongetwijfeld smullen vannacht, maar in elk geval is de grond min of meer gereinigd, en de honderdduizend dingen, boeken en tijdschriften die op de keukentafel stonden en onder de soep zaten, zijn er af geweest en afgeveegd. Misschien zelfs wel schoongeveegd. Ik heb ook nog dingen weggegooid! Jawel... Je kunt nu bijna een derde van de tafel zien. Maar dat alles kostte me een uur of wat, dus de planning werd weer eens omgegooid. Schiet niet op. 

18 october 2010. Het was een beetje haasten vanmorgen om Ton naar de fysiotherapie te krijgen, hij was nog wat moe van het weekend en de reis op zondag. Maar hij had hard gewerkt, zei hij tevreden. Dat had ik ook: een stukje kamer opgeruimd en geordend, en eens gekeken wat er nog aan oude laptops e.d. in huis is. Ik kan een museumpje beginnen. De oudste die werkt draait onder Windows 3.11 - maar daar is natuurlijk prima mee te leven. Jammer dat het zwart-wit is, dat maakt het minder aantrekkelijk voor eventuele gegadigden. Jammer dat er zo slecht aan geheugen is te komen. Het is waarschijnlijk goedkoper een derdehands ding te kopen op dit moment dan geheugen bij te prikken. Dan is er nog een die het wel doet, Windows 95 zelfs, maar waarvan het beeldscherm het niet doet. En een die ik nog uit moet zoeken, maar die ook onder W95 draait. Verder geheugen voor computers die alleen onder DOS konden draaien, dat kan nu wel weg, denk ik... Vrij wat kaartjes van voorbije tijden. Nu ja, het kost tijd om dat te bekijken. Intussen was ik vanmiddag en vanavond lang bezig met een artikel voor het Evangelie in Spanje. Ton wilde toch nog wel lopen, dus dat werd een paar uurtjes HC. 3250 pas, als je heen en terug naar de fysio mee rekent. Na het eten moest hij wel lang en diep nadenken... ;-) Nu is het al weer 11 uur in de morgen, dus ik stop... 

17 october 2010. Weer een dag die heel anders liep dan ik me had voorgesteld. Dat heb ik nogal eens. Maar goed, vanmorgen eerst naar de Lutherse kerk. Een doopdienst, veel mensen, veel emoties. Pijn ook om je ongedoopte kleinkinderen, en altijd het gevoel dat je tekort geschoten bent naar hen toe in het overdragen van de verhalen, van de Liefde, van de Bron van het bestaan. Lang nagepraat. Thuis aan het werk aan het Berichtenblad, maar Ton belde al dat hij om half zes opgehaald wilde worden. Dat hebben we toen maar gedaan. Veel heb ik niet gedaan, vanavond al helemaal niet meer. Morgen beter dus. Veel beter, hoop ik. Ton is erg tevreden dat hij toch weer op stap is geweest, hij had deze zomer niet gedacht dat hij nog zover zou komen. ;-D God is goed voor ons. Ja, voor jou ook, wat dacht je! Luther zei al: wanneer je het minst van Hem merkt is Hij het dichtste bij. Hou je daar nu maar aan vast. 

16 october 2010. Vanmorgen hebben Ton en ik nog even gefilosofeerd over de tijd... Zijn grootvader was van 1840, dacht hij. Dus van voor de constitutionele monarchie. Zo overspannen een paar generaties de eeuwen... Vandaag heb ik nog wat boodschappen gedaan, mijn netboekje wat snelvoer gegeven, ik heb een HD maar eens geformatteerd, mijn haren weer teruggebracht naar de oorspronkelijke kleur, nu ja - bijna, en dat allemaal om maar niet te beginnen aan een klus die ik niet goed kan overzien. Maar nu ga ik toch wat avondeten maken, het is bijna 21 uur, dus dan mag dat wel, en dan ga ik echt aan het werk. En van uitstel komt toch geen afstel. Heus, ik heb nog een paar uur hard gewerkt. Maar dat is nog maar het begin... Wel was er bericht uit Denemarken dat mij diep raakte: Bente is overleden, Jenses vrouw. Ik kreeg een mailtje van de kinderen, maar nu was ze al begraven. Een bijzondere vrouw, met een groot hart en veel talenten. 

15-10-2010. Rommelig. Vanmorgen ging Ton naar de fysiotherapie. Toen hij terug was ging ik met de buren boodschappen doen, en toen ik terug was bleek Ton al op de bus gestapt om naar het Noorden te gaan. Daar gaat hij morgen vieren dat zijn vader 130 jaar geleden werd geboren. 1880. Echt waar. Voor hem is dat toch maar één generatie terug. Zijn moeder was van 1879. Nu ja, mijn ouders dateren ook al van 1908 en 1911. Dat klinkt ook alsof ik niet echt meer dertig kan zijn... Gek hoor. 
Vanmiddag heb ik allemaal verkeerde dingen gegeten, en wat schoon gemaakt, gesleept, tot ik er doodmoe van was. Bovendien hoorde ik de teruggekeerde muizen mij hartelijk uitlachen. Zo'n sarcastisch piepje... Kennelijk waren de pepermunten en de muntplant uitgewerkt, of is er intussen een generatie muizen opgestaan die geurdoof is. Grrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!! 

14-10-2010. Een dag waar we weken naar uitgekeken hebben. Niet om de bordesscène, maar omdat onze lijfartsen terug zijn van vacantie. Helaas... Ineke was vandaag niet in de practijk... Ik had op het steuntje in de rug gewacht dat zij had kunnen geven om weer streng te gaan lijnen. Nu snoep ik nog... ja, ik beken het - ook voor u, broeders en zusters! Maar Daniël heeft hard aan Ton gewerkt. Veel problemen zijn toch terug te voeren op jicht, zei hij, dat kan verschillende vormen hebben. In verscheidene weefsels. Oremus. In elk geval is het fijn dat er weer tegengas gegeven wordt. Ton heeft in HC en op de terugweg nog 2000 pas gezet. Vanavond heeft hij elders een afspraak. Dan zal er ook wel hier en daar even gelopen worden. Dat waren volgens hem nog ongeveer 1400 stapjes. Ik bracht hem naar de bus op het station, hij kwam zelfstandig (zelfbenig / eigenbenig?) terug. Mooi! Mij kostte het anderhalf uur, want ik liep ook nog even langs de Blokker, aangezien ik nu de beschikking had over een lege rolstoel, zodat ik een wat onhandig pak mooi mee kon zeulen. ;-D

13-10-2010. We waren vanmorgen beiden goed moe, dus opstaan lukte pas laat. Voor Ton nog later. Een rommelige dag, met een gezellig verjaarsbezoekje, wat telefoontjes, wat opruimen, en natuurlijk nog wat met Ton gelopen. Dat was de bedoeling. Maar er moesten ook wat boodschappen gedaan, dus leek het: HC. In de Mariastraat konden we niet verder door een vuilniswagen die karton ophaalde, de hele straat zeer langdurig afsloot, en met zijn vieze gassen de straat vergiftigde. Ik zag dat niet snel genoeg, toen ik besloot via de Donkerstraat om te lopen, had Ton al te veel fijn vuilstof binnen gekregen, en toen we bij HC waren zei hij zwakjes: ik denk niet dat ik lopen kan, ik voel me erg naar. Tja, zullen we dan maar meteen terug gaan? vroeg ik. Nu nee,  als we alleen de belangrijke  boodschappen haalden hield hij het wel uit. Uiteindelijk heeft hij in gedeelten toch nog 1000 pas gezet. Nu  gaat het weer hoor.  Maar ik kwam weer niet toe  aan de kerstdienst en de andere dingen op het lijstje.   :-(

12-10-2010. Aangezien hij vanavond met Wil naar de Zweedse film wilde, hield Ton vandaag pyjamadag. Ik deed nog wat boodschappen, en verder was het een klusdag. Tussen mijn gereedschap vond ik boven eindelijk mijn gewone bril, die lekkerder zit dan de mooie. Hoera! De computer gaf weer een bluescreen of neardeath, maar na de bootvolgorde van de HD's weer te hebben hersteld, kon ik verder. Alleen hoe het komt... De PC stond rustig te defragmenteren terwijl ik probeerde hetzelfde te doen met de troep op mijn tafel. Die had zich de laatste week exponentieel vermenigvuldigd. Dat moet echt eerst. Maar dit soort akkevietjes maakt het wel lastig. Ach ja, het is een prachtig stuk gereedschap, en als je dat veel gebruikt komen er ongewild wel eens inwendige krasjes op. Ik ben denkbaar voor alle uren waarop het wel goed gaat, en dat zijn er heel veel. :-)

11-10-2010. Opgejut door mijn grote zus heb ik vanmiddag alle noodzakelijke achterstalligheden laten liggen, want hoewel Ton uitgeput was door de fysiotherapie wilde hij wel naar buiten gereden worden. 'Heden rijdt bus A naar Rhijnouwen' is een achterhaalde boodschap, dus gingen we met een bus naar Bunnik. Allerlei haltes onderweg bleken ook al opgedoekt, dus we konden pas uitstappen bij Bunnik Station. Vandaar liepen we terug naar de Kromme Rijn, en langs het Jaagpad naar het oude Poortgebouw - nu Stayokay - liep Ton een groot deel. En dat viel niet mee. 850 pas, meer lukte niet. Maar, gesterkt door de genademiddelen van de welvaartsmaatschappij (een kleintje koffie en wat vruchtenvlaai, schandelijk duur maar wel lekker), heeft hij later nog 900 pasjes gezet. Daarbij nog 500 van deze morgen, dat brengt het totaal toch op 2250. ;-) Volgens het programmaatje GPS tracker, dat ik laatst op mijn speeltje heb gezet, heb ik vanaf station Bunnik naar huis 6688 meter gelopen. Het voelt als 20 km. Minstens. De avondvierdaagse zit er voor mij dus nog niet in. Na thuiskomst meteen koken, dat is ook staan... Om half negen of zo dook ik mijn bed in met de kranten van afgelopen week. Die kunnen nu bij het oud papier. Maar mijn ene voet zeurt en moppert nog steeds. Niet dat ik me daar iets van aantrek... maar veel moed om te beginnen aan de dingen waarbij ik na moet denken heb ik niet. Excuses. Dit ging toch voor. Ton heeft er van genoten, en morgen zou het een grauwe dag worden. Dan zijn er ook weer andere verplichtingen. 

10-10-10 Een aardige datum. De dag begon voor mij wat in mineur, want ik dook om 3 uur het bed in, er viel nogal wat te printen voor de kerkdienst, en ik had heel weinig tijd gehad voor de extra's. Maar een setje kaarten van de situatie rond Noordrijk en Zuidrijk, Samaria, Galilea en Juda leken me wel nuttig voor de gemeente, aangezien ik het zelf ook had moeten opzoeken. Nu konden ze tenminste zien waar ik het over had. Helaas was Ton ook vannacht bijzonder onrustig, zodat ik nog geen uur achter elkaar geslapen had toen de wekker ging... Tja, dan ben je niet op je best! Dat bleek, want na afloop van de dienst liet ik mijn tas in de kerk staan. Daar kwam ik achter toen ik voor de deur stond en uit wilde stappen. (Ik werd ook vanmorgen keurig gehaald en gebracht, ze zijn erg lief voor ons in Zeist!) Oef! Maar we hadden geluk: mijn chauffeuse belde naar de kerk waar haar man nog aan de afwas bleek, en ja, de tas was daar nog. Toen zijn we maar terug gereden, waarna de echtgenoot de auto overnam, en mij naar Utrecht bracht. Al met al kostte het maar een half uur extra. Ik was iets over half twee thuis, waar Ton mij uitgeslapen toelachte, zij het nog wel in bed. Daar kreeg hij zijn lunch, en toen moest hij weer even rusten. Wel wilde hij nog naar de 5-uursdienst in de Jacobikerk. (Ik was even in de war met de Klaaskerk). Prachtig orgelspel, een levendige preek en vooral een flinke handvol pepermunt hielden mij wakker. Vanmiddag had ik een kwartier in bed gelegen, langer lukte niet. Misschien te moe om te slapen? Na de dienst heeft Ton bijna het hele stuk naar huis gelopen. 2100 pas. Het kostte wel bijna een uur. Vanavond heb ik de dienst in de computer gezet, kost ook altijd veel tijd... en nu val ik echt om. Ik had nog mails moeten beantwoorden en zo, maar lieve mensen, ik heb de grens bereikt. Heb medelij! Morgen beter. 

9 october 2010. Ergens in deze week heeft deze site de 22000 bezoeken gehaald. Natuurlijk komt een deel daarvan voor mijn eigen rekening, ik lees dagelijks het bijbels dagboek, maar toch is het iets om vast te leggen. Zo ijdel ben ik wel... ;-) 
Vanmorgen boodschappen gedaan met mijn aardige buurvrouw. Weer bij de Jumbo, die we laatst hadden ontdekt. Een schone, prettige winkel, maar het parkeren is er geen sinecure, en een deel is goedkoper, andere dingen zijn duurder dan bij AH. En het assortiment is anders, dus ik ging nog maar even aanvulling halen op de fiets. Dat was wel nodig. Maar of ik dan met het totaal ook goedkoper uit ben? Nu even geen tijd om dat uit te zoeken. Er moet nog hard gewerkt worden, want vanmiddag zijn Ton en ik, in het kader van: nu is het nog prettig weer en dat duurt niet lang meer, naar de Hollandse Rading geweest, waar hij vroeger veel en graag kwam. Het was mooi weer om door het bos te wandelen. Een verkeerde afslag maakte dat we zeker vier kilometer omliepen, dus eer we bij de Lage Vuursche aankwamen hadden we al veel gelopen. 
We hebben ook nog een poging gedaan Drakenstein door de hekken heen te ontwaren. Met veel geloof zag je het er in. Op het onderzettertje van de uitbater was het duidelijker. ;-) 
Ton had in 40 minuten 2000 pas gelopen, en na 1 ¾ portie poffertjes heeft hij in drie kwartier nog eens 2000 pas gezet. Maar de laatste driehonderd werden er met een verbeten mondje uitgeperst. Chapeau! We hadden nét de tijd om een kaartje te kopen voor de trein naar Utrecht kwam, en dat was heel erg plezierig. Maar helaas, eten wilde mijn lief toch nog wel. Die boslucht, hè? Daarna moest ik in bad en haren wassen voor morgen, en nu ga ik de preek glad strijken en liturgietjes maken enzovoort. Heb een gezegende rustdag morgen. Neem eens de tijd voor de Heer, die die dag heeft gegeven! 

8 october 2010. Hier in Utrecht was het wel prettig en helder weer, zeker tegen de middag. Ton ging naar fysiotherapie, maar had een heel slechte nacht gehad, en was na de fysiotherapie gesloopt. Hij was teleurgesteld, maar kon niet mee naar Amsterdam. En zo heb ik in bus en trein zitten werken aan de preek... als je eerst maar een stukje hebt... In Amsterdam heb ik mijn ov-chipkaart voor het eerst moeten gebruiken. Leve de strippenkaart. Het feit dat vastgelegd wordt - en blijft - waarheen je wanneer hebt gereisd, bevalt me absoluut niet. Big brother zit behoorlijk met zijn hete adem in onze nek. Dat zal er met het komend kabinet niet beter op worden. God behoede ons allen. Amen. 
Op de Vlieland hing de vlag ook al niet uit, maar we werden verwelkomd met zwarte hemden die aan de lijn wapperden. Dat slaat nergens op, maar het viel wel op. ;-D 
René was heel gelukkig jarig. Er waren wat familieleden en vrienden, en hij vertelde met handen en voeten hoe het ging met de boot, hoe zwaar het uitbouwen van de motor was, en wat er allemaal aan heftigs was gebeurd. Ik bleef, omdat het zo gezellig was, en ook Betty met haar mooie meiden nog kwam, langer dan ik had gepland. Ik werd lekker met de auto naar het station gebracht, dat scheelde weer, dus ik was om half acht thuis. Toen sliep Ton, diep in de kussens weggedoken. Maar voor soep wil hij altijd wel wakker worden, en ook de groente en vis gingen we wel in... Ook wilde hij de foto's die ik had gemaakt graag zien. Al zijn lieve kinderen (inclusief de jarige natuurlijk) en die schatten van kleinkinderen....! ;-D Daarna had ik geen kind meer aan hem. Dus ik kon doorschrijven. Het is al bijna kwart voor twee, en voor vandaag houd ik er mee op. Morgen mag ik weer vroeg opstaan. 

7 october 2010. Hard gewerkt vandaag, en nog wat gelopen met Ton: 2200 pas. Dat viel hem tegen, maar gister had hij een wel heel zware dag, dus het is te begrijpen. Het gewicht werkt niet mee. Bij mij al evenmin. Maar morgen is het feest:Alcmaria Victrix 

en onze schoonzoon René wordt 46. Van harte gefeliciteerd! Een fijne dag, tussen al het zware zwoegen door! 

6 october 2010. Een lange en intensieve dag. Aangezien we bezoek verwachtten van de nieuwe predikant viel mij de eer te beurt het huis te vegen en wat dies meer zij. Er viel na het bezoek van de kleintjes nog wel wat te ontkruimelen. Het ontbrekende stukje van de kaleidoscoop die sneuvelde heb ik helaas niet gevonden. Alle dingen hebben hun limiet. Gelukkig was de mijne vrij rekbaar vandaag. Er waren nogal wat telefoontjes, en ik had mij nét achter de computer gezet om de liturgie voor zondag nu eens vast te stellen, toen er werd aangebeld. Mijn favoriete jaargenoot bleek daar te staan. Enig! Jammer genoeg moest ik wel vroeg gaan koken, omdat Ton, die intussen zijn krachten verzamelde, 's avonds naar de kerkeraadsvergadering moest en wilde. Ik bracht hem met de rolstoel, en daarna kon ik mij dan wijden aan de dienst van zondag. Het was wel een uur of een eer de liturgie in de PC stond, zo dat de organist er ook iets mee kon. Ton was intussen thuis gebracht door een van de broeders met een auto. Hij had het wel heel plezierig gevonden weer 'normaal' mee te kunnen doen.  

5 october 2010. Ton had geen zin om vroeg op te staan, dus had ik de tijd om uitgebreid de stad in te gaan op zoek naar een vervanging van de blenderkan. Dat viel niet mee. De oorspronkelijke leverancier was heel prettig, maar had het merk niet meer in het assortiment. Kon het wel bestellen, duur, en dat duurde twee weken. Minimaal. Desnoods met spoed, een week, maar dan kwam er nog flink wat geld bij. Maar Betsie's kookwinkel en Paul van Dillen moesten het wel hebben, dachten ze. De eerste had het niet, de tweede geen onderdelen, deed heel moeilijk over bestellen, hij had wel een compleet nieuwe blender met alles er op en er aan. 199 euro. Ik was bijna wanhopig genoeg om te zeggen dat dat dan maar moest, toen hij me vertelde dat ik maar op internet moest gaan kijken. Toen hield ik het daar wel voor gezien. Toen ik naar de deur liep werd me nog koffie aangeboden, maar ik kom daar alleen nog terug als het niet anders kan. Bij Blokker kocht ik toen een kleine. Voor een stuk minder, maar die is inderdaad de helft te klein. Ik ben er toch even mee geholpen. ;-) 
Na Ton en mijzelf van koffie en ontbijt te hebben voorzien, ben ik woordjes gaan opzoeken voor de dienst van zondag. Dat waren er veel, dus het heeft me heel de dag gekost, behalve de uurtjes dat ik met Ton nog ben gaan lopen, tegen etenstijd. Eerder kon niet, vanwege de medicatie. Tja. In elk geval heeft hij 2300 pas er uit geperst. En al is het al morgen: ik ga lekker nog even in bad. O!

4 october 2010. Dierendag. Ik heb vandaag geen dier gezien, zelfs geen muis. Misschien omdat ik gisteravond overal pepermunt had neergelegd, nadat ik had gelezen dat ze daar niet van houden? Ik heb wel even overwogen om vandaag geen vlees of vis te eten, maar al heb ik me o.a. bezondigd aan kaas, dat lukte me niet. Ik heb er een potje van gemaakt. Ik groei weer in alle richtingen, behalve omhoog. Ton had vanmorgen bij de fysio wat zwaardere oefeningen gedaan, dus hij was voor vandaag wel klaar met het bestaan. Hij kreeg, heel lief, vandaag al een kaart uit de Waalse gemeente in Groningue, met de handtekeningen en beste wensen. Eigenlijk had hij daar gister dienst zullen doen. Hij was zeer ontroerd. Ik ook. Vanmiddag heb ik een rustige drie kwartier doorgebracht bij de serviceafdeling van de Mediamarkt. Zo lang moet je daar nu eenmaal wachten op je beurt. Menigeen loopt tierend weg voor hij (soms zij) aan de beurt is. Een stekkerblok dat het maar een dag heeft gedaan voordat de aan-uitknop het opgaf, dat is toch wat extreem. Vooral omdat de vorige het een half jaar heeft uitgehouden, en dat vond ik ook niet echt fijn. Daar had ik het bonnetje niet meer van (opgezocht). Ik kreeg van de laatste keurig mijn geld terug. Nog een boodschap, en ik kon de keuken in: soep maken. Dat kost veel tijd. En net toen ik de vieze blender wilde schoonmaken, glipte het ding mij uit de vingers, op de grond, en daar kon het glas niet tegen. Honderdduizend grote en heel kleine stukjes in allerlei prikgrage vormen glinsterden op de grond. Eer dat min of meer was opgeruimd....! Dat wordt morgenochtend dus ook niet fruit in vloeibaar gemaakte vorm. Oei! Geld voor een echte Magimix is er niet, dus ik mag hopen dat het glas van deze Cuisinart nog bij te bestellen is. Nu de keukenvloer is opgedroogd, glinstert het er vrolijk. Dus dat wordt morgen een herhaling van zetten. Ach ja, we hebben toch niets te doen!

3 october 2010. Kuriakh. Dus gingen we vanmorgen, na opgeschrikt te zijn door de snerpende wekker, op een holletje naar de Pieterskerk, waar de predikant al klaar stond. We waren echt een beetje te laat! En zij was vroeg, het was haar eerste echte, zij het nog niet officiële, dienst als predikant van onze gemeente. Mevrouw Hamrat. Een kleine, snel pratende Française. Ton kon haar desondanks goed verstaan, en hij genoot van de preek. Gelukkig maar. Na afloop liep hij naar huis, bijna het hele stuk vanaf de kerk. Na de lunch wilde hij naar buiten, maar hij heeft zich nog niet bewogen. Kan zomaar gebeuren. Net toen ik hem wilde voorstellen de fiets weer eens uit te vouwen, werd er opgebeld. Ze waren in de stad, en ze konden er met een kwartiertje zijn. Dus repte ik mij om een en ander kindvriendelijk op te ruimen, zodat ik met een onbezwaard gemoed open kon doen voor Pieter en Charlotte, die zo vriendelijk waren ook hun ouders mee te nemen. Het was heel gezellig, dat bezoek, maar Ton was daarna te moe om pap te zeggen. 'Nee' kwam er nog wel uit. Maar enige tijd later wilde hij toch nog wel even buiten zitten, lekker in zijn comfortabele rolstoel. Dus reed ik hem naar het Zocherplantsoen, en liet ik hem tevreden met een boekje achter. Hij kwam tegen half zeven zelf teruggelopen, want het werd wat donkerder, en ook frisser. Ik had toen bijna de bladzijden van de kindertjes bijgewerkt, en vanavond heb ik nog wat gewerkt aan het komend Berichtenblad. Nu is het welletjes. 

2 october 2010. Een drukke dag, de muizen zijn weer terug. Ik weet niet waarvan ze snoepen, alles zit dicht, maar wel waar ze p.....! Balen dus. Ton was niet vooruit te branden, hij 'had zijn dag niet' en bleef in bed. Zo lust ik er ook nog wel een paar. Uiteindelijk heb ik veel boodschappen gedaan, eerst met de beste buren, toen nog wat spul dat er 's morgens niet was, en daarna op een holletje naar de Aldi in Bilthoven. Ik had de Emmaus ook nog op het oog, maar die was al dicht. Het retourtje heb ik er dubbel en dwars uit. 's Avonds wilde ik tegen negen uur eindelijk gaan zitten werken, toen Ton opgewekt en aangekleed aankondigde dat hij klaar was om te wandelen. Dat deden we dus bijna een uur. Met de rollator, dus zitten was er nauwelijks bij. Daarna heb ik een aangepaste liturgie voor kerst beschreven en opgestuurd. Nu het volgende Berichtenblad. 

1 october 2010. Het was vandaag weer mooi weer. Ton had fysiotherapie vanmorgen, en intussen heb ik een boodschapje gedaan in de stad. Toen hij zijn lunch had gehad, en ik nog een en ander had gedaan, ging ik nog snel op de fiets een volgende boodschap doen, verder weg, want om half vier zou Maryse even langs komen. Zij was iets eerder, maar had nog heel veel te doen, dus lang bleef ze niet. Daarna was Ton bereid zich op te offeren voor zijn gezondheid, en nog een stukje te lopen richting Ledig Erf, en zo kuierden we dan achter en naast de rollator in de middagzon. Wel was het fris. Toen ik thuis kwam zat er een heel klein muisje in de wasbak. Het was zo bang, dat ik het met een vaatdoekje kon oppakken en buiten op de wal kon zetten. Het was flauwgevallen van angst. Tja. Een uur later rende er nog zo'n minimuis vlak voor mijn voeten langs door de keuken. Ik was zeer gefrustreerd, moet ik zeggen, die kreeg ik niet te pakken. Nu vrees ik dat het toch gif moet worden. Bah, dat wil ik niet. Toen moest ik vanavond eens gaan kijken naar de reactie van de dirigent en organist op mijn voorstel voor de kerstdienst. Van mijn zeer zorgvuldig overwogen liturgie was niet veel overgebleven, en de lijn die er in zat, zie ik niet terug. Dus dat was nog frustrerender. Ik had zin om dingen stuk te gooien, zei ik tegen mijn lief. Hij bood me een en ander aan, dat ik aanmerking kwam... ;-) Uiteindelijk heb ik mijn boosheid maar omgezet in het versjouwen van de dozen die boven voor Tons boekenkast stonden. Nu kan hij bij de andere helft. Maar sommige van die dozen kunnen helemaal niet tegen verplaatsen, dus en een andere was niet dicht aan de onderkant. Ton echter was heel erg gelukkig dat hij weer met zijn klassieken kon spelen. En de Wolken had hij inderdaad. Maar in het Frans, en niet tweetalig. Nu is het wat mij betreft te laat om nog naar die stomme kerstdienst te kijken. 
Morgen, als ik ben afgekoeld... 

30 september 2010. 74 jaar geleden was de huwelijksdag van mijn ouders. Dat hebben we, want ik heb veel aan ze te danken, vanmiddag maar gevierd met een schandelijk lekker gebakje van Smolders, de echte. Bij de Babbelaar. Ton zei hoopvol: misschien heeft Tonio wel even tijd voor K+R (Kus en Rennen), maar mijn mobieltje lag nog thuis. Jammer dus. Hoewel Ton niet erg lekker in zijn vel zit, is het gewicht wel naar beneden, en de jicht houdt zich koest, dus dat gebakje was voor hém wel verantwoord. Hij heeft ook nog 2250 pas gelopen, en dat was veel meer dan hij meende te kunnen. Wel in veel termijnen. Ik heb een paar uur achter de PC gezeten om data in te voeren, ook nuttig, maar ik kom op dit moment weinig tot iets structureels. Morgen beter, toch? Eigenlijk wilde ik wel naar bed, maar op de slaapkamer snatert de oppositie verontwaardigd over de schandelijke dingen die het nieuwe kabinet van plan is / zou zijn. Grinnikend bedenk ik me hoe anders ze hadden gesproken over dezelfde zaken als ze mee hadden mogen spelen...  

29 september 2010. Een stralende dag was het vandaag, maar ik voelde me allesbehalve stralend toen ik om 07.02 uur in de middernachtelijke morgen wakker werd gebeld door de loodgieter, die blij riep over twintig minuten bij mij te kunnen zijn: dat is toch wel goed, hè? Kreun. Het werd een uur, maar goed. Ik was wel mijn bed uit om vijf over zeven. Nu is het vijf over twaalf, en ik wil er weer in. Het was een lange en vermoeiende dag, ik ben minstens veertig keer trap op en trap af gegaan, (alle drie dus, of tenminste twee), heb opgeruimd  bij het gereedschap, daar zie je niets van, heb gezogen op zolder, omdat de vriendelijke loodgieter bereid was de stofzuiger naar zolder te dragen. Helaas staat die daar nog steeds... Verder heb ik hand- en spandiensten verleend op het dak, in de hoop dat het dan vlugger ging en er minder uren zouden worden geschreven. Een vrome hoop, denk ik. Maar er is veel gebeurd dat nodig was, en zo te zien ook goed. Samen kwamen we ook op creatieve oplossingen, en ik denk dat we aardig wat van elkaar hebben geleerd... ;-) Bij inspectie na diensttijd bevond hij dat de uitloop van de keukenkraan, die maar bleef lekken, aan de bovenkant was gescheurd, onder een ringetje, zodat je het niet zag. Hij heeft een nieuwe voor me gehaald, en die bevestigd. De engel. Na het eten. Toen nog een paar telefoontjes, ik was te moe om af te wassen vóór half twaalf, maar dat is nu gebeurd, ik kan met een schoon geweten naar bed. Daar is Ton vandaag niet weg te branden geweest. Maar de jicht plaagt hem niet echt. Morgen weer lopen. Morgen is trouwens de trouwdag van mijn ouders... 1936 denk ik... Blessu2.

28 september 2010. Druilerig was het buiten en binnen. Ton had opeens twee jichtplekjes onder de voeten ontwikkeld, gelukkig kon hij voorzichtig wel lopen, maar hij voelde zich niet fijn. Toch heeft hij straks nog een rondje om het huis gestrompeld. Een uur voor 1300 pas. In de film had hij geen zin, dus die ben ik gaan bezien met onze Wil. Heel bijzonder. En dus is het laat en heb ik niets gedaan vandaag. 

27 sept‹íH[y„>ã!Fã÷˜Úyìi†FXXбÈ ‰`ùqè;žæ�µ½ÆH­ÌSÌT]À>Fï–1’
ŽG54ÐÆ2ÛØ«;yMb /qŒÒ“²nÅ)YX|�e• ‰gY%hbž;…Š=ð(v¸<ã8èx5PÃåF‘´+3ËR¨X�Á°pwŒÖq“KmJS½•‡8C�ɉIUO¼X2ä1C�N´¦WWÆÒ“*‚«ÕD��ÄðF:Ž~•&ƒ0Ñ«™!�™â:®8nãœ`TÛÃnþ|pI*K$·a‹Œ&xìçé@dvXçPª’Å„E²>
rü¯^¸©^Ö@ˆ©ˆˆÒù{Îåå†Öò¿‰ôÅUù²T$h cVW#ü=sV!r ¶Ël½Ç“ñ�¤–xÈÁ-ëÚ‚]öD-¼¬"AËl¯(�QlY~S¿©cëœñN¼ÚJ¤žfS? Û²<�Çœâƒ7nÐ�¸ Ÿ2Ù™�
ä¸"
&
ÈæŒíÛXŽÔcH„aqŒð=01úPC¿Bnf ÙI•§ò²“‰œÏ‚C2ŒÓ ‘ÅGæ.ì™UŽæ¸ÈƒËx·ª‚ .
ôïÞ©E˨ÄG|œíˆÜþL¥�Ã7|cð¥Ü©�ãríp].À
+“ÇÓ=qW%¢î+'Ð��ù§`++‡.Ü“Œ’1Þ¬Eù0ÊB––7%ÃoÌ›³�Ü`rLt©nW¶Ã·[$f62´ (f2Èù�÷l>ÅÇ~Ç®)!9 ùŽ<ÙQ_,>cÐ(ž?­)'¢`¬YBZŠ3�!óo´¼3.H1‘‘ÏFœ§dŠûv9R§€ÊÂQß¿Ê9öªTô×s^Hõ+S3+$qls½`fu@q´ï'$öϯJPÿ8i ŠWd1¨b@òà ¤íÁí‘Ú¡¦´E{�@%kF�ª3K$…‰(v0Fsè0)vŸ½Mï¶7T‹åùÛúmþ<ŽsÍ!J7Õ‚‘¥Â²–yDfo 4§fÜ|ÁŠ€2=èÏî„qIn¦ù÷o’=Ä|¸Àù1Ž¼õ ÎÞCÉv;B:$î¶Îò"'@Oî@H#†'4Édá•% ÊvàEU“r‚w¶ 'Ž9  ÙÔ,Š‘ù^kå\ÿ©xùRs»œö#Š®îdi›„Æ×\à8�Ÿz0bVHÚ8H+´mìO#‘žqLÚÌŸpħ“È.Å9`}?¯Ji7°í¥î‰T¶ò¿#"¸™v£qœzÿ»ëRB«„ÂJXB‚Rà*|™Uƒœ®?|ÌDwJ]?Ñâ¸Æ°†F�ËPrNO~FqJXn9–Þ)Lo°H|¸Ø lrØcWu®ãÒÏBªÂFÂ#f�]¥‘ˆY8ʨÇCÔvÔí½c…̸‘¼¹ÎÆ8|¶)çŒ.zÔ%͸è%mn“¹Y ‹iä«oÿÄGqŒ¿Jfì°eŽY··Ò,kßö8ùG^¹«nñzx¥¦âyWRTE6Á"ÆòW7{?•Lê¡c@UWWýÉIOÌ@±)Z]¼†œ_ÄõjþíÎÅØ«““ i}üA=•!• Όꊡ'`ËÆÈú7°÷ªZ-D”[Ü�•Øþ\¹@ÐÇ$ª¥ ,Œ +‘Ðw§®;r­$ª!mŠÁSŒp1Ö²å}‰Òä. Lé6ǵÌ8ÜØNI3÷ÏzrÈIóÅ ¤‚©û´Šh0\©;™Žßþ&‡~ íÐŽl¹I¤{–"Õ†T£ù‹ª¤ç§þTͤ0lâÒç1Pr{¿ÅŠ@0Æ¢8³l“Bd-ŸÞ+îRAºgð¤†?+*Ï5£3:– #K¸ã“ŸË¥í¥‰emûwDÁTŸÜ‘8êqÐŒdwÅE)B�ü��üÂÀðBð8JMhÓ+,‘†Qµ"‰dde #õÊŒ“ïÍ3‚sÇ Â±D7~ø—�~f9ÇSÈô£�‹®Âþìçhw—+!M…€íÉ“#‘�­"1*¦h# ‡Ud”erbðF3ƒG3jÃBíÅ”„DKÇp¶ì&iG' ƒQLÊ1Î<½á÷/š„M0ØÄ/ 29¥wÜ c”�Ä‚Bg%fÚbVò‰S¹yÈêJ¥#m‰¦‘üµXä–Wå³°€¸+–ÉéÇ5|붠^”³l‹`”,x–H—b€Ic÷ð;TDeŒ˜.|³#12°È
!SŒãæ“i´jXÞ_`óbU—!¤9ÈÀÈÛŒç8¨Ë¬�í_4¹®‘¿”ê&àŽ[�ÏJ¸òëaYobP›%UÂà‡eã—�ÎÞ¼ŸÆ¢‹Ë�r„‘욃όŸ¸LÇ =Fnj†J`þ LE\ýèòYU†O ôéÉ2ïVhò©™eó¹]ÙÛïÛŠÆM½ŠB£h$r±Uó%Ê(Œˆó�Øïšg xø•†X²Œ«¸†GLzöíR‘fÞê»d9ó‹g�´\ç$ç*#L’.Ë�4mtx‰12g¦r Qê}+2eaÂ_Ÿr3¸ D[¥Þ°àö gûÌyôªnË™Ú9RB$œ€Š"
à`ÿµ‘øU)=WRRIìËñXyLÑã+±‡˜$gûÙ=}H5X‰Qåu2(eŒ¦·i9í�zÕÉ»&-Yu%òüÅ—aò݉bBŒJåvóß�ÐþUYîVÞ4í±³)�güÀúçÒ£™´×™j)«ZÌ££ik¡Ü]^¥¬1½¼ÊðÌ[(^PÛ“o9õéÒ¹‹�nÿ\y-´Û6V,fŽ62ùj0@QŒnwÖ¤Jg­ØøÖÑ-‚Ý[Z@³À"´•-ÌÒAö§ÃnW'©éÚ¹Ox.î[mú£5´k>|Ë£µü¨Àe<ó…íR£g¦„=·T1܈§‚ |›Â¨²Xœ2³þïc±àU[ø×í {U•ce ¼ÀC"3"Œ3ðç�K< "ʈ‰FÆAŸbò6ƒ×¦ ¦4,ñ´¯*£•;FóôíÍ&ûƒæËæ ;64oIÞ¡@\
‚£�ÙÈ  ”òƒnܨ˜#{w0äû~”çbÇç8Ë–` .ÒÙ?}µ¢[Ý�XÇT ™¥z÷Æ3ƒùV°ÜF\Þf ÁU×8—‰¿w�§ïyƒ§°êhU‰`†;„'bĬBˆ$�·y†N8^:Ð
'›å¹EX�«l\0•˜þ/­:uó$24H²"�™9la€ìOZÍϲòA�œ0
FÀ›D›ºc¢vÇ@O>•,1DòBƒ0šL�®ðÅ’6ú�^æ³nú±Œm¦6Ež'�ÚN
œã­E4(Ѽ¾Xó<­öÊØwX¼ÀXtÀÉ¢Þ@Vs:2Å
Žmò¢H̤¨Þ¼|Üa�QV|® 4Qå¤IXHÅ6Ž1‡ã#°÷ á;æóÚ¸›'z®Ü)àóÉÈ©#„ùå÷«Æ‘²®Ì…R!‡CŸ~´ 4îSر+”�vĪñ¶K11��×Z–¥XðdòÔ˜‘‚2ÆàáäI-€3œP2±bñ’Žû�0Ú O2Lo%—æcè3Sdy"V’)QؘÖêbÄcŽÔ
¢4�Z4‘N�Ë÷‰,1€9ǧzw–îŠò$’)e;c
Ÿ‡=†3Ö‚oÙFŽeÚ¡AÝ0ÁV/÷·öÆ*ÓïÄ{Æ_s’˜fV—®<ö�•ŠÎZ<ùˆ¥”–�”R§jŒsééš·†Ü7"(¡âFîTc§R:ÐK—}ʲGû¸ ‹a�!ÚÊ…7Î3!ç*Þ5i˜ƒ–dSܠ®q‘Ó4ží¾¥Såf’wbÞSKpÛb‰@f Á9ëW7y9X�Ô1« OÞJÝJ×0´sJÑÆ$fHSeÜ{@@Á#Ÿò*×”B�L;Œ ´?5ÎáŽÓz‚3žÔR’¨ìôÔ¨©4…“ ™
`¡7c߯~
Uµd¿•åJªÃçç2ÏŽc8}qM$÷v.œ=šå[‚J­o*@P ˆ£Úã’@>`(þ-Çû�¦¸òå0Ä‘ÄB[Åk"ÎÆ4eÆæpËÏ\
ß­4•Ú污^X^'YŒ-,vÑ;Il •Ái28ϧ&£’3ûâ^iLŒ÷K”òáQ±F1�Çz�>uÛ°äÜägüÿõ¨óiËpë·ŽFÑŽÝEb’{³Øî`çã®yê=>´mU*nLç¡àsV —^ 
;ã匩Î=9 �OÞÀS�£ßÔå`%MŠdèFÒ§p8Û‘‚¨¨”¾ì3�[<Ž}«&¬ì€FÀ\–‰Ü
PCq‚=©B@ l1ÀÙ´gÓüšC[¯Qm`
ÜH#øƒµÓŠ\!‘Æ쎀!O>‡çÚƒp, àŒ`Ø’0xî1O<²�“»•<) 3Ó·ç@§' ’àzã=½}x¡�9Ú˜�Ï·À+¤€3�FI÷íÍ8
ÈÉ TŸ£CíÔQ¶¢²{¡IÜ �¹V#ÜîÎÒ‚�„ÁùXûJär=~µ§?�Z=‚6�îœ|ÄóÁÁõöüéQAÉ\/f,ŒŽÝÇùÅR’~Z™85ЮÇ?ÂË|ÀcvO¯·j{¡P
ë–Ï<à�þ}ª‰#œásÆÆ{ûP¹éœ78{}8 P¹;‰ÉüÆ)§½øöíÎh3šërInÎû£Vü[òéLûÝHà3þZv²³Oãkgi?)'wáþs@…C�ÄuÇæ)«€AaÇ_þ½>RsŒ
À8EX™ÃÀÆD›�í}Ì ó†NÇß4
LsÆ
$�­éÓŸNh µ¸É\uãz~_ΙÐãüÿJ çcÕ9*AêÈÆOôüèÜrœ`†»ö=ˆê(nÍ{ ã´Ý)Tb«€Œ¹Ù˜ Ž Öa9ÀÀÛƒ�§Žy>£¥8&î\¼¼žêâYä‘�æ`ìXîÁÇcÛ¥WŒm\1‰V_”œ®={{M¥»5Œ6è*£ˆqfÎ @ãš“–ÀظVŽáÂŽ6ñÓ¬ …@,õË(z
øb�]Ç‚Ä6³ŒŒÇñ  7þö7hÑpˆ0‹·æ¯>´ÇV( brrÖ€•�囀§äû›Ž~ð8ëÎi�¡K9-Œyã§=Gz‘$Ø0P÷·rËÈÇNÆ• ¦rHĺõP¡‡ Ž}è¡Ad3géŸAýiò*´„ä®Y¸ .U¾\ü™'wÝc±°8Twâž›iü‘¹Lac3I¸í ÏÌé]w
Ó®Ùœœl³))PAëÔSî!‘K±Œ´%ßd…†#Ü2Ÿ(9àV-¦ö°Ô[Ù"ÈŽbùFFÌ ˜àîÉèF
 Ò£’å�w —ÆU#8èF1•=i¡ªcYŠœes²@¼ìc‚AÆ)e`‡p#FÀ0¢7Ï öçš qOqP«Ž‚TüärvŒƒõDcVpJƒ“³j±ÇfþG4ìÙT�ÀPšf,ãïr¼m4ù¹Ù€Kn'�p{}3Wl‰åk¡\(ÞIÜ>l¶â
 ÇQÏÒž€Ë‚_î‚£åÉn8õ­C•Úû¤���˜Ÿ˜…Aœþ?\ÓÊ�Ÿ1_�¹n;Hã¯Ï­
›ÕØ%ù �œe \€KÊ}r=}FYŽþ˜Œds³ÁêåYMëbâÛÜ‘õV(lq°’
]Àöç¶GÒ¥„åÆæQçÈ?)
P`†ãëëPhL`I!ʬŸ1Ë08E"?vd`Ï}ª˜�Χ§sŽEfîÓ\½@›?.7* ðÀ*‘Üãæ#�^Ô«𯌆2L€KŸ»Û«6­¾†°^î«©¨»†ò2"Âá値eåŒäzu楒7 VQÁo”‚À�ÐŽ£<úTÞéò™µ®Ö%�.ØÕäˆXesÐáØåXöÁðÅM“‰7»*“æDcVŽl7üü¸xæ¡¥V•™q³#BÀ‡Þ¬b�4‚'Û…w ¶3�Í$þRÈräGæ@NU_ ÙÀíÉ…>guuaÊ7·A~feSµM È;�U`w^ÝÁïÚ’E!Í�ù É
\uéƒÜsO�v!++—ÞTh¢Tt™I íÞ¤¨Áã°ü(žXñk&Ù\«Ê²BàD¬n¹sKÚEìµ*Kݻܣ:1cDbÒ´yv É°)È=ÉÏ­,ÀTó·Fó³6èÎTªü›HïŽ V‘{6­©™œÃÍ�‚˜äÛÿXâdCž>ƒ©¦>bXÑpF ó7mc†-ý:×B³WÙ“)ZÚ’6pÚ¨Þƒvr3ß�š–=ãoªc+µq(È9ê@ÁæƒåcA�d*YHÉË0#‚qÁ§�®d‹b~íŸ1“ˆóêžÄg>�+>uب´˜<ë ™§E‰’H¤MËó—å²6äa‡ý*)Øàítm®Í©1ª8 d�G×­%7}�tÜK @ù.�ûÙã›æ\‚Oê:P®ã\;”ùãxF\·Þéô•]î�–·†yÖ@À†\lÈÁPÀuä9ÏáV]É#ǘA`\õàT'«æ
ŒÁqàó¹Z0[žÝ?Ÿ(’='㇔ ÎãœäcʪëQ4žèbŒ�Æ'f&'' Œl\n\78Í='ËáÁ\á�9U!~aõÏò«ŒSºAÊ^XÄ™-æ|ñ�¤ƒÁ±âžWø3´»;,nÀTÜ['o¥$Ó½‡e©ûˆ¨‘â5“ošÍæ+’ƒhÀ"¢P7`Í—�à’»šN¤ŽF
˜%eaˆ:yŒÀ9òò$®ÃÁÆ0*Ù|7–±Úh$sœ`rq@È%IŒ��òç*D€–‡Ó–\–!Ž]' î;—oaŸ~´Î)ZÄb'RÊå£�¾|6îËðqü�åJ
ŽÐÂFt,N>@x9ì;Ži6•Â1¾è’R�†V .ãÎý£v7zõ~T ¯–Ò6U‚HDC�áÜ1Ç|õ¤�í¡-[FG¿Ì�åèC*±�ûØÈ`þ¤i6ªrÊ¥˜>9:ñïC’OTäWhÁ û”#iˆÀÀðIÀ<‚yô§
8¹ÏË´üÈÏ#€E4Ó½€dª†G@þj–Æ7«œ
¸>
ǾsJ%S!Ú|œ»·ËmÁ=
éÆ;œÓ
¥ù˜}ÐB�Éœa~_QÚ¤x«�2 ³?ÝbÊ8ù�Ž¢�ò>±#h8]™ÇR9CŽ{}*‰å;¥P%mª¢TÜ$ ‚½>¹Îh¼‚FS,ɳ)nK©ëžÄg Õ]ì\¶ÐK¯—ŽƒlmŽGQùЃH®ÿ0³l•ROnv�éŸZ‰0q´��dGÉŒªðWÓÞ€*­'à|ª�>èýi¨­¹ !Kȱïin1õ  çj¼ƒlQ§—$`c1Hx ã$BsÇJ�“8ÞC!vl!›#¯§4
”ý¡Ù‰ f$|ä;·LðxõëMÙ—wUgÂ*¸ �UÀÈçž½jã$´bi=ÉU�Ÿ¼ÚG\ž‡9 :ž3ëKµÉ�ù¥ã%£bÛÁô#Ž˜8­4¿D$ˆ¡‚íC‰–ëµHäŒwô¤+Ã
·Ëq´~ó†7·#ëL/¢m)“º"ÓÁû­‚ÜqÛŽÿ•<$ó€D1¾Xþ�ðN +-ìD®íub¼›•1!Þàœr§œ�½1Rȹn¨#Îyç¶k9¥£!«hÈ\@0Xg€8Ç9ÎzñÁ§ñ²Ú2Ûj,$´HXyÈÂ)AHþEäôö¯) ó˜Â,HÄ–L¿`¯AŸJjvv¹›§¡õV-¯U.c=­Í¯ÚyŸ¼‚A@m¤uÁʼ7ºøÓ&¸[Ù¤6WÊÄ3ªÆ —§žõ²’jûJšô=}àã„h¤ˆbL+¤Ú@ížµ&�q©
¸´•7yE㈠JŒã
N<ÕÆ¢m$ÑÏV *ì°­…þÑ2†¸d”›0ĺ¤h.FF98ïQ4@n†F…
Äi„i¤pw¯Ý$¯®=+r!ìå¬Y:ƒ•*¤F²ùά¨Kl+õÏJ­nÐ#IEæï´e2MpÄÇ%ćæ%NI]¹ñÍ�Ùغ™‰ƒ)� rYq';�ÆN1õª[œ¢ÀCËÊJ _™±·Ìô —(ómó,aË·šBÈÄï�š=ª6“ŽÄ`îŠ%*Ò9ˆAJgŒæO-bEÿ–§ž¹÷ô©å�aJI¦‘,’

®6,�3*?½ `0JŽ‡ŠG‹(ÁV5¹J*l\ÇcóÇ9 4êËžŒTÉ�¤ñ:œº˜ÁùI㸫JKá2a¡MŽ»Ö8 µ€F²Œ¬\(ùƒIò“#nÑÃöâ­èg†ÔǨ€É!i ƒå‚Oj®�¬-³t�¹’ùRïL'vqÓÊ¡ÂÛŽy‚Œ3Ç"¶éÝÈ$‡‘3–r
ܸÆEª¬{™d*e@ŒNvˆŒ ½WŒ�yô¦©«y•ÌíbkvŽ2¯æ}èü˜ú…–YP°9c毥2Œ$¤¼c`Yc-EFÜpÝ2~èÈèi(wî8I-Ç°•„»‚8ÖY#bÑsÔt#=")ó<+)I2QâÿYå–
Þ0Ê=2F}kE¶D“,Ž«ošóy)æ²ì�#,À8e#•?­SIc�mü‘òÂÊÊÀü®v‘÷F8=3Š4ºî7m,h$Œ‘DZ°ÛF" Êë&1Ž0xëùT0åÓÎò°±¬{Ã6B;¹UÂñÆiˆzÊXɇó\œ–;—$–ûdséM�Ì.ùAJèœF¤)Îw/#Ó="hY`�°E(óЗ^'’ÝùçŠB<¼�µY¦�(_{Ýä³9Ûœc@m@›üÑp§,$“"  «uHÜÝr(½¶/’û2ªF>wÀÄ`
“Ôhnú±û5ÜnÜùj§r´f@Y¶+7˜xã²à`õ©B%*¡ÞH×ËÀ]±e,6¶y$ŽM¸´O�1 pò1a¶&2ù�Ž«q‘ò�ܼTcv#(ÛṮ²Í•UY9.TÄcäö ’Hæû…Œ…Œ‰*ù›£(CîúsIå–V%YR Ì]<Ö·¹ŽÃ¸ žÜP 3‘ׂ1²"ìA3Ë"ǸGwÏ­Iæ9Ÿr•Ž)L¢3²�Œ+Iã$çóM”�̱¤^rˆæ ´5¹ –o03q€9ã­²{¢›9.0Åä@Å#"/’Pÿ|q‚@"¯´aðIDdQæ[HB©Lp`7LžÂ�•På§s±0M#»6ÕSþƒ ì#1tº¢) È]ª8+ÉϯlTCË
ÃĪÌ;T;J®23÷†ph‰<²Y—cHèe_-Èn«Ç •
ÙÐ(ÃíÈÁÏ9Îp*¶Ó�±Á$첫•VTOÊăòõ Ý\²‘Å;0ýì“$…‚��+FxßýÓ· UfÃË&æ-ÊÇe  H
õë@˲Éò”;ù�>€~5&øŒ|4‘´�µRTnw)?&H'dûÐ$’Ù ´¬�½­í—v"æM¸w I“œäñHf‘GR"ˆÌ¸2#'—æ}ÞÇ#ïuÏ¥'‘Т3"¬HKaáv°päpIïÍVi¥ö
À í“søèyëÎ(X¤ˆ®áþ°¬ˆLQ|®²¾ŠsŸJ¬ÎÅå.7<°�ÛŸj)Œ€0¸é¿“ÜЂËå2;Lb}ãi"]¸ùv�1» ªêг~ì+¦í«#N'‘Ë_”°’y PÄn“쨣Ìm®ä�±S½Xó�œg­>�™ˆšHR'�ÏßLª’±Â‚ mAÚ~´)Fñ¿%U vÀÛÐpyb WÌwˆ–3)e` ¤n˜@¸ãp`#šk’ÉgcÊG’ñ1ŽS¸à`€1ÃtÇJBÑî‘C¹dX$`[UÆÒ|àÔæŠ t˜Œ̆%a¼XÊÜ{çƒO�r»™®w݉ îyPáJœž#§N(´~lžO–±¨Ž(Сb­(yˆy8RÎ:Õ“ÄÄ,‘HF³$o¼¤‘d“œ¸÷ïšD@ÉvéŸßºH˜i<¦tfÜeÆ8ØqÎ=)L„ƒÎ�,»HVb¶åÙ>]È8<Ÿs@€†“�©Q²…�*Dár8î[œÒísH‘ÜÛ±ƒ;ʈínùŒúÐòÔ(ʳxœFb!Ý©m œ:ŒþTŽBïh³½DÌ=ŠˆìAÂ÷›øNp( _dF꯳b2†•I9ÁQ€Ê:�:Ô„·™#‚¡[¸ !Ï)ü.¹ œý*R³oÌaoú¨TXˆØ…WvB“´œƒÐç¡ÉÅ1C„IU�ÉæÊÈw峞Bÿxp9ãҨ̥¤b|¬êÒF¸bÍ ÜddmÆAÓ[1#$†2Þaž ]Õ6çs{g†Ç”
cÌ-ŠyHYnœÈËÖy˜v€W±ê{T¢pé¼’€,¡†Sªþ?…å�aæC#~ñË)QŸb\ƱåXÆ}vþ”�ØĤá�Da·ÅûÔ1‚ƒ€@ÇŸ¥äWMh) ¯(1’�mU8Ø‹œï¾sI_',ØË(ŒH äîEé’8ÍÛšVêA3Æë#ï…0#‘£ò‰“¿)óx(>çÒ‘ã�¬…DGtH¸�„· ˜lãF…ÐÀ¾h� 7œv3÷xîJpX²ùr>÷‰›<²“»oùyâƒE5ÔœNøÔðK]“- vR2…\Û€Àn4ùÌ^F%#–fl+ `6}sßš�î¢à( Fc‰Šu�›®yã4Ä2 {ˆcü†G+’7;(À
ùpsž Oå¦éZ2[c;³<{6fÀ9À';ºúR)ʈŠ’’ìx9ImÃÚ}¸=F(
ÈU|Ñæ¶UrU€íߌnÇzX܇ˆ¿‘µ¦.ᘼ¿»\”t^@¿jm­â5"ic’@,íq˜\‚3/ÌWAÀüj–û^hâ–(ö¶å.ìX��c�ýâIúPO;ìKåƦ}¬UcÈ+¸‚£ r Žùô¥i³[•R²1—zEµØ4Aq¿©PqÇ4 7”·ÔTŽ6+¾ ò¼dÆŒÙßæ• uõÎ})ûÿv¸:2º\‰”yi¨ÚTäG<þTà·¾¥„‰ÕÊ<1ÀòÝ»X*.ììäáqž¼Ô/,‘JÓ+ñYc‚dÞ8Ì{b#ƒ�zâ‚’Ke`ß$¾s–E› Tœ†àƒÈëÒ“|Öм‰ l²ù«2#KlbWžTpN
ëéQ¡,Ì™u/—Æ0’ŽxÆs’rj¥ok
lH˃³,Ó¬>Lm)fq$›°wF:P8>cË8öJZS¸HŒ“�€ÆsŒÕKkupÙs&èŒxcƒ”Œ1ÎTnôÀ¨¢Ú¯8ØP™¶¿&\‚\ƒÛ­bÕ´`N ,ÎfHÙí±lyQá>Šžž*%-"”b‰'” ²‚y^€À{Ð$Óm<Ä¢7–GKumÓï�¼ä?îNJô{t©<Ó½¤3FÙt©ŸžHüÁ÷yÎó@È;ÎÏ-÷F¦o-6>î�ƒÏN™Í:NRR²ïsçb70‘ôÉãŒÜö  òH¾cò.Ö”o‘`JçŒz‘ÜB[j’Á@3ýØešIŽrcÆ}(5tyüñ Ï)•Bú/×®y§4ŒÅ!/”¬§€ ½xÿg”
2EtbFXH(˱ˆÊeOR:ƒI•Q‘ˆ
€„™LÑ·;e'’s€(%Å7ra RGHÓk#>\^a–ç=ÛÒ”ƒ!Û4,$MÎŒãE^T·©äûŽ”ååzu‚Þ9fYY#�ìâD8yìNU†6ð5/›!�)HÌ`4B0èaÀ÷Éà
žâƒ"`!URÛn
7)BÀíàd�sô§J�Ȧ)w�Ê1O1”o‹•c€yÆjã$´k©´mea¿é* °þ\³ ¢Ã�q´
ËçjÔ[”+íh¡"ÏÃ�ÒºŸ”*('s�JçëT¡m™D@¬m*;(Šæò)cQéD‰Ê»°qœg𩲫ûÍŠÎY$*cÞ^@¸ä
ŒðsBN: !)Œ0IYF|ÆGó|åqÑʽs“éÅN©G&ðþr­Ó1;€ç*¸p6‚sT¯ÔXŸ»ï"înp½Û½MGÆ¿Æ_c(!ÊyJ§¦9È'®~”‰i$…(a”ùo3.
} ž7`}i$ó‚FI\ÆŒßuägŒñŒŽyï@†ùê^AHXg309ÉhŒ
Ž9Ï¥I4¦F‘ä›qHâ‰
åŵs�:nc““Íi []îlà$Jb¤K©2«Èd—8ÁÎO?¥CnÒ…TŒnÁuâFfa¸�Ë÷Jíõ¬Á+è‰åhЉååwI
ά
ó:àHñ¡]ÈRžD¯´Fæf!„nFý§8Éþ”Ó¶£j×A m"9Õ$FfHæ;˜²–;NÅà`Q+*mò’ÙSÍ’2«.dXVN³ÈÏU¨§“»¬®Æ°EA�æ¶~ã¦U†áü<z“úRÆË$AÊ]1"JH13?ûWî$ŸQŒg?JaEò©‰
”@¡Ì¥l7ðw/PqK@‰$%pÑ´>F
ó#ËV=Fsœç§J�|ÄÃB±L¢‘Ã8.e\È%±ÉôŠ4
ì¢`ÈŽJ•–5Lƒ�8à÷$Ód�wíÃn Ò�,,Ûƒn |Çn8Ç>”¹cØi]ØŠRn?Ö® ²Ÿ0à`0þ!Œa_'1ŒˆÐK6Є2+ç
¹Ï³œÖN×Ðr�-µ�XD“[Êd•#hÝ7ç“»l§mÀæ¢ Æ¡–Þ#µCÆÒgÌsn'.GãšD‰pòÆDm lÉó_x"0�¹Éç5"Û*:C?˜HFæ‹ÍfYOŽ1šq“i©Û^ÃÚÌs”:¶2\†Švg’p=ê9YB˼ÆEºFР’B åqÐäuíA¢JNÈ’@�æ–B¤4QYÊ<±…"Œ*•A€v·9Ï‘O’O*ilŠ2#t1³™¼ÞàÙÁ�*FŸ"ª² Wm�OË!qÆXwéXˆci‰c <�‘€Ž8É9Íí�  `…Îü²ˆTrHààg>^Œ
ǯҴŒm«ÜRÿf’i„JȤ+ÊÀyª­…`«†¸šUxÑe‰N×0ÚˉbÜG“!²nÇ‘‘œãš¦“Ý
RrÌS†X–UI%Ûƒó‚S‚qÀ§¾É>V,]ÉÞÙÎäüºÖ-YØ1¼�þöÞDT}’âL.e\²‘ÉÇ?Zr¡&VÌQˆœyBe§—+à=G$g¥J¾·V7�chزíDHÁ2d"ÇÀ\ƒÆ:zÔ2$AL>\éˆÝCFWkÊ<Â8íÎ:æ™--í©2·î›r£ùwû›+第R Œ^œóQBLi*¸R¬‘8FL»J˜t?ÄhÛUbh4¯#4é"–xÓÛAd
‡ À§�žbŒ¸™†Z!"PHä(Àöæ�� Æ}ib‚Á,ž\» Ì²ÈЃò6s�Ø9­'ð³KÙ^A$q¸“|}0¤°U,…A HÈ¢`#gY<¿3s&ØÔ!€;ÔŽ=ü¨‡Â†ö)–V¸[�4»þõ <Á­Ê`‰ƒù²ödtÀˆéÔQ·{G!òDS™l®ªàl`ó¸}On•QÝbx—2Èëa`ˆãpX!Á\… “!e‚qß·j°[·*GÆvy`’€¶ÁÔôçÖšI6ÒÔÎ{Dl»p…Ø�0XœdÀü??J™âÞÂC²±r\¨!›¸ÁéF…¸¦ï±›uWòÛJçuÄ{@æŒsü'ß?J¡©ß2�£�î!C3C¼ÈîÇ8‹ÝÙXi[©¥¦ëž·ûK@³FY-(dS¾X� u\Íq®¯â(ÌInÉfK¥kxG�f3�™b8û»»œR"{ö="ò/é3Ç�í¤ö÷">\–¢et’Ù&u. È3òŽÝq\¾—à¸ítÛ{Ë‹ÉâÒ?·Ýyçäž46q×#vÅ+k{�ÚÑsj%ñ0µÓ?œªÑ˜˜]¤Àù
Ö£½–[«™ä•üØÛjÄ6HûÅGv8ǧj¤ìî"µB±�)@1nÎ8>Ùõ§G´ÆŲ6¹…}~N¼õ5¬]ÕüÀ©,O½y%XáK
µXt×ëÚ­4Rn‘<™UUŒXvUh›Ëœg#=sÖ�×2�P3Ï1c4’.Í òqŒãñ9Õò’Ú#XÓ{Jp�ÁÈ|eIÛëŸJm[A½––(ù*[“ݾ#"¶ðŠƒ=:d©°¤–uPŽ[h�8@ÇÈ1ŽGZB$Á*ˆgÜÇX¹Ç¥!2˜„„[¬Æe_&%%��6Þ:Àù�$
Xr¿ÆÀ,PCn͈՜KrÌ º¸FÏF=@ªR»m »ç„\¡‹2ô`¸'žj¹TUÞ÷Ó¢˜Ûk8^„.âqÆ:uê0ÒòY";Õ$.‹‚¸P@’:sÍT¾@‰�Næ.X3ϨÇIp­nsÒ;ŽŸ~Ø€
Wê#†>•‘vh‘à" ÁÙ•H#
›æ9ö…•ü¯#hmv¼xÃ�ÎÌ~óq‘ë@£kËÔ‡s~ê” Xd�ä@¸püdã%‰Éà”ÐèŠdc${å1-�Èàôgh)Ùõ¶£
v`Û�fqbÄäú‚sÆ29¨ÌŽ^C&U†ÈÐ. ˜ÀÎâzî$ý08 i§÷“;ÆXaSµY˜o ¹Ç'µ1ÕTvØ­‡vhDèxäcÔPJŽ­µÔ‘\ÈHe–Ü�é½>IÔã¨Üj»¬~Q•.ïF�´0¤H'l€�÷†~ñç8ëAM_ï-’!Hã#ÊÒ0rwäáHç<}}*«Iãtdy«$Ã+…VXð_oÀéé@œoÔ{ªª†R…dd‘FÓÐpO^?J©æ1ý°È²¨àF;z猎hÆÍú–•£Y"ÄÛe $®‘«nW9Éÿgž;ÕiX‚Û13”ÄQïØ@êfà“Àë@ÔRvµ‰ª �ä¤,·¤GË>Fþp9Æâs×>•@M4»aŒ""À…PþQù³&y#óÍ%~¥¨îå¡~Hd�
U|·�¤Œ_v&Wju' ôÍT æeœ.Éåu`<Â#8ùA=×*dÛÈ”<ÍóòèÉ�¢äö G€m É889Èäô£åf;9“ë×µsžÀà þ*Ë•$c®qÞ˜ÌB‚r8þè+X5ku6GÝ�¡NHçpô§r
nTŒ q‘¸ã�qVp@RNwó8?Öœ ü¼–;NåþèAïXÏâf�J×k[‚ïf_•FwB=±Ï½9B�¸w8 ÏaÛëR]–öÔ“cÃu;·c~�ñMlmÚF›*W�ÀèOoÇ4c•/�2»˜�é¸öǧÿª•ùÛÛjãÓOŠ�eܪÃ$ó�¸÷Æ?<Òí€OP¶7Rzœt HÛ×;wg>�i™Ü3’N~lqÆxÇz“8@ÙÉläУq�J©¸ £,àîã¨ïúÐ@Bx�ÍÉoç@êDcnì.NqדßÓš6Ô8,„œüž´•MÝ a°#ÿZÝ;«˜Ïâd(û�ŠÛ×oÌ3·œäz)¤|Ä>½¿Â™ y#8^8ãÉëM Î§@¥éüè3üÀ?�%;?.;ƒúSh
Ù$cœ[FHþ”€wÁ {q@ JŽ1ê:�øwô££q�Ãü( _¡gìĆe  ‡*Wp=:ÿ�lI­‹� *h¤¶šFŠí�Ïå8.ÚFA÷ vw±‚@ Û’X2œäàävüê@£a�Èï‘ëØŽÔÅ$¬"&â0�½·øyì{çñ§ÆTlà/c‘øçÓô¬ç%ª±¬"ž¯¸ä 7¨Uä“B|ÍŽC6€1úð~•™®„¨T26°ÛÀaòôÁgµ0íð¹ÆqžzÏ4³iy“r‘ª‡!rÌØÀ$À>¼v9Í)e ¸Â19–•‡¯QQ̯a´“hfwH¼Æÿ¼V,lþ×\Ðr@ÂmÎ
m¤#`Žÿ�Si!“�ÃÁÆBòØ|û~tã‘“�ÄvÆõ wÇõ¥up¯ÈÀ°u<�ß2öþ´±¡u#~`Ç(9ÈÀõªwÚ0rƒ•Èï¸`ö©
ÃÉ�#;²1»Áõ Jü¥BåyÆ0}©@éóÎè
=øüó@©Æà3·ÉE=FDlAö=)ªHqÛ/ÊÊ@$/#®îÄA ¢«²Œ€XŽÛ˜ï�)UYÕ|ë“ T#“’0F(F]Tœ'9ùzñéŠzFT€ëÃv£\–Ç=1š‰¥k�òéd5†üí9ù¸8‘ŒôÎx§ì]ê"ûUÈŒ¾Nr?‹ŒV^†�µ‰d¸x�
[æ£ÎvÀ�ZŒäå*6B’IÁÿhzvæ‚ÄVQœ¶Ò0ĪX�>î1ÇZ�så¨ÀÇ—á3Œ}î½³ü¨Ð  F9˜Ø¯šz¸?6vžùÅ48 h�fVÞŸ½a´cØ_Z‰;jž NŸ9HƒðÌ@ó²¡$0Á$c®)¥P†Ü¡û–o¼Ý:Sõ©J7Wì‹•>x?Ý$[z()шõ¢÷j¼y-æ²ÊGÜaØúŒÿ*‡n†ÑI!€…!2§`
Šô%”)"K’W÷„°Üg�”zt=„,›5“xmÀ±VEÎAz ’23°.áw F©!hŒ•fhâUd¨… åz�zcžÝ¨S‰ –CNW=qéí@�úYC99ÕU'„̞ÌŠ’m±ÈŠpJá¹_öºmêãZ¦œU×�“èãb‘eNûˆÜ­É‚:qøæž�y\!Uœ1ã8,¾ÝãV èÚД*Æ y8TYq7χ|õ¥,A•œgrÄ·ñ#c�Ýj_Kw}åvDá�
@nÆŠ¸çÞ®áò�THœJéÌ®èê¸çÀÆ89ɬçñ1®[»0bÊ¿ ;b-ƒ½LeGqߎiàmù@\9]ʧz„Þßžœw⤡ê >Ì/ÎIVs½ çøW‚¬1ž¿Jr†,�ÆÃ$Šƒ¦Ü(f?—JÃ^š
d,CÎ;‚¬LÑÊ|ÖóÚ²)ôç)pÆìÒ¢¼Ê®Y÷)*r­åz‘RÞŒÚ6¶æÎÛvp<©StI±‘2ùºuùGÎx«&ö Z(ÔÃͨH;¸Ý³9çÓ·zI¦´BŸÙ$ª�âò‰F—Í YzŸC�ÔU¤„¦Ö;A ù@ÇÈsEn20~•2i«-É›wÐÆbžcE²B<ßÝ)!@‘X�ÓœzsQ¬Œ&�Õ�Þ!0¡ó±±ž¼„rŠiX\Î÷%;>e“åT'æÇÌܘçó¤i Çæ V.ØÙ16÷Œ€ÝãƒùRä¾–°•î­ÜÒŒ±Š¹'•ò»ºrå¾ðrzpi°ÆÌŠÏT¶á!ù‚ɳpú†Ç u¨·+Õ[SmÑYâmò,Šêþkº_1#�`l™ïŒU›�ä³.-�ªy¤‚ÁÊ®7mø­"Õô00®¢�eË1rìǦ“ŸLõbõ@†`,ŽÂ&†L|߉Žx®˜ÙÇb&¯k3‚ “¼ÆÁ#ÀùY08æ=ê(BÅ•ˆXŽ\mû¹=Ⱦ•v÷R3¶���’O¼#v �ÇÖ3‚@ê=ië°W8Ä€1ÂõÉïP6•£ub£ß´æ4Y·ˆÑbÌ‘íÇ;ø㌊jºoGŒ+,’.Ö‰wcO§Z RM ‘\“¬¤äìé²MŠ œƒßw¨Ød*’n+# �Æ9#¨ æ®-ê¬�½HÔnf‘•Ø0ªä¬x\c s“õëRn-Á3Œ±|nõ$­O3³EYö#e%Dx°#,2rxɧ"ácWÚ¡D¨ )P2ã–œúÊ’vØBÍYc�‹+(‰—ø6§hÇÌ?„æ”:«¤Œ*íQ’C7'§NŸþª/æ
–BT˜0Vy»F^ëŠnøÙ£Èi™¦V—rü» ÿž€äzæšvÕ’•!Fi�¤[»°HÉ�¨ù—k ¦2ÌrB­Ç÷Ï|æ¶M4»Šëa˜ H]ØÇ;¾c"°ãÍ^~�×Ò–4UhÊ)Ž@Wk'rò •1Œ!ÑW;Iw8Ë‚FÖq�=ù§» ÈŒŒ³7 ¼g#É8ëšímHaÃ/îÏr˼3
‘ŽzÔ„ ñ•fÖ$©â@zt�µ´$fYP�®HÇp� uóJîÛ2<­Û¦ÆÚqœôÎO~hÐÊQµŠ¾J32H7;˜Ž˜tÆ1ÎæžKž¨$uÚN×^8ùx=è%ZëÔ²P¨\3'ΙáÕZS÷†8c'<ÕuÈŠET�w¬ˆ­æb@ØWõÏj $¯d‰cÞva¤Â$
¼e²AÇrqÇ?JBÊÀ²*FHã�éM;tÙˆYD$yïgEx¼¦gRÈ샎”Ü'ïÈÁ
s™>iwxSÁ ëH×Ad�‘ä,̽°ho”vê +È¡œâ<¶òd�oú�•ôcŽJšV¹L!2nܧ�üYUôÏ­XDP¨@™•wÎQP“— ñŸz…�DáÿÖ&ò‘ŒpÇŒçœqÔS†j­� Fl€œƒœÐò>f¹?xõ�‡D@R=ý;ÓcU‰Z<ãyG`[%ö´oôæ€$m¡73†!˜�ƒ2 Ï9=é¹ÎÔ °†Ápä3gëøÐ6äœîe^�xÇçN@^F‡gÊøRÛ•\òp0sÅH£ÅÁR pd\¨#?»Ö‡Üß>Â#ÈÂÄ74€¯'=Aª‹°ÌWh
ƒ1輜ŒS–1‚¾PËÌÇsrÑÇå�9ê1Ö¯ž Iå¶�…·«¥¶mÁGòät¤ áBoùCrÜ­Ï/ÔííÞ©4ö
|ÍÌC• PWƒß wÍ1È‹a#w™�ŠFNrA¹ã ÔÍ«5Ô–“z¢R ¶Jà¬E
QÕAÎx÷ç'šÊgndÎ
Ñ~�«"yöpfÖùW%Wj‚TsŒç#Öšò*NæL³.á¿$���‚?�¸ëd‰0’¯ÊÛ²è�̃a†ÏÆE(�~bŒŒ cÍ…sà¸íïÏ'mPýž›ê1R*îŸ1’9mr¤Šy½“ ó‰TýÀÑÈŽ9$’Æ8Ç5ª’k] q¶�š^½w¥\F3©–¶ÜV2ÆCólÁÈÖ
3’0¬
a´Ÿø?Ž)ÆQrNÚ™JœeÐú+D×íut¶”´Vó°ŒÉIµc G@qóü×ÏÖº�å›)·–hdI�‰AýÑLÁÔŒžç¥uÆf~¿,>ŠxY"I#•d•ä”H…‡úŸ0¸88Ç8®+Jñ¼W{-µ/.9DqC†’Ù#‡“Z)§¥º˜¸>Ç^dybòüœ¬ØLMû¥”á·äp§�sŒÓË? 3Å$8W Üß.�ÏO^µf‰·f*Í¿ËX±µW`P¥�£Äƒ"B2Ç*r*h¶t˜ˆ—ÉÁ¶(òý‘Ðäã4§Ø³n!vùe(J€•®rp�yà’IªHÒ[0ÚçpW_$œœÐŒsÅ[ÈÚÂY �ÛËp¦fAGd Žƒ8=j½³JR2Z% ´ÂepÀç§'Ò“KÈ�ÀIÆç'#
Ó„Å+|ÒJrì@|j[Ìó «ŒgœcšG@ÌXC2¹‘n Œ‚x çi…¸®[†ØÛÈò•[z²»©'ÆÙ9ô }©Å§wŽ)¶[1ŠiC‰ðåí“, ¨Î\ûÐA0Ž<ZH¶ ”’ƪ9`sבŽ)�.äÛæ'˜a1Œ…-h®—ñõÜrxÀ  H›Ê”ÚªCH¹mˆê2@êpqÖœÇxFŒª·hÊü²nû¸Ç Ž¹õ Õn½ *˜•˜£(VL¡,ÛY:‘�´°‡ÓŠ­#>ÙJ(e!ÁO$F¨·wrËΘGPÅ|õOæ$‘a*sÐàr;Ô{��d-¹ÑcÛ3…W_/•Ä mf´-ž…ÀûJË'fÅPܬÛ�BI´¯`îsȪŽei^I·Iaò<¦C.Hb£©Q÷E¦žÌ‘`‘üÑçK¼>W`Ì!1À“øI9 þUdùÄe±ûÍŒñ²ìòÁÚØ$î ™4âýK,Í"bt†Î‰íÈ|Ô ·9)÷‡|tª«r””Iq±E1€6å†ZWW·S"Ã"«²ºF± ¼�Z%v2£�QÜv¤2I´q­¼I"ù£4Ãià䞀Ÿ\ÓÕ4!hÙ¢8%Œ’îž%%YàU`„ÿµžN3ƒÅC;Ì’²±+#N˜(£?6!çœ{æ�FÖµÉÜ!s¹|´t@V0\y‚PI^à=iÉoò6Ç滾ì9Œãa¸àŒ´< 6ÍÅÕ”¨=›× ÙÀ^¾ýªºÊ#¹rÆð¤21YKO,ˆqœtQòýh
þa*—ŒÎcÈŽSž9´uÎEFÓ "tùå2"¨Ày›‰ãêzPïä·•´r$È«�P…\wû£9Ïz©£.Ê$1ï�2£ û�€ÇŒŒt'×PÓ4†Id`ÌŠû‹)Em¸’1Ëc$þtÖwxæ‰Â©–C?�!i"2y{pcÀù~^£¿j~ì«(Ž<É �LÀ¬~X�Ž1Q‚¬¬P9ÌaÏ�Œ+®ã&ÅÉýÚ±È=1Ú€$ýËZà ÛÂ2îü®\¨ùxÆ02ZU—'–‚DI¤`Ȩ´+.[9]ݺÐ
 8Ž0Ï3˜Õ"P |œsóTO–Eiâv�DÒùAØÇ…cG
°ph
ÑÈá†Ü²I˜TS»åeuäŒçµEåñ”h_G¼)"í\° ¢œ�hÆÒB(���£#¥Ð._å�ƒœœt¨Q¢YÐù %`Ͷ8¤eœwõÀÉ
,’Æ%RÏ÷µI@„ KxÏ;‡FÁ$wæ™É„g‰£”lT Ž(r®Š �4¦='À†ŒrÃþº¯DÉ`@WÚë…�r?ˆäs@I�
*ì·bÄCbMÑ’`à•¢Ÿ˜‘$-ät,Û"Q €0çîžKuç
Ù,ä„–ËyåDÁÙbe(œðyéš´¶åÕCJ‚(á‹Ê2†%dÞyÁbsœòxâ�§b¹�Îˆd™e2;' ¶K ™eØÏùLI’2 Y#Xþu½VÚäK��ØÏFàzóW>ΊÀFêÖ>ÙAÆnà“Ôãq@²¥d•£dqÇæÈTG&×Ú²dðs“NmÑÛºFþG˜<»’±™ç›æV‘ò…Lçð TæY|´IdPó<»™¤Š(ð¤e°¥OÝ"šeK…HÝEÜŠÅ£lj:áøÇ?5H¡71 Ä6«4L¿¾bSªžÝØþU†K�÷RÈ·2´™‹dþSFˆ£ïIüGåáF; ÒjÌjí!‡—¸;⌡—2E÷ç¿~;ô§²ˆ‚ÊÆ$WHå@ˆAùGÆqÀç84(¥/wkŠä.L'yÚ‹ûñ0ù›’Aû£Ó¥7— 0"Eg. •U—†$uÀç'·J%g±1Ìwù‰þ«Î/‘•Q+
†VíúqPR̳–•¦Ü‘Ç%ÉýêÎ:à¯lþÁYÈÁË,ÍÄÛƒ´ÜðàáŽ
=øªá 2*4�ÌRãÌEš5�8, ò02sïŠ '.í终d‘Aó!Uîe
Bä`2ÍÏN”¨ÈlÊ]c“{2¨UÞÊ `£§ XsÅ#Êé$1•|& ýòà8ÀϹâ¡WC·Ë[i£”‚ìA2á=AæüzPådI~Îc�H
Ô£�˜ƒ•MÜ`ΛFÍ¬±$,¬¬²L>Óµ™ð6þœæ€·[aÙ°“Á(êE*!här£y É8_”�JµØãƒÁUx$Á,ðJŸÜ„`0Qƒ¸·^Jý°yÑá¤g ;¸=ðñ¸ Q‚„ŽI&WWEó #•FfÉêª2¼â’¾·V’± í�HÃÊUIlV DÀ´�‰ÚV'Œvô§l€Aæ<—Y„amƒÉs"0UÞ‚�º–ALCUC)khܾ%*y�ò'ó� ä ™Æg�d’4�¬O²(I€¸ ¤lê6ú“AœÞ–°Õ¶Èð×Ì`‹‚å@ÀÉÀÜ{sÓ¥"˜ ”,{d†6Y6$‚9À;g­e–ŠèÈCÄÂmÌ|»X…ä ŒqÎ=*¤iÐLQ·˜X¤w(Æ4*€ó´ƒ‘éš †å覉e‰#”FfSæǽ_1œ�Ô`÷ôªryÒaÎ{UTGßþïÌDÜ‹ó¾èÉRÄà†ÀëÓ4
`l´ÂØ´-Ír†9Nv…R˜àHïÅ67�D¢9$o³JÀ
ï"As» wçÜPŒËIš)×1É,*~`@cÌIè6õëS$-Ý–3åÇ�HȬ9ù¸ÀÈ'ŠˆÃ¹‰¶YHu‰áŽ[}¥bu™r!‰4§Ë‘ŒLdf†&Æü°òÝÎ í88<äŠ�X'Îò<'k Çʪîü¹oL­=Ÿ|‰5¥Ä²ÆÊŽ% ‚62ýÜóê(pŠó~édë:árv*ƒÔ?Ÿ¥2"c’P •¼öb�Ó&ÁóÏ8<}úU©¾ 2mÊŽ†hÕœ>Ãæ~è¸nFp3�SOhóåÉq£*ù‘‘‡l³äü�{gñ«æˆ�7…ûE±ž4ÆöÁ-‚1ì¿¥'�G–h£eti"y!fiQ³ª•�­Dµ»¸/ÙÀhü—ÚII£V$2c¶:õÍ1Gd¡UØeÔJÂEpÙ%�zT $®.äTü¬¢EË/Ìc$3ÔsÉ(ŽiU™a�ÆÿvWŒ"31É(ùÜyþTinüï*I(†5#Ì�
¥cò°#sMI%Ž2³;å w˹wÈ\gïmÎü¨'š=7%”"Ç62–ÒJ’° Z/1s€yÓŒÔÎdv‰£ó¢`

ÌQ�»Ôg9 Š ¾¶±E£E�ÌhþFC»kï”Èè:w5"D!�íhæÚ¡s!•JtõÝÜ·A@hI‰Ú9<“•KˆÕÙÁGº æoÛל�íH…ÿÑÌpªùJì² ¿s–b@þ2>^FqŠ#HÄ>aËF >B®ÉÀÉ\{f¥ÙfPag2˜Õ·³;(Îöu ÎÉó_MK²¸
¤,#h�¡Oõ¤†H89ëŸJãdDØŒä¤[w‚#Ë.zþÊìØÒåba+F©ÃFT&L‡ŽìI§†R»ÑÁW±³pËÇsß×ÒšÝz”´³EA˜ãË;d’…œª‚ÊU¸Ú[€¹Å3¤HJï3:«ˆÆOÈ à“…�Þ¾•²ë~æ¤LêL‡¸<w_.ÃÑÇCÚší¸aS8äÀlã;‰î}æ¦wÒÀ=áó0›‚«bŲÅÎIà|Ä
Î*ˆ�Í �ã�fÏï6çz$®z¯Éã¥Jm&íÔBÒHÓG,è-ÊÃ2Êñ³4 ’8ç<àZ@²ÌY"„KµØâãhF#qƹ©m²$¯m5… óG3+6¥ ÈÑ‹¹D–V–FwL˜Ö=¨9Á#ž8ÅH©îa4— B!�p÷7�Ý3ÉïQLNc1ÆûÜ,“€dòFAݳR‡in"1yªç r0qƒÔöªçaÎ�úÃFw;$FWtlܹ8Ž
ãŽ}iûËà†a��ʤ;_9(:“Ó9éÒ¥¶÷bSî Û4 ²4… €Ìw*ˆØž€�çÈëIÍp’‰-ÚI.$É�lET’ .I;±ŽM s�bEhÒ ¤m —
#òŽc(W  üÄ“š‘Œ’Eå󰪓b °GN:õÎ:PJÖWHkC�Žþöm™2–!eÈÇ� öä㊀ž$mʲIå«ùc*®C¶0?<ÐR½Ûp$IX©ĬnÐÅÕU%�òœ|½yéQ D¬ÌŽ ‚WŠ<(1ÊQ2Qß9äô pVNú3D²ˆÄ’m‡AaŸœÉå=©�Ä+"²e…ÌLê#I<Ôsó.üîSè3ë@ÒµÄ_1ày"Ë様QÇ—å±<�HÎ$çéLÜ‘)Ä!:0ŠB¤ *ƒÈÍ•¬ÉšDýÜÏí‚xáùU#NXŽ§ýꮻǙæ.ÐÛ·ìfs"ÎCŸ—°ç$b€�¬‰÷#$fLYL‘áFÆÚ™ç‘øÕpÒ UZBª�(x�¡” ÌjÍ~d`'š<æPP`zwî:TM ²ª±XÑw.S#ûÀåsŽ3ƒŽE%&¶
¯ ÎM÷iXbÅæŽA<ÒTmÒ Â�ndWa»åÏËÀã¾iåCm -Ìw`!á™8=O­Lbž¬ÜV‚̯,j±"˜”K*lŸ2$q¦ì²œsÆ
çÚ«:Á’CæI,žbÍ"Ç»`L
�0àtÎ
¡¤ž�È)ãû¦'óc�È–"ñ«4{¶·ºô-ëÐS·*I*‰]ù�’ «
�–Ê2#Ì«óa¸9#'9éÒ¦Y˜™<ÐíH%!"Ù€pÙ=€¬M º�u‰]±µT—1$cäŠ9-ê1ÂõÇÖœŒÒ…ãUF_-NX“q’¯r«É9â�+ɲ5 \
O(+ºù[™Wn7¸&¤Y^éFw´˜]«2mÀ.:í #H¥ÑG™ ÀŽ zfƒ7%öK‘ý¯çxHi †—-Êy›œ2ð€? ¨VhV9c�)!!}¥ s·'œ)ãž)‰:ˆ¤
B‚L§ø„ˆ® Uç d1–ÚÀž
#{(�8Wq°yÌî\�q–ÈWøqZ×�bß!1»…œÅ$N'áhÄ Æ:çœàb¦TGÁ+åî?º�æp1ÁÍDÒ·™qZ6D¸@ãJŠ" õÜA<
ÁTÅ Gµ€b3ÁöÍT]ˆø,ˆ‘#LÓ8nYŒCfÇœÒ1!Œ¬±Ç
2G¶5%O™�§#îé�J9›M0¾A ydbWMÒ–¦çܘ?(<ž¼qMdYí²$ù¥&Ñ\´‘
ƒ•À%NMw¿P&Y="#’5($e_ô…
’¹ã¯\“Þ¢hòé¶8Á'o˜Ñòò9éV§Ý BffrŠŒmIu*" NÅE*
3’‰Žjí¶92 dý(µÇ-"�øR#¹$”ö Œí`«3)ubàp@õâ¡,î™Ù„aòó0$ã·ñ~Tù]¯c2ÔrHþaÛ`�,av³n�DNTÿó×µ@C™§ì¦9#ÚŠ¯™#˵Kœ`€9´ùÚÒÀ<1ÒþK)ˆÅò,l>êgq ꣜Õs®¨ s££¤˜äHJîbXTqÂçª|‰ï]\…ßÔ Šœù¾�áT¥Ô þwet‚ÝR)ÖhÀ�MŠ˜wcnyÀÉâšQ–|Ê’,Š\+yBQÑòœç8Èã4ôèÆ¢OÞÂÀHÎë”%™™€ö uäuíS¨FŒ–7PêG’6py-»¶1Óò¦ Ûb”Ñ°yy¡`C¶[ç¯QWÅ dm¶ùB’&@˜tÎþ¿®sXÊ×wÜm·¹Ÿ26Á+¦ÕuH
¥Û¼u\ð23ëR_5‘D;²’¨²…Ú|µ#…ÇRjmÖòVmJ$q)E}À$a0A…îI«ÂÞ,¸G”Hyš@c.`aIþ.£4c͹šù"dVH×ä2nË ;‡Ê"¨ÀÈç©«“o�ZHÑca±‘»/Ÿ”ñÜõ |�lV(ñ2+ûf“`xv®çà¨8ïWÉœ…xÄ®#lÎQ˜`9 xÛÔf�84®RÚì*“PŠß/œdTçtñ´n§j:ÈŠ¤€í •lñÓvMh ­vMºØ¤¸c.Ù]­%Ð)FÀÜ^ãSòÊñ¹íŠ1‚Ý2©°ÄÈ1¹¹Îîæ®Ègb± 4›å«l/ÜrséF$$A¹Q²¾`ðsϸ¦Yn'æÛòç€ HÇ^Hô—&p¨ ì˜1HßÌùã9Á“©äÐæ)[€�žl�cQ”VÃdgpsƒéP¾S&=ÅÛ¨
œd°è~_sô¬¦¶
Ñ.Ù0Y�•|ÊŠÀÀzö9Ï¥?lˆ®NÖѤE 7™p]@n;Hª‚ábc*H²FbP†Xðþ`` Âwtž*v³Æ˜pÐR3µP
‚Ï÷A'§94
·@g}¥RG¸Ü£ )xÑv‘žƒÜséV,…¯™�™ 7˜Ûý¡À#µD±UXÏ
cŽHÊ ƹ9ç8lž½}*ÀÎÕ`>Æ�,ãЭ"4j�°, 7¦FO­'(¡™º†›m,Q¼ÇÌX¢ÄØ�™Ëß¾Îq€zŽµ�®j7¶òAok.ÇÎy™£fX[8U-ò†'9Ýž;VRw3j<Íó4ίJÔFŠm­ímÛ6D1Ê–®:œnÛœçò®ZËÂÞ"Õíìï¯"š4¸�M“ˆYÆÏ”p}ÏáH|°kTzpñV�«Åg‰n— ˆâ…7IæA.ÖùAÎ ƒùS¬<7¦hzr\Hn&ÔÈÛAæ´ ^�¼“–$äP'YZ6ô9í@"]Þ[¹”:H‰æ*4RC R@p�Î;÷¨õ
3²ÈøyžG-!$’¬r
ãrôÏ^h”z"4Ø¥·ŠlÎ@Ì[¨!
Î~µ\ÄÛä¨99Æ
$®p1Éé[E$ˆ-3&nle[dpJ—,Ò
¿ä’£ Vd÷'|†á×t1�Œwž›�LuÅ)Zêè %¶¯%³Ó veöIº4X„a¾@
]Ä�NÞ€f°ÚEù"•²È»âb5‰%|‘�Ì0qši§{
Î�–[}™Ê3«ÌqÁÉéô¬°ì<ä@ÄFʲ�¬[�C….xú
lÊ¥|Í­Ùác#>˜ªÑù„A“vèÊ#áV23óÆx$Ê„ã«·P#*Dëq»™.& ÍF1Œ¸{UŒI¶)7î‰â™y›ÌvëœqœÓ¼ZÔ n?rA‰Žô`ËÚ ¡ÎwŽ{m¤ÚR¶Ü,‰4�ä­Á&`ÒeK`ü¹8ì)I§f_&Ö&Û—…2Ò2‚Š�…XÖ&Îsœ“QÝc#[ɶQ3²BÊÎ�E�à�§<“×ÐVD=:î1‰$Ì�·÷…Tí|cwËé�Z¢Œ¨Œò7–R„å( žGNZ QW½¬ÇƒlgIÖ1�é°ÜˆÝÝŸy—©aêx
óDÛ¥hfY<Ï•Óhûê ÇP½h+W¹7Û"”Œ7€ÆI¦Rw2�£ˆç¯n) ùæ�‚€C<–�”
²;ÉPCn'P“ªî¹„3´2œ‰Çú¶Sá9Š¨±yaeW`ïp|ÕDèI<zŒ ²µï©+d�ìy˜" ”õ<}*¦×rVl �Ä €~Y;0<ŠJ±Åq#lf'zHAUiˆ$nÏÛÀ…E#¿˜ñ(P’Vù³ÎÓŽHëé@ /’VcÜ)•¶îÈÛœ׊hu“Ì>éŒí$’;)G(ÀÛ³b•õµ� º’FË9“aF�ÎUHÝÜ8¶zóŠ„»–IA,Y¤˜ía"ãŸ×ƒLГä!‚í ±JÃ.]¶~e^1Ÿ½œäšjñ…PÊå¤Þ_-Á÷þÖ’I6ÀV#Œáʈù¼½ŠX¸QØ÷9â‘X´€©P|¹ t9ÇlLM'kŽù “,‹´¯™Œ…î*x< €G=Ì ª¶Æ6Ø ¯îÙS9U)þ³‚3ž”%ßrlÆŒ{~fÆ {H:ñUöˆÊ+¢HÑزîUòpHž½hHž*ª¶ÑŒç©ä‚xÆ«Xq1îÀód°ßßæ<ç¿Zç=2®~^ƒå}ìb�„æŒ“�ÊÀôÀƒøÐd/€ƒ>^àÃÓvÑ϶(`
%IÆûÛ}?;Ñ0W',c;ÀåN~Ÿ/ÔNb2 )mû¼€r>”Ge¥‰¶'vABSiä9öÅ ,xÞ3’w?ÇÖ‚‡–SÁ
‚Œ
ÐË¿|Òb27FIŽÄúèÝ… ¨Ú €9PÜûtõ¡› Àíä¯R:wïê9 ¤[a\ëÈÈàÿõéÿ+’\óó°Él1éA)ù†|dmÀVP1’�nÿCGP6d1÷H'Ð~tþB€A ‚2sÇLtõïR*ˆÇ$æ@ÙÝÆ0�ªKç¯=àä�=HÙ!dÀýÙ Žàtt‘»T+#d2Œ›œîëÆ8ý)¸BÁˆ g•Á^ئ�Œæ“½–¤-œî ‚ß1'œçœç×½Jq´üŠX•ÃnÜç?Ÿë[&šº3+Ò�{ŒgÛ•14žè?Ȥ ÂÍt°ìwⶮ?³%Ñl挴z¬WrÛ^ÄI+qlÈ9Tc‚¼¡çž¿PN§°ÏåAÇaÿ× ÁÆqБœv—�¸9'=ÈÿëPN c×ê}):ñëA¬6ùŽÚ
ù¸8y9ŒP2H§œô?•YomK1Ü“æ\2ð;ƒ´rJö¦£18àžÝO­&ÒWcmó
᳃ÆÓÁì8#ÔR ÉÏ9;�\œÖ-ÝÜÒ Y®¤›CÄù0£‘ƒõe9C±·2†ˆó׌qR6îî5dðbL(ê?ŇSïLY¹éÕp1¸ç=2?ÏJ+d�Ê
Àó`y{ž3O�†2�îx<íÉ=”c Òt£Ç6æHÊÄîÌ©ÛŽ˜ïÎAÍ&Ó³he+´.Ò¸ÚçûVš
6ÖmÃfà•ÀÆÑÐþ´L `Y·|ª<𣷵+Ǹ Hâ±–ŽÍ�2ª(@ß½VS¸ç8éýÜdzö¥QŒ•Rcq•åð:öéž¹©5‚÷u%ºY,A‘• Îá¸nä0çó¢ïp&B#bÊ z㧯¾h*ÉDp7eYA}§'ià`ñB".(eVɧ ÇCé@ÇìL†8]­•*
`qëVg ‚$eÀÁß»wËòóØŽ˜ ¦’I‘ÄPì-vÌ_ Ú®¶½À‰Ë.Üø+×ûßÊŸ09*1à‚“'#ŽØíZI¤ÚC—æÊŸ3%[X—hã‘Ÿ~ôàÌ®ÕSµK)'küÀçØñëô "ÕšnÄ�` à®à6È1·Ì<? ˜± ‰ÕÞ2²È] õ;Q&n2Ó �6`&FeO(äu=':ÉÆËq$•Ë,PÃ(Ê+ù%Ò.K3¶$võëP³¹æ@ûcn#u‡Ë?8^r2=~”â”UÚ3šIÜåä`Œ\E�óJX¨\6ûõ¤vϘ©´Å…:;þµmu·S' ³¨¥Sµ£e
Šç–rB¶8!{S u±0m��Prw£‘’ëÓü)aX±_”œ Œç‘þqN2…, Dîç8Û2ýÜc§¯\S¶—$£x2äàÜs“‘�Ý›¨ó¤�Ô2³K©ËŒnó?0 8ç¡8Æ;�ÝÅFNH'@ÆqŒ€8àc‘ëEÕ쀑€V@#q� áŽ_‘…ë�zM¥¹Q�0ä/°¢àâIX•¤ƒ×ŠX€cdÛ$lrÇ8ÈäzcŠÅɽËPKq‚HÈÈÞʃæSò´‡wöúRÈCÊJàÚ~`§^9î) E+Ø’!°2îÚÞS²œžv®qŸ_ÊŸGòвtË}åàò<õ vÖ÷*þv.pÝ€N:æžüo`66í`TüÝÆ:û4${Q·lW!JŽ6˜u$u#<´«Êª|Š1’¶¹b †G¸#ig.œ
èqÛ�g8«7Ôq²m"Ê.Þ�Å)Êä€$\çŒ`æš„22ŸÝþð¸ÜŠäñÇÓ‘YšFˆÌþhAï–2P“–¤`:ÔŠ2«¸Øˆ$‹rHä9IÏN*ZOB¢ÒcÔ© 7@TðÀG®*B‘;ºàJË�¨K|­ÇpWëX›ìè]P#.>»Wgtܱ�§fî0 žG?­Q†"’ìVf¤ù|–;yÈQÐ3š¥صk«nuví¾Ö5`¡ y�¡“"yâùI ôã‘Îj;B†&ýâ¶còÑXœ"H¹%TõÎA©qWvÐèn<¶KRI#I7�I%Yw1&?(ðA‹<÷ÁÎ}*)³Eb%�8—Ì�”“ŒcŒ‘P¡Êgtô{™WBíÚJª¼ ¯ÊÅŒÈ ÷$œÓoPª–%�̬äñé‚ R“[Ê6Ñ¡ðªžfUXVXÆFÇÉ!ÁÏ==jkpŠÖþqDh]X¹R ��8ãƒÇ¯zMßV Œ]ø!×1z«g<äw4 ~ïaBÜdlð»ËŽx8n �h‚Z¤G,r3"ùÛNõYYÆw1|
Æyô5”v+ Ea(eÚ¤·ÌÜ6Ar84I\mÀŒ4à If”®Ó¸Ê¹ì~]Þõ3ýý¬7|Û·±-¸¸É<ž¼}i¥v?B©�Bê'svœH� ñÏ9©Y|ÆÎæY$� SSËÙÇïÝ#þTž¾CwÙ°!ÞZCó(äüÙéØ}?JU��°BUpË~xǨÀ‘º3«»„F„¨ dÒ�#†�Y¥ÉyÁäÆqô ãUÊÆæBeAÁS·åç¶9¥;Y€ÜTÆ°Q•daò�ÃÒ�ô
8ò‚¨+”@ÙØrÙè:Œ†¤TeÄhd¸ûA°‡JÚ1Iy™¸·+­\gvU@áˆ$®ÞäQ´—ƒ]v•ÉòÇ+éƒïT^‹v#’<°¬ÊY€P©¹FÞ™ïÎ1C`nX™œ�O5v0Èù¾î>é{ÐLÚµ†g.˜ó�¸ãyèv‚=:R#¦Àp»Ë¼e|Ä'üsß4’JÈ”‰âÎ’ÿ¬Ú�<µÞäŽN Jäù’„ùÀÜqž8÷¦’P&çß´ª«#Ù#gž:c©ïM;t!u~bB¢hZFãËÜ©òä«*ƒ€zŒúÓÁ ¸–ùCrÛp¡Ž{šFƒH
Äg*UpF:îL‚µM!ÌVÆõ,pxÎ@„:ý(�B¸Ãsd€3æ1ˆ8üzÔŠ¬ŠÛ�‚HˆÇÊNÞ˜ uô©€.ð¸ýái<µG;v²œqïA”Ú{‚ÿ­9Ii2çn0ÜAöíOß!_c|²2€nùÉîF?•‚OqpŽI="¤V
N¤páøóNf?»‰‚íIVA“…|�ÀÏËA¥ãÝU å®FÖ7">¼PO$o°Ì Áf9gm„/0ÏQЊCµ2»“òŽû†GŒãžh¢šÑj2=¹edÜÅTïÎaNsøçëR""†-ç|èŸpêè~ðLñŸZU®½D·9;‰
/œe@8=@Ç#½Lí±¼ÐTK²ïPT³ÇŒôã'½=î‘{®Ö$mË}íçÒ[€ä¾uW‚@A}8úÐK×Èrº¦«Äêï´üÅ|¢�¯^´‰Ø¶ ã®ÚBöë€sšvóêö¹e(„7™¼a•Bçîƒ×¶ióJÂh„‘�R'GÁ‚ÇǾ
þT5n äí�ÈÉ€¬pcpr2OøÓceUÕ aæÞ\2Ž£Û/Ö•û0:£2ìf;;K/;ø,
ôíš%wÈÔ«¦?�Ž»3Œ÷4‘®eÄ{IT|ïÎ
gÐõ¤Œî¾ÕwÃ)R�žƒ×o^´ŒòÎÌ “nÁ"ñòŒg=ÏZJ"ïL€†Ú‹ÏÊz±ûÐñHDxÔ°»è1�çMŒ¶Â‰“fßò ˜ÀÚ3×9ÍC 9‰œv± ÷›Œ’ݽA¥™‘K(bîòxfù�t•Ç¯µ8´ž¨ZpÈ„2‚
!sƒÆ=úóJÈÀȈlde]Xu;ŒqžiÁ¤õ,_B)�yÆäÇ=8Ç>â��µI�\ñ+’w¯�ëÛµo[b\MÄY<¢¼7Î@Fÿ˜¶
ÏaÞ£
±»z¡]£”Ër;àñÏCV¦º£A[á³=3Â~$_1¬o6€‰-טeÎÆ´$ ú¨µyµ´ž\Èà*ÿ­Œ+€Pð[¯5¢©Ù˜º[{§ÓVO¥X©hŒRÜ`+æ!—oÝmÃ#=«Átê4Ìñ¸’ß*®’HÀ•$°ŽsÁÅ_;ìgìÑîÒF2åHFÀ“|Ä#?|N}*7U±×4è.íˆníLƒÏŠ@¬ *~ð#¿Z|ë±.±|í„$jêvÊñ¨ÎÕ‘SiG¹÷¨ÌJ¹dK³*0 !W·•U2Y[ïž{Ž*¹£ÜÎKK$Xf%Ù6ªÄ7å™ÎàÀŽÇŒdÕY$,ˆÌò‡Á2"ðòÁÝ“Œm8�ãÜÉ«;ù‹b-»’RŠdFÚpF~P9Ï­TGWeL4[‚Æ’Ìá¡,‡o6¤|Å�N}1Rç‚4·EÁ�ººîB#ò°±à€GtÏKsË™A½¡�cHºʇ…À!yí“DewkX¾dâ“-3F裙 £ƒ�¿Æ2xÆj¶Ã´ Ã"™#j“qó@÷úP¤ÚÛ[‰¨[G©e¤Û(�Ä`Àëa÷4Ì@!w©çûT[ÌqHÍqÁ€)“ (?8'�œý*É,üÊK�ñn mäHŠpTûdr;Òo>^íÂfË—T`Φ$î¡ןJ– ÒmÌl»Y�óüßï.8'�zÓ%Xˆ]èóFÊìŠÑ´e“+Æ@8ÿõP¸ðÑÉýôYU@QdaÀÈûÀ÷R;ûS">\�0™¡�bb­3€ã~ÜÔ�Aõâ€r#©Ú“23…¼‰Qp~bpÀ�‘ÏZasæ+Ûw,ÙC�ÏÈ9#ÐÐ())ÝËOBP’·ùYP+&å”älÎvc£ScòddFHÑ]®¢y˜A´ïç‘Àüé$•ìt4š°,h0쮢6e+¼¾Y[6ã¦FiLÎÇ 0‚ÀF¹^‡ø¸ÉüÅ37 + 2«3yhávîŒÜ b­ À0îO*;ŠL1\€¡vòò8�AbG@1÷yÝÇáA<¯{ eÜå¦ó€ŒòäíXÆ8¦Ç±¶îQ�àyaQ #ž}³@‰
‡är`�̼aÄ¥ºíàå@þ”¨Îb�ÜÁlbh¾w–ÈB§Ns»‘Å1ß1[æÞ 2+fn2÷;ò(š7±ùWtAÊ6cRøã=rÙÏ<Ó³µÀUœ‘[Þu·Ë&çû )ùFëùSH (
D®1s$CnÌäy šƒêäŽM¸Ù‘¸ V2Çwl’èàëVÊ¡1„U�‘™Äë&æǶì8â‚”[èV
)˶Š/?$\•î:w«f!G¸2no“Ê~©»8hÏc@8µ© ÄLvÀ;ù®$F™ðίù±÷»ƒVÄÃÊ‘£QòFäùh
›2¯~ǧ='h$©A£TU–yîl&E-ä‡ÞYN@ÏpôéWBI?!•“÷qBS' ƒ-¸cžIR0F‰nFf'îÜ»ÿ³Î{cò§eEQ�³L�²„JzŒðß)†bò0wR<¸„`mÚcˆ¶Tm8#õÍZ" ³É"‰w϶0òœ…X‚å»�˜äö  Ë*¿)u_0  J‚õcË
™^L\…1:ÙO’ø;Äã€T¨P:ÐÛ™]yyíT's:�rqÇÈ=}*ánVÞH±DȹPÛ29q·ç@ _ aíc*¡¥1 +À-’Øù”uâ©¢ýåòííö‹”YJ«¨O›m9%¶œ)ûÀqÚ€-æi7,²B§kÙçjŒ. œàsŸ¥VŽpÏ !ÎõÎb£'<‘“ƒÉéH ,ÊZTK‰ÜJ‘ÉŽ‚ØNðÄŽ8ùHûÙÎEFq–®A¸\œ2–DuÉ$@Ÿ6ÖqÁ4ôòóÌÍ"Ç#¤k#³Éæ\6I™%sóR!ÞQáˆð9y“'÷€hêD®IwUˆ"ï��,“€xõ<óNw}Ñ˵³ÈSžß™ 
qÑ?0Ædœ/üóöè½ð)Éó2*¤JèØŠeb²ù›‹´c8ÁÎGJH¶Ÿ0�-˜[r3OÊõÎq·Ó½YHØ… WeŽ0\HÆiTFÇÉ'oÎyÉ^y¥cåþî6%O–b»t럕I="Fh
X®÷áD‚U�S²‘¢€Jã!‰9úf›™Ÿ•F˶m®€‚ê~cÓån=9<ù¥uE¶e{f‘d�¿r¦5!²ŒCnx�Ï¥atŒÈ¶îŽ#/º[˜L`p¥HP²s»¹ï@">vcë³rHT¯¸Ç®{ö 
Ä KÜ4kå9Û…“a,Ø.>cßÒœd%y¬€On^$BDèòdó÷€9犅£•·“íPFÌMЋÊVË`-†N@ãž�i­Ž^|ÈŒ«!"…Û8Ùœe{½Æ(
XE°gzÞVq Ãm*qÇÝ$÷çŠwÎÊ[dŠ"•TÎPC�,€ÛGÌsÓ#ñ ‘<Ǹ]ñ…m™%gká¸P>l9⢜_›hBªN�dfàþPFâì%¹
ã%цý£ksÎ9¨ä�ÓÆ®q媸”"wMÜã’yãé@’Ka±G4±©1™DqjXGbAQŸZk¾2²ïs$dþíCHR®3ÈÇÝ9æ¦EB‘Öë} 0Ç!œòç° ‰5Þ̧&w媺’û í,¬3�2qŽ2MZ�kešD\lè›vžç¡÷Í4¯ÖÄI$¢Dd)p FJ·”\8eáÇGLžOj›Øùs£.ØUš8ؼJ¡
@dËsÈùZWqLaI#œÛÈù$·àÌ„}òÄñ€~´Ï,_3å�÷Ÿ/;Ž�p1ש]„\Fˆ�20ùI¿€ 8ÀqN•cXáb)JHÁ²XsŽzP±FYå"waÇ—Q(ù¶�8鎔Õ*€3,m/$›y\ïŒB0žWð©#<žM"²F¼4‚!òŽA²S€s·
²
à–Å7Êf yŸ2q™xiF@É#>�je�¥ŽUxãxçf •XÇ”A�yϘgÚ‚œRQ°ØÖ4�ºA™æF¬îÞil.Ö,ªFÝ ñƒš²Å™«å0T˜D©,o’[hÎ>P¯­Æ)-Q²pŠŽ¢BÑ™
„œ~¿Ò­L�q,[æ¶$á›Ì>R¢2¸Ÿ½Aœ’M¤RG3>×Û:,KÑr3�Ýz�¯¥O9q#e¤r‹¿tO© †
×9ü¨lÃ|„ÆË3îs"Ç*¸ ±O@ ç9¤Á^¡2'BÛÔ«&FXcæúмbM䈤p<Á¶Â=H#‘œ{v©c1¤RîXË,q yóŠ…’y逽;Õi%i`%]¬ç#vP6w‚?»Óuçw¹/™mq“;¤&h˜p§É=°ª«,ØUáÆvŽ 3ø™“"ïgD—w Æ!hÞ3åä³gÆWŠ¶¨2¬##ÌÜFü«·~˜ay ¨u M¢Ü˸Jñ„d/‚¢ÒÜbÚEI¢
™O(Ý`;~u.íɆýämÁ #vWpdž‘œÐW2Öâ4pÊZ;e+–Íå ™8Û‚r¼×=jBÃvI�WtVð
'’Y€é�’Ýh-ZÚyaŒæHüç3#Ç4_¸Œ•|“³«ep9“VåQ¹Y<´ògU,§È©´mFàüÝzgŠB̓åÄ�¸hƒÈ#Û•ÃA9Îi ] ùLщC4ˆNg؇jyœžƒ�n” «« Š(Õ·eÓc�æ™Zä=>a´qL‘�:åU·M»Î|ð™pHà€s·œÐfâÐ¥<i’ƒÁæ2Ë:»ð \0þ"q‘Ô _”ïX‰ˆ6éÙš0¼x'‚ Ë
€
ëÒ“¿B“r&c‰§X£#³m-pÄáð1ó-J«p@(¿»dy îXÈ™å?1é�Ž9ô¦#�Ìw�ƒ—vR»ˆÚ
»'#qëŸJt�¥’WD!'–Gv#z¢I†Uˆ
àb€"u(A¼ï,dlÆW$�L÷ü)òÆVIVBàùžp‘ó�£qŒps@Gµž')3±Hé ªÍå"
!†)÷aŠ¨i$ExÛaUa*äqýÐ~ï¨é@¤OoºJŽc•¥“kL²N‰‰
œápsQƒKDzG€ê¤Ä…Hó6±9àžÜàP.[ÊëqÅ #ÇØä@Ѧá’ðFT`ð01Cl›÷¿ºgo”0gÍeàõÎF3øSZ4üÇo"EEÛëg+qÒgh_/�V<çæíÎsÒšÁ×Ë2)ùþé�”Æð0@Èã ·¹ºØo–"PÌ‘4¸‰ŽcYÁ ¬Þ¸ëŸZ�Ð42¤Å ÖªIùÆ*×h‘dDw.ýÍ�°«&?|u�éP3ÿ«ò·ù›È7–¤1‘‚?Z‰I]4^„�É$&â#†ÀÀV“~}sÁ9üª8ËÈU•e'{H€ü»ºqŒ‚N})s5PаU"2——zîD…œax\ð;g­!ó0Ͳ6rï*‰ˆ”.ñ÷p0§Û="i]ÞýHp»näl"g@ˆd”#bXà–3† ŒžG®j2Ó’¥¡·@Íï%†é¹û¸#Ó9Å" >Q“!Qò}±ò�sHÕY+›®~yv&I`Ú’^< ƒ
GAUÇ=@ÁfPU~_—Óß©íMjÒó .ÈB©¼‚±'”J©wùá™° 3~�Jh8c²Uu` ùgp9ªpI6˜;[R›4Ž¥žv•Š'e&YJdƒ•!Æ;Œi˜ãÚ±¼¥Ô̤ù™9Ï<ƒêsUÅÇa8Ç{©xUPÉ#I{wîó9žN¾�*±T*B’Šª¬è™.¨Ÿ1ÚG vÏ\Röh™ÚÊÌ´²¡0y¡b JC²ÜîùÇ—ÓœqQpOÝÆJ¶Ä^~I,~`j³±\Ú• #hRB…Ú! ï ¯Ë†\*ƒ�\Òn�
�Vh–5X÷Ê <¾ÇÁã¤sPâ-‚fP%H­ À݉ç;ŽwŽ�Éž(•Ë2,–æUVÛ+ bdó8U,§?.NáÚ¢’1¹C‹ï…d…óX”;¾ñbæ­NÛ÷&×ÙYžT¼Ë€‘³3¤hFIÆ8SÀ=j®Ù¶ªùr¸ !"!å#®îNrÙêÙê)6›ºVakì‡ÊŽQ–8çk”c),ˆFIÀç�Í1¤-W€ÜÚ’mÎ>i�ŸJ¦Óƒ°[Ë©;°i™Ìj±ÀÌ”Hí)@UO•›ÇZdo²1�Ÿ‘'È™yJïpN1×µfh—,[¶£Ä3#+*XɈ’¨Ê –ã¯cñ¦<è ÆÆŒÑÊÎŒ§|[Xs�Ôœñ͆ªìP’Fû^+yRV@ŠÍÜ7 %OEÝ�sÔséA+Iåp!¸òò

JB$zàcúS[¯RÈ—ljB²6HC`î�q÷ˆô‰�%;!r†CÈxÈ Èëü«}ÕÕ„`Œ\nG#t{X´L—*H§¨ç&¥lže»í’ Òi¼áƒ.T&Øñ¸ù³œt À¨`}‘ bÌæUÎX0ì>^;Ó÷Æò½a2pObäŽçsv ZùHC0 *˜ÒPU¶ì&L’Yzg*Ï ,’<‹Ë¤�l<ÀT;v ûÐ28ËùÑñt­q˜DÑ(!rÇvn¸ëÒ“z:É#$2GXã7˜qŸ3 öÿ ¾î
éÈäÕ YÛ©|yr.paYAÂÆpNX`Ÿj¡Å<’F$� ØÅJ�Šƒ ÂM6Ú
ë  ò–R€ªØ¿“#oÜ:€ß¯#û9 ª¨1å�•I„9ã'éH§­ øÜ�Ðf�k:ý¡Ä ÙB¬FGiƒ&pqœÌs@’¾ÈŸtyb0c�‘ñ´ƒÝˆ'qULnËÔEˆ¤V$F|Å€Ú2NTäÜÐ>IÁê20s@éµw} pb?¼FShb²EæFÂ5ã#Ž{ŠÏ–xá]è GI�–"ÌJ[ ?RG@(.våe£Èfo28��ŒJ«»÷ø8]¼ 9Íad±È¨®D¤7šd…;xÁ=ÏZ©¹)>k¡Ò2¦_0î›2� wÝßÈÇ5–²KHñÉ f1ás•&8ÀÈ8îj[Iêt|ÒÈ‹£ý¢1ÉÎ<´˜…ç§QœöªsTRpcy0®~7ƒ‘“Ñ}i¦žÁ¡>õC!¶šG 'ð¹Ø ÏîÀ`ô5 ÌøAµ%›sF§…„ÛxÁç×­16–åKó‰ ÊP³Ë4æG�£)VVáAçžrz¼:�ÌÐ@—W!fMžB@®ÉËäKÕIàéA2„'nduxÊëG‘_¢Cnª¾S‚-ÔÈû—#’ÌNH5©¡ü8·œG5̱\JYHW»YF# ¯îÐýìóÍCWzÿÁ+Hê¢uŒ¦ñÇydÂ5ŒJ±„T†¸#$neÏ=ësPÒ²ôØá·Hãico2GPg¦ÎOQÎ*’°^÷n8)Ù[÷é¸ïU8w/•CƒµGñž* ™#B»OîJªŒaR8NÞ¢©n½Dšz%b2°¾ôØ\ïw#E¶ŽUÁÈbx&ž€™š9·´l»€ ·E�7zƒÏé[%n¦%)¼Í¯·ÎR¬ÒüÁÆ|Ó‚pG5[ÂÉ*Ï;¹LN©rKù®ÎPF9@ö¬¦õ°ÒrÒÆò¶Bäÿ­à€>aÛ=DÒ/ÊÌPáã+»#�›#§QÏÖ…&´
Í¡t|&[b¼²�ªHû8<“Ú›*�ª|ÆV%\ `QÛóÈÓˆË!Ç*N8\ýiÓ¼ ÖþVåPHd $oŒÀäu皲絅rÆ\B#ئ2“n2™FX²pŽÀUK‡Þð‡‘P”UM¨1å `™õëA<­»1ÊÄdSû°¾câ2_ïà€¼{ƒšoïTûÉ<³’p!
ÛŒäž3Ž´b¤ŸrW”G' ¦8¢ß$‡²È�³¹ÇSšŠWY n%‘£É\ïÝŒ¼uíÍ
(ò‘°1£µ²DÖÒJ’°ÂS`¡û~fÇ*O“$yFA#!�¶|ñ&Òz÷#ëØP+{®^ce�ˆJù±™™O…w•ŽNÞÈç½DËò@«n±y“HÍû½Ìꓼääž8>´&“b(Œ€’ÀìÁmÝ,ÛO$!Æqß'µNí†9ßæ©NŒr:õ¤Ó{3K$ˆ�¡Eg�Í#îÎfr…^�cè:•%V‡F*"(ŒHT ùHCßß4Ç Çò«Äe�$*,FQÄ[�ÏÆ1œçÒ§‰e1»y$|Û7‹|…:p‹ÏÍ×9Ïa@Ŷ «ûµfÀPùÛnrÄtwëž”Œñ¡F͆%Y6H‰ `ç²àôÏ4éBq €„óUÉ–l|Ä&~¸¨Y’Dv!i XÎ[
ß>a#¿§?JYBXG™ŽŠîZI 'r§Þü{÷¨fW ½¦P*K0Ú„¡pO¼Äã9 ¹‰Lœ¨ebv`–”t`0z}jÌá^Uw ¶ŒFœ±AN3œµ\ç cŒc’0K
ÈÇ4ù‘£y"}ÊÊåH«)ç‘ÐûÐC!² 098ÆàN3œv"���·%GžãÒ€�£æã1Üg'ðúúT{3–ÜFå\pÀÇ­É¥rF+Œã†Æ7qïÓši?ÄU”1Ü2:úP5$ö%mÞÙ;ö*î\ûž£¡¦v$n 9ÈÈÂçÛ¡ c°¿„ò€8#oåÍU2Ä“÷H=K~¹ [>ƒïlŽ2_jt„‚èJ�®Cmù×pîý ^Fq’:çüô4$lWs) { G]£Ò€<œàî*Ç‚1ôëÖ•B’
ŽùöÁ 
[‚1µKco¾8öü*{`¹Rƒvq‚2 SÜþÿ•3®I@aГÛéëNfàºíV
Ú20WÓ×Þ€ƒÐ !HfÉ+�:ƒÿפ*Üäýà
’sƒŸÓÖ®³'Ð…öîùWhc%¿ÀÓä@Þò=úg׿­jA%¸©n;/ã¾zg¶jêü¦iZî¿a¡j×ÿÙvÚ¤«g¤WtV—2ñ~â2pºŒç¥]8óK–Ú˜œž1œðAÆ?Ãé]OŒ<+ªx3\¼Ð5ˆc†òÕÉýÛoŠX‰![Ñ€Ü9ïJp”$ã5f20t<™ÈÇøÒdv\ dsÈïíR‰b0¥ºp£qÏûµbÊåmÜKå‰v;a@õƒApzØF·e1R�Èd1œ±ãŽ+­Ö|`šž™g§[é²[¦n/"ÓÎíŒæBÙÀÇý(58À:~müƒýÞÇØðÎ7‘ŒnžÂ±›ÖÀJFIË“·!2ª§ùÓÜo”…Û†ù€è8^1Žß¥I¤NíXUÁÆzmcŸ‘IÁã§Ö•£Øð¹Ví•GlF0çÁPÜä�sÛ¥Kq‹Ø¥Už»ŽEVÀ^
ÝŸ›$0éÏ…*+6ì ¤ØÇ\7P•O?‘N[¦‡±\ Ên )!pÌOõô50Çœ›<¼.y0ÉÞ£<`d{TÉÝŽ„aæu« ®@óU�N£ó£a'.6¶ü ¤8FÁ¹¤XŒFÄ°ä’¸Ú¹?ýtï™%48 „eÉBì}jc+ßK‹0É�77–Ì ŽœŒw§DQŒ‡`“t3¼f9W÷l c#¨õõôª
­ÀeËŠNŽw r3íÔ~”ÝÙaœ1l“‘’Çø†F?Â¥É+€õ�ƒ·~à»Èê03¹~´Ì7L31%̤¯ü‘þˆ×] 1>p„G`ÿwå9àñó8ý)'
¤ÊºŒ9Máyìp}ÿ* £k"åÖÖò“s°¸‘óå·zÝé“d@BÊV4ÓŠÀ~B
$�•ÁúRo²Fe
‰Êä,£<�›õâàÈ¡wB%åFßädœ7û½éšÆ1¶Â©ÚŒÀ*¦8l÷Ï÷­.¹w•×rïŒlŒzúÐD”S²BD›�ÙC¹Ï™†Â7<ó¢%_64ERN„RKå8ã¯ú㥕%Â0ìÊÏœ§Ì{zô\(,ÀǼw
ò¯Q€1A3øYY6䃉B¾2¤¨9Žxõ§GÎBœ…ÈP;±ƒœŽséZÅ4µf$¬rÇ$Œ·ðuê:{ƒB¸Á+krå˜õÝŒ§¿qTƒ÷†FÃ=ÿsk ^=iŠ¬ä³ª°Øžl �½r1Q%£mšAu$P%\П•�݇gÈä¯^CMT`¤�NB‚ËÊ…”>n þ?JÌйâ@ETà6Fv`�G'n3OFfù…Ä’
ò22@çëÖ¦NË̸[¾¤û„ckÌ2«µ¦ å‰~`o�Ïi(J.Æ 8\ŸÞ*n]Äy#¯­`ß‘©°„¬ŒñGm;*C:´ËòÊU„yf8#æŸjb®ù£Þd1„c™p#$«gŽ:ÖWÒ@Lwù�†–X2 Ž5 3Pzc#š’D]챦Վ{Œm1D0 #çžÔᥗ™2WVØ漤fœù"Ü2£†ÆTàƒ³×Ö�¬T9uó™‰�†Ø·/\�ÿÖ®¨É%o2Ùf|è±»:e_ràw,dNî:õÆjÔè
µ@Š1¹Il²±“Ž;úç4ù×b”w4íÀt„!Xħ|a0=VE œõÚzv¨á–(íí”3I2ÆŸ)‘SŒ…‘Œî½gÌ®ïk–O({•�@”ï|lýÞÁŒ©õ§É•f‰¶¹ ‡ùÁSצyã½.t˜Yv3$Ex>ã*É0m€m0²‚§qêr¿áNºT+–l`å Œ–ávã¡PÞ—H4%_-⹌»Ù/,rª£i-Æ2O’Ô"²ùÆfÌNœ•d<©<ä‘ŽŸ•3G”´ �ï+ p‘–
ÿ{½„cj�§="�jŽ8ÛxÑ$‘wØÆw9“9oãÖ‚”;‘\‚¬GC§Ž{õÿ">Õ†|»ääüêÉ!s±È9 ‰$›Hbíd4ƒ.€ä0iI ÓŽÜæžwaÊó)Œ”„bLï8å²6ã:úQo Vºõ ,Du-‡Üw¬„üËß
î*u„n_Ý©v¨pU[Œä}Üc4ROd¸ei7IÁÉ•lg ar Œ‚x#�è"d+²À]Qv"»ª–bGL|À/&˜_¬Lr™Cà0
ÝCSVê…îß̘(à ™fS…UÞ['#ç#±ëQ¹XÉÜã{±ùO–e`GQŒIÛ¢°¤×+diy%FT;bÏ0G}9§³¾íØò¡�„€no/˸Ç^´Žò� ‰Õ¾îBF Ï£`ãß9§Š8p¤¶dèAçŸUô /÷°Ï—µXdnXðIÝÇ>µX§CµñæfÙ½cÝŒsÐdñ@ö�˜(\¼Jáßä88?($Ž¹èE Må2¤º†“Œ�½1ž8~” BMòqŸ™£eÈ ¤sØöëV#(HO–½<î,¹ázæ€M5tMÕ-º0ÌY€ÀÀºúN)IØ“Èv£~éb¶( œäõä€GéAMY&DñwW‰@@�‡È
XŒ®QÓ­:EÚÅO!æRï’9{ŠDDhà“µ•0r@ÞOÌ@èE(E&FbK!Œá“÷’PN:õô ’� Ï­9‚ ¾vL ž«CÝ|?âý?T‚5êHâžIG<žaUQ"ü¡‚¹È *�Ì›®ÑÁ†}hVÑ�:®ü€ ƒ½_n1ñ(ì JŒˆÀÈ%Xã‘�Œ{sG  (UPw̱Œ2�¼Ã‘�ØÁëC Û-ƒG°o!„œ�)§sŸ,ª°$�Œ¥Žà1ŒŽÂ�¥Í¢O˜Ãf27´‹æmwX@çQ׃ޜÑþñ™0 …]¹,’OÊJ¶zu·Z|Íu%¤ÕˆF†n#vàÇZ•˜yŒÁ"’@‡pdœç�úÕ©®¨Ï‘ö÷9="ŒW‚§w_Æœ¨ŒáþFïF‹#{ç#±éV¤¯£ÔÏ–=�+MRçN63ÄH‰2ÇÈ`GqŒãæõëÖ²" \´2áªK6KL>‚¼*9%�í˜E¶Q BKüê£ÐŽsÍ\dž–ÔÂPí£>›»·
BŒD»°Ë2¡*Ã…êGn3^wáßN«­ü°Å„x~Ño”¸•dR0Àå@P~¼U˜Î÷;v$�ߺÝY\n’)mæÏÊ* ãU˜¢gU‘J8BZÖíË4…$Ûó™
Ã3@¹#{Ø„–c—•Ë¤S�.Ã�é/Ë‚H#ŒàÓ^"§  ÅÐPÑ�ÊË;l矓¶=©Ç}ìDãmQn6ŒíSòù¨™2J¥ËóõÊgü*”,Ó²Iµ›'%¢m°Œ®pC  u­b¬·"Ýl[ªÌWdm¸4€’2ƒ�dàƒótæ—Ë �ÙRC:ž…‘Nr ä�ƒ“Ö¨ <ÄŒÇe.Ãy•£ $’±É%—°zÎ8¨R&A4À£íE”¡`2¡�'x9Ç°çÒ€/‡bë•TbwÊs�¹ÁÏpzU5 ¿Ús(e’8ü…HÉÜ åŠg÷hè0œÍ!(eVVS¹ù xÛÜ´Ð…X«FÉ»x€LSBç8Îrx 4&…a|p¬!ɇËÚÇ8#Aìzš®b&H¥Úß»V¶±E�tAÇ åIïA«^ÏÆ¡ƒIógBCŽqÐöþ/^Ô�‚±Ú³�Le•dÜX£g, üÀ“ëÍ
+%Ô•¤òä‹lÒfU—졉>aˆŒžÓ§µ"e¢B Âæ5ƒÍù¤—hb<ÓŒg9É9æ‚Çc&h¾nåâ5ab6zz÷¤
N÷Û&#ùŽ©!†�gîž�ž‚�7n…”bäÉò0wÆà‚§¥@ÏÃhʼa–6y�²áÆ0:ðh0'òãG€ ܱÆB¿•ä;Žìu
»ôÕRù2€\ífù€ÚÇN0?‹9ÏNÔ
hy|´1¦K¨¸Vbèó0íÈö#œ(ÛBñ–c¸@¡˜í9u?3w^ãµ0Ä$gp3亙`\°(Ã'Žçoµ\\É�!™afDYC“‚wmP9 ž¸Åd +#Dɱ‹G �!¸“ÒMÓG1S�ÈxgÔÏ’òL +M2¾!0"@ Àœ@•fTÊ1åüÀ)@~o™†0Iõæ—
IV"L‰*²HD¡UGÌcã'#¯Z’Jï‘'à*Çå4g€¨u’3ך©¹z"£/��Ò©R¥›p$�¼:�™É8ô  €Œ²D›av‹å]¤IrAÎ
 ™bÝ7™›Î&í‘ÔŠØgQ$aåØ« @V•°°x1øÐhêÂ>�©ò#ì–u�Ëù{VHAVUêzõë@Ò¾ˆ›{meYX¹á·–/,ƒèTïÀ9ƒH‘«6ÐÍJ²+ù›™›c"`uQ×µËD�ß0JöGÍdˆâ8”HvFH9rÙ¤hcQŒ¬O3$‹.RB$`ÄŒgç¨4WVĸ.
•#‘Ð
™æÚ01�AÁ8Ç5]–%‰V-žP;÷«(ù¤?ËŸœsÏò ÉÅ­K“ça™Á„Ï ó|Õ>o0p‘‚ Ï5^9!�$‚UŠft]²a Hz�ß7<š .Gæ¹´EH™‰ÜÁ3’­�ço ž9Ï¥SP<èg„36ec=Ä“p 8qßÒ€,G 1Ie™‰¤  ²ù[È_Ÿ¡ ‰T`']ø='y ƒ¯”ªD¬eY¥k4u…c<' œŽ¦›º<8+*’®› ä®Q‚¼sÐu  ìŠ4-Ëðdß+ð
À
GPzÕg,Ï�¥i#–C¶G&ܲ€¥p¸%@íž¼ÐûÔ†Ì,ó+ …b‹’Æâr}Ç8¨É†GŒ—d,H"‹…#‘’Xb€¡H!$HQ\©b„®ìeAêGqœúTH†9!iCÉR*4n„e#Üs³¯Žhp‘É.æh�l*Åç0¼¸L¨Sœ uFUw¨Î†\Œ�Æ*D*γí0ÛÍ$¡ä’ ä÷銉àUÚ’£1WfÛ"�Àºc§lu^zЇde¥Ø6†QYGL}ãКX"Äj¥¡@ÌUVÀܱ–úñŽ¾¦€ >`��Á}¨Lo&3 }ŒªŠÑàŽ=\ôæ€ûG°Èc" ²D�bF‰×¸ç'nzt©™G`²\<¯ó„,;•_»»Ž?JŽiLä#’7ÊͽAÈ~Á9Å2"Àsžsœôë@E>fÚ±ä|¥$
ˆ–´(¢ñ—ô9§y©:ïWYŠ1²4ÎÃêÅ@$±ïA�›F„À±;Q›9àÃ�ÙÁç9ã®{ i’GŒå[BƒÐ©WÐñTÚfÌ9_a3åÌçæýã€åÊüæ08ü¨3¡bÂGŒ*ž`VgqÜ“Œò?Z“h«!vùl“‰Ë,o�Ýa
�|¸�rIùyî*72Êbq+;ï¶6mTÆâHçƒô d¤[íØÒÈY B«9CÏ~Ã¥@[s9Ë„-ž²1ÈÁ÷ÇZ°çSæIhÂl‡;âSÄ`ƒÆÒw<Õ Tà«3’ÎpX•MÜ‘·Ôcõ  À0�• Hrtß|dã 8ÀÎH'ƒé@ `œçšÍ„¹ŒªÈüû Fï>dkrLC|1G:m¸·`’„¢œ‘¹0JÌ}ÓC*»4‰2ÀɺV
6FÕŒ‘¸÷ô  fEe–#åƒ*ùK®ÇW‘ðH^‹´tç5Wg�ÆRY#+²=¯çÌ0Ø\ç�½}¨dÓó-Itêc_2-¦¹eá™ùj8Æ@üj›ïÄŠV93³|lÑ©WŒòÙë·¨Çz ”ÓVB™cU�̹ˆ´�[Ç*E7˜ÙiîëÇ šVýÞÉ!VI‡ÊLqÄ€€¸U?ÄO4"³ù­ù‚w¼ÒDJÜ€²CÁ>”�~ØPKóÄ6�p”²©*#K‡ûAòËEˆàM§çS,r’_Ë#å-ÀÏqHÌÁÊK;‰e)æ$gz¸Ž]ãý(}ìàdg�ŸÞz¡ÛZ$…@R1 ®]ÔõP(Ç?ZXK1!HÈB<.1µHá
»×°ëU‘ÊîI¼¹ˆ�$FÐyeë�_ÀRø�¹ŒDH+$'ÌÁ¬O\Õ"íæ³¢àÇ–Ý|²Sv2q…ë÷³ŸJs>äQePD¬™}‘•ˆ°˜ùyËprj˜âùQÈU^# `«y{NÄpC{žýè%Æ/RëÈÈ€0CJΨ»ã‚Kp0pzUH™�–Wnå™�H|¨¤¹QØð3À$àP4’ظì¥�B¬‘™#(e­Õ�ýÙ0}qI» ÄÆd0Â{'y Õ‡QÏÒ�rÇ°ª‘’Þ`”¶ÅóX&ÜŽ¸ÎG"¥x1å'˜%. Œœ;�Îp@œƒA>Íw)Êíæyk‰^ÚGàÇ)ǼŠ?^*F_( Ãy&1ä#™Y~Ð�X9Ê‘Æ{t³]YY¼¡±¥ŠÞC$p¾v´r¢2‚
~ ž¼R¸@êÇquòÈ(z¢ž8ë·Ž ¸´4º¨Ø íËÎÒ§0çŒ}ãÍJ�¸Å"´vÑ™Z4N_|œaŽHc’sÖ‚ák|Äʼ�¸H褬¥QV|n8 p 1ž[¦ø“ËŒƒº9|¬�½�'ý¬c4FLÆTQé#—“°4P„Ï—œyX�¸J© n�Ç~tý»NÓj‘änF�@œ.6ƒ¸c¨SAC˜Êû¤w•�±òc\*îózíŒåP…xL“[M"JO,ÇÖV$g'°gùP£s„,²3wÙâ�l2¦q–Ç9÷5,@›„†‹r²(�mifXòÀI�SÏ¿j‰‚,AP›Œ$ìnùGR@èl;wfXÔ»Ý(Áb· ŒúzPMõ¸F2aË,q�µ
Œ,‡ ’ýø<ŽÔ‘²€Ž…Ù˜$ÌÀÄL€…;O ÉÍ
»ˆ4EAYåÚIÂÈJçhã€z® |[Ü£ˆšx£dŸ(I&>V%¸ÀàmÏNÔAûÐYöJZáÕ@s‹O2^HŒ`|ãÓ¼°‰.w¬‚eÁÖyÆ:rzŠB‚á¤DP„*"ÌCþP2 Ç=Á4í¹mîa¸äæŶ2çý“Œ}*®gk¯z_26‘¼ÕórU¼øå.ûcl€ÂöÆ{”¥â]žfULn®ˆq¿�>QÎݼœ÷* Õ¬Íש,lËò¥ º©œd¨Æ0{õÍ/žÑ¢º¯˜//,ã/ûÞ_Ž¬9àâ„ÓWA4œZnÃÔ”e›Ÿ)ßr•ö隈)d—l[åFˆd¸CsÉäc#$úSÅF)\°ò+
È|»…#…*¤HçõªEJ±fBp@Ü¿1>¿»õô"ª)]]ër‹2>ZÕ™^yÄ@.X·wÝ�Ç¡?$«.Ï-ÙÕe’TÛ·åÊ’ˆsÇ\ÖÀX., ´‹‰Bã$s�2:}zúU2ƒÈVq+ÆZ2Y�U¸ÜIüsŽø¥¡.1zŽšáKF«01Db‡ï:¨ÃsÉÆKž•3ó–M˵H£ .hÝ#)Á'{h„ð•Ø›Þ Sh8™0Þý"£ƒaÆä’vi7¿–ªî, ýâp?¥LåÑìüÆ›¢³�,HÇ\0=Ç=²)ÇóIåFÊÆdw+�®0h_^õ›wÕ„b¹‰^@U†]e!% `±AÀé€ 95²À 7…§  „óÓ¾}(-ÚêÎÌ«Ì"A·ËI#
”6Uʱêàƒ‘ÔŽœÓ䈵¸M€oŽ0Ò…À)'#jõÎsï@F)\S�ó¬�à HUÕÙ†öˆíc#£ŽÀäRe„Æ»Q"c÷�‰²X¡ÀŒ‘Ðõ Vwmh0°�‘‰*^=¾^ZOùgƒòœO'ŽÇŠpýìŒB1exÕAà–fÇ#©${¡òÑe�IØÑíyV,ÀçëU÷ÈL¾gÝ3HcbêC…aªž
¤šjèÍèìË2*ǽvÈCïS4q¬¹iHÛÔ
Þ¢U”ebcM²œÛñ·<?ýTÄ4&:„�rÞbÌÇÌŒ/‡'=²)X•Ž1æ‡I݃D#T³îcó ¸ÎAÍKŠoRï’d 10òó´ÆZu\3H¯�¬3€½ÿ½šs�Ï»;‰˜Ô“ÉnF:ÄSI-�¬¬VxåX÷‰@RÁ�qó)É臢Ÿ^¾”ùÐKÃÊA˜åÊ_ Œ6θ�0²{£"óZŠÒy6á&HE¹Ž(w,‹u o­gG¢[ÝßµÔÊvGœÖû·¼0EüÔõ¤ítÛ°&�ÂÏ^Õžê4Óx£•£òYÄVWˆ †Ï­{_‡äðt)gå5¼fI~ÎÞp@€î&[$ŒtÎk)*3•¥=}KNI{ªå(îuc¦Í.¯tXÉ$¸‹}º[œp;· žyâºC ÛÛÇ¶Ï2¼‹öf"FòÁù±€6†ÏÖ·ŒcÊ­ÜÎRm^Èó2¤£9˜>æ‘[dF50‘ÇÌyÏ©ÍV¸ØûwKtк�‰ eAùwrIÉ«i6’FIµÔibY‘ åeTB»WXÉÆ8ÅJá”ǔà Ì�!ƒ0ç¿p=j®”Ii=È.'ŸÍáaH–8�FÇÌeü댑ž¿•UòÁpZeÛæH‰ùdBÀ w¾k&îî1DnÌ�Æc�$!Uw¯90)Æa°ˆyl14›Â7$€8èI=… þ÷
Ó+Î|©ÈùO#$hÑ·˜^9†â±’LˆFr_·1@2oWHÕˬŠœ<~På›päÑiäȃi;z¬ âS�;tÐ+'Ъê@ÚU´ñF‡`‘�œs»ãàž)ÈQ¸òàp�¥“1ƒ,€Ý"à�˜àu ¨êôA),]¶¡�•° ”ÎqòŽÔQº´�Š¼…§ÃË(ˆ„S€=‡_ïPl¶4U*HmÈ\F7í_•±œÔõõª'Ì,»\�Ž–8Pg œs‘œÐ2@^$�ã².Þäoâöüê …Yc&6iQ� Ÿ0ä’¹ÿ8 ̆Y.U•Ø…\ùÆx1ƒÏSc�RO28Æ $¹8ÎGQ�N½h3nÝlûeˆN‘!bÒ¤¹ŒEîqÇz{–óWÈH?ÒC»Nòd)1�£¡8À4›KDV`ŽÛš%6á‹Jʬ�÷˜ä¶Wð¥2ªáTîSº5p Ü9ôê9Ínû�T;•R$‘a�¤E\""…Ê2�¼s×½iæfRìQ+‘”<»À ­"P‰ó'&TU›ËÙ3vÜOqšp˜¦v»¥�£Vᥠž«3Æ>õ‹wÐrÈÁ™J¦vEš9öÂV$Ë#“‚ ãŽÕ]Ù]Ë!V8Äf?(ÆÜw|§qïÞƒnšŠp‹Xäb¶²;º¦bi�#î…9æ› 4“9¼©-˜”§¼qÀ$þB2ñÁ‰a&ßG(5›kÂÙ;²:ŽÄô§¼`91C²âáÐM_k 7Ý€y uÏJufüÆÍ!˜JPïi¬Šÿº0pJ�žcÞ£m²•ˆG2™%g&eÚèzà`�ÆG¹ W�rGRß¹KwWXÑ€œ˜PI o Û;°Hj=ÊÁŒ…æùÞ}îÛÊgÛŽƒÒ�¶–âÈV8DŒ†vvK—ŒÊFÒäd)=1ž¨Üyƒaòþ}€<¨ÅW$1+·$°^Fhå¤*‚å
T]›ÊcÁ0xàÓ©‚P³ «îGP:\`zõ5çßÌô›¨L3Ê,›Ÿ©öïúÕÝB0̳©C¨ìmÞYÈǧ¬-o˜ï¥¬P'äE*¤–vq‚ù�팊gÊwÀ#9§Óó«¼�a®O`_9öÇ\Ð�ãÁ\©eué�w=½hд“²¿Aå Bü8T Ùo”ç;x8ã9¦|Ý r28ÇoòjšŠµ˜ùôdª*C3¾ìáB°ÁÉö¤´¯´ªª°.XÆ}th`*¸r¤±þ‘�<Žh)[k==c¯Ò€“²¿™"¾å*@à�y „7Q�­5#o8àNáë×µ4¯°ÖÚ«]Ź#%¾lõùˆç>Ýsšpm¹Îîþ `
ÛsC‹]#îßòl ’¹«­0#.­�N.Þ½x?çŠ@0  – ¸pã
³õÏÐÑ‘Ž8è@Á9ë× Ó�î­Ü°ß¹²äc½8öíM8#rFyãÓõ�ns�ñÛóõúzR�TãÒ€uemŒJ? ÆÀ‚È#£ Î§CÔ¼}âÁã;O ê×s5«=$iz´ŒW&ɶÃ&Ð
,W†'“ּĶࠞUvŒòÎi¶Û»z˜¨F-´¬Æ×�È=º{�Lv4¡G¨úq�H¡1Éü÷üéybSÛñ Ò ¨#Ž:g¯j^pp>篯^8 Ðž$Q€\³éž@ºûƒšzláW‡>¿…sšF)jÅ7…ÏÌ .â0>üTÓ6d‘ÁU/º`…s÷Èèݨ4Vm/28€*ýã�ø`3Æÿ^•[8P20 îàôÿ¿JΧCd’VC—![sd0<€Ì³ƒÓê1Í‚[(½1òŽ Ìv]‰Wƒ‚O(Á~êŒàcƒ�¨§0ÌH6‚C¹
zóŒzsÔŠ¢¿¾ÞJ¹ePä
Ž2;)T.X°+÷€Áù”ãŒ�o΀å‹wht¿*) d�WåÊíÝ×ÎEHÈ9Üè¥NÏ�YYHÇoZ¥+t—b8Á)Ú¬éV\qžr=¹Í'É�' …$¯éÇzµ+ìµ1jÚ2FЫ€¸ É'æÏp(*U³½J�»¸dŽãƒùÑλUÚ’XÃ�¡CuÆé�HFI'z7^:VMßVketÉa`¤1ØÊÙ!Ž1�ÃÍ" µ”‚T•ŽÒO@@#Ò‚‰•AMÒ¼0,6üŒ[ß·¨¦.í…—$qÀÃgŽÿÖ€$UTåcÁMÙ·º÷¨¦€@;Ž�àwû§ê½sùR{o`m¤ýâ¡acŽqÚ˜_~AÀpBç,¸ÇJˆ[P,}Òpƒi »iaÆzqK
ù¤ˆÆâD ònÊ�Ý?í~U¦€í¦–#SŒì(p2ç ÁÇrÅ3f“#•UÊ¡c×¹µ”÷
3°²ð#�ù€à�ëåxýóBñŒ(8áv’#wÏoZ‚¢Ö©²u‘œá³Á`qž˜Px2(ù· ¨Ç!†ç¯á×­¦®’/ÏlW‘Ky{’‘¸
B‘‘ê3ÇéI3œªª©T!™†[qÎÞ¹ç­&ÒµË"F$™7!TU]¹Ë1ìG¾µ'–È]Š£*ä}à2[hÓ=:Ôs$ÝÙ¤Z¶À¡¾r¿0DŽî‘×¾=iÅ"Ü›MÆÕFbÆ?+l¨x½yã­4ö3•e ˆ…ÙJ¬JASƒ�»¨lò êT1R̬½È+’>aÐŽÇ?J`W¸Â‚pq…+†çr1úÐñ�‘ g>k<„�çŒg#Ó¨¦’nÄMéb²¶Ç ¬cù·®z°äŽ£¥?qJ€¡p¤mW+…Îz玠õ­¶FC¸ÁÉ*lŒîSÎF;�js;JC(%vœ£Ó¨4-µV
 ü…£9 £ïÝÉ__Ö­“
ÎÒ6.Ñ´ÏçõÍdÛÙ›­‘TF1ÈvYôÛ‘ÂŽÝÁÍ5Aòó÷¶)EP>`ªOGO^µ#/Dó‘v¯*q‡LðN9ëøÒD#oܧÉ�P’¬=ò}AÍbå~†‘†Í–ðY•Z&f"YÕcŒ|ŽW¶Bý3Ò˜«ŒlRÁŠÃ·Ï*ÊXçvzŒô¬œ¢�
—•@2Ì¢5ufŒFþc‚6„Î6ŒõÏ"›”È»�Âx;b‚ÄûPš»r@iù;c|€Ifc\ít@ONýéT”G–h‹;)ÉE-�»ëÆ~”£¥—˜hslFæ)óH¶Œýß®>î}sVÂÄÓ²˜äówÌc†py™0)ë�2µ¯4WR\W¡]âBÑF¾PM¼—?#(�ÜŸ¡ÅX¹(I?v‰;1l£euQ“ÏB#sG¸ùUÓhlE‚*¡fŽ8öLG̤8aŒsÓÒ¦a l“çÌr¤)/¿)NMÃÖ“”~w)«YŒA�™ù!„f&Àm‡Àç=ií·y|Dr ï)¹ó¿=GQŽ�ª\–�!— !W;a*,cÙ�Ÿ§¸4·€¥VÜÅVB¥�Ì{{vïZ_KØ "&‰Âee�ËV- ©(ŒsÉÝÞ˜|À�4I†Û´çg_^Ù÷¬ÜõЖâô}ÉC˜Ã4àmóaq“ $.X�ǃšx ]‹¹�,WžW¨9ÈúU§}°ÛI]”®y_*PX(t�Øz‡zTÓ! "$ìIrHzŸQߨæ¨ÆM6Ú#À0
IÚѪ† •|ã®=iþS³**ª+àõÂŽÇ?§Zo¢lDLò,›‰Ç”¹}�º‘ŽI’�±Ë9�ŽÈص|¿/hÇ'8>µPÒV
ˆ¨ˆ°ªGßb~ëcò{R‚ûÒFÚXáˆÚdŒm!?úÖ–W¸ @$+m”3÷<'·æ‚rÅW,Xù¤c ‚0Þ¹5¼ %!ÌaÐ’‹åI!OX·cÆô¤RA,À‚ÿ UÛ<|ÿÃŽ ã­JŠm»[PíEvXØÉ*ÜÉŒ«œ뚌6"—xgŒÍl~ìé‚r¼çŠ¤Ó¸h"¢�2ªÝJ!¤›‰ãŸJ“î•RÊà©66Žn¢™ÛNãÁ,·!p7ÄC:
• ñ“úSA^Õñß ØçŒ@ÞºX�(˜+*„Q‰
dß't'qö5ë
1¬€Â~gRä~>a�ïÒ€OF–÷,ç;·Œ(*ÿtõÇi¹_Ýmü˜feߌ¯QÎ{d7¥7}ȸsåù³yÜOÌÇ9ôàSZDf® 9~VõÇòïYɦ•û…ßqûA]ÃËd>Í»zƒò©öç5+"$*2|Á¶Ò§Îà9Æ}j®›²ßr#'Π¬h¡T N7ÇP¹ã�ÇéK4q-$1üÉ–|t`£�ã8·qU ˆåBîWÜp{°Br¹ç ÿ‘J¤of�

·Þ+´
ž1œã"£š-î\Uõ¾¤§HœÊoòÞŒ;ã¾)F œÌûP*’ª
`óÏñƒíÒ”_3ÔÔ®¥Š•bŸÖUßrΆ1!A¯Ó©éÖ�“k/ÈÌ6¢…w%�Žî ñÏô¥1†ØÜ”@Á•[ +Ÿ»ŸîŠ"áÑ·í’9dR~á^„Ôg¯|t¥ÚP¨iÆ
9ôÞû¹aÉ+ÓùRnËD’ΞhùOžþFöP]ØÙ·#¦AëéNfd.ªþHÕåp/ ÝzrH¢èm=.ŠŒß»c‚ +ä”ynFvõüsO˜ÈP±•¤œ(}â0Ç8ê
©oI5ÜB(Þ¸À?*G–ÉPg8ëóc<†K˜mó>]«ŽÀ`Ž™ïKšÖ
Ìžcnp±´’ÄgäÃ8¨üóL“åò �À*ÚØùÙÎÐÆŽugÞåF÷Ð�1&6ð¾X¦FRp
NG×­J­&* !L™ X>p9>”FWßAKwub"IÝŸ»µ2Ûî;‡±ýàzÓ>l¡ÇM¼g„õzÝXpI½P7åeȇæ“>d�! 9Aó?ŽNz>µ©“Ý‘üÃ
Jˆãfàü KÆ>o_ÆšÈ*2à„ÉËÍŸ^:SNÚ¢\b÷C•ˆˆ¶è÷;IŸ”åX•î=1ÇÖ˜¸XÎÿ3`f–5gã;²NÕÇ=«U$ô3tû3»ðÏŠî4ç6s,å*°fXÂP¼ðyàäŠâ d%wlÙ}¿6åeúUéßxŸIÛ\ÚjVÉv‚b1³m¶Ì2ïIœÈõÏ¥xf‹â�.åR4Á4®³ÄÊJÏr
‡ 'ç­ ØÎTÓØ÷Y­p"&¡åU³ÌX@’8;ƒƒØ{籪úv±¦ë6BæȘ6ˈR?5Çú¸Ô’Ä€3»¦²ií¹>ÍÚÖ&Ž7ï!‹¢¯–w˜v’8ãùÓåÅå38Úà"4¤ìY co·N?J£)AtVb��Ü(q‘œ.ÕŒž9ªÓ„l¿,x"@T²ºãžV¶êÅ­²›?4±e”O¶8äÂàƒ÷sü]EBïC,Mç…•¢H+q*ˆJá‹FÞ@Ç~ô
¤"Œoq¹U¶Ï”o;£mçãŽsLó[í2a€HÞö½Hð
P2{óÇ4
9ÚfSËDKÇóBѸ�‚­÷¶–ã·@j�Jå%wJ’ "wh°’dîÑéòâ€-ÄŒpU™!.À‚ ^@cŒ°ê*,†“Ìãj¸lïÀUa•ÇL·ò iÙܲò/î¾O�NéJÆ\Í!ï`:Q¤Žl’éAÊ·’‘•Ý$…‰v8`:dŽÜ “º¹edò�1’Ÿ ÁSµYOrœõª~b€ŠX>Ö`�ÆFàr0 ·ç@¹•ín¦‡œÛ8 ‰†0Αàn z)|³A`QƒÚ–�d@ñ—’@¯�”ÅÂñŒÐŠié©z[Ä%AÞ­£(u1ùjoÆCž†©F68ó]¤Š$�àǶS.2£Ë�ß9ͪ}Ù±ÁÝ
olÓMRäÛˆcŒ‘&9ÆõÀÎMd™¥h•ÒDt¬cÏPÞZ1RÞZ÷¹Ý¸óIß Üò6>۔ʕr‹@†2V~rN:TãœÖvçsÊÆÿ¼MÍ!l>T’ÚNÞZf|º7æ]ŽäÊ×Q
�­ÒxZgmܸå±Á¼ÍS.'a….•O˵È?S·¨Ï¥.†GÊF·Y@VÚ_÷Ã’¢QÔôÆ9ªe„eSnÔó“ä.S÷�ƒÇq¸uläu  QÈX‹euˆ(–F}²ÆÛKs´tœõªbE‘Bα¤Gz¤ÜqÆçÏÍ�Üõ  YfŒKæɘ$dA¸ô ò
€?)ÇÒ§I�#“i@Å€„zr¥x·J·^¥(У*iI2–‘#f$ùŸN•§ûÙ#T‰¡‹tr¤Ò¡&Kˆå\¨(¿Ü+žOÒƒs=¥Îâp©Rì��A*¯N@ê{ñHÛZI:�ò’©˜“ËUç�N2(<¨Ñd•\Z¦‘´²Ï$ó*›G;sÃt,`š12•R<•Fð�=¿ rKq@É‘�l&ÆA%Nîxè1R$ñy6êa_´ ¥’O=þd€Äªqpp É9&‚“MZÅ_/jĬ|Æ%–c,bGhÒo20qžAÎ:Õ°¨é$qÊÉæf2wî ÏÊ;u9=h fȆ„’±9`ψF:(9NsSɤ²/•åÊnb�žY_ÁNÌLq@Å——C:ïŠK¦È ›NL¾x?(ã©íK»½ÈXÀ‰‚Ç3å·DFHOVëøP¤`eå¶e_ä–a»pWaïßø…8Æ_Ë’0êà;+È;I‘ì6ž{Ð#p…Õ—dr).Ñ(!°y'=êvhD²’~_9ÑwÄcÇÍÀdûžzÐ�«#!•¼¹ Q$ˆÛY;1Ï#×½9ä…XI$©lŠÈ§¤Ã(ÞHùsÕO_JM¥¸¸Æì�úÔ±vó·<¬c“
Ua9q–ÂŽqÞ€#BÆ4ËÇf6ü®åÇQÓŽ_J|az¢,{vKæL0"}ß'ï?„äaN=(0ëîÀÙ$QÇ‘#à�P{ç<š”³K€Åµä[{b]° E ÈÆOë@"]ÒG0WxÔ¬­"ˆÚ0 I"Pì9ÖªÈÌG;U�e ®õ�Ä@c4
"ÈÑ…vF‘V0$—±<œŒwV9ö‘å„}òï’U]Í.'�À4
yãÉ™"ÂG;·2ÂåçðÍQš`7“�Lm9ù?tÅÛî‚Cääq@ÚIÁ`%ly(’y¥c·+UGÍŒ’@¬ùf\:JÛÈ_õl²�ÁÞqÀëƒÁ  ¦G�a]±Éå¸]‰‚éœ6w
×�}«=š"ÊÛŒCn<™XË8Ï] 
Æx4
 ÓçÌñƬKF äÈ7d)q�¼œÕ2E‚e"J!�á$¹c‚ÂnwÔdñÛšIYX ¢ty�³³Lsl¬Ä†"�c$`¯QÍPe]Øq6F ù@'8áˆüi�d«¡%ã,â-ƒ‘.Xd�zc“×8ª¿0°�q×–.@tŽ�½è%E-‹“‘Ç#+°VµHÛÊ1*,YJ¨'ŒœøŠ…¶Æª› m‹+2äzœ‘Ç×Ò�ÙomE2$;ž_%Œ(ÛdrQL� 9X€ ž¼“ŠfÕ)3´nAž8ÑÏú¥ŒDsúeŽ(ƒ”‰ÀùÌnÉ»kI!“';HÆÜç8§†=7G�ç»oiB-ÌRA•RÀ ã'uÅI7{QÁ,lÈÌ¡¼Ð$‹¡É�¨íïéPGȳÈÍu�ò‰eWuÈÛùw9ô wÖÖ&
¾F
ùñ£î<H¡ºð Óy1îGE*( ¾A –`¼ž[84|IæÈV9bØgÒÃÆI™'¶¨>ëFU™‹2åbÂ:62ô$; š<¬qË BŽØtÚžQÌR`�œ�ØÉéMG)"–’I<Æ·‹hªÎœ’p7C»ŽÔ
#N¬)Õßx’H8Z@UHb ÷FzäÓd%„d�Ï.c@Wp2rJÿxb€³1DU|EO˜I @#ºç8Æh‡Œ++£rÊ �û�Î~_º@Ï>”ÅT¤Ð…`ªB–rÀpA@ê¯nRd%¢PÎìèŒHp5·ó`g#Þ€#r¢5dYQ‘ãG’t¤¡p?AŠ‰Ò6UD!T;ì •e—��àzœúô¤¯­À°ÀHÄÌ–3Fõ†wVD’.?r
b¹ëP³7È(“{ù…�,IŽ0ªCðxÆHè 8¦
3Xƒž3náGÌðòíŒã“´`çŠHÙØʇb‘ÌÎxW^¨£e÷íÒ�%ebIn"|H�µnTºmuŒÆ61+Ô� $})"Ã
´>míbW‘rÓÁenãq@ÄL¤¶á¦o$Èdw °SœDF üzUÉ ‘'šYœ†²È^%%Š
õÍV†PŠ%ð7ìI|ÆÃ0=†ýTÊŠŒê�"”@`m»jã¾AÐЙ#hâDC$>iˆ¨ÇîeDûíœ`àÆ•£'*½f€Ä ùˆäÍÁÈæ€O>G/æBZEo*rª†AûÂ03·©>ôàɶX‘'H?(FNX–aÎóÎÆÇÊ
 Z|Ç6slLr˱ƒùJé¥aFs»­DY–O0ÁDI¤˜‘´ òçqbÞ0(/™æÄE¼k"ƒ’@2D¼~øõl ‹÷2$hKG›w’$%ѼÆè¢5ôÇ'ŒÐ¨¾[1*ó*‘Â@CºKù„lnŠzâ¤d�e|ŠaQl�º¸r=óÈ  Ì›âl”Œ)få8áy㿨¨"ä?”êꤱäÆ…ÜŽX|»ˆú(
_,BÅûÒ²ºqù„Œ{wª’@­ç#¬sB«¢¼´Y<ÍÇæ$¦9Ï~” úÚÅŸ08‰·˜æ\.ñí*Alü½3Ž¾”É›y�–4ŒÝm ”#&“_x…Sʘ‘䘅¶ò"óYb“pv9ÝòŒNj›™•d 2}1ëLòcÆPÈ{8”0ØX¨Èò¸Æ=}zVvšÊ8�RVT‘QUfŽ7`¹Ø3µÏ Žý» ŒÅ•¼¦6y )G,¥Aü ú jOD�ó E…”¥ÀtòÛc ò0 ”8ÚTpM&ô/‚ì¦%Ûº[`¯0�€60{Îx«æÒö
û®Dq1c"DØÀà0ËqµzúúTVþ`R2YK¤ñ¨þ£(½I¦šjè FÈ
<ñœÀ{Ð1ß"8Õb.XgƒÉï×½@áÚGó”N²@StDex°N{ýpy  L¸«–w´‚}Ùy9Pí‘Ž·Ö«�±íš?)Þ?³ï�Ór�˜ ù~F7äNº NÐIö¹RÙÙ€öfîhÛ÷mŸ31ÆØ^
O»5ÊH‘DѪpJˆœ’H_›>€ôæ”�K“![w›$J«ŒŸân¼òIÍ39Æú¤0L±J‹æfâ%I7ÈÞ�coÿ*“2âHɶe„ò:fÆtÀRhøoæA“k£—‘r"`+`Mœ†ã<Žø©¤UDBÏå4›¿u±£«0PPwÏPsA\ëKÄI¤@TÆ#_3tm‰pUí€>Ï�Á¶ìã5[ÊÊ‚wD[ +mÞ8c×éNÚ\#.f×-‰Y�›ÌÕM„lî ÏŠPñ¯›æL¶ÛíÀ«œÎ ì` S�In8ÐÕ­¨ï&…Aä°+òyk¼¬…æ#,=6çñ¨Þ4’9KˆU'pÒ°òÀŒðKpyûÂ�ì–ÊîB4e6ºJ�G/9sŒ¤‡äžrEEmÄ+$*öò[È ‡ÎRÎŒ…8È$žÔA ÁYÛÉ Û†Y
lîÜÜPFW“ÉúÉ–‘´hIä’†;s�82q‚¼c­HÒ4Î’¼ªî ¬oäy*
#¢àxÈ?•G™!Vc;•–HÀá÷'m­ïØv M_ÈaH¥ž}™Ù¥Ög�Y†áíïV$�£ˆ£@¶Ó‡!ä1±er0r¹1Å&”•™œÒV•cù£ óCO‡ \"–8FÞ@>˜æ¡Q(vaåÃb¥€ÅÑfS�œ·ÝSž)M]�¶¾?21�„†ÝJ²åÖb¹/¸óó»ƒÓÙ›%\’ÊYäPaò¥@�Â�y,¸ùj’¶†Šk©`ü²OæNÑFÛ¡Y+#L° ½�œæ© ·‰dÁ(’ÈÊf�¬Å.vðbè[ŽÔ¤ž„Ê6ìŠ5i<¿,¸ †�F8!‡ËÏS““Î* |Â¥¿q*y.žBHÑÈØm91×Ó¥L�•üÊ,lO™¤WV‰£pq‘ò£hç�­DÂ(„É¡-†b§p ua€AÏ<Õ…a,¬$�YÚC4rôidl¶sÓÓ4â?;Ëšæ_( q²W¹Uq¶CË`uôí@¤d(ˆ-QŠî‡nð…S 9ªIcXæ�ʆye‘Ô0–�Ê€™J,®dË}”“¸
˜†pO\g4ôbË:A¾HŒ]g„’Dù%X’Iaǯ¥.Øâ,È|ãÆÐÙ-¼(Ü>CÐŽ‡zUq¼�ÎHT}¡8]ÍŒy�21œP&ÒW�-Ä~h0ÎYŒ—ïaƒ¼~è‚1ò÷⦨XBÏ'™¸¿ï�y‰�€8è^xæƒ.Y97ÿl™” ¯´f?./(ʆŒçéžiÒ�ÅX‹u‘"Q—r‰*Ú’T^wh6r['©Ž²Iìfy2£åÅù±ÊŒn´¾XUŠWmžiÊ‚Ë‚vàÚr½r
æ�­µ):™�æìY\æ7—nyäõÀîzÔÄ/˜åá Æ¿3ƒ�#Õ¬Éó$·>^2v;¼«Žç=úÐ įUÌHÌ<Å\+&Þ�ÁààÔ9Yg?º20yX(Ycˆ�û£ŒŽ´áHÖû¶I1#*¸™ò
^6•ì{u¡�,rœÇû¸r“¼ºžNs�1Ó©ÏJ{Âê®�/Ë �d–À$íë�Øçž´ŽÅ {y( ª…* ´¬d.è98Ú:c?Jwîÿ‹¬�ö³`”�ä
þÑëÖ ¶‘clo�纈»)b]
d
N>ÔµÕË°À-’ªT8-¹»qÓFzÔI·ç2!V1+¨\ U•²¤¬x;O¥W7»a»_B±¥K±0ÌŠ€àÈ>£ŠxLl󞣗/*Ës\l>`É“œu©Äu&=‘ÆåÕI\™2ÎIP£$§ìrÑ�!ŽU�˜¥‰²p£j³)s°ggeÛå¬loO˜w3Sí%‘c` Î ÀR@Ï$þC¿¥i+rè,‚aÛ(ËmÏÈꡆ6¡#h^€“ô¦4�Œ„3åòŽã½C)÷ÁÇJÈÈ-!�c\(g%·ƒ…Áþñ#9ô\íWœ˜š‡(ݶŠßE¹{Iðn»¨]è_ ¨Å¨“ œ¤HQ0
ç¹Ï­tþø·$Ò,+¥Å4@I<—7hca°~ìÃ…êj¡ oßö_€ùgovVfÞ©mi£[Ãm«s5â—ÌV)va¶§ÓÒ—_½MNÖ+ÿ ô™NûHfuS¶@0G8q]1µ••ˆŠi{ÏS—’"ã;FÅ !òÂÆFz‚ #°õªûÆrÍ�ã”®A“‚©øg×½V„É+¥k‘·l"K´eÛí—ŸNùüªÎü±ß‚#!¶,Jª¨G÷Ç;‡ZM&­±3Š[vÊB 0O”»8L\áFG×ךtŠg]ã &¶ãÛ)ÛþÚ�÷¿*Á«hÉ"Sq¶bbI<²IŒfSµ˜ŸAŒdf‰ dm¬Xf3ý瘞TŒöqœÐ@dÚœ£D"vY#,Ú8çóÖ’Hš”ȡȪ²mmè6ª€ ýî¹íÖ�Å'+\%
woº_Ú–@
Ü Ýàr2{“OŒˆq±B4¨åÑñ*©lG·zŽÔÈ´+þíå‰ „¼n& )À
yÜ q‘Óž´«îY¤�ƯÜls‰!OÞÆxÏ A!‹åª.‡˜Þn΂6ÞÇpŒ1ÇM9†øÕ�Æ'ìë…òªœƒ’{Ð|ö!‘sŒ"QíM¥X2Ÿ^¤ŸSOHÞf· ¼’ä&)lòW‚ÙçÀö ¦®´Ü™"ˆïeÌGrÆ2£ûàò{�š þé$€>‘VV#Æ2sþ ßKX®ìÍ"ÈÒ<†F…®°±„€tX÷?xÒƒÌ%0„$~0Îrqœc ü¨1vkEf1QYåXÃyΩ®HQ/Þ$H¤$’®ï…f´6€xçŒ÷ .ífÈäû¡’ªäicÜŒ�»G�Aô8ëɧ¹S=¼Í))O4bM�·#‚GÏå@-Ñ+ÍØÕÖIü¬§ÐËÛéPLdtwå @7É
3HÌÛéþqAºw[Xòø¤Æðéæ8—h�f#F ËŸLtÏz$hÚMÁÂä|ãfXáëڼ˻»#Õök¹Ë Œl�ËfU$y…”H$á6þ¹«.UŸ†uFL7˜:wÁÁëZ'mPÔ#Ôç¤Þ›”¢¨-ÎW%£Œ¬¬w7s†Áý¥lšjå8¦¬(ÀÇ%†3†#>€zR
Éêx-œýîŸJdrYè<°VÀ¨ íÇQéœö¥*6äàa€ Aä¼ÐZMnÅq… €FÆsó`Ò6�¸ÜÃ-ò‘ôÁéï-F0¨Prãa—_j—†O™°X‡Ü?tp6ŽÔàÞì­¸+)‘×±å¸ïíÐþT­'îÊŒ‘Æ?#×Þ‚}›îª R ú€9éŠ�Yˆ±#¾ø­Tm°Ôí£D§£r^½>`?£@a�v烓ØSš¶›’¨ òŽä|£§ÊÆ£Ü9?6U¶ã9Àü÷ žv9p?Èà ¸Ë!+�ØýE7Ìb¼q³œ~¾ô;Ø+Èä{â”:/Ï'sÅ‘6~¼`‘Ó®hb¿Ã’úsé@¥÷ M&¬ÅÁÆìpxÎ8ÿ"”7÷€999÷ç§ëA€™Ç=}¥9ÀÉ ’=JàöíÚ€6ÿè:ÿ/®hÀN23Îx Ýl‡…‚qÇóëýh\äŒã c�Çõþ”š.:©#vAaÁú})«�Ä`•’r?Ýíù×9ºÙ3.@Á$‚¶áÚ•C3ŸÝ†^äpê¡sÀöÿõP=µ
Œ0�„ò3‚½?CJ¡[ßÎ?uŒaŽ{ŽÓšÊo[EÝ\� S,F «‡b6�ãåyëM\n<�ü ‘È_÷sØô5>Pç;‰@{Ÿ— Œt=¨ér�°pv�›Û¨Î3š…—`$`¨zîÊ—‘Øûõ¦î,�¨ŒÍ•É ¤s»Ûõ  ]cwÜóv$¸òË7æ};Ó]óX®2 ˜8=ÁŸ_¥K*¶V0Árɸ°<þ¸¨ T-Õ›÷œ)Ê/Ìݼ�½j¢Òw`%ÄA °hÊîH<…ÀÇx¤�Fp¹¯Ì=¹öëRBŠ‹ÑòAÇüóù‰9M¬Fñõ¤��C Ž1ÁÇ\Ð&íÐ�`”cµy$’Aä7žµ9lü¥ÚÇx€ñ¸<='F~¾”i$‚w³f@K2’ÌBóÈçÖ•3×nbKµO=½qYI+Ýw
¿u gfAbªr7)ãüsÒœH®#Ææ' nä�ò1�kK%ÒÀ*3+ÎZ
‡Þ·ûv¢5Ë |¥ B2òÈ8 $RX‚Gh9<€‡#Ú”�• ÞX~RW#Ó�zz¶–_…9�/Œü¡Ž9öÏZ ráI…'¯—…8À¸©’�µ
‚?š5܇ Ùé†À¦j ÈWÃ4xw@Í
+79dO»žzð:¾••—+wÔ ÁÏçR)(H$Ú>c:`�nq×4‹…¯ò,N„Z&,C30o+o ýÌS¥*ÃÌ‘\ÈU„‚6,È¡07!ïÏ$ÜVr³½Ýµ5#R6—&8ÚC�˜;6Húqß9©#¨»_Lãæ�ÐzýsP’{»û2‘±³ƒNp[q“¿ÍßçéVK.wŒÆÊÁwb3åÆq€Ç©‘Þ„“ë`+FØ‘ðgï±Äq‚ps“Èý©Ñ 2lŠÅü¿4llòäsÇAøU¦ö¸Në»,KÝŽän™©nHí÷ «:†�|¨™ÜÇ|×5¤Z¼u%¦ô3—k¾WÌ8%rFW véR¡ù‚ªçæpKÇŒc¦>µ¾‚PIY“(ÚêNHË´�ñïžùÍ"áko’VÈÈÏ8=±Å2\lïn¢Få@Üp7mm¼ÏÐäý*‘¸ûžsÆO#ð©–Ú–¢9,JH‘M™Þ$.@ÚB‘îwb”&äYˆUr¹ýÚçåLã9¬^·èU×-­©z0É$Iºaû²ÁqÞ#χaÏ^i±œ,¥÷; RL‘‚ Ä:
éëXÎÍ{º3Xì‰ÏÊX‰b-€FA9ãqëë@h×%òÛK+€¥ØƒÐsß#½rJ=ƒ5f‰wI?/î]Ë6Ò`“kìW¯ò«õ21g�w“¹$E)GêW¹£®ÀO|�”Ɇ�–)!|1'·÷©Ø2„#™ óR?*,´y(ÁG~ôÁÚÚœóy†GW�<‰¹Üë(Iì:œúT d,˜G <Ò®Þ~iˆž„mÆh"-l•ˆßæÊ­2w•Ô‡`Ê9$?>´ß"EdóB›­ä”E�Ų ä’zPY8aåÄðÅpaxöe�Ï­ÔûÒÆ¡#,0PRMÜßÝ• õöÍIé¿š¯+€e8ÞÀ!Ï
Žž¸Îj9H�Éó2|Øå—h]ÌWÎÆqØ®sü¨$¡t]¡dh‘%”12ÝHHÉéŒç§¥>î6Ù€7eZøòŽÄ“r’Ýp{V±VIõPQÀcŸ1a4Q)Ü€-Œ×=*D˜Ê2ÐD‹½UPc£{œÕèbšMYj9€Œ *†?vw2óü,¸Æ(‘”†l…\ 8_›<£¦E+$k'dÙNçËP«¹�ÊØ.øVÉÎ:g§µ>sµ¢
Ü^E*xÉí»89ëO} ÁŽî!D;²7à�ƒ�26·¡«L®ÅDjUsŸãgb?‡9Âã«Tû°+:ˆýÐ,B°ŒðA$Jal)"©i2̸<í(ç$úäqV¢–ÀJ|nª¡˜¾f0£�xîr;Ôqw9Â;VeÈÛܦz’3Ï5Z|Àz ˆTGÇWS$ˆK¨#&¥:K‰vI±vp9ÎyÐ
]¥ãGt>S«�¸Øȇwô§„‘cX÷n1³†ÝË•eãžøÏÖ�Š2Óäc+y¨çÌ+ÎWß$ jœ+*Ƥçï+00{眃@ ò¼H – ¾pv¾Ácß®>”1Æ©ãÛ»¿”Ì1Ê÷ùx=hӨɠሠÈqNH$õâ�ùX�RFwY$r6’€IÆ tê27Tòå~üÅPýØ€l€zäòA –G%Ä�Tt'¦98ü¨"Öm¤:&ݨK*$2…!ŸÐ?´¥£ÅÜ*í#C ìFÌp} ©•­½‰”®šµˆ-•ã`
� 0@ éô柄&5H•YQüÆHÈ°l†=ƒœ¥&£ÈBWØ|«½jƪs†E À·O—Û¯­£b‡À`Í(’1–;˜aJž1�k5dÓL-äV•Š ùFì;à2’¿ÄÓ­Yše!CG#Õ’,$Rç$•\ÉÎzúS”®Æ’nÃÕį½ä•¦Q‡@UQ´ãNG!¶å(,™êx$çÖ¤ÕE$í¹7îÎÐÉ:ç;‹ŒT9\�Üõ¦6R ¥™¹bB½æ.0£‚1ŒŽþ” m®â6H@²÷Ûêxç<CAPц\±Ù–BHV‘zpyíÖš“[P‘n
”*p‘´?è)άe(òGYˆT>J‡„ï §ßš"ìZA²@?¿´Æàƒ×#¸ãœÓ#Ã*üªK/ï#ÁŒ7=€Ç¦jã-]ÀT©.~ãó•Æ»Øûæ• »,d˜Ü"�üïÈ$`ñž*¹£¨šº°Ø£Ì„®Ä$m.À·r{ñÇz‘"2¤Ë´WØgÌcÚ£+�21 °¼c¥7!$vÜæ7óRW ÁÙ:©\tÎFhW{XL©ß‘‚¤¢r
‘ß_ZB¢6ù€<‚ŽNHÁÇëô j:ÚJÂa-Æ0Á˜c‘¤•WËC˜Æemè
y²×דWëa4ÖèŸÊ83È$$,’�ØÁ‘—°?áښŷ€Îч*¨N7\õ¡«­;”Ó|ªÖƒ&ðå‹*Å•àFÛÇËœs‘ÛšŠO™KpcfB \”Æß”àöâ±oW¨ä’ŽÄ�W÷d»4“ep0A÷ë‘Ž r¯pB®Ì&Jʤõô>ôŒÓ¶Ã…ŠD«„Úv•Ù—ägÔcüªVÂF˜‰HèÙ$c Ô
ß¾h·‘Qkšïq îÞ¢ù9o5±òÎHR£’q…šÀ+Éé·Æ…NõÄG �U0?ÞÏÒ�ôÒM2WÍŸ/cÆ{a³Óõ²(,¬¼„C�!¶òvqÆzVëD�%÷L|®‘±GncÂa=Aϻӈܹò¶ ò†Q÷²;Ó 3ºXV7çpB­€¥ØuÝÁ\Óˆeù d&
Àõê(
 ³îû¬«¸…N2ÅÀûýqŽœý)ð�å—æ0
¢P6�GíÏ´Š}Àˆ�ŒÁUÇ–á·åtœ“úÒI";;;Æ�À F…¥gÏF ðx<õ­¦à?u†�¨åY•¿xÅdù†1ÈZl™*¢ƒµvœó€Þ¾ØàÐc$“ЉbÜYˆÝÀ öÏåUFN@hÔƒ;˜ñ‘�Å^„{4{…ã¼�!Õ ‰ÂǶv“tX�”)1íá—ž¦¼¤ÈdhÓ8`‰&îC3•RNsV§ekÊ ï£ òä¶Fz{~t£s®|Âä2ž …Î01�­W¹G_Q"nã®?�="žg¾_3kG°8߈‘w)ç�ÿUR›VR�¸P±‡ÚY0N" –ÎséÍ#„ƒ¿pÝ‚1dÎîG·øU©§º°šOt[´¼–Ø£²Â ,»F(íŽç>“qæ3–x˜3Ǹ™Œ±¹È#z�ØWŸhž8f¶†ÃPT+ŒG:ªM¡°{zSS]¬fàÑÜNË*¹'
A;‹d�ÂŽäãÅX�i·¬ £YdY
‚B²FiÈb|çNQ^¤Ù®–(‹„ŽIÉ´–…IuòÙeÉܘõ?•V¹ÊùÒ2ÊãÍóNåW•s€X�pÄãq=}*ßM ’ºÛSB9#QÞG”�Û�$+µ
8ó7ƒÍg¬ìæbLÍpTÆëö}Á”ǧ§¯K�»`¶9$Óò«X¶ Û±7² 7‚Ͷ(–8¶#?1f$‚N}*“ÏÛ~õ|…$L$e0T0Iã“€x ÍEsZöÔ²T-¼„)/4¨x’6u‰X!Œaº)Ú«–Aå¶ÐdÈHþ_$í׌Òi=ÑSØ¼Ó Ûç1I²ÜÈÂ(¼¸ÞDˆmLwñÎsT®gÌÏ‘  µNЫ†`dc“Ö™*W¹mbmÞvåW…ÁÆØfB@;_§È8ÈÁ¨²Hs½ås»,6·¨O\ç4•ö.¿›&çÜ^-Òò”îÈ%€cðªDÛ$ÑBØo5™el§8ìr­{6]†AŸ9ÆV%ewÊîeÏ Ç¡<Õ4Š5 QD»dò‰U9SÏ œçîóÅ
ìßsSí1í_ŸæiJ¡*REŽ5Ür½GË×>•Q£!2³K•ûÐø’
$t'iëéÖƒH«+Öò°*ûs£€Ud`çúÕUhÑX J#9”åª3q�¤œcvW&ûC»;-Ê1�¼¯6Dݹ‚)á08ãæ縦î(ó
"9R¿<±(6ÐUw/-¸ñž½³Az- ¼à¨Þ[ÊAòÑŒbUÏ’1ŒóÛ¥P^͈0o
ƒædü¤‚9Î;ŠM¥¹™ª÷ ^{s0«í’oÞ;’ˆ„=Æ7qÞ²$ J)„1‚vòÒ0À‚å@ÉÆ:ç>”ÀÞÄE²‘!™#ŠŠ]åøc1<–êF8Æk ò"06À¤òLA�á€ÎyÏUúÐèm¥Ç”öê®ûJJÊc`å ]£vîN5Š%1–�»yq¸%ùÓgŽÜPW#ìkÌ;~ÌB£L¦w$!8VcÆ
# Y-pÛÝXJZM§o˜eT(qÉàò=sAq�µ{›2\Ȫ¹™ÕÊ2$ æ"ŒqòàçxÏZLj·#(v�*©]ÀŽ¸ä†ëž�(Ž–K© ]_k±U
â—t€¯RsŸâ¨FÂ@<Ÿ5òX„b0K¦2Ü™9 Q�+¹{íˆÍ¢$ßš5iw#K‡#w–À~3Ò³^L1ÄŒ]PA ‘w�¡Ã`9䎠æ“JJÌÏ•­l]\0‘žFò|�ß.L䉃·ÝõõªÀHñ¶ÖØŒÓòÉ;Õc]«þî{zšb'&IZA"£ïE)U!`@2ƒÁôEX†•[k #‘Ûjç8úé‘ÈÉú Ð.�³ ŒNÇ)UF,~AæžF1œŠªÊdF0Ã¥³´bŒ²î*xÚG'Ò€ƒ%ÀFcgÌx,êc¸ä.=A$œóÚ¦e,$Øé+3¬¬aˆ°F‘²H‹��Ðñ@ 2$gk0`]Ô°dc†ÚN@^8Ïn*´‚“gIƒJŒÉ`@ÄŸÅ“ÏLq@LŠÉ¸`ghpƒ„P
ܧ9¨\4p¨�‹e’%m¯¹ÕHRΠvç
2²ÌŸ,¾c¬Eó0©l4mÐdsšd^Z²±Â�lªÛÇ—ºD%X‡Ïñ�\t  åiª¯"´^q�?”@>θéØ‘œõª¹€l�RE »8pÑîÛ÷·pqÛ?{½Y€z¡dtoš\ºŒa¸ùO¯ZŒmÂ1t"Y|ÌeÎÌm�xš’ ².ÖtˆÉ!1‚IùG öùNiÓ�Ò‰ùc™" FÑËàñœdúq@•OžMî°›[#Ë0Ëò±O¨Ï\‘N,|Á¸ó´¥­�RW–Û ä�Ëqœ|ÀŽ(�dvt,³v™\!]ñ29 ƒÇ'§J{F|…-�í>GR’‰� T´åzz(
!žxaPÍËJYNÕ=2¹ c$q“Š‹Êˆ6#C–¹–Úì̪ARFrWo89í@`@›Ý&2îo-�lãöäñš‰r¯ÊQæ2ùA<1úжF@ø,HËI•RªÀ}ß_CAäÂܤª‹½i‰›°g$ùТ8óD@1Ÿ´#³1c$÷1ŽN)­:!;G$ñüë�±´UÙ#Î3Í@ù!Œ1µÃ¤A¸e�nG©8 t©¤˜FŠø¹DRÓÆɳ{~âàm9B@Î3Ö�ÙZö'`ìŽñÄ%û!ŽwQ.<òã ‹y*~oåQÈN÷Ú7B.Pe\«^}O'�­
[ûö¬D ÒÉ7É8Ž F“h�îŒ+$$çõ\ã?…Cæ}�¢Æѱ›å æËÛãrÖ� 弜‘„^ws‚ÝhØì©I¾´I8?êäo>‚,¨'£üq@ ‰Õ-L±ló“ähb�’rNyÏGj‚.èægfQŸ4•3GŒ0€<Ð
±dtbeN2d�‡šD|m8\3Ó4âBˆ÷�Ò(@ÇiÇßÏ ž£¶ 5(ª�>fµè5˜#ª­Ã:¡»‰ˆLa@ó…=ÂÑòÍ$ÛsîvÀýÓ6ä 1ß�3õ40qK]Ë ’ÇÞÂ#ÆBŒáÑGEããž•Ìgï‘nc�·KṆHÁ<š æŽýI2ÁÎõý╉TÏ<ð>ð9À¤2n$A$�+«4@#&uÎ ç c=(3m7µˆãiqeY8—Í”åÀ$�A'©ã°Å/–@€Æª|ÙHÄÐÄ$°ÏÞ Ós@‰RR®.Y#U(P¢‡ÛŒ�¸ýi±åOš…aýìa†%+zð89©JÍ¿0"2±ŒÈQ¤uµÀÏ+$Ìá‹cüô©×tÑó;ß!¥+“’D]rô銠Æ’f^1“
K‚20Þ„þuwíÝ;dŒI ÆCÔô
-½ÇïŒklQd‘ÿ¬Yeòòœ6rM0î!Ý£‹c¿˜‘•#V!P—È;Ž9=¨ò€ÊREww2í�•À
¹
*®HÅC€ÞkIû¦ò³”q r©Ÿ”óéŒþT»�ÑYŒÒ�ž ¨2üÀ•9Cܾ•�‡•oùpžjÛmØ®ùˆÇ#<þ”ø±)�™#O•Ñ§‹Ë9ÉcÀ Œêj2¨ÀG´2É»+Žxr28ã¦GS@‚o;¢O1FCƒµã;·c+•Ï='1Q²(¸Y¢]-¢ƒ÷HÙØ(,¸/žGµ²½í¨»÷Âê#;gŽæÈ%d�·ÉüKÀ=})D±†U“Ìv‰ àÄO��–' p'ëé@Â&Û+Õ%eRP?úÄWéƒ�2¸È?•Wò£c ;q‘ŸÆ€”WD¾b¨yE1Ê# ¸«JsŒ•Î0„g ³;¼  jZ?-Ø;H¬]s•#='¹W‰!2†±‰2ù‚`á‡|��=¨&ín‹®ªV5}Ÿ0i€Œ; •6©ªA(ʃÔóNœ¹·Ú€¾XŸ2#' 1É9s»­òh�ËE#.î�‚ÇpyÁUv‘×;Øõcž¿�C»�äDPÂC9B%peP g  ´’À|ÒI¶%b2[#�ÌGÊ( 1æaµ#–?Ü$A  î1Ÿ©â‚†ÈêÀ²Ä¾b—%˜Ëè>mŸÃ´;Š“4ªç~ä‹#aghñÉà‘’3A¬cmYM‘NÆ…cP�•*ÊÅ“ï;�î±9àñN‘ÌŒ$VHòÀHN˜qÓŽ悬žètfLˆãÙµYLŒ"F[ lôã ç¯5,ˆ²<ˆ¿< 4“;¡XÄ(¹'#¿¢õÅ\�°· ww†EYyR ƒ÷UTœy'9¦C)¹¬à…7BÎ
]—¨¼ïRHg �œàÐ.Vô± ù‘¡Þa’(•èÔÈûYÁ
@mÎ vÆjs"rSy[ÙK|©QƒížJÅ5Í{X@T¤—Mõ4€+¡’4lýž2ÁŽ÷ v¨Þ8Ûƒõ§)&­`(ªÄªíûµ`ªáaTE,[™FG!Wó­G…cRT)?,dFClyÊv®sZEÝ
QàS¤&æty*´¤Jzcµ^XNÛ‚Ëj·C�‡qHÜ íÎy¦/™ftÅ°eeùîÛ" 9.1žÇ¯Ò¬°�Çî¢Fh‰KÃLd—v±Hu ˆ¦¹®¬S’geS"Ï2ÂâÞÀ‘–ÈÚ
ÈÁçn}*ø�•gWóS1´! òÖO0dHW#^G?…Fúó uFHÁmÅ–bʨ"1*ÿ¶I02:®ê’ÈCydF]ZB1·æ$Øäš
ߙɋË�,’1Â\)fhÚ"¡x€ ]�
Ä¡”+)¢eÃ(ô#•?•�¦4‘@¼1‘¹K)¦idL~ñb]å‹0ÆB€FÞŸ™¦í¥€‰°Þ‘$ñ˜"nvM’î(ÊýíÙíRnp]Ѥ„HìÏ"Œ¿õÓÀÇ�4±ùÎÎæ]­º/:C¸ÆUAÚI'ïq“UŽÕIó|¥(®ÇÉûÅÈ>a(÷éA�íb]Ë Ùå�…°Á”î$0#÷yõÓ7Y˜É(`Ë’ �—÷™àž£Ö�{?1’ºU/)e.#óðÌ IüQ�â9ã“ÅN|§Ža±D…Ý£”H@xÑ;1Ôwêh'•¦›]Hƒ ˜á‰Ò[©¤”»ªM  ôÅ*E#2®e.Êʦ2‹ç ˜
Fr9Í©Zþ¢»©óÆ&E͹Q,{7• Ï°ž´ؼ›Ó�Ê�¤��ÿ»’ç=;â“W[‡$Œ±ù.íä±lÅœpOó«·î‰cóÒmó¬Á£M®¶ÆrôÚ\ž)�ÊÆ5/ ’#h€[ÇÙÖ>r7·ßb�뚊gÜ.á³Úîx“%Qwäü¬rBÉÉë@”–…¤„G¾%†6Ϙ¢E ¿w÷W¦I¥‘¢ŠF1ÊÓnNeTÇË$})è}s@"<³«xíC´¼ŠØ£ñÈŽþõT!@«ï�•c!Ù‚Wp99Ï€&ÜlYLË’[6~aôõôªòmìXÒ0™VãyÎ
áÆ Éêq@hXŽY$hHhÛÎY ÛD0`
'X
�3š©·aQ´®ÉÜF@‘^X€ÙþLs@¬ŸBY"uŽSäÉw*Œ@òÁ-ó&q×úÔbX£Š6­6Ùˆ Ÿ.D$ �›wôÐ]…Hü¯4‹ÍIÜMñ„Éb2Ÿ˜Œ|½ÅI ˆ¶–RÌX°WpÇ •’qÆ9 z Ы¢¡“z˜ÚIƒ>$ÜÌ8Uã€=þ”’lûõ Š…27ÈeXSoîÊçŽG Îi"!¤*¦Bv´Áä@D¬8V8+Ž˜ÆMFꈂF@>`¤¸<€±ç.Õ%d(Abíq†%Y¼¼dg¸ãúPJZ½,@\mXЪå†øñ$lê
ÇÓ äõ⧕•3ÇlÒyGÚ1)Âm^Ç ÛžôVXà R1exÚGÉf® Ü=¶ñÎ*UB‚FX¤·hã‡ìèJó`�ï#ô\u¯´æxå.Ñ@‹�´†ÇPz�cB¬‹n7²I$'Íœ®Y#(ÝüœÒZ®À3*ï1Œì’49rÇrãœ�ó3(ù‡=è•`T�Ö0–Ñ^åÐwÝFœ˜‘´rM0$™IÃ8VœŒ!a×@ {VWÚ¶¬V [igY:•YFÒpîøÍ&å†:šÚ/â•�¤¼=à�Ö#{a=¥×“»•|¶=‘‰bs‘Æzóï ø7Z“í_›‹"�Û2ÆîÖ�¬lÃ’TØã×µZ•}•º÷0­N“‹^Ù�WŠÉmãòLiš=ûÔ�ùÞLôéTõ•h§‚ÊydͲ¤R3Ì.7–'ÌÏ
Œ¥tÅ®^‰Š…8ÒN*Múœì¾d’¬€FÒ!T�¤bŒlÀ8^¤�êO-ØàÇ,apÇyI�WŽœçž˜¦§ºÙ=ÑZI$ó'tœ¬[B `€2äìqÜæ¬Ø.*½ap op bed. Soms is de energie ook wel op. Ik ben benieuwd of ik morgen, na al dat duwen en draven, nog wat afgevallen ben. Ik heb vandaag niet genoeg gedronken, moet ik toegeven. Soms vergeet je dat als je bezig bent. (Soms = vaak)

18 juli 2010. Voor de kerk hadden we geen energie, en dominee Pas de Culte vinden we vaak zo nietszeggend, zodat we niet de wekker hadden gezet, dus we keken naar de televisie. Dan wordt het ook zondag in je hartje. Vandaag in elk geval wel. Ton kwam langzaam op gang. Maar Parel kwam ons, heel lief, halverwege de middag halen om ons te brengen naar de PCB waar we afscheid konden nemen van wat er over was van ds. Jan Snel. Hij lag daar als vanouds bescheiden te wezen. Ton had er dagen tegenop gezien om daar heen te gaan, dus het is goed dat het maar gebeurd is. We hadden nog ruim de tijd om Miks mooie rapport in te zien, dat zijn moeder voor ons meegenomen had. Dit rapport was in elk geval nog te begrijpen voor ons, jongere ouderen. Tegen de tijd dat we thuis waren was het voor mij al weer tijd om de keuken in te gaan. Er moest nieuwe soep gemaakt worden, dus dat kost meer tijd. Na het eten heb ik bijna mijn laatste Spaanse Harry Potter uitgelezen. Met iedere dag een paar bladzijden kom je een eind. Vijf heb ik er nu bijna uit. Alleen nummer vier en zes mis ik nog. Hier voor heb ik ze allemaal in het Frans gelezen. Het helpt wel als je weet waar het over gaat... ;-) Gelopen heeft Ton vandaag niet, en vanavond heb ik ook niet veel meer gedaan, want terwijl we keken naar een aardige uitzending, kreeg ik een telefoontje. Nu ja, een telefonade van 106 minuten en nog wat seconden. En dat alleen maar om te vragen hoe het met Ton was... Zo vloog mijn avond om. Maar goed, luisteren hoort ook bij ons werk. ;-) Dus ik heb vandaag geen tijd voor mail of andere nuttige dingen. Het is al bijna morgen, en ik val om. 

17 juli 2010. Zaterdag, en bepaald fris. We zijn straks de stad in gegaan, maar Ton moest wel zijn fleece-jasje aan. Hij heeft met pijn en moeite 1000 pas gezet. Vanmorgen deed ik boodschappen met de buren, erg prettig, maar de Grote Verwenner had niet alles wat mijn hart begeerde, dus ik moest naar een middelgrote verwenner. Ton was moe, en sliep na het eten in, zelfs de reclame stond ongehinderd keihard aan, en daar luistert hij toch principieel niet naar. Ik heb vanavond mijn pas begonnen facebook account maar weer beëindigd. Ik vond het lastig, energievretend, onvrij en niet terzake doende. Dus het spijt me, vriendjes, ik ben weg. P.S. de teller van de website is de 2100 gepasseerd. ;-) En Ton kreeg vandaag weer veel lieve post, onder andere van kleinzoon Mik! Knap hoor, dat hij al kan schrijven... 

16 juli 2010. Vrijdag en niet zo warm. Vanmiddag mochten we naar de fysiotherapie. Heel voorzichtig heeft Alwin Tons been wat bewogen. Dat deed geen pijn, maar zitten was daarna toch een probleem. Dus stelde ik Ton voor dat hij zou proberen een beetje te lopen. Dat ging beter, en in de Lavendeltuin heeft hij een aardig stuk weten te lopen, al genietende, en daarna een stuk richting thuis, totdat hij 1000 pas bij elkaar gesprokkeld had. Die laatste 30 waren bijna teveel. Na een hapje en een slokje hing hij nog even op de stoel, maar dat beviel niet dus hij ging naar bed en sliep. Ik zat al weer op het dak, vanwege de beloofde onweders. Heb nog 1 rij tegels gekeerd, en 1 rij opengelegd, nog een paar dagen zo doorgaan, en alles is schoon. Op zich is het natuurlijk wel heerlijk spelen met water en modder, dat mag als je groot bent! Ik had het mijn kleinkinderen graag gegund me te mogen 'helpen', maar dat is toch wat riskant, aangezien het dak geen kinderbestendige afrastering heeft. Bovendien zou het helpen van de wal in de sloot geweest zijn, maar tja, dat lauwwarme water, de zon, de wind, de wolken, de troep... best gezellig zo... Natuurlijk kan ik niet zoveel achter elkaar verzetten, maar een verzetje is het ook wel... Ton heeft beneden gegeten, en ging daarna weer snel naar bed. Nu is het bedtijd en nu is hij wakker. ;-D

15 juli 2010. Zojuist vernamen we met schrik en verdriet dat Tons collega in het militair Hospitaal: ds. Jan Snel eergister is overleden. In leven predikant stond er op de kaart. Hij heeft tot het einde toe mogen preken. Op 11 juli had hij nog een dienst in De Lichtkring. Of hij die heeft mogen vieren??? Kort voor zijn overlijden heeft Ton hem nog proberen te bellen: hij had behoefte aan een gesprek met Jan, zei hij. Een stille, toegewijde werker was hij. Bid maar voor Gon, zijn vrouw. Ze zal het erg moeilijk hebben. 

14 juli 2010. Dan gaan onze gedachten allereerst uit naar Oma Hesse, en naar onze schone dochter. De eerste is allang hemelen, maar ze blijft in onze gedachten leven, en de tweede is gelukkig nog hier, en maakt het haar geliefden zo prettig mogelijk. Ze had een vrije dag, maar deed verder niet zoveel aan deze verjaardag. Toch veel geluk en liefs! Wij hadden een afspraak om 12 uur met Daan en Ineke, dus dat was, na een onrustige nacht, nog aanpoten om op tijd klaar te zijn. 
Gisteravond hadden we, vanwege het mooie weer, nog een stukje Lumen Trajectum gedaan, want Ton hangt in de rolstoel lekkerder dan dat hij op een stoel zit, dat is nog niets gedaan... Het was heel indrukwekkend, vooral de Janskerk, maar je moet er wel op het juiste moment zijn. We dachten dus nu wel goed te zullen slapen, we waren er moe genoeg voor, maar het lukte niet. 
Nu ja, vanmorgen dus op tijd de deur uit, Ton in zijn mooie lichte broek, wit petje en gezellig hemd, meine Wenigkeit in mijn witte batisten blouse, die koel zit en veel verhult, en die twintig minuten neemt om te strijken, en wat gebeurt er: net was er iemand bezig die de dakjes en de goten boven schoonmaakt, van drie buren. En die gooide, juist toen wij het pand verlieten, een grote schep smurrie drie verdiepingen omlaag, zonder even 'van onderen!' te roepen. Wij zaten onder, maar hadden niet meer de tijd om ons te verkleden. Dus hebben we een en ander maar voorzichtig gedept, het zag er echter niet uit. Ineke haalde nog viezigheid uit mijn haar. Gelukkig zijn de vlekken er zo te zien wel uit gegaan, maar dat was toch weer een wasbeurt. En daarna ging ik ook maar in bad, want ik voelde me vies. Mede omdat ik nog een paar uur op het dak aan het werk geweest was, in verwachting van de zware hoosbuien die waren aangekondigd. We hadden wel onweer aan het eind van de middag, met stevige buien, maar zoals we later op de TV zagen was het niet. En het putje voerde het water netjes af. Op zich is het geen onplezierige bezigheid, daar op het dak, maar ik moet het niet te lang doen, dan houd ik geen energie over voor andere nodige dingen.  

13 juli 2010. Onze gelukwensen gaan uit naar Petra! ;-) Een heel fijne dag, meisje, en een prachtig jaar gewenst. Wij begonnen de dag heel laat, want we konden maar niet in slaap komen. Dat lukte pas ergens na vier uur. Tja, gelukkig dat we niet hoefden op te schieten voor het een of ander... En om twee uur was Ton al weer erg moe van het bestaan, dus hij slaapt...
Uiteindelijk stond hij ook weer min of meer op. Hij genoot, tot ons beider verrassing, van de inhuldiging van Oranje, die hij toevallig aanzette. 
We gingen even met de rolstoel naar HC, een cadeautje wegbrengen, en Ton probeerde te lopen, maar dat viel tegen. 100 pas, en veel later, toen we bijna thuis waren, nog eens 80, maar toen zat het lichaam erg in de weg. Lastig hoor. En moe was hij er ook van. Maar wel tevreden.
Morgen is onze liefste schoondochter jarig. Van harte, ook jij een heel prettige dag, en een gezond en gelukkig jaar gewenst. 

12 juli 2010. Het was vandaag een fractie koeler, het heeft dan ook wel weer aardig geregend. Vanmorgen gingen we tussen de buien door naar de fysiotherapie, waar Ton liefdevol heen en weer gewiegd is. Hij is er nog draaierig van. Zitten is voor hem nog steeds een hachelijke zaak: op een halve bil houdt hij het met veel moeite even uit, maar dan kan hij geen aandacht besteden aan iets of iemand anders. Dus bezoek is nog geen optie, behalve kinderen die binnen rennen, hun vader in bed overvallen, en na een kus weer weg zijn. Ton wil, en dat is zijn goed recht, bezoek gekleed en in stijl ontvangen. Nu nog niet, maar er zit al wel meer tijd tussen de pijnstillers. Vanmorgen had mijn lief het gevoel dat hij eindelijk weer in de lift zat. Kennelijk heeft het buiten zijn hem gister goed gedaan. Half elf, het is al weer vrijwel donker, en redelijk windstil. Met enig geluk blijft het vannacht droog. En misschien slapen we wel... 

11 juli 2010. Gisteren heeft het zo hard en lang geonweerd, dat ik alle apparaten maar uit de stroomkring heb verwijderd. Vanavond weer aangeschakeld. Ik had al een paar dagen op het dak gewerkt. Gister ging het water zo hard dat ik meerdere keren in de avond / nacht naar het dak ben gegaan om het afvoerputje te optimaliseren. Een mm zand er voor, en de effectiviteit is met de helft verminderd. ;-( Ton had gister wel last van de warmte. Niet bewegen, was zijn reactie. Vandaag heb ik hem zover gekregen dat hij zich aankleedde, en zich door mij liet verplaatsen naar het park. Heel voorzichtig. En hij heeft zelfs 500 pasjes gezet. Dat waren er 100 teveel, maar hij beet zich er in vast. De benen waren moe, anders had hij er nog wel tien kunnen doen... 

Ik had nog een rij stenen op het dak gedaan, toen kwam er vanmiddag ook nog een aardige onweersbui, maar dat was voordat we naar buiten gingen. Verder had Spanje een emotionele opfrisser harder nodig dan wij, dus die 1-0 moeten we ze maar gunnen... 

9 juli 2010. Een lange, warme dag. Niet zo goed geslapen, wel uitgeslapen, en dat was prettig. Ton heeft nog wel pijn, de warmte werkt niet positief op de huid, dus dat is dubbel gezellig. Hij heeft wel beneden gegeten op mijn verzoek, maar hij kan nog niet lekker zitten, die regionen zijn nog heel gevoelig. En staan houdt hij ook niet lang vol. Lastig, hoor. Jammer genoeg had ik het afscheidsetentje van de jongste buren gemist. Ton had me toch niet langer dan een kwartier kunnen missen, want ik had al een tijd op het dak doorgebracht, om dat te prepareren voor het volgende onweer. En als ik er te lang niet ben wanneer hij wakker is, wordt hij onrustig. Dat gaat allemaal weer goed komen, maar nu even niet. Morgen beter. Of overmorgen. Vast. Of Oranje nu zal winnen of niet. 

8 juli 2010. Vanmorgen een telefoontje van dochter twee, dat was erg gezellig. Het gaf Ton ook moed om zich aan te kleden voor doktersbezoek. Dat bleek toch vermoeiender dan gedacht, vooral door het klimmen op de tafel en het er weer afgaan. Hij hield daarna veel pijn, dus daar is iets niet helemaal gegaan zoals het moest. Ik ben er wel wat opgeknapt. Het was evenwel behoorlijk warm, en voor 'ons soort mensen' hoorde ik op de radio al een aanbeveling van hogerhand om er niet uit te gaan morgen (en overmorgen). We zien wel. Ton zal wel een paar pyjamadagen houden, zo te zien. Maar het komt goed. Alleen niet meer vandaag. ;-/  Vandaag ben ik wel weer fantastisch geholpen door de buren links en rechts. De een stond me bij met de computer, de ander met de boodschappen, we zijn omgeven door lieve mensen, dichtbij en ver weg. En dat voelt zo goed... Waar hebben we dat aan - nee, niet verdiend. Gewoon lief.

7 juli 2010. De lindebomen die zo heerlijk hebben gebloeid en gegeurd in de vorige week, zijn nu vrucht aan het zetten. Misschien komt er nog een golf, of ik heb de eerste serie gemist. Je hebt twee soorten algemene lindebomen, en die bloeien een paar weekjes na elkaar. In elk geval hebben we er zeer van genoten, eind juni. Ton bloeit even wat minder, maar een terugslag is niet abnormaal. Hij kan niets en wil niets en nou ja... opknappen heeft zo zijn hoogte- en dieptepunten, en kennelijk zijn we nu aan de laatste categorie toe. Zelfs het bezoek voor vanmiddag heeft hij afgezegd. Nog maar een rustdag dus... Gaat morgen vast weer beter. Ik heb nu de wond gezien, dat ziet er, afgezien van de bloeduitstortingen, heel netjes uit. Gehecht door een dame, en dat zie je! ;-)
Nu is het tijd om te gaan slapen, helaas nog steeds met een pijnstiller. Voor Ton dan. En als het aan mij ligt ook voor een ingeslopen mug... In elk geval heeft Ton vanavond weer wat geestelijke activiteit vertoond, en dat verheugt. ;-)  

6 juli 2010. Het is al 17 uur, we hebben beiden lang geslapen, en daar waren we wel aan toe. Tons eindoordeel over het Antoniusziekenhuis is: zeer zorgvuldig en vriendelijk. Hij blijft heel dankbaar dat het is gebeurd, en kan al vrijwel zonder pijn uit bed komen voor de vermoeiende maar noodzakelijke verrichtingen des lichaams. Ik heb wat opgeruimd vandaag, vele kleine dingen nemen één grote hoop tijd. ;-J Maar Ton wil in elk geval weer beneden eten, aan tafel. Gaat goed dus!
Nee, het ging goed, maar Ton kreeg een terugslag, met pijn en vermoeidheid, dus hij at in bed, maar keek wel naar een detective. Dus hij heeft weer wat belangstelling voor het leven. Buiten gaan de stommen die gehoord willen worden tekeer met vuvuzela's... Nu maar hopen dat Spanje van Duitsland wint. De 80-jarige oorlog is al vrij lang geleden, al is het voor mijn generatie nog wel een levend verleden... 

5 juli 2010. Maar ik wás voor tien uur op de afdeling. Ja, Ton zou naar huis gaan, maar de chirurg moest nog wel eerst langs komen... Bloeddruk en temperatuur waren niet meer belangrijk, de fysiotherapeut weigerde voor zoiets stoms als een liesbreukoperatiepatiënt uit te rukken, en mijnheer had zichzelf gewassen, dus hij kon naar huis. Alleen was het wachten op de dokter. Niet dat die zelf kwam... maar goed, voor 12 uur kwam het consilium abeundi. Er zou een afspraak gemaakt worden voor de poli. Wij belden onze jongste, die met gezwinde spoed en de auto kwam, maar die (meervoudige) afspraak met de poli: daar moesten we nog lang op wachten. Gelukkig ging de rit heel voorspoedig, en klokslag een uur zonk Ton met een heftige kreun in zijn eigen stoel neer. ;-) 
Hij moest wel bijkomen van het geheel, nuttigde toen de lunch, en lag om een uur of half drie in diepe slaap. Nu is het bijna 2 uur later, ik heb intussen boodschappen gedaan, en ik ga er maar eens even naast liggen. <grijns> Zul je zien dat hij dan net wakker wordt en thee wil. </grijns> Maar hij is weer thuis en is erg tevreden daarover. Nu opknappen, aansterken en oefenen. En dat laatste, daar heeft hij geen oren naar. Nog niet. Nog lang niet... Maar voor het eten ging hij wel naar beneden, en daarna moest hij de trap weer op. In en uit bed valt nog lang niet mee, daar is wel hulp bij nodig. Maar God zij geloofd en geprezen, want in feite gaat dit onvoorstelbaar goed!!! 
Vanavond laat hebben we nog gekeken naar een film van de 51ste Lourdesbedevaart, die in de videorecorder zat. Halverwege viel Ton in slaap, maar ook dat was heilzaam. ;-)

4 juli 2010. Vanmorgen zouden we naar de kerkdienst gaan in het Antonius. Mij was gezegd dat de dienst om half elf begon, dus ik had Ton beloofd te proberen om te tien ure ter stede te zijn. Ik was er tien minuten eerder, snakte naar koffie, maar alles was nog dicht. Toen ik op de afdeling kwam was Ton al weg, met bed en al. Bleek dat de dienst om 10 uur begon. Ton had een stoel naast zijn bed voor me neer laten zetten, dus het kwam allemaal goed. Avondmaal is altijd bijzonder. 
Ton was na de dienst wel helemaal op. Voor hem was het misschien wel goed dat er geen koffiedrinken was. Hij was te moe om te eten en zo. Later kwam hij langzaam bij. De katether is er uit, dat is mooi, de arts die de wond had dichtgemaakt was tevreden over het werk van haar handen, en omdat ik dramde (daar zijn echtgenotes voor) stapte Ton over zijn eigen schaduw en schuifelde met mij naar het toilet. Toch zeker 3 meter. Misschien wel 4. Tegen het eind van de dag ging dat steeds beter, al is het niet zonder behoorlijke pijn. Tonio, Diana en Amber kwamen in de middag, en daar genoot Ton van, al was het wel erg vermoeiend. Maar ja, dat is alles, op dit moment. Toen ik vroeg, bij het weggaan, of er een indicatie was wanneer Ton eventueel naar huis mocht, zei de verpleegster verbaasd: nou, morgen staat er in de papieren. ??? Als de dokter het morgenochtend goed vindt, gaat hij naar huis. Oeps. Hm. Ik neem hem niet mee als er niet eerst een fysiotherapeut heeft gekeken of hij verantwoord de trap op kan, zei ik. 'Ik zal kijken of ik een fysiotherapeut kan regelen, zei de zuster laconiek. Als het Laetitia lukt een uurtje of anderhalf vrij te nemen zal ze Ton halen, indien en als, anders moet ik morgen iets anders verzinnen. 
Onze neef Michiel speelt met zijn club Cambo Cakes in de Open divisie van de wereldkampioenschappen Frisbee in Praag   zie http://www.wucc2010.com 
Nu ga ik slapen. Ik moet vroeg weer op. Veel te vroeg. 

3 juli 2010. Om kwart over negen vanmorgen zat Ton gewassen en wel in zijn rolstoel naast het bed, na een redelijke nacht. Zei de verpleging. Hij bleek daar later anders over te denken, en ze lieten hem veel te lang zitten. Dus was hij lichtelijk uitgeput toen ik om 11 uur binnenkwam. Dat was ik ook, dus dat kwam mooi uit. We kwamen beiden wel bij in de loop van de dag. Tegen vijf uur werd hij wat kwieker, toen kreeg hij zo te zien ook lichte verhoging, even later kwam Parel, met zijn lievelingssnoeperij, dus daar werd hij erg vrolijk van, eventjes. Er was ook nog een voor mij lastig moment met een kamergenote, die weigerde haar bloemen elders te stationeren of voor een dag of twee mee naar huis te laten nemen. Ton werd zienderogen benauwder, dus ik nam hem mee naar de gang, en de verpleging heeft het probleem opgelost door mevrouw te verplaatsen. Met bloemen en al, en ze hebben even flink gelucht. Een pufje en frisse lucht maakten dat voor Ton een en ander snel dragelijk werd, maar dat zijn wel de lastige dingen. Toen ik thuis kwam rinkelde de telefoon aan een stuk door, dus ik heb maar al pratende wat gegeten. Excuses aan wie bijgeluiden hoorde. De was moest ook nodig in de machine, die moet morgen weer mee, want zoveel zomerpyjama's hebben we ook niet. Ton is wat kouwelijk, dus normaal heeft hij ook bij dertig graden nog iets stevigs aan. Ook moest ik het dak nog op, want het had hard geregend toen ik weg was. Geen lekkage nog, maar het dak stond wel vol water dat kennelijk niet weg kon. Heb een en ander in het duister leeg geveegd. 
Het komt wel goed. In elk geval vond Ton aan het eind dat hij een goede dag had gehad, gezien de omstandigheden. De pijn is dragelijk, en als ik er maar ben, kan ik alle spoken en onrust wel wegjagen, mits hij die onder woorden brengt. Maar naar het toilet lopen, 3 meter, dat mag nog niet, dus het duurt wel even eer hij naar huis kan. Dank aan alle lieve mensen die aan ons denken!

2 juli 2010. Het is nog net vandaag. Vanmiddag rond kwart voor drie begon dokter Go aan de operatie. Een grote operatie, zei hij zelf. Dus moet Ton nog minstens tot maandag, en mogelijk langer blijven. Hij is nog helemaal niets, en zelfs dat is teveel gezegd. Maar het gaat goed komen. Bezoek graag gespreid en kort, als ik zo vrij mag zijn. Want alles is fijn maar onuitsprekelijk vermoeiend, in dit stadium... Dank voor jullie gebeden en steun. Dat helpt echt. Ga nog maar even door, alsjeblieft.

1 juli 2010. De verjaardag van onze zwager Kees, die zijn verjaardag viert! Van harte en 'au revoir!' Ton heeft heel gezellig met hem en zijn vrouw gebeld. Hij knapte er voldoende van op, om ergens na zessen het huis te verlaten voor een wandelingetje op HC. Inderdaad, 500 pas heeft hij het volgehouden, toen ging de voet weer pijn doen. Maar het is in elk geval een pas of wat vooruit. Hij was er wel erg moe van, dus na het eten, en na een paar telefoontjes, zakte hij weg in een diepe slaap. Dat is ook gezond. Het is helaas binnen bijna net zo warm als buiten intussen.

30 juni 2010. Vanmorgen moesten we op tijd wakker worden, want we hadden een afspraak in het lunchuur van Daniël en Ineke, die de afspraak van morgen hadden verzet voor ons. Wat lief! Daarna moesten we wachten tot het ziekenhuis iets liet horen, dus terwijl Ton soesde over een Agatha Christie probeerde ik orde te scheppen in mijn afgedrukte en gehouden diensten, en in de overlijdens van de afgelopen jaren. Die lagen aanvankelijk op twee stapels, maar raakten steeds meer door elkaar. Daar was ik nog lang niet mee klaar, toen de telefoon rinkelde: de operatie is voorzien voor morgenmiddag, en dat betekent wel dat Ton een nachtje mag blijven logeren. Even later kwam Geneviève luisteren naar wat Ton allemaal te vertellen had, ze las voor hem psalm 121, en ze bad met ons. Ze is warm in die dingen, en dat helpt allemaal... Buiten is het droog en niet zo heet, maar wel wat bedompt, ondanks de wind, dus ik zet de computer maar snel weer uit, want die geeft veel warmte af.  
Vanavond heb ik nog eindeloos diensten geordend. Dat had ik kennelijk sinds 2005 niet meer gedaan. Ik heb ze niet geteld, maar ik heb al vele honderden keren in mijn leven mogen voorgaan in vieringen. Heerlijk is dat! :-)

29 juni 2010. Vanmiddag ging de fysiotherapie voornamelijk op aan de bespreking van de post - operatieve mogelijkheden. Vermoeiend voor Ton, die nog wel wat oefeningen deed, maar daarna het thuis op gaf. Hij ging lekker slapen. Vanavond wilde hij nog graag een ijsje van die heel lekkere dure zaak op de weg naar Rome. Ik liet me door mezelf overhalen om ook twee bolletjes ijs te nemen. Foei, wat zwak, dat zal ik morgen berouwen. Maar misschien valt het mee, want Ton liet me nog  ruim een uur door Utrecht met hem sjouwen. Hij nam afscheid van zijn staadsie, voor het geval dat. Zoals hij vanavond ook alle kinderen belde. ;-) We hebben er overigens alle vertrouwen in dat het goed komt, maar een stevig gebed wordt natuurlijk altijd erg op prijs gesteld... 

28  juni 2010. De vermoeienissen van gisteren eisten hun tol, dus we waren niet al te vroeg op. Ook omdat ik heel vroeg nog wat ramen en deuren tegen elkaar open had gezet, en daar moet je bij blijven, en daarna dan alles dicht, om het koel te laten blijven. Ik had geen PC aan voor 11 uur vanavond. Maar er viel overdag meer dan genoeg op te ruimen. Vanavond wilde Ton nog wel even gelucht worden. Hij stuurde me de halve stad door, maar hij had er plezier in. We kregen vandaag een telefoontje van het ziekenhuis: er is iemand uitgevallen, en vrijdag wordt Ton, Deo volente, geopereerd. Maar dat is alles wat we weten, er komt nog een brief. 

27 juni 2010. Omdat de pijn wat minder is, lukte het Ton om vanmiddag in de kerk te zijn bij het afscheid van onze geliefde predikant. Maar het duurde wel te lang voor hem, dus na de laatste orgelklanken moest hij echt spoorslags naar huis om te rusten. Jammer, want we hadden net een knuffeltje gehad van Mik en Parel, die hadden we voor de dienst niet meer gezien, aangezien ze aan een wegomlegging hadden geleden en een tikje laat binnen kwamen. Mik had nog wel zijn rapport bij zich! In elk geval was het cadeautje dat Mik voor Geneviève had uitgezocht het succesnummer bij alle kleine kinderen, en daarvan hebben we er nogal wat in de gemeente. Het was een plastic plantje dat op een zonnecel of vier beweegt alsof de wind er doorheen gaat. De wetenschappelijke belangstelling van het kleine volkje was groot, en ze waren bereid om allerlei proefjes met dit wonderplantje te doen... 
Vanavond waren we nog even terug voor het afscheidsbuffet, dat met dit wonderbaarlijk mooie weer heerlijk in de tuin werd gehouden... Natuurlijk was het teveel voor Ton, maar hij wilde niet ontbreken. Om tien uur was hij op de rand van zijn bed gezeten, en even later lag hij er in... Nu zijn er twee dagen geen deadlines, geen cadeautjes die af moeten, geen afspraken... ik ga lekker lezen. Misschien mijn laatste Spaanse Harry Potter. Twee mis ik er, maar die komen later wel eens een keer. Ik ben Wout heel dankbaar dat hij er zo mee heeft lopen sjouwen destijds! ;-)

26 juni 2010. Drie evenementen die vandaag onze belangstelling hadden, moesten we missen. Allereerst feliciteren we Gerrit. Daar had Ton zeker op bezoek willen zijn. Ik had gedacht de Roze Zaterdag in Amersfoort, die Eduard organiseert, te bezoeken, althans de kerkdienst, en dan door naar Den Haag, voor de veteranendag. Dat laatste werd uitgebreid en bijzonder goed op de televisie verslagen. Daar waren we blij mee. Ton kan nog bijna letterlijk geen voet verzetten, maar zit nu even een hoofdstukje Hebreeuws te lezen, dus er is wat meer concentratie en energie dan gister. We gaan vooruit. Teen voor teen of nagel voor nagel, dat is nog niet duidelijk. Maar wel binnen, helaas. Ton heeft dankzij de pijnstiller een iets betere dag gehad. Laten we hopen dat we vannacht kunnen slapen!

25 juni 2010. Vanmorgen een bezoek gebracht aan de fysiotherapeut. Hij heeft wel Tons voet getaped, en dat hielp wel even een beetje, maar verder zit er hier een hoopje ellende te wachten tot het over is. Vanavond liep hij weer een heel stuk slechter, overal jeuk, dus we kunnen het schudden.  Aan de andere kant was er wel goed nieuws: een van de dochters, die lijdt aan gladitis Damocletianus, moest voor controle, en de uitslag van een van de onderzoeken was goed. De rest horen we over een week. Het geeft haar weer even een beetje lucht.

24 juni 2010. Gisteravond stak bij Ton een venijnige jicht in de voet de kop op. Hij heeft er veel pijn aan, en weet dus zeker dat alles wat ik doen wil verkeerd is. Dus doe ik maar niets. Opeens kreeg hij het in zijn hoofd dat we naar het ziekenhuis moesten om een bezoek aan de anaesthesioloog te brengen. Niet dat we die zagen, wel een aardige knul die nog denkt alles te weten. We zien wel wat het wordt. Natuurlijk vergat ik een overzicht mee te nemen van medische zaken, en in mijn hoofd zaten ze niet, daar was een overmaat aan watten aan het kraken. Dus bij zijn glaasje ijswater zei Ton na afloop: ach! nou heb ik die-en-die operatie nog vergeten! Ze waren er niet meer toen we het braaf kwamen melden. Morgen dan maar. Helaas zouden we morgen naar het Noorden in verband met een verjaardag zaterdag van een ver familielid. Ton ziet het niet zitten. Het duurt meestal een dag of drie à vier voordat het weer dragelijk wordt. Balen, want ik had een heleboel dingen willen doen, zaterdag. De roze zaterdag in Amersfoort wordt dit keer o.a. door Eduard georganiseerd, en de Veteranendag in Den Haag had ik ook al willen bezoeken. Tot overmaat van ramp ging vanavond het boodschappendoen niet door, dus dat moet zaterdag. Nu ja, we zien wel. Ik ga nu eindelijk maar eens beginnen aan een karweitje waar ik gisteravond de tijd voor meende te hebben. Het is half twaalf, dus het is nog vandaag. 

Woensdag 23 juni 2010. Dit keer hadden we een afspraak met Daniël en Ineke om half twaalf, en dat betekende dat ons dagelijks rhythme aardig was verstoord. Na afloop hebben we nog wat gelopen in Hoog Catharijne. Ton kwam tot 1500 + 700 pas, met een bezoek aan de Babbelaar er tussen, je weet wel, tegenover de Mediamarkt, waar ze de lekkerste koffie van Utrecht hebben... 
Het was heerlijk weer, en ik heb - na een kleine verfrissing thuis - Ton in de Binnentuin neergezet, en ik ben zelf even gaan liggen. Ik had honderd andere dingen te doen, maar ook ik was moe van de behandeling. Dat bleek bij Ton ook meer dan hij had verwacht, zodat hij vanavond niet in staat was een vergadering, waar hij anders zeker heen gegaan zou zijn, bij te wonen. Hij ging na het eten naar bed, en sliep als een blok tot tien uur. Dat betekent wel weer: vanavond laat naar bed. Ik heb nu eindelijk alle foto's in mijn verslag van de bedevaart gezet, en de laatste tien bladzijden moeten nog geprint. En sommige moeten nog over omdat ze te donker waren. Je kunt het toch niet altijd overzien. Maar het schrijven van een verslag maakt wel dat je het opnieuw beleeft, en sommige dingen in een ander perspectief ziet. Een verrijking. Ook Ton ziet nu een aantal dingen die hij niet eerder had gezien. 

22 juni 2010. Een onrustige nacht voor mij, Ton sliep redelijk. Maar bij de fysiotherapie bleek dat hij nog heel weinig energie had. There is something ... in the state of Denmark... Hij had ook geen enkele belangstelling in enige fysieke verrichting daarna. Hij heeft heel de dag beneden gezeten, al studerend in de boeken of kijkend naar de binnenkant van de oogleden. Ik werd om half vier opgehaald om een dochter te begeleiden, dat was heel gezellig, en Ton kon het wel aan. 
Zodoende heeft hij wel vier keer gegeten vandaag. Nu ja, hij zit mooi op gewicht, dus het kan wat lijden. Maar van het redelijk prettige weer heeft hij geen weet gehad. Jammer.

21 juni 2010. De langste dag. Inderdaad, het is al half twee... aan het eind van de middag werd het iets prettiger weer, bijna een beetje zomers... Ton heeft vandaag 1600 pas gelopen. Niet slecht voor zijn wankele conditie. 

20  juni 2010. Vanmorgen moesten we heel vroeg op, want ik mocht voorgaan en vieren in Gorcum, een gemeente waar ik al heel lang kom, en met plezier, en Ton zou, alleen, naar de Doopsgezinde kerk aan de Oudegracht gaan, waar Renate afscheid nam. Hij is er met de rollator heen gelopen, maar die is niet erg wind-bestendig, merkte hij. In elk geval heeft hij 1800 pas gelopen in totaal, dus daar was hij heel tevreden mee. Ook vond hij het fijn aanwezig te kunnen zijn, want Renate is een fijne vrouw, en we mogen haar graag. Jammer dat ik er niet bij kon zijn. 
Natuurlijk was Ton moe, dus na de lunch dook hij het bed in. Voor het eten kwam hij beneden, en daarna is hij weer ingeslapen. Ik heb wat zitten stoeien met files en printers. Niet tot beider genoegen. 
Ik schiet niet genoeg op. Nou, jammer dan. ;-) Morgen beter. 

19 juni 2010. Het is even druk geweest, dus ik weet niet meer wat we donderdag deden. 's Middags het laatste stukje Zocher-wandeling, dat is waar ook. En werken aan dienst en verslag. Gister was er eerst fysiotherapie, en daarna was Ton zo moe, dat er niets meer uit zijn handen of benen kwam. Hij vindt het ook veel leuker om te studeren, dus dat moet ik dan met geweld doorbreken. Laat ik daar nu ook geen energie voor hebben! De ontwikkeling van de preek werd gister ook frequent en langdurig gestoord, zodat ik het tegen middernacht maar opgaf. Niet dat we goed geslapen hebben, maar vanmorgen vielen we allebei wel in slaap, zodat we nu héél traag op gang komen. Het is al vanmiddag. En zo waren we een stuk later dan gepland op de verjaardag van Betty en Ferry. We zagen het eind van de wedstrijd tegen Japen gebeuren. De reacties waren vermakelijk. Driekwart van onze kleinkinderen hebben we gezien, maar Ton is vandaag niet goed in vorm, dus na een uurtje wilde hij best mee terugrijden met mijn zus en zwager. Er waren ook wel erg veel mensen. Maar gezellig was het wel. ;-) 

16 juni 2010. Vanmorgen vroeg op, want we moesten naar Nieuwegein, voor een consult met een chirurg. We worden oud, want we waren er drie kwartier te vroeg. Ook doordat we een tram nog nét haalden. En de dokter was drie kwartier na de afgesproken tijd aan ons toe, dus dat gaf een rustig begin. Ik kon mijn lezingen vrijwel helemaal bekijken in de grondtalen. Een sympathieke arts, maar de vraag ligt nu wel bij Ton: opereren of niet? Er is net zoveel voor als tegen. Na afloop gingen we meteen naar huis. Ton liep nog wel een duizend pas, maar thuis gekomen bleek hij fysiek en emotioneel uitgeput. Nu ja, we kunnen er nog een paar nachtjes over slapen. En dan duurt het ook nog een hele tijd. Sinds mijn laatste malheurtje blijf ik ook erg moe, dus ook ik dook ongewild het bed in vanmiddag. Toen moest er voor zessen nog iets naar het postkantoor, dus daar ben ik heen gesloft. Na het eten was ik wéér moe. Dit is echt geen dag voor mij. En toen ik net achter de computer ging zitten, werd er aangebeld. Mijn favoriete neef stond voor de deur, en die had ik al een aantal keren moeten vertellen dat het niet uit kwam, dus ik zei: leuk, een kwartier. Het werd meer, maar hij hielp wel met de afwas die er nog stond. Nu is het half twaalf, en ik geloof niet dat het zinvol is nog aan de dienst te beginnen. Morgen beter dus! :-) Alles sal reg kom.

15 juni 2010. Een frisse dag. De fysiotherapie stimuleerde Ton tot iets meer prestatie dan hij aan energie in huis had. Daarna liep hij, met veel moeite, ook nog 1000 pas op huis aan. Dus sliep hij heel de middag, terwijl ik zat te printen en aan mijn dienst werkte. Wat de dienst betreft: de liturgie staat in de computer, altijd een rustig idee, en wat mijn verslag betreft: dat is nu klaar tot en met de zaterdag, dus ik denk op 2/3 te zijn. Intussen trekken ook andere verplichtingen aan mij, dus er blijft wel eens iets liggen, tot mijn spijt. We hebben deze week ook veel tussendoortjes. 

14 juni 2010. Een heel rustige morgen. Ik heb nog geprobeerd enige Lourdesfoto's te printen, maar het schoot niet op, doordat er wat printerproblemen waren. En om één uur was het al weer tijd voor andere dingen. Vanmiddag zouden we naar Betty, om de laatste cadeautjes uit Lourdes te brengen en de kindertjes te zien. Tisha hadden we nog niet kunnen bezoeken na haar operatie. Maar die ziet er weer voorzichtig stralend uit. De kinderen hadden hun rapporten al, die vragen uitgebreide bestudering. En Betty had van haar fantastische reis souvenirs uit Mongolië, een paar geweldige boeken voor ons, waar ze behoorlijk mee gesjouwd moet hebben. En ze had veel foto's, waarvan we ongeveer een vijfde hebben gezien, voordat Ton die weelde aan informatie niet meer aankon. Toen was het ook wel tijd om te gaan. Vianen is niet naast de deur, en de bussen lopen niet echt heel veel, dus tegen half acht hadden we ons bordje voor ons, en om acht uur ging ik éven liggen. Ik was zo moe dat ik een hele rol stroopwafels had opgegeten, omdat Joop, voor wie ik ze in huis heb, toch nooit komt (wat een argument!) en daarna nog minstens twee rolletjes pepermunt tegen het gevoel in de maag. En omdat het zo lekker was. Als ik eenmaal de fout in ga, doe ik het ook goed. Helaas. Vaag weet ik wel dat Ton ook naar bed kwam. En om kwart voor elf werden we wakker. Ton wilde wel een perenijsje en ik had behoefte aan een cafeïnevrije koffie. Vandaar dat ik dit verslagje even bij werk. Allerlei dingen die ik me voor vandaag had voorgenomen, of voor gisteravond, zijn niet meer gelukt. Ik kan het ook niet helpen. De dag door Uwe gunst ontvangen is weer voorbij, de nacht genaakt... maar dankbaar klinken onze zangen!

13 juni 2010. Naar de kerk zijn we inderdaad geweest. Het was een interessante dienst, die goed in elkaar zat. In elk geval een dienst die vragen opwierp. Ton had nogal last van de medicatie, dus hij wilde wel meteen naar huis. Zo geschiedde, we dronken zelfs geen koffie meer. 
's Middags haalde Hans ons op om diens verjaardag met hem te vieren. Het was heel rustig, en erg prettig. Tons ingewanden moesten wel verdedigd worden tegen de liefdevolle en gastvrije aanvallen van de gastvrouw, maar dat lukte prima. Natuurlijk waren we doodop, maar heel tevreden toen we naar bed gingen. Tot enige activiteit achter de PC kwam ik niet meer. 

12 juni 2010. Na een trage start, waarbij Tons gewicht meeviel, we komen weer in de veilige zone, en het mijne zwaar tegenviel, sufte Ton nog even weg, ruimde ik nog wat op, en gingen we op ziekenbezoek bij de ongelukkige motorrijder van de Bedevaart die ten val was gekomen. Hij werd gister geopereerd aan zijn pink, en was verheugd ons te zien. In feite ontmoetten we hem en zijn partner op het punt waarheen we hem hadden willen ontvoeren: de koffiehoek van Huffels. Veel te lang hebben we geanimeerd zitten praten, want het was erg gezellig. Zowel hijzelf als Ton waren op, dus het was wel goed dat we weer gingen. Ton heeft in totaal 500 pas gezet vandaag, en dat was eigenlijk boven de begroting. Morgen gaat het vast beter. Hij wil graag naar de kerk bij Christiane. 

11 juni 2010. Na het ontbijt viel Ton weer in slaap. Ik heb de hele dag zitten printen en CD's te branden. Maar we hebben ook nog heel even gelopen. Ton heeft wel 500 pas gehaald. Toen was het helemaal op. Zelf had ik allerlei voornemens, maar er kwam verder niets van terecht. Ik heb Ton maar getracteerd op asperges, dat zou zo goed zijn voor de waterhuishouding, mét een glaasje wijn. Ik deed gezellig mee, omdat ik het zelf zo lekker vind. Dat had ik níét moeten doen... 

10 juni 2010. Vanmorgen gaf Ton aan weer blij met het leven te zijn. Hij valt nog wel om de haverklap in slaap, maar hij was toch weer begonnen met een hoofdstukje Hebreeuws. :-) Vanmiddag hebben we geprobeerd wat te lopen op Hoog Catharijne, maar dat viel tegen. Hoewel hij, in meerdere delen, de duizend pas haalde, die hij zich had voorgenomen, was Ton daarna zo moe, dat hij echt niets meer kon. Ik heb boodschappen gedaan met Nanda, en daarna nog wat geklust. Het schoonmaken van de Canonprinter lukt van geen kant. Die is alleen nog maar geschikt voor teksten. De kleuren lijken ook nergens op. Hij is denkelijk echt op. De oude trouwe HP staat nu tergend langzaam te printen. Maar dan wel met kleuren die lijken op die van de foto's... 
Ik heb de tafel leeg gehaald intussen, en in de olie gezet, maar nu moet alles weer een plek krijgen, wat ik er af gehaald heb. Het was echt één van mijn 'hotspot's - zoals flylady zou zeggen. Zolang ik geen plek heb om de spullen op te ruimen, en geen tijd om ze uit te zoeken, zal daar geen structurele verandering in komen. Help.

9 juni 2010. Met Tons schouder gaat het wat beter. Vandaag zijn we naar Daniël en Ineke geweest, die ons beiden flink onder handen hebben genomen. Daar waren we goed moe van, maar er was ook veel gebeurd. Vervolgens hebben we gestemd, en daarna heeft Ton ijverig gestudeerd op de binnenkant van zijn oogleden, en ik deugde ook niet voor veel nuttigs. Pas vanavond kwam de gang er weer een beetje in. In de verkiezingsuitslagen heb ik weinig interesse, maar het was af en toe wel grappig om de verliezers te horen zeggen dat het er hélemaal niet toe deed of je een zetel minder of een zetel minder had... Ja ja, dat is iedere keer het zelfde. Vooral de verliezers zijn er goed in uit te leggen dat je met enige arithmétique Hollandaise toch eigenlijk gewonnen hebt. Maar het land heeft verloren. Iedere zetel voor Wilders is een aanslag op de democratie. En op de christelijke basis van Nederland. We hebben onze stem uitgebracht. Meer konden we vandaag niet doen.

8 juni 2010. Nog steeds krijgen we aardige reacties op onze kaarten vanuit Lourdes. Leuk is dat! Ik had vergeten of sommige mensen de postzegel voor me wilden bewaren. Dus als dat nog mogelijk is... Ton is vandaag voor het eerst naar fysiotherapie geweest, en daar is de schouder, die al vier dagen dwars lag, voorzichtig gemasseerd. Het lijkt iets te hebben geholpen. Om de een of andere reden mocht ik er niet aan komen. Ton kon vandaag ook duidelijker aangeven waar de pijn zat. En vreemde ogen... Als het maar werkt. 
Tegen het eind van de middag wilde Ton nog wel even naar buiten gereden worden. Wel begon het licht te spatten toen we uitgingen, maar ach, de paraplu was er, en de rolstoelregenjas hing ook aan de rolstoel...
Nu, die hebben we nodig gehad!!!! We kregen een wolkbreuk te verduren, dus we schuilden wat onder een poortje, terwijl Ton in het Zocherboek keek naar de bomen op het volgende traject. Verder dan het Lepelenburg zijn we niet gekomen, maar Ton heeft later wel het hele stuk opnieuw gelezen, en hij, die met een boog om alles wat plant en boom was, is nu zeer geïnteresseerd, en verwacht van mij dat ik het verschil tussen de ene struik met kleine witte bloemetjes en de andere struik met kleine witte bloemetjes kan adstrueren met de Latijnse of desnoods Nederlandse namen. Ja hoor! Ik kan niet eens meer de 150 planten correct benoemen die we in ons eerste biologiejaar moesten kennen. Dactylus glomeratus en asperula spicaventi komen nog zonder moeite boven, maar al die cultivars... Wel zag ik gisteren ergens een originele egelantier elegant tegen een huis leunen. Sinds onze excursie naar Botshol heb ik er stiekem altijd al een willen hebben... 
Ton heeft beneden gezeten. Hij was zo moe, dat hij niet eens Freek de Jonge uit gezet heeft. En nu is hij te moe om naar boven te komen. Ik heb lekker mijn haar gewassen, dat was na het onvrijwillige bad dat straks over mij uitgestort was wel nodig. En verder heb ik mijn tijd verdaan met te moe te zijn om de dingen te doen die gedaan moeten worden... Morgen dan maar. Toch?

7 juni 2010. Tjonge wat een baaldag! Met Ton was de hele dag niets te beginnen, hij was moe, en ik heb een boel achterstallige financiën ingevoerd in de computer. In ben er doodmoe van, je moet je er zo op concentreren, en dat uren achter elkaar... Aan zulke dingen merk ik wel dat al die verbrokkelde nachten niet goed voor je zijn. En lijnen lukt ook niet. Morgen beter, dus. Het is al morgen, dus ik ga maar in bed liggen - ongetwijfeld zal Ton nú niet meer kunnen slapen. Zucht. 

6 juni 2010. Ondanks een slechte, verbrokkelde nacht, lukte het ons vanmorgen op tijd in de kerk te zijn. Onze predikant, Mme. Geneviève Massé, is vandaag jarig, en dus wilden we niet ontbreken. Haar volgende verjaardag is ze waarschijnlijk in Lille, dan moeten we werken met de webcam... Van hieruit: Geneviève, van harte gefeliciteerd. We zijn trots op je, en we hopen dat je een prachtige verjaardag mag hebben, ondanks alle drukte. Het was namelijk een gemeenschappelijke dienst van 5 Waalse gemeenten. Van Haarlem tot Maastricht waren er gekomen. Na de dienst stond een fantastische maaltijd klaar, maar dat leek me wat al te schokkend voor Tons teder ingewand, dus ik heb hem hardvochtig mee naar buiten gesleept. Wel kregen we nog een bijzondere dubbele donatie in de hand gedrukt voor Barend. Wat doet dat goed, al die vriendelijkheid van mensen die hij misschien één keer gezien heeft... Hij was er heel erg blij mee. Die positieve steun in de rug helpt niet alleen het kankerfonds, maar ook bevordert die zijn zelfvertrouwen en zijn gezondheid. Dank je wel, allemaal...
Ton was intussen natuurlijk oververmoeid. Na een karige maaltijd beneden is hij met moeite de trap op gekomen, en daarna heeft hij uren geslapen. Nu is hij aan het suffen over een sudoku. Hij is aan de beterende hand, maar nog wel heel slap en moe. Het viel me al 100% mee dat hij de dienst vanmorgen uitzat. 

5 juni 2010. Ton heeft goed geslapen, maar werd niet verfrist wakker. Dat is de oude dag. In elk geval is de koorts verder gedaald, hij heeft een heel lichte maaltijd gehad, ik ben níet ingegaan op zijn verlangen naar meer: zolang hij zich niet fit genoeg voelt om het zelf beneden te gaan halen, ontzie ik zijn ingewanden liever een beetje. Het rommelt er nog vervaarlijk. En hij heeft ook geen zin in een bad. Maar hij heeft weer enige interesse in de dingen. ;-) Omdat hij geen zin had in een ritje in de rolstoel, heb ik mezelf maar getracteerd op een tripje naar de glasbak en de container voor het plastic. Dat is zeker honderd meter hier vandaan. Heerlijk weer. Ik zag ook nog een grote ballon varen boven Utrecht. Dat lijkt me ook wel iets voor mijn negentigste verjaardag. Voor die tijd hoop ik toch nog wel een keer te springen. Bijvoorbeeld met alle kinderen? Lijkt me wel gaaf...
Verder heb ik het vluchtige verslag van de bedevaart dat op de website staat nu wel ongeveer af. Er kunnen nog wat stijlfoutjes uit en wat fotootjes bij, maar dat heeft geen haast. Het blijft voorlopig aan te klikken via het blauwe embleempje van de PMI, bovenaan de bladzij. 

4 juni 2010. Een stralende nacht na een verbrokkelde nacht. Maar Ton is weer wat beter. :-) Hij heeft nog wat verhoging, maar geen hoge koorts meer, en de stortvloeden uit zijn binnenste zijn opgedroogd, al zijn de isobaren binnen nog niet gelijk aan buiten. Dus voorzichtig blijven we, een beschuitje met zoutarme rookvlees lijkt er in te blijven, evenals het halve banaantje. Bovendien heeft Ton weer interesse in nieuws en krant. Die concentratie is niet lang vol te houden, maar het is er weer, dus: dank voor alle lieve gebeden en andere hulp. :-)) Ik kom niet op gang, maar het is nu half twee, ik ben lekker lang in bad geweest, en ik hoop aanstonds toch even een boodschap te kunnen doen... 

3 juni 2010. Buiten was het mooi, binnen niet. Ton is ziek en koortsig, de afspraak met Daan en Ineke ging ook niet door, en daar had ik mij eigenlijk een beetje aan opgehangen. Nu heb ik de hele dag foto's bewerkt, en een stukje van het reisverslag bewerkt. Ik wist wel duizend dingen te bedenken die ik op deze mooie dag liever had gedaan, maar voor Ton was mijn aanwezigheid noodzakelijk. Ik moest hem keer op keer de gang op helpen, want het natuurgeweld houdt maar niet op. Aan het eind van de avond wordt het wat minder, ook de koorts wordt iets lager. Natte lappen zijn nog steeds gewenst. Morgen is het vast beter... Een beetje. Hij is wel erg verzwakt...

2 juni 2010. Ton is nog wat zieker, hij blijft koortsig en loopt leeg. Op zich wel goed, maar hij is er erg slap van, en dat voelt heel erg naar. Zelf ben ik de dans nog ontsprongen, maar of dat zo blijft? Het was een rommelige dag, met twee wassen, maar een wind die wel wilde drogen. Bijna droog. 

1 juni 2010. Ton is ziek, vannacht had hij behoorlijk koorts. Perenijsjes hielpen wel wat. Vandaag is het niet erg beter. Vervelend.
Mijn evaluatiecopie van Windows 7 loopt op zijn eind. Officieel nog 6 uur, maar hij stopte straks al spontaan. Jammer, maar ik heb geen geld om het OS te kopen. Andere dingen gingen nu even voor.

31 mei 2010. Maandag. Pyjamadag. Wel heeft Ton vanmiddag wat met de Wii gespeeld, maar het was een slechte nacht, en een gekke dag. Dat kan zomaar gebeuren. We waren beiden ook flink aangekomen. Zeker een foutje in de weegschaal... Morgen beter, toch?

30 mei 2010. De gouden zondag Trinitatis. Helaas voor ons geen kerkgang. We waren wel zeer van plan geweest om naar de Waalse kerk te gaan, en hadden allerlei dingen al klaargelegd om mee te nemen. Maar Ton had vannacht zoveel jeuk en zoveel onrust, dat er vanmorgen geen energie meer was voor wat dan ook. Gelukkig had Ton met Laetitia voor later in de middag afgesproken, maar lopen - daar kwam het ook niet van. Laetitia had heerlijke cake gebakken. De kindertjes waren lief maar het gelispel van zijn Charlotje bereikte Tons oren niet. Hij sliep er bij in. Barend bracht ons met de auto thuis, want het begon behoorlijk te regenen. Erg prettig. Hij ziet er wel beter uit, maar krukt nog. Vanavond heb ik maar weer foto's zitten bewerken van de Bedevaart. Ik heb er teveel genomen. Schiet niet op. Nu is het alweer morgen, en Ton begint al weer onrustig te worden. Ik weet niet wat ik er aan kan doen, en ik ben er erg ongelukkig mee. Toch is hij erg opgeknapt in Lourdes. Dat blijft overeind.

29 mei 2010. Boodschappen vanmorgen, een poging gedaan om Laetitia c.s. te bereiken, maar dat mocht niet baten, daarom maar wat gelopen in de buurt. 2750 stapjes mochten er langzaam geteld worden. Ton slaapt opeens weer heel slecht sinds donderdag. Daar is hij erg moe van.

28 mei 2010. Tisha mocht vandaag weer naar huis, maar de eerste drie dagen mag ze geen contacten van buiten af. Jammer. Ton wilde haar graag zien. Ik ook, natuurlijk. Om 12 uur had Ton fysiotherapie, heel plezierig, en juist waren we terug, toen Tonio aanbelde. Heel gezellig! Hij gebruikte zijn lunchpauze om te kijken hoe wij lunchten. Ton was toch eventjes erg moe van de therapie, dus hij ging, toen Tonio weg was, eerst even zitten slapen. Zelf kroop ik achter de computer om de foto's en het verslag van de reis te bewerken. Ben net een dagje verder. Ton wilde de Zocherwandeling nog wel eens verder voortzetten, dus ik reed hem naar de plek waar we vorige keer waren opgehouden. Met het boekje in de hand zochten en vonden we een vijftiental bomen, en genoten we van de natuur, ondanks de gure wind. Ton had er bijzonder veel plezier in, leuk is dat. Vanavond ben ik maar weer achter de PC gekropen. Dag 2 is min of meer klaar. 

27 mei 2010. Ik houd het kort want ik betrapte mezelf alweer op in slaap vallen achter de computer... Vanmorgen naar de cardioloog, weinig nieuws, maar een heerlijke man om te kennen. Bewegen is het levenswoord. Terwijl we daar zaten kreeg ik een sms-je van Betty: Tisha was juist geopereerd aan de keelamandelen. Betty was bij haar. We gingen maar eens kijken, en zagen hoe ze nog vers bloed leverde. Uiteindelijk moest een bloedvat nogmaals gedicht. Arm diertje, ze was heel moedig. Wij moesten ons haasten voor de afspraak met Daniel en Ineke, maar we waren er wel op tijd. Ben benieuwd wat dit voor resultaat oplevert. Beiden konden waarnemen dat er behoorlijk wat met ons gebeurd was in Lourdes. ;-) Nu kan ik alleen nog maar slapen. Truste.

26 mei 2010. Uitgeslapen zijn we nog lang niet. Vanmorgen hebben we lekker geslapen, en Ton sliep vanmiddag nog een eind door. Hij heeft toch nog 2350 pas gelopen, toen was de adem op, we kregen onverwacht bezoek (2x) en gingen daarna meteen naar boven. Ton dook zijn bed in, ik deed nog een was, zat achter de PC en viel in slaap. Toen ik wakker werd was Ton erg onrustig, en nu drinkt hij kamillethee, in de hoop dat het helpen zal. 

25 mei 2010. We zijn terug! Vanmorgen vroeg heeft Parel ons opgehaald uit Prinsenbeek-Breda, met veel bagage en nog meer Lourdeswater (in elk geval van gewicht). Ton dook heerlijk het bed in, ik het bad, en verder was het uitpakken en opruimen geblazen. Daar zijn we nog lang niet klaar mee, maar de eerste was heeft gedraaid, en Ton heeft nog 2000 pas gelopen op HC. 500 los. Daar was in Lourdes niets van gekomen. Vanavond vroeg naar bed!

18 mei 2010. Vandaag is Barend weer thuis gekomen, tegen het eind van de middag spraken we hem even. Hoewel de dingen natuurlijk altijd mis kunnen gaan, is het te verwachten dat hij zal herstellen. Hij is nog maar 41, en dan kan een lichaam nog wel wat hebben. Wij hadden vanmiddag nog een sessie met de fysiotherapeut, waarna het verder ging met regelen, boodschapje hier, verzekering daar (een simpele reisverzekering afsluiten duurde bijna een uur!) en aan het eind van de middag werd er aangebeld: een lieve dame van Defensie kwam zelf nog twee overhemden brengen voor Ton, wat een service, hè? Anders had hij ze niet op tijd gehad. Want morgen... jawel! Eigenlijk is het al morgen, de koffer is half gepakt, de krant ligt al op de mat, en ik ga nog een uurtje slapen. Bless  you all.

17 mei 2010. Vandaag hadden we een lange, maar heel feestelijke kerkelijke 'zit': pastoor Kinnegin 'van hiernaast' (onze collega van de Oud-Katholieke kerk een stukje verderop) nam afscheid, omdat hij 65 was geworden. Dat moet dan. Een heel aardige en capabele man, die met en naast zijn vrouw de parochie behoorlijk heeft opgepept en bij-de-tijd gebracht. Een prachtige dienst, maar voor bejaarden met pillen en zo wel érg lang. Dat krijg je als je ook nog een dominee laat preken. ;-) Toen we om half twee naar huis gingen, was het feest nog lang niet afgelopen. Ton wilde eigenlijk nog wel wat blijven, maar hij was nog moe van gister, van de slechte nacht, dus hoezeer hij ook genoten had en nog genoot, zijn persoonlijke huistiran riep: nu gaan we! En zo geschiedde. Barend maakt het goed, zei Laetitia: hij is al uit bed geweest, de slangen zijn los, dus hij moet het met pijnstillers en zo doen. Dinsdag komt hij naar verwachting al naar huis, dus of de  post hem dan nog bereikt... we zullen zien. Nu moet ik regelen en doen, dus ik groet Ulieden. Bless you! 

16 mei 2010. Vandaag werd Laetitia's verjaardag in zeer kleine kring tóch maar gevierd, vooral om de kinderen, die er zo naar hadden uitgezien. Ze waren vanmorgen een kwartiertje bij Barend op bezoek geweest in het ziekenhuis. Volgende week zal hij wel thuis komen, dat gaat rap tegenwoordig. 
Er waren niet genoeg kaarsjes, maar de jarige had al niet genoeg adem om de helft in één keer uit te blazen. En ik was vergeten het fototoestel mee te nemen, dus we moeten het doen met de foto's van Parels telefoon (een goede, maar die foto's heb ik nog niet) en van mijn PDA'tje. Daarvan zijn foto's absoluut de sluitpost. Maar goed, Ton ging lopend op weg, de nieuwe schoenen moesten worden ingelopen. Dat ging teen voor teen, dus die 800 schreden totaal schoten niet op. We werden in Houten van de trein gehaald door Tonio, die ons later ook wegbracht. Toch wel erg fijn, want de schoenen knelden. Later kwam René nog een trapleuning aanschroeven, daar waren we ook heel blij mee, en intussen is het half tien, heb wat gebeld en gemaild, en verder ben ik nog niet. Eerst Ton maar eens verzorgen. ;-)

15 mei 2010. Wat een verdrietig nieuws! Had ik gisteravond op zijn verzoek Barends voornemen te fietsen voor het kankerfonds op de site gezet, zie het fotootje rechtsboven, (klik) en nu blijkt dat hij op dat moment al in het ziekenhuis in Nieuwegein lag om geopereerd te worden. Hij was met een collega nog gaan trainen, ze zijn gevallen, en hij heeft de kop van zijn heup gebroken, de arme jongen. Stuur maar een kaartje naar Barend Veldman,  kamer H3, St. Antonius Ziekenhuis Locatie Nieuwegein Postbus 2500 3430 EM Nieuwegein - ze willen ook graag de afdeling, maar dat weet ik nog niet. 

14 mei 2010. Vrijdag. Fysiotherapie. Ton was behoorlijk fit voor zijn doen. Daarna is hij vrijwel naar huis gelopen, kreeg een beetje ademnood. Morgen beter. Vanmiddag heeft hij heerlijk zitten luisteren naar muziek, en zitten studeren, terwijl ik 2 1/2 uur nodig had om een filetje te downloaden van TomTom. Toen was ik te laat voor de winkels die ik alleen vandaag nog kon bereiken. Zucht. Vanavond hebben we alvast eens gekeken naar uniformen en overhemden. De bestelling van overheidszaken was niet erg naar tevredenheid. Maar we komen er wel. Barend gaat fietsen voor het kankerfonds. En iedereen kan hem sponsoren. Dat is natuurlijk een goede zaak. Hij is wel reëel: meer dan zijn best kan hij niet doen, na het ongeluk van vorig jaar. Klik maar even op zijn helm!  

13 mei 2010. Hemelvaartsdag. We hadden het vaste voornemen om vanmorgen ter kerke te gaan bij Jan Kinnegin, de Oud-Katholieke pastoor van verderop,  vooral ook omdat het een van zijn laatste diensten hier zou zijn, hij neemt zondag afscheid. Echter na een heel rusteloze nacht werd ik wel wakker om half acht, maar toen vielen mijn ogen weer dicht. Die van Ton gingen niet open toen ik om half negen met koffie aan zijn bed stond: in anderhalf uur kon hij toch niet klaarstaan, zei hij knorrig. Ook hij had suboptimaal geslapen. 
Later hebben we Nederland Zingt gekeken, en we lieten ons geestelijk voeden op grote hoogte. ;-) Daarna werd Ton weer zó moe.... Dus heb ik een boel kunnen opruimen terwijl hij zijn jonge leven versliep. Pas laat gingen we nog wat wandelen. Eerst naar de post, maar die wordt pas vrijdagavond geleegd. Maar goed, Ton heeft eerst 1000 pas los gelopen, zonder steun, daarna kwamen er nog 2000 bij, waarvan nog 300 op eigen benen. We gaan vooruit! Maar er was wel een kopje koffie mét voor nodig. Nu ja, we hadden iets te vieren! Wat? vroeg de dame van de bediening vriendelijk... Hemelvaart, zeiden wij dus blij.  Uhhh... oh!
Vandaag feliciteren we (de ouders van) ons neefje Sven. Ik neem aan dat hij nog niet op internet surft. ;-) 
Tegelijkertijd blijven we ons bewust van het leed, dat zich wereldwijd van gezinnen meester heeft gemaakt. Moge Hij, die alle leed gedragen heeft, hen troosten. 
Vanavond heel laat hebben we nog een uurtje met Betty mee gereisd, via Google Earth. Ze is nu in de Gobi woestijn, maar eerst hebben we uitgebreid Ulaan Baator bekeken. Je maakt nog eens wat mee op die manier! ;-)

12 mei 2010. Onze jongste vormde in 1970 de bekroning van onze kinderschaar. Dat betekent dat zij dit jaar een kroonjaar viert. Van harte lieverd, dat je maar een mooie dag mag hebben, en een gezegend, gezond, gelukkig jaar. 
Wat kreeg de dag een somber karakter, toen we hoorden van de vliegtuigramp! We waren eigenlijk blij dat er vandaag geen verjaarsfeest was. Toch hebben we vanavond een gebakje gegeten op het feit dat Ton veertig jaar geleden met dat bundeltje in zijn armen in de verloskamer stond, en wuifde naar degenen die thuis op de andere kinderen pasten. We hebben samen die dag weer beleefd. Vanmiddag waren we bij Daan en Ineke, die ons hebben lek geprikt opdat we beter (door)liepen. Daarna liep Ton 1000 pas los, en nog eens 1000 pas achter de rolstoel. Met een kopje koffie er tussendoor. Hij was erg tevreden met zichzelf. Ik moest nieuwe soep maken, dus het duurde even voor hij kon eten, maar ach... hij heeft armen en benen geoefend, en dat was ook goed. En, verrassing: het Berichtenblad is gearriveerd!

11 mei 2010. Dit had zo'n mooie dag kunnen worden, en het werd een heel beroerde dag. :-(  Het begon met een kop koffie die omging in de slaapkamer, een volle kop, en die keerde zich om over boeken en apparaten, de grond en nou ja... we waren tijden bezig om het een beetje te redden. Gelukkig hoefden we dit keer pas om half twee naar de fysiotherapie. Terwijl Ton zich ging scheren, kroop ik even achter de computer. Er zou een pakje bezorgd worden, zag ik, en op dat moment stopte er een auto van TNT-post. Helaas, het was niet het beloofde pak, maar de vorige week moeizaam ter post bezorgde Berichtenbladen werden teruggebracht. Er was geen klantnummer en er was niet betaald. Toen schoten de tranen even door alle beheersing heen. Ton was zich intussen aan het aankleden, en hij kwam zelf naar beneden, terwijl de man het grote pak onder de kapstok schoof. 'Daar stond het niet in de weg', zei hij vriendelijk. Maar toen ik wanhopig vroeg hoe het dan verder moest, ik zag het helemaal niet meer zitten, ging hij maar eens bellen. Echt een schat, die man. 'Hij stond hier bij twee heel ouwe mensjes, en dat vrouwtje had die zware doos heel de stad door gezeuld op de rolstoel van dr ouwe mannetje, hij vond het zielig!' Ik ook. Het resultaat was dat hij contant geld mee kreeg, en dat hij de papieren later kwam brengen. We kwamen wel een kwartier te laat bij fysiotherapie, want voordat collega X van het toilet was gehaald om dit probleem op te lossen via de telefoon duurde het wel even. Ik was inderdaad van mijn tramontane. En dat bleef. De rest van de dag ging er nog veel meer mis, de computer deed moeilijk, een disk waar ik bestanden van moest redden werd maar niet gezien, via zeventig omwegen kwamen ze dan uiteindelijk op twee verschillende computers te staan die niet met elkaar wilden communiceren, ook al had ik een keurig netwerkje gemaakt, en waren de partities gedeeld. Toen zou ook nog de chemokar komen vandaag, dus alles bij elkaar gescharreld, op Tons bureau nog gezocht naar batterijen, zodat ook daar een chaos heerste... De chemokar kwam niet. Ton ging zijn bureau maar opruimen, maar we zijn er nog niet achter waar een en ander heen moet. Ik heb me puntjepuntjepuntje gerend. Aan de dingen die ik meende te moeten doen kwam ik niet toe. Nu staat er iets te copiëren waar straks nog 45 minuten voor stond, maar intussen resteert minstens een uur. Ja hoor, het is al half twee. En deze windowsversie kan elk ogenblik ophouden. Mag ik even depri wezen?

10 mei 2010. Zeventig jaar na de overval op ons land. En je had toen geen idee hoe lang het zou gaan duren... achteraf praten is makkelijk. Sommige landen zijn al tientallen jaren bezet gebied. :-( 
Vanmorgen waren we redelijk op tijd wakker. Ton was tegen tien uur al aan zijn ontbijt. Maar het was wel prettig dat we nergens heen hoefden. Hij heeft daarna nog een hele tijd geslapen, en toen hij halverwege de middag wakker werd, was  hij eindelijk eens fris wakker. Hij begon ook opgewekt aan het lopen, maar dat viel wel tegen, na driehonderd pas buiten moest hij toch even gaan zitten. Desalniettemin heeft hij de drieduizend ruim vol gemaakt, zij het wel geholpen door de genademiddelen dezer wereld. Dat is weer 9,50 euro. Kassa. Maar ik geef toe: ik heb zelf ook een gebakje genomen. Het gaat helemaal de verkeerde kant op met mij. ;-(  Ik had stapels oude Berichtenbladen weggedaan, van alle jaren heb ik er maximaal 12 gehouden. Maar het doet wel pijn: ik heb ze allemaal zelf gevouwen en geniet, en voor een deel ook zelf geprint. Daar zit veel werk in, en als er dan exemplaren niet te bestemder plaatse komen is dat niet fijn. Er is in elk geval een stapel minder onder de tafel. Nog niet op. Vanavond  was ik wat files aan het redden van een wankele schijf. Dat kost veel tijd en overleg. Toen was Ton bereid nog wat nuttigs te doen met de Wii, maar daar moest ik bij zijn. En dan is de dag voorbij voordat die is begonnen. Morgen maar weer verder dan. ;-)

9 mei 2010. Vanmorgen waren we op tijd wakker om naar de kerk te gaan. Dat hadden we ons ook ernstig voorgenomen. Het was een speciale dienst met gasten uit Noord-Frankrijk. Onze vorige predikant, ds. Maryse Hegeman, werkt daar en had zo te zien de hele protestantse bevolking mee genomen. Erg gezellig! Het was een volle kerk, en dat is best leuk soms. Na afloop hebben we even gekeken in de Binnentuin, maar het was kous en onaantrekkelijk. Ton heeft dus niet gelopen vandaag. Maar al had ik aangegeven pas in juni of juli aan Moederdag (en Vaderdag) te doen, mijn dag werd toch speciaal omdat binnen een half uur na elkaar de helft van mijn kinderen aan de lijn hing. :-) Heel erg leuk, ik werd er blij van. Omdat ik mij had laten verleiden foto's te maken in de kerk, en bij het koffie drinken er na, en omdat ik het verzoek had gekregen die op te sturen, kroop ik vanmiddag maar meteen achter de computer. Om iets over zes was ik klaar. Het vervelende met foto's in gebouwen is dat je altijd moet corrigeren voor het perspectief. Tijdrovend! Maar ik heb er een redelijk filter voor, al doet het wel eens heel gekke dingen. Toen ik tegen half zeven klaar was, en een en ander op een USB-steeltje had gezet om het Ton beneden op de TV te laten zien, (het kan, ik heb het wel eens gedaan!) - toen bleek die hele ingang niet gezien te worden. De MediaMarkt kan wat mij betreft de boom in met deze TV. Wat een puntjepuntjepuntjeding! Nu ja, alles loopt vandaag tegen, de kraan, die ik gister uit elkaar haalde en van nieuwe leertjes voorzag, en die ik loeivast heb aangedraaid, bleek vanmorgen toch weer te lekken. Toen dipte ik even. Nu staat de droogtrommel te loeien om aandacht, en Ton vraagt zich al twee uur af waarom er nog geen thee is. Ik wéét dat hij twee handen en twee voeten heeft, en dat het verstand bij hem redelijk werkt. Verwend? Het zou zo maar kunnen. Zo'n jongen gun je nog wel Fanta. Maar dan mag hij die zelf gaan halen in de keuken. Ik ga lekker moederdag vieren met de droogtrommel. CU.
 

8 mei 2010. Er is bericht van de Bedevaart. Het lijkt door te gaan, dus dat is verheugend. Door ons virtuele bezoek aan Irkutsk van gisteravond zijn we helemaal op de Russische toer. Ton heeft straks in bad allerlei woorden opgezocht, en het valt me mee dat ik nog overweg kan met het woordenboek. Rusland blijkt in euforie te zijn vanwege 65 jaar einde WO II. Dat schrijven ze natuurlijk geheel op het eigen conto. Het verhinderde ons niet om wat te lopen. Terwijl ik nog wat boodschappen deed bij de verwenner die ik vanmorgen niet kon krijgen, samen met de lieve buurvrouw, bij de andere verwenner, liep Ton bijna 1000 pas in zijn eentje. Dat deed me genoegen. Meestal zit hij plat te wachten. In totaal heeft hij 2000 pas gehaald, maar toen speelde de adem wel erg op. De pufjes doen niet voldoende. Ik denk dat de vulkaanas hem hindert, ben benieuwd of andere patiënten daar ook last van hebben. Vanavond heb ik de haartjes gewassen voor de zondag, en nog even gekeken naar de gouden koe in Irkutsk. Géén gouden kalf daar. Ik kon de coördinaten naar Betje SMoeSen, maar of ze het daardoor kan vinden? Ze hebben ook een vol  programma. Door het uitgebreide reisbericht van Djoser is het wel leuk meeleven. Nu moet ik iets doen waar ik erg tegenop zie: uitrekenen wat de 289 boekjes die ik tot nu toe heb geprint gekost hebben. 

7 mei 2010. Hoera, hoera, hoera! 250 Berichtenbladen zijn ter post besteld. Of de post ze ook bij jullie bestelt zullen we nog wel zien. Er is heel veel tijd en werk in gaan zitten, en ik moet nog uitrekenen wat ze per stuk kosten. Er zijn maar weinig mensen die wel eens een bedragje overmaken voor de Stichting. Het is in elk geval een mooi nummer geworden. Op het web staat het nog niet, maar dat komt ook nog wel. Het klantnummer kon ik niet vinden, dat heeft de afwezige penningmeester neem ik aan. Die heeft de rekening. Vanmorgen heeft Ton zeer zijn best gedaan bij de fysiotherapie, maar hij was nog niet hersteld van de problemen die de breuk hem baarde. Dus bleef hij braaf naar de binnenkant van zijn ogen staren met een boek in de hand, terwijl ik mij repte, vanmiddag, om de laatste boekjes te printen. Natuurlijk ging er toen van alles mis, toch weer een heel stel misdrukken voor ik het opmerkte. Balen. Vanavond een lekker lang bad om het te vieren. Toen een telefoontje uit het buitenland, kortom: het werd laat. Toen keek ik via Google Earth eens naar Irkutsk, waar onze Betty nu zit, en dat hebben Ton en ik toen maar samen gedaan. Hij vond het super spannend. Van de Gouden Koe via een kameel tot de Kerk met het Wiebelkruis (als hij het goed vertaald heeft). Het viel me zelf mee wat ik er nog van kon lezen, maar ik moet het wel weer ophalen, als dochterlief terug is. Zij heeft mijn boekjes, meen ik. Maar het was een hele belevenis om zoveel van de stad te zien, en vaak ook van het landschap. Spannend! Kantoorstoel-reizen heet dat. Wat zijn we bevoorrecht dat we dit allemaal mee kunnen maken. En ook de fantastische kronkelingen van de rivieren tussen Moskou en Irkutsk, daarvan zie je vanuit de lucht meer dan vanaf de grond. Zó spannend!!!! Je ziet dingen die je bij Geologie hebt geleerd, en in droge zwart-wit tekeningen of foto's zag nu uit de ruimte. Tijd om op te houden, ik moet morgenvroeg weer op stap. 

6 mei 2010. Wat spannend! Ik zie dat vandaag de teller van de website waarschijnlijk de 20.000 haalt!!!! Wil degene die dat treft het mij even laten weten via gea apestaartje van-haselen punt nl? Hoe lang ik hier al mee bezig ben? Ik vraag het mezelf ook af. In elk geval wel een jaar of acht, denk ik...
Verder met vouwen, in enveloppen stoppen en straks ook weer printen. En mijn toetsenbord eens uit elkaar halen, er zit een kruimeltje onder de 't'. 
Ton had zo'n slechte nacht gehad, dat hij de hele middag sliep. Het boodschappen doen ging niet door, dus we konden vanavond toch nog even lopen op HC. Met moeite, want Ton had last van de breuk. Toch nog 1500 pas, maar heel langzaam. Daarna heb ik nog 55 boekjes geprint, die moeten nog gevouwen en geniet. En dat eerste is zwaar werk. Maar hoera! 
Het is nu vrijwel middernacht, en ik zie dat de teller van de website op 20.005 staat. Dank aan alle trouwe meelezers! Voor jullie doe ik het uiteindelijk. Bless you all.

5 mei 2010. Vijfenzestig jaar vrijheid, alsof het vanzelf spreekt... God lof! Met veel ontroering hang ik altijd de vlag uit, dezer dagen. Ik weet hoezeer het verboden was, en hoe mijn ouders geknokt hebben om onder dat juk van de bezetters uit te komen. We gingen vanmiddag even de stad in: de zon scheen, en ik had al 30 boekjes geprint. Alle feestelijkheden waren buiten de stad gepland, in Transwijk, en er was heel weinig vrolijks in de stad, behalve de zon en de mensen die vrij waren om wel of niet te kopen, te denken, te praten... Ton liep op HC nog 1300 pas, en toen was het op, door de adem die het af liet weten. Vanavond heb ik uren staan printen. Ik wilde tussendoor even kijken naar het bevrijdingsconcert, maar die laserprinter kun je geen minuut alleen laten, dan gaat er iets mis. Als je 'm met kleine beetjes voert gaat het wel goed, maar je moet ondanks alle rullen toch regelmatig een witte bladzij er uit halen, voordat je de andere kant bedrukt. Zeer arbeidsintensief, maar zo sparen we wel geld uit voor Spanje. Vanavond heeft Ton nog even gekegeld met de Wii. Dat doet hij behoorlijk goed. Maar ik moet er wel bij zijn. Schiet dus voor mij niet op, maar ik kon wel even zitten. ;-)

4 mei 2010. Fysiotherapie, en 's middags verslikte Ton zich zo verschrikkelijk, dat hij een uur heeft zitten hoesten en volledig uitgeteld was. We wilde hij me vergezellen, uit plichtsbesef, toen ik meende de foto's van zaterdag toch nog naar de jarige te moeten brengen. Ik had niet voor niets tot half vier gewerkt vannacht! Maar Ton verstapte zich, en dook het bed in. En zo was ik pas op 5 mei thuis. 

3 mei 2010. Een gure dag met veel regen en harde wind. Meer herfst dan lente! Contre-coeur gingen we dan ook op stap, maar aangezien ik de ene ellende na de andere had met de printers, moest ik toch proberen een oplossing te vinden, en Ton moest lopen. Dat was zaterdag en zondag al nauwelijks/niet gebeurd, maar hij liep de eerste duizend vrij vlot. Toen wilde hij stoppen en koffie drinken bij de V&D. De koffie bij de Babbelaar is veel lekkerder, slijmde ik, en ja, een stuk langzamer maar secuur liep hij de 700 pas naar de Babbelaar, waar ze overal L.A. in doen, en dat proef je. We dronken er een kopje koffie, en Ton genoot er een appelbol bij, alsof hij thuis niets te eten krijgt, terwijl ik even vertoefde bij de Mediamarkt. Daar zag ik toch nog een paar extra dingetjes, CD-pennen, een extra USB-dingetje, dat was allemaal niet zo duur, maar die inkt!!!! En dan had ik van de driekleur nog de Pelican-variant genomen. Als die er van de fotokwaliteit was geweest, had ik dat ook gedaan. Op zich bevallen ze me wel en je kunt ze lang herinkten. Na het eten probeerde ik het document met de foto's van Wil dan eindelijk te printen, maar eer ik de juiste combinatie van papier en instellingen te pakken had, was ik twee uur, veel inkt en nogal wat papier verder. Het is intussen middernacht, en in dit tempo duurt het nog wel twee uur.. Nu ja, we zullen zien. Op dit moment ziet het er wel ongeveer uit zoals ik graag wilde. En we zijn Wil veel verschuldigd. Tons wond is dicht en niet meer pijnlijk, zij het wel gevoelig. Er is nog wel een jichtplekje op de voet. Zijn gewicht is weer iets omlaag, en dan voelt hij zich meteen een stuk beter. Maar hij is wel erg moe.
Van Betty ontvingen we een SMoeSje, dat de beloofde emailservice van Djoser niet werkte, dat Moskou en het Kremlin fantastisch waren geweest, en dat ze nu op weg zijn naar Irkutsk. In de Siberië-express. Wat een droom! ;-)

2 mei 2010. Dit was een heel rustige dag. Naar de kerk gingen we niet, want Tons nacht was toch wat onrustig. En hij was erg moe van gister. Nu ja, hij heeft in bed een hoofdstuk Hebreeuws gelezen. Ik  hield het bij Grieks. ;-) Ton bleef in bed, ik ging vanmiddag aan de slag met de foto's die ik gister maakte. Gelukkig begaf de accu het op een gegeven moment, anders had ik nog meer foto's gehad dan de 60 die er nu staan. Ze moeten nog gegroepeerd en geprint worden. En als de toner er eindelijk is kan ik weer verder met het Berichtenblad. Dat is wel een zware nageboorte, hoor, op deze manier. 

1 mei 2010. De dag door Uwe gunst ontvangen is weer voorbij... Moe zijn we er wel van. Ton kwam vanmorgen zelf terug van zijn uitstapje, al moest ik hem wel van het station halen... En daarna was het passen en kijken wat wel en niet kon voor het feest van vanavond. Want die goede Wil wordt over drie dagen 90, en dat hebben we met vijf handen vol mensen gevierd. Dat klinkt niet veel, maar het was behoorlijk vol, in het kleine maar verfijnde restaurant Beijerick (lees: bij Erik) te Zeist. Voortreffelijk allemaal, en met veel liefde gemaakt. Ook was er veel liefde en genegenheid voor onze gastvrouw, en het viel ons zwaar, maar aan het eind moesten we weg, want ik zag Ton steeds roder aan lopen. Het was te warm, te veel en te druk voor hem, ook al zat hij in een rustig hoekje. Maar hij heeft er ook erg van genoten, gelukkig. Intussen zit dochter twee  in Moskou, die gaat met haar schoonmoeder via Mongolië naar Peking. Enig voor haar. We hopen dat ze er heel erg van geniet. Nu kan ik gaan slapen, eindelijk. Dat heeft niets met Betty te maken, maar met het feit dat het cadeautje voor Wil zeer stroef in de productie was. Ook wil de toner niet komen voor het Berichtenblad. Normaal ben ik heel tevreden over 123inkt, zowel over de producten als de service, maar nu ben ik wel erg gehandicapt.
Maar goed, deze dag is voorbij, en morgen beginnen we vrolijk opnieuw. 

30 april 2010. Onze gelukwensen gaan naar mijn nicht Lida - of tegenwoordig Li - en naar de koningin. Ton was op stap, dus ik had de middag de handen vrij, nadat ik heel hard had gewerkt aan een cadeau voor morgen (gister had ik er ook al veel tijd in gestopt, maar er bleek iets mis gegaan te zijn), verder had ik de financiën gedaan, dacht ik, later vond ik nog iets dat ik nodig moet overmaken. Vervolgens kostte het me nog een uur zoeken voor ik mijn vrij-reizen kaartje had gevonden, dat ik vandaag nog net kon gebruiken. Het is overigens niet gecontroleerd... Het feest was eigenlijk al over, toen ik in de trein stapte naar Nunspeet, waar ik nog nooit geweest was, bij mijn weten althans, en waar het wemelde van het oranje en het rood-wit-blauw. Een heel verschil met Utrecht. Ik had er iets te doen, dus dat kwam mooi uit, en intussen bekeek ik de dorpskern. Een aardig plaatsje, maar van de oude sfeer is niet zoveel over. Vanavond verder gestunteld, en zo is het weer laat. Veel later dan me lief is. Morgen wordt erg gecompliceerd, doordat de buren donderdag geen boodschappen konden doen. Er zijn mensen die vinden dat het leven anders niet interessant genoeg is. Doe mij maar een weekje rust. ;-D
Desalniettemin: een plezierige dag. 

29 april 2010. Vanmiddag namen we alweer afscheid van Tons fysiotherapeut. Wat jammer, ze komen en gaan. Na afloop, het was mooi weer, heeft Ton nog 1600 pas gelopen, en later nog wat - maar dat was elders. Ik heb vanmiddag - aangestoken door de buurman - wat vuil verwijderd van het platte dak van de keuken. Een lang telefoongesprek maakte dat ik pas laat aan het zeer noodzakelijke bad toekwam. Het onweerde, dus ik deed de computer etc. maar uit. Nu is het twee uur, ik dacht nog even iets te doen, maar het onweert alweer. Wat jammer voor al die feestende mensen. 

28 april 2010. Vandaag zijn Ton en ik flink door Daniël en Ineke aangepakt. Dat konden we merken. Ton heeft ook geen voet meer verzet, ik moest wel. Vanavond heb ik een poging gedaan om wat muziek te copiëren voor een lieve vriendin die zaterdag alvast haar 90ste verjaardag viert. Dat kostte uren en uren. Nu moet ik zien dat ik het morgen nog brand. En nu maar hopen dat de toner ook komt... Al mijn planning raakt zo drastisch in de war. Tons wond is goed aan het genezen. Mijn duimen ook, redelijk. Een langdurige kwestie, en dat komt me niet uit. 

27 april 2010. De Kroonprins was jarig, maar er werd niet gevlagd in verband met de doden in Uruzgan. Netjes. Het uithangen van de vlag gaat mij tegenwoordig redelijk boven de krachten. Maar vrijdag gaat ie uit. Hoe dan ook. Tenminste... Vandaag was het fris, maar af en toe zonnig. Ton mocht vanmorgen naar de fysiotherapie, en gelukkig, nog voordien kwam er een zending papier voor het Berichtenblad. Nu is het nog wachten op de toner, en ik kan echt niet heel de tijd thuis zitten, er zijn meer medische dingen te verhapstukken. Lastig. De hele dag was trouwens lastig. Er moesten honderden adressen gecontroleerd, en van sommige was dat niet mogelijk. De rest kostte de hele dag. Intussen deed mijn trouwste printer moeilijk. Zelfs een nieuwe cartridge wordt opeens niet herkend. Nu zijn alle adressen groenig gedrukt. Maar het is intussen wel kwart voor twee, en ik ben moe van dat gedoe. Eerst lukte het onder windows7 nog wel, dus het leek een driverprobleem. Maar windows7 is een probeerversie, en die stopt er na een uur of twee mee, en knapt er dan helemaal uit. Voor een volledige versie heb ik nog even geen geld. Nu ja, Ton heeft toch nog gelopen: 1770 pasjes. En dat was mooi van hem. Mijn bedoeling om snel nog een paar zaken af te handelen kwam daarmee wel te vervallen. Zo gaat dat. Morgen beter - hoop ik. 

26 april 2010. We kwamen vanmorgen niet op gang. Gelukkig mocht Ton vandaag weer eens medicinaal afwateren, en dat deed hem goed. Hij was in een paar uur die opgeblazen kop kwijt. Vanavond gingen we nog wat lopen, en hij haalde de 1600 pas, dus we zijn weer op de goede weg. Ik heb allemaal moeilijke dingen zitten regelen, zonder veel verder te komen. Geen verloren dag, maar ik kan niet het gevoel hebben dat ik opschoot. Morgen beter dus.

25 april 2010. Vannacht had Ton wat koorts, hij moest dus vanmorgen wel bijslapen. Helaas niet naar de kerk. Er was een bijzondere dienst, maar ik moest het met de radio doen. Zelf ook erg moe, dus we kwamen niet zo vlot op gang. Ik heb nog wat boekjes geprint, maar de kleurentoners zijn nu op, dus weigert het eigenwijze product dienst. Vanmiddag was het erg mooi weer, en er werd regen voorspeld, dus na het ontbijt, dat ruim een brunch was, zijn we uitgegaan om te lopen. Ton heeft de 1500 gehaald, en dat is heel erg netjes. Het was zo warm in de zon, dat eindelijk de warme shawl af ging, en ook de handschoenen gingen even uit. Ik heb een nieuwe pan soep gemaakt, de rest gekookt, een bad genomen, lekker, maar de voet is nog steeds dik... En nu maar weer vouwen, adressen uitzoeken, printen etc. Ton zit vergenoegd te studeren in Genesis. 

24 april 2010. Hoera, dankzij ERD commander heb ik XP  weer kunnen starten. Langs de windows-weg van herstel naar vorige versie die werkte ging het niet. Het zal wel te maken hebben met een poging gister een driver te copiëren van een CD die zich meteen wilde installeren. Hoe dan ook: dit werkt en ik ben er blij mee. Ton heeft net zijn laatste antibioticum genomen, dus die aanslag op zijn leven is weer achter de rug. Nu moeten we zien dat we het vocht weer wegkrijgen, want hij komt op dit moment net zo hard aan als ik. :-(   :-(( 
Vanmiddag heeft hij zich nog even heerlijk laten rijden langs het plantsoen, met het Zocherboekje in de hand, waar slechts een 10% van de bomen in staan, lang niet genoeg natuurlijk. Zelf heeft hij 700 pas gelopen, maar toen deed de voet zoveel pijn dat hij het niet meer volhield, en naar huis wilde. De schoen hebben we ter plekke maar uitgetrokken. Desalniettemin is 700 pas een aardig resultaat. Ik heb verder de hele avond staan printen en vouwen, mijn linker voet is helemaal dik van ellende. 

23 april 2010. Een heel chaotische dag, die voor een groot deel van buitenaf werd bepaald. Heel vroeg (voor mij dan) boodschappen doen, en Ton wilde een deel van zijn ontbijt voor ik wegging. De rest daarna. Toen klaar maken voor de fysiotherapie. Tons wond draagt toch nog een beetje, dus daar gaat meer dan een droog gaasje op vandaag. Na de therapie had Ton nergens meer zin in. Behalve iets lekkers. Ik ging op zoek naar papier dat dunner was dan 80 grams. Had zelf nog een half pak 75 grams. Dat zette niet voldoende zoden aan de dijk. De copyshop in de Lange Smeestraat, altijd heel erg plezierig en behulpzaam, bleek de lichtste enveloppen te hebben, en ja wel! toch nog bijna twee pakken papier van 60 gram. Ik ging de stad in om nog wat meer te zoeken, en nog een aantal andere boodschappen te doen, waarvan een deel wel lukte, een ander deel niet. Ik schoot niet echt op, en toen ik thuis kwam bleek daar Tonio net te zitten, want er was weer eens een blad op de rails gewaaid. Dus de treinen reden niet of nauwelijks. Electriciteitsstoring schijnt correcter te zijn. Hoe dan ook: wij hadden het genoegen een uurtje gezellig met onze zoon te kunnen thee drinken. Toen werd het voor Ton wel wat later voor zijn medicijnen, bij het eten, maar wie maalt daar om?  Na veel gedoe en opnieuw installeren van een deel netwerk etc. is het gelukt op het boven te printen met behulp van het laptopje, direct aan de USB-lijn, en niet via de netwerktoestand. Intussen weigerde de grote PC beneden normaal op te starten. Nu ja. We zullen aanstonds zien wat dat wordt. Ton is nu weer toe aan de medicijnpot en de dikke yoghurt, en dan gaan we slapen, want ik kan niet meer uit mijn ogen kijken. Met Fred is het gister goed gegaan, en daar zijn we heel blij mee. Nu zien hoe het verder gaat. Bedankt wie mee gebeden heeft. 

22 april 2010. Vandaag hebben Daniël en Ineke ons weer flink onder handen genomen. Tons wond begint te helen, maar het antibioticum mat nog heel goed voor Ton, dus er zit nog iets. Het Berichtenblad bleek te zwaar, heb het omgeleid naar een blaadje minder, volgens Ton is het nu toch nog te lezen. Ik hoop dat ons oudere lezersbestand dat ook vindt. En dat Tante Pos uiteindelijk het met het gewicht eens is. Het vinden van lichtgewicht enveloppen C5 is ook lastig. Dunner papier dan 80 grams helemaal. Ik ging tevergeefs de stad in. Maar ik kwam wel terug met mijn eerste Sinterklaascadeautje voor een van de kleinkinderen. ;-) Het eerste exemplaar van het Berichtenblad geprint. Ik moet veel heen en weer lopen naar boven. Lastig, hoor. Maar misschien is het goed voor de lijn. Die puilt weer bedroevend uit.

21 april 2010. De huisarts kwam vanmorgen en was meer tevreden dan ik. Maar de kuur moet wel afgemaakt, ondanks de bezwaren die Ton er van heeft. Later zijn we nog even gaan wandelen. Ton heeft met veel moeite en een beetje pijn 1000 pas gezet op de tegeltjes van HC. Vanavond was er vergadering van het consistoire. Geneviève bracht en haalde hem. Zo lief! Aan de rest van het bestuur heb ik het Berichtenblad verstuurd, en als het nihil obstat binnen is kan ik gaan printen. Dan moet ik nog wel een boel troep opruimen hier. Vanavond zag je hier buiten toch duidelijk een lichte sluierband in de lucht. Ton vindt de wolken ook viezer dan normaal. Ik moet toegeven dat zijn pufjes suboptimaal werken, dus er kon wel eens meer troep in de lucht zitten dan ons lief is. Morgen allemaal bidden voor Fred, die een heel zware operatie aan het hoofd moet ondergaan. Gedeeltelijk bij kennis, dat maakt het nog zwaarder voor hem. 

20 april 2010. Vanmorgen hoorden we dat onze vaste fysiotherapeut over een maandje vertrokken is. Wat jammer, we waren juist aan elkaar gewend. Voor hem is het een positieve situatie, wij verliezen iemand met veel expertise. Ton wilde vanmiddag verder niet bewegen, dat kwam goed uit, ik heb hard doorgewerkt, en nu is het Berichtenblad zo goed als klaar. Het is nu geprint, en nu kunnen we de rest van de fouten er uit halen. Ik zal blij zijn als  het de deur uit is. Ton ging vanavond met zijn oude vriendin naar de film in Zeist. Prachtige beelden, maar waar het over ging, daar zijn ze geen van beiden uitgekomen. De voet is nog steeds niet helemaal schoon. Morgen komt de huisarts kijken.

19 april 2010. Vannacht kon Ton niet slapen, ik toch wel een deel van de nacht. Vanmorgen heb ik eerst maar eens geoefend met de Wii, want ik krijg zo te weinig beweging. Ton sliep toen wel. Tegen het middaguur was hij aan het ontbijt toe. Ach ja. Toch was hij duidelijk iets opgewekter, en zo gingen we nog even uit vanmiddag. Hij heeft zelfs een paar honderd stapjes gezet in de Binnentuin. Maar wel met pijn. Verder liet hij zich gezellig rijden, en daar genoot hij van. Nu zit hij lekker te studeren na het eten. Ik ga maar weer verder met het Berichtenblad. Via Binder van Office dacht ik het probleem met het wat grote bestand op te heffen, maar hoewel er nog ruimte genoeg is op de schijf kon er opeens niet opgeslagen worden. Enigjes. Wel leuk is dat vandaag onze oudste 44 jaar, 4 maanden en 4 dagen jong was... En Denise in Ierland heeft haar drieling... ;-) Alles is goed gegaan. Mark heeft die drieling trouwens ook. Toevallig...

Zondag 18 april 2010. Ton hield het heel rustig vandaag. Hij is ook erg moe. Voorzover hij niet de gang op moest strompelen met grote voorrang, hield hij het bed. De wond is minder vurig, en omdat hij vandaag wat medicatie mocht gebruiken is de voet ook wat dunner. Maar niet minder pijnlijk. Het is wel varen tussen de Scylla en de Charybdis! Zelf heb ik nog een half stuk vertaald, dat van belang is, maar waarvan ik uiteindelijk maar een paar regels zal kunnen gebruiken vanwege tijdgebrek. Het is toch wat... 

17 april 2010. Gelukkig konden we het vandaag heel rustig aan doen. Er was tijd om in bad te gaan, Tons haren nog wat te knippen, en dat hielp Ton ook wel om verder te komen. Maar we waren wel een half uur later dan gepland in Amsterdam. Mik leefde in een tamelijk gelukzalige waas van geweldige cadeautjes, en wij genoten van het feit dat we alle kleinkinderen nog net zagen voordat we naar huis gingen, en bijna al onze kinderen. Ton wilde nog graag met alle kleinkinderen op de foto. Die foto staat nu op Parels toestel. Het was allemaal erg gezellig, maar er zat er wel een tussen met een keel ontsteking, want voor ik thuis was, kreeg ik er ook last van. Ton gelukkig nog niet. We vielen beiden na het eten in slaap, Ton gaat morgenochtend zeker niet naar de kerk. Hij is helemaal op. Maar leuk was het wel. 

16 april 2010. Gelukkig had Ton een redelijk goede nacht en hoewel elke stap nog pijn doet, is het iets beter. De fysiotherapie verliep prima, en nu, tegen drie uur, komt de zon er weer wat door. Vanmorgen was het door de vulkaanas uit IJsland hier zo duister als bij een gedeeltelijke zonsverduistering. De vogels begonnen ook pas weer te zingen rond 12 uur, toen we even wat stukken blauw zagen in de lucht. Daarna trok er toch weer een hoge sluier langs de lucht. Voor Ton geen wandelen, ook vandaag niet. Maar hij heeft wel een laatje opgeruimd, van zijn grote bureau, en dat was een heel werk. Hij is zeer tevreden met zichzelf. ;-) Vanavond zat ik klaar om te kijken naar de bloedrode zonsondergang, maar niets te zien. Terwijl het een enkele keer best raak kan zijn, zelfs midden in de stad. 
En morgen, morgen wordt Mik zeven jaar. Alvast gefeliciteerd, lieve Mik, en een heel fijne dag! 

15 april 2010. Ton heeft een fractie minder pijn, maar dat is nog wel veel pijn. Vandaag gingen we naar Daniël en Ineke, we kochten vervolgens een cadeautje voor Mik, heel keurig: we kregen het onbetaald mee, want ik kon de portemonnaie niet vinden. Natuurlijk ging ik het, nadat Ton zijn medicijnen had gekregen en geïnstalleerd was,  netjes betalen. <Er belde intussen ook nog een vriendelijk iemand aan die we wel eens hadden ontmoet en die in de buurt was, maar daar had ik op dat moment helemaal geen tijd of gelegenheid voor.> Ton was wel erg moe, waarschijnlijk van de antibiotica, zegt hij. Ik was ook erg moe, maar ik heb ergens deze week kennelijk een klein bloedinkje gehad. Ineke heeft de resten opgeruimd, maar vandaag loopt het allemaal nog niet lekker. Morgen beter. Ton heeft vanavond geslapen, ik deed boodschappen met de aardige buren, verder heb ik vooral geklunsd. Tja. Morgen gaat het allemaal vast veel beter. Dat zal wel moeten ook. 

14 april 2010. Ton was voor mij vanmorgen veel te vroeg wakker. Hij had veel pijn, en uiteindelijk hebben we de huisarts gebeld, die vanmiddag kwam. Ze schreef een antibioticum voor, en had nog veel meer chemie in Tons lichaam willen stoppen, maar daar kwam hij tegen in het geweer. Van een opsmeer pijnstiller verwachtte ze weinig, maar die lijkt wel enig effect te hebben. Enig. Ton strompelt nu met twee stokken door het huis. Vanavond waren we allebei zo moe, dat we na het eten in bed doken, en voor 10 uur niet wakker werden. Op deze manier kom ik weer nergens aan toe. Ik kan het echt niet helpen. Maar vanmorgen heb ik wel gezogen en geveegd, omdat de dokter zou komen. Dus het is dragelijk beneden en iets ruimer op de slaapkamer. 

13 april alweer. Ton was vanmorgen, tegen zijn verwachting in, minder dan gisteren. Maar de fysiotherapie bracht hem toch een drie kwartier gezond bewegen. Daarna was hij op, en dus werd de koffie, waar hij zo naar snakte, helemaal koud. Ik ging nog even de stad in, had een vreemd-pastorale ontmoeting, kocht mij een nieuwe muis met aardig wat korting, omdat het een demo-exemplaar was, en het batterijklepje ontbrak. Maar het is een prettig modelletje. Het heel kleine trust-muisje ging naar Amber. ;-) Ik heb het een paar dagen zonder gedaan, maar dat is geen vreugde. Er lijkt enige beweging te komen in Spanje, maar dat kan ook een hoffelijke dode mus zijn... We zullen zien. Eerst maar slapen, het is al half twee, maar Ton heeft vanavond ook lekker liggen dutten, dus hij is nogal wakker. 

13 april 2010. Voor Ton was het een dagje bed, voor mij was dat ook wel rustig. Totaal een uur masseren minder. Want ik mag er niet aan komen. Nu ja, alleen om de pleister te verwisselen. Die van Hansaplast voor het snellere genezen, die zijn inderdaad goed. Ton heeft liggen studeren in Genesis  en verder wat gesuft, ik deed boodschappen en probeerde op te ruimen, en te installeren. Geen van beide ging erg goed. Wel heb ik nog even gewerkt aan een paas-en-pinksterversiering voor het raam. Morgen gaan we verder met het Evangelie in Spanje. 

12 april 2010. Gister heb ik twee maal gesnoept van de advocaat die ik voor Ton had gekocht. En dat had ik niet moeten doen. Een kilo er bij vanmorgen!!! Dat ik te weinig heb gedronken gisteren zal ook wel helpen, maar toch... Tons voet ziet er iets beter uit, er kwam nogal wat pus vanonder de pleister-voor-snelle-genezing, maar het lopen is nog heel onaangenaam. Toch hopen we zo aan de huisarts en haar eeuwige antibiotica te ontkomen. 

11 april 2010. De achtste dag van Pasen gingen we nergens heen. We werden niet vroeg wakker, te laat voor de kerk, en tegen 12 uur had Ton zijn ontbijt wel zo'n beetje. Daarna was hij erg moe, en sliep hij wat, terwijl ik verder ging met opruimen. Vanavond heb ik nog wat postzegels gesorteerd. Nu is het laat en is Tons voet opeens weer rood en dik. Morgenochtend maar weer eens kijken. Hij wil dat ik er helemaal afblijf, dus wordt er ook niet gemasseerd, dat is niet zo best voor de bloedsomloop. Lastige dilemma's zijn dat!. 

10 april 2010. Vannacht had Ton heel veel pijn aan zijn voet. Dus sliep hij de morgen weg, tegen 8 uur viel hij pas in slaap. Ik deed boodschappen met de buren, net toen hij wel wilde ontbijten, dat viel vervelend samen, maar hij wachtte wel. Toen Parel kwam om 3 uur was hij al bijna aangekleed. Zij had een opwekkende uitwerking op haar papaatje, en terwijl zij met hem wandelde, hij heeft zelfs een paar honderd stapjes gezet!, kon ik wat huishoudelijke dingen doen. Bedden verschonen, drie wassen draaien, etc. De computer ging pas om kwart voor middernacht aan. Parel heeft met Ton nog archiefmateriaal van vroeger zitten versnijden in de papierversnipperaar, dat kost nog veel tijd. Maar we zijn dus lekker opgeschoten. Vanavond nam ik de tijd om uitgebreid in bad te gaan, haar te doen, zodat het morgen zit zoals ik het met Pasen had willen hebben. Alleen zit het er niet in dat we op tijd in de kerk zijn. Zucht. Ik  probeerde ook wat orde in mijn chaos te brengen, maar op dit moment ziet het er naar uit, dat ik voornamelijk chaos in mijn wankele orde heb veroorzaakt. En dat alles in een poging om verder te gaan met het Berichtenblad. Daa rheb ik fysiek en geestelijk ruimte voor nodig. 

9 april 2010. Ton had een slechte nacht. Hij sliep pas in toen we bijna moesten opstaan, dus dat schoot niet op. We moesten naar het Antonius in Nieuwegein voor een echo. Ik zag geen noemenswaardig verschil met de vorige onderzoeken, dus ik ben benieuwd wat de cardioloog er van vindt. Tons wondje op de voet is weer gaan ontsteken. Hij heeft er heel veel last van, lopen ging ook slecht, meer dan 700 pasjes werden het niet. Zorgelijk. We zullen zien wat de nacht brengt. Tonio kwam vanavond om mij te helpen met een diepe reset van de PDA. Dat betekent wel dat er allerlei programma's niet meer werken. Maar ik kan wel weer internetten. Alleen mijn ftp-programma werkt ook niet meer. Er moet veel opnieuw geïnstalleerd worden. Later. Ik ben al blij dat het toetsenbord weer werkt. Dank je, Tonio!

8 april 2010. We komen traag op gang, haalden net fysio en daarna Daan en Ineke, maar allereerst willen we onze schoonzoon feliciteren, die vandaag jarig is maar niet verjaart. Dat stelt hij uit tot het mooi weer is. ('t Is wel fris, Ferry, maar mooi weer is het echt wel... ;-) ) In elk geval van harte gefeliciteerd, en een gezond jaar gewenst. Ton was na de ingrijpende behandeling te moe voor wat dan ook, dus die zit rustig in een boekje te kijken. Ik  heb nog wat bladeren van het dak in zakken gestopt, en wat postzegels geordend, maar nu moet ik koken en boodschappen doen. 
Dat boodschappen doen ging niet door. Tjsa. Dus verder met de postzegels. Niet genoeg bladen, merk ik halverwege 2009. Dus dat moet ik morgen als eerste halen. Vergeefs heb ik geprobeerd Miks bladzij weer op te laden. Ik heb nog te veel MB in gebruik vrees ik, en ik heb de hele avond zitten wissen. Maar het lukt nog niet. Morgen verder. Ik moet ook weer aan het Berichtenblad, maar ik wilde zo graag een deel van de tafel leeg hebben voordien. 

7 april 2010. Gister kwam er niet veel uit onze handen na de fysiotherapie. Toen was Ton wel erg moe. Hij heeft desondanks nog 1000 pas gelopen en zich moe gemaakt met de Wii. Het is een apparaat waar hij veel plezier aan beleeft. Het is allemaal grafisch ook erg mooi. De nieuwe Wii fit + die Ton voor zijn verjaardag kreeg, heeft een paar leuke nieuwe spellen, die het bewegen eerder een uitdaging dan een opgave maken. Met het gewicht gaat het nog niet de goede kant op. Bij mij ook niet, maar dat is door de mond gekomen... Ik had teveel ingeslagen voor bezoek dat niet kwam. Vandaag heeft Ton lang geslapen. Ik heb de goot voor een beetje leeg gemaakt, ging niet zo als ik wilde. En het platje ontdaan van bladeren. De Rubba Scrubba kwam goed van pas! Ton wilde vandaag een rondje begraafplaatsen doen, ieder zijn meug, en het was erg mooi weer. Hij heeft op de eerste en tweede begraafplaats de graven gecontroleerd, en en passant bijna 2000 pas gedaan, zodat ik hem niet hoefde duwen over die kleine ...-steentjes. Vooral op Kovelswade is dat een ellende. Erg zwaar. Later heeft Ton de 2000 pas nog vol gemaakt. Vanavond heeft hij weer lekker zitten studeren in Socrates. Omdat hij mij daar ook nog wel eens bij betrekt om iets op te zoeken, kwamen we vanavond terecht bij de vraag in wat voor melodiemodus 'Gelijk als de witte zwanen zingen op hun levensend' stond. Dat leidde tot een uitgebreide zoektocht, terwijl Ton nog zijn armen wat oefende op Genevièves pedalètje. Warempel, het stond in de oude Hervormde Bundel als gezang 240, in majeur. Socratisch dus, zei Ton vergenoegd. En nu ik het niet meer nodig had vond ik de zo gezochte Leidsche vertaling, in een hoekje bij de liedbundels. 't Is wat! Daarna heeft Ton nog wat gekegeld, en daar heeft hij altijd veel plezier in. Ik heb mijn gezondheidsmoment 's morgens, als ik er de gelegenheid voor vind. Maar mijn BMI is weer veel te hoog, dus ik ben gewoon VET, volgens die dunne Japannertjes die de programma's hebben ontworpen. Ton heeft het ideale gewicht. Ik moet weer verder aan het Berichtenblad, maar ik ben nog bezig de puinhoop van Pasen op te ruimen. En vanavond heb ik getracht enige orde te brengen in de postzegels die nog uitgezocht moeten worden. 

5 april 2010, tweede paasdag. Het was een rustige dag. Eigenlijk hadden we van alles willen doen, maar dat was afhankelijk van de vraag of een van de kinderen kwam of niet vandaag. Dat zou ze laten weten, maar kennelijk was dat vergeten. Dus hebben we uiteindelijk alleen maar wat gewandeld, Ton heeft er in rap tempo 3500 pasjes uitgedraaid, maar toen was hij ook wel erg moe. We hebben 's Heren Opstanding net als gister met een glaasje wijn bij het eten gevierd, en ik heb gezorgd dat de bliksem niet kon inslaan in het ingeslagen gebak. :-(  Die zorg heb ik Ton maar bespaard... ;-)  Verder heb ik de dienst op het net gezet, wat foto's bewerkt, en afgewassen. Hoop ik. Zal het zo maar eens controleren. Aan de puinhoop hier ben ik maar niet meer begonnen. Morgen. Het zal wel moeten. 

4 april 2010. Paasfeest! De Heer is waarlijk opgestaan. Dit is de dag die de Heer heeft gemaakt, laten we blij zijn en juichen! 
We hadden een feestelijke dienst in de Lutherse kerk in Heusden, met de dubbele gemeente: 27 kerkgangers. Een zeer muzikale organist, Joop de Zwart, doet zijn eigen stille wonderen. Na afloop koffie drinken in het zaaltje van de Gereformeerde kerk: vijf minuten lopen. Een rijke familie met twee huizen, zo zien we het maar even. ;-) Toen ik thuis kwam, helemaal geradbraakt intussen, kwam Ton even later aan met Parel en Mik, die de middag gezellig bij ons doorbrachten. Spelletjes en snoepen, Mik leest al zelf. Ton viel in slaap. Ik deed dat pas toen ze weg waren, maar om acht uur had mijn lief toch wel trek. Omdat er nog iemand met zijn verjaardag gefeliciteerd moest worden, en  omdat Ton daarna naar bed wilde geholpen, de benen moeten wel worden gemasseerd om een en ander binnen de perken te houden, is het intussen bijna half twaalf, en is nóg de afwas niet gedaan. Dus dat gaat nu maar even gebeuren. Althans een deel. Heb nog een heel mooie paastijd, allemaal.

3 april 2010. Stille Zaterdag. Dag van wachten. We  hebben deze middag toch maar de steven naar HC gewend. (letterlijk: het hoosde!) Daar heeft Ton 3200 pas gezet. Hij liep redelijk vlot. Alleen met de medicatie gaat het weer mis. Hij slaapt (nog) wel goed. Dat is heerlijk. Vanavond was er een korte, indrukwekkende dienst in de Crypte van de Pieterskerk. Prachtig fluitspel, mooie liturgie en een goede lijn in de meditatie. Doodzonde dat we zo'n prima predikant binnenkort moeten missen... Betty was er met haar oudste en haar jongste, een heel fijne ervaring voor ons. Ze gingen nog even mee, en toen kreeg Ton zijn verjaarscadeau: het balansbord bij de Wii-fit-plus. Wij hadden in de tussentijd die van Betty mogen gebruiken, dus ging de hare weer mee terug. Het was pas tegen twaalf uur dat ik echt aan het werk kon gaan voor de rest van de kerkdienst. Ik moest nog tien extra liturgieën printen, de preek was nog niet af, de hardware wilde niet kloppen... het een werkte niet, het ander ging niet, stapels papier vielen om, een hele stapel casette's gleed en viel op de grond, de volgende stapel deed vrolijk mee. Het is een regelrechte puinhoop op mijn studeerkamer. Maar om kwart voor vier was alles klaar en kon ik gaan slapen. Tot half zeven.  

2 april 2010. Goede Vrijdag. We hebben buiten in het barre weer gelopen. Duizend pas, maar dat was met deze wind al veel. De jicht is niet helemaal weg. Vanavond een mooie dienst in de Pieterskerk. Dit keer in de kerk zelf, er was meer koor dan gemeente, maar dat gaf niet. Gister vierden we Avondmaal - het eerste deel van de dienst in de Dekenkapel, het tweede deel, de Avondmaalsviering zelf, in de Noorderkapel. Heel intiem, heel indrukwekkend. De kerk zelf bijna alleen met kaarsen verlicht. Bijzonder!

31 maart 2010. Ton sliep goed, ik minder, dus het viel mij niet mee wakker te worden. En er moest nog zoveel. Ik voel me schuldig naar de mensen toe die geen mail, kaartje, telefoontje ontvangen, maar ik heb stroop aan mijn voeten en kneedgum in mijn hersenen. In elk geval waren we op tijd bij Daniël en Ineke, Ton had zelfs nog de mogelijkheid om voorzichtig 330 pasjes te zetten op HC,  omdat we wat vroeg waren. Dat kwam ook door de windstoten... Met wind in de rug schoot het wel lekker op, maar Ton moest de paraplu opvouwen, en we werden bijna geraakt door een reclamebord, dat door de wind werd opgewipt alsof het een papiertje was. Een volle kliko deed verderop mee aan het spel. Na de behandeling was Ton helemaal op, dus hij wilde meteen naar huis. Druppeltjes elk kwartier, daar staat een kookwekkertje bij, dat helpt, maar hij slaapt er ook rustig doorheen, en slapen deed hij wel vanmiddag. Ik  heb wat gerommeld, schoot niet op, maar nu is het bijna 7 uur, Ton heeft gegeten, en ik probeer ernstig aan het werk te gaan. Laetitia had vanmiddag willen komen, maar nu ben ik blij dat we het, zij het met een bloedend hart, hebben afgeraden. Ton had geen oog open kunnen houden, en dat was voor de kleintjes en voor onze jongste niet leuk geweest. Hup, aan het werk! 

30 maart 2010. We werden verkeerd wakker vanmorgen. Dus het schoot niet op. Gelukkig was de fysiotherapie pas om half twee, maar daarna was de dag ook half om. De therapeut wist Ton lekker te stimuleren, dat was voor beiden heel bevredigend. Daarna deed ik wat boodschappen, en het schoot allemaal helemaal niet op. Ook toen Ton vanavond met Wil naar de film was (daar hadden ze allebei spijt van, ik had al gezien dat ik er niet heen wilde) kwam er weinig uit mijn handen. De computer bokte, en ik schiet niet op. Nu is het kwart voor twee, tijd om mijn lief naar boven te halen. Gaat niet goed zo. 

29 maart 2010. We zijn nog steeds moe van het uur dat ons ontstolen is. ;-)  Ton heeft nog last van zijn jicht. Ik heb veel foto's bewerkt, maar die klus is nu geklaard, de CD is gebrand en kan morgen weg. Er is ander werk dat wacht. Maar bis dat qui cito dat. Ton heeft aan het eind van de middag nog geprobeerd te lopen in de binnentuin. Hij liep als op eierschalen, erg langzaam en ongemakkelijk, maar wel uiteindelijk 1000 pas. Het was helder weer, maar behoorlijk fris. Ton kan weinig hebben. Maar vanavond heeft hij na zijn postprandiale slaapje lekker zitten studeren. Nu gaan we even kijken of er nog beweging in te krijgen is. 

28 maart 2010. Palmpasen! En zwager Jorn is jarig. We zwaaien uit de verte! Vanmorgen werden we laat wakker, doordat de nacht wat onderbroken was. Ik was ook nog aangekomen, sinds gisteren. Eigen schuld. Bovendien was het een uur later dan mijn lichaam dacht. Dat betekende alles bij elkaar dat we niet, zoals de bedoeling toch was, bij le bon Daniel Ribs naar de kerk konden, die voorging in de Pieterskerk, maar we haalden nog net de dienst bij de Charismaatjes in Amsterdam. Nou ja, bijna dan. Het eerste lied was al gezongen toen we binnen kwamen. Maar het was een prachtige dienst. Alleen stond de versterker van de Gospelgroep zo hard, dat je er doof van werd, als je dat niet al was. Maar ja, wij zaten vooraan, en de doven zitten, dat is bekend, op de achterste rij. En daar zal dit acoustisch geweld wel op gericht zijn geweest. Na afloop vierden we de verjaardag van een van de oprichters en nog altijd dé trekpleister van deze gemeenschap: Cees Meynen. Het was reuze gezellig. 
Na afloop liet Ton mij via sluiproutes naar het station lopen, zodat we bijvoorbeeld de Romeinsarmsteeg ontdekten. Niet dat die zo spannend is, maar de naam is bijzonder. Ton was helemaal niet in staat om nog wat te lopen op Hoog Catharijne, in de kerk kwam hij niet verder dan een paar meter strompelen. Tijd voor een wonder! Vanavond heeft hij rustig zitten studeren, en ik heb foto's die ik op Cees' verzoek genomen heb, recht gezet en beter belicht. Dat kost veel tijd. Morgen verder. 

27 maart 2010. Ton heeft nog steeds veel last van pijn door de jicht in zijn voet. Toch heeft hij met moeite vanmiddag 500 pas gelopen in de binnentuin, maar dat waren er eigenlijk 50 te veel. Daarna liet hij zich prinsheerlijk vervoeren en genoot hij van een uitje in de drukke binnenstad. Enig vond hij het. Vanavond heb ik nog wat aan mijn Paasdienst kunnen doen, maar we kunnen de lezing van Johannes 20, die ik in de Leidse vertaling zocht, of eigenlijk de Utrechtse, niet vinden. Zou in huis moeten zijn, maar... en in principe staat hij op de computer, maar ik kan 'm niet meer ontsluiten. Heel lastig. Een korte nacht wordt dit.

26 maart 2010. Ton heeft weer pijnlijk last van jicht, dat maakte de nacht wat onrustig. We zijn dus ook laat met alles. Maar ik heb eindelijk, na nog tig keer vergeefs van alles te hebben geïnstalleerd, onder Win7 de oplossing gevonden voor het afbreekprobleem in Word. Eindelijk vond ik de plek waar ik de compabiliteitsmodus van het programma kon instellen. En toen ik dat op XP had ingesteld, ik zou al niet meer weten hoe ik dat deed, maar goed, toen kon ik opeens mijn document openen mét afbreekstreepjes. Hoera. Want zonder is het de afbraak van mijn zorgvuldige lay-out. Alhoewel ik nu de helft van de print in handen heb, en er blijkt nog iets niet goed gegaan te zijn. Zucht. Eerst maar Tons benen masseren dan...
Die waren nog behoorlijk pijnlijk. Lopen ging binnenshuis, naar buiten zeker niet, dus heeft hij 10 minuten op Genièves contraptie gefietst, en vervolgens nog een beetje geWii'd. Ik heb de rolstoel opgehaald, nog een boodschap gedaan, (gister vergeten), en verder gewerkt aan de Paasdienst.  

25 maart 2010. Gister was ik te moe om nog te schrijven, we gingen uiteindelijk om drie uur slapen. Maar nu ben ik wel tevreden met de gewijzigde opzet van het Berichtenblad. Nu nog zien dat we het voor Pasen de deur uit krijgen, dat is toch wel mijn streven. En de Paasdienst. Maar vandaag is het mooi weer, en we moeten er uit. Ton heeft gister zo hard gewerkt bij de fysiotherapie, aangemoedigd door Paul, die we helaas na volgende week alweer moeten missen, dat hij verder geen stap meer wilde verzetten. Hij was echt erg moe. En 's avonds had hij een vergadering van het consistoire. Een paar maanden geleden zou hij hebben afgezegd, nu ging hij. Uit plichtsbesef, maar toch. Ook daar was hij moe van, dus er moest nog lang ontspannen worden. Ik heb op de laptop verder gewerkt aan het Berichtenblad. Dus wat er onder XP mis is, dat het programma daar telkens uitknapt, daar heb ik geen idee van. En dat afbreken. Een redelijke nachtmerrie. Nu weer aan de slag.
Het bleef een rampdag. Ton wilde met de rollator lopen, dus ik ...ding weer uit de kelderkast gevist. Maar ondanks het nog net redelijke weer (we waren niet zo vroeg als gewenst) had hij veel last van de adem. Ongetwijfeld het gevolg van de giftige plaspillen, die hij toch nodig had. Dus wilde hij halverwege de binnentuin toch maar weer naar huis. Dat lukte ternauwernood. Een kopje koffie en een croissantje. En de tijd liep maar. Toen met de rolstoel naar Hoog Catharijne. Maar nee, bij het café Springhaver lag kennelijk een stuk glas, want binnen drie meter was de rechterachterband volledig leeg. Dus mocht Ton naar de fietsenmaker lopen achter de hobbelende rolstoel. 100 meter verder. Toen moest hij aan mijn arm naar huis kreupelen, en dat viel niet mee. Maar goed, totaal 1900 stapjes. Straks maar de Wii, beloofde hij, maar het kwam er niet van, want toen ik klaar was met de boodschappen was hij een kaart aan het schrijven, ik zou intussen het Berichtenblad voor Ton printen, dan kon hij het ook lezen. Dat lukte van geen kant. Printers geinstalleerd, printer opnieuw geïnkt, ging mis, dus ik had superblauwe vingers. En inkt van Canon is niet uitwasbaar. Nu heb ik geen herkenbare vingerafdruk meer, en het wondersponsje is ook op, maar het ziet er redelijk uit, al ben ik blij dat ik zondag niet de zegen hoef te geven. In feite is er dus vandaag helemaal niets uit mijn handen gekomen, en de tijd rent door. Zucht. Bijna middernacht, dus ik mag nog een half uurtje masseren aan de benen van mijn lief. Morgen kan het alleen maar beter gaan.  

23 maart 2010. De nacht was redelijk onrustig, vanmorgen sliep Ton lekker door, terwijl ik er vroeg (voor mijn bestwil) uitgeramd werd. ;-) Ik heb in elk geval een uurtje lekker kunnen werken, na mijn stille tijd. Tons voeten waren wel iets beter dan gister, iets minder dik, dus we gaan vooruit. Zijn gewicht was ook minder, net als de omvang. Tegen kwart voor vijf was hij zover dat we uit konden gaan, toen deden de voeten ook geen pijn meer. Ik had mij intussen de .... gewerkt, aan het Berichtenblad, dat is nu ter reactie naar de anderen gestuurd. Dus even rust, om te spelen met mijn nieuwe speeltjes: de FLY-lady spullen die nu aankwamen. De kinderen hebben dat voor mij geregeld als verjaarscadeau. Het regelen. Dat ik nog zoveel aan de douane moest betalen viel vies tegen, maar het toilet is inderdaad een stuk schoner, en de rubba scrubba kan heel wat aan. De droogtrommel wacht nog even op een behandeling. Ton vraagt wat extra tijd en ik ben nog steeds vertwijfeld bezig met spellingsproblemen in word 2000. In XP onder Christine werkt het goed. Alleen geeft Word het op zodra ik het bestand voor het Berichtenblad laad. Toch zie ik nergens, ook niet in de onderwatermodus, redenen daartoe. Ik heb het bestand gecopieerd op de laatste spaties na, naar een nieuw bestand met een andere naam, op een andere plek, dat deed ik onder Win7, maar het hielp niet. Onder Win7 krijg ik het afbreken niet gedaan. Onder XP op Chris ook niet. Ontzettend vervelend. Ik heb op beide OS-sen de proofingtools opnieuw geinstalleerd, en nog roept Word: ik kan het niet vinden. En als ie het vinden kan, kan het niet geopend worden. Zowel MSHY-NL.LEX als mshy3nl.dll staan er maar nee hoor. Ik ben er bijzonder onvrolijk van, want dit kost zoveel tijd, en ik kan niet verder. Ben wel even begonnen aan de Paasdienst. Nu is het alweer een uur dinsdag, dus ik ga maar naar bed. 

22 maart 2010. Eduard verjaart, van harte! ;-) De nacht was niet best, Ton had veel last van het aanstormend vocht in zijn lichaam, en vanmorgen was de rechtervoet zo dik, dat de vochtblaasjes er op stonden. Ik heb de massage na een half uur herhaald, dat leek wel iets op te leveren, al was het allemaal pijnlijk. We zijn toch maar teruggegaan naar de plaspillen, ook al zijn die niet goed, we hebben even geen behoorlijk alternatief. Bidden en hopen. Ze werken in elk geval wel. Maar net kondigde Ton aan dat hij niet kon staan op de rechtervoet, althans niet zonder veel pijn, dus buitenshuis lopen zit er niet in. Help, wat nu weer? Op deze manier komt het Berichtenblad nooit af. Het favicon-probleem heb ik tijdelijk opgelost. Dat wel. 
Ton heeft nog wat gefietst met Genevièves pedaletje, dat deed wel goed, en vanavond heeft hij nog zittend gekegeld. In andere dingen had hij geen zin. Maar de rechtervoet is nog erg dik. Alle effect van weken masseren is meteen weer weg. Schiet niet op zo. Met dat al schiet het Berichtenblad ook niet op. 

21 maart 2010. Het is lente, en het begint er op te lijken. Toen ik vanmorgen op vervoer naar Heusden stond te wachten, zag ik buiten de eerste narcis beginnen met het openen van de bloemblaadjes. Toen ik na de prettige dienst weer thuis kwam, om kwart over drie, was de bloem helemaal open. Ton was op eigen benen, met de stok en de bus naar de Pieterskerk gegaan, en was op dezelfde wijze ook weer terug gekomen. Alleen was hij vanaf het Ledig Erf naar huis gelopen, en zo had hij ook zonder mijn assistentie 3000 stappen kunnen scoren. Hij was er wel erg moe van. Dat was ik ook, want ik had vannacht erg weinig slaap gehad. Dus viel ik om vijf uur achter de PC in slaap. Ton had toen zijn lunch op, en sliep ook, dus ik ging maar 'even' in bed liggen. Met moeite werd ik wakker voor het nieuws van acht uur. Tijd om te koken. Ton was ook het wakker. Vanavond heb ik geprobeerd mijn favicon zichtbaar te maken in internet explorer, maar dat wil maar niet lukken. Ik heb er verschillende gedownload, die wel lukken, maar ik zie het verband niet. Een andere verwijzing gemaakt in de header, op aanwijzingen van een gespecialiseerde site, maar noppes. Genoeg gespeeld dus voor vandaag. Welterusten, en morgen allemaal weer blij en uitgerust opstaan.

20 maart 2010. De laatste winterdag voelde niet echt als zodanig aan. Maar ook niet als lente, we zullen zien wat de zondag ons brengt wat dat betreft. Ton wil naar de Pieterskerk, maar ik kan hem niet brengen, we zien wel. Het ligt ook aan de nacht. Vanmorgen heeft hij nog bij-geslapen terwijl ik boodschappen deed, maar hij werd weer moe wakker. Zonder de pillen trekt het lichaam het niet echt. Het opstaan duurde vandaag nog een uurtje langer, want er moest ook gebadderd worden. Vroeger gingen we op zaterdagavond in de teil, 's winters voor de kachel. Om kort te gaan, tegen vijf uur waren we op HC, Ton heeft er 3500 stappen gezet, en daarna gingen we terug. Na het koken moest ik mijn haar wassen, en nu, negen uur, kan ik in alle rust (hoop ik) de preek afmaken. En de boel printen. En zo voort. 

19 maart 2010. Om 12 uur fysiotherapie, we schoten vanmorgen niet op, dus Ton begon pas daarna aan een deel van zijn ontbijt. Parel kwam in de middag om haar vader te helpen met opruimen. Hij heeft daar erg van genoten, en ik kon lekker aan het werk. Wel duurde het koken vandaag lang, de soep was op, er is nu weer voorraad in de diepvries. En daarna werd mijn aandacht zeer nadrukkelijk (en langdurig) gevraagd door een paar lieve mensen die opbelden. Ik was er helemaal uit, dus ben ik daarna maar meteen met Ton aan de slag gegaan met de Wii. Hij had niet gelopen vandaag. Het bewegen ging ook niet zo goed. Maar het betekende wel dat ik pas tegen elf uur weer aan het werk kon gaan. Het is nu een uur later, en ik ben zo moe, dat er niets meer in het hoofd wil. Laat staan dat er iets uit komt. Bovendien doet de PC weer lastig. Ik ga mijn lief maar overhalen te gaan slapen. Morgenochtend moet ik ook redelijk vroeg op voor de boodschappen. 

18 maart 2010. Mijn enige oom, bij mijn weten, verjaarde vandaag. Ik ben er niet geweest. Alles gaat hier trager, inclusief de PC. Word knapt er telkens uit, en dat is irritant als je met belangrijke dingen bezig bent. En dat ben ik. Alles op de laatste drie tekens na copiëren en in een nieuw bestand opslaan hielp ook al niet. Irri en tant. Na de behandeling bij Daniël en Ineke hebben we nog wel geprobeerd iets te lopen, maar na 1000 pas gaf Ton het op. Een kopje koffie monterde hem voldoende op om er nog 1000 uit te persen, maar toen liep hij wel rood aan. De buitenlucht gaf hem moed om nog 500 pasjes er aan toe te voegen, halverwege - maar toen was de energie voor de rest van de dag helemaal op. Boodschappen ging niet door. Dat wordt zaterdag. Dus heb ik de hele avond achter de computer gezeten, en Ton was beneden. Nu is het morgen, dus ik groet jullie allemaal. Bless you the Lord.

17 maart 2010. Ton had een dwarse bui en heeft drie uur gedaan over het aanzetten van twee knoopjes aan zijn zwarte vest. En ja, ik héb aangeboden het laatste knoopje voor hem aan te zetten. En dus gingen we op deze prachtige dag pas na vijf uur de deur uit. :-((( Zonde. Maar we hebben door de stad gelopen naar de kerk, omdat we een portret, dat ik had gecopieerd voor iemand, moest terug hangen. Het bleek dat de Pieterskerk op 1900 pas van huis ligt. Het loopt een stuk lastiger op de hobbelige keien van Utrechts binnenstad dan op het gladde vloeroppervlak van HC, ook achter de rolstoel, maar Ton haalde toch de 3500 passen, en toen was de energie echt helemaal op. Maar hij had het vrijwel achterelkaar door gelopen, alleen toen ik in de kerk was heeft hij vijf minuutjes stil gezeten. Dus wat dat betreft mag hij heel tevreden zijn. Ik heb achterstallig onderhoud gepleegd op de financiële administratie, zou eigenlijk ook weer eens moeten overmaken, maar nu ben ik echt hondsmoe. En het is nog maar tien over tien. Weinig geslapen vannacht. Ik ga maar eens kijken wat ik voor Ton kan betekenen...
Dat werd een kwartiertje knutselen, cateren en assistentie bij de Wii. Hij was vandaag een stuk ouder, dat wil wel eens. Maar hij heeft fijn gekegeld en ik heb nog wat gebokst. Had zelf niet in de gaten dat ik neerging. Maar uiteindelijk heb ik natuurlijk wel gewonnen, want daar ben ik niet slecht in. In elk geval stop je daar aardig wat energie in. Wat is de wet van behoud van energie ook al weer? Als ik energie verlies kom ik aan? Het zou zo maar kunnen... 

16 maart 2010. Het slapen gaat slechter. Ton was na de fysiotherapie te moe om te gaan lopen, kwam mij wel goed uit, moet ik bekennen, (al heb ik het gevoel dat ik niets heb gedaan) en na zijn middagslaapje heeft hij zich weer op de verjaarspost geworpen.  

15 maart 2010. Ton had een slechte nacht, het hart verzet zich kennelijk tegen het feit dat hij het weer even zonder vocht-afdrijvers moet doen. Het resultaat was in feite dat we pas vanmiddag begonnen met leven, en dat we net toen het begon te regenen zover waren dat we uit konden gaan. Dat proces werd nog op een heel aardige manier onderbroken, maar het betekende wel dat we zonder pufje op weg gingen. Toen moest mijn lief heel langzaam lopen, en na de 2000 pas een kopje koffie drinken bij het grote warenhuis van Vriendelijke Dienstbereidheid. Nu  ja, uiteindelijk, na nog een pauze, kwam hij zelfs aan de 4000, dus dat is helekendal niet verkeerd. Kostte alleen wat meer tijd. Nog meer tijd. Ik weet niet hoe ik het redden moet, deze week. Maar nu is het kwart over acht, en als de afwas gedaan is, ga ik hard aan het werk. Dat lukte redelijk. In elk geval heb ik die lange lap tekst nu vertaald, Ton mag de vertaling controleren. Dat gaat hem nog aardig wat tijd kosten. Maar het is een interessant stuk. Er ligt nog veel. Vanavond heeft mijn lief ook nog een minuut of wat zijn balans gezocht, en gekegeld. Dat laatste is voor hem een waar genoegen. Behalve als hij moe wordt, want dan krijgt de Wii een afwijking naar rechts. Ja, het is een wonderbaarlijk sensitief apparaat. ;-) Nu is het half een geweest, en wat mij betreft wel welletjes. Het duurt toch nog wel drie kwartier eer het licht uitgaat, dus.. tot straks als het morgen is. 

14 maart 2010. Vanmorgen lukte het zowaar om op tijd in de kerk te zijn. Het was nog steeds behoorlijk koud, maar na de kerk heeft Ton toch 750 pas buiten gelopen. Dat was het dan ook wel. Vanmiddag wilde hij nog wel even met de Wii werken, de balansoefeningen spreken hem wel aan, maar acht minuten is dan ook wel veel en hard werken. Daarna heeft hij gesuft en brieven geschreven, terwijl ik onduidelijke dingen deed, om maar niet verder te gaan met de klus waar ik zo tegen op zag: het verder vertalen van het hoofdartikel van het komend Berichtenblad. Maar ik ben er toch wel weer íéts verder mee gekomen. Morgen beter. ;-) Het was toch een fijne dag. 

13 maart 2010. Vandaag vierde Amber haar verjaardag, en daar wilden we toch wel bij zijn. Ton was al erg vroeg wakker, om kwart over zeven, en toch hadden we al die tijd tot tien uur nodig voor het ochtendritueel, maar ik was wel klaar toen de buurvrouw mij kwam halen voor de boodschappen. Aangekleed was Ton nog niet toen ik terugkwam, en met masseren en alles was het toch wel half drie eer we de straat op gingen. Om tijd te sparen liep Ton naar het station, 1500 passen tot aan de trein. Duizend daarvan buiten in de snijdende wind. Dit had hij een maand geleden echt niet klaar gespeeld! Tonio kwam ons halen van de trein, en we kwamen ongeveer tegelijk aan met onze jongste met haar man en kroost. Parel was er al met Mik, dus hadden we de meest luidruchtige helft van onze kleinkinderen bij elkaar. (Betty is het daar vast niet mee eens als ze elkaar in de haren zitten ;-{ ). In elk geval hield Ton het na anderhalf uur niet meer uit, dus gingen we richting station met onze zoon, zodat we nog net de vertraagde trein van 17.53 hadden. In de trein losten we eerst de woordzoeker op die Amber zelf voor ons had gemaakt, en daarna soesde Ton weg in steeds dieper gedachten. Ik heb nog wat doorgelezen voor het komend Berichtenblad, en dat was maar goed ook, want ik kwam vanavond nergens meer aan toe. Ton heeft in Utrecht nog 2000 pas achter elkaar gepresteerd, en toen was hij op. Soep wilde hij. En eten. Zo geschiedde, en na de afwas wilde ik aan het werk, maar een aantal telefoontjes en telefonades maakte dat onmogelijk. Toen moest Ton in bed geholpen, en weer gemasseerd, vervolgens heb ik gekeken naar de geschoten kiekjes van vandaag, maar daar was weinig verheffends bij. Nu is het een uur, en de dag is wel voorbij voor mij. Morgen beter. Het was in elk geval leuk om zoveel familie te zien.  

12 maart 2010. Hoera, vandaag is Amber acht jaar geworden. Niet dat we het gevierd hebben, want het kostte genoeg moeite om op tijd bij de fysiotherapie te komen, en daar heeft Ton al zijn energie voor vandaag opgebruikt. Er werd dus niet meer gewandeld, maar dat gaf mij wel de gelegenheid om hard door te werken aan de vertaling van een artikel voor het komende Berichtenblad van de Stichting het Evangelie in Spanje. Ik heb intussen de helft vertaald, en ik ben er doodmoe van. Maar dat geeft niet, we gaan door. Ton heeft brieven geschreven, en ze zelfs op de bus gedaan om mij te ontlasten, dus zo heeft hij toch nog 300 pas gelopen. 

11 maart 2010. Een wat onrustige nacht resulteerde in een late start. Ik heb nog wel iets kunnen doen, maar niet veel, voordat we naar Daan en Ineke gingen. Aansluitend gingen we lopen, Ton kwam vandaag tot 3000 pasjes, verder kwam hij niet, ondanks de koffie en de appelbol. Maar zo'n behandeling is altijd vermoeiend. En we wilden ook om 6 uur thuis zijn, vanwege het boodschappen doen met de buren. Helaas ging dat laatste niet door, dus dat wordt zaterdag, maar we waren wel op tijd om de kaart voor Amber nog op de post te doen. Want zij is morgen jarig, jawel! 

10 maart 2010. Vandaag zou Ton naar Beukbergen, om de oud-collega's te ontmoeten. Pas op het laatste nippertje had hij besloten te gaan. Dus ik bracht hem naar de bus, op het station. Helaas misten we er een op een haar na, dus dat was weer een half uur wachten in de bittere kou. Leve het wachthuisje. Via enkele winkels ging ik weer op huis aan, waar ik de gekochte viooltjes in de bakken buiten zette, en waar ik mij vervolgens wierp op het komende Berichtenblad van Het Evangelie in Spanje. Om 5 uur was Ton al weer terug, en toen had ik ook al, zij het kort, bezoek gehad. Maar je bent dan wel uit je concentratie. Ton heeft 2400 stappen gezet. 1200 van het station naar huis, en de rest in Huis ter Heide. Maar het viel hem wel veel zwaarder dan achter de rolstoel, en aan mijn zijde. Tja, die zijde is mollig genoeg, helaas, om hem tegen stoten te behoeden. Maar nu ben ik te moe voor wat dan ook, dus ik stop. Bless you.

9 maart 2010. Mijn moeder zou 102 geworden zijn vandaag, dus daar hebben we maar een gebakje op genomen. Ik was al vroeg de straat op, teneinde de nieuwe postzegels te bemachtigen, die vandaag uit zouden komen, maar die waren om half tien al op. Daar word je niet door gemotiveerd, moet ik zeggen. In elk geval kon ik toen even doorlopen om twee  gebakjes te halen. Zelf hield mama het meest van de tompoucen van de HEMA, maar dan wel 's morgens vroeg, als ze nog helemaal vers waren. Wat kon ze daarvan genieten! Vandaag kwam de fysiotherapeut aan huis, om samen met Ton het Wii balansbord te onderzoeken. Het bleek een gouden greep te zijn voor zijn houding en zeker iets om voor zijn verjaardag alsnog te krijgen. Maar hij werd er wel erg moe van. Toch gingen we om 4 uur nog naar HC om te lopen, en al ging het niet maximaal, het ging behoorlijk goed. Na de eerste duizend wilde hij toch wel een kopje koffie, maar dat restaureerde hem voldoende voor de volgende 1500. Terwijl hij daarvan zat uit te rusten, diep verdiept in zijn boek, (zelf was ik even bij Albert de Verwenner binnen gegaan) werd hij verrast door zoonlief die daar in de buurt werkt, en na een seintje even  kwam groeten. Ton had het eerst niet eens door, maar hij was erg blij verrast. ;-D Leuk! Dat leverde energie voor nog eens 900 pasjes op, maar toen was de kous ook wel af. We zitten toch duidelijk op de goede weg. Het beroerde is dat deze langdurige dip gekomen is door een medicijn dat hij op zich wel nodig heeft. Vanavond heeft Ton lekker zitten lezen in zijn roefje beneden, en ik heb eindelijk de haren gepermanent, en al doende een van de boekjes van Geneviève uitgelezen. Weer heeft een pluk haar aan de voorkant niet willen pakken. En dat is toch je eerste aanblik. Balen dus. Nu ja, morgen maar eens kijken wat het totaalresultaat is. Nu laat ik het maar gewoon drogen. Bèèèh dus. ;-) Tijd om te slapen. Ik heb nog geen kwart gedaan van wat ik wilde doen vandaag. Maar ja... 

8 maart 2010. Vanmorgen lukte het ons ook niet om op te staan, pas tegen half elf hees ik mij kreunend definitief uit het bed, ik ben lekker verkouden, en zo hadden we om 11 uur het eerste kopje koffie op. Veel vaart zat er nog niet in, dus le levé du roi kostte enige uren. Maar om vier uur waren we toch wel bijna klaar om te wandelen. Ton bleek er vandaag aardig vaart in te kunnen zetten. Hij zette ook 4000 pas op het scoreboard, dus dat was erg mooi. Alleen na het eten viel hij in slaap, tijdens het nieuws van half acht, en het nieuws van acht uur, sliep hij vast... ik zal zo eens kijken of hij in staat is het nieuws van 10 uur te bekijken. ;-)  De feestelijkheden waren al met al wel vermoeiend voor hem, maar hij heeft er zeker van genoten. En nu moeten we weer aan het werk, maar vandaag is er nog niets uit mijn handen gekomen. Tot nu toe.

7 maart 2010. Zondag Oculi. We wilden vandaag, jammer genoeg niet samen met de familie, naar de kerk, want 45 jaar red je niet zonder onze Lieve Heer. Wij niet in elk geval. De keus viel, om moverende redenen, op de Lutherse kerk, waar ook een aantal leden van voorheen de Werkgroep aanwezig bleek. De zon, de liturgie, het in alle rust gevierde Avondmaal, we kunnen er weer verder mee. Nu is het wachten op Laetitia, die als jongste en laatste onze verjaardag komt meevieren. Ook Geneviève verwachten we zo. En daarna is het weer gedaan met de feestelijkheden. Maar goed ook: onze lijnen komen ernstig in het gedrang. ;-)  Laetitia kwam, en dat was heel plezierig. Ook onze predikant kwam even langs, met een aantal boekjes waar ze mij een groot genoegen mee deed, maar waar ze heftig om had moeten blozen toen ze er naar vroeg. Dat is nog eens ware vriendschap, dat je zoiets voor je naaste over hebt! Om mijn peil te verheffen had ze ook nog twee boekjes mee genomen van een zeer dierbare auteur, en in een mooie uitvoering. Bisous, Geneviève! Natuurlijk werd Ton niet vergeten. Met onze jongste konden we even rustig kletsen, en dat was ook prettig. Na het eten probeerde ik nog achter de PC te zitten, maar ik viel in slaap, dus om kwart voor negen kroop ik in bed, met een boekje van G. Dat kwam nog uit, maar ik had er onder het koken ook al in gelezen. 

6 maart 2010. De nacht was onrustig, dus ik liet Ton rustig doorslapen tot 11 uur. Omdat Tonio rond 2 uur zou komen, met Amber, die nadrukkelijk te kennen had gegeven 'dat ze wel weer eens langs wilde komen', en zonder zijn gade, die zich niet zo lekker voelde, moesten we toch echt wel aan het ochtendritueel beginnen. Gelukkig is het gewicht onder controle. Dat van Ton, het mijne zwiept de verkeerde kant uit. 
Amber is heel rustig, en ze had een grote interesse in de Wii, al vond ze een rondje knuffelen ook heel gezellig, en toch was Ton moe na afloop van het bezoek. Maar tegen vijf uur waren we desondanks onderweg naar HC, en om kwart voor zeven gingen we weer huiswaarts, met 3620 stapjes aldaar gezet, de eerste 2000 aan een stuk, daarna moest er gezeten worden en zo. Het was nog niet eens helemaal donker! Vanavond heeft Ton tevreden liggen kijken en luisteren naar de eerste symfonie van Mahler, die we toegestuurd  hadden gekregen, terwijl ik van alles deed, en alleen maar luisterde. Nu nog even naar de was kijken, en dan kan ik gaan slapen. 

5 maart 2010. Vanmorgen was Ton al vroeg op: om mijn cadeau (in) te pakken, en zo zaten we al in alle relatieve vroegte aan de gekregen bonbons. Later werd er nog een doosje aangereikt, maar dat is geen probleem: Ton weet er wel weg mee. Dit is echt verwennen... En de post die gister gekomen was, maakten we nu ook open. Zo gezellig en aardig! Van al onze co-ouders, familie en vrienden, ook per mail. Enkele mooie postzegels, op en in de enveloppen... Een doos met DVD's waarop de complete Mahler symfonieën door Bernard Haitink worden voorgetoverd, - we hebben ze meteen opgezet, maar het was Ton teveel op de vroege morgen. Blij waren we er natuurlijk wel mee. Zo'n tijdsbeeld ook. :-) Juist als je denkt tijd in overvloed te hebben, moet je soms toch nog rennen... dus kwamen we hijgend bij de fysiotherapie aan. Ton had gister zijn dag niet gehad, dus hij deed nu voorzichtig aan. Maar alle noodzakelijke oefeningen werden wel gedaan, en nog wat extra's. Parel zou vanmiddag komen helpen met het uitzoeken van papieren voor Tons kamertje. Haar auto was niet beschikbaar, dus liet ze zich voorrijden door man en zoon, die natuurlijk meteen ook binnenkwamen, met een stralende lentegroet, die we vanwege de buitentemperatuur parkeerden in de schuur. René heeft ook een heel lastige lamp voor me verwisseld, dus  mijn dag kon niet meer stuk. :-D Mik bracht een foto van zijn favoriete plek in de stad mee: dat bleek de voorplecht van de Vlieland te zijn. 
Ton heeft met Parel nog een klein stapeltje papieren uitgezocht, maar hij moest zo niezen, dat het moest worden gestopt. 's Avonds kwam Betty nog. Toen had mijn lief al een hele tijd zitten dutten. Maar het was allemaal gezellig, en leuk, nu ligt hij ingestopt in bed, en ik ga zo ook, want ik val om. Ton is 89 geworden, ons huwelijk 45, en ik ben ook weer een jaartje verder verwijderd van de 60. Telefoontjes kregen we uit binnen- en buitenland, dus over gebrek aan belangstelling hoefden we niet te klagen. Wij zijn zeer erkentelijk voor alle liefde en aandacht, en we weten weer wie onze vrienden, en wie onze kennissen zijn. 

4 maart 2010.We kwamen traag op gang  ondanks een asociaal vroege beller, die wat files van me wilde. Misschien ook wel omdat. Nu ja. Er kwam vandaag van alles tussendoor, telefoontjes en ik weet niet meer wat, zodat we toch nog laat gingen lopen. Maar omdat het donderdag was, en er vanavond boodschappen gedaan zouden worden moesten we wel om uiterlijk kwart over zes thuis zijn. Ton moest ook nog zo nodig koffie drinken. Het schoot dus niet op, en zo kwam hij niet verder dan 2600 passen. Aangezien hij zich niet erg fit voelde, was dat nog niet slecht. Vanavond laat hebben we nog enige krachtsinspanning geleverd aan de Wii. Het amuseert Ton altijd erg als ik met boxen mijn tegenstanders genadeloos vloer. Het recept is simpel: de eerste klap wint de rest. En dan maar door rammen... Misschien helpt het als ik ooit nog weer eens onverhoopt lastig gevallen word. Ik vermoed wel dat ik dan door het lint ga, dus laten ze maar uit de buurt blijven. 

3 maart 2010. Een dag met veel gebeurtenissen. We waren moe van gister, en sliepen vanmorgen door tot we zeker 7 uur slaap gehad hadden. Opstaan ging langzaam, en toen kon ik de stembiljetten niet vinden, al wist ik waar ik ze had opgeborgen. Alles twee keer uit de kast gehaald, laten vallen, stoel opzij, nu ja, ga maar door. Sint Antonius aangeroepen... en intussen belde Ton van beneden dat hij zijn jas aan had, en dat we weg moesten. Ik val half bij het neerleggen van de telefoon, kijk vanuit een dwarse hoek om en zie de stembiljetten waar ik ze al 20 keer had gezocht. De  duvel had er kennelijk mee gespeeld. :-(  En toen bleek dat ellendige IDG, dat Computer!Totaal maar niet als opgezegd wilde beschouwen, toch de deurwaarder niet te hebben afgezegd, ook al hadden ze het Parel vorige week beloofd. De brief was nu nog dreigender. Hè ja, daar was ik net aan toe. Wat nu? In paniek nog even een mailtje gestuurd. Maar we konden rennend nog net stemmen voordat we naar Daniël en Ineke moesten, die ons weer in het gelid hebben gezet. (Hoop ik.) We waren in elk geval na afloop erg moe allebei. Ton wilde meteen naar huis. Ik moest nog een boodschap doen. In een pakje dat ik moest versturen zat achteraf een van de cadeautjes niet. Maar dat kan morgen in een enveloppe, 't is alleen een van die dingen. Ton hoorde de bel niet, toen hij werd gehaald voor de kerkeraadsvergadering, en ik zat net iets lastigs te doen, dus het duurde even voor het tot me doordrong. Ton schrok, raakte van slag, mijn lontje bleek te kort, kortom: een gezellig begin van de avond. Toen ik mijn zusje wilde bellen werd ik net gebeld, maar dat duurde een uurtje. En nog wel meer. Van ellende heb ik toen de Harrie Potter-film, die net begonnen was op de TV maar bekeken, terwijl ik een beetje opruimde op de slaapkamer. Nu ja, dat was een smoes om in de slaapkamer te blijven en te kijken. Maar er is enig verschil te zien, en mijn humeur is nog maar -20%, dus dat scheelt al weer een boel. Zo te horen is Ton ook weer thuis, ik hoor beneden keihard niezen. Geen goed teken. En o ja, mijn losse tand, die ik gister maar niet kon vinden, eergisteravond ook al niet, zodat ik gister naar de begrafenis ging zonder, mijn losse tand bleek het de printer lastig te hebben gemaakt. Toen ik iets moest printen kreeg ik keer op keer vastlopers. Uiteindelijk kwam met het laatste vel mijn valse tand mee. Gemeen hè? In elk geval is duidelijk waar het ding is. Ik zal het aanstonds degelijk schoonmaken. Morgen is mijn nichtje Anneke jarig. Van harte, meid. 

2 maart 2010. Deze dag stond ook in het teken van de Oude Garde. Map Vellenga - van Haselen, een volle nicht van mijn vader, werd in Leusden begraven onder grote belangstelling. Er was veel familie, neven en nichten, vrienden en oud-collega's. Jammer dat de laatst overgebleven zus niet in staat was te komen. Ze zou er van genoten hebben. Map zelf trouwens ook. Haar neven Arie en Henk Vonk gaven met hun orgelspel en zang  een extra dimensie aan de dienst. Ton was op eigen kracht naar de fysiotherapie gekrukt, en werd vastberaden (met voor hem te hoge snelheid en dus grote druk) weer naar huis gebracht, na afloop. Vanmiddag heeft hij in zijn zonnige studeerkamer zitten genieten van het niets doen. Vanavond ging hij met zijn oude vriendin Wil V. naar de film: dialogue avec mon jardinier. Ze genoten er beiden van. Ik had mij voorgenomen vanavond een boel te doen, maar door een paar telefoontjes kwam daar niets van. Bovendien ging ik mij te buiten aan een warm bad, maar de vermoeidheid is daarmee nog niet weg. Aangezien we straks alweer moeten stemmen, lijkt het me een goede zaak richting bed te gaan... 

1 maart 2010. Het is 99 jaar geleden dat mijn vader geboren werd. We hebben er in het ziekenhuis maar een gebakje op gegeten. Want ja, we kwamen er opeens achter dat we om 11.20 een afspraak bij de longarts hadden. We waren er ruim op tijd (we worden oud), maar zij neemt de tijd voor de patiënten, dus het duurde wel even eer we aan de beurt waren. Ze vond dat er aan Ton geen eer te behalen was, dus wilde hem overhalen de rest maar via de huisarts te regelen en afscheid te nemen. Belachelijk, natuurlijk. Nu is de volgende afspraak over een jaar. Toen we op Hoog Catharijne aankwamen om half twee, zijn we meteen maar gaan lopen. Maar ja, daar kon je zitten, en hier deden de voetjes pijn... dus na 2000 pasjes zeeg Ton neer met een croissant van Albert de Verwenner, en na nog 1700 pasjes met een koffie én een appelbol van de Babbelaar. Daarna zijn er 400 passen gevolgd, en toen was alle energie op. Sindsdien zit hij beneden te wachten op het eten, dus dat ga ik nu maar opdienen. Het is ook bijna half zeven. 

28 februari 2010. Een lange dag die vroeg begon, want om kwart over negen werd ik gehaald voor de dienst in Zeist. Na het koffiedrinken werd ik ook weer thuis gebracht, en toen sliep Ton nog. Of weer. Dus begon het hele ontbijtritueel pas om een uur. Met als gevolg dat we om half vijf in Houten waren, om de verjaardag van onze twee jongste kleinkinderen mee te vieren. Alle acht waren ze er - en Ton genoot er, op gepaste afstand, zichtbaar van. Vooral als ze zelf naar hem toekwamen voor een knuffel. De jarigen (Pieter van drie en hier Charlotte van 6) waren wel content met hun cadeautjes, en de ouders konden er ook mee leven. De voetbalplaatjes die ik had gespaard werden met gejuich uitgepakt en uitgezocht. Bijna heel de kinderschaar was er een behoorlijke tijd mee bezig. Het ging opeens erg stormen, zodat besloten werd dat de ouwetjes niet door wind en weer naar huis moesten. Tonio bracht ons uiteindelijk weg, en dat was op zich wel erg prettig, want in Houten op de trein naar Utrecht stappen is geen vreugde, met een rolstoel. Er moest nieuwe soep gemaakt worden, maar Ton heeft braaf zitten wachten tot hij kon eten. Héél stil. Vervolgens heb ik de dienst op het internet gezet, en ik ben nog even een bezoekje gaan afleggen, en gek, nu is het al weer bijna half twee. We gaan nu toch maar slapen. Maar eerst: onze hartelijke gelukwensen voor mijn nicht Elly... Bless you!

27 februari 2010. Onze Charlotte is zes geworden, maar we zien haar morgen pas. Vannacht was wat onrustig, dus Ton sliep weer lekker in, toen ik met de buurman boodschappen ging doen. Hij was niet vroeg zover dat hij kon lopen, maar uiteindelijk zijn we er toch op uit gegaan om zijn pasjes bij elkaar te scharrelen. Het ging tergend langzaam, maar hij kwam tot 3500, en daar heeft hij het met een zucht van opluchting bij gelaten. Aangezien ik ook nog veel moest doen, was ik er niet rouwig om. Met enig geluk lig ik nog wel om een uur in bed. We zullen zien. Goede zondag! 

26 februari 2010. Een lange dag. Vanmorgen zou de dame van de verzekering om 9 uur komen om Tons boekenkast verder te vullen, maar dat werd later, want om 5 uur was ze al aan het werk na een brand elders. Het is een prettig iemand. Om 12 uur moesten we naar de fysio, waar Ton heel aardig op dreef was. Dat moest ook wel, want vanmiddag kwam Parel hem helpen met zijn ongeordende bezittingen in de studeerkamer beneden. En dat had zichtbaar resultaat, tot ieders genoegen. Bovendien heeft ze door krachtdadig ingrijpen het slepend conflict met IDG over een volgens hen niet opgezegd abonnement netjes voor me opgelost, en dat was heerlijk... ;-)  Ook over een volgend probleem heeft ze zich gebogen. Erg fijn, iemand die je zo bij staat! Al met al kon ik me vanavond pas echt wijden aan de dienst voor zondag, al stond die wel voor een groot deel in de PC. Vandaag feliciteren we Ineke, ze is nog in Zwitserland, waar Daniël vandaag een lezing hield over acupunctuur voor de Europese top, en morgen is onze Charlotte jarig. Die wordt dan twee keer zo oud als haar broertje Pieter maandag deed. Zes dus. O wat zijn we heden blij... ;-)) Maar ze viert het samen met Pieter, zondag. Dat zal me wat worden! Intussen is het half twee, en ik ga mijn lief eens uit zijn studeerkamer plukken. Het gaat echt wat beter met hem, en daar genieten we allebei van. 

25 februari 2010. Onze gelukwensen voor onze co-moeder Riet. Vannacht was Ton slapeloos maar niet hopeloos, zodat hij vanmiddag met goede moed begon aan de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, waarvan hij nog altijd vice-voorzitter is. Zelf ben ik secretaris, en we werden door de penningmeester met de auto opgehaald en naar de werkkamer van de voorzitter gebracht, dus dat was wel knus. Het was een prettige vergadering, maar nu zit ik nog voor de klus de flarden tekst op mijn PDA in zinvol verband onder te brengen, in overeenstemming met wat er gezegd en bedoeld is. Daar ga ik maar weer toe over. 23u16. Joepie, de eerste versie is verstuurd. Nu maar eens kijken of Ton nog iets gezonds wil doen met de Wii. 

24 februari 2010. Allereerst feliciteren we mijn neef Jeroen en zijn vrouw Annemieke. Die zijn jarig. Maar waar ze dat vieren???? 
Vanmorgen belde de beloofde mevrouw niet om 10 uur aan, maar om elf uur. Ton was toen in staat naar beneden te gaan, zover mogelijk van stof en troep. Mevrouw had maar voor 3 uur en een kwartier kwartjes in de parkeerautomaat gedaan, meer had ze niet. Dus nadat ze een klein stukje tapijt had gezogen (?) heeft ze de boekenkast weer tegen de muur gezet, en toen hebben we samen aan de hand van de foto's die ik bij het uithalen, geprobeerd de kast weer in te richten. In elk geval een vriendelijke en hulpvaardige dame. Op een gegeven moment kwamen we er niet meer uit, en zo heeft Ton de tocht van Thisbe naar de voordeur (Kees Stip) in opwaartse richting volvoerd. Het duurde wel even. Hij werd overweldigd door de taak, en had zoiets van: help, doe maar! Maar dan kan hij straks zijn eigen dingen ook niet meer vinden, en om 1 uur besloten we dat het welletjes was voor vandaag. Ik was ook op, had de hele morgen aan andere dingen moeten besteden. Dat wordt dan vanavond later. Om drie uur zouden we gaan lopen, het werd half vier, maar om half zes had Ton al 4000 pas gezet, dat waren er 200 te veel, merkten we later. Maar we waren nog net voor zes uur thuis! Toen vielen we dan ook allebei op bed in slaap. Ton heeft de avond in gepaste rust doorgebracht, ik heb mij te pletter getikt. Morgen zien we wel waar het schip strandt. 

23 februari 2010. Een verwarrende dag. Om tien uur zou de dame komen die alles in orde zou brengen met Tons kamer... nog steeds staat er van alles op de overloop en in de badkamer! dus we stonden vroeg op: het leek Ton opportuun om tegen die tijd helemaal beneden te zijn, en dus aangekleed en wel. Bovendien moest ik voor die tijd nog met de rolstoel naar de fietsenmaker, in de hoop dat deze dit onvervangbare hulpmiddel vandaag nog zou maken. Liefst vanmorgen nog. Dat lukte allemaal, met hoofdpijn en moeite, en toen werd om 10 uur opgebeld, dat mevrouw om half elf in het ziekenhuis moest zijn, dus dat ze dan maar morgen kwam. Of dat goed was. Vrolijk keken we niet. De haast was voor Ton niet goed geweest, die reageert daar niet goed op. Kortom: twee korte lontjes gingen op weg naar de fysiotherapie, waar we wel een beetje van opknapten. Maar ik had gewoon een heleboel suiker nodig om op gang te komen, dus die 7 minuten fietsen bij de fysio, 40 kkal, zette geen zoden aan de dijk. Ton had vanmiddag geen zin om te haasten, dus na zijn lichte lunch zette hij zich aan het bestuderen van de getallen 1-9. Ik ruimde wat op, totdat hij zover was. Ik begon net een beetje overzicht te krijgen in wat ik moest gaan doen voor donderdag, vergadering Het Evangelie in Spanje, toen Ton aangaf nog te willen lopen. We gingen eerst naar De Slegte, waar het aantal kleine bedragen toch weer opliep, maar nu heeft Ton in elk geval een cadeau voor mijn verjaardag. ;-) Daarna naar HC voor de bewegingstherapie. Ton heeft 3100 pas gelopen, toch niet slecht, als je rekent dat er vandaag ook nog hard gewerkt is bij de fysio. Vanavond was zijn blik weer zeer vernauwd. Ik was na koken e.d. zo moe, dat ik 'even' op bed ging liggen. Joop belde nog, en daarna zag ik de laatste drie minuten van de ontreddering van Sven Kramer en zijn coach. Heel erg triest, zeker als je zag hoe hard hij ging. Een aantal jaar geleden was er bijna precies het zelfde met een andere Nederlandse schaatser, de naam ben ik vergeten. Al met al ging de computer vanavond pas om 23.23 u aan, en ik zou nog van alles moeten doen. Tja. Morgen staat juffrouw Jannie weer om 10 uur voor de deur. Of weer niet. We zullen het zien. 

22 februari 2010. Vandaag is onze jongste kleinzoon Pieter 3 jaar geworden. 
Papa Barend heeft nog een paar foto's gestuurd, dus kijk maar even op Pieters bladzij. 
Wij wilden na een redelijk rustige nacht nu eens op tijd gaan wandelen, althans: dat wilde ik graag, en Ton wilde me wel een genoegen doen. Maar ach! de rolstoel bleek grondig lek. De fietsenmaker was dicht, de Technische Dienst van het Bartholomeetje was als één man op vacantie, inderdaad, en zo zijn we door Betty op Hoog Catharijne afgezet met de rollator. Ton heeft in vrij behoorlijk tempo gelopen, daarbij geholpen door dat ik de handvaten zo hoog zette, dat hij wel rechtop móést lopen. Hij voelde nu dat dit verschil maakt. En toen moesten we ook nog naar huis. Dus na een kop koffie bij de Babbelaar en een croissant bij Albert de Verwenner, schoven wij door weer en wind naar huis. Bij elkaar 4300 passen, dus een dubbele doorbraak. Daarna was Ton wel doof en blind voor wat er om hem heen gebeurde. Vannacht zal hij lekker slapen. Hoop ik. Moe is hij zeker. 

21 februari 2010. Ton heeft redelijk geslapen, ik lag er vrij vroeg in, voor mijn doen, en dus hadden we vanmorgen de gelegenheid om naar de kerk te gaan, tot onze vreugde. Een mooie dienst. Daarna was er koffiedrinken, dat duurde nogal, zodat het al ruim 1 uur was voor we buiten stonden. Te laat om nog naar Der Apotheker te gaan, een korte opera, die in het Universiteitsmuseum werd gegeven, en waar Henk Vonk, een achterneef van me, zich zeer voor had beijverd. Maar om 3 uur had ik nog een kans. Helaas: Ton meende op weg naar huis te moeten lopen, en dat ging niet al te snel en ook niet heel goed, 600 pas, en toen moesten we echt naar huis rijden. Het was ook vinnig koud. Dus moest Ton worden bijgebracht met thee en brood en lieve woordjes... zo doende liep ik ook net de tweede voorstelling mis. Toen ging ik maar eens proberen de nieuwe DVD-speler voor de PC, die er al lang stond, in te bouwen. De vorige gaf eigenlijk na de ombouw van de PC steeds problemen. Werd niet gezien etc. Goed - dan nu eindelijk de Samsung er in. Zorgvuldig de boel afgebroken en opgetekend, halverwege moest er nog wel een kaart voor onze Pieter op de post, die morgen drie wordt, en ja, Ton wilde ook nog soep en avondeten, nu ja, het inbouwen dan maar daarna... De stofzuiger was nuttig om het verzameld vuil te verjagen, en toen werd de DVD-speler niet gezien. Even overleggen met Tonio: ja, aan het eind van de IDE kabel zit de Master. Nu ja, dan deze maar jumperen als Slave, ipv Cable Select. En ja hoor, onder windows 7 werd de DVD-speler gezien. Ik heb 'm netjes op Z gezet, zoals te doen gebruikelijk, en toen wilde ik windows XP opstarten, waar ik normaal van werk, maar nee...  beide partities met XP weigerden te starten. Dan zit de schijf op de verkeerde letter. ERD zou die klus moeten klaren, maar die gaf me de gelegenheid niet meer om de schijfletters te veranderen. Geen idee waarom. Alles zat wel door elkaar. Dan maar weer naar Windows7. Daar was alles koek en ei, en ook de schijfletters waren OK. Er moest alleen nog een firmwareupdate gebeuren voor de Samsung, meldde de computer. Nu ja, als dat moet... Keurig gelukt, was het commentaar. Alleen werd de DVD speler niet meer gezien. Zo blijf je wel bezig. Maar of ik het leuk vind? Ton heeft in elk geval vanmiddag en vanavond heerlijk gestudeerd. Hij geniet er van, dat hij zich weer kan concentreren. 
...
Balen. Het lukt me niet XP weer aan de praat te krijgen, en teveel programma's werken nog niet onder windows 7. Dit heeft tijd gekost die ik niet heb. En komende week is al zo druk. Help!!!! (De DVD-speler wordt nu wel weer gezien en speelt ook audiofiles in W7). 

20 februari 2010. Een lange slechte nacht. Ik sliep nog minder dan Ton, maar werd al voor tien uur wakker gebeld door een oude vriend. Zucht. In elk geval was Tons gewicht vanmorgen iets minder. Met onverwachte energie besliste hij dat dit het moment was om een belofte in te lossen, dus zaten we tot mijn verbijstering  al aan het begin van de middag in de trein naar het hoge Noorden. Onderweg zagen we nog wel witte plekken, maar het merendeel was aan het dooien of sneeuwvrij. Vanmorgen bleken de sneeuwklokjes die, sinds ze op Betty's verjaardag het eerste beetje wit hadden laten zien, al een maand niet waren veranderd, opeens iets open te gaan. Ons bezoek was kort, ondanks luchten op mijn verzoek kon je tegen de donkerbruine lucht aanleunen, dus langer dan een uur hielden we het ook niet echt uit. Wel kon ik intussen nog naar een electronica-winkel rennen voor een kabel die DVD-speler en TV moest verbinden. De kabel die er was deed het niet goed. Die bleek later verkeerd om te zitten. Dus de nieuwe kabel heb ik meegenomen naar huis, zo een had ik er toch nodig. De reis was rustig, maar heen- en terugreis was nog niet genoeg om een blad in zijn geheel te lezen  en deels te vertalen. Tegen Amersfoort was ik ook te moe om me nog te concentreren. Ton liep nog 830 passen van het station naar de lift bij Blokker, dat was meegenomen. Toen waren we allebei op. En dat zijn we nog, dus ik groet u, mijn geliefden, en probeer te gaan slapen. Als de nacht rustig is gaan we naar de kerk, anders moeten we het weer doen met televisiedominees. En dat haalt het niet bij Geneviève. 

19 februari 2010. Weer een onrustige nacht. Buiten is het grauw en grijs, de sneeuw is vrijwel weg hier, er ligt nog ijs in de gracht. Op naar fysiotherapie....
Daar deed Ton flink zijn best, met als gevolg dat hij daarna geen voet meer wilde verzetten. Wel wilde hij vanavond dan wel oefenen met de Wii. Dat bleek al na 5 minuten veel te vermoeiend, morgen zoeken we een rustiger oefenmodel. Maar hij heeft er nog steeds plezier in. Dat wel. Mij bleek dat mijn Wii leeftijd nog steeds 80 is. Tja, dat zal dan wel zo wezen. Er is verder vandaag niet veel uit mijn handen gekomen. 

18 februari 2010. Na een onrustige nacht bood de morgen Ton een dubbele teleurstelling: het gewicht was weer boven de 60 kg geslopen, en de buikomvang was 2 cm meer dan gister, terwijl hij zo goed had geoefend en gelopen. Hij heeft nu behoefte aan RUST! (Sputterdesputter: als al dat bewegen tóch niet helpt...! ) Maar goed, drie dagen zonder plaspillen is dus niet goed. Met is ook niet altijd goed. We blijven evenwichtskunstenaars. Uiteindelijk heeft hij toch, met moeite en appelbol,  2500 pas gelopen. We hadden minder tijd omdat we pas om 5 uur klaar waren om uit te gaan. Om 7 uur moesten we weer thuis zijn voor het boodschappen doen. Het lukte nog net Ton zijn avondeten te geven voor ik de deur uitging. ;-) Zelf ben ik nog behoorlijk gammel en verkouden. 

17 februari 2010. Aswoensdag. Ton had een wat onrustige nacht, maar dat verhinderde hem niet om bij de fysiotherapie behoorlijk te presteren. Een uurtje later moesten we al weer op weg naar Daniël en Ineke, die ons beiden stevig onder handen namen. Daarna zag Ton tóch nog kans om 32000 passen er uit te werken, maar toen was de energie ook helemaal op. Wel had hij nog een kwartiertje gerust tegenover juwelier Visser, terwijl ik een boodschapje deed,  stiekem hoppend dat... maar dat gebeurt nooit. En na de eerste 1500 pas hadden we een kopje koffie genomen. Die bewegingstherapie loopt op die manier wel op. 

16 februari 2010. Vanmorgen hebben we ons gekweten van onze droeve plicht om Joop van Leliveld te begraven. Het sneeuwde heel licht, maar niet zo dat het hinderlijk was. Veel belangstelling was er, en er waren heel veel bloemen gekomen. Daaraan kon je zien dat Joop erg geliefd was geweest, en dat was een hele troost voor de familie. Tons fysiotherapie ging vanmorgen opeens niet door, en zo kon hij nog een uurtje de wacht houden in het huis van de overledene. Alles liep mooi achter elkaar door, en ik kon een lift krijgen naar huis, dat was erg prettig, zodat we nog wat konden opruimen voordat de familie thuis kwam. Maar toen heb ik Ton ook snel meegenomen. Hij was wel op. Terwijl ik een en ander opruimde, bekeek hij de binnenkant van zijn oogleden, bovendien moest hij zich nog verkleden, zodat we tegen kwart voor vier sportief naar buiten gingen, en tegen half zeven thuis kwamen met 3500 passen. Een beetje geforceerd volgens mij, maar hij wilde het. De soep was op, dus we aten laat: ik moest eerst nieuwe maken. Afwassen, een beetje opruimen het was zo half tien. Toen telefoontjes, en nu vallen de oogjes dicht. Gek hè? Maar mijn hart bloedt voor de familie, die nu is geconfronteerd met de leegte van het huis, waar voor hen op dit moment de ziel uit is. God sterke hen. 

15 februari 2010. Vanmorgen of vannacht heeft de site de 19.000 gepasseerd. Leuk. Maar wie dacht Tons dienst daar aan te treffen kwam bedrogen uit, zover was ik nog niet. In elk geval heeft hij vannacht redelijk geslapen, en ik lijk hem nog niet aangestoken te hebben met de verkoudheid die ik van onze inmiddels overleden superbuurman heb gekregen via zijn dochter. Maar door die verkoudheid gaat alles wel heel langzaam hier, en er moet zo veel wezenlijks nog gebeuren.

14 februari 2010. Valentijnsdag. Ton heeft in dat kader aan het eind van de dienst piepkleine rode hartjes laten uitdelen. Het feit dat de hele dienst, inclusief de preek, (uitgezonderd een nagekomen verzoek om voorbede) op papier stond was voor de mensen zeer aangenaam. Vooral omdat Ton in jeugdige overmoed  aan het begin van de dienst met luider stemme riep: dit verstaan jullie wel zonder, hè? Toen de niet-doven daar bevestigend op antwoordden, veegde hij de microfoon weg. Gelukkig konden we meelezen, want zijn stem bleek niet duurzaam te forceren, al was hij wel te verstaan als je wist wat hij nu moest zeggen. Het geheel werd met vreugde ontvangen, er waren er van ver gekomen, 19  in totaal... De treinen reden op tijd, maar gelukkig werden we opgehaald en weggebracht, want het station Arnhem is een puinhoop. Nog steeds. Laten ze zich daar eens een stukje gaan schamen, als stadsbestuur! Van de Sonsbeekkant kun je er met de auto makkelijker komen, maar daar zijn geen liften. Wel van die nare korte stationstrappen van grof beton, zodat ik mijn hiel weer openhaalde. Gelukkig geen kousen kapot. We gingen keurig op tijd om 10 voor 10 weg van huis, maar toen we bij HC kwamen, ontdekte Ton dat hij geen tanden in zijn mond had. In elk geval bij lange na niet genoeg. Toen was het 10 uur, en de trein ging om 10.23 uur. Ik ben naar huis gerend, op vleugelen der ellende gedragen, zag dat ik het nooit zou halen, heb de fiets gepakt, die stond te niksen omdat de achterband lek is, en behoorlijk lek, en sjeesde naar mijn lief. Op HC heb ik mijn sportieve prestaties tot een persoonlijk record opgezweept, en we hebben nog een kaartje kunnen kopen ook. En we haalden de trein. Daar mochten we wel zeer tevreden mee zijn. Klik ook even op de volgende link, die laat zien welk programma wordt gelopen ten behoeve van het Rhein-Valley Hospital, een ziekenhuis bij de Kilimanjaro, waar de gemeente Arnhem geld voor inzamelt. Je kunt nog sponsoren, want morgen vertrekken er mensen die het heuveltje gaan beklimmen. De moeite waard! Overigens heeft Ton op de terugweg nog 1000 pas gelopen op Hoog Catharijne, al kostte het hem heel veel moeite. Eenmaal thuis, om half vier, viel hij vrijwel meteen in slaap. Zo gaat dat.

13 februari 2010. In Oeteldonk is het Carnaval losgebarsten, en onze kleindochter doet mee als koeiendame. Met een grote rode hoed. Het is kwart over twaalf en Ton slaapt al weer, zijn gewicht is drastisch gedaald, tot 58 kilo, en het mijne is even drastisch gestegen. Hij moest minder worden, maar ik hoefde echt niet te wassen, hoor! De laatste dagen zijn erg onregelmatig, en dat betekent dat het dieet is ingewisseld voor snelle energierijke happen. Tja, dan krijg je dat. De liturgietjes zijn nu eindelijk klaar, de vermoeidheid sloeg toe, dus ik had dingen verkeerd om geprint en dat had ik veel te laat gezien. Dus loshalen, weggooien en overdoen. Ach ja, het houdt me van de straat. Maar boodschappen moeten er wel gedaan worden vandaag. Echt wel!... Juist had ik dat geprint toen de buurman aanbelde en mij uitnodigde tot een gezamenlijke boodschappentocht. Later nog op stap om een CD te vinden waar liederen voor de begrafenis op staan. Ik wist zeker dat ik ze wel had, maar vinden kan ik ze niet. Veilig in Jezus' armen zoek ik nog, dat was alleen in een vreselijke versie te krijgen van een kinderkoor. Het is elf uur, en Ton vindt nu nog typefouten op laag water in de reeds geprinte preek. Jammer dan. Laten we bidden dat we goed slapen. Gelukkig beginnen ze in Arnhem niet vroeg. 

12 februari 2010. Toen moest het vandaag een beetje op eigen houtje doen, en dat vermoeide hem zeer. Het feit dat hij zich zelf moest aankleden, en op tijd voor de fysiotherapeut die hem heel lief kwam halen en weer thuis bracht, en het feit dat ik hem niet kon opvangen, toen hij vermoeid van de oefeningen thuis kwam, legde voor zijn gevoel een druk op hem, al leed hij er heldhaftig onder, en zei hij dat ik natuurlijk mijn tijd en energie moest richten op onze bedroefde vrienden uit de Lange Smeestraat. Met hen ging ik een graf uitzoeken, en wat daarbij nog meer van pas komt. Onze lieve buurman paste op. Dat doet hij tijdens de begrafenis ook, zodat het huis niet leeg is. Daar moet je tegenwoordig ook al voor zorgen. 's Middags zou de ondernemer nog komen, maar die kwam pas onder etenstijd, toen had Ton net zijn soep gehad, dus de rest van de maaltijd kwam anderhalf uur later. Ik heb de tijd maar gebruikt om zover ik nog helder was aan de belasting te werken. Je hebt nooit alles helemaal logisch in de computer staan... Later kon ik beginnen met het printen van Tons liturgie. Aangezien ik moe was ging er een aantal malen iets mis. Tijd om op te houden. Ton was bezig met versie 7 van de preek, ik kwam er niet meer uit, dus ik heb alle oorspronkelijke stukken en verbeteringen en tussenwerpsels maar achter elkaar geprint, dan kan hij morgen op de ouderwetse manier, met schaar en lijm, daar een geheel van maken. 

11 februari 2010. Na een redelijke nacht was het glad en wit buiten. Het lukte ons echter naar Daniel en Ineke te komen, en daarna had Ton het voornemen nog te lopen op HC. Maar de eerste passen gingen al mis. Dan maar koffie drinken. Vervolgens liep hij, o zo voorzichtig, 2300 pas achter elkaar, we deden even een boodschap bij V&D, en daarna traagde hij door tot er 3500 stappen waren genoteerd. Heel tevreden gingen we naar huis, maar Ton had net zijn eten op tafel toen we werden gebeld: een goede bekende van de familie, (Joop van Leliveld) was opeens overleden, en of ik hem wilde begraven. Ja, natuurlijk, dat spreekt vanzelf. Nu zal de belasting 2008 tóch nog een paar dagen moeten wachten. Ik had vanavond en de komende dagen gereserveerd voor het uit- en afwerken, naast Tons dienst. Hij verblijdde me met een flink aantal veranderingen aan de liturgie, dus het is nu vrijdag, en ik kan aan de slag. ;-) Never a dull moment. 

10 februari 2010. Gister heeft Ton na fysiotherapie pas op de plaats gemaakt. Hij heeft lekker zitten werken aan zijn dienst van zondag a.s. in de Waalse kerk de Arnhem. Ik deed boodschappen, ruimde op, en werkte mij een slag in de rondte. Het was ook vinnig koud... Vannacht leek het even mis te gaan, maar het ging net goed, dus Ton vond dat hij een redelijke nacht had gehad. Ik heb nauwelijks een uur achter elkaar geslapen, dus ik werd niet vrolijk toen hij om kwart over acht de dag al wilde beginnen. En nog minder toen ik na thee en fruit met havermout boven kwam. Toen sliep hij. Tja. Vanmiddag wilde hij eerst nog wat aan de preek werken, dus we gingen pas tegen 5 uur op pad, toen sneeuwde het net even niet. Glad was het al wel, dat was om kwart over zeven nog veel erger, toen we terug kwamen met 3500 pas op zijn conto, plus nog eens honderd los. Ton kon vanavond lekker werken, ik ging in een warm bad, vanwege rugklachten, maar toen kreeg ik een telefoontje, dat wat uitliep. En tegen sommige mensen kun je niet na een uurtje zeggen dat de rimpels op je huid wit beginnen uit te slaan. Het werd anderhalf uur, maar het was nodig, en zo gaat dat soms in de pastorie. ;-) Fijn dat ik geen webcam op die telefoon heb... ;-D De planning voor vanavond was zo wel grondig verstoord, dus tot morgen... 

8 februari 2010. Vannacht was nog erger dan die van gister. We wisten niet dat het kon. Zucht. Zodoende hebben we vandaag nog minder gedaan. Om vijf uur gingen we pas op pad, om half acht waren we thuis. Maar Ton had wel 3500 pas achter de rolstoel gedapperd, plus nog eens 110 los, 'om mij een plezier te doen'. Het masseren van de voeten heeft wel enig effect, maar het gaat langzaam. Het probleem is ontstaan in 2007, toen hij voor het eerst vol liep met vocht. Dat is daarna uit de voeten nooit meer helemaal verdwenen, zodat hij steeds het gevoel had te lopen met dikke sokken aan. En dus minder contact met de werkelijkheid, hetgeen onzeker maakte. Het scharnieren gaat in elk geval beter, en ik zie dat het vocht ook minder blijft staan, dus met veel tijd en geduld komen we er wel. God weet waar, maar zolang Hij er weet van heeft zal het wel goed zijn. Bid maar dat het vannacht rustig mag blijven... 

7 februari 2010. We hadden ons zo op de kerkgang verheugd, maar het mocht kennelijk niet zo wezen. :-(( 
Ton had een slechte nacht, dus we begonnen in feite pas vanmiddag aan de dag. Hij wilde ook niet uit, maar hij is in de loop van de middag naar beneden gegaan om aan zijn dienst te werken. Zo is het dan ook de Dag des Heren... ;-) 
Ik heb mijn tafel (tijdelijk) leeg gekregen, en ik heb het grootste deel van Tons dienst in de computer kunnen zetten, dus dat geeft weer ruimte en rust. Ik moet ook hoog nodig aan de belasting 2008 beginnen, morgen. Maar goed, één van de randvoorwaarden is vervuld: een lege tafel. Die zal niet lang zo blijven. Om 11 uur vanavond heeft Ton nog een uurtje met de Wii gespeeld, van slaan tegen de boxbal om de armspieren op te peppen tot golf spellen. Toen was hij ook wel erg moe. Terwijl ik nog achter het rekentuig zat, dronk hij een kalmerend kopje kamillethee, dus nu zijn we wel toe aan de nacht. Een welbestede dag, ondanks het teleurstellende begin.

6 februari 2010. De dag ging op aan Ton. We begonnen laat, niet uitgeslapen, maar wel wat meer uitgerust. Het masseren van de voeten heeft wel een beetje effect, maar het kost veel tijd. Geeft niet, mijn lief loopt er iets minder stroef door, althans links. Je zou zeggen dat zoveel inspanning van mijn kant zich zou mogen vertalen in afvallen, maar nee, ik val op. Daar geef ik ook gelegenheid toe, moet ik toegeven. ;-( Eigen schuld, en dus overal een dikke bult. Zucht. En ik ben even helemaal NIET gemotiveerd om er iets aan te doen. Integendeel: ik heb behoefte aan een complete taart, met een doos bonbons toe. Allemaal achter elkaar en in mijn eentje. Niet dat ik het weg zou krijgen, dat scheelt dan weer... ;-D Genoeg gezeurd, Ton zit beneden te moe te wezen om nog iets te doen, omdat hij 3500 pas heeft gelopen. Dat is 1,4 kilometer. Je komt er niet erg ver mee, maar het is een heel eind voor hem. Een maand geleden nog ondenkbaar!!! ;-) God is goed voor ons, langs vele wegen. Ik ga dus maar iets doen.

5 februari 2010. Slechte nacht, dus Ton sliep vanmorgen. Ik was ook niet fris, dat schoot derhalve niet op. Vanmorgen heb ik psalm 118 gelezen, heel bijzonder. Daar moet ik met Palmpasen eens over preken, als Zij daarBoven het ook vindt. Vanmiddag en vanavond hebben we allebei gewerkt en niet gewandeld. Ton aan zijn volgende preek, ik aan de CD's nog steeds op tafel. Er liggen nu wel minder mappen, maar ik vind telkens weer CD's die in een andere map moeten, en dan de volgorde verstoren. Lastig, hoor. Het was wel lekker om eens geen stappen te hoeven tellen, en door te kunnen werken. En genoeg te drinken. ;-)  Maar nu zijn we allebei erg moe. 

4 februari 2010. Weer een onrustige nacht. Maar nu weten we dat het aan de Alvesco ligt, een ontstekingsremmer. Het blad van de Carapatiëntenvereniging bracht me op het idee, dus ik vroeg Daniël vanmiddag daar specifiek te zoeken op onrust. Het bleek zijn ergste gif te zijn, waar we al een tijd naar op zoek waren, maar het was niet opgevallen, omdat de positieve werking op de longen de negatieve werking elders afdekte. Daniël heeft vanmiddag geprobeerd er een heleboel van het lichaam uit te werken, met als gevolg dat Ton hondsberoerd was, en echt heeft liggen lijden. Nu is hij wel weer wat beter. Maar als dit betekent dat we een doorbraak hebben bereikt, danken we God op de blote knieën. Niet dat ik die ooit bedek om te gaan danken. Dat doe ik overal waar ik toevallig ben. Alleen doe ik het te weinig. Foei! Zelf heb ik mij vandaag begaan aan alles wat zoet was, en hoewel het slecht is voor tanden en lijn, voelt het wel even goed. Het houdt me op de been. Ineke heeft daar ook een flinke duw aan gegeven vanmiddag. We kunnen weer voort. ;-) 

3 februari 2010. We waren na een rommelige nacht vroeg op: misverstandje. Jammer, want Ton had zoonlief aan de telefoon en dacht dat hij moest ophangen. ;-( Hij was er net zo blij mee. Dus daarna heeft hij nog wat geslapen, en nog wat, zodat we niet vroeg op pad gingen, maar met enige moeite toch 3500 pas scoorden. Daar was wel koffie met gebak voor nodig, dus die bewegingstherapie wordt een kostbare zaak. Het lijkt er op dat de tenen toch beter bewegen. En dit was een klacht die dateert van zijn ziekenhuisopname, een paar jaar geleden. Nu het gewicht omlaag is, en de benen dun zijn, kan het vocht weggewerkt worden uit de laatste extremiteiten. Hoop ik. 

2 februari 2010. Vanmorgen ging alles langzaam, maar Ton is wel lekker in bad geweest. Daar was hij moe van, dus gingen we heel laat lopen. Dat leverde 3500 pas op, niet snel, en het kostte een kopje thee en een appelbol. Rood de gladheid kon ik op de weg naar huis de rolstoel niet meer houden, gelukkig kwam er geen verkeer aan. Dus verder gingen we maar niet meer op de stoep lopen. Vanavond ging de regen over in natte sneeuw, toen ik nog naar de Twijnstraat ging. Er is een nieuwe ontwikkeling op het Spaanse front, dus ik kwam vanavond niet toe aan enig werk voor mijzelf. 

1 februari 2010. Ondanks een rustige nacht was Ton nog moe van gister, en dus heeft hij vanmorgen nog geslapen. En daarna zijn middagslaapje, zodat we na 4 uur pas de deur uitgingen. Maar mijn lief liep wel 2000 pas achter elkaar! Niet vlug, maar gestadig. In 37 minuten. Daarna moest hij worden bijgebracht in Lunchroom De Babbelaar (tegenover de Mediamarkt) waar ze de lekkerste koffie van Utrecht hebben, én de echte gebakjes van Smolders. Die van vroeger. De appelbollen zijn nu weer een tijdje 'uit' bij Ton, maar een frambozenpunt krikte zijn energie dusdanig op dat hij vervolgens nog 100 stappen los waagde, en daarna 1500 achter de rolstoel, voor de stevigheid. Daar deed hij zeker 40 minuten over, maar dat maakt niet uit. De laatste 100 waren wel een krachttoer, hij begon ook te sloffen. Voor de Wii was hij te moe, dus het bovenlichaam moet morgen maar getraind worden. De voeten heb ik dit keer anders gemasseerd, en misschien gaat dat ook helpen. Ik ben benieuwd. Noch van de Mediamarkt, noch van de Verzekering en hun Damagecontrol heb ik meer iets gehoord, zodat ik toe ben aan het toebrengen van ongecontroleerde damage. Waar dan ook. Helaas, goed opgevoed... :-( Ook wil IDG, dat Computer!totaal uitbrengt niet stoppen met het sturen van bladen, ook al had ik opgezegd, helaas geen copie van gemaakt. Ik heb nu wel even bijstand nodig!!! Aan de andere kant kreeg ik een mooie kaart uit Zwitserland met fraaie postzegels, en een verrukkelijk walnotentaartje, daar ook vandaan. Ernstig verkeerd voor mijn lijnen, en het ging vandaag net zo goed. Het was er niet minder lekker om. Morgen beginnen we gewoon opnieuw. 

31 januari 2010. Wij feliciteren uit de verte onze koningin met haar verjaardag...
Verder zijn we niet zo blij, want al werden we wakker in een stralend witte wereld, Ton had een heftige aanval van onrust, en kon daardoor een uur lang niets anders dan bezig zijn met zichzelf. Daarna was hij uitgeput, dus naar de kerk gaan, waar we ons op hadden verheugd, konden we vergeten. Nu is het 12 uur, en beginnen we de dag nogmaals voorzichtig. Nu ja, ik heb mijn psalm al gelezen, en mijn morgengebedje gedaan. 
Ton heeft een pyjamadag, en ik ben dus al uren bezig met de CD's waarop back-ups hebben gestaan. Of het nu ligt aan de toenmalige brander, of aan het merk CD's, sommige jaren zijn domweg niet meer te lezen. En anders duurt het héél erg lang allemaal. De CD's met het merk Aritha kan ik bijna zonder te controleren weg doen, merk ik zo langzamerhand... De DVD's houden zich beter. 

30 januari 2010. Heerlijk vanmorgen uitgeslapen. Ton had vannacht nogal wat met zichzelf te stellen, maar ik kwam de nacht mooi door. :-) We waren ook niet erg vroeg de deur uit, al loopt alles wat soepeler. De wereld was vanmorgen weer wit, het was vrij koud vanmiddag, maar droog. Ton liep met moeite 3000 pasjes, en was blij weer thuis te zijn. Ik heb vandaag alleen maar wat aan het huishouden gedaan. Vervelend, alles blijft liggen. Van de Mediamarkt ook niets gehoord, moet ik zeker weer zelf achteraan. Ik word hier zo MOE van!!! (En nee, ik ben tóch niet gek, maar ik had daar misschien niet moeten kopen...) Voor mijzelf heb ik vandaag vrijwel niets kunnen doen. Droevig, hoor. 

29 januari 2010. Ton had nogal wat jeuk vannacht, misschien van het aardbeiengebakje bij V&D. Had ik kunnen afraden, maar hij heeft er wel erg van genoten... Ik dacht er niet bij na, normaal overgiet ik aardbeien voor hem met kokend water, dat helpt al een boel tegen de irritatie, nu heeft hij een verse aardbei (ongewassen) van de tafel geplukt en naast zijn gebakje gelegd, en opgesmikkeld. Gister had ik een vreetbui, ik neem mij vandaag voor weer braaf te zijn. Aan het werk dus!
... Daar kwam vandaag niets van terecht. Wel van lopen: om 4 uur meldde Ton dat hij toch maar wilde gaan. Tja. Drie en een half uur later waren we terug, met 10% meer stappen dan gisteren. Daarna was mijn lief ook wel moe. Ik was het daarvoor al. ;-) Van de Mediamarkt niets meer gehoord. Dat is niet gunstig lijkt me. Misschien tóch een schoonzoon inschakelen? Ton heeft vanavond meer geslapen dan gelezen, ik meer gespeeld dan gewerkt. Niet goed, dus. 

28 januari 2010. We begonnen de dag rustig. We moesten iets later dan anders bij Daniël en Ineke zijn, en heel de dag schoof op. Ton verloor weer een cm omvang, en is viever dan gisteren. Na de behandeling wilde hij nog wel wandelen, maar éérst iets drinken, met wat lekkers er bij. Het resulteerde in 1500 pas vrijwel achter elkaar, en daarna nog eens 1500, zij het in gedeelten. ;-D Drieduizend hebben we in heel lange tijd niet gehaald! 
Daarna was hij ook erg moe, maar van een goed gesprek met zijn schoonzus genoot hij zeer. Het gaat echt wat beter. 

27 januari 2010. Ton is niet lekker, ik moest mij laten controleren via het bevolkingsonderzoek, en daar heb ik een bezoekje aan de Mediamarkt aan vast geknoopt, waar ik allervriendelijkst werd behandeld. Het gaat allemaal goed komen. Verder nog een blouse in de opruiming gekocht, een heel ruime maat 40, waar ik wel mee kan staan, maar niet zitten. Dat komt allemaal goed, met een paar open knopen aan de onderkant zit ik prima. 

26 januari 2010. Vandaag heeft Ton nog zijn 2650 pasjes gezet, en bijna achter elkaar, met maar even een paar tussenpozen, als ik mij verpoosde in winkels. V&D heeft keurige toiletten voor invaliden, en daar hebben we gepast gebruik van gemaakt, dankzij de medicijnen. Maar die werken nu in elk geval. Vanavond vond ik eindelijk de papieren van de TV. Behalve de aankoopbon, en die is ook belangrijk. 

25 januari 2010. Wat gaat het hard! Vannacht heeft Ton weer redelijk geslapen. Maar vanmorgen was hij nog wel erg moe, dus hij doet na zijn morgenslaapje ook een middagslaapje. We zullen dus niet vroeg naar buiten gaan. Maakt niet uit, ik voel me niet fris, zeker een virusje opgelopen gister in de kerk. In elk geval was het gewicht vanmorgen weer omlaag en Ton plast heel wat af, hetgeen zeer gunstig is. Alleen de omvang van de buik, waar hij toch het meest last van heeft, gaat maar met halve centimeters omlaag. Vanmorgen kwam er iemand kijken van de verzekering. De vloerbedekking in Tons kamer wordt gereinigd met maïsmeel. Niets vervangen. Tja. Dat gebeurt trouwens pas donderdag of vrijdag, want de dame die alles doordacht terug zal plaatsen (en het oorspronkelijk ook zou hebben ingepakt) is ziek. Dat kan gebeuren. In elk geval heeft de mijnheer die vanmorgen langskwam wel de bidstoel uit de badkamer gehaald. Nu staat Tons kamertje nog wat voller, hoera, maar ik kan wel weer in bad, en dat is ook erg prettig na 3 weken tobben zonder tobbe. 
Niet al te vroeg gingen we op pad, ik had ook niet de energie om Ton op te dingesen, ik ben gewoon een beetje ziek. Maar hij heeft gelopen, totaal 2600 pas, met enkele tussenpozen. Bij de Mediamarkt kwam ik er achter dat er op de nieuwe TV enkele verbindingsknoppen ontbreken, vandaar het lelijke kleurloze beeld. In de winkel waren er drie extra gaatjes in de achterwand. Ja, zo kan ik het ook. Maar dat betekent weer gesjouw. En wat nog erger is: ik kan al drie dagen de CD en de papieren die bij het apparaat horen niet vinden! Dan kun je weinig reclameren. Maar nu komt er toch niets meer uit mijn handen dus ik ga proberen te slapen. Bless you...

24 januari 2010. Vannacht sliep Ton onwaarschijnlijk rustig. Er is wat gewicht af, en de druk op de buikwand is niet weg, maar wel minder. Dus ja, toen ik hem om half acht wekte, wilde hij wel naar de kerk. Dat is zelfs gelukt! Hij was er wel erg moe van, je kunt beter zelf preken dan naar die van een ander te luisteren, dat vraagt veel meer concentratie, bovendien was het frisjes in de kerk, en hij zat gehuld in de plaid, hetgeen ook de aandacht niet versterkt, maar aangezien de predikante een heldere stem had, mooie teksten produceerde, en nieuw was, ging het allemaal best goed. Eigenlijk hadden we direct weg moeten gaan, maar dat kopje koffie... daar had Ton nog wel zin in. Ik ook, al moest ik eerst nog een van de kinderen ondersteboven heen en weer zwaaien, als een 'kleine klok', want dat had ik eerder gedaan, en dan moet je dat als grootmoeder eindeloos herhalen. Ook als het virtuele kleinkinderen zijn. We hebben er nu een heel stel ronddartelen, heel erg grappig, als je rekent dat men 10 jaar geleden al dacht dat deze gemeente een sterfhuisconstructie was. God doet altijd weer onverwachte wonderen. :-)) Al met al was ik halverwege de middag in ernst begonnen aan het ordenen van de CD's, want Ton had gezegd dat hij echt niet meer ging lopen, al ging ik op mijn hoofd staan (hetgeen ik niet van plan was), maar na een half uurtje ging de huistelefoon: 'Ik heb mijn thee nu op, en ik wil nog wel wat lopen, als je het niet erg vindt.' <kreun> Ik vond het dus wél erg, maar gezond gaat voor. In dik een uur heeft Ton vrij vlot 1800 pas in en rond de Binnentuin van het NV-huis afgelegd. Toen was de energie op, het was ook al kwart over vijf, eer we thuis waren, en het was een nare natte kou, dus ach... ik heb niets te zeuren. Alleen lukt het me maar niet om weer nuttig aan het werk te gaan. Er staat een heel verkeerd spel op mijn computer. :-( Ook dat nog!   

23 januari 2010. Zaterdag. Tons nacht was niet vrolijk makend, dus startte zijn dag eigenlijk pas toen ik terug was van boodschappen doen met Nanda en Adriaan. Al had hij zijn fruit al gehad. Het gewicht was een beetje minder, en de buikomvang ook, en warempel, we stonden voor kwart over drie al buiten! Het was nog half zeven eer we terug waren. Maar toen had Ton 2500 pasjes bij elkaar gesloft, en dat is mooi meegenomen. Vanavond heeft hij lekker gebabbeld met een van zijn dochters, en het contact met zijn kinderen verheugt hem altijd weer. Ik heb een klein aantal CD's een logische plaats gegeven, maar kom zo weinig toe aan lekker achter elkaar doorwerken. Ton was aanvankelijk van plan vannacht een slaappil te nemen, zodat hij morgen naar de kerk kon, nu wil hij opeens niet meer, vindt het eng spul. We zien wel wat het wordt, morgen, of vannacht... zucht. 

22 januari 2010. Vannacht was niet zo'n succes voor Ton. Desondanks waren we net op tijd voor de fysiotherapie, en dankzij de gewijzigde behandeling, denken wij, had Ton vanmiddag ook de energie om nog te gaan lopen. Natuurlijk stimuleerde de tijdelijk stralende zonneschijn hem daarbij ook. Een paar telefoontjes deden ons iets later vertrekken dan gepland, maar we trokken toch om 15.30 de deur achter ons dicht, en drie uur later waren we terug, met 2500 pas op Tons conto. Hij had vrij snel gelopen, kleine pasjes, drie keer rusten, en bovendien heeft hij een cadeau voor Pieters verjaardag gekocht. Jawel. Vond hij zo leuk... Of het een cadeautje was, vroeg de verkoper. Waarom ik vroom antwoordde, dat we dit niet voor onszelf kochten. ;-D De aankoop van gister maakt dat Ton langer beneden blijft zitten, want nu kan hij daar het nieuws ook zien. Dat geeft een betere verhouding van zitten en liggen, naar mijn gevoel. We zullen zien hoe de nacht is. De vochthuishouding is nog steeds moeilijk, al deden de pilletjes vandaag hun best, en moesten we onze toevlucht eerst nemen tot de Babbelaar (koffie met gebak) en daarna tot V&D, waar we met 25 cent een stuk goedkoper uit waren. Nog altijd eurocenten. 

21 januari 2010. Het is al een maand winter, maar vandaag was het herfstig. We hebben ook genoeg winterweer gehad. Met enige moeite (understatement) waren we bijna op tijd bij Daniël en Ineke, die enthousiast met ons aan de slag gingen. Ton was helemaal uitgeput na afloop, en ik heb weer even ervaren hoe het voelde, toen Kortjakje de regie voerde, in de tachtiger jaren. Héél onaangenaam, maar met de laatste naald trok het weg. Kortom: we gingen niet wandelen op Hoog Catharijne. Ton ging rustig een kopje thee zitten drinken, vanmiddag, en ik probeerde tevergeefs orde te scheppen in de CD-verzameling. Foto's, films, programma's, back-ups... te veel om te ordenen, maar het zal toch moeten voor ik verder kan. Ton wilde wel met de WII van Betty spelen, en dus bedachten we dat de TV van Tons kamertje boven toch kapot was, en dat er een nieuwe moest komen. Die is er nu, en die staat zolang in de studeerkamer beneden, een kleine, die zelf wel 30 kanalen vond, knap hoor, en waar ik de WII wel op aan kon sluiten, maar het beeld is niet mooi, zonder kleur. Geeft nu niet. Ton heeft getennist, en een beetje golf gespeeld, hij heeft verbijsterd gekeken hoe ik mijn tegenstander in elkaar bokste, en toen was het wel weer meer dan genoeg. Haïti komt zo te zien nog wel aan de honderd miljoen, mits de regering inderdaad verdubbelt, maar nu nog zien dat de mensen in Cité Soleil ook eten en drinken krijgen. Laten we hopen dat er iets goeds uit voortkomt. 

20 januari 2010. Geen werkvolk over de vloer vandaag, maar dat kon ik niet weten voor vanmiddag. Ton was onrustig, heeft geslapen tot 10 uur, maar voor we het huis konden verlaten was het bijna half vier. En we kwamen bij half licht terug. :-) Dus om half zes zat Ton aan de soep. Hij had ruim 2250 pas gelopen, dus hij was erg tevreden over zichzelf. Van de verzekering hoorde ik dat er maandag iemand komt kijken hoe het nu verder gaat. Wel of geen vloerbedekking vervangen en al dat soort dingen. Het duurt wel lang zo, en omdat er van alles in de badkamer staat, kan ik daar ook niet prettig bij. Het komt gewoon, zoals een van de werklieden vriendelijk opmerkte, doordat we zoveel spullen hebben. Tja, geen rollende stenen. 

19 januari 2010 - vanmorgen had ik enig respijt: de schilder kwam om half negen. Er was niemand bij hem om de boekenkast e.d. in en uit te pakken. Dus heb ik maar heel veel foto's gemaakt. Ton sliep de slaap der rechtvaardigen, maar om een uur of tien moest ik hem weer wakker maken, want anders waren we met het ochtendritueel niet op tijd klaar geweest voor de fysiotherapie van half twee. Dat klopte ook. Het is toch onvrij, andere mensen in huis. Al met al werd het weer heel laat eer we weg konden. De fysiotherapeut had een wat andere aanpak, die Ton zeer wel beviel, en de eerste 1000 pas heeft hij in vlotter tempo gelopen dan de laatste paar weken. Toen moest hij wel zitten! Na een half uurtje ging het verder, maar toen was het tempo al zeer afgezakt, en de laatste honderd passen gingen in het slakkentempo van gisteravond. Maar al met al was mijn lief tevreden. Tja, het betekende wel: eten na acht uur, en hij ging om iets voor tien naar boven voor het nieuws. Ik heb de achterkant van de boekenkast nog wat verstevigd, maar kan niet bij mijn reguliere gereedschap, dat is allemaal geblokkeerd, dus het was ploeteren. Nu ben ik benieuwd wat er morgen gebeurt. Zal de verzekering bereid zijn de vloerbedekking te vervangen? Of moeten we dat zelf doen? Het is nu of nooit meer, en het stinkt wel, na die overstroming. Mijn eigen energie valt me erg tegen, moet ik bekennen. Ik had gedacht dat ik meer kon. 

18 januari 2010. Hoera, Betty is jarig, en kwam even langs om Ton de WII te demonstreren, en om een kopje thee te drinken. Een klein verjaarscadeautje ging er ook nog wel in, maar vieren doet ze het 18 juni, dan weten jullie dat alvast. Ton had een slaappil genomen, om vanmorgen een beetje wakker te zijn tegen de tijd dat de jarige kwam, en al werd hij er vannacht heel vervelend van wakker, het resultaat was redelijk, en nu zit hij te tennissen... ;-) Er is nog een schilder boven mijn hoofd bezig, dus we gaan straks pas wandelen. Kwart over vier, hij is weg, dus we gaan de mist en regen in... brrr... Ton heeft lekker gespeeld met de WII, en het staat hem wel aan. We wilden net weggaan, toen er een telefoontje kwam, dat om verschillende redenen veel tijd nam. We waren zodoende pas tegen half acht terug, en toen had Ton met veel moeite en tussenstops zijn 2000 pas gehaald. (Volgens mij 1900, maar daar zeuren we niet over, hij was toch al aan het eind...) Maar... hij heeft niet de halve dag verslapen, en daar ben ik blij mee. Vanavond hebben we dat kleine gebakje toch nog maar op Betty's gezondheid genomen. Zij is weer aan het lijnen, en had een nieuwe jurk aan, die een maatje kleiner was, zo te zien, dan de vorige. Nu moet ik ook weer. Morgen of zo. Dan staat de schilder weer vroeg voor de deur. Kreun... <maar het had nóg vroeger gekund!> 

17 januari 2010. Een zeer trage start, zo langzamerhand zakken we af tot het niveau van mensen die niet naar de kerk gaan. Droevig. Er is weer een wonder nodig om verder te kunnen. Pas tegen vier uur gingen we het huis uit. Maar meer dan 1000 pas kon Ton er niet uitpersen. En dat nog in gedeelten. Wel buiten, en daar genoten we van. Bijna overal was het wit weg geregend. Vandaag heb ik ook niets nuttigs gedaan, hoewel er van alles ligt dat moet gebeuren. Maar morgen is onze Betty jarig, en ze komt ook nog even langs, dus daar verheugen we ons op. Alvast onze felicitaties, mooi meisje! ;-)

16 januari 2010. Voor Ton was de nacht rustig maar redelijk slapeloos, dus de morgen moest worden bijgeslapen. Het gewicht was een fractie minder dan gisteren, maar de buik puilt nu echt heel erg uit. Hij heeft er veel last van. Ook kleine bewegingen als omdraaien in bed en opkomen gaan soms niet zonder hulp. Moeilijk voor hem, die afhankelijkheid, en vooral de angst dat het alleen maar erger zal worden. Hij ziet alle beren en leeuwen op zijn pad, en nog wel een paar meer ook, af en toe. We gingen om 4 uur 'al' op pad, en Ton heeft de 2000 afgemaakt, al waren het er volgens mij 1900, maar we vergissen ons allebei wel met tellen. De cardioloog had het gebruik van 'mars' aangeraden als energierijk voedsel, zodat Ton meer werk zou kunnen verzetten, maar hij wilde er maar 3 heel dunne plakjes van. Toen zat hij vol, maar ik kon niet merken dat hij meer arbeidsvreugde had... Vanavond wilde hij graag dat ik dicht bij hem bleef, dus er is niet veel uit mijn handen gekomen. Alleen heb ik nog wel even sneeuwpret gehad: er viel weer een stoep te vegen, en omdat er al mensen hadden gelopen over de gevallen sneeuw, was het lastig grip te krijgen op de gladde klompen samengeperste sneeuw op straat. Het is morgen, dus als we straks naar de kerk willen, moeten we nu naar bed. Ton ligt er al in.

15 januari 2010. De slaappil heeft wel gewerkt, maar Ton stond niet verfrist op, en hij bleef landerig, al had hij bij de fysiotherapeut meer energie voor de oefeningen. Verder heeft hij voornamelijk de binnenkant van zijn oogleden bestudeerd en de sudoku's. Hij was niet meer in beweging te krijgen. Ik wel, maar nu ben ik ook helemaal kapot. (en als je nu nog verschil zag in positieve zin...) Zucht. Morgen verder. 

14 januari 2010. We moesten redelij vroeg op, want voor de middag moesten we in Nieuwegein bij onze favoriete cardioloog, dokter Kelder zijn. Heerlijk, iemand die zo oprecht luistert! Daar word je vanzelf al beter van. Ton heeft in het ziekenhuis al 350 pas gezet, en later op HC nog 550, waarna we bij Ineke terecht konden, om de meegekregen medicijnen meteen te laten testen. Dat scheelde weer een week. Maar daarna was Ton ook wel heel erg moe. Het advies was: meer kleine maaltijden, dus ik gaf mijn hart toen we thuis waren eerst soep en een cracotte met een plakje vlees, en daarna ging ik boodschappen doen. Nogal gesjouwd, niet alles gevonden wat ik zocht, maar ach... en om acht uur kreeg Ton het tweede deel van zijn maaltijd. Hij was best tevreden, maar voor mij gaat dit betekenen dat er nog minder tijd voor mij overblijft om achterelkaar iets voor mijzelf te doen. Zou het op de lange duur betekenen dat Ton weer beter functioneert, dan is het de moeite waard. Niet zeuren dus. Klaar. Vanavond heb ik maar eens een stel CD's omgepakt in dunne doosjes. Er kunnen er wel veel meer op mijn CD-rek maar ze zijn minder  herkenbaar. Ik had alle data en audio CD's zo langzamerhand door elkaar, dus het is goed dat ik dit orden. En dat kan, zolang er niets anders dan CD's op mijn tafel ligt. Maar wat er eerst lag moet ook nog geordend, en eerder kan ik niet aan klussen beginnen. 

13 januari 2010. Vandaag geen werklieden over de vloer, maar duidelijk was dat niet meteen. Dus ik was maar wel vroeg op. Ton had iets langer geslapen dan anders, maar was niet vooruit te branden, dus veel verschil maakte het niet. We waren wel op tijd bij Daniel en Ineke, die ons beiden intensief onder handen namen. We zijn er beiden erg moe van. Ton doezelde en keek TV, ik heb de tafel in mijn kamer leeg gemaakt, en ben begonnen aan het uitzoeken van de vele stapels muziek en data CD's. Echt, alles zit door elkaar. En niet meer alles is te lezen. Dat begin ik ook te merken. Ton heeft vandaag niet meer gelopen. Morgen ook een rommelige dag, en maandag gaat het verbouwingscircus weer verder. En ik bén al zo moe... ;-)

12 januari 2010. Na weer zo'n onrustige nacht heeft Ton vanmorgen kunnen slapen, nadat hij zijn ontbijt had genuttigd. Hij sliep tot dik drie uur, en meende wel enigszins uitgeslapen te zijn. Toch haalde hij maar met moeite de 2000 pas, en hij sliep na het eten direct in. Ik heb vanmiddag op mijn kamer een kastje voor de kerstspullen opnieuw ingeruimd, nu past er nog minder in. De operatie van notre pasteure is goed gegaan, hoorden we vanavond, dat is fijn, maar in Vianen ging Mannetje, de kater die al drie jaar in het gezin was eer de kindertjes werden geboren, vandaag voor de allerlaatste keer naar de dierenarts. Een droeve dag voor het hele gezin, maar er zijn wel grenzen aan wat je een dier mag aandoen. Net zoals aan het rekken van mensenlevens tegen de uitdrukkelijke wens van de persoon in. Zucht. De stucadoor heeft vandaag in Tons kamer gewerkt. Maar zo te zien komt de gele gorigheid alweer door de isolatielaag heen. Dit schiet niet op. Ik word er wel erg moe van. 

11 januari 2010. Fysiotherapie vanmorgen. We waren toch al vroeg op, omdat er weer gewerkt zou worden boven ons hoofd. Nu werd Tons studeerkamertje boven leeggehaald. Helaas niet door de geschoolde verhuizers die ons ooit waren beloofd, maar door een vriendelijke timmerman, en en onwillige schilder. Het resultaat was droevig: alles door elkaar in dozen, zonder te zijn verpakt, en ja hoor, de doos met de meest dierbare en kostbare items van Tons kamer zakte door zijn bodem heen bij het oppakken, en o.a. het mooie kapje van wit biscuitporcelein, waar ik destijds voor krom gelegen heb, is gebroken. Niet alleen dat: een scherf is ook nog onvindbaar. Ik heb er bij staan huilen, maar dat gebeurde allemaal terwijl ik bezig was met de verzorging van Ton, dus mosterd na de maaltijd. Ton had ook niet de energie om nog te gaan lopen, dus het was een dag met een grijs randje. Ik heb me ook prompt vergrepen aan alles wat calorierijk was in huis. 

10 januari 2010. Je eigen en andermans' stoepje schoonhouden is geen populaire bezigheid tegenwoordig. Ik doe mijn best, maar soms is er al een kudde olifanten over de stoep gedenderd als ik even niet kijk, en dan liggen daar mooie plakjes ijs. Vandaag was het een stuk minder koud dan gisteren, maar toch... toen ik in de hal van het station stond, vanavond om vier uur, bleek de trein van 16.13 uur, die ik had moeten hebben om naar Leerdam te komen, waar ze kerkten om vijf uur, niet te gaan. Er was ook geen reactie op de meegeleverde telefoonnummers, op één na, maar daar trof ik iemand die niet zo snel was. En mij uiteindelijk, toen het beltegoed bijna op was, het verkeerde nummer gaf. Dan leg je het maar in 's Heren hand, en wacht je maar af wat er komt. De trein die wel ging leverde me uiteindelijk om 17.22 u af in Leerdam, waar ik direct in een auto werd getrokken en naar de kerk gebracht, waar 15 lieve mensen plus organiste geduldig zaten te wachten. Om 8 uur was ik al weer thuis, dus dat ging redelijk vlot. Maar toen moest ik Ton nog eten geven. Voor ik weg ging had hij de soep al gehad, want we hadden toch nog wat gelopen op HC: 1100 pas. Toen riep de natuur ons naar huis, en dat was achteraf maar goed ook. Alleen jammer dat we vanmorgen niet naar de kerk konden. 

9 januari 2010. 131 jaar gelden werd Tons moeder geboren. We hebben het met een bescheiden gebakje gevierd. Het dieet is toch even naar de knoppen, omdat ik me had voorbereid op lunchen met Stien en haar vriendinnen, afgelopen woensdag. Ik was zo teleurgesteld dat een en ander door Tons gezondheid niet doorging, dat ik een paar dagen gewoon gesnoept heb. Dat laat de weegschaal ook wel zien. Maandag maar weer netjes beginnen en boete doen. ;-) Ton had niet zo best geslapen, dus hij sliep een gat in de morgen. Nu ja, bijna de middag. Voor we het pand konden verlaten was het alweer half vijf. Schiet niet op zo. Maar hij heeft redelijk soepel 2000 pas achter elkaar gezet, en weigerde daarna nog één voet te verzetten. Hij is in elk geval bezig bij te komen van zijn dip op woensdag. Maar 's morgens is hij niet veel op dit moment, dus of hij naar de kerk kan?

8 januari 2010. Ondanks veel onrust heeft Ton vannacht een paar uurtjes in een andere houding kunnen hangen, en eens echt geslapen. Hij knapte er direct van op, en kon bij de fysiotherapeut ook meer fietsen en oefenen dan afgelopen tijd. Maar daarna was hij moe en wilde hij niet meer lopen. Dus of dit winst is? In elk geval in zijn belevenis. En omdat er vandaag geen arbeiders over de vloer kwamen kon ik op mijn eigen moment wakker worden, en dat was ook bijzonder prettig. Al is het intussen kwart over vier en heb ik 'nog niets' gedaan... Aan het werk dus. 
Tons goede moed hield stand. Hij heeft een paar CD's afgeluisterd, die hij al een tijdje geleden had gekregen, en 'teveel lawaai' vond. Nu genoot hij er van. Ook die bedankbrief heeft hij geconcipieerd. Dat hij aan schrijven niet helemaal toekwam is niet van belang, dat komt wel, Helaas lag het eten weer wat zwaar op de maag. Dat heeft hij met die volgelopen buik al snel. Zelf heb ik het grootste deel van de dienst voor zondag in Leerdam klaar, en dat geeft ook rust. 

7 januari 2010. Het leven is en blijft moeizaam, maar desondanks heeft Ton er aan het eind van de middag met veel inspanning 2000 pas uit geperst. Wel redelijk achter elkaar, hij had geen koffie nodig om op krachten te komen. Dat gaf weer moed.

6 januari 2010. Vandaag was Tonio jarig. En hij kwam zelf even om zich te laten feliciteren. Hij had ook een gebakje bij zich, maar Ton was misselijk, hij voelde zich zo beroerd dat hij mij vroeg mijn lunchafspraak af te zeggen. Heel jammer, want het ging om allemaal lieve dames, die ik erg graag gesproken had, en vooral een jarige, die ik zeer hoog heb. Ik had ook al een paar dagen mijn dieet verwaarloosd, omdat ik anders wel eens een erg geurige tafelgenoot kon zijn. Driedubbel jammer dus. Bovendien kreeg de fiets een lekke band toen ik het af ging zeggen, dus het schoot niet op vandaag. Wel had ik nog een kwartiertje met onze jarige zoon, en dat was erg prettig. Later dutte Ton wat in. Ik moest nog een paar boodschappen doen, dat viel tegen, en juist toen ik weg was voelde Ton zich erg naar en ongelukkig. :-(( Daarna heeft hij vooral geslapen, dus ik neem aan dat dit een roerige nacht wordt. Ik heb vanavond de liturgie voor zondag in de computer gezet. Dat was hard werken, maar het is prettig om eens achter elkaar door te kunnen gaan. Met andere dingen zat het vandaag flink tegen, dus dit mocht dan ook wel. Nu is het al weer een uur de zevende, dus ik stop.  

5 januari 2010. Gister en vandaag is er boven gewerkt op de overloop. Vast heel hard, want de heren hadden wel nogal wat tijd nodig om bij te komen. Gister sneeuwde het hier, vandaag vrijwel niet. Ton heeft vannacht nogal goed geslapen, maar moest vanmorgen toch nog wat bijslapen, terwijl ik er om 7 uur uit moest. Niet eerlijk. Maar hij moest wel om 12 uur bij de fysio zijn. Hij had wat buikpijn en wilde afbellen, maar we zijn uiteindelijk toch gegaan, en al vermoeide het hem, de benen zijn gemasseerd, en hij heeft 5 minuten gefietst. Later op de middag zijn we nog naar HC gegaan, waar hij met enige moeite 1600 pas er uit perste. Opgewekt maakten we elkaar wijs dat er toch vooruitgang in zit. Na het eten vielen we allebei in slaap. Ik was blij dat de film niet doorging vanwege de gladheid. Nu ja, de film zal in Zeist wel hebben gedraaid, maar Wil reed niet. Ik heb wat geklust, maar er kwam niets nuttigs uit de handen. Morgen ga ik lunchen met Stien die 80 is geworden op Tweede Kerstdag. 
En onze eigen zoon is morgen op de dag zelf jarig. Ons Driekoningenkind. Maar hij viert het niet. Of vrouw en kind er ook zo over denken zien we wel. ;-) In elk geval: van harte gefeliciteerd met het behalen van deze mijlpaal, Tonio! 

4 januari 2010. Vanmorgen moest ik vroeg op, want om 8 uur zouden de werkers van het eerste uur voor de deur staan,  om de waterschade van 26 juni aan te pakken. Nu had Ton een heel slechte nacht, voor de verandering, dus ik was niet blij met de wekker van kwart over zeven. Om half tien kreeg ik een telefoontje. Ze kwamen er aan, problemen met de auto door het slechte weer. Ze waren vast niet de enigen. Het plafond van de overloop is er uit gesloopt en zal morgen verwijderd worden. Maar de rest moet nog. Dit gaat vast meer dan 4 dagen duren. Morgen dus weer vroeg op. Ton was niet te genieten voor een uur of vier. Dus om  half zes waren we al op HC, waar hij vlot wegliep, maar niet verder kwam dan 1100 pas, en later nog 200. Alle energie was op. Hij heeft vanavond ook erg intens naar de binnenkant van zijn oogleden gekeken. Maar nu is het morgen, dus ik ga naar bed. Bid maar dat Ton slapen mag. 

3 januari 2010. Een moeizame nacht voor Ton. Dus versliepen we ons en waren we niet op tijd voor de kerk. De dienst was al afgelopen eer wij met twee benen buiten bed stonden, elk. Ton is weer eens lekker in bad geweest, en ik was hem net de voeten aan het manicuren, toen er werd aangebeld. Het was kwart voor vier, en ik verwachtte onze predikant tussen kwart over vier en half vijf, dus tja... dan tóch maar open gedaan. Het bleek een dierbare achterneef, maar ik moest hem toch wegsturen, jammer, maar ik had Ton nét kant en klaar toen Geneviève aanbelde. Van lopen is het vandaag niet meer gekomen. 

2 januari 2010. Het was heel laat eer Ton zich er toe kon zetten zich aan te kleden en te wandelen. Ik was ook wat van slag, dus het schoot niet op, ik wel uit mijn slof, :-( , maar Ton heeft toch de 2000 stapjes gezet. Kan iemand mij uitleggen wat het verschil is tussen een stap en een pas? 

1 januari 2010. Een gelukkig nieuwjaar voor de lieve lezertjes. Vanmorgen stond de teller van de website op 18.363 en die van mijn weegschaal op 71,3. Mijn streven was het afgelopen jaar dat ie toch op de 65 zou staan, maar dat is niet gelukt. Jammer dan, hè? En maar weer ernstig doorgaan. Vandaag feliciteren we Barry, die jarig is, het het nu maar eens op de 2de viert, voor de verandering. Sommige dagen hebben nu eenmaal wat andere accenten nodig. Morgen is ook vriend Hub jarig, die we alvast van harte feliciteren, want het pakje kan niet in de brievenbus, die is hier nog dicht geniet. Ton ging heel content slapen vannacht, hij heeft redelijk geslapen, maar werd met een warrige maag wakker en bleef dus sudderen. Met enig geluk staat hij op voor het helemaal donker is, want er moet wel gelopen worden. Ik heb nog wat achterstallige administratie gedaan, maar er ligt nog véél meer. De zon zakt al achter de huizen, dus ik zal maar eens gaan activeren, hiernaast. Voor wie de kerstkaart nog niet gehad heeft, die kun je hier aanklikken als .pdf...

Voor het nieuws van 2009 bevelen we aan te klikken op: nieuws 2009

Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008

Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007

Voor 2006 op nieuws van ton en gea voerman en van haselen

Voor 2005 op nieuws 2005

En de rest is oud nieuws...