20 december 2011. Vandaag zijn de buitenlandse kerstkaarten op de post gegaan. Behalve de Franse, maar vanavond kreeg ik nog de vertaling van onze onmisbare Geneviève... Ton had het echt niet kunnen doen, hij is verre van optimaal op het moment. Morgen kunnen denk ik de Franse kaarten ook op de bus, en dan is het alleen maar een kwestie van bijhouden wie heeft gestuurd en nog niet op mijn lijstje stond. Vandaag hard gewerkt aan de Kerstdienst. En gezocht naar een trafo van het Jammerhout. Die zal ik toch niet weg hebben gedaan omdat ik tóch niet wist waar die van was? In elk geval reageert hij niet op de variabele trafo's. Die zullen wel te zwak zijn. Nu ja. Tijd om te slapen. Vanmorgen was ik zomaar zwaarder dan gisteren, niet eerlijk, want ik doe erg mijn best om af te vallen. Niets snoepen, geen tussendoortjes of achterafjes, veel drinken... en nu dit. Ik haal het in elk geval niet meer om de 80 kg te halen voor de kerst. Misschien per 1 januari, maar dan moet ik mij met Kerst en zo wel inhouden. Dat lukt erg goed met af en toe een snufje kaneel, een paar keer op een dag door het fruit, of mee laten trekken in de koffie. Lijkt de bloedsuikerspiegel inderdaad minder te laten jojo-en. 

19 december 2011. Ton had moeite met inslapen want hij had aan het begin van de avond al wat gedut. Dus bleef hij praten en praten over van alles, tot een uur of drie vannacht. Mede om zorgelijke gedachten weg te drukken vermoed ik, want we maken ons niet alleen over onze dochter zorgen. Later werd hij wakker van de pijnsteken die hij zo af en toe heeft. Een lichaam in afbraak vertoont rare kuren. En in die staat verkeer je wel als je 90 bent. Gelukkig slaapt hij vanmorgen uit. Moet hem zo wekken om op tijd bij de fysiotherapie te zijn... 
Verder heeft hij zich niet bewogen, na de fysio bedoel ik. Zelf heb ik de meeste kerstkaarten op de bus kunnen doen. En de Spaanse vertaling hoefde door Ton maar relatief weinig gecorrigeerd te worden. Maar nu mijn Kerstdienst!!!!

18 december 2011. Vanmorgen hard gewerkt, geprint, gesneden (vraagt veel aandacht) en de rest. In elk geval is de helft van de kaarten op de post. Alleen de buitenlandse nog niet. De vertaling voor de Engelse kaart is nu klaar, maar de rest... :-( En ik moet nu ook aan mijn Kerstdienst verder. Ik ben niet meer goed in multi-tasken. Vanmiddag was er een adventsviering in de kerk. Erg calvinistisch met wel een paar mooie verhalen, maar zonder koor en zo was er weinig feestelijks aan. De mensen waren er niet minder lief om. Dus vanavond ging ik maar weer verder met de Kerstpost, en nu zijn de postzegels op. Toch mag de Koningin van mij blijven. Liever wel... Morgen weer een zware dag voor Betty. 

17 december 2011. Vroeg op, om papier en enveloppen te halen. Ook bruine minibolletjes voor Ton, maar die had Appie alweer niet. Ton deed het rustig aan. Om twee uur deed ik boodschappen met onze beste buren, en daarna heb ik nog wat staan printen, snijden, vouwen etc... voor de kerstkaarten. Ton wilde wel lopen, en de eerste 500 deden we buiten. Er stond niet veel wind, dus dat ging. Heel voorzichtig, dat wel, want het been is nog pijnlijk. Daarna reed ik hem naar HC waar er in gedeelten nog 800 bij kwam. Toen deed het ook wel weer behoorlijk pijn. Na het eten begon ik weer te printen, en pas na een kaart of 100 kwam ik er achter dat ik de verkeerde file had gepakt, waarvan de tekst niet deugde. Kreun. Kaarten uit enveloppen halen, opnieuw printen, snijden (vervelend werk, al ben ik nog steeds blij met het grote mes dat ik ooit van mijn jongste en haar man kreeg voor een verjaardag. Er zit alleen een afwijking in, dus rechte hoeken zijn moeilijk. Moet op het oog. Vraagt dus veel aandacht). Zonde van tijd, papier en inkt. Nu is het al zondag, en ik heb niet half gedaan wat ik had gehoopt. Toch zo maar gaan slapen. 

16 december 2011. De dag was buiten onplezierig, zo voelde Ton zich ook, dus hield hij een pyjamadag. Ik hield me bezig met de kerstbrief, de kerstkaart (moeten nog allemaal geprint en gesneden worden) en de enveloppen. 175 geprint, dus nog zoiets te gaan... Morgen. 

15 december 2011. Tons fysiotherapie bestond uit masseren en fietsen, maar het maakte niet dat hij later beter liep. We deden ons best, maar het bleef knudde. Er kwam nog aardig bezoek, net voor we weg wilden, zo gaat dat. Boodschappen doen werd uitgesteld, dus haalden we zelf nog maar een en ander.
Ik heb wat geworsteld met teksten, foto's en wat dies meer zij, maar ik kan het wel vergeten mijn kerstpost dit weekend op de bus te doen. Het zit niet mee. Maar het komt goed zeggen Ze.

14 december 2011. Wij feliciteren onze Parel... Dat uit zo'n friemelend hoopje zo'n mooie vrouw kan groeien. Het blijft een Godswonder. :-)
Ton en ik gingen eerst naar Daan en Ineke, en daarna met de trein en bus naar Amsterdam.
Onze oudste had ons niet verwacht, dus het was een gezellige verrassing, al bleven we niet lang. Om half zeven waren we weer thuis, dus het was ook voor Ton te doen. Na het eten was ik bezig voor de kerstbrief en -kaart. Niet meer dan een allereerste beginnetje...

13 december 2011. Vandaag is onze lieve vriend Wim jarig. We zijn dankbaar dat hij deze dag mocht beleven. 
Tons been is geen cent beter dan gisteren. Hij wilde wel lopen vanmiddag, dus schuifelden we vrolijk slaksgewijs door HC. Duizend pas met pijn, toen was het wel genoeg. Het neemt ook wel de hele middag. Vanavond nam Ton een lekker warm bad, en dat bracht wel eventjes verlichting...

12 december 2011. 47 jaar geleden verloofden we ons, bij Koekenbier in Alkmaar. Nee, daar recipieerden we. We verloofden ons boven aan de trap, toen Ton mij de ring aan de vinger wilde schuiven, en ik hem verzocht mij dan ook wel ten huwelijk te vragen... hetgeen hij deed. 
Vandaag was het been weer minder. De fysiotherapeut tastte met kracht toe, wellicht met iets teveel kracht, want het was vanmiddag niet best. Wel gingen we 'lopen' op HC, maar elke stap deed pijn, en het werd niet beter. Ook niet erger. De gescheurde spier vindt het niet leuk. 

11 december 2011. Ondanks een rommelige nacht waren we op tijd op om naar de kerk te gaan. Na afloop dronken we nog een kopje koffie en spraken we deze en gene. Maar ach, nooit allemaal. Het was koud maar helder, en dat was fijn. Ton loopt een fractie beter, maar had geen behoefte om nog naar buiten te gaan na de lunch. Integendeel, hij dook lekker zijn bed in, en komt er net, kwart voor zes uit. 
We hebben gegeten, en om een uur of negen dook Ton het bed weer in. Nee, hij wilde niet slapen, over een uurtje graag een kopje thee... dat is anderhalf uur geleden, dus ik ga de Heer maar weer eens dienen in mijn heer en gemaal... ;-)
Intussen is het beneden weer redelijk bewoonbaar, afgezien van verspreide geschenken... boven ook, bijna terug naar normaal. Nu morgen op naar de Kerst. In elk geval heb ik de foto's van gisteren en vorige week bewerkt en geordend. Nog niet geprint. En ach... al houd ik mij netjes aan de vasten: het komt er met scheppen aan en gaat er met theelepeltjes af. Maar afvallen is ook niet de intrinsieke bedoeling van het vasten. Toch hielp het mij wel om de knop weer om te zetten. Het blijft een gevecht. 

10 december 2011. Een vrolijke dag is ten einde gelopen. Al misten we die Dritte im Bunde natuurlijk zeer... Ton krukt nog steeds met zijn been, er lijkt weinig verbetering in te komen. Maar hij genoot van het Sinterklaasfeestje dat we alsnog hebben aangericht op zijn verzoek. 

Parel en ik hadden maar heel weinig tijd, op één surprise na is alles gelukt. De mannen genoten van koek en snoep, wij van hun gezichten en van de gezelligheid. Veel leuke en ingenieuze gedichten mochten ons geworden vanuit Spanje waar Sint meer weet dan wij ons bewust zijn. En leuke cadeaux ook. 

Na afloop verdwenen de dames naar de keuken en... Juist!
Dus wij gaan nu prettig gestemd proberen te slapen. Dank je, Sinterklaasje!

9 december 2011. Helder maar guur. Parel en René kwamen ons vandaag helpen. De een met het uitzoeken van de ziektekostenverzekering, de ander met het herstellen van het keukenkozijn. Ze kwamen met een wagen vol hout, gereedschapskoffers, snoeren en noem maar op. De engel heeft zelfs de buitenkant een kwastje gegeven, zodat het daar meteen winterklaar is. Het was een hele klus, voor allebei... en wat zijn we dankbaar! Ik had het toch zo niet gekund, het een noch het ander... en dan had het me drie of vier keer zoveel tijd gekost. Geweldig! Daarna wilde Ton toch nog proberen te lopen, maar hij kwam op HC niet verder dan 900 pas. Toen deed het been teveel pijn. Misschien had ik eerst moeten masseren. In elk geval konden we nog een paar cadeautjes kopen. Je denkt altijd dat je bijna niets hebt, en ga je tellen, dan valt het reuze mee. Ik moet nog aan alle gedichten en surprises beginnen, maar alles is ingepakt, dat wel. En ook Ton heeft vanavond zitten dichten, waarmee hij Sints taak aanmerkelijk kon verlichten. Maar hij voelt zich wel erg gepedicapt. 

8 december 2011. Guur weer. De fysiotherapeut mocht wel aan Tons been zitten en ze heeft hem zacht en vastberaden maar doeltreffend gemasseerd. Daarna heeft ze hem laten fietsen en nog wat arm-oefeningen laten doen. Ik bleef er bij op zijn verzoek. Na de lunch heeft hij wat gedut, terwijl ik probeerde op te sporen waarom de laserprinter lastigprinter blijft. Ik kan geen ongerechtigheden meer vinden. Maar omdat de fysiotherapeut had gezegd dat Ton toch wel moest lopen heb ik niet meer geprobeerd of ie nu wilde printen (en hoe lang) maar heb ik mijn lief gewekt met een chocolaadje, en druppels. Uiteindelijk heeft hij héél langzaam 1500 pas gelopen. Zeer tot zijn verbazing en tevredenheid. Ik moet nog allerlei inkopen doen, wist toen nog niet wat, en ik weet niet of en hoe laat de buren boodschappen willen doen vandaag, dus ik liep vanbinnen wat ongeduldig te wezen. Dat kwam niet over, dus dat was goed. Oefening baart van alles. 
De boodschappen zijn intussen gehaald, en ook moest ik daarna nog rennen voor Sint, want die heeft enige vertraging opgelopen. Daarna is het toch nog gelukt de laatste 10 Berichtenbladen te voltooien. Nu moet een en ander nog op de site, maar dat lukt vandaag niet meer. Het is ook al morgen. 

7 december 2011. Vandaag is Tons been nog niet beter, integendeel. We gingen vanmiddag naar Daniël en Ineke, die hebben hun uiterste best op ons gedaan, want mijn hoest was ook weer veel erger geworden etc... Ze blijven altijd opgewekt en optimistisch, ook dat helpt al :-)  Vanavond dacht ik: nog even tien boekjes printen voor het archief en voor nabestellingen: na de eerste bladzij begon het puntjepuntjepuntjeding weer strepen te zetten. En wat ik ook schoonmaak, het helpt niets. Geel lekt nu ook, maar is nog lang niet op. 
Dus kan ik boven ook nog niet van alles op zijn plaats zetten. Het schiet weer niet op. In mijn kamer moet veel worden opgeruimd. Morgen dan maar. Hoop ik...

6 december 2011. Er zijn van die dagen die beter niet het daglicht hadden kunnen zien. Dit was er zo een. Er liep van alles mis. Vroeg op, haar gewassen, dat is nu statisch en ziet er niet uit. De vergadering hier, die in mijn wazige - door de hersenpan omsloten ruimte - geklokt was op 14 uur bleek een uur eerder te zijn. Gelukkig kwam Parel een stukje eerder, zodat ze me op de hoogte kon brengen, terwijl ik in alle haast het ingewikkelde stuk cijfermateriaal waarmee ik bezig was afmaakte. Zij zette maar snel thee terwijl ik Ton in de kleren hees, en zo begon de vergadering, die in straf tempo werd geleid, voor mij wat chaotisch. (Achteraf had ik niet eens mijn tand in gedaan...) Tegen drie uur was iedereen weg, en had ik naast een hoofd vol watten ook een hoofd vol doffe pijn. Maar op dat moment scheen de zon, en ik vroeg Ton of hij misschien nog een moment naar buiten wilde, voordat ik aan de notulen begon. Ja, maar hij wilde wel even iets eten, en een kopje koffie. Sneller gemaakt dan opgegeten, en zo was het intussen vier uur eer we naar buiten stapten... de zon zakte al achter de huizen aan de overkant, en een gure wind begroette ons. Laten we maar naar HC gaan, zei mijn lief. Dat was de bedoeling niet, sputterde een stemmetje in mij, dat maar steeds riep: notulen, notulen! Eenmaal in HC bleek Ton last van zijn been te hebben. Hij heeft met veel moeite bijna 1000 pas gezet, ik smokkelde tussendoor maar wat met ons telsysteem. Het lopen bleek de klachten achteraf verergerd, en niet verbeterd te hebben. Voor mij voelt het als een verkrampte kuitspier. Dus ging mijn lief het bed in, zodra we thuis waren, en daar at hij ook. Nee, van de film kon niets komen. Hij had beloofd vanavond onze vriendin te begeleiden op het maandelijks uitje, zodat ik mij verder kon wijden aan de notulen. Helaas. Had ik nu maar afgebeld, want het kon nog erger inderdaad. De film bleek Lebanon te heten. Ga er nooit heen, tenzij je op de KMA zit, dan lijkt het me verplichte kost. Nu is het een voor twaalf, en ik was nog maar op eenderde van de notulen blijven steken. Sommige dagen...

5 december 2011 begroette mij met een aanrecht vol vaat. Maar als ik daar gisteren aan was begonnen was daarvan niets meer heel. Even goed kostte het mij vanmorgen nog een geliefde Wedgewood beker. Gelukkig had ik er nog een in de reserve. Nu niet meer. Op dit moment schijnt de zon even tegen een loodzwarte wolkenachtergrond tussen twee buien door op de - in dit licht - heldergele bladeren van de treurwilg aan de overkant. De vijg laat nu zijn bladeren los. Een week geleden de eerste, vanmorgen lagen er weer een paar. En o, verrassing: 
Gea pakte uit de brievenbus de ochtendkrant
en hield een pakje in haar hand...
Een pak van Sint, die de schoorsteen had vermeden...
zo was het in de brievenbus gegleden...
Het leven van Paulus, simpel en goed
zet straks ons hart in vurige gloed.
Sint zij geloofd en Piet zij geprezen:
wij waren dus lief, en hebben niet te vrezen.
Dank, Sint en Piet voor dit fraaie cadeau!
Wij blijven gelovig, gelukkig, o zo! 
Later mikte Ton mijn zorgvuldig gekoesterde glazen halve-literfles van het aanrecht. Zo'n melkfles. Lekker stevig, en daarin placht ik mijn water te doen dat ik dagelijks moet drinken. Veel prettiger en gezonder dan al dat plastic. Ik ben eventjes wat minder gelukkig met hem... dat hij vanavond nog een beetje heeft afgewassen helpt echt niet. Ik ben wel klaar met het printen van de Berichtenbladen voor deze week. Nog 25 vouwen, dat is ook werk! En nog een boel uitzoeken voor de vergadering van morgen, want in mijn hoofd zit door slaapgebrek helemaal niets meer. Lastig hoor!

Zondag 4 december 2011. En vroeg opstaan viel al helemaal niet mee vandaag. Ton had echter goede redenen om naar de kerk te willen. Daar bleef hij nog even koffie drinken en praten en babbelen en... 
terwijl ik wist dat hij om 3 uur had afgesproken dat de twee jongste kleinkinderen de verkeerd bezorgde sinterklaascadeautjes zouden ophalen met hun ouders. En die moesten allemaal nog ingepakt en voor een deel van een gedichtje worden voorzien. Om 5 voor 3 was ik klaar, dat wel. Het duurde een kwartiertje eer ze er waren, maar toen hadden we ook twee enthousiaste kindertjes binnen. Ze brachten prachtige tekeningen mee, en ook twee grote harten van gips, waarom een paar kinderhanden. De ene was van Charlotte, de andere die van Pieter. De laatste had er op gestaan de hand, die door de ouders met moeite enige vleeskleur had gekregen, voor een deel zwart te verven, want modderhanden vormen zijn kenmerk. Een haakje om het geheel op te kunnen hangen had hij er uit gehaald, want hij vond niet dat het moest worden opgehangen. Wat dan wel kwam er niet uit. Ton genoot zienderogen. Een uur, had hij bedongen. Het werden er bijna twee. En toen ze weggingen kwam er onverwacht bezoek: Het leek Joop een ongezocht moment om een foutje in de sofware dicht te timmeren... Nu moet mail naar gea apestaartje voerman.van-haselen.nl ook aankomen. Probeer het maar eens. En vooral ook: verstuurd worden. Het was tegen half acht geloof ik dat hij naar huis ging. Toen kon ik allang niets meer opnemen. Ton was direct na de exit van de familie naar bed gegaan. En ja, juist toen ik overwoog sluipsgewijs het bed op te zoeken en te doen alsof de dag voorbij was, deed mijn lief zijn ogen open en dacht hij dat het wel etenstijd was... 
Dat werd het toen. Nu heb ik nog even gekeken naar de tegenvallende foto's die ik heb geprobeerd te maken. De Ixus 1000 HS is wat mij betreft een miskoop. Bij sommige instellingen krijg ik een korrelig beeld, en dat was vandaag het geval. Wat mij betreft zit de dag er op, en Ton heeft een paar conferenciers de nek omgedraaid, dus morgen beter, verder enzovoort. 

3 december 2011 stond in het teken van hard werken. Soep maken was opeens een verrukkelijke ontspanning na printen, vouwen etc. etc. etc. Vanmiddag moest ik opeens nog uit op postzegels, ik had me verteld, dus toen heb ik meteen een flinke tas ter post besteld. Nu maar hopen dat er morgen inderdaad wordt gelicht op HC. En vanavond heb ik de laatste geprint die verstuurd moet worden. De rest wordt uitgedeeld, en die kan ik maandag ook nog printen. Wel  moet er nu nog worden geniet, gevouwen, gevlopt en geplakt. Eerst maar eens kijken of Ton nog iets nodig heeft. Die heb ik een klein beetje verwaarloosd. (Misschien vond hij het ook wel rustig, hij bleef vandaag thuis, maar hij zou wel oefeningen hebben gedaan.)

Uiteindelijk werd het een heeeel lange dag. Om 3 uur lagen we eindelijk in bed om te proberen te slapen... viel niet mee...

2 december 2011. Voor ik naar bed ga, even mijn knappe neef feliciteren. Ver van ons bed, maar niet ver van ons hart. Dat was dus vanmorgen vroeg. Vandaag heb ik weinig anders gedaan dan voor Ton zorgen, rondje met hem lopen (1800 pas voor Ton en wat meer voor mij) en meteen wat boodschappen doen, en verder printen, rapen, vouwen, vloppen, plakken. Ik heb er RSI van! Nek en schouders zitten vast. De Lutherse adressen kan ik niet controleren, en er veranderen er altijd wel tien op de zestig of zo... Maar er zijn in elk geval wel 100 boekjes op de post, en er staan er nog wat klaar om te versturen. Morgenochtend = straks verder printen: de printer werd te heet na anderhalf uur hard werken. Cardiotraining, mopperde die. Maar als je velletjes gaan kleven is het duidelijk: stoppen. Ik wilde dat de hoest ook stopte, die lijkt wat terug te komen. Maakt niet uit. Ik zou eigenlijk het dak nog op moeten om de afvoer te controleren, dat heb ik straks vergeten... Geen zin in: te donker. Nu maar hopen dat de voorspellers het weer eens mis hadden. Buienradar voorspelt niet verder dan tot over 5 minuten, dus dat helpt niet veel. Ik ga Ton uit zijn boeken rukken om naar bed te gaan... 

1 december 2011. Metereologisch zeggen ze nu dat het winter is. Lachen! Het voelde vanmorgen aan als een verkeerde lentedag, net na de winter. Vanavond regent het pijpestelen, maar toen was ik net binnen, na het boodschappen doen. Ton heeft fysio gehad, ging goed, Tonio heeft in tien minuutjes het mankement in mijn bijbels dagboek gerepareerd, 3 regeltjes code toegevoegd, en klaar! Ik wist wel ongeveer waar het pijnpunt zat, maar kon niet meer bedenken hoe ik het op moest lossen. Ton zag zijn zoon ook nog even, dus ook hij was gelukkig. Heel de dag bezig geweest met de toner en zo, nu krijg ik een nieuwe, die is vandaag verstuurd. Dat is fijn. Hopen dat hij gisteren komt, maar ik vermoed dat dit niet gaat lukken. Ik moet ook nog met het retourpak naar de post. Zit ik niet op te wachten, maar O.K. Ik ga maar weer eens rapen en al dat soort dingen. Soms kan het leven nóg leuker dan het al is... Maar Betje maakt het redelijk als ze maar heel veel rust, en daar zijn we blij mee... :-D

30 november 2011. We feliciteren echter met een vrolijk gemoed onze grootste schoonzoon, die nu jarig is, maar dat niet gaat vieren. Jammer, maar je kunt niet alles hebben. We wensen je toch een fijne dag en we hopen dat het jaar dat voor je ligt in alle opzichten mooier zal zijn. Bless you.
Wij gingen naar Daniël en Ineke, die erg hun best op ons deden, zodat we daarna wel een beetje gammel waren. Ton kreeg gezellig bezoek, en ik ging nuttige dingen doen. Rapen en zo. En enveloppen printen. Daar ben ik nog steeds mee bezig. 's Avonds bleek dat de test.pdf van de tonerverkoper, die zeker wil weten dat het niet aan hen ligt, mijn stuurprogramma had gemold. Nu moet ik eerst weer een stuurprogramma voor die printer op mijn netboekje installeren. Ik word hier zo ongelukkig van. We hebben toch maar besloten om voorzover de lichte strepen en kreukels het lezen niet echt beïnvloeden die bladzijden maar gewoon te gebruiken. De meeste mensen lezen het blad wel (althans dat hoop ik) maar nog geen vijfde maakt wel eens iets over. En dat zo'n blad al gauw 2 euro of meer kost, daar staat niemand bij stil. Als ik het niet allemaal zelf deed werd het natuurlijk het dubbele. Maar je wilt wel een mooi blad maken. Het zou toch wel leuk zijn als er ook weer eens iemand gewoon een donatie deed aan Het Evangelie in Spanje zelf, en niet alleen voor de projecten, die het natuurlijk ook verschrikkelijk nodig hebben. Kortom: ik ben moe en dan ga ik zeuren. Nog 80 enveloppen... 

29 november 2011. Een lange, redelijk teleurstellende dag is weer voorbij. Ik was al aan het printen voordat Ton wakker was, dat scheelde, want de printer moet regelmatig afkoelen. Ik dus ook. En aan het eind van de avond bleek ik een lekkende toner ingezet te hebben. Strepen en vlekken. Vooral dat laatste is geen gezicht. En ik had gehoopt nog wat boekjes te kunnen vouwen en nieten, al waren het er maar tien, dat zal evenwel niet lukken, want het is al weer woensdag. Ton heeft nog iets meer dan 1000 pas gezet op HC, en zo was onze dag welgevuld. Tot aan het hoogste boord! (Kortom: het leven staat me tot de lippen...)
Blijkt - en dat was me al eerder opgevallen, maar het drong niet door - dat mijn bijbels dagboek een week achter loopt. Dat zit nog niet in de Advent. Stom! Maar ik zie niet zo snel hoe ik de software kan aanpassen. Ik heb het ooit allemaal begrepen, maar dat moet ik nu opnieuw uitvinden, en daar heb ik geen tijd voor. Nu maar hopen dat zoonlief (of iemand anders) het javascript snel voor mij kan aanpassen... Balen. 

28 november 2011. De dagen vliegen adembenemend snel om. Veel geworstel met de laserprinter. Die heeft kennelijk het gevoel dat ie genoeg dienst heeft gedaan... en dat na ruim 7000 tikken... kom op, Samsung! 
Het dunne papier is veel slechter dan dat van het vorige merk. Papieren komen gekreukeld uit de printer, soms. Te vaak. En als de printer te heet wordt, al na 200 vel, stopt hij. Leuk! Goed, dit wordt heel langzaam werken dus. Moeizaam is het woord. Er kwam ook het een en ander tussendoor, aan de andere kant heeft Parel weer een boel werk uit handen genomen. ;-) Ton kwam zelf terug van fysiotherapie. Gelukkig maar, want ik was een half uur in de war... Verder heeft hij rustig geleefd, en toch nog meer foutjes uit het Berichtenblad gehaald. Nog even wat uitzoeken en dan naar bed. Het is al weer een uur bijna. Even viel tegen, het is intussen kwart voor twee. Web met mij!

Zondag 27 november 2011. Vanmorgen om zes uur op, want Ton wilde mee naar de kerk. Ik had dienst in Gorcum, en dat was reuze gezellig, want de kerk was in statu renovandi, en de banken waren ingepakt. Vandaag zat iedereen in een halve circel vooraan, op de stoelen. Veel dichterbij dan normaal. ;-) Alleen Ton prefereerde zijn rolstoel, die zit beslist zachter. Nu duurde de dienst nog geen uur, dus dat was uit te houden. Dank zij de technische jongen van de gemeente is de dienst zelfs te beluisteren. (117 MB mp3). Ton wilde na de koffie nog graag rustig rondgereden worden door Gorcum. Hij heeft daar als jongen vaak gelogeerd, maar het weer werkte niet erg mee: heftige windvlagen, en af en toe wat miesregen. Toch kwamen we vrijwel droog over, en tegen een uur of kwart voor een waren we weer thuis. Toen was Ton ook wel helemaal gaar... Maar net toen hij zijn broodjes op had belde Parel: of ze over een uurtje even langs kon komen met Mik. Nu, enig natuurlijk! Ton sufte even weg, en ik ging snel naar boven om wat fouten die Ton had gevonden uit het Berichtenblad te halen en er een voor haar te printen. Ze was er al toen de laatste bladzij werd geprint. Mik en zij bleven twee kopjes thee, en natuurlijk wilden we alles horen over de Synode in Palma, waar ze voor Het Evangelie in Spanje heen geweest was. Mik werd bijna verwaarloosd, maar niet echt hoor... Hij wilde echter wel snel verder, want hij zou in Vianen met zijn neef Carlos gaan spelen. Jongensdingen doen... Kom op, mam! En daar gingen ze weer. Ik zat nog even achter de computer, en toen was het al weer tijd om soep te maken. Tomatensoep vandaag. En daarna de rest... Het werd toch acht uur eer Ton aan het toetje zat. Om tien uur lag hij al genoeglijk onder de dekens, met een boekje. Ik had toen al bijna een uurtje met mijn jongste gekletst, ook gezellig. 
Opeens bedenk ik mij dat er nog steeds een was in de machine staat. Zondag of niet, die moet er nu uit voordat het gaat stinken en opnieuw gewassen moet worden... 

26 november 2011. De eerste twee boekjes zijn klaar, Ton zit er nu de fouten uit te halen. Natuurlijk begon ik al met een misprint, niet opgelet, zou beter kunnen weten. Ton had een sub-optimale dag, maar hij heeft toch nog 1900 pas gelopen op HC. Die 2000 had hij ook wel gehaald, maar hij wist dat ik slecht in mijn tijd zat. 

25 november 2011. Geen geweldige dag. Ton was erg vroeg op, ik had slecht geslapen omdat hij zo zwaar ademde, mompelde, kreunde etc... gebeurt vaker, maar hij sliep wel door. Totdat hij om kwart voor negen <midden in mijn nacht> Cicero begon te citeren op verheven toon. Quo usque tandem - en de hele rest van de bladzij, waarvan ik maar twee zinnen ken. Gelukkig was hij bereid koffie te maken, maar tegen de tijd dat ik die op had en aan het ontbijt bezig was werd er ook al opgebeld. Ton dutte intussen. Na het ontbijt ging hij toch maar weer slapen. Ik probeerde iets nuttigs te doen achter de computer, maar dit bleek een dag van tegenvallers. Die moeten er tussen zitten, anders waardeer je de meevallers niet voldoende. Komt u maar! Ach, ja, meevaller: het stuk voor het Berichtenblad waar ik weken op had gewacht, en nu maar net had laten vervallen kwam vanavond laat toch binnen. Kan ik de lay-out weer gaan aanpassen. Ton heeft met enige moeite nog wat gelopen, 1100 pas, en toen was het weer afgelopen. Maar dat kostte bij elkaar wel ruim 2 uur. We gingen dan ook eerst naar de kathedraal om een kaars aan te steken voor onze co-vader die ernstig ziek is. Die bleek dicht. Maria slaapt om half vijf al in haar kapel op H.C. dus die kaars hebben wel later thuis gebrand bij een icoon. 
Mijn muziek wilde ook niet geprint worden, om onduidelijke redenen... eerst moest ik alle muziek verwijderen en via het oorspronkelijke programma opnieuw invoegen. Soms vind ik het leven net iets minder enigjes dan anders! Ik had het Berichtenblad allang op de bus willen hebben, nu moet ik nog beginnen met herindelen en printen. Nu ja, heeft Ton de tijd om een stukje waar ik minder gelukkig mee was te reviseren. Ik ga maar eens kijken of hij er mee klaar is. - Hij kwam juist naar boven... Vervolgens liet ik een ketel droogkoken. :-( Ik installeerde een vorm van open-office en kon daarmee het berichtenblad wel weer openen, maar daar ging van alles mis met afbreken. Het is een heel gedoe. En over de laatste tekst kunnen we het nog niet eens worden. Het is allang zaterdag, dus ik kap er mee. Welterusten. 

24 november 2011. Een druk dagje, met eerst fysiotherapie voor Ton, intussen probeerde ik een deel van het huis presentabel te maken, want we verwachtten bezoek in de middag, en na de lunch moesten we meteen weer rennen om op tijd bij de huisarts te zijn. Dat werd af en toe letterlijk rennen, en we waren er bijna op tijd. Daarna mochten we nog een kwartiertje uithijgen, maar dat weet je maar nooit. Toen het bezoek om half vier kwam, waren we ook nog maar eventjes thuis. Zelfs het (thee)water kookte nog niet. Terwijl de heren confereerden over ernstige zaken haalde ik met de rolstoel tien pak papier op bij de Kopijwinkel in de Lange Smeestraat. Schatten van mensen. Net wilde ik de computer aanzetten, toen het weer tijd was om met de buren boodschappen te doen. Daarna inruimen, koken, eten en afwassen... Praten met Ton over achtergronden van de preek van zondag... en ja, toen was het echt al elf uur voordat ik de computer aanzette en echt iets kon gaan doen. Intussen is het half een, en ik heb nog niet een kwart van mijn te-doen-lijstje af. Maar we gaan toch maar mooi naar bed. Bless you.

23 november 2011. Vandaag hadden we ook een koude start. Ton was om half zeven een uurtje wakker geweest, en sliep daarna vredig tot 11 uur. Toen kwam ik boven met de koffie, want we moesten toch wel om 2 uur bij Daniël en Ineke zijn... Die hebben dan ook erg hun best op ons gedaan, we waren er behoorlijk aangedaan van. Maar Ton heeft toch in de binnentuin nog 500 pas gezet. Het was prachtig daar, heel stil... geen wind, geen schreeuwende kinderen, zelfs geen kat. Alleen een merel. Ik heb intussen de laserprinter weer aan de praat gekregen, dus de Diasporabrieven zijn geprint, dat scheelt weer. Nu nog versturen. Vanavond heb ik eerst maar aan de dienst voor zondag gewerkt. En dat is ook een eind opgeschoten. Maar er is nog veel te doen. Misschien kunnen we vandaag wel voor morgen in bed liggen. Al waag ik dat te betwijfelen, we gaan het proberen. 

22 november 2011. Vanmorgen eerst ontbijten etc. Dat kost altijd zoveel tijd, dat we voor de noen niet verder kunnen. Toen ging ik maar eens de toner halen en betalen voor het Evangelie. Ik nam de rolstoel mee, en de aardige mensen van Art lease - begin Oudegracht - maakten het grote pak netjes vast in de rolstoel... Al met al was dat een uurtje lopen. Later kon ik Ton overhalen zich aan te kleden en naar buiten te gaan. Hij zat zo lekker te lezen, dat hij dacht dat het twee uur vroeger was... Maar hij liep vandaag alles bij elkaar 2500 pas, en daar was hij terecht trots op. Vanavond heb ik maar weer een andere liturgie gemaakt, met minder inspiratie en enthousiasme, waarom zou je terug gaan naar de oude meuk als er zoveel meer variatie mogelijk is? Maar goed, ik ben er om dienstbaar te zijn. En er kwam muziek binnen voor de kerstdienst... veel van hetzelfde en iets onmogelijks, dus dat gaat nog stoeien worden met de mogelijkheden. Ik ben er nog niet uit. Veel oud papier bij elkaar gezocht, want ik had nu zó'n grote doos... Die staat inmiddels buiten, dat mag ook wel want het is tien voor een. 

21 november 2011. Een mistige dag. Ton kon na de fysiotherapie dan ook niet meer uit. Ik had genoeg te doen. Meer dan genoeg. 's Avonds de liturgie gemaakt voor zondag. Daarna kwam er een mailtje dat ze een bepaalde liturgie hadden vastgelegd. Balen. Morgen verder. Betty is aan de tweede helft van de chemo's begonnen... :-((

20 november 2011. Vandaag moest Utrecht het zonder Dom doen: die was opgelost in de mist. Alleen toen we er, op weg naar de Pieterskerk, vlak langs kwamen was er een stukje zichtbaar. Een vrolijke dienst. Culte de partage, waarbij onze zusters en broeders uit Afrika ons iets lieten zien van hun manier van bijbellezen, zingen, ervaren, en het verwerken van hun vaak gruwelijk verleden. Daarna heerlijke hapjes, waar we graag van meegenoten zouden hebben, maar Ton was erg moe... de dienst had hem uitgeput doordat hij zich heel erg had ingespannen om te luisteren. En ik was af en toe wat ingedut. Jammer, maar aan tafel heeft mijn lief mij eindeloos over de dienst doorgezaagd, dus toen wist ik toch waar het over ging. We hadden allerlei ontmoetingen op weg naar huis, maar Ton wilde weg uit de mist, dus echt ontmoeten was er niet bij. 500 pas heeft hij toch nog bijna gehaald op het laatste stukje. Vanmiddag was de mist nog erger, dus we bleven binnen. Ik probeer een programma te installeren, en dat brengt allerlei onderhoudswerkzaamheden mee... Dacht dat ik een wezenlijk stuk copy voor het Berichtenblad kwijt was door het spamfilter, later bleek dat het alleen maar de mededeling was dat er dinsdag pas iets kwam. Cpy-datum was 4-11, dus dat is ruim binnen de marge. De printer deelde ook mee dat een nieuwe toner niet genoeg was. Er moeten er nog drie in. Leuk... mag ik eerst weer gaan bestellen, en uitzoeken wat en hoe en waar. Gelukkig valt de schade aan kleindochters mee. 

19 november 2011. Een heldere herfstdag die iets minder koud was dan die leek, omdat er vrijwel geen wind was. Slechts een uur later dan gepland trokken Ton en ik er op uit om naar Vianen te gaan met de bus. Het laatste stuk - vanaf de Lekbrug - hebben we gelopen, al lukte het niet helemaal: na 1250 stap was Tons energie op. We waren aangemeld, maar toen we arriveerden moest Betty net op stap: de oudste dochters waren met hun sturen in elkaar geraakt, en de fiets van de jongste had een probleempje. Het kind ook, maar terwijl Betty zich er met een buurman heen spoedde was de politie al langs gekomen, en altijd tuk op opwinding als ze zijn, hadden ze meteen de 123 gebeld, dus het kind is terdege onderzocht op breuken en andere mankementen. Intussen pasten wij op het huis, en paste Alessandra op ons. Ze zorgde er keurig voor dat ons niets ontbrak. Broerlief kwam ook nog even gezellig zijn. Voor Ton was de opluchting even groot toen hij zijn dochter weer zag als toen hij de kleindochters zag... Toch was hij er erg moe van, dus toen we een kwartiertje later weer naar huis gingen, zat hij lekker te dutten in de bus. En nee, meer lopen zat er niet in... maar Betty zag er lief uit, met haar aangepaste kapsel, en de kleinkinderen zijn allemaal geweldig. En dat zijn ze ook. ;-D

18 november 2011. Vandaag is mijn grote zus jarig, en wij feliciteren haar van harte. Gisteren heb ik zo hard doorgewerkt, dat ik aan het bijwerken van de site even niet toe kwam. Ton hield het rustig, na de fysio, en dat kwam mij wel goed uit. Vandaag heeft hij extra lang kunnen weken in een lekker bad, en daarna gingen we wandelen in en om de lavendeltuin. Hij kwam met veel moeite tot 1500 pas. Later moest ik toch nog even naar HC voor enveloppen en zo, en vanavond belden we nog even met onze Betty, die vrij opgewekt klonk. Een goede dag had ze gehad. Maar moe... Nu is het al weer zaterdag, maar ik ben in elk geval een stuk verder dan gisteren. Bless you.

16 november 2011. Door de vermoeienissen van gisteren werden we vandaag pas om 11 uur wakker, net voordat een postbode aanbelde met een pakje voor de buren. Hij had dus geluk. Daniël en Ineke hebben zo hun best op ons gedaan, dat we beiden doodmoe thuis kwamen. Ton had op de heenweg 400 pas gelopen, op de terugweg heeft hij de 500 vol gemaakt, maar daar blijft het wel bij...
Thuis heb ik soep gemaakt, dat duurde even, ook al was de pompoen al half gaar, die had ik straks al even opgezet. En een stuk gestroomlijnd, waar we beiden moeite mee hadden, maar dat we toch waardevol vonden. Nu heb ik even nergens meer zin in, maar zo kom je niet verder... Het is gelukkig niet meer zo koud hier boven als gisteren, waar bij Oostenwind geen tochtstrip helpt... Wel was het koud in de keuken, lekker dik vest aangedaan, dat blijft nu maar beneden hangen... Intussen is het al na tien uur, te laat om mijn jongste te bellen, daar komt het ook telkens niet van, doordat onze klokken niet synchroon lopen... Dat heb je met een oud en een jong gezin.

15 november 2011. We stonden vroeg op, want het was niet helemaal duidelijk of er vergaderd zou worden. Kennelijk waren wij de enigen die dat niet duidelijk was. Miscommunicatie, of blond, natuurlijk... ;-) 's Middags gingen we nog maar een stukje wandelen. Koud, maar goed, eerst in de Binnentuin, 1000 pas, en daarna nog 1000 in HC. Het hadden er nog meer kunnen worden als we niet hadden bedacht dat die avond film-avond was. Ton offerde zich op, en ik bleef thuis om te tikken. Hoewel de film knap gemaakt was en mooie beelden leverde, vermocht die geen van beiden te boeien. Zonde van de avond dus, maar Ton liep nog wel een 700 pas. Eenmaal in bed genoot mijn lief nog van een kopje thee en een stel mini-bananensoesjes die vanmorgen genoten was, en zo had hij er tot zijn grote genoegen meer. De volgende vergadering is al in de vastentijd. Zo gaat dat. 

14 november 2011. Een prachtige herfstdag. De ceder tegenover Tons fysiotherapie kleurt diep rood-bruin met toefjes groen. Bijna tomatensoep. Ton heeft ook nog - met wat moeite - 2000 pas gezet, maar wel op HC. Buiten is het nu voor zijn adem sub-optimaal. De motivatie voor het Berichtenblad wordt doorkruist door gedoe over wel of niet een vergadering morgen. Lastig werken en onplezierig. Bovendien ging de computer gister eenmaal en vandaag tweemaal op blauw, verschillende OS-sen, dus ik ben niet blij. Ik ga maar slapen, als dat lukt. Het is toch al dinsdag.

Zondag 13 november 2011. Ton wilde gisteravond persé een stuk afmaken, en zo werd het 3 uur voordat we eindelijk zeiden: welterusten. Dat betekende dat vanmorgen de kerk al hoog en breed begonnen was voordat wij wakker werden. We zijn niet meer uitgegaan. Afgezien van koken, koken en bad heb ik voornamelijk zitten tikken en vertalen. Eerst had ik geen copij, nu moet ik gaan schiften... Ton bleef moe vandaag. Ik eigenlijk ook. Vanavond begon het hoesten weer, maar in het algemeen is het minder. Bij Ton ook. 

12 november 2011. We hoesten beiden wat minder, dankzij de thijmolie, denken we. Maar over is het niet. Vooral 's nachts speelt het zo lekker op. Ik ben vooral bezig met het komend berichtenblad, Ton zocht zich ziek naar een stuk dat hij aan het vertalen was, en dat lag waar hij al tien keer had gezocht.... <dat overkomt mij regelmatig> maar heeft straks nog met enige moeite 2000 pas gelopen. Intussen ging de zon stralend onder, aan de andere kant zagen we de heldere, bijna nog volle maan. Het is wel vroeg donker nu! 
Vanmorgen las ik in Leviticus het verhaal van Bileam en zijn ezel, en het blijft intrigerend dat de Heer je een opdracht kan geven waar Hij Zelf geen plezier in heeft. Bileam moet dan tóch maar meegaan, maar moet nog eens duidelijk horen dat hij alleen mag zeggen wat God hem te zeggen geeft... Kennelijk een belangrijk aandachtspunt. Ik ken uit eigen ervaring dat verwarrende gevoel van: U hebt gezegd dat ik dit of dat moest doen en zeggen, en is het nu dan toch niet goed? Hoe zit dat? Kennelijk is het van alle tijden... Veel andere emoties ook vandaag, om een gemeente die op sterven lijkt te liggen, om een gezin dat gedompeld is in verdriet, om een dierbare vriend die slecht reageerde op de chemo, en aan de andere kant het bericht uit Spanje, dat de Protetantse Theologische opleidingen die voldoen aan de eisen nu ook worden erkend van staatswege, en een heel lieve mail waarin stond dat het mede te danken is aan Ton, die destijds een van de mensen is geweest die het SEUT in leven hield, de theologische opleiding in Madrid, waar Ton en Beppie werkten onder Franco. Daar moesten we wel van slikken.

11 november 2011. Sint Maarten, zelfs in Utrecht. Maar omdat Ton traag op gang kwam, nog trager dan ik, en toen tóch nog wel wilde lopen, zodat we buiten stonden toen de zon al bijna onder ging, hebben we niet vroeg genoeg op wacht gezeten om eventuele kindertjes te voorzien van mandarijntjes en snoep. Had ik er gister wel voor gehaald. Tegen beter weten in, eigenlijk. Een paar jaar geleden werd het zingen en snoep ophalen weer gepropageerd door een paar scholen in de binnenstad, maar vorig jaar kwam er ook al niemand. We waren om zes uur thuis, en toen had Ton 2200 pas gelopen, waarvan 1500 aan een stuk. Tegen zeven uur werd er veel gebeierd en geluid, want Utrecht is een Maarten-stad, en daar doen ze vandaag en dit hele weekend veel aan. Ton denkt intussen diep na, en ik moet eindelijk aan het werk... Dat deed ik dus braaf tot heel laat, maar het is een mer à boire...

10 november 2011. We waren beiden moe van de behandeling van gisteren. Die hakte er kennelijk erg in. Met enige moeite kregen we Ton bijna op tijd bij de fysiotherapie. Hij kwam zelf terug, omdat ik werd opgehouden, en later heeft hij nog 1150 pas gelopen. 200 buiten, waar het intussen mistig was, zodat hij na elke 100 pas ademloos moest gaan zitten, en de rest in HC, waar het veel makkelijker ging. Totaal toch 1500 pas, en dat was fijn. Daarna was hij ook wel erg moe, en gebeurde er niet veel meer. Ik werd getikt van het tikken. Maar dat was pas na het boodschappen doen met de lieve buren en het koken, en zélfs afwassen... Ik zag dat de andere buurman mijn dak had ontbladerd, tegelijk met het zijne. We zijn door engelen omgeven, zei Ton vannacht, toen hij niet slapen kon... En zo is het. Letterlijk en figuurlijk. 

9 november 2011. De zon schijnt en ik heb de goot voor het grootste deel leeg gekregen. Verder worstel ik met onmogelijke formuleringen, en het document waaraan ik werk knapt er zomaar uit... Daniël en Ineke verwachtten ons, en hebben ons beiden uitgebreid onder handen genomen. Na afloop wilden we alleen nog maar naar huis en naar bed... Ton knapte wel een beetje op van een broodje en een pot thee, maar daarna ging hij toch naar bed. Ik heb ook een uurtje gelegen, weg van de wereld, daarna heb ik boven nog wat opgeruimd en gezogen, zodat de strijkplank weer op zijn plaats kan staan. Er is veel achterstalligs, maar ik heb het gevoel dat mijn hele leven achterstallig is, op dit moment. Vanavond hield ik Ton 'even gezelschap bij een crimi, maar die boeide mij zo, dat ik bleef kijken. Toen ik weer aan het werk wilde gaan bleek het zelfde document nog steeds onder slechte invloed te staan. Dat moet morgen dan maar, net als de halve afwas. 

8 november 2011. Een wat plezieriger ogende herfstdag dan gisteren, maar we kwamen heel traag op gang, ook door een aantal telefoontjes, de een na de ander. Zo kwam het dat we tegen één uur zelfs nog niet klaar waren met het ontbijt. Tja. 
Op een gegeven moment, na wat gebruikelijke dingen, besloot Ton dat het een pyjamadag werd, en ging ik naar boven om de uitzetters aan de ramen te schroeven, en ach, hier en daar moest er toch nóg wat verf worden afgekrabd... Al dat schroeven viel niet mee, ik beklaag de volgende bewoners. In elk geval heb ik de armspieren aardig geoefend. Net zat ik even na vijf uur een moment achter de computer, toen ik mijn buurman bezig hoorde met de bladblazer. Ik hoopte hem over te halen om het ding ook even vanuit mijn bovenramen te gebruiken, maar dat ging niet, omdat het niet werkte zoals hij had verwacht. Maar de grote bladerenmassa voor op straat, dat lukte aardig. Ik deed ook maar even mee met de bezem, maar het werkte op de hoest, dus ik stopte maar weer. Ach, en dan wordt het koken, afwassen en wat dies meer zij. Er was ook van alles te doen op de PC, je snapt niet dat iemand denkt dat het ding tijdwinst oplevert, maar in elk geval heb ik vanavond één klein artikeltje klaar gekregen voor het Berichtenblad. En dat geeft rust. Het is dan ook al half twee, dus ik ga die rust maar eens omzetten in slaap, Deo volente. 

7 november 2011. Terwijl Ton hard zijn best deed bij fysiotherapie, krabde ik de raampjes boven schoon. Nog een paar dagen kleine klusjes, en de boel kan weer op zijn plaats. Het Berichtenblad moet binnenkort ook geprint, (op die kamer) maar voorlopig heb ik alleen maar losse schetsen. Ik mis overzicht. Ton kwam mij al tegemoet, want hij mocht van de juf eerder weg, omdat hij zo hard had gewerkt. ;-) 
Daarna eten, en toen wilde hij wel mee de stad in. Hij heeft nog 1000 pas er uit geperst. Viel erg mee. Waarom hij de ene dag niets kan, en de volgende dag wel, blijft een raadsel, maar ik ken het verschijnsel zelf ook. Ik heb vandaag van alles gedaan, en vrijwel niets. Schiet niet op zo. Maar morgen, dan moet het beter gaan. Ik probeer nu voor 12 uur in bed te liggen...

6 november 2011. Vanavond is het 47 jaar geleden dat Ton drie roosjes voor mij kaapte uit het Vondelpark... etcetera. Vanmorgen hadden we niet de energie om naar de kerk te gaan. Het ontbijt werd brunchen, en zelfs dat ging langzaam. We hadden plannen om onze mooie dochter te gaan bekijken, al ware het uit de verte, maar met het gapende energielek waar we beiden aan lijden zal het er niet meer van komen, besloten we net... 16 uur. Buiten waait het hard, en er ligt opeens een dikke laag bladeren op de grond. 
Gisteren zagen we voorjaarsbloemen: hondsdraf, hele plukken, en veel bloeiende herderstasjes. Als je hem er op wijst heeft Ton er tegenwoordig wel oog voor, en plezier heeft hij er nu ook in. Dat was wel eens anders, vanwege een overdosis 'moeder' in zijn jeugd... 

5 november 2011. De wekker ging heel vroeg af, voor ons doen. Het was nog donker. Voor negenen moesten we wel klaar staan, om de deur uit te gaan.... Er was een pachtige requiem-mis in Best van het Militair Ordinariaat voor alle gevallen soldaten en aanverwanten sinds WO II... 
Het koperkwartet was zelfs nog mooier dan het koor... 

Er werden veel namen genoemd van mensen die we hebben gekend. 
Daarna werden we ondergedompeld in een warme zee van genegenheid bij een kopje koffie en een voortreffelijk broodje in de Prinsenhof in Best, vlakbij de kerk. Helaas moest ik mensen op afstand houden, vanwege mijn irritante hoest-virus. Niet iedereen begreep dat. Iemand opperde: kinkhoest. Die heb ik een paar jaar geleden nog terug gehad. Maar weer eens laten controleren... Het voelt bekend...
's Middags gingen we langs een zieke collega van Ton in Tilburg West. Dat was toch nog een aardig stukje lopen vanaf het station. Ton heeft op heen en terugweg zelf ook nog wat gelopen, samen 1000 pas. Dat viel op zich wat tegen... Ik liep braaf mee. 
(En terug... en dan nog koken... afwassen doe ik morgen wel!!!) 

4 november 2011. Vanmorgen het laatste beetje verf verspoten. En wat getikt... Vanmiddag klaar gemaakt voor weggaan. En de ramen gesloten natuurlijk... Ton durfde niet mee, helaas.
Zo ziet een meesterbrein er uit!
Onze knappe neef Michiel heeft dit jaar twee masters gehaald, en dat werd vandaag gevierd op de Vlieland. Uiterst verzorgd, gezellig en druk. Ik zag mijn beide zusters en zwagers, drie neven, twee dochters, maar mijn zoon zag ik niet. Hij mij wel, maar de opvoeding bleek niet te beklijven. <Ga ze even begroeten, bedoel ik.> Jammer dus. Ik zat in de trein toen hij belde waar ik was en of hij me thuis kon brengen, de lieverd. Ton vond wel dat ik lang was weggebleven, al klaagde hij natuurlijk niet... 

3 november 2011. Gister heb ik gebruik gemaakt van het min of meer mooie weer om beetje bij beetje de kozijnen van de bovenste verdieping in de grondverf te zetten. Ton heeft ook nog een stukje gelopen. Hij dacht dat het wel overeen kwam met 1500 pas. Misschien was dat wel zo. Verder was het tikken en schrijven. Vooral tikken. Vandaag mocht Ton naar de fysiotherapie, waar hij nog eenmaal in de competente handen viel van Nathalie... Helaas vertrekt ze volgende week naar een andere plek. Ze was al vervangen door een andere therapeute in opleiding, maar zo af en toe kwam ze Tons hart nog even verblijden. Ik probeerde de binnenkant van de ramen in de tussentijd een lichter tintje te geven, maar door een telefoontje eerder op de ochtend liep de planning wat anders dan gedacht. Kortom: het begon veel te vroeg te regenen. Moest ook nog nieuwe verf halen, en je moet niet al te dichtbij kijken, naar het resultaat. Maar het is lichter. de gordijnen zitten nu ook in de wasmachine, want als je in dit huis één stapel optilt, blijken er dertig andere om te vallen. Vanavond boodschappen gedaan met de buren, en omdat ik de eieren vergat toch ook nog na het eten naar de Twijnstraat. Daar ging de eco winkel net dicht. Tegen de tijd dat ik bij de andere was, bleek die ook gesloten. 
Ik ben klaar met tikken voor vandaag, vind ik, het is dan ook al half een, dus tijd om mijn heer en gemaal over te halen naar boven te komen. Geen idee of hij leest bezig is de binnenkant van de oogleden te bestuderen. Ik zal het zo wel zien. 

1 November 2011. Ton had een pyjamadag nodig. Hij heeft zondag een verkoudheid opgelopen door te snel naar de bushalte te schuifelen, tegen de wind in. Hijgend, dus met open mond, de adem niet gereinigd door de neus, dat móést fout gaan, zegt hij ernstig. Toch heeft hij zich nog in de kleren laten hijsen, omdat het zulk erg lekker weer was. Al met al liep hij nog wel 1000 pas, maar bij brokjes en beetjes. 
Vanavond heb ik nog een uurtje ijverig getikt op deze machine, en daarna ging ik Parel ophalen, die terug kwam van de Synodevergadering, waar ze Het Evangelie in Spanje vertegenwoordigde. Ze kwam terug vol groeten en gebeurtenissen! Het duurde nogal even voordat ze de bagageband en de douane voorbij was, dus ik durfde het niet meer aan nog mee te reizen naar Amsterdam... ik was nu kwart voor twaalf thuis, en dat was anders heel veel later geworden... Ton had vanavond geen energie voor iets anders dan P&W, en daar wordt niemand vrolijk van. Morgen is er weer veel te doen. Ik loop steeds verder achter bij de planning... 

31 october 2011. Hervormingsdag.

Een dag voor mensen die het lef hebben om voor hun geloof in God uit te komen. Yes, we can!
Verder heeft Ton, na de fysiotherapie van vanmiddag later nog een aardig eind door de stad geslenterd. Tussen beide fenomenen heb ik de allerbovenste vensterbanken nog een laagje grondverf gegeven, na enig licht schuren. Het ziet er niet uit, maar is min of meer winterklaar. In de stad hebben we wat ijzerwerk gekocht, dat komt morgen wel. Verder heb ik dingen gezocht, achter de PC gezeten, maar het schoot niet echt op. Morgen!
Met Parel wat SMS-jes gewisseld. Zo bijzonder dat zij nu doet wat wij nog maar enkele tientallen jaren geleden regelmatig mochten doen... ;-)

30 october 2011. Vandaag werd op veel plaatsen Hervormingsdag gevierd. Bij ons heb ik er niet veel van gemerkt, maar je kunt niet alles hebben. Ton mikte mij uit bed om op tijd in de kerk te kunnen zijn, maar toen ik met de morgenkoffie boven kwam bromde hij dat hij wilde slapen, en zich niet goed genoeg voelde om te gaan. De Heer stelde het op prijs als ik ging, dus al had ik mij het liefst weer in bed laten zakken, ik dronk mijn koffie wel op, en ging. Het was gelukkig droog, een relatief zachte dag, een dienst met een mooi koor, een poging tot anti-liturgische verandering van de predikant die ook vaak onverstaanbaar was, maar de Heer was er ook, en dat scheelde. Tons ontbijt werd dus een brunch, maar ook daarna bleef hij moe. Een pyjamadag dus. We keken samen naar Miss Marple. Vanavond hebben we beiden geprobeerd te werken aan een stuk voor het Berichtenblad. Ton vertaalt, en ik heb een en ander getikt. En net ben ik bijna in een hoestbui gestikt, dus ik stop. Parel SMoeSde vanaf Palma de Mallorca, het blijft voor ons een bron van trotse vreugde dat ze daar is, en van verwondering dat je zo makkelijk en snel contact kunt hebben... 

29 october 2011. Vanmorgen werd ik al vroeg door Ton gewekt die benauwd vroeg wat het pufje was. Ik had een slechte nacht gehad door al dat hoesten, en sliep net lekker. Aangezien we vandaag boodschappen deden was ik om tien uur klaar, maar het werd half twaalf. Ik had ook nooit naar de afscheidsdienst in Tiel kunnen gaan, waar een zeer gewaardeerde collega was overleden. 'k Had gehoopt nog met enig geluk... Toen alles was opgeborgen had ik niet veel tijd meer voordat ik mij naar Amsterdam mocht begeven. De heenweg verliep een stuk vlotter dan de terugweg. Dat was bij Ton ook zo. Maar Mik zwom netjes af, al had hij 's morgens al gevoetbald, en bleek de vermoeidheid zich als een loden last in het zwembroekje te hebben genesteld. Het begrip 'horizontaal' werd door hem iets bijgesteld. Zonder het te merken overigens. Ik was net een kwartier thuis en gevloerd op bed neergestreken, toen Ton belde, dat hij onderweg was, en dat hij vervoer vanaf het perron nodig had. 'k Had net tijd om hem op te vangen... Na een lichte maaltijd hebben we een uurtje bijgepraat. Tien uur wilde hij het nieuw zien. Slecht nieuws voor Mauro, slecht nieuws voor het CDA, dat zonder die C toch niet meer lijkt dan een verzameling goedwillende drogisten. God behoede ons land. En Mauro... en alle vreemdelingen binnen onze poorten, als wij dat niet doen in Zijn Naam...
Parel SMoeSde vanaf Palma de Mallorca dat de eerste dag er op zat... dat was tegen twaalf uur, en de groeten van die en die en die... het was heel vermoeiend geweest, maar ook wel inspirerend, natuurlijk... En nog veel meer...

28 october 2011. Vandaag is de helft van onze kleinkinderen jarig, en dat allemaal op één plek. Wij bidden om zegen in dit huis.
Ton moest vroeg opdraven voor de fysiotherapie, gisteren hadden we andere verplichtingen, en dit was het enig alternatief. Ik heb gisteravond gewerkt aan een foto-copie van een wandkleed dat hier hing, vanmorgen nog even naar de winkel, toch terug naar huis om de kleuren aan te passen... en toen dat allemaal gebeurd was, en Ton met een koker om de schouder op de trein was gestapt, en zelfs heelhuids in het Noorden terecht was gekomen, heb ik nog wat gerommeld aan de computer. Vreemd genoeg wordt het geheugen waar 800 mhz op staat gezien als 637 of zo iets. Dat viel me nu pas op... Theoretisch is alles 800 Mhz. Niet belangrijk. Ik ging onder Win7 nog eens aan de slag met de foto's die ik had genomen met het fototoestel van mijn buurman. Nu bleek opeens dat de bijbehorende software wel degelijk opslaan als Tif heeft. En dan heb je een veel grotere scherpte... Tig keer balen. 'De goden slaan met blindheid die ze willen verderven' leerden we op het Gym. 
Later gaf ik een lieve postbode de afbeelding mee die ik van mijn dochter had gemaakt, zodat de kinderen op hun verjaardag iets leuks aan de muur konden plakken, maar de postbode was ook moe, dus die nam het zelf mee naar huis. Komt goed... Nu ja, zo'n dag was het. En toen ik - omdat Ton er nu even niet was, en het even niet regende - tóch met moeite de kozijnen helemaal boven begon te schilderen, bleek dat de verse grondverf, die ik net gehaald had, van het waterige type was. En dat de lakrolset van het goedkope type was geweest. Het bakje zag kans om van binnen naar buiten te wippen zodra ik mij omdraaide, dat gebeurde dus een paar keer, de wind zag kans om, ondanks het feit dat die niet woei, toch telkens wat zaadjes van de platanen in verf en verfbak te doen belanden, de rol verkruimelde waar ik bij was, en ik moest veel sloopwerk verrichten om overal <nee, lang niet overal!> bij te kunnen. 
Er zit een laagje op, en ik vrees dat ik het volgend jaar zeer zal moeten betreuren... Het is bijna tien uur, heb niets nuttigs gedaan, behalve hoesten... 
Dat ging weer fantastisch, vandaag. ;-) Wedstrijdje? Win ik ook eens iets! ;-D
Een momentje in bad... en toen ik terug kwam: BSOD. Het ligt in elk geval niet aan het geheugen, dat staat vast. Ik zal er niet van wakker liggen.

27 october 2011. Vanmorgen moesten we al om 8 uur op. De zon deed op dat moment nog pogingen om onze dag wat roze te kleuren, maar ik had er weinig oog voor. We mochten naar de Cardioloog in Nieuwegein, en dat is zo'n prettige man, dat het altijd een uitje voor ons is. Ton kreeg daarna nog de gelegenheid een EEG te laten maken, waarna we vrolijk een kopje koffie namen mét. Voor Ton was 'mét' een wit bolletje met appelstroop <de juffrouw zag zijn teleurgestelde gezicht dat er geen jammetjes waren, en van mij mochten de zoute dingen niet, heel onaardig, toen bedacht ze dat er in de keuken een pot appelstroop stond, dus ze liet een lief meisje een lekkere lik appelstroop op Tons witte bolletje smeren> en driekwart punt taart. Die andere kwart nam ik op mij. Niet dat Ton 'm niet op gekund had, hoor... Maar het gewicht ligt toch hoog, en dat geeft al wat problemen. Vervolgens liepen we wat heen en weer in de gang die naar de garage leidt, een prettige ambiance, die gang, waarna we de tram terug namen. Ook naar HC liep Ton nog wat, maar na 1418 pasjes had hij genoeg gedaan voor vandaag. Ton was daarna wel heel erg moe, en zat half te slapen in de rolstoel, op weg naar huis.
Ik zat tegen zessen klaar voor de boodschappen, had met de heer Van Leiden wat voor Ton warm gemaakt, maar toen bleek dat het boodschappen doen verdaagd was. :-(( 
Nu ja... 
En morgen wordt het Kwartetje 49 jaar. Wat een leeftijd hè! Denk maar niet dat ze, als ze de koppen bij elkaar steken, ook voor 49 jaar verstand hebben... Ze zijn lekker aan het puberen. De verjaardag vieren we in verband met de huiselijke omstandigheden volgend jaar april, Deo volente...
Vanavond ging ik nog de stad in, voor wat boodschapjes, maar mijn voetjes waren al zo moe... :-( Toen nog richting Twijnstraat, dat kon echter op de fiets. Lekker even in bad, dat hielp, en toen kon ik in bed nog een paar ronden van de Bijbelquiz meemaken. Het viel me tegen hoeveel ik niet (meer) wist. Toch wel een op de vier à vijf vragen... Nu is het bijna elf uur, en ik zit alleen maar achter de PC te hangen omdat ik dan minder hoest... Ik word zo moe van het hoesten, en dat begint direct als ik ga liggen. 

26 october 2011. Ook vandaag ben ik aan een boel dingen niet toegekomen. Wel ben ik lang bezig geweest. En vanmiddag waren we bij Daniël en Ineke. Ton kon na afloop 1500 pas zetten achter elkaar, en zonder het pufje, waar hij voor de behandeling nog behoefte aan had. Een nieuwe methode. Verder wat telefoontjes, beiden...

25 october 2011. Een moeizame dag. Goed dat die voorbij is. Morgen beter... hoop ik. En bid maar voor Betty, alsjeblieft.

24 october 2011. Vanmorgen kwam een oude vriend kijken naar de jasmijn, die de afmetingen van een boom had, maar volgens zijn gefundeerde mening een struik is, maar wel een uit zijn krachten gegroeide struik. Nadat ik Ton naar de fysiotherapie had gebracht kwam hij terug, en hij heeft een flinke onderhoudsbeurt gegeven, die resulteerde in een hoop snoeihout en een jasmijn die volgens hem nu opgelucht ademhaalt, en volgend jaar weer veel bloesem zal geven. Tegen die tijd was Ton ook terug, dus ze dronken samen een kopje thee, terwijl we het resultaat bewonderden. Een zorg minder, en zo aardig van hem... nee, niet van Ton... Daarna heb ik met het fotoapparaat van mijn buurman foto's gemaakt van een object dat gereproduceerd moet worden. Dat viel mij niet mee, dus heb ik hem er bij gehaald. Dat hielp wel, maar hij moest weg voordat we alles hadden geprobeerd, dus ben ik later nog bezig geweest. Ton at noodgedwongen laat! Een blauw scherm had mijn gelijkmoedigheid niet gestoord, maar ik ben nog steeds niet blij met W7, dat wel overeind blijft, maar het programma gewoon afsluit. Dat is mooi, maar ik kan daar lang niet al mijn programma's gebruiken. Toen een telefonische conferentie samen met Ton, over de komende synodevergadering, ik heb nog wat geprobeerd te sleutelen aan de plaatjes, en nu is het alweer geruime tijd dinsdag. Als iemand weet waar de tijd heen vliegt, laat het me even weten... 

Zondag 23 october 2011. Een heldere, zonnige dag, maar koud. Ik had dienst in Zeist en werd even na negen uur gehaald. Aangezien ik de hele nacht had liggen hoesten, was de stem niet optimaal, dus het zingen moest ik overlaten. Spreken ging wel, maar een paar hoestbuitjes kon ik niet onderdrukken. Na de koffie werd ik liefdevol thuis gebracht. Ton was er nog niet. Die was ook om half zeven (min of meer) wakker geworden, en zou naar de Pieterskerk gaan. Helaas bleek hij niet verder gekomen te zijn dan de Lutherse kerk, die is halverwege, en toen was zijn adem op. Met een paar keer zitten onderweg kwam hij tegen een uur weer thuis. Toen had ik de kleine veranderingen, die je staande de dienst maakt, al ingevoerd, voorzover ik ze nog wist. Met twintig kerkgangers had ik genoeg liturgietjes gemaakt gisteravond. Na de lunch ging Ton in de zon zitten dutten in de voorkamer. Eigenlijk had hij wel heel even bij Betty langs gewild, die vandaag nog haar relatieve optimum heeft, maar hij vond het niet verantwoord dat ik mee ging. Als ik meeging naar binnen, kon dat niet naar Betty toe, ook al zijn ze daar al verkouden, als ik buiten bleef vond hij het voor mij niet verantwoord. Help! De kindertjes zijn vrijdag jarig, en Ton had voor die tijd zo graag een pakje af willen geven. Het is er dus niet van gekomen. Jammer... denk ik. Vanavond hebben we nog heel even contact gehad, maar er zat een telefoontje uit Amerika tussen. Wij suften wat op bed, werden tegen 12 uur even actief, en gaan nu weer slapen. Voor een uur in bed, proberen we. Ton is al bijna zover.

22 october 2011. Weer fris en helder weer. Ik probeerde nog een moederbord te bezien dat ik eergisteren nog had gezien in een winkel in de buurt, maar dat was gisteren verkocht. Balen. Of niet, misschien is dat goed. In elk geval weer crisis toen ik de dienst wilde gaan printen en op het web wilde zetten. Maar met geduld en herstarten kom je een eind. Het eerste is gebeurd, het tweede kan gebeuren. Tijd om te gaan slapen. Ton heeft tegen zijn zin nog een eindje gelopen, maar kwam niet verder dan 1000 pas. Het blijft onduidelijk waarom de ene dag zoveel beter gaat dan de andere. Maar goed, dat heb ik zelf ook. Bid maar dat ik morgen tijdens de dienst niet hoest. Sinds afgelopen zondag is het weer een stuk erger. Ergerlijk! Betty spraken we vandaag, en ze was vrolijk... Dat was erg fijn. 

21 october 2011. Een heldere, maar koude dag. We waren tegen 10 uur net op, dus tegen de noen was het ontbijt bijna klaar. Ton had nog een heleboel kranten te lezen, en ik ging, na de afwas, en nog een keer koffie, maar naar boven. Ik heb er een paar dingetjes opgeruimd, maar dat was de moeite van het vermelden niet waard... De computer deed weer even aan blauw een wit. Jammer dan. Gisteren ook al. In elk geval gingen we nog lopen. Ton wilde door de stad, en uiteindelijk via HC naar AH, en hij liep al met al 1500 pas, waarvan de eerste 1200 achter elkaar. Dat viel niet tegen. De bloeddruk ook niet vandaag. Na het eten ging ik naar boven, en daar mocht ik achter elkaar de preek schrijven. Nee, ik heb twee spelletjes tussendoor gespeeld, om eerlijk te zijn. Morgen nog eens doorlezen en schrappen en dergelijke, maar voor mij mag het wel even klaar zijn voor vandaag. 

20 october 2011. Ton had fysiotherapie, en hoge bloeddruk, daarna heeft hij toch 1000 pas gezet in en rond de lavendeltuin... :-) Daarna kwam de glazenwasser, dus heb ik aan de binnenkant ook maar wat geprobeerd... toen probeerde ik in windows7 office zover te krijgen dat ik in het Nederlands woorden kan laten afbreken, maar dat is me weer niet gelukt. Later boodschappen, en vanavond twee heel lange telefoongesprekken, samen drie uur, dus ik ben nu geen stap verder met de dienst, maar wel helemaal kapot. Kwart voor twaalf. Het is welletjes. Morgen beter. Dat moet dan ook wel! 

19 october 2011. Hard gewerkt, niets aan de dienst gedaan... niet leuk. Vanmiddag voor het eerst weer bij Daniël en Ineke. Die hadden een goede tijd gehad, en gingen er weer vol tegenaan. Het resulteerde niet in adem en loopvermogen voor Ton, zelfs niet na een kop koffie bij zijn favoriete plek. Op de terugweg belandden we van het ene moment op het andere in een geweldige bui met hagel en al. Duurde hoogstens drie minuten. Gelukkig had ik de rolstoelregenjas bij me, die had ik snel over Ton uitgespreid... ;-) Heerlijk ding. Na de rolstoel onze beste aanschaf. Vanavond heb ik een boel financiën in de computer gezet, was zeer nodig, en ik vond een rekening tussen de bonnetjes waar ik al weken naar zocht. Ton heeft vanavond iets zitten doen waar hij plezier in had, en nu is het al half twee, dus ik tuimel het bed in.

18 october 2011. Het zou vandaag regen het wind zijn, in Utrecht vielen er echter maar een paar buien. Het bleef wel dreigen, en zo kreeg ik Ton er toe om voor zijn doen vrij vroeg mee naar buiten te gaan. Hij was goedsmoeds, maar de wind was redelijk adembenemend. Veel  meer dan een half uur heeft hij bij elkaar niet gelopen, en dat in drie etappes, maar hij mocht er toch tevreden mee zijn. Daarna moest ik nog even boodschappen doen, toen deed mijn knie vervelend. Ja, ik weet het: ik ben te zwaar, en de boodschappen waren te zwaar. Moet ik niet meer lopend doen, dus. De dag ging op aan dagelijkse dingen, nauwelijks aan de dienst gewerkt. Wel een stukje achterstallige financiën in de PC gezet, maar er ligt nog drie keer zoveel. 

17 october 2011. Ton kwam droog over naar de fysio, hij wilde wel gehaald worden, en zo liepen we nog even in de schrale zon door de lavendeltuin, waar mijn lief zeer van genoot. Later heb ik de liturgie voor zondag in de PC gezet, en dat was een boel werk. Er bleef dus weer driekwart van mijn lijstje liggen. En ik heb een gewichtig probleem...

Zondag 16 october 2011 is stralend van zon, maar vanmorgen was het vinnig koud. Het was nog maar 4 graden Celsius toen ik om tien over negen werd gehaald. De dienst was prettig, maar ik had erg last van hoest. Op een gegeven moment bedaarde het, en ik dacht: Bedankt, wie er dan ook voor me heeft gebeden! Het gebed was kennelijk wat kort, want tegen het eind van de preek kreeg ik weer de kriebels. Ach ja! Ik werd ook weer heel luxe thuis gebracht - door een gemeentelid dat in Utrecht woont. Dat scheelt weer een aanslag op het milieu. :-) Van Parel kreeg ik een SMS gekregen dat ze (net) op tijd was voor haar start in de halve marathon in Amsterdam. Daarna heb ik nog maar wat dingetjes aangepast aan de dienst, en die van Ton ook op het net gezet. Van hem heb ik nog niets gehoord, dus dat zal wel goed gaan. Nu word ik gebeld 17.15 u - dat Ton in de trein zit, en iets na half zeven aankomt, dus dan mag ik hem ophalen... de aanzegster van dit goede nieuws blijft maar vertellen... en vertellen... tja... We aten niet vroeg, en daarna tutten we wat. Ik was nergens meer toe in staat. Ton bleef lezen tot middernacht, toen ik vroeg of het licht éíndelijk uit kon... En het was 131 jaar geleden dat zijn vader werd geboren... alsof het gister was...

Parel heeft er 2 uur 33 minuten en 51 seconden over gedaan. Gemiddeld 8,228 km/u. 33'33" over de eerste 5 km, 40'22" over de volgende, en 35'24" over de volgende. Mooi terug gekomen! Wat een volhoudster, na zo'n hectische dag en morgen... complimenten! Als ze Ton niet naar Groningen had hoeven brengen was ze beter uitgerust geweest, en had ze het misschien nog iets sneller kunnen doen.. We zijn heel trots! Ik doe het haar niet na, maar ik ga nu Ton maar halen... Jammer van de soep, die krijg ik voordien niet meer klaar. 

15 october 2011. Hoera, Tons preek is af. En de rest ook. Alleen nog printen. Mag ook wel, het is al twee uur. Nu ik nog, maar eerst slapen... Intussen is het half twaalf geweest, Ton is net naar bed, Parel ook, en ik ben zojuist uit bad gekomen. Nu nog een boel dingetjes doen, en dan naar bed... 
Dat werd 1 uur... en daarna sliep ik niet voor 3 uur. 

14 october 2011. Weinig nieuws, we zijn beiden hard aan het werk. De computer is maar één keer uitgevallen. Tons dienst schiet op (hoop ik) - zijn liturgietjes liggen klaar. Dat kostte veel te veel uren vandaag. Gelukkig zorgen ze er in Soesterberg zelf voor. Geheel tegen zijn wil heb ik mijn lief gedwongen zich aan te kleden en een stukje te lopen. Hij blijft maar woordjes opzoeken, wegstrepen, nadenken, rommelen... Maar het zal wel een goede dienst worden. Ik kan me zelf nergens meer op concentreren. Maar had net de gelegenheid om heel even met Betty te chatten, die na 11 uur uit haar bed was gekomen, zo ongeveer voor het eerst, de laatste dagen. 

13 october 2011. Een rommelige dag. Ton wilde wel gebracht en gehaald naar en van fysiotherapie. Ik ging intussen even bij de jarige Reina langs, dat was gezellig. Nadat Ton zijn lunch had verorberd heb ik geprobeerd of ik aan het werk kon. De computer startte op, dat was heel prettig. Ik heb Tons aanzetten tot de preek, die hij gisteren had geschreven, voor hem getikt. Dat geeft toch wat meer overzicht. In die tussentijd was hij erg moe, dus dat kwam mooi uit. Nu zijn we zijn liturgie kwijt, en mijn printer wil alleen maar zwart en blauw printen, terwijl de inkt bijgevuld is. Zie mijn vingers. Ik zie niet waar het probleem zit, want er komt wel rood en geel uit de cartridge, wanneer ik die op een stuk papier plaats. Ach, een mens moet wát hebben. Maar de inspiratie wil niet komen, en ik kan voor Ton op dit moment niets nuttigs doen. Dat wordt morgen dus weer stressen. Het zij zo. Als we vannacht eens mochten slapen zou het ook al prettig zijn. Vanavond wel boodschappen gedaan met de buurman, dat scheelt veel tijd en moeite. We hebben heel prettige buren links en rechts. Dat is wel eens anders geweest. :-D

12 october 2011. Inderdaad knapte gisteravond de boel er weer uit. Gelukkig had ik de bestanden waar ik mee werkte gecopiëerd naar de NAS en naar een USB-stick. Dus hoewel de computer vanmorgen wel opstartte, en opeens weer àl het geheugen zag, waren er verscheidene foutmeldingen. Dus ach, ik dacht dat het goed was als die schijf maar eens grondig werd gecontroleerd. Alleen mijn Windows-schijf. Het kostte maar een uur of tien, elf, er waren wat ongeldige ingangen, en wat kruiselings gekoppelde bestanden, hetgeen niet zo vreemd is, wanneer een PC een aantal malen met een klap tot stilstand komt. Maar toen ging het monster ook alle vrije ruimte controleren. Dat duurt zo te zien nog wel deze nacht. Bij mijn e-mail kan ik ook niet. Ik heb vanavond maar gewerkt op de laptop, die ik tien jaar geleden een wonder van snelheid vond, en die nu zóóó t-r-aa-g is! Nu maar hopen dat ik morgen weer bij de grote computer kan. Dus wie mail heeft gestuurd en niets terug krijgt: overmacht. Excuses. Eens kijken of ik dit nu wel kan opladen naar de website.  

11 october 2011. Gister werd de dag gedomineerd door blauwe schermen met witte letters. Bovendien moest ik het huis kuisen, stofzuigen en allerlei gegevens en papieren vinden voor de vergadering van Het Evangelie in Spanje vandaag. Dat ging maar net. De vergadering verliep op zich prettig, en ondanks een falend computersysteem (2 blauwe schermen) heb ik de eerste opzet van de notulen kunnen afmaken. Dat kostte wel veel concentratie. Het is op mijn kamer nu ook een chaos. En ik hoor lelijke geluiden uit de PC, dus dat kan elk ogenblik weer mis gaan. De laptop is het alternatief. Die is wat sloompjes, maar het is te doen. De noodzakelijke files probeer ik dus telkens ook op de NAS te zetten. De concentratie voor mijn eigen dienst is nog nul,nul. Gelukkig brengt Parel mijn lief zaterdag naar Groningen, en ze blijft daar bij hem tot na de dienst. Dat geeft mij zaterdagnacht nog wat ruimte, als het eerder niet lukt. Wat ben ik dankbaar voor zo'n dochter! ;-D 
Toch nog even een stukje preek geschreven. Als je maar een begin hebt... 

9 october 2011. Ton had een heel onrustige nacht. Vanmorgen gingen we dus niet naar de Pieterskerk, hetgeen wel de bedoeling was. Hij kwam pas tegen de middag overeind, nadat hij even met dochter twee gesproken had. Toch duurde het tot tegen de avond eer hij zover was dat hij een stukje kon gaan lopen. Regen, dus HC. Zodoende was het laat eer ik weer achter de PC kroop. Toen ik even mijn mail controleerde, en help!!!! Komende zondag heb ik ook een dienst, en niet in Groningen. Slik. 
Die was me ontgaan... Er was al een hotel voor twee besteld daarginds, en ik weet niet hoe Ton het in zijn eentje moet redden, vooral nu de mensen die hem anders van het station hadden gehaald er net niet zijn... Zucht. Ik zit er echt even mee in mijn maag. Nu ja, misschien doet de Heer een wonder, en knapt Ton deze week geweldig op... Ik kan ook niet opeens afzeggen, een week van tevoren. Dat wil ik ook niet, maar... nu ja. Genoeg gezeurd.
...
Parel belde ik nog laat, ze bood aan eventueel met Ton naar Groningue te gaan. Ze heeft wel een krap schema, want de volgende middag loopt ze de halve marathon van Amsterdam, en dan moet ze wel op tijd ter plekke zijn... 
Bovendien herinnerde ze me aan een vergadering hier op dinsdag a.s. dus dit wordt een giga-drukke week. Laten we hopen dat de computer het blijft doen. 

8 october 2011. Een zilveren huwelijk en een verjaardag, wat wil een mens nog meer? Nou... mooi weer, bijvoorbeeld. En dat was het vanmorgen van geen kant. Het hoosde telkens weer. Ton bleef maar liever thuis... Tegen de tijd dat ik op de Vlieland arriveerde bleek het droog. In de bus zag ik nog net een mooie regenboog boven het schip, maar toen ik was uitgestapt verdween die net toen ik mijn fototoestel tevoorschijn haalde. En daarmee ook de energie van de batterij, want hoewel die nog voor tweederde vol zou zijn, kostte het maken van twee foto's mij de rest. Vreemd, heel vreemd. Maar helaas: geen foto van de jarige, geen foto van mijn jongste kleinkinderen of van de matroos, die zijn beste vriend op bezoek had, en uitgelaten met hem aan het stoeien was. 
De jarige was blij met alles, hij heeft een prettig karakter, en Parel had heerlijk gebakken. Morgen weeg ik weer een kilo meer dan vanmorgen. Om kwart over acht was ik weer thuis, waar Ton braaf over de zoveelste revisie van de preek zat gebogen. Hij snakte naar zijn kommetje soep en zijn prakje, en toen hij de koffie op had gaf hij mij het geheel om maar lekkertjes te gaan tikken.  Ik zal dus maar braaf verder tikken aan Tons preek.

7 october 2011. Vanmorgen nog wat getekend, verder geklust en met Ton gelopen op HC (vanwege het weer), bijna 1500 pas, de geheugenbankjes in de PC verwisseld, was ook al ergens een suggestie, Tons liturgie verder in de PC gezet, nadat ik mijn haren had gewassen, want morgen hoop ik in Amsterdam de verjaardag van mijn schoonzoon René mee te vieren... Van harte! 

Morgen is mijn jongste zus ook 25 jaar gehuwd, met haar eigenste man, dus ook jullie heel veel goeds en moois! 

6 october 2011. 57 jaar geleden trouwde Ton met zijn Beppie. Direct daarna gingen ze naar Spanje... Het is lang geleden. 
Een herfstige dag. Gelukkig kwam gisteren iemand naar het dak kijken, en de te heftig werkende noodoverlopen wat dempen. Overigens nét toen we eindeloos naar TVe zaten te kijken om de hertogin van Alva voor de derde keer te zien huwen. Ze is al in de 80, en woest populair in Sevilla. Afgezien daarvan is de de rijkste vrouw van Spanje, en de tweede in aanzien. Nu ja, de directe uitzending leverde in feite niets op, pas later zagen we de jonggehuwden. Jaren geleden hadden we een interessante reportage gezien over een boeiende vrouw, nu hadden we iets van gêne... Zij echter niet, en ze is gelukkig. Maar het kostte ons veel tijd die we achteraf graag anders hadden willen gebruiken. Ton hield een pyjamadag, maar die betekende niet dat hij vannacht een goede nacht had, helaas. Toch kon hij redelijk wat werk verzetten bij de fysiotherapie vandaag. Daarna sufte hij telkens weg. Hij ging uiteindelijk maar gewoon slapen, en was tot zes uur dood voor de wereld. Even later ging ik met mijn buurman boodschappen doen, en zo zat Ton aan zijn dessert toen het acht uur was. Daarna kreeg ik een telefoontje dat maakte dat Ton zijn koffie pas om tien uur kreeg. Het leven is vol verrassingen. Gisteravond weer een BSoD. De melding wees naar een eventuele besmetting met een virus, een Trojan, terwijl ik toch altijd behoorlijk voorzichtig ben... 
Dus heeft de computer bijna vier uur staan reutelen met de virusscanner gaande, terwijl ik boodschappen deed en kookte en luisterde. Nu is ad-aware bezig, en dan laat ik er straks nog wat anders op los, moet ik nog downloaden. Of het leed dan geleden is weet ik niet. Tot nu toe was er niets gevonden, maar Ad-aware denkt wel dat mijn FrontPage niet kosher is. Tja... dan moet ie nog maar eens denken. Misschien is er wel iets anders gevonden. In elk geval ga ik maar weer eens iets anders doen, terwijl de computer zichzelf onder de loep neemt. Het regent buiten hard. O, herfst!!!

4 october 2011. Vanmorgen even naar het ziekenhuis gespurt voor weer een onderzoekje. Interessant: iemand zei: ik zie dat u niet tegen contrastvloeistof met Iodium kunt. U krijgt een andere... Toen ik zei: als ik dat had geweten had ik nee gezegd, reageerde de vriendelijke man tegenover mij met: o, dan doen we het zonder. Uiteindelijk was het alleen maar een onderzoek om nog weer andere dingen uit te sluiten. Dat was dus hun feestje, en ik was zo vriendelijk te komen. Maar je moet het niet te bont maken. Toch wel een verschil met vroeger dat de patiënt nu serieus genomen wordt, en niet meer met dood en verdoemenis bedreigd wordt als je niet op hun manier meewerkt. ;-) Ik tracteerde mijzelf na afloop wel op een kop koffie mét. Dat merk je dan ook meteen wel in je portemonnaie, want die uitbaters van menselijke ellende weten van het vel over je oren halen... en morgen merk ik het wel op de weegschaal. Jammer dan.
Op de terugweg deed ik wat niet-noodzakelijke boodschappen, (informeren naar de prijs van een nieuwe videokaart etc.) en daarna ging ik nog het dak op, om wat bladeren uit de goot te rapen. Later gingen Ton en ik nog een rondje Oudegracht, Ledig Erf, huis doen. Hij liep redelijk, maar niet briljant. Maar goed, hij was zelf wel tevreden. :-) Verder was ik veel tijd kwijt aan het maken van pompoensoep. De pompoen had ik gisteravond al laten zweten in de snelkookpan, dus die kon ik zo aansnijden, dat scheelde. Maar al met al maak je een hoop troep, die ook weer moet worden opgeruimd. Niet mijn favoriete bezigheid. Natuurlijk begaf de lamp in de keuken het, toen ik daarmee bezig was. En daarna kreeg ik een langdurig telefoontje, dat nuttig en nodig was. In Windows7 probeerde ik een paar programma's te installeren, dat ging slechts deels goed... 
Maar de dingen die ik had willen en moeten doen, daar kwam het niet van. 

3 october 2011. Parel kwam me helpen met Tons boeken. We hebben twee planken in de computer gezet. Nog maar 6000 boeken te gaan. Maar goed... Er is een begin gemaakt. Het was een vrolijke dag, in de middag scheen althans de zon, en van het zien van mijn schoonheid word ik altijd al vrolijk... ;-) Ton wilde nog wel een stukje naar buiten, dus we gingen richting Lepelenburg, en vandaar via het Zocherplantsoen (de Singel) naar huis. Helemaal haalde hij het niet, maar zeker tweederde. Met tussenpozen. Tevreden kwam hij weer thuis. Daar bleek dat mijn computer onder Christiaan ook crasht, dus aan het OS ligt het niet. Heel de avond bezig geweest, maar waarmee, dat weet ik niet meer. Niet erg zinvol dus. 

2 october 2011. Weer een prachtige dag, zij het iets frisser dan gisteren. Echt een feestelijke zondag. Het lukte ons om op tijd in de kerk te zijn, ruim op tijd zelfs. Er is een nieuw liedboek in gebruik, en een nieuwe liturgie, maar zonder dat de melodieën even zijn voorgeoefend met de gemeente werd dat natuurlijk een moeizame beweging. De organist was zeer behulpzaam door extra langzaam te spelen: dan krijg je helemaal geen lijn meer in de melodie. Gelukkig waren er wat bekende liederen met nieuwe teksten bij. Dat moet, anders ga je niet met je tijd mee. Nu ja. Nieuwe bezems. Ton genoot van het koffiedrinken samen. Hij heeft een klein stukje gelopen op weg naar huis, maar de adem is sub-optimaal. We kwamen langs het archief, en we hoorden dat daar een orkest(je) buiten zat te spelen. Toen we bij het hek kwamen hielden ze net op. 'Er ging een dominee voorbij' merkte Ton droogjes op. Na een middagdutje, dat deze naam niet mag hebben, gingen we nog wat naar buiten. We hadden eerder al gebeld of we onze jongste (klein)kinderen konden bezoeken, maar daar werd niet opgenomen. Nu zijn we naar het Lepelenburg gegaan, en Ton hoopte vandaar langs de singel naar huis te lopen. Dat lukte niet helemaal, ik moest hem een paar keer een stukje rijden. Maar het bleef heerlijk weer. :-)) we werden net als die andere 50.000 Utrechters die daar rondliepen belaagd door piepkleine mugjes, die niet op de televisie hadden gezien dat ze niet zouden steken. Dat was wat minder, en wat meer reden tot irritatie, zowel van de huid als van de persoon...
Vanavond wat gezellige telefoontjes, en dan is het al weer nacht. Vuilnis buiten zetten en zo. Ga ik doen.

1 october 2011. Vroeg op lukte vanmorgen ook al niet. Dat is ons sterkste punt niet. Maar Ton wilde wel naar buiten. Ik heb vanmorgen nog een beetje gedaan aan de boeken, maar ik moet eigenlijk eerst een stel boekensteunen kopen, dit is geen werken! En nog een douchegordijn verknipt en genaaid. Het zit redelijk. Vanavond nog een stukje plank gezogen, maar we zijn er nog lang niet. Vanmiddag gingen we dan echt met de trein naar Bilthoven, waar we een wandeling maakten langs de oude spoorbaan. Ton heeft die trein naar Zeist ook nog eens genomen, voordat die werd opgeheven destijds. Er was weinig animo voor deze lijn, omdat er vanuit Utrecht ook een tramlijn was naar Zeist, en die ging door heel de stad, dus dat trok veel meer mensen. Weer iets geleerd. De adem was minimaal, dus Ton heeft weinig gelopen, alleen toen hij het bos in wilde moest hij dat zelf doen. Er liggen zoveel denneappels, dat een rolstoel met inzitting vraagt om kapotte banden. Zodoende kwamen we niet zo heel ver van de weg af, maar Ton heeft toch een tijdje met innig genoegen midden in het bos naar een stukje duin gekeken waar een kind met frisbee haar vader van zijn zwembandjes probeerde af te helpen, en waar menige hond zijn of haar baasje uitliet. Die moesten ze officieel aan de lijn houden, maar dat gebeurde niet altijd. Mensen zijn zó eigenwijs! Ik had er niet aan gedacht een krukje voor mijzelf mee te nemen, dus tegen de tijd dat we weer thuis waren hadden mijn voeten (afgezien van de korte ritjes met de trein) mijn gewicht ruim vier uur gedragen. En toen moest ik nog koken en zo. Wat was ik blij toen Ton gewichtige dingen ging doen (journaal kijken en studeren) en ik met mijn benen omhoog met een boek in bed kon gaan liggen... Maar het was een prachtige dag, en daar hebben we zeer van genoten. 

30 september 2011. Trouwdag van mijn ouders :-)... Het is 1 uur 11 en ik moest net nog een stukje eetwaar bakken om te zorgen dat het niet zou bederven, en wat zie ik: een dikke vette naaktslak om de rand van de koekepan. Bah, bah, bah!!!! Ik weet niet of ze eetbaar zijn, maar anders was de verleiding groot geweest. Normaal at ik ze uit een blikje. Dat is al weer lang geleden. Ton kijkt nog naar een uitzending met en over Silvain Ephimenco, die ik een onverteerbare .... vind, en wiens colomns Ton vaak leest. Dan zit ik liever nog even achter de PC. Maar die slak, die moest ik toch even kwijt... 
Vanmorgen kwam Parel helpen. We besloten dat het nuttig zou zijn als de dozen met boeken zouden worden gezogen en afgestoft voordat Ton zou kijken wat er mee moest gebeuren. Dat laatste was - zoals voorzien - niet vanzelfsprekend, want er was zoveel moois te ontdekken, en er werden lang verloren schatten teruggevonden... Nu ja, de chaos is groter dan ooit, maar wel wat stofarmer. Ton begon met een stofkapje over neus en mond, uit mijn gereedschapsvoorraad, maar dat hield hij ook niet vol. Tegen drie uur was Parel al weer even weg, en had Ton behoefte aan een kopje koffie met cake. Hij wilde eigenlijk nog wel even naar het bos, met dit mooie weer, maar we schoten niet op, en zo werd het toch een rondje langs de singel naar de Twijnstraat, waar geen gentiaantjes meer bloeiden, zodat ik later de onze maar heb verplaatst naar een losse bak, die makkelijker in het zicht kan worden gemanoeuvreerd. Ton heeft wel gelopen, maar toch telkens korte stukjes. Alles bij elkaar wel weer meer dan twee weken geleden, geloof ik. In elk geval meer dan vorige week. Nu roept de droogtrommel, want ik kreeg de was toch niet helemaal droog, al heeft die 40 uur buiten gehangen...
Parel was straks met het brilliante idee gekomen om douchegordijnen te gebruiken om de open boekenkast op de overloop wat stofarmer te houden. Die had ik braaf gehaald, maar ze had nog maar een deel ontstoft. Vanavond heb ik nog een plank gezogen, en alle boeken. Toen probeerde ik de gordijnen op te hangen. Het bleek dat ik ze in drieën moest knippen om redelijke toegang tot de boeken te houden. Lijkt zo simpel. 2x knippen en 4 naden naaien. Samen 8 meter, maar toch... Het kostte me bijna anderhalf uur. Nu begon ik wel met het verkeerd inleggen van de stof, zodat het zoomvoetje zijn werk niet deed zoals ik me herinnerde van vroeger... praecox? Nu ja, een gordijn hangt nu in stukjes, het volgende komt morgen wel. Het is allang weer bedtijd. 

29 september 2011. Een stralende zomerdag! Ton wilde wel gebracht worden naar de fysiotherapie, maar hoefde niet gehaald, dus ik begon maar met wat plantjes in de tuin te zetten en in de bloembakken voor. Helaas bleek de gentiaan, waar hij zo verliefd op was, toen ik die had ingegraven op de plek het dichtst bij de kamerdeuren, net niet zichtbaar vanuit Tons stoel(en)... Tja. Toen we 's middags moeizaam nog eens naar de Twijnstraat kuierden, het was erg warm en de adem was al opgebruikt, bleken ze daar alleen nog heel miezerige exemplaren te hebben. Dat was het dus ook niet. Nu ja, we hadden een ommetje gehad. Intussen heb ik gepoogd mijn bed te verschonen en alles te wassen. Dat lukte met het dekbed, maar de volgende was bleek niet gecentrifugeerd. Nu hangt het maar een nachtje uit te druipen. Morgen is het toch droog, denk ik. Met de buren, die een paar weken niet in staat waren, kon ik vanavond weer boodschappen doen, en dat was bijzonder prettig. We aten daardoor wel laat, maar ach. En ik ging lekker met een boek in bad. Al met al was het ver na tien uur eer ik achter de computer kroop.Ik was bezig krullers in te zetten toen ik zo'n grappig bericht las, dat ik het even aan Ton moest vertellen. Later merkte ik dat ik vergeten had de onderste helft van mijn sprietjes in te rollen. Dat wordt morgen geen gezicht... nu ja, schoon is het wel. Toen ik boven kwam bleek mijn PC weer gecrasht. Dat betekent dat het laatste alternatief is: een nieuwe videokaart. En ik heb deze nog maar een jaar of drie. Denk ik. Zonde!

28 september 2011. Aan het eind van de morgen, terwijl Ton vreedzaam met de ogen dicht zijn ontbijt herkauwde, mocht ik mij een paar uur van kastjes naar muren laten sturen omdat sommige mensen zeurden dat ik eens naar de huisarts moest gaan, en het lieve mens niet beter wist dan me door te sturen om eens te laten kijken. Ridicuul dat de MRI die voor mijn hersenbloedinkjes niet te krijgen was nu wordt aangerukt voor een onnozele zwelling van de speekselklier die er al twintig jaar zit, omdat de klier het destijds klierig vond dat die werd aangeprikt voor iets anders. Wel heb ik de echo bekeken, en dat was wel leuk, want ik heb mij natuurlijk al jaren afgevraagd hoe dat er van binnen uitzag. Ze deden meteen een punctie, met een naald die niet dikker was dan die waarmee ik mijn inktcartridges vul. (Is daar eigenlijk geen Nederlands woord voor? Als iemand dat kent hoor ik het graag.) Ze vonden het ongewoon dat ik het allemaal wilde zien, maar het toverwoord: ik ben bioloog hielp. Dus ik zag foto en echo's, en kreeg uitleg van de KNO-arts, waar ik ook nog even langs mocht. De arme ziel mocht zijn boterham en bekertje yoghurt dus gewoon in zijn spreekkamer opeten. Ik kon er niets aan doen. Nu ja, het was prachtig weer, dus een stukje fietsen was wel aangenaam. En toen ik thuis kwam zat Ton er nog net zo. Nee, hij had zelf koffie gezet, dat is waar. En opgedronken. We namen er nog maar een, praatten wat, en toen ging hij weer interessante dingen doen, en ik ging naar boven om een aantal taken af te werken. Ik kon vandaag zowaar een stel dingen van mijn lijstje strepen. Hoera. Daarna voelde het even als vacantie! Ton was toen ook aangekleed, dat mocht dan ook wel, en zo gingen we nog even de onfrisse lucht in, waar aan de overkant het verkeer traagde, en de zon het bouquet van de hondenpoep volledig deed ontvouwen, zodat je telkens keek of je er niet net door gelopen of gereden was. Nu ik er aan denk ruik ik het nóg! 
Enfin, postkantoor, de biowinkel, en helaas ook de bloemenzaak waar de meisjes op de stoep nog fleuriger naar Ton keken dan de bloemetjes. Hij bezweek er voor, dus namen we een ongeschikt assortiment (plantjes) mee naar huis. Mijn lief liep, met een flinke pauze, vandaag toch van het eind van de Twijnstraat via Ledig Erf en Zocherplantsoen naar huis. Het gaat toch iets beter... Vanavond zit hij braaf te puzzelen op Jesaja. Ik zal met genoegen horen t.z.t. waar al dit studeren toe geleid heeft. Het is goed voor hem (en voor mij) om af en toe te preken. Jammer dat de gelegenheid zich steeds minder voordoet. Laat het vooral weten als jullie vinden dat onze diensten tekort schieten! Je krijgt zo weinig weerwerk, behalve van elkaar. 

27 september 2011. Groot nieuws! Onze neef Michiel heeft vandaag zijn tweede master gehaald. Eerst econometrie, nu wiskunde. Wat knap, hè? En 't is zo'n leuke jongen! We zijn reuze trots op hem. 
Zelf hebben we de dag in ongepaste ledigheid doorgebracht, althans voor mijn gevoel. We zijn beiden steeds bezig geweest, maar zonder dat ik het ervaren heb als 'dat er iets uit mijn handen gekomen is'. Dit zijn ideale dagen om te klussen, maar zelfs de spullen heb ik nog niet gehad. 't Is wat. Heeft iemand nog een emmertje energie staan? Dan houd ik mij aanbevolen...
Ton is vanavond met zijn jonge vriendin Wil naar de film: an American in Paris. De film van de filmliga waar we kaarten voor hadden leek ons zozeer niets, dat we maar naar iets anders op zoek gingen. :-) Ze hebben er beiden zeer van genoten.

26 september 2011. Ton had een heel slechte nacht, maar gelukkig belde iemand van de fysio dat zijn therapeute ziek was. Jammer voor haar, maar wij konden rustig aan doen. Mijn PC verheugde mij kort na het opstarten met een crash, zelfde melding als eergisteren, maar Joop kwam het NAS-je bijwerken vanavond, en hij heeft ook naar de Windows logboek-meldingen gekeken. Daar kan ik wel naar kijken, maar begrijpen doe ik ze niet. Een geheugentest wees uit dat dit in orde is, nu hebben we de promise-controler uit de machine gesloopt, in de hoop dat de crashes nu uitblijven. Als dat zo is ben ik in elk geval twee stukken hardware kwijt: de zip-drive en de LG-DVD-brander. De laatste is nog prima, maar ik kan 'm in principe missen. Iemand interesse? Vanmiddag had ik een afspraak met de huisarts, en ik ging naar de Gamma, maar daar hadden ze niet wat ik nodig had. Toen ik terugkwam belden we kort dochter twee, en toen we neerlegden belde Joop aan. Die bleef drie uur zijn expertise loslaten op mijn systemen. Nu heb ik dus vierkante ogen en ik heb het restant van zijn studentenhaver achter elkaar opgegeten, zonder dat dit ergens voor hielp. Ik denk dat ik vandaag maar verder vergeet. Voor elf uur in bed, dat zou wel geweldig wezen. Eerst nog afwassen, want Ton moest tussen de bedrijven door ook nog gevoed worden. En dat geeft troep. Hijzelf zit vroom te studeren in Jesaja, voor zijn volgende dienst. 
Vooruit dan maar: naar beneden!

Zondag 25 september 2011. Gisteravond werd het laat, dus we kozen, ook om de grote vriendelijkheid die we uit die kring hebben ontvangen, voor de middagdienst bij de Charismaatjes. Heel warm, heel emotioneel ook voor ons, met de voorbede voor onze kinderen, mooi ook was het aandeel van het Utrechts politiemannenkoor Excelsior aan deze dienst. Zij worstelden zelf met het verlies van een jonge collega die deze week is overleden omdat hij, in en door de dienst, een verkeersongeluk kreeg met zo'n verdomde motor. Hij laat een vrouw en 1 3/4 kind achter. Vreselijk... 
...
Ton heeft niet gelopen vandaag, maar hij liet mij wel lopen: heel de Keizersgracht tot aan de kerk, vanaf het station. Ruim drie kwartier. Maar hij genoot er van, en het was mooi weer. Na afloop dronken we nog wat, maar toen wilde mijn lief wel weer naar huis: hij was moe. Mee eten, of mee borrelen... hij had het wel gewild, maar hij trok het niet meer. Dus waren we, met wat geluk, om kwart over zeven bijna thuis. Na de afwas ben ik lekker in bad gaan liggen met een boekje. Anderhalf uur rustig plezier. Het was echt zondag vandaag. 
Morgenochtend mogen jullie voor Betty (en haar gezin) bidden. Dan begint ze aan de chemo. Tot half januari. Zucht.

24 september 2011. Opeens heeft de herfst een paar mooie nazomerdagen. Vandaag gingen we naar Betty op bezoek. 

We kwamen laat op gang, we bleven niet lang, maar Ton heeft op de heenweg een 500 pas gelopen, waarvan een 200 over een zeer slecht begaanbaar pad, omdat er ergens een hek openstond, dat normaal gesloten is, en de wetenschappelijke interesse wakker werd. Daarna moest hij ook gereden worden, jammer, want de rest van het pad was goed begaanbaar. Alle energie was even op. Het was leuk drie van de kleinkinderen even te zien, en een paar vriendinnetjes. Wat worden die meiden van Betty mooi! Ik hield afstand vanwege de keelkriebels die naar buiten wilden. 
De bus verlieten we bij de Bleekstraat, maar helemaal naar huis haalde Ton toch niet, dus het totaal voor vandaag is 1100 pas. Nog ruim drie weken voordat Daniël en Ineke weer terug zijn. Zucht. Maar al met al zijn we natuurlijk zeer begenadigde mensen. 

23 september 2011. Een redelijk fraaie dag, waar we slecht gebruik van maakten door na een onrustige nacht veel te laat op te staan. We waren net voor de noen in pyjama beneden aan het eerste kopje koffie. Ton had om zes uur de krant al gelezen, maar hij las 'm voor de tweede keer, zodat ik er nauwelijks een blik in kon slaan. Maakte niet uit, want ik was nog suf. Vanmiddag had ik hard gewerkt aan het bewerken van een foto, die groot zou moeten worden afgedrukt, maar toen ik om kwart over vijf 'even' naar de betreffende winkel ging, kostte het veel overleg. Uiteindelijk bleek het ding niet scherp genoeg te zijn en een verkeerd formaat te hebben. Uithuilen en morgen opnieuw beginnen met een aantal deelfoto's op groter formaat. 
Ik zocht ook naar een foto van mijn jarige neef, Thomas, maar die vond ik niet...
(Pas veel later, hier is ie dan:)

Ton was toen ook klaar om op pad te gaan. We hebben een stukje gelopen in de binnentuin, en op HC heeft hij - heel langzaam (que va piano va sano) - een redelijk stuk gelopen. Mijn planning voor morgen loopt in het honderd, dus ik zal weer niet naar De Bilt voor de DOSgg-dag. Ze heten nu anders, maar daar heb ik lak aan. Vanavond heb ik het overzicht van de woordenlijsten die op de laptop staan afgemaakt, met het eerste woord en het laatste, per file. Dat ging met de Griekse woordjes een stuk makkelijker dan met de Hebreeuwse. En dan tik ik ze nog wel zonder leestekens... Maar goed, dit zal in het vervolg toch makkelijker opzoeken, hoop ik. En ooit zou ik het naar windows willen converteren, maar de juiste lettertypen waarmee je alle vocalen er tussen kunt zetten, van rechts naar links typen, (voor het Hebreeuws) en alle accenten er bij kunt zetten in het Grieks, die heb ik niet meer. Soms word ik moedeloos en vraag ik mij af of het nog de moeite waard is er al die tijd in te stoppen. Hoe lang zal ik nog mogen preken? Nou ja, dat is in Gods hand, en sommige mensenhanden bemoeien zich er ook mee, helaas. Laten we maar gaan slapen. 

22 september 2011. Misschien werd het vandaag herfst, dat maakt niet uit: het was redelijk prettig weer. Ton had vanmorgen fysiotherapie, en kwam zelf terug, want ik was nog bezig met het kuisen van het huis voor het bezoek dat we vanmiddag verwachtten: onze bruidsjonker en zijn vrouw kwamen via Frankrijk uit Amerika op visite. Het was een heel prettig bezoek, en Ton genoot er bijzonder van, ik ook. Mijn lief hield het bijna twee uur vol, toen was hij door zijn energie heen. Binnen een kwartier na het vertrek van Henk en Maribel lag hij al in bed, en sliep hij. Pas over achten werd hij weer wakker, en onder het eten heeft hij genoten van Gisèle... op een nieuwe zender: Brava. En toen was het al weer te laat om Betty te bellen, morgen dan maar. Ik had ook nog de pech dat ik koffie morste op de theetafel, zodat ik alles er af kon halen om een en ander te wassen. Nu is dat al weer droog en teruggezet, maar op de een of andere manier had ik een hele stoelzitting vol dingen over die wel op de theetafel hadden gelegen, maar daar niet noodzakelijk hoorden. Gek, hè? Een 'hotspot' noemt flylady dat. Nu ja, daar is ons huis mee bezaaid. Maar nu nog uitzoeken waar al die dingen wél heen moeten. Morgen. Straks dus. 

21 september 2011... Herfst. Maar een redelijke dag - buiten. Binnen wat minder. Ton is en blijft benauwd, en ik heb er geen greep op. Onze lijfarts viert vandaag zijn verjaardag in een ver buitenland, en het duurt nog bijna vier weken tot de volgende afspraak. Nu ja, tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen, ik verwacht dat Hij er wel mee door zal gaan. Over genade gesproken! :-D 
Ton heeft een heel klein stukje gelopen, misschien totaal 500 pas, als je het ruim neemt. Ik maar een keer of wat meer. Ik heb rustigjes zitten tikken aan woordenlijsten Hebreeuws, (alleen maar begin en eindwoorden) en dat kostte al veel tijd. Verder heb ik even gekeken op Bekboek, waar ik vrijwel alle reacties maar heb uitgezet, daar wordt een mens toch knettergek van? Als ik wil weten hoe het met iemand gaat klik ik die dan wel weer aan... Ik moet hier dus nog mee leren omgaan. 

20 september 2011. Wij hadden geen van beiden 'ons dagje'... Ton is benauwd, en we missen beiden energie. Morgen beter. Veel beter, als het even kan...

19 september 2011. Ton sliep vannacht lekker, en hij werd vanmorgen bijna uitgerust wakker. Dat was al in lang niet meer gebeurd. Ik was drie keer naar beneden geweest, en de kaas die zo lekker was bleek erg zout te zijn. Ik was in elk geval 6 ons aangekomen. Het is niet eerlijk. :-( En genade vind ik het ook niet. :-(
Ton wilde wel naar de fysio gebracht worden, ik ging meteen door naar AH, en nam prompt het verkeerde mee. Nog niet helemaal bijgekomen. Bovendien was ik begonnen met de bevestiging van een 'groene' isolatie op de radiator van mijn kamer: een reflecterende folie die met magnetische tape direct op de achterkant van de radiator wordt aangebracht. Maar daar zitten ook steunbeugels en muurbevestiging. Ik heb er uiteindelijk drie uur over gedaan. Zo'n klusje waar je een half uur voor uittrekt... Toen moest ik nodig stofzuigen, dus ik heb nog maar een deel van het huis boven en beneden en passant mee genomen. Ja, dan moet ik wel weer even gaan liggen. Dat heb ik dus een paar maal gedaan. Verder vond ik gelukkig de preektas, die zorgvuldig ingebouwd was, en die ik pas tegenkwam toen ik een paar dozen optilde op zoek naar een enveloppe voor de kaart aan Arjan die morgen jarig is. Nogmaals gefeliciteerd, jongen, en Karin ook, want de brievenbus was geleegd door iemand wiens horloge voor liep, dus die wordt morgen pas weer geleegd. Met onze kaarten er in. Tja, zo is het leven. Verder was het redelijk lekker weer vandaag, ik had daar wel iets mee willen doen, maar het kwam er niet van. Vanavond Betty even gebeld, die nog van alles moet (doen en laten) voordat volgende week de chemo begint. Ze klonk monter. 
Ik had een lange lijst met dingen die ik vandaag wilde doen, er zijn er maar twee gelukt. Morgen beter. Toch?

Zondag 18 september 2011. Vanmorgen hebben we het, na een vrij slapeloze nacht, rustig aan gedaan. We werden wakker tegen de tijd dat de dienst in de Pieterskerk begon, en ik was heel dankbaar dat ze in Leerdam kerken om vijf uur, al betekent dat dan wel dat je zelf pas tegen acht uur aan tafel kunt, met wat kunst en vliegwerk. Ton en ik hebben nog wat gezocht in allerlei bronnen, gekeken naar kaarten om Estaol en Sora (Zora) te vinden, die we uiteindelijk ook konden localiseren. Dat geeft toch een duidelijker achtergrond bij de lezing van de dienst die ik vanmiddag uiteindelijk hield in het lieve kerkje van Luthers Leerdam. Niet dat dit zonder problemen ging, want de trein van 15.41 u die in Geldermalsen aansluiting had moeten geven op het lokaaltje van Arriva, vertrok na een zeer t-r-a-g-e goederentrein... Wie dat bedacht heeft! We kwamen ruim zes minuten te laat aan in Geldermalsen, en we zagen de trein naar Leerdam ons al tegemoet komen voordat we het station bereikten. Niet gewacht, dus een half uur vertraging. Aangezien ik mijn preektas nergens had kunnen vinden, was ik jachtig op weg gegaan, het papier met alle gegevens van de mensen in Leerdam lag nog thuis. Gelukkig kon ik Ton bellen, die contact heeft proberen te maken, want voor het volgende gesprek had ik geen beltegoed meer. Vreemd, heel vreemd. Er moet een programma hebben uitgebeld, want zoveel heb ik niet gesproken. Goed, dan maar opwaarderen. Nee, dat ging ook niet, merkte ik in de trein, want 'de opwaardeersite was even niet te bereiken. Probeer het later nog maar eens...' Gelukkig stond er toch nog iemand bij de trein op mij te wachten met een auto, en we waren op tijd in de kerk. Daar presteerde ik het om aan het begin van de dienst over een drempeltje te struikelen, en dat deed ik daar niet voor het eerst, herinner ik mij nu. Gelukkig was er niets aan de hand, en verliep de dienst goed. Afgezien van die hoest, die nu de vorm heeft aangenomen van een hardnekkige kikker in de keel. Maar daar was water goed voor. Een attent gemeentelid vulde halverwege de dienst het glas bij... En we zongen lekker, met 16 personen... ;-) 
Dat lukte nu eindelijk weer: zingen. Fijn! 
Maar toen ik eindelijk naar huis gestrompeld was, - en droog over gekomen, zowel heen als terug! -  sliep Ton rustig, dus ik kon op mijn gemak mijn BMI ophogen alvorens soep, groente en vlees voor mijn lief naar boven te brengen. We hebben TV gekeken tot tien uur, toen moest ik nog een paar puntjes bijwerken van de dienst op het web, en nu is het bijna 11 uur. Bless you! Maar eerst wil ik nog Karin feliciteren die morgen jarig is. En haar man Arjan ook alvast: die is overmorgen jarig. Ik neem aan dat jullie het vandaag al hebben gevierd, maar toch... van harte!

17 september 2011. Ton is uitgeput van de excursie van gisteren, dus behalve voor het in bad gaan heeft hij geen reden gezien om uit de pyjama te gaan. Het is zelfs de vraag of hij morgen naar de kerk kan. Maar goed, hij is erg tevreden met zijn uitstapje van gisteren, en hij heeft het er wel voor over even rustig aan te doen. 
Hij heeft dus lekker wat getutteld op zijn kamer, ik heb nog wat boeken versleept op de overloop, zodat hij makkelijker bij zijn boekenkasten kan, en verder moesten er boodschappen gedaan worden, een beetje wiebelig, op de fiets, maar het lukte allemaal. Alleen moet er niemand op bezoek komen die melk of room in de koffie wil... De dienst voor morgen (straks) in Leerdam ligt klaar, maar daar zijn ze nooit zo vroeg, dus dat is aangenaam. De dienst begint daar pas om vijf uur. Ton gaat niet mee, maar hij heeft het geheel gelezen. Vanmorgen hebben we veel plezier gehad in het uitzoeken van een aantal dingen die met de dienst te maken hebben: het wetenschappelijk spel, waar ik op zich lol in heb, maar waar ik meestal te lui voor ben, is samen met Ton altijd heel plezierig. Dus zochten we op hoe de lezing in de Statenvertaling staat, wat díe er van gemaakt heeft, wat sommige commentatoren hebben bedacht, en we eindigden steevast met de opmerking dat één probleem meer vragen opwerpt dan je antwoorden krijgt. Datzelfde kun je van sommige antwoorden ook al zeggen. ;-) Nu is de liturgie ook geprint, het is al veertig minuten zondag, en ik ga slapen. Heb een gezegende zondag!

16 september 2011. Vanmorgen moesten we vroeg op, want we zouden onze zwager en schoonzuster in het Oosten des Lands bezoeken. Dat zouden we met de Valys doen, en die zou ons om 11.15 uur ophalen. Maar ze konden eerder komen, en inderdaad: om elf uur werd er aangebeld door een alleraardigste jongeman met een mooie minibus voor bejaardenvervoer. Rolstoel achterin, en wij halverwege. Voorin zat al iemand, en daarna moesten we nog een echtpaar ophalen, ook in Utrecht. De man hoestte nog erger dan ik heb gedaan, en dan vraag je je even af: moet dat nu zo nodig met zijn allen in één blik? Maar zo te zien is het niet overgesprongen, gelukkig. We waren een half uur eerder ter plekke dan afgesproken, nooit zo prettig, maar daar konden we ook niets aan doen. En aangezien er al tevoren was geroepen dat anderhalf à twee uur wel héél kort was, de ontvangst heel hartelijk was, en aangezien de heren gezellig op hunne praatstoelen zaten, gingen we er pas om vijf uur weg. Gelukkig ging de terugreis heel voorspoedig, mede dankzij een taxi die voor ons werd geregeld tot het dichtstbijzijnde station. De bushalte is inderdaad een minuut of tien lopen, zo te zien. En hoewel in Arnhem een trein voor onze neus vertrok, ging er een kwartier later weer een van het zelfde perron, dus er was geen man over boord. Station Arnhem is nu heel goed te doen: op de perrons die wij nodig hadden waren nieuwe liften naar de brede onderdoorgang die de perrons verbindt. Een hele verbetering. Een futuristisch geheel, dat t.z.t. een schoonheidsprijsje verdienen zal. Om acht uur waren we net thuis en had Ton zijn kom soep voor de neus, even later gevolgd door de rest, want de heer Van Leyden kookte. Wat ik daarna heb gedaan weet ik eigenlijk niet, behalve de dienst van het netboekje, dat ik bij mij had, en waarin ik onderweg een stuk preek had geschreven, naar de grote computer copiëren. O ja, en we hebben Betty gebeld. Gaat een fractie beter. 

15 september 2011. Vandaag is mijn jongste zus VEERTIG jaar bij het onderwijs. In 1971 was ze nog maar 22 - en afgestudeerd wiskundige, een promotieplaats kreeg ze aangeboden en heeft ze afgeslagen, want ze wilde iets voor de maatschappij gaan doen. Een bloemetje van de baas komt volgende week wel, want de secretaresse was er vandaag niet. Dat is tekenend voor de neerwaartse spiraal van het onderwijs de laatste dertig jaar. Maar dat zij zich staande heeft gehouden tot nog toe is een tour de force die veel respect verdient. 
Ton hield zich zittende bij de fysiotherapie, waar zijn favoriete assistente vandaag inviel, en hem een balletje toewierp, dat hij met toewijding terug gooide. Grappig dat iemand met de juiste uitstraling je zo kan motiveren om net iets meer te doen. Later heeft hij gelopen tot het Ledig Erf, en dat is toch een kleine duizend pas. We deden en passant boodschappen. En de woordjes zijn allemaal opgezocht. Nu nog de vertaling en de rest. Ach ja...

14 september 2011. Ook Ton heeft problemen met slapen. Het wordt steeds gekker. Gisteravond kwam hij pas om 2 uur boven. Toen had ik zelf ook net de PC uitgezet, want ik was helemaal gaar: het werken met MLS vraagt grote concentratie, en ik had nog maar de woordjes van vier zinnen opgezocht en in de computer gezet. Nu ja, in de laptop, want dat is de enige waar het programma nog werkt. Dankzij een dongel die zeer veeleisend is. Wie dat soort dingen heeft uitgevonden mogen ze van mij een milde buikgriep laten krijgen. Goed, verder: toen we dan in bed lagen, moest Ton nog zo nodig bijna een uur door-emmeren over wat hij had gezien op de TV. Ik weet wel dat bijna alle weduwen zeggen: later zul je wensen dat hij nog eens kwam door-emmeren, maar op dat moment overwoog ik wat een mooie uitvinding een kussen was... Nee, ik ben braaf geweest. Overigens kwam ik gisteren ook een weduwe tegen die zei: het is wel lekker dat je je gang kunt gaan, en de dingen op je eigen tijd en wijze kunt doen... ;-) Maar die is al heel lang alleen, en dan is het gemis niet meer zo heel scherp. Het gevolg was dat we vanmorgen ontbeten toen het vanmiddag werd, en dat we niet al te vroeg boodschappen gingen doen. Toen was ik ook wel weer even gevloerd van een paar uur Hebreeuwse woordjes. Ton liep een aardig stuk, we hebben niet geteld, maar ach... het bleef droog, daar waren we blij mee, al was het een stuk frisser dan gisteren. Na het eten ging ik maar weer naar boven, naar het woordenboek, in de hoop dat de kaboutertjes zich zouden ontfermen over het restje van de afwas. Soms doen ze dat. Nu ben ik halverwege met de lezing OT en het is kwart voor elf. Vandaar dat ik even een onderbreking nodig had, en die gebruikte ik maar om tegen ulieden aan te zeuren. Anders was ik rummicub gaan spelen op de PC of zoiets tijdverslindends. 

13 september 2011. Een mooie dag vandaag, niet helemaal zomers, maar wel aangenaam. Ton kondigde aan dat hij een vrije dag nam, en zelf de stad in zou gaan. Dat deed hij om een uur of 12. Een uur later kwam hij boven omdat hij zó moe was... Hij ging nog maar een uurtje rusten. Dat deed hem goed. Inderdaad is hij de stad in gegaan, en hij bleef vrij lang weg. Zonder boeken kwam hij echter níet thuis. Op dat moment was Tonio nog net hier: hij kwam Tons pedalette terugbrengen, die we hadden uitgeleend aan Tonio's schoonvader. Dankzij internet hadden ze een zo goed als nieuwe op de kop kunnen tikken, zodat nu beide heren kunnen oefenen en bewegen zonder naar buiten te gaan. Ton was verrukt zijn ooilam te zien, en liet hem node gaan. We hadden als dank voor het aangenaam verpozen gebakjes gekregen, en omdat mijn vader altijd bang was dat de bliksem ergens in zou kunnen slaan hebben wij, BMI of niet, die maar als toetje genuttigd, met een flinke bak koffie. Ton keek naar het nieuws, ik sleepte mij naar boven, en om 9 uur belden we naar Betty om nieuws over de chemo. :-( Ton was intussen zo moe, dat hij halverwege het gesprek afhaakte en in slaap viel. En daar ligt hij nog. Dat zou ik ook graag doen, maar ik moet woordjes gaan opzoeken voor zondag. Vanmorgen heb ik bladeren van het dak geraapt en in zakken gedaan, daarna heb ik hetzelfde gedaan met het platje en een klein stukje tuin. Met dit weer op zich een genoegen, en een fantastische rekoefening voor kuit en achterham, maar wel heel vermoeiend. Vooral omdat je na afloop vrijwel geen verschil zag, behalve dan in niet schoon te boenen nagels, en drie volle vuilniszakken. Toen heb ik gebruik gemaakt van de rolstoel om in de stad een paar grote plastic dozen te halen voor nog meer boeken van Ton (niet eens wetend dat hij weer toe zou voegen aan de stapels) en zo kwam het, dat ik pas om half tien achter de computer zat. En ik weet niet meer hoe MLS werkt, het programma waarmee ik Hebreeuwse en Griekse teksten in een ouderwets DOS-venster kan bewerken. Ook dat nog. Op naar de handleiding. Het komt goed. Ooit.

12 september 2011. Ton ging op eigen benen naar de fysio, niet uit eigen vrije wil, maar ik had mijn linker pols omgeklapt, hoe weet ik niet, dus ik doe wat voorzichtig aan. De dag was vol prikkels van buitenaf, en dat betekende dat ik zelf nergens aan toe kwam vandaag. Het is al half elf geweest, en ik moet nog beginnen aan de dienst van zondag. Maar Joop kwam straks ook nog even langs, en nu is hij er van overtuigd dat het systeem redelijk veilig is. Met een beetje geluk hingen de blauwe schermen samen met een intussen losgekoppelde harde schijf. En zo niet, dan was er nóg een andere oorzaak... Ik ga maar eens aan het werk. Buiten waait het. Herfst?

Zondag 11 september 2011. Weer een nacht die wat minder inspireerde tot slapen. Ton was onrustig, en mompelde in zijn dromen, na een paar uur kon ook hij niet meer slapen. Met als gevolg dat we vanmorgen wakker werden tegen de tijd dat de kerk begon. Vanmiddag gingen we, na overleg, naar Vianen, waar ik Ton afleverde, en een boekje ging zitten lezen in de bushalte, totdat we samen weer naar huis gingen. Deze hoest moet Betty niet krijgen! En ze is heel kwetsbaar nog. Ze loopt heel voorzichtig. Vader en dochter hadden ongeveer het zelfde tempo... Vanavond zag ik hier achter een prachtige regenboog, drievoudig, en vrijwel halfrond. Die hield het zeker een half uur vol! Hier loopt hij van links de Domkerk tot rechts het Barthelomeetje.

Omdat ik niet blij was met de blauwe schermen van de laatste tijd, heb ik de schijf waar de PC op vast lijkt te lopen, de laatst aangeschafte van 500 G, gisteravond onderworpen aan het diagnostisch programma van de fabrikant. Nog 62 uur te gaan, zag ik net... schiet op. 

10 september 2011. Het was een van die nachten waarin ik niet in slaap kon komen. Dat is nu al weken achtereen, en ik word er moe van. Ton sliep meer, maar ook niet geweldig, dus we ontwaakten tegen tien uur, en het duurde nog lang voordat koffie en de rest werkten. Toch stonden we om kwart over een al buiten, want het was open monumentendag, en het kon later gaan regenen. Het was klammig warm, en Ton had een aantal adresjes aangekruist. We begonnen met de regentenzaal van het NV-huis, die zwaar tegenviel, maar waar we wel heel aardig contact hadden met de persoon die destijds het boekje over de Pieterskerk heeft geschreven. De regenten hebben begin 20ste eeuw het originele goudleerbehang, dat op tengels hing en dus niet aard- of nagelvast was, mee genomen naar hun nieuwe behuizing aan de Nieuwegracht 88. De kopers, bestuurders van Nederlandsche Vereeniging voor Spoor- en Tramwegpersoneel, (NV-huis, werd toen de naam) hebben het laten copieëren en daarmee is het nog unieker dan echt goudleerbehang. Daarna gingen we, op weg naar de Abstederdijk, waar Ton graag wilde zien hoe ooit een schuilkerk in een boerderij heeft gescholen, door de ABC-straat, waar je 'iets' kon bekijken. Dat bleek een fantastische tuin, of eigenlijk: een serie tuinen, te zijn, die horen bij de Zuylenspiegel, een huis in het midden van de Zuylenstraat, waar Ton ooit, in de oorlog eens heeft geschuild. Niet dat hij verder kwam dan de voordeur... nu stond het huis open voor bezoekers, althans via de tuin, en mochten we meegenieten van de werkelijk bijzondere sfeer in dit nog altijd door aardige mensen bewoonde huis. Frederik zou het eens moeten zien! En omgekeerd. Het was voor Ton een sprookje hier rond te lopen. Rijden lukte niet: we hebben de rolstoel al heel snel aan het begin van de tuin geparkeerd. Een heerlijk huis, met allemaal hoekjes en zitjes, ook in de tuin. Maar wat een onderhoud!!!! Wat een kosten. En wat aardig van al die vrijwilligers om ons dit allemaal te laten zien. 
Opgetogen togen we daarna naar het eind van de Abstederdijk. Het is Ton eigen om mij daarheen te laten lopen via de touristische route. Dat kon ik aan knieën en heupen merken, toen we op nummer 188 aan kwamen, aan welk pand een hele bladzij van de monumentenkrant was gewijd. Er stond alleen níet bij dat het pand niet te bezichtigen was. Niemand deed open, en de hekken bleven dicht. Kreun. Om het goed te maken heeft Ton daarna zeker de helft van de Absterderdijk gelopen, zelf schatte hij dat het driekwart was. Maar toen was de adem op. En hoewel hij ook nog graag een herenhuis in de Brigittenstraat had willen zien, heeft hij daar van afgezien, omdat hij zelf geen nieuwe indrukken meer erbij wilde. Met een zucht van verlichting zette ik een kopje koffie neer naast mijn bed, voordat ik mij neervlijde op deze rustplaats. Dat was ruim drie uur na vertrek. 
Toen ik wat uitgerust was meende ik nog te moeten opruimen op mijn kamer. Dat stond al vier dagen op het prioriteitenlijstje. Ik kwam niet verder dan een half uur, en toen gaf de computer die ik intussen ook had opgestart, voor de derde keer in 14 dagen een blue screen of death. De stopboodschap is vrijwel identiek met die van een paar dagen geleden, hoewel er een ander programma draaide. Voer voor computerpsychologen. 
(Ik ben altijd zo goed voor hem, en nu dit!)

9 september 2011. Van al die druppels is Ton maar een heel klein beetje opgeschoten. We zijn vanmiddag nog naar de stad geweest, want nu moet ik wel zelf boodschappen doen. Ton had hoofdpijn van een en ander, dus hij mocht een kopje koffie mét bij de Babbelaar. Daar vonden we voornamelijk soesjes, dus die werden het. Lekkere vorm van gebakken lucht. Ton heeft wel wat gelopen, maar het houdt niet over, zoals mijn goede moeder zou zeggen. Vanavond belden we dochter twee nog even, die zich afbeulde met scrabble. Dat leidt lekker af. Vanavond heb ik wat kleine klusjes achter de computer zitten doen, schoot niet op. Ik stop dus maar, het is al weer zaterdag. 

8 september 2011. Van slapen kwam niets, tot zes uur in de morgen. Ik kon niet inslapen, en Ton was super onrustig. Toen hij eindelijk echt wakker werd kon hij ook niet meer slapen. Dat was om half vier of zo. Toen zat ik al een uurtje in het half duister met mijn netboekje te spelen. Vanmorgen moesten we toch tijdig op, want Daniël zou langs komen, maar hoe laat???? en tegen de noen moest Ton weer kunstjes bij de fysiodames doen. 
Gelukkig ging het allemaal net goed. Onze lijfarts, die in tussen vacantie heeft en vrij is, rende binnen, mat, prevelde en besliste. Veel druppels nemen. Laat in de middag bracht hij nog een voorraad flesjes. Ton deed het beter dan verwacht bij zijn dames, maar daarna was hij wel erg moe. Dus mat dokter Daan aan het eind van de middag dat er nóg een keer heftig gedruppeld moest worden. Intussen had ik een beetje een terugslag van de man met de hamer, wist niet of ik nog een NAS-behandeling zou krijgen, en ook niet of, en hoe laat we boodschappen zouden doen. En dan komt natuurlijk alles bijna tegelijk: telefoontjes, dingen die vallen, bezoek op de stoep, de buurman die zei: je wilde je website toch even bij mij bekijken? Kom dan nu maar even... En van het boodschappenfront geen informatie, tot tegen een uur of zeven. 
Het NAS-sen viel niet mee: ik had een oplossing gevonden, maar het was niet de correcte, al werkte het. Nu werkt het, en is mijn digitaal begeleider tevreden. Ik moet nog wel uitwerken wat hij heeft gedaan, de aantekeningen zijn morgen niet meer te begrijpen. Dat ga ik dan nu maar doen. Ton zit over het eind en de zelfbeperkingen van het leven na te denken aan de hand van de stoïcijnse Marcus Aurelius, maar ik loop nu al tegen de randen van mijn eigen beperkingen aan, dus morgen is er weer een dag. Hoop ik. (Hoewel... gezellig met zijn allen hemelen lijkt me het einde!) 

7 september 2011. Wat rommelig vandaag. Ik stond vrij laat op, Ton had de halve krant al gelezen. Hij is lichtelijk benauwd, dus hij deed het rustig aan, vanavond had hij een kerkeraadsvergadering, waar ik hem heen reed. Gelukkig werd hij terug gebracht. Maar het is toch een vervelend eind: heen en terug. Genoeg gezeurd. Ik was nog op zoek gegaan bij verschillende zaken naar de mini fitness fiets (ooit gekocht bij Blokker) die Ton bijna dagelijks gebruikte en die hij nu heeft uitgeleend aan een co-ouder. 
Tonio kwam die straks halen, altijd leuk je kinderen te zien. ;-) 
Vanavond heb ik voor Ton uitgezocht hoe het zat met de digitale televisie en de beloofde kanalen... die bleken er wel te zijn achter een andere knipper. Toen kwam Ton al weer terug. Verder wat getut en bezig geweest, maar voor mijn gevoel heb ik vandaag niets gedaan. Morgen beter. Dat is het al ruim een half uur, dus het lijkt me tijd om te slapen. 

6 september 2011. Een vermoeiende en verdrietige dag. 

5 september 2011. Excuses, mijn onderbewuste probeerde het door-de-vingers-glippen-van-de-tijd terug te draaien, maar inderdaad, het ís volgens de kalender september. En het weer doet herfstig. Ik ben tenminste grondig nat geregend nadat ik Ton had weg gekard naar de fysiotherapie, waar hij afscheid moest nemen van een van de liefste mensen die hij daar heeft meegemaakt. Dat heb je daar nogal: komen en gaan van therapeuten en a.s. therapeuten, die er een half jaar werken om van alles op te steken. Ik kan niet op het woord komen, en dan kun je het ook niet makkelijk opzoeken. Ben ook weer erg moe, dus er zal me wel een bloedinkje ontsnapt zijn. Trouwens hoe zou ik níet moe zijn met een echtgenoot die eerst een paar uur onrustig ligt te wezen, en dan vraagt: slaap je? Ik ruik iets! Ik rook niets, maar het gevolg was dat ik heel het huis doorgeweest ben, wat apparaten heb afgekoppeld, bij de buren naar binnen heb gegluurd of daar een begin van brand was etc. Misschien dat mijn NASje ergens naar ruikt, maar ik ruik het niet, en warm is het ook niet. 
Toen konden we geen van beiden meer slapen, dus ging Ton als eerste naar beneden, om te lezen, en een tijdje later ging ik in de salon zitten tekenen. Dat had ik niet moeten doen, want het portretje dat gister nog redelijk leek, deed dat vandaag een stuk minder. Overigens is het een frustrerende bezigheid, want wat dichtbij er heel aantrekkelijk uitziet, oogt uit de verte als een vaag en smoezelig blad. En als je dan héél dapper bent, en sterkte schaduwen zet is alles weer uit proportie, en ziet er... uit de verte nog steeds uit als een plat vlak. Om zes uur gingen we echt slapen. Tegen tien uur dacht ik: en nu een warm bad. Maar helaas, ik lag er net in, toen er werd aangebeld, hetgeen ik niet echt hoorde. Ik was volkomen vergeten dat er iemand van de ketelfabrikant langs zou komen. De brave man heeft eerst een paar keer aangebeld, terwijl ik met een boek in bad lag te weken, en daarna heeft hij opgebeld. Ik mag concluderen dat de verbinding naar boven ook niet geheel in orde is, of dat ik bezig ben stokdoof te worden. Beide opties zijn valide. Ton, wreed uit zijn slaap gerukt, heeft de man binnengelaten, en heeft naar boven staan roepen, terwijl hij al hijgde als een postpaard. Dàt hoorde ik uiteindelijk, dus kwam ik in mijn bevallige niksje met een randje handdoek in de hand naar beneden, waar de monteur al stond te wachten met mijn lief, die intussen paars aanliep. Omdraaien, riep ik dus maar, voordat ik de slaapkamer binnenglipte. Daarna kwam het allemaal gewoon in orde. Behalve dan het lek naar beneden, dat nog niet gevonden is. Wel het lek in de bijna nieuwe ketel. Kortom: een opwindend begin van de dag. 
De monteur hoefde géén koffie, die had adrenaline genoeg om de rest van de dag op te teren...
Een was die ik vervolgens buiten hing werd natgeregend, toen ik na het ontbijt alsnog even in bad ging, om weer bij te komen en het hoofdstuk uit te lezen. Boek en bad: een dodelijke combinatie. Voor de tijd, dan. 
Vanavond heb ik vage dingen gedaan achter de computer, en de aantekeningen van de laatste veranderingen aan de PC netjes uitgetikt. Printen gaat niet zo goed, want de nieuwe zwarte cartridge wordt niet gezien. Nu wordt alles lichtblauw. Vreemd. Vooral omdat ik er wel een bladzij of 5 mee geprint heb, keurig zwart. 

4 september 2011. Ton had een heel slechte nacht gehad, dat lag niet alleen aan het onweer. Dus het was spannend of we vanmorgen op tijd in de kerk zouden zijn. Dat lukte, maar het verjaarscadeautje voor Maryse lag toen nog op tafel. Nu is ze pas over twee dagen jarig, dus we hebben nog de tijd. Maar het was jammer. Een prachtige dienst, waarin onze mater ecclesiae de harten en de hoofden raakte. Jeroen speelde mooi op het orgeltje, dus alle dingen werkten mee ten goede voor hen die het wilden geloven. We waren min of meer droog in de kerk gekomen, en ook op de weg terug was het droog. Utrecht vierde cultuur en oude muziek, dus we werden op weg naar huis blij gemaakt met de beiaard, en met een posaunenchor dat voor het oude gerechtsgebouw spontaan een paar stukken speelde. Ton heeft het tot halverwege thuis gelopen, helaas, het lukte niet helemaal. Maar het is beter dan gisteren. Tjitske feliciteren we vandaag van hieruit, we dachten dat het niet prudent was om op visite te gaan. Maar het komt goed. Aan het eind van de middag wilde Ton nog wel even naar buiten gereden worden. Het cadeautje voor Maryse lag op tafel, dus ach, waarom niet? En een paar keer een stukje óm, vanwege de oude herinneringen... De Schoolstraat, waar Tons lagere school stond, de Obrechtstraat, waar hij geboren is, en uiteindelijk nog door en om het G(r)if(t)park, dat een paar charmante ruigtes heeft, kortom: ik heb ruim twee uur achter elkaar gelopen, toen nog staan voor het kookwerk, daarna was ik kapot. Maar het was - terwijl we onderweg waren - nog aangenaam weer, al begonnen de wolken zich steeds dreigender samen te ballen, naarmate we op huis aan gingen. Inderdaad: we waren nog geen kwartier thuis of het hoosde! Ik kreeg leuke foto's en enthousiaste verhalen via de mail over de biologendag gisteren. Wat fijn! Kortom: het was me het dagje wel!

3 september 2011. Zomaar een stralende zomerdag. Ton is nog steeds kortademig, en heeft vanmiddag een paar korte stukjes gelopen, maar het viel niet mee. Daarna zat hij een uurtje op het platte dakje boven de keuken. Dat doet hij anders nooit! Maar vandaag beviel het. We aten een ijsje, want Albert de Verwenner had gister ijs in de aanbieding, en het moest op... Ik had juist gedacht dat het hoesten minder werd, in elk geval vannacht, maar helaas, over is het nog lang niet. Ik blijf dus nog maar even aso. Vanavond probeerden we nog een stukje langs de singel, maar Ton sprokkelde niet meer dan vijf minuten lopen bijeen. Vanmiddag was dat ongeveer tien minuten, dus briljant is anders. Het weer moedigt niet aan, al vond ik het verrukkelijk, vanavond buiten. De muggen vonden mij ook verrukkelijk. Heerlijk, als je zo populair bent. *-< Betty had ik heel kort aan de telefoon. Weinig nieuws, de arm wordt heel snel moe, als ze belt of gebeld wordt. 

2 september 2011. Vandaag feliciteren we onze schoonzuster Maja, en we zijn ook blij met Timo. :-) Beiden een fijne dag gewenst. Gisteren hebben we niet veel gedaan. En daar waren we druk mee. Boodschappen en zo. We voelen ons allebei moe, ook vandaag. Ton heeft zich pas laat aangekleed, en is niet naar buiten geweest. Ik heb vanmiddag een uurtje vacantie gevierd in een tijdelijke winkel op het Springweg, waar allerlei handige dingen uit executieverkoop (zeggen ze) te verkrijgen waren. Niet echt goedkoper dan elders, maar er waren spulletjes bij die ik graag tegen het lijf liep. Schroeven, een riem waar ik al een tijdje naar zocht, een Sinterklaascadeautje, een portemonnaie'tje, etcetera, maar het liep wel op. Daarna naar Swaak, waarna ik mij een spierverrekking sjouwde met twee papierblokken die in de aanbieding waren. Ik had het laatste aquarelblok, leuk. Daar kan ik in dit tempo de rest van mijn leven mee door. AH moest ook nog even. En om half zes kwam Joop, die gezellig pannekoek at met Ton, die daar erg van genoot. Later gingen we samen naar boven om met het NAS-je te spelen. Ik heb nu een webserver en een mailserver aan boord. Daar staan twee subdomeinen van de website, dus wie per ongeluk klikt op voerman.van-haselen.nl zou zomaar een lief bloemetjesbehang kunnen zien. Veel meer staat er nog niet op. Vingeroefeningen. Het viel toch nog tegen om dat alles aan het werk te krijgen, dus Joop rende tegen half twaalf de deur uit. Nu is het al bijna een uur later, en ik stop er mee. Morgen kan ik helaas niet naar Ermelo, waar ons biologenjaar bijeen komt. Dat doet wel pijn, hoor. Maar zolang ik zo hoest moet ik dat niet doen. Het is niet eerlijk, maar wel beter voor anderen. Nu ja, Ton is ook wat ademlozer dan hij lange tijd was, dus een hele dag alleen zou wellicht ook wat veelgevraagd zijn. In elk geval hebben ze morgen mooi weer, en daar ben ik blij om...

31 augustus 2011. Vandaag de laatste keer vóór hun Grote Afwezigheid naar Daniël en Ineke. Ze hebben beiden hun best gedaan om ons herfstklaar af te leveren. Na afloop wilde Ton naar huis lopen, dat is hem voor een flink deel gelukt, maar helaas niet zonder een kostbare omweg langs de boekwinkel. Toen heb ik mijzelf later ook maar een flutromannetje veroorloofd bij onze verwenner. 
Nou, nee, geen flut-romannetje, maar het laatste deel van een kwartet waarvan ik de eerste drie delen al meerdere keren heb herlezen. 
Verder heb ik op bed gelegen, en kort met dochter twee en dochter vier gebeld. Nu heb ik al weer behoefte aan positie horizontaal, en aangezien de PC wordt beziggehouden door ad-aware, dat intussen na bijna 10 uur scannen al 15 dubieuze files heeft gevonden onder de ruim 915.000 items die nu bekeken zijn, is dat een goede optie. Wat heeft een mens een boel data op een PC staan! Een deel is natuurlijk wel back-up van de rest, maar zeker niet de helft. Lang niet, zelfs...
Ton heeft zich weer op de muziek gestort, zo te horen. Hij voelt zich vast wat beter, want anders kan hij dat muzikale geweld niet aan... 

30 augustus 2011. Vroeg moest ik op, en dat viel niet mee. Ik ben de laatste dagen weer erg moe door ons onrustige slapen. Maar dat komt wel weer goed. Vanmorgen kwam de onderhoudsmonteur naar de verwarmingsketel kijken. Veel meer dan dat deed hij niet, want hij constateerde een lek, hij belde naar de zaak, die naar de leverancier zou bellen, meldde de ketel af, dat was na een storing, een half jaar geleden, nog niet gebeurd, en vertrok weer. Daarna ging ik maar verder met het ontbijt. We doken vervolgens beiden nog even in bed, Ton een paar uur, ik korter, maar ik heb wel beneden TV gekeken, o.a. In therapie. Ik vraag me nog steeds af waarom ik denk dat ik er iets van leren kan, maar de therapeut wordt in elk geval goed gespeeld. Dat meisje ook, Sascha. De computer heb ik vanmiddag maar eens laten scannen op malware. Dat (b)leek niet aanwezig. Het kostte wel bijna vijf uur, maar ik die tijd heeft Ton alles bij elkaar een uurtje gelopen. Deels buiten, deels op HC. Daar liepen veel jonge medelanders rond in hun mooiste kleren, vanwege het Suikerfeest. Daar hing een extra energie in de lucht... Helaas sloeg die niet op mij over, dus ik had weinig energie voor het kookgebeuren, toen we eenmaal thuis waren. Nu is het half tien, en heb ik helemaal nergens meer zin in. Dat ga ik dan nu ook maar doen. ;-)

29 augustus 2011. Gisteren was zo'n dag die je overkomt als je andere plannen had gemaakt. We waren laat, zouden naar de middagdienst in de Keizersgrachtkerk gaan, nu kon het toevallig, maar Ton was aan het eind van zijn ontbijt wat verstrooid bezig met een boek, en hij stootte de volle mok koffie om. Gelukkig was die al zeer afgekoeld, maar de vlekkracht was ongebroken. Alles zat onder: boeken, grond, stopcontact, pyjama, en helaas ook het matras. Dus ben ik heel de dag bezig geweest met wassen en soppen. Het viel niet mee, want die matrassen zijn loodzwaar, en Ton was erg geschrokken, dus die moest ook gepamperd intussen. Nu ja. 

Vandaag begon wat beter. Ton moest wel naar de fysio gebracht worden, en hij stelde vervoer terug ook op prijs. Ik kon in de tussentijd net een dekbedovertrek en laken buiten hangen en mijn hoofdstuk uit Romeinen lezen, toen moest ik al weer terug. En later moest ik rennen om de halfdroge lappen naar binnen te halen. 
Ik was druk doende met de voorbereiding voor de vergadering van Het Evangelie in Spanje morgen, toen de voorzitter mailde dat diens moeder een ongeluk had gehad, en dat hij morgen zoon moest zijn, en geen voorzitter. Dus verdagen. Of verweken, neem ik aan, als het maar niet vermaanden wordt. 
Even later werden we gebeld met een verdrietige mededeling over een van onze co-ouders. :-( 
We hadden gehoopt vandaag Betty even rustig te bellen, omdat ze half kinderloos was, maar dat lukte niet meer, omdat Joop, die had aangekondigd dat hij even iets kwam brengen, de hele avond met het NAS-je bleef spelen. Maar nu staat er dus een webserver op. Via http://gea.van-haselen.nl zou je dan bij de web bestanden kunnen komen... dat is allemaal nog niet ingericht, dus het is een rommeltje. Maar dat komt nog wel. Later. Nu kijken mijn ogen alle vier een andere kant op. 

27 augustus 2011. Rommelige dag, ik ben nog steeds moe en half koortsig. Ton was ook suboptimaal vandaag, dus die is de pyjama niet uitgestapt. Hij ligt er voor zijn doen al vroeg in, 22.45 uur, en we gaan maar proberen te slapen. Hoewel ik nu pas zover was dat ik inderdaad bezig was de stapel 'Het Evangelie in Spanje' te sorteren i.v.m. de vergadering dinsdag. Die is hier, dus dat is makkelijk. Hoewel Ton het liever elders heeft. Nu ja. Hij heeft al gezegd dat hij zaterdag a.s. het liefst thuis blijft, al hadden we toegezegd naar het biologenweekend te gaan. Maar dat was toen hij zich nog beter voelde. Hij komt ook weer aan, en de plaspil is giftig. Goed, wat zal ik mij zorgen maken over wat ik niet veranderen kan? Toch maar slapen gaan... 

26 augustus 2011. Pf! Vanmorgen is de belasting ingevuld en verstuurd. Nu zie ik dat er toch nog een foutje is gemaakt: de WOZ-waarde van het huis was verlaagd, maar dat zag ik pas vanavond bij het rustig opruimen van de papieren. Vanmorgen viel alles uit mijn handen voordat de engel kwam die me wilde helpen. En dus lag het door elkaar, en dan zie je de dingen niet meer goed. Geeft niet, dan betaal ik een tientje belasting teveel. Daar kan dan weer een arme van geholpen worden, toch? Maar goed, na twee uur zwoegen en geestelijk op mijn hoofd staan was het gebeurd. Toen moest ik even koffie drinken met Ton, en daarna was ik dood voor de wereld. Later 'wilde' mijn lief nog wat lopen. Het weer was wisselvallig, dus we gingen maar naar HC, waar hij een pas of 1000 neerlegde. Toen ik thuis was moest ik eerst weer liggen, en na het koken ook, dus dat schoot allemaal niet op. Ik zie wel met veel plezier hoeveel loopruimte er opeens in mijn kamer is... En na een lang telefoongesprek is het al weer zaterdag, dus mijn dag zit er dubbel en dwars op. Ton heeft lekker zitten lezen vanavond. 

25 augustus 2011. Vanmorgen ontwaakte Ton wat te vroeg, hij deed wat oefeningetjes op de rand van het bed, en schommelde zichzelf weer in slaap. Hij zakte kennelijk op een gegeven moment naar rechts, en kwam met het hoofd tegen de scherpe rand van het boekenkastje boven het bed. We schrokken beiden met een klap wakker! En een bloed!!!! Nu ja, ik heb er een paar tijdelijke zakdoeken op geplakt en koffie met koekjes gehaald voor de schrik. Intussen heb ik een stuk of 12 zwaluwstaartjes geknipt, en daarmee de wond gehecht. Later moest ik de helft nog eens overdoen, maar aan het eind van de middag zei onze buurman die chirurg is, en het dus weten kan, dat het er goed uit zag, en wel netjes helen zal. Om kwart over negen werd ik al onderbroken door de telefoon: in het Frans moest ik de staat van mijn zieken beschrijven, s.v.p. Later nog gebeld vanuit Engeland en Frankrijk, dus dochterlief is wel over de tong gegaan. Heel de dag heb ik gezocht, en alle stapels doorgespit op mijn studeerkamer, naar papieren voor de belasting, die bleken uiteindelijk, tegen vijf uur, boven in Tons mappenla te zitten. Nou ja!!! Nu moet ik nog meer papieren zoeken, dus ik stop weer eens. Ben nog steeds koortsig en moe, en ik hoest de hele buurt aan elkaar. Vreugde, vreugde, diepe vreugde dus!

24 augustus 2011. Twee krukken, als we zo naar elkaar kijken. Er komt ook niet veel uit onze handen. Maar we zijn wel door Daniel en Ineke onder handen genomen, en stevig ook. Daarna moest ik slapen, en ik denk dat Ton heeft gedut. Hij had eigenlijk een kerke(n)raadsvergadering vanavond, maar ik had hem er niet meer heen kunnen brengen, en hij was niet in staat op eigen benen er heen te strompelen. Bovendien waren we beiden behoorlijk duf. Wel heb ik nog soep gemaakt, en een maaltje voor Ton bereid. Veel later nog wat opgeruimd op mijn kamer, en één item van het verlanglijstje gevonden dat vrijdag ter beschikking moet liggen van degene die mij helpen gaat met de belasting. 

23 augustus 2011 Nog steeds slap, sloom en ziek. Ik heb wat opgeruimd in mijn kamer, maar dan wil ik ook wel weer liggen... ga ik doen. Ton is vanmorgen in de stromende regen zelf naar fysio gelopen en terug. Toen hij thuis kwam was ik net even wakker. 

22 augustus 2011. Vandaag was ik echt ziek. Koortsig, stem die niet wilde, het leven is lastig. Ook erg ongezond gegeten. Voor Ton had ik vanmorgen fruit neergezet voor twee personen met het verzoek het zelf klaar te maken. Hij heeft het ook allemaal zelf opgegeten. Tja. Toen heb ik van frustratie maar een flink stuk chocola gegeten. En pepermuntjes zijn er ook niet meer. Dus drink ik limonade, en daar kom je ook van aan. Even Betty gesproken vanavond, ze klinkt sterker, maar is nog net zo wijs als voor ze naar het ziekenhuis ging vandaag. Morgen zal het wel beter gaan hier. Dan moet Ton ook uit zijn pyjama, want hij heeft dan fysio.

21 augustus 2011. We sliepen niet veel vannacht. Maar we waren beiden op tijd klaar. Ik werd al voor 9 uur gehaald, dan vergeet je dus altijd dingen, en Ton is met de rollator naar de Pieterskerk gegaan, waar ons aller Geneviève dienst deed. Hij heeft wel de preek voor mij mee genomen, maar ik kwam thuis met een schele hoofdpijn die nog steeds niet over is, dus dan komt het niet binnen. De dienst ging op zich wel, al was de stem niet geweldig, en kon ik absoluut niet zingen. Toen ik thuis was heb ik een en ander nog aangepast, je verandert altijd nog wat op het laatste moment, en de boel op het web gezet. Toen met Ton een kopje koffie gedronken, en we doken beiden het bed in. Hij met Ron Giphart, waar hij nog nooit iets van gelezen had, en beleefdheidshalve nam hij nu iets ter hand, maar het boeide hem zo bovenmate, dat hij binnen twee bladzijden insliep, ik met Leni Saris, dat las ik uit voordat ik echt insliep. Kortom: we hebben een prachtige zomerdag verslapen. Later liet ik mijnheer Van Leyden koken, en Ton mocht afwassen. Ik voel me koortsig en ziek, dus ik vind het best zo... Jammer dat ik zo niets voor Betty kan betekenen. Afstand houden, dat is het beste. 

20 augustus 2011. Beiden hadden we een slechte nacht. Ik hoestte en had vreselijke keelpijn, Ton werd telkens wakker. 's Morgens bleek dat 225 gram pepermunt voor een aanwas van een pond had gezorgd, maar het sabbelen hield beter tegen de pijn dan telkens slokjes water. Nu ja, het belangrijkste eerst! Opstaan deden we langzaam. Ik keek de dienst nog eens door, en had niet het gevoel dat het klopte. Ton kon het onder woorden brengen. Jammer genoeg had hij daar gisteravond geen zin meer in gehad. Nu ja... Vanmiddag wilde mijn lief naar de Eenhoorn, want daar had hij zó'n lief stoeltje zien staan voor 5 euro... en stel je voor dat het weg was. Dus kostte het nog wel een paar uur eer hij zich had geschoren en aangekleed. Maar toen had hij het veto ook al over de preek uitgesproken, met redenen omkleed, en daar heb je wat aan. Het stoeltje stond er nog. Ton liep achter de rolstoel, de zitstoel hing op de rolstoel, en ik hield het in evenwicht. Er ontbrak wel een glijder aan een van de poten, en toen ik eens keek, eenmaal thuis, of de stoel er erg instabiel door werd, bleek de rugleuning heen en weer te gaan. Kortom: daar moet nog wel een en ander aan gebeuren. Zucht. Later. Veel later. We liepen nog naar HC om een paar boodschapjes te doen, en daar liep Ton ook nog wat stapjes bijeen, maar we hebben ze niet geteld. En nu ga ik proberen iets van de dienst van morgen te maken... Kwart over zeven, dus dat kan nog. 

19 augustus 2011. De schimmel die ik zondag opliep in het ziekenhuis heeft zich stevig in mijn keel genesteld. Even had ik nog hoop dat ik de dans zou ontspringen, door de goede zorgen van Ineke, maar ook die mochten niet baten. Dus ik heb een keel die aanvoelt als schuurpapier nr. 30. Dat mijn jongste, die het iets eerder kreeg, er een paar dagen mee in bed kroop, kan ik mij goed voorstellen. Ik heb straks ook maar een uurtje gelegen, totdat ik mij realiseerde dat er voor zondag nog een en ander te doen is. De printers hadden allemaal problemen met sommige muziekbestanden, dus die heb ik er met een ander programma opnieuw ingezet. Nu werkt het. De oude Canonprinter, gratis op te halen, eigenlijk doet alleen zijn foto-zwart het niet meer, en daarom ook de mogelijkheid om foto's en CD's te printen, probeerde ik bij te vullen, en dat leverde een grote zwarte vlek op de enige jurk die ik nog aankan en waarvan sommigen zeggen dat ie aardig staat. En Canon-inkt, dat moet je ze nageven, krijg je er niet uit. Die verbleekt ook iets minder snel. :-(( Kortom: weer zo'n dag. Ton heeft zich naar fysiotherapie laten brengen, maar kwam zelf terug, omdat ik wat laat was. Later ging hij alleen een rondje om de kerk doen. Dit keer bracht hij het tot de Klaaskerk. Ik moest voor hem nog wat klussen, dat deed ik intussen. Ton heeft Betje gebeld, die gaat wel iets vooruit: als een kievit met jicht, schijnt ze gezegd te hebben. Nu is het bijna zaterdag, en ik hoop mijn bed in te gaan. Nog 25 bladzijdjes printen...

18 augustus 2011. Mijn toetsenbord hield ik gisteren ondersteboven, omdat ik er zoveel kruimels onder zag. Zeker door beide muizen bijeen gescharreld. En nu zit er iets onder de spatietoets. Tja! :(( !! Vandaag moest Ton Daniel. Die liep nogal uit. Daarna keek hij nog even naar mijn hoest die door een schimmel opgewekt en onderhouden wordt. Een naald hielp een paar uur, maar nu merk ik geen verschil meer. Vervelend. Vooral met een zieke dochter en een dienst, a.s. zondag. Toen we eindelijk thuis waren heb ik gezorgd voor een shining sink, dat was ook al een paar maanden geleden, en daarna (!) ben ik soep voor Ton gaan maken. Om zes uur namen de buren mij mee voor een rondje boodschappen doen, en om half acht kon ik toen de soep gaan pureren en zeven. Zo houdt een mens iets te doen. Dochterlief hebben we vandaag met rust gelaten, morgen bellen we wel weer. Hoog tijd dat ik verder ga met de dienst. <Maar eerst dat toetsenbord!!!!> 

17 augustus 2011. Mijn afspraak met Ineke viel iets later uit dan voorzien, maar het was mooi weer, en Ton wilde een rondje om de kerk proberen. Nadat Ineke mij een 100.000 km beurt had gegeven, nam ik een uurtje vacantie, en ging ik boodschappen doen bij verschillende zaken. Nieuwe matten, een paar stukjes aluminium profiel, die op maat gezaagd werden voor mij door de schat die ze me verkocht (helaas vielen ze een mm groter uit dan mijn maatstokje aangaf, dus dat kost me een dezer dagen een boel werk) en nog een badgreep... Vanmorgen was Ton in bad geweest, dus het nut daarvan had ik gezien. Toen zag ik dat de overstort van het bad erg vies was. Optimistisch begon ik vol dadendrang dat ding open te schroeven. Helaas, dat moet je nooit doen, tenzij je er van twee kanten bij kunt. Het kostte mij een uur om achterkant en voorkant weer bijeen te brengen... tangen, haakjes, haaknaalden, vistouw... uiteindelijk lukte het me. Verder heb ik vandaag 7 hoofdstukken van die oervervelende Romeinenbrief gelezen, i.v.m. de dienst van zondag. En vanavond heb ik wat leestekens in de teksten gezet. Ook dat leidt tot beter begrip. En nu is het al weer bijna half een, dus ik groet ulieden! Bless you the Lord!

16 augustus 2011. Ton had een vreselijke nacht, en dus was de mijne niet veel beter. We hadden ter condoleantie willen gaan, maar dat ging niet. Helaas. Een heel klein rondje wilde Ton lopen, maar om de vijf stappen moest hij gaan zitten... De keukenla heb ik met heel veel pijn en moeite klaar gekregen. En toen.... kon het deurtje eronder niet meer open: het werd door de la geblokkeerd. Ach, zei mijn buurman, die naar Betty kwam vragen, (zij is vandaag thuis gekomen, doodmoe, en incommunicada) dan hang je het deurtje toch een centimeter omlaag. Gewoon dit en dat en zus en zo... Al mijn spieren protesteerden intussen, want ik had ook een gobelin gewassen dat tijdens het borduren (door onze logé) helemaal scheef getrokken was. Daar had ik al een paar dagen over gedaan, met telkens weer oprekken in de goede richting. Nat van het water was ie natuurlijk behoorlijk zwaar, en alle knijpers hingen hand in hand het ding op te houden... Een heel werk, en boven je hoofd. Op een stok genaaid, zodat ik een handvat had om te rekken, maar het moest wel heel voorzichtig, natuurlijk... Op een gegeven moment heb ik een schoenmakersleest, die aardig wat kilootjes weegt, in een doek gestopt, en die met grote veiligheidsspelden onderaan de lap gehangen, aan de kant waar het heen moest rekken. Intussen dreigden er telkens weer wolken met spatjes regen... Nog eens 90 graden draaien... Hij is minder scheef, maar nog lang niet recht. In elk geval is de rooklucht er uit. Dacht ik. Totdat ik de stoomstrijkbout inzette (op wol, jawel) om de stof over te halen wat eleganter te vallen en zich in de gewenste richting te begeven. Toen stegen de nicotinedampen toch nog op. Het spul zou verboden moeten worden. Maar de kleuren zijn opgefrist. Ik was kapot, dus na het koken ben ik in bad gedoken, en daarna heb ik een stukje 'In therapie' gezien. Nu is het middernacht, dus ik zet de PC uit, en sleur Ton naar bed. In elk geval kan mijn deurtje open als de la er in zit... dat wel. ;-) Bless you

15 augustus 2011. Mooi weer, Ton is alleen naar fysio geweest, en wil nu nog alleen op stap. Ik bracht een pastoraal bezoekje, en hoorde dat dochterlief morgen weer naar haar huis mag/moet. Het is maar hoe je het bekijkt. Omdat het mooi weer was kon ik wat klussen. Heel bescheiden: een lade passend maken voor de keuken, en de andere weer in verband lijmen. Hoewel ik zorgvuldig heb gemeten en gewerkt, blijkt dat de eerste lade een halve mm te breed is geworden door de iets uitstekende schroeven die ik niet verder kan draaien. ...! Nu ja, daar kijken we morgen wel naar. De tweede is een beetje levensmoe en heeft ondersteuning nodig. Natuurlijk heb ik héél veel stukjes hout, maar net niet iets van de juiste afmetingen. Maar ik heb wel de liturgie voor zondag klaar en naar de organist gestuurd. Dus daarover kan niet gezeurd worden. Het is wel al morgen. 

14 augustus 2011. Een deprimerende dag, maar Ton was moe maar tevreden als na een schoolreisje, vertrouwde hij me op het station toe, toen we daar om 9 uur aan kwamen... En toch had hij voor tien uur gegeten. Goed hè?

13 augustus 2011. Boodschappen gedaan met de buren, later met Ton nog wat gelopen. Het loopt niet vlot, want het vlot niet met de adem. 

12 augustus 2011. We zijn beiden moe van gisteren en van de spanning. Een lief SMSje van ons zorgenkind bracht ons weer op de hoogte, moe door medicijnen, en de vele lieve reacties helpen ook zeer. Er is zoveel liefde om haar en om ons heen! Iemand schreef bijvoorbeeld: 
Dieu n'est pas venu supprimer la souffrance.
Il n'est pas venu l'expliquer, mais il est venu la remplir de Sa presence. 

.God is niet gekomen om het leed de kop in te drukken.
Hij is het niet komen uitleggen, maar Hij is het komen vullen met Zijn Aanwezigheid.
En daar kun je dan weer mee verder. :-) 
Ton heeft een pyjamadag, en bij mij kwam vrijwel niets uit mijn handen. Gek hè? En toch de hele dag bezig. Dat kwam ook omdat een fles Nibro die de was van tijd tot tijd moest bleken zonder bleekwater, een heel klein lekje bleek te tonen, waardoor de tegels in de badkamer vies en glibberig waren, en de voegen stonden te pruttelen... ik vrees dat die niet meer waterdicht zijn. Ik ben er aardig wat tijd mee kwijt geraakt. Maar... opeens stonden daar ook de lieve buren met een heel bijzonder mooi en soepel geweven shawl, die de kunstenares zelf had geweven, als dank voor iets onbenulligs. Een paar weken geleden had ik die shawl op het weefgetouw zien staan, en spontaan riep ik toen uit: wat mooi! Annie was daar niet bij, en Max had niets verteld, maar déze had ze voor me uitgezocht. Daar word je wel heel blij van... ;-)

11 augustus 2011. Een lange dag, die helemaal in het teken van Betty's operatie stond. Vroeg wakker, nog snel geSMS'd, daarna koffie, ontbijt etcetera. Ton moest naar fysio, en wilde wel graag gebracht worden. Halen hoefde niet, want ik moest bij de telefoon blijven... Het was half drie voor we iets hoorden, drie uur eer we van haar man een SMS kregen met de stand van zaken. Heel moe, geen bezoek. Maar we hadden afgesproken dat we zouden komen kijken, praten hoefde niet, en dat was goed voor Ton. We hebben een hele tijd in trein en bus doorgebracht, maar meer dan dat greep hem het bezoek aan. Half tien waren we thuis, en even later stond de soep voor zijn neus te dampen, en de rest volgde snel. Ik denk dat ik zo maar eens naar bed ga, want al heb ik de hele dag verder alleen maar zitten tekenen, ook ik ben moe... Maar ons vogeltje lachte bleekjes en was blij toen we kwamen en bijna blij toen we gingen. Er is nog een lange weg te gaan.

10 augustus 2011. Het is buiten zacht, vanmiddag werd Ton gehaald voor een wandeling door zijn vorige fysiotherapeut. Dat is goed, want het leidde hem af. We waren erg met Betty bezig in onze gedachten. Nu ja, met wassen en strijken, terwijl de NAS staat te bak-oppen, (en dan maar hopen dat die schijven niet te heet worden) komt men de tijd ook door. Bovendien heb ik een tutteltje voor het deksel van de snelkookpan gehaald, waardoor deze het wel weer zal gaan doen. Natuurlijk ging het ding net stuk toen de zaak een dag op vacantie was. Dus was het wachten... Nu gaan we wachten op morgen. Om negen uur wordt ons meisje geopereerd, dus wie wil en kan bidden: graag. Het kan minstens drie uur duren. Nu moet ik maar eens gaan koken voor Ton. In de snelkookpan natuurlijk... Daarna stond de NAS nog een hele tijd te stomen. Maar daar istie voor. Ik ben in bad gegaan om mijn weerbarstige haar te wassen en te voeden, en Ton heeft verrukt zitten lezen in een boek dat hij straks van Joop kreeg, 'alsnog voor zijn verjaardag'. Het werd te laat om nog te bellen of te mailen, want de mail werd vanavond overgeschreven, en het leek mij link om dan juist de data te veranderen. Excuses dus aan iedereen. 

9 augustus 2011. Wisselvallig weer, zeg dat wel. Hier regende het iedere keer als ik met het dekbedovertrek naar buiten ging om het op te hangen. Uiteindelijk heb ik het toch maar laten hangen. Later heb ik het binnen laten na-drogen. Ton wilde wel mee om een boodschap te doen, maar het waaide erg, dus dat benam hem de adem. 1400 pas, meer lukte niet. Toch meegenomen. Verder heb ik soep gemaakt, met een kapotte snelkookpan, schoot niet zo op, en de rest van het eten, natuurlijk... ik heb wat gestreken, en ben nog lang niet halverwege, er moeten nog een paar wassen gedraaid, merkte ik net, kortom: er is genoeg te doen. We hebben zojuist Betty aan de lijn gehad, die al bij het ziekenhuis is, morgen voorbereidingen voor de operatie van overmorgen. Dat was een prettig moment, vooral omdat we op één lijn twee toestellen hebben, en dan hoor je alle drie alles wat er gezegd wordt. 

8 augustus 2011. Er is het een en ander te doen hier. Net had ik vanmorgen mijn dekbed buiten hangen, in de stralende zon, of er brak een kleine wolkbreuk los. Enigjes. Ton ging later zelf naar de fysiotherapie, laten we dat zo houden, en ik ben bezig met de slaapkamer, en met het verschonen van drie bedden. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het bedden opmaken. Ik vind het zwaar werk. Intussen is de derde was bijna klaar, ik heb een paar weken kranten doorgespit, de NAS staat te back-uppen, maar ik heb vast iets verkeerds gedaan, want het gaat traag. Tot 2,4 Mbs. Verder wat kleine dingetjes gedaan, zodat je omkijkt en niet ziet wat er is gebeurd, en of er wat is gebeurd... Tijd om naar bed te gaan. 

Zondag 7 augustus 2011. Het was een korte nacht, voor mij. En de tassen waren zwaarder dan verwacht, een paar boeken wegen al snel heel veel... We wilden naar de dienst in de Keizersgrachtkerk, die om 12 uur de bekroning zou zijn van de GayPride 2011. Het kostte enige moeite, maar we waren er op tijd, en we kwamen zelfs droog over, al kregen we even een paar druppeltjes te verwerken. De dienst was fris en vrolijk, voor ons was het moment van een kaarsje branden en voorbede vragen voor dochterlief heel emotioneel en verrijkend. We zagen allerlei lieve vrienden en vriendinnen, waarvan ik mij de meeste namen niet kon herinneren. We hebben ingetekend op een walgelijk mooi boek, zodat we verarmd en verrijkt naar het station slenterden door de Kalverstraat en langs het Rokin. Echt een uitje waar mijn lief van genoot. Tja, we waren geloof ik om vijf uur thuis, maar toen moest ik mijn tassen nog wel leeg halen en proberen de spullen (weer) een plek te geven. En er moest ook weer gekookt worden. Het afwassen heb ik maar aan Ton overgelaten, dat kon hij de afgelopen weken ook. In die tijd heb ik de rest opgeruimd, een pastoraal telefoontje van ruim een uur over mij laten komen, en op de een of andere manier is het alweer bijna morgen. We vinden het allebei wel prettig dat we weer in normale omstandigheden leven. Maar er ligt heel veel werk op mij te wachten, en wat dat betreft voelden de laatste weken nogal eens als een gemiste kans. Er is weer niets aan het huis gedaan, maar dat lag aan het weer. En nu ja... laten we maar gaan slapen. Intussen ís het morgen...

5 augustus 2011. Ik moest vroeg op, want Ton wilde om 10 uur weg kunnen, teneinde de trein van 11 uur te halen waarmee we Gerrit terug naar Leeuwarden zouden brengen. Kreun, kreun, na een warrige nacht werd ik kwart voor acht wakker gefloten door de merels op mijn PDA. Eigenlijk zijn het lijsters, volgens mij. Gisteravond heb ik nog uitgebreid TV gekeken, opdat eventuele loerders konden zien dat dit huis zeker bewoond was.Ik zag een stukje Ogilvie, een stukje Supernanny, beiden een uitkomst voor wanhopige ouders, en nog wat therapie. Ik ben wel benieuwd naar de achtergrond van de schrijvers van deze serie! Want uiteindelijk is het alleen maar toneel, en het is de vraag in hoeverre het iets met de practijk te maken heeft. Dus ook: hoe leerzaam het in wezen voor mij is. Nu ja, ik heb nog wat gekrabbeld aan een kleiner portretje, dat beter lijkt, omdat ik de verhoudingen niet had geschat, maar gewoon had doorgedrukt van een print. Het is vals spelen, maar het helpt wel, en ach, het is geen wedstrijd. Nu, kwart voor twaalf, zit ik met de logé en de dominé  in de trein naar het Noorden, want Ton wil er ook wel eens uit. Heeft hij twee weken volledige aandacht gehad  van zijn persoonlijke oppas, is het nog niet goed. Nu ja, het was droog en fris, half zonnig, dus prima weer om te reizen. Om een uur of twee waren we ter plekke. Toen kon ik nog wat nuttige klusjes in huis doen, terwijl Ton wat boeken uitzocht, die hij wel weer eens mee wilde nemen naar huis. Dus ik ging net zo zwaar beladen terug als we gingen. Maar mijn lief wilde nog wel eens langs de Princentuin, en dat zag er allemaal vrolijk uit. Het was minder ver dan ik dacht, maar ik vond het wel een hele sjouw zo. Nu ja. Toen Ton twijfelde of hij wel goed had uitgecheckt in de bus in Leeuwarden, en wij dat nog even controleerden op het Centraal Station, bleek hij in de min te staan op een kaart waarvan hij dacht dat er 48 euro op moest staan... Paniek in de tent! Na enig wachten in de lange rij zocht een vriendelijke mevrouw aan het loket het een en ander uit. Het tegoed staat nog op de vorige kaart... o.o.o! En als die er nu nog maar is!!! Kortom: Ton wilde wel eens wat anders, hij kreeg zijn zin! Spanning en sensatie.... Gelukkig bleek de oude kaart nog op Tons bureautje te liggen. Nadat ik voor Ton wat eten had gemaakt slofte ik terug naar Bilthoven, waar het aangenaam droog en nog net zonnig was...  Ik wil nog wat TV kijken en wat lezen, dus... tot later. Mijn tijd zit er bijna op...

4 augustus 2011. Vanmorgen vrolijk weer, boodschappen en wat huishoudelijks, een beetje getekend en TV gekeken. Daarna naar Utrecht, via de Emmaus, waar ik weinig vond. Om de komst van Joop voor te bereiden heb ik de aantekeningen van gisteren uitgewerkt, dat kostte me anderhalf uur. Nu is het al weer half negen, en we gaan sluiten. Morgen weer vroeg op voor deze arme koelie. Het regent intussen, maar het onweert niet, gelukkig. 

3 augustus 2011. Een miezerige regen en een broeierige dag, zo begon het. Ik kwam rond het middaguur in Utrecht aan, want Ton en ik moesten naar Daniël en Ineke, die ons dan ook beiden naar beste kunnen een duw in de goede richting hebben gegeven. Neef Gerrit is ook bijgewerkt, dus die kan het leven theoretisch weer even bijsloffen... Ik heb een handje van mijn bessenstruiken kunnen eten, maar pas als ze zelf loslaten zijn de bessen zoet genoeg om er plezier van te hebben. Evenwel, al die antioxydanten...! Ik krijg net een mail van een oplettende lezeres dat deze bladzij 'op grijs' staat. Inderdaad is er kennelijk iets misgegaan bij de laatste keer dat ik heb opgeladen: 0 bytes is wat weinig. Dus ik probeer het nu nog maar eens. Dank je, José! Straks komt Joop nog even spelen met de NAS...

1 augustus 2011. Vandaag de schijf teruggebracht, die we zaterdag kochten. Daar voor moest ik wel een uur wachten bij de klantenservice van de Mediamarkt. Gefundenes fressen voor een socioloog. Kan ik aanbevelen. Kostte al met al veel tijd. Het NASje kon ik wel zelf volstoppen, maar ik had geen aantekening gemaakt van het wachtwoord, dus ik kwam niet verder. Nu ja, woensdag moet ik toch in Utrecht zijn, en Joop is bereid om na zijn werk te komen, de engel... Er was veel te doen thuis, Ton wilde graag gehoor, hij vond het portretje waaraan ik de laatste weken dagelijks had gewerkt wel redelijk geslaagd, heb ik de indruk. Toen ik het thuis zag staan zag ik van alles waar ik nog iets aan zou moeten doen. En dan begin je weer opnieuw met poetsen, daar wordt pastel niet beter van. Tegen half negen ging ik op weg naar Bilthoven, nam nog wat foto's van de bloeiende honingbomen, die al weer bijna uitgebloeid zijn overigens. De Parade werd in hoog tempo afgebroken. Betty had ik thuis nog even gebeld, Parel belde mij toen ik in de trein zat. En terwijl ik op weg was naar mijn tweede huis. Eten was dus tegen tien uur, niet bevorderlijk voor de slanke lijn. Gekeken naar In Therapie, waarbij je toch niet vergeet dat het spel is. Anders was ik vroeger naar bed gegaan. Heb intussen een opzetje gemaakt voor een volgend pastelletje, dat is redelijk te combineren met luisteren... nu net het vloerkleed ingespoten met vlekverwijderaar. Misschien ziet mijn gastvrouw het verschil niet, maar ik wilde het toch proberen. Ik vind een paar vlekken al minder storend. Die producten van HG zijn wel goed, vind ik. Ik vond hier bij de DA drogist ook een flesje oppoetszilver, waarmee je een flinterdun laagje zilver op zilver of koper poetst. Maar dan moet je wel heel hard poetsen en met name warmte ontwikkelen. Pas dan krijg je een of andere chemische reactie uit de verdringingsreeks... Een redox reactie Ik weet het niet meer. Nu ja, al met al een niet-onplezierige dag. ;-)

31 juli 2011. Nou! Kwam Joop speciaal hierheen om een NAS in te richten, en ik ook, blijkt dat één van de schijven van WD niet deugt. Daar zijn we dus heel veel tijd mee kwijt geraakt. Zonde. Ook bleek er een onoverkomelijke bug in Windows 7 te zitten, zodat ik wel bestanden vanaf mijn netboekje naar de PC kan bewegen, maar vanaf de PC kan ik het netboekje niet bespelen. Even was een SD kaartje wel zichtbaar, maar nu zit ergens een wachtwoord dat we niet kunnen veranderen. Heel vreemd. De WiFi-versterker werkt nu, maar dan wel voorzover die de te versterkten zender kan zien, en dat is niet zo heel erg ver. Nieuwe plek voor vinden. In elk geval kostte het uren om het ding te configureren. Daar was ik in mijn eentje nooit en nooit en nooit uitgekomen. Ik ben toch wel een halve digibeet, moet ik bekennen. Joop ging om half acht naar huis, ik ga zo maar eens naar Bilthoven, want het huis daar moet toch zichtbaar bewoond zijn. Daar ben ik voor aangetrokken... Heel vervelend dat die schijf niet goed is, dat kost allemaal heel veel extra tijd. 

30 juli 2011. Gister niet veel bijzonders. Vandaag had ik de drang om naar Utrecht te gaan, dat trof, want onderweg had ik een goed gesprek met een aardig iemand, en toen ik thuis kwam zat daar een ander aardig persoon: Joop was langs gekomen om een boek op te halen dat hij wilde lezen in plaats van vacantie vieren. ;-) Hij is met mij de stad in gegaan om te kijken naar een stuk hardware, dat er al lang zat aan te komen... Ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Het was al half zeven eer we de boel boven hadden staan, dus we spraken af dat we morgen verder gaan. Ik had naar de Charismaatjes willen gaan morgen, maar Joops tijd is beperkt, dus... Ik moet zo nog wel even boodschappen doen, gelukkig is AH laat open. 

28 juli 2011. Als eerste feliciteerde ik mijn jongste zus, die al voor de tent zat, in een aarzelend zonnetje. Het is voor de vacantiegangers niet zo'n briljant jaar. Kortom: het is Zij-is-met-vacantie-weer. Tons gezondheid schiet nog niet op Ik heb wat boodschappen gedaan, en kwam een oude bekende tegen, zodat ik vanavond daar gezellig op bezoek was. Vanmiddag wat Spaans vertaald, nog een stuk of vijf bladzijden. Het is ingewikkeld spul, en ik heb er niet echt zin in. Het portretje lijkt helemaal niet meer, en kom er maar eens achter waar het aan ligt. 

27 juli 2011. Het goede slapen zette zich niet voort. Nu ja, je rust toch. Redelijk vroeg weg, omdat Ton niet in staat is zelf naar Daan te lopen, dus ik was op tijd om een aantal hand- en spandiensten te verrichten voor we weg konden. Ton was en bleef behoorlijk benauwd. Daniel en Ineke hebben een boel voor ons gedaan. In elk geval kon Ton nu weer een pufje nemen. Thuis heb ik nog mail gelezen en wat dingen uitgezocht, met mijn buurman een gezellig half uurtje gehad met hardware, maar ik zal Joop toch nodig hebben. Al met al ging ik pas om acht uur weg, dus het was weer laat eten. En laat slapen. Tempus ruit. Morgen is mijn jongste zuster jarig, dus lieve Marjolein, waar je ook bent, van harte gefeliciteerd! Buienradar gaf wat sombere vooruitzichten, maar daar kijken we met liefde doorheen, nietwaar? Bless you and yours.

26 juli 2011. Vannacht heb ik van half twee tot half negen aan een keer door geslapen. Het is bij mijn weten jaren geleden dat ik 's nachts niet twee tot vijf keer wakker werd omdat de natuur mij riep... Het voelt wel lekker. Geen grote of kleine beer bij het inslapen. Maar daar zal het niet aan liggen. Ik erger me aan de breed uitgemeten aandacht voor die Noorse moordenaar. Grote foto's in de krant. Zo krijgt hij het podium voor zijn ideeën waar hij naar zoekt. Dat de Telegraaf dat doet kun je verwachten, maar de Trouw? Bah. En zo hijgerig. Dat heeft niets te maken met voorlichting van het publiek. In mijn ogen althans. Moedig dit gedoe toch niet aan...
...
Ton heeft het erg benauwd. Ik kan niet veel doen. Afstand helpt wel. Ik heb toch een beetje vacantie, want nu ben ik toch even niet 100% mantelzorger. Interessant dat Ton nu, zij het met moeite, veel kan waar hij anders de energie niet voor heeft. Het betekent natuurlijk wel dat hij aan een aantal dingen niet toe komt. Nu komt hij tot heel weinig, want zonder adem kom je niet ver. Ik wilde dat ik het over kon nemen. Ben de laatste dagen weer eens aan het tekenen. Ik probeer een portretje, maar ik moest straks tegen mijzelf zeggen dat het maar papier is. Het is geen aangenomen werk, en lukt het niet, dan is het jammer. Maar het is wel irritant dat je op een gegeven moment ziet dat een gelijkenis verdwenen is, en je ziet niet hoe dat komt. Een halve millimeter hier of daar... Vanavond was het even droog, dus ik heb maar een rondje gelopen, diep ademend. Eindelijk is het hoesten bijna weg. 

25 juli 2011. Ton blijft kwakkelen. Ik ging voor mijn doen vrij vroeg naar Utrecht, en was net op tijd om hem naar de fysio te brengen. Het is wel makkelijk dat ik vier kaartjes tegelijk heb gekocht, ik kan dan volstaan met afstempelen, en je mist de trein niet. Maar Tons fysiotijd is te kort om intussen veel te doen. Ik had net gekeken naar de ingekomen post, maar beantwoorden ging niet meer. Ton had ook nog niet ontbeten, dus daar heb ik eerst maar voor gezorgd: het gaat bij mij een stuk sneller. Ik moest ook een en ander opruimen op mijn tafel, maar aangezien ik Ton vervolgens weer moest afdraven naar de Mauritskliniek, waar zijn hersenactiviteit - aan de buitenkant - bevroren werd, <flauw, nee, gewoon de huidkankertjes> bleef er niet veel tijd over. Het kost soms minder tijd om erheen te lopen dan de gang naar het station, wachten op de bus, de rit etc. Vooral omdat je nooit zeker weet of bussen op tijd rijden. Op de terugweg hadden we toch een buitje. Verder was het voornamelijk kleverig weer met kille trekjes. Zo waren we om half vijf weer thuis, even een kopje koffie, en nog wat bezigheden binnenshuis, voordat ik tegen zeven uur mij naar mijn oppasadres haastte, om mij oppassend te gedragen. Ik heb lang TV gekeken, tegen mijn zin, maar het programma over de dirigent die zo op Lenin lijkt wilde ik niet afzetten... Bijzonder. En het regende...

zondag 24 juli 2011. Vandaag ging ik niet naar een kerk, maar ik heb gegraasd in de groene weiden die de TV mij bood. Een ontroerend verhaal van genade en verzoening in De Wandeling, herkenning in het verhaal over De Betteld (waar ik al een tijdje  nieuwsgierig naar was), een staartje van een eucharistieviering, en daarna de kerkdienst van de Christelijk Gereformeerde Kerk in Hasselt, die een voorbeeld was van de manier waarop een kerk kan vasthouden aan zijn traditionele waarden en inhoud, en kan aansluiten bij de beeldtaal van deze maatschappij. Knap gedaan. Zouden ze dat iedere week zo doen? Dat vraagt een enorme input van veel mensen, denk ik. Maar die hebben ze dan ook, en dat mis ik in de meeste gemeenten die ik soms mag dienen.  

23 juli 2011. 91 doden in Noorwegen, wat vreselijk... Een van de jongeren die vrij kwam met de schrik politiseert het hele gebeuren. Voor hem was de bijeenkomst van de Jeugd van de Arbeiderspartij het slachtoffer van de aanval. Erg politiek die hele jongen. Ook eng. Achteraf was hij de voorzitter van de jeugdafdeling van de Arbeiderspartij, dus begrijpelijk is het wel... En het leven hier ging gewoon door. Dat blijft bizar. Ik ging naar Utrecht, deed wat boodschappen, Ton was erg benauwd, en Gerrit vergat onderweg zijn tas met zijn hele hebben en houden. Een eerlijk man vond die en belde mij op, gelukkig was er een aantekening met ons adres in de tas. Ik moest dus wachten tot hij die had gebracht. Toen kon ik op zoek naar Ton en Gerrit, die ik al snel ontwaarde. Ze waren behoorlijk van slag, dus een bakje troost was geboden. Ik haastte mij te snel terug naar Bilthoven, verloor op het station de stappenteller, nu ja, dat was niet meer dan speelgoed voor mij, en merkte niet dat we in B. stopten. Een station verder kocht ik dus zuchtend een kaartje terug. Wat gegeten, en TV gekeken, terwijl ik een kleurkaart maakte van de kleuren die ik heb, en ik heb geprobeerd de contouren van een portret op te zetten. Geen idee of het lukt, want de foto die ik heb is zwak. Elf uur, tijd om te gaan slapen, als het lukt. Het regent de hele avond al.

22 juli 2011. Terug in Bilthoven. Gisteren heb ik Gerrit gehaald, voor acht uur was ik op, maar ik had pas de trein van 10 uur 21. Elf en dertig komt vast uit Friesland, dus om iets over vier uur waren we thuis. Toen moest ik nog een heleboel doen, inclusief iets eten, al had ik me wel een kroket en een dubbele mars gepermitteerd, toen we op het station meer dan een half uur moesten wachten. Nee, niet gezond. Eenmaal thuis moest er nog een boel gebeuren, inclusief een was draaien, die was dus niet klaar voordat ik wegging. En toen ik dan wegging, mijzelf zó zielig vindend, omdat ik liep te ouwevrouwesjouwen, vergat ik de sleutel van het huis in Bilthoven. Zuchtend liep ik terug naar huis, en voorbij Karel V werd ik ingehaald door een aardig stel dat er vaag bekend uitzag. Hij zei: zal ik even helpen, buurvrouw? Ik heb nog steeds geen idee hoe deze engel heet, en op welke etage van de hemel hij woont, maar uiteindelijk heeft hij mij mét mijn beide tassen helemaal tot in de trein gezet. Toen was ik verzoend met mijn lot, en ik had nog net de tijd om bij AH wat mondvoorraad te halen, want daarvan had ik weinig bij me. Alleen een paar kiwi's. Omdat ik even duideijk moest alten zien dat er iemand thuis was, bleef ik langer op dan ik wilde, dus ik zat wat te suffen. Dat deed ik vanmiddag ook, merkte ik, ik ben al een hele tijd erg moe. Vanmorgen had ik een pannetje gekocht, want als mijn gastvrouw al ontkleefde pannen heeft, dan verbergt ze die uitstekend. En ik heb een hekel aan afwassen. Vanmiddag heb ik wat zitten zombieën met het oog op de televisie, Supernanny is wijsheid achteraf, maar ik kan het alle opvoeders aanraden. Op een gegeven moment heb ik mij losgerukt, en ik ben maar gaan kijken of ze hier nog tekenspullen hadden, want ik heb, al had ik nog zulke zware tassen, vrijwel niets bij me. Een paar postzegels die ik in Utrecht nergens meer kon krijgen vond ik hier bij de Bruna, en toen heb ik mijn spilzucht nog botgevierd op een vest van 30 euro, dat groot genoeg was, en een blouse van 15, waar ik heftig voor zal moeten afvallen, maar die groot genoeg leek. Uiteindelijk heeft het niet geregend, al dreigde het telkens, en ik zit nu in de keuken te tikken met de deur open, en een vermoeden van zon achter de wolken, terwijl mijn courgette, uitje, tomaat en wat kaas heel zachtjes pruttelen. Dat moet heel lanng, maar de laatste keer dat ik zulks probeerde werd het zwart aan de onderkant. Ik zal maar eens gaan roeren... 
Rustige avond, wat getekend. Bij het slapen gaan zag ik net als gisteravond de kleine beer, en met enige moeite de poolster. Later betrok het weer, en we hadden een flinke bui vannacht. 

21 juli 2011. En vanmorgen moesten we al weer vroeg op, omdat ik Gerrit weer moest gaan halen. Gelukkig was het een rustige reis, al moesten we lang wachten: we hadden net een trein gemist. Ton is alleen naar de fysiotherapie gegaan, maar daar hebben ze het rustig aan gedaan met hem. Hij is wat wankel. En als ik al mijn spullen bij elkaar heb verdwijn ik naar Bilthoven. Dus de berichtgeving wordt minder frequent.

20 juli 2011. We kwamen laat op gang. Ton is nog steeds erg benauwd. Het bezoek aan Daniël heeft er niet veel verschil in gemaakt. Er is nu een pufje dat hij kan proberen. Afgelopen dagen heb ik hem datzelfde pufje laten gebruiken, het maakte toen vrijwel geen verschil. We zijn er niet achter wat het probleem is, en dat maakt dat ik de komende logeerpartij niet bij tegemoet zie. En dus is mijn lontje kort. Verder kom ik er maar niet aan toe een aantal telefoontjes te plegen op fatsoenlijke tijden, en ook niet om de mails te beantwoorden. Niet goed dus. 

19 juli 2011. Er moet veel gebeuren, er gebeurt van alles tussendoor. Telefoontjes, bezoekjes, aanbellers. Allemaal lief en aardig, en ik ben er blij mee, maar ik krijg mijn lijstje met dingen die echt moeten gebeuren voordat ik weer naar Bilthoven aftaai niet af. Ik krijg er wat van. Ton heeft nog 600 pas gelopen. Dat wel. 

18 juli 2011. Regen, regen, regen. Ton is flink afgebeuld door zijn doortastende fysiodames, hij wilde vandaag gehaald en gebracht worden, want de adem is nog sub-optimaal. Ik heb veel tijd verdaan met (niet) uitvinden waarom een programma wel werkt via het ene OS en niet meer via het andere. Zonde van de tijd, dus. Soep gemaakt, ten dele, boodschappen gedaan en zo, en er kwam vrijwel niets uit mijn handen omdat ik vannacht pas na 6 uur in slaap viel. Dank zij de koffie na 12 uur 's middags, denk ik. Die was ook wel sterk. Verder niet veel nieuws. Ik kan het me althans niet meer herinneren, het is al weer 11 uur. 

Zondag 17 juli 2011. Dankzij een ongelukje met het ontbijt werd dit een lange werkdag. Ton, zijn bed, en alles in een ruime diameter om hem heen zat opeens onder het kiwi-perenmengsel waarmee mijn lief ontbijt. Een troep! Hij heeft wel zelf geprobeerd een en al op te ruimen, met keurig gestreken schone zakdoeken, al stond er een kast vol doekjes daartoe geëigend, maar zo scherp ziet hij niet, dus er bleef nog veel te doen toen ik eenmaal boven was met de koffie... Het bed moest verschoond, de matras moest gedroogd, er moest gewassen etc. Bovendien kon ik de dekbedovertrekken niet vinden, die bleken nu ergens achterin de kast te liggen, dus ik moest eerst een plank leeghalen. Bovendien wilden we naar de Hof van Chartreuse, en toen we daar eenmaal waren brak er een wolkbreuk los. De eigenaresse vertelde intussen een en ander over de ontstaansgeschiedenis, en er was koffie en thee à 2,50 €. Toen het droog leek gingen we de tuinen in, maar het was voor Ton lastig lopen, omdat de paadjes nat waren. Hij was ook vrij benauwd, dus na een half uurtje hield hij het wel voor gezien. Ik hees hem in de rolstoelregenjas, en we liepen rustig naar huis. Wel een heel eind! Voor mij tenminste. En ik was nog moe van gisteren. Het regende zachtjes, maar werd droger en droger naarmate we dichter bij huis kwamen. Ton wilde nog even lopen in de binnentuin, en nu haalde hij de 500 passen, maar helemaal thuiskomen... dat ging net niet meer. Hij sufte ook wat weg terwijl ik uitgeput op bed plofte. Dus we aten behoorlijk laat. En toen was de was schoon en droog. Dus het was elf uur eer ik achter de PC kroop. Nu is het zomaar 1 uur, dus we gaan proberen te slapen. Ton komt ook juist boven, na 4 uur lezen in een Russisch toneelspel van Gorki. (Wat is hij toch knap, hè?) Bless you.

16 juli 2011. Over rommelig gesproken: daar viel deze natte dag wel onder. Vanmorgen boodschappen gedaan met de buren, vrij kort daarna naar het station, om naar Amsterdam te gaan, waar Mik zou afzwemmen in Sportfondsenbad Oost. Daar was het warm en lawaaierig, maar Miks beide grootmoeders waren er, Betty en haar kwartet, en ook nog de buren, dus er was veel belangstelling voor Mik, die zijn B-diploma met verve haalde. Na afloop ging ik nog even wat winkels in met Parel, en daarna wandelde ik door de regen naar het Amstelstation. Daar bleek de trein buiten het station te blijven staan, na een half uurtje werd ons maar aangemoedigd naar Centraal te gaan, en vandaar naar Utrecht en verder te reizen. Via Hilversum. Ik kreeg een iets oudere heer in handen gedrukt door diens dankbare dochter, die de auto niet zolang alleen kon laten, en zo gingen we met de Metro naar het station, want de trein in die richting stond ook aangegeven met een vertraging van een half uur. Natuurlijk zonder te betalen. We werden door een vriendelijke toezichthouder naar een aparte deur geloodst. Toen we de trein hadden gevonden, duurde het nog even eer die reed, maar ach, zo zag ik het Naardermeer in de regen nog eens. Half zeven wees de klok in Utrecht. Natuurlijk heb ik die mijnheer nog even naar de trein naar het Zuiden gebracht, eer ik naar huis ging om te koken voor mijn lief. Aangezien hij bijna de helft van een gezinsbak kersen had overgelaten, begon ik daar maar mee, als mijn toetje vooraf. Lekker hoor! En veel later lekker in bad. Nu is het al weer elf uur geweest, de tijd vliegt. Tot morgen en een gezegende zondag!

15 juli 2011. We leven wat rommelig, Tons gewicht blijft te hoog, de bloeddruk stijgt ook wat. Vanmiddag ging hij met de rollator er op uit, omdat het de laatste mooie dag zou zijn van deze week. Daarna heeft hij nog even bij de buren gebuurt, en ik had intussen een lang gesprek met mijn jongste zus. Parel heeft vanavond een optreden, maar ik weet niet waar. Er komt even niet veel uit mijn vingers. Ik ben zelf ook veel te zwaar, en dat is allemaal mijn eigen schuld. Dikke bulten in overvloed dus. Ik ben even niet blij met mijzelf. 

14 juli 2011. Tjonge, wat een vreselijk weer vandaag! Gelukkig hoefde Diana geen regenjas aan om haar verjaardag te vieren. We hebben maar even gebeld. ;-) Ton had fysiotherapie, en het regende eenden en ganzen, dus ik bleef maar ter plekke, dat scheelde weer een zwempartij naar huis en nog eens terug. Mijn regenjas was na de laatste wasbeurt erg lek. Later had ik een andere regenjas, maar ook die bleef in dit stortbad niet geheel droog. Ik neem aan dat de grondwaterstand langzaam weer een beetje normaal wordt. Of ben ik optimistisch? We hebben veel droogte gehad in het voorjaar. Ton was vanmiddag moe en benauwd, maar dat was voorzien. Ik ging nog maar een gebakje halen, om eer te doen aan de 14e juli. Uiteindelijk moeten we, behalve Diana, ook Oma Hesse niet vergeten. De buren gingen maar geen boodschappen doen, dus dat wordt zaterdag. Dan zwemt Mik ook af, ik weet niet of dat te combineren valt. De hele avond financiën ingetikt, ik was een paar maandjes achter. Nog niet helemaal bij. 

13 juli 2011. Petra was vandaag jarig. Van harte, meisje. Maar verder was het een bizarre dag. Betty kwam vanmorgen vertellen dat het genetisch defect ook bij haar actief was geworden, en daar hadden we het natuurlijk erg moeilijk mee. Zelf was ze zo positief, dat Ton niet in een diep zwart gat terecht kwam. Daarna hadden we een afspraak bij Ineke en Daniël, die meteen hun best deden om alle trauma's weg te prikken. Zoonlief belde vanuit La Douce F. dat ze goed waren aangekomen, heel attent! En daarna waren er nog wat telefoontjes. Ton wilde een plaat draaien, maar de draaitafel wil niet draaien - het was toch een droeve plaat, dus het is misschien maar goed, maar ik kwam er niet achter waar het aan lag. Een of andere remmende voorsprong. Zijn er nog technici in de zaal? 't Is een panasonic uit 1960 of zo. Met radio en cassettedeck, en een paar jaar geleden dééd ie het nog... 't Is wat. Maar andere dingen - mensen dus - zijn belangrijker. 
En morgen is Diana jarig. Van harte gefeliciteerd, meisje. Een fijne dag. Met dit weer komen we maar niet langs helaas. :-(

12 juli 2011. De hele dag geworsteld met een harddisk waar niet al te veel op staat, maar waar ik geen vat op krijg. Vanmorgen was het nog wel redelijk weer, maar fris, vanmiddag ging het hard waaien. Ton wilde opeens alleen gaan wandelen, terwijl ik mijn dagindeling op zijn wandelen had ingericht. :-( Toen bleef ik maar gewoon klooien met de PC. En wat opruimen, zonder dat ik het gevoel heb iets opgeschoten te zijn. Ton is te zwaar en ook daar krijgen we geen vat op. Hij is dus ook meteen benauwder. 

11 juli 2011. Eindelijk weer een beetje een normale dag. Ton ging zelf naar de fysio, en ik heb een uur lang opgeruimd op mijn kamer, en toen zag je nog geen verschil. Leuk hoor. Later moest ik boodschappen doen, gewassen heb ik ook, de tweede was heb ik pas om half tien kunnen ophangen, maar die wordt wel droog, zo niet vandaag, dan morgen wel. Vanmorgen was het warm, vanmiddag hadden we behoefte aan een jasje, maar dat was toen weer kleverig aan het lijf. Tonheeft honderd pas gelopen, maar toen wilde het niet meer. Een kopje koffie hielp ook al niet. Maar hij heeft uitgebreid pannekoek gegeten. Ik hoefde niet eens soep te maken. Ik blij!!!! ;-) Daarna heeft hij geluisterd naar een pianoconcert op de radio, dat in de krant was aanbevolen, en uit de verte klonk dat wel mooi. Maar goed, ik moet weer verder. 

10 juli 2011. Pffff. Zeg dat wel. Ton wilde toch wel graag dat ik mee ging. En dat was maar goed ook. Vroeg op, en toen we op het station waren, zagen we de trein van 8.37 u naar Nijmegen niet op het bord. Wel die naar Maastricht. Klein paniekje. Totdat bleek dat de trein naar Maastricht via Nijmegen reed, en vandaar naar Den Bosch, en zo verder. Op een gegeven moment wilde Ton nog even naar het toilet, maar toen hij daarvan opkwam, remde de trein net, nogal onverwacht en snel, zodat hij op zijn knieën viel, en met zijn hoofd tegen de deur kwam. Dat laatste deed geen pijn, maar bloedde behoorlijk, het eerste deed wel pijn. Hij was er wat bibberig van. Dus heb ik een deel van de liturgie gedaan, terwijl Ton het begin van de dienst uitspraak, de zegen doorgaf, en met smaak en de (on)nodige uitweidingen de preek hield. Maar daarna wilde hij wel naar huis en naar bed! We gingen even naar de dichtstbijzijnde EHBO, en nu ligt mijn lief verbonden en wel tevreden in bed. De schade aan de knieën is nu niet zichtbaar, morgen denk ik daar wel een blauwe plek te zien. De zeven gelovigen vonden het in elk geval een opmerkenswaardige dienst. Ton sliep tot een uur of zeven, ik heb ook een uurtje geslapen vanmiddag. Na het eten en enige theologische discussies, waarbij we aardig wat boeken er bij sleepten, gingen we nog even lopen, vanwege de 'balsamieke temperatuur', maar Ton was behoorlijk buiten adem opeens. Maar hij geniet van een boek en een pot thee, dus het zal nog moeite kosten om hem voor twaalf uur in bed te krijgen. 

9  juli 2011. De vrouw des huizes is weer thuis, en ik ook. Pffffffffff. Het was me het dagje wel. Gisteravond was het nog wel licht toen ik aankwam in Bilthoven, maar aan grasmaaien kwam ik niet meer toe. En vanmorgen regende het toen ik wakker werd. Vannacht ook, trouwens. Ik moest vroeg op, want Gerrit wilde wel om 12 uur weg naar Leeuwarden. Dus moest ik echt wel om half acht wakker worden en om acht uur op. Als je niet te scherp keek, zag het huis er redelijk uit toen ik wegging. En ik was om 12 uur thuis. Niet dat we meteen weggingen, ik moest even een paar dingen uit de tassen halen en wegdoen, en toen moest Gerrit nog een sigaartje roken, en daarna regende het... We hadden bijna de vorige trein, maar die van 13.21 hadden we dan toch. Er werd aan het spoor gewerkt, dus er ging van alles mis, inclusief de voorlichting. Uiteindelijk stapten we alleen in Meppel over, en tot die tijd zaten we opgehokt met een jong gezinnetje, waarvan het jongste kind een uiterst doordringende stem had. Stopwoord: hè? 10 keer per minuut. Voor mijn gevoel, het was vast minder. 15u20 waren we in Ljouwert, en toen moest er persé gelopen worden, terwijl ik had gezorgd dat ik twee pasjes voor de bus had. Dat kostte ruim een uur. Terug ging ook niet echt vlot, dus ik was kwart voor acht thuis. Gelukkig had Ton al gegeten. Onderweg naar huis was ook het hengsel van mijn tas losgegaan, en daar had ik mijn netboekje in, dat weegt na een hele dag behoorlijk wat. Kortom: laat deze dag maar voorbijgaan, en de komende week hoeft van mij ook niet meer. 

8 juli 2011. Een zwarte dag, maar we laten het nog maar even rusten. Ton rust ook, die is zo aan het hannesen geweest met de preek, dat het een compleet nieuwe geworden is, en dus is hij moe. De afgelopen dagen moest ik maar niet naar huis komen, dat heb ik dan ook niet gedaan. Maar er bleven steeds meer dingen liggen. Net heb ik samen met Betty boodschappen gedaan, gezellig, zo kon zij ook meteen haar dingen halen. En nu zal ik dan eindelijk, het is al weer 5 uur, verder tikken... :-) 

4 juli 2011. Gister was een rustige dag. Vandaag moest ik thuis een paar dingen doen, en een was aanzetten. We hebben erg moeten zoeken naar een blad, dat uiteindelijk in een 'voorlopige opslag' van Ton terecht was gekomen. Dat had hij echt zullen uitzoeken... Gelukkig vond hij het. Het is mooi weer, en morgen wordt het nog warmer. We zullen zien. Tons dienst is gister prima gegaan in Zeist. Hij vindt het niet nodig om die op het web te laten zetten, en dus ga ik daar nu even geen energie en tijd in stoppen. Ik heb nog genoeg te doen, deze week. 

1 juli 2011. 'Even' thuis om Tons dienst voor zondag af te tikken, 26 liturgietjes te printen, aan de website kom ik voorlopig niet toe, en om zwager Kees van harte geluk te wensen met diens verjaardag. Proficiat! En nu snel weer terug, ben ik er misschien kwart over elf, zonder gegeten te hebben. 't Is toch zonde. Maar gezondigd had ik gister al stevig. 

29 juni 2011. Balen, balen, balen!!!! Net twee dagen met de teen omhoog gezeten, die ik heb gescalpeerd onder de deur hier in Bilthoven, vandaag naar Utrecht gestrompeld (valt wel mee) voor een bezoek aan Daan en Ineke. Dat ging allemaal goed, maar ik werd tegenover de practijk ondergesch....... door een heel grote vogel. Bril, gezicht, haar, regenjas. Balen, dus. Thuis de jas in de wasmachine gedaan, ging de telefoon. Pastoraal, dat kostte drie kwartier. Toen het bad aangezet, en de wasmachine gestopt. Haar gewassen. Ton kwam op de rand van het bad zeuren over van alles dat zo moeilijk was. Dus heb ik de fiets genomen en boodschappen gedaan, en beloofd wat aan het eten te doen. En passant vergat ik toen bij Albert mijn plastic geld, dus daarvoor moest ik ook nog terug. En al doende vergat ik dat ik naar Vianen zou voor de musical waar Cathy in optrad. Eigenlijk had ik ook niet gezien dat het vandaag was, dacht dat het morgen was, maar als ik de tijd had gevonden om op mijn PDA te kijken had ik het natuurlijk gezien. Balen, balen, balen. Cathy teleurgesteld, ik teleurgesteld, nou ja. Er moet aan Tons dienst voor zondag nog iets veranderd, want de organist moet 'm wel vandaag hebben. Dus ik ga maar ongetroost werken. Morgen beter, toch? In elk geval is er noch hier, noch in Bilthoven schade, zover ik weet. En dat is een troost in bange tijden.

25 juni 2011. Veteranendag, maar ik kon er niet bij zijn. Ton ook niet. Hij ging uiteindelijk om drie uur naar bed, ik dus ook, en vanmorgen heb ik de preek, die hij gisteravond mocht afschrijven, nog getikt ook. Toen had ik wel een net wat latere trein dan voorzien, en eenmaal bij Gerrit aangekomen mochten we nog een uur wachten voordat de stadstaxi kwam, zodat we de sneltrein misten, die eens in het uur gaat... Geen ramp, maar we waren pas tegen zes uur in Utrecht, waar het ook al miezerde. Mijn krullen zijn weer verdampt. Nu, jammer dan. Intussen is er gegeten, en ik ga op het huis in Bilthoven passen. Gerrit viert hier morgen zijn verjaardag. Geen idee van welk  bouwjaar... Ik zal dus wellicht wat minder regelmatig de site bijhouden. Dan is er niets anders aan de hand dan dat ik nog wat harder ren dan normaal... maar van schonere lucht geniet. ;-)

24 juni 2011. Dit was een rampdag. Alsof we door stroop liepen. Ton heeft met veel zitten er tussendoor nog wel gelopen, bij elkaar 2300 pas, maar het was duidelijk dat hij van slag was. Gister niet gelopen, morgen niet, dus hij moest. We gingen nog even naar het station, omdat HC de beste optie was voor lopen. We hadden een nieuwe OV-kaart gekregen, hoewel de oude nog een jaar meekon. En de bijbehorende brief klopte van geen kant. Na een half uur bellen, proberen, zoeken, kwam de vriendelijke dame van het loket er achter dat de gegevens bij de NS wel klopten en dat de brief waarschijnlijk standaard en dus verkeerd was. En het geld kon zij niet van de ene kaart op de andere overschrijven. Dat moest dan weer via de klantenzeurvis, die altijd onbereikbaar is. Zonde van de tijd. Vanavond drie DVD's verknald met wegschrijven van data, maar waarom, daar heb ik geen idee van. Uiteindelijk heb ik een minimum op CD's geschreven. Vreemd hoor. Kortom: alles kostte heel veel tijd, ik heb nog geen 10% gedaan van wat er moest, dus ik ben heel blij met deze afgelopen dag. Ik zal er toch nog maar een staartje aan breien, want morgen kan ik ook niets meer doen. Een pakketje ophalen in Ljouwert. En dan op een huis passen. Ik had ook liever feest gevierd! Zo is het leven. Morgen beter, en anders overmorgen. Dan wordt het weer even zomer. Bijna 2 uur, maar een deel van wat ik zocht heb ik gevonden. ;-)

23 juni 2011. Vannacht weinig slaap gehad, dus het opstaan verliep kreunend... We moesten naar Nieuwegein, naar onze favoriete specialist. Hij had een uurtje vertraging, maar kwam halverwege vragen of het niet erg was... nou ja, zo'n jongen gun je meteen een Fanta... Hoe dan ook, Ton werd gecontroleerd en goed bevonden, mijn longen werden ook gecontroleerd, dus iedereen kan weer rustig slapen, behalve mijn echtgenoot en de buren die níét doof zijn (de helft). Door enig geschuif had mijn lief halverwege de middag nog fysiotherapie ook, en toen was hij helemaal op. Als een binnenband met een groot gat liep hij leeg. Morgen zouden we naar Zeeland voor een feest van een dierbare relatie, maar Ton moest wel afbellen, tot onze spijt. Of ik dan niet kwam? Als Ton zo is, blijft hij liefst niet lang alleen... Maar ik heb vanavond toch maar mijn haren gewassen, dus ik zit nu met krulspelden in te tikken. Ton denkt dat ik aan zijn liturgie voor 10-7 bezig ben, maar dat doe ik morgenochtend wel. Straks dus, als ik naar de klok kijk. Waarom ontbreken er toch altijd zoveel uren aan de dag, tegenwoordig? Het zijn de dagen van vroeger niet meer, mevrouw. Nee, mijnheer, zegt u dat wel... en zo voort...

22 juni 2011. Het reisverslag is af, behalve dan het printen. Maar dat heeft geen haast meer, nu ik zo teleurgesteld ben in die van vorig jaar... helemaal verkleurd. :-( Ton liep vanmiddag 2000 pas, dus die was tevreden. Het weer was druilerig maar bijna droog. 

21 juni 2011. Zomer zou het moeten zijn, maar het had meer iets van herfst. Ton bleef in de pyjama. Hij had opeens last van vocht in de voeten, dus wij waren niet blij met de status quo. Daniel en Ineke zijn nog ruim een week weg. Ton heeft hard gewerkt aan zijn eerstkomende dienst. Ik aan het reisverslag. Dat is morgen wel af. 

20 juni 2011. Ton hoefde niet zo vroeg naar fysio, maar aangezien het druilerig weer was, hadden wij ook helemaal geen neiging om vroeg op te staan. Na de fysiotherapie heeft mijn lief 1500 pas gezet in en om de lavendeltuin, die wel kleur had maar weinig geur, door de koelte van de dag, en het gebrek aan zon... Verder heeft hij vandaag heerlijk zitten lezen, en ik heb geloof ik alleen maar achter de computer gezeten, behalve waar er gekookt, en - o ellende - afgewassen moest worden. Het feit dat mijn reisverslag van vorig jaar helemaal verkleurd is, en dat dit aan het papier ligt (maar welk papier heb ik vorig jaar gebruikt?????) maakt mij wel depri. Balen. Het ziet er niet meer uit, en het was een heel werk, alleen al het printen en binden. Wat zal ik nu doen met mijn verslag? In elk geval ben ik nu klaar tot en met de zondag. Wel leuk om te doen, maar... voor wie doe je het? Tijd om naar bed te gaan dus. Morgen ziet alles er anders uit. Nog somberder, als ik de weersverwachting mag geloven. 

Zondag Trinitatis: 19 juni 2011. Vanmorgen naar de Pieterskerk, waar de predikant de correcte liturgie had, en de gemeente die van de nog komende 'groene tijd'... Hij is een zeer ervaren predikant, dus hij loste het grinnikend op. Op de terugweg heeft Ton nog 600 pas gezet in en rond de binnentuin, maar toen werd het de hoogste tijd om naar huis te gaan. Hij kreeg van mij een complete Aristoteles (die ik al maanden geleden had gekocht bij de Slegte, op zijn aandringen) en mijn oren zijn versierd met een paar heel lieve, bescheiden bloemetjes. Dus wij zijn weer blij dat we kinderen hebben. ;Ð <-geen idee hoe ik dat - door de D heb gekregen, ik voelde dat ik twee toetsen tegelijk indrukte, maar ik kan niet reproduceren wat ik deed. Grappig...> 
Vanavond kwam Betty lekker lang langs. We hebben zelfs nog even geklusd. Tonio en Parel belden. De laatste heeft een weekend Oerol achter de rug, maar Mik móét morgen naar school, dus helaas. Al met al werd het weer laat. 

18 juni 2011. Geen idee wat ik gister heb gedaan, behalve werken. Dus daar houden we het maar op. Ton had een pyjamadag. Vanmorgen heb ik boodschappen gedaan met de buren, heerlijk dat ik met zulke zware windstoten niet op de fiets hoefde! Eigenlijk had ik morgen wel vader-en moederdag willen vieren, maar Parel is O(v)eral behalve hier, Tonio moet naar Portugal, en het is slecht weer, bovendien wil Ton een beetje rustig aandoen. Maar ja, als er iemand een kopje thee komt halen, dan is er wel wat lekkers bij... En anders eten we het allemaal zelf op. ;-) De dag was rommelig, ik voel me rommelig, er komt niet veel uit mijn handen. Ben bijna halverwege met het reisverslag. Het bekijken van al die foto's brengt het wel weer terug! Ton vond wel dat hij nog moest lopen, maar het weer was druilerig, dus verder dan 2000 pas kwam hij niet. Ik vond het wel best. 

16 juni 2011. Na de fysiotherapie heeft Ton vandaag wat kranten zitten opruimen. Daarbij moest veel gelezen worden, maar hij had uit de stapel wel een stuk gevist dat ik niet had gelezen, en hoogst interessant vond. Lopen wilde hij niet meer, maar dat is hem vergeven. Ik moest nog wel wat boodschappen doen, want de buren gaan pas zaterdag. Ik trof het enige half uur dat het vandaag droog was, dus wat was mooi. :-) Verder was er mail te beantwoorden, ik heb nog wat plaatjes ingevoegd in mijn eigen reisverslag, en daarbij zijn we dan nét aangekomen in Lourdes, verder een paar telefoongesprekken, en als resultaat van het laatste gesprek heb ik mijn aanrecht maar weer doen blinken. Dat was er zelfs vóór Lourdes niet van gekomen, tot mijn spijt. Sommige dingen kregen meteen een ander plekje. Nu nog een interruptor voor een zwaar snoer vinden... Ik ging naar boven omdat ik meende te weten dat ik zoiets had liggen, maar liep automatisch naar mijn eigen kamer, dus eer ik mij herinnerde dat ik met een doel naar boven was gelopen, waren we weer een uurtje verder... Tja, dat kan zomaar gebeuren. Maar nu blinkt het er weer, dat het lijkt alsof er is opgeruimd. 

15 juni 2011. We deden vanmorgen rustig aan, voornamelijk omdat we niet zo goed geslapen hadden. Ton had veel te doen, ik ook, en dat deden we dan. Tegen het eind van de middag wilde Ton wel even lopen: 1330 pas, meer tijd had hij niet, en het regende af en toe licht. Vanavond had hij een kerkenraadsvergadering (ja, het gaat over twee gemeenten) dus ik mocht hem er weer heen wielen. Hij wordt altijd wel naar huis gebracht, maar waarom komt er niemand van de andere autobezitters op het idee om aan te bieden hem te halen? Hij was ook pas laat thuis. Nu drinkt hij nog een kopje thee, en ik heb de vuilniszak buiten gezet... 

14 juni 2011. Ton had een pyjamadag, en ik ben ook niet op straat geweest. Wel hebben we beiden lekker hard zitten werken, en dat was heel ontspannend. Het verslag van de bedevaart op internet is nu wel redelijk klaar, klik maar op het blauwe rondje hierboven. Nu moet ik nog bekijken wat ik voor mijzelf met al die foto's doe. Het vrij goedkope papier waarop ik vorig jaar het verslag heb geprint, blijkt de gele inkt gegeten te hebben, zodat alle foto's redelijk paars in de rouw zijn. Heel jammer. Nu ja, ik heb het eerste uurtje van het verslag klaar, nog niet geprint, maar het heeft niet mijn prioriteit. Eerst maar Tons diensten voor juli in de PC zetten. 

13 juni 2011. We stonden niet eens zo heel laat op. Ik wilde nog een boel foto's op een kaartje zetten voor een goede vriend die vandaag jarig was. Het schoot allemaal niet op, (Ton valt in dit geval ook onder 'het') en de verbinding met de trein was suboptimaal. We werden uiteindelijk maar thuisgebracht, maar dan wacht je tot de meeste mensen weg zijn, en zo bleef Ton zich toch wat langer overeind houden dan goed voor hem was. Maar de terugtocht ging drie maal zo snel als de heenreis. Nu is het welletjes. Ik kan nog net in bed duiken eer het morgen is, als ik mij haast. 

12 juni 2011. Een feestelijke Pinksterdienst in de Pieterskerk, met mooie muziek en Avondmaal, redelijk weer, mijn liefje, wat wil je nog meer? Na het langdurig koffiedrinken in de kerk liep Ton via het Lepelenburg en dan de hele stadsbuitengracht naar huis, en dat was precies 4000 pas. En nog 30, maar die houdt hij tegoed, zegt hij. Daarna zat hij wel een paar uur diep na te denken, terwijl ik boven rustigjes bezig was met de foto's van Lourdes. Morgen is een van onze goede Lourdesvrienden jarig, en dan had ik een en ander op een schijfje willen branden. Ach... ik zie dat a) ik er niet mee klaar kom, b) de filmpjes die ik opnam tijdens de zondagse viering alleen al ruim 8G in beslag nemen... Morgen zullen we opnieuw gaan nadenken. Nu is het trouwens al morgen, dus ik sluit de dag af. Bless you

11 juni 2011. Vanmorgen deed ik boodschappen met de onvolprezen buren, vanmiddag brachten we onze laatste Lourdes-souvenirs naar Houten, waar de kinderen lief maar soms (Pieter) wat druk waren. Niet te veel voor ons, hoor. Laetitia had een verrukkelijke cake gegeten, dus of ik morgen nog in mijn rode pakje pas betwijfel ik... Oei! 
Ton had op de heenweg 1500 pas afgelegd, via een omweg... op de terugweg kwamen daar nog 2000 pas bij, toen was de adem wel op ook. Gelukkig is het station nu weer rolstoeltoegankelijk. Het maakt een groot verschil. Vanavond neusde Ton in zijn boeken boven, en ik werkte aan foto's e.d. dus we waren muisstil. Morgen iedereen een vurig Pinksterfeest gewenst!!!

10 juni 2011. Ton had een pyjamadag vandaag, en heeft wat in zijn boekenkast geneusd. Ik heb het ook rustig gehouden, afgezien van een noodzakelijke boodschap, en zat voornamelijk achter de computer: foto's rechtzetten, bijsnijden en van grootte veranderen. Weer een klein stukje erbij van het Bedevaartsverslag... Tonio kwam tegen de avond de laptop brengen - die uit logeren was geweest - en hij dronk gezellig een kopje thee mee. Mét. Voor zijn dochter nam hij wat dierenplaatjes mee, en voor Betty wat dimmetjes, die Joop had gebracht, want hij hoefde dan niet zo heel ver om te rijden... Smakelijk vertelde hij détails van het grote werk dat de kinderen op onze slaapkamer hadden verricht. Het leggen van het laminaat kostte uiteindelijk maar een fractie van de totaal  benodigde tijd. Dat kan ik me voorstellen... wij zijn er nog steeds heel erg blij mee. Vanavond ging voor een groot deel op aan telefoontjes, zowel inkomend als uitgaand... Ook prettig en goed. En voordat het morgen is, dat scheelt niet zoveel meer, stop ik voor vandaag. Bless you.

9 juni 2011. Heel vroeg hoefden we niet op, want Ton had fysiotherapie om half twee. Dat kwam goed uit, want ik verwachtte een dochter om drie uur, zodat ik nog net op de fiets een koekje kon gaan kopen bij de Verwenner op de Twijnstraat, en op tijd terug zijn... Na enige tijd bleek deze afspraak niet geheel juist te zijn, dus ging ik maar iets anders doen. Ook dacht ik dat het boodschappendag was, maar tegen het eind van de middag bleek ook dat een vergissing te zijn. Nu ja, het leven is wat je overkomt... etc. Vanavond verder gegaan met de foto's van Lourdes, en af en toe komt er dan ook een terecht op de bijbehorende website. Schiet niet op. Maar het is wel rustig werk...

8 juni 2011. Vanmorgen vroeg op, we hadden om elf uur een afspraak met Daniël, die liep uit... Daarna gingen we nog wat broeken kopen voor Ton, dit jaar waren ze er  wel... Al met al heeft Ton 1800 stappen gezet op weg naar huis. Later heb ik de fiets weggebracht, er zat een reuze gat in de nieuwe band... Toen ik de fiets ging halen kwam er net een goede vriend langs, die bleef tot kwart voor zeven, na het eten nog een telefoontje, en toen zou ik met Ton samen kijken naar Midsummer Murders, en ach... toen ging de telefoon voor een pastoraal gesprek dat tot kwart voor twaalf duurde. Het leven zit raar in elkaar. Nu laat ik de boel maar de boel.  

7 juni 2011. Een rommelige dag, die voor Ton vroeg, en voor mij wat later begon. Ik was bijna uitgeslapen... ;-) Toen ik klaar was met de minimale dagelijkse routine was het al weer bijna vier uur. Ton was zich toen ook al aan het aankleden, jawel. Na een krentenbolletje en limonade was hij bereid het leven het hoofd te bieden. Aangezien hij een kleefstift nodig had gingen we naar de Hema, en daarna wilde hij graag pannekoeken eten. Tja. Zucht. Dan toch maar naar Albert. Dat leverde weer een paar dierenplaatjes op voor Amber. Ton heeft bij elkaar 3000 pas gelopen, dus daar was hij heel tevreden mee. Het gaat in elk geval duidelijk beter sinds Lourdes. Alleen zijn gewicht is weer in het rode gebied, en dat vindt het hart niet leuk. Flauw. Maar wel zorgelijk, vooral nu Daniël en Ineke zich weer drie weken gaan laten bijscholen. Ver weg. Morgenochtend hebben we nog een afspraak gelukkig. Na het koken was ik te moe om af te wassen, dat overkomt me nogal eens. Morgenochtend is het zo gepiept. En vanavond waren er allemaal onverwachte dingen, zodat Tons slogan van de laatste tijd: het leven is wat je overkomt, wanneer je ander plannen hebt gemaakt, weer helemaal van toepassing is. Maar soms is het leven wel leuk, hoor. In elk geval is het nu bedtijd en heb ik nog niets gedaan. Tja, zo gaat dat soms. 

6 juni 2011. D-day... Nog altijd gaan er nu veteranen naar de kust van Normandië. Wij krijgen de man van de verzekering. Het blijkt een heel plezierige man te zijn, die meewarig zegt dat Murphy wel erg heeft toegeslagen. Hij maakt foto's en aantekeningen, neemt de zoveelste copie van mijn schaderapport van bijna twee jaar geleden mee, en belooft mooie dingen - als het aan hem ligt. Ton moet naar fysio, maar dat is nadat de schade-expert weg is, dus dat komt mooi uit. In de drie kwartier die ik heb voordat hij weer gehaald moet worden, probeer ik de dienst van gisteren op het web te zetten. Dat lukt net niet: opeens ben ik al te laat voor Ton! Die komt mij vrolijk tegemoet: hij heeft dan al 200 stap gezet, en dat vindt hij wel genoeg. Hij heeft trek! En na de lunch valt hij in een diepe slaap, want hij was erg moe geworden. Op een gegeven moment ben ik nog wat boodschapjes gaan doen, voornamelijk omdat ik zo'n ongeneselijke trek in chocola had, onderweg had ik zomaar een erg aardige ontmoeting met een dame, en ik had gewoon een uurtje vrij. ;-) 
Maar ja, eenmaal thuis was het weer soep maken, want die was op. En dat is een heel werk. Ik hoop nu wel voor een week te hebben... pompoen, winterwortel, ui, knoflook en bleekselderij. Plus bouillonpoeder. Je hebt er ook een boel afwas van. Maar goed, na het eten deugde ik ook voor niets anders dan om achter de computer te hangen en wat foto's van de reis recht te zetten, en nog een paar aan het verslag toe te voegen, dat je hierboven kunt aan-klikken. Dat rondje. Bijna morgen, dus de hoogste tijd om te gaan slapen. Ton doet dat allang. 

5 juni 2011. Zondag, en het regent. Gelukkig word ik gehaald. Ton was al vreselijk vroeg op, en dreigt weer in slaap te vallen tegen de tijd dat ik word gehaald. Maar hij gaat toch naar de Pieterskerk, blijkt achteraf, lopend. 1200 pas. In Heusden zijn de Twaalven aanwezig, en het is intussen vrijwel droog. Na de dienst gaan we koffiedrinken, en tot onze vreugde gaan ook een paar mensen mee, die anders meestal niet meegaan... je moet ze natuurlijk ook wel een lift aanbieden, en dat gebeurt. Het is een vrolijk gesprek, buiten, een beetje frisjes, maar toch met wat zon is het heel plezierig, en we genieten van de geanimeerde conversatie. Wil en ik blijven nog wat hangen bij een goed glas wijn, en ook dan ontstaan er wezenlijke gesprekken. Met als gevolg dat ik pas ver in de middag thuis ben, waar Ton intussen het wachten beu was en zélf een broodje had klaar gemaakt voor zichzelf! Daar had ik helemaal niets op tegen. Maar toen was ik wel even moe van praten... Later kwam er toch nog een heel gezellig telefoontje, en ik had er geen spijt van dat aangenomen te hebben. Gelukkig lag ik toen net op bed. Er moest echter nog een heleboel gedaan worden op Tons kamertje boven, want morgen komt de man van de verzekering, en ik wil de ergste troep toch wel weg hebben. Alleen... waar laat je het? In mijn kamertje voor een deel, onder Tons tafel en in dozen voor een ander deel. Ton heeft daaraan braaf mee geholpen, en dat is goed, want nu weet hij tenminste waar een deel van zijn spullen zijn. We vallen doodmoe, maar tevreden in bed. Alleen heeft Ton wel een heel onrustige nacht. 

4 juni 2011. Echt zaterdag. Een stralende zomerdag. Boodschappen gedaan met de buren vanmorgen, afgewassen, en toen ik klaar zat om verder te gaan met de dienst, ging de telefoon. Een uur later legde ik neer, maar toen voelde ik mij wel als door een rupsvoertuig overreden... Nu is het drie uur, en we gaan eerst maar eens even de laatste boodschappen doen, die de supermarkt van vanmorgen niet leveren kon. 
Al met al was Ton vandaag niet erg in staat om te lopen. Je weet nooit waar het aan ligt. Tenminste: niet altijd. Maar hij genoot van de drukte in de stad. En van een onsje schandalig dure kersen. ;-) Voor het eten ging ik in bad, krulspelden in etc. zodat ik naderhand rustig aan het werk kon. Dat is gelukt. Nog net vandaag. Morgen weer vroeg op. Maar op het net heb ik de dienst nog niet gezet. Morgen of overmorgen, zo de Heer wil... 

3 juni 2011. Het was vrijdag, maar het voelde als zaterdag. We gingen met onze Lourdes-souvenirs vandaag naar Den Bosch, waar Amber zich afvroeg wat ze moest met een boekje over haar favoriete diersoort in het Frans (maar er zat een woordenlijstje bij) en waar we meteen onze schoondochter heur verjaarscadeautjes gaven, want zij is er toch nooit, op haar verjaardag. Het was heerlijk weer, en we zaten genoeglijk in de tuin te kijken naar Amber, die zich met een buurjongen vermaakte in het superbad in de tuin. Compleet met glijbaan en al. Een vriendinnetje bleek intussen een nóg groter bad te hebben, maar Mama deelde vastberaden mee dat het hier bij bleef. En dan wordt er niet gezeurd. Prettig.
Ton wilde zo graag nog even kijken in en om de geheel vernieuwde Sint Jan, en Tonio reed ons welgemoed daarheen. Ton genoot van de schoonheid van het gebouw, zowel binnen (waar een grote groep kinderen de laatste cathegese voor de eerste communie hadden) als buiten. Hij was wel nieuwsgierig naar de engel met het mobiel, maar al die kleine poppetjes waren moeilijk te onderscheiden voor hem. Die zou het kunnen zijn, of die... we hebben maar een stel foto's genomen, en uiteindelijk kwamen we er achter dat deze engel precies in het hoekje staat van de viering links als je er voorstaat naast de zuidingang op de Parade... En juist toen we met al dit schoons klaar waren was er een telefoontje van Tonio: hij was toch nog in de buurt, vanwege een boodschap, en of we naar het station gebracht wilden worden? Nou, graag... :-) Het is altijd leuk om hem te zien, ook als je een uur geleden nog afscheid hebt genomen. En pas toen hij al weer weggereden was dachten we: hij heeft wel een Bossche bol verdiend... Daar houdt hij net zoveel van als wij. We waren vlak bij de winkel. Maar die houdt hij nog tegoed... Lopen kwam er verder niet van, we waren beiden erg moe. Ik ben na het koken zelfs eerst een paar uur in bed gedoken. Ja, alweer. Veel kwam er ook niet meer uit mijn handen. Morgen, dan zal het toch moeten. 

2 juni 2011. 's Heren Hemelvaart. De tegenbeweging van Kerstfeest, maar vanmorgen gingen we tóch maar niet naar de kerk. De meeste kerken begonnen zó vroeg... voorzover ze dienst hadden. En we hadden voor vanmiddag afgesproken met Parel en René. (Mik was de bonus ;-D) In mijn PDA stond nog 2 uur, in Tons boekje - maar dat had hij niet geconsulteerd - bleek later 3 uur te staan, en in Parels jonge geheugen, dat natuurlijk het meest up-to-date was: half vier. Wij kwamen dus wat voortijdig aan, maar de ontvangst was er niet minder hartelijk om. De souvenirs uit Lourdes werden met plezier in ontvangst genomen, en ook hier was de keuze een andere dan we hadden verwacht. Leuk is dat ;-)...
Het was een heel gezellig bezoek, en Ton liep heen en terug naar de bushalte 2x500 pas. Daarna ook niet meer. 
In de trein had ik wat kunnen studeren, maar toen we hadden gegeten, en ik mij achter de computer zette om serieus met de preek te beginnen, viel ik in slaap. Ton was ook doodmoe, maar die dutte al beneden in zijn stoel. Kortom: ik lag om acht uur in bed, en sliep als een blok tot tien uur. Toen bleek toen naast mij te liggen. Ik ben nog wel een beetje bezig geweest, maar ver ben ik niet gekomen. Tijd om maar weer te gaan slapen.  

1 juni 2011. Vermoeiend dagje. De tandarts verwachtte mij al vroeg, en gister liep de achterband van mijn fiets alweer leeg. Dat werd dus lopen: drie kwartier heen, een uur terug. Later mochten we naar Daan en Ineke, en daarna wilde Ton nog wel uitgelaten worden, dus toen kwam er nog meer loopwerk bij. Zelf liep hij 2500 pas, achter elkaar en buiten. Van Mado (die er niet meer is) naar huis. Niet slecht. Helaas kwamen we wel langs een antiquariaat... eh eh... 

31 mei 2011 Vandaag schoten we niet erg op. Er hoefde niet zoveel, en dan mis je de prikkel om aan het werk te gaan. Ik kwam wel in de benen, maar Ton bleef heerlijk genieten van zijn ontbrekende deel van de bijbel uit de Pleiadenreeks die we dezer dagen hebben opgehaald. Verlangend zei hij straks: er is vást ook nog een deel met Nieuw-Testamentische Apocrypha... ;-) Ja, hij heeft de meeste wel in vertaling, maar dit is een mooie reeks met de grondtaal (Grieks in dat geval) naast de Franse vertaling... Laat hij nog maar even dromen. Ik heb voor vaderdag ook nog een reeks boeken staan die hij van zijn langzalhijleven niet meer uitkrijgt... Goed, ik heb de dienst voor zondag zover klaar dat die naar de organist kon. Inhoudelijk ben ik nog nergens. Maar Ton heeft zich uiteindelijk uit de pyjama gehesen, en in het pak, zodat we toch nog iets konden doen aan bewegen. Hij heeft de 2500 pas op de kaart gezet, en was daar erg tevreden over. Ik ook, want de laatste 200 begon hij te sloffen, maar het was duidelijk dat hij zich dit doel had gesteld. Vanavond heb ik nog foto's rechtgezet van de tweede reisdag van de Bedevaart, dus er zijn ook weer een paar kleine plaatjes bij het reisverslag gekomen dat hierboven aangeklikt kan worden... En dan is het zomaar 23 uur. Vreemd hoor. Morgen vroeg naar de tandarts. Bah. Eigen schuld, dat wel. Wie liet trouwens die zak met éclairs rondgaan in de bus????? 

30 mei 2011. De tijd vliegt. Ton had laat fysio, daarna hebben we onszelf getracteerd om een half uurtje Zuid-Europa, want de Lavendeltuin begint net te bloeien, en met deze temperaturen is dat van een zoetheid, die eeuwigheidswaarde heeft. Ton liep nog 700 pas, terwijl hij net behoorlijk aan het werk gezet was, door zijn doortastende fystiotherapeute. Ik was vandaag bezig met de nieuwe variant op de liturgie waar ik zondag mee moet werken. Die staat nu netjes in de PC. Verder waren er telefoontjes, mails etc. De dienst voor zondag staat nog in de steigers. Aan het verslag van de Bedevaart heb ik nauwelijks meer iets gedaan. Dat komt nog wel. 

29 mei 2011. Vandaag gaan onze hartelijke gelukwensen uit naar mijn nicht Joke. Weer een mijlpaal, met Gods genade. Ton en ik gingen vanmiddag naar Vianen, waar we een paar cadeautjes achterlieten. Onze inschatting wie wat leuk zou vinden was maar ten dele correct. Het was heel gezellig met onze blondjes, en Betty bracht ons in stijl terug. Op de heenweg heeft Ton nog 1500 pas gelopen, dus hij was zeker tevreden met zichzelf. Voor het eten heb ik nog even lopen leuren met een leeg kopje, want ik had geen meel meer. Betty ook niet. Gelukkig kon buurman Max me helpen, zodat Ton lekker heeft kunnen eten. Hij heeft vanavond telefonisch nog wat geregeld, en ik heb de foto's van de eerste dag van de Bedevaart bekeken. En dan is het zomaar weer elf uur. Gek hoor.

28 mei 2011. Hoera, Tons gewicht is eindelijk weer in het veilige gebied. Eergisteren kon hij de broek, die hij in Lourdes nog had gedragen, niet eens meer aan. Er kon een hand tussen beide kanten van de sluiting. Als de evenwichten verstoord zijn, giert het bij hem meteen uit de bocht. Nu zullen we de bijdrage van de Bedevaart wel binnenkort oogsten, denk ik. We zijn beiden heel gelukkig dat we mee mochten. Het was goed. Vanmorgen wekte mijn lief mij doordat hij in zijn boekenkast stond te rommelen. De nét íets gewijzigde volgorde van sommige boeken verbijsterde hem, en hij vond ook een boekje, dat hij allang kwijt was. Zo gaat dat! ;-D Hij ligt het nu al uren te lezen, met veel genoegen. Leuk is dat. Later gingen we nog maar even boodschappen doen... maar het werd wel veel later. Heel veel later. Gelukkig kon ik nog net krijgen wat ik nodig had. Alleen merkte ik tijdens het koken dat het meel op is. Dus heb ik Tons soep gebonden met amandelmeel. Dat is tamelijk grof gemalen, maar hij vindt bijna elke vorm van afwaswater die ik soep noem lekker, dat scheelt. Ton had 1100 pas gelopen, maar hij wilde bij thuiskomst wel in bed eten, dat is op zich niets voor hem. Het boekje lonkte, dat wel. Verder heb ik wat foto's gedraaid, en een paar bewerkt. Maar dat is nog niets... de rest komt wel, ooit. 

27 mei 2011. Vannacht had Ton het weer behoorlijk warm. Later kwam ik er achter dat onze liefhebbende dochters de bedden hadden opgemaakt met flanellen onderlakens. ;-D 
Ton knapte in de loop van de dag op, en raakte ook weer wat vocht kwijt. Hij liep op HC zelfs 1000 pas, maar die laatste 200 waren een kwestie van het doel dat hij zich gesteld had, en niet van wat hij aan kon. Geeft niets. Hij gaat vooruit. Ik heb de rest van de foto's van het kaartje weten te krijgen, en de helft van het Lourdesverslag gecorrigeerd op de vele taalfouten. Voor een deel heb ik blindelings zitten tikken, en voor een deel was ik gewoon moe, vandaar allerlei verwisselde letters. Mijn linker- en mijn rechterhand hadden niet de moeite genomen om op elkaar te wachten. Maar volgens Ineke had ik de laatste week geen bloedinkjes gehad daarboven, dus daar lag het niet aan. De andere helft komt ook nog wel. 

26 mei 2011. Vannacht had Ton behoorlijk koorts. Vanmorgen bleek dat hij gister van het verkeerde flesje met druppels van Daan had genomen. Ik heb alle afspraken voor vandaag moeten afzeggen. Dankzij een telefoontje met Ineke kwamen we achter de reden van deze gekke uitschieter. Gelukkig is Ton nu wat beter, hij heeft wel tot drie uur geslapen. 
Buiten is het nogal onstuimig weer. De sering heeft duizend knoppen, en de rode roos torst minstens tien grote bloemen. Zo te zien gaat het straks wel regenen. Ik durf geen was buiten te hangen. 
Ton wilde wel graag naar buiten, al viel de harde wind erg tegen. Op HC hebben we gekeken naar een mogelijkheid om handdoeken op te hangen, nu onze zorgvuldig uitgedachte constructies op de slaapkamer door de zorgzame dochters onderuit gehaald zijn... Ton heeft zelfs nog 350 pas gelopen, maar in gedeelten. En toen was het weer op. Boodschappen gedaan met de buurman, opgeruimd, getut, geprobeerd foto's en filmpjes over te zetten op de PC. Veel voetangels en klemmen. En net herkende het ding het fototoestel niet meer, waarvan het een kwartier er voor nog vrolijk foto's had gecopieerd. Varium et mutabile semper! Dus het laatste kaartje proberen we morgen nog maar eens, want dit is een moeizaam proces... Soms zit het mee...

25 mei 2011. Gisteravond kwamen we uitgeput thuis na een lange, lange rit aan het eind van een fantastische Bedevaart. Klik op het bolletje hierboven voor het verslag. 
Om de een of ander reden was Ton opeens helemaal van de wereld, dus hij knapte af toen Betty ons thuis had gebracht. Ik ging natuurlijk gretig mee om te kijken wat het hele gezin had gedaan op de slaapkamer. Daar waren heel veel mensuren in gaan zitten, de afgelopen week, maar het zag er perfect uit. Er is heel veel stof verwijderd, alles is van zijn plaats en uit de kast geweest, en in plaats van de oude vloerbedekking ligt er nu keurig laminaat (waarop je ieder stofje ziet) met een degelijke ondervloer. Ze hebben allerlei kleine détails bedacht om ons het leven nog aangenamer te maken... Geweldig. Ton wilde na de soep en het toetje alleen maar slapen, ik ruimde voorzichtig de koffers leeg (al kon ik niet alles opruimen) en deed één was in de machine, en toen was het al weer 11 uur eer ik de computer aan kon zetten. Eerst mails wissen en vluchtig bekijken, en toen tegen twaalf uur naar bed... 
Vandaag is Ton nog niet beter, integendeel. Ik realiseer me dat ik niet heb verhinderd dat hij appels heeft gegeten, rauw, en daar kan hij niet tegen. Ik heb ze nooit in huis, en ik was het dus vergeten. Niet attent genoeg ook om het te checken. :-( Vanmiddag hebben Daniël en Ineke nog een en ander aan ons gedaan. Ton bleef verder in bed, en bij mij komt de vermoeidheid er ook uit, zodat het al weer tien over elf is, en ik nog niets bij elkaar heb gezocht voor de verzekeringsman die morgen komt. Daar kan ik beter eerst aan beginnen. 

17 mei 2011. Gister was een ramp, vandaag iets beter. Parel kwam nog een paar uur handen, voeten en hersens aanvullen, en dat was een goed idee van haar. In feite is het al D-day. Maar nu ga ik mij maar eens een tijdje heel stil houden. Braaf blijven, dus...

15 mei 2011. Een lange dag. Vanmorgen naar de kerk, waar het discours niet kon boeien en de rest met de Franse slag in elkaar geknutseld leek. De gemeentelijke jaarvergadering hebben we niet afgewacht, Ton sliep zodra hij lag. Aan het eind van de middag moesten we klaar staan, want onze voorzitter van de kerkeraad werd, na veertig jaar trouwe dienst, uitgegeten in Zeist. Heel chique, heel lekker, maar vooral: erg plezierig. Hoe goed is het om met broeders en zusters samen te zijn... Psalm 133 weet daar meer van. Ook enkele vroegere leden van de kerkeraad waren er bij. Heel plezierig die dierbare gezichten weer te zien. Alleen is het haast onmogelijk om met de mensen tegenover je te converseren: dat wordt schreeuwen en toch niet verstaan. Dus nu doet de keel nog meer pijn. Die stijve servetten zijn wel prima om de hoest in te smoren. Ik was een stuk minder hinderlijk op die manier voor de rest. Nu is het half twaalf, en ik kan de ogen niet meer open houden, dus morgen verder. Als God wil... 

14 mei 2011. Vanmorgen kon ik opeens om vijf uur niet meer slapen. Dus ik zat om half zeven al achter de computer. Verder was het - naast het gewone huishoudelijke gedoe - printen, snijden, knippen, weggooien, boodschappen doen en weer opnieuw beginnen. Ton ging naar Laetitia's verjaardag, ik zat er helemaal doorheen en hoestte nog luidruchtiger dan de laatste weken. Keelpijn als gevolg. En aan kilo's bleek ik nog zwaarder, door de vele pepermuntjes, waarmee ik het nog leefbaar probeer te houden. Ik hoopte zo dat ik nu eens iets aardigs aan zou kunnen op reis, maar nee hoor. Tenten. Het wordt weer een tentententoonstelling. Balen. Maar morgen gaat het allemaal beter. Mits Ton zijn paspoort vindt. En zijn andere blazer. En... en... en... 

13 mei 2011. Vandaag loopt alles tegen. Maar Ton liep 2500 pas op HC, dus daarmee was hij heel tevree. Hoe ik 120 uur in de komende drie dagen moet proppen, ik weet het niet. 
Stop de wereld, ik wil er af!

12 mei 2011. Vandaag is onze lieve Vreugde jarig. Ze moet werken, dus vieren komt nog, maar bij deze onze hartelijke gelukwensen! Het is een bijzonder kind, en dat is het! Ton had het twee dagen uitgehouden zonder pufje, maar vanmorgen voor de fysiotherapie heeft hij het toch maar gebruikt. De dames zijn zeer van hem gecharmeerd. Vanmiddag heeft hij nog eigenbenig een boodschapje gedaan, zonder ander hulpmiddel dan zijn stok. Ik mocht de tas dragen, en het was heen en terug 700 pas, maar hij had al veel gedaan. Het gaat beslist wat beter met hem. Bij mijzelf zie ik weinig verschil, iets meer energie, of iets meer hete adem in mijn nek? Vanavond boodschappen gedaan, en verder geworsteld met de printer die 300 grams eigenlijk verre van leuk vindt. Dus elk plaatje moet apart geprint. En dan nog doet het beminde onding soms om en om of er geen papier in zit, dan wel de boel is vastgelopen. Schiet op deze manier niet op. Maar waarom zou mijn leven makkelijk moeten zijn, als dat van bijna alle andere mensen veel moeilijker is?

11 mei 2011. In de afdeling kleine liedjes was ik vanmorgen al toe aan nummer 125, dat gaat toch hard, als je rekent dat ik ergens in het begin van het jaar ben begonnen... Wij hoesten nog steeds, en komen beiden met sprongen aan. Zo moet het juist niet! 
Vanmiddag hebben Daniël en Ineke hun uiterste best op ons gedaan. Mijn hoest hangt met een allergie samen. Die van Ton is een beetje beter. Hij heeft ook gelopen, ik heb niet geteld, maar het was vanaf de stad naar huis. Verder liep vanavond alles mis, dus laat ik maar gaan slapen. 

10 mei 2011. Toen begon hier de oorlog, in Misrata gaat die door. Miserere Misratam!  
Ton hield een pyjamadag, ik rende me rot. Een heel programma ging de mist in door allerlei aardige, nuttige en nodige dingen en mensen waar ik niet op had gerekend. (Wel heel leuk: bezoek van dochter twee met schattige cadeautjes...) 
Ik ga dit allemaal niet trekken. Maar de laatste was zit nu wel in de machine. Er is nog zoveel wat écht moet, en ik heb geen energie meer. We zien wel waar dit schip strandt. Gister zag ik trouwens een Zeppelin acteren als hemelzwaan. Bijzonder.  

9 mei 2011. Ton had fysiotherapie, en ik heb heel veel gewassen, in een poging de ziektekiemen uit de slaapkamer te verwijderen. Helaas was het mooie weer over. 

8 mei 2011. Vroeg op, slecht geslapen door de hoest, en Ton had jeuk. Om tien over half negen zat ik in de trein naar Gorcum. Twee sprinters, dus geen toilet. Echt bijzonder prettig, dank u, wijze regeerders en noeste bezuinigers. De dienst liep redelijk goed, alleen zingen kon ik echt niet. Ik was al blij dat de stem het hield, dankzij een Godswonder en een flesje Fanta. Door het laatste had ik ook hoge nood op de terugweg... :-( 
Ton wilde graag naar een middag-Evensong in de Engelse kerk. We waren laat, dus dan kun je beter gaan lopen (drie kwartier) dan overstappen van bus op bus. Na de mooie dienst wilde Ton graag wandelen door het Wilhelminapark, waar hij veel herinneringen heeft aan zijn jeugd en aan zijn Beppie. Het gras was intensief voorzien van mensen die lagen uit te rusten van de afgelopen vacantie. We genoten zelfs een ijsje! O, wat zal mijn moeder daar wel niet van zeggen, daarboven.... (Waarschijnlijk dat het veel te duur was, en dat ik niet genoeg geld terug kreeg.) Nu ja, toen we eindelijk thuis waren, had Ton 2500 pas gelopen, ik aanzienlijk meer, was het broeierig alsof het elk moment kon gaan onweren, en deden mijn voeten en knieën pijn. Ik ben niet meer in conditie. Dat is duidelijk. Toen nog koken ook. Ik heb eerst maar een half uurtje geconverseerd met schoonzoon F. die ziek thuis gekomen was van de vacantie in het buitenland. Dat kon ik tenminste liggend doen. Morgen hoopt hij meer te weten, mits de huisarts hem naar het ziekenhuis stuurt, en dat zit er wel in. Het koken deed ik met de Franse slag, en ik heb zélfs afgewassen. Toen nog een telefoontje, een noodzakelijke mail, en nu weiger ik verder dienst. Het is bijna half tien, en ik nok af. Morgen verder. 

7 mei 2011. Ik hoest nog steeds, en praten is niet aangenaam. Morgen is dat beter. Een warme zomerdag vandaag. Ton heeft vanmiddag geslapen, ik deed boodschappen, en daarna gingen we lopen. Ton heeft 2000 pas gezet, en dat was wel genoeg in ruim een uur. De rest van de dag ging op aan huishouden, de dienst voor morgen, het liturgie'tje etc. Morgen vroeg op. Ton blijft thuis. 
Miserere Misratam, Domine...

6 mei 2011. We waren beiden veel te vroeg wakker, maar ik weigerde om half zeven dienst. Ton ging er om acht uur uit, en ik was om tien uur min of meer uitgerust. Genoeg om hem koffie en ontbijt te maken. Tegen de tijd dat dit allemaal achter de rug was, bleek het bijna 12 uur te zijn. Om een uur of een dook Ton het bed in, en ik verschanste mij achter de computer. Om half vijf ongeveer schreef ik onder de preek: Amen. Een kwartiertje later was mijn lief weer wakker, en klaar voor aandacht. Er moest ook nog van alles georganiseerd, papier, apotheek, bewegen... het lukte net om voor half zeven Ton 1400 pas te laten lopen in een behoorlijk tempo. Nog geen drie kwartier kostte dat. Vroeg aten we dus niet, en daarna was de energie bij mij even op, zodat ik met een boekje wat tijd verlummelde. Toen moest de afwas nog, en nu moet ik nog met de stofkam over de dienst. Het is bijna half tien, en Ton kijkt braaf naar de Midsummer Murders. 

5 mei 2011. Dankbaar voor de vrijheid waarin we mogen leven, brachten we de dag door met fysiotherapie, het vermaken van Tons uniform, en het wegbrengen naar de stomerij daarvan. Verder boodschappen met de buurman, en terwijl Ton luisterde naar het concert op de Amstel, op volle sterkte, zodat ik in mijn studeerkamer kon meegenieten, probeerde ik nog iets te doen aan de dienst voor zondag, en aan een groot stuk Spaans, waar een paar puntjes aan gezogen moesten worden. Valt niet mee, als je intussen ook hoest. ;-)

4 mei 2011. Gister is Ton naar een begrafenis geweest elders, hij werd gehaald en gebracht, dus ik dacht even tijd voor mijzelf te hebben, maar dat bleek niet zo te zijn. De telefoon ging, en dat werd een uitputtingsslag. Verder heb ik mijn dienst voor zondag voor een groot deel in de computer gezet. Toen Ton thuis was wilde hij naar bed. 
Vandaag naar Daan en Ineke, die veel werk hebben verzet. Daarna heeft Ton 3000 pas gelopen, bijna achter elkaar. We waren op tijd thuis om de vlag halfstok te hangen, en de Dodenherdenking mee te maken. Indrukwekkend, vooral in de kerk. Heel bijzonder. 
Al met al was het snel laat. Ik moest vanavond nog beginnen aan de taak die ik 's morgens te doen heb, het komt er op neer dat ik verder vrijwel niets meer heb gedaan, afgezien van een paar mails lezen. 

2 mei 2011. Weer een harde wind bij veel zon. De was droogde snel. Dat was ook wel nodig, want er ligt nog veel. Ton werkte hard bij de fysiotherapie, ik mocht halen en brengen, en nu heeft hij wel weer genoeg bewogen voor vandaag. Lekker rustig voor mij dus.

Zondag 1 mei 2011. De zon scheen vrolijk, toen we naar de kerk gingen, en de wind dartelde, met alle kracht die de behoorlijke drukverschillen opleverde, om ons heen. Op de terugweg liep Ton een flink stuk, 1250 pas, ook omdat heel de binnenstad van Utrecht bezaaid lag met glas, dat een groot gevaar opleverde voor de banden van de rolstoel. Het was werkelijk schokkend! Na een broodje ging mijn lief slapen, ik ging slaperig wat lezen, om later toch nog maar wat op te ruimen... Om zes uur werd Ton een beetje wakker, dus eer we gegeten hadden, was hij toe aan het journaal van acht uur. Laat keken we nog naar de indringende film over de vrouwen die de familie Frank overleefden. Je kon en mocht je er niet aan onttrekken. Dit was een ooggetuigenverslag, en daardoor veel gruwelijker, dan alle geschiedenisboekjes en verslagen van anderen. En mutatis mutandis gaat het wereldwijd door... dat is het erge. Laten we ons verzetten, en laten we ons bewust zijn van de kostbaarheid van onze vrijheid. Die moet niet verloederen tot de anarchistische drang om alleen de eigen vrijheid te verheerlijken, maar onze ouders hebben gevochten, en velen zijn gestorven, voor het recht van de ander om met respect behandeld te worden, voor het recht op onze eigen vlag, taal en volkslied, en voor het recht op onze eigen overtuiging, binnen het geheel van de samenleving, en ten dienste daarvan. God, schenk ons wijsheid! 

30 april 2011. Een zonovergoten Koninginnedag! Onze hartelijke gelukwensen aan Koningin en Vaderland. Wij keken, traditiegetrouw, op bed naar het gebeuren. En de vlag wappert vrolijk. Voor het web heb ik er nog geen met wimpel. Nu even niet de gelegenheid om die te maken. Ton slaapt intussen, het is bijna drie uur. We zijn beiden nog snel moe, maar het gaat een millimeter beter. Toch? Alleen kom ik weer hard aan, sinds Pasen. En dat doe ik zelf. Een leuk, en zeer verdiend nieuwtje: onze Eduard is geridderd! Als er iemand zich de benen uit het lange lijf heeft gelopen voor de naaste, dan is hij het wel. Van harte!  
Verder was dit een rampzalige dag, want pal voor het huis lag een boot met decibelterreur. In heel het huis dreunde de bas door. Aanvankelijk dacht ik dat er een megafestijn was aan het Ledig Erf of nee... dichterbij. Bij de Rechtbank. Of zo. Ik werd er helemaal beroerd van. Uiteindelijk zijn Ton en ik maar een eind gaan lopen. Waar wil je heen? De begraafplaats. O, enig, somberde ik... Het werd de Twijnstraat, waar nog een enkeling met oude troep op de grond zat. En AH was er open. Gelukkig, want gister was een en ander niet geheel volgens plan gelopen... Ton liep 2250 pas, dat viel hem mee. Toen we terug kwamen denderde de hoempa nog steeds. Verre buren vertelden dat het een boot was, en ze vonden het wel gezellig. Ik had moordneigingen. In de keuken met de radio aan was het wat minder hinderlijk, dus Ton kreeg zijn Koninginnedagmaaltijd. Ik zat er even bij met een glaasje, maar ik vluchtte toch maar naar de relatieve rust van de keuken. Daarna ging ik richting slaapkamer, met alle tussendeuren dicht. En na het nieuws van acht uur... toen hield het op. Wat was ik dankbaar!!! Als ik eerder naar de veroorzakers van dit decibale geweld was toegegaan, dan had ik mij vast niet beheerst, en dan had ik brokken gemaakt, vandaar dat ik er maar van afzag. Ik kan niet veel hebben op dit moment. Nu ja, vanavond heb ik me nog getracteerd op een bad en een boek in bad, zodat Ton zijn thee behoorlijk laat kreeg. Het is nog net vandaag, dus ik groet een ieder. Tot morgen. 

29 april 2011. Een bewogen dag. Er was het huwelijk in Londen, waar we tussendoor wel naar wilden kijken, Parel kwam helpen zoeken naar een verloren schilderij en andere objecten die de verzekeringsman moet zien, we waren na een uur of vier allebei doodop! Ton was dat al van het kijken naar de televisie en naar zijn mooie dochter alleen, dus die ging slapen toen zij weer naar huis ging. Ik ging ook even liggen met een boek. Later soep gemaakt, toen wilde Ton persé samen kijken naar Thorn, daarna eten, en tegen negen uur wilde hij toch nog wel naar de stad gereden worden. Veel aapjes die naar andere aapjes keken. Pas bij de Breedstraat begon de vrijmarkt, maar toen was het al duister aan het worden, dus je zag niet veel. Het viel niet mee de rolstoel te manoeuvreren door de drukte. Via de Janskerk, waar we van het klokkenspel genoten, en het Domplein, waarvan Ton dacht dat het een geschikte route was <schaterdeschater, maar er waren veel lieve mensen> gingen we op huis aan. De laatste 530 stapjes liep mijn lief zelf. Goed hè? 

28 april 2011. Ton mocht naar fysiotherapie vandaag. Hij heeft hard gewerkt, en toen ik hem ophaalde begon het zachtjes te regenen. Dat rook zo heerlijk! ;-) Hij wilde later nog wel wat lopen, er moest ook nog een kaart gekocht worden, maar dat lopen viel een beetje tegen. De 1400 lukte nog net. Meer ging niet. Ik mocht later weer boodschappen doen met de buren. Dat werd duur, want er was van alles op, dat ik vorige weken niet op een briefje had gezet. Ik weet nu eenmaal beter wat ik nodig heb wanneer ik het zie, dan wanneer ik het uit de verte moet bedenken... Ton slaapt al sinds 9 uur, toen moest ik nog iemand bellen (= laten praten), maar dat duurde even, dus het is al weer bijna morgen. Bless you.

27 april 2011. Vanmiddag zijn we onderhanden genomen door Daniël en Ineke, Ton wilde daarna meteen naar huis, (al kon ik nog wel even een boodschap doen onderweg) omdat hij 's avonds ook nog een kerkenraadsvergadering bij moest wonen. Wat de dienst voor aanstaande zondag betreft: een verrassing. De Heer had gister nog gezegd: het komt allemaal in orde. Ton was dan ook rustig ingeslapen, met de eerste twee regels van de preek op papier. We werden vanmorgen bijna wakker gebeld, keurig hoor, net na tien uur, met de ongeruste vraag: Ton preekt toch zondag hier? Ja... daar gaan wij wel van uit. Ik heb hier een dominee, die de liturgie heeft en wil weten die de organist is... Mijn lief bromde slaperig: laat die dominee dan maar lekker zijn gang gaan! 
We hebben erg moeten lachen om de manier waarop de Heer dít heeft opgelost. ;-D 
Ton is nog wel moe. Net als ik...

26 april 2011. Allebei nog erg moe, maar Ton heeft vandaag veel gedaan bij fysio, en later heeft hij nog 2200 pas gelopen... Bijna het hele rondje naar de Lange Nieuwstraat en Abraham Dolehof. De wind kwam uit een andere richting, het was frisser, en er zat minder troep in de lucht. Dat scheelt ook aan de ontstoken oogjes.

25 april 2011. Tweede Paasdag. Een rustige dag. Irritant vroeg wakker, en nog zo moe... Laat ontbeten, wat liggen praten, (niet dat mijn stem nu feestelijk is, die is wel moe, na gisteren...) Ton is vanmiddag uitgebreid in bad geweest, ook dat kan feest zijn. Er hoefde niets. Vier dagen achtereen kerkgang was wel erg veel voor hem, maar een beetje lijden vond mijn lief wel gepast. Later gingen we nog uit. Meteen weer last van de ogen, ondanks de afschermende zonnebril. Er lag ook een dikke laag pollen en stof op alle auto's. Ton liep langs een deel van de Singel dik 1000 pas, en toen had hij er wel weer genoeg van. Ik al lang daarvoor. ;-) Vanavond hebben we wel feestelijk gegeten. En nu maar hopen en bidden dat de jicht niet gaat inspelen op dit maal, en gaat opspelen... Ik lag net als Ton vanavond al iets na negen op bed, (die afwas, dat vind ik wel een bezoeking na koken en eten!), maar toen liet mijn PDA'tje zien dat er iets mis was met een bladzij van mijn site. Vandaar dat ik toch maar weer even in de toetsen klom.

24 april 2011. Een gezegend en feestelijk Paasfeest wensen wij iedereen! Om half zeven hoorden we de klokken van de Domtoren, die luidden: De Heer is waarlijk opgestaan. :-) 
Ton ging naar de Pieterskerk, hij werd opgehaald, en genoot van de prachtige muziek waarmee de dienst begon: Marcellino Bertoldi of zoiets, hij werd door Parel en Mik thuis gebracht. Ik ging naar Heusden, en daar bleek het wonder echt geschied: ik had stem en energie genoeg voor de dienst. (Ton zei later: ik dacht niet dat het goed zou gaan...) Jeanet bracht mij thuis, en dat was een grote luxe, want ik was op. Parel en Mik bleven gezellig een uurtje, toen wilden wij naar bed, en daar hoorde Parel ook, want zij was ook gewoon ziek... Met enige moeite kwam ik er tegen zes uur uit, (er werd aangebeld, maar tegen de tijd dat ik aangekleed was, bleek er niemand meer te bekennen)... toen moest de afwas nog gedaan voordat ik aan het eten kon beginnen. Geeft niet, we hadden geen haast. Deze vastentijd was ik bijna 8 kg afgevallen, ik had gemikt op 75 kilo, maar dat lukte niet, vanmorgen was het 76,3, en dat zal morgen wel veel meer zijn, na meerdere glazen rosé en veel eitjes... Dat geeft helemaal niets. Maar nu is het tien uur, en ik groet iedereen. (Maar toen werd Ton weer half-wakker, dus het werd nog laat eer we echt sliepen).

23 april 2011. Goede vrijdag was warm. Zulk weer had de Heer misschien die dag ook wel. Er stak tenminste een zwaar onweer op, midden op de dag, zodat je bijna geen hand voor ogen kon zien. Hier vandaag niet, maar in Sevilla gingen de processies niet door, vanwege het noodweer, hoorden we. Onvoorstelbaar. Ton wilde nog wat lopen, maar toen hij eindelijk klaar zat, kwam er onverwacht en lief bezoek. Zo werd het nog rond vijven eer we buiten stonden. Ton heeft 2000 pas gelopen, en was tevreden. De ogen zijn nog steeds geïrriteerd en ontstoken. Heel vervelend, en buiten zijn maakt het niet beter: er zit veel stof in de droge lucht. Vanavond was er een bijzonder mooie dienst in de Pieterskerk om half acht. Het koor zong de vrij onbekende Zeven Kruiswoorden van Cesar Franc, met een mooie sopraan en tenor, een harp en een snarenspeler. Ik dacht na een half uur genieten: het gaat goed met hoesten (er waren al vijf pepermuntjes doorheen), en toen kwam er een hoestbui: ik wist niet hoe snel ik naar de Pieternellenkapel moest schuifelen om daar in een stapel verflappen mijn hoestbuien te smoren. Ik ben er maar gebleven, en heb zo, zonder liturgie etc. (mijn tas had ik laten staan bij Ton) het eind van de dienst afgewacht. Maar het klonk ook door de dichte deur, nog steeds bijzonder mooi. En hoe protestants: in feite alleen het Woord. En een paar gebeden. Vanavond heb ik een deel van de liturgieën voor zondag geprint, en het eerste deel van de preek staat in de computer. De rest móét morgen. Het is al morgen, en als ik niet ga slapen, gaat het ook niet goed. 

21 april 2011. Fysiotherapie was zwaar vandaag, maar Ton was tevreden. Verder wilde hij ook niets, behalve vanavond naar de kerk. Vroeger vond hij, vanuit zijn Protestantse verleden, die voorbereiding op het Paasfeest, maar gedoe, maar nu dankt hij de Liturgische Beweging, die vanuit de jaren zestig een bredere kijk op elkanders sterke punten heeft gepropageerd, en ervaart hij deze tocht naar Pasen via Avondmaal en Kruis en Stilte, als een wezenlijke voorwaarde voor het voluit vieren van het Paasfeest. Dat voelde ik al jaren zo, dus het is prettig, dat we op het zelfde punt van onze levensweg uitkomen... :-) Het was een mooie dienst, begonnen in de Dekenkapel, met fluit en orgel, en voortgezet in de Noorderkapel met het vieren van het Heilig Avondmaal. Ton had nog erg last van zijn ogen, dus hield ook binnen de zonnebril op. Maar het gaat een fractie vooruit. 

20 april 2011. Vanmiddag mochten we naar Daniël en Ineke, die hun best op ons deden. Tons ogen lijken iets beter. Ik hoest ook nog beter. En er zit wat ruimte in de hersenpan, naast die watten. Joepie. Betty kwam nog langs voor we weg gingen, en dat was erg gezellig, al hielden we gepaste afstand. Jammer, maar dit wil ik met niemand delen. Fijn om haar te zien. Na de behandeling wilde Ton alleen maar snel naar huis, maar tegen de tijd dat we bij de Binnentuin waren, wilde hij nog wel een stukje lopen. Zo kwam hij tot 900 pas. Toen waren we thuis. Verder stuurde de Heer me om een boodschap, omdat ik ergens op een bepaald moment moest zijn. Zo is Hij ook wel weer. ;-) En daarna heb ik nog aan de Paasdienst zitten werken, terwijl Ton sliep. Nu drinkt hij thee en wil ik slapen. 

19 april 2011. We gaan iets vooruit, maar Ton heeft nu heel veel last van dichtzittende ogen, en van een pijnlijk oor. Met lopen kwam hij ook niet verder dan 600 pas. Morgen vast beter. Verder heb ik niet veel gedaan. Gezocht naar 2 CD's, omdat de copie niet zo best was, en daarmee heb ik de rest van mijn tijd verdaan. Behalve voor Ton zorgen, natuurlijk. Blij dat de vergadering niet doorging. Voor ons allebei. Nu toch verder met de Paasdienst. In elk geval heb ik een beetje stem. Dat komt wel goed, als ik 'm nu maar niet gebruik. En als het hoesten ophoudt. Dan kan ik weer gaan denken. ;-) 

18 april 2011. De stille week op weg naar het Paasfeest. Ton ging, om mij te ontlasten, met de rollator naar de fysio. Hij vergat het mij te melden, maar goed, toen ik naar beneden kwam ging net de voordeur dicht. De nieuwe fysiotherapeute is een oude bekende en weet van wanten. Dus mijn lief heeft hard gewerkt. Daarvoor had hij al opgetreden, want hij had beslist dat de vergadering van morgenavond Niet Doorging. En dat liet hij weten ook. Mijn Held! Na de lunch zakte hij wat in elkaar, het oor zeurt door, en nu zijn de oogjes ook ontstoken, en dat is heel vervelend en plakkerig. Ik heb echt met hem te doen. Mijn lymfeklieren en oren zijn ook niet geheel rustig, dus we ontlopen elkaar maar. Bovendien blaf ik tegen de honden op. Vermoeiend. Iets beter ben ik wel. Denk ik. Maar veel heb ik vandaag niet kunnen doen, alleen de was buiten hangen, en later in de kast leggen. Dat wel. Toen Ton er gister niet was, heb ik al die tijd gebruikt om stukje bij beetje de bedden af te halen, en later, met veel tussenpozen, weer op te maken. Nu zal ik eventjes mijzelf niet besmetten als ik in bed ga liggen. Nu ja, dat gold voor gisteravond. Maar buitengedroogde was ruikt wel lekker schoon. Kwart voor tien. Ton kijkt al een half uur naar de binnenkant van zijn schoongemaakte oogleden, wachtend tot de thee te drinken is. Ik schenk zo wel nieuwe in. Of niet. 

17 april 2011. Vandaag is ons bootsmaatje Mik jarig. Hij wordt acht jaar. Welgefeliciteerd, Mik!  
En gister heeft hij zijn eerste zwemdiploma gehaald. Knap hoor.
Zijn opa was vandaag van de partij. Hij werd om 3 uur door de familie uit Den Bosch opgehaald, en om 8 uur weer netjes afgeleverd. Toen kon hij ook niet meer op zijn voeten staan, dus ging hij maar gauw zitten. Het was erg leuk en gezellig geweest, dat wel. Maar na een toetje en een kopje koffie ging hij naar bed, om daar het nieuws te zien. Niet dus. Gelukkig maar, want hij had oorpijn, en dat is altijd een zwak punt bij hem. 

16 april 2011. De nacht zijn we door gekomen. Het hoesten is minder improductief, dus dat scheelt een heel klein beetje. Vanmiddag - we waren laat op - mocht ik al over de honderd komen met de kleine liedjes. Nu klop ik ze alleen maar in, dus dat scheelt. het heeft allemaal weinig pretentie, maar ze zijn voor een versie van het bijbels dagboek, waarbij geen liederen uit de echte bundels worden gebruikt. Dat zou een probleem zijn. Maar ik zag laatst een gloednieuw uitgekomen dagboek, met dezelfde opzet als het mijne, alleen zonder nootjes. Ach ja. ;-)
Verder deug ik nog helemaal nergens voor. Als ik na moet denken gaat het al mis, en overal ligt er een hoop troep op de grond. Als ik er maar niet op trap. Het komt wel. 
Maar Ton heeft vanmiddag 3000 pas gezet. Hij gaat vooruit. ;-) Gode zij dank. 

15 april 2011. Ik loop een paar rondjes achter. Er is alleen maar klein leed te vertellen, dus waarom zou ik? Beter ben ik nog lang niet, integendeel. Ik wil maar steeds slapen, maar 's nachts lig ik steeds gesmoord in een doek te hoesten om manlief en de buurt niet wakker te houden, en anders zou ik ongesmoord even vervelend hoesten, dus dat maakt niet uit... alles valt uit mijn handen en de rest gaat ook mis. Echt gezelligjes! De Paasdienst gaat lukken, dat heeft Ze gezegd (en anders offert Ton zich maar op, maar ik denk niet dat dat hoeft), maar met deze snelheid van opknappen zie ik alle evenementen voordien niet gebeuren. Miks verjaardag al helemaal niet. Vandaag ging ik dus ook niet met Ton naar zijn oude school, waar een brons werd onthuld van de diep-betreurde Anton Vermet, die een jaar geleden overleed. We zouden er samen heen, dat was duidelijk onmogelijk. 
Toen maar de Valys gebeld. Dat ging niet zonder meer: via al onze telefoons: dit nummer is gewijzigd... Maar het plaatselijke bejaardenhuis kon het zo bellen. Ligt dus aan onze provider. Weer iets dat ik ooit nog moet nazoeken. Toen hebben we mobiel gebeld: gemiddeld anderhalve euro per minuut, met een maximum van 32 euro. Ja, dank U.  Maar Ton stond er op. Hij moest er uiterlijk 3 uur zijn. Twee uur zou de taxi komen, kwart voor twee klaar zitten. Rollator kan mee. Half drie kwam de taxi, er zaten al twee mensen in. Dat er een tijd was, waarom Ton aanwezig moest zijn, wist hij niet. Mevrouw, dat wordt wel vier uur! Ik moet ook nog naar Alphen aan de Rijn. En ik moest drie mensen om twee uur ophalen. En het kon hem zo te zien ook niet veel schelen. Dat je zo met oude mensen niet om kunt gaan? Dan moet u bij het hoofdkantoor zijn. Ton zat intussen in de taxi, dus ik verzocht de brave borst het in elk geval met hém te bespreken. Of hij dat heeft gedaan weet ik niet. Ik was weer spreek-moe voor de rest van de dag. ... update: Er moest na Ton nog iemand worden opgehaald aan het eind van Bilthoven, op het moment dat de ceremonie in Oegstgeest begon reden ze bij het Blauwkapelse kerkje Utrecht uit. En ja, die laatste mevrouw werd afgezet in Alphen. Zij die al in de taxi zaten maakte het niet uit, die moesten naar Noordwijk en hadden geen haast. 
Dus kwam Ton om tien voor half vijf aan in Oegstgeest. De receptie liep ten einde. Hij had nog bijna een half uur om verschillende mensen te spreken, maar om kwart voor vijf kwam de taxi die hem terug naar huis zou brengen. Daar was hij om 7 uur, dus echt vlot... Nee. Hij was tevreden dat hij nog een paar mensen had gesproken, en dat hij er even uit was geweest. En moe dat hij was! Ik hoest nog steeds, heb geen verstand over, dus wis mij maar uit, dan hoef ik ook niet meer te ademen... Nu ja, er moet iemand voor Ton zorgen, dus we gaan maar door. Ik zie op tegen de nacht. We komen er wel door. Welterusten.

12 april 2011. Het leven is even níet leuk, dus bid maar voor ons. Ton heeft mij er toe gekregen om het bed te verruilen voor de rolstoel (er naast en er achter), en aangezien er toch een paar boodschapjes nodig waren bij onze locale verwenner, zijn we in de snijdende wind richting HC gegaan. Een groot deel heeft Ton gelopen. 1000 pas. Jawel! Hij wilde niet opgeven. Na enig rusten ging hij in HC verder, en zo werd het, met een smikkelpauze, nog 2760 pas totaal. Toen zeiden zijn benen: doe het lekker even zelf! Maar ja, dat kwam op mij neer. :-( Het bleek lastig een buurman te groeten, te hoesten én de rolstoel in het rechte spoor te houden. Ach ja. Binnenkort beter. Toch?

11 april 2011. Rampdag. Maar Ton heeft veel gedaan bij de fysiotherapeut. Daarna wilde hij geen voet meer verzetten, dus dat was lekker rustig. Ik had ook geen neigingen in die richting, al vond het restant verstand dat nog aanwezig was, dat we van de dag moesten profiteren. Maar goed, afgezien van koken en zo, dat me meer dan genoeg moeite kostte, heb ik een flink deel van de dag op bed gelegen. En gehoest, gehoest, gehoest. Ton hoorde het zelfs. ;-) Maar ik ben nog steeds stemloos, en voorzien van een flinke dosis watten in de bovenste afdeling. Dat belooft wat... Het komt goed, zegt Ze.

Zondag 10 april 2011. Niet naar de kerk geweest, zelf niet gekeken of geluisterd, we waren zo moe... Eigenlijk hebben we het grootste deel van de dag in bed gelegen. Alleen even een toch al te late verjaarskaart op de bus gedaan, en toen wilde Ton nog wel een rondje lopen. Het nieuwe pufje geeft hem ongeveer 80% van de normale adem, en dan wel over heel de dag verdeeld. Maar het is toch niet genoeg, dus moest hij zijn ambities inkrimpen en terugbrengen tot 1500 pas. Het laatste stukje moest hij zich laten rijden. En na het eten lag ik als eerste in bed, en hij kwam er al snel achteraan. Hij wilde Dante lezen. Maar hij sliep binnen vijf minuten. Als er niet snel een wonder gebeurt, wordt het hier een ramp. Er ligt al zoveel achterstalligs waar ik zelf over na moet denken... En stem heb ik ook al niet meer, dus bellen kan ik niemand. Ik word dus ook liever niet gebeld, maar Ton wel. Die mist zijn nageslacht...

9 april 2011. Het was een gruwelijk slechte nacht die we hadden. Ton was erg onrustig en had veel pijnscheuten in de handen, bij mij sloeg de keelpijn toe (ik at een heel zakje pepermunt, en dat kostte me vanmorgen een pond extra op de weegschaal) en bovendien branden de longen weer. Ik ben dus tamelijk sprakeloos geweest vandaag. Aan het eind van de dag, die Ton voornamelijk heeft verslapen, zijn we nog naar buiten geweest. Mijn lief wilde zo graag een boek uit de Franse Pleiadenserie, deel twee van het Ancien Testament, en hij had voor zijn verjaardag van de kerk een boekenbon gekregen. Die moest dus nú verzilverd worden. Ik was net terug van boodschappen doen tegen beter weten in, dus ik wilde eerst tien minuten liggen. We waren toch op tijd om eerst - voor alle zekerheid - nog even te kijken bij De Slegte, of ie daar niet lag. Nee. Toen maar naar Broese, die nu anders heet. Ook daar hebben we geruime tijd doorgebracht. Gelukkig staan er stoelen, maar die zijn hard. En die vier kilometer van gister zat nog in mijn benen. Toen we dan eindelijk naar huis gingen, heeft Ton gelopen vanaf het begin van de Choorstraat tot aan huis, 1570 pas. In de binnentuin kwam er een katje liften: het sprong op de rolstoel, en liet zich prinsheerlijk door Ton rijden naar de andere kant. Mijn lief vond het enig. Als het aan hem lag...  

8 april 2011. Vandaag feliciteren wij onze schoonzoon Ferry. We gaan er niet heen, want we zijn nog steeds niet opgeknapt, en eerlijk gezegd kreeg ik gisteravond weer keelpijn, dus na overleg bleven we beiden maar thuis. Er zijn dingen die je niet met je naasten wilt delen! Vandaag heeft Ton redelijk wat gedaan bij de fysiotherapie. Gisteren heeft hij met moeite er 1500 pas uit gedraaid, dus we knappen langzaam op. Gelukkig maar. Het komt wel weer goed. 
Mijn lief wilde de dag in (on)gepaste rust doorbrengen, maar er waren twee boodschappen die ik moest doen: iets afgeven op het stadskantoor, en naar HC. Ik haalde hem over om zich te laten rijden, gezien het mooie weer, naar het stadskantoor, dan zou ik hem terug brengen en de rest van de boodschappen doen. Maar ach... toen we daar waren, wilde hij toch graag verder met mij mee. Maar dan wel via de Croeselaan, aan de andere kant van het spoor. Zuchtje. Ik had geen tas bij me. Nu ja. En zo liepen we langs Randwijck, waar vroeger de jongeheer Koers woonde, die zich een poëet waande. Hij bewoonde een villa met 44 kamers, naar men zeide, en met een ruime parkaanleg er achter. Daar is nu een hele wijk met Tuindorpachtige woningen. En dan kom je in de dichterswijk: Tollensstraat, Da Costa etc. Het aardige is dat er van de grootste dichters grote portretten zijn aangebracht op de muur, bestaande uit heel veel kleine portretjes, en dat van elk een gedicht op de muur is aangebracht, en dat is dan vertaald in een of meer talen. 
Ton kon zelfs een gedicht in het Arabisch lezen en thuisbrengen. Wat is die man toch knap! 
Wel bleek de natuur een dringende roep te hebben, maar toen we iemand vroegen of hij even een bezoek mocht brengen, werd daar heel vriendelijk op gereageerd, en zo hadden we een aardige ontmoeting met plezierige mensen. Via allerlei kronkelpaden kwamen we eerst op de Croeselaan, en daarna weer op de Mineursweg, waarna we op HC belandden. Heerlijk dat daar een lift is, hoe gammel dan ook.
Op Hoog Catharijne heeft Ton in totaal nog 1400 pasjes gelopen, maar toen waren de voetjes wel moe. We hebben er trouwens ook nog een kopje koffie gedronken, en Ton at een heerlijk taartje op de gezondheid van de jarige. Ik hield mij aan mijn vasten. Het afvallen gaat daarbij heel moeizaam en wisselvallig. Soms val ik alleen maar op. Dat is dan best irritant, moet ik zeggen. De laatste drie weken ben ik maar een kilo ongeveer kwijt geraakt. Nu ja, als je geen energie hebt, verzet je ook niet veel werk. Dus blijven de calorieën bij je. Tja.

6 april 2011. Gister had Ton zijn dag niet, en ik ging 's avonds met Wil naar een film, waarvan ik had gewild dat ik die nooit gezien had. Ineke heeft vanmiddag de herinnering daaraan in elk geval voor een deel weg geprikt. Ik weet het nog wel, maar het hindert me minder. Een knappe techniek! Ook Ton heeft ze onder handen genomen. Hij heeft in twee gedeelten nog 1000 pas gelopen. Na het eten heeft hij zelfs nog even de pedalette gebruikt, maar nu ligt hij al in diepe slaap. Hij wilde nog wat televisie kijken, samen... tja. 

4 april 2011. Vanmiddag was de begrafenis van Stien Heintze - van Boven. Heel veel mensen in de ontroerende dienst, die op allerlei manieren recht deed aan haar persoon, en haar wezen. Beide predikanten waren op hun best. Ton kon niet mee, hij moest naar fysiotherapie, al stelde dat vandaag achteraf niet zoveel voor. Dat kun je van tevoren niet weten.  Na de dienst ging ik snel naar huis, om mijn lief te kunnen verzorgen, en daarna ging ik terug naar de kerk, waar de mensen terug kwamen na de begrafenis. Het was goed om met zoveel lieve mensen herinneringen op te halen. Ook de foto's, die toen werden getoond op een scherm, toonden velen van ons beelden die we niet kenden maar met vreugde herkenden. Het was goed. 
Vanavond kregen we uit andere bron een e-mail, die ons pijnlijk duidelijk maakte, hoe je als oudere aan de kant gezet wordt, waarbij ontkend wordt, dat je je eigen situatie kunt beoordelen. Mensen zijn goedbedoelend, maar dom. Het doet wel pijn, als dat komt van mensen die je als je vrienden beschouwde. Droevig.

zondag 3 april 2011. Vanmorgen waren wij vroeg wakker om te kijken naar de mis die in de gerestaureerde Sint Jan gehouden werd, en waarin 'onze' Edy meezong. Een prachtige Krönungsmesse vormde het pièce de résistence. Maar wat jammer dat het laatste stuk werd weggedraaid omdat een vriendelijke jongen moest uitleggen dat we een dienst hadden gezien vanuit de gerestaureerde Sint Jan en blablabla. Een grove onheusheid tegenover de zangeres die aan het Woord was. :-( Tegen alle redelijkheid in zijn we vandaag naar Nijmegen getogen, waar collega Perla Akerboom haar doorstart maakte als emeritus. Ze werd na een zeer feestelijke oecumenische eredienst geridderd voor het vele werk dat ze naast haar (part-time) gemeentewerk heeft gedaan en deels nog doet. We hielden het vrijwel droog, en dat was wel prettig, want er viel voor mij veel te lopen. Het was fijn zoveel dierbare mensen te zien, al wilden we geen knuffels of handen geven, omdat we ons nog niet virus-vrij voelen. Of bacterie-vrij. Nu is het tien uur, de afwas is gedaan, Ton ligt in bed, en ik duikel ook om. Maar het was een bijzondere dag, en wij zijn ook zeker weer op weg naar herstel. 

2 april 2011. Een buitengewoon zachte dag. Maar Ton was helemaal niet goed, en stond erg wankel op de benen. Hij had gedacht naar de Oudegracht te lopen, maar dat lukte van geen kant, dus we gingen met de rolstoel, eerst een paar kaarsjes branden in de kathedraal, daarna condoleren en afscheid nemen van Stien, die vlakbij de kathedraal woonde, aan de Oudegracht. De dood blijft een mysterie, hoe vaak je het ook meemaakt. We gingen daarna meteen naar huis, Ton kon geen stap verzetten. Ik ging voor het eerst naar AH, nog wat dingetjes halen. Die lagen weer op andere plekken, erg lastig, en een van de vaste dingen, die ik veel gebruik, was er niet meer. Tja. Varium et mutabile semper. Om tien uur ging Ton naar bed, en ik in bad. Nu ga ik de TV maar uitzetten die voor dovemansoren praat. Zonde van de energie. 

1 april 2011. Zachter weer, maar toch vrij veel wind. Dat maakte het niet aangenaam. Ton had een korte fysio-sessie, want het duizelde hem. Dat doet het mij ook nog regelmatig, maar het komt een keer goed. In elk geval is er geen animo hier voor verder bewegen. 

31 maart 2011. Een huiverige dag. Ton liep zelfstandig met de rollator 1500 pas, en was daar erg tevreden over. Meteen na het eten deed ik boodschappen met onze lieve buren, en toen ik terug was dook Ton in bed. Hij sliep meteen in, en werd om half twaalf wakker, toen ik wilde gaan slapen. Dat duurde dus nog even. Hij is ook niet blij met dit nieuwe dagrithme. Het zal wel weer goed komen. We hoesten nog, en zijn nog slap, dat wel. 

30 maart 2011. Een dag van rouw en van vreugde. Twee goede vriendinnen zijn overleden, een in Spanje, een in Utrecht, en pal onder het laatste mailtje met: Stien is dood stond: il est né! 
Geneviève is grootmoeder geworden. Moge het kind groeien in genegenheid bij God en bij mensen. Ton heeft straks nog 1000 pas gelopen. Iets makkelijker dan gister. Buurman Max haalde weer boodschappen. Wij zijn omringd door liefdevolle mensen. 

29 maart 2011. Het was een mooie dag. Ton wilde toch wat lopen in de binnentuin, met heel veel moeite en in gedeelten haalde hij de 1000 pas. Daarna was hij uitgeput. Ik daarvoor al... ;-) We hoesten nog behoorlijk, en zijn erg moe. Praten is ook niet erg prettig. 

27 maart 2011. Vanuit ons bed feliciteren we zwager Jorn die morgen jarig is. 

22 maart 2011. Vrijdag had ik met de zussen een gezellige bijeenkomst in Zwolle, waar we genoten van het diner,dat ons anderhalf jaar geleden werd aangeboden door kinderen, neven, nichten. Ton bleek zieker dan hij leek: zelfs eten opwarmen kon hij niet. Die nacht bleek ik net zo ziek, en sindsdien. Dus wij zijn er voorlopig niet. Het enige waar we belangstelling voor op kunnen brengen, is de vreselijke ramp in Japan...

17 maart 2011. Vandaag hadden we een afspraak met onze favoriete specialist. Ton heeft behoorlijk last van een verkoudheid, die zich tot iets meer dreigt te ontwikkelen. Mijn keelpijn is ook weer terug, dus het leven is heerlijk. Vanmiddag had mijn lief een korte, lichte fysiotherapiesessie (mooi woord) in overleg met de cardioloog, en hij kwam daar vrolijker vandaan dan hij er heen ging. Het lukte mij niet om hem voor het boodschappen-doen eten te geven, jammer, dus verdween hij naar bed, waar het niezen, hoesten en snuiten steeds pregnanter werd. Ik heb plannen voor morgen, en hij zegt dat ik vooral moet gaan, maar we zullen zien. Er is vandaag zo goed als niets gedaan, jammer, maar het kon niet anders.

16 maart 2011. Ton werd wakker met een hele nare hoest. Net nu we allerlei hadden gepland. Ik word daar zo mies van! Maar voor hem is het veel vervelender: zo'n machteloze hoest, wat koorts... Hij zei zachtjes: ik denk niet dat ik overmorgen weg kan. Dus roep ik tegen beter weten in: eerst maar eens kijken wat Daniël straks kan doen... Tja. 
Daniël deed zijn best, maar Ton is nog niet best. Mijn verbinding met de buitenwereld ook niet. Buurman Max had hetzelfde probleem, ontstaan op ongeveer hetzelfde moment, maar die kon het oplossen met een nieuwe splitter. Die had ik nog wel liggen, dus ik dacht: dat kan ik ook. Helaas, ik kon het niet. Betty had voor mij naar Versatel gebeld, en dat moet haar al een vermogen gekost hebben, maar ik moest ze zelf bellen. Desnoods op kosten van de buren, met een dect-toestel van een van hen. En dan zouden ze met mij de instellingen doorlopen. Alsof ik dat niet al tig keer had gedaan.
Het is nu bijna elf uur, en Ton is helemaal niet beter. Mijn keelpijn doet zich ook weer voelen, dus het lijkt mij wel einde oefening voor vandaag.
Niet helemaal, al is het bijna 1 uur: er is weer internetverbinding, en we hebben weer telefoon. Toch wel prettig. 

15 maart 2011. Een heerlijke lentedag. Felicitaties voor Joyce! We zagen narcissen in bloei, een paar hyacinthen zelfs. En het eerste speenkruid van dit jaar. Ton had veel last van de medicatie, maar wilde uiteindelijk wel mee naar buiten. Maar hij sliep wel, vanmiddag, en dat had hij al een paar dagen niet meer gedaan op die manier. Omdat ik er toch heen moest, reed ik hem naar de apotheek, en op de terugweg ging Ton lopen. Zijn doel was: helemaal naar huis lopen, maar halverwege moest hij afhaken na 1700 pas. Hij dutte onder het eten telkens in, wilde persé een uitzending van de BBC bekijken om tien uur, dus daarvoor heb ik hem wakker gemaakt. Hij lag toen al in bed. Nu vind ik hem wat koortsig, en hij klaagde over hoest. Ik heb een wat schrale keel, dus misschien hebben we recent wat opgepikt van een gulle gever of geefster. Wij zijn u zeer erkentelijk! Vanmorgen had ik nog internet, om een uur of 10-11 opeens niet meer. Van alles gedaan, het lukte niet. Tot overmaat van ramp wilde de PC, toen ik dacht: dan maar de stekker er uit en opnieuw opstarten, niet meer starten. Na een paar uur pielen lukte dat weer wel. Verder heb ik nogal wat opgeruimd, al zie je het verschil niet, en een paar papieren terug gevonden. Sommige te laat. Helaas dan. 

14 maart 2011. De problemen met vocht blijven oprukken. Blazen met vocht in de huid van de voet, dit hadden we vorig jaar ook toen de plaspil giftig was. Heftig. Je kunt echt in een paar dagen van prima gezond afzakken tot zorgelijk. Omdat de laptop moest gaan logeren, en ik toch niet gelukkig was met de snelheid ervan, ging ik, toen Ton naar fysio was, snel de stad in om te winkelen. Tien winkels in en uit, zonder succes, en ik moest wel op tijd thuis zijn, want Tonio zou het ding komen halen en afleveren ter plekke. Ton had gezegd dat hij wel thuis kwam, maar toen ik arriveerde om kwart voor vier, was er geen Ton. Ik mikte dus snel de spullen in een tas, en ging op zoek: niet in het park, niet bij de fysio, en toen ik, struikelend van vermoeidheid over mijn eigen voeten, mij weer terug haastte, zag ik hem in de verte aan komen. Hij had geen sleutel bij zich, en dat was hij vergeten. Tja. Maar hij had 3000 pas gezet, en was erg content met zichzelf. ;-) Even later kwam zoonlief aan, dat was kiss and ride, tot teleurstelling van zijn pappie, maar nog geen uur later kreeg ik een enthousiast telefoontje in ripreprap Spaans, dus het was allemaal goed gekomen. Gelukkig, want de telefoon stond daar uit, dus ik kon niemand bereiken. Een (in)spannend dagje dus. Vanavond een fractie gespeeld met de Paasdienst. Een heel klein onderdeeltje, maar alles is belangrijk. En ik kon geen voet meer verzetten. Ambers moeder stuurde nog een heel lieve foto, dus mijn dag kleurde weer helemaal bij. 

13 maart 2011. Ook vannacht was er jeuk, maar vooral leed Ton aan pijn in de linker enkel, daar had hij vrijdag ook al wat last van. Een zwakke plek van heel vroeger. Maar het betekende dus te weinig slaap, en van kerkgang was geen sprake. In zo'n geval wil Ton dan nog wel eens aan het eind van de middag naar de Jacobikerk, maar ook daar taalde hij niet naar. De voeten zijn ook weer dikker, dus er is een dreigend oedeem. Vanmorgen hebben we Daniël dus maar weer geconsulteerd. Wat zijn dat toch een gouden mensen, die altijd voor ons en voor anderen klaar staan!!! 
Vanmiddag nam Ton een bad, terwijl ik wat opruimde in de kamer ernaast. Elk kwartier is daar meegenomen. Verder ben ik bezig geweest met de foto's van de verjaardag, en met de laptop, die moet gaan logeren. Gisteravond heb ik daar ook al veel tijd aan besteed, en heel de nacht is de virusscanner bezig geweest. Hij was erg traag, dat bleek... onvoorstelbaar: een beestje te zijn dat kans had gezien aan de onderkant van de dimm terecht te komen. Hoe bestaat het! Wat het was geweest, kon ik niet meer determineren. Na wat schoonmaken, en drie, vier keer proberen, en opnieuw uit elkaar halen etc... werkte het weer. Toen zeurde Avast dat de registratie binnenkort zou verlopen en zou ik niet... 
Ja natuurlijk, maar de nieuwe versie wilde niet geïnstalleerd worden, dat moest opnieuw, dan maar vanaf de grote pc, en toen dat gelukt was, en ik met de nieuwe versie had gescand, hetgeen bijna de hele middag kostte, vroeg het programma: zal ik bij het booten ook maar een keer alles scannen? Je kunt nooit weten. En inderdaad: één enkel Trojan werd gevonden, maar die zat in verschillende instanties van het zelfde bestand. En Hij is nu op 90% - terwijl het programma al een uur of acht staat te draaien. Mail voor mail, foto voor foto, update voor update, alles wordt zorgvuldig onderzocht. Hij zal nog wel even bezig zijn... langer dan ik. Vanavond hebben Ton en ik intussen samen gekeken naar de Reünie. Een ontroerende aflevering, voor ons helemaal belangwekkend omdat een van zijn pleegzoons, waarmee we nog altijd contact hebben, in die klas zat. Een hardnekkige beller of belster hebben we maar laten rinkelen, excuses, maar dit wilden we niet missen. 

12 maart 2011. Op deze stralende lentedag is onze kleindochter Amber jarig. Wij begonnen moeizaam aan de dag, omdat Ton vannacht vele uren helemaal gek werd van de jeuk. Ik wist ook niet wat ik er aan moest doen, en een portie sudoku hielp al evenmin. Tegen vijf uur sliepen we in, en als je dan om 1 uur in Den Bosch wilt wezen, houd je weinig nachtrust over. Wij tenminste, want het ontbijt klaarmaken kost me al gauw een half uur of meer, en voordat Ton het dan op heeft... Maar goed, het lukte, min of meer op tijd te zijn. Eerder dan verwacht zelfs. ;-) Dus dit keer waren we er bij toen de taart werd aangesneden. 
Het was reuze gezellig, en de jarige straalde. Mik was er het eerst, want die moest nog zwemmen: hij had de lessen al een paar weken achter elkaar moeten missen, maar hij genoot ook met volle teugen van de verjaardag. Later kwamen Pieter en Charlotte nog met hun ouders, en zij hadden veel plezier in de tuin, met de trampoline, en voor het huis, waar nu in het parkje allerlei degelijke speeltoestellen staan. Nu nog wat anti-hondspray, en het is daar perfect voor kinderen. Je zult zo'n speeltuin toch vlak voor je huis hebben! Amber liet ook nog zien dat ze op stelten kan lopen, en hoewel haar grootmoeder heftig in de verleiding kwam het ook te proberen, realiseerde die zich net op tijd dat ze misschien niet zo'n evenwichtig persoontje is als haar kleindochter... ;-D Hoe dan ook, het was een prettige middag, en ondanks de superslechte nacht hield Ton het toch een paar uur vol. Jammer genoeg misten we Betty en haar kwartetje, en ook mijn zus c.s. Tonio bracht ons weer naar het station, en zo kwamen wij vrij vroeg weer thuis, waar Ton de rest van de dag in gepaste rust doorbracht. Nu maar zien wat de nacht brengt. 

11 maart 2011. Na een redelijke nacht begonnen we redelijk opgewekt aan de dag. Ton mocht naar fysio, en ik heb vanmiddag ook nog allerlei noodzakelijke dingen gedaan, die al een tijdje lagen te wachten, zoals uitstel vragen voor de belasting, en een aantal rekeningen betalen. Niet dat de stapel te doen daarmee zichtbaar verminderd is... Na de fysiotherapie heeft Ton 300 pas gezet, toen kreeg hij last van een zwakke plek bij de enkel, maar in de loop van de middag wilde hij toch nog wel naar buiten. Ik moest nog wat boodschappen doen ook, dus dat konden we combineren. Ton heeft er nog 1300 pas bij gezet, toen kreeg hij het wel benauwd, maar ach, hij had al hard gewerkt... Ik was van al dat langzame lopen wel erg moe, dus ik ging lekker in bad. Mijn haar moest ook nodig gewassen. Vanavond laat nog een lange telefonade met een heel verdrietig iemand, dus dat was nodig. Ik had voor de kinderen nog een DVD met foto's willen branden, maar dat komt er nu niet meer van. Nu is het al weer de twaalfde maart, en dus is onze kleindochter Amber jarig. Welgefeliciteerd, mijn lieve hartje! 

10 maart 2011. Ton schurkt zich vandaag lekker in de pyjama, en is voornamelijk boven op zijn kamertje. Hij geeft oude dingen nieuwe plaatsen, en luistert naar bandjes van vroeger, die hij heeft herontdekt. Ik deed veel achterstalligs op de PC, maar er is nog veel meer te doen. Vanmiddag ging ik de stad in om een cadeau voor onze Amber te vinden, maar alles wat ik braaf op het briefje had staan, bleek uitverkocht. Drie - vier winkels in en uit. Nog andere dingen zocht ik, en ik viste nét achter het net, van iets wat ik voor Ton wilde hebben. De aanbieding was net over. Nu ligt er alvast een wat duurder cadeau voor een volgende gelegenheid. Zo krijg ik nooit ruimte in de kasten... ;-) Vanavond bleken de buren toch boodschappen te gaan doen, ik was net op tijd thuis. Ton at dus laat, ik nog later, want ik ben weer begonnen met het Cohen-diëet. Ik kwam op de foto's die Parel afgelopen zaterdag met mijn toestel had genomen een vreemde dikke tante tegen in MIJN jurk, en dat was nóg confronterender dan de weegschaal, die me had toevertrouwd dat ik meer woog dan de laatste vijf jaar. Oei! Gisteravond begon de vasten, en ik doe sinds vanmorgen dus maar weer mee. We zullen zien hoe het gaat. Nu moet ik maar eens een uurtje gaan opruimen. Er ligt zoveel, dat ik mezelf niet eens meer tegenkom in deze kamer. Kun je nagaan!

9 maart 2011. Mama's verjaardag hebben we op het nippertje voor de vasten nog met een gebakje gevierd. Braaf, nadat we ons door Daniel en Ineke onder handen hadden laten nemen, en nadat Ton een keurige 3000 pas op de teller had gezet. Vandaag deden we geen boodschappen met de buren. Die zouden wel tussen 11 en 12 spullen naar de gemeente wegbrengen, dus had ik van alles overhoop gehaald, ik had ook al wat spul op de stoep gezet alvast, boven in het kamertje van alles verplaatst (lees: overhoop gehaald, je kunt nu nergens meer bij) om de buurman de gelegenheid te geven een monitor van de kast te halen, de andere lukte me wel, met veel moeite, maar deze was te zwaar en levensgevaarlijk voor mij), maar de uren tikten voort, en toen wij naar Daniël en Ineke moesten, was er nog niemand langs geweest. Ik heb het maar laten staan wat daar stond, en toen we terug kwamen was het weg. In de keuken stond nog een emailleeroventje waar asbest uitpuilt, en nog wat dingen die ik niet op de stoep durfde te zetten, dus die heb ik maar in de schuur gezet. Zucht. Mijn huis is één grote chaos, en ik moet nodig beginnen aan essentiële dingen, waar anderen nu op wachten. Ik zie het eventjes niet meer zitten, dus ik denk dat ik vroeg stop vandaag. Ton geniet boven van zijn kamertje, waar hij allerlei lang-niet-geziene schatten herontdekt en koestert. Wat zonde dat het allemaal zo lang moest duren. Wat fijn, dat onze meiden deze zomer toch de moeite hebben genomen om tijd voor hun pappie vrij te maken. ;-D (Intussen is het toch weer kwart over een. Foei!)

8 maart 2011. Ton had vandaag een pyjamadag, en die heeft hij boven op zijn kamertje doorgebracht. Bandjes geïnventariseerd, boeken anders gestapeld, papieren terzijde gelegd... hij heeft het er druk mee gehad. Toen kwamen er nog een paar langdurige telefoongesprekken, hij had alsnog een volle dag. En ik? Tja, ook. Zonder dat ik kan zeggen: dat heb ik nu gedaan. Vanavond nog wat foto's rechtgezet en uitsnedes gemaakt, op zo'n feest let je daar niet op, dat moet allemaal later. Ook ging ik nog wat boodschappen doen, en ik kwam met een deel andere dingen thuis, dan waar ik op uit gegaan was. Het was wel aangenaam buiten, vandaag. ;-) Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik vorige week alle energie voor de hele maand heb gebruikt. Morgen is de verjaardag van mijn moeder. Wat jammer dat onze kleinkinderen haar niet gekend hebben. Ik mis haar. We kregen gister nog een fraai boeket, dat ging niet naar mijn moeder, maar naar onze zieke buren. Wij genieten van de foto en de gedachte. 

7 maart 2011. Een heldere, zonnige dag. Maar koud!!! Er stond veel meer wind dan was verwacht. Met enige moeite waren we op tijd bij de longarts, die ons vervolgens, zoals te doen gebruikelijk bij haar, drie kwartier liet wachten. Maar je kunt nooit weten. We hadden nog net tijd om alvast een gebakje op Mama's a.s. verjaardag te eten. Dat is pas over 2 dagen, maar in het AZU hebben ze lekker gebak, en we zijn dus maar een beetje gaan schuiven met de tijd. Bovendien zijn er woensdag andere dingen te doen. We moesten ons overigens toen weer haasten naar de fysiotherapie. Ton kon er voor nog net 500 pas zetten, en daarna deed hij er 850, dat was alles bij elkaar opwinding genoeg voor een dag. 
De longarts constateerde toch vocht, dus mijn hoop dat het meerdere gewicht spiermassa was, bleek inderdaad nietig. Het is een eindeloos gevecht. We hebben een recept voor een nieuw pufje, waar deze arts ook geen ervaring mee had. We zullen het bestellen. Heb er vandaag niet meer aan gedacht. Vanmiddag was ik nergens meer goed voor, dus ik heb ontspannen achter de PC gehangen om foto's van zaterdag te fatsoeneren. Dat viel niet mee, de ruimte is suboptimaal, en het fototoestel is dat in het kwadraat. Maar de eerste serie is klaar. Toen moest ik om zes uur toch nog even boodschappen doen, maar even bleek een overschatting van mijn vermogens. Om acht uur kreeg ik een telefoontje, maar toen was ik nog met Tons eten bezig, later heb ik een van mijn zussen aan de lijn gekregen, gister lukte geen van beiden, en ze hadden bijzonder veel aandacht aan onze feestdagen gegeven... dat moet gehonoreerd! ;-) Het is al weer tien uur, en nee, ik heb nog niets gedaan. Zelfs de afwas is nog niet klaar. Dan maar net als gister: die liet ik staan, omdat ik geen zin had om dingen te breken. Vanmorgen had ik het vrij snel weggewassen. Morgen hoeven we nergens op tijd te zijn. Dat is prettig. Bij Ton was de adrenaline van het weekend vanmiddag opeens op. Bij mij al eerder. ;-D Maar het was geweldig.

6 maart 2011. Vanmorgen lukte het om op tijd in de kerk te zijn, met een versnapering, die zeer welkom bleek, omdat het bestand opeens verdubbeld was, door de aanwezigheid van een groep Konfirmanten uit de Waalse kerk van Hanau. Ze spreken er geen Frans meer, al honderd jaar, en hebben niets met Hugenoten, maar ze hebben de zelfde wortels als onze gemeente oorspronkelijk had. Na de dienst lokte de zon Ton tot een ommetje via de binnentuin, waar hij nog een stukje liep, we telden maar niet, en daarna wilde hij nog graag een lichte lunch. Terwijl hij zich daarmee amuseerde, eclipseerde ik naar bed, want ik viel om, en ik kwam er pas tegen half zes weer uit, lichtelijk groggy... Om negen uur waren we klaar met eten, ik liet veiligheidshalve de vaat maar staan, en zag hierboven de gigantische troep die ik nog op moet ruimen. Morgen. Ik heb naar wat foto's van gister gekeken, en mijn conclusie is dat niet de instellingen van mijn toestel voor problemen zorgen, maar het toestel zelf. Het is alweer maandag, en we gaan slapen... Morgen vroeg naar de longarts. En het ponsplaatje is weg. 

5 maart 2011. Deze heel bijzondere dag brak wat grauw aan, maar wij waren blij door de verjaarspost, zelfs een met een prachtige postzegel, dank je wel, Geneviève, heel attent, en een paar pakjes, waaronder the first episode of.... jawel! Soap! We zijn ernstig in de verleiding gekomen om alle feestelijkheden af te gelasten en de dag in bed door te brengen en te kijken naar alle episodes van de eerste serie... Maar goed, we halen aanstonds de krulspelden uit het haar, verven de oude karkassen op, kleden ze aan, en maken ons geestelijk op voor de festiviteiten. Met de kinderen is net wat we aankunnen, dus nogmaals: geen bloemen, geen bezoek, daarna: r.i.p. en alsjeblieft, lieve mensen, telefoontjes ook pas volgende week. Als ik u bidden mag... Maar wij zijn heel dankbaar voor alle lieve aandacht voor Tons 90ste verjaardag vandaag, onze 46ste trouwdag, en mijn 65+ verjaardag... God is goed geweest voor ons, en nog steeds. En we weten en voelen ons omringd door trouwe vriendschap, liefde, genegenheid, warmte van heel veel mensen... Bless you all.

......................................................

Dit was de mooiste verjaardag van ons leven, ik doe morgen wel verslag, want we zijn op en kapot, het is kwart voor twaalf, om tien uur waren we pas thuis, Ton slaapt al, en ik val om, maar het was geweldig wat de kinderen en kleinkinderen voor ons hadden bedacht en uitgevoerd. Gedichten, een dansje, een medley, enige pogingen om piano te spelen, kinderen die liedjes zongen, een fantastische maaltijd... dat alles overstemde ruimschoots de gigantische gil van frustratie die losliet, toen we er achter kwamen dat de tas, waarin alle belangrijke dingen zaten, zoals de DVD waar ik 2 weken aan gewerkt had, etc. etc. nog thuis in de gang stond... Ongetwijfeld dachten de buren dat de Vlieland opeens tóch een stoomboot was... Maar dat alles ging over, tijdens de vele uren van aandacht, lachen, spelen, luisteren, kijken en snoepen die volgden. We gingen als heel gelukkige mensen weer op huis aan... En zo heb ik in kort bestek toch nog een mini verslag van de middag en avond gegeven... Waar het hart vol van is...! 

4 maart slaan we over, te lang, te druk, te frustrerend door gebrek aan coöperatie van computer en sommige mensen.

3 maart 2011. Of allang niet meer, kwart over een. Druk dagje. Tons nieuwe das vroeg nog heel veel werk, en toen ik die genaaid had, bleek het ding veel gemeen met de slang in het paradijs: hij kronkelde. Toen was er even nauwelijks meer licht aan het eind van de tunnel. Alles uitgehaald, en een uurtje met natte lappen en een (te) hete strijkbout later leek de boel weer min of meer plat te liggen. Heel voorzichtig geperst in de juiste vorm, ook dat viel erg tegen. Nu moet alles nog met de hand genaaid. Morgen. Want Ton moest ook nog lopen, en dat deed hij geweldig: 3000 pas. Hij komt weer in vorm. Ik moest daarna nog verse soep maken, dus het was heel lang staan en lopen achter elkaar voor mij. Toen ik éven ging liggen viel ik in slaap, maar een telefoontje en een echtgenoot wekten mij. Het telefoontje liep uit, maar het was pastoraal nodig, dus die twee uurtjes heb ik maar gebruikt om de voeten nog wat te laten rusten. Daarna vond ik warempel de babyfoto van Ton, waar ik al zo lang naar zocht. En nog een paar, maar ik had niet meer de gelegenheid om ze netjes te ontdoen van vlekjes en stipjes, niet zoals ik graag wilde. Vervolgens bleek ik ze te moeten omcatten naar een andere extentie, de macrobatch vernoemde alles verkeerd, gelukkig had ik al een copie gemaakt van de hele directory. Ik kan niet meer bedenken wat er nog moet, maar Ton komt nu naar beneden, hij is op zijn kamer aan het inruimen geweest, en is aan slapen toe. Morgen weer fysio. 
Zaterdag is een kwestie van geen bloemen, geen bezoek, daarna: r.i.p. en alsjeblieft, lieve mensen, telefoontjes ook pas volgende week. Als ik u bidden mag. 

2 maart 2011. Iets beter geslapen, maar nog moe. Ons land gered voordat we naar Daniël en Ineke gingen, helaas boden onze stemmen zo te horen niet voldoende tegenwicht voor de algemene domheid ten lande. Net iets meer dan de helft van de stemgerechtigden bleken meer te kunnen dan zeuren en de schuld aan de ander geven, toch wel weinig, voor een zo zwaar bevochten voorrecht. Ton heeft vandaag 2700 pas gezet. en dat is meer dan de laatste tijd, dus we zijn er blij om. Ik heb vanavond nog uitgebreid achter de computer gezeten, om nog wat oude foto's op te poetsen, en we vragen ons nog steeds af waar al die jeugdfoto's zijn, die we een maand geleden of zo in handen hebben gehad. Sint Antonius zwijgt en kijkt wijs. Ik heb vanavond de das geknipt en gestreken, maar nog niet genaaid. Ik heb er lang tegenaan gehikt. Maar de tijd dringt. Ik kijk uit naar volgende week... ;-) 

1 maart 2011. Vandaag was mijn vader dus inderdaad 100 jaar geleden geboren. Ik wilde naar Alkmaar, al dan niet met Ton, maar we hadden een erg slapeloze nacht. Ik kon niet slapen omdat ik niet slapen kon, en Ton werd gek van de jeuk, dus dat schoot niet op. Vanmorgen werden we dus laat wakker, ons afspraakje kwam ook later en duurde langer dan verwacht, maar nu is er, dank zij Betty, wel een redelijke kans dat Ton zijn zijden vest eindelijk kan dragen met zijn verjaardag... Daar ben ik het grootste deel van de dag nog mee bezig geweest. Ton ging aan het eind van de middag slapen, want er was vanavond de verplichting om naar de film te gaan, en hij wilde mij ontlasten. Ik ging nog op zoek naar een andere vlieseline, kostte veel tijd. Het naaiwerk schoot niet op, en ik wilde niet nog meer fouten maken, dus ik deed het heel rustig aan. Nu ja, zo'n dag die anders loopt dan verhoopt. Maar mijn lieve nicht Joke heeft vanmiddag nog bloemen op Papa's graf gebracht. Daar ben ik wel heel erg blij mee... 

28 februari 2011. Onze felicitaties aan nicht Ellie. Ik kon haar niet bereiken. Drukke dag, Ton had fysio, weer zo gek laat, heel vervelend. Toen we de deur uitgingen zag ik dat de schattige katjes, die Ton twee jaar geleden van Mik c.s. had gekregen voor zijn verjaardag, uit de grond gerukt waren. Als een giftige zwartgroene plant krulde de haat op uit mijn kinderhartje, en ik moest mij beheersen om de dader niets ergers toe te wensen dan een flinke buikloop. Helaas ben ik goed opgevoed, dus heb ik dit gebed maar omgebogen tot het verlangen dat ze er véél spijt van zouden krijgen... TGerwijl Ton fietste, bokste, trapte, heb ik een schep genomen, het gat groter gegraven, volgestort met wat ik nog aan tuinaarde had, de boel bemest, en het boompje weer voorzichtig ingebed. De aarde heb ik goed aangestampt, maar al die tere haarworteltjes zijn losgescheurd, dus ik vrees het ergste.... Balen!!!! Ik heb de rest van de middag hard zitten scannen en bewerken, dat gaat niet snel... Valt erg tegen. Was zo laat voor de boodschappen dat ik achter het net viste, het balen voortzette. Na elf uur begon de schildklier vrolijk energie af te geven, maar toen was de computer bezig met een stroop-actie. Het schoot niet op. Nu is het een uur, en mijn vader werd 100 jaar geleden geboren. Niet op het uur af, maar wel op de eerste maart 1911. Een gedenkwaardige datum dus. Moge hij Leven in vreugde. ;-)

27 februari 2011. Vandaag is onze Charlotte jarig, ze is zeven jaar geworden. Gefeliciteerd, meisje! Gister hadden we een slechte dag na een heel slechte nacht voor beiden. Toch heeft Ton nog 1500 pas gepresteerd op HC (het regende) en 's avonds heeft hij heel plezierig in zijn kamertje boven doorgebracht. Hij dronk er voor het eerst weer eens thee... En hij zocht een plek voor allerlei boeken. 
Dank zij onze dochters, die er deze zomer tapijt hebben gelegd. Langzaam komt er weer orde... 
Tonio en Diana kwamen ons met Amber halen. Amber had een prachtig boek bij zich, dat ze deze zomer voor ons had gekocht tijdens de vacantie. Zelf uitgezocht, en betaald van haar eigen geld. Onbetaalbaar, zo'n kind! Vanavond hebben we er met veel genoegen in gekeken. Maar eerst was er de verjaardag van Pieter en Charlotte, die vier en zeven werden. We hadden alle kleinkinderen en bijna alle kinderen bij elkaar, plus nog familie van vaderskant, dus het was een oergezellig gekakel. Maar wel vermoeiend, dus toen we weer werden thuis gebracht vonden we het wel weer heerlijk rustig. De eerste uren hoefden er geen TV of radio aan! 

25 februari 2011. Felicitaties richting Den Bosch! ;-) Ton heeft vanmorgen zijn best mogen doen bij fysio, daarna had hij geen zin meer, ik had helemaal geen zin, want ik heb mijn dag niet. Bovendien werd ik vanavond opgebeld en vreselijk onder druk gezet om een bepaalde beslissing te nemen. Nu sta ik al genoeg onder druk, dus mijn gevoel is dat iedereen nu de boom in kan, al zijn de bedoelingen nog zo goed. Maar als de vasten begint zal ik er over nadenken. Nu even niet. Verbum sapientibus, en die zouden Latijn moeten begrijpen. Genoeg gezeurd. Ton zat Flavius Josephus te lezen, en hij emmerde dat hij zijn woordenboek van het Hebreeuws van de Thora niet kon vinden. Hij is dus weer helemaal zichzelf, gelukkig. Beter dan het wezenloze invullen van de sudoku's, want dan is hij niet op zijn best. Ik ben zo dankbaar dat hij geheel compos mentis is, al willen sommige mensen dat niet geloven.... Want ja, die hele oude mensjes, die kunnen zelf natuurlijk niet meer overzien wat ze wel en wat ze niet aankunnen. Dat kunnen buitenstaanders véél beter... 
Eh... genoeg gezeurd, dat had ik al opgemerkt. Nu stop ik er dus mee, maar ik moest het wel even kwijt. 

24 februari 2011. Vandaag feliciteren we Jeroen en Annemieke. Jammer van het weer. Ton had een pyjamadag en ik een baaldag. Er kwam bijna niets uit mijn handen. Ton heeft boven wat opgeruimd op zijn kamertje, en daar kreeg hij een opgeruimde blik van in de ogen. Triest dat dit alles zo lang heeft moeten duren. Mijn gewicht rijst de pan uit, en ik heb het helemaal alleen aan mijzelf te wijten. Baalbis.

23 februari 2011. Vandaag brachten we een bezoek aan Geneviève, qui habite Bodegraven maintenant. Voorlopig dan. Ze heeft het heel vriendelijk en karakteristiek ingericht, en zit er prettig. Het was een plezierig bezoek, en de reis was heel comfortabel. Na afloop probeerde Ton nog wat te lopen op HC, maar het was er erg druk, dus na zo'n 1400 pas gaf hij het op. Ook in Utrecht sneeuwde het lichtjes, en waar de vorst in de grond zat, bleef het liggen. Vanavond heeft hij nog wat papieren uitgezocht, op bed, en ik heb wat financiën in de computer gezet, en aangezien het alweer morgen is, gaat nu de stekker er uit. Bless you.

22 februari 2011. Een vrolijke zon begeleidde een koude poolwind, en de temperatuur bleef dik onder het vriespunt. Maar Pieter was wél jarig, en we kregen van zijn vader een paar leuke foto's, waarop je kunt zien hoe groot hij al is! Hij is echt aan het veranderen...
We hebben hem vandaag niet gezien, het was een rare, rommelige dag, vol onverwachte wendingen, zodat allerlei dingen die we ons hadden voorgenomen, zoals onze kleinzoon opbellen, niet lukten. Daarentegen belde Mik op, om alle details van zijn rapport met ons door te nemen, en daar waren we natuurlijk zeer mee ingenomen. Alleen denk je op een gegeven moment wel: en wat heb je nu voor rekenen en taal? Al die sociologische prietpraat is leuk voor de juffen, neem ik aan, maar wij willen dat een kind iets léért op school, iets waar het verder in het leven ook iets aan heeft. Dat schijnt tussendoor ook te gebeuren... Na veel gerommel, boven op Tons kamertje, waar een kastje bij kwam, en daarmee het aantal problemen verdubbelde, (maar er mocht wèl één boek naar het oud papier verwezen, een hele zelfoverwinning van Ton, die een nieuwer exemplaar ook bleek te hebben) gingen we nog een stukje lopen op HC. 2000 pas plus boodschappen, het kon niet op. En nu is het laat, en heb ik nog niets gedaan, hoe dat kan begrijp ik ook niet. Aan het werk dus! Jullie zijn weer op de hoogte.

21 februari 2011 was weer een kille, gure dag, met wel enige zon. Tons fysio was weer laat, heel vervelend vind ik dat, want je kunt niet vóór die tijd lunchen, en er na maakt dat de dag niet half, maar al drie-kwart om is. Er was ook nog een bliksembezoekje van Laetitia en Barend, die in de buurt moesten zijn i.v.m. de verjaardag morgen van Pieterbaas. 
Vier jaar wordt onze jongste kleinzoon dan!
Ton wilde daarna toch nog wel even de stad in. 1730 pas, en dat was het. Ik moest nog verse soep maken, dus we aten behoorlijk laat. Nu is het kwart over tien, ik had een paar mensen willen bellen, maar Ton hield de telefoon bezet, dus die was sociaal actief. Ik pleegde wat onderhoud aan het web. Ben met een nieuwe serie simpele liedjes bezig voor bij het Bijbels dagboek, voornamelijk om de complicaties van het gebruik van de liederen uit andere bundels, wanneer je het eens wilt uitgeven. Dat was in elk geval aanvankelijk wel mijn bedoeling. Nu ja, wie mij critisch wil begeleiden kan op de actuele dagboekbladzij -a tikken voor .html. Maar verwachter er niet veel van. Het houdt me van de straat. Dat wel, want er gaat dagelijks toch weer vrij veel tijd in zitten. 

Zondag 20 februari 2011. Het lukte Ton vanmorgen niet om wakker te worden. Sterker: na het ontbijt sliep hij weer in, en hij werd met moeite tegen half vier wakker. Toen wilde hij naar de Jacobikerk, waar hij genoot en ik mij redelijk verveelde. Dat lag meer aan mijzelf dan aan de predikant, die zijn best deed. Het zaad viel op de weg, vandaag. Ton wilde terug lopen, ondanks de ijzige poolwind, die de botten deed bevriezen, en het lichaamsvocht in dikke stroop veranderde. Met schuurpapier ertussen, zo hier en daar. Na een pas of duizend gaf hij het op. Toen karde ik hem naar huis, maakte warme soep, deed iets aan de rest van het eten, en waste na afloop af. Intussen las ik een romannetje uit de voorraad. Niet veel soeps, moet ik toegeven, al heb ik er vandaag geen soep over gemorst. Vanavond wat getut zo hier en daar, een beetje opgeruimd, een heel klein beetje weggedaan, niet zo dat iemand er iets van merkt. Ik probeerde een foto zo te scannen dat ik die groter kan afdrukken. Kost veel tijd en ergernis, en het resultaat? Niet om aan te zien. Morgen heel misschien beter. Of helemaal niet. 

19 februari 2011. Ton was vanmorgen eerder op dan ik. Hij had de krant al uit, toen ik krakend en steunend uit bed stapte... Tja. Maar toen we vanmiddag eindelijk op HC aankwamen kraakte en steunde hij. De mist maakte dat we in de wolken waren, maar we waren er niet blij mee. Het was overigens niet de adem, maar de benen, die na 1700 pas weigerden. We doen het er maar mee. Hij heeft nog wat zitten spelen op zijn kamertje, en luistert weer met veel genoegen naar zijn CD's. Kannutzelf. ;-) Het gewicht is hoog, dat wel. Het mijne nog veel erger. Morgen begint de groene tijd weer. We hebben een late Pasen, want de Epiphanietijd was maximaal van lengte. 

18 februari 2011. Vanmorgen voor ons doen vroeg op. Ton had om 12 uur fysiotherapie, en heeft 60 kg weggetrapt. Dat is toch behoorlijk wat. Hij had ook geen behoefte aan verdere exercitiën vandaag. We hebben voornamelijk wat opgeruimd, ook op zijn kamertje boven, een doos is nu leeg, dat scheelt weer. En vanavond laat ging ik lekker lang in bad. Maar alle spieren zitten weer in de knoop, alleen nu aan de andere kant. Gezellig. Mijn dagen zijn te kort. Dat is het probleem. En mijn nachten ook. Vreemd hoor! In elk geval was Ton een uurtje blij boven bezig. 

17 februari 2011. Vanmiddag heeft Daniël Ton flink onder handen genomen, en daarna heeft hij nog iets moois gedaan aan mijn spierpijn. We waren allebei flink moe. Maar ik mocht nog weer met de buren boodschappen doen vanavond en dat had ik in de weken dat zij met vacantie waren wel erg gemist. Heerlijk. Verder heb ik de hele avond achter de computer gezeten, en ik ben niets opgeschoten voor mijn gevoel, hoewel ik wel bezig was. Tja, soms heb je dat. 
Morgen moet het echt beter gaan. 

16 februari 2011. Vanmiddag mocht ik naar Ineke, Ton gaat morgen, want vanavond had hij een vergadering van het consistoire, en twee dingen achter elkaar, dat lukt niet meer zo best. Ik bracht mijn lief, hij werd gelukkig terug gebracht met de auto. Als iemand nu de volgende keer op het idee komt hem te halen... ;-)  De Heer had wel Zijn eigen bijdrage aan Lumen Trajectum: toen wij het Pieterskerkhof opreden, zagen we de bijna volle maan precies boven het torentje van de kerk. Een waardevolle aanvulling. Toen had ik mijn fototoestel natuurlijk niet bij mij. Ik heb de rest van de avond gevuld met de foto's van de tentoonstelling. Nu kunnen ze geprint worden, maar het is al 1 uur, dus dat komt op zijn vroegst morgen als het straks is. 

15 februari 2011. Het was killig, hier in Utrecht. Ton heeft 2200 pas gezet, 600 buiten, de rest binnen. Verder was het werken geblazen. 

14 februari 2011. Bij deze een lieve groet aan iedereen. Valentinus zegt namelijk dat God van alle mensen houdt, en ware liefde zeer waardeert. Dus wie dit leest wordt bemind. ;-)
Vanmorgen was ik stijf aan alle kanten. Ton smeerde er iets op, dat hielp iets, maar niet veel. Ik was weinig actief vandaag, hoewel... 2x een heel grote afwas... noem dat maar weinig actief! Er moesten wat brieven geschreven vandaag, dat kostte het grootste deel van de middag. Om tien uur kwam ik toe aan mijzelf, kon niet kiezen uit de berg dingen die nodig moet gebeuren, en ben toen maar wat foto's gaan bewerken van de Verborgen Schoonheid. Toen werd het weer laat, maar het was wel erg leuk. 

13 februari 2011. De laatste zondag van de kerstcyclus. We hadden een feestelijke dienst in Zeist, waarin Sint Valentijn ook een rol speelde. Ton kon vannacht niet in slaap komen, en vanmorgen niet er uit, dus zijn ontbijt kreeg hij pas na 12 uur, toen ik terug was uit de kerk. 
Later heeft hij,  in de zeer frisse namiddag, nog 2500 pas gelopen, waarvan 760 helemaal los. Ik was na het koken kapot, dus ik liet de afwas staan en dook mijn bed in.

12 februari 2011. Ton had een pyjamadag, en ik een werkdag. De dienst voor morgen staat op het net, dus het komt wel goed. Een gezegende zondag allemaal. 

11 februari 2011. Vanmorgen op de begraafplaats, vanavond een concert in Huis ter Heide, waar Henk Vonk de Winterreise doorleefd zong, en met een warm timbre, zij het niet altijd even gelijkmatig... een bijzonder concertje. Ton kwam aan lopen niet toe vandaag, maar hij was wel naar fysio, en daar zijn hem de duimschroeven aangelegd. God behoede het Egyptische volk, want daar weten ze nog veel meer van duimschroeven. 

10 februari 2011. We gingen vanmiddag, op Tons verzoek, naar het Catharijneconvent om de nieuwe tentoonstelling te zien: Verborgen schoonheid. Die is peperduur, maar wel mooi, en Ton was verrukt van een gedicht en van de goudschat. Ik had nogal wat foto's gemaakt, en ik kon de verleiding niet weerstaan die van het masker voor Ton uitgebreid te bewerken, en die te printen. Hij vond er meteen een mooi plaatsje voor. Het kostte veel tijd, maar hij had er zo'n plezier in! Helaas regende het, dus gelopen heeft hij niet, behalve dan de paar pasjes in de zaal. Jammer. Ik moest vanavond nog een paar boodschapjes doen, en even op bezoek. Morgen is het een jaar geleden dat Joop van L. overleed. Het gemis is er niet minder om. Morgenochtend gaan we samen naar het kerkhof. 

9 februari 2011. En vandaag bloeiden er al crocusjes. Leuk, zowel paarse als gele. Ook Truus van Lier werd weer een beetje zichtbaar, maar het zal nog wel een weekje duren voordat de herinnering aan haar duidelijk waarneembaar is. We mochten naar Daniël en Ineke, die ons weer deskundig hebben bijgestuurd. De thee, die Ton een paar keer met genoegen dronk, bleek weer een giftige component te hebben. Dan zal hij nu wel beter slapen, hij werd door beiden behandeld, en was daarna helemaal aan het eind. Ik moest dus vervolgens nog boodschappen doen, en was zo traag als een schildpad met winterslaapneigingen. Mijn stijve spieren heb ik vanavond in een warm bad geweekt, dat was op zich wel lekker, maar schoot niet echt op, zodat ik pas na elf uur weer eens echt aan mijn dienst kon gaan werken. Het is dus al weer donderdag, nu ik dit tik. 

8 februari 2011. Opeens lijkt het een beetje lente. Er bloeien sneeuwklokjes, en de eerst crocussen steken de kopjes op. Ton heeft vandaag buiten gelopen, en hij maakte de 2200 pas vol. Niet helemaal met genoegen, maar toch... 

7 februari 2011. Nog was de wind hard vandaag, misschien heeft Ton daarom slecht geslapen. Ik gelukkig niet, dat scheelde weer. De fysio was laat, en dat geeft een verkeerd stramien aan de dag. Ton wilde desondanks nog wel lopen, maar het werd niet meer dan 1000 pas. Dat gaf niet, want hij had veel geoefend vandaag. Ik had een wat minder gelukkige dag, doordat ik struikelde en vervelend viel, maar ondanks blauwe plekken en bloed viel de schade mee, al voel ik armen, knieën, schouders en ellebogen allemaal zitten. Een warm bad vanavond was erg prettig, alleen was het boekje dat ik las zo spannend, dat ik er pas uit kwam toen er véél tijd voorbij was, en het boek uit. Daarna heb ik het nog maar opgewarmd, zodat Ton kon meegenieten. En daarna stapte hij lekker in een schone pyjama zijn bed in, om naar de TV te kijken. Het is al ruim elf uur, maar ik kan nog wel íéts doen. 

6 februari 2011. Zondag en stormachtig. Maar we gingen toch naar de kerk vanmorgen. Ik was extra vroeg opgestaan, en toch waren we nog aan de late kant. Maar aangezien er tegenwoordig wel meer 'op zijn Frans' gaat in onze Waalse gemeente, maakte dat niet zoveel uit. Helaas had Ton nog een pil genomen voor we weggingen, die maakte dat hij na de preek ijlings op moest staan om zich naar elders te begeven, tot schrik van de gemeente. Hij was ook zo moe van de concentratie op de preek, dat hij zich tot de koffie terugtrok in een rustig hoekje. Maar toen kon hij zich weer geanimeerd onderhouden met deze en gene. Vooral met gene. Het woei heel hard, en dat was adembenemend. Je ziet hier ook hoe de wind het water van de Stadsbuitengracht, zoals de Singel officieel heet, met geweld opzweept. Er liggen her en der ook veel grote en kleine takken, dat is natuurlijk heel gezond voor de bomen, die niet zelf hun haren kunnen kammen... Het is al weer vijf uur, en ik was boven wat ruimte aan het maken, maar ik moet eens gaan kijken naar mijn lief, die beneden zit... Theoretisch weet hij wel hoe je thee zet, hoor. Dus als hij echt wil... 
Maar hij wilde niet, hij zat te bellen... ;-) Later kreeg ik nog een lang gesprek met mijn jongste zus, heel plezierig, Ton wilde dat ik samen met hem een stuk TV bekeek, en ik heb nog een beetje opgeruimd boven, dus al met al een heel welbestede zondag. Er was zelfs even tijd om naar de postzegels te kijken... Kijk! 

5 februari 2011. Na een superslechte nacht voor Ton en een redelijke voor mij, begon de dag weer tamelijk laat. Ik moest nog boodschappen doen voordat ons bezoek vanmiddag kwam, dus er was geen sprake van dat ik naar De Bilt zou kunnen voor een stukje van de DOSgg-dag. Dat heet nu anders, maar dat is zo'n aanstelleritis... Het bezoek was leuk, Henk bracht zijn broer mee, en die twee bomen van kerels waren heel omzichtig met hun oude oom Ton... ;-)

Hij genoot echt van hun bezoek, en ze bleven korter dan hem lief was. Dat is een keurige timing dus... Daarna pas begon ik aan wat ik normaal 's morgens doe, en toen vloog de tijd... Ik kwam een beetje schaapachtig beneden omdat het al zo laat was, maar Ton was ingedut, dus voor hem maakte het niet uit dat hij zijn toetje pas tegen het acht-uur-journaal had.  Het is wel de bedoeling dat we morgen naar de kerk gaan, maar Ton heeft er nu al een hard hoofd in... Tja. In elk geval bloeiden vandaag voor het eerst een paar sneeuwklokjes in de tuin. Gister zag ik er eentje open gaan op de wal...

4 februari 2011. Warme truiendag, las ik. Hier is het niet zo'n goed idee om het kouder te laten zijn op dit moment. Dan helpt warm aankleden echt niet voor mijn lief. Hij had slecht geslapen, ik eindelijk goed. Bloeddruk was door Ineke ook heel effectief omlaag gebracht. Nu onze gewichten nog. ;-) Er was fysio, en Ton heeft hard gewerkt. Zelfs wilde hij daarna nog wel wandelen op HC. De storm maakte het onaantrekkelijk buiten. Het lopen viel tegen, toch nog wel 1450 pas, maar daar zat een hele tijd rust tussen, terwijl ik AH plunderde. Even niet boodschappen doen met de buren, en vorige week liep dat ook al mis, dat merk ik nu wel. Het was sjouwen, en ik heb de helft niet. Morgen de rest. Dan krijgen we trouwens bezoek van Henk uit Amerika, dat is leuk... Vanavond heeft Ton lekker zitten lezen in Aristofanes, woordjes opgezocht en zo, en ik heb Spaans zitten vertalen... in en uit. Vermoeiend maar even nodig. Er is een klein meisje waar veel gebed voor nodig is... 

3 februari 2011. Vannacht sliepen we slecht, ik sliep pas om 7 uur in. Ton was veel wakker. Dus ja, het kwam goed uit dat we om half vijf een extra afspraak met Ineke hadden! Het pakte Ton erg aan, de wind was ook venijnig, dus hij wilde meteen naar huis. Na het eten mocht ik nog 'even' boodschappen doen. En zo werd het weer laat. Nog wel wat gewerkt, meer ik ben niet echt heel helder. 

2 februari 2011. Weer een gure dag. We hadden een afspraak met Daniël en Ineke. Het duurde allemaal vrij lang, en Ton was na afloop niet erg lekker, dus er werd niet gelopen. Wel door mij, want ik moest daarna nog wat boodschappen doen. Al met al was het vanavond al half twaalf eer ik achter de computer zat, dus ik heb zo goed als niets gedaan vandaag. En wat ik echt moest doen, heb ik ook nog niet gedaan, realiseer ik me. Dus dat dan maar eerst.

1 februari 2011. Vandaag zat er geen lente in de lucht, maar natte kilte. Toch zingt er hier en daar het een en ander. Het roodborstje zat te rillen op een tak in de tuin. Parel kwam vanmorgen helpen met nuttige zaken, Ton bleef in bed, en ik ging er naast liggen met een ofthalmische migraine. Ton heeft zich opgeofferd, en is vanavond met Wil naar de film gegaan. Ik had er niet aan moeten denken... Morgen gaat alles beter. ;-)

31 januari 2011. Vandaag is mijn nicht Li(da) jarig, en ook is het de geboortedag van onze koningin. Beiden van harte gefeliciteerd, en een gezond en gelukkig jaar toegewenst. Ton had vandaag een heel late fysiotherapiesessie, dus daarna wilde hij alleen in de watten gelegd worden, zitten en lezen. Vanavond heeft hij nog wat extra aan de armen gewerkt. Hij voelde zich wat beter. Ik ging nog even de stad in, maar het was veel later geworden dan ik had gedacht, dus tegen de tijd dat ik bij de winkels kwam waar ik echt moest wezen, was het al (te) laat. Wat ik zocht vond ik in elk geval niet. 
De hele avond ben ik  moeizaam bezig geweest allerlei gegevens bij elkaar te krijgen die ik morgenochtend nodig heb. Nu moeten ze nog geprint worden... Toch maar morgen, denk ik, het is ruim half twee. 

30 januari 2011. Deze zondag werd Ton wakker met een dikke, pijnlijke tong, en wat oorpijn. Hij durfde dus niet naar de kerk, maar keek braaf TV. Daarna sukkelde hij weer in slaap. Suboptimaal dus. Gelukkig knapte hij wat op door de druppels die Daan voorschreef, en het bezoek van Parel en René maakte hem blij. Mij ook natuurlijk. ;-) Vanavond heeft Ton nog oefeningen gedaan, en ik probeerde moeizaam enige orde te brengen in mijn mailbestanden... Wat zijn er toch veel aardige mensen die mooie dingen met ons willen delen... Lief!  

29 januari 2011. Deze zaterdag hield Ton de rustdag. Wel heeft hij aan het eind van de middag wat nuttige oefeningen gedaan. Ik ging op stap om boodschappen te doen, ook in Bilthoven, waar ik weinig scoorde, maar nu weet ik tenminste zeker dat het lampje dat ik zocht ook daar niet meer is. Donderdag kon ik geen boodschappen doen met de buren, omdat we zo laat thuis waren, dus dat moet nu bij beetjes en stukjes. Ik heb aan de helft niet gedacht. Nu ja, jammer dan. Morgen gaat het allemaal beter. 

28 januari 2011. Vanmiddag, na de fysiotherapie en de lichte lunch, wilde Ton meteen maar op stap. Naar het Muntmuseum wilde hij zo graag. En dan eerst lopen op HC. Dat laatste werd een teleurstelling: na 500 pas moest hij het opgeven. Te hard geoefend? In elk geval genoot hij van het bezoek aan het museum, ondanks de bijtende wind onderweg. Ook vanavond zat hij gewoon aan tafel, hij genoot van de catalogus en hij bestudeerde de afgebeelde munten. Maar nu is hij erg moe. Ik ook wel enigszins. Uiteindelijk had ik zes uur achter elkaar op de voeten gestaan en gelopen, want na het koken ging ik op weg naar Bilthoven, waar het koopavond was. Maar ik kon er niet komen, er reed geen trein door een ongeluk, en zo dwaalde ik naar de Mediamarkt, waar op een aantal artikelen 'BTW-korting' werd gegeven. Niet op alles, maar er was toch een item waar ik behoefte aan had, en dat scheelde weer een paar euro. Maar het was wel even onhandig sjouwen. Waarom alles tegenwoordig wordt verpakt in grote dozen gebakken lucht is me een raadsel. Ik ben dus maar lekker in bad gegaan, heb mijn haar verwend, een beetje gelezen, kortom: ik heb de hele dag níéts uitgevoerd. En de stapel met dingen die nodig moeten groeit met de dag. Enigjes. Nu is het bijna morgen. Welterusten.

27 januari 2011. Hoewel Ton redelijk geslapen had, moest hij na het ontbijten en de rest van het ochtendritueel echt eerst weer slapen gaan. Later gingen we nog even naar Betty, want ze had nog een verjaarscadeautje tegoed. En twee van de vier kinderen hadden al een rapport. Voor alle vier hadden we een kleinigheid, dus dat kwam goed uit. De dames waren het niet op alle fronten eens met de uitslag. Die vonden ze oneerlijk, stom of onbegrijpelijk. Behalve als het heel goed was... ;-) Ton genoot er dubbel van het spul zo onbevangen rond te zien huppelen. Ze worden mooi en groot, al is het eerste volgens henzelf niet het geval... Wij weten intussen beter. Ton had zich er, vanwege het heldere weer, op verheugd om vanaf de Lekbrug naar het huis te lopen, maar na 500 pas moest hij afhaken. De koude wind deed hem de das om, dacht hij. Maar die kwam van achteren. De nabijheid van de snelweg zal ook wel invloed hebben. En enige bloeiende bomen... hoewel mijn lief daar andere jaren minder last van leek te hebben. Hij is echter nog niet helemaal in oude vorm. Toch liep hij op HC nog 2000 pas, met een pauze, dus bij elkaar heeft hij weer een persoonlijk record (voor dit jaar) gevestigd. En dat deed hem ook goed. Een heel tevreden man betrad zijn huis. 

26 januari 2011. Mijn nacht was slapeloos, die van Ton iets beter. Gelukkig maar. Nu kan ik onder de dekens wel internetten, als het slapen niet lukt, maar het schiet niet op. Vanmorgen schoot ik dus helemaal niet op, maar we hadden vanmiddag een afspraak met onze geweldige lijfartsen, en warempel: we waren nog net op tijd. We werden beiden flink onderhanden genomen, en na afloop was Ton helemaal daas. Ik kon rustig even langs een pas ontdekt filiaal van het Kruidvat lopen, zei hij, op zoek naar dat ledlampje met haak en magneet, dat bij mij stuk gegaan was en dat zo ideaal was... Nu ja, ik geloofde hem op zijn woord, dus we liepen even om, ik parkeerde Ton voor in de winkel, en vulde mijn mandje met trivia als een jurkje waarmee ik mij niet buiten kan vertonen, maar dat heerlijk zit en maar 6 euro kostte, wat lampen die altijd handig zijn, maar later minder licht bleken te geven dan ik had gedacht (die  nieuwe aanduiding van zoveel lumen werkt bij mij nog niet erg goed) en een reepje, waarmee Ton weer wat energie kreeg. De gezochte lampjes waren er natuurlijk níét. We liepen langs de Slegte, en toen werd Ton tijdelijk wakker. Daar wilde hij wel even in om een boek te zoeken, dat hij iemand cadeau wilde doen, omdat hij er zelf zo van genoot. Lief, maar het was er niet meer. Daggikkal. Lopen, daar kwam het vandaag niet van. 
Aangezien Ton het op prijs stelde als ik eerst zijn stuk van gister tikte, zodat hij een goed overzicht kreeg, en ik ook nieuwe soep moest maken, nadat ik een reserve-ventiel voor de snelkookpan had opgeduikeld, was het behoorlijk laat eer de magen gevuld waren. En nog veel later voordat de keuken weer enigszins toonbaar was. Toen zat Ton al lang glazig naar Inspecteur Linley te kijken. Ik ben nog aarzelend bezig wat greep op het nieuwe mailprogramma te krijgen. Het bleek al een adresboek geïmporteerd te hebben aan de hand van de geïmporteerde mails. Dus toen ik - gehoorzaam - op de knop importeren drukte, kreeg ik de adressen in 2- en 3-voud. Welk een overdaad! Nu ja, dat soort acties zal ik op de andere partities maar niet uithalen... ;-) In elk geval heb ik nu weer mail binnengehaald, maar ik heb het overzicht nog lang niet. Geef mij maar die goede oude tijd... bla bla. 

Dinsdag 25 januari 2011. Gister belde een oude bekende, die vond dat zijn leven een 6- waard was. Meer niet. Hm... zei Ton, even denken... Ja, dat minnetje, dat heb ik ook, maar ik kom uit op een 9-! Waarvan acte. ;-) Vandaag heeft hij toch weer een mijlpaaltje gehaald: 2300 pas. Hij probeert, als het even kan, toch steeds verder te komen. Mooi is dat. Maar we liepen wel op HC, aangezien het koud en winderig was. Dat wordt dus nog erger, de komende dagen, althans volgens de weerman. Ton is weer iets actiever, hij leest weer Hebreeuws en is nu bezig met een artikeltje voor het volgende Berichtenblad. Ik heb juist wat minder energie, bovendien ben ik uren en uren bezig geweest - al een paar dagen, om Outlook Express om te zetten in Live Mail, dat leek nu op alle drie mijn systemen gelukt te zijn, maar wat gebeurt er: toen ik weer op de basis terug kwam, bleek het archief gemold. Geen e-mail te lezen. Nu moet ik de beide andere controleren, maar dat zal wel niet beter zijn. O, wat word ik hier on-blij van. 5-. Hoogstens! 

24 januari 2011. Vandaag had Ton laat fysiotherapie. Hij wilde na de zeer late lunch naar de kathedraal om nog wat nagekomen kaarsen te branden, maar die was om vijf uur al dicht. Aangezien het lopen moeilijk ging, liet Ton zich toen maar naar HC vervoeren, waar hij na enige pauze de duizend pas vol maakte. Meer zat er niet in vandaag, maar hij was al aardig afgebeuld, zei hij. Vanavond heeft hij zitten lezen, terwijl ik probeerde enig onderhoud te plegen aan de PC. Heel laat was er een indringende reportage op Canvas over de verwerking van de Spaanse Burgeroorlog. Los Caminos de la Memoria... De herinnering aan de verschrikkingen zijn aan beide kanten van de scheidslijn, die nog steeds door families en gezinnen loopt, nog zeer aanwezig, en zeer verschillend. Hoe kan een land dat zo gewond was, ooit weer aaneen groeien? Kan dat? Misschien over twee generaties... 

23 januari 2011 Zondag. Vanmorgen gingen we niet naar de kerk. Ton kan zich op dit moment niet voldoende concentreren op het Frans, en de nieuwe predikant legt geen copie van de preek neer, zoals de vorige, en ze stuurt die evenmin toe, zelfs al belooft ze dat wel... Ze is wel interessant, vindt Ton. Maar de tournures kan hij niet volgen, omdat dit teveel concentratie vraagt op de vroege morgen. Dus gingen we om vijf uur naar de Jacobikerk, waar Ton graag is, omdat hij er met zijn grootvader al kwam. Nu is hij het evenbeeld van die grootvader. De predikant had het over de mens die is geschapen om evenbeeld van God te zijn. Na de zondeval ging dat mis, en toen kwam God in Jezus tot ons, om mens met de mensen te zijn, zodat we alsnog Zijn evenbeeld konden zijn. Een interessante en diepe gedachte, die het wezen van Liefde en genade in weinig woorden uitlegt. Ik geef het hier graag door. Op de terugweg heeft Ton een aardig stuk gelopen, maar de ijzige wind werd hem teveel, zodat hij niet verder dan 1900 pas kwam. Toch nog een behoorlijke hoeveelheid, onder deze omstandigheden.
Vanavond hebben we samen zitten internetten, en gelezen over de priester Georgii Kochetkov, die in Moskou een beweging in gang zette, die wezenlijk Christelijk was, en dan ook kort voor ons bezoek aan Rusland door de hiërarchie werd bestreden. Hij had eveneens volgelingen in Jekaterinburg, en vandaar uit was er een relatie naar de Lutherse gemeente waar wij destijds mee van doen hadden... 
Wat zouden we graag eens een kijkje nemen en zien wat daar nu op dit moment van over is... 

22 januari 2011. Na een niet al te beste nacht sliepen we lang uit. Ton heeft vanmiddag in de ijzige kou toch naar de kathedraal kunnen lopen en bijna het hele stuk terug: 2250 pas. We gaan vooruit. Voor alle zieken hebben we een kaarsje opgestoken, er waren er nogal wat die het nodig hebben. Vanavond heeft Ton zitten lezen, dutten en studeren. Hij leest nu weer de psalmen in het Hebreeuws. Vorig jaar heb ik me er doorheen geworsteld. Ik heb vanavond gepoogd wat meer structuur in het haar te brengen. Morgen zullen we wel zien of het is gelukt. Niet erg, vrees ik. 

21 januari 2011. Ton had zich erg verheugd op het concertje van Henk Vonk, vanavond in het Witte Kerkje in Huis ter Heide, maar het mocht weer eens niet wezen. We waren beiden het grootste deel van de nacht wakker, dus dat schoot niet op. Met moeite waren we op tijd klaar voor de fysiotherapie om 12 uur. Na afloop, en na enige versterking van de inwendige mens, ging Ton slapen, in de verwachting dat hij dan vanavond wel op stap zou kunnen, maar dat bleek een ijdele hoop. Jammer. Ik heb een plezierig en onverwacht bezoekje van dochterlief gekregen, dat was erg leuk, ze kreeg een deel van de verjaarscadeautjes mee, de rest vergat ik. Ik heb wat gelezen, en gekookt, en een paar uur achter de PC nuttige dingen zitten doen, en ik ben niets opgeschoten, voor mijn gevoel. Dat kun je zo hebben. 

20 januari 2011. Bijzonder goed was de nacht voor geen van beiden, maar we hebben toch een stuk buiten gelopen, langs de singel, dus hoog en laag, en zo kwam Ton toch nog, zij het wel met enige moeite, tot 2000 pas. Ik kwam niet tot veel.

19 januari 2011. Vandaag waren we voor het eerst sinds een maand (het leek veel langer) weer bij Daniël en Ineke, die hun uiterste best op ons hebben gedaan. Ton kikkerde eerst aardig op van de behandeling, hij  liep wel 1800 pas bij elkaar, en hield zich nog een beetje in omdat er vanavond een vergadering van het consistoire was, waar hij heen zou. Maar na het eten was de energie opeens op. Jammer, want hij was goed voorbereid. Het maakt ook verschil dat ik hem er heen zou moeten rijden, vroeger kwam Geneviève hem gewoonlijk halen, en dat maakt het allemaal makkelijker. Maar ook in dat geval denk ik dat hij me had laten afbellen... Hij dook ook meteen het bed in om Doornroosje te spelen. Zelf ben ik ook moe van de behandeling, dus zo gek is het niet. Er gebeurt veel met je lichaam na zo'n sessie... Na tien uur werd hij wakker voor thee... We hopen op een goede nacht. 

18 januari 2011. Onze mooie Betty is vandaag jarig. Van harte, meisje, dat het een ontspannen en gezond jaar mag worden. Ton werd vanmorgen wakker met zó'n niesbui, dat hij prompt de dekens weer optrok, en ging slapen. Niezen is altijd een slecht teken bij hem... Maar het is bijna middag, dus nu ga ik maar eens koffie voor hem maken...
Later gingen we nog naar de Babbelaar om Betty's verjaardag te vieren met een gebakje. Zegge en schrijve: één. Ze waren verder uitverkocht, op appelgebak na, en dat verdraag ik niet. Bij Betje waren ze het vervelende virus, waar heel de familie al weken onder zucht, nog niet kwijt, en zelf hoest ze ook nog erbarmelijk. We kregen dus een negatief reisadvies. Ton heeft wel kans gezien om, onder veel pauzeren en zuchten, toch zijn prestatiepeil op te hogen naar 1500 pas. Het geeft in elk geval weer moed. 

17 januari 2011. Die nachten willen nog niet zo, maar Ton had vandaag weer een late afspraak voor de fysio, dus dat scheelde vanmorgen met opstaan. ;-) Hij heeft nog wat ademnood, dus ik bracht hem met de rolstoel, holde een rondje AH, en kon mijn lief weer meenemen toen ik terugkwam. Ik hoorde ook de eerste merel van dit jaar zingen! Ik zie ook de bomen bloeien, dus die benauwdheid kan voor een deel daar op worden terug gevoerd. Wellicht. 
Na een zeer lichte lunch, en wat rust, wilde Ton nog wel wat lopen. Gezien de regen deden we dat maar op HC, en contrair aan de verwachtingen lukte het nog om alles bij elkaar 1000 pas te scoren. Ton scoorde ook nog wat kleine cadeautjes voor de kleine meisjes, en hij was erg tevreden met zichzelf en met het leven. Na het eten bleef hij nog wat beneden zitten, terwijl ik boven bezig was, en nu, kwart voor elf, ligt hij braaf in bed te wachten of ik er eindelijk aan denk dat hij wel thee zal willen drinken. Ja hoor, daar denk ik nu eindelijk aan. 
En we feliciteren alvast onze 'dochter twee', die morgen jarig is... We hopen je te zien, schat. 

Zondag 16 januari 2011. Vanmorgen zijn we naar de Pieterskerk geweest, Ton wilde dat graag, en hij werd nu wel op tijd wakker. Hij genoot ervan, al kostte zoveel concentratie hem wel veel energie. Na afloop heeft hij nog geprobeerd wat te lopen, maar verder dan 300 pas kwam hij niet. En tussendoor moest hij nog zitten. Maar het was droog en lentefris. Toen dacht hij: ik wil wel eens naar het geldmuseum, maar God en de mammon laten zich niet op dezelfde dag dienen, want toen de medicatie voor vandaag werd geSMoeS'd, slikte hij meteen gehoorzaam pilletje, dat hem vervolgens langdurig aan huis, en aan het kleinste kamertje daarin, kluistert. Dat museum komt dus een andere keer wel... ;-) Nu kon ik meteen eens kijken wat ik onder W764 wél kon installeren. Office2000 in elk geval, alleen moet ik nog wat servicepacks opzoeken, die staan wel ergens op de PC, maar niet op een logische plaats... Ach ja... Die vond ik, maar ik kon de eerste niet installeren. Een bestand moest worden geladen van internet, 2000SR-1 core update, en die kon niet gevonden worden. Vervelend. De rest wil zich dus ook niet laten installeren. 

Zaterdag 15 januari 2011. Vannacht sliep ik zo slecht, dat ik nog wakker was toen Ton om vier uur wakker werd en thee wilde. Daarna bleef hij nog een uurtje spoken. Ik werd om kwart voor elf wakker, Ton nog wat later. Maar hij nam zich voor om na het ontbijt niet te gaan slapen, en nu is het half vier, en is hij begint zich aan te kleden. ... Het lukte vandaag om 1300 pas te zetten,  in de frisse buitenlucht, daar genoten we beiden van. De energie was al even op, maar Ton wilde persé verder komen dan de laatste keer. Daarna heb ik boodschappen gedaan, terwijl Ton indutte boven Horatius. In elk geval grijpt hij daar weer naar, en is het niet meer 24/7 sudoku's, al hebben die zeker hun nut in benauwde uren... Vanavond heb ik nog een kilometertje textiel gestreken, wat onderhoud aan Ton gepleegd, en ik kwam er achter dat de intestinale perikelen nog niet over waren. Wel sportief, hoor, al dat rennen. :-(  Dus voordat ik iets kon gaan doen was het al bijna zondag... Ik ga tóch maar proberen te slapen.  

Vrijdag 14 januari 2011. In elk geval hebben we iets beter geslapen. Ons beider gewicht was gelijk gebleven, dat viel tegen, maar Tons bloeddruk was (bijna) redelijk, dus dat is verheugend. De mijne kan het apparaat niet lezen, door al dat Griekse aan mijn armen... ;-< Ton moest vandaag om 12 uur naar de fysio, ik bracht hem, en hij dacht zelf thuis te kunnen komen, maar hij moest zich toch laten brengen door de therapeut, die daarmee een prettig loopje had. Ik stond te strijken, dus ik hoorde hem niet meteen. Vandaag uren met dat apparaat in de hand gestaan. Niet mijn favoriete werk, maar er was allerlei textiel onze kant op gekomen, en vanwege Tons allergie voor menig wasmiddel moest ik alles opnieuw wassen en strijken, dat laatste omdat het dan minder kastruimte inneemt. En daar hebben we toch al te weinig van. Morgen zal ik daar nog een paar uur in moeten stoppen, en dan kan ik gewoon door met de rest... Ton heeft vanavond een paar mappen doorgekeken op papieren die weg konden. Hij was er heel erg moe van geworden... Vanmiddag was hij ook al in slaap gevallen na de lunch. We zijn op weg naar de goede weg... maar gevonden hebben we die nog niet. Gister zat er even lente in de lucht. Vandaag alleen maar wind en uitlaatgassen... Kortom: de hele dag bezig geweest en niets gedaan. Kan gebeuren. Er komen betere tijden. Ooit. 

13 januari 2011. Dit was Tons slechtste nacht in tijden. Zo benauwd, zo weinig slaap! Gelukkig kon hij na het heel late ontbijt nog wat slapen. Na een lange en diepe slaap gingen we toch even lopen in de binnentuin. Het regende net niet, maar het was zeer vochtig. Met moeite haalde Ton 1100 pas. Hij is niet tevreden met de toestand. Om zes uur deed ik boodschappen met de buurman, God zegene hen, je hebt meer aan goede buren dan aan verre vrienden, dat is waar, daarna gaf ik Ton nog te eten, en toen ging hij weer naar bed, want hij was op. Tot half elf sliep hij als een kind. Ik heb allerlei gemodder met de computer en met het filmapparaat... De mailberichten kan ik niet lezen, en dus ook niet beantwoorden: er is geen tekst zichtbaar. Varium en mutabile semper... Vandaag moeten we maar overslaan. Morgen gaat het beter.

12 januari 2011. De dag begon niet slecht. Ik had vrij weinig geslapen, maar Ton had een redelijke nacht, en zijn gewicht was nu onder de 60 kg, dus aan de veilige kant van de rode streep. Er moet nog wel een paar kilo af, maar op dit moment kan hij de pillen tenminste gebruiken, en dat is al heel wat. Hij had zelfs de moed om te denken over bezoek aan de kinderen, maar toen iedereen ziek bleek te zijn schurkte hij lekker in de kussens, en zei: ik ben wel blij dat ik niet door de regen hoef. Maar hij vond het wel heel gezellig om even met dochters en kleinzoons te kunnen praten... Later heeft hij nog wat sportiefs gedaan, maar toen hij aan de Wii begon, was het eigenlijk al te veel. Natuurlijk moest ik bij dit alles aanwezig zijn. Ik zou juist iets gaan uit- en opzoeken, toen er gebeld werd: weer was er stremming op het spoor... dus kwam Joop gezellig hier wat zitten en werken. Het is wonderbaarlijk hoe hij hier op Tons laptopje virtueel kan werken op de computer van zijn werkgever. Er is nog veel dat ik moet leren. Daarna kwam Ton nog even bij me zitten, en nu is het al wéér morgen... Ik ben nog niet helemaal terug, geloof ik. Morgen vast veel beter. Daar wachten we dan maar even op. ;-) 
En van Josien kreeg ik uit Zweden een kerstkaart met een prachtige postzegel!!! Heerlijk, je krijgt er steeds minder...

11 januari 2011. Vandaag gaat het allemaal wat beter. Ton was met zijn gewicht net op de rode lijn, waarboven het hart het niet trekt. Hij heeft, na nog steeds een zeer trage start, vanmiddag in de binnentuin van het NV-huis toch 1000 pas gepresteerd, al waren de laatste honderd wel een grote opgave. Daarna heeft hij rustig gewacht tot ik de soep klaar had en zo... Joop kwam ook nog, (blij verwacht) en die at mee, hetgeen Ton bijzonder gezellig vond. Het kostte haast nog moeite om Joop mee naar boven te tronen, waar hij Raampjes7 heeft geïnstalleerd onder mijn bewonderende blikken. Ik heb wel aantekeningen gemaakt, maar die moet ik nog uitwerken. Het is al weer laat geworden. Joop, dank je wel! Tijd om te slapen, morgen kijk ik wel naar mail en de rest, want ik ben toch nog wat slapjes en moe... De nieuwe bedden slapen wel goed, Ton is er blij mee, en mijn rug is bezig zich aan te passen... ;-) O ja, grappig: we liepen straks op de Gracht, en een jongen fietste langs, die naar mij riep: Wat aardig van U om die oude mijnheer mee naar buiten te nemen! Hij zag me duidelijk voor een vrijwilligster aan bij het Barthelomeetje... We hebben er flink om gegrinnikt.

10 januari 2011. Hondsberoerd is na een hele nacht van leegloperij gecombineerd met katterig. Niet te verwarren met een kater. Ton moest vanmiddag op eigen benen naar de fysio krukken. Dat nam wel een half uurtje extra. Ik heb mij met een Jantje-van-Leiden afgemaakt van het eten, en een paar droge craquottes en een kwart kopje bouillon deden mij wel lopen maar niet rennen. Ton is zielig, omdat ik geen zin heb om bij hem te zitten en hem bezig te houden... Tja... Nu even niet.

9 januari 2011. Niet zo'n beste dag. We hebben een paar uur besteed aan het bekijken van oude foto's van Ton. Grappig. En toen sliep hij weer in. Ik probeerde wat op te ruimen. Toch niet naar buiten. Tons moeder werd 122 jaar geleden geboren, dus heb ik wat cakejes gebakken. Ton vond ze heerlijk, maar bij mij vielen ze verkeerd, dus ik voel mij hondsberoerd. Tot morgen. Dan gaat alles weer beter...

8 januari 2011. We duiken hier van dip in dip. Gelukkig hoefde ik vanmorgen niet zo vroeg op, maar ik was aanzienlijk vroeger wakker dan Ton, die de verloren uren van de nacht probeerde in te halen. Hij is het jaar slecht begonnen! Ik doe mee, er zit op dit moment weinig energie meer in. Vanmiddag had ik nog veel boodschappen te doen, Ton wilde wel graag lopen, maar het ging niet. 100 pas op een rustig stukje buiten, en nadat ik alle boodschappen had proberen te doen met moeite 200 pas binnen. Na het eten - waarin hij weinig trek had - viel hij als een blok in slaap, en nu wil hij een krimi zien, om een flink stuk van de nacht af te knabbelen. Dat wordt morgen dus niet naar de kerk, en zijn jongste kleinkinderen zien, hetgeen hij wel graag wilde, dat gaan we ook niet halen. Of misschien wel. Je weet nooit of de Heer wonderen doet... Langzamerhand wordt het tijd een deel van de kerstversiering op te bergen, maar omdat ik maar langzaam een en ander opgebouwd had, heb ik er ook niet zo'n haast mee. Bovendien is mijn energieventiel lek.

7 januari 2011. Weer niet zo'n beste nacht voor Ton. Gelukkig was de fysio vandaag pas om half twee, maar zijn bloeddruk bleek zo hoog te zijn, dat de therapeute het eigenlijk niet zag zitten. Op mijn aandringen heeft Ton toch bijna tien minuten heel rustig kunnen fietsen, zonder enige belasting, en toen was de onderdruk 8 punten, en de bovendruk 3 punten gezakt. Helaas bleek, na een paar meter, op de terugweg de linkerachterband van de rolstoel opeens erg lek. Ton kon niet lopen, dus ik duwde en tilde uit alle macht. Het viel niet mee om zo thuis te komen. Ton heeft het nog een meter of tien geprobeerd, maar het lukte hem niet. Dus nadat hij zijn natje en droogje had gehad, ging ik met de rolstoel naar de fietsenmaker. Die beloofde hem vandaag nog te maken. Toen ik weer thuis was, zat Ton nog te kauwen tegen zijn zeer lichte lunch... Even later ging ik toch maar op pad, om te constateren dat er in Nederland toch bananen groeien. :-( Toen was de rolstoel uiteindelijk ook klaar, er moest nog een rem worden afgesteld, hetgeen ze met liefde deden, maar bij mijn  thuiskomst bleek dat Ton zich nogal beroerd voelde. Dus bracht ik hem naar boven, waar hij met een zucht van verlichting in bed dook. Binnen 15 seconden sliep hij. Als ik om me heen kijk is het een complete chaos, maar of er vanavond nog iets van komt, weet ik niet... 
Niet dus, ik kreeg weer last van het virusje, of van mijn verkeerde voedselvoorkeur, dat weet ik niet. Maakt niet uit, ik voelde me beroerd genoeg om in bed te kruipen met een electrisch kussen. Helaas wilde Ton nog naar beneden om een beetje te oefenen, en dat moet ik natuurlijk aanmoedigen... </g> Met het kerstplaatje van Parel, René en Mik, waarop ze niet zelf zingen, maar dat wel lekker laat swingen, op de achtergrond deed Ton braaf het zijne. Daarna luisterde hij nog even braaf naar een paar hoofdstukken van de Nieuwe Bijbelvertaling die we ooit van Berend K. kregen. Het is inderdaad een luistervertaling... En nu is het kwart voor morgen, en val ik om. Vanwege de CV-monteur die zou bellen en niet gebeld heeft was ik om acht uur op, dus het is welletjes. Bless you all.

6 januari 2011. Driekoningen, de kroon op de kersttijd: Epifanie: de troonsbestijging van Hem die was, die gekomen is, en die zijn zal... 
En Tonio is jarig. We gingen hem echter niet bezoeken en omgekeerd ook niet, want hij is nog altijd verkouden, en Ton is nog heel zwak op dit moment. Een uurtje wil hij wel alleen zijn, als hij dan maar slapen mag, maar het is hem liever dat ik in de buurt ben. De grote benauwdheid kan nog al eens lichte paniek geven, en dat is dan weer adembenemend. Maar we komen er wel uit. Een gekke dag was het overigens: Ton had een heel slechte nacht, maar om acht uur was ik er al uit, want de CV moest worden gecontroleerd. En dat zou tussen acht en elf gebeuren. Dus heel de morgen was ik in en rond de keuken, maar geen monteur. Om half elf zag ik een papiertje in de brievenbus dat hij om kwart over tien geweest moest zijn. Dan moet hij wel heel kort gebeld hebben op het moment dat ik net de blender aan had staan met Tons vruchten. Volgens het bureau had hij ook nog opgebeld. Nu, dat zeker niet, dat zou Ton ook nog gehoord moeten hebben. Goed, na enig bellen kwam de brave man toch - een uurtje later. Hij drukte verrukt op alle knopjes van dit high-tech gebeuren, en zei dat alles werkte. Ja hoor! Toen ik 's middags voor Ton een bad vol liet lopen, bleek dat koud te zijn, en de verwarming was ook niet tot activiteit te vermurwen. Opbellen om kwart voor vijf leverde dat men net naar huis was. De storingsmonteur zou wel bellen. Dat betekende dat ik niet boodschappen kon gaan doen met de buren. Maar ze zouden fruit voor me meenemen, dat was erg prettig. Toen de monteur belde, kon een en ander met een aantal telefoontjes worden opgelost, want toen ik de telefoon op zolder had kon ik via een menu en tiptoetsen op zijn aanwijzing het apparaat overhalen om te doen wat het doen moest. Wel moet er nog iemand komen om het probleem definitief op te lossen. Kost allemaal wel tijd op die manier. En Ton wilde graag eens in bad, ondanks de benauwdheid. Dus we aten erg laat. Vanavond een paar karweitjes gedaan met erg veel haast, maar de afwas staat er nog en de mail is nog onbeantwoord / geschreven... zucht. Excuses aan iedereen... 

5 januari 2011. Dank zij onze (schoon)zoon René hebben we nu andere bedden. Hij reed weg met de bedden waarin onze kinderen zijn verwekt. Toch even slikken. Maar het was wel stressen, want ik had er al niet meer op gerekend, deze week in elk geval niet. Nu ben ik kapot, overal liggen dingen waar ik een nieuwe plek voor moet vinden, en een virusje heeft zich in mijn ingewanden genesteld, bleek vanavond. Gezellig. Ton is nog niet best. Stil zitten of stil liggen is het beste, maar het ademen gaat al weer zwaar. Morgen is onze zoon Tonio jarig. Van harte!

4 januari 2011. Vanmorgen bleek de dageraad wel roosvingerig te zijn, maar niet echt rooskleurig voor Ton. Gelukkig kwam Daniël voor een urgente patiënte naar de practijk, en kon Ton aanschuiven. Dat was erg prettig. Zijn asthma speelde sterk op. Na de behandeling hebben we nog een kopje voortreffelijke koffie gedronken, maar daarna wilde Ton toch graag direct naar huis. Dus zo gedaan. Daarna moest ik toch nog boodschappen doen, en ik heb geprobeerd de digitale decoder aan de gang te krijgen. Dat lukte wel, maar het duurde toch een hele tijd. Ton soesde intussen wat, en na het eten dook hij direct het bed in. Wakker werd hij pas tegen elf uur, dus het zal wel even duren voor hij weer inslaapt. Vanavond heb ik weinig nuttigs gedaan, omdat er teveel te doen was, en ik geen energie meer heb. Komt wel weer in orde. Er is nog veel onzeker, dat scheelt ook. 

3 januari 2011. Ton belde vanmorgen om half zes, totaal buiten adem, hij had heel de nacht al opgezeten, en of ik hem maar wilde halen. De trein van tien voor acht had ik, eerder lukte net niet, ik moest echt wel ontbijten, na zo'n korte nacht, en dat was na de helft een stoptrein. Zo was ik toch pas om half elf ter plekke. Maar ik had wel even een paar uur voor mijzelf om mijn boek van Zafón, de Nevelprins, uit te lezen... Buiten knapte Ton wel een beetje op, een rokende gastheer, een kat en de dampen van het vuurwerk waren toch een dodelijke combinatie voor de zwakke longen. Maar het duurde toch tot een uur of twee, voordat mijn lief vrolijk uit de ogen keek. Toen zaten we al lang in de trein, die af en toe stil moest staan omdat er problemen op het spoor waren. Half vier waren we thuis, en toen knapte Ton wel op van een late lunch. Hij heeft wat zitten dutten terwijl ik naar het postkantoor was, en meteen een dvi-hdmi kable voor mijn nieuwe monitor haalde, duur, maar het maakt wel een boel verschil met analoog. Intussen draait er weer een was, en ligt Ton in bed. Ik heb de hele dag zitten gapen en lijk nu ook weer verbluffend veel op een opgehitste hippopotamus, dus ik denk dat het tijd wordt hier een punt achter te zetten. Hier komt ie: .

2 januari 2011. De energie was een beetje op, maar ik heb toch nog veel gedaan.

1 januari 2011. Allereerst onze hartelijke gelukwensen aan Barry, die jarig is, en aan Hub, die morgen verjaart...
En aan alle mensen van goede wil die hier in Nederland mogen leven... Bless you all. 
Ton had vannacht een latertje, dus hij sliep uit tot bijna de noen. Toen was ik al uren aan het werk, vanwege die bedden, die de onze moeten gaan vervangen. Het betekende opruimen, bedden afhalen, wassen (de derde was gaat zo in de droger), stofzuigen onder de bedden, en dus alles wat daaronder staat er vandaan halen... ik was vanavond zo moe en vies, dat ik me een lekker lang bad heb veroorloofd, en de haren nog maar eens gewassen heb. Eigenlijk had ik een permanentje willen zetten vanmorgen, maar daar ben ik nog niet aan toe gekomen. Bezoek heb ik moeten afwimpelen, en dat was heel jammer, ik had ze graag gezien, maar het gaat niet, en er is nog zo veel te doen en te regelen, dat ik het jaar wat overhaast ingerold ben... Het is niet anders. Morgen maar verder. In elk geval heb ik een paar erg stoffige zaken kunnen regelen nu Ton weg is. Maar ik had me het begin van het jaar iets meer ontspannen voorgesteld... Ach ja. 

Voor het nieuws van 2010 moge men klikken op: nieuws 2010

Voor het nieuws van 2009 bevelen we aan te klikken op: nieuws 2009

Voor het nieuws van 2008 verwijzen we naar nieuws 2008

Voor 2007 mag men klikken op nieuws 2007

Voor 2006 op nieuws van ton en gea voerman en van haselen

Voor 2005 op nieuws 2005

En de rest is oud nieuws...