Internationale Militaire Bedevaart LXIX te Lourdes (Frankrijk) 2023
42 landen; 10 300 pelgrims uit de militaire wereld;
115 zieken en gewonden met verpleging;
1000 pelgrims in een internationaal militair tentenkamp.
Het
weer in Lourdes is (hoop ik) te vinden onder deze link: 
en de webcam van Lourdes hier: 
Verslag 2023.
Motorbedevaart. Busreis. do
11 mei Idem Lourdes. vr 12 mei. za
13 mei. zo 14 mei. ma
15 mei vertrek en verder...
De eersten die gaan (afgezien van de wegbereiders) zijn de motorrijders. De 'motards'. Hun kick-off was zondag 7 mei...
Zij kwamen om 16 uur aan bij Rolduc, daarna was er om 17 uur een moment van respect
bij het Lancastermonument, waar ze een mooie bloemenhulde brachten!
Op
29 december 1943 stortte een Australische Lancaster neer met 7 bemanningsleden
aan boord. 6 kwamen om, 1 werd er gevangengenomen. Hij overleefde de oorlog en
overleed in 2004. https://www.tracesofwar.com/sights/32785/Lancaster-Memorial-Kerkrade.htm
En daarna ging men aan de Barbeknoei... ;-)
8
mei 2023 begint met de Bisschop, die een zegen vraagt over de mensen en de
motoren, en hen op weg stuurt naar Châlons in Goed Geleide...
Deze dag zijn er verschillende bijzondere plekken die kunnen worden aangedaan,
zoals:
Kerkrade
– Châlons en Champagne, 8 mei 2023
Begraafplaats
Eupen Route
de Herbestal Eupen
N50° 38.059' E6° 01.545' https://www.tracesofwar.com/sights/7839/German-War-Graves-Eupen.htm
Bijzonder
op deze begraafplaats is dat er een apart Duits gedeelte is met militaire graven
uit WO-I en WO-II.
De Eupenaren wilden de grafrust na de oorlog niet schenden
met verplaatsen naar een grote centrale begraafplaats.
De gemeente Eupen draagt
nu de verantwoordelijkheid voor het onderhoud.
Later: Bastogne
War Museum Colline du Mardasson 56600 Bastogne
N50° 00.646' E5° 44.379'
https://www.bastognewarmuseum.be
De Battle of the Bulge in ‘Nuts’-city; van december 1944 tot januari 1945 is
hier de slag om de Ardennen geleverd. Het vijfhoekige monument is immens
groot...
Meuse-Argonne
American Cemetery Rue
du General Pershing
55110 Romagne-sous-Montfaucon N49° 20.041' E5° 05.612' https://www.abmc.gov/Meuse-Argonne
Grote
Amerikaanse begraafplaats waar 14.246 graven zijn.
Tel daar de bijna 1.000 MIA bij op en het is niet te bevatten.
Necropole
Nationale de Chestres Bij
de kruising D41/D946 Vouziers N49° 23.854' E4° 43.556'
Tenslotte:
Cathedrale
St Etienne de Châlons
Place
St. Etienne 2 51000 Chalons-en-Champagne
N48°
57.303' E4° 21.412
De zegen is dus wel gekomen. ;-)
9
mei 2023: van Châlons naar Autun
Cathedrale
St Pierre-St Paul de Troyes Place
St Pierre 10000 Troyes N48° 18.022' E4° 04.888'
De bouw van de Cathédrale St-Pierre-et-St-Paul ving aan in de vroege
dertiende eeuw en duurde tot de zeventiende eeuw. Het bovenste gedeelte van het
koor is in 1228 vernieuwd nadat een storm de lichtbeuk had verwoest. De
nieuwbouw werd uitgevoerd in de rayonnant- gotische stijl. De gelijkenis met de
overeenkomstige delen van de Parijse Saint- Denis is opmerkelijk.
De gehavende westgevel is in het begin van de zestiende eeuw gebouwd in de
flamboyant gotisch stijl. De beeldhouwwerken die de westgevel oorspronkelijk
sierden zijn tijdens de Franse Revolutie verwoest. Slechts één van
de twee geplande torens is daadwerkelijk voltooid. De bouw van deze 66 meter
hoge toren was pas in de zeventiende eeuw afgerond.
Iets heel anders (al deze gegevens komen uit het boekje dat de motards
meekrijgen!!!) is:
La
Fosse Dionne
Rue
de la Fosse Dionne 89700 Tonnerre N47°
51.396' E3° 58.255'
Croix
de la Liberation
71400
Autun N46° 55.719' E4° 17.312'
Op
de berg St Sebastien is in 1945 een monument in de vorm van een kruis opgericht
om de bevrijding te herdenken. De plaats biedt een formidabel uitzicht over de
Morvan.
10 mei 2023: Terwijl de passagiers van de nachtbussen hun koffers pakken en zich haasten naar de vertrekplaatsen, rijden de Motards van Autun naar Brive la Gaillarde
Cathédrale de Notre-Dame de Moulins
Place
de la Déportation
Deze
kathedraal is de zetel van de Diocèse de Moulins. Het gebouw, dat wil zeggen de
legging van de eerste steen, stamt
uit het midden van de 15e eeuw. Van buiten is duidelijk een
tweedeling in het gebouw te zien. Veel van de glas-in-lood ramen stammen uit de
15e eeuw.
Puy de Dome
De Puy is er…
punt.
Van
1959 tot 1964 werden zo’n 100.000 vooral dienstplichtige militairen in
Frankrijk voorbereid op een mogelijk treffen met het Warschaupact. De
Noord-Duitse laagvlakte was in die jaren bedoeld voor de inzet van het nieuwe
West-Duitse leger, Nederland moest maar even uitwijken. Het werd dus La Courtine.
Per trein gingen honderden Centuriontanks en pantservoertuigen richting het
Plateau van Millevanches. De troepen zelf reisden in colonne over de Route
National in 3 dagen van Nederland naar La Courtine.
Château
Op deze plaats stond in de 11e eeuw een eerder
kasteel. Mogelijk is hier de eerste receptuur teruggevonden van een bekend
toetje gemaakt van poeder en water.
Chasse
Bernadette, Nevers
In een glazen kist is haar lichaam nu te zien... een vredige plek die iets met
mensen doet als je er rustig gaat zitten en een en ander op je in laat werken...
11 mei 2023 De
vliegtuigpassagiers vertrekken van Eindhoven, de bussen rijden en stoppen
volgens het beruchte Rijtijdenbesluit, (en de inzittenden hopen dat er nog een
lunch is, als ze in Lourdes aankomen) terwijl de Motards rijden van Brive
la Gaillarde naar Lourdes waar zij om 17.00 uur achter de Nederlandse vlag aan
verwelkomd worden door de overige pelgrims...
Maar eerst:
Sarlat-la-Canéda
N44°
53.501' E1° 12.914'
Rocamadour
N44°
48.106' E1° 37.206'
Rocamadour is een stad in Frankrijk, in het Centraal Massief, departement Lot.
De stad is na Lourdes de meest bezochte bedevaartsplaats van Frankrijk. De stad
is gebouwd op een rots midden in de Causse de Gramat, een uitgestrekt
kalksteenplateau en onderdeel van de Causses du Quercy. Boven op de rots ligt
een burcht. Via een slingerend pad (of een lift voor de mindervaliden) kan men
het heiligdom bereiken, een reeks van kapellen met fresco's en een kerk. Via een
trap, waarin vele fossielen van mariene herkomst zichtbaar zijn, komt men
onderaan de berg. Daar ligt het zeer toeristische stadje met zijn nauwe
straatjes.
Even
iets over de Omgeving
van
Lourdes
In
de omgeving van Lourdes vind je in de Pyreneeën mooie plekken. Veel cols uit de
Tour (die soms in verband met sneeuw nog gesloten zijn), maar ook de Gavarnie en
de de Pont d’Espagne. Er is een voorgestelde dagroute, maar die is
onafhankelijk van openstelling van de cols.
Pont
D'Espagne
Aan de
rand van het Nationaal Park van de Pyreneeën vind je de Pont d’Espagne (1496
m) een stukje beschermd natuur waar u de mooiste watervallen van de Hautes-Pyrénées
kunt bewonderen.
Hier hebt u toegang tot twee belangrijke valleien, die het beste
wandelend bezocht kunnen worden: de vallée du Marcadau, waar de hoge
grasvlakten plaats maken voor een schitterend landschap van meren en
adembenemende toppen, en de vallée de Gaube, met het meer dat ook per skilift
toegankelijk is. Het hogere gedeelte van de vallei dat naar het meer leidt wordt
versperd door de noordwand van de Vignemale, de hoogste top op de grenslijn met
Spanje
Tot hier toe de heenweg van de motorrijders...
10 mei 2023. Omdat mijn zoon het zo had geregeld dat hij vandaag hier ter plekke
moest werken, kon hij mij met al mijn bagage naar P&R Westraven brengen, waar de nachtbus zou
vertrekken...
Die bagage was nogal veel (vier grote tassen
met lege jerrycans voor Lourdeswater, een koffer en 2 tassen met digitalia,
snoep en andere spulletjes voor onderweg + een rollator <voor het vervoer van
al dat gewichtige water in Lourdes, ik heb ervaring (en soms heb ik 'm
nodig.)>)
Wij moesten ons melden uiterlijk om kwart voor zes, maar we waren vroeg, het was
half zes, en op dat moment zag ik nog niemand die ik (her)kende, dus we bleven
maar even in de auto zitten. Want het regende ook nog een beetje... Het werd
later en later, dus dan ga je nog maar eens herlezen of we wel op de juiste plek
en tijd waren... Jawel! O...
Eindelijk
zagen we de vaste groep, die waren nog eerder dan wij aangekomen, en omdat de
bus er niet was, waren zij gaan koffiedrinken in de buurt. We gingen nog even op
de foto, want dat is traditie.
De bus kwam tamelijk laat, en het bleek een bus te zijn van een ander bedrijf, en daar zit
tot onze schrik geen koffie etc. in... Dat is wel een teleurstelling, want we
hadden er eerlijk gezegd op gerekend dat het wél zo zou zijn...
Het is nog even rustig in de bus:
6 adelborsten plus een vlootaalmoezenier, (een heel rustig type) (allemaal
achterin de bus) en voorin zitten Ramon en José, Tilly en Ria, Tiny en ik,
plus de chauffeur die Cas heet. 14 personen dus. Hier vlnr Tilly, José en
ondergetekende. Op lengte gesorteerd. 
Er komen er in Prinsenbeek theoretisch nog 25 bij. En om deze tijd vertrekt er
ook een nachtbus uit Apeldoorn met mensen van de Marechaussee en de VeVa. Zij verblijven in Lourdes in het tentenkamp... Echt contact
hebben we pas met hen bij de receptie op zaterdag, en bij het afscheid op
zondag. Wel blijven we onderweg via de bus-aalmoezeniers en de chauffeurs een
beetje op de hoogte van hun reilen en zeilen.
We
rijden om 18.05 weg,
en om 18.10 u is de regen weg, en de zon schijnt!!!
Intussen zitten de regendruppels nog op de voorruit. Cas, de chauffeur, hij
rijdt ons
tot Orleans...
Net voor de Lek werd ik ingesnoerd door Ramon, want ja, die gordel... die moet
wél om. Ramon zit aan de andere kant van het gangpad, en hij ziet beter dan ik
waar het clipje in moet... Het zit in een hoekje onder de armleuning...
Om half zeven
staan we al in de file... Andere jaren gingen we een uurtje eerder weg, en dat
maakt een heel verschil.
File... de Chauffeur laat om18.39 u een lied over file horen... via de
boordradio, maar dat is zo melig... daarna gaat hij toch maar over op Herman van Veen met
'Opzij, opzij, opstaan en weer doorgaan...'
19.10 u Na wat zachtjes rijden op de A27 staan we weer stil, juist terwijl
er een discussie is over de vraag hoe laat we in Prinsenbeek zullen zijn.
De verschillende systemen hebben daarover uiteenlopende ideeën. 19.16 hoera,
we rijden!!! Joepie. De Fitbit van Ramon heeft al 10.000 stappen geteld...
Niet dat die door Ramon zijn gezet.
De sfeer is ondanks de regen geweldig. Ons hart gaat uit naar de arme
pelgrims die op ons wachten in Prinsenbeek...
Het kanaal van Steenenbeek wordt door ons gepasseerd. Een flink viaduct...
en daarna om 19u31 de Boven Merwede dat is heel veel water.
Een kwartier later scheen er even een waterig zonnetje. Dat was heel welkom.
Om
19.59 u draaiden we het busstation van Prinsenbeek op. Ramon, die onze
bus-commandant is, loopt snel op de wachtenden af, en stuurt ze de bus in.
Intussen maken sommigen gebruik van de peukenpauze. (Normaal bekend als ppp (plas-peuken-pauze),
maar helaas, niet alleen de catering ontbreekt in de bus, maar de afwatering is
ook niet in orde. En hier in Prinsenbeek horen we dat we het nog even moeten
ophouden tot net over de grens. O.K.
Aalmoezenier Fransjesca van Grimbergen
zien we, een bekend gezicht voor ons, en
met haar
veel andere mensen. Bovendien worden er tot onze vreugde flesjes cola ingeladen... en zo...
:-) Hoera!
Zij wisten al dat de catering in de bus beperkt was tot wat we zelf mee hadden
genomen (v.n.l. snoep) en wat zij meenemen... Met genoegen zien we een paar
grote dozen achterin de bus verdwijnen... En ook de nieuwe passagiers.
Het zijn vooral veel jonge mensen.
Nu gaat het snel. Er zijn een paar plaatsen
over, dus ik kan rustig blijven zitten met al mijn tassen naast mij.
Heel
prettig is dat...
20.08 uur. De motor draait al en Fransjesca heet ons welkom, vlootaalmoezenier Marike Falke
(in het blauw) zegt een
gebed. 'Wees onze reisgenoot, en blijf bij ons in leuke en moeilijke
momenten. Amen'. Kort maar krachtig.
Zij noemt iedereen 'zonnestraaltje', maar blijkt in de loop van de bedevaart
zèlf ons krachtigste zonnestraaltje te wezen. Bless her! 
Om 20.12 u rijden we voorzichtig weg... Breda uit. We gaan
op weg. Als we eenmaal op de grote weg zitten krijgen we een praatje van Cas,
over veiligheid, (gordels om) zijn rijstijl, (die is best) WC rechtsachter, die
door de heren moet worden behandeld als een damestoilet ... Maar omdat er iets
is met de wateraanvoer wordt ons verzocht het nog niet te gebruiken. Tenzij in
uiterste nood.
We zullen stoppen bij Hazeldonk-West, dus als we het zover kunnen
ophouden, graag...
Het plan is dus om te 'ontbijten'... in de buurt van Antwerpen en dan door te rijden
naar Orleans, waar we rond 3 uur zouden moeten arriveren...
We
krijgen nu een lunchpakketje, want die waren - heel attent -
voor ons besteld en meegenomen door de pelgrims die in Prinsenbeek opstapten...
20.25 - 21 u
pauze in Hazeldonk-West
De een haalt iets te eten, de ander gaat voor ppp... we strekken de benen en
praten wat met oude en nieuwe bekenden. Soms gaan hele werelden voor je open, op
die manier.
21.04 we rijden de
grote weg naar Antwerpen op...
Achter me legt iemand uit hoe hij met anderen een wéreld-game aan het
ontwerpen is. Lucratief natuurlijk...
We kregen een lunchpakket, veel bruine boterhammen, kwark, mineraal water, een appel en
wat jofele nootjes. Dat laatste is nu al op.
Er is een
'busdvd'
opgezet. Die is voornamelijk lawaaierig, een soort ochtendgymnastiek... tenenkrommend, en om
21.15 u werd die met algemene instemming uitgezet... (Maar ja, in de bussen van
de eigen vervoerder zitten natuurlijk betere DVD's, zegt Cas verontschuldigend.
Dit is een huurbus.)
Daarbuiten
heeft de Heer Zijn eigen DVD opgezet: de zon neigt ter kimme... toch zullen we
nog niet meteen in het donker zitten... De
weg kronkelt ook nog richting westen... :-) En dus hebben we even later het
licht vóór ons...
Er wordt door Ramon telefonisch overlegd over de bevoorrading ...
21u46 we passeren de Scheldetunnel, het is buiten tien graden en... het regent.
We
hebben last van filevorming en vertraging, zoals dat vroeger altijd werd genoemd
op de radio... De steenkolenhopen van Henin vangen nog een beetje licht...
22u55 We gaan Moeskroen voorbij, en het is nog 254 km naar Parijs.
Tournai dat is Doornik over anderhalve km.
We zitten dus heel dichtbij de grens tussen België en Frankrijk en het is nog 225
naar Parijs.
Volgens mijn Garmin heb ik al 7569 stappen gezet vandaag... 7.45 km... tjonge...
23.03 u. We
zijn al heel ruim en breed in
Frankrijk... In het midden van Nergenshuize.
Het is donker, maar wel even droog, ik zie een
enkele ster, daarboven...
23u37 Een tolpoort. We zullen er nog heel veel passeren. Je betaalt ervoor om
gebruik te maken van de snelwegen, die een stuk sneller gaan dan de 'touristische
route'. Sommige bussen hebben een kastje aan boord, waardoor electronisch
contact gelegd wordt met de tolpoort, en automatisch afgerekend. Onze chauffeur
heeft problemen. Geen kastje, en hij moet afrekenen met zijn persoonlijke pas.
Dat gaat niet altijd goed, tot zijn grote irritatie. Tja...
Van kwart voor 12 tot half één hebben we in de
Aire St.
leger doorgebracht... Ik heb er een paar boekjes gekocht, (voor de
thuisblijvers) en een van de reizigers werd jarig, maar van
zingen is het echter niet gekomen, want op dat moment was de jarige even wieberen...
:-) Een vierkant plakje Nederlandse kaas in de automaat heet hier Mimolette.
Dat klinkt wel heel wulps, maar geen enkel woordenboek kan mij verder
helpen dan: het kan Goudse of Edammer zijn. In elk geval Hollands, en verder weten
ze er niets van. ;-)
Nu maken we ons op voor een paar uur slaap, waarschijnlijk zijn we vanwege al
die files pas om
4 bij Orleans...
We rijden de A10 richting Parijs, en we zien even een fractie van een seconde de
Eiffeltoren. Foto's nemen lukte mij niet, ik weet niet of het anderen wel gelukt
is... Maar goed, die flits staat nog op mijn netvlies.
We
dwaalden een tijdje door de hoofdstad, maar om 2 u 33 verlieten we Parijs via de
périférique exterieure op weg naar de A10 richting Orleans...
Er zijn allerlei verleidelijke afslagenmogelijk, die naar
uitheemse bestemmingen voeren, maar we blijven op het rechte pad...
(Jammer, maar we willen / moeten wel naar Lourdes...)
Inmiddels zijn de meeste gesprekken, die gedempt werden gevoerd, wel uitgedoofd, hier en daar hoor ik nog iemand de knopjes van een mobieltje bewerken, of krakend lekkers tevoorschijn halen; Cas is niet van de snoep, en hij rijdt liever rustig door... dus we laten hem maar rustig in Goede Hoede verder rijden...
Iets na 3 uur passeren we weer een péage. Wat de etymologie
er ook van vindt (wel interessant, dus klik zeker even op de link!), het heeft
in de praktijk toch alles te maken met 'payer'... met betalen.
Ik vermoed dat een chauffeur gemiddeld
op een dag heel wat euro's kwijt is... dat moet ik eens vragen...
Daar kwam het niet van, want bij de volgende péage ging er van alles mis, het
kostte Cas veel tijd en ergernis voordat hij kon betalen, en er doorheen kon.
Een heel klein stukje verder stopten we, en daar kwam er een collega op Cas af...
het was toen al 4 uur geweest. Hier, even buiten Orleans, wordt van chauffeur gewisseld. Normaal blijft de
chauffeur die een hele dag gereden heeft, daar dan slapen. Dat was Cas niet van
plan, hij vond het er niet schoon genoeg. Maar om de een of andere reden kon
hij toch niet terug
naar huis, want de
auto van de zaak stond achter slot en grendel... En niemand wist de code, zodat
de lontjes aan twee kanten opeens kort waren!
Fred is de nieuwe chauffeur, hem
kennen we, dus we verwelkomden hem met plezier, maar helaas, een paar km.
verder kwam hij er achter, dat
hij in de opwinding van de overhaaste wissel de sleutels van de kamer,
waar Cas die nacht moest blijven totdat de auto was vrijgegeven, nog in zijn zak had...
Oei!!! Vanwege wegwerkzaamheden zaten we ook nog eens op een lastig traject, en pas een half uur later konden we
omdraaien... het
wordt een reis met een ape(n)staartje dus...
Om 4.48 u zijn we weer bij die péage - om 4.50 u is er de sleuteloverdracht
(via via) en om 4.52 rijden we langs een andere route weg. E9 A10... Maar bij de volgende
péage draaide Fred
om, anders moest
hij nog meer betalen. Dus dat werd een paar kilometer touristische route.
We zullen zien...
Het lukte niet om de maan stil te laten staan, maar hier kun je zien dat er ook
droge momenten waren...
Fred
noemde onze Marike-aal: aalmoezerette... Tja, dan... 
Om 5.24 u stopten we tot 5.44 'ergens' voor een plaspauze en ik kocht er een boek
van de 7 zussen. In het Frans is dat een stuk goedkoper dan in het Nederlands!!! Al
verschillen de prijzen van plaats tot plaats ook behoorlijk. Snoep is overal
ongehoord duur. (Zouden ze een suikertaks hebben? Het maakt in elk geval wel dat
ik geen snoepjes voor de kleinkinderen koop!!!) (Als ik een bonnetje kan vinden,
weet ik misschien waar dit was. Maar nee...)
Overigens regent het weer zachtjes...
Daarna werd het langzaam licht, heel langzaam, hier is het 6 uur 11 en mijn ogen werden zwaar...
Ach, het regende toch...
9.30uur:
de buurtjes ontvangen op het mobieltje een foto van Jaap en
Diana op Eindhoven... Leuk dat zoiets kan.
Ik was dus al wakker toen we deze
wegwijzer richting Toulouse zagen, het terrein is al behoorlijk
geaccidenteerd, maar er was nog wel een wekmomentje even na half tien, voordat we
weer gelucht zouden worden.
Vlootaal Zonnestraal kwam persoonlijk de mensschappen (m/v) wekken, en zorgde
meteen voor het opruimen van het afval, of riep daartoe op. Nee, helaas, koffie
kon ze niet bieden, wel een glimlach.
Fred
en Ramon reden ons met vaste hand naar de Aire de Corrèze.
Toen we daar uitstapten lukte het me nog wel de koffie voor Fred te
bemachtigen, voor mezelf niet meer... 'Complet, Madame!'
(Op! Of ik moest weer in een lange rij
voor een toonbank gaan staan...) Laat maar.
We pauzeerden een half uurtje, reden om kwart over negen weg; er wordt
verwacht dat we om half twee in Lourdes zijn en dan met zijn allen samen kunnen lunchen in
hotel Peyramale.
We rijden verder de A20
op...
Hier hebben we even zon en er zijn steeds meer hobbels en kuilen...
Een kwartier
later een plensbui...
Links
van me blijft het steeds dreigend...
Het Lac du Causse
zien we rechts voorbijflitsen... we zijn nog steeds in de regio Corrèze.
9 u 52 we rijden langs spannende insnijdingen van de weg in het landschap, waardoor we veel zien van de geologie van dit gebied. Ik vind het altijd weer spannend... 'k Zou hier best eens uit willen stappen en o.l.v. een ervaren geoloog kijken naar wat er te zien valt. Kijk maar:
9 u 57
nog 185 km naar Toulouse
10
u 04 er wordt hier reclame gemaakt voor de stad Sarlat.
Dat betekent niet dat je die binnen een straal van 10 kilometer vindt, maar zo'n
bord verlevendigt de snelweg wel een beetje. Het lijkt een interessante stad in de Dordogne.
Niet iedereen
kijkt naar buiten, er wordt ook gepraat en met interesse geluisterd. Naar
elkaar, of - soms - naar de muziek uit de eigen hoofdtelefoon.
Om 10u07
zien we links het viaduct van Sarlat
la Canéda...
Tilly maakte er een mooie foto van. Het blijkt een treintraject te zijn.
Onvoorstelbaar!!!
Er wordt veel gekwekt en ik suf een beetje
in.
Er gaan sterke verhalen rond en om half elf werd ik iets wakkerder, want Ramon redde
net mijn
laptop van de ondergang, er wordt hier goed op elkaar gelet...
Viaduct de la Rauze...
10.35 u
10 uur 45 Een van de vele tunnels hier, deze gaat onder de Garenne door...
Voorbij de tunnel zien we een verwijzing naar de wilde zwijnen die hier de buurt
onveilig maken op zoek naar truffels. In Sarlat is er wekelijks een belangrijke
truffelmarkt. Dus als je in die buurt komt...
Om 10u58 passeren we de
motorambulance, die bij de stoet van de motorbedevaart hoort.
Even later scheurt die ons voorbij, toeterend en zwaaiend naar Fred...
Ze bleven even voor ons hangen,
en zakten daarna onder wederzijds gezwaai weer af... We zullen hopen en bidden
dat dit gevaarte niet nodig zal zijn...
De snoepjes gaan rond, José en Ramon hadden flink ingeslagen...
Links en
rechts zien we lage boompjes onder plastic.
Hier zie je weer die typische dennen die wat bol van vorm zijn... (Typisch voor de
streek rond Toulouse, als ik me het goed herinner.) (Waarschijnlijk zijn
het geen dennen, maar jeneverbessen, als ik internet mag geloven)...
Het wordt heel spannend of we het wel of niet halen tot Lourdes, binnen de tijd die Fred
tot zijn beschikking heeft...
De rest van de weggebruikers rijdt niet erg hard, dus Fred kan niet
voldoende snelheid maken.
Het vliegtuig komt om 12.44 aan in Tarbes, horen we. Dat is best wel vroeg
dus...
Fred heeft tot nu al 65 euro
uitgegeven aan de péage, en hier komt er zo direct nog
weer een...
Er wordt overlegd: Toulouse ligt nog 40 km van hier. Dus we moeten toch
een extra stop inlassen van drie
kwartier...
Anders
komt Fred in de knel met het Rijtijdenbesluit... De boetes zijn niet mis, en
daarvoor kun je iets leukers doen.
Om 11.50 er bleken er achter in de bus nog lunchpakketten over.
Aan wie dat wil worden die uitgedeeld, en besloten wordt: Wat over blijft
gaat in Lourdes naar de voedselbank... (Al kan ik me niet voorstellen dat met
al die jonge honden achterin er ook maar iets over zal blijven...)
Om 12 u gaan we
Toulouse voorbij...
12 uur 13 zie ik voor het
eerst Lourdes (en Tarbes) op de borden staan!
Weer een péage! Het zoeken is naar een lunchplek die wat ruimte en
faciliteiten heeft.
Het wordt de Aire de
Volvestre. Het is een Shell station. Om 12 u 21 stoppen we er, en we krijgen drie kwartier speeltijd...
Het bleek redelijk duur daar, ik heb niets gekocht...
Tot de aanwezige souvenirs
behoorde een Occitaanse baksteen met de waarschuwing: onze producten bevatten
liefde! 
Er zit een heel verhaal aan vast, want deze stenen kleuren 's morgens roze, 's
middags rood, en 's avonds paars. Dat is wel bijzonder.
Veel mensen prefereerden het om na de PPP buiten wat te kletsen met nieuwe en
oude bekenden. 
Vervolgens werden we met zachte hand de bus in gedreven...
13u12 De lage Pyreneeën
krijgen vorm, en die er achter zijn soms ook al zichtbaar...
13.20 Dat charmante kasteeltje St
Elix zag ik wel voorbij flitsen, maar het lukte niet om er een scherpe foto
van te maken. Deze is n.a.v. een paar jaar geleden. Even verder was er het Park
National Arriegois. Een prachtig natuurgebied, dat zeer de moeite waard moet
zijn. De lage Pyreneeën komen al weer wat dichterbij...
We passeerden om 13.28 u de Garonne, een flinke rivier! De lage bergen krijgen steeds meer
body...
De plannen voor vandaag kan ik wel op mijn buik schrijven... Dat is
duidelijk. (Ik had gehoopt tijd te hebben om postzegels te halen bij het
postkantoor, maar het ziet er niet naar uit. Vervelend!. Maar het is niet
anders.)
De nieuwe dure powerbank van Belkin heeft mijn
Nikon niet opgeladen, zelfs niet een beetje. Balen. Mijn primitieve Varta,
die ook in de tas zat, doet het wel. (Later kom ik er achter dat er een
piepklein bijna onzichtbaar knopje ingedrukt moest worden, dan geeft ie wel
degelijk tekenen van leven.) ( :-/
We zagen een roofvogel, maar te kort om uit te zoeken wat het er voor een was. Ik
ben wel bioloog, maar ik was nooit een vogelaar, zoals de rest van mijn jaar...
Jammer, is dat.
Om 14.08 uur is het nog 50 km naar Lourdes, de andere bus is ook nog niet binnen,
'rijtijden', ongetwijfeld...
De vliegtuiggasten zijn tot onze verbazing ook nog niet in de
hotels...
14u12 We zien het eerste beetje sneeuw. Maar dan moet je wel heel goed kijken!
Een paar
minuten later is het nog 38 km naar Lourdes. Het schiet op.
14u23 'l Adour. (Een rivier) Regen en zon. Dit is Unesco gebied, er wordt
verwezen naar de Mont Perdu,
(letterlijk verloren berg, spannend...)
Fred was nu al bijna
100 euro kwijt aan de péage.
Ja, dan ga je snappen dat vliegen goedkoper is dan het
duurzame reizen met de bus!!!
14 u 28 We passeren het vliegveld van Lourdes: Tarbes... Nee, dit is
geen vliegend tuig, maar een monumentje dat ze op een onderstel hebben
opgetuigd. ;-)
Eindelijk, om 15.45 uur, rijden we Lourdes binnen, dat is voor de oudgedienden Thuiskomen!
Het Monument voor de Gevallenen
is mooi opgeknapt. Vorig jaar werd het nog gereconstrueerd.
Er liggen ook bloemen, want ja! Het is de juiste datum
daarvoor.
Links van ons zien we op vrijwel dezelfde hoogte de kerk waar de kleine Bernadette destijds is gedoopt.
Daar stond ook het eenvoudige houten beeldje, waar de Verschijning haar later
aan deed denken...
Langs de markthallen en
het stadhuis rijden we verder, met links de Pic du
Jer,
en dan draaien we
richting Béout 
(Die zullen we nog vaak zien!) Vroeger was ook daar een kabelbaantje, maar
helaas. Als je omhoog wilt, moet je klimmen. Een van de dingen waar we
nauwelijks tijd voor blijken te hebben tijdens onze pelgrimage.
...
We rijden via de 'brug van Jansen' (de brug waar Irene Jansen 10 jaar geleden ten huwelijk werd
gevraagd temidden van het hele <gestopte> peloton motorpelgrims) naar de
Avenue Peyramale.
De brug is (als versterking tegen wegspoelen na de grote overstroming van een
paar jaar geleden) met paaltjes afgezet, en dat
vraagt wel wat van onze zeer competente
chauffeurs...
Wij stoppen eerst vlak om de bocht ten behoeve van hen die
in hotel Des Rosiers
(rozenstruiken) zullen verblijven...
We staan daar neus aan neus met de rode rolstoelbus, waar Jaap, Hans en hun Engel (Angélique)
net uitgestapt zijn!
Dus zij zijn vanaf Tarbes vrijwel gelijk met ons aangekomen!!! (We horen later
dat ze lang hebben moeten wachten!)
Er wordt wat onhandig gekoeskast met de
bagage, ook al was die bij het vertrek wel zorgvuldig apart in de bus gestouwd...
Na enig ge-dit-en-dat
rijden we verder naar hotel Peyramale, waar dan de rest van de bagage uitgeladen (zou)
moet(en) worden...
Helaas bleek mijn koffer weg,
dus na enig zoeken liep ik later terug richting Des Rosiers, overigens zonder
succes.
Maar toen ik terug was in Hotel Peyramale, bleek die daar nu wel te staan. (Sint
Antonius???) (Die hééft gevoel voor humor, weten we inmiddels!)
Ik
kon madame Lapeyre, de hotelière, heel gelukkig maken met een portie zoute haring, die voorin mijn koffer
goed was overgekomen. Dat kan ik dus afstrepen... :-)
Mijn kamer is lastig te bereiken, vanwege de vele
trapjes die hoogteverschillen moeten bestrijden, maar is wel relatief rustig. k
216
Omdat we nogal achter lagen op (mijn strakke) schema, ging ik meteen met mijn spulletjes richting
heiligdommen, groette
Hem daarboven, en was toch ruim vóór 4 uur bij
de Grot, voor mij nog altijd Gods Huiskamer.
Ondanks het feit dat er een mis
gaande is, kan ik wel door de Grot gaan en de kaarten en de enveloppen aanstrijken,
achterin even knielen, en dan op een bank voor de Grot geconcentreerd bidden voor al die lieve mensen die een kaart van mij zullen
krijgen. De priester bad er toen juist o.a. voor de Militaire Bedevaart. Dat
voelde warm.
Terwijl ik daar zat en de Heer de namen noemde van de ontvangers van de post,
hoorde ik veel blijde mysteriën langs komen... (Die had ik al weer een jaar
niet gehoord, dus je steekt er altijd iets van op.)
Het was droog, ook toen ik daar zat. Dat was wel een vorm van
genade, vond ik...
Zo kwam het allemaal goed uit.
Ik wilde wel natuurlijk
ook nog graag op tijd bij
de brug zijn vóór de binnenkomst van de motoren, dus eenmaal buiten de Heiligdommen zette
ik er een flinke spurt in, en warempel, het lukte. Net. (Geen gezicht natuurlijk,
een rennende dame achter een rollator met feestversiering, maar ach, in Lourdes
is veel mogelijk...)
Wel
een probleempje is een nieuwigheidje van Lourdes, dit jaar: een soort
struikelstenen, waarmee we in het voetspoor van Bernadette mogen blijven, maar
die net íéts teveel uitsteken boven het plaveisel om veilig van A naar B te
komen.
Het voelt alsof het de bedoeling is om van hier naar Daar te komen.
Ongetwijfeld zit daar iets anders achter. Maar goed, ik kom heelhuids aan, en
voeg mij bij de anderen.
Zowel op het
puntje van de brug, waar de 'motards' als eerste zichtbaar zullen zijn, als bij
Des
Rosiers, aan het begin van de Avenue Peyramale, staan heel wat mensen gespannen
te wachten, de camera's en filmapparaten in de aanslag. Verderop zit een meisje
plat op de grond in de verwachting mooie plaatjes te kunnen schieten 'van
onderop', en we hopen allemaal dat ze daar veilig zal zijn. Haar beschermengel
maakte overuren! Iets voor vijf uur kwamen de eerste twee motorrijders aan.
Degene met de blauwe Unifilvlag achterop hield het overzicht, en sloot zich pas
als allerlaatste aan... De herder(shond) van de groep.
Maar pas toen de rijder met de grote Nederlandse vlag doorkwam, (hier links, met
het gele jack)
gingen de anderen mee... Er is veel discipline in wat op het blote oog een 'zootje
ongeregeld' lijkt. Daar kun je je heel erg in vergissen. :-)
Toeterend
en groetend kwamen ze vrolijk binnen!
Ze wisten zich welkom! Sommigen reden meteen door, de meesten parkeerden hun
'brommers' en stapten af voor een schouderklop, een knuffel, en een verhaal over
de rit en het weer en de rest...
Omdat het droog was, jawel! - bleven veel mensen even plakken en praten... Dit
was het eerste moment waarop de hele groep elkaar kon ontmoeten: motor-, bus-,
én vliegtuigreizigers. Dus ja, er waren veel hartelijke momenten van
weerzien... :-)
...
Uiteindelijk ging iedereen richting hotels. Behalve degenen die in het
tentenkamp verbleven, waren de meesten van ons gehuisvest in hotels die dicht
bij elkaar lagen. Dat bevorderde de spontane ontmoetingen wel degelijk. (Alleen
de muziek lag in Alba aan de overkant.)
In hotel Peyramale was het eten om half zeven, daar bleef ik heel voorzichtig
mee, want vlak voor het vertrek had de tandarts een losgeraakte brug nog
geplakt, 'met garantie tot de voordeur'. (Tot hiertoe heeft het gehouden, maar
het voelt niet safe, dus...)
Onze aalmoezeniers hadden
voor iedereen een geplastificeerd blad uitgedeeld met tafelgebeden, waar we met
straffe hand doorheen geloodsd werden. Voor de mensen uit De West waren het Onze
Vader en het Wees Gegroet in hun eigen taal. Af en toe werd hen gevraagd om de
honneurs waar te nemen. Dat deden ze zo vaardig dat wij kaaskoppen het niet
konden volgen, ook al hadden we de tekst voor onze neus... 
...
Voor nieuwkomers in Lourdes hadden enkele Aalmoezeniers een wandeling door het oude Lourdes georganiseerd, waarbij ze ter plekke het verhaal van en over Bernadette Soubirous vertelden. Dat is de plaatselijke heilige, aan wie de Dame destijds was verschenen, in die Grot. Deze rondleiding werd erg gewaardeerd!!!
Zelf ben ik een paar hotels langs gegaan om kaarten te laten tekenen die
verstuurd worden aan een aantal oude vrienden die door ziekte of afstand niet
mee konden. Het werd laat, maar er was veel liefs en veel liefde.
Morgen ga ik nog wel langs in Des Rosiers. Het
is half 12, en ik viel
net al schrijvend in slaap.
Maar ik moet om 6 uur weer op... Help! ... zo moe.
Maar blij hier te
zijn...
Heer, ontferm U over die en die en die en...
12 mei 2023. Om 6.08 ging de wekker. Snel opgefrist, want ik moest om vijf
voor zeven de AMI standaard overhandigen aan Matthieu Borsboom, de voorzitter
van de AMI. Make-up en kam had
ik nog niet teruggevonden in de koffer. En ik dacht mijn haar te verbergen
onder de regenhoed, maar het was droog en zonnig. Maar wel koud.
(De vlam op dat vaandel had ik verguld, en de rest had ik ook even onder
handen genomen, dus het zag er weer netjes uit.)
Vice-admiraal b.d. Borsboom deed zijn zegje, ik
deed mijn zegje, en zo ging het vaandel weer in de officiële en bevoegde handen over.
(Zoals je ziet heb ik tegenwoordig veel mensen in mijn leven om erg
tegenop te zien!) (Maar mijn grote vriend Matthieu steekt wel met kop en
schouders boven allen uit.)
Direct daarna moesten we
ons gaan opstellen voor het vertrek naar de mis aan de Grot.
De muziek wordt verzorgd door vrouwen en mannen van de regimentsfanfare
Grenadiers en Jagers.
Om
Om 7 u 11 gaf Ramon Bos het bevel om in beweging te komen, en ze gehoorzaamden van
hoog tot laag. ;-)
Dat is wel weer het mooie van de militaire dienst.
Om 7 u 30 zal de mis aan de Grot beginnen. Klik hier
voor de tekst.
Even ervoor staat de vlaggenwacht al paraat. (De bron borrelt rechts-achter hen, (voor de kijker links, net achter het lichtblauwe AMI-vaandel)...
Er
is een koperkwintet verstopt in de hoek links van hen. Lastig te zien, maar horen doen we ze
zeker.
Dit is de plek waar alle ogen in Lourdes op gericht zijn...
Even later
komen de priesters met krijgsmachtbisschop Everhard de Jong binnen.
Hij volgt netjes de liturgie en komt dan bij zijn favoriete moment: de homilie.
Hij praat graag over de liefde en de Liefde.
Allereerst
vertelt de bisschop over een jonge militair die zich op een granaat wierp en zo
verhinderde dat ook zijn kameraden werden opgeblazen. Hij gaf zijn leven voor
het hunne. (De naam weet ik niet meer, maar toen ik ging zoeken, bleken er
meerderen op deze of een dergelijke manier het leven van anderen te hebben
gered!) Nu zijn we niet allemaal in een dergelijke situatie, (gelukkig), maar er
zijn ook dagelijkse manieren om je liefde te tonen. De bisschop herinnert ons
aan de vijf 'talen' der liefde.
Dat zijn vijf manieren waarop je liefde
effectief kunt laten zien... zoals door 1. Positieve woorden, 2. Samen tijd
doorbrengen en dan is vooral ‘Show, don’t tell’ het motto van deze liefdestaal. 3. Cadeautjes geven en krijgen. 4. Dienstbaarheid voor elkaar, kleine dingen doen omdat je weet dat iemand daar
blij van wordt. Door het verlichten van de lasten van de ander toon jij immers
je liefde. En heel belangrijk is ook vaak: 5. Lichamelijke aanraking. Dat kan een
knuffel zijn, een schouderklopje. (Al moet je daarmee tegenwoordig wel érg uitkijken, en duidelijk zijn hoe je het bedoelt.)
Om zijn betoog uit te diepen en te
illustreren, haalt de bisschop haalt een groot hart tevoorschijn. Met een deurtje.
Als je
er geld in stopt, (hij leent even iets van een van de aalmoezeniers) dan
verstopt dat de functie van het hart, als mensen de toegang verhinderen (zie
hier dat rode figuurtje in de opening), dan gaat het ook niet goed, dus al die
dingen moeten er uit, en dan is er ruimte voor de ontmoeting met jawel... Maria.
En indirect met de Heer. Als je Maria in je hart vraagt, is er (andere
volgorde) 1) quality time, 2) geschenk (bloemetje) 3) wees dienstbaar, 4)
positieve woorden 5) aanraking. Dat doet God ook, en ik hoop dat jij dat dan
ervaart...
Na de preek was er de eucharistie, waarin plaats was voor die Ontmoeting met de
Heer.
In de voorbeden wordt
gesproken over de wereld in verwoesting en onze rol daarin, over rampen,
medewerkers van Defensie, vooral bidden we voor hen die op uitzending zijn,
(geweest, en lijden aan lichamelijke en psychische gevolgen), voor de militairen
die zijn overleden, en voor het bruidspaar dat hier 56 jaar huwelijk
viert...
Paul
Vlaar stuurt ons nu op weg...
Mét de zegen en nà het zingen van Te Lourdes op de bergen gaan we achter de
muziek aan naar het ontbijt.
Onderweg was er tijd voor
allerlei gesprekjes...
En dan is er ontbijt met heel veel koffie. Eindelijk!!! Diana helpt me als ik de handen te vol heb, lief.
...
Om half elf is er dan de
kruisweg. Of eigenlijk: twee. De bekendste Kruisweg,
die van Espelugues is de Kruisweg
bovenlangs, via de heuvel (Massabielle)
boven de Grot, die begint bij het grote kruisbeeld,
dat je in de hoogte ziet, als je de poort naar de heiligdommen aan je
rechterhand hebt,
maar er is sinds een aantal jaren ook de prachtige Kruisweg onderlangs.
Die is geschikter voor mensen die niet kunnen of mogen klimmen, want die is
vlak.
Er zijn boekjes voorbereid met mooie
teksten, die ook betrokken zijn op mensen
die leven met en in de militaire dienst. Voor beide kruiswegen zijn die gelijk,
ook al zijn de (fysieke) beelden heel verschillend.
Vandaag kies ik voor de kleine kruisweg... Althans, zo noemden we die vroeger, maar nee, 'kruisweg onderlangs de Gave' lijkt me een betere formulering.
Voor wie de 'ere Gods'
liever 'in de natuur' beleeft, gaan er om 11 uur 2 bussen naar de Gavernie!!!
Dat is ook iets heel bijzonders, en zelfs daar hebben de aalmoezeniers een
bezinningsmoment voorbereid. Ze zijn heel goed bezig dit jaar...
Onderweg zien we overal militairen in de meest verschillende uniformen. Altijd leuk om te zien.
Ze
hebben er flink de pas in.
Hoewel het de bedoeling
was, dat we om half elf aan de kruisweg zouden beginnen, had niet iedereen dat
helemaal op zijn kompas...
De meeste mensen stonden ruim voor half elf al aan de Gave, in de buurt van de
eerste statie van de kruisweg daar.
De bisschop zou die dag twee kruisweg-sessies (bijna) tegelijk doen: eerst een
paar staties bij ons, en dan via een sluipweg de berg op, langs het tentenkamp
(op zich al een sportieve prestatie) waarna hij de rest zou meebeleven met de
andere pelgrims via de Kruisweg van de Espelugues. Helaas, misverstandje... geen
bisschop.
Paul Vlaar, de wél (alom)tegenwoordige belde maar eens op. 'Eh... tja. O! Nee,
maar dan kwamen ze er nu meteen aan...'
(Nu is onze bisschop de Jong een heel sociale man, dus als iemand heb onderweg aanklampt of iets vraagt, dan neemt hij daar de tijd voor... En zo... ... ...)
Op
dat moment zijn ze daarboven al bezig bij de tweede statie. Er wordt
samengewerkt tussen de aalmoezeniers en de leden van de groep.
...
Iets na elf uur neemt Mgr. de Jong plaats voor de eerste statie onderlangs...
De aalmoezeniers, Bart en Jan, als ik het goed heb, hadden de boekjes al
uitgedeeld, en zo is er een inleidend gebed, en enkele mooie woorden van de
bisschop, waarna de aalmoezeniers het in samenspraak overnemen.
Na een paar staties verdwijnt de bisschop onopvallend naar het hogere... wij gaan
door.
Hier staan ze
voor statie IV: de ontmoeting van de Heer met Zijn moeder.
Dit is de vijfde
statie: Simon van Cyrene moet / mag helpen het kruis te dragen. Mooi, die
ontmoeting tussen beiden. Er is ontferming. We zien dat in deze kruisweg die gebogen
Zo gaan we door...
Bij de XIII statie, waar het gaat over loslaten, staan hier mannen rondom hun
vriend die zij binnen een week moeten loslaten. Hij is er zelf bij, en hij is
(dan en later) in onze gedachten... Maar zeker Opgestaan met de Heer....
Maria
de Faykod heeft in de lijnen van de rechterhand van de Opgestane de M (van haar
naam) gebeiteld. Want: 'onze namen staan in Zijn hand'. Mooi... Dat
werd straks ook genoemd in de psalm...
Bovenlangs was de laatste statie het Open Graf.
...
De laatste statie hier is 'Emmaüs', waar de leerlingen bij het breken van het brood de
Opgestane herkennen in de Aanwezige.
Zo komt de
Eucharistie van die morgen weer terug en valt alles op zijn plaats.
Aalmoezenier Bart geeft
al wie dat wil een speciale ziekenzegen mee, door met olie een kruisje op ons
voorhoofd te tekenen met een zegenbede. Dat is een heel mooi eind van een
bijzondere morgen.
Voor velen het hoogtepunt van de bedevaart.
...
In de tussentijd was er op het podium van de Prairie een Cérémonie Militaire geweest.
Slava
Oekraïni!
De Nederlandse delegatie was duidelijk vertegenwoordigd, de AMI eveneens, en
onze vlagge(n)wacht deed het prima.
We hebben daar tijdens de kruisweg niets van meegekregen, dus dat was allemaal
netjes geregeld.
Op het grote
plein op weg naar de uitgang zien we weer vogels van diverse pluimage:
Aziatische dames met hun bisschop, 
maar ook hier zijn de Oekraïners zeer 'in the picture'! 
Deze groep kwam uit
Congo-Brazzavile!
...
Lunch! Die bestaat voor mij uit vis. De lieve dames zorgen uit zichzelf dat ik omelet of
vis krijg, zodat ik geen probleem heb met eten. Dat is echt aardig. Er wordt
goed voor ons gezorgd.
Ik had wat problemen met
mijn pelgrimsspeld, die heeft niet-zo-scherpe punt aan de achterkant, die flinke
gaten boort door zelfs het meest tegenstrevende uniform. Mijn waterdichte (nou
ja, als het niet hoost) jas hield er een flink lidteken aan over.
Nu hebben de dames H. - aan onze tafel - meestal van allerlei extra's bij zich.
??? Nou nee... een extra sleutelkoord van de PMI hadden ze niet (dit jaar zat dat
ook niet in onze welkomst-envelop...) - ah, maar wàcht eens... als ik het niet erg
vond had Tilly nog wel een Friese variant! En zo kon ik de speld dragen zonder
problemen voor mijn kleren.
Maar als je ergens ín wilt, kijken ze toch allereerst naar de band om je pols...
...
Die middag wilde ik
om een uur of 2 naar de Post, want ik moest nodig postzegels kopen, (dat
hàd ik gisteren nog willen doen...) en het zou
droog zijn, volgens het weerbericht, maar het ging regenen, dus...
""""~~~~~~~~""""
Dus werd het een uurtje later! Intussen had ik alle post nog een keertje geteld, en toen het droog werd
heb ik in het postkantoor 280 zegels voor de grote wijde wereld gekocht, en 12 voor adressen in Frankrijk.
Er
waren twee heel lieve mensen die me ongevraagd een bijdrage hadden gegeven.
Echt, zo lief... :-)
Voordat ik alle zegels in handen kreeg, had het wel wat voeten in de aarde. Er moesten meerdere mensen aan te pas komen. Een deel kon in 'mooie' zegels, een kleiner deel kon alleen maar als de gewone Marianne.
Omdat ik zelf postzegels
spaar, wilde ik natuurlijk wel graag filatelistische zegels om te versturen.
(Ach, wat had ik daar later spijt van: ze zaten stuk voor stuk in een
eigen plastic zakje, dat heel lastig open ging, en dan ook nog binnen een groot vel.
Veel te groot om op de meeste enveloppen te kunnen. Dus ik ben een paar avonden
aan het openen, knippen, plakken geweest. Tja...
<Mijn
moeder zou hebben gezegd: "Daar sta je dan met je goede gedrag!">)
Maar goed.
Iets na
half vier kon ik de deur van het Postkantoor achter mij dicht horen vallen. Pfff!!!
- Op dat moment sprak de
Franse legerbisschop Mgr. Romanet tijdens een conferentie voor Defensie
Attachés. Die VIP's moesten ook bezig gehouden worden op niveau. - (Ze
hielden er, als ik me niet vergis, nog een gevlochten kruis aan over...)
Ook konden onze eigen mensen tussen twee uur en half zeven een tocht ondernemen naar de Cité
St. Pierre, die iets hoger op de berg ligt, boven het tentenkamp waar heel
veel (jongere) militairen verblijven. In de Cité St. Pierre kunnen tussen half januari en half
december mensen verblijven voor een verblijf in Lourdes, die de middelen niet
hebben om naar een hotel te gaan. Dit mooie werk bestaat al heel lang. Er is ook
een kleine, simpele kapel, waar bezoekers gebruik van kunnen maken.
...
Op terugweg naar het hotel heb ik enkele kleine souvenirs gekocht. Een van onze tafelgenoten had heel aardige houten engeltjes gekocht,
maar zij had waarschijnlijk de hand al gelegd op de allerlaatste. Verder geen succes...
Bij het avondeten, heb ik
nog een handtekening gekregen.
Om half
acht moest men klaar staan om af te marcheren naar officiële Opening van de
bedevaart.
Op datzelfde moment - 19u30 - werd in het tentenkamp de PMI officieel geopend, voorafgaand aan de openingsviering in de Pius X om 21 uur. Dat laatste was weer een hele happening, en het speet me er niet heen te kunnen.
Maar dankzij Tilly Halman
heb ik hier wel een foto-impressie. Maar de decibellen mag men er zelf bij
denken. Er was vooral veel militaire muziek. En veel applaus van heel veel
mensen. 
Ruim voor negen uur zat het 'Nederlandse vak' al lekker vol. Een beetje
halverwege, dus de gehoorschade valt mee, terwijl je wel goede ogen moet hebben
om de détails te lezen op de grote schermen. De sfeer was er niet minder
om.
Onze vlagge(n)wacht
was ook hier om door een ringetje te halen. Ze kregen veel applaus, net als onze
musici, trouwens. Alle landen defileerden langs het hoofdaltaar, en zo vul je de
tijd wel.
Maar
eindelijk stak de Franse legerbisschop dan de Bedevaartskaars aan, en verklaarde
hij de PMI voor begonnen. Natuurlijk moest het motto ook nog even worden
uitgelegd: de Dame had
tegen Bernadette gezegd: "Ga tegen de priesters
zeggen dat ze hier een kapel bouwen!" En dat is dan het motto. Nu
staan er al aardig wat kerken op het terrein van de heiligdommen in Lourdes,
drie boven elkaar aan het Rozenkransplein, de Bernadettekerk aan de overkant van
de Gave, en de ondergrondse PIUS X ... plus nog wat kapellen zo links en
rechts... maar goed, een kapelletje in je hart om mee naar huis te nemen, dat
kan nooit kwaad...
Dit
bouwwerkje moest staan voor de kapel.
Vervolgens werd er nog wat muziek gemaakt, en marcheerden de respectieve vlaggen
met hun wachten weer naar buiten, waarna de mensen ook los mochten.
...
Ik was intussen maar aan de post begonnen. Aan de postzegels dan.
Voor elf uur naar ging ik naar hotel Des Rosiers, waar goede vrienden wat
kaarten hebben getekend, terwijl Wieteke van Dordt lekker aan het zingen was, en
ook ons aan het zingen kreeg.
Later kwamen Henriëtte en José terug van de
opening, en werd het haast te gezellig.
Wel bleek dat niet alleen mijn koffer bij het uitladen van de bus
verplaatst was, maar dat ook de twee grote tassen die ik voor José en haar
moeder had meegenomen, (met lege jerrycans, want we leven duurzaam) nergens te
vinden waren. José dacht dat ik ze wel zou hebben, want ze stonden niet bij
haar bagage, en ik leefde in de rustige verwachting dat ze bij haar berustten.
Niet dus. José ging een rondje rondrennen langs de hotels, maar nergens waren die tassen te
vinden. O.K.
Dus iemand had ze zich zomaar toe-geëigend??? Dat
verwacht je hier toch niet!!! <Algemene
verontwaardiging!>
(Het is een verhaal met een staart... maar dat wist ik toen nog niet. Dus er
werden de volgende dag nieuwe jerrycans gekocht. En gevuld...)
Onder begeleiding werd ik afgemarcheerd naar mijn hotel. Niet dat ik me hier
ooit onveilig voel, maar goed.
Het was wel heel gezellig, en de dames liepen opgewekt koutend terug.
...
Zelf dacht ik: laat ik de kaarten die ik nu bij me heb, en waar postzegels op
zitten, maar meteen wegbrengen...
Ik haalde twee lege jerrycans van boven, en ik keerde
het rollatorretje richting Grot.
Het was nog best druk op straat, maar ik was net te laat bij de hekken,
het had juist middernacht geslagen, en de hekken werden voor mijn neus met een dikke ketting
op slot gedaan, maar...
ik kon toch 150 kaarten in de brievenbussen naast het
toegangshek doen. Kijk, dat gaf rust.
Geen nood, dacht ik. De Serpentine! (Een stijl kronkelweggetje voorbij de grote
kerken dat naar de Grot voert en dat normaal ook 's nachts open is / was.
De Serpentine bleek echter afgesloten, daar stond ik dus met twee waterflessen. Tja.
Geen ~~~~~ putten dus.
Morgen
dan maar...
Het was overal nog wel gezellig, maar toch was er al wat minder muziek en
reuring. Alsof iedereen opdracht had gekregen om rond één uur in bed te
liggen... :-0
In het hotel was alles
donker, maar de nachtwacht zat er. De trouwe ziel.
Boven heb ik eerst maar eens opgeruimd. De kachel stond aan. Wel lekker. Dat ben
ik thuis niet meer
gewend.
Nu is het bijna half twee en ik moet nog een paar dingen in de
koffer zoeken, die is nog niet echt uitgepakt, en dus kan ik niets vinden.
Geen tijd hier... ;-)
Zaterdag 13 mei 2023. Vanwege het water stond ik vroeg op; gelukkig kon ik om 7 uur
koffie krijgen, daarna heb ik met de rollator 2x10 liter water
gehaald. Ik zag juist hoe de brievenbussen, die ik gisteren had
gevuld, nú werd geleegd.
Kijk, dat geeft rust!
Nadat ik gezond had ontbeten,
ging ik naar boven. Na een verzuchting richting Sint Antonius heb ik eindelijk
mijn kam gevonden; die werd bijna letterlijk in mijn hand gelegd! Nu
zat de kam 'gewoon' in de tas, die ik al twee keer op mijn bed had
omgekeerd...
Humor, daarBoven.
Natuurlijk was ik te laat om netjes met iedereen in de pas te vertrekken voor de
mis in de St. Joseph-kapel.
Het regende, en ik wilde toch mijn regenjas maar liever aandoen... Ach, ik was op tijd,
toen ik bij de kapel aankwam, zat men nog te wachten...
De
mis begon om tien over negen met de binnenkomst van de clerus, de muziek had al
even gespeeld. 
De
bisschop vertelde naar aanleiding van de datum:
'Op 13 mei 1981 schoot de 23-jarige Turk Mehmet Ali Ağca paus Johannes Paulus II neer op het plein voor de Sint-Pietersbasiliek. De paus overleefde het en schreef dat toe aan OLV van
Fátima. (<- Lees daar even.)
In Fatima 1917 was er een verschijning aan herderskinderen herderskinderen Lucia,
Francisco
en Jacinta, die hun schaapjes hoedden. Ze kregen 3 geheimen te horen.
Het derde geheim was lange tijd alleen bekend bij het Vaticaan. Dit geheim zou in 1960 openbaar gemaakt worden door de paus. Pas in 2000 werd het geheim door Vaticaan-woordvoerder Joáquin Navarro-Valls bekendgemaakt. In het visioen figureert een in het wit geklede bisschop die wordt neergeschoten terwijl hij met het kruis tussen talloze gedode martelaren loopt. Dit visioen verklaart achteraf waarom het derde geheim een profetie was van de aanslag die Mehmet Ali
Ağca in 1981 pleegde op paus Johannes Paulus II. Die aanslag vond eveneens plaats op 13 mei en de paus gelooft daarom dat het aan Onze-Lieve-Vrouw van Fátima te danken was dat de kogel in zijn buik, en niet in zijn hoofd terechtgekomen was. Later werd de operatief verwijderde kogel verwerkt in de kroon van het beeld van Maria van Fátima.)
De bisschop verbindt een en ander met feiten uit de geschiedenis, en zegt tegen ons, zoals de Verschijning
ooit tegen Karol Wojtila <de latere paus Johannes Paulus II>
zei: als je doet wat ik zeg (veel de Rozenkrans
bidden) komt er vrede: 'Laten we samen veel de Rozenkrans bidden, dat is heel belangrijk.
Neem de rozenkrans mee naar het front. Dan kun je met daarBoven communiceren. Dan krijg je rust.
Als militair moet je veel keuzes maken, doe dat met de bijbel open en prik een tekst. Die zal je helpen.
Neem goede voornemens mee uit Lourdes, anders vraag je het aan een partner, om zo te bidden.
Denk aan het onbevlekte hart van Maria. Dat heeft niet te maken met een maagdelijke
geboorte, maar wel dat ze vrij zou zijn van erfzonde. Wijd Rusland toe aan Maria en het onbevlekte hart, neem er een uurtje voor.
Het is net als een quantum-computer. Je voert er een heleboel data in, daar kun je het dan aan overlaten, en na een tijd komt er een oplossing. Denk maar aan Maria als quantum-computer. Het gaat met kleine stapjes. Maria duwt je dan op
moederlijke wijze naar een oplossing en geeft je zo een nieuw perspectief, maar natuurlijk wel via de Zoon en de Heilige Geest.
Amen'.
Het was een goede dienst, (<-- klik maar even voor de teksten) en alles verliep mooi. Ook de voorbeden raakten het hart.
Na
het slotlied en de zegen werd het Wilhelmus gezongen.
De vlaggenwacht
liet de vlag lichtjes neigen, zoals het hoort... (Ramon is mee... dat
helpt.)
Daarna gingen we achter de muziek aan naar het plein voor de kerken om de foto's
te laten maken.
We begonnen strak in het gelid...
Maar er was veel gedoe voordat de
verschillende foto's waren gemaakt.
Eerst die met (bijna) alleen de
geüniformeerden,
Dan de foto waar we
allemaal op mochten (behalve Ferry T, want die blééf heen en weer rennen en
aanwijzingen geven)
(Die kan ik even niet vinden... het is toch drie pixels per persoon...)
daarna moesten er
allerlei groepjes bij voorkeur samen met de bisschop op de foto (de arme man had
bijna kramp in de kaken van het lachen)... 
Voor
mij viel er veel te zien... Nieuwsgierige en trotse mensen, allerlei
uniformen...
Intussen waaide de wimpel boven de kerken waarop stond: PELERINAGE MILITAIRE
INTERNATIONAL al heen en al weer.
Omdat ik zijn spulletjes op de rollator had (die prima dienst deed als ezeltje)
wachtte ik tot de monseigneur klaar was, maar ook onderweg naar de receptie
waren er mensen die graag met hem op de foto wilden. Ik heb er verschillende
gemaakt met allerlei mobieltjes. ;-) (Hij heeft veel geduld.)
Samen konden we via een omweggetje (die kent hij allemaal) ongehinderd bij de ruimte op de vijfde verdieping komen, waar de receptie was. Daar kregen we een drankje aangeboden, in afwachting van het programma...
Rob Schmidt (de vice voorzitter) nam om 10 voor 12 het woord... Hij
heette iedereen welkom en al dat soort dingen, gaf toen de microfoon aan de
scheidende voorzitter: Frank Marcus. Voor het laatst bedankte deze een eindeloze
reeks mensen, die op de een of andere wijze van belang zijn voor de organisatie
van de militaire bedevaart.
Hij is héél secuur in die dingen. Hij sloot af met een verwijzing naar zijn
terugblik over 16 jaar voorzitterschap in de Lourdeskoerier en dankte zijn
bestuur voor het vertrouwen en de zeer plezierig verlopen samenwerking.
Al voor 12 uur stond de lunch netjes klaar... We hadden er wel zin in!
Maar
niet alleen de voorzitter bedankte, ook hij werd bedankt... nadàt hij de
voorzittershamer had overhandigd aan de nieuwe voorzitter: Niels ten Anscher,
Om
hem niet met lege handen weg te laten gaan, gaf de bisschop hem een legpenning.
Om ergens neer te leggen. Die had hij vast nog niet. ;-) Daarna kwam de HKA, die
namens de collega's iets overhandigde, en ... en ... en ... tenslotte kreeg ook
mevrouw Marcus (Ineke) een 'bloemetje'. Letterlijk, één bloemetje, mét een
bloemenbon, want op reis is een boeket niet handig.
Uiteindelijk werd het
buffet na bijna drie kwartier geopend, en omdat alle jongeren nu toch bij elkaar waren, duwden we ze
kaartjes met het adres van de App van de AMI in handen. Er stond een plaatje op
dat je kunt scannen, maar dat heb ik niet meer, ik heb ze allemaal weggegeven.
Dus voor Google etc ga je naar deze
link, en anders naar de Apple store
Sommigen hebben die app inderdaad gedownload, hoorde ik later.
Dat was ook de bedoeling.
Terwijl binnen mensen zaten te eten, was de fanfare buiten op het terras (na een
snelle snack, mag ik hopen) al aan het spelen.
Allereerst werd er een hommage aan Frank Marcus gebracht met de Defileermars der Koninklijke Marine, waar hij en zijn vrouw Ineke duidelijk van genoten, maar daarna moest er natuurlijk ook het Mineurslied uit volle borst (mee)gezongen worden!!! Dat regiment viert namelijk dit jaar het 275 jarig bestaan.
Intussen
verzamelden zich veel mensen buiten op het terras, met en zonder bord / drankje,
voor een gesprek, voor dansen en springen (vooral de allerjongste had daar veel
lol in) en voor het uitzicht richting bergen en richting heiligdommen. De
donkere wolken voorspelden wel regen, later... maar nu was er vooral veel
muziek, plezier en communicatie tussen mensen van alle rangen en standen en
leeftijden.
Toen
de meeste mensen stuk voor stuk richting stad gingen, of naar de prairie om onze
sportievelingen aan te moedigen, werd hier en daar nog vergaderd in kleine
groepjes, en opgeruimd.
Natuurlijk werd de zaal weer netjes opgeleverd!!!
Voor de zieken / gehandicapten in het Acceuil en voor de verzorgenden was er een muzikaal optreden, juist toen wij naar huis gingen. We genoten er van mee. Het bleek de kapel van de Duitse marine uit Wilhelmshafen, die pas zeer recent is opgericht. Een aanrader, die mag blijven!
Vanmiddag was er dus ook sport!!! Op de weide tegenover de Grot. En natuurlijk deden 'we' er aan mee! En met veel plezier.
Zowel kennen als kunnen werden getest, maar
met het kennen hadden de Fransen natuurlijk een voorsprong, want zij
hadden de vragen gemaakt... (TISNIETEERLIJK!)
En overal in de stad werd muziek gemaakt! (Daar zijn ook wel méér foto's van denk ik)
Dit
is het Vreemdelingenlegioen (hier het Erelegioen genoemd) dat meer kan dan
vechten. Ze speelden samen met de Ieren... 
In elk geval kun je hier klikken voor het wat, waar en hoe...
Anderen gingen nog wat kaarsen branden... het was echt een middag waar iedereen het hare of het zijne kon doen.
En ach, dan kom je nog wel eens wat tegen... ;-) 
Wel een voorrecht voor dit lid van de Pauselijke Garde dat hij met Diana Mensink
op de foto mocht. Hij wist dat niet, maar zij is niet de eerste de beste!
Vanmiddag lagen er op de
kamer voor mij nog 110 kaarten om mij van de straat te houden, ik moest ze
uitvouwen, omdraaien, invouwen, in de enveloppe doen, voorzien van postzegels...
het was veel werk. 
Maar aan alle werk komt een eind, dus op één kaart na kon ik ze die avond laat
allemaal in de brievenbussen bij de ingang van de heiligdommen brengen. (Het
postkantoor is drie keer zo ver lopen.) (Die laatste kaart heeft Mme. LaPeyre
de volgende dag voor me op de post gedaan, dat wilde ze graag...)
Bij avondeten was er een
uitruil van
gasten. Een mooie gewoonte bij onze Bedevaart: gasten van elk
hotel schuiven aan in een ander hotel, en dan natuurlijk met name mensen van het
bestuur, zodat ze ongedwongen contact kunnen leggen met gasten van andere
hotels. Afhankelijk van de drukte, betekent dat dan ook dat er mensen van hotel
A plaats maken voor gasten van hotel B/C/D, en dan zelf in een van de andere
hotels eten. Bij ons, in hotel Peyramale, kwamen Frank Marcus en echtgenote Ineke, de nieuwe voorzitter: Niels ten
Anscher en Genmaj. Messerschmidt; de laatste nam bij ons aan tafel plaats. Hij
lijkt wat afstandelijk, maar kan aardig vertellen.
Later kwamen ook de HKA en
de bisschop naar ons hotel. De bisschop had immers nog wat rozenkransen uit te delen...
Daarna maakte men zich klaar om voor de lichtprocessie.
Die zou om 21 uur beginnen vanaf de Pairie.
Ik ben toch niet meegegaan, maar was in gesprek met de echtgenote van een door ziekte
afwezige pelgrim. Dat ging voor.
Toen kwam iemand het hotel inlopen met het bericht dat Wieteke van Dordt vanavond
weer ging zingen in Des Rosiers!
Daar
kozen wij voor, buiten regende het, en een lichtprocessie in de regen trok ons
toch al niet zo, al bleek later dat de regen wel wat geminderd was.
Maar
ons passeerden de troepen van over de plas, met hun eigen bisschop in het
midden... De lichtjes hielde ze op de rug. Interessant!
Door heel Lourdes waren er nu groepen op weg naar de Prairie...
Maar wij hielden het bij Wieteke...
Het was een lief gebeuren in daar in Des Rosiers, onverwacht velen waren daar aanwezig.
Jaap zong The white cliffs of Dover mee. Wonderbaarlijk! Normaal lukt het hem nauwelijks een hele zin te zeggen...
Later speciaal zong Wieteke met allen
samen:
Lang zullen ze leven voor Jet en Jaap, omdat ze 58 jaar getrouwd waren ;-)
Na afloop liep ik met de aardige dame waarmee ik was gekomen terug; ik wilde nog even naar
de brievenbus bij Heiligdom om mijn brieven te posten, dan was dat ook maar weer
gebeurd. Zij dacht dat ik kwetsbaarder was dan zij, en stond er op mij te
vergezellen. Grappig, ik heb me zelden onveilig gevoeld in Lourdes, hoe laat het
ook was. Dat zal wel vermetel vertrouwen wezen.
We zagen mensen terugkomen van de Lichtprocessie. Hier een paar foto's.
Half tien...
Behalve de
traditionele papieren omhulsels met een kaarsje (zoals de Engelsen hierboven
achter hun rug verborgen) en die de groepen hieronder hebben met de teksten in
verschillende talen erop, zijn er dit jaar ook plastic bekertjes, die je over de
kaars kunt schuiven. Het ziet er niet slecht uit, en zal minder snel gaan
fikken, maar het is natuurlijk absoluut niet duurzaam. Dat moest verboden
worden, dus... we zullen zien of ze er volgend jaar nog zijn, of dat het
stadsbestuur zelfstandig is gaan denken..
Je ziet dat er
genoeg regenwater was om brandjes te blussen...
Het
beeld van de Dame werd door verschillende groepen gedragen, waaronder
door Nederlandse militairen uit De West (ze is loodzwaar) en wordt naarmate het
donkerder wordt, steeds lichter om te zien, niet om te dragen... Maar het is een
hele eer, vinden de dragers altijd.
Op het plein voor de kerken komt de massa
uiteindelijk tot stilstand.
De Nederlandse delegatie had een fraaie plaats vooraan, maar daar gaat het hier
niet om.
Het was het logische gevolg van het feit dat ons land voor het eerst de leiding
had bij de organisatie van deze Lichtprocessie.
Onze musici hadden dan ook een flink aandeel in het gebeuren. <trots!>
Er wordt tegenwoordig veel gedaan met multimediale mogelijkheden.
Dit was het virtuele hoogtepunt. Alsof Zij verscheen aan allen die er stonden.
Om 11 uur 15 waren wij terug. Toen
ging ik tóch nog even een kaartje afgeven in Des Rosiers...
Op de terugweg kon ik nog wel een paar knikkertjes een zetje geven voor iets dat
morgen kan gebeuren...
En zo werd het na enen,
en viel ik tikkend in slaap. De wekker staat op 6.55u.
Het werd toch nog 2 uur voordat ook mijn licht uitging. ;-D
Zondag 14 mei 2023. Moederdag.
In Lourdes is het natuurlijk altijd Moederdag,
Gisteren was het ook al een Mariadag, maar dat bleek later de verschijning in
Fátima te zijn. (En de IJsheiligen)
De wekker ging om vijf voor zeven, tegen acht uur goot ik de eerste kop bruin levensvocht naar binnen, en na de vierde kon ik er weer tegen.
De bedoeling was, dacht ik, naar de internationale mis in de Pius X te gaan, daarvoor moesten we rond ongeveer kwart over acht op weggaan, om uiterlijk om kwart voor negen op de gereserveerde plaatsen te zitten in het vak dat is gereserveerd voor Nederland voor de mis die om half 10 zou beginnen. Dat moet ik verkeerd gehoord hebben, dus. Maar ach, er is altijd genoeg te doen, te zien, te beleven.
(Dus de foto's die hier komen zijn afkomstig van Ria en Tilly en officiële sites.)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Om
9u12 zaten al veel vakken vol!
Het altaar werd bewaakt door de Pauselijke garde... en niet alleen het
altaar...
Om half tien begon de mis
met de binnenkomst van de vlaggenwachten van de verschillende landen...
theoretisch 42 stuks, want er zijn 42 landen vertegenwoordigd. Maar als het er
40 waren, zal er niemand klagen. 
Er werd enthousiast geklapt.
Voor de Slowaken, en ook voor de Nederlanders hieronder.
Daarna kwamen de priesters binnen, gevolgd door de bisschoppen, en dat waren er
heel wat...
Hier
zie je minder dan een kwart van de aanwezigen. De gewonden en gehandicapten
hebben altijd een ereplaats. Ze maken ook een ererondje! Mooi is dat.
De dienst was, als je gunstig zat, te volgen op de grote schermen...
Respect tijdens de Eucharistie...
En na afloop de zegen!
'As a finishing touch God created the
Dutch ' - deze kreet verscheen in de Pius X bij
een
reeks fotos tijdens de eucharistie...
Theoretisch was de Eucharistie afgelopen om 11 uur, maar dat lukte echt niet, en
onze vlaggenwacht heeft zich ongetwijfeld heel erg moeten haasten om met alle
andere vlaggenwachten op de foto te gaan om half twaalf.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
De Heer had voor mij die morgen andere plannen: een van de oudere deelneemsters zag op tegen
'al
dat Franse gedoe', en ze wilde er niet heen. Ze wilde nog wel eens graag
naar de Witte Kruisweg, een ander meisje ook, dus ik bood aan die met hen te lopen.
Er was echter een tijdslijn, want de jongste wilde om 10 uur terugzijn, zodat ze
dan afscheid kon nemen van een
vertrekkende vriendin uit een ander hotel (en een andere bedevaart).
We spraken af onze jassen te halen en
om half negen te vertrekken. Van Mme. LaPeyre kreeg ik vier medaillonnetjes
mee.
Cadeau. La chouette...(de schat, bedoel ik)...
Het regende, en dat bleef het doen. Er ging nog een (relatief) jonge man mee.
Dus met een extra kruisje per providentia Dei, had ik genoeg.
Er lagen in het hotel nog drie boekjes van gisteren met de teksten van de Kruisweg, maar uiteindelijk hebben we die niet
gebruikt.
Ook onhandig met al die regen.
ZijZelf gaf de woorden en de
beelden.
We eindigden met een persoonlijke zegen.
Twee gingen er meteen terug, vanwege die afspraak, met de ander gingen we even
naar de
winkel van Sinkel op de hoek.
Gelukkig konden we vinden wat ze op dat moment nodig had...
(Daar moet ik misschien nog wel even naar toe, later.)
Toen we terug kwamen in hotel Peyramale hadden de motorrijders daar net hun traditionele Irish Coffee met
appeltaart op. Dus die waren blij!
Sabine bood aan om de rest van het Lourdeswater voor mij te halen. Ze vroeg waar de lege kannen waren, en omdat ik even in gesprek was, gaf ik haar de sleutel, en nu is ze met Bart en nog wel iemand waterhalen... (Met de rollator. Die had ik al voorzien van extra spanbanden, zodat de kannen er niet vanaf zouden vallen. Handig, toch!)
Om 1 uur is het diner, maar nu heb ik een moment voor mezelf. Wat ben ik toch
bevoorrecht!!!
Middageten: zonder vragen kreeg ik een omelet ipv coteletjes. En dit keer
kreeg ik die warm, dus heb ik - heel onbeleefd - maar niet gewacht op anderen. Die vonden het overigens best.
Van Ria en Tilly krijg ik een cadeau: een mooi blauw ding om mijn speld op te
prikken, met de tekst: Lourdes.
Zo attent!!! 
Daarna hadden we even vrij tot vier uur, want het bestuur had in zijn wijsheid
besloten ons vrij te stellen van de afscheidsviering van de PMI. Die was van
half drie tot half vier. Zelf zouden we ons om half vier moeten opstellen om
naar onze eigen eindviering te gaan in Cosmos en Damian... Niet zo netjes
geregeld, naar de PMI dan...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
(Dus de foto's die hier komen zijn afkomstig van Ria en Tilly en officiële sites.)
Het afscheid van elkaar, en de officiële sluiting van de PMI was voor veel deelnemers wel een 'momentje'. De Fransen, Spanjaarden en Portugezen vertrokken direct daarna naar hun kazernes - of naar huis. Om kwart over twee zat de Pius X al aardig vol!
Er werd ook enthousiast
mee gezongen en gezwaaid met de eigen vlaggetjes.
Het was al
half vier toen de Nederlandse Fanfare hier haar rondje maakte. Maar wel strak en
mooi!
Ook de Ieren mochten op enthousiasme rekenen... 
En de samenzang niet minder. :-D Toen was het al bijna kwart voor vier.
Dus ja... dat loopt natuurlijk uit...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
De vrije tijd die ik
dacht te hebben, vloog voorbij. Ik ging naar de winkel naast de WvSinkel, haalde daar
iets voor een medepelgrim. Daarna naar de WvS waar ik nog wat souvenirs heb uitgezocht en
gekocht; ik stond lang in rij, maar er was veel aardigs daar. Daarna dacht ik nog een heel uur te hebben
voor het vertrek naar Cosmo en Damian, maar ik had me een uur vergist in de
tijd... Men stelde zich al op toen ik om tien over half vier aankwam bij het
hotel.
Niet dat ze op mij wachtten, maar op
de HKA en aalmoezenier Ray, met kaars en kaarsenstandaard. ;-) 
De aanvoerder van het wachtende peloton zette meteen de pet recht, klaar om te gaan lopen.
Ikzelf ging héél snel naar boven, om wat dingen te pakken etc. Ik hobbelde ver
achter de groep aan, maar ik wàs op tijd. O zo!
Slotviering...
Er moet natuurlijk altijd nog een en ander afgesproken worden... ach, dat kennen we...
Om 16 uur begint het kopersextet met muziek (Eén
Naam is onze hope) en daarna spreekt Aalmoezenier Schlangen een kort gebed
uit. (Volgens welingelichte kringen is het een koperquintet.
Maar ik telde de drummer ook mee, die had een behoorlijk aandeel!!!...)
Aalmoezenier Marike Falke vertelt over de opzet van de bijeenkomst: ze heeft
mensen gevraagd hoe ze de bedevaart hebben ervaren. Timon, Virgil, Angélique en
Wieteke zullen daar iets over zeggen.
Timon van der Haagen is met de jonge militairen van de Luchtmacht (in
opleiding) mee. Het was een heel spectakel, vond hij. Er waren veel
verschillende dingen te doen, en hij noemt als eerste de Kruisweg, en dan de
Internationale Opening, ook de Lichtprocessie had indruk gemaakt. Er is
onderling veel verbinding, nationaal én internationaal. Hij maakt zijn
complimenten aan de mensen van de Geestelijke verzorging, vooral voor de Pyreneeën
Hike!
De stof die werd besproken werd nuchter en begrijpelijk gebracht. Dank voor de
organisatie!!!
Virgil Kemper – 32 jaar, van de kustwacht in het Caraïbisch gebied, verwachtte hier te komen tot
een betere relatie met zijn geloof.
De hele bedevaart bleek een bijzondere ervaring voor hem, het is indrukwekkend
hier, een heilige plaats.
Ook de weg naar en van de Gavarnie heeft hem veel gedaan. Van de lichtprocessie
kreeg hij echt kippevel.
Hij is oorspronkelijk van Altagracia in de Dominicaanse Republiek.
En op deze (moeder)dag wenst hij alle moeders een fijne dag. Dankuwel. :-)
Angelique van
Amerongen-Veldt begint met haar verhaal… maar het is zo emotioneel voor haar,
dat ik hier liever neerzet wat ze daar op papier had, en wílde zeggen… (Ze
kreeg wel een glaasje water en een knuffel van Ray!)
Dit was wat ik eigenlijk wilde zeggen tijdens de afscheidsdienst:
Mijn naam is Angelique van Amerongen, verzorger voor majoor Jaap
Peters. Donderdag aankomst op het vliegveld; het voelde als een reünie.
Iedereen was warm naar elkaar en ik voelde de verbroedering en
kameraadschap die ik ook vanuit de brandweerwereld herken. Vele
mensen kwamen naar Jaap. Ik voelde me ook meteen welkom. Iets later
vertrokken dan gepland maar verder verliep de reis voorspoedig. Na
het avondeten, wat overigens ook heerlijk was, kregen we een
rondleiding in Lourdes waarbij het verhaal van Bernadette en Maria
werd verteld. Die avond werden we meteen gezegend met alle het goede
van boven (regen). Het was nog vrij rustig in Lourdes. Vrijdag
startten we bij de grot met een mooie mis. Bisschop De Jong had het
prachtig verwoord en de persoonlijke touch met het hart raakte
me...in mijn hart. Hij zei o.a.: There are people who say "I luv you" en
later zullen zeggen "I leave you"
.
Ondertussen stroomde Lourdes behoorlijk vol. Het verbaast me dat er
zoveel nationaliteiten, mensen, auto's, motoren, bussen door elkaar
gaan in harmonie. Volgens mij is Lourdes de enige plek op de wereld
waar dat kan.
De zieken-kruisweg met de persoonlijke verwijzingen, de Internationale opening, de Nederlandse viering, de Receptie, Wieteke
van Dort,....ik kijk mijn ogen uit.
Een prachtige omgeving. Het is net of ik in een schilderij of een sprookje ben beland.
Een geweldige ervaring die ik nooit had durven dromen. Ik ben hier
gekomen om de familie Peters te ondersteunen maar tegelijkertijd
voelt dit echt als een groot cadeau. Er zijn maar weinig mensen die
kunnen zeggen dat ze een hosti hebben mogen ontvangen vanuit het
heiligdom in Lourdes.
Hartelijk dank voor deze prachtige ervaring! 
Als laatste
komt Wieteke
van Dort aan het woord. Ze vertelt dat
ze is opgegroeid met de Kinderbijbel, en dat haar moeder haar meenam naar de
Protestantse kerk. Wel ging ze soms ook met de kinderjuf mee naar de Roomse
kerk, want omdat haar moeder een (bekende) actrice was, had het gezin een
kinderjuf.
Het verblijf hier was voor mij een openbaring, dat ik gehaald en gebracht werd
in een rolstoel ontroerde me!
Ook dat marcheren deed me veel, hier. Ik ben in Soerabaja groot gegroeid tegen
een militaire achtergrond.
Toen Frank Marcus me (voor de zoveelste keer) vroeg mee te gaan, deed ik het, en
ik ben zó blij dat ik gekomen ben!!
Dan zingt ze het Indisch
Onze Vader. (Voor
mij opvallend dat ze heel Bijbels zong: ‘zoals we ook hebben vergeven wie ons
iets schuldig zijn.) (Dat is niet de tekst zoals het algemeen gezongen wordt,
maar wel zoals het Grieks het heeft in Mattheüs 6!) (Maar
dat is even een zijsprongetje van een theoloog. Daar kan ik ook niets aan doen.
Dat raak je niet meer kwijt. :-D )
De muziek was weer aan zet. Ze speelden het bekende gezang 466: ‘Als God, mijn
God, maar voor mij is, wie is er dan mij tegen?
Dan werken druk en droefenis mij nochtans tot een zegen…’
Aalmoezenier Marike Falke bad o.a. voor de kerk en voor alle instituten, die het
geloof ondersteunen…
Natuurlijk moet er ook gecollecteerd worden voor de eigen organisatie, die
uit
die opbrengst jaarlijks een bijdrage doet aan mensen die anders niet de middelen hebben om
mee te gaan met de bedevaart. Tijdens de collecte speelt het koperquintet (plus
drummer) dat het
een lieve lust is. (Volgens 'welingelichte kringen' was dat: Putin' on the
Ritz, een nummer waar Fred Alastair bekend mee geworden is.
...
Dan mag ook de HKA <Hoofd.Krijgsmacht.Aalmoezenier> (die wij kennen als
Jean-Paul Thöni) een kort woordje zeggen. Met nadruk op KORT, staat er in zijn
brieving. Maar hij moet wel allerlei mensen bedanken, en dat doet hij
zorgvuldig. Hij zegt:
‘In de app van de voorbereidingsgroep stond
duidelijk: een kort woordje, dat is wel dubbelop. Maar het is en
blijft mijn schone taak om eenieder te bedanken.
Allereerst onze hemelse Moeder Maria. Op Moederdag zijn wij bij U op bezoek.
En daarmee denken we meteen aan al onze moeders. Sommigen zijn mee, anderen zijn
in Nederland, in de West of elders. Ook zijn er veel moeders reeds in de hemel.
Mijn moeder stelt steevast elke Moederdag de vraag: Weten jullie ook waarom God
moeders heeft geschapen? Wij antwoorden dan gedwee: neen!
Het antwoord is: Omdat toch bleek dat Hij niet overal kon zijn!
Maar ik wil jullie daarnaast ook allemaal bedanken voor jullie aanwezigheid als
pelgrims, reisgenoten, mensen van de weg, welke mag leiden naar vriendschap,
medemenselijkheid en bovenal Liefde. We hebben gehoord in deze dagen, dat er
vijf wegen van Liefde zijn!
Daarop aansluitend, monseigneur de Jong, dank voor uw inspirerende woorden.
Direct uit het hart.
De heer Gerrit Val voor uw flexibel meegaan en mooie gesprekken.
Generaal Messerschmidt voor uw aanwezigheid en altijd een glimlach.
Het Regiment Fanfare Grenadiers en Jagers voor de leiding van en naar het
Heiligdom en het opluisteren van de vieringen.
En ook dank aan Wieteke van Dort. De beide optredens in het hotel Les Rosiers
waren erg mooi en hartverwarmend.
Speciaal dank aan alle jongeren en het kader. Voor jullie aanwezigheid en
gezelligheid en doorzettingsvermogen, met name in het Tentenkamp (als biggen in
de modder).
Eenieder wil ik danken. Immers als ik zei dat het wel eens kon gaan regenen,
mocht ik van velen niet negatief doen. Positiviteit, hartelijkheid en soms samen
mopperen heeft mij persoonlijk veel gedaan.
Hij noemt de
motorbedevaart, die met 19 motoren en 2 busje veel voor mensen betekent, en
wenst ze een goede terugreis.
Ook dank aan de Stichting Militaire Lourdes Bedevaart (SMLB). Met 27 personen,
waaronder sergeant-majoor Hillinga, die heel veel foto’s heeft gemaakt,
waarvan een heel aantal zullen worden gebruikt voor een eigen pelgrimsboek (dat
is al een reden om volgend jaar mee te gaan) dat volgend jaar uitkomt. Daarnaast
veel waardering voor alle bestuursleden, vooral de oud-voorzitter Frank Marcus
en de nieuwe voorzitter Niels ten Anscher, welke samen met de aalmoezeniers, het
vele werk hebben verricht, zodat ik heerlijk rond mocht lopen, behalve wanneer
de Fransen mij weer eens tegenhielden, ondanks mijn verzameling (minstens drie!)
aan kaarten! Frankrijk is een vrij land, behalve op het Heiligdom. ‘Eigenwijze Fransen!’ verzucht hij…
Ik noemde net mijn collega’s aalmoezeniers. Daar binnen is de Pastorale
Commissie onder aanvoering van Marco Spies.
Veel nieuwe dingen geleerd, veel mooie momenten beleefd en de verwondering past
bij Lourdes. Al met al: het is toch best wel gaaf bij de Gave.
Maar nogmaals en zeker daar boven, jullie allemaal dank voor het mee bidden, mee
vieren, in de Basilieken, bij de Grot, op de brug en ook aan de bar.
Wat plaatsvindt in Lourdes blijft …. niet in Lourdes.. De Liefde van
Maria voor al haar kinderen is grenzeloos. Hier in Lourdes is geen grens, de
hemel raakt de aarde, omdat wij Liefde en vriendschap mogen uitstralen.
We hebben veel gedaan, veel beleefd en mee geleefd.
Dank en we hopen en bidden, dat we veilig thuis mogen komen om ook ons veilig
thuis te blijven voelen, bij elkaar, bij God, bij Maria
(devotionalia kunnen naar voren worden gebracht, als dat nog niet is gebeurd)
(Er
worden snel nog wat tasjes naar de voet van de altaartafel gebracht.)
Dan vraagt hij bisschop Everhard de Jong naar voren te komen en om Gods zegen te
vragen over de meegebrachte souvenirs.
De bisschop vraagt hij om Lourdeswater en besprenkelt daarmee
de voorwerpen.
Hij komt met een mooie vergelijking:
Zegenen is onder electriciteit zetten. Er komt spanning op te staan, en levert een verbinding met de hemel.
De ‘devotionalia’ en/of souvenirs zijn objecten die we meebrengen voor mensen daarginds, in de hoop dat ze iets van God mogen ervaren, en zo het ‘virus van Lourdes’ verder verspreiden.
Gebed: Heer God, dank voor Uw genade, die wij hier mochten
ervaren.
Wij vragen dat U deze voorwerpen zegent, en ook dat zo Uw aanwezigheid voelbaar aanwezig mag zijn.
Moge Moeder Maria en de heilige Engelen ons beschermen op de terugreis, en wij bidden in het bijzonder voor de zieken op voorspraak van Bernadette, die zelf als zieke met het gezin met vier kinderen ten tijde van de verschijningen woonde in het Cachot, opdat zij hun beperkingen in geloof kunnen dragen.
Amen.
Hij bedankt iedereen namens zichzelf, de andere bisschoppen aan de bron en Onze
Lieve Heer…
Er klinkt gedragen muziek.
Aalmoezenier Raymond van Schalkwijk zegt: 'Het is het samenzijn dat Lourdes zo
bijzonder maakt. Het maakt niet uit wie je bent, of waar je vandaan komt. Nu
zijn we samen uit Nederland en uit de West. Ook al is daar veel polarisatie,
hier zijn we samen. Hij leest het gedicht van Stef Bos ->: Ik
sta hier in het midden. …
We zijn teveel alleen'.
…
Halverwege de dienst was het behoorlijk gaan regenen, en het regent op dit
moment, waarop we volgens de dagorder samen achter de muziek aan met de
bedevaartskaars naar de ‘Lichtkapellen’ zouden gaan, nog steeds hard.
De
HKA beslist (ongetwijfeld in overleg achter de schermen) dat Generaal-majoor
Messerschmidt en de jongste bedevaartganger Justin X deze eervolle taak op zich
zullen nemen.
Zij steken samen de kaars aan met het licht van de Paaskaars.
Dan spreekt de bisschop de reiszegen uit, en de HKA de heenzending.
De muziek stelt het moment van de regen in moeten nog even uit.
Maar dan vervrouwen en vermannen wij ons, en gaan we – al dan niet bedekt met
plastic - achter de muziek aan naar de hotels. Nu is het echt bijna voorbij...
maar eerst eten, en dan muziek, koffers pakken, een laatste pilsje of watdanook...
terugweg
iemand had een veteraan op ziel getrapt. Veel voor bidden.
Onderweg terug naar de hotels ontbloeiden nog allerlei gesprekken. Wij danken de Heer.
Dan gaan we eten, ieder in het eigen hotel. Buiten staan wat motoren uit te dampen van een - hoop ik - mooie rit.
...
Ik maak met mijn fototoestel een rondje door de eetzaal, maar wees gerust,
verder dan deze bewust wat vage foto van mijn disgenoten zal ik niet gaan.
;-)
Het is een goede gewoonte
om op de laatste hele dag het personeel te bedanken. Ze hebben zich inderdaad
uit de ~~~~ gerend voor ons, dus de pet gaat rond. Aalmoezenier Ray heeft de
grootste, en hij is de hotel/aalmoezenier. Er kan veel in die pet. Dan moet er
nog een vrijwilliger aangewezen worden om Mevrouw en mijnheer LaPeyre toe te
spreken. Aangezien de koks Spaanstalig zijn, en een van de meisjes die ons
bedienen (én de moeder van mevrouw LaPeyre, die er nu eventjes niet is) wordt
het dus Frans, Spaans en Nederlands. Ook onze mensen uit de West begrijpen
minstens twee van de talen, dus win-win, ondanks het gehakkel...
De ontvangende partij toont zich oprecht blij.
...
Omdat ik nog niet in de gelegenheid was geweest voor een onderonsje op de Kruisweg bovenlangs, ga ik daar nu heen.
Het is Goddank droog, en dan wordt het toch nog een vrij zware tocht, voor mij.
...
...
Als ik naar beneden ga,
passeer ik het tentenkamp. Niet de ouderwetse donkerbruine grote tenten, maar
kleinere, met een puntdakje en eigen lichtbronnen. Ik ben te moe om een foto te
maken, maar mijn hart gaat natuurlijk wel uit naar de velen die daar
overnachten. Die opmerking over 'varkens in de modder' komt weer even boven.
;-)
Een van de andere
bedevaartgangers stuurt me later deze foto, waarop je goed de verhoudingen kunt
zien. Dank! Als je via de kruisweg langs loopt lijken ze kleiner... afstand
bedriegt!
De laatste statie is het open graf. We mogen leven met de zekerheid dat de Heer is opgestaan, en dat de dood tijdelijk is.
Schoenen aan. Langs de bovenste kerk ga ik richting Bernadettekerk.
Beneden is een héél rustige burger-lichtprocessie gaande. Ook mooi, ik blijf een minuutje kijken en luisteren.
En kom nog vrienden tegen, als ik naar beneden ga. :-)
In de Bernadettekerk krijg ik als bonus een kwartiertje mee van het Concert van de Duitsers. Deze accordeonkunstenaar kreeg een groot applaus!!!
Natuurlijk moest na afloop de Duitse bisschop nog een aantal mensen bedanken
voor hun inzet. Maar deze sprak iets korter dan de bisschop waar we jaren geleden plachten mee te
maken.
Hij was niet
de enige spreker...
Maar op het laatst klonk er een trompetter vanuit de kerk, die het sein gaf om
naar huis te gaan.
Met een van mijn busgenoten liep ik naar huis, we waren elkaar tot steun.
In het hotel stonden mijn gevulde kannen netjes in een hoekje. Sabine had het
verstandig gevonden ze daar neer te zetten, zodat ik morgen niemand nodig heb om
ze ook nog eens naar beneden te sjouwen. Een verstandige dame, onze Sabine!
Nu moet ik eerst maar eens een peer eten. En de voeten wassen, denk ik...
Die peer lukte, de voeten niet, dus die branden een beetje. Ik ging naar
Des Rosiers, voor een heel gesprek met H.
Tegen half één kwam P. voor wiens nieuwe huis ik die middag een cadeautje had
gekocht.
Ik
had twee varianten, hij koos de ene, en H. wilde de andere graag.
Door twee dames en een heer werd ik naar het hotel
begeleid, daar kwam ik iets na één uur aan.
Nu is het tien minuten later, heel zacht klinkt via de TV de muziek van La belle au bois
dormant op de achtergrond. (De schone
slaapster). Af en toe kijk ik wel, maar het is meer rustige
achtergrond.
De kamer is een puinhoop, en om 6 uur gaat de wekker.
Om 8 u
gaan de eerste motorrijders weg, die moet ik natuurlijk uitzwaaien, voor die tijd
wil ik nog even langs de Grot (en de laatste twee litertjes water halen).
Om 9 u gaan de
vliegtuigpassagiers, en om 10 uur wij.
Ergens voordien moet ik gepakt
hebben...
Nu sluit ik maar even af, de laptop staat nog op te laden. Het was een mooie
bedevaart...
15 mei 2023. Het is maandag, en om 6 u ging de wekker, ik vulde tegen 7 uur de laatste flessen.
Toen ik naar de Grot ging kreeg ik een parapluie
mee van
Mme. Pilar, het regende
hard, wat lief toch! We hebben elkaar wel in
het hart gesloten...
Bij de Grot bood een dame mij spontaan aan om een foto voor me te maken.
Een van de vele engelen, die je hier in het wild (en in vermomming)
tegenkomt.
Kijk, ik ben hier ook geweest! <g>
Dag, Heer, tot ziens.
Op naar koffie en ontbijt!!!
Veel motoren stonden al ruim van tevoren klaar.
En de trotse
eigenaars ook.
Het bleef regenen maar wel wat zachter, dus we liepen heen en weer om de motoren dag
te zeggen,
de eersten gingen rond kwart over acht, ze rijden in groepjes.
Kwart voor negen...
Sommigen keken de kat uit de boom, maar de regen stopte niet, dus gingen de laatsten tegen tien voor negen toeterend en zwaaiend weg...
nagekeken door een groot deel van het bestuur, dat daarna ook snel zou vertrekken...
De vliegtuigpassagiers zouden om 9 uur weg, er waren 3 bussen, voor de verschillende hotels, dus nam ik een paar keer afscheid rond 9 uur, ik werd bijna meegenomen, omdat ik nog niet uitgestapt was, maar er waren ook zoveel mensen om dag tegen te zeggen, en om een goede reis te wensen!!!
Om half tien kwam de rolstoelbus, het was een drama voor Jaap Peters!!! hoorde ik later van zijn dochter, José.
Daarna heb ik als een razende
de koffers gepakt, nat en vies door elkaar, ik had veel
handbagage over, komt goed...
10.35 gingen ook wij weg. 
Nog één keer over de Gave.
Daarna via de Avenue du Paradis de stad uit, en de grote weg op.
Om 10 u 52 passeerden we
het kapelletje, dat voor mij écht Lourdes-voorbij is.
Het moge duidelijk zijn dat het... regende.
Meteen daarna kreeg ik van José en Ramon een heel lieve kaart. Ik straal aan alle kanten.
Het regende hard vannacht, Fred vertelde dat hij toen dacht aan de arme jongens in het tentenkamp.
Om 11 uur sliep alles achterin de bus... en om
11.02 gingen we door de eerste péage.
11u20 passeerden we het viaduct Arrêt-Darré
Om 12 u is het droog, we rijden richting Toulouse, en ik zie de eerste typische dennen... (of jeneverbessen struiken).
Een half uur later is het nog 16 km naar Toulouse.
We passeren vijf minuten daarna de Cité de l'Espace ...
Dat is een groot terrein dat helemaal is bestemd voor alles wat met ruimtevaart
te maken heeft. Opleiding van mensen, maar ook ontwikkeling van programma's en
materiaal. Spannend. Mijn neef heeft er ooit een half jaar stage gelopen.
:-)
(Kijk, er zijn wakkere typetjes bij!)
Af en toe moeten we wachten bij een tolpoortje... maar het komt altijd weer goed.
12u40: de lunchpakketten gaan rond... Er
zitten flesjes water in, en een appel en... (Maar die koffie!!! Daar zijn we zó
aan toe!!!) (Zeurpiet!)
Buiten is er ook water. Maar... om
half 2 is het weer droog, we koersen op een Aire af, nog 12 km...
Dat
zou dan de
Aire du bois de Doure...zijn.
'Het is nog maar 1100 km naar Utrecht, en
theoretisch zouden we er na 23 uur kunnen zijn', merkt Fred op. - 'Als je
tenminste aan één stuk door rijdt... '
Er wordt geroepen: 'Fred, rij maar door!'
Helaas... Hij is gebonden aan het Rijtijdenbesluit... ;-)
Dus stoppen we...
Als we de gelegenheid naderen, zien we een opvallend gebouwtje, een duiventil, die typerend is voor de streek.
(Deze foto kon ik niet zelf maken, al heb ik het later wel geprobeerd, dus ik
hem deze ge'leend' en een beetje bewerkt.)
Van kwart voor twee tot kwart voor drie hebben we hier pauze. 
Het is 19 gr C, het is hier helder en schoon, met zelfs en omheinde ruimte voor kindertjes, waar een stel ouders ook een rustig plekje vonden. :-) Ik koop nog een boekje voor thuis, en ga dan een stukje lopen.
Op zoek naar die duiventil, die noemen ze hier: Pigeonner, maar hoe ver ik ook loop, ik zie 'm niet. Intussen waait het hard, en trekt de lucht dreigend dicht, dus ik wil liever niet achterblijven hier.
Het is wel een heel
uitgebreide gelegenheid, want is zelfs een onderhoudsapparaat voor bussen.
Ach,
hadden we nu maar geweten dat we daar veel plezier van hadden kunnen
hebben... 
Alleen wísten we toen nog niet dat er zich later problemen zouden voordoen... Tja.
Om kwart voor drie zitten we allemaal braaf in de bus.
Al snel duiken we een tunnel
in. Tunnel Pech-Brunet heet die, en is 230 m lang.
Maar op pech in de tunnel
zitten we niet te wachten.
Dus worden er melige
grapjes verteld zoals: een pastoor (aalmoezenier/HKA) komt met jeuk bij zijn dokter.
Die bekijkt een en ander, en concludeert: 'Schaamluis!'
Dokter, dat kan niet, ik ben pastoor (aalmoezenier/HKA).
'O', zegt de dokter,
'dàn zijn het onzelieveheersbeestjes....' 
We zien af en toe tuinbouw onder plastic...
Fred rijdt intussen
door...
14u
51 zien we dit bord aan de kant van de weg. We zitten in het stroomgebied van de
rivier de Lot.
Cahors is zeker een stad om te bezoeken. De motorrijders laten die meestal niet links liggen...
15.03 u regen...
Gehoord: ('Ja, maar ik dacht..!'
'Heb je daarvoor
geleerd dan???')
...
We zien onderweg Blondes d'Aquitaine... een mooie koeiensoort, die kennelijk ook
in Nederland wordt gefokt.
Iets later een bordje dat aandacht vraagt voor Saint
Céré.
Aan de kant van de weg
zien we groepjes bloemen, steenbreek , brem in de berm... meidoorn, en zelfs plukjes hei
15u15.
Verhalen worden her en der verteld. Aalmoezenier Marike vertelt voorin over de jongeren uit de West en
over anderen;
hoe de GV (Geestelijke Verzorging) een apart moment voor de Nederlandse jongeren
heeft gecreëerd in de Pyreneeën...
zomaar, tussen de vele wolken
door. (Van de jongens zelf hoorden we daar iets over bij de
afscheidsdienst, gisteren.)
We rijden over het Centraal Massief, waarin stroompjes en rivieren diepe dalen hebben uitgefreesd, Gorges.
Tilly heeft er een mooie foto van gemaakt... ondanks het feit dat de bus onverdroten door blijft denderen. Mij lukte dat niet, maar haar wel!!!
Af en toe kijken we naar buiten. Grappig, i.p.v. hectometerpaaltjes hebben ze hier code's op de weg. 3257 flitst voorbij. Geen idee waar het op slaat, maar dat slaan we wél op.
Dat is het leuke van
reizen met de bus: je ziet telkens iets nieuws.
Nog steeds is het wisselvallig...
Om 16.06 is het naar Orleans nog 264 km.
We
hebben nu regen, maar net hebben we een zware hagelbui gehad.
We hielden ons
hart vast, en baden oprecht, want de kleine scheur in de voorruit, die in
Lourdes op het parkeerterrein 'op wonderbaarlijke wijze' was ontstaan, was
vanmorgen al een stukje verder gekropen...
Het toilet is al een uur of langer BUITEN GEBRUIK, want de watertank lijkt leeg, en de plas blijft staan. Men moet het nog een paar uur ophouden!!!
Nu is het al 17.03 u. Over een uurtje gaan we vast al eten... Het is allemaal heel
secuur uitgezocht...
regen.
Een
weetje:
Als je last hebt van wegenziekte, en je bent rechtshandig, dan heb je met een watje in
het linkeroor minder last.... Weer iets geleerd!
Tilly roept: Het was niet zo warm dit jaar, want heb mijn stem nog!!!...
Parijs nog 355 km 17.12 en zon
17.30 u krijgen we de mededeling: 'Over 6 km gaan we een uurtje pauzeren...'
Het is zonnig tussen de
wolken door. buitentemperatuur 17 graden...
Er wordt opgeruimd.
Aire de Boismandé... Daar is niet veel. De (verkeerde) keuze valt op hier stoppen. Maar helaas. Er is een probleem met parkeren, en de bus rijdt schade.
Bij het inrijden van een weg blijkt daar, tussen het onkruid en net ónder het blikveld van de chauffeur, een grote steen te liggen.
Op deze luchtfoto zie je wel de stenen, maar niet (meer) het onkruid.
Onder gekrijs van het blik rijdt Fred voorzichtig achteruit en weg. Blikschade dus.
Zodra het even kan, stopt
Fred. 5 man moet heel erg nodig achter een boom
verdwijnen...
Daarna gaan we door naar volgende halte.
17.43 u We rijden het Departement l'Indre binnen...
Reg Centre - Val l'Anglin We rijden over de rivier met deze naam om drie voor zes.
Lupines bloeien ook in de berm en de zon blijft
nog wakker...
Veel gedempte gesprekken, rondom ons, en we horen dat het vliegtuig rond 2 uur veilig
is geland.
Gelukkig. :-) Zij zitten
op dit moment voor een deel in de Mess in Eindhoven bij te komen van de vlucht.
Ongetwijfeld voor een groot deel met een biertje in de hand... (En wie is de
Bob????)
We passeren de Sonne...
17.55 Er staat hier weer koolzaad, maar niet veel...
De Aire Val d'Indre is de
plek waar we aanleggen rond kwart over zes. Fred en Ramon liggen meteen op de
knieën voor de heilige koe en kijken naar de schade aan en onder de bus. Er
valt iets af: maar hallo! Dat is een reparatie van een vorige schade!
Sputterdesputterdesputter... 
Uiteindelijk gaan ook zij
naar binnen en versterken ze de inwendige mens. Fred is van slag.
(Wij kopen een kleinigheidje voor hem, om hem straks te troosten...) 
Om kwart over zeven rijden we via een wegomlegging weer weg.
Opgelucht en financieel lichter, maar we kunnen er weer tegenaan.
Een half uur later is het nog maar 225 km naar Parijs, 114 naar Orléans, en 25 km. naar Vierzon. OK.
Een waterig zonnetje verandert om 20u25 (een half uur voor de chauffeurswissel) in een stortbui!
Het licht wordt al minder... Fred rijdt rustig, maar wij zijn blij dat we de bus niet uit hoeven.
Even voor negen uur gaan we over de Loire, om daarna via de tolpoort in deze buitenwijk van Orleans te stoppen achter het busje van Kupers, waar de aflossing voor Fred mee gekomen is. Natuurlijk laten we de heren eerst rustig alle dingen uitwisselen die ze nodig hebben en die ze niet mogen vergeten... en dan nemen we afscheid van Fred. Hij krijgt knuffels en het cadeautje; dat vond hij echt erg leuk, want hij was toch wel van slag door de blikschade, al hield hij zich groot.
Om tien over negen zwaait Fred ons uit!!! We hebben afgesproken dat hij volgend
jaar ons weer rijdt. :-)
Matthijs in 't Veld is de nieuwe chauffeur. Een vrolijke man van 37.
Intussen
tracteert de ondergaande zon ons het eerste kwartier van de rit op prachtige
kleuren in de lucht...
Er zijn vast betere foto's van gemaakt, maar zo heb je een idee.
21u37 Parijs 92 km geloof ik. of 82. Maar eerst
krijgen we een plaspauze in de bescheiden Aire de
Val Neuvy.
Er moest getankt worden, maar helaas, alle sleutels zijn er, behalve die
van de tankdop. Paniek!
We kunnen hier niet tanken.
Ramon heeft zijn multitool aan Matthijs gegeven, in de hoop dat ze het open
zouden krijgen.
Julien van de Bos een van de jongeren had
ervaring, (waarmee
dan ook), hij kreeg het kastje open.
Maar de tankdop moest nog apart open!
Even daarna vond Aalmoezenier Marike de sleutels in een verborgen vakje van de bus. In de Bijbel staat: (Spreuken 12:4) Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Zij is meer waard dan edelstenen. Dat vinden wij dus ook.
De duvel speelt er mee: 22.10 blijkt dat er maar een klein beetje sap uit de pomp kwam, het is een kwart tank.
Maar nu kunnen we het wel halen tot de volgende pomp. Het is wel bijna donker, en er zit 27 . l in de tank.
Poolster als we Goussanville passeren Met Gods hulp zou er volgens Matthijs bij Son****, het eerste dorp voorbij Parijs, gelegenheid zijn om te tanken.
22.22 u ziet Marike op haar horloge. (Engelengetal???)
22.32 een péage, maar de poort weigert... dat wordt terug rijden naar een andere poort,
hier werkt het wel.
('Ach', zegt iemand: 'Het eerste kind mislukt altijd!') (Persoonlijk heb ik
andere ervaringen, maar we krijgen wel een discussie over oudste kinderen).
<grijns>
Het is wel uitzonderlijk dat we
hier zo kunnen doorrijden, zegt Matthijs, die ervaring heeft.
Er worden grappen verteld.
Een man heeft een brommer, die het niet doet. Hij hoort een stem: er zit een
vuiltje in de bougie, maar er is niemand in de buurt. Alleen een wit paard
in de wei. Dit gebeurt nog een paar keer. Op vrijdag is het weer raak! Dan
zegt het bruine paard: Je moet tanken, die witte geen verstand van brommers.(Of
zo iets. Corrigeer me en vul maar aan!) (Op dàt moment lagen we
dubbel...)
A86 met 11 minuten zijn we in Parijs. 22.52 Een vliegtuig komt heel laag over, op weg naar het vliegveld.
Om 23u02 zijn we technisch in
Parijs. Het is een heel grote stad!
Vier minuten later zien we in de verte de Eiffeltoren heel eventjes, alleen de bovenste
3/4 en het zwaailicht, maar daarna duiken we snel een heel lange tunnel in.
Verder via de (overtunnelde) Périférique.
Er wordt toch nog aardig gepraat, ook
achterin.
Of tenminste halverwege.
Matthijs zegt: het is wel heel zeldzaam dat we zo kunnen doorrijden...
Er is veel verkeer, maar dat rijdt met gelijkmatige snelheid. De beoogde stop wordt uitgesteld, 23.31 want
deze pomp etc. is dicht!
Via een rondje proberen we de oostkant te bereiken.
23.37 Dat wordt een omweg van 20 minuten... intussen is het 23.52 want er was een en ander dicht.
Uiteindelijk mogen we van
half een tot een uur ons verpozen op de Aire de
Ressons, ergens tussen Parijs en
Brussel.
Maar nog wel in Frankrijk. Niet dat daar veel opwindends te vinden is.
Maar voor PPP komen meerdere mensen de bus wel graag uit. Bovendien moeten we in
beweging zijn, anders protesteren de benen later.
We blijven op de A1 over Lille en Brussel...
Om half vier stoppen we
nog een keer. We parkeren achter een BlaBlaCar. 
Dan val ook ik in slaap, tot een uur of vijf, als de morgen grauwig opstart...
Veertig
minuten later zijn we in Princenbeek, en wordt er uitgestapt en
uitgeruimd.
En kijk eens, wat een
verrassing!!!!! Uit een hoekje achterin een gangetje, waar ze onzichtbaar hadden
gestaan, al die tijd, en waar ze kennelijk heen geduwd waren bij het instappen
in Princenbeek (hoe lang is dat al weer niet geleden????) vist iemand de
tassen met de jerrycans voor José!!!
Ik kies voor de
slappe lach...
Dus giechelend (en een beetje rillend) nemen we afscheid van al die aardige reisgenoten, van de jongens die meteen naar de kazerne gaan, (of naar huis), van onze vriendinnen Fransjesca en Marike, en dan gaan we om 6 uur op weg naar Utrecht. Ik probeer nóg eens verbinding te krijgen met mijn zoon in Den Bosch, die me in Utrecht zou ophalen en thuisbrengen, maar Matthijs zegt: laat die jongen lekker liggen, waar woon je? Waar moet je heen? Ik breng je wel met de bus naar huis...
Om half zeven rijden we tussen zon en maan over een groot stuk water. Foto van
Tilly. Haringvliet?
en om half acht stappen we in Utrecht uit op P&R Westraven.
Natuurlijk wordt eerst de bus zorgvuldig leeggehaald en gecontroleerd door Ria en José...
eh... nadàt we allemaal naar de toiletten zijn gerend... Pffffffffffffff. (Nooit meer in een bus van OAD!)
Dan wordt geknuffeld, dag gezegd, gezwaaid...
Iedereen gaat gepakt en gezakt zijns en haars weegs...
Nog een laatste foto...
Dan rijdt Matthijs mij naar huis. Nu ja, hij stopt op de brug, want die laatste bocht is te krap...
In gedeelten sjouwen / rijden we de bagage (véél Lourdeswater, en dat is zwaar!) samen de laatste honderd meter naar huis. (Rijden op de rollator, bedoel ik.) En fluitend loopt hij weg. Die Matthijs, wat een wereld-gast!!!
Dankjewel!
16 mei 2023 8u07 thuis, ik heb Mathijs uitgewaaid en begin aan mijn eerste kopje koffie!
Tot hier toe het verslag van mijn Bedevaart 2023... De motorrijders zijn nog onderweg...
17 mei: De motorrijders hebben vanavond hun slotdiner, morgen zijn ze thuis.
18 mei 2023 de meesten hebben de grens bereikt. Sommigen nemen nog een kopje koffie op het Vrijthof, anderen gaan zo snel mogelijk naar huis, een enkeling gaat deze Hemelvaartsdag naar een kerk, om te bedanken en te loven.
Het was
een goede ervaring, zo, samen. Daar mag je dankbaar voor zijn.
