31 december 2009. Gister heeft Ton nog ruim 2000 pas gezet, vandaag bleef hij in bed, ik ging naar Heusden voor de Oudjaarsdienst, en werd door Tonio na afloop naar huis gebracht. Dat was voor Ton wel erg fijn. Hij bracht een rustige avond door, en nu wensen we iedereen: een
29 december 2009. Ton had na drie uur een voor zijn gevoel redelijke nacht.
Al was hij ook om vier uur wakker, en om vijf uur, en tussendoor nog een paar
keer. Kennelijk een of andere crisis, waar hij zichzelf niet van bewust was. Hij
is er door heen en slaapt nu weer.
Om kwart voor drie waren we 'al' zover, bijzonder vroeg voor ons doen
tegenwoordig, dat we naar de stad konden. Ton liep met veel moeite ruim 2100
pasjes, en dat kostte ons uit en thuis ruim 2 1/2 uur. En dan is men verbaasd
dat de liturgie voor Oudjaar nog niet bij de drukker ligt... zucht.
28 december 2009. Vandaag allereerst onze hartelijke gelukwensen aan zwager Max. De jaren der volmaaktheid heeft hij bereikt. Mogen de jaren die komen gezond en gelukkig zijn! Vanmorgen stond Ton na een matige nacht relatief vroeg op: we waren om half een al buiten, om naar het buitenland te gaan. Nou ja, op een heen-en-weertje, en we zijn ook maar ruim een uur op bezoek geweest, onderweg heeft Ton bij stukjes en beetjes 1100 pas gelopen, dat moest ook wel, want gister had hij geen voet buitenshuis verzet, en binnenshuis nauwelijks. We hadden het voornemen om op HC nog tenminste 900 pas er uit te persen, maar toen we in Utrecht aankwamen was het kwart voor 9 en Ton was doodop. Maar hij was heel tevreden met het bezoek, hij had er al lang naar verlangd, en dat was dus ook een mooi punt om te bereiken. In de trein aan mijn dienst gewerkt. Wat ben ik toch blij met die handzame hulpmiddelen als een PDA'tje en een los toetsenbord. Wel waren daarvan de batterijen aan het eind van de heenreis net leeg, maar ik had nog wat verstelwerk meegenomen, dus... Vanavond laat ben ik maar verder gegaan met de dienst. Er moest eerst nog een en ander geregeld worden voor het Oudjaar, maar het lijkt te lukken, dankzij de inzet van zoonlief.
27 december 2009. Een matige nacht. Dus sliep Ton vanmorgen weer diep. We kregen een telefoontje: een vriend die even langs zou komen om iets te vragen, kwam met vrouw en hond. Het kostte toch ruim een uur voor ik Ton wakker had, en eer hij aangekleed was. Het bezoek bleef een klein uurtje, en toen stonden de blosjes alweer op Tons wangen. Hij ging terug naar bed en sliep. Vanavond heb ik 'm gedwongen naar beneden te gaan, om nog wat rechtop te zitten, zodat de nacht nog enige kansen had. Er is dus niet gelopen vandaag. Morgen beter? Ik heb mij door de taaie administratie van de kerstkaarten geworsteld. Lukte niet erg. In elk geval kan een laatste deel gedeeltelijk weg.
26 december 2009. Een iets betere nacht. Geen goede. Dus vanmorgen heeft Ton geslapen, en vanmiddag lukte het maar net om rond vier uur het pand te verlaten. Ton voelt zich echt naar. Hij kwam ook niet verder dan 1000 pas, en dat met moeite. Nu kijkt hij even TV. Ik heb vanmiddag een beetje kunnen opruimen. Maar lang niet genoeg.
25 december 2009. Gezegend Kerstfeest voor iedereen. Na een heel nare nacht
hebben we naar Nederland Zingt gekeken om toch wat Kerstbeleving te hebben. Wat
jammer dat we ons door angsthazerij hebben laten opjutten om thuis te blijven.
Anders had de Heer dat wonder zeker gedaan, en had Ton op dit moment in Heusden
koffie gedronken na een mooie kerstdienst.
Maar nu verslaapt hij de eerste Kerstdag, hij was zo moe. En ik heb nog een boel
op te ruimen, bovendien moet het huis nog kerstklaar gemaakt worden.Na 5 uur was
het eer we het huis verlieten om nog te lopen. Maar het werden wel 2200 passen
in de tochtige gangen van Hoog Catharijne. We vermoeden dat men de deuren tegen
elkaar open liet om het rondhangen tegen te gaan. Wij liepen dus vooral rondjes
in de ene zijgang die niet direct in de tocht lang.
24 december 2009. Vanmorgen voelt Ton zich 'niet onprettig', ondanks de half
doorwaakte nacht (hetgeen een vooruitgang is na vrijwel geheel doorwaakte
nachten), en hij heeft er vertrouwen in dat hij morgen dienst kan doen in
Heusden. Alleen zien dat we er komen. Weeralarm, hoorden we... Tja, als de
gemeenten niet zelf de dienst afzeggen, zullen wij toch proberen er te
zijn.
Goed, dat betekent, laatste stand van zaken, dat ik vanavond in Zeist ben om 9
uur, Deo Volente, en dat er in Heusden morgen ds. Jansen de dienst van Ton over
neemt.
We hadden, ondanks de zeer negatieve weersvoorspellingen, die volledig mis waren
voor Utrecht, Zeist en omgeving, 20 mensen in de kerk, die genoten van de sfeer,
het zingen en de Glühwein met Kerstbrood na de dienst in de kapel zelf. Ondanks
veel oefenen onder het vouwen en invoegen van de kerstpost de laatste tijd, was mijn stem niet geweldig, maar ik hield het bijna
zuiver. Toen ik tegen 11 uur thuis was, luchtte dat Ton wel op. Hij had een
rustige avond gehad met een paar prettige telefoongesprekken, waar hij erg van
genoten had. HIj was ontspannen en blij. Later hebben we nog even heel
hard gelachen om één grapje van André van Duijn, Ik heb de kerstboom naar
beneden gehaald, de kerstster opgehangen, het kleine boompje op mijn kamer
neergezet, en de lichtjes buiten aangedaan. Toen was het al 25 dec. en het
ijzel-regende. Ton sliep tot 2 uur, en toen begon de ellende. De eerste aanval
van onrust duurde 2 uur, en daarna volgden er nog twee. Aan de spanning ligt het
dus niet.
23 december 2009. Vandaag liep alles anders dan gepland. Gisteravond werden er afspraken omgegooid, zodat we om half twaalf bij Daan en Ineke zouden komen. Die zijn lang met ons bezig geweest. Ton werd er hondsberoerd van, en diep ongelukkig. Niet dat het niet nodig was, maar het was meer dan hij hebben kon. Later in de middag knapte hij gelukkig even op. Maar aan lopen kwamen we niet toe. Vanmiddag heb ik boodschappen gedaan met de buren, een uitkomst, en daarna heb ik nog rondgerend op zoek naar toner voor de kleine laserprinter. Buurman Max stuurde me vannacht nog een link toe, waar ik het zou kunnen bestellen - maar dat krijg ik dan niet voor morgenmiddag. Dan maar creatief oplossen. Het was moeizaam glibberen door de stad, trouwens. Vanavond gewerkt aan de liturgieën en aan mijn eigen dienst. Die is af. Al moet er nog vast wel wat gewijzigd worden. We zien wel. Het is kwart over drie en ik ga proberen te slapen. Ton ook. Bid dat het hem lukt.
22 december 2009. Tegen vijf uur was Ton zo ver: we konden naar buiten. Het was zwaar werk om hem naar Hoog Catharijne te krijgen, maar daar heeft hij - met tussenpozen - 2300 stappen gezet, en dat is een topprestatie, gezien het feit dat hij zich onprettig voelde. Een kopje koffie bij V&D hielp wel een beetje. Buiten was het nog lastiger door de smeltende sneeuw te baggeren. Met de fitflops aan de voeten maakt het niet uit dat je sneeuw binnen krijgt: de voeten blijven toch warm. Leuk. De laatste 200 pas heeft Ton toch zelf moeten zetten, de rolstoel kon ik niet meer vooruit krijgen. Zo kwam hij toch aan 2500 pas. Maar het gewicht gaat niet omlaag. Verder was het werken aan kerstkaarten en diensten.
21 december 2009. Ton voelt zich al een paar dagen niet lekker. Het kostte vanmorgen moeite genoeg om op tijd voor de fysio klaar te zijn. Het kostte nog meer moeite om daar ook te arriveren, al is het maar op 600 pas hier vandaan. De rolstoel met Ton er in was op sommige plaatsen niet vooruit te branden. Gelukkig was er een sterke man sneeuw aan het ruimen in de Lange Smeestraat. Die zag me vastlopen en nam het over: helemaal tot over de brug bracht hij Ton. Die was ook tijdens de fysiotherapie niet echt lekker, dus het werd een korte sessie. Terug wilde hij zelf lopen achter de rolstoel. Dat was nog behoorlijk zwaar voor hem, maar verder hoefde hij vandaag dan ook niet te exerceren. Het ergert hem wel dat hij zo weinig doet op een dag. Ik heb me een slag in de rondte gerend om nog een boel kerstkaarten op de bus te krijgen, (toner was niet te krijgen voor de laserprinter, de canon deed moeilijk, alleen de HP liep braaf te stampen, wat een geluk dat ik er meer heb staan!) en toen ik tegen half zes probeerde een aantal kaarten in de brievenbus te proppen, bleek die gister niet geleegd te zijn. Wel werd hij om kwart voor zes vanavond geleegd, want tot na zes uur kun je niet wachten, ook al staat dat op de bus. Hij puilde ook uit. Gister stonden we file tegen 6 uur, zoveel mensen die hard hadden gewerkt om de kerstpost op tijd klaar te hebben. De sneeuw heeft veel op zijn (niet aanwezige) geweten... De kerstavonddienst is in opzet klaar, maar er moet nog veel aan gedaan worden. Morgen. Maar dat is het al.
20 december 2009. Slechte nacht met veel jeuk en onrust. Ik hoop dat het nog
wat wordt vandaag, want de benen zijn weer dik. Zucht. Het wordt niets. Het
is twee uur en hij wil niet naar buiten, de kou en de sneeuw schrikken hem af.
Dus geen tocht naar de Pieterskerk. Helaas. Parel en Mik komen ook niet,
want Parel is nu echt ziek. Ze liep er al een week tegen aan te hikken...
Het ziet er wel mooi uit, buiten. Ik heb een 70 kerstkaarten gefabriekt,
maar de toner is op van de privé-laserprinter en de zwarte van de canon is
verstopt. Zit vol inkt maar print niet. Balen dus. Bis. Tons benen en voeten
zijn dik, hij voelt zich naar, dus dit wordt een gezellige nacht. Ik moet
stoppen, want het onweert, en dan heb ik graag de boel uit.
19 december 2009. We hebben redelijk veel geslapen, maar Ton wilde vannacht nog allerlei doen opeens, en dus werden we laat wakker. Ik kan die tijd nu eigenlijk niet missen. Ben toch maar begonnen aan kerstkaartadressen, mooi scrabblewoord, hoeveel punten zou dat opleveren? Maar het controleren en printen van de adressen kost vreselijk veel tijd. En dan de kaarten nog... Maar ik hou wel van jullie allemaal. Nu maar weer eens Ton helpen en dan lopen in het koopwalhalla. Daar heeft Ton 2400 pas gelopen. 's Avonds is hij nog lang doorgegaan met het schrijven van zijn persoonlijke kerstkaarten aan enkele mensen. Verder natuurlijk het tekenen en zo van de rest. En hij heeft de lijst van ontvangen en verzonden onder zich.
18 december 2009. Ton heeft de laatste nachten toch wel een uurtje meer slaap gehad, maar hij blijft heel erg onrustig. Daniël neemt hem zo nog even onder handen, dat is wel prettig, al is het voor Ton extra aanpoten. En haasten is moeilijk voor hem. Buiten is het nog steeds mooi wit. Meestal dooit het snel weg. Het vliesje ijs op de Stadsbuitengracht torst een borstplaatachtig bovenlaagje. Meeuwen staan op het ijs, eenden en meerkoetjes zitten liever in het water. Grappig.
17 december 2009. Ton had een erg onrustige nacht, maar hield zich in zodat ik kon slapen. Vanmorgen sliep hij nog een paar uur, terwijl ik nuttige dingen probeerde te doen. Er zijn er meer dan ik aan kan. Tja. De kerstkaarten stromen binnen, dus ik zal toch tenminste een kerstbrief moeten rondsturen dit jaar. Ook eergister kregen we nog een opmerking van iemand die deze vorig jaar niet had gekregen, en dat duidelijk niet leuk vond. Het heeft dus een functie. Ton was niet erg vooruit te branden, maar aan het eind van de middag heeft hij met moeite nog 2000 pas gezet. Het gewicht is weer zorgelijk, en dan is bewegen uiterst belangrijk. En de medicijnen. Vanavond nog boodschappen gedaan met de buren, heerlijk dat dit kan. :-)
16 december 2009. Vanmorgen stonden we niet al te vroeg op, het kostte moeite om op tijd bij Daan te komen. Die deed bij Ton ingrijpende dingen, waar hij nog steeds van probeert bij te komen. Na afloop hebben we wel geprobeerd te lopen, maar Ton had koffie met appelbol en veel rustpauzes nodig om de 2000 pas totaal te halen. Toen was hij ook te moe om nog iets zinnigs te doen, laat staan vergaderen. Hij ergert zich aan het feit dat hij alleen maar sudokuut. Tja. Ik heb van alles gedaan, maar nog niets van wat urgent is. Daar ga ik dan nu maar eens aan beginnen, voor het morgen is. Goed bericht: zwager Jorn is gedotterd, en viert vandaag zijn tweede Paasdag. Het gaat goed.
15 december 2009 stonden we al vroeg op om kwart over negen het huis uit te
kunnen. We wilden persé de trein van kwart voor tien hebben, om naar Culemborg
te gaan waar de rouwdienst voor Anton Vermet, de directeur van de school waar
Ton werkte, en die destijds heel veel voor hem heeft betekend, zou worden
gehouden in de prachtige Grote kerk. Het was berekoud, en we waren blij dat er
koffie was in de kerk voor de dienst. Het zien van de overledene had Ton zeer
aangegrepen: zichtbaar was de afbraak door de chemokuren, en Ton kromp in elkaar
door het leed dat was achtergebleven op het gelaat van Anton. Overigens was het
een prachtige dienst in een doorzonde en stampvolle kerk, met goede, zinvolle
lijkredes en een ingehouden maar perfecte preek over de gelijkenis van het
verloren schaap, de goede herder, en de 99 die alleen werden gelaten.
Na afloop liepen we nog even door het stadje, Ton had behoefte aan warmte en
brood, en nadat daar aan voldaan was gingen we terug. Nu ja, we keken ook nog
even naar het Lutherse kerkje, waar wij tegenwoordig niet meer worden gevraagd.
Ze zullen er genoeg tamme predikanten hebben. Maar het is een lief kerkje. Ton
probeerde op de terugweg naar het station wat te lopen, maar door de kou kwam
hij niet verder dan honderd pas. Op HC heeft hij er echter nog 2150 bij gezet.
Dat resulteerde er in dat we pas tegen half zes thuis waren, en dat we na het
eten allebei in bed gingen liggen en vertrokken. Ton heeft een heel goede nacht
gehad. En ik sliep eindelijk ook eens genoeg achter elkaar door.
14
december 2009. Vanmorgen sliepen we allebei om de beurt door, zodat het ontbijt
pas vanmiddag viel. Ik voelde me meteen een stuk lekkerder. Ton had weer heel
slecht geslapen, dus dit hadden we wel nodig. Maar Ton was niet voldoende fit om
naar Amsterdam te gaan. Hij bleef lekker in bed tot ik terug was. Dat was echter
pas tegen half acht. Toen was hij intussen wel aangekleed, dus ik kon hem eten
geven, en daarna zouden we nog even lopen. Dat duurde langer dan voorzien, en
het was 11 uur voordat hij op HC zijn 2000 pas had gezet. Parel was heel mooi in
een prachtig rood complet van René en parels van Betty c.s. en haar papaatje en
ondergetekende, en erg jarig. Betty haalde me met de kinderen op, dus dat was
ook gezellig...
13 december 2009. Vanmorgen werd ik al vroeg gehaald, dat was moeizaam, want
vannacht ging ik laat naar bed. Erg laat. Maar toen was de dienst
klaar en waren de liturgietjes geprint. Het liep vanmorgen verder wel lekker,
afgezien van een organist die uit overtuiging een aantal liederen vermoordde,
door ze veel te langzaam te spelen, zodat de melodische lijn niet vol te houden
was. Daar heb je dan niet genoeg adem voor. Hij is geen zanger, en dat merk je.
Nu ja, geen zilveren rand zonder wolkje. Verder was het de laatste zelfstandige
dienst van onze dierbare Lutherse gemeente in Heusden, want de volgende twee
diensten zijn gezamenlijk, en daarna wordt de federatie of samenvoeging met de
Gereformeerde gemeente, waar nu al heel veel samen mee wordt gedaan, een feit.
Dus heb ik de Lutherse doxologie nog maar eens laten zingen aan het eind van het
Onze Vader... Die is toch wel erg mooi... Na de dienst was er koffie drinken, en
het bleef niet bij koffie, zodat we laat thuis waren. Al die tijd lag Ton
alleen, en dat vond ik toch wel begrotelijk, al heeft hij het grootste
deel van de dag geslapen. Dat belooft wat voor de nacht. Ton is nogal van slag
door het overlijden van Anton Vermet, een jonge man van 57, die als directeur
zuster Salvatrix heeft opgevolgd, aan
de school
waar Ton heeft gewerkt. Dinsdagmorgen is het afscheid. Of het ons lukt daar te
zijn? Ik weet het niet, maar Ton wil het wel erg graag, zo graag, dat hij de
verjaardag van zijn mooie oudste, toevallig ook de mijne, morgen laat lopen.
Twee 'uitjes' achter elkaar trekt hij niet meer.
Ja, morgen wordt de 'Parel aan
onze huwelijkskroon' half zo oud als haar vader. Gefeliciteerd, schat. Ook
als we niet fysiek aanwezig kunnen zijn, zijn we dat in gedachten zeker.
12 december 2009. 45 jaar verloofd. Tjonge. Ton heeft heel de morgen geslapen en daarna was hij moe. Maar tegen vijf uur kon hij uit. Buiten liep hij 500 pas, stevig gehinderd door de wind, daarna gingen we maar naar HC, waar hij nog 1500 passen zette. Dus toch weer iets beter. Maar het gewicht baart zorgen. Er kwam nogal wat tussen, maar vanavond heb ik de preek afgekregen, en vannacht de andere details. Nu nog even slapen...
11 december 2009. Vanmorgen ging alles mis, maar gelukkig hadden we vanmiddag een heel prettige vergadering, en ik heb vanavond / vannacht de notulen afgekregen. Hoera. Na thuiskomst moest ik nog de stad in, want een van mijn harde lenzen was weggeschoten bij het inzetten, en die kreeg ik er niet meer uit. Hans Anders had daar iemand voor, die mij uit mijn bange nood verloste. Hoe het nog allemaal goed kwam. En nu ga ik proberen te slapen.
10 december 2009. Ton heeft 1800 pasjes gezet, eerst een deel buiten, daarna op HC. Boodschappen met de buren ging niet door, maar ik moest nog echt een en ander hebben, dus dat werd sjouwen. Pas tegen 10 uur kon ik mij serieus voorbereiden op de vergadering van morgen.
9 december 2009. Ton had een heel onrustige nacht. Moeilijk. Ik kom ook slaap tekort, en er blijft zoveel liggen omdat Ton veel aandacht en hulp nodig heeft - op dit moment. Er komen vast weer betere tijden. Maar de websites van de kindertjes blijven even liggen, en dat spijt me. Verder blijf ik aankomen. Ineke heeft vanmiddag mijn 'vreetpunt/frustratiepunt' geprikt, maar het hielp niet genoeg. Ik ben sinds vorige week 3 kg aangekomen. Balen! Ton heeft na de uitputtende sessie bij Daniël voornamelijk in bed gelegen. Ik hoop maar dat hij nog wat slaap over heeft voor vannacht. Mijn liturgie voor zondag staat voor 80% in de computer, nu nog een lezing vertalen, mij voorbereiden op de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, en zo voort en zo voort. Toch eerst maar eens naar bed.
8 december 2009. De tijd vliegt als fijn zand door de vingers. Help! Ik ben bezig woordjes op te zoeken voor zondag. Kost veel tijd. Vanmiddag was er eerst fysiotherapie, en om 3 uur wilde Ton naar buiten, voor een bezoek aan de breukbandwinkel, om een afspraak te maken. Die winkel lag op 540 pas afstand van het huis, die heeft hij dan ook allemaal gezet. Maar het aanmeten kon (bijna) meteen gebeuren. Dat was een heel lange en pijnlijke en uiterst vermoeiende sessie. Pas tegen vijf uur waren we thuis, met een apparaat dat het maar gedeeltelijk zal doen. Veel te lang gewacht uit angst voor het onbekende. :-( ... Vanavond zou Ton naar de film met onze vaste film-vriendin, maar hij heeft afgebeld. Hij was en is nog steeds volkomen uitgeteld. Ik had echt geen tijd, weet toch al niet meer hoe het allemaal moet. Dit kon wel eens het eerste jaar worden zonder kerstkaarten. Niet omdat ik het niet wil, maar ik loop steeds meer tegen mijn eigen grenzen op. Genoeg gezeurd, nu nog maar even werken.
7 december 2009. Gister kwam Sint Nicolaas ook in Utrecht. Hij had pakjes
neergezet voor Parel en Betty, en voor Mik zat er ook het een en ander bij. Dus
die hebben we maar gebeld. Ton begon net een beetje op te knappen, hij had een
zeer miserabele nacht gehad, en kwam eigenlijk pas rond half tien 's morgens tot
slapen. Het lontje was kort, en hij dacht om half een nog dat hij wel niet mee
zou doen. Maar het lieflijk aangezicht van zijn dochters en kleinzoon wekten hem
op tot bovenmenselijke prestaties. Er was ook lekkers. En heel fraaie
geschenken. Maar bovenal veel surprises, al was die ene, waar ik veel materiaal
voor had verzameld, helemaal niet meer gelukt, en die andere maar half. Ach,
Sint heeft nog meer hulppieten. En hoe!!!! ;-)
Vannacht hebben we allebei geslapen, ik meer dan Ton die last van pijn
had, en
pas gerust werd toen ik hem de hand boven het hart hield. Ook al was ik
te moe
om te bidden, ik ben de schroevendraaier in 's Heren hand, zelf kan ik
niets, er
kwam toch verlichting. Maar ik leerde vroeger al dat de Heer het gebed
verhoort
voordat het gebeden wordt. Staat in een psalm, laatst weer gelezen.
Vanmorgen
heb ik geslapen tot bijna 11 uur, Ton was om half elf op, maar liet mij
slapen
en ging beneden de krant lezen. Nu is de salon weer salonfähig, en
overal
elders is het nog een puinhoop. Maar het is 4 uur, Ton is weer bezig
wakker te
worden, dus er moet zo gelopen worden. Ik zag dat vannacht de teller
van de
website op 18.000 is komen te staan. Leuk. :-) Overigens was het
bijna 6 uur eer we zover waren dat Ton kon gaan wandelen. Hij heeft
1500 pas gezet, zij het met moeite, in de Binnentuin en vandaar naar
huis. Verder heeft hij zich vanavond tot half tien overeind weten te
houden. We zullen zien wat de nacht brengt..
5 december 2009. Sint kwam vanmiddag in elk geval in Houten. Net toen Laetitia boodschappen deed met de kinderen, en Barend zijn schoonmoeder ophaalde. Zijn eigen moeder was ook net na Sinterklaas binnengekomen, zo bleek. En hoewel Charlotte begon met de vraag aan haar grootmoeder: geloof jij in God, direct gevolgd door de vraag: geloof je in Sinterklaas, een discussie die haar mamaatje direct afkapte met: vandaag geen tijd voor theologische discussies, bleek er van twijfel niets bij het uitpakken van de vele geschenken van de Goedheiligman. Af en toe lagen we dubbel om de eigenwijze opmerkingen, waarin we tot in de kleinste intonatie papa of mama terughoorden. De Sint had een goede smaak vond Lotje, want er waren allerlei geschenken voor Pietertje, die neef Mik óók had. (Gehad.) De reden waarom de jongeman niet aanwezig was bij dit feest was daarmee wel gegeven. ;-) Een olifantengeheugen, die Charlotte. Ton maakte van dit alles niets mee, hij lag te suffen in bed, maar met twee grootmoeders, twee ouders, en twee opgewonden kinderen was het al druk genoeg. Barend leek aan het eind verdacht veel op Judy the crosseyed lion van vroeger. Pieter weigerde op een gegeven moment verder pakjes uit te pakken, want hij wilde spelen!!!! Charlotte kan al aardig lezen en zij speelde voor postbode. Laetitia bracht me thuis, met mijn cadeaux, want Sint had ook voor grootmoeders een en ander meegebracht. Zo attent! Ton wilde na het eten nog wat lopen. Het kwam er op neer dat we om negen uur weggingen, en om tien over tien terug waren. Maar toen had hij er wel 1500 pas opzitten, achter elkaar. Een kopje soep ging er nog wel in, en nu is het elf uur, en moet ik nog beginnen. Help! Ik vrees dat de surprise van de middag daaruit zal bestaan dat de surprises die ik had bedacht in mijn gedachten blijven. Klaar. Nu aan het werk.
4 december 2009. Zou de goede Sint wel komen, nu hij 't weer zo lelijk vindt? Ton kwam slecht op gang, want de nacht was bar en boos, dus hij was blij vanmorgen nog wat te kunnen slapen. Ik ging na zijn ontbijt de stad in om Sint te verlichten bij het boodschappen doen. Dat duurde nogal even. Niet dat ik vond wat ik zocht, maar ik vond wel ongedacht leuke dingen. Nu maar kijken of de Goedheiligman het er mee eens is. Ton was om 5 uur zo ver dat hij op stap kon. Eerst naar de biologische winkel, want ik had geen mandarijntjes. Nu nog niet, want ze waren in de aanbieding geweest. Het was even droog, dus zette Ton 200 stapjes in de Donkerstraat, dat is de hele lengte. En later op HC nog 820. Toen was hij het zat. We gingen nog even naar de Oudegracht, maar de winkel in ijzerwaren was dicht, dus dat gaven we maar op. Om 7 uur regende het lekker, en al het winkelend publiek verdween. Net als wij. Ton heeft zijn avondeten op, en denkt heel diep na, en ik sukkelde net in slaap achter de PC. Dat schiet echt op...
3 december 2009. Een slechte nacht, waarin we
geen van beiden veel sliepen. Gelukkig mogen we zo naar Daniël en Ineke.
Die hebben ons grondig onder handen genomen. We waren allebei uitgeteld daarna.
Ton bleek geen melk meer te verdragen. Ik had enige tijd een vaag vermoeden. Het
boodschappendoen met de buren werd wat later, zodat we ook geen bezoek aan HC
meer konden brengen. Hoe dat moet morgen? Sint heeft toch hier en daar wel wat
assistentie ingeroepen. Gelukkig geen fysio.
2 december
2009. Vandaag is Michiel jarig, onze grote neef. Van harte, jongen! Ton
had een bijna redelijke nacht, minder dan gister, maar beter dan meestal de
laatste tijd. Hij is vanmiddag met Parel de stad in. Goed voor hem en goed voor
mij. ;-)
1 december
2009. Wereld- Aidsdag.
Wat een vreselijke ziekte! Hoe kunnen mensen hier, die beter zouden moeten
weten, er nog zo nonchalant mee omgaan! Ieder slachtoffer is er twee teveel,
want er lijdt altijd een gemeenschap mee. In Afrika wordt de dragende generatie
op grote schaal uitgeroeid. Jonge meisjes zijn met name de slachtoffers, omdat
de domme mythe wordt doorverteld dat het vrijen met een maagd zou genezen.
Zolang de herseninhoud van mannen die van hun ballen niet overtreft zal het wel
zo blijven... Laten alle vrouwen en moeders protesteren!
Ton heeft eind van de middag met moeite 1000 pas er uit geperst in de
Binnentuin. Maar hij had om 12 uur al fysio, dus dat scheelt. Allerlei afspraken
komen binnen en veranderen, en ik ben niet op mijn best. Lastig hoor.
30
november 2009. Vandaag was onze schoonzoon jarig, maar dat wilde hij
vieren met de kinderen. Wij trokken toen maar naar Hoog Catharijne, nadat de
verzekeringsmensen waren geweest. De regenschade van deze zomer is nog steeds
niet aangepakt, maar dat berust op een vriendelijk bedoeld misverstand. Ton
heeft een tamelijk slapeloze maar rustige nacht gehad, en dus lukte het hem
vandaag 1500 pas te zetten. Wel met een zitpauze na de eerste duizend. Verder
komt er niets uit mijn handen, en doe ik allemaal verkeerde dingen. Morgen gaat
het allemaal vast veel beter. ;-)
29 november 2009. De eerste zondag van de
advent. Een zware nacht voor Ton. Hij was ook nogal benauwd. Dus hij slaapt nu,
en we kunnen niet naar de kerk, helaas. Niet vanmorgen, niet vanmiddag. We
moeten het er maar mee doen. We hebben tegen het eind van de middag toch
nog de stoute schoenen aangetrokken. Maar het was veel te koud om buiten te
lopen: dat werd dus een rustige gang in het volle Hoog Catharijne. Ik
ben vandaag maar weer begonnen met het dieet, want na de operatie was er weer 8
kilo bij gekomen, die ik maar niet kwijt raakte. Maar dat betekent wel: genoeg
drinken. En daar had ik veel last van onderweg... :-( Ton heeft net zijn
duizendje gelopen, elfhonderd pas zelfs, maar hij moest wel halverwege een
tijdje zitten in de rolstoel. De HCC-dagen zijn dus aan mij voorbij gegaan.
Natuurlijk deed net vandaag de muis moeilijk. Moet morgen maar in de biotex.
Morgen is onze schoonzoon Barend jarig. Van harte, jongen! Dat het komende jaar
gezond en vrolijk mag wezen.
28 november 2009. Geen nacht om vrolijk van te worden. Ton wordt er depressief van en mijn lontje slinkt. Dat in tegenstelling tot mijn omvang, want nu snoep ik even, en die van Ton, want hij houdt weer veel vocht vast. Het leven is zeer wankel en moeizaam. Gisteravond kregen we de vraag of onze Amber met haar ouders die toch in de buurt van Utrecht waren vandaag langs konden komen. Dat betekende gister en vanmorgen nog hard werken om de stal Heracles waardig te maken. Zelfs gezogen! Er moesten toch ook nog een paar cadeautjes gehaald worden, want Sint had niet precies bijgehouden wat Amber wel en niet leuk vindt, dus daar moest nog wat worden gesleuteld. Dat werd rennen. Piet was aan het inpakken en aan het verzen verzinnen, toen er ook nog werd opgebeld, dus de stress zat er flink in. Ze waren bovendien op tijd! Maar gezellig was het wel. Ton was na afloop kapot, maar dat was hij er voor ook al. Hij heeft het zelfs nog opgebracht om 1000 passen te gaan zetten in de binnentuin, maar toen was de koek ook heel erg op. Ik kan ook de ogen niet open houden, dus ik brei er maar een eind aan. Een mooie adventstijd allemaal. Op weg naar het Licht. O ja, de deur van de koelkast draait heel voorzichtig op een klein doosje dat versterkt is met een paar lagen Ducktape. We zullen zien hoe lang dit het uithoudt.
27 november 2009. Deze eerste van de HCC dagen zal ik er in elk geval niet bij zijn. Ton is te wankel om lang alleen te laten. Weinig geslapen. Dat maakt de energie voor fysio en het normale bestaan minimaal, dus er wordt veel gesuft. Heel vervelend voor hem. Vervelend voor mij is dat ik gisteravond de deur van de koelkast in handen hield. Het onderste steunpunt is afgebroken. Dus er zal een nieuwe moeten komen, of een andere deur, of ik weet het niet. Heeft een van jullie nog een ongebruikte koelkast staan van hoogstens 85-90 cm hoog? 't Zou zo maar kunnen. Bel dan even. Intussen lig alle troep van Tons bureau ook nog overal, dus er is genoeg te doen. Hij zal straks nog wel moeten lopen. De omvang neemt weer toe, dat is niet goed. Het leven wordt gecompliceerd als je ouder wilt worden. Uiteindelijk is buurman Max om kwart over een nog met een lijmtang gekomen, maar dat werkte niet.
26 november 2009. Met de ellende viel het vannacht wel mee, maar omdat Ton overdag zoveel geslapen had, kon hij vannacht niet meer slapen. Tussen 6.30 en 8.30 lukte het nog. En na het ontbijt... ;-) Intussen was het hier behoorlijk Huize Noordpool. Alleen de slaapkamer was dankzij de radiator van Betty bewoonbaar voor Ton. Vanmiddag kregen we toch nog warmte, dankzij de firma Wieman en Sluijs. Ik ril als ik aan de rekening denk, maar wat zijn we dankbaar voor warmte, en water. (Gas en water waren ook een paar uur afgesloten vanmiddag...) Ton heeft helemaal aan het eind van de middag nog zijn duizend pasjes gerend in Hoog Catharijne, want ik moest ook op tijd terug zijn voor het boodschappen doen. We zijn pas na 7 uur gegaan. Verder heb ik Tons bureau vanmiddag verder leeg geruimd en in de olie gezet. Nu nog terug zetten en kiezen en wegdoen. Dat is het lastigste. Vanavond laat hebben we allebei een lekker warm bad genomen om de resterende kou kwijt te raken, dus nu is het weer Huize Keerkring. Of zoiets.
25 november 2009. Vannacht was de jeuk en de onrust iets minder, maar de
hoeveelheid geslapen uren blijft beneden de drie. Gelukkig had Ton vandaag een
reuze goede reden om zijn bed bijna niet uit te komen: de verwarming is kapot en
wordt niet meer gemaakt. (Hij heeft met moeite nog een rondje van duizend
gedraaid rond de Binnentuin.) Héél misschien krijg ik morgen een nieuwe
ketel, maar dat moeten we nog zien. Het is dus frisjes in huis. Gelukkig kwam
Betty vanavond met een electrische radiator. We zijn zeer dankbaar.
Omdat Ton
toch niet aanspreekbaar was ben ik verder gegaan met de lamp. Die heb ik als
kaal frame opgehangen, en daarna heb ik bijna alle kristalletjes er aan
opgehangen. Een is weg, een is kapot, een is maar half... Maar het ziet er heel
redelijk uit. En nu zitten er nog maar kleine peertjes in...
Nu alle troep nog opruimen beneden, dat is niet mis...
24 november 2009. Vannacht was het weer minder dan niets. Ton kwam dus doodmoe aan bij de fysiotherapie, en daarna had hij echt geen behoefte aan wandelen. Kwam mij goed uit, want die lamp, daar moet iets mee gebeuren: het hele huis staat op zijn kop. Dus maar nieuwe ondergrond gehaald. Deze heeft een wachttijd van drie uur, maar de verwerkingstijd is ook niet erg lang. Het effect van het avondje vergulden is nogal geschakeerd, maar dat valt na een tijdje vast niet meer op. Morgen zien dat ik het ding weer ophang, en dat ik alle kralen weer op hun plaats krijg. Ik ben nog wel even bezig. Nu maar hopen dat je het verschil kunt zien, wanneer het klaar is. In elk geval is het geen pyrotechnische tijdbom meer, denk ik. Al ben ik dik een uur aan het zwoegen geweest om een draad op de juiste plek te krijgen... Iets te kort afgeknipt... Gelukkig had ik een stuk of twintig foto's gemaakt van alle stadia van het slopen, zodat ik de juiste schroefjes en de goede frutsels op hun plaats kreeg. Niet geheel zonder vergissingen, maar ach, wat is een dag extra op de eeuwigheid? Tijd om het oud papier buiten te zetten en melk te warmen voor mijn melkmuiltje.
23 november 2009. Tons nacht was iets beter, ook omdat onze lijfartsen op zondag nog een huisbezoek brachten. Gods engelen rusten zelfs op deze dag niet. Bijna geen jeuk, maar wel onrust, zodat er een paar uur zat tussen twee slaapdelen van 2 1/2 uur. En vanmorgen kon hij ook redelijk slapen. ;-) Ik kwam er achter dat het klusje lamp intussen het PROJECT LAMP is geworden. De verkoolde draden zijn er uit, het frame is grotendeels uiteen gehaald, en ik heb zelfs al nieuwe draden door de armen gekregen. Vraag niet hoe. Nu nog aansluiten, en Ton vindt dat de beschadigde plekken weer verguld moeten worden. Dus heb ik uren en uren gezocht naar een van beide blikjes met de speciale lak waarmee je bladgoud vastzet. De ene moet 12 uur drogen, de andere 24 uur. Geen van beide kan ik vinden. Minstens veertig plekken heb ik uitgekamd, maar... dus als iemand betere connecties heeft dan ik met Sint Antonius, of anderszins weet waar die blikjes zijn, graag! Ik ben gebroken. Het was hard werken. Ton heeft overigens op HC nog duizend pas gezet. Dus dat is goed, maar te weinig, want er viel veel in te halen.
22 november 2009. Dit was weer een nacht die doorscheurd werd door een vreselijke en niet aflatende jeuk. Ton sliep pas vanmorgen vroeg in. En ook dat niet ononderbroken. Hij was net ingedut na zijn ontbijt (zeg maar lunch) toen onze wonderdokters aanbelden: ze zouden straks nog even terugkomen om Ton na te kijken, en om te zien wat ze aan hem konden doen. Ik was nog bezig de lamp uit elkaar te halen, en had de halve studeerkamer in de salon gestald. Dus dat weer snel opgeruimd, en Ton wakker gemaakt. Dat viel niet mee, want hij sliep eindelijk even diep. Maar met moeite was hij aangekleed om kwart voor vier. Ze hebben iets goeds gedaan, en om kwart voor vijf werd ik weer gehaald voor een dienst in Leerdam, ter nagedachtenis van de overledenen van dit jaar. De treurende weduwe was er zelf niet, dat was een beetje bizar, maar er was noodweer vlak voor de dienst. Wij waren toen net binnen. Maar het was een bijzonder mooie dienst. Om negen uur was ik weer thuis, toen nog koken en eten, dus dit was een heel gekke dag. Moet nog ergens een bankschroef vinden die wel vastzit. De mijne heeft een zuigvoet, dat werkt niet. Het laatste stuk van de lamp krijg ik niet losgeschroefd. En ik krijg een deel van de bedrading er nog niet uit. Het kost allemaal meer tijd dan je je voorstelt wanneer je er aan begint. Morgen verder, Deo Volente. Bid maar dat Ton vannacht eens mag slapen.
21 november 2009. Mijn relatieve vrijheid was van korte duur, vanavond moest ik Ton al weer van het station halen. Daar had ik niet op gerekend. Vanmiddag heb ik voor electricien gespeeld, en eerst alle stopcontacten in huis gecontroleerd op welke groep ze werkten. Vreemde combinaties: soms twee knoppen boven elkaar, die op verschillende groepen zitten. Kostte allemaal veel tijd. En daarna heeft buurman Joop, die een stuk langer is dan ik, de grote lamp in de studeerkamer beneden voor van zijn haak getild en losgemaakt. Er zit sluiting in, en de boel moest schoongemaakt. De kristalletjes zijn nu wel afgewassen, maar de rest moet dus nog. Dat heeft allemaal de rest van de avond gekost, en ik val om. Veel te weinig gedronken vandaag, dus afvallen zal wel weer niet zijn gelukt. Morgen is de tijd ook beperkt, want 's morgens kerk, en dan moet ik aan het eind van de middag naar Leerdam, i.v.m. kerkelijk Oudjaar, dan worden de doden van het afgelopen jaar herdacht, en aangezien ik vanuit de kerk daar in februari onze reisgenoot naar Rusland heb begraven, wordt overkomst dringend gewenst. Gelukkig word ik gereden.
20 november 2009. Ton heeft kort maar volgens hem redelijk geslapen. Ik dus niet. Maar ik heb een flink deel gelezen van het mooiste boek dat ik tot nu toe ken: Maeve Binchy's Firefly summer, of Terug naar Mountfern. Om een uur of vijf vanmorgen heeft Ton nog wat warme melk gehad en een beschuitje, daarna heeft hij tot half tien geslapen. Hij kwam traag op gang, ik nog langzamer. Vanmiddag heb ik hem naar de trein gebracht, en daarna ben ik in bed gaan liggen met alle lekkers dat er in huis was en met datzelfde boek. Het lekkers is op en het boek is uit, en na ons de zondvloed en de weegschaal. De vastentijd begint toch binnenkort weer. En ik ben moe. Heb vanavond ook niets nuttigs gedaan. Best rustig dus.
19 november 2009. Het heeft gigantisch gewaaid vanmorgen. Een jonge boom aan de overkant viel over het fietspad. Hij was niet helemaal gebroken, maar een stel onverlaten heeft daar wel voor gezorgd. De brandweer kwam het later afmaken. Ton had geen leuke nacht, dus die sliep uit. Hij hoefde van mij niet naar buiten met dit weer. Vanavond was er een kerkeraadsvergadering. Ton werd gehaald door de predikant. Ze is geweldig. Zondag bracht ze me de sorcière, de heks van Sneeuwwitje, zodat mijn sprookjesset compleet was. Waar vind je zo'n predikant? ;-) Vanavond bracht ze Ton ook terug. Tja.
18
november 2009. Allereerst onze felicitaties naar Gima, onze oudste zus, die
vandaag de 70 jaar heeft vol gemaakt. Een hele prestatie. Ton presteerde het
vannacht weer niet te kunnen slapen. Uiteindelijk is hij naar beneden
vertrokken, omdat hij dan ongehinderd kon mopperen en ongelukkig wezen, en opdat
ik zou kunnen slapen. Dat heb ik na een uurtje ook gedaan. Gelukkig is hij
vanmorgen om een uur of acht ook ingeslapen, zodat hij misschien wel een paar
uurtjes inhaalt. Maar het is nooit genoeg, natuurlijk...
17 november 2009. Varium et mutabile semper: vannacht was het weer bar en boos met Ton. Op een gegeven moment ben ik maar achter de computer gaan zitten. Hij heeft niet geslapen tot een uur of zeven. Maar om 12 uur moesten we bij de fysiotherapie zijn, dus meer dan 3 uur zat er voor ons toen niet meer in. Hij heeft 's middags nog even gelopen in de binnentuin. Een antiek glas waar hij zijn zinnen op gezet had, en waarvan hij dacht dat het bij een ander glas zou passen, of bij andere glazen, is een grote miskoop geweest: iets groter, grover, niet gefacetteerd, en net een andere kleur. Doodzonde. Dat was beter aan de armen gegeven. Maar hij hoopte zo voor al zijn kinderen bij de erfenis iets moois te hebben. Nou ja. Het filmpje is eindelijk klaar gekomen. Maar het was wel Murphy-dag, dus een bijbehorende CD was niet te branden. Ach ja. Vanavond is Ton met Wil naar de film geweest, ze hebben hartelijk gelachen, en ik heb de opzet van zijn kerstdienst getikt.
16 november 2009. Gister begon goed: Ton had uitzonderlijk goed geslapen, zij het te kort. Onder de dienst ging hij daar nog even mee door. Lopen was ook niet aan de orde, dus hij had een rustige dag na al die drukte. Het was ook geen weer dat uitnodigde. Ik heb 's middags lekker achter de computer zitten spelen. Opruimen komt vandaag wel. Of niet. De zon schijnt, het is intussen 3 uur, en we gaan misschien toch nog maar gezond doen aanstonds. Ton is de tandjes al aan het poetsen, dus over een uurtje is hij wel aangekleed en klaar om te gaan. Kan ik nog wat opruimen misschien. Al is de chaos zo groot, dat het niet uitnodigt. Dan maar methode Flylady: de wekker zetten voor een kwartier en doen wat je hand vindt om te doen. Om kwart voor vier was hij zo ver. We zijn maar naar HC gegaan. Ton heeft iets van 900 stapjes gezet. Maar vanavond tegen twaalf uur hebben we nog een aardig stuk gelopen via de binnentuin en de Oudegracht, dus daar zijn er nog wel 1000 bij gekomen. Om de een o andere reden wil Pinnacle de film waar ik mee bezig was niet renderen. Irritant is dat.
14 november 2009. De dag waar we een paar weken naar toe geleefd en -gewerkt
hebben is goed verlopen. Ton had een iets minder beroerde nacht dan die er voor,
maar was wel gebroken vanmorgen. Hij was echter vastbesloten zijn schoonzus het
genoegen van zijn aanwezigheid te doen, hoe kort eventueel ook. Want mijn grote
zus vierde in zeer besloten kring (1e, 2e en 3e generatie) dat zij tot a.s
woensdag in de 60 is. Dat verandert op de 18e november drastisch. Maar dat maakt
haar niet uit. Omdat mijn jongste zus ons met haar man van Emmen kwamen halen konden we de
trein van 13 u 20 nemen, dus konden we redelijk rustig opstaan en onze dingen
doen. Heerlijk, na al het haasten hiervoor. Het was een heel geslaagde middag in
een Partycentrum in Echten, dat echter niet het beloofde zaaltje kon leveren,
omdat een groter gezelschap dat meer te besteden had er ook interesse in had.
Heel jammer voor Gima, want zo hadden we minder privacy. Maar voor de kinderen
was het een ballenbakparadijs, waar de ooms en vaders, die af en toe genoeg
hadden van al dat gekwek, graag een tijdje gingen zitten opletten.
De jongens en
hun vrouwen hadden een erg leuke verrassing voor Gima, en toen kregen ze ook ons
jongere zussen in de tranen, doordat ze hadden bedacht dat dit een jaar was
waarin we alle drie bijzondere verjaardagen hadden. We kregen een diner voor
drie aangeboden door hen en al onze (2x) kinderen en aanhang. Zo lief!!!!!
Onze jongste zus en ik oogstten ook een bescheiden succesje met onze 'ondertiteling
bij een paar plaatjes' zoals zuslief het uitdrukte. Dit te kunnen doen was de
aanschaf van de beamer waard. En het was enig onze neven en hun gezinnen weer
eens te zien. Voor Ton was het allemaal wel erg veel, dus we
gingen niet meer mee eten. Barry en Jeroen brachten ons naar de trein, en zo
waren we heel comfortabel om tien over acht thuis. Maar voor ik achter de
computer kon zitten om iedereen te bedanken was het al halfelf, en nu is het
bijna een uur later. Tijd om te gaan slapen. De troep komt morgen wel. De foto's
ook. Ton heeft intussen alweer vreselijke jeuk. Dus we smeren... 'm. (in)
Heb een zalige zondag, iedereen...
13 november 2009. Bijna was dit typisch zo'n dag voor de wet van Murphy.... maar niet alles ging mis. Het begon met een heel slechte nacht. Gelukkig kon Ton in de morgen wat slapen, maar vanmiddag had hij een afspraak met Parel, die zijn troep zou helpen reorganiseren. Kon ik intussen rustig ongelukkig zitten wezen achter de computer. Toen zij wegging kwam Tonio, dus het werd wat laat met eten. Dat gaf niet voor Ton, of hij droeg het als een held. Nog even naar onze grote Verwenner geweest, waar mijn vier Sneeuwwitjes nu eindelijk een stiefmoeder kregen. De heks heb ik nog steeds niet. Het is ook niet echt belangrijk, al hoort ze meer bij het sprookje dan de jager, de schildpad en wat dies meer zij. Ik kan een heel paludarium beginnen, en een slaapzaal inrichten. Kussens genoeg. Nu ga ik maar eens kijken of mijn lief nog een paar uurtjes kan slapen. Een film die stond te renderen lijkt vastgelopen, maar waarom zou het vandaag ook meezitten als het anders kan?
12 november 2009. Vannacht was Ton meer dan ooit onrustig. Heel naar en vermoeiend voor hem. Hij was er vanmorgen, toen hij eindelijk slapen kon, doodmoe van. Maar ja, 2 uur bij Daniel... Die hoopt weer iets moois gedaan te hebben. Wij hopen het vannacht te merken. Daarna heeft Ton op weg naar huis nog wat gelopen. Verder deed hij het heel rustig aan. Mijn jongste zus en ik waren intussen heel druk bezig. Vanavond laat wilde Ton nog wel even een rondje om, het viel hem niet mee, maar de atmosfeer was nattig. Morgen moet ik maar weer verder. Ook ik had niet zoveel slaap vannacht. Maar ik val eindelijk wel weer mondjesmaat af.
11 november 2009. Sint Maarten. Ik had spul in huis gehaald, maar er heeft weer niemand aangebeld. Laatste keer dus. Na een heel slechte nacht heeft Ton het grootste deel van de dag in bed doorgebracht. Pas tegen middernacht heeft hij een rondje van 1200 pas gelopen door de Binnentuin en zo. Het was vinnig koud. Ik heb vooral veel boodschapjes gedaan en geprint en foto's bewerkt. Het houdt niet op.
10 november 2009. Vannacht was onrust het steekwoord. De fysiotherapie viel dus ook niet mee, en Ton heeft slechts met moeite zijn duizend pas gehaald op HC. Ik heb daar bij de Mediamarkt een bezoek afgestoken, en trof twéé zeer behulpzame en deskundige jongemannen, zodat ik de hoop mag koesteren dat twee problemen op korte dan wel lange termijn opgelost kunnen worden. Vanavond een telefoontje van anderhalf uur, pastoraat kent geen tijd. En verder druk bezig geweest met niks en nog wat. De dag vliegt voorbij! Ton kijkt nu naar de kerstdienst, en ik ga nog proberen iets nuttigs te doen.
9 november 2009. Lekker lang geslapen, dan voel je je meteen weer wat beter. Ton is nog erg moe. Maar hij wilde vandaag graag eens naar De Slegte. Dat was een uitje, waar hij alleen niet zo aan toe komt. Het werd een duur uitje, want de Goedheid is daar ver te zoeken, en de prijzen zijn flink verhoogd. Vervolgens gingen we naar HC, waar Ton ruim 1000 passen zette, en ik nog een deel boodschappen deed. Dankzij buurman Max was dat mogelijk, want juist vandaag kwamen ze van het klein gevaarlijk afval. En in het voorjaar had ik ze ook al gemist, dus er was behoorlijk wat. Max heeft mijn spullen afgeleverd, en wij konden rustig doen wat er gedaan moest worden, zonder haasten of op de klok te kijken. We hadden de chemokar ook heel ruim gemist! Vanmorgen ben ik wel een hele tijd bezig geweest een en ander klaar te zetten. Als je ziet wat je in een jaar aan schadelijke stoffen aan het milieu toevoert... ajajaj... Nu maar hopen dat gescheiden inzamelen ook een fatsoenlijk afwerking garandeert.
8 november 2009. De nacht was te kort, de preek te lang, dus het was vanmorgen moeilijk er de aandacht bij te houden. Gelukkig scheen de zon toen we naar huis gingen. Om 3 uur kwam onze jongste langs met man en kinderen. Onze schoonzoon had me een grote dienst bewezen, dus wij bleven mensmoedig nog even langer wakker dan ons biorithme aangaf. De kindertjes waren ook lief, dus waarom we allebei te moe waren om nog éen voet buiten te zetten? En dat hadden we ons nog zo voorgenomen. Morgen beter. Ton lag voor het eten al in bed, ik aanstonds na de afwas. Daarna heb ik nog gekeken naar wat schoonzoonlief had meegenomen. Heerlijk! Ton sliep intussen al weer. En ik ga ook weer. Heb duidelijk iets verkeerds gedronken of zo... :-( Het is al weer ruim een half uur morgen. Tot dan.
7 november 2009. Die glaasjes prik en iets er bij van gister leverden ruim een kilo extra vanmorgen op. Ik was er niet blij mee. Ook niet met het moment van opstaan. Maar we hadden wel ruim de tijd om rustig aan te doen. De trein van 9.22 haalden we makkelijk, die daarvoor net niet meer, dus we zijn nog niet oud. ;-) Er was door het Katholiek Thuisfront samen met de Militaire Lourdesbedevaart een Herdenkingsdienst georganiseerd voor de overledenen van de krijgsmacht en geliëerden. In de grote Odulfuskerk van Best, die berstensvol zat. DT2 bleek groot blik te betekenen, terwijl Ton zo blij was met zijn bescheiden batonnetjes. Maar iedereen was erg aardig en enthousiast. Als ik had gedacht dat een hoed met een grote rand zou helpen tegen de kans op Mexicaanse griep... echt niet. We werden allebei doodgeknuffeld, en dan kun je alleen maar hopen en bidden en meedoen. Een mooie dienst. En heel veel lieve en goede Lourdesvrienden, ook mensen die we in 20 jaar of zo niet hadden gezien. Dat zijn toch cadeautjes. Tegen half vier thuis. Ton was rijp voor bed, ik voor boodschappen. Maar opschieten lukte niet meer. Pas vanavond wilde Ton nog wel even lopen, het was droog en windstil. Ver kwam hij niet, maar het was lekker er nog even uit te zijn. Dus zat ik pas om 11 uur achter de PC. Schiet niet op, allemaal. Morgen beter.
6 november 2009. Het werd een feestelijke dag, maar wel zeer bescheiden: er was niet veel energie. Zeker niet na de fysiotherapie. Heb een nieuwe hoed afgemaakt voor morgen. Je kunt met weinig middelen wel leuke dingen doen.
5 november 2009. Deze dag eindigde bepaald stormachtig.... Vanmorgen kwamen we niet op gang, de nacht was erg onrustig geweest. Maar we waren netjes op tijd bij Daan en Ineke, die ons flink onder handen namen, waarna we nog even over HC liepen naar de Babbelaar. Toen had Ton zijn duizend pas voor vandaag er op zitten zei hij. (Hij smokkelt wel eens wat met tellen, maar dat blijft tussen ons.) ;-)) Het was toch al half zes eer we thuis waren. Het boodschappen met de buren ging vandaag helaas niet door, dus om kwart over acht toog ik naar Albert de Verwenner, alweer op HC. Ik was zo dom een kar te nemen voor de boodschappen, en niet een mandje. Dat betekende dat ik meer moest sjouwen dan ik eigenlijk aankon. Met een mandje voel je dat eerder. En ik had mij nog best beperkt tot het noodzakelijke en wat extra's - aangezien het morgenavond 45 jaar na de eerste kus is, en dan wil je toch wel iets lekkers in huis hebben om al die jaren te vieren. Nu ja, het kostte dus wel een half uurtje extra om thuis te komen, met twee zware tassen. Maar ik kwam er. Toen kwam er een telefoontje, dat het verkleinwoord verre te boven ging. Dus toen ik tegen elf uur eens aan het werk wilde, bleek dat er een printer moest worden bijgevuld. Zorgvuldig alles klaar gezet en toch ging er iets mis. Ik stootte een flesje blauwe inkt om. Rampzalige gevolgen. Het is nog Canon-inkt ook, en die gaat niet van je handen. De tafel is er ook niet mooier van geworden, maar dat is minder ernstig. Gelukkig hoef ik zondag geen zegen te geven, maar zaterdag moet ik wel handen geven. 'k Zal maar eens zoeken naar zwarte handschoentjes. Het zal er voor die tijd nog wel niet af zijn... Intussen is het ruim half een, en een proefprint laat zien dat de printer nog wel vreemde strepen vertoont, maar dat het beeld op zich goed gevuld is. Het zal wel in orde komen. Ik ga maar slapen. Ton doet al minstens een uur manmoedige pogingen daartoe. En ik laat de omgeving van de computer nu maar blauw-blauw.
4 november 2009. Maandag was een uitgeputte rustdag. Dinsdag was er fysio, daarna hebben we nog wat gelopen voordat het ging regenen. Vannacht heeft Ton heerlijk geslapen voor zijn doen. Hij spreekt al weer optimistisch van: terug naar normaal. Hij heeft dan ook de hele dag in pyjama doorgebracht. Ik probeer nog steeds orde te brengen in mijn achterstallige chaos, maar dat lukt niet erg. De tijd glipt door de vingers met al die kleine dingen die de zorg voor Ton met zich brengen. Hij vraagt veel aandacht en aanwezigheid, dus ik heb aardig wat postzegels afgeweekt in de tussentijd. Dat is weer iets. Verder deed ik een paar boodschapjes, en het is al weer bijna middernacht. Afvallen lukt niet, op peil blijven ook al niet. Morgen beter.
1 november 2009. De schrik slaat je om het hart: alweer november, en nog niets gedaan dit jaar... Maar vanmorgen had Ton dienst in Zeist en ik heb daarna een stukje kerkgeschiedenis mogen doorgeven. Vannacht ging ik om half vier naar bed, en toen was Ton nog wakker, en hij wilde nog een uur minstens praten. We hebben dus heel weinig geslapen. Vanmiddag kwam de man met de twee hamers. 'k Had nog gedacht even naar Vianen te gaan, waar de kindertjes hun verjaardag vieren, en waar ik alle dierbaren zou kunnen zien, maar dat ging niet. Ton had pijn in de rug en wilde niet alleen zijn. We hebben verder niets meer gedaan. De dienst staat ook nog niet op het net, maar dat komt, Deo Volente, morgen wel.
31 october 2009. Hervormingsdag! We zijn heel de dag bezig geweest met de voorbereidingen voor morgen. De techniek laat ons behoorlijk in de steek. Dat je een apparaat nu niet een stel foto's in de gewenste volgorde kunt laten afspelen, dat is om iets van te krijgen... En nergens in de handleiding enige uitleg. Op de site van de maker ook niet. Nu ja, Ton slaapt, en ik probeer ook nog een paar uurtjes.
30 october 2009. Ton heeft nog even gelopen op Hoog Catharijne. Maar het duurde lang voordat hij er aan toe was om de boze buitenwereld te verkennen. Vanavond heb ik hard gewerkt, maar of het iets uithaalt? We hebben zo'n gebrek aan tijd, en er moet nog zo veel...
29 october 2009. Hard gewerkt allebei. En naar Daniël en Ineke, die ons weer stevig onder handen hebben genomen. Ton had zomaar eens lekker geslapen. Ik heb een koopje gehaald in de stad en een kabeltje gesoldeerd, zodat Ton nu ook beneden naar CD's kan luisteren.
28 october 2009. Dat Ton vannacht zegge en schrijve één uur heeft geslapen,
maakt hem niet minder blij met zijn jarige kwartetje!
Het is een bijzondere dag: nu is
de helft van onze kleinkinderen jarig! Jawel! Cathy wordt 11 en Tisha, Carlos en
Alessandra worden 10 jaar. Dat jullie maar een heel gelukkig, gezegend en gezond
jaar mogen hebben, mooie meiden van me! En onze oudste kleinzoon natuurlijk net
zo goed... ;-)
Vanmiddag zijn we een uurtje op verjaarsbezoek geweest, en we vonden het enig onze kleinkinderen weer eens van dichtbij te zien. Om de een of andere reden waren we doodmoe toen we thuis waren, maar in Vianen heeft Ton wel nog wat gelopen, dus dat kwam goed uit. We hebben beiden wat gelegen na het eten, maar Ton maakte zich al weer zorgen over de dienst van zondag. Ik had hoofdpijn, en kon pas na drie perenijsjes een beetje denken. Intussen is het bijna een uur, en ik heb nog haast niets gedaan. Jammer dan, soms gaat dat niet meer.
27 october 2009. Vannacht was voor beiden sub-optimaal. Vanmorgen hadden we dan ook de grootste moeite om op gang te komen. Gelukkig hadden we geen externe verplichtingen. Vanmiddag heeft Ton lekker gestudeerd, en ik mocht boodschappen doen. Vanavond heb ik achterstallig onderhoud gepleegd aan het invoeren van de financiën, dat is weer bij, en de liturgie voor zondag staat grotendeels in de PC.
26 october 2009. Mijn nacht viel mee, die van Ton viel hem tegen. Kan gebeuren. We hadden wat moeite om op tijd klaar te zijn voor de fysiotherapie om 12 uur. Ton had al een paar dagen niet gelopen, en dat was te merken. Vanmiddag kwam ook de oedeemfysiotherapeute, een kliniek moest nog bellen, dus we hadden een dagje medisch, voordat we tegen vijf uur nog eventjes konden gaan lopen. Toen was het wel droog. Toen we weggingen, althans. Vanavond heeft Ton beneden wat zitten studeren, en ik heb getracht de dienst op het net te zetten. Onze jongste maakt het goed, zei ze, alleen erg moe. Daar weten wij ook een en ander van. Ik heb wel een paar bladzijden HP gelezen. ;-D ... En ik vergeet iedere keer de was. Die is nu natuurlijk weer gekreukeld... overhemden en dergelijke. Alzheimer bright is ook lastig! En afvallen wil helemaal niet op dit moment.
25 october 2009. Kwart voor zes ging de wekker. Of een uurtje later. De trein ging al om 8 uur 23, en dat is wel vroeg voor ons, ouwetjes. ;-) Ton vond dat hij een slechte nacht had gehad. Dat was maar af en toe te merken onder de dienst. Men was enthousiast, en terecht. We waren wel met een dozijn mensen, en natuurlijk met een gros engelen. ;-) Ton was té moe om nog met lieve vrienden mee te gaan, hetgeen hij anders graag doet, en eigenlijk had hij aangegeven dat hij het wel graag wilde. Maar hij kon niet meer. Ook de tentoonstelling in het Valckhof heeft hij noodgedwongen laten lopen. Heel jammer! Die is bijzonder! Het wordt ook weer een drukke week, dus het moet maar zo. De dienst staat nog niet op internet. Komt nog. Ik deug niet. Maar van Harry Potter heb ik nu wel in de trein de rest van de woordjes opgezocht. Ton dook meteen het bed in, zodra we thuis waren. Ik dacht dat ik nog achter de PC behoorde te zitten, maar ik heb er niets nuttigs kunnen doen. Uiteindelijk ging ik ook maar liggen, alleen wilde Ton toen net een pepermuntje. En eten. En zo. En vanavond liep alles mis, dus ik laat het maar verder.
24 october 2009. Een lange dag. Gelukkig duurt de nacht een beetje langer dan anders. Maar we moeten wel vroeg op. Vandaag bleek dat de liturgie nog moest worden aangepast. Ton was erg moe van de nacht, dus hij sliep vanmiddag toen Wout kwam met de zozeer door mij begeerde delen van Harry Potter in het Spaans. Nu heb ik de meeste delen, maar nog niet allemaal. Voorlopig kan ik mijn Spaans nog bijspijkeren. Na de operatie ben ik begonnen om alle woorden van het eerste deel op te zoeken, voorzover ik ze niet kende, en zo dat later een (klein)kind met enige beheersing van het Spaans het ook kan lezen. Nog één hoofdstuk. Ik kom er haast niet meer aan toe, want er is weinig tijd meer voor me om eens een uurtje te liggen overdag. Nu moet ik verder met printen van de dienst. Morgen mag Ton in Nijmegen voorgaan. Of liever: straks.
23 october 2009. Ton heeft kennelijk een hard hoofd, want na de behandeling door Daniël is hij weer wat opgeleefd. Vandaag heeft hij echter lekker zielig gedaan, en dus 'hoefde' hij niet naar buiten om te lopen. Hij heeft lekker rustig zitten werken aan de preek voor zondag, maar natuurlijk moet hij het morgen wel inhalen, dat lopen. Jammer, het was best aangenaam weer vandaag. Relatief dan. Ton zag aan me dat ik wat beter was. Ik denk dat Ineke, door het opkrikken van mijn schildklier, het mechanisme weer wat heeft gesmeerd. Ik heb iets meer gedaan vandaag, zij het dat er niet meer dan drie stuks van mijn lijstje gelukt zijn. Er stonden er wel tien op. En hoewel het nu middernacht is, bedenk ik opeens dat er nog was buiten hangt. Die hoefde vanmorgen alleen na te drogen in de zon. Nu zal ik een en ander wel weer anders moeten nadrogen... Nog steeds verkouden, dus ik zoek eerst maar een shawl.
22 october 2009. Vannacht gleed Ton van zijn legerstede, en hij kwam heel vervelend terecht. Hij knalde met zijn hoofd op de harde grond, dus dat was een bloederige bedoening. Achteraf is het een klein schaafwondje. Maar bij het ontbijt was hij licht in het hoofd, en wat naar in de maagstreek, dus een lichte hersenschudding zat er wel in. Gelukkig konden we vanmiddag weer bij Daniël en Ineke terecht, die ons beiden een flinke duw in de goede richting hebben gegeven, Deo adiuvante, natuurlijk. Vanavond heeft Ton aardig wat kunnen doen aan de dienst. En ik dus vannacht. Het is vier uur, ik ga slapen. Niet bellen, morgenochtend!!!!
21 october 2009. Ton wandelde vanmiddag maar eens alleen. Een half uur deed
hij over het rondje voor het huis, maar wel over de wal! Gelukkig zijn Ineke en
Daniël terug, en morgen mogen we komen...
20 october 2009. Ik ben en blijf snipverkouden, er komt niets zinnigs uit. Het spijt me. Tot betere tijden.
17 october 2009. Dat vertrouwen dat vandaag alles beter zou worden was lichtelijk misplaatst. De nieuwe laserprinter CLP-315 bleek niet meer dan 468 bladzijden te printen met z'n zwarte toner. Sommige bladzijden werden dus wat bleekjes. En ik moest een nieuwe toner hebben. Bovendien ben ik snipverkouden. Dat wordt niet zingen morgen. Ton was ook al aangedaan in de keel, dus kennelijk heeft gister iemand ons beiden omhelsd die dat niet had moeten doen. Dat moet op dit moment gewoon ook niemand doen!!! Ik ben post kwijt, de printer wilde op een gegeven moment niet verder: de b-kant van het papier moet koud en plat zijn. Dan de Canon maar, ach, die had ook zijn kuren. Daar speelt de duvel dan mee. :-( De laatste 40 velletjes dus stuk voor stuk geprint. Alles komt klaar. Alleen wordt de nacht nog weer korter.
16 october 2009. Een lastige dag. Die begon redelijk vroeg, omdat we om kwart over tien in de kerk wilden zijn i.v.m. een begrafenis. De kapel was inderdaad overvol, dus het was goed dat we vroeg waren. Maar het duurde ook nogal lang, en Ton kreeg moeite me het zitten op de harde stoelen. Hij werd er letterlijk niet goed van. Dus gingen we direct na afloop weg, en toen we bijna thuis waren kreeg de rolstoel een lekke band, zodat Ton nog een stukje lopen moest. Dat was dan ook het enige dat hij vandaag gelopen heeft. Terwijl hij het bed inkroop, bracht ik de rolstoel naar de fietsenmaker, en ging ik naar Pipoos voor de was die ik nodig had om de Paaskaars bij te werken. Dat lukte, en na nog wat boodschapjes kon ik de rolstoel ophalen. 16 euro 75, bedankt Utrecht dat de straten zo slecht veegt! Daarna ging ik naar de kerk. Tonio had aangekondigd om 6 uur te zullen komen, dus ik zorgde dat ik net op tijd thuis was. De lieverd kwam de verjaardag van zijn grootvader vieren. Alleen had ik de gebakjes vergeten mee te nemen uit de stad. De kaars was af. Maar ik had nog steeds niet alle gegevens voor de liturgie, er was verwarring over lezingen, de musici hadden hun huiswerk niet gedaan, en door een reeks misverstanden kwam ik er om half elf, <lelijke gedachten aan> terwijl de printer al lustig stond te printen, dat nu de gegevens er wel waren. </lelijke gedachten uit> Het betekende nog weer een uurtje passen en meten. Ik hoefde het toen geprinte niet weg te gooien, maar met de andere printer gaat er een regeltje overheen op die bladzij. Ton zit braaf te lezen, dus daar heb ik geen last van. Gister had ik ook nog kortsluiting veroorzaakt in de grote lamp beneden, en dat is een ingewikkeld ding dus die moet er af voordat ik dat kan herstellen. Volgende week een sterke man in de buurt? En natuurlijk ging er net iets mis met printen... ach ja. Morgen wordt alles beter. Vast.
15 october 2009. Ton had 6 uurtjes geslapen, en was dus vroeg op. Voor mij veel te vroeg. Hij wilde met de dag beginnen en dus deden we dat. Omdat hij laat fysiotherapie had, deed hij voor die tijd nog een dutje. Ik was met de liturgie voor zondag bezig, en wachtte op data. Die heb ik nu nog niet, en het is midden in de nacht. Balen. Het schiet niet op. Bovendien kan ik de was niet vinden waarmee ik de Paaskaars moet opkalefateren. Dit is echt rampzalig. Vanavond moest nog iemand komen kijken of ik het allemaal wel goed gedaan had. Kostte weer veel tijd en energie. Ik stop maar even met het bestaan.
14 october 2009. Ton heeft voor zijn doen goed geslapen. Het gewicht was wel omhoog. Ik zat vrijwel heel de dag achter de computer, en daarvan maakte Ton misbruik door lekker in Pyjama te blijven zitten studeren. Met moeite kreeg ik hem aan het eind van de middag nog even naar buiten om zijn pasjes te zetten. Een uur, dus tijd om ons allebei naar bed te jagen.
13 october 2009. Tons slaappatroon gaat van kwaad tot erger. Maar ja, om 12 uur moest hij toch naar fysiotherapie. Daarna was hij ook helemaal gesloopt, er is vandaag niets meer gekomen van lopen. Kwam me goed uit, want toen ik de computer probeerde op te starten, lukte dat niet. Uiteindelijk had Joop de juiste suggestie, nadat ik allerlei slimme dingen zelf had geprobeerd. In het BIOS bleken de SATA-schijven primair te staan, terwijl dat de IDE-schijven hadden moeten zijn. Na een hotfix van gister had ik de PC uitgezet, maar aan het bios heb ik niet gezeten. Wie of wat dan wel? Nu ja, het heeft veel tijd gekost, die ik heel anders had moeten gebruiken. Bovendien wilde Ton vanavond niet met Wil naar de film: hij zou toch maar inslapen, dus was ik de avond ook nog kwijt. Nu is het half twee, en ik ben te moe om iets zinnigs te doen. Morgen beter.
12 october 2009. Na een superslechte nacht heeft Ton vanmorgen wat kunnen slapen. De masseuse kwam vanmiddag relatief vroeg, maar dat betekende wel dat we daarna een rondje konden wandelen. Alleen... toen ging net de telefoon, en daarna nog eens, en vervolgens kwam er een hoosbui... kortom: kwart over vijf liepen we een rondje voor het huis. Niet snel, maar wel alleen met de stok, en zonder de rolstoel. Die hebben we vanavond laat nog wel meegenomen. Toen liep Ton niet zo best, maar al met al kwam hij wel aan de 1500. Van mijn lijstje voor vandaag heb ik 5 dingen kunnen afstrepen, er staan er nog 13.
11 october 2009. Vanmorgen mocht ik vroeg op voor een dienst in Zeist. Die was heel feestelijk. Ton had best mee gewild, al had hij nog liever de dienst in de Pieterskerk bijgewoond, maar aangezien hij heel de nacht had liggen hanewaken, en pas om 5 uur insliep, zag hij dat niet zitten. Ook vanmiddag kwam hij niet op dreef, pas om kwart over vijf was hij zover dat hij een kort rondje kon lopen voor het huis. Natuurlijk was de zon toen net uitverkocht. Vanavond heeft het trouwens nog geonweerd. Ton moedigde me aan foto's te maken op het dak, maar ik kon de kleuren niet natuurgetrouw krijgen. Later bekeken we samen een en ander op de TV, dat kabeltje weten we nu ook te gebruiken, maar voor Ton voegt het niets toe. Dus laat maar. Ik heb de dienst vanmiddag op het net gezet. Vanavond geprut met de PC, niet opgeschoten. Laten we maar gaan slapen, het is bijna morgen.
10 october 2009. Na een superslechte nacht heeft Ton de morgen verslapen. De buurvrouw bood aan boodschappen met me te doen, dat was erg prettig, en Ton was wakker tegen de tijd dat ik om half twee terug was. Aan het eind van de middag wilde hij wel wandelen, maar hij voelde zich gedrogeerd, door het nieuwe medicijn, dat de jeuk en de onrust van de nacht moest dempen, maar ze juist extra opriep. Daarvoor waren we wel gewaarschuwd als mogelijkheid. Uit het bloedonderzoek van donderdag was niets bijzonders gekomen, heel attent dat we gister een mailtje kregen. Ton heeft, vanwege het weer, op HC gewandeld, maar na koffie met appelbol kon hij niets meer. Hij was gevloerd. Dat krijg je met suiker! Morgen ga ik weer heel serieus dieten, dus ik heb naast Tons appelbol een superzoet en heerlijk roze gebakje van Smolders laten neerzetten. En ik heb er van genoten. Dat was de laatste tot kerst. Dus tik mij op de vingers, als ik dat vergeet! Ik woog vanmorgen weer 71,6 en dat was 10,6 meer dan ik nu had willen wegen. Mijn HB zal nu redelijk zijn, dus ik stop ook maar met de port. Waarvan acte.
9 october 2009. Ton moest vroeger dan anders naar fysiotherapie. Ik probeerde intussen naar de apotheek te gaan met het recept van gister. De afspraak was dat ik Ton terug naar huis zou brengen. Hij was net klaar en zat nog aan de koffie die hem was ingeschonken daar. Vervolgens hebben we via een omweg de terugtocht ondernomen, waarbij Ton zelf zeker zijn 2000 stapjes heeft gezet. Het was nog mooi weer. Na een boterham is hij gaan liggen. Vanavond kreeg Tjitske nog wat computerles, ze heeft haar eigen nieuwe printer onder toezicht geïnstalleerd. En nog zo het een en ander. Want nu ze ook nog een kleinzoon heeft, wil ze wel iets meer kunnen op het rekentuig. Dus was ik om elf uur thuis, toen begon het net te hozen. In feite is het al morgen, maar ik moet toch echt nog iets doen aan de dienst. Ton heeft zitten wachten vanavond op iemand die een pakje zou ophalen, maar die heeft hij niet gehoord.
8 october 2009. Het was nog wat haasten vanmorgen om op tijd in het
ziekenhuis te zijn, maar toen we er eenmaal waren, konden we rustig uitpuffen:
eerst ruim een kwartier in de rij voor het loket om ons aan te melden, en daarna
minstens zo lang in afwachting van de arts. Maar die nam dan ook drie kwartier
de tijd om echt naar Ton te luisteren. Dat helpt meer dan drie potten
medicijnen. Zelfs als het de goede zijn. Een heerlijke arts! Ton moest nog wat
bloed offeren op het altaar van de wetenschap, en daarna had hij wel behoefte
aan koffie met. Ik was vanmorgen geschrokken van wat de weegschaal aangaf, dus
ik deed het braaf met koffie zonder, maar later op de dag heb ik me er niets
meer van aangetrokken. Helaas. Maar dat zie ik morgen dan wel. We waren om kwart
over drie thuis, en Ton was helemaal op. Hij is uiteindelijk maar naar bed
gegaan met een thermosfles thee. Ik ging naar Amsterdam, maar met treinen met
vertraging, en bussen die voor mijn neus weggingen schoot het niet op, dus ik
was er ook pas tegen half zes.
Het was reuze
gezellig, en de jarige was heel gelukkig met zijn familie en met de attente
cadeaux. Het feest komt nog, maar hij kan overal een feest van maken, samen met
Parel natuurlijk. Trots liet hij de machinekamer van de Vlieland zien, die was
indrukwekkend ontruimd, en haast herkenbaar in de oude staat. Jammer dat er geen
subsidiepot is om dit stuk antiek voor de eeuwigheid te bewaren. Tegen half
negen was ik weer thuis en even later had Ton zijn soep en avondeten. Maar het
was toch 10 uur voor ik achter de PC plaats nam. Tja...
7 october 2009. Vanmorgen wat gerommeld, de dag begon wat ongelukkig, want
toen het SMS-je kwam met Tons medicatie, schrok ik wakker, en pakte het
mobieltje zo ongelukkig op, dat het uit het hoesje glipte en mijn tand door mijn
lip probeerde te boren. Dus begon ik met een waterijsje de dag. Ton had om vijf
uur niet meer het bed kunnen houden, hij was al vanaf 4 uur wakker, en was naar
beneden gegaan. Dus hij wilde wel ontbijten, terwijl ik alleen maar terug wilde
kruipen onder de dekens en de kussens en ver weg van het licht. Nu ja, voordat
we ontbeten hadden was het toch al net zo vroeg, zal ik maar zeggen, en toen
wilde Ton wel slapen. Ik heb wat opgeruimd op mijn kamer, daarna beneden, waar
ik zelfs heb gezogen, want we verwachtten bezoek. Toen mijn lief wakker was,
wilde hij wel gaan wandelen, want dat was wel erg nodig, nu de medicatie minder
wordt en het gewicht dus dreigt op te lopen. We werden verrast met een
regenbuitje, maar toen waren we bijna thuis. Ton haalde het laatste stuk toch
niet lopend. Vanmiddag kwamen Kees en Maja, Tons zwager en schoonzus, en bij
dien ook de mijne intussen. :-) Daarna boodschappen, want morgen loopt het
misschien niet zo dat ik boodschappen kan doen met de buren. Ik had de rolstoel
mij me, en die verleende goede diensten. 7 uur thuis, dus dan wil je wel
opschieten. Alleen het laatste beetje soep bleek opeens niet goed meer. Voordat
je dan nieuwe hebt gemaakt... Kortom: om 10 uur kon ik aanschuiven achter de PC,
maar gelukkig, het grootste deel van de liturgie voor zondag staat er nu in. Er
moeten nog 2 of 3 liederen nieuw worden getikt, ik heb ze zelfs niet als
midi-file.
Morgenochtend naar Nieuwegein, naar de
cardioloog, en als het nog lukt daarna naar onze schoonzoon René, die zijn verjaardag
met de oudere garde wilde delen. Het komt wel in het
weekend... Van harte, jongen!
6 october 2009. Ton sliep wat minder goed, en was nogal wat zwaarder, dus vandaag hebben we, ondanks het feit dat hij naar fysiotherapie is geweest, toch nog maar een rondje van 1200 gelopen. Het begon net te regenen voor we thuis kwamen, maar niet zo, dat we konden constateren of wat Betty ooit 'het oude vod' noemde en dat ik chemisch gereinigd had, nog waterdicht was. Spatwaterdicht, zo te zien. Ton is in het algemeen wat beter, vind ik. Zelf ben ik moe naar lichaam en ziel, en heb niets nuttigs gedaan. Behalve een oud wiel uitvinden. :-(
5 october 2009. Ton genoot van de nacht, ik wat minder, want anders werd ik
maar een keer of vier wakker van hem...
Maakt niet uit. Het gewicht van mijn lief stelde hem zeer tevreden, en innig
vergenoegd dommelde hij na het ontbijt weer in, al was hij echt van plan zich
'over vijf minuten' te gaan scheren. Parel zou komen helpen opruimen, en de dame
die de lymfe-drainage verzorgt kwam ook nog.
4 october 2009. We ontwaakten na een zeer redelijke nacht in een zonnige
kamer. En dat na alle sombere weersvoorspellingen! Maar onderweg naar de kerk
kregen we toch nog dat buitje.
Het was een feestelijke dienst die klonk als
een klok, zowel door het aandeel van Ton, die interessant en goed verstaanbaar
was, als door het kunstzinnige aandeel van Egbert van Goor, de organist, die
Bach liet dansen, en de finale d' orgues deed jubelen. Zo kun je de week weer
aan.
Wat een voorrecht dat we het zo mochten vieren.
In Utrecht heeft Ton nog vrolijk een deel van HC doorkruist achter de
rolstoel, en het laatste stuk naar huis vanaf de Springweg via de Walsteeg. Zeer
tevredenstellend dus! Hij vierde deze mooie dag door in zijn eigen bed te
stappen, in de hoop op nog meer zegen. Nu werd alles weer normaal.
3 october 2009. Een bijzondere dag: het is 55 jaar geleden dat Ton predikant
werd. Een voorrecht dus ook dat hij dat morgen mag vieren met een kerkdienst!
Jammer genoeg kon hij vannacht niet slapen, maar hij haalt dat nu, na het
ontbijt, in. Lekker in zijn eigen bed. Bel vandaag maar niet. Morgen zijn
felicitaties natuurlijk welkom... al zal mijn lief wel moe zijn. Wie om half elf
aan de Pelsterstraat 43 verschijnt, daar waar niets boven gaat, is natuurlijk
ook zeer welkom, maar dat zal wel alleen de gemeente zelf zijn. Nu weer verder
met ritselen, regelen, opruimen.
Vanavond had Ton wat last van lawaaierige
buren in de stilte coupé. Eerst een koppel dat tot Meppel zat te snateren,
waarbij zij veel indruk op hem probeerde te maken, en dus extra nadruk legde op
al wat ze wist van computers... En daarna kwamen er conducteurs zitten. Die
waren ook al zo opgewonden bezig de dag door te nemen. Ton vond er iets
creatiefs op, en schermde de oren af, terwijl hij zelf half luid zijn dienst
ging scanderen, zodat hij de klemtónen goed kon vinden en onderstrepen.
Nu ja, vanaf
Amstersfoort tot Meppel was ík degene die zich ergerde, want Ton dacht heel diep
na over de oneindige mysteries van het leven achter gesloten oogleden. Zo gaat
dat wel eens.
Vreemd, overal word je geholpen, wanneer je met rolstoel, man
en bagage klungelt, maar in Groningen kwamen ze engelen tekort.
Desondanks
kwamen we netjes in het hotel aan, wel heeft Ton en aantal stukjes gekopen, waar
de weg omhoog ging.
We hebben een andere kamer, waarbij we nog een extra
trap op moesten, en helaas heeft deze kamer niet die heerlijke stoeltjes, waar
je zo lekker in kunt zitten, wel heel stijlvolle showdingetjes, waar je niet
langer dan vijf minuten op wilt verblijven. Voor Ton is er echter wel een mooie
schrijfnis, met goed licht, en daar zit hij nu heel gelukkig alle keurig
geprinte tekst te ver....., zodat de mensen morgen weer een andere tekst hebben
dan hij. Ach, als het hem gelukkig maakt!
Hij heeft een kopje thee, en ik heb
wat decaf gemaakt voor mezelf, en aanstonds ga ik de jacuzzi eens proberen.
Alleen die handleiding... Die zie ik nog niet. Dat wordt uitproberen.
Het resultaat
was zo lawaaierig, dat ik in verband met andere hotelgasten maar stopte, maar
het lijkt wel erg leuk.
2 october 2009. Gister en vandaag hebben we hard gewerkt aan Tons dienst van aanstaande zondag. Vanmiddag gingen ik met een dochter mee naar Amsterdam om de uitslag van de laatste MRI te horen. Er zit iets dat waarschijnlijk goed van aard is, en er werd nog een echo aangeraden. Die kon vanmiddag nog gebeuren, en daar kwam niets uit. Vrijspraak wegens gebrek aan bewijs, is dat in de juristerij. Het was beter dan gevreesd, en minder dan gehoopt. Niet echt een bevredigend eind van een half jaar gekmakende spanning. Over 9 maanden worden de onderzoeken herhaald. Ton sliep toen we vanmiddag weggingen, en toen ik thuis kwam aan het eind van de middag had zoonlief juist een kopje thee voor Papa gezet. Die had zich opeens toch een beetje eenzaam en hulpeloos gevoeld, toen ik zo lang weg bleef. Nu maar hopen dat hij vannacht slaapt, want de komende twee dagen hebben een ander rithme. Maar dat stimuleert natuurlijk ook wel weer. Het gaat vast goed.
30 september 2009. De trouwdag van mijn ouders, nog maar 73 jaar geleden. Ik
móét dus wel boven de veertig zijn... ;-D
Een rommelige dag, ik heb er het land aan dat ik nu 70 kg weeg, 5 kg meer dan na
het ziekenhuis, en ik heb mezelf 'dus' getrakteerd op lekkers. Ton heeft
vanmiddag geslapen, omdat hij dat vannacht niet kon. Ik heb inmiddels aan zijn
dienst getikt. Er is veel werk aan zo'n dienst. En ik heb de avond verlummeld.
Schande. Ik ben gewoon moe en ik heb nergens zin in. Vandaar. Morgen beter, hoop
ik. In elk geval zijn we weer een eind opgeschoten met de dienst. Ton
probeert althans een (eerste) deel van de nacht in zijn eigen bed te slapen. Wie
weet...
29 september 2009. Een wat rommelige dag, Ton had fysiotherapie, ik heb voornamelijk getikt aan zijn dienst voor zondag. Vanavond ging hij met Wil naar de film, en dat was wel even lekker rustig: alleen thuis. Over een paar jaar zal ik het misschien vreselijk vinden, maar nu kon ik even doorwerken. En zo is het toch laat geworden...
28 september 2009. Ton had een nacht waarin hij vreselijk werd geplaagd door jeuk, ondanks het feit dat ik hem voor het slapengaan helemaal had ingesmeerd met het zalfje van de huisarts. Of misschien dankzij... Pas om 6 uur viel hij in slaap, nadat ik hem kiwi had gevoerd. Hij had liever een flinke homp kaas gehad. Helaas was hij om 9 uur al weer wakker, terwijl we vanmorgen geen verplichtingen buitenshuis hadden, dus ik had gehoopt eens lekker bij te slapen. Niet dus. In de middag kwam de oedeemtherapeute, en de fysiotherapeut kwam toekijken. Hij vond het maar bar ingewikkeld. Voordien had ik Ton nog even het huis uitgejaagd, i.v.m. de voorspelde regen. Meer dan een rondje voor het huis zat er niet in. Hij had ook helemaal geen zin, want hij was moe. Hé, ik ook!
27 september 2009. De nacht viel voor Ton erg slecht. Kerkgang zat er dus tot zijn spijt niet in. Ik moest / mocht om één uur richting Amsterdam, om voor te gaan bij de Charismaatjes. Het was een feestelijke dienst, waarin ik maar een kleine rol speelde, maar je hebt er niet minder voorbereiding aan. Omdat ik nog geen geld op de Chipkaart had staan ben ik gaan lopen, dat is heen en terug toch anderhalf uur. Goed voor het lichaam, maar na afloop ben ik aan de zoetigheid begonnen, en dat vertaalde zich de volgende morgen naar meer, ondanks het lopen. Tja. Ik was pas om half acht thuis, schoot niet op, ik was geloof ik een beetje moe. Dus eten was ook niet vroeg. Ton heeft kort TV gekeken, maar hij vindt er tegenwoordig zelden meer 'iets aan'. Later heb ik nog getikt voor zijn dienst in Groningue op dierendag. En mijn eigen dienst op het web gezet. Toen was het alweer 2 uur. Zo gaat dat.
26 september 2009. Weinig nieuws. Ton valt niet verder af, tot zijn spijt.
Maar hij is wel in bad geweest, en dat is een hele klus tegenwoordig. Kost het
normaal al 2 uur, als we haast hebben, voordat hij heeft gegeten, is gewassen,
geschoren en aangekleed, vandaag hadden we geloof ik 3 1/2 uur nodig. Verder
waren er wassen te doen, sloeg de centrifuge vast van de wasmachine, zodat de
laatste was pas bij donker naar buiten ging, boodschappen, haar wassen, kortom:
het is bijna 10 uur, en ik kom eindelijk aan mijn werk toe. Maar nu zit ik ook
wel rustig... Ton sudoku't.
Ergens na elf uur zijn we nog een rondje gaan lopen
voor het huis. Hoewel Ton erg wankel op de benen staat, liepen we het stuk
achter elkaar. Dat is ook wel eens anders geweest! Nu maar hopen dat hij met
warme melk en honing kan doorslapen. Het is kwart over een inmiddels, en ik val
om van de slaap, maar er moeten nog wat blaadjes geprint worden.
25 september 2009. Veel slaap was er vannacht niet voor mijn lief. Ik was ook een aantal keren wakker, en toen ik in de vroege morgen dacht: jammer, ik kan niet meer slapen, laat ik maar aan het Onze Vader beginnen, werd mij zand in de ogen gestrooid. Om tien uur werd ik wakker gebeld door Frater Willibrordus, die alle kinderen laat groeten, en nu is verhuisd naar het Fraterhuis aan de Schorteldoeksesteeg in De Bilt. Hij zag er stralend gezond uit, maar was snip-verkouden, en hoopt binnenkort aan een hartklep geopereerd te worden. Op het landgoed Oostbroek heeft hij al een nieuwe vlindertuin gevonden, dus hij is helemaal gelukkig. Dankzij zijn wakker maken waren we nog net op tijd klaar voor Tons fysiotherapie, en ik ging in een lang warm bad liggen, in de hoop dat de pijn in mijn rug over zou gaan. Niet dus. Vandaag maar even niet achter de rolstoel. Maar boodschappen moet ik wel gaan doen. Wat is het toch een luxe dat ik anders een keer in de week een kar vol kan gooien, en dat de buren die thuis brengen, met mij er bij... We hebben veel lieve mensen om ons heen. Tons gewicht wil niet meer echt afnemen, terwijl hij er nog wel een paar kilootjes af wil hebben. In elk geval het vocht uit de buik. Verder ziet de huid er uit alsof hij vochttekort heeft. Het is ook altijd wat...
24 september 2009. Ton heeft een goed deel van de dag verslapen, zo moe was hij. Maar aan het eind van de middag zijn we nog naar buiten gegaan. Hij heeft zijn 2000 pasjes wel ongeveer gelopen, min of meer achter elkaar, met twee keer een praatje met aardige dames. Eentje woont in een huis uit 1314. Ze zag ons bescheiden nieuwsgierig wezen. Grappig. Het laatste stukje naar huis moest ik toch wel duwen, en eigenlijk was mij dat ook nog te veel na gisteren. Toen ben ik maar een uurtje gaan liggen na het eten, en al met al kwam ik niet echt toe aan werken voordat Ton naar bed ging. Intussen is het kwart voor drie, maar ik heb nu wel eens lekker aan een stuk door kunnen werken, en dat voelt prettig. Morgen gaan we wel verder.
23 september 2009. Hoewel hij me vannacht een uur bezig hield, vond manlief
dat hij lekker had geslapen. Om één uur had hij zijn ontbijt dan ook al op.
Hij vroeg belet bij Laetitia, in jeugdige overmoed vermoedende dat het wel zou
lukken daar te komen. En ja hoor, om iets over half vijf waren we er ook al.
;-)
Charlotte en Pieter verwelkomden ons enthousiast, en Laetitia deed het iets
rustiger maar niet minder welgemeend. Pieter hield zijn grootvader een uurtje
bezig, en Charlotte leerde het knopen van veters. Intussen probeerde Laetitia
ons allerlei te vertellen, en even later ook Barend. Een quadrafonisch gebeuren
dus. Maar Ton heeft het een uurtje uitgehouden. Zelfs meer, want de tocht van
Tisbe naar de voordeur was op de wijze van Vondel. (Verbum sapientibus) De pillen, die
genomen moesten worden, misten hun uitwerking niet, maar we waren om 5 voor
zeven bij het gemeentehuis, en daar kon Ton nog even gebruik maken van de
faciliteiten voor de bewoners van Houten. Ze gingen daardoor wel tien minuten
later dicht dan de bedoeling was. Er was weer een engel die de rolstoel fluks de
trap voor ons opdroeg naar het perron, gelukkig maar, want ik had intussen wel
buikpijn, al hadden Ton en ik het lopen achter de rolstoel netjes verdeeld.
Kortom: dit uitje lag eigenlijk nog een beetje voorbij onze grenzen, we hebben
de rest van de avond verslapen. Nu ligt Ton netjes toegedekt, en ik ga
ook.
22 september 2009. Ton meende vrijwel heel de nacht niet te hebben geslapen. In elk geval was hij op tijd wakker om zich tijdig klaar te hebben voor de fysiotherapeut. Hij was tevreden, want zijn gewicht was net onder de 62 kg. Ik was ontevreden, want het mijne komt maar niet onder de 68,7. In elk geval kon ik nog net op tijd bij de gynaecoloog zijn, die mij vertelde dat het mooi geheeld was, dat de hechtingen nog zeer aanwezig waren, en dat ik nu heel langzaam aan de dingen weer mocht oppakken, mits ik goed naar mijn lichaam luister en niet doe wat zwaar valt. Juist. Maar mijn bloedgehalte is nu redelijk, dat is vanmiddag nog geprikt, en de uitslag kon ik om drie uur vernemen. Om kwart voor vier gingen Ton en ik, genietend van het mooie weer, nog een rondje van 2000 doen, en daar deden we ruim een uur over, we hebben maar tien minuten gerust, halverwege. Nu moet ik gaan liggen, en dan kan ik vanavond wel weer iets zinnigs doen. Hoop ik.
21 september 2009. Van de laatste zomerdag hebben we niet zo genoten als we wel wilden: Ton had een superslechte nacht, last van het hart etc. Dus sliep hij vanmorgen eindelijk. Dat betekende ontbijt om een uur. We waren net met alles klaar toen om half vier de nieuwe therapeute aanbelde. Ze had interessante ideeën over drainage van het vocht in Tons buik, en liet mij ook zien en voelen hoe het moest. Het was vast niet de bedoeling, maar daarna stagneerde het afwateren. We zullen morgen zien wat het gewicht is. Vanmorgen was het voor het eerst in een dag of tien weer omhoog gegaan. Tja. Op dit moment lig ik zwaar onder de aanval van muggen, dus ik stop snel. Vanavond hebben we nog een rondje van 1200 pas gelopen in iets meer dan een half uur. Daar deden we een maand geleden drie of vier keer zo lang over. :-)
20 september 2009. Ton sliep vannacht best goed voor zijn doen. Ik wat later en wat langer, ik was doodop. Dus om 11 uur keerde ik tot leven, keken we op de weegschaal, Ton met vreugde, en om 12 uur ontbeten we, en om 5 uur was Ton zo ver dat we wat konden lopen. Dat had Parel intussen ook gedaan: de Dam tot Dam-loop. Klik daar even op deelnemernummer 14577 en je kunt het hele verloop volgen. Wanneer je weet dat ze gewoon ziek was, is het verbazend zo goed als ze het heeft gedaan. Ton heeft vanavond wat TV gekeken, en ik probeerde de foto's van gister te verwerken. Dat kost meer tijd dan ik heb.
19 september 2009. Vanmorgen ging de wekker om 6 uur, maar we hadden de nacht
al in verschillende parten opgedeeld helaas. Zes uur was nodig, want de Valys
zou ons om half negen ophalen, maar we moesten wel om kwart over acht klaar
zitten. En dan heb je die tijd nodig. We wilden om kwart over tien in Rotterdam
zijn, want daar vierde Philippe Bär zijn vijftig jarig priesterjubileum. En al
hadden we een plaats toegewezen gekregen in een vak, het zou zeker druk worden,
en Ton wilde wel een beetje uitgerust zijn voor de dienst om elf uur begon. Dat
was hij. De kerk was nog dicht toen we arriveerden, maar de pastor loci liet ons
er al snel in, allervriendelijkst, en omdat we de rolstoel mee hadden werden we
in een ruimte terzijde van het altaar geplaatst, waar nog iemand met een
rolstoel zou komen.
Om tien
over tien kwam de jubilaris de kerk binnen drentelen om alvast polshoogte te
nemen, en hij was blij verrast Ton daar aan te treffen. Er waren overigens heel
veel mensen met wier aanwezigheid hij zichtbaar blij zou zijn. Er was veel
liefde over en weer aanwezig in de kerk, van hoog (politici) tot koster en
werkster. Er was een stevig applaus voor Flip. Het trof ons, dat hij, ondanks
alle tegenslagen van het leven, de liefde heeft gekoesterd en bewaard! Een mooie
dienst was het, met woorden, die de een als zeer heilzaam heeft ervaren, en waar
de ander weer protestant van zou worden, maar dat hoefde niet in ons geval, wij
zijn alles al... Na afloop een receptie in drie gedeelten. Heerlijke gebakjes en
zo, maar om half drie hadden we de bisschop nog niet gezien.
Toen was Ton echt aan
het eind, en zijn we maar richting station gegaan. Zowel Ton als ik liepen te
veel achter de stoel, en dat hebben we beiden gemerkt, dus we zullen morgen wel
niet helemaal Kirchefähig zijn. Ik moest ook nog wat boodschappen doen. En na
het eten wilde mijn lief nog een paar spelletjes mens-erger-je-niet doen.
Pfffffffffff. Zo werd het nog iets voor middernacht toen ik de PC aanzette, en
iets er na, nu ik 'm uit ga zetten. Het was een lange dag, maar Ton was
intens tevreden dat hij bij dit bijzondere moment voor een oude studievriend
aanwezig kon zijn. Wij danken God!
Onze gelukwensen gaan, zij het een beetje laat, nog uit naar Karin die
jarig is, en alvast naar Arjan, haar man, die dat morgen is. Proficiat
beiden...!!!
18 september 2009. Tons gewicht was vanmorgen behoorlijk verminderd. Dat was
een onaangenaam proces, maar hij heeft het er voor over. Vrolijk wordt hij er
niet van, wel blij. Vanmiddag heeft hij, na de fysiotherapie, nogal lang
geslapen. Ik heb twee hoedjes gemaakt om morgen te dragen. Een van beiden zal
wel gedragen worden. (De meest frivole werd het, zie foto). Nu moet ik mijn haar wassen, en Ton gaat vroeg proberen te
slapen, want om zes uur moeten we op. Kreun! Voor vrienden doet Ton veel. Vanavond
voor het eten hebben we nog een rondje van 2000 gelopen. Vrijwel achter elkaar,
daaraan zie je hoe Ton weer opknapt. Een paar weken geleden was dat ondenkbaar.
17 september was eigenlijk al 18 september toen ik dit opstartte. Vandaag was ik niet eerder in de gelegenheid om achter de computer te zitten. We kregen vanmiddag bezoek, dus moest er opgeruimd en gedweild worden. Op zich altijd wel nuttig. Ton ontwatert langzaam maar zeker, dankzij Daniël en Ineke vanuit Italië. Geweldig, zo trouw als die twee zijn! Maar wat Ton aan gewicht verliest komt er bij mij weer bij. Alleen vrees ik dat het niet een kwestie van vocht is... :-( Genoeg gezeurd. Ton heeft vandaag niet gelopen, dat moet morgen ingehaald. Zaterdag wordt een moeilijke dag, dan moeten we uiterlijk half elf in de kerk zijn in Rotterdam, dus dat wordt met ons tempo héél vroeg op. Ik had van alles willen doen vandaag, maar Ton wilde graag aandacht. Dus hebben we vanavond braaf een paar potjes Mens-erger-je-niet gespeeld voor hij probeerde te gaan slapen. Nu ik boven ben hebben de muggen me weer gevonden. Enigjes!
16 september 2009. We hadden een late start, omdat Ton vannacht erg onrustig was, maar het maakte niet uit, want we 'hoefden' niets vandaag. Totdat er een spijtig briefje lag van de buurvrouw, dat het boodschappendoen morgen niet door kon gaan. Omdat Ton toch lopen moest, en hijzelf wel wilde lopen op Hoog Catharijne, zijn we uiteindelijk met de rolstoel derwaarts gegaan. In drie en een half uur heeft Ton in totaal 2 uur gelopen, de afstand van huis naar Albert de Verwenner, via HC-Rijnkade. Natuurlijk moest hij af en toe zitten, en ook een keer koffie drinken, maar hoe dan ook: we keerden terug met zware boodschappentassen in en aan de rolstoel, en Ton er achter. Langs de zelfde weg. Het kost wel heel veel tijd, en hij was 's avonds erg moe, maar we zijn zéér tevreden met deze prestatie. Ik kocht een reisspelletje Trictrac bij Euroland, voor wel 33 cent, en de spelregels in het Engels, Frans, Nederlands en Duits waren allemaal verschillend en onbegrijpelijk. Halverwege het spel zijn we maar gestopt. Toen Ton klaar was voor de nacht ben ik nog maar verder gegaan met het oppoetsen van mijn dode links en zo. Wat een werk. Nog lang niet klaar. Maar het komt wel.
15 september 2009. Vanmorgen had Ton fysiotherapie, ik heb intussen de boel laten luchten, in de hoop de muggen op de loop te jagen, het mocht niet helpen. Toen hij weer terug was, bleek hij zo moe, dat hij na enig nuttigen van voedsel en drank, een middagslaapje ging doen. Dat maakte dat ik rustig even de stad in kon. Erg prettig om op je gemak aan stofjes te voelen, dingetjes uit te zoeken enzovoort. Ik gaf nogal wat uit, maar wel aan fijne dingen. Tig keer zeven euro is toch veel. Tja. Daarna heb ik geprobeerd dode links van mijn website weg te werken, terwijl Ton aan het lezen was. O ja, we hebben vanmiddag ook gekeken naar de gouden koets en de Konining. Tons gewicht gaat langzaam omlaag, en het mijne gaat de andere kant weer op.
14 september 2009. Een heel onrustige nacht liep uit in een late morgen. Ton was zeer verheugd met zijn gewichtsverlies, en dat stimuleerde hem een noodzakelijk bezoek aan de bank op Hoog Catharijne lopend met slechts de stok en de echtgenote te ondernemen. Dat lukte met een stop van een kwartiertje halverwege in de bushalte. Wel gingen we met de bus terug, en zo had het uitje ons 2 uur gekost. We hebben nu ook een diep inzicht in het genereren van bankkosten, want voor een simpele administratieve handeling of twee zagen we drie verschillende jonge mensen, die ook onderling veel contact moesten hebben, zodat Ton ruim de tijd had om op adem te komen. Er lag trouwens een zeer interessant boek ter inzage: Wonen in Arcadia, dat uitgegeven was door het Noord-Brabants museum. We konden het niet een tijdje lenen, dat was wel jammer, van een bank die er zo hélemaal voor ons wil zijn, dat we iedere keer ons paspoort moeten laten zien en laten copiëren, en dat we nadrukkelijk getweeën moesten komen voor een fluitje van een cent. Nou, vooruit, een eurocent. Ton zonk eenmaal thuis gekomen terstond in een toestand van diepe versuffing, maar dat mag dan ook wel na zo'n prestatie. Hij was erg opgetogen, dat dit gelukt was. Ook omdat Daniël en Ineke ons dagelijks vanuit hun vacantieoord sms-en wat de hoeveelheden medicatie zijn voor de dag. Geweldig, toch!
13 september 2009. De laatste dienst van de Werkgroep Kerk voor de mensen in kleine kring. De afscheidsdienst is volgende maand. Dus vanmorgen brood gebakken en zo. Ik moest meer tijd nemen, omdat ik nog niet mag fietsen. Ton was al vrijwel aangekleed toen ik wegging, want hij verwachtte Parel, maar zij bleek met een virus in bed te liggen. Vreemde bedgenoten zoekt ze uit! Ton heeft het ontwateren nog maar voortgezet, maar het gewichtsverlies viel tegen. Vanmiddag brachten we samen een afschrijving naar de brievenbus, maar het waaide zo hard, dat hij niet meer dan die 200 passen kon opbrengen. Jammer. Morgen beter. Ik heb de dienst van de werkgroep vanmiddag op het net gezet zover ik die had, het wachten is op Hein, en vervolgens bleef de telefoon maar over gaan. Zo werd het een rommelige avond, waarbij Ton en ik elkaar nauwelijks hebben gezien. Nu even inhalen.
12 september 2009. Vanmorgen was het vroeg opstaan - ik moest even acht uur de deur al uit, omdat de treinen naar Den Bosch niet liepen, en het onduidelijk was hoe lang de bussen er precies over deden. Over Nijmegen om leek me geen optie. Ik was ruim voor half tien in Den Bosch, dat was wel prettig. De ziekenviering in Heusden, waar ik de meditatie verzorgde namens de Lutheranen, was in de RK kerk, een bijzonder gebouw in de Bossche stijl, waarbij de (bijbelse) getallen 1, 3, 9 en 7 frequent voorkomen. Het geheel oogt zeer aangenaam. Een fris en enthousiast jeugdkoor zong een drietal liederen, en de ongeveer vijftig aanwezigen bleven nog even koffie drinken, en snuffelen bij de boekenmarkt. De reis terug duurde nog wat langer, dus ik was tegen half drie thuis. Ik had net een boterham gemaakt voor mijn arme lief die helemaal niets zelf kon vanmorgen, (ach, wat ziellug!), toen zoonlief belde, en vrolijk zijn vader voorstelde samen te genieten van Open Monumentendag. Pa schoot in de pa-niek: nog wassen, lunchen, aankleden, dat zou zelfs met heel veel haasten niet lukken voor half vier, en dan zou hij door het haasten al paars aanlopen en niets meer kunnen. Dus in pa-niek zei pa: 'niet'! Daar had ik nu even ontzettend eh... laten we zeggen: moeite mee, toen ik dat hoorde. Uiteindelijk werd de boterham maar half opgegeten, en wilde de voorzitter van onze echtvereniging nog om vier uur dat ik met hem mee ging naar het Sint Eloyengasthuis, dat slechts eens in het jaar open is voor buitenstaanders. Grommend voldeed ik aan die wens, we deden er een half uur over om er te komen, en met zoonlief er bij hadden we dit en veel meer kunnen zien. Nou ja. Je kunt niet alles hebben. Ton hield er een boek aan over, dat we, bij gebrek aan contanten, zo mee konden nemen. En natuurlijk betalen we dat zo snel mogelijk. Heerlijk, als je nog als fatsoenlijke mensen wordt behandeld, zoals vroeger, en niet bij voorbaat wordt aangezien voor wanbetalers, of andere laagallooiers, zoals nu schering en inslag is. Zelfs bij de tandarts moet je al contant betalen! Goed, nu heb ik wel weer genoeg gezeurd. Ik moet mijn dienst nog op het net zetten, en morgen is weer een lange dag. Ik ben al zo moe. Ik ben nog steeds moe. Belachelijk...
11 september 2009. Vandaag had de behandeling minder effect bij Ton, maar hij is in het algemeen meer geïnteresseerd in de wereld om hem heen, dan hij lang is geweest. Ik laat hem niet graag alleen morgen, maar het is niet anders. Aan het eind van de middag zijn we nog even richting stad geweest, met de bus, om een boek op te halen, waar Ton al vijftig jaar naar heeft gezocht. De prijs was er dan ook naar! In elk geval heeft hij bij elkaar zeker 2200 pas gelopen, van en naar de bus, hier en in de stad. Gister had hij problemen met lopen, vandaag klaagde hij ook over de rechtervoet. Tot ik in de schoen keek, en een sok vond, die zich in de teen-afdeling had genesteld. ;-D Als alles zo makkelijk op te lossen was...
10 september 2009. Ton had vandaag de huisarts op bezoek. Hij is erg op haar gesteld. :-) We zijn een receptje en een toestemming voor een andere vorm van massage rijker. Daarna gingen we met de bus de stad in, want Ton had gister de mooiste Wedgewood beker met een voetje stuk gestoten. 170 ml inhoud, een ideale tussenmaat voor hem. Helaas bleek dit model niet meer gevoerd te worden. We hebben nu op het Oudkerkhof een nog iets kleinere beker, maar dan zonder voet, gekocht. Ze hadden een servettenhouder van 46 voor 15 euro. Als zodanig volslagen idioot, maar je zou er wel erg aardige bloemstukjes in kunnen maken. Dus ik was éven heftig in verleiding gebracht, maar heb er van afgezien, want wanneer zullen wij nog gasten hebben? Je moet reëel blijven. In elk geval heeft Ton op die manier vandaag ruim 2200 stapjes gezet, dus daar zijn we tevreden mee. En we vonden onderweg een woest interessant boek over het Hellenisme, voor 5 euro. Dat is investeren in de toekomst... <grijns> We hebben laat boodschappen gedaan, dus ik kwam er niet meer toe nog de stad in te gaan om iets te vinden tegen de muggen, die mij het leven zuur maken. Tja, dat wordt weer afzien. Zelfs hier, achter de computer, laten ze me niet met rust. Ik kan me nergens op concentreren, dus de meditatie voor zaterdag moet morgenochtend maar... Het is niet anders. Niet dat ik weet wat het verschil is tussen een preek en een meditatie. Ik vermoed dat ik het ook niet zou willen weten...
Voor veel mensen een bijzondere datum. Ik hoorde dat er extra veel mensen vandaag willen trouwen. Dan onthoud je zo'n datum beter. Laten we maar hopen dat ze allemaal over tien jaar nog blij zijn dat ze die stap gezet hebben. Ton heeft vannacht voor zijn gevoel weer iets beter geslapen. Niet voor mijn gevoel, maar de muggenbrigade hield mij vannacht weer bezig, en ondanks alle diep wegkruipen enzovoort ben ik weer flink gestoken. Tijd voor maatregelen. Tons gewicht was vanmorgen weer duidelijk minder, hij weegt opeens twee kilo minder dan ik. Hoera voor hem en gromgrom voor mij... Vanmiddag liep hij het rondje voor het huis in één keer. 900 pas. Vanavond weer. Maar nog even doorlopen om de 2000 vol te maken, daar had hij geen zin meer in. Ik ben halverwege de preek voor zaterdag. Jammer voor Ton dat ik dan weg ben, het kost wel een groot deel van de dag, zodat ik niet met hem de monumenten van Utrecht kan bezoeken. Komt wel heel slecht uit. Nu ja, ik kan nog niet achter de rolstoel, dat merk ik wel, dus als er nog een knappe sterke man is die zaterdag tijd en ruimte heeft om met Ton door Utrecht te zeulen...
8 september 2009. Dankzij een drastische aanpak vermindert Tons extra vocht langzaam maar zeker. Hij slaapt voor zijn gevoel een beetje beter. Niet voor het mijne, maar ik word dan ook geterroriseerd door muggen, die ik maar niet kwijt raak. En dus hoor ik elke zucht van Ton. Vanmiddag moesten we naar de huisarts, en dat deden we met de bus. Dat ging heel redelijk, al was het tamelijk warm voor mijn lief, die ook nog een trui aan had. Hij heeft het nu eenmaal snel koud. Al met al heeft hij van en naar bushokjes toch wel 1200 stapjes gezet, en hij vond dat wel genoeg voor vandaag. Hoewel hij van plan was geweest om met Wil naar de film te gaan, liet hij dat maar aan mij over: het nieuws had hij ook al aan de binnenkant van zijn oogleden bekeken.
7 september 2009. Weinig nieuws vandaag. Ton is gemasseerd en heeft gefietst bij fysiotherapie. Ton heeft met enige moeite rond vier uur een rondje van 1000 stappen gedraaid, we hebben daarbij lekker zitten genieten van de zon in de Binnentuin. Meer medicijnen maken dat er veel vocht uitgaat en dat is goed maar vermoeiend. We zullen zien wat de nacht brengt.
6 september 2009. Voor de verandering heb ik eens de nacht vrijwel wakend
doorgebracht. Net tegen het moment dat de wekker ging, om half zeven, was ik er
aan toe om me om te draaien en eens diep te gaan slapen. Ton was wel tevreden
over zijn nacht, al ben ik zeker vier, vijf maar naar beneden gerend om te
kijken wat er nu weer was... ;-/ Tja...
Ton zat rustig achterin de auto waarmee we naar Heusden werden vervoerd, maar
toen hij uitstapte, had hij kramp in de buikstreek, en kon hij zeker 20 minuten
niet rechtop staan. Dat was geen brilliant begin natuurlijk.
Maar met
luider stemme verkondigde hij het evangelie, ondanks de handicap van een dienst
met een thema. Toch werd het een feestelijk geheel. Ook Ton zelf heeft dat zo
ervaren. We waren met ruim dertig mensen, en de jeugd had het laten
afweten. Startzondag? We komen volgende week wel. (Hoop ik.) Na de dienst
werd er koffie gedronken, en een spel gespeeld, met als thema: wij geloven. En
wat geloven we nu helemaal... Het was vast interessant geweest, en ook werd er
nog geluncht, maar onze onvolprezen chauffeuse zag dat Ton wel erg moe was, en
stelde voor dat ze ons maar meteen naar huis zou rijden. We waren om half twee
thuis en om twee uur lagen we beiden voor Pampus en in bed. Vaag weet ik dat er
is opgebeld, maar voor zes uur kreeg ik de ogen niet open. Na het eten bleven we
gewoon in en op bed hangen. We vierden een deel van het feestje van Andé Rieu
in Maastricht mee. Die man weet mensen het gevoel te geven dat muziek maken en
muziek beleven feest is. Knap! Dus Ton komt vandaag nog niet aan de vijftig stapjes
toe. Morgen beter.
5 september 2009. De nacht was weer niets, en beider gewicht was gewichtiger geworden, dus onze humeuren begonnen humeurig. In de loop van de dag klaarde dat op, net als het weer. Er was een zieke die naar Ton gevraagd heeft, en vraag niet hoe, maar het is ons gelukt dat bezoekje af te leggen met openbaar vervoer. :-D Ton heeft aardig wat gelopen. Vanavond probeerde hij de 2000 pas vol te maken, maar dat was een grote opgave. Morgen vroeg op. Maar ja, voor Haar van Boven doen we veel. ;-D Als we nu maar mogen slapen.
4 september 2009. Ton had toch al drie uur geslapen vanmorgen, voor de ochtendkoffie. En hij was niet afgevallen sinds gister, integendeel, dus dat viel tegen. Ik was nog harder opgevallen, dat viel nog meer tegen. Het gaat niet goed met mijn lijn. Betty kwam vanmorgen gezellig even bijkletsen en stofzuigen. Beide activiteiten werden zeer gewaardeerd. :-) Met haar schoonmoeder gaat het goed, dat is prettig te weten. Met Tons dienst intussen ook, die is in principe klaar, al is hij nu bezig de tekst hardop te lezen, en hier en daar dingen tussen te voegen. Maar dat blijft voor eigen rekening. Er is aardig wat reeds gebruikt papier hergebruikt voor deze dienst. ;-D Veel regen vandaag, Ton is binnen gebleven. Ik ben net, tegen elf uur, nog een rondje om het huis gaan lopen, ondanks de omlaag stromende wolken, en dat is wel even prettig. Tijd voor morgen.
3 september 2009. Vanwege een nare nacht lukte het Ton niet erg op te staan, maar de fysiotherapeut kwam hem om kwart voor twaalf halen, dus stond mijn lief klaar. Het waaide verschrikkelijk hard, ze kwamen hem met z'n tweeën terugbrengen, anders was de rolstoel een ongeleid projectiel geworden. Ik had die tijd gebruikt om even naar de Twijnstraat te lopen, en dat viel best tegen. De mascara die ik bij Schlecker kocht viel ook tegen: voor die prijs verwachtte ik van waterproof niet dat er dikke klodders op de wimpers zaten en vieze strepen op de huid. Ook dacht ik dat ie blauw was, het bleek zwart. Miskoop zonder einde dus. Merk Rimmel mag je omdopen in Rommel. Jammer. Maar ik heb vanmiddag wel mijn haar weer een beetje egaal van kleur gekregen. Zal blij zijn als ik weer helemaal in bad mag... Ton sufte intussen vreedzaam, terwijl hij bijkwam van de vermoeienissen der therapie. Daarna hebben we nog een rondje gelopen, het was even droog, maar de energie ontbrak een beetje bij Ton. Na het eten, en nadat ik met de buren geboodschapt had, heeft Ton de preek geheel herschreven, dus die mag ik nu nog opnieuw gaan tikken. Hij houdt me prettig bezig. Gelukkig kan ik intussen wat langer achter de PC hangen. En ja, de TV doet het weer. :-D En ik heb net een mug naar hemelse sferen doen verhuizen. Hoop dat ie er net zo blij mee is als ik...
2 september 2009. Ton had een erg slechte nacht, dus hij werd pas tegen 11
uur echt wakker. Dat was ook nodig, want om 2 uur moesten we bij Daniël en
Ineke zijn, de laatste reguliere afspraak voor hun langdurige vacantie, die
traditioneel in september begint. Dat betekende ook dat ik niet getuige kon zijn
van Tonio's tandemsprong, die hij voor zijn veertigste verjaardag had gekregen,
want die was voor 1 uur gepland, en toen waren wij al twintig minuten onderweg.
We deden er heen ongeveer 75 minuten over, en hadden nog net tijd voor een
vluggertje koffie, voor de behandeling. Op de terugweg deden we er op zich niet
veel langer over, maar ik had nog een dringende boodschap, die ik deed terwijl
Ton verzaligd aan een ijsje likte. Dat duurde een half uur. Nu ja, hij was wel
uitgelikt, toen ik na een half uur tevreden terug kwam. Toch lukte het Ton niet
heel de terugweg te lopen, ik denk dat ik hem een tweehonderd meter heb moeten
duwen. En dat had ik nog niet moeten doen. Dus meteen een paar uur liggen, en
toen was het weer in orde. Komt goed! Tja, Parel en ik zijn onze voorsprong op
de rest van het gezin wat dit betreft nu kwijt. Maar zoonlief heeft er net zo
van genoten als wij destijds. Dat wel. ;-DDDDDDDDDDDDDDDDDDD
Hij heeft vanavond
uitgebreid verteld van het wat en het hoe. 35 seconden vrije val is ook héél
netjes... en adembenemend. Ik zit eigenlijk al weer te popelen. Misschien moet
ik maar kwartjes gaan sparen... Ton schrijft op dit moment aan de preek, dus er
zit progressie in. Bid maar dat hij vannacht weer eens gewoon mag slapen!
Sinds gister hebben we geen televisie meer. Er blijkt een kabelstoring te zijn
in ons postcodegebied. We overwogen al even of er aanleiding was ons gigantische
bakbeest te verruilen voor een elegante dunne televisie, dan zou je makkelijker
bij de boekenkast er achter kunnen. Maar nee hoor, we hoeven daar nog geen geld
aan uit te geven. Gelukkig maar, want de reserves raken een beetje op, zo.
1 september 2009. Een druilerige dag. Gelukkig hoefden we die niet vroeg te beginnen, want Ton werd pas om kwart voor drie gehaald voor fysiotherapie. Dat gaf ons de gelegenheid om hem weer eens de luxe van een bad te gunnen. Dat gaf ook gelegenheid om de voeten weer eens rustig te verzorgen. Terwijl Ton weg was, ben ik naar de Twijnstraat gelopen voor een doos voor het oud papier, dat morgen wordt opgehaald, en dat ging goed. We komen er wel, al is het langzaam... Dankzij de massage van de fysiotherapeut en de niet aflatende dagelijkse zorgen van Daniël en Ineke zijn Tons benen intussen weer een beetje normaler van afmetingen aan het worden, en zelfs van de buik is een centimeter of twee af. Er moet nog wel veel gebeuren, maar we zijn op de goede weg. Toch? Behalve wat mijn gewicht betreft. Vorige week had ik een vreetbui, die ik moest betalen met bijna anderhalve kilo, en vanavond kan ik niet afblijven van alles wat los en vast zit. Geen idee wat me dwars zit.... Vanavond nog even met Ton een rondje gelopen achter het huis. Twee aardige ontmoetingen met lieve vrouwen. Nu werkt hij aan de volgende kerkdienst. Dat is goed. Vroeg naar bed helpt hem ook niet om te slapen. Wij feliciteren Maja en Timo, die morgen jarig zijn.
31 augustus 2009. Gisteravond gingen we beiden vroeg naar bed, om vanmorgen fit te zijn, maar we sliepen geen van beiden vroeg. Aangezien Parel al om kwart over tien voor de deur stond, was het vanmorgen toch aanpoten om op tijd te zijn. In elk geval waren we op tijd in het UMC/AZU voor foto en longarts. De laatste was niet ontevreden, gezien de situatie. En ze fourneerde ons met een ruime hoeveelheid recepten, die Parel later, nadat ze in huis van alles voor me gedaan had, bij de apotheek haalde, dus dat was erg prettig. Ton moest een stukje lopen van de parkeergarage naar het ziekenhuis, dat leverde samen met een rondje brievenbus aan het eind van de middag toch zo'n duizend passen op. En vanavond heeft hij er zeker 1250 uitgeperst, en wel zonder tussendoor te zitten. Ik liep er naast met de rolstoel, die niet werd gebruikt. Een mijlpaal! Maar nu is hij ook helemaal op. Dus ik ga hem maar naar bed brengen. Het was een heerlijke avond, en daar hebben we bewust van genoten.
30 augustus 2009. Ton had een heel slechte nacht: het avondeten bleef hem zwaar op de maag liggen. Een paar kopjes kamillethee midden in de nacht verlichtten wel, maar hielpen niet. Gelukkig heeft hij vanmorgen wat kunnen slapen. Kwart voor 12 kwam er beneden beweging in de jongeman. Tot zijn genoegen bleek de forse medische aanpak van gisteren het gewicht tot onder de 68 kilo te hebben gebracht. Eindelijk. Maar er zit nog heel veel vocht in het lijf dat er uit moet. Vanmorgen dus helaas niet naar de kerk. Jammer, we horen Geneviève altijd graag. Ik had donderdag een vreetbui, en ik zit nog steeds anderhalve kilo boven het gewenste gewicht. Tja, ik val mezelf nogal eens tegen. Goed voor het koppige karakter.
29 augustus 2009. Een frisse, maar meest droge dag. Vanmorgen ben ik op eigen bibberende benen naar de AH gelopen voor wat carpaggio, die was er donderdag jl niet. Daarna moest ik wel weer even een paar uurtjes liggen, maar dat maakt niet uit. Ton sliep ook weer in na een vermoeiende nacht, dus dat kwam goed uit. Vanmiddag gingen we tegen half vier even een rondje voor het huis doen, maar tegen de tijd dat we halverwege waren, dus recht tegenover het huis, had Ton last van een 'call of nature', die herrewaarts hem noopte. Ik liet de rolstoel op het pad staan en liep met Ton over de wal naar huis, en draaide mij om teneinde met de lege rolstoel om te lopen. Een jongeman boog zich er net over, en toen ik riep: blijf af, bleek het Edwin te zijn, een studiegenoot van onze zoon, nog even knap en charmant als altijd, meiden, die de situatie had overzien en de rolstoel over de wal tilde. En op mijn verzoek ook meteen in de gang zette. God stuurt Zijn engelen te rechter tijd! We dachten vanavond dan maar wat extra te lopen, maar dat viel ook tegen, het rondje Binnentuin haalde Ton net niet. De laatste 220 stapjes moest ik hem duwen. Dat ging... net. Moet ik nog niet te vaak doen. Maar ook nu kwamen er net aardige mensen langs die de stoel in de gang zetten. Iedereen is zo aardig! :-D Ton lag om 11 uur al in zijn nestje, nu geeft de droogtrommel aan dat de was droog is, dus ik ga ook zo. Ik heb nog steeds behoefte aan lange nachten en veel liggen.
28 augustus 2009. Het onweert, dus ik houd het kort. Ton had vanmorgen fysio, dat deed hem goed. Vooral de massage van de benen. Alleen blijft de buik even dik. Vanmiddag zijn we door Tjitske opgehaald, Ton zat goed ingepakt in haar tuin, terwijl ik haar de fijne kneepjes leerde van het omgaan met plaatjes op internet en in mails. Ze kan het nu helemaal zelf. Vanavond hebben we wel 200 pas gelopen, want toen begon het hard te regenen. Dus maar vroeg naar bed vandaag.
27 augustus 2009. Een rommelige dag, maar ik heb me vanmorgen gedoucht, en dat voelde lekker schoon. Bad mag nog niet. Ton sliep na het ontbijt weer in, dus die was moe van de nacht. Vanmiddag hebben we een rondje van 1400 gelopen, het was mooi weer, en het was af en toe een genoegen een tijdje te zitten. Ik zit intussen iets makkelijker. Dat scheelt wel, en Ton liep ook langere stukken: 300 passsen, soms iets meer of iets minder. Vanavond heb ik met de buren boodschappen gedaan. Daar werd ik wel draaierig en zweterig van, maar het was heel plezierig op zich. We gaan vooruit. Teen voor teen. ;-D
26 augustus 2009. De eerste helft van de nacht sliepen we geen van beiden, dus we werden vanmorgen wat katterig wakker tegen tienen. Om half drie moesten we bij Daan zijn, en bij Ineke, en degene die oorspronkelijk zou duwen kon niet, dus namen we zeer ruim de tijd, dachten we, iets meer dan een uur, om er te komen. Normaal: een kwartier. Ton heeft op de heenweg 1200 stappen gezet in dat uur, dat was niet genoeg, maar er waren telkens aardige mensen die een stukje wilden duwen. Op de terugweg deden we het helemaal zelf, Ton dacht het wel te halen, en we hadden er maar 2 uur voor nodig. Maar toen had hij ook 1975 stappen gezet, ongeveer. En tig keer gezeten. Ik ook, dus, want duwen moet ik nog niet doen. Vervelend was dat we twee data door elkaar gehaald hadden: er was een bijzondere bijeenkomst van de kerk, waarvan we dachten dat het morgen was. Ton zat net met de tong op de schoenen uitgeput te wezen, toen Mme. Massé hem kwam halen. Helaas! Maar hij heeft wel vanavond op bed TV liggen kijken, en dat hield hij langer vol dan de laatste weken, dus we gaan vooruit. Maar we zijn wel moe voor een paar dagen.
25 augustus 2009. Vanmiddag haalde de fysiotherapeut Ton op voor massage van de benen en een rondje fietsen. Hij was er wel moe van, maar het had hem goed gedaan. Om vier uur kwam de pianostemmer, maar toen ging mijn lief maar snel boven een uurtje slapen. Vanavond gingen we nog even een duizendpassenrondje doen, en nu luistert hij naar de muziek van Mahler, die hij zaterdag met Parel kocht.
24 augustus 2009. Een warme dag, maar als je geen haast hebt en geen verplichtingen, zoals wij vandaag, gaat het wel. Vanmiddag namen we ruim de tijd voor Tons 1200 passen, en vanavond sleurde Betty haar vader tegen bedtijd nog eens 500 passen en een heel gezellig rondje Utrecht mee, zodat hij om half twaalf misschien al slaapt, en ik voor twaalf in bed hoop te liggen. Ik kan de ogen niet open houden. Maar dank zij rode port en carpaggio schijnt mijn bloedgehalte langzaam bij te komen. Ik ben nog sloom en moe, maar het ziet er niet meer uit als iets dat de ondernemer vergat mee te nemen. ;-D
23 augustus 2009. Vandaag
is Thomas jarig, de jongste van mijn jongere zus.
Gefeliciteerd, jongen, ik vrees
toch dat we er niet bij zullen zijn.
De kerk haalden we ook niet vanmorgen, dus wilde Ton vanmiddag naar de Jacobi. Ik zag het niet zitten, maar hobbelde mee. Letterlijk. Eerst lopen naar de bushalte tegenover het huis, toen nog een stukje daarginds. Ondanks de meegebrachte kussens kon ik weinig inspiratie opdoen, maar Ton genoot voor twee, dat leek me genoeg. Omdat hij toch wel moe is, vergenoegt hij zich met de totaal ongeveer duizend passen, en wil hij er vanavond niet meer uit. Heb ik niets op tegen. Ton kijkt nu even TV, en heeft al geslapen onder en na het nieuws, dus ik kruip er aanstonds gezellig naast. De dag door Uwe gunst ontvangen...
22 augustus 2009. Toch sliep Ton slecht. Het is heel wisselend. Maar hij is
een fractie vrolijker. Vanmiddag om half vier kwam Parel, en na wat karweitjes
voor haar arme oude moeder ging ze giechelend met haar vader op stap, terwijl ik
afgepeigerd in bed stapte. Na anderhalf uur was ik wat opgeknapt. :-D
Het luistert nog erg nauw wat ik kan. Een keer per dag minder lopen doet al
goed. :-D ... De operatie van Betty's schoonmama is redelijk verlopen. Nu nog
het herstel, zo God wil. Ton en Parel hebben een hele tijd doorgebracht in
de stad, en het bracht een mooie glimlach en pretlichtjes in de ogen. Hij had
ook een flink stuk gelopen, dus vanavond hoefde niet meer zo nodig. Geen bezwaar
van mijn kant! :-) Genoeglijk hebben we het Prinsengrachtconcert bekeken. Wat
een zangeres! Ook de trompettist was het aanhoren waard. Parel had nog een boel
huishoudelijks gedaan, dus ik had een rustige dag. Maar nu wil ik toch wel
slapen. Ton is al ingepakt.
And today our wellwishes go to Maribel down in sunny Florida! Bless you.
21 augustus 2009. Gister was ik te moe om dit bij te werken, toen ik eindelijk naar boven kon. Zitten is geen vreugde op het ogenblik, dus lokt de PC niet bepaald. Gistermiddag heeft onze onvolprezen predikant, Mm. Geneviève Massé, haar schaapjes naar de dokter gebracht in die bloedhitte, Ton in de rolstoel, en ik zachtjesaan er naast. 'Een eitje' had ik gedacht. Viel nog vies tegen. Ik begin nu beter te begrijpen waarom er zulke lange recuperatietijden staan voor zo'n operatie. Ach ja. Ton heeft een fractie meer interesse in de wereld sinds gister. Maar fysiek is het suboptimaal. -2 op de schaal van 0 - 10. Vanmorgen kwam de fysiotherapeut hem halen, die heeft de benen gemasseerd, en dat deed veel goed. Allemaal diensten die ik even niet kan verrichten. Lastig is dat, hoor. Betty komt zo nog een paar boodschappen doen die mijn buurvrouw gister niet kon vinden. We zijn wel door schatten van mensen omgeven. :-) Bid ook even voor Betty's schoonmoeder, die moest vandaag onder het mes, en dat is op onze leeftijd een serieuze zaak. Vanmiddag heeft Ton met Betty 500 pasjes gelopen, vanavond hebben we er samen nog 900 bij gedaan. Met moeite, maar goed...
19 augustus 2009. Leuk, ik klikte net mijn bijbels dagboek aan, en de teller van de site stond op 16666. Mooi getal. Ton is moe van de nacht, maar heeft wel tussendoor geslapen, hij is nu, bijna twee uur, al zo ver dat hij gewassen kan worden. Schiet op. :-) Vanmiddag heeft onze buurman Max met Ton gelopen, in deze bloedhitte. Ze hebben meteen boodschapjes gedaan, en Ton heeft een voor hem nieuw stukje Utrecht ontdekt. Hij heeft zeer van het tochtje genoten, ook al was het hem niet mogelijk, door de warmte (hoop ik), om meer dan 500 passen te zetten. Ik heb rustig wat kunnen liggen, en dat was zeer welkom. Vanavond om half tien was het genoeg afgekoeld om nog een stuk te wagen. Ik denk dat Ton een 1200 pas heeft gezet. Ik dus ook. Goed voor de ingewanden, maar het ligt allemaal nog wel gevoelig. Het kostte ons bijna 2 uur, maar het was heerlijk weer. En met een kussentje én een krukje komt ook deze bejaarde dame wel rond...
18 augustus 2009. Om iets voor twaalf kwam de fysiotherapeut Ton halen. Hij had een superslechte nacht gehad, dus energie was er weinig, en animo nog veel minder. Het fietsen ging goed, meldde de f-peut later. Ton leek er ook iets meer energie van te hebben. We liepen ook iets minder laat op de dag ons eerste rondje, dat ging aardig, al duurde het met al dat zitten weer eindeloos. Vanavond nog een keer. Het was een heerlijke avond, dus we deden maar alsof we op vakantie waren in Utrecht in Spanje. Met het rumoer van het verkeer aan de overkant had het ook Barcelona kunnen zijn, of Madrid. :-)
17 augustus 2009 was wat moeizaam. We waren beiden moe, want Ton had niet zo'n beste nacht gehad, en voordat Ton in twee gedeelten zijn 2000 stapjes (nou ja, bijna) had gezet, waren er vier lange uren verstreken...
16 augustus 2009. Een heel bizarre dag. We hebben samen, al voor ik naar het
ziekenhuis ging, hard gewerkt voor deze dienst, die we beiden in onze agenda
hadden staan. Ton kwam vanmorgen in de kerk, en toen bleek de pastor loci voor
te gaan. De organist had wel van twee kanten een liturgie gekregen, maar had het
niet nodig gevonden om ofwel een ontvangstbevestiging te sturen, ofwel een
vraagteken terug te sturen. Ton was heel tevreden dat hij niet 'hoefde', maar ik
kon wel huilen, omdat ik zover voorbij mijn eigen fysieke kunnen had gewerkt om
dit mogelijk te maken... Inderdaad stond hij niet op de officiële lijst,
maar het was niet bij ons opgekomen om die te raadplegen. (Ik zie nu dat
dit ook zo stond op mijn eigen bladzij over de Pieterskerk, die vollediger is
dan de officiële site. Vreemd!) Je bent nooit te oud
om te leren.
Omdat Ton de laatste dagen opeens in heel snel tempo volliep, een kilo per dag,
en 5 à 6 cm buikomvangtoename, hetgeen zeer alarmerend was, heeft onze lijfarts
vandaag de medicatie veranderd, en hem een hoge dosis voorgeschreven van
medicijn b, ipv f. En in een paar uur heeft hij twee liter geleverd, terwijl hij
de laatste dagen nauwelijks productie had. We zijn weer even door een crisis
heen, zo te zien. Nu ik nog. Maar ik heb vandaag veel kunnen liggen. Parel was
gekomen om Ton naar de kerk te brengen, met al zijn drumunddran, en na afloop
heeft ze een nieuwe pan soep gemaakt, voor morgen en de rest van de week. Ik mag
nog niets tillen dat meer weegt dan een tot anderhalve liter. Vandaag kon ik
lekker blijven liggen. Het is tien uur in de avond, en Ton slaapt al een
paar uur. Op mijn vraag of hij nog wilde lopen sufte hij 'ja', en zakte meteen
weg in de slaap. Wat de nacht brengen moge zien we dus wel. Ik ga zo ook weer
liggen.
Om kwart voor twaalf was hij zo ver dat we nog 'even' gingen lopen. Om kwart
voor een zaten de 1100 pasjes er op, en weer een half uur later ligt Ton op zijn
legerstede. Nu kan ik ook gaan liggen en slapen. :-D
15 augustus 2009. Gekeken naar herdenking einde WOII in Azië. Wat hebben we deze mensen tekort gedaan... Vandaag gewerkt aan Tons dienst morgen in de Pieterskerk. Die is afgekomen, nu nog slaap en adem. Ton heeft in twee gedeelten 1500 pas gelopen. Voor mij niet zo goed, geloof ik, voor hem van belang.
14 augustus 2009. Vannacht heb ik redelijk en lang geslapen, heerlijk dat
laatste. Ton had een zeer onderbroken nacht, maar tegen 12 uur vanmorgen was hij
in staat de dag te beginnen. Ik moet wel een stuk rustiger aan doen dan gister,
merk ik, maar ook dat komt goed. Ik laat de mail nog maar even zitten, alle
lieve mensen ten spijt... Overigens is mijn rigoureus vasthouden aan mijn dieet
in het ziekenhuis mij goed bekomen: er is een kilo af. Nu moet ik wel rode wijn
en vlees en volgens Parel veel rauwe peterselie (brrrrrrrr) er aan toe voegen om
het ijzergehalte in het bloed op te peppen. Dat zal ook wel aanzetten, maar dat
is minder belangrijk. Ton heeft zijn ontbijt gehad, en is gelukkig met krant en
post, en ik ga lekker mijn bed opzoeken. ;-D
Parel kwam met Mik aan het eind van de middag, ze hebben met Ton gelopen, en dat
was erg gezellig. Ton heeft 1200 pas kunnen zetten, en genoten van kind en
kleinkind. Ik genoot van een boekje en de rust. Vanavond heeft Ton aan de dienst
gewerkt, en ik heb nog wat dingen getikt en veranderd. Vanavond laat hebben we
samen nog een klein rondje gelopen, met kleine beetjes tegelijk, zodat Ton de
2000 pas voor het eerst in tijden heeft gehaald.
13 augustus 2009. 9.30 uur. Op het lezen van mijn psalm na zit ik
klaar om naar huis te gaan. Ik wil slapen, maar het komt goed. Parel
haalt me zo.
...
Ze was er zelfs iets voor 10 uur! Thuis werden we dankbaar ontvangen,
en Parel bleef tot halverwege de middag voor allerhande hand- en
spandiensten (enig idee wat
een spandienst is?), zodat alle urgente dingen zijn gedaan, en ik dit
op mijn PDA'tje lig in te kloppen. Heb wel even achter PC gekeken naar
mail, die kon ik in ziekenhuis niet lezen, maar meer niet. Nu ben ik
op, het is kwart over vier, en ik ben blij dat ik niet om vijf uur hoef
te eten. Ton ligt ook bij te komen...
Tegen het eind van de middag hebben we het rondje voor het huis gedaan,
met Ton achter de rolstoel en er in als hij na 100 pas moest uitrusten.
We maakten ook intensief gebruik van de bankjes onderweg. Het duurde
wel erg lang voor hij die 900 stappen bij elkaar gesprokkeld had, maar
hij was er blij mee. Onze lieve buren haalden boodschappen voor een
week,
Lord bless them, Parel had soep voor Ton gemaakt, en zo aten we met weinig moeite gezond.
Ik denk dankbaar terug aan de prikkelarme dagen met een minimum aan
mensen en verplichtingen die achter me liggen. Als dat niet had gekund,
had ik het niet gered. Nu aansterken en herstellen. Fijn dat er zoveel
lieve mensen om ons heen zijn. :-x
12 augustus 2009. Een tamelijk doorwaakte nacht, zowel voor Ton als
voor mij, maakte dat we de dag niet echt fris tegemoet gingen. Ik had
meer externe drang. Om half twaalf al lunchen is echt bizar. Nu brand
ik een kaarsje voor een kamergenote en ander lief en leed, en ik lees
de zegen die Hein Cras wel eens gebruikt:
De Heer schenke U
de behoedzaamheid van Zijn handen,
de goedheid van Zijn ogen,
de glimlach van Zijn mond,
de vastheid van Zijn stappen,
de vrede van Zijn woorden,
de warmte van Zijn hart,
het vuur van Zijn Geest,
En het geheimenis van Zijn Aanwezigheid.
Dat alles wens ik jou en U die dit leest ook... Vanuit een regenachtig Utrecht.
... Tegen de avond werd het droog, en na het 'avond'eten dat rond 5 uur
werd geserveerd, ging ik nog even naar buiten. Er zaten gelukkig minder
rokers bij de hoofdingang dan gistermiddag. Hinderlijk is dat.
(Als ze er wel zitten, bedoel ik.) Vanmiddag met moeite een heel kleine
aquarel afgemaakt, waar ik 4 dagen aan
gewerkt heb...niet de moeite waard, maar beter dan het waterverfje
waarmee ik begon. Parel bracht Ton naar Daniel, en haalde nog
boodschappen voor hem. Morgenochtend haalt ze me hier weer op, en dan
is deze tijd voor mezelf weer voorbij. Helaas.
11 augustus 2009. Goede nacht gehad, tot half 2 Narnia-film gekeken op
de Ipod, daarna redelijk geslapen. Ton had
ook een redelijk goede nacht, zei hij. Donderdag ga ik naar huis. Mijn
HB is nu 5.8. En mijn externe mannelijkheid gaat er zo af, dat scheelt
een boel meten....
Dat wel, maar nu ben ik een spontane fontein.
Walvissen kunnen hun spuitgat afsluiten, en ondanks de onmiskenbare
fysieke gelijkenis lukt mij dat niet. Theoretisch moet het lichaam dit
in een dag oplossen. Lastig, die wateroverlast.
Overigens las ik net in het Stiltecentrum van het Diaconessenhuis, een mooie,
kleine ruimte, een interessante Ierse wens:
Moge je arm zijn aan tegenspoed,
rijk aan zegeningen,
slecht in het maken van vijanden,
goed in het maken van vrienden...
Betty haalde nog net het bezoekuur: 19.59 u. ;-)
Ton heeft vandaag 1050 pas gelopen, dat is mooi. Laten we bidden dat
hij kan slapen. Het regenererend vermogen van mijn lijf is nog
suboptimaal, zodat ik lig te oefenen voor later op de verpleegafdeling.
Maar ik word hier echt gepamperd, hoor! :-D
10 augustus 2009. Vanmorgen genoot ik vanaf zes uur van mijn
prikkelarme omgeving. Buiten scheen de zon, en de psalm van de dag was
psalm 8, die is in het Nederlands nog mooier dan in het Hebreeuws. Uit
het hoofd leren lukt niet, zelfs niet de eerste regel. We hebben de
controles gehad, en ik heb een washandje gehaald langs enkele plekken
die dat konden gebruiken. De rest regelde de verpleging.
10.30 we hebben de amusante vertoning van de specialist, die een slap
handje gaf, met diens corona weer gehad. Het HB (ijzergehalte in het
bloed) is met 5,5 maar 2/10 hoger dan gister. Met enig geluk krijg ik
een zak bloed, anders word ik een misselijke meid. :-( Morgen kijken ze
verder. Ik heb nog fruit voor twee dagen.
Om 12 u belde Ton en ik hem, hij had een heel slechte nacht gehad... Wat naar toch! Overdag slapen lost dat niet op...
Bloed krijg ik niet, dus dat wordt vlees eten en rode wijn drinken.
Past niet in mijn dieet. Geen idee hoe verwoestend dit verwenweekend
(++) voor mijn gewicht zal blijken. Dat is van later zorg.
Juist wilde ik mij in de avonturen storten, toen ik Laetitia ontwaarde.
Die kwam toch langs vanuit haar werk. Op de fiets. Samen hebben we
braaf een kwartiertje in het zonnetje zitten genieten.
Toen ik Ton later belde, vertelde hij 500 stapjes te hebben gezet.
Vanavond misschien nog wat. Hij weidde omstandig uit over een
theologische trouvaille, hetgeen mij duur kwam te staan. Sinds gisteren
bleek er 14 euro beltegoed te zijn verdampt. Leg dat maar eens uit aan
een echtgenoot met contactbehoefte...
Zondag 9 augustus 2009. Gistermorgen begonnen ze al om zes uur aan ons
hoofd te zeuren, met controles van bloeddruk, temperatuur en saturatie,
vanmorgen kreeg ik mijn eerste kopje
koffie pas om 8 uur. Maar wel op bed. Het volgende kopje kwam om half
tien, net toen twee lieve dames mij naar de kerk zouden brengen, maar
ook dat werd geregeld.
Ik heb in elk geval weer een boel geleerd van deze dienst, en ik hoop
er mijn voordeel mee te doen. Verder geniet ik intens van de rust.
Straks komt mijn buurvrouw terug
van weekend verlof en die kwek staat niet stil.
Om vijf uur kwam Ton een half uur langs, toen had ik bloemen en bezoek. Dahaddienou...
Maar hij had mooi 500 pasjes gezet, en hoopte op de terugweg ook nog te lopen - dat is goed.
Ze hebben er bijna 2 uur over gedaan, maar Ton heeft nog 750 pas gezet,
zonder overmatig moe te worden. Dat is samen 1250, dus zeer
verheugend... Intussen ben ik weer aangelijnd, dus het wordt een extra
lang weekend. Voorlopig heb ik genoeg te doen.
8 augustus 2009. Ik ben van het infuus af, en heb opgezeten, en heb 15
pas gelopen. Nu geniet ik weer languit van mijn rust. Geen bloemen,
geen bezoek: R.I.P. Ton voelde zich vandaag niet lekker, dus hij heeft
niet veel meer gelopen dan ik. Terwijl hij er gisteren nog 250 zette.
6 augustus 2009. Ton heeft vanmorgen bij de fysiotherapeut 10 minuten
gefietst, en in de loop van de dag zijn daar nog 500 pasjes bijgekomen. Verder
heeft hij overdag veel geslapen, dat heeft hij binnen. Ik ben ook binnen: heb
een mooie aanbieding gekregen voor een extra lang lui weekend weg, geheel
verzorgd, en daar ga ik morgenochtend op in. :-D
Gerrit komt op Ton passen. Dat is ook fijn. Ben even niet te bereiken. Dus tot
over een tijdje. Bless you.
5 augustus 2009. Het was buiten warm, maar binnen heel plezierig. Pas vanavond was Ton zover dat we een stukje konden gaan lopen. Met moeite kreeg hij de vijfhonderd passen gedaan. In meer dan vijf keer. Maar het was een verrukkelijke avond, dus daar genoten we van. Nu moet ik nog opeens een boel doen. We zien wel waar het schip strandt. Ton heeft in elk geval een stuk liturgie voor zijn volgende dienst klaar, dus dat zal ik nog even tikken. Welterusten.
4 augustus 2009. Na een slechte nacht heeft Ton heel de morgen geslapen. Tegen half vier was hij zo ver dat we konden gaan wandelen. In Bilthoven, vanwege de frisse lucht, en omdat hij nog een sleutel moest terugbrengen. Het geviel dat Tjitske thuis was, en op mijn verzoek heeft ze eens naar Tons hart en longen geluisterd, die veel beter presteerden dan verwacht. Er was nog maar weinig vocht rond het hart en de longen, dus wat dat betreft hebben we winst geboekt. Maar het lopen viel vandaag tegen. Ton heeft met moeite 5 maal 100 pasjes gelopen, en toen was alle energie op. Nu, 21 uur, slaapt hij. Als hij dan vannacht niet slapen kan, heeft hij in elk geval iets gehad. Ik geef toe dat ik mij ook wel eens fitter heb gevoeld. Nu ja, als het lukt probeer ik nog een lui lang weekend voor mezelf te regelen. We zien wel.
3 augustus 2009. Ton is weer thuis. Vanmiddag heeft hij nog 1000 passen er uit geperst, met telkens beetjes van honderd, maar hij is zich daarmee wel voorbij gelopen. Hij is helemaal stuk. Hij was zelfs te moe om te eten. Onrustig, benauwd, ondanks frequente pufjes. Ik weet niet wat ik er aan moet doen. De nacht was een wanhoop. Hij viel pas tegen vijf uur in slaap.
2 augustus 2009. 750 passen heeft Ton vanmiddag en vanavond gezet in de dreven van Bilthoven. Morgen wordt het mooi weer, en zit de regen er op. Zijn verblijf daar ook. Het weerbeeld was dit jaar exact als vorig jaar. En ik heb ook niets aan het huis kunnen doen in deze periode. Het is wat.
1 augustus 2009. Ton heeft gelukkig goed geslapen, ik iets minder, maar ik had me gister ook niet zo moe gemaakt. Er hangt al een was buiten, dus we gaan vrolijk verder. Ton heeft zich vanmiddag druk bezig gehouden met kaarten schrijven, en kwam niet meer aan lopen toe. Vanavond heeft hij toch nog 500 pasjes gezet. Ik deug vandaag niet. Morgen ook niet, blijkt. Jammer, ik had leuke plannen voor Amsterdam. Maar de Heer legde me uit dat ik echt niet salonfähig ben, en ik moet toegeven dat sommige dingen in dit stadium niet weg te schminken zijn. Ik ga maar slapen.
31 juli 2009. Dankzij alle lieve gebeden heeft Ton redelijk geslapen. Dank! Hij heeft van het mooie weer geprofiteerd om eens te kijken hoe mijn grootouders er bij liggen. Dat viel ook al niet mee. Maar op dit moment ben ik niet in staat om te bukken, dus ik heb vandaag simpele dingen gedaan als het uitruimen van een la uit mijn klerenkast. Dat leverde een vuilniszak op met spul dat weg kon en verscheidene wassen. En ruimte? Nou nee, die is daarmee niet echt gecreëerd, maar ik weet weer wel wat ik in mijn la heb liggen. Toch nog verschillende dingen die me te klein zijn. En andere dingen die ik 20 kilo geleden heb gekocht in de uitverkoop, en die ik nu wel of bijna aan kan. Vandaag te weinig gedronken, maar het ging niet anders. In elk geval een lekker lange klets met dochter twee gehad, en dat was heel plezierig voor ons allebei, geloof ik. De bult is van mijn voorhoofd gezakt en heeft zich verspreid over bijna de hele rechterkant van mijn gezicht. Geen gezicht, want het is lichtelijk zwart, met hier en daar een groen randje. Nu ja, met veel verf er over valt het niet zo heel erg op, behalve dan van dichtbij. 't Ziet er wel verlept uit. ;-D Genoeg gezeurd. Alle protesterende spieren zijn lastiger. Maar het was heerlijk dat het eens een dagje droog was. Nu had ik moeten verven, maar dat gaat echt niet, op dit moment. Ach ja...
30 juli 2009. Ton is de hele dag down geweest vanwege een slechte nacht. Hij
vreest de komende. :-(
Ik heb niet veel gedaan, en zelfs dat schoot niet op. Ik heb een prachtig
blauw oog, dat nu uitzakt over mijn wang. Geen gezicht.
29 juli 2009. Ton heeft gister de 1000 pas vol gemaakt, maar hij was niet
blij, omdat de milde boslucht was bezwangerd met de geur van mest en ingekuild
gras. Een geur die hij ook 's nachts nog rook, en waar hij onpasselijk van werd.
Hij was dus vanmorgen niet blij en uitgeslapen. Een bezoek aan dokter Daniël
vermoeide hem zeer, maar hij is wel op de weg naar beterschap, hebben we de
indruk. Maar morgen moet hij maar eens heel rustig aan doen. Hij hoopte vanavond
nog wat te kunnen wandelen, want overdag was er niets van gekomen. Met halen en
brengen was mijn dag ook vol. Ik ging nog even naar Albert, en daarna viel ik in
slaap, zodat ik pas om 9 uur at. Maakt niet uit, ik ben toch wat aangeslagen,
dus ik duik ook zo mijn bed in. Laetitia maakte een fittere indruk. dus ook zij
gaat weer de goede kant op. Maar ziek is ze wel.
Ton belde vanavond laat nog dat hij toch nog zijn duizend passen had gelopen.
Gerrit loopt dank zij de behandeling van Ineke ook weer een stuk beter. Hoera!
Nu maar hopen dat ze goed slapen. Ik ga het nu proberen.
28 juli
2009. Ton heeft 7 uur geslapen vannacht, dat is vreugdevol, en mijn
jongste zus is jarig. Dat is ook zeer vreugdevol, al heeft ze een dag vol
afspraken en ren-je-rot-momenten. Van harte, en doe er nog maar dertig bij, in
alle gezondheid...
Zelf hield ik het noodgedwongen rustig, want toen ik een zak spullen
voor Roemenie'naar de kerk bracht werd ik even afgeleid, en daar lag
ik. De fiets was niet blij, en op mijn hoofd prijkt een prachtige buil.
Dat zal nog wat worden, de komende dagen. Gelukkig heb ik zondag geen
dienst. Dat zou geen gezicht zijn, want dit gaat vast mooi groen
worden, als het blauw wegtrekt. De politie was al ter plekke (daar werd
ik door afgeleid) en die riep de ambulance, maar ik kon gelukkig
gewoonnaar huis. Daar heb ik wel lekker mijn bed opgezocht, dat wel. En
net even een warm bad, want sommige spieren verzetten zich tegen de
recente gebeurtenissen. Ton had vanmiddag al 750 pas gezet, en wilde er
vanavond nog wat doen, dus dat komt wel goed. Morgen dokter Daan dus we
gaan de goede kant op. :-) Van onze jongste niets meer gehoord. Geen
bericht is vast goed bericht.
27 juli 2009. Vandaag had ik een dagje computeren. Vanmorgen probeerde zoonlief tevergeefs helderheid te brengen in mijn netwerkproblemen op de PDA, vanmiddag heb ik wat klusjes gedaan en tijd verlummeld, nog even een boodschapje bij Albert de Verwenner, en daarna weer achter mijn hulp en toeverlaat. Ton belde dat hij vanavond nog 900 pas had gepresteerd in het bos. Vanmiddag was het nat in Bilthoven. Hij merkt overigens wel dat het daar goed wonen is. Hij doet langer met de pufjes. Nu nog afvallen en beter slapen... Het ziet er niet naar uit dat ik deze periode nog aan schilderen toekom. Jammer, maar ik kan niet alles. En met dit weer... De artsen gaan van het meest positieve scenario uit voor onze jongste. Dat is dan weer prettig.
26 juli. Ton had een redelijke nacht, vond hij. Ik niet. ;-) Maar het gewicht
bleek vandaag omlaag te zijn gegaan. Dus we hebben er alle vertrouwen in
vandaag. Onze oudste kan rustig op vacantie gaan.
...
Wat we vanmorgen in Nijmegen beleefden was toch een Godswonder!!! Woensdag en
donderdag had je er nog geen kwartje op ingezet dat Ton vandaag zou kunnen
reizen, maar hij heeft met krachtige stem heel de dienst
geleid. Al was hij aan het eind wel zo moe dat hij een onderdeel oversloeg, maar
dat werd ingehaald. Nu ligt hij als een kind te slapen in zijn eigen bed, en ik
ga er zo even naast... Heb ook wat slaap gemist vannacht. :-D
Vanavond heeft hij in Bilthoven nog geprobeerd wat te lopen, maar dat stokte bij
200 pas. Ach, twee weken geleden vonden we dat al geweldig. ;-) Het nieuws over
Laetitia, die een dagje Antonius had, heeft hem aangegrepen.
25 juli 2009. Ton klaagde over een slechte nacht. Maar over het geheel is hij toch iets beter, vinden we. Ik ruim op en schiet niet op. Vanmiddag heb ik hem opgehaald, en toen heeft hij op Hoog Catharijne nog 1000 passen gepresteerd. Met moeite, maar toch... De eerste 500 zelfs achter elkaar. Vanavond lukten er nog eens 1000, in de binnentuin achter het NV-huis. Dat is een heerlijke rustige gaarde. Wonderbaarlijk zoals je kunt rekenen op de Heer: Hij heeft al die tijd gezegd: die dienst komt in orde, en dat heb ik tegen alle kromme tenen in ook willen geloven. Zie hier! Dat komt morgen goed. :-))) Nu moet ik nog wel de liturgietjes printen. En mijn haren krullen lukt niet meer, jammer. Ach ja...
24 juli 2009. Het raadsel van het gewicht lijkt opgelost. :-) Ook in
Bilthoven wijst de weegschaal nu het juiste gewicht aan. Ton heeft in twee
etappes geslapen, min of meer, en hoopt op droge perioden tussen de buien door,
vandaag. Ik merk dat ik nu toch echt onder de 70 kilo zit, en dat was mijn
oorspronkelijke streefgewicht, maar ik ga nog maar even door, dan heb ik een
buffer voor het moment dat ik mij niet aan mijn dieet kan houden. Het is geen
weer om te schilderen, maar er is nog steeds meer te doen dan ik bij kan houden,
dus... was ik de hele dag bezig, en toch is mijn lijstje nog bijna net zo lang. Ook
heb ik de hele dag gewacht op apotheek Koert, die medicijnen zou brengen. Mooi
niet geweest. Morgen weekend. Service-apotheek?
Ton is wat opgewekter. Hij heeft in totaal 1100 stappen gezet vandaag. We gaan
de goede kant op. Teen voor teen.
23 juli 2009. Ton maakte me vannacht wakker, waarna hij insliep, en ik wakker bleef, dus ik was al voor zeven uur bezig in de tuin... Om 12 uur had hij een afspraak met de fysiotherapeut. In totaal heeft Ton 8 minuten gefietst, en dat was vermoeiend genoeg. Omdat we een uurtje hadden voordat de afspraak met Daan aan de orde kwam, heeft Ton even iets thuis gegeten, en we hebben hem meteen op de eigen weegschaal gecontroleerd: niets aan de hand! Hij woog evenveel als toen hij hier wegging. Een hele geruststelling, maar het duurde toch een hele tijd eer we hadden uitgevogeld dat de weegschaal in Bilthoven verplaatst was in de tussentijd! Kennelijk is daarbij iets mis gegaan. Hoewel Ton van plan was nog wat te lopen na de behandeling van Daan, was hij daar te moe voor. In Bilthoven miezerde het ook al snel, en dat lokt niet naar buiten. Morgen beter.
22 juli 2009. Ton had voor de verandering een heel slechte nacht. Zo heb je
nog eens variatie. En hij kon zijn ogen niet geloven toen de weegschaal aangaf
dat hij sinds zaterdag 5 kilo was aangekomen, terwijl hij juist wel wat vocht
was kwijt geraakt de laatste dagen. Heel vreemd. Morgen Daan, gelukkig. In elk
geval wil Ton vandaag veel meer lopen. Tussen de buien door. Vanmorgen kwam er
iemand van de verzekering om eindelijk de schade van 28 juni op te nemen, en ze
gaan de klus voor ons klaren. Er komt iemand die kijkt en inpakt en alles... Nu
nog weten wanneer.
Vanmiddag heeft Amber haar C-diploma zwemmen gehaald.
En ik mocht toekijken... :-)
Ton belde stralend op toen ik thuis was, dat hij vanmiddag echt waar 1000 pasjes
had gezet. Hij is door het overgewicht zéér gemotiveerd om door zijn lethargie
heen te breken. Het was ook droog, althans vanmiddag. Eigenlijk had hij vanavond
ook nog wel wat willen presteren, maar toen begon het te regenen. In elk geval
is er een doorbraak! Kortom: een dag met franje. :-)
21 juli 2009. Vanmorgen werd ik om 9 uur uit mijn bed gebeld door iemand die
de schade aan het dak kwam opnemen, van die lekkage (van 28 juni). Hij zou pas
om 10 uur komen. Zo gaat dat soms. Morgen komt iemand kijken naar de schade aan
de inboedel. Ton heeft vannacht een stuk beter geslapen, en zijn stem klonk ook
een stuk sterker dan gister en eergisteren. Bidden en hopen dat we nu op de
goede weg zijn. Daniël en Ineke zijn twee keer per dag met hem bezig.
Fantastische mensen. En onze predikant belde net vanuit Frankrijk hoe het nu met
hem ging. We zijn door engelen omgeven, ook als het niet zo voelt. ;-D
Een van die engelen is Parel, die vanmiddag met mij de rommel uit de
slaapkamerkast kieperde, sorteerde, en weer invulde. Er is een flinke vuilniszak
uit. Na een ritje naar de apotheek was ik net voor een hoosbui thuis, gelukkig
geen overstromingen, en vanavond ben ik naar Bilthoven getogen, met een uitdraai
van de volgende dienst, voorzover die in de computer staat, ter correctie. Ton
had genoten van een ritje door de bossen, hij heeft zelfs in totaal 250 stappen
gezet, en hij is vijf maal de trap op en af gelopen. Maar hij zag er vanavond
wel wat erg broos uit.
20 juli 2009. Vandaag heeft een wat andere medicatie in elk geval een kleine doorbraak voor Ton gebracht. Parel kwam bij mij om te helpen met de troep, en dat was zeer vruchtbaar. We hebben heel veel gedaan, daarna waren we ook wel moe. Vanavond heb ik nog wat gedaan aan Tons volgende dienst, zodat we er mee verder kunnen. Een druk dagje, maar het was er prachtig weer voor. Alle kleren uit de hangkasten hebben lekker buiten gehangen. Nu maar hopen dat zich geen mot heeft verstopt onder de kleren...
19 juli 2009. Ton heeft vannacht weinig, maar vanmorgen wel een beetje geslapen. Hij voelde zich vanmiddag echt een beetje lekkerder dan gister. Niet genoeg om zich aan te kleden, maar dat komt morgen wel weer. Parel en ik kwamen vanmiddag tegelijk op bezoek, en Mik was ook mee, tot beider grote vreugde. Morgen komt Parel mij helpen in huis, en Mik mag bij tante Betty op bezoek.
18 juli 2009. Mijn lief heeft mij vannacht, omdat hij niet slapen kon, opgebeld om gezellig te kunnen keuvelen. Ik hoop dat hij daarna lekker sliep, maar mij lukte dat niet meer. Vanmorgen haalde Ton een natte krant uit de brievenbus, en daarvan kreeg hij zo'n ademnood, dat hij anderhalf uur heeft zitten piepen en hijgen voordat hij alarm kon slaan. Hij bleef er rustig onder, maar ik kon hem niet bereiken, en dat verontrustte me wel. Nu ja, het is weer opgelost. In elk geval is Ton in Bilthoven, en dus is het slecht weer. Hoera! Niet verven dus, vandaag. Er is genoeg te doen. - Onder andere de regenkleding naar Bilthoven brengen. Dat kostte me de hele middag, want er moest nog gedit en gedat... Ik trof een ziek vogeltje dat zich zielig voelde. :-( Vanavond heb ik opgeruimd in de slaapkamer. Daar zie je niets van, alleen de stapel oud papier is wel duidelijk gegroeid. Ik ga maar slapen. Heb een mooie zondag!
17 juli 2009. Ton past nu officieel op een huis in Bilthoven, maar het komt er op neer dat hij wordt opgepast in een huis in Bilthoven. Ik zal nog heel wat heen en weertjes daarheen gebruiken, maar vandaag kon ik even wat andere dingen doen: met Betty naar Beukbergen voor een reuze gezellig bezoek daar en een flink aantal liters Lourdeswater. Daar kunnen we weer even mee door! : -) Het was een erg plezierig uitje. Vanmiddag heb ik allerlei bijzonder aardige mensen ontmoet, omdat ik een en ander moet regelen voor als ik te zijner tijd iets aan een lichamelijk ongemak moet laten verhelpen. Niet ernstig, maar wel lastig. Het kostte wel de hele middag. Toen heb ik mezelf getracteerd op (dathadiknounietmoetendoen) een doosje mini magnums, die zijn allemaal al op. Maar ze waren wel erg lekker, en ik heb er bijzonder van genoten. Dat de weegschaal morgen weer fiks naar boven zal uitslaan kan me nu niets schelen. Zie ik morgen wel weer. Één mail beantwoord, en nu is de dag om. Wat de nacht zal brengen, merk ik wel. Ton zal wel een paar keer bellen, maar dat is niet erg. Ik hoop natuurlijk voor hem en voor mij dat hij kan slapen, en vooral: doorslapen.
16 juli 2009. Wat een dag! Vanmorgen was het rennen, controle bij een specialist. Ik was maar net op tijd terug om Ton naar de fysiotherapie te karren. Hij was al erg moe van de nacht, want hij had anderhalf uur geslapen, en daarna zitten suffen in de stoel. Daarna nog naar dokter Daan, die meende de knop gevonden te hebben, misschien was dat wel zo, maar hij kreeg hem niet omgedraaid of ingedrukt. :-( En Ton houdt maar steeds meer vocht vast. En we zijn een beetje oververmoeid. Het zal wel weer goed komen, maar we konden maar half genieten van het prachtige weer. Komt goed! Maar af en toe moet ik een beetje kunnen zeuren...
15 juli 2009. Vannacht was een ramp, maar vanmorgen heeft Ton nog wat kunnen slapen. Vanmiddag hebben we er een uur aan besteed om nog 500 stapjes bij elkaar te sprokkelen. Terwijl Ton gebabysit werd door de televisie heb ik wat aan de tuin gedaan, en zo vloog de dag om. Morgen is het helemaal aanpoten, dus nu, om half een, zeggen we al dat het goed zou zijn om naar bed te gaan. Ja, ja! Vanmorgen was ik weer een beetje aan het afvallen, vanavond heb ik een hele beker ijs leeg gegeten. Ik kon niet stoppen. Maar lekker was het wel...
14 juli 2009. Vandaag feliciteren we onze lieve schoondochter, die dit jaar geen vuurwerk voor haar verjaardag krijgt aangeboden door de Franse regering, zoals vorig jaar... ;-) En gisteren was Petra jarig, ook van harte. Hier loopt alles een beetje moeizaam... Tons nacht was goed, maar de medicatie deed vandaag niet wat er van verwacht werd.
13 juli 2009. Een heel slechte nacht werd gevolgd door een ander medicijn, waar Ton erg goed op reageerde. Vanmiddag heeft hij me een rondje naar het luie eind laten draven, waar we nog wat plantjes hebben gekocht (dure hobby!) en vervolgens hebben gecontroleerd of het plantje dat we ter gelegenheid van haar verjaardag op Beppies graf hadden gezet, geen water nodig had. Het zag er nog redelijk uit. Onderweg heeft Ton in gedeelten 300 stapjes gezet, en vanavond na het eten liet hij me nogmaals uit, zodat hij in de binnentuin van het NV-huis nog 150 stapjes zetten kon. Het ging makkelijker dan gisteren. Hoera!
12 juli 2009. Vannacht heeft Ton veel beter geslapen, weliswaar zittend in de stoel bij het raam op mijn kamer, maar toch... Hij heeft het ervaren als een geschenk van God. We vergeten vaak dat de 'gewone' dingen niet vanzelf spreken. Nu, rond het middaguur, is hij weer in slaap gevallen. Dat is goed. God zij dank. Later is hij op de rand van het bed blijven hangen. Het lukte niet echt om iets te doen, al heeft hij het wel geprobeerd. Morgen beter. We zijn na negen uur naar buiten gegaan, en in de loop van een uur heeft Ton nog 350 stapjes gezet. Hij had wel net zijn beste pufje gehad, maar toch...
11 juli 2009. Vandaag vierde onze mooie schoondochter haar verjaardag, maar helaas, we konden er niet bij zijn. Ton is na een slechte nacht weer een stuk beroerder dan gister. Jammer, want toen leek het net even opwaarts te gaan, omdat hij langer met de pufjes deed. Vanmiddag heeft hij er nog 4 x 50 stapjes uitgeperst, waarna hij te moe was om te eten...
10 juli 2009. Veel vrolijks heeft de nacht niet gebracht, al heeft Ton tot een uur of drie prettig gesuft. Om vijf uur dook hij maar weer in zijn eigen bed, waar hij ook nog wat heeft kunnen liggen. Pas in de ochtend kon hij slapen. Ik ben nog bezig het Lourdesverslag op de site bij te werken. Aan het papieren verslag kom ik nog lang niet toe. Er moet zo veel gebeuren... De cardioloog liet weten dat we het zelf maar moeten uitzoeken: jammer dat dit middel niet werkte. Hij gaat nu met vacantie. God zal het weer in Zijn eentje moeten doen, nu ja, dat kan Ze wel. Vanmiddag heeft Ton zich er tegen zijn zin in toe gezet om mee te gaan naar de stad. Hij moest bewegen. 500 stapjes zijn het met moeite geworden. Nu kijkt hij TV. Met de afwatering is het nog droevig gesteld.
9 juli 2009. Ton had bedacht dat het fijn zou zijn (voor hem) om vannacht te proberen in zijn eigen bed te slapen. Hij heeft drie kwartier geslapen, ik iets meer, maar blij werd ik er niet van. Gelukkig kon hij vanmorgen nog wat hazeslaapjes doen. De fysiotherapie beperkte zich tot alleen maar fietsen, en aangezien dat onbelast gaat, was dit nog net te doen. Natuurlijk viel Ton in slaap zodra we thuis waren, maar hij moest na drie kwartier alweer in de benen, want om twee uur mochten we bij Daniël en Ineke zijn, die allebei hun uiterste best op ons hebben gedaan. Ik heb het gevoel dat Ton in elk geval iets meer interesse in het leven heeft vanavond. Zelf heb ik vanavond nog wat foto's gevoegd bij het Lourdesverslag, dat is aan te klikken op het ronde schild hierboven rechts. Door alle onrust lukt het me niet braaf te blijven, vandaag heb ik weer gesnoept, en dat zal de weegschaal morgen wel weer verklikken. Dat ik me nu toch niet kon beheersen! Bah!!!
8 juli 2009. Helaas, Ton had weer een slechte nacht. Is benauwder, kan
minder, de vochtbalans schoot gister gigantisch door naar de verkeerde kant...
hier moet even iets worden bijgesteld. De vraag is alleen: wat... Daar komen we,
zo God wil, vast nog wel een keer achter.
Vanmiddag wilde Ton graag naar Houten, want hij had zijn kind na de operatie nog
steeds niet gezien. Dit uitje bleek te hoog gegrepen, want, al deed het hem
intens goed haar te zien, het werd hem al na een half uurtje te veel. Hoewel
dochterlief blij was met zijn komst en met de cadeautjes, en de kindertjes lief
waren. Gelukkig knapte Ton weer een beetje op na een heleboel frisse
buitenlucht. Maar spijtig zei hij: dat wordt dus zaterdag helemaal niets! Dan
verjaart onze mooie schoondochter namelijk, en hij had vanmorgen nog dapper
gezegd: daar wil ik heen, dus ik ga. Toch staat Ton wat optimistischer in het
leven.
7 juli 2009. Zoveel beter ging het nu ook niet vandaag. Ton heeft met moeite de fysiotherapie doorstaan, en was daarna een paar uur uitgeschakeld. Omdat het telkens begon te regenen wanneer hij mij wilde uitlaten, zijn we pas na het avondeten even buiten geweest. Ton kwam niet verder dan een kleine 200 stappen.
6 juli 2009. Vannacht heeft Ton een paar keer een paar uur geslapen. Hij was er wel vroeg bij om me wakker te maken, zodat ik de longarts kon afzeggen. Vanmiddag zijn we nog wel naar de apotheek gelopen, dat wil zeggen: ik liep. Onderweg heeft Ton nog een keer of vier een poging tot lopen gedaan. Totaal kwam hij op ongeveer 270 passen. Dat waren er evenzoveel meer dan gister en eergisteren. Hij lijdt wel heel erg onder de warmte, of onder het medicijn dat hij nu gebruikt. De huid is een ramp, en van krabben wordt die niet beter. Van de rechterkant van het dak is alle mos nu tussen de stenen uit, d.w.z. van de bovenkant. Links ligt nog een rand, maar die speelt geen rol als het hard gaat regenen. Dat is hier dezer dagen nog niet gebeurd, God dank. Verder weet ik het allemaal niet meer. Morgen beter.
5 juli 2009. Ton heeft het gevoel dat de crisis is doorstaan. Hij is 'van
heel ver gekomen'. Niet dat hij nu beter is, maar wel beter dan het was. Alleen
blijft hij vol vocht zitten. Hij heeft wel wat meer geslapen. Misschien omdat
hij gister de helft van de dag buitenshuis heeft doorgebracht? Hij is iets
opgewekter, en denkt dat hij vanmiddag misschien wel naar de kerk kan.
Dat lukte ook, maar net. Na afloop moest hij wel meteen naar huis, waar hij weer
even voor hijgend hert ging studeren. Lang hield hij dat niet vol, want hij viel
in slaap, zodat ik nog een half uurtje stenen kon rapen op het platte dak. Niet
onaangenaam. Vanavond is Ton nog even buiten gaan zitten - de frisse lucht doet
hem goed. Het wordt wel lastig de muggen buiten te houden. Nu maar bidden dat er
vannacht geslapen kan worden. Alle afspraken deze week, behalve die met Daan en
Ineke, moeten afgezegd, dat is duidelijk. Hij is beter, maar nog erg
slecht.
4 juli 2009. Dit was weer een super slechte nacht. Ton heeft niet geslapen,
maar rondgehangen, gezeten, gebeden, gewacht...
Ik heb zelf wel een paar keer een paar uur geslapen, dus dat scheelt weer. Hij
heeft niet gebeld. Lief. Vanmorgen kon hij een uurtje op bed liggen en slapen,
jammer dat het zo kort is dan. Vanmiddag wil hij wel naar buiten gereden
worden. Hij heeft in elk geval, zij het in etappes, ontbeten.
Om kwart voor vier was Ton zo ver dat hij wel naar buiten wilde. Hij heeft me
twee en een half uur laten lopen, na het tuincentrum, waar hij een bloemetje
voor de bijna jarige Beppie kocht, deden we een rondje begraafplaatsen. Die zijn
tot acht uur open. Maar ruim kwart over zes waren we thuis, en toen voelden mijn
voeten het ook wel. Koken etcetera volgt dan. Ton zit toch al heel snel vol,
maar dat merkt hij niet meteen, pas na een minuut of tien begint het gevoel van
dathaddiknounietmoetendoen. Gelukkig was hij anderhalf uur later voldoende
opgeknapt dat hij de tocht naar boven kon ondernemen. Daar heeft hij nog, goed
ingepakt, de rest van de avond op het platte dakje van de keuken gezeten. Betty
kwam hem tegen half tien gezelschap houden, tot ieders genoegen. En omdat hij
tegen de nacht opziet, vindt hij het heerlijk dat er vlak voor middernacht een
aflevering van Morse is begonnen. Morgen begint de kerkdienst pas in de middag,
speciaal voor de ouderen van de gemeente, maar ik betwijfel of mijn oudje fit
genoeg zal zijn. We zien wel.
3 juli 2009. Ton heeft vannacht helemaal niet geslapen, ik af en toe er tussen door. Dit gaat niet zo goed. Vanmiddag was hij voldoende opgeknapt, naar zijn mening, om de tentoonstelling in het Catharijne-museum te bezoeken, maar die is op rolstoelers niet ingericht, en na tien keer opstaan was hij op. Dus ging hij naar huis met de catalogus, waarin een en ander rustig te bekijken is. Dit uitje was op zich veel te hoog gegrepen, hij moest er later stevig voor betalen. Hij hangt nu op de schommelstoel te slapen. Dat hebben we dan binnen. Later kwam Parel nog een kus brengen, en een paar heel attente andere dingen. Toen ze thuis was zong ze voor haar Pappie een mooi lied in, en dat stuurde ze als mp3.
2 juli 2009. Gister maar gauw vergeten. Vannacht heeft Ton iets meer geslapen, hij is een fractie beter, maar de behandeling bij Daan was wel meer dan hij aan kon. Ik moet de schadeclaim afwerken van zondag, maar ik kan niets meer vinden en alles is te veel. Ik heb maar foto's gestuurd. Nog driekwartier op het dak gezeten om mos en stenen te scheiden, en daarbij mij verwonderd over de schoonheid en diversiteit van de schepping. Stollingsgesteente in verschillende gedaanten, afzettingsgesteenten, soms met zes lagen per centimeter. Hoeveel tijd zal er gezeten hebben tussen de verschillende lagen? Jaren, eeuwen? Wellicht nog langer. Evaporatiegesteente, in een zucht ontstaan, verder fraaie kwartsen, en meer dan ik kon thuis brengen. Jammer dat je zoveel vergeet van wat je hebt geleerd. Maar genoeg is blijven hangen om met open mond te kijken naar Gods eigen sprookjesboek zomaar in het grint op mijn dak... Intussen zongen successievelijk verschillende vogels hun lied. En het is nog niet gaan regenen, dus ik heb om half elf nog een was buiten gehangen. Moet ik maar eens binnenhalen. Ton is een fractie beter, maar het eten bekomt hem al een paar dagen niet, dus er zit nog veel te veel vocht in de buik. Het gewicht zakt ook nauwelijks. Zucht. De Heer zal er in voorzien. Laetitia is uitgeput maar vrolijk, voorzover dat te combineren valt.
30 juni 2009. Na niet zo'n beste nacht kwamen Daniël en Ineke vanmorgen vroeg langs. Vroeg voor ons dan. Ze hebben 'iets' aan het huis gedaan, en hopen dat Ton nu beter zal gaan. Een oude plaspil mat nu goed, dus die heb ik hem gegeven. Het resultaat is nog niet verblijdend. Maar Laetitia is weer thuis, dus die moet nu opknappen... Ton heeft mij wel uitgelaten, maar zelf geen voet verzet. Een praatje met een meelevende buurman was na twee minuten al te veel voor hem. Zelf ben ik heel de dag bezig geweest, en heb haast niets gedaan. Tijd om te kijken of er vannacht nog geslapen zal worden.
30 juni 2009 0 uur 12 Zojuist de 16.000 bezoekers van de website gepasseerd. Leuk!!! :-)
29 juni 2009. De afgelopen nacht was minder fortuinlijk voor Ton. En met al die hazeslaapjes overdag haal je het niet in. Hij was toch weer aangekomen. Vandaag heeft hij zich wel laten verplaatsen naar buiten, maar hij heeft geen stap gezet. Zorgelijk hoor. Hij voelt zich gewoon ziek.
28 juni 2009. De nacht heeft Ton doorgebracht gezeten in een stoel op mijn studeerkamer. Helaas had ik die stoel niet opgeruimd, dus nu moesten die stapels allemaal een plekje vinden op andere stapels. Stapel word ik er van. Na half drie heeft Ton wel wat geslapen. Vanmorgen dacht hij wel in eigen bed te kunnen slapen, maar zo werkt het nog niet. Ook overdag is liggen geen optie. Hij is vandaag niet veel beter dan gisteren. Daar word ik niet blij van. Maar wat was ik vanmiddag verheugd toen ik, terwijl mijn lief naar adem zat te snakken, mocht genieten van de frisse en eerst nog wat vochtige buitenlucht. Toen ik een was in de machine wilde doen, hoorde ik namelijk een omineus gedruppel. Het had wel hard geregend, maar het was niet zo'n wolkbreuk, dat ik alert was. Helaas, het liep weer met stromen Tons studeerkamer boven in. De ergste dingen heb ik verplaatst, (maar de druppels aan het plafond deden dat ook) daarna ben ik naar het platte dak gegaan, waar ik slootjes heb gegraven en troep van de waterweggetjes heb verwijderd, zodat een en ander weg kon lopen. Een paar jaar geleden heb ik het lood nog laten verhogen, maar dat hielp nu kennelijk niets. De buren die deze muur met ons delen hadden geen probleem, gelukkig, en de andere buurman bood mij het handige schepje aan waarmee hij de ellende te lijf ging, nadat hij bij zichzelf een en ander voltooid had. Ik heb een derde van het dak min of meer geschoond, maar het water loopt niet weg, het dak loopt niet op de juiste manier af. Toen moest ik stoppen, wan tik was gesloopt. Laetitia hebben we nog even gebeld, ze is erg tevreden. En pas sinds gister voor haar gevoel weer een beetje terug in het leven.
27 juni 2009. Veteranendag. Daar had ik nu eens heen gewild, in Den Haag. Maar nee, Ton heeft vannacht niet langer dan een kwartier tot een half uur achter elkaar geslapen, hij was helemaal wanhopig. Gelukkig komt dokter Daniël straks langs om te kijken wat er mis kan zijn. We zitten weer eens in een diepe dip. Gelukkig kon Ton een paar uurtjes slapen, gezeten in de makkelijke stoel in zijn studeerkamer, met de gordijnen dicht. Halverwege de middag wilde hij wel gewandeld worden, hij heeft met veel moeite zelf ook drie maal honderd stapjes gezet. Maar het gaat niet goed. Dit lijkt op de situatie vlak voor hij twee jaar geleden het ziekenhuis in ging. Over en van Laetitia vandaag niets gehoord. Het was zomaar te laat om te bellen.
26 juni 2009. Ton had een nog slechtere nacht dan de afgelopen weken. Dus
vandaag zal hij Gerrits verjaardag niet kunnen opluisteren. Hij was het wel van
plan, maar het zit er niet in. Hij heeft maar 2 uur geslapen, verder opgezeten.
Vanmorgen nog een uurtje geslapen. Ik heb wel wat meer geslapen, maar we worden
allebei wel erg moe op deze manier. Er zijn erger dingen.
Vanmiddag heeft Ton zich even naar buiten laten rijden, en hij heeft op een paar
vlakke stukjes langs de Stadsbuitengracht (in het Zocherplantsoen dus) in totaal
wel 250 voorzichtige stapjes gezet. Toen was de koek op. Nu is het bijna
zeven uur, en hij slaapt. Eten doen we straks wel. Laetitia is opgewekter.
25 juni 2009. Weinig nieuws. Gistermiddag heb ik op Charlotte gepast, zodat Barend naar het ziekenhuis kon. Toen hij terug was hebben we nog even gebeld naar Laetitia, zodat Charlotte dag kon zeggen. Laetitia kwam niet verder dan ja en dag. 's Avonds kwam er eerst onverwacht bezoek, daarna een lange telefonade, en toen zou ik Ton ophalen, en liepen we elkaar mis. Vandaag zijn we naar Daan en Ineke geweest. Dat had dit keer voor Ton nog niet het gewenste resultaat, zodat hij heel somber de nacht in gaat. Ik heb mijn definitieve lenzen nu. In de verte veel beter. Lezen gaat wel. Ton heeft Laetitia nog even gebeld, maar werd niet veel wijzer. Nu is het bedtijd.
23 juni 2009. Aan Laetitia zijn ze vanmorgen vroeg volgens schema begonnen, tien uur later was de klus geklaard. Volgens planning, zei de arts. Na twee uur bijkomen kwam ze eventjes bij, en toen is ze naar haar kamer gebracht. Nu maar bidden dat het goed blijft gaan, en dat alles zal functioneren, vooral de doorbloeding, want dat is het meest riskante deel.
22 juni 2009. Na weer een slechte nacht kwamen we traag op gang. Ik moest om half een in de stad zijn, Ton kon blijven liggen. Ik heb nog wat foto's bewerkt van Lourdes. Schiet ook al niet op. Morgenochtend wordt Laetitia geopereerd, dus wie dat kan mag voor haar bidden. Dat kan ze wel gebruiken, haar artsen ook.
21 juni 2009. De eerste zomerdag was niet echt een zomerse dag. Ton en ik hadden beiden dienst, Ton in Heusden, ik in Zeist. Tons chauffeuse kwam meer dan een half uur later dan gepland, dat was dus wat extra spanning. Drie bruggen dicht, zei ze. Maar het ging goed, en ze begonnen bijna op tijd. Wel zeven mensen. Daarna een Lutherse Lunch en een gemeentevergadering. Die complicatie had ik niet in Zeist. Ik werd netjes gehaald en gebracht, wat een luxe! En daardoor was ik nog net op tijd in de eigen kerk in Utrecht, waar ook een gemeentevergadering was. Slecht voorbereid en rommelig, waardoor het doel voorbij geschoten werd. Zonde van de tijd en de energie die er in gestoken was. Ton was pas na vier uur thuis, ik had intussen mijn dienst op het net gezet, en terwijl hij sliep kon ik ook de zijne verzorgen. Twee heel verschillende diensten, maar het zijn ook verschillende gemeenten. God houdt van maatwerk. Duidelijk. ;-) Parel belde nog op, zij zijn weer thuis van Oerol. Ze hadden redelijk weer en veel plezier. Alleen op het nippertje werd de tent nog nat, dus dat moet nog drogen. Ik heb nog wat foto's recht gezet van Lourdes, schiet niet op. Morgen verder. Welterusten...
20 juni 2009.
Vandaag kregen we een kaart van Mik, vanaf Oerol. ;-D Ook vandaag heb ik mijn moederdagcadeau
geconsumeerd: een dagje hoed(en)maken bij Irene
van Vught. Dit is het resultaat. Het was erg gezellig, met twee
medecursisten, ik heb genoten van het fröbelen... Ondanks het feit dat ik
helemaal kapot was van weer een half doorwaakte nacht! Gaat niet goed zo.
Daarna heb ik nog wat met Ton gelopen. Het bleef bij 600 pasjes, verdeeld over
vijf keer lopen, dus briljant is het niet. Nu moet ik verder met de dienst voor
morgen. In Zeist.
19 juni 2009. Tons dienst is af, nu maar hopen dat hij niet blijft strepen en 'verbeteren', en de mijne zo goed als. Het was wel hard werken vandaag. We kwamen ook niet verder dan in en om huis. Morgen een drukke dag.
18 juni 2009. Vandaag is onze briljante jongste neef van het middelbaar
onderwijs afgekomen. Gelukkig had hij naast zijn tien min, die volgens hem tien
plus had moeten zijn, ook nog een vijf min. We hebben hem en famille
gefeliciteerd, gisteravond, en het was voor hem inderdaad een echte verrassing.
Leuk. Ton kon niet mee, die was gister ronduit slecht, heeft niet meer dan een
paar honderd pasjes gezet, jammer, want onze kinderen waren er ook, behalve de
oudste die rondspookt op Oerol, met man en kind. Jeroen en Annemieke waren er tot
mijn vreugde ook. Leuke kinderen. Kwart voor twaalf was ik thuis.
Toen moest er nog wel gewerkt, maar ik was te moe voor iets creatiefs.
17 juni 2009. De tijd gaat hard. We werken dan ook hard. Tons preek is zo goed als klaar, al zullen er nog wel een paar revisies komen, de mijne is nog maagdelijk, maar mijn liturgie staat in de PC, en voor Ton moet ik daar nog veel aan doen. Gister heeft hij nog een kleine duizend stappen gezet, maar vandaag heeft hij zijn prille leven verdaan met schrijven en suffen. De laatste weken is het slecht gesteld met slapen. En natuurlijk is deze week onze toeverlaat een weekje weg.
15 juni 2009. Vandaag mochten we weer even medisch. Aangezien ik had geconstateerd dat Ton suboptimaal ziet, (natuurlijk had ik ongelijk!) had ik een afspraak geforceerd - met zijn medeweten en toestemming, instemming is een te groot woord - met mijn oogarts. In de verte blijkt hij 30 resp. 40 % zicht te hebben, maar hij is niet geïnteresseerd in de verte. Alleen ook het lezen is wat lastigjes af en toe. Tja, dat komt door een bij de leeftijd horende vorm van staar. Ton moet eerst maar eens aan het idee wennen, en dan kunnen ze over een half jaar verder praten. De onderzoeken hinderden hem erg, hij werd er ongemakkelijk van, dus ik heb hem gespaard, en niet gevraagd of ik ook mocht kijken. Jammer, want ik heb inzicht gehad in aardig wat delen van zijn lichaam. De nieuwe plaspil werkt wel, maar lijkt ook nogal wat bijwerkingen te hebben. Ik merk nog niet dat Ton minder hijgerig is. Dat wonder moet nog geschieden. Deo volente, natuurlijk... Hij had een rustige avond, en ik zat rustig te werken. ;-D
14 juni 2009. Geen spoor van de lens. Ik had de brillepoot geprobeerd te lijmen, dat bleek vanmorgen geen succes, zodat ik maar zachte lenzen indeed, en met leesbrillen werk. Suboptimaal. We waren, door de onrustige nacht, laat in de kerk. Een ons onbekende predikant had een plezierige dienst voorbereid, met een interessante preek. Wel weer helemaal gericht op het mannelijk element in de schepping. Ton heeft wat muziek zitten lezen, en kijkt nu tegen de binnenkant van zijn oogleden aan. Onderweg van de kerk naar huis zagen en horden we nog allerlei aardige muziekmomenten. Klikken op Ad Hoc orkest geeft meer informatie. Jammer dat het niet wat droger is. (Schreef ik rond drie uur. Daarna werd het wel droger.) Tegen vijf uur gingen we nog even uit, en in stukjes en beetjes heeft Ton zo'n 1100 pasjes gezet, dus dat zit voor vandaag wel weer goed. Na het koken en eten heb ik op mijn knieën de slaapkamer nog verder afgezocht, en na een half uurtje, jawel! vond ik de lens! Halleluja, amen! :-D Die ligt nu gedesinfecteerd te worden. Nog een wonder dat ik er niet op heb gestaan: de linker lens heb ik toch een metertje naar rechts weggeknipperd met mijn lieftallige oogharen. Het kan raar rollen. Tjonge, die Sint Antonius toch!!!!
13 juni 2009. Het was me het dagje wel! Vanmorgen nog even snel wat boodschappen doen , onder andere op de markt, maar ik kwam weer met heel andere dingent thuis dan wat ik had bedacht. Had ik maar een briefje moeten maken. Maar Joop kwam om een uur, dacht ik, en dan moest ik wel thuis zijn. HIj had een treintje later, maar dat kwam wel goed uit. TOn kreeg om 3 uur zijn eerste pianoles van Rocus, een verjaarscadeau van 2008, dus dat werd wel tijd. Hij heeft er enorm van genoten, maar het vermoeide hem ook bovenmate. Na anderhalf uur kwam ik maar eens roet in het eten sturen. Dat was nog een kwartiertje te laat. Intussen hadden Joop en ik ons door een aantal voorbereidende fasen heen gewerkt. Dankzij onze bereidwillige buurman konden we windows7 installeren op het gevallen gat in het onwillige OS. Maar het kostte Joop heel wat hoofdbrekens om een verbinding tussen laptop en computer te herstellen. Het werd erg laat. Ik voel me wel schuldig. Toen we dan zelf ook eindelijk naar bed gingen, en ik mijn lenzen uitdeed, knipperde ik per ongeluk net toen ik de linkerlens er uit haalde, en nu is die onvindbaar. Evenlager hield ik de poot van mijn bril los in de hand. Ach ja, al ziet Windows 7 er aantrekkelijk uit, visueel is dit dus een rampdag.
11 juni 2009. Gister waren we naar Daan en Ineke, die weer hun best voor ons deden. Vandaag mochten we naar Nieuwegein voor de cardioloog, die er niet was. Hij moest aan zijn promotie werken. De nurse practitioner (is daar geen Nederlandse term voor???) - overigens een alleraardigste jonge vrouw die ons sterk aan Parel deed denken, verschafte inzicht in de huidige problemen, en een mogelijke oplossing: weer een ander medicijn. Nu maar hopen dat het werkt. Daarna hebben we ons onledig gehouden met een moeizame tekst en met boodschappen doen. Zo is de dag voorbij, voordat die begonnen lijkt. Morgen meer, hoop ik. Dit schiet niet op. Maar het moest allemaal wel gebeuren.
9 juni 2009. Een matig dagje. Ton heeft nog bijna 1000 passen gelopen, en dat waren er vast nog wat meer geweest, hadden we geen hoosbui over ons heen gekregen. Hij bleef gelukkig droog.
8 juni 2009. Eindelijk, eindelijk zou ik dan vandaag het implantaat krijgen, na ruim een half jaar wachten. Daar lig je dan, antibiotica genomen, toegedekt, half lam geprikt, er wordt gewrikt en gebeiteld, en dan wordt er gezegd: Wat jammer nu, mevrouw Voerman, het gaat niet door, het bot is weggevreten. Dus werd alles weer dichtgemaakt en kon ik naar huis. Balen, balen, BALEN! Een hele dag weg, want ik heb de rest van de middag en avond in bed versuft. Ton heeft zijn eigen eten klaar gemaakt, en nu weten we weer dat de rookmelder het nog prima doet! <grijns> Hij had té lang niet voor zijn eigen eten gezorgd, en had de vis leuk op hoog vuur laten staan. Even later kon hij het volgende stuk vis genoeglijk oppeuzelen. Ik ga maar weer suf doen, geloof ik. Ton zit rustig te lezen.
7 juni 2009. Tons dienst liep vanmorgen boven verwachting. Een
heldere, sterke stem, een interessant verhaal, liturgie zat goed in
elkaar, dus ondanks een groot tekort aan slaap van de laatste dagen een
mooie viering. Er was een violiste, Yaël Vuik, die met onze
organist Dick Duijst heel mooi samen speelde. Ook zij hadden er alles
aan gedaan om het een mooie dienst te laten zijn. Een gouden zondag:
Trinitatis. Zo hoort het ook.
Vanmiddag heeft Ton geslapen, vanavond wat gerust. Ik heb mij bezig
gehouden met het emailprobleem op de laptop, dat is na veel werk
opgelost. En de foto's van de bedevaart. Die van de vrijdag. In elk
geval lukt het, na een herinstallatie, weer een aantal functies te
gebruiken van mijn favoriete grafische programma. Morgen een zware dag.
Ik zie er tegen op.
6 juni 2009. D-day. We herinneren ons met smart de vele levens die vergaan
zijn op de stranden van Normandië.
Vandaag en gister is er hard gewerkt aan de dienst van morgen die Ton in de
Pieterskerk heeft. Intussen heb ik vier wassen gedraaid en de beddeen
verschoond, twee en een halve was zijn aan de lucht gedroogd. Ook wel lekker.
Kortom: allebei hard gewerkt.
4 juni 2009. Gister hebben we alleen de hele dag hard gewerkt, daar valt niet
veel over te melden, behalve dat ik me weer niet kon beheersen, en de rest van
de zoetigheid in huis heb opgegeten. Balen.
Vandaag was druk: fysiotherapie, stemmen, naar Daniël en Ineke voor het
broodnodige onderhoud. We zijn er moe van. Nog steeds niemand gevonden die even
met me haar Huis ter Heide kan rijden om mijn Lourdeswater op te halen. Een
vriendin dacht ik te strikken, maar die was net grootmoeder geworden, dus die
was volop bezet. Tja. Het zal wel goed komen. Eens. We krijgen nog steeds
aardige reacties op de Lourdeskaart. ;-) Maar het lukt niet erg de foto's te
bewerken en de andere dingen te doen die moeten gebeuren. Notulen vergadering
vorige week zijn gelukkig min of meer klaar.
2 juni 2009. Vanmorgenmiddag begonnen we de dag met fysiotherapie, waarbij Ton behoorlijk werd aangepakt. Hij heeft de hele middag met zijn ogen dicht zitten bijkomen... Ik ging naar de lensspecialist, voor controle. Ze zijn beter maar niet goed, dus er wordt nog een paar besteld. Daarna heb ik ademloos zitten lezen in het boek dat Parel gister meebracht. En intussen roofde mijn hand alles leeg dat zoet en lekker was. Nu heb ik spijt en buikpijn. Dom, dom, dom. En Pinkster begon ik juist zo vrolijk met iets meer dan 70 kilo. Nog een halve olifant, maar dat is minder dan de hele, die ik 7 maanden geleden in de spiegel ontmoette. ;-/ Nou ja, vanavond dus niet veel gedaan, behalve afwassen. En later de eerste versie getikt van de eerste bladzij van Tons preek. Nu heb ik het wel gehad. Truste.
1 juni 2009. Wij vierden een vrolijk feest, onwetend van rampen elders op de wereld. 's Middags kwamen Laetitia, Barend, Charlotte en Pieter al vroeg, even later gevolgd door Betty, Cathy, Tisha en Carlos. Alessandra was verhinderd door een verjaarsfeestje van een klasgenootje. Ik was net min of meer klaar met de voorbereidingen. In de tuin kon je lopen, de gang was gezogen, de kamer gedweild, de boterkoek was gaar... en er was eten genoeg voor mijn weeshuis. Ook Tonio, Diana en Amber kwamen weldra. Parel kwam pas toen Betty al weer weg was. Oeps... vier eters minder. Maar zo bleef voor Ton het aantal aanwezigen per vierkante meter nog net aanvaardbaar, al was hij na afloop van onze vader- en moederdag wel heel erg moe. Hij dook zijn bed in, en sliep tot een uur of elf. Maar het was allemaal erg plezierig geweest, en de kindertjes hadden hun energie gebruikt door eindeloze rondjes te rennen door huis en tuin, terwijl de prinsesjes Amber en Charlotte samen in een hoekje een echt prinsessenspel deden. Toen alle anderen weg waren, Opa in bed lag, de afwas gedaan, en de wereld tot rust kwam, wilde Mik nog een spelletje doen. Dat werd rummikub. Hij leert het wel. Nu is het bijna morgen. Welterusten.
31 mei 2009. Pinksterfeest!!!! :-) Feest van de
Geest die leven(d) maakt. Vanmorgen vroeg hoorde ik al heel inspirerende en
diepe dingen op de radio, toen ik met het ontbijt bezig was. Daarna gingen we
naar de Pieterskerk, waar ds. Geneviève Massé, onze predikant, een briljante
preek hield, met veel mooie vondsten. Ze had zelf ook genoten van de
voorbereiding. Wat heerlijk! Veel voorgangers (v/m) hebben moeite met de Geest
van het Feest... Zij niet. Dat verzoende me met het feit dat het niet lukte om
vanmiddag naar de Charismaten te gaan
in Amsterdam. Dat was wel prettig geweest, om daar Pinksterfeest te vieren, dat
zal knallen!
In plaats daarvan ruimde ik de tuin verder op, terwijl Ton lekker op bed zat en
hing te studeren, en een deel van de keuken, ik schilde, sneed en hakte, en ben
nog lang niet klaar om de kinderen morgen te ontvangen, die vader-en-moederdag
komen vieren... Maar dat moet morgen dan maar. We zien wel waar het schip
strandt. In elk geval was het heerlijk weer, ik had een of andere heel
christelijke zender gevonden, die een grootse happening uitzond met vele
duizenden gelijkgezinden, die lekker zongen, dus ja, mijn dag zat gebeiteld.
Hoop dat die van jullie ook rijk was. Bless you the Lord.
30 mei 2009. Gister heb ik geloof ik alleen maar geïnstalleerd, na de fysiotherapie. Ik weet het niet meer. Het leek aardig te gaan, en dan... Vanmorgen opende ik mijn computer, en ja hoor, wat gisteren gewoon goed leek te gaan, leverde nu weer een blauw scherm. Ik zat net te tikken aan Tons liturgie, toen Joop aanbelde. Een engel dus. Maar zeven uur later ging hij ontmoedigd weg: we waren nauwelijks opgeschoten. Zo gaat dat soms. Met een noodvaart was ik een minuut voor negen bij Albert de Verwenner, waar ik in het wilde weg maar wat mee raapte. Van boodschappen doen was niets gekomen, en van rustig overleg ook niet. Nu, we zullen het er wel mee kunnen doen. Of ik naar ieders smaak heb, is een tweede. Vanavond tot het donker werd nog wat ruimte gemaakt in de tuin. Verder zien we morgen dan wel weer. Nu in bad, want die piekharen van me, daar moet iets aan gedaan worden...
28-5-2009 Wat een rustgevende bezigheid, toch: het opnieuw installeren van je computer. Je doet niet anders dan dit proberen en dat proberen, en dan maar eindeloos wachten wat er gebeurt, en weer opnieuw booten, en het zelfde anders, of toch weer hetzelfde hetzelfde... Als je geen haastdingen hebt zou het haast leuk kunnen zijn. ;-D Vamiddag wilde Ton graag naar buiten om te lopen. Hij dacht aanvankelijk aan het bos, maar het werd het pad langs de Kromme Rijn, ter weerszijden, tot NieuwAmelisweerd. Dus in plaats van vreedzaam uit te zoeken waarom mijn videokaart zich niet laat installeren, terwijl dat eergisteren wel ging op een parallelle partitie, heb ik bijna drie en een half uur achter elkaar gelopen en soms even gedrenteld, als Ton zijn pasjes zette. Hij heeft er met moeite 1200 uitgeperst, en dat was veel beter dan hij had gevreesd. Boodschappen doen met de buren om zeven uur, dus ik ben min of meer voorbereid op tweede pinksterdag. Toen belde mijn jongste zus, en daarna was het zomaar kwart over tien. Ondanks registreren en downloaden van een heel grote driver, is het nog niet goed met de videokaart, maar ik heb een redelijk beeld en het zal me op dit moment worst wezen. Het leven is zoet.
27-5-2009. Eindelijk kon ik, dankzij een vraag van Joop, weer bij mijn vaste
schijven, en wat doe ik? Ik schakel per ongeluk het beeldscherm uit. Foutje.
Maar nu loopt een en ander niet meer door. Beetje meer dan dom... Te moe, denk
ik. Toch had ik straks maar twee uur gelopen. Eerst fysiotherapie, daarna direct
door naar de tandarts. Ton was op. De verdoving ging hem niet in de koude kleren
zitten.Het duurde ook vijf uur voor die uitgewerkt was.
Hoera, ik kan zelfs weer mail binnen halen op de grote computer. :-) Tijd om
naar bed te gaan. Er ligt morgen veel werk te wachten...
26-5-2009. Help! De computer draait, maar zonder een van de harde schijven
met een aantal belangrijke partities.
En Windows wil activatie, omdat er zoveel hardware is veranderd. Maar via
internet wil dat niet, want ik kan niet internetten. Kennelijk zijn er
instellingen veranderd, hetgeen ik niet snap, ik heb niet opnieuw
geïnstalleerd...
Vanmorgen had ik drie dagen, nu moet het nog vandaag gebeuren, voor bellen is
het te laat, en nu ja, ik weet het niet meer. Morgen toch al een drukke dag...
Ton heeft aan het eind van de middag heel langzaam een 900 pasjes gezet op Hoog
Catharijne. O, nu heb ik de netwerkinstellingen veranderd, en nu kom
ik wel op internet. Hoera. We komen er wel. Het duurt alleen drie keer zo lang.
En ik doe maar wat.
25-5-2009. Vandaag wilde het met Ton helemaal niet. Wel deed hij heel actief mee met de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje, maar hij was tamelijk benauwd, en sliep al voor het eten in. Zelfs de soep liet hij koud worden. Vanavond heb ik hem nog een uurtje buiten rond gesleurd, en dat was prettig. Daarna kon hij zijn goede pufje nemen, en hij knapte aardig op. ;-)
24-5-2009 Liep Ton gister nog 1500 passen, vandaag wilde het niet erg. Hij haalde vanmorgen na de kerk net niet de duizend pas. Vanavond was er weer een dienst in de Pieterskerk, Een vesper, die begon met een prachtig (gezongen) stuk van Franck, dus dat kon niet meer stuk. Na afloop probeerde Ton de ontbrekende passen te zetten, maar hij moest het na een tiental al opgeven. Ik ben nog waterig en watterig.
23-5-2009. Bij het lezen van het dagelijks stukje Bijbels Dagboek bleek de teller van de site op 15.555 te staan. Grappig. Minder grappig is dat de computer nog steeds met de darmen er uit ligt dood te wezen. Mijn buurman zou nog even komen de installatie met mij door te nemen, maar die kwam laat, zo laat dat ik er niet meer aan toe kwam de power er uit te slopen en te laten doormeten. Maandag is alles dicht, dus voor dinsdag kan ik niet bij mijn meeste gegevens. Driewerf vervelend. Gelukkig dat de laptop nog een deel kan opvangen. Bovendien werd ik opeens snipverkouden, dus behalve de computer, werken ook mijn eigen hersens niet meer. Snieleuk.
22-5-2009. Vanmorgen was het weer fysiotherapie voor Ton. Hij is toch wat beter dan gister. Vanmiddag mocht ik hem naar de trein karren. Ook dat kostte nogal wat tijd. Daarna kwam ik pas aan de lunch toe. Aan het eind van de middag ging ik uit op een nieuw moederbord. Dacht dat wel zelf te kunnen. Ingebouwd is het wel, maar het krijgt geen stroom, en dankzij een heel gezellig telefoontje was het te laat geworden om de buurman te hulp te roepen. Nu ja, die is ook net zelf bezig een nieuw systeem te installeren. Maar waarom dat moederbord niet gewoon van de aangeboden stroom wil snoepen... ik weet het niet. Vervelend.
21-5-2009. Hemelvaartdag. Ton wilde eigenlijk vanmorgen om 9 uur in de kerk zitten, maar dat lukte niet. Met enig draven zaten we om 10 uur in de Koos-kerk, waar Ton gelukzalig glimlachte, en zei dat zijn grootmoeder nu wel erg tevreden zou zijn. Zijn adem was wat beter dan gister, dus heeft hij vanaf de Lange Viestraat bijna naar huis gelopen. Een dikke 1500 passen. Na de lichte lunch gingen we met onze souvenirs naar Den Bosch, waar we een prettige middag doorbrachten, met Amber op de trampoline en haar ouders rond de tafel... Ton was toch wel erg moe, dus hij at lekker in bed, met het oog op de TV, terwijl ik mij vanavond bezig hield met de foto's van Lourdes. Een dag gedaan. Maar teveel andere dingen laten liggen. Vandaag komen de motormuizen aan, de groep stoere binken, die maandag op de motor uit Lourdes vertrokken, net als wij. Gelukkig hebben ze waarschijnlijk wat beter weer gehad dan op de heenweg...
20-5-2009. Vanmiddag moesten we naar Daan en Ineke, we schoten maar niet op.
Daarna nog even over de markt, samen, en schoenen gekocht voor Ton. 2 voor de
prijs van 1...
Ton liep in totaal ruim 1200 passen, zij het over verscheidene stukken verdeeld.
Verder zijn we allebei nog erg moe, de computer doet moeilijk, en ik ga proberen
te slapen. Prettige hemelvaart(sdag) morgen.
19-5-2009. Dat slapen viel tegen. Uitslapen was er niet bij. We werden vanzelf wakker. Jammer, hoor. Al met al duurde het toch tot de middag eer Ton zover was dat we uit konden gaan. Ik moest de harde lenzen omruilen, en boodschappen doen. Die lenzen zijn wel beter. Dichtbij zie ik minder slecht, de computer kan ik beter bedienen en zien, en in de verte heb ik nu een minder scherp beeld. Tijdens de reis heb ik super zuurstof-doorlatende lenzen gebruikt, héél erg prettig, ik kon ze dag en nacht inhouden. En je voelt eigenlijk niet dat je ze draagt. Met de harde lenzen ben ik me daar nog zeer van bewust. Maar die dag- en nachtlenzen zijn er niet in gecombineerde sterkten, dus toen was ik opeens verziend, en moest ik voor alles dichtbij een of twee brilletjes gebruiken. Dat was op reis goed te doen. Er was vanavond film met Wil, Ton ging met haar mee, en werd er niet vrolijk van. Hij was dan ook erg benauwd. Ik had zelf nog wat nagekomen boodschappen gedaan, zag de computer zonder mijn tussenkomst een paar maal herstartte, moest het ook zelf doen, omdat er weer een schijf niet werd gezien. Dit beestje loopt op zijn eind. Dat schiet allemaal niet op. Er waren wat heel aardige reacties op onze kaarten uit Lourdes. En ook twee erg mooie brieven van Pieter en Charlotte... :-) Vervolgens werd ik geattendeerd op het feit dat sommige browsers niet overweg kunnen met de link naar www.van-haselen.nl/lourdes2009.html die aan het plaatje van de PMI hierboven hangt. Met name Firefox doet daar iets vreemds mee. Ik hoop het nu zo te hebben aangepast, dat het geen probleem meer geeft. Maar mijn excuses!
18-5-2009. Na een intensieve, stimulerende en uiterst vermoeiende reis zijn we vanavond weer thuisgekomen. De koffers zijn leeg, een was draait, alles moet nog opgeruimd, en we zijn helemaal kapot, dus we hopen 24 uur te kunnen slapen. Tot later dus!
12 mei 2009. Hoera, onze
bloeiende jongste dochter is jarig. :-)
Wel heeft ze een en ander zaterdag
alvast gevierd, maar een extra felicitatie is nooit weg. Dat je komende jaar
gelukkig mag zijn, en zo gezond als mogelijk is.
Aan het eind van de middag hebben we in Amersfoort twee uniform-overhemden
kunnen ophalen voor Ton. Daar zijn we erg blij mee. :-)) Nu moet er nog een
heleboel, maar ik weet niet meer wat. Ton slaapt al. Ik morgen wel. Hoop ik. In
elk geval is dit het laatste bericht op deze bladzij. Voor de rest klikken op
het ronde embleem van de 51ste PMI. Als ik die ook via Frankrijk bij kan werken,
blijft men op de hoogte.
11 mei 2009. Druk geweest met van alles en nog wat, het overzicht kwijt, want er zat geen beweging in Ton, er bleek nog een oude relatie overleden, daar moest ook aandacht aan besteed, en nu wil ik alleen nog maar naar bed, want ik weet het niet meer. Niet verstandig. Ton heeft in elk geval zijn koffer gepakt, dat scheelt. De overhemden hebben we niet meer gekregen... Tja... En aan het eind van de middag heeft mijn lief op HC nog 1350 pasjes afgelegd. Hij is moe en benauwd, de laatste dagen.
10 mei 2009. 69 jaar later... Wat mensen elkaar aandoen. En toch was het zondag Cantate, en werd er veel gezongen in de Lutherse kerk hier ter stede. De preek ging meer over zingen dan over God, maar je kunt niet alles hebben. Ton wilde nog wel wat geestelijk voedsel (in)halen in de namiddagdienst in de Jacobi, maar hij bleek toch te moe. Wel heeft hij in de Binnentuin na de kerk nog een 500 stapjes gezet. Ik heb mij bezig gehouden met adressen en knippen, en de dag was om voordat ik halverwege was. Morgen verder, maar de tijd begint te dringen, dat wel.
9 mei 2009. Vandaag was het een zeer gevarieerde dag.
Een computerprobleem, waarvoor Tonio zou komen, loste ik min of meer zelf op,
maar een ander item lukte niet. Dat deed hij, toen ik terug was van de
contactlenzenspecialiste. Die lenzen zijn niet optimaal, en de controle was dat
ook niet, want de lamp van het apparaat deed het niet. Dus dat moet dinsdag,
terwijl er nog zoveel moet. Geeft niet. Vanmiddag vierde Laetitia dat ze nog
lang niet veertig is, en Ton en ik konden meerijden met Amber en haar ouders,
nadat wij hier even hadden gekeken naar de computer, en nadat we de prachtige
foto's van Lanzarote hadden bekeken. Dat was niet het enige dat ze hadden
meegebracht: voor mij was er een écht Spaanse Haary Potter, en voor Ton een
heel uitgebreide uiteenzetting over alle beledigingen en schimpscheuten in het
Spaans. Een heerlijk boek, waarin ook regionale verschillen van woordgebruik
zijn opgenomen. Het heeft kennelijk een heel andere lading of je iemand in
Sevilla voor ezel uitscheldt, of in Navarra... ;-D
Het was reuze gezellig in Houten, en ik
kreeg van Mik, - omdat we morgen maar geen Moederdag vieren - een prachtige
engelkaars, en van Betty's kwartetje een fraai verzorgde agenda met bloemen, en
(ook al zo attent) waarin de week nog met zondag begint.... Als je zo oud
bent als ik, dachten de dames en jongeheer, dan vergeet je veel, dus dan kun
je maar beter een mooie agenda hebben om het op te schrijven... Heel lief!
Maar tegen de tijd dat Ton alle kleinkinderen had gezien, twee uur na aankomst,
tolde zijn hoofd, dus toen zochten we de rust van het Imkerpark, waar hij nog
een kleine negenhonderd pasjes heeft gedrenteld. Beter dan de afgelopen dagen
dus. Het gaat gemiddeld ook wel weer wat beter dan de laatste tijd. Vanavond
ging ik verder met de adressen, terwijl Ton televisie keek.
8 mei 2009. Na een redelijke nacht werden we niet-uitgerust wakker. Ik heb intussen een deel van de enveloppen klaar, de boel werd verkeerd geprint, dus nu kan ik niet lekker etiketjes scheuren, maar wordt het knippen en voorzichtig plakken. Tijdens de herdenking van vanavond, die voor mij elke extra dimensie miste, waardoor het erg vlak was, heb ik braaf zitten plakken en knippen. Ik ben bijna op de helft. Maar er moet nog veel gebeuren. Voor Ton nog patjes gemaakt op een niet-uniform-overhemd. Lijkt wel wat. Vanmorgen verheugde ik mij in het feit dat ik nu (eventjes) 20 kilo kwijt ben sinds begin november. Ik heb daar twee keer zo lang over gedaan als ik had gedacht. Nog 15 te gaan. Misschien. De lenzen doen pijn, morgen controle. Morgen viert ook onze jongste haar verjaardag. Zij is de enige die nog geen veertig is. ;-)
7 mei 2009. Ton had een moeilijke nacht. Jammer. Hij had als planning
vanmiddag om half drie klaar te zijn om te wandelen, maar dat werd tegen vier
uur. Wel heeft hij vanmorgen nog een uurtje geslapen. Ik heb een en ander
voorbereid voor de Bedevaart, maar allemaal trager dan gewenst. Ach ja.
Vanavond had ik naar de stad gewild, maar het boodschappen doen werd wat later,
dus Ton had pas tegen acht uur zijn eten, geen probleem, en daarna kreeg ik een
plezierig telefoontje, dat tot vijf voor tien duurde. Gelukkig had ik mijn eigen
prakje klaar, dus dat kon ik intussen wegwerken. :-) Zo kun je plannen wat
je wilt, er komt altijd van alles tussen door.
6 mei 2009. Vanmorgen moesten we al vroeg bij Daniël en Ineke zijn. Gelukkig konden we wel even uithijgen. Verder ging ik de contactlenzen halen, die er gister ook al bleken te zijn... In de verte fantastisch, computeren gaat wel, lezen van geen kant. Balen dus. Ach, het leven moet ook niet té leuk worden... Dan zou mijn C-factor misschien nóg meer dalen. ;-) Ton's uniform onderhanden genomen, en wat printwerk, daarmee is de dag wel weer om. En een beetje meer dan dat. Afvallen is niet mijn sterkste punt op dit moment. Ik blijf hangen rond de 73 kilo. Ton is moe, maar gelukkig, omdat de buurvrouw haar logeerkamer heeft aangeboden.
5 mei
2009.
Vrede maak je samen. Voor vrede en vrijheid moet iedereen bereid zijn iets in te
leveren. Je kunt geen vrede hebben, als iedereen maar de vrijheid neemt om
zichzelf centraal te stellen. Daar komen ongelukken van als Apeldoorn.
Vanmiddag moest Ton voor controle naar de kliniek. En dus regende het. Vooral op
de terugweg. Volgende afspraak is 8 september, dus dan moet je geen buitendingen
organiseren. Dat is vragen om moeilijkheden. Vanavond moest Ton, zeer tegen zijn
zin, vergaderen. Voor ons betekent Bevrijdingsdag nog veel. Voor latere
generaties kennelijk niet. En voor sommige oudere Nederlanders kennelijk ook niet.
4-5-2009. De bedevaart blijkt op een volkomen onmogelijk tijdstip te
beginnen. Hoe moet dat met de mensen uit het Noorden? Een overnachting in een
hotel bovenop de toch al flink gestegen prijs, moet voor hen een vrij
onoverkomelijke drempel worden. Op die manier zien we volgend jaar veel mensen
niet meer terug. Ton had het ook over: 'dan maar om het jaar gaan'... Ook hier
groeien de (geld)bomen niet tot in de hemel. Aangezien Eduard meerijdt en hier
blijft slapen, is Ton begonnen de troep op zijn kamer op te ruimen. Tot nu toe
heeft hij alleen ruimte gemaakt in de kast. Hij wilde geen hulp, maar liep
zichzelf wel voorbij. Aan de andere kant is het wel goed als hij orde schept in
zijn eigen chaos. Ik heb aan de mijne al genoeg.
Dodenherdenking. De vlag halfstok, en daarna weer laten wapperen... Nog steeds
snakken velen naar díe vrijheid!!! Laten we niet denken dat het vanzelf
spreekt, of dat de prijs niet hoog was. Heel hoog.
3-5-2009 Vanmorgen zijn we naar de Waalse kerk gegaan. Er was op dat moment
tegelijkertijd een dienst in de Hamburgerstraat, waar de andere leden van de
Werkgroep aanwezig waren, maar ik kan mij niet in tweeën splitsen, en Ton gaat
nu voor. Al die jaren ging de Werkgroep voor. De dienst in de Pieterskerk stond
in het teken van Calvijn, en diens wijze van aankijken tegen God en mensen. Na
een koffiepauze was er een gedegen voorbereide 'mini'-conférence, die niets
minimaals had. Een wezenlijk verschil met Luther, dat mij nooit eerder duidelijk
was geworden, is het feit dat Calvijn in Genève, na het overijverige optreden
van Farèl daar, terecht kwam in een situatie waar helemaal geen kerk meer was.
Bisschop en priesters waren het stadje uitgejaagd, en het was als in de tijd der
Richteren. In díe situatie moest Calvijn van de grond af aan een
kerkgemeenschap opbouwen, met een eredienst die níet mocht lijken op de aloude
mis. Terwijl Luther alleen maar de misstanden wilde wegwerken uit de kerk, die
hij wilde voortzetten in een gezuiverde vorm. Hij wilde een kerkhervormer zijn.
Geen kerkvernieuwer, of kerkstichter. Calvijn wilde dat ook niet, maar hij werd
gedwongen, gechanteerd haast, om uit de puinhopen van het verleden iets op te
bouwen, dat God en mensen recht deed. Interessant.
Na de dienst was Ton aan het eind, hij had zich te lang moeten concentreren, en
was doodmoe. Het werd dus een pyjamadag.
2-5-2009. Gister heb ik veel genaaid en dingen gedaan, vandaag is het wat minder. Ton is weer thuis.
30 april 2009. Koninginnedag. Wat een stralende dag beloofde te worden, veranderde om tien voor twaalf in een tragedie. Een auto kwam met volle vaart door het publiek rijden, had al hekken geramd, nam een trap van een fotograaf mee, en bleef hangen in het hek voor de naald, een fractie voor het moment dat de koninklijken familie daar passeerde. Er zijn minimaal 13 gewonden, vijf levensgevaarlijk. Intussen zeven doden. God behoede ons allen. Een aanslag op het koningshuis, een aanslag op onze beschaving. Onacceptabel!
29-4-2009. Het idee de ogen te laten laseren heb ik, bij gebrek aan financiële middelen, voorlopig in de ijskast gezet. Wel heb ik nieuwe lenzen besteld. Daar ging de hele ochtend wel aan op. Vanmiddag een sessie bij Ineke, waarna ik 'even' naar Bilthoven spoorde, om een paar blouses en een rok op de kop te tikken bij de Emmaüs. Plus nog wat boekjes, waar ik mijn schoondochter gelukkig mee hoop te maken. Toen was de middag ook om. Vanavond wat opgeruimd en twee situatie-tekeningen gemaakt van stroomkabels en andere verbindingen bij de computer, en nu is het al weer koninginnedag. Dat zij leve!
28-4-2009. De dag ging op aan opstaan, fysiotherapie, tandarts, dus ik heb weer een heel eind gelopen, daarna Ton naar het station, en wat geklungeld met de computer. Niet een dag om tevreden op terug te kijken. Morgen beter.
26 april 2009. Gistermiddag hadden we een middagje 'Luie End' - we gingen
naar het Tuincentrum en de beide begraafplaatsen, dit alles ligt in één lijn.
Ton heeft alles bij elkaar wel een drie kwartier gelopen, in een
slakkengangetje, maar toch... De jicht in de teen is wat minder pijnlijk, maar
nog lang niet pijnloos. We zijn ons te buiten gegaan aan wat planten, en dat
kost een fortuin. Eigenlijk had ik een hangmandje voor bij de voordeur gewild,
maar het werd er een voor aan de muur achter de salon. Ton is daar zeer mee
ingenomen. Na het eten waren we wat moe. Gek hè? Ik kan me niet herinneren wat
ik voor nuttigs heb gedaan, het was toch vrij laat eer we gingen slapen, en dat
moest ik vanmorgen bezuren. Al dat lopen van gister had niet geholpen om af te
vallen: de afgelopen week is er alleen maar bijgekomen. Tja.
Hoewel we het voornemen hadden vanmiddag naar de Charismaatjes te gaan, was Ton
na de Waalse dienst te moe. Hij bleef ook zo lang zitten tutten met zijn
harem... Hij heeft zelfs nog even geprobeerd te lopen in de binnentuin van het
NV-huis, maar het zat er vandaag niet in. Té moe. Ik vond het niet verantwoord
om hem alleen te laten, dus ook ik bleef thuis. Ton heeft zich geamuseerd met
zijn mp3-speler, en ik met mijn computer. Omdat het toch geen kwaad meer kan,
hij kon hoogstens eerder echt kapot, heb ik wat gespeeld met de overklokfuncties
van het BIOS, aan de hand van een computertotaalpractijkgids. (Kijk, dat is nu
eens een mooi Scrabble-woord). Het renderen van een filmpje ging voor mijn
gevoel wel sneller, en in elk geval viel de computer niet uit. Kortom: ik heb me
ook geamuseerd. Een echte vrije middag. (En avond).
24 april 2009. Volgens de cardioloog is Tons voetprobleem een kwestie van
jicht. Het dragen van de steunkousen helpt in elk geval voor ondersteuning en om
af te koelen. Maar leuk is het niet. Hij heeft vannacht ook uren niet geslapen.
Arme jongen.
Vanmiddag heeft hij toch, genietend van het mooie weer, een 1350 pasjes gelopen
langs 's Stads Buitengracht. Daarna heeft hij het rustig aan gedaan. Ik heb
vandaag allerlei kleine klusjes geklaard. Veel minder dan gehoopt en verwacht
natuurlijk... maar toch...
23 april 2009. Vanavond was de computer klaar met rekenen, er bleken twee sectoren beschadigd. Na reparatie bleek het probleem erger geworden te zijn: 3x een blauw scherm bij doorstarten in Windows... Gelukkig heb ik nog een systeem achter de hand. Maar dit geeft een onrustig gevoel. Ton heeft vanmorgen nog wat gelopen na fysiotherapie. Alles nog heel voorzichtig. Ik ben erg moe.
22 april 2009. Vanmiddag Daniël en Ineke. Dat was fijn. Ton heeft daarna 1330 stapjes gezet op Hoog-Catharijne, als tegenprestatie voor een appelbol en koffie. Ik heb een rommeldag. De computer staat zijn schijven te controleren, en denkt daar nog twee dagen mee bezig te zijn. Ik hoop dat ie de goede controleert. De postbank die ING is heeft tweemaal mijn afschrijving voor de militaire bedevaart in mei niet verwerkt. Nu hebben we maar een briefje bij de Amro in de bus gedaan, maar of dat nog op tijd zal komen om mee te mogen? Ik heb nog niets gehoord.
21 april 2009. Fysiotherapie was kort. De voet was dik en opgezet. Ik ook, want ik had gister een glas wijn meegedronken, en dat haddiknounietmoetendoen. ´Ze´ hadden nog zo gewaarschuwd, dat je bij het dr. Cohen-dieet niet moet afwijken. Ik werd meteen gestraft met 7 ons meer, ipv een of twee minder. Ton heeft toch nog 1000 passen gezet uit lijfsbehoud.
20 april 2009. Ton had een rustdag, maar heeft toch 600 pasjes gezet.
19 april 2009. Met luider stemme verkondigde Ton van morgen het Evangelie. :-) Het lopen was moeizaam, maar omdat Wil ons was komen halen, was de reis niet vermoeiend voor Ton. Na afloop bleef ze lunchen. Daarna waren we uitgeteld. Gister heb ik alleen maar backups gemaakt. En vanmiddag stuurde de Heer Zijn Engel Joop. Dat hielp ook al een boel.
17 april 2009. Naar de verjaardag van Mik zijn we wel geweest. De monteur was vroeg. En de dag lang. Onze jarige vond het allemaal prachtig, en toen we kwamen was het relatief rustig. Dat werd later wel anders. Maar het mooie weer maakte dat een deel van het bezoek lekker buiten kon zitten. Ton had nog veel last van zijn voet, dus we hielden het na een paar uurtjes voor gezien. 's Avonds wilde de PC niet starten. Een schijf werd niet meer gezien. Help! De dienst voor zondag was nog niet klaar, en die had ik ook niet gebackupped naar een ander medium, hetgeen ik gewoonlijk wel doe. Ton vroeg lief: wat kan ik doen? Bidden, was mijn laconieke antwoord. Kennelijk heeft dat geholpen, en de ERD -CD van Marco was ook een houvast. Maar ik heb eigenlijk niets gedaan. In elk geval na enige tijd deed de computer het weer. Het werd wel een latertje.
16 april 2009. Ton voelde zich niet prettig vandaag, maar na het bezoek aan
Daan is dat een fractie beter. Schiet niet op zo. Bovendien doet de verwarming
het niet meer, en dus geen warm water, geen warmte. Nu ja, daar zijn dekens
voor. Maar hoe laat de monteurs morgen komen, bepaalt wel of we nog naar onze
jarige Mik kunnen... 
15 april 2009. Ton had een pyjamadag, ik heb me suf gezocht naar de stroomdraad van de kleine monitor, want ik had een opstelling bedacht die handig leek. Nergens te vinden. Balen, als die stekker dus. Veel overhoop gehaald, niets opgeschoten, maar ach, ergens heb ik een plekje van 5 vierkante centimeter vrij gemaakt. Daar zijn drie grote stapels op tafel voor in de plaats gekomen.
14 april 2009. Vandaag is Maaik van Petra en René jarig. Wel gefeliciteerd, jongen! Ik was alleen vandaag en had een vacantiegevoel, al heb ik wel drie wassen gedraaid. Bijna alle zwarte, paarse en donkerblauwe kleding van de vastentijd is gewassen en in de kast. Ook dat is een prettig gevoel. Ton loopt nog steeds met veel moeite. Jammer.
13 april 2009. Maar vanmorgen heb ik lekker lang gelummeld, in de zon de eerste bladzijden gelezen van The Wind in the Willows, zo toepasselijk! en ik heb met genoegen gezien dat ik vandaag onder de 75 kilo ben gedoken, die ik gister had bereikt. Ik ga nog maar even door, want ik voel me er prima bij. Maat 50 past weer. ;-) Verder is er niets uit de handen gekomen. Ik was bezig met pinnacle, en op de een of andere manier is de schijf volgelopen, en kon het niet meer verder. Heel belachelijk. Knapt er zo maar uit. Vermoeiend hoor. Morgen misschien verder.
12 april 2009. De Heer is opgestaan! :-) Heb een gezegend Paasfeest, waar je
ook bent, en hoe je de dag ook viert: wees gezegend door de Liefde Gods die dit
allemaal mogelijk heeft gemaakt!
Ton ging naar de Pieterskerk, gehaald door ds. Massé en thuisgebracht door
Parel en Mik, die hem om kwart over vier op de trein hebben gezet. Ik was pas om
vijf uur thuis, na een stralende Paasdienst, en een gezellig bezoek. Ik heb me
de luxe van een lang warm bad gegund, met een romannetje, en daarna heb ik nog
wat nuttige dingen gedaan aan de computer. Zo werd het toch weer laat.
11 april 2009. Na een heel pijnlijke nacht, waarbij hij veel plezier had van Huubs
mooie muziek op zijn MP3-spelertje, is Ton vanmorgen dan eindelijk in slaap
gevallen. Het gaat nu iets beter, hij kan min of meer op de voet staan.
:-)
- We zijn vanavond ook weer naar de indrukwekkende dienst geweest in de crypte
van de Pieterskerk. De fluitmuziek van Pauline Schenkelaars was verstild en er
brandde voor ieder een kaars, plus een voor Jezus. Wat we zijn we bevoorrecht
met zo'n predikant, en met zo'n kerk... Ton is echt wat beter dan gister, maar
loopt nog steeds met pijn en ongemak.
10 april 2009. Goede Vrijdag. Dag van stilte. Ton is iets beter, Gode zij dank. Dat dachten we tot hij naar de kerk was gegaan. Toen bleek de voet weer erg op te zetten en veel pijn te doen. Dit wordt dus een vreugdevolle nacht, zo te zien...
9 april 2009. Vannacht hebben we niet geslapen: Ton had opeens vreselijke pijn aan zijn voet. Die is dik en rood en heel pijnlijk. Lopen is haast onmogelijk. Toch zijn we vanmiddag naar Daan geweest, veel verschil heeft het niet gemaakt. Maar we weten wel een vermoedelijke oorzaak of aanleiding. Ton was wel op gebleven om naar de kerk te kunnen, maar het lukte hem niet om wakker te blijven. Toen is hij na het eten toch maar in bed gaan liggen, met de mededeling dat ik bestnaar de kerk kon.Blij dat ik gegaan ben, al had ik moeite met de concentratie. Vanmorgen moest ik naar de oogarts in Nieuwegein, een aardige man, vanmiddag dus Daan, koken, eten, weer weg... Er komt vandaag verder niets meer uit mijn handen, dus ik groet Ulieden...
8 april 2009. Vandaag
mochten we
schoonzoon Ferry feliciteren. Hij is jarig. Daarvoor was ik al druk, eerst met
de liturgieën naar de Copyshop, dat duurde iets langer dan gepland, toen Ton
laten ontbijten, daarna naar het tuincentrum, voor een verjaarscadeautje. Duurde
ook wat langer dan gepland, vooral omdat het opeens heel hard waaide, en
natuurlijk begon het ook te regenen. Toen moest ik nog eten, dus vooruit, en pas
daarna kon ik naar Nieuwegein voor mijn afspraak met de voortreffelijke
tandtechnieker van Artident. Wat een aardige mensen! Tegen vijf uur was ik
thuis, dus de computer is nauwelijks aan geweest. Koken, eten, en naar Vianen.
Ferry was lekker kort geknipt. Dat staat vlot. En volgens dochter twee is hij de liefste vader van de wereld... :-)
De laatste dagen waren druk, gistermorgen begonnen we met de uitvaartdienst van Wiebe Feenstra, die, samen met zijn echtgenote Anneke, veel voor ons heeft betekend. Hij begon als tolk-vertaler Spaans, maar werd op zijn 60ste nog priester bij de Oud-Katholieke kerk, waar gister dan ook een feestelijke viering een mooi punt achter zijn leven op aarde zette. Hij was het ook, die het Charismatische bij mij introduceerde, en die mij, toen ik in de tachtiger jaren een paar weken helemaal op apegapen lag, mij gewoon achterin de auto deponeerde, me meenam naar Dalfsen, waar een viering was met ziekenzegening. De volgende dag had ik de kracht om voor te gaan in een kerkdienst, die ik eigenlijk had moeten afzeggen, maar waar ik te lamlendig voor was geweest. Wonderlijk. Anneke heeft een paar jaar op heel practische wijze ons gezin drijvende gehouden, door aan te pakken in de huishouding, en mij zo weer op de voeten te zetten. Dank! Fysiotherapie direct na de dienst was voor Ton zo vermoeiend, dat hij niet meer uitwilde, hij had een rustdag. 's Avonds rekende mijn PC zich te pletter aan de film van Tjitske, zette die op DVD, en waarempel: de DVD-speler draaide die keurig af, maar... zonder geluid. Balen!!!!
5 april 2009. Gister heb ik alleen maar gewerkt aan Tjitske's foto's en aan de Paasdienst. Vanmorgen vroeg brood gebakken, ik was bijna op tijd voor de dienst in de Waalse kerk, die voorafging aan de dienst van de Werkgroep kerk voor de mensen. Daar hadden we bijna de laatste dienst. Met Jochem Stuiver, een heel prettige voorganger. In september zouden we nog een dienst hebben. Maar nu wordt gesproken over eventueel nog een extra afscheidsdienst. Lastig, zo'n verlengd stervensproces. Nu ja, de werkgroep wordt weer voor het grootste deel onderdeel van de Lutherse kerk, waar we ruim twintig jaar geleden uit los gewurmd zijn. Vanmiddag nog naar Stien geweest, en daarna achter de PC. Het lijf ziet er wel iets beter uit, maar het afvallen lukt weer niet erg. Tja. Ton kwam vanavond zelfstandig terug uit het Noorden.
3 april 2009. Vanmorgen vrij vroeg op en weg, omdat gister de treinen problemen hadden, en ik wilde wel op tijd zijn voor de begrafenis van Anneke Aalders van Ton Hommes. Dat lukte nipter dan mij lief was. Een bijzonder muzikale bijeenkomst in de Lutherse kerk van Arnhem markeerde het laatste fysieke contact met haar. De kerk zelf zorgde voor de verwijzing naar Opstanding en Leven, door het raam waar de kist onder stond, en door het lege kruis daaronder. Weinig jaargenoten hadden zich vrij kunnen maken. Het was allemaal kort dag. Later heb ik nog wat inkopen gedaan. Een koppelstukje, war ik veel van verwachtte, deed niet wat ik hoopte. Maar onverwachte andere aankopen troostten mij. Nu hard aan het werk, het is al donker...
2 april 2009. Vanmorgen fysiotherapie, iets later op de middag Daniël en Ineke. Ton is naar het buitenland gegaan met de trein, waar het bloed optjocht, maar dat viel nog niet mee, want de 'infrastructuur' gaf problemen. En als je dan ziet wat je voor een kaartje moet betalen!!! Morgen naar Arnhem, voor de begrafenis van Anneke, de vrouw van een jaargenoot: Tom Hommes. Een droeve aangelegenheid. Zo jong, en zo lang gevochten tegen deze ziekte, met zoveel moed en verve... God zegene haar en haar gezin.
1 april 2009. Vanmiddag heb ik Ton kunnen overhalen zich een eindje te laten rijden. Ik wilde naar het Luie Eind, voor onkruidkiller. Het werd een uitje van vier uur, maar Ton heeft daarvan ook een uurtje gedrenteld. Hij genoot van alle bloemen en kleuren. Wie had dat vroeger ooit gedacht? We staken even af naar de tweede begraafplaats, waar we vonden dat het graf van Beppie er niet uit zag. Kennelijk waren er mollen aan de gang. Voor de eerste begraafplaats waren we niet meer op tijd, die sloot om vier uur. Al met al heeft Ton een flink stuk buitenlucht opgedaan, een genoeg beweging gehad. Maar toen hij thuis was viel hij in slaap, en was hij te moe om 's avonds nog naar een concert in de Geertekerk te gaan, waar we wel aanleiding toe hadden. Ik ben bezig gebleven met de weerbarstige computer. De virusscanner heeft één Trojan gevonden in een pagefile.sys. Daar heeft ie dan wel een dag, 17 uur en nog wat minuten over gedaan. En dat voor 453 GB.
31 maart 2009. (10 u55) De volgende, die een bladzij van mijn web aanklikt, zal de 15000ste zijn. Dat vind ik wel een mijlpaal. Natuurlijk ben ik voor een groot deel zelf debet aan dit getal: dagelijks lees ik in elk geval het bijbels dagboek, de laptop start daar mee op, da's handig, maar dan nog... Leuk! We hebben goed geslapen, de zon schijnt, we kunnen er zo weer tegen aan. (Fysiotherapie etc.)
30 maart 2009. Ton had een pyjamadag. Na een laat ontbijt las hij wat, en sliep hij vanmiddag weer in. Ik heb met mens en macht geprobeerd de nieuwe dubbele ramen schoon te krijgen. Dat had vorige week moeten gebeuren, maar toen was het onmogelijk, en nu kostte het onmogelijk veel tijd en moeite. Maar ik had er goed weer bij. Verder gegevens opgebekt, voordat de schijf het begeeft. En alweer is het nacht.
29/3/2009. De nacht was wat kort, maar we waren op tijd in de Pieterskerk. Fijne dienst. Maar ik wilde vanmiddag naar de Charismaten, daar was ik al minstens een half jaar niet geweest, zo niet langer. Ton dook toch maar zijn bed in. Ook in Amsterdam was het een fijne dienst, met momenten van pure aanbidding. Dat heb je niet altijd. Omdat de computer gek doet had ik vanmorgen een poging gedaan om een kritieke partitie te copiëren naar een externe schijf. En nog een toen ik weg was. Dat is niet goed gegaan. Nu loopt het opnieuw starten helemaal niet. Kennelijk is een schijf van nog maar anderhalf jaar naar de knoppen. Daar word ik helemaal niet blij van. Ik zat niet op extra werk te wachten. En hoe het nu verder moet weet ik ook niet. Dit doe ik nu via een omweg op de laptop. Na uren controleren is de computer nu opgestart, maar ik probeer te redden wat ik redden kan, dus die staat gegevens over te pompen, zover dat gaat. En ik wás al zo moe... ach ja.
28/3/2009. Ton had niet zo´n goede nacht, dus het lukte ons niet om te half
elf aanwezig te zijn in Bilthoven, waar onze goede vriendin Tjitske haar 65ste
verjaardag vierde. Kennelijk wordt ze steeds jonger, want haar geboortedag is
65~1 1-2 jaar geleden. Ton was gevraagd er voor de zorgen dat ik foto´s kwam
nemen. Dat schijn ik te kunnen. Maar ik was er pas om kwart over twaalf, en toen
was het pièce de résistence, het Ulenbord, net aangeboden. Ton was na het
ontbiijt weer gaan slapen. Tot mijn verrassing kwam hij iets na drie uur op
eigen gelegenheid nog aandrentelen. Hij heeft lekker op bed gegeten, en kwam er
daarna niet meer af.
27-3-2009. Fysiotherapie was pas in de middag. Ik heb aan mijn paasdienst gewerkt. Ton wilde na een lichte lunch nog de stad in, hij heeft wel wat gelopen. 's Avonds kwam Betty haar verjaarscadeautje ophalen: eten bij 030 op de Voorstraat. Ton en zij vonden het heel lawaaierig, maar lekker en leuk. Daarna nog gewerkt. De computer doet moeilijk, en wij zijn allebei erg moe.
26-3-2009. In een druilerige regen togen we vanmorgen heel vroeg naar Amsterdam, waar in zijn vroegere gemeentekerk de eminente predikant Paul Aalders werd begraven. Tot de laatste plaats was de kerk vol. Een bijzondere man, een bijzonder gezin, een bijzondere dienst. De herinnering aan hem is tot zegen. We kregen van zijn vrouw twee Hebreeuwse woorden mee, die betekenen: leid ons en leer ons. Uit psalm 25. - Was het beter weer geweest, was Ton niet zo moe geweest, en hadden we deze week niet nog zoveel voor de boeg, dan waren we gaan, kijken of mijn zus en zwager thuis waren. Nu waren wij rond half vier thuis, Ton dook meteen het bed in. Ik kwam niet meer tot veel.
25-3-2009. Hoera, om 5 uur belde Amber dat ze haar B-diploma had gehaald. Jammer genoeg hadden we het spectakel niet mee kunnen maken: Ton omdat hij zo verkouden is, en in bed bleef, en ik omdat ik op het station ontdekte dat er op dat moment geen treinen gingen naar het Zuiden. Later wel weer, maar met vertraging. Ik zou over Nijmegen om moeten reizen, en dat zou 2 uur duren. Helaas! Toen heb ik maar wat gewinkeld, en vervolgens ben ik bezig geweest met de kabels en stekkers in Tons studeerkamer, die een volkomen onbegrijpelijke wirwar vormden. Allerlei hardware lag los op de grond, dat zit nu weer vast. Dus toch nog een vruchtbare middag.
24-3-2009. Vanmorgen fysiotherapie. Ton was niet erg fris door de verkoudheid. Na een kopje koffie wilde hij toch de stad in om een kaart te kopen en te schrijven. Hij liep nog een dikke duizend passen - hield niet over. Toen we thuis waren aan het eind van de middag dook hij doodsbleek in bed. Ik moest klussen, maar dat lukte niet want mijn beminde buurman belde aan en drong er op aan dat ik een alarmerende situatie achter het huis in ogenschouw zou nemen. Helaas sloeg er toen een deur dicht, en daar stonden we: zonder sleutels, in een brandgang waar we niet uit konden. Ton reageerde niet op de telefoon, en buren waren nog niet thuis. Gelukkig was de buurvrouw in de stad, dus Annie kon ons ontzetten uit deze wat lastige situatie. Toen moest ik toch nog bekijken wat er allemaal mis was in de plannen van de overheid, maar toen waren de andere buren tegen 7 uur wel thuis, zodat die mij binnen konden laten. Schoot niet op, allemaal. En wat ik vanavond nodig moest uitzoeken schoot ook niet op. Morgen verder.
23-3-2009. Vanmorgen wilden de ogen niet open. Maar om half negen werd er insistent opgebeld. Nu denk ik dat de kinderen wel mobiel hadden gebeld als er echt iets was, en ze ons niet via de lijn konden bereiken, maar goed... toch maar opgenomen... bleek het de leverancier van dubbel glas, die onverwacht ergens niet terecht kon, onze bestelling net binnen had, en offienumeteenkonkomen? Over een half uur dan. Gaf me net de gelegenheid me aan te kleden en koffie te drinken. Ton hield zich op de slaapkamer op vandaag, die longen klinken bepaald niet fris, en we hielden boven de deuren maar dicht. Terwijl de heren sloopten en dichtten hield ik mij bezig met de keuken. Desondanks zie je geen verschil. Dat is het treurig lot van de huisvrouw. ;-* Morgen verder met dweilen en zo. De heren hadden wel gezogen, maar dankzij de ferme wind lag overal beneden fijn stof. Niet zo fijn voor Ton om daarin te moeten bivakkeren. Nu heb ik er wel weer even genoeg van.
22-3-2009. Ondanks de verkoudheid had Ton een indrukwekkende stem. Al dat bidden helpt dus soms echt wel. ;-) De dienst deed hij met evident plezier, en dat werd gedeeld door toehoorders. Vooral omdat men de preek kon meelezen. Het helpt mij in elk geval om al die Franse woorden te verstaan die ik hoor maar niet meteen begrijp. Vooral ouderen hebben daar behoefte aan, zie ik. Onze predikant voorziet daar ook meestal in, en dat wordt zeer op prijs gesteld. Toen we thuis waren, belden we Eduard, die jarig was, maar geen gehoor gaf. Dus begonnen we ons in te stellen op het bed... even een middagslaapje lokte ons zeer. Maar toen in de PC aanzette bleek er een mailtje van vriend Ed te zijn: ik ben thuis! Tja, dan maar weer je valse tanden in je mond, en op pad. Aangezien het koud maar droog was, heeft Ton zelfs nog een vijfhonderd pasjes gezet. Verder was het plezierig toeven, toen we het eenmaal hadden gevonden. Ik heb al met al vandaag wel anderhalf uur gelopen. Denk maar niet dat de weegschaal dat honoreerde! Eenmaal thuis dook Ton direct in bed, na het nieuws was er gegeten en min of meer afgewassen en vielen we als twee blokken in slaap. Helaas werd Ton om half een nog wakker, wilde thee, en praten, en was pas twee uur later bereid om weer in te slapen.
21-3-2009. Het was een heerlijke lentedag, ik heb drie wassen gedraaid, waarvan twee buiten konden drogen. Nou ja, niet helemaal, maar het rook wel lekker fris. Bedden verschoond, dus ik was zo druk als een klein baasje. Intussen zat Ton te broeden op de preek, tot ik hem halverwege de middag mee naar buiten sleurde. De frisse lucht fleurde hem op, en hij heeft zelfs nog wat gelopen. Maar hij is sinds donderdagavond bezig verkouden te worden, en dat is minder prettig. In elk geval staat de laatste hap nu te printen, en het is precies morgen. Fijne zondag dus. Truste!
20-3-2009. Het waren drukke dagen en ik zat niet lekker in mijn vel. Maar...
ik val wel weer wat af. Ik zit sinds kort na mijn verjaardag onder de 80 kilo
grens. Het is kennelijk van belang dat je echt minstens 5 uur aanhoudt tussen de
maaltijden, en dat je echt meer dan 2 liter drinkt. Helaas moet je dat ook
allemaal kwijt. Maar ach, sinds een half uur is het lente, dus wat zal ik
zeuren?
16 maart 209. Voor het grootste deel van de dag was Ton in studieboeken en bijbels verdiept. Aan het eind van de middag wilde hij zowaar naar buiten. Ondanks het feit dat er toen al weer een koude wind waaide, heeft hij een heel eind gelopen. Vanavond trok hij zich weer terug in zijn studeervertrek. Ik heb opgeruimd, zonder te vinden wat ik zocht. Morgen verder.
15 maart 2009. Vanmorgen heeft Ton met verrassend krachtige en levendige stem de zondag gevierd in Heusden. De koffie liep uit op een lichte lunch, en daarna reden we met mevrouw Visser mee naar Helmond, waar zij naastenliefde ging bedrijven, en wij het centrum van het stadje eens bekeken. We hadden de rolstoel meegenomen, dat was maar goed ook, want er stond een heel koude wind, en dat is voor Ton meestal adembenemend. We hadden veel plezier in ons uitje. Met het gratis boekenweekgeschenk in de tas reden we gratis terug naar Utrecht, daarna was Ton wel moe, maar om zes uur stond de soep op tafel, en ach, enige tijd daarna kwam de rest ook wel. Ik heb geprobeerd wat misse links te redden, op mijn site, maar ik was te moe, dus nu haak ik af. Tot morgen.
14 maart 2009. Vandaag vierde Amber haar zevende verjaardag met een deel van de familie. Toen wij tegen half vier pas arriveerden, Ton had geen vaart in zijn wezen vandaag, gingen de andere grootouders bijna weg, en was de rest van de familie van die kant al verdwenen. De meesten van ons waren er echter, dus het was voor ons druk maar gezellig. Ton hield het tot zes uur vol. Eer je thuis bent is het half acht, dan nog eten etc... Er waren voor mij nogal wat klusjes blijven liggen, maar met enig haasten krijgt Ton om 12 uur zijn warme melk, en dan kunnen we na het slechte nieuws gaan slapen. Welterusten!
13 maart 2009. Deze vrijdag liep heel anders dan verwacht. De ochtend hadden we nodig om ons voor te bereiden op de fysiotherapie. Ton was er wel erg moe van. Hij ging lekker zitten lezen in Lucretius, en ik tikte de laatste wijzigingen. (Niet de allerlaatste, dat spreekt vanzelf.) Het laatste Berichtenblad op de site gezet, dat had allang moeten gebeuren, maar nu was er een aanleiding. Boodschappen gedaan en... onverwacht naar een concert, omdat iemand een mobiliteitsprobleem had, en ik zei: we hebben een rolstoel...
12 maart 2009. Vandaag wordt onze kleindochter Amber (van Tonio en Diana) zeven jaar. Wij wensen de ouders en onszelf geluk met haar... ;-)
11 maart 2009. We kwamen allebei maar niet op gang vandaag. :-( Ton heeft aan het eind van de middag wel de Nederlandse vertaling van De Rerum Natura van Lucretius gekocht van zijn verjaarscentjes. Een kloek boek, waar hij verrukt in heeft zitten lezen. Hij heeft zodoende ook nog wat gelopen.
10 maart 2009. Een wat miezerige dag. Vanmorgen was er de fysiotherapie, die erg vermoeiend bleek voor Ton. Na de lunch en wat voorbereidingen wilde hij de stad in, om een en ander te versturen. Achteraf had hij nog 90 blz. willen copiëren, maar toen was alles al verpakt. In elk geval heeft hij een stukje gelopen. 's Avonds heeft hij gewerkt aan de preek, en de eerste opzet heb ik nu net getikt. Houdt ons van de straat. Nu nog het oud papier op straat zetten.
9 maart 2009. De verjaardag van mijn moeder. Ze werd 101 jaar geleden geboren. Nu krijg ik toch echt het gevoel dat ik boven de 50 moet zijn. Ton heeft een overgebleven punt boterkoek op haar gezondheid genuttigd. Ik abstineer nog even, want het afvallen wil niet erg op dit moment. En ik zag mezelf straks in volle glorie. Da's nog even slikken. Nog steeds heb ik die 80 kilo niet gehaald, maar daarna moet ik doorgaan. Dit ziet er nog steeds niet gezond uit. Dus: voorlopig geen zoetwaren aanbieden s.v.p.
8 maart. Zondag. Vanmorgen zijn we eerst naar de Waalse kerk geweest, waar le
bon pasteur Daniel Ribs zijn 40ste jaar in het ambt vierde. Ton had
amandelkrullen besteld vanwege zijn 88 jaren en onze 44. Die waren weg en op
voordat je hap kon zeggen. Verbazingwekkend.
Om 3 uur kwamen onze
kinderen. Een beetje verspreid, maar op een gegeven moment waren er toch 17
mensen en een piano in één kamer. Staande receptie dus. Maar Ton genoot intens
van al zijn kinderen en kleinkinderen. Hier zie je ons met alle acht van de
derde generatie. Cathy, Mik, Carlos, Charlotte, Pieter, Tisha, Amber en
Alessandra. Tegen zes uur was iedereen weer weg,
waren er hopen voedsel verdwenen, en
de afwas bleek gedaan. Wat een zegen! :-)
7 maart 2009. Na een slechte nacht en een luie dag is Ton aan het eind van de middag toch in de kleren geschoten, om mee te gaan boodschappen te doen. Want onverwacht besloot hij dat, als de kinderen hem nu zo graag wilden zien, hij morgen gelegenheid zou geven tussen drie en zes. Dus moest er nog een en ander gehaald. Had ik liever wat eerder gedaan. Maakt niet uit. Hij heeft nog 2000 pasjes gezet op HC na de boodschappen, toen was het ook wat rustiger. Daarna was het etenstijd, en klustijd. Maar wat ik nu gedaan heb?
6 maart. Van de fysiotherapie was Ton vanmorgen behoorlijk moe . Hij heeft daarna nog een 1500 pas gelopen, maar toen was het op. Hij wachtte nog even op mijn bezoek, maar toen dat niet kwam op de afgesproken tijd ging hij naar bed. Hij sliep van kwart voor drie tot kwart voor zes, en is ook daarna rustig in bed gebleven. Ik heb hard gewerkt.
5 maart
2009 werd toch een feestelijke dag.
Bijna net zo koud als 44 jaar geleden. Vanmiddag om kwart over 3 was het 88 jaar
geleden dat Ton werd geboren, maar toen gingen we op weg naar onze lijfartsen,
die ons eens extra verwenden. Daarna moest Ton bijgebracht worden met koffie en
een appelbol. Tegenwoordig niet meer te betalen, maar voor de feestelijkheid kon
het wel. Nu had het aan zoetigheid niet ontbroken, want 's morgens was Betty
komen koffiedrinken.
Als geschenk bracht ze
haar vaardigheid mee, zodat Tons kraan boven niet meer druppelt. Kijk, dat zijn
dingen waar je nog lang plezier van kunt hebben. 's Morgens vroeg bleek onze
jongste zus ook langs geweest te zijn. Twee rozen staken uit de brievenbus. En
er lag nog iets moois in. Veel mooie, leuke en onverwachte post, waar we erg
blij mee waren. Drees kwam niet langs. De buren wel, daar mocht ik mee
boodschappen doen, en daarna hebben Ton en ik uitgebreid en feestelijk gegeten.
De afwas bleek pas om kwart over tien klaar. Daarna veel gepraat.
4 maart 2009. Van de fysiotherapie was Ton vanmorgen wel erg moe. Toch ging hij er vanmiddag nog even alleen op uit, want hij had een afspraakje met een erg aardige dame. Voor een cadeautje. ;-) Maar hij heeft wel 2000 pasjes gezet op die manier, met een kleine omweg. Morgen vieren we dus níet dat Ton 88 wordt en exact de helft van zijn leven met mij is getrouwd. Als ik nu 55 werd was de mallemolen compleet. Maar Ton heeft geen zin in een feestje. Nou dan niet!!! Koffiebezoek krijgen we wél. ;-) Verder is de dag vrij vol gepland.
3 maart 2009. Ton was vroeg wakker, en sliep na het ontbijt weer in, dat lijkt een trend te worden, waar we niet blij mee zijn. Dus pas laat in de middag zover dat we konden gaan lopen. Maar net 2000 passen. Er stond een heel erg koude wind, dat motiveert ook niet. Zelf hard gewerkt en niet opgeschoten. Morgen beter.
2 maart 2009. Ton was nog erg moe van gister. Dus pas tegen vier uur de
straat op.
Hij heeft met enige moeite de 2000 pas gehaald, en daarna verzette hij geen voet
meer. Zondag had ik van mijn lijstje met 23 noodzakelijke dingen 4 punten
afgewerkt, nu ben ik er nog maar anderhalf verder. Tja.
1 maart 2009. Vandaag is de geboortedag van mijn vader. Hij zou 98 geworden zijn. Ton had dienst in Zeist, hetgeen goed ging, en ik maakte een van de zo te zien laatste diensten van de Werkgroep mee. Een mooie dienst.
28-2-2009. Ook vandaag volgt op een slechte nacht. Dus waren we lang niet zo
vroeg in Houten als gepland. Het was droog, dus leek het nuttig op de heenweg
wat te lopen. Dat werden 1100 passen. Op de terugweg maakten we een omweg, zodat
het totaal op 4000 passen kwam, en we haalden, dankzij een aardige engel ook nog
de trein van half zeven, want die sjorde de rolstoel omhoog bij de trap, toen de
trein opeens aankwam. In Utrecht hijgde Ton nog, maar dat gaf niet. Hij was nog
vol van al die lieve kleinkinderen, die we allemaal hadden gezien. Alleen Ferry
en Diana misten we.
Pieter
en Charlotte waren stralend, en wisten door de bomen het bos aan cadeautjes niet
meer te zien. Ik had mezelf ook niet beperkt tot één bescheiden cadeautje, dus
wat zal ik er van zeggen? De ouders zijn slim genoeg om een en ander in te
pakken en gedoseerd tevoorschijn te halen. Charlotte had de hele dag haar Mega
Mindy Masker op, en Pieter liep redelijk onverstoorbaar rond, speelde met al
zijn mooie grote en kleine auto's, en stond al dat knuffelen welwillend toe. Ik
had mijn zorgvuldig opgeladen fototoestel thuis laten liggen, maar gelukkig
heeft Barend een paar foto's gestuurd.
27-2-209. Ton had een heel slechte nacht, met als gevolg dat ik mij vanmorgen versliep, en niet om tien over half acht (:-(!) al in de tram naar het Antonius zat voor een afspraak met de oogarts. Balen! Iets voor tien uur werd ik wakker gebeld door de organist van Ton, die niet kon wachten tot het een nette-mensen-tijd was. Maar goed, ik was meteen wakker... Er moest nog weer van alles veranderd aan Tons dienst, en de tweede helft van de middag kwamen hier mensen bijeen voor een diepgravend gesprek, dus moest er ook een en ander schoon en opgeruimd zijn. Lukte net. Of bijna. Met alle hak- en breekwerk van gister had ik weer veel troep gemaakt op mijn kamer, zodat ik de bomen noch het bos zie. Ton ligt al in bed, die ging om 7 uur naar boven, en ik geloof dat ik er aanstonds ook maar in stap. Ruim tien uur. Normaal begint mijn dag dan een beetje. ;-) Ach ja... Tot morgen.
27-2-2009.
Het is al vrijdag, en dus is Charlotte nu jarig. Hoera! Dat wordt zaterdag pas
gevierd. Gister, donderdag, heb ik mijn PSU weer aangevuld, in Rotterdam, en
mijn vrij reizendag eindelijk een keer wel gebruikt. Ton zat braaf aan zijn
dienst te werken en kon me best missen. 's Avonds heb ik de computer nog
maar eens uit elkaar geschroefd om een leen-grafische kaart in te bouwen, die
veel meer geheugen heeft dan de 'oude' die weer veel meer mogelijkheden had.
Eens kijken of het verschil maakt. 'k Had mij 's middags zeer gehaast, (en
daardoor een belangrijk item vergeten van mijn lijstje) want de afspraak was: om
half zeven boodschappen doen met de buren, een genoegen dat ik niet graag
opgeef. Helaas ging dat niet door. Maar goed, het maakt niet uit. Anders had ik
wat rustiger rondgelopen in Rotterdam, en een extra batterij gehad, dat is
alles.
25-2-2009. Ton en ik zijn vandaag door Daniël en Ineke onder handen
genomen.
We hebben zoveel aan ze te danken! Morgen is Ineke jarig... Wel gefeliciteerd!
Ton heeft verder de hele dag en avond aan de preek gewerkt. De liturgie is al
grotendeels klaar, dat scheelt. Ik heb spullen verplaatst onder het mom van
opruimen. Van het resultaat word ik niet opgeruimd. Morgen verder.
24-2-2009. Ton slaapt nu wat beter. Ik dus ook. Maar de fysiotherapie was wel erg vermoeiend voor mijn lief, vandaag. Daarna heb ik hem nauwelijks meer gezien: hij werkt aan de dienst voor zondag. Ik heb een beetje opgeruimd, allerlei klusjes gedaan, en niets opgeschoten. Vandaag zijn Jeroen en Annemieke jarig. Van harte!
23-2-2009 De laptop heeft de koffie overleefd. Hoera! De PC is ook even uit elkaar geweest en gezogen, dus ik heb een heel drukke dag gehad, gister had er ook wel ingehakt, dus ik ben wat aan het eind. Een PCI-kaartje met LPT kon ik niet eens meer krijgen. Belachelijk! Ton had een dagje rust, maar is aan het eind van de middag toch nog even mee gegaan, en hij heeft een 1500 pas gelopen op HC. Het gaat hem niet slecht op het ogenblik.
22-2-2009. Vandaag was Pieter jarig, maar we hebben hem niet gezien. Wel heb
ik aardig wat kilometers afgelegd: vanmorgen naar Gorcum, waar we een prettige
dienst hadden, vanmiddag met Ton naar Arnhem, waar omstandig afscheid werd
genomen van Ginette Prins, die heel veel jaren zich voor de volle honderd
procent aan de kerk heeft gegeven. Elle est un coeur d'or. Het werd een
latertje, maar Ton heeft toch nog een beetje gelopen, op weg naar huis.
21-2-2009. Donderdag, vrijdag en zaterdag heb ik hard gewerkt aan de dienst van morgen. Er moesten twee lezingen helemaal nieuw vertaald worden. Sinds gisteravond heeft de computer als een gek staan rekenen op eventuele virusinfecties, dat duurde nog een dag als ik 'm zijn gang had laten gaan. En de laptop kreeg een scheut koffie, toen ik uitschoot, op weg naar een veilige plek om mijn kopje neer te zetten. Dus die ligt ondersteboven te wachten tot het over gaat.
Morgen verdubbelt kleinzoon Pieter zijn leeftijd. Maar het wordt morgen nog
niet gevierd, bij gebrek aan zitplaatsen. Van ons uit in elk geval:
welgefeliciteerd, jochie! En een fijne dag. 
18-2-2009 Vannacht sliep Ton iets beter, en hij heeft veel minder pijn, gelukkig. Het werd wel een pyjamadag, alleen vanavond moest hij vergaderen. Ik heb kleine boodschappen gedaan, even over de markt, en na veel gepriegel toch maar weer het Hebreeuws vertaald op de laptop. Ik krijg het programma niet meer aan het werk op de desktop, terwijl het wel heeft gewerkt. Lastig, zo kun je het wel noemen.
17-2-2009 Ton was erg onrustig vannacht, maar fysiotherapie om 12 uur, dat ging redelijk. Daarna maakte Ton alleen nog maar passen op de plaats. Dus ik ging met Wil naar de film, een Bulgaarse, getiteld: A Letter to America, met fantastische natuuropnamen.
16-2-2009. Vannacht bij het slapen gaan begon Tons enkel opeens op te spelen.
Hij kreeg steken en pijn, dus we hebben het verband verwisseld, maar dat maakte
geen verschil. Hij heeft maar een paar uurtjes geslapen. Nu slaapt hij, terwijl
we wachten op de komst van de huisarts. ....
De huisarts raadde compeed aan. Die had ik, en het scheelt wel iets, maar Ton
heeft de hele dag in bed gelegen. De pijn is minder, maar niet weg, en lijkt nu
tegen de nacht terug te komen. Gezellig! Ik heb de hele dag geklust. Mijn
fotoprinter ziet een cartridge, maar gebruikt die niet en liegt intussen dat er
inkt uitgaat. Twee nieuwe cartridges verder kom ik tot de conclusie dat ie kapot
moet zijn. Balen. Schiet niet op zo. De reservereserve printer had ook zo zijn
moeilijkheden met een uitermate afwijkend kleurgedrag, dus nu staat de oude HP
zijn best te doen. Help, niet op mijn mooie fotopapier, maar op het kladpapier
dat daar nog onder zat. Ik geloof dat ik vandaag maar stop met bestaan!
15-2-2009. Het kostte moeite op tijd te komen in de kerk. Ik moest Ton we brengen, hij had gister een onaangenaam ongeluk gehad op Hoog Catharijne, waar hij van achter werd aangereden door een stel jongelui die lege kratten op een metalen rek naar een opslag brachten, en daarbij niet uitkeken. Hij had een lelijke ontvelling bij de achillespees. Dus hij heeft er vannacht nogal wat last van gehad. Dit keer werd het wel Pieterskerk, en dat leverde een interessante en mooie dienst op. Na afloop heeft Ton heel voorzichtig toch nog bijna 1000 passen gelopen. Aangezien een van de adressanten van de kerstbrief toch om een Duitse vertaling had gevraagd, heeft Ton die vanmiddag willen maken. Maar hij viel in slaap, en was net wakker toen Laetitia belde of ze konden komen. Het bezoek werd erg op prijs gesteld. Charlotte was er niet bij, Pieter wel. Die zat ook een paar minuutjes heel tevreden op grootvaders schoot. Tot zijn kaakje-koekje op was. Het verschil was hem linguïstisch niet duidelijk, maar fysiek wel. Later heeft Ton na vele uren zwoegen de vertaling toch afgemaakt, en daarna heb ik die vanavond in de computer gezet. Ging ook al niet vlot. We zijn suboptimaal.
14-2-2009 Valentijnsdag hebben we rustig doorgebracht. Laat wakker, om een uur of drie de stad in, Ton heeft ruim 2250 stapjes gezet, ik heb de avond in bad doorgebracht, met desastreuze gevolgen voor mijn haren. ;-)
13-2-2009. Vrijdag de dertiende verliep voor ons nog net goed - al was er vanmorgen een seinstoring, waardoor ik in Geldermalsen bijna de trein miste naar Leerdam, waar ik vanmiddag een oude vriend mocht begraven. Ton was meegereden met mevrouw Visser. Het kleine kerkje was afgeladen, maar dankzij het slechte weer hoefden we nog net niet de koffiekamer in te schakelen. Dat zou lastig geworden zijn. Op het kerkhof in Asperen regende het lichtjes, maar net niet zo, dat het hinderlijk werd. We waren nog net voor zes uur thuis, op tijd voor het eten! Vanavond het grootste deel van de dienst op het net gezet. En nu is het al vrijwel morgen. Slaap lekker, iedereen...
11-2-2009. Vanmorgen zijn we nog behandeld door onze lijfartsen, voordat ze de jaarlijkse cursus gaan geven in Davos. Dat was hard nodig, want Ton was weer erg benauwd opeens. Er was iets mis gegaan. Ik heb hem verder nauwelijks gezien, want ik had andere plichten. Het schiet niet op. Er is meer haast en verwarring dan inspiratie. Kortom ik ben te moe om naar Haar te luisteren. Moet morgen dus echt gebeuren. G. ligt er mooi bij, bijna helemaal zichzelf.
10-2-2009. Voor Ton was dit een pyjamadag. Zelf verwachtte ik eerst om half twee, daarna om drie uur, de weduwe om een en ander door te nemen, maar die belde later dat ze in noodweer was omgedraaid: het was niet verantwoord verder te rijden. En het is al zo laat!!! De computer stond de hele dag te back-uppen, en dat is ook nodig, en hier schoot dus niets op. Het zij zo. Morgen beter, maar dan héb ik al zo veel dingen! Nu ja, als het nooit tegenzit, valt het ook niet op als er eens iets meezit.
9-2-2009. Ton heeft vandaag flink gesport en gelopen, daarna was hij op, en dus heeft hij zich opgesloten in zijn kamertje om lekker te lezen... Ik heb wat genaaid aan Tons vestje, en veel meer kwam mij niet uit handen. Ik geniet dagelijks van een paar bladzijden 'Arry Pottèr. Bijna uit intussen. Jammer. De komende dagen zal ik nergens tijd voor hebben.
8-2-2009. Onze oude vriend en reisgenoot is gisteravond overleden. Vandaag kon ik Ton dus niet naar de kerk begeleiden. Hij ging goedsmoeds op pad naar de Waalse kerk, maar kwam door ademnood niet verder dan de Lutherse kerk. Die is halverwege. Na het volgende pufje kwam hij vrolijk op eigen benen weer thuis. Hij had een rustige dag, en ik ook, al viel er veel te regelen.
7-2-2009. Vandaag blijf ik maar in de buurt van de telefoon. En van mijn
mobieltje. De Bilt, grote DOSggdag, en ALV van de Bijbel en PC gg lukt helaas
niet. Maar Joop belde dat hij vandaag kon komen, dus dat is meegenomen. :-) Hij
is al heel lang niet meer geweest, door drukte. Ton heeft redelijk
geslapen.
... Ton heeft zich op eigen kracht vanmiddag naar een boekhandel op de Oudegracht
gesleept, met duidelijke gevolgen, natuurlijk. Joop en ik waren minder
fortuinlijk, al kwamen we wel tot de ontdekking dat Computerland de best
gesorteerde computerwinkel van Utrecht is, en zeer prettig personeel heeft. Maar
welke vorm de upgrade van mijn systeem moet krijgen, is nog niet duidelijk...
een optimaal geheel voor minimale uitgaven, maar... de opties en de
mogelijkheden en de onmogelijkheden zijn wat verwarrend. Vanaf morgen zal ik me
overigens moeten voorbereiden op een begrafenis.
6-2-2009. Vanmorgen fysiotherapie. Iedereen was erg tevreden. Ton is vanmiddag maar zelf de stad in gegaan en kwam terug met een aantal boeken. Tja... In elk geval had hij wel 2000 pasjes gelopen en dat is mooi. Zelfs heeft hij zijn eten zelfstandig warm gemaakt en de boel afgewassen. Ik was vanmiddag naar onze doodzieke vriend, en heb daar een paar uur gezeten. Een stil gebeuren. Waarom is de weg naar de dood zo kronkelig? Zucht. Hij moet er nog naar toegroeien, dat zal het wel zijn.
5-2-2009. Vanmorgen mochten wij aantreden bij onze aardige cardioloog in
Nieuwegein. Deze was erg tevreden, en vond dat we vooral zo door moesten gaan.
Eigenlijk was Ton's hart (voor zijn leeftijd) niet zo erg slecht, en we kwamen
tot de conclusie dat hij als hartfalenpatiënt eigenlijk een cardiacale
randdebiel was. Kijk, dat soort giechels maakt onze dag weer helemaal goed .
Aansluitend moesten we naar dokter Daniël, en Ton had net de tijd om op HC 1600
passen te zetten. Die heeft hij na de sessie met nog 650 aangevuld, zodat we op
een mooie 2250 uitkwamen. Het gaat best goed, zo. Nu moest hij nog eens lekker
kunnen slapen. En ik ook. Ineke heeft er bij mij aan gewerkt, dus wie weet.
Vanavond allerlei financiële gegevens uitgezocht, maar het gaat heel traag.
Naar aanleiding van een vraag van Parel zochten en vonden we de gegevens van het
vroegere Assembly's college in Belfast, waar Ton in de jaren 50 heeft
gestudeerd. Het heet nu anders.
http://en.wikipedia.org/wiki/Union_Theological_College Ton was erg
gelukkig met de foto op de site. Dit was nu iets waar hij eens géén plaatje
van had... Tot ik het voor hem had geprint. Morgen verder.
4-2-2009. Ton had vandaag een pyjamadag. Ik werd halverwege de ochtend gebeld om een zieke te bezoeken, maar voordat ik Ton zijn ontbijt had geserveerd en zelf in de trein kon stappen was het al weer in de middag. En einde middag eer ik thuis was. Morgen een dagje medisch, dus we gaan vroeg slapen.
3-2-2009. Gister heb ik de computer de hele dag (24 uur) laten rekenen aan een film, die inderdaad gebrand werd op een DVD, maar die nog niet halverwege was, op het moment dat ik het afbrak. De computer was niet beschikbaar daardoor. Verder hebben we even gelopen buiten, Ton haalde ongeveer 1000 passen. De tafel was leeg, en is nu bedolven onder stukken stof, terwijl ik ook andere dingen weer moet doen. Over het inzetten van een zakje heb ik twee uur gedaan. :-(( Vandaag fysiotherapie, daarna was Ton behoorlijk moe, maar hij heeft wel even piano gespeeld. Daarna heeft hij zijn wijze hoofd over een onverkwikkelijke zaak gebogen, het resultaat had ik voor hem getikt op de laptop, en op het moment dat ik zei: print! verdween het document, zelfs de resten waren niet beschikbaar. Vreemd. Dus daarna nog eens, op de pc, en elke minuut opgeslagen. Ach ja! Via een omweg heb ik de film van gister nu toch gebrand. Duurt wel lang voor nog geen 2 gigabyte! Morgen gaat alles vast beter!
1-2-2009. Vannacht werd het wat laat, vanmorgen versliep ik me. Gelukkig wilde het Avondmaalsbrood in één keer rijzen... anders had ik het niet gehaald. Een mooie dienst van Bruno Nagel met de Werkgroep. Het is een groot voorrecht te mogen kerken in de Dekenkapel. Na afloop nog even bij Stien geweest, daarna was de middag al bijna om. Nog wat opgeruimd, een patroon getekend, weer ruzie gekregen met de computer, (ik heb gewoon een wat sneller systeempje nodig) en intussen is Ton ook weer thuis met ruim een uur vertraging. Dank je, NS! Verder een gelukkige dag. :-)
31-1-2009. Ton is buitenspelen, en ik heb vanmorgen voor het eerst sinds lange tijd weer met de buren boodschappen gedaan. Uiterst prettig! Voor een kapitaal ingeslagen. De voorraden waren ernstig uitgeput. Vanmiddag was ik moe, vanwege gisteren, en vanavond heb ik opgeruimd en mijn zangles opgezet intussen. Dat combineert goed. (Behalve misschien voor de buren, maar die hebben niet geklaagd.) Ik had wat ruzie met de PC, dus allerlei dingen liepen vast. Morgen zal ik de mail wel bekijken. Nu ga ik slapen.
30-1-2009. Donderdag was ik na de behandeling door Ineke helemaal gevloerd.
Ton heb ik naar het station gebracht, en dat was het dan.
Vandaag
heb ik wat geklust, daar zie je niets van, maar het is gedaan, en vanavond was
ik in Heusden, slecht te doen met openbaar vervoer, voor een heel aardig concert
van Edy ten Berge en Coen Jutte. Het ging er na een kwartiertje heel
ontspannen aan toe, en ze maakten samen heel plezierig muziek. Maar nu is het
wel laat, dus welterusten.
27-1-2009. Aangezien ik gistermiddag koffie niet kon weerstaan, heb ik vannacht vrijwel niet geslapen. Maar omdat ik voor de reis een paar films op mijn mp3/4-spelertje had geladen, kwam ik de nacht plezierig door. Alleen was ik vandaag wat moe. Gek hè? Ton heeft heerlijk geslapen, zij het vreselijk onrustig. Fysiotherapie was vrij laat, dus dat scheelde. Ton liep heen en terug, met nog een omweg, en zo kwam hij wel aan de tweeduizend passen. Het ging hem redelijk makkelijk af. Als we maar voldoende stilstonden. De rest van de middag, en ook vanavond, heeft hij zich geamuseerd met een boekje met Russische liederen en liedjes, waarvan de helft met muziek, en hij heeft ze op de piano gespeeld, en af en toe hoorde ik hem er bij zingen. Zelf heb ik nogal wat gelopen voor tut-boodschappen, goed voor de lijn, maar het schoot niet op. Maar het was heerlijk weer, en morgen ga ik wel weer opruimen, hoop ik. Wat de lijn betreft: vanmorgen kon ik een jas weer dichtdoen, die een paar maanden geleden nog minstens 5 cm open liet. Dat opent perspectieven. er moet ook nog heel veel af. Veel meer dan nu het geval is.
26-1-2009. Aan het eind van de morgen haastten we ons naar het station, waar we de trein zouden nemen naar Roosendaal. Daar immers zouden we zuster Salvatrix, de ondernemende directrice van Duinzigt, in de tijd dat Ton daar aan een minimale uitbreiding van zijn pensioen werkte, begeleiden naar haar laatste rustplaats. In Roosendaal was ze geboren en geprofest, daar is ze ook ingeslapen en inmiddels begraven. We hadden ruim de tijd gepland, in Den Bosch bijna een kartier om van de ene kant van het perron naar de andere kant te gaan, en in Roosendaal ruim de tijd om te wandelen naar het klooster. Helaas, op de NS kun je rekenen! Dat het misgaat. In Den Bosch kwamen we met méér dan een kwartier vertraging aan, en 'dus' was de trein naar Roosendaal weg. Een half uur wachten. En hoewel ik in hoog tempo de rolstoel richting Wouwseweg sleurde, kwamen we toch pas aan toen de dienst (net) begonnen was. Pfff. Maar het was een prachtige dienst, waarin heel veel aandacht en rust was. De huidige directeur, de opvolger van zuster Salvatrix, hield een gloedvolle toespraak deels tot haar die nog dwingend aanwezig was, deels tot de andere aanwezigen, die na afloop van zijn verhaal de neiging hadden te applaudisseren. Er was ook regelmatig gegrinnikt en gelachen om zijn (en onze) herinneringen! Een van de voorgangers in de dienst was een oud-leerling, en later ontmoetten we nog een oud-leerlinge die vijftig jaar lang contact had gehouden met haar vroegere onderwijzeres. Het begraven schoot er een beetje bij in, want de grond van de begraafplaats was een tikkeltje instabiel geworden door de vele bouwwerkzaamheden die er plaatsvinden. Dus namen we afscheid van de zuster voor de plaquette met de namen van alle zusters ooit. Daarna was er nog de gelegenheid om sterke verhalen uit te wisselen onder het genot van koffie, thee en heerlijke (zei Ton) broodjes. Veel (oud)collega's waren met een bus gekomen vanaf Duinzigt, en het was een genoegen te zien hoe correct iedereen gekleed was. De zuster zal er met veel genoegen naar gekeken hebben. Zelf heeft ze altijd geweigerd het habijt te verwisselen voor wereldse kleding, ze had haar keuze voor het klooster bewust gemaakt.
Dankzij een lift naar het station waren we om kwart over zeven weer thuis, en even later lag Ton in bed met soep, en voor acht uur had hij zijn avondeten op. Een bezige dag, waarop een belangrijke periode werd afgesloten.
25-1-2009. Tons dienst ging vanmorgen heel goed. Daarna heeft hij rust
gehouden.
24-1-2009. Het is ruim een uur, maar Tons dienst is klaar en getikt. Pfffffff. We gaan slapen.
23-1-2009. Gister waren we naar dokter Daan, die zei dat Ton beter moest slapen. Hij is vannacht gehoorzaam in bed gebleven, maar erg uitgerust was hij niet. Fysiotherapie was laat vandaag, en Ton ging lopend heen en terug, dus deed ik laat boodschappen en was ik te laat voor de vesper in de Geertekerk in het kader van de buur(t)kerken. Jammer, maar het was niet anders. Eindeloos geprobeerd mijn factuur van de KPN online te bekijken, maar dat lukte niet. Bepaald een reden om ze maar eens op te zeggen.. Nu maar verder tikken aan Tons preek. Hij is er mee opnieuw begonnen, dus wat ik al gedaan had kan weg. Schiet niet op.
21-1-2009. Slecht geslapen, dus laat op. Ton had vanavond een kerkeraadsvergadering, dus werd er vanmiddag niet gelopen Wel door mij: boodschappen. Verder administratie. De troep mindert niet. Het gewicht ook nauwelijks. Schokkender was dat de omvang maar met één cm is verminderd op strategische plekken. De rest is dus gewoon visueel bedrog.
20-1-2009. Vanmiddag moest Ton naar fysiotherapie, hij had weer slecht
geslapen, dus we schoten niet op. Later gingen we naar het
Diaconessenziekenhuis, waar Wil Visser ons vrolijk ontving. De pijnstillers doen
goed hun best, en ze ziet niet tegen de operatie van morgen op, een
staaroperatie is voor haar een peuleschil, en ze verwacht aan het eind van de
middag weer naar huis te komen. Maar dan?
Op de terugweg heeft Ton van het Neude tot huis gelopen, dat kostte hem wel drie
kwartier. Maar dan kun je nog eens een etalage bekijken nietwaar?
19-1-2009. Hard gewerkt en niet veel gedaan.Ton wel.
18-1-2009.
Vanmorgen zijn we naar de kerk geweest, vanmiddag gingen we niet naar onze
jarige dochter, want daar heerst griep en werkvolk, maar ze mocht wel uitslapen
en opbed ontbijten. Dus de dag begon heel ontspannen voor haar. Vieren komt na
vijven en zessen wel een keer... ;-)
Welgefeliciteerd, lieve schat, en moge de rozen op
je pad zich vermenigvuldigen.
17-1-2009. Na een onrustige nacht begon de dag laat. Om vier uur gingen we
pas boodschappen doen en stapjes tellen. Dat werden er 1750. Ton heeft niet veel
meer gedaan, en ik niet veel méér...
16-1-2009. Vandaag allemaal aardige mensen op mijn pad, ook al was de reden
om op pad te gaan triest: het overlijden van een zeer gewaardeerd lid van de
Gorcumse Lutherse gemeente, vandaag gevolgd door een bijzondere dankdienst voor
zijn leven en een crematie in besloten kring. Het geviel dat de trein vroeg
vertrok, voor negen uur - dus kon ik de kortingskaart niet gebruiken. Dat
verwarde mij, zodat ik een kaartje kocht naar Rotterdam i.p.v. naar Dordrecht.
Help, toen ik daar achter kwam zat ik al in de trein. En een kaartje kopen in
Rotterdam naar Dordt zou me de aansluiting doen missen. De conducteur heeft allervriendelijkst
dit probleem elegant voor me opgelost. Bij de rouwdienst waren er veel lieve
bekenden, en toen ik na afloop terug liep naar het station, en ergens verkeerd
afsloeg, en helemaal vast kwam te zitten, (kan degene die mijn PDA met Tomtom
heeft gerold die nu terug brengen? Zonder ben ik nergens, dat merkte ik vandaag
weer...) was er een vriendelijke rij-instructeur, die me door zijn volgende
leerling naar het station liet rijden. :-))) Toen ik thuis kwam - het duurde nog
even omdat er wat vertraging was bij de NS - was Ton er nog niet, hij kwam even
later trots binnen: 870 passen! Hij was alleen naar de fysiotherapie gewandeld
en terug gekomen. Het was goed gegaan. Goed genoeg voor een diepgravend gesprek
met iemand die een half uurtje later kwam. En zo hadden we een volle dag. Na het
eten ben ik even gaan spijbelen in bad, en nu ben ik braaf bezig met een paar
achterstallige dingen. Niet dat het opschiet op deze manier, maar het was een
mooie dag, en we zijn gelukkige mensen. Gelukkig weten we dat...
15-1-2009. Gister nogal wat opgeruimd, zonder dat je verschil ziet. Dat motiveert zo! Vandaag eerst naar de apotheek voor Ton, toen met hem naar Daan en Ineke, dat was ook al lang geleden, en het slapen was weer slecht de laatste tijd. Ben benieuwd of het nu beter gaat. Ton heeft nog een 1600 stapjes gezet op HC, maar is na het eten in bed gedoken. Ik heb geprobeerd nog wat op te ruimen, maar het gaat langzaam, omdat de dingen niet alleen verplaatst, maar ook opgelost moeten worden. Mijn zus Gima is eergisteren lelijk gevallen en heeft veel pijn, dus wie nog een gebedje over heeft...
13-1-2009. Geen geweldige dag. Ton moest naar fysiotherapie. Daarvoor niets gedaan daarna voor mijn gevoel alleen maar geklungeld. Morgen beter.
12-1-2009. Ton heeft vannacht redelijk geslapen,en vanmorgen heeft hij het bed gehouden, zodat hij vanmiddag redelijk liep op Hoog Catharijne. 1500 passen. Nog wat boodschappen gedaan en weer op huis aan, dat kostte al met al toch weer een paar uur. Vanavond ging ik door met mijn opruimpoging van vanmorgen. Ook Ton werd door mij verlokt eens wat selectiewerk te doen in enkele stapels papier die zijn bureau en de grond al een geruime tijd sieren. We zijn uren bezig geweest, en verschil lijkt het niet te maken, behalve in de papierbak... ach ja!
11-1-2009. Vanmorgen naar de Waalse kerk geweest, een erg mooie dienst, daar word je blij van. Vanmiddag hebben we ons rustig gehouden, Ton met een boek beneden, en ik achter de computer. Voornamelijk gezocht naar bestanden die ik had beloofd op te sturen. Kennelijk iets gewist. Ik moet nu maar eens flink op gaan ruimen, als ik de tijd krijg. Vanavond wat foto's bewerkt, en de tijd is om eer je het merkt. Ton lag in bed.
10-1-2009. Ton was té moe vannacht om te slapen, dus dat deed hij vanmorgen, terwijl ik me liet martelen door de tandarts. Met het resultaat kan ik niet blij zijn. Zo zaten we pas om 4 uur in de trein naar Den Bosch, waar zoonlief zijn 40ste verjaardag vierde. Mijn oudste zus zag ik nog net op het station.. Betty en Laetitia waren er ook, met grut. De kindertjes vierden disco-feest op Ambers kamer. Tonio hield de deuren nogal dicht, dat scheelde. Het was erg leuk ze allemaal te zien en soms zelfs te spreken. Nu is het de hoogste tijd voor het bed.
9-1-2009. Vandaag was een intensieve dag. We waren uitgenodigd voor de
uitreiking van het mooie jubileumboek van de Stichting Militaire Lourdes
Bedevaart. Dat was op het terrein van de Marine in Amsterdam. Een bijzondere
bijeenkomst, waarbij de nu echt definitief scheidende penningmeester op
buitengewone manier geëerd werd. Er waren veel lieve mensen aanwezig, en zo
kwam het dat we te laat weggingen om nog op tijd te komen voor de receptie van
(leger)bisschop Punt, die 's middags ook vierde dat het bisdom Haarlem was
uitgebreid tot het bisdom Amsterdam en Haarlem. Ton genoot van de vrieslucht, en
heeft zelf een vierhonderd passen gelopen, buiten. Mij liet hij lopen van
Kattenburg tot de Linnaeuslaan, waar Martijn gelukkig thuis was, zodat de
voetjes even rust kregen, en daarna naar het Amstelstation. Geen idee hoeveel ik
gelopen heb, maar het was een heel eind. We zagen dat Tons gemeentegebouw van
destijds in de Commelinstraat er nog ongeschonden stond, en was overgegaan naar
de Stichting Genade Gemeente. Het was een foto waard.
In Utrecht aangekomen heeft Ton op Hoog Catharijne nog een 350 pas gezet
(schat ik). Na het koken was ik zo moe dat ik éven moest gaan liggen. Dat werd
dus kijken naar de binnenkant van mijn oogleden. Ton deed beneden een vergeefse
poging Morpheus van het lijf te houden. Toen hij boven kwam werd ik net
wakker.
Het is 130 jaar geleden dat Tons moeder werd geboren. Ton nam er twee stukken
van zijn favoriete cake op. Ik probeer nog af te vallen, maar na Oudjaar
viel ik weer op. We gaan gewoon door.
8-1-2009. Geen geweldige dag. Vanmorgen had Ton redelijk vroeg (voor ons dan)
fysiotherapie, en daarna heeft hij niets meer gedaan. Hij is intens moe. Gister
heeft erg veel van hem gevraagd.
Zelf heb ik weinig nuttigs gedaan, maar daar was ik de hele dag mee bezig. O ja,
de tandarts heeft mijn uitgevallen tand tijdelijk vastgezet. En mij aangemoedigd
mijn spaargeld maar op te nemen. Dit gaat niet leuk worden.
7-1-2009. Ook vandaag mochten we een kerkdienst meemaken ter gelegenheid van een overlijden. Maar waar het gister echt rouwbeklag was, overheerste vandaag de dankbaarheid voor een lang en vol leven. Het speelde zich af in Lemelerveld, niet ver van Ommen. Om 10.15 u werden we gehaald door de Valys, en om een uur of zeven weer afgeleverd. Het was fijn te zien hoe welkom Ton was! Rie was dan ook een heel oude (bijna 95 jaar) vriendin, die met haar man, een van Tons collega's in Amsterdam, destijds warm hebben opgevangen. Vera werd 77, maar dat viel niet te combineren. We waren ook wel moe.
6-1-2009. Vandaag is
het Driekoningen. Dan wordt onze knapste zoon 40 jaar. Jawel! Gefeliciteerd,
Tonio, het leukste stuk van je leven begint nu!
Driekoningen. Ook de dag waarop we met zeer velen en heel emotioneel afscheid
namen van Berry Helleman.
Jammer genoeg moesten we na de dienst vrij snel weg, omdat we vanmiddag ook nog
een bezoek moesten brengen aan de Mauritskliniek, waar men wel tevreden was,
maar toch wel een en ander moest wegwerken. Het een mocht wel van Ton, omdat het
dringend was, het ander moest nog maar een half jaar wachten. De arts maakte er
vier maanden van. Daarna heeft Ton nog duizend stappen gezet in de omgeving van
het Wilhelminapark, dat ging omdat het windstil was. De avond heeft hij
doorgebracht met een boekje, en met het zoeken naar bepaalde kledingstukken.
Tja....
5-1-2009. Vanmorgen al vroeg op pad om naar de longarts te gaan, een aardige
dame, die meestal achterloopt bij haar planning, maar wel aandacht voor de
patiënten heeft. Je kunt er echter niet van uitgaan dat ze wel uit
zal lopen want dan zul je net zien... Vandaag waren we op tijd, en dus hadden ze
een fout gemaakt en ons een plaatsje gegeven op de lijst dat een half uur later
lag dan wij hadden afgesproken. Gelukkig had Ton een goed boek bij zich. Een
kopje koffie was na afloop ook nuttig voor zijn welbehagen, en dus liep hij na
aankomst op HC nog 2x 500 passen. Hard nodig, want het gewicht was omhoog
gevlogen, toen hij onder mijn knoet uit was... Over het mijne ben ik ook niet
tevreden. Ik ben nog niet terug op het niveau van voor het verrukkelijke
Oudjaar-diner.
4-1-2009 Ton kwam gister terug van zijn schuiladres, waar hij netjes is
opgevangen tijdens de Oudjaarsdrukte. Hij is beslist wat beter. Vanmorgen ging
hij naar de Waalse kerk, ik naar de Lutherse, waar een van onze voorgangers,
Hein Cras, dienst deed. Dinsdag gaat hij samen met de pastor loci voor in
de afscheidsdienst. Aan het eind van de middag is Ton op eigen benen (met de
bus) op rouwbeklag gegaan. Ik hoefde niet mee. Daarna was hij te moe om naar
boven te gaan, maar dat gaf niet. Hij dommelde in zijn stoel. Ik heb
vandaag nog kans gezien de kerstlichtjes aan te krijgen in de tuin. En binnen
ook, zo hier en daar. Gelukkig is het nog Kerst tot Driekoningen.
2-1-2009. Een verwarrende dag. Gelukwensen voor onze goede vriend Hub, die jarig is, en groot
verdriet bij lieve vrienden van de Werkgroep, waar Berry gister opeens is
overleden na giftige dampen te hebben ingeademd bij een klein binnenbrandje dat
hij bluste. We zijn er allemaal kapot van. Verder kreeg ik bloemen van een
buurvrouw die we al dood waanden, maar die 2 1/2 maand doodziek was geweest.
Gelukkig had ze vrienden om op terug te vallen. We hadden ons zorgen over haar
gemaakt, en dat roerde haar.
Vandaag overschreed mijn web de 14.000 keer bekeken. :-)
1-1-2009. Het is half zes en ik ben net thuis na een etmaal vol
gebeurtenissen.
Met als hoogtepunt voor mij de kerkdienst,
gisteravond. Maar dat spreekt vanzelf.
Iedereen een blij, vredig, gezond, ja: gezegend 2009 gewenst!!!!
Ja, die kerkdienst gisteravond was gedenkwaardig, omdat ik last had van een
loszittende tand, die telkens omlaag kwam zetten. Regelmatig duwde ik 'm even
terug maar echt ontspannen (s)preekt dat toch niet. Voor ik van huis ging had ik
geprobeerd 'het ding vast te zetten met een paar propje papier, dat had tot een
paar dagen terug redelijk gewerkt, maar nu was dat niet voldoende. geleid door
de reclame dacht ik: Duct-tape, dat moet het doen, want dat dicht ook onder
water. Maar de tanden waren kennelijk zo glad, dat het spul - zelfs toen die
zorgvuldig waren droog geveegd, spontaan losliet. Hoogst afleidend. Verder was
het een warm en fijn gebeuren, met veel kaarslichtjes in de kerk, een stuk of 15
- 20 mensen, zodat de kleine kerk aardig gevuld was , een goede organist, en een
prettige gemeente. Daarna logeerden we bij de familie Hilwig, en zaten we als
gewoonlijk aan, aan het zeer zorgvuldig geplande en uitgevoerde diner. Enkele
gasten waren verantwoordelijk voor het dessert. Ik heb maar besloten mijn dieet,
waarmee ik sinds de eerste Adventszondag toch 7 kg was afgevallen, voor een
avond te laten wat het was. Ik ben benieuwd wat de weegschaal morgenochtend
aangeeft. Onder het diner kwam de tand definitief omlaag, dus die verdween in
mijn tas. Geen gezicht is ook een gezicht, en het was en bleef een aangenaam en
gezellig gebeuren, met veel lol en zang na 12 uur.
Vandaag keken we, ook al weer traditiegetrouw, naar het nieuwjaarsconcert,
dat wij heel vroeger beluisterden met alle kinderen op ons bed gedrapeerd...
Mijn reisgenoot bleek haar autosleutels kwijt te zijn, en bleef onverstoorbaar,
terwijl iedereen verwoed en steeds nerveuzer zocht op alle mogelijke en
onmogelijke plaatsen. Ik wilde niet zo laat naar huis, omdat ik mijn zwager nog
wilde feliciteren, maar pas rond vier uur kwam ze met de mededeling dat ze nog
wel een stel reservesleutels bij zich had... Ik bewonder de koelbloedigheid van
onze gastvrouw en gastheer die niet ontploften, maar vriendelijk en beleefd
bleven. Natuurlijk ben ik heel benieuwd waar de sleutels ooit vandaan zullen
komen! Tegen half zes was ik thuis, waar ik even de toga uithing, het cadeautje
inpakte, etc.
Iets over zeven was ik bij
mijn jongste zus en haar jarige echtgenoot, waar het feest net
over was. Dat was ook wel gezellig en rustig. Natuurlijk bleef ik niet al
te lang, ik kreeg een lift naar het station, en nu zit ik delen van mijn website
te migreren die een tijdlang waren ondergebracht bij anderen. Het gaat niet erg
snel, maar het zijn ook nogal veel files. Daar ben ik nog wel even mee bezig.
Maar dat is voor morgen.
Bless you
Ton had ik in goede handen achtergelaten, en die heeft een prettige, héél
rustige jaarswisseling gehad. Ook hij groet een ieder. Parel en René zijn van
Terschelling teruggekomen met een buikgriep, dus dat was niet leuk, Betty was
thuis, Tonio in Utrecht en Laetitia in Appingedam.
Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008
Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007
Voor 2006 op nieuws van ton en gea voerman en van haselen
Voor 2005 op nieuws 2005
En de rest is oud nieuws...