Internationale Militaire bedevaart naar Lourdes 2022

Het weer in Lourdes is (hoop ik) te vinden onder deze link: en de webcam van Lourdes hier:

Veel informatie staat op de site van de Militaire Lourdesbedevaart, klik hier: maar het programma staat gewoon hieronder, klik hier: ->

Dit is dan mijn eigen verslag van de Militaire Lourdesbedevaart 2022

Vanwege de duurzaamheid, en omdat ze er al lagen, bleef het getal 2020 op de medailles staan. Sommigen, die een kaartje van mij uit Lourdes kregen, (zouden) hebben kunnen zien dat ik er mijn eigen draai aan gegeven heb... ;-) 
In Lourdes kregen we plastic polsbandjes, die in de praktijk veel béter functioneerden dan de insignes in het verleden deden. 

En zo begon het, na twee jaar Corona-afwezigheid... een flyer... En een uitnodiging per e-mail. 
Maar ja, corona... velen durfden het niet direct aan. Je kon je geld zomaar kwijt zijn...
Er bleef een Gideonsbende over die het risico nam en mee ging. 

Die kreeg allerlei informatie toegestuurd, inclusief een echte Lourdeskoerier. Als ik een link vind, zal ik die toevoegen. ;-) 

Op 6 mei 2022 was er op Beukbergen de 'Kick-off' voor degenen die met de motor naar Lourdes gaan. 
Ze konden er de bagage, die niet meegaat op de motoren, afleveren, en afspraken maken over allerlei dingen die onderweg nuttig zijn. 
Natuurlijk bleef het daar niet bij, het werd ook èrg gezellig, dat spreekt vanzelf. 
......................................................................................................................................................
9 mei 2022. Vanmorgen vroeg kwamen de motorrijders bij elkaar voor de zegening en voor het vertrek naar Epinal. De stemming was goed, en de motoren waren blinkend gepoetst. God speed to all of you!

De legerbisschop Mgr. Everhard de Jong kwam met een paar elegante handbewegingen de motoren en hun berijders alvast gewijd water voorzien, op hoop van extra zegen...
 

Zelf zijn we bezig met kaarten, kleren en zoeken naar de papieren. (Sint Antonius, hèlp!!!) <En dat deed hij!> (Al heeft niemand gevraagd naar mijn boosterbewijs en dat soort dingen, dus het was eigenlijk zonde van de tijd, maar dat is wijsheid achteraf...) 

Van een van de motorrijders, ze hebben het zelf liever over Bikers, (Henk van Boxtel, ook bekend als de opperschipper), schreef later op 9 mei vanuit Epinal (Vogezen) dit bericht: 'Vandaag zijn we vertrokken uit Heerlen en via Duitsland, België, Luxemburg, zijn we in Frankrijk aangekomen en onze groep heeft gedaan wat je hier niet moet missen: lekker eten op de hoek van de straat bij het lokale café. Het duurt wel even, maar dat is de gezelligheid; lekker praten over bijzondere dingen die de veteraan mee gemaakt heeft, of gewoon over het weer, wat was het weer warm, moet ik mijn jas uitdoen of open aantrekken? Hoe was het bij de Koninklijke Marine?, en dan zie je iedereen vol passie vertellen over hun tijd aan boord van de vloot. Een beetje haat en nijd hoort erbij, maar is nooit kwaad bedoeld, we lachen er samen om. Zo komen alle defensieonderdelen aan de beurt, en blijft het gezamenlijk deze rit maken het hoofdonderdeel. Ik ben blij dat ik van deze groep deel mag uitmaken. We hebben in totaal ongeveer 375 km gereden en zijn 10 uur onderweg geweest'. 

10 mei 2022 schreef dezelfde Henk in Saint Quentin Fallevier o.a.: Het was een mooie rit met prachtige uitzichten en fijne terrasjes onderweg om ons vochtgehalte in deze hitte op tijd bij te vullen. 'Jammer dat het niet geregend heeft'  zal niemand naar voren brengen, maar geklaagd moet er worden volgens Nederlandse traditie. Maar onder de veteranen en defensie personeel heb ik dat tot nu toe nog niet gehoord, fijn hè . 
Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen voor iedereen en daar moet je toch prettig mee wakker worden.

Op 11 mei 2022 gaan de motorrijders op weg naar Narbonne. En er zijn al wat mensen die dingen ter plekke regelen. De rest is bezig de koffers te pakken, papieren te zoeken, en zich nog even te verzekeren... de tijd vliegt. Lourdes, we komen eraan!

Even wat Henk van Boxtel schreef over deze dag vóór de aankomst in Lourdes: 11 mei 22. Vandaag de laatste dag voor aankomst in Lourdes, we vertrokken om 08:00uur met een temperatuur die toch wel een graad of 14 lager was. En dat betekent dat je je ritsen van je jas weer dicht moet doen om de wind eruit te houden, de klep van je helm buiten de bebouwde kom moet sluiten en dikkere handschoenen aan moet doen om zo verder te kunnen genieten van de natuur alsof het 30 graden was. En dat heb ik allemaal gedaan. 
De Helm, je jas en je broek zijn beschermingsmiddelen om ervoor te zorgen dat je hoofd heel blijft, je behang niet op de straat ligt en het thuisfront met een wat geruster gevoel thuis zit met de FB artikelen, en dan leest wat er allemaal gebeurt op een dag.

De helm is een soort bubbel, prikkels van buiten af komen er niet door heen, je blijft bij jezelf en kan af en toe wat dieper gaan. Als je zo aan het rijden bent, krijg je vele geuren van buiten naar binnen en bij iedere geur krijg je een beeld, en dat beeld kan je positief invullen. De geur van gras en mest brengt je terug naar de tijd dat je bij de boer mee aan het helpen was de stallen schoon te maken en vers hooi in de voerder bakken aan het leggen was. Koeien van verschillende kleuren en daar stond dan ook de chocomel koe tussen, ja, die waar je ouders vroeger van vertelden dat daar alle chocomel vandaan kwam. Een dorpje verder de geur van hout: in een oud vervallen gebouw was een timmerman aan het werk, en de voor ons bekende geur van brood, in ieder dorpje is er altijd wel een bakker. Vroeger maakte we thuis ruzie wie het kapje van het brood mocht hebben, nu liggen er diverse soorten klein Frans gebak in de etalage. En zo kan ik nog wel even door gaan. In mijn helm heb ik hele gesprekken over wat ik zie, lachbuien als ik weer een beeld voor me heb waar ik van genoten heb. Zo kan ik in mijn bubbel die plaat opzetten die ik wil zonder dat ik gestoord wordt door prikkels van buiten af. Genietend door het Franse land, terwijl je je hoofd aan het leegmaken bent. Kom geniet en probeer het zelf eens. 

Die avond schreef hij verder: De eerste lange dag 440km. Even een beetje aan het werk deze dag. Maar wat een mooie dag is het geworden, heerlijk weer, dat geeft natuurlijk meer energie. Mooie wegen. D en N wegen rijd je langs vele bezienswaardigheden die niet zo te boek staan maar die je wel zo beleeft. De spookdorpen bijvoorbeeld, waar nu nog maar een paar huisgezinnen wonen, en wij met 50km per uur door heen rijden. Stel je voor wat een bedrijvig dorp het moet geweest zijn 20 jaar geleden. Met harmonie, jagers-verenigingen en veel jeugd, die in die tijd op 8 mei de bevrijding vierde van Europa, met bloemen in het haar en een vol versierd dorp. Nu is het Vende (te koop) op de ramen/ luiken, en bij het plaatselijk monument omgeven door de Franse vlaggen, wordt nog steeds herdacht dat op 8 mei de bevrijding was. In het begin van onze rit... vandaag was dit eigenlijk voor veel dorpen het geval, teloorgang op het platte land, huizen niet te verkopen en de jeugd trekt weg. 
Jammer is dit, want een hele generatie sterft uit zonder de mooie dingen van vroeger door te kunnen geven. 

Via mooie uit- en verzichten zijn we uiteindelijk in Camarque terecht gekomen waar een we uren lang door dit prachtig reservaat gereden hebben. Flamingo’s, lepelaars en ander vliegend personeel, wat voor een mooi uitzicht zorgde en voor de rijders een mooie onderbreking was van al het asfalt en beton wat we het halfuurtje van te voren hadden gezien. 
Bij het hotel (in Narbonne) aangekomen; om 19:00 uur zijn we dus 11 uur onderweg geweest en veilig aangekomen, niet alleen met ons groepje van drie, maar gelukkig allemaal. Nog 1 dag en dan zijn we in Lourdes.
.........................................................................................................................................................................................

11 mei 2022. Vanmorgen ging ik naar de ANWB voor een verzekering. Het lukte mij gisteravond niet via het internet. Nu was  ik ook nog sneller klaar! En dan verder met uitzoeken, opzoeken en inpakken... (Morgen moet ik al om 6 u 20 klaarstaan, en dat is bar vroeg!
.........................................................................................................................................................................................

12 mei 2022. Conja die mij kwam ophalen, dankzij de bemiddeling van hogerhand, was wat vroeger dan ik, dus het bleef bij een half kopje koffie, en een half ontbijt. Ze had om half zeven de auto ingeladen en omgekeerd, (compleet met de versierde rollator), dus we reden ruim op tijd weg, al weet je het nooit... 

Om kwart voor acht kwamen we na een vlotte rit op het militaire vliegveld Eindhoven aan; héél ruim op tijd dus. 
Maar er waren al enkele 'snelle Jelles' aanwezig, 
de koffie was gratis, (heel mooi van de Luchtmacht, een sterk punt!), buiten ging nog een laatste sigaret aan (nee, niet van mij!), de eerste foto's werden al genomen, 
en daarna druppelden er allerlei mensen binnen, waarvan we het merendeel goed kenden als dierbare vrienden, 
of wel (her)kenden. Maar die namen... (Het is één van mijn zwakke punten, altijd al geweest...) Tja. Ik vroeg er wel naar, maar vergat ze even snel. Kortom: het was al snel een gezellige mengelmoes. 


Apart van ons zat er ook een groep die op uitzending ging. God behoede hen allen. 

We zouden om 9 u gaan inchecken, en dus nam de Legerbisschop Mgr. Everhard de Jong op verzoek van de Voorzitter Bedevaart het woord, en na het Onze Hulp begonnen we aan ons eerste Wees Gegroet. Zelf doe ik dat normaal om 12 uur, maar ach. ;-) Tegen die tijd zitten we officieel  in de wolken, en ik vermoed dat een en ander niet wordt stilgezet voor het Weesgegroetje.. ;-) 
Na ruim een half uur wachten in een gang, konden we inchecken, (natuurlijk voelde het als veel langer,) en dan door de Douane; daarna begon om 10 uur het volgende lange wachten.  Achteraf bleek dat dit kwam omdat de muzikanten van de Fanfare Bereden Wapens niet op de paxlijst waren gezet. Dat euvel werd echter door snel handelen van de KLu functionarissen op het vliegveld verholpen!

Tja, dan wordt het babbelen of brevieren...
Er waren verschillende mensen waarmee ik een praatje kon maken. Bekenden én onbekenden, er bleken toch aardig wat mensen voor het eerst mee te gaan, dus dan is het goed kennis te maken en wat vragen te kunnen beantwoorden, terwijl we tevergeefs wachten op vervoer naar verre oorden... Zo hoor je nog eens wat!
 
Zowel het 'busje' als het vliegtuig stonden allang klaar voordat de Voorzitter Bedevaart  Frank Marcus de verschillende nieuwe en oude bedevaartgangers welkom heette. 
Daarna benoemden hij en Rob Schmidt een aantal practische zaken die we weten moesten, en eindelijk mochten we naar keuze met de bus of per pedes apostolorum naar  het vliegtuig. 
Ik koos voor het laatste, heerlijk, even wat frisse lucht! Maar toen bleek mijn vrolijk versierde rollator weer een uitdaging voor het grondpersoneel. (Het begrip 'uitdaging' is wel een leitmotiv van de bedevaart geworden, maar niet het belangrijkste, gelukkig.) :-) Ik gaf bij de trap van de Boeing mijn rollator in goed vertrouwen mee, en vervolgens liet ik mij door twee sterke mannen de vliegtuigtrap ophijsen, Rob H droeg mijn tas, (mijn PSU woog 7 kilo, vnl. electronica en wat eten), J-P T bood me een arm ;-) 

Dan is het 11 u 22, en zitten we in het vliegtuig, merk Enter, een Boeiing 737 uit Polen. We hebben gelukkig wat ruimte... Ik moest net mijn ene fototoestel gelijkzetten, het liep 8 minuten voor. 

Om 11 u 33 wordt de trap weggereden, en de captain  mompelt iets onverstaanbaars in het Engels, de reis zou 1 uur en 40 uur gaan duren, dat hoor ik wel. Nu is er de  uitleg van de important information, waar ik net als de meeste anderen op zijn best met een half oog naar kijk. 
We  zitten net voor de motoren, maar het raampje waar ik op uitkijk is niet zo  mooi schoongemaakt. Je ziet de sporen van de (vieze) spons rondgaan over het glas aan de buitenkant. ;-) - of dat enig verschil zal maken voor de foto's is van later zorg. Om 11u40 komen we in beweging. Maar ook hier is het: rennen en stilstaan. Het is lichtbewolkt maar droog, en om tien voor 12 stijgen we pas echt op. 
We zijn al snel in de wolken. Time for a little something... We krijgen witte (zo te zien kleffe) sandwiches aangeboden. Gelukkig had ik mijn ontbijt nog bij me. ;-) De vlucht is rustig we mogen geen apparaten gebruiken, dus er wordt gekwebbeld, gepuzzeld of gerust, en om 13u05 gaan we de afdaling voor de landing inzetten, die pas om 13u30 tamelijk hardhandig een feit is. Er wordt gesuggereerd om het de piloot nog maar een keertje over te laten doen, maar... ach, laat maar. '-) 

Het is druilerig op Tarbes, geen sneeuw, geen berg te zien, wel een heleboel vliegtuigstaarten. We zijn bepaald de eersten niet. 
Als we het vliegtuig verlaten, is er voor mij geen rollator op het vliegveld van Tarbes, dus ik moet mijn 7 kg handbagage zelfstandig door de lange gangen van het vliegveld sjouwen. Conja, die niet zeer wel ter been is, laat zich door de bisschop per vliegveld-rolstoel duwen. 
... 
Na een minuut of 20 verschijnt de bagage, mijn naambordje zit opeens aan andermans' koffer, dat levert alleen twee grote grijnzen op, maar... geen rollator. ??? 
De grote mannen van de SMLB (Stichting Militaire LourdesBedevaart) zoeken het uit, dus ik stap om 14u vol vertrouwen in de bus die naar hotel Peyramale zal gaan. Die is al behoorlijk vol, maar ik zít, en een kwartier later wordt de rollator afgeleverd door Frank Marcus persoonlijk, nog vijf minuten later vertrekken we dan. Wel met een mondmaskertje op, want dat is hier nog verplicht. De zon schijnt, en alles gaat goed. Alleen de rolstoelers e.d. hebben pech, want de rode rolstoelbus met lift is er domweg niet, zodat mensen voor wie deze tocht al een aanslag op de energie was, nu tóch nog trappen op en af moeten, die hun krachten te boven gaan. Au! 
(Maar in Frankrijk kun je wel vervoer bestellen, het betekent alleen niet dat het er dan ook altijd <op tijd> is...) (Ervaring!!!)

We voelen ons welkom in Lourdes als we de bekende plaatsen zien (die voor sommigen helemaal nieuw zijn) - en eindelijk de Gave! 
En even later stoppen we voor ons hotel. Vroeger was de naam MacD-geel, nu beschaafd grijs. 14u47 wijst de klok. We krijgen een enveloppe met het insigne van de PMI en, belangrijker, het polsbandje, dat we dag en nacht moeten dragen.

Om 3 uur zijn we dan boven op onze kamer, nummer 201, die ik deel met Conja. We hebben weinig ruimte voor onze spulletjes, dus dat wordt nog een 'uitdaging'. Maar we weten van geven en nemen, samen. Erger is dat we een aantal heel moeilijke hobbels moeten nemen om er te komen. Richels, trappetjes, een erg zware deur die je in combinatie met een opstapje naar je toe moet trekken. Voor Conja eigenlijk niet te doen, maar ze wil niet vragen om een andere kamer.  (Had ik nu maar doorgezet, maar met haddikmaar kom je nergens.) :-( (Volgend jaar!)
De eerste uitdaging waar ik voor stond toen we een klein beetje orde hadden geschapen, was de post. Allereerst ging ik ermee naar de Grot. 
De Heer groette uit de hoogte terug, toen ik bijna een uur later bij de heiligdommen kwam, de bomen zijn in de afgelopen drie jaar flink gegroeid, en een deel van het kruis dat het begin van de grote Kruisweg, die ik later hoop te lopen, markeert, is door de begroeiing al een stuk verder aan het oog ontrokken. 
Het was wel thuis komen. Of liever Thuis komen. In Lourdes is het thuiskomen bij God en bij mensen. 

Bij de Grot was het tamelijk vol, maar ik kon er wel doorheen lopen, rustig de post aanstrijken (in een hoekje waar ik niet in de weg stond), achterin even knielen, en daarna voor alle geadresseerden stuk voor stuk een gebedje zeggen, (en ook voor degenen die de niet geadresseerde kaarten zouden krijgen,) terwijl de vreugdevolle geheimen van Maria werden overdacht. Mijn gedachten waren meer bij de mensen en bij de Heer, maar dat was niet van belang. Op de automaat zong ik intussen het Ave, Ave Maria en de andere gezangen mee. 
Het is een beperkte hoeveelheid kaarten, iets meer dan 200 stuks dit jaar. 
Daarna kon ik vlak bij de ingang de brieven voor Frankrijk meteen posten, en de rest nam ik, gezegend en wel, weer mee. 
Ook daar ligt nog iets op te lossen. 

 Maar eerst moesten we de motorrijders begroeten, die natuurlijk precies op tijd de <versmalde> brug aan het eind van de Avenue Peyramale opreden. De Opperschipper Henk van Boxtel reed zoals het hoort voorop, met de Nederlandse vlag. Onze Sabine reed op haar chique nieuwe motor, en daarna kwamen er nog een heleboel anderen. 

Ze stopten even verderop, zodat we hen begroeten konden, 
deze stoere 'bikers' werden in pastor-ale armen opgevangen, (de 'Aal' heet hier in goed Frans: 'Chaplain'),
en daarna gingen ze verder en werd het een dolgezellige staande receptie voor hotel Saint George, (naast (ons) hotel Peyramale), waar de motorrijders logeren. Er was zelfs even muziek! 
Ook Sabine bleek geland in wat minder pastorale armen. Maar met minstens evenveel genoegen. ;-D
...
Kwart over zes, we gaan zo naar beneden... Onze hotelleider is aalmoezenier Fransjesca van Grimbergen, zij wordt geassisteerd door aalmoezenier Jaqueline van der Lee, die vooral de mensen van de KMA begeleidt, degenen die ons als vaandelwacht op verschillende momenten en plaatsen zullen vertegenwoordigen. 

Wij zaten aan de lolbroekentafel, dol gezellig dus. We hebben nogal eens de slappe lach gehad. Gelukkig waren er ook ernstige mensen hier voor het tegenwicht. ;-)
Het programma geeft aan dat een aantal aalmoezeniers een kennismakingstocht door Lourdes heeft voorbereid, die de deelnemers in staat zullen stellen om de achtergrond van wat er hier is gebeurd (en gebeurt) beter te begrijpen. We moedigen de nieuwelingen van harte aan om daaraan deel te nemen. 
Zelf heb ik éérst andere dingen te doen. Voorlopig heet mijn persoonlijke uitdaging: de post. Een deel van de post is persoonlijk, maar een deel heb ik apart gehouden, zodat een aantal goede bekenden er een groet voor hen op kunnen zetten... 
Tegen 8 uur ging ik allereerst naar Les Rosiers, waar Hans en Henriëtte een aantal handtekeningen zetten, terwijl ik met allerlei mensen kennis maakte. (Zo kon ik ook het prachtige alomvattende boekje van de Zwitsers bekijken. Chapeau!) 

Daarna wilde ik even iets kortsluiten met een van de aalmoezeniers die naar juist aan het vergaderen was (geweest), met als resultaat dat we samen de voorverkenning deden van de (zieken)kruisweg van Maria de Faykod. 
We namen er alle tijd voor, en dat was nuttig, want de lay-out was in de afgelopen jaren grondig veranderd, maar het was voor ons beiden kostbaar en verrijkend. Het klikte!
Henk, de Opperschipper, had al die tijd op mijn tas gelet, die ik op weg naar de Kruisweg even bij hem had gedeponeerd. Dat was erg fijn, want zo hoefde ik minder te slepen, aan mijzelf heb ik al genoeg; maar ik was toch wel erg moe. 11.049 stapjes en 7,82 km, zegt mijn Garmin. 

23.10 uur, het is nog erg lawaaierig buiten, de disco aan de overkant dreunt! Morgen moeten we om kwart over zes op, want we moeten buiten staan om 7 uur, terwijl de dienst aan de grot om half acht begint. En daarna het ontbijt, we zullen het zien. Deze dag is wel voltooid verleden tijd. Een dag waarop ik meerdere keer tegen de Heer zei, dat ik zo gelukkig was.

13 mei 2022 De wekker ging om 6 u af, en dat was wel vroeg, na weer een heel korte nacht, waarin de levensvreugde buiten nog lang doorging, hierbinnen doordreunde, en waarin de gemeentereiniging al om vijf uur rond reed. 
Ik heb het restje water gekookt, voor 2 halve glazen thee / resp. koffie. Want mijn vroomheid gaat niet zover dat ik zonder koffie op kan staan en naar de Nederlandse kerkdienst kan gaan. Al is die dan aan de Grot, dat wel. Beneden wordt het ontbijt pas ná de Mis aan de Grot geserveerd...
Om zeven uur moeten we klaar staan om afgemarcheerd te worden door
het Fanfarekorps Bereden Wapens . Dus we staan klaar, en zij ook. 
(Voor insiders:) We missen Ramon. Maar aan de voorkant ziet het er allemaal goed uit, en de détails zijn voor velen minder belangrijk. 
Maar goed, we blijven Ramon de hele bedevaart missen. ;-) . 
Ruim een kwartier nadat we zijn afgemarcheerd, staan we te wachten voor de Grot. 
Het is relatief heel rustig, en er wordt hier en daar nog iets besproken, en ge-finetuned.
Iets voor half acht maakt Marco het poortje in de afzetting al open, zodat ik een mooi plekje op de eerste rij krijg. Vlak achter me is de plek waar Bernadette op 18 februari 1858 bad. Niet verkeerd dus. 


Ik had nu wel wel een papiertje, maar daar staan alleen wat liedjes op. Zelfs niet de lezingen. 
Maar hier kun je alles meelezen. (Goede relaties. ;-D) 

De preek ging over de wijsheid van Maria, de trouw van Jozef, over biechten etc. werd me gezegd. En met name over de rozenkrans. 
De rozenkrans van Matthieu Borsboom speelde een belangrijke rol in de preek, want onze goede bisschop heeft een royaal hart, dus hij had al zijn rozenkransen alweer weggegeven. Vanmorgen heel vroeg wilde hij nog even gaan pinnen om een nieuwe te kopen, maar gelukkig had Matthieu een mooie grote rozenkrans op zak, zodat we niet om déze reden te laat hoefden te beginnen. :-D 
Desgevraagd kon de bisschop mij later niet helpen aan de tekst, dus die komt dit jaar niet verder dan de harten van de daar en toen aanwezigen. 
Het miezerde, maar het regende niet echt hard, de vlaggenwacht deed het netjes, en het was een mooie dienst! 

Na het laatste Ave, ave, ave Maria! werden de bedevaartgangers afgemarcheerd. Zelf glipte ik weg door de zijdeur links, want ik ging snel nog voor het ontbijt wat  Lourdeswater halen. Het water uit de kraan hier is gechloreerd genoeg om in te zwemmen, maar drinken, dat gaat me echt te ver. Wassen gaat nog net. Ik had een lege fles bij me in de tas van de rollator. (Zo handig!) 
Nattigheid komt er overigens nog steeds genoeg uit de hemel. Het kasteel heeft een flinke grauwsluier. 

Op weg naar het hotel zie je van alles... gehoordopjes, bij andere musici, bijvoorbeeld. En andere soorten bescherming. ;-) 
(Ik word daar wel vrolijk van...) 
Helaas komt er een boel nare nattigheid op ons af, als we verder gaan op weg naar het ontbijt. 
Maar wij mogen in elk geval naar binnen. *** :-) 
8 uur 32... Brrr.... Koffie!!!!

Om 10 u moeten we ons voor de deur van het hotel verzamelen voor Kruisweg, die aan de ene kant om 10.30 u begint bij Espelugues, gelegen boven op de heuvel boven de Grot, waarvan het grote kruis dat Lourdes domineert het beginpunt is, (een behoorlijke klim!) en tegelijk aan de andere kant ook bij de witte kruisweg van Maria de Faykod. Die kruisweg ligt aan de andere kant van de Gave, is vlak, en wordt daarom aanbevolen voor zieken en minder validen. Ik heb beloofd bij de laatste te zijn, en ik hoop natuurlijk de andere ook nog te mogen lopen. 
9.45u. Onze muziek staat al voor de deur. Mooi. 

De legerbisschop was het eerste deel van de kruisweg bij ons aanwezig, en hij begon met een aantal anekdotes, die ons niet alleen aanzetten om de rozenkrans te gebruiken, maar ook ???? Tja. Niemand lijkt het meer te weten.

De aalmoezeniers Ronell Bansie en Bart van Dijk volgden de tekst op het uitgereikte boekje. (Die tekst is te volgen via de link hiervoor) 
  I Onschuldig veroordeeld

II De Heer neemt het kruis op

III en valt eronder

IV Hij ontmoet Zijn moeder (let op de handen)

V Simon ontfermt zich en draagt het kruis

VI Veronica ontfermt zich en veegt het Gelaat af

VII De Heer valt weer...

  VIII Vrouwen van Jeruzalem...

IX val 

  X Uitgekleed

XI Kruisiging

XII En geeft de geest...

XIII Kruisafname

XIV Begrafenis

XIV wachten... stille zaterdag

XV Opstanding! 

.... 
XVI Emmaüs, het breken van het brood...

Tot verbazing van de voorgangers ontbraken de extra staties in het boekje, (XIV en XVI!) maar er was wel een zegen voorzien... 
Dat kruisje op het voorhoofd bracht ons dicht bij Lijden en Opstanding!
Het slotlied werd eerst overgeslagen, maar op verzoek later dubbel en dwars ingehaald.

De 'Grote' Kruisweg werd in verschillende kleine groepjes gelopen... De tekst van het boekje was het zelfde. 
De wolken bleven dreigen, maar dat maakte voor het samen beleven van de Kruisweg niet uit. 
En waar nodig, droegen de mensen elkanders lasten!

Onze vrienden Jaap en Henriëtte vierden vandaag hun trouwdag, en maakten elkaar bij het water het hof. We keken er met veel gelach naar...

Om 11 uur 40 zou de Cérémonie Militaire beginnen op het podium voor de kerken. Onze stoere Vlaggenwacht moest daar aanwezig zijn. En dat waren ze natuurlijk ook. Het was vooral een gebeuren voor VIP's (en Fransen), maar dat betekende dat het op zijn Frans met flinke vertraging begon. Het werd via de TV uitgezonden, zag ik. (En via de link krijg je er een idee van...) 
Wij genoten intussen van het middagmaal. De 'onzen' kwamen pas van de Cérémonie Militaire aan in het hotel, toen wij al met eten klaar waren. 
Men kon naar de Cité St. Pierre, waar armen en zieken kunnen verblijven als ze naar Lourdes komen. 
Ook zijn daar vaak vrijwilligers die helpen. Die tocht werd door de deelnemers zeer gewaardeerd. 

Onze muziek ging de zieken in het Acceuil oppeppen, en dat lukte aardig, zoals je ziet. Zo ze niet de zieken oppepten, dan toch de helpers... ;-) 
(Het Acceuil is de plek waar de zieken en gehandicapten, die medische zorg nodig hebben, zijn gehuisvest tijdens hun verblijf in Lourdes.)

Ik moest nu echt naar La Poste, het grote postkantoor, en ja, dat was driewerf een uitdaging. 
Het kostte me ruim drie uur om een heleboel aanvullende stickertjes van 35 eurocent te krijgen. 
Drie jaar geleden had ik gedacht slim te zijn, en alvast in te slaan voor het jaar er op. (Helaas: tante Corona gooide toen roet in het eten! En in de tussentijd werden de toch al idioot dure postzegels in Frankrijk nog eens bijna 30% duurder.)
Corry van de SMLB had al een poging gedaan, Mme. Lapeyre, van ons hotel, had het via de postbode geprobeerd, maar aanvullende zegels? Onmogelijk!!! 
Na enig zeuren in het postkantoor vond ik eindelijk iemand die zei: Alles is mogelijk, mevrouw. 'Met U kan ik praten!' riep ik uit. (Zielig doen, blijven staan en een rollator helpen natuurlijk ook) ;-D 
Goed, voordat er was uitgevonden wélk apparaat de nodige stickertjes kon printen, hoe dat moest, en hoe dat iets sneller kon dan één per keer, 1 minuut, en dan nog betalen per zegel ook, dát kostte een lief half uurtje. Toen ging het met 20 tegelijk, <nog steeds een minuut per zegel>, en na 70 stuks was de rol leeg. Dat kostte ook weer een uurtje. Eerst de dame vinden, die wist waar de nieuwe rol zou kunnen zijn, daarna wachten... en wachten... en de rol inzetten, tja... Na 20 minuten lukte het. Hoera! De aardige receptioniste leegde mijn doos persoonlijk in de zak voor het buitenland, anders had het nog érg mis kunnen gaan... 
Nu voelde ik me echt vrij! Wat een  opluchting!
Langs de Port St. Michel liep ik de terreinen op, richting de kerken, en ik genoot van het aangename weer, net als deze jongelui. De aartsengel Michaël keek welwillend neer op deze medestrijders. 
Overal liepen militairen uit allerlei landen, ze maakten plezierig kennis met elkaar. Echt PMI!
Uiteindelijk was ik net na 18 u in het hotel, onderweg dook ik de snel Limburgse winkel in, (want één van onze hotelgasten kon die maar niet vinden). De mensen van de winkel waren erg vriendelijk, toen ik een kriebel in de keel had, kreeg ik nog water ook. Lief. :-) Humor hebben ze ook, want in de vitrine hing een kaartje met de tekst: Lach, want u wordt gefilmd! 

Om half acht is de internationale opening van de bedevaart in het tentenkamp, lezen we. Maar bij mijn weten is er geen van ons daarboven gelegerd, dus we nemen het voor kennisgeving aan. 

Die avond kwamen de bisschop, Frank Marcus, de voorzitter van de SMLB, hier vakkundig op de foto gezet door onze overbuurdames, Jean-Paul Thöni, de HKA en de plaatsvervangend commandant van de KMAR: Genmaj. Messerschmidt in Peyramale eten. Dat het erg gezellig was, mag duidelijk zijn. Frank zal zich vanavond al over de enveloppen ontfermen, waarin de kaarten zitten aan hen die verweg of ziek zijn, en die dan tekenen.

Kwart over acht gaan we op weg naar de officiële opening van de pelgrimage. 
Bij poort 6 kregen we vriendelijk de folders van de app. van de AMI aangeboden door Engelsen, daarna werden we gecontroleerd door weer andere militairen, ergens uit Oost-Europa, denk ik. 
   
Onze eigen 'bereden troepen' vonden een goede plek in het daarvoor aangewezen vak, aan de andere kant van deze immense kerk zag ik het bordje Nederland. Daar kwam een flink aantal mensen bij elkaar. Mét een vlaggetje, een dominee en een aantal aalmoezeniers...

Fransen en Spanjaarden schreeuwden elkaar rechts van ons de nationale hymnen toe, het klonk van twee kanten even bloeddorstig. Er was in elk geval grote rivaliteit... en intussen stroomde de grote PIUS X vol.
 
Tegen 21 u kwam er een promotiefilm van de AMI vrij uitgebreid in beeld. De PMI had die tijd ook willen gebruiken, maar de AMI won. ;-) 
1-0 voor onze Matthieu Borsboom, die president is van de AMI. 
Dan begint het... 

De muziekkorpsen komen binnen, de onzen ook, de vlaggenwachten, de bisschoppen... 
Ik zie alleen iets via de schermen. Er wordt een afbeelding geprojecteerd tegen het dak, waardoor je minder het gevoel hebt dat je binnen de ribben van een grote walvis zit. Ieder jaar bedenken ze toch weer iets aardigs en nieuws. 
Er is veel enthousiasme... vooral voor de Bretons , ze waren dit jaar (naast de Oekraïners) de publiekslievelingen.  
Slovakije had veel vlaggetjes uitgedeeld, en daar werd veel gebruik van gemaakt. 
Zulke vlaggetjes zaten niet in de Nederlandse kist... ;-) Gelukkig hadden wij Us M.E.M. bij ons. ;-)
Ik had aanvankelijk geen idee of we de Franse Legerbisschop in ons midden hadden, ik herkende hem niet, het geluid was erg wollig, en de teksten waren slecht te verstaan. 
Een boodschap van de paus werd voorgelezen, en die was ook al niet goed te verstaan, helaas. Maar het kwam er via de ondertiteling op neer dat wij, als we braaf bleven en goed zouden bidden, betere mensen zouden worden en de wereld konden veranderen, zodat er vrede kwam. 
Daarna was het iets over 10, en werd de pelgrimage officieel geopend, in drie talen. Frans, Engels en Duits. 
Dit zál dan vast wel de Franse Legerbisschop zijn, maar hij lijkt niet op Antoine de Romanet. Wie het weet mag  het zeggen....
Er was een ereronde met enkele veteranen-invaliden. Intussen was er mooie zang (van Les padrés?) maar deze twee stalen de show met hun kaars.

Natuurlijk gaat de PMI mee met zijn tijd, dus was er een spel met lichtjes uit mobieltjes, waar enthousiast aan meegedaan werd.
Van de andere kant zag  het er zó uit.

'Amazing grace' was een enorme hit, die werd gespeeld door de band uit Normandië, die doedelzakken en oorlogstrommen voerde, ik vind dat het een onheilspellend geluid! Zij kwamen als laatste band binnen, en ze waren ook de laatsten die vertrokken. 

Om kwart voor elf gingen we echt weg. Bij de opgang naar poort 6 ontmoette ik Kevin, een Franse militair, die wij al heel lang kennen. 
Hij is erg achteruit gegaan. Het deed me pijn. Hij spreekt nauwelijks verstaanbaar, het is meer fluisteren. Aldus de verpleegster die hem en zijn live-unit voortduwde. (En natuurlijk was er veel omgevingsgeluid.)  (Ze spreken zijn naam hier uit als Kuvíén)

Voordat we gingen slapen, was er gelegenheid voor verschillende gesprekjes hier en daar. Deze vrijdag was doodvermoeiend geweest, maar het was een fijne dag. Vanavond was het weer lekker fris. Vanmiddag vond ik het nogal zwoel.

Het is kwart voor een, om half acht is het ontbijt, en het is buiten weer heel erg druk... En die nare geluiden alsof er een auto voor de deur staat die stationair draait met de radio keihard aan... Dat zou van de disco moeten zijn. :-( Ze gaan nog lang door. 

Wij gaan proberen te slapen!

Zaterdag 14 mei. Het is 8u20, en de muziek staat voor. We hebben heel plezierige muziek mee! Dat dàcht ik tenminste, maar het waren anderen, ze trekken op, en gaan richting stad. Wij hebben net ontbeten, en we gaan zo naar de Chapelle St Joseph. 
Onze musici van de Bereden Wapens komen 5 minuten later, en ze wachten tot we allemaal beneden zijn. 
Alles en iedereen glimt. 
Zo worden we om half negen afgemarcheerd naar de Nederlandse dienst in de St Joseph, waar we vervolgens weer minstens een kwartier buiten moeten wachten. En oppassen.
Eenmaal binnen brand ik een lichtje voor Ton, (en voor nog wat dierbaren) eer ik met een liturgietje in de hand naar beneden afdaal. 
 
De liturgie was weer ontoereikend. Alleen 'de liedjes' stonden er in, maar de vaste onderdelen van de mis, die door de bisschop geciteerde 'minder gelovigen en ongelovigen' zeker niet present hadden, stonden er niet in. 
Zelfs niet de aanduidingen, of de lezingen. Sommige mensen hadden wél een compleet boekje, anderen lazen mee met de AMI app, bleek. Tja. 
Maar klik hier, en je leest mee! 
   
Vandaag draagt men rode toga's vanwege de verkiezing van ene Mattheüs tot extra apostel, in de plaats van Judas! 
Zo was  het getal 12 weer rond, en dat wordt vandaag gevierd!
Er was een muzikaal kwintet, dat de gemeentezang mooi begeleidde, en natuurlijk ook de soliste. 
Emma Brown zong met overgave de klassieke liederen, in goed Latijn. Heel mooi was het Kyrië dat ze zong voor het grootste deel van de aanwezigen, nieuw was het voor een kleiner deel, maar iedereen vond het prachtig. 
De bisschop was erg enthousiast, en daardoor niet altijd te volgen. Bovendien was de geluidsvoorziening niet optimaal. 
Daar deed Mgr. de Jong iets aan: hij liet aalmoezenier Paul Vlaar uit de sacristie een stapel boeken halen, om de microfoon daarop te zetten.  
Af en toe gaf dat aanleiding tot een stevige klap, maar dat gaf niet. ;-) 
De vele voorbeden kwamen uit de gemeenschap... Ze werden met aandacht en liefde gebracht. 
Na het Wilhelmus gingen de vaandeldragers ons voor naar buiten... 
Daar wachtte ons frisse lucht, en weer... wat wachten. 
Evaluation Time voor Emma en het kwintet. 
Niet alleen haar stem is  heel expressief, haar handen zijn dat ook. 

Na de dienst moest er nog even een klein probleempje aangepakt worden: de koster meende dat 'een jongen van ons' 2 kaarsen en (misschien) een albe had gejat. Nu hadden onze  ambtsdragers allemaal hun eigen albes meegenomen naar de kapel en weer mee naar buiten genomen, dus dat móést een vergissing zijn. En dat van die kaarsen klopte natuurlijk ook niet!!! Wij hadden helemaal geen jongens mee. (Wel jonge mannen en vrouwen, ;-) maar die waren niet in de buurt van de sacristie geweest.)  
Grommend legde de dienaar van de Heilige Joseph zich hier bij neer. We konden gaan! 

De muziek ging ons vrolijk voor!
...

Op weg naar de plek waar de foto genomen zou worden, passeerden we dit knappe stel. 
Is dit de mascotte van een Amerikaanse groep militairen, of horen ze bij een touristische attractie van Lourdes? 
Ik heb geen idee, wie het weet mag het me laten weten!
Het blauw en geel verwarmde onze harten... :-) 

Het weer was even na tienen al aardig warm aan het worden, en al was de hemel net niet stralend, we keken toch wel knijpend tegen de zon in, toen we op op de foto gingen. 

Mijn rollator was een geduldig ezeltje voor alle toga's en stola's, toen de geüniformeerden op de foto gingen. 
Daarna mocht de familie erbij, en vervolgens de muziek op zich. 
Emma liet even zien dat ze een spetter is. ;-)
Natuurlijk kwamen de motorrijders ook op een aparte foto.
Het is altijd een heel gedoe. Achter deze marinemannen met de witte petten zie je nog een van de veteranen met de blauwe baret. 
 
Op een gegeven moment moesten we ons achter de muziek scharen, om naar het Acceuil te gaan, waar de receptie op de 5e verdieping zou worden gehouden.

Natuurlijk kregen de musici een welverdiend compliment, voordat ook zij het 'hogere' opzochten. 

Daar was het tijd voor thee, koffie, water en sap, witte en rode wijn. Zoutjes stonden op tafel. 
Nadat we allemaal voorzien waren, werd het voor Frank Marcus de hoogste tijd om alle mensen en instanties te bedanken die hadden bijgedragen aan de instandhouding van de Militaire LourdesBedevaart. 
Hij begon zo: 'Jonge mensen die elkaar niet haten, schieten elkaar dood. Oude mensen die elkaar haten, schieten niet…'
Na twee jaar afwezigheid zijn we weer hier, al zijn er minder mensen, dat ligt vooral aan COVID...
Oude bekenden die we missen, zij vanwege diverse redenen afwezig. Dat spijt ons zeer, maar zij blijven in onze gedachten!
Maar er zijn toch ook nieuwkomers, dat geeft weer hoop voor de toekomst. Wilt u even de hand opsteken, als u hier voor het eerst bent? (Ze kregen een warm applaus!) 
Er zijn hier onder die nieuwkomeres jongeren van de KMA en van Volkel, dank aan Aalmoezeniers v d Lee en Grimbergen, welkom!  
Ook hartelijk welkom aan de PCKMAR Genmaj Messerschmidt! 
De plv commandant van de KMAR kreeg een fraaie zwarte engel, 
de Directeur-bestuurder van het NLVI Briggen Hoefsloot kreeg géén engel, want die staat al in Doorn. 
Ook was er dank voor de diverse NLVI personeelsleden die ook mee zijn, gesteund door het instituut, voor Gerrit Valk met zijn partner (lid RVT NLVI) en voor grote steun voor onze bedevaart die telkens weer wordt gegeven door het NKT, waarvan best ktzld Hunnego en de directeur NKT mw Swinkels aanwezig zijn. 
Van de AMI is de Internationale President VADM bd Borsboom hier met zijn echtgenote mw B Miga én de Secretaris Generaal Col d Ortenzi met echtgenote, benevens de Geestelijk adviseur van AMI INT. Prof Fred v Iersel en zijn partner... (Er werd braaf geklapt, ook door degenen die de afkortingen niet konden duiden, of niet wist wat al die mensen deden.) ;-) 

De legerbisschop kreeg een lezende engel, want hij is een man van het Woord, 
Dank was er ook voor de HKA (HoofdKrijgsmachtAalmoezenier), de pastorale commissie en het hele team aalmoezeniers ... (dat zijn allemaal al engelen)  
Verder werd waardering uitgesproken voor het Militaire orkest Fanfare bereden wapens OLV (en nu vraag ik me dus ondeugend af of OLV staat voor OnsLieveVrouwke ;-D )
voor onze al jaren populaire zangeres Emma Brown en haar partner 
en voor het team OLB Phiel en Twan Stokbroeks en zijn vrouw

die eveneens een hartelijk applaus kregen, ook zij zijn engelen zonder wie we niet kunnen.

De voorzitter van het bestuur van de SMLB (nog steeds in de persoon van Frank Marcus) memoreerde dat het bestuur niet helemaal compleet was, want Ramon Bos had verplichtingen in Nederland, maar de nieuwe aanwinst John Lagaune wilde hij graag even naar voren halen, zodat we hem konden begroeten.  
Ja, en toen ging het over ons aller Corry Bouwmeester, die al eeuwen zelf de engel van de SMBL is, en er nu écht een keer mee ophoudt, mag op vacantie... Ze kreeg ook nog een stevige knuffel... namens iedereen. 
Frank eindigde met: het is een beladen tijd, met de oorlog in Oekraïne... Moge het zo zijn dat we in Lourdes met elkaar geestelijke rust opdoen en de inspiratie vinden om er een geslaagde bedevaart van te maken. Daarmee gaf hij het woord door... 
(terwijl de trek toenam... maar onze grote vriend Matthieu beloofde dat hij het (relatief) kort zou houden.)
Vice-admiraal b.d. Borsboom is o.a. president van de AMI, dat mag intussen bekend zijn, en hij haalde zijn Italiaanse medebestuurslid Domenico d'Ortezi naar voren. 
Natuurlijk werd iedereen uitgenodigd om - als dat nog niet gebeurd was - de nieuwe app van de AMI NU te installeren. 
Dan kun je allerlei prangende vragen stellen, en zo nodig ook nog Tweeten met God. 
Nu ja, met een aalmoezenier of met Michel Remery, de ontwerper van de site en de app, die ook nog een open doekje kreeg.

Intussen was het behoorlijk warm geworden, en werden de handjes waarin we klapten steeds kleveriger. En toen hadden we daar nog niet of nauwelijks mee gegeten. Eindelijk hadden Twan en zijn vrouw de dis klaargezet. 

Of de Bisschop dan maar een gebedje wilde bidden? 
Hij was slim en stelde een lied voor. En of Emma dan maar wilde zingen? 
Natuurlijk was dit impromptu, en dat lied werd, tot vreugde van de aanwezigen, Amazing grace. 
'In de Naam van VZHG, Amen, eet smakelijk!' 
Dat deden we. Er was meer dan genoeg. 
Buiten speelden de musici tot ieders genoegen. 
Met lief gezelschap at ik mijn bordje binnen leeg, al werden we op een gegeven moment wel gemaand om naar buiten te gaan. 
  Daar was muziek, een mooi uitzicht en goed gezelschap.
 We hadden een blik op de schaarse sneeuw, én op de heiligdommen...

Op een gegeven moment trok ik me toch terug in de zaal, waar ik nog wat mensen die al lang meedraaiden in het Bestuur of in de bedevaart probeerde over te halen om hun handtekening te zetten op de kaarten voor zieken, en mensen die om allerlei redenen ontbraken. 
Zo was ik toch weer een van de laatsten die de zaal uitgingen of er toe werden uitgenodigd. 
Een achtergebleven vestje werd veilig gesteld, en binnen een uur aan de eigenaar terug gegeven. ;-) 
Ik daalde af via de 'touristische route': de lift aan de buitenkant van het Acceuil. 
Dat blijft wel een bijzonder gebeuren. Deze foto is denkelijk tussen 4e en 3e verdieping genomen. 

Intussen werd er geëvalueerd aan de ene kant, en gevierd dat er een vrije middag was voor muziek(korpsen). 

Links streng in de maat de Duitsers, rechts swingend en wel de Afrikanen die los in de heupen muziek maakten... 

Een heel groot deel van die resterende kaarten kon nu op de post, en zo kwam alles goed. Op weg naar de vrijheid kwamen we langs de winkel van foto Viron, maar daar hingen alleen de foto's van de viering bij de Grot, en die vond ik niet zo interessant. Nu ja, laat maar, dat kan morgen nog wel. (Dacht ik. Toen nog.) De foto's uit de kapel van vanmorgen waren er nog niet.
...
Naast muziek was er ook een sportmiddag op de weide tegenover de Grot. Wij hadden ons als Nederland geen groep ingeschreven, maar men deed wel allerlei hand-en-spandiensten. Verder moest er toch ook nog even een wedstrijdje 'opdrukken' worden gedaan. 
Aal Vlaar was voor ons de sportman van het jaar. ;-) 

Ik was heel de dag allerlei spullen kwijt, het hoesje van de Nikon vond ik vanmiddag terug in de slaapkamer, en het toestel had zich verstopt in de tas. Dus toen de Canon aangaf dat foto's geen optie meer waren, was ik niet blij. Nu ja, dan maar wat minder foto's... Ik was tegelijk met mijn kamergenote in het hotel aangekomen, en ze bood me en 'verfrissing' aan. Daar had ik wel oren naar...

Goed, we zaten dus luxe in de 'lobby' van ons hotel, en kregen meteen nóg een drankje van een van de vrolijke Bedevaartsgangers, die tegenover ons op zijn praatkruk zat. Dat was meer dan ik op kon. 
Toen aalmoezenier S. afgemat en oververhit de ronde kwam doen, dronk hij dankbaar een deel van mijn koude water op. Hij blij, ik blij!
Na een tijdje ging hij weer verder, want hij moest ook de andere hotels bezoeken. ;-) 

Ik ging daarna echt naar boven, waar ik mijn tassen omkeerde, en tot de conclusie kwam dat ik mijn andere toestel niet kwijt was, het had alleen verstoppertje gespeeld. Maar het hoesje lag opeens wel op tafel. Sint Antonius? In dat geval: hartelijk dank!
Buiten hoor je aan alle kanten muziek. 

Ik liep naar Les Rosiers (het hotel op het uiterste puntje van onze Avenue) om voor het eten iemand daar nog post  te brengen, vanzelf maakte ik hier en daar een praatje. Het werden er meerdere, dus kwam ik nèt te laat voor het diner: de hotel-aal Fransjesca was al aan het woord. (Oei, excuses...)
Ze vertelt wat er allemaal te doen is vanavond, wat en waar en hoe, en ze moedigt de disgenoten uit om hun belevenissen van de dag met elkaar te delen. Dàt doen we allemaal met genoegen...

Deze vrolijke heren mogen straks met nóg iemand de verlichte schrijn dragen, bij de lichtprocessie. 
Ze dragen een Tag waarop staat dat ze een functie hebben bij de 'Procession Mariale'! De lichtprocessie, in goed Nederlands.
Ik wenste ze veel succes!
Ik was van plan om na het eten toch nog even langs St. Georges te lopen, om het abrupt afgebroken gesprek een vervolg te geven, maar daar kwam het op dat moment niet van.
Wel kwam ik in contact met iemand die ik alleen van 'horenzeggen' kende, en die ik via via al zeer respecteerde. 
Dat werd ongezocht een heel interessant gesprek. Al pratend liepen we in de richting van de Prairie, waar mijn gesprekspartner heenging om deel te nemen aan de lichtprocessie. Dat was ongeveer het allerlaatste wat ik voor deze avond van plan was, maar de Heer  heeft zo Zijn (of Haar) geintjes... het resulteerde er wel in dat ik de  complete lichtprocessie meemaakte. 

Hier gaan de Italianen op de achtergrond naar links, en ik was net langs de route rechts van het midden gekomen. Daar staan twee Nederlanders kaarsen met gele lamphoudertjes uit te delen... Het is dan net iets na acht uur. 
Mensen verdrijven allemaal op verschillende manieren de tijd tot het begin van de processie. 
Ik heb veel gepraat met veel lieve mensen, er werd op me gepast en voor me gezorgd...
 
langzaam werd het donker, en gingen de lichtjes aan, terwijl we heel veel passen op de plaats maakten. We schoten vijftig meter per uur op, vermoed ik.

Zelfs met familie van de Hongaarse delegatie konden we een kort praatje maken, in school-Engels. Dat zijn leuke ontmoetingen.
Het geluidssysteem is overal van prima kwaliteit, en juist als ik net vijf minuten heb gezeten op een klapstoeltje dat iemand me leende, komt er opeens beweging in de groep waar ik ben; ik word door een vriendin op sleeptouw genomen, over de brug naar de overkant... dan gaat het steeds sneller, we gaan langs Grot, staan toch maar wel even stil om te groeten, en gaan dan verder richting Esplanade. 
De echtgenoot van onze vriendin zijn we al kwijt, en hèm zie je toch niet zo snel over het hoofd, we worden tegengehouden - Néé, u mag hier absoluut niet langs!, (dat herken ik van eerdere jaren,) maar dan zien we de familie aan de overkant lopen. Met een illegale snoekduik steken we over, en belanden dan achter onze VIP aan, midden op het plein. 
Onze lichtjes waaien telkens weer uit, we kunnen het niet helpen dat we blijven giechelen. 
Maar natuurlijk hebben we wel aandachtig geluisterd toen Emma zong, en toen Fransjesca haar teksten mooi duidelijk ten gehore bracht. 

Het zal kwart voor elf ongeveer zijn als het verlichte Mariabeeld de kerk ingereden wordt.... 
En ja hoor... dàn blijft mijn kaarsje branden tot we bijna thuis zijn! ;-) Ze hebben humor, daarBoven! ;-)

De KMA-er die de schrijn met het Mariabeeld mee had gedragen, vertelt ons in het hotel gelukzalig hoe het was: een heel grote eer. 
Ze droegen de schrijn met 4 man, en ze werden elke 5 minuten afgelost. Zoveel heiligheid weegt kennelijk heel wat. 
Dat een klein land als Nederland in die processie mee mag doen, dat is echt heel bijzonder, dat heeft hij wel begrepen. 
Het heeft voor hen een bijzondere glans aan de dag en aan de bedevaart gegeven...

Op de achtergrond braakt de TV flarden songfestival uit... het interesseert ons niet , dat horen we morgen wel weer. 
Ik wil eigenlijk nog van alles, ik ben nog niet eens over de brug geweest, maar mijn voeten kunnen niet meer... Ik heb uren en uren gestaan vanavond! 
De dag is voorbij... nog 1 minuut... (maar de disco was al om half twaalf begonnen, en onze ramen trilden lustig mee. Best onplezierig!)

Zondag 15 mei 2022, 8 u 20. De zon schijnt, de muziekkorpsen lopen al te schetteren, te schreeuwen en te trommelen. Schreeuwen? Ja, het is dit jaar 'de vigeur' dat de korpsen, groepen, militairen, af en toe losse kreten op ons los laten. Keihard, en staccato. 'Viva' en "España!" is goed te verstaan, maar de Italianen bijv. knetteren het 'Itálja! er uit als één heel korte lettergreep. 
Verder kabbelt de Gave lustig, en puft mijn kamergenote uit van het ontbijt.

Ze krijgt ook een tikkeltje last van het slaapgebrek, want je slaapt hier kort en licht. Het programma is intensief, en de geluidsoverlast is (on)behoorlijk. Maar we wáren om half acht aan het ontbijt, waar op dat moment nog maar een paar mensen acte de présence gaven. Sommigen, hoorden we, waren al naar de Grot, anderen moesten de ogen nog open doen... 
De hotelaalmoezenier was er om tien voor acht al, keurig op tijd, en hier en daar ontbloeiden er gesprekken. 
De mensen die voor het eerst hier zijn, willen ook wel vertellen (desgevraagd) en zelf vragen... Boeiend. 
Je hoort toch altijd weer nieuwe verhalen...
Ik zit nu even te schrijven met het raam open, ik hoor tromgeroffel, er loopt een Spaanse familie langs te kwebbelen, plaatselijke auto's racen langs, de zwaardere bussen doen het wat rustiger aan. Weer een muziekkorps. Aan het geluid te horen kunnen het de onzen wel zijn. Ik zal zo eens kijken... Conja wil heel graag naar de Nederlandse mis, (niet PMI), want ze vindt die grote PIUS X onaangenaam. Voor mij is het internationale niet zo'n probleem, al vraag ik me af waarom andere landen wel keurige boekjes kunnen produceren, en wij niet. 
Er zou toch op zijn minst een mogelijkheid moeten zijn om een en ander tevoren te downloaden? Die optie nemen we mee voor volgend jaar! Na een tochtje naar beneden, waarbij ik mijn lege jerrycans meteen neergezet heb, weet ik (weer) dat we vandaag ongeorganiseerd en zonder muzikale begeleiding naar de kerkdienst gaan. Er is weinig animo, zo te zien, zuchtte de ene aalmoezenier. ;-) 

De andere had even probleempjes met haar clipdas. Leuke dingen, maar op een tekentafel ontworpen, zodat het knoopje altijd in de weg zit. Ach ja. Het ziet er zo íéts beter uit. 
De jongelui van de vlaggenwacht maken zich op om aanstonds naar de internationale dienst te gaan. 
De zeer digivaardige Aalmoezenier zoekt nog even de allerlaatste variaties op de gegevens op, want met de Fransen weet je het maar nooit. 
Die zijn héél flexibel. 
Van degenen die wél gingen naar de Internationale dienst in de PIUS X hoorden we: 'Het was een mooie plechtige dienst (zonder veel geroezemoes, wat ook wel eens gebeurt)' een paar foto's komen nog....

Het is droog en nog niet heet, maar ook niet echt zonnig. 

De Nederlandse kerkdienst waarvan we gokten dat die er toch wel zou zijn, bleek vandaag niet gehouden te worden. Dan gaan we maar naar de Bernadettekerk, werd er beslist. Zo staken we de Gave over... Het is druk voor de Grot.


De Bernadettekerk bleek half-leeg (niet normaal daar), en we kregen er het Credo, een prachtig gezongen onze Vader, en een zegen mee. 
Nooit weg, natuurlijk. Het traditionele kruisbeeld is hier vervangen door de Opgestane. Dat zal Hij fijn vinden, denk ik dan. 
De kerk bleek vandaag het domein te zijn van Liturgische zanggroepen uit de regio Toulouse, die daar de Metten hadden gevierd, en later de middagdienst zouden hebben. (Niet àlles stopt voor de PMI!)  
Ze zongen heel mooi, en ik hoop dat in onze eigen kerk dit Franse Onze Vader ook nog eens zal klinken. 

Wij gingen maar in de schaduw zitten aan de rand van de Gave, schuin tegenover de Grot, waar het zwart zag van de mensen, en waar een dienst in het Frans gaande was. 
De zwaluwen scheerden laag over het water, er kwam een musje langs, later een paar eenden, intussen zat naast ons een Amerikaanse kloosterzuster te bellen over de kamers die niet bevielen, en waar ze andere voor wilde, 'voor 3 volwassenen en een klein kind'. Dat duurde best lang, dus mijn aandacht was ook niet al te goed bij de dienst... 

Maar ach, het was mooi weer, de woorden en de klanken waren bekend, dus je werd er toch wel in opgetild en meegenomen, van tijd tot tijd.  'De zwaluw legt haar jongen neer in 't kunstig nest bij Uw altaren' zongen we vroeger. (Psalm 84)
Het was goed toeven daar, aan de voet van de bloeiende palmboom...
Ma copine zat met haar ogen dicht te genieten en heel diep na te denken.
Rond kwart over elf wilde ze wel 'her elevenses', dus braken we op, en de keuze viel na rijp beraad op een ijscoupe...

We moesten echter heel lang wachten, maar uiteindelijk was de Coupe Brésillienne erg lekker. 
Alleen... door het wachten had ik niet meer zoveel trek aan tafel. Tja... 
Daarna moest er toch echt even gekeken worden naar de blaren. 
Dat betekende dat ik niet bij het officiële afscheid kon zijn. Jammer dus. 

De aalmoezenier had een grotere maat compeed dan ik, dus dat was fijn! Zelf kon ik wel voelen dat die blaren er waren, maar zien, dat vraagt om een leniger kronkel. ;-) De dokter is met de bikers de bergen in, die zal later nog eens kijken, maar ik ben al heel blij met de dokter voor de ziel die zich ontfermt over de fysieke voeten. Dank je, Fransjesca!

Getroost ging ik water halen (dat duurde lang, er waren veel gegadigden), 
en flink wat kaarsen - (want ja, er zijn altijd mensen die graag willen dat je daar een kaars voor ze brandt...) 
daarmee ging ik door de Grot, waar ik een goed gesprek had met Haar daarBoven-en-hier... 
De bron klatert klaar en helder, al is het dan tegenwoordig achter glas... 
Op weg naar de brandplekken passeerde ik deze jongelui, Italianen van de fraudebestrijding volgens internet, die ruim voorzien waren van rozenkransen. Het léék op een heilig handeltje, maar in elk geval zal onze bisschop ze graag aan het hart drukken, met zoveel rozenkransen. ;-D 

Verder ging het, naar rechts over de Gave. De brug is een stuk breder geworden sinds de overstromingen, dat had ik gisteravond in het donker niet gezien. Het was de hoogste tijd om de kaarsen te gaan branden! 
Ik zette de mijne neer, zette er een aantal dat er al stond recht, deed andere die al uit waren gegaan weer aan... maar nu begon het te onweren, de klamme warmte had ons al gewaarschuwd. 
Net op tijd bereikte ik (droog) de kapel waar we om 4 uur de Nederlandse afscheidsdienst zouden vieren. 
Er lagen al verschillende 'devotionalia' op hoop van zegen... 

Er was weer geen boekje, maar het was heel goed opgezet. Natuurlijk begonnen we met de muziek...  De aalmoezenier van de marine begon met een verhaal over een paar schoenen waar iets mis mee was, (2 rechterschoenen of zo.) zodat hij ergens een schoen had geleend om toch correct voor de dag te kunnen komen. <Gegrinnik alom!> Er was gedragen muziek door het koperkwintet, gevolgd door gebeden en een Wees Gegroet door Aalmoezenier Fransjesca. 

Daarna vertelde Sabine over haar aandeel in de motorbedevaart. 
Men vraagt je wel: Wat is je doel, als je naar Lourdes rijdt? 
Ze noemt zichzelf n.a.v. de preek van gisteren 'een twijfelaar'. In 2001 ging ze als vaandelwacht mee in de trein, dat was de eerste kennismaking, daarna werd het de nachtbus, en nu met de motoren. 
'Op motorbedevaart gaan is ontzorgd worden; het hotel, de bagage, de route is allemaal geregeld. Je beperkt je tot het weer, je kleding, de lunch en je focust op het rijden (wel zo veilig). Juist door deze focus lukt het mij om bij elke etappe meer gedachten te laten weg wapperen en na een paar dagen kom je met een “leeg” hoofd aan.  

Lourdes staat voor mij voor aandacht voor elkaar, voor luisteren naar elkaar. Deze bedevaart sprak ik met jullie over missies in Nieuw Guinea, Bosnië, Cambodja, Haïti, Irak en Afghanistan. Over de nasleep van deze missies, maar ook over persoonlijk leed, families, verlies… Verhalen die op een andere locatie niet zomaar naar boven komen. Aangemoedigd door de teksten bij de diensten en de Kruisweg word ik aangezet om na te denken. Het lijkt wel of je hier meer open kunt staan, of er hier klepjes open gaan die elders gesloten blijven.   
Lourdes staat voor mij voor ontmoeten. Voor mij in het bijzonder omdat ik mijn Bart hier heb ontmoet.  

Ik realiseerde me na de dienst van zaterdag dat wij “bikers” ook veel talen van de liefde spreken: we besteden tijd samen (zoals de afgelopen dagen vele uren), we zoeken elkaar altijd op en groeten elkaar (de een iets uitbundiger dan de ander), we helpen elkaar als er bijv. pech of een valpartij is of zoals vandaag nog bij een lastig stuk wegdek (grint). We complimenteren elkaar - we kunnen blij zijn voor de ander (andere smaak qua motor/merk/accessoire). En we geven elkaar voor of na de rit een stevige “bikershug”. Als dat geen liefde is…  

Ik wil iedereen bedanken die deze bijzonder waardevolle, mooie editie van de motor bedevaart mede mogelijk heeft gemaakt!'

Dan is er Alice, voor haar is het de eerste keer dat ze in Lourdes is, ze is een van de verzorgsters van Jaap (majoor) Peters.
Vanmorgen zag ze in het hotel een foto van Jaap en Hans, van jaren geleden, (een foto uit een verzameling die iemand al jaren lang telkens weer meeneemt naar Lourdes en daar aanstrijkt aan de Grot) - het heeft haar erg getroffen. 

Het is heel bijzonder voor haar in Lourdes te zijn, en ze vindt het heel fijn dat ze mee mocht. 

Dan komt aalmoezenier Jacqueline vd Lee naar voren. Zij is gekomen met de vlaggenwacht van de KMA etc. die deze bedevaart met stijl en uithoudingsvermogen de Nederlandse vlag letterlijk en figuurlijk op de kaart hadden gezet. 

Zij heeft een interview met hen voorbereid. Of ze maar naar voren willen komen, en zich willen voorstellen. 

Laat het over je heen komen, lacht ze, jullie kunnen wel tegen verrassingen. 

Eerst stonden ze op een kluitje, maar daarna namen ze meer ruimte, en vertelden ze over hun belevenissen... 
Ook de chauffeur deed graag mee. Het ging over bier <veel gelach>

over het ruilen van patjes etc. en wat ze daarmee hadden gescoord, (bijv. insignes van de  Gendarmerie National (Fr) en rechts de Academia General del Aire, dus de Spaanse KMA) en een heel shirt (van een paratrooper???) , maar sommigen vertelden ook over persoonlijker ervaringen... Hoe iemand voor het eerst een kaarsje had gebrand, over de lichtprocessie, over het werk als vaandelwacht... Hoe ze vooral heel veel mensen hadden gesproken... Er werd opgemerkt dat er op de KMA wel wat meer campagne had mogen worden gemaakt voor de Bedevaart. (Waarvan acte!) 
Als de Aalmoezenier vraagt wat de meeste indruk had gemaakt, dan is dat vooral de massaliteit van het geheel, de grote kameraadschap, de lichtprocessie en het dragen van het verlichte beeld, het internationale respect voor de vlaggen,en het groeten, en de meeste indruk maakte het verhaal die iemand vertelde: 'Ik hoorde een van de Oekraïners zeggen: we vliegen morgen terug en dan begint de oorlog weer'. 
Ze kregen een warm applaus. 

Emma zong met haar warme alt het Ave Maria van Gounod, dat was echt heel mooi. 

Daarna kon men nog snel wat vergeten items naar het altaar brengen, zodat die ook werden meegenomen in de voorbede die de bisschop zou doen. 
Hij weet overal wel een kwinkslag bij te brengen, dus wat dat betreft is hij een gewaardeerde aanwinst. 

Natuurlijk had de HKA een goed (dank)woordje voor deze en gene... en hij moedigde ons aan om een voorbeeld te nemen aan de nederigheid van Maria. 
Na muziek (What a wonderful world!) en zegen stroomde de kapel langzaam leeg. 
(Emma probeerde haar krachten op een andere toonsoort: er openden zich nieuwe verten voor haar. Maar ja, de muziek moet voorop, dus...)

Zo stelden we ons op, het was gelukkig droog, en we brachten samen de bedevaartskaars naar de 'brûloires' om die te branden. 


Steek maar aan!
Groet...

  
Daar staat hij dan in het midden mooi en nieuw te wezen. 

Als we gepasseerd zijn, blijkt er een nieuw beeldje te staan. ;-) 
Zo te zien is er in de hemel meer wind dan hier... Het blijft nog lang broeierig. 
Maar wij gaan allemaal eten in de verschillende hotels. De muziek gaat nog even voorop... 
En dan zit de bedevaart er echt officieel op.

Maar onofficieel gaat het nog door. In de hotels wordt geld opgehaald voor het personeel, en aangeboden, natuurlijk. 
Bij ons had de Aalmoezenier een mooie sessie met Google Translate gehad, zodat iedereen heel tevreden was.
Mevrouw Lapeyre beantwoordt haar geste en praatje met een eigen dankwoord. Wij zijn bijna familie geworden. ;-) 

Kwart voor acht, sommige mensen willen zeker zijn van een goede plaats bij het concert, en zijn dus al op weg...

Ik wacht op de waterservice. :-) Sabine en Bart halen mijn rollator én de lege jerrycans op, en ze hebben een militaire operatie van het vullen gemaakt. Heel ingenieus. 
Dat scheelde in tijd en stabiliteit. Maar goed, het zijn ook professionals. :-) 
Natuurlijk wilden ze nog best een biertje met ons drinken, toen ze de volle kannen kwamen afleveren in het hotel. Mijn rollator had goede diensten verleend als ezeltje. 
En zo werd het een gezellige avond, mét de belofte dat ze de volgende morgen zouden zorgen dat het water in het busje zou worden geladen. Mooie mensen, die Bikers. Zelf bleef ik nog wat napraten, en dan hoor je allerlei interessante dingen. Maar die zijn niet geschikt om hier verteld te worden. ;-)

Terwijl S&B op weg waren naar het watersysteem, bekeek Jaap de Bernadettekerk waar het concert van de Duitsers om 9 uur zou beginnen. 
Hij is de grootste fan van heel de bedevaart. En ja, de Italianen hadden iets later óók een interessant concert, maar je kunt moeilijk op twee plaatsen tegelijk zijn. Het concert was weer prachtig , en vele honderden mensen hebben er erg van genoten! 
Ook de musici, die na afloop tevreden het gebouw verlieten... 
Intussen waren er ook velen die via de Grot naar huis gingen... 
Nog even dàg zeggen, nog even: DankUwel, nog even een gebedje voor een goede thuisreis, en nog even een gebed om vrede...
Het was goed om daar te zijn.

En ja, hoe kan het ook anders bij de PMI? Overal was er nog een lange en gezellige 'nazit', voordat men noodgedwongen toch op een gegeven moment naar bed ging. Ook deze nacht was er muziek aan de overkant. Gek genoeg hoorde je dat op onze kamer ongeveer drie keer zo hard als beneden en buiten. Kennelijk door de resonantie van de ramen. Nooit meer deze kamer, alsjeblieft. ;-) Morgenochtend vroeg op, dus we gaan slapen. Hoe dan ook. Het was een heel mooie bedevaart... :-) 

...................

16 mei 2022 de dag van vertrek. Om kwart over zes staat het busje van de motorrijders al voor.
De gemeentereiniging is hard aan het werk. (Het wàs me het feestje wel vannacht!) Na een knuffel en een slok koffie van Wendy ga ik 6u35 richting Grot. 

Het plein vangt de eerste zonnestralen. Hij ook. Groet aan de Opgestane. 
Bij grot mis van Ukraïne. We hopen en bidden dat ze het allemaal zullen overleven.  
Ze zijn vanavond weer in de oorlog. Slava Oekraïna! En je bid dat ze allemaal de oorlog mogen overleven. Al die helden...

7u07u weer terug bij het hotel, en veel motoren staan netjes naast elkaar voor het hotel. 
Dat blijft niet onopgemerkt, zelfs een oudgediende uit Mexico komt heel geïnteresseerd kijken. Als hij kon... 
Veel knuffels en groeten, maar de eerste 'bikers' zjin tóch nog niet weg. Die rijden om pas 7u42. 
Dus kies ik voor koffie, en twee pruimenjammetjes. 
Weer naar buiten voor afscheid, foto's en knuffels. 
Het is niet meer tegen te houden, al hoop en bid ik dat het mee zal vallen. God is groter dan corona. 
De lunch is klaar, Henk ook...
Dan gaan de eersten weg. Andere groepen zitten nog boven te ontbijten.  
Om tien voor acht ging ik naar boven, want ik moet nog helemaal pakken, en de speciale rolstoelbus zou om kwart over acht voorrijden. 

Iedereen stond met de bagage hutje bij mutje beneden, een gezellige wanorde. 
De rode bus kwam om 8u25. C had haar tas op de rollator laten staan. Die wordt door haar buddy P met enthousiasme opgehaald. 
Majoor Peters is héél tevreden met het transport. :-)
Een laatste blik op de Gave en de Béout! Tot weerziens, hopen we...
Als we deze kapel passeren, weten we: de pelgrimage ligt nu echt achter ons!
8 u 52 we zien de eerste tekenen van vliegveld Tarbes! 
Maar we moeten nog aardig wat rondjes rijden voor we er zijn.
9u05 staan we in de vertrek hal van vliegveld Tarbes. Als ik mijn spulletjes onder goede hoede heb neergezet, loop ik toch even naar buiten, voor een goede blik op de bergen, met nog wat sneeuw!

Nu mogen we weer wachten, het is nog rustig. Dan komen de anderen, maar die zijn niet op de hoogte van de vertrekhal afgezet, zoals het hoort, maar ze moesten met trappen en al hun spulletjes naar boven, en dat bleek voor sommigen eigenlijk niet te doen. Ze zijn dood op. Er is wél tijd genoeg om bij te komen, want voorlopig gebeurt er niets...

Tegen half elf mogen we de boardig pass halen en de koffer inleveren.  
Een engel blijkt op onze spullen te passen. (Die zie ik niet, dus ik sta wel even in zeer gespannen in de rij...) 
Nog geen uur later zijn we door de douane heen, en zien we de deur naar buiten open staan... 
We moeten natuurlijk gewoon door de slurf!

16 mei 2022. 11 u 32, we zitten in het vliegtuig. Eerst de mensen met minder mobiliteit, 
pas als iedereen zit, en er is gevraagd of ze nog iets kunnen doen, rukt de ondersteunende brigade in.
Dank voor alle hulp! 
Nu komen de anderen ook het vliegtuig binnen. 
We begroeten elkaar met veel plezier. :-) 
Buiten zit er iemand van het bagagepersoneel (of zo) in de schaduw te bellen. Heel relaxt. ;-D

Om 11u45 wil iemand van de bemanning al dat we van alles gaan uitzetten in deze Boeing 637. We zouden om 12 uur vliegen, maar door drukte bij het vertrekpunt hebben we 25 minuten vertraging. Dus zet ik de laptop tóch maar weer aan.  

12.25 we komen in beweging. Dus apparaat moet weer uit.
Als we zijn opgestegen mag alles om 12u 43 weer aan. 
Onder ons ligt het land in schakeringen bruin, grijs en wat groenigs tamelijk droog te wezen met vooral groen langs de waterweggetjes. Later zien we meer georganiseerde landbouw. 
Ik vermoed dat we nu, 3 kwartier later, met een koerssnelheid van ongeveer 800 km /u, boven het centraal massief moeten zitten. Meer nette akkers. 
13u25, stadje doorsneden door grote rivier. Zoek op. ;-) 
De lunch bestond uit stockbrood met kaas of kip. Ik had nog wel een plak kaas, had op het vliegveld roggebrood met kaas gegeten. Dus. Plus een kleintje koffie van Patrick. Bij de lunch vroeg ik om een Fanta, het werd een Sprite, want Fanta 'nie ma'. (Pools voor 'het is er niet' en dat is dan ook naast goede dag het enige Pools dat ik nog kan produceren.) Die beker Sprite was voller dan ik wilde, maar ook daarin werd voorzien, want toen ik net iets uit mijn tas pakte, ging het dunne plastic bekertje om, en dat merkte ik pas toen het koel tussen de benen door liep. Dat wordt wel een apart wasje voor de rok, vrees ik. :-) 
Tot nu toe vlogen we heel gladjes, nu voelde ik wat luchtdrukverschillen. Diep onder ons snel een vliegtuig(je?) de andere kant op. Het lijkt alsof we in een boemel zitten, maar de snelheid is er natuurlijk wel. Onder ons zien we wolkenstraten ongeveer 60 graden op onze vliegrichting, maar we zijn ook wat aan het wisselen van koers. 
Dat worden er meer...
Over een half uurtje zullen we wel aankomen.

Daar zijn we dan! 
Wachten op de bagage neemt altijd even tijd, maar de legerbisschop zorgt dat we ons niet vervelen. 
Hij staat bovenop de bagage-band (dus die zetten ze nog maar even niet in beweging, daar achteraan) en hij moedigt ons aan om de vriendschap van de pelgrimage vast te houden en elkaar nog eens te 'huggen'. ;-) (Dat heeft hij geweten.) Niemand dacht op dat moment meer aan corona. 
Dan komt de bagage... 
Sommigen gaan naar huis, maar we worden door het Bestuur allemaal hartelijk uitgenodigd om mee te gaan naar de Mess, en daar even het stof van de reis te schudden, en rustig afscheid van elkaar te nemen met een glaasje en een hapje. 
Dat doen we met veel genoegen. 
Mijn zoon, die me komt ophalen, heeft geen bezwaar, en geniet zelf ook van de sfeer. Hij was ooit dienstplichtige, en is toen mee geweest naar Lourdes. 
Natuurlijk valt ook hij direct voor onze 'Darling of the Forces' ... ;-D

Na een praatje hier, een kwinkslag daar, een 'hug' en een aai over de bol bedanken we het bestuur en gaan ook wij naar huis. 
Het is een héél mooie pelgrimage geweest. Dank aan iedereen die dat mogelijk heeft gemaakt...

De motorbedevaart was nog letterlijk in volle vaart. Dus lees verder: 

16 mei schreef Henk vanuit Aurillac: Eerder had ik u al verteld dat de bubbel waarin we rijden heerlijk op je hoofd zit en zo ben je beschermd van de slechte prikkels van buitenaf. Maar wat als je prikkels nu niet van buiten maar van binnen komen en zo voor een hoop onrust zorgen, wat dan te doen. Als dat makkelijk was kon je meteen actie ondernemen en hoep het slechte vogeltje was gevlogen. Afgelopen zaterdag kreeg ik een extra slechte prikkel naar binnen die ik met een handgebaar weg gewuifd had. En als je dan in de avond de ceremonie wilt doen voor alle veteranen die nu niet bij ons kunnen zijn, is het gemakkelijk onder het genot van een flesje Rosé om die prikkel van je weg te houden. Nu blijkt dus dat als je alles wegstopt en er niet over praat, je moet er over praten, dat het sluimert in je onderbewustzijn. En gisteren en vandaag had ik dus een rit die eigenlijk zo mooi was bijna niet kunnen rijden. Een vriendin van mij vertelde een tegen mij Henk je bent bevoorrecht je kunt alles doen ook in de Corona periode, kijk eens verder als je neus lang is en ga genieten van het uitzicht. Mooie gele velden vol met brem geven je dan een boosterprik, je helm op en een liedje ben ik gaan zingen waar ik de afloop niet meer van ken. Een uurtje later na het nuttigen van een heerlijke lunch, zat de prikkel er nog wel maar het mooie van de natuur en de wijze woorden van mijn vriendin in mijn hoofd heb ik in de middag heerlijk gereden. Voor u vandaag: slaap lekker straks en geef je buurman of buurvrouw straks een knuffel voor het slapen gaan.

17 mei schreef Henk: 

Kortom genieten met een grote G. Onderweg bij de Boulanger een koppie koffie met wat lekkers. En als lunch vandaag, keuze van een heerlijk buffet bij een van de Routier restaurants langs de weg. In de middag liep de temperatuur op tot ruim 30 graden en bracht de warme rijlucht toch nog enige verkoeling door alle open ventilatie gaten in je motorpak. Na bijna 400 km op de teller aangekomen bij het hotel van vandaag en dan smaakt een koud biertje weer heerlijk. Morgen de laatste gezamenlijke rit naar Sedan. Maar dat komt later.

19 mei: De laatste officiële Lourdes etappe was er een van mooie wegen. De meeste waren zonder de welbekende vrachtwagens waar je vanwege de snelheid en het slecht zicht op de weg moeilijk kon inhalen. Op de andere D wegen was het rustig en kon je heerlijk genieten van het glooiend parkoers dat door onze route beheerder was uitgezet, wederom een dag van genieten. Stoppen bij een kleine lokale bakker waar we een stokbroodje met tonijn aangekleed met heerlijk groenvoer konden nuttige in de schaduw van het pand aan de overkant van de weg. Een frisje erbij en een mooi uitzicht geven je weer goede moed om nog de laatste Kilometers van de dag te rijden. Af en toe kan je zo relaxed op de motor zitten dat je eigenlijk vergeet te tanken. Gelukkig heeft onze voorrijder dan een helder moment en zoeken we via de navigatie een tankstation op. Bijna vol waren we toen we bij het hotel in Sedan aankwamen, voor ons was het de bedoeling dat we ons om zouden kleden en dan met de taxi naar de ceremonie te gaan. De Ceremonie een kranslegging om te herdenken en gedenken werd bijgewoond door het gemeente bestuur van de stad, we werden uitgenodigd om na afloop op het gemeente huis aanwezig te zijn bij een receptie voor ons georganiseerd. 


Een prachtig monumentaal gebouw in het midden van de stad met uitzicht op een van de vele monumenten die Sedan nog iedere dag laten terug denken over de donkere dagen van de bezetting van de stad in de eerste en tweede wereldoorlog, de aalmoezenier had er een grijpend verhaal van gemaakt tijdens de herdenking, zo blijft de woede en ergernis om ongewild mensen te terroriseren een boze kwade wolk die boven je blijft hangen en waar de dikke ijskoude druppels over je blijft neerdalen. 
Ik ben blij dat ik in het Nederland van nu woon en niet de bezetting van een andere mogendheid heb hoeven ervaren. Verder met het mooie gemeentehuis, veel schilderkunst aan de wanden en op het plafond een statige zaal waar ook de gemeenteraad vergaderd. Op de vloer hout, waarschijnlijk gehaald uit de omgeving en met vakkennis neergelegd, mooi geschuurd en afgelakt was het bijna slecht om erover te lopen. Na natuurlijk van een heerlijk lokaal wijntje en Franse patisserie geproefd te hebben heb ik nog een paar minuten genoten van al het moois om me heen. 
Bij het lopen naar het restaurant waar we gingen eten hebben we met ons groepje rijders genoten van de lokale gastvrijheid op een terrasje, waar we als toegift heerlijke stukjes kaas en wat nootjes. In het voetspoor van de tijd sloten we aan bij het afscheid diner in een rustiek gebouw waar een grote lange tafel was geplaatst waar we allemaal gezamenlijk de maaltijd konden nuttige en zo ook de Lourdes gedachte konden uitdragen. Samen zijn luisteren en er zijn voor elkaar. En zo was deze bijzonder bedevaart naar 2 jaar wachten een heel warme en gezellige bedevaart geweest, af en toe een drempel maar zo is het leven. Ik wens u allen een goede nachtrust toe welterusten.
(En Henk citeerde ook nog Ton Corven: