60^ste Internationale Militaire Bedevaart naar Lourdes 2018

Het officiële thema is: Vrede op aarde. 

De regimentsfanfare 'Garde Grenadiers en Jagers' zal dit jaar weer hoorbaar en zichtbaar aanwezig zijn om de verschillende diensten te begeleiden, en ons moed in te blazen als wij samen van hot naar her gaan! Ze zijn al eerder mee geweest, en dat is altijd feest!
Ook zullen verschillende mensen van gewicht meegaan, zoals de Inspecteur-Generaal van de Krijgsmacht, zodat de Militaire Bedevaart op verschillende niveaus steeds meer bekendheid krijgt. 

Het weer in Lourdes vind je hier: en met enig geluk vind je de webcams hier:
Het programma klik je hier aan. Garantie tot de voordeur natuurlijk! 

De eersten die gaan zijn de motorrijders. 
Voor iedereen geldt: regenkleding in de aanslag! 
 

Woensdag 8 mei 2017 werd het startschot gegeven voor de motorbedevaart. Dat is altijd een mooi moment! (Met BBQ!)

Maandag 14 mei gingen de motards, zoals sommigen zichzelf noemen, ieder van huis op weg naar het verzamelpunt in Brunssum. (De BBQ is een vast gegeven, waar ze zich al te voren op verheugen!) Zie het programma hieronder...

14 mei 2018. Vandaag starten de mensen op de motoren. Elk van huis naar het verzamelpunt in Brunssum. 

15 mei 2018. Om iets over achten hield de HKA (Hoofdkrijgsmachtaalmoezenier Tom van Vilsteren) een gloedvolle peptalk (die op Facebook life werd uitgezonden) voordat hij de mensen en de motoren alvast een zegenrijke douche gaf, onder het motto: alle zegen komt van Boven. Voor wie Facebook heeft: klik 
(Voor de dames had hij een rozenkrans bij zich.)
Daarna ging men in groepjes naar Dijon. Hier was het mooi weer, in Lourdes regende het hard. Het resultaat van de dag: 'Pfffft... na 540 km en 13 uur aangekomen, maar het was mooi weer. Twee x panne. 1x kapotte BMW van de dokter voor de start en 1x kapotte trike onderweg. Beide hors du combat, helaas.'
Dat was sneu voor de dokter, die de rest van de rit moest uitzitten in het busje van Fred, waarin de bagage voor de hele ploeg wordt vervoerd. En dat geldt vanaf Verdun dan ook voor de bestuurder van de trike, natuurlijk. 

16 mei 2018 Vanmorgen was er een van de motoren geslipt door olie op de weg. De schade is vooral aan het ego en aan het uiterlijk van de motor. Ze gaan vrolijk door! 
Er was ook nog een gevalletje bandenpech... Gelukkig  hebben ze altijd hun reparatiesetje bij zich.

16 mei 2018 Dit jaar ga ik met de nachtbus, en zonder Ton, die de dag voor Kerst is gaan hemelen, aan mijn zijde. (Als hij er is, dat zal wel, is hij minder zichtbaar en hoorbaar aanwezig dan tot nu toe.)
We hebben een jarige aan boord, (het cadeautje ligt nog thuis, dus ze moet genoegen nemen met de gedachte, helaas...) en de bus gaat om 19 uur... <naar men aanneemt>

Verder is er nog een bus met mensen uit 'de West' met hun eigen aalmoezeniers: Paul Vlaar en Fransjesca van Grimbergen. Ook gaat er een bus met adelborsten van het KIM, studenten aan de KMA, en marechaussees in opleiding; de muziek heeft eigen vervoer, en de grootste groep gaat met het vliegtuig. Een enkeling komt met eigen auto. En daarnaast, maar dat was al duidelijk, een flinke groep motorrijders. Alles bij elkaar komen we op zo'n 300 mensen. 

Laetitia en ik waren keurig op tijd: 18.15 uur. Verassing: de bus stond er al, en er waren al minstens 10 mensen aanwezig. 
José en Ramon hadden mijn oude plaatsje al vastgelegd voor mij. Dat was zó lief! 
De bagage werd in het ruim geborgen, mijn grote tas met spullen voor de nacht en eten en drinken stond op Ton's oude plek, en toen moesten we wachten, en wachten, want er kwam iemand niet opdagen... 

Die bleek uiteindelijk toch maar niet mee te gaan, en zo vertrokken we, na veel telefoontjes en eindeloos op de horloges kijken, pas om 19.22 u. 

We gaan dan de A27 op, richting Breda, Antwerpen, Lille, Parijs etc. 
De chauffeur van Munckhof, de nieuwe busmaatschappij, heet Ronald van Helden. Een prettige man. Hij vindt het fijn dat alle koffers voorzien zijn van een label, en legt uit dat zoiets veel ellende kan voorkomen, ook bij buspassagiers. 


Tim van Kesteren, de senior Aalmoezenier, kwam na ruim een kwartier, toen we op de snelweg waren, naar voren en mediteerde over het wezen van de bedevaart: 
Dat is een ontmoeting die zich uitstrekt naar wat mensen raakt. We zijn op weg gegaan met vliegtuig, motoren en bus, en hier hebben we oude, jonge, bekende en elkaar nieuwe mensen, die samen op pad gaan in een zorgzame setting. 
Daarna sprak hij het volgende reisgebed uit: 

Goede en barmhartige God, 
als ons leven een grote reis is, 
laten we dan allemaal
reisgenoten zijn,
ouders en kinderen, 
vrienden en vreemden.

Geef ons de kracht
om stappen te zetten
die we voor onmogelijk hielden,
om grenzen te overschrijden
en zelf deuren te openen,
en vreemden 
binnen te laten in ons hart.

Laat ons vrijgevig 
en ruimhartig worden, 
voor al onze naasten, 
dichtbij en ver weg. 
Amen. 

De bus is maar half gevuld, zodat er voor iedereen echt ruimte is. Dat is een ongekende luxe, waar we allemaal heel gelukkig mee zijn. Er is gelegenheid om met elkaar te kletsen, of in gesprek te raken, Tilly en Ria zorgen voor de catering en betalen prompt aan de chauffeur, wie rust wil, kan rustig lezen, het is een heerlijk begin van de bedevaart! 

Pas om 19.45 komen we terecht in een file, maar die valt mee. Er is een licht zonnetje. 

Ongemerkt rijden we om 20.20 België al binnen, 20 minuten later passeren we Antwerpen op weg naar Gent via de E17. 

Iemand maakt ons attent op die grote lichtblauwe tentachtige constructie links. Dat is een super musicalhal, (een omgebouwde wielderbaan), die zeer wordt aangeprezen. Het is genoteerd! 

Dan is het tijd voor een lichte verpozing, en om 21.50 rijden we weg bij Hotel Nazareth Gent.
De faciliteiten waren prima. :-) 

22.15 uur: Frankrijk. Lille passeren we op de M356 om 22.25 u. Het is te donker om er veel van te zien. Om 22.45 u komen we langs Henin. De steenhopen zijn te zien tegen de opgloeiende lucht. Er is kennelijk verlichting aan op het terrein. 
We stoppen bij de Aire de Resson Ouest van 23.55 tot 24.25. We werden er geloof ik niet erg blij van. 

17 mei 2018. Dan rijden we rustig door de nacht. Om 2.50 u gaan we weg van de snelweg. Even later is er in Anthenay wisseling van de wacht. 
Er is een tamelijk klein sanitair blokje. Sommigen maken er alvast gebruik van. Anderen benutten blij  de gelegenheid om te roken. <br>Ronald neemt afscheid, en Wilma ... is de nieuwe chauffeuse. Ze rijdt om 3.07 weg via de A19. Even later is er van 3.20-3.35 u een plaspauze in de Aire d'Orléans-Saran. 


Dit stuk van Frankrijk is een land van veel rivieren. Ze kronkelen alle kanten op. 
Het valt me op dat tegenwoordig alle borden electronisch verlicht zijn. 

Om 5 uur val ik eindelijk van ellende in slaap, tot kwart over 6. 
(Met Palmpasen was ik een beetje ongelukkig van de trap gevallen, en mijn stuitje vindt hoe dan ook elke houding na verloop van tijd stuitend...)
Om kwart over zes is het flink mistig, maar wel licht.
De volgende pleisterplaats is Aire de Beaune les Mines. We worden er uitgelaten van 6.20 - 6.50 uur. 
(Ik was hier even in de war, en dacht dat het een aanmoediging aan onze Oosterburen tot vloeibaar consumeren was. Men zegt dat het een misvatting is. ;-))

Volgens mij is pleisterplaats de beste Nederlandse vertaling van Aire!

Om 7.25 komt de zon er even door, maar het uur erna blijft die wedijveren met de mist. Hoe lager we zitten, hoe dikker de mist. Een deel van de mensen is weer in slaap gesukkeld, meer naar achteren praat men gezellig. 


(Dit is in de buurt van Donzenac.)
 
Zo snel kan het hier veranderen... van helder naar dikke mist.
  Tegen negen uur gaat de weg door sterk vervormde aardlagen. Ik blijf dat enorm spannend vinden. De krachten die daar ooit op gestaan hebben!!!
Mijn Bluetooth toetsenbord wordt niet gezien door mijn tablet, de bus hobbelt, dus ik mik nog al eens mis. Dat is lastig bloggen. Dat moest ik achteraf bijwerken.
We gaan maar eens een hapje eten bij de Aire de Nauze Vert, waar we 50 minuten mogen ronddolen. Om 10.25 u gaan we weer weg. Het is dan nog 210 km naar Lourdes, plusminus twee en een half uur. Het regent zachtjes... en verder is het mistig. 
De provincie Haute Garonne bereiken we om 10.33 u. Er wordt overal geanimeerd gepraat. 

Om 11.20 uur zien we het charmante kasteeltje van Elix le Château. Wikipedia weet er meer van. (Daar zou ik best wel eens willen uitstappen en rondkijken. Later, als ik de 100.000 win en een auto met chauffur kan huren!)
11.30 u: het vliegtuig is in Eindhoven aan het laden. Officiële vertrektijd: 12 uur. 
11.35: we gaan over een stuk Garonne. 
Hier en daar zien we klaprozen, en af en toe brem. 
Om 11.38 u zien we in de vage verte de heel lage Pyreneeën.  

Later zien we even een schimmetje sneeuw, maar al wisselt het weer tussen mist en een mager zonnetje, overtuigend is het niet. We krijgen ook nog meer regen. 18 graden Celsius is het, dat wel. En om 12 uur 32 is daar het bordje LOURDES... 

En dan komen we eindelijk in Lourdes aan... Kwart voor een. Als je dit kapelletje links ziet, dan zijn we er bijna. Even later zien we voor ons de toren van de kerk waar Bernadette is gedoopt. (Hieronder links).

Om vijf voor een zien we eindelijk de Gave, 

en om een uur arriveren we op de Av. Peyramale! 
We moeten halverwege de verschillende hotels uitstappen, maar iedereen helpt met de bagage, en om kwart over een zitten we aan de lunch in hotel Peyramale, waar we hartelijk verwelkomd werden. 
(Vanwege de wet op de ikweetnietwat probeer ik de gezichten maar wat vager te maken... maar de flinke berg sla op ons bord is duidelijk genoeg. <Als iemand een probleem heeft met een foto, of liever de ongecensureerde versie wil krijgen, mag die mailen naar gea @ van-haselen.nl zonder de spaties.>
Het is hoop ik mijn laatste glas kraanwater, want het heeft een flinke chloorsmaak! Ik neem mij voor zo snel mogelijk ècht Lourdeswater te halen...) 

Dank zij de vriendelijke Floortje kan ik van kamer ruilen, (kamer 315 was met de rollator niet erg bereikbaar voor mij) en nu heb ik een heerlijke kamer alleen. (303)
(Die plant op het plaatje stond er niet, hoor.) 
Hoe dan ook: de heenreis hebben we achter de rug!!! 

Om 3 uur ging ik water halen, maar eerst moest ik even groeten, want voor Hem kom ik. Er was heel lief voor mij een rolstoel geregeld, zodat ik mijn gang kon gaan; het water zocht ik als eerste op, het was al vrij druk, maar dat betekende wel dat er mensen waren die me konden helpen om het water op de rolstoel te zetten! 

 
Daarna kon ik ermee door de Grot, 
en ja: Levenslang ben ik niet eenzaam meer! Psalm 116 Bless you, Lord. 
                 
De tijd vliegt, en ik ben niet echt snel ter been. Er is altijd veel te zien...

Ik was net op tijd om de vliegtuiggasten van hotel Roissy te verwelkomen, (een goede gewoonte hier, als dat lukt), ze kregen wat informatie en de sleutel, waarna de meesten snel naar hun kamer gingen. 

Om 4 uur was ik met de rolstoel en 22 liter water terug in ons eigen hotel.
Pfffffff...

Tegen vijven!
Nu is het tijd om de motards te verwelkomen. Ik werd heel chique in de rolstoel gereden naar de hoek bij de brug. :-)  

Er waren al heel wat mensen op de been om de motorrijders te verwelkomen; die hadden de tijd gekort met het maken of versterken van de kennismaking. Dat is altijd een leuk moment. 

En ja, daar zijn ze dan!
De motards kwamen met veel geronk via de Rue du Paradis even na vijf uur aanscheuren. 
Zij reden door tot de hotels Saint Georges en Peyramale. Een deel van hen kwam terug om even met ons te praten en wat handen te schudden, een deel ging meteen het hotel in. Die misten we dus. 
Ik ging Jaap, een van onze oudste vrienden, nog begroeten in hotel Les Rosiers. Hij was toch nog weer vooruitgegaan, sinds de laatste keer dat we hem hadden gezien. Fijn is dat! De voorzitter van de bedevaart, KTZA b.d. Frank Marcus kwam ook even binnen. 

Terug in het eigen hotel vroeg ik om de WIFI-sleutels, (voor ieder apparaat een andere) en zo vloog de tijd voorbij, ik kwam bijna te laat voor het eten. 
Rose is hier nog steeds, en zij was erg ontdaan van Tons Hemelvaart. Veel anderen mensen ook, ik begreep dat de vliegtuiggasten waren ingelicht tijdens de reis. 
Na het eten heb ik even gerust. 

Officieel is er geen enkele activiteit voorzien voor de donderdagavond, maar het is een goede gewoonte dat er een of twee groepen een rondgang door de stad maken, onder leiding van (minstens) een aalmoezenier die van wanten weet. Die kan dan ook achtergrondinformatie geven over Bernadette, het gebeurde, en de plaatsen waar zij woonde en verbleef. 

Tegen de tijd dat de groep de stad inging voor een welkome uitleg en ronde langs de belangrijke plaatsen hier, had ik mij net (aan mijn haren?) uit het moeras van vermoeidheid opgetrokken, om toch nog maar wat water te gaan halen. Je weet nooit wanneer je er tijd voor hebt, en of je er dan mee door de Grot kunt. Het is hier, zodra de officiële start van de PMI is uitgeroepen, gewoonlijk vreselijk druk met diensten en ander evenementen, zodat je er als privé persoon nauweliljks tussen kunt wurmen.
Aan de geplande 'administratie' was ik vandaag niet toegekomen, en dat moet dus komende dagen gebeuren.
Dat is ook wel een stukje charme van de PMI: er wordt met zoveel instanties (al dan niet) samengewerkt, dat het steeds verrassend is wat er van het programma overeind blijft.
Aan de Nederlanders ligt dat niet. 'Wij' hebben onze zaakjes meestal keurig in orde. ;-)
Het 'lag' aan Luxemburg, hoorde ik later. Dat was verantwoordelijk voor de kaarten, die dan weer in Duitsland werden geprint. Ze waren nog niet in Lourdes gearriveerd. (Luxembourg: 2 points!) 

Na het water te hebben getapt, dat door een engel, genaamd Engelbert, op de rolstoel (links) werd gehesen, 

liep ik er mee tot voor de Grot, voor een korte gedachtewisseling met Haar. Dat was goed en genoeg. 

Tussen water en Grot zag ik nog hoe het begin van de (burger)lichtprocessie werd opgesteld...

De zwaluwen, die hoog vlogen toen ik begon met water tappen, kwamen een uurtje later niet hoger meer dan een meter of vier. 

Op weg naar de kaarsen (aan de overkant, via de nieuwe brug daar) kwam ik een van onze oude vrienden tegen. Die had haast. Dus we zien elkaar nog wel. Of niet. 
De garde van de Paus was zich er net aan het opstellen. Een kleurrijk geheel. 

De nieuwe brûloires zien er wel goed uit. Dat zijn plaatsen waar je de kaarsen kunt branden. Er is veel gebruik gemaakt van glas, zodat de wind minder vrij spel heeft. 
Ik heb voor een kapitaal aan kaarsen gebrand. Die grote is voor Eduard. ;-) Die kleinere er naast en ervoor zijn voor jullie. 

Toen via de overkant langs de Grot terug, terwijl het Ave Maria eindeloos werd herhaald. 
Ik hou daar wel van. Het is zo'n lekkere deun. Dus kwam ik in de lichtprocessie terecht, ik liet me een stukje meevoeren, en haakte aan de overkant weer af. 

Buiten de heiligdommen was het al gezellig aan het worden. Morgen is de Pont Vieux het vrijwel exclusief terrein van honderden militairen. Dit is nog maar een beginnetje.
Toen ik in het hotel kwam waren er hartelijke mensen die zich bekommerden om mij en het water. (Rolstoel nr. 10 spoort trouwens van geen kant, waarvan acte.) (Toen ik dat had doorgegeven is er snel actie op ondernomen. Die vrijwilligers van de VNB hier doen geweldig goed werk!) 
Mijn tijdelijke buurman bracht een en ander naar boven, en nodigde me uit voor een drankje. Daar, aan die tafel achterin Peyramale, zijn in de loop der jaren al heel wat goede gesprekken gevoerd. En het voornemen om te gaan slapen werd daardoor vaak uitgesteld. Maar tegen half twaalf waren we op onze kamers, nu is het op slag van twaalf uur, en morgen mogen we weer heeeeeeeeeeel vroeg op. Maar de kachel brandt, (op verzoek) en nu ga ik lekker slapen. Welterusten. Zegen en alle goeds! 
Kijk voor Emy's vlog van de dag even naar Een

18 mei 2018. De wekker ging om 6 uur, ik was net daarvoor wakker geworden. 
Na ruim 4 uur slaap, dat is voor Lourdes niet slecht. Maar ik had geen tijd meer om iets tot mij te nemen, want de mis begon om half acht, theoretisch, en de muziek zou om 7.10 u starten bij Peyramale.
Dat is heel mooi om te zien en mee te maken, maar ze lopen wél in een straf tempo! Vóór 7 uur liepen ze al met een groepje mooie muziek te maken. Ze kwamen van Espagne via Les Rosiers. Ik heb al dat moois niet afgewacht, maar liep rustig vooruit. Maar wel nuchter. :-(
(Dat hoeft echt niet van Onze Lieve Heer, maar het mag wel.) 

Het was fris maar goed weer. Een beetje druilerig. 

De vaandelwacht heeft de vlaggen van Aruba en Curaçao, Nederland en van de AMI. Apostolat Militaire International betekent dat: een internationale overkoepelende organisatie voor RK leken werkzaam bij defensie. Onze vice-admiraal b.d. is tegenwoordig de internationale voorzitter. Vandaar. Zie AMI.
 
Er moet altijd veel geregeld worden, voordat iedereen op de juiste plek zit of staat. Dit jaar was de ereplaats ingeruimd voor degenen die niet op eigen benen konden komen. En zo hoort het ook. :-)
 
 
Om tien over half acht kan het beginnen...
18 mei 2018
Voor en tijdens de intredeprocessie van de concelebranten speelt het koperkwintet van de ‘Regimentsfanfare ‘Garde Grenadiers en Jagers’.

BEGROETING

SCHULDBELIJDENIS

V.:       Broeders en zusters, belijden wij onze zonden, bekeren
wij ons tot God om de heilige Eucharistie goed te kunnen vieren.

A.:       Ik belijd voor de almachtige God en voor u allen, dat ik
            gezondigd heb in woord en gedachte, in doen en laten,
door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote
schuld. Daarom smeek ik de heilige Maria, altijd
maagd, alle engelen en heiligen en u, broeders en
zusters, voor mij te bidden tot de Heer, onze God.

V.:       Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze
            zonden vergeven en ons geleiden naar het eeuwig
            leven.  Amen.    

LIED   Kyrie eleison

GEBED

God, Gij hebt ons de toegang ontsloten tot het eeuwig leven door de verheerlijking van uw Gezalfde en de verlichtende komst van uw heilige Geest. Wij vragen U: mogen wij, delend in de grote gave, groeien in toewijding aan U en komen tot een groter geloof. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid van de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.

Allen gaan zitten
EERSTE LEZING      Handelingen 25, 13-21

De epistellezing werd verzorgd door VADM b.d. M. Borsboom. Heel goed te verstaan en met inzicht gelezen, al had ook hij zich niet kunnen voorbereiden. 

In die dagen kwamen koning Agrippa en Berníke in Caesarea en maakten hun opwachting bij Festus.
Tijdens hun verblijf aldaar, dat verscheidene dagen duurde legde Festus het geval van Paulus aan de koning voor met de woorden: “Felix heeft hier een gevangene achtergelaten tegen wie de hogepriesters en de oudsten van de Joden een aanklacht hebben ingediend toen ik in Jeruzalem was, met het verzoek hem te veroordelen.
Ik heb hun te verstaan gegeven, dat de Romeinen niet gewoon zijn iemand bij wijze van gunst uit te leveren, voordat de beklaagde tegenover zijn beschuldigers heeft gestaan en gelegenheid gekregen heeft zich tegen de aanklacht te verdedigen.
Zij kwamen dus hier heen en zonder uitstel heb ik de volgende dag rechtszitting gehouden en heb ik de man laten voorleiden. Toen de aanklagers om hem heen stonden, brachten zij geen enkele beschuldiging in van misdaden waar ik op gerekend had.
Wel hadden zij bepaalde kwesties tegen hem op het gebied van hun eigen geloof en over een zekere Jezus, die dood is, maar van wie Paulus beweerde dat Hij leeft.
Omdat ik met het onderzoek van die dingen geen weg wist, heb ik gevraagd of hij naar Jeruzalem wilde gaan om daar in deze zaak terecht te staan.
Maar Paulus is in hoger beroep gegaan en wilde daarom tot de uitspraak van Zijne Majesteit in bewaring gehouden worden. Daarom heb ik bevel gegeven hem in hechtenis te houden, totdat ik hem naar de keizer kan zenden.”

LIED:  Psalm 103

Vz.                  Barmhartige Heer, genadige God.
Allen:  Barmhartige Heer, genadige God.

Ja, wat de hemel is voor de aarde,
dat is zijn liefde voor hen die geloven.

Zover als het oosten van het westen vandaan is,
zover van ons af werpt Hij al onze zonden.

Hij kent ons toch. Hij is niet vergeten
dat wij gemaakt zijn uit het stof van de aarde.

Mensen, hun dagen zijn als het gras,
zij bloeien als bloemen in het open veld.
Dan waait de wind en zij zijn verdwenen.

Maar duren zal de liefde van God
voor allen die zijn verbond bewaren,
zijn woord behartigen en het volbrengen.

Allen gaan staan
EVANGELIE: Johannes 21, 15-19

Toen Jezus verschenen was aan zijn leerlingen, zei Hij na het ontbijt tot Simon Petrus: “Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij meer lief dan dezen Mij liefhebben?” Hij antwoordde: “Ja Heer, Gij weet dat ik U bemin.” Jezus zei hem: “Weid mijn lammeren.” Nog een tweede maal zei Hij tot hem: “Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij lief?” En deze antwoordde: “Ja Heer, Gij weet dat ik U bemin.” Jezus hernam: “Hoed mijn schapen.” Voor de derde maal vroeg Hij: “Simon, zoon van Johannes, hebt ge Mij lief?” Nu werd Petrus bedroefd, omdat Hij hem voor de derde maal vroeg: Hebt ge Mij lief? en hij zei Hem: “Heer, Gij weet alles; Gij weet dat ik U bemin.” Daarop zei Jezus hem: “Weid mijn schapen.
Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Toen ge jong waart, deed ge zelf uw gordel om en ging waarheen ge wilde, maar wanneer ge oud zijt, zult ge uw handen uitstrekken, een ander zal u omgorden en u brengen waarheen ge niet wilt.” Hiermee zinspeelde Hij op de dood waardoor hij God zou verheerlijken. En na deze woorden zei Hij hem: “Volg Mij.”

HOMILIE

De vicaris-generaal preekte met veel gevoel en enthousiasme. 
(Hij zei ongeveer: 
Jezus begroette Zijn leerlingen na de Opstanding met: Vrede zij U. Pacem in Terris is ook óns devies. Het is morgen Pinksteren, en dan preek ik niet, maar ik wil het er nu wel over hebben. 
Wij zijn Jezus' leerlingen van nu! We hebben zingend gebeden om de Geest. Eenheid ontstond toen wij op verschillende manieren hierheen gingen. Sommigen kenden elkaar al, en anderen niet. We zijn mensen met verschillende achtergronden, maar die verschillen vielen hier weg. Die staan niet meer op de voorgrond, maar respect, het leren kennen van elkaar, naar elkaar toegroeien, daar gaat het om. In vrede zijn we met elkaar verbonden. (Door Maria.) 
Maar hier blijft het niet bij. 
De leerlingen gingen op pad, en dat doen wij ook. 
Maar we gaan op pad als mensen die zijn veranderd door de ervaringen van de afgelopen dagen. Als we elkaar later ergens weer tegenkomen, dan gaan we verder vanuit die verbondenheid...
Jezus stuurt de leerlingen en ons er op uit om die vrede uit te dragen. 
De slotzin miste ik...)

Intussen genoot ik van een koppeltje zwaluwen die met uitvliegende jongen zich tegoed deden aan van alles, links van de opening van de grot. 

Ik was niet de enige, die aan psalm 84 dacht: Zelfs vindt de mus een huis, o Heer, 
de zwaluw legt haar jongen neer, 
In 't kunstig nest bij uw altaren'. 

VOORBEDE

KLAARMAKEN VAN DE ALTAARTAFEL

Tijdens het klaarmaken van de altaartafel speelt het koperkwintet van de ‘Regiments Fanfare Garde Grenadiers en Jagers’. Er is geen collecte.

GEBED OVER DE GAVEN

Heer, zie genadig naar de gaven van uw volk. Wij bidden U: zuiver ons geweten door de komst van de heilige Geest, zodat ons offer voor U aanvaardbaar wordt. Door Christus, onze Heer. Amen.

Allen gaan staan

PREFATIE

Vg.:     De Heer zal bij u zijn.
Allen:   De Heer zal u bewaren.
Vg.:     Verheft uw hart.
Allen:   Wij zijn met ons hart bij de Heer.
Vg:      Brengen wij dank aan de Heer, onze God.
Allen:   Hij is onze dankbaarheid waardig.

Heilige Vader, machtige eeuwige God, om recht te doe aan uw heerlijkheid, om heil en genezing te vinden zullen wij U danken, altijd en overal door Jezus Christus onze Heer. Die met ons onbestendig lot begaan, is vlees geworden, geboren uit de maagd; die, aan het kruis gestorven, ons gered heeft van de dood die eeuwig duren zou; die opgestaan voorgoed, ons doet voortleven tot in eeuwigheid. Daarom, met alle engelen, machten en krachten, met allen die staan voor uw troon, loven en aanbidden wij U en zeggen U toe met de woorden:

Heilig, heilig, heilig de Heer, de God der hemelse machten. Vol zijn hemel en aarde van uw heerlijkheid. Hosanna in den hoge. Gezegend Hij die komt in de naam des Heren. Hosanna in den hoge.

EUCHARISTISCH GEBED

Vg.:  Gij zijt waarlijk heilig, onze Heer, de bron van alle heiligheid. Heilig dan deze gaven, met de dauw van uw heilige Geest, dat zij voor ons worden tot Lichaam en Bloed van Jezus Christus onze Heer.

Toen Hij werd overgeleverd en vrijwillig zijn lijden op zich nam, nam Hij het brood, sprak de dankzegging uit, brak het en gaf het aan zijn leerlingen met deze woor­den: 'Neemt en eet hiervan gij allen, want dit is mijn Li­chaam, dat voor u gegeven wordt’.

 Zo nam Hij na de maaltijd ook de kelk, sprak opnieuw de dankzegging uit, en gaf hem aan zijn leerlingen met deze woorden: 'Neemt deze beker en drinkt hier allen uit, want dit is de beker van het nieuwe altijddurende Verbond, dit is mijn Bloed dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijft dit doen om Mij te gedenken'.

Verkondigen wij het mysterie van het geloof.

Allen:  Als wij dan eten van dit brood en drinken uit deze beker, verkondigen wij de dood des Heren, totdat Hij komt.

Vg.:  Zijn dood en verrijzenis indachtig, God, bieden wij U aan het levensbrood en de kelk van het heil. Wij danken U omdat Gij ons waardig keurt om voor uw aangezicht te staan en uw heilige dienst te verrichten.

Zo delen wij in het Lichaam en Bloed van Christus en wij smeken U dat wij door de heilige Geest worden vergaderd tot één enige kudde.

Denk toch, Heer, aan uw kerk, verspreid over  de hele wereld, dat haar liefde volkomen wordt,
één heilig volk met Franciscus, onze Paus, de bisschop van Lourdes, Nicolas, met alle bisschoppen en met allen die uw heilig
dienstwerk verrichten.

Gedenk ook onze broeders en zusters die reeds ontsla­pen zijn in de hoop der verrijzenis, ja, alle gestorve­nen dra­gen wij op aan uw zorg. Neem hen aan en laat hen ver­schijnen in het licht van uw gelaat.

Wij vragen U, ontferm U over ons allen, opdat wij tezamen met Maria, de Moeder van Christus, met de heilige Jozef, haar bruidegom, met de apostelen, de heilige Bernadette, en met alle heiligen, die hier eens leefden in uw welbehagen, waardig bevonden worden het eeuwig leven deelachtig te zijn en U loven en eren. Door Jezus Christus, uw Zoon.

Door Hem en met Hem en in Hem zal uw naam geprezen zijn, Heer onze God almachtige Vader, in de eenheid van de heilige Geest, hier en nu en tot in eeuwigheid.

Allen:      Amen

ONZE VADER

V.:       Aangespoord door een gebod van de Heer en door Zijn goddelijk woord onderricht durven wij zeggen:

A.:       Onze Vader, die in de hemel zijt; 
Uw naam worde geheiligd;
Uw rijk kome;
Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. 
Geef ons heden ons dagelijks brood;
en vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven  aan onze schuldenaren
en breng ons niet in beproeving maar verlos ons van het kwade.

V.:       Verlos ons Heer van alle kwaad, geef genadig vrede in
onze dagen, dat wij gesteund door uw barmhartigheid, altijd vrij mogen zijn van zonde
en beveiligd tegen alle angst en onrust,
terwijl wij uitzien naar de zalige vervulling van onze hoop, de komst van onze Verlosser Jezus Christus.

A.:       Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in eeuwigheid.

GEBED OM VREDE

V.:       Heer Jezus Christus, Gij hebt aan uw apostelen gezegd:
            ‘Vrede laat Ik u; mijn vrede geef Ik u’, let niet op onze zonden maar op het geloof van uw kerk; vervul uw
            belofte: geef vrede in uw naam en maak ons één. Gij, die leeft in eeuwigheid.
A.:       Amen

V.:       De vrede des Heren zij altijd met u.
A.:       En met uw geest

D.:       Wenst elkaar de vrede. 

LAM GODS

Lam Gods, dat wegneemt de zonden der wereld, ontferm U over ons (2x)
Lam Gods, dat wegneemt de zonden der wereld. Geef ons de vrede.

COMMUNIE

Tijdens de communie speelt het koperkwintet van de ‘Regiments Fanfare Garde Grenadiers en Jagers’.

SLOTGEBED

God, door uw sacrament zuivert en voedt Gij ons. Wij bidden U: laat ons eeuwig leven vinden door deze maaltijd waaraan Gij ons hebt toegelaten. Door Christus onze Heer. Amen.

ZENDING EN ZEGEN

LIED:  Te Lourd’ op de bergen

Te Lourd’ op de bergen verscheen in een grot,
vol glans en vol luister de Moeder van God.
Ave, ave, ave Maria! Ave, ave, ave Maria!

Fo’i shelu a baha ku grasia pa nos,
Maria, e Bírgen i mama di Dios.
Ave, ave, ave Maria! Ave, ave, ave Maria!

Aanvaard dan de hulde, o Moeder zo goed,
De hulde uwer kind’ren, verhoor onze groet.
Ave, ave, ave Maria! Ave, ave, ave Maria!


Het was een eenvoudige, maar mooie dienst. 
Het koperkwartet legde een bijzonder accent. Ton liet me weten dat hij aanwezig was in uniform, bij de luchtmacht. :-) Daar hoorde hij ook! 

Na de dienst gingen we ontbijten. Ik wilde me daarna verkleden (een bloesje i.p.v. de warme trui, die ik tegen de morgenkou had aangetrokken), maar toen ik op mijn kamer kwam, 303, was Rose net de kamer aan het doen. Mijn: laat maar zitten werd geïgnoreerd. Dus kwam er van verkleden niets. Tja. Toen kon ik mijn camera niet meer vinden, etc. 
Later bleek die toch in mijn tas te zitten. Gelukkig. 

- - - - - - - - - - - -
Op het programma stond nu de Kruisweg. Liefst was ik met de meesten meegegaan naar de grote Kruisweg, die om de top van de berg boven de Grot van Espelugues kronkelt, en die heel indrukwekkend is, met beeldengroepen die levensgroot lijken, en dus vlak bij je staan, maar helaas, daar was ik fysiek niet toe in staat. 
(Dat deed even meer pijn aan de ziel dan de pijn aan het lijf, maar het is niet anders.) 

Wij, de andere groep, moesten ons haasten om naar de Prairie te gaan, waar tegelijkertijd de zieken-kruisweg zou beginnen. Ik kreeg een paar aardige mensen uit het hotel met me mee. Ook zij wilden niet met de hardlopers mee. En zoals dat dan gaat: we wáren net op tijd, maar moesten toen weer eerst een tijdje wachten op een aalmoezenier, die via een andere route kwam, en vervolgens bleek de groep (onverwacht(?)) zó groot, dat deze gesplitst werd.
Er werden twee vrijwilligsters uit de groep gepikt om onvoorbereid een deel van de tekst te lezen. Typisch de RKGV, maar ze weerden zich kranig. (Je gaat mee om rolstoelen te rijden, en je wordt er uitgepikt om het Evangelie te brengen... Simon van Cyrene 2018, statie vijf, volgens mij!)

De witte kruisweg van Mme de Faykod is dit jaar anders opgesteld, niet meer langs de rivier, en dat is een gemis, maar je begint met de rug er naar toe, en de eerste statie is niet meer helemaal aan het eind, maar dicht bij de nieuwe brug, waarmee het parcours korter was. Het bijzondere van deze kruisweg, is dat er een spel van horizontale en verticale lijnen is, die een interactie van aarde en hemel verbeeldt.
Zo zie je bij de eerste statie, waar de Heer onschuldig aan de rechtbank is overgeleverd, en ingeklemd wordt door het aardse, toch een invloed van Bovenaf, die Hem rust geeft... Telkens is het weer anders. Heel indrukwekkend. 

Liturgie van de Kruisweg 2018 zoals die gelezen werd (Iedereen had een keurig boekje, zodat we allen mee konden doen!) 

Begroeting en kruisteken

Woord van welkom

Openingsgebed



Lied: Wie als een God wil leven hier op aarde

Wie als een God wil leven hier op aarde (2x)
hij moet de weg
van alle zaad
en zo vindt hij genade (2x)

Hij gaat de weg van alle aardse dingen (2x)
hij leeft het lot
met hart en ziel
van alle stervelingen (2x)

Hij wordt aan zon en regen prijsgegeven (2x)
het kleinste zaad
in weer en wind
moet sterven om te leven (2x)

De mensen moeten sterven voor elkander (2x)
het kleinste zaad
wordt levend brood
zo voedt de een de ander (2x)

En zo heeft onze God zich ook gedragen (2x)
en zo is Hij
het leven zelf
voor iedereen op aarde (2x)




Eerste statie: Jezus wordt vals beschuldigd.

Eerste statie: Jezus wordt door Pilatus ter dood veroordeeld


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Toen Pilatus zag dat niets hielp, maar dat de onrust steeds groter werd,
nam hij water en waste zijn handen voor de ogen van het volk; hij zei:
‘Ik ben onschuldig aan dit bloed. U moet zelf maar zien.’
Heel het volk riep als antwoord: ‘Zijn bloed op ons en onze kinderen!’
Toen liet hij hun Barabbas vrij, maar Jezus liet hij geselen en leverde hij over
om gekruisigd te worden.” [Mat. 27, 24-26]

Hoe gemakkelijk is het een menigte zo op te hitsen, dat die als een veelkoppig monster alleen nog maar erop uit is om bloed te zien vloeien. Hoe lichtvaardig laten ze dit bloed neerkomen op henzelf en zelfs op hun kinderen. Ze willen bloed zien, hoe dan ook.
Jezus, de veelbejubelde wonderdoener, had een grens overschreden: de ongeschreven wet dat je niet treedt buiten de banden van de bloedverwantschap, van de clan en van de eigen religieuze gemeenschap. Hij had immers gezegd, dat wie alleen zijn broeder bemint, nog niets heeft gedaan. Meer nog: hij roept ons op zelfs onze vijanden te beminnen. Onmogelijk... “Weg met Hem!”, luidt dan ook het spontane antwoord.

L2      Een militair die graag officier wil worden, vraagt om raad. “Hoe ga ik het gesprek aan met hen die mij zullen beoordelen op mijn geschiktheid? Ik heb in mijn militaire loopbaan telkens ervaren, dat ik niet goed begrepen word. Ik moet beter communiceren, luidt het dan. Maar dat doe ik. Als ik ergens nieuw kom, kijk ik eerst wat er aan de hand is. Dan maak ik een plan van aanpak en deel dit mee aan mijn collega’s. Die zeggen dat ze het ermee eens zijn. Maar later merk ik, dat ik alleen sta. Wat doe ik verkeerd? Op uitzending ben ik bijna gerepatrieerd. Ik lag niet goed in de groep. Uiteindelijk heb ik een project alleen gekregen voor de rest van de uitzending.
          Toch wil ik het niet opgeven. Ik werk zo graag in dit bedrijf. Hoe moet ik het aanpakken, om wél aanvaard te worden?
          Een noodkreet van iemand, die zichzelf buiten de groep plaatst, maar zonder dit te willen. Hoe groot is het lijden van iemand die het goed bedoelt, maar toch wordt uitgestoten?

Tweede statie: Jezus accepteert het kruis.

Tweede statie: Jezus neemt het kruis op


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Ze namen dus Jezus over. Hij droeg zelf het kruis en ging de stad uit, naar het zogeheten Schedelveld, in het Hebreeuws Golgotha.” [Joh. 19, 16-17]

Toon mij, Heer, uw genade en laat mij opstaan,
dan zal ik hun geven wat ze verdienen.
          Hieraan zal ik weten dat u mij liefhebt:
als mijn vijand niet langer juicht. [Psalm 41, 11-12]

L2      Wie bij Defensie dient, loopt per definitie risico’s, want als militair word je soms naar gebieden gedirigeerd waar anderen niet durven komen. In de gespreksserie ‘Kijken in de ziel’, die afgelopen jaar op de Nederlandse t.v. is vertoond, praten militairen over de vraag of er werkelijk zoiets bestaat als ‘sneuvelbereidheid’. “Het is heel zwart/wit, bereid zijn om te sterven,” vertelt kapitein Roël Boezen. “Ik geloof niet dat ik bereid ben om te sterven. Ik ben wel bereid om een risico te nemen voor een betere zaak. Om me in te zetten voor dat wat wij met z’n allen belangrijk vinden. Ik geloof dat Defensie een collectieve verzekering is voor wat wij als Nederlanders zo belangrijk vinden. En die collectieve verzekering, tja, er zullen wel mensen moeten blijven die daarvoor strijdlustig zijn en daarmee…” Als de interviewer vervolgens opmerkt:
“En in het ergste geval de hoogste prijs betalen!”, zegt Boezen: “Nou, dat risico is aanwezig.”

Bidden we om hulp voor al onze militairen die werken in dienst van de vrede overal op aarde. Geef hen kracht om iets goeds te betekenen. Geef hen moed om ver van huis te zijn en laat hen Uw kracht steeds weer voelen bij de uitoefening van hun taak. Sterk ook hun geliefden, die steeds op hen wachten.

Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.” (3x)

 
Derde statie: Jezus valt...

Derde statie: Jezus valt voor de eerste maal


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Jezus valt voor de eerste maal, Hij zal dus nog vaker vallen. Drie keer, zo weten wij. De eerste keer vallen is vaak het moeilijkst: dit had je niet verwacht. De mens is immers een rechtopgaand wezen. Zo blijft hij op gelijke hoogte met zijn medemensen en kan hij hen in het gelaat zien. Kan hij vragen om begrip. Maar de gezichten van hen die aan de kant staan om Jezus’ lijdensweg te aanschouwen, tonen geen begrip. Op zijn best is het medelijden, maar vaker afkeer en zelfs plezier. Dan kun je net zo goed ter aarde vallen. Misschien hebben stof en gesteente meer mededogen dan je medemens...

L2      Geen val was onverwachter, dieper en vernederender dan die van de Dutchbat III militairen. Gekomen om te helpen, te bewaken en te beschermen, zijn ze uiteindelijk zelf mikpunt van spot geworden. Alsof het machteloos te hebben moeten toezien hoe al die moslimmannen en -jongens werden afgevoerd naar hun zekere dood nog niet genoeg was, werd je daarna vol verachting uitgespuwd door de vrouwen en dochters die zijn achtergebleven. Alsof jij al die doden op je geweten hebt... Je weet dat het niet zo is, dat je mandaat tekortschoot, dat je onvoldoende bewapend was, dat je door de V.N. in de steek gelaten was, dat...
Ja, je zegt dit steeds opnieuw tegen jezelf, anderen zeggen het je, maar toch voelt het niet goed. Had je toch niet..?



 Bidden wij voor de veteranen van Dutchbat III en voor al die andere veteranen, die door hun uitzending zo zijn beschadigd in hun geweten, dat ze zich niet meer staande kunnen houden in onze samenleving. Dat ze toch weer ergens de kracht vinden zichzelf bijeen te rapen en verder te gaan. Amen.

 
Vierde statie: Jezus en Zijn moeder...

Vierde statie: Jezus ontmoet zijn moeder


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      U viel ik toe, nauwelijks geboren,
van mijn oorsprong af zijt Gij mijn God.
O, blijf dan niet verre van mij:
nu is wat dreigde genaderd;
en er is geen mens die mij helpt. [Psalm 22, 11-12]

Er is geen treffender beeld van de verschrikkelijke gevolgen van oorlog, als die van een moeder die weent om haar gedode kind. Een uitzichtloos en ontroostbaar verdriet, dat geen toeschouwer onberoerd laat. Deze maand kunnen we er opnieuw niet naastkijken, wanneer we op het journaal of elders de beelden zien uit
Oost-Ghouta. Keer op keer zegt de commentator dat er weer veel vrouwen en kinderen gedood zijn. Er zitten immers 400.000 burgers vast in dit stadsdeel aan de rand van Damascus. Ze zijn voor Assad en zijn medestanders volstrekt waardeloos, een laatste sta in de weg op weg naar de eindoverwinning. Maar het land dat hij weer bijna heeft veroverd, wordt enkel nog bevolkt door doden. Want wie het slagveld heeft overleefd, is vanbinnen gestorven, zoals die moeders en hun kinderen.


L2        Een uitzending heeft een hele impact op het thuisfront. Het is niet eenvoudig wanneer alles gedurende een aantal maanden op de schouders van een van de partners terecht komt. In een onderzoek van de Koninklijke Landmacht, uit 2005, klaagt een geïnterviewde haar nood: “De combinatie van werk, kinderen, uitzending vind ik pittig. Het is heel druk op mijn werk. Thuis mis ik de taakverdeling. Je moet gewoon een hoop dingen: met de auto naar de garage, de tuin sproeien. Het is niet de complexiteit, maar de hoeveelheid werk die het met zich meebrengt. Je mist overlegmomenten, dat maakt het zorgen voor de kinderen wel moeilijker.”


Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God
Onze Heer, aan Hem behoren wij toe.”



 
Vijfde statie: Simon van Cyrene moet en mag een handje helpen...

Vijfde statie: Simon van Cyrene helpt Jezus zijn kruis te dragen


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Toen ze hem wegvoerden, hielden ze een zekere Simon uit Cyrene aan, die van zijn akker kwam; hem lieten ze het kruis achter Jezus aandragen.” [Luc. 23, 26]

          Uit heel die naamloze menigte die Jezus omringt, maar geen vinger uitsteekt om hem te helpen, wordt niemand uitgekozen om zijn kruis te dragen. Het is iemand die van zijn akker kwam, op weg naar huis, die deze last op de schouders krijgt gelegd. Juist hij, die gewoon met zijn dagelijks werk bezig is en zich met zijn eigen zaken bemoeit, wordt geschikt bevonden om Jezus te helpen. Maar daarmee is hij niet langer naamloos, als een toeschouwer of passant. Hij is een betrokkene geworden, tegen wil en dank weliswaar, want ze moesten hem dwingen tot deze vernederende taak. Maar het effect van zijn daad wordt er niet minder door: voor ieder die het evangelie hoort, is voortaan zijn naam bekend: Simon van Cyrene, de man die Jezus het kruis heeft helpen dragen.

L2      Wanneer je mensen vraagt of ze van zichzelf vinden dat ze ooit iemand barmhartigheid hebben bewezen, blijft het vaak lang stil. Want was is dat eigenlijk, ‘barmhartigheid’ bewijzen en wanneer ben je hiertoe in de gelegenheid? Onze verlegenheid met deze vraag is terecht. In de dagelijkse omgang met onze familie, vrienden en collega’s bewijzen we elkaar wel diensten, zelfs liefde, maar eigenlijk noemen we dit geen barmhartigheid. Hier is meer voor nodig.
          Jezus koppelt, in de parabel van de barmhartige Sameritaan, drie zaken aan elkaar: het gaat over een vreemdeling, die iemand barmhartigheid bewijst en zo van die persoon de naaste wordt. En hij eindigt met tot ons te zeggen: “Doet gij evenzo.”
          Om echt barmhartig te zijn, moet ik de grenzen van mijn vertrouwde omgeving overschrijden en een liefdedienst bewijzen aan een vreemdeling, die mij hiervoor niks kan teruggeven.
          Zijn militairen op uitzending niet bij uitstek mensen, die, net als Simon van Cyrene, hun eigen grenzen overschrijden en de hand reiken aan wie gekwetst is, vreemdeling, naakt, hongerig en in de gevangenis?

Bidden wij dankbaar voor al onze uitgezonden militairen, mannen en vrouwen, die gewoon hun werk doen, maar juist daarin, namens ons, barmhartigheid bewijzen aan hen, die aan hun bescherming zijn toevertrouwd. Dat zij niet opgeven, ook als ze hiervoor geen waardering krijgen. Amen.

 
Zesde statie: Veronica betuigt de Barmhartige barmhartigheid.

Zesde statie: Veronica droogt het gezicht van Jezus af


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost


L1      Al gaat mijn weg door een donker dal,
ik vrees geen gevaar,
want U bent bij mij,
uw stok en uw staf,
zij geven mij moed. [Psalm 23, 4]

L2      Wekenlang te hebben geholpen bij het opereren van soms onherkenbaar verminkte slachtoffers, onder dreiging van raketaanvallen, lieten een litteken na op de ziel van Erik Krikke. In zijn boek “Operatie Geslaagd. Afghanistan: van oorlogschirurgie naar PTSS”, gaat hij de strijd aan met zijn herinneringen, maar bovenal met zichzelf.
“In de zomer van 2007 liet ik mijn jonge gezin achter om te helpen bij het redden van levens in Afghanistan. Ik kwam anders terug. Enerzijds verrijkt, anderzijds getraumatiseerd. Ik wilde dat echter niet toegeven, hield mezelf groot en verhardde in alles. Kwetsbaarheid tonen was voor mij geen optie. Inmiddels weet ik dat kwetsbaarheid tonen niet iets is voor softies, maar juist getuigt van moed. Datzelfde geldt voor het vragen van hulp. Ik ben blij en dankbaar dat ik op een zeker moment mijn hand heb durven uitsteken om deze door anderen vast te laten pakken en mij weer op pad te helpen en ik gun het iedereen om datzelfde te ervaren.”

Goede God, er zijn zoveel mensen die de doorstane oorlogservaringen niet achter zich kunnen laten en die nog dagelijks met de gevolgen worstelen. Help hen rust te vinden en de verschrikkingen te verwerken. Laat hen mensen vinden die hen daarin steunen en troosten. Steun ook hun partners en familie- en gezinsleden die dagelijks getuigen zijn van deze worsteling.

Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.” (3x)

  
Zevende statie: Jezus struikelt...

Zevende statie: Jezus valt voor de tweede maal


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost



L1      Deze tweede val komt niet langer als een verrassing. Ondanks de hulp van Simon en na de tedere ontmoeting met Veronica trekt de zwaarte van het lijden je naar beneden. Wat kun je feitelijk anders doen dan vallen? Is juist het feit dat je toch weer opstaat en verdergaat niet het meest verwonderlijk?
Dank U, Heer Jezus, dat U voor mij bent opgestaan.

L2                Iedereen die te maken heeft met veteranen, heeft weet van personen die telkens opnieuw ten val komen. De lijst van valstrikken is lang: geen vertrouwen meer hebben in mensen en daardoor niet meer buiten durven komen; je niet meer kunnen concentreren en daardoor je werk verliezen; je niet meer kunnen beheersen en daardoor je gezin van je vervreemden; je pijn willen verdoven met alcohol en drugs en daardoor jezelf vernietigen; tenslotte een eind aan je leven maken, omdat je geen andere uitweg meer ziet. Dit is de fatale val, waaruit geen opstaan meer mogelijk is.
          Hoe kunnen wij, geliefden, kinderen, kameraden en hulpverleners deze veteranen bijstaan en weer oprichten? Het enige wat kan helpen is er zelf van doordrongen zijn dat het kwaad, en het lijden dat erop volgt, ook een deel is van ons eigen bestaan. Dan blijven we niet langer een buitenstaander, maar worden we medestanders.
Zo heeft Jezus het ons voorgedaan, Hij die totaal in het kwaad en lijden is willen binnengaan, tot het hem tenslotte heeft gekruisigd.

  
Achtste statie: De vrouwen van Jeruzalem rouwen alvast over Jezus, Hij brengt nog éénmaal het Evangelie. 

Achtste statie: Jezus ontmoet de wenende vrouwen van Jeruzalem


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Jezus draaide zich om en zei: ‘Vrouwen van Jeruzalem, huil niet om mij, huil liever om uzelf en uw kinderen. Want als ze dit doen met het groene hout, wat moet er dan gebeuren met het dorre?’”
[Luc. 23, 28,31]



L2        Na zijn afscheid, in juni 2012, als hoogste militair van Nederland, publiceerde Peter van Uhm het boek “Ik koos het wapen”. In dit boek neemt van Uhm de lezer onder andere mee naar 18 april 2008, toen zijn zoon Dennis in Afghanistan omkwam door een bermbom. “Ik was één dag in functie en het was mijn eerste werkdag. (…)
Ik moest het aan mijn vrouw vertellen, dat waren de slechtste tien minuten van mijn leven. Onze wereld stortte in (…) We zaten als twee hoopjes ellende op de bank.”

          Bidden wij voor diegenen die vanwege het verlies van een dierbare letterlijk overspoeld worden door pijn. Dat zij troost vinden, ondanks hun rampspoed,
en liefde ontmoeten om zo overeind te kunnen blijven. Amen.


Lied: “Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.” (3x)

 
Negende statie: de derde val... 

Negende statie: Jezus valt voor de derde maal


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Nog is de beker niet tot op de bodem geledigd. Jezus valt voor de derde maal. Op wie kan Hij nu nog vertrouwen, wie zal hem redden uit zijn diepste nood? Dan klinkt, vanuit zijn diepste binnenste, een psalm. Het gebed van zijn volk, dit volk dat hem nu verstoot, zal hem weer oprichten en doen verdergaan. Voor hen, voor ons. Hoor, het klinkt zo:
         
“Toen ze me bijna hadden, mijn achtervolgers,
werd Gij mijn vrijplaats –
leeuwen kwamen op mij af
één had mijn ziel al verslonden.

Als ik vals ben
goed met kwaad vergeld, een arme besteel,
laat mij dan vallen
lever mij dan maar over aan mijn vijand
dat hij mij de grond intrapt.
Kom overeind, wees verontwaardigd, Gij
sta groot op, versper ze de weg, mijn belagers,
doe recht.

Gij die oordeelt de wereldgemeenschap,
oordeel ook mij.
Red hen die zuiver van hart zijn, Gij,
onkreukbare rechter.

De booswichten wetten hun zwaarden
spannen hun boog, leggen aan –
vuurschichten schieten zij af, doods-pijlen

In vernietiging zwelgend, zwanger van onheil
baren zij waanzin, graven hun eigen afgrond
vallen tot op de bodem

al hun klappen krijgen zij terug –
ach jullie, in elkaar gebeukte schedels.

Gezegend Gij om uw gerechtigheid,
ik zing uw naam tot in de hemel”
[psalm 7, vrij, door Huub Oosterhuis]

L2      Bidden wij voor allen die kwaad bedrijven, die geen weg meer terug zien naar het goede dat zij verlaten hebben. Dat zij tot inkeer komen.
          Bidden wij voor hun slachtoffers, al die naamloze mannen, vrouwen, kinderen die vallen in zoveel strijdperken, overal ter wereld. Denken wij met name aan de landen in het Midden-Oosten, verwikkeld in een uitzichtloze strijd. Dat het lijden en de kreten van de onschuldigen mag doordringen tot de wereldleiders, tot hen, die het voor het zeggen hebben. Dat zij tot inkeer komen.
Wij vragen U, Heer, dat er toch steeds mensen zullen zijn die blijven kiezen voor het goede, tegen alle hoop in, dat wij die mensen zijn. Amen.

 
Tiende statie: Jezus wordt van Zijn kleren beroofd. 

Tiende statie: Jezus wordt van zijn kleren beroofd


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Nadat ze hem gekruisigd hadden, verdeelden ze zijn kleren onder elkaar door er om te dobbelen. [Mt. 27, 35]
         
“Ik kan al mijn beenderen tellen,
ze kijken vol leedvermaak toe,
verdelen mijn kleren onder elkaar
en werpen het lot om mijn mantel.” [Psalm 22, 18-19]

L2      Karremans was overste van Dutchbat, toen Srebrenica werd aangevallen door de Servische troepen van Mladic in juli 1995. Hij probeert te onderhandelen met de Servische generaal voor een vrije aftocht van de moslims. Die onderhandeling wordt een farce en wordt, als vernedering, gefilmd door de Serviërs. Als Mladic hem beschuldigt van het aanvallen van zijn mannen, zegt Karremans: “I’m just the pianist, don’t shoot the pianist.” Waarop Mladic antwoordt: “You are a bad pianist.”

Het echec van Srebrenica werd later onderzocht door het Nederlands Instituut voor oorlogsdocumentatie (NIOD). Dutchbat bevond zich in een onmogelijke positie, aldus het NIOD, ‘een gijzelingssituatie waarin elk gewelddadig verzet op een bloedbad zou zijn uitgelopen.’ Op pad gestuurd met een onmogelijk mandaat, te licht bewapend, in de steek gelaten door de VN, onder de voet gelopen door een veel sterker leger van Mladic, dit is het kruis waaraan zij die erbij waren werden genageld.


Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.” (3x)

 
De elfde statie: Jezus wordt op het kruis vastgespijkerd. 

Elfde statie: Jezus wordt aan het kruis genageld


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Er werden ook nog twee misdadigers weggevoerd om samen met hem ter dood te worden gebracht. Toen ze op het zogenoemde Schedelveld kwamen, sloegen ze hem daar aan het kruis, en ook die twee misdadigers, de een rechts en de ander links van hem. Jezus sprak: ‘Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.’
[Luc. 23, 32-34]

Daar hangt Hij dan: genageld aan een kruis. Letterlijk tussen hemel en aarde. Hij kan nu echt geen kant meer op. Hij hoeft alleen nog maar te sterven, de enige uitweg uit deze hel op aarde, die de mensen hem bereid hebben.
Maar is dit wel waar? Jezus weet een andere manier, een koninklijke manier om zijn leven los te laten: “Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.” Zijn laatste geschenk aan ons is zijn bede om vergeving. Niet als iemand die zelf ook wel wat mispeuterd heeft en daarom wel eens wat terug mag doen; neen, Hij, de enige onschuldige mens, vergeeft ‘uit het niets’.
De man die we nu kennen als ‘de goede moordenaar’, heeft onmiddellijk kunnen ervaren wat deze macht van Jezus om te vergeven inhoudt: “nog heden zult Gij met mij zijn in mijn Koninkrijk.” Het enige wat de goede moordenaar hiervoor heeft moeten doen is zijn schuld erkennen en de onverdiende vergeving aanvaarden.
Dat lijkt simpel, maar het is o zo moeilijk! Wie doet het hem na?

L2      Op uitzending in Libanon, onderweg voor de zoveelste patrouille langs de demarcatielijn, waar geen van beide partijen zich aan houdt trouwens, wordt je groep staande gehouden. Dit gebeurde wel vaker, maar nu is het anders.
De gezichten van de Libanese factieleden staan grimmig. “Wapens inleveren en meekomen,” zo klinkt het. Voor je het goed en wel beseft, worden jij en je kameraden in twee voertuigen gepropt. Na een hobbelige en erg ongemakkelijke rit worden jullie geblinddoekt en uit de wagens getrapt, een smerige kelder in. Het luik gaat dicht. Duisternis om je heen en in je hart: “wat zijn ze met ons van plan?”
          Er volgen drie eindeloze dagen en nachten van bang afwachten. Nauwelijks iets te eten en te drinken. Je behoefte doen in een emmer in de hoek. Naar buiten mag je niet. Je bent niet alleen bezorgd om jezelf, maar ook om je collega’s die zijn achtergebleven op de post. Die weten van niets... En je thuisfront, wat zullen ze ongerust zijn als ze niks meer van je horen. Maar je kunt geen kant op. Alleen dit bange wachten.
          Later, eindeloos veel later, zo lijkt het, na je bevrijding, komt de ontlading: jullie dienden als wisselgeld voor gevangen leden van de Libanese factie. Eind goed, al goed? Niet echt. Nooit kijk je op dezelfde manier nog naar jezelf en je eigen leven. Daarvoor is de schok te groot geweest, de vernedering te diep. En vergeven? Dat kun je – nog- niet. Later, misschien. Maar vergeten? Nooit van je leven.

Bidden wij voor alle mensen, die in hun leven zo diep gekwetst zijn, dat er vanbinnen iets is stukgegaan. Voor hen lijkt het goede leven voor altijd onbereikbaar geworden. Dat zij toch mensen mogen ontmoeten, die geduld met hen hebben en liefde en aanvaarding blijven aanbieden, zolang als nodig. Wie weet voor de rest van hun leven. Amen.


Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.” (3x)

 
Twaalfde statie: Hij geeft de levensgeest terug aan Zijn Vader en overwint door alles te verliezen. 

Twaalfde statie:  Jezus sterft aan het kruis


V        Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      “Vanaf het zesde uur viel er een duisternis over het hele land, tot aan het negende uur toe. Omstreeks het negende uur riep Jezus met luide stem uit: “Eli, Eli, lema sabachtani’. Dat wil zeggen: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’ Enkelen uit de omstanders die het hoorden, zeiden: ‘Hij roept om Elia.’ Onmiddellijk daarop ging een van hen een spons halen, drenkte die in zure wijn, stak ze op een rietstok en bood die hem te drinken. Maar de anderen zeiden: ‘Laat dat. Wij willen eens zien of Elia hem komt redden.’ Jezus slaakte andermaal een luide kreet en gaf de geest.” [Matt. 27, 45-50]

Stilte           -

L2      Op dit moment, nu wij stilstaan bij de dood van Jezus, denken we ook aan al diegenen die ons lief waren en zijn overleden. In het bijzonder gedenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en de militairen en burgers die zijn omgekomen tijdens oorlogssituaties en vredesoperaties, tot op de dag van vandaag.

We zijn de overleden militairen en burgers dankbaar, die zich namens ons land hebben ingezet en we hopen en bidden dat hun leven en hun werk, ondanks alle verdriet die hun dood heeft veroorzaakt bij collega’s en nabestaanden, een bijdrage mag zijn geweest aan een vrijere en veiliger wereld.

 
Dertiende statie: De moeder met het lichaam van haar dode zoon....

Dertiende statie: Jezus wordt van het kruis afgenomen

L1      Wij aanbidden en loven U, heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Op een afstand stonden daar ook veel vrouwen te kijken. Ze waren Jezus gevolgd uit Galilea en hadden hem onderhouden. Daar waren ook Maria van Magdala bij, Maria de moeder van Jakobus en Jozef, en de moeder van de zonen van Zebedeüs. Toen het avond geworden was, kwam een rijk man uit Arimatea, die Jozef heette; ook hij was leerlinge van Jezus geworden. Hij vervoegde zich bij Pilatus om het lichaam van Jezus te vragen. Pilatus gaf toen bevel het af te staan (Matt. 27, 55-58).

          De kruisafname en graflegging zijn in lijn met de zogenaamde werken van barmhartigheid, de daden die uit liefde tot de naaste en uit liefde tot God verricht worden. Vandaag de dag zetten talloze stichtingen zich in voor mensen met een fysieke of geestelijke zorgvraag.

L2      De speciaal door Hulphond Nederland opgeleide PTSS-hulphonden helpen veteranen om te gaan met stress veroorzaakt door traumatische ervaringen tijdens hun missies. Ze herkennen de eerste verschijnselen van een nachtmerrie en geven een waarschuwing. Ook helpen de honden stressvolle situaties te vermijden en zijn in staat hun baas te kalmeren. Daardoor kunnen de veteranen met PTSS beter van hun trauma herstellen of hier mee om te gaan zodat zij hun normale levens weer kunnen oppakken. Patrick Kaslander was één van de eerste veteranen in ons land met zo’n hulphond. “nadat ik uit Afghanistan terugkwam was niets meer hetzelfde. Angsten, depressies en nachtmerries beheersten mijn leven. Dankzij mijn hulphond voel ik mij veilig, onafhankelijk en leef ik weer in vrijheid.”

          Bidden we voor al diegenen met lichamelijke beperkingen of therapeutische behoeften. Laten we ons inzetten om hun zelfstandigheid en zelfredzaamheid te vergroten, waardoor integratie in onze samenleving wordt bevorderd. 

Veertiende statie: Jezus' lichaam wordt in het graf gelegd.

Veertiende statie: Jezus wordt in het graf gelegd

L1      Wij aanbidden en loven U, onze Heer, Jezus Christus,
A        Omdat Gij door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Wilt Gij wonderen doen aan gestorvenen, zullen schimmen opstaan tot uw lof? Verluidt in het graf uw genade, in die troosteloosheid uw trouw? Wie zou merken in dat duister uw wonderen? Heeft een in dat land van vergeten van uw gerechtigheid weet? (Psalm 88, 11-13)

Nadat Jozef van Arimatea het lichaam van het kruis had gehaald, wikkelde hij het in linnen en legde het in een rotsgraf dat nog nooit was gebruikt. Het was voorbereidingsdag en de sabbat zou zo aanbreken. De vrouwen die met hem uit Galilea waren gekomen, waren Jozef gevolgd en zagen het graf en hoe zijn lichaam erin werd neergelegd. (Lc. 23, 53-55)

L2      Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn duizenden oorlogsvliegtuigen boven ons land neergestort. Die zijn ergens neergekomen, mét bemanning. 1100 bemanningsleden worden nog altijd vermist. Veel vliegtuigen zijn nooit geborgen – soms weten we niet waar ze liggen, maar soms weten we dat precies. In de documentaire ‘Liever dood dan vermist’ (Omroep Max) komt het belang van het bergingswerk aan de orde. Zo vertelt een nicht van een gesneuvelde boordwerktuigkundige: “Hij ligt daar tussen de explosieven en munitie op een plaats waar in de toekomst alles nog kan gebeuren. Dat noem ik geen graf.” Een amateur-onderzoeker die resten van vliegtuigen uit het IJsselmeer opdiept geeft eveneens uiting aan zijn gevoelens: “Ik heb nog nooit een nabestaande gehoord, die zegt: laat maar leggen.”

Lied:
“Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, wij leven en sterven voor God onze Heer, aan Hem behoren wij toe.”

Vijftiende statie: Stille zaterdag. Wachten....

Vijftiende statie: De vrouwen waken bij het graf

L1      Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Na de moord op Jezus wordt het stil. De sabbath is daar en iedereen neemt de voorgeschreven rust in acht. Het is Stille Zaterdag, een dag van stille bezinning. Het zijn de uren van het besef dat de man van Nazareth werkelijk gestorven is. Jezus’ lichaam ligt in het graf; het kruis is leeg. Hoe kan een mens in Godsnaam verder na zoveel verdriet, pijn en verlies?

L2      Op het internet vertelt anoniem een drager van het Draaginsigne Gewonden zijn verhaal: “Ik ben in 1994 met Dutchbat 1 uitgezonden geweest naar Bosnië. Beschietingen meegemaakt, lopen door mijnenvelden zonder protectie, het wekenlang leven uit gevechtsrantsoenen, en natuurlijk ook de constante bedreiging en stress die ik als medic meemaakte. Dit alles, in combinatie met de totale machteloosheid en een gebrek aan alles heeft mij enkele jaren na mijn uitzending flink geraakt.”
Over zijn periode na de constatering van PTSS schrijft hij: “In 2004 zat ik in Brazilië, en had mijn leventje in Nederland opgegeven. Dat was een meesterzet van mij. De schepen achter mij verbranden maar wel leven met het verleden. Wetende dat PTSS nooit meer overgaat, maar er wel zelf een draaiing aan kunt geven. Nog steeds heb ik daar last van, mijn vrouw weet het ook. En ja nachtmerries blijven. Maar daar kan ik nu beter mee overweg.” ‘Vulneratus nec victus’ oftewel ‘Gewond maar niet overwonnen’, zoals de Latijnse tekst op het zilveren Draaginsigne.

 
Zestiende statie: De Opstanding. In Zijn handen is onze naam voor eeuwig gegrift.
 

(GROTE KRUISWEG VIJFTIENDE STATIE, KLEINE KRUISWEG ZESTIENDE STATIE)
Zestiende statie: Jezus staat op

L1      Wij aanbidden en loven U, onze Heer, Jezus Christus
A        Omdat Gij door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      De engel richtte zich tot de beide Maria’s en zei: “Hij is hier niet, hij is immers opgestaan, zoals hij gezegd heeft. Kijk maar, dat is de plaats waar hij gelegen heeft. En ga nu snel naar de leerlingen en zeg hun: “Hij is opgestaan uit de dood.”
(Mt. 28, 5-7)

          Ook in de dood laat God de man uit Nazareth niet in de steek. In Zijn liefde blijven we altijd met hem verbonden; de band blijft over de grenzen van tijd en ruimte.

L2      Op de Limburgse begraafplaats Margraten liggen 8301 Amerikaanse militairen begraven die tijdens de Tweede Wereldoorlog sneuvelden. Uit dankbaarheid zijn al deze graven geadopteerd door burgers die de graven meerdere malen per jaar bezoeken met bloemen. Sommige graven worden doorgegeven van generatie tot generatie in families. De adoptie van de oorlogsgraven heeft geleid tot vele bijzondere vriendschappen tussen adoptanten en familieleden in de Verenigde Staten. Het herdenken van de bevrijders is op deze wijze méér dan terugkijken naar het verleden. Herdenken is zo ook een brug slaan tussen verleden, heden en toekomst. De bevrijding blijft levend.

Lied   Refr.: Heel de aarde jubelt en juicht voor de Heer, alleluia, alleluia!

          Ja heel de aarde moet God wel prijzen, loven zijn machtig beleid, Omdat Hij steeds, op wondere wijze, alles bestuurt in gerechtigheid. Refr.

          Ja, God is goed, schenkt ons zijn zegen, toont ons zijn aanschijn van licht, Hij gaat ons voor op alle wegen, heeft uit de zonde ons opgericht. Refr.

                    Hij is de God, die ons verblijdde, die onze nood heeft verstaan: Die ons een hemels paasmaal bereidde en zonder vrees door de wereld laat gaan. Refr.

 
Zeventiende statie: Emmaüs. Bij het breken van het brood wordt Hij herkend.

Zeventiende statie: Op weg naar Emmaüs

L1      Wij aanbidden en loven U, Heer Jezus Christus,
A        Omdat U door uw heilig kruis de wereld hebt verlost

L1      Eenmaal met hen aan tafel nam hij het brood, sprak de zegen uit, brak het en gaf het hun. Nu gingen hen de ogen open en ze herkenden hem, maar meteen was hij uit hun gezicht verdwenen (Lucas, 24, 30-31).

Hoe broodnodig is het om met iemand onderweg te kunnen zijn om over je verdriet te vertellen, over je teleurstellingen en je tranen te delen? Immers, zonder de voetstap, stem en hartslag van de ander is ons leven leeg. Het verhaal van de Emmaüsgangers vertelt over dat verlangen en neemt ons mee naar een nieuw begin.


L2      Op de Nederlandse Veteranendagen zien we het steeds weer: dat wat de meeste veteranen naar het Malieveld trekt, is die aloude kameraadschap. Wat maakt die kameraadschap toch zo speciaal? Deze vraag stelde een NOS-verslaggever eens aan een voorbij defilerende veteraan. Zijn antwoord: “Dat is lastig uit te leggen aan een burger.” De kameraadschap begint eigenlijk al tijdens de opleiding. Samenwerking en teamwork hebben daar hun oorsprong. Maar wat je vervolgens meemaakt op uitzending qua gezelligheid en saamhorigheid, telt daar dan bij op. Zo vertelt Kosovoveteraan Dave Plugge: “Het regende op een gegeven moment zo erg dat de tenten onderliepen. Met al onze spullen, onze brandertjes, zaten we daar in de viertonner de slaapzakken te drogen met zijn allen. En we hebben ’s nachts daar zij aan zij achterin die viertonner gelegen. Dat is gewoon zo bizar geweest, maar ook zo leuk eigenlijk.”
          Eenmaal terug van uitzending of uit dienst, kan het contact natuurlijk verwateren. Maar op reünies, en natuurlijk op de Nederlandse Veteranendag, vindt men vaak die kameraadschap van toen weer. Dat is althans de ervaring van Indiëveteraan Wicherts: “Ik heb tijdens mijn studietijd ook wel mensen leren kennen, ook wel goede vrienden gemaakt, maar nooit meer zo hecht als bij de militairen!”

Laten we daarom – in Gods naam – samen op weg gaan.
Moge het zo zijn.

De tekst die bij de staties werd gelezen zal velen die uitgezonden zijn geweest zeer hebben aangesproken. 

Een zegen aan het eind van de kruisweg voor de zieken werd door een aantal mensen, die deze traditie niet hadden willen missen, zeer gewaardeerd. Anderen gingen meteen terug naa rhet hotel. 


Na afloop werd ik uitgenodigd voor een kopje koffie in Café Royal, waar ik al in geen eeuw geweest was. (Deze eeuw!) Het was erg gezellig. Een stiekeme giechel hadden we om een Italiaanse? pastoor die niet in uniform was, (nu ja, dat is maar hoe je het bekijkt)  en die ons heftig deed denken aan Don Camillo!
 
Toen gingen we terug naar het hotel, daar kwamen we degenen tegen die de grote Kruisweg hadden gelopen. Ook zij waren zeer onder de indruk. 
Wie ooit op uitzending was geweest herkende veel van de teksten. Ze waren er stil van.

We aten om half een, maar de 'West' ging met een lunchpakket en de eigen bus naar Gavarnie. Een 'keteldal' waar ook hoogzomer nog meestal wel sneeuw te vinden is. Wie daar ook heen wilde moest zich gisteren opgeven bij het bureau aan de overkant dat daar voor is. 
De prijs is opgelopen naar 20 euro. Maar met een wazig zonnetje en niet te veel wind is het wel een mooie dag. Ik begreep later dat het een groot succes was, vooral voor de mensen uit de West, die zelden of nooit sneeuw 'in het wild' zien.  
...

De officiële Opening van de Bedevaart speelt zich af in de Pius X. Die begint om 4 uur, maar het eerste begin van de opening is om 3 uur in het tentenkamp.
Dat ligt aan de voet van de kruisweg, aan de andere kant van de berg. Daarna moeten ze in processie naar de Pius X. Een wonder als dat lukt. Maar wie weet... 

Van ons hotel zouden ze - dacht ik - om kwart voor drie weggaan. Helaas: 'ze' gingen niet om kwart voor drie weg. Er was een missverstand. 'De groep is al weg' zei iemand van het hotel... en inderdaad, ik zag niemand meer van ons. 

Dit stukje handwerk zag ik weer wel. Dit jaar waren er ook verschillende groepen met antieke uniformen aan. Uit WO I bijv. Die is voor velen nog steeds de Grote Oorlog. Bijzonder, die uniformen, en wel een beetje bizar... 
Uiteindelijk ging ik alleen... Te laat en te vroeg, want ik móést opeens. Nu is er op de hoek van de Avenue Peyramale en de Rue Bernadette Soubirous een opvanghuis, het Acceuil Marie-Saint Frai, waar we in het verleden prettige contacten hadden. Daar ben ik maar binnen gelopen. Achter de neoklassiekerige gevel bleek diep in het gebouw een heel moderne uitbouw te zijn. 

En ja, natuurlijk kon ik gebruik maken van de sanitaire gelegenheden. Er waren veel Belgen in het huis op dit moment. (dus ik viel niet op) ;-) Opgelucht kwam ik via een zijweg weer op een andere zijweg terecht, die naar de plek leidde waar altijd iemand staat met lavendel en dat soort producten. Die heeft een mooie negotie voor mensen die géén kitsch mee naar huis willen meenemen. Maar zo had ik vandaag nog een mini-avontuurtje. 
Verder naar de Esplanade nu! Het was stervensdruk, maar Bernadette paste nog altijd braaf op de gipsen schaapjes van haar tante. ;-) 

Ik heb de ingang halverwege de Esplanade gebruikt, een stukje verder. 
Er stond al een heel lange rij, mensen in uniform gingen natuurlijk voor, 


maar ergens na half vier kwam er ook voor anderen beweging in. 

Beneden zag ik - toevallig? - een bordje Pays-Bas, en daar sloot ik mij aan bij bekende mensen. Veel anderen vonden deze plek kennelijk niet (meteen). 
Nu was het wel zo, dat degenen van ons die vooraan zaten toch tegen vier uur een horde mensen voor hun neus kregen, die eerst aan de zijkant stonden, en zo de blik op het geheel wegnam. :-D (Enig gemor en gemopper was wel het gevolg. We zagen dat aan de overkant de ruimte voor Denemarken domweg met een of twee rijen beperkt werd, doordat een stel brutale <nee, we noemen geen namen> het bordje Danemark naar achteren schoof, zodat zij meer ruimte claimden!) Deze horde werd streng op de plaats gehouden door een muur van Franse gendarmes in opleiding. 

De opening begon om 4 uur, er kwamen allerlei groepen binnen, en ook de vlaggenwachten, er was wat muziek, maar al hadden we een ´goede plaats´, we waren - net als de meeste aanwezigen - vooral afhankelijk van de grote schermen, om te weten wat er gebeurde. Op de foto hieronder werd er geklapt voor een groep met iets lichtblauws aan de andere kant. Rechts van het midden en in het midden zie je twee hoofden van de Pauselijke garde, in een donkerrood uniform, uit de tijd van Karel V en zo. 

Hier komen kennelijk Amerikanen voorbij, want er wordt heftig met de sterren en strepen gewapperd. 
Net onder die grote duif zie je vaandels links van het (fel rode) altaar. Intussen is de ondergrondse kerk bomvol. 

Maar wie de mooiste foto's wil zien, die vindt ze op de site van de HNDA.
Het hoofddeksel van de vrouwelijke Aussies was wel heel opvallend. Als die juffrouw voor zich had gekeken, had ze zich niet hoeven te storen aan de fotograaf. ;-) 
De Franse legerbisschop,
Mgr. Antoine de Romanet, verklaarde om 16.25 u de PMI voor geopend, en sprak nog wat over de taak van de militair: vrede brengen. 
En daarom moesten wij elkaar maar de vrede gaan wensen, op ruime schaal. 
Hij draaide zelf langdurig een rondje door de kerk. Ook wij kregen een handje van hem. ;-) 

Dat nam allemaal heel veel tijd. Verder kwamen de landen allemaal apart binnen, en ook de vlaggenwachten, daarna de muziekcorpsen. Iemand had een vorige keer goed geluisterd, en nu speelden ze niet meer door elkaar, ze wisselden elkaar vlot af, en ook de soort muziek was op elkaar afgestemd. Dat was beslist goed. Daar had iemand over na gedacht. :-) 
Meer daarvan is te zien op de link van de HNDA.
Maar er waren geen bijzondere effecten, die je eigenlijk wel zou verwachten, nu het toch de 60e keer was, en op een gegeven moment ging het als een nachtkaars uit. 

Voor mensen die een functie hadden: tijd om opgelucht adem te halen. î
Om kwart over vijf stonden we buiten. We vergaapten ons aan de vele verschillende uniformen die langs kwamen. Leuk voor de militairen, die opeens weer uniform-bewust werden. 
  
Daarbuiten had ik met een collega (van Ton) nog een gesprekje over het Evangelie in Spanje. ;-) 
Met een van de goede kennissen en met een paar oude vrienden dronken we een en ander, totdat ik mij naar boven moest haasten: het was bijna tijd om te eten. 
Een blij onthaal bij het hotel! 
Ik zat dit keer maar eens bij hem en zijn vrouw aan tafel, geweldige mensen. 

Ramon kwam mij verheugen: de 300 bestelde kaarten had hij bij zich! :-)  
Snel gink ik toen naar boven. Ik keek nog even uit het raam. Aan de overkant was geen vlokje sneeuw op de verre bergen te bekennen! 
Ik heb een prachtig uitzicht!

De kaarten bleken iets kleiner dan de opgegeven specificaties. Ze hadden achteraf wel in een enveloppe gekund. Nu moest ik de etiketten bijknippen, die pasten niet meer. 
Maar voordat zulks goed ging, was er al heel wat tijd verknoeid. :-) Ik heb gelukkig altijd al veel geknutseld in mijn leven. :-) 
Om 11 uur waren er al 110 kaarten geplakt. Begeleid door allerhande muziek buiten, dat is echt de Militaire bedevaart!!! Overal werd gemusiceerd, dan wel geoefend voor morgen. 
Aangezien ik flinke problemen met mijn schouder begon te krijgen, moest ik maar eens even iets anders gaan doen. Ik besloot dat ik maar eens de kaarten moest gaan aanstrijken aan de Grot. En wat bidden, als dat lukt. 
De stad bruist,'er was nauwelijks doorkomen aan', zei men. Maar ik kwam er door. :-) 

Bij de Grot was nog een internationale viering gaande, dus moest ik wachten.
Naast mij zat een vrouw in een scootmobiel te kleumen. Haar gaf ik de vredegroet, dat had ze niet verwacht, kennelijk is een scootmobiel een barricade voor intermenselijk contact. Ze was een Spaanse, en even later groette een hele groep Spanjaarden haar en mij in de Naam van de Heer. :-) Daarna was er nog een half uurtje stille aanbidding, en dat was een mooi moment. Die stille momenten samen heb je af en toe nodig! 

Tegen 24 uur kon ik dan de kaarten gaan aanstrijken, ik had al ruim de tijd gehad om te bidden. :-) 

Intussen gingen ook mensen met hun lichtjes van de lichtprocessie (die is er elke dag) door de Grot. En er was een moment voor een goed gesprek met elkaar, met de Heer, en met Haar. 

Dat zijn de kostbaarste momenten hier. 
Omdat het Gospelconcert in de kerk aan de overkant uitliep gingen de hekken kennelijk toch wat later dicht. Ik kon zelfs nog een flesje water halen. 

Buiten de hekken was het nog volop feest, en op strategische plekken waren busjes van de gemeente Lourdes zo geparkeerd, dat het niet haalbaar leek om aanslagen met voertuigen te plegen. Heel verstandig. En veilig. 

Bij het hotel had ik buiten nog een gesprekje met een oude getrouwe, binnen even later met een nieuwkomer, en zo ging het door. Kwart voor twee is het nu, en ik ga nog even plakken en zo voort. Het zal een korte nacht worden, want morgen is weer een erg drukke dag. De disco aan de overkant dreunt door. Tja, de stilte ontbreekt hier een beetje. ;-) Boven mij is er een feestje gaande van de West, dat duurde tot 3.15 uur, toen heb ik maar eens geroepen dat het tijd was om te gaan slapen. Hun ramen stonden open, dus dat kwam binnen. Het hielp wel. Om 3.35 uur ga ik naar bed. Ik ben nog lang niet klaar. Maar ik moet wel om zes uur op, denk ik.  

Kijk voor Emy's vlog op Twee

19 mei 2018. De zon schijnt, en er is sneeuw op de bergen aan de overkant! 

Tijd voor een goed ontbijt. Dat is hier prima, tegenwoordig. Rijkelijk zelfs. 
De muziek was er al om half negen, langzamerhand kwamen de mensen naar ons toe. 

Natuurlijk moesten alle uniformen perfect in orde zijn, en daarin hielp men elkaar. 
Om kwart voor negen stelde de muziek zich op, achter hen aan ging men naar de Jozefkapel.  Langzaam vulde die zich. De muziek had een kleine delegatie voorin. Links voor de kijker naar deze foto. Het was een moment voor mensen uit verschillende hotels om contact te maken... 

De mis in de St Josef begon echt om kwart over negen; toen was de kapel behoorlijk vol. 
(video)

De vlaggen waren allemaal in de kapel. Alleen de Nederlandse was achterin. Die zou later, voor het Wilhelmus naar voren komen. Met vier vlaggen wordt het wel heel lastig om synchroon te neigen... 


Liturgie:

Mis in de Saint Joseph


‘Pacem in Terris’

Vrede op aarde

19 mei 2018
Voor de viering speelt het koperkwintet van de ‘Regiments Fanfare Garde Grenadiers en Jagers’.

OPENINGSLIED:  Dit is de dag

Dit is de dag die de Heer heeft gemaakt en gegeven.
Laat ons Hem loven en danken verheugd dat wij leven.
Diep in de nacht heeft Hij verlossing gebracht,
heeft Hij ons licht aangeheven.

Waren wij dood door de zonde verminkt en verloren.
Doven van harte, verhard om zijn woord niet te horen.
Hij is zo groot, Hij overmande de dood.
Wij zijn in Jezus herboren.

Nu zend uw Geest, als een vuur, als een stem in ons midden.
Dat wij van harte elkander verstaan en beminnen.
En zo voortaan eren Gods heilige Naam.
En Hem in waarheid aanbidden.

BEGROETING

V:        In de Naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
A:        Amen.
V:        Vrede zij u.
A:        En met uw Geest.

SCHULDBELIJDENIS

V:        Broeders en zusters, belijden wij onze zonden, bekeren wij ons tot God om de heilige Eucharistie goed te kunnen vieren.


V:        Heer, die de rouwmoedigen troost, ontferm U over ons.
A:        Heer, ontferm U over ons.
V:        Christus, die gekomen zijt voor de zondaars,
            ontferm U over ons.
A:        Christus, ontferm U over ons.
V:        Heer, die onze voorspreker zijt aan de rechterhand van de Vader, ontferm U over ons.
A:        Heer, ontferm U over ons.

V:        Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven en ons geleiden tot het eeuwige leven.
A:        Amen.

LIED  Kyrie eleison

GEBED

Almachtige God, wij vragen U: help ons in leven en levensopvatting trouw te blijven aan het paasfeest dat wij gevierd hebben. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon, die met U en de heilige Geest, leeft in de eeuwen der eeuwen. Amen.
EERSTE LEZING   Hand. 28, 16-20.30-31
Na aankomst in Rome kreeg Paulus verlof op zichzelf te wonen met de soldaat die hem bewaakte. Drie dagen later ontbood hij de voornaamste Joden bij zich. Toen zij bijeengekomen waren, zei hij tot hen: “Mannen broeders, ofschoon ik niets gedaan heb tegen ons volk of tegen de voorvaderlijke gebruiken, ben ik vanuit Jeruzalem als gevangene uitgeleverd aan de Romeinen. Dezen wilden mij na verhoor in vrijheid stellen, omdat ik niets had bedreven waarop de doodstraf stond. Maar omdat de Joden zich hiertegen verzetten, zag ik me gedwongen mij op de keizer te beroepen, dit echter niet als had ik enige klacht in te brengen tegen mijn volk. Dat is dus de reden waarom ik verzocht u te mogen zien en u toe te spreken. Het is om de verwachting van Israël, dat ik deze ketenen draag.” Volle twee jaar vertoefde Paulus daar in een eigen huurwoning en ontving allen die bij hem kwamen. Hij predikte het Rijk Gods en gaf onderricht in de leer over de Heer Jezus Christus in alle vrijmoedigheid, zonder enige belemmering.

LIED  Psalm 67 (Heel de aarde jubelt en juicht voor de Heer)

Refr.:  Heel de aarde jubelt en juicht voor de Heer, alleluia,
            alleluia.

Ja, heel de aarde moet God wel prijzen,
loven zijn machtig beleid,
omdat Hij steeds op wondere wijze
alles bestuurt in gerechtigheid. refr.

Ja, God is goed, schenkt ons zijn zegen;
toont ons zijn aanschijn van licht.
Hij gaat ons voor op alle wegen,
heeft uit de zonde ons opgericht. refr.

Hij is de God, die ons verblijdde,
die onze nood heeft verstaan;
die ons een hemels Paasmaal bereidde
en zonder vrees door de wereld laat gaan. refr.

Laat alle volken uw almacht vrezen,
aller lof zij U gewijd,
laat, Heer, uw naam bezongen wezen
in aller eeuwen eeuwigheid. refr.

Allen gaan staan
EVANGELIE                       Joh. 21, 20-25
In die tijd, toen Petrus zich omkeerde, zag hij dat de leerling van wie Jezus veel hield, hen volgde; dezelfde die ook bij de maaltijd tegen Jezus’ borst had geleund en had gezegd: Heer, wie is het die U zal overleveren? Toen Petrus hem nu zag, vroeg hij aan Jezus: “Wat dan met hem?” Waarop Jezus hem zei: “Als Ik hem wil laten blijven tot Ik kom, is dat uw zaak? Gij moet Mij volgen!”
Zo ontstond onder de broeders het gerucht dat die leerling niet zou sterven. Doch Jezus had hem niet gezegd, dat hij niet zou sterven maar: Als Ik hem wil laten blijven tot Ik kom, is dat uw zaak? Dit is de leerling die van deze dingen getuigt en dit geschreven heeft, en wij weten dat zijn getuigenis waar is. Er zijn nog veel andere dingen die Jezus gedaan heeft. Maar als ze een voor een beschreven worden, dan zou naar mijn mening zelfs de hele wereld te klein zijn voor de boeken die men dan zou moeten schrijven.

Mgr. Woolderink hield met enthousiasme de homilie. 

Hij vertelde hoe hij 60 jaar geleden leerde fietsen. 
Het was een bijzonder moment: hij was 6 jaar, en had zijn eerste fiets gekregen. Het was spannend, want hij kon niet met zijn voeten bij de grond, om zijn evenwicht te bewaren. Ik houd je wel vast, zei zijn vader. En hij voelde het: die hand in de rug. (Totdat hij het zonder kon...)
Vanavond vieren we het Pinksterfeest (want het feest begint op de vooravond) en dan zingen we: Veni Creator Spiritus. In het Nederlands:

Kom Schepper, Geest, daal tot ons neer,
houd Gij bij ons uw intocht, Heer;
vervul het hart dat U verbeidt,
met hemelse barmhartigheid. 

Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
de grote Trooster in de tijd,
de bron waaruit het leven springt,
het liefdevuur dat ons doordringt.

Gij schenkt uw gaven zevenvoud,
o hand die God ten zegen houdt,
o taal waarin wij God verstaan,
wij heffen onze lofzang aan.

Verlicht ons duistere verstand,
geef dat ons hart van liefde brandt,
en dat ons zwakke lichaam leeft
vanuit de kracht die Gij het geeft. 

Verlos ons als de vijand woedt,
geef, Heer, de vrede ons voorgoed.
Leid Gij ons voort, opdat geen kwaad,
geen ongeval ons leven schaadt. 

Doe ons de Vader en de Zoon
aanschouwen in de hoge troon,
o Geest, van beiden uitgegaan,
wij bidden U gelovig aan.

Ook al preek ik morgen niet, vandaag wil ik toch iets over het Pinksterfeest zeggen...

O hand die God ten zegen houdt, dàt is de Heilige Geest. 

Jezus zegt: ik zend je een helper, zodat je het evenwicht niet zult verliezen. 
Wij mensen zijn makkelijk uit balans t raken. We hebben de Kruisweg gelopen, en gezien hoe makkelijk je soms dreigt te vallen. Niemand doet automatisch het goede. 
Dat was zo in het paradijs, waar ook dat hebben we verloren. 
Zonder God zijn we nergens. We denken graag dat ons verstand en inzicht toereikend zijn om het leven maakbaar te doen wezen, maar vaak nemen we de verkeerde beslissingen. Dan zeggen we achteraf: ik heb op het verkeerde paard gewed. 

Maar mensen kunnen ook goede keuzes maken, alleen trouw blijven of afmaken waar je aan begonnen bent, dàt valt vaak tegen. 
We kunnen niets zonder de Helper als steun in de rug. 
Gij schenkt uw gaven zevenvoud, o hand die God ten zegen houdt, o taal waarin wij God verstaan!

Met Pinksteren (dat betekent vanuit het Grieks: de vijftigste dag na Pasen) ontvangen de leerlingen (die 9 dagen mét Maria gebeden hebben) 7-voudige gaven. Daartoe behoren o.a. wijsheid, kennis, geloof, liefde, genezen, wonderen verrichten, profeteren, geestelijk onderscheidingsvermogen etc. Die geven de moed en het vertrouwen, waardoor zij (en de andere leerlingen van Jezus) de kerk kunnen opbouwen. 
Die gaven worden met het vormsel telkens weer ontvangen met de belofte dat je ontvangt wat je nodig hebt als je er om vraagt. 
Dat Hij je Vader is, dat jij met verwondering en vreugde reageert omdat je een bemind kind bent. 
Paus Franciscus zei: Ontzag voor God wekt moed en kracht in ons. We zijn geen bange en onderworpen mensen, maar we ontvangen gerechtigheid, we worden gewonnen door Gods liefde, en veroverd door de liefde van de Vader, die jou met heel Zijn hart bemint. Amen. 

Om kwart over 10 zong Ethel Durham het Ave Maria i.p.v. het Regina Coeli, dat in het boekje stond(video)

Na de zegen kwam de vaandelwacht met de Nederlandse vlag naar voren. (video)

We zongen het Wilhelmus, vers 1 en 6, terwijl de vlag zachtjes neigde.
Wilhelmus van Nassouwe,
ben ik van Duitsen bloed.
Den Vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een prinse van Oranje
ben ik vrij onverveerd,
Den koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.

Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God, mijn Heer!
Op U zo wil ik bouwen
verlaat mij nimmermeer!
Dat ik toch vroom mag blijven
uw dienaar t’aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.

Daarna gingen de Monseigneur en de officianten ons voor naar buiten. 

Daar was het hollen en stilstaan, maar uiteindelijk kwamen we allemaal op het Rozenkransplein voor de drievoudige basiliek terecht. 
Daar moesten we wachten, want we waren op tijd. Dus werden er overal gezellige gesprekjes aangeknoopt. 

Een paar minuten voor elf waren wij aan de beurt. Ik was blij dat er geen felle zon was, want dan zie je op de foto alleen maar slagschaduwen van de petten, of dichtgeknepen oogjes, maar... nu begon het lichtjes te spetteren. Oei! Dat was ook niet de bedoeling. Er gingen kennelijk heel wat schietgebedjes op, want het gespetter werd minder, zodat de foto's met goed fatsoen genomen konden worden. 

Intussen eigende een marinepater zich de trap van de fotograaf toe, bijgestaan door de hoogste in rang van de marine. Foei! Maar dat zal wel een mooi plaatje hebben opgeleverd, en gratis. ;-)

De fotograaf, die er nog steeds niet voldoende van begreep, had de hulphonden weggestuurd, dus liepen hun baasjes te balen en te bokken. De honden trokken zich er niets van aan.
 
Later lagen Niels en Bas natuurlijk keurig vooraan zoals het hoort. 

Goed, de foto's. Eerst die met de uniformen (met mensen erin) in alle combinaties en kleuren. Natuurlijk moesten de IGK, de Monseigneur en de vice-admiraal, zo mogelijk op alle foto's met hun aanwezigheid het bijzondere gewicht van de gebeurtenis benadrukken. 
(De voorzitter van de bedevaart beperkte zich bescheiden tot de grote groepsfoto's!)
Daarna mochten de burgers zich er ook tussen mengen. Als je een veteraan vraagt om iemand in rolstoel te verplaatsen, dan doen ze dat met liefde. Je kunt altijd op hen rekenen. 
 
'Honoring all who served' Hij maakt het waar in dienstbaarheid. Typisch het 'Lourdesgevoel'. 

Dit is dan de foto met bijna alle Nederlandse bedevaartgangers van dit jaar.. 
Iemand wist zeker dat Ton er ook tussen stond te glimlachen. Lief hè? 

.... 

De receptie was gewoonlijk in een gebouwtje vlak bij de Pont St. Michel, maar nu was die elders. 
Ga maar achter de muziek aan, werd er gezegd. 

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, dus gingen we met een gezelschapje achter de verkeerde mensen aan. Maar zo nodig stuurt de Heer altijd Zijn engelen, dus iemand kwam ons vertellen dat we verkeerd liepen, en ja, op de goede weg gezet (wat Evangelisch toch) zagen we in de verte kenmerkende figuren verdwijnen in het Accueil.

We werden daar verwezen naar de vijfde verdieping, waar aan alle kanten een mooi uitzicht hadden, heel onverwacht, en waar we erg prettig werden ontvangen met warme koffie etc. Er was al drinkend gelegenheid tot praten met deze en gene. 

De voorzitter van het Bestuur van de Militaire Lourdesbedevaart, de altijd beminnelijke KTZA b.d. Frank Marcus, sprak een groot aantal mensen toe, wier aanwezigheid een gouden randje aan de bedevaart gaf. Hij mocht namens het bestuur een aantal fraaie souvenirs weggeven, waarna de Vicaris namens de Legerbisschop ook nog een penning mocht overhandigen.

Zo werd de IGK als hoogste militair bedacht en aangemoedigd om volgend jaar wellicht een bewindspersoon mee naar Lourdes te nemen.
Ook was de Hoofdkrijgsmachtraadsman, Erwin Kamp, mee - een humanist. Frank Marcus en hij waren buddies in Eritrea in 2000 (De VN missie UNMEE) en Frank bedankte hem voor zijn inzet voor veteranen en voor de vriendschap die sindsdien was ontstaan.
Een ander die werd bedankt was Gerdy Schippers, de Directeur/bestuurder van De Basis
uit Doorn. Haar organisatie is al 10 jaar onderdeel van het LZV, landelijk zorgsysteem voor veteranen. Zij regelen o.a. het maatschappelijk werk voor o.a. de BNMO en organiseren in hun hotel meerdaagse terugkomweken en -weekenden voor oorlogs- en dienstslachtoffers en hun partners...
Verder werd dokter John bedankt voor de vele jaren zorg die hij aan vele bedevaartgangers had besteed. Hij kreeg daarvoor de Pro Emerito waardering van het Militair Ordinariaat namens de Krijgsmachtbisschop van de vicaris-generaal uitgereikt. Ook werden de VNB-vrijwilligers en de Franse liaisonofficier in het zonnetje gezet en bedankt voor hun meerjarige ondersteuning.

Ik gebruikte deze middag de tijd ook om een aantal kaarten aan dierbare en in ieder geval afwezige Lourdesgangers te presenteren aan een aantal mensen, die graag kaarten aan hen die ze kenden wilden tekenen. (Die werden met dank ontvangen: ze waren tóch niet vergeten, hoorden we later!)
Na de toespraken was er een prima buffet, er was een andere cateraar, werd er gezegd. (En ik maar denken dat ik die man herkende van vorig jaar! Alle caterende Fransen lijken blijkbaar op elkaar. ;-) ) 

Met enthousiasme werd het buffet geplunderd, sommigen aten binnen, anderen gingen met hun bordje naar buiten, waar het muziekkorps liet horen wat het allemaal in zijn mars had. 

En dat was veel en gevarieerd. Intussen was er af en toe zelfs wat zon...! 

Natuurlijk werd er flink gebruik gemaakt van de mogelijkheid om mooie foto's te maken van het terrein van de heiligdommen. Dit was een uitzicht dat de meesten van ons nog nooit hadden gezien, behalve op de ansichtkaarten in de winkels. 
De technische vrijwilligers van de VNB, te herkennen aan hun rode shirt, die altijd weer zorgen dat er rijklare rolstoelen aanwezig zijn, waren ook aanwezig, en ze zaten heel toepasselijk te eten... in rolstoelen. ;-) 


Overal werd gezellig gepraat en genoeglijk kennis gemaakt. En dan heb je nog niet de tijd om iedereen die je wilt zien even te spreken! 

Op een gegeven moment, en dat was voor velen van ons het meest ontroerende moment van de hele bedevaart, was er tot drie maal toe een Fly Past in de formatie Missing Man, ter gedachtenis aan, en ter ere van wijlen de Luitenant-kolonel Arnaud Beltrame van de Gendarmerie, die op 24 maart om het leven kwam, toen hij vrijwillig de plaats innam van een gegijzelde vrouw. (Wat moet zij zich beroerd voelen hierover.) 
Een Fly Past bestaat uit een formatie vliegtuigen, die dankzij chemicaliën in de uitlaat gassen uitstoten in de kleur van hun land. Maar de formatie Missing Man kent een extra vliegtuig, zonder kleur, dat afbuigt en verdwijnt. Er zijn veel mooiere foto's gemaakt, maar op deze is het afbuigende vliegtuig te zien. Dat stipje op 1 uur boven de kerktoren, bijna halverwege de blauwe strepen. 

Na afloop hingen er dikke strepen kleur in de wolken. Heel fraai.   
Hier buigt de 'Missing Man' net af... 
Ook nu staan de tranen in mijn ogen! 

Hier nog een mooie van Peter Kersch, die ik ergens vond. 

Toen de mensen ruim na 2 uur afscheid begonnen te nemen ging ook ik naar het hotel. Daar heb ik o.a. nog een aantal kaarten gedaan (het is altijd een heel werk), en ik heb er nog een paar andere laten tekenen door weer andere mensen. 

Om 2 uur begon voor de moedigen onder ons een wandeltocht naar Bartres, naar (een copie van) de stal waar Bernadette als klein meisje de schapen van haar tante hoedde. (Voor haar ouders een mond minder om te voeden, en voor Bernadette iets zuiverder lucht, want ze had astma.)  

Tegelijk was er ook de start van de muzikale middag: overal in het stadje treden orkesten en bands op, nu weer hier, dan weer daar. Die 'van ons' oogstten veel bijval. Ze zijn dan ook geweldig goed!

Maar er was vanaf half vier ook een evenement op de prairie, waar de verschillende landen het sportief tegen elkaar op zouden nemen in allerlei takken van 'sport' waarbij het aankwam op samenwerken, slim zijn, en durf. 

Volgens de ene partij hebben de Nederlanders weer gewonnen, net als vorig jaar, volgens anderen niet. Ik weet het niet meer, maar het was wel een erg leuke middag, en er waren vrij wat mensen van ons die daar stonden aan te moedigen! 
Kijk ook naar de foto's van de
En om half vijf was er de Dodenherdenking bij het Monument aux Morts, in het centrum van de stad, ongeveer tegenover het hoofdpostkantoor.
Ook daar had onze vaandelwacht een functie, en voor sommigen van hén was dàt het meest ingrijpende gebeuren. Om iedereen die er moest wezen (VIPs en zo) daar op tijd op de juiste plek te krijgen was nog 'een uitdaging'! Bij Photo Viron hingen de foto's, dus ze wàren er. ;-)
Intussen was ik braaf bezig met de post. Maar van de muziek genoot ik net zo goed!

Om 18.30 mochten we alweer eten, en er was hoog bezoek. De IGK met zijn charmante eega, de vicaris, de voorzitter met zijn hartelijke echtgenote, en de HKA, Tom van Vilsteren zelf kwamen met ons de maaltijd delen.

Dan hebben ze ook echt de tijd om met mensen in gesprek te gaan.  Een goede gewoonte is dat.
En natafelen, dat kan dan ook. De rijen achter hen waren al leeg, omdat er vanavond ook een lichtprocessie was, waar men begeleid heen ging. ;-)
Na afloop heb ik met Frank en Ineke een kopje koffie gedronken. Ook de vicaris schoof aan, en aangezien de tafel ruim blik bood ook het grote TV-scherm tegen de muur, zagen we een eindeloze herhaling van geluidloze beelden van het huwelijk van Megan en Harry, dat die dag bevestigd was. (Op zich natuurlijk wel leuk, want we waren wel nieuwsgierig. Tot het teveel werd, natuurlijk...) 

Intussen waren de meeste anderen al op weg naar de lichtprocessie. 21 - 23 uur. 

Dat is altijd een hele happening. :-) Die was dit jaar redelijk goed georganiseerd begreep ik, en voor veel mensen is dat een bijzondere gebeurtenis.
Het begon op 9 uur op de prairie, dus ruim voor het vallen van de avond, en deze dames leverden (als steeds) een bijzonder schouwspel op. Ik dénk dat ze uit Zuid-Korea kwamen. 
Ze liepen vrij vooraan in de lange, lange optocht, die uiteindelijk via de Esplanade (op en neer) naar het Rozenkransplein kwam.
 
  

Veel mensen, veel lichtjes die op en neer gingen, zingen en tranen en vermoeide voeten, en veel gemeenschappelijks. 
Wie niet meeliep, probeerde een plaatsje boven te bemachtigen, met zicht op het Rozenkransplein en de Esplanade. 

(En weer de link naar de foto's van de HNDA
Intussen dronk ik met lieve oude vrienden een bodempje cognac. (Marlies en Leen.)

Daar werd ik ook warm van. ;-)

Om 22.47 u ging ik maar eens naar de kranen. Voordat ik buiten stond was het natuurlijk al 23.05. Je komt altijd weer mensen tegen, die iets willen vragen of zeggen.
Maar ik kwam verwonderlijk snel vooruit! Het gaat goed hier. Al dat Lourdeswater geeft energie en is heilzaam voor lichaam en ziel, net als al die warmte en liefde van de mensen om mij heen.
Ik drink er dan ook veel van, zodat ik wel telkens moet bijtanken. ;-) Anders kom ik nóg niet thuis met wat ik aan liters mee wilde nemen voor anderen en mijzelf!

Er was een enorme drukte op straat, maar ook de grote knelpunten passeerde ik vrij soepeltjes in het voetspoor van geschikte voorgangers. Er was gewaarschuwd dat het heel erg druk zou zijn bij de kranen, maar de helft was al vrij tegen de tijd dat ik er aankwam. Dus met twee jerrycans tegelijk ging dat vrij snel. Een paar Engelssprekende militairen hielpen mij om alles in de grote tas op de rolstoel te plaatsen. Lees: zij deden het en ik keek bewonderend toe. ;-) 

Naar de Grot ging ik om mijn gebeden voort te zetten, en de Geest nam het over. Dat was goed, zo.
Er was veel volk, maar niet overmatig, dat was een paar uur geleden ongetwijfeld wel anders! Er waren een paar driepoten met lichtjes achtergelaten door de organisatoren van de militaire lichtprocessie. Ze maken er altijd wel weer iets bijzonders van. De nieuwe maan van gisteren was iets minder nieuw, maar nog steeds tamelijk nieuw. ;-) En het was nog steeds droog! We zijn zo verschrikkelijk bevoorrecht, dit jaar! 

Onvoorstelbaar dat hier op het plein straks tienduizenden opeengepakt stonden!

De afvalbakken stroomden over van de (dit jaar geel gekleurde) hulsjes om de kaarsen van de lichtprocessie. Wat een troep! 

Bij Café Royal speelde een Duitse(?) band klassieke hartverscheurende Jazz, en de menigte ging uit zijn dak. :-) (video?)
Het locale verkeer ging er, voorzichtig en mondjesmaat, tussendoor, maar alleen over de hoofdweg, die hier nu eenmaal langs loopt. Er is geen alternatief. 

Auto's van de politie zorgden ook nu op verschillende sleutelposities voor een afzetting.
Op de Pont Vieux was het weer erg druk. En gezellig. 

En zo dreutelde ik weer richting hotel Peyramale. Daar viste ik een paar Croaten (of zo) van de straat. Zij zetten met lompe vreugde de watercontainers boven en nu is het tien voor een, ik val in slaap terwijl ik type. 
Dat lijkt me niet gezond, dus ik stop er maar mee. 
Kijk voor Emy's vlog op Drie

20 mei 2018: 
Het feest van Pinksteren is al begonnen. Zondag van de Heilige Geest! Kwart voor drie is het, dus ik ga toch nog een paar uurtjes slapen. 
Om 7.30 is straks het ontbijt, en 8.45 vertrek naar de kerk. 
Pinksterzondag. 
Vroeg stond ik op, om half zeven denk ik. Half acht was ik beneden voor het ontbijt. 

De communicatie bleek (weer) suboptimaal, de vlaggenwacht, in dit geval met een 'n', werd door Ramon op het afgesproken tijdstip afgemarcheerd, en daarna was er een grote onduidelijkheid. Geen muziek. Dan zou er toch wel iemand de leiding nemen? 

Eh... nee... dus ik ging met nog een paar dames op zijn minst vooruit naar de kerk. 
Het was al laat, vonden wij, en we zagen het niet zitten om heel hard te moeten rennen om al die stoere mannen en vrouwen bij te houden. Met Ton was ik er altijd een uur van tevoren, en dan was er ruimte. En kijk... daar links voor ons loopt de Aalmoezeneuze! Gelukkig! Nu moet het wel goed komen! Maar we haalden haar en de haren niet meer in, en in het gewoel waren we haar al snel kwijt. Dus volgden we de stroom, en we zochten de zelfde poort als die van vrijdag, dan kom je tenminste in het schip van de kerk terecht. Waar dan ook. Na een tijd wachten en een vluchtige inspectie door de securité, en veel glimlachen, kwamen wij beneden terecht, waar... de hele rij met priesters al klaarstond, met feestelijke rood met gouden kazuifels. 

Die lange in het midden is onze priester Paul Vlaar. :-) Die zie je niet over het hoofd. 
Iemand zei: Wat moet dat wel niet kosten, dat kan toch beter naar de armen? Maar het was gewoon kunststof met goudkleurige opdruk. Dat neemt niet veel plaats in, en dat is ook handig. De Tour d'Honneur (het ererondje met zieken en gewonden) was ongetwijfeld al voorbij, want de dienst begon om half tien, en wij waren er om tien over negen of zo. Wij liepen met zijn drietjes over het middenpad, op zoek naar een plaatsje. Ine zei: ik ga wel naar de zijkant, voor mijn heel tengere hotelgenote werd met tegenzin een plaatsje ingeruimd, en de rij erachter zat met stoere Karpatenkoppen breeduit onwrikbaar te wezen. 
Toen kwam de Ierse ceremoniemeester zeggen dat ik ook daar niet kon staan met mijn rollator. De priesters moesten er langs. Nu stonden ze er allang in rotten van drie, en nog was er ruimte, maar hij dwong met een felle blik de Serviër op de kop van de rij naast mij 10 cm op te schuiven, zodat ik er met één bil bij kon. Ik klapte de rollator in, en gaf de Ierse engel een stralende blik. Later schoof ik telkens als men ging staan, een centimeter op, zodat ik tot ieders verbazing een inschikkelijke plek kreeg. 

De priesters stonden lang te wachten, sommigen probeerden met hun mobieltje contact te krijgen met de buitenwereld, of wellicht met de hemel, anderen hadden misschien hun brevier op hun mobieltje, en gebruikten de tijd zo nuttig,

toen schoven ze op, naar voren, 
daarna kwamen de half- en hulpbisschoppen, waar ook onze Mgr. Woolderink, 

die bisschop Punt vertegenwoordigde, gevolgd door de bisschoppen. 
(Deze is in zijn eigen gouden kazuivel!)

Als laatste de nieuwe legerbisschop van de Fransen. Mgr. De Romanet. Een man met een duistere blik, (geen Karpatenkop, maar sommige dames vonden hem wel eng, hoorde ik later) die vast wel goede dingen zei, maar het tweede deel van de zin telkens haastig spuide. 
De lezing over de gaven van de Geest was in vele talen ondertiteld. Vriendelijkheid en zelfbeheersing horen er ook bij. :-) 

De, volgens iemand die het weten kan voortreffelijke, toespraakis on-line. In elk geval: naar analogie van de smartphone is de Heilige Geest de Wifi die voor verbinding tussen God en mensen zorgt. Van de rest kreeg ik maar flarden mee. Ik heb het niet onthouden, en zo ontspannen zat ik nu ook iet... Bij de voorbeden figureerde onze penningmeester, die luid en duidelijk overkwam. 
De collecte werd vergezeld van de aanmaning de kerk er maar warmpjes bij te laten zitten. ;-) Nee, het sloeg vast en zeker op de collectebussen, maar mijn natuurlijk spotzucht speelde me ook daar parten. <g>
Voor de Eucharistie kwamen priesters het publiek in. Aan de voorkant was het middenpad schijnbaar geblokkeerd en dus kreeg mijn buurman haast. Hij moest er uit, en dwong zijn gevolg mee te gaan. 
(Overigens: deze hele groep had een handzaam misboekje, compleet met alle lezingen. Dat had ik ook wel willen hebben, want het was bijv. niet bij te houden wat de lezingen waren).
Achter in de kerk stonden al enkele priesters, en mijn buurman had grote haast om het heil tegemoet te treden. Ik ging er maar achteraan. Ik kon dan wel mijn hand ophouden, dat hielp niet: mond open en slikken!!! 
OK. Tja. Dat bevordert mijn devotie niet. Maar het gaat niet om het moment. 

In omgekeerde volgorde gingen de officianten weer naar buiten. Met net íets minder vertraging dan op de heenweg. 
Na de dienst ging ik naar voren, om te kijken of ik de zieken nog kon begroeten. Ik had de aardige plaatsenverdeler wel gezien, maar die ging net weg met een brancard. 
Kevin was er wel. Hij leek nog zwakker dan vorig jaar. Toen gaf ik hem maar de herinneringskaart van Ton. Ik had er twee in het Frans meegenomen. Een was voor mevrouw Lapeyre, want de rouwkaart was nooit aangekomen hier. En de ander was eigenlijk voor de regelaar bedoeld. Later heb ik hem toch nog even gesproken, hem verteld dat Kevin de kaart had. Ik hoop dat hij het meegekregen heeft, want hij moest natuurlijk en passant allerlei regelen. 

Mme Lapeyre, die met haar man hotel Peyramale runt, had me geld gegeven voor een kaars voor Ton, of ik die wilde neerzetten, en ook voor haar een gebedje zeggen. 
Dat deed ik natuurlijk graag! Het werd een flinke kaars, en de kaarsen die daar al stonden hadden uren gebrand, zodat het een relatieve joekel was. 
Ik had hem gefilmd en gefotografeerd, en mevrouw was blij verrast. 

Om 12 uur zouden er parachutisten landen op het Rozenkransplein, maar helaas bleek dat geannuleerd. We zochten, en vroegen, niemand die iets kon vertellen. Ik zag ook al geen stip op het plein... :-(

Zelfs ons mooie paradepaardje kon de informatie niet loskrijgen!
Pas na een stevig kwartiertje posten - niemand wist iets - kwam de zwaarbewapende wacht langs. Zij wisten het wel: Geannuleerd. 

Toen gingen we maar naar de uitgang, en bekeken wat er zo passeerde. A van Abeltje, en zo.
Op weg naar het hotel heb ik nog snel bij de souvenir-'supermarket' een minisouvenir mee gegrist voor de oppassende buren. Echt, dat kostte maar twee minuten! Maar toch was ik te laat!! 
De aalmoezenier begon net aan de mededelingen, dus ik schoof op het nippertje aan. (Dacht ik) Pater Paul had al gebeden, hoorde ik later. (Mijn excuses!)

We waren nog aan het toetje bezig, toen de voorhoede al kwam: de muziek met een aantal gasten uit een van de andere hotels. Die gingen in de ruststand, terwijl wij af-aten. 
     
Ons brekebeentje wordt niet vergeten...

De KMar zorgt goed voor de eigen mensen. (En voor de anderen natuurlijk ook. Daar hebben we geen klagen over.) Ze heeft een gebroken teen. Heel lastig! 

Ook al heeft  Ramon de vlaggenwacht tegen tien voor twee al klaar staan, de muziek heeft meer oog voor de jongens van Saint-Cyr (als ik het wel heb!)
 
Dan moeten de Schotten of de Ieren er nog even langs (video) waarna er meteen nog een paar landen langs glippen. 

Maar dàn stelt generaal van Griensven zich op, rechts voor aan het hoofd van de t/groep. En ja, er komt tegen vijf voor twee beweging in de zaak!

Dit is de afmars voor de afscheidsviering. Die zou om half drie beginnen op het Rozenkransplein. Tot half vier. (Officieel). Aangezien het prima weer was, redelijk droog en niet té warm, kon het toch buiten gebeuren. Met muziek, een praatje van de legerbisschop, en nog wat vrolijkheden werd de bedevaart officieel afgesloten. 
Foto's van de HNDA Enkele onderdelen vertrokken (tot hun spijt) vrijwel direct daarna naar huis of naar hun onderdeel. 

Dat alles trok ik niet meer dus, na een praatje met Éveline van het winkeltje trok ik me terug om dit verslag bij te werken. 

Tegelijk (of iets eerder) was er op een paar honderd meter stroomopwaarts, bij hotel Les Rosiers, een bijzondere bijeenkomst gaande. 

Gonnie en Eric spraken er nu alvast hun (ontroerende) trouwbeloften uit, in trouwjapon en pak, en omringd door goede vrienden; trouwbeloften die ze in December zullen herhalen, als ze officieel zullen huwen. Maar dan kan een aantal mensen niet aanwezig zijn, en deze plek is voor hen heel bijzonder... en zo sprak de Aalmoezenier een mooie reiszegen over hen uit, ten overstaan van de genodigden.
De voorzitter ontbrak niet, (zijn vrouw evenmin), want hij heeft een bijzondere band met de veteranen!!! 

 
Nu is het bijna half vier, dus ik moet me alweer haasten voor de slotviering (NL), die om vier uur begint. 
Ik zou best willen spijbelen, maar dat doen genoeg anderen al. Dus... op weg!

Tegen vieren is het plein nog afgesloten, door een massief cordon gendarmerie.
Achter hun rug moet er natuurlijk nog van alles worden opgeruimd. Rechts van me is het beeld van de Madonna. Aangezien het vandaag Moederdag is in Frankrijk, is het hek om het beeld afgeladen met boeketten. En met simpele rode rozen in celofaan. Ook dat kost vandaag een fortuin. Of de zoete lieve Moeder / de Supermoeder er blij van wordt...? In elk geval de bloemisten in de buurt wel! 

Ik passeer de Goddelijke (ver)hoorpost. (Accueil écoute) In bedrijf, zo te zien. 


Om 16.00 – 17.15 uur is Nederlandse dienst in de kapel van Cosmas en Damianus, en die staat in het teken van Pinksteren. Zo staat het in het programma. 
We treuzelen nog een beetje, maken wat foto's, begroeten elkaar...
Op de een of andere manier zijn àl mijn grote vrienden het afgelopen jaar enorm gegroeid. :-) 

En dan, ja, dan moeten we naar binnen, en met de trap of de lift naar boven, waar de kapel is. 

Wie dat wil, en velen wíllen dat, legt (een deel van) de souvenirs rond het altaar. 
Mgr. Woolderink zal er straks een zegen over vragen, en dan gaat er toch een stukje éxtra mee vanuit Lourdes de wereld in. 

Openingswoord en begroeting Aalmoezenier Tim van Kesteren

Lange stoeten 
liepen door de smalle straten
van Lourdes.

Velen,
van ver
van dichtbij
gingen van tent naar kerk
van bed naar veilige haven,
van stoel naar die plek
die er op dat moment toe deed.

Zo openden wij deze bedevaart.
Nu sluiten wij deze dagen
van bezinning, overdenking, ontmoeting en gebed.
Maar met meer in ons hart....
Gevuld, gelaafd, bezield
sluiten wij af. 

Velen, van ver en dichtbij
zo gingen wij van hier naar daar,
van onbekend naar bemind, bekend
in lange stoeten door de smalle
straten van Lourdes.

Welkom
in deze viering waarbij we stilstaan
bij afronden, achteruit - en vooruit kijken
wat was, wat is en wat zal worden. 

Lied:

Kom Schepper, Geest, daal tot ons neer,
houd Gij bij ons uw intocht, Heer;
vervul het hart dat U verbeidt,
met hemelse barmhartigheid. 

Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
de grote Trooster in de tijd,
de bron waaruit het leven springt,
het liefdevuur dat ons doordringt.

Gij schenkt uw gaven zevenvoud,
o hand die God ten zegen houdt,
o taal waarin wij God verstaan,
wij heffen onze lofzang aan.

Verlicht ons duistere verstand,
geef dat ons hart van liefde brandt,
en dat ons zwakke lichaam leeft
vanuit de kracht die Gij het geeft. 

Verlos ons als de vijand woedt,
geef, Heer, de vrede ons voorgoed.
Leid Gij ons voort, opdat geen kwaad,
geen ongeval ons leven schaadt. 

Doe ons de Vader en de Zoon
aanschouwen in de hoge troon,
o Geest, van beiden uitgegaan,
wij bidden U gelovig aan.

Inleiding thema: Aalm. Marco Spies? 

Openingsgebed: Aalm. Tim van Kesteren

Eerste lezing: Handelingen 2: 1 - 11

Uit de Handelingen der Apostelen.

Toen de dag van Pinksteren aanbrak
waren allen bijeen op dezelfde plaats.
Plotseling kwam uit de hemel
een gedruis alsof er een hevige wind opstak
en heel het huis waar zij gezeten waren was er vol van.
Er verscheen hun iets dat op vuur geleek
en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette.
Zij werden allen vervuld van de heilige Geest
en zij begonnen te spreken in vreemde talen,
naargelang de Geest hun te vertolken gaf.
Nu woonden er in Jeruzalem Joden,
vrome mannen
die afkomstig waren uit alle volkeren onder de hemel.
Toen dat geluid ontstond liepen die te hoop
en tot hun verbazing
hoorde iedereen hen spreken in zijn taal.
Zij waren buiten zichzelf en zeiden vol verwondering:
‘Maar zijn allen die daar spreken dan geen Galileeërs?
Hoe komt het dan
dat ieder van ons hen hoort spreken
in zijn eigen moedertaal?
Parten, Meden en Elamieten,
bewoners van Mesopotamië, van Judea en Kappadocië,
van Pontus en Asia,
van Frygië en Pamfylië,
Egypte en het gebied van Libië bij Cyrene,
de Romeinen die hier verblijven,
Joden zowel als proselieten,
Kretenzen en Arabieren,
wij horen hen in onze eigen taal spreken van Gods grote daden.’
Muziek door de kopersectie van de  regimentsfanfare 'Garde Grenadiers en Jagers'

Evangelie: Johannes 20: 19-23 uit het heilig Evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Johannes

In de avond van die eerste dag van de week, 
toen de deuren van de verblijfplaats der leerlingen 
gesloten waren uit vrees voor de Joden, 
kwam Jezus binnen, 
ging in hun midden staan en zei: 
Vrede zij u. 
Na dit gezegd te hebben toonde Hij hun Zijn handen en Zijn zijde. 
De leerlingen waren vervuld van vreugde toen zij de Heer zagen. 
Nogmaals zei Jezus tot hen: 
Vrede zij u. 
Zoals de vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u. 
Na deze woorden blies Hij over hen en zei: 
Ontvangt de heilige Geest. 
Aan wie ge zonden vergeeft, 
zijn ze vergeven, 
en aan wie ge ze niet vergeeft, 
zijn ze niet vergeven.

Overweging.  Aalm. Marco Spies

Tja, dat kon ik niet bijhouden. Ongeveer: ons land is verdeeld, er is veel polaristatie, maar als er een sporttoernooi is, of iets anders dat heel bijzonder is, of het nu schaatsen is of voetballen, en we worden kampioen dan is het feest en alles kleurt oranje. Al de Nederlandse Olympiërs aankomen op Schiphol, zijn er heel veel mensen, dan is er een feest van verbroedering, ook al zijn het heel verschillende mensen. 
Het wezen van Pinksteren is dat Babel ophield. Iedereen hoorde spreken over de grote daden van God. De mensen waren verbroederd. Gisteren waren we met twee teams, die zouden sporten, maar omdat er iemand ergens een (vreemde) beslissing had genomen, mochten we maar met één team aantreden. Dat telden we samen uit die twee teams, en uiteindelijk waren we aan het eind van de wedstrijd één team geworden. 
We waren verbroederd, en zo ontstond er iets moois. 
...

Geloofsbelijdenis
Ik geloof in God de Almachtige Vader,
Schepper van Hemel en aarde.
En in Jezus Christus, Zij enige Zoon, onze Heer,
die ontvangen is van de Heilige Geest,
geboren uit de maagd Maria,
die geleden heeft onder Pontius Pilatus,
is gekruisigd, gestorven en begraven,
die nedergedaald is ter helle,
de derde dage verrezen uit de doden,
die opgestegen is ten hemel,
zit aan de rechterhand van God, de Almachtige Vader,
vandaar zal Hij komen om oordelen de levenden en de doden.
Ik geloof in de Heilige Geest;
de heilige katholieke kerk:
de gemeente van de heiligen;
de vergeving van de zonden;
de verrijzenis van het lichaam;
en het eeuwig leven. Amen

Getuigenissen / verhalen van bedevaartgangers

Emma en een paar jonge gasten vertelden hun verhaal. :-) of, (correcter) in de woorden van een andere bedevaartganger:
Een adelborst, een cadet, twee marechaussee's in opleiding en een jonge collega uit de Antillen deelden hierbij hun gevoel en ervaring. Mooi en indrukwekkend!!! En ze willen allemaal wel weer terugkomen..
Ze kwamen niet met veel geloof, maar ze gaan met veel gevoel. 
Een paar flarden van wat ze zeiden kon ik opschrijven, helaas niet alles. Maar ik word graag aangevuld. Emma vertelde dat het vo haar de eerste keer was, ze kwam niet uit geloof, maar om hier militairen te ontmoeten. En dat is meer dan gelukt. Ze zat in het tentenkamp, waar de vijf nederlandse meisjes en eigen tent hadden, die ze deelden met iemand uit het Engelstalig gebied. Geen probleem natuurlijk! :-)
Een jongen wiens naam ik niet goed verstond (Broers?) kwam ook niet uit een gelovig nest. Maar dat je hier met al die militairen bij elkaar was, dat gaf je toch een apart gevoel. Je groet elkaar hier. Op de kazerne wordt er niet meer gegroet, maar hier is groeten gaaf!
Hij vertelde ook dat ze gisteren eigenlijk met twee teams waren gekomen naar de sportwedstrijden, maar ze mochten maar met één team meedoen. Toen hebben ze samen als één team gestreden om hun doel te bereiken, en dat was wel een speciale ervaring! OOk mooi al die verhalen die je hier kunt uitwisselen!!
Iemand van de KMA (Larion?) vertelde dat je hier in Lourdes zo prettig jezelf kunt blijven. Hij gaat zelf maar 1 x per jaar naar de kerk, met Kerst,; met zijn moeder, omdat ze anders alleen zit.

Hij had hier wel momenten van bezinning gevonden, bijv. in de Nederlandse dienst. En daar als vlaggenwacht te staan biji het Monument des Morts, dat was heel bijzonder.

Een majoor van de artillerie gaf een rondje weg, dat je met zo iemand samen gewoon een biertje kon drinken, dat gaf ook echt een kick, nu genaamd: het 'Lourdesgevoel'! 
Het Tentenkamp leverde veel saamhorigheid op. (En spierpijn!)
David vertelde dat er 7 kadetten overgehaald waren om te komen door adelborsten die vorig jaar waren geweest.
Ze werden steeds enthousiaster, maar hij beseft goed dat het heel lastig is om over te dragen, wat dit nu allemaal hier is.
De Bedevaart geeft ook voor hem een stuk openheid, je voert hier gesprekken die je nergens anders hebt. De rang valt weg.
Als hij morgen terug gaat nar Den Helder zal hij proberen het Lourdesgevoel over te dragen.

Petrus kwam uit de West. Hij was nóg stil van de Dodenherdenking. Het was allemaal zo mooi! Hij wil dat proberen over te dragen, ze moeten zeker elk jaar mee gaan!
Als het aan hem ligt komen ze volgend jaar met een grotere groep!

Muziek / collecte

Met lege rugzakken zijn we gekomen, we hebben hier elkaar beter leren kennen, we hebben weer ervaringen ogestaeld, en die nemen we mee naar huis.
Wat je in Lourdes ontvangt, mag je thuis uitdelen.

Voorbede Aalm. Tim van Kesteren.

Bidden we voor ziel en zaligheid,
voor geluk, gezondheid en kracht
als het broze lichaam toch moet opgeven. 

Bidden we voor
heelheid van de schepping. 
Dat we de wereld aan onze jongeren
doorgeven die gezond is en vol van toekomst 

Bidden we voor
gerechtigheid. Dat waarheid ook klopt
en er daadwerkelijk ruimte is voor allen.

Bidden we voor 'common sence'.
Dat we leiders hebben met inzicht, breedte, visie,
overzicht en een wijsheid van Salomon.

Bidden we voor
die mensen die ons ter hart gaan,
die we liefhebben en ontroeren.

Bidden we voor 
hen die ons ontvallen zijn, 
maar nog steeds een warme plek in ons hart hebben.

Bidden we voor
gebroken teen tot overslaand hart.
Voor het hart vol van liefde en
vol van barmhartigheid.

Bidden we voor de Nederlandse veteranen, 
zichtbaar en onzichtbaar gewond
en bidden we voor hun thuisfront.

Alle gebeden leggen we voor U neer en 
bidden we een moment in stilte voor
die intentie die u draagt in uw hart....

♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥ ♥♥♥♥

Ave Maria door Ethel Durham

Onze Vader

Verlos ons, Heer, van alle kwaad, geef vrede in onze dagen; dat wij gesteund door uw barmhartigheid, altijd vrij mogen zijn van zonde, en beveiligd tegen alle angst en onrust, terwijl wij uitzien naar de zalige vervulling van onze hoop, de komst van onze verlosser, Jezus Christus.  

Want van U is het koninkrijk, en de kracht en de heerlijkheid in eeuwigheid. Amen.  

Heer Jezus Christus, Gij hebt aan Uw apostelen gezegd: “Vrede laat ik U, mijn vrede geef ik U.” Let niet op onze zonden maar op het geloof van Uw kerk; vervul Uw belofte: geef vrede in Uw naam en maak ons één. Gij die leeft in eeuwigheid.

Amen.

De vrede van onze Heer Jezus Christus, zij altijd met u.

En met uw Geest.  
Wens elkaar de vrede!

Zegening devotionalia. Vicaris Woolderink.
Mgr. heeft het over de devotionalia : Lourdes biedt ruim de gelegenheid in te kopen, en dat hebt u duidelijk gedaan. (Gegrinnik!) We nemen het mee naar huis, en thuis ov voor de mensen thuis, en tijdens de dienst te velde zullen ze een aandenken zijn aan de dagen hier.
Hij meent dat Protestanten gekant zijn tegen beelden, maar ze brengen ons Haar in herinnering, en versterkten de toewijding, zodat ze ons blijvend verbinden met God (en Maria)
Dan bidt hij God eenvoudig al die voorwerpen en alle mensen voor wie ze zijn te zegenen, nu en in de toekomst. 
Amen. 

Dankwoord van de HKA die zijn uiterste best deed niemand te vergeten. Dat merkte je. :-)
De HKA, Tom van Vilsteren, zegt: Ook ik heb dit jaar nieuwe ervaringen gehad. Ik heb geleerd wat 'vloggen' is, en heb mijn eerste 'selfie' gemaakt. Ook al ben ik relatief een ouder iemand, die zijn stem een beetje kwijt is, ik heb veel geleerd. Bovendien was ik getuige van verbroedering, dit keer tussen kerk en Staat. Ik denk dat volgend jaar onze VIPs vast ambassadeurs zullen zijn voor de SMLB. 

Dan gaat hij alle aalmoezeniers bij naam en toenaam bedanken voor hun aanwezigheid, toewijding en inzet. 
Maar ook Frank Marcus wordt bedankt voor al het werk dat hij weer heeft gedaan. 

Ook de IGK (Hans) van Griensven sprak zijn waardering uit voor wat de bedevaart hem persoonlijk had gebracht... Hij voelde zich niet zo erg gelovig, maar hij gaat wel naar huis met het Lourdesgevoel. Hij liep q.q. rechts vooraan achter de muziek aan, en dat deed iets met hem. Dan moet je wel slagen. (?) Al die militairen in Lourdes, dat versterkt je respect voor de Krijgsmacht, het uniform en elkaar. 

Slotlied: (melodie: God groet u zuiv're bloeme GvL 445) 

Geef vrede, Heer, geef vrede
De wereld wil slechts strijd
Al wordt het recht beleden,
De sterkste wint het pleit
Het onrecht heerst op aarde
De leugen triomfeert
Ontluistert elke waarde
O red ons sterke Heer

Geef vrede, Heer, geef vrede,
de aarde wacht zo lang,
er wordt zoveel geleden,
de mensen zijn zo bang,
de toekomst is zo duister
en ons geloof zo klein,
0 Jezus Christus, luister
en laat ons niet alleen!

Geef vrede, Heer, geef vrede,
bekeer ons felle hart.
Deel ons uw liefde mede,
die onze boosheid tart,
die onze mond leert spreken
en onze handen leidt.
Maak ons een levend teken:
uw vrede wint de strijd!

Slotgebed

Zegen

Muziek

Hierna gingen we met de bedevaartskaars naar de brûloires (ik zoek nog naar een fatsoenlijk Nederlands woord. Brandhokken doet geen recht aan deze fraaie plaatsen).

Na nog een goed woord van de vicaris werd de grote kaars (chapeau!) aangestoken door één van de veteranen: de a.s. bruidegom.

 
Groetend werd het Wilhelmus gezongen, daarna werden we door de jagers en de aanjagers van het terrein afgeleid. 

We formeerden ons op een achtergelegen pad, zodat de volgende groep, die al stond te wachten, onze plaats kon innemen. 
De muziek ging voorop, zo gingen we de brug over, het plein over, het terrein af, en terug naar de hotels.

Deze Spanjaarden waren met Onze Lieve Heer op stap. 

Daarna was er het avondeten, (lekker!) en intussen ging 'de pet' rond;
voordat iedereen er vandoor kon gaan, dus nog voor het toetje, sprak de Aalmoezenier enkele woorden, en ze haalde het personeel bijeen, plus mevrouw Lapeyre,
Toen bedankte een van de dames uit de West hen in keurig Frans, en overhandigde hen onze offeranden. Die werden met zichtbaar plezier aanvaard!

Toen het eten op was, ging ik even naar boven, sloeg een blik op de bergen, en haastte mij daarna weer op weg naar de Bernadettekerk. 
Een paar aardige dames wilden graag weten waar je het water moest tappen als je meer wilde dan een paar druppels. Dus heb ik mijn haast bedwongen en heb ik hen naar de rustige wateren geleid. Natuurlijk moest daar wel worden gewacht, want het was voor bijna iedereen de laatste avond! 


Nadat we water hadden geput, zagen we ook nog net het opstellen van het beeld van de Madonna dat vooraan de lichtprocessie van die avond kwam. 

Er was in feite keus uit drie concerten. Wat dat betreft kon het niet op!. 
20.30 uur  Afscheidsconcert verzorgd door de Duitse delegatie  in de Bernadettekerk

20:30 uur  Afscheidsconcert verzorgd door de Belgische delegatie in de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis

21.00 uur Afscheidsconcert verzorgd door de Italiaanse delegatie in de ondergrondse Pius X... 

Ik had gekozen voor de eerste optie - maar ik kwam toen wel pas binnen toen het concert al lang begonnen was.

Dat van de Duitsers was wel een prachtig concert: 

Konzert Heeresmusikkorps, Kassel
o.l.v.
Oberstleutnant Tobias Terhardt
Lourdes, St. Bernadette 20 Mei 2018, 20.30 U.

March of the Hesse Kreis-Regiment and the landgrave regiment
This work combines two old marches, the "Marsch des Hessischen Kreisregiments" (March of the Hesse Kreis­Regiment, early 18th century) and the "Marsch des Regiments Landgraf" (March of the Landgrave Regiment, 1790), into a parade march. It is no longer possible to say who is responsible for the arrangement and who organised the first instrumentation. Similarities in the handling of the two marches, however, point to Obermusikmeister (senior bandmaster) Hugo Hauske (1866-1939). The present version was written by Oskar Hackenberger for the 2nd Collection of Army Marches. This "combined march" became an official army march in 1914.

Overture to "Ruslan and Lyudmila"
Following the success of his opera entitled "A Life for the Tsar" in 1836, Mikhail 1. Glinka (1804-1857) decided to compose another opera. He wanted to base it on an early fairy-tale poem by Alexander Push kin called "Ruslan and Lyudmila" and hoped to get Pushkin to write the libretto himself. This hope was frustrated when Pushkin was killed in a duel in early 1837. When the opera was finally performed for the first time in Saint Petersburg in 1842, it met with a rather cool reception. Even though it contained major flaws, several scenes were excellent and the opera was certainly unusual in its content, ingenuity and absolute originality. But what was more important was its influence on the development of Russian national music. The opera thus features among the very few works that can claim a key position in the national music history of a country.
The fairy-tale begins and ends in Kiev. The main characters are Lyudmila, the daughter of the Great Prince of Kiev, Ruslan, her betrothed, Chernomor, the malicious dwarf who kidnaps Lyudmila, Finn, the good sorcerer, and Naina, the seductive sorceress.
The overture was composed after the opera had been completed and, according to Glinka, written straight into the score, with all the arrangements. The composer chose themes for his overture from throughout the opera and dramatised it in a way that foreshadowed the fight between Ruslan and Chernomor.


To the German hunter
"Begrüßung (Salutation)" Signal - Waidmannsheil (Good hunting) - "Halali" Signal - Der Jäger aus Kurpfalz (The hunter of Palatinate) - "Hohes Wecken (Reveille)" SignaI ­"Zapfenstreich (Tattoo)" Signal - Im grünen Wald, dort wo die Drossel singt (In the green forest where the throstle sings) ­Jägerchor (Hunters choir) - Finale
A modern combination of the most famous German hunting tunes, dedicated to "the German hunt" and "the German hunter".

You Raise Me Up
"You Raise Me Up" is a modern evergreen that some people call an inspiring pop song and others a gospel song. The fact that the Iyrics are very open, convey biblical associations, but are void of any religious terms may be another reason for the songs success. This song has not only been covered by pop singers, but also by gospel choirs and Christian bands. It furthermore has certain similarities to Irish folk music. Composer Rolf Lövland consciously sought inspiration in Irish folk music and also wanted an Irish singer to perform the song. In the arrangement played by the Army Band Kassel today, the melody is not sung, but performed by a trumpet soloist, Sergeant First Class Florian Bayer.
Trumpet soloist: Sergeant First Class Florian Bayer

Starlight Express - Show Medley
"Starlight Express" is a musical featuring .music by Andrew Lloyd Webber and Iyrics by Richard Stllgoe. It IS based on "The Railway Series" by Wilbert Vere Awdry and on a story by Watty Piper called "The Little Engine That Could". All the actors in the musical wear roller skates. The musical celebrated its London premiere at the Apollo Victoria Theatre on 27 March 1984 and its premiere on Broadway at the Gershwin Theatre on 15 March 1987. In Germany, the show has been running at the purpose­built "Starlight Express Theatre" in Bochum since 12 June 1988.
The show tells the story of a child's dream about the World International Train Championship. The story is mostly about the small, lovely, but actually outdated steam engine Rusty and his struggle against his superior adversaries: Electra, the modern electric engine, and Greaseball, the powerful diesel engine. His love for Pearl, the 1st class coach, is of particular importance. For when Pearl has to decide which engine she would Iike to enter the competition with, Rusty or Electra, she does not know which one to choose. In the end, Rusty wins both the race and the heart of Pearl.

Highlights trom 'Riverdance'
"Riverdance" is an Irish theatrical show consisting mainly of traditional Irish tap dance and Celtic musie. "Riverdance" was first performed at the Point Theatre in Dublin on 30 April 1994 during a seven-minute interval of that year's Eurovision Song Contest. Since then, more than 10,000 performances on four continents, millions of television viewers and huge sales of the CD and the video have turned "Riverdance" into one of the world's best-selling entertainment shows. This new arrangement for a wind orchestra is the result of the second collaboration between Bill Whelan and Johan de Meij. The medley consists of CLOUDSONG, FIREDANCE, LIFT THE WINGS, DANCE OF THE RIVER WOMAN and RIVERDANCE.

Marche des Soldats of Robert Bruce
Robert I, better known as Robert Bruce or Robert the Bruce in modern English, was King of Scotland from 1306 until his death in 1329. He led the rebellious Scots during the Wars of Scottish Independence against England.
The Marche des soldats of Robert Bruce became popular due to Scottish mercenaries in French services, and the French Army plays it to this day in his honour.

video

De Kapelmeester had een prettige manier om de muziek aan te kondigen en wat achtergrondinformatie te geven voor de mensen die geen boekje hadden. (Het was behoorlijk vol!) 

Natuurlijk moest er nog geblablaat worden aan het eind.
De kapelmeester kreeg ook nog een cadeau, want hij was nèt vader geworden. :-) 
Twee toegiften verlichtten het gepraat...
De laatste toegift was het 'Te Lourdes op de bergen'... :-) 

Het water speelt een heel eigen rol hier in Lourdes. Je kunt er uren naar kijken...

Er gebeurde nog van alles in de stad. Ik zocht naar een paar vrienden die ik had gezien, maar die waren door een andere uitgang naar buiten gegaan, en dan ben je elkaar zomaar kwijt. 

Voor een gebedje en een groet had ik nog wel tijd voordat ik weer naar het hotel ging. 

Nu had ik de tijd om de dingen te gaan doen waar ik in feite voor gekomen was: eens hier en daar mensen opzoeken. En zo heb ik eindelijk een rondje hotels kunnen doen. 
Hier een praatje, daar méér dan een praatje, terwijl je met de een in gesprek was, ging de ander net naar bed, (sorry, H! Je had me niet gezien...) 
Om twaalf uur stak ik over naar de Paradijslaan, waar het ook heel vrolijk toeging...
Bij Espagne kreeg ik een drankje aangeboden, en een goed gesprek, dat werd later binnen voorgezet, met een glas water... het biertje is voor degene die de foto nam. :-D
Het was als vanouds. En het duurde nog wel even voordat ik de overkant bereikte. 

Tja, als je kamer om 9 uur leeg moet zijn heb je om 2 uur wel een probleem. Ik besloot toch maar het belangrijkste te pakken, zodat de finishing touch na het ontbijt gedaan kon worden. En ja, ik hèb geslapen. Zeker een paar uur. ;-) 
Kijk voor Emy's vlog op Vier

21 mei 2018. We moeten terug. Om 7 uur is er ontbijt, maar als ik beneden kom zijn er al veel mensen bezig. Of klaar. Fred is voor zevenen het busje van de motorrijders al aan het inpakken. Ik heb nog een kleinigheidje voor hem, al hoeft hij nu geen water mee te nemen naar Nederland. Er zou ook haast geen ruimte meer voor geweest zijn, zag ik. 

Om half acht worden de mensen die met het vliegtuig mee zullen gaan al gehaald. 
Ons breketeentje gaat nu ook vliegen, i.p.v. met de bus. 
We hebben nog een geblesseerde, zij gaat heel optimistisch met ons mee met de bus. Een niet zo slimme actie, blijkt later. :-( 

De gaat tien minuten later dan voorzien, want er was nog iemand onvindbaar. Dat geeft ons de gelegenheid om de bus in te wippen en een goede reis te wensen. 

Maar kijk, dàt is nu waarom ik liever met de bus ga: ze rijden hier weg om 9.41 en ze vliegen pas om... 12 uur! Dan zijn wij al ver voorbij het vliegveld, terwijl we uren later weggaan. 

Omdat de bus voor 'De West' om half elf weggaat, en die van ons om 11 uur moet gaan, hebben we afgesproken dat de bagage - die om negen uur beneden moet zijn, op twee duidelijk verschillende plekken achterin wordt neergezet. Die voor de vliegtuig-gangers stond vooraan, bij de deur, dat was allemaal goed geregeld op die manier. 

Intussen begint het wegrijden van de motorrijders in kleine groepjes ook. Zij hebben de motoren al vroeg opgehaald uit de stalling, en ze staan tegenover de hotels in een lange rij langs de Gave. Dus tussen het ontbijten door nemen we afscheid, of tussen het afscheid nemen door ontbijten we. (video's) 

Dan wordt het tijd voor het inpakken en wegwezen. Aan alle kanten word ik geholpen met de bagage, en na een laatste contrôle leveren we de sleutels in. 

Er komt nog een bus, die uitgezwaaid moet worden, daartoe gaan we naar Les Rosiers. Kwart over negen staat bijna iedereen daar al buiten te wachten. Het gaat om de rolstoelbus, die neemt ook de honden en hun mensen mee, en de partners en verzorgers van de rolstoelers. Nu de brug over de Gave op die plek is versmald en verstevigd, is het manoeuvreren nóg lastiger geworden. Lachen! 

Ramon heeft een nóg belangrijker functie gekregen dan de afgelopen dagen... ;-) Of past Niels op hem? 
Met zorg en liefde wordt de bus geladen...
Pas om tien over half tien kan die worden nagezwaaid! 

Nu ga ik een rondje afscheid nemen van al die lieve mensen die straks in de andere bus gaan, en ik wacht toch maar niet totdat die bus weggaat, want dan heb ik geen tijd meer om te groeten en het laatste lege flesje te vullen. Dankje en Pabien!
Slik...
Deze moet wel even worden vastgelegd, want overal in Lourdes zie je deze vaandels, die opzichtig verkondigen dat het 160 jaar geleden is dat Bernadette in gesprek raakte met de Dame, en ik had er nog geen foto van gemaakt.  

Bij de kranen is het druk!

Ik mag terugkomen, volgend jaar, dat is fijn te weten. En Hij is overal waar ik ben, dat weet ik ook.
Maar ik dank wel dat ik hier mocht zijn. Het was heel erg fijn. :-D 

Om de een of andere reden moet ik mij toch nog haasten op de terugweg, en kijk aan! mijn spullen zijn al in de bus! 

Het duurt nog wel een klein kwartiertje voordat we klaar zijn om te rijden, dus ik kan nog heel snel een afstekertje maken naar binnen. 

Wijs geworden door een vorige keer wordt er even heel critisch gekeken naar de lunchpakketten, en ja... die deugen niet. Ze zijn over de datum of nog net niet, maar staan toch bol. Daar gaan Ramon en José even stevig achterheen. Ze komen met verse voorraad terug. Er wordt geprobeerd contact te leggen met de bus naar de West, die een half uurtje eerder vertrokken is, zodat ook zij alert zijn. (Een minpuntje, dus iets om volgend jaar in dit hotel weer goed op te letten!) 

Om tien over elf zwaait Tim van Kesteren ons uit.
Moeizaam rijdt Wilma ons naar het eind van de straat, we gaan naar rechts de Gave over...
 
Dan moeten we weer naar rechts, de Av. du Paradis op, want er moeten nog gasten mee van hotel St. Louis de France. (Dat was ooit het àllerchiqueste hotel hier. Lang geleden.) En daar is onze eigen voorzitter van de geestelijke brigade weer: Tim. Langs de andere kant was hij er sneller geweest. :-) 

Nu geeft hij ons allen de laatste goede woorden mee, en dan gaan we uiteen. Hij gaat met eigen vervoer in zijn eigen tempo naar Nederland, (er moet hier nog wel zo een en ander geregeld worden) 

en wij rijden de stad uit, met een laatste blik op de Gave. 

We rijden de route die we kwamen, maar nu in omgekeerde richting. 


  Vaarwel, Lourdes, wellicht tot volgend jaar...

Om 11 uur 35 passeren we het vliegveld... We liggen even voor! ;-) 

En dan ligt er een lange, rustige reis voor ons, waarin we door Tilly en Ria worden voorzien van koffie e.d. We controleren de lunchpakketten nog een keer, en warempel! er wordt er nog een gevonden die niet deugt... Die gaat dus om de prullenbak bij de eerste halte. 

11 uur 39 Wilma krijgt haar eerste kopje koffie van Tilly! Zij en haar zus zorgen goed voor ons.

Drie minuten later op de snelweg langs het Zuiden van Frankrijk... Nog even een mooie blik op de Pyreneeën...
Als we drie kwartier onderweg zijn komen we langs de Aire du Pic du Jer. (Dat is die berg in Lourdes, waar het kabelbaantje tegenop gaat.) Best een heel eind weg dus, om een pleisterplaats daar naar te vernoemen!
De natuur wordt diverser als we even voor half een door een nationaal natuurpark komen. We rijden daar zo'n minuut of tien als we een kronkel van de Garonne oversteken. Die is op deze plek ongeveer zo snel en zo breed als de Gave in Lourdes. Dus nog een echte bergbeek. Maar een paar minuten later is de Garonne al een echt brede rivier, dus dat is kennelijk de hoofdstroom, en die van net een zijstroom.

Bijna half twee. De lunchpakketten worden al aangesproken... Als je wilt weten wat we hier niet hebben gezien, klik op Bagnères de Luchon.
Maar even later worden we gelucht in de Aire de Frontonnais. We mogen van 1 u 35 tot 2 u 05 los lopen. Toilet, roken, wat heen en weer lopen, kijken of er nog iets te kopen valt, een beetje kletsen en lummelen... Een van de meisjes heeft een probleem met haar rug. Ze heeft veel pijn en ze voelt zich nogal beroerd van een ongelukkig pilletje van een vriendelijke ziel. Mensen slikken ook maar zonder te vragen of na te denken, maar dat gebeurt overal... Gelukkig hebben we genoeg paramedici in de bus om haar te verzorgen. En er is regelmatig telefonisch met een van de artsen. Ze krijgt de hele achterbank om op te liggen, en de jongelui achterin schuiven een stukje op naar voren. Ze houden graag rekening met haar. Wat heerlijk dat we zoveel ruimte hebben!!! (En het 'Lourdesgevoel', natuurlijk!)

 
Dit is een stuk van het Centraal Massief, dat een flink stuk van het midden van Frankrijk beslaat. Vijf over drie, geeft de klok aan.
Drie kwartier later kijk je dan weer uit over een van die schitterende valleien.

Tien voor vijf: we zien overal veel brem.

Wat later, ter hoogte van Limoges kregen we een regenbuitje over het dak. Daarna (en niet daardoor, want we tuffen rustig door) zien we veel witbloeiende bomen en struiken. De foto's waren allemaal bewogen. Wilma had haast om de volgende pleisterplaats te bereiken.

Dat werd om vijf over half zes de Aire de Boismandé, waar we 40 minuten mochten doorbrengen.

Ons zieke vogeltje wordt regelmatig gecontroleerd. Lopen gaat. Dat is goed.

Ik heb geen aantekening gemaakt hoe prettig de Aires waren. Jammer. Ze verschillen nogal van elkaar.
Iets over achten begint het te regenen, dat duurt best lang, ruim een half uur.
Om 21.04 u piept de zon even onder het wolkendek uit. Het is vrij somber.

Onverstoorbaar rijdt Wilma door. Er is regelmatig iemand die even bij haar gaat zitten. Om het mooie uitzicht, om te overleggen, of omdat ze een gezellige vrouw is... Ze hoort helemaal bij de groep. In Lourdes deed ze ook aan van alles mee.

Om 20 over negen steekt ze triomfantelijk haar duimen op! Ze heeft de bus op tijd tot stilstand gebracht, bij een MacDonalds. (In Artenay waar je welkom wordt geheten 'zoals je bent'. Pyjama mag dus kennelijk ook. Alleen was de toegang voor de bus non-existent.
Ze vond - met behulp van een paar inzittenden - een veilige plek om die te parkeren.

Het was ook de plek waar wij afscheid van haar moesten nemen. Jammer. Maar nu moesten we eerst maar eens wat eten.
Het meeste trok me niet zo aan, maar met hier een frietje en daar wat lekkers van vriendelijke bordjes, was ik al snel voldaan.
Ik speelde intussen met de instellingen van mijn fototoestel, want de zon ging onder, en dat gaf wel interessante verschillen van een mooi uitzicht.

Daar zit telkens maar een paar minuten tussen, dus dat is echt een kwestie van instellingen. Leuk om daar eens mee te spelen terwijl de anderen eten. De meesten zitten trouwens binnen, want buiten is het niet zozeer een kwestie van eten als wel van gegeten worden.
De muggen hebben honger! 

Het is dé plek om afspraken te maken voor verder vervoer vanaf Utrecht, morgenochtend!

Tegen half elf komt John, de nieuwe chauffeur, die ons naar Nederland hoopt te brengen. Natuurlijk moet de bus met inhoud worden overgedragen, dat kost altijd vrij wat tijd.
Maar iedere chauffeur heeft ook een eigen inhoud van de ijskast en drankenvoorraad, daar maken ze een kleine winst op, dus dat moet allemaal goed vastgelegd en uitgezocht worden.
Sommigen staan al te trappelen om verder te gaan. Ze zijn moe!
Vijf over half elf. John is er klaar voor. Even later zit de bus weer vol. We kunnen.

Of we wèl de riemen willen vastmaken!!! OK...

Misschien ligt het aan het feit dat het nu donker is, maar er gaat iets vreselijk mis als John probeert weg te rijden. Een heftig krijsend geluid klinkt er. Zo te horen van een flinke blikschade ergens onder de bus.
Een paar mensen die van wanten weten stappen met hem uit. Oei! De deur bij het toilet wil niet meer dicht. Daar moet ie bij geholpen worden. Wat blijkt: de bus, die netjes door de knieën was gegaan om zielige oude vrouwtjes als ondergetekende het in- en uitstappen mogelijk te maken, was voor het wegrijden niet helemaal in de hoogste stand teruggekomen. En daarom bleven we hangen op een hoge markering langs de weg. John werd er níét bij van.
Heel voorzichtig draaide hij om 22.40 u richting de A10 naar Parijs. Er leek niets ernstig mis te gaan, en na een kwartiertje voorzichtig en met dichtgeknepen billen (of zo iets) te hebben gereden, durfde de chauffeur het aan om een normaal tempo aan te nemen.

Een uur later waren we bijna bij Parijs.
Om zes voor twaalf zagen we in de verte nog net even de verlichte Eiffeltoren. Dat was vlak voor de Pont d'Italie.
Daarna viel er niet veel meer te zien. Nog minder te fotograferen, want John had zijn snelheid flink opgeschroefd, dus alle plaatjes waren aardig bewogen. Maar ook zo krijg je nog een beetje een indruk van wat we (niet) zagen.

Na de rondweg om Parijs gingen we naar de A1, die we op de heenweg ook hebben gereden, zij het in omgekeerde richting.
De bemensing van de bus was voor een groot deel in rust, en de anderen spraken niet of zachtjes. Af en toe ging er nog een pepermuntje rond o.i.d. Dat was heel de reis al zo geweest... Enkele liefdevolle zielen hadden daar voor gespaard. ;-)

Bij de Aire de Phalempin wilde John wel eens bekijken wat de schade aan de bus was. Dat viel niet mee. Van 2.15 - 2.59 u mochten we eruit, maar daar was alleen een toilet te bezoeken. Veel vrolijkheid bracht dat niet aan. Maar er waren mensen die blij waren met de plas- en peukenpauze, dus dat scheelde voor hen. Anderen bleven in dromenland.
Er is toch flinke schade aan de zijkant van de bus, en kennelijk ook er onder. Bij het toilet loopt er vocht onderuit. Dat zou wel chemisch spul kunnen zijn.
Later merken we dat het toilet behoorlijk stinkt, dus alleen wie zijn leven wagen wil, maakt er gebruik van.
We rijden dus nog net voor drie uur verder.
Het is rustig rijden.
Om half vijf is er een eerste vermoeden van licht. Zes minuten later passeren we Brecht, en opeens is er meer verkeer.
Mensen die naar hun werk gaan, denkt John.
Kwart voor vijf, we passeren de Pinte, en hebben nog 85 km te gaan.

Echt waar? Ja, even later zijn we in Nederland. Dan gaan we over een groot water. Ik ben even kwijt wat het is. De Merwede?
5 u 20

We gaan richting  A 27... Om half zes begint het vlak voor Vianen te regenen, maar dat stopt gelukkig voordat we om 11 voor zes stoppen in Utrecht.

De schade aan de bus! Die deur gebruiken we dus maar niet.

We zijn om tien voor zes in Utrecht aangekomen.

Als alle bagage uit het ruim is gehaald, en op de stoep staat, staan we een beetje te huiveren. We wachten op de ophalers.
En nu begint het droeve afscheid nemen. Er zijn stevige banden gegroeid, ook tussen mensen die elkaar niet eerder kenden. Daarbij komen we er soms achter dat we nóg elkaars naam niet kennen, ondanks alle gedeelde vreugde en verdriet, zodat het wel even duurt!
Volgend jaar gaan we allemaal weer, dat spreken we af. Natuurlijk.




 
Tonio was in de val getrapt van de P&R Westraven, zodat hij zijn duurste parkeerervaring ooit had: 5 € voor een kwartiertje. :-) (Zijn zussen kenden dit al.)
Met man en macht werd al mijn bagage in zijn auto gestouwd, en zo kwam het dat ik ruim voor 7 uur dankzij hem thuis was, het Lourdeswater in de schuur geborgen, de koffer boven en toe aan een duik in het bed. Toen ik zoonlief had uitgezwaaid, die moest gaan werken, was dat ook het eerste dat ik deed.
Als ik niet een afspraak had met de fysiotherapeut, zou ik daar nu ook zeker nog in liggen, want al heb ik vannacht bij elkaar zeker wel drie kwartier geslapen, 'slapen kun je thuis ook doen', was mijn motto in Lourdes. Als ik straks mijn koffier heb uitgepakt, ga ik dat vast weer doen. 

Het was een mooie bedevaart naar een plek waar Hemel en aarde elkaar raken, voor wie de tijd en de rust neemt dat te zien. 

De terugreis van de Motards: 

Kranslegging woensdag 23 mei 2018

Henk Meijer was het een eer dit jaar de Taptoe te blazen!
In de loop van de komende tijd hoop ik nadere gegevens aan te vullen! 

Voor eerdere bedevaarten klik op 2016  (2017 is niet afgekomen)
Voor de bedevaart van 2015 zie: 2015 etc

tondeuse