Lourdes 2009   

Op 13 mei 2009 zal de 51ste Internationale Militaire Lourdesbedevaart van start gaan. We vertrekken van vliegveld Eindhoven. Het Programma is te vinden op de site van de militaire bedevaart; waar de tijden nog niet erg precies zijn ingevuld. De webcam voor de Grot in Lourdes is te vinden op: webcam Grot - dus met enig geluk zou je ons daar af en toe kunnen zien. ;-)

Om 8.40 moeten we vliegen. Tot die tijd zien we ze vliegen...


Om 8 uur mochten we naar de gate, de Spirit of Peter Kiessling van de Germania was toen al een half uurtje binnen. Dus om vijf over acht zaten we. En nu maar wachten. 8.20 de deur gaat dicht. De jongelui die een van de eerste rijen hebben veroverd, delen hun muziekkeuze, en hebben veel plezier. 

Lang(zaam) werd er getaxied, en om 8.40 vlogen we na een korte sprint op. Tien minuten later begint men met koffie, thee, en sandwich. Ton slaapt dan al. Het is lichtbewolkt.
De koffie was niet te drinken, maar wel warm, het ontbijt, waarmee we aan de stoel werden genageld, bestond uit een broodje kaas of kalkoen plus een kleintje vruchtenyoghurt.
Dit is 9 uur 49, ergens boven Zuid-Frankrijk. Om 10u15 worden we verwacht in Tarbes. Helaas zijn de weersverwachtingen miserabel, dus Frans Kerklaan en ik hebben samen in Eindhoven maar een gebedje gezegd, in dier voege. Daar zullen Ze, hopen we, vast wel naar luisteren. Vraag is alleen: wanneer?
We hebben waarschijnlijk wind mee. Straks verder.
....
Om 10.16 kwamen we veilig aan land, en een half uur later zitten we in de bus gepropt. We hoefden op de bagage maar een kwartiertje te wachten. 
Lourdes, we komen er aan!
Met luide stem wordt in de bus de presentielijst gebruld. We zijn er bijna allemaal.

Precies een uur later, om 11.16 staan we met de bus bij het hotel. 
We wachten braaf in de bus tot een en ander geregeld is. Op die manier krijgt iedereen het snelst de sleutels. 
De kamernummers worden geregeld met de hotelière, en zij, de oudere mevrouw, geeft ons een wat ruimere kamer: kamer 201. Een enigszins lastige tocht via een corridor buiten voert daarheen, maar dan staan we eindelijk met onze koffers binnen. 
We pakken het minimum uit, en omdat het eten pas om half een is, zakt Ton op bed neer, hij heeft nog bijna een uur, en ga ik met vier lege Spa-flessen naar de Grot. Aan het eind van de dag zijn er twee leeg. 
 
Het hoost als ik mij naar de Grot spoed. Met vreugde groet ik de Heer, die vanaf het begin van de Kruisweg nog steeds zichtbaar is. Met het water in mijn tas ga ik naar de Grot, voor een kort gesprek. Het is er druk als altijd, en natuurlijk proberen de 'ordebewaarders' de orde in mijn gebeden te verstoren. Ik versta opeens geen enkele taal. Tussen kwart voor twaalf en kwart over twaalf heb ik nog even de paraplu opgestoken naar de webcam, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand me daarvan herkende. ;-x

We zitten met aardige mensen aan tafel, die leren we nu beter kennen, ondanks het feit dat we elkaar al jaren hier zagen. En zo kom je hier toch altijd weer onvermoede mensen tegen. Leuk. Na de lunch ging Ton slapen, en ik toog naar het postkantoor, waar intussen de tarieven de pan uit gerezen bleken te zijn. Dus lieve mensen allemaal: bewaar de komende kaart goed, want het kon wel eens de laatste zijn. Ik zal ze straks aanstrijken aan de Grot, en op de grond neerleggen, terwijl ik er een gebedje over doe. Dan kunnen ze morgen op de post.
14u48 Het Bretonse kruis in de regen. 
Helaas kon ik maar een klein aantal bijzondere zegels krijgen dit jaar, de meeste zijn traditioneel blauw. Later ging ik nog wat winkeltjes langs, op weg naar de thuisbasis, en dat voelde wel als vacantie, ook al viel er af en toe een mals regentje. De zwaluwen vlogen heel laag, en dat is geen goed teken. Vanavond wipten ze soms iets meer op. Bernadette weidde haar schaapjes onverstoorbaar....

Ton en ik hebben, na een kopje koffie op de kamer, samen een paar uur zegels zitten plakken en scheuren. In omgekeerde volgorde.
Het viel me op, dat er in de stad nog meer bedelaars waren dan vorig jaar, waarbij misbruik gemaakt werd van kleine kinderen, heel kleine kinderen zelfs. Bedelen wordt door deze groep kennelijk gezien als eerbiedwaardig werk.
Helaas. Bij mij werkte dat al snel omgekeerd.
Om zeven uur werd er weer gegeten: ragoutflensjes, een dunne soep, en karnemelkspap met vruchten uit blik na.
We hebben de koffers nu wat uitgepakt en geordend, enkele batterijen opgeladen, die gaan hier in deze vochtige lucht heel snel! Nu is het half tien, Ton wil nog wel iets drinken, en dan ga ik met de post naar de Grot. Ik groet jullie. Het is goed hier weer te zijn.
Toen ik bij de basiliek kwam, kwamen er net mensen terug van de lichtprocessie. Een fantastisch gezicht. Het regende nogal, dat maakte het niet makkelijk om met alle kaarten en enveloppen de Grot aan te raken, en voor ze te bidden, stuk voor stuk. Het nam ook even tijd, maar er is aan jullie gedacht... 
Intussen stroomde de Gave met grote intensiteit en snelheid langs de Grot, op weg naar de zee. Een duister gefluister, waarbij vergeleken de kerk hel verlicht was. 

14 mei 2009. Half negen, de Ieren, die al een kwartiertje aan het inspelen waren, en die hier aan de andere kant van het riviertje gelogeerd zijn, marcheren vrolijk spelend weg. Aangezien het hier wat laat werd, staan wij wat hoofdpijnig op. 

Ton heeft geen zin zich te haasten voor het ontbijt, dat niet veel voorstelt, dus maken we koffie op onze kamer. De dompelaar is onze trouwe reisgenoot. Het regent daarbuiten, Ton meent vannacht een bliksemflits te hebben gezien, en de Gave staat heel hoog, en raast voorbij.
Hij is twee keer zo breed als in droge tijden.
Even iets tussen door: gisteren maakte Hans ons attent op een toevoeging aan een bekende muurschildering van paus JPII. De huidige paus is vorig jaar in Lourdes geweest, en een ondeugd heeft Benedictus VI nu toegevoegd op de muurschildering. Met alle toeters en bellen, met alle regalia, die hem laten zien als slechts een functie van de kerk, en geen mens. Of hij dat verdiend heeft, kan ik niet beoordelen, maar het is een zeer onmilde pauskritiek.

We zien wel wat we vandaag gaan doen. Eerst de rest van de post afwerken. Het programma is redelijk vrij: de stadswandeling hoeven we niet mee te maken, en dat gaan we ook niet doen. Nu is de koffie op temperatuur, dus jullie horen nog wel van ons.

Om 11.15 u waren we zover dat we ons letterlijk konden onderdompelen in Lourdes. Het goot. De zwaluwen zwierden vlak boven het water. Dat is jammer genoeg niet goed te zien op deze foto. We gingen toch even naar de Grot waar we naar jullie zwaaiden en Ton de militaire groet bracht aan de Aanwezige. We waren net op tijd terug voor de lunch die om 12 uur zou beginnen. Helaas, de rondwandeling door Lourdes liep wat uit, dus de verz.... katten kwamen iets later binnendruipen. En om half twee moest een aantal mensen weer op weg naar Gavarnie. Dat is een geweldig mooi stuk bergdal met een grote waterval. 
De lunch bestond uit: sla ei tomaat tonijn, en de volgende gang was een kwart kip. Met friet.
Ton bleef nog even pastoraal praten met iemand, en ik sprak met een aardig meisje, dat de muziekinstrumenten moest opvangen. Ze kon niet mee naar de Gavarnie, een teleurstelling voor haar, maar ze was wel geïnteresseerd in Lourdes en wat daar te doen is.
Toen Ton even wilde gaan rusten, ben ik de brieven maar naar het postkantoor gaan brengen. Het regende nog steeds met wisselende intentie. Zelfs leek even de zon een plaagstootje te geven! En de Pic du Jer, aan de overkant van het hotel, was weer zichtbaar, terwijl deze zich vanmorgen in dikke nevelen hulde. Ton had wat geslapen, en drinkt nu zijn thee. En probeert uit te leggen hoe er een omleiding volgens hem het verkeersprobleem zou oplossen.
Om 16.30 u of 17 uur, afhankelijk van de bron, komen de veertig 'motormuizen' in optocht Lourdes binnen. Zij zijn maandag of dinsdag op weg gegaan, en hebben op deze manier hun eigen bedevaart. Fijne kerels over het algemeen.
Als we rond half vijf op pad gaan naar hotel Santa Lucia, waar ze zullen worden ingehaald, zijn de muzikanten net gearriveerd, en ze worden gebriefd, o.a. door aalmoezenier Ko van der Krabben. Het zijn er nogal wat. Kennelijk was de reis erg vermoeiend. Wij gaan maar tussen de Grenadiers en de Jagers door naar buiten. 
We moesten even wachten, maar er waren genoeg mensen die met ons wachtten. Intussen keken we naar de rivier,  die erg hoog stond en allerlei troep meevoerde. Iemand had ook nog van ons een foto gemaakt. Als het lukt komt die hier, maar dan als experiment, want de kleuren zijn niet goed. 
Ik werk deze website bij vanaf mijn PDA, en ik vind het een wonder dat het werkt. (De andere foto's heb ik er thuis bij gezet.)
 

Inderdaad kwamen de mannen en vrouwen van de motorbedevaart om 17.11u , voorafgegaan door drie man bereden politie, (hier de voorste) aangereden over de avenue Peyramale. Een indrukwekkend gezicht, een kleine veertig mannen en vrouwen op een twintigtal zware motoren. De Nederlandse vlag wapperend voorop. 
  (hier komt het escorte al weer terug, rechts op de linker foto)

Na een momentje van zon, jawel, regende het weer flink, toen de mensen waren gearriveerd. Gelukkig waren er uit de verschillende hotels en groepen aardig wat mensen om te klappen. Dat hadden ze ook wel verdiend, want het is een heel zware tocht geweest. Nadat iedereen hartelijk was begroet, (dat dachten we, want een kleine groep had vertraging opgelopen, en die kwam een half uurtje later) en de mensen hun kamerindeling hadden gekregen, reden ze in colonne weer weg, om de kostbare motoren te gaan stallen. 

Vervolgens zijn we nog even gaan kijken naar souvenirs, maar tegen de tijd dat we de beoogde winkel hadden gevonden, bleek het al half zeven te zijn. Dus het bleef bij kijken en niet kopen, dat moet morgen dan maar.
Wel genoten we van een concertje dat Zwitserse alphoornspelers gaven bij het ziekenhuis in de Rue Bernadette. Een prachtig geluid! Ook ontdekten we iets nieuws op het terrein: een Diorama met beelden uit het leven van Bernadette. Vlak bij de Pont Saint Michel. Helaas had ik nogal veel last van weerkaatsend licht op al het glas. Maar voor wie niet ingelezen is, was dit een mooi binnenkomertje. 

Het diner bestond uit soep, een champignonpasteitje, en een heerlijke ratatouille van paprika, aubergine etc. etc. plus een te laat overleden varkentje. Onze tafeldame bidt er nog maar eens extra voor. Scherpere messen waren niet in de aanbieding.

Nu loopt het tegen tien uur, het is droog, en Ton sipt tevreden aan zijn thee. Tot nu toe is het me niet gelukt mail binnen te krijgen, dus als er iets is, toch maar SMSsen, lieverds.
Aanstonds ga ik nog even water halen, en misschien wat kletsen beneden, en dan vroeg naar bed, want om tien voor zeven moeten we buiten staan. De mis aan de Grot begint om 7.30 uur. Daar kunnen jullie ons zien, als wij, en jullie, je niet verslapen hebben.
Tegen half elf lukte het niet meer deze bladzijde bij te werken. Toen ging ik maar water halen. 
Eduard, die geen gezelligheid vond in Roissy, liep zover mee. Hij is even gelukkig als Ton hier te zijn. Links de twee kapellen aan de linkerkant van het Rozenkransplein. 
Bij de Grot werd de Heer net bewierookt. Dat doen ze wel netjes, maar het duurt nogal lang, en ik wilde dit keer niet via de Serpentine terug.

Op de Pont vieux was het groot feest. Er werd gezongen en geklonken, er was een goedmoedige strijd tussen de Kroaten, die het pleintje naast de brug hadden ingepikt, en de Spanjaarden die dat niet accepteerden.
Nu is het tijd om te slapen.
......
Vrijdag 15 mei 2009. De wekker ging om zes uur af, en om kwart over lukte het ons om uit bed te komen. Dankzij de genademiddelen der wereld: een dompelaar, een voorraad Lourdeswater, en twee zakjes mocca van Nescafe, lukte het ons om 8 voor zeven beneden te zijn. Zeven uur vertrokken we inderdaad. 
De vlaggenwacht ging voorop, die werd door de onmisbare Frank Boerboom eerst nog even gecontroleerd, de militairen daarachter, en dan wij.

Het was min of meer droog, dus we waren zeer verheugd, en dankbaar. Natuurlijk moesten we twintig minuten wachten op het terrein voor de Grot, want de Spanjaarden waren reglementair nog bezig. 
We hadden intussen de tijd voor een praatje, en om al die borden te bekijken waarop in wel dertig talen stond: Kom en drink. Daarna mochten we aanschuiven. Voor de rolstoelers was niet gezorgd, die werden achter de banken gezet, en zij kregen bij de eucharistie roomservice. Dat was niet zo goed georganiseerd als anders: dan stonden de rolstoelers tenminste in de luwte van de grot, en vooraan. 
Nauwelijks begon de dienst, of het begon ook te hozen. Hebben Ze daarBoven dan toch iets tegen uniformen????
 
Hoe dan ook, er waren mooie teksten, prachtige muziek van het ad hoc koperkwintet, een aardig toespraakje van Jules Post, Maria kreeg weer allerlei on-bijbelse veren op haar hoed gestoken, en Ton kreeg een mooie groene paraplu van een Italiaanse. Ik had geen zin om achter hem te staan, dus had een plaatsje op de banken gevonden. Het werd trouwens droog toen de eucharistie begon....
Even hebben we naar jullie gezwaaid, via de webcam van de Grot, maar meteen werden we naar de juiste rij gedirigeerd. Er is hier een overmaat aan dirigenten. Achter de vlaggenwacht aan marcheerden we het terrein af. Op naar de koffie! En weer begon het te regenen, we gaan nu zeker niet mee naar de kruisweg. Die doen we misschien morgen, afhankelijk van het weer.

We gaan nu, bijna tien uur, de stad maar in, straks komen de zieken aan, en die willen we wel verwelkomen. 
We kochten wat souvenirs, konden niet precies krijgen wat we hoopten, maar het komt er op neer dat de meisjes dit jaar een mooi geschenkje krijgen, en de zonen het toekijken hebben. In de hoop dat ze daar ook plezier in hebben. Voor de kleintjes hebben we ook iets gevonden. Dit alles nam weer veel tijd in beslag, dus het was nog racen om op tijd in het hotel te komen. Om twaalf uur klepte het Angelus, dus we begonnen de maaltijd met 'het gebed van Maria.' 
Een champignon-visschelpje, en daarna vis met groente ' en culotte'. Een puddingbroodje toe.
De andere VIPs logeren dit jaar bij ons in het hotel. Ze werden bij het eten verwelkomd, en aan ons voorgesteld. De generaal Ltgen H. Leijh (KL); CDR H. Itzig Heine (KM); Mw H. Schuiling (hoogste financiële baas bij defensie); Mw M. de Schepper (pers.ass. gen Leijh); Dhr Theo Nouland (pers.ass. mw Schuiling); Kol J. A Campo (attache in Parijs, KLu). Verder waren er de heer en mevr Hemmes (gen.maj. bd) en de heer en mevr Herbrink (kol bd) - ex Prinses Irene Brigade, en een bijzonder aardig lid van de Tweede Kamer. Mevrouw I. Aasted-Madsen. Zij bleek heel betrokken. 

Daarna haastten wij ons naar hotel Roissy, om de zieken op te wachten. Die verrasten ons, door opeens op te duiken: de bus had ze boven aan de straat afgezet.

Het was een vrolijk weerzien! We werden zelfs verrast met een doosje bonbons... Dathaddienounie....! Jan en Vera, Peter en Lydia, Henriet en Jaap, en al die andere lieve vrienden hadden een redelijk prettige reis gehad, met een mooie warme maaltijd in het vliegtuig. 
Natuurlijk moesten ze nog een hele tijd wachten voor allemaal hun sleutel hadden, dus verdwenen sommigen vrijwel meteen naar hun kamer, anderen genoten met ons van het zonnetje, dat eindelijk doorbrak.
Buiten bekeken we nog even het deel van de grote muurschildering dat ook vorig jaar was toegevoegd, i.v.m. de komst van paus Benedictus, (de twee pausen komen hier weer rechts van) om de hoek van het hotel, en de souvenirs die we nooit zouden meebrengen. Vanwege Tons ademnood gingen we vrij snel naar ons hotel terug, het is intussen drie uur, Ton zit aan de koffie, ik ook, en de batterijen worden letterlijk en figuurlijk weer opgeladen. 

Ton overweegt vanmiddag de Kruisweg te lopen, omdat het officiële deel van de PMI dan begint, en het er iets rustiger zou kunnen zijn. We zullen aanstonds zien. Hij heeft op dit moment nog geen vertrouwen dat hij het ook zal volbrengen. En anders proberen we het morgen. De Gave staat nog steeds extreem hoog, en af en toe vallen er, tussen de zonneschijn door, nog buitjes. Wordt vervolgd.

Om half vier dacht Ton dat we het dan toch maar moesten proberen. Om kwart voor vier ging de aalmoezenier Post met de mindervlothupsenden alvast naar de Pius X, waar om vijf uur de bedevaart zou worden geopend. Dan hadden ze zeker een plaatsje, zei hij. We stelden hem een beetje teleur door niet mee te gaan, maar Tons streven had zijn volle instemming natuurlijk. 

Om tien voor vier stalden we de rolstoel onder aan de Kruisweg, die we voetje voor voetje hebben afgelegd. De steile weg omhoog naar het begin van de kruisweg, was op zich al een hele opgave. Natuurlijk werden we telkens ingehaald door andere groepen. Er waren ook verschillende militaire formaties, o.a. van Saint Cyr, die het prefereerden de officiële Openingsceremonie over te slaan ten faveure van de Kruisweg. First things first! Zij zongen prachtig. Ook tijdens het lopen. 
 

Ton vond het na de kruisafname prettiger om de afdaling te verrichten langs de kant die we al gekomen waren. Doorlopen langs Begraven en Opstanding was op zich wel korter, maar het is een vervelende, steile weg, waar hij tegenop zag. Niet beseffend dat de weg die zo steeg naar de kruisiging, in omgekeerde richting minstens zoveel afdaalde. 
Af en toe zag dat er best eng uit. 
Al met al hebben we er zeven kwartier over gedaan, een knappe prestatie!!! Wonderbaarlijk was het te zien hoe Ton, die het de laatste dagen best benauwd had gehad, geen probleem had met de adem, zolang het tempo maar heel bedaard bleef. God is heel erg goed voor ons!!!! En we zijn ook erg gelukkig.
Natuurlijk hebben we onze zorgen over allerlei mensen, en de verzoeken om voorbede van sommige mensen, daar bij de Heer gebracht. Dat deden we ook al bij de Grot... Zo gaat dat hier. :- ]
De rolstoel stond nog op zijn plaats, dat was prettig, en we gingen langs de kroon van de basiliek naar beneden. Halverwege de tweede afgang werden we aangesproken door een alleraardigste dame die al 40 jaar in Lourdes woont, en daar een beetje ambassadrice voor Nederland is. Mariette Ribbink heette ze. Een erg leuk persoon. Ze stond op de uitkijk naar de militairen die langs de kerk zouden defileren, maar die bleken voor de gekroonde maagd al af te buigen, omdat ze al erg verlaat waren. Jammer voor zoveel mensen die daar voor een plaatsje hadden gezocht rondom het plein voor de kerken!!! Deze foto is boven genomen, bij de kroon. Tot helemaal bij de Pont Saint Michel stonden de mensen, en we zagen de militairen in de verte. Ook al was het ver over vijf uur, het moment waarop de Openingsceremonie in de Pius X zou beginnen, we wilden toch een kijkje nemen of we er nog in konden.
Dank zij een slimme keuze voor de toegangspoort kwamen we vervolgens ongehinderd de Pius X in, waarbij zowel Tons rang als het kaartje dat hem bestempelde als gehandicapte, van belang waren. We kwamen uit bij de toegang waar toen net de VIPs binnentraden. Natuurlijk werden we aangemoedigd om hen te volgen. Dat deden we toen over de blauwe loper. Al doende kwamen we terecht in het vak achter de bisschop, zonder opzet hadden we ereplaatsen. Weer een cadeautje, van deze dag. Heel veel mensen moesten staan...
Overal hingen grote schermen, waardoor men goed kon zien wat er in het centrum van de kerk gebeurde. Hier zie je de Engelsen binnenkomen. Het fototoestel klaagde steeds over de batterijen, die lopen hier sneller leeg dan je ze kunt opladen, zeker door de vochtige lucht. Er was een vlaggenparade in de kerk, er werd een vriendelijke boodschap van de Paus voorgelezen, de pelgrims werden allemaal in vele talen verwelkomd, er werd gezongen door een koor, getoeterd door Zwitserse hoornblazers, een soort midwinterblazers, en we zongen het Pater Noster.
Toen mochten we ons naar het diner reppen, dus dat deden we. De VIPs zaten nu verspreid over de verschillende tafels, om uit de eerste hand informatie te krijgen van bedevaartgangers. Vooral  sommige jongeren voelden zich daar wat verlegen mee, anderen hadden weer meer sociale vaardigheden. 

Inmiddels is het kwart voor tien, we zitten aan de tweede kop koffie, voornamelijk omdat Ton bij de eerst vergat zijn medicijnen in te nemen, en morgen is het weer vroeg op. Misschien ga ik nog even water halen.
Zoals gezegd: wordt vervolgd.

Inderdaad ging ik om een uur of elf nog water halen, nadat ik de kamer wat had opgeruimd. Je doet hier niet anders dan in-en uitpakken, omdat de dames van de verzorging hier toch ook hun gang willen gaan als wij weg zijn. En soms al ver daar voor.
Onderweg naar Roissy, waar ik een adres wilde opvragen, kwam ik langs een terrasje waar de vicaris-generaal en twee van zijn fijnste aalmoezeniers, Frans K. en Jules P. zaten. Daar mocht ik even aanschuiven, en dat was erg gezellig. Maar omdat de hekken van het terrein nog wel eens om 12 uur precies dichtgaan, en omdat je anders zo'n eind om moet lopen, nam ik na een tijdje toch afscheid. 
De mensen die ik zocht bij het Nederlands trefpunt, vond ik er niet, anderen wel, dus het was even groeten en door. Water gehaald en even gegroet bij de Grot, waar de stille aanbidding nog wierookte.

Buiten de hekken kwam ik Eduard nog tegen, die meeliep naar ons hotel op zoek naar vertier, maar hij moest het met mij doen. Niemand wilde komen spelen. Zo belandde ik pas tegen een uur in bed. 
 
Buiten was het een dolle boel, de Kroaten en Spanjaarden beconcurreerden elkaar om het uitverkoren plekje naast de Pont Vieux, terwijl de Nederlandse Grenadiers en Jagers op de brug stonden te swingen dat je tulpen uit Amsterdam moest hebben. Tegen de tijd dat ze bij het hotel arriveerden - in de verwachting dat het hier nu ook wel eens gezellig zou zijn geworden - was bijna iedereen al naar bed, dus die serenade werd niet door iedereen gewaardeerd... Met de eerste tonen van een slaapliedje gingen ze naar binnen, waar ze in schitterende afzondering nog even napraatten. 

Ik maakte voor Ton nog een kopje thee, boven, en sliep....

Zaterdag 16 mei 2009  ... totdat de Ieren mij rond zes uur wekten met het stemmen van hun instrumenten. Om kwart over zes vertrok de groep van de overkant met slaande trom en jammerende geitenvellen naar hun vroegmis bij de Grot.
Wij hebben een druk dagje voor de boeg: om half negen aantreden voor vertrek naar de Saint Joseph, waar de Nederlandse dienst wordt gehouden, aansluitend de foto op het plein voor de kerken, daar kun je ons via een webcam bekijken, en daarna de receptie, waarin sommige mensen andere mensen zullen ontmoeten. Een lopende lunch daar achteraan is de bedoeling, en wat de middag brengt moeten we nog zien. 
Kwart voor acht, we hebben al koffie op de kamer gehad, Ton kleedt zich aan, en we groeten jullie vanuit een zonnig Lourdes, jawel, waar ook de Gave wat minder hoog staat. Dat scheelt toch wel een halve meter, minstens.
Om half negen vertrokken we in de stralende zonneschijn, maar het was nog wel fris, naar de Jozefskapel, waar we tegen negen uur in mochten, natuurlijk voorafgegaan door onze vlaggewacht.. 

De Grenadiers en Jagers bliezen de longen uit hun lijf, ondersteund door het klokkenspel. Bij een van de liederen ging het mis, want de dirigent had een uitgebreid voorspel bedacht. Alleen de piepeltjes herkenden de melodie, en zongen meteen mee. Spelbrekers! Met een geknepen stem siste hij na dit voorspel het orkest toe: tweede couplet!!!
Zo kwamen we allemaal tegelijk uit.

De bisschop mediteerde over zijn Moeder en over vertrouwen, natuurlijk werd een Ave Maria gezongen, de vlaggewacht stond kranig recht bij het Wilhelmus, en iedereen ging getroost weer naar buiten, waar we een kwartiertje moesten wachten, voordat we ons konden opstellen achter de muziek, om ons netjes in de maat naar het Rozenkransplein te begeven, waar enkele foto's werden gemaakt. Na een poosje wachten, dat spreekt vanzelf.

We hebben er allemaal zelf ook een heel stel gemaakt. Het lijkt dan best een grote groep!

Vervolgens leidde luitenant Boerboom de meute met vaste hand en strakke pas naar het andere eind van de Esplanade, naar een gebouwtje bij de Pont Saint Michel, waar we al jaren de receptie houden. 
Daar werden we onthaald op koffie, fris, wijn en water, kaas en nootjes, enkele korte toespraken, de voorzitter kán dat, en een geheel onverwachte bevordering van Aalmoezenier Jan Wolters, die de motorbrigade leidt. 
Hij is nu overste, en de collega's hielden zich wel aan de marine-traditie, die wil dat de nieuwe patjes in bier gedoopt worden, maar ze waren ook zo vriendelijk er aan te denken, dat dit ongetwijfeld 's mans enige schone overhemd was. Dus ze deden het spaarzaam. 
Er was ruim de gelegenheid om met elkaar meningen uit te wisselen. 
Daarna werd de lunch smakelijk opgediend. Het was erg warm in de zon, en terwijl dokter John zorgzaam een handdoek over Vera's hoofd uitspreidt, blijken anderen beter voor zichzelf te hebben gezorgd. 


De band speelde af en toe zo swingend, dat de heupen vanzelf in de stand 'los' gingen. Kortom: een geslaagde receptie. 
 
Die duurde tot twee uur, waarna de Kruisweg voor de zieken op het programma stond. 
De 'witte kruisweg' van Maria de Faykod. Ook enkele van de VIP-gasten waren mee. Aalmoezenier Siny ten Vergert bad een bijzondere kruisweg met de mensen. Ze had er ook een mooi boekje bij, zodat je er iets van mee neemt.

Aan mij was gevraagd de grote kruisweg met een paar mensen, die twee jaar geleden ook meegegaan waren, te lopen, en er kwamen er nog een paar dierbare vrienden bij. Uiteindelijk waren we met Zijn zevenen. Onvoorbereid, maar geholpen, zagen we samen meer dan het oog biedt. Het was een voorrecht het zo weer te mogen beleven.

Een detail dat ik me herinner: een grote groep pelgrims haalde ons in. De priester was zwaar bekazuiveld, en er naast stond een meisje met een glitter topje, dat nog het meest leek op een bikinitop, zwaar opgemaakt, echt zo'n televisiejuf uit Italië, en zij droeg een kruis van ongeveer een meter hoog. Een bizarre combinatie. Later zagen we de groep weer, en toen droeg en meisje in uniform het kruis. Per statie denkelijk een ander. We hebben wel even gegrinnikt. Het was een mooie foto geweest...
Na afloop dronken we een kopje koffie bij 'De Italiaan', waar Ton net weg was. Dat maakte dat ik na een half uurtje ook opstond, en hem achterna ging.
Nog steeds scheen de zon, en de temperatuur was zomers. Wat een tegenstelling met eergisteren en ook nog met gister! 
Ton geniet even rustig van een kopje thee en een toetje dat van gister was overgebleven, terwijl ik dit tik. Over drie kwartier, om zeven uur, gaan we eten. Zo, nu ben je weer bij. Wij zijn gezond en gelukkig, en we voelen ons hier dicht bij God en bij elkaar. Bless you.
.... 
Het eten werd opgevrolijkt door een aantal gasten uit hotel Lucia, waaronder onze driesterren aalmoezenier Ko van der Krabben. Van hem werd tijdens de receptie officieel afscheid genomen. Volgend jaar zal hij niet meer in de organisatie zitten. Die jongen heeft zich letterlijk de benen uit het lijf gelopen voor de bedevaart, ik heb hem niet anders gekend dan met pijnlijke voeten...
Om kwart over acht moest worden verzameld voor de lichtprocessie. Drie groepen waren voorzien: een vlaggenwacht, een groep die los daarvan maar achter het bordje Nederland de lichtprocessie meeloopt, en een groep minder vlotte lopers en andere gehandicapten, die langs de kant zitten en hoera roepen van binnen.... 

Ton voelde zich tot geen van die groepen geroepen. Voor hem zat de dag tot aan het gaatje vol. Maar natuurlijk zwaaide hij de mensen wel uit, en hij maakte hier en daar een gewaardeerd praatje. Dat is hem toevertrouwd. 
Vanuit ons raam deze fraaie opname van de eeuwige sneeuw in de verte. Het is een beetje gek om op weg te gaan naar de lichtprocessie, terwijl de zon nog schijnt, maar de schemer duurt hier niet lang. 
Ik ga zo proberen nog wat water te halen voor thuis. En ik ga nog eens proberen deze bladzij op te laden naar het web. 
Straks lukte dat niet.
.... 
Zowel het een als het ander lukte. Maar het water had nogal wat voeten in de aarde: ik moest wachten tot de lichtprocessie voorbij was. De Nederlandse zieken hadden een prachtige plaats op het Rozenkransplein, en ze hebben alles goed gezien. Hulde aan aalmoezenier Post. 
Bij de kerken was het druk met mensen die terug kwamen van de lichtprocessie, en met het kaarsje nog in de hand napraatten... Na enig wachten heb ik de laatste watervaten kunnen vullen. Een aardig jong paar uit Duitsland, omgeving Koblenz en lid van de Kölner Lourdesverein, waren me daarbij zeer behulpzaam. Na een rondje langs de Grot, en een gebedje ging ik naar de plek waar ik mijn vrachtje uiteindelijk af kon geven.

Voordien ging ik nog even naar Roissy, om te kijken of ik het adres van Henriettes dochter kon krijgen, voor de kaart, maar wie er ook zat: zij niet. Wel de mensen die vanmiddag mee gingen naar de Kruisweg. En later Eduard, dus we hebben nog een half uurtje gepraat en iets gedronken. Om kwart voor twaalf brak ik op. Nu is het half twee, en morgenochtend moeten we weer op tijd zijn voor de dienst in de Pius X. Dus de wekker staat op half zeven. Welterusten allemaal en een mooie zondag.
................... 

Zondag 17 mei 2009. Bij het wakker worden was de wereld in nevelen gehuld. Maar de zwaluwen vlogen hoger dan we ze tot nu toe hadden zien vliegen, en om zeven uur zagen we ook nog twee adelaars vliegen. Minstens twintig keer zo groot, op het blote oog te zien. Nu ja, zo bloot is het oog niet, want ik draag sinds woensdag dag- en nachtlenzen, en dat bevalt prima. Maar dat terzijde.
Intussen zijn we een kopje koffie verder, en al hangen de wolken nog ver onder de top van de Pic du Jer tegenover ons, de zon was net zichtbaar. Wel komen er nieuwe wolkenmassa's aan. We zullen het wel zien wat dit voor een dag wordt. Gister ben ik zelfs nog wat verbrand! Als we het vandaag droog houden zou het al erg fijn zijn.
Het programma vermeldt: om tien uur de internationale mis in de Pius X, de ondergrondse kerk, waar we theoretisch met 13.214 geregistreerde militairen en hun begeleiders zullen zijn, maar of die allemaal de discipline zullen hebben aanwezig te zijn??? Het was vannacht om half drie nog erg lawaaierig en vrolijk op straat.
Hoe dan ook, naar de kerk zullen wij wel proberen te gaan. Gewoonlijk vind ik het vreselijk langdradig, met al die verschillende talen, maar Ton geniet er wel van.
Om 15 uur is de grote finale, op de Esplanade, een deel van de viering is voorbereid door Nederland, en het Ave Maria wordt door onze  eigen Ton Voets gezongen.
Dus kijk even mee via de webcam... Niet die van de Grot, maar er staan er op die bladzij nog een paar. En anders http://www.lourdes-france.com en dan maar zoeken. Gister kreeg iemand een telefoontje van thuis, dat ze ons hadden gezien bij het opstellen voor de foto. Toch leuk!
Om 18 uur is er nog een laatste bijeenkomst voor de Nederlanders, en als we onze souvenirs voor jullie meenemen rust er zegen op. Vanaf 21.00 uur speelt het Duitse muziekkorps in de Bernadette kerk, en dat is voor velen het hoogtepunt en het afscheid van de bedevaart...
Voor mij kan de dag al niet meer stuk, nu ik de adelaars gezien heb. Fantastisch! Op een 15 km hier vandaan is een reservaat, waar je de dieren 's middags tussen bepaalde uren los ziet rondvliegen.Vrij is het woord niet.

Hoe dan ook: we waren ruim op tijd in de kerk, via ingang 6, en moesten daar wachten achter een koord, in de hoop dat we een plaatsje zouden krijgen. Eerst moesten allerlei VIPs naar binnen. Toen dat gebeurd was kregen wij een plaats vlakbij het orgel, met prima uitzicht op het altaar, en aan de overkant de troon van de bisschop. Maar dat was wel ver weg. Rond ons zagen we hoe er veel aandacht was voor de zieken en gehandicapten. Dat is Lourdes! Het altaar werd 'bewaakt' door leden van de pauselijke garde. En de Kroaten in het mooie zwarte uniform fungeerden als misdienaren. 

De vaandels werden opgesteld onder het orgel, daarna kwamen de vlaggen van de verschillende landen binnen. Die werden rondom het altaar gedragen. Rechts de Nederlandse vlag. Toen de bisschoppen eenmaal waren gearriveerd, kon de dienst beginnen. 
Er zat vaart in de mis, veel herhalingen van lezingen werden voorkomen door de verschillende talen te tonen op de grote schermen. Zo kon men volstaan met drie gesproken talen per lezing. 

Het Evangelie werd gezongen, volgens de Oosters-Orthodoxe wijze. Dat klonk heel aangenaam. Een samenvatting van de preek verscheen ook op de schermen. In tig talen. 
M. le Gal preekte in het Frans met wat zinnetjes Engels er tussendoor. Aalmoezenier Ko van der Krabben was onze speaker. Ton verstond niets van wat er gezegd werd. Jammer, want hij had wel een boekje gekregen.
Naast ons twee zwaar gehandicapten. Achter hen knielden de verzorg(st)ers. Een donkere jongen met een dwarslaesie, en een jongeman met een getroubleerde geest. Die bad luid jubelend het Onze Vader mee. Maar hij kreeg wel erg veel assistentie... Ook kwamen regelmatig engelen langs met heel kleine bekertjes water.
... 
Na de zegen werden eerst de vlaggen en vaandels afgemarcheerd, waarna ook wij heel snel uit het gebouw verwijderd, dat gaf ons de gelegenheid nog te kijken naar wat cadeautjes, maar we hadden weinig succes. Het eten bestond uit meloen met ham, grof gesneden, en daarna vlees met aardappels en een verdwaalde wortel. Toetje: een roomsoes. Van gister. Voor de bediening werd het toetje gevormd door Her Majesties Pipers, de Engelse muzikanten, die er met hun kleurige uniformen prima uitzien.
Nu is het half drie, om drie uur begint de Slotviering voor de kathedraal, maar Ton slaapt, en ik kan mijn ogen niet open houden, het regent een beetje, en wil  wel graag, maar ik kan niet meer. Luxemburg marcheert voorbij, Nederland is net al vertrokken. De musici hielden werkoverleg op de stoep van het hotel.
 
Aan de technische kant heb ik een extra probleem: ik kan mijn beltegoed niet opwaarderen, dat is jammer. Sommige mensen moeten we toch echt even bellen, dat lukt niet, en het wisselen van telefoonkaartje maakt ook niet uit.
Ton sliep al toen ik bovenstaande tikte, maar ik kon zelf ook de ogen niet open houden. Even ging ik liggen, en nu is de Slotviering al afgelopen. Het is kwart over vier, en ik zie al vlaggenwachten terugkomen, totaal verregend, zo te zien. 
Wat jammer!!! Daar wordt altijd zoveel tijd en energie in gestoken!
Aanstonds moet ik Ton wakker maken, want we moeten natuurlijk naar de viering van zes uur, en dat betekent half zes klaar staan. Vooral omdat de locatie ons onbekend is. En we hadden nog een souvenir-tje mee willen nemen. Nu ja, dan maar niet. Het is weer omgevlogen, dit jaar.
Ton werd zelf wakker, en was niet blij met de regen. We hoorden van anderen dat de Slotviering, die algemeen geprezen werd, voor het grootste deel in het water was gevallen. Wat jammer toch!!!!
De tijd was net te kort om nog een afstekertje te maken naar de winkel. Jules Post vroeg me alvast een kaart voor Wim van Donselaar te tekenen, de vorig jaar afgetreden penningmeester, die voor het eerst in vijftig jaar niet mee was. Natuurlijk liet ik toen mijn tas liggen en Tons rolstoelregenjas. Dus dat werd nog eens terugrennen. :-_
Keurig in de pas marcheerden we achter de muziek aan, via een andere route, die veel steiler was. De muziek had zo zijn eigen tempo, en een van de oudere tochtgenoten kon die combinatie niet aan, en stortte neer. Nu heeft de dokter de gewoonte zijn tas in een lege rolstoel te vervoeren, zodat deze mijnheer in de rolstoel de rest van de dag mee maakte. De verpleegster sjouwde toen dubbel.
De omweg boven Roissy langs, en langs de lift, zou ik ook niet gezocht hebben, maar gelukkig nam een potige landmachter Ton met rolstoel en al van me over. Er zijn hier heel veel vriendelijke mensen.
De locatie van de Nederlandse slotdienst was een bron van verwarring. Een kwartier voor tijd werd de aalmoezeniers medegedeeld dat ze hun spullen moesten weghalen, en dat ze een andere opperkamer moesten zoeken. Toen was er verwarring voer de plaats van de lift waarmee de rolstoelers naar boven moest, dus al met al duurde het vrij lang eer we begonnen. 
Het thema was: ontmoeting. Verder dan mensen en Maria kwamen ze nauwelijks. Mooie muziek was er wel. Er werden verhalen verteld bij de souvenirs, of met de souvenirs als aanleiding. Generaal b.d. Hemming gaf mee dat de eerste zorg van een officier zijn of haar mensen is, en sprak over Lourdes, in 1943, later en nu.
 
Er was een prachtige solo van een trompetter (geloof ik). Misschien lukt het om het geluid aan dit plaatje te verbinden... Dat schijnt te gaan. Dus klik. 
Henk Meijer had drie kaarsen die in verband stonden met de motorbedevaart, Jan Jorissen vertelde ook iets. De muziek kreeg nu de gelegenheid om het voorspel van U zij de glorie te laten horen, dat in de St. Jozef de mist ingegaan was, en wij kregen toestemming om het eerste vers te zingen. Monseigneur Frans K. zegende met een ruim gebaar alle prullaria tot devotionalia, de aalmoezeniers werden naar voren gehaald en beapplaudisseerd, en zo gingen we met nieuwe moed verder. De kaars had aansluitend aangestoken moeten worden, maar het was weer een heel kleintje, die zal wel iemand later hebben neergezet.

Hoewel we pas om half acht zouden eten, waren we maar net op tijd. 
Aalmoezenier Post bedankte op zijn charmante wijze de meisjes die bedienden, (na met de pet te zijn rondgegaan) en ook de hotelière. Ton is zijn kepie kwijt geraakt, maar heeft geen idee waar. Ik denk toch daar... Het eten was pas om negen uur afgelopen. Toen zou het concert van de Duitsers ook beginnen, en het eerste deel is meestal meer naar onze smaak. Klassiek. Maar Ton was een beetje door zijn energie heen, dus het ging zo vlug niet meer. Wel konden we nog net voor sluitingstijd een pen halen, zoals Ton die graag wilde hebben. Met een Maria die neerdaalt uit de hemel. Een stuk superkitsch, waar hij zo om moest lachen, dat hij meende dat de (schoon)zoons het ook leuk zouden vinden. 

In de rechterhelft van de Bernadettekerk werd de Bedevaart besloten met een fraai concert, dat zeer goed bezocht was. De Duitse bisschop sprak weer veel te lang, als gewoonlijk, daarna gingen we maar weg, maar we hadden genoten van indrukwekkend gespeelde muziek. Ook hier een solo, die klonk als een klok. Ik viel intussen al om van de slaap. Ton wilde nog een kaars branden, en even langs de grot. Ik ook, want het was zo druk geweest, dat ik geen tijd had gehad voor God. Toch heeft Hij minstens zeven keer, bij elke ontmoeting daar, gezegd: Ga heen in vrede. Eigenlijk had ik vannacht wel eens in alle rust er heen willen gaan, maar het mocht niet zo zijn. Het regende wel toen we uit de kerk kwamen, maar niet vreselijk hard, dat scheelde. 
Na het branden van de kaarsen voor onze kinderen en andere dierbaren, liepen we nog langs de Gave, daarna lang de Bernadettekapel, waar merkbaar kracht uitging van het reliquiarium van Bernadette. 
We hebben er maar gevraagd om hulp. 
Ton moest toen echt naar huis, en het hoosde. Niet dat dit de Ieren verhinderde om een feestje de bouwen bij le Carrefour, tegenover de Pont Vieux. Integendeel, leek het wel. Maar zij zijn dit weer wellicht gewend, in het natte en groene Ierland. 

Jammer genoeg waren we net te laat om mee te gaan naar verjaardag Frans Kerklaan, die wordt vijftig op dit moment, en zou van zijn bed gehaald worden. We waren uitgenodigd bij die ceremonie aanwezig te zijn, maar Ton is niet meer in staat daaraan deel te nemen. Nu is het acht over een, en mijn ogen vallen dicht. Morgenochtend maar opruimen en koffer pakken.
Misschien vind ik dan ook nog het achterkantje van mijn mooie oorbel. Die werd losgerukt toen ik de regenjas over mijn hoofd uittrok. En we konden hem niet meer vinden. Nu ga ik slapen.
........... 

18-5-2009. Om zes uur stond de wekker, om vijf uur werden we wakker, nu is het bijna half acht, en de koffers zijn vrijwel gepakt. Tons kepie is nog onzichtbaar, en het gouden frutseltje is niet meer omhoog gesprongen.
We zijn God en de MLB erg dankbaar voor deze reis. We hebben minder kunnen doen dan we wel wilden, en we zijn toch zeer verrijkt. God is goed.
Op naar ontbijt en de reis terug.
Om acht uur heb ik Antonius nog eens aangeroepen, de bedden afgehaald, en oorbelsluiting en kepie gevonden op plekken waar we al gekeken hadden. :-))
Dank u wel!!!
De bussen waren er tijdig, onze koffers werden er ingezet, terwijl ik even met een VLAM sprak. Madame controleerde de sleutels. Dat is altijd weer nodig. 
Om kwart over negen reden we, uitgewuifd door moeder, dochter en personeel, benevens Marc van Lieshout, de bedevaartleider, die met de auto terug gaat, weg. 9.40 stopten we bij het vliegveld waar het overvol is, en waar pas tegen elf uur een volgende activiteit wordt verwacht. Vijf minuten later zit Ton in een makkelijke rolstoel opgewekt te vertellen.
En opeens wordt er een poort geopend, en checken we in, nog voor 10 uur. Vervolgens wordt het eindeloos in de rij staan tot de douane. Een half uur later halen we opgelucht adem. Dank zij Tons rolstoel komt hij er snel doorheen. 
Een kleintje koffie en een krant verder worden we al naar de gate gedirigeerd, rolstoelers voor. 

Om 11.50 komen de laatste passagiers het vliegtuig binnen. De musici fluiten: daar komt de bruid en daarna de Europa-tune.
Welkom, ratelt een bandje, en de rest volgt onverstaanbaar. Nog even de BH laten zien, zegt Eduard, en we kunnen weg. Inderdaad, nadat braaf gemimed was waar de spuugzakjes en zuurstofmaskers te vinden waren, werden de deuren gesloten. We vliegen weer met de Spirit of Peter Kiesling. 11 u 57 taxiën. 12.10 raken we los.
12.42 15 mijl ten zuidwesten van Parijs op 3600 voet. half bewolkt.
De bewolking neemt toe, en er is wat remous, maar we landen veilig om 13 u 40, waarna we tot vlak bij het gebouw taxiën. Het uitstappen is voor de minder-validen slecht geregeld. Dat was vorig jaar veel beter. 
Dan komt het grote afscheid nemen. Zullen we elkaar ooit terug zien?
En natuurlijk moeten we ook op de bagage letten. 

Veel knuffels later staan we in de aankomsthal. Betty blijkt ziek, met een ziek kind, dus nu belt Ton de Valys. 
Dat komt goed, over anderhalf uur zijn ze er. Om 16.15 uur komen ze zeker. Niet.
Het lukt nog steeds niet om deze bladzij op het web te laden, terwijl de instellingen dezelfde zijn als eergister. Wonderlijk. Nu maar hopen dat het thuis wel kan. Ton komt tot rust.

De Valys reed nogal om, zodat we ruim drie uur deden over een rit die Betty vorige week in een uur deed, maar dan wel 's morgens vroeg. We hebben Eindhoven, Oorschot en Oisterwijk gezien, dus dat was een bonus. De aardige chauffeur bracht de koffers naar boven, dat was wel een kopje koffie waard!
Nu is het al een kwartier morgen, en ik wil net als Ton gaan slapen. Bless you.