We gaan naar Lourdes, waar Bernadette een lieftallige jongedame zag, die hier een beetje op leek...
Dat Lourdes hopen we weer te bezoeken...

17 mei 2006. We hebben ons gehaast om op tijd te zijn voor het vertrek van de militaire bedevaart naar Lourdes 2006. Dat was gepland voor 8 uur. Helaas was door overmacht een aantal mensen nog niet aanwezig. Dat gaf ons de tijd en de gelegenheid om allerlei oude vrienden en bekenden te begroeten, en kennis te maken met een aantal mensen dat we nog niet kennen. 
Het is nu 9 u en we gaan zo, zegt men. Inderdaad: om 9 u 13 rijdt de bus weg vanachter het Jaarbeursplein! 
Mieke Adema en haar man kwamen ons uitzwaaien, maar ze gingen om half 9 toch maar weg, wegens andere verplichtingen. Wat een lieve, trouwe mensen. Ook zij waren om zes uur al onderweg. Een vertraagde trein met drie mensen was de reden van ónze vertraging. Leve de NS. 
We rijden tegen de files in en proberen het ons wat makkelijk te maken. 
De knieruimte is wel erg beperkt... maar de stemming is goed, en het eerste bakje koffie is op kosten van de chauffeur. Verder kunnen we een bonnenboekje kopen. Aalmoezenier Bert Horssen, die ook onze hotelleider zal blijken, werpt zich op als vrijwilliger om ze aan de mens te brengen. Ria werpt zich al snel op de catering. Zij kan niet stil zitten, en dat zal ze de rest van de reis ook nauwelijks doen. 
Om 10 uur zijn we al in België... Antwerpen: we rijden door de tunnel. Die is behoorlijk lang. Daarna Gent en Kortrijk. Daar komen we 11.36 langs. Het is mooi weer. 
Ton heeft een tijdje met dichte ogen nagedacht over een sudoko. We hebben vanwege het oponthoud niet gepauzeerd en haalden net de overige bussen in... Ik verdiep me in het lijvige boek over Lourdes dat we vorig jaar gekocht hebben. Er zijn er meer die het hebben gelezen! ;-)
11.55 uur We zijn al weer in Frankrijk!
12.45 tot 13.30 uur: stop bij Amiens-net de Somme. Daar maakte ik deze foto van Ton. Veel mensen gingen naar binnen voor toiletbezoek en versnaperingen, maar Ton prefereerde de frisse lucht. Hij dacht zelfs nog even aan zijn preek voor zondag te werken. We hebben een aardige ontmoeting met Mexicaanse familie die aan dezelfde tafel zat. Wat een rijkdom is het toch, een mondje over de grens te spreken! 

Om 14.05 uur rijden we langs Beauvais. De kerk is niet afgebouwd; die moest de hoogste van Frankrijk worden, maar zakte in elkaar. Die zien we dus niet, maar we zien wel veel koolzaad. Van de TGV zie je alleen het dak. Hij loopt in een soort betonnen bak.
14.15 Robbertvalle. Even verder is het Asterixpark, vertelt onze chauffeur Richard. Inderdaad zien we het embleem eventjes boven de bomen. Maar dat komt niet op de foto's die ik maak. Ik heb het dus maar van de website gehaald. Maar we zagen inderdaad in een flits en vaag grijs deze vorm tussen de boomtoppen voorbijgaan in de verte... 
15.43 uur. We zijn ter hoogte van het vliegveld Charles de Gaulle. We zien af en toe een vliegtuig stijgen of dalen. Marne de la vallée.
15.33 u druilerig weer. We zijn slaperig, en hebben last van opgezette voeten, ondanks de verantwoorde oefeningen die we deden. Deze bus zit behoorlijk krap. We gaan richting Orleans, maar we maken om 15.45 uur een stop in Limours. Vanwege het rijtijdenbesluit. 
In het bijbehorende winkeltje koop ik een stel Franse romannetjes, die heel goed zijn om mijn Frans weer wat op te peppen. Van preken alleen moet je het ook niet hebben. Bij de Kitsch die tot Kunst verheven is, vind ik een aantal piramiden met Eiffeltoren... made in China stond er onder. ;-)  

Om 16.15 u gaan we weer weg. 

Daarna werd in de bus de videotape van 2004 gedraaid. Die was echter slecht te zien door het tegenlicht. Intussen heb ik nog maar wat gelezen in Harris' boek over Lourdes. 

18.15 uur. Tijd voor een stop vlak bij Tours. Het was warm en niemand wilde de bus in. Toch moesten we om 18.45 u weg. Ik maakte wat foto's van Tours en de rivier. Om 18.52 uur was het er  29 graden!!!

19.50 u We komen aan in Poitiers, in het Holiday Inn hotel. We blijven braaf in de bus tot alles is geregeld. Het is zonnig, en de radio staat te hard. Maar na wat een eeuwigheid lijkt komen ze om 19.58 al met de sleutels. We kunnen uitstappen en uitpakken. De bus met jonge militairen wordt geronseld om ons ouwetjes te helpen met de koffers, en dat is zeer welkom! De cadetten komen van de KMA in Breda en de adelborsten van het opleidingsinstituut in Den Helder... Allemaal steeds heel beleefd en correct. Complimenten!
We hebben vandaag ruim 800 km gereden, en dat is een heel eind, hoewel het stuk morgen nog langer moet zijn. We krijgen de tijden door: 20.30 uur eten in la Fiesta, een bijna aanpalende disco. 
Morgen is om 7 u het ontbijt, en om halfacht wil men weg, zodat de koffers om 6u45 in de bus moeten staan. Kreun. Nu eerst uitpakken, en een vlug kopje thee voor Ton. 'k Had nog wel even willen gaan kijken naar de futuroscoop, waar we jaren geleden al heen gewild hadden. Het ligt vlak bij, maar de gelegenheid doet zich niet voor. Wel hadden we wat glimpjes van zeer futuristische gebouwen gehad... 

We aten in la Fiesta: paella, en dat schijnt vaste prik te zijn. Ik kon er genoeg tussen uit prikken om mijn dieet niet al te zeer geweld aan te doen. Ko van der Krabbe, die intussen bij de Marechaussee is, regelde het verkeer met de Hemel, door het gebed voor het eten in te zetten. De helft van de tafels had toen de eerste gang al op. We gingen samen terug naar het hotel, en hadden daarna om 22.15 uur nog een soort viering. Tja. Het was in elk geval goed zo'n moment in te voegen. 

18-5-2006 Toch lagen we niet voor middernacht in bed. (Er moest ook van alles worden opgeladen, dat heb je met al die electronische apparatuur!) Het was een twijfelachtige twijfelaar en we hebben slecht geslapen, om halfzes waren we op, half 7 was de bagage in de bus, we hadden ons ontbijt tegen 7 u. en om 7.30 vertrokken we. Het regende licht. 
Aangezien er niet veel te zien was, hebben we maar alvast kaarten geschreven. Dat kostte wel een paar uur................ Het wonder van Lourdes is niet zozeer dat we nu al de beelden hebben van onszelf bij de grot en de lichtprocessie, maar het manifesteert zich wel als alle kaarten aankomen. We hopen daarop, maar wie ze niet gekregen hebben, en er wel een verwachtten: dat ligt vast niet aan ons, maar aan de Franse posterijen! 

De rustpauze van half 10 hebben we over geslagen. Ton verliet zijn plekje maar eens voor een gesprek hier en daar. Ik zat erg ingebouwd, en een beetje klem met de knieën. De snoepjes die regelmatig langs kwamen stuurde ik maar weer door, veiligheidshalve. Zelf hadden we ook bij ons, maar ik kon er maar moeizaam bij. Toch hebben we bijgedragen aan de bedroevend hoge suikerconsumptie... ;-/ 
Om half 12 kwamen we langs Bazac. Daar stond een bord dat ons wees in de richting Pau. Toutes directions is hier trouwens ook een heel populaire plaats op de borden ;-)

We stopten in Roquefort (40) even voorbij half 1, en daar hadden we tijd tot een uur. We bezochten de panaderie, waar Ton een tartelette à poire voor Hans W. kocht. Jammer, want het was het enige dat me voor Ton zelf verantwoord leek. Dus kreeg hij niets lekkers. Geeft niet, hij moet toch nog even in zijn uniform blijven passen! Hij heeft het vandaag aan, want hij moet in Lourdes natuurlijk wel in uniform aankomen! Er stond ook heel erg mooi suikerbrood! Zie foto. 
We liepen over de brug over de hier al woest stromende Gave, maar Ton vertrouwde het weer niet en ging terug. Ik verder, in de richting van het centrum. 
In een boekhandel leerde ik dat dit Roquefort 40 is. Er zijn namelijk nogal wat Sterke Rotsen in Frankrijk, dus wordt het nummer van het departement (zeg maar: provincie) er achter gezet. 

Het centrum bestond voor een deel uit wat erg oude troep en wat romantische torentjes. De ruïnes van een oude kerk, van een kasteelachtig iets... Op het dorpsplein staat een fontein... 
Intussen regende het en ging ik terug naar het café de la Paix, waar Ton zich tegoed deed aan dingen die ik ook niet voor hem zou hebben uitgezocht. Gelukkig was het om 1 uur droog, zodat het uniform onbeschadigd in de bus kwam; dat gold ook voor de man er in. En nu op naar Pau!
Het regent intussen constant, en we zien niets van de Pyreneeën...

14 u. nu is het echt heuvelachtig...
En zelfs al wel wat bergachtig, maar mijn ogen vallen dicht! De wolken hangen laag en de weg zit vol haarspeldbochten, we moeten dus wel in de Lage Pyreneeën zitten. 
14.14 u nog 16 km naar Pau.  Het wordt lichter. De dorpen zijn hier welvarender dan in het verleden, voor ons gevoel.
14.27 u Een groot bord roept ons toe: Bienvenu à Pau. We voelen ons heel welkom, al hebben we nog geen echte berg gezien. Wel zien we dat we op de weg naar het ons bekende Zaragoza in Spanje zitten. Maar dat is toch echt niet onze bestemming dit keer, al zouden we graag even langs rijden. Onze chauffeur komt daar ook achter, en dus maken we halverwege Pau een halve draai. Het eerste bordje Lourdes hadden we gemist, en het bord dat we hier zagen wees terug. Dan maar retour naar de N64. Daar zien we de tweebaans autoweg naar Tarbes en Lourdes.
We gaan toch maar binnendoor, dat is goedkoper. Nog 36 km naar Tarbes. Zaragoza is verder. 
15.02: Lourdes nog 22 km. We komen - en dat is heel aardig van onze chauffeur - nu door
Betharram. We zien een grote kudde schapen in een heel kleine ruimte. Het miezert weer.
Om 15.10 u kerk wijst Richard ons de kerk van Betharram waar Bernadette haar eerste communie deed. Dat was tot dan toe steeds tegengehouden door allerlei lieden die vond dat ze er te dom voor was. Tja, als je Credo en Onze Vader moet kunnen opzeggen in het Frans, (dat voor haar een vreemde taal was, men sprak thuis en op straat dialect!) dan kun je er moeite mee hebben, zeker als je door problemen met geld en gezondheid dikwijls de school moet verzuimen... Pastoor Peyramale bleek een moedig man, en hij heeft Bernadette in Betharram tot volwassen lid van de kerk gemaakt. Het meisje had beslist geen makkelijk leven. Het valt niet altijd mee als God je uit de kudde pikt om een klusje voor Hem op te knappen...  

Intussen rijden we verder en zien dan de Gave rechts, steeds meer een wilde bergbeek, zoals we die kenden van de reizen met de trein. Een voorbode van Lourdes, waar ons hart naar verlangt. 
Iemand zet het Ave Maria in, we zingen alle coupletten. Die staan in het bedevaartsboekje, dat scheelt. Maar ik moet toegeven dat ik dit vreselijk kreupelrijm moeilijk uit de keel kan wringen, al zing ik het Ave! Ave, ave Maria als Pavlov-reactie uit volle borst mee terwijl ik zit te schrijven. Alle 22 keer. (Of zijn het er minder?) Zo schiet de reis wel op, en opeens is daar het moment: 15.25 uur we zijn er. 
Eerst zien we het optrekje van de bisschop van Tarbes daar boven in de bergen. Dan de spoorweg overgang, de Gave - het begin van de nieuwe ziekenkruisweg... 
We zien vervolgens de baden en de kaarsenstandaards, maar de grot wordt door de bomen aan het zicht onttrokken. De kerken daarboven zien we kort maar duidelijk.
Het is thuiskomen, en de tranen schieten me in de ogen: ik had niet gedacht dit nog weer eens mee te mogen maken. Het is ontroerend! Dat vindt de hemel kennelijk ook, want het begint weer te regenen. Ze weten zeker dat er vandaag en morgen een flinke aanslag zal worden gedaan op de voorraad Lourdeswater! 
Dan wrikt de bus zich via een plein voor het station door de nauwe straatjes van Lourdes en laadt de passagiers uit, (terwijl andere troepen al langs marcheren), eerst die voor hotel Stella Matutina, (zij moeten zelf de steile zijweg nog opklimmen met hun bagage, arme mensen, de bus kan er niet komen) dan voor Peyramale, en last but not least voor hotel Ave Santa Lucia, dat helemaal aan het eind van de Avenue Peyramale ligt, vlak voor het plaatselijk Madurodam, dat hier Petit Lourdes is geheten. 

Het is een gezellige chaos in het hotel, de koffers worden uitgeladen, en we moeten lang wachten op de sleutel; kwart voor vijf worden we weer beneden verwacht voor nadere instructies, en dat lukt me maar met moeite. Ton blijft boven, hij is echt erg moe. 
Nadat we de etenstijden en dat soort wetenswaardigheden hebben vernomen, haast ik me weer naar boven, waar ik thee zet voor Ton, en de koffers grotendeels uitpak. De kamers in dit hotel zijn nogal krap bemeten, en de leiding had medelijden met ons, en heeft een vier persoons kamer voor ons geregeld. Dat wil zeggen: een anderhalfpersoonsbed en aan het voeteneind een stapelbed. Daar konden we onze spulletjes op kwijt. Er was ook nog een tafeltje met een stoel in deze ruimte gepropt, knap hoor, en een open kast, waar we een en ander konden ophangen. Je kunt je voorstellen dat ik heel erg blij was met de extra ruimte die de stapelbedden ons boden! Papieren, boeken, apparaten, kleren kregen er een plekje, zodat het nog te overzien bleef waar wat was. 
(Al kwam ik er ook zó nog pas op de laatste dag achter waar mijn zalfjes en smeersels waren gebleven!) (Met mijn haar was de hele bedevaart niets te beginnen: ik kon het alleen maar vast timmeren met veel ijzerwerk, om het nog enigszins in bedwang te houden. Heel vervelend.)

Al met al was het half 6 eer ik op weg ging in de richting van de grot. Ik had meteen maar wat lege flessen meegenomen om het Lourdeswater in te halen, dat we steeds met volle teugen hier drinken, en ik was de enige niet, want velen die van de grot terug liepen naar hun hotel, liepen ook al met blauwe of witte jerrycans in de hand. Ook hier zag ik al soldaten uit verschillende landen met elkaar in gesprek. 
Het was druk, maar ik vond toch even dat plekje in de diepte van de grot, waar ik knielen kon, danken en bidden, en waar ik nu al het motto voor dit jaar mee kreeg. Ik kan daar een leven mee toe. :-))

Om 18.45 uur was ik terug, en vond Ton uitgerust en aangekleed op de kamer, zodat we netjes om 19 u beneden waren voor het eten.
Ik kon redelijk binnen mijn dieet blijven.

Na het eten kwam ik in gesprek met onze hotelleider, die we een keer eerder kort hadden ontmoet. Daarna maakte ik nog maar eens thee voor Ton, en ging ik rond 10 u stadwaarts, want ik zou voor iemand zoeken naar de ideale Madonna, en dat valt niet mee. Ik zie wel een heel mooi beeldje, maar dat ligt wat boven de begroting met een prijs tussen de 300 en 400 euro. Later zal ik dezelfde uitvoering ergens anders zien, en dan ga je je afvragen wat handgemaakt in deze context eigenlijk betekent: heeft iemand eigenhandig de door computers gestuurde beitels tegen een blok hout gezet? Onbekommerd ga ik vervolgens naar de Grot, om de kaarten aan te strijken. Want dat stond er op, en dan moet je dat doen ook. Voor alle ontvangers, stuk voor stuk ook een gebedje uitgesproken, op een van de banken voor de grot. 
Ik voel me heel gelukkig. Gave en opgaven.
Dan maak ik alles wat ik aan waterflessen heb maar eens vol. Ik had een opvouwbaar ding met twee wieltjes meegenomen, en dat is heel handig!!! Ik probeer nog wat fotootjes te maken, maar de motregen komt op de foto als een soort ronde sneeuw. 

Ook de intrigerende knop: nachtfoto's blijkt een bijzonder effect te geven! Ik krijg een okergele nachthemel, en het kasteel is mooi helder. In het centrum van de foto staat de gekroonde Maagd, aan het hoofd van de Esplanade, hier niet zo herkenbaar...
Het is druk op straat en gezellig, maar met 13 kg water ben je niet zo mobiel. Wel heb ik nog even in hotel Peyramale gekeken naar oude bekenden, maar dat viel wat tegen. Nu is het half 2, en het is tijd om te slapen. Trusten'.
Wil je meer lezen, klik dan op het duifje, dat brengt je verder...