Het sneeuwt… 

Dikke vlokken volgen de fijne stuifsneeuw van straks op. Nee, het blijft niet echt liggen, in elk geval niet op straat. Wel een beetje op het gras hier en daar, en de vlonders langs de Stadsbuitengracht krijgen een lichtere tint: vaak bruin schemert aan de overkant een rechte lijn, die min of meer parallel loopt met de groen-witte streep boven op de heg die de weg aan mijn gezicht onttrekt. Gelukkig hóéf ik niet echt naar buiten. Ik kan rustig kijken naar de sneeuw die valt, en valt… eventjes vrij steil, nu de wind is gaan liggen, daarvoor in een gemiddelde richting naar rechts…

De mensen die er nu door gaan kunnen daar min of meer voor kiezen. Maar ik denk aan mensen die helemaal niets te kiezen hebben: mensen opgesloten in vluchtelingenkampen in de bergen tussen Syrië en Turkije. Bejaarden in Rusland, Roemenië en al die Balkanstaten, voor wie niemand zorgt…

Ik zal zo maar weer een girootje uitschrijven, veel meer heb ik niet te bieden, vrees ik, en door de nu nog natte sneeuw naar de brievenbus gaan. Anders blijft het bij goede voornemens. Zucht.

Sneeuw. Schoonheid hier, een stille moordenaar daar.