5 juni 2012. Vandaag gaan onze gedachten naar de jarige Geneviève, van harte! En we beleefden het Diamanten Jubileum van de Engelse koningin mee via de televisie. Een prachtige dienst in de Saint Pauls, en daarna een vrolijke rijtoer door Londen. We lagen aan het beeld gekluisterd, dus het was een rustige dag voor ons. Jammer genoeg kon Gerrit, die een grote fan is, niet kijken, al een paar dagen lag daar het beeld er uit. Misschien dat het op Youtube komt, morgen of zo maar eens kijken. Vanavond heb ik het verslag van de Bedevaart zo goed als afgemaakt. Er zal hier of daar nog wel iets veranderd moeten, maar het grootste deel is af. De foto´s zijn bekeken en rechtgezet. Nog steeds heb ik een irritant probleem met de computer: de dode toetsen geven een dubbel teken. Dus '' i.p.v. '. Samengestelde tekens werken ook alleen via: invoegen van symbolen. Ik ben er nog niet uit hoe dat komt. Nu ja. Het is bijna morgen dus ik groet u. 

4 juni 2012. We werden vroeg en wreed gewekt door iemand van de fysiotherapie: of we eerder konden komen dan afgesproken. Er waren drie zieken, en afspraken moesten worden omgezet. Gelukkig nam Ton de telefoon aan, en hij bood aan daarna koffie te zetten. Hoera! 
Er viel nog veel te doen, want we verwachtten een heel lieve vriendin vanmiddag, en er moest veel troep geordend worden. Dat heb ik deels voor en deels na de fysiotherapie gedaan. We werden beiden aardig aan het werk gezet, dit keer door een jongen die we nog niet hadden meegemaakt, en dan krijg je toch weer andere oefeningen en andere inzichten. Ton geniet daar wel van. We hebben beiden daarna wel gemerkt dat we veel hadden gedaan, maar dat schijnt goed te zijn. Zo niet voor je lichaam, dan toch voor je karakter. Of zo. Mijn lichaam was niet zo blij. Maar dat is zuster ezel al een tijdje niet, dus daar kan ik niet over blijven zeuren. (Al helpt een portie zeuren mij wel, hoor!) Hoe dan ook, het bezoek was bijzonder gezellig, en daarna hebben Ton en ik nog wat nagepraat, zodat het vanzelf tijd was om naar de keuken te gaan. Pas na het afwassen kon ik de PC aanzetten, en daar was toen veel onderhoud te plegen aan correspondentie en zo. Nog lang niet mee klaar. Ik hobbel een beetje achter het leven aan. Dus verwacht niet teveel van me. Ton dook vanavond al om negen uur het bed in. Morgen beter. 

Zondag 3 juni 2012. Het regende toen we naar de kerk gingen. Jammer, want er was een Utrecht Danst festival gepland, en dat viel toch lichtelijk in het water, naar het zich liet aanzien. Na de dienst wilde Ton liefst meteen naar huis, het had hem veel energie gekost om zich te concentreren op de preek, ondanks het feit dat hij dat met de ogen dicht deed om zich niet af te laten leiden. Koffie en een koek brachten hem weer op de been gelukkig, en op de terugweg regende het nauwelijks meer: het miezerde alleen. We hebben wat naar achterstallige kranten gekeken, toen ging ik maar weer wat foto's recht zetten - want ik heb een hekel aan al die vertekende huizen en poorten... Daar waren er nogal wat van in het deel dat ik vandaag deed. Voornamelijk Rocamadour, en dat zijn veel lijnen. Je ontkomt niet altijd aan vertekening omdat je op zo'n klein oppervlak geen afstand kunt nemen, dus dan kantel je het toestel al snel. Ik vraag me af of dat vroeger ook zo was... maar ik heb de energie niet om naar oude foto's te gaan kijken. We hebben een hele tijd liggen kijken naar de parade van en voor koningin Elizabeth II van Engeland, die helaas langzaam verdronk in de stromende regen. Wel heel interessant om Tower Bridge helemaal open te zien gaan. Die was ook prachtig opgeschilderd. Veel pronk en praal overigens. En heel veel liefde en nauwgezette voorbereidingen. Op een gegeven moment ben ik toch maar gaan koken, en Ton at op bed. Hij heeft een rustige dag gehad. En ik relatief ook. Alleen moet ik nu, om kwart voor elf, maar eerst eens afwassen en de vuilniszak buiten zetten. Moet dat? Ja, dat moet. 

2 juni 2012. Vandaag moest ik het heel rustig aandoen, omdat ik gister zoveel gelopen had met Ton (de stad in om zijn uniform en regenjas bij de stomerij op te halen) dat ik op de terugweg echt heel veel pijn kreeg in mijn knie. Dat was even niet de bedoeling. Dus heb ik gister en vandaag zo mogelijk verder gelegen, en Ton mocht vandaag alleen uit. Hij heeft niet zoveel gelopen als gisteren, maar toch wel duizend pas, dacht hij. Verder stond de telefoon roodgloeiend, en het is alweer zondag, zie ik, dus de hoogste tijd om mijn werkzaamheden te staken. 

31 mei 2012. Vanmorgen bracht ik Ton wel naar de fysiotherapie, maar nadat hij daar hard had gewerkt <o.a. gebokst, zei hij later trots> moest hij alleen naar huis, en hij deed dat met een aardige omweg, zodat hij denkt wel 1000 pas te hebben gezet. Eventjes zat hij onderweg in het park, maar toen ging hij toch maar naar huis. Ik was intussen naar Amsterdam om het een en ander te laten helen. Parel zag ik heel even, en dat was leuk. Het was voor mij een intensieve sessie, en ik kwam ook pas om een uur of vijf thuis. Ik moest het wat rustiger aan doen, werd me meegedeeld. Tja. Met Ton heb ik toen gezellig even wat gedronken voordat ik boodschappen mocht doen met de buren. Daarna koken en eten, en daarna werd het via een telefoontje en wat mails zomaar kwart voor elf. De tijd triefelt, dat is duidelijk. Vreemd genoeg staat dit woord niet in mijn woordenboek. Kennelijk geen ABN. 

30 mei 2012. Vanmorgen kwamen wij wat traag op gang, maar we waren ruim op tijd bij Daniël en Ineke. De eerste was meer tevreden over Ton dan de laatste over mij. Maar daar heeft ze veel aan gedaan. Ton had ook een mooie verzameling naalden in het hoofd steken. :-) Hij wilde naar huis, en na een kopje koffie met croissant vertrok hij met een boekje naar het plantsoen, waar hij braaf bleef zitten genieten van het leven. Hij heeft toch nog wat gelopen ook, dus hij was tevreden met de dag. Ik moest nog snel een DVD branden, die ik inruilde voor een grote zak kinderkleren, die worden doorgegeven, en daarna was ik moe, dus ik ging lekker een uurtje op bed liggen lezen. Daarna foto's rechtzetten (ik heb een hekel aan gebouwen die schots en scheef staan) totdat Ton terugkeerde om te eten. De rest van de avond ging op aan foto's en het verslag van de bedevaart. Aan te klikken op het blauwe bolletje hierboven. Het schiet enigszins op, maar ik ben nog lang niet klaar. 

29 mei 2012. In Noord-Holland is Pinkster-drie een feestdag. Maar wij hadden weer een volle dag met om te beginnen fysiotherapie om twaalf uur, en vanmiddag brachten we een bezoek aan lieve mensen helemaal in Dordt. Over Rotterdam een onmogelijke reis: we moesten naar het vierde perron, via de dienstlift, maar de lift naar perron vier bestaat niet meer. Dus moesten we helemaal naar buiten, om het station heen, door de grote reizigerstunnel, en dan maar de rolstoel de hoge trap op zeulen. Gelukkig is die relatief licht. Maar toch... Zelfs Utrecht is een stuk moderner. Het was een heel lastige reis op die manier. Ook een lange busreis, dus we waren blij toen we er waren en vriendelijk werden ingehaald. Op de terugweg gingen we via Geldermalsen. Dat mocht, en het was wel prettiger. Maar het blijft voor mij halverwege het buitenland. Om iets na negen waren we thuis, koken, eten, en nu is het al weer een minuutje morgen. Voorlopig mag het morgen blijven. Ik ga zo proberen te slapen.

28 mei 2012 en tweede Pinksterdag. Minder heet dan gisteren, maar nog steeds prettig zonnig. Het was half een eer we weg gingen, want na gisteren was de energie nog niet helemaal op peil. Desondanks hebben we, vooral in Alkmaar, heel veel gelopen. Via allerlei ommetjes, waarmee ik Ton een groot genoegen deed, liepen we naar de Hertenkamp, waar Joke Ringers het leven vierde. Zeventig is ze geworden, en ondanks jaren van ziekzijn en zorgen is ze er nog. Ze zag vandaag een kleine honderd mensen langstrekken, en genoot er intens van. Ton en ik vonden het heerlijk er deel van te zijn. Ook mijn neef en twee andere nichten waren er, mijn zussen met hun ega's, en de pleegzus van Joke. Plus kinderen, kleinkinderen en veel vrienden. Aangezien we niet aan iedereen konden vragen: wie ben je en wat is je relatie met Joke? konden we niet alle kinderen feliciteren. Het zij zo. Het weer was stralend, de gebakjes en de hapjes waren heerlijk, en het was een ontspannen, feestelijk gebeuren. Om half vijf gingen wij maar weer eens richting huis. Eerst even kijken op het kerkhof. De plantjes op Papa's graf moeten bijgeknipt, zag ik - maar ik had niets bij me. Het werd al kil, dus we gingen maar snel terug naar de Westerweg, waar we in de zon probeerden te lopen. Ton liep vanaf de begraafplaats vrijwel heel het stuk naar het station. Daar stond al een trein klaar, en omdat het nog twintig minuten zou duren eer die vertrok, had ik de gelegenheid even wat proviand in te slaan. En een stuk in de portemonnaie, en passant. Munthouder, in goed Nederlands. Maar ach, het is een feestdag... ook wij mogen het leven vieren. :-) En dat is de moeite waard. De trein vertrok even voor half zeven, dus zat Ton net aan tafel om acht uur. Met een kom hete soep. Meer had hij niet nodig. Ik schrokte wat lekkere hapjes naar binnen, waar we gisteren niet aan toe gekomen waren, en moest alweer liggen. Ik neem aan dat ik de laatste dagen een beetje teveel heb gelopen. Voordat die enge arts in opleiding (hij wordt niet genoemd bij de echte orthopeden van het Diac zag ik op hun site) als een idioot aan mijn been begon te slingeren ging het veel beter. Hij zal ook wel niet hebben geweten wat hij deed. Het is kwart over tien en Ton komt de trap op gekreund, dus ik zal hem maar eens gaan assisteren met een en ander. Morgen gaan we verder met leven. Zo de Heer wil, natuurlijk...

Zondag 27 mei 2012 Pinksterfeest!  En dat hebben we gevierd: Vroeg op, vanmorgen! Ton heeft een deel van de weg naar de kerk gelopen. Hij had vergeten een hoofdbedekking mee te nemen, dus dat was in de schaduw blijven. De dienst in de Pieterskerk was mooi van muziek en liederen, helaas was er geen koor, dat misten we echt. De preek gaf stof tot nadenken, dat wel. Na de dienst dronken we gezellig koffie, en vervolgens gingen we weer huiswaarts. We kregen van de Lutherse predikant, die we net als op de heenweg onderweg ontmoetten, een resumé van haar preek dat onze ziel voedde. Heel origineel en bijbels. Opgevrolijkt kwamen we dus thuis, waar Ton zijn petje pakte, en ik wat andere dingen, om vervolgens naar Amsterdam te gaan, waar de Charismaatjes vast een vrolijke Pinksterdienst zouden hebben. Dat hadden ze ook, met een heel goede preek van Jochem Stuiver, die binnenkort wel op de site zal staan, en niet te weinig zang van een duo dat erg enthousiast zong en de decibellen niet schuwde. Daarna wilde Ton nog wel naar Parel, we belden en ze bleek thuis te zijn. Het kostte ons een hele tijd om er te komen, Ton liep een groot deel van de weg tussen de Keizersgrachtkerk en de Nicolaaskerk tegenover het station, vanwaar de bus naar de Vlieland tegenwoordig gaat. 
Aldaar bleek er een spontaan burenfeestje te zijn losgebarsten, dus we werden verwend met knuffels en heerlijke hapjes. Dat zullen we morgenochtend wel terugzien op de weegschaal. En het ging net zo goed. (Nu ja, niet slecht.) 
Iets over tienen waren we thuis, toen moest Ton even stil zitten, hij had bijna 4000 pas gezet, en ik wilde liggen. Tja, en omdat er altijd nog wel íets gebeuren moet is het nu tien voor een. Ruim op tijd om onze nicht Joke van harte geluk te wensen met haar zeventigste verjaardag. Dat ze deze heeft mogen halen is een Godswonder, en we zijn er mét haar diep dankbaar voor. Bless you.   

26 mei 2012. We begonnen vandaag de dag niet tegelijk: toen Ton tegen tien uur boven kwam had hij de krant al gelezen, en bood hij aan koffie te zetten. Graag, dus! Ik was nog steeds moe... We ontbeten heel rustig, en daarna ging ik nog wat achter de PC zitten voor mails e.d. Ton bleek een pyjamadag voor te hebben, dus halverwege de middag ging ik uit op serieuze zaken: vitamine C. Die gebruikt Ton in ruime mate als ontstekingsremmer, en dat werkt prima. Alleen was die goede vitamine C 1500 mg al een tijdje niet meer bij de Etos te krijgen. Ik bracht drie flesjes terug, die niet open geweest waren. Dat ging zonder moeite, het meisje herinnerde zich mij. De apotheek dan... daar hadden ze alleen merk-vitamines, ook met bijvoegingen. 'Want', zei de juffrouw in de apotheek met een gezicht alsof ze er verstand van had, 'de mens kan geen zuivere vitamine C verdragen. Daar moet een vulstof bij.' Groter onzin had ik in lange tijd niet gehoord. Maar Erika bood uitkomst. Zuivere vitamine C in poedervorm. Kan gewoon door de yoghurt of in sap. Ik scoorde ook nog een paar boeken in de witte boekenwinkel, dus mijn dag was weer goed. Albert de Verwenner deed nog even dienst, en toen sjokte ik weer terug naar huis. Daar moest soep worden gemaakt. Kreun. 
En de was moest opgehangen. Ik heb meteen maar een nieuwe was in de machine gezet, die kon later ook nog opgehangen worden. Zelfs de afwas heb ik gedaan, en dat is een hele hoop, na het ontstaan van soep. Brrrrrrrr. Vanavond heb ik foto's recht gezet, en het verslag van de bedevaart bijgewerkt tot en met de zaterdag. Heb ik tóch nog iets gedaan vandaag. Oei, de was hangt nog buiten, moet ik wel even binnen halen...

25 mei 2012. Weer een mooie dag. Vanmorgen hebben we lang over prangende zaken gesproken, en enige tijd na de lunch gingen we Tons uniform en regenjas naar de stomerij brengen. En nog zo wat boodschapjes. Ton heeft vrijwel alles gelopen, 3000 pas, en dat kostte wel een 2 1/2 uur. Maar we hebben een heerlijk ijsje gehad, en er een aangeboden aan onze vroegere huisarts, die net langs kwam. Een gezellig moment. :-) Eenmaal thuis, wilde Ton toch nog wel in het plantsoen gaan zitten, terwijl ik nuttige dingen deed, want er was een boekje dat eens uitgelezen moest worden. Met de buren mocht ik later mee boodschappen doen, en dat was prettig, want alle voorraden waren nu wel op. Ik heb verder van alles gedaan zonder op te schieten. Je hebt van die dagen. 

24 mei 2012. Ton kon vannacht niet in slaap komen, en hij was al weer vrij vroeg op, want we moesten naar fysiotherapie. Hij heeft de koffie gemaakt en ik de rest van het ontbijt. En nog kwamen we maar net op tijd! Ton heeft weer een record toegevoegd: hij heeft 20 keer 75 kg weggetrapt, en 15 keer 70. Hij vond het wel mooi, voor de eerste keer, en eerlijk gezegd: loodzwaar. Zijn bloeddruk was ook wat hoog, de mijne veel hoger. Ik moet afvallen, dat is het enige dat er op zit. Help. Ik doe echt mijn best. Na de lichte lunch heeft Ton wat gedut, en ik wat gedit-en-dat, later ging mijn lief nog iets wegbrengen en wat in het plantsoen zitten genieten. Ik dacht dat de buren, die net terug waren van vacantie, wel boodschappen zouden gaan doen, dus ik stond paraat, maar dat ging niet door...  

23 mei 2012. We hadden een slechte, onrustige nacht, en stonden veel te vroeg op. Om half elf kwam er al bezoek, waar Ton heel prettig mee is gaan wandelen. Ik probeerde intussen wat formulieren in te vullen (heeft volgens mij iedereen een hekel aan) en kreeg een intensief telefoontje. De rest van de dag is ook al volgeboekt, dus ik ga maar weer verder...
Om twee uur waren we bij Daniël en Ineke besteld. De eerste mat de nieuwe vitamine C pillen van de Etos, en die zijn nu een stuk minder werkzaam. Er zit nu allerhande troep in, waardoor ze voor ons afvallen. Wat jammer: ze hadden een heel goed product, nu moeten we maar naar de apotheek, om te kijken of we daar zuivere vitamine C kunnen krijgen. Balen. Verder hebben Daniël en Ineke een boel aan ons opgekrikt. Mijn knie deed het daarna in elk geval een beetje beter. Maar nog niet zonder pijn. Ton had een vergadering vanavond, waarvoor nog allerlei moest worden opgezocht, gebeld, getikt, en daarna begon het te onweren. Toen ik de PC had uitgeschakeld werd het minder. Ik viel in slaap toen Ton weg was, maar toen ik weer bijkwam kreeg ik de internetverbinding niet meer aan de praat, totdat ik languit op de grond liggend de hub had gereset. En dan weer overeind komen, zonder je knie op de grond te zetten. Lastig hoor! Maar het is gelukt. :-) En toen begon het gedonder in de verte weer....
Ton is intussen terug, dus ik ga maar eens vragen hoe het was. (Niet leuk! Ton is voor conservatief uitgemaakt door iemand die terug wil naar de kerk van onze grootouders. Terwijl Ton voor de brede blik is en de nieuwe mogelijkheden. Hij trok het zich toch een beetje aan...) 

22 mei 2012. Een uitzonderlijk mooie dag. Eerst mocht ik mijn knie laten tapen bij de fysiotherapeut. De knie is nu twee à drie vingers dikker dan voor het bezoek aan de orthopeed, dus dit mag wel een geval van klantenbinding genoemd worden. Ik heb er ook veel meer pijn aan. Dank u, dokter Bosmans. In elk geval heb ik nu een beeldig fuchsia-rosse versiering op mijn linkerknie en daaromtrent.  Fietsen mocht ik ook nog een tijdje, om een en ander weer wat los te maken. Dat was beter dan lopen, zei de fysiotherapeut. Aan dat lopen ontkwam ik niet, maar Ton heeft zelf 2000 pas gezet, en ik heb hem maar een heel klein eindje geduwd. Bovendien konden we en passant een paar zeer noodzakelijke boodschappen doen. Het was verrukkelijk weer, al dreigde er wel onweer. Dat kwam niet. Wel toeterde om half negen onze film-vriendin. Oei, dat hadden we vergeten. Ton was vrijwilliger, en ging haastig mee. Ik kroop weer achter de PC, die ik al te haastig had afgesloten. Later bleek dat de aanvangstijd van de film was vervroegd, dus ze waren net op tijd voor de nabespreking van een film over een onderwerp dat geen van beiden interesseerde. Maar samen hebben ze gezellig gebabbeld. Voor Ton kwam er nog 600 pas bij, al doende. 

21 mei 2012. Vandaag was ik eindelijk aan de beurt bij de orthopeed. Ton moest op eigen kracht naar de fysio, dus die heeft vandaag zondermeer al 1000 pas gezet. Denkt hij. Ik ging maar met de bus, want mijn ervaring met artsen is dat de knie na onderzoek aanzienlijk meer pijn doet dan ervoor. Helaas heeft de specialist deze verwachting meer dan waar gemaakt. Enthousiast begon hij mijn been rond te slingeren onder het motto: als alles goed is moet ie dit kunnen hebben. Maar ik had al aangegeven dat het niet goed was, dus waarom hij de klachten nu persé moet verergeren is mij onduidelijk. Mannen!!!! We bekeken samen de foto's, dat was dan wel weer aardig, en inderdaad, ik kon geen arthrose ontdekken. Hij ook niet, en dat zegt meer. Wel een béétje schade die volgens hem bij de leeftijd hoort. Artsen zeuren wel erg over mijn leeftijd, zeg. Volkomen irrelevant. Goed, ik had de keuze tussen een kijkoperatie nu of over een paar maanden, een MRI zat er niet in, want hij wist toch wel wat hij daar zou zien (een jongen met groot geloof, hij zei ook minstens één keer per minuut: God!) en zo spraken we af dat ik over twee maanden nog maar eens langs zou komen. Maar fysiotherapie, dat was wel nuttig. En mijn spieren aansterken. Zo hinkte ik vrolijk in de richting van de uitgang, waar ik mijzelf tracteerde op een superijsje... Lekker in de zon opgegeten. Morgen weeg ik natuurlijk weer teveel, maar dan weet ik waar het van komt. Op weg naar huis heb ik nog boodschappen gedaan, dat bleek nuttig, want Ton had ook al genoeg bewogen voor de hele dag, zei hij. Verder heb ik vandaag alleen maar achter de PC gezeten en het verslag van de reis een stukje bijgewerkt. Tot en met de eerste dag daar. Als dat in dit tempo doorgaat kom ik er nooit mee klaar. Het is intussen morgen, en het versturen van een gigabyte aan foto's en films heeft meer tijd gekost dan ik had gedacht. Nog een half uur, geeft we transfer aan. Dan hebben ze er meer dan vier uur over gedaan om dat op te laden. Nu maar hopen dat degene voor wie het is bestemd een snellere verbinding heeft...

20 mei 2012. Vanmorgen waren we met enige moeite op tijd in de kerk. De dag begon wat druilerig, maar werd later mooi. Na de kerk heeft Ton zo'n 800 pas gelopen. Daarna dronken we nog maar eens een kopje koffie, en toen moest Ton verschrikkelijk diep nadenken. Ik ging intussen maar wat aan de foto's doen van de reis. Dat schiet niet op. Toen ik vond dat ik genoeg had gedaan ging ik maar eens kijken hoe het met Tons overpeinzingen stond. Die waren heel diep. Maar na een kleine verfrissing wilde hij toch nog wel even naar buiten. Omdat ik zeurde, niet omdat zijn hart hem dat ingaf... Hij heeft zelfs nog 2300 pas gedapperd, genietend van het mooie weer en van de natuur, en napratend over hoe gezellig het gisteren wel niet was, en hoe blij hij was dat hij was gehaald en gebracht... en zo kwam de stand op 3100 pas. We zijn beiden een stuk beter uit Lourdes teruggekomen dan wij er heen gingen... Vanavond aten we dus laat, Ton kreeg nog een telefoontje dat vrij lang duurde, ik pleegde er later nog een, en zo is het alweer half twaalf. Tijd voor morgen en de vuilniszak...

19 mei 2012. Wat heerlijk dat het vandaag veel beter weer was dan de weerman had voorspeld. 
Er waren ook talloze gebedjes opgegaan, want Steffie en Martijd trouwden vandaag. Omdat ze dit op een afgelegen locatie deden, fort Spion in Loosdrecht, hadden ze ons laten halen met hun eigen auto. 
We genoten intens van de originele huwelijkssluiting, en van één van de huwelijkscadeaux: een concertje in de openlucht door een zus van de bruid, Irmgard von Asmuth, heur man, Fernand Bernadi, Evelyn Vierbergen en onze neef Henk Vonk. Dat was echt enig. Het krioelde van de kindertjes die een geweldige dag hadden, en van de aardige mensen. 
Ton zat lekker mee te zingen, zachtjes, en babbelde na afloop nog in het Russisch met de pianiste Jelena Ennogwat. 
Toen we eenmaal thuis waren was het zomaar half negen tegen de tijd dat de soep naar binnen gleed. Nu maar even een dagje rustig aan... Maar het was een heel bijzondere dag, en we hebben buitengewoon genoten van alle warmte en genegenheid. 

18 mei 2012. Vanmorgen werden we op een normaal tijdstip wakker: even na negen uur. Uitgeslapen zijn we echter nog lang niet. Maar wel blij en gelukkig vanwege de bedevaart. :-) Gister hebben Ton en ik nog een heel interessante uitzending gezien van een Nederlander die iets met Princeton te maken had en in de Koepelkerk een heel bijzondere lezing gaf over het heelal. Waarvan het ons bekende heelal misschien maar een deel was. Jammer genoeg heb ik er maar een deel van gezien, Ton maakte me er attent op. Het spijt me echt dat ik het niet helemaal heb kunnen zien, dit hadden we beiden nóg wel eens willen bekijken. Misschien wordt het ooit herhaald. Vandaag hadden we geen tijd om te kijken, we gingen vanmiddag naar Laetitia, die vorige week zaterdag jarig was, toen wij in Lourdes waren. Ze had heerlijke soesjes gebakken, en de kinderen mochten helpen die in chocola te dopen. Dat deden ze maar al te graag. Vooral Pieter wist zijn snoetje helemaal vol te smeren. Want die vingers moesten natuurlijk wel worden schoongelikt. ;-) 
De kindertjes speelden superlief met elkaar, maar voor Ton was bijna twee uur wel veel: halverwege dommelde hij even in, terwijl de kinderen met de soesjes bezig waren. Voor iedereen een goede zaak. Maar op de heen- en de terugweg heeft hij gelopen, zodat hij samen wel aan de 2000 pas gekomen is. Dat was nodig ook, want een van de voeten is dik. Geen goed teken. Vanavond ben ik nog wat aan de foto's bezig geweest. De eerste honderd zijn nu redelijk en een paar daarvan staan al in het reisverslag...

17 mei 2012. Hemelvaartsdag. En dus dachten we: Laten we eens gezellig naar de kerk gaan. Er waren niet veel kerken actief vandaag, en allemaal vroeg, behalve de Domkerk, zagen we op internet. Op de eigen site van de Domkerk. Half elf, dat is héél Christelijk. 
Toen wij daar aankwamen ging de kerk echter uit. Foutje. We hebben gezellig gesproken met de predikant, en een kopje koffie gedronken in het Domtheehuis. Met een plakje cake, want dat was in de feestelijke aanbieding. We hadden er direct interessante gesprekken, en daarna gingen we naar huis. Onderweg liep Ton nog een stukje, maar niet erg veel. Thuis dronken we nog een gezellig kopje koffie, en daarna gingen we beiden maar eens wat opruimen. Hard nodig. Ik heb een paar foto's rechtgezet e.d. en er wat toegevoegd aan het reisverslag. Beelden houden meer vast dan woorden. Handig. Niet alle foto's zijn relevant, en de beelden van nachtelijk Parijs waar net het licht is uitgedaan zijn niet zo geslaagd. Morgen verder. Ik ging ook langs een verre buur met een beetje Lourdeswater en een dingetje... My, my, what a surprise... :-) Nu ligt Ton in bed, en ik val om, dus ik houd het verder kort. 

16 mei 2012. We zijn heel blij en vrolijk teruggekomen uit Lourdes, vooral Ton is wel erg tevreden dat we nu weer in het eigen rithme mogen functioneren. Half tien opstaan was echt vroeg genoeg, vanmorgen... Maar we zijn heel gelukkig met de afgelopen week. 
Vanmiddag mochten we eerst naar Daniël en Ineke, die wat minder aan ons op te lappen hadden, want de Heer had weer voorwerk gedaan. Ton liep nog 1800 pas voordat we naar huis moesten om direct door te stomen naar fysiotherapie, waar Ton hard gewerkt heeft. Zijn bloeddruk was prachtig: 134 - 89. Lourdeseffect. Ikzelf heb vanavond veel te weinig gedaan, maar 30 van de bijna 1000 foto's en filmpjes. En ik zoek naar een email t.a.v. een huwelijk vrijdag. Help. Maar ik heb echt gewerkt, en meer kan ik niet doen.

15 mei 2012. We zijn weer thuis na een zeer geslaagde bedevaart. (Klik op het blauwe bolletje hier bovenaan...) En nu wassen, slapen en opruimen! Ton heeft zich bezig gehouden met de post en de kranten. 

8 mei 2012. Bezig met de laatste loodjes. Parel kwam vanmiddag ook nog een paar uur helpen, dat was heerlijk. Zij is met Ton naar HC gegaan, waar ze wandelden, boodschappen deden en koffie dronken. Ook had dochterlief al een flink stuk van het huis gekuist. Ton heeft zijn spullen intussen wel bij elkaar, ik ben nog bezig, maar het zal straks wel lukken, denk ik... De komende dagen zul je voor nieuws van ons op het blauwe bolletje moeten klikken, en het kan wel even duren eer we daar dingen kunnen neerzetten...

7 mei 2012. Vanmorgen moest ik ook nog naar Amsterdam, waar ik een afspraak had met een therapeute. Ze heeft veel gedaan aan de grootste probleemzones: hals, knie etc. maar ze nam ook een groot stuk stress weg. Eenmaal thuis wilde Ton nog wel lopen, maar hij had weinig adem vandaag: 1100 pas. De binnentuin is nu prachtig, met een stortvloed aan witte bloemetjes aan de verschillende struiken. Vanavond allerlei kleine dingen gedaan. Er moet nog zo veel, maar het is 2 uur, en ik ga kijken of ik nu kan slapen.

6 mei 2012. Vanmorgen weer heel vroeg op, want Ton had een dienst in Heusden, en we werden om kwart over negen gehaald door de onvolprezen Nestrix van de gemeente, die twee dagen geleden vierde dat ze weer net een jaar ouder is dan Ton. En ze rijdt nog als een tierelier. Hoewel mijn lief al dagen hees liep te fluisteren had hij, vertrouwend op de Heer, vanmorgen zodra de dienst begonnen was, genoeg stemgeluid om het Evangelie luid en duidelijk te verkondingen. ;-) Na afloop hadden we een heerlijk ouderwetse koffie- en lunch-happening bij de familie Hilwig, en het was warm en thuiskomen. Toen we dan ook in Utrecht thuiskwamen, was het al bijna kwart voor vier. Hup, valse tand uit, mooie schoenen uit, kopje thee voor Ton, bak koffie voor mij, en nu aan het werk voor de reis. Dacht ik. Maar nee, even later rinkelde de telefoon: we zijn vlak bij... :-) 
En zo kwam onze jongste met man en kinderen heel even langs, en dat was erg gezellig. Kinderen veranderen zo snel op die leeftijd. Iets over vijven wuifden we ze uit, en toen struikelden de kindertjes ook al van vermoeidheid. Ze hadden ook een heel eind gelopen op de streekmarkt in de Twijnstraat. Heerlijk die knuffels te zien! Daarna konden we de dozen weer tevoorschijn halen van het spelletje: ik ga op reis en neem mee... die ik tijdelijk in de keuken had geparkeerd. Op de een of andere manier is het nu alweer 7 uur, dus het is de hoogste tijd dat ik nog eens even een kleinigheid klaarmaak voor mijn lief. 

5 mei 2012. Een dag van heel hard werken voor ons beiden. Ton heeft ook nog op HC iets van 1600 pas gezet, toen was het op, en we waren bij de uitgang, dat scheelde. We waren erg laat op stap, en ook laat thuis. Toen nog 2 uur in de keuken, zodat ik pas na negen uur boven was. Nog lang niet klaar met de kaarten. Snijden kost ook veel tijd. En er ging nogal wat mis. Ach ja. Ik raak nu lichtelijk in paniek, want er moet nog zoveel en er is zo weinig tijd. Er komt ook zoveel tussen door. Verder is het leven in alle vrijheid en samen natuurlijk verrukkelijk, en ik zeur alleen maar omdat ik te moe ben. 

4 mei 2012. Een dag van dankbaar gedenken. Dat gingen we eerst doen in Santpoort Noord, waar in de mooie dorpskerk een dienst was voor een vroegere studiegenoot en oud-collega van Ton: ds. Arie Spijkerboer. Een bijzonder mooie dienst met onverwachte lezingen en mooie liederen. Daarna kregen we een lift naar de begraafplaats in Driehuis-Westerveld. Daar waren we heel erg blij mee, want het miezerde, en helemaal lekker liep ik niet, terwijl het terrein nogal geaccidenteerd is. Er waren heel veel mensen, vrienden, collega's, en het gonsde van de verhalen. Sommige waren erg interessant, andere hoorde je maar half, soms ging het over de ontslapene, soms vooral over de spreker (dat hoorde je meteen aan dat snorkerige toontje), en ook allerlei muzikale en kerktechnische onderwerpen hoorde je voorbij komen. Het station bleek intussen verlegd te zijn naar een plek véél verder van de begraafplaats dan vroeger, maar ook hier was weer een aardig persoon die ons de weg wees. We hebben veel lieve en aardige mensen ontmoet vandaag. De kerk heeft kennelijk tóch meerwaarde. ;-D Ook hoefde ik Ton niet de steile helling op te duwen naar het graf, heerlijk. God stuurt Zijn engelen te rechter tijd. Zelfs toen ik op het station liep te worstelen met de rolstoel op de fietsbaan naast de trap, en ik mopperde: Heer, waar blijven Je engelen nu? kwamen er nog twee kerkgangers die de laatste loodjes mee-duwden en trokken. Na een kwartiertje wachten kwam de trein, en om half zeven waren we thuis. We waren om iets voor half tien weggegaan, dus het was wel een dagje 'uit'! 
We hebben vandaag de vlag halfstok gehangen, en na de herdenking in de Nieuwe Kerk en op de Dam heb ik met dankbaarheid en een gevoel van nederigheid ten opzichte van al die mensen die dit mogelijk hebben gemaakt, de vlag weer gehesen. Vrij om dit te doen. Het spreekt niet vanzelf. Wat zijn we dankbaar dat onze kinderen en kleinkinderen tot nu toe geen oorlog hebben meegemaakt! We zijn bevoorrechte mensen! 
Ton heeft vanavond nog aan zijn preek gewerkt, het is nu half twaalf en hij kwam die net brengen, zodat ik de zoveelste versie kan tikken. Dat doet me aan prof. de Knijff denken, die me bij de receptie vertelde hoe hij, na zoveel jaren doceren over dit onderwerp, soms nog verbijsterd is over de vraag hoe een preek in elkaar zit, en waarom die nu precies goed is... Tja, de Heilige Geest is niet te doorgronden... ;-) En als Zij de preek maakt wordt ie vanzelf een stuk beter. Alleen luisteren wij soms zo slecht, en willen we er persé onze eigen gedachten in stoppen. Goed, tijd voor enige serieuze arbeid dus. (En de dag begon al zo vroeg!!!!)

3 mei 2012. Vandaag hadden we alweer fysio, maar Ton was iets minder 'in shape' dan gisteren. Toch heeft hij aardig gepresteerd. Ik werd ook weer flink bewogen, en ik kreeg een nieuwe tape op de knie, want voor mijn badavontuur van gisteren had ik de tape voorzichtig verwijderd in de hoop die daarna weer vast te kunnen plakken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Vanmiddag en vanavond heb ik een en ander kunnen doen aan de voorbereidingen voor de bedevaart, vanavond deden de buren boodschappen met mij, heerlijk, en daarna heb ik voornamelijk zitten printen en stoeien met de printers... Als ik er niet snel achter kom hoe ik deze pixma kan bijvullen is het een miskoop. Dan is die veel te duur in het gebruik. Wat een verschil met de vorige, maar die was helaas kapot. Nog een gezellig gesprek gehad met mijn jongste dochter, over haar verjaardag, haar kinderen etc. Tons preek verder getikt, en nu is het al weer laat. Ik moet nog dringend iets doen, maar ben vergeten wat het was. Daar kom ik dan zo wel achter. Eerst Ton maar even in bed helpen, hij is al boven.

2 mei 2012. De dag begon nog vroeger dan we dachten: we hadden een foutje gemaakt met het uur van de fysio vandaag. Om 10 u 25 werd er opgebeld en geklaagd: waar zijn jullie nou? Ton was zich nog aan het wassen, we dachten nog een kwartier te hebben. Maar hij heeft zich flink geweerd tijdens de zitting die iets korter was geworden. En ik had ook pijn in de arm na afloop. Verder veel kleine dingetjes gedaan vandaag. En tussendoor nogal wat gelezen in een spannend boek, dat ik niet kon laten liggen onder het koken en het eten. Vanavond heb ik voornamelijk in bad doorgebracht, maar als het goed is zijn morgen mijn haren weer in overeenstemming met mijn zinnen. Lijkt me zinnig. Vanavond nog gezellig gekletst met Betty, en zo werd het al weer 0.51 u van de derde mei. Truste.

1 mei 2012. De lelietjes der dalen bloeien hier nog niet helemaal. Andere jaren kon ik er al kleine bosjes van weggeven, maar nu niet. Soit. Ik deed vanmorgen wat lang over het klaarmaken van het ontbijt, en was net toe aan het fruit, toen de telefoon ging: de fysiotherapeut. Waar we bleven. ???? Misverstand dus. Er was aanvankelijk een afspraak geweest, maar die was verzet, en kennelijk terug gezet, maar dat was niet geheel duidelijk geworden. Aangezien mijn lief nog in het buitenland was, slokte ik de fruitpap naar binnen, en hobbelde ik naar de fysio, waar een nieuwe tape naast de knie gezet werd. Even anders dan de eerste keer. Ik kon er aardig mee lopen, zij het niet helemaal zonder pijn. Dus ging ik de stad in om alvast een aantal dingen van mijn lijstje te kunnen schrappen. Een deel lukte, een ander deel niet. Met de buurman heb ik nog even op zijn 'terras' van de zon genoten... dat was de opzet. Toen we zaten ging de zon net schuil achter bomen en wolken. Ton bleek toen al onderweg naar huis, maar hij miste de aansluiting, en daarna nog een bus, dus het was al tegen half acht eer hij thuis aanschoof achter een kop soep. In elk geval had hij twee gezellige dagen gehad. :-) Vanavond wilde hij wel weer eens in bad gestopt worden, en ook dat gebeurde. Ik kon net twee blouses strijken, terwijl hij lag te weken. Straks verder, want het is al weer morgen. Omdat ik een boek opensloeg in de keuken. Heel verkeerd...

Koninginnedag 30 april 2012. Wij feliciteren Nederland en elkaar met onze koningin, en haar met haar gezondheid en haar gezin. Wij bidden haar Gods zegen toe in vreugde en verdriet, in werk en gezin. Ook gaan onze felicitaties naar mijn nicht Li en de haren. We hebben elkaar al lang niet gezien, want ze woont ver weg. Maar onze gedachten gaan ook naar haar uit. 
Vanmorgen hebben we het grootste deel van de tocht door Rhenen gezien, en ook het gebeuren in Veenendaal werd uitgebreid bekeken. Ik was gewoon erg moe. Wel heb ik later wat kleren buiten gehangen om te luchten, en ook een en ander gepast voor de bedevaart, en dat viel niet mee. Ik ben buitenmate aangekomen sinds Pasen. En dat is allemaal mijn eigen schuld. Balen helpt dus niet.
Later ging ik nog even Utrecht in, maar ik vluchtte redelijk snel terug vanwege het lawaai dat onzindelijk hard was, en het lawijt dat niet voor mijn leeftijdscategorie was bedoeld. Ik vond niets in de aangeboden waren, maar kocht wel een paar zeer nuttige dingetjes in een winkel waar in zomaar langs kwam. Batterijen en zo. Nu moet ik de was uit de machine halen, en dan ga ik maar eens naar bed. 

Zondag 29 april 2012. De nacht was wat onrustig, en omdat we intussen hebben geleerd dat té niet goed is, hebben we ervoor gekozen vandaag slechts één keer naar de kerk, en wel bij de Charismaatjes in Amsterdam, die 20 jaar bestonden. Het was feestelijk, vol decibellen, lang en voor Ton dood-vermoeiend. Dus we bleven maar niet nagenieten. Er lag ook nog een afspraak in het Noorden. De tram leek er niet meer door te kunnen komen vanaf het plein bij de stadsschouwburg, dus Ton deed mij lopen naar het Station langs allerlei omwegen, waar het iets rustiger leek. Want het was om kwart over vijf al erg druk in Amsterdam. Op het station bleek dat er een heel creatieve oplossing was gemaakt voor het treinverkeer, dus hoe dan ook: er moest worden overgestapt op Amersfoort. Toen heb ik mijn andere mogelijke plannen maar opzij gezet, en ik ben met Ton in de trein gaan zitten, en in Amersfoort heb ik hem in de goede trein gezet. Die stond natuurlijk niet aan de andere kant van het perron, want waarom zou je het de onschuldige reiziger makkelijk maken? Vervolgens moest ik ook weer met de rolstoel terug van perron 2 naar 6. Ik vergat mijn kaartje af te stempelen, want daar stonden drie dikke NS'sers voor, die mij met de lift stuurden... tijd zat, zeiden ze. Ja, ook alleen maar omdat iemand mij voor liet gaan en iemand anders inschikte... Gelukkig werd ik niet gecontroleerd. We hebben al een probleem, want Ton vergat uit te checken uit de tram op de heenweg. De uitgang was versperd door twintig luidruchtige medelandertjes, die natuurlijk best opzij wilden gaan, en elkaar in hun haast bijna uit de tram duwden, en ons erbij. Zij hadden niet ingecheckt, en zo vergat Ton uit te checken. Dan wachten we toch op de volgende tram? Nee, zei de conducteur daarvan: dat gaat niet werken. U moet iets ingewikkelds doen bij een automaat en dat dan printen (watwatwat???) of anders via internet. Nu ja, Ton zit nu met zijn kaart in het buitenland, dus we zien het wel. Ik was extreem moe tegen de tijd dat ik thuis was, alles deed meer pijn dan anders, dus ik kijk met weinig vertrouwen de nabije toekomst tegemoet. Ik heb op bed TV liggen kijken: de Reünie (weer heel ontroerend) en een stuk over een film die de (toen nog a.s.) koningin maakte over min of meer kansarme jeugd. In 1981 of zo... Nu is het alweer kwart over elf, gek is dat. Ik ga proberen te slapen. God zegene onze koningin en haar huis. Wij zijn er gezegend mee. 

28 april 2012. Ton bleek vandaag een pyjamadag te hebben. Er zou een lieve vriendin langs komen, maar Ton had niet de energie voor een geciviliseerd gesprek. ;-) Dus hij at boven in bed... Ik had een heel gezellig gesprek intussen. Vanavond nog wat getikt voor hem, en geprobeerd een portret te bewerken, maar dat kostte meer tijd dan dat het effect had. Onwillekeurig heb ik intussen de knie te ver gebogen - soms zet je je schrap, als iets niet wil - en die protesteert nu. Er protesteert wel meer. Ik ga daar een eind aan maken door zuster ezel in bed te stoppen. Of zou mijn zuster een ezelin zijn? Af en toe is het in elk geval een dwars en dom beest, dat lichaam van ons. Daar had Franciscus wel gelijk in. Morgen komt er weer een dag. Nee, die is een minuut geleden al begonnen... ;-)

27 april 2012. Wat vliegt de tijd! Ton werd vrij vroeg wakker, we moeten zo langzamerhand ook weer wennen aan een geciviliseerd dag- en nachtpatroon. Om een uur werden we vandaag bij Daniël verwacht, die ons vergastte op een serie sterke verhalen en moppen, terwijl hij Ton in de naalden zette. Totaal een stuk of acht, vandaag. Daarna gingen we nog even naar de Blokker, aan de overkant, maar die had net niet waar ik voor kwam, dus die stuurde ons naar een ander filiaal, waar het begeerde object wel voorradig was. Zodoende gingen we langs de Oudegracht naar huis. De Slegte lokte ons met kreten als: veel boeken voor 2,50 en: tweede boek halve prijs. Ton viel voor een prachtige uitgave van Catullus. Die wilde hij wel voor een verjaardag hebben. Je begrijpt dat hij er nu al in zit te lezen. Er lag ook een tweede deel van een grote grammatica van het Nieuw Testamentisch Grieks uit Heverlee... In fotocopie, maar mooi groot en duidelijk. Dat tientje werd gehalveerd, want natuurlijk is het altijd het goedkoopste boek dat voor de helft van de prijs gaat. Dit wordt dus weer een weekje water en brood, maar mijn lief was heel gelukkig, en ging braaf aan het werk voor zijn dienst van volgende week. Ik ben niet vooruit te branden, vandaar dat ik dit maar even bijwerk, in plaats van op te ruimen of iets anders nuttigs te doen. Over tot de orde van de dag!

26 april 2012. Een dag van misverstanden en zo. We waren te vroeg bij de fysiotherapie, maar Ton werd toch meteen aan het werk gezet: zijn therapeute nam wel een late lunchpauze. Hij werd gestimuleerd door weer eens andere oefeningen. En hij trapte toch mooi 70 kg weg. :-) Daarna was hij wel moe. Maar we zouden nog naar Daan, om drie uur. Dat was ook een misverstand: hij had ons om 1 uur verwacht. Toen waren we nog niet eens thuis. Heel vervelend allemaal. Gelukkig maakt hij morgen nog een plekje vrij voor Ton. Mijn lief heeft zich door de dag heengeslapen en -gelezen, ik heb soep gemaakt, gedaan of ik de keukentafel opruimde, maar in feite alleen maar dingen verplaatst, een oortje gelijmd aan een soepkom, en boodschappen gedaan met de buurman. Vanavond heb ik van alles gedaan achter de PC, maar ik weet niet meer wat. 'Dan zal het wel niet veel goeds zijn', zou mijn moeder vast gezegd hebben. Dat laat ik voor haar rekening. Ik ga slapen.

25 april 2012. We werden al vroeg gewekt, Ton door zijn inwendige klok, ik door een gezellig telefoontje. Desondanks ontbeten we niet al te vroeg, zo gaat dat soms. Daarna was Ton weer heel erg moe, dus hij ging nog wat slapen. Ik probeerde iets nuttigs te doen, maar er kwam niets uit mijn handen. Een paar kleine klusjes, maar niets noemenswaardigs. Een grappig paasei afgemaakt. Dat wel. :-) Dat is eigenlijk steeds een kwestie van een paar minuten per keer, bijvoorbeeld als het water opstaat, of als de koffie doorloopt. Je kunt altijd maar een klein stukje doen en dan moet het verder weer drogen. Vanavond heb ik nog wat gestreken nadat ik een was had gedraaid, en vervolgens mocht ik Tons dienst, zoals hij die vanmiddag en vanavond had opgesteld, in de computer zetten. Hij kijkt daar nu naar met een half oog, en ik zal morgen de correcties wel aanbrengen, neem ik aan. Dat is het al bijna, maar daar ga ik lekker niet op wachten. 

24 april 2012. Al is het dinsdag, vandaag hadden we fysiotherapie. Mijn knie is nu ingetaped, in de hoop dat dit genezing in gang zet. Ik hoop (en hobbel) mee. Ton begint weer wat op te knappen: hij is nu piano aan het spelen. Omdat zijn therapeute hem vroeg hoe het daar mee ging, en vertelde over haar eigen ervaringen met een pianoleraar. De zon schijnt, ook al dreigt het zwerk spontaan in stortbuien uit te barsten. En ik moet opruimen. Liefst ruimde ik mijzelf op - in bed. Maar helaas. 
De dag is nu bijna voorbij, en ik heb veel te weinig gedaan. Wel tussendoor telkens even gelegen, maar dat ligt ook niet lekker. 
Het komt wel goed hoor, een keer. Alleen is alles een beetje slechter geworden. Dus weer een trekkend oor, een houten schot daarvoor, en een oog dat uit zichzelf al dicht wil, voordat ik opdracht geef. Ook dit zal over een jaar wel een stuk beter zijn. Je moet het leven wel een beetje groot zien, anders wordt het zo'n gedoe. 

23 april 2012. We hebben lang geslapen. Ik was er zelf ook aan toe. Vandaag hoefde er helemaal niets, en anders mijn excuses. Ton wilde vanmiddag wel even naar buiten gereden worden, mijn knie verhinderde een lange wandeling, en Ton heeft zelf nog 300 pas gewankeld. Hij zei: 'Ik voel me alsof ik ziek geweest ben!' Wel, dat was hij. Afgelopen week hadden we iedere dag wel een paar dingen, en dat was teveel... En hoezeer ik het ook een voorrecht vind om voor te mogen gaan in een viering, ik liep nu wel op mijn tenen, vooral ook door de onrust die van buitenaf met de Franse slag werd toegevoegd. Verbum sat. Overigens ben ik erg in mijn sas met twee foto's die ik van de chirurg kreeg. Wat een delicate operatie is dat geweest. En wat knap dat er niet meer mis is gegaan... Sinds ik dagelijks voor hem bid zit er een engeltje op zijn schouder, zei hij me. Dat moet daar maar blijven zitten dan. ;-) 

Zondag 22 april 2012. Vanmorgen miste ik in Geldermalsen de trein naar Gorcum. Nu had ik maar twee uur geslapen, door mijn lief, dus ik was niet helemaal fris. De dienst begon tien minuten te laat, maar de mensen daar zijn altijd erg vriendelijk. Dankzij een aardige ouderling die mij met een noodvaart naar het station bracht haalde ik de trein terug netjes. Ik had zelfs nog een kopje koffie gehad en een gesprek met iemand die ik al vrij lang niet had gezien. Tijdens het oponthoud in Geldermalsen had ik ook nog een plezierig gesprekje met een heel aardig meisje. Cadeautjes zijn dat. Op weg naar huis van het station ontmoette ik zomaar drie mensen die ik kende. :-)  
Maar mijn hart was bij Ton, die ik node alleen gelaten had. Hij was net wakker en op de rand van zijn bed toen ik thuis kwam. Een uurtje later trok hij de dekens weer over het hoofd, en ging ik even achter de PC zitten om de dienst netjes in de PC te zetten. Je verandert, staande de dienst, altijd nog wel wat, al herinner je je daarna niet altijd alles. Maar ik was ook moe, dus ik heb ook lekker wat op bed liggen lezen. Morgen is er tijd voor de zondvloed. Tegen de avond begon Ton weer een beetje tot zichzelf te komen, en een lichte maaltijd nam hij beneden voor de TV tot zich. Die TV ging na het nieuws meteen uit, dat was teveel. Om 11 uur sliep hij alweer, ik ging net voor middernacht het bed in.

21 april 2012. Ton is inderdaad gevloerd vandaag. Met moeite is hij een uurtje op geweest voor het (halve) ontbijt, maar daarna had hij het gevoel dat hij al uren op was, en nodig moest slapen. Dat deed hij dan ook braaf, vrijwel de rest van de dag. Om half zeven kwam hij naar beneden omdat 'hij het in bed niet meer uithield', hij nuttigde een kopje soep, driekwart van het eten dat van gister over was, en werkte met moeite (in feite slapend) een klein kopje koffie naar binnen. Na het slechte nieuws ging hij maar weer naar bed. Dat wordt dus een paar dagen bedrust, zo te zien. Ik hoop wel dat hij vannacht kan slapen. Het feit dat ik er ben stelt hem gerust. Vervelend dat ik morgen naar Gorcum moet. De dienst is wel zo goed als klaar, maar de printer doet nu moeilijk, ondanks het feit dat ik de cartridge net heb bijgevuld. Misschien is die op... Lastig. 

20 april 2012. Vandaag zijn we met de Valys op en neer naar onze zwager en schoonzuster geweest. We hadden een copie van Beppie's portret voor ze, en dat wilde Ton graag zelf geven. :-) Het was dan ook een heel plezierig bezoek. 
Zowel de heen- als de terugreis hadden wij het grote geluk een taxi voor onszelf te hebben. Ik had lezingen en notebook bij mij, in de hoop wat te kunnen werken. De heenreis hadden we een aardige jongen die studeert en slechts een dag in de week chauffeert, maar hij reed bijzonder goed, en de Ford S Max was veel prettiger dan de Mercedes waarin wij op de terugweg werden vervoerd door een beroepschauffeur. Bij de laatste was ik toch lichtelijk misselijk. Dat maakte het lastig mij te concentreren op het werk. Ton sliep half, hij was volkomen uitgeteld. Op de heenweg had ik een prettig gesprek met onze jonge chauffeur over wezenlijke dingen. Soms stuurt Iemand dat zo, heb je dan het gevoel. 
Eenmaal thuis was Ton te moe om meer te eten dan een kop soep. De rest staat nu koud. Hij was ziek van vermoeidheid, dus ik heb mijn lief in bed gestopt. Om half elf werd hij even wakker, heeft een kwart kopje thee gedronken, tegen de pijn in de maag, en is weer ingeslapen. Ook ik ben te moe om nu nog verder te gaan met de dienst. Ik denk dat ik vanavond niet meer dan drie of vier zinnen heb geschreven. Morgen verder. :-) Zo God wil.

19 april 2012. Vandaag fysiotherapie en boodschappen doen. Er kwam ook nog bezoek voor Ton. Er is veel commotie rond een wat prikkelbare dame in onze kring. Zonde. 

18 april 2012. Daniël en Ineke hebben vanmiddag hun best op ons gedaan, vanmorgen had Ton een heel prettig bezoek, vanavond is de grote TV omgeruild voor een bijna net zo grote TV, die weer naar Amsterdam moet, en Ton had een inspannende kerkeraadsvergadering terwijl ik werkte aan de vertaling van een van de lezingen voor zondag. Het houdt je van de straat allemaal. ;-) 

17 april 2012. Vandaag is het een bijzondere dag, want onze Mik wordt 9 jaar. Wel gefeliciteerd, Mik! 
Verder mocht ik vanmorgen naar de huisarts die me naar de orthopeed stuurt. Ik heb hier geen zin in. Een moment van onoplettendheid kan maken dat men maanden schreit. Mijn moeder had weer eens gelijk... Balen. Was ik destijds maar niet ingegaan op de invitatie nog gezellig een klein stukje mee te rijden. Ach, zo is het leven. Een ongelukje zat in dit geval in een te grote draaihoek voor de knie, en een te kleine ruimte voor de voet. Klaar met zeuren, aan het werk! 
... En daarna naar Amsterdam waar de bushalte was verplaatst naar de overkant, bij de kerk, en waar het heel hard waaide. Miks Amsterdamse grootmoeder stapte ook in de bus, die trouwens tegenwoordig een heel eind omrijdt. Zo kwamen we gezellig samen aan. Miks boezemvriend was er ook, waar hij lekker mee stoeide, en voor het eerst sinds heel veel jaar misten we de boezemvriendinnen. Tja. 
De cadeautjes vielen erg in de smaak, en dat deden de taarten die Mama Parel had gemaakt en gehaald ook... Bovendien had Mik mogen tracteren op voetballers... Mama had daar weer een geweldig iets van gemaakt. 
Het was heel gezellig, en we werden heel luxe door neef Tommy naar het station gereden. Aldoende waren we om half acht wel thuis. In Utrecht regende het behoorlijk, maar we waren er op gekleed. Maar al met al was het al tien uur voordat ik de rest van de woordjes kon gaan opzoeken. Morgen de verwijzingen, want het is al weer een tijdje woensdag, en morgen krijgen we bezoek ook. 

16 april 2012. Veel wind, zon en wolken. De fysiotherapeute vond tijd om even naar de knie te kijken voordat ik morgen weer eens naar de huisarts moet. Zij zal contact opnemen, erg lief. De schouder heeft ze ook geoefend, dus tegen de tijd dat we thuis waren wilde ik alleen maar rustig zitten. Achter de PC. Want zondag is er weer een dienst. Maar er staat al een flink stuk in de computer, al moet ik nog wel een lezing vertalen. Bloedig woordjes opzoeken allereerst. Misschien kan ik daar nog wat aan doen. Het is nog maar tien over elf. ;-)

Zondag 15 april 2012. Vanmorgen gingen we eerst maar naar de dienst in de Pieterskerk. Ik had wel willen afhaken, want ik zag op tegen dat stuk lopen, maar er waren voor Ton veel redenen om er heen te willen. Ds. Ribs was gelukkig redelijk te verstaan voor mij, hij sprak niet al te snel. Dat betekent niet dat het ook allemaal binnenkwam, maar dat komt omdat ik te moe ben. Wel onthielden Ton en ik beiden dat een preek moet leiden tot geloof of tot verdieping / opfrissen van het geloof. Ik nam mij meteen voor nog eens goed naar mijn preek voor de middag te kijken, of die wel aan dat criterium zou voldoen. Gelukkig kregen we een copietje van de preek mee van Henk, zodat Ton het 's middags allemaal nog eens heeft kunnen lezen. Toen ging ik naar Leerdam, waar ze om vijf uur kerkten. Ik geloof dat er bijna twintig man was. Of was dat 's morgens? Nu ja, dat is ook niet belangrijk. Ik besteeg de preekstoel maar niet, om de knie te ontzien. Gelukkig werd ik gehaald en gebracht van en naar het station in Leerdam. De tocht van Utrecht Centraal naar huis was de martelgang van kromme Leendert, dus ik was blij toen ik thuis was. Het koken deed ik wel erg op zijn zondags: makkelijk, en voor een deel prefab: soep, appelmoes voor Ton en carpaggio. Heel goed eten dus. Wat was ik blij toen ik eindelijk lag. Nadat ik de dienst op het web had bijgewerkt. 

14 april 2012. Een mooie dag. En Maaik van Petra werd vijf, maar dat was te ver. Maar wel gefeliciteerd! :-) 
Ik ben druk bezig geweest met de dienst, en Ton moest nog lopen, dus hobbelden we via een omweggetje naaar HC, waar hij iets van 2100 pas liep. Ik was een beetje kreupel toen we thuis kwamen, dus heb ik even op bed gelegen voor het koken. Dat werd toen weer vanzelf laat. Nu is het bijna zondag, en ben ik bezig de laatste bladzijden te printen. De dienst is vrijwel klaar om op het net te zetten. Of Ton morgen naar de kerk gaat moeten we nog zien. Mijn dienst is trouwens 's middags. Het zal allemaal wel goed komen. 

13 april 2012. Voor ons niet vrijdag de dertiende in negatieve zin. Hoewel, helemaal gelukkig was ik er ook niet mee. Een telefoontje naar de dokter(sassistente) leerde mij dat de pijn aan mijn knie niet van artrose komt. Gelukkig natuurlijk, ik had het ook niet verwacht, maar nu moest ik wel weer een nieuwe afspraak maken met de huisarts, opdat zij zich het hoofd kan breken over de vraag waar het dan wel van komt. (Nou, gewoon, ik heb mij knie verdraaid, en toen is er mechanisch iets verkeerd gegaan, dat zei ik toch!) En dan krijg je weer het gezeur van andere specialismen, en andere onderzoeken. Dat had toch veel efficiënter in één keer gekund? Hierbij is mijn gal weer even gespuugd. In elk geval moest ik na dat telefoontje mij nog even laten zien aan onze lijfarts, die woensdag mij nog een kunstje had geleerd, en nu even wilde controleren of dat allemaal nog goed liep. Het kunstje was succesvol, en werd daarom aangepast. :-) Ik deed meteen nog een paar boodschappen op HC, want daar was ik nu toch. Ton had intussen zelf zijn ontbijt afgesloten met koffie, maar hij wilde nog wel een kopje met mij drinken. Verder bleef hij lezen, want de buren hadden weer heel veel leesvoer in zijn ruif geschoven, dus hij was zo druk als een klein baasje, en later kwam hij boven met een paar bladen die ik zeker zou moeten lezen. Lief, maar nu niet. Ik ben bezig met de dienst voor zondag. En dat vraagt veel energie. Maar toen in elk geval de lezingen er goed in stonden en de organiste haar copie van de dienst had, kon ik wel even mijn lief bijstaan, en toen gingen we samen maar een rondje Twijnstraat lopen. Hij kwam tot 1950 pas, als ik goed geteld heb. Ik ben snel afgeleid... De boodschappen die hij nodig had konden we net niet krijgen. Morgen dus maar. En toen moest ik soep maken. Een langdurig, smerig en vermoeiend werkje. Maar ik denk dat ik toch voor minstens 10 dagen pompoensoep heb. Met nog een restje pastinaak ook. Ik houd niet van soep, tenzij het een heel goede tomatensoep is, maar goed, mijn lief was er blij mee. Na de afwas ben ik kleurtjes gaan aanbrengen in de lezingen, en daarna is er iets aan de preek gedaan. Daar moet morgen nog goed naar gekeken, maar nu even niet. Nu ga ik vandaag deze dag nog beëindigen. Bless you.

12 april 2012. Een rommelig dagje, waarbij de telefoon van de haak lag, dus ik een telefoontje miste. Gelukkig dacht ik nog aan een afspraak om even op een paar kleintjes te passen, lukte net voordat ik Ton in de kleren moest hijsen om naar de fysio te gaan. Hij was weer behoorlijk buiten adem. Maar alles kwam goed. Hij trapte op de leg-press toch 25 maal 70 kg weg, en daarna nog 10 maal 65 kg. Anderen halen dat daar niet. De fysiotherapeut deed ook een paar mooie dingen met mijn schouder, en dat helpt. Alleen de knie wil niet. Gelukkig ligt die niet dwars, maar ik denk dat de fietstocht gisteren naar het ziekenhuis en daarna de tocht met Ton naar Daan en Ineke wat veel was. Vandaag bleef mijn knie ongemakkelijk. We zijn ook niet meer gaan lopen. Ik moest nog verwijzingen opzoeken voor de lezing, waar ik mee bezig was, maar toen ik achter de laptop zat viel ik in slaap. Vannacht heb ik nauwelijks geslapen, omdat ik eerst niet kon inslapen, en omdat later Ton heel erg onrustig werd. Dus kwam de man met de hamer langs. Een uurtje slapen, dacht ik tegen beter weten in. Half zes werd ik wakker. In elk geval vroeg genoeg om Ton te eten te geven voordat ik boodschappen ging doen met de buren, die gelukkig wat laat waren. Half acht was ik weer terug. Acht uur zat ik achter de laptop, en toen was ik toch nog anderhalf uur bezig. Importeren in Word en printen kostte ook veel tijd, dus nu is het half twaalf geweest, en heb ik het Grieks wel geprint, (de laatste bladzij is bezig) maar ik heb nog geen woord vertaald. En de week spoedt ten einde. Pffff. Dus nog maar even verder. Ton heeft vanavond genoten van het feit dat hij weer bij zijn boeken op de overloop kan. Hij kwam stralend met een teruggevonden schat naar beneden... Kleine Griekse gedichtjes, met een vertaling in het Italiaans. 

11 april bleek een dagje medisch te worden... Een contrôle-afspraak bleek niet volgende week, maar vandaag, die combineerde ik met een foto van de knie... veel wachten hier en daar. Het was heel erg druk, dus ik kreeg niet de gelegenheid om even naar de foto van de knie te kijken. Die bleek trouwens alleen de harde delen vast te leggen, dus een eventuele beschadiging van de meniscus was er niet op te zien. Wat heb je daar dan aan, dokter? :-( Ook op de chirurg moest ik een half uurtje wachten, die was erg tevreden over het werk zijner handen, en wil me pas over een jaar terug zien. Alles wat goed gegaan is bij de operatie is meegenomen, dus ik moet niet zeuren. De tumor was zelfs tot ín de schedel gegroeid, dus de operatie was achteraf nog wat riskanter dan die eerst leek. Toch leuk voor zo'n jongen dat het dan allemaal goed gegaan is, nietwaar? En dat ik nu nog geen energie heb? 't Is toch wat, dat zou nu wel over moeten zijn... het is al weer drie maanden geleden. ;-) Ach ja. Gelukkig is de afspraak met Daniël en Ineke vanmiddag vrij laat. Ton zat al aan de koffie toen ik tegen kwart voor één thuis kwam. Om half drie had hij het hele ontbijt achter de kiezen. Mooi toch?
We waren met enige moeite net op tijd ((om vier uur) bij onze heilzame connecties, die er beiden volop tegen aan gingen. Een naald van Ineke maakte dat de knie meer pijn deed dan ie in weken gedaan heeft. Gelukkig is dat intussen een stuk minder, anders was ik niet eens thuis gekomen. Ook de wang reageert met allerlei krampachtige activiteiten, dus er is veel gebeurd. Ton zit heel prettig beneden te werken, ik stop er voor vandaag mee, want ik heb heel de avond woordjes zitten opzoeken, en ik had nog minstens drie kwartier nodig gehad om een en ander af te krijgen, dus dat moet morgen maar. Toch heb ik veel plezier van het werk dat ik in de loop van de laatste 32 jaar intussen heb verzet. Daar zijn duizenden uren in gaan zitten, maar ik heb toch voor de meeste diensten wel alle of bijna alle lezingen in de kast liggen met alle woordjes, en met verwijzingen naar bijbelteksten... dat scheelt nu een hoop tijd. Ik kan een dienst nu in een week voorbereiden, daar had ik vroeger minstens twee of drie weken voor nodig. Joepie. Tegen de tijd dat ik ga hemelen moet ik dit alles maar eens aan een beginnend theoloog doneren. Dat zal hem of haar veel tijd kunnen schelen. (Zit in de goudkleurige archiefkast op mijn studeerkamer, voor het geval dat ik het niet meer zelf kan overdragen. Je weet maar nooit.) Het is al weer eventjes donderdag, dus ik ga de vuilniszak maar eens buiten zetten.

10 april 2012. Vandaag hadden we hier een vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje. Het was dus erg hard werken om van alles bij elkaar te vinden en te onthouden. Het lukte net. Nu nog de notulen. Ook dat is gelukt, en zelfs een deel van de liturgie voor zondag. Hard werken vandaag! 

9 april 2012. Tweede Paasdag. Die verliep traag voor ons beiden. We proberen op te ruimen en ons voor te bereiden op de vergadering morgen, maar dat lukt van geen kant. Ik heb de website nog wat bijgewerkt en wat foto's recht gezet, een paar mails, en verder niet.

Zondag 8 april 2012. Paasfeest! We werden vanmorgen door de Domklokken het Paasfeest ingeluid. Die waren net terug van Genève (de Dom is een Protestantse kerk, dus die klokken gaan niet naar Rome). Ze brengen helaas ook geen paaseieren mee, maar wel een heel bijzonder, eigen paaslied, dat de paasjubel daar beneden op het Domplein overstemde. Het horen van de Salvator is voor ons het ultieme begin van de Paasdag. Ik werd om negen uur opgehaald voor mijn dienst in Heusden, Ton om tien uur - door Parel en Mik voor de dienst in de Pieterskerk. Hij was eerder thuis dan ik. De bedoeling was dat ik om drie uur thuis zou kunnen zijn, om eventueel het nageslacht nog even te knuffelen, maar dat kwam er niet meer van. Ik was dan ook niet voor kwart over vijf binnen... Maar het was een feestelijke dag geweest in de altijd warme en hartelijke Lutherse gemeente in Heusden. Eerst feliciteerden we onze schoonzoon Ferry, die twee handen vol lustra kan tellen. Maar dat deden we per telefoon. Binnenkort hopen we dat in vivo te kunnen doen. In elk geval, ook via deze weg: van harte gefeliciteerd, en nog vele gezonde en werkzame jaren. :-) Om negen uur had ik de afwas klaar en bracht ik mijn lief naar bed, die was uitgeteld. Toen wilde ik de dienst in de computer zetten, maar daar kwamen een paar emails tussendoor die beantwoord moesten worden. Als het niet meer lukt, dan staat de dienst morgen wel op de site. Excuses. Nog steeds hebben mijn dagen te weinig uren. Ik ben te moe om te bestaan, maar dankbaar voor de dag. En Ton evenzo. Bless you. 

7 april 2012. Een dag van hard werken. We werden voor de dienst van half acht opgehaald met de auto en ook weer thuis gebracht. De fluitiste die gisteren met de organist speelde in de Dekenkapel, speelde vandaag in de crypte. Het is altijd een heel bijzondere dienst... Om negen uur begon ik aan het printen van de dienst, om half drie kon ik gaan slapen, alleen sliep ik niet. Dat heb je wel eens...

6 april 2012. Goede Vrijdag. Een dag van stilte, voorzover dat mogelijk was. Om zeven uur werden we gehaald voor de dienst die om half acht begon, om half tien zette ik thuis weer water op voor koffie. En daarna kon ik pas weer beginnen aan de dienst. De liturgie printte niet zoals bedoeld, er moest een lied opnieuw ingezet worden. Vreemd hoor. Maar dat is intussen in orde. Het is dan ook bijna zaterdag, dus ik zal nog wel een paar uurtjes bezig zijn. En van de preek heb ik nog geen woord op schrift. Het komt goed, maar deze nacht zal niet al te lang zijn, vrees ik. Dus ga ik maar weer aan het werk. 

5 april 2012. Witte Donderdag. Vanmiddag eerst naar de fysiotherapie, waar we weer afscheid moesten nemen van een lieve stagiaire. Daarna verschillende trivia, en een beetje gewerkt aan de dienst. De buren waren zo lief om boodschappen te doen, zodat wij op tijd naar de kerk konden. Heerlijk dat de predikant vandaag zo rustig sprak! Avondmaal in de Noorderkapel is altijd bijzonder, juist met zo'n kleine groep. We werden thuis gebracht, en nadat Ton met thee in bed gestopt was kon ik eindelijk werken aan de liturgie voor de gemeente. Er moet nog veel gebeuren, maar nu toch maar naar bed. 

4 april 2012. Een boel mensen om te feliciteren: Jan uit Rhenen, mijn neef Jan Keijzer, Pauline helemaal in Rome, en nu hoop ik maar dat ik niemand vergat. We moesten weer eens vroeg op, want de Mauritskliniek verwachtte ons weer. Tons wond kon er mee door zonder verdere behandeling, ik werd hier en daar nog in de stikstof gehuld, en daarna kreupelden we terug. Nu ja, Ton liep op de terugweg 1000 pas. En we waren net drie kwartier thuis, toen we volgens ons weer weg moesten. Ik had Ineke en Daan op 14 uur staan in mijn agenda. We waren onderweg toen Ineke ons aan de lijn kreeg. Vanmorgen had ze ook een aantal malen gebeld. Of we maar om 15 uur wilden komen. Tja, wat doe je dan? Terug naar huis? Ton besloot op HC maar te gaan lopen in de tussentijd, dan hadden we dat tenminste gehad. Nee dus, want toen hij net een paar honders pas had gezet, bleek er een verstikkende damp te hangen. Hij had het erg moeilijk, dus ik ben naar de uitgang Moreelse Park met hem gespurt. Overal hingen er vieze geuren, dus ik neem aan dat het hele afzuigsysteem haperde. Jukkie. Het was voor Ton niet om te harden. Maar toen we buiten waren begon het te miezeren, zodat we uiteindelijk maar een half uurtje te vroeg in de wachtkamer plaats namen. Het was vier uur eer we weer vertrokken, dus we moeten wel een heel stuk beter zijn. Thuis bleken er verschillende dingen aandacht te vragen voordat ik, na het koken, weer aan het werk kon gaan. Er moest nog een stukje vertaald worden, dus ik heb braaf woordjes zitten opzoeken, en een en ander opgeslagen in mijn DOS-programma, van waaruit ik niet meer printen kan, maar ik kan wel een schermafdruk opslaan, die ik in Word gebruiken kan. Ingewikkeld, maar het werkt. Goed, nu is het ruwe materiaal voor Pasen klaar, maar ik heb nog geen inzicht of overzicht. En de tijd vliegt. Toch ga ik maar naar bed. Straks is er weer een dag. 

3 april 2012. Nu moest ik toch wel heel hard aan het werk, want er zijn veel dingen die deze week tijd van mijn werkweek afknabbelen. Ik was juist bezig de boormachine klaar te leggen om de lijnen op het platte dakje te repareren, althans het ijzeren ding waar ze aan vast zitten, en dat bezweken was, toen een volle zak bladeren vanaf het dak op de lijn terecht kwam, op weg naar de tuin, toen er werd aangebeld... het bleek Tonio te zijn, die een paar dagen van de week in de Verrekijker blijkt te werken. Hij kwam even dichtbij kijken hoe het met ons was, en dat was erg gezellig. Ik maakte schaamteloos misbruik van zijn aanwezigheid, waar ik een kwartier eerder naar gesnakt had, zonder te weten dat hij in Utrecht was, door hem een paar dozen naar zolder te laten dragen. Niet zwaar, maar wel een last voor mijn knie. Hij deed het met een vriendelijke glimlach. Daarna ging ik het gevecht aan met de materie. Dat viel niet mee, want de paal moest in evenwicht gehouden worden, terwijl ik schroeven in twee verschillende richtingen moest aanschroeven. Het is maar zeer matig gelukt. En het kostte vier keer zoveel tijd als ik ervoor had uitgetrokken. Terwijl Ton op eigen benen 2300 pas zette,  dacht ik dat ik in de keuken met een kwartiertje een contraptie wat lager kon hangen, waarin koffiefilters, plastic, aluminiumpapier en een keukenrol hun plaats hebben. Op zich klopte dat bijna, maar ik had niet voorzien dat ik een heleboel schoon zou moeten maken, vanwege het stuivende steengruis. Zo ging het door, met als gevolg dat ik pas om een uur of tien aan mijn werk begon. Toen wilde Ton eigenlijk ook nog wel heel erg graag in bad, zodat het nu al weer morgen is, en de hoogste tijd om te gaan slapen. Morgen weer een drukke dag... (Hoe moet dit ooit nog goed komen???)

2 april 2012. Ton bleek veel te vroeg wakker en spraakzaam. Gelukkig was hij bereid koffie te maken, en hij maakte me blij door te vertellen dat hij de preek van gisteren goed vond. :-) De koffie deed de rest. Ik moest wel doorwerken, want om half twaalf moest ik bij de huisarts zijn voor de knie en de rest... Ik ging maar op de fiets, en al vond de knie het niet echt leuk, het ging wel. Ik kreeg een papiertje mee om te laten kijken of er soms arthrose in zit. Het lijkt mij niet de meest optimale optie. Maar goed, ik kon met Ton nog een kopje koffie drinken voordat ik hem naar de fysiotherapie moest rijden. Aangezien we beiden beneden de maat presteerden, deed men het rustig aan met ons. Toch verdeden we beiden de hele middag met niets doen. Het is half negen, en al ligt er een druk programma voor mij deze week, ik kom nog steeds niet tot activiteit. Weg met mij. (Heb later alleen nog maar wat financiën in de PC gezet. Maar dat is dan tenminste íéts...) Naar bed, dat kan nog vandaag, als ik opschiet.

Zondag 1 april 2012. De nacht was veel te kort, en dat was niet grappig, want ik moest er vroeg uit. Om negen uur werd ik gehaald voor mijn dienst in Zeist, en Ton zou op eigen gelegenheid naar de Pieterskerk gaan. Ook dat lukte met enige moeite. Beiden werden we gelukkig thuis gebracht. Na de lunch was ik gevloerd, dus ik moest echt even liggen, terwijl Ton beneden dutte tot het tijd werd weer naar de kerk te gaan. 
Er was een bijzonder indrukwekkende en vooral stichtende vesper in de St. Pierre, door het eigen koor, dat uiterst ingetogen o.a. de zeven kruiswoorden van Gounod zong, daarnaast waren er lezingen en gemeentezang. Heel mooi, we gingen gezegend naar huis. Na het eten en de afwas bleek ik ver voorbij mijn energie te zijn gegaan, dus dat werd weer even liggen. Later een gezellig telefoontje met een van de mooie dochters, en toen mocht ik voor Ton nog een brief tikken, waar hij de hele avond aan had gewerkt. Die is inmiddels verstuurd, vóór 24 uur, zoals was beloofd. En nu is het op. En maandag. Welterusten, en een gezegende Goede Week op weg naar het Paasfeest...

31 maart 2012. Mijn lief slaapt uit, maar ik werd het bed uitgejaagd door mijn Grote Baas. Dus na twee kopjes koffie ga ik eerst maar verder met de dienst, voordat Ton wakker wordt, en het ontbijt om tijd en aandacht vraagt. 
Dat was tegen een uur of elf. Maar ook toen de voorbeden klaar waren kreeg ik nog een kleine complicatie: de kindertjes moesten iets zingen. Dus dat was op zoek naar de muziek en die intikken... op zich ging dat allemaal snel genoeg. Ik bleef wel bezig totdat Ton mij ging luchten. Het was erg koud, dus we gingen maar wandelen op HC. 2600 pas zette Ton, daarna had hij geen puf meer. Ik heb tomatensoep gemaakt, de rest gekookt, en vervolgens mocht ik weer achter de PC. Een blaadje voor de gemeente. De Canon wilde niet printen, ook al had ik de zwarte cartridge bijgevuld. Dan toch maar de HP, en de voorkant ging best, maar toen ik de achterkant liet printen terwijl ik in bad zat om mijn haren te wassen, bleven bladeren aan elkaar kleven. Dus moest ik nog, onder het inzetten van krulspelden, een boel blaadjes opnieuw printen. Intussen staat de machine mijn dienst te printen, langzaam, terwijl ik meezing met het gejammer op mijn oude zanglesbandjes. De stem kan wel wat oefening gebruiken... Aanstonds nog buxustakjes uitzoeken en vastbinden, die ik vanmiddag heb geknipt... ook voor de dienst morgen. Het is alweer elf uur. Ton komt hijgend boven. Aan het werk.

30 maart 2012. Vanmorgen was ik opeens een pond zwaarder, daar wordt een mens niet vrolijk wakker van. Tant pis! Ton had vandaag een pyjama-dag. Ik geloof niet dat hij iets anders heeft gedaan dan liggen lezen in het e-book van Fulco de Minstreel, en daarna heb ik het vijfde deel van Klaasje Zevenster voor hem gevonden. Hij weer gelukkig. Ik heb wat boodschappen gedaan, nieuwe koffiebekers gekocht, ja, meteen voor de volgende fase mij ingedekt, en eieren, maar wat ik het meest nodig had vergat ik mee te nemen. Nu moet ik morgen weer... Joop kwam na zijn lange werkdag een engel wezen voor mij en de computer. Hij heeft ook even gefriemeld aan de stortbak, en ondanks zijn idee dat dit niets uithaalde, is het water gestopt met stromen en druppen. Erg prettig. De computer gedroeg zich voor hem ook als een echte vrouw: kronkelen en geen problemen. Gewoon vlot opstarten en zo. Irritant hoor, maar wel prettig. Ik maak er maar gebruik van. Vanavond heb ik het grootste deel van de preek afgeschreven, morgen de kleine accenten en de voorbeden.

29 maart 2012. Vandaag mochten we naar fysiotherapie. Ze deden het rustig aan met ons, en dat was prettig. Daarna moest ik snel zorgen dat mijn dienst, die ik al had verstuurd, dit keer toch echt aankwam, omdat de organist alleen vandaag had om te oefenen. Maar ik kreeg geen enkele reactie, dus heb ik na het boodschappen doen maar eens via een ander mail-adres gestuurd, en dat kwam wel aan. Er zit dus een foutje in de instellingen van de NAS. Een fout die ik niet kan oplossen, maar ik hoop dat Joop daar morgen uit kan komen. Desalniettemin was het heel vervelend te merken dat mijn harde werken en goede bedoelingen niet tot resultaat hadden geleid. Ook loopt opeens de stortbak van het toilet boven weer over. Ik kwam er niet uit met het Doe-het-zelf boek, probeerde maar wat, en hoera, het leek opgelost. Het bleef althans een paar uurtjes droog, maar vanavond zei Ton dat het weer erg nat was. Help! René, wat heb jij de laatste keer gedaan? Dat hielp! Vanmiddag heeft Ton zijn begrafenisdienst nog eens gereviseerd. Er hoefde niet veel te worden veranderd. Later, en daqt heeft er niets mee te maken, kregen we een mail binnen met een zeer onaangename brief van een kerkelijke instantie, die ik voor Ton moest printen, (niet dat die aan ons gericht was, dat zou minder erg zijn geweest, als ik er goed over nadenk) en daar schrok mijn printer zo van, dat het papier helemaal vastliep. Zelfs met twee pincetten er niet uit te krijgen. Een deel wel, en dat ging scheurde met zo'n ruk los, dat ik mijn evenwicht verloor, en mijn mooie grote Wedgewood beker tegen de grond sloeg. Stuk natuurlijk, en dan wel in allemaal leuke kleine scherpe stukjes. Zo waren er nog wat dingen, en ik ben aan de condoléance voor de begrafenis waar ik vandaag heen had willen gaan nóg niet toe gekomen. Maar ik heb wel een deel van de preek. 
Intussen ligt Ton in bed, de wond op zijn rug is verzorgd, en hij heeft thee en Klaasje Zevenster. Maar de inspiratie is inmiddels weg. Dus ik ga maar proberen naar bed te gaan... Morgen komt er weer een dag, en als dat niet het geval is, hoef ik zondag niet te preken. 

28 maart 2012. Veel te vroeg werden we wakker. Ton had redelijk geslapen, maar wilde doorslapen, ik had niet zo'n beste nacht gehad, maar dacht: nu naar de huisarts. Alleen heeft die geen inloopspreekuur meer om acht uur. Ik kreeg ze wel vlot aan de lijn, maar kon pas een afspraak maken voor volgende week. Je zult toch iets mankeren! In de spiegel keek mij een citaat aan van Olaf de Landell. Mijn jongste zus weet zonder meer welk. Maar voor Ton is het zo wel goed. Jorn heeft niet laten weten of hij verjaart, dus we blijven vandaag maar rustig thuis, Ton is nog steeds heel erg moe, zowel van zaterdag als van gisteren. Maar onze felicitaties van gisteren herhalen we hier van harte. Heb een fijne dag, waar en hoe dan ook. 
Ton heeft vandaag veel geslapen, maar aan het eind van de middag ging hij zelfstandig er op uit. Hij heeft in de zon zitten lezen aan het water, terwijl ik de stad in ging en een paar noodzakelijke boodschappen deed. Het was heerlijk weer. Vanavond heb ik aan de dienst gewerkt, en veel tijd verspild met het zoeken van iets dat voor de hand lag, maar een andere vorm had dan in mijn gedachten... Zonde van de tijd. 

27 maart 2012. We moesten weer redelijk vroeg op, en dat na een vrijwel doorwaakte nacht. Waarom dat laatste? Geen idee. Ton liep vanaf het Spoorwegmuseum naar het pleintje op de Burgemeester Reigerstraat, waar de Mauritskliniek is gevestigd. En hij liep bijna de hele weg naar huis, samen 3000 pas. Het was mooi weer, en we deden het rustig aan. Na het bezoek aan oom dokter (en de zeer charmante assistentes) namen we een kopje koffie aan de overkant. Onze jongste werkt er niet ver vandaan, dus toen hebben we maar eens geïnformeerd of ze soms pauze had, en een kopje met ons wilde drinken. Dat wilde ze wel, en het was heel gezellig. Het is altijd fijn om je kinderen één op één te spreken, al houden we van alle schoonkinderen evenveel. Die willen we ook wel één op één spreken. ;-) Zo hadden we een zonnig moment samen. Jammer dat ze weer moest gaan werken. Wij schuifelden naar huis, en toen ik de voordeur open deed was onze tweede dochter aan de lijn, daarna nog twee kleinkinderen. Heel gezellig dus! Nu zit Ton beneden te lezen in de Heilige Schrift, en ik bekijk of de installatie van Office is gelukt. Dit werkt in elk geval... 
Tja, daar moet nog een en ander aan gebeuren, vooral de taalmodules, waarvan ik lang niet alles meer heb. Komt wel. Heb een begin gemaakt met een liturgie voor a.s. zondag. En daarna heb ik de lente in het hoofd gehaald, of liever: er aan... met als gevolg dat ik nu tomatenblond ben. Het werd steeds meer tomaat, dus ik ben erg benieuwd hoe het er morgen uitziet. :-) In elk geval is die grauwsluier nu wel weg, dat was geen gezicht. Dit waarschijnlijk ook niet, maar dat is van later zorg. Ton is toch kleurenblind, dus voor hem zal het wel voorjaarsgroen zijn... ;-D Nog een paar minuutjes werken, en dan naar bed. De e-mail komt morgen wel... 
Dan is ook onze zwager jarig. Jorn, van harte gefeliciteerd, en we wensen je een gezond en gezegend jaar toe. 

26 maart 2012. Een verloren dag, heel druk geweest, maar niets gedaan van wat echt moest. Ik heb nog niets aan mijn diensten gedaan. Wel hadden we vanmiddag fysiotherapie, en ik heb twee regenjassen gewassen en waterdicht gemaakt. Zo te zien moet de strijkbout er nog wel aan te  pas komen. Maar het is al morgen, dus nu niet. Ik moest nog de stad in voor spul om ze waterdicht te maken. Ik nam harmisol voor in de wasmachine. Dat had ik nu NIET moeten doen. De afvoer van het bad, waar de wasmachine op loost, is bijna helemaal verstopt. Ontstopper heeft daar geen soulaas kunnen bieden. Het bad heb ik en passant ook even een beetje schoon gemaakt, en Tons wond verzorgd, en al dat soort dingen, maar in feite heb ik dus nog niets gedaan. Morgen beter? Het ziet er niet naar uit. Help! 

Zondag Judica 25 maart 2012. Een stralende dag! De nacht was te kort voor ons beiden, vermoeid als we waren. Dus helaas misten we de kerk. Dan maar naar de Charismaatjes vanmiddag, namen we ons voor. Maar helaas: om 12 uur werd Ton pas echt wakker, toen kwam ik net uit bad, en om 15 uur sliep hij alweer. Intussen is het bijna vier uur, en ik zie ons ook niet meer om 17 uur in de Janskerk zijn. Hoewel... hij wordt net wakker. We zullen zien. Nee, mooi niet. 
Maar om 5 uur zat hij wel beneden, en daar trapte hij in het zonnetje met de Bijbel in de hand op zijn pedaletje. Hij leest Kronieken. Ja, in het Hebreeuws natuurlijk. Ik heb vandaag een klein beetje meer energie gehad. En ik heb, net als gisteren, het gevoel dat mijn mond een fractie minder scheef staat. Dat is wel heel erg prettig. Dat geeft het gevoel dat alle pijn bij het oor duidt op herstel. Want je moet wel optimistisch blijven. Eerlijk gezegd ben ik zielsdankbaar dat ik vandaag niet naar buiten hoefde om te lopen. De komende week zit vol genoeg. De komende maand ook. De Heer zal er in voorzien. Toch? 

24 maart 2012. Ton ging naar Dordt, en aangezien we niemand hadden gevonden met wie hij mee kon rijden, bracht ik hem naar het Station, en zette ik hem op de trein. Op weg naar huis met de rolstoel een paar boodschappen gedaan, even later kwam Joop, die veel contacten legde tussen mijn apparaatjes. Voor hem deden ze het wel. Maar het kostte wel veel tijd. Vervolgens hebben we - lees: heeft hij - Windows 7 geïnstalleerd op de plek waar eerst mijn wrakke XP stond. Ook dat kostte heel veel tijd. Meer de voorbereiding dan de installatie. En daarna alle updates... Dit is een 32-bits versie, in de hoop dat die sommige programma's wel wil installeren. We wachten het af. Ton kwam tegen half acht thuis, doodmoe, maar triomfantelijk, want hij had het helemaal alleen gedaan, een belager van het lijf gehouden, die zich als 'beschermer' aanbood, en de lezingen waren interessant geweest. Minstens 3000 pas gelopen, mevrouwtje! Ja, ja! Na het eten was de energie wel op, maar hij ligt nu tevreden in bed. Ik ga ook. Het was een lange, zware dag. 

23 maart 2012. Prachtig weer. 's Middags hebben we een stukje over de Oudegracht gelopen, waar Ton de versjes van de Schoolmeester kocht. Daarna genoot hij ervan. Hij liep 1600 pas. Ik ook, minstens, maar met pijn. Die knie wil niet echt. Ik kon Ton net eten geven voordat de buren boodschappen met mij gingen doen. Verder was ik druk bezig met het uitzoeken van wat onnozele dingen. 

22 maart 2012. Een felicitatie voor onze Eduard! Hij is alweer jarig. Gezondheid en alle goeds!!! Het belooft een mooie dag te worden, en we zullen zien hoe we daar gebruik van maken. Meer dan mij lief is, want eigenlijk wil ik alleen maar mijn bed induiken en niet bestaan vandaag. De weegschaal gaf een pond meer aan dan gisteren, ook al had ik braaf water gedronken, meer dan mij de laatste tijd lukte... en ik hoestte opeens weer. Bah! Ik heb een virus onder de leden, dat had Ineke gisteren al verteld. Dat moet dan maar snel weg... Aan de andere kant: een paar dagen geleden zagen we veel Maartse viooltjes bloeien, maagdepalm, madeliefjes, winteraconiet, en de treurwilg aan de overkant is groen, dus dat betekent: treurwilgekatjes die bloeien, en daarna komen de blaadjes al heel snel. De mini-narcissen bloeiden al weken geleden, maar sinds afgelopen week ook de gewone, en ik zag al een paar tulpen in bloei. De kerstrozen in de tuin bloeien nog steeds, en ze strekken de bloemen nu omhoog. Mooi gezicht. 
Wij hadden vanmiddag eerst fysiotherapie, waar vooral Ton hard moest werken, ik werd wat ontzien, en had later toch nog veel pijn aan de schouder, maar daarna moesten we naar de kliniek om Tons hechtingen te laten verwijderen. Dat deden we dit keer met de bus. Het ging heel vlot, we waren in nog geen drie kwartier daar, maar we hadden ook veel geluk met de bussen. Anders kan het je ruim een half uur meer kosten. De wond bleek flink ontstoken, dus er werd antibioticazalf op gesmeerd, en het recept werd gefaxt naar de apotheek, die het vanavond ook nog bracht. Aardige mensen allemaal. Het verwijderen van de hechtingen was overigens behoorlijk pijnlijk, maar Ton wilde toch wel proberen terug te lopen. Hij kwam tot 1400 pas, toen was het op. Dus de rest was voor mij. Maar goed, het was nog een aardige prestatie, al ging het traag. Daarna was hij diep moe. Het is goed dat er morgen geen verplichtingen zijn. Ik ben ook moe. Helaas geen boodschappen gedaan met de buren, maar op dat moment wel een interessant gesprek via de telefoon, dus het moest kennelijk zo wezen. Mijn andere buurman kwam nog wel langs met een aardige geste, en daarna heb ik geprobeerd een paar tips uit een computerblad toe te passen, maar ik had niet de indruk dat het enig effect had. Dochter 2 nog even gebeld, en nu is het tijd om op te houden. 

21 maart 2012. Vroeg op. Heel vroeg zelfs. Ton moest al om 9.38 u in de bus zitten. Met enig draven van mijn kant lukte dat ook. Hij ging leuk met oude collega's herinneringen ophalen, en een paar lezingen beluisteren. De Hoofdkrijgsmachtpredikant, ds. Paul Vermeulen, is altijd interessant. Maar hij maakte ook kennis met nieuwe collega's, dus het was een verrijkende ervaring. Ook vermoeiend, want hoewel Ton keurig in het pak klaar zat om 's avonds naar de vergadering van het Consistoire te gaan, viel hij voor en tijdens het eten telkens in diepe slaap. Mijn conclusie dat dit niet ging werken beaamde hij sip, en hij ging graag het bed in. Jammer, maar de afgelopen weken zijn zo vol en zo druk geweest, dat twee dingen op één dag echt niet meer gingen. 

20 maart 2012. Sinds vanmorgen 6 uur 14 is het lente. Buiten schijnt de zon. Nu Ton nog in beweging krijgen. Zijn pink blijft netjes in de spalk die ik had gemaakt. Als hij er geen last van heeft, moet ik 'm misschien strakker vastmaken. Ton zit lekker in de zon achter het raam te fietsen, en maakt zichzelf wijs dat hij sportief bezig is. 
Later gingen we nog lopen. Omdat Ton morgen op eigen benen naar Beukbergen moet, (lange oprijlaan) heeft hij geoefend met het lopen met de wandelstok. Van de ruim 2000 pas deed hij er bijna 1500 met de stuk, dus dat was mooi. En heel even heeft hij, omdat ik de piano had opengezet, geprobeerd een riedeltje te spelen. Tot zijn verbijstering deed zijn pink redelijk netjes mee. Het is zeker twee jaar geleden dat ik hem hoorde spelen... ;-D

19 maart 2012. Weer een dagje medisch achter de rug. Het houdt niet op. Vanmorgen moest Ton een longfoto laten maken, de eerste in 2 1/2 jaar, en dat liep allemaal erg vlot. De dokter had een achterstand van 20 minuten was de schatting, dat bleek later ruim een half uur te zijn, maar goed, het eerste kwartier heeft Ton gebruikt om nog een kleine 600 pas te schuifelen. Hij is inderdaad op dit moment niet veel... De longarts vond weer dat Ton haar niet nodig had, en dat uitte ze op zo'n manier dat het tegengestelde van haar bedoeling werd bereikt. Daarna nog een aardig gesprek met een lief meisje dat een afstudeerscriptie moet schrijven waar haar mentor dan weer op kan promoveren... of Ton maar gegevens wil leveren. Natuurlijk, zei hij. Normaal vult hij zo'n vragenlijst nooit in. ;-D 
Net op tijd waren we bij de fysiotherapie, waar we een tijdje fietsten, en daarna onze respectieve oefeningen deden. Na wat brood en een kopje thee viel Ton in een diepe slaap, en ik deed iets onduidelijks na een kopje koffie. Na verloop van tijd meende ik nog een boodschap te moeten doen, en Ton wilde wel in bed geholpen worden, waar hij verder wilde lezen in Klaasje Zevenstern. Het boek dat ik had gedownload bleek maar een deel van het geheel. Vreemd hoor. Het maakte niet uit, Ton sliep vredig in. Om zeven uur maakte ik hem wakker met soep. Daarna kwam de rest. Ik was te moe om erg goed te draaien, dus ik maakte voor mijzelf eten klaar dat ik vergat, om een wortel op te kluiven en wat kaas te snoepen. Hals, wang en oog prikken ook, dus ik ben ver over mijn energie heen gegaan vandaag. Dan slaat ook Alois-bright toe. (Ja, we zijn al auf du und du...) 

18 maart 2012. Hoewel we de wekker hadden gezet om naar de Pieterskerk te gaan, kwam het er niet van. Ton begon heel optimistisch, maar al snel vloeide alle energie weg, en ging hij weer slapen. Aangezien ik nog steeds minder energie heb dan het leven van mij vraagt deed ik nog een paar uurtjes mee, maar ik was wel klaar met de voorbereidingen voor het ontbijt, toen Ton om twaalf uur een beetje wakker was. Na het ontbijt heb ik de verschillende kwetsuren maar eens verzorgd. De hechting in de wenkbrauw zou ik er wel uit kunnen halen, maar Ton laat 'm liever zitten tot een bevoegd persoon dat kan doen. Prima. De wond op de rug bleek te dragen, dus ik heb het advies van de arts aan mijn laars gelapt en er een schoon verband op gedaan. Het verband kon van de pink, maar daar heb ik toen op Tons verzoek maar wel een houdertje voor gemaakt van de zijkant van een Tic-tac-doosje. Daar kon ik hem mooi in fixeren, en nu kon mijn lief er zelfs een handschoen over aan trekken. Tegen vijf uur waren we zo ver dat we het pand konden verlaten. Aangezien het vrij koud was hebben we een rondje binnentuin gestrompeld van 1600 pas. Ton was tevreden: hij had gelopen. En het was toch al te laat om nog naar een kerkdienst van vijf uur te gaan. 

17 maart 2012. Ton hield zich vandaag erg rustig, want de verschillende ingrepen hebben hem nogal aangepakt. De pink doet ook tamelijk veel pijn, maar hij zeurt er niet over. Over belangrijke dingen zeurt hij niet. Ik was redelijk vroeg op voor het geval dat... maar dat geval deed zich niet voor. Nog wel boodschappen gedaan, er waren dingen die ontbraken. Dat heb je soms zo. Het was behoorlijk fris. En net op dat moment belde een dierbare, dat ze in de stad was, en wel langs wilde komen. Aangezien Ton in bed lag en zich zonder hulp niet toonbaar kon maken ging dat niet door. Tja, zo gaat dat hier. Later hebben we een prachtige uitzending van de BBC, die we op DVD hadden gekregen, op de slaapkamer bekeken. Wat een fantastische belevenis. En er zijn er nog vijf delen van... 

16 maart 2012. Vanmorgen moesten we alweer vroeg op, dat wordt een slechte gewoonte. Ton had een onrustige nacht gehad, waardoor hij lang beneden was geweest, en zich tegoed had gedaan aan dikmakers. Dat sloeg er dus wel in, bij de weegschaal. :-( 
Al geruime tijd heeft mijn lief last van een Dupuytren aan zijn rechterpink, die intussen, met een hoek van 90 graden, extreem lastig werd. Vanmorgen zagen we de handenchirurg, die vrolijk voorstelde het eerst maar te proberen met wat kraswerk, voordat hij eventueel het echte snijwerk zou aanpakken. Het eerste kon al over anderhalf uur. Die hebben we in de vreugdeloze kantine van het Diaconessenhuis doorgebracht. Om één uur meldden we ons bij chirurgie, en een kwartiertje later begon de arts aan zijn taak. Een heel pijnlijke verdoving, maar Ton droeg het als een man. En daarna werd er een tijdje gekrabd en geschaafd met een injectiespuit om een plekje onder en een plekje boven de vergroeide peesplaat. Helemaal recht kreeg de arts de pink daarna niet gebogen, maar wel een heel eind. En dat deed behoorlijk veel pijn. Dus liep ik Ton maar weer voorzichtigjes terug naar huis. Ik heb mijn beweging wel gehad voor vandaag, en ik kan merken dat de wang en het oog daarop onaangenaam reageren. Dus heb ik lekker een uurtje op bed liggen lezen. Nu is het vier uur, en eindelijk komt de zon door, hoewel het nog heiig blijkt. Ik ga maar weer eens verder met niets doen. Straks moet er nog een boodschap gedaan, maar nu nog even niet. 
Gebeurd. Meer dan genoeg gelopen vandaag. Vanavond heb ik geïnventariseerd hoeveel programma's, updates en drivers door revo-uninstaller werden gevonden op mijn wankele hoofdpartitie van Windows. Er waren er 170 geïnstalleerd. En dan zijn er natuurlijk nog programma's die gewoon verwijderd kunnen worden, en dus daar niet in staan. Poe! Geen wonder dat het hier wat langzaam gaat. Skype deïnstalleren lijkt al een stuk in snelheid te helpen, ook al werd die niet meteen geladen. Gek...
Nu ja. Verder heb ik gezocht naar sleutels in het register, die me zouden verklaren waarom capella niet doet waarvoor ik heb betaald, maar dat lukte me niet. Het is al zaterdag, dus ik ga Ton maar eens uit zijn boeken sleuren. Tijd om te slapen. Ik ben op. 

15 maart 2012. Ton was om 7 uur al op, hij had niet best geslapen. Maar hij heeft wel een paar nodige brieven geschreven, en die kon ik nog op de bus doen voordat we om half elf het pand moesten verlaten, teneinde de sneltram naar Nieuwegein te halen. We hadden net genoeg tijd om vanaf station Nieuwegein naar het Antonius te lopen. Dat is alles bij elkaar 880 pas tot de voordeur. Ton haalde er 730. Toen was de adem op, en hij had er niet aan gedacht een pufje mee te nemen. Onze uitermate sympathieke cardioloog zei een beetje sip dat hij even niets had waardoor hij Ton het leven nóg aangenamer kon maken. Ik moet het doen met afwateraars uit de natuur. Een deel daarvan is echter ook bevorderend voor jicht, en dat doet echt heel erg pijn. Maar goed, hij was tevreden met de status quo, en we hadden een prettig gesprek. Zijn reactie: zó kort geleden?! op de vraag wanneer mijn wang uitgelepeld was, gaf mij de moed te denken dat mijn huidige situatie niet verkeerd is, en dat er geen reden is om terug te rennen naar mijn operateur, die mij overigens over een maand pas heeft besteld. Na een kopje koffie schuifelden wij weer huiswaarts, maar Ton haalde de weg terug naar het stationnetje van Nieuwegein niet, ik moest een deel duwen. Later op de middag hadden we een fysiotherapiesessie, en Ton liep terug, zodat zijn totaal vandaag op 1600 kwam. Nog niet gek... Maar toen was hij ook wel aan zijn pufje toe!!! En aan soep. De rest van de maaltijd kon ik er nog net achteraan doen voordat de buren hun auto voorreden om samen boodschappen te gaan doen. Dat ik zo langzamerhand mank liep kon de pret niet drukken. Ik was blij toe. Dan is het opruimen, er moest nog afgewassen en wat dies meer zij, (gister heb ik voor wat ruimte in het kastje gezorgd door een paar borden en kommen te laten vallen <zucht>) en daarna wilde mijn been alleen nog maar horizontaal. Dus heb ik maar een uurtje toegegeven, en wat gespeeld met het Tabje. Nu moet ik nog wat nuttige dingen doen aan de andere kant van de computer, dus dat wordt hier afsluiten, en daar weer opstarten. Aan het werk. 

14 maart 2012. We mochten ons vandaag weer vervoegen bij Ineke en Daniël. Ton was na afloop helemaal uitgeteld, dus het enige dat hij nog doen was: in bed duiken. Ik heb wat zitten suffen, dus dat schoot ook niet op. 's Avonds hebben we op Tons verzoek Midsummer Murders gekeken, en die beviel hem zeer. Kennelijk een andere scenarioschrijver. Er was ook een andere Barnaby, minder sympathiek, maar wel meer interactie met zijn assistent. Intussen heb ik een deel van een rits uit een oude tas in een nieuwe gezet. Daar gaan nog wel een paar uurtjes in zitten, maar het is een zomertas, dus ik heb nog enige tijd. Morgen vroeg op. 

13 maart 2012. We werden vroeg wakker, maar mij lukte het niet om het bed uit te rollen. Ik bleek een kilo aangekomen te zijn sinds gisteren. Dat zal dan toch liggen aan het zout in het biefstukworstje van gisteren, neem ik aan. Blij was ik er niet mee, want ik had zo gehoopt nu onder de 79 te duiken, bleek de weegschaal bijna 80 te noteren. Balen. Maar goed, vasten doen we niet om af te vallen, had ik gesteld, en dat blijkt maar weer. Er hoefde niets vandaag, en de rest van de week zit propvol, dus ik verheugde mij op een dag rust, maar Ton wilde toch wel lopen vanmiddag. Hij legde in HC 2530 pas af, en vond het wel genoeg voor vandaag: de adem was op, en dan krijg je dat. Ik heb verder achter de PC wat zitten lummelen, ik kan mij nergens op concentreren. Lastig, hoor. En dat zonder chemo... :-( 
Vanavond heb ik een bezoekje aan de buren gebracht, om ze te laten friemelen aan het Tabje, waardoor voor hen een eventuele keuze wellicht nog lastiger wordt. <;-)> Ach ja. En laat kreeg ik weer een BSoD toen ik een file op internet wilde aanklikken. Zou het dan toch de grafische kaart wezen? Geen idee. Ik ga maar slapen. Dit is eigenlijk zonde van de dag geweest, behalve waar ik iets voor een ander kon doen, en dat was al niet veel. Weg met mij. Naar bed. 

12 maart 2012. Tien jaar geleden werd Amber geboren. De enige die Tons achternaam draagt. :-) Haar verjaardag hebben we zaterdag al gevierd, en ik geloof dat er zondag ook nog bezoek kwam, maar vandaag mag ze tracteren op school... Een fijne dag, lieverd! Ton had een redelijke nacht, en de zon schijnt. We zullen zien wat deze dag gaat brengen. 
Fysiotherapie, en daarna liep Ton naar huis om mij te ontlasten. Later heb ik op bed liggen experimenteren met de TV. Ik kan via het netwerk wel wat bestanden benaderen, maar aanklikken gaat niet. Daarvoor wil het apparaat kennelijk een fysiek ding gelinkt hebben. Nu ja, het is ook mijn kijken wat er wel en niet kan. Lijkt allemaal erg leuk, die apps, maar het stelt niet veel voor. 

11 maart 2012. Ton had een erg moeilijke nacht met veel jeuk. De zalf van de dokter hielp ook al niet. Hoewel ik op tijd wakker was voor de kerk, lukte het Ton niet om op te staan, dus hij berustte in zijn lot dat hij zijn geestelijk voedsel via de TV binnen moest halen. Kennelijk ging de pastoor van de H. Nicolaas in Amsterdam iets heel goeds zeggen, want het lukte de duivel om de verbinding tijdens de preek te verbreken. Maar goed, zo moet je leven. Het is een stralende dag, en al 3 uur 's middags. Intussen heeft mijn lief wel zijn ontbijt binnen. Allang... Nu maar eens kijken of er nog leven in zit. 
Dat bleek het geval te zijn... Uiteindelijk liep hij 3100 pas. Ik nog een paar meer, maar niet zo heel erg veel. Ton heeft minstens een uur zelf gelopen, en daar was hij zeer tevreden over. Daarna heeft hij vrijwel geen stap meer verzet. Hij had zijn verzetje wel gehad, vandaag. Na het eten en afwassen heb ik eerst maar een hele tijd op bed gelegen, daarna een lampje opgehangen (eng, wiebelig) en geprobeerd de NAS te benaderen vanaf de TV. Want waarom zou je makkelijk doen als het moeilijk kan. Nee, ik wilde in staat zijn Ton mijn foto's te laten zien, zonder dat hij achter mijn computer hoeft te komen zitten. Het is na heel veel geëmmer bijna gelukt, alleen kon ik de mappen niet openen... Guppie, hè? Maar goed, dat kon ik allemaal liggend en hangend doen. Dat vond mijn linker knie wel fijn... Verder ben ik te moe om iets zinnigs te doen, dus ik houd ook hier maar mee op...

10 maart 2012. Vandaag vierde Amber alvast haar tiende verjaardag. Parel kwam ons ophalen, met Mik in de auto, dus dat was gezellig, en ze brachten ons ook weer naar huis. Ton was wel heel erg moe, maar hij had het niet willen missen, en ik natuurlijk ook niet. We zagen de helft van de kleinkinderen, Betty was te moe. Ja, dat snappen we wel... we weten hoe het voelt. Dus probeer ik voor twaalf uur in bed te liggen. Ik heb het gevoel dat het feit dat mijn litteken meer problemen geeft wel eens aan te grote vermoeidheid kan liggen. De buren hebben boodschappen gedaan voor ons. Heerlijk is dat. Ze (de boodschappen) stonden binnen toen we thuis kwamen. Gouden mensen. 

9 maart 2012. Ter ere van de verjaardag van mijn moeder ontbeet Ton met een Bossche bol. Een moorkop was meer in haar lijn geweest, en helemaal een tompouce van de Hema. (Maar dan moest je er wel uiterlijk om half tien zijn, als ze vers werden aangevoerd, zo ging dat in Alkmaar.) Zij was van 1908, en scheelde maar 13 jaar met haar schoonzoon. Aan de andere kant scheelde ik 65 jaar met mijn schoonmoeder. ;-) 
Ton had een lastige nacht met een wond op zijn rug, maar gelukkig konden wij de zitring er uiteindelijk zo omheen plooien, dat hij zonder pijn kon liggen. Maar hij heeft wel tweemaal een hele tijd opgezeten. Ik sliep voor de verandering. Nu is het tijd om het ontbijt af te ronden met nog een kopje koffie, en het is alweer bijna kwart voor twee. Oef! De dagen vliegen voorbij voordat ik ze heb opgemerkt. Er moet nog zo veel, en telkens vergeet ik weer van alles. Nu maar koffie zetten, en dit opladen, dat vergat ik gisteravond. 

Ton bleef vandaag in pyjama, al kwam hij tegen half zes wel beneden. Joop kwam en bleef een vorkje meepikken, daarna verblijdde hij mij met de heel erg lastige herinstallatie van een apparaatje, waardoor ik beneden een betere WiFi ontvangst heb. Het had het ooit gedaan, maar ik meende de instellingen aan te moeten passen... een half jaar geleden. Hij is er uren mee bezig geweest, maar nu werkt het, tot mijn grote genoegen. Om half elf begon ik eindelijk aan de afwas, daarna moest er nog post weg, en nu kom ik er achter dat de belangrijkste rekening die ik had moeten betalen nóg niet weg is... Ze hadden ook geen acceptgiro meegestuurd. Dan krijg je dat... Tot een andere keer. Morgen (straks) of zo...

8 maart 2012. Alweer vroeg op: we moesten om half elf weg, uiterlijk... De huidarts moest Ton aan voor- en achterkant besnijden, en ook hanteerde de goede man de stikstofspuit op ons beiden... Ton was er zeer door aangedaan, en moest na een lichte lunch meteen naar bed. Ik was niet aangedaan, maar wel doodmoe. De knie vond het lopen toch minder leuk, dat kan zo maar. Later ging ik nog even een paar boodschappen doen bij de Verwenner, want de buren waren vandaag anderszins bezig. Dat werd toch een beetje teveel sjouwen. En later heb ik nog meer bonnetjes ingevoerd in de PC. Maar warrig ben ik nog wel, en de hals is weer wat dikker . Desondanks zal het wel een keer in orde komen, voorzover dat kan. Nu ga ik slapen. Ton leest nog even in de Roos van Decama als e-book. Wie had dat van hem gedacht? 

7 maart 2012. We moesten vroeg op, want we hadden een vroege afspraak bij Daan en Ineke. Daan localiseerde Tons vermoeidheid in de shampoo van de huidarts. Dus dat wordt kiezen. Ineke deed een boel aan mijn facialis, die sinds een paar dagen weer in retropositie was. En aan schouder en knie. Vanavond deed ik iets achterstalligs aan de financiën. Nog lang niet klaar. 

6 maart 2012. Rustig. Ton liep nog wat, verder weet ik het niet meer. Ik heb aan mijn paasdienst gewerkt.

5 maart 2012. Hoera! Na een heel slechte nacht werd Ton toch wakker als 91-jarige, ik bleek alweer 65 te zijn, en het huwelijk is 47 jaar jong. We kwamen wat krakend op gang, maar om 9 uur werd er al opgebeld. Lief, maar.... nu ja, Ton ging meteen koffie zetten. En om 12 uur had hij de ochtendpap op. Dat moest ook wel, want we gingen naar de fysiotherapie, waar de bloeddruk een beetje hoog bleek... Hoe dat nu toch zo komen zou?
Toen mochten we samen fietsen... 
Kijk, nu maak ik even sluikreclame. Ik kan ze aanbevelen. 
Een prettige sfeer en deskundige begeleiding. 
Tons therapeute Jasmijn maakte een paar aardige foto's. De (zeer) blonde stagiaire is Cindy. 
 
Nadat Ton ook had moeten boksen mochten we weg... Hoera!

We namen een ontspannen kopje koffie, Ton had een lekker gebakje, en zo zaten we een uurtje te 'mijnheren en mevrouwen'. Tijd voor actie! 
Zo bekeken we gedurende drie kwartier onze uitgebreide verjaarspost. En de mail komt later. 
En daarna liepen we nog een rondje van 1400 pas (voor Ton, en wat meer voor mij) in de snijdende poolwind, die ons deed denken aan onze huwelijksdag, vandaag 47 jaar geleden... Brrr.... (En dan nog poseren in onze bruidskledij met bibberende bruidskinderen in de kale Alkmaarse Hout, waar werkelijk niets aan te beleven was. Ton heeft er nog frustraties van!) 
Dus maakte ik maar verse tomatensoep, de voorraad was toch net op, en daarna bakte ik twee forelletjes en Ton kreeg zijn favoriete abrikozen-appelcompôte, plus een toetje... Alcohol durfde ik niet aan, hij is erg fragiel op dit moment. 
We kregen een boel telefoontjes, van kinderen en kleinkinderen, tussendoor dutte Ton in boven zijn koffie, die koud werd, en nu heeft hij een lang gesprek met de jongste... Leuk hoor, al die vriendelijke aandacht. En wel fijn dat er geen bezoek kwam, dat zou net te veel geweest zijn... Maar goed... ik ben dan ook:

Volgens de helft van mijn kleinkinderen althans, en een kwart van onze kinderen. Dus ga ik zo getroost slapen. 
Zonder dat we die mooie films die we kregen konden bekijken. Maar dat komt nog, we verheugen ons er op. 

4 maart 2012. Zondag Reminisere. 'Denk er alstUblieft aan een beetje aardig voor ons te zijn' is de zeer vrije vertaling. En dat deed de Heer vandaag. Al was Ton heel erg moe, en ik behoorlijk, we waren op tijd in de kerk. Met een kleine tractatie. Er waren tot onze verbazing meer mensen dan we de laatste maanden daar hadden geteld, maar ook daarin was voorzien, want de voorzitster van de Kerkenraad is óók morgen jarig, en die had massa's madeleines meegebracht. Voor ieder minstens twee. Na afloop heeft Ton nog 500 pas gelopen in de binnentuin, maar toen was de energie voor de rest van de dag op. Na de lichte lunch heeft hij de binnenkant van de oogleden bestudeerd, en daarna bestudeerde hij de teksten van vanmorgen nog eens, waarbij we andere verbanden vonden dan de predikant van vanmorgen. Dat houdt de lol er voor ons in. Vanmiddag heb ik wat zitten spelen met ons cadeautje voor morgen, en ja, met heel vele moeite kon ik zelfs mijn eigen website lezen op de TV. Geinig maar nutteloos. Veel te omslachtig voor normaal gebruik. Er is zelfs een netwerk verbinding in te stellen, dan zou ik denkelijk foto's op mijn PC kunnen bekijken op de TV. Dat heeft alleen maar zin voor het geval Ton te moe ik om hier te komen kijken. Nu ja, allemaal onzin, want het functioneert ont-zet-tend traag. Maar mijn spelen was even leren. ;-) Om de een of andere reden is de hals weer hard, trekt het oog weer en kriebelt de wang op plekken die eerst al bijna gewoon aanvoelden. Geen idee waarom. Ton wil nog schoon het nieuwe levensjaar in, dus ik ga nu het bad maar aanzetten, voordat hij stiekem in slaap valt. En al is het laat: onze felicitaties aan onze nicht Anneke! Heb het goed, lieverd, we zijn trots op je!

3 maart 2012. We zijn deze week beiden extreem moe. Maar goed, de week was ook nogal vol. Gisteren heeft Ton, opgepord door zijn echtgenote, zich laten verleiden om de Roos van Decama en andere boeken los te laten. De Roos leest hij op een Tablet met e-book-reader, die we elkaar op de verjaardagen cadeau gaan doen. Maar ach... hij was al uitgepakt, dus waarom zouden we er geen plezier van hebben? Een gewoon boek is prettiger, maar Ton is uiterst tevreden hiermee. Bovendien geven we elkaar overmorgen een nieuw digitaal TV'tje, waar we al weken kwijlend omheen liepen te draaien. De verkoper van de Mediamarkt was uiterst prettig, en vandaag werd de doos gebracht, zodat we die niet eens zelf hoefden mee te nemen. Wel kwamen ze een half uur eerder dan het van-af moment, dus had ik de bedden nog niet toegeslagen, want we waren net klaar met ontbijten. Ton was gekleed, maar niet aangekleed. Wel decent. Daarna kwam het grote puzzelen, de smartcard die moest worden geactiveerd, de gegevens die ik nergens vond, het in elkaar zetten van de bouwdoos, want je krijgt tegenwoordig niet eens meer een kant en klare TV. Maar na veel uren concentratie en hoofdbrekens bleek het dan toch te werken, nadat ik de smartcard nog eens had omgedraaid. Vandaag heeft Ton niet gelopen, hij was uitgeput, gister kwam hij tot 1500 pas. 

1 maart 2012. 101 jaar geleden werd mijn vader in Amersfoort geboren als Johannes Lodewijk van Haselen. Een harde werker, een leuke vader, een onhandige echtgenoot, en maatschappelijk betrokken, zoals we tegenwoordig zouden zien. Er staat sinds eergisteren een rode roos op zijn graf, daar zal hij het vandaag mee moeten doen. ;-) En een extra gebedje. We gingen nog maar wat lopen vandaag, op HC. Ton lustte wel een kopje koffie met gebak om Papa's verjaardag te vieren. Ik hield me maar aan de vasten, al snoepte ik wel even van het toefje slagroom op de koffie... Foei. Het feit dat ik geen zoetigheid heb gegeten sinds Aswoensdag maakte niet dat ik afviel. Nu is dat niet het doel, maar enige prettige bijverschijnselen had ik wel op prijs gesteld. Het is niet anders. Mijn grootste probleem is na knie en schouder een gewichtig probleem. En de hals, die opeens weer dik is. Nu ja... er zijn erger dingen. 

29 februari 2012. Onze felicitaties aan alle schrikkeljarigen, maar in het bijzonder aan Ellie, mijn nicht uit Noord-Holland. Fijn je even gezien te hebben gisteren, al was het maar een paar minuten. Het was alweer een vroeg ontbijt, en het aardige bezoek kwam om elf uur, zoals afgesproken. Zelf moest ik nog een uurtje baby-sitten in de buurt, er was een noodkreet gekomen. Ik had mijn tas meegenomen, om nog wat te lezen, dacht ik, maar nee... niemand had mij met tas zien binnenkomen. Nu ja, de baby en ik hielden elkaar een kwartiertje bezig, daarna was hij zo vriendelijk in te slapen, en ik vond een romannetje, dus ik had een rustige morgen. Toen ik weer thuis kwam ging onze bezoeker bijna weg, en hij was zo aardig de grote zware televisie van onze slaapkamer naar beneden te sjouwen. Geweldig! Het moeilijkst waren de bochten. 't Is krap in 't boetje, hier... Nu staat hij beneden te wachten tot iemand met een auto, een sterkte rug, en veel goede wil 'm naar de Pieterskerk kan brengen. Hij is veel te groot voor de rolstoel. Daarna moesten we ons haasten om naar Daniël en Ineke te komen, die weer veel werk aan ons hebben verzet, en toen hadden we het wel even gehad. Ik ging even liggen, daarna weer zoeken naar mijn tas, want zonder kan ik ook geen boodschappen doen... Bleek het ding intussen gevonden te zijn op het oppasadres... Gelukkig. Ik moest voor een bijzonder iemand nog een bijzondere kaart maken, ook dat kostte tijd, en zo heb ik gisteren en vandaag geen tijd gehad om achter de PC te zitten en iets nuttigs te doen. Vanavond ook nog even Tons haar gewassen, dat moet nu om de dag van de huidarts, met een speciale shampoo. Het lijkt wel enig effect te hebben, moge dat doorzetten, dan wil ik ook wel doorzetten met de behandeling. Een paar telefoontjes die ik had moeten plegen komen er weer niet van, maar aangezien er nu van alles pijn doet, ga ik lekker in bed liggen. Het is er allang tijd voor. Gegroet! 

28 februari 2012. Vandaag was het alweer vroeg: we moesten met de trein naar Alkmaar, waar oom Piet, de man van tante Marie, de zuster van mijn moeder, werd begraven. In de Aula van de begraafplaats werd een korte dienst gehouden, waarbij twee van de kinderen hem, en hun relatie, op hun eigen, karakteristieke, manier kort, goed en liefdevol kenschetsten. Ook dat was goed. Ton wilde toch maar meelopen naar het graf, maar dat was wel een heel eind over oneffen paden. Veel lieve mensen boden hun hulp aan. De terugweg haalde hij niet helemaal, dus ik haalde de rolstoel toen maar snel. Een mooi gebaar was dat er witte rozen waren om in het graf te werpen. Maar er waren helaas heel grote, en dus zware, rozen gekocht. En de kist was helemaal gezakt, in plaats van een beetje, zodat het effect was dat je dezelfde doffe bonzen hoorde op de kist als wanneer er scheppen zand op gegooid zouden zijn. En dat was nu juist niet de bedoeling. Het moest lief en zacht zijn. Dat had de ondernemer op dienen te vangen... maar ja. - Ton en ik brachten ook nog een bloem naar het goed verzorgde graf van mijn vader. Die zorg neemt Jeroen gewoonlijk op zich, de engel. Het ziet er prima uit. Daarna gingen we condoleren, en aangezien we een lieve familie hebben was dat een warm gebeuren. Jammer genoeg gingen mijn neef en nichten die van tante Jannie afstamden net weg toen we ons bij hen wilden voegen. Maar we feliciteren Ellie alvast met haar verjaardag morgen. Fijne dag! Mijn jongste zus had ook een afspraak, zij moest een trein halen, en met mijn knie was het geen optie om mee te hollen. Jammer, maar wij zien elkaar binnenkort wel weer, hoop ik. We liepen terug naar het station door de Hout, haalden wat herinneringen op aan Oom Piet en Tante Marie, en genoten van de natuur. Zo gingen we zoetjes terug naar het station, waar net een trein in onze richting op perron 1 stond, een reuze meevaller, want Alkmaar heeft geen liften op het station. Op de heenreis moesten we helemaal naar het eind van het station lopen, waar een lage overgang tussen de perrons is. Dat scheelde zeker tien minuten. Hoe dan ook, tegen half zes waren we weer thuis. Moe waren we ook, dus ik ben maar even gaan liggen voordat ik aan het eten begon. Er moest ook nog iemand mee naar de film, en aangezien het huis ook in orde gebracht moest worden voor bezoek morgenochtend, ging Ton maar naar de film. Een Nederlandse film, waarvan hij de helft niet verstond omdat er te snel werd gesproken, en ondertiteling was er natuurlijk niet. Al met al een lange en vermoeiende dag. 

27 Vandaag is onze jongste kleindochter jarig, ons Charlotje, en ze had een heerlijke dag, zei ze vanavond, toen we haar opbelden. Zaterdag hadden we ze allemaal gezien, maar ze vond het toch wel heel leuk dat ze nog even apart de aandacht kreeg. Vandaag heeft Ton weer veel gedaan tijdens de fysiotherapie, ik deed ook een aantal oefeningen, en vanmiddag ging ik nog wat boodschappen doen. Kostte veel tijd, dus we aten laat. Daarna heb ik nog wat foto's van zaterdag glad gestreken, en toen was de avond weer om. Ik heb toch nog erg weinig energie, merk ik. Er is veel achterstalligs, maar ik houd het dagelijkse al niet bij. Ik kan het ook niet helpen. Later sal alles reg kom. Kruger kon het weten. Toch? 

Zondag 26 februari 2012. We moesten vroeg op, maar Tons dienst in Zeist ging goed. Ik hoorde verschillende positieve reacties. We werden gehaald en weer thuis gebracht, het zijn lieve mensen daar. Na een lichte lunch dook Ton het bed in, en besteedde ik de middag aan de virtualisatie van de dienst. Vanavond had ik wat technische problemen, dus was ik heel de dag intensief bezig, zodat ik nog haast te laat was om ons aller Ineke te feliciteren met haar verjaardag vandaag. Gisteren kregen we een aankondiging dat de laatste van de generatie boven mij is overleden: mijn oom Piet, die met mijn moeders jongste zus was getrouwd. Het is wel goed... vreemd genoeg dacht ik een paar dagen geleden aan hem. Dat moet ik maar niet meer doen, gaan mensen meteen dood. :-( Het is wel het afsluiten van een tijdperk. 

25 februari 2012. Vandaag moest ik vroeg op: boodschappen met de buren om 10 uur. Het zijn schatten! Toen ik terug kwam kreeg Ton zijn ontbijt, en in de middag werden we door Betty opgehaald om naar Houten te gaan, waar Pieter zijn vijfde verjaardag vierde, en Charlotte haar achtste. Die valt op maandag a.s. maar zo was het voor iedereen wel zo gezellig. We zagen vandaag al onze kleinkinderen, en dat was feestelijk, zij het wat vermoeiend. Ton liep naar het station, en in Utrecht ook nog een groot stuk, tot hij 3200 pas had gehad, toen was de adem op. Vanavond nog wat gewerkt voor Tons dienst morgen, wat gecomputerd, haren gewassen, en nu is het bedtijd. Ik ben nog altijd onredelijk moe van weinig... de concentratie ontbreekt nog, maar het komt goed. Ooit. ;-) 

24 februari 2012. Wat een zwarte dag voor de koninklijke familie! We zijn er verslagen van. Maar we blijven toch maar bidden om een wonder... 
Ton blijft werken aan zijn dienst. Ik ben een paar uur bezig geweest met inschrijvingsformulieren en een paar kaarten. Het schiet niet op, hier! 

23 februari 2012. Een dagje medisch vandaag. Tegen de noen hadden we fysiotherapie (mijn knie en schouder zijn nog suboptimaal), daarna konden we een kopje koffie drinken, en vervolgens moesten we om kwart voor twee de deur uit naar de volgende afspraak. Dat was een heel eind lopen: bijna aan het eind van de Burgemeester Reijgerstraat. Viel niet mee. Enfin, de dokter liet zijn kunsten op Ton én op mij los, zodat we allebei beter maar gewond naar huis gingen. We kwamen langs Beter Horen, dus ik deed nog even een hoortest, om dat te vergelijken met een paar maanden geleden, want ik heb het gevoel dat ik erg doof ben geworden, rechts. Aangezien het kaartje er omgekeerd uitkwam, viel het niet mee om het geheel te vergelijken met de vorige. Officieel is het niet echt slechter. Ton wilde vanaf de Maliebaan gaan lopen. Helemaal tot huis haalde hij niet, maar met 2000 pas kwam hij een heel eind. Half zes waren we thuis. Nog snel een paar kaarten op de post, en ik was klaar voor de boodschappen. Die werden uitgesteld, dus na het eten ging ik op de fiets naar de Twijnstraat, waar slechts een deel van de begeerde etenswaren te koop waren. Dat heb je wel eens. Sinds gister is voor mij de vasten weer aangebroken, dus ik probeer geen koek en snoep of gebak te eten, minder spelletjes te spelen, en minder romannetjes te lezen. Op een zekere plaats liggen de vitae van Franciscus weer. De kunst van het loslaten heet het boek heel toepasselijk. Ik doe mijn best. Vanavond nog wat getikt voor Ton, en vanwege de stijve spieren een lekker warm bad genoten. Toen wilde Ton om elf uur ook nog wel, daarna moest er van alles worden ingesmeerd, en het is al weer een uurtje morgen. Wat gaat dat hard. Als we nu nog mogen slapen ook, vannacht...

22 februari 2012. Vanmiddag mochten we weer naar Daniël en Ineke, die hun best op ons deden. Ton liep daarna 3000 pas op HC, en was daar erg tevreden over. Vlak bij huis kwamen we een dierbare vriend tegen, die langs was geweest, maar nu op huis aan moest. Aangezien ik niet meer op mijn benen kon staan betreurde ik het maar gedeeltelijk. Een andere keer zullen we er meer van genieten. Ik moest inderdaad even gaan liggen voordat ik in staat was aan de keuken te beginnen. We belden nog even naar onze jarige kleinzoon, maar er werd niet opgenomen, rond zeven uur... Tja. Na het eten ging ik spelen bij de buren. Een uurtje, dacht ik, maar het liep wat uit. ;-) Daarna heb ik mij een complete RSI getikt aan Tons dienst. Nu is het donderdag, en voor we het weten moeten we weer van alles, dus nu eerst maar de stekker er uit. 

21 februari 2012. Ton was vroeg op, want hij moest een afspraak maken met een specialist, en dat kon alleen tussen tien en elf. Het kostte hem nog een heleboel moeite. Van al die keuze-menu's houdt hij bepaald niet. Toen heb ik hem maar koffie gegeven, en daarna de ontbijt-lunch. Natuurlijk betekende deze verstoring van zijn rithme (heeft hij dat dan nog?) dat hij vanmiddag een paar uur in bed dook. Net toen ik bezoek kreeg. Heel gezellig, maar toch zeer vermoeiend, merkte ik. Daarna heb ik een deel van Tons liturgie voor zondag getikt, en dat hield me bezig tot 7 uur... dus aten we niet al te vroeg. Helaas, de laatste soep vandaag opgemaakt. Later nog een verjaarsbezoekje gebracht. Daarna de rest voor Ton getikt, en nu is het weer morgen, en Pieter verjaart straks. 
Dat wil zeggen: binnenshuis en op school. De familie komt over een paar dagen. Veel plezier vandaag, Pieter! 

20 februari 2012. Een dag met verrassingen... Die begon laat, want we konden maar niet opstaan. Uiteindelijk had Ton om 12 uur de koffie klaar, waardoor ik voldoende wakker werd om het ontbijt te maken, dat we nét ophadden voordat we ons ter fysio moesten melden... Daar werden we heilzaam bezig gehouden, en Ton liep terug naar huis. Het was helder weer, en de wind viel mee. Toch wel koud. Na de koffie had mijn lief geen zin meer in buitenlucht, ik eigenlijk ook niet, maar ik meende, na een uurtje, dat ik toch wat lopen moest. Bovendien moest ik een paar kaarten op de bus doen. Deze week is vol verjaardagen. En vol verplichtingen. Ik amuseerde mij wat bij de Mediamarkt waar ik vooral veel níét kocht, ziende dat sommige 'Marktaanbiedingen' niet of nauwelijks goedkoper waren dan andere dingen... wel kwam ik heftig in verleiding bij een A3 printer. Voornamelijk omdat die al zolang op mijn verjaarslijstje staat. Maar ook al was de vasten nog niet begonnen, ik zei toch maar 'nee' tegen mijzelf. Wel kocht ik iets onnuttigs maar vriendelijks. Daar kan ik een dochter straks hopelijk blij mee maken. En toen had ik al weer veel te veel gelopen naar de zin van mijn knie. Dus het ging steeds langzamer, en ik kwam pas om 7 uur thuis. Ton zat toen nog heel blij boven op de overloop in zijn boekenkast te kijken naar zijn schatten. Net toen ik wilde gaan koken, zoals beloofd aan mijn lief, ging de telefoon, en die legde ik 33 minuten later weer neer, dus het eten was geen vroegertje. Dat heb je wel eens zo. Ik ben nog moe van gister, dus ik heb de afwas maar laten staan. Eigenlijk wil ik nu met een goed boek het bed in. Een leuk boek nog liever. Ik zal zo wel zien... (Het werd toch nog werken....) 

Zondag 19 februari 2012. Na een wel heel korte nacht vroeg op: vandaag had ik dienst in Heusden. Onze onovertroffen Wil haalde mij op, en ondanks de sombere vooruitzichten kwamen we netjes in Heusden aan. Wel hadden we regen onderweg. Na de dienst dronken we heel gezellig koffie en een goed glas wijn bij gemeenteleden, en zo kwam het dat ik pas om kwart over drie thuis was. De soep hebben we node afgeslagen, ik was toch wat onrustig over Ton, die zich in alle zondagse vroegte niet zo prettig had gevoeld. Maar hij zat, nog steeds in slaappak, rustig te fietsen en te studeren. Op de terugweg hadden Wil en ik gemerkt dat er een steeds dikkere laag spul van spettertjes op de voorruit terecht kwam. De wissers konden daar niets mee. Zout, neem ik aan. Ik heb er hier maar wat water over gegooid voordat mijn chauffeuse verder mocht rijden. Met die lage zonnestand leek het af en toe alsof er dichte vitrage op de voorruit zat. In Heusden sneeuwde het, toen wij aan de koffie zaten, nu, half zes, regent het hier stuifsneeuw. Of zo iets. De gracht ligt dicht met fondant. Dag vogels, dag vissen! O, een paar dagen geleden zagen Ton en ik een (jonge?) aalscholver aan de Stadsbuitengracht zitten, vlak bij de vaste reiger. In zijn eentje, dus die zag er eenzaam uit... 

18 februari ging op aan de dienst en nog wat boodschappen. Ton kwam niet uit de pyjama. Hij voelt zich net wat minder lekker... Het zit er niet in dat hij morgen naar de kerk gaat. Noch naar Groningue, zoals zijn bedoeling was, om een nieuwe collega in te halen, noch naar Utrecht. Het zit er even niet in. 

17 februari 2012. Intussen staat de link naar het filmpje van een zwoegende Ton hieronder. Dat geeft een indruk van wat ik bedoel, wanneer ik schrijf: hij heeft hard gewerkt bij de fysiotherapie... Vanmorgen kregen we een lieve brief uit Vianen met de rapporten van de kinderen. Die hebben ook hard gewerkt. En allemaal hadden ze er een groet bij geschreven. Daar zwelt het grootouderlijk hart van! Bovendien zaten er twee mooie postzegels op... ;-) Alleen het onderwijzend personeel blijkt het Nederlands niet te beheersen. Hoe kun je kinderen nu de taal onderwijzen wanneer je zelf het verschil tussen mits en tenzij niet begrijpt??? En verder slordigheden in de spelling. Vroeger was tóch alles beter, zuchten wij ouwetjes dan... 
Vroeger liepen we ook beter, maar we hebben toch een aardig eind gestrompeld: een Baakkerbruggie om, zeggen ze hier. Alleen: na de 2000 pas die we daar hadden geteld, zag Ton het tussen Karel V en huis niet meer zitten. De adem was op, en de energie ook. Gelukkig kon ik hem dat stukje nog wel duwen. Ik heb mijn lief maar vroeg laten eten, op die manier was hij voorzien voordat ik met de buren mee mocht om boodschappen te doen. Alleen de koffie kwam daarna. Toen hoorden we ook van de droeve gebeurtenissen in Lech. We kunnen alleen maar bidden. De media-aandacht vonden we wel erg hijgerig en onfatsoenlijk. De preek is af, nu de rest nog. Maar dat komt, Deo volente, morgen wel. Ik ben moe. Bovendien heeft Zij er weer iets heel anders van gemaakt dan ik zelf had gedacht te zullen schrijven. Zo gaat dat, als je bidt voordat je gaat schrijven... ;-)

16 februari 2012. Vanmorgen hoefden we niet vroeg op, en dat deden we dus ook niet. Met als gevolg dat de koffie bleef staan, en we ons toch nog moesten haasten voor de fysiotherapie van half twee. Het is wat! Het kwam ook omdat ik onder het maken van het ontbijt probeerde een boek uit te lezen. Een heel oud boek. Dat gaat binnenkort weg. Goed hè? Na de fysiotherapie waren we moe, Ton wilde nog wel lunchen, waarna hij ijverig de binnenkant van zijn ogen ging bestuderen. Ik kwam niet verder dan wat liggen surfen. Zonde van de tijd. Later moest ik toch nog maar even naar AH, want de buren gingen vandaag niet boodschappen doen. De peren waren in de bonus, toen dacht ik in bonis te zijn, maar dat brak me op, want de tas was veel te zwaar. Dat werd dus neerzetten om de zoveel passen. Op de stoep een goed gesprek met de andere buurvrouw, dat zijn soms van die cadeautjes. Al protesteerde de knie daarna wel. Ach ja, ik denk maar aan Elfriede Fliedner zaliger, die placht te zeggen: als mijn knieën niet naar mij luisteren, luister ik niet naar mijn knieën... Een geweldige vrouw. De herinnering aan haar is tot zegen. 
Toen Ton eindelijk te eten had gehad, en er wat was afgewassen begon ik eindelijk aan de preek. Het voorwoord daarvan is af. Toen probeerde ik een filmpje aan te klikken, dat we op de fysiotherapie hadden gezien, en waarin Ton breeduit figureerde, maar dat resulteerde 2x in een BSoD. Dat gebeurde gisteren ook al, toen ik iets probeerde te selecteren op internet. Ach, waarom zou het leven ook makkelijk zijn? We zijn al zo bevoorrecht! Tijd om de computer nog net voor morgen te sluiten.

15 februari 2012. Vanmorgen moesten we vroeg op, maar ik heb toch minstens drie uur geslapen. We moesten voor elf uur in het Diaconessenhuis zijn, en we waren ruim op tijd, maar de dokter wachtte ons al op. In tien minuten had hij Tons euvel verholpen, hopelijk weer voor ruim een jaar, en toen liepen we weer terug. Ik hoopte zó dat Ton nu voor de bus zou kiezen, maar nee, hij wilde proberen terug te lopen. Voor het grootste deel lukte dat, ondanks de koude wind. Na 2500 pas was de adem hem helemaal benomen, dus vanaf de vroegere school van de kinderen heb ik hem toch nog maar geduwd. Daarna waren de onderdanen aan rust toe, dus na een kopje koffie en zo ben ik gaan liggen. Lezen lukte niet, dus heb ik op bed wat domme youtube-filmpjes liggen kijken. Later wilde Ton een paar boeken hebben uit de kast achter de TV, dus heb ik het ding voorzichtig verschoven tot hij er bij kon. Zodra iemand dit monster naar beneden takelt en naar de Pieterskerk brengt koop ik een platte. Misschien heeft Marktplaats wel wat ik hebben wil... Maar eerst ruimte. Ik ben dit 50 kilo wegende monster zat. En dan te bedenken dat mijn vader als jongeman suikerbalen van 50 kilo op de nek nam en verplaatste. Díe was sterk! Ze trouwden in de crisisjaren, en dan pakte je alle werk aan dat je kon vinden... Sommige jongeren van tegenwoordig zouden wat van hem hebben kunnen leren... 'Alle werk dat je goed en fatsoenlijk doet is fatsoenlijk werk', kregen we mee. Er werd nooit neergekeken op werk of op mensen - tenzij zij het er zelf naar maakten, natuurlijk... 

14 februari 2012. We wensen iedereen een liefdevolle dag.
Het was lekker boven nul, maar we zijn niet echt buiten geweest. Wel is de afvoer van de keuken ontdooid, en daar ben ik blij mee. 
Ton en ik hebben aan onze diensten zitten werken. Ik in de ouderwetse DOS. Met de angst in mijn hart dat de laatste dongle van MLS die nog werkt het een keer begeeft. Het is nog steeds niet gelukt al die files om te zetten naar een vorm die in Windows te gebruiken is. 
Ben wel heel erg moe, hiervan. En dat vertaalt zich natuurlijk extra naar alles wat niet optimaal werkt. Komt goed. 

13 februari 2012. Vanmiddag werden we samen opgehaald voor de fysiotherapie. Terwijl Ton fietste nam zijn therapeute mij even onder handen, preciseerde de diagnose, en liet mij een aantal oefeningen doen. Gelukkig heeft ze ze opgeschreven. Na afloop was ik gesloopt. Ton had hard gewerkt, dus hij had ook geen behoefte om nog naar buiten te gaan. Vannacht en vanmorgen was het erg glad, vanmiddag regende het warm water. Maar de keukenafvoer is nog bevroren, dus dat blijft gemier in de marge met teiltjes en zo. Aangezien dat nog luxer is dan de helft van de wereldbevolking leeft heb ik niets te klagen. Ik heb veel tijd besteed aan het sorteren van de kaarten, ik ben op tweederde. Alles gaat t-r-a-a-g hier. Gek is dat. Nog niets nuttigs gedaan, behalve soep maken (de helft moet nog gepureerd en gezeefd), koken en afmorsen... Natuurlijk liet ik ook nog een bord vallen van Tons eerste huwelijksservies. :-( Er is nog wel een bord over.  ;-) 

Zondag 12 februari 2012. Ton sliep redelijk, en ik niet of nauwelijks, althans voor 7 uur vanmorgen. Maar toen heb ik toch tot tien uur de oogjes dicht gehad. Vannacht heb ik in bed allerlei nuttige oefeningen liggen doen, a Tale of Two Cities van Dickens uitgelezen, het eind was toch nog bijna spannend, en honderd spelletjes gedaan. Minstens. Vandaag was ik dus suboptimaal, maar omdat het niet lukte de geest te zuiveren, ben ik maar lekker lang in bad gaan liggen. Ton kwam mij aflossen, dus die is ook klaar voor de parade. Verder is er, behalve koken en plannen maken, niets gebeurd. Ik heb wat achter de PC gehangen, maar dat leverde ook niets op. Ik probeerde een apple-id te krijgen, maar dat is niet voor mensen zoals ik. Duidelijk. Morgen veel beter. Dat moet. 

11 februari 2012. Vanmorgen zag ik -12 graden op de thermometer, vanmiddag -7/ De zon schijnt. Het kostte ons heel veel tijd om op te staan. Het is 15.15 en we zitten aan de morgenkoffie, Ton nog in bed. 
Maar hoera, het lukte hem om zich daaraan te ontwringen, en zo gingen we toch nog bij daglicht op stap. Ton legde 2400 pas neer op HC. Ik veelteveel in totaal, dus na het koken was ik niet meer zo blij met dit resultaat. Nog even een bezoekje afgestoken in een huis waar werd getreurd... wat is het leven soms toch oneerlijk! 

10 februari 2012. Vanmorgen werden we opgeschrikt door een zeer onverwacht overlijdensbericht van een collega, waarvan we toch zeker hadden gedacht dat hij wel bij Tons begrafenis zou zijn. Nog net geen 80.  Het kostte me vanmiddag anderhalf uur om die ene kaart te vinden, die Ton wilde schrijven. Ik heb drie laden met kaarten omgekeerd. Nu moeten ze weer opgeruimd, maar dit krijg ik er nooit meer in. Wil ik het geordend opbergen, dan betekent het een paar uur staan, om een en ander te kunnen overzien. Nu in elk geval niet meer. Maar de kaart kwam op tijd in de brievenbus terecht. De afvoer in de keuken is nog steeds bevroren. Dat maakt het leven wat meer jaren '50... Teiltjes en bakjes en alles weggooien in het toilet etc. Nu ja, het is tijdelijk. Verder heb ik alleen maar af en toe mijn oefeningen gedaan. Er komt niet veel uit. Telefoneren is ook erg vermoeiend. Genoeg gehad voor de komende dagen... 

9 februari 2012. Ton heeft weer voor veel onrust gezorgd vannacht, en ik slaap toch al niet goed, dus ik heb alle uren wel voorbij zien komen op de wekker. Ben onder de dekens aardig verder gekomen in Tale of two Cities, een van de meest vervelende gratis e-books die een mens kan downloaden. Maar als het zo doorgaat krijg ik het nog wel eens uit ook. Tegen 7 uur ingeslapen... en dus werd ik met veel moeite wakker toen Ton met een kopje koffie naar boven kwam hijgen. Toen hadden we nog net twee uur voordat hij werd opgehaald voor fysiotherapie. Dat lukte net. Toen hij werd teruggebracht heeft zijn therapeute even de tijd genomen om naar mijn handicaps te kijken. Die knie is een verrekte binnenband, en daar heb ik oefeningen voor, en de pezen van het schoudergewricht zijn geïrriteerd. Daar heb ik weer andere oefeningen voor. En nu doet alles nog meer pijn dan ervoor. Kenners zeggen dat dit erg goed is. 
Later heb ik het portretje van Laetitia maar eens open gemaakt. Dat is verminkt door de lijstenmaker, die er alle kleur af geveegd had. Na bijna 20 jaar ergernis hebben we er nu wat kleur aan toegevoegd. Het blijft een teer portretje, maar ziet er beter uit. En Ton zei verwonderd: sprekend Tisha. Die heeft nu bijna de leeftijd van haar tante, toen ik die tekende. In elk geval is dat gebeurd. Ik moest wel telkens ophouden, maar goed. En daarna boodschappen met de buren. Toen koken en eten. En nu is het om onduidelijke redenen 11 uur en ik val alweer om. Mail moet morgen maar. Ik loop met alles achter, en ik kan er niets aan doen. Ik kan me er niet druk om maken ook. 't Is wat.

8 februari 2012. We gingen naar Daniël en Ineke. De laatste pleisters zijn nu van mijn wond af, ziet er erg mooi uit, volgens Ineke, die het weten kan. Ik zeg dat op zijn vroegst over een half jaar, denk ik. Ton voelde zich erg flauw, na de behandeling, en we dronken een kopje koffie bij de Babbelaar. Met. Onbetaalbaar, zo langzamerhand. Maar wel èrg lekker. Nou ja, ik ben weer veel te zwaar, dit kan er wel bij. Niet dus. Voor je het weet begint de vasten alweer. Ton heeft met enige moeite net de duizend pas vol gemaakt. Ik wat meer, en dat waren er veel te veel. Het was vandaag iets minder koud. 

7 februari 2012. Vanmiddag ben ik voorzichtig een paar boodschapjes gaan doen. Kostte veel tijd. Vanavond te lang achter de PC gehangen. Een oog open, een oog dicht. Lastig. 

6 februari 2012. Ton werd vandaag gelukkig weer gehaald voor de fysiotherapie. Zelfs zijn therapeute had moeite met de rolstoel op de brug. De knie is bij mij minder pijnlijk, maar laat zich nog wel gelden. De kou in de keuken ook. Het klonk alsof de afvoer bevroren was, maar toen ik het keukenkastje had leeg gehaald vond ik geen nattigheid. Hetgeen niets zegt. Dus voorzichtigheidshalve heb ik maar afgewassen in een bak die ik in het toilet leegde. En alle kastjes open. Ik heb kans gezien langer dan een kwartier achter de computer te zitten, dus er lijkt vooruitgang te zijn, maar ik tik er vaak naast, dus blij ben ik nog niet. Iedereen roept: ja, maar je moet je toch beter voelen dan een maand geleden?!! Vast, maar er komt niet méér uit mijn handen. Nou ja, ik maak het ontbijt, nadat Ton mij koffie heeft gebracht. Oog en mond zijn niet beter, en ik hoor ook slechter, rechts, merk ik. Er zijn erger dingen. Maar of dit alles nu opweegt tegen de kàns dat de tumor kwaadaardig zou worden... al groeide die wel een heel verkeerde kant uit. Dat is zo. Voorlopig zijn oor, wang en hals nog weinig comfortabel, maar zolang de verwarming het doet en er eten in huis is heb ik geen reden om te zeuren. Ton is erg blij dat hij rustig thuis mag zitten studeren, en dat ik het zweepje even heb opgeborgen tot er beter weer komt. Gelukkig komt dat er. Jammer voor de elfstedentochtfanaten. 

Zondag 5 februari 2012. Het blijft winter. We keken vanmorgen, na een niet zo beste nacht, wat wazig naar de mis op de TV, en daarna naar een kerkdienst, die erg thematisch was, en voor mij wat warrig. Ton heeft er doorheen geslapen. Ik heb nog heel voorzichtig een brief op de bus gedaan, en bevond dat het minder snijdend koud was dan vrijdag. Maar in de keuken loeit de CV nog volop. Dat zal me een rekening opleveren, volgend jaar! En het is nog lang niet gedaan. We keken straks samen Songs of Praise, dus het eten was laat. De Engelsen c.s. hebben een geweldige liedtraditie. Dan schaam je je acuut voor je eigen probeersels... 

4 februari 2012. Nog steeds is het wit en koud buiten. De buurman heeft de stoep geveegd, denken we. Heel lief. Ik kreeg donderdagnacht opeens weer last van knie, been, schouder en meer houten wang. Alsof Ineke's naalden allemaal tegelijk waren uitgewerkt. Misschien was dat het wel. Gister heb ik het dus heel rustig aan gedaan. We werden om 12 uur wakker, en na het ontbijt hebben we een film gekeken, die er al erg lang lag. Mooi, maar toen was het meteen al over zessen. Vandaag kwam er ook niets uit mijn handen. Het schiet niet op. 

2 februari is het, en bitter koud. De sneeuwklokjes en het viooltje lijken helemaal stuk gevroren, maar dat zien we over een paar dagen wel, of dat zo is. Ton werd opgehaald door een stagiaire van de fysiotherapie, en weer thuis gebracht. Maar wel vroeg, voor ons. Voor negen uur werden we al wakker gebeld, omdat Tons fysiotherapeute ziek was, en de behandeling vervroegd werd. Kreun... We waren nog moe van gisteren. Toen heb ik Ton zachtjes naar Daan en Ineke geduwd. De knie is wat beter, zeker nadat Ineke er een paar naalden voor gezet had. Nee, een naald voor de knie, en een naald voor de schouder, die al weken pijn doet. Toen heeft Ton nog 2000 pas gewandeld op HC. Voor mij 3000 teveel, maar daar gaat het niet om. Alleen was ik wel op na afloop, zeker na het eten. Ton mocht de afwas doen. Ik heb geen energie, niet voor telefoon, voor mailen, voor wat dan ook... dus ik sluit het nu ook maar weer kort. Maar we bestaan nog. Morgen is Sinead jarig, ze wordt meerderjarig, dus alvast van harte gefeliciteerd, meisje! 

28 januari 2012 ging ongemerkt voorbij. Zondag de 29ste werd Ton opgehaald voor de kerk. Een van de gemeenteleden belde zelf op met het aanbod hem te halen. Kijk, dat is nou Christendom in de practijk, zoals ik het bij mijn ouders zag... ;-) Ze bracht hem trouwens ook weer thuis, na een dienst waarin Ton erg had genoten van koor en orgel... Ik had een stukje gezien van de mis in de St. Bavo, met de Haarlemmer Koorschool. Vertrouwde klanken. Prachtig. Veel later lag ik te kijken naar de BBC, waar werd getoond hoe de opnamen waren gemaakt van Birds in FLight.  Songs of Praise kwam daarna, en dat keek ik samen met Ton. Prachtige liederen, waaronder nieuwe. En daarna knoeide ik wat ingrediënten bij elkaar tot een voedzame maaltijd, waarna mijn knie wel weer genoeg had van het staan. Ik ook. 

27 januari 2012. Wat mij betreft een erg moeizame dag. Rug en kuit delen in de sores van de knie, dat is erg sociaal. :-) Ton houdt het op lezen, en af en toe brengt hij mij een kopje koffie. Vanmiddag sliep hij daarna in... Hij is ook moe. Maar deze maand ging wel snel voorbij, op deze manier. ;-)

26 januari 2012. Het houten gedeelte van mijn wang is dankzij Ineke weer wat kleiner. Ongemakkelijk is het allemaal nog wel. Het oor hoort er nog niet bij. Met de buren heb ik boodschappen gedaan, daarna viel ik om van vermoeidheid. Ton en ik keken naar hetzelfde natuurprogramma van de BBC, hij beneden, ik boven in bed. :-) prachtig.

25 januari 2012. Een vermoeiende dag. We moesten naar Daniel en Ineke, en dat kostte behoorlijk wat tijd. Volgens de fysiotherapeut moest mijn knie nu geen pijn meer doen. Klopt, als ik geen verkeerde beweging maak, maar er zijn nog veel verkeerde bewegingen mogelijk. Ton had pijn in zijn voet, dus ging hij toch maar in de rolstoel, waar ik dan weer op leunde. Zo krukten wij langzaam Daanwaarts, terwijl de Heer telkens weer een engel stuurde om Ton over hobbeltjes of moeilijke stukken heen te duwen, en dat waren er nog al wat. ;-) In elk geval heeft Ineke m.b.h. twee naalden mijn knie wat minder pijnlijk gemaakt: op de terugweg liep ik zeker een meter per uur sneller. Maar na het eten was ik wel door al mijn hoeven gezakt. Ik schoof voorzichtig mijn bed in. Later kwam Ton boven met koffie. We keken samen naar het slechte nieuws van 8 uur, en aangezien Ton het aanbod op de tv niets vond bedelde hij om een rondje SOAP. Hoe het kan weet ik niet, maar we zagen meteen de laatste vijf afleveringen. Confused? Jazeker, want Jessica is veroordeeld voor moord, en ze heeft het niet gedaan... Er zit maar een ding op: we vragen voor onze verjaardagen de volgende jaargang van SOAP!!!! 
Ineke heeft ook gewerkt op de houten wang, en er is weer een stukje tot leven gekomen. Ze is tevreden met de littekens, en heeft een deel toch nog afgeplakt. De rest heeft ze schoon gemaakt. Ze was ooit operatieassistente op kaakchirurgie, dus ze heeft er verstand van... En terwijl Ton de vuilniszak buiten zet, lig ik dit te tikken op het netboekje, lekker op bed. Met enig geluk komt dit ook nog netjes op de site te staan. De dag door Gods gunst ontvangen is wat mij betreft wel weer voorbij. We blijven bevoorrechte mensen. Dat is een ding dat zeker is... 

24 januari 2012. Vanmiddag heb ik dat bad gehad. Ton daarna, vervolgens vielen we beiden in slaap. De zenuwen in een deel van mijn wang zijn nu aan het vuren: alsof ik onder stroom sta. Maar dat is het natuurlijk ook, wat daar gebeurt. We keken drie afleveringen SOAP vanavond, en genoten er van. Nu wast Ton nog af. Goed, hè? Ik heb een half uur in de keuken rondgehangen om iets aan het eten te doen, toen was het wel weer genoeg voor zuster ezelin. Ik heb alle boekjes van Diana uitgelezen, en nog een stel andere ook. Zolang ik maar niet zelfstandig hoef na te denken... dan gaat het mis. Hoewel... gisteravond hebben we minstens anderhalf uur besteed aan het zoeken van de passage in de Bijbel waarin staat dat familieleden de Heer kwamen ophalen om Hem af te voeren, wegens gekte. Het staat er altijd net anders dan je denkt. Leuk om samen de verschillende vertalingen te vergelijken, en de woordenboeken er op na te slaan. Samen doe ik dat eerder dan alleen. Ton doet dat ook zonder mij wel. Maar hij is dan ook een geleerde. Hooggeleerd, in feite... 

23 januari 2012. Zaterdag heeft Ton 2600 pas gelopen, 's Avonds kwam Betty, hetgeen erg gezellig was. Ik liep met haar mee naar haar auto, om meteen plastic in de container daar te doen. Toen ik heel lui de laatste 100 m. met haar terug wilde rijden verdraaide ik mijn knie door die hoge instap - ze was met de bus - en sindsdien strompel ik met krukken door het huis. Nu ja, ik lag voornamelijk op bed. De wang is nog steeds deels van hout, het oor ook. Nu zit er een dikke zak vocht boven het litteken in de hals. Komt allemaal goed, maar ik zou nu wel een lekker warm bad willen genieten. De tocht naar boven is me nog te veel. Morgen of zo. :-) Ton is nu zonder ontbijt naar de fysiotherapie, maar ik kreeg wel koffie van hem, de lieverd. Later ging hij zelfs nog met de rollator naar de Twijnstraat om lieve en nodige boodschappen bij Ah te doen. Hij was er wel héél erg moe van... 

20 januari 2012. Weer een lekker lange nacht/morgen. Dat voelde goed. Geen boodschappen, zeiden de buren, dus deden we maar zelf iets in de buurt. Ton liep 1500 pas. Vanavond heb ik de financiën bijgewerkt, maar computeren is nog niet prettig dus ik ben nu kapot! 

19 januari 2012. Een rustige dag. Ton had fysiotherapie en ik niet. Er trekt van alles in mijn gezicht, het lijkt er op dat Ineke's behandeling een nieuwe fase in gang heeft gezet. Het oog blijft vervelend doen, maar alle dingen hebben tijd nodig. Gods schepping is uitermate subtiel en gecompliceerd. En dat de dokter niet meer heeft stuk gemaakt terwijl hij daar in rond-prikte, is al een wonder op zich. Vanmiddag heb ik kerstkaarten van een paar jaar geleden uitgezocht. Een deel bewaar ik, een deel gaat naar Roemenië, voor minder bedeelde kinderen die er mee gaan stoeien. Veel postzegels afgeknipt, die mag ik weer gaan weken. Dat heb ik de afgelopen tijd zo tussendoor al vaker gedaan. Het blijven vaak fascinerende kunstwerkjes, waar ik veel plezier in heb. Mochten jullie kerstkaarten weg gaan doen, te eniger tijd, stuur ze dan maar naar de Pieterskerk t.a.v. mevr. Marcu.  Pieterskerkhof 5 3512 JR Utrecht, dan komen ze goed terecht. Anders nemen wij ze wel in ontvangst. Hm. Ik geloof dat ik dit al eens ergens heb geschreven. Doet er niet toe. In elk geval was ik de hele middag zoet. Vanavond geen boodschappen doen. Ton zit gezellig Hebreeuws te lezen, de hele middag. En ik heb weer genoeg van de computer. 

18 januari 2012. Vandaag is Betty jarig. Van harte. Dat je een mooi, gezond en gezegend jaar mag hebben, met veel ontspanning. 
We hebben haar helaas niet gezien, maar we hebben wel een kaarsje gebrand uit dankbaarheid. 
We werden weer laat wakker, daarna naar Daniël en Ineke, die mooie dingen met ons deden. Ton liep nog 670 pas in HC, waar we toch even moesten wezen. Een gebakje op Betty's verjaardag aten we thuis, en daarna moesten we al snel eten, want Ton werd om 7 uur gehaald voor de kerkenraadsvergadering. (Een belachelijk woord, dat bij uitzondering van toepassing is...) Tegen half elf was hij thuis, en na enig praten besloten we om elf uur een episode van Soap op te zetten, en dan te gaan slapen. Dan moet ik mij nu zeer haasten. 

17-1-2012. We werden beiden laat wakker, we hebben nog veel behoefte aan slaap. Eigenlijk hadden we het idee gehad om vanmiddag naar Vianen te gaan, om even onze bijna jarige dochter te knuffelen, maar het mocht niet zo zijn... Tons medicatie lag dwars. :-(( Ik ben maar wat boodschapjes gaan doen, dat werd voornamelijk kijken bij de Mediamarkt, en wat spelen met Ipadjes en ander speelgoed. Toch wel duur voor wat het biedt, al is het zeer verleidelijk. In elk geval kon ik even kijken hoe mijn alternatieve web zich gedraagt. Pop-ups worden kennelijk niet geaccepteerd. Goed te weten. Maar vermoeiend vond ik het wel, dus via de AH kwam ik maar weer naar huis toe, zodat ik toch nog wat boodschappen bij me had toen ik thuis kwam. Toen moest er nog soep worden gemaakt, gister had in Jan van Leiden in dienst, maar dat lukte vandaag niet meer. 2 1/2 uur later kon ik aan de afwas beginnen, maar toen had Ton wel gegeten. En nu ben ik moe! Maar ik wil nog graag dochter twee feliciteren met haar 9e lustrum, morgen. Ze heeft zich een aardig kapsel aangemeten. Niet dat ze het gaat vieren, want ze is moe, moe en moe. Maar toch. We zijn dankbaar dat ze deze dag heeft mogen halen. :-D

16-1-2012. Vanmiddag heeft Ton hard gewerkt bij de fysio. Aangezien hij er zelf heen gelopen is, en ook zelf terug kwam, had hij wel genoeg gedaan voor vandaag. Ik heb vanmiddag de haren gewassen, de meeste pleisters zitten nog op de littekens. Nog flinke stukken ongevoelig. Oog doet nog niet prettig mee. Vanavond wat achter de PC gehangen. Dat had ik net zo goed niet kunnen doen...

15-1-2012 Ton ging alleen naar de kerk, en hij kwam ook alleen terug. Lopend achter de rolstoel. Ik ben nog niet erg toonbaar, en bovendien is het me teveel moeite om me te concentreren op dat radde Frans. Een halve kerkdienst op de TV was voor mij vandaag al genoeg. 

14-1-2012. Vandaag heeft Ton 2000 pas gelopen, dat is mooi. En we hebben, na een lekker warm bad, de dag beëindigd met een paar afleveringen van Soap. ;-) 

13-1-2012 We hadden een slechte nacht maar sliepen lekker lang uit. Toen Tonio kwam, met - heel lief - een zak leesvoer van Diana, was ik nog met het ontbijt bezig ; -) Voor hem was het al ver in zijn middagpauze. Desalniettemin waren we na het ontbijt beiden alweer zo moe, dat we insliepen.  Schiet niet op, maar komt wel goed. Een keer. Vandaag was er niets dringends, dat scheelt. Uiteindelijk heeft Ton nog bijna 1600 pas gelopen. Daar ben ik niet tevreden mee, maar ik heb niet de energie om aan te dringen op meer oefenen en minder studeren. Vanmiddag had ik het genoegen Flammernes Pokal uit te lezen. Als iemand nog wat Harry Potters tweede hands heeft in het Deens houd ik mij aanbevolen. Nee, woordjes heb ik niet opgezocht, het moest wel leuk blijven. Wat mij betreft is de dag wel weer voorbij. De PC heeft kuren, en kijken is vermoeiend, dus mijn mail laat ik ook maar weer ongelezen. Excuses. 

12 januari 2012. Ton ging van morgen op eigen benen naar de fysio en kwam zelf terug. Daarna heeft hij niet meer bewogen, voordat hij boven kwam, omdat hij beneden zat in te slapen. Dus lag hij nog een uurtje op bed te sluimeren. Ik las intussen een stukje. Kwam verder nergens toe. Behalve boodschappen doen met onze geweldige buren. De verschillende zenuwvezeltjes in wang en oor, zeg maar rustig: de rechterhelft van gezicht en kin, melden zich om de beurt. Ik wist dat het er duizenden zijn, nu ervaar ik dat ook. De pijnzenuwen doen het zo langzamerhand ook weer voor een groot deel. Hoera... ;-( 
Ik heb ruim de gelegenheid om mij te verlustigen in de gecompliceerdheid van de schepping. En het respect voor de arts die in die gecompliceerde weefsels heeft mogen spelen zonder heel veel stuk te maken neemt alleen maar toe. Wel lastig dat het oog nog niet goed bedraad is. Ik heb mijn tranen dus tot spijze bij dag en bij nacht. Komt goed allemaal. Maar de computer is nu niet zo'n handig hulpmiddel als normaal. Ik ben ook blij dat er niets erg dringends is. Dus excuseer me: ik ga er weer even van tussen. 

11 januari 2012. Vandaag eerste controle gehad, de arts was tevreden over zijn werk. Het was nogal lastig geweest. Restverschijnselen blijven mogelijk, maar hij zag, gezien mijn leeftijd, ahum, aanleiding niet te bestralen. Dus nog meer om dankbaar voor te zijn. De hechtingen zijn er uit, die hinderlijke pleisters zijn er af, en nu ben ik volgens Ton helemaal niet meer salonfähig. Daar heb ik ook niet zo'n behoefte aan... En deze maand heb ik geen dienst meer, zover ik weet. Dus ach... Ton wil vandaag lekker studeren, en niet lopen. Onverantwoord, met zijn gewicht, maar ik heb geen zin om met het zweepje te gaan spelen, dus hij doet maar. Het was fijn dat Parel mee was, dank je wel, lieverd!  

10 januari 2012. Ton stond veel te vroeg op voor mij... toch maar ontbijt gemaakt, waarna ik in bed dook en wakker werd van de bel. Tot twee maal toe. Toen bleek het een stoelenmatter. :-( Tegen de tijd dat ik dus écht wakker was dook Ton het bed in. Ik dacht slim te zijn en te kijken of ik morgen wel op de fiets naar het ziekenhuis kon, en ging even naar de AH. Dat ging wel, maar ik had de helft van de gewenste boodschappen niet. Mijn IQ is behoorlijk gereduceerd, en Appie had ook niet alles. Later ging Ton toch nog maar wat lopen, ik ging maar mee, hij liep 1100 pas, ik een paar meer. Meer dan genoeg. Veel meer zelfs. Parel belde en bood aan morgen mee te gaan. Niet nodig maar erg prettig, dus zei ik: ja graag. Nu heb ik genoeg van de dag. Aan de mails kwam ik nog niet toe. Later, als ik groot ben. 

9 januari 2012. 133 jaar geleden werd Tons moeder geboren. Vijf jaar later was ze half wees, haar moeder overleed, en op haar twaalfde had ze ook geen vader meer. Maar wat een vrouw! Ze heeft wat van haar leven gemaakt, Suzette de Roo! Ton ging vandaag alleen naar de fysio, kwam ook zelf terug, maar toen had hij het wel weer even gehad. Ik heb de kerstboom ontmanteld, maar het is te zwaar voor me om die naar boven te dragen. Ik ben nog niet veel waard. Bukken en tillen moet ik vermijden. Het gevoel komt langzaam terug in delen van het gezicht, pijn dus ook, stukje bij beetje, maar niet erg. Vervelender is dat ik nog nergens toe kom. 

8 januari 2012. Ton ging vanmorgen alleen naar de kerk, en hij kwam ook alleen lopend terug. Zeer trots op zijn prestatie. Ik had intussen wat liggen weken in bad. Schiet niet op. Vanmiddag heb ik toch maar soep gemaakt, ik weet nog steeds niet welk onderdeel ik het vervelendst vind. In elk geval was het hanteren van de zware pan nu wel een beetje teveel van het goede. Telefoneren is ook nog geen genoegen. Ik lees maar een beetje in mijn enige Deense Harry Potter, maar woordjes opzoeken gaat me te ver. 

7 januari 2012. Alles is stijf en stram en af en toe pijnlijk. Geen energie om te praten of te doen, dus ik lig en lees en drink en loop leeg. In elk geval zat ik vanmorgen eindelijk onder de 80 kg. Blij dat Ton vandaag nog moe is van donderdag, nu hoef ik niets... (Behalve koken. Er is geen soep meer, dus ik maak maar een maagvuller, dat gaat snel genoeg.) 

5 januari 2012. Dat werd 14 uur, dus dat was lang wachten. Een aardige anesthesiste stelde mij gerust t.a.v. bloedverdunners, die ik niet moest hebben, en toen was het ook goed. De Heer was daar, dat had Hij beloofd. De operatie duurde 3 1/2 uur, redelijk vlot hiervoor, en ondanks het feit dat ik niet meer dan 1 paracetamol had genomen had ik relatief weinig pijn. Alleen de bloeddruk was wat hoog, vandaar lang op de uitslaapkamer, waar ik klaar wakker was. Ton en Parel kwamen nog naar het ziekenhuis, en mijn lief was opgelucht door wat hij zag en hoorde. Vanmorgen werd ik om half acht wakker geschreeuwd door een enthousiasteling met een 'vroeg' ontbijt. Om acht uur werd ik al op de poli verwacht, dus dat was weer stressen. Parel kwam mij gelukkig ophalen, fijn, want ik was nog wel bibberig op de zwabberbenen. Drain er uit en naar huis, waar het eigen bed bijna net zo lekker ligt als dat in het ziekenhuis. Ton is nu met Parel naar de crematie van Wim, Tonio's schoonvader, en ik ga nu weer lekker doen alsof ik rust. Alles is goed, alleen ongemakkelijk stijfnekkig.  

4 januari 2012. Vanmorgen kwam Parel al vroeg om mij naar het ziekenhuis te brengen. Operatie staat voor 13 uur gepland.

3 januari 2012. Vanmorgen heb ik geprobeerd een foto groot te laten printen bij de Kopijwinkel, dat werd een grote teleurstelling, aan de andere kant was iets op canvas prachtig. Vreemd hoor. Nu ja, een en ander hangt, tot Tons tevredenheid. Daarna klaarmaken voor vertrek, want in Den Bosch konden we afscheid nemen van onze co-vader Wim, die is overleden en in zijn kist temidden van de rozen rustig lag te slapen. De trein was propvol, maar op zich verliep de reis goed. We kwamen zelfs verwaaid maar droog aan. En terug. Vanmiddag hoorde ik eindelijk dat ik morgen om 1 uur een speekselkliertje uit de hals moet laten halen. Dus bid maar voor de artsen, dan gaat het met mij ook goed. Parel komt op Ton passen. En nu moet ik nog van alles klaarleggen. Tot over een paar dagen.

2 januari 2012. Ton mocht naar de charmante dames van de fysiotherapie, en ik ga tegenwoordig mee, voor het toezicht op de massage. Nadat die was volbracht mocht hij een heel eind fietsen zonder van de plaats te komen, en nog wat oefeningen voor de borst doen. De stagiaire werd begeleid door een stagiaire. Ene Hidde, dit keer. Want de peuten waren ziek of met vacantie. Later hoorde we dat Betty's chemo's waren gestopt, want het lichaam kon niet meer hebben. Zij blij, wij vonden de reden wat minder. Ik heb nog wat plaatjes gemaakt, dat kostte veel tijd, en we hebben geprobeerd wat te lopen, op HC. Dat schoot niet op. De volgorde klopt geloof ik niet. 

1 januari 2012. Het had flink geregend vannacht, en ik moest er vroeg uit om mijn lief op te halen uit zijn verbanningsoord. De lucht was een stuk schoner dan vannacht... Zo zat ik vandaag ruim 5 1/2 uur in trein en bus. Want we gingen ook nog even kijken bij Betty in Vianen, waar we met vreugde werden ontvangen... na een uurtje gingen we weer, en om 7 uur stond ik de soep te zeven... Onze zwager Barry feliciteren we dus vanuit de verte. We hebben wel gezwaaid toen we ter hoogte van Emmen waren. En vriend Hub feliciteren we alvast. 
En o ja, morgen begint Betty aan haar laatste chemokuur. Bidden blijft nuttig en nodig...