6 november 2014. Vanavond laat, of vannacht, is het 50 jaar na de eerste kus. Vanmiddag maakte de fysiotherapeut voor de gelegenheid een foto van ons samen. Voor die 50 jaar samen zijn we heel dankbaar. Verder was het een rommelige dag. Van 123inkt kreeg ik, na mijn klacht dat ie het niet deed, een nieuwe toner, en warempel! het probleem licht niet bij de printer, maar lag aan de toner. Nu start de laserprinter van het Evangelie wel goed op. Natuurlijk moest de andere toner worden teruggestuurd, daar ging een deel middag naar toe. Verder moest ik toch wat boodschappen doen, nu ik toch in de stad was met de oude rolstoel als boodschappenwagen. (Wat een geluk dat we die nog hadden!) Ik heb de fabrikant van de nieuwe stoel gebeld, die gaf mij weer een nummer in Utrecht om te bellen, en die moesten weer terugbellen naar de fabrikant. Daar zal ik morgen wel iets van horen. Of niet. Je bent wel onthand zonder rolstoel! Ton loopt in huis wel wat beter, maar nog steeds niet zonder steun. Al met al aten we laat, maar wel feestelijk, en zo gleed de avond weg, zonder dat ik iets nuttigs deed. Voor mijn gevoel. De afwas is wel gedaan. En ja, ik ben langer dan ik dacht bezig geweest met een poging om een filmpje van vimeo op de TV te tonen. Maar volgens mij moet dat straks nu wel kunnen. Nu maar eens even snel wachtwoorden etc. opschrijven. Vervelend dat je overal accounts aan moet maken. En dan weer even naar mijn lief. :-)

5 november 2014. Een redelijke nacht, toch te vroeg op, er werd een pakje bezorgd voor de buren. Dat heb je soms. Later gingen we naar Daan en Ineke, met de oude rolstoel, die nu net iets minder wankel is dan de kapotte. Gelukkig kon ik gisteren de banden nog laten oppompen door de fietsenmaker. We waren nog maar net thuis toen Laetitia belde dat ze er aan kwam met de kinderen. Ze waren naar Sonnenborch geweest, en kwamen de kinderzegels brengen. Leuk hoor. :-D Vanavond gerommeld, gewerkt aan een lakdoosje dat opgeknapt moest voor morgen, maar dat liep niet zoals verwacht, en Ton wilde om elf uur nog in bad, zodat hij om kwart voor een de oogjes dicht deed. Toen kon ik het bad nog gaan schoon- en droogvegen, en nu moet er nog van alles. Straks! 

4 november 2014. De tijd vliegt! Mijn Te doen- lijst groeit met de dag. Daar is niet tegenop te werken. Maar er zijn ook leuke dingen. 
Vanmiddag kwam Tons schrijver-tot-dominee uit zijn begintijd in het Militair Hospitaal op bezoek. Er is veel gelachen vanmiddag! Maar daarna was mijn lief ook wel erg moe. Zo gaat dat. Wel heeft hij vanavond het berichtenblad doorgelezen, en van opmerkingen voorzien. Dus... er is hard gewerkt vandaag. Nu nog een nieuwe printer voor de Stichting! 

3 november 2014. Felicitaties aan mijn neef Henk! Het was hier een rommelige dag, zeker omdat Ton vannacht een heel heftige aanval van onrust van het lichaam had. Hij zat te schudden zoals nog niet eerder. We waren er niet blij van. Misschien oververmoeidheid? Stress? Hoe dan ook, wij waren vandaag niet op ons best. Wel gingen we naar fysiotherapie, en Ton loopt weer een millimetertje beter dan gisteren, maar hij staat nog heel wankel op de benen. We hebben wel eens betere perioden gehad, en die zullen ook wel weer komen. Daarop vertrouwen wij maar. Even was ik op het dak, maar net had ik bladeren bij elkaar geveegd, toen het weer hard begon te regenen. Toen het droog werd waaide het hard, ook niet optimaal om te dakhazen. Morgen dan maar. De fietsenmaker bleek ook op maandagmiddag dicht, toen ik daar kwam met de oude rolstoel met lege banden. Vanavond werkte ik aan het Berichtenblad, kreeg een telefoontje, kwam aan de nieuwe rolstoel niet toe. Morgen dus.

Zondag 2 november 2014. Een onverwacht drukke dag. Ton wilde vanmorgen naar de kerk, dus vroeg op. De nieuwe rolstoel liep niet lekker, alsof de wielen niet spoorden, maar ik zag niets missen of zo. Moeizaam naar de kerk, we waren toch al laat. Terug wilde Ton nog via het Catharijnemuseum, om een nieuwe aanwinst te zien, we kwamen niet verder dan de eerste zaal, maar daar waren wel wat mooie dingen. Toen naar huis, want om vier uur was er een dodenherdenkingsbijeenkomst (3x woordwaarde) in de Pieterskerk. Eenmaal thuis zag ik dat de middensectie van de rolstoel helemaal uit zijn verband hing. Dat moest ik 's avonds maar uitzoeken, dacht ik. Even de foto's bewerken, die ik had genomen in het museum. Dacht ik. Dan kon ik ze op de NAS zetten, zodat Ton ze kon bekijken op de TV. Ik kwam nog niet halverwege, de rest heb ik vanavond laat gedaan. Goed, dan de oude rolstoel maar. Alleen waren de banden intussen, doordat die niet meer gebruikt wordt, helemaal zacht. Het werd heel zwaar duwen! En terug ook. Maar goed, onze komst leverde wel een paar gesprekken op... Dus laat thuis, dus laat eten. En toen moest ik nog een cadeau versieren, want een verre buurjongen was jarig. Daar viel ik met mijn neus in de raclette, ook leuk om eens mee te maken, en zo was het half elf eer ik thuis was, en twaalf uur eer Ton in bed lag. Nu is het een uurtje later, dus snel de bestanden copiëren naar de NAS en gaan slapen. De dag door Uwe Gunst ontvangen... :-)

1 november 2014. Vanmiddag kwam Betty met de net-niet-meer-jarige kleinkinderen op bezoek. Heel erg gezellig was dat. Mijn handige en knappe dochter kluste ook nog even, zodat wij nu weer kunnen doortrekken aan de kant waar wij dat al ruim veertig jaar deden. Vanavond heb ik voor de zoveelste keer gewerkt aan de opmaak van het komende Berichtenblad (met barensweeën van ruim een half jaar). Ik heb zowaar het eerste exemplaar afgedrukt, en nu kunnen wij zien wat er allemaal niet klopt. Maar het is een grote stap voorwaarts! :-) 

31 october 2014. Hervormingsdag. Wij hebben daar vandaag weinig gestalte aan gegeven, maar we zijn wel naar Amsterdam-Zuid gegaan, waar een boekpresentatie was van een bevriende collega. Het was interessant te zien hoe zoiets gaat, het ging zeker om een interessant boek van een geleerd man, maar... niet iedereen vervulde zijn rol naar behoren. Soms heb je dat. Het deed aand e prestatie van de schrijver niets af. Ton kon het niet helemaal uitzitten, en daar was ik blij om, want twee uur onbeweeglijk op heel harde houten stoelen was geen vreugde. Wel hadden wij voor een en ander begon twee interessante boeken gekocht, dus we kwamen er verrijkt vandaan. Zelfs waren we nog op tijd thuis om boodschappen te kunnen doen met de buren. Dat was heel plezierig. Ton had toen zijn soep al, en om acht uur had hij het dessert. :-) Toch een vermoeiende dag. Ton is nog niet fit genoeg voor dit soort bijeenkomsten, maar voor zijn collega wilde hij er graag zijn. 

30 october 2014. Weer een wat druilerige herfstdag, maar niet koud. We hadden fysiotherapie. Ik ben weer in de tape gezet, Ton heeft wat minder kunnen fietsen dan maandag. Na de lunch een en ander uitgezocht, ik had nog een vrij-reizendag, die moest vandaag opgemaakt, of hij verliep weer. Op goed geluk naar Wageningen gegaan, naar Jan en Vera, later bleek dat ik ze op iets van tien meter gemist moet hebben... Jammer. Maar ik was er wel even uit, terwijl Ton in zijn kamertje rommelde. Het viel hem tegen. Gelukkig was ik om zeven uur weer thuis. Het is een ongelukkige verbinding: het kost je heen en terug twee uur, dus om er een uurtje te zijn moet je al minstens vijf uur de tijd hebben. Nu was het toch laat eten, gelukkig doet Ton daar niet moeilijk over. Hij loopt iets beter, maar heeft nog vaak een helpende hand nodig. 

29 october 2014. Een wat miezerige dag, maar het was beter weer dan voorspeld, dus dat viel mee, al huiverde Ton kouwelijk in zijn rolstoel, onderweg naar Daniël. Geen wonder, hij heeft geen vet op de armen, en hij beweegt niet. De voeten zijn iets beter, maar niet veel. Gisteravond waren ze opeens zo dik! Daniel en Ineke hebben weer uitgebreid hun best op ons gedaan. Ze hadden vandaag wat extra tijd, dat kwam mooi uit. Daarna heb ik nog wat boodschappen gedaan. Blokker had, laatste dag, een mooie aanbieding van het wasmiddel dat we nu gebruiken, 8 euro per fles korting, dus er staat voor een half jaar of langer in de schuur. Mooi verdiend. Ton lijkt wel een fractie beter, dus we blijven optimistisch, ik ga hem nu maar verzorgen, want met allerlei dingen die ik nog moest doen, heb ik geen tijd gehad voor wat ik wilde doen... zucht. Het Berichtenblad moet maar tot morgen wachten. Dat schiet niet op. 

28 october 2014. Vanmorgen een telefoontje: dat we toch maar beter niet konden komen vandaag... Betty voelde zich niet lekker, een van de kinderen had iets onbeschrijfelijks, en het was voor Ton slimmer maar niet in de buurt te komen. Jammer, we hadden ons er op verheugd het katjesspul weer eens van dichtbij te zien. We zien ze heel weinig. 5 october waren er twee, maar toen had Ton niet veel tijd om naar ze toe te komen. Nu ja. Jammer. We zijn vanmiddag maar naar buiten gegaan, aangezien de zon scheen en het droog was. Ton wilde wel proberen wat te wandelen in de binnentuin van het NV-huis hier achter. Hij heeft 500 passen weggedrenteld in 25 minuten. Een heel vooruitgang, maar daarna was hij zo moe, dat hij de hele avond niets meer heeft gedaan. En de schoenen begonnen te knellen. Dus voor het uitdrijven van het vocht heeft het niet geholpen. Het menselijk lichaam blijft je voor raadsels stellen! Voor Ton heb ik nog wat slagroomsoesjes gehaald om de verjaardag te vieren, ik ben in een geen-suiker periode, en dat wil ik volhouden tot de Kerst. Maar de laatste weken ben ik toch weer aangekomen. Tja. Kaas. Ton ligt nu even te lezen met de voeten extra hoog, nadat ik ze had gemasseerd, en ik stop nu ook maar. Er moet nog een en ander aan het Berichtenblad worden toegevoegd. Morgen dan maar. 

27 october 2014. Vandaag heeft Ton voor het eerst weer eens belast gefietst tijdens de fysio-sessie. 3x2 minuten, minimale belastig, plus 5 minuten onbelast. Daarna nog stok oefeningen en legpress 75 kilo. Hij liep vandaag een klein beetje beter. Het was niet meer helemaal schuifelen, maar Ton kon de voeten bijna optillen. Hij is weer lekker aan het studeren. Ik ben bezig met het Berichtenblad, maar daar zal ik nog wel een paar daagjes aan bezig zijn. 

Over drie minuten breekt de verjaardag van Cathy, Tisha, Carlos en Alessandra aan. Van harte gefeliciteerd, en we hopen en bidden dat jullie een gezond en gezegend nieuw jaar tegemoet gaan, met veel aardige mensen op je weg, en interessante ontmoetingen. Houd een open oog voor alle mogelijkheden die het leven je biedt! 

Zondag 26 october 2014. Hoewel Ton maar twee keer wakker was vannacht, hield het vandaag nog niet over. Hij sliep na het ontbijt ook meteen weer in, en ging pas tegen vijf uur voetje voor voetje naar beneden. Ik had gisteravond Tons fotoboek nog eens afgedrukt, vandaag heb ik de bladen met fixeer bespoten, in de hoop dat ze nu niet over een half jaar allemaal paars zijn geworden... Veel ruimte heb ik daar niet voor, dus dat gebeurde op de strijkplank boven, in het kamertje naast de badkamer. Dan moet je wel steeds wachten tot het goed droog is, dus die perioden heb ik nuttig gebruikt door het bad 'schoon' te maken. Telkens een stukje met een 'wonderspons'. Vijf jaar geleden betaalde je minstens vier euro voor één zo'n vlekkenspons, nu heb je er bij de Acction 6 kleintjes voor 95 cent, en 6 grotere voor het dubbele. Er zijn er vier doorheen gegaan, en ik vermoed dat er nog wel meer eer te behalen zal zijn, een volgende keer. Het was rustgevend werk, en al zijn we niet naar de kerk gegaan, het was wel echt een zondag, want er hóéfde niets. En de Heer is, voor wie Hem aanroept, nabij! :-) 

25 october 2014. Vandaag vierden Cathy, Tisha, Carlos en Alessandra hun 16de respectievelijk 15e verjaardag. Die valt officieel dinsdag, maar dan is er school en er is huiswerk. Toch hopen we ze dan te zien, Betty heeft beloofd ons dan te komen halen. Ton kon nauwelijks lopen, hij schuifelt, maar moet daarbij zwaar leunen, dus dan is een trip met de bus geen optie, besloten wij vanmiddag. Ton ging dus maar weer slapen met de benen extra hoog, zoals Tjitske had aangeraden. Het helpt wel een beetje. Ik ging naar de Mediamarkt om naar cartridges te kijken. Op de computerafdeling word je daar meestal heel prettig geholpen. Ik heb ook nog even staan kwijlen bij een Windows tablet van bijna 1600 euro. Niet helemaal wat ik er aan uit zou kunnen geven... ;-)
Vanavond heb ik de foto's van Tons dienst nog maar eens voor hem geprint, netjes op fotopapier, en ook heb ik een en ander op een stel CD's gezet. Niet zonder gedoe. Misschien ben ik gewoon te moe. Die CD's had ik mee willen nemen voor de kinderen, maar het moet dan maar anders. Nu is het bijna half een, zomertijd, en het is tijd om Ton naar boven te sleuren. Voordat ik met hem klaar ben zijn we zo drie kwartier verder. Gezegende zondag, en denk er aan: de klok gaat om drie uur een uurtje terug, dus sta morgen niet te vroeg voor de deur van de kerk. ;-D

24 october 2014 was miezerig en nat. Maar we gingen wel naar de fysiotherapie, waar Ton 3x5 minuten fietste, onbelast, dat wel, en nog wat oefeningen deed. Lopen kost hem nog veel pijn en moeite, ik moet nogal eens even komen om hem naar het toilet te brengen. Masseren helpt maar tijdelijk, maar het gaat een millimeter per dag vooruit. Ende despereert niet!  Met de buren deed ik boodschappen, daarvoor moest ik naar de stad omdat de helft van de kleinkinderen morgen de verjaardag viert. Vier dagen in het voor, maar het komt wel goed uit. Vanavond was een ramp, ik was bereid om heel lelijke dingen te gaan doen. De printer, die ik had gekregen, een oude HP, wilde moeizaam geïnstalleerd worden, dankzij de toegezonden CD lukte het eerst onder XP, daarna onder W7. Geduld! Een bladzijde was afgedrukt, en nee, verder ging het niet, want er was een papieropstopping. Alleen zat er geen papier in. De andere HP, 1110, wilde ook niet, de Canon mist geel, toen was ik door het dolle heen... boven stond nog een nieuwe printer, niet helemaal voor mezelf bedoeld, maar die heb ik toen uitgepakt en geïnstalleerd, en ach... de bijgeleverde cartridge weigerde geel te printen. Ook na een paar maal schoonspuiten etc. Toen ik om half elf buurman Max belde, met de vraag of hij een inktjetprinter had, belde ik hem (hen) net wakker... vanachter de TV. Helaas, hij had ook geen inktjetprinter. Morgen maar naar de kopijwinkel? Die bedrukt geen T-shirts meer, maar ik kon het proberen. Nog eens de gekregen HP aangesloten. Noppes, nog steeds paper jam. En mijn haar moest ook nog gewassen, dat ziet er niet uit. Toen heb ik de PC maar uitgezet, en opnieuw gestart in XP. Gelukkig, geen paper jam meer, maar wel die keer de mededeling dat de zwarte cartridge niet goed zat. Kanhet anders, dan? Open, uit, in, dicht, idem. Tot mijn verbazing kon ik opeens wel printen, al ging het een aantal keren mis. Ton heb ik maar naar bed geholpen voordat ik mijn haren ging wassen en de afbeeldingen ging overbrengen op het textiel. Suboptimaal, maar wel aardig. Nu is het kwart over twee, de krullers zitten er in, ik moet nog twee mails, Ton is weer wakker met jeuk aan de voeten, en hoera, daarna kunnen we gaan slapen. Eind goed, al goed. :-) Maar frustrerend was het wél!

23 october 2014. Een hectische dag, want om 12 uur zou de vergadering van onze Stichting Het Evangelie in Spanje beginnen, en het was vannacht toch wel weer laat geworden. De meeste dingen lagen klaar toen er om kwart voor twaalf gebeld werd: Parel had René meegebracht, en hij ging boven de stortbak van het toilet vervangen door een nieuwe. De oude zat er nog maar een jaar of 80, maar antiquiteitswaarde had hij niet. En hij lekte steeds harder, zodat wij iedere keer twee bakken moesten legen en opzij zetten. Erg lastig, als je haast had. Maar René heeft het vakkundig opgelost. Het ziet er heel goed uit, alleen moeten we nu de andere arm gebruiken. We zullen nog wel eens mistasten, denk ik, nu het ding waarmee je doortrekt aan de andere kant zit. :-) 
He made my day! Intussen vergaderde het bestuur van de Stichting in rap tempo. Het lukte me niet helemaal om de notulen bij te houden, maar vanavond heb ik ze toch uit kunnen werken en versturen, nadat Ton er het zijne van gezegd had. En ik heb het toilet gezogen, want er lag nog wel gruis, natuurlijk. Nu is het half twaalf en de afwas staat in het afkoelend sop, maar dat ga ik nog wel doen. Dus wat mij betreft: een goede dag. Blij dat het klaar is. (Morgen een paar uur besteden aan de over hoopt gehaalde stapels.) En daarna beginnen aan de redactie van het Berichtenblad. Daarna het printen en zo. Brrr... 

22 october 2014. Deze nacht was niet veel beter dan de eerdere (afgezien van het vreselijke onweer, dat maakte dat ik Tons kamer klaar moest maken voor overstromingen), maar we mochten vanmiddag naar Daan en Ineke. Het kostte veel tijd om Ton de trap op te krijgen, maar het lukte. Daniël vond allerlei interessante nieuwe dingen, o.a. dat de digoxine nu giftig is voor Ton, hoera, hij werd zelfs van een achtste tabletje al suf, en nu zal alles goed komen. Dat verwacht Daan altijd, dus we zullen het zien. Als het slechter gaat mag ik bellen. Morgen niet, want dan hebben we de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje. Daar ben ik de rest van de dag mee bezig gebleven, en het begin van de donderdag, zodat het nu de hoogste tijd is om te gaan slapen. Gisteravond heb ik de stekker overal uitgetrokken vanwege het onweer, vandaar dat de site en de server er uit lagen. Het heeft echter niet gelekt in Tons kamer, dus dat is een groot goed. 

21 october 2014. Ton heeft heel veel pijn aan de voeten. Help! Hij wordt er korzelig van, maar hij heeft dan ook niet goed kunnen slapen. Ik evenmin. We hàdden kunnen uitslapen, maar nee... Ton was vroeg wakker. Niet dat we vroeg klaar waren met het ontbijt, we schoten niet op. Vanmiddag heb ik nog gewerkt aan de voorbereiding van de vergadering, maar vanavond onweerde het zo vreselijk dat ik zelfs de NAS met de website heb uitgezet. En de computer. Ik hoop dat het dak het houdt. Ik heb vanavond dus maar wat tijd besteed aan opruimen, dat schoot niet op. Morgen beter. Het begint weer te onweren, dus ik stop. 

20 october 2014. Ondanks de slechte voorspellingen bleef het redelijk weer voor de tijd van het jaar. We hebben het droog gehouden. De digoxine versuft Ton toch, ook al neemt hij maar een achtste tablet. Maar bij de fysio heeft hij 3x5 minuten gefietst, onbelast, dat wel. En nog wat getrapt op de leg-press. Maar lopen kan hij bijna niet. Ik heb vanavond hard gewerkt voor de vergadering van Het Evangelie in Spanje, a.s. donderdag. Maar ik zoek nog een paar items die zijn ingekomen. Help. 

Zondag 19 october 2014. Naar men zegt de laatste mooie dag van dit jaar. Gisteren was een warmte-record voor deze datum, vandaag was het nog best aangenaam om op het dak  de bladeren bijeen te rapen en te vegen. Nu nog zien dat ik die zware zak heelhuids beneden krijg. Na een half doorwaakte nacht vanmorgen niet naar de kerk, al hebben we wel bisschop de Korte gezien in Snits. Aan het eind van de middag wilde Ton wel naar de dienst in de Jacobikerk. Het doet hem denken aan de tijden van weleer, toen hij als jongentje mee mocht met zijn oude opa. Nu is hij er zelf een... :-) Heen en terug was het droog, erg prettig, en de Dom stond prachtig te blaken in het licht van de zakkende zon. Kwart voor zeven waren we thuis, om half negen had Ton zijn after dinner coffee. Maar die afwas moest toen nog wel. Onze Amber heeft de kerk ook niet gehaald vandaag, maar wel de vierde prijs bij de F3 toets van het paardrijden. (Klantenbinding, die toetsen, als je het mij vraagt) Maar ze was terecht erg trots, en dat zijn wij dus ook. 

18 october 2014. Weer een onrustige nacht voor Ton met pijn aan de benen. We moesten eigenlijk vroeg op, want er zou om half elf al iemand komen, en wij hebben bijna drie uur nodig om comfortabel en zonder haasten op te staan en aangekleed te raken. Vanwege de slechte nacht lukte dat niet, dus het ontbijt hebben wij dus pas na het bezoek genuttigd. Het was overigens heel gezellig en leerzaam. Maar na het eten ging Ton naar bed, om zijn nacht in te halen. Ik ging nog wat boodschappen doen, omdat AH een paar aanbiedingen had die ik niet wilde laten lopen. In een half uur vijf euro verdiend, dat lukt mij anders niet. ;-) Later heb ik een grote zak plastic weggebracht. Het was zulk heerlijk weer, jammer dat Ton niet naar buiten wilde. Het voordeel was dat hij een wondje op zijn voet, dat maar niet wilde helen, nu hoog kon leggen, en kon laten drogen, nadat ik het gedept had met Lourdeswater. (Als dat iemand met een open been helpt, is dat een zinnige actie.) Na een paar uur zat er een korstje op, en dat was droog, dus met een los gaasje erin kon de trombosekous weer aan. Vanavond heeft mijn lief beneden zitten lezen. :-) Ik moest de rest van de soep pureren en door een zeef doen, dat helpt tegen lange en harde slierten, en dat was als gewoonlijk een smerig karwijtje. Mijn bril viel op de grond, en ik stond er op. Ja, mijn prettigste bril. Erg verbogen. Zo erg, dat ik het zelf niet meer in orde krijg. Ik vrees... maar ik had nog een bril liggen met maar één poot. Schroefje eruit, en nu heb ik door dat gat een elastiek dat over mijn oor gaat. Bijna alsof er een poot aan zit. De andere bril was toch een ietsepietsje sterker. :-( En nu moet ik nog maar eens wat opruimen voordat Ton naar boven komt om te slapen. Het lopen gaat nog moeizaam, ik vrees dat er morgen van de kerkgang niet veel komt. Jammer. 

17 october 2014 - voor de tijd van het jaar nog lekker weer. Wel een buitje, maar het was droog toen wij naar Daan gingen, die Ton om drie uur had nabesteld. We hadden kunnen uitslapen, en dat was wel nuttig en nodig geweest, want Ton had een heel onrustige nacht, maar de oogarts, met wie we een telefoonafspraak om 11.40 u hadden belde al om kwart over negen. Oeps. Gelukkig was ze heel prettig. Daniël heeft nog een en ander aan Ton gesleuteld, die moest vandaag dan ook ieder uur druppels nemen. Moet nu ook weer, dus ik houd het kort. Bovendien moet ik soep maken! Maar mijn lief heeft op de terugweg nog 170 stappen gelopen. We tellen nu weer stappen, niet de minuten (8 in dit geval). Toch gaat het iets beter, Ton loopt met minder pijn. Wel zat er nog veel vocht in het been, en het lukte mij niet om dat allemaal weg te masseren. Links gaat het al beter. Het komt goed. Bless you all.

16 october 2014. De verjaardag van Tons vader hebben we bij uitzondering niet met een gebakje gevierd. Het is wat met die jeugd van tegenwoordig! We gingen wel naar de fysiotherapie, waar ik werd ingetaped en Ton voorzichtig werd behandeld voor de narigheid in zijn voeten. Het gaat wel iets beter, maar hij loopt nog met moeite en pijn. Het kostte hem moeite om vanmiddag wakker te blijven, niet ongewoon na de fysiotherapie, maar later heeft hij toch iets aan opruimen gedaan. Ik ben verder gegaan met de foto's van 5 october, want Ton wilde toch wel íéts hebben om te laten zien. De mooie foto's komen nog,  want Barend heeft er een heleboel gemaakt, maar goed, ik heb die van mij op een rij gezet, van namen voorzien, voorzover ik die wist, en maar alvast afgedrukt met de laserprinter. Geen wonder van schoonheid, maar wel een heel werk. Ton was er in elk geval blij mee...  
Toen was de dag alweer om. Nu Ton naar bed helpen.

15 october 2014. Een heldere dag, dat was wel fijn na al die regen. Ik kon nog een kwartiertje bladeren rapen op het dak, in de zon, dus dat was wel plezierig. We stonden veel te vroeg op na een voor mij erg korte nacht, maar zo kon ik nog lekker een bad pakken voor we naar Daniël en Ineke gingen. Morgen word ik weer getaped, dan komt het er voorlopig niet van. Eenmaal thuis gekomen was het wachten op een technische figuur die even langs zou komen na half vijf. Dat werd half zeven of later, maar het was een plezierige man. Boodschappen kwamen er vandaag niet meer van. Het was dik half negen eer de afwas was gedaan. Vanavond wat onderhoud gedaan aan foto's, ik loop erg achter. Ton bleef beneden, en die moet ik nu gaan halen, want we zitten alweer een half uur in de donderdag. En dan kunnen we nooit uitslapen! 

14 october 2014. Eindelijk eens een beetje uitgeslapen. Vanmiddag wat geklungeld, vanavond een beetje opgeruimd, terwijl Groot Nieuws Radio via de computer opbeurende geluiden liet horen. Ton heeft een heel klein beetje minder pijn aan de voet, zei hij. Hij hield een pyjamadag en ging pas laat vanavond naar beneden om nog wat te fietsen. Morgen mogen we weer naar Daniël en Ineke. Hoera. 

13 october 2014. Vanmorgen begonnen wij de middag met fysiotherapie. Ton had vannacht erg veel pijn gehad aan zijn voet, (zijn oog valt hem niet meer lastig, gelukkig, daar kregen wij vanmiddag laat de medicijnen voor...tja...) en we hadden wat moeite met opstaan. Ton heeft zondermeer al moeite met staan en lopen. Fietsen ging goed bij de therapie, maar verder... toen heeft Frank hem maar gemasseerd. Hij deed dat met keer kunde dan ik, zei Ton, maar het resultaat viel tegen. Ik zal het zo nog eens proberen, het is al half een, dus de hoogste tijd. Vanavond ging ik op verjaarsbezoek bij Reina, die zeven kruisjes scoorde. Alle kinderen de hartelijke groeten! En zo is de dag alweer om. Morgen is er een nieuwe. Geniet van de nacht en de nieuwe dag. 

Zondag 12 october 2014 begon èrg vroeg, want ik wilde de trein van 8 uur 11 hebben. Het alternatief was die van 8 uur 41, maar dan heb je drie minuten om de trein naar Gorcum te halen. Nu haalde ik de trein makkelijk, ik was ook een paar haltes de enige reiziger, en zo had ik in Gorcum een half uurtje de tijd om een en ander nog eens na te kijken, al had ik dat in de trein ook al gedaan. Toch kom je dan nog op een paar nuttige veranderingen in de dienst. Er waren 17 kerkgangers, en de kerk was gisteren helemaal schoongemaakt, het was een prettige dienst. Na afloop had ik netjes de trein, en ik was bijna om 1 uur thuis, maar ach, ik ontmoette een dierbare vriend, en zo was het drie kwartier later eer ik de voordeur opendeed. Toen begon de zon net door de mist heen te komen, dus dat was prima. :-) Ton had wel lang moeten wachten op zijn ontbijt, maar om half zeven wilde hij het nog niet. Sinds gisteren heeft hij pijn in de voeten, er is weer vocht in... hij heeft nog wel vijf minuten gelopen aan het eind van de middag, maar makkelijk ging het niet. We aten laat, en ik ging nog later naar boven. Eerst heb ik een tiental foto's van vorige week bewerkt (rechtzetten, uitsnede etc.) en daarna de veranderingen van vanmorgen in de dienst aangebracht. Nu moet ik die nog op het web zetten, dat kost nog wel een uurtje, en het is al bijna morgen. Tja. 

11 october was heel hard werken om de dienst af te krijgen. Ton had een pyjamadag. 

10 october 2014. Vandaag zijn we weer bij Sint Antonius langs geweest. De oogarts had de uitslagen van de extra onderzoeken van gisteren. Oorspronkelijk zou mijn lief gisteren al aan de staar geholpen zijn, maar de oogarts zag maandag toch iets... en inderdaad, er zit glaucoom bij, een degeneratie van de oogzenuwen. Wat Ton links niet ziet wordt nog aardig gecompenseerd door wat hij rechts nog wel ziet, en omgekeerd. Dus nu vindt de operatie plaats op 8 december. Vol verwachting klopt ons hart. 
Hopen dat de toestand van de staar intussen niet verergert... 
Het is af en toe behoorlijk mistig in huize Voerman. :-) 
Maar het onderzoek van gisteren heeft Ton bepaald geen goed gedaan: hij loopt nu heel de dag met een sterke zonnebril op, en heeft pijn aan zijn rechteroog als er licht op valt. Het komt hoop ik wel weer goed. We waren pas om 7 uur thuis vanavond, dus we waren wel weer een dagdeel van huis geweest. Vanavond heb ik toch nog een paar uur aan de preek kunnen werken. Die staat in de grondverf. Komt morgen ook wel goed. De apotheek zou nog komen, maar ik heb niets gehoord, dus de gel voor Tons oog kunnen we voor vandaag wel vergeten. Vandaag is al zeven minuten voorbij, vandaar.

9 october 2014. We mochten weer met de tram naar Nieuwegein, voor een uitgebreid oogonderzoek voor Ton. Het is nu half twaalf, maar de pupillen zijn nog vergroot. Vandaag aansluitend boodschappen gedaan met de buren, morgen konden ze niet. En vanavond heb ik een telefoontje van een uur gehad, nog een paar foto's van zondag bekeken, en een bladzij van mijn preek van zondag a.s. geschreven. De dag is om eer je het weet. 

8 october 2014. Alkmaars ontzet werd weer geteisterd door regen. Niet dat ik er was... helaas. Naar de verjaardag van René was ik ook al niet: ik zou nog horen of hij er iets aan deed, quod non, maar dat hoorde ik niet. We hebben een goede, lange nacht gehad, en na het late ontbijt sliep Ton gewoon weer in. Tot tegen het eind van de middag. Hij is nog niet op krachten. Nu ja, er komt nog genoeg aan, en ik had de gelegenheid om de teksten voor zondag rustig te bekijken. 
Jammer genoeg moest ik weer een bloemist onverrichter zake terugsturen. Prachtige chrysanten, daar gaat Ton heftig van niezen en hoesten, als hij daar dan nog de adem voor heeft. De mededeling bij de bel: Geen bloemen was wel gezien, maar niet begrepen. 
Verder moest er soep gemaakt worden. (Twee porties klaar. De rest staat nog in de pan.) en geruzied met printers. Resultaat? 2 boze printers en twee heel vieze handen. En dat alles op een regenachtige woensdag. Straks (het is na middernacht) beter. :-) 

7 october 2014. Een stormachtige dag. De fysiotherapie werd afgebeld, Ton is in bed gebleven vandaag. Ik heb wat kleine klusjes gedaan, en verder kwam er niet veel uit mijn handen. Vanavond viel ik in slaap achter de PC, dus nu ga ik Ton helpen en dan gaan we proberen te slapen. 
Maar morgen is mijn schoonzoon jarig. René wordt vijftig. :-) Dat wordt vrijdag pas gevierd. Détails komen dus later. 

6 october 2014 60 jaar geleden is Ton met zijn Beppie naar Spanje gegaan. Inmiddels is de huwelijksdag ook al 60 jaar geleden. Bijzonder. Vanmorgen moesten wij weer heel vroeg op om op tijd in Nieuwegein te zijn, zodat we heel lang konden wachten op een gesprek met de oogarts, voor de operatie donderdag a.s. Tja. Toen wilde ze Ton nog eens zelf in de blauwe ogen kijken, en toen... mompel mompel mompel ... werd er gedubieerd. Uiteindelijk legde ze uit dat ze misschien glaucoom waarnam, en dat in dat geval het resultaat van de operatie zou kunnen tegenvallen... kortom: donderdag geen operatie, wel onderzoek, vrijdag uitslag... weekje medisch dus. 

Zondag 5 october 2014. Vroeg op. Maar alles ging goed. Ton had dienst in Zeist. Hij was vandaag 60 jaar predikant. Onze kinderen waren er, op een na, onze kleinkinderen ook, op twee na. Die werden natuurlijk erg gemist, maar de vreugde overheerste. Het is fijn om zo'n belangrijk moment te kunnen delen met je allerliefsten. Ook als ze niet zoveel met kerk en godsdienst hebben, dat ze er dan toch voor je zijn, dat is bijzonder. De dienst duurde anderhalf uur, maar dat deerde meer de zitgedeelten dan de hoofden en de harten. Na afloop was er koffie met gebak en een geweldig buffet dat Parel met René had verzorgd. Een geweldige reclame voor de catering van de Vlieland!  :-) 
De toespraken deden recht aan de lengte van de dienst, recht- en (de laatste) omgekeerd evenredig. Zo fijn dat ook mijn zussen er waren met de zwagers. En veel lieve vrienden. We waren er rijk mee en heel gelukkig. Tegen half drie waren wij weer thuis, liefdevol thuisgebracht, en toen heeft Ton nog even met mij teruggekeken, en onder woorden gebracht hoe gelukkig hij ermee was. Een heel bijzondere dag, en wij zijn iedereen heel erg dankbaar. :-) Om half vijf lag Ton in bed, om vijf uur viel ik in slaap achter de computer, en zo was het acht uur, eer wij weer begonnen te leven. Half elf. De hoogste tijd om weer te gaan slapen.
We hebben vandaag weer wonderen mogen beleven.  
Bless you all!!! 

4 october 2014. Vanmorgen zei Ton opgelucht: Hoera, ik bèn er weer! Hij had sinds een maand alleen maar geleefd onder een wattendeken van de digoxine. Nu is hij weer helderder. Fijn. Wat de rest van de dag betreft: We hebben alleen maar heel hard gewerkt. Ton lag om 11 uur in bed, en hij sliep. Ik ging nog een aantal uren door. Er ging veel papier doorheen, een deel door een foutje van mijn kant. Als je moe bent gaat er veel mis. 

3 october 2014. TON IS ALLERGISCH VOOR BLOEMEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nu heb ik alweer een doos met bloemen erin moeten teruggeven aan de bezorger. Heel jammer, geen idee van wie het kwam, dat geld was beter aan de armen gegeven. Er stond alleen een plakkertje van een bloemenzaak op, ons onbekend. En: vrijdag bezorgen. NIET DUS. Alsjeblieft, doe ons dit niet meer aan!!!! Het is zo lief bedoeld, en het kan echt niet. 

Voor de kinderen en dierbaren: De dienst is zondag om tien uur in de Lutherse kerk aan de Woudenbergseweg 38 3701 BC Zeist

Intussen ben ik bezig de liturgie af te drukken. Ik heb de helft al geprint, geraapt en geniet. Nu moet er nieuwe toner in. Morgen dus. (= straks) Ton leest inmiddels versie 25c van de preek door. We grapten net dat er nog maar weinig zinnen van de eerste versie in staan. Dit is wel een moeizame bevalling, maar dat komt door de mist waarin Ton gehuld was door de digoxine, die het hart rustig en stabiel moest laten kloppen. Ik hoop dat het spul morgen het lichaam uit is, maar het heeft een halfwaardetijd van ongeveer 30 uur. Dus... 

2 october 2014. Vandaag zijn we bij de cardioloog geweest. Die was redelijk tevreden. Ton is een paar dagen geleden gestopt met de hartmedicatie, want hij was zo dus als een konijn (volgens mij zijn cavia's duffer dan konijnen!) Hij weigerde verder te leven als een Zombie. 'Dan leef ik maar korter', zei hij vastberaden. Het was gisteren en vandaag te merken dat hij alerter was. En de cardioloog gaf groen licht voor een digoxine-vrij bestaan. Halleluja! Zo komt het zondag a.s. nog wel goed. Vanavond las Ton versie 25a van de preek hardop... we gaan de goede kant op. 

1 october 2014. Ook vandaag schijnt het een mooie dag geweest te zijn, maar helaas kwam ik niet buiten...

30 september 2014. De huwelijksdag van onze ouders. Dat zij leven in de Gloria! Het was nog mooi weer, een aangename temperatuur, een 19 graden denk ik, in elk geval wel toen de zon in de middag begon te schijnen. Toen wilde mijn lief ook wel uit, maar het lopen ging niet best: 6, 9 en 3 minuten. Op verzoek van de cardioloog nam hij gisteren en vandaag een fractie meer van de digoxine. Het resultaat is sloomte en slapte. We zullen het binnenkort bespreken. Maar nu de tijd dringt is Ton wel gemotiveerd om te werken aan versie 24b van de preek. De rest van de dienst ligt nu wel vast, zeker na het nihil obstat van organist en zangster. Wie er nu wel en niet aanwezig zullen zijn, zondag, we hebben geen idee. Aanstonds is het morgen, dus ik ga het oud papier maar bijeenrapen en buiten zetten. Slaap wel. 

29 september verliep een beetje anders dan gepland, want onze buurman belde al vroeg in paniek: hij kon niet meer staan! De heup die hij anderhalf jaar geleden had gehad!!! Gelukkig hebben we elkaars sleutel, dus ik kon binnenkomen, en enige steun verlenen. De huisarts gebeld, etc. etc. Die zou bij mij aanbellen, dus om half elf ging ik Tons ontbijt maken, met één oor gericht naar de bel. Dat was maar goed ook... ik had de lieve man bijna gemist. Buurman moest naar het ziekenhuis in Woerden, ik zou mee, en Ton moest op eigen kracht naar de fysiotherapie. Hij heeft er een half uurtje voor genomen, en dat lukte met hulp hier en hulp daar dan ook. De fysiotherapeut bracht hem terug. Intussen bekeek ik de Spoedeisende hulp in Woerden op mijn gemak... Veel wachten... er werden foto's gemaakt, vragen gesteld, artsen kwamen langs... om vier uur kwam het verlossend woord: we konden weer naar huis, het was een ontsteking en geen mechanisch mankement. Dus de ingepakte koffer kon weer mee terug. Toen ik tegen vijf uur thuis kwam zat Ton nog steeds bij te komen van de fysiotherapie, dus ik kon rustig naar boven gaan en eerst de preek aftikken, die hij gisteravond afgeschreven had. Toen hij die eens had doorgelezen zei hij met een scheef lachje, dat er nog wel veel aan te doen was. Ik verwachtte niets anders. ;-) Vanavond heb ik geprobeerd de liturgie in de vorm van een boekje te gieten, dat is nog niet helemaal naar genoegen gelukt, maar ik ben een eind op weg. 

Zondag 28 september 2014. Nog steeds een prettige nazomerdag. We zouden vanmorgen naar de kerk gaan, maar Ton bleek veel te moe om op te staan. Hij dronk een kopje koffie om acht uur, en vertrok weer naar dromenland. Aangezien een bevriende predikant in de Lutherse kerk zou zijn ging ik daar heen, en genoot van de mooie en verzorgde dienst. Na afloop raakte ik in gesprek met een oude vriendin, en als we niet waren gestopt omdat we de laatsten waren, zaten we er nog. Bovendien hadden wij beiden verplichtingen. Het was een graad of 20, fijn voor de mensen die de Singelloop liepen, ik had nog willen kijken naar Martijn Smeels, en klappen natuurlijk, maar net tegen de tijd dat ik dacht dat hij wel zou kunnen komen, had Ton mij zeer nodig, dus dat kwam er niet van. Jammer, maar zo gaat dat. Vanmiddag zijn we allebei prettig bezig geweest met de dienst van volgende week, dat voelde nog steeds zondags. :-)  Alleen al die afwas, en het feit dat ik een bak gemalen vlees móést omvormen tot gebraden gehakt, anders zou het echt bederven, bedierf dat gevoel tijdelijk. Het ging weer over, dus al met al was dit een prettige dag. Bijna middernacht, en Ton komt naar boven met de illusie dat de preek af is. Die ga ik hem nu niet ontnemen... ;-D

27 september 2014. De zon was vandaag wel aanwezig, maar vermocht Ton niet op te wekken. We ontbeten laat, maar ik was op tijd voor de boodschappen met de buurman. Om half vier begon Ton eindelijk het bed uit te komen, met frisse tegenzin, dat wel. Ik had allerlei kleine karwijtjes gedaan, plastic, glasbak etc... maar ik moest nog wel even naar AH, want de peren bij de Jumbo waren echt heel veel duurder. Ton mocht kiezen: Twijnstraat of HC. Dat werd Hoog Catharijne, want daar loopt hij toch wat makkelijker. Het viel nog tegen: hij liep maar 9 minuten! Toen was het op. Later liep hij er nog eens 9 in de binnentuin. Maar na het avondeten is hij toch echt aan het werk gegaan. Ik heb mijn best gedaan op de toga, Ton zal over de zoom niet meer vallen, er moest toch zeker vier cm worden ingekort. Verder heb ik niet veel gedaan vanavond. Eindeloos gezocht naar een file waarin staat waar ik welke stoffen had opgeborgen, en toen ik die eindelijk had gevonden stond daar nergens in waar ik een restant stof van Tons toga heb opgeborgen. Die moet er nog wel zijn. Morgen, misschien. (O, dat is het al. Gezegende zondag allemaal!) 

26 september 2014. Ton was vandaag niet vooruit te branden. Hij ging na het ontbijt (brunch) weer slapen, en moest zich nog aankleden toen Charlotte kwam met haar moeder en broer, om ons kinderpostzegels te verkopen. Het was heel gezellig, en de kinderen stortten zich meteen op een boek en het favoriete speelgoed uit de middelste la (de constructieset met magneetjes), maar toen we ze anderhalf uur later uitwuifden was Ton toch al helemaal op. Het was zijn dag niet. Hij heeft tot het eten wat zitten bijkomen, vanavond heeft hij zitten lezen. Maar de frambozen en frambozenjam die Laetitia meebracht waren verrukkelijk. :-) En het was leuk om ze allemaal weer te zien. We zijn deze maand verwend. :-)

25 september 2014 was een wat onstuimig dagje af en toe, met flinke windvlagen. Tenminste toen wij naar de fysiotherapie gingen, en toen we terug kwamen. Ik ben weer stevig aangepakt en getaped, want de schouder zat echt niet meer goed. Ton mocht ook weer zijn best doen intussen. Hij was er moe van. Vandaag heeft hij weer een heel eind geschreven aan zijn preek. Ik heb geprobeerd de plantenbak naast de deur van nieuwe potgrond te voorzien, terwijl het hard waaide. En toen ik dacht: nu even een kleerkast laten doorwaaien vóór de winter, vroeg Ton mij weer een stuk preek uit te tikken. Toen ik daarmee klaar was bleek de wind grotendeels te zijn verdwenen. Tja... zo gaat dat soms. Toch heb ik Tons kast maar even gelucht. Hij had geen tijd om na te denken over de vraag wat er weg kon, dus er kon niets weg. Tja, zo gaat dat soms. Op zich is het toch nuttig geweest... Nu zit ik met clownshanden te tikken, want vanavond heb ik maar weer eens wat inkt in de grote slurpers gestopt. Die Canon is helaas niet te redden, jammer, zo lang had ik die nog niet, en voordat ik hetzelfde type weer vind... Inmiddels is het allang morgen, en dan moet er nog een heleboel gebeuren, dus ik ga maar eens kijken of ik Ton naar boven kan krijgen. Als hij inspiratie heeft laat ik hem natuurlijk lekker schrijven... 

24 september 2014. Vandaag hadden we een paar heftige onweersbuien boven Utrecht, op een gegeven moment was het licht vuilgroen... Geen fraaie dag dus, maar de bomen genoten dubbel. Tussen de buien door heb ik nog wat bladeren geraapt van het dak, en ik constateerde dat wat een paar weken geleden krioelde in de plassen op het dag nu was uitgegroeid tot duizenden minimale vliegjes. Je zou de microscoop nodig hebben om hun schoonheid te zien! Allerlei kleine klusjes gedaan, niet dat je ergens verschil ziet. Vanavond maar eens bezig geweest met het omslag voor de viering van 5 october. Ik kan niet alles op het laatst doen, alleen maar omdat Ton nog niet de energie heeft om op te schieten. Het komt in elk geval wel goed. Daar heb ik alle vertrouwen in. 

23 september 2014. Het was nog droog, en een graad of 16-17, dus gingen we vandaag maar bloed laten prikken in het Diaconessenhuis. Ruim een half uur lopen achter de rolstoel, de terugweg nam meer tijd. Toen was het wel een stuk kouder, dus in eerste instantie had Ton helemaal geen zin om te lopen. Maar aan het eind van de Minkade wilde hij wel het jaagpad langs de Min lopen. 130 passen, verder kwam hij niet. Misschien omdat het pad omhoog liep, misschien om de bloeiende struiken, geen idee, maar opeens was het gedaan... Thuis gekomen is hij braaf in de studeerkamer blijven zitten, eerst een tijd achter het fietsblokje, dat de benen doet bewegen terwijl de hersenen lezen... daarna gewoon ingedut. Vanavond is hij allerlei aan het lezen geweest. Ik heb de rest van de soep verwerkt zodat die de koelkast in kon, wat dingen naar de ARM gebracht met de oude rolstoel, die nu boodschappenkar is, rammelend en wel... en tja. Ik ben niet opgeschoten. Gewoon niet. En de rest ging ook niet. Morgen beter.
(Ik ben mij lekker gaan schrobben in de diepe witte tobbe! Het is nu op slag van morgen, ik ga slapen zonder zorgen!)

22 september 2014. Opeens was het een stuk frisser vandaag, maar na de fysiotherapie wilde Ton tóch nog wel even naar de Lavendeltuin. Daar zaten we min of meer uit de wind, en er was wat zon, dus een prima plek om een momentje bij te komen van de inspanningen. Ton heeft verder wat zitten studeren, ik ging de stad in voor een boodschapje. Daarna moest er weer eens soep gemaakt worden. Niet mijn favoriete bezigheid, maar Ton at er lekker van. De meeste troep is inmiddels opgeruimd, en ik zit aan de computer wat (on)nuttige zaken te doen, dat moet zo af en toe. Eigenlijk moest ik opruimen, maar de voetjes waren moe, dus ik was aan het spijbelen. Nu maar echt iets nuttigs doen: opruimen! 

21 september 2014. Vanmorgen gingen we maar eens naar de Lutherse kerk hier. We dachten dat een goede vriend preekte, het bleek onze zuster Catrien te zijn, met een prachtige dienst. Tijdens de dienst vielen voor Ton opeens 50-jarige puzzelstukjes op hun plaats, dus hier moesten we zijn. (Dank aan de Heer!) Het was een volle dienst, dus we bleven niet koffie drinken, maar die namen we wel thuis. Daarna ging Ton slapen, hij at op bed, en kwam er niet meer af. Maar hij heeft vanavond wel gestudeerd. :-)

20 september 2014. Vandaag heb ik Ton maar weer eens door het bos gesleurd. Het waren dit keer de Zeister bossen, en omdat het begon te regenen (heel even) belandden we nog bij het Jagershuis, waar hij in zijn lagere schooltijd wel kwam met zijn ouders. Dan gingen ze met de tram naar Zeist, er mochten altijd wel een paar klasgenootjes mee (zo maak je je kind populair op school) en dan liepen ze door het bos naar het Jagershuis. Zo sleurde ik Ton door het af en toe mulle zand ook die kant op, en als het al te bar werd moest hij zelf lopen. Iedere dag een paar stapjes meer... :-) (Behalve gisteren). Eergisteren was het de Hollandse Rading, de dag ervoor Den Dolder, en daarvoor was het de Leijen in Bilthoven. Mijn knie is intussen heftig overbelast, maar dat maakt niet uit, morgen regent het, dus dan doe ik het rustig aan. Heerlijk excuus! Al die plekken zijn bossen waar Ton graag en veel kwam, fietsend of wandelend... Nu nog chiquer: met een vierwieler! :-) 
Toen we met de bus Door Utrecht reden werden we getracteerd door een optocht met oude stoomlocomotieven e.d., groot en klein, in verband met 175 jaar spoorwegen. Het was vandaag exact 175 jaar geleden dat er voor het eerst een trein reed, tussen Haarlem en Amsterdam heb ik altijd geleerd. Het was een aardige belevenis, om dat allemaal vanuit de bus, die wel móést stil staan, te kunnen zien. Daarna kwamen we nog langs het feestje van het Partijtje voor de Vrijheid, dat met veel muziek en vreugde om het mooie weer de vrijheid van meningsuiting en andere vrijheden vierde. Een stuk of tien agenten stond ontspannen te genieten. Op mijn vraag of het een feest was of een demonstratie, antwoordde een van de agenten: het was min of meer een demonstratie, die op een feest is uitgelopen. Jammer later te lezen dat er dan nog wat amokmakers langs gekomen waren later, om de mensen daar te provoceren. De harde hand van de Hermandad greep snel in, en dat is maar goed ook. 
Vanavond heb ik de kerstpost van 2005 uitgezocht, postzegels eraf, (ik had er al zo weinig van dat jaar in mijn album, nu weet ik waarom, heel mooie kaarten, of kaarten van mensen die inmiddels zijn overleden bewaard, kaarten waar ik een adres of informatie van moet opslaan apart gelegd, en voor heel veel van al die dierbare mensen al doende een gebedje gezegd. Nu is het de hoogste tijd om Tons benen te masseren en wat er verder nog gedaan moet worden, en dan gaan mijn voetjes ook omhoog. Gezegende zondag allemaal!

19 september 2014. Ton hield het vandaag héél rustig. Wel heeft hij zich aangekleed, maar verder is hij niet gekomen, wat betreft lichamelijke oefeningen. Hij was toch nog moe van gisteren. Nee, hij is gewoon moe. Steeds. Maar hij heeft vanmiddag wel zitten schrijven aan de komende dienst. Na het eten had hij een irritante kriebelhoest, alle bloemen leken daar toch weg, dus waar het vandaan komt weet ik ook niet. Net zomin als ik weet waar de motten nu weer vandaan komen... en waar ze blijven, als ik er jacht op maak. Ton ging dus vroeg naar bed, ik heb heel de avond zitten kleuteren aan één lied voor de dienst. Het zou ook nog af kunnen vallen, maar dat hoop ik niet. Maakt niet uit, ik was rustig bezig. Nu is het bijna bedtijd, Ton verzorgen, en dan doe ik net alsof ik al naar bed kan. Voor middernacht? Het zou net moeten kunnen lukken... :-) 

18 september 2014. Het was vandaag nog mooier dan gisteren, daar moesten we gebruik van maken. Eerst was er de fysiotherapie. Ik bleek een latere afspraak te hebben dan goed was, want de schade-expert zou vanmiddag komen. Hij was er dan ook om een uur of kwart voor twee, een prettige man. Hij raadde me aan om een aannemer in de arm te nemen. Het plafond van Tons kamer moet er in elk geval uit, en dan zullen we wel zien hoe het dak daarboven eruit ziet. Vervelend voor Ton dat het kamertje weer niet te gebruiken zal zijn gedurende enige tijd. Maar het gesprek was plezierig, en Ton wilde wel uit, dus zo kwamen wij om vijf over drie aan op het station van de Hollandse Rading. 
Vandaar liep ik met Ton naar de Lage Vuursche, en nadat Ton daar met veel plezier een portie poffertjes had genuttigd: ook weer terug door het bos. Maar voordat het zover was hebben we een bezoekje gebracht aan het graf van prins Friso, dat daar stil en eenvoudig in een verre hoek van het kerkhofje ligt. 
De dames waren heel royaal met de boter, en legden lief twéé vorkjes neer bij een portie poffertjes...

Ton heeft alles bij elkaar, in vijf gedeelten, 1000 stapjes gezet, 500 passen. Het is weer net iets meer dan gisteren, maar het ging wel moeilijk! We waren net op tijd voor het nieuws van acht uur weer thuis, want al leerde ik op school dat een fietser fietst met 10 km/u en een wandelaar wandelt met een snelheid van 5 km/u, in mijn praktijk loop ik met de rolstoel niet veel harder van 2 1/2 km/u. Natuurlijk drukt Tons snelheid de mijne wel, maar ook als hij niet uitstapt en 100 passen loopt in zijn geheel eigen tempo, kom ik denk ik niet boven de 3 km p/u uit. We moesten ook bijna een half uur wachten op het station, want we misten de trein naar huis op vijf minuten na... Maar het was prettig weer, dus zo erg was het niet. Na het koken en eten heb ik mij achter de PC gehesen, en Ton zit beneden. Vermoedelijk is hij bezig de binnenkant van zijn oogleden te bestuderen... Morgen moeten we eens hard aan het werk! Maar dit was werken aan gezondheid. En dat is ook belangrijk. 

17 september 2014. Het was echt zomers weer, het kwam hier wel aan de 24 graden denk ik. Maar Ton was niet vooruit te branden. Dit schiet dus niet op. Pas tegen half vier was hij zover dat we naar buiten konden, 'naar de bossen'! Daar geniet Ton zo van, en zijn adem is daar lichter. We namen de trein richting Bilthoven, maar het bleek ons dat het daar nog dezelfde puinhoop was als een jaar geleden, dus daar uitstappen... nee, dan maar niet, vond Ton. Zo reden wij door naar Den Dolder, waar wij de boslucht vonden op het terrein van de Willem Arntshoeve. Daar zijn allerlei verharde fietspaden. Ton drentelde er in totaal 830 stapjes, 415 pasjes, (in drie delen) ,dat is dan weer iets meer dan een paar dagen geleden, maar blij word ik er nog niet van. En daarna is het suffen en slapen. Nu ja, ik heb twee uur gelopen, als het niet meer is, en dat is wel goed voor zuster Ezel. Want die heeft wat problemen met de weegschaal, de laatste tijd. Ton klaagt dat hij van de boslucht slaperig wordt, maar eigenlijk zou ik nu ook wel het bed in willen duiken. Het bad is verstandiger, want mijn haar ziet er niet uit, en als ik morgen getaped word, kan ik voorlopig weer niet in bad. Dus op naar boven! (Dacht ik!) Op dat moment belde Ton: hij zat beneden en had een benauwde kriebelhoest... Hm... vlak voor hem stond een takje herfstastertjes in een flesje water. Die had ik straks voor hem geplukt om ze hem te laten zien. Inderdaad, dat waren de schuldigen! Ik heb ze weggedaan, Ton mee naar buiten genomen, waar ik met hem een half uurtje heb gezeten op een buurbankje. Daar ging het al snel over. Daarna heb ik hem naar bed geholpen, en vervolgens pas ging ik het bad in, zodat het nu bijna middernacht is. Ik moet nog een paar dingen uitzoeken, en krullers in de haren doen, anders ziet het er helemaal niet uit. Aan het werk dus. Dat Ton ook niet tegen een béétje bloem kan is dus weer bewezen. Tja. 

16 september 2014. Een stralende dag! We verwachtten een bezoekje tegen kwart voor een, dus Ton zat al ruim voordien aangekleed beneden, maar het duurde nog lang voordat de bezoeker uit Spanje aanbelde... de conferentie was erg uitgelopen, en hij moest ook zo weer weg, want hij had een vliegtuig te halen. Touchant dat hij niet afbelde, maar toch kwam! 
De bisschop is een schoonzoon van een van Tons meer briljante leerlingen in Madrid, nu bijna zestig jaar geleden. Hij kwam, we spraken even, hij bad voor en met ons, en hij was weer weg. Ik hoop zó dat hij zijn trein heeft gehaald! Ton vond het een heel prettig bezoekje; hij was wel heel erg moe nadien, en ging eigenlijk meteen naar bed. Daar bleef hij heel de middag, at op bed, keek wat TV en ging weer slapen. Dat moet morgen toch beter gaan... We hadden allemaal lekkere dingetjes gehaald, Ton heeft er van gesmuld, maar helaas, ik heb mij niet beheerst, en dat zal ik morgen wel bezuren. Het domme is dat je dan verder heel de dag gaat lopen zoeken naar meer! Dat wordt morgen met het schaamrood op de weegschaal staan. En hopen dat ik de knop weer om kan draaien. :-(  Vanavond een heerlijk telefoongesprek gehad naar aanleiding van Tons volgende kerkdienst, maar het ging over van alles en nog wat. Toen was de avond ook om... Er vielen nog veel kleine dingen te doen, nu is het 1 uur, dus tijd om de stop uit deze dag te trekken. Welterusten. 

15 september 2014. Ton loopt iets beter, dat is prettig, maar veel gelopen heeft hij niet vandaag, maar bij de fysiotherapie heeft hij wel net iets meer gedaan dan de vorige keer. Hij begon benauwd, maar ik had het pufje bij mij, en zo kon hij vrij snel gaan fietsen. Na de therapie heb ik hem naar de Lavendeltuin gereden, het was een mooie dag, toch wel iets van 23 graden en vrijwel geen wind. Daar heeft hij een tijdje zitten bijkomen, en aan mijn hand liep hij een half rondje, net 200 kleine stapjes. Toen was het wel op. Eigenlijk wilde hij tegen vier uur naar bed, maar hij was te moe om overeind te komen, en een uurtje later wilde hij nog wel genieten van het weer, en liet hij zich rijden naar AH in de Twijnstraat, waar ik toch moest wezen, en daarna zat hij vijf minuutjes aan de Singel vergenoegd naar de bootjes te kijken...  Verder bewegen zat er niet in. Vanmorgen heb ik de rest van de soep gepureerd, daar was ik gisteren niet aan toe gekomen, en dan moet je weer een boel afwassen. Als Ton er niet meer is hoef ik nooit meer soep te maken. Joepie! ;-) Maar dat mag nog wel even duren. Verder veel telefoontjes vandaag, en aan de telefoontjes die ik moest doen kwam ik niet toe. Zo gaat dat. 

Zondag 14 september 2014. Het was geloof ik wel een mooie dag, maar we zijn helemaal niet buiten geweest. Ton was nog op van gisteren. Vanmiddag heeft hij op een stoel zitten kijken naar de kerkdienst van 10 jaar PKN, en hij werd op slag fan van Trinity. Het was een dienst om blij en treurig van te worden. De Pastor Loci, ds. Pim Verhoef, liet zien waarom de kerk nog voortleeft, en de preek van ds. Plaisir liet zien waarom zoveel kerken dicht gaan. Niet dat ik het beter doe, maar het was wel een moment van de waarheid. Heel jammer. Maar goed, van Trinity en ds. Verhoef werden we blij. :-) Daarna heeft Ton nog een tijdje bij het raam zitten lezen, terwijl zijn onderstel iets fiets-achtigs deed. Ik moest nog soep maken intussen, de pompoen had ik gisteren al voorgekookt, maar door het uitje was ik toen niet meer toegekomen aan soep maken. (Gisteren heb ik dus iets creatiefs gedaan met groentenat en het restantje soep). Ton wilde al vroeg naar bed, daar heeft hij liggen wachten tot ik zover was dat ik zijn benen kon masseren (hij loopt al met minder pijn) en de rest van het programma kon afdraaien. Dat liep niet helemaal naar wens. Het kan gebeuren, maar is wel vervelend. Morgen beter. Het gaat altijd beter, morgen. Toch? 

13 september 2014. Het was nog mooi nazomerweer, een graad of 20, en dus  hebben we Tons longen even gelucht in de Leijen, een stukje bos waar Ton in het verleden zelf heel graag heen ging. We gingen met de bus, en keerden zo ook terug, in de tussenliggende 2 uur heb ik Ton door het bos gekard, en hij heeft net als gisteren 600 pasjes gezet. De voeten zijn nog steeds pijnlijk, al heb ik ze gisteren en vanavond gemasseerd. Ton heeft van de boslucht intens genoten, maar was daarna zo moe, dat hij nog niet eens alleen uit zijn stoel kon opstaan. Dus dat wordt morgen niet naar de kerk, en nu vroeg slapen. 

12 september 2014. Ton hield het rustig vandaag. Na opstaan en ontbijt was het alweer middag, en toen moest hij toch even slapen. Om half vijf was hij bijna zo ver dat we naar de brievenbus konden. Hij heeft in de binnentuin 400 stapjes geschuifeld, met veel moeite, de laatste honderd, en later, nadat ik hem door de stad had gereden, tot zijn grote genoegen, nog met veel pijn (letterlijk: hij heeft vocht onder de linkervoet) 200 pasjes. En toen moest ik mij terug haasten om op tijd terug te zijn voor het boodschappen doen met de buren. Ik deed toch nog even een pitstop bij de fietsenmaker die de olifant op de banden losliet. Je zag de stoel met Ton erin omhoog komen. :-) Daarna reed het voor mij een stuk lichter! Ton kon ik nog net soep en groente met visragout geven voordat de bel klonk, dus na het boodschappen doen hoefde ik hem nog maar het toetje te geven, en daarna drinken. :-) Toen wilde hij ook wel graag in bed geholpen worden. Daar ligt hij nu TV te kijken. :-) Er kwamen nog lieve kaarten vandaag, zo aardig, dat doet echt goed. :-) Ik heb nog geprobeerd foto's te maken van de supermaan, maar de lenzen van mijn Nikon halen het niet bij de lenzen die de Heer heeft gemaakt. En dan heb ik nog een bril nodig... Op het dak zag ik ook het Noorderlicht niet, nu laat ik het maar... Tijd om te slapen. Ton moet morgen i.v.m. medicijnen weer tijdig op... 

11 september 2014. Een omineuze datum. Dat vergeet je toch niet... Vanmorgen dacht Ton dat alles maar weer eens 'normaal' moest gaan. We zouden om 11.35 u fysiotherapie hebben, dat was al afgesproken, en Ton toog tijdig naar boven om zich te wassen. Zonder hulp, mevrouw. Maar eenmaal boven moest hij mij wel bellen: hij had dringend een pufje nodig! Die ene trap had hem de adem benomen. Daarna ging het wel beter. Tijdens de therapie heeft hij  3x2 minuten onbelast gefietst, 4x een squat geprobeerd te hurken, en toen was het helemaal op. We verlieten het pand lichtelijk voortijdig, maar dat gaf niet. Na een lange dut liep hij met mij mee naar de brievenbus, heen en terug wel 300 kleine pasjes. :-) Normaal is dat net iets meer dan honderd passen. Maar toch: weer een opstapje. Na wat studeren in Lucas was het eten en een beetje TV kijken. Betty komt zo een kopje koffie halen, en dan wordt het weer bedtijd. Voor mij is het een rommelige klusjes-dag, waarbij niets afkomt. 
Het bezoek was gezellig, maar achteraf toch alweer te veel na de fysio. Al doende leert men. Een ding per dag. :-) 

En vandaag 2x Sabine... dank je wel ;-) Leuk! 

10 september 2014. Om 12 uur was mijn lief weer thuis, toen zat hij gezellig met Sabine een appeldingetje te eten. Zij had mij opgehaald, met de rolstoel, en zo konden we eerst langs de apotheek, en daarna naar de afdeling, waar Ton wel klaar zat, maar de verpleegster niet te vinden was. Zij moest hem ontslaan met wat papieren toe, en dat lukte dan ook. Ik kreeg van haar nog wat informatie, die ik dan ook nodig had. Ton nam op weg naar de uitgang nog afscheid van de andere lieve meisjes, en liet zich opgewekt naar huis rijden, waar hij met een zucht van verlichting binnen stapte. En nu in bad, joelde hij! Maar toen Sabine weg was, en het kopje leeg, was dat enthousiasme wat minder. Hij wilde gewoon lekker naar bed, en daar sliep hij meteen in. Later dronk hij wat thee, en daarna, tegen vijf uur, was hij toe aan het bad, waar hij dan ook zeer van genoot. 
En nu ligt hij tevreden in bed. 

Straks gaat hij wel weer bewegen, nu is hij alleen maar blij dat het hier zo rustig is, en dat ik er ben als hij dat nodig heeft. :-)

9 september 2014. Vanmorgen heeft Ton voor het laatst met de longarts gesproken, maar hij kon het gesprek maar ten dele reproduceren. Dat 'gaf niet, want de dokter liet het door de zuster optekenen, en dan kon die het met mij communiceren', aldus de arts. Desgevraagd ontkende de zuster van de middagploeg dat dit zo was, maar ze wist wel ongeveer waar het over was gegaan. Ze noemde maar één punt, terwijl ik wel veel meer vragen had. 
Ton had gedacht dat hij er, aan de hand van het lijstje dat we hadden opgesteld, wel alleen uit zou komen, maar zo kom je altijd van een koude kermis thuis, en het was toch wel relevant geweest als ik had geweten wat er precies was gezegd. 
Gedane zaken nemen echter geen keer, maar overdracht is een artikel dat op deze afdeling van het Diaconessenhuis tamelijk schaars is. Sommige verpleegkundigen ergeren zich daar duidelijk ook aan. Anderen vinden familie een irritant aanhangsel van de te verplegen eenheid. Tja. Verder is het een prima ziekenhuis, met in het algemeen zeer veel vriendelijke mensen. 
Morgen mogen we Ton ophalen, en dat is maar goed ook. 
(Sabine komt mij halen, en dan halen wij samen Ton op. Beter verre vrienden dan goede buren... af en toe. <vette grijns>) 
Vannacht is hij alleen, want de kamergenote is onverwacht ontslagen. De arts vond het desgevraagd goed dat ze met het bezoek mee ging, dat scheelde de dochter morgenochtend weer een lange rit. Ton had het met mevrouw best gezellig, ze konden goed met elkaar praten. Vanmiddag had Ton nog een onverwacht bezoekje, dat hem te denken geeft. Vanmorgen kwam een collega, waar hij prettig mee kon praten. Het eten was al onderweg toen Ton aangaf nog wel een rondje te willen lopen. Eerder had ik het voorgesteld, maar toen was hij nog moe van het bezoek. Bij elkaar liep hij tien minuten, met dit keer drie trappen op en één trap af, want op de zesde verdieping was geen lift. Het leverde heel wat gehijg op, maar het gaat elke dag wel een beetje beter. Toen ik even na acht uur de afdeling verliet zat hij ijverig zijn best te doen om het interessante boek van dr. Okke Jager: Hier koos de Heer zich vaste voet uit te lezen. Een loei-interessant boek, en niet alleen voor theologen. Dat krijgen we vast nog wel een keer te pakken. En anders Sint. Nu moet er nog even gewerkt worden. Er is lieve post van jaargenoten, en van de gemeente in Zeist, wat aardig!!! Dank je wel, iedereen, en nu: Welterusten.  

8 september 2014. Ton belde mij om kwart voor tien, lichtelijk hijgend 'want hij had zich net gewassen', niet om te vragen naar welk pufje hij moest nemen, maar om te vragen of ik een tekst kon vinden, die hij in zijn volgende kerkdienst wil gebruiken. Kijk, dàn gaat het beter met hem! God lof! Hij mag nog tot woensdag blijven om op te knappen. Gelukkig, en op diezelfde kamer. 
Vanmiddag vond hij wel dat zijn dag erg vol was geweest. 
Maar van het rustige bezoekje van zoonlief genoot hij ook, hoor. Tonio kan goed luisteren. 
We hebben nog een rondje gelopen, plus 2 trappen. Met heel veel zitten en hijgen er tussendoor, maar toch... Ton hoest wat makkelijker (een heel klein beetje makkelijker!) en de opbrengst ziet er wat minder uit als erwtensoep, maar de longarts zag er nog teveel kleur in. Ze kon nu melden dat de aanstichter van de ontsteking een virus was geweest, waarop Ton zei, dat de acupuncturist dit alreeds had geconstateerd. De antibiotica was dus niet nodig geweest, en ik had dan ook gelijk met mijn observatie dat die niets deed. Maar antibiotica wordt gegeven, of het nodig is of niet. Dom volk, die artsen! Zeker met zo'n oud lichaam... Ton was om 9 uur meer dan klaar om te gaan slapen! Ik nu ook, na een avond telefoontjes en mailtjes. 

Zondag 7 september 2014 was af en toe best zonnig! De zon scheen toen ik (veel te) vroeg in de morgen naar het ziekenhuis fietste om daar samen met Ton naar de kerk te gaan. Het was een mooie dienst, met een prachtig koor, aansprekende liederen, een bevlogen voorganger, en Avondmaal. Ton genoot erg van dit alles, ik kon mijn hoofd niet bij de preek houden, maar dat gaf niet zo. Het was goed er te wezen. Na afloop gingen we koffie drinken op een andere verdieping, en na deze gezelligheid bracht ik mijn lief weer met zijn rolstoel naar de afdeling. Toen had ik eigenlijk nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan en weer terug te komen. Toch koos ik voor deze optie, want ik had een aantal dingen niet bij me. Het copiëren van het medisch dossier dat (per ongeluk?) naar huis was gestuurd kostte iets meer tijd dan ik dacht, maar toen ik voor half twee op de afdeling kwam waren beide zieken aan het dutten. Ton ging toen maar lekker in bed liggen, en ik las rustig in mijn boek. Om kwart over drie begon Ton langzaam tekenen van leven te vertonen, en ik denk dat het tegen vier uur was dat hij een rondje ging lopen. Niet dat hij stond te springen, maar ja... (Mijn zweepje, hè!) Na het eerste rondje wilden we het terrein verder verkennen, en bijna bij de lift gekomen spuwde die tot onze verrassing Laetitia met Barend en Charlotte uit. Leuk!!! We liepen met hen naar het Dagverblijf, aangezien de dame, met wie Ton niet het bed maar wel de kamer deelt, al uitgebreid bezoek had. Het was heel gezellig zo. 
Ton was erg blij dat hij zelf tegen Charlotte kon zeggen dat hij de kaart die zij had getekend (twee jaar geleden) en die Parel had gestuurd, zo mooi vond. :-) Toen zij weer weg waren ging hij eten, en veel later hebben we nog een rondje gelopen, en zelfs een trap genomen. Boven gekomen was Ton licht in het hoofd, ik had niet eens gedacht dat hij zo ver zou komen, met vijf minuten zitten op een stoel trok dat wel bij, maar goed is dat niet, dus wat ons betreft is naar huis morgen nog niet zo'n goed idee. Wij zullen het horen! Toen ik wegging wilde Ton nog wel iets lezen aan tafel. Dankzij Daniël en Ineke, en vooral onze Lieve Heer, gaat het echt wat beter. Dus slaap gerust, geliefde, ik ga in bad en dan in bed. :-) Morgen komt tegenwoordig altijd weer te snel. 

6 september 2014. Het biologenfestijn, maar helaas, voor mij ook dit jaar niet. Ik zat, daarentegen, een groot deel van de dag bij Ton, want het bezoek mocht van 13 tot 20 uur binnenlopen, net als morgen. Wel kwam ik er tegen vier uur achter dat ik de Katheters had vergeten, dus met een snelle omweg langs twee winkels die toch op mijn route lagen, en na 10 minuten pauze om zelf wat te eten, was ik een uur later weer bij Ton op de kamer, waar hij verbaasd vroeg of ik alweer terug was... Na een garnalenslaatje moet je er wel een boel extra calorieën af fietsen, dus ik had wel doorgetrapt. Misschien iets te hard, toen ik nog eens drie trappen had gelopen, was ik echt moe. Tegen 6 uur, Ton had net het eten op, kwamen Ineke en Daniël, die vonden dat Ton er beter uitzag dan ze hadden verwacht. Maar ja, hij zat stil... Onder het mom van een gezellig bezoekje, met wat sterke verhalen, hebben ze Ton intussen behandeld, en een uurtje nadat ze weg waren merkten zij wel verschil. Niet dramatisch, maar wel duidelijk verschil. Het zijn geweldige mensen! Bij mij kwam de neusverkoudheid opeens los, dus nu ween ik aan een stuk door, en ik ga zo maar lekker in mijn bed liggen wenen. Er zit niets anders op. Met nog een stoot vitamine C. Het is bijna tien uur. Normaal ga ik dan eindelijk aan de slag, maar ik was vanmorgen al vroeg de stad in, omdat ik nog een paar dingen moest halen. Gezegende zondag, jij! 

5 september 2014. Ton blijft in elk geval tot en met zondag in het ziekenhuis, maar gaat wellicht naar de longafdeling. Vandaag nog niet. Het gesprek met de longarts verliep dit keer wat soepeler, en Ton was erg blij met zuster Susanne die hem vanmorgen zo ontspannen hielp, in tegenstelling tot de stressdames tot nu toe. Dank voor alle kaartjes, die worden zeer op prijs gesteld! 
Mijn lief klaagde dat het bezoek'uur' zo snel voorbij ging, maar klaagde eveneens dat er heel de dag mensen waren die iets van hem wilden. 
Van Betty's bezoekje, later, genoot hij daarentegen zeer. Varium et mutabile semper! Tegen negen uur had ik Ton verzorgd en klaar voor de nacht, met instemming van de zuster. :-) Je moet altijd afwachten hoe het loopt. Het was een mooie dag, 24 graden zag ik, en toen ik naar huis fietste schatte ik het nog op bijna 20. Het Ledig Erf zat vol babbelende en blije mensen. Vandaag kon ik het dakje van het dakkapelletje voor laten leeghalen, dus dat is weer mooi meegenomen. Bijna morgen, dus het is tijd dat ik ga slapen, na een lekker warm bad. O help! Ik moet nog een was in de machine doen. Dat gaat nu voor. :-)

4 september 2014. Tjitske feliciteren we met het mooie weer en met haar verjaardag. :-) Ton belde mij om half negen, hij had een heel slechte nacht gehad. Als ik nu naar het ziekenhuis kwam, en daar een plek zocht, dan kon hij mij bellen op het moment dat de longarts langskwam. En zo zat ik al om negen uur in het dagverblijf van het ziekenhuis te wachten op een gesprek dat tegen half twee plaats vond. Het duurde niet lang, en verliep niet zo prettig, maar was wel informatief. Later hebben we nog met de eigen arts gebeld, en toen was mijn beltegoed ook al halverwege het gesprek op, maar zijn mening was duidelijk genoeg. Dus hebben we te kennen gegeven dat de hartmedicatie dan maar gestart moet worden. Dat wordt overigens morgen. Wel bleek nu dat, ondanks het feit dat er in vette letters op Tons file staat: geen bloedverdunners, hij die toch telkens heeft gehad. Nee, geen Sintrom, maar dan gewoon een ander stofje met het zelfde effect. Ik vind dit zo min! Hoe dan ook, de longarts vertelde dat Tons hart, ondanks de keurige metingen, toch veel sneller slaat (af en toe en vaak) dan de metingen aangeven. Dat bleek uit het hartfilmpje. Als dat al met Ton is gecommuniceerd, dan heeft hij daar niets van meegekregen. Hij is ziek, en het komt niet binnen. Dus zullen we morgen wel weer horen wat ze vinden. O, het gaat zo goed met u! roepen de zusters stralend tegen hem. Maar het gaat helemaal niet goed, hij is bij het minste en geringste doodmoe en buiten adem. Nu ja, hij heeft nog een kleine maand om op te knappen.  

3 september 2014. Naar verluidt gaat het beter met Ton. De metingen blijven goed, ik heb hem nu zelf gesproken. Maar hij zit nog wel vast aan katheter en nu ook weer aan het infuus. (Dat is voor de antibiotica, en dat moet morgen ook nog.) De zuurstof is afgekoppeld, voor dit moment, en nu maar zien hoe dat gaat. Morgen willen ze de katheter er uit halen, en als het dan goed gaat met de zuurstof en dergelijke, en hij kan zich redden, dan zou hij vrijdag naar huis mogen. Als. Ik ben benieuwd.
...
Ton had opeens een boel visite vandaag. Van de eerste en de derde wist ik het, en Laetitia en Pieter vormden een aangename verrassing. Pieter had nog een mooie tekening gemaakt in het kader 'grootouders'. Dan wel onder de grond, met een zerk erboven. Die van zijn grootmoeder met een hart erop, want ze was gestorven voor de liefde, had hij gezegd, en die van zijn (hem niet bekende) grootvader met een kruisje erop. Sinterklaas en zwarte Piet kon ik zonder explicaties herkennen. En ik denk dat het dikke vette kruis in de lucht voor de grootvader stond die hij bezocht. Fijn hen weer even te zien. Ton heeft lang opgezeten, tot de zuster mij wegjoeg, en het vervolgens best vond dat ik hem in bed stopte, omdat de buurvrouw even alle aandacht nodig had. Het in bed stappen was al een groot werk, dat met benauwd hijgen en hoesten werd beloond. De zuurstofspanning werd direct daarna gemeten, ik wachtte maar gewoon op de uitslag, en ook de pols, die was nu 84, en de O₂ was 96. 
Toen ik weg was heeft hij nog wat bijbel gelezen en inmiddels zal hij wel slapen. Morgenochtend komen er weer artsen langs, theoretisch word ik dan gebeld, maar dat zien we dan wel. Nu maar weer eens wat wassen, of in elk geval in de biotex zetten. 

2 september 2014. Er moest gisteravond nog van alles, dus zat ik vol adrenaline toen ik naar bed ging. Het duurde even voor ik slapen kon, en omdat ik vergeten had de gordijnen dicht te doen werd ik vanmorgen al om half acht wakker. Voor Ton moest ik nog een en ander bij elkaar vegen, en ik moest de stad in voor nog wat dingen... tegen de tijd dat ik inderdaad naar het ziekenhuis ging leek ik wel een landverhuizer met mijn fiets. Dat moet allemaal ook nog weer een keer naar huis. :-( 
Ton had een re-de-lij-ke nacht gehad, hij was minder enthousiast dan de verpleging, en hij had bijna drie kwartier nodig om mij al zijn wedervaren te vertellen. De artsen blijken ons niet exact verteld te hebben wat hij aan medicijnen krijgt, de prednison, die ze gisteren al zonder overleg met ons in het infuus stopten, was ons onbekend. Ik vind dat geen werk. Ton kwam er achter omdat zijn infuuskraan lekte, en verwijderd moest worden, zodat hij de medicijnen per os moest nemen. Hij weigerde, want het was niet met hem (en mij) besproken, dus de longarts moest er zelf aan te pas komen... in haar heeft hij wel vertrouwen, dus om harentwil heeft hij er in toegestemd een zesdaagse kuur te slikken. Mijn vertrouwen in de medische stand is op een zeer laag niveau beland. Er zijn enkele artsen waar ik nog respect voor heb, totdat het ongefundeerd blijkt. De situatie verbetert niet erg snel. Na het eten heeft Ton een stukje over de gang gelopen, omdat het toilet bezet leek, maar al na 40 meter was hij volledig buiten adem, zonder zijn zuurstofslang. Volgens mij was het nog geen 30 meter. Gelukkig bracht de zuurstof hem weer bij. 
Aan het eind van het bezoekuur kwamen Parel, René en Mik nog een stukje feesttaart brengen. Die heeft Ton met veel plezier opgesmikkeld. Nadat hij braaf zijn fruit gegeten had. Mik zorgde dat er geen kruimeltje taart meer aan het doosje zat, toen het weer mee terug naar huis ging. Daarna heb ik nog een en ander met en voor Ton verzorgd, en zo kon ik tegen kwart over negen op de fiets stappen. Het loopt, na een paar telefoontjes en een paar mailtjes al tegen kwart voor twaalf, nog even de was doen, (leve de biotex) en dan naar bed. 

1 september 2014. Vannacht werd Ton steeds benauwder, pufjes deden al een paar dagen weinig, nu niets meer. Om zes uur belde ik een huisartsenpost, de arts kwam snel, half zeven was de ambulance er, zuurstof, en nog geen half uur later lag hij in bed op de Spoedeisende Hulp van het Diaconessenziekenhuis. Vijf artsen later lag hij om half een op zijn kamer 324. Doodmoe, verneveld en een beetje beneveld, maar al iets minder benauwd. Het is wel constant vechten voor je eigen belang, hoe vriendelijk ze ook allemaal zijn. Ton raakte in paniek toen ik (vanwege het principe) van de kamer afmoest totdat het bezoekuur om 16 u begon. Dat leverde stress en dus benauwdheid. De zuster zag het, maar het hoofd van de afdeling en de cardioloog in opleiding vonden dat regels regels waren, en dat ik moest gaan. Terwijl er verder niemand op deze kamer lag. Ton heeft braaf en dapper het half uur dat er uiteindelijk overbleef uitgelegen, maar ja, ik was nog geen drie minuten weg toen de diëtiste kwam en hem bestookte met vragen die hij niet kon beantwoorden. (Zo kreeg hij 's avonds toch erwtjes, de bij hem garant staan voor een jichtaanval, maar die werden toen netjes van het bord gehaald.) Ton ligt nog steeds aan een zuurstofstroompje, tot zijn ongenoegen, maar hij weet nu dat hij in elk geval niet benauwd wakker zal worden zonder dat er iemand bij hem is. (Ú hoeft maar te bellen! Ja, maar als je benauwd bent weet je niet waar je die bel moet vinden, of gewoon: wat je moet doen.) De avondploeg was veel soepeler, en vond het best dat ik voor Ton zorgde, zodat hij rustig en (bijna) tevreden was. De bus van half tien bracht me naar het station, ik was iets over tien uur thuis, nu is het half elf, en ik moet dingen wassen en uitzoeken, want vanmorgen hebben we natuurlijk helemaal niets mee kunnen nemen. Dus ja, een gebedje voor mijn lief is wel prettig! Morgen is onze schoonzus jarig, die we van harte feliciteren, en een achterneefje eveneens. Timo en Maja, een fijne dag! 

Zondag 31 augustus 2014. Weer mijn vrije reisdag niet kunnen gebruiken. Balen. Erger is dat Ton nog steeds erg ziek is, en zo erg moe wordt van al het hoesten. Niezen is minder, dat is wel prettig. Maar de pufjes doen ook niet veel. De beste is nu op. En daar zijn geen andere van. Ton is duf en suf. Aan het begin van de middag heb ik nog het dak vrij van bladeren gemaakt, toen ik een paar uur later weer boven kwam lag er al weer heel wat. Tja... een kwartier later lag er heel wat minder. Dweilen met de kraan open, zolang het geen winter is, maar dat mag van mij nog heel lang duren. Ik was al weken bezig met het schoonmaken van de weigerende printkop van de Canon, maar vandaag heb ik er eindelijk op internet naar gezocht hoe je dat moet doen. En Bingo! Nu heb ik de printkop uitgebouwd en in een waterbadje liggen. We zullen morgen of overmorgen wel eens zien of dat geholpen heeft. Ik heb steeds aan de bovenkant gedruppeld, maar ik vermoed dat het aan de onderkant was dichtgeslibd. We zullen zien. Vanavond hebben Ton en ik op 2 gekeken naar de uitzending: Getekend! Over veteranen met PTTS, er waren mensen bij die we kenden. Hoe zwaar het is vermoedden we wel, maar het is goed dat er op zo'n respectvolle manier een uitzending van gemaakt is. Ik hoop dat veel mensen hebben gekeken, of dat in de herhaling nog gaan doen. 
Ton probeert nog steeds tevergeefs zijn longen er uit te hoesten, en ik klop af en toe bemoedigend op zijn rug. Dat schijnt te helpen. Maar hij blijft erg benauwd. 

30 augustus 2014. Ton is superverkouden. De nacht was slecht, hij was erg benauwd, en hij heeft maar liefst 15 niesbuien gehad, sommige heel lang. Hij is echt erg beroerd, en afgezien van een paar korte ritjes op de fiets naar de winkels ben ik niet bij hem weg geweest. Nu ja, wel in de kamer ernaast... Af en toe dommelde hij ook in. Het is nu elf uur, en hij is in slaapstand, maar ik moet nog een paar dingen doen. Ik heb de oude laserprinter, die onherroepelijk kapot was, vervangen door een nieuwe. Dat was goedkoper dan repareren. En sneller. Gisteravond besteld, vanmiddag om vier uur in huis. Nu nog een paar mails, en dan ook naar bed. Mijn nacht was wel beter dan die van Ton... maar ik sliep niet meer dan hij. 

29 augustus 2014 Vanmorgen werd onze Cathy aan haar rechterpols geopereerd. Het heeft lang geduurd, maar volgens de arts is de operatie goed verlopen. Ton houdt vandaag een rustdag. En ik heb van alles te doen. De buren bleken vandaag geen boodschappen te kunnen doen, dus ben ik op de fiets gegaan, maar de fietstassen kunnen niet al te veel bevatten. Maar wel heb ik de nieuwe Nora Roberts gekocht, al heb ik nog niet de tijd gehad er naar te kijken. Ik moest wat onderhoud plegen aan de computer, in dit geval de oude NAS. Aan de nieuwe waag ik mij nog niet, want daar staan te veel dingen te draaien waar ik geen weg mee weet. Ik heb weer gemerkt hoe slecht ik de informatie lezen kan. Nu ja, dat is nu eenmaal mijn gebrek. Ton heeft vanavond nog wel wat beneden gezeten, de rest van de dag hing hij in en rond het bed. 

28 augustus 2014. Ik blijf zoeken naar weggeraakte post. Maar ik vrees nu dat het hele stapeltje tussen het oud papier is terecht gekomen, toen ik dat dinsdagavond naar buiten bracht. De post lag nog op de fiets in de gang, en er lagen wat folders op de grond, toen ik de boel weg wilde zetten. Met de folders ook de post opgepakt en weggebracht??? Hoe dan ook, noch Ton, noch ik kan het nu vinden, maar Ton is dan ook helemaal aan het eind na een volle dag met hoogte- en dieptepunten. Twee hoogtepunten waren voor hem de dienst in de Westerkerk in Amsterdam, ter gelegenheid van 100 jaar bestaan van de dienst Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht, die bij KB op 28-8-1914 door Koningin Wilhelmina een officiële basis kreeg. Er waren veel vrienden, en veel aardige mensen die even op één knie bij Tons rolstoel kwamen praten met hem. Hij genoot er van. Verder was er een koper kwintet van de landmacht, en het geheime wapen van de Luchtmacht: het luchtmacht mannenkoor. Na afloop wilde Ton wel even weten waar Foam nu precies was, dus ik liep mij de benen uit het lijf. Bovendien had hij Prinsengracht onthouden, het bleek de Keizersgracht te zijn, en tegen die tijd regende het zachtjes... Maar, er zijn altijd aardige mensen die je helpen, dus we kwamen er. En toen we dan om half zes daar eindelijk stonden, na ruim een uur lopen (goed voor mijn lijn) bleek het museum nog open te zijn ook. Ton wilde graag de tentoonstelling over Rwanda zien, wij hebben daar veel belangstelling voor vanwege onze vrienden uit Afrika in de Waalse Gemeente, en dat kon, want het museum was nog tot 9 uur open! Een paar aardige Italiaanse jongens kwamen net naar buiten, en ze hielpen Ton naar binnen, en tilden me daarna de rolstoel uit handen, heel prettig... Tante grazie!!! 
De presentatie over Love Radio, dat een verzoening probeert te brengen vanaf dezelfde plaats waar twintig jaar geleden haat werd gepredikt (en ook daar zie en hoor je voorbeelden van!!!) was heel indringend. Het is nog tot 7 september, maar voor wie er een flauw vermoeden van wil krijgen hoe mensen zo maar tegen elkaar opgezet kunnen worden, is het een must. Het kan ook hier gebeuren, en het gebeurt op dit moment overal waar Isis strijdt... Nadat we het museum hadden verlaten was het alweer 7 uur, en voordat ik naar het station was gelopen duurde het ook even. Hoewel wel eigenlijk graag bij Parel en René langs waren gegaan, om zelf te zien hoe het daar gaat, werd het ons toch te laat. Ton at een krentenbol op het station, en daarna stapten we in de trein van 19,37. En dan is het zomaar 9 uur voordat je thuis bent, en het eten op tafel staat. Vooral omdat Ton tijdens de treinrit een verschrikkelijke hoestbui kreeg, waar niets aan hielp. Geen pufje, geen druppels... niets. Het ging maar door. Eigenlijk de hele avond nog... Hij is er doodmoe van. 

27 augustus 2014. Ton is nog wankel, maar het ging vanmorgen iets beter, al hebben wij beiden slecht geslapen. Veel wakker. Vanmiddag waren wij voor het laatst in bijna twee maanden bij Daniël en Ineke. Ton was en bleef erg buiten adem. Hij heeft tweemaal geprobeerd een stukje te lopen, het was lekker weer, maar het lukte hem niet. Twee à drie minuten, en dan was het op. Ook vanavond zit hij amechtig te hijgen, en ik weet niet wat te doen, anders dan bidden. Beter kan ook niet. :-) Vanmorgen heb ik enge dingen gedaan op het dak: met een trapje tegen de dakpannen aan, en dan proberen die recht te leggen (dat lukte niet best) en verder heb ik hier en daar Aquaband onder de pannen gelegd, in de hoop direct inregenen op sommige plaatsen te voorkomen. Er zit ergens boven de zoldertrap een plek waar het inregent, maar ik kan die niet relateren aan het buitengebeuren. Een ontbrekend stuk zink kon ik min of meer bedekken. Het lukte niet om sommige muurvarens op de schoorsteen te vergiftigen. Ik had nog wel spul, maar geen spuitflacon meer, die had ik meegegeven naar de vuilstort. Dom dus. Maar goed, het was vandaag nét warm genoeg voor dit klusje, en droog. De lijst met dingen die ik moet doen blijft wel harder groeien dan de lijst met dingen die ik af kan strepen. Gek is dat. Verder was ik te laat voor de post, dus had ik heel de avond om ruzie te maken met de printers voor een kaart die weg moest. Het bleef tobben. Maar... het bleef ook droog, dus toen ik de kaart dan eindelijk min of meer klaar had, kon ik die vrolijk naar de bus brengen. Morgen... dat is weer een heel ander verhaal. :-)

26 augustus 2014. Vandaag ook al geen fysiotherapie, al was die wel afgesproken. Ton voelde zich uitermate onwel, zijn in- en uitgewand deed veel pijn, hij kon niet zitten of liggen, en staan hield hij ook niet heel de dag vol. Het was kortom: lijden, pas om een uur of acht werd het wat minder. Maar hij is heel de dag niet verder dan vijf meter van zijn bed geweest, misschien zes, en dat met veel gekreun en gesteun. Ik heb dus niet veel gedaan vandaag, maar eventjes op de fiets naar de AH lukte wel. En naar de brievenbus. Verder heb ik vandaag soep gemaakt, toen hij me wat langer kon missen uit de onmiddellijke nabijheid. Nu is het elf uur, dus ik ga maar even kijken wat ik nog voor hem kan doen. Morgen beter!

25 augustus 2014. Geen fysiotherapie vandaag, want vandaag kwam er weer een bouwkundig ingenieur naar onze bouwval kijken. En naar die van de buren, dat spreekt vanzelf. Dus vanmorgen nog gezogen en opgeruimd, de was weggewerkt, etc. etc. Zelfs op mijn kamer kun je nu lopen van de deur naar het raam. Na een uurtje bij de buren met het lage rugnummer kwam een alleraardigste man bij ons binnen, geïntroduceerd door de buurman. Hij sprak geruime tijd met ons, Ton kon zijn vrezen en beven aan hem voorleggen, hij gaf overal vriendelijk en duidelijk antwoord op, en nam de tijd om dingen desnoods twee keer uit te leggen. Het was een heel plezierig contact. Aan het eind van het bezoek liep ik met hem nog even door het huis, waarbij hij niet en ik wel schrok van de scheuren boven. Nadat hij ook bij de volgende buurman was geweest gingen we met zijn allen op bezoek bij buurman 1, waar de ingenieur zijn bevindingen nog eens uiteenzette. Ton had het inmiddels flink benauwd gekregen, dus toen de hoofdpersoon wegging, had hij ook haast om thuis te komen, een pufje te nemen en zo nog het een en ander. Veel later heeft hij nog een half uurtje met mij gewerkt aan het opruimen van de stapel naast zijn bed, want dat had hij beloofd. 
Maar het is alles bijeen wel teveel geweest, hij was net alweer erg benauwd. Morgen de laatste keer Daan in anderhalve maand... (ochuttochuttochutwatmoetdatworden?) Het zal wel goed komen. Het komt altijd goed, de Heer is trouw. :-)

Zondag 24 augustus 2014. Vanmorgen maar eens op de fiets naar de Pieterskerk. Ik bleef er na de dienst te lang hangen, en tja... toen werden mijn netjes gekrulde haren weer nat. Ai mij! (Aai mij is mij liever). Later werd het weer zonnig. Ik deed wat nuttige dingen op de PC, maakte een boel schoon, voerde wat telefoongesprekken, en zo glipte de middag tussen mijn vingers door. Straks Ton weer ophalen, en dan is mijn vrije tijd voor dit jaar weer voorbij. :-)
Zo simpel leek het, maar de dag kreeg een lang staartje. Mij werd bericht dat Ton de trein van kwart voor zou halen, i.p.v. die van 4 over. Die zou 22 u 43 aankomen. Ik had toen niet veel tijd meer, en rende weg zonder aan mijn mobieltje te denken. Maar ik had nagekeken op welk perron de trein zou aankomen, dus... Helaas liep het anders. Ten eerste haalde Ton de trein van kwart voor bij lange na niet. De te bestellen taxi zou er pas na anderhalf uur kunnen zijn. Dan maar met de bus. Een bus net gemist, dus braaf wachten op de volgende. En die kwam om 10 voor aan op het station. Alleen... hij reed helemaal door naar het eind van het busstation, zonder de passagiers uit te laten stappen. Toen Ton uiteindelijk aangesloft kwam op het perron reed de trein net weg. En dan moet je 40 minuten wachten. Via via liet hij mij weten in welke trein hij zat, maar het scheelde wel een uur met wat ik meegedeeld kreeg. Intussen had hij nog een probleem met overstappen (vanwege werkzaamheden), want hij moest naar een ander perron, en dat viel niet mee. Iemand was zo vriendelijk de lift voor hem aan te houden, dat scheelde weer, en hij strompelde nog net pimpelpaars en buiten adem de trein in op het ander perron... Zo ging hij verder. (Gelukkig, het had nóg later kunnen worden....)
Dus ja. Ik was net op tijd op het station, zag de trein van 43 binnenkomen, geen Ton. Nu ja, hij moest halverwege overstappen, dus zal dat wel niet gelukt zijn, denk ik. Wachten tot de trein van 13 over. Ik had een boekje in de rolstoeltas zitten, dus dat kwam wel goed. Maar in de trein van 13 over zat Ton niet. En al hij daar zat, dan zag ik hem niet... dus ik liep heel het station over, richting stad, geen Ton... Wel een scherm met een tiental bezorgde mensen. EHBO-ers in gele hesjes, agenten en mensen van de NS. En een lege brancard, terwijl je kon waarnemen dat achter het scherm mensen gebogen stonden over... 'Een oudere man met een stok'? Ik vroeg het aan een van de mensen die stonden te wachten op de trompet van het Laatste Oordeel. Wat is de naam? was de wedervraag. Voerman... mompel, mompel, mompel, nee, die is het niet. Maar dan willen ze ook alles weten. Want ja, zo'n mevrouw met een lege rolstoel, 's avonds laat op Hoog Catharijne... je weet maar nooit. Van een vriendelijke agent mocht ik naar huis bellen, maar nee, daar werd niet opgenomen. (Het is me wel eens overkomen dat ik Ton misliep, en dat hij met een taxi naar huis was gegaan)... Ik had Tons mobiele nummer wel in mijn mobiel, dat thuis lag, maar niet in mijn hoofd. De agent meende daar wel iets op te weten, dus vroeg me het hemd van het lijf, want stel nou dat Ton in het verleden wel eens aangifte had gedaan, dan zou dat nummer zijn opgeslagen... Helaas, dat heeft hij nooit gedaan, zeker niet mobiel, en dit nummer heeft hij nog maar een paar maanden. Onmogelijke opgave. De man van de NS, met de rode pet, had niet het gevoel dat hij nog iets kon betekenen voor de arme die daar op de grond lag, en hij wierp zich op als mijn ridder te voet. Hij zou Ton laten omroepen (dat heeft hij inderdaad aangevraagd, althans, die vraag stelde hij met zijn mobiel voor de mond) maar de oproep is al de tijd dat ik daarna nog op het station stond niet uitgezonden. Hij ging nog eens beneden op het perron kijken (waar ik al uitgebreid gekeken had) en ik moest dan bij de Tickets-en-Service-balie blijven. Want daarheen zou mijn lief worden opgeroepen. (Quod non) Nu had ik daar uitzicht op de lift en op de rolstrap van het perron waar Ton aan had moeten komen en misschien nog aan zou komen. (Dat zou dan een uur laten zijn dan verwacht...) Nee, beneden was hij niet. Hij ging nog eens de hal door richting Jaarbeurszijde, want de andere kant hadden we al gehad. Onzin, want die kant zou mijn lief echt niet op gaan. En ik mocht mij niet verroeren? Toen de stroom passagiers aantoonde dat de trein, met flinke vertraging, dan eindelijk was aangekomen dacht ik: je kunt me wat! En vastberaden liep ik op de lift af, toen ik juist op de arm werd getikt door een vriendelijke medewerkster van de NS, ook met een rood hoedje, die zijn kennelijk van de service, of ik maar naar beneden wilde gaan, naar het perron. Dat deed ik dus, en aan beide kanten was het perron leeg, behalve heel in de verte, zowel links als rechts... Ik koos de verkeerde kant, maar toen werd ik letterlijk teruggefloten, naar het andere eind van het perron, waar Ton in een vriendelijke houdgreep werd gehouden door mijn ridder van de NS.  Hij blij, wij blij... en zo kwam het dat het toch een latertje werd, want HC was al afgesloten aan onze kant, dus ik moest door de stad naar huis. Daar was het nog heel gezellig en lawaaiig... 
Maar we waren net de plek gepasseerd waar een uurtje daarvoor waarschijnlijk iemand de laatste adem had uitgeblazen. Twee schoonmakers waren nog bezig een plasje weg te werken. Dat bedrukte me wel. In elk geval was er iemand die voor haar of hem bad. Requiescat in pace. (Of in pacem, er blijken twee vormen van de uitdrukking te zijn, las ik een paar dagen geleden.) 

23 augustus 2014. Wij feliciteren neef Thomas. Hij is alweer 23 geworden, en doet het geweldig in zijn studie. Dat vertelt hij zelf natuurlijk niet, maar mijn zus is terecht trots op haar zoons. 
Regen en zon, het lokte geen vrolijke dingen uit. Dus werd het een beetje een klusdag. Die stortbak lekt nog steeds een geniepig klein beetje. Verder heb ik mij bezig gehouden met (een deel van) het stof in de slaapkamer, ook boven op de kast. Trap op, trap af dus. Vies en moe ging ik vanavond in bad, en zo zit ik met de krullers in het haar te tikken. Veel van wat ik had willen en moeten doen is niet gebeurd, maar een pyjama en een overhemd hebben wel weer een knoop. ;-) Heb een gezegende zondag morgen!

22 augustus 2014 was kil voor een zomerdag. De 15 graden werd maar net gehaald. Ton had al heel lang beloofd een bezoek te brengen, en nu zou hij dan gaan... Ik heb hem naar de trein gebracht, en aan de andere kant heeft hij een taxi genomen, dat verliep dus allemaal wel goed. Maar je keuzedag op de OV-kaart zetten etc... het maakt hem allemaal erg onzeker. Ook het telefoontje dat weer andere knopjes lijkt te hebben dan de vorige... dus oefenen, en op een papiertje zetten, hij laat zich niet verslaan door zo'n stukje techniek, maar leuk vindt hij het niet, en hij heeft al evenmin zin om zich erin te verdiepen. Opeens viel mijn oog, zijdelings, op mijn zo zeer gezochte bril. Die lag in het hoekje bij de trap, waar we beiden er al vele malen op hadden kunnen trappen... Vier dagen geleden was ik aan het klussen, en ik neem aan dat ik mijn bril op het kastje naast de trap heb gelegd, om dichtbij beter te kunnen zien... en zo is het gekomen. Blij toe dat ik hem weer heb. Zo zag ik ook dat de muis zich toch weer toegang tot de keukenkast heeft verschaft, ik snap niet hoe, maar er lagen weer keuteltjes. Niet dat er ook maar iets eetbaars in te vinden is, want alles zit in blik of plastic. Er was ook al geknaagd aan de rest van de dorpel, dat leek vers. Zucht. 
Nadat ik Ton had weggebracht moest ik met de rolstoel door de stad naar huis. Het was een mooi moment om te winkelen, maar als je niet iets heel zwaars moet halen is een rolstoel ook onhandig in winkels... dus ik kwam met vrijwel lege handen thuis. Even wat gelezen, en toen maar weer bezig. Boodschappen mocht ik met de buren doen, ik heb mij te pletter gezocht naar de grote Jumbo-tas, die is niet te vinden. :-( Vanavond heb ik voor de zoveelste keer geprobeerd de laatste kieren te dichten van de afdichting van de stortbak, en de printkop te ontdichten van de Canon. Weinig resultaat. Maar ik hoefde even voor niemand te zorgen, en dat is best prettig, wanneer je probeert lastige dingen te doen. Met dit weer hoef ik niet te denken aan schilderen of lakken, mijn favoriete bezigheden als Ton heel even weg is. Ik ga maar naar bed. Het is op slag van twaalven. Bless you all!

21 augustus 2014. Vandaag fysiotherapie. Ton was lichtelijk benauwd, maar na het fietsen ging het wat beter. Hij heeft weer gebokst, voor het eerst in tijden, en met een grote grijns! Daarna liet hij zich nog even rond rijden, voordat hij zich te buiten ging aan de lunch. We waren beiden moe. Ik ging nog even het dak op, het was zowaar droog, maar dreigde wel erg. Verder heb ik een brief voor de verzekering opgesteld, de Canon wilde niet on-line komen, de HP heeft wel blauw, maar printte alleen rood, zodat ik uiteindelijk de verzekering de brief maar per mail heb gestuurd. Toen wilde Ton hulp bij opruimen, dat duurde tot zeven uur, zodat we pas laat aten, een telefonade met mijn jongste zus maakte dat ik tegen 9 uur overhaast naar AH ging, omdat anders morgenochtend het ontbijt etc. niet naar behoren kon worden geleverd. De koffie voor na het eten kwam dus pas om kwart voor tien op tafel. Niet gek dus dat ik nog niet veel heb gedaan (wel de afwas) vandaag, en het is al bijna kwart voor twaalf. Ton komt boven en heeft mij nodig. Weer geen tijd voor de mail. Het spijt me. 

20 augustus 2014. We gingen naar Daniël en Ineke, nadat ik het dak weer even bladvrij had gemaakt. Dat probeer ik dagelijks te doen. Het was voor het eerst in dagen dat het niet begon te regenen, terwijl ik boven was. Ton heeft 3x vijf minuten gelopen, dat schoot niet op, maar goed... 's Avonds heb ik foto's van de wateroverlast in Tons kamer bewerkt voor de verzekering. Zwaar werk. 

19 augustus 2014. Verder met de keukenkast, en toen ik dan helemaal op mijn knietjes lag, en allerlei scheuren had gedicht, zag ik... eindelijk hoe de muizen de kast inkomen. Ze hadden een gat geknaagd, een heel kleintje maar, aan de punt van de kastdeur, zodat die alleen een beetje afgerond leek, en ook in de aansluiting van dorpel en deurrand. Net zo'n klein beetje dat het van een afstand niet opviel, maar nu zag ik het. Eindelijk. Ik heb er eerst maar wat spijkertjes in geslagen, en dan zal ik morgen wel weer wat vullen. Grrr... maar hoe ze het huis binnenkomen... nog steeds niet zeker. Mogelijk via de kelderkast, die vast ook wel scheuren vertoont. Dat kan ik niet zien, want die staat boordevol. Help, dus. Verder ben ik mijn bril kwijt. We hebben geen idee waar die te vinden. Ton vond wel vier leesbrillen, maar ja, die ene... ik kan niet zonder. Ik schoot dus niet echt op, vanavond. Bovendien blijkt dat het geknutsel van vandaag en gisteren niet voldoende was om het lek te dichten. Maar ach... ik hoor net van de ellende tussen Israël en Gazastrook, 'de poorten van de hel', wat zullen wij zeuren? Wij hebben het zo goed! Ook al is Ton benauwd, en kwam hij niet verder dan 20 minuten lopen in drie gedeelten, en met veel moeite. 

18 augustus 2014 was winderig en druk. Veel regenbuien, bladeren op het dak... ik viste ze uit de afvoer, en het begon meteen weer te regenen. :-( Na de fysiotherapie, die Ton goed deed, verder heeft hij vandaag niets gedaan dan lekker lezen en studeren, ben ik gaan klussen, met variabel succes. ;-/  Ik kan nog niet juichen. Gistermiddag heb ik nog een plank van de keukenkast schoongemaakt, daar bleek een muis veel plezier gehad te hebben aan een dadelworstje dat achter de andere dingen was gevallen en dus aan het oog ontsnapt was. Het ongedierte ruikt dat kennelijk op kilometers afstand. Hoe ze in de kast komen weet ik nog steeds niet. Vandaag heb ik nog een plank uitgeruimd, schoongemaakt, kieren met Alabastine gevuld (net als gisteren) en de plank weer ingeruimd. Je houdt soms meer spullen en minder ruimte over na afloop, dat gold vooral voor de tweede plank van vandaag. Kortom: ik ben op. Aan de kaart voor Amerika ben ik nog niet toegekomen, dat had ik toch echt vanmiddag willen doen. De mail is ook nog niet echt gelezen. Maar ik heb hard gewerkt, en daar moeten we het dan maar mee doen. Morgen verder. 

16 augustus 2014. Na nog wat tussenversie is de laatste variant op Ton's preek nu klaar. Oef! Vanmiddag heeft hij geslapen, toen nog een keer wat correcties... en natuurlijk zag hij vanavond laat bij het inpakken van de koffer nog een foutje. Tja. Jammer dan. Terwijl mijn lief sliep fietste ik naar de stad, waar ik meer en minder kocht dan ik hoopte. Zo gaat dat. Ton heeft vanavond de laatste hand gelegd aan een en ander, en ik de bijna allerlaatste. :-) Net zag ik nog een noodkreet van de organist, wiens computer geen zin had om de liturgie te printen, maar na het vullen van twee printers heb ik één exemplaar voor hem kunnen afdrukken. Hoera. Het is kwart over zondagmorgen en ik heb nog zes uur voor de wekker gaat. Heb een gezegende zondag!

15 augustus 2014. Er was een mooie uitzending van de herdenking bij het Indië-monument. Wij konden niet veel méér doen dan luisteren en meeleven, en natuurlijk de vlag halfstok voor al die mensen, voor al dat leed... Verder heb ik aan Tons dienst gewerkt. De liturgietjes liggen klaar, ik hoop dat het er genoeg zijn. De preek is nu volgens Ton voor de zoveelste keer klaar, dus die ga ik nog weer eens tikken / veranderen en afdrukken, dan zien we morgen wel of hij er dan nog tevreden mee is. Zo blijft er werk aan de winkel! Vanavond boodschappen gedaan met de buren, en ik heb zelfs de afwas gedaan... ;-) 
Nu nog maar even de op dit moment laatste versie van de geheel veranderde preek in de computer zetten... 
half twaalf, dat lukt nog wel vandaag.

14 augustus 2014. Het gaat langzaam vooruit met mijn lief, maar hij blijft nog erg benauwd. De dienst is nu bijna klaar. Natuurlijk zal hij zondagmorgen nog een paar essentiële veranderingen aanbrengen, maar dan kan ik er ook niets meer aan doen. ;-) Versie 21b of zo. Hoe dan ook, een van de printers staat nu de huidige versie te stampen, de andere weigert nu helemaal voor de verandering. Het digitale leven zit vol verrassingen. Vanmiddag hadden we fysiotherapie, Ton mocht weer voorzichtig fietsen, en wat balansoefeningen, maar hij was daarna wel weer helemaal op. Mijn arm is weer aan elkaar geplakt met tape, dus we kunnen er tot volgende week weer tegenaan. :-) 

13 augustus 2014. Ton komt heel langzaam weer wat bij. Vandaag waren we bij Daniël en Ineke. Daniël hield het er voor dat het zondag een stevige lymfebelasting is geweest. Die was nu nog aantoonbaar. Morgen moet Ton zich weer veel beter voelen, zo niet: dan moeten we bellen. Ton had na de behandeling nog nergens zin in (behalve in een grooooote kop thee), maar toch wilde hij voor zijn lievelingetje nog een mooie kaart kopen. Die is nog op de bus gegaan, maar al was het net voor vijf uur: de bus klonk hol en leeg! Dus daar komt nog wel een dag bij. Jammer dan. Ik heb wat geknutseld met tape, om te kijken of de lekkages in het toilet tijdelijk te beheersen zijn. De dure krokodillentape bleek inmiddels verdroogd, maar de tape die ik nog wel had, en die niet speciaal hiervoor is, lijkt het wel te doen, eventjes. Verder ben ik wat een het klungelen. Er moet van alles, maar er komt niet veel uit mijn handen. Morgen beter. Zelfs de mail laat ik maar even zitten... Het is wat. 

12 augustus 2014. Vandaag gingen we al vroeg op pad (voor ons doen) voor de begrafenis van een oude Waalse vriend in Breda. Hij placht ook geïnteresseerd te zijn in Het Evangelie in Spanje. Dubbel jammer dus. Een mooie kerk, een mooie dienst, veel aardige mensen, ook behulpzame service lieden op station Breda, waar wel een lift in aanbouw is, maar die werkt voorlopig nog niet. In elk geval hoefden we niet trap op trap af met de rolstoel. Ook dat hebben we wel gedaan. Ooit. De regen hebben we gezien maar net gemist, dus alles verliep mooi. Maar ik was, toen we na 7 uur thuis kwamen, wel helemaal op. Ik ga maar eens kijken hoe het met Ton is intussen. En misschien eens echt een nacht doorslapen... zou dat even heerlijk zijn!

11 augustus 2014. Ton is nog matig. De fysiotherapeut ging heel voorzichtig met hem aan de gang met een paar ademhalingsoefeningen, verder ging hij niet. Na afloop was het droog, dus Ton wilde wel even een stukje om 'gewandeld worden'. Een praatje met een buurman, even kijken naar de scheepjes, en dat was het dan wel weer. Een rustige middag. Ik moest nog soep maken... en op het dak kijken. Het dreigde heel erg, maar de bui viel dit keer mee. Hij heeft nog wat geschreven aan de dienst, en ik had dochter twee aan de lijn, gezellig. Het is half twaalf geweest, Ton ligt al in bed, en ik ga doen alsof ik slaap. :-)

Zondag 10 augustus 2014. Een regenachtige dag, met een paar lelijke stortbuien. Ton voelde zich helemaal niet goed, maar zei tegen mij alleen maar dat hij zin had om nog wat te slapen, en dat hij zijn ontbijt wel kreeg als ik terug was. Aangezien ik dit keer werd opgehaald van het station Driebergen-Zeist kreeg ik te maken met verregaande werkzaamheden rond station Utrecht. Uiteindelijk was ik maar een minuut of tien te laat, en zo was ik ruim op tijd in de kerk: zeker vijf voor tien waren we er. Het is altijd indrukwekkend om met dat grote kruis in je rug dienst te doen. Bijzonder! Er waren, door de vacantie, wat minder mensen dan anders, maar toch nog wel een kleine 20 mensen, schat ik. Na het koffie drinken kon ik wel helemaal naar huis gebracht worden, en dat nam ik natuurlijk graag aan, want ik moest mij nu verder verdiepen in de dienst in Leerdam. En eerst nog het ontbijt. Dacht ik. Maar het liep anders. Toen ik thuis kwam bleek Ton zich beroerd te voelen, hij zag ook wat gelig, en hij had pijn op de borst, maar nogal hoog, dus na meting van de bloeddruk en enig overleg kwamen we tot de conclusie dat het niet waarschijnlijk iets van het hart was, daarvoor zat het te hoog, maar wellicht een verkeerde beweging, omdat Ton gisteravond een heel zwaar boek had getild, en wat boven zijn macht. Toen nam de angst een beetje af, en als ik er maar bij ben... Rustig nam mijn lief zijn ontbijt, maar hij vond het niet nodig dat ik thuis bleef en de dienst afblies, als ik mijn mobieltje maar meenam... hij ging toch maar weer slapen. Tegen half acht was ik weer thuis na de dienst van vijf uur in Leerdam, (ik bespaar je de moeizame détails van de reis :-( ) en toen had hij net een half uurtje TV gekeken, waar hij zoetjes bij was ingeslapen. Eten wilde mijn lief wel, en terwijl ik de diensten in de PC zette keek hij (en luisterde ik dus) naar Zomergasten met Reimbert de Leeuw (als ik het goed heb). Zo vloog de avond om. Half twaalf, het kon wel eens genoeg zijn voor vandaag, want om kwart voor zeven ging de wekker, en mijn nacht was kort. Ondanks alle strubbelingen was het een mooie dag. 

8 augustus 2014 was een regenachtige dag. Dat leek geen probleem, want Maryse zou hierheen komen met haar laptop, maar ik realiseerde me dat we zeker moesten weten dat het ding het ook in situ zou doen, dus fietste ik door de regen naar haar toe, met de helft van de dingen die ik had klaargelegd. Na een slimme opmerking van de juffrouw van Ziggo, die heel behulpzaam was, lukte het de verbindingen met de buitenwereld te herstellen. Stekker uit het modem, wachten en opnieuw proberen. Ze kunnen op afstand trouwens zelfs zien hoelang je modem al aanstaat! En wie weet wat nog meer. Goed, ik moest op tijd terug zijn voor de boodschappen met de buren, hetgeen lukte. Maar de externe HD van WD (the book) deed het niet bij Maryse. Thuis gekomen bleek hij het hier ook niet meer te doen. Overleden onderweg dus. Niet leuk. Toen heb ik thuis een en ander op een USB-stick gezet, en tegen negen uur fietste ik nog eens die kant op. Met een kwartiertje kon ik weer terugfietsen, haar gegevens stonden weer waar ze behoorden te staan. Het was droog! Toen kon ik fris en fruitig aan de diensten verder gaan. En dat schoot redelijk op. 

7 augustus 2014. Fysiotherapie, daar begon onze dag mee. Nee, niet helemaal, vlak voordat we erheen gingen kwam Maryse haar laptop brengen, zodat ik de belangrijkste bestanden kon copiëren naar een harde schijf die ik nog had liggen. Natuurlijk moesten er eerst wat tijdelijke files weggegooid, en nog zo een en ander, voordat ik er iets mee kon. Dat ding is t-r-a-a-g! Maar goed, dat kwam allemaal pas toen wij terugkwamen. Eigenlijk was het best een mooie dag geweest om nog wat buiten te wezen, maar het zat er vandaag niet in. Bovendien begon het vanmiddag nog heel hard te onweren en te hozen, maar het ziet er niet naar uit dat er iets lekte. (Zo nóg maar eens controleren!) Vanavond heb ik mij dus bezig gehouden met de tweede dienst, terwijl er aan de andere kant een en ander bezig was te defragmenteren, en daarna te copiëren. Zo blijf je bezig. Maar ik ben een eind opgeschoten, al lukt het niet zo goed om mij te concentreren. Het komt vast wel in orde.  Hoop ik. 

6 augustus 2014. We waren vandaag bij Daniël en Ineke, na afloop had Ton nog wel zin in een kopje koffie (met appelbol) bij de Babbelaar, waar ze ons al lang niet hadden gezien. Thuis nog wat gewerkt aan Tons dienst, gekookt, en daarna weer als een haas aan mijn diensten. Een is er zo goed als af. Nog een paar uur. De andere moet nog. Dat komt morgen. 

5 augustus 2014. Je hebt van die dagen die anders lopen dan gedacht. Dit was er zo een. Het begon met SMS-je van de buren: over een half uur gaan we naar de vuilstort en de Emmaüs. Dus na mijn eerste slokje koffie rende ik naar beneden om een en ander te vergaderen uit de schuur en van andere plekken... er was nogal wat! Dat half uur werd bijna het dubbele, maar het was plezierig dat ik een flinke hoeveelheid dingen mee kon geven. Nu moet ik de gang opnieuw inrichten, want daar stond al tien jaar een babybedje, dat ik maar een keer heb kunnen gebruiken voor een kleinkind. Daarna snel aan de slag met het ontbijt, dat werd afgerond met een desastreuze grote beker koffie die omging, met room, maar gelukkig zonder suiker. Natuurlijk net op het bed, en over de boeken en de grond, en plastic zakken waar van alles inzat. Een puinhoop dus. Ton was erg geschrokken, dus die moest uit de gevarenzone geloodst worden, en intussen kroop het vocht onder de plastic plaat die het laminaat moet beschermen. Leuk! We moesten even later ook nog naar een vergadering, en toen we daarvan net thuis waren kwam er onverwacht bezoek. De eerste was was toen wel klaar, dus die heb ik maar opgehangen voordat ik ging koken. De tweede draait intussen, een bed is opgemaakt, en de rest... tja. Dat zien we morgen dan wel weer. Ik moet toch echt aan de diensten gaan werken. 
Half een geweest, de was moet nog even uit de machine, anders kreukt het zo, en dan moet ik Ton losrukken van zijn preek, of wat hij ook aan het doen is. Het was me het dagje wel! En ik kwam niet toe aan allerlei dingen die zeer noodzakelijk waren. Gek is dat. <grijns>

4 augustus 2014. Een heel drukke dag. We dachten het rustig aan te kunnen doen, maar dat bleek een misrekening. Ik wilde net het ontbijt gaan maken toen Parel opbelde, en vroeg of ze over een uurtje konden komen. Natuurlijk, maar dat betekende wel haasten met aankleden en zo. Pas daarna kreeg Ton zijn ontbijt, in gedeelten. Het was leuk om Mik te zien, trots met zijn mooie rapport, en onze mooie dochter met haar man. Die heeft nog snel een klein klusje voor me geklaard, en naar de dak-ellende gekeken. Voorlopig heeft ook hij geen tijd. Oeps. En wat het allemaal moet kosten? Ook dat blijft voor de verzekering en ons nog een raadsel. Op weg naar de fysio had ik last van mijn linkerknie, Frank heeft mij wat speciale oefeningen laten doen. Op de terugweg had ik meer pijn. Nu maar hopen dat het morgen beter is. Vanmiddag heb ik hard gewerkt aan de liturgie voor zondag, en vanavond kwam Ton met de zijne aan. Die krijg ik nu niet meer klaar, het is bijna half een, en ik moet mijn lief nog helpen. 

Zondag 3 augustus 2014. Vroeg op, we wilden om half een de dienst meemaken die hoort bij de GayParade. Dat is ieder jaar weer een bijzonder gebeuren. Maar je moet wel vroeg zijn. Nu liet Ton mij nog een heel stuk omlopen, dat wel, maar hij genoot ervan om de grachtenpanden aan de overkant van de Heerengracht in het zonlicht te zien. Na de dienst spraken we nog met wat mensen, Ton kon zijn Russisch nuttig maken in een conversatie (min of meer) met twee jongens uit de Oekraïne, terwijl ik me bezig hield met een paar Poolse jongens. Al met al een inspirerend gebeuren, mooie teksten, mooie muziek ook, en vriendelijke mensen. Na afloop wilde Ton naar het Rijksmuseum, en daar bekeken wij de Nachtwacht, en nog een paar mooie stukken. 
Toen was het wel genoeg, en Ton wilde naar het Amstelstation lopen. Via een omweg, die ons ver van het Museumplein voerde, waar op dat moment mensen heftig aan het protesteren waren. Wij hebben er niets van gemerkt. :-) Al met al heeft Ton daar een half uur gelopen, en later in Utrecht nog een kwartier. Maar na twee uur lopen, drentelen, dribbelen, deden mijn heupen wel pijn. Blij dat ik thuis was. Poeh! Toen nog koken en zo. De afwas staat er nog, want toen ik even lag uit te puffen van het koken en eten belde mijn zus, en we hadden veel bij te praten. Ik heb bijzondere zusters! Veel respect. Vanavond heb ik nog maar wat aan de diensten gewerkt, want er wordt de komende week erg aan mijn tijd geknabbeld. Nu is het bijna middernacht, Ton is net boven gekomen, dus nu ga ik voor hem zorgen. 

2augustus 2014. Felicitaties aan het koninklijk paar wegens het 12 1/2 jarig huwelijk. Verder was het weer zo'n dag. Je weet wel. Weer een wolkbreuk of twee, ik moest een paar keer het dak op om toch nog een blaadje uit de afvoerpijp te vissen, ook al was vanmorgen alles vrij. Mijn haar ziet er dus weer niet uit. Gelukkig geen lekkage meer in Tons kamer, wel op de zoldertrap. Er moet iets aan de dakpannen gedaan worden. Heb ik een paar jaar geleden ook laten doen, kost een boel, houdt maar kort. Een nieuw dakraampje lijkt me ook niet overbodig. (René!!!) 9 pans, denk ik. In elk geval lekt het daar nu ook, dus later heb ik nog een tijd op het dak allerlei spul in een vuilniszak staan doen, maar toen was het droog. Tot vijf uur was het zo'n dag waarop je tot niets komt, een beetje klussen en opruimen, maar niets echt, omdat je alles in de gaten moet houden. Een dag ook, waarop je bril achter de verwarming valt, je iets voor iemand geregeld hebt, die dan zegt: toch maar niet, etc. Maar morgen is het zondag, en dan schijnt de zon. Hoop ik. Heb een gezegende zondag! 

1 augustus 2014. Het was wel lekker weer, maar ik ben er nauwelijks uit geweest. Ton had een pyjamadag, en ik moest nodig iets doen aan mijn diensten volgende week. Ik had het keurig uitgekiend: geen 2 diensten op één dag, maar omdat Ton en ik geruild hebben in Zeist heb ik er toch twee. Twee verschillende gemeenten, dus twee heel andere diensten. Nu ja, ik heb de liturgie van één dienst (zo goed als) klaar op de PC. Vanmorgen heb ik wel een paar keer een kwartiertje onkruid gewied in de tuin. Het stond hoger dan de rozenstruik. Veel van die lekker klevende vruchtjes... ik dacht slim te zijn, en de kleding te beperken, maar toen hechtten ze zich vrolijk aan de tape op mijn arm. :-) Maar goed, het was wel prettig om even iets aan de tuin te doen. Vanavond deden we boodschappen met de buren, dat is ook een grote luxe. En daarna vergat ik allerlei telefoontjes, totdat het er toch weer te laat voor was. Tja. Dat geheugen... Lastig.

31 juli 2014. Een rommelige dag, maar het was lekker weer. Iets van 23 graden, denk ik, en na de fysiotherapie, die vandaag laat begon, heb ik Ton nog even naar de Lavendeltuin gereden, waarna hij zelf een klein kwartiertje heeft gelopen. Toen was het wel weer op voor vandaag. Ik had een heleboel op mijn lijstje, maar het lukte niet zoals ik wilde, er kwamen allerlei dingen tussendoor. Je hebt van die dagen. Nu is de dag om, ik moet weer wat ramen sluiten, er komen op de een of andere manier toch ergens beesten binnen, merk ik. En ik ben een smakelijk hapje. Morgen brengt vast weer nieuwe ontwikkelingen. 

30 juli 2014. De lekkage lijkt gestopt, een en ander is nu aan het opdrogen. Vanmiddag hoefden we nergens heen, en we hebben gewoon maar eens uitgeslapen. Medicijnen of niet. Meestal moeten we, i.v.m. Tons medicijnen al vroeg wakker worden, dat hebben we vanmorgen maar eens nagelaten, heerlijk. We waren dan ook om 2 uur pas gaan slapen. Dat zal vandaag niet veel beter worden, zo te zien, want het is al morgen... En Ton moet nog naar boven komen (of gehaald worden). Vanavond hebben we nog een gezondheidswandelingetje gemaakt. Alle spanningen en gedoe slaan wel op de ademhaling. Ton kwam niet verder dan 10 en 12 minuten lopen. Dat schiet niet op zo. Morgen beter. 

29juli 2014. Het was wel lekker weer, maar wij kwamen er vandaag niet toe ervan te genieten. We hadden vannacht niet zo geweldig geslapen, dus we waren bijna klaar met opstaan en ontbijt toen Parel om 1 uur kwam kijken wat ze kon doen i.v.m. Tons kamer. Welkome hulp, dat spreekt vanzelf! We hadden ook veel te bespreken, want om drie uur hadden we een gesprek met de andere buren, en al pratend (dat hebben we dit weekend ook veel gedaan) kom je er toch beter achter wat je vindt, en waarom. Tons kamer mocht dus in vrede opdrogen, wij namen Parel mee naar de buren, waar ook zij hartelijk welkom was. We hadden een goed gesprek, pas tegen zessen zeiden we gedag, en Parel moest ook meteen weer weg. Zij had nog verplichtingen en afspraken. Wellicht zijn er enkele nieuwe perspectieven. Als dat zou kunnen... :-)  
Hoe dan ook: alleen hiervan is Ton alweer doodmoe. Na het eten ben ik bezig geweest met het copiëren en afdrukken van een liturgie, die iemand graag wil hebben, het kostte mij, dankzij onwillige hardware, de hele avond. Je hebt van die dagen. Maar die is nu dan ook wel bijna om. Morgen wordt het vast een fantastische dag. Dan mag ik mij weer buigen over de belastingaangifte. O, wat enig! Ik had gedacht daar vanavond een flink eind mee op te schieten. Morgen dus. ;-)

28 juli 2014. Onze jongste zus is jarig, en wij feliciteren haar van harte. Maar zo zonnig als wij haar toekomst wensen, zo beroerd was onze dag. Een wolkbreuk veranderde het plafond van Tons kamertje eens te meer in een douche. Het gaf veel te doen. :-( 
Veel later, na het eten, hebben Ton en ik nog een stukje gelopen. Hij liep ruim 35 minuten, en dat is mooi. Kijk, zo eindigen we toch weer positief! :-)

Zondag 27 juli 2014. Een aangename dag met zon en wat wind. We gingen in Amsterdam naar de kerk, Ton was vannacht weer wat slapeloos, en dan lukt het niet zo om vroeg op te staan. Nu hadden we de tijd, en Ton liet me een heel eind lopen, bijna de halve Keizersgracht, misschien wel meer. Terug gingen we een íétsje kortere weg, maar ik heb wel het gevoel dat ik mijn avondmaaltijd had verdiend. Die moest ik nog wel maken, toen we thuis waren. Dus het werd een latertje. Daarna dook ik achter de PC om mij te verdiepen in belastingaangifte en huizen-ellende. Van het laatste is zoveel, dat ik niet weet waar ik moet beginnen met afdrukken. Ik heb de hele map maar eens even op datum gesorteerd, dat bleek niet uit te vallen zoals ik had verwacht. Morgen beter. Straks dus. Het blijft een mer à boire! 

26 juli 2014. Een dag waarop echt niets uit mijn handen is gekomen. Ton heeft tenminste nog gewerkt aan zijn eerstkomende dienst. Ik heb een probleem met een stortbak, maar daar moet toch echt een nieuwe voor komen: het ding is aan de achterkant verroest, en dan zie je helemaal niet wat je doet met kneedbaar staal... Gelukkig heb ik een schoonzoon die van wanten weet. Ik kan wel naar een Doe-het-zelf-zaak gaan, maar àls ik dan thuis kom met het juiste type, gaat het slopen en vervangen boven mijn krachten. Ik kan alweer een heleboel met die linkerarm, maar... en als dan het spul niet aansluit, waar je op kunt rekenen, dan lukt het nog niet zonder hulp. Verder een kaarsje aangestoken, in gedachten met onze motormuizen in Den Bosch bij sLievevrouwke, mooi gebaar van ze. En natuurlijk toch weer de TV aan, en de beelden van aandacht en respect voor de doden laten passeren. Je blijft toch kijken... En zo vliegt de dag om. Vanavond nog een lang gesprek met onze jongste zus. De operatie heeft wel íets uitgehaald. Blijven bidden. En ook voor René, onze schoonzoon, wiens oog er niet best bij staat. God doet wel eens wonderen, laten we er om vragen. :-D 

25 juli 2014. Weer een droeve dag met droeve beelden, dus toch ook vandaag de vlag maar halfstok. Respect voor al die mensen, de doden en de levenden. Ook die twee andere crashes. En... en... Vanmiddag een informatief gesprek met de buren rechts, binnenkort met de buren links. Ton is er moe van. Wel hebben we nog een rondje gelopen vanmiddag, ondanks een milde en lichte regen. Ton liep een half uur, bijna achtereen, we stonden tweemaal een paar minuten stil voor een winkel. Ik heb nog wat postzegels afgeweekt tussen de bedrijven door, en vanavond deden we boodschappen. Nog wat financiën in de PC gezet, maar ik kon niet verder, want ik kon een afschrijving niet vinden. Intussen is het middernacht en Ton is boven gekomen, dus...

24 juli 2014 was weer een dagje medisch, en het liep wat anders dan gedacht. We gingen, zonder na te denken, op de gewone tijd naar de fysiotherapie, maar daar was niemand om zich zorgen over ons te maken: we bleken anderhalf uur te vroeg te zijn. Oei! Maar later op de middag had ik een afspraak met de oogarts in Nieuwegein, vanwege mijn niet zo fijne 'mouches volantes''... Gelukkig kon ik Ton nog net met de rolstoel brengen, en de afspraak was dat zijn sessie iets korter zou duren, en dat de fysiotherapeut hem dan weer naar huis zou rollen, en zo gebeurde. Ton heeft wat gesuft, een briefje afgeschreven en gepost, en naar de aankomst van nog 74 kisten met resten van waardevolle mensen gekeken. Hij was om negen uur op, en ging naar bed. 
Ik was voor een en ander meer dan vier uur van huis, mede door de onzekere loop van het OV, nu de tram niet loopt. Dan moet je toch ruim de tijd nemen. Verder heb ik lang moeten wachten voordat en nadat de ogen gedruppeld waren en onderzocht. Nu ja, ik heb een probleempje, daar heb ik last van, en ik heb een heel klein begin van staar, maar verder mag ik in mijn handen knijpen. Hoera. Ik geef toe: er zijn erger dingen dan dat de ramen van je bestaan beslagen zijn, maar lastig is het wel. Stress is ook niet bevorderlijk. Tja... 
Geeft niet. We hebben en krijgen beslist andere problemen, daarover morgen ongetwijfeld meer. 

23 juli 2014. Weer een heel zomerse dag, maar geen fijne. De vlag ging al vroeg halfstok. Vanmiddag mochten wij naar Daniël en Ineke, die hun best op ons deden. Daarna waren we beiden erg moe, maar we waren net op tijd voor het verslag van de aankomst van de vliegtuigen met resten van de omgekomenen bij de vliegramp in Oost-Oekraine. We keken en we bleven kijken tot het einde. Mooi dat de Salvator werd geluid hier in Utrecht. Dat is niet de rouwklok, zoals werd gezegd, maar dat is de Paasklok, die vertelt van Opstanding en eeuwig leven, ondanks dood en verderf. Die wordt behalve op Pasen alleen maar geluid bij historische gebeurtenissen en koninklijke overlijdens. Heel uitzonderlijk dus, dat vandaag de Salvator klonk, maar het was dan ook een dag van nationale rouw. 

22 juli 2014. De wekker ging weer voor zeven uur, want we moesten voor 9 uur de deur uit voor een tripje naar het Sint Antonius. Op zich een onderzoek van niets, maar we weten nu wel de operatiedatum. In october pas. Dus nog even aantobben. Na afloop wilde Ton lopen naar het busstation in Nieuwegein, de sneltram loopt niet, vandaar dat we een grote marge hadden genomen. Hij liep 23 minuten, en nam toen een lekker ijsje. Ik onthield mij. Vanmorgen was ik dankzij zoute kaas en een paar lepels jam bijna een kilo aangekomen. Het is niet eerlijk. Hoe dan ook, op HC heeft Ton in gedeelten nog eens 23 minuten gelopen, en AH had kiwi's in de aanbieding, dus zwaar beladen gingen we op huis aan. Het ijsje bleek niet voldoende, dus mijn lief wilde wel een stevige lunch. En daarna was hij de rest van de dag doodmoe. Ik moest hem zojuist naar boven brengen, hij had niet de energie om zich ertoe te zetten. Zo gaat dat. Morgen een trieste dag. Maar in het conflict Palestina >< Israël zijn er inmiddels minstens 500 mensen even plotseling aan hun eind gekomen. Een gekke wereld. 

21 juli 2014. Het is koeler, net boven de twintig graden uiteindelijk. En het regende, hard en zacht, maar het regende. Men zegt dat de zon ook even scheen, maar toen zag ik het net niet. We gingen naar de fysiotherapie, waar Ton toch weer net iets meer deed dan vorige week, maar de rest van de dag was hij gevloerd. Hij wilde om 10 uur al naar bed. Tja. Ik vond het wel prettig dat ik de computer weer aan kon zetten zonder meteen de temperatuur in huis tot grote hoogte op te voeren. En in dat heel vroege opstaan ben ik toch eigenlijk niet goed. 

Zondag 20 juli 2014. We deden het rustig aan, keken naar de mis op de TV. Daar was niets mis mee. Laat ontbijt, en tegen half vijf verlieten wij het pand om naar de Jacobikerk te gaan, waar een jongeman waarschijnlijk interessant, maar wel veel te snel, een preek van minstens 25 minuten hield. De liederen waren prachtig, de organist speelde heerlijk, en de omgeving is mooi en licht, dus het was een prima dienst. Na afloop wilde Ton naar huis lopen, maar na 20 minuten begaf de adem het. Ton heeft GEEN last van de warmte, dus het lag ergens anders aan. Dat we het maar weten. ;-) Het eten stond natuurlijk wel een uurtje later op tafel, maar ach... Het was warm, maar minder dan gisteren. Veel minder. Iets van 26 graden toen we terug waren. Nu is het kwart over tien, en ik heb toch al een en ander tegen elkaar open staan: het is nu buiten minder warm dan binnen. Lekker. 

19 juli 2014 was nog warmer, tot 34 graden in de schaduw, laat in de middag. Toen we tegen tien uur het huis verlieten voor een rondje warme avondlucht was het nog 28 graden, en daarmee drie graden warmer dan beneden in de gang. Door het sluiten van gordijnen aan de zonkant en het compartimentering is het huis min of meer koel te houden, maar ik vond het op de slaapkamer toch wel érg warm. Ton heeft nog 13 minuten gelopen, op weg naar huis. We wilden eigenlijk een stukje Lumen Trajectum doen maar a) de voorkant van het stadhuis was niet verlicht, en dat is nu juist een van de hoogtepunten voor Ton, dus toen werd hij al dwars, b) het begon te spatten. Af en toe leek het echt te gaan regenen, maar dan hield het weer op. Jammer, de Domtoren was prachtig verlicht, en we liepen ook even over het Buurkerkhof, waar het kleurenspel altijd heel aardig is. Ook daar brandde een element, dat wij ons herinnerden van een vorige keer, niet. Verder was het een rustige dag. Ik heb een paar honderd postzegels gesorteerd in Nederland en Buitenland, (alles wat nog niet in de boeken was opgeborgen, maar rustte in enveloppen in een paar dozen, is een paar maanden geleden omgeschopt, toen ik niet uitkeek... ik was er pas gisteren aan toegekomen, toen ik de PC niet aan wilde zetten i.v.m. de warmte) - en verder heb ik na het bad Tons voeten verzorgd. Dat was ook al even geleden... Zo blijft een mens bezig. Misschien is een koude douche aanstonds wel een aardig idee. :-) 

18 juli 2014. Een tropische dag. Waarom mensen op vacantie gaan naar het buitenland snap je nu heel even niet. ;-)  
We stonden relatief vroeg op, en besloten {Ton met tegenzin, maar hij had geen goed tegenargument) om zijn gezondheidswandelingetje voor het ontbijt (maar na de koffie) te doen. Om half elf stonden we op straat, en het was nog koel: 20 graden Celsius. Toen we anderhalf uur later weer thuis kwamen was het al 25 graden, maar toen had Ton in drie etappes 27 minuten gelopen - met de stok, en dat is zwaarder dan achter de rolstoel. Tussendoor hadden we in de Lavendeltuin zitten rusten, Ton lekker in de rolstoel, ik op de ijzeren martelwerktuigen die ze daar banken noemen. De eerste bloei is over, dus de kleur is nu van blauwpaars naar donker roodpaars aan het veranderen, maar de geur is rond en zoet. 

Na het ontbijt wat Ton voor de rest van de middag gevloerd, dus hij ging lekker naar bed, ik ging nog wat postzegels schiften in Nederland en Buitenland. Op een gegeven moment ging Ton nog even naar boven, naar zijn kamertje, om een boek te raadplegen, daarna zag ik hem de eerste uren niet terug. Vanmiddag heb ik de soep voor deze week gemaakt, daarna boodschappen met de buren, koken, Nieuws kijken... het is allemaal heel erg. Het viel mij op dat ik, behalve die aan ons eigen huis, onderweg maar één vlag halfstok zag hangen, dus die vlaginstructie van de MP is niet erg aangekomen. Om negen uur was het hier nog dertig graden. 
Half een, en nog 25 graden. We hebben de foto's van de bedevaart bekeken op de televisie. Dat geeft wel meerwaarde, maar na twee uur waren we het wel zat. Tijd voor afwerken en slapen.

17 juli 2014. Een zwarte dag voor Nederland, maar dat wisten we nog niet toen we naar de fysiotherapie gingen. Het leek zo'n mooie zomerdag. Na de fysio gingen we nog even naar de lavendeltuin, Ton wandelde 5 minuten met de stok, maar toen was de energie ook helemaal op. We hielden beiden een siësta, Ton sliep langer dan ik, ik weekte wat postzegels af, en vanavond sorteerde ik gevallen postzegels grofweg op Nederland en Buitenland, terwijl ik keek en vooral luisterde naar de onheilstijdingen over de verongelukte Boeing777 met bijna 300 mensen aan boord, waarvan meer dan de helft Nederlanders. Wat vreselijk verdrietig voor al die nabestaanden... 

16 juli 2014. We mochten vanmiddag weer naar Daniël en Ineke. Het heeft ons beiden behoorlijk aangepakt. Ik moest een paar uur liggen, Ton zat te dutten. Ineke kon wel zien dat ik een bloeding had gehad, dat vermoedde ik al. Lichte afasie en erge vermoeidheid de afgelopen dagen. Nu ja, ze heeft er een paar naalden voor gezet. :-D Komt goed. 

15 juli 2014. Vandaag heeft Ton wat gewandeld rond de lavendeltuin. 42 minuten over drie stukken verdeeld. Hij was er moe maar tevreden van. Vanavond konden we het weer zonder bloedvergieten houden, dus we gaan een beetje vooruit. 

14 juli 2014. De Fransen menen iets te vieren te hebben, maar wij ook: onze Diana is jarig! Heb een fijne dag, en doe het rustig aan. Geniet nog een beetje, liefje.    En laten we Oma Hesse niet vergeten. Dat kan ook niet. :-)
Ton had fysiotherapie, en ik werd ook aan het werk gezet, fijn zo. :-) Het gaat een beetje beter met Ton, maar het is duidelijk dat hij nog niet op krachten is, want hij kon de volle duur van de fysio net niet aan. Daarna zat hij te genieten van zijn boeken... 
Vanavond kwam Parel nog even langs. Mik had een mooi rapport, maar de rapportage over de boot was desastreus. En het oog van René doet het op dit moment ook maar voor 25%. De dokter kan er niets meer aan doen, maar als we allemaal samen bidden, dan kunnen er wonderen gebeuren. Wat hebben die kinderen toch een ellende. En ze blijven toch moed houden (naar buiten toe). Dan zou je toch even miljonair willen zijn en een 1 met vier nullen overschrijven... Nee, dat is niet handig. Een keerkoppeling voor ze kopen, daar kan de fiscus niet moeilijk over doen, denk ik. Als je niet meer droomt gebeurt er niets. Hopen, bidden en werken. Dus ik ga maar even de was in de machine doen. ;-)

Zondag 13 juli 2014. Het was nog fris toen we naar de kerk gingen, Ton vond het wat mistig, dat vindt hij alles, tegenwoordig. :-( 
Na de kerk scheen de zon, dat scheelde. Toen liep mijn lief van de kerk naar huis in 35 minuten, achter de rolstoel, maar wel aan een stuk door, en dat is mooi. Hij koos voor een rustige middag in zijn voorkamer bij het raam, ik had een rustige middag achter de computer, er moest wat onderhoud gepleegd worden aan mappen. Veel te weinig gedaan, maar wel rustig. Vanavond nog even gebeld met mijn kunstkind, en daarvoor had ik onze lieftallige dochter twee nog even aan de lijn. Lief. Intussen lummel ik voornamelijk wat, al ben ik wel bezig. Je hebt van die dagen. Gewoon geen energie. 

12 juli 2014. Een redelijk warme dag met onweersdreiging, maar dat viel mee. Nederland won van Brazilië met 3-0. Ton liep vanmiddag resp 13 en 14 minuten met de stok, ik liep anderhalf uur, dat wel, en vanavond vloeide er geen bloed, dus we gaan tevreden de nacht in. Heb een gezegende zondag! En Petra feliciteren we alvast. :-)

11 juli 2014. Het was vandaag minder warm dan gisteren, maar wel broeierig en klam. Ton wilde vanmiddag nog wel wat bewegen, dus we hebben een stukje gewandeld, hij liep met de stok, bijna 10 minuten, waarna hij hijgend in de stoel zeeg, en na een kwartiertje gereden worden en even zitten op een pleintje met veel malve's, (Ton geniet tegenwoordig erg van bloemen en bijen, vroeger had hij er geen oog voor) liep hij terug naar huis, bijna, in 9 minuten, toen was het helemaal op. Later heeft hij voor het raam nog wel wat zitten trappen op zijn fietsje, terwijl hij enige antieke liefdesgedichten las. Soms met de ogen dicht. Later heb ik boodschappen gedaan met de buren, gekookt, wat duf werk aan de computer gedaan (bestanden naar mappen slepen etc.) en toen moest ik op een holletje naar het dak, want de buurman maakte me attent op verwacht slecht weer. Inderdaad was het nuttig om de afvoer van het dak weer even leeg te halen. Max had mijn goot voor leeg gemaakt zover hij erbij kon, en ik kon bij het minder wordend daglicht nog net de rest van mijn goot leegscheppen. Helaas, bij de andere buren kan ik er niet bij. Dan moet je de straat weer vegen, en zo genoot ik nog even van de avondlijke lucht. De heerlijke lindegeur wordt minder, maar het was een prachtige avond. Die vrijwel om is, dus ik ga mijn lief maar eens overhalen om naar bed te gaan. 

10 juli 2014. Vandaag was het weer tijd voor de fysiotherapie. Ik mocht mijn elleboog laten martelen en vervolgens intapen, en Ton heeft wat gefietst en een paar oefeningen gedaan. Voor de tijd om was moest hij ophouden. Jammer. Ik heb hem naar de Lavendeltuin gereden, die nu op zijn mooist is, ook wat geur betreft, daarvoor hoef je niet naar Frankrijk. Een klein stukje heeft Ton daar nog gelopen, we hebben er wat gezeten... (heel harde ijzeren bankjes) en vervolgens was het tijd voor de late lunch. Ton dook toch het bed maar in vanmiddag, zodat ik even een boodschap kon doen, en vanavond lag hij er om 9 uur alweer in. En nu moet ik hem klaarmaken voor de nacht. Een dag voorbij zonder dat ik iets gedaan heb. Maar wel leuk: Tonio kwam nog even langs met een voorraad vloeibare biotex voor twee jaar. Heerlijk, dank je, Diana! En Tonio. Helaas was hij verkouden, dus die knuffel komt later. 

9 juli 2014. Het was een natte dag, maar we moesten er wel door: Daniël en Ineke waren er weer. Gelukkig. Ton heeft daarna 2x 15 minuten gelopen achter de rolstoel, op HC. Toen wij thuis kwamen kon ik aan het werk, want vanmorgen viel een aantal dozen met onderdelen van een plank in de gang, die kennelijk aan het schuiven was. Het kwam er op neer dat ik alles weg moest halen en opnieuw opbouwen en uitzoeken. Ik kom toch weer een stel plastic bakken tekort, en ik heb een aantal stapels over met dingen die ik daar in de loop der tijd 'eventjes' had neergelegd. Zo kom ik maar niet aan het Berichtenblad toe. Vervelend. 

8 juli 2014. Een rampdag dus. Medisch gaat het niet goed, en de buren blijken hun rampzalige plannen door te willen zetten. Ton heeft vannacht tot 4 uur doorgewerkt aan een tekst waar wij vandaag de rest van de dag mee bezig waren. En dat voor drie A-4tjes. En waarvoor? God alleen weet het. Dus na maar getroost naar de slaapkamer. Morgen kan het bijna alleen maar beter worden. 

7 juli 2014. Het was frisser dan gisteren toen wij vanmiddag naar de fysiotherapie gingen, maar wel droog, gelukkig. Ton heeft voor het eerst weer wat gefietst, verder een paar balansoefeningen, en een paar keer heen en weer lopen met de stok, onder toezicht. Daarna heeft hij 7 minuten gelopen, met de stok, richting Lavendeltuin, waar we een half uurtje hebben gezeten. Op de terugweg nog eens 8 minuten, de rest zat hij in de rolstoel. Dus de lunch kwam pas na drie uur ter tafel. :-) Zo schuift een en ander wel op. De rest van de middag sufte hij een beetje. Maar er zit een millimeter progressie in. 
Laat... Omdat Ton toch nog bezig is met iets van belang, ben ik maar gaan opruimen in de keuken. En wat denk je? Zelfs ik zie na anderhalf uur geen verschil. Dat stimuleert echt! Morgen beter. 

Zondag 6 juli 2014 was wel een mooie dag. We gingen 's morgens naar de Lutherse kerk, waar erg veel werd gezongen, allemaal uit het nieuwe liedboek, en warm afscheid werd genomen van enkele jongeren. Na de koffie liep Ton naar huis, langzaam, maar toch. 20 minuten, en hij haalde het net. Daarna was de energie op, dus hij ging lekker naar bed. Mijn energie was ook op, dus wat ik verder deed: ik heb er geen idee meer van. Koken, dat zeker, en tussendoor wat lezen. Verder een paar telefoontjes. Dat kost ook tijd. :-) In elk geval was Ton aan het eind van de dag heel content. Fijn. 

5 juli 2014. Een rustige dag. Ik ben iets minder moe dan gisteren, maar er komt niets uit mijn handen vandaag. Lief kaartje gekregen, het is hartverwarmend hoeveel mensen meeleven. Vandaag twee oude vrienden tot hoger heerlijkheid overgegaan. Een van Tons leerlingen in Spanje, en een Lourdesganger, die al jaren niet meer mee kon. Dat ze mogen genieten van de Aanwezigheid van Hem die Liefde is. Het waren mensen die de wereld een beetje mooier maakten. Ton is niet uit de pyjama gekomen vandaag. Ik voed hem maar bij met versterkende middelen. Beetjes want veel achter elkaar lukt hem niet. 

4 juli 2014. Vanmorgen konden we het een beetje rustig aan doen, we hoefden pas na twaalven het pand te verlaten. En weer de tram naar Nieuwegein. Het was een heel warme dag, op de terugweg dreigde onweer, maar dat kwam (nog) niet. We waren ruim op tijd voor de afspraak, maar er moest ook nog van alles bekeken en gedaan aan Ton's ogen, zoals oogdruk en wat hij wel en niet zag (30%). Druppels maakten hem het leven de rest van de dag wel lastig. Inderdaad, het bleek staar, en de arts stelde een operatie voor op een termijn van ongeveer twee maanden. (Dacht hij.) Daarna werden we naar de opname gestuurd, en we hadden een genoeglijk uurtje met een alleraardigste dame, die ons gevoel voor humor deelde. Maar het vroeg allemaal wel heel veel concentratie van mijn lief, en dat kostte hem veel energie. Enigszins bijgevoed na een consumptie (het moest verboden zijn dat die in ziekenhuizen zo duur zijn!) voerde ik hem al zachtkens naar de tram, waar hij met de ogen dicht wachtte op het einde - van de rit. Tegen vijven waren we thuis, en ik kon Ton meteen afvoeren naar bed. Hij was óp. Ik eigenlijk ook wel. Maar er moest nog zo het een en ander. Het is heel erg jammer dat we niet naar de opvoering van Ambers klas konden van De Lach Factory. We zagen vanavond nog de foto's. Dat moet erg leuk zijn geweest. Nu Ton helpen en dan naar bed. Het is bijna zaterdag.

3 juli 2014. Vanmorgen moesten we bij de cardioloog in Nieuwegein wezen. De reis verliep wel goed, we hadden ruim de tijd genomen, dus een snel kopje koffie kon er nog af voordat we bij onze favoriete arts moesten zijn. Die was niet blij met de impact van de operatie op Ton. Hij liet een hartfilmpje maken en bloedonderzoek doen. En mijn lief moet goed eten en spieren kweken. Jawel. Als de rest het weer doet. Ton is toch wel heel erg moe van zo'n expeditie. Op de terugweg zat een dame tegenover hem aan een stuk door te ratelen, en dat was hem echt teveel. Morgen naar de oogarts, en - als het lukt in die hitte - ook naar een uitvoering van Amber. Spannend. Nu moet ik zelf ook maar eens slapen. Ik kom tegenwoordig nergens meer aan toe. Lastig. 

2 juli 2014. Het gaat allemaal niet zo geweldig met Ton. Hij bleef vandaag dan ook in bed. Alles is moeizaam. Het is onduidelijk wat voor actie we moeten nemen. Ik heb dus ook een lummeldag. Heb straks even een paar boodschappen gedaan, toen ik even weg kon. 

1 juli 2014. De eerste helft van het jaar is om, en ik heb een kwart gedaan van wat ik meende te moeten. Tja. 
Vanmorgen moesten we bij de specialist zijn. Alles viel tegen, hij ook. Erg. Het is de vraag of we voor deze operatie hadden gekozen indien wij alles hadden geweten wat er vandaag werd verteld. Dan hadden we dit gewoon kunnen overslaan. Napraten heeft weinig zin, maar ik ben wel in de stemming om door te zeuren. Ton was dan ook in mineur, maar hij hield zich vast aan Ma Zeur. En zo kwamen we toch weer grinnikend thuis. Ik ben moe, dus is er verder niets uit mijn handen gekomen vandaag. Helaas. 
Bovendien zag ik weer een minimuisje door de keuken schieten, ik weet nog steeds niet hoe ze daar komen. En even later was er een heel harde klap in huis. Mijn eerste gedachte: muis heeft aan electra geknaagd, maar alles deed het nog. Dan is er nog maar één ding: een band die knapt. En inderdaad, de voorband, die straks nog even was opgepompt, was helemaal plat, en de binnenband lag er half naast. O, wat zijn wij heden blij. Ton valt iedere keer in slaap, maar ik moet hem aanstonds weer wekken, in de hoop dat ik hem nu kan helpen zonder bloedbaden. Het leven is zó spànnend, zou Maryse zeggen... Iets minder mag wel van mij. Nu maar richting slaapkamer naar mijn slaapkop. 

30 juni 2014. De laatste dag waarop ik met mijn papieren kaartje had kunnen reizen, maar het mocht niet zijn. Ton werd wel opgewekt wakker, hij wilde wel naar fysio vandaag, en toen zoonlief opbelde of hij een kwartiertje langs kon komen (hij had verrassingen voor ons) zei hij met graagte: ja... en dat was ook heel gezellig. Heel lieve en attente cadeautjes. We waren ook nog op tijd aan de overkant, maar er ging ergens iets mis na een half uurtje. En dus moest hij meteen naar bed, toen we thuis waren. Eerst heeft hij nog een tijdje beneden gezeten om weer warm te worden, voordat hij de trap op kon. Hij bleef verder wat apathisch. Morgen moet het maar weer beter zijn. We hebben trouwens veel te doen deze week. Morgen is zwager Kees jarig, die wij bij deze van harte feliciteren. :-)

Zondag 29 juni 2014 zou een leuke dag geweest zijn om er opuit te gaan, maar Ton was uitgeput. Hij voelt zich niet lekker, en had behoefte aan mijn hand terwijl hij in bed lag, en dat soort dingen. Morgen maar weer eens bellen met het ziekenhuis. Dit schiet niet op, en natuurlijk is Daan ook net weg. Die heeft het nodig, dus ik zeur niet, maar het was wel fijn geweest, dat ruggesteuntje. 
Vanavond heb ik maar weer eens een paar maanden achterstallige financiën in de PC gezet. Vervelend werk. Maar het moet. 

28 juni 2014. Veteranendag. Dus de vlag ging uit. Hier ging het allemaal langzaam, we keken naar het défilé op de TV. Daarna wilde Ton voorzichtig een museumpje pakken, we hebben nu een museumjaarkaart, en we bekeken ook een kerk die toevallig open was. Ook dan is de museumjaarkaart handig. Alleen op zondag mag je bij God zomaar binnen vallen, lijkt het wel. Nu ja. 

27 juni 2014. Er gingen dingen mis, dus we moesten op een holletje (letterlijk) naar het ziekenhuis, waar we ui-ter-lijk 2 uur moesten wezen, en waar we toen dat lukte nog ruim een half uur moesten wachten. Ton moest weer opgerekt. Daarna liet hij me een aardig stuk omlopen, o.a. langs zijn vroegere schoonouderlijk huis, dat nu een uiterst dode boel is geworden. En alle huizen er naast en er voor, waar die woonde en die, o, nee, díe! Ik heb wel een paar uur gelopen, maar Ton liep ook, voorzichtig, 15 minuten. 

26 juni 2014. Vandaag hadden we voor het eerst weer fysiotherapie, maar dat ging wat Ton betreft heel voorzichtig. Ik ben weer netjes in de tape gezet, en dat kan ik goed voelen. Dolle Dave is ongeveer twee jaar geleden, maar ik kan het nog merken. Van Parel kregen we vandaag een lieve foto van onze kleinzoon Mik. (En ook een van haarzelf, niet minder lief.) Ton voelt zich niet goed genoeg om er verder op uit te gaan. Jammer voor Gerrit, die vandaag jarig is. 

25 juni 2014. Vandaag was Ton niet vooruit te branden. De koffie van na het ontbijt was om drie uur nog niet op, en uiteindelijk was het kwart over zes voordat we dan naar buiten gingen, hoewel hij vanmorgen enthousiast zei: vandaag moeten we gaan wandelen. En daar wacht je dan maar op. Zucht. In elk geval heeft Ton van het uurtje dat we buiten waren 2x 10 minuten gelopen, en dat ging beter dan gisteren, dus hij is best tevreden. Tussen iedere gang van het eten zat hij dan ook te slapen. Daarna ongetwijfeld ook, maar daar heb ik niet op gewacht. Ik ben minstens zo moe, en heb meer dan genoeg te doen. Veel meer. 

24 juni 2014. Weer een lieve kaart bij de post. Dat doet zo goed... En voor mij een postzegel die ik nog niet had. Ook leuk! 
Vanmiddag om half drie kon ik Ton van zijn ketenen verlossen. Daarna zijn we even naar buiten gegaan. Een kaart kopen voor een jarige, en daarna wat door de stad, dat vindt hij wel fijn. In de binnentuin probeerde hij zelfs 70 piepkleine stapjes. We zullen zien hoe het verder gaat. Morgen. Ik was zo moe dat ik de soep liet aanbranden, terwijl ik gisteren de pan al had laten aanbranden met de pompoen... tjonge. Na het eten moest ik even liggen, maar ik had vannacht dan ook niet meer geslapen dan een paar keer twee uurtjes, en dat zet geen zoden aan de dijk. 

23 juni 2014. Ton had een heeeeeeel rustige sudoku-pyjama-bed-dag. Ik ging even een boodschap doen, maar helaas: wat ik zocht was al uitverkocht. Ton vindt het nog niet prettig als ik wat langer weg ben. Eindelijk die ene foto voltooid waar ik drie, vier dagen aan gewerkt heb. Een rommelig, weinig creatief dagje verder. Morgen beter. 

Zondag 22 juni 2014. Ton heeft nog steeds een pyjamadag. Wel is hij even naar beneden geweest om een condoleancebrief te schrijven. Een dierbare (oudere) collega is overleden, maar hij kan er morgen niet heen. De post zal niet op tijd zijn, want de bus wordt vandaag niet meer geleegd, helaas. 

21 juni 2014. Dat het zomer werd vandaag was niet echt overtuigend. Er kwam niet veel uit mijn handen. In de middag heb ik wat boodschappen gedaan, maar ik was moe, en ik kwam niet ver. Mijn leven cirkelt wat om Ton, die nu wel wat handiger is met zijn beperkingen. Verder zat ik te klunzen met het bewerken van foto's. Ik weet niet waarom het programma er telkens uit knalt. Heel vervelend. 

20 juni 2014. Je kunt je met dit miezerige weer niet voorstellen dat het morgen zomer wordt. We zijn trouwens niet buiten gekomen, want als het niet nodig is blijft dat voor Ton toch een heel gedoe. Hij had dus weer een pyjamadag, en dat deed hem wel goed. Ik had een rommelige dag, er kwam niet veel uit mijn handen. Ik heb de laatste foto's van Lourdes bewerkt, en geprobeerd die van de ontmoeting met ds. Abad te doen, maar - omdat de computer bezig is een back-up te maken - dat ging niet goed. Uiteindelijk heb ik het opgegeven voor vandaag. De buurman nam mij nog mee voor de boodschappen, bless him, en zo gaat het hier zijn gangetje. Ik loop gigantisch achter met alles en nog wat, maar ik ben even niet eigen baas. (Wanneer dan wel?) Morgen, als het zomer is, gaan we gewoon opnieuw beginnen. ;-)

19 juni 2014. Een wat druilerige dag, wij bleven in huis en keken naar de kroning van Felipe IV. Hij deed het goed, en het zag er natuurlijk uit. Mogen de Spanjaarden in hem de goede koning krijgen en waarderen die hij zich voorneemt te zijn. Ton bleef heel de dag op bed, maar gaat wel vooruit. Mijn reisverslag is wel zo'n beetje af, maar ik ben nog bezig met de foto's van Rocamadour en de terugreis. Opeens is het weer morgen. 

18 juni 2014. De operatie van mijn zusje heeft nog niets opgeleverd. Iemand anders zag meteen veel beter, maar het kan nog een week duren eer er uitsluitsel is. Ton is nog erg moe, maar knapt langzaam op. Hij was vanavond in staat een bezoekje te ontvangen, maar daarna is het wel weer afgelopen met de energie. Hij is in elk geval goedsmoeds. Ik heb van alles gedaan en ben niet opgeschoten. Maar het grootste deel van het bedevaartsverslag is wel klaar. 

17 juni 2014. We zijn weer thuis. Gisteren werden we om 11 uur gebeld of we meteen konden komen, want de operatie was 2 uur vervroegd. Oei! Ton lag nog op bed, de tas was niet ingepakt, al lag er wel een en ander klaar, zij het niet alles. Het lukte! Dan kom je met de tong op de schoenen aangehijgd, en dan begint het grote wachten. Ton werd uiteindelijk pas op het moment van de operatie van de kamer gehaald, om 14u10, en hij kwam om 17 u terug. Het grootste deel van de tijd hield Betty mij heel lief gezelschap. De operatie was goed gelopen, maar Ton moest lang op de herstelkamer blijven, waar hij zich te pletter verveelde, omdat het gevoel in de benen maar niet terug kwam. Om kwart voor vijf veranderde dat warme kussen dat in zijn bed lag weer in zijn linkerbeen, en toen mocht hij naar de afdeling. Iedereen was erg vriendelijk en prettig, en mijn lief mocht meteen een warme maaltijd gebruiken. Het viel niet mee om iets te vinden dat hij hebben mocht, want het waren allemaal kant en klaar maaltijden, waarbij er maar een kwart zoutarm was, niet eens zoutloos. Dus hij heeft zwaar gezondigd gisteravond. Ik mocht blijven slapen, er was een uitklapbare fauteuil, die in een bedje veranderde, ik kreeg een kussen en beddegoed. Van ons krijgt het Diaconessenziekenhuis tien sterren! Zowel service als personeel. Vanwege Tons stevige allergie voor bloemen kreeg hij een ruime kamer alleen, en dat was bijzonder prettig. Tegen tien uur liep hij nog even een paar pasjes aan de arm van een zuster over de gang. Ondanks de koorts mocht hij vanmorgen naar huis, er blijft wel een week lang een slangetje uitsteken, maar daar moet hij dan maar mee leren leven. Tegen half twaalf waren we thuis. Dankbaar en tevreden. Straks nog even naar Daan, die een paar weken weg zal zijn, dus dat willen we niet missen. En dan mag Ton weer naar zijn eigen bed. :-)  En zo geschiedde. Hij is erg moe, en slaapt veel. Morgen beter. :-D Vannacht hoop ik ook beter te slapen dan de afgelopen nacht. ;-|Al was het fantastisch dat het zo kon. Bid morgen ook voor mijn kleine zus, die aan haar oog wordt geopereerd. Dat is veel riskanter dan Tons situatie.  

Zondag Trinitatis, de gouden zondag van het jaar, 15 juni 2014. Het was een dagje kerk, want we waren pas om half vier thuis. De Assemblée Générale moest tot 2 uur wachten omdat de toeziend predikant 's morgens nog een dienst elders had. De tussentijd is opgevuld met koffie drinken, een concertje van de organist en een aardige Tsjech, die ons na een jaar weer verlaat, jammer, hij speelde mooi hobo. En daarna een lunch. 
Nu ja, het is (bijna) netjes verlopen, dus iedereen was tevreden. Natuurlijk duurde het nog een hele tijd voor Ton op een ander onderwerp overstapte, dus toen heb ik hem maar in bad gestopt, omdat hij morgen een kleine operatie moet ondergaan. Bid maar rond 4 uur voor hem en zijn dokters. Mijn lief heeft lekker in bed gegeten, wat gesuft met een sudoku, en nu is het bedtijd. Morgen vroeg op, want na 8 uur mag hij niet eten. 

14 juni 2014. Vanmiddag kwam Sabine (de tofste meid van de bedevaart) ons halen voor een tochtje naar Wilp, waar vriend Hans zijn 60ste verjaardag vierde. Het was heel gezellig, met veel mensen, oude en nieuwe vrienden, maar er waren ook rustige momenten, heerlijk eten, we zijn echt verwend, en het werd later dan we dachten... We reden er pas na half tien weg. Ton lag kwart over elf in bed, maar hij moet nog even bijkomen van de drukte met een rustige sudoku. :-) Ik kwam de laatste tijd ook wat slaap te kort, dus met een spurt kan ik nog net voor middernacht in bed duiken. Welterusten en een gezegende zondag! 

13 juni 2014. Fris en vrolijk voorjaarsweer. Ton hoorde vanmiddag dat hij maandag om 16 uur geholpen zal worden. Half drie moeten we er zijn, en hij moet vanaf 8 uur nuchter wezen. Tja. De foto's van de bedevaart heb ik tot aan de terugreis bewerkt, verder kwam ik niet. Nu ja, je kunt niet al je doelen halen. Kennelijk. Vaag heb ik het idee dat dat oranje nog wel even blijft hangen in de straten van Utrecht. ;-)

12 juni 2014 begon niet erg stralend, want ik had tot over tweeën doorgewerkt vannacht, om een beetje tijd in te halen, maar na een uurtje begon Ton al onrustig te worden, en om vier uur was hij helemaal op en uit bed. Het duurde geruime tijd voordat hij er weer in lag, en voordat de adem tot rust was gekomen. :-( Vanmorgen was hij een stuk eerder wakker dan ik. Gek hoor. We moesten wel, want we hadden om 12 uur een vergadering hier om de hoek met de Stichting Het Evangelie in Spanje. Parel kwam even van tevoren om de cadeautjes uit Lourdes mee te nemen, en zij duwde Ton naar het Bartholomeetje, waar we prima vergaderden en vervolgens lunchten. Alles in het Spaans. Brrrr. Het viel niet mee om daar een verslag van te maken, dat kostte de rest van de dag en een groot deel van de avond. Het laatste uurtje heb ik nog wat foto's recht gezet. Aan die van vanmiddag ben ik nog maar niet begonnen. Morgenmiddag horen we hoe laat Ton zich maandag melden moet, en wat er verder te weten valt. 

11 juni 2014. Vanmiddag mochten we weer naar Daniël en Ineke. Vanmorgen heb ik gezogen en dat soort dingen, want we kregen bezoek, en dan moet dat wel. Hoog bezoek, de secretaris van het Dagelijks Bestuur van de Iglesia Evangélica Española, een oude vriend van Ton, die hem nog wel eens wilde spreken voordat het niet meer gaat. Het merendeel van Tons vroegere leerlingen daar is intussen hemelen of in de nevels. Al dat rappe Spaans was wel vermoeiend. Het was tegen half elf eer ik even achter de PC kon gaan zitten, om nog wat aan mijn reisverslag te doen. De aantekeningen heb ik nog niet gevonden. :-( Ton kwam al snel naar bed, hij sliep direct. :-) Ik ben nog een paar uurtjes doorgegaan. Graag had ik een en ander zaterdag af gehad, maar dat gaat niet lukken, en dat is heel jammer. Bovendien belde Betty straks dat het ziekenhuis haar als contactpersoon had gebeld: na twee en een halve maand wachten is de operatie nu opeens gepland op a.s. maandag. En dat na twee doodvermoeiende dagen. Erg ongelukkig! 

10 juni 2014. Gelukkig hebben wij hier geen noodweer gehad, al heeft het vannacht wel geregend en een beetje geonweerd. Vandaag heeft het aan regenbuien niet ontbroken. We hadden moeite met inslapen, Ton had het benauwd, en hij had veel last van jeuk. Ellendig is dat! En toen werden we om 6 uur wakker gebeld. Toen Ton nog wilde napraten werd ik echt narrig. We moesten toch al op tijd op om voor het middaguur bij de fysiotherapie te zijn. Dat lukte, maar we vergaten weer van alles. Ton knapte wel wat op in de loop van de dag, en wilde na de fysio nog wel een rondje lopen/gelopen worden. Dat hebben we toen gedaan, het was net droog, daar moet je gebruik van maken. Later, tussen twee buien door, dacht ik - ten onrechte - moest ik nog wel even wat boodschappen doen. We waren beiden wat moe vandaag. Wat telefoontjes, en wat werken aan het reisverslag... en nu weet ik niet waar de aantekeningen zijn die ik ergens had gemaakt, maar die niet in het reisverslag staan. Morgen komt daar niets van. We krijgen bezoek uit Spanje, dus ik moet nog zuigen en dat soort dingen. Dat gaat morgen voor. Nu moet ik nog het oud-papier verzamelen en buiten zetten. Dus tot morgen!

9 juni 2014. De hele dag niet buiten geweest. Ton had een pyjamadag, ik een PR-dag. En een computerdag. Soms gaat dat zo, en dan heb je nog de helft niet gedaan van wat je in gedachten had. 

8 juni 2014 Pinksterfeest! Vanmorgen gingen we naar de kerk, het miezerde op de heenweg, was droog op de terugweg, Ton had te weinig adem om te wandelen, maar dat hebben we later op de middag gedaan. Toen scheen de zon en was het echt warm. Ton liep van bank tot bank een klein half uur, maar daar deden we ruim een uur over. Vanmiddag had ik al soep gemaakt en het toetje, maar het koken van een feestelijk menu kostte toch vrij wat tijd. Opeten ging veeeel vlugger. ;-) Vanavond heb ik gezellig met de jongste gebeld, en nogal wat foto's bewerkt. Niet genoeg natuurlijk. Gisteren ben ik met het reisverslag tot en met de zaterdag gekomen. Het schiet niet echt op, maar aan de hand van de foto's herinner je je wel weer allerlei dingen, en dat is leuk.. 

6 juni 2014. 70 jaar na D-day. We hebben er vanmorgen én vanmiddag naar gekeken. Ik had wel medelijden met de veteranen... Ton kon tenminste nog in slaap vallen tijdens de te lange toespraken en het gekeuvel van de omroeper om het uitlopen van het programma te overbruggen. Máxima had werkelijk een slechte kledingkeus gedaan. Jammer. Al heeft ze de vrijheid om dit te kiezen. En dan die zonnebril! Geen gezicht. Misschien een oogontsteking?
Maar alle waardering voor degenen die het drama op het strand in Normandië in elkaar had(den) gezet. Bijzonder. En vooral voor de veteranen van toen en nu...
Onze vrijheid is en blijft iets dat niet vanzelf spreekt. We zullen er inderdaad elke dag voor moeten blijven knokken. Te beginnen bij onszelf.  

5 juni 2014. Wij feliciteren Geneviève! Vandaag hadden we fysiotherapie, het liep niet helemaal lekker, want Ton mist energie en kracht. Maar hij wilde wel meteen door naar Dordrecht, want hij wilde de tentoonstelling over Willem II, de 'kunstkoning' wel graag zien. 

Ik was onder de indruk van de Rembrandt, portret van een oude man, dat R schilderde toen hij 26 was... Ton meer van het liefdevol geschilderde portret van Saskia, dat er naast hing. 
Geen Rembrandt, maar zijn leerling Fabritius. Mij stoorde het dat hij de mond een paar keer leek te hebben veranderd, en dus niet getroffen. Ook dat had ik trouwens niet kunnen schilderen. Een overbekende Murillo, die toch iets mooier was dan alle zoetsappige plaatjes die ik ervan gezien had, wat koninklijke bric-à-brac en veel portretten. De hofjurk was zeer de moeite waard om te zien. Het moet een loeizwaar ding zijn om te dragen. Op de schilderijen lijken ze van manestralen geweven te zijn, maar van dichtbij is het een kunstig beeldhouwwerk met naald en draad gewrocht. Ruim twee uur was toch te weinig voor deze tentoonstelling. Na afloop zwierven we door de stad op zoek naar een gelegenheid om iets te drinken, en we kwamen terecht vlak voor de Waalse kerk, die nu leeg staat. Ton was verheugd ook langs de Statenzaal te komen, in statu renascendi, waar hij jaren geleden veel gepreekt heeft. De zon scheen, er stond een straffe wind, en het was achter glas aangenaam toeven met een omelet en een kop thee. Toen we om acht uur thuis waren wilde Ton toch nog wel bijgevoederd worden. :-( Maar goed, soep en een toetje, dat was genoeg voor hem. Daarna sliep hij prettig in, tot ik hem om elf uur aan zijn druppels herinnerde. Toen mocht ik hem naar bed brengen. En daar ga ik zelf ook maar heen. Welterusten, of een prettige dag. 

4 juni 2014. Het lijkt erop dat de oorzaak van de mailstaking bij Tele2 lag, en dat ik er voor niets zoveel tijd in gestopt heb. Nu ja, duidelijk dat de duvel er mee gespeeld heeft, zodat een essentiële e-mail niet op tijd ter plekke was. En of het iets geholpen had? God zal het weten! Vanmiddag waren wij voor het eerst in bijna een maand weer bij Daniël en Ineke, die hun best op ons hebben gedaan. Daniël kon bij Ton de positieve uitwerking van Lourdes wel meten. Leuk is dat! Na de behandeling hebben we boodschappen gedaan, en dat duurde nogal even. Vanavond heb ik mij weer op de foto's van Lourdes gestort. Er waren er nogal veel in kerken vandaag, en ik heb een hekel aan die vertekende beelden, dus dat kost tijd om die recht te zetten. Veel tijd. Het geeft ook voldoening al die beelden rustig terug te zien. Jammer dat veel erg onscherp was wegens een verkeerde instelling. Tja... We kregen verder bericht dat de gemeente de predikant correct heeft gekozen. We zullen zien hoe dat verder gaat. 

3 juni 2014 Een rommelige dag. Niets lukte, ik kan nog steeds geen mail versturen. Aan het eind van de middag hebben we een stukje gelopen, eerst naar het Bartholomeetje, en daarna over het Geertekerkhof naar huis. Vanavond een paar telefoontjes, Ton keek TV, ik zette foto's recht, en de dag was om eer die begonnen was. Ik vond wel mijn gewone computerbril. Wat een opluchting! De verjaarspost aan Geneviève kwam niet meer op tijd weg. Jammer. 

2 juni 2014. De dag begon vol frustraties en opwinding. De frustraties hadden te maken met post die verstuurd moest (zijn) maar dat lukte niet, en de opwinding lag in de abdicatie van Juan Carlos, de koning van Hispanje, die wij altijd geëerd hebben. Daardoor vergat Ton dat we om half twee bij de fysiotherapie moesten zijn, hij moest om kwart over een nog aangekleed worden en ging, tegen heel zijn wezen in, ongeschoren de straat op. Maar we waren wel op tijd. Mijn lief functioneerde een stuk slechter, met al die opwinding. Maar daar houden ze wel rekening mee. Vanmiddag gebeurde er ook van alles tegelijk, het was een rommelige dag. Ik kon geen mail versturen, en alleen via een ingewikkelde omweg lukte het om de noodzakelijke bestanden te verzenden. Ook vanavond heb ik alleen achter de PC gezeten, en er ging van alles mis, zoals programma's die vast sloegen en zo. Het reisverslag schiet niet op, het opruimen nog minder. Je hebt van die dagen. Morgen beter. 

Zondag 1 juni 2014. Opeens zitten we al in de zesde maand... het gaat hard. Vanmorgen gingen wij naar de Pieterskerk, waar een nieuwe microfoon een verrassend effect had in helderheid en verstaanbaarheid van de sprekers. Prettig. Een mooie zegen ook, en een op de actualiteit ingaande preek. We dronken geen koffie, maar Ton liep nog wel zo'n 20 minuten op weg naar huis. Hij haalde het niet helemaal. Omdat de NS niet betrouwbaar is nam ik een eerdere trein, en dat kwam goed uit. We kwamen te laat in Geldermalsen, dus de aansluiting was weg. Die van een half uur later haalde ik dus makkelijk, maar de trein uit Utrecht, waar díe trein op aan had moeten sluiten was er niet voordat onze trein ging. Dus het was maar goed dat ik een ruime marge had genomen. De kerkdienst in Leerdam was om 5 uur, maar ik was er ruim van tevoren. 18 mensen, dienstdoenden inbegrepen. En de Heer. :-) Thuis had ik geoefend met zingen, maar nu kwam er niet anders uit dan gepiep en gekerm. Droevig. Er staan wel heel mooie liederen in het nieuwe liedboek, naast een hoeveelheid leuterkoek, en een aantal gemiste kansen. En nu is slapen aan de orde. Het is bijna maandag, en de dag door Zijn gunst ontvangen is weer voorbij, in elk geval voor mij.

31 mei 2014. Vandaag drie wassen gedraaid, en lekker buiten kunnen drogen. Verder hard gewerkt, maar de dienst is (bijna) af. Nu nog een stuk voor Ton tikken. Het is alweer zondag, dus iedereen een heerlijke dag des Heren gewenst. ;-)

29 mei 2014. Hemelvaartsdag. Als mensen gaan, hebben ze gewoonlijk een enkele reis, maar de Heer heeft een retourtje. Alleen... wanneer Hij komt? God weet het. 
Het was een wat miezerige dag buiten, maar daar zijn we dan ook niet geweest. Vanmorgen een kerkdienst uit De Bilt op een of andere regionale zender. :-) Na het ontbijt ben ik mij gaan werpen op de dienst voor zondag. De liturgie kon ik al aan de organist sturen, en er staat al een stuk preek in de computer, dus ik heb heel hard gewerkt. Het is dan ook al bijna half twee, dus de hoogste tijd om Ton uit zijn comfort zone weg te halen en naar bed te sturen. Morgen is er weer een dag, en zo niet, dan is dit alles niet meer nodig. :-) Maranatha! 

28 mei 2014. Onze felicitaties gaan naar nicht Joke. Goedheid en zegen mogen haar op de voet volgen. 
Wij hadden vandaag fysiotherapie, aangezien het morgen Hemelvaart is. Het regende behoorlijk, dus ik liep met de pet, anders werd mijn haar weer een wilde massa. Ondanks de krulspelden van vanmorgen was het nog niet echt aantrekkelijk. Nu ja, ik deed mijn best. Vanmiddag hadden wij een afspraak in Karel V, waar de tafeltjes plakken, en waar het personeel dat gewoon vindt. Een vriendelijk jongen haalde er nog wel een natte doek over, maar geen droge. Maar we eindigden met een lekker glas witte wijn. :-) En een conferentie over een vervelend onderwerp werd feestelijk besloten. Hoe goed is het om als broeders en zusters samen te zijn, zegt de psalm...  Het was al zes uur eer we thuis waren, en toen moest ik nog soep gaan maken. Dat duurde wel even, dus Ton at tegen achten. Na de afwas ging ik een stuk opstellen, en daarna vermaakte ik mij met de foto's van de bedevaart en het reisverslag, waar ik absoluut niet mee opschoot. Nu is het 1u19, Ton is net boven gekomen, dus mijn plichten liggen in de slaapkamer op mij te wachten. Heb een heerlijke, hemelse dag met veel Goddelijke vaart erin, morgen.

27 mei 2014 Het was nogal nat vandaag... Ton heeft in zijn eentje 20 minuten een rondje gelopen, terwijl het bijna droog was, ik was intussen met het plastic op weg naar Hero, maar toen ik vanavond nog een boodschapje ging doen bij AH begon het droog, maar kwam ik doornat thuis. Verder heb ik de foto's van de kruisweg bewerkt, en die samengebracht tot een korte impressie. En dat kostte heel veel tijd, want nu is het kwart voor twee... :-(

26 mei 2014. Vandaag was het weer nogal onstuimig. We kregen de eerste spatjes toen we naar de fysiotherapie gingen, en het regende zachtjes toen wij weer naar huis gingen. Na de lunch liet ik Ton aan zijn boeken over, en ik dacht iets te doen aan de foto's van de reis. Maar het onweerde al snel, en ik was zoooo moe... Dus sloot ik de computer, en ik dook het bed in. Pas over zessen werd ik met moeite wakker. Vanavond ging ik verder met een paar telefoontjes en met de foto's. Ook het reisverslag is weer een heel klein stukje bijgewerkt. 

Zondag 25 mei 2014. Een zonnige, licht frisse dag met een prettige afdronk. ;-) Wij gingen vanmiddag naar de kerk in Amsterdam, een heerlijke dienst! Aanvankelijk hadden we dit willen combineren met een bezoek aan Parel en haar mannen, maar dat kwam niet uit, en zo gingen wij op het laatste papieren vrijreizen-kaartje van Ton door naar Alkmaar, waar we een bezoek aan het kerkhof en aan onze dierbare nicht Joke Ringers brachten. Dat deed ons beiden plezier. :-) Op HC heeft Ton op de terugweg nog een klein kwartier gelopen, maar toen was het wel gedaan met de adem. In elk geval had hij vandaag de energie voor een beetje meer. Lourdes heeft hem toch weer echt goed gedaan. Mij ook. :-) 

24 mei 2014. Vandaag heeft Ton het rustig aan gedaan, dat is goed voor hem. Hij heeft vanmiddag nog een kwartiertje gelopen op HC, omdat ik er toch nog wat boodschappen ging doen. Vanavond heb ik hard gewerkt aan de foto's van Lourdes, maar ver ben ik nog niet gekomen. Ik ben nog maar bij Toulouse op de heenweg. Tja. Maar je ziet het wel allemaal weer terug, en dat is ook leuk. We kregen lieve post, en Roos heeft zelfs de postzegel opgestuurd. Dank je wel, en ook voor de mooie zegel op de enveloppe. Daar werd ik weer helemaal blij van. Er waren ook allerlei telefoontjes. Lief! Eigenlijk zou ik met allerlei andere dingen bezig moeten zijn, maar... ach, het is alweer bijna zondag. Ik zal zo Ton uit de kleren schudden e.d. 

23 mei 2014. We hadden vandaag geen haast. Dus we lunchten pas rond 2 uur. Eigenlijk hadden we ons breketeentje willen opzoeken, maar omdat het boodschappendoen met de buren vandaag op het programma stond, hadden we dan toch om half zes zo'n beetje thuis moeten zijn. Dat gaf te weinig armslag. Ze gaf ook geen gehoor. Dus ik las wat, werkte wat aan mijn reisverslag, en zo vloog de dag voorbij met niets. Er komen aardige reacties op onze kaart uit Lourdes. :-)

22 mei 2014. Vandaag hadden we fysiotherapie. De tapes op schouder en knie hadden bij mij in Lourdes wel effect gehad, dus dat was vreugdevol. Ton is nog wat wankel, maar na afloop liep hij een kwartiertje, en later gingen we lopend stemmen, dat was ook een kwartier. We komen er wel. Tonio verheugde ons ouderhart door vanavond te komen buurten. Heel gezellig. En toen was de dag om voordat ik iets aan het verslag van de bedevaart had kunnen doen. Vanavond heb ik nog een heel klein beetje gedaan, maar Ton komt net boven en wil naar bed geholpen worden. Dat gaat voor. :-)

21 mei 2014. Ondanks een goede ruk slaap nog steeds heel erg moe. Ton heeft nog een wandelingetje gemaakt om een uur of drie. Hij liep alles bijeen een kwartier. Verder een aantal lieve telefoontjes en een poststuk waar we niet op zaten te wachten. Maar er komt weinig uit onze handen: we zijn nog steeds niet in staat een tijdje stil te zitten zonder in slaap te vallen. Het bewerken van foto's en reisverslag schiet dus niet op. 

20 mei 2014. Vanmorgen zijn wij dankzij Betty weer veilig thuis gekomen. Het was een geweldige ervaring. Ik hoop het verslag in de loop van de tijd bij te werken, klik daarvoor maar op het figuurtje naast het haasje. Nu zijn we moe. De koffers zijn leeg, maar we kunnen een aantal dingen niet meer vinden. 

13 mei 2014. Vandaag leefden wij in chaos. Ik kan niet anders zeggen. Vanmiddag ben ik met veel tape weer in vorm gebracht door twee deskundige personen, dus dat moet even houden. Tig keer trap op en neer werd helaas gecompenseerd door een tablet chocola met vulling dat ik niet in zijn wikkel kon laten. Jammer. Het is inmiddels kwart over een en de chaos is alleen nog maar groter. Maar ik heb een vaag gevoel van wat er nog gedaan moet worden. Of dat gaat lukken weet ik niet. Ton is nu verwoed bezig beneden, een daarna kan ik pas mijn cirkels gaan ordenen. Denk ik. Ach, over een week is het omgekeerde oefening. :-) Ik had mijn haar nog willen doen, dat moet dan morgen maar. Straks. Laat ik maar stoppen en weer  naar beneden gaan. Waarschijnlijk kan ik voorlopig geen voortgang berichten, want er is nog steeds een steekje los aan de combinatie van Nas en Router. Het steekje hebben we nog niet kunnen vinden. Als het opgelost is, dan hoor je weer van me. :-) 

12 mei 2014. Onze Vreugde is jarig. Van harte, liefje! Vanmiddag was Ton iets minder in vorm bij de fysio, het gezanik van en rond de kerkeraad put hem uit. Er ligt weer een brief klaar, maar dat had veel te veel voeten in de aarde. Al met al lig ik minstens drie dagen achter op mijn schema, maar ik heb het gevoel dat ik toch ook moet gaan slapen. Vanmiddag kostte het een paar uur om een paar flut boodschapjes te doen, het zoeken naar Tons telefoontje duurde eeuwig, en ik moet het nog opwaarderen; dat is maar een van de vele dingen die nog moeten. Ik word er niet blij van. En het is kwart over twee. 

Zondag 11 mei 2014. Nog steeds veel regen vandaag, maar meestal mild, zij het niet geschikt voor mijn kroeskopje. Dus hoed op hoed af. Vanmorgen stonden wij vroeg op, want Ton had in de uitnodiging van de OK-kerk gelezen dat de Geertrudis vanmorgen om elf uur in de Hoogmis de honderdjarige verjaardag zou vieren. Dan moet je vroeg zijn, dus voor half elf waren wij ter plekke. Nog net op tijd om... de zegen mee te krijgen. Wij waren verbaasd, want de kerk was maar voor een derde vol, en er waren geen liturgietjes meer. Kleine vergissing: dit was de Uitzendingsviering van een dertigtal pelgrims in het kader van 100 jaar Gertrudis. 

De Hoogmis begon om 14 uur. Het motto vandaag was: de kerk die niet naar buiten treedt is geen kerk. Kort samengevat. De aartsbisschop had er wat meer woorden voor nodig. Een prachtige dienst, zalf voor je ziel, twee en een half uur vloog om met koorzang, gemeentezang, orgelspel en lezingen en gebeden. Twee koren en een kinderkoor, het kon niet op, en het gaf aardig beweeg aan en in de dienst. Ook de kinderkerk gaf visie op kerk-zijn: een kerk van lego met verschuifbare muren. :-)  Het was een cadeau om er te mogen zijn. Vooraf zag ik nog even wat oude vrienden die we hier hebben gemaakt, en dat was ook aangenaam, na afloop werden we omhelsd door een jongere oude vriend, en als we naar de receptie waren gegaan, dan waren we nog niet thuis, denk ik. Maar daar had Ton de energie niet meer voor. De commissaris van de koning in Utrecht sprak aardig, de burgemeester minstens zo aardig, en hij toonde zich een warm mensenman. Het boek over de Gertrudis, dat nu werd aangeboden willen wij t.z.t. nog wel eens bekijken op cadeau-waarde. Het werd zeer geloofd. 
Het was bijna vijf uur eer we thuis waren. Er kwam vandaag verder niet veel meer uit onze handen. Na het eten zat ik te slapen achter de PC, dus dat ging ik maar een paar uur in bed doen. Ton heeft nog weer een tekst geleverd, die moet ik zo nog even tikken. Het is middernacht. Hij ligt al in bed. Goede week, iedereen...
Morgen is dochterlief echt jarig, en wij feliciteren haar van harte!

10 mei 2014. Een datum die aan onaangename dingen doet denken, maar afgezien van het onaangename weer, en het feit dat de lift op station Houten stil stond wegens onderhoud (zonder dat er ook maar íémand onderhoudend bezig was), maakte het feit dat onze jongste haar verjaardag alvast vierde met heerlijke taarten en een vriendelijke lach, onze dag heel goed. 
Bovendien werden we weer naar huis gebracht na anderhalf uur, en dat was voor Ton echt genoeg. Hoe dat met Lourdes moet... nu ja, dat zien we wel. De kindertjes waren braaf, en er waren weinig gasten op dat moment. Dus het was redelijk rustig. Maar vanavond kwam er nog meer bezoek, en ook Betty hebben we nog even gezien. 
Toen we thuis kwamen was er nog een verrassing: een rozenboompje, en postzegels. Heel blij, natuurlijk! :-)

Ik had vandaag nieuwe zachte lenzen in. Die zouden geschikt moeten zijn om dag en nacht in te houden, maar ik heb mijn twijfels. We zullen het zien. Lezen gaat er minder goed mee dan met de daglenzen. De dag is bijna om, ik heb vanavond Ton lekker lang in bad laten liggen, om daarna zijn nagels beter te kunnen verzorgen. Al die kleine dingen slorpen de tijd wel op. Het is nog steeds redelijk onstuimig weer. 
Vandaag bleek het onmogelijk om vanaf Laetitia's netwerk naar mijn site te ftp-en... Help. 

9 mei 2014. Vannacht had Ton vreselijke last van jeuk. Niet uit te houden! Hij heeft een paar uur beneden gezeten, en toen hij vanmorgen wakker werd was het even over. Vanmiddag was hij doodmoe, dus hij sliep dwars door een keihard onweer heen. Het was noodweer. Dus ik heb maar wat dingen opgezocht, de computer zette ik maar liever niet aan. Veel getut, het laatste boek van Nora Roberts heb ik met stukjes en beetjes uitgelezen, dat wordt een leuke serie, en ik heb gewassen en gestreken. Maar opgeschoten ben ik niet. Tja. Je hebt van die dagen. Gelukkig mocht ik met de buren mee boodschappen doen. Ik heb dit jaar maar geen snoep voor op reis meegenomen. Ik ben zelf weer veel te zwaar. Alles wat er af was met de vasten is er weer bij. Jammer, het is niet anders. Dan maar wat makkelijke tenten aan op reis. Het is geen modeshow, tenslotte. Vanavond heb ik lekker nog even een bad genomen en de haren verwend. Morgen moeten we weer netjes zijn. Als het lukt. Met deze weersverwachting kom je toch al verfomfaaid aan. (Mooi woord, eigenlijk!) Tijd om naar bed te gaan. Met wat geluk liggen we er om half een (bijna) in. 

8 mei 2014. Wij mochten vandaag weer naar de fysiotherapie. Ton was iets minder dan maandag, maar heeft toch aardig wat gedaan. Ik kreeg een paar goede oefeningen op  :-)  Later moest ik nog boodschappen doen, en ik haalde wat handige dingen, die ik thuis ook al bleek te hebben. Gelukkig waren ze niet duur. Ik wilde een was draaien, en toen bleek er al een in de wasmachine te zitten. Gewassen en wel, maar nu stinkend... geen idee hoelang die er al inzat. Nu is die bijna klaar met opnieuw gewassen te worden. En zo loopt mijn schemaatje telkens in het honderd. Maar de kaarten en enveloppen zijn bijna klaar. Het zijn er toch weer meer geworden dan gepland. Dus een aantal mensen krijgt straks een domme Marianne, i.p.v. de mooie zegels die Maryse voor mij meebracht. Want die zijn al op. Het is wat... Dus wie van me houdt: bewaar straks de zegel die je krijgt voor mij... alsjeblieft. :-D 

7 mei 2014. Vanmiddag naar Daan geweest. Ineke was ziek, helaas. De behandeling heeft Ton aangepakt, maar hij heeft later toch nog 20 minuten gelopen aan mijn arm. Vanavond wilde ik kaarten snijden, ik had net een tekstje voor de buitenlandse adressen bedacht, toen kreeg ik een telefoontje van mijn jongste zus, die uitgebreid heeft verteld over haar vacantie ver weg, en nu ja, we hadden het als gewoonlijk over heel veel en nog niet genoeg. :-) We waren wel drie uur verder, eer we het contact verbraken. Morgen maar weer hard aan het werk. :-) 

6 mei 2014. Alleen gewerkt aan de kaarten en de enveloppen. Vreemd, ik heb minder zegels dan ik zou moeten hebben. Of meer enveloppen. Nog eens uitzoeken. Een zware dag met veel staan. 

5 mei 2014. Bevrijdingsdag! Een heldere dag, steeds meer in de loop van de middag. Wij hadden gewoon fysiotherapie, waarbij Ton dichtbij de vroegere waarden kwam. Hij krabbelt echt weer op. Nadat er weer geconfereerd was over en geslepen aan een stukje tekst, gingen wij om vijf uur nog even wandelen. Ton heeft bijna drie kwartier gelopen, schat ik, maar hij had wel telkens een bankje tussendoor nodig. Bij het eten was hij toch even niet helemaal lekker, maar dat trok bij toen hij water en zijn druppels had gehad. Nu zit hij tevreden beneden, en ik moet van alles gaan doen, maar ik ben moe, en heb geen zin. 
...
Maar nu, klokslag 12 uur, liggen er 100 kaarten geprint en gesneden. En ik heb ook al wat postzegels losgescheurd. Ze zitten in een velletje. Dat doen die Fransen heel onhandig, zij het wel mooi. Kost veel tijd, want je scheurt vier postzegels los in dezelfde tijd als waarin je vier kaarten afdrukt. En dat gaat niet snel. ;-) Als de mensen er straks maar gelukkig mee zijn. Daar doe je het voor. :-)

Zondag 4 mei 2014. Vroeg op, zodat Ton kon ontbijten voor ik weg moest, daarna kon hij weer lekker indutten. Hij heeft wel om half elf de mis gezien, daarna sliep hij weer wat, maar toen ik tegen twee uur thuis kwam van de dienst in Heusden zat hij wakker op mij te wachten. Een uurtje later moest ik al weer weg, want ik wilde niet het risico lopen te laat in Leerdam te zijn. Daar had ik om 5 uur dienst, en inderdaad, bij Houten Castellum werd er onverwacht gestopt: een moedereend met jonkies op de rails. Die moesten toch echt gevangen worden voordat de trein verder reed, en terecht. Daar gaat mijn trein, dacht ik, en wat heerlijk dat ik marge heb. Alles kwam goed, alleen vertikte mijn stem aan het begin van de dienst in Leerdam om de antifoon te zingen. De antifoon was dan ook het enige dat het zelfde was in beide diensten. Het spreken ging verder wel goed, hoor. Iets na half zeven had ik de trein terug, en wat schetst mijn verbazing toen ik in de drukke stationshal een beetje verloren onze dierbare Maryse zag! Zij was voor één keer met Openbaar Vervoer uit Frankrijk naar Utrecht gekomen, en een beetje daas van de vermoeidheid en de lange dag. Ze nodigde mij uit om samen een hapje te eten, dus Ton moest maar iets langer wachten op zijn avondeten. Het was heel gezellig, en ik was er ook wel aan toe om iets te nuttigen. Mijn goede moeder draaide zich om in haar aswolk, uit eten op zondag!!! (en tante Adrie zou zich in haar graf omdraaien, als ze daar nog lag) maar ik kan Julia in de stationshal in Utrecht wél aanbevelen. Ik vertrouw op de genade van de barmhartige Heer. Het was tenslotte zondag Misericordias Domini. ;-) 
Met enige moeite was ik nog net voor achten thuis, en zo hebben Ton en ik samen de taptoe en de dodenherdenking op de Dam gezien. Later hees ik hier de vlag. Altijd emotioneel, om de vlag van halfstok op bevrijdingsstand te brengen! Wat een vrijheid dat te kunnen en mogen doen! Dank aan allen die daarvoor hun leven hebben ingezet. Ik denk aan mijn ouders, de koeriers en koeriersters, de bonnendrukkers en al die andere mensen van het verzet. Daarna heb ik Ton zijn eten gegeven, en vervolgens heb ik de diensten op het internet gezet, terwijl ik bijna twee uur werd beziggehouden aan de telefoon. Het was me het dagje wel! 

3 mei 2014. Het is af. Vanmiddag hebben we nog een half uurtje gelopen, 32 minuten om precies te zijn, dus Ton is tevreden. :-)

2 mei 2014. Vandaag hard gewerkt - voor zover dat ging, want er kwam weer van alles tussendoor - aan de diensten. Maar, omdat de buren vanavond geen boodschappen konden doen en ik van alles nodig had, moest ik ook op de fiets en later de stad in. Mijn lontje werd er wat kort van, want ik begon vanavond pas laat inhoudelijk aan de tweede dienst, en daar word ik dan toch wat ongelukkig van. Nu is het kwart voor een, en we gaan maar eens richting slaapkamer. Morgen is er nog een dag. Eentje. 

1 mei 2014. Voor alle Franse vriendinnen een virtueel boeketje lelietjes der dalen. Ze staan heerlijk te geuren in mijn tuin. :-) Niet dat we vandaag tijd hadden om ervan te genieten, want het was een druk dagje. Eerst fysiotherapie, waarbij Ton weer richting het normale curriculum gaat, en bijna direct daarna door naar het ziekenhuis. Daar bleken we toch drie kwartier over te hebben, we hadden geluk met het vervoer, dus wij gingen ons te buiten aan koffie met. (Helaas waren de gebakjes van Smolders op, en bakkerij Wammes haalt het in de verste verte daar niet bij. Huffels is intussen ook onbehoorlijk duur geworden, zelfs nog erger dan Vermaat, dus zo'n tractatie is het niet meer... maar dat terzijde.) Er moest een longfoto worden gemaakt van Ton, en niet lang daarna legde de longarts (een andere, maar wel aardiger) ons uit, dat de foto niets bijzonders liet zien, het was wel iets beter, dankzij de medicatie, en Ton kon rustig doorleven en zich laten opereren. Dus operatie uitstel operatie was hierbij afgelast. 
Op de terugweg wilde Ton nog wel wat lopen, dat werd bij elkaar 22 minuten, en juist hadden we afgesproken dat we vroeg zouden eten, toen er een bijzonder telefoontje kwam van dochter twee. Ze was in jubelstemming en had goede berichten. :-) Ze heeft ook nog even met Ton gesproken, dus dat was gezellig. Na het eten kwamen er er nog allerlei dingen tussendoor, en zo was het pas nadat ik Ton naar bed geholpen had, dat ik serieus aan mijn tweede dienst kon beginnen. De liturgie heb ik net naar de organiste door kunnen sturen. Maar alle denkwerk moet nog beginnen. Het is kwart over twee, dus ik zal dat morgen maar doen... (Maar ik heb wel lekker kunnen doorwerken vanavond!) 

30 april 2014. Allereerst onze felicitaties aan mijn nicht Li, in het hoge Noorden. Wij ontvingen vanmiddag Parel en René met Mik, zodat ze zelf hun verhaal konden doen over de fameuze eerste tocht van de Vlieland op eigen krachten. Het voelde voor René meteen heel vertrouwd, vertelde hij. Ze hadden nog heel lief een plantje meegebracht, munt, en een bakje vers gemaakte satésaus. Niemand maakt die zo lekker als René, en sinds vandaag ook Parel. Heerlijk!!!! Daarna moesten wij staandebeens naar Daniël en Ineke, die hard aan ons werkten. Ton kikkerde er van op, en ik was er doodmoe van, zo verschillend kun je reageren. We deden nog een paar boodschapjes, en Ton liep op HC 25 minuten, dus het gaat weer de goede kant op. Vanavond heb ik hard gewerkt aan beide diensten. Het valt niet mee, maar het zal wel in orde komen, daar heb ik vertrouwen in. Intussen is Ton boven gekomen, dus met enig geluk kan ik hem net voor middernacht in bed hebben, en dan ga ik er maar naast liggen. Morgen is er weer een dag, tenzij de Heer vannacht komt. :-D (Zou dát even een vrolijke verrassing zijn!!!)

29 april 2014. We konden het rustig aan doen, vandaag, en dat deden wij ook. Tegen vijf uur wilde Ton wel wat gaan wandelen, en tegen half zes waren we zover. Met veel zitten op bankjes, en praten over van alles en nog wat liep Ton vandaag aan mijn arm, en met zijn stok in de hand, alles bij elkaar ruim een half uur. Hij was er erg tevreden over. Ik ging vandaag verder met mijn dienst voor zondag. Een deel van de preek staat al in de grondverf, gisteren kon ik de liturgie al aan de organist sturen. 

28 april 2014. Vannacht had Ton een aanval van onrust, die al begon met heel nare dromen, en later het slapen onmogelijk maakte. Dus hebben we gepraat, dat wil wel werken: afleiden, flink laten nadenken. Na drie uur was het over, maar we hadden wel tekort slaap gehad, toen wij opstonden. (En we hoefden niet eens vroeg op!) De fysiotherapie was vanmiddag pas, na drie uur. Het viel Ton erg tegen wat hij kon, hij had zich er zo op verheugd dat hij weer gewoon aan de slag zou gaan. Donderdag beter. Oorspronkelijk zouden we vandaag ook naar de longarts moeten, maar... verrassing, vorige week kregen we bericht dat het weer is uitgesteld. En dan krijgen we een andere arts. Als dokter kun je zelf geen narigheid hebben, en het zijn toch echt maar mensen. Ik heb vandaag de rest van de eerste dienst in de computer gezet. Ik heb er zondag twee, dat is even slikken, want de gemeenten zijn niet echt compatibel, dus dat worden twee aparte diensten. Gelukkig had ik de lezingen voor de eerste dienst wel allemaal al eens vertaald, dat scheelt een stuk. De rest zien wij morgen wel. 

Zondag 27 april 2014. Vanmorgen was het miezerig, toen wij opstonden, maar na het heerlijke ontbijt bleek het buiten droog. Gelukkig. Met de krultang heb ik het haar wel enigszins weten te fatsoeneren, maar geweldig was het niet. Tja! Ton's dienst werd goed ontvangen. We hadden tevoren de microfoon precies midden voor het lezenaartje gezet, op mondhoogte, maar mijn lief schoof het lezenaartje naar links, keek naar links, en praatte ruim langs de microfoon heen. Gelukkig had iedereen de tekst, dus er was geen probleem. Ik probeerde, toen Ton even naar mij keek, hem te wijzen op de microfoon, maar hij begreep mij verkeerd, en sprak juist zachter. :-) Lachen!  (Achteraf, dus.) Hoe dan ook, iedereen was enthousiast. En dat was heel plezierig voor Ton, want hij had er bijzonder hard aan gewerkt. Egbert van Goor speelde de engelen weer uit de hemel op het mooie Schnitgerorgel in de Pelstergasthuiskerk, en zo had iedereen een mooie morgen. We waren met 19 man, alles bij elkaar, niet slecht! 'Dominee heeft wel eens minder verveeld.' We werden na de koffie met cake naar het station gebracht, waarna we een ommetje Leeuwarden maakten,  in een overmoedige bui al eerder beloofd. Het bezoek duurde een kleine twee uur, maar Ton sliep telkens zachtjes in, zodat ik er maar een eind aan maakte, en resoluut besloot dat we weer gingen. Kwart voor acht waren we thuis, acht uur zat Ton aan de soep, en de afwas staat er nog steeds, moet ik bekennen. Ik heb de hele dag multifocale lenzen in gehad, en ik kon er redelijk mee lezen, de letters waren dan ook behoorlijk groot, ook van het boekje dat ik in de trein las. Dat viel mee. Op een gegeven moment vind je de juiste hoek en afstand. Nu branden mijn ogen, Ton ligt al lang in bed, en ik ga de lenzen uitdoen. Tot morgen. 

26 april 2014. Vannacht was ik bezig tot bijna vier uur, maar Ton sliep op een normale tijd in. Gelukkig. Dat was voor ons beiden rustig. Vanmorgen keken we nog wel naar koningsdag, en verder maakten wij ons reisvaardig. Je haalt ook voor één nachtje een heleboel overhoop. De trein van 17 uur 20 haalden we, en zo waren we tegen half negen in ons hotel in Groningen, waar wij de avond verder in alle rust, en genietend van het comfort, doorbrachten. Helaas regende het wel, toen wij in Groningen aankwamen, maar ondanks de taxi werd mijn haar nog nat, want de laatste 50 meter moesten wij lopen. De straat was onverbiddelijk afgesloten. Ton vond nog twee tikfoutjes, die ik braaf heb zitten verbeteren in de papieren die de gemeente zou krijgen. Ik had daar meteen snel internet, dat maakte mij het onduidelijk waarom ik thuis vaak minuten moet wachten voordat ik eens verbinding heb. Toch eens vragen aan iemand met verstand van zaken. 

25 april 2014. Vandaag is de Vlieland dan eindelijk op eigen kracht gaan varen. Ik kon er niet bij zijn, maar dit is een foto van de terugtocht. (Eerlijk gejat van Manon Gerardine op facebook.)Wat een moment, hè? Nu ga ik vrolijk verder met tikken voor Ton. 

3 uur 's nachts. Maar de liturgietjes zijn geprint en geniet. Nu de preek nog, en dan de grote uitvoering voor Ton. Straks had ik alle cartridges al opnieuw gevuld, maar het was nog niet genoeg. Zwart moest ik nu weer helemaal vullen. Het gaat hard. Canon maakt mooie printers, maar ze slurpen inkt. Ik ben blij dat ik zondag niet de zegen hoef te geven, want de inkt gaat niet van mijn vingers. 

23 april 2014. Een bezig dagje, dat al redelijk vroeg begon. Tegen de tijd dat Ton wakker werd had ik mijn stille tijd al gehad en mijn goede doelen aangeklikt. Toch duurde het nog lang eer hij op was. Toen had ik de was al buiten gehangen. De lelietjes der dalen geuren zoooooo lekker op het platje! Vanmiddag zat Ton beneden te werken aan zijn komende dienst, en ik heb de enveloppen voor Lourdes afgedrukt, dat scheelt straks weer, vanavond heb ik zelfs de kaart al min of meer ontworpen. Nu de tekst nog en dan nog een keer 325 printjes. Dat komt er deze week niet meer van. Voor Ton mocht ik zijn tekst een paar maal uittikken, dat hield mij ook al van de straat, en nu ligt hij al in bed, en ik ga zo. Vandaag waren Daniël en Ineke er niet, vandaar dat wel zo productief waren. (Wel een pluralis majestatis, hoor.)

22 april 2014. Er is niets terecht gekomen van mijn voornemen weer braaf te zijn wat suiker betreft. Vanmorgen was er bijna een kilo bij. Balen. Dat zal morgen niet beter zijn. Toen Ton eindelijk in beweging kwam is hij braaf aan het werk gegaan, ik kon vanavond een paar bladzijden tikken. Vanmiddag moest ik even de stad in voor enveloppen, en vanavond heb ik de lijst voor Lourdes als Word-document klaar gemaakt, dus de ruim 300 stuks kunnen worden afgedrukt. Ook dat neemt wel even tijd. De kaart moet nog helemaal. Het wordt allemaal kort dag. 

21 april 2014. Tweede Paasdag. Winderig en af en toe regen: geen genoegen voor hen die op een BBQ hadden gerekend. Het kwam hier toch niet boven de 15 graden uit, en alleen om een brief op de bus te doen heb ik dat geconstateerd. Ton had een echte rustdag, we stonden laat op, er hoefde niets. Ik las een romannetje uit, dat was een van de genoegens die ik in de Vastentijd had geofferd. Een tijdverslindend genoegen, merkte ik nu pas. Later maakte ik de soep af, waarvan ik gisteren één kom voor Ton had gemaakt. Mijn lief sliep een deel van de middag, en dat gaf mij de rust voor een paar telefoontjes en om de foto's van de afgelopen dagen te bewerken. Ik zie uit naar een foto die van onze kinderen met hun moeder is gemaakt, zaterdag. Die zal nog worden opgestuurd, naar ik aanneem. Aan mail ben ik niet toegekomen, en de dag is al weer om. Je hebt wel een flinke afwas, als je extra dingen doet, maar ach... als hij dan zo stralend zegt dat het lékker was... ;-) 

Zondag 20 april 2014. Wij wensen iedereen een gezegend Paasfeest! :-) Gisteravond was het erg laat geworden, en ik kon niet slapen, al was ik uitgeput. Misschien daarom. 
Zo werd ik vanmorgen voor het eerst niet wakker met de Salvator, die de doden wakker riep tot nieuw leven. Pas toen de Dom-klokken waren uitgebeierd werd ik wakker. Jammer, andere jaren gooide ik altijd het raam open, opdat Ton het ook kon horen. 
Wel waren wij op tijd in de kerk, waar ds. Muller uit Parijs voorging. Wat jammer dat we haar niet konden krijgen als nieuwe predikant! Ze schijnt niet beroepen te kunnen worden, vanwege een of ander regeltje. Er waren vrij wat mensen, ik telde met de kinderen en musici mee iets van 35 personen, (w.o. een gezin uit Parijse <5 personen>) en die maakten een grote kring om samen het Avondmaal in te kunnen vieren. Die musici noemden zich trio Vredenburg, de organist was Dick Duijst, min of meer de vaste kracht hier, en Pauline Schenkelaars speelde net als op Goede Vrijdag fluit. Er was ook een violiste, maar van haar kon ik de naam niet onthouden. Samen klonk het mooi. 

Al met al duurde de dienst 7 kwartier, en dat was wel lang voor de kleintjes die er op wachtten om in de tuin paaseieren en -hazen te gaan zoeken. 

Katrijn had er een heleboel verstopt, dus iedereen was zeer tevreden, ook onze kleinzoon Mik en zijn vriendinnetje Marthe, die met Parel mee gekomen waren. Mik was best bereid om wat van zijn eieren aan zo'n heel klein poppetje te geven, toen hij wegging. Maar de moeder zei: nee. Daar sta je als heer dan met je goede manieren! 
Ton was tegen de tijd dat de eieren geraapt waren wel toe aan rust, dus ik vertelde Parel dat wij gingen, toen ging zij de auto halen. 
In de kerk stond een paaslunch klaar, die met liefde werd opgediend, maar Ton moest echt naar huis.

 Mik en Marthe liepen met ons mee naar huis. Daar deden ze zich tegoed aan een vrolijke maaltijd, en ze telden de eieren en paashazen. Mik verdeelde ze netjes in twee stapels, een links en een rechts van hem, en daarna gingen ze weer in de zak. 

Tegen twee uur gingen onze Amsterdammertjes naar huis, en Ton liet zich braaf en graag in bed stoppen. Eventjes ging ik naast hem liggen, en het was anderhalf uur later eer ik met moeite een oog open deed. Ton werd pas om kwart voor zes wakker, hij kreeg zijn Paasdiner op bed. Kleine beetjes, dan kun je er iets feestelijks van maken. Voor de koffie sliep hij alweer, zodat ik in alle rust de afwas kon doen. Toen die klaar was heb ik hem de koffie maar gebracht, en nu luistert en kijkt hij naar het Requiem van Berlioz, dat Hub (o.a.) voor onze verjaardagen stuurde. Ik luister inmiddels. Het was een mooi Paasfeest, en ik hoop dat iedereen dat van zijn of haar eigen eerste Paasdag kan zeggen. Zelfs zij die in rouw zijn om een verlies. Omdat Jezus de dood heeft overwonnen. 

19 april. Het is nog steeds koud, maar niet meer zo'n snijdende wind als gisteren. Vanmorgen deden de buren al heel vroeg boodschappen met mij, uit coulance, omdat ik dat op Goede Vrijdag liever niet doe. Ton zou uitslapen, maar hij was al vroeg wakker. Hij moest het met koffie doen totdat ik terug was, maar toen sliep hij weer. :-) Later ging ik nog op zoek naar een cadeau voor de jarige Mik, uiteindelijk hebben wij dat samen met Tonio, Diana en Amber gegeven... Het werd wel een paar keer heen en weer fietsen vandaag. Heel luxe werd ik gehaald door Tonio en Diana èn Amber, (Ton bleef rustig thuis) en zo reden wij naar Amsterdam, waar Mik aan het dollen was met Pieter en Charlotte, Marthe en nog een paar vrienden en vriendinnen. 
Het was zonnig weer, dus de helft van het bezoek zat buiten in de zon, de andere helft zat in de salon of stond in de keuken, waar alle lekkere dingen waren. (De worstjes waren het best 'bewaarde' geheim... :-) ) Parel had heerlijke taarten gemaakt en gehaald... Ik zag al onze kinderen en kleinkinderen, alleen Ferry ontbrak. Het was heel gezellig, maar toen ik tegen zes uur zei weer stilletjes naar Utrecht te willen, bleek Barend aan rust toe te zijn, en zo zaten we een kwartier later in de auto, die zachtjes naar Utrecht zoefde, terwijl Gijs van Aschat een verhaal van Paul Biegel vertelde. Beiden kunstenaars! Zo was ik om zeven uur thuis! Voor Ton wel tijd om een hapje te eten, en na het eten heb ik de soep voor morgen voor 3/4 afgemaakt. 
Om tien uur waren wij in de Klaaskerk voor een indrukwekkende en verstilde dienst, waarin we de hele bijbel doorgingen: van de schepping tot en met de Emmaüsgangers, drie maal vroeg een kind: waarom is deze avond anders dan de andere avonden? En driemaal gaf de ouder het antwoord. De cantorij ondersteunde de liturgie subliem. Geen concert maar aanvulling op de gemeentezang. 
Heel de dienst werd gevierd met een dunne kaars in de hand, dat was alle licht, en het was genoeg. 

Drie jonge dopelingen zorgden af en toe een voor vrolijke noot. Zo gaat het leven voort. Ik heb thuis de donkere eieren verwisseld voor de lichte en vrolijke paaseieren, de paarse lichtjes voor een groene. We gaan op Pasen aan. Gezegend Paasfeest, ieder die dit leest. 

18 april 2014. Goede Vrijdag. Daar hebben we een flink stuk van de dag bij stilgestaan, al heb ik tussendoor ook de nodige dingen gedaan. Later kwam onze Petra, en die heeft wonderen verricht met mijn melkboerenhondenhaar. Vanavond gingen we naar de Pieterskerk, waar ds. Régine Muller een prachtige dienst hield. Geen woord te veel, alleen het essentiële. De fluitiste van vorige jaren speelde met de organist samen ook een paar stukken, en zo werd het een goed samenzijn. Merci à tous. Toen wij eenmaal thuis waren, bleek Ton zo moe, dat hij meteen naar bed ging. Van de koffie dronk hij maar een paar slokjes, en zo was het goed.  

17 april 2014. Witte Donderdag. Vandaag is Mik jarig. 11 jaar geleden werd hij ook op Witte Donderdag geboren. :-) Weg gefeliciteerd, Mik! Wij gingen braaf naar de fysiotherapie, waar Ton 3 x 2 minuten fietste, met minimale belasting, maar toch... Hij liep zelfs totaal tien minuten vandaag. Later brachten wij nog een vergeten brief weg, toen wilde Ton graag naar de lavendeltuin. Hij was toch echt verbaasd dat die nog niet bloeide!!! Maar de zachte jonge scheutjes gaven in het zonnetje toch al een lichte zoete geur af. De wind was te sterk voor Ton om te lopen. Dat ging niet. 's Avonds gingen wij naar de Klaaskerk, waar een bijzonder mooie dienst was, mét Avondmaal, en een fijne liturgie met een goed koor. Dat misten wij de laatste tijd wel. Het was zalf voor de ziel. Verder heb ik geprobeerd op te ruimen, maar het schiet niet op en ik ben zo verschrikkelijk moe. Dat zal wel lymphebelasting zijn, maar wat heb je er aan het te kunnen benoemen? De tafel is bijna leeg, maar er zijn een paar flinke instabiele stapels bij gekomen op de stoel. Morgen beter. Misschien. Of niet. 

16 april 2014. Zonnig maar koud. We gingen naar Daniël en Ineke, in de hoop er beter vandaan te komen dan we gingen, maar de behandeling had Ton flink aangepakt, dus we gingen meteen naar huis, en niet meer langs de bank, waar we dichtbij waren. Later kwam het er ook niet meer van. Ik heb nog wat Paaskaarten gestuurd, dat lukte net voor de bus werd geleegd. Verder telefoontjes, en na het eten heb ik verder opgeruimd, zodat de chaos duidelijker is op mijn kamer, en nog weer een keer Tons teksten getikt. Een mens wordt er getikt van. Kwart voor twaalf, tijd om te doen alsof deze dag voorbij is. 

15 april 2014. Een vinnig koude wind hield Ton lekker binnen. Ik meende naar de bank te moeten, en dat was nog vergeefs ook. Toen heb ik maar even rondgekeken bij Pipoos, maar daar bleef het bij, want ze hadden niet wat ik zocht. Goedkoop. Verder was het nogal een dag van telefoontjes. Na het eten ging Ton bezig met een tekst, en ik ging verder met opruimen. Verschil zie je niet, het ziet er nu hoogstens wat rommeliger uit. Maar ik kan zo wel een en ander bij het oud papier doen. 

14 april 2014. Fysio vandaag, en na Ilona nu weer een andere stagair: Nick. Ton heeft 3x 2 minuten met minimale belasting gefietst, en dat was het dan. Maar het is een begin. Daarna sliep hij vredig in, af en toe werd hij wakker, maar dat kostte moeite. 

Palmzondag 13 april 2014. Een trieste dag voor mensen van goede wil. Na de dienst was er een stemming met alleen verliezers. De verliezers die zich overwinnaars waanden hieven na afloop het glas. Dat het ze moge bekomen. Overigens bleken er opeens veel mensen lid te zijn geworden van de gemeente, zonder dat daar kond van gedaan was, en anderen, die al lang probeerden lid te worden, mochten nog steeds niet. Zo kun je de 'kleur' wel beïnvloeden. Maar ook hier was het: les absents ont toujours tort. De Heer zal Zijn wonderen mogen gaan doen. Ton heeft een en andere uitgezeten, en zijn zegje gedaan, maar daarna was hij ook helemaal op. Hij ligt nu in coma, en dat is maar goed ook. 
Hij kwam er ook weer uit, al aten we wat later, maar dat is hier zelden een probleem. Hij bleef wel in bed, hij is intens moe. Vanavond heb ik nog een poging gedaan om Windows 32 te repareren, maar nee hoor. 
De lijst met adressen afgedrukt om te kijken wie er een kaart zou moeten krijgen vanuit Lourdes (wij merkten dit jaar dat er vrij wat brieven toch niet bezorgd zijn, doordat mensen vroegen of wij wel geweest waren... nee, ze hadden geen kaart gehad...) en de printer gevuld. De kleurrijke handen die ik daar aan overhoud neem ik voor lief. Het is intussen al bijna half een, dus nu moet ik mijn lief maar eens voor de nacht prepareren, of hij wil of niet. De hoogste tijd! 

12 april 2014. Ook een volle dag met veel concentreren. Maar de goede Ramon is gekomen, en hij heeft ontdekt wat er mis was met de bereikbaarheid van de website: een poort was dichtgezet bij de upgrade, en een aantal dingen werden niet meer uitgevoerd. Ik heb braaf opgeschreven wat hij heeft gedaan. Verder hebben we (heeft hij mij laten doen) gezorgd dat XP nog wel binnen het netwerk kan scharrelen, maar niet meer naar buiten kan. Zowel op de laptop als de PC. Een rustig idee. De manke 32-bits Windows 7, dat is nog niet gelukt. Maar goed, dit was al een heleboel. Ik kon nog net voor zesen bij AH langs en op tijd Ton zijn medicijnen geven. Hij had vandaag weer veel geslapen. Maar de bronchitis is wel zo goed als over. God zij geloofd en geprezen. :-) Vanavond nog gewerkt aan de volgende dienst van Ton, en zo vliegt de dag om. Nu nog twee papieren zoeken voor morgen. :-( 

11 april 2014 was te vol met van-alles. De website was van buitenaf niet aan te klikken. Een vriend komt morgen naar dit fenomeen kijken, via de telefoon kwamen wij er niet uit. Het kerkelijk gedoe maakt ook niet vrolijk. Intussen is het bijna een uur, en ik stop. Misschien sta ik morgen wel weer op. 

10 april 2014. In verband met Tons medicatie waren wij weer vroeg op vanmorgen. Zijn gewicht neemt in elk geval heel langzaam af, als dat nu ook opgaat voor het vocht op de verkeerde plekken... zowel de huisarts als de cardioloog als Daan benadrukken het voortgaand ontvochten. Ton is het zat, hij voelt zich moe en slap, en wijt het aan de tabletten. Maar goed... hij is nog braaf. Vanmiddag hadden wij fysiotherapie, ik werd weer getaped, en in de tussentijd heeft Ton wat gefietst, en een balansoefening gedaan. Daar was hij compleet total loss van, dus toen ik tegen drie uur naar beneden kwam om een boodschap te doen zat hij verwezen voor zich uit te kijken. Hij wilde naar bed, maar kon zich er niet toe zetten om in beweging te komen. Met vijf minuten had ik hem in zijn bed geïnstalleerd. :-) Hij sliep tot kwart over zeven ongeveer. In de tussentijd had ik het onderhoud aan de laptop bijna klaar, maar al met al was het acht uur eer hij at. Hij bleef vanavond op bed. Er is vooruitgang, maar hard gaat het niet. 
Vanavond was ik beter met onderhoud aan de NAS, dat duurt erg lang. Tjonge. En dan moet die andere ook nog. Morgen verder. Het is bijna elf uur. Eigenlijk ben ik gewoon erg moe. 

9 april 2014. Vanmorgen weer vroeg op. Ik moest naar de chirurg die mijn hals heeft open gesneden, een paar jaar geleden. Hartelijk werd ik verwelkomd, en meegesleurd naar de drukproeven van zijn nieuwe boek. Leuk is dat! Verdere verbetering verwacht hij niet, maar over twee jaar kom ik nog eens langs. Met een dankbare knuffel ten afscheid ging ik weer snel naar mijn lief. Dat soort artsen maakt de rest acceptabel. :-) Vanmiddag zijn wij bij Daniël en Ineke geweest. Daarna moest er weer hard geschreven en getikt worden aan een TEKST. Die met enige vertraging verstuurd. Daarna gekookt en gegeten, veel later afgewassen, en verder klusjes en uitstelgedrag. :-( 

8 april 2014. Regen en regen vandaag. Ton kwam pas laat vanavond naar beneden. Ik moest nog wel een boodschapje doen. Het werden er meer. Ook een paar heel nuttige. Ik kon bijna alle mappen nu ordenen, dus de ordners kunnen morgen de kast in. Een paar vraagtekens blijven staan. En dan wacht de volgende opruim-klus weer. Het lukte aanvankelijk niet om de XP op de oude laptop nog bij te werken. Ik had het geheugen dat daarin zat in een andere laptop gedaan, maar die ging naar Tonio's schoonmoeder, en bleef daar. Tja. Vind maar eens 1G DDR-geheugen op 1 bankje. Nu moet ik Ton verder helpen. 
Uiteindelijk lijkt het alsof ik de meeste updates toch nog binnen heb gekregen, maar het is dan ook al ruim 2 uur. En met deze trage machine lijkt het nog wel even te duren eer ik kan gaan slapen, en morgen is het een drukke dag. Nu ja, zo gaat het. Waarschijnlijk is het nog niet overal in Amerika 9 april, en kon ik daarom nog wat binnen halen. Hoe dan ook, na vandaag gaat deze machine waarschijnlijk niet meer het internet op. Wel het intranet. 

7 april 2014. Vandaag zijn we toch maar naar de fysio gegaan. Ton hoopte dat hij daar deskundiger zou worden gemasseerd dan door mij. Pech, dat deden ze niet. Ze hebben hem op de fiets gezet, en wat opwip oefeningen voor de benen laten doen. Toen was de energie ook wel weer helemaal op. Maar hij genoot van het ritje voor het huis langs met nog een héél klein ommetje, zodat hij de lente in volle fleur op zich kon laten inwerken. Vanavond regende het en het leek ook even te onweren. Maar voordien heb ik de laatste spullen gecopieerd voor mijn bezwaar tegen de WOZ-aanslag. Parel heeft mij daar zondag al mee geholpen, en nu kon ik alles vanmiddag naar het stadskantoor brengen. Ik ben benieuwd. Maar met de dreigende wolken boven ons huis... Hoe dan ook, na het eten trok ik naar boven, waar ik eerst mijn tijd verdeed, en daarna nog wat losse dierbare doden in plastic mappen deed, en ze her en der invoegde in de ordners waarin ik ze hun laatste rustplaats hier gaf. Morgen maar weer een paar verpakkingen plastic mappen kopen, want ze zijn op. Toch voelt het goed om de mensen met respect te gedenken. Een deel van hen heeft ons leven toch zeer verrijkt. Velen zie je toch weer voor je, vaag, maar toch... en anderen (Dinges, je weet wel) krijgen opeens weer een naam. Nu is het half een, en ik moet Ton maar eens naar zijn bed jagen. Dat slaapt beter dan zijn studeerkamer. 

Zondag 6 april 2014. Een druilerige dag. Wij keken naar de mis op de TV, maar voor mij was het meer een opfrissen van mijn Latijn dan iets om mijn hart mee te voeden. Misschien omdat de nacht erg onrustig was geweest? Echt lekker geslapen hebben wij niet. Ton is moe en een beetje brommerig. Maar voor een bejaarde zieke is hij natuurlijk een engel van geduld. Het is maar hoe je het bekijkt, en ik heb weinig reden om te zeuren. Ik begon net aan het ontbijt toen Parel kwam, zij kon meteen aanschuiven aan de lunch. ;-) Ze had zelf haar eigengebakken glutenvrije noten'brood' bij zich, dat moet wel zwaar op de maag liggen, maar zij is er mooi slank bij. Zorgen genoeg, dat wel. Wij hebben veel respect voor de manier waarop onze dochters zich door het leven slaan. Ik genoot ervan haar hier te hebben, en dan weet je later dat je nog tig dingen had willen zeggen en vragen. Ton sloot zich op in zijn studeerkamer, waar hij tot niets kwam, tot zijn ongenoegen, wel heeft hij wat zitten fietsen voor het raam, om de benen die nog steeds dik en pijnlijk zijn beweging te gunnen, en ik vulde mijn vrije zondagmiddag (en -avond) met het inbouwen van de SSD-schijf die de opstartschijf en de Windows-32 moet vervangen. Het copiëren is vannacht wel gelukt, maar om de boel aan de praat te krijgen... dat is andere koek. Tig keer opnieuw starten, volgorden veranderen, USB staafje erin om de bootmanager te activeren. Nog tig keer starten. Mijn XP doet het wel, mijn Windows7 64-bits ook, maar de 32-bits variant wil niet starten. En daar deed ik het juist voor. Kennelijk liggen daar de schijfletters door elkaar, en er is een probleem met een driver. Opstartherstel kon niets voor mij doen. 
Joop zou mogelijk zeggen: het kan wel, maar is het ook nuttig? Zucht. Maar goed, het was lekker knutselen. Alleen de uitkomst is zo teleurstellend... Vandaag heb ik niets opgeruimd, zei ik opgeruimd.

5 april 2014. Ton lijkt een klein beetje beter, maar hij staat veel wankeler op de benen. Het schiet niet op zo. Hij bleef dus braaf binnen. Ik deed nog wat boodschappen, althans: dat was de bedoeling, maar wat ik zocht vond ik niet. Dat vond ik trouwens later thuis. :-) Verder heb ik de bijna 300 overledenen van de laatste 30 jaar, waar ik gegevens van had, in de computer geregistreerd. Nu al die papieren nog in de juiste volgorde opbergen. Dat gaat ook wel een paar dagen duren. Maar daarna kan ik denken: Requiescant In Pace Tijd om Ton te helpen en te gaan slapen. Hij had een pyjamadag, en heeft wel wat zitten fietsen met een boek in de hand, om de benen in elk geval wat beweging te geven.  

4 april 2014. Vannacht hebben wij vrijwel niet geslapen. Ton was erg onrustig: hij had erg veel pijn aan de benen die steeds meer opzetten. Zo hebben wij het in jaren niet gezien. Lopen was als op messen lopen, en de gang naar het toilet was een marteling. Hij was heel wankel. Pas tegen een uur of vijf kwam de slaap. Toen had hij al een van de trombosekousen uitgetrokken, omdat hij het niet meer harden kon. Aangezien vanmorgen bloed geprikt moest worden, moest ik wel om kwart voor acht op. O, wat was ik vrolijk! Die lieve jongen kwam om tien uur, net toen ik eindelijk met het ontbijt bezig was, en de stukken fruit in de lawaaierige blender had. Maar ik had het raampje van de voordeur open, dus ik zag de prikker komen. Hij deed zijn werk snel en pijnloos. :-) Intussen had ik contact met Ineke gehad, en wij mochten om half drie naar de praktijk komen. Daniël was daar bezig met zijn EHBO voor patiënten die in grote nood waren. De lieverd. Het was even wachten, Ton sufte wat, maar ik heb wel de indruk dat deze behandeling effect heeft. Elk uur druppels. Ton is nog steeds heel moe, en hij ligt op bed, maar hij heeft minder pijn. We zullen zien wat de nacht brengt. (Slaap, hoop ik. Want zelf heb ik vanavond, na het boodschappen doen met de buren, niets nuttigs meer gedaan.)

3 april 2014. We hebben slecht geslapen. Ton schiet niet op, hij heeft geen energie, en nu ook dikke voeten. De longarts vindt het geen zaak van gewicht, dus de volgende afspraak kan wachten tot het eind van de maand. Daar wordt mijn lief NIET blij van. Ik evenmin. Vanmiddag ging ik de stad in voor lens-contrôle, vandaag deden ze het juist even niet zo goed. :-(  Of de goede nu zijn besteld? Help mij het te hopen. Maar weer terug naar de computerbril... Ton zit vanavond beneden te studeren op psalm 16. Dat wordt kennelijk het pièce de résistance voor de volgende dienst. Het is negen uur, en ik heb het gevoel dat dit een volkomen nutteloze dag is. Nu ja, sommige dagen loopt het mee, en vandaag zit het tegen. Morgen vroeg op, want dan komen de muskieten weer bloed prikken. 

2 april 2014. Gisteren was ik bezig met papieren opruimen, vandaag heb ik een inventaris gemaakt van het eerste boek met rouwbrieven etc. Dat begint in 1974 en loopt tot 2004. 133 dierbare doden (meer en minder bekend) staan nu in de computer, dus de vraag: wanneer is díe nu toch overleden? kan voor een klein deel beter worden beantwoord, en zonder die heel dikke ordner door te spitten. Er zijn er nogal wat bij die ik zelf heb mogen uitgeleiden. Soms toch heel emotioneel... Het is goed om te gedenken. Morgen is het 24 jaar geleden dat mijn moeder overleed. :-( 
Vanmiddag waren wij naar Daniël en Ineke. Ton werd wakker met dikke voeten, dus dat was niet best. Masseren hielp een beetje. Ton heeft nu pilletjes i.p.v. druppels, hij is nog steeds erg moe, en na het eten ging hij meteen naar bed. Het hoesten is iets minder, maar je moet er niet vlak naast staan, want heftig is het nog wel. Het komt iets makkelijker, zegt hij daarna uitgeput. We zullen het zien. Na de behandeling gingen wij nog even naar de kapel op HC, waar we een aantal kaarsjes brandden voor zieke vrienden en familieleden. Een bijzonder moment. 

1 april 2014. Ton is geen haar beter, en ik heb vandaag niets uit handen gekregen. Alleen wat papieren opgeruimd. Morgen beter.

31 maart 2014. Het was weer vroeg op vanmorgen, want wij moesten ongeveer 10 uur klaar zijn om het huis te gaan verlaten. Het station is wat lastiger te bereiken, en de bussen hebben een andere plek... Maar om half tien werden wij opgebeld: de longarts was niet op haar werk verschenen, dus wij werden afbesteld. Een nieuwe afspraak over een maand dan maar? Dat dacht ik niet, aangezien er zoveel haast bij was. Nu, dan horen we nog wel. Dus maar bidden dat zij geen verkeersslachtoffer was vanmorgen, ze hadden niets gehoord. Ton was zo moe van het vroege opstaan dat hij weer ging slapen. Ik maak mij echt zorgen over hem. Intussen had ik een was buiten gehangen, moet ik nu heel snel binnenhalen, was ik vergeten.... en begon ik aan het opruimen van mijn afgedrukte kerkdiensten van de laatste 2 1/2 jaar. (Intussen is de was van de lijn, maar nog niet opgevouwen.) Dat betekende dat ik een aantal mappen anders moest ordenen, want het paste er niet meer allemaal in. In dik dertig jaar heb ik al heel wat bij elkaar gepreekt. :-) Dan denk je klaar te zijn, en dan vind je nog een doosje ongeordend. Maar toen werd Ton wakker, en ja, hij wilde nog wel naar buiten.  Lopen lukte niet, 2 minuten, dat is niets. Maar gereden worden wel, hoor. Dus nog een extra rondje Oudegracht, toen mijn voeten al kreunden... Echte liefde, zonder hoge hakken. Koken schoot dus niet op, en nu branden mijn voeten nog steeds, het is ruim kwart over negen, en ik zit toch al een dik half uur. Maar ik had dan ook niet op de fitflops gelopen. Dat scheelt dus toch. Nu moet ik mij even buigen over de NAS, want een trouwe Lourdesvriend denkt te weten waarom de website soms zo traag opstart. We gaan kijken. 

Zondag 30 maart 2014 was een heerlijke dag, maar begon wat vroeg, nadat Ton een slechte nacht had gehad. Je wordt daar niet heel vrolijk van, maar nadat Ton had ontbeten en weer ging slapen, terwijl ik heel luxe werd opgehaald en naar Zeist gebracht, kon ik mij verheugen in de vriendelijke gemeente van Zeist waar ik dienst mocht doen. Toen ik, na het koffie drinken met de gemeente, weer thuis gebracht werd, sliep mijn lief nog diep, dus ik had de tijd om de dienst op het internet te zetten voor wie dat wil. Ik kreeg wel de klacht dat die heel traag laadt. Als anderen die ervaring ook hebben hoor ik het graag. Toen Ton eindelijk wakker was en wel een kop thee met wilde, was het al half drie, geloof ik. Zomertijd. Om vier uur wilde hij wel uit, zei hij. Het werd bijna vijf uur. En toen wilde hij wel naar de begraafplaats, waar wij constateerden dat de buxusboompjes richting hemel groeiden, maar nog steeds in het patroon stonden zoals Betty dat had geplant. Jaren geleden. Ik heb op het graf staan dansen, want Ton wilde toch wel dat ik de bladeren en de troep van de steen verwijderde. Ton heeft een minuut of acht gelopen. Maar hij genoot van het buiten zijn. Toen wij thuis waren was het meer dan etenstijd, en na de afwas had ik drie uur gestaan en gelopen, toen protesteerden mijn voeten ook krachtig. De rest van de avond bracht ik achter de computer door. Minder en meer nuttig. Op Facebook vond ik een inspirerend verhaal:
Er is een stam in Afrika, die een mooie gewoonte heeft.
Als iemand iets zegt dat kwetsend en onjuist is, brengen zij die persoon nar het midden van de plaats, en heel de stam komt erom heen staan. 
Twee dagen lang vertellen ze die persoon alle goede dingen die hij of zij heeft gedaan. 
De stam gelooft dat ieder mens op aarde komt als een goed wezen. Iedereen wil zekerheid, liefde, vrede, geluk.
Maar soms begaan mensen vergissingen en fouten op zoek hiernaar.
De gemeenschap ziet deze fouten als een kreet om hulp. 
En dan komen ze bij elkaar om die persoon weer op de rechte weg te brengen, om die weer in contact te brengen met zijn of haar ware aard, om haar of hem eraan te herinneren wi men werkelijk is, totdat hij of zij weer helemaal overtuigd is van de waarheid die men tijdelijk kwijt geraakt was... 
Sawabona Shikoba!

SAWBONA
is een uitdrukking om iemand te bedanken: "Ik respecteer je, ik stel je op prijs, jullie zijn belangrijk voor mij". 
En het antwoord luidt: SHIKOBA, dat is: "Dan besta ik voor jullie." 
:-)

29 maart 2014. Een prachtige lentedag, maar Ton heeft er niets van gezien. Hij had een pyjamadag, en pas vanavond laat heb ik hem naar beneden kunnen jagen. Maar hij heeft wel psalm 16 in het Hebreeuws gelezen en er de woordjes van opgezocht. :-) 
Ik was vanmorgen vroeg op, en ik ben naar de lapjesmarkt geweest, waar ik genoot van de vele stralende kleuren. Onze medelanders hebben zo hun eigen producten waar ik bijna van ga kwijlen, maar ze zijn voor mij niet geschikt, want dat is alleen voor hele slankies. Ik kwam thuis met stof voor een paar slopen op maat, en stof om de gordijnen van de slaapkamer mee te voeren en te isoleren, en nog een roze lap vanwege de roze zondag morgen. Maar dat rokje, dat lukte niet meer. Als ik de zomertijd meereken is het nu al 24 u 35. En ik moet nog zo het een en ander. 
Heb een gezegende zondag. Laetare heet deze. Een opdracht: verheug u. Een oude geschiedenis: het ging helemaal niet goed met Jeruzalem na de ballingschap, er was veel tegenwerking, maar God belooft dat het goed komt, en zegt: verheug je nu al. Aangezien wij uit de geschiedenis weten dat die belofte ook waar gemaakt is, mogen wij ons ook verheugen op de andere beloften. Midden in de lijdenstijd, de tijd op weg naar het kruis, is er die blijde zondag die ons herinnert aan Gods liefde voor alle mensen. Daarom is het morgen in principe niet paars in de kerk, maar roze. Aangezien antependia (altaarkleden etc.) vrij duur zijn, hebben de meeste gemeenten geen roze uitzetje. Maakt niet uit. :-) Het gaat om het idee. 

28 maart 2014. Allereerst onze felicitaties voor onze zwager. :-) Het was mooi weer vandaag. Ton heeft er nog even van geprofiteerd in de binnentuin, hij liep 10 minuten in 2 etappes, want hij mocht van de huisarts niet voorbij zijn grenzen gaan. Maar het was fijn om in de zon te zitten, en hij heeft nog een klein stukje gewield. De luchtbanden onder de rolstoel zijn wat heb betreft wel een succes. Dank aan allen die er toe hebben bijgedragen. De riem is simpel maar doet het. Ton hoest nog steeds heel moeizaam, maar toch... het gaat iets beter. Al voelt hij zich echt niet beter. Vanmiddag vond ik eindelijk een adres - in een enveloppe met bonnetjes - waar ik al lang naar had gezocht. Hoera! Toen kon ik een beloofde DVD opsturen. Nieuwe proeflenzen heb ik gisteren gehaald en vandaag ingedaan. In de verte zie ik er veel meer mee, lezen gaat ook, maar het wisselen daartussen is nog lang geen succes. Dat moet oefenen. Maar ik kon ze bijna 11 uur dragen, dus daar ben ik heel tevreden mee. De dienst ligt klaar, denk ik. Dan ga je met meer rust de zaterdag in. Die breekt nu heel spoedig aan. En zondag de zomertijd. Niet vergeten!

27 maart 2014. Ton had een heel slechte nacht. Vanmiddag mocht ik mij weer laten tapen, dus ik hang weer aan elkaar met tape. ;-) Daarna kwam de huisarts. Zij keek naar de foto's van Tons longen en werd heel actief. In elk geval wordt er maandag niet geopereerd. Ton vindt het niet erg, want hij voelt zich nog ziek. Tonio kwam vandaag de rolstoel terugbrengen, mét een nieuwe veiligheidsgordel en met nieuwe banden. Nu kunnen we de soap-opera getiteld Welzorg wellicht afsluiten. We moeten er natuurlijk eerst nog mee rijden. ;-) Vanavond met van alles en nog wat bezig geweest, behalve met het nodige. Je hebt van die dagen.  

26 maart 2014. Vanmiddag heb ik Ton naar Daniël gebracht, en Ineke nam mij onder handen. Het was koud, maar helder, en dat was op zich prettig. Na de behandeling wilde Ton wel graag naar huis en naar binnen, waar hij verder heeft zitten studeren in het Nieuwe Testament. Hij hoest nog steeds, maar het gaat weer iets makkelijker. Zegt hij. :-( 
Vanavond heb ik de eerste versie van de preek afgeschreven, helemaal anders dan ik had gedacht, op grond van de teksten. De Heilige Geest heeft veel gevoel voor humor. Zij wil je nog wel eens wakker schudden! Morgen hebben we van alles te doen, dus het is goed dat ik lichtelijk voor op het schema lig. Vanavond eens voor middernacht de PC uitzetten? Het lijkt bijna mogelijk. 

25 maart 2014. Redelijk rommelige dag. Daar heb ik wel meer last van, dat zal dus wel aan mij liggen. Vanmorgen werd een diepvriesje gehaald dat elders nuttiger was. Maar daarvoor moest wel de scootmobiel uit de schuur gereden worden, en daarvoor had ik een sleuteltje nodig. Ik had er wel een, maar dat pakte niet. Ik heb Tons hele studeerkamer afgezocht, maar niets gevonden. Wel weet ik nu waar een aantal andere dingen zijn die ik kwijt was. ;-) Mijn hamstertje is goed in het opbergen van dingen, er kan bij hem heel veel in een la of een doosje, ingenieuze puzzeltjes maakt hij ervan, zodat je ook niet kunt weten wat er behalve de bovenste laag nog meer in zit. Een leerzaam uurtje, terwijl hij boven lag of hing te zieltogen... het ging vandaag beslist niet lekker. De goede sleutel kwam uiteindelijk uit een la op de slaapkamer. Logisch, toch? Levensgevaarlijk was de tocht naar de fietsenmaker naast de scootmobiel, want het ding kan harder dan ik kon bijbenen, dus ik moest telkens knijpen en loslaten terwijl ik met een hand stuurde. Gelukkig heb ik niet echt brokken gemaakt, maar dat was meer geluk dan wijsheid. Aangezien de banden al een jaar of vier, vijf niet waren opgepompt was het niet verantwoord om erheen te rijden. Enfin, na een benauwd kwartiertje kwam ik ter plekke, en werd de slurf van de olifant naar buiten getrokken. Even later reed ik het voertuig voorzichtig de straat op, en toen durfde ik er wel op gaan zitten. Het is nog een hele kunst om zo'n apparaat te besturen, want bij elke put of holte in de weg helde ik over, en dan moest ik tegensturen. Gelukkig was er weinig verkeer, want met dat zigzaggen nam ik een aardig stuk straat in beslag. Je moet er je gedachten wel bij houden weet ik nu. In elk geval is het een klus die ik allang had uitgesteld, en die nu is geklaard. Lekker. Later heb ik de jongens van de fietsenmaker nog maar wat lekkers gebracht. Ze zaten net aan de koffie. Van Beek aan de Springweg is al jaren een voorbeeld van service, en dat mag geweten worden. :-) Na het eten zou ik net aan de preek beginnen, toen de telefoon ging. Een bedankje voor de diepvries. Kwart voor tien was dat bedankje uitgesproken, en toen moest ik nog even iemand van de familie bellen, die een uitslag zou krijgen. Dat was geen goede uitslag, daarna was Ton erbarmelijk aan het hoesten ('maar makkelijker') en zo was het elf uur eer ik verder kwam dan: Geliefde zusters en broeders. Of zoiets. Half een geweest, het is wel tijd om te kijken of Ton ook wil gaan slapen. Ik wil wel. 

24 maart 2014. Ik heb vanmorgen meteen maar voor twee weken de fysiotherapie afbesteld. Ton knapt niet op, en hij blijft erbarmelijk hoesten. Tonio moest daar wel even van slikken. Hij kwam aan het eind van de middag voor een nieuwe aflevering van de soap Welzorg. Hij zou de rolstoel meenemen naar de winkel waar die was gekocht. Toen hij eenmaal daar was belde hij me op, want men wist weer eens van niets. Gelukkig dacht ik te weten met wie ik die afspraak gemaakt had, en die werd toen gebeld. Wordt vervolgd. Maar toen Tonio tóch hier was heeft hij op mijn verzoek even de batterijen van de rookmelder verwisseld. Die hangt op een gunstige plaats, maar ik ben net een centimetertje gekrompen sinds ik het ding heb opgehangen, en nu kan ik er nauwelijks bij, en hij prima. Dan is het lekker als je even misbruik kunt maken van je zoon. :-D Hij deed het met liefde. Ton lag om half tien al in bed, vanavond. Ik probeer mij voor te bereiden op zondag. En daar gaan we dan nu dan nog maar even mee verder. '-)

Zondag 23 maart 2014 was nog wat kouder dan gisteren. Vanmorgen wilde ik Nederland Zingt bekijken onder de ochtendkoffie, maar er zit telkens een commentaarstem uit een computer tussendoor, dat is niet om aan te horen, ook dwars door het zingen heen. Het lijkt alsof het op de mini tv niet zo is, maar die staat dan ook niet in de slaapkamer. Het zou aan Samsung kunnen liggen, wie het weet mag het zeggen. Het kletst ook door mensen heen, en leest mechanisch de ondertiteling. Soms kun je die uitzetten, maar niet altijd. Erg irritant. Dus heb ik maar in de keuken geluisterd naar een kerkdienst onder het koffie zetten en later onder het maken van het ontbijt. Maar het is minder zondag, dan wanneer je naar de kerk gaat of een fatsoenlijke dienst mee beleeft via de TV. Het leven is modderen, en wij modderen door. Ton wilde toch nog een paar laatste zonnestralen opvangen, dus hij liet mij uit. Zelf heeft hij ruim 20 minuten gelopen, opgedeeld in drie blokjes, met lang uithijgen en uithoesten er tussen. Het deed hem wel goed. 
Daarna maar meteen gegeten, al was het vroeg. Toen ik net lag uit te rusten, met een kop koffie naast mij, ging de telefoon. Dat duurde wel even. Later moest ik nog een telefoontje plegen, en dat was bepaald niet korter, dus ach... de avond was om eer die begonnen was. Rustdag, nietwaar? :-)

22 maart 2014. Een rommelige dag, er is niet veel uit mijn handen gekomen, al heb ik wel de soep voorbereid. Die hoeft alleen gepureerd en gezeefd te worden. Voor morgen is er misschien nog net genoeg. Vanmiddag wilde Ton, na een slaapje, aangelokt door een stralende zon tussen de buien door, toch wel even naar buiten. Toen hij eindelijk geschoren was, en aangekleed, stond er een kille wind, maar hij wilde toch proberen te lopen. Na zes minuten binnentuin was het over, en wilde hij wel snel naar huis gereden worden. Hij was te moe om naar boven te gaan, dus bleef hij aangekleed en wel vanavond beneden. Op zich wel goed, maar hij is zó moe... Ja, hij is nog echt ziek. Hij merkt het nu zelf. Het is zondag, maar ik zie ons straks niet naar de kerk gaan. Jammer. Hoe dan ook: een gezegende zondag! Zegen en goedheid.

21 maart 2014. Regen vandaag, lekker voor de natuur. Ton had een pyjamadag, de nacht was onrustig. Hij was toch wat te moe geworden, gisteren. Maar het was het waard, vond hij. Vanmiddag heeft hij nog een paar uur geslapen, maar het hoesten blijft moeizaam. Dat duurt nog wel even. Vanmiddag de proeflenzen laten opmeten, dat worden dus toch weer andere.. We zullen zien wat het wordt. Vanavond een lang gesprek gehad per telefoon, en zo is de dag om voordat er iets uit mijn handen kwam. Morgen beter. Het was goed. :-)

20 maart 2014. Vanmorgen heb ik, na lang wikken en wegen, Ton op zijn verzoek tóch maar meegenomen naar de cardioloog. Het was mooi weer en hij (Ton) was goed ingepakt. Hij was ook duidelijk wat opgeknapt van het bezoek van Ineke en Daniël, gistermiddag. Geweldige mensen. Maar als hij hoest, iets minder vaak, dan is het nog steeds vanuit de tenen en hartverscheurend. De cardioloog kletste gezellig met mijn lief, dat doet hem ook goed (beide onderwerpen kloppen) en daarna moest er toch nog wel een foto gemaakt worden. De bronchitis gaat nog wel een paar weken duren, dat gaat zo snel niet over, zei de arts zuinigjes, nadat hij met de stethoscoop de winden om de rotsen had horen waaien. Het spreekt vanzelf dat Ton van dat adem inhouden en het diep zuchten verschrikkelijk moest hoesten. Dat was nog een graadje erger bij de foto, dus het kostte wel een uurtje voordat mijn lief daarvan bijkwam. Een kop koffie en een appelflap hielpen daarbij. (En een zeer illegale halve kroket. Ik nam heel sociaal de andere helft.) Toen wij op de tram naar huis wachtten vond Ton het eigenlijk wel een goed idee om heel even de tram de andere kant op te nemen, naar IJsselstein. (Toe nou, mammie...) Daar had ik niet op gerekend toen ik vanmorgen de bijna nieuwe schoenen aandeed. Na een paar uur slenteren had ik daar heeeeeeeeeel veel spijt van. Ton brandde een paar kaarsen voor deze en gene in de basiliek bij de Heer van Eiteren, en liet zich verrukt nog eens rondrijden door deze, inderdaad heel mooie, kerk. De Hervormde bouwval bleek minder openheid te bieden. Al die Protestanten lezen de bijbel ook door de week, dan hebben ze minder geestelijk onderhoud nodig, schijnen ze te denken. ;-) Er waren aardige mensen die Ton hielpen om de rolstoel te verlaten en een trappetje af te dalen, de rolstoel hielp ook iemand daaroverheen te tillen, en zo werd een zorgelijk tripje naar de dokter een heilzaam lentetripje. Eenmaal in de tram sliep mijn lief als een armzalig hoopje ellende meteen in, je zou er geen stuiver voor geven, en daarna wilde hij ook wel heel graag snel naar huis. Ach, dan maakt een kop soep meteen weer veel goed... en zo geschiedde. Na het eten ging ik een momentje liggen, maar het was ruim negen uur voor ik de moed kon vinden mijn voeten weer op de vloer te zetten. Tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen. Hij heeft de neiging om daarmee door te gaan, en daar rekenen wij op. Bless you too. 

19 maart 2014. Vanmorgen laat meldde Ineke dat zij aan het begin van de middag nog even langskwamen. Ton knapte nog niet naar tevredenheid op. Zo had Ton bijna een half uur om zich te wassen en zich te laten aankleden, van scheren kwam het niet meer, en het ontbijt werd een late lunch. Daniel wist antigif te vinden, en ik vind dat het wel wat hielp. Ton heeft zelfs gestemd! Daarna wilde hij zich niet meer bewegen, dus hij was ook niet te bewegen om naar boven te gaan. Maar hij heeft iets meer interesse in het leven, al hoest hij nog steeds. Mij stuurde hij wel uit op boodschappen, en dat leverde niet alles wat ik zocht, maar weer wel andere dingen. Die waren ook nodig. Vanavond heb ik geprobeerd de beide Outlooks te harmoniseren, en ik begrijp bijna wat ik heb gedaan en haast bijna wat ik nog moet doen. Het kost wel veel tijd. Mijn grote zus belde ook nog. Daar mag je ook wel voor bidden. Wat hebben zij een pech. 

18 maart 2014. Een slechte nacht gehad met veel onrust. Ton sliep gelukkig vanmorgen wel lang door, ondanks een vroeg telefoontje. Hij had het wel gehoord, maar kon verder slapen. ;-) Hij hoest nog erg, maar het lijkt nu , aan het eind van de avond, iets beter. Zelf heb ik brandend zand in keel en bronchiën. Zeker mijn spiegelneuronen. ;-D  Veel is er dan ook niet uit mijn handen gekomen. Maar ik had wel een gezellig telefoontje vanavond, daar kan een mens blij van worden. Nu is het tijd om Ton te verzorgen, en dan gaan we doen alsof we slapen. Morgen is alles vast een stuk beter. Er zal gestemd moeten worden, al was het maar omdat we dan niet kunnen mopperen als het mis gaat in de stad, en omdat er zo hard voor gevochten is, dat wij allemaal dit recht hebben! 
Vrijdag is er overigens een mooi concertje in het Witte Kerkje in Huis ter Heide. Mijn achterneef Hen(dri)k Vonk zingt over de mooie molenaarse... aangename muziek. 20 uur. Aanbevolen. Gratis toegang, maar wel een collectezak natuurlijk, want hij moet het kerkje gewoon huren. Een glas wijn toe is zijn goede gewoonte. Leuk hoor! 

17 maart 2014. Ton hoest nog erg, en hij is lusteloos. Ziek-zijn is lastig. Er kwam een tand uit, waarover hij al had geklaagd. Die hoeft de tandarts niet meer te verwijderen. Later, als ik arm en oud ben kan ik vast nog een dag eten van de gouden vulling. ;-) Dus die bewaren wij zorgvuldig. Je weet maar nooit. Vanmiddag ging ik even de stad in voor een aantal kleinigheden. Een is gelukt, de rest niet, maar ik kwam wel weer met interessante trouvailles thuis. Dat houdt de economie gaande. Je merkt dat het slecht gaat aan al die aanbiedingen. Maar als je iets toch nodig gaat hebben kun je er net zogoed meer kopen met korting. Toch? Mij helpt dat wel. Ton knapt niet zo snel op als gehoopt. Tja. Terwijl er toch echt veel dierbare mensen voor hem bidden en/of een kaarsje opstaken. En ook dat helpt. Dank je wel, allemaal. Ton keek straks via mijn mobiel naar al die lieve berichten via Facebook. Het deed hem goed. :-)

Zondag 16 maart. Niet naar de kerk, vanzelfsprekend. Alles gaat heel langzaam, maar toch... er is een lichte verbetering, al stijgt Ton niet uit boven het niveau van de Sudoku. Hij heeft vanmiddag een uurtje TV gekeken, tegen etenstijd weer. Maar het gaat iets beter. Ik kon rustig in bad, lekker even weken. Ik hoefde er niet naast te zitten. Het zal nog wel even duren, maar het gaat goed komen. Maar Ton ligt al wel de hele avond in bed. Meer zit er nog niet in.

15 maart 2014. Ton is nog behoorlijk ziek. Dat hoesten gaat door merg en been, maar de benauwdheid is erger. Vanmiddag kwam Daniel, met Ineke, en hij stelde Ton in op ruim een uur lang iedere vijf minuten druppels. Daarna elke tien minuten, maar toen ik bij een half uur was begon mijn lief weer te rochelen, dus bleef het heel de avond 15 minuten. Het houdt je wel bezig. 

14 maart 2014. De bloedzuigers zijn vanmorgen geweest, en de uitslag, via de huisarts luidde: virale bronchitis, dus niets aan te doen. Ton heeft het af en toe erg benauwd. Nu zit hij even te Sudoku-en. Helaas is de heel erg moeilijke, die hij van Amber had gekregen (10-12) al weer helemaal ingevuld, dus hij houdt zich met de makkelijker variant bezig. Hij is toch duf, dus het maakt niet uit. Maar ik moet wel steeds bij hem zitten. Het komt wel weer goed, maar het is erg vervelend. 

12 maart 2014. Vandaag is onze kleindochter Amber 12 jaar geworden. Maar de verjaardag viert ze pas in het weekeinde. Wij gingen naar Daniël en Ineke, en op weg naar huis toefde Ton nog even in Polare, dat open bleek... hij heeft weer iets bedacht voor zijn volgende lijstje. Lopen wilde hij niet, hij was erg moe. Vanavond kwam hij bij mij, na de hele tijd televisie te hebben gekeken, en hij voelde zich naar: opeens zit zijn borst dicht, en hij is nu erg verkouden. Er is kennelijk iets mis gegaan. Ik ga nog maar iets warms voor hem maken, en dan slapen. Maar van de leuke plannetjes voor morgen zal wel niets komen. Jammer, en Ton maakt zich al zorgen of de operatie door kan gaan. Hij wil er nu wel eens afzijn, maar... :-(

11 maart 2014. Vandaag eindelijk spijkers met koppen geslagen met Welzorg. Hoop ik. Ik hoor nog van ze, als er banden zijn besteld etc. zeiden ze. Dat is al meer toezegging dan tot nu toe, dus ik heb vast de goede man aan de lijn gehad. Vandaag hebben we de fysiotherapie van gisteren ingehaald, maar Ton was nog extreem moe van de afgelopen week, en al die aardige en treurige mensen hebben mij verkouden gemaakt, dus ik moet ook enige afstand tot Ton bewaren, anders kan hij volgende week niet onder het mes. Ik vertrouw er maar op dat Ineke mij morgen weer in het gareel prikt. Na de fysiotherapie en de lunch heeft Ton iets vaags gedaan, en ik zat iets nuttigs te doen achter de PC (lijstjes maken van wat er gedaan moet worden bijv.) maar op een gegeven moment wilde Ton toch wel graag genieten van het mooie weer. Dus gingen wij naar de stomerij, en daarna via via richting Sjofar, waar ik een bijzondere kaart wilde kopen voor Amber die morgen jarig is. Net toen wij op HC de lift uitkwamen werden we heel hartelijk begroet door een lieve vriendin, die met haar ziel onder de arm liep. Zielen zijn onze specialiteit, dus gingen wij met haar koffie drinken, eerst een kaarsje opsteken voor de zieke vriend (en nog een paar voor anderen aan wie wij nu speciaal denken) en intussen kon ze haar verhaal doen. Wat hebben wij zelf toch een goed leven... denken wij dan dankbaar. Vanavond ben ik nog bezig geweest met oud papier en ouderwets vergulden, morgen moet ik nog een paar fragmentjes bijtippen, soms is de gronding plaatselijk al droog als de rest nog te nat is. Soms heb je van die kleine krimpscheurtjes. Ach ja. Nu is het alweer morgen, en ik moet nog een doos vullen met papier. Vooruit dan maar weer.

10 maart 2014. Weer was het een stralende droevige dag. De schoonmoeder van onze jongste werd gecremeerd. Parel kwam ons halen in een mooie auto die de wegenwacht voor haar had geregeld (helaas voor één dag, maar het kwam erg goed uit) en ook Betty en Tonio bleken aanwezig. Er waren zeker 100 mensen gekomen om van deze zorgzame vrouw afscheid te nemen. Onze schoonzoon had een goed verhaal, helaas sprak hij voor Ton te snel, zodat hij er maar flarden van verstond. Het was al half vijf toen wij thuis waren, maar het was goed dat er genoeg tijd genomen was voor al die mensen. De kleintjes waren wel heel erg verdrietig... Tegen het eind van de condoleance begonnen ze weer rond te rennen, en dat was wel goed voor ze. Lekker even buiten dollen lucht op. Ton was heel erg moe, en ook ik ging even liggen, voordat ik aan de soep begon. Die moest gemaakt worden. Ik had vanmorgen de pompoen al opgezet, dus die was nu gaar en koud, dat schilt makkelijker. Na het eten heb ik een half uurtje opgeruimd, en vervolgens heb ik veel tijd verspild met het uitzoeken hoe ik ook al weer een audio-cd moest branden. Dat ging onder XP beter. Parel had een ontroerend lied heel mooi ingezongen en gemixed en alles, het was een stukje vakwerk, en ik zou het voor Ton op een CD branden, zodat hij het ook boven kan beluisteren. Intussen ligt hij in bed, en ik denk dat ik het morgen maar opnieuw ga proberen. 
Nee, het is inmiddels gelukt met cdburnerXP. :-)

Zondag 9 maart 2014. Zo'n mooie verjaardag heeft mijn moeder volgens mij nog nooit gehad! In het Zuiden haalden ze de 20 graden Celsius, hier toch zeker wel 17. Ton had vanmorgen dienst in de Pieterskerk, en tot onze verrassing waren er aardig wat mensen, waaronder... Parel en Mik! Mik had eigenlijk zijn huiswerk meegenomen, maar hij kwam er weer niet aan toe. Opa haalde hem uit zijn (geringe) concentratie. Dus heeft hij met het vingertje bijgewezen, en meegezongen heeft hij ook. Dat viel nog niet mee, met dat Frans. Maar Mama hielp hem. En toen hij omviel van de slaap kreeg hij van oma een pepermuntje. '-) Aangezien er voor iedereen een complete liturgie en een afgedrukte preek lag, was alles goed te volgen, en de complimentjes voor Ton waren terecht: het was een interessante en goede preek. 
Na afloop gingen Parel en Mik nog even mee. Parel nam de koffer mee in de auto, en Mik duwde zijn grootvader. Dat viel hem niet mee, en hij was blij toen Oma het weer overnam bij de Oudegracht. Toen ging het een stuk vlugger! Maar het was wel prachtig weer, en er werd nog een (krenten)broodje gegeten en wat gedronken... Toen Mik nog wel een spelletje rummikub wilde doen ging Ton in zijn studeerkamer zitten. Hij was heel erg moe. Later nam hij een lang bad, daar was het al even niet van gekomen, in al die drukte. Daarna sliep hij als een roos. We aten dus wat later, en hij viel prompt na het nieuws van half acht weer in een diepe slaap. Het is nu 11 uur, en hij wilde een half uur geleden al komen kijken en luisteren naar alle lieve wensen die via de computer waren gekomen. Ik ga hem maar eens halen. 
Morgen is het weer een droeve dag, want de schoonmoeder van mijn jongste is overleden. 
(En Parels auto, op de terugweg. <geen bloemen, geen bezoek, wel een collecte graag.> Heeft er nog iemand een betrouwbare niet zo nieuwe auto staan voor een prikje?) 

8 maart 2014. Stralend weer op weg naar het Zuiden. (Van gisteren valt niet meer te melden dan dat ik een bloemstukje naar de Floridadreef bracht, hetgeen ruim 12 km fietsen was, anderhalf uur, met aardig wat wind, en verder heb ik alleen maar getikt voor Ton en getikt voor Ton en...) We waren voor zessen al op, maar dat bleek toch nog net te laat om de trein te hebben die ons in staat zou stellen een stuk de bus te nemen naar het crematorium. Uiteindelijk hebben wij maar een taxi genomen. Op zich was het een stuk dat wel te lopen leek, maar achteraf was de hellingshoek voor iemand achter een rolstoel toch flink. Hobbels en kuilen daar! Nu waren wij mooi op tijd, en toen men eenmaal begon, om tien over twaalf, was de aula helemaal vol. Het RIVM had een delegatie van 25 man/vrouw... Netjes. Joop heeft ze heel wat problemen bespaard. En nu bezorgd, door zijn overlijden. De deken die sprak deed dat mooi, hij had goed geluisterd naar wat de familie hem had verteld, en hij gaf een eigen draai aan Jesaja 43. Maar ja, dat deed Jezus ook met gemak, dus dat is legitiem. Mooi dat het kruisje dat op de kist lag aan de moeder wordt meegegeven, mét een paar bloemetjes uit het grote stuk dat op de kist lag. (Maar ze had er al een, van haar eerder gestorven zoon...) :-(  Helaas hebben wij geen afscheid meer kunnen nemen van Joop. De kist was al dicht. Vriendelijke mensen namen ons na de bijeenkomst mee naar het Catharinahoes waar een maaltijd werd aangeboden, en andere aardige mensen brachten ons naar het station van Kerkrade. In Heerlen overstappen, makkelijk aan de overkant van het perron, en daarna in een ruk door naar Utrecht. Wij waren tegen kwart voor zes thuis. Toen wilde Ton de tekst van de preek nog eens doornemen voor het eten, dus dat eten duurde even. Nu is het middernacht geweest, maar de liturgietjes zijn afgedrukt, ik heb dezer dagen de printer tweemaal bijgevuld, die slurpt goudgeld. Ton zit beneden nog streepjes te zetten, en aanstonds gaan wij doen alsof we slapen gaan. 

6 maart 2014. Fysiotherapie vanmiddag. Ik werd weer getaped en losgerukt, dat vindt mijn arm wel prettig, maar pas ná afloop. Ton was moe en benauwd. Ik denk dat het aan een van de pufjes ligt. 
Toen ik straks aan een rouwkransje met vrolijke bloemen bezig was, en Ton kwam kijken, kreeg hij het plotseling weer erg  benauwd. Ik heb de spullen maar buiten in de schuur gelegd. Ik breng ze morgen wel weg. Verder heb ik hard gewerkt aan de liturgie. Die kan ik gaan afdrukken, eerst de printer nog bijvullen. Het is fijn dat de buren dat niet horen. Ton is druk bezig de preek te schrijven. Half een bijna. Het komt goed, maar... Overigens bleek een goede collega ook zaterdag begraven te worden. :-( Maar die krijgt vast een hele grote kerk vol. Wij zullen daar niet gemist worden, al zou ik er graag heen gaan. Het wordt zeker een mooie dienst. Maar Joop gaat voor. Bizar, dat hij hier niet meer zal zitten om mijn computer scherp te houden en mijn problemen op te lossen... Wat zullen wij hem missen!
Dit is de laatste foto die ik van hem maakte... 

5 maart 2014. Lieve post. Telefoontjes. De zachte lens die zondag weg leek zal toch de oorzaak van mijn zeer geïrriteerde oog zijn: vanmorgen bleek die aan de voorkant te zitten, vies en dik, maar ik kon 'm eruit halen. Cadeautje van de Heer? Wij haastten ons naar Daniël en Ineke, en na afloop gingen wij toch even naar de Babbelaar voor koffie mèt. Straks begint de vasten. Wij verwachtten vandaag geen bezoek meer, omdat wij heel hard moeten werken aan de dienst. Ton dutte net even in boven zijn koffie na het verjaardagsmaal, toen onze stralende buren aanbelden, mét een gepast cadeautje. Erg gezellig, maar om half tien heb ik Ton weer aan het werk gezet. En mijzelf ook. Nu is het één uur, en ik zie net dat ik een aantal aantekeningen van Ton niet had gezien. Zonde van het papier, want ik had een en ander al afgedrukt. Nu ga ik maar even verder. De nacht is nog jong. 

4 maart 2014. Een diep droevige dag. Vanmorgen belde Laetitia om te vertellen dat haar schoonmoeder gisteravond is overleden, eerder dan verwacht, een hele schok voor ons... en vanmiddag werden we gebeld met de verpletterende mededeling dat onze dierbare vriend Joop Engels thuis dood gevonden is. Hij was dit weekend naar het Zuiden geweest voor de verjaardag van zijn moeder (81, die een paar jaar geleden al plotseling een zoon moest missen) en hij voelde zich niet lekker. :-(     Zaterdag crematie of begrafenis. Dit is echt een week met een rouwrand. 
Even helemaal niet in verjaardagsstemming voor morgen dus.  

3 maart 2014. Vandaag kwam Betty ons al vroeg halen voor een crematie van een buurman op haar pleintje, die haar Papa nog kende van het MilHAM. (Militair Hospitaal dr. A. Mathijsen) Wat is het toch droevig, als mensen geen uitzicht hebben op een liefdevolle God die een toekomst met je wil delen, ook na de dood. Er werd hartverscheurend gehuild. (Mijn spiegelneuronen werden heel actief, maar ach...) Er waren nog mensen uit het MilHAM die Ton herkenden, leuk. De oude hap was altijd heel samenhangend. Dat zag je nog steeds. En de vroegere chef hospitaal, intussen generaal, was ook gekomen. Mooi is dat. Betty bracht ons ook weer thuis, en daarna mochten wij ons verkleden voor de fysiotherapie, waar mijn lief zich snel door de oefeningen heen sloeg. Na de lunch versloeg de vermoeidheid hem. 
Gisteren kreeg ik een zachte lens niet uit mijn oog, nu pust daar een en ander, dus ik moet er morgen naar laten kijken. Vervelend. Volgens mij is de afwas ook nog niet gedaan door de kaboutertjes, dus ik ga het nu maar zelf doen. En dan naar bed. Tot morgen!

Zondag 2 maart 2014. Een heerlijk heldere lentedag. Het lijkt wel dat wij de winter dit jaar definitief hebben overgeslagen (behalve in Groningen dan.) Na de kerkdienst heeft Ton bijna een half uur gelopen, het zou langer zijn geweest zonder de wind. Hij verbaasde vriend en vijand door terug te komen op de vraag die hem was gesteld voordat hij wist wanneer hij zou worden geopereerd: of hij wilde preken op 9 maart. Men had vanmorgen nóg niemand gevonden. En zo heb ik de middag vrolijk doorgebracht met het inkloppen van de liturgie in de computer. Mocht het ziekenhuis nu opbellen dat hij deze week nog kan worden geopereerd, hetgeen beter uit zou komen, dan zal hij nee moeten verkopen. Jammer dan. Ik had een andere invulling van deze week verwacht, maar ach... wat zou het. We hebben vanmiddag de resterende soesjes opgepeuzeld, alvast voor mama's verjaardag, de negende ;-) Dan is het alweer vasten. De avond ging voorbij met een kaart op maat. Daar gaat altijd veel tijd mee heen. Maar het is zondag. :-D

1 maart 2014. Op die datum werd mijn vader in 1911 geboren. De herinnering aan hem is velen tot zegen. Wij hebben vanavond bij de koffie maar een soesje op zijn gezondheid genomen. ;-) Bijna twee weken heb ik mij gehouden aan het zeven-verboden-dieet, waarvan je zeven kilo in een week zou afvallen, nu, de vorige week was het bijna een kilo, maar deze week kom ik op een paar ons, met moeite, en dat zal morgen vanwege deze uitspatting ook wel weer ingehaald zijn. Zeven dingen: meelproducten, zuivel, suikers, ei, alcohol, peper en zout etc. en nog iets, ik ben vergeten wat. Wat er dan overbleef? Groenvoer, noten, vlees of vis. Het was te doen, maar niet goedkoop, want noten kosten goudgeld. Je bent er wel langer vol van. Genoeg gezeurd. 
Vandaag zou er in het kader van de fundamentele ellende van onze huizen iemand langskomen, die een kennis is van een van de verdere buren. Ik had er geen idee van of iedereen bij iedereen langs zou gaan, dus ik heb mijn best gedaan om het huis op zijn minst beloopbaar te maken. Ook Ton heeft stapels recht gelegd, dat scheelt visueel al heel veel, en minstens drie velletjes weggedaan. Een aantal boeken mocht ik voor hem helemaal naar boven brengen. Ik ben mij gisteren en vandaag te buiten gegaan aan de slaapkamer, waar de grond nu vrijwel vrij is en de kasten uitpuilen. (Ik heb geen idee meer waar de dingen zijn, dat is wel een probleem.) Toen vanmiddag de waarnemer van de scheuren langs kwam, met gelukkig alleen maar de buurman waar hij een kennis van is, zag ik op verschillende plekken nog spinrag waar ik het gisteravond niet had opgemerkt. Voor het grootste gedeelte ver buiten mijn bereik. Tja. Nu ja, we zullen nog wel horen wat zijn bevindingen zijn. Het was bij ons minder erg dan bij buurman Max, zei hij. Eerlijk gezegd viel het mij niet mee, nu ik het allemaal weer eens achter elkaar zag. Wordt vervolgd.
Na afloop van het bezoek zijn Ton en ik nog maar even naar buiten gegaan. Hij heeft een kwartiertje gelopen over de Oudegracht, daar geniet hij altijd van, en later nog een kwartiertje op HC. En nu zijn we moe! 

28 februari 2014. Kwart voor middernacht, dus dé tijd om mijn nicht Ellie, Onno en anderen te feliciteren die tussen vandaag en morgen jarig zijn... Vanmorgen kwam Tonio tussen de middag langs, gezellig! En dank aan Diana! Daarna mocht ik Ton naar het station brengen, de rest deed hij zelf, en na het bezoek werd hij keurig thuis gebracht. Dank! In de tussentijd probeerde ik de rolstoel uit op HC, dat ging wel, en daarna in de stad. Wat een kracht moet je opbrengen om niet in iedere kuil terecht te komen! Achter Clarenburg is vorig jaar geplaveid, maar je moet met alle krachten wielen om niet in de kuilen te blijven steken. Er waren toch een paar maal aardige mensen die wilden helpen. :-) En er is een wonder geschied: na twee maanden of langer heeft Welzorg terug gebeld. Jazeker. 24/7, maar niet voor particulieren. Alleen via de gemeente. Kijk, dat schept duidelijkheid! Service voor alles! Het zal ze echt een zorg zijn. Aangezien mijn computerbril (die ik vrijwel altijd draag) irreparabel bleek, moest ik ook een nieuw montuur uitzoeken. Ja hoor, die kon binnen een uur klaar zijn, maar dan moest ik wel 60 euro extra betalen bij Specsaver, de gratis glazen duren een week. Service. Alweer. En ik was net thuis toen Ton thuis kwam, dus dan luister je eerst naar zijn verhalen. Ik had heel de dag heel hard moeten werken om het huis toonbaar te maken, maar dat lukte dus niet erg. Na het boodschappen doen met de buren en het koken (Ton heeft met de kaboutertjes gesmoesd, die deden de afwas) lukte het eindelijk om op gang te komen. Alleen mijn studeerkamer is in volle glorie gebleven. Daar liggen de creatieve ideeën hoog opgestapeld. Met mijn chique bril op zag ik ook veel spinactiviteit die ik met de andere bril niet zag. Maar goed, we zien het wel morgen. Nu mag ik Ton naar bed helpen en dan ga ik ook. Ik voel mijn armen nog wel...

27 februari 2014. Eerst was er de fysiotherapie, waarbij Ton flink voortmaakte. Daarna hadden wij vanmiddag de vergadering van de Stichting Het Evangelie in Spanje. Halverwege scheed Word er mee uit, heftig. Ik schreef dus maar verwoed verder op een enveloppe. Maar goed, vanavond heb ik dan toch nog de notulen voor middernacht de deur uit gekregen. Dat was kromme tenen werk, maar de anderen zullen wel aanvullen wat ontbreekt. Het was een prettige vergadering. 

26 februari 2014. Die soep heb ik dus vanmiddag afgewerkt. Verder heb ik schoongemaakt en opgeruimd en uitgezocht. Niet dat je verschil ziet. 
Morgen is onze Charlotte jarig. Wel gefeliciteerd, poppetje!

25 februari 2014. Ton hield het rustig vandaag, hij kwam niet uit de pyjama, dat hoefde ook niet. Ik was bezig met de voorbereidingen voor de vergadering van donderdag. Dat kost veel tijd. Verder heb ik soep gemaakt, die moet alleen nog afkoelen, dan kan die morgen worden gepureerd en gezeefd. 

24 februari 2014. Lente, maar met een gemene wind. Ton deed meer dan anders bij de fysio, en was daarna dan ook ongemeen moe. Dat was hij nog van gisteren en eergisteren. Dus klaagde hij vanavond dat hij de dag had verdaan, al had hij wèl zijn eigen koffiekopje afgewassen. Pluimpje. ;-) Vanmorgen deed ik al vroeg boodschappen met de buren, die een paar keer verstek moesten laten gaan, maar nu konden. Daar gooi je alles voor om. Ik had een pijnlijke rechtervoet, surménage luidde de opinie van de deskundigenlater, dus ik had vanmiddag een excuus om een half uur op bed te liggen lezen met de voet omhoog, dat hielp niets, dus daarna ben ik de ingekomen stukken gaan beschrijven. Een uitputtende bezigheid, vooral omdat ik veel schrijffouten maakte, een zekere aanwijzing dat ik vannacht of gisteren een bloedinkje heb gehad. Het gaat wel weer over, maar het doet niet opschieten, en dáár had ik nu behoefte aan. 

Zondag 23 februari 2014 werd in Breda de vereniging van drie Lutherse gemeenten in Brabant gevierd: Bergen op Zoom, Eindhoven en Heusden. Wij waren erbij, het was een feestelijke en zeer uitputtende dag. Moge de Heer de nieuwe gemeente zegenen en leiden met Zijn Geest en Haar Gaven.

22 februari 2014. Een aangename lentedag, afgezien van de wind dan, en onze twee jongste kleinkinderen vierden hun verjaardagen (7 en 10 jaar) in Houten. Parel kwam ons halen en bracht ons na twee rumoerige uurtjes vol jolijt weer terug. We zagen zeven van de acht kleinkinderen, alle kinderen van onze schoot, en vader natuurlijk. Dus het was heel gezellig, en toch wat vermoeiend. Toen wij thuis waren viel Ton prompt in diepe slaap boven zijn kopje vocht, ik ging nog even naar AH, (geen Erlebnis) en op de een of andere manier was het al bijna etenstijd, dus voor zes uur zat Ton aan de soep, en voor zeven uur keek ik naar de afwas en dacht: bekijk het maar! Opgewekt ging ik richting PC, om eindelijk te beginnen aan de vergadering van donderdag. Helaas, er kwam een aantal mailtjes tussendoor waar direct actie op genomen moest worden, en toen ik om kwart over negen kon beginnen was er een telefoontje. 
Half elf nu, en Ton wil aandacht en dan naar bed. Mag ik even gillen?????????????????????

21 februari 2014. Vandaag stonden wij voor ons doen vrij vroeg op, maar ik kan niet zeggen dat ik mijn lijstje heb kunnen afwerken. Zelfs toen ik in bad lag om mijn haren te wassen werd er nog opgebeld. En er werd aangebeld, en nou ja. Het was zó'n dag. Ton heeft de hele middag geslapen. Toen ik terugkwam uit de stad (cadeautjes-expeditie) - om een uur of vier - sliep hij als een roos, en dat hield hij tot etenstijd vol. Hij was moe. Verder studeert hij hard. :-)

20 februari 2014. Ton was al om half zeven op, hij had de Geest en werkte aan zijn volgende dienst. Ja, hij maakte mij zelfs wakker met koffie! Hoera! Een goed begin van de dag. Fysiotherapie ging goed voor hem, hij fietste twee minuten meer, en die zelfs een trapje zwaarder. Toen moest ik er op uit: Tons koffie was op, dus ik ging naar de Aldi, een lastige onderneming, met al die weg- en waterbouwwerken onderweg. Daarna moest ik een paar kaarten maken en versturen, de rest deed ik vanavond, want de halve familie is de komende dagen jarig. Mijn lenzen moesten gecontroleerd, er komen weer andere, en ik zocht nog een cadeautje voor iemand die vandaag jarig was. Daar stond ik vanavond met mijn pakje voor de deur, maar ze waren kennelijk iets leuks aan het doen met zijn allen. :-) Dat gaf mij de tijd om de andere kaarten te schrijven en van een adres te voorzien. Nu is het half twaalf, en Ton ligt, na het slechte nieuws over de Oekraïne, al lang op mij te wachten. Worden jullie ook helemaal gek van die mechanische stem die de geschreven teksten op de TV met valse klemtónen weergeeft? Ik wel. Het irriteert steeds meer. Op naar de slaapkamer. ;-)

19 februari 2014. Vandaag waren Daniël en Ineke weer terug uit Davos, waar Daniël een briljante lezing heeft gehouden. En ze hebben hun best weer op ons gedaan. Na afloop waren wij allebei een beetje duizelig en warrig. Ton heeft nog wat gelopen op HC, en later in de buurt, samen 50 minuten, en ik drentelde er naast en er achter. Vanmorgen werden wij al vroeg uit ons bed gebeld, gelukkig was ik al half wakker, maar ik hield een groot deel van de dag lichte hoofdpijn. Nu is die over, hoor. Toen wij vanmiddag thuis waren moest ik even gaan liggen, en even bleek een rekbaar begrip, zodat wij laat aten en laat klaar waren. Even wat gedaan voor de Stichting en een gesprekje met schoonzoon 1, die God dank! waarschijnlijk geen ernstig letsel overhoudt aan een ongeluk waarbij zijn oog is beschadigd. De sneden op zijn gezicht helen al, gelukkig was Parel thuis, en kon zij direct ingrijpen. Nu is het 11 uur, en Ton behoeft verzorging, dus dit is het voor vandaag. ;-)

18 februari 2014. Een dag die wat anders liep dan gedacht... Vanmorgen waren wij vroeg genoeg op, en ik dacht nog wel tijd te hebben om koffie te halen bij de Aldi. Voor Ton is de goudmerk koffie van Marcus een goede. Ik kom er zelden, want van hieruit is het allemaal lastig. Helaas speelden mijn ingewanden heftig op toen ik weg wilde gaan. Gelukkig niet onderweg. Maar tegen de tijd dat vanmiddag ons (familie)bezoek (afgesproken) zich meldde was ik nog maar net een beetje op de been. Wel had ik juist Tons scheerapparaat schoongemaakt, waarvan hij dacht dat het stuk was, omdat er een ring afgevlogen was. Een onderdeel moet ik nog schoonmaken, dat kreeg ik niet open. Morgen misschien. Ons bezoek bleef lang en onderhoudend praten, dus ik moest er een eind aan maken om half zes. Zo had mijn lief zijn soep al om kwart voor zes, en de rest even later. Tegen zeven uur ging ik naar AH, waar de rijen tot helemaal achterin stonden. Er waren ook maar drie kassa's open. Weer een leermoment. ;-) Vanavond dacht ik nuttige dingen te doen achter de computer, en ik was net aan het bewerken van een foto begonnen, toen ik een telefoontje van een dierbare vriendin kreeg. We hebben bijna twee uur bijgepraat, en met haar gààt het ook altijd ergens over, nu is het elf uur, en ik ga nu eerst maar het oud papier bijeen rapen en de wasmachine aanzetten. Slapen komt straks wel, maar de computer gaat nu uit. 

17 februari 2014. Een zachte dag, haast lente, zodat Ton na de fysiotherapie (3 x 85) moed had om driekwart rondje voor het huis te wielen. De veiligheidsceintuur is nog steeds niet in orde. De firma Welzorg zal het een zorg zijn. Vorige week heb ik nog eens gebeld, en ik zou teruggebeld worden. Die kennen wij daar zo langzamerhand. Ton hield het rustig vanmiddag, ik probeerde met de multifocale lenzen in achter de pc te werken, maar dat was echt geen doen. Ik moest twee leesbrillen erbij hebben. Na het eten heb ik het maar opgegeven. Maar toen heb ik een paar uur als datatypiste kunnen werken. De financiën staan nu weer netjes in de PC. Zover ik weet. Nu nog alles opruimen, maar het is 24.20 en Ton wil slapen. Morgen dus. :-)

Zondag 16 februari 2014. Mooi helder weer, maar een koude wind. Die brak Ton op toen hij na de kerk naar huis wilde lopen. Langer dan een kwartier hield hij het niet vol. Jammer, maar hij had het wel geprobeerd. :-) De rest van de middag heeft hij zitten dutten. Lekker in de zon. In de kamer erboven heb ik een laatjes uitgeruimd. Er kon heel wat papier weg. En het is toch  nog voor driekwart vol. Familieverhalen heb ik zitten lezen, en Tons ziekte- geschiedenissen... Ach, het is een vorm van ontspannen. Intussen stond de computer op te bakken, en verder heb ik voornamelijk stapels verplaatst. Het ontspannen zondagsgevoel is gebleven, zeker toen ik een uurtje gezellig met een van onze dochter had gekletst. We stopten toen we onzin begonnen uit te slaan. Of liever: toen wij het zelf merkten. ;-) Het is nog maar half elf, een mooie tijd voor iets anders. 

15 februari 2014. Alweer vroeg op, want Ton werd gehaald voor een gezellig bezoekje. Terwijl hij weg was heb ik afgewassen, de soep verder afgemaakt, het aanrecht doen blinken, en fruit gehaald. Toen mijn lief terugkwam wilde hij natuurlijk eerst vertellen, en een kopje koffie. Hij had genoten! Daarna ging ik mails bekijken, en opruimen. Daar was ik nog mee bezig toen het etenstijd werd, en daarna heb ik gewerkt aan portretjes voor de nieuwe bestuurspagina van het Evangelie. Je kunt lang bezig zijn met weinig. Ton is inmiddels klaar voor het bed, want hij was toch doodmoe, en aangezien het al een kwartiertje zondag is, wens ik iedereen een gezegende zondag. Bless you the Lord.

14 februari 2014. Al mijn lieve beminden een liefdevolle dag gewenst! Voor ons begon die vroeg, want de monteur kon al om negen uur komen, dus de wekker ging om kwart over zeven. Toen wilde Ton wel koffie, maar geen ontbijt. Uiteindelijk werd dat pas om 12 uur gewenst, toen hij weer wakker werd. Inmiddels had ik al heel wat werk verzet, in afwachting van de monteur had ik de onderkant van de keukenkast uitgemest. En toen hij weg was moest ik alles weer terugzetten. In elk geval weet ik nu weer waar wat is. Iemand interesse in een heeeel groot bord? 
Binnenkort moeten de kinderen maar eens plakkertjes komen plakken... er moet hier veel weg. 
Zo werd het dik in de middag, Ton had geen aspiraties om naar buiten te gaan, en ik had toch een klusjesdag, dus ik bracht reparaties weg, ging naar de apotheek, liep door vier winkels en vond niet wat ik zocht maar wel andere dingen die ik ook nodig had. Ik deed mijzelf een speeltje cadeau... Een luxe lettertang, niet dat het iets met Valentijn te maken heeft, maar ik liep er al een tijdje naar te hijgen. Het exemplaar dat ik zocht was er natuurlijk nét niet meer, maar voor vijf eurootjes meer is er een aanbieding met een koffer, mevrouw. Zonde van de vijf euro en van de koffer, die meer ruimte inneemt, maar ik heb het toch gedaan. Het regende wel behoorlijk! En toen ik thuis was, tegen zes uur, moest ik nu eindelijk soep maken. Dat duurde toch ruim een uur, de pompoen had ik vanmorgen al even opgezet, maar nog niet ontleed. Al met al had ik lang gestaan en gelopen, dus was ik blij na het eten even op bed te kunnen liggen met mijn speeltje. Een paar keurige labels gemaakt, en nu maar eens kijken hoe het houdt. Achter de PC vloog de avond verder om, het is bijna morgen, dus ik ga afsluiten. 

13 februari 2014. Ik ben weer flink in de tape gezet, daarna heb ik bijna 8 km gefietst (hoog en droog bij de fysiotherapie) terwijl Ton andere oefeningen deed. Later fietste ik door de regen om nog wat kleinigheden te halen voor het bezoek van Pauline, Vincenzo en Peter. Het was heel gezellig, maar het Italiaans ging mijn vermogen om dat te parlare te boven. Heel attent, ze bleven maar anderhalf uur, en dat was net genoeg om nog vijf minuutjes meer te willen. Ton was wel op, daarna. 
Vandaag had ik zachte proeflenzen in, die multifocaal moesten zijn. In de verte zag ik er prima mee, toen ik ze eenmaal in had. Maar lezen ging van geen kant. Alle leesbrillen in huis heb ik wel opgehad, en het was geen succes. 
Ik zat net uit te hijgen achter de computer toen Joop aanbelde. Ook heel attent, want vandaag ging mijn website definitief helemaal over naar mijn Nas. Er moest inderdaad nog het een en ander worden bijgewerkt en veranderd. . En nu maar hopen en bidden dat het goed blijft gaan. Morgen moeten wij weer vroeg op, dus wij moeten vroeg naar bed. 

12 februari 2014. Een rommelige dag, maar ik heb wel een paar dingen kunnen doen, zoals beneden stofzuigen, omdat wij morgen bezoek krijgen. Verder een telefoontje, en een paar kleine klusjes. Maar het schiet allemaal niet op. Morgen beter, hoop ik. ;-) De sneeuwklokjes bloeien volop. 

11 februari 2014. We gingen Tons nieuwe paspoort ophalen. Hij kijkt daar nog lelijker op dan op alle voorgaande paspoorten samen! Het was lang wachten, dus konden wij even bijkomen van de harde wind. Mijn lief had geprobeerd er tegenin te lopen, maar dat lukte niet meer dan twee huizenblokken. Hoe dan ook, wij hadden buitenlucht gesnoven, en ik kon ons inschrijven voor de komende bedevaart... Maar daar ben ik dan de hele avond mee bezig geweest, want je weet wat ze zeggen over mensen die meer dingen kunnen vragen dan anderen kunnen beantwoorden. 

10 februari 2014. Vanmiddag hadden wij fysiotherapie, en Ton wilde daarna wel lopen. De room was op, en ik had nog 3 losse euro's in mijn zak, verder had ik niets, en zo liepen wij zoetjes over de Yuppenbrug via het Ledig Erf naar AH in de Twijnstraat, waar Ton even ging zitten wachten, terwijl ik mijn laatste centjes verbraste. Daarna liepen wij verder naar huis. Al met al heeft Ton vrijwel 50 minuten gelopen, en tegen vier uur waren wij 'al' weer thuis. Terwijl ik koffie zette verfde ik snel een pindakaas-huisje voor de vogels, dat lelijk grijs was, met de spuitbus goud, waarna ik het meteen lakte met blanke lak. Dat gaf geen glanzend effect, maar dat hoefde ook niet. Ik had het geloof ik net opgehangen toen Joop aanbelde, hij was vroeg maar zeer welkom. Nu loopt mijn hele web via mijn server, niet meer alleen de subdomeinen, en ik ben benieuwd hoe dat nu vanaf de buitenkant er uit ziet. Ook de mailserver werkt nu zoals het hoort. Hoe het werkt onder de andere OS'sen kan morgen pas worden bekeken, want de back-up naar de Nas loopt nog. Hoe dan ook: een vruchtbare dag. Denk ik. 

Zondag 9 februari 2014 gingen wij niet naar de kerk, want we hadden een vreselijk slechte nacht. Wel hebben we om half acht koffie gedronken, want Ton was zeker van plan om te gaan, maar toen werd het wel duidelijk dat het niet ging. Dus we sliepen tot het middaguur, en toen stonden wij langzaam op. Vanmiddag heeft Ton lekker gelezen, ik bij vlagen, tussen de dingen door, vanavond was hij beneden, en ik heb mijn website bijgewerkt, wat oude links veranderd, etc. Dus als iemand nog dode links vindt: wijs mij er alsjeblieft op! Vanavond een lang gesprek met een goede vriendin en nu is het weer tijd voor onderhoud. En dan slapen. Als het lukt. 

8 februari 2014. Vandaag kwamen wij slecht op gang. Ton bleef vrijwel de hele dag in, op en om zijn bed, en ik moest wel de stad in, want gisteravond kreeg ik mijn rechter (harde) lens niet uit. Na lang wachten haalde de lenzenspecialist hem er uit, hoog achter het bovenooglid, terwijl ik heel zeker wist dat ie pijn zat te doen aan de onderkant. Met mijn brillen moest ik naar de brillenman/vrouw, aangezien ze beiden scheef en ongemakkelijk dan wel los zaten. Zo ben ik wel de hele stad door gelopen. Nog een boodschapje voor Ton, voor een dierbare die bijna jarig is, en daarna het plastic weggebracht... de middag was om eer die begonnen was. Ton sliep toen ik dacht dat het etenstijd was, maar tegen zeven uur bracht ik hem toch maar de soep, en daarna de rest op bed. De verlichting aan de trap heb ik opnieuw geplakt, (niet zo als ik wilde, af en toe grijp je in de kleeflaag), en daarna heb ik mijn haar maar weer eens gewassen. Als de tape op mijn armen en rug nu verder loslaat heeft die toch lang genoeg gezeten voor deze sessie. Pas om half twaalf zette ik net de computer aan, Ton is al nacht-klaar, en ik ga ook zo. Ik moet alleen even zien per wanneer mijn contract met STRATO afloopt, dat was dacht ik ergens komende week, en voordien moet ik een aantal dingen hebben veranderd, vrees ik. Help. Ook dat nog. 
Dan moet ik morgen mijn Engel maar bellen. 

7 februari 2014. Vannacht was ik er veel uit, maar vanmorgen kon ik niet opkomen. Gek hè? Het hoefde ook niet, al had ik voor vandaag een heel programma bedacht. Wij brunchten dus rijkelijk laat. En daarna sukkelde Ton weer in slaap. Ik deed iets vaags achter de computer, vandaag met mijn lenzen in, hetgeen ook niet optimaal werkt, en aan het begin van de avond deed in uitgebreid boodschappen met de geduldige buren. Ik doe er altijd veel langer over dan zij. Pas toen ik klaar was met het opbergen van de spullen begon ik aan het eten. Het werd een latertje, maar Ton at op bed, onder het late nieuws. Op een gegeven moment heb ik hem maar naar beneden gestuurd om wat fietsbewegingen te maken onder het lezen. Dat is toch wel het minste dat ik voor zijn hart kan doen. Ik heb verder achter de computer gezeten, nu is het middernacht, en ik wens je een goede nacht!

6 februari 2014. Vanmorgen was het zonnig, toen wij wat laat opstonden. We waren wel op tijd voor de fysiotherapie, hoor. Maar vannacht was het toch ruim 2 uur eer wij elkaar voor de laatste maal 'welterusten' wensten. Ton heeft weer drie maal 85 kg weggetrapt, hij zit toch weer langzaam in de lift. Na nog een rondje lopen gingen wij naar huis voor de koffie, en intussen is het kwart voor drie, heb ik de andere windows 7 (32-bits) opgestart, en nu begint het gedonder. Er zou een office 2003 zijn geïnstalleerd, en die moet ik herstellen of wegdoen. Maar helaas: het is een office 2000, dus het herstellen daarvan lost niets op. Dit wordt dus weer een lange middag. Nu ja, dat moet dan maar. Zucht. Er blijkt een wordviewer 2003 op de PC te staan, revo-uninstaller, dat is een onmisbaar programma, heeft het weggehaald, en kijkt nu naar de verwijzingen in het register. Normaal is dat tussen de 5 en 50, nu staat de teller al op 13055, dus dat is een beetje vreemd. Aanstonds werkt er niets meer. We zullen het zien. Altijd lachen met computers! 
Het is met enige bochten goed gekomen, en morgen is het vast nog beter. Ik vergeet alleen intussen wat ik nog meer moet doen. Aan het eind van de middag ben ik op kraamvisite geweest bij mijn buurman die een nieuwe computer had. We hebben hem samen aangesloten, en dat was leuk! Hij was net thuis met zijn kostbare schat voordat het begon te regenen, dus dat was plezierig. Later moest ik toch nog even naar AH en het was vies nat. Verder heb ik alleen achter de PC gezeten, ik moet nog iets zoeken, maar ik heb geen idee waar. Ton kijkt intussen naar Lenin, en ik doe lekker niet mee. Als het even kan loop ik met een boogje om het kwaad heen. 

5 februari 2014. De ochtend begon relatief vroeg. Ton was al op toen ik wakker werd, dus we gingen meteen aan de koffie. Ik moest om 11 uur bij Ineke zijn, die dit keer haar toverstokjes op mij losliet, en weer met andere punten kwam om te prikken. In elk geval had ik de rest van de middag wel wat energie. Ik deed meteen maar boodschappen, genoot van sneeuwklokjes en crocusjes, en toen ik om half drie thuis kwam (of zoiets) sliep mijn lief nog. Maar hij werd uit zichzelf op tijd wakker, we zouden om vier uur bij de buren worden voorgelicht over enkele technische aspecten van de te vrezen ontwikkelingen t.a.v. de huizen. Dat werden we dan ook. Na de afwas van anderhalve dag kon ik meteen gaan koken. :-) Vanavond kreeg Ton het telefoontje waarvoor hij al een paar weken de avonden vrij hield, niet dat ik de indruk kreeg dat ergens spijkers en koppen bijeen kwamen, maar goed... wachten is vervelend. Vanavond heb ik mij bezig gehouden met het de-installeren van office 64 bits, en het installeren van de 32 bits versie. Dat ging niet via revo-uninstaller, en dat was goed te merken, want allerlei instellingen waren vrolijk bewaard. Hoe dan ook, Windows Life Mail is nu wel bereid gebleken de mails te exporteren, en daar is het al bijna drie uur mee bezig. Het gaat nog héél eventjes door. Ik zal er niet op wachten. 

4 februari 2014. Vanmiddag mocht Ton naar Daniël, die eerst gezellig een half uurtje kletste voor hij aan het werk ging. Hij houdt van mensen, daarom is hij ook zo goed. Daarna gingen wij naar een automaat om pasfoto's te maken. Ton moet echt weer een paspoort hebben. Dat hebben wij vanavond aangevraagd, maar voor die tijd was het nog druk in het boetje. Ton heeft alles bij elkaar ruim een half uur gelopen, dus hij was moe toen wij thuis kwamen. Ik ging net koffie zetten, toen buurman Max aanbelde of ik vijf minuten voor hem had. Eerst de koffie gemaakt, en toen met mijn eigen beker in de hand een deur verder. Dat bleef niet bij vijf minuten, want hij zat met een open computer, en daar moet je omzichtig mee omgaan. Dus was ik net op tijd thuis om Joop open te doen, die net toen wij thuis kwamen had opgebeld of het uitkwam. (Toen ik 'ja graag' zei was ik even kwijt dat we vanavond nog naar het gemeentekantoor moesten. Terugbellen lukte niet meer, want mijn mobiel had geen stroom meer.) Maar goed, Joop werkte de NASsen bij terwijl ik even weg was, en at zijn boterhammetje op. Daarna zochten wij naar oplossingen voor allerlei mailproblemen. En wij weten nu wat niet kan. Volgens Plato het begin van alle wijsheid. Morgen verder. Dat is het al, maar we gaan toch eerst nog even naar bed.

3 februari 2014. Helder weer, Ton genoot er van, dus wandelde hij, met mij aan zijn zij, na de fysiotherapie voorzichtig naar het gemeentekantoor om een afspraak te maken voor het aanvragen van een nieuw paspoort. We hadden het oude niet bij ons, dus het kon niet meteen. Maar goed, de zon scheen, en Ton heeft, in twee gedeelten, 40 minuten gelopen, en dat helpt. Hij is erg gevoelig voor een vrolijk zonnetje. :-) Verder liep de dag anders dan gepland, maar wanneer gebeurt dat hier niet? Soep moest er gemaakt worden, de hoeveelheid viel tegen. Ton lag vroeg in bed, ik kwam laat aan mijzelf toe, maar heb in elk geval de financiën van januari weer voor een groot deel in de PC. Dat scheelt. Bovendien geeft dat het gevoel dat je nog iets nuttigs hebt gedaan. Mijn gewicht vliegt de verkeerde kant op. Ik word daar zo moe van.

Zondag 2 februari 2014 was helder en fris. Crocussen bloeien al, en veel sneeuwklokjes. Vroeg stond ik op, ik heb voor de dienst in Gorcum toch niet het risico genomen te blijven steken in Geldermalsen, dus ik was een half uur eerder. Dat kwam goed uit, want van de latere trein had een van degenen die mij kwamen halen het gevoel dat die te vroeg weggegaan was uit Geldermalsen. Hoe het ook zij, het was een prettige dienst, met een grappig kantje: er waren twee heel jonge meisjes, een van 2 en een van 4, die op een bepaald moment werden afgevoerd voor een nevenachtiviteit. (Verhaal en tekenen.) Maar na een paar verbijsterde minuten begon de jongste te brullen, krijsen, gillen... er was groot leed. Het soort gehuil waarvan je als ervaren grootmoeder weet dat het niet overgaat, maar kan ontaarden in hoofdpijn en misselijkheid. Toen ging Papa toch maar erbij zitten, en ja, het was zo over. Na de dienst zei de oudste parmantig: ze moet nog wennen. Schattig! Ik was om half twee weer thuis, waar Ton wel koffie wilde, hij was net een half uurtje wakker. Daarna als late lunch het gewone ontbijtprogramma, dus om half vier kon ik gaan zitten. Ik was afgedraaid. Aan het eind van de middag heb ik de dienst nog op het web gezet, koken, een gemiste uitzending voor Ton op de computer gezet, zodat hij die via de TV vanaf de NAS kon bekijken. Het kostte allemaal veel tijd. Nu is het half een, en ik stop. Misschien slaap ik vannacht eens...

1 februari 2014. Vandaag had Ton een interessante pyjamadag. Hij heeft veel televisie gekeken, terwijl ik andere dingen deed, zoals de dienst afmaken, liturgie maken en printen, haren wassen en krullen, want dat hoort er ook bij, en nog een vergeten boodschap doen. Ook kwam mijn buurman zijn hart uitstorten, en voor je het weet is het alweer zondag. Dus, terwijl de printer, die ik net heb bijgevuld, nog wel een half uurtje doorstampt, wens ik iedereen een gezegende zondag! 

31 januari 2014. Onze gedachten en gelukwensen gaan naar de Koningin. Beatrix dan. :-) Dat haar nieuwe levensjaar gelukkig en gezond mag zijn. (Ik liep gisteren even op de zaken vooruit.) Vandaag mocht ik Ton wéér naar het ziekenhuis rijden, het was gelukkig iets zonniger weer, maar wel k-k-koud. We hadden drie heel plezierige, maar intensieve gesprekken als voorbereiding op een opname tussen nu en een maand. Dat doen ze daar heel goed. Daarna een kleine versnapering op bij te komen. In het ziekenhuis had Ton al wat gewield, op de terugweg heeft hij, in twee gedeelten, een half uur gelopen. Toen was het ook wel op. Ik ook. Om zes uur deed ik boodschappen met de buren, God zegene hen. En toen kon ik verder aan de dienst. Het is half twee, en een voorlopig Amen tikte ik net. De preek moet morgen nog wel worden bijgeschaafd, maar het stramien is er. Dan de gebeden nog. Maar nu moet ik Ton nog helpen, en dan gaan we slapen. Hoop ik. En morgen? Dan is het februari. Het is wat!

30 januari 2014.  Wij mochten vandaag eerst naar fysiotherapie, en kort daarna naar de specialist in het Diaconessenziekenhuis. Ton prefereerde mijn benenwagen, dus ik heb er weer anderhalf uur lopen op zitten, morgen mag ik weer, want wij moesten op de specialist zo lang wachten dat het vervolgtraject (een kleine ingreep t.z.t.) pas morgen kon worden besproken. Daar zat ik niet op te wachten, want ik ben nog druk bezig met mijn dienst. Van één lezing heb ik intussen alle woordjes opgezocht, en ik heb het netjes afgedrukt, één had ik in voorraad, en de evangelielezing moet ik nog. Daarvoor heb ik minder op te zoeken. Maar goed, morgen weer uit met mijn lief stond niet echt in mijn dagorder. Helaas. Nu is het half een, dus tijd om te kijken of we nog kunnen slapen. Het was vandaag een werkzaam dagje. En Ton heeft toch weer 3x 85 kg weggetrapt. :-) 

29 januari 2014. Vandaag is het tien jaar geleden dat onze jongste op een kille ochtend haar boterbriefje ging halen. Wij hopen en bidden dat zij nu nog veel gelukkige jaren voor de boeg hebben samen. Ondanks de kou gingen wij welgemoed naar Daniël en Ineke, nadat vanmorgen ook nog de monteur een hydroblok kwam vervangen in onze toch vrij nieuwe verwarmingsketel. Hij was later dan afgesproken, en hij deed deze lastige operatie voor het eerst. Dat maakte hem onzeker en gehaast, dus het verwonderde mij niet dat ik wat druppels aantrof toen wij weer thuis waren. Ik heb er maar een bak onder gezet, en dan zie ik morgen wel hoe de situatie is. Het extra licht op zolder, waar ik gisteren op gezwoegd heb, deed in de praktijk niet veel. Jammer dan. Na Daan en Ineke hebben wij een paar boodschappen gedaan, maar wat ik bij de Blokker had moeten hebben weet ik nog steeds niet. Wij reden er door heen, maar er klikte niets. Tja. Verder ben ik bezig geweest met de dienst, de liturgie is klaar, dat scheelt altijd, maar naar de lezingen moet ik nog heel uitgebreid kijken. En er zijn nog veel andere dingen die moeten. Het gaat niet allemaal. Jammer dan. 

28 januari 2014. Voor Ton was dit een pyjamadag, en ook ik hield het vanmorgen rustig. Vanmiddag heb ik geprobeerd te zorgen voor meer licht op zolder, met een ledlijn, maar achteraf was het zorgen van de tijd en energie, want het ding was wel voldoende voor de trap, maar volkomen ontoereikend voor de zolder. In elk geval heb ik de plumeau een paar keer langs de spinnenwebben gehaald, en uitgeklopt. Een andere ledlijn heb ik nu langs de trapleuning geplakt, maar de 'fantastische M3-lijmlaag' liet binnen een half uur los. Dus daar moeten wij nog eens iets aan doen. En ook aan de stofzuiger voor boven. Die doet niet veel meer. 
Vanavond heb ik een paar adressen ingevoerd, en wat financiën, maar nog geen tien procent van wat ik had moeten doen. Intussen is het alweer morgen, ik moet wat lichten uitdoen, papier buiten zetten en Ton helpen. Dat duurt nog wel even. 

27 januari 2014 was een koude maandag. Maar wel helder. Ton deed het goed bij de fysio, zonder het te weten trapte hij twee maal 85 kilo, de derde serie was 80. De bloeddruk is de laatste tijd ook mooi, maar dat betekent niet dat hij meer energie heeft, of de trap makkelijker neemt. Gisteravond en vanmiddag heeft hij weer zitten schrijven aan een epistel, ik heb geklungeld, liet dingen vallen, deed een boodschapje en bleef te lang weg, kortom: ik had mijn dag niet tot vanavond een uur of half twaalf, toen mijn schildklier stopte met klieren. Nu is het alweer een uurtje dinsdag, maar ik heb tenminste nog íéts kunnen doen. Maar veel te weinig, dat wel. Morgen, dan gaat alles beter.