5 december 2013. Wij verkeren nog in het pre-Sint-stadium, althans grotendeels. Ton had zijn dag niet, we waren achteraf blij, met deze storm, dat wij niet naar Nieuwegein hoefden, dus Ton hing op bed, heel de dag. Niet goed. Zo voelde hij zich ook. Hij heeft geloof ik heel de dag over één gedicht gedaan. Ik heb een aantal malen de tocht naar de stad gemaakt, en terug, gelukkig, want op het laatst was het wel erg slecht weer. Er is nog maar weinig tijd. Ik heb nog een gek verhaal over een cadeau, maar dat komt later. Vanavond heb ik maar 15 pakjes ingepakt, dat hadden er meer moeten zijn. En er moeten toch nog wat dingen worden gekocht, gemaakt, bedacht, de juiste geest zit er nog niet helemaal in. Of gebrek aan energie? Hoe dan ook: het is Sinterklaas. En aangezien de goede Sint zijn pakjes wel eens verkeerd bezorgt hadden wij deze week een vriendelijke jongeman aan de deur, die wij héél goed kennen, en die zo'n vergissing kwam rechtzetten. Dus hebben wij vanavond elkaar de gedichten voorgelezen, en de pakjes uitgepakt. Ton kon het de rest van de avond niet meer uit zijn handen leggen, het was dan ook een super-extreem-moeilijke Sudoku. Moeilijkheidsgraad 10-11. Die had ik nog nooit ergens gezien. Kwart over een, voor ik het weet moet ik weer op. Nu ja, jullie weten dat ik 'in Sint' ben voorlopig. ;-)

4 december 2013. Ton heeft veel last van de jicht. We hadden vandaag een afspraak bij Daniël en Ineke, en ik nam allerlei voedsel mee. Er zijn weer zes dingen giftig, dingen die regelmatig werden gebruikt. Kaas en chocola stonden al op het lijstje, bloemkool en doperwten ook, lams- en varkensvlees en nog zo een en ander, maar nu is de koffie van K&G niet meer goed, honing, de koude thee die hij zo graag had, de hoestdrank die ik zelf maak, vanwege de uien, en paprikapoeder kardamon. Dus het restje soep heb ik maar weggedaan, en zo moest ik vandaag nieuwe maken, terwijl ik had gehoopt het nog een dag uit te houden. Morgen zouden we naar Nieuwegein voor een afspraak met de cardioloog, maar dat is weer een paar weken uitgesteld, omdat de uitslagen er nog niet zijn. :-( Maar goed, met het weer dat morgen verwacht wordt is het niet erg om thuis te blijven. Look at the bright side. De eerste sinterklaas gedichtjes zijn gemaakt, het kost nog veel tijd. En aangezien het nu kwart over een is, en Ton al een tijdje slaapt, ga ik toch maar naar bed, ook al is de lijst van dingen die niet gedaan zijn vandaag weer langer geworden... 

3 december 2013 was een heldere maar rommelige dag. Ton had een pyjamadag, en ging ook vroeg naar bed. Ik had een waslijst van dingen, maar ik kwam niet verder dan drie, en een condoleancebezoek lukte ook niet, omdat ik dan te lang weg was voor Ton. Het is jammer, maar het is niet anders. Telefoontjes lukten niet, maar goed, de goot is leeg, dat wel. Laten we deze droeve dag maar snel vergeten, morgen wordt alles anders, toch? Vast wel. 

2 december 2013. Vanmorgen waren we net op tijd bij de fysiotherapie, waar Ton het maar matig deed. Uiteindelijk gingen we met een goed gevoel weg. Er was een nieuwe stagiaire, Ilona, die moet er nog even inkomen. Ton was na afloop nergens meer voor geschikt, dus nadat hij zijn lunch had gehad ging ik de stad in voor van alles en nog wat. Dat laatste ging wel, maar van het eerste kwam niet veel terecht. Na het koken enzovoort kleine klusjes in huis en achter de PC. En mijn dag is weer vier uur te kort. Maar die is nu wel om. Helaas. Morgen beter. ;-)

Zondag 1 december 2013, de eerste zondag van de Advent, van de blijde verwachting, van Hem-die-komt. 
Voor Ton was de drukte van de afgelopen week toch veel teveel geweest, en de crematie van gisteren had hem aangepakt, ondanks de super haal-en-brengservice... Vanmorgen gingen wij nog wel naar de kerk, een nieuwe dominee, dus die wilden wij wel horen. De brave man trok zich weinig aan van de microfoon, en was voor mij al slecht te verstaan. Ton had er nog veel meer moeite mee, ondanks de gehoorapparaten. Hij hoorde af en toe twee woorden en dan weer even niets. Dat kostte hem veel energie. Maar er was wel een lieve jongen die mooie muziek maakte samen met de organist. Hij komt tegenwoordig regelmatig in de kerk en is muziekstudent. Desalniettemin was Ton aan het eind van de dienst op, hij wilde meteen naar huis, koffiedrinken kon hij niet meer aan. Naar huis lopen ook niet, zelfs niet een klein stukje. Dat kwam pas veel later, toen hebben we een kwartiertje gelopen, brievenbus, Smeestraat en terug. Daarvoor had hij al gerust, daarna is hij toch weer in bed gaan liggen slapen. En vanavond, na het eten, sufte hij ook steeds weer in. Maar hij opteerde wél voor een paar uurtjes Sinterklaas met dochter een en dochter twee. :-) Dus dat gaan we doen. Ik weet nog niet wanneer, en ook niet waar ik extra tijd kan kopen, maar dat geeft niet. Ik heb vanmiddag wat kunnen tuttelen toen hij sliep, maar ook vandaag is weer tekort, zie ik. Dus ik stop maar... 

30 november 2013. Wij feliciteren Barend, die de dag niet echt uitgeslapen begon, want zoon Pieter ging zijn C-diploma halen om kwart over acht vanmorgen. En daar wil je toch bij zijn, jarig of niet. Het is allemaal goed gekomen: Pieter heeft zijn diploma, dus zijn voortbestaan is weer een beetje veiliger. Maar goed, Barend voelde er niet voor om verder zijn verjaardag te vieren. Zodoende kon Laetitia ons om kwart over vijf ophalen, om ons naar Den en Rust te brengen, in Bilthoven. Zij had het zelf aangeboden, en ze kwam trots voorrijden met haar eigen wagen. Met hoge instap. Heel makkelijk en prettig. Wij moesten in B. wezen i.v.m. een crematie van een oude vriendin van Ton, zij was getrouwd met een klasgenoot van mijn lief, nog van het Gymnasium. De familie was allerliefst voor hem. Een van de twee achterkleinkinderen, een peutertje van anderhalf of twee jaar, had een onverwoestbaar goed humeur en een stem die klonk als een kerkklok. Afleiden werkte niet, en een speen dempte haar heldere stem maar zeer ten dele. Toen er muziek van Bach werd gespeeld luisterde ze even, en daarna riep ze op om te zingen. Kinderen en kleinkinderen zeiden lieve dingen over een lieve (groot)moeder, en zo kwam het dat er maar weinige van de pakjes papieren zakdoekjes die op de stoelen lagen (hoe attent!) werden aangebroken. Om acht uur zette Laetitia ons thuis weer af, Ton kon nog net het nieuws kijken, terwijl ik aan het eten begon, en later heeft hij - pure discipline - aandacht gegeven aan het Koninkrijksconcert. Ik kreeg nog net Robert Dijkgraaf mee, die een leuk betoog hield, maar toch de essentie achter de oerknal miste: God. Ik hield mij verder bezig met afwassen, de was, en nu roept de droogtrommel al een tijd. 
Dit is het laatste moment van het kerkelijk jaar. Moge dit jaar een ieder rijpe vruchten hebben geleverd! Morgen begint de advent. Ik wens iedereen een gezegende tijd op weg naar het Kerstfeest. 

29 november 2013. Even snel, want het is al heel laat, en ik moet morgen vroeg op. Een heel gekke dag na een nare nacht, waarin Ton erg onrustig was. Gelukkig weten wij inmiddels dat het altijd weer over gaat. Maar we gingen pas na vijf uur slapen, ik werd om 11 uur wakker, en aangezien wij na 15 u mensen verwachtten was dat later dan gepland. Normaal ontvangen wij niet, maar dit is een oude vriend uit Spanje, die voor andere zaken in Utrecht was, en een uurtje voor ons had vrijgemaakt. Aangezien onze gasten al iets voor 15 u aanbelden was ik blij dat Ton al netjes paraat zat. Maar na een uurtje praten en luisteren viel hij om, en stuurde ik hem naar boven. Even later hielp ik hem in bed, hij was niet meer in staat zijn schoenen uit te doen, dus hij zat braaf te wachten. Onze Spaanse vriend vertrok na nog een copita met onze voorzitter, bless his heart, en aangezien Ton diep in slaap was, bereidde ik mij voor op de boodschappen met de buren. Nog snel een kaartje voor onze schoonzoon op de post die morgen jarig is, en die wij bij deze graag geluk wensen! Een rijk jaar wensen we je, Barend! En toen maar wachten... buiten stortregende het intussen, ik deed de afwas en bereidde het eten voor... Tegen half acht ging ik maar eens naar boven, en mij mobieltje liet weten dat er gebeld was. 18 uur 8... de buren. Ik belde terug: een mysterie: zij hadden aangebeld, beide bellen (later nog eens geprobeerd, de ene doet het nog gewoon) en het was donker, en er deed niemand open, dus waren ze maar gegaan. Op een gegeven moment had ik gedacht ik de auto te horen, maar toen ik naar de voordeur ging stond er niets. Hier begrijp ik dus niets van. De buurvrouw evenmin. Maar heel lief bood ze aan toch morgenochtend nog met mij boodschappen te gaan doen. Ik heb eerst maar gekookt voor Ton, die inmiddels wakker was, en daarna moest ik toch nog op de fiets naar Appie, omdat ik anders morgen niets had voor het ontbijt. Ik was net terug toen het begon te hozen! Dank U Heer! :-)  Ton wilde nog wel een kopje koffie, er moest nog iemand teruggebeld, maar die nam niet meer op, mijn lief wilde de dag doornemen, en al met al was het half twaalf eer ik de computer aan kon zetten, of iets in die richting. Nu is de wasmachine klaar, het is een uur, en ik groet je. Moge de Heer je behoeden. Of U. 

28 november 2013. Na een heel slechte nacht was het lastig om op tijd bij de fysio te zijn. Dat lukte alleen door een deel van het ontbijt te laten staan voor erna. Ik werd behandeld en getaped, dit keer door een stagiaire onder het toeziend oog van degene die het anders deed. Dat duurde iets langer, zodat ik eigenlijk niets meer deed daarna. Ton had rustig aan moeten doen. 's Middags ging ik nog snel een boodschap doen in de stad, daarna vlug terug, wat dingen bij elkaar zoeken, en weer weg. Dit keer naar Amsterdam, waar onze Mik in het Muiderpoorttheater met de theatergroep van de naschoolse activiteiten van de Achthoek, zijn school, een bijzondere versie van Alice in Wonderland opvoerde. Hij had verschillende rollen, net als de meeste kinderen, en ze hadden er allemaal heel erg veel plezier in. De (groot)ouders ook, en het was de schamele 2 euro die wij moesten betalen zeer waard. Op de terugweg was er iemand zo vriendelijk om voor mij op te staan, dus ik moet er toch ouder uit zien dan ik dacht. Vanitas... Maar ik was er wel blij mee. Nog even boodschappen bij AH, en zo was ik kwart over zeven thuis. Dan koken etc. Ton wilde graag de foto's zien, dus ik heb heel de avond foto's zitten corrigeren en bijsnijden. Maar ik kon ze hem te middernacht via de NAS op de TV laten zien. Hij vond het enig. Maar het is net eten koken: je bent uren bezig, en het genot duurt minuten. Zo is het leven. :-) Half een, wat mij betreft tijd om naar bed te gaan. Morgen komt bezoek uit Spanje. Daar kun je geen 'nee' tegen zeggen. (Al zouden wij dat nu wel willen.)

27 november 2013. Het kostte vanmorgen moeite om op tijd op te staan. Vanmiddag werden wij onderhanden genomen door Daniël en Ineke, en dat deed goed, al bleef Ton de rest van de dag een zombie. Vanavond heb ik een lange sessie in bad gehad, dus nu zit ik met krulspelden in het haar te tikken. Morgen word ik weer getaped, en dan is het niet zo handig om in bad te gaan. Officieel kan de tape ertegen, maar die zit dan echt dagen korter. Ton had een oer-oude Morse op de TV gevonden, uit de jaren 60, aan de kleren en de make-up te zien. Stijl Farah Diba. Als het echt dezelfde jongen was die Morse later speelde, moet hij toch ouder geweest zijn dan hij er uitzag. Een interessante uitzending. Intussen draaide ik de krullers in. Niet dat het lang blijft zitten, maar het helpt wel iets. We gaan maar naar bed, al is het nog geen half twaalf. Of we slapen zien wij wel. Bless you. 

26 november 2013. Eerst fysiotherapie, i.p.v. gisteren. Daarna als een idioot aan het werk om de proefexemplaren van het Berichtenblad klaar te krijgen. Een stuk is er nog niet, dat krijg ik vanavond. Ik heb veel moeite met Word, dat maar steeds blijft herpagineren, ook bij het printen. Veel papier verknoeid. En het wordt steeds later. Op het laatst maak ik er een pdf van, en dan is het printen een fluitje van een cent. Wij werden iets voor half acht gehaald om naar Gouda te gaan, we waren bijna klaar. Parel zou er ook bij zijn, maar haar man had zich buiten zijn auto gesloten, dus moest zij hem eerst op de fiets redden!!!! Ze was maar een half uur later ter plekke. Het was goed haar weer te zien. Voorzitter en penningmeester vertelden ons over de synodevergadering, en wij maakten kennis met een aardige dame die allerlei kwalificaties heeft om de Stichting het Evangelie in Spanje bij te staan. Kwart voor twaalf waren wij thuis, en Ton was oververmoeid. 

25 november 2013. Een stralende dag, althans: aanvankelijk. Tegen de tijd dat wij ons HC uit haastten naar de tram, die ons naar het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein moest brengen, begon het te regenen, maar wij konden ons met de vele wachtenden nog net onder het afdakje persen totdat de tram kwam. De vertrektijden op internet kloppen niet met die van de werkelijkheid, dus het was maar goed dat ik ruim de tijd had genomen... we waren nu lichtelijk vroeg, anders waren wij vrijwel zeker erg laat geweest. De echo van het hart duurde veertig minuten, en dat was lang voor Ton, maar degene die het onderzoek deed was bijzonder aardig en behulpzaam, dat scheelde zeer. Bovendien kreeg ik uitleg bij veel van wat we zagen, dus ik zag Tons hartkleppen weer in de handjes klappen, en ik zag - helaas - de bloedstromen die gescheiden moesten optrekken hier en daar vrolijk samenkomen. Dan wordt de zuurstof niet optimaal over het lichaam verdeeld, dat is duidelijk. Vandaar: moe. Half december horen wij wel of er nog kans is op een operatie die hier iets aan zou kunnen doen. 
Na afloop moest Ton nog wel bijkomen met koffie enzovoort. Al met al waren wij een groot deel van de dag kwijt. De afwas staat er nog, ik had er geen zin meer in, want er moest ook nog gewerkt worden aan het Berichtenblad. En ja hoor, Word klapte er uit. Leuk. Morgen verder. 
O nee, dat kan niet, morgen moet een eerste versie klaar zijn. 

Zondag 24 november, Eeuwigheidszondag, Christus Koning. Kortom: nu echt de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Volgende week is het advent, en dan gaat de kleur van groen naar paars. Vanmorgen gingen we wat slaperig naar de kerk, Ton was vannacht onrustig, dus hij had een uurtje opgezeten. Maar ja, hij had overdag ook weinig meer gedaan dan suffen. De voorganger sprak nogal zacht af en toe, en al dat gokken kostte veel energie, je moest je zo concentreren. Dus was Ton na de lunch erg moe. Hij had vandaag ook niet kunnen lopen na of naar de kerk. Ik heb hier en daar wat tochtband geplakt. Niet een erg zondags karweitje, maar gisteren had ik de boel schoongemaakt, zodat het plakken kon, en morgen moeten wij weer dokteren. Ik moest nogal op de knieën, en ik weet nu dus weer waarom dat geen goed idee is. Ik had de snoeren onder de PC nog willen voorzien van een gekleurd tutteltje, maar dat lukte niet meer. En ik kon het ook niet verder stofvrij maken. Tot overmaat van ramp was de druk op een snoertje net te veel, zodat er iets viel, en dat liet mijn mooie grote scherm weer vallen, zodat er nu een lelijke kras op zit. Gelukkig een beetje lateraal, maar toch... :-) Het was een soort domino-effect. Het andere scherm viel ook. Dus ik had mijn handen vol. Zo bleef de dag een beetje, maar die is vrijwel om, dus morgen gaat alles noodzakelijkerwijze beter. 

23 november 2013. Om de een of andere reden lukte het slapen toch niet zo geweldig, dus wij sliepen vanmorgen uit. Rond het middaguur lukte het mij om op te staan en koffie te zetten. Aangezien wij het maar rustig aandeden, en Ton duidelijk aan een pyjamadag toe was, werd de brunch even na drie uur bekroond met nog een kop koffie. ;-) Later keek Ton hoe André Rieu het volk in Zuid-Amerika blij maakte met zijn muzikale grapjes, en aangezien hij hardhorend is, kon ik dat in het hele huis horen. Ik maakte hier en daar wat schoon, in de hoop de komende dagen tochtband aan te kunnen brengen, en het bleek harder nodig dan ik had gezien. Na nog een zak plastic te hebben weggebracht zag ik dat Ton om half zes vredig sliep. Mooi, tijd om nog even wat financiën in de PC te zetten, dacht ik. 
Mis! Davilex wil opnieuw geïnstalleerd worden. Waarom? Er is geen enkele zinnige reden te bedenken. Zucht. Mijn gelukzalige nootje wilde vanmorgen ook persé een update van zijn interne sof(t)ware uitvoeren. Ik had geen keuze, zo te zien. En nu moet ik bij ongeveer iedere handeling mijn samsung password ingeven. Laat ik dat nu echt niet meer weten! Ik heb ook geen idee waar ik dat eventueel heb opgeslagen. Waarschijnlijk in een van de notities die allemaal zijn gewist toen ik er eergisteren ééntje wilde wissen. Varium et mutabile semper Samsung. Maar echt enthousiast word ik hier niet van. Intussen is het kwart over zes, en de kerkklokken die ik links zou moeten horen worden rechts tegen het gebouw aan de overkant weerkaatst, zodat het geluid van die kant komt. Ik had min of meer nog bezoek verwacht van Tons zwager (die inmiddels ook de mijne is), maar dat is niet geschied. Er was ook niets afgesproken. Achteraf voor Ton wel goed, zo kon hij lekker in bed blijven. Nu moet ik maar eens iets gaan dóén...

22 november 2013. Een heldere, maar koude dag. Het ruikt nog naar herfst, maar het voelt aan als winter. We zouden vanmiddag naar Tjitske, op verlaat verjaarsbezoek, en we gingen met de trein. Dat hadden wij beter niet kunnen doen, want je kunt in Bilthoven het perron alleen nog maar verlaten via steile trappen. Toen ik daarop afstevende met Ton in de rolstoel kwam er een professionele weldoener op ons af, die ons eerst vroeg waar wij heen wilden. Ik keek namelijk even hoe laat de treinen terug gingen, en als je wat ouder bent, of in elk geval een van de twee, dan kun je natuurlijk niet meer voor jezelf denken, dat moet duidelijk zijn. Dan moet er *hulp* geboden worden. Maar toen ik naar de dorre vlakte der woestijnen aan de overkant wees, waar wij heen wilden, moesten wij wachten. 
De rolstoel werd vastgepakt, de telefoon bleef aan het oor geplakt, en het probleem moest met man en macht worden opgelost. 
Ik sputterde nog: mijn man loopt die trap wel af, en als u nu even helpt met de rolstoel... Nee, wàchten!!! Er werden van elders twee aardige en potige dames opgetrommeld, die uiteindelijk bedremmeld toekeken hoe Ton de trap afging, (ik moest aan zijn zijde, het was anders volgens hen niet verantwoord), en hoe onze eerste welzijnsbewaker in zijn eentje de rolstoel naar beneden droeg, op een manier waarop ik mij afvroeg of hij niet aanstonds van de trap zou vallen - mèt de rolstoel. Gelukkig gebeurde dat niet. Wij kregen een hele preek over hoe wij het wel hadden moeten aanpakken: Prorail bellen, hij zou ons aanstonds een nummer geven, en dan kreeg je een busje of een taxi om dit station te omzeilen.... maar het nummer kregen wij niet. Gelukkig hadden wij geen retourtje gekocht, dus wij gingen terug met de bus. Alleen doet die er wel bijna een uur over. Wij waren dan ook net bijna thuis toen de buurman de auto ging halen voor de boodschappen. Om iets over zeven waren we terug mét de boodschappen, intussen had Ton zich vermaakt met de Latijnse verzen van Catullus waar hij op dit moment aan verslingerd is, zodat hij vriendelijk vroeg: ben je nú al terug, of ga je nog? Ik moest de soep nog afmaken, fijn maken in de blender, en dan zeven, en daarna heb ik het heel kort en simpel gehouden voor mijn lief: slibtong met appelmoes. Dat gaat lekker snel. Tegen de tijd dat ik aan de afwas toe was, ik had net koffie ingeschonken, belde mijn zus. 
Correctie: zij had eerder gebeld, Ton had het mij bij de koffie verteld, en omdat ik niet meer op mijn benen kon staan intussen, belde ik haar terug. Dat is een paar uur geleden, want wij vermaken elkaar altijd uitstekend. En we hadden veel bij te praten. 
Zo ging de dag voorbij zonder dat ik iets van mijn lijstje kon strepen. En daar laat ik het nu ook maar bij, het is kwart over elf, en het is wel goed zo. 

21 november 2013. Het ging vandaag niet al te best met de fysiotherapie, Ton was ademloos. Waarom? Geen idee. Het bleef een lusteloze dag voor hem. Ik deed later nog boodschappen en ik maakte een begin met de soep. Vanavond nog wat gewerkt aan het Berichtenblad.

20 november 2013. Een kille dag, overgang naar winterweer, zegt men. Brrrr. Wij gingen naar Daniël en Ineke, die hun best op ons deden. We zijn er moe van, een behandeling kan ingrijpend zijn. Ik heb vanavond niets zinnigs meer gedaan, een programma geprobeerd, wat mails gelezen, maar niets waarvan ik kan zeggen: lekker, dat is ook weer gedaan. Ton ligt al op bed, hij kijkt TV. Ik zag straks een kwartiertje prachtige beelden, maar toen kwam Ton die iets anders wilde zien. Ik heb vandaag nog tochtband gekocht, maar het is al te koud om er iets mee te doen. Jammer. Morgen beter, behalve wat het tochtband betreft, want daarvoor is het morgen zeker te koud. 

19 november 2013. Vandaag hoefden wij nergens heen, heerlijk, en Ton bracht mij koffie op bed. Dat was weer heel lang geleden. Kennelijk had hij iets beter geslapen vannacht dan ik. :-) Vanmiddag hebben wij een paar uur besteed aan het uitzoeken van de inhoud van een schoenendoos. Er kon maar weinig weg. Lastig is dat, dus nu hebben wij beiden er wéér een stapel bij. Verder heb ik wat gewerkt aan het komende Berichtenblad, op internet gezocht naar een HP printer die de cartridges 56, 57 en 59 slikt, maar die heb ik niet gevonden. Het punt is dat ik er nog veel inkt en vrij wat cartridges voor heb. Dus als iemand wat weet... Die ik nu heb is echt kapot. Ton is vreselijk aan het niezen, dat zal toch wellicht komen van het verschuiven van papieren... in elk geval staat er weer een stapeltje op de stoep. Morgen komt de gemeente dat vroeg ophalen. Een van de weinige voordelen van het wonen in de binnenstad. Daarentegen halen ze het groente- en fruitafval niet meer op. Aan de overkant van de gracht weer wel. Rare jongens. 

18 november 2013. Een bijzondere dag. Mijn grote zus is jarig, en haar willen we graag feliciteren voordat we gaan slapen! Een heel fijne dag gewenst, en een mooi jaar! 
Vanmiddag eerst fysiotherapie, toen moest Ton nog het laatste deel van zijn ontbijt eten, want na een rommelige nacht hebben wij vanmorgen uitgeslapen, en toen kwam het er niet meer van om alles naar binnen te werken. Het was wel opvallend dat ik iets minder woog dan gisteren. Ik heb het al vaker geconstateerd: slechte nachten en kort slapen leveren extra gewicht, echt lang en diep slapen vermindert gewicht. Dat verklaart ook waarom ik al een half jaar constant aankom: ik slaap slecht. En nee, inderdaad, het lukt niet om echt te di-eet-niet-ten. Toen Ton was gevoed en zijn koffie had, moest ik zelf, na een half kopje, alweer op de fiets naar de longarts. Hoera! Ik ben gezond, dus ik heb een ernstig geval van aanstelleritis. Foto, bloed, alles goed, geen asthma, geen allergie. Alleen wat benauwd, en al twee jaar een lastige droge hoest. Volgens mij komt het van de auto's aan de overkant. En daar doe je niet veel aan. Vooral niet: ze lang laten staan voor het stoplicht, want ze zetten echt de motor niet af, als ze twee minuten moeten wachten, dus ze pompen extra veel fijnstof de lucht in. Maar leg dat ons stadsbestuur maar eens uit. Misschien kunnen ze hier komen wonen... '=)

Zondag 17 november 2013. Moe maar tevreden na een lange dag en een tamelijk slapeloze nacht. Om kwart over zes ging de wekker, want ik had dienst in Heusden, en de dame die ons meestal reed is daartoe, na een operatie, nog niet in staat. We zouden wij samen met de trein. Wij waren beiden vroeg, dus warempel! we hadden de vorige trein nog. Zo hadden we rustig de tijd in Den Bosch, waar we werden opgehaald. Mijn reisgenote was onderweg nogal loquax, dus ik had de dienst niet helemaal door kunnen lezen, het laatste stukje deed ik onderweg in de auto. Achterin, dus lekker rustig. We hadden acht kerkgangers, maar het Lutherse kerkje is niet groot, en met een paar geoefende zangers klinkt het toch goed. Volgende week hebben ze daar geen dienst, dus wij herdachten nu de doden. Na afloop gezellig koffiedrinken bij een van de gemeenteleden, en daarna werden we per auto helemaal naar Utrecht gebracht. Wat een luxe! Kwart voor drie thuis, en Ton was al drie kwartier wakker. ;-) Na de koffie ging hij zich toch maar scheren, want ondanks het dampige weer moest hij wel naar buiten, vond ik. Anders verkommert hij. De bomen langs de singel kleuren groen en goud en bruin, ze verliezen al veel blad, en het is nog mooi... :-) Al wandelend (ik dan) werd het half vijf, en Ton zei: zullen we eens kijken of er een vesper is in de Nicolaï? Die was er niet, maar wel een prachtig afscheidsconcert van een vrouwen-quintet, met veel muziek van Hildegard van Bingen, en andere Middeleeuwers. Een cadeautje! Al met al heeft Ton geen stap gezet, maar hij knapte zowel van de buitenlucht als van de mooie muziek echt op. Vanavond nog een lang telefoongesprek met dochter twee gehad over van alles en nog wat, en nu is het de hoogste tijd...

15 november 2013. Ton vindt het maar bar koud, zo langzamerhand. Op de slaapkamer vermijd ik het nog om de verwarming aan te zetten, opdat hij niet oververhit raakt en last krijgt van een helse jeuk. Vanmiddag reed ik hem naar buiten, en hij zat ingedoken als een ziek vogeltje. Dan genereer je ook geen warmte. Later heeft hij nog wel een stukje gelopen, maar meer dan 25 minuten was het niet. Boodschappen, koken, en naar boven, wat mij betreft. Ton zat te braden in zijn bloedhete studeerkamer. Zo leven wij gescheiden levens. Veel heb ik vanavond niet kunnen doen. Helaas. Maar soms zijn intermenselijke contacten belangrijker. Morgen verder. 

14 november 2013. Het wordt kouder... vanmiddag werd ik getaped, terwijl Ton vrolijk voort fietste op de fysiotherapie. Wij moesten afscheid nemen van Roxanne, een heel fijne stagiaire die zich uitgebreid over mij heeft ontfermd, de afgelopen vijf maanden. Jammer dat ze weg gaat. Van Lanie hoorde ik dat ze het goed maakt, mijn Filippijnse studiegenoot. Gode zij dank is ook haar familie aan de ergste rampen ontsnapt. 
Verder heb ik hard gewerkt, de dienst is voor een groot deel klaar. We hebben zelf nog heel wat papier versnipperd. D.w.z. een klein stapeltje papier wordt een grote zak met reepjes... 

13 november 2013. Vanmiddag kwam de aannemer kijken naar het plafond van de badkamer, dat al jaren bezig is naar beneden te komen. 
Zijn conclusie was dat we beter konden wachten met het vernieuwen ervan totdat de ellende onder onze voeten afgelopen is. Als wij er dan nog wonen, want Ton bereidt zich mentaal voor op weggaan. Hij is zo dapper. Ook dat zal problemen geven. In elk geval heeft mijn lief vanmiddag nog 2x 25 minuten gelopen, niet met vreugde, want zo goed was de adem niet, maar het lukte met veel discipline. We hebben op de markt nog een tijd gezocht bij de boekenkraam, Ton begon met een schoot vol boeken die hij graag wilde hebben, en eindigde er met een. En ja, toen nóg een, want er kwam een boek van Jorge Semprun in handen, die een grote indruk op hem heeft gemaakt destijds, via een TV-uitzending over het opgraven van doden uit de Spaanse burgeroorlog. Wie ons Berichtenblad leest weet ervan. Ik tikte twee romannetjes op de kop, van Charlotte Bingham, die schrijven kan, en zo waren we 4 euro kwijt. Onverantwoord natuurlijk, maar goed... Later was ik meer kwijt, want de ramp op de Filippijnen laat je niet los. Een dierbare vriendin van mij heeft nog niets laten horen, God alleen weet of zij nog leeft. Vanavond viel er allerlei extra's te doen, dus het liep tegen middernacht eer ik de eerste zinnen van de preek neerschreef. Daar laat ik het dan ook maar bij, want zo te horen heeft Ton het nieuws allang gehoord. Tijd om naar bed te gaan. 

12 november 2013. Een rustige dag, grijs en nat, Ton bleef tot het eten in bed, maar vanavond zit hij beneden te werken. Ik was vroeg op, want ik verwachtte iemand voor het huis, maar die komt nu morgen. Tja. Dat is maar goed ook, want vanmorgen was er een stroomstoring. Alles was uit. Ook de NAS, dus dat was minder. Voor Sinterklaas dan tóch maar een UPS-je vragen, Joop hamerde er al op dat ik die nodig had, maar tot nu toe dacht ik dat er andere dingen noodzakelijker waren. 
Naar het postkantoor moest ik in elk geval, want de nieuwe postzegel van de stichting Het Evangelie in Spanje kon ik halen. Die was gisteren aangeboden door de postbode, maar tegen de tijd dat Ton beneden was, bleek de brave man allang vertrokken. Zo gaat dat hier. Nat was het, en koud ook, maar de zegel vond ik wel mooi...

Die ribbeltjes komen van de scanner. De chi-rho in het vaantje van het Lam werd door de post herkend als een religieus symbool, en dat mag niet, maar toen ik het wat had gedoezeld kon het wel. Herkenbaar genoeg voor ons. Vanmiddag belde onze grote dochter, heel gezellig, en vervolgens heb ik hard gewerkt aan de liturgie voor zondag. Die is naar de organist. Dat is altijd de eerste hobbel, nu kan ik de teksten gaan bestuderen. Morgen, want dat is het alweer een tijdje. ;-) 

11 november 2013. Sint Maarten! In Utrecht is daar in het weekend en op zondag al veel aandacht aan besteed. Hier heb ik niets gezien. Ik ben ook weer overgeslagen met kinderpostzegels. Balen. Vanmorgen alweer vrij vroeg op voor mijn doen: er moesten nog wat vervelende proefjes gedaan worden. Dat was dan ook vervelend. Nooit meer pufjes wat mij betreft. Echt nooit! Daarna fysiotherapie, vanmiddag kwam er niet veel meer uit mijn handen, maar Ton heeft met fysio 15 x resp 80, 82 en 85 kg weggetrapt. Mijn held! Ik doe het hem niet na. Vorige week hadden ze mij 40 kg laten trappen, en dat heeft mijn knie mij nog dagen lang laten weten. Vanavond nog op bezoek geweest, en ik heb een miniem begin van de volgende dienst in de PC gezet, dus mijn dag was vol, en die van morgen (bijna) begint weer vroeg. 

Zondag 10 november 2013 begon met een vreselijke hoosbui, maar tegen de tijd dat wij naar de kerk gingen was het gelukkig droog. Op de terugweg ook, maar het was behoorlijk fris, dat wel. Ton probeerde te lopen, maar na dertig meter had hij al geen adem meer. Jammer. Ik heb brave dingen gedaan als mensen bellen, en proberen pegasus te installeren, dat eerste ging beter dan het tweede. Met Ton heb ik nog een paar stapeltjes omgevormd tot 2 stapels problemen-van-waar-laat-ik-dit. Met de rampen die ons boven het hoofd hangen is elke dag nog korter. Ik word hier wel erg moe van. Morgen vroeg op, dus ik stop maar. 

9 november 2013. Diep depressief vanmorgen, dat trok later, veel later, weer weg. Ton heeft ruim een half uur gelopen op HC. We hebben een uur besteed aan een stapel van 30 cm. 5 cm heb ik weg kunnen gooien, en voor de rest hebben wij beiden 3 uur nodig om het de juiste plaats te geven. Dat schiet niet op. 

8 november 2013 begon heel vroeg. Kwart over zes. Ik had Ton zijn ontbijt gegeven toen ik iets over achten het pand verliet op weg naar het station, net als een groot deel van de mensen die zich over de straat haastten... Op het station kwam de helft van Nederland naar Utrecht toe, dus dat was een gezellige mengeling. De vrouw van mijn oudste neef werd gecremeerd, ergens buiten Zoetermeer, en dat bleek nog een hele reis, maar gelukkig was het droog en niet heel erg koud. Maar het begon wel om tien uur. Met ruim twintig mensen van de familie van Bep, en met mij als enig familielid van Kees, was het een intieme aangelegenheid, waarbij de kleinkinderen de show stalen met muziek, en gedichtjes. Het was warm en lief, en paste bij de overledene. Om twee uur slofte ik richting huis, waar Ton nog maar een uurtje wakker was. Tegen vier uur was hij zover dat hij ook aangekleed was, en naar buiten kon, dus deden wij drie kwartier over een rondje binnentuin e.o. Ton hoest in elk geval minder. Vanavond was hij ook in staat om twee uur een kleine belanghebbendenvergadering bij te wonen, en zinnige dingen te zeggen. Maar toen was de energie ook op. Intussen ligt hij in bed, met nog een kop koffie, en met de lawaaimachine aan. Ik had de PC nog  niet  aangehad, want vanmiddag moest ik ook nog soep maken, voordat de buren en ik boodschappen gingen doen. Dus hij gaat nu ook weer uit. Bijna middernacht. Welterusten!

7 november 2013. Wij mochten ons weer aan de bekwame zorg van onze fysiotherapeuten toevertrouwen. Ondanks zijn favoriete pufje was Ton redelijk ademloos, maar hij heeft zijn taken volbracht. Ik heb op een wat lager niveau getraind, de knie deed wat lastig. Verder hebben wij ons binnen vermaakt met het schrijven van (Ton) en het vertalen van (uw correspondent) stukken voor het nieuwe Berichtenblad van de stichting Het Evangelie in Spanje. Er is weinig tijd voor veel dat moet gebeuren, en er is veel dat ook onze aandacht vraagt. In elk geval zal Ton morgenochtend niet naar de crematie van nicht Bep gaan, dat lukt niet. Hij is erg wankel op dit moment. Zij was de vrouw van mijn oudste neef. Nu is het dus de hoogste tijd om te gaan slapen, of althans een poging te doen. 

6 november 2013. Het is nu, vanavond, 49 jaar na de eerste kus. Het was ergens in september 50 jaar geleden dat ik Ton voor het eerst zag, en wel na de inschrijving aan de Vrije Universiteit. Toen werden wij op weg naar de uitgang door een kamer geloodst waar de Studentenpredikant stond, die ons een hand bood én de mogelijkheid om bij hem (belijdenis)catechisatie te lopen. Vóór de eerste kus waren mijn ogen echter elders bezig... Maar dat is een verhaal dat wij niet zullen oprakelen. Vandaag mochten wij naar Daniël en Ineke, die ons hebben geprikt en gedingest, zodat wij ons veel beter moeten (gaan) voelen, en daarna haalden we bij AH nog wat boodschappen. Ton liep daarheen, het kleine stukje was hem bijna teveel, en daarna reed ik hem naar huis. Vanavond aten we een kersenflap, die we bij Albert de Verwenner hadden aangetroffen, en omdat ze lekker waren, nogal klein en morgen zeker niet meer vers aten we de andere ook maar op. Er zaten er nu eenmaal vier in de verpakking. Dus als wij morgen klagen over het gewicht is dat terecht en eigen schuld. Maar ja, Habakuk zei: vier uw vierdagen (Oude vertaling) en Jezus Zelf zei dat de vrienden niet kunnen vasten in nabijheid van de bruidegom! 

5 november 2013 was een dag waarop het pas ophield met regenen toen de winkels allemaal al dicht waren. Dus dat komt morgen wel. Omdat wij de hele nacht om het hardst hebben liggen hoesten, was het een zegen dat wij vandaag geen externe verplichtingen hadden, maar dan kom je wel laat op gang. Ton en ik hebben desondanks beiden nog wat geschreven en vertaald met betrekking tot het komende berichtenblad. Ik was vol moed begonnen aan een verslag dat kort zou zijn, maar achteraf 15 bladzijden lang ik. Tja, dat schiet niet op. Maar ik moet het toch wel gewoon vertalen om het goed te begrijpen, zo goed is mijn Spaans niet, dat ik de essentie er uit zou pikken en weergeven in een paar woorden. (Hoewel: het is een zootje, en wij moeten er wat aan doen komt volgens mij na drie bladzijden typen wel in de buurt. We zullen zien wat er verder nog staat.) Nu is het tijd om te gaan slapen. Dat wordt wel morgen, maar toch...

4 november 2013. Vandaag mochten wij ons weer naar de fysiotherapie begeven. Ton was een uur in de war, dus hij lag ontspannen de krant te lezen, toen we nog maar drie kwartier hadden... Maar goed, we waren op tijd. De bloeddruk was goed, maar het geheel moest wel een tandje lager dan normaal. Toch is het goed om weer op de been te zijn. Vanmiddag heb ik op zolder een en ander proberen op te ruimen, en deed enkele gruwelijke ontdekkingen... (nee, geen lijk) maar na een uurtje kwam ik hoestend en proestend naar beneden met maar één gevulde vuilniszak. Verder was het voornamelijk verplaatsen. Om vijf uur was de zon al goudgerand onder, en toen belandde ik bij mijn buurman die tekst en uitleg gaf van de gruwelijkheden die ons boven het hoofd hangen, vanwege de fundamenten. Brrrrrr... Vanavond hebben Ton en ik anderhalf uur besteed aan het wegdoen en uitzoeken van een miezerig klein stapeltje papieren. De helft moest natuurlijk bewaard, maar waar? Tja, wie bezit vergadert, vergadert smart. En dat is waar, beste Prediker... Maar wie niets bezit is er niet beter aan toe. 

Zondag 3 november 2013 was Ton nog steeds te ziek om naar de kerk te gaan. Ook 's middags was hij niet in staat mee te gaan naar de traditionele commémoration des morts in de Pieterskerk, dus ging ik op de fiets. Gelukkig was het, na een gigantisch onweer eerder op de dag, dat lang aanhield, bijna droog... Vanavond heb ik de website van de Stichting Het Evangelie in Spanje weer wat bijgewerkt, i.v.m. de Synodevergadering daar, en zo komt de zondag vanzelf om. Ik ben nog niet eens toegekomen aan de postzegels. Ik had verschillende mensen gevraagd mij centen-en-guldenzegels terug te sturen, en alle lieverds hebben dat gedaan. Zelfs kwam er een retourenveloppe aan waarvan de zegel, die ik er toch zeker-weten op meende te hebben geplakt, losgeraakt was. Mijn excuses, ik heb geen idee wie dat lot getroffen heeft, maar dat spijt me zeer. Heel veel dank aan alle goede vrienden die aan mijn verzoek gehoor gegeven hebben. Komende week zal ik hopelijk tijd vinden om ze af te weken en een plek te geven. 

2 november 2013. Helaas, het was een moeilijke nacht, en Ton is gewoon nog ziek. Ik had de wekker staan op half zeven, dan zouden we op tijd zijn voor de militaire Allerzielendienst in Best, maar helaas, om een uur of zes was het wel duidelijk dat het er vandaag niet van zou komen. Jammer. Gelukkig stonden er om drie uur al foto's op facebook. Dat is toch wel geweldig, tegenwoordig. Dan ben je er een beetje bij.
Wij keken later naar de herdenking van prins Friso, als representant van al die anderen... Ontroerend, als iemand zoveel positiviteit en liefde bij anderen kan losmaken. 's Avonds ging ik nog even het hoekje om teneinde René v L te feliciteren. Ik viel met mijn neus in de boter: ik mocht aanschuiven: ze gingen net gourmetten. Daar ben ik dol op, en ik had wel voor Ton gekookt, maar zelf had ik meer gesnoept dan gegeten, dus dit kwam heel goed van pas. Het was ook erg gezellig: echt een cadeau dat ik kréég, terwijl je gaat om iets te brengen. :-) Toen ik thuis kwam heb ik nog even voor Ton gezorgd, de computer aangezet, maar nu is het alweer zondag, dus hij gaat uit. Heb een gezegende zondag allemaal. 

1 november 2013. Allerheiligen. Onze dag was rustig, ik deed een paar klusjes, Ton had een pyjamadag, en 's avonds deed ik boodschappen met de buren. Hoera! Wat een geluk. Morgen hopen wij naar Best te gaan, Ton ziet er naar uit. Ik hoop dat het lukt. 

31 october 2013. Hervormingsdag! Wij mochten vandaag weer naar de fysiotherapeuten, die Ton aan- en mij ingepakt hebben. Het was een redelijk droge dag, en Ton liep zowel heen als terug. Daarna had hij genoeg van het actieve leven, en beperkte hij zich tot het lezen van Catullus, Tibullus en Cicero. Ik sliep een uurtje na terugkomst, al had ik allerlei plannen... het lukte niet. Jammer van het spoorkaartje dat op moest. Het is niet het eerste kaartje dat ik heb laten verlopen, al vind ik het zonde. Wel deed ik nog wat boodschappen, en daarna moest ik natuurlijk meteen mijn post in de keuken innemen. Vanavond heb ik het eerste artikeltje voor het komend Berichtenblad vertaald. Nu anderen nog zover krijgen dat ze een bijdrage leveren. En een gedicht zoeken. 

30 october 2013. Wij mochten vandaag weer naar Daniël en Ineke, en nu maar zien hoe dat uitpakt. Wij hadden een late afspraak, maar gelukkig hielden wij het droog. Ton heeft op de heenweg gelopen tot aan de Walsteeg, en terug helemaal. Even dacht hij minder te hoesten, maar hij kreeg me straks toch een hoestbui!!! Vreselijk. Het is nog lang niet over. Maar wie weet.. morgen? Morgen is het Hervormingsdag. Dag van dankbaar gedenken. 

29 october 2013. Gelukkig, aan ons huis was geen schade te zien, alleen wel veel troep, dat moet nog worden opgeruimd. Ik ben even op het dak geweest. Tons hoest zit wat losser, maar het klinkt nog erg, en het is afmattend. Dat merk ik zelf ook nog. Er komt weinig uit onze handen. De waslijst dingen die nog moeten wordt steeds langer, en ik kan die niet eens meer bedenken. Aan het eind van de middag was Ton ein-de-lijk zo ver dat we nog naar buiten konden. Ik moest wat boodschappen doen, maar dat had ik ook alleen kunnen doen. Nu heeft hij in elk geval een half uurtje bewogen, op HC. En een kopje koffie gedronken bij de Babbelaar. Ton ligt al in bed, ik ga ook maar... het oud-papier staat voor een deel buiten. De rest komt morgen, heel misschien.

28 october 2013. Het was een reuze storm. Ongeveer net zo erg als toen Cathy precies 15 jaar geleden werd geboren. 

Een jaar later kwamen de andere drie ter wereld, dus vandaag is het hun veertiende verjaardag. Heel veel felicitaties, allemaal! 
Mijn lief hoest zijn longen nog uit zijn arme lijfje, en dat kost hem oneindig veel energie. Ik hoest onverstoorbaar door, dus ik hoefde de longarts niet zoveel uit te leggen vanmiddag. Er is wat onderzoek gedaan, foto, bloed enzovoort, over een maandje nog weer een serie, en dan maar hopen dat er iets uitkomt. Zo op het oor en het zicht is er niets aan de hand. Hoesten tussen je oren? Het ís een manier om aandacht te krijgen. Maar wel een lastige. ;-) In elk geval ben ik nu weer van het gezeur af dat ik eens naar de dokter zou moeten gaan. De uitslagen van Ton van vorige week zijn er ook: hij is niet slechter, al voelt hij zich minder fit. Dat is in elk geval positief. Nu het fit-sleuteltje weer vinden. (Rolstoel in de schuur zetten?) 

Zondag 27 october 2013. Ondanks het extra uur dat de wintertijd ons bood, bleken de inspanningen van de afgelopen week echt te veel voor Ton. Hij had zo graag naar de kerk gewild, maar het ging niet. Heel de dag heeft hij niet anders gedaan dan TV-kijken, hoesten, slapen en suffen. Ik ben vanmiddag bezig geweest met de postzegels, en heb gekeken welke van de zegels die ik vorige week kreeg een plekje kregen in de verzameling, welke ik deze week nog ga versturen, in de hoop ze ook terug te krijgen van de begunstigden (natuurlijk via een voor-gefrankeerde enveloppe) en welke naar de zending gaan. Dat kostte nog heel wat tijd, en een pijnlijke rug. Intussen is het duidelijk dat Ton gewoon ziek is, en morgen niet naar de fysiotherapie gaat. Ik had daarna nog een afspraak staan waar ik op de fiets heen zou, dat wordt nu, gezien de verwachte storm, de bus. Maar we hopen vannacht nog wat te kunnen slapen. Morgen moet het maar weer eens beter gaan. 
Dan zijn ook onze kleinkinderen jarig, echt jarig, en wij feliciteren ze van harte! Dat dit een mooi begin mag zijn van een gelukkig jaar, lieverds. 

26 october 2013. Na een slechte nacht werd ik om tien uur wakker van een sms-je. Voldoende wakker om mij provisorisch aan te kleden en op de fiets te stappen, ja, nog zónder koffie!!! Zo kon ik een aantal onmisbare onderdelen voor Tons ontbijt gaan halen... Dat betrof drie winkels, en nog heb ik maar een deel, maar goed, voorlopig waren we even gered. Ton was weliswaar wakker toen ik thuis kwam, maar zijn hartje sliep nog, dus de koffie was heel welkom. Toen de krant half uit was moest het ontbijt toch maar geschieden... Dat nam nogal wat tijd. Vervolgens nam ik een bad, dat was toch prettiger, en als de tape losging, nu, dan was dat maar zo. Het grootste deel bleef redelijk zitten, geloof ik. Daarna maakten wij ons toilet, want de helft van onze kleinkinderen vierde alvast de verjaardag. 14 en 15 werden ze. 
Het weer werkte mee, het openbaar vervoer wat minder, maar wij waren er om half vijf, toen onze jongste alweer wegging. Aangezien wij nog knallend hoesten, moesten we de omhelzingen achterwege laten. Ik ben er voor om dat in het vervolg maar helemaal te doen. We hebben veel te weinig conditie voor die luxe. Het was gezellig de kleinkinderen te zien, vandaag hebben wij alleen Amber gemist. Parel en Mik brachten ons thuis, met Mik bedolven onder de rolstoel... Hij moest nog een noodstop laten plegen vanwege de kreukel waarin zijn maag lag. Voor zevenen waren wij thuis, moe, maar tevreden. En nu is het de hoogste tijd, opdat wij morgen de dag des Heren nog kunnen eren... 

25 october 2013 was zo'n dag waarop van alles mis liep. Vannacht sliepen wij slecht, dus hebben we halverwege de nacht lang liggen praten over theologie, doodgaan en dat soort vrolijke zaken... :-) Met als gevolg dat wij laat op waren en langzaam op gang kwamen. Bovendien werden we steeds gestoord. De apotheker kwam tweemaal spullen brengen, (en het laatste was ook  niet wat we hadden moeten hebben, zucht), en er kwamen mensen voor goede doelen aan de deur. Alleen weer niet de kinderzegels dit jaar. Wat is dat nu toch? Voor de bijna jarige kleinkinderen maakten we kaarten, dat kostte veel tijd, veel meer dan je er aan af ziet, maar dat maakt niet uit... alleen kan ik niet garanderen dat ze morgen aankomen, al waren ze om kwart over vier op de bus. Nog een paar kaarten die nodig waren, het lijkt allemaal niets, en je verdoet er een hoop tijd mee. We liepen lekker tegen elkaar te blaffen, want Ton is net zo beroerd aan het hoesten als ik, dus het is een honds bestaan. Goed, dan is het vijf uur, anderhalf uur later dan gepland, je wilt de stad nog in voor kleinkindercadeaux, maar... haal je het dan nog wel? De ene keer zijn de buren om half zes al klaar om te gaan, de andere keer kan het een uur langer duren. Toch maar niet geriskeerd. Dat had ik beter wel kunnen doen, want om half acht was er nog niemand thuis. Ton had ik intussen eten gegeven, zelf wat gesnaaid, hetgeen slecht is voor de lijn, maar die is toch al desastreus. Dus zijn er geen boodschappen gedaan. Tja, toen ben ik maar begonnen aan het fijnmalen van de soep, dat kon ik niet eerder doen omdat de keukenmachine veel lawaai maakt. Dan hoor je de bel niet altijd. Nu ja, de soep staat in de koelkast, dat is dan iets. 
Een spannende CD wilde niet starten en bleek dus een verkeerd gekocht cadeau. 
Een stijgje op mijn oog zorgt voor hinder, de blauwe plek op mijn knie ook, maar de schouder doet niet meer moeilijk, de elleboog weer wel. Maar ook een hinkend paard kan de finish halen. Ton is vanavond weer in de tobbe geweest, en nu ligt hij hoestend en proestend naar P & W te kijken. Wat een droef gebeuren is dat rond wijlen de huisarts in Tuitjehorn. Al die mensen die op de stoel van het recht gaan zitten en het zo goed weten! Geen wederhoor, want dat vonden ze niet nodig. God behoede ons en onze rechtstaat. :-( De familie van de overledene is dankbaar, dat is goed. Maar de huisarts had ook familie... ... ... 

24 october 2013 was, naar men zegt, de laatste fraaie dag van deze maand, en wellicht van dit jaar. Voor ons was het een dagje medisch, met blauwe luchten waar we niet zo uitbundig van hebben genoten als wenselijk. Vroeg op, we hadden zelfs een tram eerder dan we hadden verwacht, - ik had ruim de tijd ingecalculeerd voor het onoverzichtelijke gebeuren op het station en bij het zoeken naar de tram - en zo konden we net een kopje koffie drinken voor wij ons, keurig op tijd, meldden bij de cardioloog. Die kwam net... de vorige patiënt ophalen, een van de kerkgangers die afgelopen zondag in Zeist mij juist had verteld hoe goed de dienst van Ton daar wel niet was geweest. Er was dus even een geanimeerde reünie (et dialogue des sourds) gaande, waar de dokter grinnikend naar keek, voordat hij zijn patiënt overhaalde om mee te gaan. Een kwartiertje later waren wij aan de beurt, en er werden afspraken gemaakt voor nader onderzoek. Maar goed, dat duurt natuurlijk maanden allemaal. Bloed werd wel meteen afgenomen, en een hartfilmpje toonde aan dat de boel behoorlijk onregelmatig was. Kortom: mijn gedachte dat het minder ging leek ondersteund. We zullen het t.z.t. wel horen. Wij haastten ons terug naar de tram, die ook direct aankwam, en zo kon ik Ton nog net thuis brengen en zijn lunch geven in plaats van het leven te vieren in de cafetaria van het ziekenhuis, voordat ik op de fiets naar de huisarts ging om te klagen over de hoest. Zij dacht dat het wel eens bronchitis kon zijn. Dat wordt ook nog uitgezocht. Een keer. Toen ik op de fiets wilde stappen raakte in uit balans, en natuurlijk viel ik net op mijn linkerkant. Een vriendelijke engel plukte eerst de fiets van mij af, en daarna mij van de grond. Er zijn zoveel aardige mensen op de wereld. Het ging allemaal wel, maar ik vond de fiets wel erg zwaar trappen. De fietsenmaker duwde even hier, morrelde daar, schroefde het zadel los en weer vast, pompte de banden op, en dat was allemaal service! Ik kwam vandaag alleen maar schatten van mensen tegen. :-) Toen moest ik nog even snel iets opzoeken en mailen naar de huisarts, zodat ik net twee woorden kon wisselen met mijn zusje, voordat ik met Ton naar de fysio liep. Ja, hij liep ook! Het was me wel een medisch dagje! Aan de Overkant bleek toch dat mijn knie niet ongeschonden was, ja, die dus, ik heb 'm later maar getaped, en dat mijn schouder en elleboog pijn deden wist ik al. Toch maar lichtjes bewegen, zei de peut. En dat liet hij mij dus voorzichtig doen. Vanavond heb ik de financiën van twee maanden in de computer gezet, maar de halve afwas staat er nog, en die blijft staan tot morgen. Het is tien voor middernacht. 

23 october 2013. Vanmiddag gingen wij naar Daniël en Ineke. De laatste is langer met mij bezig geweest dan de eerste met Ton. En het lijkt af en toe alsof ik minder hoest. Totdat ik begin te praten. Straks had ik een kleindochter aan de lijn, en dat lukte toch maar even. Ton kijkt naar een vreselijke crimi, en ik heb wat onbelangrijke dingen aan de PC gedaan. Ik heb nog steeds een koortsig gevoel. Morgen beter. Dat moet maar. 

22 october 2013. Het was een heerlijke dag, twintig graden, maar voor mijn verhitte body was toch een jas wel nodig, toen wij uiteindelijk toch nog uitgingen. We liepen langs de Oudegracht, oneven zijde, en zagen dat er al een aardig stuk letters van U(trecht) was gerealiseerd. Volgens de website 100 meter intussen. Aardig détail: voor het huis van de dominé daar werd geschreven over de eeuwigheid. :-)  Iedereen met een ruime beurs kan meedoen. Het gedicht is meer gezwam dan gedicht, maar goed, het idee is erg aardig. En als het goed is komt er a.s. zaterdag weer een stukje bij. We zullen het zien. Een keer. Ton heeft alles bij elkaar een half uur gelopen met de stok. Dus niet achter de rolstoel. Weer een stukje zwaarder, dus dat is goed. Het allerlaatste stukje liep hij alleen, want Joop had aangegeven nog iets te willen proberen, een extra DNS-server zó laten aanspreken dat die de lakens uitdeelt, en niet de router, die erg beperkt is. Na heel veel slim denkwerk is het hem gelukt ook. Maar goed, dat betekende dat ik op tijd thuis wilde zijn om hem binnen te laten. Ook dat lukte. Een extra toegangspunt op mijn netwerk werd ook gerealiseerd, maar het gekke is dat het mobieltje daar zonder problemen op inlogt, terwijl mijn gelukzalige nootje het maar blijft proberen. Geen idee waar dat aan ligt. Mijn grijze massa is nu een grijze brei geworden, het hoesten gaat onverminderd door, behalve als ik héél stil zit, dus ik ga daar nog maar even mee verder, voordat de verschrikking van de nacht weer aanbreekt. Tot morgen.

21 october 2013. Driekwart van de nacht was ik aan het hoesten, gelukkig is Ton meer dan een beetje doof... Hij is vandaag alleen naar de fysiotherapie gegaan, ikzelf zag het niet zitten, want ik was op, koortsig, en niet geschikt voor enig goed. Ton kwam ook weer zelf terug, en ging later nog eens naar de brievenbus, dus hij heeft het gebrek aan beweging van gisteren wel weer goed gemaakt. Joop kwam nog een dingsigheidje doen, maar dat lukte niet, het was mooi en dapper geprobeerd, maar het modem van Tele2 werkte niet mee. Ik zou het niet kunnen navertellen, al zat ik er bij. Nu is het laat, en er staat nog een afwas, dus ik moet kiezen tussen nu (nee...) en morgenochtend (hè néé!) Eerst maar eens flink hoesten. Het is bij de konijnen af. 

Zondag 20 october 2013. We stonden héél vroeg op, Ton stelde zich tevreden met koffie en een croissant, hij zou het ontbijt wel krijgen als ik terug kwam. Toen ik dat tegen een uur deed was hij net wakker geworden. Vagelijk heeft hij wel een stuk kerkdienst gezien op de TV, maar dat was zeer vaag. Ondanks een nacht waarin wij nauwelijks geslapen hadden, maar wel gesuft, ging de dienst vanmorgen wonderbaarlijk goed. En dat meen ik letterlijk. Een uur ervoor hoestte ik nog de longen uit mijn lijf, maar tijdens de dienst hoefde ik maar een keer of vijf mijn hoesten te smoren in een dikke prop stof. Ik heb, behalve de groet, dan ook vrijwel niet gezongen, en de versterker stond helemaal op zijn maximum, daar zorgde Teun zorgvuldig voor, en het gebed van de gemeente deed de rest. Ik had bijna niet durven hopen dat het zo goed kon gaan. Later kwam de hoest weer terug, maar ja, toen waren ze al opgehouden met hun gebed. ;-D 
Eenmaal thuis ben ik aan het ontbijt begonnen, en dat genoten wij langzaam. Ik had Ton net overgehaald om naar buiten te gaan... even de bossen in wellicht, maar toen kwam er een telefoontje, dat de jongste telg met man en telgen in de buurt waren. Ze wilden eerst nog naar het Universiteitsmuseum, en dan kwamen ze naar ons toe. Met een uurtje. Dat werd iets meer, en toen waren de ouders aan hun eind, en de kinderen wilden alleen rustig spelen met de spullen uit de la, dus het werd een rustig bezoekje. Het spel met de magneten is hogelijk favoriet. (Ook bij de meeste volwassenen). De herfstvacantie is net begonnen, maar de ouders zagen er nú al uit alsof ze aan het eind van hun Latijn waren. Och arme. Nu waren wij dat ook, toen zij huiswaarts gingen, met wat extra bagage, door een vriendin van ons met een iets ouder jongentje hier een paar weken geleden neergezet, dus wij zonken amechtig neer, en wilden alleen zwijgen en wat lezen. Maar het was leuk ze allemaal te zien! 
Aan de postzegels ben ik niet eens toegekomen, terwijl ik van twee dierbare mensen een enveloppe had gekregen. Inmiddels heb ik de dienst op het web gezet, en de ogen vallen dicht. Bovendien moet ik de keel nodig weer smeren. De dag door Uwe Gunst ontvangen is wat mij betreft geheel voorbij. :-)

19 october 2013. Ton hoest intussen ook, en voelt zich evenmin echt lekker als ik. Jammer, ik had een stille hoop dat hij het morgen over kon nemen, mocht dat nodig zijn. Nu zal de gemeente mijn erbarmelijk gehoest moeten uitzitten. We zijn aan het eind van de middag toch nog even samen naar HC gegaan, en ja hoor, juist toen wij buiten waren begon het zachtjes te regenen. Gelukkig kon ik voor een groot deel onder de bomen blijven, we werden niet erg nat. Ton liep, alles bij elkaar, met moeite 20 minuten, en hij wielde er nog een kleine tien. Nu kijkt hij naar het nieuws van 10 uur, en ik leg mijn dingen klaar voor morgen. Heb een mooie, gezegend zondag allemaal. Mocht je het nog niet weten: God houdt van je. Ja, van jou! Goed hè? 

18 october 2013. De keelpijn is nog niet over. Ton heeft een goede, lange nacht gehad,en hij heeft vanmorgen zelfs koffie voor ons gemaakt. :-) Ik ben nog zo duf als een konijn. Waar komt die uitdrukking eigenlijk vandaan? Het zijn aardige beestjes, en niet per definitie dom. Zeker niet in natuurlijke staat. Een stuk slimmer dan ik dus, want ik kan me nog niet eens concentreren op het Onze Vader. Ton had een pyjamadag, en sterker: een bed-dag. Hij geniet ervan. Ik heb boodschappen gedaan met de buren, bless them. Verder heb ik voornamelijk gehoest. En pepermunt en dropjes vergat ik te kopen, terwijl dat het belangrijkste was. Maar vroeg naar bed. 

17 october 2013. Een nare nacht met een scherpe keelpijn, waarbij je niet lekker in slaap valt. Anderhalve rol pepermunt hielp ook niet echt, maar het was beter dan niets. Dat is vandaag niet beter geworden, integendeel, dus praten is pijnlijk en naar. Lauw water... Vanmiddag mochten wij naar fystiotherapie, ik werd weer in de tape gewikkeld, dat helpt wel, maar waar ik graag wat extra ondersteuning voor de knie wil, werd dat afgewezen, hij moet eerst maar vier tot zes weken de kans krijgen om het zelf te doen. Hallo! Terwijl mijn knie last heeft van een verkeerde beweging op de fysio, en ik denk: geef het ding een steuntje, dan kan ie het volgende week zelf. Tja, ook daar is enige systeemdwang, dat merk je als je goed luistert. Vanmiddag en vanavond heb ik mij bezig gehouden met de dienst voor zondag, en natuurlijk met koken en afwassen. Vandaag maar eens vroeg naar bed, want ik ben op. 

16 october 2013. Ik ben al dagen mijn beste bril kwijt, en ik moet het nu met mijn chique bril doen, tot mijn irritatie. Die is wankel en niet goed van sterkte. Maar verder was dit een dag waarop wij lang hebben gewacht: Daniël en Ineke waren vandaag weer in de practijk, en wij mochten er heen. Ton is heftig aan de druppels, Ineke was met mij wat voorzichtiger, er moest eerst nog een en ander opgeruimd worden. Nu heb ik wel keelpijn, help. Regen en drup? En zondag dienst. Bid voor mij. Verder is Tons vader 133 jaar geleden geboren, en dat hebben we alsnog gevierd met een stukje taart, al is dat ook slecht voor onze lijnen. Ton zit de laatste weken toch telkens weer op of over het randje van wat hij wegen mag, en ik ben al heel lang tien kilo zwaarder dan ik mijn maximum vind. Daar word ik niet blij van, maar het zoetigheidje moest toch maar: het is een goede traditie om de ouders in ere te houden op een prettige manier. Vanavond heb ik aan de dienst gewerkt, en aan mijn uiterlijk, maar dat laatste is minder belangrijk. Morgen zal mijn haar er wel niet uitzien. Dat is van later zorg. Nu is het de hoogste tijd om Ton naar boven te lokken. Morgen is het weer een volle dag. Eerst het vuilnis nog. Oei. 

15 october 2013. Ton had vannacht 7 uur achtereen geslapen, een unicum, maar hij werd niet uitgerust wakker. Wij moesten vanmiddag naar Kaatsheuvel om afscheid te nemen van een zeer dierbare vriend. We hadden een reisschema met ruime overstaptijden, en zo gingen wij om vier uur de deur uit om daar rond kwart over zes aan te komen. Toen moesten we het rouwcentrum nog vinden, na een kwartiertje lopen door het dorp, en aangezien het regende viel dat niet mee. Nu hadden we nog een half uur, maar de aanwijzingen waren onduidelijk en schaars. We zochten een toevlucht in een kloosterachtige gang, waar in elk geval een toilet was, en na verloop van tijd kwamen er mensen onze kant op die voor dezelfde gelegenheid kwamen. Zij gingen eerst de regen in, dus een deel van de zoektocht hadden zij al achter de rug toen wij ons buiten waagden. Uiteindelijk bleek de toegang een onverlicht paadje te zijn naar een bijgebouwtje dat toen wij aankwamen nog onverlicht was. De dode lag vredig te slapen met een grinnik achter de mondhoeken. Hij wist intussen. Het was een emotioneel afscheid, en de familie stelde het zeer op prijs dat de dominee gekomen was. Een van de familieleden bracht ons helemaal naar Tilburg met de trein, en dat scheelde geweldig. Zo waren wij om kwart voor tien alweer thuis, ondanks de vertraging in Den Bosch. Om tien uur zat Ton achter zijn kop dampende soep. En nu is het allang weer woensdag. Mijn schoonvader zou verjaren, had hij nog mogen leven. We zullen het gepast vieren. ;-)

14 october 2013. Het zou droog zijn vandaag, maar dat bleef het niet. Gelukkig wel toen wij naar fysiotherapie gingen. Daar had Ton een gesprek over ademtechnieken, waarvan hij de helft al toepaste. Daarna zocht ik wat dingen bij elkaar om naar Maryse te gaan om voor de verandering met háár computer te spelen. Na een paar uur had zij enige snelheidswinst, en we hadden gezellig gekeuveld. Vanavond heb ik de liturgie voor zondag in de computer gezet, en als ik heel snel ben lig ik om 1 uur (bijna) in bed. Een plezierige dag. 

Zondag 13 october 2013. Slechte nacht, dus Ton blijft op het huis passen. Het hoost hier ook, dus dat maakt alles ook lastig. Heb een gezegende zondag! Zo ging ik dus al ruim voor achten vanmorgen met frisse tegenzin de herfststormen tegemoet... De putten konden de regen allang niet meer bergen, en op busstation West stond windkracht 8 met een onophoudelijke douche. Natuurlijk moest de buschauffeuse vijf minuten extra koffie drinken, zodat we te laat weggingen, en zij zich krampachtig in alle bochten wrong om dat weer rukkend in te halen. Oef! Ik ben al geen held in de bus, dus van werken kwam het moeilijk... Het alternatief was de trein, maar die heeft slechts drie minuten om over te stappen in Geldermalsen, en daar heb ik al vaker mijn neus gestoten. Lastig dilemma. Voor de trein van 8 uur 11 was ik net te laat. Tja. Het weer zorgde ook voor een matige bezetting van de kerk: 12 kerkgangers naast de organist en de voorgangster. De Heer was er wel, dus de rest was bijzaak. Het was een dienst in Gorcum met Goed Nieuws. :-) Ton had geslapen, dus wilde hij wel iets toen ik eindelijk thuis was. Later viel hij weer in slaap, en ik ging op verjaarsbezoek bij een lieve vriendin om de hoek, waarna ik de dienst op het web zette... We aten laat, Ton bleef op bed, en we zouden allang slapen, of pogingen doen, als Ton niet persé die Gretta Duizenberg wilde horen en zien. In elk geval lijkt het buiten iets rustiger.

12 october 2013. Alleen maar hard gewerkt aan de dienst. Ton wil mee, dus we moeten vroeg op.

11 october had best vrijdag de dertiende kunnen zijn... maar alles kwam min of meer goed. Er zou hier een vergadering zijn van Het Evangelie in Spanje, om 12 uur. Het hoosde om die tijd, en twee bestuursleden kwamen later, door narigheden onderweg. En we móésten om 14 uur klaar zijn. Dat lukte bijna. Mijn netboekje, dat ik gisteren al had opgeladen, en dat toen dus ook de gelegenheid had gehad om zich te buiten te gaan, besloot vandaag aan updates te werken. Daarvoor ging het drie keer opnieuw opstarten, onder andere tijdens de vergadering, toen ik boven even een papier haalde en het niet kon verhinderen. Weg notulen. Ik kreeg een deel terug, ging daarmee verder, maar aan het eind van de vergadering kreeg Word kuren, en later bleek het document niet opgeslagen. Ook temp-files kreeg ik niet aan de praat. Kortom: alles na punt twee was weg. Het kostte, na het boodschappen doen en het koken, (ook dat nog) grote concentratie om het meeste terug te vinden in mijn wankele geheugen. Nu is het half elf, en ik moet nog beginnen aan de preek. Natuurlijk ben ik ook helemaal kwijt waar de lezingen over gaan, want er is zoveel tussendoor gekomen... Ik ben er niet blij mee, maar we zullen maar blijmoedig aan het werk gaan. 
Voor wie het interesseert: Edy ten Berge staat zaterdag en zondag van 11 tot 17 uur op een evenement bij Mondileder in Soesterberg (Amersfoortsestraat 76 • 3769 AL Soesterberg • teL: 0346 35 20 07)met een demonstratie van zijn nieuwste producten. Waaronder een schemerlamp speciaal ontworpen voor gloeilampen. Een schemerlamp met een nieuwe ledlichtmachine, bestuurd met een I-pad. Een hanglamp met led. Dimbaar van koel naar warm licht. Hij is een geweldige kunstenaar, dus ik raad iedereen aan om er een kijkje te nemen.

9 october 2013. Ton was vrij goed van adem vandaag. Maar opschieten ho maar! Ik kan er ook wat van, want ik heb een ellenlange lijst met dingen die voor vrijdag af moeten, en ik heb het gevoel dat ik niet anders deed, vanavond, dan stapels heen en weer schuiven, en papieren zoeken die ik net in handen heb gehad. We hebben toch nog een klein stukje gelopen, mijn lief zocht een boekje om zijn zwager in het Oosten des Lands te plezieren, maar kon het niet vinden. Wel scoorde hij twee boekjes voor zichzelf, en toen ik die betaald had vond hij uittrekseltjes uit de Geschiedenis der Franken, van Gregorius van Tours. Of die ook nog mee mocht... ja, nou ja. Ik plaagde hem met de vraag welk boek hij dan het huis uit zou doen. De aardige juffrouw in de winkel kreeg medelijden met hem, omdat hij zolang had gezocht en het gewenste niet gevonden had, dus Ton kreeg de Geschiedenis zomaar als cadeautje mee. Er zijn veel lieve mensen om ons heen. :-) Hij zit er de hele avond al in te lezen.  

8 october 2013. Alkmaars ontzet. Maar aangezien wij ontzettend laat waren vandaag, kwamen wij daar niet aan toe. Aan het eind van de middag waren wij wel op tijd om onze (schoon)zoon René te feliciteren met zijn verjaardag. Zijn moeder en zussen kwamen ook en er waren wat vrienden langs gekomen, dus de kombuis en de salon van De Vlieland waren goed gevuld met vrolijke mensen. Parel bracht ons terug naar het station, en zo waren wij om half acht weer in Utrecht. Om kwart voor tien streek ik achter de computer neer om de rest van de liturgie in de computer te zetten, nu is het kwart over een, en de hoogste tijd om deze aangename dag te besluiten.

7 october 2013. Wij feliciteren René, onze schoonzoon met zijn verjaardag morgen. Wij deden vandaag weinig nuttigs behalve hard werken bij de fysiotherapie. We waren er beiden moe van. Joop kwam vanavond toveren, zodat de website weer zichtbaar is. Dat zou je nu moeten zien. ;-)

Zondag 6 october 2013. Vandaag is het 59 jaar geleden dat Ton met zijn Beppie in het huwelijk trad, en wel in de Klaaskerk hier in Utrecht. Vanmorgen gingen wij braaf naar de Pieterskerk, waar vrij veel mensen waren. Dat zong weer lekker. Ton liep bijna heel het stuk naar huis terug. Het was aangenaam weer, maar hij was wel heel erg moe, dus hij heeft wat gedut, terwijl ik bij de buurman ging spelen met een SSD-kaart. Daar ging ik noodgedwongen 's avonds na het eten mee door, want voor twee dummies was het wel op je handen lopen, maar wij zijn er uit gekomen, compleet met een opstartmenu. Jawel! Wij voelden ons heel knap, om kwart voor twaalf. Maar voordien zijn Ton en ik nog naar de Vesper in de Klaaskerk geweest, en dat was bijzonder mooi op zich, het was bijzonder voor Ton op zijn huwelijksdag, en we ontmoetten nog een paar goede vrienden. Daar word je blij van. 

Overigens is er een probleempje met de website: die wordt niet goed gezien. We proberen er iets aan te doen. 

5 october 2013. Nog een dag met redelijke temperaturen, boven het gemiddelde. We gingen naar HC voor een paar boodschappen, en opdat Ton nog wat kon lopen. Alles bij elkaar werd het in gedeelten een half uur. Met moeite. Morgen zouden we graag naar Gorcum gaan, waar de Lutherse gemeente viert dat de Schuilkerk 25 jaar geleden na een intensieve renovatie werd opgeleverd. Het zit er niet in, zeker niet met O.V. Het zou betekenen uiterlijk om zes uur op, of nog eerder. Dat trekt Ton echt niet. Maar het is half elf, en hij is klaar om naar bed te gaan. Normaal leven we pas op om die tijd. We gaan het proberen. (Dat werd dus niets!) Heb een gezegende zondag allemaal! 

4 october 2013. Dierendag, dankzij Franciscus van Assisi, die ook de vogels en zelfs de wolf het evangelie, de goede boodschap, van Gods liefde voor alle schepselen bracht. We hebben vandaag dus alleen maar vis gegeten die tóch al dood was... ;-) 
Verder ben ik naar de Aldi in Bilthoven geweest, waar ze nog wel de waterkoker hadden, die helemaal van glas is aan de binnenkant, en waar het water niet in aanraking komt met het al dan niet roestvrije staal. Dus nu hoef ik voor mijzelf het water niet meer in een glazen kan te koken in de magnetron. Een wonderlijke wereld. Maar goed... gisteren lukte het niet, vandaag wel. Ik was net op tijd terug om het grootste deel van Tons maaltijd bijna klaar te hebben voordat Joop kwam, die mij hielp mijn website om te leiden van de provider naar mijn eigen NAS. De flessenhals is nu mijn eigen router, dus ik hoor graag van jullie of mijn website nu echt een stuk langzamer laadt, of dat het meevalt. Voorlopig kan ik in geval van nood nog terugvallen op Strato. De mail gaat nog wel via Duitsland. Komt ook nog wel. Ik ben Joop wel heel dankbaar dat hij zoveel van zijn karige vrije tijd stopt in het onderhoud van mijn systeem. Ton is bezig geweest met stukken en telefoons, jammer dat hij van het heerlijke weer vandaag niet heeft genoten. En nu als de wiedeweerga aan het werk voor volgende week. Klaar met spelen!!!! Internetten gaat opeens ook niet meer onder XP. Kennelijk een Vingerwijzing. Dus deed ik de afwas, en zie dat internetten onder Win7 nu in elk geval gaat. Straks verder, het is al morgen. Welterusten!

3 october 2013. Ondanks weer een slechte nacht vond de fysiotherapeute Ton vandaag een stuk beter. Hij had vlak voor we weggingen zijn beste pufje genomen, dat scheelt. Zelf voelde hij zich nog uitgeput van de afgelopen week. Maar goed, altijd prettig als de juf tevreden is. Ik ging naar een andere afdeling vandaag, daar werd zeer deskundig (en hardhandig) in spieren geknepen en aan schouder en elleboog getrokken. Het heeft wel degelijk effect, als je het op de lange termijn bekijkt. Vervolgens werd ik getaped. Op mijn verzoek experimenteren we ook met een stuk op mijn hinderlijke deel van de hals. Dat is geen gevolg van vlotte Dave, maar van de operatie vorig jaar januari aan de wang. Ik heb daar nog steeds last van, maar er is mee te leven, hoor. Nu kijken wij eens wat het effect van de tape is op doorbloeding e.d. Zonder experimenteren kan een mens niet leren... Maar goed, wij waren beiden erg moe. Ik ging nog via omwegen naar de Aldi, op zoek naar de zeer begeerde waterkoker waarvan de binnenkant helemaal glas is, zodat het water niet met het staal in aanraking komt. Helaas, ze waren - natuurlijk - de eerste dag al uitverkocht. En toen kon ik er niet heen. Zo gaat dat. Nu ja, als iemand ze ziet: meteen drie kopen voor mij, alsjeblieft. ;-) 
Een dierbare vriendin had een email gestuurd of ik met een computerprobleem kon helpen... ik heb de nieuwste virusdefinities op een USB-stick gezet e.d. maar toen hoefde het al niet meer. En zo lopen je dagen altijd anders dan gedacht. 
Wij hebben vanavond op bed de DVD bekeken van de Motorbedevaart 2013 naar Lourdes, lekker op bed. Wat een werk is daar ingestopt. Zowel in de film als in de voorbereiding van de motorbedevaart! Ik heb er groot respect voor...

2 october 2013. Ton had een slechte, onrustige nacht, en was vanmorgen niet in staat af te reizen naar Beukbergen, waar een dag met de maatjes stond gepland. Die was al heel erg lang uitgesteld, en hij had zich er zo op verheugd, maar het ging niet, zelfs niet als ik hem bracht. Ook die optie is even ter sprake gekomen. Ik had de was, die ik gisteren vergeten had in de machine, al vroeg buiten gehangen, in de zeer straffe wind. En eigenlijk was ik voornemens om de kasten op de slaapkamer te luchten, maar dat ging nu ook niet door. Een volgende was wel. Maar ik kon niet zelf mijn dag bepalen. Jammer. Uiteindelijk zijn wij nog even een paar boeken gaan ophalen bij de boekhandel, en Ton heeft vanaf het stadhuis tot en met de Walsteeg gelopen, toen was het helemaal op. Die wind is ook moordend voor hem. Nu moeten er weer documenten bestudeerd, terwijl hij doodmoe is. Wij worden er niet blij van, maar het is nodig, kennelijk. Doe mij maar een weekje weg. ;-)

1 october 2013. Nog zo'n mooie herfstdag. We hadden een bijeenkomst buiten Utrecht van de vier musquetiers... Met een zeer sympathieke vijfde die verstandige dingen zei. Daarna wilde Ton nog wel wat rondgereden worden en zelf liep hij wat voorzichtige pasjes door de fraaie straten. Toen dachten wij: niet verstandig om in de spits de trein te nemen... zullen we een pannekoek eten? (Oei, en dat terwijl wij vanmorgen beiden constateerden dat de weegschaal helemaal de verkeerde kant op ging en doorsloeg...) Het werd geen pannekoek, maar een omelet voor Ton (supergroot, 5 euro per ei, rekende ik later uit) en een heerlijke saté voor mij. Bijna net zo lekker als die van onze schoonzoon René. Daar klaarde de hoofdpijn wel even van op. :-) Heerlijk, wij waren om half acht thuis of iets daarna, en ik hoefde niet meer te koken. Vacantie! :-) 
Ook leuk was dat wij op de heenweg op het station opeens een olijke knuffel kregen van zoonlief. Een mooie dag dus. En nu maar naar bed. 

30 september 2013. 1936: De trouwdag van mijn ouders. Witte anjers als bruidsboeket... net de bloemen waar ze een gruwelijke hekel aan had... Dat was niet over gekomen. Wij gingen naar fysiotherapie, waar Ton redelijk ademloos zijn oefeningen deed. Een andere fysiotherapeut voor hem. Ik had het gezellig met de mijne. Ton wielde nog een klein stukje, maar de wind is natuurlijk vervelend voor hem, en hij is nog niet fit. Verder waren we sedentair. Ik probeer de computer en de NAS weer in een back-up verband te krijgen, en heb mijn winterjasje regenbestendig gemaakt. Hoop ik. Tegenwoordig is dat garantie tot aan de volgende bui. Ik ben nog bezig met twee regenjassen... Harmisol in de wasmachine, dat is wel het makkelijkst. Eventueel morgen buiten er nog een spuitbus overheen nevelen. Als het droog blijft en het er van komt. Het leven is rommelig. Ha, en ik heb ook nog twee bedden verschoond, en dat is een vier-persoons karwij. Waarbij ik dan de persoon ben die zegt hoe het moet. Maar het is mij in mijn eentje gelukt. :-) Que va piano va sano....

Zondag 29 september 2013. Weer een frisse, maar heldere dag. Wij waren vroeg op, ruim op tijd voor de dienst in de Pieterskerk. Ton liep bijna het hele stuk terug naar huis, en at daar met veel genoegen een rijpe vijg uit de tuin van de kerk. :-) In verband met de Singelloop dronken we allemaal heel snel onze koffie en werd er niet gedraald. Veel later haalde ik mijn lief over om nog wat naar buiten te gaan. Om kwart voor vijf hoorde ik aan alle kanten kerkklokken. Ach, zei Ton, te laat om naar de Jacobikerk te gaan. Maar ik hoorde de Klaaskerk, en zei: er is waarschijnlijk een vesper in de Nicolaaskerk. Ton had net vijf minuten gelopen, dus hij liet zich toen maar verder voortduwen, en met opgestoken zeilen en een hijgend gemoed kwamen wij nog net om 16 uur 59 binnen. Een cantatevesper. Gelukkig niet alléén Bach. Ton is geen groot liefhebber van deszelven. Het was bijzonder mooi: het licht, prachtige muziek, mooie stemmen, cantorij, musici, een goede liturgie... Ach, wat had dat in onze eigen kerk mooi geklonken! Wij missen het wel zeer. Maar soms is het nu eenmaal kwaad hazen vangen... :-( Ton probeerde terug te lopen, maar haalde dat niet helemaal. Hij is nog niet op krachten, maar gaat toch vooruit. Gode zij dank! En zo is de dag door Zijn Gunst ontvangen weer voorbij. Dat gaat soms heel snel. Het was een echt zondagse zondag. :-) 

28 september 2013. Helder weer, maar fris. We kwamen langzaam op gang. Ik heb wat kunstjes uitgehaald met de computer om iets voor de buurman te verifiëren, dat lukte netjes, dus hij kan gerust zijn. Morgen alles weer netjes terug zetten. Ton wilde naar de Sjofar, daar hadden ze niet wat hij zocht, dus hij liet mij verder lopen naar het oude Selexyz, en vervolgens kwamen we bij de Slegte terecht. Helaas voor de portemonnaie, maar wie nog iets moois zoekt: het is nu allemaal voor de helft van de prijs. In elk geval vond ik een Sinterklaascadeau voor Ton. Toen aten wij nog een ijsje van een euro elk, super lekker ijs op de overkant van de Bakkerbrug, naast de Macdonald. Schepping van Epping, ze hebben ook bonbons. Aardige mensen, maar slecht voor mijn lijn. ;-) Wij hebben er wel uitbundig van genoten. Tja, koken, eten, telefoontjes... haar wassen, Ton in bad, en zo werd het laat. Het is alweer zondag warempel. Iedereen dus een geweldige zondag gewenst! 

27 september 2013. De sterfdag van mijn vader. Dat was een bijzonder moment. Ton was vannacht niet in slaap te krijgen, totdat ik kamillethee met honing voor hem maakte. Voor mij was het weer een korte nacht, maar we hadden geen verplichtingen, behalve dan een bericht waar antwoord op moest komen, en dat viel weer niet mee. Ton wilde eigenlijk vanmiddag na het ontbijt gaan slapen, ik heb hem het bed uit gezeurd, en zo gingen we toch nog naar buiten. Op HC liep hij nog geen 20 minuten, wielen ging ook niet. De boeken die wij zochten waren er evenmin. Om 17 u kon Ton zijn favoriete pufje nemen, dat hielp. Het grootste deel van het avondeten had mijn lief onder handbereik toen ik boodschappen mocht gaan doen met de buren. Geweldige mensen. En toen ik alles had opgeruimd kwamen we aan de koffie toe. En aan de tigste redactie van een tekstje. Maar waar narigheid is, moet je goed op je woorden letten. Een vrolijker noot is de verjaardag van onze nicht Christine. Van harte gefeliciteerd! 

26 september 2013. Helder herfstweer. Vandaag de laatste keer fysiotherapie van onze vaste man, die voor een half jaar naar Nepal gaat. Ton zal hem missen, want ze konden het goed samen vinden. Na de sessie heeft Ton voor het huis nog een klein stukje gewield, maar dat was alleen van begin tot eind van het asfalt, verder kwam hij niet, de wind benam hem de adem. En daarvan had hij al niet veel. Om vijf uur kreeg hij ziekenbezoek. Normaal ontvangen wij niet, maar een pastoraal bezoek is wat anders. Het deed hem goed... Samen bidden helpt. Vanavond heeft hij rustig beneden gezeten, wat gebeld, wat gedut, ik zat rustig achter de PC, de inhoud van de website heb ik gecopieerd naar de NAS, zodat de site via de eigen server ook weer bijgewerkt is. Daar was de klad wat ingekomen. Het is alweer kwart voor een dus ik moet mijn lief maar snel uit zijn slaap rukken om hem naar bed te brengen. ;-) 

25 september 2013. Veel telefoontjes vandaag, Ton was om zes uur zover dat hij mee uit genomen kon worden. Maar hij heeft, met een flinke pauze er tussen, toch bijna 2x 20 minuten geschuifeld. Tonio kwam tussen de middag ons nog blij maken, en dat lukte wonderwel. Vanavond heb ik alleen maar zitten werken aan de mails, en als ik nu kijk, is er niets verander. Hoe dat kan? Morgen beter. 

24 september 2013. Kil nazomerweer of aangenaam herfstweer, hoe je het bekijken wil. Ton bleef in de pyjama, ik had een rommelige dag. Ik moest op zoek naar een knop met juiste schroef, omdat de rolstoel gistermiddag uitgerekend op een bruggetje met knoppen ging strooien. Met name de knop waar Tons voetenplankje rechts aan vast zat. Ik had het ding een paar maanden geleden ook al van straat opgeraapt, en een half uur voor het bruggetje eveneens, maar nu trilde de knop er net af op het bruggetje. En hup! De sloot was een speeltje rijker. Gelukkig kon mijnheer Pijper voor een oplossing zorgen. Morgen moet ik het nog in elkaar zetten, want ik was net weer thuis toen er aangebeld werd. Joop! Heel welkom, maar het compliceerde de keukenzaken. Ik MOEST soep maken, dat heb ik dan ook maar gedaan tussen de bedrijven door. Ton heeft het moeten doen met een kom dikke soep en een broodje, later een toetje, om zijn vitamine weg te krijgen, en de rest van de soep heb ik afgemaakt toen Joop weer weg was. Maar het was fijn dat hij er was, we zijn weer een stapje verder gekomen. 

23 september 2013. Het zou prettig weer kunnen worden, maar het viel tegen. We gingen naar fysiotherapie, waar Ton aanvankelijk geen woord meer uit kon brengen, en met moeite 3 x 1 minuut fietste. Na een paar heel voorzichtige oefeningen ging het wat beter. Hij kreeg weer praats, maar alle inspanning werd toch vermeden. Aangezien er een afspraak gepland stond waar Ton veel van verwachtte, heb ik hem daar heen kunnen brengen, en pal voor het gesprek zijn favoriete pufje laten nemen. Dat gaf net de adem en de energie die nodig was. Na afloop heb ik hem via aangename wegen en parken naar huis gerold, en onderweg heeft hij bij stukjes en beetjes toch een half uur achter de rolstoel kunnen lopen. Het was inmiddels aangenaam weer aan het eind van de middag, met weinig wind en wel wat zon. Heel plezierig. Het betekent wel dat ik uiteindelijk met koken mee vijf en een half uur heb gestaan en gelopen. Gelukkig was er halverwege dat ene uurtje waarin ik kon zitten. Maar om kwart voor acht kon ik niet meer op mijn benen staan, en zelfs op een stoel zitten was geen optie meer. Dus heb ik lekker een uurtje op bed gelegen. Daarna heb ik nog wel afgewassen... En nu? Nu geef ik er royaal de brui aan. Ton ligt allang in bed, en dat is maar goed ook, het is nog niet veel...

Zondag 22 september 2013 begon met mist wat herfstig. Het was vroeg opstaan, en vroeg op weg, want ik mocht dienst doen in Heusden. We waren met zijn twaalven, en dan de Heer nog, dus vol genoeg voor een prettige dienst, voor het eerst met het nieuwe Liedboek. Dankzij een paar geschoolde stemmen ging dat goed. Het koffiedrinken daarna was niet bij iemand thuis, en dan zit je toch met die halve gêne, want ik ben nog opgevoed met: op zondag laat je een ander niet voor je werken, tenzij het niet anders kan. (Daar vallen de spoorwegen gelukkig wel onder, maar bijv. geen ijsjes op zondag. Zo was Ton niet opgevoed, dus dat gaf nog wel eens kromme tenen, vroeger... ach ja.) Ik werd gelukkig gemaakt met een enveloppe met mooie postzegels, en ik kreeg ook nog een onverwachte boekenbon. Dus rijk gezegend kwam ik om kwart voor drie thuis. Ton was wakker, en stond op het punt koffie te zetten. Ik heb er maar een lunch voor hem van gemaakt. Met enige drang kreeg ik hem tegen vijf uur het huis uit, hij liep moeizaam maar toch 20 minuten achter de rolstoel, toen waren energie en adem op. Maar hij liet mij nog wel wat langer uit, hoor, ik heb gelopen tot ik er bij neerviel. ;-) Dus het eten liet ik licht en luchtig, en vooral: snel klaar zijn. En toen kon ik eindelijk zitten. Niets nuttigs gedaan, behalve de diens top het net. Wel gezellig gekletst met mijn beminde dochter. Ja, die ene. En nu is het tijd om in beweging te komen en naar bed te wankelen... Welterusten. Het is weer niet gelukt om de mailproblemen uit te zoeken, ingewikkeld, morgen komt er ook niets van, dus excuses wie geen antwoord kreeg op mails die ik niet gezien heb óf niet kon beantwoorden. Het komt een keer goed, maar nu niet meer.

21 september 2013. Een onrustige, rommelige dag, met mensen en telefoontjes.
Ton bleef vandaag in en om bed hangen. Helaas. Morgen gaat hij ook niet naar de kerk, al had hij dat zo graag gewild. Parel zou zelfs uit Amsterdam komen om met hem mee te gaan, maar hij is er te beroerd voor. Nu kan ze wel iets langer uitslapen voor de Van Dam tot Dam-loop. Ze voelt zich al niet honderd procent, dus het is maar goed dat ze niet hoeft te komen. Ik kwam er vanavond pas heel laat aan toe om nog eens echt naar de dienst te kijken. Nu nog nakijken hoe het gaat met de trein... je weet maar nooit wat die grapjassen doen. Kijk vooral op het laatste moment even op internet, staat er bij de reiswijzer. Alsof je dan nog op tijd kunt zijn! Vroeg opstaan maar. Ik wens iedereen een gezegende zondag. Die is intussen al weer bijna een uur oud, dus ik probeer richting bed te gaan. Bless you the Lord. 

20 september 2013. Joepie! Ik heb zelf de hosttabel aangepast!!!! Ik leer het nog een keer....    Nu nog mijn mail een keer op orde krijgen. 
Dit was een chaotische middag. Veel telefoontjes net toen Betty op bezoek was... en we hadden zoveel bij te praten. Het was heel gezellig. Daarna boodschappen gedaan met de buren, daarna pas gegeten, en nu moet ik echt aan het werk, het is al kwart voor negen geweest.  Maar vandaag is wel mijn neef Arjan jarig, die wij graag feliciteren. Bellen lukte niet. En gisteren was Karin, zijn vrouw, ook jarig. Van harte geluk gewenst, beiden. :-)

19 september 2013. Dank voor de feedback, dat de site van de Vlieland online is. Dat stelt mij gerust. De ene server was zo traag dat ik een andere heb gekocht, dus ik hoop dat het scheelt. Van binnenuit werkt het anders dan van buitenaf. Vandaar. Vandaag hadden we fysiotherapie, waar Ton toch weer 80 kg wegtrapte. Maandag hebben ze mij 24,5 kg laten doen, en dat vond ik voor mijn knie meer dan genoeg. Dus ik heb veel respect voor mijn heerlijke gemaal. Vanmiddag aan de dienst gewerkt. Onder XP opeens wat onverwachte haken en ogen. Misschien moet er iets opnieuw worden geïnstalleerd, alleen heb ik geen idee wat. Niet mijn eerste prioriteit. Weer aan het werk! 
Intussen is het kwart voor een, maar de eerste versie van de preek is klaar. De tweede ook. Morgen meer. Of straks. Nu maar eens proberen te slapen... 

18 september 2013. Weer een pyjamadag voor Ton. Ik ging nog kort de stad in voor dingen die ik achteraf niet zo nodig had. Dat heb je soms. Voordat Joop kwam was de machine klaar met overpompen van gegevens. Joop heeft instellingen aangepast en aangevuld. Dank je wel. Nu mag iemand mij laten weten of http://vlieland.van-haselen.nl/mik.html van buitenaf te zien is. Daar was wat onduidelijkheid over. Dus laat het me alsjeblieft weten... Het is bijna elf uur, en het wordt tijd dat ik mij weer stort op mijn dienst. Eerst nog maar proberen mijn aantekeningen over te zetten op de PC. Als ik mijn krabbels nog kan lezen.  

17 september 2013. Regen. Ton is niet verder gekomen dan de rand van zijn bed. Ik heb wat klusjes opgeknapt, en gekeken naar de vooruitgang van het overpompen van data. Net was het verwachte moment van voltooiing nog drie en een half uur weg, nu staat er 20 uur. Je kunt er geen staat op maken. We keken en luisterden naar de troonrede. De koning las netjes, al zag hij niet altijd dat een deel van de zin op de volgende regel er echt bij hoorde, maar hij sprak duidelijk en langzaam genoeg. Meestal dan. De jurk van zijn gade was fantastisch, maar volkomen verkeerd bij deze gelegenheid: heel het volk gaat het moeilijker krijgen, en de armsten krijgen het ronduit slecht, en zij is daar in een stralende gouden jurk. Wat een miskleun!!!! 
Nu maar hopen dat ze hem nog eens aankan op een feestje. We moeten tenslotte allemaal zuinig aandoen. Niet van de minister-president, maar gewoon: omdat het geld niet in onze portemonnaie zit, en niet op onze rekening staat. Gek, dat ze dat niet snappen, in Den Haag. In deze wereld, maar niet van deze wereld??? 

16 september 2013. Herfstachtig weer, maar we gingen toch naar de fysiotherapie, waar wij beiden erg moe vandaan kwamen. Na een late lunch had Ton nergens meer zin in, hij heeft wat zitten soezen en later las hij wat, ik deed de gebruikelijke dingen, nog een boodschapje tussen de buien door, en vanavond heb ik hard gewerkt aan de liturgie. Toen die klaar was en ik die wilde opslaan ging er iets mis. Erg mis, dus. Zucht. Pech voor de organist. Voor hem had ik tot half een doorgewerkt. Tja, zo gaat dat. Verder staat de computer zich uit zijn kast te werken, de virusscanner draait ook overuren, het is gezellig druk, dus ik laat het ding nog maar een dagje draaien. 

Zondag 15 september 2013. Helaas gingen wij niet naar de kerk, hoewel we de predikant van vandaag graag wilden horen. Ton was nog ziek, het ging niet. Maar hij heeft wel lekker zitten studeren in Zefanja, en om zes uur was hij aangekleed om uit te gaan. Hij heeft bijna een half uurtje achter de rolstoel gelopen. Toen ging het (wat harder) regenen, en tegelijk was zijn energie op. Dus reed ik hem terug naar huis. In elk geval was ik uitgelaten, en o, wat was ik blij! Intussen was mijn snelheid ook teruggelopen naar 2 km/u, dat lag ook aan een boek, dat in de keuken ligt.  Verder heb ik vandaag allerlei instellingen van NAS I achterhaald en overgebracht naar NAS II. Maar de mail-instellingen moet ik wel aan Joop overlaten, evenals het aanpassen van de host-files. Nu probeert de computer 1,43 T aan gegevens van de ene Nas naar de andere te pompen. Dat duurt nog wel een dagje, als ik de mededeling mag geloven. Het was een prettige, rustige dag. We gaan maar vroeg slapen, in elk geval voor middernacht. En ja, de afwas is gedaan. ;-) 

14 september 2013. Wij hielden het rustig vandaag. De apotheek was zo vriendelijk na werktijd nog iemand langs te sturen op de fiets met verse medicijnen, maar het effect was teleurstellend: Tons adem bleef ver beneden pari. Wel liet hij zich nog in de kleren hijsen om naar HC gereden te worden op het moment dat het niet echt regende. Met veel volharding en plichtsbesef liep hij 15 + 3 minuten, meer zat er absoluut niet in. 
Hier staan NAS I en NAS II al de hele dag met elkaar te communiceren, zodat de data van de ene op de andere terecht komen. Dat duurt langer dan verwacht, maar ze moeten het ook via de router doen. Het lijkt mij een remmende factor. Hoe dan ook, ik heb rustig wat zitten kijken naar wat er gebeurde, en af en toen iets aangeklikt... rustgevend hoor! Verder wat telefoontjes. De afgelopen nacht heb ik weinig geslapen, ik hoop dat het de komende nacht voor ons beiden beter gaat. Heb een gezegende zondag allemaal!

13 september 2013. Een beetje miezerig vandaag. Ik had nog een boodschap te doen, en ik wilde graag voor het nat werd thuis zijn, dus vergat ik de sleutel. DOM!!! Ik had al een keer of wat gebeld, ik zag Ton ook niet zitten, beneden, ik verwachtte hem nog in bed, geen buren thuis, maar vandaag was mijn engel een buurman van de hoek. Die had wel haast, maar vroeg tóch of ik er niet in kon. Al rennend naar het station heeft hij Ton nog gebeld, die in pyjama beneden zat, maar mij niet had gehoord. Zo hoefde ik niet lang buiten te blijven. Later met mijn buurman nog boodschappen gedaan bij de supermarkt, en vanavond heb ik de eerste stappen gezet voor de update van de NAS. Die is nu heel erg traag bezig op gang te komen, en ongetwijfeld zal Joop morgen wel weer iets moeten veranderen van wat ik tot nu toe heb gedaan (IP-adres o.a. ik had daar geen keuze in) maar het scheelt toch tijd. En anders heb ik het tenminste geprobeerd. Ton at in bed, en bleef in bed. Hij is nogal benauwd, en telt de vele dagen tot de volgende afspraak met Daniël... Misschien kunnen we samen bidden om een wonder?
Slapen ging niet, dus zit Ton nu beneden met koffie en een eierkoek zich te verdiepen in de geheimen van Sefanja, of Zefanja, dat ligt aan de bijbelvertaling, en ik heb een paar schreden gezet op de nieuwe NAS. Die staat nu zichzelf te kietelen, ik neem aan dat Joop er morgen nog een heleboel aan moet doen, maar ik heb, dank zij mijn logboekpc, toch wat tijdrovend voorwerk kunnen doen. <Grijns>
Tien voor drie, het wordt tijd dat ik maar weer eens ga liggen. Als de rechterkant van mijn gezicht gaat trekken ben ik echt te moe. Maar wel heel tevreden over deze dag. :-)))

12 september 2013. Een rustige dag, nadat we een deel van de nacht hadden opgezeten. Ik moest toch vroeg op, vond ik, want er kon een pakje komen, en je weet nooit of de post komt op het moment dat op de website staat. Vandaag bleef men binnen de gestelde uren. Om half elf wilde Ton wel wakker worden, maar het hele traject tot en met het ontbijt duurde een paar uur. Gaf niet, wij hoefden nergens heen, en Ton heeft in bed gelegen tot iets over vijf uur. Om zes uur was hij zover dat hij naar buiten kon. We liepen een rondje langs de kathedraal, en Ton heeft, heel langzaam, toch 20 minuten gelopen. Op zijn beste pufje. Maar ja, dan ben je na zevenen thuis, en toen moest de soep, die ik gisteren voor een deel had gemaakt, nog fijn gemaakt en gezeefd worden. Het blijft vies werk. En ik had maar 2 1/2 doos, dus het moet binnen korte tijd weer. 
Hoe dan ook: het is nu half tien, ik zit aan de koffie, Ton zal de zijne ook nog niet ophebben, en het wordt tijd om verder uit te pakken. Ziet er mooi uit. Gelukkig was het vandaag een groot deel van de dag droog, en volgens accuweather zou het dat vandaag ook op Schiermonnikoog zo zijn. En anders hebben ze spelletjes bij zich. Maar in mijn hart doe ik wel aan bi-locatie. ;-) Nu moeten wij maar eens kijken hoe het de komende dagen gaat. Ton had plannen voor zaterdag. Ik heb geen idee of die haalbaar zijn. Anders heb ik er nog wel voor mijzelf en mijn nieuwe speelgoed. 

11 september 2013. Vannacht hebben we een paar uur opgezeten, totdat Ton weer een pufje kon nemen. Als je het voortijdig doet werkt het niet. Benauwde uurtjes dus. Gelukkig hoefden we vandaag nergens heen, dus ik heb van 5.30 u tot 11 u geslapen. En pas om 12 uur was ik er echt uit. Dat hielp. We hebben vanmiddag nog geprobeerd hoe het buiten ging, maar na een kwartiertje was het loopwerk alweer mis, dus bleef het avontuur kortstondig. Later kwam Joop nog wat achterstallig onderhoud aan de PC plegen, nu zit ik alleen nog met een opstartprobleem, omdat dan het toetsenbord nog niet beschikbaar is. Het is altijd wat met zo'n ding. Over een tijdje heb ik een (lege) nas in de aanbieding. Deze is prima voor opslag, maar ik heb voor het hosten van mijn site meer snelheid nodig. We zullen zien. Ton ligt lekker in bed naar Lewis te kijken, gelukkig heeft hij daar nu wel energie voor. Vannacht was zelfs de BBC-serie over mooie en oude boeken teveel voor hem. Hij werd er kriegelig van. Dus hebben wij maar wat gepraat en getut. De hoestdrank van ui-met-donkerbruine-basterdsuiker deed zijn werk al door naast hem te staan. :-) Maar hij heeft er ook een paar lepeltjes van genomen. Alleen het niezen blijft. Verder heb ik niets gedaan... Er staat nog een afwas, misschien doe ik die zo wel.
Help, dit is echt gek. Toen Joop er naast zat kon ik de word files gewoon openen, veranderen en opslaan, tot twee keer toe. Nu hij weg is zit ik met het oude probleem: er wordt gezocht naar een temp file die niet te vinden is. En dan verdwijnt het document. Ik kan het alleen opslaan als iets anders. Laat ik hiervan nu niet blij worden!
Toetsenbord verwijderd, standaard geïnstalleerd, nu lijkt het weer goed te gaan met de documenten. Maar dat was straks ook het geval, toen Joop er nog was. Morgen verder. 

10 september 2013. We zouden vandaag een vergadering hebben van de Stichting Het Evangelie in Spanje, maar helaas, Ton was en bleef echt ziek. Ik heb vandaag ook helemaal niets gedaan dan bij hem zitten, behalve toen ik naar de apotheek ging om vitamine C te halen. En toen ik dan even weg was, bleek hij opeens vreselijk benauwd, zodat hij niet kon slikken of wat ook. Het ging weer over toen ik er was, maar vervelend! 
Morgen gaat het vast weer beter. Er zijn al aardige mensen die voor hem bidden...

9 september 2013. Regen en af en toe zon, 17 graden ongeveer. Wel een aardige overgang. Ton heeft met fysiotherapie toch weer even 80 kg weggetrapt, maar de adem blijft problematisch, bovendien heeft hij enorme niesbuien, en dat is altijd slecht voor hem en een omineus teken. Ik deed daarna nog wat boodschappen op mijn nieuwe fitflops, niet handig, want die ben ik nog aan het inlopen. Boodschappen doen liep dus wat uit. Ik ben hard bezig geweest met de voorbereiding van de vergadering hier, morgenmiddag. Zo hard, dat er niets meer in mijn hoofd zit. Tja... Morgen zie ik Parel ook weer, gezellig. 

Zondag 8 september 2013. Vannacht had Ton het nogal benauwd, dus hij was vanmorgen nergens toe in staat. Omdat er, vanwege de staat van de kerk, toch een paar brieven moesten worden weggebracht ging ik snel op de fiets om bij het eind van de dienst mijn missives te kunnen overhandigen. Daardoor miste ik het eind van Reinbert de Leeuws prachtige vertolking van het Via Crucis van Liszt, waarvan we het begin ook al net hadden gemist. Heel jammer, want dit was echt heel bijzonder. 
Ton bleef in pyjama vandaag, behalve toen hij vanmiddag in bad ging. Terwijl hij weekte streek ik daarnaast een paar zakdoeken. Geen zondagswerk, maar anders had ik in de badkamer op een harde kruk zitten wachten tot hij zover was. En er ligt nog strijkgoed genoeg voor alle dagen van de week. Verder zijn we dan ook niet buitenshuis geweest, want na het bad was Ton weer zo moe dat hij moest liggen. Dat werd praten tot etenstijd. Vanavond zocht ik nog wat dingen uit voor de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, dinsdag. De ingekomen stukken moeten nog, dat vind ik altijd het meest lastige, en dat schuif ik dan voor mij uit. 
Komende week viert mijn biologenjaar zijn tiende lustrum op Schier, wij zullen er niet bij zijn, dat is duidelijk. Zeer spijtig, maar het is niet anders. 

7 september 2013. Vannacht viel het slapen weer wat zwaar, dus stond ik voor de verandering om twee uur zakdoeken te strijken. Er ligt voor 8 uur strijkwerk, want in verband met het schilderen boven voor heeft de strijkplank een lange tijd op zijn kant gestaan. Maar ik was ruim op tijd op om klaar te zijn voordat de buren boodschappen gingen doen. Gisteren was dat niet gelukt. Gelukkig mocht ik ook nu mee. :-) Wat een luxe! In de tussentijd nam Ton hapje voor slokje zijn ontbijt tot zich, daar doet hij tegenwoordig erg lang over, en we hadden net een kopje koffie toe, nadat ik de boodschappen had opgeruimd, toen Parel belde, dat ze graag langs wilde komen. Dat vonden wij heel fijn, en Ton was gewassen, geschoren en gekleed voordat zij aanbelde. Het was echt heel gezellig, al blijft het af en toe gek dat je kinderen op bezoek komen, en niet gewoon thuis komen. :-) Ze is trouwens beeldschoon! Wat dat betreft hebben onze kinderen alles wat wij niet zo hebben. Het slaat wel eens een generatie over, placht mijn moeder te zeggen... ;-)
Ton heeft vandaag niet de ambitie gehad om naar buiten te gaan, hij zit nu ook al weer te niezen, maar morgen zal hij wel weer even moeten bewegen! Ik heb verder alleen wat rustig installatiewerk aan de PC zitten doen, heel rustgevend. Alleen het probleem met het opslaan van de wordfiles (die verdwijnen als het niet goed gaat) heb ik nog niet op kunnen lossen. Dit is een raadsel dat ik bij mijn weten nog niet eerder bij de hand heb gehad. En ik heb al veel gekke dingen meegemaakt, met mijn enen-en-nullen-kastje! Vanavond maar eens op tijd naar bed. Misschien kom ik morgen weer eens aan de postzegels toe.

6 september 2013. Balen. Nu werkt mijn nieuwe XP, heb ik Office geïnstalleerd, kan ik mijn files niet opslaan, en erger: een belangrijke file is verdwenen. Daar had ik gelukkig nog een copie van op de NAS, maar niet geheel bijgewerkt. Er wordt geprobeerd iets op te slaan op een floppy en op een netwerkverbinding. Niet leuk. Ik moet maar gewoon terug naar Windows7 met al zijn beperkingen. Wat ik al schreef: balen!
Ton is iets optimistischer, al gaat het fysiek niet echt veel beter, hij heeft een heel klein stukje gelopen en een heel klein stukje gewield op HC, daarna heel de Walsteeg lopend naar huis, en toen was het alweer op. Er komen betere tijden. Ooit!

5 september 2013. Een relatief warmte record: de warmste septemberdag sinds 1949. En die herinner ik mij nu net niet. Jammer. Maar warm was het wel vandaag. Na de fysiotherapie, die beter ging dan verwacht, wilde Ton wel even op adem komen in de lavendeltuin, waar veel meer zon was dan schaduw. Hij heeft een klein stukje gelopen, maar minder dan hij dacht te kunnen. Op het rijwielpad tegenover ons huis wilde hij proberen te wielen, maar ook dat stukje haalde hij niet. Wel heeft hij lang zitten werken aan een tekst, die ik vanavond juist zou gaan tikken toen ik werd opgebeld. Zorgelijke berichten. Nu is de tekst in de machine gezet, maar printer 1 werkt niet, omdat een kapje afbrak toen ik de cartridge had gevuld, printer 2 gaf een fout-bericht aan de computer, en printer 3 bleek achtereenvolgens geen zwart, geen blauw en wellicht ook geen geel meer te hebben, dus de tekst kwam op blz. 3 en 4 er in het rood uit. Nauwelijks leesbaar. Morgen beter, nu is het bijna middernacht. Het is genoeg geweest. 

4 september 2013. Een ideale dag voor Tjitskes verjaardag. Alleen zat het er voor ons niet in, Ton had de energie niet. Jammer, want zij is een dierbare vriendin. Aan het eind van de middag was Ton voldoende opgepept om nog even naar buiten gereden te kunnen worden. Ik wilde naar de Action, maar ze hadden niet wat ik nodig had, jammer. Maar we aten wel een ijsje van de HEMA op weg naar huis, samen een, want de machine was net leeg. Dit was Ton ook genoeg. Joop kwam om met enige briljante ideeën en zeer geleerd giswerk 'eventjes' (dacht hij) de SSD met XP aan de praat te krijgen. Het is hem uiteindelijk warempel gelukt. Maar dat kostte toch minstens drie uur. Wat een trouwe vriend! 
Nu mag ik weer van alles installeren. Maar dat is het ook voor dat halve jaar dat XP nog wordt ondersteund wel waard. Dan maar niet de laatste dingen verven. Je kunt niet alles hebben, en ik ben al zo bevoorrecht. Behalve dat ben ik ook moe, van de concentratie, dus ik schuif maar even aan naast Ton. Morgen weer vroeg op! (Straks dus).

3 september 2013. Gaandeweg werd het wat warmer vandaag, maar ook vochtig. Gelukkig was er genoeg wind om het wasje van gisteravond laat droog te waaien. Ton had moeite met de spanning van het op tijd moeten zijn, dus hij sloeg na de koffie de rest van het ontbijt maar over. Nu was ikzelf ook niet vooruit te branden, na een warrige nacht. Dan slaap je juist 's morgens diep en vast. Zo gaat dat. Maar wij waren ruim op tijd bij Daniël, die drie kwartier uitliep, maar Ton tóch hielp voor zijn vorige patiënt. Minstens tien prikken, en andere druppels. Bid dat het helpt. Wij willen er wel vertrouwen in hebben. 
Toen Ton zijn ontbijt eindelijk binnen had kwam voor mij de man met de hamer langs. Derhalve kwam ik niet verder dan twee kaartjes. Trouwens als je zelf kaarten maakt kost dat vaak onzinnig veel tijd. Maar persoonlijk is het wel. 
Ton wilde tegen zessen nog wel meeliften naar de winkelstraat. Met een omweg. Terwijl ik op de fiets had willen gaan, en alleen uit beleefdheid vroeg of hij nog naar buiten wilde. <Grote Grijns> Zo gaat dat. 
Maar hij knapte wel op van het aangename ritje, dus dat was goed. We aten wat laat, maar goed, de brunch was ook rond half drie, meen ik. Vanavond heb ik voor de zoveelste keer tevergeefs de schoolfoto van kleindochter A af te drukken. Dat moet dan via een ander OS, want volgens windows7 is de cartridge, die pas gevuld is, nog steeds leeg. Ach ja... Morgen. Maar dan is Tjitske jarig. Hoe dan ook: mijn dag zit er op. 
Eh.... nee, nu pas. Maar ik heb nu de foto eindelijk kunnen afdrukken. Maar het ís intussen morgen, dus wat dat betreft... ;-)

2 september 2013. Een miezerige maandag, maar morgen neemt Daniël nog een dagje vrij van zijn begin-van-de-vacantie en komt hij naar de practijk voor Ton en een paar andere ernstige patiënten. Wij zijn er blij mee. De fysiotherapie ging, al was het een aantal tanden lager dan normaal, beter dan Ton had verwacht. Ik bleek moe, maar heb toch een aantal oefeningen gedaan. En daarna weinig. Vanavond had ik een paar telefoontjes achter elkaar, ik kwam zo niet aan de rest toe, maar het is al weer een dik kwartier morgen, dus ik houd er mee op. Ton komt hoestend en niezend naar boven, dat betekent dat ik bijstand mag verlenen. De pogingen om de XP's te repareren liepen op niets uit. 
Tja, wie bezit vergadert, vergadert smart, zoals mijn goede moeder de Prediker placht te plagiëren... 

Zondag 1 september 2013 was wat fris voor het eind van de zomer, maar niet onplezierig. We hoorden een boeiend verhaal in de kerk, en de liederen pasten er uitstekend bij. Ze werden - door hun onbekende melodie - helaas slecht meegezongen. Dat lag niet alleen aan de gemeente. Overigens is het heel zinvol nieuwe liederen aan het begin van de dienst even voor te oefenen, al geef ik toe dat wij vijf minuten voor de dienst begon de enigen waren die de kapel deelden met de organist. Later waren we met zijn vijftienen, misschien zestien... vacantietijd, zullen wij maar zeggen. Na de dienst een alleraardigst contact met een bezoeker. Ton wilde nog wat rondgereden worden, en zo kwamen wij eerst terecht in een wielerronde, waarvan enkelen probeerden ook het trottoir te gebruiken. Oei! Daarna een benauwd incidentje, en vervolgens kwamen wij terecht in de Universiteitsbibliotheek, die volgens Ton dicht was, maar de ontkerkelijking heeft hier ook toegeslagen. Zodoende konden wij genieten van de tuin, een rondgang maken door de oude kapel en hier en daar wat boeken ter hand nemen. Er ging weer een wereld voor mij open. We hebben veel moois gezien! Voor Ton was het teveel, want na een broodje zonk hij het bed in, om pas tegen zeven uur wakker te worden. Ik kon intussen een deel van de financiën van de laatste maanden in de PC zetten, daar was ik niet aan toe gekomen, en al had ik liever met mijn postzegels gespeeld, het geeft ook rust, zeker nu ik vanavond het laatste deel af kreeg. Het schone-lei gevoel is net zo ontspannend als een middagje niets doen. Het is een vorm van op adem komen. Nu Ton nog, want hij kan weinig verzetten. Dinsdag zal Daniël zijn hand en zijn hart bij elkaar in de buurt brengen... ;-) Daar wachten wij dus op, op hoop van zegen!
Morgen zijn onze schoonzuster Maja en ons neefje (ik mag wel schrijven: onze neef, want hij wordt al 12) Timo jarig. Onze hartelijke gelukwensen. 

31 augustus 2013. De verjaardag van koningin Wilhelmina. Die heb ik nog bewust gevierd toen ik drie jaar was, maar in 1948 was het weer Koninginnedag... en ik zong: Leve de Willemien! Want dat wist ik nog, en ik vond het knap van mijzelf dat ik dat onthouden had. Helaas! Er was een troonswisseling geweest, en omdat je niet kon zingen: Leve de Juliaan, werd het voortaan: Leve de Koningin! Voor mij is Wilhelmina de koningin van de plaatjes en de film, voor Ton iemand die zijn levenspad deelde. Hij heeft haar als jonge jongen zien uitrijden met haar Moeder, Prinses Emma, en hij heeft daar nog een levendig beeld van... Vandaag was het weer niets met zijn adem, maar ik heb hem nog wel meegenomen naar de AH. Hij heeft zelfs een klein stukje gewield, maar de adem en de energie ontbraken al snel. Toch is hij ietsje energieker dan gisteren. Ik heb wat achterstallige dingen in de PC gezet, maar kan niet verder, omdat ik wat afrekeningen niet kan vinden. Lastig is dat. Er moet veel worden opgeruimd, er is veel blijven liggen, de laatste tijd, en dan stapelt de troep zich op. Vanavond om een uur of elf werden de klokken van de Dom, en wellicht andere kerken, vrolijk geluid. In het kader van het Oude-Muziek-festival neem ik aan. Ik hoorde het toevallig, en dat was een geschenkje. :-) 

30 augustus 2013. Ton had vandaag een pyjamadag. Hij was vanmorgen nogal benauwd, de druppeltjes hielpen maar een beetje, en op een gegeven moment had hij er echt behoefte aan dat ik zijn hand vasthield, terwijl hij wat lag te suffen. Hij had mijn rechterhand, en ik kon niet bij een boekje of zo, dus ik heb eenhandig sudoku gedaan op mijn mobieltje, hetgeen beslist niet meeviel. Gelukkig werkte het pufje van vier uur goed, hij kon weer opzitten en lezen. Fijn dat het raam open kon! Ik heb nog een was gedraaid en boven de stofzuiger gebruikt. Die staat nu op de slaapkamer, maar vandaag lukte het niet om daar iets nuttigs te doen. Wel boodschappen gedaan met de buren. Wat een voorrecht toch! Daarna voor Ton gekookt, afgewassen, zelf wat gerommeld, het PC logboek bijgewerkt, en nu is het bijna zaterdag. De nieuwe XP op de SSD is een grote teleurstelling: 20 keer opstarten om op tijd F8 in te drukken, en dan start en onding wéér niet op. Ik denk toch dat ik hem straks nog wel een keer aan gehad heb, maar ik weet het niet eens zeker. Verder ben ik vandaag toch weer door de mand gevallen als chocolade-junk, dus ik ga gedesillusioneerd slapen. Vannacht heb ik redelijk goed geslapen. Ik hoop toch dat dit nu weer kan. We zullen het zien... 

29 augustus 2013. Vannacht viel het inslapen weer niet mee: voor zes uur lukte dat niet. Dus was ik tegen half tien, toen ik écht het bed uit moest, niet echt postfris. Maar wij waren op tijd bij de fysiotherapie, waar men voorzichtig en met liefde Ton een aantal oefeningen liet doen. Dat ging steeds beter, maar na afloop had hij het ook wel gehad voor de dag. Ik ging even liggen, maar toen ik later tóch nog boodschappen moest doen, ging hij graag mee, en een paar honderd meter kon mijn lief na het boodschappen doen wel lopen achter de rolstoel. We moeten nog eens gaan zeuren over die veiligheidsriem, want wij hebben nog steeds geen nieuwe. De zorg van Welzorg is echt geen 24/7! Eenmaal terug moest ik snel een wasje ophangen, de computer uitzuigen, en nog tig dingen doen, maar er kwam van alles tussendoor. Telefoontjes en de man met de hamer... gelukkig was ik min of meer bij de tijd toen Joop kwam voor een tweede poging XP te fatsoeneren. De vorige installatie was niet helemaal gelukt, uiteindelijk hebben wij die vandaag helemaal overgedaan. Joop dan. Ik probeerde ademloos het bij te houden. Dat moet ik nog uitwerken, maar daar komt het vandaag niet meer van. Ton ging al snel na het nieuws naar bed, en ik hoop vannacht eens te kunnen slapen... Morgen moet ik allerlei dingen uitzoeken voor de belastingen. Balen. 

28 augustus 2013. Het was redelijk zonnig tussen de wolken door, ongeveer 23 graden toen wij naar Daniël en Ineke gingen. Ton leek even iets beter. Later bleek dat minimaal te zijn, vanavond heb ik hem nog meegenomen naar de lavendeltuin, die heerlijk (voor Ton) geurde, ik kan er niet zo goed tegen, maar dat maakt niet uit, van de muggen had ik meer last. Na thuiskomst heb ik tóch Daniël nog maar eens opgebeld, die gaf instructies, en wij zullen zo zien wat daar uit komt. Het komt wel weer een keer goed, hopen en verwachten wij.... Al met al zette ik de computer pas na tien uur aan, en ik geloof niet dat er nog veel zinnigs uit mijn handen komt. Jammer dan. Morgen beter. :-)

27 augustus 2013. Een heerlijke na-zomerdag. Ik heb, vlak voor wij naar de dokter gingen, die weinig nieuws ter berde bracht, na uitgebreid schuren en klussen, de vensterbank van de keuken nog een tweede (eigenlijk derde) laag grondverf gegeven. Het raam kon vanavond weer dicht. Zo heeft Ton er geen last van gehad. Als hij maar zit en niet beweegt gaat het wel. Morgen komt het allemaal goed. Hoop ik. 

(Na middernacht maakten we nog even een ommetje: Ton zat, ik liep. We liepen naar de verlichte Domtoren. Erg mooi! De onderdoorgang is ook fraai verlicht. De moeite waard!)

26 augustus 2013. Ton had wel goed geslapen, maar was wat ademloos toen hij ging bewegen. En bij de fysiotherapie ging het gewoon niet. Hij kreeg dus geen therapie, en ik wielde hem naar de lavendeltuin. Met wat ademoefeningen ging het na een tijdje iets beter. We maakten een arts-afspraak voor morgenmiddag. Zolang hij maar stilzat ging het wel. Ik deed nog snel wat boodschappen, maar was toch te laat om Joop binnen te halen, die een onderdeel voor de PC had meegebracht. Ton hoorde hem. Na het eten installeerde Joop XP opnieuw, maar helaas, er ging iets mis, windows update werkt niet. En nu kan ik het helemaal niet meer bereiken, dus dat wordt een volgende afspraak. Jammer... 

Zondag 25 augustus 2013. Een lange dag na een heel korte nacht. Vroeg op, we stonden om kwart voor negen klaar om gehaald te worden. We mochten meerijden naar Heusden, waar een bijzondere dienst was: een geliefde predikant, en nieuwe antipendia: kanselkleed, stola en het kleed over de tafel, die een legaat waren van mevrouw Ada de Haan. De herinnering aan haar is, zoals onze Joodse zusters en broeders dat plegen te zeggen, tot zegen. Nu dubbel zichtbaar. 

Na afloop van de fijne dienst mét Avondmaal een bijeenkomst bij Riet Veldkamp, met koffie en taart, maar ook een lekkere lunch en mooie wijn. Typisch voor deze dierbare gemeente. Mevrouw Visser was voor het eerst na haar operatie weer onder de (eigen) mensen. Zij genoot ervan, en wij ook. Om vijf uur waren wij thuis, Ton viel meteen om, zijn bed in, ik dacht een paar foto's te bewerken, maar kreeg een uitgebreide telefonade. Dus werd het weer laat eten, dat kwam Ton goed uit. Nu is het maandag, en de kop is er af. Het was een verrukkelijke dag. Een goede week, iedereen!

24 augustus 2013. De dag begon onhandig: nog vóór de koffie wilde ik even het wasgoed van de lijn halen. Dat leverde op zich geen probleem op, maar een felle windvlaag mikte de deur dicht. En het remmetje van het slot klikte door de klap los, en zo viel de deur in het slot. Ik heb een aantal malen het SOS op het slaapkamerraam getikt, zowel met de steel als met de voorkant van de kwast, maar dat vermocht Ton niet uit de slaap te halen. Roepen ook niet. Gelukkig werd de buurvrouw (er) wakker (van). Zij was zo goed om met de sleutel binnen te komen, en mij te ontzetten. Later kwam manlief nog even kijken hoe dat nu zat, want dit kon natuurlijk niet! Een nuttige aanwijzing was in elk geval de deur op het nachtslot te draaien, zodra ik die opendeed, dan kan hij echt niet dichtvallen. Slim, daar was ik niet opgekomen. Verder heb ik vrij veel gedaan. De vensterbanken boven voor heb ik een extra laagje gegeven, omdat er allemaal van die open geknapte kleine belletjes in zaten van de laatste keer. Bij goed kijken zag ik nu ook overgeslagen stukken. De verf was donkerder opgedroogd, nu zag ik dat pas. Terwijl ik aan het verven was werd er opgebeld, en aangezien Ton nog sliep nam ik op.... Dat was zichtbaar aan de verf, die snel stolt. :-( 
Verder heb ik eindeloos staan schuren op het raam van de slaapkamer, dat nog steeds klemt. Ik dacht slim te zijn en lippenstift (van die vloeibare) op te offeren en die aan een kant te smeren. Bij dichtgaan moest dat op de klemmende plekken aan de overkant te zien zijn. Niet dus! Het was meteen al ingedroogd! Ik moest het uiteindelijk met aceton verwijderen. Ik heb ook het kozijn van de keuken aan de buitenkant het broodnodige grondverfje gegeven, dat er vorig jaar al op had gemoeten. Nu is eigenlijk alleen de deur naar het platje nog heel erg toe aan een laag verf. Of het er van komt? Dat ligt aan veel dingen. 
Vanavond ben ik nog maar eens begonnen aan de belastingaangifte, althans aan de gegevens ervoor. Leuker willen ze het nog steeds niet maken. En ik had beloofd dat ik het vandaag in orde zou brengen, maar dat betekent wel dat ik nog even bezig ben hierna. En ik ben eigenlijk echt wel moe. Dus wens ik je alvast maar een mooie en gezegende zondag! 

23 augustus 2013. Het zou een heel warme zomerdag worden, maar dat viel hier nogal mee. De vroege start die ik in gedachten had lukte weer niet, dus pas nadat Ton per auto was opgehaald voor een gesprek elders kon ik beginnen aan mijn verfplannen. Ik ben niet verder gekomen dan het (bijna) weer sluitend krijgen van een aantal ramen. En veel schuurwerk. Toen kwam Ton alweer terug, en hij moest zijn verhaal kwijt. Daar ben ik natuurlijk voor. :-) Ik kon hem nog net te eten geven voordat wij boodschappen gingen doen, dat wil zeggen: de buren gingen boodschappen doen en ik mocht mee. Het kost heel wat, een weekje gezond eten. Er zat ook nog wat ongezonds bij, en dan voel ik mij toch weer heel schuldig, denkend aan een jongen die ik laatst op de TV zag en die van 35 euro per maand moest rondkomen. Fruit zat er niet in, zei hij, hoogstens eens in de veertien dagen. En dan moet je ons hebben: fruit is het hoofdbestanddeel van het ontbijt! Terwijl ik koffie zette, en de boodschappen wegruimde, maakte ik voor mijzelf mijn rauwkostje, en al met al werd het weer laat. Nog een was van de lijn gehaald, en een nieuwe opgehangen, die zal morgen wel droog worden. De dag vliegt om met niets. Ton is vandaag een heel klein beetje beter, heb ik de indruk. Ik heb zijn druppeltjes aangevuld met een andere variant, dat lijkt te werken. 
Verder is vandaag mijn neef Thomas jarig, en wij wensen hem van harte een heel fijne dag met zijn vriendin, ouders en broer. 

22 augustus 2013. Vannacht heb ik iets beter geslapen. Ton lag nogal te pruttelen, die longen zitten tamelijk vol. We hadden fysiotherapie, maar ook daar merkten wij dat Ton weinig adem had. Ik was gewoon nog moe. Vandaag had ik een hele lijst met dingen om af te werken. Die ligt er nog, er kwamen andere dingen tussendoor. Zo gaat dat soms. Morgen, dan...! 

21 augustus 2013 was een prettig zomerse dag. Vannacht was ik weer eens wakker gebleven tot zes uur, dus het kostte enige moeite om uit bed te komen. Ik had een heel programma opgesteld voor vandaag, maar daar is niets van terecht gekomen. Behalve... het leukste onderdeel: wij gingen naar Houten, om onze jongste dochter met haar beide spruiten op te zoeken. Zij hebben nog vacantie. Het was een heerlijke dag om in de tuin te zitten, en daar stond allerlei lekkers klaar, met kaartjes erbij, die de kinderen hadden geschreven en geknipt, zodat wij wisten wat spekkoek (met framboosjes uit eigen tuin), chocolaatjes en druiven waren. Leuk hoor! 
Charlotte had een eigen digitaaltje van Papa geërfd, en daar was zij enthousiast mee aan het experimenteren... Pieter had handboeien, en een bonboekje, dus hij heeft zijn grootvader op de bon geslingerd vanwege het rijden op de stoel met een rolstoel. Verkeerd parkeren had hij ook maar aangekruist, dus dat werd een vette boete. ;-) 
Helaas was Ton ook vandaag erg ademloos, dus het kwam er niet van dat hij liep door dat aardige parkje in Houten, dat naast het station ligt. Ook op de terugweg lukte dat niet. Grappig: wij kwamen vandaag viermaal vrienden / bekenden tegen. Eenmaal thuis was ik de man met de hamer tegen gekomen, dus ik moest eerst liggen, daarna een snelle boodschap doen op de fiets bij AH, en daarna nog even zitten. Kortom: het werd weer een latertje met het eten. En nu is het alweer laat, bijna half twaalf. Er moesten nog enkele tientallen foto's van het apparaat overgeheveld worden naar de PC, en ze moesten ook nog ingedeeld. Ik heb dus braaf dom werk zitten doen, daar was ik net goed genoeg voor. Alleen zie ik in de verkenner van Windows7 de afbeeldingen niet, de miniaturen, en dat maakt het toch een stuk minder makkelijk om ze te bewerken. Waar dat nu weer aan ligt? Zorgen voor morgen. Maar het was leuk de jongste kleinkinderen weer eens te zien, wij misten ze! 

20 augustus 2013. Vannacht om half drie hoorde ik een doffe bons bij de buren, en even erna werd er bij ons aangebeld. Buurvrouw zonder sleutel??? Ik ging even kijken, maar zag niets. Toen ik boven kwam had ik het gevoel dat er achter geluid was, dus ik keek vanaf het platje, en inderdaad: de buurman. Hij was zich bijna een hartstilstand geschrokken van een geweldige klap op de voorruit. Dit leidde, in combinatie met het belletje bij ons, tot de conclusie dat het vandalisme was. Gelukkig gebeurt dat iets minder dan dertig jaar terug. Maar van zulke dingen kunnen inderdaad ongelukken komen. Ik heb daarna nog een kwartiertje gelezen, toen kon ik wel slapen. Vandaag hadden wij een lekker rustig dagje. (Een eufemisme voor: er is weer niets uit mijn handen gekomen!) Ton dacht dat hij vandaag wel iets aan zou kunnen, maar toen hij op kwam viel het tegen. Ik heb hem een stukje gereden, naar de lavendeltuin, die intussen weinig bloemen maar veel lavendelzaadjes heeft, en lekker ruikt, ook al was het vandaag niet erg warm... Hij heeft daar wat zitten lezen, terwijl ik mij bezig hield met een spelletje op mijn mobieltje. Op de terugweg wilde mijn lief nog wat wielen, maar na vijftig meter was de energie op. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Nu zitten wij in de laatste fase. De maan is vol... en ik heb mij losgemaakt van een stuk verleden. Lastig, hoor. 

19 augustus 2013. Een magere maandag. Fysio, en weer een kilo extra op de weegschaal... Ton is iets beter. God zij dank. 

Zondag 18 augustus wilde Ton liever kerken via de TV. Voor mij keek hij (met het volume laag) naar Nederland Zingt (wát hij hoorde stond hem niet aan) en daarna voor zichzelf naar de mis. Toen ik heel even koffie maakte was de homilie al voorbij, een vluggertje dus. We kregen vanmiddag bezoek, en daarvoor viel er tóch nog wat op te ruimen, al had ik gisteren mijn best al gedaan op de kamer. Natuurlijk vergat ik toch weer dingen aan te bieden, ik ben een slechte gastvrouw. Maar het was heel gezellig om Amber met haar ouders hier te hebben. Vroeger bracht ze haar eigen boekjes mee, nu haar eigen tablet. :-) De wereld verandert. Toen ze weg waren gingen we lekker op bed liggen kijken naar de DVD 'Amber Acht'... Nee, toen was ze niet acht jaar, ze werd drie! Haar jonge leven is intensief bijgehouden. Ik kreeg er nog een uitgebreide telefonade tussendoor, dus het was weer niet vroeg toen er werd gegeten, de afwas staat er nog, want ik was echt moe, en ik heb vanavond alleen wat achterstallige mails bekeken. Het is alweer hoog en breed maandag, dus ik groet een ieder. Slaap wel, en morgen (straks) gezond weer op!

17 augustus 2013. Weer een dag die je beter kunt vergeten. Er kwam niets uit mijn handen, er is veel te doen en niets gedaan. Ton was vanavond weer erg benauwd, maar minder dan gisteren. Het pufje leek wel te helpen. Ik had straks nog weg willen wezen om lekkers te halen, dat is er niet van gekomen. Raam afpassen lukte niet, XP herstellen lukte niet, opschieten lukte niet... maar morgen is het zondag. Dat lukt vanzelf. :-)

16 augustus 2013. Na een moeizame nacht een benauwde en benauwende dag. Ton had veel behoefte aan mijn aanwezigheid. Nadat ik boodschappen had gedaan met de buren bleek hij, na een paar hapjes soep, vreselijk benauwd te zijn geworden. Dat was om half acht of zo. Het werd echt heel erg, een vis op het droge hapt zo naar adem. Tegen half tien werd het minder, om tien uur at hij de rest van de soep, en zijn groente + vis. Toen reageerde hij ook op het pufje. God zij geloofd en geprezen. Zo erg is het gelukkig heel lang niet geweest. Hij heeft nog tot middernacht zitten lezen, nu gaan wij slapen. De afwas staat er nog, en XP repareren met de officiële CD - booten, optie R en dan chkdsk /p /r heeft geen soelaas gebracht.  Jammer dan. Vandaag is prins Friso begraven. Ons hart gaat uit naar zijn gezin en zijn moeder en broers c.s. 

15 augustus 2013. Officieel het echte einde van de Tweede Wereldoorlog. De officiële gebouwen vlagden, bij de meeste mensen lijkt het niet te leven. Wij hadden fysiotherapie, waarbij Ton het redelijk deed, ondanks het feit dat hij nog steeds hijgerig is, al is het dan ook minder dan voor de behandeling van Daniël, gisteren. Het regende zachtjes bij komen en gaan. Later werd het wat milder van temperatuur. Ik deed nog wat boodschappen op de fiets, was heel de rest van de middag in de keuken bezig, deels met het voorbereiden van de nieuwe pan soep, die nu staat af te koelen, en die ik morgen moet pureren en zeven, deels met Tons eten, en de avondboterham voor Joop, die een paar kleinigheden oploste op de PC, en met wie ik na het eten naar MyCom en de Mediamarkt ging om te kijken naar een SSD-schijf. Daar was weinig keus in. Volgende week misschien beter. Ik had het natuurlijk graag vandaag voor elkaar gehad, maar ach... het zal wel ergens goed voor zijn. Wij keken ook even naar een opvolger van mijn NAS-je, want als server voor mijn website is ie gewoon niet snel genoeg. Het moet weer een Synology worden, en Joop en ik kibbelen over de vraag of het weer een vierbaans-snelweg moet zijn, of dat ik er een met twee schijven zal hebben. Dat is ruim voldoende, zegt hij. Maar dan verlies ik wel data, en dat wil ik niet. Maar mijn DS411J is voor MIJ te traag. Als backup-medium is ie natuurlijk prima. Ik hoop 'm dan ook zo te verkopen. En het was twee jaar geleden het beste wat je krijgen kunt... Maar goed, de vraag is wat en hoe en 'wakkosdah' (zoals Wiebe Feenstra dat zo treffend placht te knipogen...) 
Vanavond is het mij toch gelukt om Davilex Cash 7.0 en Adres 5.1 te installeren onder Win7, maar dan wel 32-bits. In elk geval kan ik er nu bij, zo nodig. Maar andere programma's had ik net onder Win7-64 aan de gang. Het blijft heen en weer fietsen. Als die straatprijs nu eens hier viel... dan zouden we een stuk minder rimpels hebben. ;-) Maar goed, het blijven luxe-problemen. 

14 augustus 2013 was een frisse zomerdag. Tijd voor jasjes e.d. Wij mochten naar Daniël en Ineke, blij toe, want Ton was erg benauwd. Daarna hebben we op de markt nog even gekeken bij de tweedehands boeken, en ziedaar! Een cadeautje van Onze Lieve Heer: een boekje van Nora Roberts waar ik al jaren naar zocht: het eerste deel van de Ardmore reeks. Wel in het Engels, maar dat maakt niet uit. Joepie! Ton werd helemaal blij met een stukje Sophocles voor vijftig cent, dus die heeft de hele avond in de Antigonè zitten lezen. Ik heb geprobeerd wat te installeren onder windows7, maar daar werden nóch de computer, nóch ik erg blij van. Give me that old XP! 

13 augustus 2013. Ton bleef vandaag traag en benauwd. Wel heeft hij nog een klein stukje na het eten gelopen, maar zelfs het feit dat ik hem ervoor en erna reed in de rolstoel hielp niet. Gelukkig kijkt Daniël morgen naar hem. Ik was met van alles bezig, en heb voor mijn gevoel uiteindelijk niets gedaan, of zo goed als. Maar ik ben er wel moe van. En ik word steeds zwaarder. Soms is het leven nét een tikkeltje minder leuk. Maar ik sliep ook pas na kwart voor vijf. Toen zag ik wél een fragmentje Perseïde in de dampkring in rook opgaan. Het duurde inderdaad maar heel even. Eerder op de avond had het geonweerd, het bleef lang bewolkt, maar toen ik mij om kwart voor vijf buiten stond te vervelen kwam er inderdaad een 'vallende ster' langs, en dat was wel weer leuk. Nu maar snel naar bed. 

12 augustus 2013. Vannacht werd Ton tegen een uur of vier heel erg benauwd, en het kostte aardig wat tijd om daar doorheen te komen. Ook na koffie en het favoriete pufje bleef de ademhaling moeizaam. Maar hij heeft nog wel geslapen. De actieradius bij de fysiotherapie was iets minder, maar het viel nog mee wat hij kon doen. Later gingen wij nog even de stad in voor wat informatie, en ongemerkt werd het laat. Toen ik tegen zes uur aanstalten maakte om te gaan koken, waren we nog maar eventjes thuis. Toen ging de bel, en de beller ging pas na anderhalf uur weg. Ton had net zijn soep, toen wij via het Nieuws hoorden van het overlijden van Prins Friso. Wat tragisch voor de familie. Wat een verlossing voor de Prins. God behoede hen allen. We bleven toch samen even kijken naar de beelden, en de commentaren, waarvan een aantal beter niet uitgesproken had kunnen worden op deze dag. Net toen ik Ton (om negen uur) zijn visragoût en groente bracht, ging de telefoon. Na een paar hapjes nam Ton het gesprek, dat voor hem was, over. Dat duurde een uurtje. In die tijd hield ik het eten warm, en kon ik ook niet veel doen. Een gekke avond dus. In elk geval heb ik de laatste anderhalf uur nog wat kunnen doen. He tis dan ook al bijna half twee, tijd om naar bed te gaan. 
Morgen pakken we het heel anders aan. 

Zondag 11 augustus 2013 kwamen wij droog door, ondanks de vele buien her en der, maar net niet waar wij waren. We stonden vroeg op, na een te korte nacht, en waren op tijd in de Pieterskerk. We hadden het gevoel dat wij deze preek al eens hadden kunnen horen, maar nu hoorden wij er weinig van. Een combinatie van microfoon en preeklezende predikant. Maar we zongen Amazing Grace in het Frans! Heel bijzonder, zou Maryse zeggen. En dat was het. Thuis gekomen heb ik Ton te eten gegeven, en de lastige liederen van de dienst in Leerdam nog een keer doorgezongen. Die was om 17 uur, maar ik moest toch al voor drie uur weg. Ruim vier en een half uur later strompelde ik weer naar binnen. Zoooooooooooooooooooooo moe! Ik de bus terug hadden minstens zes mensen de hele weg zo hard met elkaar gepraat als ze maar konden. Drie voor mij, inclusief de chauffeur, en de rest achter mij. Doe mij maar de trein, in elk geval terug. Alle liederen kwamen dit keer uit het Nieuwe Liedboek. Dit is een gemeente die goed zingt, maar in lied 306 had ik wel veel voor te zingen. Ik had weinig stem, zei Edy, die er met Hanny was, maar het was redelijk zuiver. Bijna dus. Vroeger, heel vroeger, voordat mijnheer Van Baardewijk met mij aan de slag ging, was het Poessiemauw in de ergste graad. Maar goed, wat wel erg blijft is: dan na half acht thuis komen en dan nog moeten koken! Ton was nog aan de thee, dus ik mocht best eerst even zitten of liggen, hetgeen ik dus ook een half uurtje gedaan heb. Hij heeft vanmiddag een rondje Oudegracht gedaan, lopend, het kostte hem - inclusief rusten - anderhalf uur, tot aan de brug bij de Lijnmarkt. Nu zijn wij beiden te moe om naar bed te gaan, maar met enig haasten moet het nog net lukken voordat het maandag is. We gaan er voor! De dag door Uwe gunst ontvangen, is weer voorbij...

10 augustus 2013 Fris weer, we hadden een jasje aan toen wij naar buiten gingen. Tons benen zijn dik, deels van de jicht, deels van overgewicht, deels van te weinig lopen, de laatste week. Dat heeft hij vandaag wat ingehaald. Verder heb ik gewerkt. De dienst moet nog op het web, maar het is half twaalf geweest, dus ik betwijfel of dat er nog van komt. Het werkt allemaal wat lastiger onder windows7. Maar wat echt moet, gaat tot nu toe. Gezegende zondag! Ik geniet morgen dubbel. :-) 

9 augustus 2013. Gewerkt aan de dienst. Eigenlijk niet veel anders dan dat. Behalve dan wat lopen met Ton. Hij was aan het eind van de middag van plan zelf te gaan wandelen, maar na honderd meter ging het opeens hard regenen. Jammer. Na het eten, - we deden geen boodschappen, de buren waren opeens verhinderd, maar dat komt morgen wel - werd mijn lief opeens heel erg benauwd. De icoon en de druppeltjes brachten na een half uurtje verlichting, maar het was niet leuk. Kennelijk kwamen er in het lichaam opeens veel giffen vrij door de behandeling van woensdag j.l. Zulke dingen gebeuren, maar het is wel heel vervelend. Naderhand heeft Ton nog een klein stukje gelopen, verder heb ik hem door de frissen lucht nog wat rondgereden. Daarna heb ik nog wat geschaafd en gevijld aan de dienst. Nu wordt die afgedrukt, en dan zien we morgen wel of er nog een liturgietje voor de gemeente moet komen. Het is half een, dus tijd voor de slaapkamer. 

8 augustus 2013. Vandaag heb ik hard gewerkt, en ik dacht dat ik een mooi eind op streek was met mijn dienst van zondag a.s. maar... helaas. 
Ik kreeg net een e-mail dat er twee mensen zijn overleden. Dat betekent dat we toch de dienst moeten aanpassen. Ik zal morgen wel meer horen. Nu is het middernacht, dus tijd om naar bed te gaan. 

7 augustus 2013. Een dag waarop het gebed van de planten en bomen uitbundig werd verhoord! Koel en regen. We werden dus lekker opgefrist toen wij naar Daniël en Ineke gingen, onderweg zagen we hoe de hangende plantenbakken in de stad evengoed lustig besproeid werden vanuit een water met heel grote bakken vocht op de laadbak. Ze werden van boven en van onderaf gezegend. Bijna een foto waard. :-)
Er wordt weer een item geschrapt van Tons dieet: chocolade. Heel vervelend. 
Ik had een flesje meegenomen van de verrukkelijke chocoladedrank waar Ton zo dol op is. En ja hoor: het bleek de boosdoener te zijn van de jicht, waar mijn lief vannacht zo'n last van kreeg. Hij had er gisteravond nog van gedronken, en kennelijk was dat de druppel die de emmer van de allergie deed overlopen. Over een paar jaar kan het weer over zijn. Ik heb jaren geleden ook een allergie voor chocola gehad, en daar ben ik na een aantal jaren ook overheen geholpen door Ineke. De machine heeft de hele nacht en dag staan draaien voor een stevige back-up. Vooral de mails, die stuk voor stuk worden gecopiëerd, blijken veel tijd te kosten. Ik heb vanavond hard gewerkt aan de dienst voor zondag. Ton kijkt intussen naar een heftige moordgeschiedenis, die ik woord voor woord kan volgen op mijn kamer. Dat geeft niet, want ik hoef op dit moment alleen maar domme dingen te doen. Morgen moet ik nadenken, nu alleen maar doen, dat scheelt weer. 

6 augustus 2013. Goed nieuws voor Betty. Er was niets ernstigs aan de hand, dus nu kan ze weer rustig slapen. Ton heeft een pyjamadag, en na wat boodschappen gedaan te hebben, mocht ik mij met Joop op de computerproblemen storten. Lees: hij stort, en ik kijk vol bewondering toe... 

5 augustus 2013. Archief en fysiotherapie, een lange dag hard werken, maar wat gaf het een voldoening! Nu vallen wij om, maar dat mag. Dank, allemaal!!!! We zijn er blij mee. Nu de losse eindjes nog. 

Zondag 4 augustus 2013. Een mooie zomerdag, waarop ik een bezoek bracht aan de Lutherse kerk hier in Utrecht. Een mooie avondmaalsdienst. In de Pieterskerk was ds. PasdeCulte, en die heeft nooit zoveel te zeggen, dus dat slaan we elke veertien dagen rustig over. Ton heb ik later opgehaald van het station, hij had zijn stok niet bij zich, en dan is hij toch wat wankel, en de adem was ook niet optimaal. We aten dus laat, en vanavond heb ik een kort rokje genaaid, groen dit keer. Past bij mijn groene toga. Mijn rode rokje kan ik nergens vinden, en de rest is vrij lang. Nu maar eens kijken of ik Ton voor twaalf uur in bed heb. Het wordt weer tropenroosterweer.... (Mooi scrabble-woord!)

3 augustus 2013. Al heb ik heel wat boodschappen gedaan: ik heb het rustiger moeten houden dan ik van plan was. De verf van de dakkapel is niet mooi glad geworden, moet nog een keer, mijn eigen schuld, ik heb staan soppen met de lakrollers. Vanmorgen heb ik voor het late ontbijt nog verf afgekrabd boven, en vervolgens vergat ik dat ik dat ook op de eerste verdieping nog had moeten doen. Dat wordt nu nog veel lastiger. Ik kan ook niet overal bij. Het was lekker fris weer vandaag. 

2 augustus 2013 zou nog een fractie warmer worden dan gisteren. Dat klopte, ik heb 33 graden in de schaduw gezien, het leek zelfs 34 te worden aan het eind van de middag. Maar om 10 uur vanavond was het nog maar 28... ;-) Dat betekende: tropenrooster, dus ik heb de wekker op half zeven gezet, om half negen had ik de voorbereidingen klaar (voorschuren en afvegen) en kon ik gaan aflakken, boven. De dakkapel aan de voorkant zit, voorzover ik er bij kon, nu redelijk in de verf. En ik zat onder. Ik zie nog wel een plek op de foto's die ik ter controle maakte, waar het niet echt heeft gedekt, en links en rechts kon ik niet om het hoekje heen. Soit. Morgen de ramen afkrabben, hoop ik. Aan het eind van de middag heb ik de ramen van de slaapkamer aan de buitenkant geverfd. Er gingen heel wat lakrollertjes doorheen, want die goedkope van de Action zijn wel leuk, maar scheuren al na een kwartier werken. Daar kun je alleen een tafel mee verven, o.i.d. Maakt niet uit, ik had er genoeg, en het gaat om bescherming, niet om schoonheid. Het was net af voor ik met de buren boodschappen mocht doen...
Maar als het lukt zal ik dit jaar ook iets moeten doen aan de deur aan het eind van de gang, en snel ook. En de voorkant op mijn verdieping, al was het voorlopig alleen maar de vensterbank.  Grappig: iemand vroeg me gisteren: heb je dan geen schoonzoons die dat voor je kunnen doen? Het is voor die persoon duidelijk dat ik geen zoon heb, want anders was die natuurlijk direct hierheen gekomen bij het eerste signaal dat zijn moesje op een trap zou klimmen en andere dolle dingen doen. En bovendien: 'verven is mannenwerk'. 
Terwijl ik drie dochters heb die allemaal twee rechterhanden hebben, en wier handen kunnen maken wat hun ogen zien. :-) Er is nog veel werk te doen voor de feministen onder ons, vrees ik... 
Maar intussen ben ik blij en tevreden met wat ik deze twee dagen heb kunnen (en moeten) doen. Morgen zou het regenen, tegen die tijd is de verf droog. Zeker die boven, en de verf van het slaapkamerraam zou theoretisch morgenochtend om tien uur overschilderbaar zijn, en dus droog genoeg. Of we het zolang droog houden weet ik niet, nu is het voor mij tijd om te proberen te slapen. De komende zorgen zijn nu: alles terugzetten, het archief en de belastingen... Genoeg te doen dus. Nog afgezien van de troep die zich steeds hoger opstapelt, omdat ik niet aan mijn eigen dingen toekom. Maar, eerlijk gezegd: ik heb tussen alle bedrijven door wel lekker een boekje gelezen. En de verf eraf geweekt in bad. 

1 augustus 2013 was lichtelijk oververhit. Ik zag om tien uur vanavond nog 29 graden in de schaduw op de thermometer. Ton heb ik tegen half vier op de trein naar het barre buitenland gezet. Toen liep ik nog een uur of anderhalf boodschappen te doen in de stad, en at een verrukkelijk ijsje bij Leonidas hoek Vinkenburgerstraat / Oudegracht, net over de Bakkerbrug dus, en schuin tegenover de HEMA. De bonbons zijn ook niet te versmaden, maar het ijs is heel erg lekker en beschaafd van prijs. Schepping van Epping. Leuke kreet. Goed, toen kwam ik thuis, ruimde wat op, las wat en ging ruimte maken om weer bij de vensterbank van de slaapkamer te kunnen. Die had nog maar een keer een laagje grondverf gehad, en dat is niet genoeg. Dus schuren, schoonmaken, capriolen uithalen, en daarna verven. Het voorbereiden kost meer tijd dan het verven zelf. De rollers pasten niet zo bij de verf, of ze waren gewoon slecht. Ben ik niet van je gewend, Action! Ik lag mij voor te bereiden op de tocht naar boven, waar ook nog moet worden geschilderd, toen er werd gebeld. Toen ik net in de keuken was werd er weer gebeld, maar mijn eitje met tomaat kon ik al pratend wel soldaat maken. Of korporaal. Het grauwde al toen ik naar boven ging, en ik heb nog met enige moeite wat geschuurd, maar aan verven kwam ik niet meer toe. Gek, straks was het tien uur, en dacht ik vroeg te gaan slapen, nu is het al kwart over twaalf. Maar ik heb nog wel heel genoegelijk met dochter twee en heur lief gekletst. Telefoneren kun je prima in het donker. Want de ramen moesten wel open. Nu ga ik ze maar dicht doen, tegen de muggen en zo, de verf is vast wel droog genoeg... hoop ik. Theoretisch zou ik daar morgen in staat moeten zijn af te lakken. Maar het wordt waarschijnlijk bloedheet. Gezellig. De wekker zetten helpt misschien. Nu nog even mijn mail ophalen. Voor een deel werkt dat nog niet. Nog maar eens aan Joop vragen wat hij de laatste keer heeft gedaan. Ik kom er niet uit. Niet leuk. Maar morgen... dan wordt alles beter. Vast!

31 juli 2013. Vandaag zijn we weer bij Daniel en Ineke geweest. Daarna een stukje gewield in HC voordat we naar huis gingen. Ik was moe van de behandeling en heb een paar uur gerust. Vanavond kwam er ook niets meer uit mijn handen. Ton heeft Midsummermurder gekeken, een oude, die we al eens hadden gezien, maar daar kom je altijd pas op het laatste moment achter. Morgen wordt het warm, dus laten we maar eens kijken of we vannacht nog kunnen slapen, dat zou wel fijn zijn. Ineke heeft er haar best op gedaan. Toch allerlei computerproblemen, nu ik  noodgedwongen onder W7 werk. Ik ben niet blij met mijzelf. 

30 juli 2013. Een frisse dag, na het kleine warmte-golfje dat achter ons ligt. Met wat lichte motregen die vanavond, toen wij dan eindelijk een stukje gingen wandelen, overging in echte regen. Na een half uur waren we behoorlijk nat, maar we voelden ons er niet onprettig bij. Ton liep behoorlijk stevig. Hij had dan ook zijn favoriete pufje gehad. Ik heb echt wel een en ander gedaan, maar ik eindig met een gevoel van: niets uit mijn handen gekomen. Laten we maar eens vroeg gaan slapen, en morgen opnieuw beginnen. Of zo. Het wordt toch of zo. Van dat vroeg slapen kwam niets, maar Ton heeft boven genoten van (voor mij zenuwslopende) muziek. :-) 

29 juli 2013. Na Marjoleins verjaardag zitten we altijd echt dik in de tweede helft van het jaar. Maar we hadden een duidelijke zomer dit jaar. Het lijkt nog niet over te zijn, maar we hadden wel wat flap-buien vandaag. Fysio werd vandaag voor mij gekenmerkt door de stevige handen van onze stagiaire die mijn stijve schouder- en nekspieren uitgebreid onder handen nam. Zodra ik met mijn armen kracht moet zetten, doet de bovenkant mee, en dat mag niet, zeggen ze. Lastig hoor. Maar wie weet hoe goed dit nog voor mij gaat wezen. Ik probeerde ook nog boodschappen te doen, Ton was nog moe van gisteren. Ik ook hoor. Wat ik zocht vond ik niet, maar wel dingen die ik al lang wilde hebben. Net Paulus. Verder lijken bij migratie naar windows7 mijn mappen en oude berichten weg te zijn in livemail. Daar word ik ook al niet blij van. En de communicatie met de NAS is suboptimaal. Morgen komt ook daarvoor een nieuwe dag, zeker weten, want die is al begonnen. Ik begin nu maar met naar bed te gaan. 

Zondag 28 juli 2013 was een feestelijke dag. Allereerst omdat mijn zusje jarig is natuurlijk, maar ook omdat Ton en ik beiden voor mochten gaan in de viering, Ton in Zeist, en ik in Soesterberg. We hielden er beiden een goed gevoel aan over. Wat zijn wij toch een bevoorrechte mensenkinderen! :-) Beiden werden we gehaald en gebracht in een sfeer van warmte en vriendelijkheid. En uit Zeist kwam er een flinke portie heerlijke kersen...Dank je wel, Frans, ze zijn verrukkelijk! Na de lunch heeft Ton wat gedut, en ik zette de diensten op het net, tegen half vijf waren wij beiden er aan toe om 'even' naar buiten te gaan. Ton met de toffeltjes aan, want hij was te moe om een stap te verzetten. Maar hij heeft mij toch een aardig eind laten lopen, en om het Lepelenburg heeft hij gewield. Later nog een klein stukje. Het was mooi weer, maar tegen de tijd dat we thuis kwamen waren mijn voeten wel héél erg moe. En toen moest er nog soep gemaakt. De pompoen was al gaar, maar de rest moest nog. De ellende is dat je daarna de boel ook nog schoon moet maken. Een minpuntje van deze dag. Ik heb dan ook na het eten de afwas laten staan, die komt morgen wel weer. Maar Ton heeft nog een lekker lang bad kunnen nemen vanavond. Dat is ook verwennen, tegenwoordig. Ik probeer nu een map van 12.2 GB te copiëren naar een andere schijf, dat moet nog 8 uur duren, toch wel gek, vind ik. Maar goed, ik laat de boel wel draaien vannacht. De zondag is net voorbij, het was een mooie dag! Dank U, Heer. 

27 juli 2013. Weer een warme dag. Daar begon ik laat aan, omdat ik pas na vijf uur vanmorgen in slaap viel. Ton heeft mij rustig laten slapen tot een uur of elf of later. Ik weet het niet meer precies. In elk geval waren we om vier uur klaar met het ontbijtritueel, waar we dan ook de tijd voor hadden genomen. Tegen half zes waren we op pad, want Ton moest toch wat bewegen. Hij maakt al heel wat meer vaart, met de rolstoel. En ik moest nog een paar boodschappen hebben bij AH, waar we om half zeven klaar waren. Om negen uur kon ik vanavond aan het werk, er moesten nog liturgieën geprint, voor Ton kan het niet uitgebreid genoeg, en nu is het vijf voor 12 en ik ben nog bezig zijn preek af te drukken in tig-voud. Ik heb vanavond tweemaal de zwarte cartridge gevuld, ik heb zeker 10 cc gebruikt zo niet meer. En ik heb een halve boomstam papier weg kunnen gooien zowel door fouten, zowel van de printer als van mijzelf. Hoewel ik mijn dienst klaar heb liggen, zit die nog niet in mijn hoofd, dus daar moet ik aanstonds maar rustig in gaan lezen, en dan morgenvroeg nog eens. De was werd vanavond niet meer droog, dus die heb ik net van de lijn gehaald en toch maar in de droger gedaan. Buiten dondert het, dus je kunt er donder op zeggen dat het gaat onweren. Morgen is het weer een mooie dag, al was het maar omdat mijn jongste zus dan jarig is. Van harte gefeliciteerd, lieve schat. Zegen en goedheid mogen je volgen, alle dagen van je leven. (Jawel, psalm 23) 

25 mei 2013. Die chaos bleek nog even voort te bestaan, want ik had kennelijk een file of een map teveel laten opruimen. Nu heb ik onder niet alleen geen werkbalk, en geen startknop, maar ook willen een heleboel programma's niet starten. Dus werk ik vandaag onder Windows7, en dat gaat niet zo makkelijk, omdat een flink aantal programma's hier weer niet goed werkt. Dus kost alles meer tijd, terwijl we zondag beiden dienst hebben, en het dus driedubbel druk is. Leuk is dat. 
Maar er is ook een goed bericht: de motor van de Vlieland is gestart, en die doet het! Er moeten nog bedradingen worden voltooid, en nog andere eindjes aan elkaar geknoopt, maar over een week (of wat) moet het allemaal helemaal OK zijn. Ze stonden met de tranen in de ogen naar het bruisende water te kijken, dat de motor in beweging bracht. Wat een bijzonder moment! Joepie!!!!!!! Nu hebben ze even geen tijd, maar later zullen ze de website wel bijwerken, en dan kan iedereen meegenieten van de foto's. 
In elk geval is het mij gegeven om vanavond geconcentreerd verder te werken aan mijn dienst. Er moeten nog wat puntjes op de I's gezet, maar in principe is het klaar. En ik hoef voor de gemeente in Soesterberg geen kerkbrief of liturgie te maken, dat doen zij zelf daar. Heerlijk, dat scheelt weer een boel werk. Nu kan ik kijken of Ton al wat verder is gekomen vanavond. Al is het al bijna half een... Het raam staat een stukje open, en de linde geurt zo heerlijk. :-) Ook om blij van te worden. 

24 juli 2013. Het was iets frisser vandaag, en dus veel leefbaarder. Dat moest wel, want we hadden een afspraak met Daniël en Ineke. Dachten wij. Maar helaas, toen wij daar aankwamen was en bleef de deur van de practijk dicht. Vergissing? Drie uur? We gingen even wat drinken op HC, en keerden terug, maar nee, het licht brandde niet en de bel werd niet beantwoord. Vreemd. Ton wilde nog wel wat wielen, dus wij gingen nog maar even terug naar HC. De Action bleek werkhandschoenen te hebben die Ton wel pasten, en zijn vingers beschermden tegen de spaken van zijn wielen. 
Later kwam Joop nog wat probleempjes oplossen. Hij liet zien hoe zinnig het was om bestanden op te schonen. Dat deed ik daarna kennelijk iets te enthousiast onder XP, want verschillende programma's willen niet meer opstarten, en de werkbalk waarop al mijn programma's staan is verdwenen, evenals de startknop. Oeps, dat maakt het leven wel even heel ingewikkeld. Voor Ton kon ik nog wel een deel van zijn preek tikken. Het is alleen maar de aanloop, maar hij is in elk geval verder dan ik. Als iemand per ongeluk weet in welke map onder XP de werkbalken staan, graag... Nu maar eens kijken of ik dit kan FTP-en. Het leven is zó vol uitdagingen!!! ;-) "God, geef ons een stil en gerust leven!" - Ton heeft het daarover in het begin van zijn preek. Ik kan daar wel in meegaan, al hoeft het ook niet gezapig te worden. Nu is het even een chaos, maar aangezien het al middernacht is, bewaar ik de rest voor de donderdag.  

23 juli 2013. Een dag met 32 graden in de schaduw moet je rustig doorbrengen, en dus hebben we voornamelijk gestudeerd. Vanavond heb ik de PC pas aangezet. Toen was het nog te warm, maar om 10 uur was het buiten wat frisser dan binnen. Toen heb ik de afvoer van het dak nog even leeggehaald, in afwachting van de Grote Stortbuien, die voorspeld schijnen te zijn. Een milde regen mag ook, van mij. En anders wil ik wel weer gieten. De linde geurt ondragelijk diep en zoet. Heel bijzonder, zou Maryse zeggen. :-D Ik heb mij gisteren en vandaag bezig gehouden met de epistellezing voor zondag. Als je er met de stofkam overheen gaat, en dat vergt nogal wat tijd en precisie, komen de waarheden die daarin staan opeens als een hamerslag op je af. Je leest ze alsof ze voor jou geschreven zijn. En dat is natuurlijk zo. Heel de bijbel is een persoonlijke boodschap van God aan ieder van ons, het is de kunst die zo aandachtig te lezen, dat je de boodschap verstaat. En die is lang niet altijd dezelfde. :-) 
Ik ben heel benieuwd wat voor preek het resultaat van deze drie lezingen zal zijn. Zondag zul je het (kunnen) weten. Half twee, tijd om te doen of we gaan slapen. Allerlei heel kleine dondervliegjes hebben kans gezien door de afschermingen te komen, en die krengetjes bijten nog ook! Lichten uit. Daar komen ze op af.

22 juli 2013. In een poging tot een Tropenrooster zat ik vanmorgen om zes uur al achter de PC, en na een uurtje ging die uit, en ging ik weer slapen. 
Ton bracht me later koffie. Bij de fysiotherapie leek hij geen last van de hitte te hebben, al wilde hij wel met de rolstoel heen en terug. Ik moest nog wat boodschappen doen, maar al met al was het een rommelige dag. In de keuken was het niet te harden, ik had de snelkookpan ook vrij lang op het vuur, dat kwam niet zo goed uit. Soms echter moet dat. Vanavond heb ik - terwijl Ton worstelde met een brief - (dat doen wij tegenwoordig nogal eens, door de ongunst der tijden) op de laptop Griekse woordjes ingevoerd die ik moest opzoeken voor mijn epistellezing. Het is nu bijna 2 uur, en het is nog niet klaar, dus dat moet morgen maar. Het is ook nog een graad of 24 buiten, dus het afkoelen schiet niet op. Moet vannacht maar weer. 

Zondag 21 juli 2013. Het schijnt een hittegolfje te zijn. Ik houd het leefbaar in huis, mits iedereen de deuren telkens sluit, en ook ik vergeet dat wel eens. We waren een tikje laat voor de kerk, dus we ontbeten deels na de kerkgang. Gisteren hadden wij een heel gezellige dag in Oosterbeek, we waren gehaald met de auto, en we werden net voor middernacht thuisgebracht. Het was heel rustig en ontspannen, maar we waren toch wel moe, ik had er 1.2 kg aan overgehouden, Ton een pond, terwijl we niet excessief gesnoept hebben: een heerlijke plak eigen gebakken cake, wat nootjes zonder zout, Ton 1 glas wijn, ik drie, maar groot waren de glazen niet. Nu ja, we zien wel wat het morgen aanwijst. Vanmiddag was ik helemaal uitgeteld, Ton deels, dus ik heb bijna tot etenstijd op bed gelegen. Het was ook te warm om iets anders te doen. Laat gegeten, tegen kwart voor negen wilde Ton nog wel wat wielen hier voor het huis. Hij heeft het hele stuk tot aan de Walsteeg op eigen kracht gedaan! En dat loopt behoorlijk op. Wel moest hij af en toe stilstaan om de armspieren te laten ontzuren. Hij bouwt aan zijn conditie. Een doorzetter! Ik kon nog net voor tienen dochterlief bellen om bij te kletsen. Toen werd het te laat voor al die andere telefoontjes die nog moesten. Tegenwoordig pers ik er geen 25 uur meer uit per dag. Gek is dat. Ben ik kennelijk toch echt boven de vijftig... 

18 juli werd wat langer dan bedoeld. Ton sliep al om elf uur, ik ging nog iets doen aan een film onder Windows 7, en vijf uur later moest dat OS opeens opnieuw opstarten, net toen mijn project af was en ik het definitief wilde opslaan. Alles blijkt weg. Ik word er niet blij van. Terwijl het toch zulk mooi weer was vandaag.

17 juli 2013 stonden we relatief vroeg op, maar voordat we bij de fysiotherapie waren hadden we nog niet echt iets anders gedaan dan opstaan. Mijn schouder en elleboog zijn weer getaped, en er is aan ons getrokken en geduwd, nu ja, het schijnt ergens goed voor te zijn. Ik was vanmorgen wéér een pond zwaarder, hier word ik niet blij van: de laatste maand al meer dan 4 kilo erbij. Heel demotiverend. Er moest soep gemaakt worden, dus ik haalde nog wat groenten hiertoe, maar ik kon niet alles krijgen, dus het wordt weer een heel andere soep. Iets teveel gebruikt van een sterk smakend kruid, ik kan niet op de naam komen, dus ik ben benieuwd wat Ton er morgen van vindt. Aan het eind van de middag kwam een zeer dierbare oude vriendin en pastor op bezoek. Ze bracht een beeldschoon boek voor ons mee. (Ik had op het punt gestaan hetzelfde voor haar te halen...) Toen ze om 7 uur ging werd het de hoogste tijd om aan de soep te beginnen, gelukkig was er voor nu nog een beetje dat ik met kunst en vliegwerk wat opleukte. Ik kan de soep laten afkoelen en in zijn eigen sop laten gaarkoken, dan kan ik morgen fijnmaken en zeven. Tegen negen uur liet Ton zich nog overhalen naar buiten te gaan om een stukje te wielen voor het huis en aan de overkant. Weer net een stukje verder dan de vorige keer, maar buiten is nog wel heel zwaar voor hem. Hij heeft zich echter doelen gesteld. Mijn held! Eenmaal thuis ging ik éven liggen om éven één spelletje te doen. Ja, ja. Nu is het elf over elf en ik heb nog niets zinnigs gedaan. Problemen met de NAS kon ik niet oplossen, iets met de firewall-instellingen, neem ik aan. Onder andere. Ik kan het alleen niet vinden. Morgen komt er weer een dag. (En anders is het van geen enkel belang...) Voor Ton wordt het een pyjamadag, dat is hem duidelijk. 

Balen!!!! De standaardbrowser reageert niet meer op url's die in een document of in een mail staan. Je moet ze eerst copiëren, dan plakken in de browser, en dan lukt het pas. Na de updates? Ik heb niets veranderd. Balen dus. 

16 juli 2013. Een mooie zomerdag. Ik was voor ons doen redelijk vroeg op, dus ik kon het bad aanzetten voordat ik koffie ging maken. Ton had geen haast, dus ik heb een half uurtje gelummeld in bad, wat gelezen, eerst nog de was van gisteren opgehangen, dat ook. Daarna ging Ton in bad, heeeel uitgebreid, en zo kon het gebeuren dat hij pas om kwart voor drie zijn koffie-van-na-het-ontbijt dronk. :-) We hebben wat liggen lezen in de krant, wat theologie gedaan, een kernbegrip wat uitgediept, leuk samen, in overleg kom je verder. Zou dat het geheim van de Drie-ene Drievuldigheid zijn? Het gaat zonder meer ons verstand te boven, maar Ze zullen het ons niet kwalijk nemen als we er over nadenken. Moeten Ze maar niet zo beminnenswaardig zijn. :-) Hoe dan ook, ik kon nog net (dacht ik) op de fiets het plastic wegbrengen naar de container, (verloor onderweg een stukje versnelling, gelukkig niet essentieel, maar het is nog steeds dat soort dag) en dan fluks naar AH in de Twijnstraat en naar de PC-koning aan het eind van de Oudegracht daar vlak bij, voor een batterij. Natuurlijk had ik wel een voorraad van dat type, (8 voor 2 euro), maar hoe oud die waren, en hoe betrouwbaar weet ik niet, en voor mijn gereedschap heb ik goede onderdelen nodig. Dus ik kocht er een van wel 2 euro per stuk. Hij blij, ik blij. In crisistijd kopen de mensen nu eenmaal wat minder snel nieuwe spullen voor de PC, en ook geen goede 2e hands, hoewel ik hem kan aanbevelen. Bij deze dus. Vriendelijke mensen. Maar mijn fluks was niet vlug genoeg, Joop zat al gezellig met Ton te praten. Hij heeft zich in bochten gewrongen om de batterij op het moederbord te vervangen. Slank en lenig, 2 factoren die ik op dit moment mis. Hij kon dit zonder dat de PC van zijn plaats kon. Heerlijk. Daarna de OS-sen bijgewerkt, en vervolgens de NAS. Alleen bleek die om de een of andere reden al die tijd gescand te hebben met de virusdefinities van februari. Nieuwe virusdefinities binnenhalen lukte niet. Joop rende om 10 uur weg, in de hoop zijn trein nog te halen, dat hoop ik dus ook, maar het uitzetten van de NAS, en het na enige tijd opnieuw opstarten lijkt geen wezenlijke oplossing teneinde de virusdefinities handmatig bij te werken. Om de een of andere reden word ik daar niet vrolijk van. Als je server niet te beveiligen is, is dat geen aanbeveling. Ik laat hem nog maar even draaien. Het raam staat open, het is ruim elf uur, en koud is het nog niet. Lekker. Op zulke avonden wacht je minstens 11 maanden per jaar. Ton is nog bezig met een lastige brief, ik hoopte nog een klein stukje met hem te kunnen lopen. We zien wel. In elk geval zijn we weer een stuk zekerder van de PC en dat is veel waard. Dank je wel, Engel! ;-) 

15 juli 2013. Het is vandaag echt zomer! Lekker, een graad of 24-25, met wat wind. Na de fysiotherapie liepen wij langs en door de lavendeltuin, die pimpelpaars prijkte met een weelde aan bloemen. Maar het kostte Ton wel veel moeite om daarna terug naar huis te lopen. Hij had ook veel gedaan, 5 minuten belast gefietst, dat doet hij nog maar een half jaar, en dat is van met moeite een minuut nu opgelopen naar met moeite 3 minuten en na een tijdje onbelast fietsen nog eens 2 of soms 3 minuten. Bij mij staat de machine wat zwaarder ingesteld, die tien minuten was voor mij vandaag ook ruim voldoende. Daarna oefeningen, tot mijn kuiten net zo zuur werden als mijn humeur. Hm. Ballen gooien is wel weer leuk, het dient nergens toe, maar de fysiotherapeuten geloven heilig dat het ergens goed voor is. Ik laat ze dus in die waan. Al met al was het laat eer wij aan de koffie toekwamen, ik heb geen idee wat ik verder deed, wat kleine klusjes, en tegen half zes moest ik nog naar de stad. Geen energie, dus het was zeven uur eer ik naar huis gedrenteld kwam met mijn nuttige boodschapjes. En dan nog koken! Er ging van alles mis, onder andere een nog helemaal volle grote pot gedroogde peterselie, die uit mijn handen viel toen ik de worteltjes voor de verandering eens een groen waasje wilde geven. En die pot viel natuurlijk niet netjes midden op de grond, maar keerde zich om boven alle flessen en potjes die voor de tafel op de grond staan. Dat werd stofzuigen. Maar de stofzuigslang krulde zich om een paar dozen waar ik de dekstel van de snelkookpan bovenop had gelegd om af te koelen. Alles viel, en er werd spontaan besloten dat er van alles mee moest vallen. Dat was het moment waarop ik besliste dat ik niet ging afwassen. Ton kreeg een toetje in een plastic bekertje, geen glazen schaaltje, ik heb nog koffie gezet, en daarna trok ik mij terug. Op bed met een boek. Dacht ik. De telefoon ging, maar Ton nam die op. Of mijn computer-engel nog zou komen. ???? Een beetje laat, maar aangezien er toch problemen zijn: graag. Ik hees mij van het bed, en ging de omgeving van de computer vrij maken van boeken, tijdschriften, papiertjes, dozen inkt, en de rest. Nu is de tafel er onder bedolven. Na een uur nog niemand. Vreemd. Ik had al thee klaar. Een telefoontje onthulde mij dat er een misverstand was, en dat de communicatie niet gelukt was. Nu ja, dan wordt het wellicht morgen. Ik heb de computer opgestart, en dit geschreven zonder ongelukken te veroorzaken, het lijkt me goed de dag niet verder op te rekken, het is al bijna morgen. Gegroet! 

Zondag 14 juli 2013. Wij gedenken in liefde Oma Hesse, en wij feliciteren onze mooie dochter Diana met haar verjaardag.

 We hebben haar (Diana) vanmorgen wakker gebeld, een onverwacht genoegen, want ze is gewoonlijk een vroege vogel. Ze nam het ons niet kwalijk, denk ik. Maar ze hadden het gisteravond laat gemaakt, dat kan gebeuren. Wij gingen naar de kerk, en omdat we wat laat waren sleurde ik Ton er heen in de rolstoel. Die maakt aanzienlijk minder lawaai, nadat hij is nagekeken door de monteur van Welzorg. Het heeft lang geduurd, maar het scheelt wel. Nu nog andere banden. Dat is van later zorg. Ton wilde op de terugweg wel lopen, maar hij haalde het niet. Halverwege moest hij het opgeven. De adem wil niet deze week. Na het avondeten heeft hij voor het huis zijn armspieren al wielend nog een beetje getraind, maar ook dat ging niet erg. Mijn computer had wat moeite vanmiddag, ik zat rustig wat onderhoud te plegen, toen Avast een rootkit-ellende ontdekte, en met mijn toestemming opnieuw opstartte. Toen werden alle schijven bit voor bit gecontroleerd op DOS-niveau, (of zo) en dat duurde tot elf uur vanavond. Dus ik had ruim de tijd om mijn haren te wassen en al dat soort dingen. Ik werk nu even onder windows7-64, maar geef mij maar XP. 

13 juli 2013. Rommelig. Ton had een pyjamadag, ik had vanmorgen naar de lapjesmarkt willen gaan, maar daar kwam niets van: Ton had het vannacht benauwd, en we sliepen laat in. Wel ging ik vanmiddag naar de markt, om peren. Die waren bij de Jumbo zo duur, en ze kwamen helemaal uit Zuid-Amerika, en bij de AH waren ze nog duurder en keihard. Vanmorgen heb ik de vezels uit een blik perziken gehaald, en raad eens? Ton klaagde dat het fruit vanmorgen zo zuur was. Toen stond mijn gezicht meteen nog veel zuurder. 
Op de markt kwam ik een heel dik boek tegen over het gebruik van de Franse grammatica (le BON usage) waarmee ik mijn lief voor 3 euro heel gelukkig maakte. 
(Kinderhand...) 
Een aardige dame nodigde mij uit voor een kopje koffie, het werd een glas vruchtensap, vooral omdat ik hoognodig moest, en er kwam een stuk vruchtengebak bij. Dat zie ik morgen wel op de weegschaal, het is toch al rampzalig!!!! Maar het gesprek was gezellig, en we kwamen op onvermoede ideeën voor een eventuele toekomst. Wie weet wat er uit komt. Vanavond gezellig een half uur gekletst met de jarige, een stukje geschreven over iets onbelangrijks, en het is op negen minuten na zondag. Een gezegende dag allemaal morgen! Zonnig en wel. God houdt van je. Als je dat maar weet. 

12 juli 2013. Na een slechte nacht een trage start, dat wil wel eens zo. Ton heeft vanmorgen intensief gewerkt aan zijn komende dienst, en was daar vanmiddag moe van, hij sliep heel de middag, en na het avondeten kwam er niet veel meer uit zijn handen, hij bleek voor elf uur al in bed te liggen, toen ik ging kijken, en te slapen. Nu maar hopen dat hij morgen weer fit en frank de wereld inkijkt. Hij werd rond het avondeten verblijd met een telefoontje van Carlos: ze waren alle vier over! Geweldig fijn voor de vier in Vianen. En voor ons, want als grootouders zit je natuurlijk ook in de spanning. Zelf heb ik vandaag soep gemaakt, een vervelend karwij, dat resulteerde in drie bakken vrij dunne soep, dus dat moet volgende week weer. Bovendien moest ik vandaag zelf boodschappen doen, de buren konden vandaag niet met de auto naar de supermarkt, dus ging ik op de fiets. Vanavond ging ik nog maar eens naar de Twijnstraat voor peren, maar die waren bij AH nog duurder dan bij de Jumbo, en keihard. Dat worden morgen vezels uit blik, vrees ik. Misschien vind ik morgen wat op de markt. We zullen zien. Tussendoor heb ik minstens een deel uitgelezen van Het Eiland van de Drie Zusters, een trilogie die ik zeker al drie keer gelezen heb, zo niet vaker. Het is zo langzamerhand wel een keukenroman geworden. Een enkel soepspatje kan mij eerlijk gezegd niet zoveel schelen. Op mijn kamer heb ik een uurtje opgeruimd, waar daar zie ik niets van. Alleen het zeker weten kan mij het geloof verschaffen dat het is gebeurd. ;-) Dat ligt dicht bij Paulus. En dan nog onze felicitaties voor Petra, die morgen jarig is. Zij is ons zeer dierbaar, maar Aalten is een beetje ver. 

11 juli 2013 toonde een frisse wind toen wij naar de fysiotherapie gingen. We kwamen er afgeknoedeld vandaan, dat schijnt de bedoeling te zijn. ;-) De nieuwe stagiaire is een schatje, en ik kan het met haar goed vinden. Prettig. Verder kwam er niet veel uit mijn handen. Ton heeft zitten lezen en bellen, verder is hij met zijn volgende dienst bezig. Ik ging op de fiets de stad in voor een paar kleine boodschapjes, die toch veel tijd kostten. Ik kon ook niet echt krijgen wat ik zocht. Morgen beter. Tussendoor lig ik af en toe maar een half uurtje, of wat langer. Ik heb ook nog een poosje genomen om postzegels af te weken, die ik vandaag gekregen had. Daar werd ik weer helemaal blij van! :-D
Vanavond kreeg ik een telefonade van een dierbare vriendin, en zo is de dag voorbij voordat ik iets gedaan heb. Op dit moment is Ton vreselijk aan het niezen, en dat is altijd een slecht teken. We zullen het wel zien. De dag is vrijwel om, en ik wens iedereen een verrukkelijke vrijdag. 

10 juli 2013 begon druilerig, en eindigde half zonnig, half bewolkt, met een straffe wind. Wij gingen naar Daniël en Ineke, die hun best op ons deden. Daarna zwierven wij nog wat door HC, op zoek naar handschoenen voor Ton bij het wielen, die zijn nagels beschermen. Niet gevonden. Gisteren zagen wij foeilelijke exemplaren bij de Action, die echter te groot waren. In elk geval heeft mijn lief zijn armspieren nog wat geoefend, dus we waren vrij laat thuis, waarna ik direct een uurtje pastoraat moest plegen, zodat Ton zijn koffie pas dronk onder het nieuws van acht uur. Niet de eerste keer, hoor, wij hebben variabele etenstijden. Vanavond heb ik achter de PC gezeten, en een klusje op de slaapkamer gedaan, eigenlijk een dag waarop ik niets kon afstrepen van mijn lijstje. In plaats daarvan heb ik maar een nieuw lijstje gemaakt. Dat is dan voor morgen. Ton heeft mij bedenkelijk dichtbij een nieuwe verslaving gebracht: chocolademelk van Tony Chocolonely. Precies zoals je altijd al droomde dat het zou moeten smaken... Hij had het in Bilthoven ontdekt. En ja, Appie heeft het spul hier ook. Het is wat. :-( 

9 juli 2013. Een aangename zomerdag, niet te heet. We hebben uitgeslapen, ik althans, daar was ik hard aan toe. Ton kwam om elf uur met koffie. Vanmiddag heb ik met hem nog een stuk gelopen / gereden / hij heeft gewield op het pad voor het huis en op HC. Mijn rug is beter maar niet over, en dat bleek een paar keer vandaag, ook toen ik bukte om dingen op te ruimen. Maar ik heb wel twee bananendozen computerbladen en ander oud papier buiten gezet. Met een bloedend hart natuurlijk, en met gigantische stapels 'die ik nog moet bekijken, en waar ik iets mee moet doen'... ja, ja, die kennen we.... Het netto resultaat is meer troep dan ervoor. En weer een vierkante rug. Morgen beter, dan mogen wij weer naar Daniël en Ineke. 

8 juli 2013. Fysiotherapie, Ton had een prachtige bloeddruk, het is duidelijk dat voor hem 2 theelepels met kaneel per dag echt werkt om de bloeddruk omlaag te krijgen. Hij weegt ook wat minder, alles helpt. Leuk. Mijn gewicht gaat helaas helemaal de verkeerde kant op. Eigen schuld, ongetwijfeld. Toch word ik er niet blij van. Vanmiddag gekeken naar gegevens voor de burenvergadering van vanavond, stukken afgedrukt, doorgelezen, dat kostte de rest van de middag wel, afgezien van een boodschap bij de HEMA. Daar werd ik alweer moe van. Ik moet echt gaan afvallen, als er Iemand  de knop om kan zetten. Mijzelf lukt dat niet. Een klein wondertje maar, Heer!!! De vergadering vanavond verliep relatief positief, al is er duidelijk een groep die gisteren wil beginnen met het slopen en breken, en een andere groep die hoopt dat het probleem verdwijnt als je maar lang genoeg wacht. Niet dus. Ik hoop op de Postcodeloterij. Een lot moet voldoende zijn, als er maar een vette prijs op valt. Maar je bent ook 6 weken je huis en je leven kwijt. Zover is het nog niet, dus we gaan nog maar even proberen te slapen. We hebben er eindelijk mooi weer bij. 

Zondag 7 juli 2013. Vandaag was het echt zomer, ik heb zelfs een half uurtje in de zon op de bus zitten wachten, want er reed geen trein naar Leerdam waar ik aan het eind van de middag dienst mocht doen.  Er is een nieuw busstation aan de andere kant van het treinstation, dus ik moest veel tijd inbouwen. Arriva bleek op zondag in juli en augustus gratis te vervoeren, dat was leuk voor de gemeente. Alles bij elkaar 18 mensen, dus dat zong lekker in die kleine ruimte. Laat thuis, dus om 9 uur zat ik aan de koffie, de afwas staat er nog. Ik was op. Ton wilde nog graag in bad, dus het werd laat, bijna middernacht. Gisteren was ook niet vroeg, we kregen dierbaar bezoek, en toen stond er ook nog iemand anders voor de deur, die een aantal tijdschriften kwam halen. Verwarrend. Maar goed, het was allemaal de moeite waard, dus nu ga ik getroost en blij het bed in. 

3 juli 2013. De rug was vanmorgen niet echt beter, dus al werd ik vroeg wakker, ik had weinig zin om op te staan. Ook al omdat ik weer weinig had geslapen. Ik meende tijd te hebben, maar de afspraak met Ineke werd vervroegd, en het kostte moeite en tijd om Ton te bereiken, die zich ook had verslapen. Ik heb nog snel de ramen min of meer gelapt op de slaapkamer, want het was Tons laatste dag in Bilthoven, dus zijn spullen moesten weer in de vensterbank etc. Ineke heeft zich vooral op mijn rug geconcentreerd, 2 wervels rechtgezet, daarna gingen wij met de bus naar Bilthoven, waar ik niet blij van werd, want er zaten veel bochten in die lange weg, en elke bocht duwde en trok aan mijn wervelkolom. Ton wilde persé nog in B. eten, zodat ik daar moest koken. Al met al kwam Tjitske nog thuis voordat wij weg waren. Ze had het goed gehad. :-) Om half negen waren we thuis, toen moest er nog van alles opgeruimd, Tons bed moest opgemaakt nadat een en ander verplaatst was, en ik denk dat ik om elf uur eens aan het werk kon. Daar kwam uiteindelijk niets meer van, er waren mailtjes waar eerst op gereageerd moest worden, etc. Morgen met een schone lei beginnen. Nu ja, een deel van de liturgie staat wel al in de PC. :-) En ik heb nu geen rust meer om te studeren. De lezingen liggen wel klaar. 

2 juli 2013. Vandaag stond ik op met een vierkante rug. Nou ja, zo voelde het. Oefeningen hielpen een beetje, er in knijpen ook wat. En verder MOEST ik aan het WERK! Want vandaag zou het droog zijn, en het is de laatste dag waarop Ton op Tjitskes huis past. Morgen is ze er zelf weer. Ik begon met nog maar eens proberen met afbijt. Dat gaf weinig resultaat, dus uiteindelijk heb ik dat allemaal afgewassen, en grof geschuurd. Boven heb ik een tweede laag watergedragen grondverf aangebracht. Op de slaapkamer verder geschuurd, en toen toch maar naar de Verfkoning, waar ik een paar jaar geleden de verf heb gehaald die ik er niet afkrijg. Ik heb geen aantekening gemaakt welk merk dat was. Maar ik had voor wel met Sikkens geschilderd, een jaar of twee terug. De beterweter bezwoer mij dat buiten geen waterbasisverf mocht worden gebruikt. Echt niet. En met deze ondergrond moest het zonder meer op terpentinebasis wezen. Dus ik heb mij arm gekocht aan grondverf op stankbasis, en een busje lak, voor volgende maand of volgend jaar om daarover heen te zetten. Het had droog zullen blijven, dus ik had uitgerekend morgenochtend de meest kwetsbare plekken nog een laagje te kunnen geven, maar er komt een buienfront aan. Het zit ook niet mee. En als ik boven lakken wil, moet ik een maand wachten tot die grondverf echt indroog is. In elk geval heb ik van bijna alle ramen de verfranden weg kunnen schrapen. Dat van de badkamer lukte niet, ik kon er niet bij, met links kan ik geen kracht meer zetten. En nu, half elf, maar eens echt werk gaan doen. De liturgie...

1 juli 2013. Het jaar begint aan zijn tweede helft. Bij de fysiotherapie ben ik weer ingetaped, en dat zit wel lekker, aan de rug is niets gedaan, dat is minder. Maar wel extra aandacht aan de schouder, dus dat was weer fijn. Vanavond heb ik, nadat Ton hier gegeten had, en ook een fractie van zijn spullen had uitgezocht en misschien wel opgeruimd, geprobeerd de vensterbank van de slaapkamer af te bijten. Lukte ook met deze vreselijk stinkende troep van de Action niet. Ik ben benieuwd wat voor prima verf ik daar ooit op gesmeerd heb. Alleen... weer en wind weerstond die toch niet. 
Morgen moet ik maar weer eens verder aan dit raadsel. Het is ook mijn laatste dag dat ik schilderen kan. Woensdag komt Ton weer terug, en dan moet alle troep weer op zijn plaats. Balen. Nu maar stoppen, want mijn litteken trekt giga, en dat betekent dat ik veel te moe ben. Handig, zo'n metertje... 

Zondag 30 juni 2013 Een graad of twintig maximaal, met heel af en toe een straaltje zon. Na de kerkdienst is er lang gepraat met de consulente, totdat de beheerster van de kerk ons de straat op veegde. {-) Toen kwamen wij een paar maal in de Utregse Meidenloop terecht, maar de meiden waren redelijk dun gezaaid, dus wij konden wel oversteken. Als Ton het maar heel langzaam aan doet kan hij het wel lopen allemaal. Ik mocht vanmiddag nog voor hem tikken, en koken mocht ik ook, welk een voorrecht. Het begrip vacantie vult Ton anders in dan ik. Hoe dan ook: ik heb vandaag nog wat gelezen, ben vanavond voor de lol nóg eens in bad gegaan, had eigenlijk de postzegels, die ik eergisteren heb afgeweekt onder het opruimen door, willen sorteren, maar het is alweer maandag, want er moest nog een stuk ge-OCRd worden, dus ik ga proberen te slapen. Knie en elleboog voelen zich niet prettig, die heb ik gisteren toch wat geforceerd, vermoed ik. Ach ja... ;-)
Morgen begint de tweede helft van het jaar met de verjaardag van zwager Kees. Van harte gefeliciteerd, Kees, en Maja ook, dat jullie samen nog veel jaren mogen be-leven... Bless you!

29 juni 2013. Veteranendag, daar moest ik nu toch maar eens heen. Ik had ook kunnen verven, maar het belangrijkste gaat voor. Dus was ik vroeg op, en omdat het op spoor 12 zo druk was met een trein die eerst nog moest vertrekken naar Groningen voordat die naar Den Haag kon komen, ging ik maar met de Sprinter, die zijn naam niet waardig was, want die stopte bij haast alle tussenstations. Ik was op tijd om de intergeestelijke nazit mee te maken, na de dienst ter velde. Interessant hoe de humanist niets te vertellen heeft, behalve dat ze je wel wil aanspreken... tja. De dominee had een goed verhaal, de Imam zong een stuk Koran, waar niemand iets van verstond, en hij las een goed gebed, dat helaas eindigde zoals de oproep van de minaret met de belijdenis dat alleen Allah geprezen mag worden. Dat gaat mij echt te ver, in dit land. Maar goed. Mutatis mutandis denk ik natuurlijk het zelfde. :-) Er waren nog oude bekenden onder de 250 motorrijdende veteranen, en warempel: ik kreeg een microfoon onder de neus geduwd voor een kort commentaar. Het leven is vol verrassingen, zo was er geen saus bij de saté, maar er waren wel veel leuke ontmoetingen op het Malieveld. 
Eenmaal terug in Utrecht was er het volgende evenement, de Roze Zaterdag werd in Utrecht gevierd, maar ik was moe, dus ik heb er niet al te veel van gezien. Wel een paar oude vrienden gezien. Verderop kon je leunen tegen de blatende muziek, en daar had ik geen zin meer in. Dus na even te hebben gelegen, heb ik mijzelf verwend met lekker eten, en met de rest van de bak ijs, die ik gisteren al voor een groot deel soldaat maakte. Die is nu helemaal veteraan. Ik was vanmorgen al een kilo zwaarder dan gisteren, dat zal morgen helemaal vreselijk zijn. Na ons de zondvloed. Volgende maand moet ik maar weer gaan minderen. Vanavond heb ik wat gebeld, en een beetje met de PC gespeeld, nu is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Bless you.

28 juni 2013. Heel vroeg was ik wakker, dus ik heb maar een paar uur geslapen. Dat schiet niet op zo. Vanmorgen een lang heel heet bad, het hielp wel iets voor de rug, maar helemaal lekker is het nog niet. Vanmiddag achterstallige financiën in de PC gezet, maar ik heb vandaag weinig energie, dus ik ga telkens zitten of liggen. Boodschappen met de buurman. Ik kreeg net een telefoontje in het Frans, en toen was ik zo bouleversée dat ik er in het Nederlands ook niet meer uitkwam. Vervelend. Daar moet ik helder voor zijn. Ik zou niet weten wat ik vanavond heb gedaan, het is alweer bijna half elf. Een paar emails, dat is alles. Nu eerst kijken waar mijn witte anjer is, want morgen is het Veteranendag. Morgenavond speelt André Rieu voor de veteranen op het Vrijthof in Maastreech. Hij heeft 1500 vrijkaartjes ter beschikking gesteld, en die zijn allemaal al vergeven. Leuk is dat. Nu maar bidden dat het morgen droog blijft, want het wordt nog een heel gebeuren in Den Haag. En op verschillende andere plaatsen, meen ik. Met mijn rug moet ik nog niet proberen te schilderen of af te krabben. Het is niet anders. 

27 juni 2013. Heel voorzichtig klom ik vanmorgen op de fiets, dat gaat makkelijker dan lopen, op de een of andere manier, omdat ik voor Ton een en ander moest halen. De room voor in de koffie was op, en hij zou hier eten, na de fysiotherapie. Fietsen op een echte fiets is toch anders dan bij de fysio. Maar ik kwam heelhuids thuis, met boodschappen. O zo! Onze geliefde fysiotherapeute hadden wij vandaag voor het laatst. Ze gaat op vacantie en daarna gaat ze andere dingen doen. Heel erg jammer voor ons. Ik had zóóó gehoopt dat zij mijn verknoopte rugspieren, die een soort ijzeren corset vormden, wilde los-masseren, maar helaas: men heeft ontdekt dat bepaalde oefeningen effectiever zijn. Die heeft ze mij dus laten doen en meegegeven. Maar mijn lichaam snakte naar vaardige handen die zich er over ontfermden. Ik geef toe dat die oefeningen wel iets hebben gedaan, en misschien meer dan massage, maar psychisch was massage effectiever geweest. Nu maar weer hol en bol trekken op een wiebelkussen. En wiebelen in bed. Vanmiddag moest ik toch weer dingen tikken voor Ton, want er moest nog meer op de post. Ik word zo verdrietig van die hele toestand in de Pieters! Trekken aan een dood paard, noemde een collega het vorig jaar. Wij dachten dat het dooie paard vertrokken was, maar het kadaver ligt nog behoorlijk in de weg. Verbum sat sapientibus. Nou ja. Soms moet je pijnlijke dingen doen, die je helemaal niet wilt. Er moest ook weer soep gemaakt worden. O, wat word ik daar toch altijd blij van! ;-) 
Ton is nu ook allergisch voor een van mijn favoriete smaakmakers, maar hij vond het toch wel te eten. Zei hij. Hij mocht een bak meenemen naar zijn onderduikadres. Dus bracht ik hem maar naar de bus, en daarna liep ik over HC en deed een paar nuttige boodschapjes. De winkels sloten al, maar het lukte nog net. Laat had ik nog een heel gesprek met mijn zusje, en zo is het alweer morgen. De dag is voorbij voordat ik iets gedaan heb. Waar moet het heen met mijn jonge leven???? Het is wat. Morgen hebben we een nieuwe kans. Maar niet op verven, want het zou regenen. We zien wel. 

26 juni 2013. Die rug is nog niet over. Ik heb met enige moeite het afbijtspul weggewassen van de vensterbank. Vanavond heeft de Heer het met een flinke bui overgenomen. Ton kwam vanmiddag om mij een aantal brieven te laten tikken, en hij keek ook naar de mijne. Wij hebben ons weer flink onsympathiek gemaakt bij sommige mensen. Soms is dat nodig. Ik had liever mijn dag anders besteed, en mijn lief ook. Zonde van de tijd, maar het moest. Tja... jammer dan. Gerrit was vandaag jarig, het was voor hem een kale bedoening. Ook jammer. 

25 juni 2013. Het leek een geschikte dag om te schilderen, maar ik was nauwelijks begonnen met schuren en schoonmaken, toen ik door mijn rug ging. Niet om vrolijk van te worden. Ontspannen lukt dan ook niet zo echt. Het massagekussen leek wat te helpen, en toen deed het opeens niets meer. Daar werd ik ook niet vrolijk van. Later ging ik naar de HEMA, in de hoop dat heel langzaam lopen de rug wat los zou maken. Heel langzaam lopen lukte wel. Afbijtspul kopen lukte ook nog, maar toen ik dat op de vensterbank had gesmeerd deed het helemaal niets. Ach, wat zijn wij heden blij. De avond toen maar gebruikt voor het moeizaam in elkaar zetten van een protestbrief. Daar is haast bij. Ik vind dit geen leuke dag, morgen komt vast een betere, maar of er dan nog iets te verven valt? De voorspelling is niet zo positief, maar het kan altijd weer veranderen. Daar gaan we gewoon vanuit. :-)

24 juni 2013. De dag was een ietwat droger dan voorspeld, maar aan schilderen kwam ik niet toe. Eerst werd ik wakker gebeld, en daarna anderhalf uur bezig gehouden met de sores van de kerk, en die zijn ernstig. Toen moest ik als een speer naar de tandarts, om het metaal, dat ik vorige week gehaald had, en dat door Daniël was getest, terug te brengen. Ton zat piano te spelen toen ik terug kwam, dus ik kon hem nog net op de hoogte brengen van de nieuwe ontwikkelingen, voordat wij naar de fysiotherapie moesten, waar Tons bloeddruk opeens zeventig punten hoger was dan de vorige keer, maar waar hij bij elkaar 5 minuten belast fietste. Tot nu toe was dat net 3 minuten. Naderhand: koffie, praten, stukken van de computer halen en afdrukken, niet al te vlot, een DVD branden, en nog wat kleine klusjes, koken, want Ton bleef eten, etc... en nog weer naar de bus brengen. Ik heb de hele dag niets uitgevoerd, terwijl ik een hele lijst had met dingen die ik echt vandaag moest doen. Daar zijn er twee vanaf. Ik ga nu in staking. Morgen, dan zal alles beter gaan, behalve dan dat ik vast niet zal kunnen verven. We zien wel. 

Zondag 23 juni 2013. Vandaag was het weer heftig Tjitske-is-met-vacantie-weer. Maar vanmorgen werd ik gehaald en gebracht, ik had dienst in Zeist, en zo had ik geen last van de regen. En die was hevig, op de terugweg! Vanmiddag bracht ik twee bezoekjes, die allang gebracht hadden moeten wezen, en daarna kwam Ton thuis om te eten. We dronken wel eerst een kopje koffie, en daarna moest hij noodzakelijk familie bellen, die in het Noorden. Nou, dan ben je wel een uurtje verder, dus kreeg hij zijn soep om zeven uur. Natuurlijk moest hij ook het nieuws nog zien, en hij wilde mijn preek wel lezen, gelukkig beviel die hem, en zo geviel het dat ik hem op de bus van 21.40 zette, en zelf om 10 uur thuis was. Een hele werkdag. Ik ben aardig wat tijd bezig geweest met een foto van de Spaanse predikanten van 2012, waar ik via een ingewikkelde en langdurige operatie alle namen van de tags in de foto kon zetten. Lekker, dat is gelukt. Nu de nieuwelingen nog een keer. Want ach, namen en gezichten, die combinatie is voor mij erg lastig. Nog steeds. Vandaag ga ik echt maar eens proberen voor middernacht in bed te liggen. Het was een fijne zondag. Bless you all!

22 juni 2013. Zie gisteren. En weer is het veel later geworden dan de bedoeling was. Ik heb uiteindelijk de laserprinter maar gebruikt, al doe ik dat niet zo graag, omdat dat duur printen is, vergeleken met mijn oude HP. Maar die solliciteert ernstig naar het bejaardenhuis. En ik nu naar bed. 

21 juni 2013. Kil en af en toe nat. Een weinig inspirerende dag, en ik vrees dat ik daarvan een flink deel heb verknoeid. Zodoende had ik vanavond noch de tijd, noch de energie om iets te doen aan de Utrechtse Kerkennacht, die een bijzonder interessant en breed spectrum aan activiteiten biedt. Alleen de Pieters vond het weer niet nodig om mee te doen. Zonde. Maar wie ben ik om de eerste steen te werpen? Ik ben vandaag ook vooral met mijzelf bezig geweest, al heb ik dan nog wel vanavond de puntjes gezet op allerlei I's die niet wisten dat zij er eentje misten... Ik probeer de dienst af te drukken, maar binnen vier bladzijden heb ik al tweemaal een 'mechanismefout' halverwege een bladzij. Dat schiet echt niet op. Maar goed, met geduld kwam ook de slak op tijd in de ark. 

20 juni 2013 was hier in Utrecht wel redelijk warm, maar niet zonnig, en dus niet zomers. Fris windje en regen. Er kwam dus niets van schilderwerk. Wel moesten wij bij de fysiotherapeut zijn. Ik ben weer bewerkt met de Muligan-therapie voor de schouder en elleboog, die dankzij onze dolle Dave nog steeds niet geheel goed functioneren, en ingetaped. De knie ook, en daaraan gaat eveneens nog gewerkt worden. Vanmiddag heeft Ton op mijn verzoek een half uurtje gekeken naar dingen die opgeruimd konden worden. Daar werd hij erg moe en depressief van. Maar er liggen twee stapeltjes boeken op de trap die naar boven kunnen, en dan heel misschien weer op hun eigen plek terecht komen. In elk geval kon mijn lief thuis eten, waarna ik hem naar de bus bracht. Vanmiddag en vanavond heb ik aan de preek gewerkt. Onvoorstelbaar hoe je toch iedere keer weer heel nieuwe dingen ontdekt in een lezing die je al zovaak hebt gehoord of bestudeerd, dat je hem bijna slapend zou kunnen voordragen. Bijna, helaas is mijn geheugen wat lek, maar we behelpen ons wel. ;-) Hier heeft het niet heel dramatisch geregend, wel even geonweerd, maar ik ben blij dat de dienst, op de gebeden na, nu op een USB-steeltje staan. Als er iets gebeurt kan ik altijd verder. Tenzij het huis afbrandt, maar ik vertrouw er maar op dat dit niet geschiedt. Tijd om te gaan slapen. Bijna middernacht. 

19 juni 2013. Na een slapeloze nacht kon ik vanmorgen lekker lang uitslapen. Niet dat ik dit zo had gepland, integendeel: een tropenrooster leek mij zinnig. Heel de dag gebeurden er dingen, telefoontjes e.d. waardoor het anders liep dan verwacht. Je hebt van die dagen. Ik heb, omdat ik de vensterbank aan de buitenkant van de slaapkamer moet verven, een groot deel van de middag besteed aan het vrij maken van Tons spullen aan die kant. Laat nooit meer iemand zeggen dat ik troep maak!!!! Ik ruim tenminste af en toe nog op, al ziet niemand dat... Hoe dan ook, ik heb gewassen, een beetje gestreken, maar toen kwam er weer een telefoontje tussendoor, een boodschap gedaan, maar de Hema op HC had niet eens meer afbijt. Gelukkig wel plamuur,  zodat ik een paar plekjes van mijn beschadigde trap kon dichtsmeren. De vorige tube was nog bijna vol, maar helemaal verdroogd. Die plekjes heb ik ook met een vinger verf aangetipt, in de hoop dat ze morgen droog zijn. Toen ik merkte dat er geen afbijt meer werd verkocht, was het al te laat om naar de andere HEMA te gaan. Als die het al heeft. Bovendien dreigde het steeds te gaan regenen, dat motiveerde ook niet. Om de een of andere reden kon ik niet ophouden met ijs eten. Smerig lekker, dat kaneelijs van Appie. Moet ik nooit meer kopen. Kortom een rommelige dag. En een wat bedompte dag. Nu is het al morgen, dus ik ga maar eens kijken of ik nu wel kan slapen. Ik kan mij toch niet echt concentreren op het Hebreeuws van de lezing voor zondag. Gelukkig heb ik het al eens vertaald, maar je moet toch kijken of je dat nog terug kunt halen, het je eigen maken, en dat laatste lukt nu helemaal niet meer. Morgen beter. Wij hadden naar de crematie van een lieve collega willen gaan, morgen, maar dat is aan de andere kant van het land, en al om 10 uur. Vrienden uit Oosterbeek vertelden ons dat zij al om 8 uur vertrekken met de auto, dus ja, hoe dan ook: dit halen wij niet. Jammer. Vreselijke beelden van overstromingen in Frankrijk. Hier van Lourdes...

18 juni 2013 was lichtelijk warm. Ik moest nog even héél snel heen en weer fietsen naar de tandarts om twee stukjes metaal op te halen, opdat Daniël ze zou kunnen controleren. Beide stukjes waren van het zelfde soort metaal, het ene was OK, deed niets, het andere was giftig voor mij, ik was er allergisch voor, en het riep een heel scala aan klachten bij mij op. Je zult er toch mee in je mond lopen! Een van de dingen die Ton bijna dagelijks in zijn voedsel krijgt had ik ook maar weer eens meegenomen ter contrôle, en dat bleek opeens behoorlijk slecht te zijn. Daniël heeft er een naald, druppels en nog andere toestanden op los gelaten, en nu moet het beter gaan. In elk geval kon Ton op HC van de ene kant naar de andere kant wielen zonder te stoppen: een hele vooruitgang. We zochten een paar kleine dingen, en kochten heel andere dingen. Vooral voor iemand voor wie je nooit iets leuks vindt. Daar word je wel weer blij van. Nu maar hopen dat wij ons dit herinneren, tegen de tijd dat de persoon in kwestie jarig is. :-) Al met al ben ik dus bijna zeven uur achterelkaar bezig geweest, meest staande en lopend, dus na het eten was ik doodmoe. Ton was blijven eten, en ging zelfstandig terug naar zijn waterhoennest. Vandaag heb ik niets aan het huis kunnen doen. Maar vanavond ben ik wel bezig geweest voor de volgende dienst, dat kon ik zittend doen. Nu maar hopen dat ik slapen kan. Daan heeft wel naar mij gekeken, maar niets gedaan. Ineke was nog ziek. Volgende week zijn zij er niet, dus al met al een stevige domper op mijn hoop dat er iets aan mijn gebrek aan energie zou gebeuren. Dan maar weer aan de guarana, morgen. 

17 juni 2013. Vandaag hadden wij fysiotherapie. Ton had al een heel stuk gelopen, maar hij hield het aardig vol. Ik heb vandaag wat kleine klusjes gedaan, en nu, net na middernacht, de laatste was opgehangen. Als het vannacht niet regent is dat bij het opstaan wel droog. Dat moet ook, want ik had meer was dan lijn. We krijgen nog steeds aardige reacties op onze Lourdeskaart. Fijn is dat. Nu maar hopen dat sommige mensen de postzegels ook voor mij bewaard hebben. Van Geneviève kreeg ik 'm zelfs al toegestuurd, met nog een aantal andere. Fijn is dat. Over een paar weken neem ik gewoon tijd om lekker wat met de postzegels te spelen. Dat neem ik mij voor. Vanavond heb ik nog een uurtje achter de PC gezeten om nodige dingen te doen. Maar nu is het tijd om op bed te gaan liggen. Slapen is misschien wat veel gevraagd. Dat lukt meestal pas tegen de morgen, tegenwoordig. Het komt wel weer goed. 

Zondag 16 juni 2013. Wat een dag. Vanmorgen naar de kerk geweest. Op de fiets, want Ton sliep nog. Daarna snel een DVD gebrand met foto's van de bedevaart, voor Vera, want Ton had het in zijn hoofd gehaald om vandaag naar haar toe te gaan. Op het station bijna drie kwartier moeten wachten, toen de lange, vervelende tocht naar Wageningen... Als je geluk hebt ben je in twee uur bij haar, valt het tegen dan zit je zo aan de 2 1/2 uur. Dat kan 5 uur betekenen, alleen aan reizen. Nu ja, het viel mee, behalve terug. En ze was heel gelukkig met beentjes en wat brood. Wij waren er laat, gingen nog later weg, dus tegen alle principes in hebben we, het was tenslotte vaderdag, zeiden ze, een pannekoek gegeten in Wageningen. Lekker, maar veel lawaai. En ook nog een ijsje, tegen de hoofdpijn. :-) Tijdelijk hielp dat best. Morgen krijg ik hoofdpijn van de weegschaal. Nu ben ik zoooooooooooooooooooooo moe. Maar misschien heb ik Iemand nog een beetje een leuke Vaderdag bezorgd. 

15 juni 2013. Goed dat ik die was er af gehaald heb vannacht, want het regende hard vanmorgen! Ik was vroeg wakker, had mijn haar allang gewassen eer Ton wakker was, heb mijn reisverslag als website afgemaakt, denk ik, en heb Ton op het waterhoennest bezorgd. Een hele operatie. Maar hij zit daar even hoog en droog. Dubbel drukke tijd voor mij dus. Verder een trieste tijd door het overlijden van een dierbare collega die we in Lourdes nog zagen, recentelijk, en door de zorgen om een jaargenoot die een zware hartaanval heeft gekregen. 

14 juni 2013. Ik ben wat fitter, maar wel blond, want al heb ik gewassen, en boodschappen gedaan met de buren, om middernacht bedenk ik mij dat de was nog buiten hangt. Wordt ie niet droger van, vrees ik. Ton had een rustige dag. Onze plannen zijn weer veranderd. In elk geval deze zondag geen vader- en moederdag. 

13 juni 2013. Minder koorts, maar nog wel slap en sloom, dus ik onttrok mij aan de fysiotherapie. Ook omdat ik met de nieuwe niets heb. Of liever: omgekeerd. Ton ging alleen, en was eerder terug dan ik verwachtte. Later heb ik toch een boodschapje gedaan, maar het ging héél erg langzaam. Verder is er van alles rommelig en chaotisch. Deze dag maar vergeten, dus. 

12 juni 2013. Koorts en ziek voor mij. Ton kreeg aardig bezoek, en is aan het eind van de middag nog een tijdje gaan wandelen. Heeel langzaam, klaagt hij. Dat is sinds hij ziek is geworden na Lourdes. Hetzelfde virus als dat wat mij nu in de greep heeft. Helaas waren Daniël en Ineke vandaag ook ziek. Dat ze maar snel mogen genezen. Net als die andere helft van Nederland. 

11 juni 2013. Over vandaag kan ik kort zijn: ziek! Ton greep de gelegenheid dat wij nergens heen hoefden aan om lekker een hele dag te lezen. 

10 juni 2013. Snipverkouden ben ik. Ik word er niet blij van. Vanmiddag hadden wij fysiotherapie. Een andere therapeut, moet wennen. Hij kan niet luisteren en duwt door. Dat gaat niet lang goed. Na afloop met Ton naar de lavendeltuin, daar heeft hij nog wat gewield. Er stond een gemeen koude wind waar ik niet blij van werd. Verder heb ik nog wat foto's rechtgezet. Maar nadenken lukt niet meer. Heb net onder hoge druk oude kranten doorgenomen om buiten te zetten, en dat hoeft pas morgenavond. Ik stop maar met bestaan voor vandaag. Kan nog net. Maar wat wel leuk was: Ton heeft vandaag weer wat piano gespeeld, terwijl ik met het eten bezig was. :-) 

Zondag 9 juni 2013. De dag begon somber, net als ik. Want gisteravond had Ton gezegd vandaag liever naar de TV te kijken dan naar de kerk te gaan, omdat hij zich niet helemaal fit voelde, en dus had ik nog langer doorgewerkt dan ik anders had gedaan. Helaas. Ik geef toe dat hij mij wekte met koffie, maar dan ben je nog niet echt wákker, en ik was zeker niet het zonnetje in huis. Het spijt me. Maar wij waren op tijd in de kerk, en dat was maar goed ook, want met de twee heel kleine kinderen, predikant en organist mee waren wij met 15 mensen. Dan maken twee meer toch al verschil. :-) Er was dus ruim koek bij de koffie! 
Ton heeft een heel klein stukje gelopen op de terugweg, maar hij was nog steeds moe. Ondanks de zon was het niet warm. 
Wij zullen blij zijn als Daniël en Ineke weer terug zijn. 
Vanmiddag heeft Ton in bed gelegen, zelfs de soep at hij daar. Voor de rest kwam hij naar beneden, en toen bleef hij verder zitten lezen in een boek dat ik jaren geleden heb gekregen en gelezen, maar dat hem nu opeens zeer interesseert. (Kikker gaat fietsen.) Wel een case-study! Ik ben weer bezig geweest met de foto's en het reisverslag van de bedevaart, maar ik ben nog lang niet klaar. Jammer dan. Ik heb er nu ook even genoeg van. 
De merel is van het nest. Is er iemand geïnteresseerd in een merelnest met één helderblauw eitje? Ik ga het niet uitbroeden...

8 juni 2013. Frisser dan gisteren, maar wel vrolijk, zij het met veel wind. Ton had moeite om de dag te beginnen, hij heeft weinig energie. Maar om een uur of half vier wilde hij toch wel naar buiten. Moest ik toch nog boodschappen? Dan maar wielen op HC. Daar mocht ik hem eerst heenrijden. Hij had geen zin om te lopen. Tja! Maar goed, in de AH en de Action, beide winkels hebben redelijk brede paden, zorgde hij voor eigen vervoer. Vervolgens reed hij naar de markt, dus het was een aardig stuk oefenen voor de armen. Hij wilde daarna nog wat lopen, maar toen was de energie wel op. Ik had voordien al op de fiets de stad onveilig gemaakt. Of eigenlijk deden al die voetgangers dat, die midden op de rijweg liepen. Je blééf bellen! 
Vandaag heb ik een paar heel kleine klusjes gedaan, die nodig moesten worden volbracht, maar er kwam niet veel uit mijn handen. Vanavond zocht ik opgeladen batterijen, omdat het toetsenbord er weer mee ophield. Toen kwam ik bij Ton terecht, en bleef daar hangen bij Herman Finkers. Dat dialect is toch lastig te volgen. Ton werd er heel erg moe van, ik ging weer verder zoeken. Uiteindelijk vond ik er nog twee. De lader is druk bezig, en ik tik weer. :-) Maar vannacht was erg kort, dus ik ga zo maar slapen. Misschien vandaag nog wel, als ik mij heel erg haast. ;-) Heb een gezegende zondag. 

7 juni 2013. Vandaag was het een prachtige dag... Ton was vroeg op, en wij ontbeten met de deuren van de salon open, maar daarna wilde mijn lief toch nog wat slapen. Nadat ik wat boodschappen had gedaan, is hij om een uur of vijf mee naar buiten gegaan om toch nog een klein half uur te wielen voor het huis. De adem werkt niet zo mee. Helaas. Om zes uur belden de buren aan om boodschappen te doen... Veel fruit, ik was kapitalen kwijt. Ik heb het gevoel dat ook bij de Jumbo de prijzen stiekem omhoog gaan... Vanavond ging Ton alweer om negen uur naar bed, en ik heb mij ertoe gezet om alle foto's van de grote kruisweg te verwerken. Er zitten toch wat plekjes op de foto's van condens, denk ik. Het regende dan ook behoorlijk, toen ik ze nam. Ik heb zes uur achter elkaar kunnen werken, en dat is niet goed voor mijn voeten, die nu dik zijn, maar wel voor mijn gemoedsrust, al beleef je heel de Kruisweg weer mee... je ziet nog meer details. Maar ik ben er wel gelukkig mee dat ik nu zover ben gekomen.

6 juni 2013. Gisteren was Ton alleen maar ziek. Koortsig, geen zin in eten... niets. Vannacht heeft hij lang geslapen, maar hij was vanmorgen wel erg benauwd. :-(  Desalniettemin gingen wij naar de fysiotherapie, waar wij door ons eigen bloemetje gesteund en gesterkt werden. Helaas neemt zij binnen afzienbare tijd afscheid, want zij is zich aan het specialiseren. Heel jammer, ze is erg goed. Na de fysiotherapie heeft Ton toch de energie gevonden om het traject op het fietspad tegenover het huis tweemaal zelf wielend af te leggen. Wel met heel veel rusten tussendoor, maar totaal maakte hij 550 armbewegingen. Dat stuk doe je in heel wat minder passen, dat wel. Maar hij is dapper en volhardend. Hij komt er nog wel een keer. 
Maar vanavond was hij om 9 uur op, en wilde hij naar bed geholpen worden. Ik heb verder alleen maar foto's zitten bewerken, en ben nog niet op de helft. Ik ben écht niet goed bezig, af en toe. Maar de momenten zijn zo vluchtig, en pas als je een foto bewerkt hebt zie je of die de moeite waard is of niet... Ach, het is een vriendelijke afwijking. Die kost alleen wel tijd. Aangezien het nu alweer een paar minuten vrijdag is, ga ik ook maar proberen te slapen. Het was mooi weer vandaag. En dat was fijn. 

4 juni 2013. Een rommelige dag... die begon alweer heel vroeg, want we moesten nu wél bij de tandarts wezen. Helaas: Ton had niet het gevoel dat hij het aankon. Koffie wilde hij wel, en het ontbijt kwam wel als ik terug was. Mijn bezoek bij de tandtechnicus was een teleurstelling: ik moest minstens 7 weken wachten tot de onderkaak goed genezen was. Waarom de tandarts deze afspraak maakte is mij een raadsel. Volgende week kan ik nog eens die lastige rit maken, want dan heeft hij een blokje metaal bij zich, dat ik door Daan kan laten testen. En dan moet het weer terug. Dat het anti-allergisch kobalt is maakt mij niets uit. Eerst meten, dan weten. Op de terugweg ging ik bij de Aldi langs, dat is tegenwoordig over Zuilen om, en veel bijzonders kocht ik niet. Maar goed, ik ben er weer eens geweest. Ton hield het bed, en sliep vanmiddag vast, tot ik hem tegen zes uur overhaalde even naar buiten te gaan. Aankleden en zo... hij had er weinig zin in, maar uiteindelijk heeft hij op het fietspad tegenover het huis toch een halfuurtje heen en weer gelopen, en 10 minuten daarvan heeft hij zichzelf voortbewogen in de rolstoel. Die spieren moeten geoefend worden! Vanavond zat hij te lezen, en ik achter de PC. Nu is het half twaalf, en de dag is meer dan lang genoeg geweest, wat mij betreft. Eigenlijk had ik nu nog oud papier moeten uitzoeken. Dat kan volgende week ook nog wel, ik heb geen zin meer. 

3 juni 2013 begon héél erg vroeg. En dan te bedenken dat, toen wij om tien uur bij de tandarts kwamen, ons werd verteld dat wij ons hadden vergist in de datum. Inderdaad, ik had het verkeerd aangetekend in mijn mobieltje, in Tons boekje, waarin hij niet had gekeken, stond het goed. Dat was balen. Op de terugweg kwamen we onze zeer gewaardeerde collega tegen die in de buurt van de tandarts woont. We hadden een prettig gesprek. Mijn lief wilde graag via de Kanaalstraat om terug naar huis. Dat betekende voor mij wel ruim een uur achter elkaar staan en lopen. Het is lichtelijk om. Ik had 12 u zoveel een afspraak met de fysiotherapeute voor knie en elleboog, dus ik nam aan dat wij beiden om 12 uur een afspraak hadden. Ton kon zijn boekje niet meer vinden, waarin hij de afspraken had genoteerd. Na een snel kopje koffie haastten wij ons dus naar de fysiotherapie. Ik wachtte boven, maar er kwam niemand, toen ging ik naar beneden, waar Ton een beetje op de fiets zat de trappen, in zijn eentje. Opeens zei hij: ik hoor boven stemmen! En ja, boven was degene die ik moest hebben, en die al naar mij had gezocht. Zij wrichtte mijn elleboog, die destijds door dolle Dave ontwricht was, en plakte op verschillende plaatsen mij weer vol tape. Op mijn verzoek controleerde ze hoe laat de gewone fysiotherapiesessie voor ons was gepland: half twee. Zucht. Ton wilde toch nog maar een kwartiertje thuis zitten, en een kopje koffie drinken. Waarna wij ons terug haastten. De nieuwe fysiotherapeut was gloednieuw: hij had vanmorgen zijn handtekening onder zijn diploma gezet. Gefeliciteerd. :-) Tons adem doet het niet geweldig, maar hij presteerde redelijk. Na afloop vielen wij beiden in slaap, Ton beneden, ik achter de PC. Dat schoot niet op, dus gingen wij maar een middagslaapje doen. Ik werd net op tijd wakker voor de post. En vanavond heb ik maar weer wat aan de Lourdesfoto's gedaan. Die heb ik vaak snel uit de vrije hand genomen, dus moet er nu veel tijd en geduld tegenaan gegooid worden. Voorzover jullie een kaart van ons gekregen hebben: wil je de postzegel voor mij bewaren, als je die zelf niet spaart???? Alvast bedankt. 

Zondag 2 juni 2013 begon heel zonnig, dus gingen wij met een zonnig humeur naar de kerk. Thuisgekomen namen wij nog een kopje koffie mét, en na wat tutten en teuten gingen wij richting ziekenhuis om vriendin Wil op te zoeken. Tot onze verrassing (en de hare, hoorden wij) was ze inmiddels geopereerd! En ze was er goed uitgekomen. Fijn. Het was toch al weer na zes uur eer wij het ziekenhuis verlieten, dus voordat we thuis waren, en aten duurde het wel even. De afwas is nog niet gedaan, maar ik zat net een tijdje met foto's te spelen toen onze Parel aanbelde. Dat was enig! Ze bleef een uurtje, en Ton is intussen al naar bed, want morgen moet er weer van alles. Ik volg hem maar. Bless you the Lord!

1 juni 2013. Een dag die somber begon, maar later wat zon liet zien. Ton hield een pyjamadag, ik moest boodschappen doen, maar ook bij AH1 en AH2 kon ik geen pompoen vinden. De Jumbo had die gisteren ook al niet. Nu moest ik improviseren met de soep, want aangezien alles op was, moest ik wel weer maken. Ton was niet ontevreden, dus het ging wel. Vanavond heb ik nog wat foto's rechtgezet en een beetje aan het reisverslag gewerkt. 

31 mei 2013. Vanmorgen bood mijn lief zelfs aan om koffie te maken! Mij een fractie te vroeg, maar hij was dan ook veel eerder gaan slapen... Na het ontbijt besluiten wij een al maanden eerder afgesproken bezoek aan Tjitske te brengen, en bij contact blijkt dat zij dat ook al van plan was naar ons toe. Volgende week, maar dan hebben wij al een drukke dag. Wij gaan dus richting Bilthoven. Het neemt allemaal wel tijd, en Ton is wat kouwelijk, dus hij wil mijn jasje wel aan. Aangezien ik (te) goed geïsoleerd ben is dat geen punt. Het is rond de 20 graden Celsius, maar wel met heftige windvlagen. En daar heeft mijn lief last van. Het bezoek verloopt gezellig, ik krijg voor mijn verjaardag een prachtige verzameling Zwitserse postzegels van 2011, en daar ben ik heel erg blij mee. Het verjaarscadeau van vorig jaar voor onze vriendin valt ook in de smaak. Na een uurtje gaan wij maar weer richting station, want het is boodschappendag, en dan moet ik ruim om zes uur thuis zijn. Het lukte mij nog net om Ton eten te geven, voordat de buurman aanbelde. Heerlijk, al die aardige mensen om ons heen! Dat maakt het leven zo prettig! 
Om 9 uur ging Ton naar bed, terwijl ik toen het idee had dat ik nu voor mijzelf aan het werk kon gaan. Eindelijk. Twee uur heb ik verknald onder Windows 7 dat om onduidelijke redenen zo traag als stroop was, en ook gewoon maar stopte. Toen ben ik maar terug gegaan naar XP. Sorry Joop, ik kan er ook niets aan doen. Dit was 64 bits. Ik heb nog een half uurtje foto's van de reis bewerkt, en het reisverslag een klein beetje bijgewerkt. Nu probeer ik voor middernacht in bed te komen. Rennen dus! 

30 mei 2013. Ton is een stuk beter. Vanmorgen waren wij anderhalf uur te vroeg bij de fysiotherapeut. De uren zijn wat verschoven, dus wij waren in de war. Maar Jasmijn heeft wat dingen omgegooid, en zo bleven wij en deden wij onze dingen. Tons bloeddruk was onverwacht mooi. Later hebben wij naar de kennismakingstocht van de Koning in Gelderland en Utrecht gekeken. Ton prefereerde het kijken naar het grote scherm boven de kleine kans dat wij het koningspaar in levende lijve zouden zien. Dus ruimde ik intussen maar wat op in de slaapkamer. Na het eten b en ik begonnen met de foto's van Lourdes, maar dankzij een telefoontje kwam daar niet veel van terecht. Het is 11 uur en Ton slaapt al. Ik ga hem maar nadoen, want ook ik ben wat slaap tekort gekomen. Maar het was een prachtige bedevaart, dat wel. En... als je een kaart van ons hebt gekregen met de post, bewaar dan de postzegel alsjeblieft voor mij... 

29 mei 2013. Vroeg moest ik op voor een bezoek aan de tandarts. Gatenkaas in de tanden onderin, die is gedicht, en een wortel van een afgebroken kies, die moest - en is - er uitgehaald. Pas na twaalf uur was ik thuis met een houten mond. Tijd om ontbijt te maken. Als ik om een uur of twee achter de computer ga zitten, val ik prompt in slaap. Na verloop van tijd geef ik het op, en ga ik naar bed. Ton slaapt alweer. Hij maakt mij tegen vijf uur wakker met dorst en stevige koorts. Die blijkt na het eten wel wat gezakt te zijn. Een schaaltje met stukjes perenijs is daar wellicht ook debet aan. 
Later twee telefoongesprekken, en dan belt de buurman aan die op de post en het licht heeft gepast. Ik ga om iets over tien naar hem toe, en het is ruim half twaalf als ik naar huis ga. Vandaag heb ik dus helemaal niets gedaan. Nu wordt Ton kreunend wakker, die moet een glas water hebben. Morgen meer, hoop ik. 

28 mei 2013. Vanmorgen zijn wij teruggekomen, maar wij zijn erg moe, en we hebben vandaag niet veel gedaan. 2 wassen gedraaid, maar pas nadat ik had geslapen. Het was een mooie bedevaart, en wij zijn dankbaar dat wij mee mochten. Ton is ook heel dankbaar dat hij weer thuis is. 

22 mei 2013. Straks gaan wij naar Lourdes. Om 3 uur komt Betty ons halen, maar nu is het nog een grote chaos hier. We zullen er wel uitkomen. 
Voor verdere berichten over ons verblijf klikken hierboven, of op: Lourdes-2013

21 mei 2013. Geen Pinkster 3 hier, gewoon fysiotherapie en boodschappen doen. En naaien, en niet snappen hoe het verder moet, en alles vergeten wat ik doen moest... gezellig. Mijn lontje ben ik ook kwijt. Het is zo kort dat ik het niet meer vinden kan. :-( Gelukkig heeft Ton veel geduld. Of ik vannacht in bed kom weet ik niet. Zo te zien wordt het een puinhoop. :-) (Zeg maar een klein gebedje voor mij...) Tons jicht is niet weg, maar wel een beetje minder. De voet is nog erg dik. Zeg maar een stevig gebed voor hem... ;-) 
Twintig over drie, de buitenkant zit in elkaar, de voering en de kraag moeten er nog in. En een beleg. Maar ik snap het niet meer, dus ik kan beter gaan slapen, of zo iets. 

20 mei 2013. Tweede Pinksterdag. Tussen de bedrijven door geluisterd naar de Pinksterconferentie van Opwekking. Ruim 20.000 mensen die met God en de Geest bezig zijn. Daar moet je wel blij van worden.  ;-) Verder bezig geweest met de dingen die moesten gebeuren. Nog lang niet klaar, maar Betty is vanavond mijn paniek komen verlichten, en ze is tot ruim één uur gebleven. Ze heeft het patroon aangepast aan mijn scheefte, we hebben getekend, gespeld en geknipt. Nu het naaien nog. Maar daar is het nu te laat voor, het is al bijna twee uur inmiddels. Ton heeft een heel rustige dag gehad. De jicht is nog lang niet weg. Doe nog maar een extra gebedje, alsjeblieft. Hij heeft het nodig... 

Zondag 19 mei 2013 Pinksterfeest. Vanmorgen reed ik Ton naar de kerk, waar een aardige vrouwelijke predikant met ons de verjaardag van de Kerk vierde. De helft verstonden wij niet, want ze kwam uit Parijs, en ze sprak af en toe veeeeel te snel. Ook als je alle woorden kent, komt de zin dan nog niet binnen. Dick Duijst orgelde heerlijk, en het Avondmaal vierden wij in kleine kring. Bij de koffie was er verrukkelijke aardbeientaart, maar omdat Ton daar niet van kon hebben was ik solidair. Ik heb een kruimeltje geproefd. De weegschaal beweegt de laatste tijd heel erg de verkeerde kant op, zodat ik ook aanstonds geen aardige dingen meer aan kan. Balen. Maar de zon scheen, en Ton liep toch een deel van de weg naar huis, al was het duidelijk ongemakkelijk. Deels deed hij dat om mij te ontlasten, de lieverd, deels omdat het hart wil dat hij loopt. Vanmiddag heb ik van alles bij elkaar gelegd en andere dingen gevonden dan ik zocht, het schiet niet op. Nu heb ik eindelijk een halve tafel vrij, maar het patroon voor de regenjas die ik wilde maken, en die zo simpel leek, is zo ingewikkeld, dat ik de bomen en het bos haast niet uit elkaar durf te halen. HELP! Bovendien is de zondag nu om, dus wellicht is het zinnig iedereen een gezellige dag met Geestkracht te wensen, en daar morgen van te genieten. 

18 mei 2013. Ton leed vandaag, jicht is heel pijnlijk, en ik rende rond. Niet dat dat hielp... Wij wensen iedereen een geestrijk en vurig Pinksterfeest! 

17 mei 2013. Een rommelige dag. Vanmiddag burenbezoek i.v.m. ons slecht gefundeerde bestaan. Dat moest ik ook weer voorbereiden door de boel op te ruimen en mij in te lezen, nadat ik een extra setje papieren had geprint voor Ton. Toen kwamen er telefoontjes, en om zes uur ging ik weer boodschappen doen met de buren, waarvoor ik heel dankbaar ben... :-) Daarna de boodschappen opruimen en koken voor Ton, zelf nog wat eten, het was al half negen eer ik aan mijzelf toe kwam. Nee, later. Om tien uur heb ik het bad aangezet, want Ton moest weer geschrobd. Hij heeft heel veel last van jicht, nu in zijn andere voet. Heel pijnlijk. Om half twaalf waren wij weer beneden, en nu ben ik doodmoe, een volkomen verloren dag. Schiet niet op. Ik ga nu maar naar bed, want ik geloof niet dat ik nog ergens voor deug. Ik had in elk geval lijstjes willen hebben met wat er morgen moet gebeuren. Dan heeft het ook geen zin Parel te laten komen om te helpen, zoals ze aanbood. Ik stop maar. 

16 mei 2013. Na exact (nou ja, exact...) twee uur te hebben geslapen werd ik vanmorgen even voor zeven uur wakker. Ton was al wakker, en ik dacht dat hij bezig was koffie te zetten, maar dat duurde nog wel even... We moesten vroeg weg, want wij hadden aan het eind van de ochtend een afspraak met de cardioloog. Een van die weinige gevallen waarin je echt kunt zeggen: je dokter is je beste vriend. Aangezien de vervoerssituatie weer eens onoverzichtelijk veranderd was, hebben wij ruim de tijd genomen. Uiteindelijk hadden we 35 minuten over vóór de afspraak, net te weinig om naar het eind van de gang te gaan in het Antonius en daar koffie te drinken. Maar er waren net vrijwilligers met koffie-achtig vocht op de poli, dus dat kwam goed uit. :-) De dokter was heel tevreden, ondanks de hoest (die moest dus van de bovenste luchtwegen komen) waren de longen prachtig schoon, en zonder ontsteking of vocht. De bloeddruk was beter dan gemiddeld daar, dus wij hadden een genoegelijk kwartiertje met de cardioloog, voordat wij weer in de hal stonden, en hij ging lunchen. Wij gingen koffie drinken, met wel anderhalve kroket ieder, puur zout, voor ons, zout-armzalige mensjes, en later merkten wij dan ook dat de dorst toesloeg. Om tien over drie hadden wij een afspraak met de fysiotherapeute, een uurtje daarvoor stopte de bus vlak bij de practijk, dus toen zijn wij daar maar uitgestapt. Ton heeft een tijd zitten lezen, lekker rustig, en ik ging nog snel thuis een stuk of vijftig kaarten snijden. Ton heeft dit keer meer belast gefietst dan anders, wel zeven minuten, ik tien, in het begin was het al heel mooi als Ton een minuut belast fietsen volhield. Hij gaat vooruit! De jicht is een stuk minder, dus hij kon redelijk lopen, zij het verschrikkelijk t-r-a-a-g. Geeft niet, dan kom je er ook. Que va piano, va sano, zeggen de Italianen. Ik ben na nog eens honderd kaarten op de fiets gestapt om te kijken naar een paar min of meer nette schoentjes. Gevonden, maar eigenlijk wat aan de kleine kant. Over een paar jaar lubberen ze. En er moest nog meer inkt komen. HP moeten ze maar sluiten, wanneer een cartridge het niet meer doet, echt, helemaal niet, omdat één van de kleuren op is. ASO! Goed, mijn hart is weer gelucht. Vanavond bijna de rest van de kaarten geprint en gesneden. Er ontbreken er misschien nog een stuk of twintig. Morgen alles nog maar eens goed tellen. Er moet nog zo veel, en nu moet ik ook nog nadenken over de huizentoestand. Ik dacht een heel bescheiden oude dag te kunnen hebben, later, maar het wordt waarschijnlijk een besche..en oude dag. De Heer zal wel zorgen voor een plekje ergens op een grote zaal of zo. We zien wel. Dat is van later zorg. Misschien komt Hij morgen wel. Dat zou ook niet mis zijn. :-) En anders zondag Pinksterfeest. :-D

15 mei 2013. Vandaag gingen wij naar Daniël en Ineke voor groot onderhoud. We hebben pas over een maand weer een afspraak. Zo gaat dat soms, en zij moeten er ook af en toe tussen uit. Na afloop heeft Ton braaf geoefend met de rolstoel als zelfbeweger. Hij telt de armbewegingen. Na elke honderd moet hij even stoppen, maar bij elkaar waren het er 700 vandaag. Niet dat dit in Lourdes veel zal opleveren, maar hij oefent braaf. Na afloop een kopje koffie met. Ik zat een beetje op hete kolen, want ik moest vandaag eigenlijk de kaarten printen. Dat is lang niet gelukt. Er zijn er nu 60 geprint en gesneden, dat moet nog zes keer herhaald worden. De laserprinter wenste vandaag niet mee te werken. Eentje heeft ie netjes geprint. Daarna ging er van alles mis. De oude HP deed het ook een keer netjes en leverde daarna weer een mechanische fout. Dat ding is inderdaad aan zijn eind. De nieuwe blijkt een heel grote witmarge te hebben aan de onderkant van de bladzij. Aanpassen... maar nu is blauw al weer op. Dat schiet niet op. Dus alles ging nu maar via de Canon, dure hobby. Volgend jaar maar lekker onpersoonlijk kaarten voor een kwartje kopen, denk ik. Nu ben ik zo moe, dat ik omrol. Het is mooi geweest voor vandaag. 

14 mei 2013. De dag is alweer voorbij, het oud papier staat buiten, Ton slaapt sinds een paar uur, en de (meeste) adressen zijn geprint. Om de een of andere reden moest ik het land er nog met de hand bijzetten, ook al had ik aangegeven dat ze moesten worden geprint. Nu ja. Het kost allemaal een uurtje extra hier en een uurtje extra daar. Veel uurtjes, als de printer de helft van de adressen ook nog eens veel te klein afdrukt. Nu moeten de etiketten nog op de enveloppen, dat is ook nog een uur of twee, herinner ik mij. Later. Nu niet. Dit was zo'n dag waarop je eieren uit de handen laat vallen (ja, rauwe, wat dacht je dan?) en waarop printers vastlopen op 5 enveloppen tegelijk, waarna de hele computer vastloopt, wanneer je het via de andere printer probeert. Ach ja... anders zou het leven maar vervelend worden... ;-) Tons jicht is nog niet over. Zijn on-welbevinden ook niet echt. Gelukkig heb ik geen tijd om mij af te vragen hoe het met mijzelf gaat. Dat scheelt weer. :-) Het leven kent veel lichtpuntjes, je moet ze wel willen zien. Dat wil ik best, hoor.

13 mei 2013. Ton heeft flink last van jicht. En er is opeens nog meer voedsel dat hij niet meer verdraagt. Hoera, hier word ik blij van. Nu ja, hij lijdt echt, dus ik moet niet zeuren. Dus werd de rolstoel ingezet voor de tocht naar de fysio, waar mijn elleboog werd behandeld, niet getaped, want opeens kon ik de tape nergens meer vinden, help, en waar Ton toch bijna heel zijn programma af kon werken. Daarna heb ik hem maar op een drinken-tot-het-je-neus-uitkomt regime gezet, en dat leek iets te helpen. Ik ging aan het eind van de dag de stad nog in om een aantal boodschappen te doen, wat vervangingsmiddelen, misschien kan mijn lief dan morgen toch min of meer normaal ontbijten. We zullen zien. Het is fris en half nat, echt Lourdesweer. Lourdes heb ik naast Utrecht op mijn mobiel staan, via accuweather.com. Het zelfde weer ongeveer, dus laten wij de bikini's maar thuis laten. Niet dat ik die ooit mee had. Vanmiddag en vanavond aardig wat tijd besteed aan pastoraat, en verder heb ik tot in de vroege uren gewerkt aan de kaart, maar die is nu grotendeels zoals die moet zijn. Nu nog printen... etcetera, etcetera. Het is een uur, Ton strompelt naar boven, wij gaan slapen. ;-)

Zondag 12 mei 2013. Moederdag begon kreunend, want  ik had maar 2 uur geslapen. Ton zei: ik wil blijven slapen, maar om half 10 wilde hij opeens toch naar de kerk. Dat werd dus alleen koffie als ontbijt, en haasten achter de rolstoel (voor mij dan, want Ton had een pijnlijke voet). Dat merkte ik later wel aan de elleboog, maar de Heer had een aardige, wat minder gelovige, engel beschikt die Ton na de kerk naar huis reed. Heel erg bedankt, allebei. :-) 
Dus toen begon ik aan het ontbijt, niets moederdag, en toen dat klaar was wilden wij op weg gaan naar Laetitia, die jarig was. 
Haar Barend bood aan ons te halen, en daar maakten wij dankbaar gebruik van. Laetitia had een gezellig koningsblauw jasje aan, dat haar goed stond. Ze had weer allerlei lekkers voor iedereen, en het was heel plezierig. Van Amber kregen wij een mooi boek en nougat, die ze tijdens haar vacantie in Frankrijk had gekocht. Zo lief!  Ton hield de gezelligheid 2 uurtjes vol, en toen zag Barend al dat het op was, dus hij bood aan ons thuis te brengen, en dat was ook het juiste moment. We hebben in elk geval de (meeste) kinderen en kleinkinderen gezien, en daar genoten wij van. 
Ik kreeg nog een Moederdagknutsel mee, zorgvuldig ingepakt, en toen wij om kwart over vijf thuis kwamen, bleek de man met de hamer ongezien binnengeslopen te zijn. Het duurde even eer ik zover was dat ik aan het avondeten kon beginnen... :-) Ook vandaag kon Ton maar een klein beetje eten, het bordje ging echter wel leeg. ;-) Daarna heb ik gekeken of de foto's die ik had geknipt de moeite waard waren, maar dat was nauwelijks het geval. Maar hier staat de jarige wel heel aardig op...
Ik kreeg wel een aardig moederdagcadeautje, dus eindigde de dag met blije gezichten. 

11 mei 2013. Ton is vandaag nog steeds niet in orde. Hij heeft veel liggen suffen, gelukkig heeft hij wel een kleinigheid gegeten, gisteravond ging er na de soep helemaal niets meer in. Wij zullen zien wat de zondag brengt. Ik ben vanmiddag even boodschappen gaan doen in Bilthoven, ik wilde naar de Aldi, en die is hier zo moeilijk te bereiken... Ik keek ook nog een paar minuutjes bij de Emmaüs, maar daar hing niets. Een paar boekjes voor mijn schone dochter, maar het eerste dat ik inkeek had ik al gelezen. Zij dus ook. :-( Nu ja, dat gaat dan wel weer naar iemand anders. Vanavond heb ik mijn haar gekruld. Op papier kost dat nog geen uur, maar ik had er bijna twee voor nodig. Ik zie morgen wel wat het resultaat is, of straks dan, want het is al drie minuten zondag. 
Dan kan ik meteen mijn jongste dochter feliciteren met haar verjaardag. Heb maar een fijne dag, lieverd, we zijn blij met je. 

10 mei 2013. Vandaag een minder heldere dag dan 73 jaar geleden, maar wel vrijer en vrolijker. Hoewel... Ton is helemaal niet fit, hij had ook geen eetlust. Gisteren was hij ook al zo moe, vandaag kwam er volkomen niets uit de handen. Ik heb wat klusjes gedaan, en boodschappen met de buren, maar daar was ik met mijn gedachten niet helemaal bij, want ik vergat de helft... Die komt morgen dan wel. In elk geval heb ik de indruk dat het probleem met de oude HP-printer lag in de cartridge, hij doet het wel met de fotocartridge, dus ik moet maar eens een nieuwe zwart kopen. De andere doet het wel met een nieuwe cartridge. Kennelijk zit er toch een chip op die zegt: ik ben op, en dus... Nu maar eens zien of er een resetter is voor de HP-printer. Moederdag gaat dit jaar richting Vaderdag. Laetitia verjaart zondag. 

9 mei 2013. Ton had een rustige dag, weinig energie. Tegen het eind van de middag wilde hij wel naar buiten, om zijn armspieren te oefenen aan de rolstoel, maar het lukte niet: geen adem. Ik heb later wat zitten vertalen, een lang telefoongesprek, en nog wat dingen, en al is het allang vrijdag, ik ben nog niet eens begonnen aan wat ik moest doen. Het is toch wat! 

8 mei 2013. ... nog minder plezier bij het stappen op de weegschaal. Na het Paasfeest dacht ik op gewicht te kunnen blijven, maar helaas, er is weer vier kilo bij. Ineke zei troostend vanmiddag dat het aan de alvleesklier kon liggen, die heeft zij dan ook geprikt, maar dat stelt mij ook niet gerust. Hoe dan ook: het schiet niet op, in elk geval niet de goede kant op. En energie heb ik nog steeds niet. Ton heeft met de rolstoel geoefend op HC, en als hij maar heel langzaam gaat, houdt hij het wel langer vol dan eerst. Op straat lukt het hem niet, daar schudt en rammelt dit ding ook aan alle kanten, ik moet er nodig mee naar het servicepunt voordat de drie maanden garantie voorbij zijn... Dus voor begin juni. Zucht. Er moet nog zoveel, en ik overzie het even niet. Morgen beter? Vast wel. 

7 mei 2013. Onvoorstelbaar moe waren wij vandaag. Ton is niet uit de pyjama gekomen, ik wel. Ik heb wat opgeruimd, en boodschappen gedaan om aan mijn boetedoening in dit leven voor vandaag te kunnen beginnen: soep maken. Aan het eind van de dag stonden er vier bakken op de grond af te koelen. Aan het eind van de nacht stonden zij er nog, toen heb ik ze maar in de ijskast gedaan. Wat ik er uit haalde zorgde voor...

6 mei 2013. Fysiotherapie en voor mij een extra behandeling van de elleboog. Die werd ook weer ingetaped. Het was lekker weer en Ton wilde wel wat wandelen. Eerst langs de lavendeltuin, toen via het nieuwe station Jeremiebrug (in aanbouw) naar het Luie End. Via allerlei steegjes. Met veel tussendoor zitten. Wij bezochten het familiegraf en zagen dat het groot onderhoud nodig heeft. Vorig jaar is er niets aan gebeurd. Dus nu vragen wij voor vader- en moederdag alvast maar: willen jullie de steen schoonmaken en de struikjes snoeien? Het is nu nog harder nodig... gelukkig is de ruimte naast het graf, waar altijd dikke steekvliegen huisden, nu opgevuld met graven die voor het werk aan de spoorlijn verplaatst werden. (Hoe onbehoorlijk!) Maar die vliegen zullen dus niet meer zo hinderlijk zijn. Wij liepen ook langzaam weer terug, tot het Ledig Erf, daar namen wij de bus naar huis. Alleen de 2 rijdt nog maar hier! Totaal hadden wij er 3 1/2 uur over gedaan, waarvan wij nog geen uur hebben gezeten. Gek dat wij vanavond beiden zo moe waren!!! Ik voel mijn knie wel, en dat benauwt mij, want in Lourdes zal het allemaal veel zwaarder zijn. Maar ach, de Heer doet zo vaak wonderen. Daar hoop ik maar op. Vanavond zagen wij generaal van Uhm met Patrick X, en de eerste veteranenhulphond. Via Pro Rege kun je daaraan bijdragen. Doen, zou ik zeggen!

Zondag 5 mei 2013. Ik mocht al heel vroeg op want ik had de trein van 8 uur 11 afgesproken, in verband met mogelijke storing in de aansluiting in Geldermalsen. Dus liep alles vlot vanmorgen. Om 10 uur begon de dienst in Gorcum pas, dus wij hadden  r u i m  de tijd. Ik werd vriendelijk opgehaald door de organist van deze morgen. Ik moet er niet aan denken dat ik dat stuk met mijn tas had moeten lopen... maar dat hoeft in deze lieve gemeente nooit. De jongste kerkgangster was een maand of negen, en Daphne werd omgeven met aandacht van haar vader en haar overgrootmoeder, dus dat waren al drie personen die niet veel hoorden van de dienst. '-) 
De Betuwe stond bijna in bloei, maar erg fraai is het niet meer met die strak gemillimeterde boompjes. Je ziet nog maar zelden een flinke fruitboom in het land, laat staan een ouderwetse boomgaard. Te duur... Je moet echt zoeken... Straks worden onze appels en peren nog met een 3D-printer opgebouwd... :-( Hoe dan ook: het was een stralende dag, en daar heb ik van genoten. Thuis heb ik eerst de veranderingen die ik staande de dienst heb aangebracht doorgevoerd in de computer, en het geheel op het net gezet. Daarna heb ik mijzelf verwend met een heeeeeeel lang bad met badolie. De tape van mijn arm, en een spannend boek. Alleen... werd ik wel door de telefoon tot daden aangezet. En dat was nog maar het eerste telefoontje van een hele reeks. En allemaal even langdurig. Slechts één nummer heb ik zelf gedraaid, voor de rest van de dag was het ons nummer dat gedraaid werd. Ver na acht uur ging ik maar eens naar de keuken, en ik was nog niet aan de afwas toegekomen, toen ik naar het station moest met de rolstoel om Ton op te halen. Daartoe was ik per telefoon ontboden. Ik kon nog net de vlag binnenhalen, en die was toch echt recent gewassen, maar die stak heel goor af bij die van de buren. Bij nader inzien is de onze van organisch materiaal, en die van de buren waarschijnlijk synthetisch aangelegd, en dat maakt een groot verschil voor de kleuren. Misschien eens een zakje Reckits blauw er bij... al heb ik geen idee wat dat met het rood gaat doen. Het valt te onderzoeken. De zondag springt nu over op maandag, dus ik groet u, lieve lezer(es)!

4 mei 2013. Dag van hard werken en dag van gedenken... En zie! De druif die ik heb gekocht heeft vandaag twee heel kleine armzalige knopjes wijd open gegooid! De laatste dagen had ik al het vermoeden dat er nog leven in zat, maar vanmiddag bleek dat heel overtuigend. Dus dan kan Ton tóch nog eens onder zijn vijgenboom en zijn wijnstruik zitten! De printer werkt, maar het schiet niet op, de liturgietjes zijn bijna klaar. De dag ook. Vergeet het maar! De cartridge is al leeg. En ik word hier niet echt blij van: een stuk minder bladzijden dan mogelijk zou moeten zijn... Dus dat wordt toch weer morgen. 

3 mei 2013. Ton had een moeizame nacht, ik een iets betere, dus ik stond wat eerder op, en ging met mijn ingetapete arm in bad, omdat ik vanmiddag toch een afspraak had. Tot mijn verrassing bleef de tape redelijk netjes zitten, dat hebben wij wel eens anders mee gemaakt. De fysiotherapeute deed onaangename dingen met de elleboog, in de hoop die wat meer ruimte in het gewricht te geven. Zij was na afloop tevreden over haar werk, bij mij trokken alle spieren in verschillende richtingen, om het te vieren. Dat is intussen wel over, maar ik moest toch even gaan liggen. Daarna nam ik de oude rolstoel als bagagewagen mee naar de stad, want ik had het gevoel dat ik in elk geval even moest gaan kijken naar printers. Voor nog geen 40 euro vond ik een zeer eenvoudig model HP, het enige probleem is dat er een ander type inktpatroon in zit, dus ik heb nog een paar dure patronen 56,57,58 over. Misschien krijg ik de 5650 nog weer aan de praat, maar dat is van later orde. Ik was veel meer kwijt aan extra inkt voor deze en de andere printer, bovendien heb ik toner meegenomen, voor de laserprinter. Er ligt veel printwerk voor mij, de komende weken. Kortom: een duur dagje, maar wel hier en daar wat eraf, en een erg vriendelijke behandeling. Ik was net voor zessen thuis, deze excursie had toch anderhalf uur gevraagd, dat had ik niet gedacht. Maar ik had nog tijd voordat de buren mij meenamen op boodschappentocht. Ik heb gouden buren aan weerszijden. Na het eten heb ik de printer geïnstalleerd, die doet het, net zo traag als de oude, en net zo luidruchtig, maar dat mag. De rest van de avond heb ik besteed aan de preek, die is halverwege, en mijn ogen vallen dicht, dus ik zet een punt achter deze dag. Drie minuten over tijd, zo te zien. Bless you.

2 mei 2013. Ton wilde vandaag naar de fysio gereden worden. Het pufje werkte nog niet. Later ging het best goed met het oefenen, maar hij vond het wel makkelijk terug gereden te worden. Ik was er iets minder enthousiast over. Vanmiddag heb ik een paar uur opgeruimd op mijn kamer, niet dat je verschil ziet, en daarna moest ik toch nog de fiets pakken om boodschappen te doen, Ton had een en ander nodig. Hij is aan het werk met een aantal dingen die nog moeten worden afgewerkt, ik heb vanavond woordjes opgezocht voor de lezing Oude Testament (dat viel mee, anderhalf uur,) maar ik moet het nog wel vertalen. Intussen staat er van alles te installeren op mijn laptop, want die was al een tijd niet open geweest. Voor het MLS-programma moet dat nog steeds, want dat werkt alleen onder DOS. Het is mij nog niet gelukt om al die kostbare files over te zetten naar Windows. Maar ik kom dan ook structureel tijd tekort. Het lukt ook niet altijd om door te werken, en dan ga ik een spelletje doen, of even kijken op facebook. Je doet er vaak wel grappige of interessante dingen op, ik heb daar een stuk of wat vrienden die zeer de moeite waard zijn... Bijna half twaalf, laat ik nog maar iets gaan doen, al heb ik geen zin meer... 

1 mei 2013. Het had vaag wel iets van voorjaar, vanmorgen. Niet om de temperatuur, maar omdat er van alles uitloopt. De vijg bijvoorbeeld naast de voordeur, en het lijkt erop alsof de druif aan de andere kant van de voordeur echt knoppen maakt... Ik moest vroeg op en uit, niet lopend maar met de fiets, en dat viel nog niet mee, want mijn excursie met Vera's rolstoel van gisteren was niet optimaal voor knie en elleboog. Vreemd hoor... De tandarts bracht alleen maar droeve en dure tijding, en liet mij achter in de onbarmhartige armen van de tandhygiëniste. Al die personen zijn vrouwelijk, maar de spellingscontrole kent hier alleen de mannelijke vorm. Nu ja, dit is toch een dag van mislukte goede bedoelingen en andere maffe zaken. Zo ging ik langs de Munt in Utrecht voor die dubbelkops- en jubileumsmunt, die ik bij het postkantoor, excuus, bij geen enkel postkantoor tot nu toe kon kopen. En wat denk je? Uitverkocht of in elk geval niet voorradig. Wel het vijfje van de Vrede van Utrecht. Daar was Ton dan weer blij mee. Vervolgens mochten wij naar Daniël en Ineke, en toen wij dan thuis waren, en ik eindelijk aan mijn dienst wilde beginnen, kwamen er de telefoontjes. Ton reageerde niet dus... Nu ja. Er moest ook nog een brief op de bus, en een boodschap gedaan (Ton heeft eindelijk zijn beschuit) en zo werd het na achten eer ik wat kon stoeien met de liturgie. De lezingen moeten nog. Het is over twee minuten morgen, dus ik geef er de brui aan. 

30 april 2013. Koninginnedag! De laatste, voorlopig (hopen wij voor Amalia). Wij werden gewekt door Betty die ons een prettige koninginnedag wenste. Zelf gingen zij naar IJsselstein, omdat Vianen niet zoveel deed aan feestelijkheden. Wij keken naar de abdicatie, daarna had ik tijd voor het ontbijt, samen keken wij naar de beëdiging, en daarna ging ik met mijn laatste vrij reizenkaartje naar Wageningen, waar ik overigens pas kwart over vijf bij Vera was. Ik had een paar liter Lourdeswater mee voor haar en haar zieke man, dus die zette ik met een zucht van verlichting neer, om zelf ook wat water kwijt te raken. De bustocht is vrij lang... vooral wanneer je dan nog een eind moet lopen. Vera wilde wel graag even van haar kamer af, dus heb ik mijn arm geforceerd met een rondje om de kerk, waar zij erg van genoot. De rolstoel van haar loopt wel erg zwaar. Voor mij. Ze was al een week niet het huis uit geweest, omdat Jan nog zieker is dan hiervoor: naast een kapotte arm en gordelroos ook nog griep! De arme ziel. 
Na een uurtje ging ik toch weer naar Utrecht, daar was ik net op tijd voor het grootste deel van de Koningsvaart. Erg leuk. Ton had al gegeten wat ik had klaargezet, dus ik nam twee koffie mee naar de slaapkamer, en daar keken wij en lagen wij... Tot en met André Rieu. Toen moest het oud papier nog naar buiten, en morgenochtend moet ik vroeg naar de tandarts. Je kunt tegenwoordig niet eens meer gewoon een (drie)dubbele afspraak maken: je moet eerst een verkenningsafspraak maken. Kassa voor hen, en extra reistijd voor mij. Ik zoek wel een ander... een keer. Maar aangezien een hoektand én een kies van hun basis zijn ontheven moet er wel echt iets worden gedaan. Morgen. Of liever... straks. 

29 april 2013. Vanmorgen hoefden wij niet zo vroeg op, en dat deden we dan ook niet, want we hadden een dubbele afspraak vandaag. Eerst fysiotherapie, en daarna naar de huidarts. Het viel allemaal gelukkig mee, Ton kon het net aan. We waren beiden nog moe van de afgelopen weken, maar het was droog en zelfs zonnig, tegen de tijd dat wij naar huis liepen. Vlug ging het niet, maar wij zijn best tevreden met de prestaties. Later moest ik nog wel op pad om wat boodschappen te doen, anders zaten we morgen zonder room voor de koffie. En dan sjouw je toch nog van alles mee. Wij keken naar het college van de koningin over Staatshuishouding. Het enige dat mij positief trof was haar liefdevolle vermelding van haar man, en de verwijzing naar Maxima. Ik had geen zin om naar de stad te gaan vanavond, ik ben moe, dus heb ik wat gelummeld, Tons dienst netjes in html op het net gezet, en voor het eerst een filmpje op youtube gezet. Zie hieronder bij Ton... Die ligt allang in bed met thee en een Mariakoekje. Hij had graag beschuit gehad, maar die had ik juist vergeten te halen... helaas. Intussen heb ik bijna een tweede filmpje met orgelmuziek uit die dienst op youtube gezet. En nu is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Er klinkt applaus van de TV in de slaapkamer, dus dat lijkt mij een mooie punt om te stoppen met deze dag, die ook al een kwartier voorbij is. Dan is dit het moment om H.M. de Koningin te feliciteren, en ook mijn nicht Li... Moge de toekomst voor beiden zonniger en gezond zijn.

Zondag 28 april 2013. Zondag Cantate, (zingt een nieuw lied) - en gezongen hebben wij, maar wel in Groningen waar Ton in de Waalse kerk mocht voorgaan! On était douze. :-) Gisteren hebben wij stug doorgewerkt tot wij om 6 uur het huis konden verlaten. Achteraf zaten er toch nog een paar tikfouten in de preek, maar die hebben wij later in het hotel nog weggewerkt... Hoe dan ook: de bus misten wij, de trein dus ook, en er werd gewerkt aan het spoor, zodat wij geen directe trein naar Groningen konden krijgen, maar naar de trein naar Weesp werden gedirigeerd. Daar mochten wij overstappen op de trein naar Groningen. Dat had de conducteur met veel geduld voor ons uitgezocht. Maar wij werden door beterweters teruggestuurd naar diezelfde trein, die ons naar Almere Centrum bracht. Daar stapten wij na twintig minuten geduldig wachten over op de trein naar Zwolle, waar wij weer mochten overstappen op de trein naar Groningen. Toen namen wij maar een taxi naar het hotel, want het was al tien uur. De vriendelijke mensen van het beste hotel van Groningen (het Schimmelpenninckhuis) leefden mee met ons verhaal, en brachten ons netjes naar de kamer, en vervolgens kregen wij een potje thee met koekjes en bonbons. Daar leef je van op! Wij hadden nog twee heerlijke rustige uren waarin we in de voortreffelijke stoelen zaten te werken, Ton sprak zijn hele dienst nog een keer hardop door, en vervolgens sliep hij 7 1/2 uur achter elkaar. Dat is al heel lang niet gebeurd. Ik genoot van het prima bed, maar kon toch nog niet slapen, dus ik maakte dankbaar gebruik van de wifi-verbinding daar tot mijn ogen ook toe vielen. 
Na de dienst, waarin weer fantastisch orgel werd gespeeld door Egbert van Goor, (alleen voor hem zou ja al in Groningen naar de Waalse kerk moeten gaan!) dronken wij met zijn allen heel plezierig koffie, met een tractatie, want Karel was door Hare Majesteit (nu ja, haar minister dan) opgemerkt en van een lintje voorzien... zeer terecht, wat hij allemaal doet!!! 
Eenmaal op het station vroeg ik Ton wat hij met de rest van de dag dacht te doen. Hij was wel erg moe, maar had nog wel adem en wat energie. Wij belden mijn oudste zus, die min of meer onderweg woont, maar daar kwam het niet uit, door ziekte en bezoek dat er toch al was. Wij overwogen nog een bezoek aan een zuster in de Heer in Winschoten, maar ik had geen telefoonnummer, en om nu op goed geluk te gaan... ze woont nogal ver van het station... en nog een paar... uiteindelijk gingen wij een uurtje op bezoek in Leeuwarden. Omdat Ton al dagen bijna alleen maar had gezeten, zijn wij gaan lopen. Ruim een uur, maar heel rustig aan. Ik moet toegeven dat tijdens het bezoek zijn ogen toevielen... dus bleven wij maar niet al te lang. Dit keer gingen wij  met de bus terug, en hoera! De werkzaamheden waren opgeschort, en al moesten wij dan ook overstappen in Zwolle, daarna hadden wij een directe trein naar Utrecht. Ton kon het nieuws van acht uur nog zien, terwijl ik de soep warm maakte en de rest serveerde. Alleen op de koffie moest hij een uurtje wachten, want ik wilde het programma over de Koningin wel zien... Na de koffie zette ik Tons dienst als pdf op het web, zie boven, en nu is het kinderbedtijd voor grote mensen. Nog een kwartiertje zondag. Welterusten! 

26 april 2013. Veel te vroeg moesten wij vanmorgen opstaan om tijdig bij Daniël te zijn die had beloofd Ton nog even 'bij te werken'. De vorige patiënt bleek een half uurtje uit te lopen, minstens, maar Ton kikkerde helemaal op van het vrolijk gebabbel van Daans schoondochter, met wie wij in het Spaans converseerden... Bovendien serveerde zij hem eigenhandig een vreselijk sterkte kop koffie, iets waar hij thuis geen tijd voor had gehad. Wel moesten wij op heen- en terugweg gebruik maken van de rolstoel, én van de rolstoelcape. Want het regende behoorlijk! Niet zo bevorderlijk voor de koningsspelen, dachten wij al... In elk geval wilden wij niet meespelen. Ton was zo moe dat hij, na een uurtje beneden in zijn stoel te hebben gedut over het broodje en de koffie, zich naar bed liet brengen. Daarna was ik bezig met de liturgie, en ik moest opeens rennen naar de overkant, want ik kwam er achter dat de computertijd een uur achter liep bij die van mijn horloge. Kennelijk omdat ik gisteravond even op een andere partitie had ingelogd. Weer iets waar ik iets aan moet doen. Een gespecialiseerde fysiotherapeute heeft zich over mijn linker elleboog gebogen, letterlijk en figuurlijk, en heeft die, na een paar pijnlijke oefeningen, (ze hebben allemaal zoveel kracht in hun vingers, daar hebben zij geen idee van!!!!) van roze tape voorzien. Het hielp beslist een paar uur, totdat ik in de keuken een verkeerde beweging maakte met een pannetje... au! De buurman wilde wel boodschappen doen, en beiden kwamen wij weer met volle tassen thuis. We kunnen er een weekje tegen, wat de belangrijkste dingen betreft. 
Ton was intussen wakker, en wilde wel eten, waarna ik weer verder ging met de liturgietjes. Die zijn nu klaar, en dus kom ik er nu achter dat ik iets vergat. Niet erg belangrijk, maar slordig, dat wel. Nu heeft Ton mij net versie 10c van het eerste stuk van de preek gebracht, dus laat ik maar weer eens iets gaan veranderen... 

25 april 2013.Een opwindende dag. De HP printer bleek een metalen veertje te hebben losgelaten, dat nu in de diepe inktdrab van zijn voorgeborchte lag. Zou een printer wel mannelijk zijn? Ja, warempel. Ik heb het voor alle zekerheid even opgezocht. Ton doet op dit moment ook niet anders, voor alle zekerheid... en omdat de spellingscontrole in Word wél werkt, maar die voor de grammatica niet, (geen idee waarom, vroeger wel) krijg ik niet meer automatisch de tip dat er iets met de geslachtelijke kenmerken van de woorden mis is, in het Frans dan. Vanmorgen heb ik dus inkt twee centimeter dik op de handen gehad, ongeveer, en ik ben blij dat ik zondag de zegen niet zal hoeven te geven. Hoewel: als Zij zwart en beeldschoon is, dan zouden zwarte handen wel heel geschikt kunnen zijn om de zegen van Hogerhand over te brengen. ;-) Na ettelijke pogingen is het ook gelukt om de printerdriver weer te installeren. De oude. Maar helaas, ook al beweegt de printkop nu soepeler heen en weer, het duurt nu een kwartier eer er iets beslist om toch maar één regeltje te gaan printen.  De Canon is ook niet geheel gevuld, dus het loopt minder soepel dan ik zou willen. Maar daarmee heb ik getriefeld, zodat ik een paar blaadjes toch kon printen. Vanmorgen werden wij al heel vroeg wakker gebeld door iemand die Ton persé vandaag moest spreken. Nu ja, na de fysiotherapie dan maar. Alleen was Tons adem vanmorgen niet in het gareel te krijgen. Hij zag blauw tegen de tijd dat wij aan de overkant waren. Aangezien mijn elleboog lastig doet (dank je Dave!) was duwen niet echt een optie, achteraf had ik het beter wel kunnen doen. Nu ja. Eenmaal thuis stond onze bezoeker vrijwel meteen voor de deur. Ik was nog in gesprek met Daniël, die een extra behandeling inplande, de schat. Zelf mag ik een extra sessie met een andere fysiotherapeute tegemoet zien, die gaat kijken of zij iets met de elleboog kan. Voor al die dingen hebben wij helemaal geen tijd, stress, stress, stress... maar ach, het komt wel goed. Ik heb net versie negen van Tons dienst getikt, en dat is nog lang niet de laatste. Ik had nog iets gezelligs wat kleding betreft willen doen, voor het weekend. Het gaat er niet van komen. <grijns> Ach ja, en Ton vertelde straks ook nog dat er een oude vriend naar mij gevraagd had, toen ik in de keuken was, en vanmiddag wilde komen. Néé heeft mijn held toen geroepen. Gelukkig maar. Nu ga ik eens kijken of er al een versie 9b is, beneden. Dat zou zo maar kunnen, het is nog maar half elf. 

24 april 2013. Gisteravond werd het laat, dus vanmorgen ook. Het gaf niet, wij waren op tijd bij Daniël en Ineke, wel met de rolstoel bij de hand, want Tons adem schoot tekort. Hij heeft 1/3 gezeten, 2/3 gelopen, op de terugweg andersom, denk ik, maar zo'n behandeling is altijd zeer ingrijpend. De adem was duidelijk beter! Ik heb wat vage dingen gedaan, heb gewoon last van de elleboog, vanavond nog plastic weggebracht en daarna nog een boodschap gedaan, maar ik waadde door stroop. Dat deed de printer nog erger vanavond, die deed anderhalf uur over een pagina. Heel eigenaardig. Het lag niet aan het geheugen, want daarvan werd nog geen 15% gebruikt. Rarara. En natuurlijk net als er van alles moet gebeuren. 

23 april 2013. Een wat mottig weer, maar dat maakt niet uit, we zijn beiden vandaag hard aan het werk voor Tons komende dienst in Groningue. Wat is hij toch knap en wat studeert hij toch veel! Ik heb zo'n respect voor hem, en dan kun je alleen maar verwonderd zijn over een stel nitwits dat denkt hem buiten boord te moeten zetten als half seniel, omdat ze zelf niet de helft in huis hebben van zijn vermogens. Pure kift, neem ik aan. Maar goed, ik heb vandaag versie 1 - 4 mogen tikken, en dat viel niet altijd mee. De duvel probeert mee te spelen door iets ongemakkelijks te doen met de printer, die daardoor met een gemiddelde snelheid van 1 regel per minuut afdrukt. Echt enigjes. Houd daar dus maar mee op, we laten ons heus niet uit het veld slaan. Het schiet alleen maar niet op. Nu ja. Morgen maar eens proberen vanuit een ander OS. Het zal wel een mottige printerdriver zijn of zo iets... Of de laatste update van Windows, je weet maar nooit. Over een kwartiertje zal de laatste bladzij wel afgedrukt zijn, neem ik aan, en dan kan Ton opnieuw streepjes zetten en dingen veranderen. Het wordt er alleen maar beter van, dus al zeur ik, ik klaag niet. Toch? ;-) Ik ben in elk geval erg blij dat ik dit zittende kan doen, want het Berichtenblad heeft mij wel heel veel uren achtereen op de been gehouden. Ik zou moeten opruimen, maar ik heb er weinig zin in... Morgen beter? Geloof dat maar. Of niet. 

22 april 2013. Na een wat warrige nacht heeft Ton vanmorgen eerst afgewassen, voordat hij mij op koffie tracteerde. Intussen had ik de was buiten gehangen, want het was mooi weer, dus waarom niet? Die moet ik nog wel even opvouwen, zo aanstonds. Na de fysiotherapie heeft Ton eerst wat gerust, ik ging met de fiets ervandoor zodra hij koffie en broodjes had gehad, want ik wilde met mijn spullen naar de post. Helaas. Dubbel helaas. Ten eerste had ik mijn paspoort vergeten, dus daarvoor moest ik terug, en mijn knie vond al dit fietsen al niet zo leuk, en ten tweede bleek de vestiging aan de Korte of Lange Jansstraat verdwenen te zijn. Een paar gesprekken voerden mij naar de Voorstraat, waar een volwaardig postkantoortje in de PLUS gevestigd bleek, en later hoorde ik dat er nóg een zat, verderop, in een printerette tegenover de AH. Daar kwam ik ook nog terecht, want ik wilde wel een vijfje kopen van de vrede van Utrecht. En al was er dan reclame voor in het eerste postkantoortje, ze waren er niet. In de tweede ook niet. Ik werd naar de Bruna verwezen, als mogelijkheid. Daar kwam ik niet meer, maar wel bij de Jumbo, want de buren hadden weer de beschikking over hun auto, en we gingen samen boodschappen doen. Heerlijk! Vanavond het berichtenblad online gezet, en de laatste 15 klaargemaakt. Druk dagje dus. Het toetsenbord doet moeilijk, moeten nieuwe batterijen in. Morgen dus. 

Zondag 21 april 2013. Vanmorgen waren wij aan de late kant om naar de kerk te gaan met de bus, dus namen wij de rolstoel maar mee, en door gebrek aan adem heeft Ton er de helft van de weg ook gebruik van gemaakt. Het was een prettige dienst, een interessante preek en het voelde vertrouwd. Op de terugweg was het aanzienlijk minder koud, en Ton heeft nog even geprobeerd de rolstoel zelf te bewegen met armkracht, op het stukje voor ons huis, maar er waren nogal wat stoorzenders, en dat leidde hem erg af. Bovendien zat de adem vandaag in de verkeerde hoek. Hij heeft de rest van de dag in zijn studeerkamer gezeten, ik heb nog wat plakkertjes geplakt op de Berichtenbladen, nog een paar reservebladen geprint, zover nodig, en de pakjes met bladen klaargemaakt voor mijn fietstassen. Vanavond heb ik zitten worstelen met een midifile, die in zijn geheel af te spelen valt op de pc, althans: onder een andere bedeling, maar die ik op internet niet aan de gang krijg. Klik maar eens op: http://www.van-haselen.nl/kroningslied-andre-troost.html en dan op de muziek klikken. Dan zou je de midifile moeten horen. Ik krijg op zijn best een heel klein stukje. Waar dat aan ligt? Geen idee! Nu ja, zo heb ik dus een ontspannen zondagavond gehad. De komende week moet er hard gewerkt worden. (Wanneer niet????) Nu is het tijd om te gaan slapen, kwart voor twaalf en Ton is net boven gekomen... Bless you the Lord.

20 april 2013. Helder weer, maar wat frisser. Niet dat ik daar iets van gemerkt heb, want ik heb heel de dag gewerkt aan het Berichtenblad. En aan soep maken. :-(  Uren gestaan dus. Af en toe twee minuten zitten en een bladzij lezen, anders trekken de benen het niet. Nu is het middernacht, en er moeten nog 75 boekjes worden dichtgeplakt, dus ik kan maandag de boel naar de post brengen. Het zijn dunnere exemplaren dan de laatste jaren, dus het volume is misschien te behappen op de fiets. Wij zullen zien. Het risico van RSI heb ik onder ogen moeten zien, en dus heb ik allerlei karweitjes zowel links als rechts uitgevoerd, als dat mogelijk was. Maar ik voel wat zwakke plekken opspelen, dus het is goed om nu maar welterusten te zeggen. Hierbij dus. En iedereen morgen een gezegende zondag. Om op adem te komen, en wat tijd te besteden aan de relatie met je ziel en met je Heer. Dat is goed voor je. ;-)

19 april 2013. Hard werken, maar toch nog lang niet klaar. Nog 250 kantjes printen, dan rapen en nieten. Als er iemand wil helpen: graag. ;-) Straks stond ik op het punt boodschappen te gaan doen, toen er werd aangebeld. Nog een verjaarscadeautje, leuk! Maar Joop herkende de verwilderde blik in mijn ogen, en komt een andere keer terug. (Graag met voorbericht...) Toen ik dan alsnog naar AH ging vergat ik het belangrijkste. Ach, zo blijf je bezig. Vrijwel heel de avond gestaan naast de printer. En opeens ging alles fout. Volgens de data van de printer zat er nog genoeg blauw in de toner, maar die wilde niet in de plaatjes komen, wel echter in strepen aan de onderkant van de bladzij. Ik begrijp het mechanisme daar niet van. Soms moest ik met 5 bladzijden tegelijk printen... Schiet niet op. En het laatste pak papier deed niet anders dan vastlopen. Dat moet maar weg, tenzij de HP ermee overweg kan. Gelukkig had ik nog een pak 60 grams van een ander merk. Dat werkte wel. Het ligt niet altijd persé aan de printer. Maar voordat je een goede strategie hebt... Verder heb ik mij zeer geërgerd aan dat koningslied. Wat respectloos! 

18 april 2013. Waaien dat het vandaag deed! Ongelooflijk. Vooral toen we naar de fysiotherapie liepen. Je zag het ook aan de takken die overal op de grond lagen, en aan de wilgenkatjes die helemaal van de overkant naar onze stoep waren geblazen. Je moet er niet aan denken zo'n windstoot op zee te hebben... We waren wel wat moe na afloop! Ton heeft een tijdje naar de binnenkant van zijn oogleden gekeken, terwijl ik zo'n 250 kantjes heb geprint van het nieuwe berichtenblad. De printer heeft daar veel tijd voor nodig. Vanavond heb ik er steeds veel tijd tussen genomen, en ze met niet meer dan 10 tegelijk geprint. En dan de klep open om af te koelen... Het kost veel meer tijd, maar je hebt minder ongelukken. Tot nu toe, tenminste. Ik heb in totaal bijna de helft afgedrukt van wat er op de post moet. Dat zal volgende week wel worden, het maakt mij niet meer uit. Ik doe mijn best, en beter heb ik niet meer. Er blijft wel erg veel werk en mail liggen... Excuses. Volgens mij vergeet ik ook verjaardagen op dit moment... O, ja, nu weet ik weer wat er vandaag op de bus had gemoeten: Miks grootmoeder wordt jarig. Ze ziet er uit als 65, maar ze zeggen dat het toch meer is... vreemd is dat... Misschien komt de kaart toch nog op tijd, als ik die morgen vroeg op de bus doe. Je weet maar nooit... Nu ja, straks dan. Het is half twee. Welterusten iedereen...

17 april 2013. Wij feliciteren onze kleinzoon Mik die tien jaar wordt. Heb maar een fijne dag, Mik. Eerst naar school, en dan lekker spelen... Vlak voor bedtijd vertelde hij dat het een leuke dag was geweest... Fijn. Wij zijn naar Daan en Ineke gewandeld, en al hadden we de tijd, voor Ton is tijdsdruk tegenwoordig altijd een echte druk... Op de terugweg ging het beter. Hij heeft zijn nieuwe pufje vanmiddag geprobeerd, en we zijn benieuwd hoelang hij het daarop uithoudt. In eerste instantie mat het heel goed, vond Daniël, die heel veel heeft gedaan aan mijn lief. Ineke heeft bij mij ook wat nieuwe punten gevonden... We zullen zien wat dat oplevert. Ik was er goed moe van, ik moest echt een uurtje liggen. Dus ging ik pas na acht uur een noodzakelijke boodschap doen. Daardoor heb ik het begin gemist van het interview met het aanstaand koningspaar, maar wat ik er van gezien heb gaf vertrouwen. Twee volwassen mensen, die weten wat ze doen en waar ze aan beginnen. Vanavond heb ik geworsteld met de instellingen van de printer, om kwart voor twaalf had ik er een die ik nog niet had geprobeerd. Die leek te lukken. Nu de strepen nog wegwerken. Het vervelende is dat het ding altijd streept in het begin. Zonde van papier en toner. Maar nu gaan we maar eens proberen te slapen. Vannacht lukte dat niet erg, dus nu is het wel hard nodig. Tot straks! 

15 april 2013. Vandaag fysiotherapie. Ton heeft wat tips gekregen om de rolstoel zelf te rijden, en na afloop heeft hij getracht die in practijk te brengen. Dat viel bepaald niet mee, maar hij haalde het van de fysiotherapie tot aan het stoplicht, en daarna heeft hij nog een klein stukje op het fietspad tegenover ons huis geoefend. Dat is een stuk makkelijker dan de steentjes van de stoep of de straat. We moeten toch snel een afspraak maken om nog wat te laten sleutelen aan de stoel, voordat de garantie op is. Verder geworsteld met de laserprinter van Het Evangelie, die telkens anders afdrukte dan ik aangaf. Ik ben er nog niet achter waar dat aan ligt. Om kwart voor elf gaf ik het maar op, en ben ik de omslag gaan printen op mijn Canon. De adressen moeten stuk voor stuk worden aangepast, dat gaat ook wat handiger beneden. De HP is een goedkopere optie, maar dat duurt vijf keer zolang per bladzij om een mooie afdruk te krijgen. Met deze aantallen is dat niet te doen. Niet dat ik het af kreeg, maar om 1 uur zijn wij maar opgehouden. Toen wilde Ton nog wel thee drinken. Kreun.... OK. Hij had ook de hele avond gewerkt aan vervelende dingen. Ik houd van God, maar van sommige van Zijn dienaren ben ik minder verrukt. En dat slaat niet op mijn lief...

Zondag 14 april 2013 verliep anders dan oorspronkelijk verwacht, maar het was een heel bijzondere dag. We werden rond tien voor half tien gehaald door Barbro Hilwig, Wil zat er al in, en zij reed ons met gezwinde spoed naar Heusden. Het is ons niet vaak overkomen dat Ton en ik daar naast elkaar in de bank zaten, en dat een hele dienst lang! Na afloop gingen wij koffie drinken in het gastvrije huis aan de Burchtstraat, waar met weemoed en bewondering werd stilgestaan bij het vele dat tijdens de 16 jaar dat Frederik in totaal actief lid van de kerkeraad was, in welke vorm dan ook, is gebeurd. Er werden vele herinneringen opgehaald, er waren toespraakjes, een voortreffelijke lunch die door een deel van de gemeente ook was meegebracht, zodat de gastvrouw niet alles alleen hoefde te doen, er werd gezongen, in toepasselijke kleding, en het was meer dan gezellig. Wij vonden het een groot voorrecht dat we erbij mochten zijn: Frederik had opgebeld of Ton alsjeblieft ook wilde komen, en omwille van de lange vriendschap had mijn lief alle verplichtingen elders opzij gezet. Soms moet je kiezen, en wij hadden er geenszins spijt van. Het is zo'n aardige gemeente! Ton voelde zich in zijn feestelijke witte vest-met-das mooi en tevreden. :-) 

We werden ook liefdevol thuis gebracht, en toen wij dan om vier uur binnen waren, wilde Ton alleen nog maar thee en naar bed. Dat kon allebei. Daarna ben ik toch maar naar Amsterdam gegaan, waar ik tegen kwart over zes aankwam, want ik miste in Utrecht net de trein. Dat kan gebeuren. Op de Vlieland genoot iedereen van de zon en de heerlijke hapjes, waar ik ook nu geen weerstand aan bood. Morgen zal ik vreselijke cijfers zien op de weegschaal. Maar vandaag heb ik genoten. Mik, de bijna 10-jarige ook!!!! Bijna alle kinderen en kleinkinderen zag ik. Alleen de jongsten miste ik.  

13 april 2013 was zonnig, en daar werden wij wel blij van. Ton heeft nog een uurtje alleen de stad onveilig gemaakt, en kwam warempel de Filosofie van het alsof tegen... voor 49 euro. Die had hij niet bij zich, dus we hoeven er geen plaats voor te maken... Ik ben de hele dag bezig geweest, maar heb het gevoel dat ik niets gedaan heb. In elk geval niets van wat hoop op de lijst staat. 

12 april 2013. Ton heeft een wat onrustige nacht gehad, dus ik ook. Dat gaat dan zo. ;-) Maar het lukte mij vanmorgen toch nog om beneden te stofzuigen en (bij mijn weten) de boel redelijk netjes te hebben voor het bezoek dat vanmiddag kwam. Oorspronkelijk zou Ton voor dit bezoek op reis moeten, en ik zou mee gaan, maar dankzij een telefoontje gisteren werden de zaken allervriendelijkst omgedraaid. Het gesprek over een droeve zaak gaf toch enige voldoening: het is altijd prettig te weten dan je correct hebt gehandeld. Verder maar geen woorden aan verspillen. Aan het eind van de middag hebben Ton en ik nog een klein ommetje gelopen, via de binnentuin, waar de bosanemonen weelderig bloeiden. Trouwens: in onze eingen tuin staan nog steeds bloeiende sneeuwklokjes! Een vreemd voorjaar... Zachtjes begon het te regenen toen we halverwege waren, maar tegen de tijd dat wij thuis kwamen was het echt flink nat buiten. Maar redelijk zacht. Groeizaam weer, lijkt mij. En de Helleborus Niger straalt wit als nooit tevoren in onze tuin. Intussen is de afwas gedaan, en ik moet nog een hele lijst afwerken, waar ik geen zin in heb. Waar ken ik dat toch van? Negen uur, ik kan nog best een paar dingetjes doen. Ton wilde vroeg naar bed, maar werd door een telefoontje opgehouden, waarna hij weer een ander telefoontje moest gaan plegen. Een veelpleger is hij, tegenwoordig. Onze plannen voor dit weekend zijn voor de tweede keer veranderd, ik ben benieuwd hoe het uiteindelijk gaat lopen... 

11 april 2013. Met enige moeite werd ik, dankzij koffie van mijn lief, vroeg genoeg wakker om nog boodschappen te doen voordat de vergadering begon. Ton heeft zijn tweede kop koffie toen pas gekregen. Eerder lukte niet. De een had al gegeten, de ander at lekker zijn boterhammetje, de derde at wat later een bak gezond, maar toen het bezoek weg was pikte Ton nog een smakelijk croissantje dat hij rijkelijk belegde met eiersalade. Ach ja, het is nog veertig dagen Pasen, nietwaar? Ik genoot ook van teveel dat over was, dat zal ik morgen bezuren, maar vandaag genoot ik er van. Kwart over tien had ik de notulen klaar en Tons instemming (na een kleine verandering) en nu zou ik alle rommel moeten opruimen die ik overhoop heb gehaald, om alle gegevens bij elkaar te krijgen. Laat ik daar nu eens helemaal geen zin in hebben! Laat ik daar nu zelden zin in hebben! 
Ik denk toch dat ik nog even in bad stap met een leuk boek. Morgen komt er ook iemand, gelukkig hoeft Ton niet op reis, maar ik zal toch nog hier en daar iets moeten opruimen. Maar NU even niet. ;-) 

10 april 2013. Een drukke dag. Vanmorgen heel vroeg op, want ik moest om tien uur in het ziekenhuis zijn. Daar mocht ik weer lang wachten, om te horen dat de dokter tevreden is en dat het niet beter zal worden dan het nu is  (dank je wel, lieve jongen!) en dat hij over een jaar wel weer eens wil controleren of het niet terugkomt. Nee, dat gaat het niet doen. Omdat ik toch aan die kant van de stad was, met de fiets, ging ik nog boodschappen doen. Wat ik nodig had kon ik niet meteen vinden, dus ik heb aardig wat gefietst vanmorgen. Het liep al tegen een uur eer ik thuis was, geloof ik. Maar gelukkig hoefden we niet zo vroeg bij Daniel en Ineke te zijn vandaag, dus dat kwam allemaal goed. Naderhand gingen we nog naar de kapel op HC om enkele kaarsjes te branden bij onze gebeden. Er zijn nogal wat zieken... Toen we thuis kwamen (met nog wat potgrond die Ton en ik samen droegen, jawel, mijn held!) heb ik de plantenbakken voor het huis min of meer gereorganiseerd, zodat er aan de ene kant een vijg staat en aan de andere kant een druif. Als die het gaat doen. De rozen, die we voor de verjaardagen kregen, moesten ook een definitieve plek krijgen, dat is gebeurd, en nu moet ik nog van alles voor de vergadering van morgen, maar ik ben te moe om na te denken. Ik viel straks onder het nieuws ook al in slaap. (Dat kan ook het resultaat zijn van Ineke's behandeling.) Nu ja, nog maar even vervrouwen, en opschieten. Het is bijna een uur, de rest moet morgen maar. Word deed heel vervelend met het printen van het Berichtenblad. Telkens herpagineren enz. 

9 april 2013. Een drukke dag, met veel klusjes. Telefoontjes ook, en vanavond de laatste film van het seizoen. Het lukte de rolstoel in Wils auto te proppen, dus dat werkt ook. Daarna moest ik verder met de voorbereidingen voor de vergadering van donderdag, dus het is half twee en ik houd het kort. Maar vanmiddag genoot ik wel even van de geur van de eerste regen van de lente. Hopend dat het morgenochtend droog is, want ik moet vroeg weg. Ton niet gelukkig, dat scheelt. 

8 april 2013. Ik werd vroeg wakker, Ton had vannacht een tijd opgezeten, dus hij sliep nog wat door. Omdat er regen is aangekondigd ging ik met mijn ochtendkoffie naar het dak, om bladeren en afval weg te doen, maar ik zag dat mijn buurman al een heleboel had opgeruimd voor mij. Onbetaalbaar, zulke buren! Er bleef voor mij nog een flinke blauwe puinzak te vullen, maar die is dan ook helemaal vol, want ook de bladeren van het platte dakje boven de keuken zijn er in verdwenen. Nu niet vergeten buiten te zetten. In elk geval zal dit niet meer nat worden. Tegen half twaalf moest mijn lief toch maar eens wakker worden, en ik had wel zin in een tweede kop koffie. Intussen haalde ik een kunstig merelnestje weg, dat mevrouw heel lief had gebouwd op het plankje tegen mijn schuur, dat voor een blinde kat nog te bespringen was geweest. Het was, afgezien van de katten en de brutale duiven, die zeker de eitjes hadden geroofd, natuurlijk een prachtig plekje: overdekt, 's morgens zon, en wat begonnen was als een slordige stapel takjes, was zomaar, door wat gedraai met haar achterwerkje en de toevoeging van wat plantenresten, een fraai nestje aan het worden. Ik kon echt niet gaan wachten tot er eitjes in zaten... nu maar hopen dat ze een nieuw nest kan maken voordat ze ontzwangerd raakt. Na de fysiotherapie zochten we ons naar naar het cadeau voor onze schoonzoon, dat we heel zorgvuldig hadden opgeborgen. Uiteindelijk lag het waar het te verwachten was, alleen net een millimeter anders. Al met al hadden we pas de bus van vijf over vier, hiervoor, en waren we een uur later ter plekke. Zo zagen we een kwart van de kinderen en de helft van de kleinkinderen vandaag. Gezellig! 
Om acht uur waren we bijna thuis, Ton kon het grootste deel van het nieuws nog zien, terwijl ik het eten klaar maakte. Later was er nog van alles te doen, en de lijst lijkt elke dag langer te worden. Kortom: ik doe te weinig. Daar houd ik dan nu ook maar mee op. ;-)

Zondag 7 april 2013 was nog best fris, al scheen de zon toen wij naar de kerk liepen. Ton wil de rolstoel alleen gebruiken als het echt nodig is. Bewegen is leven! Het ging minder vlot dan gisteren, dat wel, maar toen was het ook al later. In de kerk waren verschillende oude bekende gezichten, die niet langer wilden wegblijven, nu de zaken veranderd lijken. In elk geval was het bemoedigend, en het kwam de gemeentezang zeker ten goede! We gingen toch maar met de bus terug, maar bij Hoogh Bouland (dat de juf op het bandje uitspreekt als hoogboeland) stapten we uit om via de Yuppenbrug over het bolwerk naar huis te lopen. Toch weer honderd meter extra. Vanmiddag weer getikt aan de eindeloze stroop die kerkelijke ellende veroorzaakte. Maar er is een en ander op de bus, dat wel. Ik kom echter aan mijn eigen dingen maar nauwelijks toe, op deze manier. Met zorg zie ik postzegels die plat waren weer omkrullen. Ze hadden allang gesorteerd weggeborgen moeten zijn. Nu eerst maar aan de vergadering verder. Morgen dus, want het is alweer kwart over elf en ik heb er wel genoeg van voor vandaag. 
Maar eerst mijn schoonzoon feliciteren die morgen aan de tweede helft van zijn eerste eeuw begint. Van harte, Ferry! 

6 april 2013. Een heldere dag, maar nog steeds met koude wind. Ik liep nog maar naar AH voor wat peren en zo, want die waren er niet meer genoeg. Later gingen wij naar de Pieterskerk, waar wij de verjaardag van Katrien, de beheerster van de kerk, mee mochten vieren. Ze jokte er tien jaar bij, en zo vierden we haar vijftigste verjaardag... ;-) Een groot succes met veel muziek en dans, lekker hapjes en heerlijk drinken. Er waren bijna twee honderd mensen, waaronder een paar heerlijk ondeugende kinderen. Echt, de leukste verjaardag die ik ooit heb meegemaakt! Complimenten... (morgen maar even niet op de weegschaal, vrees ik..) Ton en ik hebben zelfs nog een paar pasjes van een 'reel' mee-gehuppeld. Na het eten mocht ik nog wat tikken, dat zit Ton nu weer te corrigeren en anders te ordenen. Zo blijven we bezig. :-) 

5 april 2013. Ton begon van morgen eindelijk aan Het slot op Den Hoef. Spannend! Het ontbijt schoot er bij in, dus ik ging voor de tweede bak koffie maar op de fiets naar de Olifantenwinkel, want sommige dingen heb je nu eenmaal niet bij Albert Heijn. Het waaide nog best hard, maar het was net te doen. Drie kwartier deed ik er over. Ruim. Dus Ton had niet gemerkt dat hij op de koffie wachtte... ;-) Later heb ik nog eens een uurtje gestreken, ik liep erg achter, en als het Berichtenblad binnenkort geprint moet worden, moet ik boven ruimte hebben. Ik wacht nog op een stukje informatie. Tussen de bedrijven door lees ik in het spannende boek van Nora Roberts dat ik voor mijn verjaardag kreeg, dus dat gaat mee van het aanrecht naar boven en weer terug... Ton zit weer te schrijven, en ik mag nog wat voor hem tikken, dus daar gaan we maar weer... Om kwart over elf is de eerste versie af, dus het valt mee, vandaag... 

4 april 2013. Veel jarigen vandaag, maar we konden nergens heen. De fysiotherapie is op een, vind ik, ongelukkig uur, en dan doe je de rest van de dag niets meer. Behalve boodschappen. Een paar wassen gedraaid, allerlei kleinigheden, nog wat getikt voor Ton, telefoontjes... zo'n dag...

3 april 2013. Vandaag mochten wij weer naar Daniël en Ineke. Ik had alles klaar gelegd, mar vergat de tas met medicijnen, heel vervelend, er moest iets nieuws worden getest. We moesten ook nar de bank, en daarvoor zocht ik op het laatst nog van alles bij elkaar. Daar zal het wel van komen. Ton was nog moe, dus hij liep voor een deel achter de nieuwe rolstoel, voor een deel liet hij zich er in vervoeren. Op HC heeft hij zich ook geoefend als zelfbeweger, maar dat valt hem nog erg tegen. We brandden een paar kaarsjes voor dierbare zieken, en schreven bij thuiskomst nog een paar kaarten voor jarigen. Pauline, van harte! Jouw kaart komt vast niet meer op tijd! Helaas. Vanavond heb ik eindeloos mailadressen gewist of aangepast aan de hand van de mailserver die een aantal Paas-mails niet had kunnen afleveren. Dat onderhoud is af en toe nodig, maar kost wel veel tijd. Het is bijna kwart voor een, dus ik ga Ton maar weer eens uitnodigen het hogere op te zoeken...

2 april 2013. Een heldere dag, die ik begon met een uitgebreid bad, aangezien ik mij om niemand anders hoefde te bekommeren... ik kon mijn tijd vandaag zelf indelen. Lekker! :-) Dus las ik rustig Quo Vadis helemaal uit. En ik ging later verder met mijn Nora Roberts. Vanmiddag heb ik een uur of vier mails zitten beantwoorden, en het eind is nog lang niet in zicht. Daarna werd het tijd om mijn echtelijke plichten waar te nemen: soep maken. Toen had ik al boodschappen gedaan, want er was van alles op. Nu ja, er staat weer ruim 2 of 3 liter. We kunnen even voort. Daarna had ik een half uurtje, en toen moest ik weer langzaam naar het station, want ik had bericht gekregen dat Ton er aan kwam, en beladen was met boeken. Inderdaad had hij een tas bij zich, die ik voor hem heb gedragen. Hij was nu wel erg moe van aandacht geven en vanmiddag hadden ze ook een flink eind gewandeld in de zon... maar de straffe wind had Ton wel de adem benomen. Intussen is het kwart over een, ik heb nog wat foto's van zondag proberen te redden, maar ik had ze net zo goed niet kunnen maken.. Die Galaxy note is wat dat betreft helemaal niets. Verder is het een wondertje waar ik blij mee ben...

1 april 2013. Er waren vandaag iets hoopvoller berichten over Geneviève, die in het ziekenhuis ligt, maar blijf nog maar even bidden, dat heeft ze hard nodig. Omdat ik vannacht heel slecht had geslapen, kwamen wij vanmorgen laat op gang. Ik was toch weer 4 ons aangekomen van twee glazen wijn, een paar plakjes worst en kaas, en een klein deel van het frugale diner dat ik later voor Ton had gemaakt. Ik zit nu weer boven de tien kilo overgewicht. Gisteren dook ik er net een ons je onder. Voorlopig blijf ik nog maar suiker en koekvrij leven. Ik wil er  nog wel iets af, al gaat het steeds langzamer, natuurlijk. Vandaag heb ik vooral in treinen gezeten, want Ton wilde wel weggebracht worden naar het Noorden, waar ik overigens nog een nuttig klusje kon doen. Om 7 uur ging ik daar weg, om kwart over tien was ik weer thuis, daarna een paar telefoontjes, wat mails, en het is al bijna morgen. Dus nu maar eens naar bed.

Zondag 31 maart 2013 Eerste Paasdag volgde op een korte nacht vanwege de zomertijd (lees: tweede wintertijd brrrrrrrrrr het sneeuwde hier nog vanmorgen!) maar we gooiden de ramen wijdopen om de klokken van de Dom te horen in de traditionele Paasjubel. De Salvator is de zwaarste klok, die alleen met Pasen klinkt (bij mijn weten). We werden er vrolijk van wakker! Maar vanwege de kou namen we toch een taxi naar de kerk, het werd een lange dag! Parel en Mik waren er ook, fijn was dat! De kinderen gingen paaseieren verven tijdens de dienst, dat was slim bedacht. :-) Ds. Hamrat nam afscheid, na 2 1/2 jaar, en dus was er na de dienst koffie met lekkers, en nog een lunch. Wij hebben daarop niet gewacht, maar toen Mik klaar was met paaseieren en paashazen zoeken (dit keer binnen, en niet in de tuin, vanwege de kou) gingen we snel met Parel en Mik naar Amsterdam. Wij waren zo heel comfortabel en gezellig over, en het laatste stuk liepen we rustig in het zonnetje. Zo kreeg Ton toch nog beweging. In de Keizersgrachtkerk waren ongeveer tien keer zoveel mensen aanwezig als in de Pieterskerk, hoewel de laatste net wat ruimer is. Heerlijk gezongen, en na afloop nog heel wat mensen gesproken. Ton moest er kennelijk zijn, want er was een aardige jongen die drie woorden Nederlands sprak, en verder Russisch. Zo knap dat Ton dat, na een stroeve begin-minuut, toch zomaar uit zijn mouw schudt! En vlot! Met de tram en de trein terug naar huis, het was nog licht toen we in Utrecht aankwamen, maar het duisterde toen we thuis kwamen. Snel heb ik een feestelijke maaltijd in elkaar geflanst, maar de afwas staat er nog, want ik had nog een Paasmail willen sturen, en daar kwam ik maar niet aan toe. Daar ben ik vanavond een hele tijd mee bezig geweest. Verbazend hoeveel mensen er in je adresboek staan, van wie je geen idee hebt wie ze zijn en wat ze daar doen... Moet ik weer eens naar kijken. Ik laat de afwas maar staan, vrees ik, want nu is het tijd om potjes te breken, en daar heb ik geen zin in. In elk geval: dit is een dag van nieuw begin. Dit is de dag die de Heer heeft gemaakt. Laten wij ons daarin verheugen! Gezegend Paasfeest, alwie dit leest! 

30 maart 2013- stille zaterdag. Ton hield het heel rustig, ik deed boodschappen, later liepen we naar de kerk, langzaam maar zeker. Er was dienst in de crypte met prachtige muziek van de fluitiste Pauline (hoeheetzeookalweer) met tenorfluit en een Japanse bas. Muziek uit de onderwereld, waar Christus reddend rondgaat. Heel bijzonder. Het was erg koud, dus we namen de bus terug, dan moet je nog genoeg lopen. Ton viel in slaap, ik had wat telefoontjes en ging mijn haar wassen. Het is bijna 31 maart, dus ik wens iedereen een gezegend Paasfeest! Jezus leeft, en wij met Hem. Wat kan ons deren? 

29 maart 2013. Goede Vrijdag. We hebben onder andere gekeken en geluisterd naar de prachtige uitvoering bij de EO op 2 van de Nederlandstalige Mattheüspassie. Wat een vuur! En wat een prachtige teksten. Die heb ik later van internet gehaald en voor Ton afgedrukt. Ton houdt niet erg van Bach, maar het Evangelie komt zo wel dichterbij. Later nog een indrukwekkende kruisweg met o.a. Mgr. Daneels. Zelf had ik de bijbehorende stukken al gelezen in het Grieks van Marcus en van Mattheüs. Vanavond in de kerk lazen we de variant van Lucas. We gingen met de bus, en kwamen lopend terug, de bus bleek net weg te zijn. Zo koud als gisteren was het niet... maar tegen de tijd dat we bijna thuis waren moest Ton toch wel even op een bloemenbak zitten... En toen ging de telefoon... Nu is het bijna zaterdag. Bless you.

28 maart 2013. De dag begon helder, met zon, en eindigde met lichte sneeuw bij een bijtende kou. Aan het eind van de morgen werd ik geveld door krampen in de buik, met bijbehorende toestanden, zodat ik eindigde in mijn bed, met een warm kussen erop, terwijl Ton alleen naar de fysiotherapeute wandelde (en terug) en terwijl de buren vergaderden zonder mijn aanwezigheid, wat later. Tegen het eind van de middag was alles wat bedaard, ik had ook geen druppel meer gedronken en niets gegeten, en vanavond zijn we met de taxi naar de kerk gegaan. We werden vriendelijk thuis gebracht met de auto. Tons adem werd afgesneden in deze kou, dus niets naar huis lopen... 

27 maart 2013. Laat op, rustig de krant gelezen, een hoofdstuk Nieuwe Testament, ontbijt... muizen in de keuken op bezoek in het oude doosje met gif, die nieuwe dure van Bayern raken ze niet aan. 18 euro nota bene! Er zijn echter groter zorgen. :-) Maar het was wel minder koud, in elk geval minder wind. Ton heeft zich vandaag op de studie van het Johannes-evangelie gestort, in verband met zijn komende Waalse dienst. Duurt nog even, maar een goede voorbereiding geeft rust. En het leidt af van de geleden narigheid. Dat is ook positief. Helaas kreeg ik hem vandaag niet uit de pyjama. Ik moest wachten op een stuk dat hij aan het schrijven was, dus ik heb de bedden maar weer eens verschoond. Een zwaar en lastig werk, dat ik graag uitstel. Nu draait er een was, nadat ik vanavond zelf lekker in bad was geweest. Avondtarief. In bad bijna Quo Vadis uitgelezen. Ik vond dat een keurig boek voor de vastentijd. (Alleen geeft het af aan vochtige handen, dat is wel lastig...) Beneden heb ik Laurentins verslag van wat er werkelijk gebeurde in Lourdes voor de tweede keer ter hand genomen. Ton kreeg het van Sint, we lezen het beiden. Na het Paasfeest ga ik mij weer werpen op de wachtende lichte lectuur, maar het is wel goed je iets te ontzeggen, en zo meer stil te staan bij de tijd van het jaar en de betekenis ervan. 

26 maart 2013. Vandaag hielden we het noodgedwongen rustig. Vannacht was Ton heel onrustig, maar hij had ook zijn druppeltjes niet voldoende genomen gisteren, in alle drukte, en daar betaalde hij de prijs voor. :-( Een flink aantal keren druppelen en wat drinken bracht hem weer in het gareel. Maar vanmiddag viel hij na het ontbijt als een blok in slaap, en hij heeft zelfs het avondeten in bed genoten. Pas tegen het eind van de avond kwam hij er uit om nog wat met zijn pedalette te oefenen. Zelf heb ik ook niet veel nuttigs gedaan. De apotheek bracht alle medicijnen voor een paar maanden in een keer. Mik maar in de koelkast. Ja, hallo! En het belangrijkste medicijn was er niet bij. Nu ja. Dat komt dan nog wel. Vanavond heb ik mij gebogen over de opmaak van het nieuwe Berichtenblad. De inhoud is door de Voorzitter verzameld dit keer. Morgen geen Daniël en Ineke. Ik moet nog zoveel dat ik niet meer weet wat, dus dat bevordert de werkzaamheden niet erg... Die kou ook niet! 

25 maart 2013. Een heftige dag! We moesten al om tien uur de deur uit om op tijd in het ziekenhuis te zijn bij de longarts. En koud dat het was! Nu ja, de longarts heeft geluisterd, het hoofd geknikt, een paar recepten geschreven, o.a. voor een nieuwe medicijn, vond ons hoesten onbelangrijk, en laat ons over een jaar terugkomen. Deo volente. Over het stukje van de Bleekstraat naar huis deden we 35 minuten, maar dat lag aan de wind. Geen fysio vandaag, we verwachtten al dat we bij de longarts zouden moeten wachten, maar wel een bezoek van een pastor pastorum vanmiddag, en dat deed ons beiden heel erg goed. De manier waarop de kerkeraad met Ton is omgegaan klopt niet, en Tons visie op wat wel gezegd mag worden klopt helemaal met het officiële standpunt. Verder was het een warm en geestelijk man, dus dat gesprek was balsem voor de gepijnigde ziel. Dank! :-) En nu zijn wij moe. Dan weet je niet meer waar je aan moet beginnen. We gaan vandaag maar een beetje vroeg eten, dat kan ik nog net overzien zonder in slaap te vallen...
Daarna moest ik toch nog wat boodschappen doen - en ik ben mijn sleutel kwijt geraakt. Wat vervelend nou! We wachtten op de apotheek, maar die kwam niet voorrijden. Misschien hadden ze de spullen niet in voorraad. Er moest nog weer getikt worden vanavond en gemaild, en gebeld, nu is het bijna morgen, en mijn oor begint weer houteriger aan te voelen, dus het is de hoogst tijd dat we gaan slapen. Morgen niet bellen voor twaalf uur, s.v.p. ;-) 

Zondag 24 maart 2013. Het was net boven het vriespunt (officieel dan) toen wij om negen uur werden opgehaald voor de dienst in Zeist, waarin Ton mocht voorgaan. De kerk was goed gevuld, en de dienst werd zeer op prijs gesteld. Het élan en de jeugdige geest van mijn echtgenoot werden geprezen, evenals de theologische diepte en warmte. Men had er echt iets van opgestoken. Hartverwarmend het verschil met de kerkeraad van de eigen gemeente die meent dat mijn lief seniel is en niet meer bij de tijd... Maar ach, wie het geroepen is om het Koninkrijk te dienen moet niet achterom zien, zegt de Heer. In de dienst was ook een zanger met een prachtige stem en een mooie techniek, zodat deze morgen aan alle kanten een goede en mooie dienst bood. We werden na het koffie drinken ook weer helemaal thuisgebracht (Goddank!) en zo zat Ton om kwart voor een al aan de lunch, en lag hij om twee uur uitgeput in bed. In de tussentijd heb ik de dienst op het web gezet, en nu ga ik nog maar eens wat papieren opruimen, want ik heb heel wat afgeprint, de laatste dagen. Er is ook geen bladzij kladpapier meer... Wel een hoop troep overal. Ach, ik had zo gehoopt om nog een jurk en een jasje te kunnen naaien voor de Pasen! De stof ligt er al jaren. En ik kwam er nooit aan toe omdat ik zelf dienst had. Nu niet, maar in de Heilige Week wil ik daar niet mee bezig zijn. En het 'gedoe' van de afgelopen week kostte ook mij veel tijd. Dan bedoel ik niet de dienst, al gingen daar ook voor mij veel uren in zitten. Wat zijn wij toch gelukkige mensen dat we zo mogen samenwerken! Heerlijk. Er is toch niets mooiers dan te mogen vertellen dat God van alle mensen houdt, hoe ze ook in elkaar zitten... 

23 maart 2013. Het is ijzig koud. We namen ruim de tijd om op te staan, maar om een uur of elf bracht Ton mij de morgenkoffie en de krant, en tegen de noen ging ik met gezonde tegenzin naar de keuken. Gelukkig had ik gisteravond de verwarming een beetje aangezet. Dat scheelde wel. Ik had geen rijpe peren meer, dus moest het met een half blik perziken vanmorgen, dat smaakte niet slecht :-) Maar daarna moest ik echt wel de straat op om boodschappen te gaan doen. Die gevoelstemperatuur van - 10 die het internet aangaf klopte aardig! Nu ja, ik heb en passant een paar boeken gevonden die in de aanbieding waren, en die ik wel graag wilde hebben. Nee, niet die op mijn lijstje stonden, die moeten via internet, vrees ik. Ik had een boodschappenkarretje mee, maar dat rukte mijn arm wel uit de kom. Beter dan sjouwen, dat had ik ook niet gehaald, maar volgende keer de rolstoel maar mee... en nu na een uitgebreid telefoongesprek moet ik de liturgietjes maar eens gaan printen. Ton mag morgen om tien uur voorgaan in Zeist, Lutherse kerk, Woudenbergseweg 38

22 maart 2013. Eduard verjaart, maar we gaan er niet heen, helaas geen tijd. Wel onze hartelijke felicitaties, jonge man! Maar aan het eind van de dag kan ik melden dat Tons dienst voor zondag wel in elkaar zit, de preek is zo goed als af, al zal hij ongetwijfeld morgen nog wel iets veranderen. De liturgietjes moeten nog afgedrukt, maar dat zal morgen moeten gebeuren. Het is bijna half twaalf, en het is welletjes... Het was een bijzonder drukke dag. En dan heb ik nog niet eens boodschappen gedaan, want de buren beschikken voorlopig niet over een auto. Dat is een tegenvaller! Die maakt je weer dankbaar voor alle keren dat het wel ging. :-) 

21 maart 2013. Een dag van fysiotherapie, veel telefoontjes, veel tikken, veel druk(te). En koud!

20 maart 2013. Het zou lente moeten zijn, maar het is voluit winter! En niet alleen buiten. Ton heeft heel de dag gewerkt om een vergadering voor te bereiden waar hij vanavond toch wezenlijke kritiek moest uiten. Het resultaat was dat hij letterlijk gedwongen is de kerkeraad te verlaten. Tja, Israël was zijn profeten ook niet waard. Een lange periode van dienst aan de kerk is hiermee afgesloten. God behoede onze gemeente. Het is diep-treurig allemaal. Maar Ton is met een hart in vrede vertrokken, en wenst niemand iets slechts toe. Dat is wijs en vroom en vroed. Ik probeer er een voorbeeld aan te nemen... Nu verder met de dienst van zondag. 

19 maart was erg vol. Het begon met een schokkende vergadering over de fundamenten onder onze huizen. Dat was om 11 uur, en om iets voor 1 moest ik echt weg, omdat we op tijd bij Daniël moesten zijn. En Ton is niet zo fit, dus die had hulp nodig met aankleden en zo. Hij was al begonnen gelukkig. We waren op tijd, en er is veel gesleuteld aan mijn lief en mij. Dank aan degenen die extra moesten wachten! En aan onze geëerde therapeut natuurlijk. Er moesten nog een paar boodschappen gehaald op HC, en dat kostte enige tijd, maar ik kreeg wat nodig was. :-) Thuis snel aan het werk: tikken, schrijven, veranderen, en er moest nog verse soep gemaakt worden ook. Er staat nu ruim 3 liter af te koelen. Plus nog een bakje visragout. (Gek, vroeger schreef je dat toch met een dakje er op...!) Ton houdt veel van vis. Je komt wel aan van die ragout, natuurlijk... Allemaal lege calorieën... Nu ja. Ik eet er niet van, maar ondanks het vasten ben ik al een week niet meer afgevallen. Daar vast je niet voor, maar het is wel een aangename bijvangst, als het mocht gebeuren... Aan het suikerloos bestaan ben ik in totaal toch wel een kleine 5 kg kwijt geraakt. Niet dat je het ziet, maar ik voel het wel. Hoera, Tons stuk is nu af, en verzonden, en voor alle zekerheid ook nog in tig-voud afgedrukt, en nu zit hij beneden lekker even piano te spelen. Op de piano staat de lampekap die we met de verjaardag kregen te gloeien in verschillende kleuren, want ik heb 'm zolang op een plaatje gezet waar ledlampjes in wisselende kleuren hun licht door werpen. Voorlopig houden we dat nog maar zo. Nu moet ik eigenlijk mij voorbereiden op de vergadering van vrijdag. Een alternatief is op tijd naar bed (het is bijna 11 uur), en dan morgen wat vroeger op. We zullen zien.

18 maart 2013. Een heldere dag, maar we stonden niet al te vroeg op. We zijn beiden moe. Bij de fysiotherapie bleek wel dat Ton nog niet fit is. Het is maar goed dat hij het sleutelen aan zijn hoofdhuid heeft uitgesteld. Hij zou het niet kunnen hebben. Ik ging ook mee naar de fysio en deed het rustig aan, maar evengoed duizelde het mij... Ik hoest echter wat minder. Maar ik merk dat ik niet teveel tegelijk aan mijn hoofd kan hebben. En daarvan was er juist zoveel vandaag. Dit wordt een heel drukke en gecompliceerde week. Nog een vergadering ook. Daarvoor moet ik een boel uitzoeken, maar ik ben heel de middag en avond bezig geweest met een stuk waar Ton aan schrijft. En herschrijft... En... Dat is dan nog niet eens de preek voor zondag. Bovendien kwam er weer een boel informatie binnen over huizen en hun funderingen. Onleesbaar voor mij op dit moment. Mag ik even ophouden met bestaan? Ik ga morgen wel weer verder. 

Zondag 17 maart 2013. De wekker stond op 7 uur, Tons pak hing klaar, maar we waren niet in staat om vanmorgen naar de kerk te gaan. Om de een of andere reden had Ton vannacht heel veel last van jeuk, dus dat schoot niet op... Jammer, we hadden wel naar ds. Ribs willen gaan, maar het lukte gewoon niet. Het was ook teveel, de afgelopen week, soms heb je dat. Ton had een pyjamadag, en dat doet hem goed. Om 12 uur ging ik koffie zetten, om kwart voor twee begon ik aan het ontbijt... Al dat fruit... het kost toch drie kwartier voordat fruit en pap boven zijn. We hadden de tijd, en die namen wij. Na het eten is Ton maar weer eens gaan kijken naar een kladblaadje dat ik voor hem heb uitgetikt, en ik heb wat muziek in de computer gezet voor zijn dienst van Palmpasen... Maar we hebben nog wel Songs of Praise gezien... :-) BBC

16 maart 2013. Vandaag vierde Amber haar verjaardag, en we zijn er geweest, al was het laat. Ton was door gisteren over- en oververmoeid. Maar we hadden het genoegen de jarige blij te maken, blij te zijn met de ouders, en de vele familieleden, ja, we zagen alle kleinkinderen even, vluchtig, en ik had ook nog het genoegen mijn jongste zus en haar man te zien. Tegen zes uur bracht Tonio ons weer naar het station, en zonder al te grote wederwaardigheden kwamen we in Utrecht aan, en uiteindelijk thuis. Ton was wel heel blij dat hij gereden kon worden, want hij was aan het eind. Tijd voor rust! Dachten wij. Want ach... de telefoon veranderde heel onze avond. :-( Er was elders een rampje gebeurd, en daar moest bij worden stil gestaan. Ik moest ook nog practische dingen doen, dat lukte :-) 
En om elf uur ging ik nog even lekker in een warm bad. Dat wilde mijn lief toen ook wel, dus nu is het middernacht, en ik ga hem er nu uithalen. Genoeg geweekt... en dan slapen. God geve het. 

15 maart 2013. Nederland doet (van alles). Wij ook. We stonden om kwart voor zeven op, midden in de nacht dus. In Delft was mijnheer Ham, een steunpilaar van de Waalse kerk, overleden, en hij zou vandaag ten grave gedragen worden. Om elf uur moesten we wel in Delft zijn. Dat leverde op: kwart voor elf, en om negen uur ruim de deur uit. Omdat ook het huis bekeken zou worden vandaag op constructie-fouten e.d. moest het ook nog lichtelijk netjes achtergelaten worden. Ik ging er maar van uit dat mannen niet zo nauw zien. ;-) Het ging om de scheuren in de muren, niet om het stof op de schilderijlijstjes of op de lampen... Hoe dan ook, dankzij een taxi in Delft, waar het inmiddels sneeuwde en vinnig koud was, kwamen we zeer tijdig in de kerk aan. Ik ritselde meteen maar een kopje water, tegen het hoesten, dat heeft wel wat geholpen, al moest ik menige blafhoest smoren in een prop zakdoekjes. Het was een mooie, ingetogen en heel rustige dienst, passend bij de overledene, die er tevreden bijlag. 87 was ook wel genoeg, nadat zijn heup gebroken was. De predikanten werkten mooi samen, de kerk was met ongeveer 70 mensen aardig vol, ((een van de sprekers memoreerde dat oom wel eens zorgelijk vroeg: hoe krijgen we nu toch weer mensen in die Waalse kerk? en hij merkte op dat het oom bij deze gelegenheid uitmuntend gelukt was... <g>)) D'outre- tombe sprak de overledene ons ook toe bij monde van de predikant, en dat leverde een fraaie definitie van ware liefde op: Parce que c'était lui, parce que c'était moi. Citaat van Michel de Montaigne. 
Gelukkig konden we meerijden naar de begraafplaats. God had een engel voor ons klaargezet. Na afloop bracht hij ons ook nog naar het station, waar wij, met dit hondenweer, zeer dankbaar voor waren. Om vier uur kwamen we aan in Utrecht, en tegen half vijf waren we thuis. Ton voelde zich heel erg moe en niet erg lekker, hij hoest nu ook! Lichte blosjes... mmmm. :-( Het lukte mij om hem voor ik boodschappen mocht doen met de buren zijn diner te geven, afgezien van de koffie. Toen ik terugkwam zat hij nog net zo als toen ik wegging. Zelfs de sudoku ging hem niet goed af. Dus voordat de boodschappen werden uitgepakt heb ik eerst mijn lief uitgepakt en in bed gelegd. (Ja, mét pyjama aan, wat denk je wel?) Hij sliep al voordat ik met de koffie boven kwam. Hij werd half wakker, maar de koffie zal nu wel koud zijn. Geeft niet. Ik hoop dat het morgen allemaal lukt, en anders is het overmacht. Tot dan.

14 maart 2013. Het is nog steeds fris, pas tegen half twaalf kwam het boven het vriespunt. Ton ging naar fysio, ik bracht hem, maar ging niet mee, want die blaffende hoest is niet zo sociaal in een ruimte waar iedereen hard werkt en diep inademt. Maar het wordt al een klein beetje beter. Denk ik. Meteen heb ik maar wat boodschappen gedaan, toen ik toch die kant op was. Vanmiddag heb ik Tons liturgie verder bijgewerkt, hij had toch nog wat aanvullingen. Muziek moet voor een deel ook nog. Morgen of zo. Vanmiddag een paar boodschapjes gedaan zonder Ton die wilde blijven werken, gewoon wat vrouwendingen. Nu kan het kussen voor de rolstoel tenminste worden opgepakt en opgehangen. Dat soort kleine dingen. Was gedraaid. De dag is voorbij voordat je het weet. Vanavond belde Maryse nog, heel gezellig, maar lang praten doet hoesten. En toch! :-)

13 maart 2013. Witte rook... Het lijkt een goede paus te zijn, Franciscus I, maar hij heeft zich wel erg homo-onvriendelijk uitgelaten. Laten we maar voor de arme man bidden, en voor heel Gods kerk. Ton en ik zijn naar Daniël en Ineke geweest, het was minder koud, dus Ton heeft al met al wel een uurtje gelopen. Goede oefening voor Lourdes. Alleen zijn tempo ligt wat lager dan daar is gewenst. Ik lijkt een procent minder te hoesten, dus wie weet. Voor Ton heb ik vanavond de liturgie grotendeels in de PC gezet. Dat scheelt weer. Toch gek, dat ik geen dienst heb met Pasen. De Heer weet wat Hij doet. Er is zeker een reden voor. Tijd om te gaan slapen. 

12 maart 2013. Amber werd 11 vandaag, en daar zijn we een uurtje bij geweest. De rolstoel, die de kinderen hadden besteld, kon vandaag worden bekeken in Den Bosch, (Tonio haalde ons van het station) en toen Ton enthousiast knikte, werd hij op maat afgesteld, en er werd ook een veiligheidsband aan vastgemaakt. Ton heeft bij Tonio en Diana thuis uitgebreid laten zien hoe wendbaar de stoel is, en dat hij hem zelf kon bewegen. Er zat extra een kussen bij voor dezelfde prijs, dus dat was een gelukje! Glunderend bleef mijn lief heel het bezoek in de stoel zitten...

Tonio bracht ons met de stoel weer naar het station, waar we enthousiast werden begroet door Barbro, die ervaren rolstoelrijdster is (ze heeft zelfs aan rolstoeldansen gedaan destijds) en die heel tevreden was over de kwaliteit van de stoel. Zij zette hem in de trein, en had hem er al uit, eer ik de kans kreeg. Zo liepen we samen een stuk door HC, tot onze wegen zich splitsten. Ton heeft toen een eind geprobeerd zichzelf te rijden, maar het viel hem tegen hoe langzaam dat ging. Dat wordt nog even oefenen, maar volgend jaar heeft hij (bijna) net zulke spierballen als Tonio, neemt hij zich voor. (En dat zijn me joekels!!!!) Buiten was het weer ijzig, dus we waren blij toen we binnen waren en met soep en eten weer op temperatuur kwamen. Ton heeft nog een uurtje gewerkt, en nu is het bedtijd. Dank jullie allemaal voor een geweldige dag. 

11 maart 2013. IJskoud, gevoelstempertatuur - 10 graden, stond er op internet. Ton gebood mij dus thuis te blijven, hij ging alleen naar de fysiotherapie. Ik zag hem heen-dapperen. De bloeddruk was goed, en zijn verrichtingen ook, maar toen hij thuis was wilde hij alleen wat drinken en naar bed. Om vier uur belde de huidarts dat hij nog verder wilde snijden, dat gaat volgende week gebeuren. Vervelend, want de zondag erna heeft Ton dienst. Nu ja, anders zitten ze met mij opgescheept. Moet kunnen. Als ik dan maar niet meer zo hoest. We zien wel. 
Morgen is onze Amber jarig! Ze wordt elf jaar. 
Wel gefeliciteerd, grote schat. 

Zondag Laetare 10 maart 2013. Dignity bestond 25 jaar, dus hebben wij de moede leden uit bed gesjord (want gisteren en eergisteren waren énig, maar dood-vermoeiend, zei Ton nog voor het slapen gaan...) en de winterkou getrotseerd. De Hunzestraat in Amsterdam heeft geen ideale verbinding met het Amstelstation, dus we hebben wel een half uurtje moeten lopen. en koud dat het was! Maar we werden warm onthaald, en na afloop bracht Ben E. ons met de auto naar het station. We waren zeer welkom om ook te blijven eten, maar de energie was wel op, en Ton zei beleefd dat hij tegenwoordig bijna niets meer hebben mag. Op de valreep kreeg ik nog een fraaie oorkonde met hanger aan roze linten, waarbij werd verklaard door de Stichting Dignity Nederland dat ik ben benoemd tot ridder in de orde van de HH Sergius en Bacchus. Alle ruwe randjes van het verleden waren met dit lieve gebaar wel helemaal gladgeslepen! Het was ook een mooie viering, waar we met plezier aan terugdenken. Na afloop sprak de voormalige Deken van Amsterdam J. Stam ontroerende woorden, die voor velen de wonden, geslagen door de 'moederkerk' hebben geheeld. 
Het laatste stuk lopen van HC naar huis was wel weer heel koud, dus we waren dubbel dankbaar dat we naar het station waren gebracht. Ton liep dapper door. Na het eten ben ik mijn bed ingedoken, ik was nog steeds ziek, en ik kon niet meer op mijn benen staan. Pas tegen half elf lukte het mij om weer een oog open te doen. Even later kwam Ton ook naar boven, we keken vaag wat TV, maar gingen snel slapen. 

9 maart 2013. De verjaardag van mijn moeder. Ze zal vast met plezier hebben toegekeken uit haar verte naar alle klein- en achterkleinkinderen die gisteravond en vandaag onze verjaardagen hebben gevierd. De kinderen hebben Ton een andere rolstoel toegezegd. Hij was tot tranen geroerd. En verder kregen we nog andere, heel lieve en attente geschenken, kaarten en tekeningen van hen... Er was gebak van Smolders! Mmmmm....

(Vlnr: Mik, Opa, René, Tonio, Parel en Amber)
Tussen twee golven bezoek in heeft Ton vanmiddag geslapen als een blok, hij was net op tijd wakker voor het bezoek van vier uur. Om half acht had ik hem te eten gegeven en suften we met een kopje koffie in met een half oog open naar de TV. Toen ben ik maar een paar uur in bed gedoken. Kwart voor elf: er steekt buiten iemand vuurwerk af. Geen idee of er een oorzakelijk verband is. Hier sneeuwt het gelukkig nog niet. Morgen zullen we wel niet op tijd in de kerk zijn. Trouwens: Dignity viert zijn 25-jarig jubileum. Dus wie weet, ijs en weder dienende... Nu is het wel genoeg geweest. Ik kan niet meer praten en niet meer hoesten, dus ik ga weer op de bodem van mijn kooitje liggen. 

7 maart 2013. Dat lukte nog niet helemaal. Ton mocht alleen naar fysiotherapie. Later moest ik wel een boodschap doen, en daarna nog een, op de fiets, dat scheelde. Maar het miezerde wat, dus ik was miezerig. Heb wel geprobeerd in de halogeenoven van de Blokker iets lekkers voor Ton te bakken, en voor Parel, omdat het glutenvrij zou zijn. Geen meel. Hoop gedoe, moest de halve keuken opzij zetten, en straks terugzetten. Ruikt wel goed, maar ziet er vreemd uit. 
Ton heeft intussen geproefd en OK bevonden. De cakejes leken in 20 minuten gaar bij 125-150 graden, het vrij platte taartje kostte veertig minuten, maar ik heb daarna de onderkant nog hoog opnieuw gebakken op 220 graden, een minuut of vijf. Ik hoor morgen wel hoe het is. Vrij sponzig. Teveel ei dus. Nooit teveel, maar het kon minder. Zo, nu kan ik dit later nog eens terugvinden. Excuses aan de achtbare lezertjes. Kwart over twaalf, tijd om naar bed te gaan. Vier uur te laat voor mijn hoest, geloof ik. Tja... 

6 maart 2013. De hoest is iets losser na het bezoek aan Ineke. We liepen terug naar huis met een omweg. (Kreun). Goed voor Ton al dat lopen. Hij oefent voor Lourdes. '-) Verder heb ik vandaag nog niets gedaan. Behalve koken. Geen idee of ik heb afgewassen. Vanavond met Ton een krimi gezien. Verder helemaal niets. Ik deug niet. Mail niet gekeken ook, maar nu wel mijn bril gevonden. Halleluja! Morgen ga ik doen alsof ik weer mens word. 

5 maart 2013. De laatste dagen nauwelijks in de buurt van de computer geweest. Met een zware kou op bed gelegen. Bril is ook weg. Hoest nog niet. Maar vandaag werden we vrolijk wakker, 92 en een jaar of 65 jong, en 48 jaar getrouwd. We gaven elkaar een gewaardeerd geschenk, lazen de lieve post, (er werden meteen al postzegels in de week gezet) en konden om vier uur al de stad in om Tons door vogels bevuilde regenjas op te halen. (Ik had maar een klein ommetje voorgesteld, hoor!) We haalden het, de vlek was nog zichtbaar, dus dat gaat over. Terug met de bus. Ton kreeg een zes (mini)gangendiner plus koffie dus toen was ik wel op en hij was happy... Wat zijn wij bevoorrechte mensen. :-) 

1 maart 2013. De verjaardag van mijn vader hebben we sobertjes gevierd met een mini-tompouce die voor een maxi-prijs werd verkocht. 1.60 euro. Een jaankende schaand, zeggen ze dan terecht in Utrecht. Theo Blom ziet mij voorlopig niet meer. De kwaliteit is ook zo-zo, dus daar missen we niet zo veel aan. Ach, de dagen van Smolders!!! De opvolger is niet zo naar onze smaak. Hoe dan ook, we werden wakker als kruk en krak, en zo bleef het wel voelen vandaag. Ton had een pyjamadag, ik kleedde mij uiteindelijk wel aan, moest - ondanks het hoesten en de keelpijn - ook nog iets anders halen, en daarom konden we de gedachtenis aan Papa met vreugde en gebak vieren. Ton dan, ik vast nog steeds. Niet dat ik afval, tot mijn chagrijn, maar daar gaat het ook niet om. (Schreef ik braaf) Het was vinnig koud hier in Utrecht. Ook toen ik later met de buren boodschappen deed, maar in de auto heb je daar niet zo'n last van. Ik scoorde nog dierentuinpostzegels, die waren hier in het centrum mij ontgaan. Maar als jullie post van mij krijgen: wel alsjeblieft de postzegels bewaren... Eigenlijk had ik vandaag naar Alkmaar willen gaan om mijn vaders graf wat op te fleuren. Het mocht niet zo zijn. Tja.. dat heb je dan. 

28 februari 2013. Felicitaties aan mijn net iets oudere nicht Ellie! Het scheelt een paar weken... Vanmorgen werd ik wakker met keelpijn en een gevoel van ziek-worden. Ton maakte gelukkig koffie, maar ook daarmee lukte het maar nauwelijks om op tijd naar de fysiotherapie te gaan... Een handvol vitamine C bovenop de kiwi's van het ontbijt moet helpen... Intussen is de apotheek geweest met de juiste maat trombose-kousen voor Ton. Eergisteren brachten ze een te grote maat. En zijn pufje blijkt weer van samenstelling veranderd: het is minder goed dan de vorige lichting, en werkt in op de hypofyse. En dus op de hormonen. Leuk hoor. De Foradil wàs al niet optimaal de laatste tijd, maar nu hebben wij er een probleem bij. Ik kan mij er vandaag niet mee bezig houden. Wat heerlijk dat we Daniël en Ineke hebben om het goed te controleren. Ik had wel het gevoel van: laat maar eens nakijken... dus dat werkt nog wel bij mij. Intussen schijnt de zon een beetje, en dat maakt blij. Ik moet zo toch Tons blauwe regenjas naar de stomerij brengen, want een mededeelzame vogel liet iets daarop achter, maandag, en ik kreeg het er niet echt uit. Geen zin. Maar ach, de computer staat nog te defragmenteren. Gisteravond om een uur of negen aangezet, en nu nog niet klaar. Nog 2 1/2 schijf, schat ik...Terwijl ik dit tik kan ik even uitrusten, en mijn koffie drinken. 

27 februari 2013. Charlotte, hier met tante Parel, is jarig vandaag. Van harte gefeliciteerd, meisje. De ouders natuurlijk ook. Wij hebben ze zaterdag al gezien, en Ton is nog zeer wankel, dus wij gingen vandaag heel langzaam naar het spreekuur van Daniël en Ineke. Zij hebben hun best weer gedaan, en we gingen weer een paar procent vlugger terug naar huis, maar daarna was Tons energie wel weer op. Ik ging brave dingen doen, maar het lukte mij niet om on-line een rekening te betalen, zodat het maar gewoon moet met een overschrijving op papier. En zo vliegt de middag voorbij. Het is alweer tijd om naar de kille keuken te gaan. Misschien doe ik maar even alsof het wel vriest, en draai ik de verwarming aan...
Dat hielp wel, maar hoewel ik de hele avond achter de PC heb gehangen, kwam er niet veel uit mijn vingers. Meer onderhoud, programma's deïnstalleren, opnieuw installeren, veel mogelijkheden wegklikken... je moet wel heel attent zijn en je kunt nooit zeggen: installeer maar automatisch. Helaas is de mogelijkheid daarin in te grijpen niet altijd aanwezig. 

26 februari 2013. Ton voelt zich onaangenaam door de ingreep van gisteren, dus hij heeft alles afgezegd voor vandaag en morgen, zelfs de film waar hij wel heen had gewild. Daar ben ik dus maar heengegaan, en dus werd het voor mij een latertje. Maar niet te laat om nog onze jongste kleindochter Charlotte te feliciteren, die morgen negen jaar wordt. Een fijne dag, lieve schat! 

25 februari 2013. We moesten heel vroeg op, want kwart voor tien moesten we uiterlijk de deur uit om naar de huidarts te gaan. Die heeft weer wat weefsel verwijderd en een paar zalfjes gegeven. Ton moest wel even bijkomen, maar ze hadden goede koffie, dus na een halfuurtje zitten gingen we op huis aan. Daar waren we rond de noen, en anderhalf uur later moesten we weer bij de fysiotherapie zijn... Een drukke dag dus voor mijn lief. Gelukkig bracht de apotheek de spullen thuis, maar die belde net aan na een verre buurvrouw die iets terug kwam brengen, terwijl ik eindeloos met iemand aan het bellen was. Gelukkig hoorde Ton de bel. Vanavond ben ik nog aan kaarten bezig geweest, en ook toen moest er nog gebeld worden. Zo is de dag vol voordat je het weet. Ton ligt al in bed, en ik moet nog even een kaart afmaken, die morgen op de post moet. 

Zondag 24 februari begon wit, en daarom durfde Ton de tocht naar de Pieterskerk niet aan. In plaats daarvan keken wij naar de mis op de TV, waar de prediker heel snel klaar was met een goede preek. Een minstens zo goede preek, nee, echt, veel beter, hoorde ik vanmiddag bij de Charismaten in Amsterdam. De predikant was Lex Boot. Heel de dienst zat goed in elkaar, het eigen koor zong, en ondanks het slechte weer was de opkomst behoorlijk, ik schat 60-70% van wat er normaal zit. Om half zeven of iets later was ik thuis, en toen was het boontjes doppen en eten koken. Morgen moeten wij vroeg weer op, maar de avond ging op aan de telefoon, en Ton wil nog even iets lezen. Ik ga nog wat opruimen, en dan... Maar eerst nog onze hartelijke gelukwensen aan Annemieke en Jeroen, die samen jarig zijn vandaag. Veel liefs!

23 februari 2013. Omdat we vannacht lang TV hadden gekeken, en ik daarna niet meer had geslapen tot 5 uur, kwamen wij traag op gang. Maar ik moest toch nog wat dingen doen: cadeautjes inpakken, foto's zoeken in mijn archief... copiëren... en natuurlijk het ontbijt. Ton viel nog even in slaap terwijl ik bezig was, en zo trokken wij pas om kwart voor drie de deur dicht om naar Houten te gaan. Het was vlijmend koud, en dat liep niet makkelijk voor mijn lief. Maar hij zette door, en in Houten liepen wij een uur, héél rustig. Gelukkig hadden wij de wind meestal in de rug, maar halverwege moest Ton toch wel even op een bankje gaan zitten, terwijl ik hem, voor hem staande, uit de wind hield. Hijgend en wel kwamen we bij de jarigen, die met gepast enthousiasme hun cadeautjes in ontvangst namen. Het was niet overmatig druk, hetgeen ook betekende dat wij niet alle kleinkinderen hebben gezien. De helft kwam net toen wij weggingen. Laetitia was zo lief ons helemaal thuis te brengen, dat kostte maar vijf minuten meer dan ons naar Houten station te brengen, zei ze. Dat geloofden wij maar al te graag, en zo zat Ton al aan zijn toetje toen het half-acht journaal begon. 
Ik heb vanavond gekeken of ik nog iets kon brouwen van wat ik aan foto's had geknipt, maar daar zat niet veel bij. Half tien, en ik geeuw aan een stuk door. Ik ga maar eens kijken hoe het met Ton is.  

22 februari 2013. Pieters verjaardag is heel koud en guur. Gelukkig hoeven wij vandaag niet op pad, Ton is niet optimaal. Trouwens, morgen zal het ook slecht weer voor hem zijn, maar hij wil wel naar het verjaren van zijn  jongste kleinzoon en -dochter, dat dan wordt gevierd. Behalve even de stad in voor een verjaarscadeautje, en later het boodschappen doen met de buren <bless them> ben ik niet weggeweest. Dat was genoeg om koud te worden. Op zolder was het ook al koud, daar heb ik vanmiddag wat opgeruimd. Met de rest wacht ik maar tot het voorjaar. Nu sluit ik af met de hartelijke felicitatie voor Pieter en zijn zus en zijn ouders en grootmoeder...
Daarna keken Ton en ik samen naar El secreto de sus ojos... Wat een fantastische film. Die moesten we nog eens zien... Nu is het half twee, tijd om te slapen.

21 februari 2013. Een gure, winterse dag. Dat merkten wij goed toen wij naar de fysiotherapie gingen. En ook toen wij vermoeid naar huis liepen. Tevreden zei Ton: geoefend, en een wandeling, vandaag kan ik verder lekker binnenblijven en studeren. Ik hoorde hem later zelfs voor het eerst in tijden weer even pianospelen. Daar werd ik blij van! Niet dat die energie lang duurde, maar we gaan vooruit. Later zagen we Tonio nog even, die een laptop kwam ophalen, en al was hij verkouden, het is altijd aangenaam een van de kinderen even te zien. Al was het op respectabele afstand. :-) 
Vanavond moest ik nog wel even de kou in omdat er weer iets bijna op was, Ton had ook nog een verzoek, zo ging ik netjes op pad. Ik kwam minder netjes terug, want ik bleek een handvol sperziebonen niet te hebben afgerekend. Een handvol is toch 170 gram bijna, zag ik later thuis. Moet ik nog wel gaan betalen morgen. Of zo. Het zakje hing aan mijn pols en ik merkte het te laat op. En ik had géén zin om terug te gaan! Vanavond heb ik braaf een stuk over pater Kolbe zitten overtikken. Als penitentie, denk ik. Maar het stond toch al in de planning. En de financiën staan, zover mogelijk, in de computer. 
En morgen... morgen is onze jongste kleinzoon jarig. Pieter wordt zes jaar! Wel gefeliciteerd, manneke! 

20 februari 2013. Ton slaapt tegenwoordig weer goed, en hij heeft mij al drie dagen koffie op bed gebracht. Mijn held! Het was een beetje een lummeldag, Ton heeft nog zijn pyjama aan, ik ging vanmiddag op verjaarsbezoek, en deed wat heel kleine klusjes. Vanavond heb ik Ambers bladzij bijgewerkt, en nu moet ik maar eens aan de financiën. Er moet nog veel ingevoerd worden. Maar eerst wil ik mijn oudste nicht Greetje feliciteren met haar verjaardag! Een mooi en goed jaar toegewenst..

19 februari 2013. Gisteren was ik nog wankel, al zijn we wel naar de fysiotherapie geweest. Vandaag hebben we een flink stuk gelopen: naar het eind van de Twijnstraat en terug. En intussen wat boodschappen gedaan. Vanavond heb ik verwoed als datatypiste gefungeerd. En nog lang niet al mijn financiën van dit jaar staan in de computer. Ik liep wat achter en moest veel controleren. Morgen verder. :-)

Zondag 17 februari 2013. Ja ja... heel de nacht niet geslapen. Af en toe ingedoezeld, maar dan met een ruk weer klaarwakker. Ik heb het nog 7 uur zien worden, maar toen... ja, toen werd ik om half acht wreed wakker gezongen door de wekker op mijn mobiel. We waren in elk geval op tijd klaar om naar de kerk te lopen, net te laat om de bus te halen aan de overkant, die op zondag heel weinig loopt... Hoewel het beest in Tons borst bromde, ondanks het pufje, konden wij op ons gemak naar de kerk slenteren, en in 50 minuten waren we net op tijd op onze plaatsen! Het was (nog) wel koud, omdat er een frisse wind stond. Terug deden wij er ongeveer even lang over, zo niet langer, tegen de tijd dat Ton nog een koffie had gehad was het toch alweer te laat om naar het concert van Hesther Oor c.s. in de kerk van pater Kotte te gaan. Jammer, weer een gemiste kans. Ik viel trouwens in slaap zodra ik zat, dus nadat ik mijn koffie had opgedronken ging ik naar bed, en nu lukte het wel om te slapen! Of liever: het lukte niet meer om wakker te blijven. :-) Om een uur of vijf deed ik weer een half oog open, keek suffig naar facebook en klikte verstrooid op een link die iemand ergens had geplaatst... Dat bleek een opname te zijn uit de Grote kerk in Alkmaar, en ik vond er even later nog een, met prachtige opnamen, zodat ik dingen zag uit de kerk waarin ik ben opgegroeid en getrouwd, die ik nog nooit gezien had... Met dank aan degene die dit op internet heeft gezet! Met mijn mooie oordopjes kreeg ik een fantastisch geluid uit mijn mobiele wondertje. Lekker in bed. Daarna toch maar opgestaan, Ton zat vergenoegd te studeren in Cullmann (of Kullmann? Een van de grootste Nieuw-Testamentici) en had nog niet zo'n behoefte aan storing. Dus ging ik eerst maar verder met de soep, waarvoor ik vrijdag de pompoen had voorgekookt, en waarvoor ik zaterdag de rest van de ingrediënten had gesneden, en daarna gekookt in de snelkookpan. Daarin waren ze nagegaard, alles was nu koud, en het fijnmaken in de keukenmachine en het zeven ging nu zonder al te veel moeite. Er staat vier liter soep, deels veel dunner dan ik ze normaal maak, dus je bent er ook sneller doorheen, maar goed, we kunnen even voort. Tegen half acht was het eten bijna op, koffie, afwas, en nog meer getuttel. Nu is het alweer tien uur, en waar de tijd is gebleven weet ik niet. 
Dat is het rustige aspect van de rustdag, neem ik aan. In de keuken heb ik ook weer met interesse geluisterd naar het programma over kerkmuziek. Soms prachtig, soms niet om aan te horen, maar altijd kwaliteit, ook al begrijp ik het niet altijd. 

16 februari 2013. Vanmiddag maakten wij gebruik van het zachte weer om naar HC te lopen en via de stad terug te gaan naar huis. Ton moest wel drie keer zitten onderweg, en we moesten een paar boodschapjes doen, maar hij gaat vooruit. Vanavond lekker in bad geweest en nu slaapt hij als Doornroosje. Vanavond had ik weer last van de buikgriep, kon nog gaan dweilen ook. Balen. Morgen wordt alles beter. 

15 februari 2013. Wereldkinderkankerdag. Goddank waren onze kinderen al geen kindertjes meer, toen de kankers zich aandienden. We hebben veel om dankbaar voor te zijn. :-)
Vanmorgen kwamen we traag op gang, om 11 uur wekte ik Ton met koffie en een hele stapel kranten van de buren. Om 13 uur ging ik maar eens verder met de rest van het ontbijt. Daarna heb ik boodschappen gehaald in de Twijnstraat, vervolgens ons plastic weggebracht, ik heb nog wat vellen geknipt voor de postzegels, en om vijf uur begon ik aan het eten, dat vandaag iets bewerkelijker was dan anders. Ton wilde toen eigenlijk nog wel een kop koffie, dus eten deed hij na het boodschappen doen met de buren. (ja, die van de kranten!) In de laatste hap zat een graatje dat Ton niet gezien had, dus dat was even heftig. Ik zag het niet meer zitten, achter in de keel, en na een vijg en een toetje had hij er geen last meer van. Pfffffff! Waar ik last van heb weet ik niet, maar de ingewanden hebben een grote behoefte om leeg te zijn. Daar geef ik dan maar aan toe, je hebt weinig keus. Goed voor de statistieken, maar het verandert morgen echt niets aan de lijn... Ik heb vanavond niets zinnigs gedaan, een beetje gehangen achter de PC. Ik ga maar richting bed, Ton zit boven in zijn hoog vertrek warm ingepakt te lezen. Die komt dus weer laat slapen, vermoed ik. Morgen zo verder, dus. :-)

14 februari 2013. <3 ;-) Het was ijzig koud vanmorgen, en het begon net te sneeuwen toen wij naar de fysio gingen. We hadden wind tegen, dus het kostte heel wat tijd voor we dat kleine stukje hadden afgelegd. Tons bloeddruk was fantastisch, maar zijn prestaties waren een tikkeltje minder. Toen we terug gingen regende het. Maar nog steeds vinnig koud... Vandaag heb ik voornamelijk achter de computer gezeten, om een poster van Ton te copiëren, en de stukken aan elkaar te krijgen, bovendien de kreukels en scheuren er uit te werken... soms met maar 5 pixels tegelijk. Nu zien dat het netjes geprint wordt door de kopijwinkel. De file is wel erg groot. Eens kijken of het gaat lukken. Morgen... Ik kon straks niet internetten, misschien wordt het morgen dat ik dit kan opladen, we zien wel... Ton is langzaam bezig beter te worden...

13 februari 2013. Met veel  moeite kwamen wij bij Daniël en Ineke, maar het lukte. Ze hebben hun uiterste best op ons gedaan, en we hadden vijf minuten minder nodig om terug te komen dan om heen te gaan... 

12 februari 2013. Ton was verstandig en bleef lekker binnen. We stonden laat op, want ik had intussen veel slaaptekort, en vannacht kon ik redelijk slapen, omdat Ton nu niet echt het licht nodig had vannacht. Hij is echt een fractie beter, gelukkig, al heeft hij vanmiddag weer geslapen. Vanavond pas kwam hij beneden, aangekleed en wel. En daar heeft hij zitten lezen. Ik mocht mijn nieuwe paspoort ophalen, brrrr... koud! En daarna naar de bank, aan de andere kant van het stadscentrum. Daar moesten wat dingen eindelijk in orde gemaakt worden, en dat is nu ook geregeld. Die twee dingen zijn dan nu van mijn lijstje van gisteren geschrapt. Bovendien heb ik gasfornuis en aanrecht schoon gemaakt. A shining sink is a shining spirit... of zo. Zie flylady.net. Van mij mag het wat minder gaan winteren. Een van de voederblokken voor de mezen moest ik vandaag ontdooien... ik verwonderde mij dat ze er niet van aten, en wel van het blok beneden, maar bij inspectie bleek dat er sneeuw op was gewaaid, die was vastgevroren, zodat er geen vogel meer bij het lekkers daaronder kon... dat is dan morgen verholpen. :-) 
Vanavond heb ik eindelijk een Spaans gedicht vertaald voor het volgende berichtenblad. Hertaald, moet ik zeggen, want geen gedicht kun je vertalen en een poëtisch resultaat krijgen, zonder enige kunstgrepen... Ook weer van mijn lijstje schrappen. Ik hoef nu niet meer steeds dicht bij Ton te zijn, dat scheelt wel een hoop. Kortom: te weinig gedaan vandaag, maar het kon erger. Tijd om te gaan slapen. Of zo... En morgen begint de vasten weer. Erg goed voor mijn overvoede lichaam. Door alle spanningen en teveel werk heb ik mij de laatste maand bezondigd aan chocolade. En dan komt de rest vanzelf. Ik zit weer 6 kilo boven de rode streep. 

11 februari 2013. Een ijzige wind waaide ons tegemoet toen wij naar de fysiotherapie wankelden. Erg stevig stond Ton nog niet op zijn benen, hij is danig verzwakt, maar hij had goed geslapen, en was maar een keertje wakker geweest. Mijn persoontje had al die tijd liggen hanewaken, want ik kan nog slechter inslapen met licht aan, dan ik normaal al doe. Ton was wat afgevallen, ik vet aangekomen, en allemaal mijn eigen schuld. Dikke bult voor de navel dus. :-(  Tons bloeddruk was mooi, die reageert kennelijk op de rust en het verminderde gewicht. Er mag nog een kilo af wat ons betreft. Maar eerst weer even op krachten komen. In elk geval heeft Ton weer belangstelling voor zaken die verder dan 10 cm van zijn bed verwijderd zijn. Ik heb vandaag de formulieren voor de bedevaart ingevuld. Rib uit onze lijven, maar goed, wij zijn ook al jaren niet met vacantie geweest verder. Voordat je al die formulieren hebt ingevuld en gecopieerd ben je wel weer ruim een uur verder. Heel ruim, ik ben vandaag niet zo snel. Vanavond heb ik de computer maar aan het werk gezet om een partitie te verkleinen, opdat ik morgen een andere kan vergroten. Dat is hard nodig. En het is gelukt... :-)

Zondag 10 februari 2013. Een heel trage dag, al was Ton veel te vroeg wakker voor mij. Hij had goed geslapen. Mijn nacht begon wat later. Tja... ik kon mij niet concentreren op de preek vanuit de Sint Jan in Laren, jammer, want die was goed, zei Ton. Hij eet heel erg gefaseerd, en slaapt of suft tussendoor, maar aan het eind van de dag vind ik dat hij wel iets is opgeknapt. Gelukkig maar. Ik heb vandaag vrijwel niets gedaan voor mijn gevoel. Meer rondhangen. En wat vellen gesneden voor de postzegels, maar dat schoot niet op. Niet helemaal mijn dag dus, maar morgen vast weer beter. 

9 februari 2013. Vannacht was Ton, ondanks Daans bemoeienissen, nog heel zwak en naar. Hij had licht nodig om te kunnen slapen, en dat ging pas vanmorgen om 7 uur uit. Daarna kon ik ook slapen. Tot het middaguur. Ton is heel de dag nog naar gebleven, geen eetlust, geen zin om te drinken... het schiet niet op. Zorgelijk. Vanmiddag ging ik toch maar even naar de post, want dat moest wel, en daarna naar AH. Aardig wat uitgespaard dankzij bonussen en kortingen. Vanavond voornamelijk bij Ton gezeten, om hem min of meer overeind te houden, en druppeltjes te geven. Intussen had ik een kostbare vergissing begaan onder windows7. Dat klaagde dat het niets kon omdat de partitie vol was. Ik keek eens rond, en ziedaar: de bibliotheken, waar ik nooit iets mee doe, tientallen gigabites aan plaatjes... Die konden wel weg, dacht ik, menende dat het copieën waren van de echte plaatjes. Niet dus. Ik was vrijwel al mijn foto's en geen idee wat nog meer allemaal kwijt, en de partitie was nog even vol. Dus moest ik van de backups files terughalen. Dit schiet niet op. Weg met Windows7! Stomme bibliotheken... Van S:\ had ik wel een redelijke back-up, maar ik vrees het ergste van andere partities. Daar zullen we morgen maar eens naar kijken. Ton komt toch niet naar de kerk of zo... :-( Nu maar hopen dat ik kan slapen vannacht. 

8 februari 2013. Koud en guur was het. Maar Daniël belde dat Ton om kwart over twaalf bij hem terecht kon. :-) Daar gingen we graag op in. Gelukkig had mijn lief na drie uur vannacht redelijk geslapen, maar het was wel haasten, en de helft van zijn ontbijt bleef staan. We moesten wel met een taxi, want lopen kon Ton niet, en de rolstoel durfde ik nog niet aan. De schouder is nog niet OK, en de elleboog zeurt een beetje. Zo raak je je tientjes wel kwijt, maar gelukkig kon de taxi wel bij Achter Clarenburg komen. Ondanks de boerenmarkt. Een meevaller! Daniël nam ruim de tijd voor Ton, en we kwamen er al snel achter dat de boosdoener een bodempje thee was dat Ton woensdag beleefdheidshalve had gedronken, maar hij had, zodra het kon, de rest weggegooid. Gelukkig maar, anders was hij nog veel zieker geweest. Al die thee's met smaakjes en gezondheids-claims zijn regelrechte rampen voor kwetsbare mensen. Kruiden en vitamines zijn medicijnen. Wanneer je ze nodig hebt zijn ze geweldig. Wanneer je ze niet nodig hebt zijn ze giftig, natuurlijk of niet. Er zijn trouwens heel wat giftige planten, en die zijn heel natuurlijk... Goed, ander onderwerp. We gingen na de behandeling nog maar een kopje koffie drinken bij de Babbelaar. Daar waren wij allang niet meer geweest. Het ging voetje voor voetje, en met veel stilstaan. Ton had nog steeds moeite met eten en drinken, de handen waren nog niet rustig. Na een half uurtje gingen wij richting busstation, en ook dat ging heel langzaam. We waren tegen vijf uur thuis, en een kwartiertje later gingen de buren boodschappen doen, met ondergetekende in hun kielzog. Wat een geluk hebben we tegenwoordig met zulke goede en vriendelijke buren links en rechts! Met lange tussenpozen at Ton zijn soep en zijn groente en vis. Om negen uur wilde hij wel naar bed, om nog wat te lezen... <geen letter dus!> Ik heb wat achterstallige mails gelezen, nadat de afwas was gedaan, en aangezien het half twaalf is moet deze dag maar voorbij zijn... of ik slaap weet ik niet, maar ik ben wel erg moe. Heb ook niet genoeg kunnen drinken vandaag, en dat is nooit goed. Genoeg gezeurd! Welterusten...

7 februari 2013. Een zorgzame en zorgelijke dag... Vannacht had Ton een slechte nacht. Maar we konden vandaag rustig uitslapen, dachten wij. Ik was al wakker toen ik om half elf werd gebeld door een buurjongen: zijn moeder was zo ziek en had de zorg voor vier kleintjes, en hij moest echt weg. Ik was er binnen een half uur, Ton wilde toch slapen, dus hij kreeg zijn ontbijt ruim na een uur, toen ik drie luiers had verschoond en wat boterhammen had gemaakt voor het jeugdige publiek. De jongste had net de fles gehad voordat ik kwam, daar had ik geen kind aan. Een rustige morgen dus! :-) Ik heb weer heel wat kinderprogramma's gezien, want ik was nog niet zo erg creatief, en de kindertjes waren zo wel rustig... Ach ja... lang geleden dat ik grootmoederde. Grote grijns. Toen ik thuis kwam wilde Ton wel bemoederd worden, hij had er behoefte aan verwend te worden. Het fruit kreeg hij weg, maar de pap slechts voor de helft, en hij zat er bij als een dood vogeltje... alles was teveel. Druppeltjes hielpen niet, alleen maar een arm om hem heen... Nog even ging ik de stad in voor extra kiwi's, maar Appie verwende ons niet met rijp fruit, dus dat viel tegen. Vanavond wilde Ton wel graag soep, al kreeg ik er eerder nauwelijks drinken in. Het was nodig, maar het lukte niet. De soep moest ik voeren, want de handen bibberden net zo hard als zijn lijf, en meer dan een halve kom ging er niet in. Halverwege het nieuws van 8 uur ging hij maar naar bed. Hij kon niet eens het pufje indrukken, dus hij is flink ziek. Misschien toch die griep. Ik hoop en bid van niet. En ik hoop ook dat ikzelf vanmorgen niets heb opgelopen, ik heb uit voorzorg een flinke hand vitamine C genomen. We zullen zien wat de vrijdag brengt. 

6 februari 2013 werden we wakker met sneeuw. Die was van straat weggesmolten - voor een groot deel althans - toen wij naar Daniël en Ineke gingen. Na de behandeling ging ik de stad in, om wat kleine dingen te doen, die toch veel tijd kostten, en achteraf ook veel geld, als je alles optelt, en Ton werd opgehaald om iemands verjaardag voor te bereiden. We hadden de rolstoel meegenomen, en daarin werd hij ook thuisgebracht. Ik kan dat nog niet. In elk geval had Ton een prettige namiddag gehad. Na het eten moest ik nog naar AH, want er was een en ander op, en daar was ik nog niet aan toegekomen. Ik wàs al zo moe... Tegen elf uur had Ton opeens een aanval van bibberitis, heel vervelend. Dat duurt anderhalf uur, en het eerste uur heb ik braaf elke vijf minuten druppeltjes gegeven. Nu is het kwart voor twee, en we gaan maar eens slapen. Ton is bijna OK, dus hij komt waarschijnlijk de nacht wel door. Morgen moet ik mij maar werpen op de dingen die ik vanavond had moeten doen... Er komt telkens veel tussen. 

5 februari 2013 was bitter koud. Waterkoud. Rond negen uur moest ik al weg, gelukkig was het net droog tussen twee winterse buien in. Het nieuwe paspoort is aangevraagd, en ik ben als een misdadiger gebrandmerkt: vingerafdrukken... En wie garandeert dat die alleen voor mijn paspoort worden gebruikt? Ton was net wakker toen ik terug kwam, en zo hadden we ruim de tijd om te ontbijten voordat we naar fysiotherapie moesten. Dat hield niet over, Ton zat niet goed in zijn vel. De vergadering van vanavond hield hem bezig... Die is overigens zonder heftige uitbarstingen verlopen, maar bracht ook geen vreugde. Na afloop heeft Ton nog een uur na zitten praten en vervolgens nog een uur zitten sudokuën... Tijd om te gaan slapen dus. 

4 februari 2013. Gisteren zijn we naar de kerk geweest, het was moeizaam lopen voor Ton en het kostte drie kwartier heen en drie kwartier terug. Op zondag is de bus niet meer zo'n optie, omdat deze maar eens in het half uur gaat, des morgens. We konden een paar mensen blij maken met een foto van Olga, dat was plezierig. De predikant las uit een andere vertaling dan de gemeente heeft, en er was een woord dat ik niet kon thuis brengen. Thuis hebben we gezocht wat het kon zijn, en dat leidde gisteren en vanmorgen tot een uitgebreid tekstonderzoek, waarbij we allerlei dingen vonden die we niet eerder hadden gezien. Zo kom je van het een in het ander. Wetenschap blijft leuk, vooral als je het samen bedrijft. Gisteravond ging ik 'even' iets vragen aan mijn buurman, het mondde uit in een gezellig bezoekje. Daarna ging hij voor mij aan de slag. Ik durfde de PC niet te gebruiken, het leek alsof er een virusinfectie kon zijn. Max-van-hiernaast leende mij een aantal CD's plus één die hij voor mij had gebrand. Goede buren zijn goud waard. Vannacht heeft de computer staan scannen. Vandaag heb ik het nog eens over gedaan met een ander programma. De eerste vond vooral een stel vals-positieve Trojans, de ander een webcounter die al jaren op de PC-staat. Die zal volgens mij niet de oorzaak zijn van de huidige problemen, maar ik heb 'm toch maar gewist. Vanmiddag moest ik mij identificeren bij ING, want anders wordt mij tegoed bevroren, help... voordat ik wegging moest ik van alles zoeken. Gistermiddag en -avond heb ik mij ook bezig gehouden met opruimen, aangezien ik niet aan de PC wilde komen. Het was na de grote drukte van de laatste tijd wel erg nodig. Ik heb nog maar een klein deel van de stapels afgegraven. Morgen moet ik een nieuw paspoort aanvragen, de hoogste tijd, maar die lelijke foto's, die ik een paar weken geleden had laten maken, die kon ik niet vinden. Dus heb ik opnieuw een poging moeten doen. De automaat wenste mijn briefje van vijf niet te slikken, geen idee waarom, dus moest ik ook nog proberen iemand zover te krijgen dat hij of zij wilde wisselen. Er waren weinig Samaritanen op pad, dus het kostte even tijd. Toen wilde de automaat weer opnieuw beginnen met instellen en foto's maken. Een heel gedoe dus. En ja hoor, vanavond, bij het afgraven van de volgende stapel vond ik de vorige foto's. Nog net iets lelijker dan die van vandaag, dus wellicht was het ergens goed voor. Theoretisch heeft mijn computer nu geen viren meer en zitten alle Trojans, echt of vermoed, in de kluis. Het is wel goed zo. Straks moet ik weer vroeg op. :-( Maar eerst feliciteren we Sinead, zij het met grote vertraging, nog met haar verjaardag! :-)

2 februari 2013. Vanmorgen alweer vroeg op, want ik mocht kiezen tussen twee begrafenissen. De naaste connectie won het. Maar dat wist ik gisteren al. Kwart voor tien op weg naar de begraafplaats aan de Opaalweg die aan de Maansteenweg ligt. Dit om het overzichtelijk te houden. Niets voor Ton, hij had moeten lopen naar de Bleekstraat om daar op lijn 8 te stappen, en dat in die kou... hij had het niet gered, want hij had een slechte nacht gehad. Roelands vader werd door zijn kinderen en kleinkinderen op een bij hem passende manier uitgewuifd, en na afloop was er koffie met broodjes. Van de bediening hoorde ik dat je moet kiezen tussen broodjes en cake, beiden schijnt niet te kunnen. Pech voor mij dus. Als er niets ergers is... Ton kreeg zijn ontbijt dus pas ver na een uur. Later hebben we nog een rondje Oudegracht gelopen, heel voorzichtig. Het gaat niet echt geweldig. Misschien moet hij nog wat bijgesteld worden door Daan. Koken, afwassen, een foto bewerken die ik morgen mee wil nemen naar de kerk, printen, en weer verbaasd staan over het verschil tussen de laserprinter en de HP... een was gevouwen, een snoertje gesoldeerd, en nog wat van die kleine dingen, en de dag is weer voorbij. 

1 februari 2013. Ton had zijn dag niet, en ik heb 'm nog niet gevonden... Maar ik heb wel een paar karwijtjes gedaan, terwijl Ton vanmiddag weer was gaan slapen na het late ontbijt. Dat hield ook een paar uur slenteren door de stad in, waar ik een leuke ontmoeting had. Daar word je dan weer blij van. Aan mijn houten oor en trekkende oog merk ik wel dat de gezondheid suboptimaal is. Gelukkig kon ik vanavond boodschappen doen met de buurman, heel fijn! Een rommelige dag. Morgen wordt die nog rommeliger. 

31 januari 2013. Koningin Beatrix 75 jaar! Van harte gefeliciteerd... Het waaide te hard om de vlag uit te steken, terwijl ik dat wel van plan was, maar het lukte helaas niet. Wij gingen wel naar de fysiotherapie, waar Jasmijn ons heel hard liet werken. Daarna geluncht, en even een telefoontje. Dat duurde 3 uur, dus mijn hele planning is in de war. Maar goed, soms is een luisterend oor broodnodig. 
Vanavond ging ik condoleren, de vader van lieve vrienden, van wie ik al jaren geleden had gehoord dat hij overleden zou zijn... het was onverwacht nu de kaart te krijgen. 'k Had gedacht zaterdag naar een andere begrafenis te gaan, maar dit gaat voor. Ton kon niet mee, hij is suboptimaal, om het zacht uit te drukken. Er was ook wel veel, de laatste tijd. Hij moet nu tot rust komen. In elk geval slaapt hij wel wat beter dan hij maanden heeft gedaan. 

30 januari 2013. Moe werden wij wakker. Maar we moesten toch weer verder. Later bleek dat we niet naar Daan hoefden om 2 uur, maar later, dat kwam goed uit, en toch waren wij nog bijna te laat. Ton kon het bijna niet opbrengen, dat stuk te lopen. Op de terugweg ging het íets makkelijker. Ik had een paar boodschapjes gedaan in de buurt, terwijl Ton bijkwam van de behandeling. Om half zes gingen wij op huis aan, en daar kwamen we kwart over ademloos (Ton dan) aan... De brievenbus meldde nog twee sterfgevallen, van een meende ik dat hij al jaren dood was. :-( Al die tijd had er contact kunnen zijn, maar dat was er niet door een misverstand. Wat naar!!!! Vanavond hadden we burenoverleg, ik had de tijd niet meer om het betreffende rapport op te zoeken, ons leven was even overvol, maar gelukkig had een van de buren zowel zelf als voor zijn vrouw een exemplaar, en ze deden samen. Lief. Het was erg concentreren, maar er rolde wel een opzet uit van verder gaan. Ook dat kostte veel tijd, maar dat was de moeite waard. Nu heeft mijn muis opeens weer de bibberitis, zodat er niet mee te werken valt. Daarbij is er niets bijzonders gebeurd: geen computer uitgezet, geen gekke programma's opgestart, niet veel tegelijk open... help. Over 5 minuten is het morgen. Laten we maar naar bed gaan...

29 januari 2013. Een trouw- en rouwdag... Ons hield vandaag vooral de rouw bezig, al hebben wij onze gebeden wel gericht op de trouwdag ook... :-)
Onze Olga heeft in elk geval een heel goed afscheid gekregen, waar ze zelf ongetwijfeld het meest van zij hebben genoten. Heel veel mensen hebben veel werk verzet opdat het allemaal goed zou verlopen. Mijn complimenten! Na de dienst in de Pieterskerk werd er gecondoleerd, en werden er vooral herinneringen gedeeld, en nadat ze was uitgeluid werd ze op de stoep van de kerk nog uitgewuifd. Na de korte bijeenkomst in het crematorium gingen Ton en ik nog mee naar de familie, waar we samen om de grote tafel zaten en een zeer verzorgde maaltijd genoten. Helemaal in de stijl van Olga. We werden thuis gebracht, en dat was erg plezierig, want voor Ton was het een wel heel erg lange dag geweest. Toen hebben we nog een uurtje nagepraat, en nu moet ik van alles gaan opruimen van de afgelopen week (weken)... de stapels op mijn studeerkamer zijn schrikbarend gegroeid. Vroeger was ik beter in multitasken voor mijn gevoel. En nu sleur ik Ton uit zijn Russische lectuur (hij citeerde net Onegin voor me) en stuur ik op bed aan. Tot morgen, zo de Heer wil...

28 januari 2013. Een belangrijke dag: onze Koningin heeft haar troonsopvolging aangezegd. Schrikken! Verder ging deze dag op aan fysiotherapie, met daarna een korte wandeling, gisteren is Ton niet van zijn kamertje af geweest, behalve om te eten, dus het was hard nodig, en verder: de voorbereidingen voor de dienst van morgen. En heel veel telefoontjes!!!! Gelukkig weet ik nu wat ik mag gaan zeggen, en de printer is nog bezig dat ook op papier te zetten... Dus tegen één uur zullen wij wel kunnen proberen te slapen. We gaan zeker het advies van onze fysiotherapeut proberen: terugtellen met drie tegelijk van 300 tot 1. Laten we hopen dat we niet uitkomen bij - 300! ;-) 

Zondag 27 januari 2013 begon weer vroeg. Goddank kwam Herma mij helemaal halen, want de NS pleegde onderhoud en zette bussen in, die een uur zouden doen over het stukje naar Den Bosch, en Wil, onze trouwe, voelde zich niet opgewassen tegen een rit in dit weer. We waren zeer ruim op tijd, en zo begonnen wij ontspannen aan de dienst. Afgezien van het hemels legioen en de Heer zelf waren we met elf mensen. Genoeg voor een inspirerende dienst met mooie zang... Joop de Zwart speelde de sterren van de hemel... Ik werd ook weer teruggebracht, na een uitgebreid koffiedrinken, waar we natuurlijk een dronk hebben gewijd aan onze goede Dirk-Jan Snel, veel zaliger. 
Ton had zich teruggetrokken in zijn kamertje boven, en hij wilde best koffie en wat broodjes. Daarna begon ik maar aan de liturgie voor dinsdag. En toen die klaar was mochten er weer een paar zorgvuldig gekozen plaatjes uit van de familie. Zo gaan die dingen. :-) Intussen staat de vuilniszak buiten, en Ton kijkt voor de vierde keer naar 3 weddings and 1 funeral. Ik kijk tussendoor mee, hij is leuk, en de casting is geweldig. Morgen is er weer een dag. Vast. 

26 januari 2013. Vandaag ben ik niet verder gekomen dan de stoep, die ik een paar keer veegde, omdat het rond 12 uur weer ging sneeuwen. Verder heb ik hard gewerkt aan liturgieën, foto's, en wat er verder nog op mijn bordje lag. Morgen blijft Ton thuis, hij ziet het niet zitten met dit onzekere weer. 

25 januari 2013. Wij feliciteerden Parel en René per telefoon vandaag, want het feestje bleek meer voor leeftijdsgenoten te zijn. Er moest nog veel gebeuren vanmiddag, dus bleven wij maar thuis. Parel is nog steeds niet fit, en Mik moest eergisteren en vandaag naar de tandarts: hij had vier gaatjes! De eerste keer kreeg hij verdoving, en daar is hij vreselijk ziek van geworden. Vandaag dus maar zonder verdoving, maar leuk vond hij het niet... Ton heeft dus een pyjamadag gehad, en wel een gebakje vanavond, want ik heb boodschappen kunnen doen met de buren. Fijn. Eerst nog naar de Pieterskerk, met onze CD-speler en een zelfgebrande CD voor de uitvaartdienst van dinsdag. Onze Olga krijgt een mooie dienst, maar die had ze dan ook vrijwel helemaal zelf voorbereid. Toch stond ik daar in de Pieterskerk wel exact tien jaar nadat Ton en ik daar onze kinderen in het huwelijk mochten bevestigen... Heel bijzonder, zou Maryse zeggen... Nu ga ik maar eens aan mijn dienst voor zondag. Het is wat chaotisch, maar we komen er wel... 

24 januari 2013. Vanmorgen vroeg op, ik moest om half elf uiterlijk in Dordrecht zijn, en het zag uit naar chaos op het spoor, zodoende reed ik met Wil mee... mijn gebedsleven begon dus vroeg. De uitvaartbijeenkomst, die geen dienst mocht zijn, een instructie die ik eergisteren kreeg, zodat ik kon gaan schrappen, vond plaats in een restaurant in een park. Zo maak je nog eens wat mee. Allemaal heel stijlvol, met een lunch toe. Het kostte enige moeite de auto weer aan de gang te krijgen, maar ook dat lukte. Het kostte meer tijd om uit te vinden waar de autosleutels waren, voordat we weg konden. Toen ik rond vier uur thuis was, heb ik Ton nog wat te eten en te drinken kunnen geven, maar daarna viel ik om. Ik ben maar gaan liggen en sliep tot zeven uur. Gekookt, gegeten, getelefoneerd, intussen nog wat aan een liturgie gewerkt, en het vreemde is dat het op dit moment alweer de 25ste is, en dat betekent dat Parel en René 10 jaar geleden trouwden... Ze zijn gelukkig nog zo gelukkig dat ze dat ook willen vieren. :-) Bovendien moest Parels verjaardag nog worden gevierd. Zij was vorige maand, net als de rest van de familie, ziek. Van harte, lieverds, en veel plezier!!!!

23 januari 2013 en nog steeds k-k-k-koud. Gelukkig woei het niet zo, maar toen ik opstond was het min acht, en tegen de tijd dat wij het huis verlieten om naar Daan en Ineke te schuifelen min drie. Maar de computer deed het, en dat was een grote opluchting. En heel de morgen ging de telefoon, trouwens in de middag ook nog. Bovendien kwam er tegen etenstijd nog een lieve neef langs, terwijl ik probeerde allerlei te regelen en te organiseren voor beide crematies waar ik een bescheiden rol in mag spelen. Pas laat had ik vanavond de tijd en de rust om mijn definitieve tekst samen te stellen, die staat nu te printen. Ton blijft rustig thuis, het is voor hem niet te doen met dit weer... Het gaat hem niet goed, de laatste weken. Nu mijn kleren nog bijeen zoeken...  

22 januari 2013. Excuses, het was een beetje druk, dus kwam het er zondag en gisteren niet van... Zondag gingen we met de bus naar de kerk, de bus kwam veel te laat, en die gaat nog maar eens in het half uur op zondag, maar we waren op tijd. We dachten net maar naar huis te gaan, toen we in de verte de bus zagen... Tja. Koud was het wel!!!! Na de kerk liepen we heel langzaam terug naar huis. Toen hebben we maar wat getutteld, onder andere heb ik het boek van Bill Bryson: Een kleine geschiedenis van bijna alles onder het koken uitgelezen... :-) Het boek heeft er van geleden, maar het is zeer amusant. Vooral bij herlezing, zoals nu... Gisteren hebben wij ons vermeid bij de fysiotherapie, het was voor Ton bijna geen doen om er heen te gaan, maar het lukte. Hij is wel veel eerder moe. Ik heb aan mijn dienst gewerkt, en ook aan de uitvaart voor Olga, die vanmorgen is overleden. Vanmorgen ben ik gebeld door de familie, en ik heb uitgebreid met hen en de ondernemer de gang van zaken kunnen doorspreken. 
Helaas mikte ik met een ongecontroleerde beweging mijn koffie over het toetsenbord, dat heb je als je nog niet wakker bent. Ik houd die twee zaken normaal volledig gescheiden. Er ging minstens 100 ml hete koffie over, dus heb ik acuut de computer uitgezet, met de uitknop. Dat vond die niet leuk, bleek later, toen ik 's middags een ander toetsenbord had aangehangen. Eerst moest ik met Ton naar de huidarts, dat kostte ook aardig wat tijd. Er klonken bij het aanzetten van de PC nare geluiden, alsof er een HD aan zijn eind kwam, en de muis leed aan een heftige vorm van Parkinson, waardoor er niets mee aan te vangen was. Dat bleek ook zo onder mijn andere OS-sen te zijn, dus heb ik S.O.S. gestuurd aan Joop. Hij kwam na zijn werk, en nadat hij een tijdje zorgelijk had gekeken, en wat dingen had uitgeprobeerd, hield het probleem op. Al trad het nog wel op in een grafisch programma. We hebben eerst maar de noodzakelijkste bestanden voor deze week veilig gesteld, en daarna kreeg Ton zijn avondeten. Behoorlijk laat. Maar wat was ik dankbaar voor mijn ICT-Engel(s)... :-) Vanavond moest er nog van alles worden geregeld en georganiseerd, en pas daarna had ik de rust om mij op het meest urgente punt te richten. Toen bleken Gods kinderen weer rare peren te zijn. Sommige althans. Nee,  niet van deze kudde, wees gerust. Ik ben even van slag, maar aangezien het alweer zes over twaalf is neem ik het risico, en sluit ik de computer, in de hoop dat ik morgen opnieuw kan beginnen met wat ik vandaag voor niets heb gedaan... Het leven is spannend en telkens weer verrassend. 

19 januari 2013. Venijnig koud vandaag! Vooral de wind is vervelend. Ik ging dus maar met de bus op ziekenbezoek vanmorgen. Ik was net thuis toen ik weer bezoek kreeg, kort, en daarna kon ik met de mij verstrekte gegevens aan het werk. Dat heb ik dus gedaan. Ton heeft nog wel te eten gekregen, maak je niet ongerust. Intussen is mijn koffie voor de derde keer koud, en de wasdroger roept dat ik komen moet, het is ook de hoogste tijd om te gaan slapen. Ton ligt er al in. Iedereen een stralende zondag gewenst. 

18 januari 2013. Het was voor Ton te koud om de straat op te gaan, dus liet hij mij node naar onze jarige vertrekken... 
Die straalde in haar fijne keuken en haar ruime huiskamer, ze had taarten gebakken en was druk met van alles en nog wat. Leuk om te zien!
Er werd aan de keukentafel gezellig gekletst, gesnoept en geluisterd. Maar natuurlijk ook binnen... 
Ik was op tijd terug om boodschappen te doen met de buren, daarna wat telefoontjes en werk aan de computer. 

17 januari 2013 was nog steeds koud. Van -9 tot -2 ongeveer. We moesten vroeg op, want we hadden een heel vroege afspraak met de fysiotherapeute, dit keer. Heel vroeg voor ons dan. Voor Ton is het nu te koud om buiten te zijn, zelfs halverwege de fysiotherapie was hij al helemaal buiten adem... Hij zal morgen niet naar Betty's verjaardag gaan, tenzij we door iemand worden gehaald en gebracht. Ik weet ook niet hoe de dingen lopen, want vanmiddag is er een oude vriend overleden, en morgen hoor ik pas het wanneer en hoe van de crematie. Hoe laat ik dat hoor weet ik ook nog niet. Aangezien er volgende week nog een crematie zit aan te komen, kan het nog aardig verwarrend worden. Ton heeft al aangeboden eventueel mijn dienst van de 27ste over te nemen... Nu nog even krullers in mijn haar, tenminste als dat nog lukt, het is wel erg kort, en dan maar eens vroeg naar bed. Of zo. 
Onze felicitaties gaan alvast uit naar Betty en haar gezin. Een mooi en gezond jaar voor jullie allemaal gewenst! 

16 januari 2013 was ook koud. Vanmiddag naar Daniël en Ineke, die ons weer wat op de been hielpen, daarna gingen we meteen naar huis. Dit weer is desastreus voor Tons adem. Vanavond bracht ik hem met de bus naar de kerk, dan moet je toch nog aardig wat lopen en dat was heel zwaar voor hem. De kou is dan moordend. Gelukkig werd hij door vriendelijke zielen weer thuis gebracht met de auto. Vanavond moest ik eerst nog zelf eten, want bij thuiskomst na de acupunctuur ben ik bijna direct begonnen met soep maken, en daarna eten koken voor Ton. Het werd dus al met al laat voordat ik zelf aan het werk kon, maar ik heb een eerste opzet gemaakt voor de komende regulieren kerkdienst. Er staan twee rouwdiensten aan te komen, maar daarvan zijn de data nog onzeker, het kan dus allemaal pal op elkaar komen, en daaraan kan ik niet in het voor gaan werken. Nu liggen er in mijn studeerkamer ook nog stapels dingen te doen, maar dat is voor een deel zo ingewikkeld, dat ik daar meer rust voor moet hebben. Dit is natuurlijk een vlucht naar voren, maar goed, ik heb iets nuttigs gedaan. Tijd om de dag af te sluiten, die begint morgen weer heel vroeg. 

15 januari 2013 begon wit. En dat bleef het ook. We wilden een zieke opzoeken, maar het duurde even voordat we zover waren dat we ook inderdaad buiten stonden. Dat was om 14.20 u. Het was ruim vier uur eer we in Zeist waren, bij het ziekenhuis. Ons bezoek was kort, maar we haalden net de bus van half vijf niet, dus dronken we een kopje koffie... de kou had Ton flink aangepakt. Nu hebben ze daar heerlijke cake, dus we hebben uiteindelijk pas de bus van half zes genomen, omdat mijn lief geen zin had in haasten. Toen waren we om kwart over zeven thuis, het is een hele reis... Vanavond heeft Ton wat zitten lezen en rusten, en ik heb ook niets nuttigs gedaan, al ben ik daar wel heel de avond mee bezig geweest. Vreemd. 

14 januari stond driewerf in het teken van de (goede) dood. Interessant. Na de fysiotherapie, waarbij Ton nogal buiten adem was, en een stuk minder dan vorige maand, ging ik naar Dordt, waar een goede oude vriend wacht op zijn dood. Een lieve omgeving, fijne familie, maar het wachten duurt te lang. Toen ik eindelijk thuis was, (Ton at dus pas tegen half tien), was daar het bericht van een andere vriendin die de dood in de ogen kijkt, daar moest even gebeld worden, maar het tweede telefoontje dat me overkwam duurde tot ver na elf uur. Toen gaf ik Ton zijn koffie, en we keken naar P&W die wat hijgerig iets probeerden los te maken rond een vriendelijke zoon die zijn hoogbejaarde moeder had voorzien van de mogelijkheden te overlijden. Midden in de dood zijn wij in het leven... Gezang 359 van het Liedboek... Hij is er altijd bij, en dus kunnen we altijd verder kijken dan onze eigen kleinheid. Dat is goed. 

Zondag 13 januari 2013. Opeens is het winter, en we waren vanmorgen niet al te vroeg op, dus was de tocht naar de kerk Lijden voor Ton. Hij moest telkens weer stilstaan en wachten tot de adem hem had ingehaald. We kwamen iets te laat in de kerk, maar niet veel later dan sommige anderen. Gelukkig was de deur nog open. De predikant gaf een interessant college (waarvan wij de inhoud natuurlijk wel kenden) over de manier waarop mensen de bijbel (kunnen) lezen. Helaas kwam de tekst zelf, een van de meest wezenlijke van de bijbel, Lucas 4: 16-21, niet echt aan bod. Tja, je kunt niet alles hebben. In elk geval hebben we de tekst wel gehoord. We worstelden ons weer door de kou naar huis, (dat scheelde al snel een paar graden, al was het nog steeds onder het vriespunt) en genoten daar nog een kopje koffie... Ton speelde wat piano, ik zocht muziek, en later ging ik maar eens wat achterstalligs doen: het strijken van het overgebleven en uitgeknipte Sinterklaaspapier. Dat is nu voor volgend jaar wel weer bruikbaar. In elk geval is niet alles in de vuilnisbak verdwenen, dus een puntje voor het milieu. Vanavond een en ander uitgezocht voor een volgende dienst, morgen is er ook weer van alles te doen. Een paar postzegels bekeken - en de dag is zo goed als om... :-) 

12 januari 2013. Internet doet het nu weer gedeeltelijk, in elk geval werkt een deel van de switch, alleen nu doet de NAS het niet. Ik heb een touwtje verwisseld, het ziet er naar uit dat een deel van de switch het probleem is. Vreemd. En dus heb ik een nieuwe switch moeten aanschaffen. :-( En een nieuwe trafo voor de wifi-extender. 

11 januari 2013. Ook dit wordt vandaag niet meer gelezen, want al werkt de (één) Wi-fi dan om de een of andere onduidelijke reden nu dan weer wel, opeens, de directe internetverbinding is non-existent. Gisteren heb ik mijn omvang met enige moeite onder de computertafel gepropt, en alle draadjes aangestampt, dus ik weet niet wat er mis is. Vandaag kon ik daar niet achterheen, want ik was naar Gouda, waar uitgebreid afscheid werd genomen van een van onze meer spraakmakende (maar zeer bescheiden) jaargenoten: Douwe Tiemersma. Er waren nog vier mensen van ons jaar, (verschillenden van ons verbleven in het buitenland), verder een menigte filosofen, zen- en andere spirituele verstaanders van deze werkelijkheid, familie en vrienden. Ik sprak nog een paar oude bekenden en maakte er nieuwe. Interessante gesprekken! Mooie muziek ook. En er werd, zoals zo vaak bij een overlijden, een beeld geschetst vanuit verschillende hoeken, van iemand die de meesten van ons maar via één of een paar facetten kenden. Omdat ik thuisgebracht werd door Joke en Jan-Peter, was ik om kwart voor vijf al weer thuis. Veel vroeger dan ik had verwacht. Zo kon ik Ton te eten geven voordat ik met de goede buren op boodschappentocht ging. Later hebben we nog even de kerst-administratie, waar Ton al een groot deel van de middag mee bezig geweest was, afgemaakt. De telefoon vroeg ook ruim anderhalf uur, <met liefde gegeven> en zo is het elf uur, ruim, en de afwas staat er nog. Misschien is het zinnig daar nu maar eens naar te kijken... ;-) 

10 januari 2013. Een opwindend dagje! Ton heeft heerlijk geslapen vannacht, ik vrijwel helemaal niet, dus het was wat moeizaam opstaan voor mij. We moesten naar Nieuwegein, naar de cardioloog, die bevond dat Tons problemen dit keer niet aan het hart lagen, maar aan de longen. En de huid. Intussen had Daniël gebeld, met de vraag of we naar de practijk konden komen, dan zou hij er ook zijn. Half twee had ik gegokt, maar dat liep wat uit. Dat was geen probleem voor de grote Haas, dus hij heeft Ton even laten uithijgen, voordat hij zijn kunsten op mijn lief losliet. Virus, bacterie en schimmel, ja, geen wonder dat er dan dingen mis gaan. Een aantal naalden en druppels verder mochten we weer gaan. Eigenlijk hadden we een afspraak met de fysiotherapeute staan, maar Ton kon niet meer. Dus ik ging er heen, en hij ging eerst ergens koffie drinken en druppels nemen. Door mijn slaapgebrek zat er een en ander weer vast, en ook het oog en het oor voelen stroef aan, we zijn een heel eind terug richting AF. We gaan echter moedig voorwaarts, en dus flitste ik op de fiets nog 'even' naar de Ecowinkel in de Twijnstraat voor de lijnzaadolie die op was. Dat bleek ie daar ook te zijn. Dan maar weer verder, het lukte nog elders, dat wel. Ton is halverwege het eten in slaap gevallen, ik ga hem nu maar eens koffie brengen. Het is 8 uur. En de Wi-fi ligt er uit. Een apparaat doet het helemaal niet meer, de andere geeft vrolijk signaal, maar dat wordt niet opgepikt, en het modem lijkt het na uit-en aanzetten helemaal niet meer te doen. Dit is echt leuk. En niemand die dit lezen kan totdat het is opgelost. Vandaag niet meer, denk ik zo...

9 januari 2013. Tons moeder was vandaag jarig geweest, had zij nog geleefd. Betty belde om te feliciteren, zo lief! Ton had weer slecht geslapen, maar het lukte ons nog voor het sluiten van het loket in het Diaconessenziekenhuis te zijn voor een echo. Die leverde ook al niets op. Behalve dan dat we terug gingen lopen, en daar deden we 80 minuten over, met af en toe stilstaan, en een minuutje zitten op een inviterend bankje. Daar was mijn lief de rest van de avond wel heel moe van. Ik moest nog soep maken, maar dat heb ik pas na het koken gedaan, ik heb voor Ton eerst maar een veloutéetje gemaakt... puur calorieën, maar hij was er wel aan toe, na die exercitie. Ik heb geprobeerd wat op te ruimen, maar kwam daarbij allerlei dingen tegen die ook moesten, zoals een schema van onze diensten etc. Het uitzoeken van een verbinding met Connexxion bleek ook een uur te kosten. Belachelijk. Het is alweer half een, dus de hoogste tijd. Hard gewerkt en niets gedaan. Dat schiet wel op, zo... morgen beter. 

8 januari 2013. We hadden een vreselijke nacht, maar gelukkig werd het voor ons tegen elf uur weer licht. ;-) 
Maar dan kom je niet meer echt op gang. Ton is vanavond naar de film met onze vaste filmgezellin, (een vreselijke film, blij dat Ton zich voor mij opofferde, want ik had er niet heen gewild...) Ik heb het boek van Zafón, dat ik de laatste dagen in de trein en de bus las, onder het koken en afwassen uitgelezen. Toch wel een zieke geest... Maar hij heeft het vermogen te boeien doordat hij kleine hoofdstukken aanhoudt, en telkens met nog onverwachter en bizarder dingen komt. En hij schrijft heel beeldend. Nu ja. Daarna heb ik de glasplaten van het glazenkastje op mijn studeerkamer schoongemaakt, en de tutteltjes erop ook. Tenminste bijna allemaal. Een paar dingen heb ik gewoon weggedaan. :-) Mijn heldendaad van de dag. Toen heb ik mij nog naar AH gespoed, voor half tien, dat was nuttig. Nu moet ik nog een heleboel karton en papier uitzoeken, zodat het morgen kan worden opgehaald. Geen zin, maar het is zinnig... En intussen gebeurd. Ton kwam balend terug van de film getiteld: We have to talk about Kevin... Knap gemaakt maar een vreselijk onderwerp. En een vreselijk kind. Niet om blij van te worden. Hij heeft zich het laatste uur afgeleid met moeilijke Sudoku's. En nu is het tijd om te gaan slapen, half twee alweer. 

7 januari 2013. Bij fysio hadden we, wegens ziekte, vandaag een andere therapeut. Ze hebben allemaal zo hun eigen aanpak. Ton is suf vandaag vanwege de anti-jeukpil die hij gisteren had genomen, dus hij heeft vandaag verder niet anders dan suf moeilijke sudoku's kunnen doen. Ik ging naar Wageningen voor de 81ste verjaardag van Vera, die vreselijk hoestte, maar blij was met bezoek. Het is een heel eind: voor een bezoek van drie kwartier was ik vijf uur onderweg - alles bij elkaar. Een rommelige dag dus, ik ging pas om kwart voor acht koken, maar had wel heel verkeerd gesnackt onderweg. Dat zal ik morgen wel merken op de weegschaal. Daar vond ik de tompouce van gisteren ook ruim terug, vanmorgen. Bijna alles wat er in de vasten af gegaan was zit er weer aan. Niet leuk. Vanavond heb ik 3 punten gedaan van mijn lijstje van tien, dus ik hoop dat er morgen meer uit mijn handen komt. 

Zondag 6 januari 2013 Epifanie. Vannacht vrijwel niet geslapen, maar wel wakker gebleven tijdens de dienst in de Lutherse kerk hier in Utrecht. Ds. Aartjan vd Berg vierde daar het Evangelie zoals dat hoort, en zoals we het smartelijk missen in de eigen gemeente tegenwoordig. Een heerlijke dienst. Na afloop even bijpraten met goede vrienden en oude kennissen bij een kopje koffie. Toen heel langzaam naar huis, geluncht, en ons langzaam klaar gemaakt om naar Den Bosch te gaan waar Tonio ons om 15 u opwachtte. 
Het was heel gezellig met z´n vijven. Na afloop werden we weer op het station afgezet, en zo konden we de trein naar Utrecht in alle rust halen. Om een uur of 7 waren we weer thuis. Eten, koken, foto´s bekijken (zie links) en ik val in slaap achter de PC. Nu maar naar bed, al is het net 10 uur, en al had ik nog van alles op mijn lijstje staan... De dag door Uwe gunst ontvangen...

5 januari 2013. Vandaag niet of nauwelijks buiten geweest. Ton had een pyjamadag. In de keuken heb ik een dierbaar maatje verloren (en met plezier aan iemand anders gegund) en daarmee 1/3 m² grondoppervlak gewonnen. De deur van de keukenkast kan nu weer helemaal open. Even wennen. :-) Verder had ik een niet-zo-beste dag. Last van mijn lever, dus depri, en door mijn voet gezakt. Er zijn erger dingen, maar er kwam dus niets uit mijn handen. Ton heeft vanavond een uurtje zelfstandig achter mijn computer zitten genieten van 100 weetjes over Parijs, dank je, Rodica. 
En nu feliciteren wij onze knappe zoon, die morgen zijn eigen Epifanie viert. 

4 januari 2013. Het was een graad of acht, maar met de fijne regen en de wind toch verre van behagelijk, toen ik vanmiddag de stad inging voor een paar boodschappen. Het was sjouwen, en dat viel tegen. Bovendien had ik een belangrijk telefoontje gemist, en ik kreeg familie aan de deur terwijl ik net heel geconcentreerd bezig was met iets lastigs. Kortom: ik had mijn dag niet. Wel boodschappen gedaan met de buren, en de helft vergeten. Vanavond laat nog maar even in bad gelegen met een slecht boek. Dat was tenminste íets. Ton heeft medicijnen genomen tegen de hartverscheurende jeuk, en is suffig. Dat zal hij morgen ook nog wel zijn. Maar het helpt wel tegen de krabneigingen. 

3 januari 2013 was een roerig dagje. Ton had vannacht een tijd opgezeten, dus hij was vanmorgen moe... maar de muskieten van de bloedafname zouden komen om 10 uur, en we hadden een afspraak met de fysiotherapie, terwijl we ook nog pastoraal naar Dordrecht moesten. Dat lukte niet allemaal, de aardige dame van het betere prikwerk kwam pas kwart over twaalf, toen zat Ton netjes aangekleed beneden te wachten, maar de fysiotherapie moest dus wel vervallen. Voordat we het huis echt uit waren was het alweer half twee, en voordat we terugwaren was het zes uur. Maar het bezoekje werd geapprecieerd. Daar doe je het voor. Ton heeft wel problemen met de adem. Het gaat allemaal niet snel, maar als we niet haasten komen wij er wel. Toen we thuis waren moest ik nog op de fiets springen om iets weg te brengen. Kostte drie kwartier, maar ik heb Ton snel een kop soep gegeven voordat ik ging. En daarna de rest van het eten. Hij is nogal inschikkelijk tegenwoordig. :-) Later moest ik nog eens, want er was geen fruit meer voor morgenochtend. Dat tripje mondde uit in een kort bezoek bij lieve vrienden. En zo is het bijna vrijdag voor je het weet. Morgen is er weer een dag. Denk ik. ;-)

2 januari 2013. Hub was jarig vandaag, maar dat was een beetje ver... Vanmiddag zou de huisarts komen, en dat deed zij ook, ze nam ruim de tijd om Ton te vertellen dat zij niet zoveel voor hem kon doen. Maar hij voelde zich gekoesterd in de aandacht, en dat is ook heilzaam. Heel moeizaam liepen wij vanmiddag een rondje binnentuin. Het was wat guur, en het hart had geen zin om zich in te spannen. Ton dus ook al niet. Er kwam vandaag niet veel uit mijn handen, morgenochtend moeten wij vroeg op, want dan komen de muskieten bloed prikken. Wel lief dat wij niet ergens heen hoeven, en dat de huisarts ze hier bestelt. Ik zal in elk geval op en aangekleed moeten zijn. Nu ja, hopen dat het morgen allemaal wat beter gaat. En dan moet ik ook weer ernst maken met afvallen, want ik ben dit jaar toch een paar kilo zwaarder begonnen dan vorig jaar. En dat is niet de bedoeling...

Voor het nieuws van 2012 kan met klikken op: nieuws 2012

Voor het nieuws van 2011 moge men klikken op: nieuws 2011

Voor het nieuws van 2010 moge men klikken op: nieuws 2010

Voor het nieuws van 2009 bevelen we aan te klikken op: nieuws 2009

Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008

Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007

Voor 2006 op nieuws van ton en gea voerman en van haselen

Voor 2005 op nieuws 2005

En de rest is oud nieuws...